...

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός σύμβουλος: Θά-νος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπα-κίδης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Χρήστος Ξανθάκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπό-λας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

ουδέν σχόλιον...

Στο εξώφυλλο της προηγούμενης εβδο-μάδας, η Μαντλέν Ανηψητάκη είχε την τιμητική της. Η ίδια έκανε θραύση και στη Fan Page της ‘‘Metropolis’’, με τα post να έρχονται ακόμη και από την... Ισπανία. Que suerte, Madlen!

Επεσε και το Κολωνάκι! Δηλαδή, είχε πέσει από καιρό, τα είχαμε δει τα σημάδια όταν άνοιξε ενεχυροδανειστήριο στην Αναγνωστοπούλου. Για να μπορούν, υποθέτω, τα αφεντικά να στέλνουν τα δουλικά τους με τα χρυσαφικά υπό μάλης, χωρίς να στιγματίζονται οι ίδιοι στο μικρόκοσμο της συνοικίας. Εδώ όμως μιλάμε για κανονική επανάσταση, για μπολσεβικισμό, όπως θα έλεγαν και κάποιες από τις παλιές ψυχές της πλατεί-ας, γηραιές ήδη όταν ο Γεράσιμος Γιακουμάτος φορούσε κοντά παντελονάκια. Ολόκληρο JK, τιμή και καμάρι του Κολωνακίου, κέντρο του νεοδημοκρατικού λόμπι, τελευταίο προπύργιο της γκλαμουριάς και να αρχίσει τις προσφορές; Εντελώς ξαφνικά και δίχως να προειδοποιήσει κανέναν; Οπως θα έλεγε και ο Παλαιολόγος, δεν υπάρχει ένας Χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι; Το πορτοφόλι έστω...

Να τα πω όμως τα πράγματα με το όνομά τους. Οπως όλοι γνωρίζουμε, εδώ και αρκετά έτη το JK λειτουργεί ως κεντροδεξιό αντίβαρο στην κεντροαριστερή αυτοκρατορία του Da Capo. Εκεί περνούν τις ώρες τους πλείστα όσα στελέχη της γαλάζιας παρά-ταξης, εκεί κλείνονται τα ραντεβού και οι συμφωνίες. Να σας την πω την αμαρτία μου, έχω χαρίσει και εγώ κάποιες ώρες στα τραπεζάκια του και δεν μπορώ να πω ότι έμεινα παραπονεμένος. Και από κόσμο άλλο τίποτε, φίσκα ήταν πρωί, μεσημέρι και απόγευμα. Η κρίση όμως αγγίζει και τους πλέον προνομιούχους, οπότε προ ολίγων ημερών έκανε την εμφάνισή της στο πεζοδρό-μιο, έμπροσθεν του καφέ-ρεστοράν, η κατάπτυστη ταμπέλα. Η ταμπέλα που σόκαρε και το έσχατο περουκίνι, το έσχατο κομοδι-νί μαλλί στην πλατεία Φιλικής Εταιρείας.

«ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ, Καφές 1+1 δώρο, στο σερβιριζόμενο έως τη 1 το μεσημέρι». Και πιο κάτω, το συμπλήρωμα: «Με κάθε πιάτο, 4 ΔΩΡΑ. 1) Σαλάτα και 2) Κρασί και 3) Καφές και 4) Γλυκό». Πραγματικό παρανάλωμα δηλαδή, που τσακίζει κόκα-λα στο μέτωπο της εσωτερικής υποτίμησης και θα έκανε τον μίστερ Σόιμπλε να φουσκώσει από υπερηφάνεια. Αποδεικνύει επίσης ότι δεν είχα πολύ άδικο όταν μίλαγα για τα κολοσσιαία περιθώρια κέρδους στον καφέ και στις παραφυάδες του, και ας με βρίζανε τότε οι ενδιαφερόμενοι καταστηματάρχες. Οσο για το φαγητό, δυσκολεύομαι να ανιχνεύσω την πηγή του κέρδους για το κατάστημα, αλλά για να το τολμούν σίγουρα κάτι θα ξέρουν.

Οπως γνωρίζουν κάτι και οι επιτελείς στο υπόγειο μα-γέρικο της πλατείας Κολωνακίου, που έχουν βγάλει εδώ και εβδομάδες στο πεζοδρόμιο την ταμπέλα για τις δικές τους προ-σφορές. Για να λαμβάνουν μάλιστα με την πρώτη το μήνυμα οι υποψήφιοι πελάτες, ακόμη και η υπενθύμιση έχει υποστεί πε-ρικοπές. «Τιμές προσαρ/μένες στα ζόρια των καιρών» γράφει, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν. Μην τύχει και δεν καταλάβει κανείς ότι τα σκυλιά όχι με λουκάνικα, αλλά ούτε με πράσα δεν τα δένουν πια.

ΥΓ: Αμα δεν περάσεις από εκεί, δεν το βλέπεις. Αμα περάσεις όμως, εντυπωσιάζεσαι αρνητικά. Για την Αχαρνών και τις παρόδους της ο λόγος και μη νομίσετε ότι μιλάω για την εγκληματικότητα και για τους μετανάστες. Την άσφαλτο έχω στο νου μου, που έφτασε πια να θυμίζει σεληνιακό τοπίο. Παντού κρατήρες, σαμαράκια και νεροφαγώματα, δεν νομίζω ότι μπορείς να διανύσεις ούτε 50 μέτρα δρόμου χωρίς να ακούσεις ένα «γκουπ» κάτω από το αυτοκίνητό σου. Δεν υπάρχουν λεφτά, το γνωρίζω, αλλά, όταν η εγκατάλειψη αγγίζει και το οδόστρωμα, μη μας εκπλήσσει ύστερα η απελπισία των κατοίκων.

Μερικά βήματα μακριά από το Μου-σείο της Ακρόπολης, τρία νέα παιδιά επέλεξαν να εφαρμόσουν τη δική τους άποψη πάνω στους συνεργα-τικούς χώρους εγκαινιάζοντας το Synergy Project. Ο 26χρονος Γιώρ-γος Ησαΐας, ο 25χρονος Γιώργος Κατσούρης και ο 30χρονος Γιάν-νης Σωφρονάς καταθέτουν στα δικά τους 200 τετραγωνικά μετρά την industrial αισθητική που τους εκ-φράζει και μία πρόταση για εναλλα-κτικό τρόπο εργασίας.

Η ιδέα των co-working spaces δεν είναι καινούργια. Γνωρίζει με-γάλη άνθιση στο εξωτερικό και οι τρεις φίλοι θέλησαν να τη μετα-φέρουν και στη χώρα μας. Προ-τείνουν έτσι την ενοικίαση ενός πλήρως εξοπλισμένου γραφείου,

το οποίο βρίσκεται σε ενιαίο χώρο μαζί με άλλα, αντί για ένα ατομικό περιβάλλον εργασίας. «Απευθύνε-ται κατά κύριο λόγο σε ελεύθερους επαγγελματίες, start-up επιχειρή-σεις και φοιτητές που θέλουν να μειώσουν τα έξοδά τους, να βρουν έτοιμες υποδομές και να αυξή-σουν την παραγωγικότητά τους ερχόμενοι σε επαφή με άτομα με παρόμοιες αντιλήψεις», εξηγεί ο Γιώργος Ησαΐας, που φοίτησε στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πάντειου Πανεπιστη-μίου. Θεωρεί μάλιστα ότι το σπίτι ως έδρα έχει πολλά στοιχεία που σου αποσπούν την προσοχή -από συγγενείς μέχρι κατοικίδια-, ενώ οι μόνιμα μισθωμένοι επαγγελματικοί χώροι δεσμεύονται με μακράς δι-

άρκειας συμβόλαια που ενδέχεται να σε «στραγγαλίσουν» οικονομικά.

Στο χώρο του Synergy Project, αντιθέτως, έχει κανείς τη δυνατότη-τα να νοικίασει ένα workstation, ένα γραφείο δηλαδή με ίντερνετ, εκτυ-πωτή, αποθηκευτικό χώρο, αλλά και «καλούδια» -όπως λόγου χάρη καλό καφέ- για μερικές ώρες, ημέρες ή έναν ολόκληρο μήνα. «Υπάρχουν επίσης», συμπληρώνει ο Γιώργος Κατσούρης που σπούδασε ναυτιλι-ακά στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, «meeting rooms αλλά και meeting spots για συναντήσεις ομάδων και όσων επιθυμούν να πραγματοποιή-σουν ένα επαγγελματικό ραντεβού σε χώρο διαφορετικό από αυτόν της... καφετέριας». Την ίδια στιγμή οι τιμές παραμένουν προσαρμοσμένες στην εποχή, με τη μία μέρα ενοικίασης να ξεκινά από τα 23 ευρώ και τον ένα μήνα από τα 410 ευρώ.

Οσον αφορά την ατμόσφαιρα που επικρατεί, χαρακτηρίζεται φιλι-κή και ταυτόχρονα επαγγελματική. «Προσφέρει την ευκαιρία για νέες γνωριμίες, οι οποίες μπορεί να οδη-γήσουν σε συνεργασίες και καινούρ-για επιχειρηματικά εγχειρήματα», τονίζει ο Γιάννης Σωφρονάς που τε-

λείωσε οικονομικά στην Αγγλία και τα άλλα δύο μέλη της παρέας τον... κατηγορούν πως τους ανεβάζει το μέσο όρο ηλικίας. Ο Γιάννης επίσης διαβεβαιώνει πως ο θόρυβος διατη-ρείται σε χαμηλά επίπεδα, εξασφα-λίζοντας την απαραίτητη ησυχία για τους εργαζόμενους.

Πώς όμως αποφάσισαν τρία άτομα με εντελώς διαφορετικό υπό-βαθρο σπουδών να συνεργαστούν; «Πρώτον», εξηγεί ο Γιώργος Ησαΐ-ας, «είμαστε φίλοι εδώ και χρόνια. Και δεύτερον, παρά τις δουλειές που έκανε ο καθένας μας κατά περιόδους, θέλαμε να ξεφύγουμε από την πεπα-τημένη και να δοκιμασούμε τις δυνά-μεις μας μόνοι μας. Πιστεύουμε ότι καταθέτουμε μία καινούργια και αξι-όλογη πρόταση που αξίζει τον κόπο. Για αυτό είμαστε ανοιχτοί σε όλους και θέλουμε να μας επισκεφθούν, να μας δουν και να μας αξιολογήσουν».

Το νέο co-working space της πόλης βρίσκεται απέναντι από το Μουσείο

της Ακρόπολης και «τρέχει» από εικοσάρηδες με industrial αισθητική

και φιλική διάθεση.

του Ανδρέα Γιαννόπουλου

Αν ρωτήσεις την Αρετή Γεωργιλή, στην οποία ανήκει η αρχική ιδέα, πότε άνοιξε το Free Thinking Zone, θα σου απαντήσει: «Πριν από τέσσερις μήνες και Χ μέρες». Γιατί, όπως η ίδια λέει: «Εμείς δεν κάνουμε count down, αλλά count up. Κάθε μέρα που περνάει και είμαστε ανοικτοί τη γιορτάζουμε». Το Free Thinking Zone είναι ένα βιβλιοπωλείο πολύ διαφορετικό από όλα όσα έχετε συνηθίσει μέχρι τώρα, το οποίο εδρεύει στο νούμερο 64 της οδού Σκουφά. Μην περιμένετε, βέβαια, να σας συστηθεί ποτέ ως βι-βλιοπωλείο, παρόλο που στις προθήκες του θα βρείτε βιβλία σύγχρονης σκέψης, τέχνης, επιλεγ-μένη ποίηση και λογοτεχνία. Το Free Thinking Zone δεν συστήνεται ως βιβλιοπωλείο, αλλά ως οίκος ανοχής. Ενας οίκος ανοχής σκέψης. Στό-χος του είναι, ανάμεσα στις ευφάνταστες καρέ-κλες του και πάνω στον καναπέ με βαθύ κόκ-κινο χρώμα, να πυροδοτεί συζητήσεις και να κάνει τους επισκέπτες να ανταλλάσσουν απόψεις για τη λογοτεχνία, την τέχνη, την πολιτική. Σε αυτόν το χώρο κάθε άποψη είναι αποδεκτή. Δεν υπάρχουν περιορισμοί ή δεσμεύσεις.

Αν αναρωτιέστε από πού πήρε το όνομά του, να σας πούμε ότι προήλθε από τα λιμάνια, ενώ η industrial αισθητική του από τις οικοδομές και τα νεοϋορκέζικα loft. Στα λιμάνια οι Ζώνες Ελευθέρου Εμπορίου (Free Trade Zones) είναι οι χώροι όπου τα εμπορεύματα μπορούν να παρα-μείνουν χωρίς περιορισμούς μέχρι να διακινη-θούν στις αγορές. Ανάμεσα στα Εξάρχεια και στο Κολωνάκι, το Free Thinking Zone είναι το σημείο στα λιμάνια που είναι ανοιχτό σε όλους εκείνους

που αναζητούν διαρκώς νέους δρόμους, που δεν πιστεύουν στο προφανές, που μπαίνουν άφοβα σε οίκους ανοχής, αλλά και σε εκκλησίες.

Η Αρετή είχε την τύχη να ταξιδεύει από μικρή σε πάρα πολλά μέρη, θαύμασε, λοιπόν, και αγά-πησε τα βιβλιοπωλεία που συνάντησε στο Τέξας, στο Παρίσι, στη Νέα Ορλεάνη. Κάπως έτσι απο-φάσισε να φτιάξει το δικό της στέκι για το βιβλίο στην καρδιά της Αθήνας. Και συνδυάζοντας το γούστο, τη φαντασία και την αγάπη για το βιβλίο, τα κατάφερε. Ο κόσμος που διασχίζει το κατώφλι του αντιμετωπίζεται ως επισκέπτης ή καλεσμένος της και ποτέ ως πελάτης. Οσο για τους τίτλους των βιβλίων που διασχίζουν το κατώφλι, η Αρετή και οι συνεργάτες της επιλέγουν βιβλία που τους αρέσουν και δεν τα θεωρούν σκουπίδια.

Οταν περάσετε απέξω, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείτε είναι ότι πρόκειται για ένα καλόγουστο καφέ. Οταν συνειδητοποιήσετε ότι ναι μεν σερβίρεται καφές, αλλά εκεί μέσα συμ-βαίνει «κάτι παραπάνω», θα ενθουσιαστείτε. Το Free Thinking Zone από τότε που άνοιξε δεν έχει βάλει κώλο κάτω! Μέχρι σήμερα έχει πραγ-ματοποιήσει τόσες εκδηλώσεις, που σχεδόν ξεπερνούν τις μέρες λειτουργίας του: παρουσι-άσεις βιβλίων, παρουσιάσεις συγγραφέων, αφι-ερώματα στο σκάκι και πρώτες θεατρικές ανα-γνώσεις είναι μερικές μόνο από τις εκδηλώσεις που έχει φιλοξενήσει. Αναμένουμε το αφιέρω-μα στο ποδήλατο με τα καλλιστεία ποδηλάτων, αλλά και αναβατών και τα εντυπωσιακά σλάλομ που θα πραγματοποιηθούν στον πεζόδρομο της οδού Δελφών!

Ανάμεσα στα Εξάρχεια και στο Κολωνάκι, ανά-μεσα σε βιβλιοπωλείο και καφέ, ανάμεσα σε

επισκέπτες και καλεσμένους. Το νέο στέκι της πόλης είναι διαφορετικό και μας αρέσει!

Τον πρωτογνωρίσαμε ως Ali G, εκείνον τον εκκεντρικό «αλήτη» με τα φαρδιά ρούχα. Τον αποθεώσαμε με τη μορφή του Καζάχου δημοσιογρά-φου, του Borat. Μας ξενέρωσε λίγο με τον -όχι και τόσο πετυχημένο- ρόλο του Bruno, αλλά είμαστε σίγουροι πως θα επανορθώσει με αυτόν

του δικτάτορα από τη μεσανατολι-κή «Δημοκρατία (!) της Wadiya». O λόγος για τον Σάσα Μπάρον Κοέν, ο οποίος προ ημερών -στο πλαίσιο της προ-ώθησης της νέας του ταινίας “The Dictator”- έβαλε τη στολή του στρα-τηγού Αλαντίν και παραχώρησε συ-νέντευξη Τύπου στη Νέα Υόρκη.

Η ταινία βγαί-νει στις αίθουσες του Μεγάλου Νησιού την ερχόμενη εβδομάδα, ως εκ τούτου η βρετανική “Telegraph” δεν θα μπορούσε να λείψει από την εν λόγω παρουσίαση, παραθέτοντάς μας τα highlights. «Αφού καλωσόρι-σε τους δημοσιογράφους αποκαλώντας μας ‘δαίμονες των σιωνιστικών μέσων’ (σσ. όντας ο ίδιος Εβραίος στο θρήσκευμα), τόνισε τα εξής: ‘Εκ μέρους του αγαπημένου μου φίλου και συμπαίκτη στο τένις, προέδρου Ασαντ, θέλω να ευχαριστήσω τον ΟΗΕ για τη γενναία του αδράνεια στη Συρία’». Δεν παρέλειψε, μας ενημερώνει το άρθρο, να ταχθεί υπέρ του υποψήφιου των Ρεπουμπλικανών Μιτ Ρόμνεϊ, τον οποίο θεωρεί... συ-νάδελφο, μια και «είναι απίστευτα πλούσιος, αλλά δεν πληρώνει καθό-λου φόρους». Αυταρχικός μεν, θεούλης δε!

Πολλοί από εσάς ενδεχομένως να γνωρίζετε το θεσμό του couchsurfing. Για τους μη γνώστες, πρόκειται για μια διαδικτυακή υπηρεσία όπου εγγράφεσαι και έχεις τη δυνατότητα -έπειτα από συνεννόηση- να παραχωρήσεις το σπίτι σου σε κάποιον που θέλει να επισκεφθεί την Ελλάδα για low budget διακοπές, ενώ εσύ από τη μεριά σου μπορείς να φιλοξενηθείς στο σπίτι του. Ή, βέβαια, σε οποιοδή-ποτε άλλο σπίτι κάποιου από τους τέσσερα εκατ. χρήστες της υπηρεσίας, που έχει εξαπλωθεί σε 251 χώρες και αυτόνομες περιοχές.

Φαντάζει ιδανικό, αρκεί να διαθέτεις συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση που ρέ-πει προς το τολμηρό. Σε άρθρο του “Time”, ωστόσο, η έννοια της τόλμης των couchsurfers μπαίνει σε άλλη διάσταση... Σε αυτό γίνεται λόγος για τον «ακραίο τουρισμό του couchsurfing, ο οποίος έφτασε μέχρι και το Αφγανιστάν»! Συγκεκρι-μένα, 381 άτομα μέχρι στιγμής έχουν δηλώσει την επιθυμία τους να φιλοξενηθούν στα χώματα της χώρας αυτής, για να δουν «τα όμορφα βουνά Hindu Kush, τα κατε-στραμμένα αγάλματα του Βούδα στην κοιλάδα του Μπαμιγιάν ή και άλλες κρυμμένες ομορφιές», όπως αναφέρει ο αρθρογράφος Τζον Γουέντλ. Πολλοί το κάνουν επειδή είναι ριψοκίνδυνοι και θέλουν να δοκιμάσουν τα όριά τους, μας εξηγεί ο ίδιος. Χάθηκε ένα bungee jumping, ρε αδέρφια; Μια ορειβασία; Μια ελεύθερη πτώση;

Στις 6 Μαΐου η Ευρώπη νικήθηκε. Στη Γαλλία καταρ-χάς, όπου έχασε ένας αδίστακτος πολιτικός τυχοδι-ώκτης (Σαρκοζί) και νίκησε ένας δειλός σοσιαλιστής (Ολάντ). Οι Γάλλοι βγήκαν μισοδιχασμένοι και μισοενωμένοι, όλοι μαζί πιο ανασφαλείς και κου-μπωμένοι. Οι πραγματικοί νικητές ήταν οι οπαδοί της άκρας Δεξιάς που ονειρεύονται τη διάλυση της Ευρώπης και την επιστροφή στο ένδοξο κράτος-έθνος. Τίποτα σε αυτές τις εκλογές δεν θύμιζε την ευρωπαϊκή Γαλλία του Ντελόρ.

