NOTEBOOK

4 EDITO4

Χαζεύοντας τις αγγλικές ιστοσελίδες την Τετάρτη που μας πέρασε, έπεσα σε ένα φωτογραφικό θέμα του Guardian, όπως αυτό σχηματίστηκε από μια συλλογή ει-κόνων που κάλυπταν τις βρετανικές διαδηλώσεις για το εκπαιδευτικό. Ξεχώρισα μία. Την τράβηξε ο φωτογράφος Ben Stansall στην Trafalgar Square, απαθανα-τίζοντας ένα νεαρό να κρατάει ένα μεγάλο πορτοκαλί πανό που έγραφε: “I can’t believe it’s not Thatcher”. Oπως θα διαβάσετε και στη σελίδα 8, σε ένα κείμενο που μελέτησε τις αντιδράσεις των Αγγλων μέσω Twitter, το επίπεδο του βρετα-νικού φλέγματος διατηρείται ακέραιο ακόμα και την ώρα της πορείας. Αλλά δεν κρατάμε μόνο αυτό από το πανό του νεαρού Λονδρέζου. Η αναφορά του στη Θά-τσερ, η επίκλησή του στην αυθεντία του εν προκειμένω κακού, είναι μέρος μιας τάσης που ακολουθείται παγκοσμίως ως άμυνα κατά των κακών σημερινών και-ρών. Σε μια απόπειρα να φέρουμε το μέγεθος της δυσκολίας σε κάποια μέτρα, συγκρίνουμε καταστάσεις με το απόλυτο ιστορικά αντίστοιχο κακό. Η παγκόσμια οικονομική κρίση χαρακτηρίστηκε αμέσως ως το νέο Kραχ του ’29, το ελληνικό «Επτωχεύσαμεν» μας παρέπεμψε κατευθείαν στον Τρικούπη, ενώ οι σημερινοί Ιρλανδοί παρομοιάζονται με τους φοβισμένους ήρωες των «Δουβλινέζων» του Τζόις. Το ανέφερα προηγουμένως ως άμυνα, γιατί ως τέτοια κρίνεται η στάση του ανθρώπου, όταν θέλει να νιώθει ότι έχουν υπάρξει και χειρότερα. Ακόμα και αν δεν έχουν υπάρξει. Αλλωστε, ο παραλληλισμός καταστάσεων διαφορετικών χρονικών περιόδων είναι ακόμα και φιλοσοφικά αβάσιμος, πόσο μάλλον κοι-νωνιολογικά. Είναι, όμως, απόλυτα βάσιμος ψυχολογικά. Επειδή στην ψυχολο-γία μας συμβαίνουν πολλά, δικαιολογούνται όλα, αντιλαμβανόμαστε λίγα, εξη-γούνται ακόμα λιγότερα. Ενα από αυτά, το συναίσθημα του φόβου, προσπαθή-σαμε να εξηγήσουμε στις επόμενες σελίδες, μιλώντας με ειδικούς και κάνοντας μία βόλτα στις «δύσκολες» γωνιές της πόλης. Μέσα από την καθημερινή ψυχο-λογική φθορά, οι Αθηναίοι είναι επιρρεπείς στο φόβο, ευάλωτοι σε εμμονές, εθισμένοι σε στερεότυπα, πνιγμένοι σε συναισθήματα ξενοφοβίας και προκατά-ληψης. Το χειρότερο δε είναι ότι, σε αντίθεση με τους Αγγλους, οι δικοί μας τρό-

ποι δεν έχουν στιλ, δεν έχουν χιού-μορ ούτε είναι εξελιγμένοι με

τη δεξιότητα του (αυτο)σαρκασμού.

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Εθνάρχου Μακαρίου & Δημητρίου Φα-ληρέως 2 Τ.Κ. 185 47 - Ν. Φάληρο Σύνταξη - Διαφήμιση: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 l Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης l Διεύθυνση Εκδοσης: Νατά-σα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς l Στην οργάνωση, παραγωγή και επι-μέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Νικήτας Καραγιάννης, Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλα-σταρά, Ανδρέας Γιαννόπουλος, Σοφία Ζήττα, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Α-λέκος Λιδωρίκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακί-δης, Αλέξανδρος Χαντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη l Δημιουργικό: Δημή-τρης Στεργίου l Εμπορικός Διευθυντής: Πάνος Πατρίκης l Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη l Φωτογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Actionimages,

AFP, ΕUROKINISSI Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

metropolis@metropolisnews.gr

INDEX

14

16

21

33

46

6

Το τηλεοπτικό σποτ μας θυμίζει τους ταχείς ρυθ-μούς με τους οποίους πλησιάζουν τα Χριστούγεν-να, καταφέρνοντας ωστόσο να μας αγχώσει, δε-δομένου του ότι όλοι γνωρίζουμε πως αυτές οι γιορτές θα μας βρουν φτωχότερους από ποτέ.

Τα μαγαζιά άδεια από πελάτες και εμπορεύμα-τα, με πενιχρές εορταστικές διακοσμήσεις περιμέ-

νουν τους κατανα-λωτές, που όμως δεν αποφασίζουν να διαβούν το κα-τώφλι τους. Πριν από λίγες ημέ-ρες μάλιστα, δη-μιουργήθηκε θέμα για το αν θα ανοί-ξουν τα καταστή-ματα μία επιπλέ-ον Κυριακή σε μια απελπισμένη προ-σπάθεια της πολι-τείας να κεντρίσει το αγοραστικό εν-διαφέρον του κό-σμου. Ως «καλοί» Ελληνες λοιπόν, οι έμποροι διχά-στηκαν σε εκεί-νους που υποστη-ρίζουν ότι η ιδέα

αυτή είναι καλή και μπορεί ίσως να δώσει μια πνοή στην ετοιμοθάνατη αγορά, και στους υπόλοι-πους, που έσπευσαν να ισχυριστούν ότι κάτι τέτοιο υπονομεύει την αργία της Κυριακής.

Πώς να το ερμηνεύσει κανείς αυτό; Σε μια εποχή που οι δουλειές εξανεμίζονται και σε έναν κόσμο (μιλώντας για τον υπόλοιπο πλανήτη) στον οποίο οι εργαζόμενοι εκμεταλλεύονται τις Κυρια-κές όχι μόνο για βόλτα, αλλά και για αγορές, ο εμπορικός κόσμος της Ελλάδας δεν μπορεί να αποφασίσει αν, εν όψει μάλιστα εορτών, μια ανά-λογη κίνηση αξίζει τον κόπο, ώστε να χάσουν την κυριακάτικη ραστώνη τους.

Πώς θα μιλήσουμε για καταστρατήγηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, όταν δεν υπάρ-χουν πια δικαιώματα και εργαζόμενοι; Οταν η οι-κονομία έχει βουλιάξει παρασύροντας όλους εμάς μαζί της στην άβυσσο του μνημονίου; Πώς θα μπορούσε να βλάψει την ήδη καταρρακωμένη ει-κόνα του εμπορικού κόσμου μία εργάσιμη Κυρια-κή λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα; Αντί οι ίδιοι οι έμποροι να ζητήσουν να γίνει κάτι τέτοιο προκειμένου να δουν ένα ευρώ στα αραχνιασμέ-να τους ταμεία, προτίμησαν να διασταυρώσουν τα ξίφη τους. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι με την υπάρχουσα οικονομική κατάσταση, ακόμα και αν τα μαγαζιά έμεναν συνεχώς ανοιχτά, ζήτημα είναι αν θα ψώνιζε κανείς. Ομως, πολύ φοβάμαι ότι εδώ δεν τίθεται θέμα για την αργία της Κυριακής, αλλά για την αργία του πνεύματός μας.

Στην ιστοσελίδα τους, οι Atenistas αυτοπροσδιορίζονται ως «Αθηναίοι στην πρά-ξη». Με δικά μου λόγια είναι μια indie ακτιβιστική πρωτοβουλία με όλα τα media friendly στοιχεία που επιβάλλει η εποχή, αν θέλεις να επιβιώσεις. Αναλυτικότε-ρα: είναι μία ομάδα ανθρώπων που αγαπούν την πόλη, τα πάρκα, τις πλατείες, τα free press, την καθαριότητα, το πράσινο, τους πεζούς, τους ζογκλέρ και τις δημό-σιες συναντήσεις. Στην Αγία Ειρήνη στην Αιόλου, στο πάρτι που οργανώθηκε το περασμένο Σάββατο για να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα των ανθρώπων έναντι των αυτοκινήτων, μαζεύτηκε ένα σωρό κόσμος. Και το κλίμα ήταν όμορφο, ο κό-σμος διασκέδασε, το μήνυμα πέρασε, η δράση διαδόθηκε. Προσωπικά πάντως, από μία ομάδα που μπορεί να μαζέψει 29.521 άτομα (αυτή τη στιγμή) στο γκρουπ της στο Facebook μέσα σε λίγους μήνες, περιμένω να δω και άλλου τύπου δρά-σεις, πιο καθοριστικές ίσως. Δυστυχώς, οι πρωτοβουλίες των Atenistas σώζουν δέντρα (γεγονός αξιέπαινο), αλλά το δάσος συνεχίζει να καίγεται.

7

«Λίκαραν» ή (πιο συμβατικά) διέρρευσαν μέσω του WikiLeaks τηλεγραφήματα με τα οποία οι πρέσβεις των ΗΠΑ επικοινωνούσαν με την πατρίδα. Τις πληρο-φορίες έχουν ξεκινήσει να δημοσιεύουν, αφού τις επε-ξεργαστούν, πέντε από τις μεγαλύτερες εφημερίδες του πλανήτη. Η Ιντερπόλ εξέδωσε ένταλμα σύλληψης κατά του «αναρχικού» Τζούλιαν Ασάντζ, του ανθρώπου, δη-λαδή, που βρίσκεται πίσω από τη «βδελυρή» ιστοσελί-δα. Οι επίσημες Ηνωμένες Πολιτείες εκφράζουν την οργή τους και δηλώνουν πως η εξωτερική πολιτική της χώρας σε καμία περίπτωση δεν στηρίζεται στα εν λόγω τηλεγραφήματα. Να ’χαμε να λέγαμε.Είναι φανερό πως στην εποχή που ζούμε καμία κυ-βέρνηση, ούτε καν αυτή η πανίσχυρη των ΗΠΑ δεν μπορεί να ελέγξει τη ροή των πληροφοριών που λαμ-βάνει χώρα μέσω του διαδικτύου, και αυτό είναι κάτι που προσωπικά με ραντίζει με αισιοδοξία. Είναι επί-σης φανερό πως, όταν ένας ιστοχώρος αποφασίζει να

βασιστεί σε «καταγγελίες» χρηστών, δεν θα καταλήξει υποχρεωτικά σε μορφές κίτρινης δημοσιογραφίας. Ο αυστηρός έλεγχος των αποδεικτικών στοιχείων και η έλλειψη λαϊκίστικης διάθεσης είναι σε αυτές τις περι-πτώσεις στοιχεία ιδιαίτερης σημασίας. Μέσω της τριβής μας με το ίντερνετ και τα social media, έχω την εντύπωση πως δημιουργείται σταδιακά εντός μας μία εναλλακτική δημοσιογραφική κουλτούρα. Κατα-νοούμε πως δεν μας ταιριάζει να καταπίνουμε αμάσητες τις ειδήσεις που μας προσφέρουν τα ΜΜΕ. Επιχειρούμε να αντιμετωπίσουμε τις ειδήσεις κριτικά, να σκεφτούμε πάνω σε αυτές και ενίοτε να παραγάγουμε οι ίδιοι ειδή-σεις και σχόλια. Ο καταιγισμός από μπλογκικά κείμενα και από βιντεάκια στο YouTube, τέτοια εποχή πριν από δύο χρόνια, υπήρξε το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του φαινομένου. Κατά τα γνώμη μου, μόνο να κερδίσει μπορεί η χώρα από όλο αυτό. Ας συνεχίσουμε.

Δε ξέρω εάν το φετινό χριστουγεννιάτικο δέντρο της πρωτεύουσας αντί για δώρα και λαμπάκια στα κλαριά του, θα έχει σακούλες σκου-πιδιών. Το σίγουρο είναι πως χρειάζεται ένα μεγάλο θαύμα του Αγιου Βασίλη προκειμένου να μαζευτούν οι τόνοι απορριμμάτων που έχουν κάνει κατάληψη στους δρόμους της Αθήνας. Προφανώς δεν αφορά κανέναν εάν αυτό οφείλεται στην απόλυση 100 συμβασιούχων που εργάζονταν στον ΧΥΤΑ (Χώρος Υγεινομικής Ταφής Απορριμμάτων) Φυλής. Πρωτίστως δεν αφορά τους κατοίκους αυτής της πόλης που μετακινούνται καθημερινά και σίγουρα αυτό που αντιμετωπίζουν δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που ονομάζουμε «ποιότητα ζωής». Και είναι σε κάθε περίπτωση αρκετά δύσκολο να τους πείσει, να μας πείσει ο οποιοσδήποτε πως το project «Καθαρή Αθήνα» είναι υπόθεση 100 εργαζομένων. Τα πράγματα είναι πιο «ξε-κάθαρα» από ποτέ. Ο ΧΥΤΑ Φυλής αντέχει περισσότερο από δύο χρόνια, και το παράδειγμα της Δυτικής Αττικής δε μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τους κατοίκους της Ανατολικής. Ανάγκη λοιπόν για:

-λειμμάτων) με τη χρήση νέων τεχνολογιών

Τέσσερα απλά βήματα για να γίνει το θαύμα. Και ποιος ξέρει; Ισως τελικά ο Αγιος Βασίλης υπάρχει…

Η αρχική αισιοδοξία φάνηκε πως ήταν υπερβολική και οι Γερμανοί φρόντισαν να μας προσγειώσουν κάπως απότομα. Η σιγουριά ότι το Eurogroup αποφάσισε μαζί με τη διάσωση της Ιρλανδίας και την επιμήκυνση του δανείου προς τη χώρα μας (γεγονός που θα μας έδινε μεγαλύτερη χρονική άνεση για την αναχρηματοδότηση του δανείου των 110 δισ. ευρώ που λαμβάνουμε από την τρόικα) μετριάστηκε από τη δή-λωση του γερμανικού υπουργείου Οικονομίας ότι δεν υπάρ-χει οριστική απόφαση, αλλά μόνο «πρόθεση εξέτασης» αυτού του ενδεχομένου. Αυτό, βέβαια, δεν αποτελεί δυσάρεστη εί-δηση για όσους φοβούνται ότι με την επιμήκυνση της απο-πληρωμής -η οποία σύμφωνα με το σχέδιο θα ολοκληρωνό-ταν το 2024, έναντι του 2018- θα ερχόταν και η επιμήκυν-ση του Μνημονίου.

8

Υπό τη σκιά των αποκαλύψεων για απόπειρα δωροδοκίας δύο εκ των μελών που οδήγησαν στην αποπομπή τους από τη διαδικασία εκλο-γής, η FIFA ανήγγειλε χθες το απόγευμα τους οικοδεσπότες του Παγκόσμιου Κυπέλλου Πο-δοσφαίρου για το 2018 και το 2022. Μεγά-λη νικήτρια για το ’18 αναδείχθηκε η Ρωσία, εκτοπίζοντας Αγγλους και Ισπανοπορτογάλους. Το 2022, και προς μεγάλη έκπληξη, το Μου-ντιάλ θα φιλοξενηθεί στα -κλιματιζόμενα πα-ρακαλώ- γήπεδα του Κατάρ. Ας νικήσει ο κα-λύτερος!

Εχοντας κάνει άνω-κάτω τις Ηνωμένες Πολιτείες, με την εν εξελίξει δημοσίευση περισ-σότερων από 250.000 διπλω-ματικών εγγράφων τους στην ιστοσελίδα Wikileaks (μέχρι χθες είχαν δημοσιευτεί μόλις 600), ο Τζουλιάν Ασάντζ δεν θα μπορούσε, παρά να βρε-θεί στο στόχαστρο των εξορ-γισμένων Αμερικανών, αυτή τη φορά για τα καλά. Η συ-ντηρητική πλευρά, μάλιστα, έχει κατακτήσει τα πρωτεία σε μία μακάβρια πλειοδοσία. Η Ρεπουμπλικανή Σάρα Πέι-λιν απαιτεί την καταδίωξη του και τη δικαστική του δίωξη, ως ενός «αντιαμερικανού που έχει αίμα στα χέρια του». Πιο ανατριχιαστική είναι η τοπο-θέτηση του υπερσυντηρητικού αρθρογράφου Τζόνα Γκόλ-ντμπεργκ, ο οποίος αναρω-τιέται γιατί δεν κρεμάστηκε ο

Ασάντζ στο δωμάτιο του ξενο-δοχείου του πριν από χρόνια.

Πέραν, ωστόσο, από τις εκκλήσεις για τη φυσική εξό-ντωση του επικεφαλής του Wikileaks, ο τελευταίος αντι-μετωπίζει μία πιο αξιόπιστη απειλή, αυτή τη φορά από την Ευρώπη. Η Ιντερπόλ αναζη-τεί τον Ασάντζ ύστερα από την επαναφορά των κατηγοριών από ένα σουηδικό δικαστή-ριο για σεξουαλικά εγκλήμα-

τα που φέρεται να διέπραξε. Το online περιοδικό The First Post αναφέρει, πάντως, ότι η κύρια καταγγέλλουσα στην υπόθεση, Ανν Αρντέν, φέρε-ται να έχει «δεσμούς με αντι-Κάστρο και αντικομμουνιστι-κές ομάδες, οι οποίες χρημα-τοδοτούνται από τις ΗΠΑ». Η υπόθεση, προφανώς, θυμίζει κατασκοπευτικό θρίλερ, το τέ-λος του οποίου είναι δύσκολο να προβλεφθεί.

Από τις 24 Νοεμβρίου, όταν έγινε η δεύτερη μεγά-λη διαδήλωση των Αγγλων φοιτητών/μαθητών, και μετά, η ετικέτα #demo2010 του Τwitter έχει «φρικάρει». Το συγκεκριμένο hashtag, που δημι-ουργήθηκε για να εκφράσει την αντίδραση απέ-ναντι στην εξαγγελία για τριπλασιασμό των διδά-κτρων, προσθέτει νέα μηνύματα με ρυθμούς κα-ταιγίδας. Τα μηνύματα που επιχειρούν να σχολι-άσουν σύντομα τα όσα συμβαίνουν ταξινομούνται (σχετικά χονδροειδώς) σε τρεις κατηγορίες.

Στην πρώτη, ανήκουν μηνύματα που επικε-ντρώνονται στην περίφημη τακτική του kettling, με την οποία η αστυνομία αντιμετωπίζει συνήθως τους διαδηλωτές. Ο χρήστης splinds γράφει ει-ρωνικά πως είναι ευγνώμων που βρέθηκε εντός του αστυνομικού κλοιού. Εκεί, κατάφερε να δια-πιστώσει πώς συνδυάζεται ταυτόχρονα η εφαρμο-γή του δικαιώματος για ειρηνική διαδήλωση με τη μη εφαρμογή στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιω-μάτων. Στο ίδιο κλίμα, ο χρήστης monstris αναφέ-ρει πως μία από τις ομορφότερες εικόνες των δι-αδηλώσεων αποτυπώνει 15χρονα παιδιά να αντι-δρούν στην «επιτήρηση» των αστυνομικών φωνά-ζοντας το «ποτερικό» ξόρκι “expecto patronum”.

Στη δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνονται μη-νύματα για την αντιμετώπιση των διαδηλώσεων από το BBC και τα βρετανικά media γενικότερα. Ο χρήστης DubScope ισχυρίζεται πως το ενδιαφέ-ρον που δείχνουν τα βρετανικά ΜΜΕ είναι τερά-στιο. Ο λόγος για τον οποίο το ενδιαφέρον αυτό δεν είναι ορατό, έχει να κάνει με την τακτική που

εφαρμόζουν τα media, που βασίζεται στο δημο-φιλές μότο: «Οταν γουστάρεις κάποια, για να την κερδίσεις, προσποιήσου πως είσαι αδιάφορος».

Τέλος, η τρίτη κατηγορία θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «γενικά πολιτικά». Ξεχωρίζουμε εν-δεικτικά το χρήστη cleggaron, ο οποίος δηλώνει ως πραγματικό του όνομα το Nick Cameron και

υποτίθεται πως μιλά στο Τwitter εξ ονόματος του Πρωθυπουργού: «Θα ήθελα να πω πως συμπαρα-στέκομαι στους διαδηλωτές, αλλά καταλαβαίνετε πως κάτι τέτοιο θα ήταν πολιτικά αδέξιο».

Όπως γίνεται φανερό, το περίφημο βρετα-νικό χιούμορ δίνει αυτόν τον καιρό παραστάσεις στο twitter. Μην τις χάσετε.

#demo2010

9

Τη στιγμή που σε ολόκληρη την Ευρώπη επικρατεί πρωτοφανής κακοκαιρία, με θερμοκρασίες στη Γερμανία που αγγίζουν τους -18 βαθμούς Κελσίου και στη Μόσχα τους -23,6, οι παγκόσμιες συνο-μιλίες για το κλίμα κινδυνεύουν με κατάρρευση. Αιτία η διαμάχη μεταξύ των πλούσιων και φτω-χών κρατών για το ποιος πρέπει να επιβάλει περισσότερους περιορισμούς στις εκπομπές ρύπων του, με τις δύο πλευρές να αλληλοκατηγορούνται. Οι ανεπτυγμένες χώρες υποστηρίζουν ότι οι γρή-γορα αναδυόμενες οικονομίες, με επικεφαλής την Κίνα, πρέπει να κάνουν περισσότερα για να πε-ριορίσουν τις εκπομπές τους. Πολλές φτωχές χώρες, όμως, αντιτείνουν ότι οι ανεπτυγμένες χώ-ρες οφείλουν να διατηρήσουν το προβάδισμα στους περιορισμούς. Στην καλύτερη περίπτωση, πά-ντως, οι αντιπρόσωποι αναμένεται να συμφωνήσουν σε μια σειρά από δευτερεύοντα ζητήματα.

Μπορεί τον τελευταίο καιρό Βόρεια και Νότια Κορέα να μοιάζουν ανήσυχες, αυτό ωστόσο δεν εμποδίζει σε τίποτα τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιαπωνία να πραγματοποιήσουν σε απόσταση αναπνοής από την κορεατική χερσόνησο στρατι-ωτική άσκηση-μαμούθ. Τα γυμνάσια περιλαμβά-νουν ασκήσεις αντιαεροπορικής και αντιπυραυ-λικής άμυνας, προστασίας βάσεων, αεροπορικής υποστήριξης, ναυτικής άμυνας, βολές με πραγμα-τικά πυρά και επιχειρήσεις αναζήτησης και διά-σωσης. Θα συμμετάσχουν μάλιστα από την ιαπω-νική πλευρά 34.000 μέλη δυνάμεων αυτοάμυνας, 40 πολεμικά πλοία και 250 αεροσκάφη και από την αμερικανική πλευρά 10.000 στρατιώτες, 20 πολεμικά πλοία και 150 πολεμικά αεροσκάφη. «Είναι η κατάλληλη στιγμή για να αναδειχθεί ο δε-σμός ανάμεσα στην Ιαπωνία και τις ΗΠΑ» δήλω-σε σχετικά ανώτατος αξιωματούχος του υπουργεί-ου Αμυνας της Ιαπωνίας. Πάνω από όλα, η τόνω-ση των δεσμών...

10

Αν την περασμένη Τετάρτη περάσατε από την πλα-τεία Κοραή και είδατε κόσμο να κρατάει ταμπέλες που έγραφαν “free hugs” και να αγκαλιάζεται, σίγουρα θα κοντοσταθήκατε να δείτε τι συμβαίνει. Και αν οι προ-βλέψεις μου είναι σωστές, θα ρωτήσατε και θα μάθα-τε το λόγο του ξαφνικού αγκαλιάσματος μέρα μεσημέ-ρι στο κέντρο της πλατείας.

Αν όμως δεν συνέβη τίποτα από τα παραπάνω, τότε πρέπει να κοιτάξετε λίγο καλύτερα τις παραπά-νω φωτογραφίες και να σας εξηγήσω περί τίνος πρό-κειται.

