GLAMCULT // ISSUE 7 // SEPTEMBER 2013

“You

can

’t ar

rest

me,

I’m

a ro

ckst

ar.”

FREE

Issu

e 7,

sept

embe

r 201

3Ja

arga

ng 10

GlamcultIndependent Style Paper

Issue 7

UpdateCult 8Autumn/Winter

2013 12

PlatformLasse Dearman 16

InterviewsMoonspoon

Saloon 18Eat Dust 24Hidde van Schie 30D E N A 34Alex Mattsson 36CTM 40

FestivalNuit Blanche

Amsterdam 42Incubate 58

TalentITS 2013 44

Visual EssaysSome people... 46I’m not here for... 52

UpdateFilm 59Albums 61

PlusStuff 62

HoofdredactieJoline [email protected]

Redactie ModeAntoinette [email protected]

Redactie FilmMaricke [email protected]

RedactieLeendert [email protected]

StageDaniëlle van [email protected]

Creative DirectorRogier Vlaming

Art DirectorMarline [email protected]

Grafisch OntwerpGlamcult Studio:Beau BertensSuzie Wempe

SalesSarah Johanna [email protected]

Aan deze editie werkten mee:Anna Nita, Danielle Hielckert, Dorothy Vrielink, Gregory Mensinga, Matthijs van Burg, Niels Wiese, Pauline BijsterSander van Dalsum, Sophie BargmannSteven Vogel, Vanessa Groenewegen

FotografenAnne Mie Dreves, Barrie Hullegie, Carmen Kemmink, Daan Brand, Jouke Bos, Katharina Poblotzki, Kirsten Vibeke Thueson Weiner, Lasse Dearman, Marco van Rijt

CoverFotografie: Jouke Bos—Witman KleipoolStyling: Maaike StaalHaar en make-up: Liselotte van Saarloos voor Laura Mercier—Eric ElenbaasModel: Jordy—Republic Men ModelsAssistenten fotografie: Matthew Miziolek en Sofie van EschAssistent Styling: Emilia RegeerKetting: Thomas Sabo You can’t arrest me, I’m a rockstar.—Sid Vicious

UitgeverGlamcult Studio B.V.Postbus 14535, 1001 LA AmsterdamT 020 419 41 32, F 020 419 66 54 [email protected]

DistributieCitydogs

Pers en CommunicatieCream PR

Opgave en vragen overabonnementenAbonnementenlandPostbus 20, 1910 AA UitgeestTel. 0900 - ABOLAND of 0900 - 226 52 63 (€ 0,10 per minuut) Fax 0251 31 04 05www.bladenbox.nl voor abonneren of www.aboland.nl voor adreswijzigingen en opzeggingen.

Abonnementsprijs bedraagt € 37 per jaar (10 nummers). Abonnementen binnen Europa € 59,50, buiten Europa € 79,50 per jaar. Een abonnement kan bij iedere editie in gaan; het wordt afgesloten voor minimaal een jaar en wordt stilzwij-gend verlengd tot wederopzegging.

Opzeggingen dienen schriftelijk uiterlijk 6 weken voor het aflopen van de abonnementsperiode in bezit van Abonnementenland te zijn.

Adreswijzigingen uiterlijk drie weken vooraf schriftelijk doorgeven aan Abonnementenland.

Prijswijzigingen voorbehouden.

© Copyright: Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen en/of vermenigvuldigd zonder de schriftelijke toestemming van de uitgever en de andere auteursrechthebbenden.

De uitgever is niet verantwoordelijk voor schade opgelopen door onjuiste verwerking in het blad. Glamcult , ISSN 1874 - 1932

Colofon

SHOP ONLINE HUGOBOSS.COM

HU

GO

BO

SS

BE

NE

LUX

B.V

. P

ho

ne

+31

20

6556

000

8

Cult

4Begaan zijn met andermans leed siert een mens. Domenique Himmelsbach de Vries, beeldend kunstenaar en social designer , doet dit bijvoorbeeld door een spandoek over een billboard te hangen langs de A28. ‘Ik ben begaan met jullie ellende’, staat er in klinkklare taal op. Hoewel reclames normaliter alleen flirten met onze portemonnee, steekt Himmelsbach de Vries, die Beel-dende Kunst aan ArtEZ studeerde, ons liever een hart onder de riem. Hij werd geïnspireerd door het verhaal De anarchistische bankier van Fernando Pessoa, waarin een man, samen met andere activisten, aanslagen pleegt in de hoop een leven zonder tirannie te creëren. Binnen de groepering ont-staan echter—hoe ironisch—al snel onderlinge machtstructuren. Daarop besluit de man zich te verlossen van iedere vorm van afhankelijkheid, en wordt, verrassend genoeg, een rijke zakenman. Met zijn werk probeert Himmelsbach de Vries net als ‘de anar-chistische bankier’ op onconventionele wijze aan te zetten tot individuele verandering. Meer van deze wereld-verbeteraar ontdek je tijdens Nuit Blanche Amsterdam.

28 sep, Nuit Blanche Amterdam, diverse locaties in Amterdamwww.himmelsbach.nl www.nuitblancheamsterdam.nl

5Voor de kunstwerken die nu te zien zijn in het Groninger Museum werd er onder andere gesneden, geslagen en ge-sekst. De tentoonstelling Fuck Off 2 is medesamengesteld door kunstenaar en activist Ai Weiwei, en vormt het vervolg op zijn expositie Fuck Off in Shanghai. De eerste editie werd in 2000 georganiseerd als afwijzing van de officiële Shanghai Biënnale, en kwam op voor de creatieve vrijheid in China. De politie sloot de expositie echter voortijdig vanwege de radicale inhoud. Fuck Off 2 wil laten zien hoe Chinese kunstenaars ieder op hun eigen manier de huidige vorm van het nationale systeem verwerpen. De artiesten weigeren mee te doen met de domi-nante, oppervlakkige Chinese cultuur en bekritiseren de sociale en politieke werkelijkheid in het land. Weiwei stond de pers bij de opening te woord via een Skype-verbinding; hij mocht China niet verlaten van de overheid.

t/m 17 nov 2013, Groninger Museum, Groningenwww.groningermuseum.nl

2Walter D’Aprile en Vincenzo Paccone laten met hun 5e collectie voor GCDS de teugels vieren en gooien regels overboord. De ontwerpers haalden inspiratie uit verschillende soorten sporttenues, streetwear en Brits tailor-ship. Het resultaat is een reeks moderne uniformen voor sporters met de menta-liteit van back in the day , toen sport nog een spel was. We zien een aan-voerder in een sjieke krijtstreep chino en idem gestreept jack of een zwarte, gequilte joggingbroek met een bloes met Schotse ruit - gewoon omdat het kan. Geen enkel attribuut werd over-geslagen, zo is bijna iedere outfit voor-zien van een fluitje. Hoewel deze in de collectie van GCDS eerder als party starter gebruikt worden, gezien het feit dat de twee ooit begonnen met het ontwerpen van T-shirts ter promotie van feestjes. Fun is hun credo! En de mascottes (een beer, een tijger en een slang) are rooting for both teams; een uniseks collectie!

www.gcdswear.com

Sieradenontwerper Noon Passama werd geboren in Thailand en verhuis-de in 2007 naar Nederland, waar ze in 2010 cum laude afstudeerde aan de Gerrit Rietveld Academie. Naast haar eigen werk biedt ze, onder de naam Extra Archetype, andere merken haar art-direction service aan, opdat deze zo hun identiteit in een sieradenlijn kun-nen uitdragen. Eerder werkte ze samen met modeontwerper Ek Thongprasert, voor wie ze de originele vormen van traditionele westerse en etnische sie-raden gebruikte, maar afweek van hun gangbare materialen en daar suède, paardenhaar en gekleurd metaal voor in de plaats bracht. Haar laatste collab was met de Belgische modeontwerpers Capara waarvoor zij de collectie Jewellery Backbone maakte. De schakel-ketting was het uitgangspunt, omdat een goede ketting eigenlijk niet zon-der kan. De steekwoorden waarmee Passama de collectie beschrijft zijn: structuur, transformatie, gedraaid, chunky en onregelmatige geometrie. We snappen ’em.

www.noonpassama.com

1 3Totale controle is de pilaar van de westerse samenleving—met zowel voordelen als nadelen in deze structu-rele schoonheid. Hoewel er genoeg mensen zijn die de vruchten plukken van het kapitalisme, zijn er ook indivi-duen voor wie het iets minder gunstig uitpakt. Santiago Sierra houdt zich vooral bezig met deze tegenpool. De meest geprezen werken van de Spanjaard werden uitgevoerd door betaalde arbeiders, om zo de prijs van fysiek werk, ofwel het lichaam, vast te leggen. Zijn meest recente video-installatie, The Destroyed Word, is binnenkort te zien in musem De Pont als onderdeel van Incubate. In tien verschillende landen heeft Sierra tien letters laten bouwen door lokale wer-kers, om uiteindelijk het woord kapita-lism te vormen. Geconstrueerd door vervreemdende objecten als menselij-ke uitwerpselen en melkflessen, worden de letters op hun beurt weer vernietigd en gefilmd; het kapitalisme kan wat Sierra betreft komen en gaan. 14 sep t/m 10 nov, De Pont, Tilburg www.depont.nl

GCDS

2

A/W

13 c

olle

ctie

, Fot

o: Fe

deric

o Ra

velli

Domenique Himmelsbach de Vries

4

Ik Be

n Beg

aan M

et Ju

llie El

lend

e, 20

07, F

oto:

Nor

a Ka

stein

Fuck Off 2

5

Chen

g Li,

Hum

an ri

ght c

ontra

ct, a

rt w

hore

, per

form

ance

2011

Santiago Sierra

3

Destr

oyed

Wor

d, 20

10—

2012

, ver

schi

llend

e lo

catie

s

Noon Passama

1

Colle

ctie

Jew

elle

ry Ba

ckbo

ne v

oor C

apar

a’s S

/S 12

col

lect

ie

Favo

rite

Drea

ms,

Foto

: Sev

eraf

rahm

9 Gc Update

7

Craig GreenA/

W 13

col

lect

ie

Dread—Fear in the age of technological acceleration

9

Carl

Mic

hael

von

Hau

ssw

olff,

Red

Empt

y, Sa

raje

vo, 2

013

Prins de Vos

8

Foto

uit d

e se

rie En

clos

e

Cult

De Britse modeontwerper Craig Green timmerde al lang en breed aan de weg voordat hij in 2012 het felbegeerde papiertje behaalde aan Central Saint Martins; in 2010 werkte hij samen met New Era, en in 2011 ontwierp hij een capsulecollectie herenschoenen voor Bally. Ook maakte hij de headpieces voor Christopher Shannons spring/summer collecties (in 2012 en 2013). Na zijn bejubelde afstudeercollectie werd Green een van de drie designers van Fashion East MAN. Over de drijf-houten sculpturen in zijn autumn/winter 2013 collectie schreef de Daily Mail kritisch: “Wood you? Strange facial contraptions made using splintered wood at MAN show today .” Alle heisa leidde de aandacht af van het knap-pe staaltje vakmanschap dat Green hier afleverde. Hij zette een prachtig gelaagde collectie neer waarin hij vilt , matte en gewaxte stoffen, katoen in variërende diktes, en breisels van denim en lamswol combineerde om het spel tussen licht en donker te visualiseren. We wood!

www.craig-green.com

76Mooie Disney-prinsesjes leven allemaal ‘nog lang en gelukkig’. Alleen niet bij fotograaf Dina Goldstein, waar elk een eigen ongelukkig lot wacht. Belle laat haar schone ge zichtje liften, Sneeuwwitje zit met vier dreinende kinderen en een slacker als prins, en Jasmine staat met een kogelketting om haar nek in een oorlogsgebied. Goldstein kwam op het idee voor de serie Fallen Princesses toen ze ontdekte dat de originele sprookjes van de gebroeders Grimm veel duisterder zijn dan de zoetsappige verhalen van Disney. In haar nieuwste serie In the Dollhouse laat Goldstein het plastic, maar niet zo fantastic huwelijk van Barbie en Ken zien. Ken wil niet langer voldoen aan zijn rol van mister perfect, droomt stiekem van andere gespierde mannen en Barbie blijft eenzaam achter. Na jarenlang gewerkt te hebben als documentair en commercieel foto-graaf, maakt Goldstein nu vooral conceptuele series. Met haar verhalen wil ze de kijker laten nadenken over ons streven naar de eeuwige jeugd en andere onrealistische idealen.

www.dinagoldstein.com

8Alles op de wereld lijkt vaak klein en onbelangrijk, met uitsluiting van de dingen en mensen die zich dicht bij je bevinden. Dit uitgangspunt keert regelmatig terug in het werk van foto-graaf Prins de Vos. Vaste rituelen, herhalingen en dagelijkse kost geven het werk van de jonge Hagenaar vorm. De serie Enclose bevat foto’s waarin de relatie tussen Prins en zijn vriend centraal staat, met in het spe ciaal hun alledaagse activiteiten. Geschoten met een analoge camera die verworven werd op een rommel-markt, zijn de foto’s rauw en onge-polijst—waardoor een eerlijk beeld ontstaat van de liefde tussen het koppel. De variërende slaapkamers en natuurlocaties zijn slechts scènes waarin de twee zich bevinden, de ware patronen bevinden zich op de voorgrond.

www.prinsdevos.nl

10De Kroatische Andreja Bistričić en Maja Merlic zijn het magische brein achter het creatieve label Dioralop. Hun collecties zijn geïnspireerd door polaroids, subculturen, street fashion en ‘gevoelige issues ’ in de wereld. Andreja’s gevoel voor de perfecte cut en Maja’s gevoel voor prints vormen de perfecte combinatie om een juiste balans te vinden in hun collecties. Voor autumn/winter 2013 raakte het duo geïnspireerd door het nummer vier. Deze collectie is hun vierde… en heet dan ook 4. Het cijfer verwijst naar het ontstaan van dagen en nachten in de creatie van de aarde door God. Op de vierde dag werden er twee lichten gecreëerd; één om de dag te verlichten, de ander voor de nacht. Met dit verhaal in het achterhoofd ont-wikkelde Dioralop vier verschillende prints; twee representeren het donker en twee het licht.

www.dioralop.org

9Het Engelse dread is het onheilspel-lende gevoel waarmee ons lichaam ons waarschuwt voor mogelijk gevaar. Volgens de Deense filosoof Søren Kierkegaard is het geen angst voor het hier en nu, maar een angst voor de toekomst. De Hallen Haarlem komt dit najaar met de tentoonstelling Dread—Fear in the age of technological acceleration en is samengesteld door Juha van ’t Zelfde, winnaar van De Hallen Haarlem Curatorenwerkbeurs 2013. Met onder andere beelden van Laurent Grasso, James Bridle en Roger Hiorns geeft de expositie je een kijkje in de wereld van mediaboodschappen, waarin op uiteenlopende wijze angst voor de toekomst gecreëerd wordt. De expositie laat zien hoe kunstenaars onheilspellende verwachtingen voor de toekomst aangrijpen als vrucht -bare bron voor hun werk. De tentoon-stelling probeert inzicht te geven in de betekenis van dread in de heden-daagse beeldende kunst, waarin kunstenaars wellicht in staat zijn nieuwe perspectieven te bieden op de gevaren van technologie.

7 sep t/m 24 nov, De Hallen Haarlem,Haarlem www.dehallen.nl

Dioralop

10

A/W

13 c

olle

ctie

4, F

oto:

San

ja Bi

strič

ić

Dina Goldstein

6

Princ

ess a

nd th

e Pe

a ui

t de

serie

Fa

llen P

rince

sses

, 200

9

10

Cult 11Lawrence Weiner, mede door hem werd conceptuele kunst in de sixties op de kaart gezet. Nu groeit hij, de cultuur van die tijd met zich meedragend, mee met de nieuwe generatie. Taal is zijn materiaal; hij creëert er wereldwijd overweldigende kunstwerken mee. Zijn antwoorden vertalen voelt als kunstroof. Speciaal daarom stelt Glamcult zich op als zijn canvas.