Στα αποτελέσματα των εκλογών στην Ελλάδα όμως αποτυπώνεται καθαρά ο μελλοντικός εφιάλτης της Ευ-ρώπης. Εξαντλημένοι από την οικονομική λιτότητα και μη βλέποντας φως στο τούνελ, οι ψηφοφόροι-ορφανοί του διεφθαρμένου πελατειακού συστήματος επέλεξαν το σκοτάδι. Για πρώτη φορά μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλε-μο ένα καθαρό νεοναζιστικό κόμμα εκπροσωπείται σε Κοινοβούλιο Ευρωπαϊκής Χώρας.

Την ίδια στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, μεγάλος νικητής αυτών των εκλογών, προβάλλει οράματα αντιστασια-κής μεγαλομανίας που πολύ φοβάμαι ότι προορίζουν τη χώρα για μεταμοντέρνα εκδοχή της Αλβανίας του Ενβέρ Χότζα. Ο μέχρι τώρα λόγος του κ. Αλέξη Τσίπρα μιλάει στην καρδιά πολλών, γιατί με ένα νέο φωτεινό περιτύλιγμα προσφέρει την ίδια πολιτική συνταγή που έφερε την Ελλάδα έως εδώ: «και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη». Θα κάνουμε αυτά που μας θέτουν εκτός ευρώ, αλλά θα παραμείνουμε στο ευρώ. Δεν τολ-μάει όμως να κυβερνήσει και να το αποδείξει. Οχι μόνο γιατί δεν του βγαίνουν οι αριθμοί, αλλά κυρίως επειδή ο πολιτικός που υπόσχεται και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη δεν ξέρει να διαπραγματεύεται και να συμβιβάζεται. Ξέρει μόνο να καταγγέλλει.

Είναι μάταιο πλέον να χαθεί κανείς σε ακατανό-ητες οικονομικές συζητήσεις. Σε ουτοπικές ελπίδες για την ανάπτυξη, στα σκαμπανεβάσματα των spreads που κανείς δεν ξέρει να εξηγήσει με σαφήνεια. Από όλο αυτό τον κυκεώνα ένα πράγμα είναι σαφές. Oτι τα λογιστικά βιβλία των Βρυξελλών και οι συσκέψεις δεν κατάφεραν να κάνουν το ευρώ ένα νόμισμα ευημερί-ας, αλλά ένα νόμισμα αμηχανίας και φόβου. Μόνοι οι Γερμανοί, με την απαράμιλλη πειθαρχία τους και συχνά σε βάρος των άλλων εταίρων, καταφέρνουν να δουν τα οφέλη του. Εάν δεν θέλουμε να θυμηθούμε την 6 Μαΐου ως την ημέρα που έβαλε ταφόπλακα στην Ευρώπη, πρέπει η Ευρωπαϊκή Ενωση να μετασχημα-τιστεί σε μια πραγματική πολιτική Υπερεθνική Ενωση. Μόνο κάτι τέτοιο θα έδινε πνοή στις φιλοευρωπαϊκές και φιλελεύθερες δυνάμεις στην Ελλάδα και παντού στην Ευρώπη. Με όχημα μόνο την οικονομία, χωρίς μια πολιτική έξοδο κινδύνου, είμαστε καταδικασμένοι σε μια ιδιόμορφη ευθανασία: σε ένα θάνατο αργό, μοναχικό, ντροπιαστικό...

Αντιγράφω από την ελληνική έκδοση της Wikipedia: «Τα κου-κιά μπορούν να προκαλέσουν δηλητηρίαση στα ζώα και στον άνθρωπο γνωστή ως κυάμωση, που εκδηλώνεται ως αιμολυτική αναιμία και σε πολλές περιπτώσεις είναι θανατηφόρος. Η κυά-μωση προκαλείται σε άτομα που έχουν, λόγω κληρονομικότη-τας, έλλειψη του ενζύμου G6PD». Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, η λέξη «κουκιά» και η φράση «δεν βγαίνουν τα κουκιά» κυριαρχούν στο ρεπορτάζ των ημερών, μια ξαφνική μόδα, λες και χρειαζόταν ένας νέος τρόπος για να περιγραφεί μια καινούρ-για κατάσταση. Είναι που είχαμε συνηθίσει στις προηγούμενες εκλογές τα κουκιά να βγαίνουν αμέσως. Το θέμα όμως δεν είναι μόνο αν βγαίνουν ή αν δεν βγαίνουν, αλλά και ότι υπάρχει κίνδυνος, όπως μαθαίνουμε, να προκαλέσουν δηλητηρίαση: η χειρότερη εξέλιξη είναι να καταλήξουμε σε μια κυβέρνηση με δηλητηριώδη κουκιά. Το θέμα είναι να χορτάσουμε, να απορ-ροφήσουμε τις θρεπτικές ουσίες του καρπού, να μη χρειάζεται πάλι σε δυο μήνες να μαζεύουμε καινούργια κουκιά που με τη σειρά τους ίσως να είναι και πάλι δηλητηριώδη.

Εν τω μεταξύ, σε μια στιγμή που απειλούμαστε με στάση πληρωμών, κάτι που για πολλούς Ελληνες μεταφράζεται σε πείνα, θα έλεγε κανείς ότι είναι λογικό όλες οι δυνάμεις να παραμερί-σουν τις λεπτομέρειες και να ασχοληθούν με αυτό. Προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Με μνημόνιο, με ευρώ, χωρίς μνημόνιο, χωρίς ευρώ. Αλλά όχι, σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή, ο πολιτικός κόσμος αποφάσισε ότι είναι καιρός να λυθούν όλες οι μικρές διαφωνίες κάθε παραμέτρου της ελληνικής πραγματικότητας. Και αν οι μνημονιακές παρατάξεις το πλήρωσαν αυτό με τη μη συσπείρωσή τους, δεν με πειράζει ιδιαίτερα, είχαν υπάρξει στο παρελθόν ενωμένες και ισχυρές, είχαν την ευκαιρία τους. Οι αντιμνημονιακές όμως; Πότε θα ξαναβρεθούν τόσα κουκιά μαζεμένα; Και δεν λέω Αριστερές, γιατί αυτός ο όρος ίσως να πρέπει σιγά σιγά να αποσυρθεί, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα να ερμηνευτεί μέσα από τις πολιτικές τακτικές. Τέλος πάντων, ακόμα και τώρα, που η κατάσταση δεν θα μπορούσε να είναι περισ-σότερο κρίσιμη, στο πολιτικό σκηνικό διακρίνεται μια διάθεση από όλους να αποκτήσουν σημασία και μια θέση στην ιστορία. Αρνούμενοι ή προσφέροντας τα κουκιά τους. Αλλά το άθροισμα αυτών των κουκιών φτιάχνει ένα γεύμα δηλητηριώδες.

Αν ήταν κράτος, θα είχε περίπου τρεις φορές το μέγεθος της Κίνας. Τι να μας πει το Facebook μετά... Αναφερόμαστε στα άτομα που έχουν πρόσβαση στην υπηρεσία

Short Message Service (γνωστή κυρίως ως SMS), τα οποία ξεπερνούν παγκοσμίως τα τέσσερα δισεκατομμύρια. Γιατί θυμηθήκαμε στα καλά κα-θούμενα τα σύντομα μηνύματα που έχουν προκαλέσει ένα σωρό τενοντί-τιδες στη νεολαία ανά τον κόσμο; Επειδή πολύ απλά φέτος γιορτάζουν τα 20ά τους γενέθλια, όπως μας υπενθυμίζει ο Τζον Νότον σε σχετικό του άρθρο στον “Observer” (“Now 4 billion people know the joy of txt”).

Το SMS, λοιπόν, λανσαρίστηκε το 1992, αρχικά όμως είχε περιορι-σμένη απήχηση, γιατί απευθυνόταν κυρίως σε ενήλικες (αρχικά η κινητή τηλεφωνία προσφερόταν μόνο σε μορφή συνδρομής και μόνο άτομα άνω των 18 ετών μπορούσαν να συνάψουν συμβόλαιο). Το 1996, ωστόσο, καθιερώθηκε η καρτοκινητή και τα SMS «απογειώθηκαν», υποστηριζό-μενα από τους ενθουσιώδεις νέους, που έπαιρναν από μία συσκευή ο καθένας και του έδιναν και καταλάβαινε με τα μηνύματα. Για μία ακόμη φορά αποδείχτηκε ο ρόλος των νέων ως “early adopters” σε καινοτομίες που αφορούν τις τεχνολογίες επικοινωνιών. Το ίδιο, άλλωστε, δεν συ-

νέβη πιο πρόσφατα με το Facebook, το MySpace (ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του) και το Twitter;

Η πρώτη βρίσκεται πολύ κοντά στο να αποκτήσει 900 εκατ. χρήστες παγκοσμί-ως. Η δεύτερη έχει τρέχουσα αξία που αγγίζει τα 200 δισ. δολάρια. Facebook και Google αποτελούν αδιαμφισβήτητα τα ιερά τέρατα της τεχνολογίας και αυτό λίγοι το αμφισβητούν. Ανάμεσά τους και ο Ερικ Τζάκσον, ένας από τους γκουρού του διαδικτυακού χώρου, ο οποίος με άρθρο του στο “Forbes” ιντριγκάρει τον αναγνώστη καταθέτοντας μια άποψή η οποία λίγο έως πολύ αμφισβητεί την επι-βίωση των δύο κολοσσών έπειτα από μία πενταετία.

Ο Τζάκσον κατηγοριοποιεί τις τρεις διαδικτυακές γενιές σε Web 1.0 (1994-2001), Web 2.0 (2002-2009) και Mobile (2010-σήμερα). Η πρώτη έβαλε σε τάξη το χάος του διαδικτύου (Google, Yahoo, Amazon), η δεύτερη έδωσε έμ-φαση στις κοινωνικές σχέσεις (Facebook, Twitter, LinkedIn), ενώ αυτή των smartphones βάζει στο προσκήνιο τα λεγόμενα apps. «Οπως οι εκπρόσωποι της πρώτης γενιάς δεν κατάφεραν να μπουν δυναμικά στο χώρο της κοινωνι-κής δικτύωσης, με χαρακτηριστικότερη όλων την αποτυχημένη προσπάθεια του Google+, έτσι και η προσπάθεια της Facebook να εξαπλωθεί στην κοι-νωνική δικτύωση μέσω κινητών τηλεφώνων θα είναι το ίδιο αξιολύπητη», αναφέρει ο ίδιος σχετικά με το τεχνολογικό... χάσμα γενεών. Για καλό και για κακό, πάντως, ας αποφύγει το friend request προς τον Ζούκερμπεργκ...

Τον τελευταίο καιρό δεν ακούω μουσική. Ακόμα και το ραδιόφωνο που ανοίγω μηχανικά κάθε πρωί στο σπίτι και παίζει τόσο χαμηλά που συχνά γίνεται αδιάφορο με ενοχλεί. Δεν βάζω να ακούσω τίποτα, δεν επιλέγω ένα CD, ένα MP3, δεν ψάχνω καν στο YouTube - αυτό το τελευταίο το βρήκα ανησυχητικό. Γιατί το να χάνομαι στους δαιδάλους του YouTube είναι μια διαδικασία που απολαμβάνω ιδιαίτερα και στην οποία μπαίνω σχεδόν καθημερινά. Υπό κανο-νικές συνθήκες, όπως υπό κανονικές συνθήκες μπο-ρώ να φτιάξω το soundtrack της ημέρας μου, της νύ-χτας, μιας βόλτας, μιας κοινωνικής κατάστασης. Τον τελευταίο καιρό ήρθα με έναν τρόπο αντιμέτωπη με ζητήματα που σχετίζονται με τα γηρατειά, τη φθορά, τον αποχωρισμό, το τέλος. Και ακόμα την αναμονή, την αβεβαιότητα. Πράγματα που τα συναντάμε στη ζωή μας άλλοι συχνότερα και άλλοι πιο σπάνια, που ποτέ όμως δεν μπορούμε να τα συνηθίσουμε. Γιατί πίσω τους κρύβονται μερικοί από τους μεγαλύτερούς μας φόβους. Πώς να συνθέσεις ένα soundtrack για αυτές τις στιγμές; Πού να βρεις τις λέξεις;

Νομίζω πως η μουσική, εκτός από την ευχαρίστη-ση που σου προσφέρει, ως έργο τέχνης που επιδρά στις αισθήσεις είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη μνήμη.

Τo μόνο τραγούδι που κατάφερα να ακούσω δεν είχε να μου θυμίσει τίποτε από παλιά. Είναι ένα μελοποιημένο ποίημα του Μαγιακόφσκι με τίτλο “The power of words”, το οποίο άκουσα για πρώτη φορά από ένα φίλο dj σε ένα μπαρ. Με αυτό τον τίτ-λο μπορείτε να το βρείτε από τους Γάλλους Complot Bronswick, σε μια cold wave διασκευή του 1984, για-τί η αυθεντική εκτέλεση δεν έχει όνομα. Ανήκει στους Mecano, μια post punk μπάντα από τη Δανία και λέγε-ται “Untitled”, όπως και πολλά άλλα κομμάτια εκείνου του δίσκου, πληροφορήθηκα αργότερα από τον ίδιο φίλο. Σε μια ελεύθερη μετάφραση λέει: «Ξέρω τη δύνα-μη των λέξεων / ξέρω το συναγερμό των λέξεων. / Δεν είναι εκείνες που κάνουν τα θέατρα να ξεσπούν σε χειροκρότημα / είναι λέξεις που σπάνε φέρετρα / που τους δίνουν ρυθμό στα τέσσερα ξύλινα πόδια. / Συμβαίνει να εκτοξεύονται / να μην τυπώνονται / να μη δημοσιεύονται. / Αλλά η λέξη καλπάζει / κρατιέται σφιχτά στη σέλα / ηχεί μέσα απ’ τους αιώνες και τα τρένα που σέρνονται πιο κοντά / για να γλεί-ψει τα σκληρά απ’ την προσπάθεια χέρια της ποίησης».

Οταν υποψιάζεσαι τη δύναμη των λέξεων, τότε μπορείς να σωπαίνεις μπροστά σε μια ζωή που σε προσπερνάει.

Οι Death in Vegas έρχονται στο Fuzz (Πει-ραιώς 209 & Πατρ. Ιωακείμ 1, Ταύρος) την Παρασκευή 11 Μαΐου και είμαι σίγουρη πως πολλοί από εσάς περιμένετε με ανυπομονησία τη βραδιά αυτή. Πόσω μάλλον αφού το εμβλη-ματικό electro-dance ψυχεδελικό συγκρότημα των ’90s θα συνοδεύουν οι δικοί μας In Trance 95, ένα από τα παλαιότερα electro-pop ελληνικά σχήματα, των Αλεξ Μαχαίρα και Νίκου Βελιώτη

(τον οποίο οι νεότεροι ίσως γνώρισαν μέσα από τις συνεργασίες του με τον Γιάννη Αγγελάκα τα τελευταία χρόνια). Οι Death in Vegas επέστρεψαν το 2011 στη δισκογρα-φία έπειτα από επταετή απουσία με το άλμπουμ “Trans-Love Energies”. Αντίστοιχα, οι In Trance 95 επαναδραστηριοποιήθηκαν ύστερα από πολυετή παύση, και η νέα τους δουλειά με τίτλο “Shapes In A New Geometry” θα κυκλοφορήσει στο τέλος του Μαΐου. Παλιά αγαπημένα κομμάτια, αλλά και ολόφρεσκο υλικό σε minimal ατμόσφαιρα.

Η ηλεκτρονική μουσική και τα ντουέτα έχουν την τιμητική τους, όπως φαίνεται, αυτή την εβδομάδα. Αλλο ένα δημοφιλές μουσικό δίδυμο, αυτή τη φορά ιρλανδικό/βρετανικό με φανατικό κοινό στην Ελλά-δα -και όχι μόνο στην industrial σκηνή- έρχεται στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο ιστορικό Kύτταρο club (Ηπείρου 48, Βικτώρια). Οι VNV Nation σε μια συ-ναυλία «μακράς διάρκειας», όπως οι ίδιοι δηλώνουν, που θα αποτελείται από τα πιο αγαπημένα τραγούδια τους και τα καλύτερα από το καινούργιο τους άλμπουμ “Automatic”. Μαζί τους ως support θα βρίσκονται δύο ακόμα μπάντες, οι Head-Less από τη Γερμανία -που εμφανίζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα- και οι Θεσσαλονικείς High Level Static.

Oι Dilemma είναι ένα ιδιαίτερο μουσικό ντου-έτο της ανεξάρτητης ελληνικής σκηνής, το οποίο απαρτίζουν η Πόπη Νταλαχάνη και ο Σωτήρης Τράγκας. Γνωστοί για τις μοναδικές κάθε φορά εμ-φανίσεις τους που πλαισιώνονται συχνά από το Χο-ροθέατρο Cast της Μπέττυς Βυτινάρου, οι Dilemma εμφανίζονται την Κυριακή 13 Μαΐου στο Faust (Kαλαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12, Πλ. Αγ. Ειρή-νης) για να μας εντάξουν σε ένα παιχνίδι ανάμεσα στην κλασική, την τζαζ και την πειραματική μουσι-κή, με ροκ ήχους σε τρεις γλώσσες και guest τον Πάνο Τσεκούρα, που θα παίξει θέρεμιν.

Μπορεί ο 30χρονος Nils Frahm να μην είναι τόσο γνω-στός στο ευρύ ελληνικό κοινό, είναι όμως ένας από τους πιο επιτυχημένους συνθέτες και παραγωγούς του Βερολίνου. Πια-νίστας που αγαπά τους πειραματισμούς και την αμφισβήτηση της φόρμας χωρίς δεύτερη σκέψη, αγαπημένο παιδί του Τομ Γιορκ των Radiohead· ίσως να έχετε ακούσει δείγματα δου-λειάς από το προτελευταίο άλμπουμ του, με τίτλο “Felt”, το οποίο σημείωσε και τη μεγαλύτερη ως τώρα επιτυχία του. Ο Frahm έρχεται στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) για μία μοναδική συναυλία παρέα με τον Hior Chronik, τον Ελληνα μουσικό που μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα σε Αθήνα και Βερολίνο και αγαπά το πιά-νο και τα μακρόσυρτα μελαγχολικά ηχοτοπία. Μια ιδιαίτερη, ατμοσφαιρική βραδιά, την Κυριακή 13 Μαΐου.

ή

Πώς καταλαβαίνουμε ότι ήρθε το καλοκαίρι; Εκτός από την προβολή του «Ρετιρέ» στην τηλεόραση, οι αγαπημένες στιγμές του κλασικού κινηματογρά-φου μάς θυμίζουν ότι ήρθε η ώρα για θερινά σινεμά και ποπ κορν κάτω από τα άστρα. Για αυτή την εβδο-μάδα το πρόγραμμα έχει επανέκδοση της ταινίας «Η κυρία εξαφανίζεται» του Αλφρεντ Χίτσκοκ, μία από τις καλύτερες στιγμές της βρετανικής περιόδου. Θρί-λερ μυστηρίου με φόντο ένα τρένο που είναι έτοιμο να μας παρασύρει σε μια πορεία χωρίς φρένα.

