ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

metropolis@metropolisnews.gr

2

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης Ειδικός σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακί-δης Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάν-νη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρο-μπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής

Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

INDEX

6

20

30

36

46

Ψάξαμε και σας προτεί-νουμε τρία «έξυπνα» κι-νητά τηλέφωνα που δεν θα χρειαστεί να βάλετε

βαθιά το χέρι στην τσέπη για να τα αποκτήσετε.

Και ποιος δεν θέλει ένα smartphone; Καλό και χρήσι-μο το να παίρνεις τηλέφωνα και να στέλνεις μηνύματα, αλλά οι απαιτήσεις μας σήμερα από τα κινητά έχουν αυ-ξηθεί. Πλέον θεωρείς αναγκαίο να βγάζεις φωτογραφίες με ευκρίνεια, να ακούς μουσική, να βλέπεις βίντεο και πάνω από όλα να μπαίνεις στο ίντερνετ χωρίς δυσκολία. Επειδή όμως δεν έχουν ή δεν επιθυμούν όλοι να διαθέ-σουν 500 και 600 ευρώ, ψάξαμε και βρήκαμε τρεις οι-

κονομικές συσκευές, μία από κάθε εταιρεία κινητής τη-λεφωνίας.

Φυσικά μπορείς να τις αποκτήσεις όλες σε ακόμα καλύτερες τιμές συνδυάζοντάς τες με κάποιο πρόγραμ-μα συμβολαίου. Για αναλυτικές πληροφορίες, αρκεί μία επίσκεψη στα επίσημα site των εταιρειών ή μία βόλτα από το δίκτυο καταστημάτων τους.

Η Cosmote, τέ-λος, προτείνει το Samsung Galaxy Y, το οποίο χάρη στο λειτουργικό σύστη-μα Android 2.3 εί-ναι ιδανικό για άμε-ση πρόσβαση στα social networks και σε χιλιάδες εφαρ-μογές μέσω του Android Market. Δι-αθέτει οθόνη αφής 3 ιντσών, κάμε-ρα 2 μεγαπίξελ, ρα-διόφωνο, σύνδε-ση WiFi και κοστίζει 149,9 ευρώ.

Η Vodafone από την πλευρά της προ-τείνει το 555 Blue, ένα τηλέφωνο που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το Facebook. Ο λόγος προφανής, καθώς έχεις τη δυνατότητα να είσαι ανά πάσα στιγμή μέσα στην υπηρεσία και να μοιράζεσαι τα πάντα με φίλους και γνω-στούς. Εχει πλήρες πληκτρολόγιο, οθό-νη 2,4 ιντσών και τιμή 79 ευρώ.

Aπό τη Wind προ-έρχεται το ZTE Carl. Με μόλις 99 ευρώ παίρνεις ένα κινητό με οθόνη αφής 2,8 ιντσών, ραδιόφωνο, κά-μερα 2 μεγαπίξελ, GPS, bluetooth, θύρα USB και λει-τουργικό σύστημα Android. Επιπλέ-ον, μπορεί να συν-δεθεί εύκολα στο διαδίκτυο μέσω WiFi και ζυγίζει 100 γραμμάρια.

4

email

Υπολογίζεται ότι καθημερινά στέλνονται 294 δισ. email. Αν και περίπου το 90% από αυτά είναι spam, απομένουν σχεδόν 30 δισ. χρή-σιμα μηνύματα. Την ίδια στιγμή, οι χρήστες του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου πλησιάζουν τα 2 δισ., γεγονός που μεταφράζεται κατά μέσο όρο σε 15 μηνύματα την ημέρα ανά αποστολέα. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς πόσο έχει διαδοθεί η χρήση τους από την ανακάλυψή τους πριν από 40 χρόνια.

Ολα ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 1971, όταν στάλθηκε το πρώτο ηλεκτρονικό μήνυ-μα σε μια μορφή που ελάχιστη σχέση έχει με τη σημερινή. Ο απόφοιτος του MIT Ρέι Τόμλινσον εργαζόταν για την εταιρεία Bolt, Beranek and Newman με αντικείμενο τη βελ-τίωση των τεχνολογιών του ARPANET, του δικτύου που χρησιμοποιούσε ο Στρατός για την επικοινωνία του και αποτελεί τον πρό-δρομο του σημερινού ίντερνετ. Δουλειά του ήταν να τροποποιήσει ένα πρόγραμμα, ώστε να γίνει δυνατή η ανταλλαγή αρχείων μεταξύ δύο διαφορετικών υπολογιστών. Τελικά τα κατάφερε στέλνοντας μερικούς χαρακτήρες από έναν υπολογιστή σε έναν άλλο, οι οποίοι απείχαν μεταξύ τους μόλις ένα μέτρο! Ηταν μια πρώιμη μορφή αυτού που σήμερα ονο-μάζουμε email.

Σε συνέντευξη που έδωσε το 2008, o Τόμλινσον υποστήριξε πως δεν θυμάται τι έγραψε σε εκείνο το πρώτο μήνυμα. «Πιθανό-τατα», είπε, «να είχα πληκτρολογήσει τα γράμ-ματα QWERTY ή κάποιους άλλους τυχαίους χαρακτήρες». Ούτως ή άλλως μικρή σημασία έχει από τη στιγμή που ο στόχος επιτεύχθη-κε. Ο ίδιος άνθρωπος εξάλλου είναι υπεύθυ-νος και για τη διάδοση του συμβόλου “@” στο διαδίκτυο. Σε μια προσπάθεια να διαχωρίσει τον παραλήπτη του μηνύματος από το δίκτυο που χρησιμοποιεί, αποφάσισε να το προσθέ-σει ανάμεσά τους. «Απλά μου φάνηκε ότι ται-ριάζει καλύτερα από τα υπόλοιπα διαθέ-σιμα σύμβολα», υποστήριξε.

Από τότε η εξέλιξη του ηλεκτρονικού ταχυδρο-μείου μετράει πολλές χρονιές-σταθμούς. Μία από αυτές ήταν

το 1978, όταν στάλθηκε η πρώτη ψηφιακή διαφήμιση μέσω ενός δικτύου κυβερνητικών και πανεπιστημιακών υπολογιστών. Ηταν ο πρόγονος του σημερινού spam. Ακολούθησε το 1982 η χρήση της λέξης “e-mail” για πρώ-τη φορά, ενώ την ίδια χρονιά ανακαλύφθη-καν και τα χαμογελαστά προσωπάκια από χα-ρακτήρες ή αλλιώς “emoticon” (όπως το :) και το :-*). Το 1997 η Microsoft προχώρη-σε στην εξαγορά του Hotmail για 400 εκατ. δολάρια και παράλληλα κυκλοφόρησε την εφαρμογή Microsoft Outlook. Το 2003 ο Τζορτζ Μπους επικύρωσε τον πρώτο νόμο κατά του spam (CAN-SPAM), με το Oxford English Dictionary να βάζει στις σελίδες του το lol και τα υπόλοιπα δια-δικτυακά ακρωνύμια το 2004. Η Google από την πλευρά της διέθεσε στο κοινό το Gmail το 2007, προσφέροντας μοναδικές για την επο-χή χωρητικότητες, και τέλος το Associated Press Stylebook (κάτι σαν τη Βίβλο των δη-μοσιογράφων) άλλα-ξε την ορθογραφία του e-mail σε email μόλις πριν από λίγους μήνες.

Εμείς το μόνο που μπορούμε να του ευχη-θούμε είναι να τα εκατο-στίσει και να συνεχίσει να μας εξυπηρετεί με όλο και πιο απλούς -και πάντα δω-ρεάν- τρόπους.

Το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο γιορτάζει αυτόν το μήνα τα 40 του χρόνια και με την ευκαιρία θυμόμαστε πώς ανακαλύφθηκε και τις ημερομηνίες-σταθμούς της μέχρι τώρα πορείας του.

6

REALITY BITES

www.realitybites2011.wordpress.com

Την περασμένη εβδομάδα, ο Πίτερ Γκάμπριελ κυ-κλοφόρησε το καινούργιο του άλμπουμ, το “New Blood”, το οποίο στην πραγματικότητα δεν απο-τελείται από νέο υλικό, αλλά από παλιά κομμάτια της προσωπικής του δισκογραφίας ορχηστρικά «πειραγμένα», στο πλαίσιο του project “Scratch my back”, που ξεκίνησε την περυσινή χρονιά. Σε μια συνέντευξή του στον Ράιαν Ριντ του περιο-δικού “Paste”, ο Γκάμπριελ είπε: «Νομίζω ότι εί-ναι καλό να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα, επειδή είναι σαν να στέλνεις το φως της μέρας σε σκοτεινές γωνίες που κανονικά δεν θα φωτίζο-νταν αν δεν κατευθυνόσουν συνειδητά με αυτό το σκεπτικό». Συνυπολογίζοντας την πορεία και την εξέλιξη του Γκάμπριελ στη μουσική από τον και-ρό που άλλαζε την ιστορία της μουσικής με τους Genesis, o Ριντ τον αποκαλεί «Δαρβίνο της ποπ» και τονίζει επίσης το σύνηθες συγκινησιακό φορ-τίο που συνοδεύει τη μουσική του. «Το να κάνω τον κόσμο να κλαίει έχει υπάρξει το σλόγκαν μου εδώ και πολύ καιρό», σχολίασε ο Γκάμπριελ. Με την καλή έννοια, προφανώς.

«Μην εξιδανικεύετε τον serial killer μου». Αυτή είναι μια περίεργη φράση, η οποία όμως έχει μια μεγάλη δόση αλήθειας, καθώς ανήκει στον Τζεφ Λίνσεϊ, το συγγραφέα του Ντέξτερ, ο οποίος είπε ότι ανησυχεί επειδή ο κόσμος λανθα-σμένα πιστεύει ότι ο χαρακτήρας του Ντέξτερ είναι «καλός». Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζατε, η γνωστή σειρά είναι βασισμένη σε πέντε τόμους αστυνομικού χαρακτήρα - έξι, για την ακρίβεια, καθώς το νέο βιβλίο του Λίνσεϊ κυκλοφορεί μέσα στην εβδομάδα στην Αμερική. Ο συγγραφέας μίλησε για όλα αυτά σε ένα λογοτεχνικό φεστιβάλ στη Μασσαλία (τα λόγια του αναπαρήγαγε η εφημερίδα “Telegraph”) και ξεκαθάρισε την προσω-πική του σχέση με τον Ντέξτερ. «Είναι ελκυστικός επειδή είναι επικίνδυνος. Εί-ναι λάθος να νομίζουμε ότι είναι καλός. Δεν είναι καλός. Είναι ένας serial killer. Τον συμπαθούμε επειδή έχει ένα συγκε-κριμένο κώδικα δράσης που βελτιώνει την εικόνα του σε εμάς». Για την ιστορία, το μυθιστορηματικό γονίδιο υπάρχει σε πλεόνασμα στο σπίτι του Λίνσεϊ, καθώς ο Αμερικάνος συγγραφέας είναι παντρεμέ-νος με τη Χίλαρι Χέμινγουεϊ, την ανιψιά του μεγάλου Ερνεστ.

Ο Τζούλιαν Μπαρνς, λοιπόν, έπειτα από τρεις αποτυχημένες απόπειρες και 65 χρόνια ζωής, κατάφερε να προσθέσει στη λίστα των επι-τυχιών της καριέρας του το βραβείο Booker. Ηταν έτσι κι αλλιώς από τα φαβορί, καθώς το βιβλίο του “Sense of an ending” έκανε αρ-κετή «φασαρία» και, αν πιστέψουμε τα λό-για της Στέλα Ρίμινγκτον που ήταν για φέτος πρόεδρος της επιτροπής και θέλησε να δώ-σει ένα βασικό χαρακτηριστικό της ποιότη-τάς του, «διαβάζεται μια, δυο ακόμα και τρεις φορές. Είναι υπερβολικά πυκνογραμμένο». Ο ίδιος ο Μπαρνς, στα πρώτα του λόγια έκανε ένα ενδιαφέρον σχόλιο για το μέλλον του βι-βλίου εκφράζοντας μάλλον ρομαντικά τη συ-μπάθειά του για την ύλη. «Οσοι έχετε δει το βιβλίο μου, ανεξάρτητα με το πώς κρίνετε το περιεχόμενο, θα συμφωνείτε φαντάζομαι ότι είναι ένα όμορφο αντικείμενο. Αν το ‘φυσι-κό’ βιβλίο, όπως το αποκαλούμε, πρόκειται να αντισταθεί στο ηλεκτρονικό βιβλίο, πρέ-πει να μοιάζει με κάτι που αξίζει να το αγορά-σεις, που αξίζει να κρατήσεις». Σε ερώτημα που έθεσε ο “Guardian”, το 88% των αναγνω-στών ψήφισαν ότι ο Μπαρνς άξιζε το βρα-βείο, μια αρκετά ευρεία αποδοχή δηλα-δή που λογικά δεν προέρχεται από το τελευταίο του βιβλίο όσο από τον αγα-πημένο «Παπα-γάλο του Φλω-μπέρ» που έκα-νε τον Μπαρνς γνωστό το 1984.

έ βδ άδ Πί Γ ά λ

είο, μια αρκετά ευρεία αποδοχή δηλαήλσηάλπενω

ίο, μια αρκετά ευρεία αποδοχή δηλα-ή που λογικά δεν προέρχεται από το λευταίο του βιβλίο σο από τον αγα-ημένο «Παπα-λο του Φλω-

πέρ» που έκα-τον Μπαρνς

ωστό το 1984.

7

Δέκα χρόνια μετά την εμφάνιση στις κινημα-τογραφικές αίθουσες του φαινομένου «Αμε-λί», ο Φιλ Χοντ του “Guardian” αναρωτιέται πώς γίνεται η μόδα αυτής της ταινίας να μην έχει ξεθωριάσει ακόμα. Είναι αλήθεια ότι οι αναφορές στην ταινία του Ζενέ, τόσο σε επί-πεδο καθημερινής κουβέντας όσο και μέσα στους κύκλους του σινεμά, δεν σταμάτησαν ποτέ να είναι συχνές αυτά τα δέκα χρόνια και το χαμογελαστό πρόσωπο της Οντρεϊ Τοτού έγινε σύμβολο για οτιδήποτε θεωρεί-ται χαριτωμένο σε αυτό τον κόσμο. Ο Χοντ γράφει πως η ταινία αποτελεί «ένα ξεκάθαρο δείγμα της εξάπλωσης των μη αγγλόφωνων

εμπορικών ταινιών στη δεκαετία του 2000» και χαρακτηρίζει τη «Αμελί» ως μια «παλαιού τύπου συσκευασία που προέβαλε τα ‘μνη-μεία’ της γαλλικής κουλτούρας (Sacré Cœur, Ρενουάρ, μπιστρό, κρεμ μπρουλέ) με τέτοια συνέπεια όσο ένα ανοιχτό τουριστικό λεωφο-ρείο». Επίσης, θυμάται και κάτι ακόμα. Οτι, παρά τον παροξυσμό του 2001, το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το κέρδισε ο Ντάνις Τάνοβιτς με το “No man’s land”, μία καθηλωτική ταινία, είναι η αλήθεια, η οποία όμως σήμερα μοιάζει ξεχασμένη. Επειδή, κατά το συντάκτη, «η νοσταλγία και το όνειρο πάντα κερδίζουν».

Με διασκεδάζει πολύ εκείνη η σκηνή από την ται-νία “Life of Brian” των Monty Python, όπου η «αντιιμπεριαλιστική» οργάνωση του «Λαϊκού Με-τώπου της Ιουδαίας» κατηγορεί το καθεστώς των Ρωμαίων μέχρι που, κουβέντα την κουβέντα, τα μέλη του μετώπου καταλήγουν να απαριθμούν όλα όσα έχουν προσφέρει οι κατακτητές στην πατρί-δα τους (υδραγωγείο, περίθαλψη, δημόσια τάξη κλπ.). Είναι μια σατιρική προσέγγιση αυτού που στην Ελλάδα λέγεται «ναι, αλλά στη χούντα φτιά-χτηκαν δρόμοι».

Μια και μιλάμε για σουρεάλ χιούμορ και στις δύο περιπτώσεις, θα το συνεχίσω λίγο περισσότε-ρο. Πώς στο καλό μετράει κάποιος τον κόσμο σε μια συγκέντρωση; Με το μάτι; Με ένστικτο; Είναι 100 εδώ, πες ότι είναι και άλλοι 100 πίσω από το κτίριο εκείνο, βάλε κι άλλους 100 που θα έρθουν αργότερα, 300 σύνολο. Ετσι ή πιο επιστημονικά; Οτι δηλαδή αν είναι γεμάτο το Σύνταγμα σημαίνει τόσους, αν ο κόσμος φτάνει μέχρι τα Προπύλαια σημαίνει το τάδε και αν φτάνει και μέχρι το Μονα-στηράκι σημαίνει κάτι άλλο. Οπως και αν γίνεται, πώς στο τέλος της μέρας η εκτίμηση της Αστυνο-μίας για τη συγκέντρωση της Τετάρτης αναφέρει 75.000 κόσμου και ο ξένος Τύπος κάνει λόγο για περισσότερο από μισό εκατομμύριο; Εντάξει, κατα-λαβαίνω ότι ο Τύπος λατρεύει τις υπερβολές, ενώ η Αστυνομία θέλει να ρίχνει τους τόνους. Το να μεταφέρεις μια είδηση όμως με απόκλιση 400.000 ανθρώπων είναι κάπως σπάνιο. Και, αν ο Τύπος έχει τις δικές του ηθικές ευθύνες για ό,τι κάνει, από την πλευρά της Αστυνομίας, ενός κρατικού δη-λαδή οργάνου, το να φέρεται και να τοποθετείται εκτός τόπου και χρόνου είναι σχεδόν επικίνδυνο, φτηνά αποπροσανατολιστικό και γενικώς ενδεικτι-κό της κατάστασης.

Γιατί έχει πραγματικά μεγάλη σημασία πό-σος ήταν ο κόσμος που κατέβηκε στο Κέντρο, γιατί αποτελεί έναν καθρέφτη της αγανάκτησης του κό-σμου. Γιατί είναι άλλο μετά το σερί των εξευτελιστι-κών μέτρων της κυβέρνησης να εμφανίστηκαν να διαμαρτυρηθούν όσοι άνθρωποι, που λέει ο λό-γος, πήγαν και είδαν τους Πυξ Λαξ, και άλλο να κα-τέβηκε μισό εκατομμύριο, που αποτελεί το μέγιστο κόσμου που ρεαλιστικά μπορεί να μαζέψει η Αθή-να. Και επειδή, τέλος πάντων, η αλήθεια βρίσκεται ως συνήθως κάπου στη μέση, νομίζω ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που στο δρόμο κατέβηκε σχεδόν όλη η Αθήνα. Την επόμενη φορά θα κατέβει όλη, γιατί είναι όλο και περισσότεροι αυτοί που πιστεύ-ουν ότι, τηρουμένων των αναλογιών, αυτή η κυ-βέρνηση δεν έφτιαξε ούτε δρόμους.

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Ανέκαθεν θαύμαζα τους συγγραφείς που γρά-φουν πολύ, που κάθε λίγο και λιγάκι βγάζουν ένα καινούργιο βιβλίο, που μπορούν, τέλος πάντων, να παραγάγουν σε μικρό χρονικό διάστημα μια ικανοποιητική ιστορία και κά-μποσες σελίδες. Τους θαυμάζω ένα επίπεδο περισσότερο από αυτούς που είναι πιο σφιχτοί, πε-ρισσότερο πυκνοί, λιγότερο φλύαροι, που δουλεύουν μεθοδικά και αφήνουν χρό-νια να περάσουν ανάμεσα στις δουλειές τους. Δεν το κρίνω ποιοτικά προφανώς, αναφέρομαι απλώς στο πώς αντιμετωπίζω στο μυαλό μου κάποιον που γράφει συνέχεια. Ο Ιαν Ράνκιν, για παράδειγμα, έχει γράψει κα-μιά 30αριά μυθιστορήματα και είναι μόλις 51 χρόνων. Πότε πρόλαβε; Με αφορμή το καινούργιο βιβλίο του που αναμένεται να κυκλο-φορήσει σύντομα και θα έχει τίτλο “The impossible dead”, ο Ράνκιν έδωσε μια

συνέντευξη στην εφημερίδα “Independent”, απαντώντας μου ουσιαστικά στο πώς πρόλα-βε. «Το Νοέμβριο θα αρχίσω να σκέφτομαι το επόμενο βιβλίο μου, τον Ιανουάριο θα ξεκινήσω να το γράφω, θα το παραδώσω τον Ιούνιο, τον Ιούλιο θα περάσει από επιμέλεια,

τον Αύγουστο θα πάω διακοπές, το Σεπτέμ-βριο θα ξεκινήσω να δίνω συνεντεύξεις για την προώθησή του, τον Οκτώβριο τελικά θα εκδοθεί και μετά πάλι από την αρχή». Πες το έτσι, τώρα μάλιστα. Να αναφέρω απλώς για τους θαυμαστές του Σκοτσέζου συγγραφέα, ότι το καινούργιο του βιβλίο θα είναι χωρίς τον κλασικό του ήρωα επιθεωρητή Ρέμπους, για τον οποίο ο Ράν-κιν είπε γελώντας: «Τα τελευταία 20 χρόνια έχανα το χρόνο μου γράφοντας για αυτόν».

Το πρώτο του single ονομαζόταν «Εξαιρέσεις». Ο ίδιος ο Rous αποτελεί μια εξαίρεση στον κανόνα της μεγάλης επιτυχίας. Που θέλει τους καλλιτέχνες να επαναλαμβάνονται και τελικά να πέφτουν θύματα της ταμπέλας. Τον γνώρισα από κοντά στο ραδιοφωνικό στούντιο. Ηρθε με την κιθάρα του, με τα τραγούδια του και την ηρεμία του. Τον είδα και στη σκηνή και το χαίρεται πραγματικά αυτό που κάνει. Είναι όμως και ο Gaudi (κατά κόσμον Γιώργος Γουδής). Τον συναντώ συνέχεια μπροστά μου. Στο Ark Festival, στο Φεστιβάλ Διαφορετικότητας, στα post -κυρίως- των ενημερωμένων μουσικά φίλων μου με το τραγούδι “Millionaire”. Οι δυο τους θα συναντηθούν μαζί στη σκηνή της Αυλαίας (Αγίου Ορους 15, Στάση Μετρό Κεραμεικός), την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου, με τραγούδια τόσο δικά τους όσο και αγαπημένες τους επιλογές από Beatles μέχρι Radiohead. Αυλαία και πάμε!

Τι πρώτο και τι δεύτερο όνομα λέμε τώρα; Εδώ, σου λέει, η κρίση χτυπάει παντού! Πόσα και πόσα ονόματα περιμένουν να κυκλοφορήσει η δουλειά τους (U2, Madonna, Rufus Wainwright, Coldplay μεταξύ άλλων). Ετοιμα τα άλμπουμ και κάθονται εκεί και περιμένουν. Αλλά και γιατί να κυκλοφορήσουν; Θα τα πάρει κανείς; Μας βλέπω σε λίγο να λαμβά-νουμε από τους ίδιους τους καλ-λιτέχνες τα email με τα νέα τους τραγούδια. Φαντάσου να μου στέλνει η Kate Bush το νέο της τραγο ύ δ ι “Wild Man” κατευθείαν... Στην πραγ-ματικότητα, βέβαια, κάτι τέτοιο θα γίνει. Αφού το ολοκληρωμένο νέο άλμπουμ της “50 words for snow” θα κυκλοφο-ρήσει ηλεκτρονικά από την προσωπική της εταιρεία Fish People στις 21 Νοεμ-βρίου. Αυτοδιαχειριζόμενες καταστάσεις.

