Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2007, Έτος 1ο, Αρ. φύλλου: 6, Τιμή: 1 ευρώ

1 5 Ή Μ Ε Ρ Η Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ί Δ Α Γ Ι Α Τ Η Ν :

- Ε Θ Ν Ι Κ Ή Α Ν Ε Ξ Α Ρ Τ Η Σ Ί Α ,

- Τ Η Ν Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Κ Ή Χ Ε Ι ΡΑ Φ Έ Τ Η Σ Η ,

- Τ Η Ν Ο Ι Κ Ο Λ Ο Γ Ί Α

- Κ Α Ι Τ Η Ν Ά Μ Ε Σ Η Δ Η Μ Ο Κ ΡΑ Τ Ί Α

ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΣΕΛΊΔΕΣ 9-11 Κ αι ξαφνικά, η ένταση επέστρεψε στη Βου-

λή. Και ο κόσμος στρώθηκε, Κυριακή βρά δυ, για να πα-ρακολουθήσει τη σύγκρου-ση των «τιτάνων» στη Bου-λή. Ενός Καραμανλή και ενός Παπανδρέου, με τον δεύτε-ρο να καταθέτει πρόταση δυ-σπιστίας στην κυβέρνηση του πρώτου.

Μόνο που, βέβαια, η με-ταπολίτευση έχει τελειώσει οριστικά και, ως γνωστόν, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Δεν ταιριάζει καθό-λου στον Γιωργάκη να κραυ-γάζει σε ύφος «σκληρού

ροκ» καταγγέλλοντας τις με-θοδεύσεις της «δεξιάς». Ο Καραμανλής, ενθαρρυμένος από την τραγική εικόνα του αντιπάλου του, τον ειρωνευ-όταν από το βήμα, μιμούμε-νος εξόφθαλμα τον θείο του.

Η ουσία απουσίαζε πα-ντελώς από τη συζήτηση, τις παρεμβάσεις και τον διάλο-γο των ημερών. Τι θα γίνει με την επικείμενη ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη αλλά και την τουρκική επιβολή στη χώρα μας; Θ’ ακολουθού-με τον αυτόματο πιλότο του ραγιαδισμού και της… δι-πλωματικής εκπροσώπησης των συμφερόντων της πε-ριφερειακής υπερδύναμης, στον οποίο μας έχουν θέσει οι Αμερικάνοι σε αγαστή συ-νεργασία με τα νεο-οθωμανι-κά επιχειρηματικά συμφέρο-ντα των ντόπιων ελίτ; Θα δε-χθούμε με λίφτινγκ το Σχέδιο Ανάν; Τι διακυβεύεται με την αναθεώρηση των συγκεκρι-μένων άρθρων του Συντάγ-ματος; Πόσο επικίνδυνη είναι η λογική της ανεξέλεγκτης ελεύθερης αγοράς για μια κοινωνία; Πόσο ανεπίκαιρη είναι, επίσης, σε μια συγκυ-ρία όπου η αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού διαπέ-ρασε ακόμα και τα στεγανά του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός, του λί-

κνου της θρησκείας των πα-γκόσμιων ελίτ; Τι θα γίνει με τη βαθιά κρίση που διέρχεται η τριτοβάθμια εκπαίδευση; Τι έχει συμβεί με τις δασι-κές εκτάσεις και τον αιγιαλό μιας χώρας που ζει παρασιτι-κά από το τουριστικό της ει-σόδημα και έχει ταυτίσει την πρόοδο με την αδηφάγο λει-τουργία της μπουλντόζας;

Τίποτε! Ο λόγος παλι-νωδούσε σ’ ένα εκνευριστι-κότατο πινγκ-πονγκ των εν-νοιών της «ευθύνης» και της «ανευθυνότητας», της «προ-όδου» και της «στασιμότη-τας». Δυστυχώς, η τραγική κατάσταση μιας δημοκρατίας κενής, εικονικής, επιβεβαιώ-θηκε για άλλη μία φορά: Κοι-νοβούλιο είναι εκεί όπου οι 300 εκλεγμένοι συζητούν(;) για οτιδήποτε άλλο πέρα από τα ζητήματα που πραγματικά ορίζουν τις συλλογικές μας τύχες.

Η κοινή γνώμη, θα πείτε, κοιμάται. Όχι ακριβώς. Του-λάχιστον, κατανόησε πλή-ρως τον ευκαιριακό χαρα-κτήρα της πρότασης μομφής. Γι’ αυτό και, σύμφωνα με την έρευνα της GPO, την αποδο-κίμασε κατά πλειοψηφία. Και τούτο γιατί ξέρει πως δια-νύουμε την περίοδο της Απο-κριάς και πως εκεί ακριβώς θα πρέπει να αναζητήσουμε

τα αίτια της «μεταμόρφωσης» του Πα.Σο.Κ: στην καρναβαλι-κή διάθεση των ημερών. Γιατί οι μνήμες της πασοκικής κυ-βερνητικής ασυδοσίας, των έργων και των ημερών του εκσυγχρονισμού, είναι ακό-μα νωπές και ο ξιπασμός της εξουσίας ακολουθεί ακό-μα τις μορφές των στελεχών του Πα.Σο.Κ. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να πείσει ότι κάνει αντιπολίτευση. Χρειάζονται, ασφαλώς, τολμηρές ρήξεις στο εσωτερικό του κόμματος προκειμένου να διαμορφώ-σει ένα αντιπολιτευτικό προ-φίλ. Και, προπάντων, αντιπο-λίτευση σ’ αυτή τη χώρα ση-μαίνει και κάποια αντιπαρά-θεση, ακόμα και για τα μά-τια, με όλα τα κέντρα εξου-σίας και τις ελίτ, και κυρίως με την αμερικανική πρεσβεία και τα μεγάλα εκδοτικά συ-γκροτήματα.

Ο Συνασπισμός έσπευ-σε να υπερψηφίσει τη μομφή της αξιωματικής αντιπολίτευ-σης, ταυτιζόμενος στην πρά-ξη με την πασοκική παλινω-δία. Κι αυτή η θέση έχει πολι-τικό κόστος. Ήδη, στη σφυγ-μομέτρηση της GPO, αναφέ-ρεται ότι το 61,2% των ψηφο-φόρων του διαφωνεί με την κοινοβουλευτική του στάση στο ζήτημα.

Η πρόταση μομφής...ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΆΛΙ

ΛΟΒΟΤΟΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΤΟ ΚΟΣΟΒΟ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ ΣΕΛ. 14

ΝΑΪΡΟΜΠΙ:7ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ

ΣΕΛ. 12-13

ΕΛΛΗΝΙΚΆ ΜΜΕ: Η όπερα της πεντάρας

ΣΥΝΘΕΣΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΓΑΣ

Στιγμιότυπο από τις ορεινές Λίμνες της Αρ-γολίδας. Η γιαγιά αγωνίζεται με τα πατίνια

της στην πατινοδρομία. Το κορίτσι με το μίνι είναι ρεπόρτερ τοπικού καναλιού. Η φωτο-γραφία δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Νέα

Κρήτη».Η επαρχιακή αυτή διαπλοκή μάς θύμι-

σε Τζίμη Πανούση όταν τραγουδούσε: «αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν, θα ήτανε πατίνι».

Το πατίνι της Ελλάδας. Αποκριάτικο αρι-στούργημα.

Αφιερώνεται στους νεόβλαχους που θα εορτάσουν την Αποκριά με Βραζιλιάνες και

βενετσιάνικες μάσκες. Με το συμπάθειο κιόλας για τους γενναίους Βλάχους και τις

γυναικάρες εκ Ρίο ντε Τζανέιρο.Για κοιτάξτε καλύτερα. «Καθρέφτης εί-

μαι και σου μοιάζω». Ελλάδα μου μπαμπό-γρια, ζαχαρωμένη κοπελιά μου. Καλές Απο-

κριές με κουζουλαμένες γρες και νιες.Κ. Μπ.

Μ έσα σε έναν μήνα, το περιεχόμενο των βι-βλίων της Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού με-

ταβλήθηκε σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Οι εφη-μερίδες αφιέρωσαν και αφιερώνουν μεγάλο μέ-ρος τους στη διαμάχη, ενώ αυτή διαπέρασε και τα τείχη του Κοινοβουλίου. Δεν πρόκειται για μια «διαμάχη περί Ιστορίας». Πρόκειται για «ανοι-χτούς λογαριασμούς» στην περιοχή μας: Η οθω-μανική επιβολή αναβιώνει μέσω του νεο-οθωμα-νισμού και η Τουρκία επιδιώκει να παίξει το ηγε-μονικό χαρτί στα Βαλκάνια. Το Ανατολικό Ζήτη-μα τίθεται εκ νέου, επιμένοντας στη μακρόσυρ-τη ιστορική διάρκεια. Και η ιστορία μετέχει ενερ-γά των πεπραγμένων: Διαμορφώνει συνειδήσεις, προκαταλαμβάνει τοποθετήσεις, πλαισιώνει πο-λιτικά αιτήματα και εθνικές διεκδικήσεις, χτίζει

και αλώνει συλλογικές ταυτότητες. Γι’ αυτό και η διαμάχη περί της ονομασίας της FYROM περ-νάει μέσα από τον… Μ. Αλέξανδρο. γι’ αυτό και το μεγάλο στοίχημα του εκδημοκρατισμού της Τουρκίας περνάει μέσα από την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ποντίων, την αναγνώριση του δικαιώματος των Κούρδων στην αυτοδιάθεση, την αποκατάσταση των εγκλημά-των στην Κύπρο.Την ιστορία προσπαθούν να τη γράψουν όσοι φι-λοδοξούν να είναι οι νικητές. Η προσπάθειά τους είναι οργανωμένη. Περνάει μέσα από ιδεολογι-κούς μηχανισμούς, πανεπιστήμια, ΜΜΕ, ιδρύμα-τα, πρεσβείες και –βεβαίως– το μεγάλο κεφά-λαιο.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ

«Τα Φόρουμ έχουν ολοκληρώσει την ιστορική τους αποστολή. [] Είναι αναγκαίο, στο εξής, να βρούμε νέες

μορφές συνάντησης και δράσης»

Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ

Συνέχεια στη σελίδα 2

Τίποτε δεν μπορεί να δεί-ξει τη φύση και το μέγε-θος της υποτέλειας και

της εξάρτησης των ελλη-νικών ΜΜΕ από το κρά-

τος και τα επιχειρηματικά λόμπι, όσο οι... αριθμοί. Οι Αμερικανοί θεωρούν

ότι, για να βρεις την αλή-θεια, πρέπει να ακολου-

θήσεις τις διαδρομές του χρήματος. Στην περίπτω-σή μας φαίνεται να έχουν

απόλυτο δίκιο. Επομένως: Let’s follow the money.

(Σελ. 5)

Φ Υ Λ Λ Ο 6 Ρ Ή Ξ Η 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 2

Δεκαπενθήμερη Πολιτική Εφημερίδα

εκδίδεται από μη-κερδοσκοπικό σωματείο.

Εκδότης: Γιώργος Καραμπελιάς

Διευθύνεται από συντακτική επιτροπή.

Αρχισυντάκτης: Κωνσταντίνος Μπλάθρας.

Υπεύθυνος Σύνταξης : Γιώργος Ρακκάς.

Οικονομικός υπεύθυνος: Στράτος Ιωαννίδης

Διορθώσεις-επιμέλεια: Ελένη Ζαχαροπούλου,

Χριστίνα Σταματοπούλου, Ανδρέας Μοράτος.

Επιμέλεια έκδοσης: Νάσια Παναγούλια.

Γραφεία: Θεμιστοκλέους 37, 106 77 Αθήνα.

τηλ: 210 3826319 fax: 210 3839930

mail: rixi@ardin.gr

Θεσσαλονίκη: Βαλαωρίτου 1

& Δωδεκανήσου, τηλ. 2310 543751.

Πάτρα: Χώρος Εναλλακτικής Παρέμβασης

“Κοινοτικόν”, Μιαούλη 52 & Κορίνθου. τηλ.

6977 510730.

ΣΥΝΔΡΟΜΗ (1 ΕΤΟΣ): 30ευρώ.

ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ:Εθνική Τράπεζα (αρ. λογ. 116/772277-01).

Η ΡΗΞΗ κυκλοφορεί στα περίπτερα όλης της

Ελλάδας από το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου και

κάθε δεύτερο Σάββατο. Σας καλούμε όλους να

συνδράμετε στην προσπάθειά μας.

• Η κυκλοφορία της ΡΗΞΗΣ θα βασίζεται

επίσης, πέρα από το πρακτορείο, στην

καλή θέληση των μελών, των φίλων και των

αναγνωστών της, να την διακινούν χέρι-χέρι.

Γι’ αυτόν τον σκοπό, μπορείτε να περνάτε

από τα γραφεία της εφημερίδας στην Αθήνα

(Θεμιστοκλέους 37, τηλέφωνο 210 3826319), στο

Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (στην ίδια διεύθυνση,

τηλ. 210 3802644), στη Θεσσαλονίκη (Βαλαωρίτου

1 & Δωδεκανήσου, τηλ. 2310 543751) αλλά

και από τον χώρο Εναλλακτικής Παρέμβασης

«Κοινοτικόν» στην Πάτρα (Μιαούλη 52 &

Κορίνθου) και να προμηθεύεστε τον αριθμό των

φύλλων που επιθυμείτε.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΥΝΔΡΑΜΕΤΕ:

• Η ΡΗΞΗ φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε μία

εφημερίδα συμμετοχικής ιδιοκτησίας. Η

κατώτερη τιμή μίας μετοχής είναι 100 ευρώ.

Η κατάθεση των χρημάτων μπορεί να γίνεται,

κατόπιν επικοινωνίας, και στον λογαριασμό που

έχουμε ανοίξει γι’ αυτόν τον σκοπό στην Εθνική

Τράπεζα (αρ. λογ. 116/772277-01).

• Η ΡΗΞΗ επιθυμεί να διευρύνει όσο το δυνατόν

τον κύκλο των συντακτών της. Γι’ αυτό, μην

διστάσετε να μας στείλετε το δικό σας άρθρο

στην ηλεκτρονική διεύθυνση rixi@ardin.gr

• Η ΡΗΞΗ έχει συνδρομές. Μπορείτε,

αν θέλετε, να γραφτείτε συνδρομητές,

προσφέροντας έτσι μία επιπλέον οικονομική

ενίσχυση για την έκδοσή της. Η ετήσια

συνδρομή κοστίζει 30 ευρώ. Για περισσότερες

πληροφορίες, καλέστε στο 210 3826319.

Ρ Ή Ξ Η

ΣΥΝ

ΔΡΟ

ΜΕΣ

Το επόμενο φύλλο της ΡΗΞΗΣ θα κυκλοφορήσει στις 24 Φεβρουαρίου 2007

ΤΟ ΑΣΥΛΟ & ΟΙ ΞΕΣΑΛΩΜΕΝΟΙΟ ΠΙΟ ΓΕΛΟΊΟΣ ψευτοπροοδευτι-σμός. Η πιο κρετινική αντίδραση πο-λιτικού σχηματισμού. Το πιο συ-μπλεγματικό φληνάφημα των νεογε-νίτσαρων, που μάλιστα παρουσιά-στηκε ως επιχειρηματολογία. Διερω-τώμαι: Κανείς δεν δίδαξε σ’ αυτούς τους «φοιτητές» πως το άσυλο ξε-κίνησε κατ’ αρχάς απ’ τους βωμούς και τα ξόανα των αρχαίων θεών, για να περάσει μετά σ’ όλα τα τεμέ-νη όλων των θρησκειών; Κι ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ιεροσυλία από

τη διακοπή μιας ιεροπραξίας; Αυτό δεν το λέει κάποιο κομματικό κιτάπι, αλλά η παράδοση και η Ιστορία. Αλή-θεια, σε τι αδιέξοδο βρισκόμαστε! Οι νεοεκσυγχρονιστές θέλουν να μη-δενίσουν την Ιστορία ως ουδέποτε υπάρξασα, για να χωνευτεί καλύτε-ρα ο μετα-ιστορικός χυλός της νέας τάξης. Και οι βαρύθυμοι, επαγγελμα-τίες αριστεροί, ξαναζεσταίνουν την ξεθυμασμένη σούπα με τις συνταγές παλαιών εποχών. Που θα πει, την Ιστορία τη διαστρεβλώνουμε σύμφω-

να με τα, προσωρινά μας, συμφέρο-ντα. Σε βαθμό που να με υποχρεώ-νουν να υπερασπίζομαι τον ιδεολογι-κό μου εχθρό Χριστόδουλο. Και που να διευκολύνουν τη συμμαχία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στα μελλοντικά σχέδιά τους. Τέτοια πολιτική οξύνοια! Τέτοια επα-ναστατική οξυδέρκεια!

ΜΆΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΊΔΗΣ

Α πό κοντά ο Αλαβάνος και ο Συνασπισμός, που,

αν και στρουθοκαμηλίζουν για την κατάσταση στην Παιδεία, ορθά χαρακτηρίζουν την ανα-δίπλωση του ΠΑΣΟΚ ως νίκη του κινήματος κατά της αναθε-ώρησης του επίμαχου άρθρου. Προφανώς, σε συνδυασμό με τα μηνύματα από τη βάση του ΠΑΣΟΚ, θα προσθέταμε...

Λειτούργησε όμως παράλ-ληλα η συγκεκριμένη πρόταση δυσπιστίας του ΠΑΣΟΚ ως χεί-ρα βοηθείας στην “μπακλαβο-ποιημένη” εξωτερική πολιτι-κή της κυβέρνησης και της Ντ. Μπακογιάννη;

Σιγή ιχθύος επικράτησε

όλο το τριήμερο στη Βουλή για την απειλή των στρατοκρατών της Άγκυρας κατά της Κύπρου σχετικά με την συνεκμετάλ-λευση των πετρελαϊκών κοιτα-σμάτων της τελευταίας σε συ-νεργασία με την Αίγυπτο και τον Λίβανο. Η τουρκική ηγε-σία, μη έχοντας απεμπολήσει το οθωμανικό της παρελθόν, αξιώνει “χαράτσι” και επιχει-ρεί μετά το Αιγαίο να “φιλλαν-δοποιήσει” ολόκληρη την Ανα-τολική Μεσόγειο. Η ελληνική πλευρά αρκέστηκε σε κάποιες υποτονικές δηλώσεις του εκ-προσώπου του ΥΠΕΞ Κουμου-τσάκου και... that’s all!...

Σιγή ιχθύος, για την απο-

στολή επιπλέον στρατιωτικών δυνάμεων αλλά και έκτακτης οικονομικής ενίσχυσης των δυνάμεων κατοχής του Αφγα-νιστάν, στις οποίες μη λησμο-νούμε ότι συμμετέχουμε ελέω ΝΑΤΟ...

Σιγή ιχθύος, για τη μη ξε-κάθαρη θέση της Αθήνας για την στάση που θα ακολουθή-σει απέναντι στις κλιμακούμε-νες προκλήσεις των Σκοπίων..

Σιγή ιχθύος, για τα... “κα-μπανάκια” του ίδιου του Πού-τιν για την παρελκυστική τακτι-κή της Βουλγαρίας και της Ελ-λάδας για τον αγωγό Μπουρ-γκάς - Αλεξανδρούπολη, που τόσο εύστοχα χειρίστηκε (δυ-στυχώς όμως μόνο επικοινω-νιακά) η κυβέρνηση. Φαίνεται ότι η αντίστοιχη συνεργασία με τις “σύμμαχες” χώρες, την Τουρκία και το... Καζακστάν, αποτελεί προτεραιότητα για τους... “εθνοπατέρες” και τις “εθνομητέρες” μας...

Όλα τα παραπάνω έμει-ναν μακριά από την κοινοβου-λευτική ατζέντα του περασμέ-νου τριημέρου εκτός από κά-ποιες σκόρπιες και επιδερμι-κές αναφορές.

Είναι χαρακτηριστικό ότι και η ίδια η Ντόρα στη δική της ομιλία ήταν λαλίστατη περί πά-ντων, εκτός των θεμάτων του χαρτοφυλακίου της.

Ακόμα και βουλευτές με αναγνωρισμένη πατριωτική ευ-αισθησία (όπως ο Στέλιος Πα-παθεμελής) επέλεξαν τη σιω-πή για τα εθνικά μας θέματα, στοιχιζόμενοι με τις κομματι-κές τους γραμμές και με τις “συνεργασίες” που έχουν επι-λέξει.

Είναι φανερό ότι η κοινο-βουλευτική μας αντιπολίτευ-ση στη συντριπτική της πλειο-ψηφία δεν μοιάζει να... δυσπι-στεί ιδιαίτερα στις επιλογές της ΥΠΕΞ και της ελληνικής διπλωματίας...

Η ΜΟΜΦΗ ΩΣ... ΑΠΟΚΡΥΨΗ

Στον αντίποδα, το ΚΚΕ στάθηκε πιο σοφό και δεν ενεπλάκη στη στρατηγική της έντασης του Πα.Σο.Κ. Και προτίμησε –ορ-θώς!–, σ’ ένα ευχάριστο διάλειμμα από την ακινησία του, να αμφισβητήσει έμπρα-κτα τον εκπρόσωπο του πλανητικού δι-κτάτορα έξω από το Δημαρχείο της Αθή-νας από το να αναλώνεται σε κοκορομα-χίες.

Αν υπάρχει μια ουσία, αυτή βρισκόταν πέρα από αυτά που ακούστηκαν από τους αντιπάλους: Όλοι γνωρίζουν πως η πρότα-ση μομφής κατατέθηκε γιατί ο «Γιώργος» δεν άντεξε την πίεση του εκπαιδευτικού κινήματος, το οποίο, με όλα τα στραβά του, εκφράζει τουλάχιστον μια διάθεση υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Η ενίσχυση της εσω-κομματικής αντιπολίτευσης και η κατρα-κύλα της δημοτικότητάς του τον υποχρέ-ωσαν σε μια ηρωική «έξοδο» από την πα-γίδα της υπερψήφισης του άρθρου 16.

Το ΠΑΣΟΚ, για να βαδίσει προς τις εκλογές χωρίς τον κίνδυνο της συντρι-βής, θα έπρεπε να συσπειρώσει τουλά-

χιστον τον σκληρό πυρήνα του και να πά-ψει να εμφανίζει απώλειες προς τα αρι-στερά του. Όμως, κάτι τέτοιο κινδυνεύ-ει να δημιουργήσει πόλωση και «οξύτη-τα», που ζημιώνουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα και ανοίγουν τον δρόμο για παραπέρα «πεζοδρομιακές» σκληρύν-σεις, τόσο στα εσωτερικά ζητήματα όσο και στα εθνικά. Κατά συνέπεια, μας φέρ-νει και πιο κοντά στις εκλογές. Εκλογές τις οποίες η Νέα Δημοκρατία μάλλον θα κερδίσει, ενώ το ΠΑΣΟΚ θα μπει σε βα-θύτερη κρίση, με την απώλεια της εξου-σίας, και φαίνεται πως το ίδιο θα συμβεί με το δίδυμο αδελφάκι του, τον Συνασπι-σμό. Διότι δεν θα μπορεί εσαεί να τα βο-λεύει όλα. Να ανοίγεται προς τον Γλέζο και τον πατριωτικό λόγο του, για να δια-σωθεί εκλογικά για μία ακόμα φορά, ενώ παράλληλα πριμοδοτεί τον Λιάκο και την αντεθνική υστερία των πανεπιστημιακών του Κολωνακίου και ενός μέρους των Εξαρχείων. Και τα ευρωπαϊκά προγράμ-ματα εξαντλούνται κάποτε!

Το ΚΚΕ, πιθανότατα, θα ενισχυθεί

οριακά, χωρίς όμως να μπορεί να κεφα-λαιοποιήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, εξ αιτίας της ατολμίας του να διεκδικήσει ανοικτά μια πατριωτική θέση.

Το ΛΑΟΣ, παρόλο που θα στριμωχτεί, όπως και ο Συνασπισμός, από την πόλω-ση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, πιθανότατα θα εισέλ-θει στη Βουλή, λεηλατώντας και διασύ-ροντας τον πατριωτικό χώρο, εκτός εάν υπάρξει μια διαφορετική εκλογική κάθο-δος, όπως φημολογείται, που θα συσπει-ρώσει ένα μέρος του.

Πάντως, όσο δεν υπάρχει –είτε από κινήματα είτε από έναν πολιτικό φορέα– ένας λόγος συνεπής και ειλικρινής που να φωνάζει με τόλμη για ΟΛΕΣ τις πτυ-χές του τέλματος στο οποίο έχουμε πε-ριέλθει, που να θίγει την αποικιοποιημέ-νη και παρασιτική φύση αυτής της κοι-νωνίας και να διαθέτει μια εναλλακτική πρόταση για την ανατροπή της παρούσας κατάστασης, η δυσαρέσκεια δεν πρόκει-ται να εκφραστεί πολιτικά και οι εξελί-ξεις θα συνεχίζονται στον ρου των τε-τριμμένων.

Η πρόταση μομφής και το καρναβάλι (συνέχεια από τη σελίδα 1)

Στη μακρότερη προεκλογική περίοδο μεταπολιτευτικά μπήκα-με από την περασμένη Κυριακή, όταν και ολοκληρώθηκε η ανα-

μενόμενη καταψήφιση της πρότασης δυσπιστίας του ΠΑΣΟΚ. Ένας πολιτικός ελιγμός που μόνο στόχο είχε την απεμπλοκή

της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του Παπανδρέου προσωπι-κά από το τέλμα της συμπαράταξης με τη ΝΔ για την αναθεώρη-

ση του άρθρου 16.

ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΚΑΛΑΝΤΖΗ

3 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 6

Αγαπητή μου μητέρα,

Θ έλω να σου εκμυστηρευτώ μερικές εν-δόμυχες σκέψεις μου, απ’ αυτές που

δεν λέγονται παρά μόνο από αφελή παιδιά προς τη μάνα τους. Αρχίζω, ρε μάνα, και συγ-χώρα με αν είμαι πέραν του δέοντος συναι-σθηματικός. Απεχθάνομαι, ρε μάνα, τη βία. Δεν έχω σκοτώσει ούτε ένα μικρό ζωάκι στη ζωή μου ούτε έχω δώσει ή φάει ξύλο κι όλα αυτά συνειδητά. Όταν ήμουν στο χωριό μου στη Για-λούσα, πιτσιρίκι του δημοτικού 10 ή 11 χρονών με τη σφεντόνα μου σκότωσα ένα μικρό που-λάκι με το συμπαθητικό όνομα «μουγιαννού-διν». Το βάρεσα ενώ κελαηδούσε πάνω σε μια συκιά και σαν έπεσε δεν μπορείς να καταλά-βεις πόσο χάρηκα. Ήταν το πρώτο μου θύμα, σ’ ένα χωριό και σε μια περίοδο που η ενηλικίω-ση είχε σχέση και με πόσα πουλιά σκότωνες στο κυνήγι. Μόλις, ρε μάνα, το πήρα στα χέ-ρια μου άνοιξε τα μάτια του και με κοίταξε σαν να ήμουνα ο μεγαλύτερος εγκληματίας. Έκτο-τε δεν έχω πάει κυνήγι. Πρέπει να είμαι από τα πιο σπάνια φρούτα, διότι εδώ στο νησί όλοι κυνηγούν. Μισώ τη βία, ρε μάνα. Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους να χτυπιούνται ή να σκο-τώνονται, ακόμη και στην τηλεόραση με πει-ράζει αυτό το θέαμα. Μην νομίσεις, ρε μάνα, ότι είμαι κανένα παιδί των λουλουδιών ή κα-νένας χαζοχαρούμενος ειρηνιστής ή κανένας ορθόδοξα χριστιανός ή ινδουιστής κ.τ.λ. Τίπο-τα απ’ αυτά δεν είμαι. Αντιθέτως, κατανοώ την

αναγκαιότητα της βίας και αυτό είναι το πρό-βλημά μου. Ξέρω π.χ. ότι εάν γίνει πόλεμος, εδώ ή πάνω, θα πάρω όπλο και αναγκαστικά θα σκοτώσω ή θα σκοτωθώ. Αυτή είναι η θυσία που κάνει κάποιος όταν αγαπά, όταν παλεύει για την ανθρώπινή του υπόσταση. Μπορεί και εγκλήματα να κάνει, ρε μάνα. Αυτό θέλω να σου πω, μανούλα. Παρ’ όλη την απέχθειά μου για τη βία εντούτοις κάπου μέσα μου συγκι-νούμαι (μη με καρφώσεις σε καμιά πρεσβεία) όταν βλέπω φτωχούς Μεξικανούς να σπάνε κλοιούς και κεφάλια αστυνομικών και στρατιω-τών διεκδικώντας τα δικαιώματά τους. Συγκι-νούμαι όταν βλέπω νεαρούς Παλαιστίνιους να αμολούν πέτρες και να τραυματίζουν Ισραηλι-νούς στρατιώτες, παρ’ ότι οι Ισραηλινοί στρα-τιώτες μπορεί να είναι και εγγόνια ανθρώπων που έχουν υποστεί την πιο απάνθρωπη βία που σκαρφίστηκε ο ανθρώπινος νους. Συγκινούμαι, ρε μάνα, ακόμα και όταν βλέπω σύμβολα των ισχυρών της γης να καταρρέουν, όπως π.χ. ένα αμερικάνικο ελικόπτερο στο Ιράκ, γνωρί-ζοντας ότι θα πεθάνουν 10 Αμερικάνοι μαύροι, που πιθανόν να είναι απόγονοι των ΜΑΥΡΩΝ ΠΑΝΘΗΡΩΝ, των πρώτων ανθρώπων που με τον αγώνα τους με σημάδεψαν για ολόκληρη τη ζωή μου.Ελπίζω να καταλαβαίνεις πόσο χά-λια είναι η κατάστασή μου. Έμαθα να διαχωρί-ζω την τρομοκρατία από την επαναστατική βία και την ανθρώπινη αυτοάμυνα όμως, ρε μάνα, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Δεν ξέρω

πια τι είναι τρομοκρατία και τι επαναστατική βία. Συγχίζομαι. Νιώθω πνιγμένος και ανίκα-νος να ερμηνεύσω πολλά πράγματα που συμ-βαίνουν μέσα μου. Με πιάνει κι ένα παράπο-νο, ρε μάνα, δεν μου φτάνουν όλα τ’ άλλα προ-βλήματά μου. Βλέπω, ρε μάνα, απ’ την τηλεό-ραση την Αθήνα να φλέγεται και την αμερικάνι-κη πρεσβεία να δέχεται πλήγματα. Βλέπω Έλ-ληνες να βάλλουν εναντίον Ελλήνων και ξένων και εμάς εδώ να μας αγνοούν. Δεν θα πείραζε αν αγνοούσαν κι άλλους λαούς, αλλά για τους άλλους όλο και κάτι έχουν να πουν. Μια μολό-τοφ, ρε μάνα δεν θα μπορούσε να ήταν κέρα-σμα για την Κύπρο; Να πει κάποιος «αυτή την αφιερώνω για τους αδελφούς Κύπριους», να χαρεί και εμάς λίγο η ψυχή μας; Στην προκή-ρυξή τους, ρε μάνα, αυτοί του Επαναστατικού Αγώνα δεν μπορούσαν να μας αναφέρουν και εμάς, που πρώτοι πήγαμε κόντρα στους Αμε-ρικάνους με το σχέδιο Ανάν και μάλιστα δίχως ρουκέτες και ανοιχτά στους δρόμους; Αυτό εί-ναι το παράπονό μου, ρε μάνα. Ούτε οι λεγόμε-νοι τρομοκράτες μας, ούτε οι πραγματικοί τρο-μοκράτες μας, ούτε αυτοί που τους αποκαλούν οι εχθροί μας τρομοκράτες δεν θέλουν την Κύ-προ. Δεν μας θέλει η Αριστερά, δεν μας θέλει το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, δεν μας θέ-λει ούτε ο Μητσοτάκης ούτε οι αναρχικοί, δεν μας θέλουν πια ούτε οι τρομοκράτες, ούτε οι «τρομοκράτες», πώς να μην σε πιάνει το πα-ράπονο, ρε μάνα. Αυτά, ρε μάνα, και περιμένω

γράμμα σου.

Υ.Γ.1 Απ’ τα παράπονά μου τα πολλά ξέχασα να σου πω και τα ευχάριστα. Γέννησε η ανιψιά μου η Ιφιγένεια του Σωκράτη και έκανε δίδυμες κόρες. Τη μία θα την ονομάσουν Ελευθερία και την άλλην Ελλάδα.

Υ.Γ.2 Φαντάστηκες, ρε μάνα, μετά από 18 χρόνια όταν έρθει η Ελλάδα στην Αθήνα για να σπουδάσει, να την κάψουν ζωντανή οι αναρχι-κοί μόλις ακούσουν τ’ όνομά της;

ΒΑΣΟΣ ΦΤΩΧΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΡΆΜΜΑ ΣΤΗ ΜΗΤΈΡΑ

Α υτή τη διαπίστωση του μακαρίτη Φραντς Γιόζεφ Στράους πρέ-

πει να ενστερνίζεται και η κ. Μπακο-γιάννη, που διακρίνεται για την ικα-νότητά της να προσαρμόζεται αυτο-μάτως στις πολιτικές του υπερατλα-ντικού «φίλου και στρατηγικού συμ-μάχου». Τώρα, πώς συμβαίνει αυτό τη στιγμή που –πανθομολογουμένως–

από το Κοσσυφοπέδιο, τα Σκόπια και τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρού-πολην ως την Τουρκία, την Κύπρο και τη Μέση Ανατολή η πολιτική των ΗΠΑ στρέφεται ευθέως ενάντια στα εθνι-κά συμφέροντα της Ελλάδας, είναι κάτι που γνωρίζει μόνο η ίδια η Υπουρ-γός και το φιλοαμερικανικό κατεστη-μένο στα ελληνικά ΜΜΕ. Παγιδευμέ-νη σε μια αδιέξοδη πολιτική πλήρους ταύτισης και σύμπνοιας με τις ΗΠΑ, η Υπουργός Εξωτερικών αναλίσκεται τε-

λικά σε προσχήματα, για να αιτιολο-γήσει επικοινωνιακά την άμεση ευθυ-γράμμιση της χώρας μας με τις επιτα-γές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Πρόσφα-το παράδειγμα, η άποψη ότι με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπε-δίου θα τεθεί τέρμα στον επιθετικό αλ-βανικό εθνικισμό.

Είναι σαφές πλέον ότι η Ελλάδα δεν έχει δική της αυτοτελή εξωτερι-κή πολιτική ούτε και για τα συμβαίνο-ντα στην αυλή της. Γι’ αυτό και ουσια-στικά παραμένει άπραγος θεατής ανα-φορικά με το αμερικανογερμανικό di-ktat στη Σερβία. Το χειρότερο όμως είναι ότι οι αρμόδιοι με τα μειονοτικά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πως ό,τι γίνεται σήμερα στο Κοσσυφοπέδιο μπορεί να γίνει αύριο και αλλού, και υποτιμούν το γεγονός ότι υπάρχει μια ελεγχόμενη, σε μεγάλο βαθμό, από την Τουρκία στρατηγική μειονότητα στη Θράκη – και πιθανόν μελλοντικά να κατασκευαστεί μια άλλη στη Μα-κεδονία, στην Ήπειρο και ποιος ξέ-ρει ακόμη και πού αλλού. Τελικά, αντί να επηρεάζει τους Αμερικανούς, στη-ρίζοντας πλήρως της πολιτική τους, η κ. Ντόρα δείχνει καθημερινά πόσο ευ-άλωτη είναι σε εκβιασμούς και πόσο ανήμπορη μπροστά σε απειλές.

Δυστυχώς, μαζί της είναι και όλη η χώρα...

ΒΑΣΊΛΗΣ ΣΤΟΪΛΌΠΟΥΛΟΣ

οι ΗΠΑ, η Θράκη… και η Ντόρα«Η μοναδική περίπτωση να επηρεάσει κάποιος την πολιτική των ΗΠΑ είναι όταν δεν ασκεί πολιτική εναντίον τους».

ΣΤΟΝ ΌΛΒΙΟ ΤΌΠΟ που λέγεται Ελλάς και που τείνει να καταστεί Ελλάς Βέγκας –με την κακή έννοια– ο κάθε πολίτης μπορεί να ζει στον ουτο-πικό διάδρομο ανάμεσα στον Νόμο και την έλλει-ψή του. Δεν πρόκειται ακριβώς για παρανομία. Όχι, όχι. Θα το ονόμαζα α-νομία –με την καλή έννοια–, δηλαδή την κατάσταση εκείνη κατά την οποία ο νόμος ισχύει για όλους τους άλλους πλην εμού. Ή, ο νόμος ισχύει πάντα πλην της συγκεκριμένης στιγμής που εγώ, το υποκείμε-νο και ο εκλεκτός της Ιστορίας, αποφάσισα να πάω «κόντρα στο ρεύμα». Σε βαθμό ώστε η πρά-

ξη μου αυτή να μπορεί να εκληφθεί ως ποιητι-κή υπέρβαση.

Επίσης εν Ελλάδι, ο καθείς πριν τηρήσει τον νόμο, τον ερμηνεύει πρώτα. Και μετά αποφασί-ζει περί του πρακτέου!

Έτσι είναι! Όλοι οι άλλοι λαοί εφαρμόζουν νό-μους και διατάξεις. Οι Έλληνες ερμηνεύουν. Και οι πιο μερακλήδες εξ αυτών, την κρίσιμη στιγμή, ασκούν και κριτική από πάνω.

Εξ ού και η λυρική αποστροφή: Ωχαδελφέ!

ΜΆΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΊΔΗΣ

ΗΕLLAS VEGAS

Ο ι επαναλαμβανόμενες επιθέσεις σε βιβλιοπω-

λεία των εκδόσεων Γεωργιάδη εδώ και μερικά χρόνια καθώς και οι αλλεπάλληλοι εμπρησμοί τους από άτομα ή ομάδες του

αναρχικού χώρου θέτουν ένα ευ-ρύτερο και γενικότερο ερώτημα: «Μπορούμε άραγε να καίμε τα βιβλιοπωλεία των “φασιστών”;» Και η απάντηση είναι, για πολ-λούς λόγους, προφανώς ΟΧΙ.

Πρώτον, διότι άσχετα με το ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες ενός βιβλι-οπωλείου, δεν μπορεί κάποιος να μεταχειρίζεται πρακτικές του μεσoπoλέμου που στη συλλογική συνείδηση έχουν συνδεθεί αξε-διάλυτα με τους φασίστες. Για τον ελληνικό λαό και τη σύγχρο-νη συνείδηση μόνον οι φασίστες

καίνε βιβλία και βιβλιοπωλεία.

Δεύτερον, γιατί οι συστηματικές επιθέσεις ενάντια σε έναν χώρο που δεν επιδεικνύει, τουλά-χιστον μέχρι τώρα, πρακτικές βίαιης αντιπαράθεσης και ούτε

σχηματίζει τάγματα εφόδου, έχουν ως μοναδικό αποτέλεσμα να παροξύνουν τις συγκρούσεις με τεχνητό τρόπο. Οι εκδόσεις Γεωργιάδη ή ακόμα και το ΛΑΟΣ, στο οποίο συμμετέχει ο ένας εκ των εκδοτών, δεν είναι η «Χρυσή Αυγή». Οι συστηματικές επιθέ-σεις εναντίον τους αποσκοπούν άραγε στο να προσφύγουν και αυτοί σε ανάλογες μεθόδους, για να αμυνθούν, και έτσι να αποκτήσουν, επί τέλους, οι δήθεν «αντιφασίστες» τους φα-σίστες που χρειάζονται;

Τρίτον, διότι, γενικότερα, η συστηματοποίηση της βίας αντί για την ιδεολογική αντιπαράθεση σε συνθήκες και εποχές που το επίπεδο της πολιτικής βίας βρίσκεται στο ναδίρ, μεταβάλλει αυτούς που μετέρχονται τη βία, σε εκείνο ακριβώς που θέλουν να «ξορκίσουν»: Η συστηματική χρήση της βίας απέναντι σε κάθε ιδεολογικό «αντίπαλο», πραγμα-τικό ή υποτιθέμενο, στρατιωτικο-ποιεί και φασιστικοποιεί εν τέλει τους ίδιους τους φορείς της. Σε μια Ελλάδα που υπνώττει, και τα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα βρίσκονται σε υποχώρηση, οι φασιστικές συμπεριφορές εκτρέ-φονται από εκείνους που αντί για επιχειρήματα χρησιμοποιούν μόνο ρόπαλα και μολότωφ.

Γ. Κ.

«Μπορούμε να καίμε τους φασίστες»;

Φ Υ Λ Λ Ο 6 Ρ Ή Ξ Η 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 4

Σ την ίδια μελέτη σημειώνεται ότι, «παρά το ότι εργάζονται περισ-

σότεροι άνθρωποι από ποτέ, ο αριθμός των ανέργων παρέμεινε, όλο το 2006, στο υψηλό σημείο των 195,2 εκατομ-μυρίων, ή σε ένα παγκόσμιο ποσοστό ανεργίας 6,3%. Αυτό το ποσοστό ελά-χιστα διαφέρει από την προηγούμενη χρονιά».

Η ανάλυση, κατά ηλικία και φύλο, των στοιχείων για την ανεργία επιτρέ-πουν την εξαγωγή χρήσιμων συμπερα-σμάτων για τις συνθήκες που επικρα-τούν στις κοινωνίες του νεοφιλελευθε-ρισμού:

Το 44% των ανέργων είναι οι νέοι και οι νέες ηλικίας 15-24 ετών (περί-που 86,3 εκατομμύρια). Τα υψηλά πο-σοστά ανεργίας είναι η επαρκέστε-ρη εξήγηση για τα φαινόμενα βίας στις δυτικές μεγαλουπόλεις (βλέπε Πα-ρίσι αλλά και Αθήνα), για την αύξηση της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών αλλά και για τη διαρκώς αυξανόμενη μετανάστευση. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα είχε και μια λεπτομερέστερη ανά-λυση των μορφών απασχόλησης των νέων, καθώς από τα σχετικά στοιχεία απασχόλησης των ετήσιων μελετών απασχόλησης της Eurostat προκύπτει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων απασχολούνται σε εργασίες μειωμέ-νης αμοιβής και εξασφάλισης. Ακόμη, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας των νέων δεν μπορούν να δικαιολογηθούν από

την αύξηση του χρόνου σπουδών, κα-θώς στον αριθμό των ανέργων συμπε-ριλαμβάνονται μόνο όσοι ζητούν εργα-σία και δεν βρίσκουν.

Η γυναικεία απασχόληση εξακο-λουθεί να υπολείπεται της αντίστοι-χης ανδρικής: την τελευταία 10ετία το ποσοστό της γυναικείας απασχόλη-σης μειώθηκε από το 49,6% το 1996 σε 48,9% το 2006, ενώ η απασχόλη-ση των ανδρών ήταν 75,7% το 1996 και 74% το 2006. Η συνεχιζόμενη υποαπα-σχόληση των γυναικών συνδέεται πλέ-ον άμεσα και με τις νέες συνθήκες ερ-γασίας που επιβάλλει ο νεοφιλελευθε-ρισμός, με αιχμή τα εξοντωτικά ωρά-ρια, που δεν επιτρέπουν στη γυναίκα εργαζόμενη να συνδυάζει εργασία και οικογένεια, και την υποχρεώνουν στην επιστροφή στο σπίτι. Επιπρόσθετα, οι εργαζόμενες γυναίκες απασχολούνται κυρίως σε μορφές ευέλικτης απασχό-λησης και αυτό έχει ως συνέπεια την ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμισή τους στους χώρους δουλειάς.

Η μελέτη είναι αποκαλυπτική και όσον αφορά στο φαινόμενο των ερ-γαζόμενων φτωχών (με ημερήσιο ει-σόδημα μικρότερο από 2 δολάρια): Ο αριθμός τους ανήλθε σε 1,37 δισε-κατομμύριο ανθρώπους, αριθμός που ελάχιστα διαφέρει από την προηγού-μενη χρονιά. Το φαινόμενο των εργα-ζόμενων φτωχών είναι άρρηκτα συνδε-δεμένο με τις ευέλικτες μορφές απα-

σχόλησης και τη μαύρη εργασία, αλλά και το νέο δόγμα της “flexicurity”, που φαίνεται να υιοθετεί η Ε.Ε.

Ένα από τα ευρήματα της μελέ-της είναι και το ακόλουθο: «Την τελευ-ταία δεκαετία, η οικονομική ανάπτυξη προήλθε περισσότερο από τα αυξημέ-να επίπεδα παραγωγικότητας και λιγό-τερο από την αύξηση της απασχόλη-σης. Ενώ η παγκόσμια παραγωγικότητα αυξήθηκε κατά 26%, ο αριθμός όσων απασχολούνται σε παγκόσμιο επίπεδο ανήλθε μόνο κατά 16,6%». Αυτό που δεν αναφέρεται ρητά στη μελέτη εί-ναι ότι η αύξηση της παραγωγικότητας προέκυψε, κυρίως, από τη μείωση του κόστους εργασίας (μείωση του αριθ-μού των εργαζομένων αλλά και της αμοιβής τους) και είχε ως οικονομικό αποτέλεσμα την τεράστια αύξηση των επιχειρηματικών κερδών.

Σύμφωνα με τη μελέτη, για να μειωθεί η ανεργία, θα πρέπει να ενι-σχυθεί ο δεσμός της οικονομικής ανά-πτυξης με την απασχόληση. Επιπρό-σθετα αναφέρεται ότι η δημιουργία «πλήρους, παραγωγικής και αξιοπρε-πούς απασχόλησης» είναι απαραίτη-τη προϋπόθεση για τη μείωση όχι μόνο της ανεργίας αλλά και του αριθμού των εργαζόμενων φτωχών. Η μελέτη κα-ταλήγει αναφέροντας ότι η επίτευξη του παραπάνω στόχου αποτελεί βασι-κό όρο για την επίτευξη διατηρήσιμης ανάπτυξης και οικονομικής μεγέθυν-σης. Πόσο εφικτή είναι, όμως, αυτή η σύνδεση την οποία επαγγέλλεται όταν την ίδια στιγμή οι επενδύσεις που γίνο-νται αποσκοπούν στη μείωση του αριθ-μού των απασχολουμένων, ενώ κάθε ανακοίνωση για απολύσεις εργαζομέ-νων συνοδεύεται από τα χειροκροτή-ματα της «επενδυτικής» κοινότητας;

Ένα εντυπωσιακό εύρημα της ίδιας μελέτης είναι και η διαπίστωση ότι για πρώτη φορά η παγκόσμια απασχόλη-ση στις υπηρεσίες (40% του συνόλου) ήταν μεγαλύτερη από την απασχόλη-ση στη γεωργία (38,7%), με τη βιομη-

χανική απασχόληση να ανέρχεται στο 21,3%. Αυτή η εξέλιξη δεν είναι άσχε-τη με την αυξανόμενη κυριαρχία των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, κα-θώς ο χώρος των υπηρεσιών είναι ο προνομιακός χώρος εφαρμογής τους.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις ενός οργανισμού που δεν χαρακτηρίζεται για τις ριζοσπαστικές του θέσεις (εί-ναι χαρακτηριστικό ότι επελέγη από την κυβέρνηση της Ν.Δ. για τη μελέτη του ασφαλιστι-κού ζητήματος) επιβεβαιώνουν τη θέση πολ-λών μελετητών της εναλλακτι-κής Αριστεράς (μεταξύ άλλων των A. Γκορζ και Γκ. Αθνάρ), που υποστηρίζει ότι είναι πλέον αδύ-νατος ο στόχος της πλήρους και σταθερής απα-σχόλησης χωρίς ριζική ανατροπή του αναπτυξιακού υποδείγματος. Λαμβά-νοντας υπ’ όψιν ότι την προηγούμενη δεκαετία, που η ανάπτυξη ήταν εξαι-ρετικά υψηλή, η ανεργία και η φτώχεια είτε παρέμειναν στα ίδια επίπεδα είτε μειώθηκαν ελάχιστα σε παγκόσμιο επί-πεδο αναρωτιέται κανείς για το τι θα γίνει όταν αυτή η ανάπτυξη μειωθεί τα επόμενα χρόνια, όπως ήδη προβλέπε-ται από πολλούς οργανισμούς (μετα-ξύ των οποίων το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα)*.

Η απάντηση στο ζήτημα της ανερ-γίας (αλλά και της φτώχειας) στις ανα-πτυγμένες χώρες είναι η αμφισβήτη-ση του κεντρικού ρόλου της εργασίας σ’ αυτές τις κοινωνίες ως αποκλειστι-κής πηγής δικαιωμάτων. Η συνολική μείωση του εργάσιμου χρόνου (30ωρη και 4ήμερη εβδομάδα εργασίας, αύξη-ση της ετήσιας άδειας, συνέχιση των σπουδών με αμειβόμενη διακοπή του

εργάσιμου βίου, μείωση των ορίων συ-νταξιοδότησης) και η αναδιανομή του εισοδήματος πρέπει να εγγραφούν και πάλι στις σημαίες των σωματείων και της Αριστεράς.

Στις λιγότερο αναπτυγμένες χώ-ρες απαιτείται μια συνολική αμφισβή-τηση του αναπτυξιακού υποδείγματος, που σήμερα είναι προσανατολισμένο προς τις εξαγωγές (άρα και στην προ-σπάθεια επίτευξης διεθνούς ανταγω-

νιστικότητας) και η στροφή σ’ ένα υπό-δειγμα που θα προσπαθεί να καλύψει, κατά προτεραιότητα, τις τοπικές ανά-γκες με προστασία των εθνικών οι-κονομιών. Μόνο ένα τέτοιο υπόδειγ-μα, σε συνδυασμό με τη διαγραφή των χρεών τους, αλλά και την καταβολή ου-σιαστικών αποζημιώσεων για την υπε-ρεκμετάλλευση ανθρώπων και φυσι-κών πόρων, θα περιορίσει τη μετανά-στευση και θα δώσει πραγματικές λύ-σεις στα ζητήματα της πείνας και της φτώχειας.

*Τα σχετικά στοιχεία περιέχονται στις ιστοσελίδες των δύο οργανισμών

(www.worldbank.org και www.imf.org), στις μελέτες “World Economic Prospe-

cts” και “World Economic Outlook” αντί-στοιχα.

Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗ-ΣΗΣ: ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ;

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΟΖΙΔΗ

«Ο αριθμός των ανέργων, σε παγκόσμιο επίπεδο, παρέμεινε σε ιστορικά υψηλά επίπεδα το 2006, παρά τη συνεχιζόμενη ισχυρή παγκόσμια οικονομι-κή ανάπτυξη», διαπιστώνει το Διεθνές Γραφείο Εργασίας (Δ.Γ.Ε.) στην ετή-σια μελέτη του «Παγκόσμιες Τάσεις της Απασχόλησης», που δημοσιεύτηκε

στις 25.01.2007 (διαθέσιμη στο www.ilo.org).

Ο φτωχός όμως έπρεπε να απολογηθεί. Πώς τη βγάζει με 1.000.000 τον χρόνο

αφού για να επιβιώνει χρειάζεται 5.000.000; Ας προεκτείνουμε τη σοφία των βλακών περί τεκμη-ρίων βιωσιμότητας: Γιατί οι ΑΝΕΡΓΟΙ ζουν ακόμα όταν, για να επιβιώσεις, θέλεις 1.000 ευρώ του-λάχιστον τον μήνα; Να φορολογηθούν οι άνεργοι με βάση τα τεκμήρια βιωσιμότητας; Οι άνεργοι ζουν ακόμα γιατί ακόμα έχουμε μια οικογένεια και μια κοινωνία που εκφράζει αλληλεγγύη.

Ας υπερασπιστούμε όμως επί της ουσίας τους φτωχούς επαγγελματίες εκείνης της επο-χής: Τι απαντούν στο ερώτημα «γιατί, κύριε, συ-νεχίζεις να ασκείς το επάγγελμά σου ενώ δεν βγαίνεις;»; «Γιατί αυτό έχω μάθει να κάνω κι έχω βλακωδώς την ελπίδα ότι θα καβατζάρω!». Κι εξ

αυτού λοιπόν πολλοί ελεύ-θεροι επαγγελματίες τρα-βούσαν την ανηφόρα με το 1.000.000 τον χρόνο, συσ-σωρεύοντας χρέη, ενώ με τα τεκμήρια φορολογού-νταν με 5.000.000, και κά-ποια στιγμή λύγισαν και

έκλεισαν. Τι πιο τρανή από-δειξη πως δεν έβγαιναν; Αλλά αυτή η απόδειξη δεν λειτουργεί αναδρομικά για

το ότι, δηλαδή, την τελευταία πενταετία τραβού-σαν την κατιούσα.

Τι συνέβη μόλις κλείσανε; Γίνανε ΑΝΕΡ-ΓΟΙ επίσης, αλλά χρωστούν στην Εφορία και στο ΤΕΒΕ, διπλά άνεργοι δηλαδή. Χρωστούν φόρους από τεκμήρια βιωσιμότητας, όταν ιδιαίτερα από τις φορολογικές δηλώσεις αποδεικνύεται πως δεν απέκτησαν περιουσία κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής δραστηριότητας.

Γιατί όμως εγώ χρίστηκα «συνήγορός» τους; Διότι οι άνθρωποι δεν είχαν φωνή, πολύ περισ-σότερο δεν έχουν τώρα, που είναι διπλά άνερ-γοι. Συνδικαλιστικά, τότε, εκφράζονταν από τους «μεγάλους» (Κλαουδάτο, Λαμπρόπουλο, Πατί-στα), ίσως επειδή είχαν την αυταπάτη πως μπο-ρούσαν κι εκείνοι ν’ ανέβουν. Και έχουμε να κά-

νουμε με μια στρατιά ανέργων, που έρχονται να προστεθούν στους προερχόμενους από το κλεί-σιμο των εργοστασίων, και να δούμε πια τι θ’ απογίνουν!

Γ ιατί είναι επαγγελματίες, έχουν δεξιότη-τες, μπορούν να προσφέρουν. Το πρό-

βλημα για τους ανέργους των εργοστασίων εί-ναι πως κάποιος πρέπει να τους προσλάβει. Το πρόβλημα για τους ελεύθερους επαγγελματίες είναι πως δεν μπορούν να πουλήσουν προϊόντα και υπηρεσίες, γιατί δεν έχουν τιμολόγιο ή δελ-τίο παροχής υπηρεσιών. Σπρώχνονται, λοιπόν, αμφότεροι προς την παραοικονομία.

Υπάρχει λύση; Υπάρχει, σε τοπικό επίπε-δο, αν λειτουργούμε ως κοινότητα, ως κοινότητα όπου το πρόβλημα του άλλου είναι και δικό μας, μια κοινότητα που βασικό στοιχείο της είναι η αλ-ληλεγγύη και όχι ο ανταγωνισμός.

Ο δήμος, λοιπόν, θα μπορούσε να δώσει λύση. Όχι όμως όπως το πρόβλημα των σκου-πιδιών, που δεν λύνεται με προγράμματα αν δεν έχουμε ΠΟΛΙΤΕΣ. Ο δήμος (κοινότητα) μπορεί να στήσει μια δική του εταιρεία, μη κερδοσκοπική, όπως για παράδειγμα τα ΚΑΠΗ (που, ως συντα-ξιούχοι, έχουν το ενδιαφέρον και την ευαισθη-σία να στηρίξουν ένα πρόγραμμα κοινωνικής αλ-ληλεγγύης), που να είναι ο θεσμικός ενδιάμε-σος ανάμεσα στην προσφορά και τη ζήτηση. Να

δίνει χρήματα στους εργαζόμενους για την πα-ροχή έργου κόβοντάς τους δελτίο δαπάνης και να κόβει αυτός ο οργανισμός τιμολόγιο σε επαγ-γελματίες για την παροχή υπηρεσίας από τους εργαζόμενους.

Παράδειγμα: Ένας άνεργος υδραυλικός δεν μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες στον δήμο, για-τί δεν έχει δελτίο παροχής υπηρεσιών. Θα μπο-ρούσε να προσφέρει μόνον αν ο δήμος τον προ-σλάμβανε. Ο δήμος όμως θέλει απλώς ένα συ-γκεκριμένο έργο. Ο εργαζόμενος, λοιπόν, θα πληρωθεί από τα ΚΑΠΗ, και τα ΚΑΠΗ θα κόψουν τιμολόγιο στον δήμο. Αλλά το πράγμα δεν τελει-ώνει εδώ. Μέσα από κρατική και δημοτική επιχο-ρήγηση ο εργαζόμενος, ως ένα σύστημα αυτα-σφάλισης, θα ασφαλίζεται στο ΙΚΑ, θα έχει νοσο-κομειακή περίθαλψη και συμπληρωματικά ένση-μα, που θα τα χρειαστεί όταν το κράτος δεήσει να ρυθμίσει τα χρέη κάποιων «Αγιάννηδων» που το ίδιο δημιούργησε, αντί να τους βάλει φυλακή.

Χ ρειαζόμαστε όμως για όλα τα παραπά-νω και μια κοινωνία, μια κοινότητα, στην

οποία το κριτήριο για τον πολίτη δεν θα είναι να μην πεινάει ο ίδιος, αλλά να μην ανέχεται να ζει σε μια κοινότητα που υπάρχει φτώχεια.

*Εκπαιδευτικός

ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Ποιος θυμάται το τεκμήριο βιωσιμότητας; Ήταν ένας απλός τρόπος «καταπολέμησης» της φοροδιαφυγής, που εφαρμοζόταν επί δικαίων και αδίκων. Έλεγε η «προκρούστεια κλίνη» των τεκμηρίων: Αφού συ-

νεχίζεις να ασκείς το επάγγελμα, για να επιβιώσεις βγάζεις τον χρόνο 5.000.000 δρχ., φορολογείσαι λοιπόν για 5.000.000 δρχ. Έτριβε λοι-πόν χαρούμενος τα χέρια του αυτός που έβγαζε 15.000.000 δρχ. και

του ζητούσαν φόρο για 5.000.000.

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΏΤΗ ΚΌΡΠΑ*

5 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 6

Ραδιοτηλεόραση: ο μεγάλος ασθενής

Για να περιγράψει κάποιος το χάλι των ελληνικών ΜΜΕ, θα μπορούσε, χωρίς πολύ κόπο και με κάμποσα περίτεχνα λε-κτικά γυμνάσματα, απολύτως ταιριαστά στη σημερινή πα-ρακμή, να μιλήσει για την υποκουλτούρα των σίριαλ και των «ριάλιτι» αλλά και τον κανιβαλισμό της τηλεόρασης, για την κενότητα των αναλύσεων των εφημερίδων και την πληθώρα «τσόντας» που συνοδεύει πολλές απ’ αυτές, για τη ραδιο-φωνική φλυαρία και το χυδαίο λάιφστάιλ των περιοδικών.

Τίποτε απ’ όλα αυτά όμως –πολλά από τα οποία είναι ήδη γραμμένα και ειπωμένα– δεν μπορεί να δείξει τη φύση και το μέγεθος της υποτέλειας και της εξάρτησης των ελ-ληνικών ΜΜΕ από το κράτος και τα επιχειρηματικά λόμπι,

όσο οι... αριθμοί. Οι Αμερικανοί, ίσως ο πιο αφόρητα «πρα-κτικός» λαός στον κόσμο, θεωρούν ότι, για να βρεις την αλήθεια, πρέπει να ακολουθήσεις τις διαδρομές του χρή-ματος. Στην περίπτωσή μας φαίνεται να έχουν απόλυτο δί-κιο. Επομένως: Let’s follow the money.

Τα αναλυτικά στοιχεία που πρόσφατα δημοσιεύτηκαν, σε συνέχειες, στην εφημερίδα Το Ποντίκι για την οικονομι-κή κατάσταση των μέσων ενημέρωσης στην Ελλάδα, αλλά και η κρίση στον τηλεοπτικό Alpha (είχε προηγηθεί, το κα-λοκαίρι, μια επίσης σοβαρή κρίση στο ραδιόφωνο του ομί-λου, αλλά και σημαντικές εξελίξεις σε μια σειρά μέσων ενημέρωσης τα τελευταία χρόνια), δίνουν σοβαρό υλικό και

ακόμη περισσότερες αφορμές για να δει κάποιος την κατά-σταση που επικρατεί στα ελληνικά ΜΜΕ.

Αν τόσα χρόνια μιλάμε για την παρασιτική φύση και δομή της ελληνικής οικονομίας και του εγχώριου πολιτι-κού συστήματος, ο χώρος της «ενημέρωσης» (εντός πολ-λών εισαγωγικών) είναι ίσως ένα από τα πλέον χαρακτηρι-στικά δείγματα παρασιτισμού, παρακμής, εξάρτησης, υπο-τέλειας και απορρύθμισης. Ας δούμε όμως και τα τρέχοντα και κάποια άλλα στοιχεία, ώστε να έχουμε μια όσο το δυνα-τόν πληρέστερη εικόνα για τον χώρο αυτό.

ΕΛΛΗΝΙΚΆ ΜΜΕ: η όπερα της πεντάρας (ΜΈΡΟΣ Α΄)

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ

Τ ο παιχνίδι του ελέγχου των ΜΜΕ δεν είναι πάντοτε

πολιτικά επωφελές, αφού η άπο-νη ζωή έχει δείξει ότι, σε κρίσι-μες περιόδους, η κοινωνία κρα-τάει αποστάσεις ασφαλείας και υποχρεώνει τους διαμορφωτές της «κοινής γνώμης» σε επώδυ-νες αναδιπλώσεις (χαρακτηριστι-κό παράδειγμα το Σχέδιο Ανάν) είτε απλώς τους αγνοεί: Δεν εί-ναι εύκολο να ξεχάσουμε τη συ-ντριπτική ήττα της απόλυτης σημιτοκρατίας στα μήντια στις εκλογές του 2004.Ας μη γελιόμαστε όμως από τις λιγοστές εξαιρέσεις – άλλωστε τα ΜΜΕ κράτησαν στην εξουσία την άθλια κυ-βέρνηση Σημίτη το 2000, παρά τη σωρεία των σκαν-δάλων, με αποκορύφωμα τα Ίμια, την παράδοση Οτσαλάν και την οργανωμένη ληστεία του χρηματιστηρίου.Η χειραγώγηση, επομένως, η υποταγή και ο ιδεολογικός εξανδραποδισμός της κοινω-νίας είναι πολύ μεγάλη υπό-θεση για να αφήνεται στην τύχη. Η διαιώνιση της αυθαι-ρεσίας στα μέσα ενημέρω-σης περνάει λοιπόν από πολ-λούς δρόμους:

* Παρασιτισμός: Τα ΜΜΕ με ση-μαντική επιρροή ελέγχονται, κατά κανόνα, από μεγάλους επιχειρη-ματίες που ασχολούνται, ως επί το πλείστον, με άλλου τύπου επι-χειρήσεις (Μπόμπολας, Βαρδινο-γιάννης, Αλαφούζος κ.ά.), ενώ και σε λιγότερο σημαντικές περιπτώ-σεις οι επιχειρηματίες των ΜΜΕ έχουν μεγάλη γκάμα δραστηριο-τήτων πέρα από την έκδοση εφη-μερίδων ή την εκμετάλλευση ρα-διοτηλεοπτικών συχνοτήτων (Λα-μπράκης κ.λπ.).

* Φορολογική ασυλία από την κυ-βέρνηση, τεράστιες τραπεζικές υποχρεώσεις και συνεπώς συ-νεχής επέκταση του δανεισμού. Δύο στοιχεία που κάνουν ευά-λωτα τα ΜΜΕ και διαιωνίζουν την εξάρτησή τους από τις τράπεζες και την κυβέρνηση – κάποτε τρά-πεζες και κυβέρνηση... ταυτίζο-

νταν, ενώ τώρα το παιχνίδι έχει ανοίξει και η εξάρτηση έχει απο-κτήσει πολύ περισσότερα «πλο-κάμια». Αρκεί να σημειώσουμε ότι μεγάλες επιχειρήσεις του χώ-ρου έχουν να ελεγχθούν επί τέσ-σερα έως οκτώ χρόνια.

Είναι προφανές, ακόμη και για μη... «ειδικούς», ότι οι ζημίες των ΜΜΕ «διευθετούνται» είτε –σε ελάχιστες περιπτώσεις– από τις παράπλευρες δραστηριότη-

τες στον χώρο (πιεστήρια κ.λπ.) είτε από τις λοιπές επιχειρημα-τικές δραστηριότητες των μεγα-λομετόχων τους είτε με απ’ ευ-θείας χρηματοδότηση από επι-χειρηματίες μη εμπλεκόμενους στη μετοχική τους σύνθεση είτε, σε πολλές και καραμπινάτες πε-ριπτώσεις, μέσω πολιτικών συμ-φωνιών.

Για ποιον άλλο λόγο κανάλια με ζημίες ή ελλείμματα δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ μπορούν ακόμη να επιζούν και μάλιστα να πληρώνουν δημοσιογράφους και «διασκεδαστές» με εκατοντά-δες χιλιάδες ή ακόμη και εκατομ-μύρια ευρώ; Προφανώς οι κανα-λάρχες δεν αγοράζουν μόνο θε-αματικότητα, η οποία θα τους φέ-ρει την ανάλογη διαφήμιση. Στις περιπτώσεις των «αστέρων» της δημοσιογραφίας τα κανάλια αγο-ράζουν προφανώς επιρροή, είτε

στην πολιτική εξουσία είτε στον επιχειρηματικό κόσμο.

Δεν είναι άλλωστε τυχαία η μετατροπή όλο και περισσότερων δημοσιογράφων σε... μάνατζερ (ενίοτε με φρικτά επιχειρηματι-κά, αλλά συνήθως ικανοποιητικά «διαμεσολαβητικά» αποτελέσμα-τα). Συχνά κυκλοφορούν ειδήσεις που υπονοούν ή «περιγράφουν» κρυφές ρυθμίσεις προς όφελος εταιρειών ΜΜΕ.

Και να μην υπήρχαν όμως οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, υπάρχουν ολοφάνεροι τρόποι στήριξης των επιχειρήσεων «ενημέ-ρωσης» εκ μέρους του κρά-τους. Σημαντικότερος εξ αυ-τών η αφειδώς παρεχόμε-νη διαφήμιση από μεγάλους κρατικούς οργανισμούς, με-γάλο μέρος της οποίας, με όρους «αγοράς», είναι εντε-λώς αδικαιολόγητη.

Τα διαφημιστικά έσοδα εξάλλου είναι μεν τεράστια (500-600 εκατ. ευρώ ετη-σίως), αλλά μόνον... ονομα-στικά, αφού μεγάλο ποσο-στό των εσόδων επιστρέφει στα γραφεία που διαμεσολα-βούν για τη διανομή της δια-φήμισης. Έτσι, τα ονομαστι-

κά έσοδα εγγράφονται μεν στους ισολογισμούς των εταιρειών, ώστε να περιορίζονται τα ελλείμ-ματα (μην ξεχνάτε ότι οι περισ-σότερες ζουν πλέον στον αστε-ρισμό του χρηματιστηρίου και το μεγάλο παθητικό θα καταρράκω-νε τις τιμές των μετοχών τους), αλλά η χασούρα παραμένει και διευρύνεται.

Πάντως, το μέλλον δεν είναι ρόδινο, αφού η «πίτα» της διαφή-μισης προοπτικά θα μειωθεί, κα-θώς, με την εξέλιξη της ιδιωτικο-ποίησης των δημόσιων οργανι-σμών, θα μειωθούν τα κονδύλια που πηγαίνουν χαριστικά σε πολ-λά ΜΜΕ. Καθώς πλέον θα ελέγ-χονται αυστηρότερα από τους με-τόχους τους, δεν θα μπορούν να μοιράζουν διαφημιστικά «πακέ-τα» στη σημερινή έκταση.

Συμπέρασμα; Follow the mo-ney!

Τ α σχεδόν 200 εκατομμύρια ευρώ απω-λειών του Alpha είναι η κορυφή του πα--

γόβουνου για την κατάσταση στο τηλεοπτικό τοπίο, το οποίο παραμένει σε καθεστώς πα-ρανομίας (εκκρεμούν οι τηλεοπτικές άδειες εδώ και δύο δεκαετίες σχεδόν, παρ’ ότι η ψη-φιακή τηλεόραση, που θα αλλάξει ριζικά το τοπίο, βρίσκεται ante portas). Αυτό βεβαίως δεν εμπόδιζε το αφεντικό του προαναφερθέ-ντος σταθμού να δαπανά 2,8 εκατ. ευρώ (σύμ-φωνα με τις δημοσιευμένες εκτιμήσεις) μόνο για την αμοιβή του Χατζηνικολάου!

Από την άλλη πλευρά, σχεδόν το σύνολο των ηλεκτρονικών ΜΜΕ χάνει χρήματα αντί να κερδίζει, με τα κανάλια –πρωταθλητές της χασούρας– να δανείζονται για να επαναχρη-ματοδοτήσουν παλαιότερα δάνεια. Στον χώρο αυτό, με τα τεράστια χρέη δεκάδων εκατομ-

μυρίων ευρώ σε τράπεζες, ταμεία και κρά-τος, η πολιτική εξάρτηση αποκτά τον ορισμό της. Πώς το κράτος έχει στο χέρι τα κανάλια;

* Εν μέρει με την εκκρεμότητα της αδειο-δότησής τους.

* Με τα τεράστια διαφημιστικά πακέτα των κρατικών και ημικρατικών επιχειρήσεων καθώς και με αυτά των κοινοτικών δρά-σεων.

* Με τη συγκάλυψη που παρέχει στην απο-φυγή καταβολής των οφειλών τους από το αγγελιόσημο, οι οποίες για όλα σχεδόν τα κανάλια είναι τεράστιες, αλλά «παγω-μένες».

* Με τη φορολογική ασυλία και τη διασφά-λιση του ανέλεγκτου των φορολογικών τους υποθέσεων.

Ο ι εφημερίδες, ο πιο σταθερός, διαχρο-

νικά, δείκτης για την ποι-ότητα της ενημέρωσης, περνάει μια χρόνια και βα-θιά κρίση με πολλές εκ-φάνσεις:

* Κυκλοφοριακή συρρίκνω-ση. Από το 1982 (κυκλοφο-ρία 900.000 φύλλων) μέ-χρι σήμερα, η μέση κυκλο-φορία των ημερήσιων εφη-μερίδων έχει πέσει περί-που κατά 60%, ενώ για τις περισσότερες απ’ αυτές ο κυκλοφοριακός και οικο-νομικός πυλώνας στήριξής τους είναι τα κυριακάτικα φύλλα, τα οποία προσελ-κύουν όχι μόνο την ποσοτι-κά σημαντικότερη, αλλά και την πιο ακριβή διαφήμιση.

* Οικονομική κακοδαιμο-νία. Οφείλεται στον υπερ-δανεισμό, την κυκλοφορια-κή πτώση, αλλά και το τε-ράστιο κόστος των ειδικών ενθέτων και «προσφορών», που δεν βγάζουν πάντα τα λεφτά τους. Το ενδιαφέ-ρον μάλιστα (παράδοξο για όσους δεν γνωρίζουν τον χώρο) είναι ότι, σε κάποιες

περιπτώσεις, η υψηλή κυ-κλοφορία είναι αιτία αρνη-τικού οικονομικού αποτελέ-σματος!

* Μειωμένη αξιοπιστία. Η μακρόχρονη κυκλοφορια-κή πτώση έφερε τις εφη-μερίδες να ανταγωνίζονται όλο και πιο σκληρά για ένα όλο και πιο μικρό κοινό, το οποίο συνεχώς απομα-κρύνεται από την επιρροή των ΜΜΕ στο σύνολό τους. Όσο κι αν οι εφημερίδες διατηρούν ψήγματα σοβα-ρότητας συγκριτικά με την τηλεόραση, η απομάκρυν-ση της κοινωνίας από την πολιτική, η ομογενοποίηση των δύο μεγαλύτερων κομ-μάτων και η κρίση ταυτότη-τας της Aριστεράς σε όλες τις μορφές της –εν τέλει η μετατροπή της κεντρικής πολιτικής σκηνής σε θέα-τρο σκιών– είναι στοιχεία που έχουν περιορίσει δρα-ματικά την επιρροή του Τύ-που στη διαμόρφωση του πολιτικού στάτους.Έτσι, τα τελευταία λίγα χρόνια παρατηρούμε την κατάρρευση και τελικά την

πώληση του Ελεύθερου Τύ-που στους Αγγελοπουλαί-ους, τη μόνιμη κρίση στην Απογευματινή, τα δυσμε-νή οικονομικά αποτελέσμα-τα στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη με τα επαναλαμβανόμενα σενά-ρια περί πώλησής του, την επικείμενη αναδιάρθρωση στην Ελευθεροτυπία, και τη βαθμιαία εξάρτηση όλο και περισσότερων εφημερί-δων από τον μπεζαχτά με-γαλοεπιχειρηματιών, που με διάφορους τρόπους ενι-σχύουν την... ελευθερία του Τύπου.

* Ετεροκαθορισμός. Από την άλλη πλευρά, τα... πλοία του Αλαφούζου σώ-ζουν την οικονομική επιβί-ωση της Καθημερινής, ενώ ανθηρός εμφανίζεται και ο Πήγασος του Μπόμπο-λα (Έθνος, Ημερησία κ.λπ.) κυρίως λόγω των άλλων επιχειρήσεων του ομίλου – με πολύ σημαντικό τον εκτυπωτικό κλάδο.

ΕΞΆΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΈΛΕΙΑ

ο τύπος σε ελεύθερη πτώση

Φ Υ Λ Λ Ο 6 Ρ Ή Ξ Η 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 6

Τ ο 2005 ήταν για τους πολίτες του Βύρω-να μια κρίσιμη χρονιά. Ο Δήμος Βύρωνα,

ένας Δήμος με δημοκρατική παράδοση, επιλέ-γεται από την κεντρική και τοπική εξουσία για να επιβληθεί το νέο μοντέλο «εθελοντικής ανθρω-

ποφυλακής». Ο θεσμός του «εθελοντή» ρου-φιάνου, εκτός των άλλων είναι ένας ακόμα ιδε-ολογικός μηχανισμός προστασίας της σημερι-νής κοινωνικής πραγματικότητας (νέα φτώχεια,

ανεργία, πολιτισμική παρακ-μή κ.λπ.) και μετατροπής των πολιτών σε νευρωτι-κούς φοβισμένους ιδιώτες, που θα αποδεχτούν την κα-ταστολή και την παρακολού-θηση σαν τη μοναδική διέ-ξοδο κοινωνικής ρύθμισης στην «κοινωνία» που σχε-διάζουν. Η μαζική δράση της

Αριστερής Παρέμβασης και των ευαισθητοποιη-μένων πολιτών του Βύρωνα απέτρεψε την εφαρ-μογή του μέτρου. Είναι βέβαιο, όμως, ότι η κε-ντρική εξουσία και οι «πρόθυμοι» Δήμοι θα επα-νέλθουν, όπως προκύπτει από τις προεκλογικές εξαγγελίες διαφόρων δημάρχων.