Στην ταίνια “Fish N’ Chips” ένας Κύπριος με θητεία υπαλλήλου στα «φισοτσιπάδικα» της Αγγλίας επιστρέφει στην πατρίδα του με σκοπό να ανοίξει ανάλογου ύφους καντίνα και να ξε-κινήσει μια νέα ζωή με τη Γερμανίδα σύντροφό του και την κόρη της. Χωρίς, βέβαια, να υπολο-γίσει ένα σημαντικό παράγοντα. Η Κύπρος δεν είναι Λονδίνο και η επιχειρηματική του φιλο-

δοξία αποδεικνύεται αποτυχία. Μια συγκινητι-κή και καθόλου προσποιητή ιστορία, που μιλάει για τη σύγκρουση πολιτισμών, νοοτροπιών και ανθρώπων πάνω στην αναζήτηση ταυτότητας. Η ταινία έχει πάρει βραβείο καλύτερου πρωτοεμ-φανιζόμενου σκηνοθέτη για τον Ηλία Δημητρί-ου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογρά-φου. Προβάλλεται αποκλειστικά στο Δαναό.

Το παραδοσιακό Ταινιόραμα προβάλ-λεται από τις 17 Μαΐου στον κινηματο-γράφο Αστυ με 126 ταινίες χωρισμένες σε 42 ενότητες από όλες τις κινηματο-γραφικές εποχές και όλα τα είδη. Το ενι-αίο εισιτήριο για τις τρεις προβολές της ημέρας κοστίζει έξι ευρώ, ενώ η κάρτα διαρκείας για όλες τις προβολές 30 ευρώ. Εκτός από τις ενότητες, θα προβληθούν αφιερώματα σε σπουδαίους δημιουργούς, όπως ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ο Ορσον Γου-έλς, ο Φρανσουά Τριφό και πολλοί άλλοι.

Μια ημέρα νωρίτερα, στις 16 του μήνα, ξεκινάει το Αφιέρωμα Σύγχρο-νου Ουζμπεκικού Κινηματογράφου στο Τριανόν, που θα διαρκέσει έως τις 18 Μαΐου. Το φεστιβάλ διεξάγεται με αφορμή τα 20 χρόνια από τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Ελλά-δας και Ουζμπεκιστάν. Πρόκειται να προβληθούν επτά αντιπροσωπευτικές παραγωγές από το Ουζμπεκιστάν, ενώ τις δύο ημέρες που θα διαρκέσει το φε-στιβάλ θα υπάρχει στο χώρο έκθεση του ζωγράφου και γλύπτη Γιάννη Καδρά.

Την προηγούμενη εβδομάδα, με τις εκλογές να πρωταγωνιστούν και ελάχιστους θεατές να επισκέπτονται τις σκοτεινές αίθουσες, η ταινία «Οι εκδικητές» βγήκε νικήτρια του τετραημέ-ρου με 37.923 εισιτήρια, ενώ ακολουθούν το “21 Jump Street” με 8.082, το “Poker Face” με 6.452, το «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου» με 4.281 και το “Battleship” με 4.162. Δυστυ-χώς, το πολυαναμενόμενο “Poker Face” δεν κατάφερε να επικρατήσει και δεν έφτασε καν τα 10.000 εισιτήρια τις πρώτες μέρες προβο-λής του, νούμερο ιδιαίτερα μικρό, αν σκεφτεί κανείς πως η προηγούμενη ταινία του Χρήστου Δήμα «Νηsos» ήταν μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου.

Ενα αστείο που κυκλοφορεί στις ΗΠΑ για τον Τζόνι Ντεπ λέει πως, αν σε μια ταινία δεν εμφανιστεί φορώντας περούκα και βαρύ μακιγιάζ, τότε μάλλον η παραγω-γή κινδυνεύει να καταποντιστεί στο box office. Αν όμως τον ντύσεις με εντυπω-σιακά κοστούμια που κανείς δεν ξέρει από πού αρχίζουν και πού τελειώνουν, καπέλα που σου κόβουν την ανάσα, αξε-σουάρ που βγάζουν μάτι και του βάλεις και αρκετό eye liner με πολλές στρώσεις πούδρας, τότε η ταινία έχει σοβαρές πιθανότητες να γίνει επιτυχία. Στο “Dark Shadows” ο σταρ, που δουλεύει πάλι μαζί με τον Τιμ Μπάρτον, κάνει όλα τα ανωτέρω και ακόμα περισσότερα, αφού μάλλον πρέπει να έχει ακούσει και εκεί-νος το αστείο. Υπάρχει επίσης ένα άλλο παλιό αμερικάνικο ρητό: «Ποτέ μη διαλύ-εις μια επιτυχημένη ομάδα», που δικαι-ολογεί απόλυτα τη νέα τους συνεργασία. Σε αυτή την κωμική περιπέτεια, που βασίζεται σε παλιά σαπουνόπερα, ο Ντεπ ενσαρκώνει ένα βρικόλακα, τον Barnabas Collins, ο οποίος σηκώνεται από τον κόσμο των νεκρών όπου μια μάγισσα τον είχε καταραστεί να «ζει» άπρακτος για δύο αιώνες. Ο χρόνος της επιστροφής του από τα Τάρταρα είναι το 1972, όταν ήταν της μόδας τα φωτιστικά lava-lamps, τα στενά παντελόνια «καμπάνες» και, φυσι-κά, τα ναρκωτικά. Η συνταγή βγάζει πολύ γέλιο, ντυμένη μουσικά με επιτυχίες της εποχής, ενώ μια ατάκα που λέει ο βρικό-λακας όταν βλέπει πρώτη φορά συσκευή τηλεόρασης έχει γίνει ήδη κλασική! Με βάση τις προηγούμενες συνεργασίες των δύο μετρ του σινεμά, η επιτυχία και αυ-τής είναι σχεδόν δεδομένη.

Το τεύχος Μαΐου της “Athens Review of Books” είναι αφιερωμένο στον Γεώργιο Βιζυηνό. Η Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου γράφει για τη «νοσογραφία» στο έργο του, την επίσκεψή του στο φρενοκομείο της Γοττίγγης, για τους «κλειστούς χώρους» που παρέδωσε σε εμάς ανοιχτούς με την άφταστη τέχνη του. Ανάμεσα στα άλλα άρθρα θα βρείτε αυτό της Αλεξάνδρας Ιωαννίδου για την αρχή του τέλους της σοβιετικής λογοκρισίας στην Ελλάδα, με αφορμή την έκδοση τριών σημαντικών βιβλίων (των Βαρλάμ Σαλάμοφ, Ναντέζντα Μαντελστάμ και Αν Απλμπαουμ) για τις πολιτικές διώξεις στην ΕΣΣΔ και το άρθρο με τίτλο «Η τίγρη έξω απ’ το κλουβί και τα σκυλιά λυμένα» του Λεωνίδα Λουλούδη. Το σχέδιο εξωφύλλου είναι του Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου. Την Athens Review of Books θα τη βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία και τα κεντρικά περίπτερα.

Ξεκινά ο 17ος Κύκλος Μαθημάτων (Μάιος-Ιούνιος 2012) στο «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο της Στοάς του Βιβλίου». Στον 17ο Κύκλο θα διδάξουν επίλεκτα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας (Δ. Μα-ρωνίτης, Μ. Κορρές, Ε. Χρυσός, Α. Τσακμάκης, Κ. Γεωργουσόπουλος κά.) για θέματα της ειδικότητάς τους που αναφέρονται στη μετάφραση, την αρχιτεκτονική των Αθηνών (18ος-19ος αι.), την ελληνική ιστορία και ιστοριογραφία, την ελληνική λογοτεχνία, τη σύγχρονη δραματολο-γία. Τα μαθήματα θα πραγματοποιούνται κάθε Δευτέρα και ώρα 7:30-9 μμ. Προκειμένου να καλυφθεί μέρος των εξόδων του προγράμματος, έχει προσδιοριστεί να καταβάλλεται για την παρακολούθηση κάθε σει-ράς πέντε μαθημάτων το ποσό των 70 ευρώ. Οι φοιτητές δικαιούνται έκπτωση 30%. Σε όσους επιθυμούν να παρακολουθήσουν επιπλέον σειρές μαθημάτων παρέχεται έκπτωση 15% ανά σειρά.

«Σε κάποια χώρα γίνονται εκλογές. Η καταμέ-τρηση των ψήφων στην πρωτεύουσα αναδεικνύ-ει πρώτη δύναμη το λευκό με ποσοστό περίπου 70%. Οι εκλογές επαναλαμβάνονται την επόμενη Κυριακή και το λευκό ξεπερνά το 80%. Μπροστά στο διαφαινόμενο κενό εξουσίας, τα δύο μεγάλα κόμματα, ο κρατικός μηχανισμός και οι δημόσιες υπηρεσίες εγκαταλείπουν την πόλη, καταστρώ-νοντας αστυνομικά σχέδια για να ανακαλύψουν τον υποκινητή. Μια έκπληξη όμως περιμένει τους κρατούντες: ο πληθυσμός της πόλης αφυπνίζεται, «φωτίζεται», και ανακαλύπτει από την αρχή τις αξίες της αλληλεγγύης, της προσωπικής ευθύνης, της αλληλοβοήθειας. Το κράτος όμως δεν έχει πει ακόμη την τελευταία λέξη».

(Ζοζέ Σαραμάγκου, «Περί φωτίσε-ως», εκδ. Καστανιώτη)

Αν η παραπάνω πλοκή σάς φαίνεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας, δεν έχετε παρά να κοιτάξετε ξανά τα αποτελέσματα της εκλογι-κής αναμέτρησης της 6ης Μαΐου. Μπορεί να μη βγήκε πρώτη δύναμη το λευκό με 70%, το 70% όμως των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ γύρισε την πλάτη στο κόμμα του. Μπορεί στη θεωρία να εικάζαμε όλοι ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε, αλλά όλοι ξέρουμε πόσο απέχει η θεωρία από την πράξη. Ετσι, κανείς δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα ότι, όταν θα πλησίαζε την κάλπη, θα νικούσε τη δύναμη της συνήθειας και θα ψήφιζε κάτι άλλο, δια-φορετικό αυτή τη φορά. Κι όμως. Η ανατροπή έγινε και ο δικομματισμός πέθανε. Οσο για την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, εί-ναι μια ευκαιρία να τη γνωρίσουν καλύτερα όσοι την ψήφισαν είτε από άγνοια είτε από ημιμάθεια. Το «Περί Φωτίσεως» είναι η συνέ-χεια του βιβλίο «Περί τυφλότητος». Εκεί ο Σα-ραμάγκου περιγράφει έναν κόσμο όπου όλοι οι πολίτες έχουν χάσει την όρασή τους και η κυβέρνηση αποφασίζει να βάλει σε καραντίνα τους τυφλούς. Τα αναφέρω όλα αυτά για την περίπτωση που κάποιος έχει εμμονή με τους συμβολισμούς...

Το περιοδικό «Πόρφυρας» προκη-ρύσσει τον 1ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό ανέκδοτης ποιητικής συλ-λογής. Επιτρέπεται η συμμετοχή Ελληνί-δων και Ελλήνων, ανεξαρτήτως ηλικίας, γραμματικών γνώσεων, επαγγελματικών ασχολιών κλπ., είτε κατοικούν σε Ελλά-δα και Κύπρο είτε διαμένουν μόνιμα ή προσωρινά στο εξωτερικό, εφόσον έχουν την ελληνική ή κυπριακή υπηκοότητα. Οι ποιητικές συλλογές που θα σταλούν για το διαγωνισμό πρέπει: να μην έχουν εκδοθεί, να μην έχουν δημοσιευθεί μεμονωμένα ποιήματα της συλλογής, να μην έχουν αναρτηθεί εν όλω ή εν μέρει στο διαδίκτυο, ούτε να είναι εν αναμονή αποτελεσμάτων από άλλο διαγωνισμό, να είναι πληκτρολογημένες και εκτυπω-μένες ανά φύλλο, σε τρία αντίτυπα κάθε συλλογή, να είναι τουλάχιστον 24 ωφέ-λιμες σελίδες. Ως σελίδα υπολογίζεται η σελίδα Α4, γραμματοσειρά 12 στιγμών. Θα βραβευθεί μία συλλογή με χρηματικό βραβείο 2.000 ευρώ (χορηγία του ποιητή Γιώργου Ν. Κάρτερ).

«Το ξεχασμένο βαλς», το νέο βιβλίο της Ανν Ενραϊτ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη, είναι μια αναπόληση του ερωτι-κού πόθου. Σε ένα ήσυχο προάστιο του Δου-βλίνου, το χειμώνα του 2009 -στα προεόρτια της μεγάλης οικονομικής κρίσης- το χιόνι αρχίζει να πέ-φτει και η Τζίνα, η κεντρική ηρω-ίδα, ακολουθεί νοερά τα χνάρια των συγκυριών που την οδήγη-σαν στη στιγμή που ετοιμάζεται να ζήσει, τη συνάντησή της με την εύθραυστη 12χρονη κόρη του εραστή της. Ενώ η πόλη έξω βουβαίνεται και ερημώνει, η Τζίνα ανακαλεί τις φορτισμένες από πάθος, προσμονή και αμφιβολία μέρες που έζησε με τον Σον, το «πεπρω-μένο της», όπως τον αποκαλεί, όταν εκείνος ήταν ακόμη ένας άψογος οικογενειάρχης και η ίδια ακόμη «παντρεμένη και ευτυχισμένη».

το «πεπρω-

Η Αγκάθα Κρίστι συναντά την ελληνική εκδοχή του έργου της «Δέκα Μικροί Νέγροι» στην παράσταση «Α.Γ. Νώστος», που παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρί-τη στη σκηνή του Θεάτρου Φούρνος (Μαυρομιχάλη 168, Νεάπολη Εξαρχεί-ων). Η υπόθεση παραπέμπει σε σενάριο ταινίας τρόμου. Εξι επιφανείς πολίτες άγνωστοι μεταξύ τους προσκαλούνται για δείπνο στο σπίτι του κυρίου Α.Γ. Νώ-στου. Οσο το σκοτάδι πυκνώνει, κρυφές αμαρτίες και ανομολόγητα εγκλήματα βγαίνουν στο φως, ενώ σταδιακά το τραπέζι μετρά όλο και λιγότερους συνδαι-τυμόνες... Με τα παραπάνω ως αφορμή, οι συγγραφείς Βαγγέλης Πανταζής και Τάσος Μπαγλατζής μαζί με τους έξι «ευυπόληπτους» ηθοποιούς, εξερευνούν την ηθική της εποχής και ρωτούν: «Ποιος ο θύτης και ποιο το θύμα;»

Τι θυμόμαστε; Πώς και γιατί θυμόμαστε συγκεκριμένα γεγονότα; Πώς οι επιλογές του παρελθόντος καθορίζουν το παρόν; Αυτά είναι μόνο με-ρικά από τα ερωτήματα περί μνήμης που θέτουν οι Motus Terrae στην παράσταση «Ι.Χ.Ν.Η», ακροστιχίδα του πλήρους τίτλου «Ισως Χθες Να Ησουν», που παρουσιάζεται στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πει-ραιώς 206, Ταύρος). Η θεματολογία τους είναι πολύ κοντά σε αρκετές παραστάσεις που είδαμε αυτή τη χρονιά, οι οποίες εκφράζουν την ανά-γκη της εποχής να στραφεί το βλέμμα προς τα πίσω για να δοθεί μία εξήγηση και να κατακτηθεί ένα νόημα στα όσα συμβαίνουν σήμερα. Με σπαράγματα μνήμης, οι Motus Terrae ξετυλίγουν το κουβάρι της προσωπικής και πολιτικής ιστορίας, για να συνθέσουν το σημείο στο οποίο βρίσκονται -και βρισκόμαστε- τώρα.

Το αρχέτυπο της Μήδειας γίνεται το όχημα για την εξερεύνηση του λε-πτού θέματος της εφηβικής σεξουαλικής κακοποίησης στην παράσταση “Medea Redux”, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στην κε-ντρική σκηνή του Θεάτρου Πορεία (Τρικόρφων 3, Πλατεία Βικτωρίας) στις 14 Μαΐου. Ο βραβευμένος Αμερικανός συγγραφέας Neil Labute το-ποθετεί μια σύγχρονη 28χρονη Μήδεια να δολοφονεί το παιδί της ως συνέπεια του θανάτου της δικής της αθωότητας, όταν η ίδια ως έφηβη αποπλανήθηκε ερωτικά από έναν καθηγητή της. Τα καλλιτεχνικά ηνία της παράστασης κρατούν δύο γυναίκες που επίσης παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο αθηναϊκό κοινό, η σκηνοθέτις Μαρία Ξανθοπουλίδου και η Ελληνοαμερικανίδα νεαρή «Μήδεια» Ζωή Μυλωνά, η οποία ερμηνεύει το μεγαλύτερο μέρος του μονολόγου στα αγγλικά με ελληνικούς υπέρτιτλους.

Xωρίς Berliner Ensemble και Μπομπ Γουίλσον, ούτε και Βασιλικό Θέατρο της Στοκχόλμης, αλλά με το βερολινέζικο θίασο Schaubühne αντί αυτών, προχωρά το Φεστιβάλ Αθηνών στην αναμφίβολα δυσκολότερη διοργάνωση της τελευταίας επταετίας, από τότε που το ανέλαβε ο Γιώρ-γος Λούκος. Για οικονομικούς και διαδικαστικούς λόγους, το Berliner Ensemble ματαίωσε τις δύο παραστάσεις του, Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Μπομπ Γουίλσον και το μονόλογο «Απλά περίπλοκο» του Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Κλάους Πάιμαν. Επίσης, το Βασιλικό Θέατρο της Στοκχόλ-μης ματαίωσε την παράσταση «Σονάτα των Φαντασμάτων» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ. Την αυλαία του φεστιβάλ, στις 8 Ιουνίου στην οδό Πειραι-ώς, δεν θα σηκώσει το Berliner Ensemble, αλλά το απολαυστικό δίδυμο από την Ελβετία, Ζίμερμαν και Ντε Περό.

Συχνά φέτος τα βράδια στους δρόμους της Αθήνας ακούγονταν τα παρακάτω: «Καλά, αν κάποιος ξένος ερχόταν εδώ, θα πίστευε ότι είναι ψέματα όλα όσα λέ-γονται για την κρίση. Αφού όλα τα μπαρ είναι γεμάτα!» Αυτή την αγάπη των Αθηναίων για τα μπαρ μοιράζεται η χορογράφος και σκηνοθέτις Ηλέκτρα Αρσενίδου στη χοροθεατρική παράσταση με τίτλο “Bar”, που ανεβαί-νει για τρεις παραστάσεις από τις 17 ως τις 19 Μαΐου στο Cabaret Voltaire (Μαραθώνος 30, Μεταξουργείο). Με τη βοήθεια του κοινού, επτά performers παρουσιάζουν την εκδοχή του κό-σμου όπως φαίνεται στο ημίφως, πίσω από τους καπνούς και τα μπουκάλια του αλκοόλ. Ισως λίγο πιο γλυκιά από την πραγματικότητα, κάπως γκροτέσκα, σίγουρα όμως το ίδιο απρόοπτη.

Piaf, Μπέλλου. Δύο εμβληματικές γυναι-κείες μορφές. Δύο κορυφαίες φωνές του 20ού αιώνα, που χάραξαν μέσα μας. Και δύο δρόμοι αλλόκοτα παράλληλοι... Και ας μη συναντήθηκαν ποτέ. Και ας μην έχουν τίποτα φαινομενικά κοινό οι μουσικές τους καταβολές. Δύο γυ-ναίκες που γύρεψαν απεγνωσμένα την αγάπη και εκείνη τους γύρισε την πλά-τη...