Η Bjork, από την άλλη, που είναι πιο μέσα στις νέες τεχνολογίες, θα δι-αθέσει το νέο της άλμπουμ μέσω έξυ-πνων τηλεφώνων. Το “Biophilia”, λοιπόν, θα κυκλοφορήσει και σε app, με το χρήστη να μπορεί να κατεβάσει το παιχνίδι του κάθε τραγουδιού ή ακόμη και να φτιά-ξει μια νέα εκδοχή του τραγουδιού. Audio-visual πανόραμα!

«Τι χειμώνας βαρύς, έλα απόψε νωρίς». Το αντίθετο. Δεν βλέπω τις νέες δισκογραφικές δουλειές να κα-ταφθάνουν όλες στην ώρα τους. Ιδού κάποιες που περιμένουμε με ιδιαίτε-ρο ενδιαφέρον. Χωρίς σειρά αξιολό-γησης, σας παραδίδω ένα πρόχειρο «Top5 αναμενόμενων»:1. Bjork - “Biophilia”2. Peter Gabriel - “New Blood”3. Florence and the Machine - “Ceremonials”4. U2 - “Songs for ascent”5. To νέο άλμπουμ του Rufus Wainwright με τον παραγωγό της Amy Winehouse Mark Ronson

Γ.Κ.

21 Οκτωβρίου 1917Ο Dizzy Gillespie, ο μεγάλος θρύλος της τζαζ και ίσως ο καλύτερος τρομπετίστας που υπήρξε ποτέ, παίρνει την πρώτη ανάσα! Και έκτοτε κάθε ανάσα και μια μαγική στιγμή! Εφυγε από τη ζωή το 1993, αλλά είχε ήδη καταφέρει να δώσει νέο αέρα στην τζαζ μουσική και να εμπνεύσει δεκάδες δημιουργούς, όπως ο τεράστιος Miles Davis.

23 Οκτωβρίου 1925Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε στην Ξάνθη. Είχε πάντα δίπλα του χρώματα από διαφορετικούς πολιτισμούς και ιδέες. Η δασκάλα του πιάνου που του έκανε μαθήματα στην Ξάνθη ήταν Αρμέ-νισσα. Στην Αθήνα γνώρισε τους Ελύτη, Σεφέρη, Γκάτσο, Σικελιανό, Τσαρούχη, αλλά ταυτόχρονα, όταν χρειάστηκε, δούλεψε και ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Πειραιά. Μια ταινία για τον Μάνο Χατζιδάκι θα είχε τελικά πολλά να διηγηθεί.

25 Οκτωβρίου 1987Επειτα από δύο εβδομάδες κυκλοφορίας, το “Nothing like the Sun” του Sting κατακτά την κορυ-φή της Αγγλίας. Ο εμπνευσμένος τίτλος από το σονέτο του Σέξπιρ συνοδεύεται από ένα εμπνευ-σμένο άλμπουμ με τραγούδια-σταθμούς, όπως το “Fragile” και το “Englishman in New York”. Εικοσιπέντε χρόνια μετά και κάθε φορά σόου δίνει την αίσθηση νέας ακρόασης.

το παιχ ίίνίδδδδι του

H Sοfita (Σόφη Κωνσταντινίδου), η μπάντα της, τα τραγούδια της, μουσική του δρόμου, swing ήχοι, χορός και ένα παγκάκι σε ένα παριζιάνικο φόντο... σας περιμένουν στο Κοο Κοο (Ιάκχου17) την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου στις 10:00 μμ.

Τη γνωρίσαμε το 2008 με τον πρώτο της δίσκο «Κορίτσι για σπίτι» (σε παραγωγή Φοίβου Δεληβοριά) και την αγαπήσαμε στις ζωντανές της εμφανίσεις. Με αστείρευτο κέφι πάνω στη σκηνή αναμένεται να διασκεδάσει σήμερα (21/10) το κοινό του Barazz (Θ. Βρεσθένης 61 και Φραντζή). Εκτός από τραγούδια του πρώτου της δίσκου, η Μάρω Μαρκέλλου θα μας χαρίσει και δείγμα της ακυκλοφόρητης δουλειάς της.

Η υπόθεση του “Killer Elite” του Γκάρι Μακέντρι μοιάζει να είναι χιλιοειπωμένη. Ενας πράκτορας αποφασίζει να συνταξιοδοτηθεί (εκεί συμβαίνει ακόμα, δεν είναι όπως εδώ) και να αράξει στην Αυστρα-λία μαζί με το νέο κύμα Ελλήνων μεταναστών. Ομως, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η απαγωγή του μέντορά του θα τον αναγκάσει να σηκωθεί από τον καναπέ και να πολεμήσει ξανά. Οργανώνει μια ομά-δα, ώστε να καταφέρει να αντιμετω-πίσει τη συμμορία “Feather Men”, που είναι δυνατός αντίπαλος. Ναι, φαίνεται να την έχουμε ξαναδεί αυτή την ταινία. Στα κλασικά σημεία της είναι ο πρωταγωνιστικός ρόλος του πάντα σκληρού Τζέισον Στέιθαμ -μέχρι να τον πάρει είδηση ο Στίβεν ο Σιγκάλ-, αλλά και η μουσική του τρέιλερ της ταινίας, το “Rock you like a hurricane”. Καλά, τώρα τα ανακάλυψαν τα Σκορπίνια στην Αμερική;

Από αυτή την εβδομάδα ξεκινούν το ταξίδι τους οι μικρού μήκους ταινίες του Φεστιβάλ της Δράμας, με πρώτο σταθμό -όπως πάντα- την Αθήνα και συγκεκριμένα τον κινηματογράφο Τριανόν Filmcenter (Κοδριγκτώνος 21). Από τις 20 μέχρι τις 26 Οκτωβρίου, θα έχουμε την ευκαιρία να δού-με το σύνολο των ελληνικών ταινιών μικρού

μήκους που συμμετείχαν στο 34ο Φεστιβάλ Δράμας, αλλά και τις βραβευμένες ταινίες του 17ου Διεθνούς Φεστιβάλ, όπως και το σύνολο των ελληνικών ψηφιακών ταινιών που διαγωνίστηκαν στο 5ο Φεστιβάλ Ψηφι-ακών Ταινιών. Ως είθισται, η πρώτη και η τελευταία μέρα των προβολών είναι αφιε-ρωμένες στις βραβευμένες ταινίες.

Η έμπνευση κάποιες φορές είναι τόσο πεζή... Για τη θύμηση της ταινίας «Οι Απέναντι» (1981) του Γιώργου Πανουσόπουλου, στην οποία αφιερώνεται η συγκεκριμένη στήλη αυτή την εβδομάδα, δεν χρειάστηκε ούτε κά-ποιο σημαντικό γεγονός ούτε μεγάλη συζήτη-ση, ούτε κάποιος συνειρμός από το παρελθόν. Χρειάστηκε απλά το άνοιγμα του παντζουριού και η θέα της κοπέλας στην απέναντι πολυ-κατοικία, η οποία άπλωνε τα εσώρουχά της. Αυτός όμως δεν είναι ένας από τους σκοπούς κάθε ταινίας; Να τη θυμάσαι με αφορμή -τι άλλο;- το βασικό θέμα της. Και το θέμα της συγκεκριμένης ταινίας είναι η κρυφή παρακολούθηση. Αυτό που όλοι αρνιό-μαστε ότι κάνουμε ή ότι επιδιώκουμε, αλλά πάντα βαθιά μέσα μας μας τρώει. Ενας κα-κός εαυτός που κάθε τόσο μας παρασύρει συνειδητά σε ένα ευ-χάριστο -και κάποιες φορές ριψοκίνδυνο- «παράπτωμα».

Ανάμεσα σε κλοπές μοτοσυκλετών και κόντρες σε λεωφόρους, σε ατέλειωτες ώρες στα φλιπεράδικα και στο “Pacman”, στη μελέτη για το μάθημα της Αστρονομίας, αλλά και στην παρακολούθηση μιας μακρινής πολυκατοικί-ας κυλάνε οι μέρες του Χάρη (Αρης Ρέτσος). Απέναντί του σε ένα διαμέρισμα κατοικεί η Στέλλα (Μπέττυ Λιβανού) με το σύζυγό της και την κόρη τους. Η απλή παρακολούθη-ση μετατρέπεται σε πάθος για τον Χάρη, που περνάει όλες τις πρωινές ώρες πίσω από το τηλεσκόπιό του, αφήνοντας τη θρήσκα μάνα του να απορεί. Ο Χάρης δεν αργεί να βρει το τηλέφωνο της Στέλλας και να της μιλήσει με απώτερο σκοπό τη συνάντησή τους. Το σενά-ριο είναι γραμμένο από τον ίδιο το σκηνοθέτη σε συνεργασία με τον Πέτρο Τατσόπουλο και τον Φίλιππο Δρακονταειδή.

Ναι, επέστρεψε και είμαστε τρισευτυ-χισμένοι. Μιλάμε για την πολυβραβευ-

μένη σειρά “Dexter”, η οποία άνοιξε τον αιματηρό έκτο κύκλο της πριν από δύο εβδομάδες. Για όσους δεν γνωρί-ζουν, o Ντέξτερ Μόργκαν (τον οποίο

ενσαρκώνει ο Μάικλ Σ. Χολ) αποτελεί έναν αναλυτή διασποράς αίματος της

Αστυνομίας του Μαϊάμι, ο οποίος συ-νήθως προσπαθεί -με τους υπόλοιπους

αστυνομικούς- να συλλάβει κατά συρ-ροή δολοφόνους. Το μικρό μυστικό του

Ντέξτερ, βέβαια, είναι πως και ο ίδιος αποτελεί έναν τέτοιο, εφόσον ο σκοπός του είναι να σκοτώνει τους εγκληματί-ες πριν τους συλλάβει το τμήμα όπου

δουλεύει. Εξωφρενικό, αδιανόητο, φρικαλέο, πανέξυπνο, πνευματώδες. Η

“D-Day” ξαναήρθε!

Ο σκηνοθέτης του αγαπημένου «Ερωτευμένου Σαίξπηρ» Τζον Μέι-ντεν παρουσιάζει αυτή την εβδομά-δα στο ελληνικό κοινό την ταινία «Το χρέος». Η Ρέιτσελ (η βραβευ-μένη με Οσκαρ Ελεν Μίρεν) και δύο συμπατριώτες της, όλοι μέλη της Μοσάντ, είχαν αναλάβει κάποτε να συλλάβουν έναν εγκληματία πολέμου, γνωστό ως Χειρούργο του Μπίρκεναου. Τριάντα χρόνια μετά, οι τρεις νεαροί έχουν γίνει μεσή-λικες και πρέπει να ξεπληρώσουν κάποια χρέη που δεν αντιμετωπίζο-νται εύκολα...

«Το κορίτσι με το τατουάζ» του Στιγκ Λάρσον (εκδ. Ψυχο-γιός), αφού πού-λησε εκατομμύρια αντίτυπα σε ολό-κληρο τον κόσμο, αφού έγινε ταινία, ετοιμάζεται να γίνει και κόμικ. Ή μάλλον graphic novel, για να ακολουθήσου-με και τη μόδα της εποχής μας. Η ανα-κοίνωση έγινε στο Φεστιβάλ Βιβλίου

της Φρανκφούρτης και τα δικαιώματα για ολό-κληρο τον κόσμο έχει πάρει η διάσημη εκδοτική εταιρεία κόμικς, DC Entertainment. Μετά «Το κορίτσι με το τατουάζ» θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα βιβλία της τριλογίας. Ο εκδότης ανακοί-νωσε ότι το κάθε βιβλίο θα κυκλοφορήσει σε δύο τόμους, οι οποίοι θα είναι διαθέσιμοι σε έντυπη και ψηφιακή μορφή.

Στις 18 Ιουνίου 2010 ο Ζοζέ Σαρα-μάγκου πέθανε σε ηλικία 87 ετών στο νησί Λανθαρότε στα Κανάρια Νησιά. Μέ-χρι τελευταία στιγμή δεν σταμάτησε να ενημερώνει, σχεδόν καθημερινώς, το blog του. «Το τελευ-ταίο τετράδιο», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστα-νιώτη, περιλαμβάνει όλα τα κείμενα που δημοσίευσε ο ίδιος στο blog του από το Μάρτιο του 2009 έως τον Ιούνιο του 2010. Είναι η τελευ-ταία καταγραφή της σκέψης του για την ιβηρική και την παγκόσμια επικαιρότητα, για τους θεσμούς και τα πρόσωπα που μας κυβερνούν, για τις αξίες και τους θεσμούς που λείπουν, για τα προσωπικά του σχέδια και τις ματαιώσεις τους, για το όραμα του κόσμου που θα γεννηθεί μέσα από την κρίση.

Από τότε που γεννήθηκε το πρώτο λογοτεχνικό βραβείο μέχρι σήμερα που υπάρχει πληθώρα βραβείων σχεδόν για κάθε κατηγορία και κάθε είδος βιβλίου, πλανάται στον αέρα το ερώτημα κατά πόσο τα βραβεία είναι αντικειμενικά και διαφανή, κατά πόσο εκφράζουν τη γνώμη του κοινού (όταν κάτι τέτοιο είναι προϋπόθεση) και κατά πόσο τιμούν την καλλιτεχνική αξία του έργου και δεν επηρεάζονται από άλλους εξωτερικούς παράγοντες. Αυτοί οι προβληματισμοί θα παρα-μείνουν αιωνίως άλυτοι, εκτός και αν το ρόλο των κριτών αναλάβουν ηλεκτρονικοί υπολογιστές, οι οποίοι, μέσα από πολύπλοκους αλγόριθμους, θα καταλήγουν στο νικητή. Κάτι που φυσικά απευχόμαστε, γιατί όσο δίκαιο και αν θα είναι κάτι τέτοιο, όλη η μα-γεία θα χαθεί, όπως χάνεται σε καθετί όπου εισβάλλει η τεχνολογία. Λίγες μέρες πριν από την απονομή του βραβείου Booker γεννήθηκε ένα νέο λογοτεχνικό βραβείο, το οποίο έρ-χεται να αμφισβητήσει το καταξιωμένο Booker! Μια ομάδα από διαπρεπείς Βρετανούς συγγραφείς (Τζον Μπάν-βιλ, Πατ Μπάρκερ, Μαρκ Χάντον κά.) θα απαρτίζουν την επιτροπή του νέου βραβείου, το οποίο ονομάζεται Literature Prize. Ο πόλεμος των ανα-κοινώσεων από τους εκπροσώπους των δύο βραβείων δεν άργησε να ξεκινήσει. Σύμφωνα με τους διοργα-νωτές του Literature Prize, ο λόγος δημιουργίας του είναι ότι το Booker δίνει προτεραιότητα στη σημασία της «αναγνωσιμότητας» εις βάρος της καλλιτεχνικής αξίας. Ο Ion Trewin από την πλευρά του, εκπρόσωπος του βραβείου Booker, χαρακτήρισε τη δή-λωση «βλακώδη» και είπε: «Η λογοτε-χνική υπεροχή και η αναγνωσιμότητα πρέπει να συμβαδίζουν». Βέβαια αυτό το «πρέπει» απέχει πάρα πολύ από το τι πραγματικά συμβαίνει. Αλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει πρώτα στις λίστες των best seller βι-βλία τα οποία μόνο για τη λογοτεχνική τους αξία δεν διακρίνονται.

Πλέον, κάθε εβδομάδα, ανακοινώνουμε την κυκλοφορία κάποιου αυτοβιογραφικού βιβλίου που αφορά ονόματα-θρύλους της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, ηθοποιούς ή γενικότερα ονόματα που δεν έχουν περάσει απαρατήρητα από τον καλλι-τεχνικό κόσμο. Εχουμε ξαναπεί ότι οι βιογραφίες και ειδικό-τερα οι αυτοβιογραφίες είναι το νέο trend της εποχής. Οταν τα ονόματα-θρύλοι δεν ζουν πλέον για να γράψουν τη βιογραφία τους, το ρόλο του συγγραφέα αναλαμβάνουν τα κοντινότερα με αυτά πρόσωπα. Αυτή τη φορά γίνεται λόγος για την Εϊμι Γουά-ινχαουζ. Πέθανε πριν από δύο μήνες, αλλά ο πατέρας της Μιτς Γουάινχαουζ έχει ήδη συμφωνήσει με τη HarperCollins να γράψει ένα βιβλίο για τη ζωή της κόρης του. Το βιβλίο κατά πάσα πιθανότητα θα ονομάζεται «Εϊμι, η ζωή της κόρης μου» και η κυκλοφορία του προγραμματίζεται για το καλοκαίρι του 2012. Τώρα, το πόσο καλά μπορεί ένας πατέρας να γνωρίζει τη ζωή της 27χρονης κόρης του είναι ένα άλλο ερώτημα, του οποίου η απάντηση μπορεί να διαφέρει από την Ελλάδα στο Ηνωμένο Βασίλειο.

τΛγλακαεκgνμεκ

Ο Ρομπέρτο Σαβιάνο, το 2006, όταν ήταν 27 χρόνων, εξέδωσε το βιβλίο του «Γόμορρα» (εκδ. Πατάκης). Σε αυτό το βιβλίο ο Σαβιάνο αποκάλυψε και κατήγγειλε τις εγκληματικές δραστηριότητες της Καμόρα (η μαφία της περι-οχής της Νάπολης). Ο συγγραφέας-δημοσιογράφος περιπλανήθηκε με τη βέσπα του στους δρόμους της Νάπολης και διαπίστωσε ότι οι δραστηριότη-τες της μαφίας δεν σχετίζονται μόνο με το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, αλλά και με τις οικοδομικές επιχειρήσεις και τα ρούχα υψηλής ραπτικής. Το βιβλίο του μεταφράστηκε σε 33 γλώσσες, έκανε μεγάλη επιτυχία, αλλά στοίχισε την ελευθερία του συγγραφέα, ο οποίος από το 2006 μέχρι σήμερα δέχεται απειλές για τη ζωή του, ενώ έχει τεθεί υπό αστυνομική προστασία. Για το έργο του αυτό, λοιπόν, ο Σαβιάνο τιμήθηκε με το βραβείο Pen/Pinter, το οποίο δεν πήγε να πα-ραλάβει ο ίδιος -για ευνόητους λόγους-, αλλά έστειλε ένα μήνυμα ευχαριστώντας τους αναγνώστες.

«Το Συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη», βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Θανάση Βαλτινού, παρουσιάζεται στη Θεατρική Σκηνή (Νάξου 84). Το έργο βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Ανδρέα Κορδοπάτη από το χωριό Δάρα Μαντινείας και μας μιλάει για τις περι-πέτειες που πέρασε όταν το 1903 αποφάσισε να φύγει μετανάστης για την Αμερική, ακολου-θώντας τους χιλιάδες μετανάστες από όλη την Ελλάδα και κυρίως από την Πελοπόννησο. Το έργο ανεβαίνει σε θεατρική προσαρμογή και σκηνοθεσία του Αντώνη Αντωνίου, που κρατάει και το βασικό ρόλο.

Υπό την επίβλεψη ενός άγρυπνου φωτός και κάτω από τη συνεχή παρουσία ενός αδιευκρίνιστου ήχου, δύο πρόσωπα σε έναν άγνωστό τους χώρο, αναγκάζονται να εκτελέσουν συγκεκριμένες δράσεις σε απόλυτη σιωπή, να επινοήσουν μεταξύ τους σχέσεις και με οποιον-δήποτε τρόπο να συνθέσουν μια φαινομενικά ήρεμη και καθόλα βιώσιμη καθημερινότητα. Η επανάληψη των δράσεων και η εξάντλη-ση των μοτίβων τούς οδηγούν σταδιακά να αντιδράσουν βίαια στη συνθήκη. «Η γυναίκα που κάθεται», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρα-ντζά, παρουσιάζεται από την Αννα Μακράκη και τον Θύμιο Κούκιο στο Θέατρο Αρτι (Ηπείρου 41 και Αχαρνών).

Το καλύτερο μπαλέτο όλων των εποχών, «Η λίμνη των κύκνων», θα ζωντανέψει στο θέατρο Badminton αύριο και μεθαύριο (22, 23/10) από τον Γιούρι Γκριγκορό-βιτς. Ο διάσημος χορογράφος και για 30 χρόνια καλλιτεχνι-κός διευθυντής των Μπολσόι θα παρουσιάσει την τρυφερή διασκευή του στο κλασικό έργο και θα βρίσκεται στην Αθήνα κατά τη διάρκεια των παραστάσεων. Δυστυχώς, και για τις τέσσερις παραστάσεις τα εισιτήρια έχουν εδώ και μέρες εξαντληθεί.

«Οι ωραίοι κοιμώμενοι» είναι το έργο με το οποίο επέλεξε να συμμετάσχει στη 15η Μπι-ενάλε Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου ο καλλιτέχνης Περικλής Πραβή-τας. «Αφορμή του έργου ήταν ο κακός συγχρονισμός στον ύπνο ανάμεσα σε εμένα και την κο-πέλα μου κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας. Λόγω των ωραρίων του στρατού, ο ύπνος και το ξύπνημα δεν ήταν πλέον πράξεις από κοινού. Ετσι αποφάσισα αυτός ο αποσυγ-χρονισμός να γίνει έργο και γι’ αυτό στήσαμε μια φωτογραφική μηχανή απέναντι από το κρεβάτι μας. Το αποτέλεσμα ήταν η συ-στηματική καταγραφή του ύπνου μας. Αυτό διήρκησε κάποιους μήνες και έτσι αποκαταστήσαμε το χρονικό κενό μέσα από το έργο. Το υλικό αυτό συγχρονί-στηκε με τη θεματική της Μπιε-νάλε, της οποίας το θέμα είναι η συμβίωση». Ο νεαρός καλλι-τέχνης αποφοίτησε πριν από δύο χρόνια από την ΑΣΚΤ, ενώ το 2010 παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση με τίτλο “CV”. Η τέχνη αποτελεί μια διαδικασία διαρκούς εξέλιξης για τον ίδιο: «Καλλιτέχνες που ενδεχομένως με έχουν επηρεά-σει, όπως οι Rachel Whiteread, Chiharu Shiota, Doris Salcedo, αρχίζουν να μου φαίνονται πιο απόμακροι και νιώθω μεγαλύ-τερη έλξη για πράγματα όπως τα υφαντά από το χωριό μου ή τα πορσελάνινα μπιμπελό ποικίλης αισθητικής», μας είπε. Το έργο του θα παρουσιάζεται στη Θεσ-σαλονίκη μέχρι τις 6 Νοεμβρί-ου, ενώ από τις 16 μέχρι τις 19 Νοεμβρίου η έκθεση θα ταξιδέ-ψει στη Ρώμη.

� Μια άλλη πλευρά του ποιητή, μεταφραστή και κριτικού κινηματογράφου Κλεί-του Κύρου αποκαλύπτεται μέσα από την έκθεση «Ψήγματα μνήμης 1936-2000. Φωτογραφίες και κολάζ», η οποία διοργανώνεται από το Μορφωτικό Iδρυμα της Εθνικής Τράπεζας. Η φωτογραφία αποτέλεσε πάθος του Κύρου από την εφηβική ηλικία, ενώ το ενδιαφέρον του συνήθως ελκύουν τα μνημεία, τα τοπία και το φυ-σικό περιβάλλον. Οι φωτογραφίες αποτυπώνουν τη ζωή και τα ταξίδια του από το 1950 μέχρι και τα τέλη του 20ού αιώνα, λίγο πριν από το θάνατό του, και δι-ακρίνονται για την καθαρότητα των γραμμών και την πλούσια θεματολογία τους. Παράλληλα, εκτίθεται και μια σειρά από όμορφα κολάζ, τα οποία παρουσίασε ο Κλείτος Κύρου στην γκαλερί Ζήτα Μι το 1972 μαζί με τον Μανόλη Αναγνωστά-κη. Η έκθεση λαμβάνει χώρα στο Μέγαρο Εϋνάρδου (Αγίου Κωνσταντίνου 20 & Μενάνδρου, Αθήνα) και έχει διάρκεια μέχρι τις 20 Νοεμβρίου.