Ο Λευτέρης Ελευθερίου, ο Δημήτρης Μακαλιάς, η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου και οι υπόλοιποι πρωτα-γωνιστές της σειράς «Η γενιά των 592 ευρώ» κατέβη-καν στην πλατεία Κοραή στο πλαίσιο των εκδηλώσε-ων για την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, κρά-τησαν ταμπέλες που έγραφαν «ελεύθερες αγκαλιές»

και αγκάλιαζαν όσους περαστικούς δεν ντράπηκαν να συμμετάσχουν. Στόχος τους ήταν να στείλουν το μή-νυμα ότι το AIDS δεν μεταδίδεται με την κοινωνική επαφή και πως οι οροθετικοί ζουν ανάμεσά μας και χρειάζονται τη συμπαράστασή μας.

Οι εκδηλώσεις όμως δεν περιορίστηκαν στις αγκαλιές. Είχε προηγηθεί μία συνέντευξη Τύπου στο βιβλιοπωλείο Ιανός από τις Μη Κυβερνητικές Οργα-νώσεις Praksis και Κέντρο Ζωής και ακολούθησε συ-ναυλία της ομάδας κρουστών του Εθνικού Μετσόβι-ου Πολυτεχνείου με επικεφαλής τον Βασίλη Βασιλά-το, που γέμισε με ήχους τους δρόμους της Αθήνας.

Το μήνυμα «Ενημέρωση-προφύλαξη-εξέταση» ακούστηκε δυνατά και θα ακούγεται και τις επόμενες ημέρες, μιας και οι δράσεις θα συνεχιστούν με τη συμ-μετοχή και του ΚΕΕΛΠΝΟ, εντείνοντας την προσπά-θεια ενημέρωσης των πολιτών κατά της ασθένειας.

12

Οχι άλλο κάρβουνο!

Μπήκε ο Δεκέμβριος, ο μήνας των Χριστουγέννων, και σιγά-σιγά, τα εποχικά τραγούδια (από το “Last Christmas” των Wham μέχρι το «Χριστούγεννα» της Βανδή) που έχουμε βαρεθεί να ακούμε αυτήν την περίοδο επανεμφανίζονται δυναμικά. Από ό,τι φαίνε-ται, πάντως, δεν έχουν απαυδήσει μόνο οι ακροατές με αυτό το φαινόμενο, αλλά και ορισμένοι δημιουργοί τέτοιων τραγουδιών. Αναφερόμαστε συγκεκριμένα στον Μπομπ Γκέλντοφ, ο οποίος με αρκετές δόσεις αυτοκριτικής, παραδέχτηκε ότι είναι υπεύθυνος για ένα από τα χειρότερα τραγούδια της ιστορίας: το “Do They Know It's Christmas?” -ένα τραγούδι που συνέθεσε ο Γκέλντοφ για τη συναυλία Band Aid το 1984. «Κάποια ημέρα από αυτές, θα πάω στο σούπερ-μάρκετ, θα είμαι στον πάγκο με τα κρέατα, και θα παίζει αυτό το τραγούδι. Κάθε Χριστούγεννα!», δηλώνει απογοητευμένος ο δημοφιλής Ιρλανδός μουσικός.

Κρυμμένος θησαυρός

Την περασμένη Δευτέρα είδε το φως της δημοσιότητας μία περίεργη είδη-ση σχετικά με την τύχη ορισμένων χαμένων έργων του Πάμπλο Πικάσο. Η οικογένεια του γνωστού ζωγράφου έχει μηνύσει από τον περασμένο Σε-πτέμβριο το συνταξιούχο ηλεκτρολόγο Πιέρ Λε Γκενέκ, στην κατοχή του οποί-ου βρέθηκαν 271 έργα του Πικάσο. Ο Λε Γκενέκ, ο οποίος εργάστηκε για τον Πικάσο τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του, και μετέπειτα για τη χήρα του, ισχυρίζεται ότι τα έργα αυτά τού τα δώρισαν οι δύο πρώην εργοδότες του. Η ιστορία αναδύθηκε όταν ο Λε Γκε-νέκ ζήτησε πιστοποιητικά γνησιότητας για τα έργα από το γιο του Πικάσο, ο οποίος κατηγόρησε το συνταξιούχο για κλοπή. Το λόγο έχουν πλέον τα δικα-στήρια, ώστε να αποφασιστεί αν ο Λε Γκενέκ θα κρατήσει αυτό το πλουσιο-πάροχο δώρο (η αξία των έργων ξε-περνά τα 60 εκατ. ευρώ), ή αν θα βρε-θεί πίσω από τα «σίδερα».

Αντίο, «Σίρλεϊ»…Ο Λέσλι Νίλσεν άφησε την τελευταία του πνοή την περασμένη Κυριακή, σε ηλικία 84 ετών. Αν θα έπρεπε να του αποδοθεί κάποιος τιμητικός τίτλος, αυτός θα ήταν «βασιλιάς της παρω-δίας». Με ταινίες, όπως το «Μια τρε-λή, απίθανη πτήση» και η τριλογία του «Τρελές σφαίρες», ο Νίλσεν απο-τέλεσε τη «βιτρίνα» των ταινιών που έχουν ως αντικείμενο τη διαπόμπευ-ση άλλων ταινιών οι οποίες παίρνουν υπερβολικά σοβαρά το περιεχόμε-νό τους. Η αλήθεια είναι ότι οι επιλο-γές του Νίλσεν κατά την προηγούμενη μιάμιση δεκαετία μάλλον θα μπορού-σαν να κριθούν ως ατυχείς, καθώς ο δημοφιλής ηθοποιός αυτοπεριορίστη-κε σε ένα συγκεκριμένο στιλ κωμωδί-ας, ενώ είχε τη δυνατότητα να κάνει και κάτι διαφορετικό πέρα από παρω-δίες. Οπως και να έχει, θα είχε ενδια-φέρον αν θα μπορούσε να ολοκληρώ-σει μία από τις τελευταίες του επιθυ-μίες: να υποδυθεί -με το δικό του τρό-πο- ένα ρόλο αντίστοιχο με αυτόν του Ρόμπερτ Πάτισον στο Twilight (ενός μπόμπιρα, emo, βρικόλακα)…

ch.tsapakidis@metropolisnews.gr

Αναπαύσου εν ειρήνη«Η Αλίσια Κις είναι νεκρή. Θυσίασε την ψηφιακή της ζωή για να συμβάλει στη διάσωση εκατομμυρίων πραγ-ματικών ανθρώπων που έχουν προσβληθεί από τον ιό HIV/AIDS στην Αφρική και την Ινδία.» Αυτό το μή-νυμα είδαν οι θαυμαστές της Αμερικανής τραγουδίστριας, όταν προσπάθησαν να επισκεφτούν κάποια από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης που διαθέτει, την περασμένη Τετάρτη, 1η Δεκεμβρίου (Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS). Πρόκειται για μία πρωτοβουλία αρκετών celebrities -ανάμεσα στους οποίους και ο «Φρό-ντο» Ελάιζα Γουντ, η τενίστρια Σερένα Γουίλιαμς και ο τραγουδιστής Τζάστιν Τίμπερλεικ-, οι οποίοι θυσία-σαν το εικονικό τους προφίλ, ώστε να συγκεντρώσουν χρήματα για την καταπολέμηση του AIDS. Το επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι όλοι φωτογραφήθηκαν μέσα σε ένα φέρετρο. Χάθηκε ο κόσμος για μία τεφροδόχο;

13

Η ιστορία του Ανδρέα Π. δεν είναι τόσο ιστορία δική του, όσο η ιστορία μιας πελάτισσάς του. Ο Ανδρέας ήταν απλά εκεί και την έζησε. Αλλά αυτό ίσως να την κάνει και δική του. Εστω λίγο. Ηταν πρωί και ο Ανδρέας Π., όπως κάθε πρωί, βρισκόταν στη δουλειά του, στην τράπεζα. Κά-ποια στιγμή και ενώ τα πράγματα κυλούσαν ομαλά, μπήκε μέσα μία κυρία με ένα χαρτί στο χέρι. «Ηταν γύρω στα 60. Φαινόταν λίγο χαμένη. Οταν της είπα να περάσει στο τα-μείο, μου έδειξε μια άλλη υπάλληλο, χωρίς καν να μιλή-σει». Επειδή όμως η άλλη υπάλληλος αργούσε και το τα-μείο του Ανδρέα ήταν άδειο, ο φίλος μας την παρακάλε-σε να περάσει στο δικό του. «Εκείνη, για ακόμα μία φορά, χωρίς να μιλήσει, μου έδειξε την άλλη υπάλληλο». Οταν η συνάδελφος του Ανδρέα τελείωσε, η κυρία της ιστορί-ας πήγε προς το μέρος της και με λίγα λόγια της είπε πως έλειπαν λεφτά από το λογαριασμό της. Πολλά λεφτά. «Η κυρία έλεγε πως ενώ είχε 35.000 ευρώ, ο λογαριασμός της έδειχνε μόνο τα 150! Κοινώς, της έλειπαν 34.850 ευρώ!».

Το μέγεθος του ποσού θορύβησε τους υπαλλήλους της τράπεζας, οι οποίοι ανέτρεξαν αμέσως στα αρχεία τους. «Βρήκαμε πως από το λογαριασμό της κυρίας είχαν φύγει

35.000 ευρώ, με επιταγή, στις 5 Μαΐου. Εγώ την είχα κό-ψει μάλιστα». Οταν το ανακοίνωσαν στην πελάτισσα, εκεί-νη είπε πως τέσσερις ημέρες μετά έχασε τον άνδρα της και πως δεν θυμόταν να είχε πάρει τόσα πολλά λεφτά. «Η κυρία ακουμπούσε στον τοίχο και με μια ήρεμη φωνή έλεγε συνέ-χεια πως στις 9 Μαΐου πέθανε ο άνδρας της και πως τώρα της έλειπαν 35.000 ευρώ. Το βλέμμα της ήταν ακόμα χαμέ-νο». Οι υπάλληλοι, για να μην την κουράσουν, της ζήτησαν να πάει σπίτι της, ώστε να κοιτάξουν εκτενώς το ζήτημα.

«Φοβηθήκαμε μήπως είχε γίνει καμιά βλακεία. Ηταν απίθανο βέβαια, καθώς αυτά ελέγχονται αυστηρά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις». Βρήκαν λοιπόν το αρχείο με τις επιτα-γές, έλεγξαν την υπογραφή του παραλήπτη των χρημάτων με αυτήν της κυρίας και ήταν ίδιες. Η κυρία, όντως είχε ει-σπράξει το ποσό. «Την πήραμε τηλέφωνο και της είπαμε πως είχε πάρει αυτά τα χρήματα στις 5 Μαΐου του 2010». Η απάντηση μας άφησε άφωνους. «Είπε: ‘Του 2010; Τώρα εξηγούνται όλα. Ναι, τα πήραμε τα λεφτά... Εμένα ο άνδρας μου πέθανε το 2011’. Μας φάνηκε απίστευτο πως η απώ-λεια του άνδρα της την είχε κάνει να χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και να ξεχάσει τελείως το γεγονός με τα χρήματα».

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ Π.

ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΙ

-

-

--

--

-

-

---

---

14

nt.ritiniotis@metropolisnews.gr

15

Την επόμενη φορά που θα κατεβαίνε-τε τη λεωφόρο Πειραιώς-Αθηνών, όταν φτάσετε στο ύψος του Κηφισού, καλού-κακού προετοιμαστείτε για… επίθεση. Μην πάει το μυαλό σας στο κακό. Απλά σε εκείνο το σημείο εδρεύει η μονάδα παραγωγής της σοκολατοβιομηχανίας Max Perry και ίσως χρειαστεί να προ-στατέψετε τη μύτη σας από τη «γλυκιά επίθεση» που θα δεχτεί από το άρωμα των παραγόμενων λιχουδιών. Αλλά, εδώ που τα λέμε, αφεθείτε καλύτερα στο έλεός της…

Σοκολατένια όαση στο γκρίζο της περιοχής, η συγκεκριμένη μονάδα πα-ράγει κάθε ημέρα παραπάνω από δύο τόνους σοκολάτας και προϊόντων σο-κολάτας, τα οποία διαθέτει αποκλει-στικά στα καταστήματά της. Περνώ-ντας καθημερινά από απόσταση ανα-πνοής -και όσφρησης-, δεν μπορέσα-με να αντισταθούμε στον πειρασμό και μπήκαμε στο αθηναϊκό… «Εργοστάσιο Σοκολάτας». Μπορεί να μην «πετύχα-με» τον Τζόνι Ντεπ, αλλά πετύχαμε διά-να στις γαστρονομικές μας επιλογές, οι οποίες μας δικαίωσαν απόλυτα. Εις το επανιδείν!

16

Ενα απόγευμα, με αφετηρία την πλατεία Αμερικής περπατάω προς το κέντρο. Αναζητώντας τα αίτια που θα μπορού-σαν να γεννήσουν μέσα μου το φόβο, φέρνω στο μυαλό μου άλλες μεγαλου-πόλεις του κόσμου και, πραγματικά, δεν μπορώ να σκεφτώ πολλές από το κέντρο των οποίων απουσιάζει το ρί-σκο. Τότε τι ακριβώς γίνεται γύρω μου στις γειτονιές της Αθήνας;

Αναζητώντας απαντήσεις, μιλάω με ειδικούς. «Οι εμμονικοί φόβοι προκαλούνται σε μεγάλο βαθμό από ανασφάλεια, διότι ο φοβισμένος αι-σθάνεται ότι βάλλεται από παντού. Σε επίπεδο κοινωνικής ομάδας υπάρχει η αίσθηση ‘όλοι εναντίον ενός’, δηλαδή ενός ‘εχθρού’», μου εξηγεί ο Αντώνης Πούλιος, ψυχολόγος, υποψήφιος δι-δάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μονομιάς, σκέφτομαι μερικούς εν δυ-νάμει «εχθρούς», όπως η φτώχεια και η ανεργία, επειδή μου είναι δύσκολο να δώσω στο φόβο ένα ανθρώπινο πρό-σωπο. Δεν έχω μάθει να φοβάμαι πρό-σωπα.

Αναφέρω το θέμα στην Δήμητρα Κογκίδου, καθηγήτρια και κοσμήτο-ρα της Παιδαγωγικής Σχολής του ΑΠΘ, και τονίζει ότι ο φόβος είναι, πράγματι, συνάρτηση πολλών διαφορετικών πα-ραγόντων. «Η ανεργία, η φτώχεια, τα σκάνδαλα, η οικονομική κρίση, η αβε-βαιότητα για το σήμερα και το αύριο μάς προκαλούν αγανάκτηση, αλλά και φόβο. Κυρίως από την αίσθηση ανι-κανότητας ελέγχου και χειρισμού της

κατάστασης, από την αίσθηση επίκτη-της ανικανότητας και ανεπάρκειας, ή εξαιτίας της ανασφάλειας και της έλλει-ψης προστασίας», λέει χαρακτηριστικά. «Φόβος που μπορεί να οδηγήσει στη μοιρολατρία. Που συχνά είναι διογκω-μένος, εξαιτίας της ευρείας διασποράς του από τα ΜΜΕ. Η ρητορική της πο-λιτικής του μνημονίου σκιαγραφεί ένα φοβικό πλαίσιο και συμβάλλει περαιτέ-ρω στη δημιουργία μιας φοβικής κοι-νωνίας, που κάνει τους φόβους μας συ-χνά ανορθολογικούς και μας εγκλωβί-ζει σε αδιέξοδα».

Καθώς συνεχίζω το δρόμο μου, με συγκλονίζει η εικόνα του πρεζάκια που κάνει ντάγκλες μέρα μεσημέρι, αλλά δεν τον φοβάμαι. Η αγωνία στα γυάλι-να μάτια του για το αν θα καταφέρει να βρει τη δόση του είναι τόσο έκδηλη που με κάνει να τον λυπάμαι, όχι να τον φοβάμαι. Οπως μου διευκρινίζει και ο κ. Πούλιος, «δεν πρέπει να στοχοποι-ούμε το φόβο, αλλά το γιατί φοβόμα-στε. Πρέπει να μας προβληματίσει το γιατί υπάρχει αυτό το συναίσθημα. Ας μην ξεχνάμε ότι και ο εγκληματίας φο-βάται». Και έτσι προσπερνώ την αγωνία του πρεζάκια και φτάνοντας στην πλα-τεία Βικτωρίας έχω στο μυαλό μου την παροιμία «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη».

Κοντά στην πλατεία Λαυρίου ανα-ρωτιέμαι αν είναι σωστό ή λάθος να φοβάται κάποιος. «Τα συναισθήματα δεν είναι σωστά ή λάθος, απλά υπάρ-

Εδώ και καιρό ακούμε για ένα

συναίσθημα που, όπως συζητιέται σε

παρέες, μαγαζιά, σπίτια, δρόμους και

ΜΜΕ, πλανάται πάνω από την

πόλη σαν σκιά. Τι συμβαίνει ξαφνικά;

Ποιον, πόσο και γιατί φοβόμαστε;

Είμαστε δικαιολογημένοι να αισθανόμαστε έτσι

ή όχι;

17

χουν», μου ξεκαθαρίζει η κλινική ψυ-χολόγος Κατερίνα Παπανικολάου, λέ-γοντας πως υπάρχει ο ανθρώπινος φό-βος απέναντι στο ξένο, το άγνωστο και το διαφορετικό. «Το διαφορετικό μάς προκαλεί αισθήματα αμφιθυμίας, μας γοητεύει, αλλά μας δημιουργεί και έλ-λειψη εμπιστοσύνης, ανησυχία. Είναι μια φυσιολογική αντίδραση».

Δίπλα μου περπατάει μία παρέα αλλοδαπών. Η στάση του σώματός τους προδίδει το φόβο τους ότι δεν θα κα-ταφέρουν να κερδίσουν τον επιούσιο μέσα σε μια κοινωνία που τους έχει βά-λει στο στόχαστρο προσάπτοντάς τους τις δικές της δυστυχίες. Ρωτάω πάλι την κ. Παπανικολάου. «Ναι, υπάρχει η τάση σε μια κοινωνική ομάδα να προ-βάλλει τα δικά της αρνητικά στοιχεία, όσα δεν αποδέχεται για τον εαυτό της, σε κάποια άλλη», μου απαντάει. «Δη-λαδή, προβάλλουμε όλα τα κακά της κοινωνίας μας σε μια άλλη κοινωνι-κή ομάδα». Αναλογίζομαι τα στερεότυ-πα, τις οργανωμένες αντιλήψεις και τις προκατασκευασμένες ιδέες, που εύκο-λα γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από πολιτικοκοινωνικά κινήματα και θρησκευτικά δόγματα. Θυμώνω και συνεχίζω.

Περνώντας έξω από ένα κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών με δεκάδες τηλεο-ράσεις στη βιτρίνα του, αναρωτιέμαι αν το γεγονός ότι ο τηλεοπτικός σκουπι-δοτενεκές μάς βομβαρδίζει συνεχώς με σκηνές απόλυτου τρόμου μας ωθεί τε-λικά στο να τον αναζητούμε υποσυνεί-

δητα στην καθημερινότητά μας, όπως ο εθισμένος σε μια ουσία που χρειάζεται ολοένα και περισσότερη για να «την ακούσει». Μετά το χολιγουντιανό τρόμο σε 3D, μόνο ο πραγματικός θα μπορού-σε, άραγε, να μας «ικανοποιήσει»;

Σταματάω τη σκέψη μου σε ένα φα-νάρι της Σωκράτους. Μπροστά μου πε-ριμένει να ανάψει το πράσινο μία νεα-ρή γυναίκα. Κοιτάζει δύο φτωχοντυμέ-νους τύπους που πλησιάζουν και αυ-τόματα πιάνει την τσάντα που κρέμε-ται από τον ώμο της και την σφίγγει επάνω της. Θυμάμαι τη φίλη μου την Βάσω, που πρόσφατα έπεσε θύμα τσα-ντάκηδων και πέταξε τα δωδεκάποντα τακούνια της, προκειμένου να τους κυ-νηγήσει. Δεν τους πρόφτασε και γύρισε πίσω έξω φρενών, βρίζοντας θεούς και δαίμονες. «Θα πάρω το νόμο στα χέρια μου», μου είπε τότε με τρεμάμενη από την αγανάκτηση φωνή και τη φαντά-στηκα να σχηματίζει ομάδα περιφρού-ρησης με τους γείτονές της. Ρωτάω τι μπορούμε να κάνουμε, ώστε να πάψου-με να φοβόμαστε. «Υπάρχουν διάφοροι τρόποι αντιμετώπισης του φόβου, αλλά όχι συνταγές. Το γεγονός, όμως, ότι δεν περνούν όλα από το χέρι μας αποτελεί παγίδα», μου απαντά ο κ. Πούλιος, ενώ σύμφωνα με την κ. Παπανικολάου το ζητούμενο είναι να αλλάξουμε τις στερε-ότυπες αντιλήψεις και στάσεις, έχοντας όμως υπόψη μας πως αυτή η διαδικα-σία είναι πολύ αργή και πως τα στερε-ότυπα μεταβάλλονται πιο δύσκολα όσο

πιο δύσκολες είναι και οι κοινωνικές συνθήκες που βιώνουμε. Οπως λέει, «η παιδεία αποτελεί ένα καλό όπλο, αλλά όχι πανάκεια».

Η ημέρα σβήνει καθώς προσπερ-νάω το δημαρχείο. Κοντά στη Σοφοκλέ-ους, μερικοί τύποι έχουν κάνει κατάλη-ψη στο σκοτεινό πεζοδρόμιο, ανταλλάσ-σοντας ναρκωτικά και χρήματα. Φρενά-ρω την ιδέα να περάσω απέναντι για να τους αποφύγω, αρνούμενος να αφήσω τον οποιονδήποτε φόβο να αναδυθεί μέσα μου. Θέλω να αισθάνομαι ελεύθε-ρος σε μια κοινωνία που δεν είναι αγ-γελικά πλασμένη και το κάνω πράξη δι-ασχίζοντας τον εφιάλτη τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Επιστρέφοντας αργό-τερα στο σπίτι, διαβάζω μία έκθεση του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών για την εγκληματικότητα και σημειώνω μια μικρή παράγραφο που λέει πως «η αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών που δημιουργούν παραβάτες θα μπορούσε να αντιστρέψει τις αρνητικές επιπτώσεις των εξαθλιωμένων περιοχών και να με-ταμορφώσει τους κατοίκους σε νομο-ταγείς πολίτες». Ανάβω την τηλεόρα-ση και πέφτω επάνω σε ένα θρίλερ, στο οποίο ένας μανιακός δολοφόνος μετα-τρέπει μια ήσυχη γειτονιά σε κόλαση. Δεν πρόλαβα να δω το φινάλε. Με πήρε ο ύπνος, πριν παρακολουθήσω το θρί-αμβο του καλού επάνω στο κακό. Ζού-σα ήδη το δικό μου θρίαμβο…

n.kagiannis@metropolisnews.gr

18

Στόλισε το δωμάτιο ενός μαιευτηρίου για το χαρ-μόσυνο γεγονός της έλευσης μιας νέας ζωής και σίγουρα πήρε κυρίαρχη θέση στο παιδικό δωμά-τιο, δίνοντας χαρά και συντροφιά για μήνες, ίσως και για χρόνια, στο αγοράκι που, καθώς μεγάλω-νε, δεν έπαιζε απλώς μαζί του, αλλά άρχισε να του μιλάει, να γίνεται ο φίλος του!

Την Πέμπτη το πρωί, ο κύκλος της «ζωής» του ολοκληρώθηκε, καθώς ο τεράστιος αρκούδος -για αυτόν ο λόγος- ήρθε να προστεθεί στο βουνό των σκουπιδιών που είχε στοιβαχτεί στους πρόποδες του Λυκαβηττού από την απεργία των εργαζομέ-νων στους ΟΤΑ τις προηγούμενες ημέρες.

Ο μικρός μεγάλωσε και δεν τον ήθελε; Μοιά-ζει απίθανο, καθώς σίγουρα θα είχε δεθεί μαζί του συναισθηματικά. Μετακόμιση σε μικρότερο σπίτι και σε άλλη γειτονιά; Μοιάζει πιο πιθανό.

