GlamcultIndependent Style Paper

“History will be kind to me for I intend to write it.”

FREE

Issu

e 8,

okt

ober

201

2Ja

arga

ng 9

055_DSL_ADV_Intimate_DPS_Glamcult_566x388.indd 1 07-09-12 11:20

055_DSL_ADV_Intimate_DPS_Glamcult_566x388.indd 1 07-09-12 11:20

INTRODUCING PRO LEATHER

W W W.CONVERSESTREE TS .COM

INTRODUCING PRO LEATHER

W W W.CONVERSESTREE TS .COM

Since 1947, Palladium has been making boots for exploration-first for the French Foreign Legion and

now relaunched for modern day explorers.

WWW.PALLADIUMBOOTS.COM

Since 1947, Palladium has been making boots for exploration-first for the French Foreign Legion and

now relaunched for modern day explorers.

WWW.PALLADIUMBOOTS.COM

Issue 8

UpdateCult 10

PlatformBlue Jeans 14

InterviewsWilly Moon 16Heikki Salonen 18Amie Dicke 24Lena Lumelsky 28Esther Stocker 30DIIV 34Cosmo V 36SKIP&DIE 37

UitgeverHoofdredacteurRogier Vlamingrogier@glamcult.com

Chef- en EindredactieJoline Platjejoline@glamcult.com

Redactie ModeSteffie Hendersonsteffie@glamcult.com

Redactie FilmMaricke Nieuwdorpmaricke@glamcult.com

Creative DirectorRogier Vlaming

Art DirectorMarline Bakkermarline@glamcultstudio.com

Grafisch OntwerpGlamcult Studio:Isabelle VaverkaSuzie Wempe

SalesSarah Johanna Eskenssarah@glamcult.com

Aan deze editie werkten mee:Carlijn Potma, Claire van den Berg, Dorothy Vrielink, Danielle Hielckert, Jorieke Abbing, Katelijne Blom, Leendert Sonnevelt, Lisa den Oudendammer, Matthijs van Burg, Niels Wiese, Pauline Bijster, Rikke Maas, Sander van Dalsum, Sharda Fähmel, Sophie Bargmann, Thomas Stevens, Vanessa Groenewegen

FotografenDaan Brand, Marco van Rijt , Nicole Maria Winkler, Rankin, Taufiq HosenWikkie Hermkens, Zeb Daemen

CoverFotografie: Marco van Rijt —Eric ElenbaasStyling: Jean-Paul PaulaHaar: Ilona de Leeuw voor Kevin Murphy en Chi Tools —Angelique Hoorn ManagementMake-up: Yokaw voor Laura Mercier —Angelique Hoorn ManagementModel: Vera —Fresh Model ManagementAssistenten fotografie: Humphrey Khouw en Petra VaessenJas: Maison Martin Margiela

History will be kind to me for I intend to write it.—Winston Churchill

UitgeverGlamcult Studio B.V.Postbus 14535, 1001 LA AmsterdamT 020 419 41 32, F 020 419 66 54 info@glamcult.comwww.glamcult.com

DistributieJAM

Pers en CommunicatieCream PR

Opgave en vragen overabonnementenAbonnementenlandPostbus 20, 1910 AA UitgeestTel. 0900 -  ABOLAND of 0900 -  226 52 63 (€ 0,10 per minuut) Fax 0251 31 04 05www.bladenbox.nl voor abonneren of www.aboland.nl voor adreswijzigin-gen en opzeggingen.

Abonnementsprijs bedraagt € 37 per jaar (10 nummers). Abonnementen binnen Europa € 59,50, buiten Europa € 79,50 per jaar. Een abonnement kan bij iedere editie in gaan; het wordt afgesloten voor minimaal een jaar en wordt stilzwij-gend verlengd tot wederopzegging.

Opzeggingen dienen schriftelijk uiterlijk 6 weken voor het aflopen van de abonnementsperiode in bezit van Abonnementenland te zijn.

Adreswijzigingen uiterlijk drie weken vooraf schriftelijk doorgeven aan Abonnementenland.

Prijswijzigingen voorbehouden.

© Copyright: Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen en/of vermenigvuldigd zonder de schriftelijke toestemming van de uitgever en de andere auteursrechthebbenden.

De uitgever is niet verantwoordelijk voor schade opgelopen door onjuiste verwerking in het blad. Glamcult , ISSN 1874 -  1932

Colofon

AFKA 38SX 39

Visual EssaysShow me a hero... 44I accept chaos... 50Diesel Black

Gold x Rankin 56

UpdateFilm 60Albums 61

PlusStuff 62

HU

GO

H

UG

O B

OS

S B

EN

ELU

X B

.V.

Ph

on

e +3

1 20

655

6000

SHOP ONLINE HUGOBOSS.COM

Cult

1De afstudeercollectie van Jessie Hands viel op door het gebruik van verschillende materialen. Geïnspireerd door het surrealisme en het werk van filmmaker Jean Cocteau—meester in het herinterpreteren van het klassieke beeld—gaf de ontwerper een moderne draai aan de conventionele marmer-print door deze te digitaliseren. Hands verwerkte de prints in futuristisch aan-doende jurken met hoekige vormen en ’80s power shoulders , uitgevoerd in zwart, wit en grijs met ijsblauwe en limoengele accenten. Door middel van embossen (een techniek om reliëf aan te brengen op papier) creëert Hands diepte in haar materiaal. Zelf zou ze haar collectie omschrijven als een combinatie van de expressionis-tische filmklassieker Das Cabinet des Dr. Caligari en een powder room (kleine badkamer) uit de jaren 20.

2De wereld die Marc Bijl creëert is ongepolijst en grimmig. Het werk van de geboren Leerdammer oogt als een parallel universum, waarin anarchie zegeviert. De sculpturen, schilderijen en installaties uit zijn repertoire zijn alle-maal overgoten met liters punk- en gothinvloeden. Lara Croft en ook Jezus Christus moeten het ontgelden; epoxy-druppels banen zich een weg over deze iconen en injecteren de ruimte waar ze in staan met een maatschappij-ondermijnende boodschap. Macabere uitspraken als “I’m too sad to kill you” en andere kritische uitingen sieren muren en golfplaten met pure ontevre-denheid—de massacultuur wordt door Bijl stevig op de proef gesteld. De afgelopen maanden heeft het Groninger Museum voor de expositie Urban Gothic oud en nieuw werk van de kunstenaar verzameld, en geeft een unieke blik in Bijls zwarte kosmos.

6 okt t/m 1 apr 2013, Groninger Museumwww.groningermuseum.nl

3 4 5De meeste werken van kunstenaar Mona Hatoum hebben iets ironisch. Een uitvergrote kaasschaaf, een kamer vol schommels of een rolstoel met messen als handvatten. Door haar bewerking van alledaagse voorwer-pen en het toevoegen van simpele symbolische elementen word je als kijker aangemoedigd naar de onder-liggende betekenis te zoeken. Het werk van Hatoum gaat vaak over een con-flict of tegenstelling binnen een object of politiek gerelateerd onderwerp. Mona Hatoum (1952) werd geboren in een Palestijnse familie in Beiroet, maar woont en werkt in Berlijn en Londen. In deze laatste stad studeer-de ze aan de Byam Shaw School of Arts (nu Central Saint Martins).

Seks en architectuur—velen beschou-wen deze twee termen als interesses, maar associëren ze niet direct met elkaar. Toch hebben erotiek en design een onuitwisbare indruk gemaakt op elkaar, zo blijkt uit het archief van Playboy . Sensuele vrouwen en het werk van architecten vulden in de periode 1953-1979 vaak de inhoud van het heren-blad. De ontwerpen van onder andere Mies van der Rohe en Frank Lloyd Wright, afgewisseld met schaars- tot uitgeklede vrouwen, vormden een verleidelijk geheel voor de nieuwe Amerikaanse man. Of hier in de 21ste eeuw nog steeds sprake van is, wordt aan de huidige lezers overge laten. Het NAiM/Bureau-Europa heeft verschillende artefacten uit deze periode verzameld in de tentoonstelling Playboy Architecture, 1953-1979, waarin onder andere verloren interviews, foto’s, films en andere objec-ten zijn opge nomen om beeld te geven aan deze vervlogen tijd.

29 sep t/m 10 feb 2013, NAiM/Bureau-Europawww.bureau-europa.nl

Scott Hazard is een kunstenaar met een universitaire achtergrond in foto-grafie en architectuur, en dat is duidelijk te zien in zijn oeuvre. Met een eigen kijk op ruimtelijke ordening maakt de man geslaagde combinaties tussen de twee ambachten. Door foto’s te scheuren, wordt er een extra dimensie gecreëerd; hoe langer je staart, des te minder je begrijpt. De opeenstape-ling van beschadigde beelden vormt soms op den duur een gapend zwart gat, met een even aantrekkelijk als onheilspellend resultaat. Dan weer ver-oorzaken de opengetrokken ingangen een analoog 3D-effect, zonder dat daarvoor een brilletje gedragen hoeft te worden. De ondoorgrondelijke sfeer in Hazards foto’s kan afstandelijk over-komen, maar vaak wil je toch het liefst een stap naar binnen zetten.

www.scotthazard.net

Scott Hazard

Marc Bijl

Jessie Hands

Mona Hatoum

Playboy Architecture,1953—1979

12

4 5

3

Colle

ctie

A/W

12, F

oto:

Chr

is M

oore

Pla

yboy

cen

terfo

ld, 19

70, F

oto:

Da

vid

Hur

n

Bunk

er, 2

011, F

oto:

Hug

o G

lend

inni

ng, t

er b

esch

ikki

ng g

este

ld

doo

r Whi

te C

ube

Exha

ust E

scap

ing,

200

9

Burn

ing

Peac

e, 2

004,

foto

ter b

esch

ikki

ng g

este

ld

doo

r Up

stre

am

Ga

llery

10

Cult

Marielle Buitendijk was in 2005 nog maar net klaar bij het Frank Mohr Instituut in Groningen of ze denderde al met verve de kunstwereld binnen met haar schilderijen. Met een reeks streng geabstraheerde, monumentale doeken gaf ze haar interpretatie van uiteenlo-pende architectonische hoogstandjes. Een vertolking die haar bepaald geen windeieren legde; ze werd gekozen als een van de vier winnaars van de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst. Marielle werkt vooral op hout, alumi-nium en papier, en weet als geen ander raad met de spuitbus. Sterker nog, sprayen is haar signature style gewor-den. Deze werkwijze geeft fotografische beelden een prachtig vage, grofkorre-lige waas. De monochrome verbeeldin-gen doen daardoor niet zelden denken aan extreem opgeblazen zwart-wit foto’s. Haar bedoeling is het getoonde object los te weken van een duidelijk te identificeren tijd en context. Een principe dat ze soms tot het uiterste rekt en wat resulteert in (ietwat obscure) schitterende droombeelden.

www.mariellebuitendijk.com

9 10De combinatie van demin en fluweel is er niet één die voor de hand ligt. Toch kreeg Timur Kim het met zijn afstu-deercollectie voor elkaar de twee schijnbaar moeiteloos te combineren. De jonge ontwerper verwerkte beide stoffen in zijn vrouwencollectie, die enkel bestaat uit lange, overheersend rechte silhouetten. Uitgangspunt voor de collectie was een klassieker: het spijkeroverhemd. Het dramatische liefdesverhaal van Dokter Zjivago, het Rusland van de jaren 20, modern Hollywood en cowboys fungeerden als referenties. Kim groeide op in Rusland, waar hij zijn carrière al op vroege leeftijd begon; op zijn zes tien-de showde hij er zijn eerste collectie tijdens St. Petersburg Fashion Week. In 2006 verhuisde hij naar Londen, waar hij zijn bachelor- en master-diploma aan het Central Saint Martins behaalde. Afgelopen september maakte de ontwerper met zijn spring/summer 2013 collectie zijn debuut tijdens London Fashion Week. Ook in deze collectie speelt denim in ver-schillende kleuren de hoofdrol. Het contrast tussen losse, relaxte vormen en scherp gesneden stukken vormen het silhouet. Kim creëert naar eigen zeggen everyday wear with a touch of luxury.

www.timurkim.com

Mel Bochner came of age in de jaren 60, een tijd waarin een generatie kunste-naars opstond die de gewichtige status van de schilderkunst en de heroïsche grandeur van de abstract expressio-nistische schilders als Mark Rothko en Jackson Pollock in twijfel trok. De New Yorker behaalde zijn bachelor in beel-dende kunst aan het Carnegie Institute of Technology, en gaf daarna les aan de School of Visual Arts en Yale University. In zijn eigen werk vervulde hij een pioniersrol op het gebied van het incorporeren van taal in de visuele kunst, en verwierf daarmee onder kunsthistorici de naam van grondleg-ger van de conceptuele kunst. De Whitechapel Gallery in Londen presen-teert met de overzichtstentoonstelling Mel Bochner: If the Colour Changes een ruime selectie van zijn (muur-) schilderijen van de afgelopen 50 jaar.

12 okt t/m 30 dec, Whitechapel Gallerywww.melbochner.netwww.whitechapelgallery.org

87Toen het IJzeren Gordijn eind jaren 80 viel, betekende dit het einde van tien-tallen jaren communisme in Europa. In onze naaste omgeving althans. Met hoge verwachtingen van de media op zak deed Tomas van Houtryve zeven jaar lang veldwerk in landen waar de hedendaagse tegenhanger van het kapitalisme zegeviert. Landen als Cuba, China en zelfs Noord-Korea werden het onderwerp voor zijn lens—het ene nog moeilijker vast te leggen dan het andere. Foto’s van geforceerde trots, ongenoegen en misplaatste sier vormen een serie die idealen en realiteit lijn-recht tegenover elkaar zet. De indivi-duen die op de afbeeldingen staan, verschillen van identificeerbare burgers tot extremistische revolutionairen—soms in vervallen gebieden, dan weer in een opgepoetste, mediavriendelijke omgeving. Het boek Behind the Curtains, dat sinds kort verkrijgbaar is, geeft een blik in de wereld van totalitarisme.

www.tomasvanhoutryve.com

Marielle Buitendijk

Mel Bochner

Anish Kapoor Tomas van Houtryve

Timur Kim

10

7

9

8

6

6Wanneer je de sculpturen van Anish Kapoor aanschouwt, lijkt het alsof je voor een onpeilbare diepte staat. De kunstenaar vertelde Glamcult in een interview dat hij geïnteresseerd is in de negatieve ruimte en het non-materiële, waarmee hij bedoelde dat alle ob-jecten in de wereld nooit helemaal beschreven kunnen worden. De nadruk ligt bij hem dan ook met name op de beleving van een werk, en niet op een specifieke boodschap. Met gekromde oppervlakten richt Kapoor de aandacht op een mysterieuze leegte in het bouw-sel, maar bij spiegelende objecten zoals Vertigo gaat het om de ruimte ervoor. Museum De Pont in Tilburg kocht het werk twee jaar geleden, en stelt nu het werk van Kapoor uit de periode 2006-2012 tentoon.