� H έκθεση «Meissen Θραύσματα Ακρόπολις» θα παρουσιά-ζεται στην γκαλερί Gagosian της Αθήνας (Μέρλιν 3, Αθήνα) μέχρι τις 16 Δεκεμβρίου. Στο πλαίσιο της έκθεσης ο Anselm Reyle δημιουργεί μια σειρά έργων εμπνευσμένων από την αρχαιότητα και την ελληνική πρωτεύουσα. Τα πορσελάνινα γλυπτά του, δημιουργημένα σε συνεργασία με την εταιρεία Meissen, παραπέμπουν σε μουσειακά εκθέματα της ρωμαϊ-κής και της αρχαιοελληνικής περιόδου και στοιβάζονται με τυχαίο τρόπο σε γυάλινες βιτρίνες θυμίζοντας ευρήματα από ανασκαφές.

� Στο πλαίσιο του προγράμματος «Καλλιτέχνες σε διάλογο με το Μουσείο Μπενάκη», το οποίο γίνεται σε συνεργασία με το Βρετανικό Συμβούλιο, παρουσιάζεται η έκθεση “Andy Holden, The Cookham Erratics” στο κεντρικό κτίριο του Μουσείου Μπενάκη (Κουμπάρη 1 & Βασ. Σοφίας, Αθήνα). Ο Βρετανός καλλιτέχνης Andy Holden έχει δημιουργήσει ένα έργο ειδικά για το αθηναϊκό μουσείο, το οποίο αναπτύσσει έναν ιδιόμορ-φο κώδικα επικοινωνίας με τα ρωμαϊκά και αρχαιοελληνικά γλυπτά που υπάρχουν στο κτίριο. Πρόκειται για έξι γλυπτές δημιουργίες, αντίγραφα πετρωμάτων και βότσαλων που μάζε-ψε στο παρελθόν ο καλλιτέχνης στην περιοχή Cookham της Βρετανίας. Το έργο αυτό παραπέμπει στο διάσημο πίνακα του Stanley Spencer “The Resurrection, Cookham”, που αποτυπώνει το τοπικό κοιμητήριο και συνοδεύεται από ηχητι-κά ντοκουμέντα, συγκεκριμένα το μαγνητοφωνημένο μονόλογο του Andy Holden που εξηγεί τη σχέση του Stanley Spencer με την περιοχή. Η έκθεση έχει διάρκεια μέχρι τις 4 Δεκεμβρίου.

� Η Αίθουσα Τέχνης Αστρολάβος-Δεξαμενή (Ξανθίππου 11, Κολωνάκι) παρουσιάζει την έκθεση της Εφης Χρύση με τίτλο «Καλειδοσκόπιο» (φώτο). Η δουλειά αυτή της καλ-λιτέχνιδος ουσιαστικά αποτελείται από μια σειρά ζωγρα-φικών έργων και κατασκευών, τα οποία εντάσσονται στο ευρύτερο κίνημα της Οπτικής Τέχνης. Μοτίβα, γεωμετρικές φόρμες, χρώματα και σχήματα λειτουργούν συμβολικά δη-μιουργώντας ένα μαγικό, πολύχρωμο σύμπαν πέρα από τα όρια του χρόνου και του χώρου. Παράλληλα στην Αστρο-λάβος-Δεξαμενή παρουσιάζεται και η έκθεση φωτογραφίας του Νίκου Βανδώρου με τίτλο “Land-Escapes”, η οποία δι-οργανώνεται στο πλαίσιο του Athens Photo Festival 2011, με τη συνεργασία του Ελληνικού Κέντρου Φωτογραφίας. Βασική θεματολογία του Νίκου Βανδώρου είναι η νύχτα και ο ανοιχτός χώρος, δύο στοιχεία τα οποία συνθέτουν τη μυστικιστική αίσθηση που επιχειρεί να καταγράψει μέσα από τις νυχτερινές λήψεις του ο φωτογράφος. Οι εκθέσεις θα παρουσιάζονται στο χώρο μέχρι τις 29 Οκτωβρίου.

2

3

4

1

19

Η εικόνα του Αντώνη Σαμαρά στο πρωθυπουργικό γραφείο να χτυπά νευρικά τα χαρτιά που κρατούσε στο πόδι του άφηνε άναυδο ακόμη και τον πιο ψύχραιμο παρατηρη-τή. Κατανοούμε ότι συναίνεση δεν θέλεις, αλλά κράτα τους τύπους. Δυστυχώς, η ψυχραιμία στον τόπο αυτό είναι είδος σε ανεπάρκεια (δεν θα μπει μάλλον ποτέ στη λίστα των μη εδώδιμων εξαγώ-γιμων του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη). Ετσι, με ιστορικές αναφορές στο Γουδί, στα ειδικά δικαστήρια και τις κρεμάλες που έχουν κάποιοι σφηνωμένες στο κεφάλι, πορευό-μαστε προς τις Βρυξέλλες όχι μόνο ανάδελφοι, αλλά και διχασμένοι. Η ευρεία θεώρηση των πραγμάτων μάς διαφεύγει από την κορυφή (βλέπε Σαμαρά και Τσίπρα) ως τα νύχια (βλέπε όσους θεωρούν ότι η διάλυση κάθε στοιχειώδους λει-τουργίας του κράτους ισοδυναμεί με αντίσταση). Δυστυχώς φαίνε-ται να είναι πια πολύ αργά.

Και οι αδιαμφισβήτητες αλήθειες που εκστόμισε ο Γιώργος Παπανδρέου ενώπιον των βουλευ-τών του ΠΑΣΟΚ την Τρίτη, αλλά και όσα έγραψαν στο κοινό άρθρο τους οι τρεις (Ανδρέας Λοβέρδος, Αννα Διαμαντοπούλου, Γιάννης Ραγκούσης) την Κυριακή έρχο-νται τόσο καθυστερημένα, που πλέον είτε δεν τα πιστεύει κανείς, είτε απλά δεν είναι διατεθειμέ-νος να τα ακούσει. Η κυβέρνηση μοιάζει να την έχει «πατήσει» όπως ο βοσκός στο μύθο του Αισώπου. Τώρα όμως οι λύκοι είναι εδώ και αλυχτάνε. Αν οι τρεις υπουργοί «πιάνουν στασί-δι» για την επόμενη μέρα είναι μάλλον αδιάφορο στους πολλούς, όχι όμως και στους λίγους.

Αλλά οι λίγοι είναι αυτοί που κάνουν τη διαφορά και έδειξαν τη διαφωνία τους πίσω από τις κλει-στές πόρτες του υπουργικού. Και αν εντός του υπουργικού συμβου-λίου έχουν αποφασίσει να προχω-ρήσουν έστω και με την κομματική σημαία υπεσταλμένη, στην Κοινο-βουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Και δεν περιορίζονται στις κυρίες του κινήματος (Λούκα Κατσέλη ή Βάσω Παπανδρέου). Οι βουλευ-τές είναι κατακερματισμένοι, ενώ η συνοχή τους κρέμεται από την έκτη δόση. Ο εθνικός μας βίος έχει πλέον ορίζοντα τριμήνου.

Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύ-τερες μέρες Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημαοι ίδιοι στα παιδιά τουςΕλπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδαΙσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών των παιδιών τους. [1]

Κόρη γέννησε η Κάρλα Μπρούνι. Ο Νικολά Σαρκοζί -παππούς ήδη από έναν από τους τρεις γιους του από τους δύο προηγούμενους γάμους του- είναι ο πρώτος εν ενεργεία Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας που γίνε-ται πατέρας.

Η διαδήλωση διαδήλωση και τα σκουπίδια σκουπί-δια! Ασκοπο το μέτρημα και οι συγκρίσεις!

Εχει ρεύμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά τώρα που έσπασε στα δύο το «Αρμα Πολιτών», το σχήμα που είχαν συγκρο-τήσει ο Γιάννης Δημαράς και ο Βασίλης Οικονόμου. Ο πρώτος, σταθερά αντιμνημονιακός, προσελκύεται από τον Αλέξη Τσίπρα, ο δεύτερος αναζητά την... Κεντροαρι-στερά.

«Ευχαριστούμε κυρία Υπουργέ... ευτυχώς που υπάρ-χετε και εσείς σ’ αυτή την κυβέρνηση... μας δίνετε του-λάχιστον την πολύτιμη ελπίδα ότι υπάρχει μέλλον». Από σχόλιο φίλης της κας Λούκας Κατσέλη στο Facebook.

Ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης αναρωτιέται δη-μοσίως στο Facebook: «Πού θα βρίσκεται άραγε ο ΓΑΠ σε πέντε χρόνια; Θα κρατήσω τις απαντήσεις σας. Κι οποιανού είναι η σωστή, εκείνος θα κερδίσει χρυσούν ωρολόγιον. Μετά καδένας...»

H Μπορούσια από το Ντόρτμουντ έχασε, η κα Μέρ-κελ τα άκουσε. Αχ, αυτοί οι δανειολήπτες του Νότου! Ελπίζουμε ότι δεν βρέθηκαν πρόθυμοι για να μεταφρά-σουν τα ...αμετάφραστα των συνθημάτων των Γάβρων και ειδικά εκείνο για την τύχη των δανειστών! Ωρα είναι με κάτι τέτοια η καγκελάριος να ζητήσει και τα ρέστα...

Ο πρίγκιπας θα έρθει πριν ή μετά το «κούρεμα»; Αγαπούλα, πούλα!

Τρελαίνομαι για ανοιχτές επιστολές που έχουν ως παραλήπτη τον Ευάγγελο Βενιζέλο... Η κατά Κώστα -«Από την αλήθεια της ρητορείας προτιμώ τη ρητορεία της αλήθειας»- Βαξεβάνη επιστολή, πάντως, διεκδικεί βραβείο. Το γιατί είναι μια άλλη υπόθεση!

Χάσαμε την ευκαιρία να δούμε τους δύο πρώην συμφοιτητές χεράκι-χεράκι στις Βρυξέλλες. (...)

Προς το παρόν, στον παλιό δρόμο που λέγαμε, υψώνεται η Τράπεζα Συναλλαγών-εγώ συναλλάσσομαι, εσύ συναλλάσσεσαι, αυτός συναλλάσσεται-Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως-εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί μεταναστεύουν-Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει,έλεγε κι ο ΠοιητήςΗ Ελλάδα με τα ωραία νησιά, τa ωραία γραφεία,τις ωραίες εκκλησιέςΗ Ελλάς των Ελλήνων. [2]

Ηρθε η ώρα να ετοιμάσει προίκα!

[1], [2]: αποσπάσματα από το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη «Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.». Το ποίημα ανήκει στη συλλογή «Ο Στόχος» (1970). Πρωτοδημοσιεύτηκε στα «Δεκαοχτώ Κείμενα», που η έκδοσή τους αποτέλεσε την πρώτη πράξη ομαδικής δημόσιας αντίστα-

σης των πνευματικών ανθρώπων κατά της δικτατορίας.

20

Δεν ξέρω για τους γενναίους της ηδονής, αλλά οι γενναίοι της γεύσης δεν τη χάνουν από τα μά-τια τους την πλατεία Ομονοίας. Ιδίως εκείνοι και εκείνες που έχουν πουλήσει σώμα και ψυχή στο σορόπι. Θυμούνται με ευλάβεια το γαλατάδικο Βρετάνια, προσκυνούν τους λουκουμάδες του Κτι-στάκη. Θα μπορούσα να λείπω εγώ από αυτό το πανηγύρι της γεύσης; Οχι βέβαια, και καταθέτω ακολούθως το μίνι προσωπικό μου οδοιπορικό.

Τον Κτιστάκη και το Βρετάνια, τα έμαθα πριν από 30 χρόνια. Μόλις είχα αφιχθεί στην Αθήνα, κοτοπουλάκι από την επαρχία, και ανέλαβαν οι μεγαλύτεροι στη σχολή να με ξεναγήσουν. Ημα-σταν Κέντρο τότε οι δύο μεγάλοι πόλοι της γνώ-σης και της επανάστασης. Νομική και Φιλοσοφι-κή από τη μία, Φυσικό και Χημικό από την άλλη. Λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω στη Σόλωνος. Οπό-τε πού θα καταλήγαμε, πού αλλού από την Ομό-νοια;

Πρώτος μπήκε ο Κτιστάκης στο μενού. Με πήρε ο φίλος και συναγωνιστής Αντρέας από το χέρι και μου είπε: «Σου έχω έκπληξη». Ηξερε την αδυναμία μου για τα γλυκά, γνώριζε πολύ καλά ότι μπορούσα να μείνω νηστικός, αλλά όχι και αζαχάρωτος. Από το χέρι με πήρε, κατεβήκαμε

την Αγίου Κωνσταντίνου και εκεί, σχεδόν απένα-ντι από το τσοντάδικο το Star (σημαδιακό;), μπή-καμε στο μαγαζάκι. Ζούσε ακόμη ο παππούς, με τα αυτιά που κόντευαν να φτάσουν στο πάτωμα συν το βοηθό του που αργότερα κληρονόμησε την επιχείρηση.

Οι λουκουμάδες Χανίων σερβιρίστηκαν, ο υπογράφων δοκίμασε και μετακόμισε πάραυτα σε έναν από εκείνους τους παραδείσους που οι κοι-νωνιολόγοι συνηθίζουν να αποκαλούν «τεχνη-τούς». Απόλαυση χωρίς όρια! Ετσι όπως έσκαγαν στο στόμα αυτές οι μίνι χειροβομβίδες και το σο-ρόπι πλημμύριζε τον ουρανίσκο, η ζωή έμοιαζε καλύτερη, ο κόσμος γέμιζε υποσχέσεις, η συνεί-δηση μετακόμιζε στο σεράι του πασά. Αλλο τίποτε δεν ήθελα, μέρα μεσημέρι μέσα στη φασαρία και στο καυσαέριο.

Εκτοτε πέρασαν έτη πολλά, ο παππούς χάθη-κε από το προσκήνιο (θέλω να πιστεύω ότι κάπου ησυχάζει και κάποιο πιτσιρίκι ταΐζει), ο Κτιστά-κης μετακόμισε από την Αγίου Κωνσταντίνου στη Σωκράτους. Δίπλα στην παλιά έδρα της «Καθη-μερινής». Εκεί τους απολαμβάνει πια κανείς τους λουκουμάδες Χανίων και το χειμώνα στην Κρήτη φυσικά, γιατί το καλοκαίρι δεν τους σερβίρουν. Ο

λόγος; Δεν ξέρω, δεν έχω μάθει, αλλά υποπτεύο-μαι ότι δεν τους ενδιαφέρουν τα στίφη των τουρι-στών και τα συμπαρομαρτούντα αυτών. Μπουγά-τσα στον Ιορδάνη και πολύ τους πάει!

Οσο για το κατάστημα της οδού Σωκράτους, κρατάει καλά. Χωρίς παστούλες και λοιπά γλυκί-σματα στο ψυγείο, που είχε μια φορά και έναν καιρό. Οι λουκουμάδες είναι υπεραρκετοί και, εφόσον δεν έχει αλλάξει η συνταγή, τίποτε άλλο δεν χρειάζεται. Θα τους φας εκεί ζεστούς να καί-νε ή θα τους πάρεις μαζί σου με τρυπημένη στρα-τηγικά τη χάρτινη συσκευασία για να μην «παπα-ριάσουν». Και η εξυπηρέτηση πάντα με το χαμόγε-λο και την καλή κουβέντα. Του χρόνου γιορτάζουν έναν αιώνα ζωής και, αν συνεχίσουν έτσι, διόλου δεν το αποκλείω να τα χιλιάσουν.

ΤΑ ΓΛΥΚΑΤΖΙΔΙΚΑ ΤΗΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ

Μια διαδρομή γεμάτη αναμνήσεις. Από το

λουκουμά στο ρυζόγα-λο και πάλι στο λου-

κουμά. Δεν είναι όλοι οι «γλυκοί πειρασμοί»

απαγορευμένοι!

21

Μην λησμονήσω όμως και το Βρετάνια. Πέρ-ναγα καμιά φορά στην αρχή της δεκαετίας του ’80, όταν κατεβαίναμε με την παρέα για αθλητικές εφημερίδες τα χαράματα. Σε βάση τακτική, όμως, έγινα πελάτης το ’87. Γυρνάγαμε τότε μεταμεσο-νυκτίως από τους Θρακομακεδόνες, από τις εκ-πομπές μας σε παράνομο ερασιτεχνικό σταθμό. Παίρναμε το λεωφορείο στις δύο το πρωί που κα-τέβαινε από το Καζίνο της Πάρνηθας και βγαίνα-με Ομόνοια μαζί με τους κατεστραμμένους τζογα-δόρους. Εκείνοι ψάχνανε ψιλά για να γυρίσουν στο σπίτι και εμείς αναζητούσαμε ζάχαρες για να έρθουμε στα ίσα μας μετά το ντέρτι το ερτζιανό. Το Βρετάνια στη γωνία της Αθηνάς μάς περίμε-νε με ανοιχτές αγκάλες. Εικοσιτετράωρη εξυπη-ρέτηση γαρ!

Μας άνοιγε την πόρτα και μας σέρβιρε ανθό-γαλο με μέλι. Και κρέμα οπωσδήποτε και ρυζόγα-λο και λοιπές αμαρτίες, αλλά το ανθόγαλο ήταν το δικό μου το μαράζι. Στο τσίγκινο το κουπάκι με το πόδι, έντεχνα «χτυπημένο» από την κάτω με-ριά για να χωράει μικρότερη ποσότητα και να ξε-γελάει τον πελάτη. Πράγμα όχι και τόσο δύσκολο, για να είμαστε ειλικρινείς, μια και οι θαμώνες του Βρετάνια (τόσο οι περιστασιακοί όσο και οι μόνι-

μοι) δεν ήταν σε κατάσταση να διακρίνουν τέτοιες λεπτομέρειες.

Εντάξει, πολλά πρεζόνια δεν είχε εκείνο τον καιρό. Και οι ρέκτες των «ενισχυμένων» στριφτών τσιγάρων προτιμούσαν αναφανδόν το διανυκτε-ρεύον ψιλικατζίδικο ψηλά στην οδό Ιπποκράτους, όπου έστεκαν απλωμένα τα ταψιά με τους μπα-κλαβάδες και τα κανταΐφια. Πρόσφεραν πιο εύ-κολο στανιάρισμα, αναμφιβόλως. Στην Ομόνοια πάλι, είχε πόρνες, είχε μεθυσμένους, είχε χαμένα κορμιά, είχε καμένα χαρτιά, είχε επαρχιώτες, είχε μπαρόβιους, είχε και κάτι 20χρονα με ανοιχτά τα μάτια και ένα σωρό δίσκους υπό μάλης. Βινύλια βαριά κι ασήκωτα, αφού το CD δεν είχε ακόμη κατακτήσει τον κόσμο.

Στου Βρετάνια τα τραπέζια πέρασα νύχτες και νύχτες. Ωρες επί ωρών, κάτω από τα φώτα τύπου νέον που μας έκαναν όλους να μοιάζουμε με φυ-ματικούς. Με συζητήσεις για τη μουσική, για τα συγκροτήματα, για τις indie και mainstream επι-τυχίες, εκεί με τη Γωγώ, τον Γιάννη, τον Αλκη και λοιπούς ερασιτέχνες εραστές του ραδιοφώνου. Υστερα μεσολάβησαν γεγονότα, για άλλους θλι-βερά και για άλλους ιδιαιτέρως ευπρόσδεκτα, χα-θήκαμε, κόψαμε, σχόλασε η εκδρομή τις πρώτες

πρωινές ώρες στην Ομόνοια. Στο Βρετάνια κα-τέληγα πλέον πολύ αραιά, μετά από κάτι βράδια χαρτοπαιξίας που σου αφήνανε το κεφάλι κου-δούνι. Ημουνα ξένος.

Η τελευταία του αναλαμπή; Σε κάποια από εκείνες τις απανωτές εκλογές του ’89-’90, όταν μεταμορφώθηκε σε εκλογικό κέντρο του τότε ενι-αίου Συνασπισμού. Οπως μου είχαν αφηγηθεί οι συναγωνιστές, παραλαμβάνοντας το μαγαζί βρή-καν στα ψυγεία δεκάδες κρεμούλες και ρυζόγαλα να τους περιμένουν. Ηταν μια γλυκιά, πολύ γλυ-κιά αρχή για μια περιπέτεια με μάλλον πικρό τέ-λος. Λίγο καιρό αργότερα, μαζί με την ενότητα του κόμματος αποχαιρέτησε τα εγκόσμια και το πιο rock ’n’ roll γαλατάδικο της Αθήνας...

YΓ: Αχ «Στάνη»! Ευτυχώς που υπάρχει εκεί παραδίπλα, στον ειρηνικό πεζόδρομο της Μαρί-κας Κοτοπούλη, για μια κουταλιά ανθόγαλο με μέλι εν έτει 2011. Και ρυζόγαλο και κρεμούλα της μαμάς και λουκουμάδες τραγανούς ακόμη και βούτυρο με μέλι, ταμάμ, δεν λέω, όταν ανάβει ο καημός στους πολύ μερακλήδες. Συν ιστοσελίδα παρακαλώ, κυρίες και κύριοι κυβερνοναύτες. Θα τη βρείτε στο www.stani.gr με φουλ αγγλική μετά-φραση.

22

Λίγες μέρες πριν από την επίση-μη έναρξη της Τρίτης Μπιενάλε της Αθήνας, σε επιμέλεια Νικολά Μπουριό και X&Υ, ζητήσαμε από την Ξένια Καλπακτσόγλου (Χ) και τον Poka-Yio (Υ) να μας μιλή-σουν για τη διοργάνωση που φέ-ρει τον τίτλο «Μονόδρομος». Στό-χος της είναι να ολοκληρώσει την τριλογία που ξεκίνησαν οι ιδρυ-τές του θεσμού στην Αθήνα με το “Destroy Athens” (2007) και το “Heaven” (2009), διενεργώντας ταυτόχρονα μια έρευνα γύρω από την παρούσα παγκόσμια πολιτι-κή, κοινωνική και οικονομική κρίση. Πώς όμως προέκυψε η θεματική «Μονόδρομος» και γιατί χρησιμοποιείται ως σημείο ανα-φοράς η συνάντηση μεταξύ του Μικρού Πρίγκιπα και του φιλο-σόφου Γουόλτερ Μπέντζαμιν; «Ο ‘μονόδρομος’ είναι μια λέξη που αναφέρουν συστηματικά τα ΜΜΕ σαν μια προδιαγεγραμμένη πο-ρεία προς μια καταστροφή που ταυτόχρονα παρουσιάζεται ως αναπόφευκτη. Η νομοτέλεια που οδηγεί σε μια καταστροφή. Κάτι σαν εθνικό κάρμα κατά το οποίο τα παραπτώματα και η απρονο-ησία των πολιτών οδηγούν σε μια συνολική τιμωρία-κάθαρση. Πρόκειται για ένα αφήγημα που ταιριάζει σε πρόσωπα ή σε ήρωες τραγωδίας, αλλά γίνεται τελείως άκυρο όταν αναφέρεται σε έθνη», μας εξηγεί η Ξένια Καλπακτσό-γλου.

