metropolis@metropolisnews.gr

www.metropolispress.gr

2

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης Ειδικός σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακί-δης Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάν-νη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρο-μπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής

Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

INDEX

6

10

16

24 “ ”

26

43

guess who

Ο συγγραφέας Alex Preston ταξίδεψε πρόσφατα στην Αθήνα για να παρουσιάσει το

(μεταφρασμένο και στα ελληνικά) μυθιστόρημά του «Η πόλη που μας πλήγωνε» και

για να πάρει μια γεύση από το αστικό τοπίο της βασανισμένης μας πρωτεύουσας. Μας

ενημερώνει, λοιπόν, μέσα από τη στήλη του στο βρετανικό περιοδικό “NewStatesman”

ότι στο αεροπλάνο της επιστροφής τού κράτησε συντροφιά η νουβέλα ενός Ελληνα.

Το όνομά του;

*Ηλίας Μαγκλίνης(συγγραφέας και δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Η Καθημερινή»)

3

Βάδιζα πριν από κάτι εβδομάδες στα πέριξ της Ομόνοιας κι έπεσε το μάτι μου πάνω σε ένα εν-διαφέρον ταμπλό. Κι έγραφε το όρθιο ταμπλό τα εξής: «Παίρνεις τον πρωινό σου καφέ και σου κερνάμε τον απογευματινό». Στην Εμμα-νουήλ Μπενάκη, στο ύψος της Φειδιππίδου ήταν το καφεποτείον, τη σημείωσα την προ-σφορά, τη στοκάρισα κι ύστερα την ξέχασα. Τη μισοξέχασα δηλαδή, γιατί κάπου υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου για να ανασυρθεί σε πρώτη ευκαιρία.

Ε, λοιπόν, ανεσύρθη πριν από μερικές ημέ-ρες! Γιατί; Διότι αντίκρισα άλλες δύο ανάλογες προσφορές και μάλιστα όχι εκεί, δίπλα στην προηγούμενη, ως ένδειξη τοπικού ανταγωνι-σμού. Η πρώτη ήταν στην οδό Βουκουρεστίου, σε δημοφιλές κατάστημα της περιοχής του Κο-λωνακίου, που ανακοίνωσε “Happy Hour” για τον καφέ που παίρνεις μαζί σου («τέικαγουεϊ» για τους αγγλόφωνους) από τις 8 ως τις 10 το πρωί με αντίτιμο μόλις 1,80 ευρώ.

Η δεύτερη αφορούσε ένα άλλο καφέ στα Ιλί-σια, σε πεζόδρομο πλάι σε γνωστό δημοσιογρα-φικό οργανισμό, που προσχώρησε κι αυτό στο μέτωπο των προσφορών. Η δική του έχει να κά-νει με το διάστημα από Δευτέρα ως Παρασκευή, από τις 6 το απόγευμα ως τις 8 το βράδυ. Τότε, ο καφές τιμολογείται προς 2,5 ευρώ το φλιτζάνι. Ο «καθιστός» καφές, για να είμαι ακριβής, όπου αράζεις στο τραπεζάκι και τον απολαμβάνεις μό-νος ή με τη συντροφιά αγαπημένων προσώπων.

Συμπέρασμα; Υποθέτω ότι ο σύμβουλος έκ-δοσης της παρούσης εφημερίδας θα ανίχνευε με σχετική ευκολία τα πρώτα σημάδια του φαινο-

μένου που ονομάστηκε «εσωτερική υποτίμηση». Οπως πέφτουν, σαν να λέμε, τα μισθά και η κα-τανάλωση, αναλόγως διολισθαίνουν και οι τιμές των προσφερομένων υπηρεσιών. Κι επειδή η αγορά του καφέ είναι χαρακτηριστικό παράδειγ-μα αισχροκέρδειας, λογικό είναι να ξεκινήσει η κατακρήμνιση από εκεί.

Αυτό το «χαρακτηριστικό παράδειγμα» δεν το γράφω κουτουρού. Αν σκεφτείτε ότι τα φιξά-κια του Nespresso κοστίζουν λιανική 40 λεπτά το ένα και είναι ο σούπερ ντούπερ γκουρμέ κα-φές, πόσα λέτε να αφαιρεί από την τσέπη του μέσου μαγαζάτορα ένα καφεδάκι νορμάλ που το έχει ψωνίσει θανατηφόρα χονδρική; Ούτε 10 λεπτά και πολλά λέω, γιατί του δίνουν παρεάκι τζάμπα το τσάι και τις ζαχαρίτσες. Αρα από τα 10 λεπτά ως τα 3 με 3,5 ευρώ που σου τον που-λάνε «καθιστό», το περιθώριο κέρδους υπερ-βαίνει το 300 %!

Εξού και η μανία των Νεοελλήνων επιχει-ρηματιών να ανοίγουν καφέ. Ακόμη και πα-λαιός μου σύντροφος στον «Ρήγα» (που τώρα εμφανίζεται στην TV λαύρος κατά της μνημονι-ακής πολιτικής), όταν είχε έρθει η ώρα να το-ποθετήσει κάποια από τα οικογενειακά πλούτη, τι νομίζετε ότι έπραξε; Εγκαινίασε καφέ μπαρ σε μοδάτο πεζόδρομο του αθηναϊκού κέντρου. Εν τέλει, βέβαια, την εγκατέλειψε την επιχει-ρηματική δραστηριότητα, επιβεβαιώνοντας για μία ακόμη φορά ότι τα μεταξωτά βρακιά απαι-τούν όχι αριστερούς, αλλά επιδέξιους πισινούς. Εκτός και αν το «Μισθός, Τιμή, Κέρδος» το εί-χες κατανοήσει πραγματικά και δεν το είχες μά-θει μια απλή παπαγαλία.

Εδώ και 20 αιώνες τουλάχιστον, όσοι πιστεύ-ουν περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία. Οσοι δεν πιστεύουν φαντασιώνονται και αυτοί, κάθε τόσο, το τέλος του κόσμου. Ειδικά όταν υπάρχουν κρίσεις σαν την τωρινή. Τα ίδια συνέβαιναν και στο κραχ του 1929: Πολλοί πίστευαν ότι ο κόσμος μας τελειώνει. Τελικά ο κόσμος δεν πήγε πουθενά. Εμεινε μαζί μας και εμείς μαζί του. Ο χρόνος πέρασε μέχρι που φτάσαμε στο σημερινό κραχ, όπου όλοι μαζί, πιστοί και άθρησκοι, διαβάζουμε την προφητεία των Maya ότι η συντέλεια του κόσμου θα έρθει, τελικά, στις 21 Δεκεμβρίου του 2012. Ούτε λίγο πριν, ούτε λίγο μετά. Βλέποντας τη χρονιά που μας περιμένει, μπο-ρεί να είναι και μια παρηγοριά.

Προσπαθώ να φανταστώ πώς μπορεί να μοιάζει η συντέλεια του κόσμου. Μου αρέσει να τη φαντάζομαι σαν έναν υπέρηχο που θα διασχίσει την ατμόσφαιρα και θα χτυπήσει τεμπέληδες, βολεμένους και μοιρολάτρες. Εκείνοι θα τρέξουν ουρλιάζοντας, ενώ το υπόλοιπο της ανθρωπότητας θα τους βλέπει με τρόμο και έκπληξη καθώς θα τους καταπί-νει μια αόρατη μαύρη τρύπα. Εχω λοιπόν ένα χρόνο στη διάθεσή μου για να σταματήσω να είμαι τεμπέλης, βολεμένος και μοιρολάτρης. Τι μπορώ να κάνω όμως μέσα σε ένα χρό-νο που δεν έκανα έως τώρα; Στο μυαλό μου έρχονται απίθανα σενάρια. Να χορέψω ταν-γκό με τους δελφίνους (τους αληθινούς, όχι αυτούς του ΠΑΣΟΚ), να κάνω το γύρο του κόσμου σε 66 μέρες, να ακούσω σε συναυλία στο Μάτσου Πίτσου τον Λέοναρντ Κοέν να τραγουδά μια απίστευτη διασκευή του «Κε-μάλ» του Χατζιδάκι.

Μπορούν να γίνουν κι άλλα πράγματα μέσα σε ένα χρόνο ώστε να σταματήσεις να είσαι τεμπέλης, βολεμένος και μοιρολά-τρης. Οπως το να αδράξεις το χρόνο και να του δώσεις το σχήμα των προθέσεών σου, δουλεύοντας με υπομονή και επιμονή. Να πάψεις να γκρινιάζεις, να κάνεις το θύμα, να περιμένεις πάντα τη λύση των προβλημάτων σου από τους άλλους. Να ωριμάζεις. Να μην είσαι μίζερος. Να αλλάξεις, να ξεβολευτείς, να μην βαριέσαι που ζεις. Να διαβάζεις. Να διαβάζεις και τις πραγματικές προφητείες των Maya, για να ανακαλύψεις ότι στις 21 Δεκεμ-βρίου του 2012 δεν τελειώνει τίποτε, ίσως να είναι και η αρχή για κάτι άλλο. Κάτι που θα ήταν καλό να το αρχίσεις από τώρα, ξεκινώ-ντας από τον εαυτό σου...

gazikap@gmail.com

4

«Τι θα γίνεις παιδί μου όταν μεγαλώσεις;» Η κλασική ερώτηση που φρόντιζε να κάνει η μητέρα μου όταν ήμουν πιτσιρικάς και δεν ξεκολλούσα όλη μέρα από το Sega Master System. Υπήρξαν φορές που σκέφτηκα να της απαντή-σω: «Επαγγελματίας παίκτης video games», αλλά φοβούμενος το έμφραγμα που θα πάθαινε με μαθηματική βεβαιότητα συγκρατήθηκα. Λίγα χρόνια αρ-γότερα, ως φοιτητής, παίζοντας “Counter Strike” με τις ώρες στα internet cafe, θα μάθαινα πως όχι μόνο υφίσταται ως δουλειά, αλλά είναι και ιδι-αίτερα κερδοφόρα. Υπάρχουν εξάλλου άνθρωποι που ζουν από αυτό πολύ απλά κερδίζοντας χρήματα στα διάφορα τουρνουά που διοργανώνονται σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως ακριβώς γίνεται και με το πόκερ.

Η ιδέα των τουρνουά video games με χρηματικά έπαθλα ούτως ή άλλως δεν είναι καινούργια. Το 1997 ο Αμερικανός παίκτης Dennis Fong κέρδισε μια Ferrari μόνο και μόνο επειδή ήταν άριστος στο “Quake”, ένα παιχνίδι όπου ο παίκτης αναπαριστά το σκοπευτή. Από τότε, πολλοί επαγγελματίες παίκτες τα έχουν πάει εξίσου καλά σε μια σειρά από αντίστοιχα παιχνίδια, όπως το “Counter Strike” ή το “Warcraft 3”. Το παιχνίδι-προκάτοχός τους, το “StarCraft 2”, ήταν διαθέσιμο στην καλωδιακή τηλεόραση της Νότιας Κορέας για περισσότερο από μία δεκαετία. Μια χώρα στην οποία υπάρχουν πάρα πολλοί επαγγελματίες παίκτες, με τους καλύτερους από αυτούς να αποκομί-ζουν κάθε χρόνο ακόμη και εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια και να έχουν μέχρι και προσωπικούς χορηγούς! Και στις ΗΠΑ όμως το επάγγελμα του video gamer διαδίδεται ταχύτατα. Η Major League Gaming (MLG), για παράδειγμα, μια αμερικανική εταιρεία που διοργανώνει “e-sports”, σε κάθε ένα από τα περσινά τουρνουά της κατέρριπτε και από ένα νέο ρεκόρ προσέλευσης. Στο μεγαλύτερο από όλα παραβρέθηκαν ούτε λίγο, ούτε πολύ 15.000 άτομα!

Οσον αφορά τα έπαθλα των διαγωνισμών, αυτά είναι συνήθως ανάλογα του κόσμου που παίρνει μέρος. Υπάρχουν από μικρά εβδομαδιαία online τουρ-νουά που προσφέρουν μέχρι και 100 δολάρια, έως και διοργανώσεις-κολοσσοί, όπως το Global StarCraft League. Ενα νοτιοκορεάτικο τουρνουά που διεξάγεται κάθε δύο μήνες, το οποίο χαρίζει χρηματικά έπαθλα έως και 127.000 δολαρί-ων. Παράλληλα, η εξαιρετικά δημοφιλής ιστοσελίδα ηλεκτρονικών παιχνιδιών IGN διοργανώνει την IGN Pro League, που κάνει το νικητή της πλουσιότερο

κατά 30.000 δολάρια. Ταυτόχρονα, στη Σουηδία κάθε διετία λαμβάνει χώρα το Dreamhack με βραβείο που φτάνει τα 57.000 δολάρια. Οι καλύτεροι παίκτες έχουν, επομένως, ένα πολύ σοβαρό χρηματικό αντί-κρισμα από τις συμμετοχές τους σε αυτά τα τουρνουά. Φυσικά, ο θό-ρυβος γύρω από τα συγκεκριμέ-να παιχνίδια δεν θα μπορούσε να μην τραβήξει το ενδιαφέ-ρον των χορηγών. Μεγάλες εταιρείες υπήρξαν πρό-σφατα χορηγοί τουρνουά video games, στοχεύοντας στην προσέγγιση ενός ιδιαί-τερα δύσκολου κοινού.

Σύμφωνα με τον Shawn Simon, επαγγελματία παί-κτη του “StarCraft 2”, περί-που 100 παίκτες από όλο τον κόσμο ζουν από τα κέρδη που αποκομίζουν από τη συμμετοχή τους μόνο στο εν λόγω παιχνίδι. «Σοκάρομαι ολοένα και περισσό-τερο από το πόσο τεράστια είναι η απήχησή του», δηλώνει σχετι-κά ο Dustin Browder, σχεδιαστής του παιχνιδιού, ενώ ο ιδρυτής της MLG Sundance diGiovanni παραδέχεται ότι πολύς κόσμος θεω-ρεί περίεργο το να κερδίζεις χρήματα από τα video games. Οπως κάθε σπορ,

Μπορείς να κερδίζεις τον άρτο τον επιούσιο παίζοντας τα αγαπημένα σου video games; Σύμφωνα με το περιοδι-κό “Economist”, η απάντηση είναι «ναι» και τα χρήματα

κάτι παραπάνω από πολύ καλά!

55WWW.METROPOLISNEWS.GR

όμως, έτσι και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια διαθέτουν μια κουλτούρα

που μπορεί να μπερδεύει όσους δεν έχουν εντρυφήσει σε αυτά.

Η τεχνολογία, από τη μεριά της, βοηθάει στην ενίσχυση των δεσμών ανάμεσα στα μέλη της συγκεκριμένης κοινότητας. Διαδικτυακές υπηρεσίες παιχνιδιών, όπως το Xbox Live της Microsoft ή το Battle.net της Blizzard, δίνουν την ευκαιρία σε ταλαντούχους ερασιτέχνες να παίξουν ενά-ντια σε επαγγελματίες, γεγονός που δεν θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ. Την ίδια στιγμή χάρη στις ιστοσελίδες με video-streaming, όπως το Justin.TV, οι παίκτες μπορούν να γνωστοποιήσουν ευρέως τις πρακτικές τους online και να συζητήσουν με τους θαυμαστές τους σε πραγματικό χρόνο.

Εάν τώρα σκέφτεσαι να αναλάβεις δράση και να ασχοληθείς κι εσύ

πιο σοβαρά με τα video games, θα πρέπει να ξέρεις πως στο παι-χνίδι μπαίνουν πλέον και άλλοι προγραμματιστές. H Riot Games

προωθεί το “League of Legends”, ένα δωρεάν ομαδικό παιχνί-δι φαντασίας που παίζεται στο διαδίκτυο από περίπου τέσσερα

εκατομμύρια χρήστες καθημερινά. Συχνά προσελκύει το ενδι-αφέρον περισσότερων θεατών ακόμη και από τα επαγγελματι-κά παιχνίδια του “StarCraft 2”. Είναι χαρακτηριστικό πως για

τη δεύτερη σεζόν του παιχνιδιού, η εταιρεία προσφέρει έπα-θλο πέντε εκατομμυρίων δολαρίων. Η Valve, μια άλλη μεγάλη

εταιρεία προγραμματισμού, ελπίζει να κάνει το μεγάλο μπάσιμο με το “Defence of the Ancients 2”, το οποίο αποτελεί και το μεγάλο

αντίπαλο του “League of Legends”. Τον περασμένο Αύγουστο, μάλι-στα, φιλοξένησε ένα τουρνουά βασιζόμενο στην πρώιμη έκδοση του

παιχνιδιού με πρώτο βραβείο ένα εκατομμύριο δολάρια.Αντίστοιχες διοργανώσεις πραγματοποιούνται ακόμα και στη χώρα

μας, αν και περισσότερη προβολή κερδίζει το Pro “Evolution Soccer” εξαι-τίας της μεγάλης δημοτικότητάς του. Τα έπαθλα φυσικά δεν συγκρίνονται με αυτά του εξωτερικού, οι καλύτεροι παίκτες όμως συχνά κερδίζουν εισιτήρια για να πάρουν μέρος στα διεθνή τουρνουά και μέσα από αυτά να διεκδι-κήσουν μεγαλύτερα έπαθλα. Τώρα λοιπόν που η ανεργία χτυπάει κόκκινο, ξεσκόνισε το χειριστήριό σου, βγάλε από την ντουλάπα τα αγαπημένα σου παιχνίδια και, αν σε ρωτήσει κανείς τι ακριβώς κάνεις, η απάντηση είναι έτοιμη: «Προετοιμάζομαι για τη νέα μου δουλειά».

Τη στιγμή που η Αλβανία συνάπτει συμμαχία με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, ο Πάπας Ιωάννης ο 23ος αποκηρύσσει τον Φιντέλ Κάστρο. «Δύσκολοι καιροί για κομμουνιστές», θα σκεφτεί κανείς. Ωστό-σο, αν κοιτάξει και την αντίπερα όχθη, θα δει πως και αυτοί είχαν τα ζόρια τους τη χρονιά εκείνη. Τότε ήταν που οι Αμερικανοί έστειλαν το δορυφόρο Ranger 3 για να εξερευνήσει τη Σελήνη και εκείνος έπεσε έξω από τον τελικό του προορισμό μόλις... 22.000 μίλια.

Οι “Sunday Times” στο Ηνωμένο Βασίλειο γίνονται η πρώτη εφη-μερίδα που κυκλοφορεί με έγχρωμο παράρτημα. Mια και μιλάμε για χρώματα... Η Κούβα αρχίζει να βλέπει τα πράγματα σκούρα, καθώς οι ΗΠΑ κη-ρύσσουν εμπάργκο εναντίον της.

Αν εξαιρέσει κανείς τη συμφωνία ανάμεσα σε Γαλλία και Αλγερία για τη λήξη του μεταξύ τους πολέμου και την κατοστάρα που σημείωσε ο μύθος του NBA Ουίλτ Τσά-μπερλεν σε ένα και μοναδικό αγώνα, ο συγκεκριμένος μήνας φάνηκε λιγάκι φειδω-λός στη συνεισφορά μεγάλων γεγονότων.

Οι Αμερικανοί δεν μπορούν να χωνέψουν τη νίλα με το Ranger 3. Γρήγορα γρήγορα, λοιπόν, αποφασίζουν να στείλουν το διάδοχό του. O Ranger 4 τα πήγε (σχετικά) καλύτερα: μπορεί να μην «εξόκει-λε» 22.000 μίλια από το φεγγάρι όπως ο προ-κάτοχός του, ωστόσο ήταν τόσο ενθουσιώδης που πήγε και στούκαρε πάνω του.

Δώδεκα πολίτες της Ανατολικής Γερμανί-ας καταφέρνουν και δραπετεύουν μέσα από μια σήραγγα, κάτω ακριβώς από το -νεότευκτο τότε- τείχος του Βερολίνου. Ο βα-σιλιάς της Ισπανίας Χουάν Κάρλος μάς πήρε το κορίτσι (την πριγκίπισσα Σοφία, ντε!) και το παντρεύ-τηκε στην Αθήνα. Ο γάμος ήταν λιτός και απέριττος (όπως θα έλεγε και ο Πινόκιο).

«Καλοκαίρι, ήλιος, παραλία, τεκίλα, όμορ-φες γυναίκες... Πού να κάθεσαι να εκτίεις ποινές;» Μέρος από τον εσωτερικό μονόλο-γο του Φρανκ, του Τζον και του Κλάρενς, που αποφασίζουν να απο-δράσουν από το ντεμέκ φρούριο του Αλκατράζ. Οι πρόγονοι του Ντιόγκο κερδίζουν την Τσεχοσλοβακία και κατακτούν το Μουντιάλ. Τα σαΐνια του Ανωτάτου Δικαστη-ρίου στις ΗΠΑ αποφα-σίζουν πως η έκθεση του γυμνού αντρικού σώματος σε περιοδικά δεν αποτελεί ανήθικη πράξη. Και λέμε σαΐ-νια, γιατί έτσι φτάσαμε στο σημείο μερικές δεκαετίες αργότερα να βλέπουμε γυμνά του Γαβαλά του Λάκη.

Τώρα, αν τα 50 χρόνια είναι πολλά ή λίγα δεν ξέρω. Είναι μακρινό ή κοντινό το 1962; Αν σκεφτώ ότι εγώ δεν ζούσα, ότι ο πατέρας μου ήταν έφηβος, ότι ο άνθρωπος δεν είχε πατήσει ακόμα στο φεγγάρι και ότι στα αθηναϊκά σπίτια η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη, τότε μου φαί-νεται μακρινό το 1962. Βουτηγμένο στο κάποτε. Απo την άλλη, βέβαια, κάποια πράγματα είναι σταθερά και επιτρέπουν σε ένα διάστημα μισού αιώνα να μοιάζει κοντινό και οικείο. Για παρά-

να έχουν ήδη τοποθετήσει τις δικές τους βά-σεις στην Τουρκία, ο κόσμος καταλάβαινε ότι αρκεί ένα κουμπί (που λέει ο λόγος) για να ξε-κινήσει ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και να γίνει όλος ο πλανήτης στάχτη. Η κρίση της Κούβας σηματοδότησε την κορύφωση του Ψυχρού Πο-λέμου, της περιόδου της απειλής για ένα χειρό-τερο αύριο. Αυτό κι αν μας κάνει να νιώθουμε κοντά στο 1962. Οικεία. Μια απειλή νιώθου-με και τώρα, μια κρίση που μας παγώνει όσο

δειγμα, πρωθυπουργός της Κούβας ήταν τότε -ήδη για τρία χρόνια- ο Φιντέλ Κάστρο. Ολο-ζώντανος μέχρι και σήμερα, κι ας παραχώρησε προ μηνών την ηγεσία στον αδερφό του Ραούλ.

Αλλωστε εκεί, στην Κούβα, παιζόταν εκεί-νες τις μέρες όλο το παιχνίδι. Η Σοβιετική Ενωση, εκμεταλλευόμενη το εγκαταστημένο κομμουνιστικό καθεστώς στο νησί, τοποθέτησε βάσεις εκτόξευσης πυραύλων 90 μίλια μακριά από τις ακτές των ΗΠΑ. Με τους Αμερικανούς

, ,

Ιανουάριος Φεβρουάριος Μάρτιος Απρίλιος Μάιος Ιούνιος

1962

Οι Αλγερινοί ψηφίζουν με ποσοστό 99% υπέρ της ανεξαρτησίας τους και οι Rolling Stones ντεμπουτάρουν στο Λονδίνο.

Η απόλυτη φαντασίω-ση των αντρών, η Μέ-ριλιν Μονρόε, αφήνει την τελευταία της πνοή, ενώ ο Τζον Λένον παντρεύεται κρυφά τη Σίνθια Πάουελ. Ο λόγος που μερικά χρόνια αργότερα επέ-λεξε να παντρευτεί τη Γιόκο Ονο στα φανε-ρά παραμένει μέχρι σήμερα ανεξήγητος.

