Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης Ειδικός σύμβου-λος: Θάνος Τριανταφύλλου Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρή-στος Τσαπακίδης Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλαστα-ρά, Αθως Δημουλάς, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασί-λης Νέδος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής Δημιουργικό: Μήτσος Στεργίου, Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

Ο 80χρονος Σουηδός ποιητής Τόμας Τρανστρέμερ κέρδι-σε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2011. Οι συλλογές του «Τα ποιήματα» (Printa, 2004) και «Η πένθιμη γόνδολα» (Νεφέλη, 2000) έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά από τον

Βασίλη Παπαγεωργίου.

Διαψεύδοντας τις φήμες που έκαναν λόγο για ένα iPhone 5 με μεγαλύτερη οθόνη και λεπτότερο σχε-διασμό, ο εκτελεστικός διευθυντής της Apple Τιμ Κουκ έδωσε στη δημοσιότητα το βράδυ της Τρίτης το καινούργιο τηλέφωνο της εταιρείας. Το iPhone 4S, όπως αποκαλείται, είναι αισθητά βελτιωμένο από τον προκάτοχό του, αν και ο εξωτερικός σχε-διασμός δεν αλλάζει.

Το νέο smartphone ενσωματώνει πλέον τον ίδιο επεξεργαστή που έχει και το iPad 2, τον δι-πύρηνο Α5, ο οποίος σε συνδυασμό με μια και-νούργια κάρτα γραφικών μπορεί να αναπαραγάγει επτά φορές πιο γρήγορα γραφικά. H μπαταρία ανα-βαθμίστηκε, ώστε να προσφέρει οκτώ ώρες ομιλί-ας σε 3G λειτουργία και 14 ώρες σε 2G, τη στιγμή που η κάμερα ανανεώθηκε ριζικά. Το αποτέλεσμα είναι 30% πιο καθαρές φωτογραφίες σε σχέση με το iPhone 4, χάρη στον αισθητήρα 8 μεγαπίξελ με ανάλυση 3264x2448, τους πέντε φακούς και τις τε-χνολογίες σταθεροποίησης εικόνας, αναγνώρισης προσώπου και μείωσης θορύβου. Επιπλέον, αυξή-θηκε η ταχύτητα λήψης τους, ενώ στο εξής θα είναι δυνατή και η εγγραφή βίντεο Full HD 1080p. Στη συσκευή μπήκε, τέλος, μία δεύτερη κεραία για να διορθωθεί το πρόβλημα της λήψης σήματος.

Ως προς το λειτουργικό σύστημα, εκεί συνα-ντάμε το iOS 5, που παρουσιάστηκε πριν από λί-γους μήνες. Τις εντυπώσεις πάντως έκλεψε το λο-

γισμικό αναγνώρισης φωνής Siri, το οποίο δίνει τη δυνατότητα στον κάτοχο του κινητού να κάνει προφορικές ερωτήσεις και να παίρνει απαντήσεις. Κατά την επίδειξη του τρόπου λειτουργίας του, ένα στέλεχος της Apple ζήτησε από το πρόγραμμα να δημιουργήσει μια υπενθύμιση, ώστε να καλέσει τη γυναίκα του όταν φύγει από το γραφείο. Το Siri εντόπισε το χώρο στον οποίο βρίσκεται ο κάτοχός του και όταν έφυγε του θύμισε το τηλεφώνημα. Με την ίδια λογική μπορεί να απαντήσει σε ερωτήσεις

όπως «πόσες μέρες μένουν μέχρι τα Χριστούγεν-να;», να ψάξει πληροφορίες στη Wikipedia και στο Wolfram Alpha ή να διαβάσει και να γράψει sms.

Η συσκευή θα είναι διαθέσιμη στην αγορά των ΗΠΑ, του Καναδά, της Αυστραλίας, της Βρε-τανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιαπωνί-ας από την επόμενη Παρασκευή, 14 Οκτωβρίου, και θα ακολουθήσουν 24 ακόμα χώρες στις 28 του ίδιου μήνα. Σε άλλες 70 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, αναμένεται να έρθει μέχρι το τέλος του χρόνου.

Μία ημέρα ωστόσο μετά την παρουσίαση, η Apple βυθίστηκε στο πένθος. Ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με τα πιο επιτυχημένα προϊόντα της εταιρείας, όπως τα iPod, iPhone, iPad, MacBook και iMac, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο στα 56 του χρόνια. Η είδηση του θανάτου του Στιβ Τζομπς έκανε το γύρο του κόσμου προκα-λώντας θλίψη όχι μόνο στους οπαδούς, αλλά και στους «αντιπάλους» του.

Η κληρονομιά, όμως, που αφήνει πίσω του είναι τεράστια. Η σχέση μας με την τεχνολογία έγινε πιο απλή χάρη και στη δική του συμβολή, γεγονός που επιβεβαιώνεται και με την περίπτω-ση του iPhone 4S. Μένει να δούμε τώρα αν η Apple θα συνεχίσει να είναι τόσο επιτυχημένη και χωρίς αυτόν.

Μία μέρα μετά την παρουσίαση του iPhone 4S, ο άνθρωπος που το

εμπνεύστηκε έφυγε από τη ζωή. Ολοι οι geeks πενθούν.

Το καινούργιο ντο-κιμαντέρ του Μάρ-τιν Σκορτσέζε, όπως είναι σαφές από τον τίτλο του (“George Harrison: Living in the Material World”), αφορά τη ζωή του Χάρισον,

από το θάνατο του οποίου συμπληρώθηκαν φέτος δέκα χρόνια. Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέ-ρας και από χτες βρίσκεται και στις ελληνικές αίθουσες. Ο Χάρισον υπήρξε με διαφορά ο τρίτος πιο φημισμένος από τους Beatles, με τη δημοφιλία του να απέχει πολύ από αυτή των Λένον και Μακάρτνεϊ, κερδίζοντας το παρα-τσούκλι “the quiet one”. Ο Νιλ Μακόρμικ της εφημερίδας “Telegraph” είδε το ντοκιμαντέρ και έθεσε το (βαρύ) ερώ-τημα αν τελικά ο Χάρισον ήταν “the quiet or the boring one”. Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος του άρθρου του Μακόρ-μικ αναφέρεται κυρίως στο ντοκιμαντέρ και όχι τόσο στον Χάρισον ως μουσικό. Οχι ότι δεν του άρεσε, καθώς, όπως ανέφερε ξεκαθαρίζοντας εξαρχής τη θέση του, έχει ακόμα μια εμμονή με τους Beatles. Κατέληξε ωστόσο στο συμπέ-ρασμα ότι το ντοκιμαντέρ (διάρκειας 3,5 ωρών) χάνει την αίγλη του όταν μας συστήνει τον Χάρισον της μετά Beatles εποχής. «Εχει πολύ ωραίο υλικό και αποκτάς μια αλη-θινή αίσθηση για αυτό τον άνθρωπο. Αλλά ο λόγος για τον οποίο ασχολούμαστε με τον Χάρισον είναι οι Beatles και όταν φεύγουν από την ιστορία παίρνουν μαζί τους το κέντρο του ενδιαφέροντος», γράφει και καταλήγει στο ότι ακόμα και σε ένα ντοκιμαντέρ γυρισμένο για χάρη του, ο Χάρισον είναι και πάλι συμπληρωματικός της ιστορίας και όχι πρωταγωνιστής. Στις Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x πάντως είδαμε και τη δουλειά του ίδιου του Μακόρμικ, ο οποίος, όταν δεν επιβλέπει τις μουσικές σελίδες της εφη-μερίδας, γράφει βιβλία· η ταινία “Killing Bono” βασίζεται σε δικό του μυθιστόρημα.

Το 1984 ο Eric Utne και η Nina Rothschild Utne έφτιαξαν ένα περι-οδικό, το “Utne Reader”, το οποίο βρίσκεται ακόμα στην ελίτ του αμερικανικού Τύπου, αναδημοσι-εύοντας ουσιαστικά ό,τι καλύτερο βρίσκει στους κόλπους του «εναλλακτικού» Τύ-που και γενικότερα της ποπ κουλτού-ρας. Το τεύχος του Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου έχει στο εξώφυλλό του έναν πολύ ελκυ-στικό τίτλο: “21st century sex: What are YOU Looking At”. Οι συντελεστές του “Utne”, λοιπόν, εντόπισαν το βιβλίο-μελέτη δύο επιστημόνων, των Ογκι Ογκάς και Σάι Γκάνταμ, οι οποίοι προσπάθησαν να πάνε την έρευνα του Αλ-φρεντ Κίνσεϊ από τη δεκαετία του ’40 για τις σεξουαλικές προτιμήσεις των ανθρώ-πων ένα βήμα παραπέρα και κυρίως πιο κοντά στη σημερινή εποχή. Το κείμενο που δημοσιεύεται αποτελεί μια περίληψη μόνο του βιβλίου τους “A billion wicked thoughts”, του οποίου ο τίτλος προοιωνίζεται ότι θα ακολουθήσει μια σειρά «ακατάλληλων» σεξουαλικών σκέψεων που λειτουρ-γούν ως οδηγός για την εξήγηση της σεξουαλικής επιθυμίας του σύγχρο-νου ανθρώπου. Το εργαλείο των δύο συγγραφέων δεν ήταν άλλο από το ίντερνετ. «Το 1991, τη χρονιά που ‘ανέ-βηκε’ το διαδίκτυο, υπήρχαν περίπου 90 διαφορετικά περιοδικά ενηλίκων στην Αμερική. Εξι χρόνια αργότερα υπήρχαν 900 site με πορνογραφικό υλικό στο ίντερνετ. Σήμερα υπάρχουν 2,5 εκατ. τέτοια site. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια πιο επαναστατική εξέλιξη στην ιστορία της ανθρώπινης σεξουαλικότητας», γράφουν οι Ογκάς και Γκάνταμ. «Με μια επίσκεψη σε ένα

site τύπου PornHub, μπορείς να δεις περισσότερα γυμνά σώματα μέσα σε ένα λεπτό από όσα θα μπορούσε να

δει ο πιο επιτήδειος άνθρωπος της βικτο-ριανής εποχής σε όλη του τη ζωή». Για την έρευνά τους, λοιπόν, οι δυο επιστήμονες εμπιστεύτηκαν τα όσα ο κόσμος ψάχνει να βρει στο ίντερνετ. Μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του δεν ντρέπεται κανείς. Η αληθινή σεξουαλι-κή επιθυμία αφήνεται ελεύθερη. Στις βασικές αναζητήσεις του μέσου χρήστη για ένα βίντεο συνηθέστερος είναι ο διαχωρισμός με βάση

την ηλικία, με το λήμμα “youth” ή “young” να κυριαρχεί. Ωστό-σο, έκπληξη προκαλούν κάποιες άλλες αναζητήσεις, που δημι-ουργούν πολλαπλά ερωτήματα. Πολύ ψηλά στις προτιμήσεις των αρσενικών επισκεπτών σε σελίδες πορνογραφικού περιε-

χομένου είναι ο τύπος του βίντεο όπου ένας άνδρας παρακολουθεί τη γυναίκα ή την κοπέλα του να κάνει σεξ με κάποιον άλλο άνδρα, συνηθέστερα πιο ελκυστικό από τον ίδιο. «Τι κάνει τη σεξουαλική επιθυμία ενός άνδρα να υπερισχύσει της σεξουαλικής ζήλιας;» αναρωτιούνται οι δυο συγγραφείς και βρίσκουν μια πιθανή απάντηση στη βιολογία, λέγοντας μέσες άκρες ότι με αυτό τον τρόπο προάγεται η ανταγωνι-στικότητα που είναι προϊόν του σεξου-αλικού ενστίκτου. Σε αυτόν το ρυθμό συνεχίζεται το άρθρο, με προβληματι-σμούς και απόπειρες απαντήσεων για όλα όσα ορίζουν τη σεξουαλικότητα του ανθρώπου του 21ου αιώνα. Αν και δεν υπάρχει κανένα ουσιαστικό συμπέρα-σμα -δεν θα μπορούσε άλλωστε-, στο σύνολό του το άρθρο είναι επαρκώς τεκμηριωμένο επιστημονικά και, επειδή δεν αφήνει κανέναν απέξω, δεν χάνει σε κανένα σημείο το ενδιαφέρον του.

Πολύ συχνά, στριμωγμένο στον καθαριστήρα του αυ-τοκινήτου μου, βρίσκω ένα φυλλάδιο κακής αισθη-τικής που υπόσχεται δουλειά σε νέους και νέες, το διαφημιστικό κατάλογο του γειτονικού ψητοπωλείου, κάποιο φροντιστήριο που σου μαθαίνει ξένες γλώσ-σες και σε βάζει και στο πανεπιστήμιο. Τέτοια πράγ-ματα. Τελευταία, βρήκα ένα φυλλάδιο που ζητούσε χρυσό. Δίνεις το χρυσό σου ρολόι, το χρυσό σου δόντι ή μια ράβδο που σου βρίσκεται εύκαιρη και παίρνεις το αντίτιμο σε ευρώ, για να μπορείς να πλη-ρώσεις το ρεύμα και το τηλέφωνο, που λέει ο λόγος. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω κάτι τέτοιο, αλλά με την ελεύθερη πτώση της εκτίμησης του ευρώ στη συνείδηση των πολιτών, τέτοιες τακτικές μοιάζουν εντός κλίματος - χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι ο μέσος πολίτης ξέρει τι σημαίνει να έχεις περιουσία σε χρυσό. Νομίζω ότι ο περισσότερος κόσμος, όταν σκέφτεται το χρυσό ως μέσο πλουτισμού, σκέφτεται τον Σκρουτζ Μακ Ντακ με μια αξίνα στο Κλοντάικ.

Το επόμενο βράδυ, πίνοντας ένα ποτό στο Κέ-ντρο, βρέθηκα μπροστά σε μία ακόμα απόδειξη του ξεπεσμού του νομίσματός μας, έχοντας δίπλα μου την κλασική αφίσα της λιρέτας Εξαρχείων που έχει, εδώ και λίγο καιρό, κυκλοφορήσει στη γειτονιά. Το νόμισμα που προτείνεται από την κοινότητα των Εξαρχείων κοσμείται από το πορτρέτο του Λεωνίδα Χρηστάκη και φέρνει ως παράδειγμα για τη χρησιμό-τητά του την κρίση στην Αργεντινή. Στο μήνυμα που υπάρχει τυπωμένο στην αφίσα κάτω από την εικό-να του χαρτονομίσματος αναγράφεται μεταξύ άλλων η φράση «... ενώ περιμένουμε την επίσημη δήλω-ση χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους ...». Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο ή ιδέα μου, αλλά με τον τρόπο που χρησιμοποιείται η λέξη «περιμένουμε», αφήνεται να πλανάται η αίσθηση της πιο γλυκιάς αναμονής.

Το μεγαλύτερο χτύπημα που δέχτηκε όμως το ευρώ αυτή την εβδομάδα ήταν στο φούρνο της γει-τονιάς μου, όταν βρέθηκα να περιμένω στην ουρά πίσω από μια ηλικιωμένη κυρία. Ασυναίσθητα κοί-ταξα το πορτοφόλι της όπως το άνοιξε για να πληρώ-σει και αυτό που είδα μέσα ήταν, χωρίς υπερβολή, ό,τι πιο περίεργο έχω δει ποτέ σε πορτοφόλι εδώ και δέκα χρόνια. Ηταν ένα από εκείνα τα παλιά, τε-ράστια, γυναικεία πορτοφόλια που είναι σαν μικρές τσάντες και, όταν ανοίγουν, απελευθερώνουν ένα σωρό πλευρές γεμάτες κάρτες, φωτογραφίες και άλλα τέτοια. Σε μια τέτοια πλευρά, μέσα σε μια διάφανη πλαστική θήκη, βρισκόταν κολλαριστό και ολοζώντα-νο ένα πεντοχίλιαρο. Νοσταλγία ή αίσθηση αυτοσυ-ντήρησης;

Σε γενικές γραμμές, οι συμβουλές κάποιου φτασμένου καλλιτέχνη προς τους νεότερους με αφήνουν αδιάφορο, καθώς δεν νομίζω ότι πρόχειρα tips σε μια ομιλία μπορούν να επηρεάσουν ουσιαστικά τον οποιονδήποτε. Ωστόσο, ο λόγος που έβγαλε ο Τσάρλι Κάουφμαν στα Βραβεία της Βρε-τανικής Ακαδημίας -ενώ στην πραγματικότητα ήταν ένα σύ-νολο από προσωπικές του εμπειρίες, που ίσως μπορούσαν να φανούν χρήσιμες σε κάποιον ανερχόμενο σεναριογρά-φο- είχε μια λεπτομέρεια που με τράβηξε, απαντώντας μου σε ένα ερώτημα που είχε μείνει αναπάντητο από το 1999. Η ομιλία λοιπόν του Κάουφμαν (όπως μεταφέρθηκε στην εφημερίδα “Guardian”) είχε τίτλο «Γιατί έγραψα το ‘Being John Malkovich’». Τι υπήρχε στο δικό του μυαλό πριν «μπει» στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς; Πώς έφτασε σε αυτή την ιδέα; «Η ιδέα μου ήταν να γράψω ένα σενάριο για τη δουλειά (σσ. εργαζόταν τότε σε μια τηλεοπτική εκπομπή). Είχα την ιδέα ότι κάποιος βρίσκει μια είσοδο για το μυαλό κάποιου άλλου και είχα και μια άλλη ιδέα για κάποιον που έχει σχέση με κάποιον συνάδελφό του. Καμία από τις δύο ιδέες δεν με οδηγούσε πουθενά. Ετσι, αποφάσισα να τις συνδυάσω». Για να πω την αλήθεια, αυτό που πραγματικά ήθελα να μάθω ήταν πώς σκέφτηκε κάποιον να μπαίνει στο μυαλό κάποιου άλλου, αλλά αυτό ίσως να μην το ξέρει ούτε ο ίδιος. Επίσης, μια και μιλάμε για τον Κάουφμαν, τον μετρ δηλαδή των πιο αλλόκοτων σεναρίων στο Χόλιγουντ, νομί-ζω ότι πρέπει να του δώσουμε τα εύσημα για δύο δουλειές που έκανε μετά το “Being John Malkovich”. Αναφέρομαι φυσικά στο “Eternal sunshine of a spotless mind” και στο υποτιμημένο δαιδαλώδες αριστούργημα που έκανε πρόπερ-σι, το “Synecdoche, New York”.

Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα το Βρα-βείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, κάτι που εκτός απροόπτου θα έχει γίνει όταν πια διαβάζετε αυτές τις γραμ-μές. Σκέφτηκα όμως ότι το κείμενο που διάβασα στο ηλεκτρονικό περιοδικό “The Millions” έχει αξία ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα και κυρίως ανεξάρτητα από το αν το Νόμπελ δόθηκε στον Φίλιπ Ροθ ή όχι. Ο Μάικλ Μπορν, λοιπόν, γράφει μια ανοιχτή επιστολή προς τη Σουηδική Ακαδημία ζητώντας της να βραβεύσει τον Αμερικανό συγγραφέα. «Μπορείτε να σταματήσετε τις ανοησίες και να δώσετε το Βραβείο Νόμπελ στον Φίλιπ Ροθ πριν πεθάνει;» γράφει στην αρχή και συνεχίζει με ένα κείμενο λογοτεχνικής και κοινω-νιολογικής ανάλυσης του έργου του Ροθ, προσπαθώντας να πείσει, κατά κάποιο

τρόπο, την Ακαδημία. Για την ακρίβεια, βέβαια,

δεν ασχολείται με όλο το έργο του Ροθ, αλλά εστιάζει

στο -κατά τη γνώμη του και κατά γενική ομολογία- καλύτερο σημείο

της βιβλιογραφίας του, την «Αμερικα-νική τριλογία», την άτυπη ουσιαστικά σειρά που ξεκίνησε από το «Αμερικάνικο ειδύλλιο», συνεχίστηκε με το «Παντρεύ-τηκα έναν κομμουνιστή» και ολοκληρώ-θηκε με το «Ανθρώπινο στίγμα». «Αν δεν το αξίζει ο Ροθ, δεν το αξίζει κανένας», καταλήγει στο κείμενό του ο Μπορν. Να θυμήσω ότι η τελευταία φορά που το βραβείο της λογοτεχνίας δόθηκε σε κάποιον Αμερικανό ήταν πριν από 18 χρόνια, όταν είχε βραβευτεί η Τόνι Μό-ρισον, ένα διάστημα που είναι το μεγα-λύτερο που έμεινε ποτέ η Αμερική χωρίς την αύρα ενός νομπελίστα συγγραφέα.

