Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα όμορφο δάσος, ζούσε ένας χαριτωμένος πλάτανος.

Κάθε φθινόπωρο, ο πλάτανος έμενε με τα κλαδιά του γυμνά, για να προστατευτεί από το κρύο του χειμώνα και κάθε άνοιξη έβγαζε φρέσκα καταπράσινα

φυλλαράκια.

Το φετινό φθινόπωρο όλα τα φύλλα του είχαν πέσει, εκτός από ένα, το «χαρούμενο φύλλο». Το «χαρούμενο φύλλο» έβλεπε τον εαυτό του να αλλάζει. Από πράσινο έγινε λίγο κίτρινο και λίγο καφέ και άρχισε να ξεραίνεται. Ώσπου

μια μέρα έπεσε στη γη…

Φοβήθηκε πολύ… τι θα του συμβεί τώρα; Ώσπου ήρθε ο αέρας… «Μη φοβάσαι, θα σε ταξιδέψω…» του είπε. Το φύσηξε λοιπόν απαλά. Το «χαρούμενο φύλλο»

σηκώθηκε ψηλά κι άρχισε να πετάει.

Πέταξε πάνω από βουνά…

Πέταξε πάνω από πόλεις…

…κι όταν σταμάτησε να φυσάει, προσγειώθηκε απαλά στη θάλασσα!

Επέπλεε πάνω στο κύμα, αλλά το είδε ένας γλάρος και το πήρε με το ράμφος του προσεκτικά…!

Ο γλάρος το άφησε στην αμμουδιά. Εκεί το είδε το θαλασσινό αεράκι, το φύσηξε, το βοήθησε να σηκωθεί ψηλά και το ταξίδεψε, μέχρι που…

…συναντήθηκε με το βοριά. Ο βοριάς σκέφτηκε πως η θέση του είναι πίσω στο δάσος. Έτσι το γύρισε πίσω και το ακούμπησε απαλά στο χώμα.

Μια χελώνα που περνούσε από κει κοντά, σκέφτηκε να το πάρει μαζί της. «Έλα» του είπε. «Πάω να βρω ένα ζεστό μέρος για να κοιμηθώ για όλο το χειμώνα.

Θέλεις να έρθεις μαζί μου και να με ζεστάνεις όσο θα κοιμάμαι;»

Το «χαρούμενο φύλλο» δέχτηκε. Φτάνουν τα ταξίδια και οι περιπέτειες. Θα έμενε λοιπόν στο αγαπημένο του δάσος, παρέα με την καινούργια του φίλη τη χελώνα.

ΤΕΛΟΣ