Φύλλο 39

Τρίμηνη έκδοση του Συλλόγου των εν Αθήναις και Απανταχού Μαρτιναίων - Βουμελιταίων Φθιώτιδας(και τα προερχόμενα απ’ αυτό χωριά Λάρυμνα, Λούτσι, Πύργος)

Γραφεία: Σίνα & Δαφνομήλη 1Α, Αθήνα Τ.Κ. 10680

“ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΔΙΝΩ, ΓΙΑ Τ’ ΟΜΟΡΦΟ ΜΑΡΤΙΝΟ”Έτος 9ο • Αρ. φύλλου 39 • Οκτώβριος - Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2014 • Τιμή 0,01€ • web: www.martino.gr • e-mail: [email protected]

ΕΤΗΣΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗΕυχαριστούμε τους αναγνώστες που έστειλαν τη συνδρομή τους γιατο 2013. Παρακαλούμε όσους δεν την έχουν στείλει να τη στείλουνμαζί με τη συνδρομή του 2014 για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η λει-τουργία του Συλλόγου.

ΣΥΝΔΡΟΜΗ 2014: 10€ΛΟΓ/ΜΟΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ: ALPHA BANK 298002320000670IBAΝ: GR6001402980298002320000670 , BIC: CRBAGRAAή στα μέλη του Δ.Σ του Συλλόγου

Ο Σύλλογος μας έλαβε την παρακάτω επιστολή από τα ΕΛ-ΛΗΝΙΚΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΑ ΑΕ σε απάντηση δικής μας προ-ηγούμενης επιστολής - διαμαρτυρίας.

Σε πλήρη εγκατάλειψη και απαξίωση το Παλαιό ΔημοτικόΣχολείο στο Μαρτίνο.Βρίσκεται σήμερα στο σημείο μηδέν.Αν δεν γίνουν σύντομα επεμβάσεις για τη διάσωση του αλλάκαι αν δεν βρεθεί τρόπος για την αξιοποίησή του, κάποιαστιγμή θα υποκύψει στο χρόνο.Καλούμε τον Δήμαρχο Λοκρών ,τον Αντιδήμαρχο Λοκρών

και τον Πρόεδρο της Κοινότητας Μαρτίνου να αναλάβουνπρωτοβουλία ώστε να βρεθεί τρόπος χρηματοδότησης, μεεπείγουσα προτεραιότητα, να προλάβουν να σώσουν το Πα-λαιό Δημοτικό Σχολείο από την άμεση κατάρρευσή του.

Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΑΣ ΚΡΟΥΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΚΩΔΩΝΑ

ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟΠΑΛΑΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ

ΕΛΤΑ ΜΑΡΤΙΝΟΥΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΗΦΘΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ

ΓΙΑ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Υ.Γ. Εμείς επιμένουμε ότι στο ΕΛΤΑ Μαρτίνου υπάρχει πλημ-μελής και ανεπαρκής εξυπηρέτηση των Μαρτιναίων και ηλύση είναι η ενίσχυσή του με έναν ακόμη υπάλληλο.

Το Δ.Σ. του ΣυλλόγουΑριστείδης Κ. ΚούροςΑθανάσιος Π. ΠέππαςΘωμάς Γ. ΚαραμέρηςΓεώργιος Σ. Τσουλουχάς

Άγγελος Δημ. ΚερφύλιαςΓεώργιος Ν. ΚωτσαλάςΜάρκος Γ. Ρούσσης

Ο Σύλλογος των εν Αθήναιςκαι απανταχού

Μαρτιναίων "Αίας ο Λοκρός"σας εύχεται

Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος!

ΑΙΑΣ Ο ΛΟΚΡΟΣ

2 ΑΙΑΣ Ο ΛΟΚΡΟΣ Οκτώβριος - Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2014

Τρίμηνη έκδοση

Ιδιοκτησία:Σύλλογος των εν Αθήναις

και Απανταχου Μαρτιναίων “ΑΙΑΣ Ο ΛΟΚΡΟΣ”

Σίνα και Δαφνομήλη 1ΑΑθήνα 10680

Α.Φ.Μ. 9998-2875Δ.Ο.Υ. Ι’ Αθηνών

web site: www.martino.gre-mail: [email protected]

Εκδότης:Ο Πρόεδρος του Συλλόγου:

Αριστείδης Κ. ΚούροςΔρυάδων 40, Γαλάτσι 11146

Τηλ.: 6945818191

ΔιευθυντήςΘωμάς Γ. Καραμέρης

Ι. Δροσοπούλου 237, ΑθήναΤηλ.: 6976006224

Συντάσσεται με τη βοήθειατων μελών του Δ.Σ.

Επιμέλεια έκδοσης:Τσουλουχάς Γιώργος

Μικράς Ασίας 8, Ξάνθη Τ.Κ. 67100Τηλ.: 6932146695

e-mail: [email protected]

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τις απόψεις του υπογράφοντα.

Κείμενα - επιστολές υβριστικού περιεχομένου δε δημοσιεύονται.

ΔΩΡΕΕΣ

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ - ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014

Σίδερης Θεμιστοκλής 20€Γιάγκου Αθηνά 20€

του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Ι. ΚΟΤΣΙΛΗΈνα σημαντικό ντοκουμέντο για τη δράση και τον χαρακτήρα του «Λιονταριού της Ρούμελης»

Είναι πολύ σπάνιο να ανακαλύψουμε σήμερα κάποιο παλιό σημαντικό έγγραφο-ντοκουμέντο για να το παρουσιάσουμε στο ευρύτερο κοινό. Οι παλαιότεροι μάς πρόλαβαν.Όμως, παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν πολλά σπουδαία και χρήσιμα περιστατικά και γεγονότα, από αυτά που ξεχάστηκαν αλλά αξίζει να τα ξαναδούμε. Έτσι, τώρα παρουσιάζουμεδύο ξεχασμένα γράμματα από την αλληλογραφία δύο από τις κορυφαίες προσωπικότητες της νεώτερης ιστορίας μας, του Οδυσσέα Ανδρούτσου, ένα γράμμα από το Άστροςτης Κυνουρίας της 20/4/1823 προς τον Αδαμάντιο Κοραή στο Παρίσι και την απάντηση από εκεί του δευτέρου στις 17/6/1824. Ένα μικρό μέρος και από τα δύο αυτά γράμματαέχει δημοσιεύσει και ο Τάκης Λάππας στο σπουδαίο έργο του «Οδυσσέας Ανδρούτσος», το 1961.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με την επιστολή του προς τον Κοραή προσκαλεί τον λόγιο, και από τους θεμελιωτές του αγώνα, να έλθει στην Ελλάδα μεόσους άλλους μπορεί να φέρει μαζί του. Η επιστολή άριστα τεκμηριωμένη, ουσιαστική και τυπική, περιλαμβάνει τα οράματα του αδικοχαμένου ήρωα,που σε μια παράγραφο προς το τέλος αναφέρει: «Ἡ Ἑλλάς ἔχει τήν ἀνάγκην σου καί τήν ἀνάγκην ὅλων τῶν πεπαιδευμένων ὁμογενῶν• λοιπόν συμ-παραλαβών ὅσους δυνηθῇς μαζύ σου, ἐλθέ νά συναγωνισθῇς μέ τούς ἀδελφούς σου τόν δικαιότατον καί νομιμώτατον παρ’ ὅλους ποτέ ἀγῶνας τοῦκόσμου».Η απάντηση του Αδαμαντίου Κοραή από το Παρίσι είναι συγκλονιστική. Αξίζει να διαβαστεί απ’ όλους. Γέρος πλέον ο Κοραής, σε ηλικία 77 ετών,

αναφέρεται με τα καλύτερα λόγια για τον Οδυσσέα και γράφει: «Ναί! φίλε Ὀδυσσεῦ, τά κατορθώματα καί σοῦ καί τῶν ἄλλων ὁμοίων σου, κατέ-στησαν τήν Ἑλλάδα ὄχι ὀλιγώτερον θαυμαστήν τῆς παλαιᾶς Ἑλλάδος• σᾶς ἔμεινε τώρα νά τήν καταστήσετε καί σεβαστήν, στολίζοντέςτην μέ τήν παιδείαν, ἥτις ἔχει νά φέρη τήν δικαιοσύνην καί τήν ἀκόλουθον τῆς δικαιοσύνης ὁμόνοιαν, καί νά ἀναγκάση τά ἄλλα ἔθνη νάσᾶς ἀφήσωσιν ἀνενόχλητους καί κυρίως νά ὀργανώσετε τήν πολιτείαν σας, ὡς εἶναι δίκαιον, ἐσεῖς μόνοι, ἐπειδή καί σεῖς μόνοι, ἐχύσατε

αἵματα δι’ αὐτήν».

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΡΑΗ

Συνέχεια στη σελ. 3


ΑΠΟ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ ΜΑΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Γράφει ο Γιώργος Σταυράκης

Aνάμεσα στις 27 χώρες της Eυρωπαϊκής Ένωσης η Eλλάδα είναι η μοναδική χώραη οποία ανάλογα με τον πληθυσμό της έχει το μεγαλύτερο ποσοστό μεταναστώνστη διασπορά. Mε εξαίρεση, ίσως, τη Mάλτα. Yπολογίζεται ότι περίπου το 29% τωνEλλήνων βρίσκονται έξω από την Eλλάδα και η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούςγίνονται μόνιμοι κάτοικοι.Tο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο αποτέλεσμα εντός των τειχών,όπως πολλοί ισχυρίζονται. Eίναι επίσης συνέπεια του μεγάλου μεταναστευτικού κύμ-ματος των δεκαετιών του 1950, ’60 και ’70.Eκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι που ξενιτεύτηκαν εκείνα τα χρόνια στηνAμερική, την Aυστραλία, τη Γερμανία, σήμερα έχουν παιδιά, και πολλοί από αυτούςκαι εγγόνια. Eίναι ουσιαστικά η δεύτερη και η τρίτη «χαμένη» γενιά. Kανένας δε θαμπορούσε να κατανοήσει τα αίτια της μαζικής εξόδου από τη χώρα εκείνα τα δύ-σκολα χρόνια.Aπό τότε πέρασε μισός αιώνας, οι οικονομικές και άλλες συνθήκες στην Eλλάδα άλ-λαξαν σημαντικά προς το καλύτερο. Aντίθετα, στις χώρες υποδοχής τα οικονομικάπράγματα είναι στάσιμα. Λογικά αφού τα πράγματα είναι έτσι, με τη γνωστή αγάπητων απόδημων για τον τόπο τους, θα έπρεπε να έχουμε μεγάλο αριθμό παλιννο-στούντων τα τελευταία χρόνια. Όμως, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Tότε, άραγε τι φταίει;Oι ελάχιστοι που έρχονται - από HΠA - Aυστραλία - για μόνιμη εγκατάσταση στηνEλλάδα συναντούν σοβαρές δυσκολίες προσαρμογής. H συμπεριφορά των ανθρώ-πων στην Eλλάδα η οποία, σημειωτέον, κάποτε ήταν και δική τους, είναι τώρα γιααυτούς απαράδεκτη. Bλέπουν αμήχανοι τη σύγχυση, την αυθαιρεσία, και τον ηθικόεκπεσμό του μέσου Nεοέλληνα και προβληματίζονται. Συναντούν δυσκολίες και αδιέ-ξοδα προσαρμογής, και συχνά εγκαταλείπουν την προσπάθεια και φεύγουν ξανάγια να «ανανεώσουν τοσυμβόλαιο» με τη θετή πατρίδα.Eίναι φανερό ότι υπάρχει σοβαρό πολιτισμικό χάσμα το οποίο μοιραία έφερε η πά-ροδος του χρόνου με έντονες μεταβολές στον τρόπο σκέψης και κοινωνικής συμπε-ριφοράς, ανάμεσα στις δύο ομάδες.