Το 2007 θα είναι για τον Υμηττό και το περια-στικό πράσινο στην Αττική μια επίσης κρίσιμη χρονιά. Βασική προτεραιότητα της κυβέρνησης και ισχυρών οικονομικών κύκλων είναι η αναθε-ώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, ώστε να χρησιμοποιούν τη γη, τα δάση, και γενικότε-ρα το περιβάλλον, ως φτηνή πρώτη ύλη και να μεγαλώνουν την κερδοφορία τους. Σε αυτά τα πλαίσια, τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει και γί-νονται συντονισμένες προσπάθειες από την κε-ντρική εξουσία να αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο προστασίας δασών, ώστε οι αποχαρακτηρισμοί δασών και οι παραχωρήσεις σε ιδιώτες να κα-ταστούν πιο εύκολοι. Αλλά πέρα από τα διάφο-ρα νομοθετήματα και την προωθούμενη αναθεώ-ρηση του Συντάγματος, το αστικό πράσινο, ειδι-κά στην Αθήνα, δέχεται μεγάλα πλήγματα ακόμα και με το ισχύον νομικό πλαίσιο.

Ο Υμηττός, ένας από τους σημαντικότερους πνεύμονες πρασίνου του Λεκανοπεδίου,

καθημερινά συρρικνώνεται κάτω από τη λογική της συνεχούς ανάπτυξης του οικιστικού ιστού της Αθήνας. Η γιγάντωση της πόλης, μαζί με το τελευταίο πράσινο «καταπίνει» και την ποιότητα ζωής των κατοίκων, καθώς αλλάζει ριζικά το μι-κροκλίμα του λεκανοπεδίου.Ειδικά στην περιοχή Βύρωνα - Ηλιούπολης, τόσο η τοπική όσο και η κεντρική εξουσία μαζί με ιδιω-τικά συμφέροντα συμπεριφέρονται στο πράσινο σαν να είναι «κενός χώρος» που μπορεί να φι-λοξενήσει οποιαδήποτε χρήση.Έτσι, η νυν Δημοτική Αρχή του Βύρωνα έχει ήδη εξαγγείλει τη μεταφορά όλων των κέντρων και οργανισμών του Δήμου στη σημερινή δασι-κή έκταση του Κουταλά, που σήμερα είναι κατει-λημμένη από στρατιωτικές εγκαταστάσεις.Η κεντρική εξουσία έχει ήδη εξαγγείλει τη χάρα-ξη της Δυτικής Περιφερειακής Υμηττού, η οποία με συνεχείς κόμβους και με μερική υπογειοποί-ηση θα διασπάσει τη Β΄ Ζώνη Υμηττού και στο μεγαλύτερο μέρος θα την αποκόψει και θα την περιορίσει αφήνοντας μικρές πράσινες νησίδες, που βέβαια δεν θα αποτελούν δάσος.Φυσικά, οι ήδη υπάρχουσες χρήσεις τμημάτων του Υμηττού (δημοτικοί σταθμοί μεταφόρτωσης απορριμμάτων, παράνομα ιδιωτικά πάρκινγκ, σκοπευτήρια κ.ά.) θα νομιμοποιηθούν και θα γι-γαντωθούν εν όψει των συγκεκριμένων σχεδια-σμών, ενώ οι λιγοστές εγκαταλελειμμένες δασι-κές εκτάσεις που βρίσκονται σήμερα κάτω από την Κατεχάκη θα περιοριστούν δραστικά, καθώς η αποκοπή τους από το υπόλοιπο δάσος θα εί-ναι πλέον οριστική, ενώ σταδιακά θα χρησιμο-

ποιηθούν μεγάλα κομμάτια τους για άλλες χρή-σεις (οικοδόμηση έργων όπως παιδικοί σταθμοί, πάρκινγκ κ.ά.).

Η Αριστερή Παρέμβαση Πολιτών Βύρωνα θα προσπαθήσει σε αυτή την τετραετία

με τη δράση της μέσα και έξω από το δημοτι-κό συμβούλιο:- Να ενώσει τη φωνή της με όλους τους φορείς

που αγωνίζονται για να μην περάσει η ανα-θεώρηση του Συντάγματος, αλλά να βελτιω-θεί το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο που αφορά τα δάση και το περιβάλλον.

- Να δημιουργήσει μετωπικές προσπάθειες που θα μπλοκάρουν την επέκταση της πόλης προς τον ορεινό όγκο του Υμηττού και θα θέ-σουν ως αίτημα την οριστική οριοθέτηση του οικιστικού σχεδίου με το δάσος του Υμηττού ενάντια στα σχέδια εξαφάνισης της Β΄ Ζώ-νης.

- Να θέσει ζητήματα που θα αφορούν στην απομάκρυνση όλων των χρήσεων από το βου-νό που δεν είναι συμβατές με το φυσικό περι-βάλλον.

- Να προτείνει ένα σχέδιο ανάπτυξης και προ-στασίας του πράσινου στον Υμηττό που θα περιλαμβάνει την προστασία, την αναδάσω-ση και τη δημιουργία σημείων πρόσβασης στο δάσος καθώς και τη σωτηρία της αττικής πα-νίδας.

Η Αριστερή Παρέμβαση Πολιτών Βύρωνα είναι μια πολιτική κίνηση που δημιουργήθηκε το 1994. Συνδέοντας τα τοπικά

προβλήματα των κατοίκων του Βύρωνα με το κεντρικό πολιτικό σκηνικό και τις διεθνείς εξελίξεις, παρεμβαίνει κυρίως στους

μαζικούς χώρους και την κοινωνία χωρίς να αγνοεί και την παρέμβασή της στον Δήμο. Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές

έλαβε ποσοστό 5,9% και εξέλεξε δημοτικό σύμβουλο.

Αριστερή Παρέμβαση Πολιτών Βύρωνα

Τ ο κακό είναι ότι η αντιμετώ-πιση τέτοιων θεομηνιών επα-

ναλαμβάνεται με τις ίδιες κατα-στροφικές συνέπειες, χωρίς η Πολιτεία και οι οργανισμοί που εί-ναι επιφορτισμένοι να αντιμετωπί-σουν αποτελεσματικά το φαινόμε-νο να αντιδρούν με τρόπο που να αποτρέπει την επανάληψή τους. Έτσι, τα πάντα επαφίενται στην τύχη ή σε άστοχες και ανεπιτυ-χείς ενέργειες, οι οποίες κανένα αποτέλεσμα ουσιαστικό δεν απο-φέρουν. Θα προσπαθήσουμε να το επισημάνουμε ανατρέχοντας πρωταρχικά στις αφορμές και τις αιτίες.

Η πρώτη και βασική αφορμή είναι η τεράστια και ασυνήθιστη ποσότητα νερού που κατέρχεται από τα βουνά, παρασύροντας στο διάβα της τα πάντα.

Η δεύτερη βασική αφορμή, απόρροια της πρώτης, είναι ο κα-ταστρεπτικός όγκος των υλικών

από χώμα, άμμο, πέτρες ή βρά-χους, δέντρα και φρύγανα που συμπαρασύρει το νερό κατά την κάθοδό του και δημιουργεί τις επι-πλέον ζημιές.

Αυτές είναι οι δύο κύριες αφορμές για τις καταστροφές.

Πού βρίσκονται ωστόσο οι αι-τίες; Γιατί δηλαδή να υπάρχουν αυτές οι «αφύσικες» ποσότητες νερού και αυτά τα τρομακτικά υλι-κά που συμπαρασύρει στο πέρα-σμά του το νερό;

Εδώ υπεισέρχονται δύο παρά-γοντες: Ο ένας είναι ο ανθρώπι-νος, ο άλλος έχει την αιτία του στη φύση, στην ουσία όμως είναι και αυτός σε μεγάλο ποσοστό αποτέ-λεσμα της ανθρώπινης επενέρ-

γειας στη φύση. Ο άνθρωπος, με τα φαινόμενα του θερμοκηπίου, την αποβολή ουσιών βλαπτικών για το περιβάλλον, σε ποσότητες που ξεπερνούν τα όρια αντοχής και φυσιολογικής αντίδρασης της φύσης, δημιουργεί στην ουσία τα λεγόμενα ακραία καιρικά φαινό-μενα, που ξεπερνούν σε σφοδρό-τητα τα συνηθισμένα από το πα-ρελθόν.

Η βασική αιτία τελικά, όσον αφορά στις πλημμύρες, είναι η τε-ράστια ποσότητα νερού που κα-τέρχεται ανεξέλεγκτη και με με-γάλη σφοδρότητα από επιφάνειες του εδάφους σε υψηλότερο επί-πεδο, κυρίως από τα βουνά. Και τίθεται βασικά το ερώτημα: Πώς μπορούν αυτές να αποτραπούν; Τα αντιπλημμυρικά έργα που κα-τασκευάζονται, όταν και όπου κα-τασκευάζονται, συνήθως ή δεν αποδίδουν ή είναι ανεπαρκή.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Απλού-στατα, γιατί δεν καταπολεμείται η αιτία στη ρίζα της, δηλαδή από τη μία να μην κατεβαίνει η καταστρο-φική ποσότητα νερού στις πεδιά-δες και τους οικισμούς και να συ-γκρατείται στον τόπο παραγωγής του, και από την άλλη να παρεμ-βαίνει ο άνθρωπος όπου χρειάζε-ται και να αποφεύγει την παρέμ-βασή του εκεί όπου μπορεί να δη-μιουργήσει ο ίδιος αιτίες κατα-

στροφής. Πρώτα απ’ όλα, η άλογη και

καταστροφική του επέμβαση στο φυσικό περιβάλλον του βουνού: Πέρα από τις πυρκαγιές, που απο-τελούν οπωσδήποτε αιτίες πλημ-μυρών, που δεν θα το αναλύσου-με, γιατί είναι αυτονόητο, υπάρ-χουν και άλλες αιτίες. Μία από τις βασικότερες είναι η διάνοιξη χω-ματόδρομων στα δάση με τέτοιο τρόπο και σε τέτοια ένταση, που να επιτρέπει στο νερό όχι μόνο να μη συγκρατείται φυσιολογικά και να απορροφάται στον υδροφόρο ορίζοντα, αλλά να συμπαρασύρει όλη τη χωμάτινη ύλη που βρίσκει ανεμπόδιστα στον δρόμο του και μαζί μ’ αυτό και όλα τα άλλα υλι-κά, όπως πέτρες, βράχους, κορ-μούς δέντρων κ.λπ. Η αλόγιστη και χωρίς προδιαγραφές κατα-σκευή οποιουδήποτε έργου στην ορεινή φύση δημιουργεί προϋπο-θέσεις καταστροφής. Εξαρτάται βέβαια η σφοδρότητα των πλημμυ-ρών και των καταστροφών από τη δομή του εδάφους. Αλλού το έδα-φος είναι βραχώδες, αλλού ανά-μικτο με χώμα και μεμονωμένους βράχους, που εύκολα αποκολλώ-νται, αλλού από καθαρό άργιλο, που δεν προβάλλει καμία αντίστα-ση στην επενέργεια του νερού. Τα βουνά της Χαλκιδικής βασικά, για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα,

ΠΩΣ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΛΗΜΜΎΡΕΣ

Ακόμη είναι νωπές στη μνήμη μας οι φοβερές καταστροφές που προξένησαν οι καταρρακτώδεις βροχές στην περιοχή της Χαλκιδι-κής, αλλά και σε άλλα μέρη στο πρόσφατο παρελθόν. Δεν ξεχνού-

με ακόμη ότι κάθε χρόνο σχεδόν επαναλαμβάνονται παρόμοια φαινόμενα σ’ όλη την Ελλάδα.

ΤΟΥ ΔΑΜΙΑΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ*

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΤΣΙΟΥΛΑ

7 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 6

Ο ι ειδικοί κρούουν τον κώδω-να του κινδύνου, και όχι άδικα,

αφού οι Έλληνες αποδεικνύονται ο πιο παχύσαρκος λαός της Ευρώπης, με τα Κρητικόπουλα να έχουν το με-γαλύτερο βάρος σε σύγκριση με τους συνομήλικούς τους στην Ένωση.Το πιο ανησυχητικό είναι ότι τη θλι-βερή αυτή πρωτιά στοχεύουμε και διεθνώς, αφού η Ελλάδα μαζί με την Αυστραλία βρίσκονται μεταξύ των πρώτων χωρών σε ολόκληρο τον κό-

σμο που μαστίζονται από τη νόσο της σύγχρονης εποχής, μετά τις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Σλοβακία.Όπως αποκαλύπτει η τελευταία έρευνα της Κομισιόν, οι Έλληνες εί-ναι οι πιο παχύσαρκοι της Ευρώπης, σε ποσοστό πάνω από 78%. Ειδικότε-ρα δε η Κρήτη έχει τους περισσότε-ρους νέους παχύσαρκους της Ένω-σης, ηλικίας 13-17 ετών, σε ποσοστό 30%. Ανάλογο ποσοστό εμφανίζει συνολικά η ελληνική επικράτεια σε παιδιά ηλικίας 1-11 ετών. Την έρευ-να-σοκ επιβεβαιώνουν και τα αποτε-λέσματα της μελέτης που διεξήγαγε η Κλινική Προληπτικής Ιατρικής και Διατροφής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης, σύμφωνα με την οποία ένα στα τέσσερα Ελληνό-πουλα από 4 έως 7 ετών παρουσιά-ζει υψηλή αρτηριακή πίεση, υψηλά επίπεδα χοληστερόλης και τριγλυ-κεριδίων εξαιτίας της κακής διατρο-φής. «Η παχυσαρκία αποτελεί πλέον επιδημία μεταξύ των παιδιών και των νέων ανθρώπων στην Ευρώπη», επι-σημαίνουν οι ειδικοί, οι οποίοι εξη-γούν ότι το «κακό» ξεκινάει από τη βρεφική κιόλας ηλικία. Όπως αποκα-λύφθηκε κατά το 14ο Πανευρωπαϊ-

κό Συνέδριο Παχυσαρκίας, όταν ένα βρέφος γεννιέται με αυξημένο σω-ματικό βάρος, δηλαδή από 4 κιλά και πάνω, έχει μεγάλες πιθανότητες να παραμείνει υπέρβαρο ή παχύσαρκο ως παιδί!Τα Ελληνόπουλα, ακολουθώντας τις κακές συνήθειες των γονιών τους, τρώνε ανθυγιεινά και χωρίς μέτρο, με αποτέλεσμα και βάρος να παίρ-νουν και σοβαρά προβλήματα υγείας να παρουσιάζουν. Είναι χαρακτηρι-

στικό ότι σε ποσοστό 1%-3% των παι-διών σήμερα, εμφανίζεται υπέρταση. Οι επιπτώσεις της αρτηριακής υπέρ-τασης είναι, μεταξύ άλλων, ο σακχα-ρώδης διαβήτης, οι παθήσεις των νε-φρών και η καρδιαγγειακή νόσος. Εί-ναι ενδεικτικό ότι τα τελευταία χρό-νια έχει αυξηθεί ανησυχητικά ο αριθ-μός των παιδιών και των εφήβων που προσβάλλονται από διαβήτη.Σύμφωνα με τη μελέτη του Πανεπι-στημίου Κρήτης, τα υπερτασικά Ελ-ληνόπουλα τρώνε λίγα φρούτα και λαχανικά, ενώ περνάνε πολλές ώρες κάθε μέρα μπροστά στην τηλεόρα-ση! Αντίστοιχα, τα παιδιά με πρόβλη-μα χοληστερόλης τρώνε πολλά ζω-ικά προϊόντα (κυρίως κρέατα, τυριά και αλλαντικά), αλλά και τρόφιμα πλούσια στα επιβλαβή κορεσμένα λίπη, όπως παγωτά, πατατάκια, μπι-σκότα και σοκολάτες. Επιπλέον κά-νουν καθιστική ζωή, η οποία ελαττώ-νει την «καλή» χοληστερόλη και αυ-ξάνει την «κακή».

*Εκδότη του περιοδικού «Υγεία για

όλους»

ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣη παχυσαρκία των Ελλήνων και οι δραματικές συνέπειες

ΤΟΥ ΔΡ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΜΕΝΤΑΚΗ*

Σημαντική πρωτοβουλία για τη θωράκιση της υγείας μας αναλαμβάνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, θέτοντας ως βασική της προτεραιότητα για την τρέχουσα 5ετία (2005-2010) την καταπολέμηση της παχυσαρκίας. Προ-σπάθεια την οποία θα καταβάλει σε εθνικό επίπεδο και η χώρα μας, κα-

θώς το πρόβλημα της παχυσαρκίας, και δη της παιδικής, έχει λάβει τα τελευταία χρόνια διαστάσεις επιδημίας.

αποτελούνται συνήθως από ένα μείγμα από χώμα και βράχους. Εάν η επενέργεια του αν-θρώπου δεν δημιουργούσε συνθήκες ανισορ-ροπίας στο περιβάλλον, το νερό θα μπορού-σε να απορροφηθεί από την υπάρχουσα πυ-κνή βλάστηση.

Έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, τρεις είναι οι περιπτώσεις που μπορούν να αποτρέψουν τις καταστροφικές πλημμύρες:

• Να μην κατασκευάζονται αλόγιστα δασι-κοί δρόμοι και άλλα έργα στους ορεινούς όγκους, που βιάζουν το φυσικό περιβάλ-λον. Αν όμως αυτά τα έργα με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να τα αποτρέψει κα-νείς, τότε οι προδιαγραφές να είναι τέ-τοιες, που να εμποδίζουν το νερό να πα-ρασύρει το χώμα, π.χ. κατάλληλη κατα-σκευή αντιστηριγμάτων κ.λπ.

• Τα ρέματα πριν από τους κατοικημένους τόπους να μην καθαρίζονται, αλλά αντιθέ-τως να ενισχύεται η ανασχετική τους δύ-ναμη στο νερό με μεγάλους κορμούς δέ-ντρων, κλαδιών, φρυγάνων και/ή δυνατών μεγάλων ογκόλιθων, που να εμποδίζουν την ελεύθερη και απρόσκοπτη ροή του νερού, αρχής γενομένης, ει δυνατόν, από την αφετηρία του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα συγκρατείται το νερό και θα διοχετεύ-εται κατά το πλείστον στις υπόγειες δια-δρομές του, εμπλουτίζοντας μάλιστα τον υδροφόρο ορίζοντα και τις φυσικές πη-γές.

• Συμπληρωματικά προς αυτό, να κατα-σκευαστούν ανθεκτικά στην απότομη ροή του νερού ανασχετικά έργα, όπως αυτά

που κατασκεύασε ο Μανώλης Γλέζος στο χωριό του στη Νάξο και αποτελούν μια πρότυπη έμπρακτη απόδειξη ανάσχε-σης και αξιοποίησης των όμβριων υδάτων. Αντί να ξοδεύονται αλόγιστα και στην ου-σία άχρηστα ποσά για την κατασκευή αντι-πλημμυρικών έργων εκ των υστέρων ή και εκ των προτέρων, αλλά βασικά ακατάλλη-λων, καλύτερα θα ήταν να διατεθούν με αυτόν τον τρόπο για την πρόληψη. Τέτοια μέτρα, φυσικά, δεν τα αποδέχονται οι ερ-γολάβοι, γιατί δεν αποφέρουν ικανοποιη-τικό κέρδος. Δυστυχώς η Πολιτεία, αλλά και η αυτοδιοίκηση εν πολλοίς, δεν στηρί-ζουν μια σωστή αντιπλημμυρική πολιτική. Οι μπουλντόζες, δηλ. οι εργολάβοι, καθο-ρίζουν την πολιτική τους.

• Πριν από τους οικισμούς, όπου υπάρχει κίνδυνος για καταστροφικές πλημμύρες, να κατασκευάζονται τέτοια αντιπλημμυ-ρικά έργα που να συγκρατούν, ει δυνα-τόν, τη μεγαλύτερη μάζα των φερτών υλι-κών και να ανακόπτουν τη δύναμή τους.

• Μέσα στους οικισμούς θα πρέπει η απορ-ροή του νερού να μην εμποδίζεται με τί-ποτε, ούτε με μπάζα ούτε με παράνομα κτίσματα ούτε με άλλους τρόπους που θα αναχαίτιζαν την ελεύθερη και απρόσκο-πτη διέλευσή του.

Αυτά αποτελούν ενδεδειγμένα μέτρα για την αποτροπή των πλημμυρών.

*Διπλωματούχου εκπαιδευτή ορεινής πεζο-πορίας, οδηγού βουνού.

Τ ην ημέρα που ο χρη-ματιστηριακός δείκτης

της Βομβάης σημείωνε ρεκόρ ανόδου φτάνοντας στις 13.000 μονάδες, στην αγροτική επαρ-χία Βιντάρμπα της Ινδίας ο χιλιοστός αγρότης, μόνο γι’ αυτόν τον χρόνο, αυτοκτονούσε λόγω υπερχρέωσης. Όπως ανα-μενόταν, η είδηση για το μπουμ του χρηματιστηρίου έκανε με τυμπανοκρουσίες τον γύρο του κόσμου, η αυτοκτονία όμως του φτωχού αγρότη έμεινε στα ψιλά λίγων τοπικών εφημερίδων της Ινδίας.

Από τότε που η κυβέρνη-ση της Ινδίας, μετά από πιέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, ελα-χιστοποίησε τις επιδοτήσεις στους αγρότες, άνοιξε τις αγο-ρές στο πνεύμα του νεοφιλε-λευθερισμού και μείωσε τους δασμούς, ο φτωχός Ινδός αγρό-της έχει να ανταγωνιστεί Αμε-ρικανούς και Ευρωπαίους αγρό-τες, οι κυβερνήσεις των οποί-ων, ως γνωστόν, ασκούν σκλη-ρή προστατευτική πολιτική με επιδοτήσεις πολλών δισεκατομ-μυρίων δολαρίων.

Το αποτέλεσμα είναι μια πρωτόγνωρη καταστροφή του αγροτικού τομέα της Ινδίας, που οδηγεί χιλιάδες αγρότες στην

απόγνωση και την αυτοκτονία. Εξυπηρετώντας τα συμφέρο-ντα της βιομηχανίας της χώρας, η ινδική κυβέρνηση απελευθέ-ρωσε αβασάνιστα τις αγορές, χωρίς η αγροτική οικονομία να προσαρμοστεί στα νέα δεδο-μένα. Η απελευθέρωση των τι-μών στα λιπάσματα τίναξε στα ύψη το κόστος παραγωγής των αγροτικών προϊόντων. Και ενώ τα τελευταία χρόνια στο χρημα-τιστήριο τα κέρδη για το 2% των Ινδών, που επενδύουν σε με-τοχές, είναι τεράστια, τα έσο-δα των αγροτών στην Ινδία, που αποτελούν τα 2/3 του πληθυ-σμού, μειώνονται ραγδαία, κα-θώς οι τιμές των προϊόντων τους υποχωρούν με ασύλλη-πτους ρυθμούς: Η τιμή της βα-νίλιας και του πιπεριού, για πα-ράδειγμα, μειώθηκε κατά 400% και του καφέ κατά 500%. Πριν από δέκα χρόνια το βαμβάκι κό-στιζε ακόμη και 2 ευρώ το κιλό, ενώ τώρα πουλιέται μόλις 40 λεπτά.

Κ ερδισμένοι από την υπερχρέωση των αγρο-

τών είναι οι μεσάζοντες, και βε-βαίως οι τράπεζες και κυρίως οι τοκογλύφοι, που συνήθως τυ-χαίνει να είναι γαιοκτήμονες

και έμποροι. Για τις τεράστιες μάζες των αγροτών δεν μένει παρά η απόλυτη εξάρτηση από τον δανειστή τους ή ακόμη και η αυτοκτονία, συνήθως με φυτο-φάρμακο.

Η κατάσταση χειροτερεύ-ει συνεχώς και λόγω της αλόγι-στης χρήσης των χημικών στις καλλιέργειες, με αποτέλεσμα την ερημοποίηση και την αύξη-ση της ανθεκτικότητας των πα-ρασίτων. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε να δώσει η γνωστή Μον-σάντο, που με τα πανάκριβα γε-νετικά τροποποιημένα προϊό-ντα της οδήγησε μέσα σε τρία χρόνια σε καταστροφή π.χ. τους βαμβακοπαραγωγούς.

Τ ο περιβόητο οικονομικό θαύμα της Ινδίας φαίνεται

πως δεν αγγίζει τη συντριπτική πλειοψηφία των Ινδών και ιδιαί-τερα των αγροτών, που έχουν εισόδημα 1 ευρώ την ημέρα. Γι’ αυτό και κάποιοι ανάμεσά τους, όπως δήλωσε ειρωνικά μέλος ΜΚΟ, «θα προτιμούσαν στην επόμενη ζωή τους να είναι αγελάδες στην Ευρώπη, παρά αγρότες στην Ινδία».

ΒΑΣΊΛΗΣ ΣΤΟΪΛΌΠΟΥΛΟΣ

«Καλύτερα αγελάδα στην Ευρώπη, παρά αγρότης στην Ινδία»

Φ Υ Λ Λ Ο 6 Ρ Ή Ξ Η 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 8

λέσω αμήχανα σε θε-ολογική κουβέντα για τα μικρά και τα μεγάλα: για τον πλούτο και τη φτώχεια, για την ειρήνη και τον πόλεμο, για τα διλήμματα της βιοηθι-κής, για τον έρωτα, τη σεξουαλικότητα και τον γάμο, για το νόημα της ζωής και του θανάτου. Αλλά εσύ θα είσαι ήδη αλλού! Κι εγώ θα πα-σχίζω απογοητευμένος να ανταποκριθώ στα ελάχιστα της παιδα-γωγικής μου υποχρέω-σης. Μου απομένει, ευ-τυχώς, να διαβάζω με κλεφτές ματιές ευαί-σθητα στιχάκια γραμ-μένα πάνω στο θρανίο σου. Να χαίρομαι τούτη την έκπληξη και να απορώ! Από πού να ξεμύτισε, άραγε, τόση τρυφερότη-τα στο ζοφερό σκηνικό μιας τόσο άχα-ρης διαδικασίας; Να ’σαι καλά!

Α γαπημένε μου μαθητή, αγαπη-μένη μου μαθήτρια,

Συγχώρα με για τη στενάχωρη κρι-τική, για τον κοινότοπο προβληματι-σμό που μόλις προηγήθηκε. Τούτο το σχολείο, που μας πονά και το πονά-με, το κρίνουμε με αυστηρότητα για-τί το αγαπάμε. Είμαστε σάρκα από τη σάρκα του. Προσπάθησα μόνο να σου πω ότι οι Τρεις Ιεράρχες, που σή-μερα ψευδεπίγραφα τιμάμε, δεν χω-ρούν στις τελετές μας. Οι βάσεις των μορίων, οι περιζήτητες σχολές, τα επαγγέλματα υψηλής απορρόφησης, οι πρώτοι των πρώτων στις Πανελ-λαδικές! Όλα αυτά βρίσκονται στον αντίποδα του κόσμου των Ιεραρχών μας. Εκτός ύλης, δηλαδή. Ασφυκτιά το όραμα ζωής των αγίων μας στις προσχηματικές αντιπαραθέσεις για το 3,5% του ΑΕΠ για την παιδεία, στο οποίο η κοινωνία χρεώνει όλη την κα-κοδαιμονία του σχολείου της, τη στιγ-μή που το όραμά της για τη ζωή βρί-σκεται στο 0% !

Δεν πιστεύουμε σε τίποτα και πουθενά. Απουσία νοήματος στην προσωπική και κοινωνική μας ζωή. Πασχίζουμε να καλύψουμε το κενό στις δομές και στο περιεχόμενο ενός σχολείου που προπαγανδίζει την ατο-μική επιβίωση του «εγώ ελπίζω να τη βολέψω!».

Που ζυγιάζει την αξία των παι-διών μας με μέτρα και σταθμά που κονταίνουν το μεγαλείο του προσώ-που τους.

Κραυγαλέο παράδειγμα «απο-τυχίας» η πορεία ζωής των Τριών Ιε-ραρχών!

Και εξηγούμαι: Ήταν και οι τρεις γόνοι ευκατάστατων κοινωνικά, οικο-νομικά και μορφωτικά οικογενειών. Κάτοχοι αξιοζήλευτης παιδείας και καλλιέργειας, που εκπλήσσει ακόμη και σήμερα. Στις καλύτερες σχολές και δίπλα στους αρίστους των δασκά-λων της εποχής τους σπουδάζουν τα πάντα: ρητορική, φιλοσοφία, θεολο-γία, αστρονομία, γεωμετρία, ιατρική. Και στο απόγειο αυτό εγκαταλείπουν

τα πάντα πίσω τους: τιμητικά καθηγη-τικά καθήκοντα, προσοδοφόρα δικη-γορία και ρητορική, περίφημα εκκλη-σιαστικά αξιώματα. Αρνούνται τον κό-σμο του πλούτου, της δόξας και της εξουσίας. Αποσύρονται στην έρημο επιλέγοντας τη σκληρότατη άσκηση, μορφώνουν εκεί τον έσω άνθρωπο, δοκιμάζουν τις αντοχές της σχέσης τους με τον Θεό, σπουδάζουν με αίμα και δάκρυα τη ζωή του Πνεύματος.

Κ αι επιστρέφουν κατόπιν στον κόσμο αδειάζοντας την αγάπη

τους. Μοιράζουν την περιουσία τους στη φτωχολογιά και γίνονται:• Όχι δάσκαλοι, αλλά μαθητές, που μαθητεύουν με ταπείνωση στον πόνο και την ανέχεια, τη θλίψη και τη στέ-ρηση, τον πειρασμό και τα πάθη των ανθρώπων.• Όχι δεσπότες, αλλά επίσκοποι και πατέρες, που διακονούν το μυστήριο του όλου ανθρώπου και οδηγούν με έργα θυσίας και καθαρή προσευχή το «λογικό ποίμνιο» που τους εμπιστεύ-θηκε η Χάρη του Θεού στην αγκαλιά Του.

Ακατανόητη η ζωή των Τριών Ιε-ραρχών για τις αξίες του πολιτισμού μας, μετεξεταστέα στη διαδικασία αξιολόγησης του εκπαιδευτικού μας συστήματος, που τους «σεμνύνεται» ως προστάτες του.

Μήπως δεν έχει και τόση σημα-σία τελικά; Πάντοτε έτσι δεν ήταν; Τα κριτήρια επιτυχίας του κόσμου, κρι-τήρια αποτυχίας για την αγιότητα, και αντιστρόφως. Από τη μία, η αυτάρκεια της επιτυχίας, που δεν ελπίζει σε τί-ποτε. Από την άλλη, η αποτυχία, που έχει χάσει τα πάντα και ψάχνεται να δώσει κι άλλα. Το σχολείο μας, πάει καιρός τώρα, που έχει επιλέξει!

Χρόνια μας πολλά!

*Κείμενο ομιλίας για τους Τρεις Ιε-ράρχες στους μαθητές του 11ου Λυ-

κείου Πατρών

Σ υμπιέζεται η αγιότητα να χω-ρέσει σε βιβλία και ομιλίες, σε

αργίες και επετείους, και πάντα μας διαφεύγει.Τους «Προστάτες της Παιδείας και των Γραμμάτων» τιμά ράθυμα και υποκριτικά η δημόσια εκπαίδευση, σε μια συγκυρία, φέτος, άκρως συ-γκρουσιακή. Η δωρεάν δημόσια παι-δεία, που ποτέ δεν ήταν δωρεάν και σε λίγο δεν θα είναι δημόσια, στο μάτι του κυκλώνα.

Ποιος, αλήθεια, γιορτάζει και γιατί, σήμερα; Αξίζει να απαντηθεί αυτή η διερώτηση.

Αποτολμώ μια κρίση, αποδέχομαι την κριτική: Νομίζω πως χάσκει με-τέωρη μπροστά στην απαξίωση του σχολείου η επίκληση της προστα-σίας των Τριών Ιεραρχών.

Ποιο όραμα παιδείας και ποια πρόταση ζωής εμπνέει τον μαθη-τή, τον δάσκαλο και τον γονιό; Ποιο πρότυπο ανθρώπου διαπλάθουμε στην Ελλάδα σήμερα; Τι σχέση μπο-ρεί να έχει η άσκηση στην αλήθεια της ζωής, που μας υπέδειξαν με τη ζωή τους οι τιμώμενοι Ιεράρχες, με την καθημερινότητα του σχολείου που βιώνουμε;

Από την αγωγή στην παιδεία και την εκπαίδευση, από την εκπαίδευ-ση στην εξειδίκευση και από κει στην απασχόληση. Φαύλος ο κύκλος, ανα-

κυκλώνει αδιάκοπα τη ζωή σαν επι-βίωση.

Αγαπημένη μου μαθήτρια, αγαπημέ-νε μου μαθητή,

Τούτα τα χρόνια της σχολικής σου διαδρομής συμμετέχεις σ’ έναν αγώνα ανελέητο. Σ’ έναν πρωταθλη-τισμό ακραίων επιδόσεων. Δυνατό-τερα, ψηλότερα, γρηγορότερα!

Ενοχλητικά μονότονα και απει-λητικά επαναλαμβάνεται η συμβολή των γονιών, των συγγενών και των δασκάλων σου: «Τώρα κρίνεται το μέλλον σου, πρόσεξε!»

Άδικο δεν είναι; Να κρίνεται το όλον της ζωής σε κάποιες εξετά-σεις που θα δώσεις στα δεκαεπτά σου χρόνια;

Άδικο δεν είναι; Να κλειδώνεται το μέλλον με επαγγελματικές επιλο-γές της οικογένειας στα δεκατέσσε-ρά σου χρόνια;

Η δοκιμασία σου επώδυνη και οι απαιτήσεις δυσβάσταχτες. Συνθλί-βεται η ψυχή και το κορμί σου στα πιο ευαίσθητα, στα πιο όμορφα χρό-νια, αυτά της εφηβείας. Ο πιο σκλη-ρά εργαζόμενος είσαι, σύμφωνα με τις μετρήσεις. Ξεκινάς τη μέρα σου με ανιαρό επτάωρο στη σχολική αί-θουσα, συνεχίζεις με ένα απαιτητικό απόγευμα στο φροντιστήριο, για να καταλήξεις εξουθενωμένος αργά το βράδυ στο σπίτι για το διάβασμα της

επόμενης ημέρας.Οι γονείς αυτά τα χρόνια στο

πλευρό σου. Σε ρόλο σπόνσορα, να ποντάρουν πάνω σου όλα τα απωθη-μένα τους όνειρα. Ο μύθος της δω-ρεάν παιδείας άτρωτος στο χρόνο, στρεβλώνει τις έννοιες, υποκλέπτει κατάφωρα τη ζωή. Ας πληρώνει ο πα-τέρας και η μάνα απ’ το υστέρημα. Ή τώρα ή ποτέ!

Σφύζουν από ζωή τα φροντι-στήρια. Άψογες τεχνικές επίλυσης ασκήσεων, που προπονούν εργα-λειακά τον υποψήφιο. Να περάσει τον πήχη, να πιάσει την επιθυμητή βάση μορίων, να επιτύχει! Η αγωγή στα αζήτητα, η σπουδή αποσπασμα-τικά τεμαχισμένη και τοποθετημέ-νη σε κουτάκια για τις ανάγκες των εξετάσεων.

Θυμάμαι τον περασμένο Οκτώ-βρη, που συμμετείχες στην κατάλη-ψη του σχολείου μας ενώ το φροντι-στήριο συνέχιζε απρόσκοπτα. Χωρίς ενοχές και ψευδαισθήσεις για τις χα-μένες ώρες, που με βόλεψαν ανέλ-πιστα, σε ρώτησα τότε γιατί δεν έκα-νες κατάληψη και στο φροντιστήριο. –«Για σκέψου, πρωτότυπη ιδέα!»– «Στο φροντιστήριο, δάσκαλε, πλη-ρώνω!», μου απάντησες. Και όλη η αλήθεια των λόγων σου εξαντλού-νταν αποστομωτικά και κυνικά μπρο-στά στο ταμείο την ώρα της καταβο-λής των διδάκτρων.

Σε βλέπω τα βράδια να γυρνάς αποκαμωμένος στους δρόμους με την τσάντα στον ώμο, να περιμένεις στη στάση του λεωφορείου, χαζεύο-ντας αφηρημένα στο κενό της προ-σμονής, και μετά να διασκεδάζεις την πλήξη σου –χαριτωμένα είν’ η αλήθεια– με περιπαικτικούς αστεϊ-σμούς και χειρονομίες εις βάρος ανυποψίαστων επιβατών.

Θα ανταμώσουμε το άλλο πρωί στο σχολείο. Θα μπω στην τάξη για μάθημα τις τελευταίες ώρες του προγράμματος, όταν θα έχουν προη-γηθεί τα μαθήματα κατεύθυνσης. Θα είσαι κουρασμένος και δεν θα έχεις όρεξη για τίποτα. Τότε θα σε προκα-

Σκέψεις στενάχωρες

ΤΟΥ ΓΙΏΡΓΟΥ ΜΆΛΦΑ

Βασίλειος ο Μέγας, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Γρηγόριος ο Θεολό-γος: τρεις φωτεινές προσωπικότητες ανταμώνουν στον κοινό τόπο

της αγιότητας.Γίνονται θέματα σχολικών εργασιών στο μάθημα των Θρησκευτικών,

αντικείμενο κηρυγμάτων απ’ τον άμβωνα, άλλοθι βολικής αργίας στις 30 του Γενάρη;

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΆΡΧΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΊΟ ΣΉΜΕΡΑ*

Πλήρης είναι η συμμόρφωση της εξωτερι-κής και εκπαιδευτικής πολιτικής με προεξάρ-χοντες τους υποστηρικτές του επονείδιστου Σχεδίου Ανάν, Γιωργάκη, ΣΥΝ, οικογένειας Μητσοτάκη, στην προώθηση των επιθυμιών της Τουρκίας, που οι «σύμμαχοί» μας ζητούν.