13 okt t/m 27 jan 2013, Museum De Pontwww.anishkapoor.comwww.depont.nl

Exha

ust E

scap

ing,

200

9

Colle

ctie

A/W

12, F

oto:

Chr

is M

oore

Foto

uit

het b

oek

Behi

nd th

e Cu

rtain

s, 20

12

Oly

mpi

a, 2

007

Sile

nce,

201

1, ter

bes

chik

king

ges

teld

doo

r Tw

o Pa

lms

Verti

go, 2

008,

Foto

: Pet

er C

ox

11 Gc Update

Cult11

11

Door

Sop

hie

Barg

man

n

Branislav Kropilak

Branislav Kropilak portretteert de abstracte schoonheid van de moderne technologie. Zijn series van hijskranen, fabrieken, stations, reclameborden, windmolens, landbanen en garages zijn prachtige verbeeldingen van industriële omgevingen. De fotograaf transfor-meert, met dank aan zijn scherpe oog voor geometrie en perspectief, de dystopische vormen van het stadse landschap tot kunstwerken. Zo verande-ren simpele werktuigen of billboards in intrigerende sculpturen, als totempalen van onze postmoderne samenleving.

Kropilak werd geboren in Slowakije, maar woonde gedurende zijn jeugd in België. Studeren deed hij vervolgens aan de Private Art School of Design (Súkromná stredná umelecká škola dizajnu) in Bratislava, waarna hij in Praag ging werken. Nu woont de foto-graaf weer in Bratislava. Kropilak vertelt

dat hij van kinds af aan gefascineerd is door landschappen die de meeste mensen onaantrekkelijk vinden. “In-dustriële gebieden worden meestal vermeden door mensen, terwijl we ze zelf gebouwd hebben. Voor mij repre-senteren deze plekken het hart van een stad. Het feit dat ik in veel indus-triële steden heb gewoond, heeft wel wat te maken met mijn obsessie voor ‘lelijke’ dingen”, vertelt de fotograaf. De steden waarin hij fotografeert, wor-den echter niet gereflecteerd in zijn werk. De focus ligt op de vorm en de plaatsing in de ruimte, waarbij de geografische locatie er niet toe doet.

Kropilaks projecten richten zich op industriële, stedelijke landschappen, zonder menselijke aanwezigheid. Hiermee wil hij onze technische creaties in de meest zuivere vorm portretteren. “Alles wat we gebouwd hebben—

alle fysieke constructies van een stad—, is een reflectie op onszelf. De aanwezig-heid van de mens is wel opgenomen in de beelden die ik vastleg, maar niet op een fysieke manier. Mijn doel is om de intieme relatie tussen mensen en technologie te laten zien”, stelt Kropilak. Hiervoor zoekt hij naar verlaten plekken waar hij in alle rust kan fotograferen. “Ik vind het fijn als er geen mensen in de omgeving zijn. Je kunt de sfeer van een omgeving dan op een veel die-pere spiri tuele manier in je opnemen.”

De beelden van Kropilak zijn esthetisch zo aantrekkelijk door hun futuristische inslag. De kleuren zijn helder en krachtig, en de composities grafisch sterk. Om dit effect te bereiken, is nabewerking net zo belangrijk als het schieten van de perfecte foto. Bovendien is de juiste lichtval cruciaal. Het liefst werkt hij ’s nachts. “Ik houd van

de duisternis en de stilte van de nacht. Ik kom dan pas tot leven. Mijn creativiteit komt tot uiting wanneer de stad slaapt.” Zijn voorkeur voor nachtwerk heeft ook te maken met de locaties die hij voor zijn werk bezoekt. Deze zijn vaak verboden terrein. De fotograaf komt regelmatig met politie en beveiligers in aanraking. Over hekken springen en op daken klimmen zijn geen ongewone praktijken voor Kropilak. “Ik kan niet ontkennen dat ik houd van de spanning en adrenaline die hierbij komt kijken. Het gevoel van voldoening als een gevaarlijke shoot lukt, is onbeschrijfelijk”, biecht hij op.

Een onderwerp voor een vol-gende serie heeft Kropilak nog niet voor ogen. “Ik heb veel ideeën, maar helaas zijn deze momenteel onhaalbaar, omdat ze buiten mijn geografische bereik liggen, veel spe-

ciale technische materialen vereisen en te gevaarlijk of onmogelijk zijn om te fotograferen.” Wellicht zal de focus op een andere kunstvorm komen te liggen. Naast fotograferen is hij name-lijk in veel andere media geïnteresseerd. “Ik houd van schilderen, tekenen en muziek maken. Ook heb ik ideeën voor een sculptuur en een installatie”, verklapt hij. Een talent om in de gaten te houden dus. Aan gebrek aan creativiteit zal het niet liggen.

www.kropilak.com

Foto

’s ui

t de

serie

Billb

oard

s, 20

08

Foto

’s ui

t de

serie

Gar

ages

, 200

5

Foto

’s ui

t de

serie

Lobb

ies,

2007

12 Gc Update

Nederland is denimland bij uitstek; Hollandse jeansmerken veroveren de wereld en geen enkel ander land telt zoveel spijkerbroeken per hoofd van de bevolking. Hoog tijd voor een expositie specifiek over dit kledingstuk, vond ook Ninke Bloemberg. De conser­vator mode en kostuums van het Centraal Museum in Utrecht stelde daarom de tentoon­stelling Blue Jeans samen, die vanaf 24 november in het Centraal Museum te zien zal zijn. Glamcult besprak met Bloemberg een aantal opval­lende items uit haar selectie. www.centraal museum.nl

Bloemberg: “Deze installatie is gemaakt door Jurgen Bey in opdracht van Levi’s. Dit merk vraagt ont-werpers en kunstenaars regelmatig om iets voor hen te ontwikkelen. Zo ook deze raaminstallatie met de naam Indigo. Het is prachtig om te zien hoe

Bey heeft gespeeld met de verschillende kleuren blauw. In de tentoonstelling is één thema speciaal gericht op indigo en het ‘DNA’ van de spijkerbroek. Dit item past daar natuurlijk perfect in.”

Bloemberg: “Een andere bijzondere innovatie op het gebied van spijkerbroeken is natuurlijk de glue-jeans van ontwerpersduo G+N. Bij deze broek is gebruikgemaakt van lijm in plaats van stiksels, iets wat nog nooit eerder gedaan was. Speciaal voor deze tentoonstelling zullen de twee ook iets ontwerpen. De gluejeans is daarbij het uitgangs-punt, maar hoe het er precies uit komt te zien, weten we nog niet. Daarvoor moeten we nog even wachten tot de tentoonstelling zelf.”

Bloemberg: “Koen Tossijn zegt zelf dat hij feitelijk niks anders doet dan wat de arbeiders in India doen: het maken van een spijkerbroek. Toch is zijn proces anders, omdat hij spijkerbroeken op maat maakt. Daarnaast werkt hij met speciale donkere Japanse denim, waardoor het karakter van de broek verandert naarmate je hem meer draagt. Sinds half juli heeft Tossijn zijn atelier in SPRMRKT in Amsterdam. Tijdens de tentoonstelling verplaatst de ontwerper zijn atelier naar het Centraal Museum en kunnen bezoekers eveneens in de werkplaats aan de slag gaan.”

Koen Tossijn

G+N

Jurgen Bey

Bloemberg: “Innovatie en duurzaamheid vormen samen een thema binnen de tentoonstelling. Een van de meest bijzondere innovaties is die van het Franse ontwerpersduo Marithé en François Girbaud. Omdat een techniek als zandstralen erg schadelijk voor het milieu en de gezondheid is, hebben zij een alternatieve methode ontwikkeld om hetzelfde effect te bereiken. Op deze foto zien we een jeans, waarbij door middel van laser een heel dun laagje van de stof is gehaald. Hetzelfde gedragen effect dus, maar zonder de schadelijke bijwerkingen.”

Marithé + François Girbaud

Door

Lisa

den

Oud

enda

mm

er

Atel

ier T

ossij

n, W

ith y

ou in

my

min

d,Fo

to: K

oen

Toss

ijnCo

llect

ie S

/S 0

8, Fo

to: J

ean-

Loui

s Cou

lom

bel

Bloemberg: “Hoewel deze afbeelding in eerste instantie niks met spijkerbroeken te maken heeft, is hij vanwege de kleur wel in de tentoonstelling opgenomen. Voor sommige ontwerpers is een spijkerbroek namelijk pas een spijkerbroek als hij blauw is. Deze kleur verf krijg je niet alleen met behulp van de indigoplant, maar ook dankzij de wedeplant. Op deze afbeelding zien we een foto van het parfum WODE van het Britse label Bouddica, dat de wedeplant hiervoor als inspiratie-bron gebruikte. We zien hier eigenlijk het omge-keerde van een verfproces, waarbij de blauwe kleur pas ontstaat als de stof in aanraking komt met zuurstof. Het parfum daarentegen geeft de blauwe kleur juist direct als je het opspuit, maar verdwijnt na enkele seconden. Ook Bouddica zal speciaal voor de tentoonstelling iets maken, waar-bij indigo en wede de uitganspunten zullen zijn.”

Bloemberg: “Dit schilderij, met als titel Woman begging with two children , is gemaakt door een anonieme 17e-eeuwse meester, die tijdens een recent onderzoek de naam Master of the Blue Jeans heeft gekregen. Deze naam heeft hij te danken aan zijn unieke stofuitdrukking. Als we kijken naar de onderkant van de rok, dan lijkt het alsof er een blauw-witte keperbinding is gebruikt. Hiermee typeren we denimstof vandaag de dag. Het blijft natuurlijk moeilijk om exact te bepalen of het inder daad een jeansstof is die is afgebeeld, maar theoretisch gezien moet het kunnen. Juist door dit schilderij in de tentoonstelling te plaatsen, willen we laten zien dat de historie van de stof veel verder teruggaat dan de meeste mensen misschien denken.”

Master of the Blue Jeans

Bouddica

Wom

an b

eggi

ng w

ith tw

o ch

ildre

n, Pa

rijs,

Ga

lerie

Ca

ness

o, Fo

to: T

hom

as H

enne

cque

Jurg

en B

ey v

oor D

roog

Des

ign

en Le

vi S

traus

s & C

o., In

digo

, 1999

,Fo

to: R

ien

Baze

n

Conc

ept W

ODE

, Fot

o: Ju

stin

Sm

ith

Glu

ejea

ns Re

volu

tion

Jean

s, Fo

to: B

ill Ta

naka

Gc Platform14

Blue Jeans

Jurg

en B

ey v

oor D

roog

Des

ign

en Le

vi S

traus

s & C

o., In

digo

, 1999

,Fo

to: R

ien

Baze

n

18

De Finse mode­

ontwerper Heikki Salonen blijkt een

haat­ liefdeverhouding met zijn vak te

hebben.

30

Esther Stocker: “Er zit veel esthetiek

in abstracte, wetenschappelijke

ideeën.”

28

De Oekraïense ontwerper Lena

Lumelsky ontdekte haar liefde voor

mode in Antwerpen.

16

Willy Moon: “Het is mijn roeping om

licht in het leven van mensen te brengen.”

34

De jongens van DIIV vertellen smakelijk over het leven als

rockster.

36

De muzikale talenten achter Cosmo V (p.36), SKIP&DIE

(p.37), AFKA (p.38) en SX (p.39)

veroveren de Lage Landen.

24

Amie Dicke: “Ik ben benieuwd hoeveel

een beeld kan hebben.”

Interviews

Door

Dan

ielle

Hie

lcke

rtFo

togr

afie

: Tau

fiq H

osen

wm o o n i l l y

16

Dromen waren alles wat Willy Moon als kind had. Hij groeide op in Nieuw-Zeeland, waar zijn vader hard werkte en zijn moeder lang ziek was. “Ik ben deze zomer voor het eerst in een acht-baan geweest! Dat klinkt misschien raar, maar ik heb geen jeugd gehad. Er was eigenlijk ook nooit muziek in huis”, valt Willy met de deur in huis. Toen hij zestien was, overleed zijn moeder en werd zijn vader door financiële om-standigheden gedwongen om in Azië te gaan werken. “Vanaf dat moment ging ik naar muziek luisteren. Met mijn vrienden draaide ik vooral hiphop. Eigenlijk nooit andere dingen. Alles wat ik nu weet over muziek, heb ik mezelf geleerd.” Op zijn achttiende besloot hij een enkele reis naar Londen te kopen. “Het was de grootste stad die ik kon bedenken! Ik wilde of naar New York of daar naartoe. Het moest voor mij im-mens zijn, een echte metropolis. Ik wilde het gevoel hebben alsof ik in een film was beland”, vertelt Willy.

Maar muziek was niet de reden dat de zanger naar Europa vertrok. Pas vele omzwervingen en verschillende baantjes later, begon hij, terwijl hij in Berlijn als klusjesman werkte, met het schrijven van liedjes. “Elke dag zat ik on-der het vuil in de trein naar huis. Mensen gingen me uit de weg, zo vies zag ik eruit! Ik denk dat ik wel wat weg had van de schoorsteenvegers uit Mary Poppins”, lacht hij. “Thuis had ik vervolgens niet veel te doen—maar ik had wel een gitaar.” En van het één kwam het ander. “Het was pure noodzaak; ik was daar echt alleen. Ik had niemand om muziek mee te maken, dus deed ik alles zelf. Dat is ook de reden dat ik nu nog steeds alles zelf schrijf, speel en produceer. Ik ben het zo gewend.”

Zijn muziek wordt vaak omschre-ven als rockabilly, en de eerste liedjes die hij maakte, waren ook rock-’n-roll-nummers. “Dat verveelde me al heel snel

en daarom wilde ik het extremer laten klinken. Ik wilde nummers maken die nu net zo opwindend zouden klinken als rock-’n-rollsongs in de jaren 50 geklonken moeten hebben, toen men ze voor het eerst hoorde. Of zoals het voor mij voel-de, toen ik als puber voor het eerst hip -hop hoorde.” Rockabilly is dan ook geen term die zelf ooit bij Willy op zou komen om zijn muziek te beschrijven. “Ik wil geen muziek uitbrengen, die een collectie is van muziek die al gemaakt is. Ik wil juist alle mogelijkheden ontdekken, nieuwe dingen uitvinden. En mijn eigen niche creëren door alles samen te brengen wat ik mooi vind. Ik wil niet binnen één genre vallen. Ik wil mijn eigen genre hebben! I want you to go: ‘Wow, what the fuck is this?’ And turn up your radio”, zegt Willy enthousiast.