Door

Dan

iëlle

van

Don

gen

Portr

et: K

irste

n V

ibek

e Th

ueso

n W

eine

r

VIENNA, 1991, Foto: Christian Wachter

11 Gc Update

Cult 11

BEAM IN THINE OWN EYE, 2013, Foto: Remi Chauvin

CONCENTRICITY PER SE, 2012, Foto: Christian Glaeser

12

Door

Ant

oine

tte D

egen

s en

Jolin

e Pl

atje

Drie

s Van

Not

en

Give

nchy

Ann

Dem

eule

mee

ster

Sain

t Lau

rent

Grungy sjaals, oversized sweaters, leren broeken en houthakkersoverhemden —we hebben ze allemaal in de kast hangen. Als je tenminste ooit boos bent geweest op je ouders of Het Systeem. In een periode waarin elke maand nieuwe klokken worden geluid, de Arabische wereld de lente maar blijft vieren en ons geld niets meer waard blijkt , is het geen verrassing dat wij eenzelfde vuurtje voelen aanwakkeren. Plus, er is natuurlijk altijd wel iets om je over op te winden. Zo ook dit najaar, moeten sommige ontwerpers gedacht hebben. Verwijzingen naar allerlei vormen van rebellie die de afgelopen decennia de ondergrondse stijl vorm-gaven deden de revue. Trends die de modewereld traditiegetrouw de rug toekeerden, domineerden nu júíst de catwalk. Hedi Slimane leek het hardst zijn middelvinger op te steken naar de fashion scene met kleding die even-goed uit de rekken van bekende Engelse modeketens had kunnen komen. Riccardo Tisci’s modellen voor Givenchy droegen radicale zwarte biker- en bomberjasjes. Ann Demeulemeester keerde na één optimistisch witte zomer weer terug naar gothic zwart. En ook Dries Van Noten en Junya Watanabe ha-len de oproerkraaier in ons naar boven!

Nu de zomer eindelijk van zich heeft laten horen, is het voor sommigen moeilijk om alweer aan dikke winterspullen te denken. Ze zijn per slot van rekening nog maar net uit. Droog je tranen! Komend seizoen biedt naast een aantal trends die het zomergevoel een beetje verlengen, ook collecties waarmee je je woede hierover kunt uitdrukken. En verder zoveel moois dat we stiekem toch blij zijn dat we weer uit kunnen pakken. Glamcult maakte alvast een overzicht!

Autumn / Winter 2013

Dark

rebe

llion

13 Gc Update

Win

ter G

arde

n

Pow

der P

uff

Nog een trend die normaliter meer is weggelegd voor het voorjaar. Pastel-lies! Modellen fladderden in lieve, frisse en zoete poederige kleurtjes heen en weer. Liefst alles fluffy en over-sized. En niet alleen voor de meisjes wordt het a candy coated world. J. W. Anderson leek deze gedachte ter harte te hebben genomen en creëerde zonder schaamte een geloofwaardige mannencollectie met harige overjassen, jurkjes, korte broeken en laarzen met ruches. Genderbenders unite! Deze

seksuele verwarring zagen we ook bij de mannencollecties van Comme des Garçons (dat altijd haar eigen regels maakt natuurlijk) en Kenzo. Onschuld en sulligheid leken de sleutelwoorden! Daartegenover stonden de sjieke en empowering ontwerpen van Carven, Céline en Simone Rocha voor de vrouw in dezelfde babykleuren. Gebleekte tinten, overgooiers, teddystoffen over-heersten ook bij Top Shop Unique en Anrealage. Lidewij Edelkoort had het infantilisme genoemd.

Afgelopen jaar liet de zon wel heeeel erg lang op zich wachten. Daarom zijn we ook zo blij dat de immer in het voor-jaar terugkerende bloemetjes trend ook dit jaar wat mag voortduren. Had je het gevoel dat je nog geen dag in het park had gelegen toen de dagen alweer korter werden, deze winter kun je die schade gemakkelijk inhalen door je tuin aan te trekken. Lentekriebels in oktober, why not? Als Moeder Aarde van slag mag zijn… We zagen bloemen in romantische ouderwetse tinten bij Valentino een blauwe bloemensmok-ing bij de mannencollectie van Louis

Vuitton en versgeplukte wilde bloemen-boeketjes op zijden pakken bij Rochas. Sommige huizen interpreteerden de herfstkriebels wat vrijer. Zo maakte Sarah Burton de wintertuin voor Alexander McQueen abstracter met grafische bloemenpatronen, borduurde Dolce & Gabbana de bloemen en wer-den bij Comme des Garçons de stoffen als een soort 3D-bloemen gevouwen. Lanvin maakte de ervaring compleet door ook insecten mee te nemen in de prints.

Lanv

in

Carv

en

J. W. A

nder

son,

Foto

: Ror

y va

n M

illing

en

Kenz

o

Com

me

des G

arço

ns

Dolc

e &

Gab

bana

Alex

ande

r McQ

ueen

Vale

ntin

o


14

Opvallend, een aantal ontwerpers blijkt het niet eens te zijn met het huidige minimale verschil tussen day and night-wear . Of anticipeert erop, het is maar hoe je het bekijkt . In ieder geval zou het fijn zijn als Nederland dit initiatief omarmt en wat magie in de donkere wintermaanden blaast—nu ons vermoe-den is bevestigd en zelfs uit weten-schappelijk onderzoek naar voren is gekomen dat wij Hollanders het liefste kleding aantrekken waar we ‘lekker in kunnen fietsen’. Ergens lijkt het alsof deze trend dan ook speciaal voor ons is bedacht; geen grote gebaren, maar net dat beetje jeu aan verder

gemakkelijke kleding. Street glamour , zouden wij het willen noemen. Of Little Dallas. Heel veel pailletten, metallic coatings, folie en lamé. En dus niet alleen op Kerstavond. Wat een feest! Needless to say maybe, maar Balmain deed het het beste in hun typerende jaren-80- stijl. Topshop Unique glinsterde zowel in dramatisch zwart als lichtroze, zilver en oranje. Kenzo maakte het geheel nog sjieker door te verwijzen naar traditio-neel Aziatische silhouetten. Epische vrijetijdskleding, volgens Chalayan, Maison Martin Margiela en Haider Ackermann kan het!

A, B, C, easy as 1, 2, 3! Waar zouden we zijn zonder het alfabet? Geen geinige zinnen van magnetische letters op je koelkast, geen Alfabetti Spaghetti als avondeten, en geen... eh, geschreven taal... Wat een saaie bedoening! Binnen de mode wordt komende winter ook het een en ander opgeleukt met woor-den. Serieuze en gracieuze silhouetten worden zo opeens veel gaver. Er wordt letterlijk gecommuniceerd door kleding. Mode als uithangbord, als pamflet, als

spandoek bijna. Vivienne Westwood zou zichzelf niet zijn als ze het zou laten wat ferme woordkracht toe te voegen. Maar blijkbaar werkt het aanstekelijk voor de jongere generatie, die ook wat te zeggen heeft. Zo riep Louise Gray toepasselijk “Crazy” op een sweater. En scandeerde Ashley Williams en Ryan Lo (Fashion East) ook van alles. Maar niet alleen het Verenigd Koninkrijk liet van zich horen; vanuit Parijs gaf Maison Martin Margiela een tegengeluid.

Scra

bble

Star

Dus

t

Dit seizoen wordt er weer een nieuwe stap in de emancipatie van vrouwen gemaakt. Of in ieder geval een stap in de kledingkast van vriendjes, broers, partners, echtgenoten en vaders. Het is tijd voor de boyfriend jeans 2.0! Welk meisje wil er alleen die te grote spijker-broek als er ook een heel pak gescoord kan worden?! Het zit heerlijk, het kleedt af en het is zo elegant! Een meid van deze tijd draagt fabulous bandplooi-broeken, tijdloze oversized jassen en

sjieke accessoires. Een vleugje mysterie hangt er wel rondom deze gentle women. Want: waar komt ze vandaan? Wat heeft ze gedaan? Hermès bedacht een verleidelijke detectivelook, très film noir. Stella McCartney stal krijt strepen, Max Mara silhouetten, Haider Ackermann Engelse herringbone stoffen en Dries Van Noten manchetten. Allen wisten ruimvallende looks en klassieke ‘herentextielen’ ultravrouwelijk te maken.

Ladi

es A

s Gen

tlem

en

Balm

ain

Herm

ès

Vivi

enne

Wes

twoo

d

Mai

son M

artin

Mar

giel

a

Drie

s Van

Not

enHa

ider

Ack

erm

ann

Kenz

o

Tops

hop

Uniq

ue


15 Gc Update

Oké, we schrokken ons eerst al helemaal kapot met de komst van Omroep MAX. Televisie was toch ooit een verderfelijk medium met seks enzo? Maar nu er voor hangouderen ook samenscho-lingsverboden gelden, weten we het zeker: they’re taking over! In plaats van hopeloos te proberen vergrijzing een halt toe te roepen, bleken een aantal ontwerpers juist nostalgische gevoelens tegenover deze generatie te koes-teren. Zij brachten een hommage aan hun grootouders. En laten we eerlijk zijn, een gevoel voor stijl hadden ze ergens wel. Vooral in het mooi op elkaar af-stemmen van hun gekrompen wollen truitjes, puntbloesjes en hoogwater-

broeken zijn ze onovertroffen. Maar mode zou geen mode heten als er geen vertaalslag naar Het Nu gemaakt zou worden. Daarom kregen ouder-wetse stoffen, retro breisels en vintage kleuren nergens een stoffig imago. Integendeel. Mevrouw Prada gaf de hele opa vibe een slicke draai door het gebruik van strakke stoffen en ver-fijnde silhouetten. Raf Simons overdreef karakteristieke jaren-70-details zo dat er bijna een futuristische collectie ont-stond. En Damir Doma leek voor enkele jassen het schommelstoelkleedje uit zijn jeugd te hebben verwerkt. We strike back!

Als aankomende winter net zo guur wordt als afgelopen jaar, zitten we goed! Dat klink raar, want meestal zien we er niet heel stylish verantwoord uit als we sneeuwstormen trotseren. Maar komende winter is het eigenlijk zonde als het niet continu vriest dat het kraakt. Van top tot teen ingewikkeld in luxe, warme stoffen, kunnen we lekker bedekt onderweg. Rick Owens— normaal geen groot fan van andere ‘kleuren’ dan zwart—deed met witte en crèmekleurige jassen verlangen naar sleeritten op de Noordpool. Alexander Wang zorgde er met smaak-

volle capuchons voor dat de bivak-muts zonder negatieve connotaties weer gebruikt kan worden tegen de kou. En Christophe Lemaire incorporeerde stola’s in zijn mantels, om het gevoel van geborgenheid op straat tijdens de koude wintermaanden te vergroten.

Inge

wik

keld

Tijgers, luipaarden, panters en giraffen —in het oerwoud of op de savanne zien hun prints er al vervreemdend uit . Laat staan op de catwalk! Binnen de cross-gender-bestuiving in de fashion scene is dit toch wel a giant step for mankind . Dierenprints voor De Man. Pastelkleuren, bloemen, ruches en decolletés zijn in dat licht zelfs passé. Deze trend is enkel weggelegd voor the wild at heart . Toegegeven, in het straatbeeld is deze trend—op sub-tiele wijze uitgevoerd—al een tijdje in

zwang met dank aan kleurrijke koploper Kenzo. Maar eindelijk hebben ‘ze’ het overal in de gaten. Modebimbo’s kunnen hun lol niet op deze winter. Louis Vuitton houdt het bescheiden met sjieke, enigs-zins ingetogen prints en kleine details. Burberry Prorsum gaat al een stapje verder met uitdagende, glanzende dieren velletjes. En Versace schopt het sowieso tot Honk 3 met uitvergrote, (stiekem) hilarische dierenprints en Vanilla Ice-silhouetten. Heerlijk over the top! Grrrr!

Ani

mal

inst

inct

Vin

tage Da

mir

Dom

aRa

f Sim

ons

Prad

a

Burb

erry

Pror

sum

Alex

ande

r Wan

g

Rick

Ow

ens

Versa

ce

Louis

Vuit

ton

Haid

er A

cker

man

n


16 Gc Platform

De 23-jarige Lasse Dearman stopte vorig jaar met zijn studie fotojournalistiek, schreef zich in aan de Glasgow School of Arts en begon de blog Deliverance, waarvoor hij zelf ook fotografen interviewt. Allemaal met de bedoeling zijn eigen stijl te vinden en autonome werk verder te ontwik-kelen. “Ik ben ooit begonnen met het vastleggen van skateboard tricks. Daarna schoot ik lange tijd bandportretten, modeseries en journalistieke beelden. Maar ik merkte dat ik het moeilijk vond om te eindigen met een product dat of gevoels-matig niet van mij was of geen ruimte aan de fantasie van de kijker overliet—iets dat ik juist wil aanwakkeren met mijn foto’s.”

Dearman probeert fysiek zo dichtbij moge-lijk bij zijn objecten te komen. “Ik hoop de onzicht-bare muur tussen object en camera naar bene-den te halen, dus daarom schiet ik eigenlijk al-leen nog op film en gebruik ik kleinere camera’s dan vroeger—deze schrikken mensen niet zo af. Ik bewonder hoe William Eggleston losse foto’s bijeen brengt. Dit is een belangrijk aspect in mijn

werk. In mijn boek Split Second Feelings werk ik met fragmenten die ik als een puzzel wil samen-brengen. Hoewel ik verschillende dingen heb gefotografeerd, vormt er duidelijk één gevoel de rode draad.”

Dearman denkt diep na over de vraag of zijn werk autobiografisch is. “Ik heb daar eigenlijk nooit zo bij stilgestaan, maar ik denk wel dat het zo is. Ik moet me verbonden voelen met dat wat ik op de foto zet. Ik probeer mijn gevoel of stemming te vangen in mijn foto’s en te communiceren. De mensen die ik fotografeer lijken ook vaak op mij”, lacht hij. Of zijn werk leeftijdsgebonden is, moet de tijd uitwijzen. “Ik fotografeer vooral mensen van mijn leeftijd, en uit mijn omgeving. Wie weet fotografeer ik over twintig jaar inderdaad mensen van 40. Momenteel wil ik de jeugd vastleggen zoals ’ie nu is. Je zou het kunnen zien als een omarming van de cultuur waarin ik leef.”

www.lassedearman.tumblr.com

Door

Dan

iëlle

van

Don

gen

Portr

et: A

nne

Mie

Dre

ves

De Deense fotograaf Lasse Dearman maakte lange tijd band portretten en modeseries, maar bleek nog warmer te lopen voor documentairefotografie. De jonge fotograaf creëert liever vragen dan dat hij ze beantwoordt. Zijn beelden bleven gelukkig even mooi, en schetsen een sfeervol portret van de huidige tijdsgeest.

“Dit was de laatste foto die ik maakte voor mijn boek. Ik liep in New York over straat, toen ik deze bloemen op straat zag liggen. Hoe mooi ik het verwelkte boeket ook vond, ik kreeg het gevoel dat het verhaal erachter dat niet zou zijn.”

“Aan het einde van de zomer vorig jaar in Kopenhagen was het ijskoud. Ik probeer de alledaagsheid van de cultuur waarin ik ben opgegroeid vast te leggen. Mijn foto’s verraden dat dat geen high class maatschappij is.”

“Eigenlijk probeer ik niet te vertellen wat je op mijn foto’s ziet, anders was ik wel doorgegaan met fotojournalis-tiek. Het zou alle spanning weghalen als ik zou zeggen dat deze benen van een jongen zijn, die overigens altijd in deze houding zit. Ik probeer mensen uit te dagen hun eigen verhaal te creëren.”

“Ik zag dit meisje bij een expositie. Ze doet niets bijzonders, maar voor mij kwam alles op dat moment samen; mijn gevoel, de belichting, de omge-ving en de kleur van haar haren.”

Lass

e De

arm

an, F

oto:

Ann

e M

ie D

reve

s

Lasse Dearman

Interviews

18Moonspoon Saloon:

“Mode is als het schild van een leger dat richting het einde

marcheert.”

24 De mannenmannen van Eat Dust delen een skateboard

verleden… en de creatieve

rusteloosheid die daarbij hoort.

30Hidde van Schie:

“De wereld is een ruige plek. Dat kun je er op zijn minst

wel over zeggen.”

34D E N A: “Mijn familie

is niet zo cool! Het zijn geen gangsters en al helemaal geen

royals.”

36 Motorclubs, rastafari’s, hiphop, cyberspace,

spiritualiteit en de pijnappelklier—Alex

Mattsson weet het allemaal met elkaar

te verbinden.