Με όχημα την άνευ όρων ευρωπαϊκή προ-οπτική και πρό σχημα την «εξημέρωση του θη-ρίου», επιβάλλεται σιωπή για τις, όπως είναι φυσικό, αυξανόμενες τουρκικές διεκδικήσεις στη Θράκη, στο Αιγαίο και στην Κύπρο, όπου ακόμη και τα φερέφωνά της, όπως ο Ταλάτ, απειλούν. Και δεν αρκεί μόνο αυτό για να κα-

ταστήσουν τη χώρα μας δορυφόρο της Τουρ-κίας. Θεσμοθέτησαν την τουρκική γλώσσα σ’ όλα τα γυμνάσια χωρίς να εφαρμόσουν ακόμη τη διδασκαλία της λόγω των αντιδράσεων. Επι-χειρούν τον αφελληνισμό με την παραποίηση της Ιστορίας σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαί-δευσης, παραδίδοντας ταυτόχρονα τα Πανε-πιστήμια βορά στους ξένους και στους κερ-δοσκόπους.

Πιστεύουμε ότι θα αποτύχουν και σ’ αυτά, όπως με το Σχέδιο Ανάν, ώστε να αρχίσει επί τέλους για την Ελλάδα μια νέα πορεία.

Αθήνα 1 Φεβρουαρίου 2006

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

9 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 6

«Ἔ­νο­πλη­ ἀν­τί­στα­ση θε ω ρεῖ ται καὶ ἡ δρά ση τῶν κλε φτῶν. Οἱ κλέ­φτες συγ κρο τοῦν ἔ νο πλες ὁ μά­δες, κά νουν ἐ πι θέ σεις… σὲ κρα­τι κοὺς ἀ ξι ω μα τού χους…, ἁρ πά­ζον τας χρή μα τα, ὅ πλα καὶ τρό­φι μα» σελ. 32 ἱ στο ρί α ΣΤ΄ δη μο­τι κοῦ. Τὸ Κλέ φτες εἶ ναι ἐ κεῖ μὲ μι κρὸ κά πα! «Θε ω ρεῖ ται» ἔ νο πλη ἀν­τί στα ση «καὶ» ἡ δρά ση τῶν Κλε­φτῶν, πά λι μὲ μι κρὸ κά πα! «Οἱ κλέ φτες κά νουν ἐ πι θέ σεις σὲ «κρα τι κοὺς ἀ ξι ω μα τού χους» ! !! Ἡ ἀ πό λυ τη βλα κεῖ α, ἡ δυ σα νά­βα τος ὑ πο κρι σί α, ἡ κραυ γα λέ α ἀ νε πι στη μο σύ νη! Ὥ στε ἔ τσι, ὠ ρὲ συ νοι κια κοὶ ἐ πι στή μο νες τοῦ Παι δα γω γι κοῦ Ἰν στι τού του! Δη λα δή:α) Χω ρὶς νὰ ἀ να φέ ρε τε ἐ σεῖς τὴν φύ ση τῶν κρα τι κῶν ἀ ξι ω μα τού­χων ἐ ὰν δη λα δὴ εἶ ναι Τοῦρ κοι ἢ Ἕλ λη νες ἢ ἀ ξι ω μα τού χοι τοῦ Ο Η Ε. Ἀ να φέ ρε ται ἀ πὸ τὸ γε λοῖ ο ἐ πι στη μο νι κό σας πό νη μα ὅ τι ἔ τσι «κλέ φτες», ἐ πι τί θεν ται σὲ «κρα τι κοὺς ἀ ξι ω μα τού χους». Μ’ ἄλ λα λό για κρυμ μέ να δι κά σας καὶ ἐ πο νεί δι στα οἱ «κρα τι κοὶ ἀ ξι­ω μα τού χοι» ναὶ, αὐ τοὶ, εἶ ναι οἱ Νό μι μοι κρα τι κοὶ ἀ ξι ω μα τού χοι! Οἱ Τοῦρ κοι ἀ γά δες τῆς Τουρ κο­κρα τί ας, νό μι μοι! Ὅ πως ἀ κρι βῶς κα τὰ τὴν ἀν τί λη ψη προ φα νὼς τῶν φω στή ρων αὐ τῶν τῆς παι­δα γω γι κῆς ἐ πι στή μης καὶ οἱ ἀν­τί στοι χοι Γερ μα νοὶ ἀ ξι ω μα τι κοὶ κα τὰ τὴν διά ρκεια τῆς γερ μα νι­κῆς κα το χῆς 1941­1944, ἐ ναν τί ον τῶν ὁ ποί ων ἐ πε τί θε το ὁ Ε ΛΑΣ, ἦ ταν κρα τι κοὶ ἀ ξι ω μα τού χοι, νό­μι μοι κι αὐ τοί! Καὶ ποια νοῦ κρά­τους, ὠ ρὲ ἐ πι στή μο νες φω στῆ­ρες; Καὶ ἑ πο μέ νως οἱ Κλέ φτες εἶ­ναι κλέ φτες, κοι νοὶ κλέ φτες, καὶ μὲ τὴν κα τά πτυ στη ἐ νερ γη τι κὴ με το χὴ ποὺ βρή κα τε ἀ π’ ὅ λο τὸ ἀ νύ παρ κτο λε ξι λό γιό σας («ἁρ­πά ζον τας») εἶ ναι ὁ λο φά νε ρο ὅ τι πρό κει ται πε ρὶ κοι νῶν κλε φτα ρά­δων, κλε φτο κο τά δων. Ὥ στε ἔ τσι! Τέσ σε ρις αἰ ῶ νες ἐ πι κῆς ἀν τι στά­σε ως τῆς Κλε φτου ριᾶς, κα τα λή­γουν σὲ κά τι κλέ φτες ποὺ ζοῦν ἁρ πά ζον τας χρή μα τα ἀ πὸ «κρα­

τι κοὺς ἀ ξι ω μα τού χους». Ἔ τσι νέ­τα σκέ τα ἐ ξα με ρι κα νι σμέ να καὶ ἐ ξαν δρα πο δι σμέ να!β) «Μορ φὴ ἔ νο πλης ἀν τί στα σης ‘θε ω ρεῖ ται καί’ ἡ δρά ση τῶν κλε­φτῶν». «Καί»! Μπο ροῦν, ἴ σως, νὰ μᾶς ὑ πο δεί ξουν οἱ εἰ δι κοὶ αὐ­τοὶ ἐ πι στή μο νες τῆς πο λε μο λο γί­ας, πό σες ἄλ λες μορ φὲς ἐ νό πλου ἀν τι στά σε ως ἀ να πτύ χθη καν ἐ πὶ τουρ κο κρα τί ας, ἐ κτὸς ἀ πὸ τὴν Κλε φτου ριά; Ὁ ἑλ λη νι κὸς στό­λος ὡς γνω στὸν ἀρ χί ζει ἔ νο πλη ἀν τί στα ση ἀ μέ σως μὲ τὴν ἔ ναρ­ξη τῆς Ἑλ λη νι κῆς Ἐ πα να στά σε­ως καὶ προ η γού με νες μορ φὲς δρά σης ἑλ λη νι κῶν πλοί ων καὶ ἑλ λη νι κῶν πλη ρω μά των ἔ χουν συ νή θως πει ρα τι κὸ χα ρα κτή ρα, χω ρὶς τὴ θε σμι κὴ ἀν τι στα σια­κὴ τυ πο λο γί α ποὺ ἐμ φα νί ζει ἡ Κλε φτου ριὰ, ὅ πως ἄλ λω στε φαί­νε ται καὶ στὴ σε λί δα 33 τοῦ εἰ δε­χθοῦς αὐ τοῦ πο νή μα τος. Δι ό τι, ὡς κα τα φαί νε ται, ἡ ἀ ρι στε ρὴ σε­λί δα «32» δὲν γνω ρί ζει τὶ ποι εῖ ἡ δε ξιὰ σε λὶς «33»: «Βε ζὶρ Ἀ λὴ Πα­σά… ἡ ἐ λευ θε ρί α μας δὲν πω λεῖ­ται, οὔ τ’ ἀ γο ρά ζε ται…. πα ρὰ μὲ τὸ αἷ μα καὶ θά να τον ἔ ως τοῦ τε­λευ ταῖ ου Σου λι ώ του». Ἑ πο μέ νως: Ἡ λέ ξη μορ φὴ πα­ρου σι ά ζε ται ὡς ἀ ό ρι στο, ἄ ναρ­θρο ὑ πο κεί με νο, δη λα δὴ ὡς μί α κά ποι α μορ φὴ ἀ νά με σα σὲ ἄλ­λες, ἐ νὼ ἐ πι στη μο νι κὼς ἔ χει κα τα δει χθεῖ ὅ τι ἡ Κλε φτου ριὰ ὑ πήρ ξε ἡ Μό νη μορ φὴ ἔ νο πλης ἀν τί στα σης. Ἄ ρα, ἡ προ μνη σθεί­σα γε λοί α φρά ση εἶ ναι γε λοί α δι­ό τι εἶ ναι ἄ κρως ἀν τε πι στη μο νι­κὴ καὶ εἶ ναι ἀν τε πι στη μο νι κὴ δι­ό τι εἶ ναι ἄ κρως γε λοί α. Ἐ πι πλέ­ον κρύ πτει, «εἰς τὸ φα νε ρόν» καὶ τὴν μὴ ἀ πο κρυ πτο μέ νη κρυ ψι­βου λί α τῶν δο κι ση σό φων συν τα­κτῶν τοῦ βι βλί ου τῆς ΣΤ΄ δη μο τι­κοῦ. Δι ό τι, μὲ τὰ πε νι χρὰ ἑλ λη­νι κά τους ἀ πε κά λυ ψαν πλή ρως τὴν ἐ ξα με ρι κα νι σμέ νη ἐ ξάρ τυ­σή τους. «Ὁ Ἀρ χη γὸς τῆς Ἐκ κλη σί ας δὲν πα ρα δί δει τὴν πρω τεύ ου σα τῆς πα τρί δος του εἰς οὐ δέ να ξέ­νον. Ὁ Ἀρ χη γὸς τῆς Ἐκ κλη σί ας ἕ να κα θῆ κον ἔ χει: Νὰ φρον τί σει

διὰ τὴν ἀ πε λευ θέ ρω σίν της». Αὐ τὰ εἶ ναι τὰ λό για τοῦ Χρυ­σάν θου ἀρ χι ε πι σκό που Ἑλ λά­δος στὶς 27 Ἀ πρι λί ου 1941, μὲ τὰ ὁ ποῖ α ὁ Ἐ θναρ χη γὸς Χρύ σαν θος Τρα πε ζοῦν τος καὶ πά σης Ἰ λι α­δο ρω μι ο σύ νης, ἀ πάν τη σε στοὺς Γερ μα νοὺς κα τα κτη τές. Αὐ τὸ τὸ ἐ πι στη μο νι κὸ κα τόρ θω μα, τὸ συ­νο λι κὸ καὶ προ σω πι κὸ τοῦ ἑλ λη­νι κοῦ λα οῦ, λάμ πει βε βαί ως διὰ τῆς ἀ που σί ας του ἀ πὸ τὸ ἐ θνο λυ­τή ριο ἰ δι ο σκεύ α σμα τῶν και νο λό­γων συ νοι κια κῶν ἐ πι στη μό νων, ποὺ ἰ δι ο σκεύ α σαν τὸ κου ρελ ούρ­γη μα αὐ τὸ γιὰ τὰ παι διά μας τῆς ΣΤ΄ δη μο τι κοῦ. Συ νέ χεια τῆς ἀ η­δί ας (σελ. 36). Τὸ Με σο λόγ γι! «… Ἡ θέ ση τοῦ Με σο λογ γί ου δυ σκο λεύ ει ἀ κό μη πε ρισ σό τε ρο… Ἀ ναγ κά­ζον ται τε λι κὰ σὲ ἡ ρω ϊ κὴ Ἔ ξο δο τὸν Ἀ πρί λιο τοῦ 1826». (σελ. 46). Ἔ τσι «ἀ ναγ κά ζον ται» μὲ αὐ τὰ τὰ ἀ νυ πάρ κτου ση μαν τι­κῆς ρη μα τά κια τους, ποὺ δα νεί­ζον ται ἀ πὸ τὸν Οὐγ γρο ε βραῖ ο Σό ρος καὶ τὴν παγ κο σμι ο ποί η­ση. Τὰ πον τί κια, ὠ ρέ, τὰ πον τί­κια. Πον τί κια τρώ γα νε καὶ αὐ τὸ «ἀ ναγ κά ζον ται». Καὶ ὁ Μι α ού­λης, ἔ κλαι γε, μό λις πιὰ δὲν μπό­ρε σε νὰ ξα να σπά σει τὸν ἀ πο­κλει σμό! Καὶ κα τα σφά χτη καν στὴν Ἔ ξο δο Γυ ναι κό παι δα καὶ Ἥ ρω ες μα ζί. Καὶ ὁ Κα ψά λης ἔ βα­λε μπουρ λό το, ὠ ρέ, γιὰ νὰ μπο­ρεῖ τε ἐ σεῖς οἱ ἐ πι στή μο νες τοῦ Παι δα γω γι κοῦ Ἰν στι τού του Ἀ θη­νῶν, νὰ ζεῖ τε ἐ λεύ θε ροι καὶ νὰ γρά φε τε τὰ «οὐ μι λη τά» σας, «μὲ τὰς οἷ ας ἀ νε πι στη μο σύ νης καὶ μα λα κί ας» (Θου κυ δί δης). Οἱ­εὐ­ρω­πί­θη­κοι­καὶ­ἡ­εὐ­ρο­πλη­ξί­α­τουςΤὸ βι βλί ο ἱ στο ρί ας τῆς ΣΤ΄ δη μο τι­κοῦ, ἀ πο κα λύ πτον τας τὴν ἐ ξαρ­τη μέ νη ἀλ λο τρί ω ση τῶν συν τα­κτῶν του, ὑ πο πί πτει καὶ σ’ ἕ να βα ρὺ παι δα γω γι κὸ λά θος, προ­κει μέ νου πε ρὶ παι δι ῶν ἡ λι κί ας 11­12 ἐ τῶν. Ξε κι νὰ τὴν ὀρ γά νω­σή του μὲ μιὰ πλα δα ρὴ ὅ σο καὶ ξε νέ ρω τη ἀ να δί φη ση τῶν εὐ ρω­πα ϊ κῶν τε κται νο μέ νων, ἀ πὸ τὸν

15ο ἕ ως τὸ τέ λος τοῦ 16ου αἰ ώ να, πάν το τε βέ βαι α μέ σα σὲ ἕ ναν κα­ται ο νι σμὸ πα ρα λή ψε ων ποὺ κρύ­βει τὰ ψέ μα τά τους.

Πρώ τη με θο δο λο γι κὴ πα ρα­τή ρη ση: Δὲν μπο ρεῖς νὰ ἀρ χί ζεις γιὰ παι διὰ 11 μὲ 12 χρο νῶν μί α «ἀ φή γη ση» ποὺ ξε κι νά ει ἀ πὸ ξέ­νους τό πους καὶ ξέ να μέ ρη πρὸς τὰ ὁ ποί α δὲν ἔ χουν τὰ παι διὰ βι­ω μα τι κὴ σχέ ση. Πρώ τη ἑ πο μέ­νως παι δα γω γι κὴ ἀρ χή, γιὰ τὴν πρόσ λη ψη τοῦ κό σμου γιὰ τὸ παι­δί: Τὸ παι δὶ πρέ πει νὰ ξε κι νᾶ ἀ πὸ τὸ οἰ κεῖ ον καὶ νὰ πη γαί νει πρὸς τὸ ἄ γνω στο, ὥ στε νὰ ἔ χει μί α δυ­να τό τη τα ἀ να γω γῆς καὶ ἀ να φο­ρᾶς. Ἀλ λι ῶς, μέ νει ξε κρέ μα στο τὸ παι δί, στὸ ἀ φη ρη μέ νο καὶ τὸ μα κρι νό. Τὸ μα κρι νὸ γί νε ται κον­τι νό τε ρο μό νον ὅ ταν αὐ τὸ τὸ ὁ δη­γή σεις πρὸς ἐ κεῖ νο ποὺ εἶ ναι οἰ­κεῖ ο στὸ παι δί. Οἱ Γάλ λοι π.χ. τοὺς ὁ ποί ους μι μή θη καν δου λο­πρε πῶς οἱ συν τά κτες δὲν βά ζουν πρώ τη ἑ νό τη τα στὸ βι βλί ο τῆς ΣΤ΄ δη μο τι κοῦ τὸ τί συμ βαί νει ἐ κεί να τὰ χρό νια στὸ Βυ ζάν τιο ἢ στὴν Κί να ἢ στὴν Πο λυ νη σί α, ἀλ­λὰ ξε κι νοῦν ἀ πὸ τὰ δι κά τους, τὰ γαλ λι κά. Ἴ σως για τὶ οἱ Γάλ λοι εἶ­ναι πιὸ ἰ σορ ρο πη μέ νοι Εὐ ρω παῖ­οι ἀ π’ ὅ σο οἱ δι κοί μας συ νοι κια­κοὶ ἐ πι στή μο νες τοῦ κα θ’ ἡ μᾶς Παι δα γω γι κοῦ Ἰν στι τού του. Καὶ ὡς ἀ κρο τε λεύ τιον γιὰ ἐ κεῖ νο τὸ ἐ πο νεί δι στο «χι λιά δες Ἕλ λη νες συ νω στί ζον ται στὸ λι­μά νι τῆς Σμύρ νης» (σελ. 100): «Μέ σ’ στὸ μα κε λει ό, τὰ κλά μα­

τα, τὰ ξε φω νη τά, ἔ φυ γαν ἀ πὸ τοὺς Τούρ κους, τρέ χον τας σὰν πα λα βοὶ φτά σα νε στὸ «Καί» (ἀ πο βά θρα). Ἀ π’ τὴν ἐ ξάν τλη ση, τὴν ἀ πελ πι σί α καὶ «τὸν συ νω­στι σμό» κά θε τό σο καὶ ἀ φή νουν ὅ λοι ἀ πὸ κα νέ να μπό γο, ὅ λα τὰ πο λύ τι μα καὶ τὰ ἀ κρι βὰ τῆς Μι­κρα σί ας ἦ ταν σκορ πι σμέ να στὴν προ κυ μαῖ α τῆς Σμύρ νης… Στὰ πλά για ἡ θά λασ σα λε ρω μέ νη καὶ τὰ πτώ μα τα τουμ πα νι α σμέ­να νὰ χτυ πο λο γι οῦν ται ἀ να με τα­ξύ τους. Τό τε, ἀ π’ τὰ ἀν θρώ πι να ρη μά δια ποὺ ξε ρι ζώ νον ταν ἀ πὸ τὸν τό πο τους, ἕ να οὐρ λια χτὸ ἄρ­χι σε νὰ βγαί νει καὶ νὰ σκί ζει τὸν ἀ γέ ρα, ἕ να οὐρ λια χτὸ πού ’ γι νε θρῆ νος καὶ μοι ρο λό ϊ (ἀ πὸ τὴν τρι­λο γί α «Πυρ πο λη μέ νη γῆ», Ἰ φι γέ­νεια Χρο σο χό ου) ». Κυ ρί ες καὶ κύ­ριοι, συ νοι κια κοὶ καὶ ἀλ λο τρι ω­μέ νοι ἐ πι στή μο νες τοῦ Παι δα γω­γι κοῦ Ἰν στι τού του, αὐ τὴ εἶ ναι ἡ μό νη ἐ πι στή μη γιὰ τὴν Μι κρα­σι α τι κὴ Κα τα στρο φὴ καὶ ἡ μόνη ἐπιστημονικὴ ἀλήθεια ποὺ πρέ­πει νὰ διδάσκεται στὰ παιδιά μας τῶν 11­12 ἐτῶν. Ἢ ἄλλως, άϊ σιχτὶρ καὶ τὸ βιβλίο σας καὶ τὸ σεβαστὸν Ὑπουργεῖον Ἀποπαιδείας, ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ εἰς ἄπταιστον ἑλ­ληνοτουρκικὴν φιλίαν καὶ ὁ δι­κός σας γενοκτόνος ὁ Κεμὰλ Πα­σὰς (Ἀτατούρκ).

Ἀ­προ­σω­πί­α­καὶ­ρα­γι­ά­δι­κες­ἀ­με­ρι­κα­νι­ὲς­ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΖΟΥΡΑΡΙ*

Μ έσα σε έναν μήνα, το περιεχόμενο των βιβλίων της Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού μεταβλήθηκε σε κεντρικό

πολιτικό ζήτημα. Οι εφημερίδες αφιέρωσαν και αφιερώνουν με-γάλο μέρος τους στη διαμάχη, ενώ αυτή διαπέρασε και τα τεί-χη του Κοινοβουλίου. Τι συμβαίνει; Πρόκειται για το χούι ενός λαού ο οποίος, διακρίνοντας φραγμένο το μέλλον του, έχει εγκλωβιστεί στο παρελθόν;

Ασφαλώς όχι. Κατ’ αρχάς υπάρχουν τα δεδομένα της αντι-παράθεσης: Με το κεφάλαιο «Ιστορία στην Ελλάδα» δεν ασχο-λούνται μόνο επαγγελματίες και ερασιτέχνες ιστορικοί και ιστο-ριοδίφες. Από τις στήλες της «Ρήξης» και του «Άρδην» έχου-με πολλάκις αναφερθεί στη διαπλοκή των φορέων έκφρασης μεγάλων γεωπολιτικών συμφερόντων (ναι, για το CDRSEE και τους Αμερικανούς μιλάμε) σε ζητήματα ιστορικής μνήμης και συνείδησης στη χώρα μας.

Κι αυτό υπογραμμίζει πλήρως τις διαστάσεις του ζητήμα-τος. Δεν πρόκειται για μια «διαμάχη περί Ιστορίας». Πρόκει-ται για «ανοιχτούς λογαριασμούς» στην περιοχή μας, που έλ-κουν την καταγωγή τους από συνθήκες του παρελθόντος: Η οθωμανική επιβολή αναβιώνει μέσω του νεο-οθωμανισμού και η Τουρκία επιδιώκει να παίξει το ηγεμονικό χαρτί στα Βαλκάνια. Τα τελευταία, επίσης, περνούν μια φάση διάλυσης, όπου ανοί-γουν ξανά οι ασκοί του Αιόλου, που μετέβαλαν στο παρελθόν την περιοχή σε πεδίο εθνοτικών αλληλοσπαραγμών. Το Ανατο-λικό Ζήτημα τίθεται εκ νέου, επιμένοντας στη μακρόσυρτη ιστο-ρική διάρκεια.

Κ αι η ιστορία μετέχει ενεργά των πεπραγμένων: Γιατί δι-αμορφώνει συνειδήσεις, προκαταλαμβάνει τοποθετή-

σεις, πλαισιώνει πολιτικά αιτήματα και εθνικές διεκδικήσεις. χτίζει και αλώνει συλλογικές ταυτότητες. Γι’ αυτό και η διαμά-

χη περί της ονομασίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρα-τίας της Μακεδονίας περνάει μέσα από τον… Μ. Αλέξανδρο, και γι’ αυτό και το μεγάλο στοίχημα της άρσης του επεκτατι-σμού και του εκδημοκρατισμού της Τουρκίας περνάει μέσα από την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ποντί-ων, την αναγνώριση της κουρδικής ταυτότητας και του δικαιώ-ματος των Κούρδων στην αυτοδιάθεση, την αποκατάσταση των εγκλημάτων στην Κύπρο.

Τ ην ιστορία προσπαθούν να τη γράψουν όσοι φιλοδοξούν να είναι οι νικητές. Η προσπάθειά τους είναι οργανωμέ-

νη. Περνάει μέσα από ιδεολογικούς μηχανισμούς, πανεπιστή-μια, ΜΜΕ, ιδρύματα, πρεσβείες και –βεβαίως– το μεγάλο κε-φάλαιο.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Φ Υ Λ Λ Ο 6 Ρ Ή Ξ Η 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 10

Δ ιαβάζουμε, λοιπόν, πως τα νέα βιβλία παρέχουν “εκπαίδευση στην κριτική των

βεβαιοτήτων και των απλουστεύσεων” (Α. Λιά-κος), ότι η νέα γραφή της ιστορίας “συμβάλλει στη διαμόρφωση υπεύθυνων πολιτών με κριτική σκέψη, ικανών να αντισταθούν σε απόπειρες χειραγώγησής τους, από όπου και αν προέρ-χονται” (Χριστίνα Κουλούρη), ενώ όσοι εναντιώ-νονται στα καινούργια βιβλία “δεν θέλουν ίσως να έχουν σκέψη και κρίση οι αυριανοί πολίτες” (Μαρία Ρεπούση).

Είναι να θαυμάζει κανείς την τόση περίσ-σια ειλικρινούς έγνοιας για την ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας στα παιδιά, τους πολίτες του μέλλοντος, από τους υπέρμαχους της νέας Ιστορίας. Ταυτόχρονα, όμως, είναι να απορεί επίσης πώς αυτή συμβαδίζει, στα γραπτά των ίδιων ανθρώπων, με την πλήρη απαξίωση της κριτικής συνεισφοράς των τωρινών πολιτών, τα φθηνά κακεντρεχή σχολιάκια από καθέδρας, την απαξίωση του διαλόγου, το χλευασμό της πλέ-μπας από το ρετιρέ του επιστημονικού πύργου και, εντέλει, την ξεκάθαρη διαστρέβλωση των γεγονότων προς όφελος της κυρίαρχης προπα-γάνδας.

Έτσι, η Χριστίνα Κουλούρη, η οποία κό-πτεται για τη συμβολή των νέων βιβλίων “στη διαμόρφωση υπεύθυνων πολιτών με κριτική σκέψη, ικανών να αντισταθούν σε απόπειρες χειραγώγησής τους, από όπου και αν προέρχο-νται”, γράφει ανερυθρίαστα ότι “είναι προφανές από το ίδιο το κείμενο ότι δεν είναι δυνατόν η

«housewife» (sic) ή ο εργάτης από τη Γερμα-νία, που εμφανίζονται να υπογράφουν, να έχουν διαβάσει το βιβλίο και να έχουν διαμορφώσει

άποψη περί της επιστημονικής και παιδαγωγι-κής του εγκυρότητας”.

Απ’ ό,τι φαίνεται, λοιπόν, σύμφωνα με την καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, καλή είναι η κριτική σκέψη, αλλά μην το παρακά-νουμε κιόλας. Άποψη δικαιούνται να έχουν μόνο έγκριτοι ιστορικοί, άντε χαριστικώς και μεγαλο-καπιταλιστές όπως ο κ. Σόρος (χρηματοδότης του οργανισμού CDRSEE, ο οποίος εξέδωσε 4 βιβλία της σειράς “Εναλλακτικό Εκπαιδευτικό Υλικό για τη Διδασκαλία της Νεότερης Ιστορίας

της Νοτιοανατολικής Ευρώπης”, την οποία επι-μελείται η κ. Κουλούρη)– σε καμία περίπτωση πάντως “housewives” και “εργάτες από τη Γερ-μανία”, οι οποίοι όχι μόνον άποψη δεν μπορούν να διαμορφώσουν, αλλά ούτε δύνανται να έχουν “διαβάσει το βιβλίο”. Απ’ ό,τι φαίνεται, ο επι-στημονικός διάλογος γίνεται πλέον με επαγγελ-ματικές κάρτες, όχι με επιχειρήματα.

Στο ίδιο μήκος κύματος, ο ιστορικός το επάγ-γελμα κύριος Λιάκος, ο οποίος ενώ δηλώνει πως μόνον επαγγελματίες ιστορικοί έχουν δι-καίωμα να κρίνουν τα νέα βιβλία του Δημοτικού, δεν βρίσκει αντιφατικό το ότι ο ίδιος προβαίνει άνευ διπλώματος σε ψυχιατρικές γνωματεύσεις. Γράφει, λοιπόν, με φρασεολογία που παραπέ-μπει νοσταλγικά στις δίκες αντιφρονούντων επί Στάλιν: “Για να καταλάβουμε πώς η συζήτηση για την Ιστορία στο σχολείο, παρά το πλέγμα υπαρκτών προβλημάτων, συγκεντρώνεται στο εγχειρίδιο της Στ΄ Δημοτικού, χρειάζεται να θυμηθούμε τον μηχανισμό της ψυχωτικής λει-τουργίας. Ο ψυχωτικός αντί να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του βρίσκει ένα υποκατάστατο και εκεί συγκεντρώνει όλη την προσοχή και τη μανία του. Όσο το σκέφτεται τόσο θυμώνει, και όσο θυμώνει τόσο το σκέφτεται. Αν δει κανείς το πλέγμα των διαμαρτυρομένων το καταλαβαί-νει αυτό”. Ψυχωτικοί, λοιπόν, οι αντιδρώντες πολίτες. Και εκ προοιμίου ανίκανοι για εμπερι-στατωμένη άποψη, αφού δεν μπορούν παρά να “αντιδρούν στο σχολικό εγχειρίδιο με κάτι που άκουσαν ή διάβασαν αορίστως”.

Εξάλλου, όπως ο ίδιος δηλώνει σε ερώτη-ση δημοσιογράφου, “οι διαμαρτυρίες του εσμού των αλευρομαγείρων και λοιπών άσχετων, περιλαμβανομένου ενός γραφικού πλέον πρώ-ην προέδρου και της γνωστής «μάστιγας του Θεού», δεν θα πρέπει να μας παραξενεύουν. Είναι η ίδια χορωδία που έψαλλε στα Ίμια, στις

λαοσυνάξεις για τις ταυτότητες, εναντίον των μεταναστών και σε κάθε άλλη ευκαιρία όπου κινδυνεύει η φυλή”, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι διαφωνούντες είναι, αν όχι ψυχωσικοί, τουλά-χιστον θρησκόληπτοι φασίστες. Την ακαδημαϊ-κού επιπέδου επιχειρηματολογία του κ. Λιάκου κοσμεί η ειρωνική αναφορά στο επώνυμο ενός εκ των υπογραφόντων, ανασύροντας αναμνή-σεις Δημοτικού σχολείου.

Η απαξίωση της γνώμης των απλών πολιτών συνοδεύεται από παραπληροφόρηση σχετικά με τις αντιδράσεις. Έτσι, η Ολυμπία Λιάτσου μας πληροφορεί, μέσω της Ελευθεροτυπίας, πως “ανάμεσα σε αυτούς που έχουν τοποθετηθεί κατά του βιβλίου της Ιστορίας δεν συγκαταλέ-γονται ούτε καθηγητές Ιστορίας ούτε άλλου γνωστικού αντικειμένου πανεπιστημιακοί. Το ακριβώς αντίθετο εμφανίζεται με τους υπερα-σπιστές, του βιβλίου, οι οποίοι είναι όλοι διακε-κριμένοι πανεπιστημιακοί, οι περισσότεροι στον τομέα της Ιστορίας”. Άραγε τους 70 και πλέον πανεπιστημιακούς (μεταξύ των οποίων και κα-θηγητές της Ιστορίας) οι οποίοι υπέγραψαν την Επιστολή Διαμαρτυρίας του Αντίβαρου δεν τους πρόσεξε κατά τη διάρκεια της ενδελεχούς δημο-σιογραφικής της έρευνας;

Αυτό που τρομάζει όλους τους παραπάνω είναι ότι οι “πολίτες με κρίση”, στους οποίους τάχα στοχεύουν, όχι μόνο υπάρχουν αλλά τολ-μούν και διατυπώνουν την άποψή τους. Σε κάθε περίπτωση, το θέμα δεν είναι επιστημονικό, πράγμα που αποδεικνύουν πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι υπέρμαρχοι των νέων βιβλίων, αφού υπερασπίζονται τις επιλογές τους με πολιτικούς όρους. Η πολιτική στόχευση άλλωστε γίνεται σα-φής, όταν διαβάζουμε δηλώσεις τους όπως “η νέα εποχή χρειάζεται νέα Ιστορία”. Το ερώτημα είναι: Θέλουμε αυτή τη νέα εποχή;

Ο βαθμός μηδέν του πολιτικού διαλόγουΈνα από τα συχνότερα επαναλαμβανόμενα επιχειρήματα υπέρ των νέων σχολικών βιβλί-ων Ιστορίας είναι πως αυτά συμβάλλουν στη διαμόρφωση κριτικής σκέψης, παράγοντας

ενεργούς και με κρίση πολίτες. Πράγματι, κανείς από όσους τοποθετήθηκαν δημόσια στο ζήτημα δεν παρέλειψε να το αναφέρει.

στην άκρη της πένναςΕΝΑΝΤΙΟΪΣΤΟΡΙΚΟΙ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΙ ΤΟΥ ΓΙΏΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΌΠΟΥΛΟΥ

«Μ ό­νο­ ὅ­ποι­ος­ χτί­ζει­ τὸ­ μέλ­λον­

ἔ­χει­ δι­καί­ω­μα­ νὰ­ δι­κά­ζει­τὸ­πα­ρελ­θόν»,­ἔ­χει­γρά­ψει­ὁ­Φ.­Νί­τσε.­Ἐ­πί­σης,­«μο­νά­χα­στὸν­βαθ­μὸ­ποὺ­ἡ­ἱ­στο­ρί­α­ὑ­πη­ρε­τεῖ­τὴν­ζω­ὴ­προ­τι­θέ­με­θα­νὰ­ὑ­πη­ρε­τή­σου­με­καὶ­ἐ­μεῖς­τὴν­ἱ­στο­ρί­α».

Ποι­ό­ μέλ­λον­ χτί­ζουν­οἱ­ἐγ­κέ­φα­λοι­ποὺ­συ­νέ­γρα­ψαν­τὸ­βι­βλί­ο­Ἱστο­ρί­ας­γιὰ­τὴν­ ΣΤ΄­ Δη­μο­τι­κοῦ;­ Αὐ­τὸ­τῆς­πλα­δα­ρό­τη­τας,­τῆς­ἐ­ξα­φά­νι­σης­ἐ­θνι­κῶν­ἰ­δι­αι­τε­ρο­τή­των,­τοῦ­τέ­λει­ου­ἀ­φα­νι­σμοῦ­τῶν­ἀ­γώ­νων­τῶν­προ­γό­νων,­τὴν­ὑ­πα­κο­ὴ­σὲ­ἕ­να­σύ­στη­μα­παγ­κό­σμιας­ὁ­μοι­ο­στα­σί­ας;

Δὲν­ λέ­με.­ Νὰ­ με­τρια­στοῦν­οἱ­σε­λί­δες­ποὺ­καλ­λι­ερ­γοῦν­ μί­ση­ καὶ­ ἐ­θνι­κι­στι­κὲς­ με­γα­λη­γο­ρί­ες,­ ὑ­ψη­λό­φρο­νες­ κα­τα­γω­γι­κὲς­πομ­φό­λυ­γες­ καὶ­ ἄλ­λες­ ἐ­πὶ­τού­του­ὑ­πε­ρο­χι­κὲς­ἀ­νο­η­σί­

ες.­Δὲν­χρει­α­ζό­μα­στε­με­γα­λεῖ­α­ ἐκ­βι­α­στι­κά,­ χρει­α­ζό­μα­στε­ ὅ­μως­ τὰ­ γε­γο­νό­τα,­τὰ­αἴ­τιά­ τους,­ τὴν­ ἔκ­βα­σή­τους,­ τὸ­ μή­νυ­μά­ τους,­ τὴν­κα­τα­νό­η­σή­τους.­Χρει­α­ζό­μα­στε­τὴν­πρα­κτή­ρια­ἱ­στο­ρί­α,­ ἔ­λε­γε­ ὁ­ Γκάν­τα­μερ,­ἤ­γουν­ τὴν­ συ­νε­χῆ­ ἐ­πί­δρα­ση­τοῦ­πα­ρελ­θόν­τος­ἐ­πά­νω­μας.­Για­τὶ­μό­νο­ἔ­τσι­ἀ­να­νε­ώ­νε­ται­ἡ­πα­ρά­δο­ση­καὶ­ἐν­δυ­να­μώ­νε­ται­ ἡ­ αὐ­θεν­τι­κὴ­ταυ­τό­τη­τα.­ Ἐ­θνι­κὸν­ τὸ­ἀ­λη­θές,­ὄ­χι­τὸ­στρε­βλό,­ὄ­χι­τὸ­ κα­τα­κρε­ουρ­γη­μέ­νο­ πα­ρελ­θὸν­ἀλ­λὰ­τὸ­ὁ­λο­σώ­μα­το,­ τὸ­ ὁ­λο­φώ­τει­νο,­ ὅ­πως­σαρ­κώ­θη­κε­ καὶ­ φω­τί­στη­κε­ ἀ­πὸ­ πολ­λα­πλὲς­ πη­γές,­ἀ­πὸ­δι­α­φο­ρε­τι­κοὺς­ἀν­θρώ­πους,­ποὺ­τὸ­βί­ω­σαν­ὅ­μως.­Μό­νο­ ἅ­μα­ δι­ώ­ξου­με­ τὶς­προ­κα­τα­λή­ψεις­ μπο­ροῦ­με­νὰ­ἀ­να­χθοῦ­με­στὸ­ἐ­πί­πε­δο­τῆς­ κα­τα­νό­η­σης,­ δι­ό­τι­ τὸ­κα­λὸ­καὶ­τὸ­κα­κὸ­συ­νυ­πάρ­

χουν,­γι’­αὐ­τὸ­καὶ­κα­τα­λή­γου­με­ στὴν­ Δι­και­ο­σύ­νη,­στὴν­ προ­σπά­θεια­ κα­θο­ρι­σμοῦ­τῆς­ἀ­λή­θειας,­τοῦ­δι­καί­ου,­τοῦ­μέ­τρου.

Ἅ­μα­ἀ­πο­κα­λεῖς­τὸν­βάρ­βα­ρο­δι­ωγ­μὸ­τῶν­Ἑλ­λή­νων­τὸ­’­22­«συ­νω­στι­σμὸ­στὸ­λι­μά­νι­τῆς­Σμύρ­νης»,­τό­τε­κά­τι­δὲν­πά­ει­κα­λὰ­μὲ­τὸν­ἐγ­κέ­φα­λό­ σου,­ μὲ­ τὸν­ κοι­νὸ­νοῦ,­δι­ά­βο­λε,­μὲ­τὴν­ἱ­στο­ρι­κό­τη­τα­τῶν­γε­γο­νό­των.