Πώς η Eλλάδα «τρώει» τα παιδιά τηςΟ Ανακρέων (ποιητής του κρασιού και του έρωτα), έλαβε μιαδωρεά, από τον Τύραννο Πολυκράτη, της Σάμου, πέντε τά-λαντα. Το ποσό αυτό για την εποχή του, ήταν μεγάλο. Το φύλαγεδυο νύχτες. Αυτή η φροντίδα τον κούρασε και το επέστρεψε λέ-γοντας: «Τόση μεγάλη φροντίδα;» (ιω. Στοβαίος, ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ– ψόγος πλούτου 25).Ο Ανάχαρσις, Σκύθις φιλόσοφος, όταν τον ρωτήσανε ποια κα-ράβια είναι ασφαλέστερα απάντησε. Αυτά που είναι στην ξηρά.(Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων Α-105).Ένας Αθηναίος ρώτησε τον Αντισθένη, τον ιδρυτή της κυνικήςφιλοσοφίας να πάρω ωραία γυναίκα ή άσχημη; Ο Αντισθένηςαπάντησε. Αν πάρεις ωραία έχεις κοινή. Αν πάρεις άσχημη έχειςποινή. (Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων, Δ-7, 48).Ο Δημόκριτος έλεγε: Όποιος έκανε καλό γαμβρό, βρήκε ένα γιο.Όποιος απέτυχε, στον γαμβρό έχασε και την κόρη του (Ιω, Στο-

βαίος, ανθολόγιο 0-18).Ο Αλέξανδρος έστειλε με αγγελειοφόρο που τον λέγανε Αθλία, μια επιστολή στον Αν-τίπατρο. Ο Διογένης έκανε το εξής σχόλιο.«Άθλιος, προς Άθλιο, δι’ Αθλίου, Αθλίαν»(Διογένους Λαερτίου, Βίοι φιλοσόφων ΣΤ-25)Κατά τον Διογένη η ανοησία είναι:«Μεγίστη και τελειωτάτη πασών νόσων» Ιδίων περί βασιλείας Δ-160R.O Zήνων ο Κιτιεύς (Κύπριος) σε κάποιον που έλεγε πολλά (φλυαρούσε) του είπε.Έχουμε δύο αυτιά και ένα στόμα, για να ακούμε πολλά και να λέμε λίγα. (ΔιογένουςΛαερτίου. Βίοι φιλοσόφων Δ-4).Ο Λυκούργος ο νομοθέτης, για να αποδείξει, ότι η ανατροφή έχει μεγάλη σημασία,στους ανθρώπους, πήρε δύο μικρά σκυλιά, από την ίδια μάνα. Το ένα το έμαθε νακυνηγά και το άλλο το έμαθε να τρώγει (λαίμαργα). Σε μια συγκέντρωση Σπαρτιατώνπήγε και με τα δύο σκυλιά. Συγχρόνως κρατούσε ένα δοχείο φαγητό και ένα λαγό. Τοένα σκυλί όρμησε να αρπάξει τον λαγό, το άλλο όρμησε στο φαγητό (Πλούταρχος:Περί παίδων αγωγής, 4-Ζ).

Συνέχεια από τη σελ. 2

ΓεώργιοςΑ. Πούλιος

Επίτιμος ΔικηγόροςΔημοσιογράφος

ΕνώσεωςΚυκλαδικού Τύπου

Και μετά από αυτά οι κατηγορίες:Αξίζει να ξαναθυμηθούμε, μετά από τόσα καλά λόγια, και τις κατηγορίες και τις φο-

βερές στιγμές που υπέφερε ο αγωνιστής-ήρωας για συμφωνίες με τους Τούρκους.Ένα γράμμα του Οδυσσέα προς τον Δ. Υψηλάντη είναι πολύ διαφωτιστικό και ξεκα-θαρίζει πολλά απ’ όσα συνέβησαν στη συνέχεια. «Πρίγκηπα ἰδοῦ σοῦ περικλείω τά ἴσα τῶν γραμμάτων ὅπου σήμερον ἔλαβα ἀπό τούςΤούρκους και Ρωμαίους Πατρατζικίου Ζητουνίου και Λαρίσης. Σοῦ τά στέλνω ὄχι νάτά κρύψης, ἀλλά νά τά κάμης φανερά εἰς ὅλους καί νά πληροφορήσης τόν κόσμον,ὅτι κρατῶ πάντα ἀνταπόκρισιν μέ τούς Τούρκους μέ σκοπόν πατριωτικόν, μέ τοῦτοντόν τρόπον νά ἠμπορέσωμεν καμμίαν φοράν νά τούς φέρωμεν εἰς καμμίαν τοποθε-σίαν, ὅπου νά τούς χάσωμεν. Ἀλλά ταῦτα μου τά τερτίπια οἱ Κοτζαμπασῆδες καί οἱνέοι Γκενεραλαῖοι τῆς Έπικρατείας τῆς Ἑλλάδος τά λέν προδοσίαις.

Ἐγώ, ἀφοῦ ἐφωδίασα τό φρούριον τῶν Ἀθηνῶν μέ ὅ,τι ἠδυνήθην, ἐκστρατεύω μέὀλίγας στρατιωτικάς δυνάμεις, ὄχι ν’ ἀντιπαραχθῶ εἰς τούς ἐχθρούς, ἀλλά νά τούςἀπατήσω μέ τάς ὑποσχέσεις, ἕως ὅτου γλυτώσω μερικά ἀδύναμα παιδιά καί γυναῖκες,καί νά συνάξουν τινά ἀπό τά εἰς ἁλώνια γεννήματα.» (3)Και το άδοξο τέλος του λιονταριού της ΡούμεληςΟ Οδυσσέας Ανδρούτσος ύστερα από μια σταδιοδρομία γεμάτη αγώνες και περιπέ-

τειες συλλαμβάνεται στις 7 Απριλίου 1825 στο χωριό Λιβανάτες από... το πρωτοπα-λίκαρο του τον Γιάννη Γκούρα και στη συνέχεια μεταφέρεται στην Ακρόπολη τωνΑθηνών όπου φυλακίζεται αλυσοδεμένος στον Γουλά. Εκεί βασανίστηκε ο Οδυσσέας με διαταγή του Γκούρα. Στις 5 Ιουνίου 1825 ο Ι. Μα-μούρης, ο παπαΚώστας και ο παλιός εχθρός του ο Μήτρος Τριανταφυλλίνας υπέ-βαλαν σε φρικτά βασανιστήρια το Λιοντάρι της Γραβιάς και στο τέλος τον πέταξαναπό το παράθυρο του Πύργου για να πουν πως ήθελε να δραπετεύσει!Ο Σόλων Γρηγοριάδης τελειώνοντας την ομώνυμη μονογραφία του για τον ήρωα, γρά-φει: «Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος υπήρξε όχι μόνο εθνικός, αλλά και λαϊκός αγω-νιστής. Συσφίχθηκε ανάμεσα στις κοινωνικές Συμπληγάδες οι οποίες τονσυνέθλιψαν ανελέητα. Και ενώ μπορούσε να συνεχίσει τη ζωή του φορτωμένοςμε δράση και δόξα, τελείωσε τις μέρες του πρόωρα και άδοξα, σαν ο μεγαλύτε-ρος αφορισμένος και μεγαλύτερος αδικημένος της ιστορίας μας». (3)Αυτή είναι πολλές φορές η μοίρα των γενναίων!

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ1.Νεοελληνική Επιστολογραφία. Επιμέλεια Κ. Θ. Δημαρά. Βασική Βιβλιοθήκη, αριθ. 43, Αθήναι1963.2.Ομοίως ως άνω3.Σόλωνας Γρηγοριάδης: «Ανδρούτσος», οι Μεγάλοι Έλληνες Αμφισβητίες, Εκδόσεις Κ. Μπού-ζας χ.χ.4.Επαμ. Κ. Στασινόπουλος: «Ιστορία των Αθηνών», (Αθήνα), 1973.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΡΑΗ

Συνέχεια στη σελ. 6 Συνέχεια στη σελ. 6


ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ (Πουσ -Μαδ)Γράφει ο Παν. Γεωρ. ΔημάκηςΙστορικός Σύμβουλος Δήμου Λοκρών