40CTM praat liever

nog niet teveel over haar aankomende

debuutalbum: “Dat brengt ongeluk!”

Door

Leen

dert

Sonn

evel

tFo

togr

afie

: Car

men

Kem

min

kSt

ylin

g: R

oel S

chag

en—

Eric

Elen

baas

Haar

en

mak

eup

: Lis

elot

te v

an S

aarlo

os

voor

Laur

a Mer

cier

—Er

ic El

enba

asM

odel

: Mie

s—Co

de M

anag

emen

tAs

sist

ent f

otog

rafie

: Dav

id Ja

gers

ma

Alle

kle

ding

: Moo

nspo

on S

aloo

nM

et d

ank

aan:

Stra

ndte

nt N

atur

el S

chev

enin

gen

19 Gc Interview

Prince en Brooke Candy zijn liefhebbers, maar ook de Biënnale van Venetië maakt plaats voor Moonspoon Saloon. Het collectief van ontwerpers, performers en kunstenaars uit Kopenhagen weet op wonderlijke wijze schreeuwerig Hollywood te combineren met sfeervol Scandinavië. “De Saloon is als een stad met weinig straten en veel steegjes”, vertelt modeontwerper Sara Sachs aan Glamcult. “Een diamantmijn!”

Jas Moonspoon Saloon, schoenen Nelly

Moonspoon Saloon

20

Moonspoon Saloon

De ideeën van Sara Sachs zijn even on gebruikelijk als het label waar ze deel van uitmaakt. Als oprichter van Moonspoon Saloon vormt ze een van de weinige constante factoren in een collectief dat voortdurend van leden wisselt. Elementen uit haar theaterachtergrond bracht de Deense ontwerper en performancekunstenaar naar de modewereld. Vaste seizoenen? Daar doet Sara niet aan. 99 karakters vormen het uitgangspunt van Moonspoon Saloon, ieder daarvan met 99 ontwerpen. Zoals een schilderij wordt verstevigd door een lijst, kan het collectief niet zonder de kaders van 99x99. The Siamese, Moonspoons meest recente collectie, creëerde Sara samen met visueel kunstenaars Evren Tekinoktay en Tal R, die (fun fact!) afstudeerde aan de Gerrit Rietveld Academie.

Zoals de titel al aangeeft, werd The Siamese vernoemd naar het soort

kat met dezelfde naam. “Elegant en mysterieus”, spreekt Sara. Het is niet duidelijk of ze op de collectie, de kat of allebei doelt. Haar antwoorden zijn kort en cryptisch, soms ook verwarrend. “Toen ik deze collectie maakte, stond ik op het punt om een zoon te baren. Ik voelde het leven en werkte vol dankbaarheid met clowns en woestijnen. De collectie heette toen nog No Chocolate.” Volgens een oude mythe dragen katten de ziel van overledenen met zich mee. Vooral de tempelkat diende daarom als bron van inspiratie voor de ontwerper. “Samen met choreograaf Ryan Heffington gaf ik een performance in een nachtclub”, vertelt ze. “Daar ontstond The Siamese! Vervolgens ontwierp ik de collectie in mijn eentje.” Dat Siamese raskatten ook bekend staan om hun lompe karakter, vindt Sara geen probleem. “Dat wist ik niet! Maar ook lomp is van harte welkom”, meent ze.

Het klinkt misschien schattig—mode gebaseerd op je favoriete huisdier. Maar wie The Siamese goed bekijkt ziet donkere, terughoudende kleuren. De stukken zijn even uitbundig als altijd, maar een combinatie van zilver en zwart domineert het palet waarin ze gedoopt werden. “Tussen leven en dood bestaan geen kleuren”, legt Sara uit. “Daar vind je enkel licht en textuur.” Moonspoon Saloon gaat ook over de obscure kant van optimisme, aldus de ontwerper. “Ik neem vreugde heel serieus. Mode is als het schild van een leger dat richting het einde marcheert. Van donkere zaken als dood, opstanding en vagevuur maken wij juist een groot spektakel.”

In tegenstelling tot veel andere labels presenteert Moonspoon Saloon hun werk doorgaans niet in de vorm van een traditionele show. Zo was de onthulling van The Siamese wel onder

deel van Copenhagen Fashion Week, maar vond de gelijknamige performance plaats in een Deense disco. “Dwarfs behind the bars, ballet dancers on the dance floor and sex in the corners”, meldt de website van Simons Natklub. De ultieme plek voor een voordracht van Moonspoon, aldus Sara. “Een waarzegger vroeg me eens of ik kleding voor feestgangers maak”, mijmert ze. “Ik had me dit eigenlijk nog nooit gerealiseerd, but I am a celebrator!” Een minuscuul leven, zo noemt Sara de alom bekende catwalk. “Het is een komen en gaan, er wordt niet gesproken en niet geacteerd. Wanneer wij een performance geven ontstaat er een diepere, luidere vorm van zelfexpressie.”

Dat Brooke Candy en Oh Land vaak in ontwerpen van Moonspoon Saloon op de planken staan, is bijna vanzelfsprekend. Vooral wanneer je bedenkt dat beiden regelmatig op

Trui

Moo

nsp

oon

Salo

on, k

ettin

g S

wa

rovs

ki

21 Gc Interview

Moonspoon Saloon

Jurk Moonspoon Saloon, nepbonten jas Laura Dols, schoenen Nelly, handschoenen DeMask, armband en ringen Swarovski

22

Moonspoon Saloon

torenhoge plateauzolen—een terugkerend item in Sara’s collecties—door het leven gaan. “Plateaus are forever”, stelt ze beslist. Maar wat als de huidige revival van de jaren 90 afneemt? “Ik groeide op in het platste land van Europa”, kaatst Sara daarop terug. “Plateaus zijn de enige manier om je daarboven te verheffen. Ze zijn er altijd geweest en zullen er altijd zijn.” Dat beroemdheden haar ontwerpen dragen, boeit de ontwerper ogenschijnlijk weinig. “Een prototype heb ik niet”, meldt ze duidelijk. “Iedereen die lef heeft, is mijn muze.”

99x99—de voltooiing van het raamwerk dat Moonspoon Saloon omlijst, moet inmiddels ver gevorderd zijn. “Uiteindelijk zullen alle stukken worden gebundeld tot één grote collectie”, vertelde Sara in 2009 aan A Shaded View On Fashion, het platform van Diane Pernet. Wanneer dit staat te gebeuren? “Als ik

eerlijk ben, zijn we gestopt met tellen”, bekent de ontwerper. Met het wegvallen van deze structuur rest de vraag wat het collectief anno 2013 nog drijft. Zijn het de uitbundige performances? De altijd terugkerende plateauzolen? Een helder antwoord blijft ons helaas verschuldigd. “De Saloon is als een stad met weinig straten en veel steegjes. Onze volgende stap is het openen van een winkel in Los Angeles”, vertelt Sara enthousiast. “Een diamantmijn! Daarnaast zijn we bijna klaar met de nieuwe collectie, die Disco Potential gaat heten.” Als het aan Sara ligt, kan zelfs dit vrolijke thema weleens een duistere lading krijgen. Misschien gaat Disco Potential wel helemaal niet over disco. Of misschien verschijnt de collectie binnenkort —verrassing!—als No Chocolate.

www.moonspoonsaloon.com

Trui

Moo

nsp

oon

Salo

on, o

nder

bro

ek M

ad

am

e Su

per

Tra

sh, s

choe

nen

Nel

ly, h

and

scho

enen

DeM

ask

, a

rmb

and

Rod

rigo

Ota

zu

Jas en hotpants Moonspoon Saloon, handschoenen en jarretels DeMask, armband Rodrigo Otazu

Door

Ste

ven

Voge

l Ve

rtalin

g: D

anië

lle v

an D

onge

nFo

togr

afie

: Bar

rie H

ulle

gie

Prod

uctie

: Ant

oine

tte D

egen

sM

odel

len:

Kei

th e

n Ro

b—Ea

t Dus

tA

lle k

ledi

ng: E

at D

ust

25 Gc Interview

In tegenstelling tot denimmerken die graag práten over creatief onafhankelijk zijn, is Eat Dust het echt. Dit maakt de jongens achter het label enigszins ongrijpbaar, maar ook zo godvergeten spannend. In een wereld waar originaliteit soms ver te zoeken is, zetten Keith Hioco en Rob Harmsen een nieuw en perfect uitgevoerd product neer, zónder zichzelf uit het oog te verliezen.

Eat Dust

27 Gc Interview

Eat Dust

Who the f*ck begint er een denimlabel in een wereld die overspoeld is met merken? “We hadden blijkbaar te veel tijd om handen”, zegt Keith. “En de wereld had overduidelijk behoefte aan nog een denimmerk. Er zijn er zó weinig—vooral in Europa! We voelden dat het tijd was om dat gat in de markt eens goed onder de loep te nemen”, voegt Rob toe. Helder, de hilarisch sarcastische wijze waarop het duo bovenstaande tegemoet treedt, maakt meteen duidelijk dat achter de magie van Eat Dust twee nuchtere, no nonsense mannen schuilen.

Het duo leerde elkaar ergens in 2003 kennen, toen ze allebei voor een verschillend merk bij VF Corporation (vertegenwoordiger van onder andere

Lee, Vans en Timberland) werkten. Vriendschap op het eerste gezicht, zogezegd. Zo gezellig als de één is (Rob), zo droog is de ander (Keith). Het was meteen duidelijk dat ze ooit iets samen wilden doen. “Keith ging de avond na onze ontmoeting rock’nrollplaatjes draaien in 219, dus ik ben meteen langsgegaan om te kletsen”, vertelt Rob enthousiast. Het duurde nog wel een aantal jaar, voordat Eat Dust werd opgericht; beiden vertrokken voor andere pro jecten. Keith ging na een paar jaar in de jeans ge werkt te hebben (“Meer en meer van hetzelfde.”) aan de slag bij Raf Simons. En Rob vertrok eerst naar Italië en daarna naar The States om voor Diesel (in New York) en Levi’s (in San Francisco) te

werken. Toen ze na 7 jaar allebei aan de slag gingen als freelancers, en Rob weer naar Europa verhuisde, was er tijd voor het oprichten van hun eigen label, dat op een eigenzinnige manier weet te breken met de traditionele conventies binnen de industrie die ze zo goed kennen.

Eat Dust werd drie jaar geleden opgericht, en is een denim brand in hart en nieren, ook al ontstaat daar soms verwarring over. “We zijn gestart met onze Core Collection, die slechts uit twee verschillende jeans, twee spijkerjassen, vier Tshirts en drie sweaters bestond”, legt Keith uit. “Deze stukken vormen nu de basis en keren—soms met hier en daar een verandering—elk seizoen terug”, legt Keith uit. Dat de twee

maling hadden aan het feit dat het hoogst ongebruikelijk is binnen de de nim scene om zonder gehele collectie naar buiten te treden, bleek te werken. “We maakten eigenlijk gewoon kleding die we zelf wilden dragen, die hand in hand ging met onze interesses en paste binnen onze levensstijl.” Voor autumn/winter 2013 maakte het duo de collectie The Ghost Riders. Keith bemerkte dat hij iets begon te missen in het totaalbeeld van de collectie. “Zo zijn we beland bij Nicholas Coleman, een kunstenaar waar we allebei fan van zijn. Voor we het wisten hadden we een thema!”

Het publiek leerde Eat Dust kennen als een merk voor bikers, dus verraste het iedereen door ook chino’s en pakken

28

Eat Dust

te ontwerpen. Gooien Rob en Keith deze verwachtingen expres om? “Ik zou niet willen zeggen dat we daar bewust voor kiezen, maar we delen een skateboardverleden… en de creatieve rusteloosheid die daarbij hoort. Ik ben bang dat het in ons DNA besloten ligt. Als we iets be reikt hebben, slaan we het roer om en varen we een nieuwe koers. We zouden ons dood vervelen als we ieder seizoen met rauwe denims op de proppen moesten komen, hoewel sommige klanten dat wel fijn zouden vinden. Een onuitputtelijke interesse in verschillende creatieve disciplines doet onze collecties zo vaak veranderen. Als Eat Dust niet weerspiegelt wie wij zijn, what’s the point of doing it?”

Het is makkelijk om Eat Dust als een merk voor bikers te bestempelen; het duo heeft een aanstekelijke passie voor motoren. Maar Keith en Rob benadrukken dat dat niet het geval is. “We zijn juist heel huiverig om in het hokje ‘motormerk’ te belanden. Ja, we maken deel uit van die subcultuur. Maar gaan we ooit beschermende jeans van kevlar maken? Absoluut niet”, zegt Keith. De dingen waar beide mannen van houden en in geloven, zijn terug te zien in de kleding die ze maken. Dit seizoen brachten ze Oxfordshirts uit. “Deze collectie zal weer een totaal ander type aantrekken, dan de genen die onze eerdere collecties vanaf het begin te gek vonden”, voorspelt Rob. Maar, dat vinden ze allebei niet erg. “Al

onze ontwerpen komen voort uit eigen interesses. Als we om die reden zouden kiezen iets te laten, zouden we onszelf beperken in dat wat we met liefde doen.”

De drijvende kracht achter het label schuilt in zowel het durven maken van commerciële ontwerpen, als in het maken van stukken die door het gros totaal niet begrepen worden. Die onstuimigheid stuwt ze grotendeels voort, maar werkt hen logischerwijs soms ook tegen. “Onze Bloodline Collection bestond uit punkrockachtige zwarte outfits die matchten met het soort motor waar we toen op reden. Op een paar mensen die de ontwerpen omarmden na, kwam de boodschap bij het grote publiek niet bepaald aan. En nu vinden mensen

deze collectie opeens fantastisch!” Keith schudt zijn hoofd en vervolgt: “Een klassiek verhaal natuurlijk.” Toch zijn ze blij dat ze het op dat moment hebben gedaan. “We zitten in een enorme luxe positie om ons zo grillig op te stellen. Als we commerciëler zouden worden, moeten we ons dat goed beseffen. Maar het bloed kruipt altijd waar het niet gaan kan.”

www.eatdustclothing.com

Muurverf—Farrow & Ball Estate EmulsionKleuren: Radicchio en Off-Black

Door

Paul

ine

Bijst

er

31 Gc Interview

Op een Rotterdams terras vertelt kunstenaar en singersongwriter Hidde van Schie over zijn debuutalbum en het boek dat erbij komt: The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes. Maar ook over lyrische schilderijen, het belang van treurige dingen, modder en de wonderlijkheid van het leven.

De Vogel Met De Kristallen Ogen , 2009

Hiddevan

Schie

32

Hidde van SchieWaarom zou je je beperken tot één me dium? Het gesprek dat we voeren gaat over schilderen en muziek maken tege lijk. Want zo doet Hidde van Schie het: tegelijk. “Mijn gitaar staat in mijn atelier. Ik schilder, en tussendoor speel ik.” Laten we beginnen met de kunst. In 2001 studeerde hij cum laude af aan de Willem de Kooning Academie, en nu is hij genomineerd voor de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst die op 4 oktober zal worden uitgereikt door koning WillemAlexander. In de tussenliggende twaalf jaar had Van Schie tentoonstellingen over de hele wereld, van Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam tot musea in Berlijn en Melbourne. Bij het debuutalbum dat voor ons op tafel ligt, komt een 24 pagina’s tellend boek met afbeeldingen van schilderijen, gemaakt in samenwerking met 75B. Zijn schilderijen worden vaak omschreven als ‘psychedelisch’, hoewel hij ze zelf niet zo noemt. “Liever noem ik ze lyrisch.

Psychedelisch suggereert dat ik veel drugs gebruik, het drukt het werk te zeer in een bepaalde hoek. Ik ben net zo goed opgegroeid met Kuifje als met de tekeningen van Gustave Doré. Het lyrische karakter gebeurt meer auto matisch dan dat ik ernaar op zoek ben. Het is denk ik de manier waarop ik kijk?”