Ο Τζον Φ. Κένεντι δεν φαίνεται να χαμπαριά-ζει από τις αποτυχη-μένες απόπειρες των Ranger. Βάζει τον πήχη ακόμη πιο ψηλά και ανακοινώνει πως μέχρι το τέλος της δεκαετί-ας οι ΗΠΑ θα έχουν στείλει επανδρωμένη αποστολή στη Σελήνη. Εκδίδεται το βιβλίο «Σιωπηλή Ανοιξη» της Ρέιτσελ Κάρ-σον, το οποίο δίνει τεράστια ώθηση στο σύγχρονο περιβαλ-λοντικό κίνημα. Το βρετανικό περιοδικό “New Musical Express” διαφημίζει πως ένα συγκρότημα από το Λίβερπουλ αναμένεται να κυκλοφορήσει τον επόμενο μήνα το πρώ-το του single με τίτλο “Love Me Do”. Ποιο να ήταν, ποιο να ήταν...;

Η πρώτη ταινία του James Bond, με τίτλο “Dr. No”, προβάλλε-ται στις βρετανικές αίθουσες, ενώ «ανε-βαίνει» στο Broadway το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;». Σε ένα άλλο «θέατρο», αυτό των πολεμικών επιχειρήσεων, η Κίνα και η Ινδία λύνουν τις διασυνοριακές τους διαφορές, τη στιγμή που ξεσπάει η λεγόμενη «Κρίση των πυραύλων» στην Κούβα. Κατά τη διάρ-κειά της οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ σέρνουν τον πλα-νήτη στα πρόθυρα του πυρηνικού πολέμου.

Αναφέρεται για πρώ-τη φορά στα ΜΜΕ η φράση «προσωπικός υπολογιστής (PC)». Εκτοτε μας έχει πάρει τα αυτιά και (κυρίως) τα μάτια. Ο ΟΗΕ βάζει στην μπούκα τη Ν. Αφρική εξαιτίας του καθεστώτος απαρ-τχάιντ και καλεί τα μέλη του να πάψουν την όποια στρατιωτι-κή ή οικονομική συ-νεργασία διατηρούν μαζί της.

Το Λονδίνο καλω-σορίζει την πρεμιέρα της επικής ταινίας «Ο Λόρενς της Αραβίας» και ο Καναδάς βγαί-νει ραντεβού με τον πολιτισμό: Πραγμα-τοποιεί για τελευταία φορά θανατική κα-ταδίκη με χρήση κρε-μάλας (μόλις μερικές χιλιάδες χρόνια από την ανακάλυψή της).

ο Ψυχρός Πόλεμος. Δεν φοβόμαστε όπως τότε για τα καπρίτσια των Αμερικανών και των Σο-βιετικών, αλλά για τα κέφια των τραπεζών, των οικονομικών συμμαχιών και των αντιπαραθέ-σεων. Σήμερα, 50 χρόνια από εκείνη την επο-χή που εγώ δεν είχα γεννηθεί, που ο πατέρας μου ήταν έφηβος, που ο άνθρωπος δεν είχε πατήσει ακόμα στο φεγγάρι και που στα αθη-ναϊκά σπίτια η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη, παίζουμε ξανά το παιχνίδι αυτού του Ψυχρού

από τότε (αν όχι από πάντα) γλυκά παράλογος σε μικρές λεπτομέρειες: Την πρώτη μέρα του 1962, στα στούντιο της Decca Records είχαν οντισιόν δυο μπάντες και η εταιρεία είχε πε-ριθώριο να υπογράψει συμβόλαιο μόνο με τη μία. Επρεπε να διαλέξει ανάμεσα στους Brian Poole and the Tremeloes και στους άγνωστους ακόμα Beatles. Οπως στα καλύτερα ανέκδοτα, υπέγραψε με τους πρώτους. Πώς να πάει καλά η χρονιά μετά;

Πολέμου με άλλους όρους, αλλά το ίδιο ύπου-λα και επικίνδυνα, το ίδιο ψυχοφθόρα.

Ακόμα όμως και σε καθημερινή βάση, αν το σκεφτούμε, οι άνθρωποι δεν έχουν αλλά-ξει και πολύ. Το δυτικό πρότυπο ήταν από τότε αφομοιωμένο ως προσδοκία για μια καλή ζωή, η πυρηνική οικογένεια ήταν ήδη το καταληκτι-κό ζητούμενο της ενηλικίωσης, μια καλή δου-λειά, ένα ωραίο πάρτι το Σάββατο το βράδυ. Το πιο ωραίο όμως είναι ότι ο κόσμος ήταν

Ιούλιος Αύγουστος Σεπτέμβριος Οκτώβριος Νοέμβριος Δεκέμβριος

Το περιοδικό “Time” το κατέταξε ένατο στα 50 καλύτερα καινούργια site της χρονιάς που πέρα-σε. Μια πανέξυπνη ιδέα που απασχόλησε χιλιά-δες χρήστες ανά τον κόσμο. Το proust.com είναι μια σπάνιας αισθητικής σελίδα στο ίντερνετ, ένα βοήθημα για να γνωρίσεις τον εαυτό σου, όπως περίπου πλασάρεται, μια μέθοδος ενδοσκόπη-σης. Το site σού δίνει ένα μεγάλο όγκο ερωτή-σεων σχετικά με το παρελθόν σου, τους γονείς σου, τα παιδικά σου χρόνια, τους πρώτους σου έρωτες και άλλα τέτοια και εσύ απαντάς και μοι-ράζεσαι στη συνέχεια (αν θέλεις) τις απαντήσεις σου με συγγενείς και φίλους, αποκτώντας έτσι ένα online οικογενειακό δέντρο προσωπικότη-τας. Κάτι τέτοιο. Το όνομά του παραπέμπει στον Μαρσέλ Προυστ, τον καλύτερο αφηγητή αναμνή-σεων που γεννήθηκε ποτέ, τον άνθρωπο που αναζήτησε καλύτερα από τον καθένα το χαμένο χρόνο. Το site θα κλείσει στις 31 Ιανουαρίου, έτσι καλό θα ήταν να προλάβετε να γραφτείτε και να κατεβάσετε τη φόρμα, ώστε να διαμορφώσετε την προσωπική σας ιστορία με την ησυχία σας στον υπολογιστή σας.

Στο τελευταίο τεύχος της αγγλικής έκδοσης του περιοδικού “Intelligent Life” (ανήκει στον όμιλο του “Economist”), η αρθρογράφος Samantha Weinberg αφιερώνει πέντε ολό-κληρες σελίδες προσπαθώντας να απαντήσει στο εξής τεράστιο ερώτημα: ποια είναι η μεγα-λύτερη ανακάλυψη όλων των εποχών; ‘Ο Αϊ Βασίλης’ (1616) θα απαντήσουν τα παιδιά, ‘το αντισυλληπτικό χάπι’ (1960) οι γυναίκες, ‘το τηλεσκόπιο’ (1609) οι αστρονόμοι, ‘το σύστη-μα Braille’ (1824) οι άνθρωποι με προβλή-ματα όρασης και ‘το Xbox360’ o 11χρονος γιος μου», αραδιάζει το συλλογισμό της η αρθρογράφος. Θέλει να δείξει, έτσι, πως η σημαντικότητα κάθε μίας από τις επιμέρους ανακαλύψεις σχετίζεται άμεσα με την ανάγκη που έρχεται να ικανο-ποιήσει αλλά και με το

ποιον εξυπηρετεί. Και σε ποια εποχή λαμβά-νει χώρα, βεβαίως βεβαίως. Η ίδια, χωρίς να πρωτοτυπεί, θεωρεί πως το διαδίκτυο είναι αυτό που έχει αλλάξει ριζικά και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τον τρόπο με τον οποίο ζούμε, σκεφτόμαστε και πράττουμε. Πέρα από τη δική της, ζήτησε και πήρε τις απόψεις πέντε ακόμη αρθρογράφων. Το εύρος των απόψεών

τους ποικίλλει: από το αναμενόμενο (η λεπί-δα, η γραφή, το ραδιό-φωνο), το ορθολογικό (η επιστημονική μέθο-δος) και το... αουτσάι-ντερ (το καζανάκι της τουαλέτας). Με αυτά και με αυτά, πάντως, το αφιέρωμα έφερε τα πάνω κάτω στον εσω-τερικό μου κόσμο, ο οποίος μέχρι σήμερα ήταν πεπεισμένος ότι η μεγαλύτερη ανακάλυ-ψη όλων των εποχών δεν ήταν άλλη από το ποδόσφαιρο.

Η εφημερίδα “Telegraph” έφτιαξε μια λίστα των δέκα πιο αναμενόμενων τηλεοπτικών στιγμών του 2012, μια ενδιαφέρουσα λίστα, αν και αμιγώς βρετανοκεντρική, που εστιάζει σε εγχώριες παραγωγές. Για παράδειγμα, στη δεύτερη θέση βρίσκουμε ένα γνώριμο τίτλο: “Titanic”. Ναι, πρόκειται για τη γνωστή ιστορία της βύθισης του διασημότερου πλοίου όλων των εποχών, γυρισμένο όμως από τη βρετανική σκοπιά του ITV1, διά χειρός του δημι-ουργού του “Downtown Abbey” Τζούλιαν Φέλοους. Η σειρά θα προβληθεί το Μάρτιο και θα αποτελείται από τέσσερα μέρη, εστιάζοντας στη μέρα της καταστροφής. Αυτό που μου προκάλεσε αρκετή εντύπωση, πάντως, ήταν η επιλογή του Νο1, εκεί που συναντάμε μια αμερικανική σειρά - με Βρετανό βέβαια πρωταγωνιστή, τον Ντάμιεν Λούις. Πρόκειται για το “Homeland”, μια πολύ αμερικανική σειρά, που ανακατεύει τη CIA, τον πόλεμο στο Ιράκ και την καθημερινή ζωή στις ΗΠΑ, μία από τις πιο τίμιες και προσγειωμένες προσεγγίσεις των Αμερικανών στην καθημερινότητά τους στην εποχή μετά τους Δίδυμους Πύργους. Ο πρώτος της κύκλος μόλις ολοκληρώθηκε, αξίζει τον κόπο να ρίξετε μια ματιά.

Την περίμενα πώς και πώς αυτή τη λίστα. Την πιο έγκυρη, δηλα-δή, μουσική λίστα για τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς που πέρασε. Το “Pitchfork”, λοιπόν, μας έδωσε τα κατά τη γνώμη του 50 καλύτερα άλμπουμ του 2011 και την πρώτη θέση κατέλαβε τελικά ένα από τα φαβορί, το άλμπουμ “Bon Iver” των Bon Iver του indie βασιλιά Τζάστιν Βέρνον, επιβεβαιώνοντας τη μανία όλων των ανά τον κόσμο χίπστερ για την εν λόγω μπάντα από το Ουισκόνσιν των Ηνωμένων Πολι-τειών. «Το ‘Bon Iver’ μπορεί να είναι ο δίσκος που θα ελευθερώσει τους Bon Iver από το μύθο των Bon Iver: από αυτό το ατελείωτα επαναλαμβανόμενο μοτίβο (την καλύβα, την ερωτική απογοήτευση, το Ουισκόνσιν), από τις λεπτομερείς επικλήσεις στο μούσι του (σσ. Βέρνον), από τις συνεχείς αναφορές στη συνεργασία του με τον Κένι Γουέστ», γράφει η συντάκτρια του site Αμάντα Πέτρουσιτς. «Το ‘Bon Iver’ ξεκινάει με έξι μακρά δευτερόλεπτα σιωπής, ένα καθάρισμα. Κρατήστε το στο μυαλό σας». Προσωπικά θα δυσκολευτώ να το κρατήσω στο μυαλό μου, καθώς εκτιμώ ότι αυτή η χαμηλών τόνων μελαγχολία του Βέρνον είναι το πιο προσποιητό τέχνασμα στη σύγχρονη ιστορία της μουσικής.

Ολες οι Πρωτοχρονιές που θυμάμαι τις τε-λευταίες δεκαετίες είναι ίδιες. Ο κόσμος φο-ράει τα καλά του, είτε αυτό σημαίνει φαρδιές μπλούζες με βάτες είτε σημαίνει πολύχρωμα πουκάμισα, είτε σημαίνει μίνιμαλ, μονό-χρωμα γιλέκα. Τα φώτα θα κλείσουν στις 12 και όλοι θα φωνάξουν: «Καλή χρονιά» και ο ένας θα αρχίσει να φιλάει τον άλλο σταυρωτά ανταλλάσσοντας ευχές. Η τηλεόραση πάντα ανοιχτή, μετράει αντίστροφα προς την αλλαγή του χρόνου, με φόντο ένα λαμπερό τηλεοπτι-κό στούντιο ή την πλατεία Συντάγματος ή την πλατεία Κοτζιά. Κι αυτά όλα συμβαίνουν είτε στη βασιλόπιτα είχε κρυφτεί ένα πενηντάρι-κο, είτε ένα δίευρο, είτε ένα δίλεπτο, ενώ από μέσα μου, στις εσωτερικές μου βλέψεις για τον καινούργιο χρόνο, πάντα ελπίζω σε μια χρονιά καλύτερη από την προηγούμενη. Σε μια χρονιά όπου θα συμβούν όμορφα πράγ-ματα, επιτυχίες, ταξίδια, υγεία, εκπλήξεις. Αλλά συγχρόνως θα ζω με ασφάλεια, ηρεμία, σταθερότητα. Ολες οι εκδοχές της ποιότητας της ζωής που μάθαμε να επιδιώκουμε. Ολες οι Πρωτοχρονιές που θυμάμαι είναι ίδιες γιατί η ικανότητα της μέρας, η αισιόδοξη αύρα της εορταστικής στιγμής της αλλαγής του χρόνου, καταφέρνει και κερδίζει τις επι-μέρους δυσκολίες. Ο θεσμός της Πρωτοχρο-νιάς είναι απόλυτα συνδεδεμένος με την έν-νοια μιας καινούργιας αρχής που θα μας βρει όλους καλύτερα. Προ ημερών, γύρω στο οκτώ της αντίστροφης μέτρησης, δεν σκεφτόμουν ούτε κρίση, ούτε το μέλλον της Ελλάδας, ούτε τίποτα. Η μόνη μου έγνοια ήταν να μην μπερ-δέψω το ποτήρι μου με το ποτήρι κάποιου άλλου. Βέβαια, τώρα που οι γιορτές τελείω-σαν για τα καλά και τα δέντρα κρύφτηκαν στα πατάρια ή παρατήθηκαν στα πεζοδρόμια, οι αγαπημένες λέξεις και φράσεις του 2011 έκα-ναν και πάλι την εμφάνισή τους - τρόικα, έκτη δόση, μέτρα, χαράτσι, λιτότητα κά. Δεν θα εί-ναι καλύτερη η χρονιά που έρχεται και αυτό το ξέρουμε όλοι. Απαιτούνται όμως μικρές εμβόλιμες Πρωτοχρονιές για να μπορούμε να γεμίζουμε τις μπαταρίες της αισιοδοξίας μας. Μικρές στιγμές που θα μας ξεγελάνε και θα μας βεβαιώνουν ψευδώς αλλά πειστικά ότι όλα θα πάνε καλά, ότι η επόμενη μέρα θα μας βρει καλύτερα. «Αν γυρίσουμε στη δραχμή, θα είμαι πάλι 23 χρονών», όπως είπε και η ηθοποιός Κατερίνα Φωτιάδη στην παράσταση “Unemployed” που είδα προχθές στο Ιδρυ-μα Μιχάλης Κακογιάννης, μια παράσταση για την οποία μπορείτε να μάθετε λεπτομέρειες στο παρόν τεύχος.

Πριν φύγει το 2011, προλάβαμε και διαβάσαμε το περιοδι-κό “Interview”, το εξώφυλλο του οποίου είναι πάντα αρκε-τά εντυπωσιακό - ακόμα και αν δεν έχει, όπως τώρα, μια στιλιζαρισμένα σέξι φωτογράφιση της Σκάρλετ Γιόχανσον. Εντός του τεύχους, η Aμερικανίδα ηθοποιός μίλησε στην Αριάνα Χάφινγκτον (πρώην Στασινοπούλου) με αφορμή την ταινία της “We bought a zoo”, αλλά και την επόμενη, μια ταινία ονόματι “Under the skin”, που έχει να κάνει με έναν εξωγήι-νο που βρίσκεται στη Σκοτία. Τρέχα γύρευε. Εν τω μεταξύ, ο δίδυμος αδερφός της, o Χάντερ, ασχολείται αυτή την περίοδο με την προεκλογική καμπάνια του Σκοτ Στρίνγκερ και με αφορμή αυτό η Σκάρλετ μίλησε για τις δημοκρατικές της πεποιθήσεις και την πολιτική συνείδηση με την οποία γαλουχήθηκε από την οικογένειά της. «Η μητέρα μου ήταν πολύ ενεργή. Ηταν ενεργή ψηφοφόρος είτε επρό-κειτο για τοπικές, πολιτειακές ή εθνικές εκλογές», θυμάται. «Και οι δυο γονείς μου ήταν υπερβολικά φιλελεύθεροι, έτσι πιστεύω ότι μεγάλω-σα σε ένα σπίτι πολιτικά ευαισθητοποιημένο - όλοι βλέπαμε τις εκλογές στην τηλεόραση, όπως και τα debate». Σε αυτό το σημείο μπορούμε να το φανταστούμε. Η μικρή Σκάρλετ, όπως περίπου ήταν στο «Γητευτή των αλόγων», κάθεται στο χαλί μπροστά στην τηλεόραση δίπλα στον εκνευριστικά και παράλογα ίδιο φυσιογνωμικά αδερφό της και πανηγυρίζουν οικογενειακώς τη νίκη του Μπιλ Κλίντον. Ενδιαφέρον.

ία

ρ, ε

παμε τις

Νέα χρονιά και νέα «θέλω». Προτίμησα να αποφύγω τα «δεν θέλω» και να εστιάσω στη θετική πλευρά. Τα 12 «θέλω» για το 2012 είναι τα εξής:1 Περισσότερες νέες ιδέες από νέους καλ-

λιτέχνες. Καινούργια είδη γραφής και δημιουργίας. Η δημιουργικότητα μας ενώνει.

2 Nα γυρίσει ο κόσμος την πλάτη στις αρ-παχτές των «φημισμένων» καλλιτεχνών. Κάτι αγχωμένες κινήσεις «αποταμίευ-σης» δημιουργούν ρωγμή στο σπουδαίο παρελθόν τους.

3 Περισσότερες μουσικές εκπομπές και ζωντανές εμφανίσεις των καλλιτεχνών στην τηλεόραση. Η μόνη τελικά που έχει μείνει είναι το «Στην υγειά μας».

4 Να σταματήσουν οι επαναλήψεις μουσι-κών προγραμμάτων που δεν έχουν πια κάτι άλλο να προσφέρουν. Πόση αναβί-ωση πια του «Σταυρού του Νότου»; Κάτι καινούργιο;

5 Να πουν «όχι» οι καλλιτέχνες στη δια-νομή των CD από τις εφημερίδες. Εί-ναι πιο έντιμο να τα δίνετε δωρεάν στο ίντερνετ. Και ξέρετε, αγαπητοί καλλιτέ-χνες, το κοινό δεν είναι και τόσο ανυ-ποψίαστο. Θα το εισπράξετε στη ζωντανή σας εμφάνιση.

6 Ακόμη πιο φτηνά εισιτήρια. Ας είναι αυτή η προσφορά των καλλιτεχνών στην παιδεία μας. Γι’ αυτό δεν αγωνίζεστε τόσα χρόνια; Εξαιρούνται τα μπουζού-κια. Αυτά έχουν ήδη κατεβάσει τις τιμές.

7 Περισσότερα φεστιβάλ νέων καλλιτε-χνών με τη βοήθεια των «έμπειρων». Ολοι χρειάζονται ένα δάσκαλο.

8 Περισσότερα λαϊκά τραγούδια. Γιατί το εγκαταλείψατε το λαϊκό; Μόνος του ο Μητροπάνος δεν αρκεί.

9 Περισσότερη κατανόηση στη διαφορε-τικότητα. Δεν υπάρχει πλέον συνταγή. Ενα ωραίο τραγούδι είναι πάντα ένα ωραίο τραγούδι. Από όποιον χώρο και αν προέρχεται.

10 Περισσότερη ελευθερία στα ραδιόφωνα. Το playlist επιβιώνει μόνο στους ακρο-ατές χωρίς απαιτήσεις και αυτοί σίγουρα δεν αποτελούν το σκληρό πυρήνα των ακροατών. Ταυτότητα και «διευρυμένη μουσική αποθήκη» στους ραδιοφωνι-κούς σταθμούς.

11 Να έρθουν οι Adele, Michael Bubble και Tori Amos στην Ελλάδα. Και δεκά-δες άλλοι...

12 Το τελευταίο «θέλω», το αφήνω να μου το φέρει το ’12 μόνο του.

Καλή μας χρονιά! Γ.Κ.

Εγινε το swing της μο-δός; Αν ναι, μας αρέσουν αυτές οι μόδες! Η αθωό-τητα της δεκαετίας του ’50, αλλά και τα πρώτα δείγμα-τα σεξουαλικής απελευθέρωσης είναι αποτυπωμέ-να στο swing και στις χορευτικές του φιγούρες που κάνουν τις παρ-

τενέρ και τους καβαλιέρους να στριφογυρνούν και να φέρνουν τα πάνω κάτω! Εξι δεκαετίες μετά βιώνουμε ξανά αυτό το «άνω κάτω» στη ζωή μας και είναι σαν να αποτελεί το swing το soundtrack αυτής της αλλαγής. Με τέτοιους ρυθμούς και με τραγούδια που θα φέρουν στο μυαλό μας τον Φρανκ Σινάτρα, τον Ντιν Μάρτιν και τον Νατ Κινγκ Κόουλ, έρχεται ο Ρέι Τζελάτο και οι «Γίγαντές» του στη σκηνή του Gazarte (Βουτάδων 32-34) και μας υπόσχονται ένα τρελό πάρτι. Εξοπλιστείτε με ρετρό αναπαυ-τικά παπούτσια χορού και “let’s swing” αύριο και μεθαύριο (14-15/1).

Η Lana Del Rey, μετά τη μεγάλη απήχηση των τραγου-διών “Video Games” και “Blue Jeans”, επιστρέφει στα τέλη Ια-νουαρίου με το νέο της δίσκο “Born to die”. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το πραγματικό της όνομα είναι Ελίζαμπεθ Γκραντ και είναι κόρη του εκατομμυριούχου Ρομπ

Γκραντ. Το καλλιτεχνικό της όνομα, όπως έχει πει η ίδια, της το έδωσαν «ένα τσούρμο μάνα-τζερ και δικηγόροι που ήθελαν ένα όνομα που να ταιριάζει περισσότερο στη μουσική της». Το θέμα είναι ότι αυτή η κοπέλα δεν έχει μόνο τις «πλάτες» του μπαμπά. Εχει μια ιδιαίτερη φωνή και αναμφισβήτητο ταλέντο, αφού συνυπογρά-φει τα τραγούδια της. Θα είναι άραγε η νέα Amy Winehouse και το “next best thing” ή απλά ένα κακομαθημένο του μπαμπά; Νομίζω το πρώτο, αλλά ο χρόνος θα δείξει.

Επειτα από 30 χρόνια, η Χάρις Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη μοι-ράζονται ξανά τη σκηνή στο Παλλάς και ντύνονται «Σε Μπλε Βελούδο». Ετσι λέγονται οι παραστάσεις που ξεκινούν σήμε-ρα (13/1) και θα συνεχιστούν μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου με την καλλιτεχνική επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου. Οι εμφανίσεις θα είναι σίγουρα πλημμυρισμένες από το συναίσθημα τεσσάρων δεκαετιών αγαπημένου ελληνικού τρα-γουδιού, αφού συναντιούνται ξανά δύο από τις σημαντικότερες Ελληνίδες τραγουδίστριες. Δεν με ενδιαφέρουν οι απόψεις περί της συγκυρίας της συνεργασίας, γιατί εν τέλει ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα κρίνεται από το αποτέλεσμα και όχι από τις προθέσεις του. Παραβλέπω την κακό-γουστη φωτογράφιση που έγινε για τις ανάγκες της παράστασης, καθώς και τον αδιάφορο τίτλο της και κλείνω ένα από τα φτηνά εισιτήρια των 20 ευρώ για να δω μαζί επί σκηνής δύο από τα μεγαλύτερα κεφάλαια του ελληνικού τραγουδιού.