Γύρω από τα σκουπίδια, τριγυρνάει ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός συνανθρώπων μας, ψά-χνει να βρει αντικείμενα, υλικά που πετάχτηκαν ως άχρηστα, φθαρμένα για τους περισσότερους, χρήσιμα όμως για κάποιους άλλους.

Ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός συνανθρώ-πων μας το έχει αντιληφθεί και αφήνει δίπλα στα σκουπίδια σε γειτονιές της Αθήνας ανοιχτές σα-κούλες με ρούχα, παπούτσια, αντικείμενα που δεν χρειάζεται πλέον, γιατί γνωρίζει ότι σε λίγο θα έρ-θουν να τα περισυλλέξουν άνθρωποι που τα έχουν ανάγκη. Ετσι έγινε και με τον αρκούδο! Λίγες ώρες αργότερα, γυρνώντας από τον περίπατό μας, τα σκουπίδια ήταν ακόμη στη θέση τους, ο αρκού-

δος όμως έλειπε. «Ενα ζευγάρι που περνούσε, πε-ριεργάστηκε τον αρκούδο και τον πήρε!», μας είπε μία κυρία από την απέναντι πολυκατοικία, που μας είδε να βγάζουμε τη φωτογραφία! Ο αρκού-δος σώθηκε από τη χωματερή, έστω και κάπως τα-

λαιπωρημένος, και θα εγκατασταθεί σε άλλο σπίτι, για να δωρίσει τη χαρά σε ένα άλλο αγοράκι. Μια ανακύκλωση διαφορετική!

a.lidorikis@metropolisnews.gr

Τα αθηναϊκά Σαββατόβραδα. Αξέχα-στα μας μένουν. Ασφυκτιούμε στα μπαρ, ψάχνοντας μια ηλιαχτίδα δι-ασκέδασης. Και καλά όταν φτάσεις εκεί. Το «μέχρι να» είναι το πρόβλη-μα. Ενας οδηγός στις ουρές οχημά-των και εγώ. Λάθος μεγάλο να ξε-μένεις από βενζίνη τέτοιες ώρες. Θα μπορούσα να φωνάξω «γυρίστε στα χωριά σας», αλλά δεν μπορώ. Ούτε εγώ κατάγομαι από την Αττική. Απλά στριμώχνομαι στους δρόμους της. Πλησιάζοντας το μόνο ανοιχτό βενζι-νάδικο κοντά στου Ψυρρή, μια πινα-κίδα με έβαλε σε σκέψεις. Δεν ήξε-ρα κανέναν Ωγύγη. Ψάχνοντας ανα-κάλυψα ότι είναι πιο παλιός από ό,τι νόμιζα. Ο πιο παλιός κάτοικος της Βοιωτίας. Ο ντόπιος ήρωας. Ο ορι-σμός της εντοπιότητας. Εξαιτίας αυ-τού, οι αρχαίοι ποιητές αναφέρονται στους Θηβαίους ως «Ωγυγίδαι». Ο πρώτος μυθολογικός άρχοντας και προπάτορας της πόλης. Βέβαια, οι

απόψεις διίστανται για αυτόν. Μέχρι και την Αίγυπτο ανακατεύουν στο ζή-τημα της καταγωγής του. Σίγουρα πά-ντως ο πρώτος κατακλυσμός της ελ-ληνικής μυθολογίας σε αυτόν οφεί-λει το όνομά του. Εκείνος ντόπιος, εγώ ξένος. Και βρίσκοντας βενζίνη στην οδό Σαρρή, μπορούσα πια να μπω στην Εθνική και να κατευθυνθώ προς το σπίτι. Σώθηκα από τον κατα-κλυσμό των αυτοκινήτων.

Μακό και φόρμα άστα να πάνε, χα-λίκια και μπάλες στον αέρα. Τεσσά-ρων ετών, στη Δεξαμενή. Εκεί γνώ-ρισα τη Δώρα το 80κάτι και ας συ-στηθήκαμε μία δεκαετία αργότερα, με τζιν και μάρτινς. Η πρώτη συνά-ντησή μας ήταν στις κούνιες, υπό το τρομαγμένο βλέμμα των γονιών μας, που υποτάσσονταν στο «Πιο δυνατά, πιο δυνατά!» και στο «Λίγο ακόμα και μετά θα πάμε σπίτι». Εγώ, πάντως, νύχτα έφευγα. Περνώντας προχτές μπροστά από το άδειο Cine Δεξαμενή, ζήτησα μέσα μου συγ-γνώμη για την άγνοια των παιδι-κών ετών. Οι μεγάλοι, μας μιλού-σαν για την Αδριάνειο δεξαμενή. Το ομώνυμο υδραγωγείο, που ξεκι-νούσε από την Πάρνηθα και κατέ-ληγε στο Λυκαβηττό, κατασκευάστη-κε από τον αυτοκράτορα Αδριανό, το 2ο περίπου αιώνα και τα νερά δι-οχετεύονταν με υδατογέφυρες στην πόλη μέχρι την Τουρκοκρατία, όταν

ένα μεγάλο μέρος του φράχτηκε. Μας έλεγαν ότι «εδώ ερχόταν ο Πα-παδιαμάντης», και νόμιζα ότι θα ξε-πεταγόταν κανένας παπάς με ράσο για να κάνει κούνια. Πολύ μετά το «φτου ξελεφτερία», άρχισα να συνει-δητοποιώ ότι, εκεί που έπινα πορτο-καλάδα, κάποτε καθόταν και έγραφε ο Παπαδιαμάντης. Η νοσταλγία χτύ-πησε κόκκινο φέτος, όταν ο δήμος έκλεισε το ιστορικό καφέ, ένα στέ-κι διανοούμενων, παιδιών και γει-τόνων. Την πόρτα μας στο χρόνο, βρε παιδί μου.

19

Tο σπίτι μου απέχει μόλις 8 λεπτά από το σταθμό του τρένου στα Κάτω Πατήσια και είναι τρία στενά κάτω από την Αχαρνών. Τυπικά ανήκει στην περιοχή Τρεις Γέφυρες, αλλά κανείς δεν νιώθει Τρεισγεφυριώτης, πώς θα μπορούσε άλλωστε; Ανήκου-με -και εμείς- στη μεγάλη παρέα των Πατησιωτών.

Η γειτονιά μου αποτελείται από γκρίζες πολυκατοικίες, ένα σουβλα-τζίδικο, ένα μπακάλικο, τρεις φούρ-νους, ένα φαρμακείο, κάποια βουλ-κανιζατέρ, ένα DVD Club, μία τρε-λή και πολλούς μετανάστες. Αλλά εί-ναι ακόμα γειτονιά. Αν και τυπικά ζω μόνο ένα χρόνο εδώ και έχω σκοπό να μετακομίσω σύντομα, ξέρω αρκε-τούς από τους ενοίκους της πολυκα-τοικίας, ο κ. Παντελής που έχει το ψιλικατζίδικο/μπακάλικο από κάτω μού κρατάει το αγαπημένο μου περι-οδικό και ο ψήστης στο σουβλατζί-δικο ξέρει ότι δεν βάζω ντομάτα στο σουβλάκι μου.

Οταν πρωτοήρθα σε αυτή τη γειτονιά, μια χειμωνιάτικη ημέρα του 2004, ενθουσιάστηκα. Οχι πως έχει τίποτα ιδιαίτερο, αλλά ο μεγάλος πεζόδρομος στο πίσω μέρος της πο-λυκατοικίας και το άρωμα της παλιάς Αθήνας αποτυπωμένο στις πολυ-κατοικίες ξύπνησε τη ρετρό πλευρά μου. Οταν είσαι ερωτευμένη βέβαια, δεν σε νοιάζουν και πολλά πράγμα-τα. Το πολυφωνικό χωλ του σπιτιού και οι στραβές γωνίες μού φάνηκαν αστείες, ο ήχος του ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνει ακριβώς δίπλα στο σαλόνι μού φάνηκε αδιάφορος, η πολυκατοικία μού φάνηκε καλοδια-τηρημένη, αν και χτίστηκε τη δεκαε-τία του ’60. Αντιστοίχως, η γειτονιά μού φάνηκε ήσυχη, ο πεζόδρομος τεράστιο πάρκο και η απόσταση από το πατρικό μου ελάχιστη.

Πριν από ένα χρόνο εγκαταστά-θηκα επίσημα σε αυτή τη γειτονιά. Με μεγάλη χαρά και αντίστοιχο εν-θουσιασμό που θα είχα και εγώ κα-νονικούς -δικούς μου- γείτονες και θα υποδεχόμουν τους φίλους στο δικό μου σαλόνι.

Τότε άρχισαν τα πράγματα να αλλάζουν. Αρχισα να φοβάμαι όταν επέστρεφα νύχτα από τη δουλειά, άρχισε να με ενοχλεί ο ψιλικατζής που κατά βάθος είναι τσιγκούνης, άρχισαν να με ενοχλούν οι φωνές της κ. Ολυμπίας.

Σήμερα, λίγες ημέρες πριν από τα τελευταία μου Χριστούγεννα εδώ, νιώθω θλιμμένη. Οχι τόσο για τη μελαγχολία των γιορτών, όσο για το σπίτι και τη γειτονιά που πρόκειται να αφήσω. Και κυρίως για τα πράγ-ματα που σε ενθουσιάζουν, όταν εί-σαι 20, αλλά σε ενοχλούν, όταν κά-ποια χρόνια μετά σκέφτεσαι να πε-ράσεις τη ζωή σου στο επόμενο στά-διο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το επόμενο σπίτι μου θα είναι πάλι στα Πατήσια, θα είναι λίγο πιο και-νούργιο και η περιοχή θα είναι πιο ασφαλής. Αλλά πάντα θα μου λεί-πει η τρελή της γειτονιάς που μου ζητάει 50 λεπτά κάθε φορά που με βλέπει, η φουρνάρισσα που απορεί γιατί δεν πάω κάθε πρωί να πάρω ψωμί και οι μελαμψοί ένοικοι στο απέναντι μπαλκόνι που βλέπουν συνέχεια ΜΤV σε μια τεράστια τη-λεόραση. Αλλά πιο πολύ από όλα, θα μου λείψει ο ήχος από τα στόρια που ανεβαίνουν κάθε πρωί και ξέ-ρεις ποιος γείτονας ξυπνάει πρώτος και κυρίως ποιος -δηλαδή εγώ- ξυ-πνάει τελευταίος.

n.mastorakou@metropolisnews.gr

--

20

«Γιούχα» όσο ένα Boeing σε απογείωσηΟ πιο διάσημος προδότης στη σύγχρονη ιστορία του ποδοσφαίρου δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Λουίς Φίγκο. Εμεινε πέντε χρόνια στην Μπαρτσελόνα, έγινε αρχηγός της και μαζί με τον Ριβάλντο, εκείνη την εποχή, ήταν οι «βασιλιάδες» της πόλης. Οταν όμως το 2000 ο Φλορεντίνο Πέρεθ κατάφερε να τον πά-ρει στη Μαδρίτη, οι αντιδράσεις ήταν ανάλογα έντονες της πρότερης αγάπης. Η διοίκηση της Μπαρτσελόνα έδωσε ρητή εντολή να αφαιρεθεί το όνομά του από τις φανέλες που είχαν πουληθεί στους φίλους της ομά-δας, ενώ στην πρώτη του επίσκεψη στο Καμπ Νου ως παίκτη της Ρεάλ, επικράτησε πραγματικός χαμός: στο γήπεδο εκτοξεύτηκε από μπουκάλι ουίσκι μέχρι γουρουνοκεφαλή (!) και, κάθε φορά που προσπαθούσε να εκτελέσει κόρνερ, τα αντικείμενα έπεφταν βροχή. Η ένταση από τις «γιούχες» στις κερκίδες (που μετρήθηκε από επιστήμονες) διαπιστώθηκε ότι ξεπερνούσε αυτήν ενός Boeing 747 σε απογείωση.

«Μικρός Βούδας» για όλουςΟ θρυλικός «κοτσιδάκιας» φόρεσε πέντε χρόνια τη φανέλα της Φιορεντίνα, με την οποία έφτασε στον τελικό του κυπέλλου UEFA το 1990, όπου και ηττήθηκε από την ομάδα που έμελλε να αποτελέσει τον επόμενο σταθμό στην καριέρα του ένα χρόνο μετά. Τη Γιουβέντους. Η μεταγραφή του στοίχησε το ποσό ρεκόρ (για την εποχή) των 9,2 εκατ. ευρώ και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, με τους φίλους των «βιόλα» να διαδηλώνουν επί δύο ημέρες, διαμαρτυρόμενοι για την πώλησή του. Ο «μικρός Βούδας», παρατσούκλι που απέκτησε την ίδια χρονιά μετά τη θρησκευτική μεταστροφή του στο Βουδισμό, απολογήθηκε αργότερα στους οπαδούς της πρώην ομάδας του, λέ-γοντας συγκεκριμένα: «εξαναγκάστηκα να δεχτώ τη μεταγραφή!». Το μικρόβιο πάντως το είχε. Στη συνέχεια της καριέρας του αγωνίστηκε τόσο στη Μίλαν όσο και στην Ιντερ, μια κίνηση όμως που δεν προκάλεσε πολύ, καθώς η προσωπικότητά του πλέον ήταν αποδεκτή σε όλο το φίλαθλο κόσμο, ανεξαρτήτως συλλογικών προτιμήσεων.

Για όνομα του ΘεούΕκανε το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ποδοσφαιριστής στη ζωή του: αγωνίστηκε στη Σέλτικ και μετά στη Ρέιντζερς, ενώ ήταν καθολικός! Για την ακρίβεια, στους Κέλτες αγαπήθηκε παράφορα και φρόντι-ζε να πικάρει διαρκώς τους οπαδούς της Ρέιντζερς. Μάλιστα, στον τελικό κυπέλλου του 1986 χτύπησε τον αγαπημένο παίκτη των φιλάθλων της Ρέιντζερς με κουτουλιά και στη συνέχεια πήγε μπροστά στην εξέδρα τους και έκανε το σταυρό του. Το 1989 όμως, και αφού είχε παίξει δύο χρόνια στη Γαλλία, δέχτηκε μία αστρονομική πρόταση από τους Ρέιντζερς και έγινε κάτοικος του «Αϊμπροξ Παρκ». Εξαλλοι οι οπαδοί των «μπλε» έκαιγαν τα εισιτήρια διαρκείας τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε ό,τι έκαναν οι «προδομένοι» οπαδοί της Σέλτικ: του έκαψαν το σπίτι και ξυλοκόπησαν τον πατέρα του, αναγκάζοντάς τον να έχει πάντα μαζί του άνδρες ασφαλείας.

Αλαζόνας και (δις) προδότηςΚαλοκαίρι 2006 και το Calciopolis έριξε τη Γιουβέντους στη δεύτερη κατηγορία, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι από τους σταρ της «μεγάλης κυρίας» να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού. Ενας εξ αυτών ήταν και ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, που επέ-λεξε να πάει στην άμεσα ανταγωνιστική Ιντερ, δηλώνοντας μάλιστα ότι ήταν ένα παιδικό του όνειρο. Επειδή όμως τα όνει-ρα σε ορισμένους δεν κρατούν πολύ, το περασμένο καλοκαίρι αφού έκανε και ένα πέρασμα από την Μπαρτσελόνα, με-τακόμισε στη μισητή συμπολίτισσα Μίλαν. Σαν να μην έφτανε αυτό, πριν από λίγες ημέρες, παραμονές του ντέρμπι των δύο ομάδων, φρόντισε να «ανάψει» τα αίματα, λέγοντας πως «αν με αποδοκιμάσουν οι οπαδοί της Ιντερ, θα φτιαχτώ πε-ρισσότερο. Κάντε το και θα δείτε ότι ο Ιμπραΐμοβιτς δεν καταλαβαίνει από αυτά». Τελικά αποδοκιμάστηκε δεόντως, κατά-φερε να σκοράρει με πέναλτι και έφαγε μερικές «ψιλές» από τον Ματεράτσι, που κάτι τέτοιους τύπους δεν τους ανέχεται.

21

Για τα λεφτά και μια καλύτερη ζωήΑποτέλεσε το μεγαλύτερο μεταγραφικό σίριαλ του περασμένου καλοκαιριού, αφού για περισσότερο από ένα μήνα ήταν άγνωστο πού θα συνεχίσει την καριέρα του. Τελικώς, επέλεξε να φύγει από τους «πράσινους» για τον Ολυ-μπιακό, χωρίς ωστόσο να κάνει γνωστούς τους λόγους της απόφασής του, αφού «ποτέ δεν ήταν κατάλληλη η στιγ-μή για να μιλήσει». Οι εφημερίδες του Παναθηναϊκού του έσυραν τα εξ αμάξης, με πρωτοσέλιδα τύπου «Φρα-γκο-kill Bill», θεωρώντας πως το βασικό του κίνητρο ήταν οικονομικό. Οι δε οπαδοί ανυπομονούν να τον υπο-δεχτούν στις αρχές του Ιανουαρίου στο κλειστό του ΟΑΚΑ, αποδίδοντάς του τις ανάλογες «τιμές». Δεδομένης της κόντρας των δύο ομάδων, ο Θεός να βάλει το χέρι του.

«Ο Στράτος είναι φίλος μου»Το 1990, μετά από πέντε χρόνια στον Ολυμπιακό, ο Στράτος Αποστολάκης αποφάσισε να μετακομίσει στον Πανα-θηναϊκό. Η αντίδραση του κόσμου των «ερυθρολεύκων» ήταν άμεση ρίχνοντας το φταίξιμο της μεταγραφής στον τότε πρόεδρο Αργύρη Σαλλιαρέλη. Υπό το φόβο μάλιστα γενικών επεισοδίων, ο τελικός του Σούπερ Καπ ανάμεσα στους «αιώνιους» αναβλήθηκε. Οταν τελικά οι δύο ομάδες βρέθηκαν αντιμέτωπες στο Καραϊσκάκη, ο τότε ποδο-σφαιριστής των «κόκκινων» Τάσος Μητρόπουλος τού έκανε ένα τάκλιν, που έχει μείνει στην ιστορία για τη σκλη-ρότητά του, εν μέσω αποθέωσης από τον κόσμο. Το κορυφαίο; Πριν από τον αγώνα είχε δηλώσει: «ο Στράτος εί-ναι φίλος και συμπαίκτης από την Εθνική, δεν έχει δώσει δικαίωμα σε κανέναν και δεν θα προκαλέσει την εξέ-δρα. Να μην τον πειράξει κανείς!».

Δεν ήταν τρέλα με καμιά φανέλαΤο 2001 αποτέλεσε μια πανάκριβη μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό, μετά τις εξαιρετικές εμφανίσεις του με τη φανέλα του Ηρακλή. Οι φίλοι των «πρασίνων» τον αγάπησαν αμέσως και εξέλαβαν την απόκτησή του ως μια σημαντική επικοινωνιακή νίκη κόντρα στον Ολυμπιακό, ο οποίος επίσης τον διεκδικούσε. Το σύνθημα «Μιχα-λάκη είσαι τρέλα με την πράσινη φανέλα» ακουγόταν κάθε φορά που σκόραρε, και ο ίδιος δήλωνε ότι «δεν πρό-κειται ποτέ να πάω στον Ολυμπιακό». Το 2005 όμως, μένοντας ελεύθερος, υπέγραψε στους «ερυθρόλευκους», με αποτέλεσμα να γίνει κόκκινο πανί για την κερκίδα. Στην πρώτη του επίσκεψη στο ΟΑΚΑ ως αντίπαλος, τα αντικείμενα έπεφταν βροχή, οι αποδοκιμασίες ήταν συνεχείς, ενώ είχε αναρτηθεί και πανό που έγραφε χαρα-κτηριστικά: «Οτι δεν ήσουν άνδρας το μάθαμε. Οτι ήσουν λιγούρης δεν το ξέραμε».

Πρίγκιπας ή βάτραχοςΑκόμη και σήμερα, 14 χρόνια μετά, έπειτα από τρία περάσματα από τον πάγκο της ΑΕΚ και αμέτρη-τες δηλώσεις μετάνοιας, πολλοί φίλοι των «κιτρινόμαυρων» δεν συγχωρούν με τίποτα την απόφαση του Μπάγεβιτς να μετακομίσει στον Ολυμπιακό το 1996. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει όσα συνέβη-σαν στις 12 Ιανουαρίου του 1997, όταν επισκέφτηκε τη Φιλαδέλφεια ως προπονητής του Ολυμπια-κού. Με το που έφτασε η αποστολή στο γήπεδο, οι οπαδοί της ΑΕΚ τον περίμεναν με πέτρες, πορ-τοκάλια και φωτοβολίδες. Λόγω κακοκαιρίας το ματς αναβλήθηκε για μία ημέρα, αλλά και την επό-μενη συνέβησαν τα ίδια. Για να μπορέσει να μπει στο γήπεδο χρειάστηκε συνοδεία μίας ολόκληρης διμοιρίας των ΜΑΤ (!), ενώ τα πεντοχίλιαρα που έφεραν τη μορφή του έπεφταν βροχή από τους αφηνιασμένους οπαδούς. Η συνέχεια δεν ήταν καλύτερη, αφού κατά καιρούς πιάστηκε στα χέρια με οπαδούς, είδε βατράχους στις κερκίδες και έλαβε μέχρι και φάκελο με σφαίρες σπίτι του.

Με αφορμή την επεισοδιακή επιστροφή του Λεμπρόν Τζέιμς στην έδρα των Cavaliers και τις καμένες φανέλες του που γέμισαν το Κλίβελαντ, θυμηθήκαμε χαρακτηριστικές περιπτώσεις αθλητών που άλλαξαν ομάδα και έμειναν στην ιστορία ως «προδότες».

agiannopoulos@metropolisnews.gr

22

Κάθε πρωί κάνω ακριβώς την ίδια διαδρομή. Οπως φα-ντάζομαι και οι περισσότεροι από εσάς. Βγαίνω από το σπίτι μου στο Παγκράτι, περπατάω μέχρι τη στάση του τρόλεϊ, ανεβαίνω στο τρόλεϊ και κατεβαίνω μισή ώρα μετά στο Σύνταγμα. Περπατάω μέχρι τη στάση του λεωφορεί-ου, ανεβαίνω στο λεωφορείο και κατεβαίνω μετά από σα-ράντα λεπτά στο Γαλάτσι. Περπατάω λίγο ακόμα και φτάνω στη δουλειά μου. Αποτέλεσμα της παραπάνω διαδρομής είναι να χάνω κάθε πρωί πάνω από μία ώρα, να σπάνε τα νεύρα μου και να φτάνω με μούτρα στο γραφείο.

Το πρόβλημα είναι κοινό για τους περισσότερους που ζουν σε αυτή την πόλη και κυκλοφορούν χωρίς αυ-τοκίνητο. Είτε επειδή δεν έχουν είτε επειδή δεν βρί-σκουν εύκολα πάρκινγκ είτε για οικολογικούς λόγους (σπανιότερα) είτε επειδή δεν μπορούν να το συντηρή-σουν. Ψάχνοντας για λύση, αποφάσισα να ακούσω μια συνάδελφό μου που δεν άντεχε άλλο να ακούει την γκρί-νια μου κάθε πρωί. «Μπες στο volevei.gr μήπως βρεις κάποιον που κάνει την ίδια διαδρομή με σένα», επανέ-λαβε απηυδισμένη ένα πρωί. Οπως και να έχει ακολού-θησα τη συμβουλή της και μπήκα στο περιβόητο site. Τσεκάροντας τον τρόπο λειτουργίας του και αφού βεβαι-ώθηκα ότι όντως είναι τελείως δωρεάν οι υπηρεσίες του, έβαλα τη δική μου διαδρομή στην αναζήτηση και παρα-καλούσα από μέσα μου να είμαι τυχερός.

Πέντε δευτερόλεπτα μετά ένιωθα ο πιο τυχερός άν-θρωπος στον κόσμο, καθώς διάβασα τα παρακάτω: «Εί-μαι η Σοφία και κάθε μέρα πηγαίνω από το Παγκράτι μέ-χρι την υπηρεσία που δουλεύω στο Γαλάτσι (Οδός Γαλα-τσίου). Υπάρχουν τρεις κενές θέσεις στο αυτοκίνητό μου. Οσοι βολεύεστε, ας προσέλθετε». Ο σωτήρας μου, λοι-πόν, άκουγε στο όνομα Σοφία και ήταν διαθέσιμη να με γνωρίσει, για να κανονίσουμε περαιτέρω λεπτομέρειες.