Τα πηγάδια διαχρονικά υπήρξαν πηγές ζωής, αναφέ-ρονται δε από τα χρόνια του Μύθου, ακόμα στην Παλαιάκαι Καινή Διαθήκη, αλλά και στις παραδόσεις και θρη-σκείες όλων των Λαών της Γης, περιβαλλόμενα ενίοτεαπό δεισιδαιμονίες και θρύλους. Σήμερα στον τόπο μαςσχεδόν έχουν καταστραφεί ή καταχωθεί, αφού εξέλειπανοι λόγοι της ύπαρξης των. Παρέμειναν ζώντα όμως στονκαθημερινό λόγο, ως παραδείγματα (π.χ. στόμα πη-γάδι), αναγνωριστικά τοπίων (π.χ. κοντά στο πηγάδι)κλπ. Το πηγάδι του Μαρτίνου είναι ένα από ελάχισταεναπομείναντα παλαιά φρέατα, όχι μόνο στην Φθιώτιδααλλά και στον Ελλαδικό χώρο, που να διατηρείται εντόπω και εν χώρω, σε αρίστη κατάσταση. Αυτό το είδοςτων νεοτέρων μνημείων, ακόμη δεν έχει καταγραφεί,στην τοπική συλλογική μνήμη κατά την σημασία τους,ενώ είναι Τοπόσημα, που σηματοδοτούν, πέρα από τηνχρηστικότητα, την φιλοκαλία των κατοίκων, μια διαχρο-νική σύνδεση, του παρόντος με το τιμώμενο παρελθόν,με την αρχιτεκτονική διάταξη του χώρου, όπως τουΠουσ-Μαδ του Μαρτίνου, αρχαίων και νεοτέρων κατα-λοίπων, που δικαιώνει όσους πιστεύουν, στο βαθύ αι-σθητήριο των Ελλήνων, που τους συνδέει με τηνπατρική κληρονομιά και που ποτέ δεν απέταξαν, όπωςεδώ οι Μαρτιναίοι, αλλά την διαφύλαξαν από την λιθο-λόγηση και την καταστροφή. Το φρέαρ αυτό αποτελεί καικληρονομιά της Περιφέρειας Κεντρικής Ελλάδος, πουπρέπει να το προφυλάξει και διαφυλάξει, με τα κατάλ-ληλα μέτρα και στο μέλλον. Όταν η τελευταία πατριαρ-χική ομάδα, πολεμική ή μεταναστευτική από τηνΜουζακιά, με επικεφαλής τον Μαρτίνο², κατέφθασε στονχώρο του σημερινού Μαρτίνου, επέλεξε να εγκατασταθείπλησίον του πηγαδιού Πουσ-Μαδ, για να υδρεύεται,αλλά και αρκετά ψηλότερα, στον κωνικό λόφο με τιςαπόκρημνες πλαγιές που παρείχε ασφάλεια, αλλά καιδιακριτική απόσταση, από τους προηγούμενους οικιστέςστο Παληοχώρ’, στο Μπογδάνι αλλά και τις διάσπαρτεςγύρωθεν ποιμενικές εγκαταστάσεις, αυτοαποκαλούμενοιγια λόγους διαχωρισμού “Λιμ’ θιαίοι”. Ο ιδιαίτερος χαρα-κτήρας των δεν μετεβλήθη, παρά μόνον μετά την διέ-λευση της Νέας Εθνικής Οδού Αθηνών – Λαμίας, ότανάλλαξε η χρήση γης, οι νέες ιδέες τα νέα πρότυπα διείσ-δυσαν και διεβρωσαν την περίκλειστη κοινωνία των,αφήνοντας μόνον ίχνη και λιγοστά κατάλοιπα του πα-ρελθόντος κοινωνικού των μορφώματος.Δύο κείμενα που αναφέρονται, κατευθείαν στο πηγάδιτου Μαρτίνου* και σε πηγάδι της Θήβας** παρατίθενται.Στο πρώτο περιγράφονται με ενάργεια, οι κόρες τουΜαρτίνου γύρω από αυτό, με την συστολή που τις χα-ρακτήριζε. Ενώ στο δεύτερο, στο οποίο αναφέρεται οΠλούταρχος** η θαρραλέα Τιμόκλεια, ανακαλεί στηνμνήμη παλαιοτέρων Μαρτιναίων, γυναίκες αρματωμένεςτου Μαρτίνου ακόμα και στις καθημερινές ασχολίες.Ενίοτε μερικές, τις νύχτες με φεγγάρι, δεν παρέλειπαννα κατέρχονται μέχρι το Πουσ-μαδ με ένα κόκκινο κά-λυμμα στο κεφάλι και ένα καθρέπτη για να ανιχνεύσουνστα σκοτεινά νερά το πρόσωπο του άνδρα που θα παν-τρεύονταν. Στην παρούσα εργασία έχει προστεθεί καιμία είδηση από την Εφημερίδα των Συζητήσεων του1895***, όπου με πολλή ζωντάνια περιγράφονται ο χα-ρακτήρας και το ψυχικό απόθεμα γενναιότητος τωνΜαρτιναίων.

Αρχαία κατάλοιπα,σπόλια και απο-τμήματα, λεκάνεςεπαρχιακού εργα-στηρίου στρογγυ-λές λίθινες φωτο1-2 σε δεύτερηχρήση με διάτρησηαπορροής τμήμαλιθίνου κίονα καιπαραλληλόγραμμηαρχαία λεκάνηφωτο 3, πρωτότυ-πος διάτρητοςημίεργος λίθος γιατην δέσμευση των

ζώων. Το σπουδαιότεροόμως είναι το διασωζόμενο κυκλικό πλακόστρωτο δά-πεδο, από ακανόνιστες πλάκες διαφόρων χρωμάτων,για να παραμένει ο χώρος στεγνός και καθαρός από λα-σπουριές. Το σύνολο των λίθων είναι προφανές, ότι έχεισυγκεντρωθεί με επιμέλεια και καλαισθησία από το «Πα-ληοχώρ» και δείχνει την αδρή φιλοκαλία των κατοίκων,οι οποίοι ενέταξαν ολόκληρη αυτή την θαυμάσια και μο-

ναδική σύνθεση,μέσα στην χλωρα-σιά της επίπεδηςμικρής κοιλάδαςπου περιλαμβάνεικαι την εκκλησίαφωτο 6. Είναιθαυμαστό ότι δενελιθολογήθησαν ή

δεν αφαιρέθησαν τεμάχια ήαποτμήματα των αρχαίων κα-ταλοίπων, που πλαισίωναν, τοσωζόμενο περιχείλωμα τουφρέατος από σκαλιστή κόκκινηπέτρα, που διατηρεί τα ίχνητων αντλητικών σχοινίωνκαθώς και τμήμα του κτιστού μεαριστοτεχνικό τρόπο φρέατος.

* Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι επιμ. Μ. Vitti Αθήναι1978.«... τό εσπέρας, όταν έφάνη τό Μαρτίνι, όπου έπρεπενα μας δώσουν κονάκια, εγώ πρώτος έτρεξα εις τά κάτωάπό τόν λόφον φρέατα νά σβύσω τήν δίψαν μου, ζητώνυδωρ άπό τάς κόρας του χωρίου, αί όποϊαι έκείνην τήνώραν ήντλουν τό χρειαζόμενον εις τάς οίκογενείας τωνκαι έποτιζον κάθε μία τά ζώα της. ’Αλλά φευ! υποδοχήώς το Έλιέζερ δέν μέ έπερίμενεν εις τό φρέαρ. Δέν είχον,ναί μέν, ώς εκείνος καμήλους μαζύ μου, καί μά τήν αλή-θειαν οϋτε ορεξιν είχον δι’ άλλον, καθώς εκείνος, νάέκλέξω κορίτζι, άλλα έδίψων και έπρεπε νά πίω. ’ Εκείναι, όταν μέ είδον μακρόθεν ακόμη τρέχοντα εις τόφρέαρ, εϊτε άγνοοϋσαι τόν σκοπόν μου καί φοβηθήσαι,είτε έννοοΰσαι και δυστροποΰσαι, άλλη εις τό μουλάριάνέβη νά φύγη, άλλη όπίσω από τό ζωντόβολον ή τόβώδι έκρύφθη, άλλη εις τό άπέραντον ξύλον ήτοιμάσθηνά άναβη, τό όποιον έκράτει εις τήν μύτην του τόν κάδονάλλά και ό κάδος αύτός είχε γίνει άφαντος. Ματαίωςεξάντλησα όλην μου τήν εύγλωττίαν και όλας δσαςέγνώριζα τάς χειρονομίας- ο,τι ήμπόρεσα νά έλκύσω ήτοδύο τρία "σκάμ” από εδώ και άπό έκεί. Ένω τά "σκάμ”ήντήχουν ακόμη, εφθασεν ό Μπάρμπα Τζούγκας και ήρ-χισε νά όμιλή προς τάς κόρας γλώσσαν τήν οποίαν έγώδέν ήξευρον. Ήτο πολύγλωσσος ό φίλος! ήξευρε καί άρ-βανίτικα.. Έφθασε καί τό απόσπασμα, τού οποίου πολ-λοί στρατιώται ήξευρον επίσης τά άρβανίτικα, και γενικήσυνδιάλεξις ήρχισε μέ τά "μιρ” καί τά "τζί” καί τά"μπερδί”. Πόσον έλυπήθην τότε ότι οί γονείς μου δέν μέεμαθον και τά άρβανίτικα, διά νά λάβω και έγώ μέροςεις τήν συνδιάλεξιν! καί όμως ό πάππος μου ή μπο-ρούσε κάλλιστα νά μέ τά μάθη χωρίς διδάσκαλον, διότιάλλην γλώσσαν δέν ήξευρε καλά. Είδον τάς κόρας νάκαταβώσιν έπειτα μία μία, άπό τά ξύλα και τά μουλάρια,και νά έξέλθωσιν άπό τά όπισθεν τών ζώων. Έπλησία-σαν εις τά φρέατα και μέ μεγάλην προθυμίαν μας έδω-σαν εις όλους νά πίωμεν, ή μία άπό κάδον, ή άλλη άπόασκόν, ή τρίτη άπό τήν στάμναν της…»

** Πλουτάρχου Γυναικών αρετή ΤιμόκλειαΗ Τιμόκλεια² ήταν αδελφή του στρατηγού Θεαγένη, αρ-χηγού των Θηβαίων στην μάχη της Χαιρώνειας. Μετάτην επανάσταση των Θηβαίων εναντίον της Μακεδονι-κής φρουράς στην Καδμεία και την πολιορκία της Θήβαςαπό τον Μέγα Αλέξανδρο, που είχε ως αποτέλεσμα τηνολοκληρωτική καταστροφή της πόλης και τον σφαγια-σμό των κατοίκων της, ο Αλέξανδρος είχε θέσει την τιμήκαι την περιουσία των κατοίκων της Θήβας στην διά-θεση του στρατού και των συμμάχων του. Ένας απότους αξιωματικούς του μπήκε στο σπίτι της Τιμόκλειαςκαι το λεηλάτησε. Την χρησιμοποιούσε σαν σκλάβα καιτην απειλούσε ότι θα την σκότωνε εάν δεν του παρέδιδεό,τι τιμαλφή και οικογενειακά κειμήλια είχε. Η Τιμόκλειαμη μπορώντας με άλλον τρόπο να απαλλαγεί από τιςπιέσεις του τον οδήγησε σε ένα ξεροπήγαδο έξω απότο σπίτι της λέγοντας του ότι εκεί μέσα είχε κρύψει όλατα αντικείμενα. Ο Θρακιώτης αξιωματικός ακολούθησετην Τιμόκλεια εντελώς ανυποψίαστος και καθώς έσκυψεπάνω από το πηγάδι, αυτή τον έσπρωξε με δύναμη καιτον σκότωσε. Για την πράξη της αυτή οδηγήθηκε στονΑλέξανδρο όπου μπροστά του χωρίς να τα χάσει δεν αρ-νήθηκε την πράξη της. Το θάρρος και το ηγεμονικό τηςπαράστημα έκαναν εντύπωση στο Αλέξανδρο και τηνρώτησε ποια είναι, εκείνη του απάντησε ότι ονομάζεταιΤιμόκλεια και είναι αδελφή του Θεαγένη που ήταν στρα-τηγός των Θηβαίων στην μάχη της Χαιρώνειας εναντίοντου Φιλίππου. Λέγεται ότι ο Αλέξανδρος την θαύμασεκαι την άφησε ελεύθερη.