Opvallend in het oeuvre is een serie van huilende vogels. “De vogel is sprookjesachtig, hij symboliseert vrijheid. Maar ook macht, vrede en wijsheid”, legt Van Schie uit. “Grote thema’s. Dat maakt het spannend. Het leek me mooi om drie zalen te kunnen vullen met huilende vogels. Huilen is ook een schilderkundig cliché. Als idee misschien voor de hand liggend, maar door de herhaling zou het een soort nieuwe poëzie kunnen krijgen.” Toen hij begon met de vogels, had hij zelf veel verdriet. “Het was een thema in mijn leven. Liefdesverdriet en pijn om mensen met wie het slecht ging om mij heen. Misschien

dat ik het leed naar een ander niveau wilde tillen door het te schilderen. Ik wilde er de strijd mee aangaan, me er niet bedroefd bij neerleggen. Als je duisternis toelaat, zie je soms dingen die je anders nooit zou zien. Mensen denken tegenwoordig dat het altijd goed moet gaan. We móéten allemaal optimistisch zijn. Dat is heel dwang matig. Voor een complete menselijke ervaring op aarde is het grote verdriet misschien wel even belangrijk als het grote geluk.” Op dit moment is het verdriet niet meer zo aan de orde in zijn leven. “Ik ben eigenlijk heel gelukkig!”, lacht hij.

Dan is er de muziek. Niet uitbundig, lyrisch en kleurrijk als de kunstwerken, maar ingetogen, kleiner, melancholischer. Hierin is het verdriet beter te herleiden. ‘The darkness will show us what the light cannot reveal’ klinkt het in The Mirror and the Razorblade. Het gelijknamige album werd met drie gastmuzikanten opgenomen en geproduceerd door

Simon Akkermans (van Cmon & Kypski) in Kytopia.

We are alive and we should try to live. Lost under the stars. With the stitches and the scars—And the fevers in our heart. We are alive and should be living free. Whatever that means.

Meer regels uit hetzelfde nummer. “Hoe vertel je aan iemand dat het belangrijk is om in leven te zijn?”, vraagt Van Schie zich af. “Dit nummer heb ik geschreven voor iemand die er eigenlijk mee wilde ophouden. Laten we proberen te leven, en proberen om vrij te zijn. ‘Whatever that means’ heeft een dubbele betekenis. Ik weet niet precies wat vrijheid betekent. En óf het nog iets betekent.”

Dusty Diamond Eyes, de tweede CD, kenmerkt zich door een bescheiden akoestisch geluid en is grotendeels

De O

nbeg

repe

n Re

genb

oogv

ogel

, 200

9

33 Gc Interview

Hidde van Schie

geproduceerd door Rikke Korswagen (van Half Way Station). Van Schie liet zich inspireren door de artiesten waarmee zijn muziek ook wel wordt vergele ken: Townes Van Zandt, Bonnie “Prince” Billy, Bob Dylan en Leonard Cohen. “Daarnaast ben ik gefascineerd door kunstenaars of muzikanten die elke fase weer anders met hun werk omgaan, die een ontwikkeling doormaken, zoals Talking Heads, The Mars Volta of Prince. Als er meer is dan ‘alleen een bandje’, als er artistieke keuzes worden gemaakt. Ik heb samen met Jeroen Rozendaal een vreemde, experimentele house plaat gemaakt als Wild Wild Ambient Boys.” Muziek maken is voor Van Schie ook weer met knikkende knieën zitten, iets overwinnen. “Voor een publiek optreden vind ik spannend. Vroeger deed ik veel met theater, dat aspect miste ik. De interactie met het publiek bij muziek is veel directer aan de orde dan bij een schilderij.” Hij wil zich blijven ontwikkelen. In beweging blijven. Anders is het op een dag ineens af. “De vraag of je de

ideeën van het ene medium kunt overdragen naar een ander medium vind ik heel interessant. Bestaat er bijvoorbeeld in een schilderij zoiets als een refrein?”

I will teach you to love. And not to complain. I will poison your wisdom with doubt. I will be yours. And you will be mine. And mine alone. I will steal every dream you once had. Every thougth in your head. Will be mine.

“Het is liefde, maar het is ook een dreigement, een gefrustreerd verlangen”, zegt hij over de tekst van het nummer Grand Piano. “De verteller is onbetrouwbaar. De belofte is loos. Soms kun je op een soort agressieve of onaardige manier ergens naar verlangen, je wilt het bezitten. Het verlangen gaat meer over jezelf dan over de ander.” Indirect zit er in het werk kritiek op de maatschappij, op conventies. Maar liever uit hij zijn kritiek niet te direct. “Het kan zo

snel plat worden. In die hele zee van meningen gaan nieuwe snel verloren. Als je in een moddergevecht stapt, maakt het niet uit of je gelijk hebt of niet; iedereen wordt smerig. Als alternatief kan ik er een andere beleving van tijd tegenover zetten. Schilderkunst is, net als poëzie, een heel traag medium.”

Maar is het lyrische in zijn werk ook een soort gekte? Van Schie: “De wereld heeft gekte in zich. Je kunt pro beren het allemaal binnen de lijntjes te doen, maar je kunt net zo goed met de gekte meebewegen. Toegeven dat het er is. Misschien heb ik dat de afgelopen periode expres opgezocht. Ik wil er niet bang voor zijn. Ik wil het liever omarmen. De wereld is een ruige plek.” Hij lacht weer en neemt even pauze. “Dat kun je er op zijn minst wel over zeggen. Het is wel leuk met twee auto’s en je levensverzekering, maar het is zo flinterdun. Bij de meeste mensen stormt het van binnen.” Van Schie haalt schrijver Milan Kundera aan, die meent dat stront een groter probleem voor de katholieke

kerk is dan het kwaad. “Waarom zijn goede mensen ook veroordeeld tot vuiligheid, zoals poep? Waarom moeten goede en mooie mensen ook een walgelijk gedeelte in hun bestaan hebben? Smetteloos goed bestaat dus niet. Hoewel veel mensen daar wanhopig aan vastklampen. En wanneer ben je meer jezelf: als je serieus over jezelf praat, zoals ik nu, of als je een netje sinaasappels afrekent bij de supermarkt? Het bestaat allemaal naast elkaar. Misschien is het maken van schilderijen en muziek tegelijkertijd voor mij wel een manier om mee te bewegen met die gekte. Ik vind het een behoorlijk wonderlijke aangele genheid, hier op aarde. Hoe het toch zo is geworden als het is. Heel eigenaardig. En dat iedereen zich er maar gewoon bij neerlegt! Of”, besluit hij, “ik heb gewoon een plaatje en een boek gemaakt.”

www.hiddevanschie.nl

Argu

s (or

how

I tho

ught

I was

pay

ing

atte

ntio

n), 2

012

34

Door

Leen

dert

Sonn

evel

tFo

togr

afie

: Kat

harin

a Pob

lotz

ki

D E N A

35 Gc Interview

D E N A

Steekt ze de draak met hipsters? Of viert ze simpelweg een oppervlakkig hip sterbestaan? The Guardian wist er geen raad mee toen in 2012 op YouTube de eerste video van D E N A verscheen. Vanaf een Berlijnse vlooienmarkt bezingt de kleurrijk uitgedoste tomboy haar verlangen naar meer, meer, meer. Cash, Diamond Rings, Swimming Pools! Haar vrolijke voorkomen—door fans omschreven als een combinatie van M.I.A. en Anne Hathaway—onderstreept de pretentieloze vibe van haar muziek. “Natuurlijk was dat ironisch bedoeld!”, lacht ze wanneer we haar vragen naar de intentie achter het nummer. “Die titel gaat over alles wat ik niet heb, en ook niet wil hebben.” Dat ze een hit op haar naam heeft staan, verbaast de zangeres nog steeds. “Soms kom ik op plekken waar het publiek mijn woorden meepreekt als een mantra, alsof ze in trance zijn.” Toch moeten we D E N A wel degelijk serieus nemen, benadrukt ze tot tweemaal toe. “Je kunt me niet definiëren aan de hand van een nummer. Luister goed naar de rest van mijn album, ik meen het oprecht!”

Oplettende fans van The Whitest Boy Alive zullen D E N A al een tijdje kennen. Als achtergrondzangeres van deze band begon ze haar muzikale carrière, en het is Erlend Øye die in haar eerste videoclip vrolijk naast haar danst. “Mijn interesse in muziek ontstond thuis”, vertelt ze. “Maar dat is niet zo’n interessant verhaal. Tenminste, mijn

familie is niet zo cool!” Wat dat precies betekent? “Het zijn geen gangsters en al helemaal geen royals”, lacht ze. “Maar mijn vader houdt wel van goede muziek! Ik luisterde al op jonge leeftijd naar platen van MC Hammer, Michael Jackson en meer van dat soort artiesten. Later veranderde dat naar Björk en Portishead.” D E N A’s muzikale opvoeding werd grotendeels beïnvloed door haar afkomst. “In Bulgarije was geen eigentijdse muziek te vinden”, stelt ze sip. “Toen ik in 2005 naar Berlijn verhuisde, besefte ik hoe ver ik achterliep. Major Lazer? A Tribe Called Quest? Daar had ik nog nooit van gehoord.”

In de Duitse hoofdstad ging D E N A op onderzoek uit. Naast haar studie, Media Theory and Visual Communication, begon ze bovendien haar eigen nummers te schrijven. “Ik werk altijd met een piano en een kleine MPC”, vertelt ze hierover. “Dat is een eenvoudige synthesizer waar ik een basis van beats mee creëer. Hij werkt op batterijen, dus zelfs onderweg kun je nummers maken. Maar dat heb ik eigenlijk nog nooit gedaan”, vervolgt ze droog. In tegenstelling tot veel andere artiesten, begint het schrijfproces altijd met de tekst. “Onhandig, hè?”, grapt ze. “Ik heb me tot voor kort niet gerealiseerd hoe dom dat is. Toch gaat het mij beter af dan andersom.”

Het waren de eigenaren van Kitsuné die D E N A wisten te strikken voor het uitbrengen van haar eerste single.

“Het voelde logisch om Cash, Diamond Rings, Swimming Pools door hen te laten uitbrengen”, vertelt ze. “Veel van mijn vrienden doen iets met muziek en hebben ook releases op Kitsuné. Ik vind het een cool label. Bovendien werd de single als extraatje geremixt door Two Door Cinema Club, daar ben ik heel blij mee!” Als paradepaardje van de platenmaatschappij stond D E N A niet alleen als zangeres, maar ook als dj op een aantal van hun vaste clubavonden. “Ook dat heeft met mijn verhuizing naar Berlijn te maken”, vertelt ze. “Toen ik al die nieuwe nummers ontdekte, wilde ik ze het liefste met iedereen delen. Ik be gon dus plaatjes te draaien in kleine cafés bij mij in de buurt. Ik houd van hele verschillende genres, van old school hiphop tot house en trap.” Over haar djkunsten blijft ze bescheiden. “Nee, ik ben zeker geen ultimate mixing wizard, vooral hiphop blijft een grote uitdaging.” Een prettige bijkomstigheid leverde het draaien in ieder geval op. “Ik ben niet meer bang voor dure apparatuur”, vertelt ze opgelucht. “Vroeger durfde ik daar echt niet bij in de buurt te komen, maar tegenwoordig sta ik met een gerust hart op het podium.”

Of haar geografische afkomst haar muziek interessanter maakt, daarover durft D E N A niet te oordelen. “Ik weet het echt niet”, stelt ze weifelend. “Toen ik naar Berlijn verhuisde, heb ik heel lang nagedacht over nationaliteit

en alles wat daarbij hoort. Ik kan niet ontkennen dat ik ben opgegroeid in de Balkan en ik speel zeker met lokale elementen zoals ritme. Toch voel ik me thuis in Berlijn, ik ben geen afgevaardigde die haar land ergens anders moet vertegenwoordigen.” Op het Eurovisie songfestival hoeven we de zangeres dus niet te verwachten. “Hell no!”, schatert ze. “In Bulgarije vragen mensen dat ook heel vaak. ‘Nee, dankjewel’, zeg ik dan.” Nadenkend concludeert ze: “Je zou me een burger op afstand kunnen noemen. Mijn wereld is hier, maar ik gebruik ook het beste van Bulgarije. I’m still D E N A from the block!” Het Oostblok welteverstaan.

www.denafromtheblock.com

Het is alweer een jaar geleden dat D E N A met haar dansbare beats, OostEuropese accent en enorme attitude het internet veroverde. Inmiddels tourt Denitza Todorova, zoals de zangeres werkelijk heet, over de hele wereld en legt ze in Berlijn de laatste hand aan haar debuutalbum. Toch is zelfs aan de telefoon haar tongval uit duizenden te herkennen. Logisch, vindt D E N A zelf. “In Berlijn ben ik thuis, but I’m still D E N A from the block!”

36

Alex MattssonDo

or S

ophi

e Ba

rgm

ann

Foto

graf

ie: M

arco

van

Rijt

—Er

ic El

enba

asSt

ylin

g: Je

an Pa

ul Pa

ula

Haar

en

mak

eup

: Ilon

a de

Leeu

w v

oor K

evin

Mur

phy

—A

ngel

ique

Hoo

rn M

anag

emen

t M

odel

: Ste

f—Ul

la M

odel

sAs

sist

ente

n fo

togr

afie

: Pet

ra V

aess

en e

n Hu

mph

rey

Khou

wA

lle k

ledi

ng: A

lex

Mat

tsso

n au

tum

n/w

inte

r 201

3

37 Gc Interview

Mannenmodeontwerper Alex Mattsson heeft een naar eigen zeggen scifi-gangsta visie, die voortkomt uit een fascinatie voor het bovennatuurlijke en een liefde voor hiphop en reggae. Op internet verdiept de Londenaar zich in mythologie en complottheorieën. Zijn inspiratiebronnen lopen ver uiteen, van traditionele werkkleding tot aliens. Hoewel de toekomst hem fascineert, is de fundering van zijn werk conventioneel. “Ik vind het belangrijk om de regels te kennen voordat ik ze breek”, aldus de designer.

AlexMattsson

38

Alex Mattsson

Alex Mattsson (28) laat zich voor zijn werk graag op het web inspireren. “Ik vind het een fijn idee dat internet vrij van censuur is. Iedereen kan zijn ideeën verspreiden! De gedachte dat verhalen online net zo goed verzonnen als waar kunnen zijn, intrigeert mij”, zegt de ontwerper. Urenlang kan hij webvideo’s bekijken en doorklikken. Vooral YouTube en de sociale media zijn belangrijk voor zijn werk; met online onderzoek kan Mattsson zijn fantasie de vrije loop laten en zijn eigen verhaal creëren. Last van het tijdrovende en onpersoonlijke aspect van internet heeft hij niet. “Hoewel mijn dagelijks leven in de ‘echte’ wereld verstoord wordt en het veel van mijn tijd inneemt, ben ik het liefste online. Ik zou in een compleet virtuele wereld kunnen leven!”

De afgelopen twee seizoenen werkte Mattsson samen met Red Bull Catwalk Studio, een project waarin mode en muziek worden samengebracht. Zijn voorganger was accessoireontwerper Fred Butler. Hiervoor werkte hij onder anderen samen met cyberpunkprinses Brooke Candy. Het duo creëerde het nummer Dumb dat de zangeres— in Mattssons eerste vrouwenontwerp—tijdens de presentatie van zijn collectie

in The London Film Museum ten gehore bracht. “Ik volg Brooke al een tijdje en bewonderde haar werk. Het was een eer dat zij volmondig “Ja!” zei op de samenwerking. Een ontwerp maken voor een persoonlijkheid als zij was een grote uitdaging.” Mattsson zoekt graag de grens op tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid, en wil deze vervagen, zonder dat zijn stuks sekseloos worden. Een hele vrouwencollectie is nog niet in zicht, maar die mogelijkheid is er in de toekomst zeker.

Mattsson ziet het als een groot privilege om dit soort projecten te mogen doen. Een samenwerking met Snoop Lion zou een hoogtepunt zijn. “Hij is een stijlicoon voor mij. Ik houd hem vaak in gedachte als ik ontwerp, dus ik zou hem graag in mijn kleding willen zien”, vertelt hij enthousiast. Deze muzikale voorliefde staat niet op zichzelf; Mattsons werk wordt enorm beïnvloed door muziek. Kleuren, vormen en materiaalkeuzes ontstaan door het luisteren naar voornamelijk hiphop en reggae. Mattsson groeide op in Oslo, waar een invloedrijke straatcultuur heerste. Rap en graffiti speelden een belangrijke rol tijdens zijn jeugd. “In het weekend tagde ik de muren van clubs en bombde ik treinen

met mijn vrienden.” De invloeden van zijn culturele achtergrond zijn goed terug te zien in zijn werk.