“Varligali” στα βλάχικα θα πει «από δω κι από κει». Ετσι λέγεται ο πρώτος δίσκος της Ματού-λας Ζαμάνη που κυκλοφορεί αυτή την εβδομά-δα, περιγράφοντας τα διαφορετικά ακούσματα που συνδυάζονται σε αυτόν. Από τον ηλεκτρο-νικό ήχο μέχρι τα λαϊκά ηχοχρώματα και τις βλάχικες καταβολές. Εξάλλου, με το που θα ακούσεις τη φωνή της Ματούλας, αποκαλύπτο-νται μπροστά σου αυτοί οι ξεχωριστοί μουσικοί κόσμοι. Τα πρώτα δείγματα τραγουδιών που έχουν κυκλοφορήσει στο ίντερνετ, προπομποί της δισκογραφικής της δουλειάς, αποδεικνύουν ότι μπορούν να συνδυαστούν τόσο ετερόκλη-τα μουσικά στοιχεία χωρίς να δημιουργείται αχταρμάς. «Από δω κι από κει» πέτυχα και την ίδια αυτές τις μέρες να ταξιδεύει από την Αθήνα στα Τρίκαλα, μετά στη Φολέγανδρο και πίσω στην Αθήνα, για να ξαποστάσει τελικά

στο Σταυρό του Νότου (Φραντζή και Θαρύπου 35-37), ώστε να τη συναντάμε πλέον σταθερά εκεί κάθε Τετάρτη από τις 18 Ιανουαρίου. «Θα παρουσιάσουμε το νέο δίσκο, θα παίξουμε δια-σκευές και γενικώς θα είμαστε μες στην τρέλα!» μου είπε επιβεβαιώνοντας τις σκέψεις μου.

ή

Η ταινία «Η Σιδηρά Κυρία» της Φιλίντα Λόιντ καταπιά-νεται με μια προσωπικότητα που στιγμάτισε μια ολόκληρη χώρα, αποτέλεσε σύμβολο λατρείας και μίσους, οδήγησε στις πιο μαζικές και βίαιες εξεγέρσεις, ενώ ταυτίστηκε με το ανώτατο στάδιο του νεο-φιλελευθερισμού. Πρόκειται για τη Μάργκαρετ Θάτσερ, την πρώτη -και μοναδική μέχρι στιγμής- γυναίκα πρωθυπουρ-γού της Βρετανίας. Στο ρόλο της Σιδηράς Κυρίας βρίσκεται η Μέριλ Στριπ, η οποία, όπως όλα δείχνουν, θα είναι και στην τελική πεντάδα για το Οσκαρ A΄ Γυναικείου Ρόλου.

Και όμως, από αυτή την αρρώστια δεν ξεφεύγει κανείς. Είναι σαν τη μαγιονέζα: δεν γίνεται να μην φας. Είναι σαν το φόβο που προξενεί στην αντίπαλη εστία ο Στάθης ο Καραμαλίκης: δεν μπο-ρείς να τον αποφύγεις. Μα, φυσικά, μιλάω για τον έρωτα και την «ταλαιπωρία» που προξενεί. Οσοι, λοιπόν, πιστεύετε πως η ζωή μόνο σε εσάς φέρεται σκάρτα, θα νιώσετε καλύτερα αν μάθετε πως ακόμα και ο μεγάλος Γκαίτε ταλαιπωρήθηκε. Στην ταινία «Ο νεα-ρός κύριος Γκαίτε» του Φίλιπ Στολτζλ ο νεαρός Γιόχαν μπλέκεται στα ερωτικά δίχτυα της Λότε, αγνοώντας πως είναι αρραβωνια-σμένη με τον αρχιδικαστή Κέστνερ, το σεβασμό του οποίου έχει κερδίσει ο Γκαίτε. Περίπλοκο; Οχι τόσο όσο ο έρωτας που πρέπει να μείνει κρυφός.

Αγρίνιο, μέσα στα Χριστούγεννα. Σε ένα από τα πιο γνωστά μαγαζιά της πόλης ακούγεται το τραγούδι «Αυτή η νύχτα μένει». Θα μπορούσε να συμβαίνει σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας. Ολοι σιγοτραγουδούν, δίνοντας ο καθένας έμ-φαση σε διαφορετικό σημείο. Το κατα-λαβαίνεις από τον τρόπο που εστιάζουν τα μάτια τους, από τον τρόπο που τρα-γουδούν, από τον τρόπο που κινούνται. Το συγκεκριμένο τραγούδι παραμένει, όσες φορές και αν το ακούσεις, εξαιρε-τικό. Ισως τελικά η απλή φράση «αυτή η νύχτα μένει» να περιέχει όλη την ένταση ενός έρωτα, μιας επιθυμίας, ενός ονεί-ρου, ενός «κάτι» που έχουμε ζήσει όλοι. Μια κατάσταση πραγμάτων που, αν δεν δηλωθεί, θα μείνει μέσα σου και θα σε κάνει ένα με το χώμα.

Είναι άκρως εντυπωσιακό πως το τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη, ερμηνευμένο από τη Δήμητρα Παπίου, αποτελεί ουσιαστικά το soundtrack της ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Αυτή η νύχτα μένει» (1999). Βασι-σμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή και σε αποσπάσματα από το βιβλίο του Χρήστου Βακαλόπουλου «Νέες Αθηναϊκές Ιστορίες», η ταινία μάς μεταφέρει στην αγαπημένη πόλη του σκηνοθέτη: την Αθήνα. Ο Ανδρέας (Νί-κος Κουρής), ιδιοκτήτης ψιλικατζίδικου σε μια συνοικία της Αθήνας, προσπα-θεί να τα βγάλει πέρα μαζί με τη Στέλλα (Αθηνά Μαξίμου), η οποία ονειρεύεται να γίνει τραγουδίστρια. Οταν αυτή πραγ-ματοποιεί το όνειρό της, ο Ανδρέας -με τη βοήθεια ενός φίλου του συγγραφέα- ψάχνει να τη βρει στα επαρχιακά κέντρα διασκέδασης. Η ταινία έφυγε από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1999 με το Δεύτερο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, Α΄ και Β΄ Γυναικείου Ρόλου (Αθηνά Μαξί-μου και Ζωή Ναλμπάντη), Μουσικής, Σκηνογραφίας, Ηχοληψίας.

Αποχαιρετάμε -έστω και καθυστερημένα- μια φίλη της “Metropolis”. H Λουκία Ρικάκη έφυγε από τη ζωή στις 28 Δεκεμβρίου του περασμένου έτους, σε ηλικία 50 χρόνων. Δραστήρια μέχρι τέλους, σκηνοθέτησε ταινίες μικρού μήκους, πέντε ταινίες μεγάλου μήκους (μεταξύ των οποίων η «Συμφωνία χαρακτήρων» και το «Κράτησέ με») και πολλά ντοκιμαντέρ (με πιο χαρακτηριστικά τα «Λόγια της σιωπής», «Ο άλλος», «Ονειρα σε άλλη γλώσσα»). Το τελευταίο της ντοκιμαντέρ, με τίτλο «Σχέδιο Σωτηρία», γυρίστηκε στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν και βασίζεται στην έκθεση «Το εικα-στικό σχέδιο Σωτηρία: Μνήμη και ασθένεια στον εικαστικό λόγο» που είχε πραγματοποιηθεί στο νοσοκομείο την περίοδο εκείνη.

Δύο ελληνικές ταινίες έβαλε στο πρόγραμμά του το Διεθνές Φεστιβάλ του Κλερμόν-Φεράν, το πιο σημαντικό φεστιβάλ κινηματογράφου για ταινίες μικρού μήκους. Πρόκειται για τις ταινίες «Ο μπαμπάς μου, ο Λένιν και ο Φρέντυ» της Ρηνιώς Δραγασάκη, που συμμετέχει στο Διαγωνιστικό Τμήμα (Δεύτε-ρο Βραβείο Μυθοπλασίας, Τιμητική Διάκριση

Σκηνικών στην Πηνελόπη Βαλτή, Τιμητική Διάκριση Κοστουμιών στην Αλκηστη Μάμαλη στο Φεστιβάλ της Δράμας), και για το “Flight at the museum” του Δη-μήτρη Δεληνικόλα, που συμμετέχει στο παράλληλο πρόγραμμα “School and

Children 2012”. Το φεστιβάλ θα πραγματοποι-ηθεί από τις 27 Ιανουαρίου έως τις 4 Φεβρουα-ρίου.

Η ομάδα Γομολάστιχα δημιουργήθηκε το 2008. Αποτελείται από τους: Γιούλη Αναστασοπούλου, Μανώλη Βελισκάκη, Π. Μ. Ζερβό, Κατερίνα Κορομπίλη, Αγγελική Μαρίνου, Νίκο Ξένιο, Σοφοκλή Ρόκο και Ελένη Χριστοφοράτου, οι οποίοι συναντιούνται δύο φορές το μήνα, συζητάνε και κριτικάρουν τα κείμενά τους, χωρίς κάποιο δάσκαλο δημιουργικής γραφής. Οπως οι ίδιοι γράφουν, «δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος από εμάς, αγανακτισμένος από τις συνεχείς διορθώσεις, γύριζε και έλεγε: ‘Αμάν πια! Μου πήδηξες την ιδέα!’» Τα καλύτερα από τα κείμε-νά τους αποφάσισαν να τα εκδώσουν, έτσι κυκλοφόρησε η συλλογή «Γράψε Σβήσε ‘Μου π*δ”ξες την ιδέα’» από τις εκδόσεις Φαρφουλάς, η οποία αποτελείται από 21 διηγήματα με κοινό χαρακτηριστικό ότι είναι όλα τους δουλεμένα μέσα στην ομάδα.

Μετά το Prix Méditerranée Étranger 2011, ο Ελληνας συγ-γραφέας Δημήτρης Στεφανάκης απέσπασε το Διεθνές Βραβείο Καβάφη 2011 για την πεζο-γραφία (International Cavafy Award for Prose). Το βραβείο αυτό απονέμεται κάθε δύο χρό-νια στο πλαίσιο των Καβαφείων που διοργανώνονται από την Ελληνική Πρεσβεία στο Κάιρο σε συνεργασία με το Αιγυπτιακό Υπουργείο Πολιτισμού και την

υποστήριξη του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας και άλλων φορέων. Ο Δημήτρης Στεφανάκης βραβεύτηκε σε ειδι-κή εκδήλωση στο Small Hall της Οπερας. Οι «Μέρες Αλεξάνδρει-ας» (εκδ. Ψυχογιός) στη γαλ-λική τους έκδοση ήταν επίσης υποψήφιες για το Prix du Livre Européen (Βραβείο Ευρωπαϊκού Βιβλίου), ενώ σύντομα αναμέ-νεται να κυκλοφορήσουν στα ισπανικά και στα αραβικά.

Οι «Μητροπολι-τικές Ιστορίες» έχουν αρχίσει να βρίσκουν το δρόμο τους και μακριά από το χαρτί. Τα τελευταία τεύχη τους, «Σύγχρονα Αθηναϊκά Πα-ραμύθια» και “Unemployed”, έγιναν η πρώτη ύλη για δύο θεατρικές παραστάσεις που ξεκίνησαν την πορεία τους στην καλλιτεχνική ζωή της Αθήνας. Τα «Σύγχρονα Αθηναϊκά Παραμύθια» παρου-σιάστηκαν από νέους ηθοποιούς στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και ενθουσίασαν τους μικρούς και τους μεγάλους θεατές. Δέκα παραμύθια, γραμμένα για παιδιά και όχι μόνο, στολίζουν το γκρίζο τοπίο της πό-λης με «χάρτινα δώρα», έξυπνα μυρμήγκια, δράκους και γοργόνες. Από την άλλη πλευρά το “Unemployed” παρουσιάζεται αυτές τις ημέρες στο Βlack box του Ιδρύματος Μι-χάλης Κακογιάννης, με νέους ηθοποιούς να αφηγούνται προσωπικές ιστορίες νέων ανθρώπων που έχουν άμεσα ή έμμεσα σχέση με την ανεργία. Και στις δύο περιπτώσεις, ο λόγος έγινε θεατρική πράξη και το χαρτί μεταμορφώθηκε σε παράσταση.

Μια «Λογοτεχνική-μουσική βραδιά» αφιερωμένη στη μελοποιημένη ποίηση και στο σχετικά άγνωστο πεζό έργο του Καβάφη στάθηκε η αφορμή για να γεννηθεί η ιδέα του προγράμματος μελοποιημένης ποίησης του Κωνσταντί-νου Καβάφη, που θα παρουσιαστεί σε πανεπιστημιακούς χώρους αρχικά στις ΗΠΑ και στη συνέχεια στην Ευρώπη. Τρεις Ελληνες της διασποράς, ο καθηγητής του αμερικανι-κού Πανεπιστημίου Μίτσιγκαν και υπεύθυνος της Εδρας

Καβάφη για Νεοελληνικές Σπου-δές Βασίλειος Λαμπρόπουλος, η μεσόφωνος Αλεξάνδρα Γκράβα και ο νεαρός πιανίστας Παντελής Πολυχρονίδης, είναι οι βασι-κοί συντελεστές της ιδέας. Η πρεμιέρα του προγράμματος -το οποίο χρηματοδοτείται από το Ωνάσειο Ιδρυμα Νέας Υόρ-κης- θα γίνει στις 16 Απριλίου στο Πανεπιστήμιο Μίτσιγκαν και στη συνέχεια θα παρου-

σιαστεί σε άλλα πέντε αμερικανικά πανεπιστήμια. Το εγχείρημα θεωρείται μοναδικό, καθώς, πέρα από την ερμηνεία συνολικά 17 τραγουδιών σε ποίηση Καβάφη (που επιλέχτηκαν από 50 μελοποιήσεις Ελλήνων και ξένων), περιλαμβάνει παρέμβαση-σχολιασμό για στοχασμό πάνω στην «περίεργη τριβή του καβαφικού στίχου με τις διάφο-ρες διαφορετικές μελοποιήσεις».

Tη Δευτέρα 16 Ιανουα-ρίου στις 6 μμ. θα πραγμα-τοποιηθεί συμπόσιο για την ποίηση του Γιάννη Σκαρίμπα με τίτλο «Η ποίηση του Σκα-ρίμπα σήμερα» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθου-σα «Δημήτρης Μητρόπου-λος»). Την εκδήλωση θα συντονίζει ο Νάσος Βαγενάς. Η είσοδος είναι ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας, η διανομή των οποίων αρχίζει στις 4:30 μμ.

δέμεκΠκποΩκ

κ

Oλοι αναρωτιόμασταν τι θα γίνει με το Εμπρός μετά τη 12ημέρη ενεργοποίησή του το Νοέμβριο από τη δημιουρ-γική, δραστήρια και αυθόρ-μητη συνάντηση Καλλιτε-χνών «Κίνηση Μαβίλη». Αυτή η πρωτοβουλία  έφερε αισιοδοξία και αποτέλεσε μια από τις καλές θεατρικές ειδήσεις της περίεργης περα-σμένης χρονιάς. Το Εμπρός, χώρος ανεκμετάλλευτος από το Υπουργείο Πολιτισμού, επαναλειτούργησε με ίδια μέσα και έφερε επιτελούς καλλιτεχνική κινητικότητα στο μικρό στενό της Ρήγα Παλαμήδου στου Ψυρρή, έπειτα από πέντε χρόνια που ήταν κλειστό. Καλλιτέχνες και θεατές υποστήριξαν την καλλιτεχνική, θεατρική κατά-ληψη της «Κίνησης Μαβίλη», που όσο περνάει ο καιρός καταφέρνει το στόχο της: Να υπάρχει ένα χώρος ζωντανός που θα φιλοξενεί καλλιτε-χνικές δράσεις, οι ομάδες να μπορούν να κάνουν εκεί πρόβες και, γενικότερα, να παρουσιάσει ένα διαφορε-τικό, άμεσο τρόπο εργασίας και κινητοποίησης απέναντι «στην απουσία ενός χώρου για τις παραστατικές τέχνες, που να προτείνει νέα μοντέ-λα δημιουργίας, έρευνας και ανταλλαγής, απεγκλωβισμέ-νου από τις αναγκαιότητες της αγοράς και τους συνε-παγόμενους συμβιβασμούς που ορίζουν το καλλιτεχνικό τοπίο». Και όλα αυτά χωρίς χρήματα, η «Κίνηση Μαβίλη» αποκλείει την όποια χρηματι-κή συναλλαγή.Το Εμπρός, λοιπόν, θα είναι ανοιχτό και τον Ιανουάριο, κάθε Παρασκευή και κάποιες Πέμπτες. Το πρόγραμμα (χρή-ση #1) περιλαμβάνει: εβδομα-διαία residencies, αυτογκόλ, βραδιές ακρόασης, θεωρητικά εργαστήρια, πειράματα, συνα-ντήσεις, θεωρήματα. Περισ-σότερες πληροφορίες στο: kinisimavili.blogspot.com.

Μια ομάδα νεαρών πειρατών οργανώνει την επίθεσή της ενάντια στην πιο πλούσια γυναίκα του κόσμου. Παιδιά του περι-θωρίου, του δρόμου και της παρανομίας, άριστα εκπαιδευμένα στην τέχνη του ανταρτοπόλεμου, χωρίς πολιτική ατζέντα, με οδη-γό όμως το άγριο ένστικτό τους, ετοιμάζουν τη δυσκολότερη μάχη της ζωής τους, ενώ παράλληλα η εχθρός τους συνεχίζει αμέριμνη τις φιλανθρωπίες της. Η παράσταση «Τα Αγρια Αγόρια» είναι εμπνευσμένη από έργα του Ουίλιαμ Μπάροουζ, που χρησιμοποι-εί την τεχνική του κολάζ για να συνθέσει έναν ιστό από σύγχρο-να κείμενα. Τη σύλληψη και τη σκηνοθεσία έχει κάνει ο Σάκης Παπακωνσταντίνου, ενώ στο ρόλο της πιο πλούσιας γυναίκας

του κόσμου εμφανίζεται ο Αγγελος Παπαδημητρίου. Παρουσιάζεται έως τις 12 Φεβρουαρίου στο Πολιτιστικό Κέντρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206).

Ενα αταίριαστο ζευγάρι παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Γκλόρια (Ιπποκρά-τους 7) από τις 16 Ιανουαρίου. Ο «Μυστηριώ-δης Mr. Love» της Κάρολιν Λιτς είναι ένα έργο γραμμένο το 1997, η ιστορία όμως μας μεταφέρει 100 χρόνια νωρίτερα. Εκεί, στις αρχές του 20ού αιώνα, ο γόης Τζορτζ Λαβ, ως επαγγελματίας ερα-στής, σαγηνεύει με μοναδικό τρόπο απελπισμένες ευκατάστατες γυναίκες, τις παντρεύεται και τους προσφέρει μια ονειρεμένη πρώτη νύχτα γάμου. Την αμέσως επόμενη μέρα τις εγκαταλείπει, αφού πρώτα έχει αρπάξει όλα τα χρήματά τους. Η ασή-μαντη Αδελαΐδα, όμως, άθελά της ανατρέπει τα σχέδιά του. Παίζουν: Νίκος Ψαρράς και Νικολέτα Βλαβιανού.

Το “The Peter Pan Project” είναι ένα work in progress, μία απόπειρα ψυχαναλυτικής προσέγγισης του “Peter Pan”, παραμυθιού που γράφτηκε το 1908 από τον συγγραφέα Τζέιμς Μ. Μπάρι. Είναι μία ιστορία υπέρ-μετρου εγωισμού και ταυτόχρονης ανασφάλειας, που καταπιάνεται με όλα τα συμπλέγματα που φέρουμε από τους γονείς μας, καθώς και τη δυσκολία μας να τα δια-κρίνουμε ή να τα αποδεχτούμε. Η ομάδα θα διαγωνιστεί με αυτό το έργο ως μία από τις δέκα επικρατέστερες διε-θνώς στο φεστιβάλ Eurotopiques στη Γαλλία, τον Ιούνιο. Η προετοιμασία αυτής της δουλειάς παρουσιάζεται στο Θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 8-12, Κάτω Πετράλωνα) για περιορισμένες παραστάσεις.

Ο Δήμος Αβδελιώδης, σκηνοθέτης γνωστός για την ιδιαίτερη σχέση του με το λόγο και το ρυθμό, καταθέτει τη δική του ερευνητική προσέγγιση στην «Ερωφίλη» του Γεωργίου Χορτά-τση, ανοίγοντας τον κύκλο «Γλώσ-σα Ελληνική» του Εθνικού Θεάτρου (Αγ. Κωνσταντίνου 22-24). Χωρίς «σκηνοθετικά κόλπα» και σκηνι-κά, η παράσταση επικεντρώνεται στην αλήθεια, την καθαρότητα και τη δύναμη του έμμετρου δεκαπεντασύλλαβου της κρητικής διαλέκτου. Επτά ηθοποιοί αναλαμβάνουν τους ρόλους, αλλά και τα χορικά του πεντάπρακτου έργου.

Η παράσταση «Ονειρο Καλοκαιρινής Νύ-χτας» σε σκηνοθεσία Federico Nieto - El’ Gazi ανεβαίνει από την ομάδα βλακlist στο θέατρο

Badminton στο πλαίσιο του Backstage Theatre Festival από τις 18 Ιανου-αρίου. Ξεκινώντας από το ίδιο το κείμενο του Σέξπιρ και χρησιμοποιώντας μια νέα, πρωτότυπη μετάφρα-ση, ειδικά γραμμένη για το συγκεκριμένο εγχείρημα

της ομάδας, η αισθητική της παράστασης θα είναι πολύ κοντά στον ελισαβετιανό τρόπο παρουσίασης του θεάτρου, όπου τα σκηνικά και τα κοστούμια υπήρξαν μινιμαλιστικά και το βάρος έπεφτε στην ενσάρκωση του κειμένου από τον ηθοποιό.

Από τις 13 Ιανουαρίου μέχρι τις 12 Φεβρου-αρίου το CAMP (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά) φιλοξενεί την ομαδική έκθεση με τίτλο “Lost in Athens”. Η επιμέλεια της έκθεσης είναι του Γιώργου Γεωργακόπουλου και του Δημήτρη Γεωργακόπουλου, ενώ συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Ανδρέας Βάης, Αντώνης Βολανάκης, Ανδρέας Βούσουρας, Brodl Brems, Γιάννης Γκανάς, Βικτώρια Δεληγιάννη, Χριστόφορος Δουλγέρης, Νίκος Καπίρης, Μπάμπης Καραλής, Aντζι Καρατζά, Γιάννης Κουτρούλης, Αννα Μα-νέτα, Νίκος Παπαδημητρίου, Νίνα Παππά, Αγγελική Σβορώνου, Ανέττα Σπανουδάκη, Αγγελος Σπάρταλης, Ανδρέας Καμπάς-Σταυριανουδάκης, Γιώργος Τσεριώνης. Στο πλαίσιο της έκθεσης, στις 14, 15 και 16 Ιανουαρίου θα παρουσιαστεί το μουσικό project “Lost Sounds”, ένα τριήμερο αφιέ-ρωμα στην άγνωστη πλευρά της μουσικής σε επιμέλεια του DJ Lo-Fi. Κατά τη διάρκειά του ο Δημήτρης Κοτσέλης, o Aγης Κελπέκης και o Γιώργος Κωνσταντινίδης δημιουργούν τρεις βραδιές μουσικού αυτοσχεδιασμού και performing art. Ο Δημήτρης Κοτσέλης μάς είπε για την παρουσίασή του με τίτλο «σαϊκο-geography» στις 14 Ιανουαρίου: «Πρόκειται για μια performance βασισμένη στο spoken word. Θα ακουστεί ένα κολάζ κειμένων, με τη βοήθεια ενός μικρόφω-νου και μερικών φτηνών εφέ, κείμενα που ταιριάζουν στην ενότητα ‘Lost Sounds’ γιατί είναι χαμένα στο υποσυνείδητό μας. Παράλ-ληλα με τη ζωντανή δράση, θα προβάλλεται η βιντεο-εγκατάσταση ‘Hotel Room’, στην οποία η ηθοποιός Μαρία Εγγλεζάκη θα διανύει νεκρούς χρόνους με έναν αγνώ-στων στοιχείων άντρα σε ένα μονοπλάνο». Στον τρίτο όροφο του CAMP o σκηνοθέτης Δημήτρης Αθανίτης θα παρουσιάσει τη βί-ντεο-εγκατάστασή του «Πόλη Κρυμμένη», με υλικό από έξι μεγάλου μήκους ταινίες του. «H εγκατάσταση θα περιλαμβάνει μεγάλες προβολές κατευθείαν πάνω στους γυμνούς μισοδιαλυμένους τοίχους, συγχρονισμένες ώστε να δημιουργούν μαζί με τον υπάρχο-ντα ερειπωμένο χώρο και τις σκορπισμένες οθόνες τηλεόρασης μια ενιαία αίσθηση και έναν total χώρο όπου ο θεατής μπαίνει, ταξιδεύει σε μια Αθήνα Αγνωστη, μια Πόλη Κρυμμένη», μας εξήγησε ο ίδιος.