ΣΚΗΝΑΙ ΕΙΣ ΑΤΑΛΑΝΤΗΝ ΤΟ 1895***Η Εφημερίς των Συζητήσεων της 23 Απριλίου (7Μάϊου) 1895 φ. 512 καταγράφει μία σκηνή, από την κα-θημερινότητα των κατοίκων της Επαρχίας Αταλάντης,μάλιστα του Μαρτίνου, όπου οι κάτοικοι αρειμάνιοι καιοξύθυμοι, συχνά δημιουργούσαν και μεταξύ τους ζητή-ματά, τα οποία όμως προσπαθούσαν πάντα, να επιλύ-σουν με τους δικούς τους κώδικες, αρνούμενοι τηνεφαρμογή του Νόμου, από τις κατά τόπους αρχές, που

βέβαια δεν την εφήρμοζαν και ακριβοδίκαια. Η ανά-γνωση του σχετικού λήμματος παρατίθεται ακολούθως:«…ΣΚΗΝΑΙ ΕΙΣ ΑΤΑΛΑΝΤΗΝ ως αγγέλλεται τηλεγρα-φικώς εξ Αταλάντης εις το Υπουργείον των Στρατιωτι-κών, ο Δήμος Δαραμάρας δι’ αγνώστον αιτίαν,απεπειράθη να δολοφονήσει τον Πέτρον Βόλην. Τονδράστη της απόπειρας, συνέλαβεν ο εκεί αστυνόμος,αλλά καθ’ όδον κατόρθωσαν να απελευθερώσουναυτόν, οι φίλοι του Κωνσταντής και Νικόλας Ρένας (Ταονόματα, είναι υπαρκτά, το Ρένας πρέπει να διορθωθείεις Ρίνας), ους όμως κατόρθωσε μετ’ ολίγων να συλλά-βει ο αστυνόμος μετά δύο αστυφυλάκων. Τούτους οδή-γησε και έκλεισε εις το αστυνομικόν κατάστημα. Εκείόμως συνηθροίσθησαν πολλοί πολίτες δια κωδωνο-κρουσίας, αίτινες εξαγριωμένοι, ήθελαν να εισέλθουν ειςτο αστυνομικόν κατάστημα, ζητούντες να απελευθερώ-σουν τους συλληφθέντας και να πυρπολήσουν αυτό. Οιαστυφύλακες, ολιγάριθμοι, μόλις και μετά βίας ηδυνή-θησαν να αναχαιτήσωσι την οργήν του πλήθους. OAστυνόμος ζητά δια του υπουργείου των στρατιωτικών,ενίσχυσιν της Αστυνομίας καθόσον με τους υπάρχοντεςαστυφύλακες αδυνατεί να αποκαταστήσει την διασαλευ-θείσαν τάξιν εν τη πόλει (Αρχείον Π.Γ.Δημάκη). Είναιπροφανές ότι τα γεγονότα αυτά εν Μαρτίνω, το σωτή-ριον έτος 1895, οφειλόμενα μάλλον σε εκλογικές καικομματικές αντιθέσεις, ήσαν συνήθη. Η κωδωνοκρου-σία, κατά τα τοπικά ήθη, είναι η εσχάτη προειδοποίησηκαι η συρροή των ανδρείων και φιλονείκων κατοίκωναναγκάζει τις Αρχές, περίπου να κηρύξουν στρατιωτικόνόμο, πράγμα που δεν απέφυγαν αργότερα το 1918 μετα Βενιζελικά και Αντιβενιζελικά να έχουν δημοσιευθείήδη και σχολιασθεί (Στρατιωτική Στάση στην Λαμία, υπό-θεση Κουτσούρη, Πέππα κλπ). Η συνέχεια δεν είναιγνωστή, τα χρόνια έχουν περάσει, οι χαρακτήρες είναιπιο χαμηλών τόνων και σήμερα οι κάτοικοι του ιστορικούΜαρτίνου, αν και διατηρούν το πατρογονικό και αρχετυ-πικό τους ήθος εν μέρει, είναι φιλικοί, φιλόξενοι και δη-μιουργικοί, ενώ έχουν κρατήσει σχεδόν όλα τα ιδιώματακαι ιδιομορφίες, που τους ξεχώριζαν από όλους τουςπέριξ οικούντες. 1. Λεξικόν Ανθ. Γαζή1 Βενετία 1800.Φρέαρ – πηγαδιού, όρυγμα κατά βάθος εις την γην ένθαύδατος πηγή. Ομήρου Ιλ. φ197 «πάσαι κρήναι εις ταφρέατα μακρά νέουσι» και φρέατα βαθέα ρέουσι. Λάκ-κος ή Κινστερνα, λινός, εν ώ εφύλαττον το έλαιον Αριστ.Πλούτος 819. Από του φλέω, αναδίδωμι, τροπή του λ΄εις ρ΄ φρέω, φρέαρ, εξ ού αναδίδεται και πηγάζει τούδωρ, άλλοι δε από του φέρω, φρέω. Φρέαρ (φρήFαρ)τεχνητό όρυγμα υδρεύσεως ή εξορύξεως ορυκτών.Μόνο στην Ελληνική γλώσσα εμφανίζει την σημασιακήμεταβολή (νερό που αναβλύζει (Λεξικόν Μπαμπινιώτη).2. Το Μαρτίνο ως οικισμός αναφέρεται στην τουρκικήαπογραφή του Σουλτάνου Βαγιαζίτ Β΄ από το 1466 ωςΜαρτίνο Μουζάκη, ενώ υπάρχει το Παύλο Μουζάκη, Νι-κόλα Μουζάκη, Μαρτίνο, προφανείς ονοματοδοσίες τωνιδρυτών τους. Αυτό είναι και ο οδηγητικός μίτος ως προςτην ονομασία, αφού η πολύκλαδη ηγεμονική οικογένειαΜουζάκη αναφέρεται από πολλές πηγές ενώ αρκετά πο-λίσματα με το όνομα Μουζάκι έχουν ιδρυθεί στον Ελλα-δικό χώρο (Κ. Σάθας Νεοελλ. Φιλολ. Βιογραφίαι Αθήναι1869 – Ν. Χοπφ Greco-Romains Berlin 1873 σελ. 271)κ.λ.π. Το όνομα Μαρτίνος, πράγματι όπως αναφέρεταιστις προφορικές παραδόσεις των Μαρτιναίων, έχει Δυ-τική προέλευση. Ο Πάπας Μαρτίνος Α΄ (649-655) ότανεξελέγη αντιμετώπισε την αίρεση του Μονοθελητισμού.Ο Αυτοκράτωρ Κώνστας, μονοθελητής, συνέλαβε καιεξόρισε τον Πάπα Ρώμης Μαρτίνο, τον οποίον τιμά ηΟρθόδοξη Εκκλησία, ως ορθοτομούντα τον λόγο τηςαληθείας, κατά τον αγώνα του εναντίον της επεμβάσεωςτης Πολιτείας στα Εκκλησιαστικά. Εορτάζεται η μνήμητου την 20η Σεπτεμβρίου (νέος Συναξαριστής Ορθοδό-ξου Εκκλησίας ΙΝΔΙΚΤΟΣ). Το Μαρτίνος απαντά και σεδημοτολόγια του 19ου αι. στη Λοκρίδα στο Ζέλι, στονΈξαρχο σε αρβανιτόβλαχους (?) και Μπογδάνους ποι-μένες ήδη εγκατεστημένους σε οικισμούς ή ποιμενικούςκαταυλισμούς. Η παρούσα υποσημείωση δεν αποφαί-νεται για την ονομασία του Μαρτίνου, συμβάλλει μόνομε την παράθεση των τεκμηρίων σε μια ανάγνωση.

Σημ. Δείγματα υφαντικής γυναικών Μαρτίνου-Κα-στρίου

Συνέχεια στη σελ. 8


Κάθε φωτογραφία... χίλιες αναμνήσεις

Απο αριστερά: καθιστός Ανέστης Μύθης όρ-θιος Νικόλαος Κων/νου Κωτσαλάς

Καθιστός δεξιά κάτω Ιωάννης Παν. Δαραμάρας στο στρατό με άλλουςστρατιώτες

Γιαννούλα Κωτσαλά-Αθανασάκη με Μαρτιναίικη Εθνική Ενδυμασία

Δήμος Νικ.Κωτσαλάς με φίλο του στοΣτρατό

Απο αριστερά: Δημήτριος Ιωαν. Λέκκας, η γιαγιάΦίλια Λέκκα, στα χέρια της γιαγιάς Γεώργιος

Νικ. Λέκκας και Γεώργιος Ιωαν. Λέκκας

Απο αριστερά: Γεώργιος Ψωρομύτας,Ιωάννης Γκρίτζας,Γεώργιος Ιωαν.Λέκκας και Σεραφείμ Μπώκος

Ιωάννης Λέκκας και Φωτεινή Λέκκα

Απο αριστερά: 15 Αυγ. 1962-63 περίπου, στην Παναγία. Ελένη Γκου-βάκη, Μαρία Μαλέρδου, Αγγελική Σίδερη,Φιλίτσα Λέκκα και Φαλίτσα

Σίδερη


ΣΠΗΛΑΙΟ ΜΑΡΤΙΝΟΥ ΛΟΚΡΙΔΟΣΑνακαλύφθηκε σπήλαιο με σταλακτίτες 15.000 έως20.000 ετών στο Μαρτίνο της Λοκρίδος και μέσα σταστενά όρια του χωριού.