Θραύσματα μνή-μης. Σκόρπιες ει-κόνες από τις ζωές τους. Κραυγές και ψίθυροι. Και τα τρα-γούδια. Μελωδίες που σε ηλεκτρίζουν χρόνια τώρα. Στίχοι που επανέρχονται στα χείλη. Και πώς όλο αυτό γίνεται παράσταση σε ένα εναλ-λακτικό, αυτοσχέδιο θεατράκι με τη μία ολόκληρη πλευρά της σκηνής τζαμαρία να βλέπει στο δρόμο, χωρίς φώτα (παρά μόνο ένα νεαρό με έναν προβολέα στα χέρια) και χωρίς έργο, χωρίς αυτό που αποκαλούμε πλοκή; Το θέατρο δεν είναι πάντα ρεαλι-σμός. Είναι μαγεία. Είναι αίσθηση. Είναι οι μνήμες, οι αναφορές μας, η φωνή μας... «Θυμάσαι τη φωνή μου;»

Ο Κωνσταντίνος Χατζής έφτιαξε μια παράσταση που ξεχειλίζει συναισθήματα. Η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου συναρπάζει σε μία perfomance απόλυτης ακρίβειας. Ο Bertrand Moreau και η Ελπίδα Μεταξά, στο τραγουδιστικό μέρος, κατορθώνουν να μην πέσουν ούτε στιγμή στην παγίδα της σύγκρισης με την Piaf και την Μπέλλου, κάτι που θα τους οδηγούσε με βεβαιότητα σε μία μάχη χαμένη από χέρι. Ο Ηρακλής Βαβάτσικας καταφέρνει με το ακορντεόν του να μη σου λείψει τίποτα από το λαϊκό ηχόχρωμα της Μπέλλου, ενώ ο Μανούσος Κλαπάκης στα κρουστά είναι αυτό που λέμε το «άλας» της παράστασης, παράγοντας με διάφορους ευφάνταστους τρόπους μουσι-κή και ήχους. Τέλος, ο Δημήτρης Οικονό-μου είναι ο αφανής ήρωας. Κρατώντας τον έναν και μοναδικό προβολέα φωτίζει φλου αρτιστίκ τη δράση συμβάλλοντας στη δια-μόρφωση αυτού του αλλόκοτα ονειρικού σκηνικού.

Οι παραστάσεις συνεχίζονται μέχρι τις 17 Μαΐου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9:15 μμ. στο χώρο Προσωρινός (Δεινο-κράτους 103, Κολωνάκι).

Λίγο πριν από τα εγκαίνια της έκθεσης «ΟΚΤΩ» του Γιώργου Τσεριώνη που πραγματοποιήθηκαν στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Ελευσίνας «Λεω-νίδας Κανελλόπουλος», το όμορφο νεοκλασικό της οδού Δραγούμη 37 στην Ελευσίνα, ο καλλιτέ-χνης μάς μίλησε για την πορεία δημιουργίας της δουλειάς του αυτής: «Η έκθεση ‘ΟΚΤΩ’ αποτελεί συνέχεια της πρακτικής των τελευταίων χρόνων η οποία παρουσιάστηκε σε διάφορους χώρους (Πεζόδρομος Κοραή, Νοσοκομείο Σωτηρία, Με-ταξουργείο-Remap 2, Visibility project στη Λα-ϊκή Αγορά στην οδό Μιχαήλ Βόδα), όπου μέσα από εγκαταστάσεις, επεξεργασμένο αρχειακό υλι-κό, σχέδια και βίντεο, καταγράφω και σχολιάζω κοινωνικοπολιτικά γεγονότα και τις ανθρώπινες δραστηριότητες που αφορούν την ιστορία (νεότε-ρη και παλαιότερη) του κάθε επιλεγμένου χώρου ή περιοχής». Πώς προέκυψε όμως ο τίτλος και το θέμα της; «Ο τίτλος ‘ΟΚΤΩ’ παραπέμπει σε οκτώ λέξεις-κλειδιά και αντίστοιχα σε οκτώ ενότητες, όσα και τα γράμ-ματα της λέξης ‘ΕΛΕΥΣΙΝΑ’. Οκτώ σημεία αναφο-ράς με την Ελευση από την Ιερά Οδό, το Λόγο για το μύθο, τα Επάλληλα πολιτισμικά στρώματα, την Υπερ-ανάπτυξη της βιομηχανίας, τη Σήμανση κα-ταγραφής από αρχειακό φωτογραφικό υλικό, τις Ιστορίες της αντίστασης, τα Νήματα της πολιτιστι-κής πληροφόρησης της σύγχρονης αρχαιολογίας και τις Ανακτήσεις μνήμης ύστερα από την απώ-λεια. Στην έκθεση παρουσιάζονται μεγάλης κλί-μακας εγκαταστάσεις, βίντεο και επεξεργασμένες φωτογραφίες οι οποίες αφορούν την αντιμετώ-πιση του υλικού πολιτισμού της πόλης δοσμένη μέσα από την οπτική του ανθρώπινου παράγοντα, ύστερα από επιτόπιες έρευνες, συνεντεύξεις, πα-ρατηρήσεις και επισημάνσεις». Αναφορικά με τα επικείμενα καλλιτεχνικά σχέδιά του, ο Γιώργος Τσεριώνης μάς είπε: «Μελλοντικά θα συμμετάσχω στην έκθεση ‘Boiling point’ στο Kuenstlerhaus στη Βιέννη, στην Μπιενάλε του Βε-ρολίνου στην ‘Artwiki platform’, καθώς και στην έκθεση με σύγχρονους Ελληνες εικαστικούς στο Μεξικό που διοργανώνεται από το Κρατικό Μου-σείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης». Η έκ-θεση, την επιμέλεια της οποίας υπογράφει η Λουΐ-ζα Καραπιδάκη, διαρκεί μέχρι την 1η Ιουνίου.

� Μια αναδρομική παρουσίαση των έργων του Δανιήλ πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στο χώρο της γκαλερί ΑΔ (Παλλάδος 3 Ψυρρή). Στο πλαίσιο της έκθεσης θα παρουσιαστούν έργα από τις δεκαετίες ’60, ’70, ’80 και ’90 του Ελληνα καλλιτέχνη, έργα τα οποία συνδυάζουν την ελληνική λαϊκή παράδοση και τη βυζαντινή αγιογρα-φία με τη σύγχρονη τέχνη. Ετσι, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν έργα επηρεασμένα από το έργο του Pierre Restany από τη συλλογή του Δανιήλ για την έκθεση «Η ελληνική avant-guarde» -επιμέλεια Χρήστου Ιωακειμίδη-, αλλά και μεταγενέστερες δουλειές του που ανήκουν στο κίνημα Support-Surface. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 16 Ιουνίου.

� Στο πλαίσιο μιας εκτενούς ατομικής έκθεσης αφιερωμένης στον Γιάννη Κουνέ-

λη, το Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης (Βασ. Σοφίας & Νεοφύτου Δούκα 4, Αθήνα) φιλο-ξενεί τη νέα δουλειά του. Ο Κουνέλης, ένας από τους γνωστότερους εκπροσώπους της Arte Povera διεθνώς, αποφασίζει να παρου-

σιάσει το νέο του έργο σε μια κρίσιμη περίοδο. Η δουλειά του χαρακτηρίζεται ως μια ενδεχόμενη απάντηση στην κατάσταση που επικρατεί, καθώς, όπως έχει αναφέρει και ο ίδιος, «στη συγκυρία αυτή θα ήταν αδιανόητη μια συνηθισμένη έκθεση τέχνης στην

Ελλάδα». Οι συνθέσεις του αποτελούνται από παλιά, άχρηστα αντικείμενα που λειτουρ-γούν συμβολικά και σε πλήρη διάλογο με το χωροχρονικό πλαίσιο που τα περιβάλλει.

Η έκθεση του Γιάννη Κουνέλη έχει διάρκεια μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου.

� Μια πρωτότυπη έκθεση φιλοξενείται μέχρι τις 23 Ιουνίου στην γκαλερί Batagianni (Ηρακλείτου 3, Κολωνάκι) με τον τίτλο «Η Λέσχη Αλλόκοτων Επαγ-

γελμάτων». Ο τίτλος της αποτελεί άμεση αναφο-ρά στο ομότιτλο έργο του Βρετανού συγγραφέα

Γκίλμπερτ Κιθ Τσέστερτον που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1905. Την επιμέλεια υπογράφει ο Αλέ-

ξιος Παπαζαχαρίας, ενώ συμμετέχουν οι καλλιτέ-χνες: Βασίλης Βασιλακάκης, Βασίλης Ζωγράφος, Χριστίνα Κάλμπαρη, Λεωνίδας Παπαδόπουλος, Φίλιππος Τσιτσόπουλος, Πάνος Χαραλάμπους, Γιώργος Χαρβαλιάς και Γιώργος Χατζημιχάλης.

� Η Cheapart (Θεμιστοκλέους & Α. Μεταξά 25, Εξάρχεια) πα-ρουσιάζει την ατομική έκθεση του Νίκου Αρτέμη με τίτλο “This is not a love song”. Πρόκειται για μια εγκατάσταση μεικτών μέσων, η οποία δανείζεται τον τίτλο της από το γνωστό κομμά-τι του 1983 των Public Image Ltd. Ο καλλιτέχνης, σαν άλλος ήρωας του Λιούις Κάρολ, ακολουθεί το λευκό κουνέλι, συναντά την Αλίκη και παρουσιάζει το θίασο του ανεστραμμένου καθρέ-φτη μέσα από το ιδιαίτερο δημιούργημά του. Η έκθεση επενδύ-εται μουσικά από την ηλεκτρονική μουσική του Opera di Bestia και έχει διάρκεια από σήμερα μέχρι και τις 2 Ιουνίου 2012.

Ολα δείχνουν ότι ο, κερδισμένος των εκλογών, Αλέξης Τσίπρας δεν πρόκειται να δεχθεί τίποτε λιγότε-ρο από νέα προσφυγή στις κάλπες. Εκπλήξεις πάντα μπορούν να συμ-βούν, ωστόσο, στο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχουν πεισθεί ότι οι νέες εκλογές μπορούν να τους εγκαταστήσουν στο πολιτικό σκηνικό στη χειρότερη περίπτωση, ως αξιωματική αντιπο-λίτευση. Ως εδώ καλά. Ολοι έχουν πολιτικές φιλοδοξίες, θεμιτές και, όπως φαίνεται, πιθανόν να υλοποι-ηθούν. Εκείνο που δεν διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ για το κεντρικό πρόβλημα της χώρας αυτές τις ημέρες είναι ένα εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρ-νησης. Αφού μάθαμε τις τελευταίες πέντε ημέρες από σχεδόν όλες τις πολιτικές δυνάμεις (με εξαίρεση κάποιων στελεχών του ΠΑΣΟΚ) ότι το Μνημόνιο ήταν τελικά ένα κατάπτυστο, ελεεινό και τρισάθλιο κείμενο που οδηγεί τη χώρα και την κοινωνία στην καταστροφή. Αυτό το εμπεδώσαμε. Εκείνο που περιμένουμε να μάθουμε είναι ένα πραγματικό εναλλακτικό σχέδιο (εκτός βέβαια από εκείνο του ΚΚΕ, που μάλλον είναι εκτός της επίγειας πραγματικότητας). Κάτι που, όπως φαίνεται, ούτε η ΝΔ, ούτε ο ΣΥΡΙ-ΖΑ, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε βέβαια ο Καμμένος και η ΔΗΜΑΡ διαθέτουν. Τούτο σημαίνει ότι θα πρέπει να το καταστρώσουν και, αν δεν μπο-ρούν, να το επινοήσουν. Και αυτή ακριβώς η διαπίστωση μας φέρνει στο επίκεντρο του προβλήματος.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, αυτάρεσκο και εσωστρεφές, για δε-καετίες είχε επαναπαυθεί στο θρόνο του διανομέα κοινοτικού χρήματος. Είχε βολευτεί καλλιεργώντας δα-νεικά όνειρα χτισμένα στην άμμο. Οταν η καταιγίδα ξέσπασε, προσπα-θούσε να καθησυχάσει τους πολίτες ότι η Ελλάδα συνιστά νησίδα ασφά-λειας σε παγκόσμια τρικυμία (εν κρανίω, θα συμπλήρωνα). Τελικά, όταν το κύμα έφτασε στην Ελλάδα, το κοιτάξαμε περήφανοι και σα-στισμένοι και μείναμε με το Μνη-μόνιο. Εδώ που φτάσαμε, ουδείς δικαιούται να λέει ότι δεν γνωρίζει. Το δίλημμα είναι απλό, σαφές. Είτε ακολουθείς το Μνημόνιο (ή έστω την καλύτερη βερσιόν του και μέ-νεις στο ευρώ), είτε το αρνείσαι και επιστρέφεις στη δραχμή. Τα υπόλοι-πα είναι φθηνοί τακτικισμοί.

*

*

ΤΟ BIOS ΤΟΥ BOBΤο Bob Theatre Festival, το φεστιβάλ νεανικού θεάτρου που έχει αγαπηθεί από το αθηναϊκό κοινό, έρχεται την ερχόμενη εβδομάδα στο Βios. Πετυ-χημένες παραστάσεις προηγούμενων ετών, πρεμιέρες, stand-up comedy, συναυλίες και πάρτι, θα κάνουν για πέντε μέρες το στέκι της Πειραιώς το επίκεντρο της θεατρικής δραστηριότητας. Εκτός από τις 14 παραστάσεις που παρουσιάζονται παρακάτω, στο φετινό φεστιβάλ έχει την τιμητική της η κωμωδία και το stand up comedy. Στο “8-kick” μέλη των Abovo, των Cheek-bones και του «Κάψε το Σενάριο» θα αυτοσχεδιάσουν, ενώ στα «5 λεπτά δόξας» δέκα κωμικοί έχουν πέντε λεπτά στη διάθεσή τους για να μας κάνουν να γελάσουμε. Και, φυσικά, από το πρόγραμμα δεν λείπει το Scratch Night -με οκτώ νεοσύστατες ομάδες να διαγωνίζονται για 15 λε-πτά η καθεμία- και το live των Burger Project το βράδυ του Σαββάτου.

Τρεις άνδρες, τρεις εποχές, τρεις διαφορετικές και ταυτόχρονα ίδιες ιστορίες. Οκτώ ηθοποιοί σε τρεις εξέδρες δημιουργούν το σκηνικό, αναλαμβάνουν τη μουσική επένδυση, τους ήχους και τα οπτικά εφέ της παράστασης. Η So7 και το Patari Project φέρνουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα την τεχνική Platform 3 και ζωντανεύουν μέσα από ένα συναρπαστικό είδος θεάτρου τη δεκαετία του ’30, του ’60 και του σήμερα. Και όλα αυτά 10 cm up... από το έδαφος.

Μέσα από τη ματιά δέκα νέων συγγραφέων και

την ερμηνεία δέκα νέων ηθοποιών,

η παράσταση “Unempolyed” αφηγείται προ-

σωπικές ιστορίες ανθρώπων που βιώνουν τις συνέπειες ενός αμφίβολου παρόντος

και ενός ακόμα πιο αμφίβολου μέλλοντος. Ιστορίες νέων ανθρώπων -που δημοσιεύτηκαν στις «Μητροπολιτικές Ιστορίες» μετά την αρχική

ιδέα της Ειρήνης Μαργαρίτη- γίνονται πρώτη ύλη για να ειπωθούν αλήθειες άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένες με την ανεργία.

Η «εισβολή» ενός ξένου στο μικρό χωριό θα φέρει τα πάνω κάτω στους μέχρι τότε απο-μονωμένους κατοίκους. Οπως κάθε ξένος, θα κατηγορηθεί για τη διαφορετικότητά του, στο τέλος όμως θα τη μετα-τρέψει σε ευλογία. Η ομάδα Cheek-bones, νικήτρια του Scratch Night το 2010, επι-στρέφει με ένα γοτθικό παρα-

μύθι και μας ταξιδεύει ως τα βόρεια της Σκωτίας για να συναντήσουμε το ιδιαίτερο χωριό Στονάδι.

Σημερινές ιστορίες της πόλης μας παρμένες από το διαδίκτυο

βγαίνουν από την οθόνη, ανακα-τεύονται με μουσικές και ζωντανεύ-

ουν με φακούς, άλλοτε δίνοντας και άλλοτε ζητώντας... λίγο φως. Μπροστά από έναν τοίχο και με μοναδικό εφόδιο ένα φακό στο

χέρι, οκτώ νέοι ηθοποιοί με την καθοδήγηση του Γιώργου Νανούρη μιλούν για τη ζωή στην Αθήνα σή-μερα, με κείμενα που έχουν παρθεί αποκλειστικά από το διαδίκτυο, σε μια προσπάθεια να δώσουν φωνή

και λίγο φως σε όσα διαβάζουμε καθημερινά στις οθόνες μας.

H Kassandra ξετυλίγει την οδύσσειά της φορώντας κόκκινες γυαλιστερές μπότες. Με τα σπαστά αγγλικά της μιλάει για τη δική μας αναζήτηση νοήματος και ελπίδας, Πόλεμος, εξουσία, κερδισμένοι και χαμέ-νοι, σεξ, χιούμορ και σαρκασμός. Ευριπίδης και Bugs Bunny, Abba, Manchester United και Σκάρλετ Ο’ Χάρα. Η απόσταση μεταξύ μύθου και πραγματικότητας, ηθοποιού και θεατή, χώρου και λόγου καταρρέει. Μια stand-up tragedy της Δέσποι-νας Σεραφείδου!

Οταν παίχτηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’70, οι Ελληνες ήταν

στο ρόλο των μεταναστών στη γερμα-νική πρωτεύουσα. Σήμερα, εκείνοι υποδέχονται τους μετανάστες στην Αθήνα του 2012. Θα καταφέρουν άραγε τέσσερα παιδιά που μιλάνε

διαφορετική γλώσσα και βρέθηκαν στην ίδια κατασκήνωση να γίνουν

φίλοι; Ο Γιάννης και η Δώρα θα μάθουν στην Αϊσέ να ονειρεύεται στα

ελληνικά; Και ο Πιρούζ θα μάθει σε αυτούς να παίζουν Μπιζ στα περσικά;

Δουλεύοντας με ένα μοντέλο ερωτα-παντήσεων μεταξύ των ηθοποιών, εμπνευσμένο σε μεγάλο βαθμό από το “Quizoola” των Forced Entertainment και χρησιμοποιώντας

κείμενα του Ευριπίδη, του Σαρτρ, του ψυχίατρου Ματθαίου Γιωσαφάτ, αλλά και των συντελεστών, ηθοποιοί και ήρωες έψαξαν και αναγνώρι-σαν τον μικρό Ορέστη και τη μικρή Ηλέκτρα μέσα τους. Αυτοσαρκάζο-νται, κάνουν χιούμορ και με ειλικρίνεια φωτίζουν τα δικά τους σύνδρο-μα, που, άλλωστε, βρίσκονται μέσα σε όλους μας.

Η παράσταση που νίκησε

τον περυσινό διαγωνισμό

Scratch Night επιστρέφει

στο φεστιβάλ μαζί με τον αγαπημένο

ψαρά της ελ-ληνικής σκη-

νής. Βασισμένοι στο αρμένικο παραμύθι «Αστραξάδα», οι τρεις performer της Ομάδας ΧΑ! επιλέγουν το σωματικό

θέατρο για να αφηγηθούν με χιούμορ μια ιστορία γεμάτη -τι άλλο;- αστέρια.