«Φέτος μετά από 25 ολό-κληρα χρόνια έκλεισε η ιστο-ρική μουσική σκηνή Μετρό. Μία από τις σημαντικότερες της Αθήνας. Παύλος Σιδηρό-πουλος, Τζίμης Πανούσης, Τάνια Τσανακλίδου, Σωκρά-της Μάλαμας, Αλκίνοος Ιωαν-νίδης είναι μερικοί απο τους

καλλιτέχνες που έκαναν θρυλικές εμφανίσεις εκει. Κρίμα...» Τάδε έφη Θέμης Καραμουρατίδης στην προσωπική του σελίδα στο Facebook. Πώς να κάνεις like σε τέτοια δημοσίευση;

Το Φεστιβάλ Διαφορετικότητας, αν μη τι άλλο, απέδειξε για άλλη μία φορά πως, αν έχεις κάτι να πεις, μπορείς να το κάνεις χρησιμοποι-ώντας λιτά μέσα, χωρίς ιδιαίτερες φαμφάρες. Ωραία διοργάνωση, συγκροτημένο πρόγραμμα χωρίς υπερβολές -με αποτέλεσμα να μην ξέρεις πού να πρωτοπάς-, πολύπλευρες εκδηλώσεις και όλα με όμοιο παρανομαστή: τη διαφορετι-κότητα. Σήμερα, Παρασκευή, η Μάρω Μαρ-κέλλου μάς υποδέχεται στο Booze έχοντας στις αποσκευές της ακυκλοφόρητη δισκογραφική δουλειά, ενώ η αυλαία θα πέσει την Κυριακή με τους Cyanna στη σκηνή του Six D.o.g.s. Πάντα τέτοια «διαφορετικά» φεστιβάλ!

Από τη δεκαετία του ’60 μέχρι και σήμερα είναι δεκάδες τα supergroup που έχουν σχηματι-στεί. Τα μέλη τους είναι ήδη «φτασμένοι» καλλι-τέχνες της μουσικής, που ενώνουν τις δυνάμεις τους δημιουργώντας μια καινούργια σούπερ μπάντα. Ο Τζον Λένον, ο Κιθ Ρίτσαρντς, ο Ερικ

Κλάπτον και ο Μιτς Μίτσελ ήταν τα μέλη των Dirty Mac. Και χρόνια αργότερα το ίδιο έγινε με τους Τζορτζ Χάρισον, Μπομπ Ντίλαν, Ρόι Ορμπι-σον, Τομ Πέτι και Τζεφ Λιν, όταν δημιούργησαν τους Traveling Wilburys. Το πιο πρόσφατο πα-ράδειγμα ακούει στο όνομα Superheavy. Σε αυτή την περίπτωση ο Μικ Τζάγκερ, ο Ντέιβ Στιούαρτ, o γιος του Μπομπ Μάρλεϊ Ντάμιαν, ο “Jai Ho” A. Ρ. Ράχμαν και η Τζος Στόουν έφτιαξαν τους SuperHeavy. Γκρουπ μεγατόνων, με τα μέλη του να έχουν διαφορετικές μουσικές καταβολές, τις οποίες θέλησαν να συνδυάσουν στο πρώτο τους άλμπουμ. Αν και το κατάφεραν, συνολικά το άλ-μπουμ προσφέρει μόνο μια ευχάριστη ακρόαση. Αν όμως κανονίσουν ζωντανές εμφανίσεις, θα τρέξουμε να τους δούμε.

Να βγούμε στους δρόμους. Αλλά γιατί; Οσον αφορά τα καλλιτεχνικά δρώμενα, αρκετές αφορμές και αιτίες μάς έδωσαν τον τελευταίο καιρό καλλιτέχνες όπως η Τάνια Τσανακλί-δου, την οποία απολαύσαμε με τους μουσικούς της σε υπαίθριες συναυλίες, και ο Σταμάτης Κραουνάκης με τη Σπείρα Σπείρα, οι οποίοι μετέφεραν την παράσταση «Αριστοφάνους 11» στους δρόμους και στις πλατείες. Πιο πρόσφατα παραδείγματα αυτά του Γιώργη Χριστοδούλου με τα live στο “Pure Bliss” στο Σύνταγμα, αλλά και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής που περιο-δεύει στην πόλη. Μια πόλη με κατάθλιψη και προβλήματα έχει ανάγκη από τέτοιες εκπλήξεις. Και έχει ανάγκη τη γιορτή, γιατί η ζωή δεν έχει μόνο προβλήματα. Και, αν χαλάσει ο καιρός, έχουμε τις στοές και τους ημι-υπαίθριους. Τι στο καλό τους πληρώσαμε;

Η Χάρις Αλεξίου κοιτάζει τα αστέρια στον ουρανό του Νίνο Ρότα και ερωτεύεται.«Μια καλή ερμηνεία δεν απαιτεί φωνή μόνο. Χρειάζεται συναίσθημα, πάθος, έντα-ση. Να ξεκινάει από τα σπλάχνα. Η Χάρις Αλεξίου είναι μια γήινη τραγουδίστρια. Πα-τάει τα πόδια της στη γη και ακουμπάει τα αστέρια. Και αυτό ακριβώς είναι και ο Νίνο Ρότα», μου είπε ο Ιάσονας Τριανταφυλλί-δης, ο οποίος επιμελήθηκε το πρόγραμμα για το αφιέρωμα στο Νίνον Ρότα με τη Χάρι Αλεξίου να μας μεταφέρει στη μαγεία των ταινιών του. Και αυτό ακριβώς περιμένουμε να βιώσουμε σε αυτές τις πέντε παραστάσεις στον Ελληνικό Κόσμο. «Τόση μαγεία … όση μαγεία έχει ο Νίνο Ρότα, το σινεμά και η Χάρις Αλεξίου», θα προσθέσει ο Ιάσονας.Και όταν τον ρωτώ ποια σκηνή από ταινία του Φελίνι θα ήταν η πιο αντιπροσωπευ-τική για να περιγράψει αυτές τις παραστά-σεις, με έναν κινηματογραφικό τρόπο θα με «βάλει» σε δυο ταινίες. «Μια τεράστια θάλασσα είναι ο Νίνο Ρότα. Σαν εκείνη τη θάλασσα στη σκηνή του ‘Amarcord’ με τους ήρωες στις βάρκες να περιμένουν το υπερωκεάνιο και να μαγεύονται όταν εμφανίζεται ξάφνου μπροστά τους. ‘Η θα μπορούσε να είναι η τελευταία σκηνή από το ‘Οι Νύχτες της Καμπίρια’ με την ηρωίδα να περπατά ανάμεσα στον κόσμο και να κάνει το κλάμα γέλιο».Μαγεία, πάθος, έρωτας, μουσική και εικό-νες θα μας ταξιδέψουν στην Ιταλία με αφε-τηρία το «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος (Πειραιώς 254, Ταύρος), στις 8, 9, 14, 15 και 16 Οκτωβρίου.Το πρόγραμμα επιμελείται ο Ιάσων Τρια-νταφυλλίδης, τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Πάνος Παπαδόπουλος, τις ενορχηστρώ-σεις κάνει ο Κώστας Παπαδούκας, ενώ ο Ανδρέας Πυλαρινός διευθύνει την εξηκο-νταμελή Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ.

11 Οκτωβρίου 1963:Η Εντίθ Πιάφ χάνει τη μάχη με τον καρκίνο και φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 48 ετών. Θεωρείται μέχρι και σήμερα η σπουδαιότε-ρη φωνή της Γαλλίας. Η ζωή της χαρακτη-ρίστηκε από πολλές κακουχίες, προβλήματα υγείας, εθισμούς και αποτοξινώσεις, παθια-σμένους έρωτες, αλλά και μεγάλες επιτυχί-ες, όπως το “Non, je ne regrette rien”. Η ζωή της γυρίστηκε σε ταινία το 2006 με τίτ-λο «Ζωή σαν τριαντάφυλλο» και η Μαριόν Κοτιγιάρ που την υποδύθηκε κέρδισε το Οσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου.

7 Οκτωβρίου 1995: Η Αλανίς Μορισέτ ανεβαίνει για πρώτη φορά στο Νο1 των άλμπουμ της Αμερικής με το “Jagged Little Pill”. Το άλμπουμ τελικά πούλησε πάνω από 30 εκατ. αντίτυπα παγκοσμίως και σύμφωνα με το Billboard ήταν το πιο εμπορικό άλ-μπουμ των ’90s, αλλά και το πρώτο που έφτασε να είναι Νο1 σε πωλήσεις από γυ-ναίκα μουσικό. Την επόμενη χρονιά σάρω-σε στα Grammy Awards, κερδίζοντας πέντε από τα εννέα βραβεία στα οποία ήταν υπο-ψήφιο.

Η νέα ταινία της Σελίν Σιαμά «Αγοροκό-ριτσο» εστιάζει στη 10χρονη Λορ, ένα αγορο-κόριτσο που μετακομίζει με την οικογένειά του σε ένα προάστιο του Παρισιού. Στην προσπά-θειά του να κοινωνικοποιηθεί, επιχειρεί να πιάσει φιλίες με τη Λίζα, το μοναδικό κορίτσι σε μια παρέα αγοριών. Η Λορ συστήνεται ως «Μίκαελ» και αναλαμβάνει ρόλο αγοριού, οδηγώντας τη Λίζα σε ακραίες συμπεριφορές, που καταλήγουν σε ακραία αποτελέσματα. Η ταινία κέρδισε, μεταξύ άλλων, το Βραβείο Teddy στο 61ο Φεστιβάλ Βερολίνου.

Ο σκηνοθέτης που μας έχει χαρίσει ταινί-ες όπως «Οι εραστές του Αρκτικού Κύκλου» και «Το σεξ και η Λουσία», ο Χούλιο Μέ-ντεμ, επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με την ταινία του «Δωμάτιο στη Ρώμη». Πρόκειται για την ιστορία της Αλμπα (Ελενα Ανάγια) και της Νατάσα (Νατάσα Γιαροβένκο), οι οποίες γνωρίζονται στη Ρώμη, μένουν μαζί για 12 ώρες και ερωτεύονται, ζώντας μέχρι τελευταία στιγμή αυτό το μεγάλο πάθος. Στη συνέχεια η Νατάσα πρέπει να γυρίσει στη Ρωσία και η Αλμπα στην Ισπανία.

Οι αγαπημένοι μας «Τρεις σωματοφύλακες» του Αλέξανδρου Δουμά θα βγουν για άλλη μία φορά στις αίθουσες. Ο Πολ Γ.Σ. Αντερσον σκηνοθετεί την ταινία «Οι τρεις σωματοφύλακες» σε 3D διαστάσεις και με ένα φρέσκο καστ. Ο «Λέγκολας» Ορλάντο Μπλουμ, η «Αλις» Μίλα Γιόβοβιτς, ο «Συνταγματάρχης Λάντα» Κρίστοφ Βαλτς, ο «Πέρσι Τζάκσον» Λόγκαν Λέρμαν, ο «Βόλσταγκ» Ρέι Στίβενσον και τα άπειρα ειδικά εφέ αναλαμβάνουν να δώσουν νέα πνοή σε μια πασίγνωστη ιστορία. Ο νεόκοπος Ντ’ Αρτανιάν γνωρίζει τους Πόρθο, Αθω, Αραμη και, όλοι για έναν και ένας για όλους, προσπαθούν να σώσουν τη χώρα από το μοχθηρό τρίο: Καρδινάλιος Ρισελιέ - Δούκας του Μπάκιγχαμ - Μιλαίδη Ντε Γουίντερ.

Τα φεστιβαλικά νέα για τις ελληνικές ταινίες συνεχίζουν να είναι καλά. Το “J.A.C.E.”, η νέα ταινία του Μενέλαου Καραμαγγιώλη (“Black οut”), επιλέχθη-κε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 24ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τόκιο (22-30 Οκτωβρίου), όπου θα κάνει και την παγκόσμια πρεμιέρα του. Η ταινία εστιάζει στον Jace, ένα σύγχρονο Ολιβερ Τουίστ, ο οποίος καταδιώκεται από μι-κρός. Μεγαλώνοντας θα βρει στο πρόσω-

πο της Μαρίας την αγάπη και την ελπίδα της οικογένειας, μόνο που τώρα πρέπει να προστατέψει και τους δύο από τους ίδιους ανθρώπους που τον κυνηγούσαν μικρό. Οσο για τα φετινά Οσκαρ, το “Attenberg” της Αθηνάς-Ραχήλ Τσαγγάρη θα είναι τελικά η υποψηφιότητα της Ελλάδας. Η ταινία είχε προταθεί για αυτόν το σκοπό από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματο-γράφου, απόφαση που «σεβάστηκε» και το Υπουργείο Πολιτισμού.

Το έχω ζήσει και εγώ. Πρωτοετής φοιτητής στην Αθή-να και στην πρώτη βόλτα με φίλους στο Μοναστηράκι νιώθω το συνωμοτικό σκού-ντημα. «Ρε, ξέρεις ποιος είναι αυτός;» με ρωτάει ο διπλα-νός μου, δείχνοντας με το βλέμμα του ένα μαυροντυμένο, ασπρομάλλη κύριο πίσω από έναν πάγκο με βιβλία. Η απάντηση έρχεται πάντα πριν από οποιαδήποτε πιθανή υπόθεση: «Ο Κοεμτζής!» Μετά σιγή. Πάντα όλοι καταλαβαίνουν. Εξάλλου, αν αγνοείς το όνομα Κοεμτζής, λογικά δεν ξέρεις τι σημαί-νει ζεϊμπέκικο. Στη μεγάλη συμπάθεια προς το πρόσωπο του Νίκου Κοεμτζή και στην αναγωγή του σε λαϊκό ήρωα -που κυνηγιέ-ται, βασανίζεται, σκοτώνει και μεταμελείται υποφέροντας- βασικό ρόλο έπαιξε η ταινία του Παύλου Τάσιου «Παραγγελιά!» (1980), στην οποία και αφιερώνεται η συγκεκριμένη στήλη. Τραγική ειρωνεία αποτελεί το γεγονός πως «θέμα» (εννοώντας τον Νίκο Κοεμτζή) και σκηνοθέτης έφυγαν από τη ζωή με διαφο-ρά εννιά ημερών.

Ο σκηνοθέτης Παύλος Τάσιος (1/4/1942-2/10/2011) εμφανίστηκε στον ελληνικό κινηματογράφο τη δεκαετία του ’60, σκηνοθετώντας την πρώτη του ταινία «Φτωχο-λογιά» το 1965. «Ναι μεν, αλλά...», «Το βαρύ πεπόνι», «Παραγγελιά!», «Στίγμα» και «Νοκ άουτ» είναι μερικές από τις ταινίες του, οι οποίες βραβεύτηκαν και έδωσαν κάποιες από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές στα χρονι-κά του ελληνικού κινηματογράφου. Γύρισε συνολικά 14 ταινίες, στις πιο πολλές από τις οποίες υπήρξε σεναριογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός, καταγράφοντας όσο κανένας άλλος τη ζωή του αθηναϊκού περιθωρίου των δεκαετιών ’70, ’80 και τα Εξάρχεια της Μετα-πολίτευσης. Στην ταινία «Παραγγελιά!» ο εξαι-ρετικός Αντώνης Αντωνίου ενσαρκώνει τον Νίκο Κοεμτζή, ενώ ο Αντώνης Καφετζόπου-λος έχει το ρόλο του αδερφού του Δημοσθέ-νη. Ποιήματα απαγγέλει η Κατερίνα Γώγου.

Για να παραμείνουμε στο θέμα των ebooks, πρόσφατη έρευνα, που πραγματοποιήθηκε στην Αμερική από την εταιρεία ερευνών Simba σε περισσότερα από 110 βιβλιοπωλεία, απέδειξε ότι οι πελάτες των φυσικών βιβλιοπωλείων τα χρησιμοποιούν πλέον μόνο σαν βιτρίνα για τα βιβλία τα οποία θέλουν να αγοράσουν ηλεκτρο-νικά. Φεύγοντας από το βιβλιοπωλείο, με λίγα μόνο κλικ αγοράζουν το βιβλίο στην ereader συσκευή τους. Το ερώτημα είναι τι λύση θα βρε-θεί γι’ αυτούς τους πελάτες όταν πλέον θα έχουν κλείσει τα φυσικά βιβλιοπωλεία!

Στις 30 Σεπτεμβρίου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Μετάφρασης. Και, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος απονεμήθηκαν τα Βραβεία Λογοτεχνι-κής Μετάφρασης για τις μεταφράσεις αγγλόφω-νης, γαλλόφωνης, ισπανόφωνης, γερμανικής και ιταλικής λογοτεχνίας. Κάθε βραβείο συνοδευόταν από το χρηματικό ποσό των 3.000 ευρώ και το δικαίωμα διαμονής για ένα μήνα στο «Σπίτι της Λογοτεχνίας» στις Λεύκες της Πάρου ή στο «Σπίτι της Λογοτεχνίας» στο Κράσι του Δήμου Χερσονή-σου Κρήτης. Οι βραβευθέντες είναι οι: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου για το βιβλίο «Χαμένοι» του Ντάνιελ Μέντελσον (εκδ. Πόλις), ο Γιάννης Η. Χάρης για το βιβλίο «Συνάντηση» του Μίλαν Κούντερα (εκδ. Εστία), η Βασιλική Κνήτου για το βιβλίο «Η χρο-νιά της ερήμου» του Πέδρο Μαϊράλ (εκδ. Πόλις), ο Αλέξανδρος Ισαρης για το «Επιστολές σε έναν νεαρό ποιητή» του Ράινερ Μ. Ρίλκε (εκδ. Αρμός) και η Κούλα Καφετζή για το «Δελφοί» του Σάντρο Ντελ’ Ορκο (εκδ. Μελάνι).

Πέθανε, σε ηλικία 93 ετών, η Ολλανδή συγγρα-φέας Χέλα Χάασε. Η Χάασε δημοσίευσε περισσότερα από 60 μυθιστορήματα ιστορικού περιεχομένου και τιμήθηκε με πολλά δημοφιλή βραβεία της χώρας της. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία «Στο κατώφλι της φωτιάς» και «Οι βαρόνοι του τσα-γιού» από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Το πάθος για τη λογοτεχνία έχει οδηγήσει ανθρώπους στο ποτό, στα ναρκωτικά, στη λογο-κλοπή και κάποιους άλλους στην απλή... κλοπή! Το όνομα αυτού Τυρόν Σόμερς. Η ποινή του, 30 μήνες φυλάκιση. Το έγκλημα που διέπραξε είναι ότι έκλεψε χειρόγραφα των Τζέιμς Τζόις, του Ελιοτ, του Εϊμις, του Τεντ Χιούζ και του Τσόρτσιλ, συνολικής αξίας 36.000 λιρών. Ο ίδιος βέβαια ισχυρίστηκε ότι πάσχει από διπολική διαταραχή και ότι η μόνη λύση στο πρόβλημά του ήταν να φυλακιστεί. Κλέβοντας το βιβλίο με τα χειρόγρα-φα, σκέφτηκε ότι μια τέτοια πράξη θα τον οδη-γούσε πίσω από τα κάγκελα.

Οι αυτοβιογραφίες είναι πλέον η νέα λογοτε-χνική τάση! Οποια πέτρα και αν σηκώσεις, θα βρεις από κάτω κάποιον καλλιτέχνη να συγγράφει την αυτοβιογραφία του. Αυτή τη φορά ο λόγος γίνεται για την Κόρτνεϊ Λαβ, της οποία η αυτο-βιογραφία αναμένεται να κυκλοφορήσει σε ένα χρόνο από τώρα. Ο τίτλος του βιβλίου προς το παρόν είναι άγνωστος, η θεματική του πάντως θα κινείται γύρω από τη σχέση της με τον Κομπέιν, την καριέρα της στο Χόλιγουντ, τη μάχη της με τα ναρκωτικά και τις σχέσεις της με άλλες διασημό-τητες. Θέματα που, αν μη τι άλλο, πουλάνε...

Μόλις πριν από μία εβδομάδα εγκαι-νιάστηκε το ελληνικό iBookstore της Apple. Από τις 29 Σεπτεμβρίου η Ελλάδα και άλλες 25 ευρωπαϊκές χώρες μπο-ρούν πλέον να αγοράζουν βιβλία από το iBookstore της χώρας τους μέσω της υπηρεσίας iTunes. Οι ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι από την πλευρά τους μπορούν να πωλούν εκεί τα βιβλία τους, κάτι που δεν γινόταν μέ-χρι πρότινος. Ο,τι αγοράζει κανείς από το iBookstore μπορεί να το διαβάσει μόνο στις φορητές συσκευές της Apple. Κάποιος δηλαδή μπορεί να δει και να αγοράσει ένα βιβλίο από τον ηλεκτρονι-κό υπολογιστή του, αλλά δεν μπορεί να το διαβάσει σε αυτόν παρά μόνο αν το μεταφέρει σε κάποια φορητή συσκευή της Apple. Οι τιμές δεν διαφέρουν πολύ από τις τιμές των υπόλοιπων ηλεκτρο-νικών βιβλίων που πωλούνται στην αγορά. Μέχρι στιγμής θα συνα-ντήσετε βιβλία των εκδοτικών οίκων Ψυχογιός, Ικαρος και Καστανιώτης και σταδιακά ανα-μένεται να προ-στεθούν και άλλοι εκδότες.