Ἐν­τά­ξει.­ Νὰ­ ἀμ­βλυν­θοῦν­οἱ­ἐκ­φρά­σεις­ποὺ­καλ­λι­ερ­γοῦν­τὴν­ἐ­χθρό­τη­τα­ἀλ­λὰ­ὄ­χι­καὶ­νὰ­γε­λοι­ο­ποι­η­θεῖ­ἡ­γλώσ­σα,­ἡ­ἱ­στο­ρί­α,­ὁ­Λό­γος,­ἡ­συ­νεί­δη­ση.­Μπο­ροῦν­ νὰ­ πα­ρα­γρα­φοῦν­ οἱ­ὠ­μό­τη­τες,­ οἱ­ γε­νο­κτο­νί­ες,­τὸ­ ξε­ρί­ζω­μα­ πλη­θυ­σμῶν;­Θὰ­ἦ­ταν­φαι­δρό.­Πῶς­φτά­σα­με­ὣς­ἐ­δῶ;­Τρυ­φε­ρὰ­καὶ­εἰ­ρη­νι­κά;­Θὰ­κλεί­σου­με­τὰ­μά­τια­ στὴν­ θέ­α­ τῆς­ βί­ας,­τῆς­φρί­κης,­τῆς­ ­τύ­φλω­σης­

τῶν­ἐ­ξου­σι­ῶν;Καὶ­ ἂς­ ἀ­πο­δε­χτοῦ­με­

(θὰ­ ἦ­ταν­ ἱ­λα­ρόν,­ ἀλ­λὰ­ἔ­στω)­ὅ­τι­ἡ­κλε­φτου­ριὰ­κι­οἱ­ Κο­λο­κο­τρω­ναῖ­οι­ προ­έ­βη­σαν­ σὲ­ γε­νο­κτο­νί­α­ τῶν­μου­σουλ­μά­νων­ κα­τὰ­ τὴν­ἅ­λω­ση­ τῆς­ Τρι­πο­λι­τσᾶς.­Αὐ­τοὶ­οἱ­κα­η­μέ­νοι­οἱ­Μου­σουλ­μά­νοι­πῶς­ἐγ­κα­τα­στά­θη­καν­στὴν­Τρι­πο­λι­τσὰ­ἀλ­λὰ­ καὶ­ σὲ­ ὅ­λη­ τὴν­ χώ­ρα;­

Οἰ­κο­νο­μι­κοὶ­ με­τα­νά­στες­ῆ­σαν,­ εἰ­ρη­νι­κοὶ­ νο­μά­δες­ποὺ­ἔ­ψα­χναν­γῆ­νὰ­καλ­λι­ερ­γή­σουν;

Εἶ­ναι­ πα­σι­φα­νές:­ Θέ­λουν­ νὰ­ ἐ­πέμ­βουν­ ἐ­κτὸς­ἀ­πὸ­τὴ­λο­γι­κὴ­καὶ­στὸν­ψυ­χι­σμὸ­ τοῦ­ ἀν­θρώ­που.­ Νὰ­δη­μι­ουρ­γή­σουν­ὄν­τα­ἄ­βου­λα,­ἀ­νι­στο­ρι­κά,­προ­βα­το­ει­δῆ.­Ἐ­δῶ­ἔ­φτα­σαν­νὰ­ἀ­πο­κα­λοῦν­τοὺς­πο­λέ­μους­ἀν­

θρω­πι­στι­κούς,­ στὴν­ ἱ­στο­ρί­α­ θὰ­ σκον­τά­ψουν,­ ποὺ­μπο­ροῦν­ νὰ­ τὴν­ φέ­ρουν­ἀ­νὰ­ πᾶ­σα­ στιγ­μὴ­ στὰ­ μέ­τρα­τους;

Μπο­ροῦν­ νὰ­ χα­ροῦν,­ἀ­φοῦ­ τὸ­ ἐ­πί­ση­μο­ κρά­τος­κα­θεύ­δει.­Λη­σμο­νοῦν­ὅ­μως­τὴν­ δύ­να­μη­ τῆς­ἀ­δρά­νειας­ποὺ­ κρύ­βει­ ἡ­ πα­νουρ­γί­α­τῆς­ἱ­στο­ρί­ας­ἀλ­λὰ­καὶ­ἡ­βι­ω­μα­τι­κὴ­πα­ρά­δο­ση…

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΕΝΤΟΥΡΑ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

11 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 6

Η κα Γιαννάκου, ζορισμένη από τις αντιδράσεις πολιτών όλου του

πολιτικού φάσματος, βγήκε στη Βουλή και είπε ότι το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού «θα διορθωθεί», ενώ το τε-τράτομο εναλλακτικό εγχειρίδιο ιστορίας των Βαλκανίων, που απευθυνόταν στους εκπαιδευτικούς και είχε χρηματοδοτηθεί από το αμερικάνικο και γερμανικό ΥΠΕΞ, την USAID, τον Σόρος και την Κόκα Κόλα, δεν θα διανεμηθεί ακόμη «λόγω ελλείψε-ων». Αυτό περίμενε και η πάντα σε ετοι-μότητα ανανεωτική Αριστερά και ξεσπά-θωσε διά μέσου των εφημερίδων της. Τι πρωτοσέλιδοι κοπετοί για την «ακροδε-ξιά λογοκρισία», τι αρχισυντακτικοί θρή-νοι για την προσβολή των «εγκρίτων ιστορικών», που «ξυνέγραψαν» ή υπο-στήριξαν τις συγκεκριμένες histories, τι ύμνοι και συνεντεύξεις των «νέων Χο-μπσμπάουμ» του Λιάκου! Τέλος, οποίος φόρος τιμής μπροστά στους (κρατικά δι-ορισμένους) «γίγαντες» του Παιδαγωγι-κού Ινστιτούτου, που έδωσαν την έγκρι-σή τους γι’ αυτά τα βιβλία! Βέβαια, για την αμερικανική ταμπακέρα τσιμουδιά. Ως γνωστόν, εχθρός της ανανέωσης εί-ναι ο ελληνικός «εθνικισμός» και «εθνο-κεντρισμός», αλλά όχι ο αμερικάνικος που χρηματοδοτεί τη «νέα ιστορία»!

Έλα όμως που «πίσω έχει η αχλά-δα την ουρά και πιο πίσω το παραπού-λι». Πριν ακόμα στεγνώσουν τα μελάνια και οι συνεντεύξεις της κ. Ρεπούση στις ανανεωτικές εφημερίδες, να σου και η

Κίνηση των 1000 πανεπιστημιακών, οι οποίοι αναφωνώντας «κλειστό πανεπι-στήμιο ίσον νεκρό πανεπιστήμιο» έσπευ-σαν σε διάλογο με την κα Γιαννάκου για να προωθήσουν «τον τρίτο δρόμο προς τη μεταρρύθμιση», ακριβώς τη στιγμή που η εκπαιδευτική κοινότητα (φοιτητές

και ΔΕΠ) βρίσκονταν στην κορύφωση των κινητοποιήσεων και η υπουργός στο ζε-νίθ της απομόνωσης. Στους πανεπιστη-μιακούς της ομάδας Βερέμη και αυτούς του σημιτικού ΟΠΕΚ του Λιάκου προστέ-θηκαν και οι της αριστερής ανανέωσης, της ΑΡ.ΣΗ, για να σώσουν το πανεπιστή-μιο από την κατρακύλα και τον εξτρεμι-σμό (της ΠΟΣΔΕΠ εννοείται). Έτσι, μό-

λις είδαμε τους κ.κ.Παπαγιαννάκη, Λιά-κο και την κα Ρεπούση σε σύσκεψη με την κα Γιαννάκου, θεωρήσαμε ότι πή-γαν να καταγγείλουν την «ακροδεξιά λο-γοκρισία» και μόλις είδαμε την υπουργό χαμογελαστή πιστέψαμε ότι την έπεισαν. Κι όμως, οι εν λόγω πανεπιστημιακοί, μαζί με άλλους πέντε, εκπροσώπησαν την κίνηση των 1000 στη συνάντηση με την υπουργό, ενώ το χαμόγελο της τε-λευταίας ήταν για ευνόητους λόγους…

Κ αι κλάμα οι εφημερίδες της ανα-νέωσης! Όπου ενδεικτικά ήταν τα

επικριτικά άρθρα για τη συμμετοχή πα-νεπιστημιακών της ανανεωτικής αρι-στεράς στην κίνηση-χέρι βοήθειας στην υπουργό. Τα περισσότερα ήταν του τύ-που «οι σύντροφοι μπορεί να μην ήξε-ραν», «παρασύρθηκαν», «ας το ξεχά-σουμε και στους επόμενους αγώνες (!) θα ’μαστε μαζί», «μα πώς το ’καναν αυτό», κλπ. Ακόμα και στα πιο επιθετι-κά σχόλια, πουθενά δεν εντοπίστηκε το ιδεολογικό υπόβαθρο που οδηγεί σε μια τέτοια συμπόρευση με τον πρασινομπλέ εκσυγχρονισμό. Όλα χρεώθηκαν σε μια λάθος τακτική επιλογή. Και μετά όλα καλά, όλοι μαζί, στους «αγώνες» (ενα-ντίον του «εθνικισμού» φυσικά).

Ας πρόσεχαν, λοιπόν, οι φίλοι της «αριστεράς και της προόδου». Ο μετα-ξωτός αντι-νεοφιλελευθερισμός θέλει και επιδέξιους…

ΘΌΔΩΡΟΣ ΝΤΡΊΝΙΑΣ

ΚΕΡΑΜΊΔΑ

Σ ύμφωνα με την πρώτη παράγραφο του άρ-θρου 16 του Συντάγματος, η εκπαίδευση

οφείλει να προάγει την «εθνική και θρησκευτική συνείδηση». Είναι όμως εύκολο να διαπιστώσει κανείς διαβάζοντας το βιβλίο αλλά και ακούγοντας τα επιχειρήματα όσων το υπερασπίζονται, με πρώ-τη και καλύτερη την επικεφαλής της ομάδας που το συνέγραψε, πως το βιβλίο αυτό έχει γραφτεί με εντελώς διαφορετική λογική: με τη λογική να καταργήσει κάθε έννοια συνείδησης, και ιδιαίτερα της εθνικής και της θρησκευτικής, τις οποίες αντι-μετωπίζει ως παρωχημένες και επικίνδυνες (για τα αφεντικά, προφανώς). Το σχετικό αφιέρωμα του Άρδην είναι αποκαλυπτικό και δεν χρειάζεται περαιτέρω επιχειρηματολογία. Το βιβλίο λοιπόν Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού παραβιάζει, και μά-λιστα εσκεμμένα και συνειδητά, το άρθρο 16 του Συντάγματος και πρέπει να αποσυρθεί άμεσα.

Τ ο περιεχόμενο του νέου βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού είναι αντικομμουνιστικό!

Μια πτυχή που, παραδόξως, ούτε το ίδιο το ΚΚΕ δεν έχει επισημάνει, ως όφειλε, είναι αυτή της απαλοιφής της ιστορίας του κομμουνιστικού κινή-ματος από το νέο βιβλίο. Υποτίθεται πως το περιε-χόμενό του δίνει βάρος στην ευρωπαϊκή ιστορία. Είναι όμως δυνατόν σε βιβλίο Ιστορίας για τη νεώ-τερη ευρωπαϊκή ιστορία να μη γίνεται η παραμικρή αναφορά στην Οκτωβριανή Επανάσταση; Υποτίθε-ται πως το βιβλίο αντιμετωπίζει τα ζητήματα με ψυ-

χρά, αντικειμενικά και αυστηρά επιστημονικά κρι-τήρια. Είναι όμως δυνατόν να μην αναφέρεται πως ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας συστάθηκε από το ΚΚΕ; Είναι δυνατόν να μην υπάρχει η παραμικρή αναφορά στον ρόλο της Βρετανίας στις εμφύλιες συγκρούσεις στην Ελλάδα; Κι όμως, στο πλαίσιο της ευρωπαιοκεντρικής αντίληψης, που διαπνέει

ολόκληρο το έργο, η Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσιά-ζεται με τον πλέον θετικό τρόπο, επιστημονικότατα βεβαίως, ενώ, επίσης ακαδημαϊκότατα, καμία κρι-τική σε οποιοδήποτε «προοδευτικό», όπως η αποι-κιοκρατική Αγγλία, μέλος της δεν έχει θέση. Το ΚΚΕ σωπαίνει. Του αρκεί, φαίνεται, που το βιβλίο στρέφεται κατά του έθνους και της θρησκείας. Χα-λάλι λοιπόν που εφαρμόζει το αντικομμουνιστικό μνημόνιο στην πράξη!

Ο σχολιαστής

Το νέο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού είναι αντισυνταγματικό!

Το νέο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού είναι αντικομμουνιστικό!

«Σ τις 27 Αυγούστου 1922 ο τουρκικός

στρατός μπαίνει στη Σμύρ-νη. Χιλιάδες Έλληνες συ-νωστίζονται στο λιμάνι προ-σπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα».Υπερασπιζόμενη αυτή την «ιστορική αλήθεια» έναντι της αντίδρασης που γέννη-σε, η καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοπον-νήσου Χριστίνα Κουλούρη δήλωσε:«Διακινείται μάλιστα και κείμενο που ζητεί την από-συρση του εν λόγω εγχει-ριδίου, το οποίο υπογρά-φεται από πλοιάρχους και κτηνοτρόφους, νοικοκυρές και στρατιωτικούς, από μέ-λος της Κεντρικής Επιτρο-πής του ΛΑΟΣ και τον πρώ-ην πρόεδρο της Δημοκρατί-ας Χρ. Σαρτζετάκη. Δεν εί-ναι βεβαίως τυχαίο ότι με-ταξύ των υπογραφών σπα-νίζουν εκείνες των ιστορι-κών, εφόσον είναι προφα-νές από το ίδιο το κείμε-νο ότι δεν είναι δυνατόν η «housewife» (sic) ή ο εργά-της από τη Γερμανία, που εμφανίζονται να υπογρά-φουν, να έχουν διαβάσει το βιβλίο και να έχουν διαμορ-φώσει άποψη περί της επι-στημονικής και παιδαγωγι-κής του εγκυρότητας».

Γ ια να δούμε όμως τι έγραφαν μερικοί «ερ-

γάτες, πλοίαρχοι και γε-ωργοί» της εποχής όπως ο Έρνεστ Χεμινγουέι (αντα-ποκριτής - δημοσιογράφος τότε στους τόπους της ελ-ληνικής καταστροφής, για την αμερικανική εφημερί-δα του):«Όλη τη μέρα τούς έβλεπα να περνούν από μπροστά μου. Κουρασμένοι, βρώμι-κοι, αξύριστοι, ανεμοδαρ-μένοι. Και γύρω τους η σιω-πή της ξαφνιασμένης Θρά-κης. Έφευγαν. Χωρίς μπά-ντες, χωρίς εμβατήρια, χω-ρίς καν περίθαλψη! Μόνο με μια βρώμικη κουβέρτα ο καθένας. Και με συντρο-φιά, βέβαια, τα κουνούπια της νύκτας. Αυτοί οι άνδρες ήταν οι σημαιοφόροι της δόξας που, πριν λίγο καιρό, λεγόταν Ελλάδα. Κι αυτή η εικόνα ήταν το φινάλε της δεύτερης πολιορκίας της Τροίας...».

«Ο ελληνικός πληθυσμός της Θράκης έχει πλημμυ-ρίσει τη Μακεδονία. Είναι κιόλας εκεί μισό εκατομμύ-ριο, αλλά μένει να έρθουν άλλες διακόσιες πενήντα χιλιάδες άνθρωποι. Ποιος θα τους θρέψει; Κανένας δεν ξέρει, και μέσα στον επόμενο μήνα, και στα επό-μενα χρόνια, όλος ο χρι-στιανικός κόσμος θα ακούει μια σπαραχτική κραυγή, που ελπίζω να φτάνει και μέχρι τον Καναδά: “Μην ξεχνά-τε τους Έλληνες της Μακε-δονίας”».(Η τελευταία ανταπόκριση του Έρνεστ Χεμινγουέι για την καταστροφή του 1922.)

Α λλά και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, στα Απομ-

νημονεύματά του:«Ο Κεμάλ γιόρτασε το θρί-αμβό του με τη μετατρο-πή της Σμύρνης σε τέφρα και την τεράστια σφαγή του εκεί χριστιανικού πληθυ-σμού».Και ο Πάλμερ Κίμπερλεγκ:«Οι σύμμαχοι όμως δεν θέ-λησαν να σώσουν την Σμύρ-νη» (Ρενέ Πυώ, Ο θάνατος της Σμύρνης). Και όχι μόνο δεν θέλησαν να σώσουν τη Σμύρνη και τους χριστια-νικούς πληθυσμούς, αλλά με εξαίρεση τους Αμερικα-νούς ναύτες κτυπούσαν με κοντάρια τους Έλληνες και τους Αρμένιους που κατόρ-θωσαν να φθάσουν κολυ-μπώντας στα πλοία, τα υπο-τιθέμενα χριστιανικά αυτά πλοία σωτηρίας, αλλά ξύλο αντί σωτηρία βρήκαν οι δυ-στυχισμένοι, οι πάντα ευκο-λοπίστευτοι και πάντα προ-δομένοι ελληνορθόδοξοι πληθυσμοί. Στις (2 π.μ.) Σε-πτεμβρίου 1922 οι επιβαίνο-ντες στα πολεμικά των λε-γομένων χριστιανικών δυ-νάμεων, των ναυλοχούντων εις τον γραφικόν λιμένα της Σμύρνης, εθεώντο εκ μα-κράς αποστάσεως την πυρ-πόλησιν της πόλεως και την σφαγήν των κατοίκων της. Οι ναύαρχοι αυτών των στόλων άκουγαν απαθείς τας φωνάς των γυναικών, τους θρήνους των παιδιών, τας οιμωγάς των σφαζομέ-νων λαών».

Αυτά έγραφαν οι μισαλλό-δοξοι, οι απαίδευτοι, οι ου-τιδανοί...

Νοικοκυρές και κτηνοτρόφοι...Απόσπασμα του σχολικού βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’

Dημοτικού (σελ. 100), ΥΠΕΠΘ 2006 για την καταστρο-φή της Σμύρνης:

ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Φ Υ Λ Λ Ο 6 Ρ Ή Ξ Η 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 12

νέα

από

το ε

ξωτε

ρικό

ν

ΉΤΑΝ ΦΑΝΕΡΌ και στον πιο αδαή παρατη-ρητή ότι η απόφαση της Αιθιοπίας να εισ-βάλει και να εκδιώξει τους ισλαμιστές, που είχαν κυριαρχή-σει στο μεγαλύτε-ρο τμήμα της Σομα-λίας, δίνοντας έτσι το φιλί της ζωής στην αδύναμη φιλο-αμερικανική κυβέρ-νηση της χώρας, είχε την έγκριση αν όχι την ενερ-γό παρότρυνση των ΗΠΑ. Στο τέλος οι ίδιοι οι Αμερικάνοι ενεπλάκησαν άμε-σα στις συγκρούσεις, βομβαρδίζοντας υπο-τιθέμενα μέλη της Αλ Κάιντα, που επιχει-ρούσαν να διαφύγουν μαζί με τους υποχω-ρούντες ισλαμιστές. Η αμερικανική διοίκη-

ση παραδέχτηκε ότι δεν μπόρεσε τελικά να πετύχει τους στόχους της και να εξοντώ-σει τους «τρομοκράτες». Όπως καταγγέλ-

λουν, όμως, ανθρω-πιστικές οργανώσεις (Όξφαμ, κ.λπ.), οι «καουμπόιδες» εξό-ντωσαν τουλάχιστον 70 αθώους νομάδες βοσκούς στην επαρ-χία Αφμάντοου, οι οποίοι είχαν την ατυ-χία να ανάψουν μεγά-λες φωτιές μέσα στη νύχτα για να προστα-

τευτούν από τα κουνούπια της περιοχής! Μαζί εξόντωσαν και τα ζώα τους και κατέ-στρεψαν κρίσιμα, για την τροφοδότηση του ντόπιου πληθυσμού με πόσιμο νερό, έργα ύδρευσης.

Μ όνο για το τέταρτο τρίμηνο του 2006, η με-γαλύτερη στον κόσμο εταιρεία παραγωγής

όπλων Lockheed Martin (συνώνυμο των F-16) αύ-ξησε τα καθαρά της κέρδη κατά 28%, στα 729 εκα-τομμύρια δολάρια, ενώ η Northrop, τρίτη στην κα-τάταξη (βλ. πίνακα), κέρδισε 453 εκατομμύρια δο-λάρια (αύξηση 37%).

ΕΤΑΙΡΕΊΑ ΧΏΡΑΚΎΚΛΟΣ ΕΡΓΑΣΙΏΝ (δισ. $)

Lockheed Martin

USA 38,5

Boeing USA 30,8

Northrop USA 23,3

BAE Systems USA 20,9

Raytheon USA 18,2

General Dynamics

USA 16,6

EADS D / F 9,1

L-3 Communi-cation

USA 8,6

Thales F 8,5

Halliburton USA 7,6

Ο τζίρος (σε δισ. $) των 10 μεγαλύτερων εται-ρειών παραγωγής όπλων (2005). Πηγή: Spiegel-Online (2ος/2007)

Τα στοιχεία από το Xρηματιστήριο Aξιών είναι επί-σης σαφέστατα: Στο διάστημα, από το 2003, που ο

Dow Jones της Νέας Υόρκης ανέβηκε κατά 70%, ο Amex Defense Index, που περιλαμβάνει όλες – ακόμη και τις μικρές– εταιρείες παραγωγής όπλων, παρουσίασε αύξηση κατά 210%. Όσο για τις μεγά-λες εταιρείες, τα τρία τελευταία χρόνια οι μετοχές της Lockheed Martin ανέβηκαν κατά 140%, της Raytheon 120% και της General Dynamics 200%. Ο φόβος ότι η επικράτηση των Δημοκρατικών στις πρόσφατες εκλογές για το Κογκρέσο θα είχε αρνη-τικές επιπτώσεις στις μετοχές αποδείχτηκε αβάσι-μος. Η πτώση ήταν μικρή και κράτησε λίγο, γεγονός που ερμηνεύτηκε πως οι εταιρείες εμπιστεύονται και τους Δημοκρατικούς, που πιθανότατα θα είναι οι νικητές των επόμενων εκλογών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία επίσης ότι αυτοί που νέμονται το αστρονομικό ποσό των 420 δισεκατομ-μυρίων δολαρίων του προϋπολογισμού για στρατι-ωτικές δαπάνες των ΗΠΑ, είναι κυρίως αμερικα-νικές εταιρείες. Μπορεί οι ανοιχτές αγορές και ο νεοφιλελευθερισμός να είναι το δόγμα που η Ουά-σιγκτον επιβάλλει διεθνώς, ακόμη και διά της βίας, στο εσωτερικό όμως των ΗΠΑ, και ιδιαίτερα στον στρατιωτικό τομέα, εφαρμόζεται στυγνός προστα-τευτισμός. Μόλις το 2% του γιγαντιαίου εξοπλι-σμού των ΗΠΑ προέρχεται από ξένες εταιρείες, και μάλιστα κυρίως από τη Βρετανία. Παραγγελίες όπως τα 300 ελικόπτερα μεταφοράς, κόστους 2 δι-σεκατομμυρίων δολαρίων, από την Eurocopter (θυ-γατρική της γαλλογερμανικής EADS), αποτελούν εξαίρεση του κανόνα.

Οι προβλέψεις των διαφόρων δεξαμενών σκέ-ψης αλλά και της Bank of America είναι πολύ ευ-νοϊκές για τους αμερικανικούς κολοσσούς στον το-μέα των εξοπλισμών. Για τους ειδικούς στα στρα-τιωτικά θέματα το τοπίο είναι ξεκάθαρο, ακόμη και αν οι ΗΠΑ αποχωρήσουν ηττημένες από το Ιράκ. Το μέγεθος της ανασφάλειας των Αμερικανών εί-ναι τόσο μεγάλο και η επιδίωξή τους να παραμεί-νουν μοναδική ηγεμονική δύναμη τόσο εδραιωμέ-νη, που επιτρέπουν στους παραγωγούς όπλων ν’ αναμένουν μελλοντικά ακόμη μεγαλύτερα κέρδη. Όλοι γνωρίζουν επίσης το όνομα του «στρατιωτι-κού ανταγωνιστή» εναντίον του οποίου στρέφεται η στρατηγική της μοναδικής υπερδύναμης του αμε-ρικανικού Πενταγώνου: η Κίνα. Νέος Ψυχρός Πό-λεμος εν όψει;

Ισολογισμοί στη σκιά του «πολέμου κατά της Τρομοκρατίας»

ΤΟΥ ΒΑΣΊΛΗ ΣΤΟΪΛΌΠΟΥΛΟΥ

Μπορεί στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» στο Ιράκ να σημειώνονται καθημερινά εκα-

τόμβες νεκρών. Μπορεί ακόμη ο αμερικανικός στρατός να μετρά στην ιρακινή περιπέτειά του ήδη πάνω από 3.000 νεκρούς και να βρίσκεται, παρά την υπεροπλία του, μπροστά σε μια ανα-πάντεχη στρατιωτική ήττα. Όμως για την αμε-

ρικανική πολεμική βιομηχανία και αυτός ο «πό-λεμος» μεταφράζεται απλώς σε ετήσια κέρδη

δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων και «τρε-λά κέρδη» για τους απανταχού μετόχους της.

Κ οινωνικά κινήματα, καμπάνιες, μη κυ-

βερνητικές οργανώσεις, κοινοτιστικές οργανώσεις, θρησκευτικές οργανώσεις και αγωνιστές όλου του κόσμου, συγκεντρώθηκαν στο Ναϊρόμπι, στην Κένυα, για το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ του 2007. Όλοι μαζί, είμαστε αποφασισμένοι να σταματήσουμε την επιβολή του μηχανισμού του χρέους.

Είναι απαράδεκτο οι ισχυροί του Βορρά να απαιτούν από τον Νότο εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, καθημερινά, για την αποπληρωμή ενός χρέους που δημιουργήθηκε με βάση άδικες οικονομικές σχέσεις, σχέσεις που εκπτώχευσαν τον Νότο και πλούτισαν τον Βορρά. Το χρέος στερεί τους λαούς της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας από τα θεμελιώδη δικαιώματά τους: δικαίωμα στην ανεξαρτησία, δικαίωμα στην πολιτική αυτονομία αλλά και δικαίωμα στην υγεία, στην εκπαίδευση και στα υπόλοιπα ουσιαστικά αγαθά και υπηρεσίες.

Η κρίση του χρέους δεν αποτελεί μονάχα ένα οικονο-μικό πρόβλημα για τις χώρες του Νότου. Αποτελεί επίσης ένα πολιτικό πρόβλημα, που οφείλεται σε άνισες σχέσεις εξουσίας. Ο μηχανισμός του χρέους εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως εργαλείο ελέγχου μέσα από τους όρους που τίθενται για τα δάνεια και τις ακυρώσεις των χρεών. Είναι ένα όπλο

που χρησιμοποιείται από τις χώρες-πιστωτές και τους οργανισμούς προκειμένου να διευκολύνουν τη διείσδυση των πολυεθνικών, να ενισχύ-σουν τις στρατιωτικές τους στρατηγικές και την εξω-τερική τους πολιτική, [ ] να προωθήσουν την αρπαγή των φυσικών πόρων των χωρών-δανειοληπτών.

Η ευθύνη ανήκει στον Βορρά: Η ασυνειδησία του, τα συμφέροντά του, η ανεύθυνη παροχή δανείων ευνόησαν αυτή την κρίση. Οι πλούσιες κυβερνήσεις, οι πολυεθνικές, και θεσμοί όπως το Διεθνές Νομισματι-κό Ταμείο, η Παγκόσμια Τρά-πεζα και ο Παγκόσμιος Ορ-γανισμός Εμπορίου, πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τον ρόλο που έπαιξαν στη δημιουργία και τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης.

Α ν αγνωρίζουμε επί-σης τον ρόλο των

διεφθαρμένων κυβερνήσεων του Νότου στη δημιουργία αυτού του χρέους. Οι κυ-βερνήσεις αυτές οφείλουν να αποδώσουν τα ποσά που έκλεψαν από τους εκμε-ταλλευόμενους λαούς του Νότου.

Επιδοκιμάζουμε τις κα-μπάνιες και τους αγωνιστές της Νορβηγίας, που, σε στενή συνεργασία και αλ-ληλεγγύη με τις χώρες του Νότου, πέτυχαν να πείσουν τη νορβηγική κυβέρνηση να γίνει ο πρώτος πιστωτής που διέγραψε παράνομα χρέη. [ ]

Ξέρουμε πως η δύναμή μας βρίσκεται στη δέσμευση

και την αποφασιστικότητα των κοινωνικών κινημάτων, των δράσεων και των ατόμων που εργάζονται αλληλέγγυοι σε όλον τον κόσμο. Τα κοι-νωνικά κινήματα οφείλουν να απαντήσουν στην πρόκληση και να απαιτήσουν τη διαγρα-φή του χρέους. [ ]

Η δυστυχία των αν-θρώπων οφείλεται

στην ιστορική και συνεχή εκμετάλλευση των λαών του Νότου, στην ανισορροπία της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και στην οικολογική λεηλασία που υπαγορεύεται από τα εμπορικά συμφέροντα και τις πολιτικές των κυβερ-νήσεων και των οργανισμών του Βορρά. [ ] Καλούμε τις πλούσιες και ισχυρές χώρες του κόσμου να αναγνωρίσουν ότι επωφελήθηκαν από την εκμετάλλευση του Νότου και ότι έχουν αποτύχει στην ανάληψη των ευθυνών τους. Διακηρύσσουμε το δικαίωμα των λαών να έχουν κυβερνή-σεις που να δίνουν λογαρια-σμό για όλα τα ζητήματα που αφορούν στο χρέος τους. [ ] Ζητάμε τον συστηματικό κοινωνικό έλεγχο του δη-μόσιου δανεισμού. Καλούμε στην άνευ όρων διαγραφή του χρέους, σε επανορ-θώσεις και αποζημιώσεις. Στηρίζουμε τις κυβερνήσεις που έχουν αποφασίσει να αρνηθούν αυτόν τον παράνο-μο δανεισμό. Καλούμε στην πλήρη διαγραφή αυτού του χρέους, που είναι επαχθές, παράνομο, άδικο και αδύνα-τον να εξοφληθεί. [ ]

Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2007

Φέτος, το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ πραγματοποιήθηκε στο Ναϊρόμπι, στην Κέ-νυα, από τις 20 έως τις 25 Ιανουαρίου.

Η συμμετοχή του κόσμου ήταν αρκετά μαζική: 15.000-20.000 άτομα από όλες τις γωνιές του πλανήτη, με σημαντικό το πο-σοστό Αφρικανών αλλά και ανθρώπων από άλλες περιοχές του λεγόμενου Τρίτου Κό-σμου.

Οι συζητήσεις του Φόρουμ επικεντρώ-θηκαν σε μεγάλο βαθμό στο ζήτημα του χρέους των χωρών του Νότου, και κυρίως της Αφρικής, απέναντι στους πιστωτές του Βορρά, που χρησιμοποιούν τον μηχανισμό του χρέους για να πιέζουν ασφυκτικά τις φτωχές χώρες και να τους επιβάλλουν τις πολιτικές του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τρά-πεζας. Στο τέλος των συζητήσεων αποφα-σίστηκαν και μια σειρά καμπάνιες με κε-ντρικό σύνθημα τη διαγραφή του χρέους, οι οποίες θα γίνουν μέσα στο 2007 (βλ. πα-ρακάτω).

Ωστόσο, δεν έλειψαν και οι παραφω-νίες: Το εισιτήριο συμμετοχής ήταν ιδιαί-

τερα ακριβό, καθώς και το φαγητό. Επί-σης, παρουσιάστηκαν πολλά κρούσματα εμπορευματοποίησης (με την ανέγερση, π.χ., καταμεσής του σταδίου, σκηνής του πολυτελέστατου «Windsor, Golf & Count-ry Club», ιδιοκτησίας του υπουργού Ασφα-λείας της Κένυας). Πολλές συνελεύσεις κοινωνικών κινημάτων διαμαρτυρήθηκαν, γιατί έτσι αποκλείστηκαν πολλά άτομα από την Αφρική που δεν μπορούσαν να πληρώ-σουν. Ακόμα σημειώθηκαν πολλές διαμαρ-τυρίες για την παρουσία του στρατού μέσα στους χώρους του Φόρουμ.

Παρακάτω δημοσιεύουμε τρία κείμε-να που θεωρούμε ότι αποδίδουν το πνεύ-μα των συζητήσεων που διεξήχθησαν στο Φόρουμ, καθώς είναι πολλοί πια αυτοί που πιστεύουν ότι το ΠΚΦ έχει φτάσει στα όριά του και χρειάζεται εμβάθυνση του διαλό-γου και νέοι τρόποι δράσης για το αντιπα-γκοσμιοποιητικό κίνημα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ 2007

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

ΣΟΜΑΛΙΑ

13 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 6

Τ ο ζήτημα της μελλοντικής ύπαρξης των Φόρουμ εξακολουθεί να απασχολεί τη

σκέψη μας και, μάλιστα, με τρόπο πιο οξυμένο αυτή τη χρονιά, που αντιλαμβανόμαστε τα όρια της οργάνωσης μιας τέτοιας συνάντησης στην Αφρική;Η ιδέα αυτού που εγώ ονομάζω «μπαζάρ» –με την έννοια ότι μπορούμε να βρούμε σε αυτό οτι-δήποτε θελήσουμε να ψάξουμε– ήταν να δημι-ουργηθεί απλώς ένας χώρος συνάντησης. Από αυτή την άποψη, είναι απολύτως θετικό. Πρέπει όμως να παρατηρήσουμε ότι, με το πέρασμα των χρόνων, οι σχέσεις συμμετοχής ανατράπηκαν προς όφελος των μη κυβερνητικών οργανώσε-ων (από τις οποίες κάποιες, ενίοτε υπερβολικά μικρές και μη αντιπροσωπευτικές των κινημάτων που δυνητικά μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, είναι ταυτόχρονα και πολύ πλούσιες…). Πρόκει-ται για ένα στοίχημα που αντιμετωπίζουμε σή-μερα, και γι’ αυτό πιστεύω ότι τα Φόρουμ έχουν ολοκληρώσει την ιστορική τους αποστολή.

Εκτιμάτε ότι βρισκόμαστε στο τέλος μιας δια-δικασίας;

Πράγματι. Πρέπει τώρα να ανακαλύψουμε νέους χώρους βαθύτερου διαλόγου, που να καταλήγει σε κοινή δράση. Είναι ζωτικό σε όλα τα επίπε-δα: εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο. Πέρυ-σι, στο Μπαμακό, οι οργανώσεις μας (σ.τ.μ.: 200 περίπου οργανώσεις συνιστούν το Παγκόσμιο Φόρουμ των Εναλλακτικών, ένα είδος διεθνούς «Δεξαμενής Σκέψης») προχώρησαν σε ένα τέ-τοιο κάλεσμα, το «Κάλεσμα του Μπαμακό». Το κάλεσμα αυτό προκάλεσε πολλές θετικές αντι-δράσεις και πιστεύω πως θα σημειώσουμε πρό-οδο προς αυτή την κατεύθυνση.

Τα παγκόσμια Φόρουμ έχουν πια εξαντληθεί, όπως λέτε. Σήμερα, λοιπόν, την ώρα του απολο-γισμού, ποια ήταν, κατά τη γνώμη σας, η πραγ-ματική πολιτική επιρροή τους;Κατ’ αρχάς, δεν γνωρίζω κίνημα που να μην εί-ναι πολιτικό, ακόμα και όταν προσπαθούν να μας πείσουν ότι η κοινωνία των πολιτών δεν είναι πο-λιτικό φαινόμενο. Τυπικά, είναι οι Ηνωμένες Πο-λιτείες που ξεκίνησαν αυτή την ιδεολογική χει-ραγώγηση: Στην κυβέρνηση ανήκει η πολιτική, στην αγορά η οικονομία, και η κοινωνία των πο-λιτών αναλαμβάνει να διορθώνει, εδώ κι εκεί, τις ανισότητες… Αν τοποθετηθούμε σε μια ιστορι-κή προοπτική, διανύουμε μια περίοδο κατά την οποία τα μεγάλα κινήματα αλλαγής είναι σχετικά αδύναμα, σε σύγκριση με αυτό που υπήρξαν στο παρελθόν. Ωστόσο, είναι υπαρκτά και όχι μόνο με την οργανωτική ή τη θεσμική τους μορφή.

Στην Αφρική, τα κινήματα εθνικής απελευθέρω-σης οικοδομήθηκαν ιστορικά πάνω σε ευρύτατες συμμαχίες, υποστηριζόμενα και από την ένοπλη πάλη (Βιετνάμ, Αλγερία, πορτογαλικές αποικίες κ.λπ.). Επέτρεψαν την ανάδυση πολιτικών εξου-σιών οι οποίες έχαιραν πραγματικής νομιμοποί-ησης και υποχρέωσαν τον ιμπεριαλισμό να προ-σαρμοστεί στις απαιτήσεις των λαών. Αυτά τα κι-νήματα άλλαξαν πραγματικά τον κόσμο και αντι-προσωπεύτηκαν (εν μέρει αντιπροσωπεύονται ακόμα), με τη σημερινή τους μορφή, στα κοινω-νικά Φόρουμ.