Ο Παπαδιαμάντης σα-τιρίζει τα πολιτικά και εκλογικά ήθη της εποχής του και προβάλλει τις πα-θογένειες του ελληνικού κράτους. Στην Ελλάδα του 2012 αυτές οι παθο-γένειες -εξελιγμένες- χα-ρακτηρίζουν το πολιτικό σύστημα με τον καλύτερο τρόπο. Χωρίς αφηγητή,

οι σκέψεις των ηρώων και του συγγραφέα μετατρέπονται σε δημόσιο λόγο. «Η φιλοδο-ξία είναι η νόσος των χορτάτων, η λαιμαρ-γία είναι των πεινασμένων το νόσημα».

Δύο performers παραθέτουν τα προσωπικά τους βιώμα-τα, σκηνές εμπλοκής με το

ελληνικό κράτος, τα σημεία ταύτισης με το κείμενο του

Θορώ και, μέσα από μια σκηνοθεσία που στηρίζεται

στις τεχνικές του δημιουργι-κού και σωματικού θεάτρου, αλλάζουν χώρους, χρόνους,

χαρακτήρες και διαθέσεις εν ριπή οφθαλμού, συνεπαίρνο-ντας το θεατή σε ένα ταξίδι με

όχημα ένα ισχυρό πολιτικό κείμενο με σύγχρονο λόγο.

Ο μέσος ανθρω-πάκος Σίμων Κο-ρακάκης θα αντι-ληφθεί κάποια στιγμή ότι δεν είναι ο ίδιος που ορίζει τη ζωή του, αλλά η Ειμαρμένη -η αδυσώπητη και

άκαμπτη αλληλουχία των γεγονότων-, ωστόσο θα είναι ήδη αργά. Σε αυτή την ιστορία για ζώα, γραμμένη από ζώα για να την ακούσουν ζώα, αρκεί μια στιγμή για να παγώσει τα πάντα, για πάντα. Ακόμα και για το ανώτερο ζώο της τροφι-κής αλυσίδας, αυτό που σκέφτεται.

Με αφορμή το «Βυσσινόκηπο» του Αντον Τσέχοφ, πέντε χαρακτήρες παρατηρούν, σχολιάζουν, θυμού-νται και ονειρεύονται μέσα από τον εαυτό τους, στο εδώ και στο τώρα μιας παράστασης, αλλά και γλιστρώντας ερήμην τους στις ιδιο-συγκρασίες των ηρώων του έργου. Ενα κτήμα στη Φυλακωπή. Ο κυρ Θοδωρής που σιχαίνεται τα πορ-τογαλικά. Ενα κιβώτιο βυσσινάδες. Εξήντα πλαστά χαρτονομίσματα. Η κρίση. Ο Φόβος. Ο Ερωτας. Ο Νίτσε. Μια κωμωδία που τόσα χρόνια τη θεωρούν δράμα.

Μια σειρά μικρών, αστείων, καθημερινών ιστο-ριών στις οποίες πρωταγωνιστές δεν είναι άνθρωποι σαν εμάς, αλλά ζώα που μοιάζουν σε ανθρώπους σαν

εμάς. Μπαμπουίνοι, γάτες, κουκουβάγιες, ποντίκια, σκίουροι, κοιλαράδικα γουρούνια και παπαγάλοι

αναζητούν λύσεις στα προβλήματά τους.Αντιδρούν ισορροπώντας ανάμεσα στη ζωώδη

και την «πολιτισμένη» διάστασή τους. Κρύβουν τους φόβους, τις ανασφάλειες και τις επιθυμίες τους κάτω

από την ευγένεια, τη φιλομάθεια, την αγανάκτηση, το γάμο, τις διακοπές, την καριέρα και διάφορα άλλα

πράγματα που συνήθως αποκαλούμε «πολιτισμό».

Οι συνήθεις συνθήκες της σκηνικής παρουσί-ασης, της γραμμικής αφήγησης, της θεατρικής φόρμας παραμερίζονται για λίγο, βάζοντας το θεατή μπροστά σε ένα μικροσκόπιο με ρεαλι-στικές καταστάσεις να περνούν από μπροστά του. Η ομάδα Nothing To Declare αντλεί στοιχεία από την τε-χνική του ντοκιμαντέρ, αλλά και του devised theatre και καταπιάνε-ται με θέματα όπως η ντροπή και ο εξευτελισμός. Διαδικασίες και συ-ναισθήματα που απορρέουν από την ανθρώπινη δράση σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.

Τα τέσσερα αδέρ-φια Αρωνίδη τα

γνωρίσαμε πέρυ-σι, όταν αναδεί-

χθηκαν η μπάντα που θα άνοιγε

τη συναυλία των Bon Jovi στην

Αθήνα, μέσα από το διαγωνισμό

του Jumping Fish. Ενα χρόνο μετά

δουλεύουν το δεύτερο άλμπουμ τους και μπορούν

να δουν εκείνη την εμπειρία με

άλλο μάτι.

Οι συναντήσεις μου με τους Brothers in Plugs τείνουν να γίνουν ετήσιος θεσμός. Ξανά ραντεβού στα Εξάρχεια με τους τέσ-σερις φοιτητές της Αρχιτεκτονικής, τους μοναδικούς μουσικούς που γνωρίζω που μπορούν να συνδυάσουν πρόβα με οι-κογενειακό κυριακάτικο τραπέζι. Πέρυσι η αφορμή της συνάντησής μας ήταν η ανάδειξή τους από το Jumping Fish σε opening act για τη συναυλία των Bon Jovi στο Ολυμπιακό Στάδιο (ΟΑΚΑ). Ο αντί-στοιχος φετινός διαγωνισμός θα αναδεί-ξει το συγκρότημα που θα ανοίξει τη συ-ναυλία των Red Hot Chilli Peppers, που θα πραγματοποιηθεί στις 4 Σεπτεμβρίου στο ίδιο μέρος. Ο Ηλίας (τύμπανα), ο Κοσμάς (μπάσο), ο Δαμιανός (πλήκτρα, φωνή) και ο Βασίλης Αρωνίδης (φωνή, κιθάρα) μιλούν για το τι τους προσέφερε εκείνη η εμπειρία και το πόσο θα ήθε-λαν να μπορούσαν να την ξαναζήσουν και φέτος. «Θα θέλαμε πολύ να το ξανα-κάνουμε αν μπορούσαμε», λέει ο Βασί-λης και ο Ηλίας τον συμπληρώνει: «Μας έκανε πολύ καλό, πέρα από τη δύναμη της εμπειρίας αυτής καθαυτήν, μας άκου-σε τόσο πολύς κόσμος, που δεν θα μας άκουγε σε άλλη περίπτωση».

Ηταν ευχάριστη έκπληξη για αυτούς το γεγονός ότι ο διαγωνισμός που τους έκανε γνωστούς στο ευρύ κοινό επανα-λαμβάνεται και φέτος για να αναδείξει κάποιο άλλο συγκρότημα. «Μας αρέσει αυτή η φιλοσοφία του Jumping Fish, που παίρνει μια μπάντα άγνωστη, στα πρώτα

της βήματα, και της δίνει μια τόσο ση-μαντική ευκαιρία - και κυρίως εμπειρία». Αν και, όπως το βλέπουν, αυτό που γίνε-ται στην πραγματικότητα είναι ένα κάλε-σμα σε μια μεγάλη συναυλία και όχι ένας διαγωνισμός με την έννοια της πρωτιάς.

Αν είχαν τη δυνατότητα να επιλέ-ξουν ιδανικά μια μπάντα της οποίας τη συναυλία θα ήθελαν να ανοίξουν, αυτή θα ήταν οι The Kings of Leon. Ομολογώ πως θα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα συ-νεργασία, αφού και αυτή η μπάντα αποτε-λείται από τρία αδέρφια, τους Followill, και έναν ξάδερφό τους με το ίδιο επίθε-το. Οι Αμερικανοί Followill βάφτισαν το γκρουπ με το όνομα του παππού τους, του Leon από την Οκλαχόμα. Η συναυλία με τους Brothers in Plugs θα ήταν μια ιδι-αίτερη, οικογενειακή υπόθεση.

Εχοντας ήδη ένα δίσκο στις απο-σκευές τους, το “The day just began” που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2011 από την Sound of Everything και τη Universal Music, οι Brothers in Plugs ετοιμάζουν τώρα τη δεύτερη δισκογρα-φική τους δουλειά, μέσα από την οποία προβληματίζονται και πειραματίζονται. «Στο δεύτερο δίσκο φτάνουμε τα όργανα στα όριά τους. Αυτό γίνεται με εφέ, με πολλά διαφορετικά παιξίματα και ενορ-χηστρώσεις». Παρόλο που δεν φτάνουν όλοι τους οι πειραματισμοί κάπου, επι-χειρούν να τους εξαντλούν όσο μπορούν πριν φτάσουν στο σημείο να κρατήσουν ή να απορρίψουν το αποτέλεσμα. «Δεν

νομίζουμε πως θα μας προκύψει κάτι που δεν θα είναι ροκ, γιατί είναι ένα εί-δος μουσικής που το ’χουμε πολύ μέσα μας. Ωστόσο δεν το επιδιώκουμε, δεν ξέρουμε τι θα βγει στο τέλος», λένε χα-ρακτηριστικά. Ξεκίνησαν μια συνεργα-σία με έναν παραγωγό που γράφει μου-σική για ταινίες και θέλουν να εντάξουν στο νέο άλμπουμ μια νέα παράμετρο: τη σχέση του ήχου με το χώρο, κάτι που υπάρχει περισσότερο στο σινεμά.

Νομίζω πως βρίσκονται σε καλό δρόμο σε αυτή την έξαρση πειραματι-σμού. Τους βλέπω πιο ήρεμους από ό,τι πέρυσι, λιγότερο αγχωμένους. Ψάχνουν την ταυτότητα του ήχου τους, θέλουν να την εξελίξουν, να την κάνουν πιο προσωπική - πράγμα όχι τόσο δύσκο-λο λόγω της ιδιαίτερης χημείας και των κοινών στοιχείων που έχουν. Τους ρω-τάω τι λέει η μαμά και ο μπαμπάς Αρω-νίδη για την εξέλιξη των γιων τους. «Οι γονείς μας είναι πάντα υποστηρικτικοί, σχολίασαν μάλιστα και το καινούργιο υλικό, μας είπαν πως τα νέα τραγούδια τούς φαίνονται πολύ ‘βρόμικα’. Τώρα τι σημαίνει αυτό μόνο εκείνοι ξέρουν!» Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να περιμένουμε την κυκλοφορία του νέου -αβάπτιστου ακόμα- άλμπουμ.

Οι Brothers in Plugs για το τέλος κράτησαν μια ευχή. Να ευχαριστηθεί ο φετινός νικητής του διαγωνισμού την εμπειρία της συναυλίας όσο την ευχαρι-στήθηκαν και εκείνοι.

Η 25χρονη τραγουδοποιός Μαρίζα Ρίζου έχει ένα υπέροχο χαμόγελο, εμφανίζεται στο Σταυρό του Νότου και διασκευάζει την «Μπόσα νόβα του Ησαΐα», κάνοντας τον Φοίβο Δεληβοριά πολύ ευτυχισμένο.

Δεν γράφει συχνά, δεν θεωρεί τον εαυτό της συνθέτρια, ούτε στιχουργό. Ωστόσο, είχε κάποιες ιδέες, τις έβα-λε κάτω και τώρα έχει υλικό για έναν ολόκληρο δίσκο. Σπούδασε ΜΜΕ στην Αθήνα, αλλά θεωρεί πως οι ακαδημαϊκές σπουδές δεν είναι αυτές που χαρακτηρίζουν κάποιον επαγγελ-ματικά. «Υπάρχουν δημοσιογράφοι που δεν έχουν καν περάσει από το τμήμα και είναι εξαιρετικοί στη δου-λειά τους». Ούτε εκείνη έχει μακρο-χρόνιες σπουδές στα ωδεία. Πώς της

ήρθε όμως η ιδέα να ασχοληθεί με τη μουσική; «Στην πέμπτη δημοτικού, η δασκάλα στη χορωδία θέλησε κάποια στιγμή να με βάλει να πω ένα τραγούδι μόνη μου. Αυτό ήταν, τραγούδησα και από τότε μου έμεινε». Ακολούθησαν υποτροφίες στη μουσική, διαγωνισμοί και ένα άσχετο με αυτή πτυχίο, «για να έχουμε ένα χαρτί», όπως θα έλεγαν οι γονείς μας. Η Μαρίζα ασχολήθηκε με τη μουσική ερασιτεχνικά όλα αυτά τα χρόνια, «για πλάκα», όπως λέει. «Τώρα πια, βέβαια, όλο αυτό δεν το κάνω για πλάκα. Απλά κάνοντάς το φροντίζουμε να έχει πλάκα».

Στη συντροφιά της βρίσκονται σταθερά οι Λευτέρης Δερλός (σα-ξόφωνο), Βαγγέλης Κατσαρέλης (τρομπέτα), Γιώργος Ζαρέας (τρο-μπόνι), Δημήτρης Σιάμπος (κιθάρες

& ενορχήστρωση πνευστών), Γιώρ-γος Κασαβέτης (τύμπανα), Πέτρος Σταμέλος (μπάσο), Μυρτώ Τίκωφ (πλήκτρα, ακορντεόν & φωνητικά) και ο Γιάννης Παξεβάνης στον ήχο. Μπορεί να μην ξεκίνησαν όλοι μαζί, αλλά η Μαρίζα νιώθει ότι ο κάθε ένας στο εννεαμελές σχήμα βιώνει όλη την κατάσταση πολύ προσωπικά και αυτό είναι κάτι που την κάνει να αισθάνεται όμορφα.

Οι περισσότεροι τη γνώρισαν με τη διασκευή του τραγουδιού «Μπό-

σα νόβα του Ησαΐα» του Φοίβου Δεληβοριά, που έγινε μάλιστα και το πρώτο της βιντεοκλίπ διά χειρός της Κλαίρης Φαφούτη. «Το άκουγα συνέχεια και κάποια στιγμή απλώς σκέφτηκα το κομμάτι αλλιώς», εξη-γεί. Ετσι αποφάσισε να το ξαναπεί με δικό της τρόπο, ο οποίος ενθουσίασε το δημιουργό του. «Κάθε φορά που το ακούει, μου λέει πως αυτό είναι ένα άλλο, καινούργιο κομμάτι».

Ισως να μην ξέρει αν έκανε καλά που άφησε μια σταθερή δουλειά για να ασχοληθεί με τη μουσική, αλλά πιστεύει πως τα πράγματα για εκεί-νη έχουν πάρει το δρόμο τους με ένα μάλλον ομαλό τρόπο. «Τώρα είναι μια περίοδος που μπορείς να πεις στον άλλον ότι είσαι μουσικός και να μη σε ρωτήσει: ‘Και ποια είναι η

κανονική σου δουλειά;’» λέει με το εύστοχο χιούμορ που τη διακρίνει. «Από τη στιγμή που κανείς δεν βγάζει χρήματα, γιατί να μην κάνουμε αυτό που αγαπάμε;» Είναι αρκετά τελειο-μανής και θέλει να αφοσιώνεται στη δημιουργία και σε ό,τι την αφορά, αντί να ανοίγεται σε διάφορα μέτωπα. Καμιά φορά απογοητεύεται με την κατάσταση, αλλά τότε είναι που λέει στον εαυτό της να κάνει υπομονή και να συνεχίσει να επενδύει στην τέχνη της, πράγμα στο οποίο συμβάλλει το

δέσιμο που έχει με τους μουσικούς της. «Ομάδα που κερδίζει δεν αλλά-ζει, και εμείς λειτουργούμε σαν ομάδα και περνάμε καλά». Μια διαφορετική συνθήκη, όπως μια συνεργασία με άλλους μουσικούς κάθε φορά, θα την έκανε να νιώθει ανασφαλής.

Το να δουλεύεις μόνος σου απαιτεί μια ιδιαίτερη αυτοπειθαρχία. Η Μαρίζα βρίσκει μερικές φορές πολύ πιο δύσκολο το να σηκωθεί το πρωί για να γράψει τραγούδια από το να σηκωνόταν, ας πούμε, για να πάει να δουλέψει σε ένα γραφείο. «Ολο αυτό το περιγράφει πολύ εύ-στοχα ο Στίβεν Πρέσφιλντ στο βιβλίο ‘Ο πόλεμος της τέχνης’. Αυτή η ανα-βλητικότητα καμιά φορά μού προκα-λεί κάτι σαν κατάθλιψη, μέχρι να το διαβάσω δεν πίστευα πως το παθαί-

νουν και άλλοι». Συμφωνώντας με το συγγραφέα, συμπληρώνει: «Αν στον κόσμο μας ο καθένας προσπαθούσε -έστω- να κάνει για επάγγελμα αυτό που του λέει η καρδούλα του, δεν θα είχαμε ούτε αρρώστιες ούτε μίση. Και εγώ αυτό ήθελα· να το προσπα-θήσω. Να πω ότι έδωσα μια ευκαι-ρία στον εαυτό μου να κάνει αυτό που τον φτιάχνει περισσότερο».

Είναι παιδί της εποχής της, δεν νοσταλγεί κάτι άλλο, ζει το σήμε-ρα, είναι ειλικρινής και σε γενικές

γραμμές αισιόδοξη. Θεωρεί πως το μέλλον της μουσικής βρίσκεται στην digital μορφή της και στο διαδίκτυο και πως η τάση για επιστροφή στο βινύλιο εντάσσεται στη γενικότερη αγάπη για το vintage που έχει μπει στις ζωές μας. «Αν κατάφερνε με κάποιον τρόπο να ενταχθεί η ποι-ότητα του αναλογικού ήχου σε ένα ψηφιακό μέσο, θα ήταν ιδανικό. Μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω πως ξαφνικά όλοι θα αρχίσουμε να αγοράζουμε δίσκους βινυλίου για να ακούμε μουσική. Ασε που δεν ξέρω καν πώς δουλεύει ένα πικάπ». Ωστό-σο, δεν έχει αποφασιστεί ακόμα η μορφή της επικείμενης πρώτης δου-λειάς της. Οπως και να έχει, θα είναι σίγουρα γεμάτη όμορφη τρέλα και μοναδική ενέργεια.

Δεν είμαι ιδανικός να σχολιάσω μια τελετή απο-νομής βραβείων. Ισως γιατί δεν πιστεύω πολύ στην αξία τους (των βραβείων γενικά), ίσως πάλι επειδή είμαι αβράβευτος και ζηλεύω. Παρόλα αυτά, ως παρατηρητής και κινηματογραφικός συ-ντάκτης, οφείλω να πω ότι η απονομή βραβείων (για 3η χρονιά) της Ελληνικής Κινηματογραφικής Ακαδημίας στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών είναι με διαφορά ό,τι καλύτερο έχω δει να γίνεται στο καλλιτεχνικό κομμάτι του ελληνικού σινεμά, συ-γκρινόμενη με τις ανάλογες βραβεύσεις των Κρα-τικών Βραβείων Ποιότητας.

Το πρόβλημα, βέβαια, εντοπίζεται στο γεγονός ότι δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο να είσαι καλύ-τερος από τον τραγέλαφο των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας. Ειδικά όταν οι προϋποθέσεις των υπο-ψήφιων προς βράβευση, στο δικό μου μυαλό, εξα-κολουθούν να φαίνονται χαοτικές. Θέλω να πω, με ποια ιδιότητα βραβεύονται ταινίες που ακόμα δεν έχουν προβληθεί σε εμπορικό κύκλωμα δια-νομής; Και ποιους αφορά αυτή η βράβευσή τους;

Αν ισχύει το «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πί-νει», πάω πάσο, ακόμα και στα Oσκαρ όμως, όπου πάλι οι ίδιοι εργάτες του σινεμά βραβεύουν τους συναδέλφους τους, υπάρχει η μικρή προϋπόθεση, να έχει παιχτεί η ταινία για το κοινό και εκτός φε-στιβαλικού κυκλώματος, ώστε να είναι υποψήφια.