1.500 μέτρα από τα σχολικά κτήρια και 1.700 μέτραπερίπου από την σπηλιά του Πάνα σε ευθεία γραμμήστους πρόποδες του βουνού Προφήτης Ηλίας, βρίσκε-ται μεγαλοπρεπές σπήλαιο με σταλακτίτες, μέσα σε έναφαράγγι που σχηματίζει το βουνό.Κάποτε στο παρελθόν είχα αναφέρει ότι: «Ο προφήτης

Ηλίας για μας τους Μαρτιναίους, είναι το ιερό βουνό, τωνπροφητών και των αρχαίων θεών από το εκκλησάκι τουπροφήτη Ηλία και από την σπηλιά του Πάνα». Από σή-μερα θα μπορούμε να πούμε και βουνό των σπηλαίων,ενώ στα σπήλαια, Πάνα, Αθανασάκη, Περιστεριώνα, Χε-ρόμες, Μπεράτι, έρχεται να προστεθεί και το σημερινό«Σπήλαιο-Μαρτίνου», με αξιοθαύμαστους σταλακτίτες.

Πώς όμως έφθασα στο σπήλαιο, ποιοι άνθρωποι καιποια γεγονότα με οδήγησαν στο σπήλαιο;Πριν 20 χρόνια όταν πήγαινα για κυνήγι ειδικά για πέρ-

δικες που αφθονούσαν τότε, περνούσα δίπλα στο μο-νοπάτι, από ένα πηγάδι, έναν λάκκο τέσσερα με πέντεμέτρα βάθος, χωρίς να φαίνεται τίποτα άλλο.

Η ανακάλυψη ήρθε από την μαρτυρία μιας γιαγιάς τηςΑγγελικής Κερφύλια η οποία ήταν από το Μαρτίνο,έζησε 100 χρόνια 1864-1964, ήταν μαμή και είχε διαύ-γεια πνεύματος. Αυτή λοιπόν η γιαγιά είχε διηγηθεί στονεγγονό της Αθανάσιο Κερφύλια ότι επί τουρκοκρατίας,όταν έρχονταν οι Τούρκοι στο Μαρτίνο, οι Μαρτιναίοιέκρυβαν τα γυναικόπαιδα στην κρυφή σπηλιά του φα-ραγγιού.

Ο εγγονός της γιαγιάς ήταν συνομήλικός μου και τονγνώριζα από μικρό παιδί, μου διηγήθηκε την ιστορία καιαποφασίσαμε να επισκεφθούμε το μέρος. Πλησιάσαμετο φαράγγι και μετά από μικρή περιπλάνηση βρήκαμετο στόμιο του πηγαδιού μέσα από τις πουρναριές.Κατεβήκαμε με σχοινί γύρω στα πέντε μέτρα βάθος και

είδαμε ότι, προς την βόρεια πλευρά υπήρχε κρυφή τρι-γωνική σχισμή στον βράχο που οδηγούσε σε μικρό διά-δρομο με κεκλιμένη προς τα κάτω πορεία, άλλα δύομέτρα βάθος.Τώρα βρισκόμαστε στο τέλος του διαδρόμου, μπροστά

μας απλώνεται το σπήλαιο, μια αίθουσα 17 μέτρωνμήκος και 8 μέτρων πλάτος. Εδώ επαληθεύεται η μαρ-τυρία της γιαγιάς για τον μυστικό κρυψώνα του φαραγ-γιού.

Το θέαμα που αντικρίζουμε είναι καταπληκτικό, τοπρώτο φώς που ρίχνουμε χτυπά επάνω σε σταλακτίτες,η οροφή μοιάζει με τρούλο εκκλησίας και από παντούκρέμονται σταλακτίτες σαν σπαθιά.

Από το μέγεθος των σταλακτιτών συμπεραίνουμε ότιέχουν ηλικία 15.000 έως 20.000 ετών, αν υπολογίσουμε

ότι 1 εκατοστό θέλει 100 χρόνια για να δημιουργηθεί, καιστην περίπτωσή μας υπάρχουν σταλακτίτες 1,5 και 2μέτρα μήκος.

Οι πλευρές του σπηλαίου μοιάζουν με πίνακα ζωγρα-φικής από το πλήθος των σταλακτιτών με πολλά χρώ-ματα, κόκκινο, μπέζ, καφέ, άσπρο, κίτρινο πουλαμπηρίζουν μόλις πέσει το φως επάνω τους, σχηματί-ζοντας διάφορες παραστάσεις.Το δάπεδο του σπηλαίου είναι σκεπασμένο από πέτρες

που έχουν σπάσει από αλλεπάλληλους σεισμούς , αλλάκαι τα νερά της βροχής που τις παρέσυραν μέχρι το βα-θύτερο μέρος της σπηλιάς κατά το διάβα των αιώνων.Ακολουθούμε κεκλιμένη πορεία πάνω στις σπασμένες

πέτρες αλλά και σπασμένους σταλακτίτες μέχρι το βα-θύτερο μέρος του σπηλαίου, εδώ βρισκόμαστε περίπου13 μέτρα βάθος κάτω από την επιφάνεια της γης.Δεξιά και κάτω μόλις μπαίνουμε στο σπήλαιο υπάρχεισταλακτίτης σπασμένος , διαμέτρου 25 εκατοστών καιμήκος 0,8 έως 1 μέτρο, η τομή του όμως είναι παλιά καιμαυρισμένη ίσως αιώνες πριν.Για το σπάσιμο των σταλακτιτών δεν έχουμε συγκεκρι-

μένη μαρτυρία από την γιαγιά, είχε πει όμως ότι:«Έπρεπε να προσέχεις όταν μπεις στο σπήλαιο, τα πέ-τρινα σπαθιά που κρέμονταν από την οροφή, για να μηνχτυπήσεις το κεφάλι σου».

Πιθανές αιτίες για τα άκρα των σπασμένων σταλακτι-τών, χωρίς βέβαια να είμαστε σίγουροι για τίποτα, μπο-ρεί να προήλθαν από τον τρομερό σεισμό του ρήγματοςτης Αταλάντης, που το 1894 ταρακούνησε και βύθισεστο πένθος τα χωριά μας, στο Μαρτίνο μόνο 2 σπίτιαέμειναν όρθια στα 8 ρίχτερ που έχουν υπολογίσει σή-μερα τον σεισμό αυτόν.

Μια δεύτερη αιτία είναι να έσπασαν τους σταλακτίτεςοι ίδιοι οι κάτοικοι του σπηλαίου κατά την τουρκοκρατίαγια να εξοικονομήσουν χώρο, γιατί τα πέτρινα σπαθιά(σταλακτίτες) τους εμπόδιζαν. Τα σημάδια της καταστρο-φής φαίνονται και στους σταλακτίτες που κρέμονται καιέχουν σπασμένα τα άκρα.Μετά την ανακάλυψη αυτή του σπηλαίου ειδοποιήθηκε

η Ε.Π.Α.Ν.Ε για περαιτέρω διερεύνηση από σπηλαι-ολόγους και αρχαιολόγους.Παρ’ όλη την καταστροφή το σπήλαιο παρουσιάζει μια

σπάνια ομορφιά από κατάμεστους σταλακτίτες στιςπλευρές και σπάνια χρώματα.

Καλά φυλαγμένη στα σπλάχνα της γης σε 13 μέτραβάθος, συνεχίζει και σήμερα να δημιουργεί σταλακτίτεςκαθώς οι σταγόνες του νερού από την οροφή ήταν αι-σθητές κατά την διάρκεια των επισκέψεών μας.

Όλα αυτά έγιναν στις 3-4-2014 ημέρα Πέμπτη. Απότότε κρατήθηκε μυστικό, το σπήλαιο και η θέση του καιδεν δόθηκε στη δημοσιότητα, όπως μας είχε δώσει εν-

τολή το Υπουργείο Πολιτισμού.Έξι μήνες μετά στις 16-9-2014 συγκροτήθηκε ομάδα

από την Κ. Σ. Κατσαρού, από αρχαιολόγους, σπηλαι-ολόγους, αναρριχητές με σχοινιά και ανεμόσκαλες καικατέβηκαν 13 μέτρα βάθος μέσα στο σπήλαιο. Ειδοποι-ήθηκαν όλες οι υπηρεσίες και η ασφάλεια, συμπεριλαμ-βανομένου και του δημάρχου Λοκρών. Διερευνήθηκε τοσπήλαιο και τα αποτελέσματα θα τα μάθουμε εν καιρώ,καθώς απέκλεισαν την ύπαρξη αρχαιολογικού χώρου,είναι μόνο ένα πανέμορφο γεωλογικό σπήλαιο με στα-λακτίτες τουλάχιστον 15.000 ετών.Μαρτίνο 16-9-2014Νίκος Α. Μπάτσος, Ιστορικός ερευνητής