«Ξεκινώντας από το ομώνυμο έργο του Γουόλτερ Μπέντζαμιν του 1928 προεκταθήκαμε σε ένα φα-νταστικό εσωτερικό διάλογο, δη-λαδή μονόλογο, μεταξύ του διανο-ούμενου που αποχωρεί ηττημένος

μπροστά στο ζόφο και του αθώου παιδιού που συνεχώς θέτει ερω-τήματα. Και τι άλλο θα μπορούσε να ψελλίσει κάποιος σήμερα από ένα τεράστιο ‘Γιατί;’» Σε μια τέτοια περίοδο, ωστόσο, κατά πόσο γί-νεται εφικτή η πολιτιστική παρα-γωγή και προβολή και πόσο εύκο-λο ήταν το έργο των επιμελητών; «Είναι απλά ανέφικτη, αλλά αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για να μην το βάλουμε κάτω», αναφέρει ο εικαστικός και επιμελητής Poka-Yio. «Από την άλλη, η τέχνη απα-ντάει σε κάθε ιστορική περίοδο με ευθύ τρόπο. Κάθε εποχή -και ειδικά κάθε εποχή κρίσης- κατα-γράφεται από το σεισμογράφο της εκάστοτε τέχνης με λεπτομέρεια. Αυτό πιστεύουμε πρέπει να συμβεί και σήμερα και μάλιστα μέσα από μια φρενήρη εντατικοποίηση πο-λιτιστικών δράσεων».

Στο πλαίσιο της Τρίτης Μπιε-νάλε, ο Γάλλος θεωρητικός Νικο-λά Μπουριό θα δημιουργήσει μια ταινία μυθοπλασίας εμπνευσμένη από τη συνάντηση του ήρωα του Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί και του Γερμανού διανοητή. Το φιλμ, το οποίο θα γυριστεί κατά τη διάρ-κεια της έκθεσης, αποτελεί και μία από τις καινοτομίες της φετινής διοργάνωσης. «Παράλληλα, στο πρόγραμμά της εντάσσονται η έκ-θεση έργων σύγχρονης τέχνης με συμμετοχή σημαντικών Ελλήνων και ξένων εικαστικών και σκηνο-θετών, καθώς και μια σειρά από εκδηλώσεις, όπως εικαστικές δρά-σεις, ομιλίες, θεατρικά δρώμενα και εργαστήρια, σε μερικά από τα πιο ιδιαίτερα, ιστορικά κτίρια της Αθήνας: τη Διπλάρειο Σχολή, ένα εμβληματικό αρχιτεκτόνημα που

καταλαμβάνει ένα ολόκληρο οικο-δομικό τετράγωνο ακριβώς πίσω από τη Βαρβάκειο Αγορά, και το σύμπλεγμα των ιστορικών κτιρίων στο Πάρκο Ελευθερίας που διευ-θύνει ο Πολιτισμικός Οργανισμός του Δήμου Αθηναίων», συμπλη-ρώνει η Ξένια Καλπακτσόγλου.

Παρά τις αντιξοότητες και το γενικότερο κλίμα, ποιες είναι οι προσδοκίες που έχει η ομάδα της Τρίτης Μπιενάλε της Αθή-νας από τη φετινή διοργάνωση; «Κάθε Μπιενάλε συναγωνίζεται σαν λαγωνικό κούρσας το σήμε-ρα», μας λέει ο Poka-Yio. «Κάποτε είναι μπροστά από τα γεγονότα, όπως έγινε το 2007 με το Destroy Athens. Τώρα η ιστορία μοιάζει να έχει επιταχύνει σε βαθμό που η τέχνη παύει να είναι πια η πρωτο-πορία που οσμίζεται το μέλλον και γίνεται η κινηματογραφική μηχα-νή που καταγράφει ασθμαίνουσα το σήμερα. Σε όλες τις περιπτώσεις είναι μια κάψουλα με πληροφορί-ες για το σήμερα που στέλνουμε προς το μέλλον. Οταν την ανοίξου-με, θα μυρίζει τα σκουπίδια από τις απεργίες και τα δακρυγόνα, θα ακούγονται τραγούδια από ντου-ντούκες, συνθήματα, ποδοβολητά και φωνές».

Ανάμεσα στους καλλιτέχνες, αλλά και τους κινηματογραφιστές που θα παρουσιάσουν τη δική τους καλλιτεχνική προβληματική γύρω από το «Μονόδρομο», εντο-

πίζουμε τα ονόματα των Βλάση Κανιάρη, Γιώργου Βακιρτζή, Κώ-στα Μπασάνου, Βίκυς Περικλέ-ους, Κάρολιν Μέι, Τώνη Λυκου-ρέση και του Γιάννη Οικονομί-δη. Η φρουρά της Μπιενάλε έχει ήδη στηθεί σε κεντρική βιτρίνα στην Αθήνα, ενώ τα πρώτα βίντεο και οι φωτογραφίες που έχουμε δει ηλεκτρονικά από την έκθεση αποτελούν μόνο ένα μικρό δείγ-μα από το πολυσυλλεκτικό πρό-γραμμα της σημαντικής πολιτι-στικής διοργάνωσης, η οποία θα υποδέχεται το κοινό μέχρι και τις 11 Δεκεμβρίου.

Η ώρα της Μπιενάλε της Αθήνας έφτασε. Από το Σάββα-το (22/10) έως και τις 11 Δεκεμβρίου η πόλη θα γεμίσει τέ-χνη, σε μια χρονιά που, όπως λένε οι επιμελητές της, η πολιτιστική παραγωγή είναι πιο δύσκολη από ποτέ. Εκεί-νοι όμως δεν το βάζουν κάτω και περιμένουν από την τέ-χνη τις δικές της απαντήσεις.

23

Τους ενώνει φιλία χρόνων, αλλά και η ίδια τρέλα. Αγαπούν την καλή μουσική και έχουν σκοπό να «κλέψουν» ο ένας τα τραγούδια του άλλου. Λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή στο Σταυρό του Νότου, μας μίλησαν υπό τους ήχους της βροχής -εκτός όλων των άλλων- για το σχέδιο της πιστωτικής κάρτας.

SINGING IN THE RAIN...

24

Στέκομαι σε ένα τοπίο που άλλαξε ξαφνικά την περασμένη Κυριακή, με τη βροχή που μόλις είχε ξεσπάσει να προμηνύει την έλευση του χειμώνα. Κρατάω μια ομπρέλα για να προστατεύσω το φακό του φωτογράφου, που παρά τη βροχή προσπαθεί να απαθανατίσει τον Πάνο Μουζουράκη και τον Βαγγέλη Ασημάκη. Τρέχουμε να προλάβουμε το τρένο μες στη βροχή και καταλήγουμε στο στού-ντιο για πρόβα και κουβέντα για τις επερχόμενες εμφανίσεις των δύο στο Σταυρό του Νότου. Ενα απόγευμα γεμάτο παιδική ανεμελιά.

Ο Πάνος έχει πιάσει μια φυσαρμόνικα και παίζει. Λέω στον Βαγγέλη πως αυτή η συνεργα-σία είναι αναμενόμενη αν αναλογιστεί κανείς τη φιλία τους. «Γνωριζόμαστε χρόνια. Εγώ μεγάλω-σα με τα τραγούδια του Πάνου... Τον άκουγα από μικρός», λέει ο Βαγγέλης γελώντας και ο Πάνος θυμάται τη γνωριμία τους τον Αύγουστο του 2002: «Τον γνώρισα στη House Band του Σταυρού του Νότου. Αλλά κάναμε παρέα και εκτός, στα παρκά-κια (γέλια)». Η κουβέντα συνεχίζεται «αυστηρώς ακατάληπτα» για αρκετή ώρα, έτσι άλλωστε θα λέ-γεται και η παράσταση που θα παρουσιάζουν στο Σταυρό του Νότου κάθε Δευτέρα.

«Πολλές από τις ιδέες για την παράσταση προκύπτουν από τη θετική ενέργεια που υπάρχει στις πρόβες, αλλά και από αυτή του κόσμου στο live», εξηγεί ο Πάνος. Η συνεργασία ξεκίνησε από μια ιδέα του Βαγγέλη να ακουστούν τα τραγούδια του Πάνου από κάποιον καλό ερμηνευτή και το ανάποδο. Θα υπάρξει, επομένως, μια ανταλλαγή τραγουδιών από τους δύο φίλους πάνω στη σκη-νή, με χιούμορ και πολλά απρόοπτα.

Γιατί, όμως, ονόμασαν την παράσταση «Αυ-στηρώς ακατάληπτα»; Ο Βαγγέλης μού απαντά με μία ερώτηση: «Εχεις ακούσει τον Πάνο να τραγου-δάει; Ε, τότε τι ρωτάς;» Ο Πάνος θυμάται ένα κοινό φίλο τους που, όταν τον άκουσε να τραγουδάει το “Paradise City” των Guns ’n’ Roses, είπε: «Ρε συ, το λέει πολύ ωραία, αλλά γιατί το λέει στα Γερμανικά;»

25

Εγώ πάλι θυμάμαι την εμφάνιση του Πάνου με τον Κωστή Μαραβέγια στα Mad Awards, με αφορμή το βραβείο που πήραν για το «Φίλα με ακόμα» και επισημαίνω ότι μου φαίνεται αποστα-σιοποιημένος από όλη αυτή την προβολή. Στη συ-γκεκριμένη απονομή βραβείων βγήκε στη σκηνή κάνοντας γκριμάτσες χαράς και δεν είπε τίποτα. Και το κοινό τούς αποθέωσε! Οταν τον ρωτάω πώς αντιμετωπίζει την προβολή, μου απαντάει με ύφος που δεν καταλαβαίνω αν είναι σοβαρό ή κωμικό: «Εχει αρχίσει να μου δημιουργεί ψυχολογικά προ-βλήματα». «Η επικοινωνία είναι μέσα στο μοίρα-σμα καλλιτέχνη και κοινού. Εγώ, όταν εκτίθεμαι, το κάνω με διάθεση να μοιραστώ», συμπληρώνει.

Ο Βαγγέλης, πάντως, επισημαίνει πως μετά την επιτυχία του, ο Πάνος δεν άλλαξε. «Το τηλέφωνο το σηκώνει κάθε φορά που θα τον πάρω». Οι δυο τους γνωρίζονται από την εποχή που ο Πάνος είχε έρθει από τη Θεσσαλονίκη και έμενε στο σπίτι του Βαγγέ-λη και η φιλία τους γίνεται εύκολα αντιληπτή. «Τον αποδέχομαι όπως είναι και με αποδέχεται όπως είμαι. Με όλα τα καλά και κακά. Αυτό είναι φιλία. Θα τον στηρίξω είτε στη ζωή είτε στη σκηνή. Και, αν έχει κάνει βλακεία, θα τον πιάσω να το συζη-τήσω», μου λέει ο Βαγγέλης. Ο Πάνος συμπληρώ-νει πως παίρνει δύναμη από το φίλο του. «Καμιά φορά με έπιαναν κρίσεις πανικού και ερχόταν με γέλιο ο Βαγγέλης και μου έλεγε: ‘Πώς είσαι έτσι;’ Αυτό μου έδινε δύναμη». Δυστυχώς αρνούνται να μου αποκαλύψουν μια τρέλα που έχουν κάνει μαζί: «Δεν υπάρχει τρέλα που να έχουμε κάνει μαζί και να μπορούμε να την πούμε!»

Τι γίνεται όμως με την τρέλα γύρω μας; «Για-τί να μπούμε σε τέτοια ταλαιπωρία ένα ολόκληρο κράτος για δέκα ανθρώπους ή τράπεζες που έχουν πλουτίσει;» αναρωτιέται ο Βαγγέλης, ενώ ο Πάνος παραθέτει μια ιστορία για το τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας. «Πήγα στον πάτερ Αντώνιο στην Κιβω-τό του Κόσμου όπου συγκεντρώνονται παιδιά από προβληματικές οικογένειες, ανεξαρτήτως χρώμα-τος ή θρησκείας. Τους μαθαίνει τη συλλογικότητα και τα προτρέπει να είναι προστατευτικά και στα υπόλοιπα παιδιά, όχι μόνο της Κιβωτού, αλλά και στο σχολείο τους. Ενα παιδί μια μέρα γύρισε από το σχολείο και τους μίλησε για ένα άλλο παιδί το οποίο έκλαιγε στο διάλειμμα. Το πλησίασε και το ρώτησε γιατί κλαίει και εκείνο είπε: ‘Εσπασε το μολύβι μου’. Το παιδί χρειάστηκε να κάνει ξανά και ξανά την ίδια ερώτηση. Δεν μπορούσε να κα-ταλάβει γιατί κάτι τόσο απλό έκανε το συμμαθη-τή του να κλαίει, διότι είναι ένα παιδί που είδε τη μάνα του να λείπει για δυο μέρες γιατί έψαχνε τη δόση της. Ή μεγάλωσε σε μια οικογένεια που το κακοποιούσε. Εμάς αντιθέτως μας μεγάλωσαν με το στερεότυπο ότι, αν είμαστε καλά παιδιά και βγάλουμε το πανεπιστήμιο, θα έχουμε μια καλή δουλειά και μια καλή γυναίκα. Θα κάνουμε παιδιά και θα γεράσουμε ευτυχισμένοι. Και τώρα ξαφνι-κά μας τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια. Και

ξαφνικά σου έσπασαν το μολύβι. Και εσύ κάθεσαι και κλαις. Γιατί αυτό το παραμύθι μάς πουλούσαν όλο αυτό τον καιρό και εμείς το υπακούσαμε. Μας πούλησαν το σχέδιο της πιστωτικής κάρτας. Και δεν διαβάσαμε τα ψιλά γράμματα».

Υστερα από μια μεγάλη κουβέντα με γέλια, τσιγάρα, καφέδες και ουίσκι, η πρόβα είναι έτοι-μη να ξεκινήσει. Στη δράση βγαίνουν οι ιδέες. Το πρόγραμμα άρχισε να στήνεται. Με αυστηρώς ακατάληπτο τρόπο. Εξάλλου, τι είναι λάθος και σωστό; Μόνο η αλήθεια του καθενός έχει σημα-σία. Και αυτοί οι δύο φίλοι μοιράζονται μπόλικη από δαύτη. Τώρα και στη σκηνή. Από τη Δευτέρα 24 Οκτωβρίου, στο Σταυρό του Νότου. «Αυστηρώς ακατάληπτα».

26

Παρακολουθήσαμε πρόβες της ομάδας tok talk_ και ανακαλύψαμε πως το δικαίωμα στην αποτυχία, το λάθος ή ο νεκρός χρόνος στη ζωή μας μπορούν να γίνουν αντικείμενο αναζήτη-σης μιας παράστασης.

(larapakos@blogspot.com)

Βρίσκομαι στο χώρο όπου εδώ και δυόμισι μήνες ετοιμάζεται η παράσταση «Μεσημέρι σχεδόν». Καθώς οι τέσσερις ερμηνευτές (Κων-σταντίνος Καρβουνιάρης, Βασίλης Λιάκος, Τα-τιάνα Μπρε, Τατιάνα Μύρκου) προετοιμάζουν το σκηνικό για την πρόβα, βρίσκω την ευκαιρία να μιλήσω με τον σκηνοθέτη και εμπνευστή του project Σίμο Πατιερίδη.

Η πρώτη ερώτηση αφορά τον τίτλο της πα-ράστασης. Γιατί «Μεσημέρι σχεδόν»; «‘Μεσημέ-ρι’, γιατί είναι μια ώρα της ημέρας που στο δικό μου μυαλό έχει φως, παραπέμπει συχνά σε χα-λαρή, φωτεινή διάθεση, σε προδιαθέτει για κάτι θετικό. ‘Σχεδόν’, γιατί ένα μεγάλο κομμάτι της ιδέας γι’ αυτό το έργο βασίζεται στην άρση της όποιας κανονικότητας. Γιατί πολύ απλά δεν μπο-ρείς ποτέ να είσαι σίγουρος, ευτυχώς δηλαδή», εξηγεί ο Σίμος, που σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και έπειτα στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

Πρωταγωνιστής στην παράσταση είναι ένας χάρτινος, μεγάλος τοίχος. Πάνω στον τοίχο εί-ναι σχεδιασμένα διάφορα σχήματα-κομμάτια που φεύγουν και σιγά σιγά απομένει ένας τοί-χος γεμάτος «τρύπες». Τα σχήματα είναι εύκολα αναγνωρίσιμα και στοιχειοθετούν, ενδεικτικά, το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη η ζωή: ένα σύννεφο, ένα γουρούνι, μία νότα, ένα δέντρο, ένα ανθρωπάκι... «Ο χάρτινος τοίχος, λοιπόν, εί-

ναι ένα είδος ‘βιβλιοθήκης’ με το υλικό της ζωής και οι τέσσερις ερμηνευτές καταπιάνονται με την ταξινόμηση του υλικού αυτού για να δημιουργή-σουν τη ζωή που αυτοί θέλουν να ζήσουν. Χωρίς περιορισμούς και επιταγές για την ενδεδειγμένη ζωή που πρέπει να ζήσουν». Γιατί, όμως, ο τοίχος είναι από χαρτόνι; «Στην αρχή γιατί δεν υπήρχε budget. Μετά, όμως, χάρηκα που είναι χαρτόνι το βασικό υλικό μας, γιατί είναι πολύ όμορφο να μπορεί κανείς να κατασκευάσει ένα σκηνικό από ένα τόσο ευτελές και συνάμα ‘εύθραυστο’ υλικό. Ασε που είναι απόλυτα συνεπές με την παρούσα οικονομική μας κατάσταση».

Μέσα από την κουβέντα με τον Σίμο κατα-λαβαίνω ότι η παράσταση επικεντρώνεται στις αθέατες πλευρές του εαυτού μας, αυτές που για κάποιο λόγο θεωρούνται φάλτσες, ανούσιες, αποφευκτέες - μάλλον ως μη παραγωγικές. «Για κάποιο λόγο, αν θέλεις να νιώθεις ‘ενταγμένος’, δεν σου επιτρέπεται το λάθος, η εμμονή, ο ψυ-χαναγκασμός, ο νεκρός χρόνος. Το άστοχο δεν συγκαταλέγεται στις καθημερινές μας λειτουργί-ες, τουλάχιστον αν θέλεις να αξιολογηθείς ως παραγωγικό και ωφέλιμο προς την κοινωνία άτομο. Ως αντίποδα στο καθημερινό άγχος να αξιολογείσαι ως ικανό άτομο, εμείς εστιάζουμε στην αξία της μη ορθότητας, στο δικαίωμα στο λάθος και στην αβεβαιότητα, στην ‘ομορφιά’ της

αδυναμίας και ίσως και της αποτυχίας».Το «Μεσημέρι σχεδόν» δεν είναι ούτε θε-

ατρική παράσταση ούτε παράσταση χορού. Τι ακριβώς είναι; «Δεν ξέρω αν έχει νόημα να το ονομάσουμε κάπως· ας το πει ο καθένας όπως θέλει. Για μένα αυτό που έχει σημασία είναι το προσωπικό ταξίδι του θεατή σε έναν ιδεατό πο-θητό κόσμο στον οποίο θα μπορούσε δυνητικά να ζήσει», απαντάει ο Σίμος, του οποίου η βα-σικότερη ανάγκη για την παραγωγή αυτή είναι να στήσει μια παράσταση εικαστική όπου όλη η δράση να περιορίζεται σε ένα είδος «εργασίας», έτσι ώστε να φωτιστεί η διαδικασία περισσότερο και λιγότερο τα υποκείμενα αυτής της εργασίας.

Φεύγω από την πρόβα με την προσμονή να δω την παράσταση ολοκληρωμένη. Κάτι καλό και όμορφο γίνεται εδώ που θα φέρει συνειρμούς, παραλληλισμούς και φαντασία στην επιφάνεια...

INFO

27

Λίγο πριν βγει στις αί-θουσες η νέα ταινία του Νίκου Περάκη, θυμόμα-

στε σκηνές και ατάκες από παλαιότερες ταινίες

του, που έκαναν όλο το σινεμά να γελάσει.

Μάστορας της κωμωδίας και της σάτιρας, ο Νίκος Περάκης είναι ένας άνθρωπος που λίγο ησυχάζει. Με πολλές ταινί-ες στο ενεργητικό του, εντός και εκτός Ελλάδας, συνεχίζει να υπηρετεί ένα δύσκολο -και συχνά πονεμένο- είδος. Με πρω-ταγωνιστές διαφόρων ηλικιών -που έχουν περίεργα επαγγέλ-ματα και ονόματα- και με χώρους και έννοιες της εκάστοτε επικαιρότητας, οι ταινίες του δημοφιλούς σκηνοθέτη έχουν καταφέρει να «μιλήσουν» σε πολλές γενιές.

Αν και προηγήθηκαν οι ταινίες “Das Goldene Ding” («Χρυσόμαλλο Δέρας»), “Die Wohngenossin” («Συγκάτοι-κος»), “Bomber und Paganini” («Μπόμπα και Παγκανί-νι») και «Ιδού η Μήλος, ιδού και το πήδημα», πολλοί εί-ναι εκείνοι που θεωρούν λανθασμένα ως αρχή της φιλ-μογραφίας του Νίκου Περάκη το έτος 1982, χρονιά που σκηνοθέτησε την ταινία «Αρπα Colla» και έγινε γνωστός στο ευρύ ελληνικό κοινό. Εκεί, δυο σκηνοθέτες (Μίμης Χρυσο-μάλλης, Νίκος Καλογερόπουλος) προσπαθούν να κάνουν μια ταινία που θα τους δώσει καλλιτεχνική αναγνώριση. Σε μία από τις αξέχαστες σκηνές της ταινίας, ο γερμανοτσολιάς Ετε-οκλής αγκαλιάζει τον ελασίτη αδερφό του Πολυνείκη -σε μια αλλιώτικη διασκευή του μύθου της Αντιγόνης- και τον μαχαι-ρώνει πισώπλατα. Το μαχαίρι όμως είναι μεγάλο και μπαίνει στο στήθος και του ίδιου του Ετεοκλή.

Και αν το «Αρπα Colla» έκανε τον Νίκο Περάκη γνωστό, τότε η «Λούφα και παραλλαγή» που ακολούθησε τον μετέ-τρεψε σε σκηνοθέτη μιας ολόκληρης γενιάς, δημιουργώντας παράλληλα το δικό του φανατικό κοινό. Μία από τις εμπορι-κότερες ταινίες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, η «Λούφα και παραλλαγή» (1984) διηγείται τις περιπέτειες μιας ομάδας στρατιωτών που υπηρετούν τη θητεία τους στον τηλεοπτικό σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων την εποχή της χούντας. Η ταινία -που απέσπασε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονί-κης τα Βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Σεναρίου, Μοντάζ και Α΄ Ανδρικού Ρόλου στον Νίκο Καλογερόπουλο- χάρισε στο κοι-νό κάποιες από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές και ατάκες. Σε μία από αυτές, ο ταγματάρχης Κατσάμπελας δίνει το νόημα του στρατού: «Εις τον στρατόν, Καραμάνο, δεν γίνονται δια-κρίσεις. Και επιστήμων να είσαι, σκατά θα καθαρίσεις. Αυτό είναι το νόημα της στρατιωτικής θητείας, απανταχού και εις όλον τον κόσμον».

Τρία χρόνια μετά, το «Bios + Πολιτεία» έρχεται ως άτυπη συνέχεια της προηγούμενης ταινίας. Εκεί ο Μιχαήλ Καρα-μάνος (ο βραβευμένος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του Γιώργος Κιμούλης) θέλει να τινάξει τον οργανι-σμό όπου δουλεύει στον αέρα, αν δεν του δοθεί τηλεοπτικός χρόνος για να καταγγείλει «την κυβερνητική πολιτική και τις σχέσεις πολίτη-πολιτείας», όπως λέει και ο ίδιος.