Η δισκογραφική εταιρεία Inner Ear γιορτάζει τα πέμπτα γενέ-θλιά της στο Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) με μια πρωτότυπη έκθεση που περιλαμβάνει τα artwork των εξώ-φυλλων όλων των άλμπουμ που κυκλοφόρησαν από το label μέσα σε αυτά τα χρόνια. H έκθεση πλαισιώνεται από DJ Sets και live, τα οποία πραγματοποιούνται μέσα στο Project Space του Six d.o.g.s. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες μουσικούς περι-λαμβάνονται οι: Θάνος Ανεστόπουλος, Μανώλης Αγγελάκης, Στάθης Ιωάννου, Marietta Fafouti, Tango With Lions, Nalyssa Green, Φοίβος Δεληβοριάς, The Boy, His Majesty the King Of Spain. H έκθεση ολοκληρώνεται στις 20 Ιανουαρίου με live των Baby Guru.

Το Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζει την έκθεση φω-τογραφίας του Παύλου Φυσάκη με τίτλο «Land Ends. Παύλος Φυσάκης». Ασχολούμενος με τα ερωτήματα «Πώς ορίζεται η ευρωπαϊκή ταυτότητα;», «Τι είναι το όριο και τι ορίζει τελικά;», ο καλλιτέχνης ξεκίνησε το 2006 να ιχνηλατήσει τα τέσσερα γεωγραφικά άκρα της Ευρώπης: Γαύδος (Ελλάδα), Finnmark (Νορβηγία), Ουράλια, (Ρωσία) και Sintra (Πορτογαλία) μέσα από ένα ταξίδι που διήρκεσε δύο χρόνια. Σύμφωνα με την ιστορικό τέχνης Laura Serani, ο Φυσάκης «παντρεύο-ντας μαρτυρία και αφήγηση με μια προσωπική οπτική που εκφέρεται μέσω του χρώματος, συμμετέχει στην εκ νέου ανακάλυψη της ταξιδιωτικής φωτογραφίας και της φωτογραφίας τοπίου, μακριά από τα κλισέ της καρτ-ποστάλ ή του μεγάλου κλασικού ρεπορτάζ». Η έκθεση αποτελείται από 45 φωτογραφίες και έναν ευρωπαϊκό χάρτη, ενώ συνοδεύεται από λεύκω-μα με κείμενα της επιμελήτριας Laura Serani και του συγγραφέα Νίκου Γ. Ξυδάκη.

Το Ινστιτούτο Γκαίτε Αθηνών (Ομήρου 14-16, Αθήνα) διοργανώνει αφιέρωμα στη Γερμανίδα καλλιτέχνιδα Ulrike Ottinger με έκθεση φωτογραφίας και προβολές ται-νιών. Στην έκθεση παρουσιάζεται ένα χα-ρακτηριστικό δείγμα του κινηματογραφικού και φωτογραφικού έργου της Ottinger σε έξι ενότητες: En face, Mongolia, Theatrum Sacrum, Αγορά, Καθημερινότητα και Αρ-χιτεκτονική. Από τις πλέον ξεχωριστές προσωπικότητες του γερμανικού σινεμά, η Ulrike Ottinger έχει παρουσιάσει έργα της από το χώρο του κινηματογράφου και της

φωτογραφίας σε διεθνή μουσεία και εκθέσεις (Documenta, Museum of Modern Art New York), ενώ οι εικόνες της συμπεριλαμβάνονται σε σημαντικές ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές τέχνης. Οι 56 φωτογραφίες της έκθεσης είτε προέκυψαν παράλληλα με τα κινηματογραφικά της έργα ή προέρχονται από αυτά. Το αφιέρωμα έχει διάρκεια μέχρι τις 28 Μαρτίου.

Η εικαστικός Κωνσταντίνα Χασιάκου επιμε-λείται την έκθεση με τίτλο «Βλέπεις?» που θα φιλοξενηθεί μέχρι τις 22 Ιανουαρίου 2012 στην Open Gallery (Συμμαχιδών 7, Κάτω Πε-τράλωνα). Δεκαοχτώ καλλιτέχνες καλούνται να απαντήσουν στην ερώτηση «Βλέπεις? Τι? To σήμερα», αναπτύσσοντας ένα διάλογο μέσα από τις εικαστικές δημιουργίες τους σε μια έκ-θεση με διαδραστικό χαρακτήρα. Συμμετέχουν οι: Μανώλης Αναστασάκος, Αγγελος Αντω-νόπουλος, Εύη Αποστόλου, Ivan D., Βασίλης Καραβασίλης, Δημήτρης Κούσουλας, Παντελής

Μάκκας, Κατερίνα Μητσιάλη, Γιάννης Μπρούζος, Θεόδωρος Παπαγιάννης, Χρυσάνθη Πατρασκίδου, Κωνσταντίνος Πάτσιος, Αρτεμις Ποταμιάνου, Μαρία Πρωίου, Αργύρης Σαπουντζάκης, Panagiotis Siagreece, Κίττυ Σταγκοπούλου, Κωνσταντίνα Χασιάκου.

21

Το απόγευμα της Κυριακής, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, στο ΠΑΣΟΚ θα έχουν αποφασίσει πότε θα εκλέξουν νέο πρόεδρο. Ακόμη και αν επαληθευτεί το πιθανότερο σενάριο, δηλαδή ο Γιώργος Παπαν-δρέου αποδεχτεί να ξεκινήσουν οι διαδικασίες πριν από τις εκλογές, παραμένουν αναπάντητα κάποια σοβαρά ερωτήματα. Πρώτον, τι ακριβώς θέλει πλέον το ΠΑΣΟΚ από τη ζωή μας; Δεύτερον, τι εναλλα-κτική πρόταση μπορεί να προσφέ-ρει ένα κόμμα, το οποίο συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση του σημερινού τερατουργήματος που κατ’ ευφημισμόν και μόνον μπορεί να αποκαλείται «ελληνικό κράτος»; Τρίτον, υπάρχει κανένα πρόσωπο εκ των πιθανών υποψηφίων που μπορεί να κατέλθει στο πεδίο της πραγμα-τικής μάχης; Εκείνης δηλαδή που πρέπει να δοθεί για την αναστήλωση της οικονομίας και τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Οσα έχουμε ζήσει και γνωρίζουμε δεν προδιαθέ-τουν για ενθαρρυντική απάντηση σε κανένα από τα τρία ερωτήματα. Στο πρώτο δεν μπορούν να απαντήσουν ούτε αυτοί, πόσω μάλλον εμείς. Για το δεύτερο ερώτημα οι υπάρχουσες ενδείξεις επίσης δεν είναι θετικές. Επί δύο και πλέον έτη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αρνήθηκε συνειδητά να κάνει οποιαδήποτε σοβαρή παρέμβα-ση για τη μείωση των δαπανών στο δημόσιο, με αποτέλεσμα την αισθητή σε όλους φορομπηχτική οικονομική πολιτική. Ο τρόπος που χειρίστη-καν την εφεδρεία, η οποία δήθεν θα έδινε λύσεις, είναι ενδεικτικός. Το τρίτο ερώτημα απαντάται διά της σύ-ντομης αναδρομής στα πεπραγμένα κάθε υποψηφίου, ιδίως πριν από το 2009, στις «καλές» εποχές. Τι θα γίνει στο ΠΑΣΟΚ μάς αφορά, ως ένα βαθμό, όλους. Κυβέρνησε την Ελλάδα 21 από τα τελευταία 31 χρόνια. Διαμόρφωσε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. «Πετσόκοψε» εκλογικά την Αριστερά, αλλοίωσε ακόμη και τη ΝΔ, η οποία έφτασε σε κάποιες στιγμές να μοιάζει και ως συντηρητικό κακέκτυπο του ΠΑΣΟΚ. Η μετεξέλι-ξη του ΠΑΣΟΚ ή η αποπομπή του στην ιστορική λήθη θα πυροδοτήσει εξελίξεις σε ολόκληρο το πολιτικό φά-σμα. Και ίσως αποδειχτούν το πρώτο επεισόδιο σε μια διαδικασία γοργής αποσύνθεσης για όλα τα κοινοβουλευ-τικά κόμματα...

Στιγμές από την αγωνιστική διαδρομή του σ. Κίμωνα...

’

’

-

’

- Κύριε Κουλούρη, έρχεστε συχνά στο γήπεδο για να δείτε τον Αρη;

Πιστεύω ότι ο Αρης είναι κάτι που εκπροσωπεί γνήσια το ελληνικό μπά-σκετ, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στο εξωτε-ρικό. Αρα λοιπόν είναι αυτονόητο να είμαι κι εγώ ένας από τους χιλιάδες φιλάθλους του Αρη.

- Εδώ όλοι μάς ζητάνε να στα-θεί η Πολιτεία και το Kράτος πιο κοντά στον Αρη. Είναι ένα αίτημα που μαζέψαμε από πάρα πολλούς Θεσσαλονικείς.

Οχι απλώς το δικαι-ούνται, αλλά είναι υποχρέ-ωση της Πολιτείας να δει αυτή την ιστορία του Αρη σαν κάτι ξεχωριστό. Κάτω από αυτό το πρίσμα είναι υποχρέωσή μας και ανά-

γκη να δώσουμε στον Αρη όσο περισσότερα μπορεί να δώσει η Πολιτεία για να φτάσει εκεί που του αξίζει. Εκεί που μπορεί η χώρα μας μέσω του Αρη να προ-βληθεί, εκεί που μπορεί ο ελληνικός αθλητισμός, και μέσω του Αρη, να στεριώσει στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χώρο του αθλητισμού.

*

22

Οι Wedding Singers, με πυρήνα τους δύο από τα Κύθηρα, εί-ναι πάντα πιστοί στο ραντεβού της Τετάρτης στην εναλλα-κτική σκηνή στο Γκάζι, δίπλα στις γραμμές του τρένου. Φο-ρούν πολύχρωμα γαμπριάτικης εμπνεύσεως κοστουμάκια, βάζουν άφθονη μπριγιαντίνη στο μαλλί, παίρνουν τα όργα-

να και με όπλο τις πειραγμένες εκδο-χές από αγαπημένα τραγούδια των δε-καετιών του ’80 και του ’90 φτιάχνουν ένα πάρτι που κρατάει ώρες. Ο Θοδω-ρής Μαυρογιώργης με την παρέα του συνδυάζουν μοναδικά το techno με το pop-rock και την disco και δίνουν το δικό τους στίγμα ακόμα και στη μεγάλη πίστα στο κέντρο τη πόλης, όπου κάθε Παρασκευή και Σάββατο συναντούν την Αννα Βίσση και τη Μαίρη Λίντα.Τώρα-Κ44 (Κωνσταντινουπόλεως 44), είσοδος ελεύθερη

νχκένρσpδπΠτηΤε

Πλούσιοι φοροφυγάδες επιχειρη-ματίες και όχι μόνο των οποίων η ζωή απειλείται με περαίωση αν δεν καταβά-

λουν τα χρωστούμενα στο κράτος τρι-γυρνούν στις σελίδες του τελευταίου βι-βλίου του Πέτρου Μάρ-καρη. Η «Περαίωση» εί-ναι το δεύτερο μυθιστό-ρημα της «Τριλογίας της Κρίσεως» και αφηγείται την ιστορία του «Εθνι-

κού Φοροεισπράκτορα» που τιμωρεί με κώνειο και... βέλη με φόντο το μουντό τοπίο της Αθή-νας και τους νέους της

που αναζητούν σανίδες σωτηρίας και διέξοδο

στη μετανάστευση. «Περαίωση»,

Εκδόσεις Γαβριηλίδη

Η ηθοποιός Ειρήνη Μαργαρίτη είχε μια ιδέα. Την είπε στον Αθω Δημουλά και εκείνος βοήθησε την ιδέα να γίνει ένα

ολόκληρο τεύχος των «Μητροπολιτικών Ιστορι-ών». Ετσι, δέκα νέοι συγγραφείς πήραν την ευθύ-νη να αφηγηθούν προσωπικές ιστορίες ανθρώ-πων που βρίσκονται άμεσα ή έμμεσα αντιμέτωποι με την ανεργία. Η ιδέα όμως είχε και συνέχεια. Με πρώτη ύλη αυτές τις δέκα ιστορίες, «στήθηκε» μια παράσταση με τίτλο “Unemployed” και δέκα ηθοποιοί, άνδρες και γυναίκες, ανέλαβαν να δώσουν πρόσωπο σε αυτές τις ιστορίες. Πολιτιστικό Κέντρο Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206), από 10 έως 20 Ιανουαρίου

ώνπμΜμηδΠΜα

Ο Ακης Δήμου κατάφερε με έναν ιδιαί-τερα μαγκιόρικο τρόπο να χωρέσει τον

πολυκαιρισμένο μύθο των Ατρειδών σε μια παράσταση τύπου «όλη η Ορέστεια σε μία ώρα». Μια παράσταση -με τίτλο

«Σιγά τα αίματα... Oresteia, the next generation»- σύγχρονη ως προς τη φόρ-

μα της, έντιμη ως προς τις αισχύλειες δεσμεύσεις της και πάνω απ’ όλα πλή-

ρως απενοχοποιημένη χάρη στη μουσι-κή σταυροβελονιά του Σταμάτη Κρα-

ουνάκη και τον αντρικό πληθυσμό της ομάδας Σπείρα Σπείρα, από την οποία ξεχωρίζουν ο Χρήστος Μουστάκας (ως

Κλυταιμνήστρα, ανάμεσα στην Ελένη Χατζηαργύρη και τη Σπεράντζα Βρανά), ο Γιώργος Στιβανάκης (ως Κασσάνδρα,

στην εκδοχή που το ορεινό ΔΗΠΕΘΕ συναντά την παράδοση του βερολινέ-ζικου καμπαρέ) και ο Jerom Kalouta

(ως επανακάμψασα στην αργολική γη tricolore ωραία Ελένη).

Αθηναΐδα (Καστοριάς 34-36), Τετάρτη έως Κυριακή 2

3

4

5

Την πραγματική πολυκύμαντη ιστορία της Γερμανίδας Σαρλότε φον Μάλσντορφ -η οποία γεν-νήθηκε αγόρι, αλλά μεγάλωσε σαν γυναίκα- φέρνει κοντά μας ο Χάρης Αττώνης. Το έργο “I am my own wife” του Νταγκ Ράιτ, το οποίο έχει κερδίσει δεκάδες θεατρικά βραβεία, αφηγείται μια δύσκολη ανθρώπινη ιστορία που ανά πάσα στιγμή διαπραγματεύεται με τις πολλαπλές ταυτότητες του

Προσώπου. Μια ιστορία που σχετίζεται με την ίδια την Ιστο-ρία, αλλά και την περιπέτεια της ζωής ανάμεσα στις σεξουαλι-κότητες, τα φύλα, την ιδεολογία, τις δημόσιες συμπεριφορές και τις ιδιωτικές στιγμές. Βios basement (Πειραιώς 84), κάθε Δευτέρα και Τρίτη από 30 Ιανουαρίου

Τισφνσοmτοθδαμ

1

23

6 8

9

10

7

Το μαγαζί είναι γωνία - Κωνσταντινουπόλε-ως και Μυκάλης για την ακρίβεια. Κάθε Πα-

ρασκευή και Σάββατο ο δικός μας Γιάννης Καστανάκης παίρνει τις μουσικές του παρα-μάσχαλα και δη-μιουργεί μια up

tempo διάθε-ση με μελωδίες

από τα «Ψηλά Τα-κούνια» του Αλ-μοδόβαρ και το

“Moulin Rouge” ως τον Ρότα και

τον Χατζιδάκι. Και μην παραλείψετε να δοκιμάσετε τα

ισπανικά λουκου-μαδάκια με γέμι-

ση από πικάντικο λουκάνικο περιχυ-μένα με μέλι! Ιδιαίτερη συνταγή για μεσογεια-κούς εραστές που πίνουν τις μπίρες τους στην

Βαρκελώνη!CV (Κωνσταντινουπόλεως 108),

ανοιχτό από τις 12:00

Πόσο καιρό έχετε να πάτε σε πάρτι γενεθλί-ων; Ο Μίνως Θεοχάρης σας καλεί στο δικό

του, για να μοιραστεί μαζί σας τις σκέψεις και τις αγαπημέ-

νες του μουσικές. Οση ώρα περι-

μένει τους καλε-σμένους του κυ-

κλοφορεί ανάμε-σα στα παλιά λαϊ-κά τραγούδια, την τζαζ, αλλά και την

ποπ κουλτούρα. Ενα ταξίδι στην Αθήνα του σή-μερα για όσους

έχουν αποφασί-σει να ζήσουν σε

αυτή την πόλη μόνοι τους και για

παρέα διαλέγουν μόνο τα απαραίτητα. 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης

(Θεμιστοκλέους 104), κάθε Τετάρτη

Στο ολόφρεσκο νέο βιβλίο του ο Χαρούκι Μουρακάμι αποφασίζει να μας αποκαλύψει τα μυστικά της δεύτερης μεγάλης του αγάπης μετά το γράψιμο. Ετσι, μας εξηγεί για τι πράγμα μιλάει όταν μιλάει για το τρέξιμο με τον κλασικό γοητευτικό μυθιστορηματικό του τρόπο.«Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω

για το τρέξιμο», Εκδόσεις Ωκεανίδα

Ο Δήμος Αβδελιώδης, σκηνοθέτης γνωστός για την ιδιαίτερη σχέση του με το λόγο και το ρυθμό, καταθέτει τη δική του ερευνητική προ-σέγγιση στην «Ερωφίλη» του Γεωργίου Χορτά-τση. Χωρίς σκηνοθετικά κόλπα και σκηνικά, η παράσταση επικεντρώνεται στην αλήθεια,

την καθαρότητα και τη δύναμη του έμμετρου δεκαπεντασύλλαβου της κρητικής διαλέκτου. Επτά ηθοποιοί αναλαμ-βάνουν τους ρόλους, αλλά και τα χορικά του πεντάπρακτου έργου. Εθνικό Θέατρο, Κτίριο Τσίλλερ (Αγίου Κωνστα-ντίνου 22-24), κάθε Πέ-μπτη και Παρασκευή

Η ταινία που σφύζει από ζωή και νιάτα όσο καμία άλλη είναι ελληνική και λέγεται «Παρά-δεισος». Σκηνοθετημένη από τον Παναγιώτη Φαφούτη, μας μεταφέρει στην Πάτρα, εκεί που -ανάμεσα στα φώτα και τα χρώματα- τέσσερα ζευγάρια προσπαθούν να βρουν την άκρη τους. Ενα καστ σπουδαίων ηθοποιών μασκαρεύεται και χορεύει πάνω στις μελωδίες του GPal, που υπογράφει το soundtrack της ταινίας.«Παράδεισος», πρεμιέρα 26 Ιανουαρίου

ΣΧνδτοπτρμ«Γ

τηδδκΕβαπΕΤνμ

Πριν από λίγους μήνες η ηθοποιός Ειρήνη Μαργαρίτη είχε μια ιδέα. Τη μοιράστηκε -μεταξύ άλλων- με τον Αθω Δημουλά και αυτή η ιδέα έγινε πραγματικότητα. Αρχικά γράφτηκαν δέκα ιστορίες με το ίδιο θέμα: την ανεργία. Δέκα νέοι συγγραφείς δημιούργησαν δέκα μονολόγους, οι οποίοι δημοσιεύτηκαν στην τριμηνιαία έκδοση «Μητροπολιτικές Ιστορίες». Η Ελια Αλεξίου, ο Αθως Δημουλάς, η Ειρήνη Μαργαρίτη, ο Χάρης Μπόσινας, η Χριστιάνα Μυγδάλη, ο Σπύρος Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Πολυμενέας, ο Γιώργος Ρομπό-λας, η René Sans και η Κατερίνα Φωτιάδη αποτύπωσαν στο χαρτί, ο καθένας με τη δική του προσωπική ματιά, το σημερινό εργασιακό καθεστώς -που δεν είναι άλλο από την έλλειψη ζήτησης εργασίας- μέσα από μια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο. Στη συνέχεια, δέκα ηθοποιοί -πέντε γυναίκες και πέντε άντρες- πήραν στα χέρια τους έναν από τους μονολόγους αυτούς ο καθένας και ανέλαβαν να τους φέρουν επί σκηνής. Το αποτέλεσμα παρουσιάζεται στους θεατές από τις 10 ως τις 20 Ιανουαρίου, κάθε βράδυ στο Βlack Βox του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.

«Στην πραγματικότητα δεν σκηνοθετούμε», διευκρινίζει η Ει-ρήνη, που μαζί με την Κατερίνα Φωτιάδη και τον Σταμάτη Ζακολί-κο υπογράφουν και τη σκηνοθετική επιμέλεια. «Ζητήσαμε από τον κάθε ηθοποιό να δουλέψει με το δικό του τρόπο και την προσωπι-κή του ματιά και ευθύνη πάνω στο κείμενο που έχει αναλάβει. Εμείς απλά θέσαμε μία συνθήκη ώστε όλα αυτά να συνυπάρξουν κάτω από το ίδιο σκεπτικό». Ενα σύνολο νέων δημιουργών συγκεντρώ-θηκε -χωρίς να γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους- και δούλεψε με έναν κοινό στόχο. Το αποτέλεσμα; Μια δουλειά συλλογική, χωρίς εντά-σεις και προβλήματα, μια ομαλή ροή των πραγμάτων μέσα σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη ομαλότητας και στα-θερών.

Η δημιουργία είναι το αντίθετο της γκρίνιας«Η αλήθεια είναι πως αισθανθήκαμε λίγο επικίνδυνο το να μιλή-σουμε για ένα θέμα τόσο επίκαιρο και τόσο πραγματικό», λέει ο Στα-μάτης, «αλλά ευτυχώς στο τέλος δεν το φοβηθήκαμε. Δεν θεωρούμε πως παρουσιάζουμε κάτι ακραίο, μιλάμε για κάτι αληθινό, μιλάμε για μας». Μια πρώτη γεύση αυτής της δουλειάς είχαμε πάρει στο 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών του ΕΚΕΒΙ και του Υπουργείου Πολιτι-σμού, πάλι στο Ιδρυμα Κακογιάννης, περίπου πριν από ένα μήνα. Εκεί παρουσιάστηκαν δύο από τα δέκα κείμενα, η «Θεωρία» και η «Συνέντευξη», εισπράττοντας θερμότατο χειροκρότημα.

Τους ρωτάω αν είναι αισιόδοξοι για το μέλλον. Μου απαντάνε με μια φράση από την παράσταση: «Αυτή η κρίση», λένε, «θα μας κάνει πιο δημιουργικούς», και, αν κρίνω από τη διάθεση που τους διακρίνει σε όλη αυτή την πρωτοβουλία, ίσως να έχουν δίκιο. Αλλά τι γίνεται όταν δεν είναι όλοι μαζί στις πρόβες; Οταν ο καθένας μό-νος του έρχεται αντιμέτωπος με την ανασφάλεια της καθημερινό-τητας; «Είναι μέρες που ξυπνάω σε άθλια κατάσταση», λέει ο Στα-μάτης, «κι άλλες που λέω πως θα το παλέψω. Σίγουρα δεν είμαι ο ίδιος που ήμουν, αλλά είμαι εδώ, ζω, αναπνέω, τρώω, κοιμάμαι, ερωτεύομαι». Σηκώνονται λοιπόν από τον καναπέ, αφήνουν την γκρίνια κατά μέρος και, αντί να ψάχνουν χώρα να μεταναστεύσουν, ανασκουμπώνονται και στήνουν μια παράσταση γι’ αυτό ακριβώς

που τους απασχολεί, γι’ αυτό με το οποίο έρχονται -και ερχόμαστε- αντιμέτωποι στην Ελλάδα καθημερινά.