Από τις αρχές Οκτωβρίου, τα στοιχήματα στην εταιρεία στοιχημάτων Landbrokes για το φετινό Νόμπελ Λογοτεχνίας έδιναν και έπαιρναν, ενώ η τάση προς τους ποιητές ήταν εμφανής από την αρχή. Ο ποιητής Τόμας Τράνστρεμερ ερχόταν δεύτερος στις προβλέψεις μετά τον Σύριο ποιητή Αδωνι. Χθες, στις 2:00μμ ώρα Ελλάδος ανακοι-νώθηκε η βράβευσή του από τη Σουηδική Ακαδημία, προκαλώντας έκπληξη στον περισσότερο κόσμο που αναρωτιόταν -ίσως και να ευχόταν- κατά πόσο είναι δυνατόν να κερδίσει το Νόμπελ ο τραγουδοποιός και ποιητής Μπομπ Ντίλαν (τρίτος στη σειρά προβλέψεων). Ο Σουηδός ποιητής Τόμας Τράνστρεμερ γεννήθηκε το 1931 στη Στοκχόλμη και έχει μεταφραστεί σε περισ-σότερες από 50 γλώσσες. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του: «Η πένθιμη γόνδολα» (εκδ. Νεφέλη) και «Τα ποιήματα» (εκδ. Printa).

Το “Ι will survive” επιτέλους κατεβαίνει και στην Αθήνα. Αυτό είναι το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν όλοι οι συντελεστές της πετυχημένης παράστασης που συμμετείχαν στο βίντεο που παίζει τις τελευταίες μέρες στο YouTube. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Σαρακατσάνης (από τους Abovo) και οι ηθοποιοί Γιώργος Παπα-γεωργίου (από την «Κατσαρίδα») και Αντίνοος Αλμπάνης (από τα τηλεοπτικά «Αγρια παιδιά») ανυπομονούν να αρχίσει η παράσταση και το δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο. Στο σχετι-κό βίντεο που έχουν ανεβάσει στο ΥouΤube (“I will survive in Athens”), για να δείξουν την προσμονή τους, μέχρι και σε πισίνες πέφτουν...

Στο μεγαλύτερο βυρσοδεψείο του 19ου αιώνα, στο Βοτανικό (Ορφέως 174), πα-ρουσιάζεται η καινούρ-για παράσταση της Ελλης Παπακωνστα-ντίνου και της ομάδας ODC «Μετά». Μετά την καταστροφή, μετά την κρίση, μετά το τέλος του κόσμου. Η παράσταση, που έχει διαδραστικό χαρακτή-ρα, καλωσορίζει τους θεατές σε ένα κινημα-τογραφικό στούντιο, όπου οι ηθοποιοί καθοδηγούμε-νοι από το σκηνοθέτη γυρίζουν μια ταινία με θέμα το τέλος του κόσμου. Οσο όμως το ένα πλάνο διαδέχεται το άλλο, ο σκηνοθέτης διακόπτει το γύρισμα όποτε το κρίνει αναγκαίο και κάποια στιγμή εγκαταλείπει το πλατό. Οι ηθοποιοί μένουν μόνοι τους, εκτεθειμένοι ή ελεύθεροι να βρουν μόνοι τους τη λύση. Η ταινία, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, έχει καταστραφεί. Παί-ζουν οι: Γιάννης Βουλγαράκης, Βάλια Παπαχρήστου, Αντριαν Φρίλιγκ, Πολίν Ουγκέ, Ηλέκτρα Τσακαλία, Λαρίσα Βέργου, Λάμπρος Πηγούνης, Λάζαρος Βαρτά-νης, Δημήτρης Κενός και πολλοί εθελοντές.

Η Μπέττυ και η Μπου βαριούνται. Για να σκο-τώσουν την ώρα τους, αρχίζουν να αναπαριστούν μία-μία δέκα στυγερές δολοφονίες που έγιναν σε διαφορετικά σημεία της γης και σε διαφορετικούς ιστορικούς χρόνους. Ετσι εξελίσσεται η παράσταση «Σκουληκότρυπα» που ανεβαίνει από τις 13 Οκτω-βρίου στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα» (Σατωβριάνδου 36). Μέσα σε μία ώρα κάποιοι θα πεθάνουν, ποιοι όμως θα είναι αυτοί; Δέκα στυγερές δολοφονίες, που μέσα από τους σουρεαλιστικούς διαλόγους τους δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προκαλούν το γέλιο. Η σκηνοθεσία ανήκει στη Λίλα Σταμπούλογλου και παίζουν οι Γλύκα Στόιου (που έχει γράψει και το κείμενο) και η Αλέκα Τόμπρου.

Μία από τις πιο διάσημες χορευτικές ομάδες της σύγχρονης διεθνούς σκηνής και ταυτόχρονα το πιο αντιπροσωπευτικό καλλιτεχνικό σχήμα του Καναδά, οι περίφημοι La La La Human Steps, έρχεται για την παρθενική του εμφάνιση στην Αθήνα αύριο και μεθαύριο (Σάββατο 8 και Κυριακή 9 Οκτωβρίου) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας και Κόκ-καλη 1). Οι «ταχύτεροι, εκφραστικότεροι και ερωτι-κότεροι χορευτές του κόσμου», η ομάδα που κινείται από το λυρισμό ως τα όρια της ακραίας σωματικής έκφρασης παρουσιάζει επιτέλους και στη χώρα μας την περίτεχνη, πολύπλοκη και πρωτότυπη χορογρα-φική της γλώσσα.

� Από τις 29 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 22 Οκτωβρίου φιλοξενείται στην Αίθουσα Τέχνης Καππάτος (Αθηνάς 12, Μοναστηράκι) η πρώτη ατομική έκθεση της Μα-ριαλένας Τσόλκα με τίτλο «Η Υδρα του Μπένσαλεμ». Η αρχιτεκτονική, η επιστήμη και η ανθρώπινη φύση είναι τα βασικά σημεία αναφοράς της Τσόλκα στη δουλειά αυτή. Η έκθεση ουσιαστικά αποτελείται από μία σειρά μεγάλων σχεδίων και εικόνων μιας εγκατάστασης στο λόφο του Λυκαβηττού. «Η Υδρα του Μπένσαλεμ» είναι ένα υδροπονικό τοπίο, όπου τέχνη και επιστήμη συνα-ντώνται έχοντας ως ενδιάμεσο την ανθρώπινη φύση και φυσιολογία, σύμφωνα με την ίδια την καλλιτέχνιδα. Ο επιστημονικός κήπος της Μπένσαλεμ είναι εμπνευσμέ-νος από το αντίστοιχο όραμα του Φράνσις Μπέικον και προσεγγίζει εννοιολογικά την κίνηση, την ταχύτητα, το φυσικό τοπίο και το ανθρώπινο σώμα.

� Τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου στις 7:00 μμ. ο Χέλμουτ Μίντεντορφ θα βρεθεί στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης σε μια βραδιά ανοιχτή στο κοινό. Ο Γερμανός καλλιτέχνης, με αφορμή τη συμμετοχή του στην έκθεση «The last grand tour - Σύγχρονοι περιηγητές στην Ελλάδα», θα συνομιλήσει με τον ιστορικό και κριτικό τέχνης Ντέννη Ζαχαρόπουλο για τη δουλειά του και την παρουσία του στην εγχώρια και διεθνή καλλι-τεχνική σκηνή. Τα τελευταία χρόνια ο Μίντε-ντορφ μοιράζει τη ζωή του μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας. Διδάσκει Πειραματικό Κινηματογράφο στο βερολινέζικο Hochschule der Künste, ενώ σταδιακά η χρωματική του παλέτα περιορίστη-κε και στράφηκε σε νέες θεματικές, όπως είναι οι «μαύρες εικόνες» του στη δεκαετία του ’80, οι οποίες σηματοδότησαν την αλλαγή αυτή. Ταυτισμένος με την ομάδα των Jungen Wilden, που προώθησαν την ορμητική ζωγραφική, ο Μίντεντορφ στο παρελθόν δημιούργησε έργα με θέματα που επέλεγε από το άμεσο περιβάλλον και τις προσωπικές του εμπειρίες. Η ομιλία του εντάσσεται στο πλαίσιο του ερευνητικού προ-γράμματος «Τι να κάνουμε;» που επιμελείται η ιστορικός τέχνης Μαρίνα Βρανοπούλου.

� Συνεχίζεται η ατομική έκθεση της Iριδος Τουλιάτου στο πλαίσιο του ReMap 3 (Αγησιλάου 92, Μεταξουργείο) σε επι-μέλεια Ολγας Χατζηδάκη. Η νεαρή καλλιτέχνιδα, λίγο μετά την προσωπική της έκθεση στο Palais de Tokyo στο Παρίσι και τη διάκρισή της με το Future of Europe Art Prize από το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Λειψίας, μας παρουσιάζει τη νέα της δουλειά με τίτλο “Decoy”. H αναπαραγωγή των δεσμίδων του ηλιακού φωτός που διέρχονται το Καπνεργο-στάσιο -το οποίο στεγάζει πλέον τη Βιβλιοθήκη της Βουλής- και η ανακατάταξή τους στον εκθεσιακό χώρο είναι ο βασι-κός άξονας γύρω από τον οποίο κινείται η έκθεση αυτή. Το φως λειτουργεί ως προβολέας στον εκθεσιακό χώρο και ως καλούπι πάνω στο οποίο δημιουργούνται ψευδαισθήσεις και αφηγηματικοί παραλληλισμοί. Σημείο αναφοράς της καλλιτέ-χνιδας αποτελεί ο Βρετανός μάγος Γιάσπερ Μάσκελιν και οι αυταπάτες μεγάλης κλίμακας που σχεδίασε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

� Μια σειρά από δρώμενα, συζητήσεις και εκθέσεις ήταν μέρος του φετινού 3ου Φεστιβάλ Διαφορετικότητας. Στον καινούργιο χώρο του Booze μέχρι την Κυριακή (9 Οκτωβρίου 2011) φιλο-ξενείται έκθεση φωτογραφίας (από τις 2:00-10:00 μμ.). Στην έκθεση συμμετέχουν οι:Μαρί-Πιερ Αμαλβύ, Βάσια Αναγνω-στοπούλου, Ελευθερία Ανθη, Γιώργος Γκιζάρης, Ματίνα Καβαλάρη, Μάρω Κουρή, Πάνος Μιχαήλ, Σίσσυ Μόρ-φη, Σταύρος Πετρόπουλος, Δημήτρης Σούλτας, Σπύρος Στάβερης, Fudu. Παράλληλα στο Taf θα φιλοξενείται έκθεση σκίτσου-κόμικς-γελοιογραφίας.

19Haircut

Οταν ο Γιώργος Παπανδρέου αναλάμ-βανε την πρωθυπουργία πριν από δύο χρόνια, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η Αγκελα Μέρκελ θα όριζε τη νύχτα και τη μέρα του. Ελάχιστα ευρωπαϊστής ο ίδιος, εξακολουθούσε να πιστεύει ότι το Βερολίνο δεν διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη διεθνή σκακιέρα. Η αντίλη-ψή του αυτή ανατράπηκε και μάλιστα κατά τρόπο βίαιο και απότομο. Σήμε-ρα, η «Αθήνα επί του Σπρέε» είναι για την …καθ’ ημάς Αθήνα το κέντρο του κόσμου. Ο Παπανδρέου περιμένει την ετυμηγορία του γαλλογερμανικού άξονα από το Βερολίνο την Κυριακή που ακολουθεί. Η Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί θα συμφωνήσουν, όπως όλα δείχνουν, στη χάραξη της γραμμής που θα ακολουθηθεί στη Σύνοδο Κορυ-φής της 18ης Οκτωβρίου. Είναι πλέον σαφές ότι στην κυβέρνηση αντιμετω-πίζουν σοβαρές αλλαγές στη συμφω-νία της 21ης Ιουλίου, με πιθανότερη εκείνη που θα αφορά το ύψος του χρέους που θα «κουρευτεί». Το haircut, λιγότερο ή περισσότερο υψηλό, είναι συζητήσιμο αν βοηθά στην αποπλη-ρωμή του δυσθεώρητου ελληνικού χρέους, ωστόσο -αν μη τι άλλο- είναι μια κάποια πρόοδος. Από το Βερολίνο (πού αλλού) έρχεται και ο λαϊκιστής αντικαγκελάριος και ηγέτης των Φιλε-λευθέρων, κομίζοντας -λέει- βιομήχα-νους και επενδύσεις. Μια ματιά στη λίστα των συνοδών του Φίλιπ Ρέσλερ στην Αθήνα (επί του Κηφισού) φτάνει για να γίνει αντιληπτό ότι η λέξη «επεν-δύσεις» εν προκειμένω συνιστά ακραίο βερμπαλισμό. Στο εσωτερικό ο Χάρης Καστανίδης επανέφερε την προοπτική του δημοψηφίσματος και προκάλεσε μέσα και έξω από το ΠΑΣΟΚ σφοδρές αντιδράσεις. Οι αντιδράσεις εκ των ενόντων προέρχονται περισσότερο από όσους διακρίνουν πίσω από αυτή τη δημόσια τοποθέτηση τη σκέψη ότι ο Παπανδρέου θέλει δημοψήφισμα επί της ουσίας. Ενα είναι βέβαιο: ότι το καθήκον να εκπονήσει το ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν θα το αναλάβει ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος δυσκο-λεύεται να αφήσει μια εβδομάδα δίχως το άνοιγμα κάποιας ενδοκομματικής σύρραξης. Αν κοιτάξει κανείς στην αντίπερα όχθη, θα δει τον Αντώνη Σα-μαρά να έχει στρογγυλοκαθίσει στη ρη-τορική της επαναδιαπραγμάτευσης με… μπόλικη ρητορεία περί τάξης και ασφά-λειας, σε μια περίοδο που η αλήθεια είναι πως η Αστυνομία διανύει ημέρες απαξίας και επιχειρησιακής διάλυσης. Και να ήταν μόνο η Αστυνομία…

Οι τάσεις φυγής των συμπατριωτών μας ενισχύο-νται και οι προορισμοί τους ολοένα και διευρύνονται. «Σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη». Η γενέτειρα των καγκουρό έχει το σουξέ των προτιμήσεων. Με άλλα λόγια, στην Αυστραλία, αδερφές μου, στην Αυστραλία (και ακόμα παραπέρα)...

«Η επιλογή του να γίνει κανείς δημοσιογράφος, όπως και εκείνη του να γίνει αστυνομικός, ενέχει κιν-δύνους», τάδε έφη ο εκπρόσωπος Τύπου της ΕΛΑΣ κ. Κοκκαλάκης. Επικίνδυνοι συνειρμοί;

Δυό χρόνια μετά και ακόμη είμαστε... Ελλάδα. Από Δανία -έστω και η μικρή της αδελφή στο Νότο- ούτε λέπι...

Πόσο απέχει το Μουμπάι -η παλαιά Βομβάη της αποικιοκρατίας- από το κέντρο της ελληνικής πρω-τεύουσας;

Αντί του ουτοπικού Δανία του Νότου, μήπως θα ήταν ευκολότερο να γίνουμε Ινδοί (εντός) της Ευρω-ζώνης;

Στην πραγματική Δανία η νέα κεντροαριστερή

κυβέρνηση 22 (!) μελών με γυναίκα πρωθυπουργό απαρτίζεται από 13 άνδρες και εννιά γυναίκες. Σε αυτήν πλειοψηφούν οι μικρές ηλικίες, ενώ δεν λεί-πουν και οι μετανάστες.

Για παράδειγμα, ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Οικονομικών Bjarne Corydon είναι 38 χρόνων, ενώ ο συνάδελφός του και αρμόδιος για τα ζητήματα της φορολογίας -ο προερχόμενος από το αριστερό Λαϊ-κό Σοσιαλιστικό Κόμμα Thor Möger Pedersen- είναι μόλις 26. Επιπλέον, ο υπουργός Εκκλησιαστικών Σχέσεων και Ισότητας ο Μanu Sareen είναι ινδικής καταγωγής και έφτασε στη δεύτερη πατρίδα του μαζί με τους γονείς του όταν ήταν τεσσάρων ετών. Στην πραγματική Δανία δεν φοβούνται να χρωματίσουν την πολιτική τους ζωή και με λίγη Ινδία...

Η πραγματική Ελλάδα ενίοτε αρέσκεται πέραν των καταλήψεων να γυρίζει δεκαετίες πίσω το ρολόι της Ιστορίας και να τρέχει κυριακάτικα στα ...νεκροτα-φεία. Στις τελετές της αγιοποίησης...

Ποιος θυμάται τον Νίκο Πλουμπίδη;

Κατά τα άλλα, Ζαχαρι-άδης... Με νόημα.

Κάμερες, κάμερες, κάμερες παντούκαι οι πολισμάνοι με τα γκλομπς δε σταματούν τα ντου

20

Το γράφω από την αρχή για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις: Το ποδήλατο στην Αθήνα δεν εί-ναι μέσο μεταφοράς, είναι ηθικό πλεονέκτημα. Και πριν σπεύσει κανείς να με κατηγορήσει για γενικεύσεις, θα το ομολογήσω μόνος μου. Μά-λιστα, υπάρχουν εξαιρέσεις στo ανωτέρω και οι εξαιρέσεις αυτές είναι που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Βλέπε τον manager της παρούσας εφημερίδας, για τον οποίο θα σας πω δυο λό-για εν καιρώ τω δέοντι.

Πριν προχωρήσω όμως, θα ήθελα να δη-λώσω ότι το ποδηλατάκι το ξέρω. Και δεν το ξε-χνώ, διότι, όπως λέει και η γνωστή παροιμία, το πετάλι και το σεξ παραμένουν διά παντός εγγεγραμμένα στη μνήμη. Η περιπέτειά μου με τους δύο τροχούς (άνευ κινητήρος...), λοιπόν, ξεκίνησε πριν από πάρα πολλά έτη. Πέντε χρό-νων ήμουν όταν άρχισα τα μαθήματα στη γει-τονιά, πρώτα με τις εξτρά ροδίτσες και αργότε-ρα, όταν δούλεψα κάπως τον τομέα ισορροπία, άνευ βοηθημάτων. Ακόμη θυμάμαι τον αδερφό μου να με κρατάει, να μου δίνει φόρα, να με αφήνει ελεύθερο κι εγώ να σπιντάρω ενθουσι-ασμένος. Και να σπάω τα μούτρα μου φυσικά, αλλά πιο γλυκές «σούπες» στη ζωή μου ολόκλη-ρη δεν έχω φάει.

Το ποδήλατο, βλέπετε, ή μάλλον η γνώση του ποδηλάτου σε πέρναγε αυτομάτως από την ηλικία του μπέμπη στην ηλικία του παιδιού. Στην πόλη όπου μεγάλωσα, άλλωστε, προσφε-ρόταν το έδαφος. Ηταν εντελώς ίσιωμα, flat, τηγάνι, πώς να το πω, και ο κόσμος όλος με το ποδήλατο τριγύρναγε. Εκτός από τους ολίγους που διέθεταν «κούρσα», τους πολύ ολίγους στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Τέλος πάντων, το έμαθα το ποδήλατο, το κατέκτησα και έκανα όλες τις χαζομάρες που μπορεί να κάνει ένα

πιτσιρίκι. Τα γόνατά μου ακόμη χαρακωμένα είναι τόσα χρόνια μετά και δεν το συζητώ πόσα λίτρα οινόπνευμα ξόδεψε η γιαγιά μου για να τα απολυμάνει.