Δέκα χρόνια μετά (!), ο Περάκης επανέρχεται μόνιμα στον κινηματογραφικό χώρο και, επηρεασμένος από τα εκά-στοτε γεγονότα και σκάνδαλα, δίνει ανά διετία και μία καινούρ-για ταινία. Το 1997 γυρίζει την ταινία «Προστάτης οικογενεί-

ας» με τον Ρένο Χαραλαμπίδη στο ρόλο ενός συγγραφέα που θεωρείται ο εγκέ-φαλος μιας απαγωγής. Το 1999 σκηνοθετεί τη «Θηλυκή εταιρεία», που είναι σαφώς επηρεασμένη από το ροζ σκάν-δαλο της Λάρισας. Η ατάκα “Εverybody in this town fucks except to me” (ειπωμένη από τον Νίκο Καλογερόπουλο) ακούγεται σε όλες τις αντροπαρέες εκείνης της περιόδου. Το 2001, ο Περάκης καταπιάνεται με το χρηματιστήριο και τη φούσκα που έσκασε, με την ταινία «Η Φούσκα». Εκεί, ο Αλέ-ξης Γεωργούλης -που δουλεύει ως κράχτης σε μια ταβέρνα, ντυμένος τσολιάς- μπλέκεται σε περιπέτειες με τη Μαρία Σο-λωμού, ενώ το 2002, με την ταινία «Η Λίζα και όλοι οι άλλοι» ο σκηνοθέτης ασχολείται με τους κοριτσίστικους «μπελάδες» της Κατερίνας Μουτσάτσου.

Προσπερνώντας αυτή την κινηματογραφική περίοδο που ασχολείται κυρίως με την επικαιρότητα, ο Νίκος Πε-ράκης επιστρέφει το 2005 στο θέμα που τον ανέδειξε. Η ταινία «Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο» κά-νει εισπρακτικό ρεκόρ και τροφοδοτεί με νεαρούς θεατές ακόμα και την παλιά «Λούφα». Δίνει στο κοινό μεγάλες ατάκες (όπως «Πάμε πόλεμο;» από τον Ιωάννη Παπαζή-ση ή «Δεν το κουνάω απ’ επαέ, αν δεν μου πέμψουνε το απολυτήριο από το τάγμα» από τον Ορφέα Αυγουστίδη), ενώ το πανέξυπνο τραγούδι-soundtrack παίζεται μέχρι και στα club. Η ιστορία γνωστή: φαντάροι και περιπέτειες. Την ταινία αυτή ακολούθησαν το «Ψυχραιμία» (2007), με τον Κρητικό Μίνωα Σταυρακομανιό (Ανδρέας Κωνσταντίνου) να κλέβει την παράσταση, και το “ArTherapy” (2010), ένα ψευδοντοκιμαντέρ στο οποίο ο σκηνοθέτης αφηγείται τις ιστορίες νέων καλλιτεχνών.

Οσο για τη νέα ταινία «Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στη στεριά» που βγαίνει στις αίθουσες την άλλη εβδομάδα, ο δρόμος φαίνεται να είναι ήδη στρωμένος. Ενα καστ από ηθοποιούς που έχουν δοκιμαστεί, έξυπνες ατάκες, σύγχρο-νοι προβληματισμοί και ένας τίτλος που από μόνος του φέρει πολλά. Είστε έτοιμοι; Προσοχή! Παρουσιάστε!

Η «ΛΟΥΦΑ» ΚΑΙ ΟΛΕΣΟΙ ΑΛΛΕΣ...

Τώρα που ο Καπουτζίδης κάνει ξανά στροφή καριέρας «Παρέα στην

κουζίνα», δεν φοβάται μήπως σε μια εκπομπή μαγειρικής τα αστεία του

προκύψουν ξανά κατεψυγμένα; Στα τρέιλερ του «Ράδιο Αρβύλα»

κάποιος έχει πατήσει με στραβή γόβα, δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια

ντεμέκ χαριτωμενιά. «Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στη στεριά;»

Μάλλον «Μούφα και παραλλαγή: Σειρήνες, στη στεριά δεν ζει το ψάρι».

«Στο δικό μας πρωινό δεν έχει σημασία η μαρκίζα», λέει η Σίσσυ

Χρηστίδου για το νέο εγχείρημα του ΑΝΤ1. Μπουζούκια να ’ναι

κι ό,τι να ’ναι, Σίσσυ μας. Ο πιο επίκαιρος τίτλος θεατρικού έργου

με τις συνεχείς ακυρώσεις παραστάσεων ελλείψει θεατών στη φετινή

σεζόν, αυτός του «Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω». Είναι κανείς

θεατής στην πλατεία ή να πάμε σπίτι μας και σήμερα; Γρηγόρης

Αρναούτογλου: «Αποφάσισα να με αγαπήσω». Για την ιστορία, έτσι

έχει ονομάσει ο Γούντι Αλεν τον αυνανισμό. Το «Πρωινό AΝΤ1»

αποκάλυψε πως η Ελένη Μενεγάκη λατρεύει τον ύπνο και μπορεί

να τον απολαύσει παντού και οποιαδήποτε ώρα. Το ίδιο κάνει και το

πιστό κοινό της που τη μιμείται ως πρότυπο. Κοιμάται μέρα μεσημέρι.

Αριάν Λαμπέντ, πρωταγωνίστρια Λάνθιμου και Τσαγγάρη για

τις ταινίες τους: «Αυτά τα φιλμ περιγράφουν ζόρικες, αλλά πραγματικές

καταστάσεις». Σε ποιο άσυλο ακριβώς αναφέρεστε; Εχει δίκιο

το μεγάλο και συνήθως έγκυρο gossip site όταν γράφει «οι ‘Ιππείς

της Πύλου’, που έσπασαν τα ταμεία ...» Τα ταμεία τα έσπαγαν μετά οι

καθαρίστριες των άδειων αιθουσών όπου παίχτηκε να δούνε αν υπάρχει

φράγκο να πληρωθούν. Στο site του Βασίλη Παπακωνσταντίνου

αναζητούνται τραγουδοποιοί να μελοποιήσουν επτά τραγούδια

για το νέο του δίσκο. Τουλάχιστον επτά αντίτυπα θα πωληθούν

σίγουρα. (με πολλή αγάπη) Η Κατρίν Ντενέβ αποφάσισε να κάνει

κι άλλες πλαστικές και να γίνει πλέον εντελώς αγνώριστη. Γιατί

μόνο ως αγνώριστη μπορεί να ριψοκινδυνεύει να εμφανιστεί στη

νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή («Ελ Γκρέκο») «Ο Θεός αγαπάει το

χαβιάρι». Η Αθηναΐς Νέγκα, που γράφει πόσο σιχαίνεται τα νέα της

χαλιά στο Τwitter, δεν έχει δίκιο. Γιατί τα χαλιά είναι τα μοναδικά που

μπορούν να ανέχονται να τα πατάει χωρίς να τη βρίζουν.

«Στο δικό μας πρωινό δεν έχει

σημασία η μαρκίζα», λέει η Σίσσυ

Χρηστίδου για το νέο εγχείρημα

του ΑΝΤ1. Μπουζούκια να ’ναι κι

ό,τι να ’ναι, Σίσσυ μας.

SMSτα μηνύματα

της εβδομάδας

28

«Μπορείς να έρθεις απόψε στην πρόβα;» Η πρόσκληση/πρόκληση του φίλου μου Νίκου Σούλη για να φωτογραφίσω την Τσανακλίδου στην πρόβα της με έκανε να αφήσω όπως όπως τη φούρλα της Πέμπτης και να πάω ορθοπεταλιά στο

Ζυγό στην Πλάκα. Η Τάνια της απίστευτης ενέργειας, του χαμόγελου, της ωραίας παρουσίας και φωνής βρίσκεται πα-

ντού εντός και εκτός σκηνής. Ολοι μαζί μια παρέα που ρο-κάρει ασταμάτητα. Το σόου καταπληκτικό και επίκαιρο όσο

ποτέ. Τα βίντεο του Νίκου φέρνουν ρίγη και μετά αναλαμβά-νει η πρωταγωνίστρια για να μας αποτελειώσει. Θεϊκό!

Να πω από την αρχή ότι αγαπώ πολύ τις συζητήσεις - προφορικές και γραπτές! Να πω επίσης ότι για αρκε-τό καιρό χαιρόμουν την ανταλλαγή email μεταξύ φίλων και γνωστών με διάφορα link (λιγότερο η περισσό-τερο ενδιαφέροντα). Να πω και τον πόνο μου - δεν το αντέχω πια! Δεν μπορώ να ανοίγω το mailbox όλο προσδοκία και να διαβάζω μηνύμα-τα του τύπου «Διάδωσέ το, πρέπει όλοι να μάθουν την αλήθεια».

Χτες έλαβα φοβερό βίντεο-ντοκουμέντο με μια ημίτρελη Αμερι-κανίδα που αποκάλυπτε σε απίθανη εκπομπή αμερικανικού ανθυποκά-ναλου κάποια δήλωση του Panos Kammenos! Αν θέλω να μάθω τις απόψεις του Καμμένου, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν κάτι blog στην Ελλάδα που τις φιλοξενούν. Δεν χρειάζεται να μου σερβίρουν τις θεωρίες συνωμο-σίας στα αγγλικά. Και να με καλούν να διαδώσω το φοβερό ντοκουμέ-ντο πριν, λέει, «το εξαφανίσουν». Ποιος να το εξαφανίσει, παιδιά; Στο YouTube το είχε ανεβάσει ο άνθρω-πος. Δεν νομίζω να κάτσει κανείς να χακέψει το YouTube για να εξαφανι-στεί η αποκάλυψη του Kammenos!

Το άλλο που μου ήρθε σήμερα το πρωί είχε τίτλο «Απίστευτο! Μας ετοιμάζουν νέα Κατοχή οι Ευρωπαίοι». Δεν έκατσα να το διαβάσω, αντιλαμ-βάνομαι από τον τίτλο το βαθυστό-χαστο περιεχόμενο. Η απαίτησή μας είναι να μας χαρίσουν το χρέος και να μας δώσουν και κάτι από πάνω, να έχουν οι Ελληνες πολιτικοί να μοι-ράζουν στο λαό. Οποιαδήποτε άλλη λύση είναι ωμή ξένη επέμβαση!

Είπα να πω στον αποστολέα να μην με ξαναενοχλήσει, αλλά σκέφτηκα ότι μπορεί να προσβληθεί. Οπότε του απάντησα (μην νιώθει ότι τον αγνοώ): «Αμήν και πότε, Δημήτρη μου, αν εί-ναι να με κατέχουν Ελληνες πολιτικοί και συνδικαλιστάδες, χίλιες φορές να έρθει η Βερμαχτ!» Λέτε να καταλάβει το νόημα και να αφήσει το mailbox μου ήσυχο ή είμαι πολύ αισιόδοξος;

Η Ελένη Κοκκίδου και ο Κώστας Θωμαΐδης απογειώνουν υπέροχα το δικό τους ερμη-νευτικό κομμάτι, όπως και όλοι οι μουσικοί που πλαισιώνουν το σχήμα. Ηρθαν στιγμές που η Τάνια μού θύμισε μια άλλη αγαπημέ-νη μου, την Τίνα Τέρνερ - χωρίς πλάκα. Δεν θυμάμαι ποτέ πριν να είδα την Τσανακλίδου τόσο απελευθερωμένη και εκρηκτική. Εκτός από συγκλονιστική ερμηνεύτρια, είναι και μια show woman μεγάλου βεληνεκούς.Να παίρνουν μαθήματα οι μικρότερες...

Σου προκαλεί ίλιγγο η αίσθηση του να μην ξέρεις τι θα έχει συμβεί μέχρι να τυπωθούν αυτές οι γραμμές. «Θα γίνει της τρελής αυτή την εβδομάδα», έλεγε την Τρίτη ο Δημήτρης, ενώ ο Γιώργος έγραφε στο Facebook ότι «οι Ελληνες δεν πάμε καθόλου καλά» και συμπλήρωνε την παρατήρησή του με το «βαρέθηκα, κουράστηκα, σιχάθη-κα». Από την άλλη, ο Νίκος ζει νύχτες δημιουργικού πυρετού στα σοκάκια της Πλάκας, στα οποία ακούστηκε πάλι η θεϊκή φωνή της Τσανακλίδου. Η Δήμητρα είναι έτοιμη να αναθε-ωρήσει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία με αφορμή τον έρωτα. «Τι ακριβώς θέλεις να του πεις, παιδί μου;» τη ρώτησα τις προάλλες στο μπαρ. «Γιατί δεν του το λες στα ίσια να τελειώνου-με;» Αντί να του το πει, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τα μηνύματα του κινητού της, έτσι η αγαπημένη φίλη πέρασε σε μια νέα φάση ζωής.

Η Λίλη έχει σηκώσει τα μανί-κια της και είναι έτοιμη να παλέψει με «γερμανικά θηρία» κάπου στην Πελοπόννησο, αλλά ωστόσο βρήκε τη διάθεση να μπει σε δύο γκέι μπαρ και να κάνει όλων τα μάτια και τα κομπλιμέντα να πέσουν επάνω της, ενώ ο αεικίνητος Λευτέρης εξακολου-θεί να μαγεύει φίλους και γνωστούς με ατάκες, χαμόγελα και τρυφερότητα. Ο Λάμπρος μετράει τα ποτά μου και μου θυμίζει -ευγενικά- ότι έπρεπε να έχω γυρίσει σπίτι μου. Ο Αντώνης μού έλεγε: «Καλά τα βινύλια, αλλά τα είδα όλα, φίλε μου» και προειδοποίησε τον Κώστα ότι ο επόμενος μαραθώνιος βι-νυλίων θα αργήσει λιγάκι. Ο Σταύρος και η Μελίτα ήρθαν ένα βράδυ να μου θυμίσουν μερικές από τις ωραιότερες εποχές της ζωής μου, τότε που είχαν πρωτογνωριστεί στο Graffiti της Ομό-νοιας, το πιο καλτ κλαμπ της Αθήνας.

Μια πόλη σε συνεχή αναβρα-σμό, φίλοι και γνωστοί σε υπερέντα-ση, μια χώρα όπως δεν την έχουμε ξαναδεί. Ναι, σίγουρα δεν ξέρω πού θα μας βρουν όλους εμάς αυτές οι γραμμές όταν κυκλοφορήσουν, αλλά θα είμαστε κάπου εκεί έξω με τις μεγάλες ή μικρές μας ζωές να χτίζουν λίγο λίγο το πιο αλλόκοτο μωσαϊκό.

Νικήτας Καραγιάννης

Στους καιρούς που ζούμε η συνέπεια και η επιμονή αποτελούν δύο λέξεις-κλειδιά για την επι-βίωση του πολιτισμού. Το Booze Cooperativa φαίνεται να το γνωρίζει καλά και το αποδει-κνύει με μια σφιχτή ατζέντα εκδηλώσεων, όπως το έργο “Deconstruction by Inside Noise (performing soundsystem)” που φιλοξένησε αυτή την εβδομάδα. Στην είσοδο είδαμε και το «νε-ωτερισμό» της ελεύθερης συνεισφοράς αντί εισιτηρίου, που όπως φαίνεται θα είναι το νέο trend των Αθηναίων νεόφτωχων. Δεν είναι τυχαίο που κάθε βράδυ το μαγαζί είναι γεμάτο.

Τις προάλλες πέσαμε πάνω σε εντυπωσιακές «Μεταπλάσεις» του γλύπτη Δημήτρη Βλάσ-

ση, καθώς διασχίζαμε με την παρέα τη Στοά Σπυρομήλιου. «Αυτά είναι υπέροχα», σχολί-ασε ένας εξ ημών και, αφού συμφωνήσαμε

όλοι, εκφράσαμε και την εύλογη απορία γιατί οι δήμαρχοι αυτής της ρημαδοπόλης

δεν τα διαλέγουν για να κοσμήσουν τις πλατείες της. Βλέποντας μετά στη Βουκου-

ρεστίου τα βουνά των σκουπιδιών, δώσαμε χαλαρά απάντηση στην ερώτησή μας.

Αν ο Θεός της Ελλάδος δεν είχε πάει νωρίς για ύπνο, ο Ζωρζ Πι-λαλί θα ήταν ο διάδοχος του Μά-

νου Χατζιδάκι. Γιατί; Διότι τους χαρακτηρίζει η ίδια παιγνιώδης

διάθεση που οδήγησε κάποτε τον αρχαίο σοφό να δηλώσει: «Ελλη-

νες αεί παίδες». Προσθέστε μια εσωτερική, αυθαίρετη, πρωτό-

γονη αίσθηση της μελωδίας και του ρυθμού και θα με καταλάβετε

όταν επιμένω ότι ο Ζωρζ είναι μία από τις ελάχιστες ελπίδες

επιβίωσης της ελληνικής μουσι-κής. Μας το έδειξε αυτό για μία ακόμη φορά το περασμένο σαβ-

βατόβραδο στον IΑΝΟ, παρότι ο χώρος δεν προσφερόταν για το

σόου-πακέτο στο οποίο μας έχει συνηθίσει. Θα τον ξαναδούμε

στις 11 Νοεμβρίου στο Κύτταρο, παρέα με τον Πουλικάκο. X.Φ.

Τα τελευταία πέντε χρόνια μοιράζεται το χρό-νο της μεταξύ του γραφείου της στην εφημε-ρίδα όπου εργάζεται ως δημοσιογράφος και τα decks στα μπαρ του κέντρου της Αθήνας όπου παίζει μουσική. Η αγάπη της για τη μουσική ξεκίνησε από μικρή ηλικία, όταν ήταν πιστή ακροάτρια του Γιάννη Πετρίδη, του ραδιοφωνικού παραγωγού που λάτρεψαν εκατομμύρια Ελληνες. Αδυναμία της είναι η ροκ και ειδικότερα ο προσωπικός της «θεός», ο Bruce Springsteen, για τον οποίο μάλι-στα έχει ταξιδέψει πολλάκις προκειμένου να τον δει live! Οσα χρόνια σπούδαζε στο Σαν Φρανσίσκο, αλλά και αργότερα όταν επέστρε-ψε στην Ελλάδα παρατηρούσε τους dj, θαύ-μαζε το ταλέντο τους να φέρνουν τον κόσμο στην πίστα, αλλά δεν τολμούσε να σκεφτεί ότι θα μπορούσε κάποτε να το πετύχει και η ίδια. Αυτό άλλαξε τη στιγμή που έπαιξε για πρώτη φορά σε ένα πάρτι. «Οταν άρχισαν όλοι να χορεύουν, ένιωσα μια ηδονή», μου λέει με το χαρακτη-ριστικό χαμόγελο του ζωδίου της (Σκορπιού) και συμπληρώνει ότι τελικά ήταν ο Αντώνης Φανός που την προέ-τρεψε να παίξει επαγ-γελματικά. Η αρχή έγινε στο Toy Cafe και έκτοτε έχει βρεθεί στα decks μερικών από τα καλύτε-ρα μπαρ της Αθήνας.

Παίζει διαφορετικά είδη μουσικής (την αποκάλεσα χαμαιλέοντα) ανάλογα με το κοινό και το χώρο. Από τη ροκ προχώρησε στη σόουλ, στα ’60s και την electronica, που είναι και η νέα της λατρεία. «Από τότε που παίζω μουσική άλλαξε η ζωή μου, ‘άνοιξα’ πολύ, απέκτησα αυτοπεποίθηση. Με μαγεύει η επαφή με τον κόσμο και η άμεση ανταπό-κρισή του στα ακούσματα που επιλέγω. Τους βλέπω να περνούν καλά και αυτό με ανεβάζει τρομερά. ‘Ανεβαίνουμε’ όλοι μαζί, γινόμαστε μια παρέα». Αυτό που της λείπει από την Αθή-να είναι τα καλά μικρά μπαρ με ηλεκτρονική μουσική, κάτι που όντως λείπει από την πόλη μας. Πιστεύει πως «είναι λάθος να ακούγεται αυτό το είδος μόνο στα μεγάλα κλαμπ και τόσο δυνατά, ώστε να ξεκουφαίνεσαι. Είναι μαγική μουσική και ταιριάζει σχεδόν παντού». Στον επίλογο; «Γράψε ότι μόνο η μουσική και ο έρωτας κάνουν τη Γη να γυρίζει!»

Η ιδιαίτερη σχέση του δημοσιογράφου και εικαστικού Δημήτρη Γαλάνη με την κάμερα έχει δώσει στον Τύπο συγκλονιστικές φωτογραφίες από το ελεύθερο ρεπορτάζ, αλλά και από τις πε-ριηγήσεις του στη φύση. Οταν δεν ζωγραφίζει, φωτογραφίζει τη ζωή της πόλης και της επαρχίας, απαθανατίζοντας πρόσωπα και τοπία μοναδικής ευαισθησίας, όπως αυτά που εκθέτει αυτές τις μέρες στο Toy Cafe της οδού Καρύτση.

Κάτοχός του, εγώ! Μπορεί να μην αγόρασα την Ελλάδα, αλλά μόλις απέκτησα ένα όμορφο φωτιστι-κό. Το πάρτι στήθηκε για να αποχαιρετί-σουμε έναν ακόμα φίλο που μας αφήνει για τα ξένα. Το σπίτι του είχε μετατραπεί σε ένα μικρό χώρο πλειστηριασμού για εμάς που δεν μετα-ναστεύσαμε ακόμα. Εξυπνος, οικονομι-κός και οικολογικός τρόπος να αφήνεις στον τόπο σου τα πράγματά σου. Σ.Π.

Συνειδητοποίησα έντρομη ότι συνήθισα το αίσθη-μα της αποστροφής. Οχι τη θέα των σκουπιδιών, βουνά δυσοίωνης δυσοσμίας, όπως εκείνης του λιμνάζοντος βούρκου που χωνεύει στα βάθη του περιττώματα μαζί με τους οργανισμούς που τα παρήγαγαν. Συνήθισα το αίσθημα της φρίκης που γεννάει η θέα τους. Ημέρα την ημέρα, βήμα το βήμα στο βομβαρδισμένο τοπίο του Κέντρου, Σόλωνος, Σκουφά, Εξάρχεια, Ομόνοια, και της γειτονιάς μου, που αργανασαίνει στα μικρομάγαζα. Ανοιχτά ακόμη σε πείσμα της κρίσης, μικρές σπίθες ζωής πίσω από τους τόνους των σκουπιδιών, με τους μαγαζά-τορες να συνηθίζουν το αίσθημα αποστροφής για τις σκουπιδομάζες, όπως κι εγώ. Ολοι μας.

Τριάντα χιλιάδες τόνοι βρόμας στα πεζοδρόμια. Αλλά ο εφιάλτης δεν ήταν η θέα τους. Ηταν αυτό το άγριο, πρωτόγονο αίσθημα μιας διαρκούς φρίκης, που εισχωρούσε στα ρουθούνια, στο μυαλό, την ψυχή, ώσπου η αηδία έγινε δεύτερη φύση. Σαν ένα επίκτητο κουσούρι που μισείς, αλλά μαθαίνεις να βολεύεσαι πίσω του και αρχίζεις μαζί του να μισείς και ό,τι άλλο σε εμποδίζει να απολαύσεις, γιατί εντέλει η απόλαυση είναι τρόμος.

Να μην μας αρέσει τίποτε λοιπόν. Κάπως έτσι θα είναι το εφιαλτικό μέλλον. Ανθρωποι με την έκφραση του αποτροπιασμού να στραβώνει τα χα-ρακτηριστικά, διαρκώς ξινισμένοι, ξεχασμένοι στον κόσμο που δεν υπάρχει χαμόγελο. Ο απόλυτος εφι-άλτης. Η βαρβαρότητα. Ή μάλλον η αποδοχή της ως αναγκαίο κακό. Αναγκαίο. Γιατί οι συνθήκες είναι σκληρές, γιατί η οικονομία είναι σε κρίση, γιατί ο κόσμος χάνει χρήματα, γιατί μερικοί τα χάνουν όλα, γιατί, γιατί, γιατί... Ολα αληθινά. Και για λύση; Η βαρβαρότητα. Να συνηθίζεις τη βρόμα. Να θυμάσαι μόνο το αίσθημα της αηδίας και όχι της ευφορίας. Γιατί το δεύτερο σε πληγώνει. Δεν θυμάσαι πώς την κερδίζεις, τι είναι αυτό που σε οδηγεί σε αυτή.