Zijn nummers duren nooit langer dan drie minuten, net als zijn optredens nooit boven een half uur uit zullen komen. “Ik houd van korte films, ik houd van korte liedjes. Ik zie het punt er niet van in om alles langer te maken, alleen omdat het kan. Ik zie het als een ritje in een acht-baan—dat gaat ook niet twintig minuten door. Het bereikt zijn hoogtepunt en dan is de opwinding voorbij en moet het ook niet veel langer meer duren”, legt Willy uit. Een ballad zal hij dan ook nooit zingen. “Mijn nummer Railroad Track zou je op een bepaalde manier kunnen zien als een ballad. Maar om heel eerlijk te zijn, vind ik dat soort liedjes gewoon doodsaai. Ik wil muziek creëren die artistiek relevant is—voor mij in ieder geval!”

Toch heeft Willy zich wel laten inspireren door de ballad I Only Have Eyes For You van The Flamingos, waaruit blijkt dat de jaren 50 en 60 een grote bron van inspiratie voor hem zijn. Toen hij in Berlijn woonde, irriteerde het hem dat iedereen een wedstrijdje deed wie er het meest sjofel uit kon zien. Hij besloot om dit radicaal om te gooien; hij draagt

nu elke dag een strak pak en kamt zijn haar in een vetkuif. Het gelikte plaatje is niet zomaar een gimmick. “Ik voel me erg comfortabel in deze stijl. Ik heb ein-delijk een stijl gevonden, waar ik de rest van mijn leven mee verder kan. Ik vind dat mensen meer moeite zouden moe-ten doen voor de manier waarop ze zichzelf presenteren. Ik snap dat echt niet. Ik zag laatst een boek met mugshots van criminelen uit de negentiende eeuw. Hoe arm die mensen ook waren, hun haar zat altijd netjes gekamd. Ze pro -beerden er in ieder geval beter uit te zien dan dat ze eraan toe waren. Het lijkt erop alsof we nog steeds in een soort post-James Dean-tijdperk leven, waar-in iedereen alleen maar jeans en een wit T-shirt aan wil!”, ergert Willy zich.

De Londenaar wil met zijn muziek niet zozeer een verhaal vertellen. Zijn album—dat in 2013 uitkomt—gaat dan ook alleen over zijn grote liefde: muziek. “Er zit geen concept achter mijn liedjes. Het is een poging van mij om verschillen-de elementen en genres te laten samen-smelten op een manier die nieuw is voor mij. En voor de wereld. Het is een expressie van alles wat mogelijk is als we ons niet zo vasthouden aan de veilige grenzen die ons opgelegd worden.” Volgens Willy moeten we deze juist door-breken, en hij vervolgt: “Artiesten laten zichzelf zo makkelijk in een hokje duwen, en volgen daarna braaf het gebaande pad. Ze proberen niet te vernieuwen, maar juist muziek te maken die volgens hen binnen het genre past . I’m actually an artist. I’m not pretending.”

Willy is gefascineerd door creë-ren op zich en schrijft niet alleen muziek, maar ook verhalen. Het is een droom van hem om in de toekomst ook films te gaan maken. En dan het liefste geba-seerd op de muziek die hij heeft ge-maakt, zodat er een ultieme samen-smelting van zijn creativiteit ontstaat. “Ik houd gewoon van de mooie dingen

die mensen kunnen maken. Het is de mensheid op zijn best. Ikzelf laat me ook graag inspireren door de techno -logie. Ik zou willen dat men opschoot en eindelijk eens goede robots ontwierp. Dat lijkt me zo fantastisch! Als ik een biljonair zou zijn, zou ik daar al mijn geld in stoppen”, fantaseert hij. Op het moment zit hij nog dag en nacht in de studio en heeft hij weinig tijd om andere dingen te doen. Onlangs werd bekend gemaakt dat hij Jack White zal supporten op zijn tour door Engeland. Willy tekende dit jaar bij het label van the white stripe en hoopt hiermee zijn carrière in de Verenigde Staten ook te lanceren.

De wereld veroveren is iets wat wel in zijn plan voor de toekomst past. Mooie dingen maken en de wereld beter maken, is eigenlijk de gedachte achter alles wat Willy doet. “Ik ben een performer, dat is wat ik doe. Dat is mijn rol in de samenleving. Het is dus de be-doeling dat ik licht breng in het leven van mensen. Zonder kunst zouden men-sen echt minder hoop hebben, maar cultuur wordt niet op juiste waarde ge-schat. Het helpt ons een betekenis aan ons leven te geven. Het is een vervanging voor religie. Als je geen geloof hebt, dan heb je iets anders nodig dat eenzelfde schoon heid biedt. Iets dat laat zien dat er zin is. En daarom neem ik mijn vak erg serieus. En weet je, als we echt alleen zijn in het universum, dan geeft ons dat een hele grote verantwoordelijkheid hier op aarde om ons best te doen”, aldus Willy Moon.

www.willymoon.com

Een fascinatie voor het heelal en de oneindigheid daarvan zorgde ervoor dat William Sinclair zijn artiestennaam, zodra hij er één mocht verzinnen, direct veranderde in Willy Moon. “Ik wil heel graag planeet aarde verlaten, en de mensheid helpen een stap richting de toekomst te nemen. Dat is mijn droom voor de toekomst.” Even groots als deze fantasie is zijn visie op kunst, en het belang hiervan voor de mens­heid. Glamcult sprak hem hierover.

y Willy Moon

17 Gc Interview

Door

Car

lijn

Potm

aFo

togr

afie

: Nic

ole

Mar

ia W

inkl

er v

oor S

SAW

Alle

kle

ding

: Hei

kki S

alon

en au

tum

n / w

inte

r 201

2

The next fashion superstar—spreken over de Finse modeontwerper Heikki Salonen gebeurt enkel met lovende woorden. Het talent combineert in zijn werk verfijnd vakmanschap en rijke materialen met een grungy touch. Een modeman in hart en nieren? Zelf bekijkt hij de zaak heel anders: “I love to design, but I hate to be a designer.”

hs e

a il k

o

kn

ie

n

19 Gc Interview

In de strakke, witte ruimte van Galerie Anne de Villepoix staan twaalf modellen opgesteld tegen een met spots verlichte muur. Het is showtime voor Heikki Salonen in Parijs. Autumn/winter 2012 staat die avond centraal, voor de eerste keer in la grande capitale de la mode . Een mannenlijn, vermengd met een aantal looks voor vrouwen. We zien strak maatwerk en scherpe silhouetten, grove stiksels en onafgewerkte naden—grungy en rebels door de rafelende randen. Jassen, gilets, sweatshirts en bij de enkels opgeknoopte chino’s in een palet van zwart, donkerblauw en beige, met groen als accent. Rijke stof-fen, luipaardprint en patchwork. Weer een mijlpaal afgevinkt.

De 33-jarige Scandinaviër heeft een aardig portfolio bij elkaar gewerkt. Zo won hij in 2008 de Diesel Award tijdens ITS#Seven, met een functie als hoofdontwerper womenswear tot gevolg. Maar ook een master aan het Royal College of Art, een samenwerking met Fashion East en een baan bij Erdem prijken op zijn cv. “En dat terwijl ik het nooit als mijn roeping zag om mode -ontwerper te worden. Ik wilde vroeger van alles, en iedere keer weer iets

anders. Een deel van die dromen heb ik kunnen realiseren, maar ik ben nog steeds onderweg. Ik zie mezelf ook niet echt als modeontwerper alleen. Ik richt me nu op het beter en beter worden als designer op meerdere vlakken”, vertelt Salonen.

Een eigen label en een topfunctie bij Diesel—daar staan we anno 2012. Maar hoe zit het met de roots? “Ik ben opgegroeid in Vantaa, een dorpje nabij Helsinki in Finland. We woonden in een klein houten huis midden in de natuur. Heel romantisch. Voor mijn studie mode-psychologie—en later modeontwerp—verhuisde ik naar de hoofdstad. Halver-wege mijn opleiding zag ik het echter niet meer zitten, want was ik wel een ontwerper? Ik wilde stiekem niet echt ‘iets worden’. Ik wilde gewoon dingen doen, en van het ene in het andere rollen. Dus ging ik in 2003 een half jaar naar Utrecht voor een uitwisselings project. Dat was geweldig! Een stap uit mijn comfort zone en zeker een keerpunt in mijn carrière. Voorheen was ik altijd heel conceptueel bezig, enkel gericht op het proces zonder enige aandacht voor es-thetiek. Kinderachtig eigenlijk. Tijdens mijn periode in Utrecht verschoof mijn

focus meer naar schoonheid, tailoring en draagbaarheid. En zo werk ik nu nog steeds!”, vat de ontwerper zijn ontwik-keling samen.

Vol goede moed en met een dosis nieuw enthousiasme keerde Salonen terug naar Helsinki. Maar niet voor lang. “Ik werd verliefd! Zij verhuisde kort na onze ontmoeting naar Londen, dus ging ik haar achterna. Ik startte daar mijn masteropleiding. Het is opmerkelijk hoe weinig controle je eigenlijk over dingen hebt. Natuurlijk wilde ik graag een opleiding in Londen volgen, maar zonder haar had ik die stap nooit ge -nomen. Waarschijnlijk was ik dan terug naar Nederland gegaan. Ik ben eerlijk gezegd toch blij dat het zo gelopen is”, biecht Salonen op.

Die ene ontmoeting was misschien wel de sleutel tot succes; in Londen ging het rap. Salonen ging aan de slag als assistent-ontwerper voor Erdem. “Ik stond op het punt daar meer verant-woordelijkheid te krijgen, maar toen won ik de Diesel Award. Wederom een keer-punt. Ik verhuisde naar Italië en kreeg een rol binnen het creatieve team van Diesel. Tegelijkertijd startte ik in Londen ook mijn eigen label.” Dat deed de

ontwerper samen met zijn partner, kun-stenaar Johanna Eliisa Laitanen, nadat zijn ITS-collectie Kant in zijn geheel werd opgekocht door de Parijse boetiek Maria Luisa. “Een eigen lijn beginnen was nooit mijn droom. Toch werkte die aan-koop motiverend en opende het deuren. Het leek mij hét moment voor het op-starten van een label. Om in twee totaal verschillende werelden te werken was gecompliceerd, maar ook heel leerzaam. Ik kreeg iets mee van het grote, commer-ciële denimbedrijf dat voor mijn gevoel recht tegenover ons kleine, persoonlijke project stond. Bij Diesel en Erdem heb ik vooral veel people things geleerd, want de politieke kant van de mode is behoor-lijk complex!”, aldus Salonen.

De collecties voor Heikki Salonen blinken uit in materiaalgebruik en tech-nieken. Zijn werk is experimenteel en luxueus, en nooit zonder rauwe touch. De lijn wordt wel vergeleken met Japanse avant-gardistische labels als Comme des Garçons, waar de ontwerper zich wel in kan vinden. “Ik waardeer Japanse designers als Rei Kawakubo om hun passie en het volgen van hun eigen weg. Daar streef ik zelf ook naar.” Maar Salonen vervolgt hierop kritisch: “Ik ben

Heikki Salonen

20

Heikki Salonen

een perfectionist en streng voor mezelf. Dat is ook de reden waarom mijn collec-ties altijd klein zijn. Het creatieve proces is telkens weer anders. Het begint meest-al met het verzamelen van allerlei ideeën, beelden en materialen, die ik op een grote muur ophang om ze samen te brengen. Uit deze combinatie ontstaat de rode draad voor de ontwerpen. Soms gaat het daarbij om duizenden beelden, alhoewel een collectie ook kan ontstaan uit één enkel beeld. Zo werd ik voor A/W 12 geïnspireerd door een foto van Indonesische punkrockers die door de politie werden kaalgeschoren. Een onzinnige actie overigens.”

Het opzetten van de mannenlijn was geen eenvoudige klus. Salonen ziet het ontwerpen voor mannen en vrouwen als twee totaal verschillende beroepen, waarvan er één toch stiekem zijn voorkeur krijgt. “Ik moet nog veel leren op het gebied van menswear. Ik ben er nog niet helemaal tevreden over. Je moet niet hedonistisch zijn en een collectie voor jezelf willen ontwer-pen. Het gaat juist om het creëren van betekenis voor een zo breed mogelijk publiek. Op het moment gaat mijn voorkeur uit naar het ontwerpen voor vrouwen,

dat is toch vertrouwd gebied. Maar ik werk er hard aan!” Zal er wel een vol-gende collectie voor mannen komen? Daar twijfelt Salonen niet aan. “Zeker!”, roept de ontwerper vol overtuiging.

Ook op de vraag of er andere designers zijn waar Salonen tegenop kijkt, heeft hij direct een antwoord: “Het designerduo Laitinen!” Het label van broer en zus Anna en Tuomas Laitinen, eveneens afkomstig uit Finland. In samen-werking met Salonen presenteerden ook zij begin dit jaar hun autumn/winter 2012 mannenlijn in de Parijse galerie Anne de Villepoix. “Ik vind die twee pretty amazing. Ik draag niet alleen hun kleding vaak, maar bewonder ook de filosofie en werkwijze. Ik herken veel van mezelf in hun werk, maar ze laten altijd iets aan de verbeelding over. Iets dat ik niet volledig kan begrijpen. Die onvoorspel-baarheid maakt ze interessant.” Een samenwerking ligt voor Salonen overi-gens niet voor de hand. “Ik kan soms best een loner zijn. Zo vind ik het heerlijk om alleen op pad te gaan om door de natuur te wandelen. Ook heb ik als echte control freak de touwtjes graag zelf in handen, zeker voor mijn eigen label. Ik vind het in mijn werk voor Diesel dan

wél weer leuk dat ik in een team opereer. Het gaat om de juiste balans”, legt hij uit.

Zijn partner in crime, Johanna, is echter onmisbaar voor Heikki Salonen. Niet alleen op creatief vlak. De ontwer-per vertelt: “Mijn ontwerpen moeten een boodschap overbrengen, maar ook draagbaar zijn. Op dat punt speelt Johanna een grote rol; zij is als vrouw goed in het opmaken van de balans tussen esthetiek en wearability.” Die draagbaarheid is volgens de ontwerper ook onbewust een verlengde van zijn Finse afkomst. Typische handwerktech-nieken en silhouetten verraden op subtiele wijze een vleug Finse folklore. “Bovendien zijn het vaak warme, de -gelijke kledingstukken”, grapt Salonen. Voor de prints en patronen van zijn ont-werpen zoekt hij het echter in Italië. “Ik werk nu al een aantal seizoenen met Giovanni Bonotto, die ook voor onder meer Dries Van Noten en Balenciaga stoffen ontwikkelt. Af en toe mag ik zijn archief in om op jacht te gaan naar materialen. Hij heeft door de jaren heen heel veel prachtige stoffen verzameld.”