Το Φόρουμ του Ναϊρόμπι επέλεξε φέτος να ασχοληθεί με τον Φραντς Φανόν. Προσωπικά, εσείς, πρωταγωνιστείτε σε πολλές συνεδρίες με αυτό το θέμα. Γιατί αυτή η επιλογή; Ο Φραντς Φανόν υπήρξε μια μεγάλη μορφή, ένας οικουμενικός στοχαστής της Επανάστασης και του απελευθερωτικού αγώνα, στην Ασία και την Αφρική. Υπερασπίζοντας τη συμμαχία ανάμε-σα στους εργάτες και τους αγρότες, θεωρητι-κοποίησε την εξέγερση των «κολασμένων της γης», πράγμα που αποτέλεσε μια καμπή στην ιστορία των λαϊκών κινημάτων. Είναι προφανές το γιατί αναφερόμαστε στον Φανόν σήμερα, στην Αφρική. Δεν το κάνουμε μόνο για να τιμήσουμε τη μνήμη ενός μεγάλου ανδρός αλλά και για να στοχαστούμε πάνω σε αυτά που μας λέει, όπως, για παράδειγμα, το ζήτημα της πρόσβασης στη γη και τις απαραίτητες προϋποθέσεις ώστε αυτό το δικαίωμα να γίνει πραγματικότητα.

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε από την Ιζα-μπέλ Μπουρμπουλόν, μέλος της Διεθνούς Επι-τροπής της Attac Γαλλίας.

Πέμπτη, 25 Ιανουαρίου 2007

*Ο Σαμίρ Αμίν είναι διευθυντής του Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου και πρόεδρος του Φόρουμ των Εναλλακτικών.

Μετάφραση των κειμένων: Χριστίνα Σταματοπούλου

ΝΑΪΡΟΜΠΙ 2007 Συνέντευξη με τον Σαμίρ Αμίν*

«ΝΑ ΕΜΒΑΘΥΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΕ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ»

Ο Σαμίρ Αμίν, ένας από τους ιδρυτές του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ και πρό-εδρος της 5ης Συνόδου του στο Ναϊρόμπι

(20-25/1/07), εκτιμά ότι είναι αναγκαίο, στο εξής, να βρούμε νέες μορφές συνάντησης

και δράσης.

Ε μείς, τα κοινωνικά κινήματα της Αφρι-κής και όλου του πλανήτη, ήρθαμε στο

Ναϊρόμπι, στο ΠΚΦ του 2007, για να τιμήσουμε την Αφρική και τα κοινωνικά της κινήματα. την Αφρική και την ιστορία της αδιάκοπης πάλης της ενάντια στην ξένη κυριαρχία, την αποικιοκρα-τία και τη νεο-αποικιοκρατία. την Αφρική και τη συμβολή της στην ανθρωπότητα. την Αφρική και τον ρόλο της στην αναζήτηση ενός διαφορετικού κόσμου. Βρισκόμαστε εδώ για να γιορτάσουμε και να επαναβεβαιώσουμε το πνεύμα του Παγκό-σμιου Κοινωνικού Φόρουμ, που είναι ένας χώρος πάλης και αλληλεγγύης, ανοιχτός σε όλους και σε όλα τα κοινωνικά κινήματα, ανεξάρτητα από τη δυνατότητά τους να πληρώσουν. Καταγγέλ-λουμε τις τάσεις εμπορευματοποίησης, ιδιωτι-κοποίησης και στρατιωτικοποίησης του χώρου του ΠΚΦ. Εκατοντάδες αδέρφια μας, που μας καλωσόρισαν στο Ναϊρόμπι, αποκλείστηκαν από τις εργασίες του Φόρουμ εξαιτίας του πολύ ψη-λού κόστους συμμετοχής. Επίσης, ανησυχούμε βαθύτατα από την παρουσία οργανώσεων που δραστηριοποιούνται ενάντια στα δικαιώματα των γυναικών, ενάντια στα δικαιώματα των περιθω-ριακών τομέων, ενάντια στα σεξουαλικά δικαιώ-ματα και ενάντια στη διαφορετικότητα, σε αντί-θεση με τη Χάρτα των Αρχών του ΠΚΦ.

Η συνέλευση των κοινωνικών κινημάτων

δημιούργησε ένα βήμα για τους Κενυάτες, τις Κενυάτισσες και τους άλλους Αφρικανούς και Αφρικανές, που προέρχονται από διαφορετικούς ορίζοντες, ώστε να παρουσιάσουν τους αγώνες

τους, τις εναλλακτικές προοπτικές τους, τον πολιτισμό τους, τα ταλέντα τους και τις δυνατό-τητές τους. Είναι επίσης ένας χώρος όπου οι ορ-γανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και τα κοι-νωνικά κινήματα μπορούν να αλληλεπιδράσουν

και να μοιραστούν τα θέματα και τα προβλήματα που τους αγγίζουν.

Από την εποχή της πρώτης συνέλευσης, το 2001, συμβάλαμε στην οικοδόμηση και την επι-

τυχή σταθεροποίηση των διεθνών δικτύων της κοινωνίας των πολιτών και των κοινωνικών κινη-μάτων. Ενισχύσαμε το πνεύμα αλληλεγγύης ανά-μεσά μας και τους αγώνες μας ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και κυριαρχίας. Αναγνωρίζου-με ότι η διαφορετικότητα των λαϊκών κινημάτων και πρωτοβουλιών ενάντια στον νεο-φιλελευθε-ρισμό, την ηγεμονία του καπιταλιστικού κόσμου και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αποτελεί μια έκφραση της παγκόσμιας αντίστασης.

Οφείλουμε τώρα να προχωρήσουμε προς ένα στάδιο πραγματικών εναλλακτικών δραστη-ριοτήτων. Υπάρχουν ήδη, και πρέπει να διευρυν-θούν, πολλές τοπικές πρωτοβουλίες: Αυτό που συμβαίνει στη Λατινική Αμερική και σε άλλα ση-μεία του πλανήτη –χάρη στη συνδυασμένη δρά-ση των κοινωνικών κινημάτων– μας δείχνει τον δρόμο για να βάλουμε σε εφαρμογή συγκεκρι-μένες εναλλακτικές δραστηριότητες απέναντι στην κυριαρχία του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ως κοινωνικά κινήματα των πέντε ηπείρων που συγκεντρωθήκαμε στο Ναϊρόμπι, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας με τα κοινωνικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής, της οποίας οι επίμονοι και αδιάκοποι αγώνες οδήγησαν σε εκλογικές νίκες της Αριστεράς, σε πολλές χώρες.Καλούμε σε μια πλατιά διεθνή κινητοποίηση ενά-ντια στους G8, στο Ροστόκ και το Χαϊλιγκεντάμ (Γερμανία), 2 με 8 Ιουνίου 2007.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ ΝΑΪΡΟΜΠΙ 2007

Αγώνες της Αφρικής, παγκόσμιοι αγώνες

Ψήφισμα που υιοθετήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2007 από τη συνέλευση των κοινωνικών κινη-μάτων, η οποία συγκλήθηκε στο 7ο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, στο Ναϊρόμπι.

Φ Υ Λ Λ Ο 6 Ρ Ή Ξ Η 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 14

«Π ατρίδα! Σοσιαλισμός ή Θά-νατος!» (…) Στον δρόμο του

για τον «βενεζουελάνικο σοσιαλισμό» ο Ούγκο Τσάβες δεν αναφέρεται μόνο στον Φιντέλ Κάστρο, στον Τσε Γκεβάρα ή στους απελευθερωτές από τον αποι-κιακό ζυγό των Ισπανών κατά τον 19ο αιώνα, αλλά και στον Παντοδύναμο, ο οποίος συνεχίζει να καθοδηγεί τις πο-λιτικές του πράξεις, στον Χριστό, «τον μεγαλύτερο σοσιαλιστή της Ιστορίας», στους πόνους των μαρτύρων της πα-τρίδας του και «στη δική του ψυχή και τιμή».

Το πάθος του καθολικού, ο οποί-ος πιστεύει και στον μαρξισμό-λενινι-σμό, φαίνεται εκτός της Λατινικής Αμε-ρικής απειλητικό και ανορθολογικό.

Εκεί όμως ο Τσάβες είναι για πολλούς ο νέος ήρωας, ο οποίος δίνει στον λαό το ψωμί που του αρνήθηκαν για αιώ-νες. «Στον λαό, ό,τι ανήκει στον λαό!» Η λαϊκιστική ρητορεία που στη δεκαε-τία του εβδομήντα καλλιεργούσαν οι Ουρουγουανοί Τουπαμάρος συνδέεται, στην προκειμένη περίπτωση, με τις νό-μιμες απαιτήσεις των διαχρονικά πε-ριθωριοποιημένων, οι οποίοι βλέπουν τον Τσάβες ως τον καλό αγωνιστή για δικαιοσύνη.

Στο μεταξύ ο Τσάβες ανακοίνωσε την εκ βαθέων μεταρρύθμιση του Συ-ντάγματος της χώρας (…). Μετά την

εθνικοποίηση της πετρελαϊκής βιομη-χανίας σχεδιάζονται νέες κρατικοποι-ήσεις και «τοπικά συμβούλια», που θα αντικαταστήσουν σταδιακά την «αστική δημοκρατία». (…) Προστατεύοντας το Ιράν από τις δυτικές επιθέσεις, κατη-γορεί όπου μπορεί τον «ιμπεριαλιστικό σιωνισμό», που δεν γνωρίζει το «αγα-πάτε αλλήλους». (…) Οι «παρεκτρο-πές» του Τσάβες σε διεθνές επίπε-δο δεν σχετίζονται όμως με την «απο-λυταρχία». Περισσότερο έχουν να κά-νουν με μια αυθαίρετη κωμική επίδρα-ση, που του έδωσαν τη φήμη ενός νέου «Καντίφλας» – ενός παλιού μεξικανού κωμικού με μεγάλη δημοτικότητα κάπο-τε σε όλη τη Λατινική Αμερική. (…)

Α κόμη και αν οι κωμικές ή οι χον-δροειδείς φάρσες δεν αρέσουν

στους φιλελεύθερους αριστερούς και στους κριτικούς πολιτικούς αναλυτές, το «φαινόμενο Τσάβες» παραπέμπει στην επίκαιρη λατινοαμερικανική, πλη-βειακή «χαρισματική ηγεσία» (Μαξ Βέ-μπερ), τη φεουδαρχική πρωτόγονη μορ-φή της οποίας επεξεργάστηκε λογοτε-χνικά ο Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες στο έργο του Το φθινόπωρο ενός πατριάρ-χη. Ο Τσάβες –όπως και ο Βολιβιανός Έβο Μοράλες– ενσαρκώνει την «αρι-στερή» στροφή του πατριάρχη εναντίον ενός καπιταλιστικά παγκοσμιοποιημέ-νου κόσμου, μια στροφή που ενοποιεί τα «μαγικά - ρεαλιστικά» αυταρχικά χα-ρακτηριστικά με μια αντιφιλελεύθερη στάση και ένα εθνικιστικό πάθος ενα-

ντίον «ξένων σφετεριστών» – με την προϋπόθεση πως αυτό το πάθος είναι ριζωμένο στον «λαό». Ως προς αυτό ο Τσάβες δεν είναι απλώς και μόνο ο Τσάβες, αλλά εκφράζει ένα συλλογικό αίσθημα που, με τον όρο «Chavismus», βρήκε μια νέα έκδοση, είναι εγκατε-στημένος σε πολλές χώρες της Λατι-νικής Αμερικής και μπορεί να τη δούμε πίσω σε μια παλιά ιστορία πληβείων – η οποία διαφοροποιείται από μια ιστο-ρία ολιγαρχική ή αστική.

Αυτός ο «Chavismus» είναι ιστο-ρικά-πολιτισμικά ένα μοναδικό φαινό-μενο, το οποίο επιδιώκει να συνενώ-σει ηθικά-πολιτισμικά τον αθεϊστικό κοσμικό μαρξισμό ευρωπαϊκού τύπου (ο οποίος στη Λατινική Αμερική ακό-μη προκαλεί, ως «Αντίχριστος», φόβο και τρόμο) με έναν αιρετικό καθολικι-σμό. Εικονογραφεί επίσης τα αμέτρητα αιρετικά κινήματα της αποικιοκρατικής εποχής, τα οποία συνεχώς επιδίωκαν τη δημιουργία ενός «λαϊκού μετώπου» εναντίον της δεσποτικής Εκκλησίας και του φεουδαρχικού συστήματος, που τε-λικά, με τη «θεολογία της απελευθέ-ρωσης», αναδείχτηκε από τη δεκαετία του εβδομήντα, του 20ού αιώνα, σε ση-μαντική δύναμη εναντίον των αστικο-ποιημένων ολιγαρχιών και των καπιτα-λιστικών μητροπόλεων και έθεσε νέες κοινωνικές δυνάμεις σε κίνηση.

Ο λαϊκιστής πληβείος Τσάβες –αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούν οι εχθροί του– είναι επίσης κληρονόμος

αυτής της παράδοσης, την οποία η Δε-ξιά στη Λατινική Αμερική ευχαρίστως θα ήθελε να ξεχάσει.

Στους «υπανάπτυκτους λαούς», στους απόγονους των αρχαίων αμε-ρικανικών πολιτισμών, και στους «νέ-ους λαούς», που «δημιουργήθηκαν με τη φυλετική επιμιξία και τον εκπολιτι-σμό», αυτός ο λεγόμενος «από κάτω» καθολικισμός παραμένει μεταδοτικός. Λιγότερο μεταδοτικός είναι στους λε-γόμενους «μεταφυτευμένους λαούς», που διαμορφώθηκαν με τη μαζική ευ-ρωπαϊκή μετανάστευση, γι’ αυτό άλλω-στε αυτοί ήταν και οι περισσότερο υπό-χρεοι στη «ρωμαϊκή ιεραρχία».

Ό πως κάποτε η καθολική αίρεση στη Λατινική Αμερική συνένω-

νε το κοινωνικό και πολιτισμικό δυναμι-κό των πληβειακών, υπανάπτυκτων και νέων λαών εναντίον των λευκών ελίτ, έτσι και η «θεολογία της απελευθέρω-σης» ενσωμάτωνε το πολιτισμικό δυ-ναμικό στον αγώνα εναντίον του πα-πικού καθολικισμού, του καπιταλισμού και του σοβιετικού κομμουνισμού και –να μην το ξεχνάμε– των Λατινοαμερι-κάνων εκπροσώπων τους.

Αυτά τα πληβειακά στοιχεία ενός λατινοαμερικάνικου «ηθικού σοσιαλι-σμού» σε καθολική - αιρετική μορφή, τα οποία, σε πείσμα των μητροπόλεων, κατάφεραν να φέρουν στην εξουσία τον χαρισματικό ηγέτη –ήδη αναγνωρισμέ-νο αρχηγό κράτους– είναι σε χώρες με πλειοψηφία ιθαγενών, όπως η Βολιβία,

πολύ διαδεδομένα. Εκεί, ο Έβο Μο-ράλες θεωρείται σύμβολο ενός «από κάτω» καθολικισμού, ο οποίος αναμει-γνύεται με έναν πανθεϊστικό συγκρητι-σμό των Αυμάρα και των Κέτσουα, και ενσωματώνει στην πολιτισμική του αλ-ληλουχία και τα ευρωπαϊκά θραύσμα-τα μιας, θεωρητικά «χαμένης», ιδεολο-γίας της χειραφέτησης _μαρξιστικής, αναρχοσυνδικαλιστικής και αναρχικής μορφής_ ενάντια στην «πολιτισμική αποξένωση» του παγκόσμιου καπιτα-λισμού. Προς το παρόν, αυτές οι μορ-φές πολιτισμικής-διαλεκτικής ενσωμά-τωσης εμφανίζονται καθαρά και στον Ισημερινό, το Περού, τη Βραζιλία, τη Νικαράγουα και το Μεξικό. Αλλά ακό-μη και στη θεωρούμενη «ευρωπαϊκή» Αργεντινή, στην οποία μεταναστεύουν όλο και περισσότεροι ιθαγενείς, αυτή η εξέγερση των πληβείων, στην οποία στο μεταξύ ανήκουν και οι άνεργοι Πι-κετέρος, γίνεται όλο και πιο μεταδοτι-κή. Το ζητούμενο είναι αν μπορεί κάπο-τε να μετεξελιχθεί σε μια σοσιαλιστική εναλλακτική πρόταση. Εδώ εξακολου-θεί να ισχύει –όπως και σε όλη τη Λα-τινική Αμερική– το αξίωμα της ελπίδας (που πεθαίνει τελευταία).

Σίγουρα, ο λατινοαμερικάνικος λα-ϊκισμός υπόσχεται συχνά πολύ περισ-σότερα απ’ ό,τι μπορεί να υλοποιήσει. Πολλοί πιστεύουν με ζήλο στη ρήση του Τσε: «Ας είμαστε ρεαλιστές, ας προ-σπαθήσουμε για το αδύνατο!» _ μια εξ-τρεμιστική όσο και ευσεβής επιθυμία. Ένας καθολικισμός διαβρωμένος από τον μαρξισμό ή ένας γαληνεμένος από τον καθολικισμό μαρξισμός; Πιθανότα-τα και τα δύο. Αυτό το πάθος, που δεί-χνουν ο Ούγκο Τσάβες, ο Έβο Μορά-λες, ακόμη και ο Φιντέλ Κάστρο, ανή-κει στον μακράς διάρκειας διχασμένο και δύσκολο λατινοαμερικάνικο αγώνα για πολιτισμική ταυτότητα, τον οποίο μόνο «νηφάλια» μυαλά δεν μπορούν να δουν.

Μετάφραση: Βασίλης Στοϊλόπουλος

«Τσαβισμός» Λιβάνι και εξέγερση!

ΟΎΓΚΟ ΤΣΆΒΕΣ: Ο ΜΑΚΡΎΣ ΔΡΌΜΟΣ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΉΣ ΑΡΙΣΤΕΡΆΣ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΉ ΤΑΥΤΌΤΗΤΑ

Τη σημασία του φαινομένου του «τσαβισμού» στη Λατινική Αμερική εξαίρει και το άρθρο του Ούγκο Βελάρδε, παρότι δεν φαίνεται να συμπαθεί εξαιρετικά τον Τσάβες. Έχει όμως σημασία να διαβαστεί. ΡΉΞΗ

ΤΟΥ HUGO VELARDE

Σ το δρόμο της ανεξαρτησίας βαδίζει το Κόσσοβο, μετά τη δημοσιοποίηση της έκ-

θεσης του απεσταλμένου του ΟΗΕ Μ. Αχτισάα-ρι, παρότι η λέξη «ανεξαρτησία» δεν περιλαμβά-νεται στην έκθεση, αλλά περιγράφεται αναλυτι-κά κατά τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια για αμ-φιβολίες. Το Κόσσοβο, σύμφωνα με την έκθεση Αχτισάαρι, θα κυβερνάται από εκλεγμένη κυβέρ-νηση, θα έχει σύνταγμα, σημαία και εθνικό ύμνο, και θα μπορεί να υπογράφει διεθνείς συμβάσεις και να θέτει υποψηφιότητα για να γίνει μέλος διεθνών οργανισμών. Την ασφάλεια του Κοσσό-βου θα εγγυάται το ΝΑΤΟ, ενώ την πολιτική του διοίκηση θα εποπτεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Την πρόταση Αχτισάαρι για το μελλοντικό καθεστώς του Κοσσόβου χαιρέτησαν οι ΗΠΑ, η Βρετανία και το ΝΑΤΟ, ενώ οι Αλβανοκοσσο-βάροι οργάνωσαν συγκεντρώσεις στην Πρίστι-να, πανηγυρίζοντας την ανεξαρτησία τους. Στο Βελιγράδι, ακόμη και οι μετριοπαθείς πολιτικοί ηγέτες, ακόμη και φιλοδυτικοί και φιλο-νατοϊκοί Σέρβοι πολιτικοί (υπάρχουν και τέτοιοι) αποδο-

κίμασαν με σκληρούς χαρακτηρισμούς την έκθε-ση Αχτισάαρι, ενώ πολύ επιφυλακτική είναι η ρω-σική κυβέρνηση, που υπενθύμισε τη θέση της, ότι δεν θα ψηφίσει στο Σ.Α. του ΟΗΕ πρόταση για το καθεστώς του Κοσσόβου, αν δεν έχει την αποδοχή και των Σέρβων. Και η θέση της ελληνι-κής κυβέρνησης; Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Κ. Καραμανλής και η Ντόρα Μπακογιάννη τάχτηκαν «σιωπηλά» στο πλευρό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, στηρίζοντας τα σχέδια ανεξαρτησίας και απόσχι-σης του Κοσσόβου από τη Σερβία, όπως προ-βλέπει, έστω με διπλωματικό αλλά αρκετά σαφή τρόπο, η πρόταση Αχτισάαρι.

Μάλιστα, διπλωματικοί κύκλοι του Υπουρ-γείου Εξωτερικών, δικαιολογώντας την πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης, υποστήριζαν ότι έτσι ελέγχεται αποτελεσματικότερα ο επαναστατικός ριζοσπαστισμός των Αλβανοκοσσοβάρων!!

Η πραγματικότητα είναι όμως ότι η ελληνι-κή κυβέρνηση στηρίζει πολιτικά την πρόταση Αχτισάαρι, δηλαδή την ισχυρότατη βούληση των Αμερικανών να αποδοθεί καθεστώς ανεξαρτη-σίας στους Κοσσοβάρους, διότι απλά, δεν έχει άλλη επιλογή. Η πρόσδεση στο αμερικανο-να-τοϊκό όχημα είναι σαφές ότι δεν αφήνει περιθώ-ρια για την άσκηση εθνικά ανεξάρτητης εξωτερι-

κής πολιτικής στην ελληνική κυβέρνηση, ακόμη και στην περίπτωση που θίγονται τα εθνικά μας συμφέροντα.

Τι σημαίνει όμως η απόδοση στους Αλβανο-κοσσοβάρους καθεστώτος ανεξαρτησίας;1. Δικαίωση της εγκληματικής δραστηριότητας

του παράνομου Στρατού των Αλβανών του Κοσσόβου, του U.C.K. Ήδη ο ένας εκ των Διοικητών του U.C.K., ο Αγκίμ Τσέκου, είναι «πρωθυπουργός» του Κοσσόβου, ενώ ο άλ-λος, ο Χασίμ Θάτσι, είναι αρχηγός της αντι-πολίτευσης στην κοσσοβάρικη «Βουλή». Και οι δύο Αλβανοί, που βαρύνονται με εγκλη-ματικές πράξεις κατά των Σέρβων, απολαμ-βάνουν τα αγαθά της εξουσίας ανενόχλητοι από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και την εισαγγελέα του κ. Κάρλα ντε Πόντε.

2. Επικύρωση της βίαιης αλλαγής του συνορια-κού καθεστώτος των Βαλκανίων, την οποία αποφάσισαν εξωβαλκανικά κέντρα εξουσίας και υλοποίησαν παραστρατιωτικές ομάδες που συγκρότησαν οι εθνικές μειονότητες.

3. Αναξιοπιστία του ΟΗΕ, διότι η πρόταση Αχτι-σάαρι ακυρώνει την 1244 απόφαση του Σ.Α. του ΟΗΕ, που ρητά προβλέπει ότι το Κοσσυ-

φοπέδιο θα παραμείνει επαρχία της Σερβίας απολαμβάνοντας καθεστώς ευρύτατης αυ-τονομίας.

4. Ενθαρρύνεται ο αλβανικός επαναστατικός ριζοσπαστισμός και μεγαλοϊδεατισμός, αφού η εφαρμογή του στο Κόσσοβο είχε την επι-δοκιμασία της Δυτικής Συμμαχίας (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε.). Γιατί να μην ακολουθήσουν το παράδειγμα των Αλβανών του Κοσσόβου και οι Αλβανοί του Μαυροβουνίου, της Νότιας Σερβίας και της π.Γ.Δ.Μακεδονίας;

5. Η ανεξαρτησία του Κοσσόβου «ανοίγει» τις προοπτικές για να εκδηλώσουν τα αλυτρω-τικά τους ή ακραία εθνικιστικά τους οράμα-τα διάφορες μειονοτικές ομάδες, εθνοτικές ή θρησκευτικές, που είναι ενσωματωμένες στα κράτη της βαλκανικής χερσονήσου. Ανά-μεσά τους, φυσικά, και η χειραγωγούμενη από την Άγκυρα μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Πρόκειται για εφιαλτική προο-πτική, που, αν πραγματοποιηθεί, θα βυθίσει τα Βαλκάνια στο χάος και την αιματηρή βία! Γιατί όμως οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αψηφούν

τους κινδύνους για αποσταθεροποίηση της Βαλ-κανικής και προωθούν την ανεξαρτησία του Κοσ-

ΚΟΣΣΟΒΟ: ΣΤΗΝ ΑΦΕΤΗΡΊΑ ΤΗΣ «ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΊΑΣ» ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΠΟΥΤΣΗ

Η ελληνική αβελτηρία «προ-καλεί» και θέμα Θράκης!

15 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 6

Η αυτοκρατορία και οι κρεο-λοί σύμμαχοί της αρνούνται

πεισματικά να αποδεχτούν ένα κα-θεστώς γνήσιας πολυπολιτισμικής, συμμετοχικής δημοκρατίας και κοι-νωνικής δικαιοσύνης για τη μεγά-λη πλειονότητα των Βολιβιανών, κυ-ρίως αυτοχθόνων, αποκλεισμένων στο περιθώριο επί αιώνες. Πόσο μάλλον αφού αποτελούν τους κυ-ριότερους νομείς, επικαρπωτές και διαχειριστές των φυσικών πόρων και πεπρωμένων της χώρας με τον φτω-χότερο πληθυσμό της Νότιας Αμερι-κής.Λόγω της γεωγραφικής της θέ-σης στην καρδιά της ηπείρου και του τεράστιου φυσικού της πλού-του, η ορεινή αυτή χώρα βρίσκεται στο στόχαστρο των σχεδίων ανακα-τάκτησης από την πλευρά της Ουά-σιγκτον. Όμως η εξέγερση του βο-λιβιανού λαού, στην οποία κατείχαν κορυφαία θέση οι γηγενείς εθνό-τητες, έκανε δυνατό το γκρέμισμα των αλλεπάλληλων νεοφιλελεύθε-ρων κυβερνήσεων και την άνοδο, για πρώτη φορά, ενός Ινδιάνου στην προεδρία της Δημοκρατίας.Παρά την αντίθεση των ΗΠΑ, των ντόπιων κυρίαρχων τάξεων και με-

γάλου μέρους του κρατικού μηχανι-σμού, κατέκτησε ένα σαρωτικό χεί-μαρρο ψήφων, διόλου συνήθη για οποιοδήποτε κράτος του κόσμου.Ο Μοράλες εκπλήρωσε, ή τείνει να εκπληρώσει, όλες τις προεκλογι-κές υποσχέσεις του, ιδιαίτερα την εθνικοποίηση των υδρογονανθρά-κων, που αποτελούσε και πανεθνι-κή απαίτηση, η οποία αύξησε κατά 11% τη συμμετοχή του δημόσιου το-μέα στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) και υπερδιπλασίασε τα ετή-σια έσοδα από την εκμετάλλευση του πετρελαίου. Επίσης, προώθη-σε την ψήφιση ενός νέου νόμου ενα-ντίον των μη παραγωγικών μεγάλων αγροκτημάτων, ο οποίος θα προικί-σει με χωράφια τους ιθαγενείς και τους αγρότες. Όλα αυτά είναι καρ-πός του Εθνικού Σχεδίου Ανάπτυ-ξης, εργαλείου που επιτρέπει στο κράτος να ανακτήσει, πάνω σε στέ-ρεες βάσεις, τη λειτουργία της διεύ-θυνσης της οικονομίας, σε συνδυα-σμό με την κοινωνική ανάπτυξη και την απόρριψη της βλαπτικής για τη φύση ανεξέλεγκτης παραγωγής.Η αύξηση των κρατικών εσόδων από την εκμετάλλευση του φυσικού αε-ρίου, η διαφάνεια των δημόσιων εξό-

δων, με την ουσιαστική μείωση των μισθών των ανώτερων υπαλλήλων του δημοσίου και η κατάργηση των μυστικών κονδυλίων, επέτρεψε να αυξηθούν οι κοινωνικές δαπάνες και να επιτευχθεί ένα λογιστικό πλεόνα-σμα στον προϋπολογισμό, για πρώτη φορά μέσα σε ένα τέταρτο του αιώ-να. Ξεχωριστή σημασία έχει το επί-δομα που δόθηκε σ’ ένα εκατομμύ-ριο σπουδαστές της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης για να συνδράμει στη διατροφή τους, στα έξοδα μετακίνη-σής τους και στην απόκτηση σχολι-κών ειδών.Τα επιτεύγματα στην υγεία και την εκπαίδευση, στηριζόμενα στην κου-βανική αλληλεγγύη, επέτρεψαν την κατασκευή 20 νοσοκομείων, την φροντίδα 3 εκατομμυρίων ασθενών μέσα σε δέκα μήνες και την αποκα-τάσταση της όρασης, μέσω εγχειρή-σεων, σε περισσότερους από 50 χι-λιάδες Βολιβιανούς. Με τη μέθοδο, «Ναι, εγώ μπορώ», 76 χιλιάδες άτο-μα έπαψαν να είναι αναλφάβητοι και άλλες 315 χιλιάδες θα μάθουν να διαβάζουν, με τη διάθεση 46 χιλιά-δων γυαλιών όρασης στους μαθητές του προγράμματος.Με τη συνεργασία της Βενεζουέ-λας, η Βολιβία αποκτά ντίζελ με ευ-νοϊκούς όρους, εκμεταλλεύεται τα υγρά συστατικά του φυσικού αερίου, θα κατασκευάσει δύο εργοστάσια ουρίας, θα εξερευνήσει καινούριες ζώνες όπου οι διεθνείς πετρελαϊκές εταιρείες δεν είχαν πρόθεση να το κάνουν, της προσφέρθηκαν τρακτέρ για τον εκσυγχρονισμό της γεωρ-γίας και θα στείλει 5 χιλιάδες υπο-

τρόφους στην πατρίδα του Μπολίβαρ για να εξειδικευτούν στους υδρογο-νάνθρακες.Μαζί με όλα αυτά, η άσκηση μιας ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής, που υπερασπίζεται την αλληλεγγύη των λαών και τη λατινοαμερικάνικη ενοποίηση, επέτρεψε να βρεθούν καινούριες διεθνείς αγορές και να γίνουν σημαντικά βήματα για μια πο-λιτική λύση με τη Χιλή, στο δίκαιο βο-λιβιανό αίτημα της ανάκτησης μιας διεξόδου στη θάλασσα.Καμιά κυβέρνηση της Βολιβίας δεν είχε κάνει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο, αν και ακόμα εκκρεμεί η πρό-οδος των εργασιών της Συντακτικής Συνέλευσης, της οποίας η κατάλη-ξη είναι αποφασιστικής σημασίας για την παγίωση της διαδικασίας αλλα-γών, που παρεμποδίστηκαν παράνο-μα από τα κόμματα της ολιγαρχίας.Απέναντι στις βίαιες προκλήσεις προς το λαϊκό κίνημα των αντιδρα-στικών νομαρχών και προεστών, οι οποίες ήδη στοίχισαν ζωές, η κυβέρ-νηση έδρασε με υπομονή και ηρεμία, χρησιμοποιώντας την ίδια την αστική νομιμότητα που εκείνοι πρόσβαλλαν και εμποδίζοντας να χυθεί περισσό-τερο αίμα, χάρη στο πολιτικό κύρος του Μοράλες.Η ολιγαρχία θα όφειλε να μη λησμο-νεί ότι η εξουσία πηγάζει από τον λαό, που υποστηρίζει τον πρόεδρο και έχει κερδίσει όλες τις μάχες, κα-τεβαίνοντας στους δρόμους από το 2000.Η υπομονή έχει τα όριά της.

Μετάφραση: ΣΤΡΑΤΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Χρονιά κυριαρχίας και αξιοπρέπειας στη Βολιβία

Η ΜΆΧΗ ΤΟΥ ΈΒΟ ΜΟΡΆΛΕΣ

ΤΟΥ ΑΝΧΕΛ ΓΚΈΡΑ ΚΑΜΠΡΈΡΑ

Ένας μόλις χρόνος διακυβέρνησης του Έβο Μοράλες ήταν αρκετός για να ανακτηθεί η κυριαρχία και η αξιοπρέπεια της Βολιβίας, καθώς επίσης και για να κερδίσει τον παγκόσμιο σεβασμό και θαυμασμό. Η κατάκτησή τους

απαίτησε και θα απαιτεί ανυποχώρητο και ευφυή αγώνα εναντίον μιας ολι-γαρχικής αντίδρασης ιδιαίτερα ρατσιστικής και φιλοϊμπεριαλιστικής, ανα-μειγμένης σε ένα σχέδιο διαμελισμού της χώρας υποκινούμενο από την

Ουάσιγκτον και υποβοηθούμενο από τους διεθνείς μηχανισμούς εξάρτη-σης.

σόβου; Διότι θέλουν να δημιουργήσουν ένα ακό-μη αμερικανόδουλο προτεκτοράτο στο κέντρο της Βαλκανικής και να τιμωρήσουν τους Σέρβους, που το 1999 τόλμησαν και αντιστάθηκαν στα ευρω-ατ-λαντικά σχέδια για τα Βαλκάνια, και παράλληλα να επιβραβεύσουν τους Αλβανούς για την «αφοσίω-σή τους»! Είναι η ουσία και η «φιλοσοφία» της πο-λιτικής της αμερικανικής υπερδύναμης, που δεν ανέχεται αντιστάσεις ή διαφοροποιήσεις από κρά-τη ή πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες στην υλοποίηση των γεωστρατηγικών της σχεδίων. Γι’ αυτό άλλωστε δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει και την κτηνώδη στρατιωτική βία που κατέχει, ώστε να ισοπεδώσει κάθε εμπόδιο, να αφανίσει κάθε ομάδα πολιτών που επιλέγει να μην υποδουλωθεί στον αμερικανικό ζυγό.

Σε ό,τι αφορά στη σύμπλευση της ελληνικής κυβέρνησης με τις αμερικανικές επιλογές για το Κόσσοβο, που εναργώς αποτυπώθηκαν στην πρό-ταση Αχτισάαρι, αυτή ενέχει σοβαρούς εθνικούς κινδύνους.

Είναι γνωστό ότι θέμα «εθνικών μειονοτήτων» στην Ελλάδα έχουν θέσει μέχρι τώρα επισήμως η FYROM και η Τουρκία. Κεντρικά στοιχεία της βαλ-κανικής στρατηγικής της Τουρκίας είναι η ανα-

γνώριση της FYROM ως «Δημοκρατία της Μακε-δονίας» και η υιοθέτηση των απόψεων της σλα-βομακεδονικής ηγεσίας περί υπάρξεως αλύτρω-της «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα και κυρίως, η αναγνώριση της ελληνικής μουσουλμα-νικής μειονότητας της Θράκης ως «τουρκικής» μειονότητας.

Μάλιστα, η Άκυρα ισχυρίζεται επισήμως ότι πάνω από 150.000 είναι οι Τούρκοι που ζουν στην ελληνική Θράκη, υπό καθεστώς καταπίεσης!

Ποιος θα εμποδίσει ακραία στοιχεία της μου-σουλμανικής μειονότητας της Θράκης ή των λε-γόμενων «Αιγαιατών Μακεδόνων» να ζητήσουν παρόμοιο καθεστώς με το Κόσσοβο; Και πώς θα αντιδράσει η ελληνική κυβέρνηση, που τώρα στη-ρίζει την πρόταση Αχτισάαρι για το Κόσσοβο; Θα μπορέσει να υποστηρίξει σοβαρά ότι, άλλο Κόσ-σοβο και άλλο Θράκη;

Αν πιστεύει η ελληνική κυβέρνηση ότι οι ΗΠΑ ή το ΝΑΤΟ ή η Ε.Ε. θα αποτρέψουν τέτοιες εξε-λίξεις στη Βόρεια Ελλάδα, τότε δικαιούμαστε να της θυμίσουμε τον λόγο του Θουκυδίδη : «μακα-ρίσαντες υμών το απειρόκακον, ού ζηλούμεν το άφρον» («ενώ σας θαυμάζουμε για την αθωότητά σας, δεν σας ζηλεύουμε για τη βλακεία σας»).

Οι παραπάνω διαπιστώσεις θα είναι ανούσιες αν δεν αποτελέσουν ένα ακόμη σημείο προβλη-ματισμού για τους νουνεχείς και υπεύθυνους πο-λίτες αυτής της χώρας. έναν ακόμη λόγο για να εγκαταλείψουν την παθητική κριτική και να ανα-λάβουν ενεργό πολιτική δράση, αποτρέποντας τα χειρότερα…

ΒΑΛΚΑΝΙΑ: ΣΤΟ ΧΕΊΛΟΣ ΤΗΣ ΑΒΎΣΣΟΥ

Οι Αμερικάνοι είναι ένας λαός που συχαίνεται την ήττα. Το στρατηγικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η αμε-ρικάνικη πολιτική στη Μέση Ανατο-λή εξαιτίας της σκληρής κι επίμονης αντίστασης στις κατοχικές δυνάμεις που προβάλλει η πλειοψηφία του ιρα-κινού λαού άρχισε να έχει σοβαρές συνέπειες στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Η κατακόρυφη πτώση της δημοτικότητας του Μπους, η συντριβή των Ρεπου-μπλικάνων στις ενδιάμεσες εκλογές και η αποτυπωμένη σε δημοσκοπή-σεις απροθυμία των Αμερικανών πο-λιτών να συνεχίσει η χώρα τους τον πόλεμο στο Ιράκ, αποδεικνύουν τη μεταστροφή του κλίματος. Μία ακό-μη ένδειξη ότι μπροστά στη διαφαινό-μενη ήττα τα πράγματα αλλάζουν δυ-σμενώς για τους εμπνευστές και υπο-στηρικτές αυτού του πολέμου είναι η κριτική στάση που δειλά-δειλά αρχί-ζει τμήμα του αμερικανικού κατεστη-μένου να υιοθετεί απέναντι στο Ισ-ραήλ και το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ, χρεώνοντάς τους την επερ-χόμενη καταστροφή.