Voor de presentatie van zijn autumn/winter 2013 collectie werkte hij met hiphopartiest Zebra Katz. “Zijn muziek werkt goed met mijn ontwerpen omdat we dezelfde attitude hebben. Zebra Katz is stoer, maar tegelijkertijd heeft hij een enorme gay swag. Dit is precies wat ik in mijn werk laat zien.” Mattsson kan extreem mannelijke vormen verzachten met zijn ‘flair’. “Ik vind het interessant om de grenzen van mannelijkheid te onderzoeken.” De collectie is geïnspireerd door de Pachuco’s (een LatijnsAmerikaanse subcultuur uit de jaren 40) en hun migratie naar het Zuiden van Californië. Kostuums, oversized gestreepte broeken in haremstijl en tuinpakken zijn het resultaat. Ook de hedendaagse motorclub The Mongols— berucht om drugshandel, witwaspraktijken en moord—was een grote inspiratiebron voor zijn collectie. Waarom de ontwerper zich zo aangetrokken voelt tot deze cultuur vindt hij moeilijk te verwoorden. “Ik denk dat ik teveel gangsterfilms keek als kind, zoals Blood In, Blood Out en Boyz n the Hood”, zegt hij jolig. De straatcultuur in grote steden

als Los Angeles vindt Mattsson extreem fascinerend, daarnaast zijn motors gewoon zijn grootste liefde. “Voor mijn studie had ik meerdere motors die ik eerst volledig uit elkaar haalde en weer opbouwde. Helaas moest ik ze wegdoen toen ik in mijn modebedrijf ging investeren. Maar ik koop zeker ooit weer een motor”, vertelt Mattsson. Vandaar ook de overvloed aan workwear, denim, en zwart en wit.

Voor zijn sping/summer 2014 collectie liet Mattsson zich inspireren door reggae en de rastafaribeweging. “Ik stelde me voor hoe rasta’s er over honderd jaar uit zullen zien, als ze technologie zouden omarmen. Cyberrasta’s, zeg maar.” De titel Pineal Dawn is ontstaan met de spiritualiteit van de toekomst in gedachten. De pineal gland is een klier in de hersenen, die ook wel de zetel van de ziel wordt genoemd. Het is de verbinding tussen lichaam en geest, ofwel de plek waar spiritualiteit huisvest. “Ik bedacht hoe rasta’s in de toekomst hersenimplantaten zouden gebruiken om de pijn appelklier te besturen”, legt Mattsson uit. De collectie bevat camelkleurige legerprints, die zijn op gebouwd uit cannabisplanten. “Ik noem het canaflage, ter ere van de

Pet B

rixto

n

39 Gc Interview

Alex Mattsson

politieke, doch spirituele levensbeschouwing. Ik zei toch dat mijn fantasie diep gaat”, grinnikt de ontwerper.

Als kind was Mattson geïnteresseerd in technologie, sciencefictionfilms en Transformers. Een carrière als mode ontwerper had hij in die tijd niet voor ogen. “Ik had totaal geen kennis van de modeindustrie, die sowieso niet sterk aanwezig was in Noorwegen. Wel vond ik het van jongs af aan al leuk om aan dingen te sleutelen, zo ook aan mijn kleding.” Het afknippen van mouwen werd al snel het ontwerpen van hele outfits. Op zijn 18e besloot Mattsson zich serieus te gaan verdiepen in het vak. Een stage op de kostuumafdeling van The Royal Swedish Opera was de eerste stap. “Hierna wist ik dat ik modeontwerper wilde worden”, aldus Mattsson. Hij vertrok naar Londen en studeerde mode aan de University of the Creative Arts, waardoor een Master aan het Royal College of Art vervolgens mogelijk gemaakt werd. “Ik was totaal niet voorbereid op wat me daar te wachten stond: een klas met twaalf topstudenten die streden om een gevestigde plek in de modewereld”, vertelt hij.

Het aanbod van creatief talent en concurrentie is groot in Londen, maar daartegenover staan hoogwaardige modebeurzen en platforms die je sup porten. “Ik heb geluk gehad met de opdracht voor Red Bull, een kans waar veel modestudenten een moord voor zouden plegen.” Jaloezie en competitiedrang zijn eigenschappen die Mattsson verafschuwt, maar toch veel mee te maken heeft in het vak. Volgens hem is samenwerken hiervoor dé oplossing. “Wanneer iemand werk produceert waar je tegen opkijkt, kun je diegene beter respecteren dan benijden. Waarschijnlijk deel je dezelfde visie en als het klikt, is samenwerken altijd beter dan tegenwerken.” Wijze woorden van ie mand die pas drie jaar meedraait.

De competitieve sfeer in de modewereld bracht Mattsson tegelijkertijd wel waar hij nu is. “Met mijn afstudeercollectie wilde ik de aandacht trekken, memorabel zijn en vooral mijn eigen creativiteit tot het uiterste brengen. Ik wilde de grenzen verleggen van wat mensen mooi en lelijk vinden.” Inmiddels is Alex Mattsson een gevestigd merk met verkopende collecties. “Ik ben de zakelijke kant van mijn bedrijf nog steeds aan het ontdekken, maar ik vind het

een interessant aspect. Als mensen mijn kleding na een show willen kopen om in het dagelijks leven dragen, geeft dit veel energie. Branding maakt mijn beroep als ontwerper veel levendiger.” Om een balans tussen design en draagbaarheid te bewaren, probeert Mattsson zoveel mogelijk bij zijn eigen kledingstijl te blijven. “Ik ontwerp voor mezelf, maar een stoerdere versie van mij is de de signer. Bij mannenkleding staan draagbaarheid en functionaliteit voorop, maar esthetiek moet vooral niet verloren gaan tijdens het ontwerpproces.”

Volgens Mattsson zijn accessoires de perfecte items om evenwicht te houden. “Voor mij zijn deze heel belangrijk, ze maken een outfit af. Ik ben een liefhebber van tassen. Voor dit seizoen heb ik rugtassen ontworpen, het zijn mijn favoriete creaties uit de collectie.” Ook maken schoenen de man—en Mattson de schoen. “Ik kan verklappen dat ik voor mijn volgende collectie schoenen ga ontwerpen in samenwerking met Caterpillar.” Een doeltreffende collab met een schoenenmerk voor de harde werker. De Londenaar werkt gedreven aan het opbouwen van zijn eigen universum. “Mijn droom is om een mode imperium op te bouwen dat doorleeft nadat ik dood ben. Hoe ik dit ga doen? Door niet te veel vooruit te plannen. Je weet nooit wat er in de nabije toekomst op je pad komt of welke spontane kansen het leven je biedt”, stelt Mattsson afsluitend.

www.alexmattson.comBa

nda

na Z

ipp

er, s

choe

nen

Tim

ber

land

Pet B

rixto

n

Door

Leen

dert

Sonn

evel

tFo

togr

afie

: Las

se D

earm

an

CTM

41 Gc Interview

CTMOp een zonovergoten plein in Kopenhagen ontmoet Glamcult zangeres en multiinstrumentalist Cæcilie Trier. Een interview met het lid van onder andere Le Fiasko, Oh No Ono en Chimes & Bells blijkt makkelijker gezegd dan gedaan, want direct komen twee omstanders op de zangeres af. “Dit zijn mijn vrienden van SPEkTR!”, verontschuldigt Cæcilie zich. Tien minuten, één drankje en twee promoalbums verder komt eindelijk het eerste onderwerp aan bod: de ontstaansgeschiedenis van CTM.

In Vesterbro, vlakbij het centraal station van de Deense hoofdstad, woont Cæcilie Trier. “Kom, laten we koffie halen!”, lacht de stijlvolle musicus terwijl ze van haar racefiets stapt. “Ik ben vorige week naar deze wijk verhuisd. Willen jullie straks ook mijn nieuwe appartement zien?” Het enthousiasme van Cæcilie werkt aanstekelijk. Vol overgave vertelt ze over haar jeugd, haar vele bandjes en het ontstaan van haar eerste solo project.

Dankzij haar muzikale ouders speelde Cæcilie op 3jarige leeftijd voor het eerst viool. Snel daarna volgde de cello, het instrument waarmee ze op latere leeftijd bekendheid verwierf in Choir of Young Believers. “Of ik van muziek mijn beroep zou maken, is eigenlijk nooit een vraag geweest”, vertelt Cæcilie. “Op een zeker moment besefte ik dat ik alleen nog maar met muziek bezig was. Ik heb me toen wel een tijdje zorgen gemaakt. Will the boat carry me, you know? Gelukkig ben ik gestopt om zo over mijn werk te denken, het had uiteindelijk weinig zin.” Thank goodness, want nog steeds is de ster van Cæcilie rijzende. Naast haar bijdrage aan verschillende avantgardistische groepen, speelt ze veel klassieke muziek. Toch is dat niet helemaal haar cup of tea. “De klassieke muziek is een wereld op zich. Ik speel eigenlijk van alles, maar begeef me het allerliefst op experimenteel terrein.”

Als lid van Choir of Young Believers was Cæcilie in 2012 regelmatig op tournee. “Musiceren is een sociale bezigheid”,

stelt ze. “Op momenten dat ik niet op het podium of in de oefenruimte stond, ging ik thuis componeren en opnemen.” In tegenstelling tot haar andere bezigheden, ontstond CTM dan ook helemaal alleen. “De eenzaamheid was mijn uitgangspunt. Wanneer niemand met je meeluistert, durf je veel meer. Je luistert dan niet door een filter en hoeft geen rekening te houden met verwachtingen.” Of CTM haar meest persoonlijke project is, durft Cæcilie niet te zeggen. “Alle muziek die ik maak is iets van mezelf. Misschien is het persoonlijk op een andere manier?” Wat in ieder geval heel dicht bij Cæcilie zelf ligt, is haar pseudoniem. “Ja, de eerste letters staan inderdaad voor mijn voor en achternaam”, lacht ze. En de derde letter? “It could be many things.” Daar moeten we het mee doen.

“De muziek van mijn vrije tijd”, zo omschrijft Cæcilie haar solowerk. Een ander doel had ze in eerste instantie niet voor ogen. Totdat producer Aske Zidore, mede verantwoordelijk voor de productie van Choir of Young Believers, haar meenam naar de studio. Daar werden binnen twaalf dagen maar liefst vijf nummers opgenomen. “Het ging zo snel, achteraf wist ik niet eens wat er allemaal was gebeurd”, lacht ze. Begin 2013 was het zover: Variations, de eerste EP van CTM, werd officieel uitgebracht. Op de plaat staan vijf aanstekelijke popnummers, allemaal even catchy als complex, gebaseerd op een duidelijk motief. Geen heart-break of clichématige teksten, maar

een thema uit de muziektheorie als uitgangspunt. “De titel is een verwijzing naar componisten die een toonladder of modus op verschillende manieren uitwerken, een idee uit de klassieke muziek.” Toch kregen Cæcilies variaties een moderne draai. Geen toonladder of modus als grondslag, maar een eighties keyboard.

Degene die hier direct mee te maken heeft, is een van Cæcilies grote inspiratiebronnen. “Leonard Cohen!”, glundert ze. “Ik luister veel naar zijn muziek uit de jaren 80 en 90. Nou ja, eigenlijk luister ik naar al zijn nummers. Ooit keek ik een documentaire over zijn tijd in een klooster, en hoorde toen ineens een keyboard dat hele verschillende geluiden produceert. It was so good!” Eenzelfde soort Roland E70 staat nu in haar woonkamer en vormt de basis voor de melodieën. Behalve de legendarische singersongwriter, is ook literatuur belangrijk voor Cæcilie. “Wanneer ik iets creëer, is dat altijd na een periode van totale stilte. Natuurlijk luister ik veel naar muziek, maar teveel geluid om mij heen beperkt de ruimte voor iets nieuws.”

Wie een concert van CTM meemaakt, ziet op het podium de zangeres, haar Roland E70 en een ervaren band. Zoals een dirigent het orkest in goede banen leidt, dirigeert Cæcilie heel subtiel de bekwame musici. Haar gezicht is half naar het publiek, half naar haar band gekeerd. Het perfecte samenspel doet je afvragen of CTM nog steeds als soloproject kan worden

getypeerd. “Ja, dat vind ik heel moeilijk!”, bekent Cæcilie. “Mijn band is fantastisch en extreem toegewijd, ik wil hen absoluut niet onderwaarderen. We oefenen doorgaans in Mayhem, een heel fijn podium waar ook New Order en Iceage repeteren. Er is altijd veel ruimte voor improvisatie en het voelt alsof we steeds meer een eenheid vormen. Bovendien werken we samen aan de opnamen van mijn eerste album. Toch schrijf ik nog steeds in mijn eentje de nummers en arrangementen. CTM is juist ontstaan op momenten dat ik alleen wilde zijn, momenten waarop alles mogelijk is.” Over een nieuw album wil Cæcilie niet te veel zeggen. “Dat brengt ongeluk!”, stelt ze met een knipoog. Een nieuw album, dat betekent ook nieuwe persfoto’s. Een lastig dilemma, aldus de zangeres. “Waarschijnlijk laat ik foto’s met en zonder band maken”, grapt ze. “Even though they are really good-looking!”

CTM

42

Nuit Blanche, het culturele crossdisciplinaire nachtfestival waarvoor sluitingstijden buigen en nachtvlinders in steden over de hele wereld door de straten fladderen, komt er weer aan! Ook deze 5e Amsterdamse editie brengt ongebruikelijke, ongeliefde of onbekende locaties en opkomende kunstenaars samen voor een gedenkwaardig avontuur. Op 28 september zullen daarom de Wallen in Amsterdam geheel in het teken staan van spannende kunst, mysterieuze samenwerkingen, interactieve experimenten, verdieping en feest!

Nuit Blanche Amsterdam—Crazy Makes Beautiful

Nuit Blanche daagt jonge Amsterdamse makers uit om op nieuwe locaties projecten te lanceren, en het publiek om de stad op een andere manier te be-leven. De programmeurs zijn daarvoor het hele jaar op zoek naar de smaak-makers van Amsterdam, de creatieven van morgen, mensen met wilde ideeën en uitzonderlijke locaties. Ze willen zich daarbij niet beperken tot één discipline, dus wordt ontwerpers, fotografen, food designers , theatermakers, kunstenaars en wetenschappers allemaal een podium geboden om iets nieuws van zichzelf te laten zien. Liefst wel nog een beetje onbekende namen, anders zou het verrassingselement weer af-nemen. Iets dat voor Nuit Blanche van groot belang is. Het nachtfestival is een visitekaartje voor de underground creatieve sector van Amsterdam, en verwelkomt daarom ook graag be-

zoekers uit andere steden om een nacht-je cultureel verantwoord door te halen.

Nuit Blanche probeert ieder jaar voor unieke en nieuwe locaties te kiezen. Zo hebben winkelcentrum Magna Plaza en drijvend Chinees restaurant Sea Palace al eens bijgedragen aan de feestvreugde. Dit jaar is er gekozen voor een gebied met een bijzondere historie: de Wallen. Het oudste deel van de stad Amsterdam en de be-roemdste c.q. beruchtste hoerenbuurt van de wereld waar al prostitutie wordt bedreven sinds de 15e eeuw. Van oudsher een plek waar veel verschil-lende mensen naast elkaar bewegen. Plat vermaak en Hoge Kunsten strijden in deze buurt om een plek. Een ideale stek voor sharing en trading dus, vindt Nuit Blanche. Alle voorgaande jaren heeft Nuit Blanche wel iets in de oude havenwijk gedaan, maar de locatie

bleek nog lang niet opgebruikt. Een vergeten gebied waar je door alle gokkers, dealers, alcoholisten, vechters-bazen en Engelse toeristen gemakkelijk de verborgen parels over het hoofd ziet. Nuit Blanche Amsterdam biedt in 2013 ongeveer 100 artiesten en creatieve breinen in acht unieke hoofdlocaties met ieder een eigen thema, die boven-dien gemakkelijk aan te lopen zijn binnen The Red Light District .