Salonen betrekt binnenkort in Hel-sinki een nieuwe studio. Het heen en weer pendelen tussen de Finse hoofdstad en

Molvena—waar het Diesel hoofdkwartier zich bevindt—zal niet stoppen, maar de nieuwe thuisbasis biedt wel rust. “Ik ga een ruimte delen met een aantal muzikanten. Ik kijk erg uit naar een meer cross-artistic- omgeving. Wie weet wat daar uit voortkomt!” De overlap die mode met andere velden heeft, is voor Salonen erg belangrijk. “Om een goede designer te kunnen zijn, zouden mode -ontwerpers zich bezig moeten houden met allerlei andere dingen dan het vak. En ervoor moeten zorgen niet met oog-kleppen op te werken. You know, I love to design, but I hate to be a designer. Voor je het weet ga je dingen anders bekijken, krijg je een vernauwende blik en werk je alleen maar voor je eigen crowd. Met elitair gedrag en saaie re-sultaten tot gevolg. Er is zoveel meer in het leven!” www.heikkisalonen.com

23 Gc Interview

Red

Pain

t and

Bee

r Bot

tle, 2

011, t

er b

esch

ikki

ng g

este

ld d

oor D

iana

Stig

ter,

Am

ster

da

m

24

Door

Paul

ine

Bijst

erAmie Dicke

a m id

ck e

e

25 Gc Interview

Direct na haar afstuderen aan de Willem de Kooning Academie in 2000 werd het werk van kunstenaar Amie Dicke (1978) al op­gemerkt door galeriehouder Diana Stigter en Museum Boijmans van Beuningen. Ze had internationale tentoonstellingen en woonde in New York, Berlijn en Amsterdam. Nu, twaalf jaar later, expo seert zij haar werk voor het eerst op grote schaal in een Nederlands museum met de solo ten toon stelling Nabeeld in het GEM.

Aest

hetic

Cen

sors

hip

(face

01)

en (f

ace

02),

2012

, ter

bes

chik

king

ges

teld

doo

r Dia

na S

tigte

r, A

mst

erd

am

/The

Com

pa

ny, L

os A

ngel

es, F

oto:

Rob

ert W

edem

eyer

26

Op de vraag waar de titel Nabeeld vandaan komt, zegt Amie Dicke: “Beeld is voor mij een belangrijke drager in het leven, en een belangrijke inspiratie-bron. Ik kom eigenlijk altijd ná het beeld.” Zolang ze zich kan herinneren, verzamelt ze beelden uit tijdschriften. Haar atelier naast het Museumplein in Amsterdam staat vol dozen knipsels. “Als ik een nieuw atelier binnenkom, hang ik als eerste afbeeldingen op. Ik kom elke keer weer opnieuw beelden tegen in mijn eigen archief die ik was vergeten. Dat vind ik een spannend gegeven. Beelden draag je in je mee. We hebben een ontelbare hoeveelheid beelden in onze herinnering, maar je vergeet ze ook. Een beetje vergeten is nodig om erop voort te kunnen bouwen, om iets te kunnen toevoegen aan de wereld.” Ook letterlijk komt de kunstenaar na het beeld. “Iedere keer als ik ergens op kras of schuur, met alle bewerkingen die ik uitvoer op bestaande beelden, test ik hoeveel een beeld kan hebben. Hoeveel ervan overeind blijft .”

Dicke werd bekend met snijwerken; van foto’s uit internationale modetijd-schriften sneed ze grote delen weg, totdat er van de modellen slechts een lijnenpatroon overbleef met alleen nog contouren, neusgaten, een lip of wat haar. Daarna veranderde ze ook op andere manieren bestaande beelden. Bijvoorbeeld door ze op te schuren, te bekrassen, met wijn of inkt te bespren-kelen of met spijkers te doorboren. Voor de Mode Biënnale Arnhem in 2011 maakte

ze een installatie die langzaam be -sproeid werd met een steeds dikkere laag foundation—de honderd liter foundation had ze gekregen van L’Oreal. “Hoe meer foundation er op de spullen kwam, hoe meer mensen erin dachten te kunnen herkennen. Juist omdat de oor-spronkelijke vorm niet meer te zien was. Dat geldt in het algemeen: hoe vager het beeld wordt, hoe meer je er van jezelf op kunt projecteren. Daarom vinden mensen abstract werk vaak fijn; het biedt hen die ruimte. Ik ben er nu klaar voor om abstractie toe te laten. Ik ben mis-schien ook in die zin voorbij het beeld”, vertelt de kunstenaar.

In het GEM hangen vooral nieuwe werken. Over de snijwerken of haar link met de modewereld wil ze het eigenlijk liever niet meer hebben. “Het is echt nooit mijn bedoeling geweest om me af te zetten tegen het heersende schoonheids-ideaal. Ik heb natuurlijk wel een interesse in modebeelden, daarom heb ik ze gebruikt. Ook omdat ze op straat zoveel aanwezig zijn. Toen ik in New York woon-de, zag ik ze letterlijk overal. Ik zocht toen een manier, waarop ik me ertoe kon verhouden. Jazeker, ik heb mijn eigen eenzaamheid erop geprojecteerd. Maar wat ik eigenlijk nog meer deed, was ruimte creëren in die modebeelden, zodat ik er meer persoonlijke vragen in kwijt kon.” Dit proces herhaalde ze later, toen ze foto’s uit tijdschriften bewerkte. “Ik kraste alles weg wat ik storend of afleidend vond. Daarna kun je jezelf er in toevoegen”, legt Dicke uit.

Het wegkrassen of censureren van belangrijke onderdelen in een beeld staat eigenlijk haaks op onze moderne beeldcultuur, waarin alles gezien wil worden. “Achter het beeld kijken, naast het beeld of onder het beeld, is wat ik al jaren doe. Ik haal dingen weg of be-dek ze. Ik ben meer geïnteresseerd in de randverschijnselen. Wat blijft er over?” Voor een nieuw werk voor het GEM kraste ze een man weg uit een levensgrote foto. “Het gaat misschien over een soort censuur, iemand die is uitgepoetst. Aan de andere kant gaat het over de randverschijnselen, want wat blijft er over als je de centrale figuur laat verdwijnen?” Hoe langer ze zelf naar het beeld keek, hoe meer ze erin zag. Juist door het ontbreken van de ‘hoofdper-soon’ viel ineens het beetje rode verf op aan de regenpijp, het bierflesje in de hoek. “Ook bij bevroren beelden als foto’s kun je er nog heel lang nieuwe dingen in ontdekken. Ik vind die details in de hoeken juist spannend. Het werk heet daarom Red Paint and Beer Bottle.”

Amie Dicke probeert zich in iedere ruimte waar ze exposeert, of dat nu een tuin is of een oud onderduikadres zoals Castrum Peregrini, te verhouden tot de plek. Toen ze de uitnodiging kreeg van het GEM ging ze meteen op zoek naar aanknopingspunten. “Ik vind die witte kubussen daar niet sfeervol”, zegt ze. “Daarom ben ik me gaan richten op de gebouwen en de architecten: Sjoerd Schamhart en Hendrik Petrus Berlage. De geschiedenis van het Gemeentemuseum

is interessant. De beelden van de ver-woesting in de Tweede Wereldoorlog zijn een rol gaan spelen in mijn expositie. Ook binnen de lege, witte ruimte van het GEM ben ik ook op zoek gegaan naar aanknopingspunten.” De gaatjes van de kunstwerken van de vorige kunste -naar (Robert Zandvliet) liet ze niet dichtsmeren, maar vulde ze zelf met stukjes gouden reddingsdeken. “Ik wilde de voorganger nog even warm houden, nog even laten schitteren. Littekens in muren, kieren en gaten zeggen veel over wie er geweest zijn, en die aan-raking zoek ik. Dat is een andere vorm van Nabeeld.”

Ook bracht ze inkt uit duizenden BIC-pennen aan op grote perspex platen. “Deze platen symboliseren voor mij het gebouw: de witte muren, de architectuur. Pennen worden normaal gesproken gebruikt om mee te schrijven. Of om mee te corrigeren. Het corrige -rende karakter komt terug in al mijn werk. Maar nu heb ik, met deze platen, voor het eerst een correctie of aantasting gemaakt, zonder dat er direct iets onder zit wat veranderd hoefde te worden”, geeft Dicke ons alvast een voorproefje.

Amie Dickes tentoonstelling Nabeeld is te zien t/m 6 januari 2013 in het GEM.

www.amiedicke.com

Amie Dicke

Corre

cted

Cor

ner,

2012

, ter

bes

chik

king

ges

teld

doo

r Dia

na S

tigte

r, A

mst

erd

am

/Per

es P

roje

cts B

erlin

, Fot

o: A

nnie

k M

ol

Aest

hetic

Cen

sors

hip

(face

01)

en (f

ace

02),

2012

, ter

bes

chik

king

ges

teld

doo

r Dia

na S

tigte

r, A

mst

erd

am

/The

Com

pa

ny, L

os A

ngel

es, F

oto:

Rob

ert W

edem

eyer

27 Gc Interview

Amie Dicke

Door

Thom

as S

teve

nsFo

togr

afie

: Zeb

Dae

men

luemnealsky

l

28

Lena Lumelsky groeit op in een gezin, en een cultuur, waar geen speciale waarde wordt gehecht aan mode. Ze kan zich dan ook geen specifiek mo-ment herinneren, waarop haar liefde voor kleding is ontstaan. Wel was ze altijd aan het tekenen of schetsen. “Dat was meer een algehele fascinatie voor wat iemand aanhad. Zelfs bij het zien van oude zwart-wit foto’s kan ik me bepaalde details als kleuren, texturen en patronen levendig voor de geest halen.”

Om haar illustratieve kunsten te ontwikkelen, vertrekt ze naar Israël om een bacheloropleiding te volgen—maar alleen omdat ze daarvoor een prestigieuze beurs ontving. Het is pas nadat ze meedoet aan een competitie in Italië, en in contact komt met Belgische studenten, dat haar modehart sneller gaat kloppen en de stap naar ontwer-pen gemaakt wordt. “Ik was compleet onder de indruk van het voorkomen van mijn medestudenten en hun manier van creëren. Ik besloot hetzelfde pad te volgen. Het maakte me niet uit dat ik helemaal opnieuw moest beginnen in Antwerpen, zo werkt het nu eenmaal. Ik kwam met een creatieve honger die niet te stillen was.”

Drie jaar na het behalen van haar masterdiploma is haar eigen label een feit. Lumelsky, nog steeds gevestigd in Antwerpen, heeft intussen een schare bewonderaars verzameld en is bezig een gerenommeerd merk te worden met meerdere internationale verkooppunten.

Wat maakt haar zo succesvol met alle dreigende concurrentie in een econo -misch ongunstige tijd? In elke collectie weet Lumelsky ogenschijnlijke contras-ten als modern en tijdloos, vrouwelijk en krach tig, maar ook sensueel en comfortabel tot een uitgebalanceerd samenspel te vormen. Voeg een dosis romantiek en een onberispelijk oog voor detail toe, en je komt aardig in de buurt van een typische Lena Lumelsky-look.

Zelf beweert ze echter geen handtekening te hebben. “Ik heb geen signature zoals Rick Owens of Comme des Garçons. Wel werk ik altijd op een mannequin, omdat ik het liefst drie -dimensionaal ontwerp. Ook is er vaak een vorm van traditie aanwezig. Dit varieert van het maken van mijn eigen patronen op een conventionele manier tot het toepassen van historische, en soms lokale, ambachtelijke technieken.”

Zo is haar autumn/winter 2012 collectie geïnspireerd door traditio -neel Russische handwerktechnieken. Ook hier werkt ze (weer) veel met leer en heeft ze haar eigen materialen en prints gecreëerd. Wars van trends en hypes, doet Lena duidelijk waar ze zelf zin in heeft. Dat geldt ook voor de vrouw voor wie ze ontwerpt. “Het zijn zeker geen meisje-meisjes! Juist sterke, onaf-hankelijke vrouwen die goed weten wat hen staat, en bereid zijn om daarin te investeren. Types als SKIN van Skunk Anansie en Annie Lennox.”

Dat is duidelijke taal van een vrouw die hard aan de weg timmert om door

te breken in de mode-industrie. Is ze al iemand tegengekomen op straat in een van haar designs? “Nee, dat nog niet. Wel had ik laatst een per soonlijke door-passessie met een van mijn klanten—een wat vollere dame op leeftijd. Er is niets mooiers dan getuige te zijn van wat mijn kleding met iemand doet. De blik op haar gezicht toen ze voor de spiegel stond, is onbetaalbaar.”

Ze klinkt oprecht geëmotioneerd, wanneer ze deze anekdote deelt. Het benadrukt de passie waarmee ze te werk gaat. De persoonlijke aandacht die ze stopt in het vervaardigen van haar ontwerpen doet denken aan de manier waarop men couture creëert; een element dat ze zeer hoog in het vaandel heeft staan en wat vaak terugkomt in haar werkethos. “Ondanks dat ik ontwerp vanuit het oogpunt dat iets draagbaar moet zijn, en het liefst op een lichaam werk, probeer ik altijd de grenzen op te zoeken wat betreft functionaliteit en duurzaamheid.”

Dat verklaart ook waarom ze zoveel bewondering heeft voor ont-werpers als Azzedine Alaïa en Iris van Herpen. Waar eerstgenoemde gelau-werd wordt om zijn lichaamsvriendelijke stukken die de tand des tijds doorstaan, zo wordt Van Herpen geroemd om haar ingenieuze con structies, die meer weg hebben van kunstwerken. Hoorbaar enthousiast vult Lena aan: “De mode -wereld heeft meer van dit soort fantasie-rijke figuren nodig, die barrières durven te doorbreken. Die buiten de lijntjes

kleuren, zonder zichzelf te verloochenen.”Wat betreft haar eigen toekomst

neemt Lena elke dag zoals die komt. Ze geniet van het feit dat ze kan doen wat ze het liefste doet: ontwerpen. En ondanks dat ze graag op kleine schaal werkt (elk kledingstuk wordt nog vanuit het atelier gemaakt), doet ze er alles aan om haar label te laten groeien. Al haast ze zich hieraan toe te voegen dat ze het persoonlijke contact met haar ont-werpen nooit uit het oog zal verliezen. Ze is dan ook resoluut in haar mening dat een samenwerking met een modegigant als H&M niet in de lijn der verwachting ligt. “Begrijp me niet verkeerd, ik ben helemaal voor de democratisering van mode. Maar het neemt soms wel iets weg van de originaliteit en kwaliteit. Terwijl dat juist iets is wat ik mijn klanten garan-deer. Ik wil wat betreft mijn integriteit geen compromissen sluiten.”

Het zijn haar mentaliteit, sterke wil en doorzettingsvermogen die haar een rising star maken. Heeft ze nog advies voor jonge ontwerpers die dromen van een eigen label? “Wees voorbereid op een sober bestaan met weinig slaap”, antwoordt ze lachend. Het is even stil voor ze met een zucht vervolgt: “Ik zou graag weer tien jaar jonger zijn en de energie van toen hebben. De gierende adrenaline die je helpt nachten door te halen, heb ik nu veel minder. Toch zou ik het niet anders willen; het is goed zo.”

www.lenalumelsky.com

Sommige mensen worden geboren met een duidelijk doel in hun leven. Anderen rollen ergens per ongeluk in om vervolgens op precies de juiste plek terecht te komen. Tot die laatste groep behoort de van oorsprong Oekraïense modeontwerper Lena Lumelsky wier modeliefde pas echt begon te leven dankzij haar Vlaamse mede­studenten. Dit jaar was ze deelnemer aan High Fashion Low Countries. Een project van de Nederlandse ambassade in, jawel, België.