Αρχικά ήταν το βιβλίο - μπεστ σέ-λερ Το Ισραηλινό Λόμπι και η εξω-τερική πολιτική των ΗΠΑ, των Μηρ-σχάιμερ και Γουόλτ, δύο διαπρεπών ακαδημαϊκών της κατεστημένης δια-νόησης, το οποίο μάλιστα εκδόθηκε σε γνωστόν για τη φιλοεβραϊκή ιστο-ρία του εκδοτικό οίκο της Ν. Υόρκης (αναδημοσιεύτηκε στο Άρδην Νο 59, Μάιος-Ιούνιος 2006). Σ’ αυτό το βι-βλίο οι συγγραφείς επιτίθενται στο εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ, θεωρώντας ότι οδηγεί την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική σε μια κατεύθυνση εξυπηρέ-τησης των συμφερόντων του κράτους του Ισραήλ και όχι των ΗΠΑ.

Στη συνέχεια ήρθε το βιβλίο του πρώην προέδρου της χώρας Τζίμυ Κάρτερ Παλαιστίνη: Ειρήνη όχι Απαρ-τχάιντ, στο οποίο το κράτος του Ισ-ραήλ ούτε λίγο ούτε πολύ ταυτίζεται με την προ του Μαντέλα Νότιο Αφρι-κή! Κι όλα αυτά από έναν πρώην πρό-εδρο των ΗΠΑ! Πράγμα αδιανόητο για τα τελευταία 60 χρόνια.

Τέλος, συνεχίζεται η ποινική δίω-ξη κατά πρώην υψηλόβαθμων στελε-χών της AIPAC, της κυριότερης οργά--νωσης του εβραϊκού λόμπι, με την κα-τηγορία της κατασκοπείας. Να θυμί-σουμε ότι τον Μάιο του 2005 ασκή-θηκε δίωξη για κατασκοπεία σε πρώ-ην αξιωματικό της Πολεμικής Αερο-πορίας ο οποίος παρέδιδε απόρρητες πληροφορίες που αφορούσαν στην αμερικάνικη τακτική αντιμετώπισης της εξέγερσης στο Ιράκ, σε δύο στε--λέχη της AIPAC. Ο αξιωματικός ήδη καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλα-κή και ο αρμόδιος δικαστής T.Σ. Έλις απέρριψε την αίτηση παύσης της δί-ωξης των δύο στελεχών του λόμπι κι έχει ορίσει δικάσιμο για τον Ιούνιο του 2007, παρά τη σφοδρή αντίδραση του τελευταίου.

Ενδεικτικό είναι επίσης το γεγο-νός ότι και στις τρεις περιπτώσεις που αναφέραμε, παρά την κατακραυ-γή και τις συντονισμένες επιθέσεις που δέχονται όσοι τα έβαλαν με το λόμπι, οι ίδιοι δεν δείχνουν καμία διά-θεση υπαναχώρησης. Το αντίθετο μά-λιστα. Είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο συμβαίνει, διότι μέχρι τώρα όσοι επώνυμοι ασκούσαν κριτική στο λόμπι ή την ισραηλινή πολιτική αναδι-πλώνονταν γρήγορα μετά τις αντιδρά-σεις των εβραϊκών οργανώσεων.

νέα

από

το ε

ξωτε

ρικό

ν επ

ιμέλ

εια

ΘΟΔ

ΩΡΟ

Σ Ν

ΤΡΙΝ

ΙΑΣ ΕΒΡΑΪΚΟ ΛΟΜΠΙ

Φ Υ Λ Λ Ο 6 Ρ Ή Ξ Η 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 16

Α ν και πολλά θα μπορού-σαν να ειπωθούν για το

επίπεδο των συγκεκριμένων αναλύσεων και τις φανφαρόνι-κες και ετοιματζίδικες διαγνώ-σεις που απλόχερα προσφέρ-θηκαν, γενικά δεν αμφισβητεί-ται ότι υπάρχουν αξιόλογα, ή ακόμα και απαραίτητα, ερμη-νευτικά σχήματα στην ψυχανά-λυση και την ψυχιατρική. Περί τούτου συντελείται εδώ και και-ρό ένας γόνιμος διάλογος με παραμέτρους που ξεπερνούν το καθαρώς θεωρητικό\γνω-σιολογικό μέρος, π.χ. το ζήτημα του ρόλου που παίζουν τα συμ-

φέροντα της φαρμακοβιομηχα-νίας. Αυτό όμως που μας ενδια-φέρει επί του παρόντος είναι το φαινόμενο που στέκει σαν θε-μέλιο και υποδαυλίζει το προ-αναφερθέν γεγονός. Για ποιο λόγο στους διάφορoυς επιστή-μονες που μιλάνε στα μέσα ενημέρωσης έχει αποδοθεί μια εκ του προοιμίου ικανότητα, εκ-πορευόμενη δηλαδή απλά και μόνο από την ιδιότητά τους, να βγάλουν μία αντικειμενική γνω-μάτευση; Ο ταυτολογικός χαρα-κτήρας της κρατούσας αντίλη-ψης, ότι ο επιστήμων είναι ειδή-μων -κατέχει, δηλαδή, μια «αλή-θεια» μη προσιτή στους υπολοί-πους- επειδή απλώς είναι επι-στήμων, υποδεικνύει σαφέ-στατα την απάντηση. Το κύρος των ειδικών πηγάζει από το κύ-ρος και τη θέση που η επιστήμη απολαμβάνει στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και που απο-δίδει σε οποιαδήποτε πρόταση και λόγο τελείται υπό την αιγί-δα της «επιστημονικότητας» τη μορφή μιας ρήτρας που δεν δύ-ναται να αμφισβητηθεί από τους

«απλούς» ανθρώπους.

Όπως και όλα τα ιστορι-κά φαινόμενα ανάλογου μεγέ-θους, αυτή η άνοδος της επι-στήμης σε μία θέση που άλλοτε απολάμβαναν θρησκευτικές δο-ξασίες είναι αρκετά πολύπλο-κη για να εξηγηθεί σε μία πα-ράγραφο, αλλά, παρ’ όλα αυτά, οι βασικές προκείμενες του φαινομένου, έστω και σχημα-τικά, μπορούν να καθοριστούν. Η «εύρυθμη λειτουργία» και «ανάπτυξη» της κοινωνίας έχει ανατεθεί σε ειδικούς των δια-φόρων «επιστημών του ανθρώ-που», που μέσω των ερευνών

τους καθορίζουν όλο το εύρος και τους τομείς της σύγχρονης ζωής, από την ψυχική ισορροπία μέχρι τη διατροφή και από την-σεξουαλικότητα μέχρι τις οικο-νομικές δραστηριότητες: το αν είμαστε ψυχικά «υγιείς» και αν όχι το πώς θα θεραπευτούμε, το τι, πόσο και πώς θα φάμε, το πώς θα «αποδώσουμε» σαν ερωτικοί σύντροφοι, το πού θα κινηθεί η οικονομία και το αν εμείς είμαστε βιώσιμες μονά-δες μέσα σ’ αυτή, όλες οι απα-ντήσεις σε αυτά αλλά και άλλα προβλήματα κατέχονται και δια-κονούνται από τους ειδικούς των σχετικών τομέων. Όπως ένας εκ των τακτικότερων τηλε-ψυχιάτρων δήλωσε με σαφήνεια και στόμφο, που απέρρεε από τη σιγουριά για το ορθόν της άποψής του, οι πολίτες πρέ-πει να ακούν τους ειδικούς για-τί μόνον αυτοί ξέρουν.Αυτό το φαινόμενο φυσικά αυ-τοερμηνεύεται σαν «πρόοδος», σαν μέρος της ιστορικής εξέλι-ξης, όπως όμως ο Μισέλ Φου-κό ανάμεσα σε άλλους κατέδει-

ξε -έστω και με μια δόση υπερ-βολής- αντί αυτή η ανάθεση της «ζωής» στην επιστήμη να οδηγήσει σε όλο και πιο μεγά-λα στάδια ελευθερίας και ευ-ημερίας, κάτι το οποίο ο Δια-φωτισμός είχε αφελώς πιστέ-ψει, έχει αντιθέτως συντελέσει στην εγκαθίδρυση και νομιμο-ποίηση μορφών κυριαρχίας και υποταγής που αντικειμενικο-ποιούν τον άνθρωπο, στραγγα-λίζουν την ατομική αξιοπρέπεια και αυτονομία και στιγματίζουν με ποικίλους τρόπους όσους αρνούνται ή έστω δυσκολεύ-ονται να επιτελέσουν τη «λει-τουργία» τους στις σημερινές «τεχνο-ολιγαρχίες».1 Ο «νορ-μάλ» άνθρωπος, ο οποίος εί-ναι ταυτόσημος με τον υγιή άν-θρωπο, έχει οριστεί ως το γε-μάτο ευεξία άτομο που απρό-σκοπτα συμμετέχει στις διαδι-κασίες παραγωγής και κατα-νάλωσης, που βρίσκει ολοκλή-ρωση στις σύγχρονες κοινωνι-κές και ατομικές σχέσεις, και που, τελικά, ευχαρίστως υπο-τάσσεται ως μονάδα στην ακα-ταμάχητη πορεία προς το θαυ-μαστό Αύριο που η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων υπόσχεται. Όποιος απορρίπτει ή αδυνατεί για οποιονδήποτε λόγο να επω-μισθεί τον ρόλο αυτόν υπόκει-ται σε φανερούς ή συγκαλυμμέ-νους τρόπους αποκλεισμού και εγκλεισμού, καθαγιασμένους από τους διάφορους θεσπισμέ-νους μάνατζερ της (απόλυτα αναλύσιμης πλέον) ζωής. Για να το θέσουμε απλά, λοιπόν, πέρα από το ζήτημα της εγκυρότητας των πορισμάτων των διαφόρων επιστημονικών τομέων, το πρό-βλημα έγκειται στον συστατικό τους ρόλο στη δημιουργία μη-χανισμών «νορμαλοποίησης», ελέγχου και εκμετάλλευσης.

Αυτή η «τυραννία των ειδι-κών» δεν είναι φυσικά καινούρ-για ούτε καν ίδιον ή προϊόν της νεωτερικότητας, αλλά αντιθέ-τως ένα τυπικό ιστορικό φαινό-μενο, καθόσον μία από τις βασι-κές πηγές εξουσιαστικών σχέ-σεων ήταν ανέκαθεν η κατοχή μιας «αλήθειας» η οποία δεν είναι προσπελάσιμη στον «κοι-νό νου» και στην οποία ως εκ τούτου ο τελευταίος πρέπει να υποταχθεί. Στις αρχαϊκές κοι-νωνίες είναι γενικά γνωστό ότι, η δημιουργία καταπιεστικών και ιεραρχικών δομών συνδυάζεται και συνδέεται άρρηκτα με την ανάδυση ατόμων και κοινωνικών

ομάδων\τάξεων, οι αποκλει-στικές πρακτικές των οποίων μπορούσαν να αποκωδικοποιή-σουν τις βουλές των θεών και να ελέγξουν τις φυσικές δυνά-μεις. Αλλά, όπως η Σιμόν Βέιλ οξυδερκώς σημείωσε, τίπο-τα ουσιαστικό δεν αλλάζει αν αυτό το μονοπώλιο δημιουργεί-ται όχι από τελετουργίες αλλά από επιστημονικές διαδικασίες και άμα οι κατέχοντες τη γνώση είναι επιστήμονες και τεχνικοί αντί για ιερείς.2 Μάλιστα, νομί-ζω πως είναι βάσιμος ο ισχυρι-σμός ότι σε αυτή την περίπτω-ση το πρόβλημα καθίσταται πιο δυσχερές. Η «θρησκεία», ασχέ-τως με το τι πιστεύεται ευρέως σήμερα, χαρακτηρίζεται από φυγόκεντρες δυνάμεις, από ψυχικά βιώματα τα οποία είναι εν δυνάμει υπονομευτικά απέ-ναντι σε συστήματα κυριαρ-χίας και καταπίεσης. Το «θρη-σκευτικό συναίσθημα» δηλαδή –ανεξαρτήτως από τις αρνητι-κές προεκτάσεις που μπορεί να του προσδοθούν- ξεπερνά τις οποιεσδήποτε συστηματοποιή-σεις, συνεπώς, όπως σαφέστα-τα παρατήρησε ο Κώστας Πα-παϊωάννου, η θρησκεία ως ψυ-χοτεχνικό μέσο υποταγής εί-ναι πάντα «εύθραυστη».3 Αντι-θέτως, επειδή η «επιστημονι-κή» γνώση δεν δύναται να γί-νει κτήμα του μη ειδικού ως προς τη μεθοδολογία της, αλλά παρά μόνο ως προς τα συμπε-ράσματά της, τα οποία επομέ-νως ο απλός άνθρωπος καλεί-ται να πιστέψει ως αντικειμε-νικά, οι τεχνικές επιβολής που βασίζονται πάνω στις μεθόδους και τα συμπεράσματα τμημάτων χαρακτηριζόμενων ως επιστη-μονικών όχι μόνον ασκούν έναν πολύ πιο συμπαγή και εκτετα-μένο έλεγχο πάνω στα άτομα, αλλά είναι και πιο δύσκολο να υπονομευθούν.

Θ α ήταν αφελές σε ένα σύντομο άρθρο να προ-

σφερθούν τελεσίδικα συμπερά-σματα, πόσο μάλλον απαντή-σεις και λύσεις στα προβλήμα-τα που διανοίγονται. Είναι όμως δεδομένο ότι ένας από τους βασικότερους πυλώνες κάθε συστήματος κυριαρχίας είναι όλα αυτά που μοιάζουν αυτο-νόητα, όπως η πρόσκληση ενός ειδήμονα για να (μας) διαφωτί-σει τους λαβυρίνθους μίας ψυ-χής. Σε μια εποχή λοιπόν που οι απλουστευτικές διαζεύξεις «θρησκεία\οπισθοδρόμηση» και «επιστήμη\πρόοδος» δυστυχώς κυριαρχούν ακόμα στους κύ-κλους της Αριστεράς, πιστεύω ότι ένας εις βάθος προβληματι-σμός και αναστοχασμός στα ζη-τήματα που τέθηκαν, πέρα από τις τυπικές κριτικές στον καπι-ταλισμό και το Κράτος, είναι κε-

Η ΚΥΡΙΑΡΧΊΑ των ΕΙΔΙΚΏΝ

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

Πρόσφατως, σε συνάρτηση με κάποια (σίγουρα άσχημα) γεγονότα που συνέβησαν στη χώρα μας, εμφανίστηκαν στα κανάλια αλλά και άλλα μέσα ενημέρωσης, πλείστοι ψυχολόγοι και ψυ-

χίατροι εξουσιοδοτημένοι επί της ουσίας να βγάλουν ένα αντικειμενικό πόρισμα για την ψυ-χική κατάσταση και τους λόγους που οδήγησαν τους «ενόχους» στις εγκληματικές τους πρά-

ξεις.

ντρικής σημασίας για μία επιτυ-χημένη προσπάθεια άρνησης και υπερκέρασης του σύγχρονου κυ-ρίαρχου παραδείγματος και των μηχανισμών επιβολής του. Άλ-λωστε, όπως και ο Μαρξ είχε κά-ποτε πει, για να συγχωρεθεί από τις αμαρτίες της η ανθρωπότητα, πρέπει πρώτα να τις περιγράψει όπως ακριβώς είναι.

............................................1. Ο ευρηματικός όρος «τεχνο-ολιγαρχία” προέρχεται από το εξαιρετικό δοκίμιο του Hans Zolo,

Democracy and Complexity: A Re-alist Approach, (University Park: Pennsylvania State University Pr-ess, 1992) 2. S. Weil, Oppression and Libe-rty, (London: Routledge, 2001), σελ.61 3. Βλ. Κ. Παπαηϊωάννου, Μάζα και Ιστορία [Γενική Θεωρία της Επαναστατικής Μάζας], επιμέ-λεια έκδοσης Γ. Καραμπελιάς, (Αθήνα: Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2003), σελ. 224 κ.εξ.

Αγαπητή κ. Διαμαρτυρία,

Γράφω σε σας διότι δεν ξέρω πού αλλού να απευθυνθώ. Από την προηγούμενη Κυριακή ζούμε στην οικογένειά μας ένα δράμα, είμαι όμως μικρή για να απευθυνθώ στην κ. Τατιάνα Στεφανίδου (δεν με αφήνει και η μαμά μου). Έτσι αποφάσισα να γράψω σε σας, αφού συνηθίζεται επιστολές μαθητών να γίνονται καμιά φορά πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες και, άλλωστε, οι εφημερίδες είναι υπεύθυνες για το δράμα που ζούμε ως οικογένεια.

Από την προηγούμενη Κυριακή που ο μπαμπάς μου διάβασε εφημερίδες (ο μπαμπάς μου διαβάζει κάθε Κυριακή το “Βήμα”, έχει-δεν έχει DVD) έχει σπάσει τα τηλέφωνα αναζητώντας γιατρό. Έχει τηλεφωνήσει σε όλους τους ψυχιάτρους Αθήνας και Πειραιά και τους λέει πως πρέπει να είναι ψυχωτικός και ζητάει να τον βοηθήσουνε. Φαίνεται πως το ψυχωτικός κολλάει από τις εφημερίδες, μήπως είναι όμως μεταδοτικό και το μεταφέρω κι εγώ στο σχολείο μου;

Ξέχασα να σας γράψω πως ο μπαμπάς μου, εκτός από ψυχωτικός, είναι και ΠΑΣΟΚ, πολύ ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα ο ίδιος λέει πως πάντα ήταν “της γραμμής” (τι σημαίνει αυτό, καλέ;), γι’ αυτό και όταν ήταν πρωθυπουργός ο κ. Σημίτης ο μπαμπάς μου ήταν σε ένα σύλλογο, καλά, δε θυμάμαι τώρα πώς τόνε λένε, όμως κάτι με τα πετρέλαια έμοιαζε το όνομα του να ‘χει σχέση (πάντως πρέπει να ήταν σε πολύ χαμηλή θέση, γιατί δεν του δίνανε πετρέλαιο να γεμίσει ούτε τον καυστήρα μας, κι ήταν και διαχειριστής στην πολυκατοικία μας τότε).

Καλά, ο κ. Σημίτης κι ο πώς τόνε λένε σύλλογος δεν νομίζω να έχουν καμιά σχέση με το ότι ο μπαμπάς μου λέει πως είναι ψυχωτικός. Εγώ για άλλο λόγο άρχισα να σας γράφω: Τώρα που ο μπαμπάς μου θα ‘ναι ψυχωτικός, θα μπορεί να με βοηθάει στα μαθήματά μου; Γιατί, ξέρετε τι πλάκα έχει ο μπαμπάς μου όταν με διαβάζει; Τις προάλλες που είχα ιστορία, πήρε το βιβλίο, κοκκίνισε, πρασίνισε κι άρχισε να μουρμουράει και να λέει διάφορες κακές λέξεις (δεν τις άκουσα όμως, γιατί ο μπαμπάς μου πήγε στην κουζίνα για να τις πει).

Βοηθήστε με λοιπόν, κ. Διαμαρτυρία, γιατί αλλιώς, όπως λέει και ο μπαμπάς μου, θα μείνω κούτσουρο και δεν το θέλω.

Ιωάννα Ταριχτσίογλου Μαθήτρια Στ’ Δημοτικού

Και για την αντιγραφή: Σ.Κ.

Δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 1/2/2007

αλλος τυπος

17 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 6

Ε δώ κάτω, σ’ αυτή τη νοτιανατολική γωνιά του κόσμου (θαυμάστε μου, παρακαλώ, την ευρωπαϊκή οπτική γωνία),

χρόνια τώρα κάτω από τα σύμβολα αυτοκτονεί η ουσία. Αυτό κυρίως γίνεται επειδή υπήρξαν φορές που η ουσία σώθηκε έτσι όπως κρατήθηκε απ’ τα σύμβολα*. Σώθηκε από τον βάρβαρο ρεαλισμό (όχι εκείνον που επιτυγχάνει το αδύνατον).Αλλά την ιστορία δεν τη γράφουν πάντοτε ποιητές. Τη γράφουν και οι αρχισυντάκτες των δελτίων ειδήσεων της ιδιωτικής τη-λεόρασης, δηλ. της πραγματικής κυβέρνησης του τόπου, κι έτσι ωραία-ωραία, κάτω από μια σπασμένη τζαμαρία πρεσβείας ή μια επιτυχημένη μολότωφ, συντρίβονται έννοιες όπως απαραβίαστο του ιδιωτικού βίου, δημοκρατικό άσυλο, δημόσια παιδεία. Έτσι, με μια ραγδαία κίνηση ματ, αρχίζει να απειλείται συγχρόνως και το δημόσιο αλλά και το ιδιωτικό αγαθό.Προβλέπεται να καταλήξουμε σαν τους κατοίκους των Νησιών του Πάσχα. Για να στήσουν τα σύμβολά τους (τα γνωστά πέτρι-να αγάλματα που αντικρύζουν το απέραντο κενό), κατέστρεψαν όλα τα δάση του νησιού. Σήμερα έχουν μείνει μόνο τα σύμβολα και οι τουρίστες.

*Νομίζω Θερμοπυλών γωνία και Ζαλόγγου κ.λπ.

2.

Η βίλα της Εκάλης κατέρρευ-σε μετά τη βίαιη εισβολή από

τις μπουλντόζες των εργολάβων. Μαζί της κατέρρευσε και το όραμα του ελ-ληνικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό, όπως μας το έδειξε με το ευγενικό

του παράδειγμα ο ηγέτης: μια ροζ-σο-μόν βίλα στα βόρεια προάστεια και μια ξανθιά με μεγάλα ...! Ακολουθώντας κι εμείς αυτό το παράδειγμα, θα μπορού-σαμε να περάσουμε στον σοσιαλισμό απολαμβάνοντας τους καρπούς τόσων δεκαετιών αγώνων του λαϊκού κινήμα-τος. Η περήφανη Ελλάδα, σε δικαίωση

της προσφοράς πολιτισμού και αγώνων για την ελευθερία που είχε κάνει, θα μπορούσε πλέον να ζει με τα πνευματι-κά της δικαιώματα... Από μεν τη Δυτική Ευρώπη άφθονα κονδύλια, από δε την Ανατολική Ευρώπη προσφορά εργασί-ας. Ένας λαός φιλοσόφων δεν πρέ-πει να δουλεύει, διότι αποτελεί παρά-δειγμα για την υπόλοιπη ανθρωπότη-τα! Αλλά, δυστυχώς, το σύντομο καλο-καίρι του σοσιαλισμού διεκόπη άδοξα... από την επέλαση στην εξουσία των δε-ξιών υπέρβαρων. Αυτοί είχαν βίλες με 13 καμπινέδες _απαραίτητων, διότι οι Δ.Υ. είχαν έντονο πρόβλημα υπερσιτι-σμού. Η αφόδευση ήταν επιβεβλημέ-νη διαδικασία και τ’ αποτελέσματα φά-νηκαν αμέσως στην Ψυτάλλεια και τον πολιτισμό της ιδιωτικής Τ.V. και των πολιτιστικών κέντρων διασκέδασης. Η αλόγιστη σπατάλη για την πανάκρι-βη παραγωγή λυματολάσπης (η οποία σιγά-σιγά σκέπαζε τα πάντα) επιβάρυ-νε τον προϋπολογισμό. Πουλήθηκαν τα ασημικά του τόπου, αλλά και του πάμ-φτωχου πια πρώην βασιλέως. Η άτυ-χη χήρα αναγκάστηκε να δώσει αντιπα-ροχή το μνημείο. Πουλήθηκε μέχρι και το Βrand name της χώρας. Τι θα γίνου-με τώρα; Το σπίτι του λαού δεν μπορεί να μας χωρέσει όλους. Το λαϊκό κίνημα θα πρέπει τώρα ευλαβικά να σκύψει να μαζέψει τα μπάζα και μ’ αυτά να ξανα-χτίσει το όραμα της ανοικοδόμησης του σοσιαλισμού. Ή να πουληθούν για τον ίδιο σκοπό, όπως έγινε και με τα τού-βλα απ’ το τείχος του Βερολίνου.

ΑΠΙΣΤΕΙΔΗΣ Ο ΔΙΚΑΙ(Ω)ΟΣ

ΕΛΛΗΝΟΦΡΈΝΕΙΑΗ μορφή σχιζοφρένειας εθνικού τύπου η οποία απαντάται στον ελληνικό χώρο

κατά τη μορφή «άλλα λέει το στόμα μου κι άλλα ακούν τ’ αυτιά μου».

1.

Τ α τελευταία ωστόσο χρόνια, στο πλαίσιο της γενικότερης

παρακμής και αλλοτρίωσης του νεο-

ελληνικού πολιτισμού, το λαϊκό τρα-γούδι αντιμετωπίζει μια σοβαρή πρό-κληση από ένα νέο μουσικό είδος

που παρουσιάζεται ως η σύγχρο-νη και «φυσική» εξέλιξη του παλιού λαϊκού ύφους και ήθους. Το «λαϊ-κοπόπ» των Σφακιανακοβανδήδων, έχοντας την υποστήριξη ενός ολό-κληρου κυκλώματος δημιουργίας ει-δώλων και επιτυχιών μιας χρήσης, επιβάλλει σταρ και τραγούδια μαζι-κής κατανάλωσης, διαμορφώνοντας παράλληλα μια συγκεκριμένη κουλ-τούρα διασκέδασης. Η καλοστημένη αυτή επιχείρηση κερδοσκοπεί ασελ-γώντας ασύστολα σε βάρος της λαϊ-κής κουλτούρας. Οι δε αυτόκλητοι υπερασπιστές της νέας κουλτούρας επικαλούνται συ-νήθως τις αλλαγές που έχουν συ-ντελεστεί στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια και που με τη σει-ρά τους επιβάλλουν αλλαγές στον τρόπο διασκέδασης. Σήμερα, λένε, ο κόσμος έχει ανάγκη να ξεδώσει, να ξεσκάσει, να διασκεδάσει, ξεχνώ-ντας τα προβλήματα που τον απα-σχολούν στη διάρκεια της εβδομά-δας. Και άρα, πάντοτε κατά τη γνώ-μη τους, δεν έχει ανάγκη από τρα-γούδια που θα του υπενθυμίζουν το μεροκάματο, τη φτώχεια, τη μιζέρια, την ξενιτιά, την αδικία και όλα αυτά που αποτελούν το περιεχόμενο του λαϊκού τραγουδιού. Άλλωστε, οι Έλ-ληνες σήμερα αποφεύγουν το μερο-κάματο στο γιαπί ή στο χωράφι και προσλαμβάνουν αλλοδαπούς, που είναι και οι μόνοι που θα συγκινού-νταν σήμερα από τραγούδια που μι-λούν για την ξενιτιά. Πώς να διασκε-δάσουν οι Νεοέλληνες με τραγούδια που μιλάνε για πράγματα άσχετα με την καθημερινότητά τους; Πολύ συ-χνά δε, οι επικριτές της «λαϊκοπόπ» κατηγορούνται για ελιτισμό, σνομπι-σμό και υπεροψία, αλλά και για το

ότι είναι αντικοινωνικοί, μίζεροι και «ξενέρωτοι», αφού δεν ξεφαντώ-νουν στα κέντρα διασκέδασης. Κα-

τηγορούνται δηλαδή για την αδυνα-μία τους να κατανοήσουν τις «βαθύ-τερες ανάγκες» των λαϊκών στρω-μάτων και να συντονιστούν με αυ-τές, και καταδικάζονται σε… στέρη-ση εξόδου, μια και η μουσική αυτή επιβάλλεται διά της βίας στους πε-ρισσότερους δημόσιους χώρους, συχνότατα δε και σε εκκωφαντική ένταση. Ιδιοκτήτες κέντρων διασκέ-δασης, μουσικοί παραγωγοί, τραγου-διστές και «συνθέτες» επιμένουν πως στην πραγματικότητα προσφέ-ρουν αυτό που «θέλει ο κόσμος». Είναι η ίδια επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούν οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών καναλιών και οι παραγωγοί σκουπιδιών στην τηλεόραση. Είναι όμως όντως έτσι; Αυτά όντως θέλει και αγαπάει ο κόσμος ή αυτά πλασσάρονται στον κόσμο μέσα από τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης; Η «λαϊκοπόπ» μουσική εκφράζει τον ψυχισμό, την αισθητική και τους… καημούς των Νεοελλήνων, ή μήπως τελικά δεν εκφράζει τίποτε άλλο από την ανάγκη της βιομηχανίας της δια-σκέδασης να παράγει και να που-λάει φτηνά προϊόντα χαμηλής ποιό-τητας και άμεσης αντικατάστασης; Προϋπόθεση για να επιτευχθεί ο πα-ραπάνω στόχος είναι να διαμορφω-θεί ο κατάλληλος τύπος καταναλω-τή. Ο κόσμος πρέπει να πειστεί πως ευτυχία είναι να είναι κανείς πλού-σιος και διάσημος και πως το νόημα της ζωής είναι να αποκτά ολοένα και περισσότερα αγαθά, αντικαθιστώ-ντας όσο γίνεται πιο συχνά τα πα-λιότερα προϊόντα, από τα ρούχα και τις συσκευές μέχρι τα παλιά τραγού-δια με καινούργια στον τομέα της διασκέδασης. Το λαϊκό τραγούδι κά-νει τον κόσμο να υπομένει τη φτώ-χεια του με αξιοπρέπεια. Τον εντάσ-σει στην ευρύτερη κοινότητα των λαϊκών στρωμάτων που υφίστανται την κοινωνική αδικία. Απευθύνεται σε «αυτούς που πάντοτε μένουνε απέξω» σε έναν κόσμο όπου, παρά την κυβερνητική ρητορεία, η ανισό-τητα αυξάνει αντί να μειώνεται. Κι αν στο ρυθμό, τη μελωδία και τον στί-χο του λαϊκού τραγουδιού κυριαρ-χεί η θλίψη, αυτό συμβαίνει γιατί έτσι το τραγούδι ξαναγίνεται τρα-γωδία, για να οδηγήσει στην κάθαρ-

ση. Αυτό είναι και το νόημα της γνή-σιας λαϊκής διασκέδασης, του αυ-θεντικού γλεντιού, κι όχι της επίδει-ξης πλούτου και του συναγωνισμού στην κακογουστιά που προβάλλει ο κόσμος του λαϊκοπόπ. Το προϊόν αυτό, αντίθετα από το λαϊκό τραγού-δι, απευθύνεται στο άτομο-κατανα-λωτή που αντιμετωπίζει, είτε χαζο-χαρούμενα είτε με υστερικό ναρκισ-

σισμό, προβλήματα αποκλειστικά και μόνο στις ερωτικές του σχέσεις. Η διασκέδαση που προσφέρει δεν πε-ριέχει καμία συγκίνηση, είναι κατ’ εξοχήν εμπορική. Οι λαϊκοί συνθέτες και τραγουδιστές είναι κομμάτι του ελληνικού λαού και ο κόσμος μπο-ρεί να ταυτιστεί μαζί τους. Χαρακτη-ριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Κα-ζαντζίδης, αλλά και το ήθος σύγχρο-νων τραγουδιστών όπως ο Ανδρεά-τος, η Ασλανίδου, ο Μπάσης και αρ-κετοί άλλοι. Αντίθετα, ο κόσμος του λαϊκοπόπ αποτελείται από «καβαλη-μένα καλάμια» και ψώνια που μόνη τους έγνοια είναι πώς θα παραμεί-νουν στη δημοσιότητα τροφοδοτώ-ντας τις εκπομπές και στήλες των κουτσομπολιών. Υπάρχουν φυσικά και οι… αταξινόμητες περιπτώσεις

μιας ενδιάμεσης περιοχής (όπως εί-ναι αυτές της ελαφράς ποπ του Χα-τζηγιάννη ή του λαϊκού χρώματος του Πασχάλη Τερζή), που είναι μεν συμπαθείς, αλλά μπορούν να δια-σωθούν μόνο εφόσον αποφασίσουν ποιο ακριβώς είδος ή κόσμο εκπρο-σωπούν: αυτόν του αυθεντικού λαϊ-κού και νεανικού ψυχισμού, ή του εμπορεύματος;Κοντολογίς, το λαϊκό τραγούδι εί-ναι η αυθεντική ψυχή του Νεοέλλη-να, ενώ τα «λαϊκοπόπ» κατασκευά-σματα σηματοδοτούν την αλλοτρίω-σή του. Η επιβίωση και _γιατί όχι;_ η αναβίωση του λαϊκού τραγουδιού είναι όρος αντίστασης, είναι όρος εθνικής επιβίωσης. Κι αφού κάθε… εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα ξεκι-νά από την αντιμετώπιση του εσω-τερικού εχθρού, ας ξεκινήσουμε κι εμείς γκρεμίζοντας τα είδωλα της «λαϊκοπόπ αισθητικής».

Γκρεμίστε τα είδωλα της λαϊκοπόπ αισθητικής

ΑΦΙΕΡΩΜΈΝΟ ΣΤΙΣ ΠΑΡΈΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΣΚΕΔΆΖΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΛΑΪΚΆ ΤΡΑΓΟΎΔΙΑ

Χωρίς να έχω υπόψη μου σχετικές έρευνες και δημοσκοπήσεις, έχω την αίσθηση πως το λαϊκό τραγούδι εξακολουθεί, ευτυχώς, να παρα-

μένει σε υψηλή θέση στις προτιμήσεις των Νεοελλήνων. Μιλάω για το τραγούδι που, με βασικό όργανο το μπουζούκι, διαμορφώθηκε στις αρ-

χές της δεκαετίας του ’50 ως φυσική εξέλιξη του ρεμπέτικου.

ΤΟΥ ΤΆΣΟΥ ΧΑΤΖΗΑΝΑΣΤΑΣΊΟΥ

Φ Υ Λ Λ Ο 6 Ρ Ή Ξ Η 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 18

Δ ιάφορες τεχνοκριτικές-θεί-τσες της τέχνης, ποικί-

λοι θεωρητικοί της νέας τάξης και της παλαιάς αταξίας, κατά καιρούς ανακαλύπτουν έντρομοι το τέλος της Τέχνης, το τέλος της Ιστορίας,

το τέλος του Πολιτισμού γενικά.Εξ ιδίων, θα λέγαμε, κρίνουν κ.λπ. Κι όμως, κατά βάθος είναι τόσο αν-θρώπινη, μα τόσο ανθρώπινη –zu menschliches, όπως ήθελε ο Νί-τσε– αντίδραση. Οι άνθρωποι κου-βαλάνε κατάσαρκα τον θάνατό τους, τον φοβούνται και τον μυθο-ποιούν, τον φοβούνται και τον απο-γειώνουν και γι’ αυτό φαντασιώνο-νται πως με τον βιολογικό τους θά-νατο τελειώνουν κι όλα τ’ άλλα: πεθαίνει η Ιστορία, η Τέχνη, ο Πο-λιτισμός κ.λπ. Άσχετο: Μόνον ο κ. Χρήστος και ο κ. Σωκράτης δεν πε-θαίνουν, αλλά αυτό είναι άλλου διαβόλου ευαγγέλιο. Κι ας μη γινό-μαστε macabres αν δεν μπορούμε να γίνουμε χιουμορίστες. Κλείνει η παρένθεση.

«Πεθαίνει λοιπόν η Ιστορία και η Τέχνη», κρώζουν απαξάπαντες οι νεκροθάφτες της ιδεολογίας και

οι επαγγελματίες των συμφορών, αλλά… αδέλφια, όποτε βλέπω τα νέα παιδιά, όποτε επισκέπτομαι τα εργαστήρια των άγνωστων καλλιτε-χνών, όποτε συζητάω με τα Ελλη-νάκια που επιστρέφουν θαλασσο-

δαρμένα από τις εσχατιές της γης και θέ-λουν να ζή-σουν εδώ και να πονέσουν και να δημιουργήσουν εδώ…, πείθομαι ότι και η Ιστορία και η Τέχνη και ο Πολιτισμός ξα-ναρχίζουν αδιάφθοροι και αμόλυ-ντοι. Ακριβώς από την πιο παρθέ-να αρχή. Αδέλφια, αδελφές και αναποφά-σιστοι,Η Ιστορία, κι όταν ακόμη εμείς εί-μαστε αλλού, βρίσκεται εδώ, αμεί-λικτη και τρυφερή και αποτρόπαια, για να συνεχίσει. Στα χέρια και τα μάτια των νεότερων, που ξέρουν να σηκώνουν το μέλλον στα χέρια τους και να το χαϊδεύουν με τα μά-τια τους.

ΜΆΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΊΔΗΣ

Β ρισκόμαστε στο 1930. Το πο-δοσφαιρικό πρωτάθλημα γίνε-

ται με το σύστημα των πόλεων (Αθή-νας, Πειραιά, Θεσσαλονίκης). Στην τε-λική φάση εκείνου το πρωταθλήμα-τος συμμετείχαν ο Ολυμπιακός από τον Πειραιά, ο Παναθηναϊκός από την Αθήνα και ο Άρης από τη Θεσσαλονί-κη. Ο πρώτος αγώνας της τελικής φά-σης ανάμεσα στον Άρη και τον Ολυ-μπιακό έληξε με νίκη των Πειραιωτών με το ευρύ 5-0. Έτσι, όταν οι «ερυθρό-λευκοι» ανέβηκαν στην Αθήνα για να αντιμετωπίσουν τον ΠΑΟ, την 1η Ιου-νίου του 1930, η αισιοδοξία τους ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Δέκα χι-λιάδες κόσμου παρακο-λούθησε τον αγώνα, αριθ-μός ασύλληπτος για τα δε-δομένα της εποχής. Όπως ασύλληπτο ήταν και το σόου ενός 21άχρονου παί-κτη ονόματι Άγγελος Μεσ-σάρης. Δύο γκολ από τον Μεσσάρη, δύο ο Πιερρά-κος, δύο ο Συμεωνίδης, ένα ο Μηγιάκης και ένα αυ-τογκόλ του Κουράντη. Τελι-κό σκορ 8-2 υπέρ του Πα-ναθηναϊκού. Τα ρεπορ-τάζ της εποχής αναφέρουν ότι οι φίλοι του «τριφυλ-λιού» εντόπισαν κάποιους Πειραιώ-τες που είχαν φέρει στο γήπεδο φέρε-τρα (όπου υποτίθεται ότι θα κήδευαν τον ΠΑΟ), τα έσπασαν και με τις σανί-δες κυνήγησαν τους ατυχείς εμπνευ-στές της μακάβριας φάρσας. Εν τω μεταξύ, το ίδιο βράδυ, το κάζο του Ολυμπιακού έγινε νούμερο σε όλες τις επιθεωρήσεις της πρωτεύουσας. Επόμενος αγώνας, με τον Άρη στη Θεσσαλονίκη. Χιλιάδες φίλαθλοι ακο-λούθησαν την ομάδα επιβιβαζόμενοι σε ειδικά ναυλωμένα πλοία. Όσοι έμει-ναν πίσω συγκεντρώθηκαν στα γρα-φεία των εφημερίδων και περίμεναν νέα από τα τηλεγραφήματα των αντα-ποκριτών. Ακόμα μία μεγάλη εμφάνιση του Μεσσάρη και νίκη με 4-1. Παροξυ-σμός στην πόλη. Στην επιστροφή της ομάδας στον Σταθμό Λαρίσης υπήρχε λαοθάλασσα, που αποθέωσε τους παί-κτες και τραγούδησε για πρώτη φορά το ιστορικό σύνθημα: «Εβάλαμε οχτώ στον Ολυμπιακό κι άλλα τέσσερα στον Άρη, γεια σου, Άγγελε Μεσσάρη». Η σύντομη ποδοσφαιρική ιστορία του Άγ-γελου Μεσσάρη είχε αρχίσει...

Ο «ξανθός άγγελος»...

Ο Άγγελος Μεσσάρης έπαιξε ποδό-σφαιρο μόλις τρία χρόνια (!!!) και όμως το όνομά του γράφτηκε στην ιστο-ρία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όσοι γνώρισαν τον Μεσσάρη μιλάνε για έναν παίκτη με εξαιρετικά προσόντα και εξαιρετικό ήθος. Είχε όμως ένα... «ελάττωμα»: ήταν κομμουνιστής. Σε δύσκολες (πολύ «σκληρές»...) εποχές

ο Μεσσάρης προσπάθησε (δυστυχώς ανεπιτυχώς...) να συνδυάσει την αγά-πη του για το ποδόσφαιρο, με τον αγώ-να για μια άλλη, δικαιότερη κοινωνία, και τις σπουδές. Ο Παναθηναϊκός, με την ανακάλυψη το 1928 του Άγγελου Μεσσάρη, ποδοσφαιρικού ταλέντου σπάνιου, υπήρξε ταυτόχρονα και τυχε-ρός και άτυχος: τυχερός γιατί ανακά-λυψε κάτι πολύτιμο, άτυχος όμως για-τί δεν μπόρεσε να το αξιοποιήσει. Στα 17 του χρόνια ο Μεσσάρης είναι ήδη ένας γνωστός ποδοσφαιριστής, γραμ-μένος στο «Γουδί», τον πιο παλιό πο-δοσφαιρικό σύλλογο. Εκεί τον συνα-ντάει ο Γιώργος Καλαφάτης με τον

προπονητή Φόρνερ και ζητάνε να τον πάρουν στον Παναθηναϊκό. Το «Γουδί» βρίσκεται ήδη σε διάλυση και ο πρόε-δρός του Δ. Μαϊδής συμφωνεί να δο-θεί στον Παναθηναϊκό. Πολύ σύντομα ο Μεσσάρης γίνεται το πρώτο όνομα του ελληνικού ποδοσφαίρου και οδηγεί τη νέα του ομάδα στη θριαμβευτική πο-ρεία του ’29-’30. Τη φήμη του o Μεσ-σάρης την απόκτησε παίζοντας μπά-λα μόνο 3 χρόνια! Το 1931, ενώ ακό-μα δεν έχει συμπληρώσει τα 21 του χρόνια, εγκαταλείπει οριστικά το πο-δόσφαιρο και πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι, αν o Παναθηναϊκός έμεινε μακριά από το πρωτάθλημα τα 20 επόμενα χρόνια, οφείλεται σ’ αυτό ακριβώς το γεγονός. Με την αποχώρη-σή του, που συνέπεσε και με την απο-χώρηση του ιδρυτή της ομάδας Γ. Κα-λαφάτη, ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά διαλύθηκε.

Οι συνθήκες και η νοοτροπία της εποχής ήταν εκείνα που οδήγησαν τον Μεσσάρη στο να πάρει μια τέτοια από-φαση. Έδωσε τρεις φορές εξετάσεις στο Πολυτεχνείο και απέτυχε και τις τρεις. Ο Απόστολος Νικολαΐδης, που είχε ήδη προωθηθεί στην προεδρία του Παναθηναϊκού, του είπε καθαρά ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον βοη-θήσει αν δεν άλλαζε τις «εξτρεμιστι-κές» πολιτικές του απόψεις και αν δεν σταματούσε να ασχολείται με πολιτι-κές και κοινωνικές εκδηλώσεις.

Ο Μεσσάρης και η ΟΚΝΕ

Ο Άγγελος Μεσσάρης ήταν δραστή-

ριο μέλος της ΟΚΝΕ, της νεολαίας του ΚΚΕ. «Αν αποφασίσεις να παίξεις μπάλα και τίποτε άλλο, εγώ θα είμαι εκείνος που θα σε βάλω στο Πολυτε-χνείο», του είπε χαρακτηριστικά, για να πάρει ως απάντηση μια σκέτη άρ-νηση. Δημιουργήθηκε επεισόδιο μετα-ξύ τους, λένε μάλιστα ότι ο Νικολαΐ-δης χτύπησε τον Μεσσάρη, και αυτή ήταν η τελευταία φορά που το μεγά-λο εκείνο ταλέντο είχε κάποια επαφή με τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Η σύ-γκρουση ήταν αναπόφευκτη και ο Μεσ-σάρης πήρε την απόφαση να σταματή-σει οριστικά την μπάλα στα 22 του χρό-νια. Η απόφαση αυτή προκάλεσε σοκ

στους φιλάθλους της ομά-δας. Εκατοντάδες κόσμος πολιορκούσε το σπίτι του και έπεφτε κυριολεκτικά στα πόδια του προσπαθώ-ντας να τον κάνει να αλ-λάξει γνώμη. Εκείνος ήταν αμετάπειστος. Έτσι, αυτός ο μεγάλος αθλητής χάθη-κε για τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν παρακολούθησε ποτέ ξανά αγώνα ποδοσφαίρου. Μία μόνο φορά ξαναφόρε-σε ποδοσφαιρικά παπού-τσια, όταν το 1935 πήρε

μέρος σε φιλικό αγώνα Παναθηναϊκού - ΑΕΚ (2-2), που δόθηκε για φιλανθρω-πικό σκοπό. Πέτυχε στο Πολυτεχνείο και αφοσιώθηκε στην επαγγελματική του σταδιοδρομία. Μπορεί η καριέρα του να ήταν σύντομη, αλλά πρόλαβε να περάσει στον χώρο του μύθου. Το όνο-μα «Άγγελος Μεσσάρης» εξακολουθεί μέχρι σήμερα να προκαλεί ανατριχίλα σε όλους τους οπαδούς του Παναθη-ναϊκού. Πέθανε σε ηλικία 68 ετών το 1978 και πλήθος κόσμου παραβρέθη-κε στην κηδεία του.

Με την αποχώρηση του Μεσσάρη η ομάδα του Παναθηναϊκού μπήκε σε μια παρατεταμένη περίοδο παρακμής. Στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι τον πόλεμο δεν κατάφερε να ξανακατα-κτήσει το πρωτάθλημα. Και όχι μόνον αυτό. Πέρασε από ένα σωρό ανακατα-τάξεις, εσωτερικές διαμάχες και αλ-ληλοεξοντώσεις παραγόντων. Κάποια στιγμή μάλιστα ο Απόστολος Νικολαΐ-δης έφτασε στο σημείο να διαπράξει το υπέρτατο ατόπημα και να διαγρά-ψει από τα μητρώα του συλλόγου τον Γιώργο Καλαφάτη! Το σφάλμα βέβαια διορθώθηκε αργότερα με παρέμβαση του γ.γ. του συλλόγου Μιχάλη Παπά-ζογλου, αλλά ήταν ενδεικτικό της κα-τάστασης που επικρατούσε στον Πα-ναθηναϊκό. Έτσι, από τη «χρυσή ομά-δα» δεν έμεινε τίποτα για να θυμίζει τις δόξες του παρελθόντος. Μόνο το κύπελλο του 1940, λίγο πριν τη φρίκη του πολέμου, έδωσε λίγη παρηγοριά στον απογοητευμένο κόσμο.

«Γειά σου Άγγελε Μεσσάρη»Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ...

ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΔΙΟΓΟΥ, emadiog@yahoo.gr

Το τέλος της Ιστορίας

στη Σοφία Βλαζάκη

Ά ντρας, αρσενικός. Φιλότιμος, αυτοδημιούργητος. Μέσα στα πράγ-ματα, σεμνός. Παλικαράς, λεβέντης. Οξύθυμος, γελαστός. Ο Νίκος

Κούρκουλος προέρχεται από έναν κινηματογράφο όπου ο ηθοποιός ταυτι-ζόταν με τον ήρωα σε μια παράσταση χωρίς ρόλο, πάρεξ τη φυσική παρου-σία των πρωταγωνιστών. Λέω “κινηματογράφο” γιατί από εκεί τον ξέρουμε οι περισσότεροι, παρ’ ότι το θέατρο ήταν το σχολείο και το σπίτι του μέχρι το τέλος. Η ερμηνεία του στη «Δίκη» του Κάφκα το 1971 μαρτυρείται ως συγκλονιστική, όπως και «Στη Φωλιά του Κούκου», το 1987. Το 1982 έπαι-ξε και στην Επίδαυρο, τον «Οιδίποδα Τύραννο».Η θητεία του στο Εθνικό, γό-νιμη. Το μαρτυρεί η Πειραμα-τική Σκηνή και η Παιδική, που έβγαλε τα παιδιά από την αποκλειστική επήρεια της τηλεόρασης και του ίντερ-νετ. Προσφορά από μόνη της σημαντική χωρίς να εί-ναι η μόνη. Βοήθησε το ελλη-νικό έργο, έβαλε νέους ηθο-ποιούς στην πρώτη Σκηνή της χώρας, μέχρι και για το κτίριο της οδού Αγίου Κων-σταντίνου μερίμνησε.Παρ’ όλα αυτά, οι περισσό-τεροι θα τον θυμούνται ως «Αστραπόγιαννο» στην ομώνυμη ταινία του Τζίμα (1971), θα τον θυμόμα-στε από τους «Αδίστακτους» του Κατσουρίδη (1965) ή στο «Κοινωνία ώρα μηδέν» του Δημόπουλου (1966).Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν ο ήρωας των ταινιών, όπως πρέπει στον αληθινό κινηματογράφο. Ήταν ο αδέκαστος δικαστής, ο τίμιος αεροπόρος, ο «καθα-ρός» μέσα στον υπόκοσμο. Ήταν ο άντρας στην ελληνική συνείδηση, πριν από την επέλαση του λάιφ-στάιλ και της τιβί. Ήταν το λαϊκό παιδί, όπως επιβίωνε πριν ο λαϊκισμός το κάνει κούφιο σύμβολο πονηρών επιδιώξεων.Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν αληθινός ήρως.

κων. μπλα.

Ο ΛΑΪΚΌΣ ΉΡΩΣ ΝΊΚΟΣ ΚΟΎΡΚΟΥΛΟΣ

19 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 6

ΑΚΌΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΊΔΑΤΕ;

Σ τα παραμύθια ο βασιλιάς ψάχνει γαμπρό για την πρι-

γκίπισσα κόρη του. Στη Ζαχά-ρω, στη σημερινή Ελλάδα, ο δή-μαρχος υπόσχεται νύφες στους ανύπαντρους άντρες της πόλης του. Αυτός είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο πλέκεται το ντοκιμα-ντέρ του Κίμωνα Τσακίρη, ένα, εν δυνάμει, πολυπρόσωπο λαβ-στόρι. Το θέμα είναι βγαλμένο από τις ειδήσεις των 8, της πα-ραμυθούς τηλεόρασης. Ένα μέ-ρος της ταινίας έχει προβληθεί στο BBC 2, ενώ είναι καίρια η αλληλουχία τηλεοπτικών παρα-θύρων από τα πρωινάδικα, που συνθέτουν, μαζί με το φινάλε, ένα μελαγχολικό τέλος.Στα επιτεύγματα της ταινίας, η

καταγραφή της εικόνας μιας «μη-ανταγωνιστικής» Ελλάδας, εκεί-νων που μένουν πίσω, όπως οι άντρες της Ζαχάρως. Ο βοσκός Κώστας είναι μία τέτοια αρχαία μορφή, αμήχανος και ασύμπτω-τος στη σύγχρονη πραγματικότη-τα. 28 χρονώ, κι ακόμα ζει με τη γιαγιά του. Ο Νώντας, ο «Καντά-φι», ιδιοκτήτης καφενείου-ψη-σταριάς, μια φιγούρα γήινη, κι ο Δήμαρχος επίσης, με πρόσωπο γωνιαστό και χέρια κουπιά, ποι-κίλουν την ταινία με μια σκιά αρ-χαίων χρωμάτων, απ’ εκείνα που συντηρεί –έστω σαν σωρούς κι ερείπια– η ελληνική επαρχία. Κι ο Ευθύμης, ο ηλεκτρολόγος, φο-βισμένος, στο περιθώριο. Η πα-ράξενη αργοναυτική εκστρα-

τεία που οργανώνουν, για να φέ-ρουν, αντίς χρυσόμαλλο δέρας, ξανθομαλλούσες νύφες, δεν ευ-δοκιμεί, αφού «κάθε επιχείρηση έχει τις κρίσεις της», όπως μας θυμίζει ο Τσακίρης, δανειζόμε-νος λόγια του Μπρεχτ.Το Sugartown σηκώνει το σε-ντόνι της εκτός πραγματικότη-τος ελληνικής πραγματικότη-τας και φωτίζει, κατά τη γνώμη μου, το κυριότερο αίτιο της κρί-σης του ελληνικού κινηματογρά-φου. Έστω κι αν ο Τσακίρης δεν καταφέρνει να απογειώσει τελι-κά την Ζαχάρω του –συμπτωμα-τικώς αληθινά τα σχετικά πλά-να του. Η ελληνική ταινία, σήμε-ρα, εκτός βέβαια των απαραίτη-των για κάθε κανόνα εξαιρέσε-ων, όταν δεν κατασκευάζει χαλ-κομανίες μιας ψευδούς εικό-

νας, με ματιά τουριστική, χτίζει μια εικόνα φιλολογική. Το ντο-κιμαντέρ αυτό, αντιθέτως, εί-ναι ένα αληθινό ντοκουμέντο. Η διαφορά, ας πούμε, ανάμεσα στο επαρχιακό Κλιν, της Ρωσίας, και στην επαρχία Ζαχάρως είναι εκκωφαντική, όσο και η σιωπή που τυλίγει τα πλάνα, όταν οι νύ-φες έρχονται. Στο Κλιν, ένα το-πίο αστικό, έστω παρηκμασμένο. Η Ζαχάρω, μία κωμόπολη, κά-που ανάμεσα στην πόλη και την κώμη, που, ενώ έχει αποξενωθεί από τα αγροτικά της ήθη, ποτέ της δεν κατάφερε να αστικο-ποιηθεί. Η εικόνα της Ελλάδας σήμερα, δηλαδή, και όχι μόνο της επαρχίας. Μήπως τα λαϊκά ή τα «αστικά» προάστια της Αθή-νας δεν έχουν την ίδια μορφή με τη Ζαχάρω;

Η ματιά του Τσακίρη αξίζει τον κόπο, έστω κι αν ολισθαίνει κά-ποτε σε μια ματιά ανεκδοτολο-γική.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΣ ΜΠΛΆΘΡΑΣ

Sugartown, οι γαμπροί

Π ραγματοποιήθηκε με επιτυχία στις 5 Φεβρουαρίου η παρου-

σίαση του βιβλίου του Γ. Καραμπελιά στη Θεσσαλονίκη. Πάνω από τριακόσια άτομα παρακολούθησαν τους ομιλητές (Ν. Ζίας, Κ. Ζουράρις, Γ. Καραμπελιάς, Φ. Μαλιγκούδης, Α. Τούρτα) στο κατά-μεστο Βυζαντινό Μουσείο.

Επρόκειτο για μια παρουσίαση δια-φορετική, μιας και η Θεσσαλονίκη κα-τέχει ιδιαίτερη θέση στο βιβλίο: Εί-ναι η πόλη της επανάστασης των Ζη-λωτών, η πόλη του Γρηγορίου Παλα-μά, η πόλη που προσπάθησε να παί-ξει έναν ιδιαίτερο ρόλο τον 14ο αι. στην προσπάθεια του υστεροβυζαντι-νού ελληνισμού να επιβιώσει της δι-πλής επιβουλής που αντιμετώπιζε από την Οθωμανική επέκταση και τη Δυτι-κή Αποικιοκρατία.

Και, όπως ήταν επόμενο, ο χαρα-κτήρας της εκδήλωσης επισφραγίστη-κε από ένα παρελθόν που είναι σή-μερα επίκαιρο στις συζητήσεις που διεξάγονται στους κόλπους της, μια και έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε μια θα-νάσιμη διελκυστίνδα:

Είναι, από τη μία, η Θεσσαλονί-κη ως πεδίο των μεγάλων γεωπολιτι-κών συμφερόντων: η έδρα του στρα-τηγείου του ΝΑΤΟ και του αμερικανο-κίνητου Κέντρου για τη Συμφιλίωση και τη Συνεργασία στη Νοτιοανατολι-κή Ευρώπη, η «πρωτεύουσα» των αυ-τοκρατορικών Βαλκανίων που προπα-ρασκευάζει η Νέα Τάξη με τον στρα-

τό και τους ιεραπόστολούς της. Και το ανάλογο ως προς αυτήν την εκδο-χή παρελθόν, αυτό που κατασκευά-ζει ο Μαζάουερ, στη Θεσσαλονίκη των Φαντασμάτων, αυτό της «ανοικτής» Οθωμανικής πολιτείας.

Και είναι, από την άλλη, η Θεσ-σαλονίκη της καθημερινότητάς της, με τους μπερλουσκονικούς της τοπι-κούς άρχοντες, που εκμεταλλεύονται τα πατριωτικά αντανακλαστικά των κα-τοίκων προκειμένου να αναπαράγουν τη διαπλοκή και τη ρεμούλα που ασφα-λώς ρευστοποιείται σε μια dolce vita στην τελευταία λέξη του παγκοσμιο-ποιημένου λάιφσταιλ με τις Φερρά-ρι, τα καζίνο, τα πολυτελή ξενοδοχεία και τις κυριλέ καφετέριες της παρα-λίας.

Και το μεγαλύτερο κατόρθωμα της εκδήλωσης είναι ότι στάθηκε στο ύψος της, στα πλαίσια αυτής της δια-μάχης. Κατάφερε –στο μέτρο που της αναλογούσε– να λειτουργήσει ως σφήνα σ’ αυτήν την αντιπαράθεση. Και ν’ αναδείξει την πτυχή του παρελθό-ντος εκείνη που περιέχει όλα τα υλικά που θα επιτρέψουν στην πόλη να κα-τακτήσει μια νέα συνείδηση: αξιοπρέ-πεια, πολιτιστικό βάθος, έμφαση και καταιγιστική κριτική στο αποικιοκρα-τικό παρελθόν και στις προεκτάσεις του στο παρόν, αναφορά σε μια κοι-νωνική επανάσταση με έντονα εξισω-τικά στοιχεία.

ΤΟ 1204 ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ Σ τον παραμορφωτικό καθρέφτη μας, αυ-τόν της ακτινοβολούσας ηλιθιότητας

(βλέπε TV), παίζεται αυτές τις μέρες η τελευ-ταία –ελπίζω– πράξη μιας προκλητικά γελοίας (ακόμα να συνηθίσουμε) αγριογραφικής ιστο-ριούλας.Πρόκειται για την προσπάθεια ενός ιθαγενούς τεχνίτη, εξαχρειωμένου από το σύνθημα του συστήματος “εύκολα και γρήγορα”, να ανελι-χθεί στο ιδιότυπο σταρ-σύστεμ των ευνοουμέ-νων των μητροπόλεων.Σίγουρα δεν είναι αυτός ο άνθρωπος που ευ-θύνεται για την κατάντια μιας σύγχρονης και συνάμα διαχρονικής τέχνης που προνομιακά εμείς οι Έλληνες εικαστικοί κατέχουμε, αλλά γρήγορα θα χάσουμε τα πρω-τεία στην παγκόσμια παραγωγή της.Πολλοί από τον καιρό του μακαριστού κυρ Φώτη Κόντογλου (αν και έκαναν μαθητές του καθώς έπρεπε) άρχισαν αυτόν τον αγώνα ξε-τσιπωσιάς που καλείται και εκσυγχρονισμός της “άκαμπτης” ορθόδοξης ζωγραφικής. Και τι δεν σαβούρωσαν ως ανανέωση οι με-γάλοι μεταρρυθμιστές-νάνοι στα αποτελέσμα-τα – ευνοούμενοι των σχετικών κυκλωμάτων. Μπαγιάτικος ιμπρεσιονισμός (με μούχλα 100 χρόνων), φλου αρτιστίκ, λυρικές καρτουνίστι-κες σαχλαμάρες, κομπιουτερίστικα εφέ, και άλλα ντενεκεδοκρούσματα μετά των απαραι-τήτων ελιγμών και κοσμικοτήτων, αναστήλω-σαν τη βαρβαρότητα και τους σταρ της μέσα στους ναούς μας και εκτόπισαν ικανότατους

Λευτεριά στον καλλιτέχνηκι οι άλλοι να κόψουν το λαιμό τους

ζωγράφους και πνευματικούς γίγαντες (π.χ. Κων. Ξυνόπουλος) από τα μεγαλύτερα σύγχρονα έργα. Πασχίζουν δε να μας επιβά-λουν όλο αυτό το σκουπιδαριό από ανικανότητα, ή και από κυνι-σμό, ως το αναγκαίο ασαμπλάρισμα για να εκσυγχρονιστεί η με-γάλη μας τέχνη.Αν επικρατήσει αυτή η διαστροφή, ίσως κάποτε και η δράση του Σάββα του Ξηρού να ερμηνευτεί σαν προσπάθεια εισαγωγής στην αγιογραφία στοιχείων των σουρεαλιστικών χάπενινγκς, σύμφωνα πάντα με τη ρήση του Μπρετόν «η πιο σουρεαλιστική πράξη είναι το άδειασμα ενός περιστρόφου στο πλήθος».Τουλάχιστον αυτός άφηνε τους πειραματισμούς του έξω από τους ναούς, στο κοσμικό έργο του.

ΓΙΆΝΝΗΣ ΓΊΓΑΣ

Επ’ ουδενί θέλουμε να προκα-ταλάβουμε τη Δικαιοσύνη στην απίστευτα βρωμερή και πρω-τοφανή για τα ακαδημαϊκά θέ-σμια υπόθεση του Παντείου. Οι τέως πρυτάνεις κ.κ. Κών-στας, Μεταξόπουλος, Γετίμης και σία απολογήθηκαν ήδη και το πόρισμα αναμένεται. Όμως, μου προκάλεσε αλγεινή εντύ-πωση το γεγονός πως οι λοι-ποί καθηγητές του Παντείου, με προεξάρχουσα, όπως πλη-ροφορούμαι, την κ. Φωτεινή

Τσαλίκογλου, επανεξέλεξαν τον κ. Γετίμη ως πρόεδρο του Ινστιτούτου Αστικού Περιβάλ-λοντος και Ανθρωπίνου Δυνα-μικού, αγαπημένου φορέα του τέως υπουργού Κώστα Σκαν-δαλίδη και δαψιλώς τροφοδο-τηθέντος από ευρωπαϊκά κον-δύλια. Ο κ. Γετίμης είναι υπό-δικος. Δεν υπάρχει λοιπόν ηθι-κό –τουλάχιστον– θέμα ως προς την ανάθεση στο πρόσω-πό του της διαχείρισης χρημα-τικών πόρων που διατίθενται

από έναν κοινοτικό κορβανά για το δημόσιο συμφέρον;Το όζον σκάνδαλο του Πα-ντείου, το οποίο άγγιξε ακόμη και τη δωρεά των μισθών του τέως πρωθυπουργού, δεν ενο-χλεί τις αριστοκρατικές μύτες των πνευματικών ταγών του ιδρύματος;Θα μ’ ενδιέφερε πολύ η γνώμη του σεβαστού μου δασκάλου κ. Κ. Τσουκαλά.

ΜΆΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΊΔΗΣ

ο κ. Γετίμης!

Φ Υ Λ Λ Ο 6 Ρ Ή Ξ Η 1 0 Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 20

Δ ιαβάζοντας την ανακοίνωση της Νεολαίας του

Συνασπισμού για το επεισόδιο έξω από την εκκλησία της Πολυτεχνειούπολης (μικρή ομάδα φοιτητών φώναζε υβριστικά συνθήματα έξω από την εκκλησία, ζητώντας τη διακοπή της θείας Λειτουργίας), κανείς μαθαίνει ότι πρόκειται για «άστοχη πολιτικά πρωτοβουλία, που έδωσε τροφή για μικροπολιτική και επικοινωνιακή εκμετάλλευσή της από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ». Άστοχη πολιτικά (όχι απαράδεκτη, ούτε καν εσφαλμένη, απλά άστοχη), σαν να λέμε ότι δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες ώστε σύσσωμος ο λαός να γκρεμίσει, κάψει και κατουρήσει όλους τους ναούς της επικράτειας.

Μαθαίνει κανείς, επίσης, ότι η Νεολαία δεν ανέχεται «κανέναν κύριο Παρασκευαΐδη να θέτει μέσω των δελτίων ειδήσεων προϋποθέσεις συγχώρεσης των “αμαρτωλών”. Ο κύριος Παρασκευαΐδης ας συνειδητοποιήσει πως οι καιροί έχουν αλλάξει σε σχέση με την περίοδο που εκείνος “διάβαζε”

και πως κανείς και καμία από εμάς δεν ανέχεται να απαιτεί δημόσιες μετάνοιες κανένας –κοσμικός και εκκλησιαστικός–εκπρόσωπος της ακροδεξιάς και της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης πίστης».

Ο «κύριος Παρασκευαΐδης» δεν δικαιούται διά να ομιλεί ΟΥΤΕ όταν το θέμα αφορά ευθέως την Εκκλησία. Ποιος είναι άλλωστε για να μιλήσει για θέμα της Εκκλησίας; Ο αρχιεπίσκοπος; ΟΧΙ. Είναι ο «κύριος Παρασκευαΐδης»! Το μόνο σημείο που προβληματίζει τον αναγνώστη της ανακοίνωσης είναι το γιατί άραγε να ελέγχεται ο Παρασκευαΐδης ως εκπρόσωπος της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης πίστης; Γιατί να είναι κακό που την εκμεταλλεύεται; Τι άλλο είναι η ανθρώπινη πίστη πέραν από πεπαλαιωμένη συλλογική αυταπάτη και αφιόνι των ηλιθίων; Είναι κάτι που χρήζει σεβασμού; Σιγά. Έτσι που πάτε, σύντροφοι, σε λίγο θα μας πείτε ότι οι ναοί και η θεία Λειτουργία παραμένουν ακόμη για ορισμένους ανθρώπους ιερά. Λάθος μεγάλο. Αφού δεν είναι για σας ιερά, με ποιο δικαίωμα

απαιτούν οι άλλοι να είναι ιερά γι’ αυτούς; Διαφωνώ με αυτά που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να τα λες, OK, δεκτόν, σεβαστόν και προμετωπίδα, αλλά άλλο η ελευθερία του λόγου, άλλο η ισότητα των πολιτικών δικαιωμάτων και εντελώς άλλο το θέμα της πίστης και της ιερότητας. Σεβόμενος το δικαίωμά σου να υποστηρίζεις τις απόψεις σου, επιδιώκω να σεβαστείς το αντίστοιχο δικό μου: Τα δικαιώματά μας αλληλεπιδρούν και συνυπάρχουν, σε ένα περιβάλλον ελεύθερης έκφρασης για όλους.

Σεβόμενος όμως το δικαίωμά σου να νιώθεις έναν χώρο και μια τελετή ως ιερά, σεβόμενος την πίστη σου στο Θείο, εγώ τι κερδίζω; Να σεβαστείς με τη σειρά σου τη δική μου πίστη σε κάτι υπερβατικό; Αφού ξέρω (ξέρω πολύ καλά, μαλάκα μου) ότι πέραν αυτού του κόσμου δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Η ιερότητα είναι έννοια πολιτικά επικίνδυνη και αντιδραστική!

Οld boy

«Ο κύριος Παρασκευαΐδης»

Θα χτίσω τη νέα σας πόλη.

Μην αφήσετε την ελπίδα – κάθε λεπτό μια σημαία.

Μην αφήσετε το νερό τον άνεμο και τη γη

κάθε λεπτό και μαζί σας.

Σας βλέπω – καμιά μάταιη προσπάθεια– τίποτα

όλα –εσείς– διαπερνάτε τα τείχη σας τους καπνούς

διαπερνάτε το χρόνο – παίζετε ζάρια όπλα χαρτιά

σας αγαπώ – μόνος μαζί σας.

Η πόλη σας είναι πια έτοιμη.

Κινείται. Αλλάζει ρυθμό – τα τύμπανα παίζουν

μπορεί να δεχτεί τη σφαγή

να δεχτεί τη γαλήνη

το φως να δεχτεί –

μπορεί ν’ ανεβεί τούτη την άλλη την ώρα.

Ποιος μίλησε;

Στη φωτιά – στη φωτιά να ριχτεί

αυτός που παγωμένος σταθερός μπήκε στην πύλη

στη φωτιά – αυτός που κουράστηκε και θέλει

μόνο την ακίνητη μάσκα

αυτός που δεν αλλάζει το βήμα το ρυθμό το γέλιο

τη σιωπή

Στη νέα – στη νέα του πόλη.

Γυρίζει. Το επίπεδο έπεσε πάνω στο άλλο.

Ζητάει το εκμαγείο – αγωνίζεται

Σε λίγο θ’ ανατιναχτεί

Ποιος είναι για νέα σημαία;

Κανείς. Μένω πάλι στο οροπέδιο μόνος

Κοιτάζω πάλι την πόλη – τα χτίρια πάλιωσαν

Κρατώ τη φωτιά τα κλαδιά τους ανθούς

Και κοιτάζω.ΜΙΧΆΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΌΣ

ΟΡΟΠΈΔΙΟ (απόσπασμα)

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ (Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνι-στικού Κόμματος Ελλάδας): Κύριε Παπαν-δρέου, επειδή ίσως δεν σας έχει δοθεί η ευκαιρία να μας ακούσετε, σας εξηγώ

ότι ο δικομματισμός είναι η εναλλαγή δύο κομμάτων ή και κυβερνήσεων συνεργασί-ας από δύο, τρία ή και τέσσερα κόμματα με την ίδια πολιτική. ΓΙΑΝΝΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ: Αυτά να τα πεί-τε στην κυβέρνηση! (Θόρυβος από την πτέρυγα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) ΠΡΟΕΔΡΟΣ (Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα): Παρακαλώ, κύριοι συνάδελφοι! ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ (Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνι-στικού Κόμματος Ελλάδας): Άκουσα με πολύ ενδιαφέρον να καταγγέλλετε την τραπεζική κερδοφορία, που προφανώς

υπάρχει αυτά τα τρία χρόνια, ενώ δεν υπήρχε ποτέ πριν από τότε που έγιναν οι τράπεζες. Οι τράπεζες έγιναν για να δια-νείμουν χρήματα στο λαό! Δεν άκουσα τι πρόταση δίνετε για να καταργηθεί πραγ-ματικά η ληστεία των τραπεζών. Όμως, να θέσω και ένα ερώτημα, επειδή μας ειρωνευτήκατε για το δικομματισμό. Αυτά που λέτε για τη ληστεία των τραπε-ζών, όταν πήγατε στο Νταβός τα είπατε; Όταν πηγαίνετε στις διάφορες ημερίδες του ECONOMIST, τα λέτε; Όταν πηγαίνετε στο ελληνοαμερικάνικο επιμελητήριο, τα λέτε; Και τέλος, μιλήσατε για τον δημόσιο τομέα. (Θόρυβος στην αίθουσα) ΠΡΟΕΔΡΟΣ: (Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα): Παρακαλώ, κύριοι συνάδελφοι, για όνομα του Θεού! Μιλάει αρχηγός κόμματος και συμπεριφέρεστε έτσι; ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ: Από την πτέ-ρυγα της Νέας Δημοκρατίας επευφημούν, κυρία πρόεδρε! ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΪΣΕΡΛΗΣ: Εκείνοι φωνάζουν! ΠΡΟΕΔΡΟΣ (Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα): Σε όλους απευθύνομαι, κύριε συνάδελφε. Γιατί διαμαρτύρεστε; ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ (Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμου-νιστικού Κόμματος Ελλάδας): Κύριοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ., εμείς δεν έχουμε κανένα κόμπλεξ. Και όταν οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, για τους δικούς τους λόγους, όπως λέτε, επευφημούν, εμείς δεν έχουμε κανένα κόμπλεξ να πούμε ότι

είμαστε εναντίον της Νέας Δημοκρατίας, γιατί είμαστε εναντίον κάθε κόμματος, είτε είναι «Παλαιά» είτε Νέα Δημοκρατία είτε λέγεται σοσιαλιστικό είτε τρίτος ή τέταρτος δρόμος, που υπηρετεί το καπι-ταλιστικό σύστημα. Δεν έχουμε κανένα κόμπλεξ και δεν πρό-κειται να απολογηθούμε σε κανέναν! ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΥ: Κατά της δεξιάς! ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ (Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμου-νιστικού Κόμματος Ελλάδας): Πάει και τέλειωσε! Εμείς κόμπλεξ δεν έχουμε! Όποιος έχει κόμπλεξ εμφανίζεται ότι εί-ναι αντιδεξιός. [ ] ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (Πρόεδρος του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήμα-τος): Να ξέρει η κυρία Παπαρήγα ότι τις θέσεις τις οποίες εκφράζω, τις εκφράζω με συνέπεια είτε είμαι εντός της Ελλάδας είτε είμαι εκτός της Ελλάδας.[ ] Και καταγγέλλω πολλές φορές και πα-ντού τον άγριο, σκληρό καπιταλισμό που υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο, για μια δίκαιη κοινωνία για τον κόσμο.(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.)

.......................................Ελπίζω να σε έπεισε τελικά ο πρόεδρος, Αλέκα. Πάσχει από αντιδεξιό σύμπλεγμα μετά οξέος καταγγελτικού συνδρόμου σε

παγκόσμιο επίπεδο.

ΓΡΗΓΌΡΗΣ ΣΠΗΛΙΌΠΟΥΛΟΣ

ΤΟ ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣΚόμπλεξ και Σοσιαλισμός

εκδηλώσειςΤ

η Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2007,

ο Πολιτικός Όμιλος για τη Δημοκρατία και την Πατρίδα διοργανώνει εκδήλωση-συζήτηση στη Θεσσαλονίκη με θέμα: Εναντίον της Ιστορίας τα νέα βιβλία της Ιστορίας. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Μακεδονία Παλλάς στις 7 μ.μ. με ομιλητές τούς Κ. Ζουράρι, Γ. Καραμπελιά, Ν. Λυγερό, π. Γ. Μεταλληνό, Σ. Παπαθεμελή, Α. Παυλίδη, Α. Σταυρίδου-Ζάφρακα, Κ. Χολέβα και συντονιστή τον Π. Σαββίδη.

****

Στις 26 Φεβρουαρίου, η Επιτροπή Αγώνα Κατοίκων Στρατονίκης Χαλκιδικής διοργανώνει στο Πνευματικό Κέντρο του Ι.Ν. Παναγίας Λαοδηγήτριας στη Θεσσαλονίκη (Aισχύλου 17 και Kασσάνδρου), -στις 7.00 μ.μ.- συνάντηση ενημέρωσης και διαλόγου,

με την υποστήριξη των εφημερίδων «Μακεδονία», «Ρήξη», «Αντιφωνητής» της Χαλκιδικής και του περιοδικού «Άρδην» και την αρωγή του Συλλόγου Στρατονικωτών Θεσσαλονίκης και της Συντονιστικής Eπιτροπής Kατοίκων Δήμου Παναγίας. Εισηγητές θα είναι οι Μιχαήλ Δεκλερής, Κώστας Ζουράρις, Γιώργος Καραμπελιάς, Δημήτρης Παπαχρήστος, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Νίκος Σιδέρης. Συντονίζει ο Δημήτρης Λουζικιώτης, πρόεδρος του Κέντρου Πολιτισμού «Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης».