Teorija drustvene promene Maksa Vebera odnosi se prvenstvno na objasnjenje nastanka i razvitka savremenog kapitalizma. Veberove proucavanje religije znatno istice znacaj protestantske etike za prirodni i drustveni razvoj. Osnovni problem koji je Veber istrazivao je uticaj prirode na drustvo. U svojim analizama Veber pre svega ukazuje na uticaj protestantizma, odnosno njegove etike rada na razvoj savremenog drustva. Nastojao je da razjasni nacin i opsti pravac na koji je verski pokret delovao na razvitak materijalne kulture. Nakon brojnih istrazivanja koja je proveo, Veber je dosao do konstantacije da je protestantska askeza delovala svom silom protiv sledecih stvari: protiv neusiljenog uzivanja zivota i radosti koje on ima da pruza, protiv bezbriznog uzivanja poseda, protiv potrosnje, narocito protiv specijalno luksuzne potrosnje. Nasuprot tome, protestantska askeza je proklamovala, cak smatrala od boga trazenim sticanje materijalnih dobara i racionalan rad. Veber pravi razliku izmedju termina formalna i sustastvena racionalnost. Prvi termin oznacava stepen proracuna koji je tehnicki moguc i koji se zaista primenjuje. Drugi postavlja mnoge dileme. On oznacava stepen u kome jedna grupa jeste ili moze biti snabdevena dobrima jednim ekonomski orijentisanim tokom drustvene akcije. Vazna pretpostavka kod kapitalisticke proizvodnje jeste vlast strucnjaka. Kada je kapitalisticko preduzece racionalno vodjeno, to znaci da ono pociva na sistematskom iskoriscavanju strucnog znanja koje iskljucuje amaterstvo. Pored racionalnog tipa vlasti, Veber razlikuje jos tradicionalni i harizmatski tip. Tradicionalni karakter vlasti moze se zasnivati na verovanju u svetost tradicije. Harizmatska vlast moze se zasnivati na izuzetnoj predanosti vodji ili poretku koji je ona stvorila.