Η Σοφία είναι 33 χρόνων, μένει στο Παγκράτι μόνη της και σπουδάζει πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο. Κάθε μέρα, εδώ και πέντε χρόνια θεωρεί κάρτες ανέρ-γων στον ΟΑΕΔ Γαλατσίου και θεωρεί τη δουλειά της κάπως βαρετή. «Στην αρχή δίσταζα να βάλω την αγγελία, φοβόμουν να εμπιστευτώ κάποιον άγνωστο στο αυτοκί-νητό μου, αλλά δεν γινόταν αλλιώς, η βενζίνη έχει φτά-σει στο Θεό», μου είπε αρχικά και συμμερίστηκα αμέ-σως τον προβληματισμό της. Συζητήσαμε για τη διαδρο-μή και κανονίσαμε να βρισκόμαστε κάθε πρωί στην πλα-τεία Πλαστήρα και κάθε μήνα να της δίνω χρήματα για τη βενζίνη. Εγώ κέρδισα μισή ώρα από την ημέρα μου και την ψυχική μου ηρεμία και εκείνη τα μισά χρήματα της βενζίνης. Ολοι ευχαριστημένοι!

Για την ιστορία, αναφέρω ότι το volevei.gr το έφτια-ξαν δύο φοιτητέ,ς προσπαθώντας να κάνουν οικονομία στη βενζίνη από και προς το πανεπιστήμιο. Αποφάσισαν να μοιραστούν ένα αυτοκίνητο και να δίνουν τα χρήματα της βενζίνης μισά-μισά. Ετσι, τους γεννήθηκε η απορία γιατί μια τόσο απλή, αλλά και συμφέρουσα κίνηση, να μην ακολουθείται και από άλλους. Και εγένετο το -γνω-στό πλέον- site! Η διαδικασία εγγραφής είναι απλή: συ-μπληρώνεις δωρεάν τα στοιχεία σου, καταχωρείς τη δι-αδρομή που θέλεις να κάνεις και δηλώνεις αν προσφέ-ρεις όχημα ή ζητάς μεταφορά. Το volevei.gr (όπως βέ-βαια και κάποια άλλα site με αντίστοιχες προσφορές) συμφέρει και από πλευράς κοινωνικοποίησης, καθώς φέρνει κοντά όσους μένουν και εργάζονται στις ίδιες πε-ριοχές, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να γλιτώνουν αρκε-τό κόπο και χρήμα κάθε μήνα.

l.arapakos@metropolisnews.gr

Η μέθοδος του carpooling στην Ευρώπη είναι μόδα εδώ και χρόνια. Στην Ελλάδα το μάθαμε τελευταία, αλλά δεν το εμπιστευόμαστε πολύ. Μάλλον κακώς, αν κρίνουμε από τη δική μας εμπειρία.

23

Μια ομάδα νέων ανθρώπων, οι «Οχι Παίζουμε», ξε-τρυπώνει μεριές της πόλης και φέρνει τις μνήμες της παλιάς Αθήνας επί σκηνής, και ας μην πατάει σε κα-νονικό παλκοσένικο. Πήγαμε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και είδαμε μια πρόβα τους σε μία σκηνική σύνθεση του «Λάμπρου» του Διονύσιου Σολωμού.

i.kolokouris@metropolisnews.gr

24

Οταν έφτασα στο Πνευματικό Κέντρο, οι υπάλληλοι στέκονταν στο ισόγειο, αλλά εγώ ανη-φόρισα τις σκάλες μέχρι την αίθουσα όπου τε-λούνται οι πολιτικοί γάμοι. Σήμερα ήρθα για να δω πρόβες της ομάδας «Οχι Παίζουμε», που από το 2006 με το UrbanDig Project ανασκάπτει την Αθήνα, ανεβάζοντας παραστάσεις σε χώρους μη θεατρικούς, πέρα από τα όρια της συνηθισμένης σκηνικής έκφρασης. Πρωτότυπη δραματουργική περιπλάνηση στη λογοτεχνική Αθήνα του πρό-σφατου παρελθόντος, που κυλά άγνωστο κάτω από το πολύβουο παρόν της.

Μια ομάδα νέων καλλιτεχνών εμπνέεται από την ησυχία των φαντασμάτων της πόλης και ξυπνά μνήμες μέσα σε χώρους ιδιαίτερους, όπως είναι φέτος το Παλαιό Δημοτικό Νοσοκο-μείο «Ελπίς». Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτό που κάνει «αθηναϊκό χωροθέατρο». Οι χώ-ροι λειτουργούν ως ενσαρκώσεις των προσωπι-κοτήτων που η ομάδα εξερευνά, γίνονται η αφε-τηρία στο να βρούμε πού στεκόμαστε και ως κα-ταγωγή και ως παρόν, μέσα στη δίνη της αστι-κής μας ζωής.

Στο βιβλίο “Theatre And The City” του 2009, η Jen Harvie εξερευνά τις σχέσεις ανά-μεσα στο θέατρο και τη δυναμική της κοινωνί-ας, πώς οι ιδεολογίες του άστεως και η εθνική ταυτότητα επηρεάζονται αλλά και επηρεάζουν το σύγχρονο θέατρο. Η πόλη μας παγιδεύει, αλ-λοτριώνει και βγάζει στην φόρα ιδεολογήματα απρόσμενα, όπως την ξενοφοβία στα συγκλονι-στικά «Ορφανά» του Ντένις Κέλλυ που ανεβαί-νουν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Διόλου τυ-χαία δεν αναφέρει ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θε-οδωρόπουλος στο πρόγραμμα της παράστασης

πως το έργο μοιάζει να «γράφτηκε για την περιο-χή του Αγίου Παντελεήμονα». Το ανέβασμα λοι-πόν παραστάσεων όπως αυτή εδώ σε λησμονη-μένα κτήρια της Αθήνας, όπως το «Ελπίς», βοη-θά σε μια εποχή ιδεολογικής σύγχυσης και ανα-ζήτησης εθνικής ταυτότητας.

Η εθνική ταυτότητα αποτελεί και ένα από τα θέματα του «Ελπίς». Κομμάτι της και σύμβολο, ένας χορευτής, ο Αντώνης Στρούζας. Στην πρό-βα που πήγαμε βημάτιζε ωσάν εύζωνος του Συ-ντάγματος, ενώ με τα χέρια του ωθούσε ένα φο-ρείο ασθενούς. Την ίδια στιγμή, ένας ηθοποιός, ο Ανδρέας Μαριανός, με κοστούμι τριμμένο και ένα ποτήρι σαμπάνια στα χέρια αφηγούνταν με φωνή στεντόρεια:

... 1834. Βρισκόμαστε στην αφετηρία. Η Αθήνα, η νέα πρωτεύουσα, είναι σωρός ερειπίων. 12.000 Αθηναίοι γκάγκαροι κατοικούν σε καλύβες και μαγειρεύουν στην ύπαιθρο. Δεν υπάρχουν ου-ρητήρια. Δεν υπάρχουν αποχετεύσεις. Δεν υπάρχει νερό. 13.000 παλιοί επαναστάτες ζητιανεύουν ένα ξεροκόμματο. Μια μεγάλη πλημμύρα μετατρέπει σε λίμνη το λεκανοπέδιο Αττικής. 1835. Ασιατική χο-λέρα προσβάλλει 4.000 ανθρώπους και αφήνει 235 νεκρούς βήτα και γάμα τάξεως. 85 νεκρά βρέφη. 44 νεκρά νήπια. Τάφοι. Λιμνάζοντα ύδατα, λασπουριά, ακαθαρσίες, σκουπίδια, βρομιές, κοπρώνες, βορβο-ρότοποι, στάβλοι του Αυγείου, παραμελημένα χωρά-φια. Φλομώσαμε. Ο Κωλέττης αναγνωρίζει την ανά-γκη νοσοκομείου ...

Το μάτι του Ανδρέα Μαριανού γυαλίζει και με τρομάζει. Ωστόσο, μόλις μας αντιλαμβάνεται, σταματάει και μας λέει ένα απολύτως φυσιολο-

25

γικό «Καλησπέρα σας! Περάστε!». Στη γωνία της αίθουσας πολιτικών γάμων φαίνεται ένα αρμό-νιο καλυμμένο με κουβέρτα, υπόκρουση για τις τελετές. Δεξιά και αριστερά από το γραφείο του δημάρχου υπάρχουν εθνικές και δημοτικές ση-μαίες και φυτά, ενώ στους τοίχους βλέπεις διά-φορα σπαθιά, δώρα στον άρχοντα της Αθήνας και κάπου σκονισμένο ένα τιμητικό από τον Χα-ϊλέ Σελασιέ. Η παχιά σκόνη που καλύπτει τα πά-ντα δίνει μια αίσθηση λίβινγκ ρουμ της δεκαετίας του ’70 στο χώρο. «Ομως εδώ ήταν νοσοκομείο!» αναφωνεί ο σκηνοθέτης Γιώργος Σαχίνης και αρ-χίζει να περιγράφει την παράσταση. Εχουν πάρει κείμενα από το αρχείο του Δημοτικού Νοσοκο-μείου «Ελπίς» και έχουν φτιάξει μια μυθοπλασία.

Ο Γιώργος μαζί με την Ειρήνη Αλεξίου έφτιαξαν έναν ήρωα, ο οποίος λέγεται Λάμπρος (ο χορευτής Αντώνης Στρούζας) και ενσαρκώνει τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του «Ελπίς» μέχρι το 1971. Το τέλος του Λάμπρου, ο θάνατός του είναι το σημείο όπου η παράσταση συναντά την ιστορία του «Λάμπρου» του Διονύσιου Σολω-μού. Το φινάλε, δηλαδή, της παράστασης ομοι-άζει με την αυτοκτονία του ήρωα του ’21 στο σο-λωμικό έργο.

Καλό θα ήταν να θυμίσουμε με δυο λόγια την υπόθεση του σολωμικού «Λάμπρου»: ήρω-ας της Επανάστασης, για να πολεμήσει τον Αλή Πασά, εγκατέλειψε την ανύμφευτον γυναίκα του Μαρία και τα τέσσερα παιδιά του. Στο στρατόπε-δο των εξεγερμένων, εμφανίζεται ένας Τούρκος, αλλά αποδεικνύεται ότι είναι μια όμορφη Τουρ-κάλα. Ο Λάμπρος ερωτεύεται το αδύνατο και αι-σθαντικό κοράσι, κατορθώνει να το πλανέψει και να το ρίξει στην αγκαλιά του. Επειτα ανακαλύπτει πως είναι κόρη του. Την αφήνει να πνιγεί σε λί-μνη βαθιά και την ημέρα της Λαμπρής αυτοκτο-νεί και ο ίδιος.

«Εμείς εδώ, στο τέλος της δράσης, το παρου-σιάζουμε ως δολοφονία, διότι ο Λάμπρος του Σολωμού μάλλον ‘δολοφονήθηκε’ από τις τύψεις

του ή από τα τραύματα των παιδιών του», επιση-μαίνει ο σκηνοθέτης Γιώργος Σαχίνης.

Ενα έργο υβριδικόΣυνδυάζοντας λογοτεχνία και ιστορία, κατα-

σκευάστηκε ένας λαμπρός ήρωας της Επανάστα-σης, ο οποίος έρχεται τραυματισμένος στην Αθή-να, που είχε μόλις γίνει πρωτεύουσα του ελλη-νικού κράτους το 1836. Το 1842 που φτιάχνε-ται το «Ελπίς», ο Κωλέττης τον βάζει μέσα στο νο-σοκομείο, επειδή ήταν πάρα πολύ φτωχός. Πολ-λοί ήρωες της Επανάστασης ήρθαν στην Αθήνα μετά την Επανάσταση. Κατέληξαν πένητες στην πρωτεύουσα, χωρίς ιδιαίτερη μέριμνα από την πολιτεία, τσακισμένοι από την κλέφτικη ζωή. Το κράτος δεν είχε τους μηχανισμούς να τους βοη-θήσει όλους. «Ο Λάμπρος δείχνει καλό έργο ως νοσοκόμος και επιμελητής καθ’ όλη τη δύσκο-λη περίοδο 1842-1886», συνεχίζει ο Γιώργος. «Μια περίοδο γεμάτη επιδημίες, χολέρα, δυστυ-χία και φτώχεια πολλή για το κλεινόν άστυ. Οι

καλές κυρίες των Αθηνών διοργανώνουν ένα φι-λανθρωπικό χορό για το Νοσοκομείο. Στο χορό ο Λάμπρος ανακηρύσσεται πρόεδρος. Μπαίνει στην αίθουσα του διοικητικού συμβουλίου. Με το χορό ‘χτίζει’ το Νοσοκομείο, όπως το έχτισε και ο διευθυντής του με τη βοήθεια φιλανθρώ-πων». Και ο χορευτής-Λάμπρος τι λέει για όλα αυτά; «Μου αρέσει που θα βλέπω τις αντιδράσεις του κοινού από τόσο κοντά!», απαντά ο Αντώνης Στρούζας με ενθουσιασμό.

Η παράσταση «Ελπίς» είναι η ανασκόπηση της φτώχειας των Αθηνών. Εδώ ξεκινά η έννοια της κοινωνικής πρόνοιας. Η περίοδος 1886-1899, όταν ο Λάμπρος «χτίζει» το Νοσοκομείο, αντιστοιχεί στην πραγματική περίοδο που είχε την προεδρία ο Σπυρίδων Μερκούρης, παππούς της Μελίνας και μετέπειτα δήμαρχος. «Μια λα-μπερή προσωπικότητα», τονίζει ο Γιώργος, «από τους βασικούς διοικητές που κατάφεραν να το κάνουν να ορθοποδήσει. Το Νοσοκομείο, επει-δή προσέφερε τις υπηρεσίες του δωρεάν και

26

δεν είχε πάντοτε καλή διαχείριση, πέρασε πάρα πολύ δύσκολα χρόνια».

Η Αθήνα, πρωτεύουσα ενός κράτους σε απόλυτη ανάγκη, όπου πολλά πράγματα ήταν υπό διάλυση. Σήμερα, όπως και τότε, προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί. Στην κορυφή των προβλη-μάτων και τότε βρισκόταν η ένδεια. «Υπήρχε μια ολόκληρη τάξη παιδιών φτωχών και άστεγων. Ζούσαν στους χωμάτινους δρόμους και άφηναν έκθετα παιδιά. Η Αθήνα προσπαθούσε μέσα σε μια κατάσταση πρωτόγονη να τρέξει στους ρυθ-μούς μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας», μας εξη-γεί ο σκηνοθέτης.

Η συνάντηση Σπύρου Μερκούρη - Λάμπρου

Κάπου εκεί ο Γιώργος πρότεινε να δού-με μια πρόβα του τέλους του έργου. Ο Λάμπρος (βλέπε Σπύρος Μερκούρης) έφτασε να γίνει δή-μαρχος. Εδώ μπήκε ο «Λάμπρος» του Διονύσιου Σολωμού. Μέσα από τη διάθεσή του να προσφέ-ρει, και ενώ έκανε ηρωισμούς στην Επανάστα-ση του 1821, παράτησε τα παιδιά του. Τους έβα-λε και ένα σταυρό στα χέρια, μήπως τα βρει στο μέλλον. Οι τύψεις τον κυνηγούσαν, όμως νικού-σε το καθήκον.

Μέσα στην αίθουσα πολιτικών γάμων και όσο ο Λάμπρος είναι δήμαρχος μπαίνει μια γυ-ναίκα που μιλάει αγγλικά (η ξανθούλα ηθοποι-ός Pauline Huguet) και του λέει «θέλω να σε πα-ντρευτώ για να νομιμοποιηθώ». Ο Λάμπρος την ερωτεύεται. Χορεύουν μαζί και ενώνονται. Στο τέλος του χορού βλέπει στα χέρια της τους σταυ-ρούς. Ανακαλύπτει ότι είναι κόρη του. Σαστίζει, η κόρη του το αντιλαμβάνεται, βγάζει ένα σπα-θί και σαν άλλη Ελευθερία του Διονύσιου Σολω-μού τον σκοτώνει. Ο αφηγητής, ένας σημερινός άνθρωπος, βοηθά να παρακολουθήσουμε την παράσταση και μας ξεναγεί σε όλη την ιστορία. Οπως αποκαλύπτεται είναι ο γιος του Λάμπρου. Ο Λάμπρος έζησε κάπου 160 χρόνια.

Σε αυτή την ιστορία του πατέρα του μας ξε-ναγεί ο αφηγητής. Μαζί του παρακολουθούμε την ενηλικίωση μιας πρωτεύουσας. Ρεαλιστικό; Γιατί, θα έπρεπε;

Η ομάδα «Οχι Παίζουμε» αναδεικνύει γω-νιές της πόλης μέσα από τις παραστάσεις της. Χρησιμοποιεί το θέατρο ως εργαλείο γεφύρω-σης του χθες με το αύριο σε χώρους της Αθή-νας λιγότερο φωτισμένους από τη δημοσιότητα ή αγνώστους. Πόσοι περνάμε κάθε μέρα μπρο-στά από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθη-ναίων; Αλλά πόσοι ξέρουμε τι ακριβώς βρισκό-ταν αρχικά εδώ; Υπάρχει η αρχαία Αθήνα, αλλά υπάρχει και η νεότερη, την οποία επίσης δεν γνωρίζουμε. Και είναι ωραίο να γνωρίζουμε τη λογοτεχνία και την ιστορία της πόλης μέσα από ένα τέτοιου είδους θέατρο.

INFO

Η ομάδα «Οχι Παίζουμε» ξεκίνησε το UrbanDig Project το 2006. Ιδέα της παραγωγής ήταν η

ανασκαφή φαντασμάτων πολιτισμού μέσα στην Αθήνα. Σε χώρους που ίσως να μην γνωρίζουμε ιδιαίτερα, αλλά έχουν τη δική τους ιστορία. Πώς,

δηλαδή, η λογοτεχνία πέρασε μέσα από την Αθήνα στο πρόσφατο παρελθόν της και πώς αυτό μπορεί

να γίνει θέατρο. Ετσι, το 2006 έγινε η πρώτη παράσταση «Καρδιά με κόκκαλα», σε κείμενο του

Χρήστου Κανελλόπουλου με το «φάντασμα» του αυτόχειρα ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη στην

οικία και τόπο αυτοκτονίας του, ένα νεοκλασικό στη συμβολή των οδών Κουντουριώτου και Οικονόμου

στα Εξάρχεια. Το 2007 ανέβηκε ένα θεατρικό βασισμένο στην «Κερένια Κούκλα» του Κωνσταντίνου

Χρηστομάνου, σε ένα υγρό ημιυπόγειο στο Λόφο του Στρέφη, όμοιο με το σπίτι της νεκρής ηρωίδας

στο μυθιστόρημα. Το 2009 «ανασκάφηκε» θεατρικά το Ωδείο Αθηνών με την παράσταση της ομάδας

πάνω στο τελευταίο διήγημα του Γεώργιου Βιζυηνού «Μοσκώβ Σελήμ». Εκεί, στο Ωδείο, ο Βιζυηνός

δίδαξε και ερωτεύτηκε την Μπετίνα Φραβασίλη, πριν από τον εγκλεισμό του στο Δρομοκαΐτειο.

27

ch.chatzis@metropolisnews.gr

Ο Sigmataf είναι ένας νέος μουσικός. Εχει πολιτική άποψη, όπως έχει και η μουσική του. Το «Ξύπνα. Ωρα για ύπνο» είναι ο πρώτος του δίσκος. Ηταν η αφορμή να πιούμε έναν καφέ μαζί του και να ακούσουμε τη γνώμη του για αυτό το μεγάλο μπαμ που περιμένει ότι θα γίνει στην κοινωνία.

28

«Κατά τη γνώμη μου θα γίνει ένα μεγάλο μπαμ, που δεν θα είναι τοπικό. Δεν θα γίνει μόνο στην Ελλάδα, θα είναι παγκόσμιο. Αυξάνεται η ανεργία, παρουσιάζονται νέα μεταναστευτικά κύματα, εμφα-νίζονται καινούργιοι άστεγοι, παρατηρείται ένταση της φτώχειας. Μια φτώχεια που η δική μου γενιά δεν έχει ζήσει, δεν έχει αντιληφθεί». Η συζήτηση με τον Sigmataf, κατά κόσμον Στέλιο Τσάφο, μό-λις είχε ξεκινήσει. Την αφορμή για να του τηλε-φωνήσω μου την έδωσαν οι πολιτικοί του στίχοι στο δίσκο του «Ξύπνα. Ωρα για ύπνο», ο οποίος κυκλοφόρησε πριν από ένα μήνα.

Ισως επειδή έχω αυτό το κόλλημα: θέλω οι καλλιτέχνες να είναι κοινωνικά υπερδραστήριοι, ειδικά όταν η πραγματικότητα τριγύρω τους εκπέ-μπει ένταση. Να μην κρύβονται. Η απορία για το τι θα έλεγε ο Χατζιδάκις, αν ζούσε σήμερα, σκου-ντάει καιρό τώρα το μυαλό μου. Ξεφυλλίζω το βιβλίο με τα σχόλια του Τρίτου. Θυμάμαι να μου διηγούνται την ιστορία με τη μετάδοση τούρκικων αμανέδων ανήμερα της επετείου της 25ης Μαρ-τίου. Λέγεται πως, όταν τον ενημέρωσαν για τους αγανακτισμένους ακροατές που διαμαρτύρονταν, η απάντησή του υπήρξε ενδεικτική της πνευματικής του οξύτητας: «Ολο τον υπόλοιπο χρόνο δηλαδή δεν τους ενοχλούν; Σήμερα κλονίστηκε το εθνικό τους φρόνημα;». Αναρωτήθηκα σχετικά με το πώς βλέπει τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα η νέα γενιά καλλιτεχνών. Εψαξα για απόψεις αιχμηρές. Στο κλίμα μαζικής μελαγχολίας που επικρατεί, μόνο αυτές μου φαίνονται ενδιαφέρουσες. Το πά-

θος με το οποίο μου μιλάει ο Sigmataf προσελκύει στο τραπέζι μας τα τριγύρω βλέμματα. «Εμείς, ως εργαζόμενοι και ως πολίτες, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ουρλιάξουμε: ‘Λίγος σεβασμός, ρε. Αν δεν υπάρξουμε εμείς, δεν θα υπάρξετε ούτε εσείς’».

Αν και συμφωνώ με την εναρκτήρια τοποθέ-τηση του Στέλιου, επιχειρώ να τον θυμώσω για να ανέβουν τα νούμερα της τηλεθέασης. Τον ρω-τάω: «Πώς να ουρλιάξουμε, ρε συ; Η δύναμη που έχουμε είναι ελάχιστη μπροστά σε αυτή των βι-ομηχάνων, τραπεζιτών, κτλ.». Διαφωνεί όσο δεν παίρνει. Ισχυρίζεται πως, αν η δύναμη όλων των βιομηχάνων του κόσμου είναι 10 Newton, η δύ-ναμη που έχουμε εμείς ως εργαζόμενοι είναι εκα-τονταπλάσια. «Οι βιομήχανοι ελέγχουν τα media και την καταστολή. Εμείς, όμως, παράγουμε, εμείς δουλεύουμε, εμείς ελέγχουμε τα σπίτια. Πιστεύω πως το ένστικτο της επιβίωσης θα μας βγάλει ένα

--

29

πείσμα, που θα είναι πολύ πιο δυνατό από την προπαγάνδα της τηλεόρασης. Θα μας κάνει να κα-τανοήσουμε τη δύναμή μας».

Σκέφτομαι πως εντάξει, έστω ότι γίνεται το μεγάλο μπαμ. Πού θα βγάλει, πού θα καταλήξει; Θα είναι όντως καλύτερα μετά; «Κοίταξε, ειλικρινά δεν ξέρω πού ακριβώς θα καταλήξει. Ξέρω όμως πως, όταν ο πυρετός φτάσει 41, ο οργανισμός όλων ανεξαιρέτως βαράει αφυδάτωση. Ξέρω επί-σης πως όλοι έχουμε κόκκινο αίμα. Είμαστε όλοι όμοιοι και ταυτόχρονα διαφορετικοί και αυτό εί-ναι όμορφο. Βάσει αυτών των δεδομένων, ευελ-πιστώ πως η καινούργια κατάσταση θα είναι πιο ανθρώπινη. Αυτό».