Τι κατάφεραν τριάντα χιλιάδες τόνοι σκου-πιδιών μία βδομάδα, δύο, μια ολόκληρη ζωή στα πεζοδρόμια της Αθήνας; Φοβάμαι πως κέρδισαν. Κατάφεραν να θρυμματίσουν την ανθρώπινη ύπαρ-ξη σε κομμάτια σαν πορσελάνη που έσπασε και αχρηστεύτηκε. Γιατί αλλιώς δεν θα είχε πεταχτεί στα πεζοδρόμια τόση βρομιά, θα είχε με μεγάλη προ-σοχή μαζευτεί σε μεγάλες, ασφαλείς σακούλες στα μπαλκόνια των σπιτιών, ο καθένας να έχει την ευ-θύνη που του αναλογεί και να την τιμά, να γίνεται το καθαρό πεζοδρόμιο σύμβολο ενός μεγαλύτερου αγώνα από όλους να μην κερδίσει το βλέμμα, το μυαλό, την ψυχή η αποστροφή. Να είναι καθαρό το πεζοδρόμιο, σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, επειδή άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, επειδή άνθρωποι χάνουν τις βολές τους και επειδή ο και-νούργιος κόσμος που θα έρθει, έρχεται, δεν πρέπει να μας βρει θρύψαλα.

Η πεποίθηση ότι «η τέχνη θα μας σώσει» έχει εδραιωθεί σε πολλούς φίλους μου και σιγά σιγά σκέφτομαι σοβαρά να βγάλω τα πινέλα μου από το κουτί τους. «Τι το λες και δεν το κάνεις;» μου λέει η Λίλη. Το συζη-τήσαμε πάλι βλέποντας την έκθεση κολάζ της Αννας Δημητρίου με τίτλο “Vintage Wallpapers”, στο Bartesera της Κολοκοτρώνη. Κινηματογραφική άποψη μιας τέχνης που αγαπάμε, αλλά που δεν βλέπουμε συχνά.

Ο μοναδικός φόρος τον οποίο θα πλήρωνα πολύ ευχαρίστως

θα ήταν για το Ταμείο Γκραφιτάδων.

Κυριακή κοντή γιορτή... Το «κούρε-μα» και οι συνέπειές του -τώρα και μετά- στην καθημερινή ζωή εκατομ-μυρίων πολιτών δεν μας αφήνει να σκεφτούμε με καθαρό μυαλό τους επόμενους μήνες. Ούτε καν την εικό-να της Δευτέρας και τα συστατικά της.

Και όμως, στην κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μας και οι συμπολίτες, Δευτέρες πιθανότατα να υπάρξουν αρκετές τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια... Μαύ-ρες Δευτέρες, γεμάτες πόνο και δά-κρυ, Δευτέρες που εξακοντίζουν στα ουράνια την «εθνική κατάθλιψη»!

Παρόλα αυτά κανείς δεν χρειάζε-ται να μείνει με σταυρωμένα χέρια, απαθής με κατεβασμένα ρολά. Χρειάζεται μια συλλογική, όσο είναι δυνατόν, αντίδραση κόντρα στην κατάθλιψη και σε αυτή την αντί-δραση αποτελεσματικό συστατικό αποτελεί ο Πολιτισμός. Ο Πολιτι-σμός που επιτρέπει και ενθαρρύνει το αίσθημα της κοινότητας -ακόμη και σε μια «μητρόπολη του Νότου» όπως η Αθήνα-, τις συλλογικές δρά-σεις, τις πράξεις αλληλεγγύης.

Η “Metropolis” και οι «Μητροπο-λιτικές Ιστορίες», με τις μικρές τους δυνάμεις, αλλά με πολύ μεράκι, αγά-πη, αφοσίωση και κυρίως στήριξη από ένα ευρύ δίκτυο συνεργατών και φίλων, συμμετέχουν σε συμπράξεις με δημόσιους φορείς και φορείς που προέρχονται από την ιδιωτι-κή πρωτοβουλία και την ασθενική εισέτι Κοινωνία των Πολιτών - για παράδειγμα, η έκδοση των «Μητρο-πολιτικών Ιστοριών» για τα Σύγ-χρονα Αθηναϊκά Παραμύθια γίνεται αφορμή για μια γιορτή σε δημόσιους χώρους για τα παιδιά και τους εφή-βους με τη στήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού.

Ακόμη και σε τέτοιες μέρες έχου-με ακόμα το κουράγιο να ανοιχτούμε στην πόλη και τους συμπολίτες μας μέσα από πρωτοβουλίες και δράσεις, όπως με τους γείτονές μας, την Ανώ-τατη Σχολή Καλών Τεχνών και το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Αλλά όλα τούτα στην ώρα τους...

Την περασμένη Δευτέρα (20/11) η Στέγη Γραμμά-

των και Τεχνών μπήκε στην τροχιά του αλμοδοβαρικού σύμπαντος με αφορμή την

επίσημη πρεμιέρα της ταινί-ας «Το δέρμα που κατοικώ». Μια μέρα νωρίτερα, σε μια

χαλαρή συζήτηση με συντο-νιστή τον Χρήστο Μήτση τέθηκε το ερώτημα: «Γιατί

μας αρέσει ακόμα και όταν δεν μας αρέσει ο Πέδρο

Αλμοδόβαρ;» Εκεί παραβρέ-θηκε και ο πρωταγωνιστής

της ταινίας Γιαν Κορνέτ, που μας μίλησε για τη «γιορτή»

του να δουλεύεις με έναν τόσο εκρηκτικό Ισπανό

σκηνοθέτη, όπως ο Αλμο-δόβαρ, που αναζητά σε όλες τις ταινίες του «την αλήθεια

μέσα από τα ψέματα». Το ελληνικό κοινό θα δώσει

ραντεβού τις επόμενες μέρες στις αίθουσες για να ανακαλύψει μια ταινία που είναι αρκετά «ψυχρή για να

αναδεικνύεται το δράμα από μόνο του», όπως μας είπε ο νεαρός πρωταγωνιστής.

35

Ασχολείται με το διαδίκτυο, τις εφαρμογές για κινητά τηλέφωνα και tablet, τη διοργάνωση διαδραστικών εκδηλώσεων. Η ομάδα της TopCreations έχει τη δική της οπτική πάνω στις ψηφιακές υπηρεσίες και μας αρέσει.

Δύο χαρούμενα παιδιά, με ιδέες και όραμα για το μέλλον. Κάπως έτσι θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τον Αλέξανδρο Μπινόπουλο και τον Νώ-ντα Συρράκο, βασικούς συντελεστές της ομάδας TopCreations. Μαζί με νέους developer, δραστηρι-οποιούνται στον τομέα της ψηφιακής επικοινωνίας αναπτύσσοντας μεταξύ άλλων ενημερωτικές εφαρ-μογές για tablet και smartphone, application για το χώρο της ψηφιακής εκπαίδευσης και του storytelling, ενώ πραγματοποιούν και event, τα οποία προσφέ-ρουν ολοκληρωμένες διαδραστικές εμπειρίες.

Χάρη στη δουλειά τους, έχεις τη δυνατότητα, για παράδειγμα, να διαβάσεις στο iPad σου το τεύχος ενός περιοδικού με τρόπο εντελώς διαφορετικό από ό,τι στο χαρτί. Μπορείς να παρακολουθήσεις συνο-δευτικά βίντεο μιας συνέντευξης, να ακούσεις ηχη-τικά αποσπάσματα, να κάνεις σχόλια και να συνομι-λήσεις με τους συντάκτες. Κάτι σαν την εφημερίδα που διάβαζαν οι μάγοι στις ταινίες του Χάρι Πότερ δηλαδή, αλλά σε περισσότερο ρεαλιστική εκδοχή.

Παρά τη δύσκολη συγκυρία, οι δυο τους παρα-μένουν αισιόδοξοι για το μέλλον της εργασίας τους. «Υπάρχουν κάποια δεδομένα», μας λένε, «ειδικά στο χώρο των mobile media, τα οποία δημιουργούν μια θετική δυναμική, τόσο από την πλευρά των πε-λατών-συνεργατών όσο και των τελικών χρηστών. Συγκεκριμένα η χρήση των mobile apps αυξάνεται ολοένα και περισσότερο, ενώ, πέρα από το iPhone, τόσο οι συσκευές με λογισμικό Android, αλλά και τα tablet, με το iPad στην πρωτοκαθεδρία, δημιουρ-γούν μια κρίσιμη μάζα συσκευών που προσφέρονται για την ανάπτυξη εφαρμογών».

Τη μεγαλύτερη δυναμική στο Social Web τη δι-ατηρεί, σύμφωνα με τη γνώμη τους, το Facebook. Εκεί οι επιχειρήσεις μπορούν να έχουν μια ολο-κληρωμένη παρουσία ενισχύοντας τη σχέση τους

με τους χρήστες. Οσον αφορά τα mobile media, πιστεύουν ότι τη μεγαλύτερη απήχηση την έχουν οι εφαρμογές ενημερωτικού χαρακτήρα και κοινωνι-κής δικτύωσης, καθώς επίσης τα παιχνίδια με social networking χαρακτηριστικά. «O χώρος των mobile media εμφανίζει σημαντικές προοπτικές εξέλιξης. Φιλικά και εύκολα στη λειτουργία application με χα-ρακτηριστικά τα οποία ωθούν τους χρήστες σε συνε-χή χρήση είτε για λόγους λειτουργικότητας είτε για λόγους ψυχαγωγίας θα αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος σε επικείμενες υλοποιήσεις», εξηγούν.

Εχοντας όλα αυτά υπόψη τους, θεωρούν πως η τεχνολογία μπορεί να αποτελέσει ένα μέσο εξό-δου από την κρίση, αν και από μόνη της δεν αρκεί. «Αυτό που σίγουρα πλεονάζει στη χώρα μας είναι οι ιδέες, η φαντασία και η έμπνευ-ση. Από αυτήν όμως την αφετη-ρία μέχρι και την ολοκλήρωση και παραγωγή καινοτόμων ιδε-ών μεσολαβεί μια σειρά από δι-αδικασίες στις οποίες δεν αντα-ποκρινόμαστε με αντίστοιχη επάρκεια. Απαιτείται σε κάθε περίπτωση ποιοτικό περιεχό-μενο, καινοτόμες ιδέες, μεθο-δική εργασία και -το κυριότερο- συνεργασία», καταλήγουν.

INFO

www.t-c.grfacebook.com/topcreations

twitter.com/topcreationsyoutube.com/topcreationsgr

Ασκτυ

36

Το εσωτερικό του Θεάτρου Ολύμπια (Ακα-δημίας 59) αποπνέει μια ιδιαίτερη αίσθηση. Μια μυρωδιά κόκκινης μοκέτας θεάτρου που, εάν κάποιος τη μυρίσει, τον στοιχειώνει για πάντα. Μια Λυρική Σκηνή επί ποδός πολέ-μου, κόσμος πολύς και μια ένταση δημιουρ-γική στον αέρα. Λίγες στιγμές πριν από την πρόβα της παράστασης «Ελιξίριο του Ερωτα». Και όμως μέσα από την κουβέντα θα φανεί ότι και ο κόσμος της όπερας δεν έχει μείνει ανεπηρέαστος από τη σκληρή ελληνική πραγ-ματικότητα...

Συνάντηση με τους τρεις πρωταγωνιστές

της παράστασης. Και μια φωτογράφιση, από-δειξη ενός σημαντικού γεγονότος: «Οι λυρικοί τραγουδιστές δεν είμαστε από άλλο πλανήτη», όπως δήλωσε κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της συνέντευξης η Βασιλική Καραγιάννη. Και οι τρεις είναι νέοι, με σημαντικές διακρίσεις, αλλά και πολλές παραστάσεις τόσο εντός όσο και εκτός των ελληνικών συνόρων. Ο Χάρης Ανδριανός αναλαμβάνει να με «ξεναγήσει» στα μουσικολογικά στοιχεία του «Ελιξιρίου». Μου παραδίδει μαθήματα άνεσης λόγου διατρέ-χοντας την ιστορία του έργου. Μαθαίνω πως πρόκειται για μια κωμική όπερα του Γκαετάνο

Ντονιτσέττι, την οποία συνέθεσε -μόλις σε δύο εβδομάδες- το 1832. Μία από τις 75 που έγρα-ψε ο θρυλικός συνθέτης. Γεμάτη εντυπωσιακές και πολύπλοκες μελωδίες που υπηρετούν πολ-λά συναισθήματα και όχι μόνο το χαμόγελο. Η ιστορία της πλέκεται γύρω από τον ανεκδήλω-το έρωτα ενός αθώου χωρικού (Νεμορίνο) για μία ξιπασμένη -ως πλούσια- κοπέλα (Αντίνα). Το ερωτικό τρίγωνο συμπληρώνει ο εντυπωσι-ακά επιπόλαιος λοχαγός Μπελκόρε. Και, βέ-βαια, ένα μαγικό φίλτρο του έρωτα. Που όμως δεν είναι τίποτε άλλο από ένα απλό μπουκάλι κρασί του Μπορντό.

Η Λυρική Σκηνή ανεβάζει το «Ελιξίριο του Ερωτα». Ο Σταμάτης Φασουλής σκηνοθετεί για πρώτη φορά όπερα. Συ-ναντήσαμε τρεις πρωταγωνιστές: ένα βαρύτονο, έναν τενόρο και μία σοπράνο. Εκείνη με παρουσία σε μερικά από τα πιο διάσημα θέατρα της Ευρώπης, οι άνδρες της παρέας κάτοχοι του «πιστοποιητικού ποιότητας» που ονομάζεται Υποτροφία «Μαρία Κάλλας». Οι Χάρης Ανδριανός (δεξιά), Κωνσταντίνος Κληρονόμος (αριστερά) και Βασιλική Κα-ραγιάννη ανήκουν σε μια νέα γενιά τραγουδιστών που χαίρονται την τέχνη τους και «κοιτούν» το λυρικό τραγούδι με σύγχρονη ματιά.

37

Στην εποχή της εικόνας, οι «υπερβολικές κα-μπύλες ευημερίας» σίγουρα δεν βοηθούν. Οπως είναι φανερό, οι τρεις «καλεσμένοι» μας δεν υπηρετούν αυτό το μοντέλο - κάθε άλλο μά-λιστα. Η λανθασμένη εντύπωση του ελληνικού κοινού που θέλει τους τραγουδιστές όπερας «γιγάντιους» καταρρίπτεται. Μπορεί, λοιπόν, οι ίδιοι να μην είναι «βαρείς», μήπως όμως το έργο στο οποίο πρωταγωνιστούν είναι βαρύ-γδουπο; Μήπως η όπερα είναι κάτι απόμακρο για το νεανικό κοινό; Η Βασιλική έρχεται να απλοποιήσει τα πράγματα: «Το ‘Ελιξίριο’ είναι ‘παιχνιδιάρικο’ - εάν μας κάνει ο όρος. Τίπο-τα δεν είναι βαρύ στην υπόθεσή του και η μου-σική είναι ευχάριστη, ωραία, με όλη τη δύναμη και το λυρισμό του Ντονιτσέττι. Χωρίς βέβαια να είναι συνολικά ένα βαρύ πράγμα που θα σε κάνει να φύγεις από το πεντάλεπτο». Πιστεύει πως η νέα γενιά ακούει πολύ πιο «βαριά» μου-σική τελικά. Και καλό θα ήταν να δοκιμάσει την όπερα, γιατί, όπως λέει, «καλύτερα να έχεις δι-κιά σου άποψη για κάτι -ακόμα και αν το απορ-ρίψεις- παρά να μην έχεις καθόλου ή να έχεις λανθασμένη». Προσωπικά, η τοποθέτησή της δεν μπορεί παρά να με βρει σύμφωνο, οπότε ρωτάω για το περί ου ο λόγος έργο. «Είναι καλή αρχή για κάποιον. Το ‘Ελιξίριο’ είναι μια καλή γνωριμία με τον κόσμο της όπερας». Και οπωσ-δήποτε έξυπνες ιδέες όπως το Λυρικό Λεωφο-ρείο -όπου τραγουδιστές και μουσικοί ανεβα-σμένοι στο όχημα χάριζαν πασίγνωστες άριες στους περαστικούς- βοηθούν αυτή τη γνωριμία

Λυρικός τραγουδιστής σημαίνει ΦωςΗ ιστορία της όπερας φαίνεται πως πέρασε από την εποχή των συνθετών, στην εποχή των τραγουδιστών, ύστερα ήρθε η εποχή των μαέστρων, ενώ σήμερα φαίνεται να διανύου-με την εποχή των σκηνοθετών. Εάν, βεβαία, δεν διανύουμε την εποχή του μάρκετινγκ και

της διαφήμισης... Ομως η απλοϊκή άποψη που κυκλοφορεί στην «πιάτσα» είναι πως οι λυρικοί τραγουδιστές ξέρουν και «ολίγη από υποκριτική». Την ανέφερα και εγώ ωμά για να ακούσω τον αντίλογο.

«Ολοι οι λυρικοί καλλιτέχνες -αυτοί που γνωρίζω εγώ τουλάχιστον-, εάν δεν είχαν τη σύμβαση του τραγουδιού, είμαι 100% σί-γουρος πως θα ήταν φανταστικοί ηθοποιοί», αναφέρει ο Κωνσταντίνος. Μου εξηγεί, χρη-σιμοποιώντας κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες, πόσο δύσκολο είναι να συνδυάζονται τραγού-δι, υποκριτική, αλλά και ενίοτε κίνηση και χο-ρός. Γι’ αυτό άλλωστε, όπως λέει, «η όπερα θεωρείτο -πριν προκύψει η έβδομη τέχνη, το Hollywood- το υπερθέαμα των τεχνών». Η Βασιλική θα συμφωνήσει μέχρι ενός σημείου με τον προλαλήσαντα. Η δικιά της γνώμη εί-ναι πως ο λυρικός καλλιτέχνης πρέπει να είναι εξίσου καλός και στα δύο. Πιστεύει πως, αφού πρώτα κάποιος τραγουδιστής λύσει όλα τα τε-χνικά προβλήματα της φωνής του, τότε πρέ-πει να περάσει και στο κομμάτι της ερμηνείας. «Πρέπει να έχεις και το μελόδραμα μέσα σου. Για να ερμηνεύσεις πρέπει να είσαι και ηθο-ποιός», λέει χαρακτηριστικά.

Μια όχι και τόσο ρομαντική εποχήΣε editorial του BBC MUSIC υποστηριζόταν πως καθώς η ορχηστρική ή κλασική -εάν προτιμάτε- μουσική δεν έχει πια συνθέτες του μεγέθους ενός Βέρντι, ίσως τελικά φθίνει με αργό αλλά σταθερό ρυθμό. Ο Κωνσταντίνος τόνισε με λυπημένο αρχικά βλέμμα: «Δια-φωνώ. Δεν μπορεί να υπάρξει ένας δεύτερος Βέρντι σε μια εποχή που, καταλαβαίνετε...» Για να συμπληρώσει δυναμικά: «Ζούμε σε μια εποχή που δεχόμαστε υπερπληθώρα πληρο-φοριών σε επιστημονικό, καλλιτεχνικό και σε κάθε επίπεδο τελικά. Η καθημερινή ζωή έχει

βουτήξει σε ένα πράγμα που είναι πολύ για την ίδια». Η Βασιλική υποστήριξε πως, ακόμα και αν υπάρχει «κάποια πτώση», συνεχίζουν να βγαίνουν νέοι συνθέτες. Απλώς είναι θέμα τελικά του τι προωθεί και τι όχι το σύγχρονο μάρκετινγκ.

Μιλώντας μαζί τους για τη διαφορά των θεάτρων του εξωτερικού και για τις δικές τους εμπειρίες στην «ξενιτιά», ο Χάρης ξαφνικά ζή-τησε συγγνώμη που ήταν σιωπηλός. Απλά, είχε γενική πρόβα σε δύο ώρες. «Τα οικονομικά προβλήματα είναι τόσο πολλά που ειλικρινά δεν ξέρω πού να βρω τη χαρά και τη δύναμη για να ανέβω στη σκηνή», είπε. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει τόσο στους μόνιμους όσο και σε αυτούς που συνεργάζονται με τη Λυρική Σκηνή. Το αποτέλεσμα σύμφωνα με τον Χάρη είναι ότι υπάρχει μια δυσκολία και δεν το ευχαριστιού-νται. Η μαύρη αλήθεια είναι πως οι καταστά-σεις αυτές είναι κοινός τόπος σε ολόκληρη τη χώρα και σε κάθε τομέα της. Ομως η Βασιλική πιστεύει πως στο τέλος τα αποτελέσματα στα ελ-ληνικά σκηνικά ανεβάσματα είναι συχνά εφά-μιλλα με αυτά του εξωτερικού. «Παρ’ όλες τις δυσκολίες, εξακολουθούμε να είμαστε εδώ και να τραγουδάμε», τονίζει.

Τελικά, έβγαλα χρήσιμα συμπεράσματα από αυτή τη συνέντευξη. Οι τραγουδιστές στις όπερες μόνο ευτραφείς δεν είναι, σίγουρα δεν είναι πλάσματα που ζουν σε έναν άλλο πλανή-τη και κάτι πολύ σημαντικό που είπε προς το τέλος ο Κωνσταντίνος: «Η λυρική τέχνη δεν μπορεί να είναι απόμακρη σήμερα. Διότι οι άνθρωποι που την κάνουνε είναι καθημερινοί άνθρωποι. Καλούμαστε με τις συνθήκες του καθημερινού εργαζόμενου να είμαστε πρω-ταγωνιστές πάνω στη σκηνή». Πάνω ή κάτω από τη σκηνή ή ακόμα και στους δρόμους, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Πως στη Λυρική τρα-γουδάνε ακόμη.

INFO

www.nationalopera.gr

38333333333338888

υριακή απόγευμα. Το scanner σε αναμονή. Καθώς ξεφυλ-λίζω ξεχασμένα άλμπουμ με φωτογραφίες των γονιών μου για να περάσω κάποιες από αυτές στην ψηφιακή κορνίζα, βλέπω τη μητέρα μου, πέντε χρόνων περίπου, να παίζει στο χωματόδρομο, μπροστά από το πατρικό της. Στη φωτογρα-φία φαίνονται μονοκατοικίες με κήπους και πεύκα κατά μή-κος του δρόμου. Είναι η Πρωτέως, ο δρόμος στον οποίο με-

γάλωσα και εξακολουθώ να μένω. Ο τότε χωματόδρομος έχει στρωθεί με άσφαλτο και είναι ένας από τους πιο κεντρικούς δρόμους του Πα-λαιού Φαλήρου. Οι περισσότερες μονοκατοικίες έχουν δώσει τη θέση τους σε επταώροφες και οκταώροφες πολυκατοικίες και τα ελάχιστα αυ-τοκίνητα έχουν πολλαπλασιαστεί. Η μητέρα μου και τα παιδιά της τότε γειτονιάς έχουν χαρεί το παιχνίδι στο δρόμο, ενώ εγώ δεν έχω παίξει ποτέ σε αυτόν. Για καλή μου τύχη, όμως, η πολυκατοικία μου, όπως και οι περισσότερες της περιοχής, έχει μεγάλο κήπο. Εκεί φιλοξενήθηκαν οι περιπέτειες και τα παιχνίδια της παρέας μου.