Για την Ειρήνη η αβεβαιότητα στην οποία ζούμε ξυπνάει τους μεγαλύτερους φόβους. «Αφού είναι έτσι», καταλήγει, «πρέπει να μι-λήσουμε γι’ αυτό, δεν μπορούμε να το αποφεύγουμε άλλο». Επομέ-νως, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και ξεκινούν το διά-λογο. Μεταξύ τους, με το κοινό, με τους πολιτιστικούς φορείς. Οχι απαραίτητα το κοινό των 30 και κάτι, της δικής τους δηλαδή ηλικί-ας, εφόσον το θέμα αφορά ίσως το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώ-πων που ζουν εδώ. «Για εμάς ως ηθοποιούς η ανεργία δεν είναι καινούργια κατάσταση», επισημαίνει ο Σταμάτης - για τους περισ-σότερους καλλιτέχνες σε αυτή τη χώρα, θα συμπλήρωνα εγώ. Η Ει-ρήνη και ο Σταμάτης βλέπουν σε όλο αυτό μια ευκαιρία να δώσου-με λίγη σημασία στο παρόν, από τη στιγμή που δεν έχουμε την πο-λυτέλεια να κάνουμε μακροπρόθεσμα σχέδια και να ονειρευτούμε. Επί σκηνής οι δυο τους, αλλά και η Σοφιάννα Θεοφάνους, ο Μάνος Κανναβός, ο Δημήτρης Κερεστετζής, ο Μιχάλης Κοιλάκος, η Μαί-ρη Λούση, η Μαρία Μαμούρη, ο Απόστολος Φράγκος και η Κατε-ρίνα Φωτιάδη ξετυλίγουν το νήμα του 11ου τεύχους των «Μητρο-πολιτικών Ιστοριών» κι αφηγούνται καταστάσεις εμπνευσμένες από την αθηναϊκή καθημερινότητα.

Μια παράσταση για τη δουλειά, την έλλειψη, την ανάγκη και τον καταναγκασμό της, την ανασφάλεια και το φόβο, φτιαγμένη με τη διάθεση που -σε μια ιδεατή συνθήκη- θα έπρεπε να έχουμε όλοι όταν δουλεύουμε.

Δέκα συγγραφείς, δέκα ηθοποιοί, έντεκα πα-ραστάσεις. Δέκα μονόλογοι, δέκα ιστορίες που σχετίζονται με το θέμα της ανεργίας. Ιστορίες της Αθήνας. «Μητροπολιτικές Ιστορίες». Συ-ναντήσαμε δύο από τους εμπνευστές και δι-οργανωτές της πρωτοβουλίας “Unemployed”, οι οποίοι μοιράστηκαν μαζί μας αισιοδοξία και απαισιοδοξία, ανησυχία και θετική σκέψη. Ενα μείγμα ανάμικτων συναισθημάτων, όπως ακρι-βώς και η πραγματικότητά μας.

Καθημερινά στις 9:30 μμ. έως τις 20/1 Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206)

Τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ, 10 ευρώ (φοιτητικό)

26

Οι Minor Project είναι το πρώτο δώρο της νέας χρο-νιάς. Μπορεί να μην πήρες χριστουγεννιάτικο δώρο, έρχεται όμως το 2012 να σε ανταμείψει με νέα αγγλόφω-να τραγούδια, με νέα λόγια και ιστορίες, με νέα «παρα-μύθια» και τέσσερα παιδιά που μας μυούν σε έναν κό-σμο με χρώματα έντονα, αλλά και σκοτεινά. Μελωδίες ροκ και ταυτόχρονα έντονα συ-ναισθηματικές. Μια ισορρο-πία ανάμεσα στον ηλεκτρι-

σμό και το ρομαντισμό. Οι Minor Project είναι ένα σχέ-διο μουσικό που σε κάνει να ενεργοποιείς το κουμπί της επανάληψης στο CD player.

Το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε πριν από λί-γες μέρες. Τίτλος του: “In Colors”. Εντεκα τραγούδια γεμάτα από τη συγκίνηση και την απογοήτευση του έρωτα. Η πάλη των σχέσεων και η χαρά της αγάπης σε μια αρ-μονία. Μια συγχορδία από νότες σε μινόρε. Εξού και

το όνομά τους. Εκεί θα βρεις και τη μαγεία της δημιουργί-ας τους. Στα τραγούδια τους ξεκάθαρα προβάλλονται (και σε άλλες περιπτώσεις «κρύ-βονται») διαφορετικά μου-σικά στοιχεία που έχουν κα-ταγραφεί στο μουσικό DNA των τεσσάρων αυτών παι-διών, τελικά όμως δένουν μεταξύ τους δημιουργώντας το δικό τους μοναδικό και-νούργιο ήχο.

Οι Minor Project είναι τέσσερις φοιτητές στην Πά-

Τέσσερις φοιτητές από την Πάτρα, απο-φάσισαν πριν από ενάμιση χρόνο να

ενώσουν την αγάπη τους για τη μουσι-κή και να δημιουργήσουν τους Minor

Project. Πριν από λίγες μέρες αυτή η... ένωση «γέννησε» τον πρώτο της καρπό.

Το όνομά του: “In Colors”.

τρα. Εκεί ξεκίνησε το project. Σχε-δόν πριν από ενάμιση χρόνο. Και όλα κύλησαν εύκολα. Γιατί δεν χρει-άστηκε παραπάνω από ένας μήνας μετά τη γνωριμία τους για να δέσουν ως μπάντα. Το 2011 τους υποδέχτη-κε με τον καλύτερο τρόπο. Το πρώ-το τους τραγούδι “Great” συμπερι-λήφθηκε στη συλλογή του Χρήστου Παπαμιχάλη “Lost Not Found”. Ετσι έφτασε και στα αφτιά του Στά-θη Δρογώση και πολύ σύντομα οι Minor Project βρήκαν δισκογραφι-κή στέγη στην Αντέλμα (την ανεξάρ-τητη δισκογραφική «συντεχνία» του Δρογώση).

«Νιώθουμε τυχεροί και δεν το περιμέναμε να προκύψουν έτσι τα πράγματα, παρόλο που το κυνηγή-σαμε κι εμείς πολύ», μου είπε ο Ευ-στάθιος Χρυσοβαλάντης Δράκος, τραγουδιστής, συνθέτης και στι-χουργός της μπάντας. Ως αγγλόφω-νη μπάντα στην Ελλάδα, αντιμετωπί-ζουν άραγε προβλήματα και πόρτες κλειστές ή έχουν αλλάξει τα πράγμα-τα; «Συναντάμε κόσμο που μας λέει ότι το καλό με μας είναι ότι είμαστε αγγλόφωνη μπάντα. Αν μας το έλε-γαν πριν από πέντε χρόνια, δεν θα το πίστευα». Τι έχει αλλάξει όμως και πλέον το ελληνικό κοινό είναι πιο δεκτικό σε τέτοια συγκροτήμα-τα; Εχει ωριμάσει το κοινό ή γίνο-νται καλύτερες παραγωγές; «Νομίζω και τα δύο. Γνωρίζουμε επίσης ότι δεν θα βγάλουμε λεφτά από τη μου-σική μας και δεν είναι κίνητρο κάτι τέτοιο. Από τη στιγμή που δεν έχεις τα χρήματα ως κίνητρο, το πιο πιθα-νό είναι ότι θα δημιουργήσεις χωρίς εκπτώσεις και με απόλυτη ελευθερία θα εκφράσεις αυτό που έχεις μέσα σου και αυτό τελικά εκτιμάται», θα προσθέσει ο Ευστάθιος. Ο Γιώργος Φορλίδας, ο κιθαρίστας της μπά-ντας, αποτυπώνει σε μια μικρή φρά-ση την ηθική ανταμοιβή των κόπων (υλικών και ψυχικών) που χρειάζε-ται να καταβάλει μια μπάντα όπως οι Minor Project για να επιβιώσει στην Ελλάδα: «Η θυσία σε δένει».

Τι δένει μουσικά όμως αυτά τα τέσσερα παιδιά; Αν τους ρωτήσεις, θα σου απαντήσουν ότι τα ακού-σματά τους είναι τελείως διαφορετι-

κά. Από Μάνο Χατζιδάκι και Νατάσ-σα Μποφίλιου μέχρι Moby, Arctic Monkeys και Pink Floyd. Σύμφω-να με τον μπασίστα της παρέας, τον Γιώργο Κολοκύθα, ίσως η μόνη κοι-νή αναφορά μεταξύ των τεσσάρων είναι οι Radiohead. Και, παρόλο που τα ακούσματά τους είναι διαφο-ρετικά, η δική τους ταυτότητα προ-έκυψε εύκολα και αβίαστα από τις αρχικές τους πρόβες. Το σίγουρο είναι ότι με το πρώτο άκουσμα του “In Colors” δεν θα μπερδευτείς. Εί-ναι ξεκάθαρο και τίμιο αυτό που ει-σπράττεις. Συγκεκριμένο και ισορ-ροπημένο. Με βάση το ροκ, οι με-λωδίες κρύβουν την ευαισθησία του λυρισμού και στους στίχους διακρί-νεις μια μυστηριακή ψυχεδέλεια. Ιστορίες που λες ότι βγήκαν από το νουάρ κινηματογράφο.

Το CD μπορείτε να το κατεβά-σετε δωρεάν από τη σελίδα www.antelmamusic.com. Εύκολα λοιπόν καταλαβαίνουμε πως όντως το κίνη-τρο δεν είναι τα χρήματα, αλλά η δη-μιουργία. Η αποδέσμευση από την υλική ανταμοιβή είναι απελευθερω-τική.

Κάπως έτσι αντιμετωπίζουν και τη λεγόμενη «κρίση» τα τέσσε-ρα μέλη. Στην κουβέντα όλοι τους θα πουν πως η προηγούμενη χρο-νιά ήταν γεμάτη από χαρούμενες στιγμές λόγω της καλλιτεχνικής δη-μιουργίας, της παραγωγής του CD και των ζωντανών εμφανίσεων. Ο Αλέξανδρος Μπαλτάς, ντράμερ της μπάντας, θα πει: «Σίγουρα σε επη-ρεάζει το γενικό κλίμα. Την έχουμε αντικρίσει και εμείς την κρίση γιατί ως φοιτητές μας ζουν οι γονείς μας. Και ακούμε συχνά: ‘Δεν έχω να σου δώσω’. Αλλά χωρίς χρήματα εμείς την απολαύσαμε την προηγούμενη χρονιά γιατί ήταν δημιουργική».

Αν θέλετε να τους ακούσετε ζω-ντανά, μπορείτε να επισκεφτείτε το φεστιβάλ της Αντέλμα, στη μουσική σκηνή «Δίπλα στο Ποτάμι» στις 28 Ιανουαρίου. Εκεί, μαζί με τα υπόλοι-πα συγκροτήματα της εταιρείας του Στάθη Δρογώση, θα παρουσιάσουν τα τραγούδια τους. Αναζητήστε τους, κατεβάστε τους και μπείτε στον έγ-χρωμο κόσμο τους.

Αν η Χάρις Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη πρόκειται να τραγουδήσουν

σε «Μπλε Βελούδο» που είναι ταινία του Ντέιβιντ Λιντς, δεν είναι λογικό

ο Μιχάλης Χατζηγιάννης να θέλει να παίζει με τη Ζέτα Μακρυπούλια την

«Ατίθαση Καρδιά» που είναι μεταγενέστερη ταινία του ιδίου; Alarm: H γόβα

βγαίνει και σε λαχανί! Oταν ο Πέτρος Μπουσουλόπουλος παραδέχτηκε στο

«Πρωινό Mou» ότι χαστούκισε το κορίτσι του κι εκείνη μετά τον γούσταρε

περισσότερο, ο Λιάγκας αποφάσισε να κάνει δώρο στη Φαίη... μπουκέτο.

Ο Γιώργος Θεοφάνους ανησυχεί επειδή «στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να

είμαστε ό,τι δηλώνουμε». Επιτέλους, η ψυχοθεραπεία του έπιασε τόπο.

Απορία: Το λάχανο βγαίνει και σε γόβα; Πέτρος Μπουσουλόπουλος: «Αν

νιώσω ότι κάποια με κυνηγάει επειδή με βλέπει στην τηλεόραση, θα φάει Χ». Χ

όπως χαστούκι; Κώστας Σπυρόπουλος: «Να πουλήσεις την ψυχή σου δεν

γίνεται». Ειδικά από μια ηλικία και μετά που η ψυχή κάνει πατσοκοίλια.

Επιθυμία: Θα ήθελα μια γόβα - καρότο βινεγκρέτ. Πέτρος Μπουσουλόπουλος:

«Δεν με ενδιαφέρει η ηλικία στον έρωτα». Γιατί τελικά και τα πατσοκοίλια

έχουν ψυχή αν πέσουνε τα κατάλληλα χαστούκια. Οι συντελεστές της «Ζωής

της Αλλης» οργάνωσαν πάρτι για το φινάλε της σειράς. Αν ήταν καλεσμένοι οι

τηλεθεατές, θα γινόταν του Μπουσουλόπουλου από τα χαστούκια. Απορία (2):

Αν φορέσω λαχανί γόβα και φάω ντολμάδες θα λέγονται λαχανοντολμάδες;

Η Δέσποινα Καμπούρη αντέδρασε στο κατεστημένο των ΜΜΕ. Ανέβασε μόνη

της στο Τwitter φωτογραφία με την κόρη της όταν τα περιοδικά τής είπαν ότι δεν

δίνουν φράγκο. Απορία (3): Αν χαστουκίσω τον Πέτρο Μπουσουλόπουλο,

μπορεί να τον κάνω να με ποθεί; Η Τάμτα έχασε το σκύλο της -τον Μπόνο-,

αλλά λίγο μετά τον βρήκε. Τώρα πια μπορεί να ξανανέβει άφοβα στην πίστα.

Σταμάτης Κραουνάκης: «Στο σπίτι μου θέλω να κυκλοφορώ ξεβράκωτος με

ένα πανί γύρω γύρω, να καπνίζω και να μην ενοχλώ κανένα». Μετά από

αυτό, στο... πάτωμα, γενικώς και ειδικώς! Ο Κωνσταντίνος Ρήγος άλλαξε

το look της Αγγελικής Ηλιάδη και σκηνοθέτησε το νέο της βιντεοκλίπ. Οσοι το

είδαν της είπαν: «Μπράβο, Πέγκυ»! O Γιάννης Τσιμιτσέλης επιλέγει τα άκρα.

Τώρα παρουσιάζει στην κυπριακή τηλεόραση το τηλεπαιχνίδι «Παίζουμε

Κυπριακά». Στο ξεκίνημα της καριέρας του, στο «Οξυγόνο», μαζί με τον

Ακύλλα Καραζήση παρουσίαζε το σκετς «Παίζουμε Οθωμανικά», αλλά αυτό

πλέον θα προβάλλεται μόνο στα κατεχόμενα. Υπάρχει λογικός άντρας που να

λέγεται Πέτρος Μπουσουλόπουλος και να μην αισθάνεται κόμπλεξ γι’ αυτό;

Κώστας Σπυρόπουλος: «Να

πουλήσεις την ψυχή σου

δεν γίνεται». Ειδικά από μια

ηλικία και μετά που η ψυχή

κάνει πατσοκοίλια.

SMSτα μηνύματα

της εβδομάδας

28

«Τι σας ευχαριστεί ή σας ενοχλεί περισσότερο όταν καθημερινά κινείστεστο δημόσιο χώρο της πόλης σας;» Αυτό το αίνιγμα επιχειρεί να

απαντήσει ο χώρος ΖΕΟΝ με την έκθεση που φέρει ακριβώς αυτό τον τίτλο.Το πλούσιο φωτογραφικό υλικό -από την Αθήνα και άλλες ελληνικέςπόλεις- εντάσσεται στο πλαίσιο της δράσης «Δημόσιος Χώρος», ενώ

έκπληξη προκαλούν πολλά από τα αγαπημένα και μη ση-μεία που επέλεξαν οι συμμετέχοντες!

www.zeon.gr

Συχνά προσπαθώ να καταλάβω γιατί ένα θέμα, μια είδηση, γίνεται ξαφνικά αντικείμενο συζήτησης σε όλη τη χώρα. Γιατί αυτό και όχι κάποιο άλλο; Και γιατί ασχολούμαστε τώρα με κάτι που, αν συνέβαινε πριν από δύο χρόνια, ας πούμε, δεν θα μας απασχολούσε και τόσο;

Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Κίμων Κουλούρης και η καταδίωξή του από τους αστυνομικούς για παραβίαση κόκκινου. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί μεγαλόσχημοι κύριοι και πολλές κυρίες έχουν συμπεριφερθεί με τον ίδιο τρόπο και έχουν απαιτήσει να μην τους ενοχλήσουν τα όργανα της τάξεως (γιατί είναι «κάποιοι»). Απλά, εμείς δεν το μάθαμε ποτέ! Θα μου πείτε, τον δικαιολογώ δηλαδή; Εννο-είται πως όχι. Η απαίτηση ενός πολιτικού να μπορεί να παραβιάζει ελεύθερα το νόμο είναι απεχθέστατη. Εγώ απλώς επισημαίνω ότι σε άλλη χρονική στιγμή κανείς δεν θα μας το έλεγε και πολλοί από εμάς, ακόμη και αν το μαθαίναμε, απλώς θα κουνούσαμε το κεφάλι μας! Οπότε, ας χαρούμε, γιατί πλέον αρχίσα-με να μην ανεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορές.

Αλλά, ας μην παραχαρούμε. Γιατί δεν είναι καθόλου αυτονόητο πως αυτοί που εξε-γείρονται με τη συμπεριφορά Κουλούρη είναι όλοι θιγμένοι νομοταγείς πολίτες! Συγνώμη κιόλας, αλλά ο Χ τηλεδημοσιογράφος που καταγγέλλει τον Κουλούρη είστε βέβαιοι ότι θα καθόταν να τον πιάσει η τροχαία; Και ότι, αν αυτό συνέβαινε, δεν θα έλεγε το περίφη-μο: «Ξέρετε ποιος είμαι εγώ;» Ή ότι δεν θα έπαιρνε έναν υπουργό ή βουλευτή να ζητήσει βοήθεια ώστε να «καθαρίσει» την υπόθεση;

Λυπάμαι, αλλά δεν πείθομαι καθόλου για τα ευγενή κίνητρα πολλών από αυτούς που κατασπαράζουν τώρα τον Κουλούρη! Γιατί εί-ναι εύκολο θύμα. Εκφράζει το λαϊκό ΠΑΣΟΚ, που φταίει για πολλά από όσα ζούμε σήμερα. Μόνο που οι ίδιοι που τον βρίζουν τώρα, τον αποθέωναν όταν έτρεχε στις λαϊκές αγορές και το ’παιζε προστάτης του λαού. Είναι οι ίδιοι που, όταν ήταν ισχυρός, του ζητούσαν εξυπηρετήσεις! Είναι οι ίδιοι που, όταν ασκή-θηκε δίωξη κατά του Ψωμιάδη, του έδιναν βήμα για να μιλάει για την αδικία που του έγινε! Οπότε -κλέβοντας τον τίτλο της γνω-στής κινηματογραφικής ταινίας- «πρέπει να μιλήσουμε για τον Κίμωνα» και τη νοοτροπία που κουβαλάει! Αλλά ας μην ξεχνάμε και μια άλλη ταινία. Είχε τίτλο «Κοίτα ποιος μιλάει!»

Ο συνεργατικός χώρος εργα-σίας Loft2Work προσφέρει μια ιδεώδη λύσηστους νέους επιχειρηματίες που έχουν καινοτόμες ιδέες και αναζητούν τοκατάλληλο εργασιακό περι-βάλλον για να τις δουλέψουν και να τιςπαρουσιάσουν. Η Ολια Κα-ρατζά (υποστήριξη κοινότη-τας), ο ΑνδρέαςΤζουανόπουλος (φιλοξενία) και η Κωνσταντίνα Zoehrer (επιχειρησιακήανάπτυξη) δίνουν τα εργα-λεία που απαιτεί η επιτυχία.www.loft2work.gr

Ποιος άκουσε την Αντζελα Γκρέκα και δεν αναστατώθηκε; Πήγα κι εγώ στον Μικρό Κεραμεικό ύστε-ρα από παράκληση του Φίλιππου Πλακιά που εμφανίζεται μαζί με την αειθαλή αοιδό κι έπαθα την

πλάκα μου. Ποτέ δεν περίμενα τέτοια φωνή, τέτοιο μπρίο, τέτοια μαγκιά από μια τραγουδίστρια που ξεκίνησε την καριέρα της πλάι στον Μάρκο Βαμβακάρη. Κι όμως, στέκεται βράχος στη σκηνή, είτε

μόνη είτε παρέα με τον έξαρχο του έντεχνου Πλακιά, τον μπριλάντε Λευτέρη Μυτιληναίο και την μπριόζα Μαρίνα Δεληγιάννη. Στα συν η παρουσία του Βαγγέλη Λιόλιου στο μπουζούκι. Χ.Φ.

Κοιτάζοντας το νεογέννητο 2012, ανα-ρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να εξελιχτεί σε «μωρό της Ρόζμαρι». Σύμφωνα με το ημερολόγιο των Ινκας, τους αστρολό-γους και τις προβλέψεις πολιτικών και οικονομολόγων διεθνούς κύρους, αυτή η χρονιά θα φέρει τα πάνω κάτω στον κόσμο όπως τον ξέρουμε σήμερα. «Ολα συγκλίνουν προς τα εκεί λοιπόν;» ανα-ρωτιέμαι περπατώντας στην οδό Σταδί-ου μέσα στο χιονιά. Αριστερά και δεξιά στα βρεγμένα πεζοδρόμια σιλουέτες τυλιγμένες σε κουβέρτες αφήνουν την παγωμένη νύχτα και τη ζωή να περ-νάει από πάνω τους με βαριές ριπές.

Στη στάση της Κλαυθμώνος κάποιος διαμαρτύρεται έντονα για τη στάση της Πολιτείας απέναντι στους άπορους και τους άστεγους, στις βιτρίνες των κατα-στημάτων που ακόμα δεν έχουν βαρέ-σει κανόνι η ελπίδα προσφέρεται με έκπτωση μέχρι 80% και στην είσοδο της αποβάθρας του ΗΣΑΠ μια νεαρή κοπέλα μού δίνει βγαίνοντας το εισιτή-ριό της. Στις ειδήσεις βλέπω πολιτικά-ντηδες να προκαλούν με τη στάση τους και χιλιάδες κόσμου να στριμώχνονται στα ταμεία της ΔΕΗ για να πληρώσουν με τα τελευταία ψήγματα αξιοπρέπει-ας που τους έχουν απομείνει το δι-καίωμά τους στο αγαθό του φωτός.

Σκέφτομαι ότι είναι ακόμα Γενάρης, πολύ νωρίς για να χάνω τα κουράγια μου, αλλά επιστρέφοντας στο σπίτι η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας μού υπενθυμίζει ότι αν δεν δώσω τα κοινό-χρηστα δεν θα βάλει πετρέλαιο. Θέλω να της πω ότι το πετρέλαιό της δεν μπορεί να διώξει τη Σιβηρία που έχει κατασκη-νώσει στην καρδιά μου, δεν θέλω όμως να της βάλω δύσκολα. Πέφτω αποκα-μωμένος στο κρεβάτι και, ενώ σερφάρω στο ίντερνετ, χτυπάει το τηλέφωνο. «Ελα αγάπη, είσαι στο σπίτι; Να έρθω να κοιμηθούμε αγκαλιά;» με ρωτάει η φωνή του έρωτα από την άλλη άκρη της πόλης. Και ξάφνου όλα γίνονται καλύτερα κι εγώ ο πλουσιότερος κάτοικος της γειτονιάς. Τουλάχιστον μέχρι το επόμενο πρωί.

Η αγάπη για το βι-βλίο, το θέατρο και τις όμορφες στιγμές γέννησε το νέο στέκι

της οδού Κολοκοτρώνη στο Νο 9. Από νωρίς το πρωί έως αργά το

βράδυ, η προσεκτικά επιλεγμένη ομάδα του

“9” ξέρει ακριβώς τι να κάνει για μας κρατάει δέσμιους των κοκτέ-

ιλ που βασιλεύουν στο Happy Hour του απογεύματος και της υπέροχης μουσικής

που γεμίζει το χώρο. Το bonus βρίσκεται

στο ωραιότερο και πιο ιδιαίτερο πατάρι της Αθήνας. Ανεβείτε...