Δεν μου έλειψε επίσης η παρ’ ολίγον θα-νατηφόρος εμπειρία. Ενα πρωί καλοκαιρινό, διακοπές από το σχολείο, ήμουν μόνος μου στη γειτονιά και βόλταρα με το ποδήλατό μου. Τρελόπαιδο 12 ετών, με σπασμένα τα φρένα εντός της κεφάλας. Οπότε; Οπότε, όπως έβγαι-να σε ένα σταυροδρόμι, άκουσα ένα αυτοκίνη-το να έρχεται από δεξιά. Αντί να κόψω, αντί να φύγω αριστερά, αντί να πέσω χύμα στα χορ-τάρια δίπλα στο δρόμο, πάγωσα. Μαρμάρωσα και συνέχισα την πορεία προς τα εμπρός. Το αυτοκίνητο πέρασε πλάι μου σε απόσταση δέκα εκατοστών, εισέπραξα τις μούντζες μου και τις βρισιές μου και κάπως έβαλα μυαλό. Δεν έκο-ψα τις μουρλαμάρες (ως και στο ποτάμι έπε-σα!), αλλά πάντοτε φρόντιζα να απέχω από τα κάθε είδους τετράτροχα.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Από τη μία τα γράφω με αφορμή το Athens Bike Festival (πραγματοποιήθηκε στην Τεχνόπολη από τις 16 ως τις 18 Σεπτεμβρίου), το οποίο χαρακτη-ρίστηκε ως «μια γιορτή για όσους αγαπούν το ποδήλατο, αλλά και για όσους θέλουν να γνω-ρίσουν αυτό το μεταφορικό μέσο». Από την άλλη τα γράφω για να μην αρχίσουν οι θεω-ρίες συνωμοσίας του τύπου «εσύ που δεν έχεις περάσει ούτε ένα λεπτό από τη ζωή σου στη σέλα έρχεσαι τώρα και μας την πέφτεις». Επει-δή συνηθίζεται στην Ελλάδα να κάνουν κριτική οι άσχετοι, σημειώνω ότι είμαι και παραείμαι σχετικός.

Πάμε παρακάτω. Πάμε στο ιδεολογικό περιεχόμενο της απόκτησης ποδηλάτου. Ετσι

όπως έχουν τα πράγματα στην Αθήνα σήμε-ρα, όποιος το αποκτά (δεν βγάζω απέξω τις εξαιρέσεις, μην εξανίστασθε) είναι εξ ορισμού προχωρημένος, προοδευτικός, εναλλακτικός, οικολόγος, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλ-λον και όχι στο παρελθόν. Το ποδήλατο δεν ρυπαίνει, το ποδήλατο γυμνάζει, το ποδήλατο δεν κοστίζει, το ποδήλατο φτιάχνει χαρακτήρα· από επιχειρήματα γεμάτος ο τόπος. Και είναι όλα σωστά! Το πρόβλημα άλλωστε δεν έγκειται εκεί, έγκειται, ως συνήθως, στη μεταφορά των ιδιοτήτων από το μέσο στο χρήστη. Οπως ένας οδηγός αυτοκινήτου πολλών κυβικών προσπα-θεί απελπισμένα να βαφτίσει εαυτόν «ραλιά-ρη», έτσι και ο Αθηναίος ποδηλάτης δηλώνει ενθουσιωδώς «πεφωτισμένος». Και, επειδή στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις, αυτομάτως κατατάσσεται ένα σκαλοπάτι ψηλότερα από τους λοιπούς εποχούμενους. Αποκτά «ηθικό περιεχόμενο» η ποδηλατάδα του και μια απλή επιλογή μετακίνησης γίνεται «στάση ζωής».

Την ίδια ώρα, οκτώ στους δέκα ποδηλάτες παραβιάζουν σωρηδόν τους φωτεινούς σηματο-δότες! Δικαιολογίες, βέβαια, προσφέρουν πολ-λές. «Αν δεν φύγω γρήγορα θα έχω πρόβλημα», «Τι δηλαδή, να κάτσω να με πατήσουν;» «Και τα μηχανάκια τούς παραβιάζουν» και πάει λέ-γοντας. Η συχνότερη όλων; Δεν τη λένε καν. Σου ρίχνουν μια ματιά του στιλ «πού να κατα-λάβεις εσύ από τη μαγεία του ποδηλάτου» και σε αφήνουν να ξεμπερδέψεις το σημαίνον από το σημαινόμενο.

Με την ίδια συχνότητα οδηγούν ανά-ποδα στους δρόμους. Εκεί ειδικά που η κίνηση ακολουθεί αναγκαστικά αργούς ρυθμούς (χα-ρακτηριστικό παράδειγμα η πολύφερνη οδός Αρχελάου στο Παγκράτι, κοντά στην πλατεία

Το ποδήλατο υπήρξε κάποτε μια πρώτη παιδική αγάπη. Σήμερα όμως η με-τακίνηση με αυτό έγινε από ανάγκη, τρόπος ζωής και καινούργιο trend. Εκτός όμως από δικαιώματα, οι ποδηλάτες πρέπει να μάθουν ότι έχουν και υποχρεώσεις. Γιατί σε αυτή την πόλη πρέπει να ρολάρουμε όλοι μαζί!

21

Προσκόπων) είναι πολύ δύσκολο να δεις έναν έστω ποδηλάτη να ακολουθεί την ορθή φορά του δρόμου. Και, αν τους κοιτάξεις στραβά, αν τολμήσεις να κορνάρεις, σε περιλαβαίνουν με εκφράσεις που θα ταίριαζαν περισσότερο σε καραγωγείς παρά σε ανθυπογκουρού της εναλ-λακτικής κουλτούρας. Το θέμα τους, βλέπετε, δεν έχει να κάνει με την οδική ασφάλεια. Εχει να κάνει με το ότι αυτοί αντιπροσωπεύουν το «ελεύθερο πνεύμα» και εσύ τη «σκουριασμένη συντήρηση» της μετακίνησης.

Για να μην τα πολυλογώ, συχνά πυκνά οι ποδηλάτες δεν φοράνε κράνος, δεν φέρουν φώτα νυχτερινής πορείας και από κόρνα καθό-λου, μην το συζητάτε, θα προσέβαλλε σφόδρα την αισθητική τους. Το ότι αυτά τα παλιοερ-γαλεία μπορούν να σώσουν τις ζωές τους δεν μπαίνει στην εξίσωση. Ακόμη περισσότερο, δεν τους νοιάζει που με μια ελάχιστη δαπάνη και τόση δα ενόχληση μπορεί να σωθούν οι ζωές των άλλων. Ο γιος μιας φίλης μου προ-σπάθησε να αποφύγει ποδηλάτη δίχως φώτα που παραβίασε φανάρι στη Μεσογείων, έβγαλε το αμάξι του εκτός πορείας, στούκαρε σε τοίχο και πέρασε μήνες επί μηνών στο ΚΑΤ.

Και εδώ μπαίνει το ζήτημα των διαδρο-μών ποδηλάτου. Ούτε εγώ, ούτε κανένας άλλος έχει πρόβλημα με τους ποδηλάτες που βολ-τάρουν είτε σε πεζόδρομους είτε σε δρόμους ήπιας κυκλοφορίας. Και στις γειτονιές που χώνονται, πάλι δεν πειράζει. Αν ανεβαίνεις για παράδειγμα τη λεωφόρο (ο Θεός να την κάνει) Παπάγου στου Ζωγράφου με ταχύτητα πέντε χιλιόμετρα μέσο όρο, γιατί να σου τη σπάσει ο ποδηλάτης; Και ο manager της “Metropolis” που πάει από τον Ταύρο στην Καλιθέα μέσα από τα στενά δεν ενοχλεί και δεν ενοχλείται.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που απο-φασίζει κάποιος να βγει καμαρωτός στη Βασι-λίσσης Σοφίας; Τότε είναι η ώρα για να απο-λέσεις την ψυχραιμία σου. Σε μια λεωφόρο σαν αυτή (και σαν τη Βασιλέως Κωνσταντίνου, τη Συγγρού και την Κηφισίας), ως γνωστόν, τα οχήματα αναπτύσσουν ταχύτητα. Και, ενώ τα μηχανάκια ανταποκρίνονται μια χαρά στις απαιτήσεις της κυκλοφορίας, τα ποδήλατα κι-νούνται το γρηγορότερο με ταχύτητες 20 ή 30 χιλιομέτρων την ώρα καθυστερώντας τους πά-ντες και τα πάντα.

«Και λοιπόν;» θα ρωτήσει κάποιος ποδηλά-της. «Οπως έχουν δικαιώματα οι άλλοι, έχουμε δικαιώματα κι εμείς». Μάλιστα, έχετε δικαιώμα-τα, μόνο που τα δικαιώματά σας τελειώνουν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα των υπολοίπων. Οπως πρέπει να καταγγέλλει κανείς τα αυτοκί-νητα όταν φόρα-παρτίδα μπουκάρουν στους πε-ζόδρομους, έτσι πρέπει να υπογραμμίζει ότι το ποδήλατο, σε καμία, μα καμία χώρα του κόσμου δεν είναι όχημα των πάσης φύσεως λεωφόρων. «Να φτιάξουν λοιπόν ποδηλατόδρομους», θα πει ο ποδηλάτης ξαναγυρίζοντας στη συζήτηση. Συμφωνώ απολύτως, μόνο που οι ποδηλατό-δρομοι αυτοί πρέπει να φτιαχτούν με τέτοιον τρόπο ώστε να συνεχίζεται και όχι να στραγγα-λίζεται η κίνηση των λοιπών οχημάτων. Θέλε-τε παράδειγμα; Σκεφτείτε τα παρανοϊκά σχέδια να γίνει πεζόδρομος η Πανεπιστημίου και να αποκτήσει ποδηλατολωρίδα η Συγγρού. Στην πρώτη περίπτωση το πρωί θα επέρχεται γενικό μποτιλιάρισμα της αυτοκίνησης και το βράδυ θα προκύπτει ένα ακόμη γκέτο τύπου Τοσίτσα. Στη δεύτερη θα κάνεις γύρω στις δυόμισι ώρες για να φτάσεις από την Αθήνα στον Πειραιά, αντί για ένα δεκάλεπτο που χρειάζεσαι τώρα.

«Να πάρεις τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τι το θέλεις το αυτοκίνητο;» θα επιμείνει ο ποδη-λάτης. «Τα παίρνω ήδη», θα απαντήσω εγώ και εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας. Και εί-μαι απολύτως ευχαριστημένος από την πρόοδό τους. Οποιος δεν έχει ζήσει την Αθήνα του ’80 και δεν έχει περάσει μιάμιση ώρα μποτιλιαρι-σμένος στη Βασιλίσσης Σοφίας (άνευ πορείας συνδικαλιστών) δεν μπορεί να καταλάβει πόσο ξεμπερδεύτηκε το κουβάρι της κίνησης με την έλευση του μετρό. Υπάρχουν όμως και καταστά-σεις που αντιμετωπίζονται μόνο με το αυτοκί-νητο. Είτε γιατί τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν βολεύουν με τίποτα σε κάποια διαδρομή (όταν μιλάμε για λεκανοπέδιο Αττικής, δεν εννοούμε το Πεδίον του Αρεως), είτε γιατί χρειάζεται να κουβαλήσεις φορτίο - δυο κλουβιά με γάτους, για παράδειγμα, την ημιαναίσθητη θεία, μια κούτα φίσκα στα πλακάκια και πάει λέγοντας.

Το διά ταύτα; Καλό είναι να απαιτούν σε-βασμό οι ποδηλάτες, αλλά καλό είναι να τον αποδίδουν κιόλας. Το να γκρινιάζουν σαν μωρά γιατί οι νόμοι και η πολιτεία τούς καταπιέζουν δεν βγάζει πουθενά. Ολοι μαζί θα ζήσουμε σε αυτή την πόλη και όλοι μαζί πρέπει να ρολάρου-με. Γι’ αυτό φτιάχτηκαν και οι δρόμοι άλλωστε. Αν προσπαθεί ο ένας να βγάλει τον άλλο εκτός πορείας, στο τέλος θα καταλήξουμε σαν τα στρα-τιωτάκια. Ακούνητα, αμίλητα και προπαντός αγέλαστα.

--

22

Τι κοινό μπορεί να έχουν οι Fischerspooner, η Νατάσσα Μπο-φίλιου και η θεατρική παράσταση “Rejected”; Μα φυσικά τον πολυ-πράγμονα Tareq. Γράφει μουσική, ερ-μηνεύει, οργανώνει θεματικά πάρτι, δημιουργεί εξαιρετικά blog και ό,τι πιάνει στα χέρια του γίνεται electro!

Δραστήριος, δημιουργικός και πάντα χαμογελα-στός, ο Tareq συστήθηκε και επίσημα πριν από ένα χρόνο στο μουσικόφιλο κοινό μέσα από το πρώτο σόλο άλμπουμ του με τον τίτλο “Cocoon” (Undo Records). Ωστόσο, η παρουσία του στα μου-σικά δρώμενα και η ενασχόλησή του με τη μου-σική ξεκινάει αρκετά χρόνια νωρίτερα. Λαμβάνο-ντας, αρχικά, κλασική μουσική παιδεία -σπούδασε αλτικόρνο και πιάνο- δεν αργεί να ανακαλύψει την ηλεκτρονική μουσική και αρχίζει να πειραματίζεται με το τραγούδι και τη μουσική παραγωγή. Στη Θεσ-σαλονίκη, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, δημι-ουργεί το επιτυχημένο nu-electro σχήμα Techsoir, με το οποίο κυκλοφορεί το άλμπουμ “Dark Room” το 2007. Ως frontman των Techsoir, θα του δο-θεί η ευκαιρία να μοιραστεί τη σκηνή με τους Digitalism, UNKLE, Fischerspooner, Hercules and the Love Affair, James και Torture Garden, αρκετοί από τους οποίους έχουν αφήσει τη σφρα-γίδα τους στο μουσικό του ύφος, όπως μας απο-καλύπτει και ο ίδιος. «Οι μουσικοί που με έχουν επηρεάσει είναι σχήματα όπως οι Goldfrapp, οι Depeche Mode, οι Hot Chip, οι Fischerspooner, o Lacquer και πολλοί άλλοι, ενώ με κάποιους από αυτούς είχα τη χαρά να συνεργαστώ ήδη. Τη μου-σική μου θα τη χαρακτήριζα electro synth pop, αν και στα ρεμίξ που κάνω έχω μια τάση πιο χορευτι-κή και πιο dj friendly, κινείται σε πιο nu disco και house ύφος», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Το 2009 ο Tareq αποφασίζει να έρθει στην Αθήνα και δεν αργεί να βρει το κοινό του, αλλά και πολλούς φίλους και συνεργάτες που τον πλαι-σιώνουν στα εκάστοτε μουσικά του βήματα. Η επίσημη αρχή γίνεται με το “Cocoon”, έναν τίτλο που επέλεξε ο ίδιος θέλοντας να περιγράψει τη διαδικασία μεταμόρφωσης και ανασυγκρότησης στην οποία υποβλήθηκε κατά τη δημιουργία του άλμπουμ. Με συμμετοχές των Marsheaux, Χάρη Αττώνη, Niadoka, Lacquer, Νατάσσας Μποφίλιου, Rob Dust και V-Sag, η δουλειά αυτή έλαβε πολύ καλές κριτικές από δημοσιογράφους και κοινό. «Η

ανταπόκριση οφείλεται, πιστεύω, στις διάφορες συνεργασίες που είχα μέσα στο δίσκο. Το αποκορύφωμα ήταν όταν το βρετανικό ‘Mixmag’ ανακήρυξε το ρεμίξ του ‘Feel Me’ τραγούδι του μήνα για τον Αύγουστο που πέρασε», μας λέει.

Πέρα από τις solo εμφανίσεις του -όπως στο πρόσφατο Retropolis Project που πραγματοποι-ήθηκε στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης-, είναι υπεύθυνος για μια σειρά από πρωτότυπα πάρτι και dj sets. Μαζί με τους d:tek και την D.J. Girl δημιουργούν το blog www.sallyspektra.com/blog και διοργανώνουν θεματικά πάρτι ως Sally Spektra -όνομα εμπνευσμένο από την ομώνυμη καλτ τη-λεοπτική φιγούρα-, ενώ τακτικά τον συναντάμε και στο Γκαζάκι με πιο οικολογική διάθεση. «Τα Green House Series είναι τα μηνιαία nu disco και house πάρτι που οργανώνουμε μαζί με την παραγωγό Εύη Σιδηροπούλου στην ταράτσα στο Γκαζάκι. Η ιδιαιτερότητά τους είναι πως υπάρχουν καφάσια με δωρεάν φρούτα και λαχανικά για τον κόσμο και, φυσικά, καλή μουσική και διάθεση», εξηγεί ο Tareq.

Εκτός όμως από τα σετ αυτά, η μουσική πα-ραγωγή δεν παύει να αποτελεί κομμάτι της καθη-

μερινότητάς του. Ετσι, αφού δημιούργησε τη μουσική για την επιτυχημένη θε-ατρική παράσταση “Rejected”, σειρά είχε το “Cin Cin!”. «Πρόκειται για μια νέα τηλεοπτική δουλειά που προβάλλεται ήδη στο ίντερνετ (www.cincin.gr), για την οποία μου ζητήθηκε να γράψω το τραγούδι των τίτλων. Οταν ο στιχουργός Μενέλας Σιαφάκας μού έστειλε τους στίχους, μου ήρθε αμέσως η με-λωδία. Ηχογράφησα το demo, τους άρεσε πολύ και σκέφτηκα ότι θα ήταν ιδανικό να γίνει ντουέτο με τη γλυκύτατη Μαριέττα Φαφούτη, η οποία δέχτηκε αμέσως όταν το άκουσε. Αυτή τη στιγμή κάνουμε τα γυρίσματα του βιντεοκλίπ, σε σκηνοθεσία του Sixtwelve (Αρης Μπασιάς) και στα μέσα του Οκτω-βρίου θα κυκλοφορήσει το single».

Τα σχέδια του Tareq όμως δεν σταματούν εδώ. «Τώρα δουλεύω πάνω σε νέα ρεμίξ και στα κομμάτια που θα αποτελούν το δεύτερο άλμπουμ μου, το “Fish”, που θα κυκλοφορήσει το 2012. Οσο για τον επόμενο μήνα, σχεδιάζω και μια με-γάλη συναυλία με πολλές εκπλήξεις», μας αποκα-λύπτει λίγο πριν κλείσουμε και δίνουμε ραντεβού για το επόμενο πάρτι του.

ανταπόκριση οφείλεται, πιστεύω, στις διάφορες συνεργασίες που είχα μέσα στο δίσκο. Το αποκορύφωμα ήταν όταν μερινότητάς του. Ετσι, αφού

Πρώτη φορά είδα την παράσταση «Το γάλα» το 2006. Θυμάμαι ότι πήρα μόνος το ΚΤΕΛ από την Πάτρα -τότε έμενα εκεί- για

να έρθω να δω την παράσταση, για την οποία είχα κλείσει εισιτήριο αρκετές εβδομάδες νωρίτερα. Ο αδικοχαμένος Κωνσταντίνος

Παπαχρονής υποδυόταν το σχιζοφρενή Λευτέρη και η ερμηνεία του προκαλού-

σε δάκρυα και μνήμες. Στη συνέχεια, το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη

παρουσιάστηκε και από άλλους θιά-σους με μεγάλη επιτυχία, ενώ άρχισε

και την εκτός συνόρων πορεία του: ανέβηκε σε Πολωνία, Σερ-βία, Κύπρο και Γερμανία. Πέντε

χρόνια μετά την πρώτη της θεατρική εμφάνιση, η τραγική ιστορία της μητέρας και των δύο γιων της, Λευτέρη και Αντώ-

νη, που έχουν μεταναστεύσει εδώ και χρόνια από την Τιφλίδα και προσπαθούν

να προσαρμοστούν και να επιβιώσουν στην Ελλάδα, έγινε ταινία σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σιούγα. Είδα την ταινία σε έναν

κινηματογράφο στη Δάφνη και συγκινήθηκα για άλλη μία φορά. Την επομένη συνάντησα τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο και τον Ομηρο Πουλάκη, που πρωταγωνιστούν στο κινημα-

τογραφικό «Γάλα», και μου εξήγησαν πώς είναι να έρχονται αντιμέτωποι με αυτό το σπουδαίο,

αλλά και σκληρό έργο.

(larapakos.blogspot.gr)

24

Οι παραστάσεις που έκανε ο Προμηθέας στο σχολείο ήταν η αιτία για να αποφασίσει ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. Οι γονείς του δεν αντέδρασαν στην επιλογή του. «Η μητέρα μου βλέπει θέατρο και το αγαπάει πολύ, ενώ η αδερφή του πατέρα μου είναι η ηθοποιός Μαρία Αλιφέρη, και έτσι το θέατρο δεν ήταν κάτι ξένο γι’ αυτόν». Στα 18 του αρχίζει να σπουδάζει στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και, ενώ βρίσκεται στο τρίτο έτος, δοκιμάζει την τύχη του στο Θέατρο Τέχνης. Πολύ γρήγορα απο-φασίζει να αφοσιωθεί σε αυτό, με αποτέλεσμα να μην πάρει ποτέ το πτυχίο του.