Ωραία τα λέμε, λοιπόν. Συμφωνούμε και εί-μαστε έτοιμοι για επανάσταση. Μήπως όμως όλα αυτά είναι τελικά ουτοπικά οράματα για να περνά-ει η ώρα; Ρεαλιστικά, η χώρα χρωστάει χρήμα-τα και πρέπει να τα δώσει. «Θέλεις να μιλήσουμε ρεαλιστικά; ΟΚ. Ρεαλιστικά και με αριθμούς, η ανεργία στη χώρα ανεβαίνει στα ύψη και οι ελ-ληνικές τράπεζες λαμβάνουν οικονομική στήριξη. Στ’ αρχίδια μου τι χρωστάνε αυτοί, δεν τα φάγαμε μαζί τα λεφτά. Με αυτά τα λεφτά θα μπορούσαν να γίνουν πράγματα». Συνεχίζει απτόητος: «Ρεαλι-στικότατα με απασχολεί ότι εγώ και οι φίλοι μου είμαστε άνεργοι. Ρεαλιστικότατα αυτή τη στιγμή οι παγκόσμιοι πόροι αρκούν για να θρέψουν το τρι-πλάσιο του πληθυσμού του πλανήτη». Ο Στέλιος υποστηρίζει πως υπάρχει ένα οξύμωρο στο πα-ρόν οικονομικό σύστημα. Από τη μία βασίζεται σε στατιστικές και αριθμούς και από την άλλη αγνοεί τις ανθρώπινες ανάγκες και τα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από αυτές τις στατιστικές και τους αριθμούς.

Η συζήτησή μας μου θυμίζει τις συζητήσεις που έκανα με φίλους, τέτοιον καιρό, πριν από δύο χρόνια. Τότε που, με αφορμή τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, στην Αθήνα επικράτησε μια κα-τάσταση που άλλοι την ονόμασαν μπάχαλο και άλ-λοι εξέγερση. «Κατά τη γνώμη μου, όλο αυτό ήταν ένα ξέσπασμα που άνοιξε μυαλά. Δεν πήγε, όμως, κάπου πολιτικά. Δεν αλλάζει κάτι με το να σπάσει μια τράπεζα. Αλλάζει με το να μπούμε σε όλες τις τράπεζες και να καταφέρουμε να τις κουμαντάρου-με. Ή πιο ρεαλιστικά, για να μην αρχίσεις πάλι να διαμαρτύρεσαι, θα άλλαζε κάτι, αν οι δημόσιοι υπάλληλοι αποφάσιζαν συντονισμένα να βγάλουν τα αυτοκίνητά τους για πέντε μέρες στο Σύνταγμα. Πιο εξτρεμιστικό μου φαίνεται αυτό από το σπά-σιμο τράπεζας».

Στο τραπέζι του καφέ παραμερίζω ποτήρια και τασάκι και κατεβάζω το τελευταίο μου ερώτη-μα. Υπάρχει στο δίσκο ένα τραγούδι που μιλάει

για μια κοινωνία (την ελληνική) σε πτώση. Το φι-νάλε του τραγουδιού είναι εμπνευσμένο από την ταινία «Το μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς. Ζητάω από τον Στέλιο να μου δείξει τα σημάδια της εν λόγω πτώσης στην καθημερινότητα και ανταποκρίνεται: «Η κόρνα πριν ανάψει πράσινο, τα πάντοτε πηγ-μένα λεωφορεία, η ταχύτητα στις κυλιόμενες σκά-λες, η ταχύτητα γενικώς. Μια ταχύτητα που μας επιβάλλεται στη δουλειά για μεγαλύτερο κέρδος και μεταφέρεται ασυναίσθητα στον ελεύθερό μας χρόνο. Πρέπει να το σταματήσουμε αυτό, γιατί θα σπάσουμε. Πρέπει να καταλάβουμε πως οι ποδο-σφαιριστές τρέχουν πάνω κάτω 90΄, επειδή παίρ-νουν αναβολικά. Επίσης, η πτώση φανερώνεται και στην έλλειψη επικοινωνίας. Μιλάς σε κάποιον για συναίσθημα, και αυτός προσπαθεί να το απο-φύγει. Ξέρεις, ‘σου είπα σ’ αγαπώ, και εσύ έβαφες τα νύχια σου’».

To beat να βαράει στο στέρνο. Μελωδίες να σοκάρουν τα αυ-

τιά. Στίχοι πελώριοι. Καλλιτέχνες all around the world. Ετοιμαστεί-

τε για 18 ώρες μουσικής. Πάρτι στο Κτίριο 56. Το Plisskën Festival

ήρθε για να μείνει.

Φεστιβάλ το χειμώνα. Και μάλιστα με τα πλέον φρέσκα ονόματα. Πράγματι σπάνιο. Το αντίθετο από τους κολιούς τον Αύγουστο. Συνήθως εάν δεν πιάσει Απρίλιος, φεστιβάλ δεν έχει. Στοπ. Αλλαγή μπομπίνας, καινούργια ταινία. Eνα νέο event ανοίγει την αυλαία του στην πόλη. Πάνω από δεκαπέντε καλλιτέχνες συστήνονται στο αθηναϊκό κοινό.

Δοκιμάζονται επί σκηνής. Κάποιοι, όπως οι These New Puritans, είναι το next best thing στους κύκλους των «ψαγμένων». Αλλοι, όπως ο Alexander Robotnick είναι θρύλοι από τα ’80s. Κάποιοι είναι Ελληνες και άλλοι Ισλανδοί. Συν-δετικός τους κρίκος: η επιλογή τους από την Plisskënlab, τη διοργανώτρια εταιρεία του Φε-στιβάλ. Μια «οργάνωση» με εκσυγχρονισμένη μουσική άποψη. Αλλιώς δεν μπορεί να δικαιο-λογηθεί το ετερόκλητο των ονομάτων που φέρ-

νει. Από το μουσικό τρομοκράτη και τραγουδι-στή των Dead Kennedys Jello Biafra πέρυσι, μέχρι τον πιο γλυκό μινιμαλιστή Wim Mertens φέτος, με τον τελευταίο να παίζει στο Μέγαρο!

Από το Gagarin μέχρι την αίθουσα «Αλε-ξάνδρα Τριάντη» λοιπόν. Και από το punk μέχρι την κλασική. Οπως μας είπαν από την Plisskënlab, θέλουν να φέρνουν ονόματα που θα γούσταραν να δουν και οι ίδιοι. Σημασία έχει η καλή μουσική και όχι η ταμπέλα. Και προσπαθούν με αυτό το Φεστιβάλ να θέσουν στάνταρ ποιότητας, να γίνει θεσμός. Να ξέρει ο θεατής ότι θα δει γαμάτα live.

Γιατί δεν αντέχονται άλλο οι τύποι που παί-ζουν ήχους μπροστά από laptop -με βαριεστη-μένο ύφος μάλιστα. Θέλουμε συναυλίες με χορό και διασκέδαση, όχι εκθέσεις. Το live είναι και performance.

INFO

g.rompolas@metropolisnews.gr

31

Στη λίστα φιγουράρουν τα ονόματα Poka και 23rd Underpass. Οι Eλληνες του Φεστιβάλ. Οι τελευταίοι οφείλουν το όνομά τους σε τρα-γούδι του John Foxx, τραγουδιστή των Ultravox. Μας δείχνουν τις επιρροές τους με το καλημέ-ρα. New wave ηλεκτρονικοποιημένο κατά προ-τίμηση, dark synthιά και λίγο από italodisco. Και όχι, η italodisco δεν είναι ένα είδος μου-σικής που έμενε ζωντανό γιατί το έπαιζε ο Θο-δωρής Ρακιντζής στην εκπομπή του «Στιλ Ελλη-νικό». Είναι μια μουσική που, από ό,τι φαίνε-ται, δεν πέθανε ποτέ. Μας το επιβεβαιώνει και ο Ταξιάρχης, η φωνή του γκρουπ, με τον οποίο μιλήσαμε. Μας είπε ότι δεν θα το πιστεύαμε σε τι περίεργες χώρες έχει πουληθεί το άλμπουμ τους.

Λογικό, τα κομμάτια τους είναι για repeat, repeat, repeat. Προσωπικά ακούω το hit τους “You’ll never know”. Συνέχεια. Νιώθουν πραγ-ματικά τυχεροί που κάνουν συναυλιακό ντε-μπούτο σε ένα τόσο πρωτοποριακό φεστιβάλ. Στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων για το εάν τελικά τα ’80s ήταν η καλύτερη δεκα-ετία της μουσικής, μας είπε ότι «είναι μια πολύ πλούσια δεκαετία, οπότε ναι, είναι η καλύτερη. Εδώ και αρκετά χρόνια ακούω για την ανα-βίωσή τους που έχει γίνει και λίγο ανέκδοτο. Μάλλον ήρθαν για να μείνουν… Δεν συμβαίνει όμως μόνο στη μουσική, αλλά και στη μόδα και στον τρόπο διασκέδασης και αλλού. Χαίρομαι που πρόλαβα λίγο από αυτήν. Για εμάς, τα ’80s είναι μια καλή μουσική βάση». Για εμάς είναι «χορός για μουσική». Let’s dance!

Σε φωνάζουνε Danger Ενα τυχαίο κλικ στο mySpace. Ενα εισαγω-

γικό video, όπου ένας τύπος περπατάει σε μια μητρόπολη, που έχει χορταριάσει και έχει γίνει ζούγκλα. Κάποια καταστροφή; Κρατώντας έναν πυρσό στο χέρι, βλέπει μια τεράστια πυραμίδα να ορθώνεται μπροστά του. Επόμενη σκηνή. Enter Danger. O ήρωας έχει βρεθεί πίσω στο χρόνο (;) στη μητρόπολη με τους ουρανοξύστες. Και φοράει μάσκα. Είχα να κολλήσω τόσο με ηλεκτρονικά κομμάτια από το “Invaders Must Die” των Prodigy. Τότε δεν ανακάλυπτα κάτι καινούργιο, απλά γούσταρα. Τώρα γουστάρω που ανακάλυψα ένα νέο ήρωα. Υπό τους ήχους των videogames του Atari, παρακαλώ υποδε-χτείτε τον Γάλλο Danger. Την περσόνα του κατά κόσμον Franck Rivoire. Που φοράει μάσκα.

Μας εξέθεσε τις απόψεις του. Δεν μιλάς κάθε ημέρα με κάποιον που φτιάχνει μουσική με πηγή έμπνευσης τα «μπλιμπλίκια» των ’80s. Ούτε συνδιαλέγεσαι εύκολα με μουσικό που δί-νει στα κομμάτια του ονομασίες από τις ώρες της ημέρας, όπως “4H30”. Σαν ο ακροατής να περνάει από πίστα σε πίστα.

Τον προβοκάραμε ρωτώντας τον εάν όντως αγαπάει τα videogames. Απάντηση: “Love ’em”. Αμετάφραστο και κοφτό. Ενα βασικό στοιχείο των live του είναι και τα visuals. Σε βάζουν κα-λύτερα στο κλίμα. Αλλωστε και ο Franck λέει

ότι η μουσική του εμπνέεται από τα video που φτιάχνει. Και το ανάποδο. Δεν είναι ότι το ένα είναι δεκανίκι του άλλου. Με τον Danger να κοντεύει τα 3 εκατ. profile views, σίγουρα θα πρέπει να νιώθει σούπερ σταρ του διαδικτύου. «Oχι ακριβώς. Σίγουρα είμαι περήφανος που πληκτρολογώντας ‘Danger’ το πρώτο που εμ-φανίζεται είναι το δικό μου link, αλλά σήμερα όλοι είναι σούπερ σταρ στο ίντερνετ». Συνέχισε δριμύτερος: «Δεν μπορείς να τα βάλεις με ένα όμορφο κουταβάκι ή με τον Justin Bieber (το νέο 16χρονο είδωλο της Αμερικής) σε ενδεχό-μενη κόντρα στο youtube. He’ll kick your ass».

Η άποψή του για το μητροπολιτικό κόσμο στον οποίο όλοι ζούμε απλή. Πιστεύει ότι αντι-προσωπεύει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που γεννήθηκαν με μηχανήματα γύρω τους. Για αυτούς οι μηχανές και τα δημιουργημένα από τον άνθρωπο ηλεκτρονικά δίκτυα είναι πολύ σημαντικά. Ακόμη και για τον τρόπο που αλλη-λεπιδρούμε μεταξύ μας. Ετσι πιστεύει ότι ανήκει σε μια γενιά cyborg. Οπου cyborg, πλάσμα μισό άνθρωπος, μισό ρομπότ. Ολοι εμείς, τα cyborg αυτού του κόσμου, θέλουμε μοντέρνα μουσική. Ηλεκτρονική ή μη. Θέλουμε ένα φεστιβάλ στην αρχή του χειμώνα. Γιατί πού αλλού θα βρούμε 18 ώρες γεμάτες μουσική, χορό και ψυχωμένα performance μόνο με 30 ευρώ; Αν ξέρετε να γί-νεται και κάπου αλλού, πείτε το μου. Ψήνομαι.

13:00 The Longcut (UK)14:15 Rykarda Parasol (USA)15:20 The Lytics (CA)16:25 23rd Underpass (GRE)17:20 FM Belfast (IS)

18:20 Robots in Disguise (UK)19:25 Handsome Furs (CA) 20:30 The Cinematics (UK) 21:45 Chew Lips (UK) 22:50 These New Puritans (UK)

24:00 Futurecop! (UK)01:00 Alexander Robotnick (ITA)02:00 Danger (FRA)03:00 Mondkopf (FRA)04:00 Poka (GRE)

32

Πριν από λίγες εβδομάδες, ένας νέος σκηνοθέτης τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Διεθνές Κινη-ματογραφικό Φεστιβάλ Πάτρας, για τη μικρού μήκους ταινία του, «Φω-τεινή και Αλεξάνδρα». Ο 29χρονος Δημήτρης Νάκος είναι υποψήφιος διδάκτωρ Θεωρίας και Ιστορίας του Κινηματογράφου στο Πάντειο Πανε-πιστήμιο, απόφοιτος της Φιλοσοφι-κής και του μεταπτυχιακού προγράμ-ματος του Tμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού. Θα αρκούσε απλώς να πω ότι αγαπάει το σινεμά;

Η πρώτη μικρού μήκους ταινία του, είχε τον τίτλο «Μαζί». Πώς όμως η διαδικασία της δημιουργίας -μια κατ’ εξοχήν μοναχική διαδρομή- στην περίπτωση της παραγωγής μίας ταινίας, συναντά την παραδοξότη-τα του καταμερισμού και της αλληλε-ξάρτησης; «Η δημιουργία μπορεί να πάρει μια πιο μοναχική πορεία, όταν πρόκειται για συγγραφή. Από εκεί και πέρα, όμως, ο κινηματογράφος είναι ‘ομαδικό σπορ’», μας εξηγεί χαριτολογώντας ο Δημήτρης Νάκος και συνεχίζει διευκρινίζοντας πως «ο σκηνοθέτης είναι κατά την πετυχημέ-νη αγγλική απόδοση του όρου ‘διευ-θυντής’ (director). Εχει μεν τον τε-λικό λόγο, αλλά η ταινία ανήκει σε όλους τους συντελεστές της, έτσι αυ-τός που ‘διευθύνει’ θα πρέπει να έχει την εξυπνάδα να παίρνει και να φιλ-τράρει τη γνώμη όλων. Πόσο διαφο-ρετικά, άλλωστε, θα ήταν ο ‘Ταξιτζής’ χωρίς τον Robert de Niro ή η ‘Αμελί’ χωρίς τη μουσική του Yann Tiersen».

Αυτό δεν ήταν το πρώτο του βραβείο, αλλά είναι μέχρι στιγμής το μεγαλύτερο. Επίσης, αυτή δεν ήταν η πρώτη του ταινία, αλλά είναι ίσως η πιο περιεκτική σε νοήματα και αυτή που αποδίδει πιο ολοκληρωμένα όλα αυτά που φαίνεται να τον απα-σχολούν. Είναι μια ταινία ιδιαίτερη, με έντονη την ανάδυση ενός παραλ-

ληλισμού, που όσο προχωράει γίνε-ται εμμονικός. Τόσο στην προκείμε-νη -τρίτη κατά σειρά ταινία του- όσο και στην τελευταία με τίτλο ‘‘Felix culpa’’, που βρίσκεται αυτή τη στιγ-μή στο στάδιο του post-production, ο Δημήτρης παίζει με αυτή τη μία ιδέα· τη σχέση της πραγματικής ζωής με τη θεατρική πρόβα.

«Εχει πολύ ενδιαφέρον η ταυ-τόχρονη χρησιμοποίηση των κωδί-κων του θεάτρου και του κινηματο-γράφου, όμως χρειάζεται προσοχή, για να μην πνίξει το ένα το άλλο», τονίζει. Στο «Φωτεινή και Αλεξάν-δρα», το ερώτημα επανέρχεται συ-νεχώς. Βλέπουμε την πραγματικό-τητα ή μία πρόβα; Αλλά και η πρό-βα, μία πραγματικότητα δεν είναι; «Εν προκειμένω, είχα τον κίνδυ-νο να βγει στο τέλος κάτι σαν κινη-ματογραφημένο θέατρο. Αυτό όμως που με ιντρίγκαρε ήταν η σχέση με-ταξύ ζωής και τέχνης, τα δυσθεώρη-τα πολλές φορές σύνορα τους και σε ποιο βαθμό μπορεί  η μία να αντι-γράψει την άλλη. Ο Οσκαρ Ουάιλντ έφτανε στην εστέτ παραδοξότητα, πώς μερικές φορές η φύση μπορεί να αντιγράψει έναν πίνακα ζωγραφι-κής που απεικονίζει ένα τοπίο».

Είναι πολύ γοητευτικό, όσο και ριψοκίνδυνο, να αποδίδονται φιλο-σοφικής φύσεως προβληματισμοί μέσα σε σύγχρονα έργα τέχνης. Ει-δικότερα σε μια μορφή δημιουρ-γίας που ό,τι έχει να πει πρέπει να το πει σε ένα τέταρτο. Ο Δημήτρης Νάκος το καταφέρνει με επιδεξιότη-τα, δημιουργεί καταστάσεις και εξά-πτει προβληματισμούς σε σχέση με τη λειτουργία της τέχνης που προβά-ρεται μέσα στη ζωή και την προβο-λή της πρόβας αυτής μέσα από μια άλλη τέχνη. Μήπως, τελικά, όλα εί-ναι σινεμά;

e.sourgiadaki@metropolisnews.gr

Ενας νεαρός σκηνοθέτης, ο Δημήτρης Νάκος, μας μιλά-ει για την τέχνη του σινεμά ως δημιουργία και τη σχέση ανάμεσα στο να ζεις χωρίς πρόβες και να κάνεις μια ται-νία γιa αυτές.

INFO

http://www.dailymotion.com/NakosMovies

Dr.

Μπορεί τα πρόσωπά τους να μην έχουν τη φρεσκάδα της νεότητας, να έχουν γκριζάρει και να έχουν ρυτίδες, αλλά, όπως και να το κάνουμε, οι Sonics είναι οι Sonics. Μία μπάντα δηλαδή, που, αφού έκανε το χρέος της παίζο-ντας garage και rock ’n’ roll στη δεκαετία του ’60, διαλύ-θηκε για 40 χρόνια και επα-νενώθηκε πρόπερσι (!) για να παίξει την ίδια μουσική, συμμαχώντας με το trend της μουσικής αναβίωσης των ’60s. Και όταν ανέβουν στη σκηνή, θα δουν από κάτω το νεανικό αθηναϊκό κοινό να χοροπηδάει και να ζητάει το “Psycho” και το “Witch”. Και θα τα παίξουν. Σαν να ήταν τότε.

Δύο αδέλφια καταφτάνουν σε ένα χωριό της Θεσσαλίας, για να παραστούν στο γάμο της μητέρας τους. Εκεί όμως τους περιμέ-νει μια δυσάρεστη έκπληξη. Ανακαλύπτουν ότι ο γαμπρός είναι κατά πολύ νεότερός της και αλβανικής καταγωγής. Σαν να μην φτά-νει αυτό, μαθαίνουν και από την θεία τους για μια φήμη που κυκλοφορεί στο χωριό. Οτι στα κτήματα της μάνας τους υπάρχουν κρυμμένες λίρες από την Κατοχή. Δίχως να κρύψουν τις ρατσιστικές τους διαθέσεις, αποφασίζουν να σταματήσουν το γάμο με κάθε τρόπο. Ακόμα και αν χρειαστεί να ση-

κώσουν περίστροφο. Μια τρελή κωμωδία που μιλάει για την υποκρισία, την απληστία και τη μεγαλομανία μέσα από γερές δόσεις μαύρου χιούμορ. Παίζουν οι: Βαγγέλης Δουκουτσέλης, Μαρία Κοκολάκη, Νατάσα Μήττα, Μαρία Μουζάκη, Πέτρος Νικολά-ου, Ηλίας Νομικός, Αλεξία Πετροπούλου, Κωνσταντίνα Σάννη, Γιώργος Τάτσης, Χρι-στίνα Τσιάπα, Παύλος Φαλούτσος.

Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα ταλέντο. Το δικό του είναι να αλλάζει ταυτότητες. Ο Τομ Ρίπλεϊ, ο αινιγματικός ήρωας του αριστουργήματος της Πατρίτσια Χάισμιθ, ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου Προσκήνιο σε θεατρική με-ταφορά της Φίλις Νέιτζι και σκηνοθε-σία του Γιάννη Διαμαντόπουλου. Στη θεατρική πια σκηνή μάς προσκαλεί να ταξιδέψουμε μαζί του, μέσα από τα δικά του μάτια… σε ένα ταξίδι ζωής. Ο Τομ Ρίπλεϊ είναι μια προσωπικότητα εγκλωβισμένη σε χαμηλή αυτοεκτίμη-ση και σε μια προβληματική ζωή. Μα-

γεύεται από τη λάμψη και την έντονη προσωπικότητα του Ντίκυ. Τον θεο-ποιεί και ως συνήθως ό,τι θεοποιού-με θέλουμε να το γκρεμίσουμε. Θέλει να γίνει ο Ντίκυ, στη θέση του Ντίκυ. «Τώρα δεν ξέρω ποιος είμαι, τι είμαι, γιατί είμαι. Ομως, ό,τι και αν γίνω, ίσως κρατήσει μία ημέρα, ίσως κρατή-σει μια ώρα ή στο τέλος μια ολόκληρη ζωή», μονολογεί. Τίποτα δεν τον στα-ματά…

Η Ηρώ Σαΐα ξυπόλυτη, αέρινη επί σκηνής και με φωνή που συμπυκνώνει μνήμη, αίσθημα και συνεί-δηση αστικού πολιτισμού, ομολογεί: «Εκαιγα πάθη και μύριζα παράδεισο…».