Λίγες φορές η τέχνη της επικοινωνίας αποδει-κνύεται τόσο γοητευτική και ουσιαστική όσο στο πρόσωπο της Aρτεμης Καλαντζάκου. Ως σύμβου-λος επικοινωνίας για περισσότερα από 20 χρόνια, θυμάται ότι μία από τις πιο δύσκολες ασκήσεις στη ζωή της ήταν η στιγμή που έπρεπε να εξηγήσει στο γιο της τι δουλειά κάνει. «Οταν τελικά το έκανα, μου είπε αναφερόμενος σε ένα παράδειγμα: ‘Αυτό πρέπει να φροντίσεις να το μάθει ο κόσμος!’» λέει χαμογελώντας πάνω από το φλιτζάνι του καφέ της. Λέων με ωροσκόπο Υδροχόο, δεν χαρίζεται εύκολα σε κανέναν. Ξέρει τι θέλει, πώς να το εξηγήσει στον άλλον και πώς να υπερασπιστεί τις θέσεις της φιλοσοφημένα, αλλά και με χιούμορ. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ποιο μπορεί να είναι το μότο της και τη

ρωτάω. «Θα μπορούσα να πω ότι είναι το ‘stay calm and marry a Prince!’, αλλά πρόκειται μάλλον για ένα από τα αστεία των ημερών, επειδή ο ‘πρίγκιπας’ είναι μια μεταφορική έννοια, ίσως από την ανάγκη μας για στήριξη και αναγνώρι-ση», μου εξηγεί.

Αυτό που της αρέσει περισσότερο στη δουλειά της είναι το κομμάτι της εταιρικής κοινωνικής ευθύ-νης. «Ειδικά τώρα, σε μια εποχή που οι αξίες καταρ-ρέουν, οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να ταυτίζονται με τους ισχυρούς. Ανεβαίνουν εύκολα στο ‘όχημα’ μιας εταιρείας προκειμένου να δράσουν κοινωνικά. Για

παράδειγμα, το να ακούω για το περιβάλλον με οργανώνει ώστε να δράσω κοινωνικά». Τη ρωτάω τι θα ήθελε να κάνει τώρα. «Θα ήθελα να στηρίξω ομάδες που μοιράζουν συσσίτια στους απόρους, να ανοίξω τους σταθμούς του μετρό ή το κτίριο του Εθνικού Θεάτρου ώστε να κοιμηθούν εκεί οι άστεγοι για να μην πεθάνουν από το κρύο. Αυτά με ενδιαφέρουν τώρα!»

Για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα εξηγεί πως, επειδή μεγαλώνει παιδί, οφείλει να παραμένει αισιόδοξη. Πιστεύει πολύ στη δύναμη της «μονάδας» και, παρά το γεγονός ότι μερικές φορές αισθάνεται σαν να έρχεται κατά πάνω της το τρένο των δυσοίωνων εξελίξεων, θεωρεί ότι στο τέλος θα μάθουμε να μοιραζόμαστε και θα βγούμε κερδισμένοι, έστω και με μεγάλες απώ-λειες. Συμφωνώ μαζί της...

πaπαεμίσγσ

πτηενερστοεεδ

Κάτω από το σπίτι της Δή-μητρας Γαλάνη στον Κερα-μεικό κάποιος έχει γράψει τη σοφότερη κουβέντα των ημερών. Σωστός!

Πάντα είχα μεγάλη αδυναμία στα εξώφυλλα των δίσκων και στη συνέχεια των CD, επειδή μέσα από αυτά έβλεπα το υπόλοιπο της ψυχής των καλλιτεχνών. Η έκθεση “5 Years Inner Ear Records Artworks”, που φιλοξενείται αυτές τις μέρες στο Six d.o.g.s, εξηγεί απόλυτα αυτή τη στάση μου.

Τ’ άκουγα παντού όπου πήγαινα: βαριά τα φετινά Χριστούγεννα. Για μένα προτιμότερη ήταν η λέξη «διαφορετικά». Θυμάμαι εκείνα τα Χριστούγεννα πριν από εννιά χρόνια. Εκδρομικά. Σε νησί. Εκεί μας έπιασε και ο χιονιάς που ήταν πρωτοφανής. Αποκλειστήκαμε. Γλέντι - μετά την πρώτη κρίση άγχους για τις δουλειές που θα ’μεναν πίσω. Ε και; Τίποτα ωραιότερο από χιονισμένους λόφους με φόντο το Αιγαίο.

Αν και το χιόνι, είναι αλήθεια, ποτέ δεν μ’ άρεσε. Μόνο για λίγο, την ώρα που πέφτουν οι νιφάδες, κατά προτίμηση νύχτα, για να ’ναι ονει-ρικό το κοντράστ. Κατά τα άλλα, με ανατριχιάζει. Η παγωνιά. Και η λευκή ομοιομορφία. Σαν να κρύβει κάτι που δεν μου επιτρέπεται να δω, κάτι απειλη-τικό. Και η εύθραυστη λευκότητα, που μετατρέπεται σε λασπουριά ακόμη χειρότερη!

Εκείνη τη χρονιά, επιστρέφοντας από τις δια-κοπές, δέχτηκα το πρώτο σοκ. Το τεράστιο δέντρο που είχε ρίζες στο πάρκο έξω από το σπίτι μου, τα κλαριά του οποίου κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος της βεράντας μου με μια δροσερή σκιά, είχε «καεί» από τον πάγο. Ηρθαν κηπουροί δυο τρεις μέρες μετά και το ξεπάστρεψαν. Ακουγα τα πριόνια να ροκανίζουν τον άψυχο κορμό και ανατρίχιαζα από τρόμο. Σαν να ήταν ζωντανό κορμί. Για μένα ήταν. Και μετά πρόσεξα τη δεύτερη απώλεια. Μαζί με το δέντρο μου χάθηκε από το απέναντι παράθυρο, χει-μώνα-καλοκαίρι ορθάνοιχτο, η γέρικη φιγούρα που έμοιαζε σαν καρφωμένη στο πρεβάζι. Τις νύχτες, όσο αργά κι αν επέστρεφα, ήταν εκεί. Χαράματα, ήταν εκεί. Μεσημέρια, απογεύματα, πάντα εκεί. Με ένα μικρό γκαζάκι, έφτιαχνε καφέ. Στο παράθυρο. Ακουγα τον ήχο από το κουταλάκι. Στην αρχή με εκνεύριζε. Σιγά σιγά έγινε ο ήχος της ζωής για μένα. Φιλικός. Παρήγορος σε ώρες μοναξιάς. Σε μια γειτονιά που, όσο όμορφη ήταν, τόσο αφιλόξενη αποδείχτηκε. Σπάνιες και δύσκολες οι καλημέρες με τους γείτονες. Οι μπαλκονόπορτες κλειστές και τα ερκοντίσιον στο φουλ, λες και η προνομιακή θέα των σπιτιών τους στο παρκάκι τούς κάκιωνε αντί να τους γλυκαίνει. Μόνο το κουταλάκι που γυρνούσε στο μπρίκι του ο παππούς έγινε ο ήχος της ανθρω-πιάς. Και ξαφνικά, ύστερα από εκείνα τα χιονισμέ-να Χριστούγεννα, χάθηκε. Περίμενα την πρώτη λιακάδα μήπως έφταιγε το κρύο. Οχι. Σφάλισαν τα παντζούρια για να μην ξανανοίξουν. Σφίχτηκε η καρδιά μου. Μου φάνηκαν σημάδια δυσοίωνα. Είχα δίκιο. Ακολούθησαν δικές μου, προσωπι-κές απώλειες. Ενας θάνατος, ένας χωρισμός. Ολα εκείνη τη χρονιά. Χρειάστηκε να πιάσω τη ζωή μου από την αρχή. Το ’κανα. Τίποτε δεν μένει ακίνητο. Εκτοτε, όποτε έρχονται τα δύσκολα, θυμάμαι εκείνη τη χρονιά της κοσμογονίας, των απωλειών. Και την έξοδο. Τη βρήκα τότε. Θα τη βρω πάλι. Τη βρίσκου-με πάντα. Υπάρχει.

Οι επιμορφωτικοί κύκλοι σεμιναρίων του “Spring People” είναι ένα καλόπρώτο βήμα για όσους θέλουν να μάθουν τη μαγεία της Τέχνης. Οργάνωση

διεύθυνσης παραγωγής, φωτισμοί θεάτρου, σκηνογραφία, φωτογραφία,ραδιόφωνο, βίντεο, σκηνοθεσία κινηματογράφου και θεατρικό παιχνίδι

έχουν τα μικρά μυστικά τους, που όμως εδώ αποκαλύπτονται σε όλο τους το μεγαλείο.

Οταν πρωτοπήγα στο Hab στα Κάτω Πετρά-

λωνα, διαπίστωσα πως στην Αθήνα μπορείς τελικά να τα περιμέ-νεις όλα, ακόμα και

ένα μεγαθήριο καλού γούστου και τεράστιων

δυνατοτήτων όπως αυτό. Αρτιες εγκατα-

στάσεις που μπορούν να στεγάσουν από

πάρτι έως διαλέξεις και παρουσιάσεις. Να μην

θες να φύγεις δηλαδή...

Ο περιοδεύων «φτωχός Μπέρτολτ Μπρεχτ» των ορεινών και των νησιωτικών ΔΗΠΕΘΕ, αλλά και ο πολυκαιρισμένος Βασίλης Ρώτας των εταιρικών θιάσων του ΣΕΗ σημάδεψαν κατά έναν παράξενο τρόπο την αδογμάτιστη και ανεξίθρησκη κατά τα άλλα πολιτικοποιη-μένη εφηβεία μου. Από τότε και μια απλή νύξη για απόπειρες πολιτικού θεάτρου στον τόπο μας ήταν αρκετή να μου προκαλέσει συμπτώ-ματα ναυτίας...

Πολλά χρόνια μετά, η προσπάθειά μου να συμφιλιωθώ με την ιδέα για «ντόπιες» εκδο-χές πολιτικού θεάτρου μέσα από θιάσους νέων καλλιτεχνών που δοκίμαζαν τις δυνάμεις τους στο αχαρτογράφητο πεδίο του devised theatre (στη γλώσσα μας έχει περάσει ως «θέατρο της επινοήσης») δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, με την εξαίρεση ορισμένων σκετς από την ομάδα AbΟvo και κείμενα του Δημήτρη Χαλιώτη.

Το βράδυ της περασμένης Τρίτης στο «Κα-κογιάννης» κατάλαβα ότι οι ελπίδες δεν είναι (οριστικά) χαμένες! Στο μικρό, αλλά υποβλη-τικό Βlack box του ισογείου δέκα νέοι ηθο-ποιοί (Μάνος Κανναβός, Ειρήνη Μαργαρίτη, Σοφιάννα Θεοφάνους, Σταμάτης Ζακολίκος, Μαρία Μαμούρη, Μιχάλης Κοιλάκος, Δημή-τρης Κερεστετζής, Κατερίνα Φωτιάδη, Απόστο-λος Φράγκος, Μαίρη Λούση) συν τη Δήμητρα Κωτίδου στο τραγούδι ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας ένα δύσκολο για τα σημερινά δεδομένα εγχείρημα: Να δώσουν πρόσωπο σε ισάριθμες ιστορίες που βασίστηκαν σε κείμενα νέων συγ-γραφέων που φιλοξενήθηκαν στις «Μητροπο-λιτικές Ιστορίες». “Unemployed” τιτλοφορείται η παράσταση και αφηγείται, όπως επισημαί-νουν οι δημιουργοί της, «προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που βιώνουν τις συνέπειες της αμ-φιβολίας της εποχής και της αβεβαιότητας για το μέλλον - ιστορίες ανθρώπων που βρίσκονται άμεσα ή έμμεσα αντιμέτωποι με την ανεργία».

Την ίδια ώρα, δύο ορόφους απόσταση, στο δεύτερο υπόγειο, ο Δημήτρης Κουρούμπαλης και τα μέλη της ομάδας So7 επαναλαμβάνουν την παράσταση «Η πολιτική ανυπακοή του Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ το 2011». Η παράσταση πρωτοπαίχτηκε στον ίδιο χώρο στη φετινή δι-οργάνωση του Low Budget και συγκέντρωσε το ενδιαφέρον του κοινού και των ανθρώπων του θεάτρου. Και δικαίως!

Και οι δύο παραστάσεις -ευτυχής συγκυ-ρία ότι παίζονται την ίδια περίοδο στον ίδιο χώρο- αποτελούν δύο ισχυρότατες ενδείξεις ότι η υπόθεση ενός «εγχωρίου παραγόμενου» πολιτικού θεάτρου δεν είναι οριστικά χαμένη. Το αντίθετο!

Δώδεκα απόφοιτοι της Ελεύθερης Σπουδής Φω-τογραφίας του ΠειραϊκούΣυνδέσμου κάνουν focus

στα χνάρια μας και στις σκιές της ζωής μας. Η

έκθεση γίνεται στο μπαρ Hoxton συνοδεία ψαγμέ-νων (πάντα) ακουσμάτων

και δυνατών κοκτέιλ.

«Το αθόρυβο πάτημα της αρκούδας» σε μουσική του Γιώργου Κουμεντάκη και σκηνοθεσία Αγγελου Φραντζή μαγεύει μικρούς και μεγάλους στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Το

κείμενο της παράστασης είναι βασισμένο στο παραμύθι «Μία αρκούδα» του Τζον Μπέργκερ.

35

Εκτός από μας, γύρω από τα δύο ή τρία ενωμένα τρα-πέζια κάθονται οι ηθοποιοί Στέφανος Κακαβούλης, Πάνος Μπρατάκος, Θοδωρής Πανάς, Πάνος Ροκίδης, Ιούλιος Τζιάτας, Νικόλας Σουλογιάννης και ο Δημή-τρης Καρατζιάς που έχει τον πρωταγωνιστικό κι έναν ακόμα ρόλο - αυτόν του σκηνοθέτη. Πάνω στα τραπέ-ζια ανάμεσα στους καφέδες βρίσκεται το σενάριο, με-ταφρασμένο από τον Γιώργο Θεοδοσιάδη. «Ταξιδεύω συχνά στην Ελλάδα, θα ήταν ανοησία μου να μην έρθω να παρακολουθήσω την πρόβα και αν μπορώ να τους βοηθήσω με τις παρατηρήσεις μου. Είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί και πιστεύω πως θα βγει κάτι πολύ καλό», μου λέει ο κ. Σέρμαν, ο οποίος συχνά αφήνει το Λον-δίνο για το σπίτι του στη Φθιώτιδα. «Η εξοχή είναι αλλιώς. Οι άνθρωποι έχουν τη γη τους και μπορούν να ζήσουν από αυτήν, αλλά δεν έχουν το θέατρο και την επαφή με τις τέχνες που έχουμε στην πόλη», αναφέρει. Μου εξομολογείται πως έχει τύχει στο παρελθόν να παρευρεθεί σε πρόβες που δεν τον ικανοποιούσαν και πως αυτό δεν ήταν καθόλου διασκεδαστικό.

Ετσι έχω απέναντί μου έναν Αμερικανό συγγρα-φέα που έγραψε ένα έργο το 1979 -και μάλιστα ένα έργο που την ίδια χρονιά ανέβηκε στο West End με τον Ιαν ΜακΚέλεν και την επόμενη στο Broadway με τον Ρίτσαρντ Γκιρ- και απέσπασε το βραβείο Πούλι-τζερ, ο οποίος βρίσκεται στην Αθήνα το 2012 για να παρακολουθήσει μια πρόβα. Τη στιγμή μάλιστα που το “Bent” μετράει πάνω από χίλια ανεβάσματα στο θέατρο παγκοσμίως μέσα σε 32 χρόνια και μια blockbuster κινηματογραφική παραγωγή του 1997 με τους Κλά-ιβ Οουεν, Λοτέρ Μπλουτό, Ιαν ΜακΚέλεν, αλλά και την αξέχαστη συμμετοχή του Μικ Τζάγκερ. Εδώ πρώ-τη φορά ανέβηκε το 1982 με τους Γιάννη Φέρτη και Πέτρο Φυσσούν από τον Γιώργο Θεοδοσιάδη. Το εν λόγω ανέβασμα είναι το τέταρτο στη χώρα μας.

Η υπόθεση εστιάζει σε ένα ζευγάρι ομοφυλόφι-λων που συλλαμβάνεται στη ναζιστική Γερμανία το καλοκαίρι του 1934, γιατί η ομοφυλοφιλία έχει απα-γορευτεί ως κίνδυνος εκφυλισμού της αρίας φυλής. Στο δρόμο για το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ντα-χάου, μόνο ο ένας θα επιβιώσει.

Εκεί υποχρεώνεται να μετακινεί συνεχώς πέτρες, στη φυλακή του αυτή όμως θα γνωρίσει κάποιον που θα ερωτευτεί και θα διεκδικήσει με το δικό του τρό-πο την αξιοπρέπεια και το μεγαλείο της ύπαρξης και των αισθήσεων. Και θα παλέψουν και οι δύο να δι-αχειριστούν το θυμό και το φόβο· το παράλογο της εξουσίας.

Αναπόφευκτα η κουβέντα φτάνει στην πολιτικο-οικονομική κατάσταση: «Αν ξεκινάμε με το δεδομένο της οικονομικής κρίσης, είναι σαν να προδικάζουμε πως κανείς δεν θα έρθει να δει την παράσταση, γιατί όλα είναι μαύρα και ο κόσμος δεν έχει χρήματα», επι-σημαίνει πολύ εύστοχα, όντας εξάλλου ένας -όχι πολύ απομακρυσμένος- παρατηρητής του φαινομένου. «Θε-ωρώ, όμως, πως η συγκεκριμένη στιγμή είναι ιδανική γι’ αυτό το έργο, αφού ασχολείται με το πώς είναι να επιβιώνει κανείς μέσα σε φοβερές συνθήκες - τελείως διαφορετικές μεν, εξίσου φοβερές δε. Είναι ενθαρ-ρυντικό». Τον τελευταίο καιρό δουλεύει σενάρια για ταινίες. Σκοπεύει να γράψει ένα θεατρικό, αλλά όχι άμεσα. Σκέφτεται να γράψει κάτι για την κατάσταση στην Ελλάδα.

«Τώρα που τα αισθήματα των ανθρώπων είναι τόσο οξυμένα, το κοινό είναι έτοιμο για να δει μια δυ-νατή παράσταση. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως η τέχνη θα σώσει τον κόσμο ή θα βγάλει την Ελ-λάδα από την κρίση», λέει ο Μάρτιν Σέρμαν γελώντας. «Απλά μας βοηθάει να καταλάβουμε και να διαχειρι-στούμε. Κι εδώ υπάρχει αυτή η αναγκαιότητα».

Ο συγγραφέας του θρυ-λικού “Bent” Μάρτιν Σέρμαν βρέθηκε ένα από τα τελευταία απογεύμα-τα του Δεκεμβρίου στο φουαγιέ του Θεάτρου Βικτώρια για να παρακο-λουθήσει εκ του σύνεγ-γυς την ανάγνωση του βραβευμένου του έργου από επτά νέους Ελληνες ηθοποιούς υπό τη σκη-νοθετική καθοδήγηση του ενός από αυτούς. Κουβεντιάσαμε για λίγο μαζί του πριν ξεκινήσει η πρόβα τους.

στο νέο πολυχώρο Vault (Μελενίκου 26, Βοτανικός)από τις 2/2 και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 9:15μμ.

SKATE AND

Τραυματίζονται. Οι γονείς τους φοβούνται και οι περαστικοί τους βρίζουν. Μπλέκονται σε περιπέ-

τειες στους δρόμους. Τίποτα, όμως, δεν τους σταματά. Συναντήσαμε δύο νέους skaters και μιλήσαμε

μαζί τους για την ελευθερία που νιώθουν πάνω στο πατίνι τους.

Θα τους έχετε πετύχει στην πλατεία Συντάγματος ή στο Μαρού-σι να κατεβαίνουν με τη σανίδα τους εντυπωσιακά τα σκαλιά και να τσουλάνε με τρομερή ευλυγισία. Οι πιο ψαγμένοι θα τους έχετε δει και σε διαγωνισμούς στο Γκάζι και στους Αμπε-λοκήπους να επιδίδονται σε επικίνδυνες φιγούρες και να «χο-ρεύουν» στον ουρανό. Ο Κωνσταντίνος Μαυρίδης και ο Billy Βασίλας είναι δύο νέα παιδιά που βρίσκονται συχνά στο δρόμο με το skate τους. Γι’ αυτούς η σανίδα σημαίνει ελευθερία και ανεξαρτησία. «Νιώθεις απόλυτα ελεύθερος όταν τσουλάς στους δρόμους χωρίς να σε ενδιαφέρει τίποτα και χωρίς κανέναν να ορίζει τι πρέπει να κάνεις. Εκείνη τη στιγμή είσαι εσύ και το skate σου», λέει ο 20χρονος Κωνσταντίνος που κάνει skate από τότε που πήγαινε έκτη δημοτικού. Για την ίδια ελευθερία θα μου μιλήσει και o Billy Βασίλας, που, αν και έχει τραυμα-τιστεί κάποιες φορές, δεν πτοείται και συνεχίζει να αλωνίζει την πόλη με τη σανίδα του. «Ξεφεύγω από την πραγματικότητα, μπαίνω σε έναν άλλο κόσμο. Χαλαρώνω, ηρεμώ. Απλά δεν πε-ριγράφεται αυτή η αίσθηση», αναφέρει.

Η πλατεία Συντάγματος, η πλατεία Ηρώων στο Μαρούσι, το Δέλτα Φαλήρου, το ΟΑΚΑ και το DYI spot στο Χαϊδάρι εί-ναι μερικά από τα μέρη στα οποία συναντιούνται οι παρέες των νεαρών και δοκιμάζουν τα κόλπα τους. «Η Αθήνα έχει από τα

καλύτερα μέρη για skate παγκοσμίως λόγω της αρχιτεκτονικής της και τα άπειρα spots με μάρμαρο», λέει ο Κωνσταντίνος. Επί-σης, από τον Οκτώβριο του 2011 ένα νέο spot προστέθηκε στη λίστα για τους λάτρεις του είδους, το Οur park στους Αμπελό-κηπους. Πρόκειται για ένα οργανωμένο πάρκο με προδιαγραφές για όλους. «Είναι το καλύτερο skatepark της Αθήνας! Εχει τα πάντα, είναι ο παράδεισος! Πραγματικά έκαναν πολύ καλή δου-λειά. Εχει σκαλιά, rails, ράμπες...» αναφέρει ενθουσιασμένος ο Billy. Τον ρωτάω πώς καταφέρνει να κάνει όλα αυτά τα επι-κίνδυνα κόλπα με τη σανίδα του. «Με συγκέντρωση, υπομονή, επιμονή και αγάπη», απαντάει με σιγουριά.

Από την κουβέντα μαζί τους καταλαβαίνω ότι γουστάρουν να μαζεύονται με άλλους ομοϊδεάτες τους και να τσουλάνε όλη την Αθήνα, να κάνουν tour γεμάτα περιπέτειες. Κυρίως προτιμούν να βρίσκονται τις νύχτες. Τα μαγαζιά είναι κλειστά, δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος, τα αυτοκίνητα είναι λιγότερα, κι έτσι νιώθουν πιο ανέμελοι. «Κάθε μέρα στο δρόμο συμβαίνουν διάφορα περιστα-τικά με αστυνομικούς, γιαγιάδες...» λέει ο Κωνσταντίνος, ενώ ο Billy θυμάται κάποια φόρα που έκανε skate με την παρέα του, που ηλικιωμένοι άνθρωποι τους φώναξαν επειδή τους ενοχλούσε ο θόρυβος της σανίδας και κάλεσαν την αστυνομία. «Είχαμε τρομο-κρατηθεί, ευτυχώς όμως δεν μας έκαναν τίποτα».

D THE CITY

O Κωνσταντίνος αναφέρει ότι στο εξωτερικό τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά και πιο αναπτυγμένα σε

σχέση με την Ελλάδα για την αγαπημένη δραστηριότητά τους. «Υπάρχουν υποδομές, άπειρα φυλασσόμενα πάρκα και γενικότερα τελείως διαφορετική νοοτροπία. Οι άνθρωποι βλέπουν το skate σαν το ποδόσφαιρο, δεν τους παραξενεύει, μάλλον γι’ αυτό το επί-πεδο των skaters έξω είναι πιο υψηλό από το δικό μας».