Σήμερα, μόνο τα δέντρα και κάποιες μονοκατοικίες θυμίζουν τη γειτονιά του παρελθόντος. Λίγα μέτρα πιο κάτω από το σπίτι, προς την παραλία, βρίσκεται η αγαπημένη μου μονοκατοικία, η «ΛΥΔΙΑ», όπως αναγράφεται στην επιγραφή. Με θυμάμαι μικρή να τη χαζεύω και να αναρωτιέμαι πώς να είναι μέσα. Συνήθεια που δεν έχω κόψει. Στο ύψος της Πρωτέως, στην παραλιακή Λεωφόρο Ποσειδώνος βρίσκεται η πλα-τεία Ηρώων, όπου σε λίγο καιρό θα στηθεί ο ανδριάντας του Κωνσταντί-νου Παλαιολόγου. Στην ίδια πλατεία, μια πέργκολα αποτελεί τους καλο-

καιρινούς μήνες μέρος συνάντησης μιας παρέας ηλικιωμένων. Παίζουν μουσική, τραγουδούν, συζητούν και απολαμβά-νουν τη θέα στη θάλασσα, μέχρι να δώ-σουν τη θέση τους, λίγες ώρες αργότερα, στους άστεγους της περιοχής. Δεξιά από το σημείο αυτό βρίσκονται ο «Φλοίσβος», σήμα κατατεθέν της περιοχής, ο κυματο-θραύστης, η Μαρίνα Φλοίσβου, το θω-ρηκτό Αβέρωφ και το διατηρητέο μέγαρο νεογοτθικού ρυθμού Β. Κουλουρά, ενώ αριστερά η Παλμύρα, το σκάκι, η προτομή του αργοναύτη Φαλήρου, ιδρυτή της περιο-χής, μια σκηνή για πολιτιστικές εκδηλώσεις, ο Μπάτης και το Εδεμ. Η μητέρα μου κι εγώ συνηθίζουμε να ακολουθούμε, ιδίως το βρά-

δυ, τη δεύτερη διαδρομή. Ισως επειδή σε εκείνη την πλευρά έχει δημιουρ-γήσει τις περισσότερες αναμνήσεις της.

Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι σε κάθε βόλτα μας μου αποκαλύπτει κι άλλα στοιχεία για τον άλλοτε αγαπημένο παραθεριστικό προορισμό των Αθηναίων. Στην παραλία, λοιπόν, με το βλέμμα μας στραμμένο στη θά-λασσα και με την αίσθηση ότι είμαστε κομμάτι μιας καρτ ποστάλ, μέσα από την ανταλλαγή αναμνήσεων και εικόνων, το Παλαιό Φάληρο του χθες συναντά το Παλαιό Φάληρο του σήμερα.

Το άσμα έλεγε: «Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία». Και σε μορφή απάντησης συνέχιζε: «Στην περίπτωσή μας όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Αυτό θα μπορούσε να ήταν και ένας μίνι «εθνικός ύμνος» για τους κατοικού-ντες στο Παγκράτι. Η οδός Ευτυχίδου, άλλωστε, πέρα από το ότι είναι κεντρι-κός άξονας της περιοχής, ακουμπάει και στην όαση της γειτονιάς που ονομά-ζεται Αλσος Παγκρατίου. Εαν κάποιος τώρα πιστεύει ότι είναι αφιερωμένη σε κάποια ευτυχία με καταγωγή από τη γη του Πόντου, θα ανακαλύψει ότι πλανά-ται πλάνην οικτράν.

Το όνομά της το οφείλει σε ένα γλύπτη της πρώιμης ελληνιστικής επο-χής. Ο Ευτυχίδης της αρχαίας Σικυ-ώνος υπήρξε μαθητής του Λύσιππου, ενός από τους επίσημους καλλιτέχνες της αυλής του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τα χέρια του έκαναν θαύματα όταν δούλευαν το χαλκό. Το πιο γνωστό αυ-τών των «θαυμάτων» υπήρξε ένα άγαλ-μα της θεάς Τύχης, κατασκευασμένο για την άρτι ιδρυθείσα -τότε- πόλη της Αντιόχειας. Επί της ουσίας, το άγαλμα αυτό εμπεριείχε και αναπαριστούσε την ίδια την πόλη. Περήφανη, καθισμένη πάνω σε βράχους, εστεμμένη με πύρ-γους και με τον ποταμό Ορόντη στα πόδια της. Τέτοια ήταν η επιτυχία του χάλκινου γλυπτού, που άπειρες απο-μιμήσεις του ξεπήδησαν σε άλλες πε-ριοχές. Ισως ακόμα και σήμερα, όταν οι πόλεις αναπαριστώνται να κρατούν εκείνο το έργο τέχνης ως πρότυπο.

Μακάρι, πραγματικά, να βρεθεί ένας γλύπτης σήμερα να σμιλέψει ένα άγαλμα στη θεά Ευτυχία. Και να το αφι-ερώσει στην Αθήνα. Το χρειάζεται.

&

38

Εχετε ποδήλατο; Εχετε φωτογραφι-κή μηχανή; Αν απαντήσατε και στα δύο «ναι», τότε έχετε τα απαραίτητα σύνεργα για να συμμετάσχετε στο 4ο Ποδηλατικό Κυνήγι Θησαυρού! Την Κυριακή στις 23 του μήνα ολόκληρη η Αθήνα θα γίνει ένας λαβύρινθος και εσείς μέσα από γρίφους θα κλη-θείτε να βρείτε τη διέξοδο. Αλλά ας γίνουμε πιο σαφείς: οι ΠΟΔΗΛΑ-ΤισσΕΣ διοργανώνουν το 4ο Ποδη-λατικό Κυνήγι Θησαυρού!

Τι είναι αυτό; Είναι ένα παι-χνίδι στο οποίο εσείς και άλλοι δύο συν-ποδηλάτες που θα σας προ-σφέρει η θεά Τύχη ψάχνετε στο κέ-ντρο της πόλης για σημεία ή κατα-στάσεις, ώστε να μαζέψετε πόντους. Λίγο πριν από την εκκίνηση, κάθε ομάδα θα πάρει ένα σφραγισμένο φάκελο, τον οποίο καλείται να ανοί-ξει αφού απομακρυνθεί τουλάχι-στον 300 μέτρα από το σημείο εκ-κίνησης. Δεν είναι παιχνίδι ταχύτη-τας, αφού ο φάκελος περιέχει γρί-φους που καλείστε να λύσετε. Αυτό σημαίνει ότι όλοι μπορούν να συμ-μετάσχουν ανεξαρτήτως αντοχής ή ποιότητας ποδηλάτου. Νικητής δεν θα είναι απαραίτητα όποιος λύσει τους περισσότερους γρίφους, για-

τί οι γρίφοι θα είναι διαφορετικού βαθμού δυσκολίας.

Οι συν-ποδηλάτες και συμπαί-κτες σας θα επιλεγούν έπειτα από κλήρωση, εφόσον στόχος είναι η αλ-ληλεπίδραση με άλλα άτομα, η γνω-ριμία με άλλους ποδηλάτες και ο συνδυασμός των διαφορετικών γνώ-σεων και εμπειριών. Φυσικά και μπορείτε να πάτε με τους φίλους σας, αλλά μην περιμένετε να παίξετε μαζί!

Το ραντεβού είναι στις 11:30 πμ. στο σταθμό του Θησείου και ο τερματισμός στις 5:00 μμ. Μην νο-μίζετε όμως ότι θα ξεμπλέξετε έτσι εύκολα. Γιατί στη συνέχεια το ρόλο αναλαμβάνει η... αποδιοργανωτι-κή επιτροπή, όπως αυτοαποκαλεί-ται. Στις 9:00 μμ. θα γίνει η προβο-λή των φωτογραφιών που θα έχετε τραβήξει στους Φίλους του Ποδηλά-του (Επταχάλκου 3, Θησείο).

Τι πρέπει να έχετε μαζί σας: πο-δήλατο σε καλή κατάσταση, νερό, χάρτη της Αθήνας, φωτογραφική μηχανή (αν δεν έχετε, μην πανικο-βάλλεστε, όλο και κάποιος που θα έχει θα βρεθεί στην ομάδα σας), ερ-γαλεία, μπαλώματα, τρόμπα, ένα ρο-λόι και διάθεση για παιχνίδι!

40 21

Τρελαίνεσαι για κινέζικο φαγητό, αλλά δεν μπορείς να κρατήσεις τα chopstick με τίποτα; Θεωρείς απαραίτητη την ύπαρξη ενός κουταλιού για να φας σαν άνθρωπος; Μην στεναχωριέσαι και μην εκνευρίζεσαι. Η επαναστατική εφεύρεση που ακούει στο όνομα Hashi ήρθε για να σου αλλάξει για πάντα τη ζωή. Στις δύο ειδικές υποδοχές του περνάς τα ξυλάκια ώστε να μην σου φεύγουν από τα χέρια και ταυτόχρονα έχεις ένα πολύτιμο κουτάλι για τις σούπες. Ακόμα το σκέφτεσαι να το αγοράσεις; Καλά κάνεις, γιατί δεν έχει βγει στην παραγωγή. Πρόκειται για υποψηφιότητα του σχεδιαστή Dan Matarazzo σε διαγωνισμό 3D design. Το αν θα καταφέρει ποτέ να φτάσει στα ταλαιπωρημένα χέρια μας θα εξαρτηθεί και από τη θέση που θα καταλάβει αύριο, όταν θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα. Dan, οι ευχές μας θα σε συνοδεύουν.

www.3ddesigncompetition.com

Εάν η Nokia έβγαζε τηλέφωνα με αισθητι-κή και ντιζάιν ανάλογα με του hands free της φωτογραφίας, θα είχε σίγουρα τα πιο ποθητά smartphone της αγοράς. Ο τρόπος λειτουργίας της συσκευής είναι εξαιρετι-κά απλός, καθώς την αγγίζεις πάνω στο κινητό σου και αυτόματα συνδέεται μαζί του, ενώ, όταν δέχεσαι κλήση, την πιέζεις στο κέντρο για να ελευθερωθεί το bluetooth ακουστικό. Μόλις τελειώσεις, το τοποθετείς πίσω στη βάση του για να φορτίσει και να σου προσφέρει αυτονομία οκτώ ωρών για ομιλία και 35 ωρών σε κατάσταση standby. Είναι διαθέσιμη σε πέντε διαφορε-τικά χρώματα (μαύρο, λευκό, ροζ, μπλε και λαχανί), λέγεται Luna και αναμένεται να κυκλο-φορήσει μέχρι το τέλος του χρό-νου στην τιμή των 69 ευρώ.

europe.nokia.com

Μέχρι σήμερα γνώριζες την Πολωνία για την αντίστασή της στο Β΄ Παγκό-σμιο Πόλεμο, τις ωραίες γυναίκες και τον Κριστόφ Βαζέχα. Στο εξής θα τη μάθεις και για τα υπεραυτοκίνητά της, όπως το Arrinera. Το δημιούργημα της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας έχει επιδόσεις που κόβουν την ανάσα, αποτέλεσμα του κινητήρα των 6.200 κυβικών που κρύβεται κάτω από το καπό του. Τα 640 άλογα που αποδίδει εξασφαλίζουν τελική ταχύτητα 340 χιλιομέτρων την ώρα, με την επιτάχυνση από 0 σε 100 χλμ. να επιτυγχά-νεται σε 3,2 δευτερόλεπτα. Την ίδια στιγμή ο σχεδιασμός του αμαξώματος παραμένει εντυπωσιακός, με κοφτές και απότομες γραμμές. Στόχος είναι ένα premium κοινό, αν και η τιμή δεν ξεπερνάει τα 115.000 ευρώ. Ακόμα όμως και αν δεν καταφέρει να πετύχει τους στόχους του, η προσπάθεια των Πολω-νών είναι σίγουρα αξιέπαινη και μακάρι να βρει και άλλους μιμητές.

arrinera.pl

Κανονικά θα έπρεπε να κόψεις το κάπνισμα. Ολα τα υπόλοιπα είναι ημί-μετρα. Επειδή όμως όλοι αναγνωρίζουν τις αντικειμενικές δυσκολίες που έχει το εγχείρημα, λύσεις όπως το WISPR μπορούν να σε βοηθήσουν να μειώσεις τις βλαβερές επιπτώσεις στην υγεία σου. Το γκάτζετ της IOLITE λειτουργεί το-ποθετώντας κα-πνό πίπας στο εσωτερικό του, τον οποίο θερ-μαίνει σε πολύ υψηλές θερ-μοκρασίες. Το αποτέλεσμα εί-ναι να εισπνέ-εις έναν ατμό που δεν είναι αποτέλεσμα καύσης, μειώνοντας με αυτό τον τρόπο τις τοξικές ουσίες. Την ίδια στιγμή ο μοντέρνος σχεδιασμός του σου επιτρέπει να χρησιμο-ποιήσεις το γκάτζετ στο εστιατόριο ή την καφετέρια, κρατώντας το στιλ σου σε υψηλά επίπεδα. Κοστίζει 200 ευρώ και είναι διαθέσιμο σε πέντε χρώματα.

www.iolite.com

Συνεχίζοντας τη συνεργασία της με την Google, η Samsung αποκάλυψε στο κοινό το πρώ-το κινητό που «τρέχει» το λει-τουργικό σύστημα Android 4.0 Ice Cream Sandwich. Η επίσημη ονομασία του είναι Galaxy Nexus και δεν έχει κα-θόλου φυσικά κουμπιά, παρά μόνο όσα εμφανίζονται πάνω στην οθόνη αφής. Το αποτέλεσμα είναι περισσότερος χώρος για να απολαμβάνεις τα βίντεο στην 4,65 ιντσών Super AMOLED οθόνη του με ανάλυση 1280x720. Ο επεξεργαστής είναι «χρονισμένος» στα 1,2 GHz, η χωρητικότητα κυμαίνεται μεταξύ 16 και 32 GB, και οι δύο κάμερές του έχουν αισθητήρα 1,3 και 5 μεγαπίξελ αντίστοιχα. Το βάρος του τηλεφώνου ανέρχεται στα 135 γραμμάρια, το πάχος στα 8,9 χιλιοστά και ο συνο-λικός σχεδιασμός του έχει γίνει για να βολεύει το χέρι του χρήστη. Η παγκόσμια κυκλοφορία του θα γίνει το Νοέμβριο, οπότε και θα μάθουμε το κόστος του.

www.samsung.com

41agiannopoulos@metropolisnews.gr

Η είδηση του θανάτου του την προηγούμενη εβδομάδα πέρασε στα ψιλά γράμματα. Η στήλη όμως δεν θα μπορούσε να μην αποδώσει το δικό της φόρο τιμής σε έναν από τους μεγαλύτερους επιστήμονες της πληροφορικής, τον Dennis Ritchie, που μας άφησε στα 70 του χρόνια.

Την περίοδο μεταξύ 1969 και 1973, όταν και εργαζόταν στα εργαστήρια της εταιρείας Bell, ανέπτυξε μία από τις πιο διαδεδομένες γλώσσες προ-γραμματισμού στον κόσμο, την C. Η γλώσσα χρησιμοποιήθη-κε εκτενώς για πολλά χρόνια, ενώ σε αυτή βασίστηκαν οι διάδοχες C++, Visual C++, Limbo, Java και αρκετές άλλες.

Στα ίδια εργαστήρια δη-μιούργησε μαζί με τους Ken Thompson, Brian Kernighan, Douglas Mcllroy και Joe Ossanna το λειτουργικό σύ-στημα UNIX. Οι διανομές του Linux, που χρησιμοποιούνται σήμερα στους περισσότερους server ανά τον κόσμο το έχουν ως βάση, όπως και το OS X, το λειτουργικό σύστημα της Apple.

Για την προσφορά τους οι Ritchie και Thompson τιμή-θηκαν το 1983 με το βραβείο Turing (κάτι αντίστοιχο των Νόμπελ για την πληροφορι-κή) και το 1999 με το Εθνικό Μετάλλιο Τεχνολογίας της Αμε-ρικής. Εμείς, ως η γενιά που μεγάλωσε με τα επιτεύγματά του, μπορούμε μόνο να τον ευχαριστήσουμε για όλα όσα προσέφερε και να ευχηθούμε να υπάρξουν και άλλα τέτοια λαμπρά μυαλά στο μέλλον. R.I.P.

Α.Γ.

Futurama

Γιορτάζοντας τα δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του Grand Theft Auto III, η Rockstar Games αποφά-σισε να διαθέσει τον τίτλο σε iOS και Android λει-τουργικά συστήματα. Ο εγκληματίας που λατρέψα-με, ο Claude, θα μπορέσει να κινητοποιήσει ξανά ολόκληρη την Αστυνομία της Liberty City με τα κα-μώματά του, έχοντας ως έδρα το κινητό τηλέφωνο ή την ταμπλέτα σου. Αναλυτικότερα, οι συσκευές που θα υποστηρίζουν το παιχνίδι θα είναι οι iPad 2, iPhone 4S, Droid X2, HTC Evo 2, LG Optimus 2X, Motorola Atrix, Samsung Galaxy S2, Acer Iconia, Asus Eee Pad, Motorola Xoom και Samsung Galaxy Tab 10.1. Στην περίπτωση που δεν διαθέτεις μία από αυτές τις συσκευές μην ανησυχείς, αφού το στούντιο σκοπεύει να μεγαλώσει σύντομα τη λίστα. Ετοιμάσου για μεγάλες καταστροφές!

www.rockstargames.com

Μετά τον πρόσφατο καταστρο-φικό σεισμό και το τσουνάμι στη Φουκοσίμα, πολλές ια-πωνικές εταιρείες ξεκίνησαν να κατασκευάζουν προϊόντα τα οποία είναι χρήσιμα σε πε-ριπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Ακολουθώντας αυτή τη λο-γική, η Sanyo ανέπτυξε μπα-ταρίες μεγέθους AA και ΑΑΑ που ακόμα και πέντε χρόνια μετά τη φόρτισή τους διατη-ρούν το 70% της ενέργειάς τους, ενώ μέσα στον πρώτο χρόνο η απώλεια περιορίζε-ται μόλις στο 10%. Επιπλέον, η εταιρεία κατάφερε να αυξήσει και τους κύκλους φόρτισης κατά 20%, ανεβάζοντας τον αριθμό τους στους 1.800. Οι Eneloop, όπως λέγονται, θα έρχονται πλήρως φορτισμένες με ηλιακή ενέργεια από το εργο-στάσιο, ώστε να μπορούν να χρη-σιμοποιηθούν απευθείας από το κουτί τους. Πρόκειται να βρεθούν στα ράφια των καταστημάτων μέσα στο Νοέμβριο και να γίνουν ανάρ-παστες στις σεισμογενείς χώρες.

panasonic.net/sanyo

Με εξαιρετικά λεπτό σχεδιασμό και κορυφαία τε-χνικά χαρακτηριστικά, η Motorola παρουσίασε το smartphone Droid RAZR. Το νέο της κινητό έχει πάχος που δεν ξεπερνά τα 7,1 χιλιοστά και βάρος 127 γραμμαρίων. Η πίσω πλευρά του είναι κατασκευασμένη από κέβλαρ (το ίδιο υλικό που χρησιμοποιείται και στην παραγωγή αλεξίσφαιρων) για να αντέχει τις κακουχίες όταν το βάζεις στην πίσω τσέπη του παντελονιού σου, ενώ το περίβλημά του είναι μεταλλικό. Η οθόνη του έχει μέγεθος 4,3 ιντσών, τη στιγμή που στο εσωτερικό κρύβονται ένας διπύρηνος επεξεργαστής στα 1,2 GHz, μνήμη Ram 1 GB και μπατα-ρία με αυτονομία 12,5 ωρών. Εχει επίσης έξοδο HDMI, δύο κάμερες 8 και 1,3 με-γαπίξελ, λειτουργικό Android, καθώς και αυξημένη αντοχή στο νερό. Θα βγει στην αγορά στις αρχές Νοεμβρίου σε άγνωστη προς το παρόν τιμή.

www.motorola.com

Ο Διονύσης Χιώτης ήταν ακα-τάλληλος. O Ούρκο Πάρντο λί-γος. Τον Σάββα Πουρσαϊτίδη τον είχαν πάρει τα χρόνια. Ο Γκουστάβο Μαντούκα δεν μπο-ρούσε να σηκώσει το βάρος της φανέλας της ΑΕΚ. Ο Κωνστα-ντίνος Χαραλαμπίδης δεν έκα-νε στον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ. Και εννοείται πως τον Ηρακλή δεν γινόταν να τον κο-ουτσάρει ένας ανίδεος προπο-νητής όπως ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Κι όμως, όλοι αυτοί έχουν οδηγήσει τον ΑΠΟΕΛ στην πρώ-τη θέση του έβδομου ομίλου του Champions League μετρώντας μία νίκη και δύο ισοπαλίες απέναντι σε Ζενίτ, Σαχτάρ Ντόνετσκ και Πόρ-το! Και τώρα η ομάδα κάνει -δικαίως- όνειρα για πρόκριση στους «16» της διοργάνωσης. Το 1-1 που απέσπασε το βράδυ της Τετάρτης στην Πορτογαλία ήταν πέρα για πέρα δίκαιο και, αν στις καθυστερήσεις ο Αντόρνο δεν έχανε το... άχαστο τετ-α-τετ απέναντι στον Χέλτον, τώρα θα μιλούσαμε για τον απόλυτο θρίαμβο.

Αν τώρα κάποιος θεωρεί εύκολο το έργο της κυπριακής ομάδας, του θυμίζουμε ότι ο Παναθηναϊκός έχει αποκλειστεί από όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ο Ολυμπια-κός μόλις κατάφερε να πάρει την πρώτη του νίκη, ενώ ΑΕΚ και ΠΑΟΚ αγωνίζονται στο ΟΥΕΦΑ. Μήπως τελικά στην Ελλάδα δεν ξέ-ρουμε τα πάντα γύρω από το ποδόσφαιρο; Λέω μήπως...

Γιώργος Δημητρίου

Υστερα από έξι αγωνιστικές με 14 ομάδες, η λύση στο πρόβλημα της Superleague φαί-νεται πως βρέθηκε. «Αντί να παιδευόμαστε να δούμε ποιοι θα πέσουν και ποιοι θα ανέ-βουν, γιατί να μην τους βάλουμε όλους στην πρώτη κατηγορία να τελειώνουμε;» σκέφτη-κε το διοικητικό συμβούλιο της διοργανώ-τριας αρχής και κατέθεσε την πρότασή του στον πρόεδρο της ΕΠΟ. Ο Σοφοκλής Πιλά-βιος δεν εξέφρασε αντίρρηση και, όπως όλα δείχνουν, την ερχόμενη Τρίτη η πρόταση θα εγκριθεί, ικανοποιώντας Λάρισα, Πανσερ-ραϊκό, Δόξα Δράμας και Λεβαδειακό.

Υπάρχουν βέβαια ορισμένα προβλημα-τάκια, αλλά πού να ασχολούμαστε τώρα με αυτά; Οπως, για παράδειγμα, πού θα βρε-θούν ημερομηνίες για να γίνουν οι αγώνες ή πότε θα προλάβουν να προετοιμαστούν σω-στά οι διεθνείς μας για το Euro αν το πρωτά-θλημα φτάσει μέχρι τα τέλη Μαΐου.

Θέματα ανταγωνιστικότητας και αδιάφο-ρων ομάδων φυσικά ούτε καν τα αναφέρου-με. Αντιθέτως, έχουμε να προτείνουμε οι σύλλογοι να αυξηθούν σε 20 ή ακόμα κα-λύτερα να συγχωνευτούν οι δύο κατηγορί-ες σε μία δημιουργώντας τη Superfootball League. Ετσι, το πρωτάθλημα θα διαρκεί δύο χρόνια και δεν θα πέφτει και κανένας. Γιατί, οι Ισπανοί και οι Αγγλοι που έχουν τόσες ομάδες καλύτεροι είναι;

Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Κά-πως έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κανείς τις νίκες των Μπαρτσελόνα και Μίλαν επί Βικτόρια Πλζεν και Μπάτε Μπορίσοφ αντίστοιχα με 2-0 σκορ. Εντάξει, δεν γίνεται να βλέπουμε «πε-ντάρες» κάθε φορά.

Λένε πως τα χρήματα δεν φτιά-χνουν τις ομάδες. Μπορεί και να

ισχύει. Τα πολλά χρήματα πά-ντως σίγουρα τις φτιάχνουν. Απόδειξη η Μάντσεστερ Σίτι, η οποία βρίσκεται αυτή τη

στιγμή στην πρώτη θέση του αγγλικού πρωταθλήματος, ενώ θα παλέψει μέχρι τέλους για την πρόκριση σε έναν όμιλο «φωτιά» του Champions League.