Οσον αφορά την τελετή αυτή καθαυτήν, ο χα-ρισματικός Βασίλης Χαραλαμπόπουλος για άλλη

H Kίκα Γεωρ-γίου παρα-λαμβάνει το Βραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία «Η πόλη των Παιδιών»

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος ευχαριστεί για το Βραβείου Α΄ Ανδρικού Ρόλου

για την ταινία «Αδικος Κόσμος»

μία φορά τα έβγαλε πέρα εξαιρετικά, αντιμέτωπος με μάλλον άχαρα, εξυπνακίστικα κείμενα και οι δύο καλοντυμένες και λαμπερές κυρίες στο πλευ-ρό του, η Φαίη Ξυλά και η Μαρία Ναυπλιώτου, ήταν παρουσίες που κρατούσαν το μάτι σου πάνω τους. Ωστόσο, αυτή η ψευτοπροχωρημενιά του να παραδίδουν τα βραβεία άνθρωποι από διάφο-ρους χώρους προκειμένου να τονιστεί η οργανική σχέση του σινεμά με την κοινωνία καταλήγει γε-λοία όταν παραδίδει βραβείο μια κυρία που είναι εκτροφέας σαλιγκαριών (και όχι επειδή ευθύνεται η ίδια). Ειδικά από τη στιγμή που η οποιαδήποτε οργανική σχέση πρέπει να αντανακλάται και στα εισιτήρια. Και όχι, για αυτό δεν φταίει μόνο το κοινό. Γιατί το κοινό εκπαιδεύεται και έργο κάθε Ακαδημίας είναι να το εκπαιδεύει.

Οπότε, όσο και αν συμφωνώ με το ότι βρα-βεύτηκε ο «Αδικος Κόσμος» ως καλύτερη ταινία της χρονιάς -σε σχέση με τις συνυποψήφιές του-, το θέμα είναι ποιον αφορά (από τους φίλους, τους συνεργάτες μου, τον κόσμο εκεί έξω που ΔΕΝ πήγε να δει την ταινία) το αν εγώ συμφωνώ και αν ο «Αδικος Κόσμος» πήρε τελικά βραβείο. Πολύ φοβάμαι πως δεν αφορά κανέναν άλλο πέρα από εμάς κι εμάς. Και αυτό είναι ένα πρό-βλημα που κάθε Ακαδημία οφείλει να το αντιμε-τωπίσει προκειμένου να εκπληρώσει και τον εκ-παιδευτικό της στόχο. Ερωτήσεις θέτω και ξέρω ότι απαντήσεις δεν έχω. Από την άλλη, βέβαια, ποτέ μου δεν υπήρξα μέλος καμιάς Ακαδημίας, ίσως γιατί η δουλειά ενός τέτοιου μέλους είναι να μπορεί να απαντήσει.

Οι παρουσιαστές της βραδιάς Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Μαρία Ναυπλιώτου και Φαίη Ξυλά

Ο Φίλιππος Τσίτος παραλαμβάνει το Βραβείο Σκηνοθεσίας για την ταινία «Αδικος Κόσμος»

Το φετινό πρό-γραμμα εκδη-

λώσεων της Τεχνόπολης μας

υπόσχεται, μέσα σε μια μεγάλη σειρά

εκπαιδευτικών και καλλιτεχνικών

εκδηλώσεων και δράσεων, 34 ημέ-ρες αφιερωμένες

στη μουσική.

Με έμφαση στους νέους δημιουργούς, οι οποίοι εδώ που τα λέμε δεν περνούν καθόλου απαρατήρητοι τα τελευταία χρόνια στην πόλη μας -παρά τις οικονομικές δυσκολίες και την περιρρέουσα ζοφερότητα-, το καλοκαίρι της Τεχνόπολης θα συνεχίσει να κι-νείται γύρω από το μότο «Οι νέοι δημιουργοί συναντούν το κοινό τους στο Γκάζι». Οι προσιτές τιμές εισιτηρίων και η υψηλή ποιό-τητα είναι τα δύο χαρακτηριστικά των εκδηλώσεων, σύμφωνα με τον δήμαρχο Αθηναίων κ. Καμίνη.

Την αρχή έκαναν οι Encardia, το συγκρότημα που έγινε γνωστό ερμηνεύοντας τραγούδια της Κάτω Ιταλίας, που εμφανί-στηκε στην Τεχνόπολη την Πρωτομαγιά. Οι συναυλίες συνεχίζο-νται με το 11ο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Τζαζ από την Τετάρτη 23 έως την Κυριακή 27 Μαΐου, με μουσικά σχήματα από 12 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Ουγγαρία, Σλοβακία, Πορτογαλία, Δανία, Ισπανία, Αυστρία, Ολλανδία, Ελλάδα, Τσεχία, Σουηδία, Λουξεμ-βούργο και Βέλγιο) και ένα μικρό αφιέρωμα στην Balkan Jazz με καλεσμένους τους Fanfara Tirana από την Αλβανία. Από τη διοργάνωση δεν θα λείπουν και οι Ελληνες καλλιτέχνες, όπως το Τρίο Μάρθας Μαυροειδή, ο Παντελής Στόικος & Trio Balcano και το GoJam Group, ενώ απούσα δεν θα μπορούσε να είναι η Big Band του Δήμου Αθηναίων, που κατά την έναρξη του προ-γράμματος θα εμφανιστεί με την Ελληνοδανέζα συνθέτρια και ερ-μηνεύτρια Veronica Mortensen.

Μετά το τέλος του φεστιβάλ, στις 28 Μαΐου, θα πραγματο-ποιηθεί μια βραδιά αφιερωμένη στο swing, ένα φιλανθρωπικό κάλεσμα σε χορό με τίτλο “Swing for Hope”, από την ομάδα Athens Swing Cats.

Την Παρασκευή 1η Ιουνίου το Jumping Fish διοργανώνει τον ημιτελικό για την ανάδειξη των τριών συγκροτημάτων που θα διαγωνιστούν για να γίνουν το opening act των Red Hot Chili Peppers στις 4 Σεπτεμβρίου στο ΟΑΚΑ. Το Σάββατο 2 Ιουνίου είμαστε όλοι καλεσμένοι στο πάρτι για τα 25 χρόνια του Αθήνα

9.84 και την Τρίτη 5 Ιουνίου στο πάρτι του Λάκη Παπαδόπουλου παρέα με όλους τους αγαπημένους του φίλους.

Την Πέμπτη 7 Ιουνίου το ΚΕΘΕΑ διοργανώνει συναυλία οικονομικής στήριξης για τους έφηβους χρήστες ναρκωτικών και τις οικογένειές τους με opening από το μουσικό συγκρότημα της ΣΤΡΟΦΗΣ, τη συμμετοχή των Φοίβου Δεληβοριά, Νατάσσας Μποφίλιου, Στάθη Δρογώση, Μαριέττας Φαφούτη, Ματούλας Ζαμάνη & Angry Birds, καθώς και dj set από τον Tareq.

Στις 9 Ιουνίου στη σκηνή θα ανέβουν οι Vodka Juniors μαζί με τους Planet of Zeus, ενώ ο Νίκος Πορτοκάλογλου θα δώσει συναυλία στις 20 Ιουνίου μαζί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τον Πάνο Μουζουράκη και τη Νατάσσα Μποφίλιου. Μία ημέρα μετά πραγματοποιείται, όπως κάθε χρόνο, στην Τεχνόπολη αλλά και σε όλη την Αθήνα, η Ευρωπαϊκή Γιορτή Μουσικής.

Ο Παντελής Θαλασσινός θα εμφανιστεί στις 22 Ιουνίου μαζί με τη Νάνα Μπινοπούλου, ο Κωστής Μαραβέγιας στις 25, την επομένη οι The Burger Project μαζί με τους Takim και Ματούλα Ζαμάνη και ο μήνας κλείνει με τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς στις 30 του μήνα. Ο Ιούλιος ανοίγει με τη reggae των Locomondo στις 4, μία μέρα μετά οι Mode Plagal παρουσιάζουν το νέο τους δίσκο, στις 10 εμφανίζονται οι Imam Baildi και στις 11 ο Φοίβος Δελη-βοριάς μαζί με τη Μάρθα Φριντζήλα.

Τέλος, η σταθερή αξία της Τεχνόπολης Νατάσσα Μποφίλιου θα ανέβει για τρίτη φορά στις 5 Ιουλίου στη σκηνή στο πλαίσιο του ίδιου προγράμματος, αυτή τη φορά όχι ως καλεσμένη, αλλά με μια δική της συναυλία, παρουσιάζοντας τη νέα της δουλειά «Μέρες του Φωτός».

Επιπλέον, μπορείτε να απολαύσετε τα Φεστιβάλ Schoolwave (23-24 Ιουνίου), Athens World Music Festival (16-19 Ιουλίου), Athens Hip Hop Festival (1 Σεπτεμβρίου) και ARK Festival (10-11 Σεπτεμβρίου).

Εδώ και χρόνια, κάθε τέτοια εποχή οι δύο ταπεινές ρίζες βουκαμβίλιας στην είσοδο του ξενοδοχείου “Metropolis” επί της οδού Μη-τροπόλεως χαρίζουν αυτή τη φαντασμαγορία στους περαστικούς που σταματούν, θαυμά-ζουν και φωτογραφίζουν το υπέροχο φυτό. Η πόλη αντιστέκεται σθεναρά στην γκριζα-μάρα των καιρών με όποιον τρόπο μπορεί!

Ωραία περάσαμε τις τελευταίες μέρες με τις «διερευνητικές εντολές». Ο Αντώνης Σαμα-ράς, να πούμε την αλήθεια, δεν μας κού-ρασε πολύ. Είπε ό,τι είχε να πει, κούνησε πάνω κάτω το χέρι και επέστρεψε την εντολή στον Πρόεδρο. Μετά όμως ήρθε η σειρά του Αlexis. Ε, μη μου πείτε ότι δεν το απολάμ-βανε! Ελαμπε το φωτογενές προσωπάκι του! Η καλύτερη στιγμή ήταν όταν είχαν μαζευτεί όλα τα κανάλια για την πρώτη του δήλω-ση. Καθόταν αγέρωχος και κάποια στιγμή ρώτησε με αποφασιστικότητα τους οπερατέρ: «Ετοιμοι;» Και ξεκίνησε να βάζει όρους!

Ηταν ενδιαφέρον το διήμερο σόου. Θα το συνόψιζα σε δυο τρεις φράσεις. «Παίρνουμε πίσω τις δουλειές και τους μισθούς μας, οι τράπεζες μας ξαναδίνουν δάνεια και ύστερα πάμε όλοι μαζί στην ακρογιαλιά!» Χάλασε λίγο η συνταγή όταν διάφοροι Συριζαίοι άρχισαν να διευκρι-νίζουν πώς θα μας δώσουν δάνεια οι τράπεζες κλπ. Κανένα πρόβλημα, τελικά. Επέστρεψε ο Αlexis την εντολή και περά-σαμε στο επόμενο επεισόδιο.

Ο Βαγγέλης! Τα ίδια Βαγγελάκη μου, τα ίδια Βαγγελή μου... Ιδιο ύφος, ίδια σιγου-ριά, ίδιες απειλές. Και μια φράση-κλειδί: «Ο ελληνικός λαός δεν θέλει να του λες την αλήθεια». Εγώ συμφωνώ. Αλλά, αφού το ξέρεις, αγαπητέ, ότι είναι έτσι (και πώς να ήταν αλλιώς, μεταξύ μας) τι το λες και εσύ; Γίνε λίγο πιο γλυκός, λίγο πιο «πολίτης στην Ελλάδα του 2012»! Με το να τρομοκρατείς τον κόσμο περιμένεις να σε ψηφίσουν;

Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα! Τα έχω και εγώ χαμένα όπως εσείς. Δεν έχω κουράγιο να ψάχνω για ελπίδα. Οσο ήλπιζα, τόσο επιβεβαιώνονταν τα χειρότερα σενά-ρια. Φτάσαμε πάλι να έχουμε λεφτά για ένα μήνα, το κράτος πάλι δεν λειτουργεί (και δεν μαζεύει λεφτά!), διάφοροι «άγνωστοι» δέρ-νουν στο δρόμο όποιον έχει άλλη άποψη.

Οπότε, φεύγω για ένα διήμερο στην ακρογιαλιά! Δεν με χαρακτηρίζει συριζαϊκή «ανεμελιά», ούτε σαμαρική «ανάταση εθνι-κή», ούτε βενιζελική «φοβία». Απλώς φεύγω! Και εύχομαι μόνο να έχει καλό καιρό. Και ας βρέχει όταν γυρίσω!

Η Eva Kesselring με είχε προετοιμάσει για την επόμενη δουλειά της αφήνοντάς με να ακούσω μερικά τραγούδια από όσα θα παρουσιάσει στις 16 Μαΐου μαζί με τους Τάσο

Γιαννούση, Αντώνη Τζίκα, Παναγιώτη Αυγερινό και Παύλο Λογαρά στο Half Note. Jazz fusion με αποχρώσεις μπουζουκιού και το όνομα αυτού “Bluezuki”! Ν.Κ.

Το να τραγουδάς σε ισπανικά, γαλλικά, ιταλικά, αγγλικά και ελ-ληνικά, όπως έκανε ο Γιώργης Χριστοδούλου στο Tiki Bar, προϋπο-θέτει πολλή δουλειά, κάτι που ο νεαρός καλ-λιτέχνης δεν φαίνεται να φοβάται καθόλου.

Οι «διάλογοι» 20 νέων Ελλήνων δη-μιουργών, εικαστι-

κών και ποιητών θα βρεθούν στο προσκήνιο της «Πλατφόρμας 20» στο Ινστι-

τούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης.

Ο πολιτισμός ως καμβάς υφασμέ-νος από διαφο-

ρετικά νήματα με στόχο έως τις 30 Ιουνίου να δημι-ουργήσει περισ-

σότερα ερωτήματα από όσα απαντά.

Μήπως πέσαμε πάλι από τα σύννεφα αντικρίζοντας τη βραδιά των εκλογών το ποσοστό της Χρυσής Αυγής; Μήπως σταυροκοπηθήκαμε για αυτό το ξαφνικό φαινόμενο που δεν ξέρουμε από πού μας προέκυψε; Γιατί συνηθίζουμε σε αυτό τον τόπο να σφυρίζουμε κλέφτικα μπροστά σε ό,τι μας χαλάει την ωραία εικόνα τόπου πολύ δημοκρατικού και πολύ αντιστασιακού. Εμείς που πολεμήσαμε το φασισμό, που αντισταθή-καμε στη χούντα, που είμεθα ευαίσθητοι, φιλόξενοι, φιλότιμοι και άλλα πολύ τουριστικά...

Μόνο που δεν πολυσταθήκαμε στο γεγονός ότι η Αστυνομία, όταν έκανε έφοδο στο Εφετείο να το αδειά-σει από καταληψίες λαθρομετανάστες, είχε «ένα χερά-κι» βοηθείας από συντεταγμένες ομάδες κοντοκουρε-μένων μπρατσάδων με σβάστικες χαραγμένες παντού, που έκαναν ρόπαλα τα κοντάρια από τις ελληνικές σημαίες και λιάνιζαν όποιον σκουρόχρωμο έβρισκαν μπροστά τους. Ψιθυρίζαμε μεταξύ μας και μεταφέραμε από στόμα σε στόμα διάφορες ιστορίες που κυκλοφο-ρούσαν πάλι για μπρατσωμένους ροπαλοφόρους που «καθαρίζουν» περιοχές από μετανάστες λιανίζοντάς τους στο ξύλο, που αναλαμβάνουν να πετάξουν έξω από το σπίτι Ελληνα νοικοκυραίου την οικογένεια των μεταναστών που δεν έχει να πληρώσει νοίκι, αφού τους ρίξουν ένα γερό μπερντάκι να βγάλει και ο ιδι-οκτήτης το άχτι του. Ναι, ακούγαμε αυτές τις ιστορίες για τους τύπους που κυνηγούν φτωχοντυμένους με-λαμψούς και παραμέναμε σιωπηλοί και ανέκφραστοι. Μια κοινωνία ολόκληρη. Χωρίς καμιά ανησυχία για το αυγό του φιδιού που επωαζόταν στα σπλάχνα μιας όλο και πιο τρομοκρατημένης, όλο και πιο απελπισμέ-νης κοινωνίας, που είχε πολλά δικά της προβλήματα να νοιαστεί και ένιωθε ήδη πολύ εγκαταλειμμένη στην άδικη μοίρα της από ανίκανους πολιτικούς. Αλλά όχι μόνον αυτό. Ας είμαστε ειλικρινείς. Δημοκράτες γιαλαντζί είμαστε, όπως και αντιστασιακοί γιαλαντζί. Επτά χρόνια χούντα και την κατάπιαν μια χαρά οι πε-ρισσότεροι, για να πηγαίνουν σήμερα αλά μπρατσέτα μανάδες και κόρες, γιοι και πατεράδες στις εκπομπές του Λαζόπουλου και να γίνουν το live ντεκόρ «αντίστα-σης και πάλης» που βολεύει τη συνείδησή τους.

Κοιτάζω προσεκτικά το νούμερο και δεν μπορώ να το πιστέψω. Είναι 450.000 εκείνοι που ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Σε πόσους να «ξέφυγε» η ψήφος απλώς από θυμό για εκείνους που ψήφιζαν τόσα χρόνια και τους απογοήτευσαν; Φοβάμαι ότι, από τη στιγμή που επισημοποιήθηκε ο κανιβαλισμός ως αποδεκτή μέθο-δος εκτόνωσης κάθε πικραμένου και αποθεώθηκαν οι μούντζες και τα γιαουρτώματα σαν να ήταν ηρωικά κατορθώματα, απενοχοποιήθηκαν και όσοι ως χθες ντρέπονταν να εκδηλώσουν την αποστροφή τους στη δημοκρατία. Ε, να που βρήκαν την ευκαιρία να τη δι-αδηλώσουν κιόλας. Αυτή τη φορά δεν μπορούμε ούτε να παραστήσουμε τους αδιάφορους, ούτε να κοιμόμα-στε ήσυχοι.

Δευτέρα βράδυ μετά τις εκλογές και το κέντρο της Αθήνας μοιάζει σχεδόν νεκρό. Ελάχιστα αυτοκίνητα, σχεδόν καθόλου πεζοί, θα έλεγε κανείς ότι όλοι έχουν κλειστεί στα σπίτια και στις σκέψεις τους προ-σπαθώντας να αποκωδικοποιήσουν τα μηνύματα των αποτελεσμάτων. Μέσα σε αυτό το απόκοσμο, μουδιασμένο, καταθλιπτικό περιβάλλον ανηφορίζω την οδό Σόλωνος για να συναντήσω τον Γιώργο Νανούρη λίγο πριν παίξει στο θεατρικό δρώμενο «Μαζί» στο Χώρο Τέχνης M art, το οποίο συζητιέται έντονα και με πολύ θετικά σχόλια. Στα σκαλοπά-τια του κτιρίου στον αριθμό 10, δύο νεαροί κάθονται και καπνίζουν. Ανεβαίνω επάνω. Ο ταλαντούχος ηθοποιός, πάντα χαμογελαστός, με καλωσορίζει και με οδηγεί σε ένα όμορφα διακοσμημένο γραφείο. Ο χώρος του M art είναι γεμάτος χρώμα. Αντικείμενα Τέχνης, πίνακες, design έπιπλα.