Το skate αποτελεί μία από τις δραστηριότητες εφήβων και νέων που πραγματοποιείται μέσα στον αστικό χάρτη και επη-ρεάζει εδώ και 30 χρόνια τη μόδα, τη μουσική και την τέχνη του τατουάζ. «Ποτέ δεν έβλεπα το skate ως άθλημα, αλλά ως τέχνη! Ο κάθε skater είναι σαν καλλιτέχνης. Εχει δικό του στιλ και προσωπικότητα», απαντάει ο Billy στην ερώτησή μου εάν το skate είναι άθλημα, ενώ ο Κωνσταντίνος εξηγεί ότι είναι τρόπος

ζωής: «Οι skaters είναι άτομα τα οποία αναζητούν ελευθερία, απλότητα και καλή παρέα για να κάνουν αυτό που γουστάρουν». Τον ρωτάω ποιο είναι το καλύτερο μέρος για να κάνεις skate στην Αθήνα. Δυσκολεύεται να απαντήσει. «Παντού είναι καλά, αρκεί να έχεις καλή παρέα - δεν είναι ωραίο να κάνεις skate μόνος σου».

Απορώ αν οι γονείς τους φοβούνται κάθε φόρα που βρί-σκονται πάνω στο πατίνι τους. Ο Billy μου εκμυστηρεύεται ότι, όταν είχε πρωτοξεκινήσει, η μητέρα του φοβόταν πάρα πολύ. «Ο πατέρας μου ξέρει ότι προσέχω και δεν φοβάται. Τώρα όμως το έχει συνηθίσει και αυτή».

Και σε περίπτωση που αναρωτιέστε αν υπάρχουν γυναίκες skaters, οι δύο συνομιλητές μου ανέφεραν ότι σταδιακά όλο και πιο πολλές κοπέλες ασχολούνται στην Αθήνα και κάποιες από αυτές κάνουν κόλπα που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Respect!

«Δέκα λεπτά. OK;»«Εντάξει, τόσες φορές το είπαμε».Ο Τάμπας βγήκε από το αυτοκίνητο και μπήκε με γρήγορο βήμα

στο μπουζουξίδικο. Ο Γρηγορίου έβαλε μπροστά και έριξε μια τελευ-ταία ματιά στη μόστρα του μαγαζιού: «ΜΑΚΕΛΕΙΟ - Εμφανίζονται: Λε-ωνίδας Γκολέμης, Ντάνια Μαργαρίτη». «Ποιότης!», σκέφτηκε.

Διένυσε λίγα μέτρα στον παράδρομο, προσπερνώντας μερικές τραβεστί που έκαναν πιάτσα, και βγήκε στη Συγγρού. «Τη λεωφόρο της Αμαρτίας», όπως είχε διαβάσει πρόσφατα σε κάποιο lifestyle πε-ριοδικό. Η ώρα ήταν δέκα το βράδυ και είχε ακόμα κίνηση. Οδηγούσε ένα Mini Cooper S. Αυτοκίνητο που σιχαινόταν, κατάλληλο όμως για ελιγμούς στα στενά του Νέου Κόσμου και του Αγιου Σώστη, αν κάτι στράβωνε στη σημερινή δουλειά.

Στο ύψος του Intercontinental έκοψε δεξιά και συνέχισε για τα προσφυγικά στο Δουργούτι. Με το βλέμμα του να λοξοκοιτάει συχνά προς το ψηφιακό ρολόι, παρατήρησε τις αποτυχημένες προσπάθειες εξωραϊσμού των παραλληλεπίπεδων τσιμεντένιων όγκων. Περνώντας δίπλα από ένα γήπεδο μπάσκετ-κλουβί, όπου έγχρωμοι και λευκοί έπαιζαν ακόμα, βγήκε στη Φραντζή.

Ο δρόμος ήταν γεμάτος δεξιά και αριστερά από ανταλλακτικάδικα αυτοκινήτων. Στο φανάρι, προσπαθώντας να διώξει από το μυαλό του την τύχη του Τάμπα μέσα στο σκυλάδικο, σκέφτηκε το μέρος όπου πε-ριπλανιόταν. «Nέος Κόσμος: Πουτάνες και ανταλλακτικά αυτοκινήτων. Εργατικές κατοικίες και μπουζούκια. Και λίγη κουλτούρα με σινεμά και

θέατρα». Κάπως έτσι είχε ο Γρηγορίου στο μυαλό του την περιοχή. Κι όμως, όταν είχε κοιτάξει στην εφημερίδα τις τι-μές των ακινήτων, είχε πέσει από τα σύν-νεφα με το πόσο ακριβά ήταν.

«Το γαμημένο μετρό και το τραμ!» συλλογίστηκε περνώντας από τη στάση της Ηλία Ηλιού. Πράγματι, η πρόσβαση σε μέσα μαζικής μεταφοράς είχε εκτοξεύ-σει την αξία γης. Η αίσθηση πάντως της περιοχής ήταν η ίδια: άχρωμη και άοσμη.

Συνέχιζε να διασχίζει τη μεγάλη λεω-φόρο, μέχρι το φανάρι της Κράτητος, όπου έκοψε δεξιά. Εδώ το μέρος ήταν θεοσκότει-νο και σιωπηλό. Λίγο πιο κάτω ήταν το Αλ-σος της Νέας Σμύρνης και ευθεία μπροστά

η Συγγρού. Κατηφόρισε επιταχύνοντας. Η αγωνία είχε αρχίσει να τον κυριεύει. Ιδρωνε. Το δεκάλεπτο είχε σχεδόν εξαντληθεί.

Βγήκε ξανά στον παράδρομο της Συγγρού και άραξε έξω από το ΜΑ-ΚΕΛΕΙΟ. Τα χέρια του έσφιγγαν δυνατά το τιμόνι και ο ιδρώτας είχε πλέον καλύψει εντελώς το μέτωπό του. Ξαφνικά, ο Τάμπας βγήκε τρέχοντας, με μια μικρή μεταλλική βαλίτσα στο χέρι του. Το άσπρο πουκάμισό του είχε μια κόκκινη στάμπα. Ηταν πληγωμένος.

«Φύγε!» του φώναξε μπαίνοντας στο Cooper. Ο Γρηγορίου, γεμάτος αδρεναλίνη, πάτησε το γκάζι. Πίσω του άκουσε λάστιχα να στριγκλίζουν...

Οι «παραλεωφόριες» περιοχές της Συγγρού αντενδείκνυνται για περπά-τημα. Ζούνε στη σκιά της. Ιδανικές όμως για χαλαρό driving ένα απόγευ-μα Σαββάτου. Εκεί, λίγο πέρα από το Intercontinental, κρύβεται μια περίερ-γη -από πλευράς ονομάτων των δρό-μων- γειτονιά. Το ένα ξενικό όνομα δι-αδέχεται το άλλο. Και όχι (!), ευτυχώς, δεν ανήκουν ως συνήθως όλα σε Φιλέλ-ληνες. Κάτι είναι σάπιο ή λαμπερό στο βασίλειο του Νέου Κόσμου;

Οταν πέφτει στο τραπέζι το όνομα Ντεκάρτ, Ρενέ στο μικρό, δεν μπορεί παρά να λαμπρύνει την υπόθεση εργα-σίας μας. Γάλλος στην καταγωγή, κοσμο-πολίτης κατά επιλογή, σπούδασε νομική ελέω δικαστή πατέρα, αλλά τελικά δεν ακολούθησε το επάγγελμα. Αντίθετα, αποφάσισε να αναζητήσει την οικουμε-νική αλήθεια, εκεί έξω στο «μεγάλο βι-βλίο του κόσμου», όπως ο ίδιος το απο-κάλεσε. Παρ’ ότι στο μυαλό μας ο 17ος αιώνας είναι γεμάτος από φιλήδονους περουκοφόρους ευγενείς, τα πράγματα δεν ήταν ειδυλλιακά. Ηταν εποχές αι-ματηρές, σε μια Ευρώπη που -ως συνή-θως- έτρωγε τις σάρκες της. Σε αυτή τη συγκρουσιακή πραγματικότητα, λοιπόν, «ανδρώθηκε» η σκέψη του μεγάλου φι-λοσόφου. Τόσο στα πεδία των μαχών, τα οποία έζησε και ο ίδιος από κοντά, όσο και στα πεδία των ιδεών. Ηδη από τα 23 του χρόνια έστρεψε το ενδιαφέρον του στα μαθηματικά και στη νεαρή τότε φυσική επιστήμη. Μπορεί να επικρίθηκε για τις φιλοσοφικές ατέλειες στη θεωρία του, μπορεί η Καθολική Εκκλησία να απαγόρευσε τα έργα του, αλλά η αλήθεια παραμένει μία για τον -όπως τον μάθαμε και αγαπήσαμε- Καρτέσιο. Η προσφορά του υπήρξε τεράστια για τη φιλοσοφία του Δυτικού Κόσμου.

1. Δεν σου φαίνεται Γολγοθάς το να ποδηλατείς με 35 βαθμούς Κελσίου, ενώ ταυτόχρονα έχεις τον 4χρονο γιο σου στην πίσω θέση, δύο σακούλες από το μίνι μάρκετ στα χερούλια του τιμονιού και κανονίζεις επαγγελματικό ραντεβού μέσα από τα hands free του κινητού σου.

2. Οταν ιδρώσεις κατά τη διαδρομή στη δουλειά, δεν χρησιμοποιείς την επομέ-νη το αμάξι σου. Απλά κανονίζεις να φύγεις από το σπίτι σου λίγο πιο νωρίς και οδηγείς με πιο αργό πετάλι.

3. Τουλάχιστον μία φορά κατά το πα-ρελθόν έχεις τσεκάρει για άν η γκαρ-νταρόμπα σου ταιριάζει με τα χρώματα του ποδηλάτου σου.

4. Οταν βλέπεις κάποιον συμποδη-λάτη στο δρόμο με γυρισμένα τα μπα-τζάκια του, νιώθεις τόσο άσχημα, που σταματάς δίπλα του στο επόμενο φα-νάρι και του δίνεις τα ελάχιστα ευρώ που απαιτούνται για να αγοράσει προ-στατευτικό αλυσίδας.

5. Σε περίπτωση που χαλάει το πο-δήλατό σου και το έχεις για επισκευή, παίρνεις το άλλο που διατηρείς ως κα-βάντζα. Αν δεν έχεις, απλά παίρνεις το λεωφορείο ή το μετρό (αγνοώντας το -προκλητικά κοντά στο σπίτι- παρκα-ρισμένο σου αμάξι).

6. Οταν βολτάρεις στους δρόμους του Ελλαδιστάν και σου κορνά-ρει οδηγός μηχανοκίνητου χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, όχι μόνο δεν... σπάζεσαι, αλλά συνεχίζεις να χάνεσαι στις σκέψεις σου: «Καιρό έχω να πάω να ταΐσω τα περιστέρια στο Σύνταγμα. Χμμμμ... Μήπως να πάω αυτό το Σάββατο;»

7. Η σκουριά πάνω στο σκελετό σού φαίνεται γοητευτική και με προστιθέμενη αξία. Κάτι σαν τη φθαρμένη στολή στο στρατό ένα πράγμα.

8. Ο περίεργος στην παρέα σου εί-ναι εκείνος που δεν έχει φάει ποτέ του «σούπα» με το ποδήλατό του γυρνώντας μεθυσμένος ξημερώμα-τα από το Κέντρο.

9. Οταν σου κόβει απότομα το δρόμο ο τραμπούκος μηχανόβιος ή οδηγός ΙΧ, αρκείσαι σε ένα κο-φτό βλέμμα και στο κούνημα του κεφαλιού σου με οίκτο. Ξεχνάς το όλο συμβάν δύο πεταλιές μετά. Αντε, το πολύ τρεις. 10. Δεν νιώθεις ότι είσαι δια-φορετικός, ούτε συμπεριφέρεσαι υπεροπτικά επειδή ποδηλατείς. Απλά... το κάνεις.

Κάθε φορά που φέρνεις στο μυαλό σου τη λέξη γούστο πιθανότατα σκέ-φτεσαι όμορφες γυναί-κες και άνδρες, κομψά ρούχα, ωραία αυτοκίνη-τα και σπίτια. Στο εξής όμως θα σκέφτεσαι και τη μηχανή espresso της Scanomat με το όνομα Top Brewer. Με εκπλη-κτικό ντιζάιν που φέρνει σε μοντέρνα βρύση, εν-σωματώνεται στον πάγκο της κουζίνας και ετοιμάζει το αγαπημένο σου ρόφη-μα μέσα σε 15 μόλις δευ-τερόλεπτα. Ανάμεσα στο πλούσιο... ρεπερτόριό της βρίσκονται οι espresso, cappuccino, γαλλικός, latte, ζεστή σοκολάτα, ζεστό γάλα και καυτό νερό, ενώ καθαρίζεται αυτόματα μόνη της σε καθημερινή βάση. Και το καλύτερο από όλα; Συνδέεται ασύρματα με το iPhone ή το iPad σου για να δίνεις εντο-λή να σου φτιάξει καφέ όσο είσαι ακόμα στο κρεβάτι. Είπες τίποτα;

www.scanomat.com

Σε μία κλίμακα από το 1 μέχρι το 10, πόσο πολύ βαριέσαι στη δουλειά; Εάν η απάντηση είναι 11, τότε η Pillow Tie φτιάχτηκε για σένα. Ο τρόπος λειτουργίας της είναι εξαιρετικά απλός: Πηγαίνεις στο γραφείο ύστερα από ξενύχτι και δεν έχεις καμία όρεξη να δουλέψεις. Βγάζεις τη γραβάτα μέσα από το κοστούμι, φυσάς στην ειδική υποδοχή και έχεις μέσα σε ελάχιστα δευ-τερόλεπτα ένα ωραιότατο μαξιλάρι για να πάρεις τον υπνάκο σου. Οπως εξάλλου διαβεβαιώνουν οι κατασκευαστές της, είναι εξαιρετικά ανθεκτι-κή, αντέχοντας ακόμα και τα πιο βαριά κεφάλια, ενώ δεν αφήνει γραμμές στο πρόσωπο όταν ξυπνάς. Τα διαθέσιμα σχέδια ξεπερνούν τα 44, ώστε να βρεις αυτό που ταιριάζει καλύτερα στο γούστο σου, τη στιγμή που η τιμή της δεν ξεπερνάει τα 20 δολάρια.

www.pillowtie.com

Μήπως είναι αεροπλάνο; Μήπως είναι ο Σούπερμαν; Οχι, είναι το νέο τηλεκατευθυνόμενο XO-1. Με επιδόσεις που θα ζήλευαν και πραγματικά αυτοκίνητα, επιταχύνει από 0 σε 100 χλμ. μέσα σε μόλις 2,3 δευτερόλεπτα! Ταυτόχρονα, η τελική του ταχύτητα φτάνει τα 160 χλμ. την ώρα, τα οποία αγγίζει σε 4,92 δευτερόλεπτα! Λειτουργεί με επαναφορτιζόμενες μπαταρίες, το βάρος του ανέρχε-ται στα 4,67 κιλά και η κίνηση γίνεται και από τους τέσσερις τροχούς. Οσον αφορά τον έλεγχο, πραγματοποιείται μέσα από ένα ειδικό dock, το οποίο συνδέεται με το iPhone σου και προβάλλει τα απαραίτητα κοντέρ. Κυκλοφόρησε στην αγορά πριν από λίγες μέρες στα 1.100 δολάρια (περίπου 870 ευρώ), οπότε, αν έχει μείνει κάτι από το δώρο σου, ετοιμάσου να το επενδύσεις σωστά.

traxxas.com

Αντλώντας έμπνευση από τις ση-μαντικότερες εφευρέσεις των τε-λευταίων 300 ετών στο χώρο του θεάματος, η εταιρεία Leon δημι-ούργησε την “Trithon” Reyn TV. Οπως μαρτυρά και ο τίτλος της, πρόκειται για μία LCD τηλεόραση που στέκεται πάνω σε πολυτελή βάση κατασκευασμένη από ξύλο καρυδιάς, ατσάλι και μπρούτζο. Το ύψος της ξεπερνά τα 2,5 μέτρα και ο σχεδιασμός θυμίζει έντονα καμ-βά που σε περιμένει να δημιουρ-γήσεις. Για να την κάνεις δική σου, βέβαια, θα πρέπει να βάλεις το χέρι λίγο πιο βαθιά στην τσέπη από ό,τι συνήθως, αφού η τιμή της ξεπερ-νάει τα 26.000 ευρώ. Και πριν βια-στείς να πεις ότι είναι ακριβή, μάθε ότι το πλαίσιο της τηλεόρασης είναι επενδυμένο με αυθεντικό δέρμα πύθωνα. Τώρα μάλιστα.

www.leonspeakers.com

Τα πιο περίεργα και ταυτόχρο-να ωραία ηχεία που έχουν κυ-κ λ ο φ ο ρ ή σ ε ι τον τελευταίο καιρό λέγονται MinuSkull. Με σχήμα που θυ-μίζει κάτι ανά-μεσα σε κρανίο, φαντασματάκια του PacMan και στρατιώτες από το “Star Wars”, σε αφήνουν με ένα μπερδεμένο αίσθημα γύρω από το τι ακριβώς σου αρέ-σει πάνω τους. Στο τεχνικό κομμάτι, αποδίδουν ένταση 50 Watt και αναπα-ράγουν συχνότητες από 60 έως 20.000 Hertz, δίνοντάς σου τη δυνατότητα να απολαύσεις πλούσιο ήχο. Κατασκευάζονται στο χέρι από ξύλο καρυδιάς και διατίθενται σε καφέ, μαύρο και λευκό χρώμα. Οι τιμές τους δεν θα μπορούσαν να μην είναι τσιμπημένες, όπως συμβαίνει με όλα τα ντιζαϊνάτα γκάτζετ, καθώς ξεκινούν από τα 1.650 ευρώ και φτάνουν μέχρι τα 1.950 ανάλογα την έκδοση.

minuskull.com

Κράτα ασφαλή όλα τα πολύτιμα δεδομένα σου επιλέγοντας τον κατάλληλο εξωτερικό σκληρό δίσκο.

Το σημαντικότερο κομμάτι ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή είναι δίχως άλλο τα δεδομένα του. Αν έχει καεί ποτέ o σκλη-ρός δίσκος σου και έχεις χάσει σημαντικά έγγραφα ή τις φωτογραφίες σου από ένα ταξίδι στο εξωτερικό, καταλαβαίνεις από πρώτο

χέρι τη σημασία τους. Γι’ αυτό λοιπόν, το να κρατάς τακτικά back up κρίνεται παραπάνω από επιβεβλημένο.Μέχρι πριν από λίγα χρόνια η διαδικασία γινόταν τις περισσότερες φορές με CD και DVD. Επειδή όμως τα ράφια γεμίζουν γρήγορα και η ανα-

ζήτηση ανάμεσα σε εκατοντάδες CD είναι δύσκολη, επικράτησαν οι εξωτερικοί σκληροί δίσκοι. Τους φυλάς σε μέρος όπου δεν κινδυνεύουν από νερό, υγρασία, χτυπήματα και λοιπές κακουχίες, τους βγάζεις μόνο για να αποθηκεύσεις δεδομένα και γενικότερα τους λειτουργείς ελάχιστα, ώστε να μειώσεις τις πιθανότητες να πάθουν κάτι. Ετσι, με μία μέση αποθήκευση (εάν δεν κατεβάζεις δηλαδή ολόκληρο το ίντερνετ ή δεν είσαι επαγγελματίας φωτογράφος για

παράδειγμα) μπορεί να χρειαστούν και χρόνια μέχρι να γεμίσουν.Η διαδικασία τώρα του να επιλέξεις το σκληρό δίσκο που σου ταιριάζει είναι απλή και απαιτεί να προσέξεις λίγα πράγματα. Το σημαντικότερο είναι να

αποφασίσεις αν προτιμάς μέγεθος 2,5 ή 3,5 ιντσών. Οι πρώτοι είναι οι λεγόμενοι φορητοί, που έχουν μικρότερο μέγεθος και πλεονέκτημά τους είναι -τι άλλο;- η φορητότητα. Οι δεύτεροι είναι αυτοί που συνήθως χρειάζονται πρίζα για να λειτουργήσουν, είναι πιο ογκώδεις, προσφέρουν όμως μεγαλύτερο απο-θηκευτικό χώρο από τους φορητούς και έχουν καλύτερη τιμή. Από εκεί και πέρα, αν δεν έχεις σκοπό να εργαστείς από τον εξωτερικό σκληρό, τα υπόλοιπα

τεχνικά χαρακτηριστικά τους μικρή σημασία έχουν, εκτός ίσως από το πρότυπο με το οποίο συνδέονται στον υπολογιστή. Εχοντας κατά νου αυτό τον «μπούσουλα», ο φορητός 2,5" XD5 της LG με χωρητικότητα 500 GB και τιμή 84 ευρώ είναι μια προσιτή λύση εάν τα δεδο-

μένα σου περιορίζονται σε προσωπικές φωτογραφίες, μερικές ταινίες υψηλής ευκρίνειας και τραγούδια. Αν οι απαιτήσεις σου είναι μεγαλύτερες, στο 1 ΤΒ υπάρχει η λύση της σειράς My Book “Elements” από τη Western Digital, με μέγεθος 3,5", σύνδεση USB 2.0 και τιμή που ξεκινάει από τα 115

ευρώ. Στα 147 ευρώ, συναντάμε το δίσκο Minimus της LaCie με κατασκευή από αλουμίνιο, μέγεθος 3,5", χωρητικότητα 2 ΤΒ και σύνδεση USB 3.0. Tέλος, για τους μανιακούς των δεδομένων υπάρχουν και οι... extreme λύσεις, όπως o FreeAgent GoFlex της Seagate στα

3 ΤΒ με σύνδεση και αυτός USB 3.0 για ταχύτερη μεταφορά αρχείων και τιμή από 217 ευρώ.Φυσικά, υπάρχουν ακόμα μεγαλύτερες χωρητικότητες, αλλά οι τιμές τους αυξάνονται αρκετά. Για το λόγο

αυτό, εξάλλου, δεν απευθύνονται τόσο στο μέσο χρήστη, όσο σε επαγγελματίες που βλέπουν την αγορά ως μια επένδυση στη δουλειά τους.

Στο τέλος κάθε εβδομάδας ευελπι-στώ ότι την επομένη θα ασχοληθώ αποκλειστικά και μόνο με τα αγω-νιστικά της ομάδας μας. Πάντα, μα πάντα όμως, κάτι εξωαγωνιστικό συμβαίνει και πέφτω έξω, με απο-τέλεσμα το φανατικό κοινό που με παρακολουθεί να μην έχει καταλάβει ακόμη την εμπεριστατωμένη άποψή μου για το άθλημα.

Αυτή την εβδομάδα, λοιπόν, έγιναν πράματα και θάματα. Ο υπο-ψήφιος αγοραστής της ΑΕΚ Βασίλης Ξενιάδης εμφανίστηκε στο ραντεβού με τους αμέτοχους μαζί με τον Αρ-γύρη τον Σαλιαρέλη! Αυτή η κίνηση μας τρόμαξε όλους και ιδιαίτερα τους ανθρώπους της ΠΑΕ, οι οποίοι στη συνάντηση μέσα στο γραφείο ακού-στηκαν πολλές φορές να λένε τις εξής φράσεις: «Σε βλέπω, ε!» και «Πριν φύγουμε θα ψαχτούμε όλοι, δεν φεύ-γει κανείς έτσι...» Επειτα από λίγες ώρες, όμως, βγήκε στον Τύπο ότι οι δύο άνδρες είναι απλά φίλοι και ότι ο Σαλιαρέλης δεν προτίθεται να εμπλακεί στα της ομάδας. Κρίμα για την ομάδα... Χάθηκε μεγάλη ευκαιρία να ανοίξουμε παράρτημα στο Σικάγο.

Η δεύτερη είδηση που μας τά-ραξε όλους είναι ότι ο Βασίλης ο Ξε-νιάδης συνελήφθη (!) για κάποιες... μικροοφειλές. Ολα κι όλα, Βασίλη! Σ’ αγαπάμε, σ’ εκτιμάμε, αλλά δεν είναι πράγματα αυτά. Δεν θα μας χαλάσεις εσύ τις παραδόσεις. Εμείς έχουμε συ-νηθίσει να έχουμε πρόεδρο που τον ψάχνει η Ιντερπόλ και αυτός κάνει μπάνιο στη Χαλκιδική. Δεν φτάνει που σε ψάξανε, σε βρήκανε κιόλας!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, οι παίκτες πα-ραμένουν στο παρασκήνιο και η παρω-δία συνεχίζεται με τους κομπάρσους.