Την ημέρα που ένας φίλος από την «Metropolis» ανέβαζε τραγούδι στο Facebook αφιερωμένο στην αυτοκτονία του ηθοποιού Νίκου Σκυλοδήμου, ο Νί-κος Σπυρόπουλος του Παναθηναϊκού έτρωγε την τρίπλα της χρονιάς από τον Πάνο Βλαχοδήμο. Αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά αυτό που είχα γράψει προ εβδομάδων, ότι δηλαδή δεν υπάρχει άνθρωπος που να μιλάει ελληνικά (εξαι-ρουμένων, πιθανώς, όσων έχουν πάρει πρόωρη σύνταξη από το δημόσιο) και να μην μπορεί να τριπλάρει τον αριστερό μπακ του Παναθηναϊκού.

Δείχνει όμως και κάτι ακόμη. Οτι στο εξωτερικό δουλεύουν μια χαρά με τους πιτσιρικάδες, ότι τους τα μαθαίνουν «κού-κλα» τα βασικά και ότι η προπόνηση πε-ριλαμβάνει και πέντε πράγματα παραπά-νω από τη γνωστή προτροπή «γερά, παι-χταράδες μου». Από τα δεύτερα της Στουτ-γάρδης τον πήρε τον Βλαχοδήμο η Ξάν-θη, ούτε 20 χρόνων δεν είναι το παλικά-ρι, και παραλίγο να το κλείσει το σπίτι του ΠΑΟ την περασμένη Κυριακή.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τον Μή-τρογλου, που μπορεί ψυχολογικώς να ανήκει στους φανατικούς του Πάνου Κιάμου, αγωνιστικώς ωστόσο κατέχει τα μικρά και μεγάλα μυστικά του ποδοσφαί-ρου. Σε αντίθεση, δυστυχώς για τους οπαδούς του Ολυμπιακού, με τον Φετ-φατζίδη. Το παιδί είναι κολοσσιαίο ταλέ-ντο, αλλά είναι προφανές πως ό,τι έμαθε το έμαθε στραβά. Και τώρα πια δεν έχει ούτε το κέφι, ούτε το κίνητρο να ξανακά-τσει στο θρανίο.

Χρήστος Φραγκάκης

Στην τέχνη και στον αθλητισμό δεν υπάρχει παρθενογένεση. Ετσι, μιμούμενες την καινο-τομία του ποδοσφαίρου μας, οι ελληνικές ομά-δες μπάσκετ ξεκίνησαν τις υποχρεώσεις τους στην Ευρώπη χωρίς να παίξουν ούτε έναν αγώνα πρωταθλήματος. Αντε και στο βόλεϊ...

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2011. Το πρωί εκατο-ντάδες χιλιάδες πολιτών διαδηλώνουν στο κέ-ντρο της Αθήνας. Το βράδυ της ίδιας ημέρας, η πρωταθλήτρια ομάδα της Γερμανίας έρχεται στο «Γ. Καραϊσκάκης», όπου οι 33.000 φίλαθλοι του Ολυμπιακού την αντιμετωπίζουν ως άτυπη εκ-πρόσωπο των δανειστών μας. Ολοι τους βλέπουν το ματς ως μια καλή ευκαιρία για να «πάρουν το αίμα τους πίσω». Ομορφα και ωραία, λοιπόν, η Μπορούσια Ντόρτμουντ εισπράττει τρία τεμάχια και επιστρέφει ταπεινωμένη στη χώρα της Μέρ-κελ και του Σόιμπλε.

Εστω και σε συμβολικό επίπεδο, λοιπόν, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ανέβασε προσω-ρινά την κατακερματισμένη ψυχολογία των «τε-μπέληδων» και «διεφθαρμένων» Ελλήνων. (Οκέι, σύμφωνοι. Οι Παναθηναϊκοί δεν πήραν μερίδιο από τη χαρά, αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλη-μα.) Οι «παρίες» της Ευρώπης, που έβλεπαν την Αφροδίτη της Μήλου και το... βυθιζόμενο Παρ-θενώνα να χρησιμοποιούνται περιπαικτικά από τις γερμανικές φυλλάδες, έβγαλαν τα απωθημέ-να τους στο Φάληρο και -απευθυνόμενοι στους 1.200 Γερμανούς οπαδούς- έδωσαν την πληρω-μένη (σε τρεις... δόσεις) απάντησή τους: «Ετσι... γλεντάνε αυτοί που σας χρωστάνε». Ακόμα και ο -ανέκαθεν κυριλέ- κόσμος στα VIP καθίσμα-τα συμμετείχε στο παθιασμένο οπαδικό (και όχι μόνο) ξέσπασμα κατά των Γερμανών, οι οποίοι κοιτούσαν αποσβολωμένοι ένα ολόκληρο στάδιο να στρέφεται εναντίον τους και να τους τραγουδά «βάλτε όλο το δάνειο στο... Βόλο».

Και δεν ήταν μόνο τα συνθήματα. Είχε προ-ηγηθεί μια εντυπωσιακή coreo από τη Θύρα 7 (βλέπε φωτό), η οποία απεικόνιζε έναν Ελληνα πολεμιστή να καρφώνει με το δόρυ του τη Γερμα-νία. Εντάξει, κομματάκι σουρεαλιστικό, δε λέω. Αλλά για «διπλωματία του ποδοσφαίρου» μιλάμε και όχι για Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών.

Δεν παραμυθιαζόμαστε. Ο,τι έγινε το βρά-δυ της Τετάρτης δεν ήταν παρά μια ψυχολογική ντόπα, ένα ευκαιριακό ξέσπασμα του κόσμου του Ολυμπιακού. Που αποτελεί και αυτός κομμάτι από ένα πληθυσμό που βλέπει την ταπείνωση να γίνε-ται δεύτερη φύση του. Η νίκη αυτή δεν αναίρεσε τη δεινή μας θέση ως κράτος, ούτε θα αλλάξει τη ροή των όσων θα έλθουν. Αλλά, όπως και να έχει, οι Γαύροι απέδειξαν πως μπορούν να ασκήσουν επιτυχημένη «εξωτερική πολιτική». Γιατί, στην τε-λική, και ο Γερμανός θέλει τον τσαμπουκά του...

Πολλοί πιστεύουν πως ποδόσφαιρο και πολιτική δεν συμβαδίζουν. Ο αγώ-νας του Ολυμπιακού έναντι των πρωταθλητών Γερμανίας ήρθε να τους διαψεύσει πανηγυρικά.

44

Την υπηρεσία ΟΤΕ TV Μέσω Δορυφόρου, που ενοποιεί το σύνολο των υπηρεσιών της συνδρομητικής του τηλεόρασης παρουσίασε ο ΟΤΕ. Η προσφορά περιλαμβάνει περισσότερα από 45 κανάλια, εκ των οποίων τα 8 High Definition χωρίς επιπλέ-ον χρέωση, τα οποία διατίθενται σε δύο θεματικά πακέτα. Η λήψη του σήματος γίνεται μέσω δορυφορικού πιάτου, αποκωδικοποιητή και συνδρομητικής κάρτας. Δεν προϋποθέτει ύπαρξη σταθερής τηλεφωνικής σύνδεσης και απευθύνεται τόσο σε πελάτες του οργανισμού που δεν μπορούν να λάβουν την υπηρεσία ΟΤΕ TV μέσω Conn-x, αλλά και σε όλα τα ελληνικά νοικοκυριά, ακόμη και αν δεν έχουν σταθερή τηλεφωνική σύνδεση. Οι τιμές ξεκινούν από τα 14,90 ευρώ το μήνα και φτάνουν μέχρι τα 24,88 ευρώ για το πλήρες πακέτο. Αναλυτικές πληροφορίες και κόστη μπορείς να βρεις στη σελίδα www.otetv.gr.

Τη δική του απάντηση στην κρίση δίνει ο όμιλος Carrefour Μαρινόπουλος λανσάροντας τη νέα σειρά βασικών προϊόντων Carrefour Discount. Τα προϊόντα αυτά αποτελούν μια νέα αγοραστική πρόταση, που περιλαμβάνει περισσότερα από 180 βασικά είδη όλων των κατηγοριών. Συγκεκριμένα, το 75% αντιστοιχεί σε ζυμαρικά, καφέ, μπισκότα, αλεύρι, κατε-ψυγμένα τρόφιμα, αλλαντικά, τονοσαλάτες, σοκολάτες, σπορέλαια, σνακ, γάλα, χυμούς, ανα-ψυκτικά, ζωοτροφές, καθαριστικά, χαρτικά, είδη προσωπικής φροντίδας αλλά και βρεφικής υγιεινής. Το υπόλοιπο 25% της συλλογής αντιστοιχεί σε μικρές ηλεκτρικές συσκευές και είδη οικιακής χρήσης. Τα προϊόντα της νέας σειράς διατίθενται σε όλα τα καταστήματα του ομίλου, σε ευδιάκριτη και μοντέρνα συσκευασία που φέρει την υπογραφή Carrefour Discount.

Συνολικά 75.000 μερίδες γευμάτων συγκέντρω-σαν οι εργαζόμενοι του Ταχυδρομικού Ταμιευτη-ρίου από όλη την Ελλάδα ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Ιεράς Αρχι-επισκοπής Αθηνών για το Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων. Στελέχη, μάλιστα, της τράπεζας επισκέφθηκαν το κέντρο μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελ-λάδος Ιερώνυμο. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του ο Μακαριώτατος τόνισε ότι «πρέπει όλοι μαζί, Εκκλησία, φορείς, απλοί άνθρωποι να ενωθούμε για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους αυτούς που μας έχουν ανάγκη». Από την πλευρά του ο πρό-εδρος της τράπεζας κ. Κλέων Παπαδόπουλος δήλωσε: «Βρισκόμαστε εδώ για να σας υποσχε-θούμε ότι θα συνεχί-σουμε να στηρίζουμε το έργο του Μακαριώτατου, ώστε η Αρχιεπισκοπή να μπορέσει να αγκαλιάσει ακόμη περισσότερους ανθρώπους. Είναι σημα-ντικό να ξέρει ο καθένας από εμάς ότι, σε όποια θέση κι αν βρεθεί, δεν είναι μόνος».

Το νέο της πρόσωπο παρουσίασε η μηχανή αναζήτησης ειδήσεων palo.gr. Mε σύγχρονη εικόνα και ταυτότητα, η σελίδα συγκεντρώνει σε καθημερινή βάση και ομαδοποιεί πάνω από 30.000 ειδήσεις και post που έχουν αναρτηθεί σε περισσότερα από 1.150 site και 7.000 blog. Το περιβάλλον της ιστοσελίδας διευκολύνει τους επισκέπτες να ενημερωθούν σφαιρικά για όλες τις ειδήσεις που εμφανίζονται στο ελληνικό διαδίκτυο, καθώς κάτω από κάθε θεματική ενότητα αναγράφεται πόσα και ποια site, blog, multimedia έχουν αναφερ-θεί στο συγκεκριμένο θέμα, πόσα σχόλια έχουν γίνει, αλλά και πόσες απόψεις έχουν γρα-φτεί σχετικά. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλες οι ειδήσεις ανανεώνονται κάθε 15 λεπτά και

αυτόματα ιεραρχούνται και κατηγοριοποιούνται σε θεματικές ενότητες μέσω αλγορίθμων, χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση, αξιοποιώντας την πιο σύγχρονη τεχνολογία εξόρυξης γνώσης.

Τεα7σκθφ

ό ύ

Στο πλαίσιο της χορηγίας της στον 29ο Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών, η Wind Ελλάς οργανώνει μια σειρά από δράσεις με στόχο τη συγκέντρωση χρημάτων για την «Κιβωτό του Κόσμου». Με το μήνυμα «Ενας Αγώνας Για Ολους» απευθύνει ανοιχτή πρόσκληση σε όλους να τρέξουν στις 13 Νοεμβρίου με τη Wind Running Team για καλό σκοπό. Ειδικότερα, με κάθε συμμετοχή στο δυναμικό βάδισμα, στα 5 χλμ., στα 10 χλμ. ή ακόμα και στην κλα-σική διαδρομή Μαραθωνίου με την ομάδα της Wind, η εταιρεία θα δωρίσει 10 ευρώ για τα παιδιά της Κιβωτού. Υπενθυμίζεται πως και το Μάιο του 2010 στήριξε το ίδρυμα με την ενέργεια «Τα παιδιά νικά-νε», αποδίδοντας το ποσό των 89.000 ευρώ, ενώ ακολούθησε η συνεργασία με τους «Ράδιο Αρβύλα», που συγκέντρωσε άλλες 720.000 ευρώ.

Τη νέα πρωτοποριακή υπηρεσία Ηol Video Club έδωσε στη δημοσιότητα πριν από λίγες μέρες η Ηellas Οnline. Η πρόταση της εταιρείας φιλοδοξεί να αλλάξει την οικιακή ψυχαγωγία, δίνοντας στους υφιστάμενους αλλά και νέους συνδρομητές Hol Double Play τη δυνατότητα μιας ολοκληρωμένης ψηφιακής εμπειρίας τηλεόρασης και κινηματογράφου. Μπορείς έτσι να παρακολουθήσεις τις άμεσα διαθέσιμες ταινίες μέσα από μια πλούσια ποι-κιλία κατηγοριών μόνο με το πάτημα ενός κουμπιού. Ποιοτικό on demand περιεχόμενο, εύκολη πλοήγηση και προσιτή τιμή, πιο εύκολα και από μια επίσκεψη στο video club της γειτονιάς σου! Για περισσότερες λεπτομέρει-ες, δοκίμασε να επισκεφθείς το www.holtv.gr, να καλέσεις το 13844 ή να περάσεις μια βόλτα από το πλησιέστερο κατάστημα Vodafone.

ς

υγιεινής. Το υπόλοιπο 25%

ών ει έ-ς

κόστη μπορείς

Μήπως πρόσφατα διάβασες κάποιο βιβλίο που σου άλλαξε την κοσμοθεωρία, Κριέ, και δεν μπορείς να το βγάλεις από το μυαλό σου; Μήπως είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις όλα και να πας να τη βγάζεις με δέκα ευρώ το μήνα σε κάποια ασιατική χώρα; Σκέψου το καλά, αλλά, αν το αποφασίσεις, εσύ θα χάσεις τα γεμιστά που έφτιαξα.

Κι εσύ, Ταύρε, μήπως εξετάζεις κάθε φορά τον κατάλογο του Μπαϊρακτάρη λες και είναι προγαμιαίο συμφωνητικό; Η αναποφασιστικό-τητά σου έχει ξεπεράσει κάθε όριο και μάλλον φταίει ο θόρυβος στο κεφάλι σου. Πάρε μια απόσταση από τα πράγματα, πάρε και δυο βα-θιές ανάσες και θα τον βρεις το ρυθμό σου.

Ετοιμάσου, Δίδυμε, να είσαι ιδιαίτερα φι-γουρατζής αυτή την εβδομάδα. Πάλι καλά που η Μπαρμπαρέλα δεν είναι το στιλ σου, αλλιώς θα το είχες φτάσει στα όριά του το θέμα. Οπως και να έχει, επειδή θα το παίζεις και λίγο Ιταλός, κοί-τα να αφήσεις ό,τι πλαστικό χρήμα έχεις στο σπί-τι και μάλιστα σε μέρος που ξεχνάς ότι υπάρχει.

Τη λίμπιντό σου την πάλευες ως τώρα, Καρκίνε, αλλά όχι πια, άναψε τουρμπίνες και εκτοξεύτηκε. Κι εκεί που θα σου έχει γυρίσει το μάτι, το επόμενο θήραμά σου θα είναι κοντά. Και το καλύτερο ακόμα, θα είναι από αυτά τα θηράματα που δεν σου κλέβουν λεφτά να τα παίξουν στα άλογα.

Τα ερωτικά σου βρίσκονται σε μια μόνιμη περίοδο σταθερότητας, Λέοντα, οπότε διοχετεύ-εις όλη σου την αστρική και μη ενέργεια σε άλ-λες επίγειες αναζητήσεις και απολαύσεις, αντά-ξιες της μεγαλειότητάς σου. Ή που θα γίνεις ροκ σταρ με τα πολλά ή που θα βρεις τη δουλειά που πάντα ήθελες, αλλά δεν ξέρω ποιο από τα δύο.

Αυτό που σε απασχολεί περισσότερο αυτή την εβδομάδα, Παρθένε, είναι η έλλειψη πλη-ροφορίας. Και, ακόμα χειρότερα, το τι σενάρια φτιάχνεις εσύ στο μυαλό σου λόγω της έλλει-ψης πληροφορίας. Αν έχεις χάσει επαφή με κά-ποιο πρόσωπο με το οποίο, ας πούμε, είχες στε-νή επαφή μέχρι πρόσφατα, η περιέργεια σε τρώ-ει. Τη γάτα όμως;

Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, Ζυγέ. Εξέτασε την περίπτωση του να κόψεις τα σω-ληνάκια των φρένων μία μέρα πριν από τη συ-νάντηση αυτή που σε ανησυχεί. Μην σκεφτείς να του βάλεις βόμβα, προτιμάμε τις καθαρές λύσεις. Και μην ξεχνάς, Ζυγέ, έχω το κληρονο-μικό χάρισμα.

Εχεις την τάση αυτή την εβδομάδα να αγο-ράζεις τα γουρούνια σου μέσα σε σακί, Σκορ-πιέ, και ξέρεις ότι δεν εγκρίνω καθόλου. Και είναι κακή συγκυρία, γιατί θα υπάρχουν άν-θρωποι εκεί έξω που θα θέλουν να το εκμεταλ-λευτούν. Βάλε τα οικονομικά σου και την κοι-νωνική σου ζωή στο μικροσκόπιο και βάλε τα καλά σου την Κυριακή!

Είναι μία από αυτές της εβδομάδες, Τοξότη, που θες να βγάλεις από τη μύγα ξίγκι. Αν σε παίρνει, βάλε μπρος και κάν’ το, αλλιώς ίσως θα πρέπει να σκεφτείς πόσο ζουμί πρέπει να βγει από το ξεζούμισμα που κάνεις στις αντοχές σου μέχρι να αποφασίσεις να ηρεμήσεις λίγο.

Ακολούθησε το ένστικτό σου στα μέσα της εβδομάδας, οι κεραίες σου θα είναι πολύ ψηλά και θα πιάνουν λεπτές κοινωνικές αποχρώσεις που η χοντροπετσιά σου συνήθως αγνοεί. Ναι, Αιγόκερε, σε σένα μιλάω. Εχεις και εσύ κεραί-ες, και ας τις έχεις συνήθως καταχωνιασμένες σε αραχνιασμένα μέρη. Κατά τα άλλα, μην είσαι και πολύ γενναιόδωρος αυτό τον καιρό.

Ετοιμάσου, Υδροχόε, για μια εμπειρία που θα σε τινάξει σαν άγριο, πρωτόγονο, κοφτε-ρό ηλεκτρικό ρεύμα, θα τεντώσει τα νεύρα του χεριού σου και θα αναγκάζεσαι να το γραπώ-σεις με όλη σου τη δύναμη. Ολα αυτά προς το Σαββατοκύριακο. Τις υπόλοιπες μέρες κοίτα να τρως λίγο σίδηρο, γιατί δεν σε βλέπω καλά.

Εχεις μπλέξει τόσο που δεν έχεις ξαναμπλέ-ξει στη ζωή σου, Ιχθύ. Η καλύτερη συμβουλή που θα μπορούσε να σου δώσει τώρα κάποιος είναι να αλλάξεις σπίτι και τηλέφωνο, να κυ-κλοφορείς στην Αθήνα με καπέλο και μεγάλα γυαλιά ηλίου και καλού κακού να το παίζεις και Βέλγος, κανείς δεν βλέπει ποτέ τους Βέλγους.

Τη συνομιλία μου με υπάλληλο του πολιτιστικού κέντρου του δήμου στον οποίο ανή-κω. Αν και ο συγκεκριμένος κύριος ήταν ευγενικός, όταν προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι δεν μπορώ να μιλήσω με το τμήμα στο οποίο επιθυμούσα εξαιτίας τεχνικής βλάβης, άρχισα να χάνω την ψυχραιμία μου. Οι υπάλληλοι, όπως με διαβεβαίωσε, ήταν στο γραφείο τους, λίγα μέτρα μακριά από το δικό του, αλλά το τηλέφωνό τους δεν λειτουρ-γούσε τις τελευταίες μέρες. Αρα δεν μπορούσα να μιλήσω μαζί τους και να αντλήσω τις πληροφορίες που ήθελα. Εκείνος δεν μπορούσε να μου δώσει τις πληροφορίες γιατί δεν τις γνώριζε και αυτοί που τις γνώριζαν δεν μπορούσαν να σηκώσουν το τηλέφωνο ενός άλλου γραφείου για να με εξυπηρετήσουν. Στο τέλος είχα τόσο εκνευριστεί που δεν θυμάμαι καν αν είπα αντίο.Την ακρόαση των ειδήσεων

στις 6:00 μμ. το απόγευμα της Πέμπτης. Ηξερα ότι στο κέντρο της Αθήνας επικρατούσε χάος, ήξερα ότι -μάλλον- είχε πεθά-νει ο Καντάφι. Αλλά δεν ήξερα ότι ένας 53χρονος οικοδόμος κατέληξε στον Ευαγγελισμό από ανακοπή καρδιάς. Λίγο πριν βρισκόταν στην πλατεία Συντάγ-ματος και όταν έγραφα αυτές τις γραμμές, δεν είχαν διευκρινι-στεί τα αίτια θανάτου του. Στην ουσία, δεν έχει και μεγάλη ση-μασία. Την ώρα που στη Βουλή οι 300 ψήφιζαν, μία οικογένεια θρηνούσε. Και αυτή η σκέψη ήταν αρκετά σοκαριστική, ώστε να με κάνει να μην ακούσω τις υπόλοιπες ειδήσεις.

Την ακρόαση του δίσκου “Unbreakable” των Scorpions. Είχα μόλις ακούσει το πρώτο τραγούδι του δίσκου “New generation”, όταν ο Παναγιώτης μού αποκάλυ-ψε περιχαρής τα καινούργια σχέδια του συγκροτήματος. Ναι, καλά διαβάσατε. Ενα χρόνο περίπου μετά την επίσημη διάλυσή τους, που με βρήκε απόλυτα σύμφωνη, οι Σκορπιοί είναι πάλι στο στούντιο για την ηχογράφηση του “Come black”. Αν και ο συγκεκριμένος δίσκος θα έχει επανεκτελέσεις κλασικών κομματιών τους, όπως το “The Zoo”, αλλά και διασκευές άλλων τραγουδιών, δεν με χαροποίησε καθόλου. Οταν κάτι τελειώνει, πρέπει να τελειώνει.

Την ανάγνωση της είδησης ότι ένας παλιός ανενεργός δορυφόρος θα πέσει στη Γη από σήμερα έως τη Δευτέρα. Οπως έλεγε η είδηση, «μία στις 2.000 είναι η πιθανότητα να πέσει στο κεφάλι κάποιου ανυποψία-στου ανθρώπου ένας ανενεργός γερμανικός δορυφόρος που θα συντρι-βεί κάπου στη Γη». Βέβαια, τον κίνδυνο έχουν οι κάτοικοι του Βερο-λίνου, αλλά σύμφωνα με το Γερμανικό Κέντρο Αεροδιαστήματος, όλες οι χώρες του κόσμου που βρίσκονται σε γεωγραφικό πλάτος από 53 μοίρες βόρεια μέχρι 53 μοίρες νότια μπορεί δυνητικά να επηρεαστούν. Πριν τελειώσει η είδηση, μπήκα να ακυρώσω τα εισιτήρια που (πολύ θα ήθελα να) είχα για το Βερολίνο. Οι επιθυμίες μας τελευταία μπλέκο-νται επικίνδυνα με την πραγματικότητα. Εχω αρχίσει να μπερδεύομαι.