De Oude KerkIn het hart van het festival, De

Oude Kerk, is dit jaar de Nachtsociëteit Schaduwzijde van Mijn Eigen Bestaan opgericht. Een bedrijvige kerk met een rijke geschiedenis die vroeger de doorgang van de stad symboliseerde, en ook tijdens Nuit Blanche het gevoel van een centraal stadsplein oproept. Iedere keer als je er terugkeert, gebeurt

er iets nieuws. Maar je mag er ook als stamgast blijven hangen, want De Oude Kerk is de huiskamer van Amsterdam. Altijd al zo geweest; vissers repareerden er hun netten, er werden manden ge-vlochten en baby’s geboren. Generaties Amsterdammers liggen er begraven. Een gewichtig gebouw met ontelbaar veel kleine achterkamertjes die door-gaans voor publiek gesloten blijven, maar tijdens Nuit Blanche ruimte bieden aan vijftien kunstenaars, waaronder Polly’s Picture Show, Carmen Schabracq, Roberta Petzoldt, Plantenasiel, Het Harde Potlood, Domenique Karl Himmelsbach de Vries en Toranura. Zij hebben hiervoor werk buiten hun eigen discipline gemaakt, en zich ge-concentreerd op performancekunst. Stuk voor stuk makers met een visie en een duidelijke boodschap. In De Oude Kerk begint je ontdekkingsreis.

Industrieele Groote ClubEen plek die al jaren op het ver-

langlijstje van Nuit Blanche stond, want nogal een hard-to-get-festivallocatie. Een gebouw met sexappeal. De leven-dige businessclub en sociëteit de Industrieele Groote Club is gevestigd naast Gassan Dam Square in het pand Industria aan de Dam, en heeft sinds een aantal maanden het predicaat Koninklijk gekregen. Iedereen wil er wel een keer kijken, want het velours en het gouden hangen sluitwerk is normaliter slechts voor weinigen weggelegd. Tijdens Nuit Blanche verandert de club in coproductie met Professional Rebel in een Nachtacademie, waar vier wetenschappers aan vier kunstenaars gekoppeld zijn om samen naar crea-tieve oplossingen voor de crisis op zoek te gaan. Vergelijk het met een inter-actieve aflevering van Zomergasten.

Foto

graf

ie: M

arco

van

Rijt

Hoofdkantoor NRC Handelsblad De Brakke Grond

Industrieele Groote Club

De Oude Kerk

Praktische InfoNuit Blanche Amsterdam trapt

het culturele seizoen dit jaar af met het thema Crazy Makes Beautiful. Deze 5e editie vindt plaats op 28 september van 19:00 tot 07:00 uur op acht ver-schillende locaties op de Wallen in het centrum van Amsterdam. Tickets kosten € 18,50 en koop je online via www.nuitblancheamsterdam.nl en vanaf 1 september bij de American Apparel store in de Utrechtsestraat 85 in Amsterdam.

Nuit Blanche Amsterdam wordt mede mogelijk gemaakt door Wieden+ Kennedy, Vedett en American Apparel. De begunstigers van het festival zijn Stadsdeel Centrum Amsterdam, Het VSB Fonds, Het Prins Bernhard Cultuurfonds, Cultuurfonds BNG en het Amsterdams Fonds voor de Kunsten.

43 Gc Festival

Nuit Blanche Amsterdam—Crazy Makes BeautifulDe bijzondere leermeesters spijkeren de nachtacademici kennis bij op ge-bied van controversiële onderwerpen. Leren is het nieuwe dansen.

Hoofdkantoor NRC Handelsblad Nog zo’n schijnbaar onbereikbare

plek. Net op het punt dat Nuit Blanche NRC Handelsblad wilde benaderen voor een eventuele samenwerking, zochten zij hun op. De krant stelt de hele 5e en 6e verdieping—beide nog casco —van hun nieuwe hoofdkantoor aan het Rokin beschikbaar voor een zeer intrigerende programmering. Samen met StroomWest wordt er een buiten-gewone Nachtmis georganiseerd, die zich richt op extreme levensovertui-gingen en alternatieve religies. Hoe tolerant moeten we hier ten opzichte van zijn? En wie bepaalt eigenlijk wat normaal is? Door Your Lab Amsterdam worden er meditaties gerealiseerd, geïnspireerd op Marina Abramović’ performance The Artist is Present . Aan het hoofd staat master mindfulness André Platteel. Ook kun je er van 3.00 tot 7.00 uur clubben tijdens de officiële Rush Hour afterparty!

De Brakke GrondInmiddels een vaste partner.

Vanaf de 2e editie een locatie met een heldere identiteit: de Vlaamse vrienden van Nuit Blanche. De Brakke Grond weet precies waar het festival voor bedoeld is en programmeert dan ook steevast iets buiten hun eigen comfort zone . Op een drassige plek (vandaar de naam) werd in de 17e eeuw een klooster ge-deeltelijk omgebouwd tot herberg. Sindsdien heeft De Brakke Grond onder andere een veilinghuis, een drukkerij en krakers gehuisvest. Een plek die al eeuwenlang nieuwe bezoekers om-armt. Het cultuurcentrum zal tijdens Nuit Blanche veranderen in SYNCity, de creatieve stad van de toekomst—

inclusief buurtprofeet. De mozaïek-performance in De Brakke Grond is als een doorlopende voorstelling, waar-voor onder andere Bite Me, Serina Rosdorff en Bas van Rijnsoever, Marco Pesch, Freek Duinhof, Rinske Bouwman, rekto:verso en Secret Disco bijdragen leveren.

Nes 116-118Een verlichte bende, een vrij-

metselaarsclub die met veel liefde de sociëteit Ten Club heeft opgebouwd in een oud klooster aan de Nes 116-118, dat later kantoren onderdak gaf. Een mystieke locatie, waarin iedere tegel een verhaal zou kunnen vertellen. Alleen een voorstelling die de schoonheid van de plek niet zou aantasten bleek geschikt. Samen met SSBA Salon werd er gezocht naar een intieme locatie-show, die Ten Club tot zijn recht zou laten komen. Fernando Belfiore en Het Wijf en de Tijger (Nienke ‘s Gravenmade en Eva Bartels) zorgen daarvoor.

Het BethaniënkloosterVolgens het Nieuwe Testament

voegde Maria Magdalena a.k.a. Maria van Bethaniën de daad bij het woord en gaf haar losbandigheid op voor een vroom leven. Opgedragen aan deze voorbeeldige dame bouwde Amster-dam een klooster speciaal voor vrou-wen die hun zondige leven vaarwel hadden gezegd. Een plek voor bezin-ning zo tussen alle vrouwen van lichte zeden. De middeleeuwse locatie die normaal in dienst van de kamermuziek staat, ging de uitdaging aan om gelui-den te programmeren die er nooit hebben geklonken. Zinderende gitaren, krijsende tantes, sensuele melodieën en opwindend bonkende beats. In deze de facto club programmeert The Heat Agency tot 5.00 uur Catch 22.

De WaagEen oude bekende van Nuit

Blanche, want al voor de 4e keer samenwerkingspartner. De oude stads-poort die, net als de meeste kloosters in de rosse buurt, in de 15e eeuw werd gebouwd, maar met het kleine verschil dat het een ietwat duistere geschie-denis kent. Ondanks het feit dat De Waag na stadspoort onder andere gildehuis, museum, brandweerkazerne, anatomisch centrum, meubelmakerij en gemeentearchief was, doet ook het verhaal de ronde dat er heksen in de kelders werden gedood. Nou goed, zes eeuwen later kun je je in De Waag in een uitgaansambiance bezighouden met je eigen sappige levensverhalen. Aan de hand van plaatsen die voor jou belangrijk zijn, maak je er een gra-fische landkaart die je, met behulp van futuristische handwerktechnieken, altijd fysiek mee zou kunnen dragen. Fablab Amsterdam verwerkt hem in oorbellen, en Theatricum Anatomicum in T-shirts. Sommige locaties hebben nou eenmaal een speciale waarde, vraag dat maar aan Nuit Blanche.

Tobacco TheaterEen prachtige plek in de Nes, dé

theaterstraat van Amsterdam. De oude tabaksveiling werd omgebouwd tot een tiptop afgewerkt en multifunctioneel toptheater waar alles kan. Door de industriële, enigszins gelikte looks is het een perfecte plek voor Nuit Blanche, want: wederom niet direct een gang-bare keuze voor een underground festival. Normaal gesproken vinden er bedrijfs feesten plaats, nu staat er in samenwerking met Elle Inside Design een tentoonstelling geprogrammeerd met daarin werk Artotel van Fee Fokke, en van Den Herder Production House, een collectief van gevestigde namen als Maarten Baas, Bertjan Pot en Fabian Dumas en relatieve nieuwkomers als Nightshop, gt2P en Max Lipsey. Ook kun je hier netwerken tijdens het Trading Dinner, een verrukkelijk food programma gecureerd door Barbara Putman Cramer.

De Waag

Nes 116118

Het Bethaniënklooster

Tobacco Theater

44 Gc Talent

ITS 2013De finale van het creatieve platform International Talent Support 2013—dé wedstrijd die een brug slaat tussen modeacademies en de mode wereld—vond voor de 12e keer plaats in het Italiaanse Triëst. We reisden zoals elk jaar af naar het noordoosten van ‘de laars’, waar de internationale crème de la crème van de modewereld verrast werd door onder andere accessoireontwerper Percy Lau met haar sculpturale brillen, en omver werd geblazen door modeontwerper Xiao Li’s volumineuze breiwerk en doorzichtig schoeisel. Ook praatten we met de energieke Anna Orsini die, tussen haar bedrijven als leading lady van London Fashion Week, strategisch consultant bij de British Fashion Council en jurylid van ITS door, haar kennis over de modebranche deelde. www.itsweb.org

Door

Ant

oine

tte D

egen

s Ve

rtalin

g: D

anië

lle v

an D

onge

n

Anna Orsini heeft al ruim drie decennia aan mode-ervaring op zak. In de jaren 80 deed ze de marketing van Armani, representeerde ze trendsettende mode ontwerpers zoals John Galliano en begeleidde ze Britse textielontwer-pers in hun stap naar de grote mode-huizen in Parijs en Milaan. Ontwerper Ann Demeulemeester vertrouwt al op Anna’s adviezen sinds haar eerste show in Londen in 1988. Ook is ze nauw betrokken geweest bij de start van opkomende designers als Christopher Kane en Peter Pilotto. We vroegen Anna, jurylid van ITS Fashion Competition 2013, hoe het staat met de ontwikkeling van upcoming modeontwerpers en wat nieuwelingen allemaal in huis moe-ten hebben voor een goede start in de dynamische mode-industrie.

Waar let je op bij het zoeken naar nieuw ontwerptalent? Ik richt me vooral op de creativi-

teit die de collectie uitstraalt en ik kijk of de collectie goed in balans is. Het totaalbeeld moet fris en vernieuwend zijn, maar bovenal authentiek.

Welke belangrijke eigenschap-pen moeten jonge designers van zichzelf hebben of ontwikkelen?Het belangrijkste is dat zij onder-

nemend kunnen denken, begrijpen hoe de mode-industrie werkt, geloven in zichzelf en in dat wat zij creëren. Pas dan kan er een kwaliteitsproduct ontstaan dat vervolgens echt in productie gaat.

Zou je pas afgestudeerden aan-raden meteen een eigen label op te zetten of eerst ervaring op te doen bij een bestaand modehuis?Beide opties zijn aan te raden,

maar bij de British Fashion Council moedigen we talentvolle ontwerpers aan om hun eigen label op te bouwen.

Is dit realistisch zonder budget en support?Het is een dure onderneming,

maar sinds 2007 werkt de British Fashion Council samen met NEWGEN en is er een systeem ontwikkeld dat beginnende ontwerpers vier seizoenen lang steunt.

Dat kan zijn met het opbouwen van hun netwerk, juridische zaken, de cashflow, de distributie of het afleveren van hun product.

Waar zijn de opkomende talenten het sterkst in?Naast het feit dat nieuwe talenten

allemaal een duidelijke visie hebben, zie ik de afgelopen vijf jaar een ander soort trend. Jonge designers tonen zich ontzettend sterk in branding en het bouwen van een herkenbaar beeld rondom hun label, waardoor het een eigen identiteit krijgt.

Een laatste boodschap aan de nieuwe lichting ontwerpers?Wees consistent!

YKK

Awar

d—Ce

ntra

l Sai

nt M

artin

s Co

llege

of A

rt an

d De

sign

Percy Lau

Fash

ion

Colle

ctio

n of

the

Year

Vog

ue Ta

lent

s Aw

ard

—Ro

yal C

olle

ge o

f Art

Han Chul Lee Ac

cess

orie

s Col

lect

ion

of th

e Ye

ar—

Lond

on C

olle

ge o

f Fas

hion

Leonard Kahlcke

Dies

el A

war

d—Ro

yal C

olle

ge o

f Art

Xiao Li

Fash

ion

Spec

ial P

rize,

Mod

atec

a Aw

ard

—Co

cono

gacc

o

Tomohiro Sato

Anna Orsini

52I’m not here for

your amusement. You’re here

for mine.

46Some people

give the middle finger

instead.

Visual EssaysFo

togr

afie

: Daa

n Br

and

Foto

graf

ie: J

ouke

Bos

Some people give the

middle finger instead.

LinksIrene: Sweater IRO

Sajoscha: Top Zipper, ketting MTWTFSS WEEKDAY

RechtsStephanie: Trui IRO, broek The People Of The Labyrinths, schoenen River Island, rugzak Eastpak, armbanden van model zelf

Paul Jan: Jas G-Star, shirt Novemb3r, jeans Won Hundred, muts American Apparel, vintage schoenen Prada via Time Machine, ketting van model zelf

Van links naar rechtsIrene: Trui en broek Novemb3r, zonnebril Giorgio Armani, armbanden Jéh Jewels, broche van stylist

Marinus: Jumpsuit One Piece, sweater Breaking Rocks, sokken American Apparel, slippers Panther

Paul Jan: Jas G-Star, shirt Novemb3r, jeans Won Hundred, muts American Apparel, vintage schoenen Prada via Time Machine

Stephanie: Top New Look, broek Pomandère, schoenen River Island, rugzak Eastpak, armbanden van model zelf

Eeva: Jurk Diesel Black Gold, broek Baum und Pferdgarten, top Rihanna For River Island, sneakers Nelly

Sajoscha: Trui, broek en laarzen Hermès, ketting MTWTFSS WEEKDAY

Daan: T-shirt Lady Derringer

Links

Boven Tuinbroek River Island, trui en ketting H&M, armbanden MTWTFSS WEEKDAY

Onder, van links naar rechtsEeva: T-shirt Stella McCartney for Adidas, rok Rihanna For River Island, pet New Look

Irene: Jumpsuit Closed, coltrui American Apparel, sandalen River Island, armbanden Jéh Jewels, ringen Ti Sento

Sajoscha: Bomberjack Mads Nørgaard, shirt Zipper, broek Hermès, ketting MTWTFSS WEEKDAY

Stephanie: Jas The People Of The Labyrinths, T-shirt Marc O’Polo, rok Novemb3r, loafers Fratelli Rossetti, kousen MTWTFSS WEEKDAY, sjaal By Malene Birger

Rechts

Overslag KURT., ketting Fashionology, armbanden van model zelf

Fotografie: Daan Brand—House of OrangeStyling: Siriane Hunia—House of Orange

Haar: Daan Kneppers—NCL RepresentationMakeup: Yokaw voor Laura Mercier—Angelique Hoorn Management

Assistent fotografie: Jochem van GrunsvenAssistent styling: Ivana Dzodan

Assistent makeup: Xiomara VirdóModellen: Irene—Touché Models, Marinus—Max Models, Eeva,

Milou, Paul Jan, Sajoscha, Stephanie, en hond Lana

LinksPak en trui HUGO, stropdas Eton, boxer H&M, schoenen Dr. Martens

RechtsJasje ZEGNA , shirt A .maze by The People Of The Labyrinths, broek Lee, sokken Falke, schoenen Prada

I’m not here for your amusement.

You’re here for mine.

LinksPolo Lacoste, broek Versace Jeans, riem Diesel

RechtsJas, trui en broek Diesel Black Gold, overhemd G-Star RAW, sokken Bonnie Doon, schoenen Dr. Martens, ringen Thomas Sabo

LinksJasje, overhemd en trui Prada

RechtsJack Won Hundred, bloes 55DSL, broek Hans Ubbink, ringen en ketting Thomas Sabo

Fotografie: Jouke Bos—Witman KleipoolStyling: Maaike Staal

Haar en makeup: Liselotte van Saarloos voor Laura Mercier—Eric ElenbaasModel: Jordy—Republic Men Models

Assistenten fotografie: Matthew Miziolek en Sofie van EschAssistent Styling: Emilia Regeer

58

InfoIncubate is een Tilburgs stadsfestival voor cutting edge cultuur. Gedreven door artistieke vernieuwing presenteert Incubate een programma van ruim 200 acts binnen de vooruitstrevende muziek, beeldende kunst, debat, film en theater. Het festival vindt plaats van maandag 16 tot en met zondag 22 september op allerlei verschillende locaties in Tilburg, van café tot poppodium, van kerk tot boerderij.