Lena Lumelsky

29 Gc Interview

Door

Jorie

ke A

bbin

g

Abstract, zwart­wit en glanzend tape, dat is het eerste waar je aan denkt als je het werk van de Italiaanse kunstenaar Esther Stocker be kijkt. Met haar duizelingwekkende ruimtes zorgde ze voor een enorme buzz in de kunstwereld. Stocker is eindeloos gefascineerd door het gegeven van optisch bedrog en wiskundige afwijkingen. Gedreven en vakkundig speelt ze met het oriëntatievermogen van haar toeschouwers.

Zonder titel, 2009, installatie op de tentoon stelling Beyond These Walls, South London Gallery, Londen

e toc

ss h

k

e

e

r

r

31 Gc Interview

Esther Stocker (1974) groeide op in Alto Adige, een gebied in het noorden van Italië waar men zowel Duits als Italiaans spreekt. Tussen 1994 en 1999 liep ze in totaal drie verschillende kunstacade-mies af: de Akademie der bildenden Künste in Wenen, de Accademia Bella Arti di Brera in Milaan en in 1999 eindigde ze haar studiejaren aan het Art Center College of Design in Pasadena. Met haar werk—schilderijen, tekeningen, foto’s en installaties—exposeert ze regelmatig in verschillende galeries en musea in Europa, met name in Brussel en Wenen. In 2008 oogstte ze succes met haar tentoonstelling What I don’t know about space in het Londense Museum 52. En in 2009 exposeerde ze onder de titel Nothing could be done—men were only men, and space was their eternal enemy in het House of Art České Budějovice in Tsjechië. Haar meest recente solo-

show Degrees of Freedom was tot eind september te zien in Winterthur (Zwitserland).

Vooral Stockers installaties heb-ben al vaker voor een enorme hy pe onder het kunstminnend volk gezorgd. Niet zo vreemd, want deze installaties zijn met recht fenomenaal te noemen. En door Stockers’ consequente gebruik van gitzwarte vormen die samen in een sy steem van blokken, strepen of rasters over de vloeren en muren van de glan-zend witte muren lopen, ook erg esthe-tisch. Een installatie van Stocker is bovendien een duizelingwekkende totaalervaring; je verliest ieder gevoel van oriëntatie wanneer je haar geo-metrische wereld betreedt. “Het is alsof je je in een abstract schilderij bevindt”, beaamt Stocker.

Abstract thought is a warm puppy is de titel van een expositie die ze in

2008 in Brussel gaf. Kijk, dit is nog eens een sterke titel, want: poëtisch, verwar-rend, paradoxaal en prima beeldtaal. Opvallend ook, want wie beweert er nu dat abstractie zo warm is als een puppy? Op het eerste gezicht lijkt Stockers werk helemaal niet warm of aaibaar—eerder streng of misschien wel kil. Een voorbeeld: in een totaal witte ruimte kronkelt zwart vinyltape over de wanden, de vloeren en het plafond. Hier en daar laat het tape los en hangt het vanaf het plafond in een punt naar beneden. Een beeld dat sterk doet denken aan een kapot cassette -bandje.

In de mailwisseling die ik met haar heb, legt Stocker uit hoe ze tot dit art-in-your-face-idee is gekomen. Stocker: “Ik wilde weten hoe ik een abstract schil derij toegankelijker kon maken. Dit onderzoek heb ik toen erg letterlijk genomen! Ik be sloot dat ik niet

op doek, maar drie dimensionaal wilde werken om de ervaring van de kijker interessanter te maken. En het werkte; in een ruimte werd de abstractie ineens ontzettend tastbaar. Mijn werk gaat over hoe wij naar kunst kijken en over de in-teractie met iets in de ruimte of met de ruimte zelf.”

In zo’n Stocker-ruimte wordt de toeschouwer omgeven door een systeem van blokken, strepen of wis-kundige roosters die in een wirwar over de vloe r en en muren lopen. Het patroon is nooit perfect en consistent, want de herhaling van de vorm wordt hier en daar onderbroken of wijkt af. Optische pauzes, noemt Stocker dit zelf, of visuele ruis. “Hoe de ene vorm overgaat in de andere, fascineert me”, legt Stocker uit. “In mijn werk speel ik met de wetten van de wis kunde, die over logica en orde gaan. Die perfectie wil ik doorbreken,

Zond

er ti

tel, 2

004,

AR/

GE K

unst

Ga

lerie

Mus

eum

Boz

en, F

oto:

Ma

rtin

Pard

ats

cher

Geo

met

risch

bet

rach

tet,

2008

, Mus

eum

Mod

erne

r Kun

st S

tiftu

ng Lu

dw

ig, W

enen

, Fo

to: M

icha

el G

old

gru

ber

32

Esther Stocker

want zelfs perfectie kan zich niet voor eeuwig vasthouden aan haar vorm. Verder ben ik eindeloos geïnteresseerd in de Gestaltpsychologie. Die gaat helemaal over de visuele perceptie waar ik me mee bezighoud. Een theorie dus, die je steeds terugziet in mijn werk. Onze hersenen creëren driedimensionale voorstellingen van tweedimensionale beelden, omdat ze zo geprogrammeerd zijn. Ik speel graag met het idee dat we alleen zien wat we herkennen.”

Het optische bedrog dat Stocker creëert, getuigt van een ongelooflijk wis kundig inzicht én van gevoel voor humor en ironie. Een beeld op de web -site van Stocker van enkele breed lachende toeschouwers die in een van haar installaties staan, vormt hiervan het bewijs. Stocker: “Wat ik persoonlijk aantrekkelijk vind aan optische illusie is dat het het menselijk falen zo goed toont—het gaat over het tekortschieten van onze visuele vaardigheden. Deze mislukking is in mijn ogen iets existen-tieels. En ik vraag me af waarom de mens ervan geniet. Waarom laten we ons meevoeren door chaos? Wis kunde staat

lijnrecht tegenover wanorde en juist die tegenstelling zoek ik telkens weer op.”

Stocker haalt haar inspiratie dus niet uit een wandeling door de stad, maar put uit de wetenschap. “Ik verwijs hier graag naar. Je ziet dan ook veel verwant beeldmateriaal in mijn instal-laties, zoals grafieken. De eerste wetenschappelijke tekst waar ik ooit enthousiast over was, is Dialogues on Perception van Béla Julesz. Ik geniet echt van het onderzoek naar de mense-lijke perceptie, en daar komt bij dat ik de beelden die een wetenschappelijk onderzoek illustreren heel esthetisch vind”, legt de kunstenaar uit. Daaraan voegt ze toe: “Wat filosofie betreft, voel ik me sterk verbonden met Gottlob Frege, Donald Davidson en Saul Kripke—de filo sofen van de communicatie en de logica. Ik word altijd geïnspireerd door de schoon heid van een goed idee. En voor mij zit er veel esthetiek in abstracte ideeën.”

Stocker woont en werkt overweg-end in Duitsland en Wenen, maar de heimwee naar Italië blijft haar doen terugkeren. “Begrijp me niet verkeerd,

Italië heeft grote kunstenaars voort-gebracht. Maar er is nu te weinig oog voor moderne kunst in Italië; het heeft nog veel te weinig terrein gewonnen. De klassieke kunstgeschiedenis is on-ontkoombaar en van grote betekenis. Ook in mijn ontwikkeling heeft de Ita-liaanse renaissance een rol gespeeld, daar kwam ik niet onderuit. Maar per-soonlijk houd ik meer van het werk uit de jaren 60 en 70 dan van Michelangelo en Da Vinci. Deze kunstenaars staan zo-veel dichter bij mijn eigen werk. Ken je het werk van Grazia Varisco and Gianni Colombo? Deze twee hoorden bij het Italiaanse Gruppo T, een groep opart-kunstenaars. Zij zijn mijn absolute hel-den!” Terug gaan naar Italië is dus geen optie? “Jammer genoeg niet”, antwoordt Stocker. “Als ik zou werken voor een Ita-liaanse kunstinstelling zou dat weleens tot suïcidale gedachten kunnen leiden. Echt waar! Ik hoop dat het land er op een dag beter voorstaat.”

Momenteel werkt Stocker aan en-kele nieuwe schilderijen, die gebaseerd zijn op het concept van fragmentatie. “Ik ben nu op het punt dat het werk

kleine foutjes begint te tonen, visuele ruis dus. Komend jaar ga ik paviljoens bouwen. De ideeën hiervoor spelen zich nu in mijn hoofd af en beginnen vorm te krijgen”, vertelt ze enthousiast. Op de vraag of Stocker werkt met spe -cifieke ri tuelen of met muziek op de achtergrond, ant woordt ze: “In mijn hoofd is het een chaos. Als het echt niet anders kan, werk ik met assistenten. Maar het liefst werk ik alleen, ik ben erg solitair als kunstenaar. Mijn creatiepro -ces is nogal intiem. En omdat het in mijn hoofd al behoorlijk druk is, werk ik ook niet met muziek. In stilte krijg ik de mees te nieuwe ideeën.” Tot slot be sluit Stocker: “Ik heb het naar mijn zin, maar mijn werk mag me niet meer te veel op slokken. De liefde en mijn wens om mo eder te worden spelen nu ook mee.Als kunstenaar wil ik vooral mooie dingen maken, en ik kan alleen maar hopen dat ik deze schoonheid kan blij ven overbrengen.”

www.estherstocker.net

Silo

Bar

th, 2

006,

Brix

en, F

oto:

Jürg

en Eh

eim

33 Gc Interview

Esther Stocker

Door

San

der v

an D

alsu

mFo

togr

afie

: Tau

fiq H

osen

D VII

34

DIIV

Aan een tafel, gevuld met guacamole-saus en gembersoep, kletst Zachary Cole Smith met zijn bandleden. Amster-damse delicatessen (lees: cannabis) zijn het gesprek van de dag. “Waar kunnen we dit halen?”, vraagt iemand tijdens de discussie. “Laten we het halen!”, volgt al snel. De jongens ogen lichtelijk vermoeid, maar de jogging-broeken, het Mexicaanse eten en hun onderuitgezakte houdingen bieden comfort. Ze zijn net een jaar bezig met dit project, maar ogen als doorge-winterde muzikanten uit een vervlogen tijdperk van rock-’n-roll.

Begonnen als een soloproject van Zachary, is DIIV inmiddels uitge -groeid tot een vierkoppige band. Jeugd-vriend Andrew Bailey vult hem aan met gitaar, Devin Ruben Perez plukt de bas, en ex-Smith Westerns-drummer Colby Hewitt zorgt voor het ritme. Nadat Zachary thuis kwam van een tour met Beach Fossils, werd het tijd voor wat anders. Het onlangs uitgebrachte Oshin werd door Zachary geschreven in een New Yorks appartement—in balling-schap en ironisch genoeg zonder stro -mend water. Het aankomende werk moet meer een groepsinitiatief worden. “Ik ben begonnen met schrijven en deze nummers proberen we in een band-setting uit. De aanvang van een lied begint nog steeds bij mij, maar door samen te experimenten gaan we aller-lei kanten op”, legt de geblondeerde jongeman uit.

“Is dit nou onze vijfde show?”, roept Colby naar de rest. “Nee! Dit is al de achtste!”, corrigeert Andrew. “Ja, de achtste show van DIIV in Europa, ooit!”, beaamt Zachary. Niet raar dat de groep muzikanten vermoeid is, aan-gezien de optredens allemaal plaats-vonden in zeven dagen tijd. Wanneer Zachary geconfronteerd wordt met een citaat over de voordelen van touren,

die hij eerder dit jaar maakte, krabbelt hij snel terug. “Ik herinner mij nog wel dat ik zei dat ik me het meest thuis voel op tour. Maar waarom dat uit mijn mond kwam in dat interview, weet ik echt niet meer! Ik was in een hele, hele slechte bui die dag. I fucking hated touring.” Colby weet misschien wel het antwoord. “Je was weer terug in Minneapolis, waar je vroeger woonde. Het is logisch”, ondersteunt hij hem. Zachary lijkt con-tent met deze conclusie. “Ja, misschien was dat het. Dat is het leuke van on the road zijn: het wederzien van oude vrien-den en na het optreden met ze feesten.”

Wanneer de eettafel ook voorzien wordt van bestek, laten de mannen er geen gras over groeien. “Deze guaca-mole is zo goed!”, spreekt Devin euforisch. Al kauwend en genietend van een warm maal na een lange autorit, begint Andrew over de nadelen van constant onderweg zijn. “Er is een gebrek aan slaap. Serieus, er is heel weinig rust.” Een Doritos-etende Colby weet er ook nog wel een paar. “Er is net zo weinig slaap als persoonlijke vrijheid. Met het gebrek aan tijd kunnen we niets doen.” Zachary lijkt de enige te zijn die hier ook voordelen inziet. “Het klopt dat er weinig tijd voor jezelf is, maar dit kun je ook op een andere manier ervaren. Er is een soort constant activity in de groep die heel inspirerend werkt. Je zou op momenten kunnen gaan slapen, maar er is altijd iets spannends of nieuws te beleven.”

Voor de helft van de band is dit niet de eerste keer dat ze voet hebben gezet op Europese bodem. Zachary zag het continent al eerder met Beach Fossils, en Colby speelde hier eerder veel shows met Smith Westerns. Voor Andrew werken de vele indrukken van het werelddeel echter verwarrend. “In de Verenigde Staten kan ik alle steden van elkaar onderscheiden. Hier is alles

hetzelfde!”, lacht de gitarist terwijl hij zijn tortilla in elkaar vouwt. “En de talen! Iedereen spreekt hier wat anders, pretty crazy!”, verkondigt Colby.

In thuisbasis New York weten de heren de weg, kennen ze veel mensen en is er geen gebrek aan optredens. “We maakten altijd grapjes over hoe we continu onderweg waren in the city”, vertelt Zachary. “We hadden in de stad soms vijf shows per week en sliepen overal en nergens. We leefden letterlijk uit onze rugzakken”, vervolgt hij. De helft van DIIV is op dit moment gevestigd in New York, de anderen vertoeven hier en daar. Maar missen ze hun hometown? “Het is leuk om zo weer naar huis te gaan, maar op dit moment gebeuren hier nog te veel gekke, onverwachte dingen”, vertelt de frontman. De jongens beginnen te vertellen over de meest opmerkelijke ervaringen van de week. “Weten jullie dat gevecht nog bij die ene show? Een gast werd keihard tegen de grond ge -slagen! That shit was crazy!”, zegt Colby terwijl hij nog een keer zijn bord vult. “Ja, en wat dacht je van dat bericht van die promoter in België?”, hint Zachary. Colby informeert de band vervolgens lachend dat ze het daar beter niet over kunnen hebben. Zachary mompelt daaropvolgend iets over vrouwen en drugs en een persoon die niet blij was met deze twee fenomenen.