Eίναι προτέρημα, εντέ-λει, να καις πάθη, και από το κάψιμό τους να βγαίνει ευωδιαστή μυρωδιά Παρα-δείσου. Και η Τέχνη και ο Πολιτισμός μιας Πόλης ή και μιας Χώρας -σε αντί-θεση με την Πολιτική, τους Πολιτικούς και τις Πολιτικές τους- το καταφέρνουν, όταν και όποτε μπορούν να συνα-ντούν την Ηρώ στην Αθηνα-ΐδα, τον Μιχάλη, τον Ομηρο και την Μαρία στη θεατρική στέγη του Νέου Κόσμου, τα

γραπτά του Γκαζμέντ και τις αφηγήσεις του Ενκε, τον επίμονο κηπουρό της Ιστορίας Θάνο Βερέμη…

«Κόκκινη φωτιά και μαύρη στάχτη...»Η Μαρία Κίτσου, ο Μιχάλης Οικονόμου και ο Ομηρος Πουλάκης μέσα από μια πολύ οικογενειακή -σχεδόν καθημερινή- ιστορία έχουν τη μέθοδο να προσεγγί-ζουν την αλήθεια για το γενικευμένο φόβο που κτυπά την πόρτα μας και να σκάβει τις όποιες ανθρωπιστικές αξίες μας, λειτουργώντας ως υποδοχέας μιας γενικευ-μένης αβεβαιότητας που φλερτάρει με συμπεριφορές τυφλής και ανεξέλεγκτης βίας και έχει ως υποστατι-κό τις άναρθρες κραυγές της ξενοφοβίας και του ρα-τσισμού. Τα «Ορφανά» του 40άρη Λονδρέζου Ντέννις Κέλλυ χάρη στην Τέχνη του Ομήρου, της Μαρίας και του Μιχάλη λειτουργούν ως μια «τυπική ελληνική ιστο-ρία» σε μια «τυπική αθηναϊκή γειτονιά»…

Σε αυτές τις γειτονιές που έζησαν και συνεχίζουν να ζουν οι πρωταγωνιστές του νέου βιβλίου του Γκαζ-μέντ Καπλάνι με τίτλο «με λένε Ευρώπη». Ενα βιβλίο κινηματογραφικής έμπνευσης στηριγμένο σε πρόσω-πα (μεταξύ αυτών και ο Ενκε Φεζολάρι) που η αφήγη-σή τους παράγει εικόνες, τις οποίες και ανασυνθέτει ο Καπλάνι, για να στηρίξει τις πολλαπλές διαδρομές ενός μεγάλου ταξιδιού, πολλαπλές όσες και οι Ταυτό-τητες που επιλέγουν οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι της Πόλης μας. Ολοι εκείνοι που απέναντι στη γεω-γραφία των συνόρων επιλέγουν τη γεωγραφία της ψυ-χής και του σώματος, τη γεωγραφία του αισθήματος και των αξιών.

Η Σαΐα θα μπορούσε να τραγουδά για αυτούς και το τραγούδι της να ήταν ένα παράσημο στο μέρος της καρδιάς, εκεί που πάντα βρίσκεται η Χώρα Προέλευ-σης… Η δική μας και η δική τους -ακόμα και αν διαθέ-τει τα χαρακτηριστικά ενός Εθνους-Κράτους που, όπως επιμένει ο Βερέμης, γεννήθηκε μόλις το 1821…

Τα φώτα της πόλης

Πριν από δύο χρόνια έγινε κάτι που επιβεβαίωσε ότι η αντίστροφη μέτρηση για την Αθήνα είχε αρχίσει. Βγαίνοντας από το κλειστοφοβικό και παγερό live των Poni Hoax βρέθηκα σε μια ακόμα πιο κλειστοφοβική πόλη, που όμως κα-θόλου παγερή δεν ήταν, ίσα-ίσα είχε πάρει φωτιά. Λίγες ώρες νωρίτερα ένα πιτσιρίκι 15 ετών είχε δολοφονηθεί στα Εξάρχεια πυροδοτώντας ένα ασύλληπτο χάος. Τους επόμενους μήνες, η φωτο-γραφία του, όπου χαμογελούσε φορώ-ντας μπλουζάκι Sex Pistols, έγινε η πιο αναγνωρίσιμη εικόνα στα δελτία ειδή-σεων και στα social media. Δεν ξέρω αν άκουγε όντως Sex Pistols ή πανκ ή ροκ, ξέρω όμως ότι στα Εξάρχεια δεν συχνάζουν πιτσιρίκια που θα επέλεγαν να διασκεδάσουν φέρ’ ειπείν με κάποιο talent show είτε ως κοινό είτε ως συμ-μετέχοντες. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπου-λος έφυγε από τη ζωή στις 6 Δεκέμβρη, επειδή απλώς βρέθηκε στο λάθος μέρος, είπαν πολλοί. Αλλά από πότε το λάθος μέρος για ένα παιδί είναι μία καφετέρια των Εξαρχείων; Και από πότε το σω-στό είναι ένα πλατό, όπου το νόημα της ζωής προβάλλεται στα πρόσωπα εφήμε-ρων ψευτοαστεριών και τα μπλουζάκια γράφουν Sex Pistols με λαμπερά και πολύχρωμα στρας; Τα «σωστά» μέρη εί-ναι οι πολλές ραψωδίες μιας Οδύσσει-ας. Τα λάθος είναι εκεί που για μέντο-ρες των νέων περνιούνται οι κάθε λογής Πολύφημοι των δημόσιων σχέσεων. Μακριά από τους δρόμους, με ή χωρίς Sex Pistols.

Τι έχει πια αυτή η Kate Moss και έχει συνεργαστεί με ένα σωρό rock icons; Και αν οι White Stripes, Primal Scream και Pete Doherty δεν αποτελούσαν εγγύηση για την αξία της, ο Bryan Ferry, που την έχει να ποζάρει όλο ηδυπάθεια στο εξώφυλλο του καινούργιου του άλμπουμ, αναμ-φίβολα είναι. Ενας πραγματικός δανδής της pop, ένα αγέραστο είδωλο, ένας ακούραστος εργάτης της μουσικής. Αλλά ακόμα και ένας προικισμένος πρωτοπόρος σαν και αυτόν χρειάζεται βοήθεια. Ετσι φέτος, επιστράτευσε μια πλειάδα γνωστών και ταλαντούχων μουσικών, ανάμεσα τους οι Scissor Sisters, Radiohead, Groove Armada, Flea, αλλά και παλιοί γνώριμοι από την εποχή των Roxy Music και μας παρουσιάζει το “Olympia”. Εδώ συνυπάρ-χουν αρμονικά αισθησιακά pop άσματα, ’70s disco κομμάτια που σε άλλη εποχή θα ήταν ύμνοι της πί-στας, groovy μελωδίες και μια διασκευή του “Song to the Siren” του Tim Buckley. Δίχως ιδιαίτερες εξάρσεις, αλλά με πολύ κομψότητα, το “Olympia” μας φέρνει αντιμέτωπους με κάτι που ήδη ξέραμε. Ο Brian Ferry είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους και γοητευτικούς ερμηνευτές της pop, όπως την ξέ-ραμε κάποτε -και, για να είμαστε ειλικρινείς, την προτιμούσαμε.

Το μελαχρινό αντί-παλο δέος της Dolly Parton στα αμερικά-νικα country χωρά-φια δεν είναι άλλο από τη Loretta Lynn, η οποία ρίχνει περισσότερο από μία δεκαετία στην πληθωρική ξανθιά. Η Loretta Lynn αποτελεί μία από τις πιο επιδραστικές γυ-ναικείες παρουσίες της αμερικανικής μου-σικής σκηνής καθώς και σημείο αναφοράς πολλών καλλιτεχνών. Δεν υπήρχε, λοιπόν, καλύτερος τρόπος να τιμήσουν τα 50 χρό-νια από την κυκλοφορία του πρώτου της single, “I’m a Honky Tonk Girl”, από το να μαζευτούν (η ίδια τους διάλεξε, για την ακρίβεια) και να διασκευάσουν μερικά από τα κομμάτια της. Ανάμεσά τους βρίσκουμε τους White Stripes, τους Paramore, τον Kid Rock και την Lucinda Williams, που μας χαρίζουν μπλουζ διασκευές, αλλά και αρκετούς ερμηνευτές που παραμένουν στα country πλαίσια χωρίς διάθεση για πειρα-ματισμούς (Carrie Underwood, Gretchen Wilson). Το άλμπουμ κλείνει το ομότιτ-λο κομμάτι, ερμηνευμένο από την Sheryl Crow, την Miranda Lambert και την ίδια την Lynn, που τον περασμένο Απρίλιο έκλεισε τα 76.

Διά στόματός του και εν πολλοίς χάρη στη μουσική του, πριν από πολλά χρόνια γεννή-θηκε αυτό που έκτοτε καθιερώθηκε να πε-ριγράφεται ως “psychedelic rock”. Ο Roky Erickson ήταν μόλις 18 χρόνων το 1966, όταν έγραφε το αριστούργημά του “You ’re gonna miss me”, και σήμερα, στην πρώτη του επίσκεψη στην Ελλάδα, είναι 64. Στο εν-διάμεσο, τίμησε το περικείμενο της μουσικής του, εξαντλήθηκε στις ναρκωτικές ουσίες, έζησε το όνειρο των ’60s και τελικά αφέθηκε

να χαθεί, ξοδεύοντας τη ζωή του ανάμεσα σε ψυχιατρεία και φυλακές. Η ποιότητα του live του άλλοτε ηγέτη των 13th Floor Elevators αποτελεί ερωτηματικό, το ενδιαφέρον όμως του να βρεθείς στον ίδιο χώρο μαζί του είναι δεδομένο.

Ο ΠΑΠΠΟΥΣΤΗΣ ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑΣ

«Μα καλά! Πηγαίνεις μόνη σου σινεμά; Και τι κάνεις στο διάλειμμα;». Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου απηύθυναν μια τέτοια ερώτηση. Γι’ αυτό και εκνευρίστη-κα. «Ναι ρε! Πάω μόνη μου σινεμά. Επί-σης, πάω μόνη μου για καφέ, για ποτό, για φαγητό, στο θέατρο και σε συναυλί-ες!». Συγκρατήθηκα και δεν τα ξεφούρνι-σα όλα αυτά. Η αλήθεια όμως είναι ότι έχω βαρεθεί να εξηγώ στον κόσμο γιατί πάω μόνη μου εδώ και εκεί και γιατί, συν τοις άλλοις, το θεωρώ απόλυτα φυσιολο-γικό. Οταν εσείς θέλετε να δείτε την τάδε κουλή ταινία και κανείς από την ομήγυρή σας δεν δέχεται, τι κάνετε; Δεν πάτε να δείτε την ταινία; Κακό του κεφαλιού σας.

Χάσατε κάτι που ίσως και να σας άλλαζε τη ζωή, μόνο και μόνο επειδή φοβάστε τι θα σκεφτεί ο κόσμος, όταν σας δει να τριγυρνάτε μόνος σας στο φουαγιέ. Επει-τα, πολλές φορές είναι θέμα πρα-κτικό: στείλε μή-νυμα στην Μα-ριάννα να πάτε εκεί, δεν μπορεί

η Μαριάννα, πάρε την Ναταλία, ψάξε την Τασία και άκρη δεν βγαίνει. Μου είναι πολύ πιο εύκολο -ειδικά αν πρόκειται για έμπνευση της τελευταίας στιγμής- να ρω-τήσω τον εαυτό μου: «Μήπως έχεις όρεξη να πάμε εκεί;», «Μμμ... δεν είναι άσχημη ιδέα», θα μου απαντήσει στα σίγουρα και θα ξεκινήσουμε. Τέλος, είναι φορές που δεν έχεις καμία όρεξη να έχεις κάποιον πάνω από το κεφάλι σου να σχολιάζει ό,τι κινείται και ό,τι αρθρώνει λέξεις. Θέλεις να το απολαύσεις μόνος σου το θέαμα, βρε αδερφέ! Οχι, δεν είμαι μισάνθρωπος, ένα αντικοινωνικό ον που κυκλοφορεί ανάμεσά σας. Εχω φίλους με τους οποί-ους βγαίνω και κάνουμε όλα όσα ανα-φέρθηκαν παραπάνω. Αλλά, όταν θέλω να κάνω κάτι και δεν βρίσκω ή δεν προ-λαβαίνω να βρω παρέα, δεν έχω κανέναν μα κανέναν ενδοιασμό να το κάνω μόνη μου. Οσο για τον καφέ; Τι πιο ωραίο από το να χώνεσαι σε ένα γλυκό καφέ, να πα-ρατηρείς τον κόσμο και να διαβάζεις το αγαπημένο σου βιβλίο;

Από τις ενδιαφέρουσες Πα-γκόσμιες Ημέρες αυτής της εβδομάδας ξεχωρίζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Πολιτι-κής Αεροπορίας, που γιορ-τάζεται στις 7 Δεκέμβρη. Αν τα οικονομικά σας δεν είναι τόσο καλά, ώστε να γιορτάσετε αυτή τη γιορτή εν πτήσει, η παρακάτω ται-νία είναι η καταλληλότερη, για να οργανώσετε το δικό σας πάρτυ. Πρόκειται για την ταινία ‘‘Aviator’’ (2004) του Μάρτιν Σκορσέζε, με τον πάντα αγαπημένο Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Το φιλμ μάς ει-σάγει στη ζωή του Χάουαρντ Χιουζ, ενός εκκεντρικού με-γιστάνα που κατασκευάζει και πιλοτάρει δικά του αερο-πλάνα. Επειδή, φίλοι μου, δεν θέλω να σας κοροϊδεύω, εγώ τη συγκεκριμένη ταινία δεν την έχω δει, αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα. Από το εξώφυλλο πάντως φαίνεται ότι θα ταιριάζει στη συγκε-κριμένη παγκόσμια ημέρα. Και μην ξεχάσω: χρόνια μας πολλά!

Κοίταξ

ε να δει

ς, τα π

ράγματ

α είνα

ι απλά.

Βγαίνει

ς και

μου τρ

αγουδά

ς όλη τ

ην ώρα

“Want y

ou to m

ake me fe

el like

I’m the on

ly girl

in the

world” κ

αι τριγυ

ρνάς μ

ε τον έν

αν και

με

τον άλ

λον. Ηρ

θε ο Ch

ris Bro

wn, σε μ

αύρισε

στο ξύ

λο και π

ήγες κ

αι τα

ξαναβρ

ήκες μ

αζί του

. Τώρα

μαθαίν

ω ότι β

γαίνεις

με τον

Matt Ke

mp.

Δεν κα

ταλαβα

ίνεις ότ

ι όλοι α

υτοί εί

ναι τυ

χαίοι;

Ενα τίπ

οτα για

σένα; Ο

κατάλλ

ηλος ά

νθρωπο

ς για ν

α σε κ

άνει να

νιώσεις

η μον

αδική

γυναίκ

α

στον κ

όσμο εί

ναι ένα

ς: εγώ!

Και εξ

ηγούμα

ι. Δεν θ

α σε δέ

ρνω (εκ

τός κα

ι αν

το θες),

θα σε π

ροσέχω

και θα

σε φέρ

ω στην

Ελλάδ

α. Δεκέ

μβρη μ

ήνα

θα κυκ

λοφορε

ίς στο δ

ρόμο μ

ε κοντ

ομάνικ

ο, θα π

ίνεις α

μέτρητ

ους

καφέδες

στις π

λατείες

κάθε μ

έρα συ

ζητώντ

ας για

την κρ

ίση,

και στ

ην τελ

ική, άμ

α θες ν

α τραγ

ουδήσε

ις, πάμ

ε και

στο “Ju

st the

2 of u

s” στο M

ega. Εί

μαι λίγ

ο φάλτ

σος

βέβαια

, αλλά

σάμπως

οι άλλ

οι είνα

ι

καλύτε

ροι; Για

αυτό σ

ου λέω

, άσε

τους φ

λώρους

και έλ

α σε

μένα...

Πού θα

βρεις

καλύτε

ρα;

Dear

Rihann

a,

With love,Andreas

Ναι ρε…

ξξε νανα

δ δεις, τ τ

αα πρπρά

γάγμαματ

ατα ε

άςόλη

την ώ

ρα “Wa

nt

α δ ς,α πρά

γματα

n the worl

d” κα

λη την

ώρα “W

a

την ώρ

α

Brown, σ

ε μhe

world

μαθαwn, σ

DeD aRiR

Στον κόσμο των gay και των trans μάς με-ταφέρει ο Πάνος Χ. Κούτρας στο περυσινό αριστούργημά του «Στρέλλα». Ο Γιώργος (Γιάννης Κοκιασμένος) βγαίνει από τη φυλακή, ύστερα από 15 χρόνια και ψά-χνει το γιο που άφησε πίσω του. Από τον Κορυδαλλό λοιπόν, μέσω Ομόνοιας, στο πρώτο ξενοδοχείο που θα βρει μπροστά του. Πρόκειται για το ξενοδοχείο «Ωμέγα», απέναντι από τη Βαρβάκειο Αγορά. Εκεί θα συναντήσει την Στρέλλα (η βραβευμένη Μίνα Ορφανού) και μαζί θα μπλέξουν σε μια δίνη πάθους, έρωτα, εξομολογήσεων, αποφάσεων. Σε πρώτο πλάνο όλη η gay και κυρίως trans κουλτούρα της Αθήνας, με το περίφημο μπαρ «Κούκλες» στο Κου-κάκι να αποτελεί την εναλλακτική καλλιτε-χνική σκηνή της Στρέλλας. Η κάμερα του Κούτρα ακολουθεί την ηρωίδα του στις διαφορετικές δουλειές της, από επισκευές τηλεοράσεων μέχρι επισκέψεις-βίζιτες σε σπίτια πλουσίων. Ολα αυτά, ενώ η Αθήνα μεταμφιέζεται με λαμπάκια και αστέρια, για να υποδεχτεί τα Χριστούγεννα. Οταν η αλήθεια για τη σχέση των δύο ηρώων μαθαίνεται, τίποτα δεν μπορεί να είναι ίδιο ξανά. Ηθικά διλήμματα και ακραία κοινωνικά ταμπού μπαίνουν στο μικρο-σκόπιο του σκηνοθέτη, για να στραπατσα-ριστούν στο τέλος της ταινίας. Η λύτρωση για τους δύο ήρωες έρχεται με φόντο τη νυχτερινή φωτισμένη Ακρόπολη -αγαπη-μένο μοτίβο του Κούτρα στις ταινίες του-, στο ακριβό ξενοδοχείο Classical Athens Imperial στην πλατεία Καραϊσκάκη. Το φινάλε αυτής της διαφορετικής ιστορίας αγάπης βρίσκει τον Γιώργο να κάνει Πρω-τοχρονιά με την οικογένειά του. Αφού οι-κογένεια δεν είναι εκεί που έχουμε κοινό αίμα, αλλά εκεί που νιώθουμε ασφαλείς. Εκεί που αγαπάμε και αγαπιόμαστε.

Αυτή την εβδομάδα το δίλημμα έχει να κάνει με τις διαθέσεις μας. Κωμωδία και δράμα, γέλιο και δάκρυα. Ας ξεκινήσουμε από τα άσχημα, για να κάνουμε ωραίο φινάλε. Αν για κάποιο λόγο θέλετε να κλάψετε ή απλώς έχετε μέσα σας δάκρυα που πρέπει να βγουν, η ευκαιρία της εβδομάδας είναι οι «Φανταστικές Αγάπες» του Ξαβιέ Ντολάν. Πρόκειται για τη δεύτερη ταινία του ταλαντούχου Καναδού, η οποία έφυγε με βραβείο Régard Jeune από το τελευταίο φεστιβάλ Καννών. Σε αυτό το ιδιότυπο ερωτικό τρίγωνο, ένα αγόρι και ένα κορίτσι μονομαχούν για τα μάτια του τρίτου της παρέας, του Νικολά. Η ταινία είναι αφιερωμένη από το σκηνοθέτη «σε όσους αισθάνονται μόνοι στον έρωτα». Αν τελειώσει η ταινία και δεν σας έχουν πάρει ακόμα τα δάκρυα, σκεφτείτε ότι ο Ξαβιέ Ντολάν είναι μόλις 21 (!) και ήδη πολυβραβευμένος. Να φέρω χαρτομάντηλα; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε οπωσδήποτε πρέπει να δείτε την ταινία «Ο φίλος της μαμάς μου» για να συνέλθετε. Με πολλά χειροκροτήματα από το φεστιβάλ Σάντανς, δημι-ουργία των αδερφών Ντιπλάς, η συγκεκριμένη ταινία έρχεται για να μας κάνει να γελάσουμε. Ενα ακόμα τρίγωνο, με τη διαφορά ότι πρωταγωνιστές σε αυτή την ταινία είναι ένας άνδρας (ο πάντα εκπληκτικός Τζον Σ. Ράιλι), μία γυναίκα (Μαρίσα Τομέι) και ο 22χρονος γιος της, ο οποίος την λατρεύει και δεν θέλει με τίποτα να χάσει την αγκαλιά της. Μαμάκηδες εναντίον εραστών, σε μια ταινία που θα θυμίσει σε όλους εμάς τους μαμάκηδες πως ο μπαμπάς μας είναι ο εχθρός μας (!). Το αποτέλεσμα; Χινάρι. Ετσι και αλλιώς, όλα μέσα στη ζωή είναι.

Εως τα μεσάνυχτα της Δευτέρας (6/12) μπο-ρούν οι αναγνώστες να ψηφίσουν ένα από τα 15 βιβλία που προτείνουν οι Λέσχες Ανά-γνωσης, συμμετέχοντας στην ανοιχτή ψηφο-φορία που θα αναδείξει το μυθιστόρημα της χρονιάς. Ο διαγωνισμός διεξάγεται από το ΕΚΕΒΙ σε συνεργασία με την ΕΡΤ, η οποία συμμετέχει μέσα από το τηλεοπτικό και ρα-διοφωνικό της πρόγραμμα στην προβολή του θεσμού, παρουσιάζοντας τα υποψήφια βιβλία και τους συγγραφείς τους, με στόχο πάντα την προώθηση της φιλαναγνωσίας προς το ευρύ κοινό. Η ανακοίνωση και η βράβευση του νικητή θα γίνει την Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010 σε ζωντανή σύνδεση με την καθημερινή ενημερωτική εκπο-μπή «Συμβαίνει τώρα» της ΝΕΤ, ενώ στις 8 το βράδυ της ίδιας ημέρας, το βραβευ-μένο συγγραφέα θα παρουσιάσει η Ελενα Διάκου στην εκπομπή «Ημερολόγια κατα-στρώματος» του Δεύτερου Προγράμματος της ΕΡΑ. Η ψηφοφορία γίνεται με sms, ενώ κάθε αναγνώστης έχει δικαίωμα για μία μόνο ψήφο. Για να δείτε τη «βραχεία λί-στα» των 15 βιβλίων που είναι υποψήφια, μπείτε στο www.ekebi.gr. Το τελικό αποτέ-λεσμα της ψηφοφορίας προκύπτει κατά το ήμισυ από την ψήφο των αναγνωστών, ενώ το υπόλοιπο 50% βγαίνει από τις ψήφους

που έχουν ήδη δώσει οι Λέσχες Ανάγνωσης (από τις οποίες προέκυψε η λίστα). Εμείς πάντως ψηφίζουμε τον «Ανίσχυρο Αγγελο» που έγραψε ο Μάνος Κοντολέων, για το νε-ανικό του θέματος.

Στο βιβλίο της Κανής Καραβά παρακο-λουθούμε τα πάθη, παρελθόντα και πα-ρόντα, μιας αθηναϊκής οικογένειας, της οικογένειας Μυλωνά. Μαζί με την οικο-γένεια, περιδιαβαίνουμε την Αθήνα, από τα Χριστούγεννα του 1900 μέχρι τη Με-γάλη Παρασκευή του 2005. Την Πρωτο-χρονιά του 1900, παρά την παρελθούσα πτώχευση, υπάρχει μια αισιοδοξία για την διπλή αλλαγή του χρόνου και του αιώνα. Οι Αθηναίοι χορεύουν μαζούρκα. Η λε-ωφόρος Αμαλίας λέγεται ακόμη λεωφό-ρος Πιπεριών και σφύζει από κίνηση. Το ζεύγος Μυλωνά κατοικεί σε μια διώροφη οικία της οδού Ασκληπιού και απασχολεί τα έντυπα της εποχής. Βγαίνουν για βόλ-τες στο Αντρο των Νυμφών, στην περιοχή του Ιλισσού ή στου Κωστάκη κάτω από το Ζάππειο. Αυτή η υψηλή αθηναϊκή κοινω-νία όμως αδυνατεί να προβλέψει τις συ-γκρούσεις που θα αντιμετωπίσει. Το Νο-έμβριο του 1903 ξεσπούν τα Ορεστειακά: μία ομάδα φοιτητών κουρδισμένων από το γλωσσαμύντορα καθηγητή Μιστριώτη διαμαρτύρεται κατά των χυδαϊστών με-ταφραστών του αισχυλικού έργου. Πλή-θη συρρέουν στη Σταδίου, κατηφορίζουν προς την Ομόνοια, κοντά στο Βασιλικό Θέατρο. Αναποδογυρίζουν τα ιπποκίνη-τα τραμ και φωνάζουν: «Θάνατος στους Σλάβους». Επιχειρούν να εισβάλλουν με τη βία στο θέατρο, με αποτέλεσμα να επέμβει ο στρατός και η χωροφυλακή. Η Αθήνα ταρακουνιέται, οι οδομαχίες δεν έχουν τέλος, ώσπου μια σφαίρα σκοτώνει έναν εφημεριδοπώλη. Πανεπιστημίου και Προαστείου (σημερινή Μπενάκη) γωνία, τα φανάρια έχουν θρυμματιστεί. Αλλού στο βιβλίο βλέπουμε ζωηρές περιγραφές για το κίνημα στο Γουδί, τις καινούργιες Φορντ που «τρέχουν» στο Σύνταγμα, τα βιβλιοπωλεία της Αιόλου με τα χριστου-γεννιάτικα δώρα, έναν άστεγο καστανά στην Κοραή, βιαστικές τραγικές φιγούρες στο λιμάνι του Πειραιά μετά τη Μικρασια-τική Καταστροφή. Μαζί με την οικογένεια Μυλωνά γερνάει και η Αθήνα, για να κα-ταλήξει μέσα από εντάσεις και αγωνίες στη φαινομενικά ακατανόητη δολοφονία του Παύλου Χαριτόπουλου, ζωγράφου, το 2005. Τη στιγμή κατά την οποία συνοψί-στηκε ένας αιώνας.