Line-upTer viering van de 25e verjaardag van de acid house wordt er zaterdagnacht geraved met onder andere 808 State, A Guy Called Gerald en Ceeophax Acid Crew. Underground hiphoparties-ten, waaronder Kurtis Blow, Reks en Joe Kickass, geven op 20, 21 en 22 september act de présence. Muziekblog Kicking the Habit presenteert vier dagen lang de beste Nederlandse opkomende bands. Speciale seated shows van

CocoRosie, I Am Kloot en I Am Oak vinden plaats in concertzaal Theaters Tilburg. Een verrassende combinatie van spelen en muziek beleef je bij de Heavy Metal Bowling op donderdag. En verder is er een groot aanbod aan indie bands, zoals Yuck, Sean Nicholas Savage en Hooded Fang. Kijk op www.incubate.org voor de volledige line-up!

Ticket-infoPasse-partout voor alle zeven dagen: € 80,- (voorverkoop) / € 90,- (aan de deur)Dagkaarten voor ma, di, wo en do: € 17,50 (voorverkoop) / € 20,- (aan de deur)Dagkaarten voor vr, za en zo: € 32,50 (voorverkoop) / € 37,50 (aan de deur)Campingticket (vr, za en zo-nacht): € 12,50 per nacht / € 32,50 voor drie nachten

Dreampop naast noise, of een avond techno na een hardcore punk concert. Van maandag 16 t/m zondag 22 september vindt Incubate plaats. Het Tilburgse stadsfestival presenteert—naast de traditiegetrouwe, legendarische metalacts—culturele voorlopers uit verschillende genres. Glamcult zocht er samen met de organisatie zeven uit!

Willis Earl Beal is een nieuw gezicht binnen de blues, en dat was misschien ook wel nodig. Met een eigen kijk op het genre weet hij zijn fans te boeien. Debuut Acousmatic Sorcery uit 2012 heeft een gruizig ge-luid, dat doet denken aan een singer-songwriter die voorzichtig stapjes neemt binnen de delta blues. Veel nummers zijn opgenomen met één enkel instrument, dat door het lofi geluid nog eens extra kil overkomt. Maar hoe koud zijn albums klinken, zo intens zijn de optredens van meneer Beal. Noem hem theatraal, een echte entertainer. In een BBC-opname bespeelt hij met een tandenstoker zijn gitaar, terwijl er een traan over zijn wang loopt en zijn stem overslaat. Zo zie je ze niet veel meer.

Willis Earl Beal

Goede dreampop, ook in de echte wereld kun je er nooit genoeg van hebben. In de studio be-staat Still Corners uit het duo Greg Hughes en Tessa Murray en samen hebben ze net hun tweede plaat Strange Pleasures uitgebracht. Het zachte, galmen-de stemgeluid van Murray en de veelal ingetogen pop op de achtergrond laten je in je bedroom tot rust komen. Laad jezelf bij dit duo op voor de rest van het festival.

Still Corners

Met twee albums en een handvol EP’s uitgebracht op het hippe platenlabel Hyperdub timmert Ikonika al sinds 2008 aan haar weg. De in het Verenigd Koninkrijk geboren Sara Abdel-Hamid is iemand die haar eigen koers vaart. Debuut Contact, Love, Want, Have laat een mooie mix van dubstep, UK garage en electro horen. En op haar nieuwe album Aetropolis is er meer, zoals de trage, zware dub-bassen, die worden gecombineerd met heerlijke, zomerse synthdeuntjes. Dit maakt het nummer Mr Cake (een van de highlights van haar nieuwe plaat) tot de perfecte zomerhit!

Ikonika

Zoals de naam al verraadt, doet het label Blackest Ever Black niet aan vrolijke muziek. ‘Hoe donkerder, hoe beter’ is het motto. Voor Dalhous maakten ze echter graag een uitzondering met een iets minder duistere (lichtzwarte?) plaat. Dit Schotse duo bracht onlangs debuut An Ambassador For Laing uit , een album dat grossiert in het donker, maar juist opvalt door het licht dat daar doorheen sijpelt . Tussen de dreigende bassen en metalige schuifel-beats komen af en toe kleine stukjes zomer naar voren in de vorm van vreemde analoge opnamen en fluisterende beloftes van zon. Een grimmige zomerplaat, zeg maar.

Dalhous

Als je een beetje geïnteresseerd bent in het wereld-je van de underground hiphop, zal het je niet ontgaan zijn dat er de laatste paar jaar een flinke lading jonge gasten een intrede heeft gedaan in de scene. Ook Rejjie Snow surft mee op deze golf en niet zonder succes! Zijn album Rejovich is succes-vol opgepikt door muziekblogs, en hij stond in het voorprogramma van Kendrick Lamar. Rejjie Snow is geen leeghoofd; hij durft het aan om maatschappijkritische onderwerpen aan te snijden. Plus, zijn beats zijn op z’n zachts gezegd experimenteel.

Rejjie Snow

De Engelse William Doyle, ook wel bekend als East India Youth, wordt genoemd als een van de groot-ste talenten van dit jaar. Hij mixt minimal techno met intieme pop en een paar scheutjes krautrock. Met deze combinatie is het begrijpelijk dat Doyle uit zijn indierockband Doyle and the Fourfathers stapte wegens een aversie tegen de scene en de beperkte mogelijkheden die deze muzieksoort hem bood. Als multi-instrumentalist begon hij daarna het project East India Youth. Nadat het invloedrijke Britse The Quietus zijn nieuwe act meteen oppikte, richtte het zelfs speciaal een label op om Doyle de kans te bieden meer werk uit te brengen.

De voormalige leden van Sian Alice Group lijken met Eaux het voornemen gehad te hebben om zo warm mogelijke coldwave te maken. Een van de factoren die hierbij misschien helpt is de simpele elektronische ondersteuning van hun tracks. Eaux is bijvoorbeeld niet vies van het gebruiken van drumcomputers. Deze instrumenten in combinatie met de prachtige, etherische stem van zangeres Sian Ahern, maken dat dit een groep is om zeker eens live te bekijken.

East India Youth

Eaux

Incubate

Gc Festival

59 Gc Update

Ook in de bios deze maand: een stel komedianten en hun party like there’s no tomorrow , een huis vol griezelige demonen en een Chileense dame en haar jacht op de perfecte man.

Vanaf 28 augustus, This Is the EndSeth Rogen, Jonah Hill, James Franco, Jay Baruchel en Evan Goldberg slaan de melige handen weer eens ineen voor een van de pot gerukt avontuur. Terwijl de heren zich suf blowen en aan een alcoholinfuus hangen tijdens een groots aangepakt feestje, kondigt het eind van de wereld zich aan. En de vreselijke apocalyps kent zelfs voor megasterren als Rihanna geen medelijden. Ondertussen ruziën onze helden om de laatste Mars. Yep, dit zijn duidelijk kerels die onze wereld zullen redden. Komedie

Vanaf 5 september, The ConjuringBehoorlijk griezelige haunted house-horror waarin een gezin in de jaren 70 belaagd wordt door mysterieuze krachten in hun nieuwe huis. Gebaseerd op een schijnbaar ‘waar gebeurde’ geschiedenis, wat een en ander extra tot de verbeelding doet spreken. James Wan (Insidious) koos voor prima acteurs en weet als geen ander hoe hij zijn publiek bang maakt. Door op cruciale momenten muziek weg te laten (waardoor je niet kan inschatten wanneer het schrikmoment valt), worden sommige scènes zelfs ijzingwekkend eng. Horror

Vanaf 12 september, GloriaMisschien niet helemaal onze ‘doelgroep’, maar wél een fantastische film. Waarin een Chileense vrouw van middel-bare leeftijd actief op zoek gaat naar leuke mannen. Uiter-aard lopen er heel wat mindere goden rond, maar daar laat deze sterke dame zich niet door weerhouden. Opmerkelijk genoeg, gemaakt door een jonge filmmaker, die zich op een of andere manier uitstekend kan inleven in de belevings-wereld van een vrouw van twee maal zijn leeftijd. Drama

Vanaf 22 augustusRegie: Woody Allen Acteurs: Cate Blanchett, Sally Hawkins, e.a.

Hoewel Woody Allen, de actiefste regisseur met pensioengerechtigde leeftijd, elk jaar een nieuwe film aflevert, is dit jongste werk er eindelijk weer eens écht één om naar uit te kijken. Want: géén neurotische Woody Allen-personages (hetzij de regisseur zélf, hetzij een ingehuurde versie), géén overjarige lolbroekhumor en géén veel te mooie, piepjonge muzen in de hoofdrol. Nee, dit keer kiest Allen voor de altijd stijlvolle, beeldige en uitmuntend acterende Cate Blanchett. En daarbij neemt de New Yorkse regisseur, die zoals altijd ook zelf het scenario schreef, ons mee voor een

kijkje in een wereld die we allemaal een beetje naar, maar stiekem ook interessant vinden: die van de kapitalistische Upper East Side-snobs. De foute bankiers en hun nuffige, arrogante wederhelften. Blanchett speelt Jasmine, een sjieke, Chanel-jasjes dragende socialite . Gewend om zich enkel bezig te houden met sieraden, champagne, charity (want dat staat zo leuk) en alles wat het goede leven heerlijk maakt. Dat haar man (Alec Baldwin) overduidelijk op niet zo nette wijze zijn geld verdient, verkiest ze niet te zien. Als hij uiteindelijk wordt opgepakt, ontvlucht ze het schandaal om bij haar bescheiden halfzus Ginger in San Francisco in te trekken. Daar doet ze net alsof ze in een hotel woont en haar zus personeel is. Ze blijkt bovendien

minimaal in haar geïnteresseerd. Tenenkrommend. Het geld is op, dus moet Jasmine, ondanks haar ‘loodzware’ bestaan, zelf op zoek naar een baantje. Dat, en de mannen-keuze van Ginger, zorgen voor de nodige hindernissen in de relatie tussen de twee zussen. Dit personage is van het type you’ll love to hate . Wat een verwende, verknipte, empathieloze bitch! Blanchett weet Jasmine echter in de loop van dit tragikomische drama toch neer te zetten als een gelaagd personage, waardoor je alsnog een beetje medelijden met deze dame krijgt. Ook aan een leven in de elite zit een keerzijde. Drama

Vanaf 19 septemberRegie: David Gordon Green Acteurs: Paul Rudd, Emile Hirsch, e.a.

Het ongelofelijk simpele, maar fijne idee achter deze film is geleend van de IJslandse film Either Way van Hafsteinn Gunnar Sigurðsson. Zet twee verschillende mannen neer in een verlaten natuurgebied en laat ze verkeerslijnen kalken op de weg. Een enorme, maar blaartrekkend saaie klus die schoonbroers Alvin (Rudd) en Lance (Hirsch) anno 1998 moeten klaren. Alvin ziet het baantje als een unieke kans om bij te lezen, te kamperen en te genieten van wat de natuur brengt. Onderwijl schrijft hij romantische liefdesbrieven naar zijn vriendin, Lance’ oudere zus. Lance is ondertussen nukkig en verveelt zich te pletter. Hij zou liever in clubs rond-hangen en op meidenjacht gaan— en laat dat luidkeels weten. Dit droog-komische verhaal draait in feite om de ontwikkeling van deze twee heren. Alleen een mysterieuze, oude drank-stoker laat zich zien. De rest van de periode wordt gevuld met zowel nutte-loze alsook talloze levens verander en-de dialogen. Heel aangenaam, soms behoorlijk maf en, ondanks dat het een remake is, erg origineel. Komedie

Vanaf 19 septemberRegie: François OzonActeurs: Marine Vacth, Géraldine Pailhas, e.a.

Het Coming of Age-thema is in dit drama in een opmerkelijke vorm gegoten. Wat begint als een scène die in Françoise Sagans roman Bounjour Tristesse niet zou misstaan, verandert al snel in de zoektocht van een Parijse tiener naar haar seksualiteit. Niet met puberjongens, maar groots en meeslepend als call girl. Niet dat deze Isabelle een getroebleerde jeugd achter de kiezen heeft of geld-zorgen; ze woont met haar comfortabel levende ouders die haar een veilig nest bieden. Dat dochterlief het met oudere, betalende mannen doet, komt voor haar moeder dan ook als een schok. Waar is het fout gegaan? Terwijl ze Isabelle verplicht in therapie doet en haar behandelt als een getraumatiseerd, kwetsbaar wezen, lijkt het onderwerp van discussie zelf weinig last te ondervinden van de gebeurtenissen. We volgen haar leven gedurende vier seizoenen en in vier liedjes van Françoise Hardy. Al met al weer très Ozon (Sous le sable, Swimming Pool). Een super Frans drama met een meisje dat zó verrukkelijk is om naar te kijken dat je haar alles vergeeft. Drama

Vanaf 19 septemberRegie: Rob Epstein, Jeffrey FriedmanActeurs: Amanda Seyfried, Peter Sarsgaard, e.a.

Met het verschijnen van Deep Throat , een vrolijke pornofilm uit 1972 waarin een seksueel gefrustreerd meisje alleen klaar blijkt te kunnen komen door te pijpen, werd hoofdrolspeelster Linda Lovelace prompt een grote hit . De film kreeg al snel een cultstatus. Het beroemd zijn leek één groot feest, maar achter de glamorous façade van de actrice, haar echtgenoot en de filmmakers zat, zo bleek, een tragisch verhaal van geweld en vernedering. Met iemand als Lindsay Lohan in de titelrol (dat was ooit het plan), had dit biografische drama een draak van een film kunnen worden. Maar omdat de meer ingetogen Seyfried voor de rol tekende, resulteert Lovelace toch in een aardige period piece . Deze film gaat uit van het eigen verhaal van Linda (haar ex en manager beweren natuurlijk iets heel anders), maar zelfs als er een fractie waar is van haar verhaal, dan valt er nog veel te winnen op het gebied van vrouwenrechten in de seksindustrie. Want, zou er veel veranderd zijn?! Historisch drama

Vanaf 5 septemberRegie: Gabriela PichlerActeurs: Nermina Lukac, Milan Dragisic, e.a.

Hoewel de stoere Rasa uit Kroatië al als kind arriveerde in Zweden, blijven zij en haar vader toch outsiders . Ze verwerkt als fabriekarbeider groente en verdient zo het geld voor het onderhoud van hun armoedige huisje. Ze heeft het er naar haar zin en neemt haar baan heel serieus. Maar dan slaat de crisis toe. Als eerste vliegen dan toch de ‘buitenlanders’ uit het loonbestand en omdat Rasa noch enige opleiding, noch een rijbewijs heeft, blijkt opnieuw werk vinden een ware nachtmerrie. Ze wil pertinent niet dat haar vader zich zorgen maakt—die heeft hij al voldoende—dus doet ze net alsof er niets mis is. Intussen doet ze er alles aan om een nieuwe baan te vinden. Mooie, rauwe en realistische kleine film over een groots probleem: overal in Europa staan jonge mensen op straat. Tegelijkertijd behandelt Pichler zonder enige opsmuk thema’s als racisme, uitsluiting en je stinkende best doen om je ergens thuis te kunnen voelen. Drama

Door

Mar

icke

Nie

uwdo

rpFilm

Jeune & jolie

Lovelace

Prince Avalanche

Eat Sleep Die Blue Jasmine

DE HALLEN HAARLEM 7 SEPTEMBER – 24 NOVEMBER 2013

Fear in the age of

technological acceleration

Dr. Marijnus Johannes van Toorn & Louise Scholten FoundationWWW.DEHALLENHAARLEM.NL

61 Gc Update

PerformanceDouble Denim / Bertus

Slapen kun je leren! Het is de reclame-slogan van een groepje Amsterdamse kwakzalvers die voor groot geld hypno setherapie aanbieden. Het zou ook het onderschrift van Performance, de debuutplaat van Outfit , kunnen zijn. De psychedelische popgroep uit Liverpool introduceerde zichzelf in 2012 met Another Night’s Dream Reach Earth Again . In tegenstelling tot de r&b-invloeden die deze EP kenmerkten, is de eerste langspeler bedeesd en terug-houdender. Nooit tevoren werd de term performance met zo weinig vuur uitgesproken. En ondanks een vleugje Hot Chip hier en daar, eindigt ook een nieuwsgierigmakende titel als Elephant Days in een wiegend refrein. Rustgevend, dat is Outfit vooral. Wie echter op de—grotendeels weggemixte—percussie let, bespeurt een complexiteit die abso-luut meer credits verdient. Performance kabbelt voort als een troostende droom. Outfit sust in slaap, maar komt nooit helemaal tot leven. Bye bye, lullaby! Door Leendert Sonnevelt

Melbourne Fat Possum Records/PIAS

Jackson Scott is een 20-jarige college dropout uit de Verenigde Staten van Amerika die een meer dan merkwaar-dig debuut aan de wereld schenkt. Zijn lofi psychpop is weird en waan-zinnig. Dankzij het gebruik van stemver-vorming pitcht hij zichzelf tot vreemde hoogtes en met zijn achteloze home-recording-attitude verwant Scott zich met de zielen van Syd Barret, Ariel Pink en Bright Eyes. Ook zijn inspiraties Weezer (de punky pop feel) en (de nu-school van) Ty Segall en z’n kom-panen klinken door in dit debuut. Only Eternal is een onheilspellende prelude van de vertelling genaamd Melbourne, Sandy is als een Chipmunks-lovesong, Never Ever is zo atonaal als de tering en Together Forever ’s feedback-outro had nog veeeel langer mogen duren… Jackson Scott mag dan wel een school -verlater zijn, Melbourne is geslaagd. Door Matthijs van Burg

Jackson Scott

Huerco S.