Η κουβέντα πάει κατευθείαν στο «Γάλα» και στο ρόλο που υποδύεται, τον σχιζοφρενή Λευτέρη. «Ο ήρωας ζητάει τα αυτονόη-τα: αγάπη και ζωή στο τώρα και στο μάξιμουμ. Είναι εύλογο να τα ζητάει κανείς αυτά, απλώς ακόμα φοβόμαστε. Δεν είναι, όμως, η πρώτη φορά που υποδύομαι ακραίο χαρακτήρα. Ολοι χαρακτηρί-ζουν τους ρόλους αυτούς αβανταδόρικους, αλλά παράλληλα είναι ρόλοι που μπαίνουν πρώτοι στο στόχαστρο της κριτικής. Σίγουρα πάντως είναι μεγάλο ρίσκο».

Ο Προμηθέας για τις ανάγκες του ρόλου μελέτησε την ψυχο-παθολογία της ασθένειας και έπειτα επισκέφτηκε μια ψυχιατρική κλινική για να συναντήσει ασθενείς. «Τα ερεθίσματα που πήρα από αυτή την εμπειρία είναι πολύτιμα. Κατάλαβα ότι αυτοί οι άν-θρωποι, όπως και ο Λευτέρης, έχουν μεγάλη ανάγκη από επικοι-νωνία. Με εντυπωσίασε και με συγκίνησε η ανάγκη τους αυτή». Ρωτάω πώς τον αντιμετώπισαν οι ασθενείς. «Με τη βοήθεια των γιατρών, τους εξήγησα για ποιο λόγο ήμουν εκεί. Δεν προσποιή-θηκα κάποιον άλλο. Ηταν ανοιχτοί απέναντί μου και βοηθήθηκα πολύ από τις συζητήσεις που κάναμε».

Ρωτάω τον Προμηθέα πώς βιώνει την εμπειρία των γυρισμά-των. «Η μόνη μου επαφή με την κάμερα ήταν μέσα από κάποιες συμμετοχές μου σε σειρές και είχα νιώσει ότι δεν μου αρέσει και δεν μου ταιριάζει η διαδικασία των γυρισμάτων. Είχα σκεφτεί ότι είμαι μάλλον για το θέατρο. Αλλαξα άποψη όταν έπαιξα στο “Τungsten”, σε σκηνοθεσία Γιώργου Γεωργόπουλου (σσ. και εκεί συμπρωταγωνιστεί με τον Ομηρο Πουλάκη), και μετά στο «Γάλα». Η εμπειρία των γυρισμάτων για τον κινηματογράφο ήταν τελικά φανταστική. Εντονα δημιουργική διαδικασία».

Την περίοδο αυτή κάνει πρόβες όλη μέρα. Τόσο για την «Αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα από το Εθνικό Θέατρο, όσο και σε έναν άλλο πρω-τόγνωρο «ρόλο» για αυτόν. Σκηνοθετεί τη θεία του Μαρία Αλιφέρη και τον Γιωργή Κοντοπόδη στο έργο “Αbnormal”, παράσταση που θα ανέβει στα τέλη Οκτωβρίου στο Θέατρο Δημήτρης Ποταμίτης. Οταν ξεκλέβει χρόνο από τις διπλές πρόβες, προετοιμάζεται για μια ταινία μικρού μήκους που θα σκηνοθετήσει σε σενάριο του ηθοποιού Θάνου Τοκάκη, όπου θα παίζει ο Μανώλης Μαυρομα-τάκης. «Ο κινηματογράφος έχει εξελιχθεί σε πάθος μου. Η ταινία λέγεται ‘Ο καουμπόης’ και είμαστε στη φάση της προπαραγωγής. Ελπίζω τα γυρίσματα να γίνουν μέσα στο χρόνο αυτό», αναφέρει με ενθουσιασμό ο δημιουργικός 29χρονος ηθοποιός.

25

Οι γονείς του τον πήγαιναν συνεχώς στον κινηματογράφο και στο θέατρο και από τα 12 του ένιωθε σίγουρος ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. «Οταν το ανακοίνωσα στους δικούς μου, αρχικά δεν με πίστεψαν. Εβλεπαν, όμως, τη διάθεση και την αγάπη μου για το θέατρο και άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι το θέλω πραγματικά. Σιγά σιγά τους έπεισα», αναφέρει. Οταν τέλειωσε το σχολείο, έδωσε πανελλήνιες με στό-χο να περάσει στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και τα κατάφερε. Την ίδια περίοδο δοκίμασε τις δυνάμεις του στις δύσκολες εξετάσεις του Εθνικού Θεάτρου και πέτυχε. «Το Εθνικό έχει ένα ωράριο 10-12 ώρες μαθημάτων την ημέρα και επιπλέον ώρες για τις πρόβες με τους συμμαθητές σου. Αυτό το πρα-κτικό κομμάτι της δουλειάς διέγειρε πολύ περισσότερο την ψυχή μου και στράφηκα εκεί, με αποτέλεσμα να μην έχω τακτική παρουσία στο πανεπιστήμιο», αναφέρει ο Ομηρος και εξομολογείται ότι τον στεναχωρεί που τελικά δεν πήρε το πτυχίο του.

Ο Ομηρος είναι ήρεμος, μιλάει αργά και οι απόψεις του κουβαλούν γνώση και μια ενδιαφέρουσα ωριμότητα, χωρίς όμως να στερούνται χιούμορ. Δείχνει στα-θερός με τις επιλογές του. Δεν αγχώνεται, θέτει στόχους, προσπαθεί, δουλεύει, μελετάει.

Είναι 27 χρόνων και μένει στα Εξάρχεια. Στην ερώτηση εάν του αρέσει η πόλη, δανείζεται τα λόγια του Ματίς για να απαντήσει: «Παντού υπάρχουν λουλού-δια γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται να τα κοιτάξουν». Η αγαπημένη του βόλτα είναι στην Ακρόπολη.

Η πρώτη του επαφή με το «Γάλα» ήταν το 2006 μέσα από την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. «Με είχε εντυπωσιάσει αυτή η δουλειά σε επίπεδο σκηνοθεσίας, σε επίπεδο επεξεργασίας του έργου, οι ερμη-νείες και φυσικά το κείμενο». Το ρόλο του Αντώνη που υποδύεται στην ταινία τον συνάντησε για πρώτη φορά μέσα από την ερμηνεία του Γιάννου Περλέγκα στη συ-γκεκριμένη παράσταση. «Δεν φοβήθηκα την καταπληκτική ερμηνεία του Γιάννου, ούτε την απέκλεισα. Αφησα τη θετική ανάμνηση αυτής της ερμηνείας να δουλέψει μέσα μου χωρίς να προσπαθώ να τη μιμηθώ. Ο Γιάννος έπαιξε εξαιρετικά. Το ρόλο τον έμαθα αρχικά μέσα από αυτόν και στη συνέχεια προσπάθησα να τον μάθω μέσα από τη δική μου πραγματικότητα». Τον ρωτάω τι κάνει το «Γάλα» τόσο επιτυ-χημένο και πολυβραβευμένο. «Η θεατρικότητά του είναι κατανοητή, ρεαλιστική και αναγνωρίσιμη, με αποτέλεσμα τα επί σκηνής δρώμενα να μπορούν να επικοινω-νήσουν με τους θεατές. Ο Βασίλης Κατσικονούρης αποδεικνύει ότι ξέρει να γράφει θέατρο - τη δεδομένη στιγμή, όταν υπάρχει έλλειμμα παιδείας στην ελληνική θεα-τρική συγγραφή. Το ‘Γάλα’ είναι ένα σπάνιο έργο με αρετές, κουβαλάει μέσα του μια αίσθηση αυθεντικότητας, που πάντα επενεργεί στο θεατή. Συνδέω αυτή την αυθε-ντικότητα με το γεγονός ότι τα πρόσωπα και τα θέματα του έργου είναι βιωμένα από το συγγραφέα την περίοδο που ήταν καθηγητής σε νυχτερινό σχολείο. Το βίωμα είναι λειτουργικό και ίσως να ανάβει το φως των δακρύων».

Τον ρωτάω πώς ένιωσε όταν είδε πρώτη φορά την ταινία. «Συγκίνηση, με τύλιγαν οι αναμνήσεις. Την είδα μαζί με την υπόλοιπη ομάδα πριν από δύο μήνες. Υπήρχε μια έντονη εσωτερική συναισθηματική κίνηση. Αισθάνθηκα ικανοποίηση, αν και δεν μπορώ να αξιολογήσω την ταινία, διότι εμπλέκομαι σε αυτήν και κατά συνέπεια δεν είμαι αξιόπιστος παρατηρητής».

Οσον αφορά το θέατρο, ο Ομηρος πρωταγωνιστεί για δεύτερη χρόνια στο ψυχολογικό θρίλερ του Ντένις Κέλι «Ορφανά» στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου μετά την περυσινή μεγάλη επιτυχία. «Είναι ένα έργο σκληρό, ρεαλιστικό και η δράση του εκτυλίσσεται μέσα σε ένα βράδυ. Γράφτηκε το 2009 και διαπραγματεύεται ζητήματα που σχετίζονται με την οικογενειακή κατάρρευση, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα», εξηγεί ο 27χρονος ηθοποιός.

O Γιώργος Νταλάρας θα ερμηνεύσει τα ποιήματα της Ελένης Αρβελερ

από τη συλλογή της «άγνωστο Βυζάντιο». Με το «γνωστό... Βυζάντιο»

ασχολείται αποκλειστικά η σύζυγός του. Ο του άρθρου 99 Λάκης

Γαβαλάς δήλωσε πως δεν πετούσε εκατομμύρια σε λουλούδια στα

μπουζούκια. «Πετούσε» μόνο ρούχα στις μπουζουξούδες!

Διερωτάται ο Μύρωνας Στρατής στο Τwitter: «Ποιος θα το φανταζόταν

ότι μια οικονομική κρίση θα ήταν τόσο εχθρική απέναντι στην ψυχή». Ο

μάνατζερ των συναυλιών σας ίσως; Τώρα που ο Πέτρος Φιλιππίδης

ετοιμάζει καλτ, όπως λέει, ιντερνετική τηλεόραση με τη Σεμίνα

Διγενή, να περιμένουμε την επιστροφή του «Λάκη του Γλυκούλη» ή

μια σειρά τύπου “Glee” με τίτλο «Τρικαλινό κασέρι - Τhe musical»;

Ναταλία Γερμανού περί έρωτος: «Είμαι παρορμητική, δεν έχω

εμμονές». Από ορμόνες πώς τα πάτε; «Σεσουάρ για δολοφόνους»,

χρονιά 13η, επεισόδιο: «Το αναψυκτήριο». Με τους Νέλλη Γκίνη,

Ησαΐα Ματιάμπα, Αργύρη Αγγέλου και Μάρκο Λεζέ. Ακυρώθηκε

λόγω ανωτέρας βίας, σύμφωνα με την ανακοίνωση, η συναυλία της

Αρλέτας στο Ηρώδειο στις 6 Οκτωβρίου. Ηταν, μωρέ, που έπιασε και

μια ψύχρα... Ο Ζαν Πολ Γκοτιέ σχεδίασε το εξώφυλλο του νέου

CD της Μούσχουρη. Φτηνά τη γλίτωσε η Νάνα. Τη Βίσση ο Ζαν

Πολ την είχε ντύσει κιόλας. Η διεθνής Δέσποινα Βανδή έδωσε δύο

συναυλίες σε γνωστό club του Ντίσελντορφ. Ποιο ήταν το club; To «Γεια

σου τσολιά μου»; Η Ελντα Πανοπούλου παίζει στα «Κορίτσια με τα

μαύρα». Η Σοφία Βόσσου είναι πανελίστρια στην Τατιάνα. Καλώς

ήρθες 1990! Αγωνία στο πανελλήνιο. Η Ελεονώρα Μελέτη γράφει

στο blog της: «Σήμερα έκανα μια συνειδητοποίηση». Και τι σας είπε ο

γιατρός; Αγγελική Παπούλια, πρωταγωνίστρια των «Αλπεων»

του Λάνθιμου: «Ο Γιώργος σε βάζει σε μια κατάσταση που δεν

χρειάζεται να παίξεις ή να εκφράσεις πράγματα». Πόσο μάλλον να

πληρώσεις εισιτήριο για να δεις τα άπαιχτα και τα ανέκφραστα.

Ο Γιάννης Πλούταρχος ετοιμάζεται για το Μέγαρο Μουσικής. Αντε,

καιρός ήταν. Να παίρνει σειρά και ο Βέρτης! Η κατάρα του Οσκαρ

Γυναικείου Ρόλου (που θέλει τις νικήτριες να κακοπαθαίνουν στη

μετέπειτα καριέρα τους) ξαναχτυπά με καθυστέρηση: Η Ολυμπία

Δουκάκη θα συμπρωταγωνιστήσει με τη Μιμή Ντενίση στο νησί

της Αφροδίτης.

Ναταλία Γερμανού περί

έρωτος: «Είμαι παρορμητική,

δεν έχω εμμονές». Από

ορμόνες πώς τα πάτε;

τα μηνύματα της εβδομάδας

Πλατεία Κοτζιά, την περασμένη Δευτέρα. Καθισμένος σε έναν αεραγωγό της πλατείας

παρακολουθώ το happening που φιλοξενεί το εντυπωσιακό (πολιτιστικό) Τροχόσπιτο

του Σωκράτη Σωκράτους. «Μπορώ να αφήσω δίπλα σας τα χαρτιά και το ουισκάκι

μου;» με ρωτάει μία εκ των διοργανωτών της βραδιάς, αφού προηγουμένως με έχει

σκανάρει προσεκτικά. Σε λίγο έρχονται ο Κώστας και ο Βασίλης και παρακολουθού-

με τον αεικίνητο Ρήγο που ισορροπεί στη σκεπή του ντεκόρ εν μέσω αστεϊσμών και

σχολίων για το απαράμιλλα προχωρημένο styling μερικών θεατών. Η μέχρι πρότινος

έρημη πλατεία αποκτάει παλμό και η συμπαθής κυρία με το ουισκάκι τσεκάρει το ποτό

της φανερά χαρούμενη που επέλεξε εμάς για να της το προσέχουμε.

Ο Ρήγος αναλαμβάνει ρόλο τρίποδου για το μικρόφωνο του ρόκερ Χρήστου Λούλη («ένεκα των περικοπών, κυρίες και κύριοι»), ενώ ένα πιάνο και ένα ακορντεόν χωρίς κανένα πρό-βλημα γεμίζουν τον αχανή χώρο με τις σωστές νότες. Οι καλλιτέχνες διαδέχονται ο ένας τον άλλο με χαλαρότητα που σε κάνει να πιστεύεις ότι τους παρακολουθείς καλεσμένος στο σαλόνι του σπιτιού σου. Λες και κάποιο αόρατο χέρι άνοιξε το σακούλι με τα δώρα και άρχισε να μας τα χαρίζει γενναιόδωρα.

Σε κατάθλιψη ήταν σήμερα ο φίλος μου ο Αντρέας. Εχει χωρίσει εδώ και δύο χρόνια με τη γυναίκα του. Μια χαρά έχει προσαρμοστεί στη νέα του ζωή - τι τον έπιασε πάλι; «Τελειώνουμε τη δι-αδικασία του διαζυγίου. Οπως και να το κάνεις, όλο αυτό είναι μια μεγά-λη προσωπική αποτυχία», μου είπε.

Επειδή αρκετά έχω κι εγώ στο κε-φάλι μου, τον έβαλα κάτω και του τα έψαλα. Είναι δυνατόν στη σημερινή εποχή να θεωρείς ότι είσαι αποτυχη-μένος επειδή πήρες διαζύγιο; Συγγνώ-μη, αλλά όταν αποφασίζει κάποιος να παντρευτεί δεν ξέρει ποιες είναι οι λο-γικές πιθανότητες για την εξέλιξη της σχέσης του; Δεν έχει ακούσει ότι οι μι-σοί γάμοι καταλήγουν σε διαζύγιο;

Εχεις μισές πιθανότητες να τα (κουτσο)καταφέρεις και να μείνεις με τη γυναίκα σου μέχρι τα γεράμα-τα και μισές να αποφασίσετε ότι κά-νατε λάθος, ότι δεν βγαίνει τέλος πά-ντων αυτή η υπόθεση. Η λογική λέει ότι τα ξέρεις όλα αυτά και περιμένεις να δείξει η ζωή πού θα βγει ο γάμος. Στην από δω ή στην από κει μεριά.

Αλλά και τι έγινε που είναι 50% οι πιθανότητες επιτυχίας; Ο Αντρέ-ας και ο κάθε Αντρέας θεωρεί ότι αυ-τός θα είναι με το ένα 50% - το καλό! Αν όμως επιβεβαιωθεί το -εξίσου πι-θανό- κακό 50%, παθαίνει κρίση. Και νιώθει αποτυχημένος. Ενώ θα έπρεπε απλώς να νιώθει επιπόλαιος. Συγγνώ-μη, αλλά σε αυτή τη ζωή μπορούν να μας συμβούν και καλά και κακά. Εχει ενδιαφέρον αυτή η τάση μας να πι-στεύουμε ότι για κάποιο λόγο θα μας τύχουν τα καλά (παρά τα σημάδια).

Τα είπα στο φίλο μου, αλλά δεν ξέρω αν τον παρηγόρησα. Με οδη-γό τη λογική το θέμα θα ήταν λυμέ-νο. Χωρίζεις, όπως ήταν εξαιρετι-κά πιθανό να συμβεί. Στενοχωριέ-σαι, αλλά πας παρακάτω. Ξέρεις ότι αυτό όλο είναι μέσα στη ροή της ζωής.

Αλλά βλέπετε εσείς να επικρατεί γύρω μας η λογική; Γιατί εγώ όλο και περισσότερο μπαίνω στον πειρασμό να αναθεωρήσω την -ευρέως διαδεδομέ-νη- αντίληψη ότι είμαστε λογικά όντα!

A.

Τα πρόσωπα, η διάθεση, τα νεύρα τσατάλια. Στο σούπερ μάρκετ μια μεσόκοπη γυναίκα κάνει το τραγικό λάθος, εν έτει 2011 στην Ελλάδα, να ακουμπήσει με το καρότσι της εκείνο μιας άλλης κυρίας που στέκεται στην ουρά του ταμείου. Ο χαμός, οι φωνές, το «έλα να δεις». «Πρόσεχε, κυρά μου, θα μας σκοτώσεις, τι βιάζεσαι;» Η απά-ντηση: «Εγώ σε πείραξα; Σιγά μην μας δείρεις κιόλας». Η επιστροφή: «Βρε άι στο διάτανο που μιλάς, δεν μας φτά-νουν τα βάσανά μας, ζώον!» Νεύρα, πολλά νεύρα παντού. Στο τρόλεϊ, στο δρόμο, στον ηλεκτρικό, στα κινητά, στα σταθερά. Γκάζι, οδός Περσεφόνης πριν από λίγες μέρες: Νεαρός που περπατάει μιλώντας στο κινητό του ουρλιάζει τόσο δυνατά, ώστε σκεπάζει το θόρυβο της γειτονιάς: «Πού είσαι, ρε μουνόπανο; Πού είσαι, να έρθω να σε γαμήσω! Τι θέλω; Τολμάς και ρω-τάς, ρε μαλάκα, τι θέλω; Τα λεφτά μου θέλω, ρε αρχίδι, τα λεφτά μου ρε. Ναι, όλα, τώρα τα θέλω. Πες μου πού είσαι για να ’ρθω να σε καθαρίσω, αλήτη!».

Ο κόσμος σταμάτησε και κοίταξε τον πρωταγωνιστή της σκηνής, που με πεταγμένες τις φλέβες του λαιμού του από τις φωνές και τα νεύρα βημά-τιζε γρήγορα χειρονομώντας χωρίς να δίνει την παραμικρή σημασία σε όσους τον χάζευαν και τον άκουγαν. Κάτι κεφάλια ένευσαν συγκαταβα-τικά, λες και ήξεραν επακριβώς την πλοκή του σεναρίου, σκηνές από το οποίο έβλεπαν μπροστά τους.

Η φτώχεια φέρνει γκρίνια και η γκρίνια φέρνει νεύρα που ψάχνουν διέξοδο. Το «άι σιχτίρι» έχει κάνει τέτοιο θεαματικό comeback, ώστε σε λίγο θα μιλάμε για το κίνημα των Σιχτιριασμένων. Από τις πολλές μούντζες τα χέρια παθαίνουν κρά-μπες και οι δεήσεις προς τις άγνωστες δυνάμεις του ουρανού έχουν τη μία και μοναδική παράκληση, «να πέσει φωτιά να τους κάψει». Και ξαφνικά, μέσα σε αυτό το... υπέροχο κλίμα ένα ζευγάρι πράσινα μάτια με κοίταξαν και όλα άλλαξαν με μαγικό τρόπο. Πανικοβλήθηκα, μούδιασα και τελικά αφέθηκα. Για λίγο όμως, επειδή σύντομα αναζητούσα πάλι σαν τζάνκι της κατάρας το πλήθος των Σιχτιρια-σμένων που με είχε προσπεράσει.