Κάποιος ρώτησε τον Ιφικράτη, Αθηναίος στρατηγός, από τον Ραμνούντα,ποιος είσαι εσύ και έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτόν σου. Μήπως είσαι Ιπ-πέας; Οπλίτης; Τοξότης; Ή Πελταστής; (στρατιώτης ελαφρά οπλισμένος).Ο Ιφικράτης απάντησε. Τίποτα από αυτούς. Αλλά γνωρίζω όλους αυτούς νατους διατάζω (Ιω. Στοβαίος Ανθολόγιο, ΝΔ, 52).Ο Ιφικράτης, όταν στρατοπέδευσε σε εχθρική περιοχή, διέταξε να σκάψουντάφρο και χαρακώματα. Κάποιος τον ρώτησε γιατί; Τι φοβάσαι; Ο Ιφικράτηςαπάντησε. Η χειροτέρα φράση για ένα στρατηγό είναι να πει ΔΕΝ ΤΟ ΠΕ-ΡΙΜΕΝΑ (Ιω. Στοβαίος, Ανθολόγιο, ΝΔ, 51).Ο Λύσανδρος, Στρατηγός και Ναύαρχος Σπαρτιάτης, πίστευε πολύ, στη ση-μασία της δυνάμεως, ιδίως στις σχέσεις μεταξύ των κρατών. Οι Αργείοι αμ-φισβητήσανε τα σύνορα της Σπάρτης. Τότε τους έδειξε ο Λύσανδρος έναμαχαίρι και τους είπε:«Όποιος κρατάει αυτό ομιλεί καλύτερα περί συνόρων γης» (Πλούταρχος-Λύσανδρος 22).Ο Πυθαγόρας δεν άφηνε τους φίλους του να του εύχονται χρόνια πολλά.Έλεγε δεν μπορείς να γνωρίζεις αν σε συμφέρει η ευχή αυτή. (Διογένης Λα-έρτιος, Βίοι φιλοσόφων Γ-9). Ο Πυθαγόρας ήταν από τη Σάμο, μαθηματι-κός.Το νομοθέτη Σόλωνα, τον Αθηναίο πιέζανε να βάλει πρόστιμο στους ανύ-παντρους. Ο Σόλων απάντησε: Βαρύ φορτίο η γυναίκα. (Ιω. Στοβαίος Αν-θολόγιο ΞΗ 33).Ο Μέγας Αλέξανδρος θαύμαζε τον Φωκίωνα, Στρατηγός Αθηναίος, για τηντιμιότητά του. Του έστειλε δώρο εκατό τάλαντα. Ο Φωκίων ρώτησε γιατί; Σεθεωρεί άνδρα καλόν και αγαθό. Ο Φωκίων αρνήθηκε το δώρο και είπε. Ναπείτε στον Αλέξανδρο να με αφήσει να είμαι, αλλά και να φαίνομαι τέτοιος.(Πλούταρχος-Φωκίων 18).Η Ιππαρχία από τη Θράκη, ερωτεύθηκε, τον ασχημάνδρα Κράτη από τηΘήβα. Ο Κράτης την πληροφόρησε ότι είναι φτωχός, δεν έχει τίποτα. Για νατην πείσει να τον εγκαταλείψει, γδύθηκε και της έδειξε τα γεννητικά του όρ-γανα, λέγοντας «Αυτός είναι ο γαμβρός και αυτή η περιουσία του» (ΔιογένηςΛαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων ΣΤ 93). Η Ιππαρχία τον παντρεύτηκε.Λένε ακόμη ότι είπε ο Κράτης: «Η πείνα σταματά τον έρωτα».

Oι Έλληνες που ζούνε 30 και 40 χρόνια εκτός Eλλάδας, οι περισσότεροι αποκτούν νοοτροπίασεβασμού προς τους νόμους και τους κοινωνικούς κανόνες και πιστεύουν (ίσως με λίγη αφέ-λεια) ότι θα βρουν όμοια κοινωνική κατάσταση και εδώ. Aυτός ο «ρομαντισμός τους» όμωςσυχνά μένει ανεκπλήρωτος. Στην προσπάθειά τους να συναλλαγούν με το σύστημα (π.χ. Σχο-λεία, αγορά ακινήτων, εφορία) εμπλέκονται στα γρανάζια της υπευθυνο-ανεύθυνης δημόσιαςδιοίκησης με ατέρμονες παραπομπές από τον ένα, στον άλλο. Συχνά νιώθουν μειωμένοι καιαδύναμοι να ξεπεράσουν το γραφειοκρατικό κατεστημένο με τις συνεχείς αλλαγές και αντιφά-σεις με νόμους και διατάξεις που διαδέχονται ο ένας τον άλλο.Παρά τις προσπάθειες που γίνονται, τελευταία, δυστυχώς οι πολιτικοί μας δεν κατόρθωσανακόμη να απαλλάξουν την Eλληνική Kοινωνία και τους πολίτες της από τη μετριότητα της δη-μόσιας διοίκησης. Σήμερα, στην πρώτη δεκαετία του 2000, όχι μόνο δεν έχουμε παλιννόστηση,αλλά συνεχίζεται η μετανάστευση υπό διαφορετική μορφή. Aυτή τη στιγμή (2010 έχουμε 60.000νέους φοιτητές στη διασπορά). Mε το ταλέντο τους στις χώρες που σπουδάζουν αναδεικνύεταικαι αναγνωρίζεται η ικανότητά τους, καταξιώνονται ως επιστήμονες και γίνονται στελέχη μευψηλές αμοιβές σε σοβαρές εταιρίες στην Eυρώπη και στις HΠA. Eκεί γνωρίζουν την αληθινήέννοια της αξιοκρατίας και την εφαρμογή των νόμων, και των κοινωνικών κανόνων.Mε την οικονομική ευχέρεια που τους δίνουν οι υψηλές αποδοχές, μαζί με το καλύτερο πολιτι-σμικό επίπεδο βιώνουν καλύτερη ποιότητα ζωής.Γενικότερα ο απόδημος Eλληνισμός μοιάζει με έναν «παροπλισμένο γίγαντα» τον οποίο ηEλλάδα ποτέ δεν προσπάθησε σοβαρά να τον αξιοποιήσει και να τον εντάξει εντός των τειχών.Mε αυτήν την νοοτροπία η Eλληνική κοινωνία και η οικονομική ζωή σέρνεται επί δεκαετίες απόμετριότητες και αριβισμό. Πάντα υπάρχει ένας τρόπος που μόνο το ελληνικό κοινωνικό και πο-λιτικό κατεστημένο φαίνεται να ξέρει καλά. Πώς να «τρώει» τα παιδιά του.Aπό τα χρόνια του Oμήρου ως τις μέρες μες, οι Έλληνες γυρεύουμε την πατρίδα μας σε ξένεςχώρες και στις ξένες χώρες ψάχνουμε να βρούμε τη δική μας.O Σταμάτης Kριμιζής Έλληνας επιστήμονας στη NAΣA (HΠA) σε συνέντευξη μεταξύ άλλων,είπε τα εξής χαρακτηριστικά: H «επιδημία» αναξιοκρατίας κρατά την Eλλάδα σκλαβωμένη στηνασημαντότητα. Πρέπει να βρεθεί ηγέτης να μην φοβηθεί το πολιτικό κόστος, να κάνει μια επα-νάσταση στην κουλτούρα της χώρας. Aν θέλει ένα παιδί να διακριθεί (είπε με λύπη) πρέπει ναφύγει από την Eλλάδα.

ΠΗΓΗ: Περιοδικό “ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΣ”

ΑΠΟ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ ΜΑΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Πώς η Eλλάδα «τρώει» τα παιδιά της




Γράφει ο Θανάσης ΧατζηιωάννιδηςΟ Όμηρος είναι ο μεγαλύτερος ποι-ητής όλων των εποχών, και ο ήρωαςτου Αχιλλέας ο ιδανικότερος τύποςήρωα των αρχαίων Ελληνικών θρύ-λων, στο κυριότερο έπος όλων τωναιώνων, την Ιλιάδα.Ο Αχιλλέας ήταν ωραίος, ψηλός,

ξανθός ως ο Φοίβος (Απόλλων). Ευγενής, γιος του βα-σιλιά της Φθίας Πηλέως και της κόρης του Νηρέως, θα-λασσίας θεότητας της Θέτιδος. Από την φύση του οΑχιλλέας ήταν ταχύπους, θαρραλέος, τολμηρός και είχετη φιλοδοξία να έχει βίο λαμπρό και ενάρετο.Το θέμα μας όμως εδώ δεν είναι ο Αχιλλέας. Το θέμαμας είναι ο χαρακτήρας του Αχιλλέα και το πώς αντιλάμ-βανοταν την έννοια της φιλίας. Όταν λοιπόν, ο Αχιλλέαςαποσύρθηκε από τη μάχη, λόγω της διαμάχης του μετον Αγαμέμνονα - ο Αγαμέμνονας με το έτσι θέλω τουπήρε την Βρισηίδα – η μητέρα του η Θέτις παρακάλεσετον Δία να τιμωρήσει τον Αγαμέμνονα, γιατί ατίμασε τονΑχιλλέα. Ο Ζευς έκανε πράξη το αίτημα της Θέτιδος.Έβαλε θάρρος στην ψυχή των Τρώων και οι Τρώεςέτρεψαν σε φυγή τους Αχαιούς. Κανείς , ούτε ο Αίανταςο Τελαμώνιος δεν μπορούσε να ανακόψει την ορμή τωνΤρώων. Τότε ο Πάτροκλος παρακάλεσε τον Αχιλλέα νατου δανείσει τα όπλα του για να παραπλανηθούν οιΤρώες και να πιστέψουν ότι ο Αχιλλέας επέστρεψε στοπεδίο της μάχης. Ο Αχιλλέας εκάμφθη από τις παρακλή-σεις του φίλου του και του έδωσε την περικεφαλαία, τηνασπίδα και τα άλλα όπλα, που κατά την παράκληση τηςμητέρας του τα είχε φτιάξει ο Ήφαιστος. Οι Τρώες ξεγε-λάστηκαν και νόμισαν πως ο Αχιλλέας ξαναμπήκε στημάχη. Γρήγορα όμως κατάλαβαν την πλάνη τους και οΈκτορας σκοτώνει σε μονομαχία τον Πάτροκλο και τουπαίρνει τα όπλα.Με πολλές θυσίες οι έλληνες έγιναν κύ-ριοι του νεκρού του πατρόκλου.Ο Αχιλλέας απαρηγόρη-τος ετίμησε τον Πάτροκλο με αγώνες και θυσίες.