De aanstekelijke, tropische pop-liedjes van DIIV vinden hun oorsprong in Britse shoegaze, oude krautrock en melodieuze, Afrikaanse muziek. Een gevarieerde selectie die vaak terug te horen is op de debuutplaat. Maar het oeuvre dat momenteel in de auto voor-bij komt, lijkt in geen opzicht op wat er in New York geluisterd werd. “We luisteren eigenlijk bijna niks anders dan heel, heel, heel veel John Cale. Vandaag stonden er vier albums van hem op, en dat is eigenlijk nog weinig”, legt Zachary uit.

“Ons nieuwe album zal erg in het teken staan van deze man. Soms als ik twijfel over de structuur van een liedje, denk ik: ‘Wat zou John Cale hiervan vinden?’ Ik zie hem dan de studio inlopen en zeggen: ‘Geen gitaren en geen reverb!’ En dit zouden we braaf gehoorzamen.” Zachary’s sarcasme kan je van mijlen-ver zien aankomen, maar zijn Cale- fanatisme is deels oprecht. Colby wil de muzikale eenzijdigheid toch verbreken. “Raekwon The Chef kan ook niet ontbre-ken in het lijstje!” De club is blijkbaar ook fan van oud Wu-Tang Clan-materiaal.

De rij buiten Occii wordt steeds langer, en ook al is dit Amsterdamse podium niet groot, het representeert wel degelijk de stijgende populariteit van de band. Zachary voelt geen span-ningen met zijn andere band Beach Fossils. “Dat project staat nu gewoon even on hold. We zouden op tour gaan naar China, maar dat ging last minute niet door. Dustin Payseur, de oprichter van de band, is een plaat aan het schrij-ven, en wij zullen daar sporadisch een steentje aan bijdragen. Hetzelfde idee achter DIIV dus eigenlijk. Daarnaast is onze bassist John Peña gestopt en ver-der gegaan als Heavenly Beat. En onze drummer, Tommy Lucas, maakt nu een soort dubstep!” Colby reageert lachend. “Hij is de nieuwe Skrillex!” Waar het plotse succes van DIIV dus naar uitgroeit, zal de tijd leren. “Ik heb geprobeerd een tour te regelen met The Red Hot Chili Peppers. Het zou cool zijn om met hen in stadions te spelen!”, lacht Zachary.

Dat DIIV eerst bekend was onder de naam Dive, betekent volgens Zachary Cole Smith niks; de muziek bleef hetzelfde. De gitarist van Beach Fossils zonderde zich af en begon aan Oshin, een popplaat die geschreven is met een fascinatie voor water en kindergedichten. Samen met een band trok hij deze zomer door Europa. Glamcult sprak de jongens in Occii over John Cale, de lasten en lusten van het touren en het oude Europa.

35 Gc Interview

RisingDe carrières van Cosmo Luhulima, Catarina Aimée Dahms, Aafke Kloppenburg en Stefanie Callebaut gaan in sneltreinvaart de goede kant op. Van tropical bass tot indiepop, met hun verschil­lende muziekstijlen veroveren de vier aanstormende talenten langzaam maar zeker een plekje in de music scene.

Nadat Cosmo Luhulima, oftewel Cosmo V, een opleiding volgde tot restauratieschilder aan Nimeto Utrecht , besloot ze deze uiteindelijk toch te laten voor wat het was. “Restaureren vond ik te stoffig en ik had er het geduld niet voor”, vertelt de zangeres. In plaats daar van besloot de Utrechtse zich op muziek te richten en tekende dit jaar een contract bij het Amsterdamse label Kindred Spirits.

Cosmo’s carrière begon op haar zolderkamer. “Ik ben eigenlijk geen muzikant, want ik speel geen instrument. Maar ik wilde wel heel graag muziek maken. Dus luisterde ik veel naar gitaar-muziek en heb ik dat—omdat ik best handig ben met computers—met de minimale middelen geprobeerd na te bootsen. Ik noemde de muziek die ik maakte in het begin dan ook voor de grap bedroom pop, maar inmiddels ben ik dat stadium voorbij”, vertelt ze.

Nu heeft Cosmo al een tijdje een band achter zich staan. “De muziek heb ik helemaal alleen gemaakt. Op een gegeven moment vond ik het wel tijd dat ik ging optreden, maar dat durfde ik echt niet in mijn eentje! Ik had nul podium-ervaring. De laatste keer dat ik op een podium had gestaan, was tijdens de basisschoolmusical. Daarom heb ik een band om me heen gezocht. Met hen heb ik het laatste jaar heel veel opgetreden en ervaring opgedaan.”

Naast haar EP V die binnenkort uitkomt, is er ook al sprake van een debuutalbum. Cosmo vertelt: “Ik kijk erg uit naar het album dat op de planning staat. Helaas heb ik heel veel vertraging opgelopen toen al mijn muziek in februari werd weggevaagd door een brand. Ik moest echt helemaal opnieuw begin-nen. Sinds de brand zijn mijn liedjes wel weer iets anders gaan klinken. Ik durf nu meer en ik heb mijn eigen regeltjes een beetje losgelaten. Ik doe nu gewoon wat ik goed vind klinken. Misschien wil ik ook wel wat nummers gaan schrijven met de band, zodat er een mix tussen elektronica en gitaar ontstaat.”

cosmov.bandcamp.com

Door

Kat

elijn

e Bl

omFo

togr

afie

: Daa

n Br

and—

Hous

e of

Ora

nge

Styl

ing:

Lide

wij M

erck

x—Ho

use

of O

rang

eHa

ar e

n m

ake­

up: Y

okaw

—A

ngel

ique

Hoo

rnAs

sist

ente

n fo

togr

afie

: Em

ma H

opst

aken

en

Kiet

Duo

ngM

et d

ank

aan

Stud

io U

msj

atka

Cosmo V

Jurk en legging American Retro, laarzen Surface to Air, ketting met steen Fashionology, ketting met driehoek Accessorize

36

SKIP&DIE

Met een ritmische mix van electro en tropical bass wil SKIP&DIE het publiek vooral aan het dansen krijgen. Dat lijkt ze tot nu toe aardig te lukken; de band staat erom bekend het publiek plat te spelen. Zo vertelt de Zuid- Afrikaanse Catarina Aimée Dahms (a.k.a. Cata. Pirata), frontwoman van SKIP&DIE, over het hoogtepunt van hun zomertour: “Dit jaar stonden we voor de eerste keer op Lowlands. De tent

artiesten tot marimbaspelers—iedereen had een andere culturele achtergrond. Door het maken van muziek schep je zo snel een band met iemand, zelfs als je elkaar nauwelijks kent. Heel bijzonder”, mijmert de mooie zangeres.

Wat begon als een project, resulteerde in debuutalbum Riots In The Jungle dat in oktober in 31 landen uitkomt. Ondanks de vrolijke, exotische nummers hebben de meeste een politieke onder-toon. Catarina vertelt: “Ik schrijf in heel veel verschillende talen: Portugees, Spaans, Afrikaans en Engels. Het hangt een beetje van mijn stemming af. Ook staan er liedjes in het Zoeloe of Xhosa op de plaat. Niet iedereen verstaat al deze talen natuurlijk! Dus de ene keer is de boodschap in het nummer wat meer verborgen dan de andere. Dat is per-fect voor op de dansvloer; je krijgt niet per se de politieke boodschap mee, maar wel de juiste energie.”

www.skipndie.com

in kwam, sprong ik op, en de hele tent sprong tegelijk mee omhoog. Echt heel gaaf!”

SKIP&DIE dat inmiddels on stage uit vijf man bestaat, begon twee jaar geleden als een project van Cata.Pirata en de Nederlandse producer Jori Collignon. Samen reisden de twee af naar Zuid-Afrika om daar met diverse lokale muzikanten een plaat op te nemen. “Van Kwaito rappers en soundscape

puilde aan alle kanten uit, ongelooflijk! Normaal gesproken crowdsurf en stagedive ik tijdens mijn optredens, maar op Lowlands krijg je daarvoor een boete. Toch ben ik tijdens een van de nummers het publiek ingegaan. Iedereen ging zitten, ook helemaal ach-terin! Toen alle muziek stopte, maar de beat opzwepend door bleef gaan, ging ik ook zitten. Toen de muziek er op een ge geven moment weer goed

Rok en jas Marga Weimans, BH Sarena Huizinga, schoenen River Island, armband Bibi van der Velden, oorbel Chris Bell, ketting MaisonScotch

Rising

37 Gc Interview

AFKA ontstond nadat singer-songwriter Aafke Kloppenburg producer Adriano Ditamorra in 2011 benaderde voor een samenwerking. Hun muziek valt, volgens de zangeres, het beste te beschrijven als donkere, beeldende synthpop. “Door onze combinatie is het lastig om onze sound een naam te geven. Zoals alle nieuwkomers worden wij ook ver-geleken met andere bands. Zo zijn wij een keer aan de Gorrilaz gekoppeld. Ik kende ze niet, maar heb het natuurlijk wel even beluisterd. Ik zie het verband totaal niet!”, lacht Aafke.

Samen met DiTamorra creëerde zij Thunder In Our Heart, een EP waarop Aafkes toneelachtergrond duidelijk naar voren komt. “Uit theater haal ik veel inspiratie voor mijn liveshows en het schrijven van teksten. Die schrijf ik altijd eerst en ga daarna pas achter de piano zitten. Daardoor zijn mijn nummers misschien niet altijd logisch, en kan je ze niet echt lekker meezingen. De fotografie van Hester Postma en films inspireren mij ook erg. Ik verzamel zelfs filmgeluiden. Die verwerk ik dan in mijn muziek. Zo heb ik me voor het nummer Far Away laten inspireren door de speelfilm Whale Rider over een Maori-meisje dat met walvissen kan praten. Als je goed luistert, kun je een bultrug op de EP horen!”

Live draait het voor Aafke om meer dan alleen het maken van muziek. “Ik hoop dat een optreden van ons eruit ziet als een soort magische wereld, waarin mensen worden meegetrokken. Ik wil op het podium mezelf en de sfeer to -taal transformeren, zodat er ter plekke voor het publiek een nieuwe realiteit ontstaat. We spelen onze nummers ook nooit één voor één met applaus tussen-door; we proberen juist een spannings-boog te creëren.” Dit doet ze niet alleen aan de hand van muziek. “Nee, over alles wat je op het podium ziet, is door mij of mijn band nagedacht. Van de visuals en het licht tot de attributen en de kleding. Ik ben heel perfectio -nistisch”, vertelt de zangeres.

Momenteel werkt Aafke, die dit jaar genomineerd is voor de Grote Prijs van Nederland, aan een debuutalbum. “Ik schrijf altijd het beste in de winter, dus ik kijk daar heel erg naar uit! Verder hoop ik dat we een langere show kunnen creëren, zodra we nog meer materiaal hebben. Dat we er iets heel groots van kunnen gaan maken.”

www.afka-music.nl

AFKA

Jurk en blouse Conny Groenewegen, kousen Oroblu, schoenen Dennis Diem, ketting Wouters & Hendrix

38

Rising

Nadat het nummer Black Video van de Belgische band SX in 2010 werd op-gepikt door Studio Brussel is het snel gegaan. “We gingen in no time van een lokaal bandje dat in kroegen en clubs speelden over naar grote festi-vals door heel Europa. Dat was wel heel overweldigend. Ik denk dat we dat nu pas, anderhalf jaar na het uit-brengen van Black Video , een beetje hebben kunnen laten bezinken. In-middels genieten we er steeds meer van”, vertelt de zangeres en toetsenist van SX, Stefanie Callebaut.

De band, die naast Stefanie bestaat uit Benjamin Desmet (toetsen en gitaar) en Jeroen Termote (drums), omschrijft de muziek als magnific indie-pop. “Onze muziek is etherisch en krach-tig, maar toch toegankelijk. Benjamin en ik schrijven de meeste nummers en zijn constant op zoek naar een nieuw verhaal om te vertellen. Zo halen we op ons album veel filosofische gedachten aan. Maar zulke ingewikkelde thema’s proberen we altijd wel op een luchtige manier te brengen”, aldus Stefanie.

Het debuutalbum van de band was al een tijdje in de maak en werd deze zomer eindelijk afgerond met hulp van producer Ben H. Allen die eerder samenwerkte met Washed Out, M.I.A., Animal Collective en Gnarls Barkley. “Toen Black Video opeens zo populair werd, waren we al bezig met een album. Dat hebben we toen een tijd on hold moeten zetten. Dit jaar zijn we weer echt begonnen met het schrijven van nummers en begin juni zijn we voor een maand naar Atlanta gegaan om daar het album af te maken. We hadden een lijstje gemaakt met producers met wie we ooit zouden willen werken en Ben H. Allen stond bovenaan. We hadden alleen nooit gedacht dat het zou lukken. Dus dat is wel heel gaaf!”

De release van het album staat gepland voor oktober en single Gold zal ook rond die tijd uitkomen. Hoe ze alles zullen gaan promoten weet Stefanie nog niet. “Wij zijn niet echt een band die in de spotlight gaat staan. Mensen moeten het album zelf maar ontdekken, en hopelijk zal het dan op een natuurlijke manier groeien.”

www.sxmusic.be

SX

Blouse H&M, rok en sokjes Sarena Huizinga, broche New Look, schoenen River Island

39 Gc Interview

Rising

Bart Hess (1984) is een groot kunstenaar. Hij creëerde stoffen voor Iris van Herpen, werkte met Nick Knight, exposeerde in Palais de Tokyo en de Amerikaanse Vogue publiceerde zijn werk voor LucyandBart. Dit laatst-genoemde project was een intensieve samenwerking met body architect Lucy McRae, waarvoor de twee hun lichamen vervormden. De toevoeging van ‘lichaamsdelen’, met behulp van materialen als gras en gekleurd scheerschuim, resulteerde in een hard maar zeer verfijnd realisme. Bij het grote publiek verwierf Hess naamsbekendheid door zijn opvallende samenwerking met Lady Gaga. Uit het concept dat hij voor de videoclip van Born This Way creëerde, blijkt dat de grenzen van kunst en mode niet heilig zijn in de wereld van Hess. Of zoals de door slijm omringde zangeres het verwoordt: “Thus began the beginning of a new race.”

Bart Hess x Work With Me People

Net als ieder jaar vindt in oktober de Dutch Design Week plaats in Eindhoven. Tijdens dit evenement gaat Hess een samenwerking aan met MU, platform voor visuele cultuur. Negen dagen lang zal de kunstenaar creaties prefabrice-ren, die voor latere opdrachten gebruikt zullen worden. Het idee voor dit project met de naam Work With Me People ontstond nadat Hess een ‘onmogelijk’ pak moest maken voor de Italiaanse Vogue. Hiervoor kreeg hij slechts een week de tijd. Dankzij een bericht dat via social media werd verspreid, was zijn atelier al snel gevuld met hel-pende handen. Work With Me People is behalve de titel van dit project ook een oproep. Tienduizend vrijwilligers mogen deelnemen aan de creatieve productielijn. Op deze manier draait Hess het gebruikelijke proces om. Niet de opdrachtgevers bepalen hoe het werk eruit gaat zien, maar de kunstenaar presenteert hen zijn materiaal, zodat zij dit vervol-gens kunnen gebruiken.

Bart Hess nodigt je uit om in het Klokgebouw plaats te nemen aan lange tafels en de handen uit de mouwen te steken. Jouw bijdrage aan dit werk, dat zal bestaan uit knip- en plakwerk, wordt vervol-gens gepresenteerd aan spelers uit het internationale netwerk van Bart Hess.

Hunt for High-tech

Hunt for High-tech is een combinatie van technologie en natuur. Beelden van fragiele huid, harnasachtig bont en een afschrik-wekkende, onaardse hand—Hess schept een ras met dierlijke instincten en fetisjistische eigenschappen.

Work With Me People vindt plaats van 20 t/m 28 oktober

in Klokgebouw 10 in Eindhoven. Wil je deelnemen aan dit project?

Zorg dan dat je tussen 10.00 en 18.00 uur aan tafel schuift!

STRP Mutants

In samenwerking met HEYHEYHEY en het STRP Festival maakte Hess in 2011 een video met de titel STRP Mutants. De gekleurde organismen in dit visuele project zijn een verbeelding van beweging en de altijd verschuivende grenzen tussen kunst, technologie en muziek. Net als de relatie tussen deze disciplines zijn de evoluerende mutants constant onderhevig aan verandering.

Bart Hess x Work With Me People

FOR MORE INFORMATION PLEASE CHECK: WWW.PARADISO.NL OR DOWNLOAD THE PARADISO IPHONE APP

50I accept chaos,

Visual Essays

Fotografie: Marco van Rijt

Fotografie: Wikkie Hermkens

a heroI’ll

a tragedy.

44Show me

andwrite you

50I accept chaos,I’m not sure whether it accepts me.

Show me

LinksJas en rok Maison Martin Margiela, schoenen Acne

RechtsJas Maison Martin Margiela

a hero

and

I’ll

LinksJas G-star, blouse en broek Acne

RechtsTrui en broek Kenzo

write you

LinksJas en broek Diesel, coltrui Maison Martin Margiela, schoenen Converse

RechtsJas Acne, broek Diesel

a tragedy.

Fotografie: Marco van Rijt—Eric ElenbaasStyling: Jean­Paul Paula

Haar: Ilona de Leeuw voor Kevin Murphy en Chi Tools—Angelique Hoorn ManagementMake­up: Yokaw voor Laura Mercier—Angelique Hoorn Management

Model: Vera—Fresh Model ManagementAssistenten fotografie: Humphrey Khouw en Petra Vaessen

I’m not sure whether it accepts me.

IrisJas en rok Tommy Hilfiger, coltrui American Apparel, overhemd Karen Millen,handschoenen Claes Iversen,

sieraden Otazu, sokken American Apparel, laarzen Hugo Boss

I accept chaos,

FelixColbert Juun J, coltrui American Apparel, overhemd Christian Lacroix, broek en handschoenen H&M

FleurJurk en blouse Stella McCartney, coltrui American Apparel, hand schoenen Hugo Boss,

oorbellen Otazu, sokken American Apparel, laarzen Won Hundred

FabioColbert Ado Les Scents by Hyun Yeu, coltrui American

Apparel, overhemd Christian Lacroix, broek Kris Van Assche

FabioOverhemd en broek Qasimi Homme, blazer Kris Van Assche,coltrui American Apparel,

handschoenen H&M, tas Chanel,sokken American Apparel

Fotografie: Wikkie HermkensStyling: Sonny Groo

Haar: Daan Kneppers—NCL RepresentationMake­up: Carlos Saidel voor MAC Cosmetics

Modellen: Fleur—Paparazzi Models, Iris P—Code Model Management, Fabio—Tony Jones Model Management en Felix—Ulla Models

Assistent fotografie: Ruben van SchalmAssistenten styling: Lisa Sneijder en Lars van Beers

FleurJas en rok Tommy Hilfiger, witte coltrui American Apparel, zwarte coltrui G-Star Raw, handschoenen

en tas Hugo Boss, oorbellen Otazu, sokken American Apparel, laarzen United Nude

Voor de autumn/winter 2012 collectie van Diesel Black Gold vroeg het label niemand minder dan fotograaf en film-maker Rankin om de campagne te schieten. Vijf magazines uit verschillende landen werden gevraagd hun favoriete it-girl voor een dag naar Londen te sturen om daar een look te schieten. Zo waren onder andere Alina Süggeler (de Duitse leadzangeres van Frida Gold)

en de Amerikaanse actrice Paz de la Huerta (bekend van Boardwalk Empire) present. Glamcult werd vertegenwoor-digd door model Karolijn Zomer en stylist Thomas Vermeer.

www.dieselblackgold.com / www.rankin.co.uk

LinksModel: Paz de la HuertaStylist: Hannah Kelifa

RechtsModel: Karolijn ZomerStylist: Thomas Vermeer

Diesel Black Gold x Rankin

Diesel Black Gold x Rankin

Diesel Black Gold x Rankin

LinksModel: Alina SüggelerStylist: Konstantin Spachis

RechtsbovenModel: Clara PagetStylist: Kim Howells

RechtsonderModel: Bianca GubserStylist: Miriam Dembach

Diesel Black Gold x Rankin

Film

Alleen maar nette mensen

Vanaf 11 oktoberRegie: Lodewijk CrijnsActeurs: Geza Weisz, Imanuelle Grives, e.a.

Direct bij verschijning van deze gelijk-namige bestseller van Robert Vuijsje in 2009, was de roman een dankbaar onderwerp van discussie. Want, was het niet racistisch om te spreken over donkere seksgodinnen met dikke tieten en een dikke bil? Wie de humor snapt, weet wel beter: élke bevolkingsgroep wordt in Alleen maar nette mensen te kakken gezet. David is een joodse telg uit een intellectueel Amsterdam-Zuid-gezin, die op straat steevast aangezien wordt voor kut-Marokkaan. Hij valt niet op elitaire gymnasiummeisjes, maar op ghetto fabulous queens . Liefst met gouden tanden. Daarom volgen de nodige (voor iedereen) gênante ver-wikkelingen elkaar in rap tempo op. Het is fijn dat Crijns geenszins heeft ge-probeerd controversiële romanscènes in de film uit de weg te gaan. Politiek incorrecte grappen en seksscènes in kelderboxen zijn dan ook bewust on-derdeel van deze komedie. Hoewel niet alle acteurs even sterk zijn, spelen Annet Malherbe en Jeroen Krabbé de sterren van de hemel als zogenaamd open-minded ouders—maar dan wel tot aan de deur. Komedie

Beasts of the Southern WildMevrouw Vogue

Vanaf 18 oktoberRegie: Benh Zeitlin Acteurs: Quvenzhané Wallis, Dwight Henry, e.a.

De 6-jarige Hushpuppy woont samen met haar vader en een kleine, bij-eengeraapte gemeenschap in een moerasgebied aan de kust, ten zuiden van Louisiana. Hun wereld heet ‘de Badkuip’ en ze leven er van wat de na-tuur hen biedt. Er wordt veel gefeest, zo legt Hushpuppy uiterst serieus uit in de voice-over. Zolang het nog kan dan, want door het smelten van de ijs-kappen zal de Badkuip onder water verdwijnen en zullen oermonsters herrijzen. Dat weet ieder kind. Na een megastorm wordt alles inderdaad van de kaart geveegd. Hushpuppy en haar zwakke, aan alcohol verslaaf-de vader proberen krampachtig vast te houden aan hun leven, want naar de gewone maatschappij trekken is voor hen geen optie. Hushpuppy, die haar bestaan ziet afbrokkelen, moet al haar survival skills inzetten. Interessant, absurdistisch drama, gezien door de ogen van een kind, vol aandoenlijke, soms verrassend kloppende logica  die daarbij hoort. Gemaakt met niet- professionele acteurs en met inzet van een voice-over die verdomd goed werkt. Fantasy/drama

Niet de alom gevreesde Anna Wintour maakte het modeblad Vogue tot een van de leidende actoren in modeland, maar Diana Vreeland. Doesn’t ring a bell? De documentaire Diana Vreeland: The Eye Has to Travel werd gemaakt door de vrouw van Vreelands kleinzoon. En omdat zij toegang had tot al het beeldmateriaal van en interviews met de in 1989 overleden grande dame van de Amerikaanse modebijbel, geeft zij je een compleet beeld. Hoewel deze documentaire an sich niet heel bijzonder is (want: veel talking heads) zijn de archief-beelden van Vreeland fantastisch! Het kleine, eigenzinnige vrouwtje dat begon bij Harper’s Bazaar , spreekt (met een enorme aardappel in haar keel) over haar werk als columnist en redacteur, haar leiding bij Vogue (natuurlijk), maar ook over haar werk bij The Costume Institute of the Metropolitan Museum of Art. Voor een vrouw die in 1903 in Parijs geboren werd, heeft ze het verdomd ver geschopt. Nog ver voor de feministische golf maakte ze big time carrière en wist ze van een aardig lopend blad een creatieve en commerciële kop-loper te maken. Ze bewoog zich in de hoogste societykringen van New York, maar bleef toch een beetje een vreemde eend in de bijt. Zo bestelde ze zonder met haar ogen te knip-peren een compleet rood appartement (“I want this place to look like a garden, but a garden in hell.”) Laaf je aan de vele prachtige beelden van extravagante modereportages, portretten van Vreeland samen met iedereen die ertoe deed en interviews met deze bijzondere, doch bescheiden dame. Echt, zo maken ze ze niet meer these days!

Diana Vreeland: The Eye Has to Travel is vanaf 4 oktober te zien.

Door

Mar

icke

Nie

uwdo

rp

Being FlynnLittle Black Spiders

Vanaf 11 oktoberRegie: Patrice ToyeActeurs: Line Pillet, Charlotte de Bruyne, e.a.

Het Vlaamse antwoord op The Virgin Suicides van Sofia Coppola. Niet qua onderwerp, maar qua sfeer. Want dit dromerige, melancholische jonge-meisjes-drama brengt je al snel in pre-cies diezelfde stemming. België, 1978. Enkele meisjes die te jong geacht wor-den voor de liefde, zijn toch zwanger geraakt. Onder druk van volwassenen wachten ze op een geheime plek—een klooster in het bos—hun bevalling af. Die maanden vormen een vreemd vacuüm in hun jonge levens, dat daarna zo snel mogelijk vergeten dient te worden. Na de adoptie van de baby’s kunnen de tieners immers een toekomst beginnen met een schone lei. Maar terwijl haar nieuwe vriendinnen hun tijd uitzitten en dromen over later, kan Katja juist niet wachten op de komst van haar zeer gewenste kindje. We volgen de groep levenslustige meiden— sommigen uiterst naïef, anderen juist te wereldwijs voor hun leeftijd—geduren-de die intense tijd, waarin ze vriend-schappen smeden, vreemde spelletjes verzinnen, en tegen wil en dank alsnog rap volwassen worden. Drama

Vanaf 27 septemberRegie: Paul WeitzActeurs: Paul Dano, Robert De Niro, e.a.

Jonathan is er heilig van overtuigd dat hij een der voornaamste auteurs is die Amerika de afgelopen decennia—wat heet: éver—heeft voortgebracht. Hij ziet zichzelf tussen grootheden als F. Scott Fitzgerald, maar bestuurt in real life beschonken een taxi. Na de zoveel-ste bonje met de buren wordt hij op straat gezet. Hij klopt aan bij de dak-lozenopvang waar zijn zoon Nick werkt. Deze aspirant-schrijver, die zijn vader eigenlijk nooit zag, raakt daar danig van in de war. Wil zijn onaangepaste vader eindelijk werkelijk contact? Of kan hij de zoveelste afwijzing verwach-ten? De chemie tussen Dano (Ruby Sparks) en De Niro is spot on en geloof-waardig. Beide acteurs zijn in staat een complexe vader-zoon-relatie te portretteren die soms tragisch, dan weer hoopvol lijkt . De Niro speelt de egomane, onaangepaste alcoholist met verve, net als Dano diens introverte, getormenteerde zoon. Verfilming van Nick Flynns roman met de fantastische titel Another Bullshit Night in Suck City . Drama

Frankenweenie 3D

Vanaf 18 oktoberRegie: Tim BurtonStemmen: Winona Ryder, Martin Landau, Martin Short , Catherine O’Hara, e.a.

Stop -motion- animatie is het nieuwe zwart. Dit monnikenwerkgenre laat bij uitstek vakmanschap, creativiteit en waanzinnige filmliefde zien. Want laten we wel wezen, wie ervoor kiest om elke scène op te bouwen uit het mini-maal verschuiven van handgemaakte poppen (en dan weer filmt, en weer verschuift), moet wel een beetje gek zijn. Zij het op een positieve manier. Man van de duistere verhalen Tim Burton (Sleepy Hollow, D ark Shadows, Sweeney Todd) is zo’n vakidioot . Hij maakte eerder al de geslaagde

stop-motion-film Corpse Bride, dus hij wist waar hij aan begon. De eerste scènes van deze animatie voor vol-wassenen pakken je gelijk helemaal in. Victor maakt samen met zijn hond Sparky analoge monsterfilms die hij vervolgens trots aan zijn ouders toont. Victor is een onvervalste nerd. Dat heeft voor hem gelukkig ook enkele voordelen, want hij is een kei in schei-kunde. Wanneer op een kwade dag zijn l ieve viervoeter onder een auto loopt , is hij ontroostbaar. Inventief als hij is, weet hij echter met allerlei inge -wikkelde scheikundige experimenten zijn hond weer tot leven te wekken. Hij is dolblij en besluit de ‘nieuwe’ Sparky verborgen te houden voor de buiten-wereld. Maar zo’n absurd wonder blijft natuurlijk niet geheim, dus alle andere

kinderen willen hun gestorven dieren ook weer terug (met alle bizarre ge -volgen van dien). Heel moedig dat Burton ervoor gekozen heeft deze film geheel in zwart-wit te vertonen. Je verliest immers alle pompeuze kleur-explosies. Toch blijkt het een juiste keuze, want de grijstinten zorgen juist voor subtiele elementen in het waan-zinnige verhaal. Dat overigens wel een aangenaam tempo heeft; er gebeuren geen zes dingen tegelijk in één shot, zodat je rustig de tijd krijgt om al het moois in je op te nemen. Alle persona-ges zijn vormgegeven tot eigen(wijze) karakters, met—op z’n Burtons—grimmi-ge, weirde en hilarische trekjes. Animatie