Το περιοδικό Paris Review είναι μια λογοτεχνική επιθεώρηση που ιδρύθηκε το 1953 με βάση τη Νέα Υόρκη. Μια παρέα νεαρών Αμε-ρικανών φοιτητών άρχισε να εκ-δίδει εκεί αδημοσίευτη πρόζα και ποίηση, και ως αντίβαρο στα έργα τους, μια σειρά συνεντεύξεων από καταξιωμένους σήμερα δημιουρ-γούς. Αυτές οι συνεντεύξεις έχουν αναγορευτεί σε κανονιστικές. Μια ανθολογία τους αποτελεί και ο παρών τόμος. Πόσο συμμετείχε ο Εζρα Πάουντ στη σύνθεση της «Ερημης Χώρας» του Τ.Σ. Ελιοτ; Τι προλήψεις ταλάνιζαν τον Τρούμαν Καπότε και γιατί τον ενοχλούσαν τα κίτρινα τρια-ντάφυλλα; Πόσο μεγαλύτερο σε έκταση μπορούσε να είναι το κλασικό βιβλίο «Ο γέρος και η θάλασ-σα» του Ερνεστ Χέμινγουεϊ και πού σταματούσε το σβήσιμο για το Νομπελίστα συγγραφέα; Πώς έφτασε ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες στη «νύξη» στα γραπτά του και πώς δούλευε; Πώς μέσα από σκί-τσα και μπροσούρες κατέληξε ο Γκαμπριέλ Γκαρ-σία Μάρκες να γράψει τα «Εκατό χρόνια μοναξιά»; Πώς λίγο ουίσκι, χαρτί, καπνός και τροφή έγιναν τα εργαλεία του Ουίλιαμ Φόκνερ; Ισως οι συνε-

ντεύξεις που ανθολογούνται θα μπορούσαν να θεωρηθούν δημοσιογραφικά «άτιμες», μιας και προτού τυπωθούν, περ-νούσαν από τόση επεξεργασία που έχαναν τον αυθορμητισμό τους. Την αρχική επιμέλεια έκαναν οι νεαροί συντάκτες, μετά ο συγγραφέας που είχε μιλήσει διόρθωνε το κείμενο, δεύτερη φορά οι συντάκτες και πάλι ο συγγραφέας. Είναι όμως αυτή η συνεργατική προσέγγιση που έδωσε στις συνεντεύξεις την κλασικότητά τους. Τα λεγό-μενα του Χέμινγουεϊ έφτασαν να

προσφέρουν τέτοιες εκπλήξεις στον αναγνώστη, να έχουν τόσο ενδιαφέρουσα «πλοκή», που μπο-ρείς να τα διαβάσεις σαν ένα χαμένο διήγημα του Αμερικανού γραφιά. Κουτσομπολιά, πικρίες, ερω-τικές ιστορίες, ανέκδοτα και αποκαλύψεις σε ένα γενναιόδωρο βιβλίο.

παπτ

Οι επισκέψεις από γραίες θείες είναι συνήθως ενοχλητικές. Οταν ήμαστε μι-κροί, μας έφερναν εκπαιδευτικά βιβλία αντί για GI Joe. Αλλά ούτε οι γονείς ευ-χαριστιούνταν. Το δώρο, αντί για ουίσκι, ήταν λικεράκια. Boοοring, που λένε και τα νέα παιδιά. Βέβαια, οι αρχαίες θείες ήξεραν. Πολλές δε τα κουτσόπιναν κιό-λας. Ετσι, έφερναν θησαυρό. Αγαπημένο τους το λικέρ μαρασκίνο. Τότε δεν ξέρα-με. Τώρα το μαθαίνουμε. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι ο Μέγας Ναπολέων τού έδει-χνε προτίμηση. Μετά το μεσημεριανό ή μετά από ένα δείπνο. Ισως και μετά από μια μεγάλη νίκη. Στην αγκαλιά της ερω-μένης του, Ζοζεφίνας.

Το 16ο αιώνα σε ένα μοναστήρι των Δαλματικών Ακτών ένα μικρό θαύμα έλα-βε χώρα. Θαυματοποιοί οι αποθηκάριοι της μονής. Παρασκεύασαν ένα γλυκόπι-κρο καθαρό ποτό με άρωμα κερασιού της ποικιλίας μαράσκα. Τότε το ονόμασαν Rozolj. Που θα πει: οι δροσοσταλίδες του ήλιου. Και από εκείνη την ημέρα και μετά, το ευφυές μείγμα τους άρχισε να έχει τρο-μερή επιτυχία. Σε διάστημα τριών αιώνων κατάφερε να κατακτήσει την τότε Ευρώπη. Το 18ο αιώνα είχε γίνει πια μόδα. Τότε μετονομάστηκε σε μαρασκίνο. Απαραίτη-το trendy ποτό σε κάθε αυλή της εποχής. Γιατί το αλκοόλ, εκτός από γεύση και δια-σκέδαση, είναι και μόδα -καλώς ή κακώς.

Αλλά σίγουρα το λικέρ ήταν και είναι ένα καλό δώρο. Αυτό θα σκέφτηκε και ο βασιλιάς της Βρετανίας, Γεώργιος ο Δ΄ (1762-1830), διαβόητος σκορποχέρης. Εστειλε στόλο στη Δαλματία να αγοράσει 100 κιβώτια του εν λόγω ποτού. Θα τα έκανε δώρο στους διοικητές της Μάλτας και της Κέρκυρας. Τι καλοπερασάκιας! Εάν θέλετε λοιπόν να νιώσετε αρχοντικά, δοκιμάστε το. Είτε στην κάβα της γειτονιάς σας είτε στο bar-αποστακτήριο Βρεττός στην Πλάκα, Κυδαθηναίων 41. Ανάμεσα σε άπειρες τουριστικές ταβέρνες ορθώνε-ται αυτό το καταφύγιο γεύσης. Μια κρυ-φή γωνιά για φανατικούς των λικέρ. Εάν βαρεθήκατε να πνίγετε τον πόνο σας σε ουίσκι, αλλάξτε ρώτα. Πιείτε μαρασκίνο!

Βιβλίο (και Ελλάς) το μεγαλείο σου. Μπορεί να μην είμαστε από τους πιο διαβαστερούς λαούς, αλλά σίγουρα διεκδικούμε κά-ποιες δάφνες. Αυτές των πολλών νέων εκδόσεων. Κάθε εβδομάδα ένας μικρός χαμός. Αναρωτιέται κανείς πώς τα καταφέρνουν οι εκδοτικοί. Μεράκι περισσότερο ή πιθανόν μανία. Αλλωστε, πρέ-πει να αντιστοιχεί ένας συγγρα-φέας ανά τέσσερις Ελληνες. Οι υπόλοιποι τρεις είναι πρόεδροι κάπου. Είτε σε σωματείο, είτε σε εξωραϊστικό σύλλογο.

Μιλώντας με παραδείγμα-τα περίεργων εκδοτικών φαι-νομένων, ας ρίξουμε μια ματιά στη Λίστα Συντακτών 2009 του γνωστού site Amazon. Οποία έκπληξις. Από την πρώτη δε-κάδα μόνο τα πέντε βιβλία υπάρχουν μεταφρασμένα. Γιατί όμως; Οι λίστες του Amazon απαρτίζονται συνήθως από κα-

λογραμμένα βιβλία. Δεν έχουν επιλογές δυσνόητων ή κρυφών αριστουργημάτων. Πιο απλά, τα βιβλία που προτείνονται εί-ναι και εμπορικά. Κείμενα με εύκολη ανταπόκριση στο κοι-νό. Ας όψεται το μάρκετινγκ. Μήπως τότε είναι δύσκολα στη μετάφραση;

Τη σήμερον ημέρα, η έν-νοια βιβλίο και δύσκολο στη μετάφραση μάλλον απουσιάζει. Φέτος μεταφέρθηκε στα ελληνι-κά ακόμη ένας μεταφραστικός «γόρδιος δεσμός». Το «Κουρδι-στό Πορτοκάλι» του Βρετανού Anthony Burgess. Αρα λογικά κάτι άλλο συμβαίνει. Στο νού-μερο 8 της λίστας βρίσκουμε το “City and the City” του China Miéville. Ενα αστυνομικό μυ-θιστόρημα επιστημονικής φα-ντασίας. Αρτια γραμμένο. Με πολύ δράση, ανατρεπτική πλο-κή, πρωτότυπες ιδέες και βαθιά

κοινωνική και πολιτική κρι-τική. Ο συγγραφέας του «γρά-φει» στις φωτογραφίες, ενώ τις απόψεις του θα γούσταρε κάθε φοιτητής. Μιλάμε δηλαδή για blockbuster. Και όμως ούτε ένα από τα επτά βιβλία του δεν υπάρχει μεταφρασμένο. Το να θεωρήσουμε ότι οι εκδότες μας κοιμούνται τον ύπνο του δι-καίου σε σχέση με «λαβράκια» κρίνεται ως σαθρό επιχείρημα. Ισως τελικά στην Ελλάδα το κοι-νό να ικανοποιείται διαφορετι-κά. Τουλάχιστον, όταν είναι μα-ζικό. Μάλλον χρειάζεται βιβλία, όπως οι «Μάγισσες της Σμύρ-νης» ή το «Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα». Βιβλία τα οποία δεν θα το ξεβολέψουν. Που θα του είναι οικεία. Που θα του χαϊδέ-ψουν και λίγο τα αυτιά. Καμία οικουμενικότητα δηλαδή. Τα ίδια και τα ίδια.

Παρατηρήσαμε ότι τα περισσότερα από τα βιβλία που πρωταγωνιστούν στις λίστες των ευπώλητων του Amazon δεν έχουν μεταφραστεί στα ελλη-νικά. Γιατί; Μήπως δεν είμαστε αρκετά καλοί αναγνώστες;

40

Δεν είναι ο δαίμονας που μας έχει καταλάβει, ούτε η μαρξιστική θε-ώρηση των πραγμάτων, όχι. Με κόκκινους οφθαλμούς μπορούν να βγουν σε φωτογραφία όλοι οι άν-θρωποι, αλλά συμβαίνει κυρίως σε γαλανομάτες και ανθρώπους με λευ-κό δέρμα, όταν βγάζουμε φωτογρα-φία με φλας. Τι μας κάνει, όμως, να έχουμε αυτό το τρομακτικό και μα-τωμένο βλέμμα; Μα βέβαια, του μα-τιού το αίμα. Η κόρη του ματιού μας, όταν πέφτει επάνω της φως, κλείνει αυτόματα, για να προστατεύ-σει το εσωτερικό του οφθαλμού.

Οταν όμως την χτυπάνε τα φλας της δημοσιότητας, δεν προλα-βαίνει να κλείσει. Ετσι, το φως ει-σβάλλει ελεύθερα και προσκρού-ει στον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Ο αμφιβληστροειδής και το πίσω μέ-ρος του οφθαλμού είναι γεμάτα από αιμοφόρα αγγεία, τα οποία και απα-θανατίζονται, όταν φωτογραφιζόμα-στε. Το αίμα δηλαδή είναι που γυα-λίζει. Αλλά επειδή καλύτερα να σου

βγει το μάτι κόκκινο παρά το όνομα λευκό, δεν βγαίνουμε όλοι με κόκκι-να μάτια στις φωτογραφίες. Δύσκο-λα θα δεις κάποιον σκουρόχρωμο, μαύρο ή μελαμψό καστανομάτη να έχει του δαιμονισμένου τη ματιά σε φωτογραφία. Αυτό συμβαίνει επει-δή εκτός από το δέρμα τους αυτοί οι άνθρωποι έχουν υψηλή μελανίνη και στον αμφιβληστροειδή.

Η μελανίνη απορροφά το φως του φλας και βγαίνουν πιο φυσιολο-γικοί στις φωτογραφίες. Ομως, άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κου-κουβάγιας. Ετσι, οι λαγοί που δεν έχουν το tapedum lucidum, έναν ακόμη «χιτώνα» πάνω στον αμφι-βληστροειδή, βγαίνουν κοκκινο-μάτηδες στις φωτογραφίες. Ενώ οι κουκουβάγιες, όπως και οι γάτες, έχουν από αυτό το «ταπέντο λούσι-ντο» και αντανακλάται πάνω του το φως, και όταν φωτογραφίζονται, βγαίνουν με μάτια απαστράπτοντα. Αυτά τα ολίγα για τη μαρξιστική μα-τιά και του βαμπίρ την όψη. Η.Κ.

41

Αν υποθέσουμε ότι το ποσοστό ευστοχίας των ομάδων στα πέναλτι είναι περίπου το ίδιο, ότι δηλαδή για παράδειγμα, μέσα σε μια εικοσαετία μια ομάδα θα ευστοχήσει στο 80% των πέναλτι που θα εκτελέσει (αυθαί-ρετο ποσοστό), τότε ο Ολυμπιακός, σήμερα, πληρώνει αυτή την καρμική συγκυρία. Επί χρόνια ο Τζόρτζεβιτς δεν έλεγε να αστοχήσει από τα 11 βήματα, τώρα η ομάδα του Πει-ραιά θα χάνει πέναλτι μέχρι το 2020. Η κα-τάρα του «Τζόλε» έχει στοιχήσει ήδη 3 πέ-ναλτι φέτος.

Οι υποδοχές ηρώων στα αεροδρόμια εί-ναι συνήθως γραφικές. Στην περίπτωση του Αρη ήταν απόλυτα δικαιολογημένες. Η νίκη του στο Βιθέντε Καλντερόν είναι μία από τις μεγαλύτερες νίκες που πέτυχε ποτέ ελληνική ομάδα στην Ευρώπη.

Θυμάμαι κάποια στιγμή, πριν από χρόνια, όταν είχε επι-σημοποιηθεί η κίτρινη κάρτα στο βγάλσιμο της φανέλας κατά τους πανηγυρισμούς, που η διοίκηση του Παναθη-ναϊκού είχε ενθαρρύνει τους παίκτες της να πάνε κόντρα σε αυτό το μέτρο. Πιθανόν ως παραφιλολογία, είχε διαρ-ρεύσει ότι καλό θα ήταν οι παίκτες να γδύνονται πανηγυ-ρίζοντας, για να ανάψει η σβηστή εκείνη τη στιγμή φλό-γα ανάμεσα στην ομάδα και στον κόσμο στην εξέδρα. Ολα αυτά τα θυμήθηκα από το εμφατικό γδύσιμο του Ισμαελ Μπλάνκο στον πανηγυρισμό του γκολ του στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Και ο συνειρμός συνεχίστηκε: το πρώ-το του γκολ στην Ελλάδα, ο Μπλάνκο το είχε πετύχει στη Λειβαδιά και το είχε πανηγυρίσει ντυμένος μεν, φορώ-ντας όμως μια μάσκα Ζορό. Τότε του είχαν γίνει συστά-σεις ότι, αν ξαναβάλει τη μάσκα, θα τιμωρηθεί. Και ερω-τώ καταλήγοντας: τι μας πειράζουν οι μάσκες; Τι μας πει-ράζει το κέφι του αθλητή πάνω στη χαρά της νίκης; Τι μας πειράζει να βγάζουν οι ποδοσφαιριστές τις μπλούζες τους; Από πού πηγάζει αυτό το κύμα της σοβαροφάνειας; Τίνος τα χρηστά ήθη θίγονται από έναν αθλητή που βγά-ζει την μπλούζα του; Η ειρωνεία είναι ότι, όταν στο τέ-λος του ματς οι παίκτες ανταλλάσσουν φανέλες μένοντας επίσης ημίγυμνοι, μιλάμε για την επίτευξη του αθλητικού ιδεώδους.

Η κάθοδος των μυρίων

Εχουμε δει διάφορα όμορφα πράγ-ματα στα ελληνικά γήπεδα. Αυτό όμως με την κάθοδο των μυρίων οπαδών της Μπέρμιγχαμ στο ματς με την Αστον Βίλα, πραγματικά, δεν το έχουμε δοκιμάσει ακόμα. Εξαιρετικό. Φαντάζομαι το εκτίμη-σε και η FIFA στην απόφασή της για την κατάληξη του Μουντιάλ.

Το καλοκαίρι του 2001, ο τότε πρόεδρος της ΑΕΚ, Μάκης Ψω-μιάδης, έφερε στην Αθήνα έναντι «σοβαρού ποσού», όπως ο ίδιος είπε, τον κεντρικό αμυντικό και αρχηγό της Παρί Σεν Ζερμέν, Ερίκ Ραμπεσαντρατανά. Παρά τις μεγά-λες προσδοκίες, αποδείχτηκε τε-λικά πως η μεγαλύτερη αδυνα-μία του δεν ήταν η μπάλα, αλλά η ελληνική κουζίνα. Στον ένα χρό-νο που έμεινε στην ΑΕΚ, έφτασε

σε τριψήφιο αριθμό κιλών, δεν έπαιξε ούτε σε έναν αγώνα πρω-ταθλήματος και περιορίστηκε σε δύο συμμετοχές στο Κύπελλο Ελ-λάδας και άλλες τόσες στο Κύπελ-λο UEFA.

Αξέχαστο έμεινε και το επει-σόδιο με τον Μάκη Ψωμιάδη, από τον οποίο δέχτηκε επίθεση, γιατί τόλμησε μπροστά του να φι-λήσει τη γυναίκα του στο στόμα! Το 2002 αναχώρησε για τη Σατο-

ρού, που τότε αγωνιζόταν στη Β΄ Γαλλίας, και το 2004 μεταγράφη-κε στη βελγική Μονς. Την άνοι-ξη του 2007 ήρθε η μεγαλύτερή του διάκριση, αφού χρίστηκε δι-εθνής με την εθνική ομάδα της… Μαδαγασκάρης σε φιλικό κόντρα στην Τουλούζ. Τελικά, αποσύρθη-κε το 2007, πήρε δίπλωμα προ-πονητή και σήμερα κάθεται στον πάγκο της ομάδας νέων της γαλ-λικής Σεν Εμιλιόν.

Μου έχει λείψει...

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Topless

Η Μπαρτσελόνα έστειλε μια επιστολή στη δι-οίκηση του Παναθηναϊκού, ευχαριστώντας την για τη φιλοξενία. Το κείμενο τελείωνε με την εξής φράση: «Ελπίζουμε να σας ξαναδούμε σύ-ντομα στον κόσμο του ευρωπαϊκού ποδοσφαί-ρου». Εμείς να δείτε πόσο περιμένουμε να σας ξαναδούμε. Οπως ανυπομονεί και η Ρεάλ, που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της τη Δευτέρα στο Καμπ Νου.

42 21

Ο κανόνας κάθε first-person shooter παίχτη που σέβεται τον εαυτό του είναι ένας: το ποντίκι του υπο-λογιστή είναι σαν το όπλο του στρατιώτη που χειρί-ζεσαι. Οσο πιο καλό και πιο σύγχρονο είναι, τόσες περισσότερες οι πιθανότητες να επιβιώσεις στο πε-δίο της μάχης. Κινούμενη πάνω σε αυτή τη λογική η Razer κατασκεύασε το Tron Gaming Mouse, εμπνευ-σμένο από την ομώνυμη ταινία της Ντίσνεϊ από το 1982. Εχει λέιζερ με ανάλυση 5.600dpi, 7 κουμπιά, χρόνο απόκρισης μόλις ένα millisecond, USB καλώ-διο μήκους 2,5μ. και είναι ειδικά σχεδιασμένο για να μπορεί να χρησιμοποιηθεί εξίσου εύκολα τόσο από αριστερόχειρες όσο και δεξιόχειρες. Στα μειονε-κτήματα θα έμπαιναν πάντως η σχετικά αλμυρή τιμή του (76 ευρώ) και τα κάπως... κιτς εφέ που κάνει, όταν ανοίγεις και κλείνεις τον υπολογιστή.

www.razerzone.com

Ποιος χρειάζεται τον ηλεκτρισμό, όταν μπορεί να έχει ηχεία φτιαγ-μένα από ξύλο, τα οποία δυναμώ-νουν την ένταση της μουσικής χω-ρίς να συν-δέονται στην πρίζα; Το Koostik, ένα νέο περιφε-ρειακό που κυκλοφόρη-σε -για ποιο άλλο- για το iPhone, είναι ειδικά κατασκευασμένο για να αυ-ξάνει τον ήχο του αγαπημένου σου κινητού μόνο από το σχήμα του. Οι δημιουργοί του υπόσχονται πως μπορεί να ανεβάσει από δύο μέ-χρι τέσσερις φορές την ένταση του ηχείου του τηλεφώνου και ότι προ-σφέρει μία αίσθηση εξευγενισμού της μουσικής, όπως κάνει περίπου η ακουστική κιθάρα. Συνεργάζεται με όλα τα iPhone, κοστίζει 68 ευρώ και θα ταιριάζει ωραιότατα με τη βι-βλιοθήκη σου χάρη στο καλής ποι-ότητας ξύλο από το οποίο είναι κα-τασκευασμένο.

www.koostik.com

Οι -πολύ πλούσιοι- συλλέκτες ρολογιών ανά τον κόσμο θα έχουν σύντο-μα ένα νέο μοναδικό κομμάτι για να προσθέσουν στη συλλογή τους: το Opera Time-Piece, όπως το αποκαλεί η Manufacture Royale, η εταιρεία που το σχεδίασε. Η κατασκευή του είναι μοναδική καθώς ο μηχανισμός του αποτελείται από 319 κομμάτια συναρμολογημέ-να εξολοκλήρου στο χέρι, η κάσα του είναι από γκρι και τριαντα-φυλλί χρυσό 18 καρατίων, το λουράκι από δέρμα αλιγάτορα, ενώ μπορεί και ανοίγει σαν ακορντεόν για να ακούγονται καλύτερα οι δείκτες του λεπτού και της ώρας που ηχούν σε ντο δίεση και λα αντίστοιχα. Θα κυκλοφορήσει σε περιορισμένο αριθμό 12 κομματιών με το καθένα να κοστίζει κάτι περισσότερο από 900.000 ευρώ.

www.manufacture-royale.ch

Η τάση των 13.3 ιντσών στα λάπτοπ καλά κρατεί, με τις εταιρείες να κυκλοφορούν όλο και περισ-σότερες προτάσεις σε αυτές τις διαστάσεις. Πιστή λοιπόν στη νέα μόδα, η Asus σκοπεύει να κυκλοφο-ρήσει μέσα στο μήνα ένα λεπτό notebook με οθόνη 13.3΄, ανάλυση 1.366x768 πίξελ και LED οπί-σθιο φωτισμό. Στο εσωτερικό του υπάρχει ένας από τους επεξεργαστές Core i3 370M, 380M και i5

460M, έως 4GB μνήμη DDR3 και ένας σκληρός δίσκος χωρητικότητας έως 500GB. Το όνομά του θα είναι U31 και θα έχει δύο εκδόσεις, το U31F και το U31JG, με τη βασική διαφορά ανάμεσά

τους να βρίσκεται στην κάρτα γραφικών. Συγκεκριμένα, στο πρώτο χρησιμοποιείται ένα Intel GMA 4500M chip και στο δεύτερο ένα Nvidia GeForce GT 415M με 1GB

μνήμη. Οι τιμές θα ξεκινούν από τα 799 ευρώ και είναι μια καλή πρότα-ση για όσους «ψάχνονται» σε αυτές τις διαστάσεις.

www.asus.com

Για κάποιο λόγο οι υποβρύχιες λήψεις πάντα με εντυπωσίαζαν. Κατά συνέπεια, δεν θα μπορούσα να αφήσω ασχολίαστη μία θήκη που δίνει τη δυνατότητα να κάνω τη μηχα-νή μου αδιάβροχη και να βγάλω φωτογραφίες μέσα στη θάλασσα. Η Seashell SS-1 είναι συμβατή με περισσότερα από 400 μοντέλα της αγοράς, υπόσχεται πως μπορεί να κρα-τήσει στεγνή την κάμερά μου μέχρι τα 40 μέτρα βάθος, αλλά θα με κάνει να το σκεφτώ διπλά πριν την αγοράσω, αφού κοστίζει 150 ευρώ. Αν πάντως δεν είναι τα χρήματα το πρόβλημα, αλλά το καλοκαίρι και οι παραλίες που μοιάζουν πολύ μακρινά αυτή την πε-ρίοδο, μάθε πως η θήκη χρησιμεύει και για προστασία από το χώμα, αλλά και τα χιό-

νια. Μπορείς λοιπόν να την αγοράσεις, να πετα-χτείς μέχρι την Αρά-

χωβα για να τραβή-ξεις μερικές πόζες και να μου τις στεί-

λεις, για να ζη-λεύω.