Αποφασίζει όμως να τιμωρήσει τον Έκτορα. Η μητέρατου τον ικέτευσε να μην αποτολμήσει, γιατί γρήγοραμετά τον Έκτορα θα ακολουθήσει και ο δικός του ο θά-νατος. Ο Αχιλλέας της απάντησε, στον τόπο ας πεθάνωαφού μου εμέλλετο βοηθός του φίλου μου να μην γίνω.Δεν τον ενδιαφέρει πλέον η ζωή του, τον ενδιαφέρειμόνο να πάρει εκδίκηση για τον χαμό του φίλου του Πά-τροκλου.Παραθέτουμε ολόκληρο το χωρίο από την Ιλιάδα, ρα-ψωδία Σ, στ.78-137, μετάφραση Πολυλά:

Κι είπε βαρυστενάζοντας ο θείος Αχιλλέας:«Μητέρα, ναι, τα ετέλεσεν, ως είπες, ο Κρονίδης.αλλά πώς να το χαίρομαι; Μου εχάθη ο ποθητός μουΠάτροκλος, ο υπεράκριβος, ο φίλος της καρδιάς μου.Ο Έκτωρ μου τον έσφαξε και τ’ άρματα του επήρεθαυμάσια, θεόρατα, που εδώκαν του Πηλέωςδώρον εξαίσιον οι θεοί σ’ εκείνην την ημέραν,όταν εκείνοι σ’ έφεραν σ’ ανδρός θνητού την κλίνην.Αυτού με τες αθάνατες θαλάσσιες να’χες μείνει,εσύ και να είχεν ο Πηλεύς πάρει θνητήν γυναίκα.Και αντίς πόνος αιώνιος θα θλίβει την ψυχήν σουτου πεθαμένου τέκνου σου, που δεν θα γύρει πλέονστα γονικά να τον δεχθείς. διότι εγώ δεν θέλωνα ζήσω, μες στους ζωντανούς να είμ’, εάν ο Έκτωρπρώτος από την λόγχην μου δεν ξεψυχήσει εμπρός μουκαι μου πληρώσει την σφαγήν του αγαπητού Πατρό-κλου.».Σ’ εκείνον τότε απάντησε δακρύζοντας η Θέτις:«Και τότε ολιγοήμερος θα είσαι, αγαπητέ μου,ότ’ ύστερ’ απ’ τον Έκτορα εγγύς σου είναι το τέλος.».Με πόνον είπεν ο Αχιλλεύς: «Στον τόπο ας πεθάνωαφού μου εμέλλετο βοηθός του φίλου να μη γίνωεις την σφαγήν του. Τώρα αυτός απ’ την πατρίδα πέρααπέθανε, ζητώντας με στου ολέθρου του την ώραν.Τώρα αφού δεν θα ξαναϊδώ την ποθητήν πατρίδαούδ’ έσωσα τον Πάτροκλον κι εκείνους τους συντρόφους

τους άλλους που απ’ του Έκτορος την λόγχην απεθά-ναν,αλλά στες πρύμνες κάθομαι της γης χαμένο βάρος,εγώ των άλλων Αχαιών στον πόλεμον ο πρώτος,αν και στον λόγον από εμέ καλύτερ’ είναι και άλλοι.Απ’ τους θεούς κι απ’ τους θνητούς να εχάνετο η διχό-νοια,και η χολή, που και άνθρωπον με γνώση εξαγριώνει,που μες στα στήθη χύνεται γλυκιά και μελωμένηκαι ως μαύρος έπειτα καπνός ξεσπά και μεγαλώνει,καθώς εμένα εχόλωσεν ο μέγας Αγαμέμνων.Αλλ’ ό,τι εγίνη αφήνομεν, αν και αδικημένοι,και την ψυχήν στα στήθη μας δαμάζομ’ εξ ανάγκης.και τώρα του Πατρόκλου μου θα φθάσω τον φονέατον Έκτορα. Και θα δεχθώ την μοίρα του θανάτου,όταν οι αθάνατοι θεοί και ο Ζευς μου την διορίσουν.Ότι ουδ’ ο μέγας Ηρακλής εξέφυγε την μοίραν,που ήταν υπεράκριβος υιός του υψίστου Δία.Αλλά της Ήρας η οργή τον δάμασε και η μοίρα.Και αν είναι τέτοια η μοίρα μου κι εγώ θενά ησυχάσωόταν πεθάνω, αλλ’ όνομα λαμπρόν ας πάρω τώρα,αν κάμω τες βαθύζωνες μητέρες εις την Τροίανν’ αναστενάξουν θλιβερά και με τα δυο τους χέριαεις τ’ απαλά τους μάγουλα τα δάκρυα να σφογγίζουν.Και ότι αρκετά απ’ τον πόλεμον ησύχασ’ ας γνωρίσουν.Μη με κρατείς, μητέρα μου, κι εγώ θα πολεμήσω.».

Κι η ασημόποδη θεά του απάντησεν η Θέτις:«Παιδί μου, ομίλησες ορθά. Καλόν είναι τους φίλουςνα βοηθάς, αν συμφορά κακή τους παραστέκει.πλην τα καλά σου άρματα τώρα κρατούν οι Τρώεςτα χάλκινα τ’ αστραφτερά. Και ο λοφοσείστης Έκτωρεπαίρεται που τα φορεί και δεν γνωρίζω πόσοολίγο ακόμη θα χαρεί. Κι είναι σιμά του η μοίρα.Αλλά συ ακόμη μην εμπείς στου Άρη τον αγώνα,ως να με ιδούν τα μάτια σου εδώ να γύρ’ οπίσω.Κι αύριο τα χαράματα θα έλθω εδώ να φέρωάρματ’ από τον Ήφαιστον θεοτικά πλασμένα.».

Πως ο Όμηρος αντιλαμβάνεται την έννοια της φιλίας

H ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΛΑΪΚΗΥΠΟΤΑΓΗ

Αναρτήθηκε από visaltis.net …Ο Δρόμος είχε τη δική του ιστορία, ήτανμια λέξη μοναχά “Ελευθερία” Ο στόχος κάθε ολοκληρωτικού καθεστώ-τος είναι η υποταγή της πλειοψηφίαςμέσω της στέρησης γνώσης και έκφρα-σης. Σε αυτό το πλαίσιο δράσης, το υπε-ρόπλο που ονομάζεται γλώσσα πρέπεινα παραμείνει κτήμα μιας Ελίτ. Οι μάζεςπρέπει να στερηθούν τον τρόπο δημιουρ-γικής και ελεύθερης έκφρασης ώστε ηνόηση και η παιδεία τους να είναι από-λυτα ελεγχόμενες και στείρες. Γι’ αυτό πα-ραδοσιακά κάθε προοδευτική κίνηση είχεως βασικό αίτημα την παιδεία, όχι ωςπρος τα κονδύλια αλλά το δικαίωμα ελευ-θερης διακίνησης της Γνώσης. Το φαινόμενο ελέγχου της ανθρώπινης

επικοινωνίας είναι παγκόσμιο φαινόμενο.Στην Ελλάδα όμως ο χώρος της παιδείαςήταν ανέκαθεν στο στόχαστρο για συγκε-κριμένους λόγους που επικεντρώνονταιστη ιδιαίτερη φύση της Ελληνικής γλώσ-σας: Η Ελληνική κατέχει την πρώτη θέση στο

βιβλίο Γκίνες με 5,000,000 λέξεις και άνωτων 80 εκατομμυρίων λεκτικών τύπων.Αντίστοιχα η Αγγλική έχει μόλις 490,000λέξεις. Ακόμα και βάσει του μοντέρνου λε-ξικού Webster, η Αγγλική γλώσσα φαίνε-ται να έχει δανειστεί πάνω από 40,000Ελληνικές λέξεις. Φανταστείτε ότι απόόλες τις Σλαβικές διαλέκτους μαζί έχει δα-νειστεί μόλις 34 (!) ενώ λ.χ από την Τουρ-κική 57. Αντίστοιχη και μεγαλύτερη είναι ηεπιρροή στην Γαλλική, που οδήγησε τονΓάλλο ιστορικό J.P. Vernant να δηλώσειότι “οι Έλληνες μας εφηύραν” (1997).Η ίδια πολιτική ακρωτηριασμού Εθνικώνγλωσσών όπως είπαμε είναι παγκόσμιαπρακτική εμπνευσμένη από την απάν-θρωπη ιμπεριαλιστική Βρεταννική αποι-κιοκρατία που συνεχίζεται από τηνπλανητική πλέον αυτοκρατορία του καπι-ταλισμού. Ο άμεσος στόχος είναι εμφα-νής: Η αποδυνάμωση της ανθρώπινηςέκφρασης και σκέψης δημιουργεί τον ιδε-ατό υπήκοο του νέου καθεστώτος όπουαυτοσκοπός είναι η ταύτιση της ευτυχίαςόχι με τη δημιουργία αλλά την κατανά-λωση. Ποιά πολυεθνική άραγε δεν θαονειρευόταν ένα παγκόσμιο πελατολόγιο

όπου η διανομή των προϊόντων της θα γι-νόταν χωρίς αντίδραση ή αμφισβήτηση; Εκεί αποσκοπούσαν και οι εγκάθετοι της“διανόησης” με αριστερή προβιά πουπροσπάθησαν έντεχνα να συκοφαντή-σουν την εκάστοτε Εθνική γλώσσα προσ-δίδοντας της ταξικό χαρακτήρα: Οπλούτος της γλώσσας ταυτίστηκε με τονταξικό πλούτο ενώ ο σωστός προλετάριοςέπρεπε να χρησιμοποιεί την απλοποι-ημένη “προλεταριακή” γραμματική. Τι γε-λοίος τρόπος για την ηλιθιοποίηση καιυποδούλωση της πλειοψηφίας! Το επιχεί-ρημα όχι μόνο αυτοαναιρείται με μια με-λέτη της Ποντιακής ή της Κυπριακήςδιαλέκτου (τι πλούτος) αλλά και από τηνφύση της ταξικής πάλης με Μαρξιστική ήάλλη προσέγγιση. Ο ίδιος ο Στάλιν το 1950 διαβλέποντας τησύνδεση καπιταλισμού – εκφυλισμού τηςγλώσσας έγραψε: “Δεν υπάρχει γλώσσα ταξική, γλώσσα τουλαού παρά μόνον γλώσσα εθνική. Υπαρ-χει δημοτική που πρέπει σταδιακά να πα-ραμεριστεί προς όφελος της ιστορικήςεθνικής γλώσσας” και συμπληρώνει ”Ισχυρίζονται (οι εγκάθετοι) πως κάθε τα-ξική γλώσσα έχει την ταξική γραμματικήτης ήτοι προλεταριακή γραμματική καιαστική γραμματική. Τέτοιο πράγμα δενυπάρχει. Στην εθνική γλώσσα υποτάσ-σονται οι διάλεκτοι ως κατώτερες μορ-φές“. (Περί Γλωσσολόγων, 28/7/1950). Ιδιαίτερα γλώσσες όπως η Ελληνική και ηΚινέζικη, οι μόνες ζώσες εδώ και 4,000χρόνια σύμφωνα με τον Ισπανό ιστορικόFrancisco Adrados, αποτελούν μήτρα δη-μιουργίας ευρύτερου πλέγματος γλωσ-σών που σε καμμία περίπτωση δενμπορούν να υποκαταστήσουν τη Μη-τρική. Κατά τον Adrados οι περισσότερεςγλώσσες του πλανήτη σήμερα θεωρουν-ται κρυφοελληνικές γεγονός που αποδει-κνύεται από τα τμήματα Ελληνικώνσπουδών ανά τον κόσμο. Thomas Macaulay Χαρακτηριστικό παράδειγμα ιμπεριαλιστι-κού σχεδιασμού είναι η περίπτωση της Ιν-δίας και των Σανσκριτικών. ΤαΣανσκριτικά είναι η μήτρα των 150 καιπλέον διαλέκτων που ομιλούνται στηνΙνδία και θα μπορούσε να είναι η ενωτική