Νικήτας

«Να πας στο Booze να δεις το νέο του χώρο, μου είπαν ότι είναι θαυμάσιος», επέμενε η Θεοδώρα ξεχνώντας για λίγο τους τόνους δουλειάς που είχε στην εφημερίδα. Το εν λόγω μπαράκι-πολυχώρος είναι μεν λίγο πιο σκοτεινό από όσο μου επιτρέπει η ψυχολογία μου, πλην όμως ξεχειλίζει από ιδέες, δραστηριότητες και τόλμη, πράγμα που με κάνει να συγχωρώ το περίεργο φως του. Η πρώτη έκθεση φωτογραφίας του Φεστιβάλ Διαφορετικότητας -στην οποία συμμετείχαν και οι (δικοί μας) Βάσια Ανα-γνωστοπούλου και Σταύρος Πετρόπουλος- είχε τον αέρα του Βερολίνου και την επιμονή της Αθήνας επάνω σε ένα παλιό μωσαϊκό γεμάτο από παρελθόν, καθώς επίσης και παρουσίες που υπογράμμιζαν τον ορισμό του «διαφορετικού».Πληροφορίες: www.diaforetikotita.com / www.bepositive.gr.

Είκοσι χρόνια παρουσίας στο χώρο της Τέχνης συμπλήρωσε ο χορογράφος-σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Ρήγος, παρου-σιαστής και συντονιστής του Τροχόσπιτου στην πλατεία Κοτζιά. Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον είχα συναντήσει για συνέ-ντευξη και φωτογράφιση, όταν ακόμη το βάρος των υποχρεώσεών του ήταν μικρό-τερο, αφήνοντας το γέλιο του να βγαίνει αβίαστα, θαρρείς παιδικά. Από το μοντέρνο χορό και το θέατρο στο mainstream των μουσικών βιντεοκλίπ χρειάζονται μερικά μόνο βήματα, τα οποία ο Κωνσταντίνος έκανε χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις.

Λίγο πριν από την παράσταση στο Τροχόσπιτο, τον φώναξα παραπέρα και τον ρώτησα πώς το βλέπει. «Η ευθυμία και η χαρά μέσα από τραγούδια είναι ένας καλός τρόπος για να αλλά-ξει κανείς τον τρόπο με τον οποίο βλέπει την πόλη του», μου απαντάει και συνεχί-ζει με σοβαρό ύφος: «Κοίτα, τα πράγματα είναι πολύ δύσκο-λα και εντελώς αντι-καλλιτεχνικά! Πρέπει να συμφω-νήσεις σε πολλές υποχωρήσεις μέχρι τελικά να κάνεις κάτι που πλησιάζει αυτό που θέλεις να πεις ως καλλιτέχνης. Διανύουμε μια περίοδο περιορισμένης δημιουργικότητας και πρέπει πάση θυσία να καλύψουμε τα κενά». Πιστεύει, ωστόσο, ότι κάτι καλό θα βγει από την τρέλα που βιώνουμε καθη-μερινά. «Ολα είναι μια συνήθεια», λέει χαρακτηριστικά, «θα βρούμε διέξοδο, αλλά σίγουρα με συνθήκες πολύ διαφορετικές από εκείνες που ξέραμε».

Ρωτάω αν μπορούμε ακόμη να ερωτευ-όμαστε σε μια ανάλογη ατμόσφαιρα. «Ναι, νομίζω ότι μπορούμε, όσο και αν το βλέ-πουν μερικοί σαν πολυτέλεια. Ο έρωτας, ευτυχώς, ακόμη δεν φορολογείται!» Τον φωνάζουν κοντά στο πιάνο. Προλαβαίνω να τον ρωτήσω τι θα κάνει στο άμεσο μέλ-λον. «Τίποτα», μου απαντάει επιστρέφοντας βιαστικά στη θέση του. Το σόου αρχίζει.

«Λαέ της Λιλιπούπολης, σήκωσε πια παντιέρα, με το Χαρχούδα δήμαρχο δε βλέπεις άσπρη μέρα». Το γνωστό παιδικό τραγούδι ακουγόταν την ώρα που έφτανα στον πεζόδρομο της Τοσίτσα. Ο Σύλλο-

γος Ελλήνων Αρχαιολόγων σήκωσε τη δική του «παντιέρα» στην Τοσίτσα, που τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε απροσπέλαστο «γκέτο». Οι «7 ημέρες ζωής στην Τοσίτσα» δεν είναι άλλη μία

επιχείρηση «σκούπα», αλλά μια ουσιώδης προσπάθεια για δημοσιοποίηση του προβλήματος και ευαισθητοποίηση της κοινωνίας μέσω πολιτιστικών δράσεων.

Δύο γυναικείες φωνές. Ψιλοκουβεντούλα στο μετρό. Εχω γυρισμένη την πλάτη, δεν βλέπω πρόσωπα. Συζητούν ενδελεχώς για τιμές προϊόντων στα σούπερ μάρκετ. Τα αγαπημένα τους δημητριακά τα έχει τόσο το τάδε σούπερ μάρκετ και τόσο το δείνα, το υγρό πλυντηρίου τόσο εκεί και τόσο αλλού, το χαρτί υγείας τόσο, μέχρι και το τυρί διαίτης συγκεκριμένης μάρκας ξέρουν πού θα το βρουν πάμφθηνο. Και διευθύνσεις αντάλλασσαν. Τέντωσα αυτί. Χρήσιμη πληροφορία. Γύρισα να τις δω. Ξαφνιάστηκα. Το πολύ 20χρονα τα δύο κορίτσια. Ομορφα. Με τα ακουστικά των iPhone τους κρεμασμένα στο λαιμό. Εικόνα τόσο αταίριαστη με τις κουβέντες τους!

Στην ηλικία τους συζητούσαμε πρώτα για τον έρωτα και μετά για ταινίες, πάντως όχι για την τιμή του τυριού. Κάτι είπαν σε μια στιγμή για τη σχολή τους, για την κατάληψη που θα κρατήσει κι άλλο. Φοιτήτριες. Ισως μένουν μόνες. Τους χαμογέλασα. Κούνησα το κεφάλι, τόλμησα να παρέμβω, διψούσα να τις ρωτήσω. «Κάνετε έρευνα αγοράς για κάποια εργασία για το πανεπιστήμιο;» Σκάνε στα γέλια. Ελαμψε το βαγόνι δροσιά. Οχι. Σπουδάζουν μηχανο-λόγοι. Μετρημένα τα χρήματα από τους γονείς. Και είναι και ο μόνος τρόπος να έχουν τον έλεγχο. Της καθημερινότητας. Αυτή τις απασχολούσε. Ξαφνικά, μου φάνηκε ασήκωτο το βάρος της πραγματικότητας. Είχαν γαντζωθεί από το σουπερμαρκετικό σύμπαν προσπαθώντας να τακτοποιήσουν τον κόσμο γύρω τους. Για μια στάλα ασφάλεια.

Το μέλλον μπροστά τους ανοιχτό, αλλά και αμεί-λικτο. Θα έπρεπε να παρελαύνουν ως εκεί περήφανες, σίγουρες για το θρίαμβο, όπως έκαναν πάντα τα νιάτα. Αντί γι’ αυτό, τσούλαγαν το καροτσάκι στο σούπερ μάρκετ μιμούμενες ίσως το μόνο σταθερό μοντέλο στη ζωή τους, αυτό της μάνας-νοικοκυράς, αυτό που ονει-ρεύτηκαν να αφήσουν πίσω τους δουλεύοντας σκληρά για να περάσουν στο πανεπιστήμιο και ασυναίσθητα γύρισαν να ξαναβρούν, όταν το όνειρο άρχισε τόσο γρήγορα να ξεφτίζει.

Τσαλαπατημένο από μια χούφτα συμφοιτητές που αμπαρώνουν τις πύλες των αμφιθεάτρων και της γνώσης. Λίγοι, αλλά προλαβαίνουν να κάνουν την πε-ρισσότερη φασαρία. Προσκολλημένοι και αυτοί σε ένα μοντέλο μικροαστικής ψευτοεπαναστατικότητας. Τα δύο κορίτσια ίσως νιώθουν στο περιθώριο κιόλας της ζωής που ονειρεύτηκαν ότι θα πρωταγωνιστήσουν. Να μετρούν τα ευρουδάκια που στέλνουν οι γονείς αντί τα τηλέφωνα επίδοξων εραστών γραμμένα σε διπλωμένα χαρτάκια, λάφυρα από τη βόλτα της προηγούμενης νύχτας. Αγριες εποχές.

Στην Πανόρμου, στα στενά τριγύρω, μπαράκια ξέχειλα από νιάτα. Στην πλατεία, στην είσοδο του μετρό, ένα κασετόφωνο στη διαπασών παίζει παθια-σμένους σκοπούς τανγκό και ζευγάρια στροβιλίζονται στο ρυθμό. Εξοχη εικόνα. Το μέλλον έρχεται αμείλικτο για τα νιάτα και εκείνα θα βρουν, δηλαδή βρίσκουν, τον τρόπο τους.

Το The Center Project είχε κινηματογραφικές

προβολές, μουσική, έκθεση φωτογραφίας,

ανταλλαγές βιβλίων, επιτραπέζια παχνίδια και

πολύ κέφι. Σε μια τόσο δύσκολη εποχή, όταν

αυτά σου προσφέρονται δίχως αντίτιμο, είναι αν

μη τι άλλο ευκαιρία.

Να βλέπεις την Εθνική Λυρική Σκηνή να την πέφτει στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης, είτε τραγουδώντας επάνω σε διώροφα λεωφορεία

είτε χορεύοντας σε μικρές σκηνές, είναι πολύ ελπιδοφόρο. Στις 45λεπτες χορευτικές παραστάσεις που στήνονται στις πλατείες της Αθήνας, οι τυχεροί θεατές μπορούν να πάρουν μια σύντομη γεύση μα-θημάτων από τον Ρενάτο Τζανέλλα για τις βασικές κινήσεις των μπαλέτων πριν αφεθούν στον urban, πλέον, λυρισμό τους σε χορογραφίες του Αγάπιου Αγαπιάδη και του Φώτη Διαμαντόπουλου. Τέλειο!

Οι βραδιές βινυλίου είναι καλές όπως το πα-λιό κρασί! Κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα, ο ραδιοφωνικός παραγω-γός και μουσικοκριτικός Νίκος Πετρουλάκης δια-λέγει από τη δισκοθήκη του δίσκους για τα πλατό του CV (Κωνσταντινου-πόλεως 108 & Μυκάλης) στον Κεραμεικό. Αυτή την Κυριακή, το μουσικό «μενού» του Delicious Vinyl περιλαμβάνει τραγούδια που κυκλο-φόρησαν λίγο πριν και λίγο μετά τη γέννηση του Rock ’n’ Roll.

Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας η πλατεία Κοτζιά -που από τη μια μεριά έχει το Παλαιό Δημαρχείο και από την άλλη το συγκρότημα των κτιρίων της Εθνικής Τράπεζας- απέκτησε για λίγες ώρες μια άλλη ζωή γεμάτη πολυχρωμία και πολυρυθμία...

Εν ολίγοις, μπροστά στα μάτια εκα-τοντάδων Αθηναίων αποκαλύφθηκε μια άλλη πλατεία σε πείσμα των καιρών. Και όλα αυτά χάρη στο Τροχόσπιτο, που φιλοξένησε το μεράκι και την αγαπητική διάθεση μιας ντουζίνας καλλιτεχνών - άλλοι από το Εθνικό Θέατρο και άλλοι από τον περίγυρο των συνεργατών του Κωνσταντίνου Ρήγου, που είχε και το γενικό πρόσταγμα της βραδιάς.

Ολο το θέαμα στα μέτρα και τα δεδομένα της εποχής. Απλά υλικά -οι φωνές, μια κιθάρα, ένα ακορντεόν- για μια αυτοσχέδια, χειροποίητη παράσταση ...πλατείας με πολύ αίσθημα, αλλά και με προβεβλημένη την κοινωνική ευθύνη του καλλιτέχνη που ανακαλύπτει με άλλους, διαφορετικούς όρους το δημόσιο χώρο.

Στο σημείο αυτό είναι χρήσιμο -προς αποφυγή παρεξηγήσεων- να παρεμβλη-θεί μια παραδοχή. Κανείς -έτσι νομίζω τουλάχιστον- δεν είναι αφελής για να πιστέψει ότι ένα Τροχόσπιτο μπορεί να φέρει την πολυπόθητη «Ανοιξη» στην πόλη μας. Από αυτή την παραδοχή, όμως, μέχρι την απαξίωση κάθε δυνατής πρωτοβουλίας και δράσης Πολιτισμού σε ανοιχτούς, δημόσιους χώρους -σε πλατείες, σε πεζοδρόμους, σε προαύλια μουσείων, στους δρόμους του Κέντρου- υπάρχει μια πολύ μεγάλη απόσταση.

Ευτυχώς για την «έρημη χώρα» -το κέντρο της Αθήνας τα περισσότερα βρά-δια του φθινοπώρου- το Τροχόσπιτο και μαζί του όλες εκείνες οι πρωτοβουλίες Πολιτισμού σε ανοιχτούς, δημόσιους χώ-ρους που προέρχονται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού και υποστη-ρίζονται από εποπτευόμενους από εκείνο οργανισμούς- όπως το Εθνικό Θέατρο, η Εθνική Λυρική Σκηνή, το Φεστιβάλ Αθηνών κά.- μας επιτρέπουν να ανα-μετρηθούμε με βεβαιότητες και μύθους, με δόγματα και αξιώματα κάθε μορφής και προέλευσης... Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η «φτωχή» Τέχνη του Τροχόσπι-του μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει ως σηματωρός ή ως μέρισμα κοινωνικής ευθύνης και καλλιτεχνικής ευαισθησίας!

Την Κυριακή η γέφυρα που συνδέει την Πατησίων με την Αχαρνών στο ύψος του γηπέδου Sporting μεταμορφώθηκε. Καλλιτέχνες από το χώρο της urban art με spray και πινέλα έδωσαν μορφή στην πόλη της φαντασίας τους, σε μια πόλη με περισσότερες ορθοπεταλιές. Περαστικοί με ή χωρίς ποδήλατο, με περισσότερη ή λιγότερη αισιοδοξία για το μέλλον της πόλης, αγκάλιασαν την προσπάθεια και ζωγράφισαν τους γκρίζους τοίχους. Ορισμένοι από αυτούς ήταν επαγγελματίες και άλλοι ερασιτέχνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των τελευταίων μία κάτοικος της περιοχής η οποία σχεδίασε δύο απλά ποδηλατάκια και έγραψε: «Είμαι θυμωμένη. Θέλω να ζήσω όμορφα».

Η είδηση ότι ο πρίγκιπας Σουλτάν μπιν Νασέρ μπιν Αμπντούλ Ραχμάν Αλ-Σαούντ (έφυγε ο χώρος του μισού άρθρου) προτίθεται να αναλάβει τον Παναθηναϊκό προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα στους φίλους των Πρασίνων: ορισμένοι θεωρούν ότι πρόκειται για μία ακόμα «φούσκα», ενώ άλλοι, μπουχτισμένοι από το μαλλιοτράβηγμα των διοικούντων, βλέπουν τον πρίγκιπα ως το σωτήρα της ομάδας που περίμεναν τόσο καιρό. Τι θα μπορούσε να γίνει, αν όντως ο πολυχρονεμένος πρίγκιπας Σουλτάν αναλάμβανε τα ηνία της ομάδας;

Αν του χρόνου αξιωθεί η ομάδα και περάσει στους ομίλους του Champions League, το «σεντόνι» της σέντρας θα αντικατασταθεί από ένα τεράστιο κορα-λοσομόν χαλί... Αντε να το κουνήσεις μετά.

Τέλος στη σαπουνόπερα του Βοτανικού. Οι μεν θέλουν τζαμί, οι δε θέ-λουν γήπεδο. Η αυτού υψηλότης έχει ήδη κατασκευάσει ένα υπόγειο γή-πεδο στο Κατάρ. Μπορεί άνετα να φτιάξει ένα παρόμοιο και από πάνω το τζαμί. Δύο σε ένα και όλοι ευχαριστημένοι. Αν παίζεις με τον Ολυ-μπιακό, ρίχνεις και καμιά προσευχή πριν από το παιχνίδι. Α, και να μην ξεχάσουμε την πινακίδα-ταυτότητα του κατασκευαστή στην εί-σοδο: Arabovos...

Ξεχάστε τα πανό και τα συνθήματα κατά του Τζίγκερ ή κατά του μισητού Ολυμπιακού. Πλέον, οι περισσότερο ακραίοι οπα-δοί του τριφυλλιού θα μπορούν να ξεσπούν στους Εβραίους και τους Αμερικάνους: «Λευτεριά στους φυλακισμένους οπαδούς και την Παλαιστίνη», «Τρίφυλλο ήπια, έξω οι ΗΠΑ», «Γύρνα πίσω, ρε Τζιμπρίλ, να καεί το Ισραήλ».

Το όνομα του πρίγκιπα θα πονοκεφαλιάσει τους οπαδούς των αντίπαλων ομάδων. Ας προσπαθήσει κάποιος να βρει κάποιο σύν-θημα που να κάνει ρίμα με το Σουλτάν μπιν Νασέρ μπιν Αμπντούλ Ραχμάν Αλ-Σαούντ ή με κάποιο όνομα συγγενή του. Και ευτυχώς δη-λαδή. Φανταστείτε να έβγαινε κάποιο «βρόμικο» σύνθημα, τι τζιχάντ θα έπεφτε στα κεφάλια των άπιστων αντιπάλων...

Στο πάρκινγκ του γηπέδου, θα απαγορεύονται διά ροπάλου (ή διά μαστιγώματος) οι γυναίκες-οδηγοί. Ισως να μην είναι τόσο άσχημη η ιδέα να εφαρμοστούν και κάποιοι από τους νόμους της Σαουδικής Αραβίας. Για την ασφάλεια του συνόλου, βρε αδερφέ!

Μιλώντας για την παρουσία του «ασθενούς φύλου» στο γήπεδο, θα απαγορεύεται η είσοδος στις γυναίκες που έχουν ακάλυπτα μέρη του σώμα-τός τους. Η γνωστή για τα πράσινα αισθήματά της και φανατική καπνίστρια Λιάνα Κανέλλη θα αιτηθεί εξαίρεσης, γιατί η μπούρκα αφήνει ακάλυπτα μόνο τα μάτια. Αλλά με αυτά δεν μπορείς να καπνίσεις...

Αλλάζει η σύνθεση και ο ύμνος της ομάδας. Την ερμηνεία αναλαμβάνει ο Σαρμπέλ: «Σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος, σινανάι γιάβρουμ σιναναϊνά».

Στα VIP θα ξηλωθούν τα καθίσματα για να χωρέσουν τεράστιες μαξιλάρες, όπου οι επίσημοι θα μπορούν να απολαμβάνουν και το ναργιλέ τους.

Νέο χορευτικό ρεπερτόριο για τις cheerleaders της ομάδας: τέρμα τα ποπ ακούσμα-τα, ζήτω το belly dance!

Παρελθόν το συμβατικό ψωμάκι στα βρόμικα έξω από το γήπεδο. Αντ’ αυτού, το γνω-στό έδεσμα θα σερβίρεται σε αραβική πίτα. Α, και τα λουκάνικα θα είναι από αρνί, μην ξεχνιόμαστε.

Οι φουσκωτοί σωματοφύλακες βγαίνουν στη σύνταξη. Ο εκλαμπρότατος θα έχει για προ-στασία τους... Τζεντα-ι.

Κλείνει οριστικά η πόρτα του Παναθηναϊκού για τον Ντούσαν Μπάγεβιτς. Στην ομάδα χωράει πλέ-ον μόνο ένας πρίγκιπας και η προφητεία λέει πως αυτός δεν κατάγεται από το Νερέτβα...

Χαλιά, μπούρκες, συνθήματα κατά της Αμερικής και ο Σαρμπέλ στη μουσική επιμέλεια. Οχι, δεν πρόκειται για αραβικό κλαμπ στο Μπουρ-νάζι, αλλά για το νέο Παναθηναϊκό υπό τη διοίκηση του Σουλτάνου.