60

The Soft Moon

Moon MoodsCritical Heights

Achter Diva Dompé (haar echte naam!) schuilt een ambitieuze, intrigerende verschijning, born to perform . Want, gehuld in een pailetten bodysuit en felgekleur de panty danst deze femme fatale op het podium gechoreogra-feerde pasjes tussen de lichtjes, oude tv-schermen en oogverblindende projecties achter haar. De soloartiest leerde dit onder andere in de perfor-mance-kunst-groep Babes, maar ook in de verschillende bands (BlackBlack en Pocahaunted) waar ze eerder in speelde. Ondanks al deze activiteiten werd het tijd voor een soloalbum, omdat er naar eigen zeggen nog veel creativiteit in haar geen uitweg vond. Zo houdt Diva nogal van het mystieke (ze heeft een vermoeden wie zij in haar vorige leven was) en blogt uitge-breid over mentale uitstapjes bui ten haar lichaam. Dit alles heeft geleid tot Moon Moods , een album met spran-kelende experimentele popnummers, die begeleid worden door de prachtig heldere stem van Diva. Het begint gelijk goed, het lieflijke Wanna Get To Know You zal je inleiden in de wondere wereld van deze eigenaardige diva. Betoverend! Door Anna Nita 

Albums

The Haunted ManEMI Music

Gelijk existentiële gewetensissues bij het beluisteren van Bat for Lashes’ The Haunted Man . Welk nummer als eerste 60 keer op repeat te beluisteren? Het titelnummer dat je van je sokken blaast? Marilyn, de even verpletterende als merkwaardige ode aan ’s werelds beroemdste filmster? De hart en ziel doorklievende ballad Laura? Winter Fields dan maar, want exemplarisch voor wat de zangeres allemaal in huis heeft: geniale, filmische songwriting skills (we zien ze liggen, die koude, besneeuwde velden van Sussex), de ballen om totaal uncoole instrumenten (de panfluit! de pauk!) te combineren met spannende, dreunende synths en het vermogen om ons het gevoel te geven dat ergens op een berg een heel symfonieorkest meespeelt. Plus een stem die dit alles doordrenkt van een belachelijke dosis urgentie en bezieling. Het is verre van easy listening wat ons wordt voorgeschoteld, maar Bat for Lashes heeft zichzelf met deze derde plaat opnieuw op alle gebieden overtroffen. Wanneer nodigt het Holland Festival haar uit om een opera te com-poneren? Door Vanessa Groenewegen

Bat for Lashes

Banks Beggars Group

Paul Banks = Julian Plenti = de frontman van Interpol solo. Precies. Banks is een persoonlijk soloalbum geworden. Ok, je kunt niet écht naar het karakteristieke stemgeluid van bariton Banks luisteren zonder Interpol te vergeten, maar de toon van de plaat is anders. Melancho-lischer. Speels ook door samples (in het prachtig instrumentale Another Chance) en strijkers (in het poppy Over My Shoulder) die tezamen gebracht wor-den met elektronica (in Arise Awake). Banks is op Banks ook bijzonder oprecht, terwijl bij Interpol die momenten vaak kil en afstandelijk klinken. Met Young Again brengt Banks ons naar de gevoelens van zijn tienerjaren, en Paid For That gaat over zijn drijfveren en inspiraties. In het weemoedige Lisbon is het New York van Interpol het verst weg. Het lijkt er zowaar op alsof Paul/Julian op Banks zijn onafscheidelijke zwarte overhemd (even) in de kast heeft gehangen. Voor nu een aangenaam weerzien, maar zwart staat hem toch het beste. Door Matthijs van Burg

Paul Banks Grizzly Bear

Diva

Shields Warp/V2 Records

Je kunt je afvragen of de heren van Grizzly Bear wel blij zijn met hun vierde plaat. Nee, niet iedere plaat kan een topper zijn. En ja, de opvolger van een succesplaat is altijd moeilijk. Maar daarmee rekening houdend, valt hun nieuwe plaat Shields nog steeds wel wat tegen. En op de een of andere manier, lijk je ergens te kunnen terug-horen dat het viertal van Grizzly Bear dat zelf ook vindt. De New Yorkers hebben aardig de tijd genomen na hun succesplaat Veckatimest , die alweer uit 2009 stamt, maar zelfs dat mocht niet baten. Terwijl Grizzly Bear zich wel gehouden heeft aan het vaste concept van het verlaten van New York—dit keer naar Texas en Cape Cod. Shields is heel wat minder poppy dan zijn voorganger. Maar wat als intiemer bedoeld was, overtuigt gewoonweg niet. Gelukkig bevat de plaat wel enkele sterkere nummers, zoals Speak In Rounds en Yet Again . Maar laten we vooral niet te moeilijk doen en hopen op snel een nieuwe (betere) plaat. Door Niels Wiese

PAWS

Cokefloat FatCat Records / Konkurrent

Puberale dilemma’s, high school sweet-hearts en geen zin hebben in les. Niet per se de onderwerpen op debuut Cokefloat , maar wel het geluid dat PAWS voortbrengt met hun midden jaren 90 geram. De punky poptijden van Weezer en Blink-182 worden op deze plaat weer gretig herleefd. Het noisy trio uit Glasgow hoekt er op momenten op los; de gitaren scheuren en de per-cussie stampt minstens even hard. Met her en der een overstuurde schreeuw maken de heren wel net iets meer lawaai dan hun muzikale voorvaders. Uiteraard krijgen we af en toe ook een dosis Schotse droevigheid te horen. Nummers over ondankbare vriendin-netjes en teleurstelling—begeleid door een ietwat tammere instrumentatie —geven het album de nodige afwisse-ling. Maar wat gebeurt er met een bak herrie na een lied of negen? Juist , de aandacht verslapt. Wat een verwend nest denk je, een probleem maken van teveel leuke muziek. Gelijk heb je. Door Sander van Dalsum

U.S. Girls

GemFatCat Records / Konkurrent

Na veel avant-gardistische uitspattin-gen van ruis, distorsie en soms totale wanorde, lijkt het erop dat Meghan Remy de weg naar toegankelijkheid heeft gevonden. Waar ze met haar heersende stem ooit de paden van low fidelity bewandelde, maakt ze nu een draai van 180 graden richting de jukeboxen van het oude westen—haar artiestennaam is meer rechtmatig dan ooit tevoren. Een soundtrack voor de rockabilly’s en punkers die nooit gecast werden voor Grease, of een beloning voor het doorkruisen van Route 66 met veel te veel hallucinerende middelen in de kofferbak. De soloexcursie die Remy in het verleden maakte, wordt nu vergezeld met de productie van psyche delicafetisjist Slim Twig. Meer orde en minder isolatie, maar gelukkig nog wel dat rauwe, verontrustende randje dat haar vorige werk zo intri-gerend maakte. Een hoop rock-’n-roll- ambiance op Gem dus, waarmee Remy de oervrouw in zichzelf heeft geëgali-seerd. Dus nozems, zet de potten met vet maar klaar; jullie zullen je aan dit album overgeven. Door Sander van Dalsum

ZerosCaptured Tracks

The Soft Moon is weer zo’n weerga-loos slaapkamerverzinsel dat evolu-eert van spinsel naar spektakel. Luis Vasquez uit het doorgaans zo kleurrijke San Fransisco is het brein achter de onheilspellend donkere bewijsvoering van postpunk, synth en wave met spookachtig fluisterende vocalen. Zeros is The Soft Moons tweede apo-calyps—duister en zwart. Voor wie Gothic te licht en The Horrors te pop vindt. Remember The Future is een dansbare instrumental die begin jaren 80 in een tochtig repetitiekot geboren had kunnen worden. Insides hypnoti-seert met haar staccato drums en creepy synths. Want is trommelen in de nacht en Lost Years klinkt als Joy Division in hun krautrock-periode die ze nooit hebben gehad. is zowel gespeld als gespeeld het tegenovergestelde van opener It Ends . Het einde van het begin van het einde. Aanschouw The Soft Moon tijdens het aankomende Le Guess Who? Festival. Ze spelen op een donkere novemberavond—ideale omstandigheden om The Soft Moon te ondergaan. Door Matthijs van Burg

SKIP&DIETame Impala

LonerismModular / N.E.W.S. Records

De Australische neopsychedelische rockers van Tame Impala vlechten de toekomst en het verleden op ingenieu-ze wijze samen. De diepe dromerige sound vol synths, gitaren en Kevin Parkers stem (die verdomd veel lijkt op die van Lennon) hoorden we voor het eerst op debuut Innerspeaker . Ditmaal moesten de nummers meer op een explosie in de zee lijken, waarna de melodieën je als golven meeslepen. Die (ietwat zweverige) toon is gezet op het tweede album Lonerism, waarin Parker zich mentaal uitkleedt en uitlaat over een-zaamheid en verdriet. De nummers zijn verhalender en emotioneler dan op het debuut, maar staan nog steeds vol hypnotiserende arrangementen, die—zoals we gewend zijn—eerder op jams dan op uitgeschreven songstructuren lijken. Sommige nummers, zoals Sun’s Coming Up (enkel piano en zang), maken de vergelijking met het Beatles-album Revolver verleidelijk. Maar Lonerism is toch wel een stuk psyche-delischer en chaotischer. Tame Impala heeft dus (gelukkig) besloten wel naar de toekomst te willen. Door Anna Nita

Riots In The JungleCrammed Discs / Coast Company

 De Zuid-Afrikaanse vocalist en visual artist Catarina Aimée Dahms a.k.a. Cata.Pirata ken je misschien van de samenwerking met Rimer Londen (Love Dagger). Producer Jori Collignon is onder andere bekend van C-Mon & Kypski en Nobody Beats The Drum. De twee muzikanten bundelden hun talent en liefde voor tropical en global bass en zo ontstond SKIP&DIE. Voor het de-buutalbum Riots In The Jungle reisden ze door Zuid-Afrika om daar samen te werken met de meest inspirerende mu-zikanten. Het resultaat? Een mix tussen hiphop, electronica, dub, afro beats met hier en daar een grapje (zoals de deurbellen), gezongen in het Spaans, Portugees, Engels, Afrikaans, Xhosa en Zoeloe. Als dat geen werelds plaatje is! Eerste single Love Jihad zorgde wereld wijd al voor opschudding en live, wanneer het duo zich uitbreidt tot een vijfmansformatie, weten ze legen-darische optredens neer te zetten met hun opzwepende beats. Niet voor watjes! Door Dorothy Vrielink

Architecture of Loss Bedroom Community / N.E.W.S. Records

IJsland, het tot de verbeelding spreken-de eiland met haar indrukwekkende vulkanische landschappen, ijzingwek-kende gletsjers, ongerepte uitgestrekte hoogvlaktes en spuwende geisers. Reisgids-galore . En wat veel mensen inmiddels ook weten, vermaard om de spannende muziekscene met Björk als Godmother. Valgeir Sigurðsson has seen it all . De producer, mixer, muzikant en componist werkte met schoon in-heems volk, maar ook van ver daar buiten (o.a. Feist). Architecture of Loss , van origine soundtrack van een ballet, is zijn derde eigen plaat en een sfeervol meesterwerk met vindingrijke partituur waarbij digitale visioenen versmelten met viola en piano. Between Monuments boezemt met crescendo klanken angst in, The Crumbling is desolaat melancho-lisch en Big Reveal is complex en kraakt als dik ijs. Koptelefoon op, sluit je ogen en ervaar de meest prachtige details die Sigurðsson zo subtiel in zijn compo-sities stopt. Architecture of Loss voert je mee (of terug) naar IJsland en is even magisch avontuurlijk als dat land zelf. Door Matthijs van Burg

Valgeir Sigurðsson

61 Gc Update

62

Stuff

Gc Plus

Jagten5 x 2 vrijkaartjes voor de film Jagten. Een drama van de Deense regisseur Thomas Vinterberg met een hoofdrol voor Mads Mikkelsen. Jagten is te zien vanaf 25 oktober.

Verkoopinfo

Glamstuff winnen? Stuur een mailtje met je naam, adres en telefoon­nummer naar glamstuff@glamcult.com. Laat ook duidelijk weten inhet onderwerp welke prijs jij graag zou willen winnen! Winnaars krijgen per email bericht.

Tame Impala Bat for Lashes Paul Banks SKIP&DIE DIIV

Lonerism3 CD’s

The Haunted Man3 CD’s

Banks3 CD’s

Riots In The Jungle3 CD’s

Oshin3 CD’s

10 Years of Benny Sings

Donderdag 11 oktober viert Benny Sings zijn eerste decennium in de muziek. Deze avond, die plaatsvindt in de North Sea Jazz Club, zal in het teken staan van de release van zijn nieuwe plaat The Best of Benny Sings—Glamcult Studio ontwierp hier voor de album-hoes. Behalve een live optreden van Benny Sings en band zullen er deze avond verschillende dj’s draaien. Fotograaf Duy Quoc Vo, die de foto’s voor het artwork schoot, zal er boven-dien zijn werk exposeren. Glamcult geeft 3 x 2 gastenlijstplekken weg voor dit feestelijke evenement . Daarbij ontvangen de winnaars het verzamel-album The Best of Benny Sings .

Accessorizewww.accessorize.nl

Acnewww.acnestudios.com

Ado Les Scentswww.adolesscents.com

American Apparelwww.americanapparel.net

American Retrowww.americanretro.fr

Barbara Buiwww.barbarabui.com

Bibi van der Veldenwww.bibivandervelden.com

By Malene Birgerwww.bymalenebirger.com

Chanelwww.chanel.com

Christian Lacroixwww.christian-lacroix.fr

Claes Iversenwww.claesiversen.com

Conny Groenewegen www.connygroenewegen.nl

Conversewww.converse.nl

Dieselwww.diesel.com

Diesel Black Goldwww.dieselblackgold.com

Fashionology www.fashionology.nl

G-Starwww.g-star.com

H&M www.hm.com

Hugo Bosswww.hugoboss.com

Jean Paul Gaultierwww.jeanpaulgaultier.com

Juun Jwww.juunj.com

Karen Millenwww.karenmillen.com

Kenzowww.kenzo.com

Kevin Murphywww.kevinmurphy.nl

Kris Van Asschewww.krisvanassche.com

Lacostewww.lacoste.com

Laura Mercierwww.lauramercier.com

Maison Martin Margielawww.maisonmartinmargiela.com

Marga Weimans www.margaweimans.com

New Lookwww.newlook.com

Orobluwww.oroblushop.nl

Otazu www.rodrigootazu.com

Qasimi Hommewww.qasimi.com

River Islandwww.riverisland.com

Sarena Huizingawww.sarenahuizinga.nl

Stella McCartneywww.stellamccartney.com

Surface to Air www.surfacetoair.com

Tommy Hilfigerwww.tommy.com

United Nudewww.unitednude.com

Van Bommelwww.vanbommel.com

Won Hundredwww.wonhundred.com

Wouters & Hendrixwww.wouters-hendrix.com

62

21 SEPTEMBERvERkRijgBaaR alS

CD / DOWNlOaD / STREaM (viNYl vaNaf 5 OkTOBER)

NO DOuBTPush And shove