Λαϊκή γλώσσα, όπως ακριβώς έγινε στοΙσραήλ με την αρχαία Εβραϊκή). Εκεί ανέ-λαβε δράση ο βαρώνος Θωμάς Μακώ-λαιυ (Thomas Babington Macaulay, 1800– 1859) ο αποκαλούμενος Πάπας τηςΒρεταννικής παιδείας των Ινδιών. Οργά-νωσε την παιδεία της κατεχόμενης χώραςμε σκοπό την κατασκευή μιας ελίτ ΙνδώνΕξευρωπαϊσμένων κλώνων. “Μιας τάξηςανθρώπων που θα είναι οι ενδιάμεσοιφορείς μεταξύ ημών, των επικυριάρχωνκαι των εκατομμυρίων που διοικούμε“.Ένα “Κολωνάκι” λοιπόν με σκοπό να δυ-τικοποιήσει παιδεία, συνήθειες και ήθη. Αυτό ακριβώς το Κολωνάκι (με την ομώ-νυμη έδρα μάλιστα!) που κατασκευά-στηκε στην Ελλάδα τις τελευταίεςδεκαετίες, για το οποίο διατέθηκαν πα-κτωλοί χρημάτων με σκοπό την αντί-στοιχη εξευτελιστική διάβρωση.Επιστρατεύτηκαν απίστευτες περσόνεςτύπου Κωστόπουλου για να περάσουνένα life – style γκλαμουριάς και αγαμίαςμε όπλο την αμορφωσιά. Το “θέλω ναγίνω σιτάρ“, αστείρευτη πηγή γέλιου στιςπαλιές Ελληνικές ταινίες έγινε επίσημηγλώσσα του Αθηναϊκού νεοαστικού κρά-τους και προωθήθηκε στους ιθαγενείς μεχάντρες (πολύχρωμα εξώφυλλα) καιτσόντα. Καρπαζοεισπράκτορες και λοβο-τομημένοι Αυνάνες καθιερώθηκαν σανstatus symbol με κοινό παράγοντα τηνακρωτηριασμένη δυνατότητα έκφρασηςκαι άφθονο χρήμα.Αποτέλεσμα; Σύμφωνα με πρόσφατη μέτρηση της

Alco για το Ινστιτούτο επικοινωνίας, το64,8% των κατοίκων της Αττικής χρησι-μοποιεί ξενικές λέξεις στην καθημερινήτου ομιλία! Το ποσοστό πέφτει αισθητάστην επαρχία, αλλά είπαμε, γεωγραφικότο “Κολωνάκι” των συμπλεγματικών. Ποιά Αριστερά; Το υπόβαθρο αυτής τηςεξαθλίωσης είχε θεμελιωθεί νωρίτερα βέ-βαια με τις απίστευτες ενέργειες του 1910αλλά κυρίως του 1976 όπου η ΕλληνικήΔεξιά έδειξε το απεχθές της πρόσωποακρωτηριάζοντας την Ελληνική γλώσσαμε την προκλητική ανοχή της Αριστεράς.Μιας Αριστεράς που από θεματοφύλακαςτης ελεύθερης και ποιοτικής παιδείας,έγινε δεκανίκι του καπιταλισμού ακυρώ-νοντας αγώνες δεκαετιών. Το “ψωμί, παι-δεία, ελευθερία” έγινε “φεράρι για τουςπρυτάνεις, κλειστό πανεπιστήμιο και φα-σισμός στα ιδρύματα”. Το ταγάρι τηςΠόπης Τσουκάτου (αντιφασιστική, αντιιμ-

περιαλιστική πρωτοβουλία) έγινε ΛουίΒιτόν και βόλτες μεταξύ Μυκόνου και Κο-λωνακίου. Powered by Siemens. Το έγκλημα έγινε με την συνενοχή των

καπηλευτών της γενιάς του Πολυτεχνείουκαι οδήγησε τον Κορνήλιο Καστοριάδη ναδηλώσει αηδιασμένος: ” Αν δεν θέλετεκύριοι του υπουργείου να κάνετε φωνη-τική ορθογραφία τότε πρέπει να αφήσετετους τόνους και τα πνεύματα γιατί αυτοίπου τους βάλανε ήξεραν τι έκαναν. Δενυπήρχαν στα αρχαία Ελληνικά γιατίαπλούστατα υπήρχαν μέσα στις ίδιες τιςλέξεις. Αυτά τα κτήνη, τα τετράποδα πουέκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις δεν ξέ-ρουν τι είναι γλώσσα. Η κατάργηση τωντόνων και των πνευμάτων είναι η κατάρ-γηση της ορθογραφίας που τελικά είναι ηκαταστροφή της συνέχειας. Ήδη τα παι-διά δεν μπορούν να καταλάβουν Κα-βάφη, Σεφέρη, Ελύτη γιατί αυτοί είναιγεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων Ελ-ληνικών. Δηλαδή πάμε να καταστρέ-ψουμε ότι χτίσαμε. Αυτή είναι ηδραματική μοίρα του σύγχρονου Ελληνι-σμού”. Βόλος, 1989. Επιμένουμε σε αυτή τη χώρα να ζούμε

σε έναν μίζερο μικρόκοσμο με μίζερεςεπιδιώξεις που συνεπάγονται μίζεραόνειρα. Έτσι και στο θέμα της ΕΕ δενέχουμε αντιληφθεί ότι είμαστε ένα παράρ-τημα μιας πολυεθνικής που αν θέλει ναέχει τη στοιχειώδη ευημερία για τους πο-λίτες της πρέπει να αγωνιστεί για το εδώμαγαζί και όχι για τις ιδεοληψίες ή τα κομ-ματικά συμφέροντα του καθενός. Τραντα-χτό παράδειγμα των αρλεκίνων πουστέλνουμε στην Ευρωβουλή (και φαίνεταιμας αντιπροσωπεύουν επάξια) είναι ηαντίδραση των Ελλήνων ευρωβουλευτώνστην πρόταση Ισπανών (!!) συναδέλφωντους να ψηφιστεί η Αρχαία Ελληνική ωςεπίσημη γλώσσα της ΕΕ. Την αγνόησανεπιδεικτικά και τις τρεις φορές που κατα-τέθηκε! Ναι μεν ο επερχόμενος παγκόσμιος πο-λιτισμός αποσκοπεί στην επιβολή μιαςπαγκόσμιας γλώσσας, είναι όμως στοχέρι μας, στην καθημερινότητα μας ναδράσουμε όχι ως ανάχωμα αλλά ως δη-μιουργοί και ενεργοί φορείς ενός πολιτι-σμού βασιζόμενου στην Ανθρωπιστικήπαιδεία που μας έχουν στερήσει. Και οαγώνας αυτός είναι απλός, καθημερινόςκαι όμορφος.


ΤΟ ΜΑΡΤΙΝΟ ΓΙΟΡΤΑΣΕ ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΑΡΧΕΣ ΤΟΥ

Δόθηκε στην κυκλοφορία ο περιφερειακός δρόμος του Μαρ-τίνου που οδηγεί στην Λάρυμνα. Ένας δρόμος που παρέ-μενε σε εκκρεμότητα για πολλά χρόνια ταλαιπορώντας τουςκατοίκους του Μαρτίνου και της γύρω περιοχής.

Αριστείδης Κ. Κούρος

ΔΟΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ Ο ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

ΜΑΡΤΙΝΟΥ - ΛΑΡΥΜΝΑΣ

Στην πλατεία του Μαρτίνου ο επισκέπτης συναντάει τον ιερό Ναότων Παμμεγίστων Ταξιαρχών προς τιμή των οποίων έλαβε η πλατείατο όνομά τους.

Πρωτεργάτης της ανέγερσης του ναού στη σημερινή του μορφήυπήρξε ο παπα-Θανάσης Παπαϊωάννου, ένας επιβλητικός αυστη-ρός και ακοίμητος φρουρός της Ορθοδοξίας στο Μαρτίνο.Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014 η Σύναξη των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και

Γαβριήλ που το έργο τους είναι να προστατεύουν τους ανθρώπουςνα πολεμούν και να μάχονται τους δαίμονες.

Την παραμονή της μεγάλης εορτής τελέστηκε ο Μέγας Αρχιερατι-κός Εσπερινός και ακολούθησε η μεγαλοπρεπής λιτάνευση τηςιεράς Εικόνας των ταξιαρχών.

Ανήμερα η μεγάλη Εορτή πραγματοποιήθηκε με ιδιαίτερη λαμπρό-τητα, θρησκευτική κατάνυξη και κάθε επισημότητα.

Παρόντες ο Δήμαρχος Λοκρών Νίκος Λιόλιος, ο Αντιδήμαρχος Λο-κρών Ιωάννης Σταύρου Κούρος, ο πρόεδρος της κοινότητας Μαρτί-νου Γεώργιος Κ. Μύθης, εκπρόσωποι Συλλόγων και φυσικά όλοι οιΜαρτιναίοι.

Αριστείδης Κ. Κούρος


ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ (Πουσ -Μαδ)

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί η επίδοση των γυναικών του Μαρτίνου – Κα-στρίου, στην υφαντική, μέσω της οποίας μας εισάγουν στην τοπική λαϊκή υφαντικήπαράδοση, όπου εδέχθησαν την επιρροή από την παλαιότερη κρατούσα παράδοσηαλλά προσέθεσαν σχήματα και νοήματα, με την ονειροπόλησή τους, υφαίνοντας ταπροικιά τους στον αργαλειό πολλά χρόνια, συμπλέκοντας με τα νήματα, το πολιτιστικότους απόθεμα, σχηματοποιημένο σ’ αυστηρά γεωμετρικά σχέδια, αφαιρετικά και γε-ωμετρικά, φαιδρύνοντας τις πλαϊνές φάσες με πλεκτά αγρολούλουδα κτλ. Σε μια προ-σπάθεια να διασωθούν τα υπαρκτά, μέχρι σήμερα και ανευρεθέντα δείγματα, τααυστηρά του Μαρτίνου και τα παιγνιώδη του Καστρίου μετά πλεκτά αγρολούλουδασε σχήμα περιστρεφομένου ηλιακού δίσκου.

Documents

Φύλλο 39