Δύο φίλοι με κοινές μουσικές καταβολές θα πάρουν τις κιθά-ρες τους και θα ανέ-βουν στη σκηνή του Πυρήνα. Ο Απόστο-λος Ρίζος και ο Αλέ-ξανδρος Εμμανουη-λίδης είναι έτοιμοι να μας ταξιδέψουν με τα τραγούδια τους και όχι μόνο!

Δύο δημιουργοί. Δύο κιθάρες. Δύο φωνές που εκπροσωπούν τη νέα γενιά ενώνονται στην ίδια σκηνή. Ο Απόστολος Ρίζος και ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης αύριο, Σάββατο 8 Οκτωβρί-ου, θα βρεθούν για πρώτη φορά σε μία φιλόξε-νη μουσική σκηνή πίσω από το Hilton. Μπορεί να τους έχουμε πετύχει μαζί στη σκηνή σε αυ-θόρμητες συναντήσεις, αλλά για πρώτη φορά θα τους δούμε σε ολοκληρωμένη παράσταση. Πώς προέκυψε, λοιπόν, η συνάντηση; «Ξεκίνησε από την εκτίμηση που έχουμε ο ένας για τον άλλο και ήρθε πολύ φυσικά», λέει ο Αλέξανδρος. «Εχουμε βρεθεί κατά καιρούς στο σπίτι του Απόστολου και έχουμε παίξει μαζί με τον Γιάννη Χαρούλη και τη Μαρία Παπαγεωργίου. Νιώθουμε ότι μας συνδέει μια συγγένεια».

Ενα τέτοιο κλίμα νιώθω πως θα μεταφέρουν και στη σκηνή. Σαν να είμαστε σε ένα φιλικό σπί-τι και οι δύο τους αναλαμβάνουν τη μουσική υπό-κρουση της παρέας. Θα έχουν τις κιθάρες τους, ο Αλέξανδρος θα παίξει και λίγο τζουρά, ο Απόστολος φυσαρμόνικα και θα ανταλλάξουν τραγούδια. «Επι-μελώς ατημέλητα θα παίξουμε τα τραγούδια μας και έτσι τα ανακαλύπτουμε από την αρχή», αναφέρει ο Απόστολος και προσθέτει: «Το να ακούς το τρα-γούδι σου από τη φωνή κάποιου άλλου ερμηνευτή που εκτιμάς είναι πολύ γοητευτικό. Τα τραγούδια θα ακουστούν με μια νέα οπτική που είναι η ίδια με αυτή που υπήρχε όταν γράφονταν, γιατί και οι δύο

ως βασικό όργανο έχουμε την κιθάρα».Αυτή την περίοδο και οι δύο βρίσκονται σε

παραγωγική διαδικασία. Ο Αλέξανδρος ήδη ηχο-γραφεί με το έτερον καλλιτεχνικό του ήμισυ, τη Μαρία Παπαγεωργίου, το μέχρι στιγμής άτιτλο δίσκο που θα κυκλοφορήσει κατά πάσα πιθανό-τητα το Νοέμβριο. Πρόκειται για μια «μοιρασμένη δουλειά», μια και ο Αλέξανδρος υπογράφει τους στίχους και τη μουσική και η Μαρία αναλαμβά-νει τις ερμηνείες, ενώ θα υπάρχει και ένα ντουέ-το. Παράλληλα, ετοιμάζεται για τις εμφανίσεις του Δεκεμβρίου με τη Μαρία, αλλά και για το δικό του προσωπικό δίσκο ως ερμηνευτής.

Από την άλλη, ο Απόστολος Ρίζος έγραψε τα τραγούδια του (πολλά από αυτά σε παραλίες της Σύρου αγκαλιά με τη νεογέννητη κόρη του) και μέ-νει να αποφασίσει ποια τελικά θα χρησιμοποιη-θούν, ώστε το Νοέμβριο να μπει στο στούντιο και να αρχίσει η ηχογράφησή τους. «Απολαμβάνω την περίοδο μέχρι την καταγραφή των τραγουδιών. Μετά τα τραγούδια είναι ελεύθερα. Μου αρέσει και με εκφράζει να αποτυπώνεται η καλλιτεχνική μα-τιά που έχεις τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο». Ο Απόστολος ύστερα ξεκινάει συναυλίες σε μέρη που δεν έχει επισκεφτεί και θα τον ακούσουμε και στο δίσκο του νέου συνθέτη Γρηγόρη Πολύζου σε τέσσερα τραγούδια. Τους στίχους υπογράφουν επί-σης νέοι δημιουργοί και την παραγωγή έχει ανα-λάβει ο Νίκος Ζούδιαρης.

Κλείνοντας τη συζήτηση με τους δύο δημιουρ-γούς, τους ρωτάω τι χρειάζεται τελικά να κάνου-με για να επιβιώσουμε σε αυτή τη δύσκολη κα-τάσταση. «Να δούμε με σοβαρότητα τι μπορεί να είναι περιττό στη ζωή μας. Να το αποβάλουμε από πάνω μας χωρίς να το πετάξουμε στο διπλανό μας σαν σκουπίδι, γιατί μπορεί να τον βλάψουμε. Να έρθουμε πιο κοντά στον πραγματικό μας εαυτό. Οι δύσκολες περίοδοι γυμνάζουν αυτό τον πραγ-ματικό μας εαυτό, ώστε πρώτα να ζει και μετά να επιβιώνει», προτείνει ο Απόστολος, ενώ από την πλευρά του ο Αλέξανδρος: «Να κάνουμε ένα ξεκα-θάρισμα των αιτιών που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Να κάνουμε βίωμα το τι μας έφερε εδώ. Να δούμε και πέρα από τις δικές μας επιλο-γές, αυτές που δεν ήταν στο χέρι μας, εννοώ πο-λιτικές επιλογές, και να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Να δούμε ξεκάθαρα ποιοι δουλεύουν για το συμφέρον μας και ποιοι όχι. Και να μην μας δη-μιουργήσει αυτή η κατάσταση απωθημένα και τα βγάλουμε όταν τα πράγματα καλυτερεύσουν, όπως ήταν τα κατοχικά σύνδρομα».

Μπορεί να νιώθουμε «Ομορφοι και ηττημέ-νοι», αλλά τέτοιοι δημιουργοί και ερμηνευτές βο-ηθούν να θυμηθούμε τη «Φυσαλίδα» που κρύβει μέσα της τα όνειρα, τις ελπίδες και τη ζωή. Δύο φίλοι θα μας υποδεχτούν με τις κιθάρες τους να τραγουδήσουμε και να ξορκίσουμε τα περιττά, αύ-ριο, Σάββατο, στον Πυρήνα (Διοχάρους 11).

35

Το φετινό Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

ανέδειξε μεγάλο νικητή τον Γιώργο Φουρτούνη και την

ταινία του «Πίστομα». Μιλήσαμε με το νεαρό σκηνοθέτη λίγο μετά

την άφιξή του στην Αθήνα για τρικ κινημοταγράφησης και την

απέραντη ελληνική επαρχία.

Μεγαλωμένος στο Γουδί, ο Γιώργος Φουρτούνης έφυγε από την περιοχή μόνο για να σπουδάσει στο Ρέθυμνο. Ενα εξάμηνο μετά γύρισε πίσω. «Εκανα αίτηση μετεγγραφής και ήρθα στο αντίστοιχο τμήμα της Αθήνας (ΦΠΨ). Δεν στέριωσα ποτέ όμως εκεί. Ψυχολογικά η εκπαίδευση με καταπίεζε», εξομολογεί-ται ο Γιώργος. «Ετσι, το 2004 μπήκα στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ στο Τμήμα Σκηνοθεσίας και ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκα ενεργά με τον κινηματογράφο. Μέχρι τότε μόνο έβλεπα ταινίες και, όταν μάλιστα με ρωτού-σαν στο ΙΕΚ γιατί πήγα και τι με έχει επηρεάσει, απα-ντούσα η σειρά ‘Παρασκευή και 13’», λέει γελώντας. «Σκέφτηκα: ‘Aν μπορούν αυτοί να κάνουν τέτοιες ται-νίες, γιατί να μην μπορώ κι εγώ;’ Ετσι πήρα θάρρος. Μπορεί όλο αυτό να είχε πλάκα, αλλά εγώ όντως το πίστευα», συμπληρώνει.

Στο πλαίσιο της σχολής, ο Γιώργος έκανε την πρώτη του μικρού μήκους ταινία («Δέλτα», 2009), η οποία συμμετείχε στο Τμήμα Digi του Φεστιβάλ της Δράμας. Ηδη όμως είχε αρχίσει να ασχολείται με το «Πίστομα», την ταινία που του χάρισε φέτος το 1ο Βραβείο Μυθοπλασίας και αποτελεί κινηματογραφι-κή μεταφορά του ομότιτλου διηγήματος του Κωνστα-ντίνου Θεοτόκη. «Η αίσθηση που μου έμεινε δια-βάζοντάς το ήταν πως είχε μόνο μία ατάκα, την τε-λευταία», σημειώνει. Χρόνια μετά, ο Γιώργος ξανα-συνάντησε το «Πίστομα» στη σχολή, όταν ο καθη-γητής τους Περικλής Χούρσογλου τους το διάβασε στην αίθουσα. «Κάπου εκεί λοιπόν κινητοποιηθήκα-με και είπαμε να το κάνουμε. Το διήγημα τελικά δεν είχε μόνο μία πρόζα, αλλά ήθελα να κρατήσω αυτή τη γεύση που μου είχε μείνει όταν το πρωτοδιάβα-σα», εξηγεί ο Γιώργος, τονίζοντας πως «είναι ένα δι-ήγημα που, ενώ περιέχει πολύ σκληρές αποφάσεις που λαμβάνονται στην πλάτη ενός νεογέννητου παι-διού, έχει κάτι το φυσικό. Ολα γίνονται φυσικά και

με έναν τρόπο συμμετοχικά».Οσο για τα γυρίσματα και την ταινία αυτή καθ’

αυτήν, είναι μια μεγάλη περιπέτεια. Το πρώτο σενά-ριο είχε γραφτεί από τον Γιώργο το 2007 με στόχο να γυριστεί το Μάρτιο του 2008. Εν τέλει τα γυρίσμα-τα ξεκίνησαν το Δεκέμβριο του 2008 σε ένα χωριό της Καστοριάς, με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Συμε-ωνίδη και την Ελένη Βεργέτη. «Είχα κάνει την απερι-σκεψία, από πλευράς παραγωγής, να γράψω στο σε-νάριο ότι όλη η ιστορία λαμβάνει χώρα σε ένα σχε-δόν εγκαταλελειμμένο χωριό. Μετά συνειδητοποίησα ότι δεν ξέρω καν πού υπάρχουν τέτοια μέρη. Εψαξα λοιπόν στο ίντερνετ, βρήκα κάποια χωριά και τα επι-σκέφτηκα με ΚΤΕΛ, μια και δεν οδηγώ ο ίδιος», μου εξηγεί ο Γιώργος.

Η περιπέτεια της ταινίας δεν τέλειωσε όμως εκεί. Η απουσία ηχολήπτη κατά τη διάρκεια των γυρισμά-των σήμαινε πως όλος ο ήχος έπρεπε να σχεδιαστεί από την αρχή. «Επειτα από πολύ ψάξιμο, συγκεκρι-μένα στο τέλος του 2010 (!), βρήκα μέσω ίντερνετ τον Γερμανό Clemens Endreβ. Ακόμα δεν έχουμε συνα-ντηθεί, αλλά έχουμε ανταλλάξει 70 mail», αναφέρει ο Γιώργος. «Για να βγάλω την κόπια που θα έπαιζε στη Δράμα και για να αποφύγω τα πολλά έξοδα -μια και ήμουν εγώ ο παραγωγός- έψαξα (σσ. ξανά) στο ίντερ-νετ και βρήκα μια μηχανή (cinevator) που μετατρέπει το ψηφιακό υλικό σε φιλμ, τυπώνοντας κατευθείαν σε θετικό. Μου στοίχισε το 1/3 της τιμής απ’ ότι αν το έκανα παραδοσιακά και έγινε στην Ιταλία».

Μιλώντας για μελλοντικά σχέδια, ο Γιώργος μου αποκαλύπτει πως έχει στο μυαλό του κάποια ιδέα για μια μεγάλου μήκους ταινία. Οσο για το «Πί-στομα», αυτό θα ξεκινήσει το μακρύ του ταξίδι στην Αθήνα μέσα στον Οκτώβριο, όπου θα προβληθούν όλες οι ταινίες της Δράμας. Τις περιμένουμε με ανυ-πομονησία.

(μμ)

Αν υπάρχουν δύο σποτ τα οποία ξεχωρίζουν ανά-μεσα στα δεκάδες που προβάλλονται καθημερινά στην ελληνική τηλεόραση, δεν είναι άλλα από το δίδυμο προέδρου-προπονητή και τους “mutual” στο μανάβικο. Δύο ιδιαίτερα έξυπνες διαφημίσεις, στις οποίες δυναμώνεις την ένταση της τηλεόρα-σης για να ακούσεις καλύτερα και σε αφήνουν με διάθεση πολλών like μόλις τελειώσουν. Στην πε-ρίπτωση του... δίδυμου της ατάκας, βλέπουμε τον πρόεδρο μιας ποδοσφαιρικής ομάδας (όνομα και μη χωριό...) να μιλάει με τον προπονητή του δια-μέσω ενός ταλαιπωρημένου φροντιστή που τρέχει και δεν φτάνει.

«Αγαπούλες και παράγοντες μετά το καλο-καίρι είναι στα πάνω τους», μας εξηγεί ο Ανδρέ-ας Γρηγοριάδης, διευθύνων σύμβουλος και υπεύ-θυνος δημιουργικού της εταιρείας The Newtons Laboratory, που έφτιαξε το σποτ. «Αναζητούσα-με ένα θέμα επικαιρότητας για να προβάλουμε τα προϊοντικά χαρακτηριστικά της Wind Καρτοκινη-τής. Επειδή λοιπόν θέλαμε να δείξουμε ότι με τη νέα προσφορά της εταιρείας όλοι μπορούν να μι-λάνε με όλους, σκεφτήκαμε την ιδέα του μεσάζο-ντα που τρέχει δεξιά και αριστερά. Και, επειδή όλοι λίγο πολύ ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο, καταλήξαμε στο αποτέλεσμα που παίζεται αυτή την περίοδο στην τηλεόραση».

Πέρα από το δημιουργικό κομμάτι, την πα-ραγωγή του σποτ ανέλαβε η Boo Productions, με σκηνοθέτη τον Τάκη Ζερβουλάκο, ενώ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εμφανίζονται ο Τάκης Σπυριδάκης (ηθοποιός γνωστός από τη συμμε-τοχή στην ταινία του Περάκη «Λούφα και παραλ-λαγή») ως εμβληματική παρουσία προεδράρας, ο Χρήστος Λιακόπουλος στο ρόλο του υπάκουου προπονητή και ο Γαβριήλ Νικόλαου ως ταλαίπω-ρη αγαπούλα-μπαλάκι ανάμεσα στον πρόεδρο και τον προπονητή.

Ο τελευταίος μάλιστα δεν είναι καν ηθοποιός, αλλά εργαζόμενος της διαφημιστικής The Newtons Laboratory. «Συμβαίνει συχνά ρόλους των διαφη-μίσεων να τους παίζουν παιδιά που εργάζονται στην επιχείρησή μας. Και είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς πως έχουν συμβάλει στην ανάπτυξη της ιδέας ενός σποτ, άρα ξέρουν καλύτερα από τον καθένα πώς πρέπει να είναι ο ρόλος και μπορούν να τον υλοποιήσουν συχνά με μεγαλύτερη επιτυ-χία από επαγγελματίες ηθοποιούς», συμπληρώνει ο κ. Γρηγοριάδης.

Οσον αφορά τη συνέχεια της καμπάνιας, αυτή θα είναι άμεση και θα ακολουθεί την ποδο-σφαιρική επικαιρότητα. Επιπλέον, έχει δημιουρ-

www.youtube.com/watch?v=6DX4hPwLjgE

www.wind.com.gr/gr/windcardtoall.

γηθεί μια σελίδα στο ίντερνετ στην οποία μπορεί ο επισκέπτης να διαλέξει την επόμενη ατάκα που θα «παίξει» στην τηλεόραση. Οι ψήφοι μέχρι στιγμής ξεπερνούν τις 15.000, με τους επισκέ-πτες να είναι ακόμα περισσότεροι. «Ελπίζαμε από την αρχή ότι θα είχε επιτυχία η διαφήμιση και θα πήγαινε καλά, αλλά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, μια και σε αυτό συμβάλλουν πολλοί παράγοντες. Σίγουρα είναι και θέμα συγκυριών το να πετύχει, αλλά είμαστε πολύ χαρούμενοι με την πορεία της».

Ενα μανάβικο, μία φωτογραφία στην οποία ποτέ δεν έγινε το πολυπόθητο like και μία κυρία που προσπαθεί να συμφιλιώσει τον Θανάση με τον Σω-τήρη με το άγχος τι θα πουν οι κοινοί τους φίλοι ή αλλιώς οι “mutual” στην επικράτεια του Facebook.

Σύμφωνα με την ομάδα που δημιούργησε το σποτ για λογαριασμό της Conn-x, η καθημερινό-τητα, όπως διαμορφώνεται σήμερα, αρχίζει να μας επηρεάζει σιγά σιγά όλους, ακόμα και ηλικίες από τις οποίες δεν θα περιμέναμε τέτοια ανταπόκριση. «Είναι περίεργο να γίνεσαι φίλος με τη μητέρα σου στο Facebook, αλλά αυτό συμβαίνει όλο και πιο συχνά. Επίσης προκύπτουν όλο και συχνότερα οι ‘σιωπηλές’ παρεξηγήσεις, όπως αν κάποιος δεν κάνει αμέσως like στη φωτογραφία ενός φίλου ή τον ‘υποβαθμίσει’ στην κατηγορία του limited profile», μας εξηγεί ο Λάζαρος Νικηφορίδης, creative director της Bold Ogilvy και συμπληρώ-νει: «Τα social media αποτελούν αναμφίβολα ένα νέο πεδίο κοινωνικής συνεύρεσης που, αν και δεν βασίζεται στη διά ζώσης επικοινωνία, θέτει σε νέες βάσεις τις σχέσεις μας».

Η ιδέα της διαφήμισης προήλθε από την ομάδα της Bold Ogilvy και για την υλοποίησή της συνεργάστηκε το επιτελείο της διαφημιστικής εταιρείας με επικεφαλής τον executive creative director Γιάννη Σιδέρη, όσο και στελέχη από τη διεύθυνση μάρκετινγκ της ΟΤΕ ΑΕ. Σκηνοθέτης ήταν ο Πάνος Κορώνης, ενώ όλοι οι συντελεστές είναι και φίλοι μεταξύ τους στο Facebook.

Οσο για το αν θα υπάρξει συνέχεια στη... δι-αμάχη του Θανάση με τον Σωτήρη ή αν θα τους δούμε να συμφιλιώνονται, ο κ. Νικηφορίδης απα-ντάει: «Οι περισσότερες καμπάνιες μας και ειδικά αυτές που αφορούν το Conn-x είναι πολύ κοντά στην καθημερινότητά μας και υπ’ αυτή την έννοια θα βλέπουμε συχνά ανάλογου ύφους ιδέες να υλοποιούνται. Να δούμε, βέβαια, τι θα πουν και οι ‘mutual’!»

Θα βάλει μυαλό ο προπονητής και θα ακούσει τον πρόεδρό του; Τι θα πουν τελικά οι mutual; Μιλήσαμε με τους δημιουργούς των δύο πολυσυζητημέ-νων -τις τελευταίες εβδομάδες- τηλε-οπτικών διαφημίσεων και μας δίνουν τις απαντήσεις.

3833333333333333333338888888888888

Κάντζα ανήκει στο δήμο Παλλήνης και βρίσκεται πολύ κοντά ουσιαστικά στη γέφυρα του Σταυρού. Το όνομά της είναι σαφέστατα αρβανίτικης καταγωγής, ενώ σήμε-ρα αποκαλείται και «Λιοντάρι» (αν και δεν συνηθίζεται) εξαιτίας του αρχαίου μνημείου που βρέθηκε στα όριά της. Για μένα η δυνατότητα αντιπαροχής που μου δόθηκε απο-τέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια νέα εκκίνηση,

μακριά από το κέντρο της Αθήνας, όπου έζησα όλα μου τα χρόνια. Οταν για πρώτη φορά ήρθα στην περιοχή, ο «μαρμάρινος λέων»

στον οποίο αναφέρθηκα νωρίτερα δεν είχε αποκαλυφθεί ακόμα. Αυτό έγινε το 1986 ύστερα από ανασκαφές και από τότε το αρχαίο γλυπτό δεσπόζει μπροστά από το μεταβυζαντινό εκκλησάκι του Αγί-ου Νικολάου, αποτελώντας αξιοθέατο της ευρύτερης περιοχής. Λίγο νωρίτερα, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η Κάντζα ήταν ένας υπέ-ροχος προορισμός για οικογενειακή εκδρομή, στο κτήμα που ο παπ-πούς είχε αγοράσει, αλλά δεν χρησιμοποιούσε κανείς. Τα εφηβικά μου χρόνια είναι πλημμυρισμένα από ολοήμερα πικνίκ γεμάτα γέλια και σκανδαλιές. Πραγματικά, η πιο γλυκιά ανάμνηση που κρατάω από κάποιους δικούς μου ανθρώπους που έφυγαν είναι το ευτυχισμένο χα-μόγελό τους πάνω από ένα εκδρομικό τάπερ, καθώς ο ήλιος πλησίαζε στη δύση του.