Επαιζε ποδόσφαιρο, μερικές φορές ξύλο, τώρα ασχο-λείται με το θέατρο, ενώ σκέφτεται σοβαρά να ασχο-ληθεί και με την πολιτική. Ο λόγος για τον Ερίκ Καντονά, που σύμφωνα με δημοσι-εύματα ξεκίνησε να συλλέ-γει υπογραφές δημάρχων ώστε να είναι υποψήφιος για Πρόεδρος της Γαλλίας. Οποιος αρνείται να υπογρά-ψει θα βλέπει το βίντεο με την κλωτσιά αλλά Μπρους-Λι στο φίλαθλο μήπως και αλλάξει γνώμη.

Σε ηλικία 24 ετών έχει κατακτήσει ήδη τρεις συνεχόμενες φορές τη Χρυσή Μπάλα. Επειδή το γεγονός από μόνο του δεν σηκώνει μεγάλο σχολιασμό, μια μικρή μόνο πρόβλεψη: Οταν σε καμιά δεκαριά χρόνια από τώρα ο Μέσι σταματήσει το ποδόσφαιρο, θα μιλάμε για το μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή που πέρασε ποτέ από τα γήπεδα.

Το κοντρόλ του δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο για τον ίδιο όπως και το πλασέ. Συνηθισμένη κίνηση, συ-νηθισμένο γκολ. Από τη στιγμή όμως που το πέτυ-χε για την αγαπημένη του ομάδα, έπειτα από πέντε χρόνια μακριά της, ήταν φυσικό να το πανηγυρίσει έξαλλα και να αποθεωθεί από όλο το γήπεδο. Ο λόγος για τον Τιερί Ανρί, που, όπως έγραφε και το πλακάτ στις κερκίδες, γύρισε «σπίτι» του.

Δυο φορές το επεσήμανε ο πρόεδρος Μαρινάκης στους παίκτες του Ολυ-μπιακού: «Πρέπει να ματώνετε τη φανέλα!» Και καλά, ο Τοροσίδης, ο Φετφατζίδης και ο Αβραάμ Παπαδό-πουλος (που πήγε να μουντάρει τον πρώην συμπαίκτη του Κατσικογιάννη επειδή πανηγύριζε για το 0-0...) κά-πως να το καταλάβουν. Ο Φουστέρ, ο Μιράλας κι ο Τζιμπούρ πώς να υπα-κούσουν στην εντολή για το “bloody shirt”; Δεν τους έλεγε καλύτερα να κάνουν το “funky chicken”...Οχι ότι στο αντίπαλο δέος τα κατα-φέρνουν μια χαρά. Και οι παίκτες του Παναθηναϊκού γύρισαν από τις γιορτές σκασμένοι στη γαλοπούλα, έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν τη φα-νέλα για χαρτοπετσέτα. Επειδή όμως

ο Θεός έχει αποφασίσει ότι το φετινό πρωτάθλημα το θέλει ανταγωνιστικό, τους προέκυψε νίκη αντί για ισο-παλία. Εκείνο που δεν ξέρει κανείς αν θα τους προκύψει είναι η σωστή αμυντική λειτουργία.Εξηγούμαι. Την άμυνα δεν τη φτιά-χνουν οι μεγάλοι παίκτες, τη φτιά-χνει η συνέχεια και η συνάφεια. Ολο το ζουμί είναι να καταφέρουν να συνεννοηθούν οι αμυντικοί μεταξύ τους, να βρουν μια κοινή γραμμή πλεύσης και αντίστασης. Οπότε; Οπότε και τον Ρίο Φέρντιναντ να κάνεις μεταγραφή το Δεκέμβριο, ώσπου να καταλάβει τα χούγια των συμπαικτών του θα του πάρει άφθο-νο χρόνο. Κι αν είναι να κατανοήσει το φαινόμενο Σαριέγκι, θα πρέπει να επιστρέψει στα θρανία και να σπου-δάσει Κβαντομηχανική.

Δεν πρόλαβα να χωνέψω τη βασιλόπιτα και το αρνί (ναι, στην οικογένειά μου τρώμε αρνί και τα Χριστού-γεννα, καθότι είμαστε ποντιακής καταγωγής) και ήρθε η ομάδα μέσα από τις πρώτες εμφανίσεις του νέου έτους να μου ανεβάσει την πίεση στα επίπεδα της για-γιάς μου της Πουπούλας. Το πράγμα βρομούσε εδώ και μέρες, μια και η χαλαρότητα των παικτών είχε κάνει ήδη την εμφάνισή της από το παιχνίδι με τον Ατρόμητο. Στο παιχνίδι με τη Δόξα Δράμας, όμως, μπήκε το κερασάκι σε μια τούρτα που όχι μόνο δεν τρωγότανε, αλλά ήταν και για να την πετάς στα μούτρα του Ιβάν του Μαρκάνο. Εκεί τα καλόπαιδά μας φρό-ντισαν να αφήσουν την ψυχή τους στο πούλμαν της ομάδας και, κάνοντας ένα παιχνίδι-αγγαρεία, κατάφε-ραν και άφησαν δύο βαθμούς στο (ελέω Μπιτσαξή) άδειο Καυταντζόγλειο.

Αφού είναι γνωστό, ρε παλικάρια μου! Οταν πας για πρωτάθλημα, προτεραιότητά σου είναι τέτοια ματς να τα τελειώνεις προτού καν αρχίσουν. Μπαίνεις μέσα και λες: «Κύριοι, καλησπέρα σας. Είμαι ο ΟΛΥ-ΜΠΙΑΚΟΣ. Ηρθα να σας συντρίψω και να σας πάρω τους τρεις βαθμούς. Συγγνώμη που δεν μπορώ να

κάτσω, αλλά έχω δουλειές και μια (ακόμη) κούπα να σηκώσω. Σας ευχαριστώ πολύ και καλή σας ημέρα». Αντ’ αυτού, είδαμε 14 τουριστάκια να κάνουν χαβαλέ και να τρώνε τα μούτρα τους, δίνοντας χαρά στους 17 μπαοκτζήδες που ήταν μέσα και στον κάθε πικραμένο Φερέιρα που έχει πιάσει το νόημα και άρχισε ήδη να λασπολογεί με κάθε ευκαιρία εναντίον μας.

Η κίνηση του Μαρινάκη να πάει και να τους ρίξει μισό εκατομμύριο ευρώ πρόστιμο βρήκε τον κόσμο του Ολυμπιακού σύμφωνο (εάν μας τα μοί-ραζε κιόλας, θα συμφωνούσαμε ακόμη περισσότε-ρο). Στο πιο υποβαθμισμένο πρωτάθλημα των τε-λευταίων ετών, με ανύπαρκτους αντιπάλους και με ρόστερ που όμοιό του είχαμε να δούμε χρόνια, θα είναι κρίμα να χαρίσουμε τον τίτλο. Οχι τίποτα άλλο, αλλά περιμένει και ο ράφτης για να «κολλήσει» το τέταρτο αστέρι στη φανέλα.

ΥΓ: Μιλώντας για αστέρια: επέστρεψε και ο Ντιόγκο... Καλώς ήλθες και πάλι, μικρέ μας μάγε! Σου εύχομαι καλή δύναμη στο άνοιγμα του δρόμου που χάραξε ο Γιεκινί, ο Οφορίκουε και ο Ντάνι!

Η ομάδα που «πάει τρένο για τον... τελικό του Europa League» έφαγε σφαλιάρα από τη Δόξα Δράμας και εκτροχιάστηκε.

Αν στο τέλος της χρονιάς η ομάδα καταφέρει να κατα-κτήσει το πρωτάθλημα, θα μιλάμε για άθλο. Οπως φά-νηκε και την Τετάρτη στον αποκλεισμό του κυπέλλου από τον Πανιώνιο, χωρίς επιθετικό και πλέον χωρίς αμυντικούς, προκοπή δεν κάνεις. Ο καημένος ο Φερέ-ιρα έχει τραβήξει όλους τους άσσους από τα μανίκια του, ας του κάνει λοιπόν κάποιος

τη χάρη και ας του πάρει έστω έναν κεντρικό αμυντικό. Δεν ξέρω αν θα είναι ο Βαρδινο-γιάννης, οι Αραβες ή ο ίδιος ο Τσάκας, το χρωστούν όμως στην ομάδα που παλεύει εντελώς μόνη της. Ειλικρινά, καλός και φιλότιμος ο Λου-κάς ο Βύντρα, αλλά αν παίξει δίδυμο μαζί με τον Σαριέγκι προβλέπεται να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι...

Α.Γ.

Χρόνια πολλά ζώδια! Και ειδικά σε σένα, Κριέ, που μπαίνεις στο 2012 με πειστήρια ότι η ζωή σου έχει αλλάξει. Κράτα τα καλά, διόρ-θωσε τις δυσκολίες και όλα δεξιά θα πάνε. Ή αριστερά, αν είσαι αριστερόχειρας. Ή προς οποιαδήποτε κατεύθυνση επιθυμείς, αν είσαι τελοσπάντων αμφιδέξιος.

Ολο αναβάλλεις, Ταύρε, και ξέρεις ότι με-ρικά πράγματα αν δεν βιαστείς δεν θα τα κάνεις ποτέ. Οχι τίποτε άλλο, τελειώνει και ο κόσμος σε 11 μήνες περίπου και τα μακροπρόθεσμα σχέ-διά σου πρέπει να προσαρμοστούν ανάλογα. Με αυτή την προοπτική, βέβαια, ίσως σε συμφέρει ένα βαρύ δάνειο.

Καλή χρονιά, Δίδυμε, και καλά ξεμπερ-δέματα. Θυμάσαι που σκεφτόσουν ότι είναι ώρα να κάνεις έναν καλό προϋπολογισμό για τη νέα χρονιά, γιατί τα πράγματα σφίγγουν; Αν τον έκανες, πέτα τον και ξανακάνε τον. Αν δεν τον έκανες, κάνε τον, πέτα τον και ξανακάνε τον. Δύο με τρεις προσπάθειες θα είναι ταρίφα, σκράπα Δίδυμε.

Δέσου από κάπου, Καρκίνε, γιατί θα έχεις προβλήματα να συγκρατήσεις τον εαυτό σου σε κάποιες καταστάσεις. Η διάθεσή σου είναι εκρη-κτική. Αν βγεις έξω στο δρόμο θα είσαι επικίν-δυνος, αν μείνεις μέσα θα τα κάνεις λίμπα. Ισως αν καθόσουν στην πόρτα, όπως στους σεισμούς;

Καλή χρονιά, Λέοντα. Εχεις ένα λουλούδι στον κήπο σου που φύτρωσε μόνο του. Δεν του ζήτησες να είναι εκεί, δεν το φύτεψες και πήγε και πετάχτηκε σαν τζιτζιφλέκι. Αν θες, παρόλα αυτά, πότιζέ το κι αυτό καμιά φορά και μπορεί μια μέρα να δεις την ομορφιά του, αν έχει.

Κι εσύ, Παρθένε, πρόσεχε τι λες προς Τρίτη ή Τετάρτη! Θα είσαι ενοχλητικός, σου το λέω να το ξέρεις και το τακτ θα νομίζεις ότι είναι είδος καραμέλας. «Τικ Τακ» λέγονται, Παρθένεεε! Και ιδιαίτερη προσοχή αν σου ζητηθεί να δώσεις συμβουλή. Εσύ απλά θα κάνεις την εξής προ-γραμματική δήλωση: «Δεν ξέρω, δεν απαντώ».

Κάποιο σχέδιό σου μπορεί να μείνει πίσω, Ζυγέ, αλλά αυτό ας μην σε ανησυχεί. Μπορεί

να είναι η δίαιτα που ξεκίνησες παραμονή Χρι-στουγέννων σε στιγμή απόλυτης έμπνευσης και ρεαλιστικής διάθεσης. Τώρα όμως το έδαφος εί-ναι πιο γόνιμο για τα σχέδιά σου. «Κάθε πράγμα στον καιρό του», έλεγαν οι αρχαίοι.

Τα αστέρια σού λένε υπομονή, Σκορπιέ. Οχι ότι θα πιάσει τόπο η οδηγία, αλλά αυτά δεν θα αλλάξουν θέση επειδή εσύ είσαι πεισματάρης. Οσο εσύ σπρώχνεις τα πράγματα από ανυπομο-νησία και μόνο, αυτά θα πηγαίνουν με τους αρ-γούς ρυθμούς τους, προς την κατεύθυνση όμως που θες. Θα είναι σαν να πηδάς σε ασανσέρ.

Μια σειρά από αναπάντεχα γεγονότα θα σου θυμίσουν ότι η ζωή δεν είναι μια ευθεία γραμμή, Τοξότη. Πιο πολύ μοιάζει με αρμάδα από ζάμπες που πέφτουν από τον ουρανό με αλεξίπτωτα για να κατακτήσουν μιαν ακτή πριν ο τοπικός πληθυσμός βατράχων προλάβει να αντιδράσει και να αντισταθεί. Κι αυτό βάλε το καλά στο μυαλό σου.

Ολα είναι τώρα λίγο περίεργα, Αιγόκερε, αλλά μόνο προς το καλύτερο θα πάνε. Και όχι γιατί πιο σκατά δεν γίνονται. Γίνονται, αλλά μην το δοκιμάσεις. Στην πραγματικότητα, έχεις κάνει μια καλή προεργασία για να βρεις ισορροπία στο μυαλό σου. Ασε το τώρα να κυλήσει και θα πάει μόνο του στον καλό το δρόμο.

Πάρε μια ταμπέλα και γράψε πάνω «Ιδέες: Χονδρική Λιανική», γιατί θα έχεις τόσες αυτή την εβδομάδα, που γιατί να μην βγάλουμε κα-νένα φράγκο έτσι ανώδυνα, ε Υδροχόε; Φύλαξε και κάποιες για σένα, μερικές θα παραείναι κα-λές για να μην τις κρατήσεις, μπορεί και να σε ξελασπώσουν για πάντα.

Ενα σου ζητάω, Ιχθύ, να είσαι αληθινός στον εαυτό σου. Μην του λες ψέματα, θα το κατα-λάβει στο τέλος και θα σου ζητήσει τα ρέστα. Να του φέρεσαι καλά, να του δείχνεις αγάπη, γιατί μόνο αγάπη σου ζητάει. Και να βρεις έναν τρόπο να του τα δείξεις όλα αυτά που να μην είναι τόσο γραφικός όσο αυτός, γιατί θα αρχίσει να γελάει και θα σου ρίξει ένα φάσκελο και θα φύγει.

Τη νέα εφαρμογή “WIND Travel” παρουσίασε στους χρήστες smartphone η Wind, εμπλουτίζοντας την γκάμα των mobile applications μετά τα πρόσφατα «Μετρητής Χρή-σης», «Καταστήματα WIND» και “Call Manager”. Η συγκε-κριμένη εφαρμογή είναι ένας πρακτικός ταξιδιωτικός οδη-γός για την Ελλάδα που σε βοηθάει να οργανώσεις εύκο-λα το ταξίδι σου και να βρεις πληροφορίες για τον προ-ορισμό που σε ενδιαφέρει. Αναπτύσσεται σε συνεργασία με τη Sony Ericsson και τα Xperia smartphone, που κά-νουν την καθημερινότητα πιο διασκεδαστική, καθώς και το Travelstyle.gr, το πληρέστερο ταξιδιωτικό site! Η νέα εφαρ-μογή είναι διαθέσιμη δωρεάν στο Android Market και εί-ναι συμβατή με smartphones Android 2.1 και πάνω.

Με το βραβείο CSR Retail Strategy 2011 βραβεύτηκε η Goody’s, η μεγαλύτερη ελλη-νική εταιρεία σύγχρονων εστι-ατορίων, για το ArGOODaki. Το κοινωνικό πρόγραμμα ArGOODaki ενώνει κάθε χρό-νο χιλιάδες Ελληνες στη μεγα-λύτερη εκστρατεία προσφοράς και έμπρακτης αγάπης για τα παιδιά. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά, καθώς από το 2002 μέχρι σήμερα έχει συγκε-ντρώσει 3.650.000 ευρώ, έχει υλοποιήσει 11 ολοκληρωμέ-να έργα σε συνεργασία με επι-λεγμένα ιδρύματα, μεταξύ των οποίων είναι η ανέγερση παιδικών σταθμών, ο εξοπλισμός ιατρικών χώ-ρων, η κατασκευή χώρων απασχόλησης των παιδιών, η ανακαίνιση δημο-τικών σχολείων και δεκάδες άλλα, ενώ έχει υποστηρίξει περισσότερα από 2.200 παιδιά σε ανάγκη και τις οικογένειές τους.

Τα καταστήματα Carrefour, Carrefour Μαρινόπουλος και το Carrefour Planet στο Γέρακα σου εύχονται καλή χρονιά και προσφέρουν επιλεγμένα βασι-κά προϊόντα σε πολύ χαμηλές τιμές! Αναλυτικότερα μέχρι το Σάββατο 14 Ιανουαρίου, τρό-φιμα όλων των κατηγοριών, είδη καθημερινής χρήσης, ποτά, απορρυπαντικά και είδη προσωπικής υγι-εινής διατίθενται σε πολύ χαμηλές τιμές, έως και 50% φθηνότερα! Επίσης παρέχουν μοναδικές ευκαιρίες σε είδη ένδυσης και υπόδησης για όλη την οικογένεια, αλλά και σε πολλά ακόμη ηλεκτρικά, ηλεκτρονικά είδη και είδη οι-κιακού εξοπλισμού, με τη χρήση της κάρτας Club. Τέλος, υπάρχουν τα φθηνά της κάθε μέρας “Carrefour Discount”, μίας γκάμας προϊόντων που δημιούρ-γησε η εταιρεία κατά της ακρίβειας, προσφέροντάς σου αυτά που χρειάζεσαι καθημερινά στις πιο χαμηλές τιμές της αγοράς!

Το συνολικό ποσό των 320.000 ευρώ διαθέτει φέτος η Cosmote σε κοινωφελείς οργανισμούς για το παιδί μέσω του «Θεσμού Αγάπης» που συμπληρώνει 13 χρόνια. Πρόκειται για μέρος του ποσού που συγκεντρώθηκε από τα sms και mms που αντάλ-λαξαν οι πελάτες της εταιρείας τις πρώτες ώρες του νέου χρόνου, «πολλαπλασιάζοντας την αγάπη τους» για τα παιδιά και συ-νεισφέροντας στο να γίνει ο κόσμος γύρω μας καλύτερος. Τα σωματεία που θα επωφεληθούν είναι τα ακόλουθα: α) Σύλλογος Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια «Φλόγα», β) Φίλοι Κοινωνικής Παιδιατρικής «Ανοιχτή Αγκαλιά», γ) Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών, δ) Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Παίδων - ΕΛΕΠΑΠ, ε) Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για παιδιά και νέους - ΣΚΕΠ, στ) Σύνδεσμος Μελών Γυναικείων Σωματείων Νομού Ηρακλείου, ζ) Θεραπευ-τικό Παιδαγωγικό Κέντρο Πατρών «Η Μέριμνα» και η) Ορφανοτροφείο Θηλέων «Η Μέλισσα», Θεσσαλονίκη.

σμού ντάλ-

συ-ογος ιρείαεσμος

Θεραπεςευ-

Την καταμέτρηση των πελατών που βρίσκονταν σε κεντρικό κατάστη-μα ρούχων την περασμένη Πέμπτη. Αν και στη βιτρίνα έγραφε με μεγά-λα γράμματα τη λέξη «Προσφορές» και η ώρα ήταν ήδη 12, οι πελάτες γνωστής αλυσίδας ρούχων ήταν λίγο περισσότεροι από 11. Κάπου εκεί σταμάτησα, αφού ησύχασα που έφτασα σε διψήφιο τουλάχιστον νούμε-ρο. Λίγο πριν φτάσω στον δωδέκατο, πήρε το μάτι μου ένα πολύ ωραίο φουλάρι σε πολύ καλή τιμή και θυμήθηκα αμέσως το λόγο για τον οποίο πέρασα το κατώφλι του καταστήματος. Η κοινωνική παρατήρηση μπορούσε να περιμένει.

Το ξεστόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Οπως πάντα, στολίζω τελευταία και ξεστολίζω πάλι τελευ-ταία! Ευτυχώς διάβασα στο Facebook σχόλιο της Βά-σιας Τζανακάρη που έλεγε: «Αν το χριστουγεννιάτικο δέντρο το κρατήσουμε μέχρι το Πάσχα, παίζει να βγά-λει ρίζες;» και κατάλαβα ότι δεν ήμουν η μόνη. Είδα και κάτι φωτάκια σε μια απέναντι πολυκατοικία και υπέθεσα ότι κι αυτοί ξεχάστηκαν λίγο παραπάνω. Λέτε να έχουμε λόγους που είμαστε προσκολλημένοι στο Christmas spirit; Ή απλώς τεμπέληδες;

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου επιστημονικής είδη-σης. Ο λόγος αυτή τη φορά για γιγάντια πάντα που πρό-κειται να απελευθερωθούν στην Κίνα. Τα συμπαθή κατά τα άλλα ζώα θα απελευθερωθούν σταδιακά και στην αρχή θα παρακολουθούνται από ειδικευμένους κτηνιάτρους. Εντά-ξει, δεν ήταν και η πιο ενδιαφέρουσα είδηση που έχω διαβάσει ποτέ, ωστόσο λίγο πριν από το τέλος κρυβόταν το μυστικό. Τα απειλούμενα γιγάντια πάντα δεν φημίζονται για την ανθεκτικότητά τους ούτε για τις αναπαραγωγικές τους ικανότητες, αφού σπάνια έχουν διάθεση για σεξ, είτε στη φύση είτε στην αιχμαλωσία. Και μετά εμείς θέλουμε να τα σώσουμε; Μα με το ζόρι;

Τον τσακωμό με έναν ακόμα ταξι-τζή. Για την ακρίβεια τον τσακω-μό τον τελείωσα, την καταγγελία που έπρεπε να της κάνω δεν τελεί-ωσα. Γιατί ήταν και γυναίκα. Τρο-μάρα της! Πήρα, που λέτε, ταξί να πάω από την Πειραιώς στη Φιλελλή-νων. Εφτασα στον προορισμό μου και το αντίτιμο ήταν 4,90. Ετοιμάζο-μαι να δώσω πεντάευρω και ακούω την οδηγό να με ρωτάει αν έχω πε-νηντάρικο, γιατί είχε πολλά ψιλά και ήθελε να τα ξεφορτωθεί. Προ-φανώς παραξενεύτηκα και δεν της έδωσα αν και είχα. Παίρνει τα χέ-ρια της το χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ και το απορρίπτει με τη δικαι-ολογία ότι ήταν σκισμένο (κάτι που δεν είχα προσέξει όταν της το έδι-να ή δεν ήταν όταν της το έδινα). Αναγκαστικά της δίνω πεντητάρι-κο και μου δίνει τα ρέστα μου. Την ώρα που τα έβαζα στο πορτοφόλι την ακούω να διαμαρτύρεται ότι της έδωσα 10 ευρώ αντί για 50. Την συ-νέχεια δεν μπορώ να σας την περι-γράψω. Στην αρχή ξεκίνησα με ευγέ-νεια και της ζήτησα να ψάξει καλύ-τερα. Στη συνέχεια άρχισα να φωνά-ζω την ώρα που εκείνη έψαχνε δή-θεν να δει πώς λέγεται η οδός για να φωνάξει την τροχαία. Οπως κα-ταλαβαίνεται, έφυγα με τα λεφτά και εκείνη ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι πήγε να με κλέψει. Ισχυρίστηκε μά-λιστα ότι μου έκανε και χάρη. Βγήκα από το ταξί ουρλιάζοντας και ακόμα μετανιώνω που δεν φώναξα εγώ την τροχαία. Και κυρίως που δεν πήρα το μετρό!

n.mastorakou@metropolisnews.gr

Συνθέτουμε το παζλ των εξελίξεων του 2012 Ολες οι απαντήσεις στην ετήσια έκδοση «Ο Kόσμος το 2012», με το κύρος του Economist και τη σφραγίδα της Καθημερινής. Παρεμβαίνουν με άρθρα τους προσωπικότητες διεθνούς κύρους, όπως η επιχειρησιακή διευθύντρια του Facebook, Sheryl Sandberg, το αφεντικό της Siemens, Peter Löscher, η βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης, Aung San Suu Kyi και ο γενικός διευθυντής του CERN, Rolf Heuer.

Μαζί, η καθιερωμένη ειδική έκδοση «Η Ελλάδα το 2012».

Κυκλοφορεί στα περίπτερα www.kathimerini.gr