Καθόμαστε και με αφορμή την προηγούμενη κρίσιμη μέρα για την Ελλάδα τον ρωτάω πώς νιώθει με όσα έβγαλαν οι κάλπες. «Τι να σου πω;» απαντάει φανερά προβληματισμένος. «Εχω φρίξει, ούτε να νευ-ριάσω δεν μπορώ...» Γυρίζω την κουβέντα σε εκείνον και τη διαδρομή του από την τελευταία φορά που είχαμε βρεθεί πριν από λίγους μήνες. «Με όλα αυτά που έγιναν πέρασα μια φάση μοναξιάς, θα μπορούσα

να πω φόβου και με πολλά υπαρξιακά ερωτήμα-τα», μου εξομολογείται. «Αναρωτιόμουν τι σχέση έχει η δουλειά μου σε μια χώρα που καταρρέει. Τι κάνω, πού πάω. Σκεφτόμουν όλα τα προβλή-ματα που έχουν προκύψει, μου φαίνεται όμως ότι τελικά εκείνη η φάση προβληματισμού έκανε τον κύκλο της και τελείωσε». Βγήκε δηλαδή αλλαγμέ-νος; «Ναι, έτσι πιστεύω. Δεν ξέρω αν θα ξαναγυ-ρίσουμε στα παλιά. Τέλος πάντων, σκέφτηκα ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι σαν παιχνίδι, αλλά και με σοβαρότητα, με προσήλωση. Τώρα είναι πάλι καιρός για δημιουργικότητα, είπα: ‘Βουρ, για να γυρίσει ο Ηλιος θέλει δουλειά πολλή’. Τώρα καταλαβαίνω καλύτερα το νόημα αυτού του υπέροχου στίχου. Δεν παραπονιέμαι για χρήματα κλπ. Λέω στον εαυτό μου ότι θα ξαναζεσταθεί η μηχανή, θα ξαναπάρει μπρος».

Τι μηνύματα παίρνει από τον περίγυρό του; «Είμαστε όλοι σε φάση που έχουμε κουραστεί

να μην είμαστε καλά. Αναρωτιέμαι πώς γεμίζουν οι καφετέριες με την κρίση. Φαίνεται όμως πως ο Ελληνας, ακόμα και με τα τελευταία δέκα ευρώ του, θα βγει έξω. Είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης. Μάλλον μας έχει ποτίσει αυτό το ‘έχει ο Θεός’ που λέμε συνεχώς».

Είναι αισιόδοξος λοιπόν; Κοίτα, το περιβάλλον μου πάει να σταθε-ροποιηθεί κάπως, αλλά ακόμα πολλά είναι ρευστά. Δηλαδή και η χρε-οκοπία είναι κάτι χειροπιαστό και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε αν χρειαστεί. Αυτό που μας σκοτώνει σιγά αλλά σταθερά είναι η αβεβαιότητα για το τι θα γίνει. Στο θάνατο, σε κάθε θάνατο, έχεις μπροστά σου κάτι τελεσίδικο και αργά ή γρήγορα μαθαίνεις πώς να το διαχειριστείς. Η αβε-βαιότητα όμως για το τι θα ξημερώσει σε τρελαίνει. Κάτι σαν τον καιρό που έχει επίσης τρελαθεί ή, μάλλον, που τον έχουμε τρελάνει εμείς».

Η πόρτα ανοίγει και ένας συνεργάτης του τον ενημερώνει ότι οι θεατές της παράστασης έχουν έρθει και πως πρέπει σιγά σιγά να ετοι-μάζεται. Οπως κάθε φορά με τον Γιώργο, η ώρα περνάει πολύ γρήγο-ρα, ο χρόνος μαζί του μοιάζει να μην είναι ποτέ αρκετός.

ταέΤμτεκνρμκπγΤυκμ

«

Το εσωτερικό του Πεδίου του Αρεως μετά την πρόσφατη ανακαίνισή του είναι όντως εντυπω-

σιακό. Το εγκαταλελειμμένο ιστορικό αναψυ-κτήριο Green Park, όμως, από το οποίο πέρασε η αφρόκρεμα του ελληνικού βαριετέ, παραμένει

ένα θλιβερό θέαμα. Οι γηραιότεροι επισκέ-πτες της 35ης Γιορτής Βιβλίου, που λειτουργεί μόνο τα απογεύματα λίγα μέτρα παρακάτω, το διαπιστώνουν καθημερινά και αναρωτιούνται γιατί, καθώς το άλλοτε γεμάτο ζωή αθηναϊκό

στέκι τούς ξυπνά αξέχαστες αναμνήσεις.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΛΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΑΣΕΙΣ ΣΙΝΕΜΑ

Θέλεις να ξεχωρίζεις από όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους στο γραφείο; Πιστεύεις ότι σου αξίζει ένας θρόνος και όχι μια απλή, συ-νηθισμένη καρέκλα με ροδάκια; Τότε η Elephant Chair πρέπει να γί-νει δική σου. Αποτελεί κομμάτι της συλλογής Animal Chair Collection του Ισπανού σχεδιαστή Maximo Riera και αποτελείται από συμπιε-σμένο αφρό, εσωτερικό μεταλλικό σκελετό και δερμά-τινη επένδυση. Με ποιότητα που θα ζήλευαν και βασι-λιάδες, είναι βέβαιο πως δεν θα ανησυχήσεις μήπως σου την κλέψουν, αφού ζυγίζει 160 κιλά. Η τιμή της, βέβαια, φτάνει τα 40.000 ευρώ, αλλά μόλις εξηγήσεις στο διευθυντή σου τη χρησιμότητά της, σίγουρα θα δεί-ξει κατανόηση. Οπωσδήποτε.

www.maximoriera.com

Σίγουρα όταν δίνεις σχεδόν ένα μισθό για να αγοράσεις καινούργιο κινητό, το τελευταίο πράγμα που θέλεις είναι να το δεις να καταστρέφεται. Για το λόγο αυτό, η καινοτομία της εταιρείας Liquipel δεν μπο-ρεί να σε αφήσει αδιάφορο. Εκτελώντας μία ειδική διεργασία με αέρια, εξασφαλίζει πως το κινητό σου γίνεται αδιάβροχο και δεν θα χαλάσει την επόμενη φορά που θα μπεις μαζί του κατά λάθος στη θάλασσα. Κοστίζει 59 δολάρια και είναι συμβατή με τις συσκευές iPhone 3G/3Gs/4/4s, Galaxy S2, HTC Evo 4G, HTC Evo Shift 4G, HTC MyTouch 4G, Motorola Droid X/X2, Samsung Charge και iPod Shuffle. Θα χρειαστείς πάντως κάποιον γνωστό στις ΗΠΑ για να την εφαρμόσεις, αφού η εταιρεία προς το παρόν δεν συνεργάζεται με άλλες χώρες.

www.liquipel.com

Σε περίπτωση που δεν αντέχεις την εμφάνιση από τα παγάκια που φτιάχνει η κατάψυξή σου, μην ανησυχείς, δεν είσαι ο μόνος! Επειδή έχουν και άλ-λοι το ίδιο πρόβλημα με σένα, δημιουργήθηκαν οι παγοκύ-στες Polar Ice Crystal Clear Ice Cube Tray. Οπως μαρτυρά και το σύντομο όνομά τους, σου δί-νουν τη δυνατότητα να φτιάξεις παγάκια εντελώς διάφανα, ακρι-βώς όπως συμβαίνει και στη φύση. Το μυστικό κρύβεται στο μονω-μένο περίβλημα, το οποίο επιτρέπει στο κρύο να εισβάλλει μόνο από την κορυφή και να δημιουργεί πάγο ανά στρώματα και χωρίς ατέλειες. Κοστίζουν 15 ευρώ και το αποτέλεσμα θα ταιριάξει τέλεια με το αψεγάδιαστο στιλ και το ακριβό ουίσκι σου.

www.thinkgeek.com

Το Leisure Suit Larry είναι μία σει-ρά παιχνιδιών που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1987 και έγινε διάση-μη κυρίως τη δεκαετία του ’90. Μια κωμική φιγούρα, ο Larry, είναι ο βα-σικός πρωταγωνιστής της και γύρω του φιγουράρουν διάφορες γυναίκες ντυμένες με τα απολύτως απαραίτητα. Τα... καλά νέα ήρθαν πριν από μερι-κές μέρες, όταν έγινε γνωστό πως το πρώτο επεισόδιο θα κυκλοφορήσει ξανά σε HD remake από την εταιρεία Replay Games, καθώς συγκεντρώθη-καν τα χρήματα που απαιτούνταν για την ανάπτυξή του. Ο τίτλος αναμένε-ται να κυκλοφορήσει μέσα στο χρόνο για PC, Mac, iOS και Android.

www.kickstarter.com

Το καλό με τους χαρτοκόπτες είναι ότι κάνουν ακρι-βώς αυτό που υπόσχονται: κόβουν χαρτιά και κούτες γρήγορα και εύκολα. Το κακό είναι πως μπορεί να προκαλέσουν ατυχήματα κόβοντας τα δάχτυλά σου. Το γκάτζετ, ωστόσο, της Wiss εισάγει μία πρωτοπο-ρία που υπόσχεται να περιορίσει τις άτυχες στιγμές. Πιέζεις το διακόπτη, σχίζεις την επιφάνεια που θέ-λεις και αμέσως μετά η λεπίδα ξαναμπαίνει αυτόματα στη θέση της, ακόμα και αν κρατάς πατημένο το κου-μπί που τη σπρώχνει προς τα έξω. Η αλλαγή κεφα-λής γίνεται με μία μόνο κίνηση και μπορείς να τον κάνεις δικό σου με κάτι περισσότερο από 11 ευρώ.

www.amazon.com

Οι κληρωτίδες, οι αυτόματες μηχανές που εμφανί-ζονται τέσσερις φορές την εβδομάδα, στην εκπομπή των κληρώσεων του ΤΖΟΚΕΡ, ΛΟΤΤΟ, ΠΡΟΤΟ, που μεταδίδονται απευθείας από τον ΑΝΤ1, είναι οι αναμφισβήτητες οι μεγάλες πρωταγωνίστριες, αλλά και οι μόνες που μεσολαβούν ανάμεσα στον παίκτη και την τύχη. Είναι εν τέλει αυτές και μόνο που κα-θορίζουν αν θα δοθούν τα εκατομμύρια ή θα γίνει τζακ-ποτ και να χρήματα θα προστεθούν ως κέρδη στην επόμενη κλήρωση.

Από τις 21 Απριλίου, οι ...πρωταγωνίστριες άλλαξαν. Έγιναν πιο όμορφες, πιο γρήγορες, πε-ρισσότερο φωτεινές και ακόμη πιο ηλεκτρονικές. Με δυο λόγια εκσυγχρονίστηκαν, γατί κατά τα άλλα παραμένουν ...κλασικές και αδιαμφισβήτητες στη δουλειά του.

Οι προηγούμενες «συνταξιοδοτήθηκαν» μετά από μακρά και «ευδόκιμη» υπηρεσία: 22 χρόνια για τις κληρωτίδες του ΛΟΤΤΟ (από τις 5/12/1990), 20 χρόνια για τις αντίστοιχες του ΠΡΟΤΟ (από τις 10/6/1992) και 15 για εκείνες του ΤΖΟΚΕΡ (από 16/11/1997).

Πέρα από την εμφάνιση, οι νέες κληρωτίδες ου-σιαστικά αντικατοπτρίζουν τη διαφορά τεχνολογίας που έχει επέλθει μεταξύ των διαφορετικών εποχών κατασκευής τους και συγκεκριμένα διαθέτουν:• Εξελιγμένους μηχανισμούς λειτουργίας• Σύγχρονη και σύνθετη σχεδίαση ως προς την

εμφάνισή τους • Αυτοματοποιημένη χρήση τους μέσω Η/Υ• Πιστοποίηση με σύγχρονα κριτήριαΗ αυξημένη ταχύτητα είναι ένα σημαντικό πλεονέ-κτημα: διεκπεραιώνουν, όπως πάντα, με ασφάλεια τις κληρώσεις, ενώ προσφέρουν περισσότερο χρόνο στους φιλοξενούμενους του Χρήστου Φερεντίνου, όλους αυτούς που έχουν καταστήσει την εκπομπή των κληρώσεων ως ένα show της ελληνικής τηλεό-ρασης με εξαιρετικά υψηλή τηλεθέαση.

Στο στούντιο της ΟΠΑΠ Α.Ε. - στο κεντρικό κτί-ριο της εταιρείας, στη λεωφόρο Κηφισού 62 - και οι νέες κληρωτίδες βρίσκονται πάντα ανά δυο για κάθε παιχνίδι, κι αυτό, ώστε, να διασφαλίζεται απολύ-τως η ακώλυτη κλήρωση των αριθμοπαιχνιδιών της ΟΠΑΠ, κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο και Κυρια-κή, αλλά και κάθε άλλης κλήρωσης (όπως σημεία ΠΡΟΠΟ) όταν παρίσταται ανάγκη.

Και προς άρση κάθε αμφιβολίας πως τα παιχνί-δια ΤΖΟΚΕΡ, ΛΟΤΤΟ και ΠΡΟΤΟ είναι παιχνίδια της τύχης, σημειώνουμε ότι στην πρώτη κλήρωση που έγινε με τη νέα κληρωτίδα στο ΤΖΟΚΕΡ (Κυ-ριακή 22/4/2012) Τζόκερ βγήκε το 2, ο ίδιος που είχε βγει και κατά την πρώτη κλήρωση της παλιάς «συνταξιοδοτημένης» πλέον κληρωτίδας την πρώτη ημέρα που χρησιμοποιήθηκε (16/11/1997).

Αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, τρεις παιχταράδες, 30.000 διαρκείας... Πόσο ωραία ακούγονται όλα τα παραπάνω; Συμβαίνουν, βέβαια, μόνο στις άλλες ομάδες. Στο μικρόκοσμο της ΑΕΚ έχου-με καιρό να ακούσουμε τέτοιες ειδή-σεις, αφού ούτε ως ράδιο αρβύλα δεν εμφανίζονται πια. Είμαστε, λοιπόν, στο περίμενε του Ντέμη ο οποίος αποτε-λεί όχι την ιδανική, αλλά τη μοναδική λύση. Ο πρώην συνάδελφος του Ρομάν Αμπράμοβιτς κινεί γη και ουρανό για να ξαναδώσει πνοή στην ομάδα που βρίσκεται στην εντατική.

Παράλληλα με την αναμονή στις δι-οικητικές εξελίξεις, η ομάδα συμμετέχει στα play-ωχ και συνεχίζει να απασχο-λεί τα απογεύματά μας. Στο προηγού-

μενο παιχνί-δι ο μόνιμος πελάτης έκα-νε την εμφά-νισή του χά-νοντας απλά και φυσιολο-γικά με 2-0.

Δεν πα-νηγυρ ί ζου -με, βέβαια, για τη νίκη αυτή, αλλά

δεν μπορούμε να την αφήσουμε και ασχολίαστη. Το συγκεκριμένο σωμα-τείο έχει φάει πολλές ποδοσφαιρικές σφαλιάρες από την ομάδα μας και το ανεξήγητο της υπόθεσης είναι ότι ΔΕΝ έχουμε ομάδα! Είμαστε σαρανταπλη-γιασμένοι, κατά έναν περίεργο τρόπο όμως η νίκη είναι σχεδόν σίγουρη όταν τους αντιμετωπίζουμε. Είτε απλή-ρωτος, είτε με τον Νίκο τον Κωστένο-γλου στον πάγκο, είτε, είτε, είτε, συγ-γνώμη, φίλε μου Παναθηναϊκέ, αλλά θα σε κερδίσω και θα πρέπει μοιρο-λατρικά να το αποδεχτείς. Το αν θα καταφέρουμε βέβαια να τερματίσουμε πρώτοι είναι μία άλλη συζήτηση, αλλά άλλη μία νίκη απέναντι στους «πράσι-νους» την έχουμε σίγουρη.

Επιστρέφω πάλι σε εσένα, Ντέμη. Ξέρω ότι είσαι μεγάλος θαυμαστής της στήλης και θα ήθελα να σου προτείνω κάτι τώρα που πλησιάζει το καλοκαι-ράκι: μια και η ομάδα θα ψαχτεί για επιθετικό, αυτόν τον Φαλκάο τον έχεις δει; Αν ναι, δεν παίρνεις ένα τηλεφω-νάκι στην πρώην ομάδα σου; Καλού-τσικος μου φαίνεται!

Φορώντας τη «βιονική» της στολή, η Κλερ Λόμας τερματίζει στο Μαραθώνιο του Λονδίνου, 16 ημέρες μετά την εκκίνησή της. Εγινε έτσι ο πρώτος άνθρωπος με παράλυση στον κόσμο που καταφέρνει να

ολοκληρώσει ένα μαραθώνιο φορώντας την ειδική στολή ReWalk, παραδίδοντας απλόχερα μαθήματα ζωής και θέλησης.

Με το βλέμμα στους επερχόμενους Ολυ-μπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, η 19χρονη Γαλλίδα αθλήτρια της ενόργανης γυμναστι-κής Youna Dufournet προπονείται σκληρά. Υπενθυμίζουμε πως οι φετινοί Ολυμπι-ακοί θα ξεκινήσουν στις 27 Ιουλίου και θα διαρκέσουν μέχρι τις 12 Αυγούστου.

Τι μπορεί να σε διδάξει ένας τελικός του Europa League; Πρώτον ότι ο Φαλκάο είναι σπου-δαίος ποδοσφαιριστής με εξαιρετικά τελειώματα. Εντάξει, αυτό το ξέραμε από την εποχή που έπαιζε στην Πόρτο ή ακόμα και στη Ρίβερ Πλέιτ θα πει κανείς, αλλά «επανάληψη, μήτηρ πάσης μαθήσεως». Το δεύτερο και σημαντικότερο, όμως, είναι πως το «βάρος» της φανέλας πάντα θα παίζει καταλυτικό ρόλο στο ποδόσφαιρο, ειδικά στα παιχνίδια που κρίνονται τίτλοι. Σίγουρα η Αθλέτικ Μπιλμπάο είναι πολύ καλή ομάδα, νεανική και γρήγορη, την εμπειρία ωστόσο και τους ευρωπαϊκούς τίτλους της Ατλέτικο Μαδρίτης δεν τα έχει. Και φάνηκε αυτό ξεκάθαρα στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε το ματς και στο πώς λύγισε από την ψυχολογική πίεση όταν μόλις από το έβδομο λεπτό βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο.

Σήμερα αρχίζει το Final Four στην Κων-σταντινούπολη και ενδέχεται σήμερα να τελειώσει κιόλας. Ε, τι δηλαδή, έτσι και χάσουν αμφότερες οι ελληνικές ομάδες, ποιος θα κάτσει ύστερα να δει τελικό ανά-μεσα στους Ισπανούς και στους Ρώσους; Εγώ πάντως όχι, ούτε μικρό τελικό θα παρακολουθήσω. Δεν είμαι παιδάκι τόσο δα να έχω ανθρωποώρες για πέταμα. Τα είπαμε, τα συμφωνήσαμε.