Albums

Outfit

No Ceremony///Troumaca

CHVRCHES

The Bones of What You BelieveUniversal Music

CHVRCHES is echt een gruwelijk fijne naam voor een band. Probeer het maar eens uit te spreken, laat staan tien keer snel achter elkaar. Licht teleurstellend is het echter wel, wanneer blijkt dat je CHVRCHES ‘gewoon’ dient uit te spreken als churches . Die lichte teleurstelling blijft je waarschijnlijk de baas wanneer je de eerste tracks van hun debuut The Bones of What You Believe luistert. De zoete synthpop brengt je terug in de tijd—een aantal jaar, niet lang geleden, naar the golden era van vrouwelijke electro-acts als La Roux en Robyn. Dat kennen we nu wel, zoetige dance ge-paard met luchtige, girly teksten. Maar gelukkig is daar de redding, die subtie-le ommekeer, na een nummer of drie. Langzaam vloeit er dan namelijk wat lichte misère in de muziek van het Schot-se drietal. En dat bevalt ten zeerste! Helemaal wanneer Martin Doherty de zangpartijen op zich neemt. Prima plaat, niet meer, maar zeker ook niet minder. Door Niels Wiese

D I A N A

Perpetual SurrenderJagjaguwar / Konkurrent

De mooie cover van dit debuut voor-spelt een bijzonder aangename inhoud. Klopt! Het verantwoordelijke viertal uit Toronto maakt dreampop, maar onder-scheidt zich van genregenoten door de rijk aanwezige saxsolo’s van Joseph Shabason. Hij en drummer Kieran Adams leerden elkaar kennen tijdens hun studie jazz aan de Universiteit van Toronto. Toen hun eerste band (Everything All The Time) niet genoeg van de grond kwam, besloten ze een nieuw project te starten: D I A N A . De met synths over-goten zwoele ballads van de twee ontpoppen zich, door de samenwer-king met zangeres Carmen Elle, tot ware sprookjes. Hoewel het album een war-me live sound heeft, is een groot ge-deelte geproduceerd met samples in een super hifi studio—ook al bleek het daarna een nachtmerrie om de nood-zakelijke apparatuur in een live-set te kunnen besturen. Perpetual Surrender wordt op dit moment al flink geremixt door oplettende producers. En is klaar om ook door ons simpele luisteraars ontdekt te worden. Door Anna Nita

Factory Floor

Factory FloorDFA Records / PIAS

Stuwende, kille drums uit een vervlogen post punk era , electronica met zowel de rauwheid van industrie als de dans-baarheid van disco, maar met effecten geladen gitaren en zang om het plaat-je ergens aan de pop-eisen te laten voldoen. Deze fusie van verschillende, aanlokkelijke onderdelen klinkt als iets waar veel mensen wel raad mee weten. Begrijp me niet verkeerd, dat is het ook. De lange, hypnotiserende liedjes op deze self-titled zijn zeer nauwkeurige vertolkingen van de liveshow waar het trio zo bekend om staat. Epilepsie veroorzakende stroboscopen, over-stuurde speakers, en het zweet van degene naast je in de club—je hoort, ziet en ruikt het allemaal voorbij komen als je je ogen even dichtdoet. Gewel-dig. Kijk je echter om je heen dan blijkt de extase net even iets minder effectief op plaat. Voetengestamp is zelfs thuis niet te voorkomen bij het grootste deel van de rit , maar de eentonigheid die bij elk nummer na vijf minuten begint op te treden, laat je verlangen naar meer detail. En transpiratie. Door Sander van Dalsum

Colonial Patterns Software

Voor wie de associatie tussen native Americans en house nog nooit heeft gelegd, je bent vast niet de enige. De uit Kansas City afkomstige Huerco S. mag patent aanvragen op deze fusie van culturen, nu zijn debuutplaat het licht van de dageraad ziet. Na een aantal EP’tjes uitgebracht te hebben —waarop hij de geschiedenis van Chicago’s dancemuziek op zijn eigen, vergruisde manier vertolkt—arriveert Colonial Patterns . Geïnspireerd door architect Paolo Soleri en de prairie (ah, dat rijmt en klinkt nu net als een TV Oranje-act), is dit album als een histo-rische, stoffige plek die speelt met het idee te transformeren naar een nieuwe wereld. Een koloniale revolutie. Met de house-invloeden ver naar de achter-grond weggemoffeld, moeten we het doen zonder old school clubgevoel, maar mét een hoop sfeervolle loops en jazzy intervallen. Of het post-Columbus concept te omvatten is bij het afspelen van de plaat afhankelijk van je eigen verbeeldingskracht, maar een intri gerend idee is het op z’n minst. Door Sander van Dalsum

Jessy Lanza

Pull My Hair BackHyperdub Records / Konkurrent

Hoewel aanhangers van genres als techno, dubstep, house en r&b zich voorheen schuil hielden achter hun eigen zuil, houden meer en meer ar-tiesten er tegenwoordig van om juist zoveel mogelijk te blenden. Zo ook de Canadese Jessy Lanza, die samen met Jeremy Greenspan (Junior Boys) het album Pull My Hair Back heeft geproduceerd. Hun gedeelde liefde voor experimenteren met elektronische geluiden en een fascinatie voor het jaren-90-r&b-tijdperk is duidelijk hoor-baar. Lanza’s verleidelijke stem heerst als een koningin over de minimalistische vintage drummachines. Een stem die blijft bloeien, zelfs wanneer deze van een afstand hypnotiserende woorden in je oor fluistert. De nummers neigen de ene keer naar ‘80s disco, de andere keer naar house en dan weer naar synthpop. Nergens wordt dit verschil echter te extreem; alle stijlelementen zijn zo subtiel in de sound verwerkt dat dit debuut wegluistert als een lekkere set waarin je meer en meer verzonken raakt. Een echt aanradertje! Door Anna Nita

No Ceremony///PIAS

No Ceremony/// is een band die zich —how very indie!—graag afzet tegen commerciële popconventies. ‘Tja, dat kennen we inmiddels wel’, hoor ik je den-ken. Inderdaad, de anonimiteit , semi-obscure visuals en AANELKAARGESCHRE-VENSONGTITELSINHOOFDLETTERS zouden je bijna doen vergeten dat achter het imago van de Britse groep nog muziek schuilgaat. Enfin, genoeg Hollandse nuchterheid, want het debuut van dit drietal bevat zeker een aantal prettige nummers. Strelende pianomelodieën, gekrenkte gitaarpartijen en distorted vocalen mengen zich voortdurend met druisende synthesizers. De emotionele mix van pop en postravehouse resulteert in een makkelijk te herkennen geluid. Bijdragen van Joey Santiago (Pixies) en James Vincent McMorrow doen er een schepje bovenop, en maken het geheel nóg sentimenteler. Voor cynici is deze plaat dan ook een levensgrote NEE///. Mocht je je ergens vanbinnen nog emo voelen, dan is No Ceremony/// als een warm bad. Door Leendert Sonnevelt

Polly Scattergood

Arrows Mute Records / PIAS

De Britse Polly Scattergood (d’r echte naam) debuteerde in 2009 met een titelloos album. Een verzameling intense, door electronica gedreven, soms bijna gefluisterde songs—meer confessies dan liedjes. De combi electro/etherische zang riep natuurlijk gelijk tal van Kate Bush-associaties op. En ook op op-volger Arrows—in Berlijn tot wasdom ge-komen—is de gelijkenis bij puike ballads als Machines en Colours Colliding on-miskenbaar. Vinden we geen enkel probleem. Maar… het leukste is Scatter-good toch als ze het pop-volume flink omhoog schroeft en dichter in de buurt durft te komen van de Kylie die stiekem ook in haar schuilt . Van niet te versma-den tracks als Falling, Disco Damaged Kid en Subsequently Lost hadden we er graag meer gehoord. Van die waarin ze iets te singer-songwriterig tegen ons aan blijft praten (Miss You , Silver Lining) minder. Als een vriendin die maar bij je op de bank wil blijven hangen, terwijl jij denkt: ‘Jeeezz, we gingen toch dansen vanavond?!’ Dus Polly: next time more beats, please! Door Vanessa Groenewegen

The GraceBrownswood / N.E.W.S Records

Daar zit je, met je kleurrijke cocktail onder een palmboom meedeinend met de muziek. Een licht briesje geeft enige verkoeling op deze zinderend tropische dag. Troumaca, vernoemd naar een dorp op het Caribische eiland St. Vincent, doet je wanen in een zonnig oord. Niets aan de hand, luchtig, vrolijk. Met mysterieuze synths, vrolijke upbeats en de bijna poppy herhalende tekst ‘We climb in trees, to be on top of the world ’ reis je vanaf takeoff met de vijfkoppige band mee naar het paradijs. De trip vervolgt zich met opgewekte, aanstekelijke electro-deuntjes, een weelde aan instrumenten en fijne r&b-invloeden in onder andere Gold, Woman & Wine en Lady Colour . Een instant zomergevoel is niet te onder-drukken bij het beluisteren van debuut The Grace. En dan te bedenken dat de young creatives (want: prachtig eigen artwork en video’s) ‘gewoon’ uit Birmingham komen. Door Dorothy Vrielink

62

Glamstuff winnen? Stuur een mailtje met je naam, adres en telefoonnummer naar [email protected]. Laat ook duidelijk weten in het onderwerp welke prijs jij graag zou willen winnen! Winnaars krijgen per email bericht.

Jackson Scott D I A N A Factory Floor Polly Scattergood Troumaca

Melbourne3 CD’s

Perpetual Surrender3 CD’s

Factory Floor3 CD’s

The Grace3 CD’s

Arrows3 CD’s

Oh! You Simple Things

Oh! You Simple Things maakt hand gemaakte limited series kettingen met “een bescheiden, maar krachtig design voor integere figuren.” Glamcult geeft 2 x deze ketting met een zelf gekozen naam weg! www.ohyousimplethings.com

Stuff

Hidde van Schie

3 x het dubbelalbum The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes met het bijbehorende boek van Hidde van Schie.

Dread

2 x 2 vrijkaarten voor de inter-nationale groepstentoonstelling Dread—Fear in the age of technological acceleration in De Hallen Haarlem van 7 sep t/m 24 nov.

The Look of Love

5 x 2 bioscooptickets voor Michael Winterbottoms drama gebaseerd op het leven van Engelands rijkste vent Paul Raymond, met onder andere Steve Coogan en Imogen Poots.

Happy Birthday Dear Academie

In Antwerpen valt iets te vieren op vlak van kunst en mode! Voor het 350-jarig bestaan van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Antwerpen stellen Walter Van Beirendonck en museum directeur Paul Huvenne een tentoonstelling samen in het MAS | Museum aan de Stroom, te bezoeken van 8 sep t/m 26 jan. Het 50-jarig bestaan van de Mode afdeling wordt tegelijker-tijd gevierd met een tentoonstelling in het MoMu, te zien 8 sep t/m 16 feb. Glamcult geeft 10 x 2 combitickets + tas weg voor Happy Birthday Dear Academie . www.hbda.be

Man

on K

undi

g, Bo

wer

bird

, 201

2, Fo

to: B

oy Ko

rteka

as

63 Gc Plus

VerkoopinfoAlex Mattssonwww.alexmattsson.com

55 DSLwww.55dsl.com

American Apparelwww.americanapparel.net

Baum und Pferdgartenwww.baumundpferdgarten.dk

Bonnie Doonwww.bonniedoon.com

Breaking Rockswww.breakingrocksclothing.com

Brixtonwww.brixton.com

By Malene Birgerwww.bymalenebirger.com

Chanelwww.chanel.com

Closedwww.closed.com

Conversewww.converse.nl

DeMaskwww.demask.nl

Dieselwww.diesel.com

Diesel Black Goldwww.dieselblackgold.com

Dr. Martenswww.drmartens.com

Eastpakwww.eastpak.com

Eat Dustwww.eatdustclothing.com

ETONwww.etonshirts.com

Falkewww.falke.com

Farrow & Ballwww.farrow-ball.com

Fashionologywww.fashionology.nl

Fratelli Rossettiwww.fratellirossetti.com

G-Starwww.g-star.com

Giorgio Armaniwww.armani.com

H&Mwww.hm.com

Hans Ubbinkwww.hansubbink.com

Hermèswww.hermes.com

Hugo Boss www.hugoboss.com

IROwww.iro.fr

Jéh Jewelswww.jehjewels.nl

KURT.www.kurtelshot.com

Lacostewww.lacoste.nl

Lady Derringerwww.derringerdesigns.net

Laura Dolswww.lauradols.nl

LEEwww.lee.com

Mads Nørgaardwww.madsnorgaard.dk

Marc O’Polowww.marc-o-polo.nl

Moonspoon Saloonwww.moonspoonsaloon.com

MTWTFSS WEEKDAYwww.weekday.com

Nellywww.nelly.com

New Lookwww.newlook.com

Novemb3r www.novemb3r.com

One Piece www.onepiece.com

Pantherwww.bristol.nl

Pomandèrewww.pomandere.com

Pradawww.prada.com

River Islandwww.riverisland.com

Rodrigo Otazuwww.rodrigootazu.com

Stella McCartney for Adidaswww.adidas.nl

Madame Supertrashwww.supertrash.com

Swarovskiwww.swarovski.com

The People Of The Labyrinthswww.labyrinths.nl

Thomas Sabowww.thomassabo.com

Ti Sentowww.tisento-milano.com

Timberlandwww.timberland.com

Versace Jeanswww.versace.com

Won Hundredwww.wonhundred.com

Zipperwww.zipperstore.nl

ZEGNAwww.zegna.com

EXHIBITION OPENING HOURS: TUESDAY - SATURDAY FROM 17.30 - 02.00TROUWAMSTERDAM | WIBAUTSTRAAT 127 | WWW.TROUWAMSTERDAM.NL

PART 2: 31 OCT - 9 NOV, 2013PART 3: 28 NOV - 7 DEC, 2013

Opening 5 Sept : 20.30 hrs

FLEAMARKET

American Apparel

Direct from L A

Up to

90%

Off!

New ite

ms

adde

d dail

y!

See Facebook for opening hours

facebook.com/americanapparelinstagram.com/aa_amsterdam#AAFleamarketAmsterdam

Samples. One of a kind garments. Endearing imperfects. Iconic styles from the past. Over-runs. Over-dyes. Off sizes. Vintage pieces. Basics.

Stadhouderskade 74

Heineken Brewery

Stadhouderskade

Stadhouderskade 74

Weteringplantsoen

Ferdinand Bol Straat

American Apparel Flea Market Stadhouderskade 74Amsterdam

City centre, next to Heineken Brewery Tram; 16, 24 or 25

Free

Admiss

ion

Documents

GLAMCULT // ISSUE 7 // SEPTEMBER 2013