Η τάση των 13.3 ιντσών στα λσότερες προτάσεις σε αυτές τις διαρήσει μέσα στο μήνα ένα λεπτό nσθιο φωτισμό. Στο εσωτερικό το

460M, έως 4GB μνήμη DDR3 θα είναι U31 και θα έχει δύ

τους να βρίσκεται στηIntel GMA 4

μνήμηση γ

ο, -α ο -ή ,

m

ρίοδο, μάθε πως η θήκη χρησιμεύει και για προστασία από το χώμα, αλλά κανια. Μπορείς λοιπόν να την αγοράσεις, ν

μέχρι τηβα για να

μερικένα μου εις, για λεύω.

νια. Μπορείς λοιπόν να την αγορχτείς

χωβξεις και

λελ

www.foto-walser.biz

43

Είσαι στο σπίτι με φίλους μετά από μία εξουθενωτική ημέρα στη δουλειά, έχεις παραγγείλει πίτσες και μπί-ρες και περιμένεις να αρχίσει το ματς, για να το απολαύσετε όλοι μαζί. Ξαφνικά όμως η ΔΕΗ αποφασίζει να κάνει τα δικά της και το ρεύμα κόβεται. Θα ξενερώσεις; Οχι, αν έχεις φροντίσει να αγοράσεις μία από τις νέες τηλεοράσεις Power TV της Toshiba, οι οποίες έρχονται μαζί με μπαταρί-ες για την περίπτωση που ξεμείνεις από... ηλεκτρι-σμό. Εχουν αυτονομία δύο ολόκληρων ωρών, χρό-νος ικανός για να τελειώ-σει ένα παιχνίδι ή μία ται-νία -αν δεν την βλέπεις φυσικά σε ελληνικό κανά-λι. Η εταιρεία δεν έχει ορί-σει ακόμα ημερομηνία κυ-κλοφορίας και τιμές, έχει κάνει, ωστόσο, γνωστό πως τα νέα μοντέλα θα είναι δια-θέσιμα σε 24 και 32 ίντσες.

www.toshiba.com

Οι πιθανότητες να ξεμείνεις από μπαταρία στο κινητό είναι ελάχι-στες. Οπως όμως πολύ σωστά λέει ένας από τους νόμους του Μέρ-φι, όταν θα σου συμβεί, θα είναι η χειρότερη δυνατή στιγμή. Για

να το αντιμετωπίσεις λοιπόν, ειδι-κά αν είσαι ο τύπος που βρίσκεται όλη μέρα στο δρόμο, μπορείς να προμηθευτείς το φορτιστή τσέπης που κοστίζει μόλις 15 ευρώ. Εχει διαστάσεις 5.8x5.8x0.6 εκατοστά και αντέχει μέχρι και 3 μήνες σε standby mode. Στη συσκευασία του περιλαμβάνονται καλώδια για σύν-δεση με κινητά Nokia, Samsung, Sony Ericsson και Blackberry, ενώ

η έξοδος miniUSB σου επιτρέπει να συνδέσεις πάνω του και mp3, PDA, φορητές κονσόλες ή συσκευές bluetooth. Θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο και σε όσους κάνουν κάμπινγκ, αλλά και σε φα-ντάρους σε στρατόπεδα όπου οι πρίζες είναι είδος υπό εξαφάνιση.

www.thinkgeek.com

agiannopoulos@metropolisnews.gr

Επειδή το ρετρό είναι της μόδας, το μηχά-νημα που φτιάχνει βάφλες και μοιάζει με γραφομηχανή δεν θα μπορούσε να ξεφύ-γει από την προσοχή μας. Ο κατασκευαστής του ήθελε να δώσει ένα νέο νόημα στις συ-

σκευές που κ ο σ μ ο ύ σ α ν τα περισσότε-ρα γραφεία τη δεκαετία του ’80 και είπε να μετατρέψει το control, alt και delete σε control, alt και eat. Οι βά-

φλες ψήνονται μέσα σε περίπου ένα λεπτό και έχουν ακριβές σχήμα πληκτρολογίου για να μπορούν να βρίσκονται με την αξία τους στο τραπέζι κάθε μανιακού με την τε-χνολογία. Ελπίζω μόνο, αν ποτέ μου σερβί-ρουν μία τέτοια, να πέσει το παγωτό και η μερέντα μέσα στο space...

walyou.com

Υπάρχει πολύς κόσμος που το βράδυ για να κοιμηθεί θέλει να υπάρχει ένα μικρό φως αναμμένο στο δω-μάτιό του. Επειδή όμως, σαν σωστοί λάτρεις της τεχνολογίας, δεν μπορούμε να μείνουμε με το κλασικό λαμπάκι της γιαγιάς που μπαίνει στην πρίζα, η λύση βρίσκεται στη λάμπα-χαμαιλέοντα. Ο τρόπος λει-τουργίας της είναι εξαιρετικά απλός, καθώς υπάρχει ένας οπτικός αισθητήρας στο κάτω μέρος της κοι-λιάς του «ζώου», που αναγνωρίζει το χρώμα που πατά και λάμπες LED που το μιμούνται. Ετσι, αν για πα-ράδειγμα το ακουμπήσεις πάνω σε μια μοβ επιφάνεια, αμέσως προσαρμόζεται και λάμπει σε μοβ χρώ-μα. Το καλύτερο όλων όμως είναι η τιμή του, η οποία δεν ξεπερνά τα 23 ευρώ και το καθιστά ιδανικό μικροδώρο ενόψει των γιορτών.

www.thinkgeek.com

Σε περίπτωση που στη δουλειά σου κάθεσαι απέναντι από τον εκνευριστικό τύπο που πατάει πάντα τα κουμπιά του πληκτρολογίου σαν να θέλει να τα φυ-τέψει στο έδαφος, τότε και μόνο τότε θα κατανοήσεις το μεγαλείο του Thanko Keyboard Quiet Cover. Πρόκειται για μία θήκη στην οποία ο χρήστης βάζει μέσα το πληκτρολόγιο και τα χέρια του και μπορεί να πληκτρολογεί όσο δυ-νατά θέλει χωρίς να σου σπάει τα νεύρα, όταν προσπαθείς να συγκεντρωθείς. Ο …σιγαστήρας προσφέρει επίσης προστασία από τη σκόνη και το νερό, έχει διάφανο πλαστικό κάλυμμα στο σημείο των κουμπιών, για την περίπτωση που δεν ξέρεις τυφλό σύστημα, και κοστίζει μόλις 28 ευρώ.

www.geekstuff4u.com

ρ μ β ξ ρ φρ γ ρ μer ς

m

44

Πανάκριβο μανό από αληθινό χρυσό και διαμάντια, ιδιαίτερα ρούχα και αξεσουάρ σε χαμηλές τιμές, προϊόντα μακιγιάζ για τις γιορτές που πλησι-άζουν, γούρια αλλά και ημερολόγιο για το νέο έτος. Μπορεί η οικονομική κρίση να χτύπησε την πόρτα μας αλλά δεν θα την αφήσουμε με τίποτα να χαλάσει τη διάθεσή μας. Διαβάστε παρακάτω και ετοιμάστε τις δικές λίστες για τις ημέρες των γιορτών.

Ας ξεκινήσουμε με κάτι που δεν σας προτείνουμε να αγοράσε-τε, εκτός και αν είστε γόνος ζάμπλουτης οικογένειας, θέλετε να κάνετε φιγούρα στις φίλες σας και να προκαλέσετε έμφραγμα στον μπαμπά σας. Ο λόγος για το βερνίκι νυχιών που κοσμεί την μπουτίκ Frost στο Λονδίνο και κοστίζει μόνο 98.000 ευρώ (130.000 λίρες). Στην απίθανη περίπτωση που το ποσό σας φαί-νεται αστρονομικό, να ξέρετε ότι υπάρχει και η νορμάλ εκδοχή του με κόστος μόλις 7,8 λίρες. Και για να μην απορείτε τι έχει η ακριβή εκδοχή του Models Own Gold Rush Couture και αξίζει μια περιουσία, σας λέμε μόνο ότι είναι φτιαγμένη από αγνό χρυ-σάφι και το καπάκι κοσμούν 1.118 διαμάντια.

Ποιο μικρό και μεγάλο κορίτσι δεν θέλει να φορέσει λεοπάρ γά-ντια, μικροσκοπικά ή πολύ μακριά φορέματα, φούξια φούστες, γουνάκια, μάλλινα μπολερό, πλεκτές ζακέτες και ζεστά παλτό σε χτυπητά χρώματα για όλες τις ώρες της ημέρας, με τιμές που δεν ξεπερνούν τα 25 ευρώ; Επειδή η περιγραφή μάς αγγίζει όλες, είναι ευκαιρία αυτό το Σάββατο να επισκεφτούμε τον Nektario (Δαφνομήλη 5), ένα μικρό και όμορφο χώρο και να προμηθευ-τούμε τα πιο στιλάτα και οικονομικά κομμάτια της αγοράς σε τιμές που ξεκινούν από 5 ευρώ. Οσες πιστές προσέλθετε…

Εμπνευσμένη από την πιο δημοφιλή διπλή σκιά ματιών Color Surge Eye Shadow Duo, η limited edition συλλογή μακιγιάζ Strawberry Fudge της Clinique για τα Χριστούγεννα 2010 είναι βέβαιο ότι θα μπει σε όλες τις λίστες δώρων των γιορτών. Η συλλογή συνδυάζει πλούσιες σοκολατένιες αποχρώσεις, με λάμ-ψεις ζωντανών ροζ για ένα άψογο χριστουγεννιάτικο look. Σταρ της συλλογής αναδεικνύεται η παλέτα Strawberry Fudge Holiday Compact -για μάτια και μάγουλα.

Να μείνουμε λίγο ακόμα στο πνεύμα των Χριστουγέννων και συγκεκριμένα στα γούρια που θα μας συντροφεύουν τη χρονιά που έρχεται. Ενα από αυτά, το Happy Charm των Li-LA-LO από ασήμι 925° με ζιργκόν, κυκλοφορεί σε τρεις εκδοχές: επιχρυ-σωμένο, επιπλατινωμένο και με ροζ επιχρύσωμα. Η τιμή του είναι στα 45 ευρώ και με τον πρωτότυπο σχεδιασμό του είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεστε για τις εμφανίσεις σας τις ημέρες των Χριστουγέννων. Αν ακόμα δεν έχετε πειστεί, αξίζει να ξέρετε ότι μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις του γουριού θα δοθεί στο σύλλογο ΕΛΠΙΔΑ.

Για το τέλος αφήσαμε ένα περισσότερο «οικολογικό» προϊόν. Το ημερολόγιο για το 2011 της Greenpeace κοστίζει μόλις 20 ευρώ και εκτός από συντροφιά τις ημέρες του επόμενου χρόνου, βοη-θάει στην σωτηρία του πλανήτη. Η οργάνωση φημίζεται για την οικονομική της ανεξαρτησία και η αγορά τέτοιων προϊόντων βο-ηθά να στηρίζονται όλες οι δράσεις της αποκλειστικά από δωρεές πολιτών. Δωρίστε το οικολογικό ημερολόγιο σε φίλους ή ακό-μα και στον εαυτό σας.

45VINIETAΚριός

(21/3 – 20/4)

Ζυγός(24/9 – 23/10)

Καρκίνος(22/6 – 22/7)

Αιγόκερως(22/12 – 20/1)

Ταύρος(20/4 – 20/5)

Σκορπιός(24/10 – 22/11)

Λέων(23/7 – 23/8)

Υδροχόος(21/1 – 19/2)

∆ίδυμοι(21/5 – 21/6)

Τοξότης(23/11 – 21/12)

Παρθένος(24/8 – 22/9)

Ιχθείς(20/2 – 20/3)

Μια καλή περίοδος για να κάνεις ριζικές αλλαγές στη ζωή σου. Την γκαρνταρό-μπα σου την ανανέωσες, το κούρεμα το φρέσκαρες, φαντάζομαι αυτό που πραγματικά μένει είναι να μετακομί-σεις. Και μην ανησυχείς, η αλλαγή σίγουρα θα είναι προς το καλύτερο, ειδικά αν οι μπράβοι από την απένα-ντι χαρτοπαικτική λέσχη είναι αρκετά φιλικοί.

Καμιά φορά η ζωή δεν σου χαρίζεται. Αλλά και εσύ δεν είσαι από αυτούς που θα κάνουν πίσω με την πρώτη δυσκο-λία, και συνήθως ούτε με τη δέκατη. Χρησιμοποίησε τα χαστούκια της ζωής για ώθηση για να στρίβεις: αν η ζωή σε χαστουκίζει στο αριστερό μάγουλο, είναι καλή ευκαιρία να πας προς τα δεξιά.

Πρόσεξε να έχεις τις σωστές αντιδρά-σεις στα σωστά προβλήματα που αντιμε-τωπίζεις. Αν είσαι πνιγμένος στις δου-λειές και είσαι κολλημένος στην ουρά της εφορίας, σκέψου πόσο θα βοηθή-σει το να αρχίσεις να κάνεις ήχους από ζώα του Αμαζονίου που σου έμα-θε ο μπάρμπας σου με το πηγάδι. Κα-θόλου ε; Ετσι νομίζω και εγώ.

Πρόσεχε τις κινήσεις σου. Πρόσεχε καλά πού βάζεις την υπογραφή σου και κυρίως το τζιτζιφλέκι σου. Εχε στο μυα-λό σου όμως ότι από την άλλη σε μερι-κές περιπτώσεις πρέπει να θυμάσαι να βάζεις την υπογραφή σου και να μην την ξεχνάς. Τώρα το τζιτζιφλέκι είναι άλλη υπόθεση, χρησιμοποίησέ το εσύ κατά περίπτωση.

Μονοτονία; Συναισθηματική σταθερό-τητα; Είσαι έτοιμος να πάρεις μεγάλα ρίσκα για να δεις πού βρίσκονται επι-τέλους οι μεγάλες αποδόσεις; Μήπως επιτέλους να πάρεις εκείνο το τηλέ-φωνο που κολλάς να πάρεις όλη την εβδομάδα; Εχεις δοκιμάσει πόσο βο-λικές και ζεστές είναι οι σκελέες για το χειμώνα; Εχεις δοκιμάσει ποτέ φλαν;

Δοκίμασε μια καφετέρια από αυτές στην πλατεία Κοραή, για να ξεκινήσεις να γράφεις καμιά από αυτές τις ιδεούλες που έχεις στο μυαλό σου εδώ και και-ρό. Το μέρος θα σε βοηθήσει να τις βάλεις σε σειρά, αλλά μην νερομπου-μπουλιάσεις από τους πολλούς καφέ-δες, χρειάζεται κανείς δυνάμεις για να γράψει τις επόμενες «Μεγάλες Προσ-δοκίες».

Η δημιουργικότητά σου φτάνει σε νέα ύψη αυτή την εβδομάδα. Αν η δουλειά σου είναι πιο διαδικαστική, ξεκίνα κα-νένα προτζεκτάκι με τους φίλους σου, όπως κανένα βιντεάκι ή καμιά ηχογρά-φηση, γιατί αν δεν κάνεις κάτι θα βγει η δημιουργικότητα από τα αυτιά σε μορφή ζελέ και θα σε πνίξει. Και μην το γελάς καθόλου, είναι συνηθισμένο ατύχημα στη Βεγγάλη.

Πιστεύω πως ήρθε ο καιρός για σένα να μετριάσεις τις ώρες που περνάς στον υπολογιστή και να αφιερώσεις περισ-σότερο χρόνο και ενδιαφέρον σε αυτό που λέγεται πραγματικός κόσμος. Η επανένταξη θα είναι δύσκολη, το ξέρω, αλλά να θυμάσαι ότι κανένα καταπλη-κτικό application δεν μπορεί να σε αγκαλιάσει και να σου γλυκομιλήσει (ήχος από βιολί).

Είναι περίεργοι καιροί και για αυτό να προσέχεις πολύ τις κινήσεις σου. Μην φας οτιδήποτε είναι χρώματος μοβ. Μην ξεκινήσεις για καμιά βόλτα που να πηγαίνει δεξιά από το σπίτι σου. Μην πάρεις τηλέφωνο κανένα συγγενή πέμπτου βαθμού. Μην αγοράσεις φρι-τέζα για μια εβδομάδα. Και μην πατή-σεις καμιά ζάμπα στο δρόμο.

Μια αλεπού μού είπε ότι έχεις ανε-βάσει τους τόνους τελευταία. Αντί να ασχολείσαι με βλακείες, ασχολήσου λίγο περισσότερο με το σεξαπίλ σου, γιατί αλλιώς ποτέ δεν θα καταφέρεις να γίνεις ο Humphrey Bogart που πά-ντα θαύμαζες. Και αν το καταφέρεις, κοίτα να βγαίνεις από το γραφείο λίγο περισσότερο, αλλιώς δώρον άδωρον, φίλε Αιγόκερε.

Το μέλλον διαγράφεται λαμπρό. Δεν είναι σίγουρο τι θα σημαίνει αυτό για σένα, αλλά η γενικότερη αισιοδοξία που σε έχει πιάσει για κάποιο λόγο είναι δικαιολογημένη. Βγες σε κανέ-να μπαρ παραπάνω με λίγο πιο πολύ δέρμα να φαίνεται, παίξε προπά και τέτοια, κοίτα κάτω όταν περπατάς για κανένα χαρτονόμισμα.

Δες τις κοινωνικές σχέσεις σαν μια μάχη. Εχεις όλα τα όπλα πάνω σου και ανάλογα την περίπτωση χρησιμοποιείς το καθένα. Μαγείρεψε για τους φίλους σου κάτι όχι πολύ αφροδισιακό. Μην βάλεις ξώπλατα, όταν πας για επίσκε-ψη στη μάνα σου. Και, για να μπω στο ζουμί, τώρα που βγαίνεις με νέα ζιμπλαφόν μην αραδιάσεις ένα μάτσο προφυλακτικά στο τραπέζι.

45

Την ανάγνωση της είδησης ότι η αποκομιδή των σκουπιδιών από τους δρόμους της Αθήνας θα ολοκληρωθεί τα επόμενα εικοσιτετρά-ωρα. Θυμάμαι ότι η απεργία έληξε πριν από ημέρες, θυμάμαι επίσης ότι οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα του δήμου ρίχνουν τις ευθύνες στην αδυναμία του ΧΥΤΑ να ανταποκριθεί μετά την απομάκρυνση 100 συμβασιούχων. Κουράστηκα να ακούω ποιος φταίει και ποιος όχι. Σε μία πόλη που πριν από ένα μήνα ζούσε στο ρυθμό των δημο-τικών εκλογών είναι τόσο παράλογο να ζητάω να μην στοιβάζονται σωροί σκουπιδιών στους δρόμους της;

Τη φράση μου «Μα ποιος γελοίος έχει αφή-σει το κινητό του ανοι-χτό;», την περασμένη Κυριακή και ενώ βρι-σκόμουν σε θεατρι-κή παράσταση. Ο γελοί-ος ήμουν εγώ, που όχι μόνο είχα ξεχάσει να το βάλω στο αθόρυβο, αλλά δεν πήρα και χαμπά-ρι ότι ήταν το δικό μου, ενώ χτυπούσε επίμονα. Μόνο όταν όλοι οι θεα-τές άρχισαν να κοιτούν προς το μέρος μου και η μητέρα μου με κοίταξε με βλέμμα τύπου «ντρέπο-μαι που σε ξέρω», κατά-λαβα. Ευτυχώς, η Νένα Μεντή που υποδυόταν την Ευτυχία Παπαγιαν-νοπούλου στη σκηνή δεν παρασύρθηκε από το θό-ρυβο και δεν έχασε ούτε για μια στιγμή τη συγκέ-ντρωσή της. Και μιας που το ανέφερα, μην κά-νετε το λάθος και χάσετε αυτήν την παράσταση.

n.mastorakou@metropolisnews.gr

46

Την ανάγνωση μηνύματος που έφτασε στο inbox του Facebook την περα-σμένη Δευτέρα από το γκρουπ Πατήσια. Το μήνυμα αφορούσε ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στο δικτυακό τόπο ypodomes.com, η οποία έλεγε ότι η επαναλειτουργία του ΗΣΑΠ στο τμήμα Μοναστηράκι-Αττική δεν θα γίνει μέχρι το τέλος του 2010, όπως είχε αρχικά προβλεφτεί. Ευτυχώς που μας το ανακοίνωσαν, γιατί ήμασταν πεπεισμένοι ότι μέσα σε ένα μήνα, σαν από θαύμα, θα επισκευάζονταν όλες οι γραμμές και θα λειτουργούσαν όλα ρολόι. Το πιο εξοργιστικό είναι ότι η ανακοίνωση αναφέρει αναλυτικά τα αρχαιολογικά ευρήματα που ανακαλύφτηκαν και καθυστερούν τις εργασί-ες, αλλά δεν ξέρει κανείς ακόμα για πόση καθυστέρηση μιλάμε. Δηλαδή εγώ για την ταλαιπωρία που τραβάω κάθε μέρα πρέπει να κατηγορήσω τα οστά των ζώων, το βωμό των 12 θεών και τη Βασίλειο Στοά;

Την απογευματινή μου βόλτα στο YouΤube, για να ακούσω τα αγαπημένα τραγούδια της ημέρας. Συνήθως καταφέρνω να ακούσω πέ-ντε, το πολύ έξι τραγούδια, αγνοώντας φυσικά το βίντεο που τα συνοδεύει. Ξέρω ότι αυτή δεν είναι η κύρια χρησιμότητα του youTube, αλλά όπως βολεύεται κανείς. Tην περασμένη Τρίτη, λοιπόν, όντας λίγο ψυχοπλακωμένη, αποφάσι-σα ότι θέλω να ακούσω Σαββόπουλο. Το «Μην πετάξεις τίποτα» για την ακρίβεια. Απλό! Πλη-κτρολόγησα τον τίτλο, έκανα κλικ στην πρώτη επιλογή και χαμογέλασα με τις πρώτες νότες. Η επόμενη επιλογή μου, όμως, δεν είχε την ίδια τύχη. «Ταγκό βουβό» έγραφα και ξαναέ-γραφα, αλλά τίποτα σχετικό δεν εμφανιζόταν. «Δεν μπορεί, θα γράφω λάθος τον τίτλο», σκέ-φτηκα, αλλά είχα άδικο. Απλώς το YouTube δεν έχει κανένα video που να συνοδεύεται από το αγαπημένο τραγούδι του Σαββόπουλου. Και μετά σου λένε ότι στο ίντερνετ μπορείς να τα βρεις όλα. Μπούρδες!