Ας δούμε όμως κάθε μάχη χωριστά. Κατά την άποψή μου, το πιο εύκολο έργο το έχει ο Ολυμπιακός, μια και διαθέτει τόσο την ταχύτητα όσο και τη δύναμη για να παίξει στα ίσα την Μπαρτσελόνα. Μπο-ρεί επιπλέον να σκορπίσει όσα φάουλ θέ-λει πάνω στον Ναβάρο, ενώ τον Λόρμπεκ δεν τον φοβάμαι. Προπονητή έχει καλύτε-ρο, μην το συζητάμε, ο Ντούσαν Ιβκοβιτς είναι κολοσσιαία μορφή, ιδίως όταν δεν έχει πλακωθεί με τους παίκτες του. Αρα, αν ο Σπανούλης είναι σε μέρα και ο Γκε-τσεβίτσιους θυμηθεί τη χώρα καταγωγής του, μπορεί να το πάρει το παιχνίδι. Και στον τελικό όλα γίνονται.

Ο Παναθηναϊκός από την άλλη θα τα βρει μπαστούνια. Η ΤΣΣΚΑ δεν έχει καμία χτυπητή αδυναμία και ίσως να μην έχει και καμία αδυναμία εντελώς. Τελεία και παύλα. Η μόνη ελπίδα του τριφυλλιού εί-ναι να το πάει το παιχνίδι στο σπρωξίδι, στον εκβιασμό, στο τζοριλίκι και όποιος βγει όρθιος από την αρένα. Κάτι σαν το Μέμφις Γκρίζλις με Λος Αντζελες Κλίπερς που διαδραματίζεται αυτές τις μέρες στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Φινέτσα εναντίον τσαμπουκά και άντε να σε δω μετά τις αγκωνιές και τις γονατιές. Επί-σης, δεν θα έβλαπτε κανένα κόλπο από αυτά που ο Ομπράντοβιτς τα φυλάει για κάτι special moments και δένουν φιό-γκο τον αντίπαλο προπονητή. Να βάλει και ο Διαμαντίδης τα τρίποντα και τέλος το σφουγγάρισμα.

Θα μπορούσα να πω ότι τα μπασκετικά final four, όπως και η μυρωδιά των νεραντζιών όταν ανθί-ζουν, με ταξιδεύουν τακτικά πίσω στα εφηβικά μου χρόνια. Τότε που παίζαμε μπάσκετ στην «παι-δική» πίσω από το “President”, προσπαθώντας να αντιγράψουμε τις άμυνες του Βράνκοβιτς οι μεν και τα ανορθόδοξα σουτ του Πάσπαλιε οι δε. Δύο συνεχόμενες χρονιές (το ’94 και το ’95) συναντή-θηκαν οι δύο «αιώνιοι» σε ημιτελικό final four· και τις δύο οι Bάζελοι πήγαμε την επόμενη ημέ-ρα του ημιτελικού με κατεβασμένα τα μούτρα στο σχολείο και δεχτήκαμε την επικών διαστάσεων καζούρα των Γαύρων συμμαθητών μας.

«Και για ποιο λόγο μας έγινες τόσο συναι-σθηματικός;» θα μου πείτε - και δικαιολογημένα. Διότι, πολύ απλά, είναι πιθανό να βρισκόμαστε σε μια εποχή που κλείνει ένας κύκλος, ο οποίος άνοιξε τη δεκαετία του ’90. Οι αδελφοί Γιαννα-κόπουλοι ίσως να μείνουν για έναν ακόμη χρόνο στην προεδρία του Παναθηναϊκού, ελλείψει αξιό-λογων επενδυτών που θα ήταν πρόθυμοι να ανα-λάβουν τα ηνία της ομάδας. Το μπάτζετ, όμως, σφίγγει και μάλιστα σε μια περίοδο που λήγουν πολλά σημαντικά συμβόλαια παικτών. Και δεν έφταναν όλα αυτά, ήρθε και η δήλωση-βόμβα του Ομπράντοβιτς: «Αυτό είναι το τελευταίο final four μου με τον Παναθηναϊκό», δήλωσε προ-τού η αποστολή της ομάδας φύγει για την Πόλη,

αφήνοντάς μας αποσβολωμένους. Θα αποδει-χτεί, λοιπόν, το final four της Κωνσταντινούπο-λης το κύκνειο άσμα μιας τεράστιας ομάδας; Ας ελπίσουμε πως όχι.

O Ολυμπιακός, από την άλλη μεριά, διαθέτει σαφώς φθηνότερο ρόστερ σε σύγκριση με πέρυσι, αλλά φαίνεται πως βρίσκει το δρόμο του. Εχει μα-ζέψει πιτσιρικάδες (αρκετοί από αυτούς, μάλιστα, είναι Ελληνες, κάτι πολύ σημαντικό για το ελλη-νικό μπάσκετ) που έχουν ταλέντο, δίψα για δια-κρίσεις και πρόθεση να υπακούν στον «δάσκαλο» Ιβκοβιτς. Αλλωστε, ο ίδιος ο «Ντούντα» το ανα-γνώρισε: «Πέρυσι είχαμε πολύ καλή ομάδα, αλλά στις κρίσιμες στιγμές έβαλαν το εγώ τους πάνω από το σύνολο». Κάτι που δεν ισχύει φέτος.

Παρόλα αυτά, ούτε ο Παναθηναϊκός, ούτε ο Ολυμπιακός είναι φαβορί για την κατάκτηση της κούπας. Η ΤΣΣΚΑ, αντίπαλος του πρώτου, έχει τις περισσότερες πιθανότητες να φτάσει στην κορυφή της Ευρωλίγκας. Με τον Κιριλένκο και τον «κωλο-τούμπα» Τεόντοσιτς, οι Ρώσοι έχουν πάρει φέτος τον αέρα του ΠΑΟ, κερδίζοντάς τον ήδη δύο φο-ρές. Η Μπαρτσελόνα του Ναβάρο θέλει να αφήσει πίσω τον περυσινό αποκλεισμό της από τον ΠΑΟ και να κατακτήσει επιτέλους την κούπα. Θα κατα-φέρει μία από τις δύο ελληνικές ομάδες να κάνει την υπέρβαση;

Βρισκόμαστε μπροστά από μια σειρά αγώνων που ενδέχεται να κλείσουν μια εποχή και να εγκαινιάσουν μια καινούργια.

Νιώθεις τα πόδια σου να στεριώνουν πιο καλά στο έδαφος αυτή τη βδομάδα, Κριέ. Αυτό θα εί-ναι πολύ βοηθητικό για την περίπτωσή σου και θα κρατήσει αρκετά. Και λεφτάκια βλέπεις να έρ-χονται στην τσέπη σου πιο γρήγορα. Επιβράβευσε τον εαυτό σου και πήγαινε και στέριωσε στου Ψυρ-ρή για κανένα εφτάωρο.

Κάνε τα απογεύματά σου πάρτι, Ταύρε, και έχε υπόψη σου ότι δεν χρειάζονται λεφτά για κάτι τέτοιο. Πάρε βουλγαρική μπίρα από το μίνι μάρ-κετ στη γωνία Μπενάκη και Ειρήνης Αθηναίας και πήγαινε στη Βαλτετσίου, όπου έχει πάντα κόσμο και μουσική. Εχε θετικές ιδέες και τα καλά πράγ-ματα θα έρθουν.

Ισως να νιώθεις κάπως ανασφαλής και τρω-τός λόγω κάποιων αποφάσεων που πήρες στο πρόσφατο παρελθόν, Δίδυμε, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Δεν πειράζει, το πιο πιθανό είναι ότι θα έχεις την ευκαιρία να επανορθώσεις. Την επόμενη φορά που θα πρέπει να πάρεις τέτοια απόφαση, κλείσου στο δωμάτιό σου και κάνε διαλογισμό.

Ακου τους φίλους σου, Καρκίνε, είναι καλή πηγή ενθάρρυνσης και έμπνευσης αυτές τις μέρες. Και ξέρουν πότε να βάζουν καύσιμο στις τουρμπί-νες σου όταν χρειάζεται. Αρκεί να μην μπερδευτείς και σου πει κανείς στο δρόμο: «Τι τουρμπίνες εί-ναι αυτές, μάνα μου, θες να σου ρίξω λίγο καύσι-μο με τη μάνικά μου;» και εσύ το πάρεις για καλό.

Είσαι στα πάνω σου, Λέοντα, καθώς εμφανίζο-νται ευκαιρίες για να στρώσει λίγο το πράγμα. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να τις εκμεταλλευτείς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, καθώς το σκηνικό αυτό θα αλλάξει προς το τέλος της βδομάδας. Μέχρι τότε, όμως, πήγαινε με αέρα και θα κερδίσεις.

Ο ουρανός σού πετάει δώρα, η πραγματικότητα όμως έχει ρακέτα, Παρθένε. Ισως πρέπει να κάνεις την υπέρβαση για να κερδίσεις την πραγματικότη-τα. Λίγη έξτρα προσπάθεια και θα τα καταφέρεις. Στο μεταξύ, ετοίμασε βαλίτσες, γιατί κάτι καλό δια-φαίνεται στον ορίζοντα, τυχεράκια Παρθένε.

Δώσε έμφαση στα προσωπικά και τα ερωτικά σου, Ζυγέ, πολλές οι εξελίξεις και σημαντικές, που

στην καλύτερη περίπτωση θα σε βγάλουν από την κοινωνική ρουτίνα. Στη χειρότερη θα ρίξουν ένα μπουρλότο και θα ψάχνεις κομμάτια από δω και από κει. Ισως αυτό να θέλεις, βέβαια, αν υποστη-ρίζεις το κίνημα «Ζήτω τα μπάχαλα».

Ρίξε το έξω, Σκορπιέ, μια ζωή την έχουμε, αλλά δεν θα τη γλεντήσουμε μόνο, είναι καλή ευ-καιρία για να καζαντίσουμε κιόλας. Θέλω να πω. Ο,τι εξόδους κάνεις και ό,τι συζητήσεις, θα είναι παραγωγικές και για τη δουλειά σου και για την ερωτική σου ζωή. Το brainstorming θα πέσει σύν-νεφο και αυτό είναι το πιο περίεργο λογοπαίγνιο που έχω κάνει.

Χρησιμοποίησε την αυξημένη δημιουργικότη-τά σου κάπως διαφορετικά, Τοξότη. Κάνε αλλαγές στις συνήθειές σου, στα ρούχα σου, στο ποτό που πίνεις, διάλεξε εσύ. Κάνε το με δημιουργικό τρό-πο, γιατί, αν νιώθεις ότι τα έχεις δοκιμάσει όλα, πρέπει να κάνεις τα όλα μερικά. Και σταμάτα να πνίγεις τη φαντασία σου στο “Game of Thrones”.

Αυξημένη κινητικότητα βλέπω και σε σένα, Αιγόκερε. Αν και στο μυαλό σου είσαι καθισμέ-νος στην πολυθρονάρα σου με τζιν στο χέρι, στην πραγματικότητα όλα κινούνται γύρω σου και με θετικό προς εσένα τρόπο. Σήκω, λοιπόν, από την πολυθρονάρα, ξεκίνα να τρέχεις και ο κόσμος μαζί σου θα τρέξει πιο γρήγορα.

Κάτσε σπίτι σου, Υδροχόε, και κανόνισε τα εν οίκω. Γίνεται τόσος χαμός στα εν δήμω, που κάτι από τα δύο πρέπει να νοικοκυρευτεί για να έχεις τουλάχιστον μία σταθερά. Ακόμα και να ρίξεις μπόμπα να το γκρεμίσεις το τσαρδί, πιο ήσυχο θα είναι το κεφάλι σου. Δεν έχω, κύριοι, εν οίκω, θα λες, δεν έχω οίκο.

Ετοιμάσου να εκλεγείς Μέγας Μανιπουλάτο-ρας, Ιχθύ. Με τέτοιο λέγειν που θα έχεις αυτή τη βδομάδα θα μπορείς να πείσεις κόσμο ότι υπάρ-χουν κένταυροι, ότι ζούμε σε καιρούς ευημερίας, ότι οι κόκκινοι βάτραχοι είναι οι νοστιμότεροι, αν τους αναθρέψεις με παντόφλες. Κοίτα μην το πα-ρακάνεις, μέχρι τέτοια να λες.

Το athensheart υποδέχεται το Μάιο με ζωντάνια και ανεβα-σμένη διάθεση και σε προσκα-λεί στο μοναδικό “Fit & Dance Festival, powered by FITNESS Nestlé”, που διοργανώνει σε συνεργασία με τα δημητριακά FITNESS της Nestlé και το γυ-μναστήριο Ladies Place. Για τα τρία επόμενα Σάββατα του μήνα (12, 19 και 26/5) από τις 5:30 μμ. έως τις 7:30 μμ., στο 1ο επίπεδο του εμπορικού κέντρου θα μυηθείς στο ρυθμό της χορευτικής σωματικής άσκησης και θα γεμίσεις δώρα! Εξειδικευμένη ομάδα γυμναστών του Ladies Place θα δείχνει πώς η γυμναστική μπορεί να γίνει πραγματική διασκέδαση, ενώ τα δημητριακά FITNESS της Nestlé θα μοιρά-ζονται σε όλους τους επισκέπτες απογειώνοντας τη fitness διάθεση.

Νέα εποχή τιμών ξεκινάει για τους πελάτες του ΟΤΕ με τα νέα προγράμματα ΟΤΕ Double Play Απεριόριστα, που συνδυάζουν Conn-x και απεριόριστη τηλεφωνία προς σταθερά με τιμές μειωμένες έως και 25% σε σχέση με τα προγράμματα της προηγούμενης χρονιάς. Σε μια δύσκολη περίοδο για τον καταναλωτή, ο ΟΤΕ παρέχει στους πελάτες του περισσότερη οικονομία. Με τα δύο νέα προγράμματα ΟΤΕ Double Play 2 Απερι-όριστα και ΟΤΕ Double Play 24 Απεριόριστα, σου δίνει τη δυνατότητα να σερφάρεις με Conn-x, το γρήγορο και αξιόπιστο ίντερνετ, και να μιλάς απεριόριστα προς όλα τα σταθερά της Ελλάδας, μόνο από 26,90 ευρώ το μήνα. Τα δύο νέα προγράμματα προσφέρονται σε ειδική τιμή για τους πρώτους 6 μήνες!

Ενα διαφορετικό exit poll συνάντησαν οι ψη-φοφόροι την Κυριακή 6 Μαΐου, καθώς ερευ-νητές δημοσκοπήσεων εφάρμοσαν πιλοτικά, για πρώτη φορά στη χώρα μας, την ψηφιακή τεχνολογία αξιοποιώντας το υψηλών ταχυτή-των 3G δίκτυο της Wind. Σε επιλεγμένα εκλο-γικά τμήματα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Αχαΐα, Ηράκλειο Κρήτης και Εύβοια, αντί της παρα-δοσιακής κάλπης των exit poll, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ψηφιακές ταμπλέτες και οι ψηφοφόροι που συμμετείχαν στο πιλοτικό exit poll δεν συμπλήρωναν τις απα-ντήσεις τους στο χαρτί, αλλά στην ειδική ίντερνετ εφαρμογή. Ετσι, οι απαντήσεις των συμμετεχόντων αποστέλλονταν αυτόματα στο κεντρικό σύστημα της εταιρεί-ας ερευνών χάρη στο δίκτυο 3G της Wind που διασφάλισε την υψηλή ταχύτητα στην ασύρματη μετάδοση των δεδομένων.

Tην παρακολούθηση σχεδόν κανενός προγράμματος της τηλεόρασης μετά τις 11 το βράδυ - εκτός φυσικά από το βράδυ των εκλογών. Νομίζω πως ο οργανισμός μου αλλά και οι τηλεοπτικές μου αντοχές εξαντλήθηκαν την περασμένη Κυριακή όταν έκανε το τελευταίο του ξενύχτι. Μέχρι τις τρεις μετά τα μεσάνυχτα άντεξα να βλέπω αποτελέσματα, καρτέλες, έδρες, πολιτικούς και αναλυτές. Απε-γνωσμένα πρόσωπα από τα δύο μεγάλα κόμματα, αμήχανες δηλώσεις, ανεξήγητη πόλωση. Από τη Δευτέρα τα μάτια μου άντεχαν οριακά μέχρι να αρχίσουν οι Ράδιο Αρβύλα. Μόλις το ρολόι έδειχνε 11, παραδινόμουν στον Ορφέα και δεν έδινα σημασία για κανένα λόγο σε παγωμένα αστεία, πολιτι-κές συζητήσεις, ξένες ταινίες. Ή η τηλεόραση έχει γίνει πολύ χάλι ή εγώ έχω γίνει πολύ υπναρού.

Την πανηγυρική μου είσοδο στο δημοτικό των Πατησίων στο οποίο ψήφιζα για πρώτη φορά. Αν και είχα τσεκάρει εκατό φορές στο διαδίκτυο πού ψήφιζα, είπα να κοιτάξω και τους εκλογικούς καταλόγους έτσι για τη συ-νήθεια. Οι εκλογικοί κατάλογοι όμως ήταν σκισμένοι για κάποιον ανεξήγητο λόγο. Ετσι αναγκάστηκα πανικόβλη-τη να τρέχω στο διπλανό σχολείο και στο παραδίπλα με την ελπίδα να βρω κάπου ενημερωμένους καταλόγους και να σιγουρευτώ πού ψηφίζω. Ευτυχώς η λογική και η τεχνολογία επικράτησαν και το ίντερνετ στο κινητό φάνηκε σω-τήριο. Μπήκα στο Υπουργείο Εσωτερι-κών, έβαλα ξανά τα στοιχεία μου και ανακάλυψα ότι το σχολείο που αρχικά είχα στο μυαλό μου ήταν και το σωστό. Ολα έγιναν πολύ πιο γρήγορα από το να ψάχνω στον κατάλογο και να πρέπει να θυμάμαι σε ποιο εκλογικό διαμέρι-σμα ανήκω. Αφήστε που χρειάστηκε να βρίσω αυτούς τους πανέξυπνους που έσκισαν τους καταλόγους το πρωί των εκλογών. Τρύπησα και την αύρα μου!

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου επιστημονικής είδησης. Για πρώτη φορά στα χρονικά της φαρμακευ-τικής, έλεγε η είδηση, η αμερικανική Υπηρεσία Τροφί-μων και Φαρμάκων έδωσε άδεια κυκλοφορίας για ένα ιατρικό ένζυμο που παράγεται από γενετικά τροποποι-ημένα φυτά, στα οποία έχει εισαχθεί ένα ανθρώπινο γονίδιο. Το περιβόητο συστατικό προορίζεται για την αντιμετώπιση της νόσου του Γκουσέρ, μιας σπάνιας γενετικής διαταραχής που προκαλεί την παθολογική συσσώρευση λίπους μέσα στα κύτταρα και τα όργα-να. Το φάρμακο, που παράγεται από τροποποιημένα καρότα, είναι το φυσιολογικό ανθρώπινο ένζυμο που λείπει από τους ασθενείς. Δεν λέω, σημαντικά τα ιατρι-κά ευρήματα, αλλά, όταν οι άγνωστες λέξεις ξεπερνούν τις τρεις, σταματάω να διαβάζω. Οχι τίποτε άλλο, είναι μακριά και ο Μπαμπινιώτης.

Την ανάγνωση όλων των σχολίων των φίλων μου στο Facebook. Οι εκλογές, σε αντίθεση με άλλες φορές, έγιναν το αγαπημένο θέμα όλων. Υπέρ κομμάτων, κατά κομμάτων, υπέρ υποψηφίων, κατά υποψηφίων, υπέρ δημοσιογράφων, κατά δημοσιογράφων. Από όλα είχε ο μπαξές. Και μάλιστα χωρίς φόβο και πάθος. Ο καθένας λέει πια την άποψή του και μάλιστα με ιδιαίτερο ζήλο. Τουλάχιστον παίρνουν θέση. Κάτι που είχαμε ξεχάσει!

n.mastorakou@metropolisnews.gr