Από τότε έτρεξε πολύ νερό στο αυλάκι και σίγουρα η Κάντζα του τότε δεν έχει καμία σχέση με το προάστιο του σήμερα. Μέσα από τα

χρόνια την έβλεπα να αλλάζει συνέ-χεια, μέχρι που αποφάσισα να ζήσω την καθημερινότητά της, με την ελπί-δα πως ο μικρός μου γιος θα μπορέ-σει και αυτός να παίξει κάποια στιγμή χωρίς να φοβάται τα αυτοκίνητα. Τότε ανακάλυψα πως αυτό που τελικά μου ταιριάζει τόσο είναι οι πολλές «πραγ-ματικότητες» που εμπεριέχει. Από τη μία οι ήσυχες μονοκατοικίες και από την άλλη η πολύβουη λεωφόρος Λαυ-ρίου, γεμάτη ενοχλητικά «φτιαγμένα» αυτοκίνητα. Συνοικιακά μπακάλικα και σούπερ μάρκετ με δεκάδες διαδρό-μους, φιδογυριστοί δρόμοι με παντελή έλλειψη ρυμοτομίας που οδηγούν στα

διόδια της Αττικής Οδού και κάθε είδους παρόμοιες αντιθέσεις. Βεβαία, δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει και το μετρό, που αποτελεί μεγάλη διευκόλυνση και μια απρόσμενη ευκαιρία για ονειροπόληση. Ο «διαστημικός» σταθμός του, όταν φυσάει και είσαι μόνος, άνετα θα μπορούσε να χωρέσει σε μια σκηνή από το “Blade Runner”.

Τελικά, αυτό που με έκανε να αγαπήσω την Κάντζα είναι κάποιες κρυφές γωνιές της. Οδηγώντας κοντά στο κτήμα Καμπά, κάποιος νομίζει ότι περνάει μέσα από μαγευτικά τοπία αμπελώνων της Νότιας Γαλλίας. Τέτοιες λεπτομέρειες είναι που δίνουν έναν αέρα αριστοκρατίας στην πε-ριοχή, τέτοιον, ώστε κάποιος -χαριτολογώντας- θα μπορούσε να μιλήσει για ένα μικρό «Κάντζικτον» της Ανατολικής Αττικής. Ενα προάστιο όπου κάποιοι από εμάς είχαν την ευκαιρία, για πρώτη φορά στη ζωή τους, να γδάρουν το παρκέ στο δικό τους σπίτι και όχι στο νοικιασμένο.

Κάτω από την Ακρόπολη υπάρχει ένα μικρό καφέ. Που μοσχοβολάει Ιταλία. Φρέσκος κομμένος καφές, ανθρακού-χο κρασί, αλλαντικά με μιλανέζικη φι-νέτσα. Μην σας φαίνεται παράταιρο. Εκεί γύρω κάποιοι δρόμοι είναι αφιε-ρωμένοι σε ηρωικές φυσιογνωμίες της γείτονος χώρας. Και είναι περισσότερο από βέβαιο πως αυτοί οι σημαντικοί Ιταλοί κύριοι του 19ου αιώνα διψούν για μυρωδιές από την πατρίδα τους. Τόσο, που ίσως να έβαλαν το μεταφυ-σικό τους χεράκι για να ανοίξει το μα-γαζί πριν από δύο χρόνια. Ο -ποιητής, πολιτικός, επαναστάτης- «νονός» της ομώνυμης οδού Φελίτσε Καβαλότι θα ήταν σίγουρα περήφανος.

Γιατί υπήρξε άνδρας παθιασμένος με τη χώρα του. Γεννημένος το 1842, από νεαρή ηλικία βρέθηκε να πολε-μάει για την ανεξαρτησία της, κάτω από τις εντολές του Γκαριμπάλντι. Είχε όμως και ένα άλλο βασανιστικό μερά-κι, αυτό του συγγραφέα. Το 1871 κάνει την πρώτη θεατρική επιτυχία και έκτοτε εξασφαλίζει από τα γραπτά του τα προς το ζην. Και μπορεί η συγγραφική του υστεροφημία να είναι μικρή, η πολι-τική μου όμως είναι τεράστια. Ηγέτης της αριστερής πτέρυγας για πολλά χρό-νια, συχνά σκληρός στις τακτικές του, με φανατικούς εχθρούς και φίλους, πρωταγωνιστής στην πολιτική ζωή της Ιταλίας. Ενας πραγματικά λαοφιλής «καταφερτζής» με μια ζωή γεμάτη κό-ντρες, δίκες και μονομαχίες.

Μια τέτοια τελικά ήταν που του στέ-ρησε τη ζωή. Νικήθηκε στο πιστόλι από συντάκτη συντηρητικής εφημερίδας που είχε προσβάλει άσχημα. Αλίμονο, το μόνο σίγουρο είναι πως τέτοιους ανθρώπους δεν θα βαριόσουν ποτέ να τους ακούς. Φανταστείτε τον, με το πα-λιομοδίτικο μουστάκι του, να κάθεται πάνω από ένα φλιτζανάκι εσπρέσο και να σας διηγείται τις περιπέτειές του.

&

38

Εν αρχή ην το «ποδήλατο-Σκλαβενίτης». Είναι απλό: βγάζεις τη μπροστινή ρόδα και στη θέση της βάζεις το κα-ροτσάκι του σούπερ μάρκετ.

Συνεχίζουμε με την «ποδη-λατομηχανή για το γκαζόν». Αν και ο δικός σου πατέρας ταλαιπωρείται κάθε λίγο και λιγάκι όπως ο δικός μου, εί-ναι ό,τι πρέπει για το επόμενο δώρο γενεθλίων του.

Ακολουθεί το «παπουτσοπο-δήλατο». Αντί για ρόδες, το-ποθετείς έξι ζευγάρια αθλη-τικά παπούτσια. Κοστίζει κάτι παραπάνω, αλλά εξα-σφαλίζεις την προσοχή των τριγύρω σου.

Εάν απολύθηκες από το στρα-τό πριν από 40 σειρές και μι-λάς ακόμα με αργκό KΨΜ, το «ποδηλατοτάνκ» θα ήταν μια καλή λύση για να ικανοποιή-σεις τα απωθημένα σου.

Για εσένα που ανησυχείς μο-νίμως μήπως σου σκάσει καμιά ρόδα και δεν έχεις ρε-ζέρβα, σου προτείνουμε το «ποδήλατο-πολυρεζέρβα». Θα έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Και ας κρέμονται από πάνω του 2-3 λάστιχα...

Η «ποδηλατοσανίδα του surfing» να σου πως την αλήθεια δεν ξέρω πού μπο-ρεί να σου χρειαστεί. Ασε που δεν καταλαβαίνω πώς (και αν) κινείται...

Μπορείς, επίσης, να φτιά-ξεις το δικό σου «σκουποξυ-λοποδήλατο», να βγεις στους δρόμους και να ξεκινήσεις τα... μαγικά σου. Δεν κατάλα-βα; Είναι πιο μάγκας ο Χάρι ο Πότερ;

Το «καρεκλοποδήλατο» μπο-ρεί να φανεί χρήσιμο σε δύο περιπτώσεις ανθρώπων: στους τεμπέληδες και σε αυτούς με προβλήματα στη μέση τους.

Ο «ποδηλατοδιάδρομος» συν-δυάζει ποδηλασία και τρέξι-μο. Εσύ που αμφισβητείς το ότι το συγκεκριμένο υβριδικό μπορεί να κινηθεί, απλά να σε ενημερώσω πως το συγκε-κριμένο ποδήλατο βρέθηκε έξω από το ΜΙΤ...

Τέλος, για εσένα, χοντρού-λη, μουσάτε τύπε, αφήσαμε το «chopperoποδήλατο». Ναι, ναι, εσένα! Με τη νεκροκεφα-λή στην μπλούζα...

Βρήκαμε και σου προτείνουμε τα δέκα πιο περίεργα υβριδικά ποδήλατα. Πραγματικά, οι μετατροπές που τους έχουν κάνει δεν γίνεται να είναι περισσότερο «ό,τι να ’ναι».

40 21

Λατρεύεις τα χαρτιά και ψάχνεις να βρεις μια πρωτότυπη τράπουλα; Εαν αγαπάς εξίσου και τα βιντεοπαιχνίδια, τότε οι Space Invaders Playing Cards φτιάχτηκαν για σένα και την παρέα σου. Αποτίνοντας φόρο τιμής στο videogame που σε μεγάλωσε και σου έφαγε όλο το χαρτζιλίκι, το ρώσικο στούντιο Art Lebedev δημιούργησε την πιο διαστημική τράπουλα που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό. Ετσι, την επόμενη φορά που θα παίζεις Texas hold’em και στο river βγει το μοναδικό φύλλο που δεν έπρεπε, θα ξέρεις ποιον εξωγήινο να κατηγορήσεις. Είναι διαθέσιμη για αγορά από το online κατάστημα του στούντιο στη λογική τιμή των 10 ευρώ.

store.artlebedev.com

Επειδή εσύ όλη μέρα ασχολείσαι με την κρίση, δεν σημαίνει πως οι υπό-λοιποι δεν έχουν προβλήματα. Εχεις αναρωτηθεί ποτέ, για παράδειγμα, τι θα γρατζουνήσει η γάτα σου; Πώς θα ακονίσει τα νύχια της; Με ένα απλό χαρτόκουτο; Φυσικά και όχι. Θα της αγοράσεις με 18 ευρώ το Cat Scratch Turntable της SUCK UK για να βγάλει και τα μουσικά της ένστικτα. Πιστή στο δρόμο που χαράζουν δεκάδες djs αθηναϊκών μαγαζιών κάθε βράδυ, η ψιψίνα σου θα κάνει ότι παίζει μουσική και ο «δίσκος» θα γυρίζει κανονικά. Εσύ απλά θα κάθεσαι και θα τη χαζεύεις με τις ώρες πίνοντας το ποτό σου. Το μόνο που μένει για να κλείσει το σετ είναι ένα μικρόφωνο για σκύλους. Εκεί και αν θα υπάρξουν ομοιότητες...

www.suck.uk.com

Αν υπάρχει ένα περιφερειακό ηλεκτρονικών υπολογιστών που τα τελευταία χρόνια έχει μείνει στάσιμο από άποψη ντιζάιν και χρηστικότητας, αυτό είναι σίγουρα οι εκτυπωτές. Την κατάσταση φιλοδοξεί να αλλάξει ο SWYP (See What You Print) με μια ενσωματωμένη οθόνη αφής που σου επιτρέπει να βλέπεις τι πρόκειται να τυπώ-σεις και να το προσαρμόσεις ανάλογα. Εχεις τη δυνατότητα, για παράδειγμα, να απομονώσεις συγκεκριμένα τμήματα μιας φωτογραφίας ή να ενώσεις διαφορετικές εικόνες και να τις εκτυπώσεις απλά σπρώχνοντάς τες προς την έξοδο. Ειδικές εν-δείξεις σε ειδοποιούν για τα ακριβή ποσοστά μελανιού μέσα στα δοχεία, ενώ η συσκευή συνδέεται απευθείας με τη φωτογραφική σου μηχανή και το Facebook. Θα πρέπει πάντως να περιμένουμε λίγο καιρό μέχρι να τον απολαύσουμε, αφού βρίσκεται ακόμα σε concept στάδιο. Σε κάθε περίπτωση, αξίζει να δεις το βίντεο με τον τρόπο λειτουργίας του στο site της εταιρείας.

www.artefactgroup.com

Ναι, το κινητό σου δείχνει την ώρα, σε ξυπνάει το πρωί

και αναπαράγει βίντεο. Δεν είναι όμως ούτε ρολόι, ούτε ξυπνητήρι, ούτε καν ποντίκι-υπολογιστής, όπως το Galaxy Skin της Samsung. Η τελευ-ταία καινοτομία της εταιρεί-ας διαθέτει εύκαμπτη οθόνη AMOLED, που επιτρέπει στο κινητό να πάρει το σχήμα που εσύ θέλεις. Μπορείς έτσι να το

τυλίξεις γύρω από τον καρπό του χεριού σου για να βλέπεις την ώρα ή να το μετατρέψεις σε επιτραπέζιο ξυπνητήρι, χω-ρίς να ανησυχείς μήπως σου σπάσει, καθώς η κατασκευή του από πλαστικό πολυμερές το καθιστά εξαιρετικά ανθεκτικό. Ερχεται παρέα με δύο κάμερες (μία 8 MP και μία VGA για βι-ντεοκλήσεις), επεξεργαστή 1,2 GHz, 1 GB RAM και χωρητικό-τητα 16 και 32 GB. Η παραγω-γή του αναμένεται να ξεκινήσει μέσα στο δεύτερο τρίμηνο του 2012 και πιθανότατα να κυκλο-φορήσει στην αγορά μέχρι το

τέλος του χρόνου.www.samsung.com

41agiannopoulos@metropolisnews.gr

Με τι ασχολούνται περισσότερο οι Ελληνες χρήστες του διαδικτύου όταν βρίσκονται online, εξαι-ρώντας τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης; Μα, φυσικά, παίζουν πόκερ. Σε όποια παρέα και αν καθίσεις, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ακούσεις συζητήσεις για το φύλλο που (δεν) ήρθε το προη-γούμενο βράδυ, τη στιγμή που τα μισά περίπτερα της Αθήνας εκδίδουν πλέον paysafe κάρτες. Για τους μη γνωρίζοντες, είναι κάτι σαν τις κάρτες ανανέωσης του χρόνου ομιλίας των κινη-τών, αλλά για τα online casino. Προσφέρουν διακριτικότητα και φυσικά ασφάλεια.

Τι γίνεται όμως με την ασφά-λεια των ίδιων των ιστοσελίδων; Είναι τόσο αξιόπιστες όσο θέλουν να φαίνονται; Ισως όχι και τόσο, αν κρίνουμε από την υπόθεση του Full Tilt Poker, ενός από τα μεγαλύτερα site του είδους στον κόσμο. Πριν από μερικές ημέρες η άδειά του ανακλήθηκε, με 11 άτομα -μεταξύ των οποίων και οι ιδρυτές του- να κατηγορούνται για τραπεζική απάτη. Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, κάποια μέλη του διοικητικού συμβουλί-ου καταχράστηκαν περίπου 230 εκατ. ευρώ από λογαριασμούς παικτών. Η υπόθεση αναμένεται να διευθετηθεί σύντομα, καθώς συμφωνήθηκε να αλλάξει χέρια η σελίδα, με την προϋπόθεση ότι θα αποπληρώσει τους παίκτες και θα διαπραγματευτεί με το Υπουρ-γείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ για τις κατηγορίες που εκκρεμούν.

Οσο για το νέο ιδιοκτήτη, πρόκειται για τον όμιλο Groupe Bernard Tapie, που ανήκει στο γνωστό πρώην πρόεδρο της Μαρ-σέιγ, που στις αρχές της δεκαετίες του ’90 μπήκε στη φυλακή επειδή «έστηνε» παιχνίδια κατακτώντας μέχρι και το Champions League...

Α.Γ.

Futurama

Μια δίαιτα έχει καλύτερα αποτελέσματα όταν υπάρχει κάποιος να σε εν-θαρρύνει σε καθημερινή βάση. Αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξης του Autom, του ρομπότ που εποπτεύει την απώλεια βάρους και σε εμψυχώ-νει όποτε το κρίνει αναγκαίο. Στο μπροστινό του μέρος διαθέτει οθόνη αφής στην οποία εισάγεις δεδομένα, όπως τα γεύματα που κατανάλω-σες ή την άσκηση που έκανες στη διάρκεια της ημέρας. Ανάλογα με τα αποτελέσματα, το Autom σου δίνει συγχαρητήρια ή σε παροτρύνει να συνεχίσεις την προσπάθεια μέχρι να πετύχεις το στόχο σου. Προσφέ-ρει μάλιστα και συμβουλές, όπως το είδος άσκησης που σου ταιριάζει ή τα γεύματα που πρέπει να αποφεύγεις. Η τιμή του ωστόσο το καθιστά απλησίαστο, αφού φτάνει τα 863,46 δολάρια (κάτι λιγότερο από 650 ευρώ) συν μια μηνιαία συνδρομή των 80 δολαρίων (περίπου 60 ευρώ). Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή και ως αυτόνομη εφαρμογή για tablet PC.

myautom.com

Οι λάτρεις των καλών platform παιχνι-διών θα έχουν κάθε λόγο να χαίρονται από τις 25 Νοεμβρίου, καθώς τότε κυ-κλοφορεί στην ευρωπαϊκή αγορά το Rayman: Origins. Πρόκειται για τη νέα περιπέτεια του γνωστού ήρωα που οι πιο παλιοί gamers γνώρισαν πρώτη φορά το 1995 παίζοντας τις περιπέτειές του σε Atari Jaguar, Sega Saturn, PlayStation και PC. Αυτή τη φορά ο Rayman ταξιδεύ-ει σε όλο τον κόσμο μαζί με τους φίλους του και εσύ καλείσαι να τον βοηθήσεις να τα βγάλει πέρα. Τα καρτουνίστικα δισ-διάστατα γραφικά και το διασκεδαστικό gameplay υπόσχονται έναν τίτλο που θα τερματίσεις με ευχαρίστηση, χωρίς να πονοκεφαλιάζεις με άλυτους γρίφους και δύσκολες πίστες. Θα μπορούν να παί-ξουν μέχρι τέσσερις παίκτες ταυτόχρονα και θα είναι διαθέσιμο για Wii, Xbox 360 και PlayStation 3.

www.ubi.com

Δεν έχει σχεδιαστεί για να σε βοηθήσει να κερδίσεις τον ποδηλατικό γύρο της Γαλλί-ας, ούτε για να πας από το Κέντρο στο Σούνιο. Το Local bike είναι το ιδανικό ποδή-λατο για να τριγυρίζεις στη γειτονιά σου και να κάνεις τις καθημερινές δουλειές με ευκολία. Η μεταφορική του ικανό-τητα δεν περιορίζεται σε ένα λάπτοπ ή μία σακούλα ψώνια. Αντι-θέτως, μπορεί να κουβαλήσει τα πράγματα από το μανάβικο και το φούρνο, το κατοικίδιό σου, το σακβουαγιάζ σου ή τη σανίδα του σερφ -αν μένεις κοντά σε θάλασσα με κύματα-, χωρίς να φοβάσαι ότι θα σου φύγει το τιμόνι. Εχει επίσης ενσωματωμένα φώτα για το βράδυ, κλειδαριά για να μην στο κλέψουν προτού το καταλάβεις και ασύρματα ηχεία για να ακούς μουσική. Τιμή και ημερομηνία παραγωγής δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστές, καθώς το project ακόμα βελτιώνεται, δεν αποκλείεται όμως σύντομα να έχουμε περισσότερα νέα.

www.fuseproject.com

Χρησιμοποιείς το tablet PC πολλές ώρες κάθε μέρα; Τότε σίγουρα θα έχεις αντι-μετωπίσει το κλασικό πρό-βλημα που λέγεται «Πού θα στηρίξω την ταμπλέτα;». Το PadPivot της Rocketfish δί-νει μια πρωτότυπη λύση, κα-θώς πρόκειται για ένα βρα-χίονα τον οποίο δένεις γύρω από το πόδι σου και πάνω του στηρίζεις το tablet, τον ηλεκτρονικό αναγνώστη και οποιαδήποτε άλλη συσκευή με λεία επιφάνεια. Εχεις έτσι ελεύθερα τα χέρια σου για να γράψεις ή για να παρακολουθήσεις μια ταινία χωρίς να πιάνε-σαι. Σε βοηθάει επίσης να μην σκύβεις διαρκώς, τη στιγμή που το μέγεθός του είναι αρκετά μικρό ώστε να χωράει στην τσάντα ή την τσέπη του παντελονιού σου. Κολλάει και ξεκολλάει χωρίς να αφήνει ίχνη και μπορείς να το κάνεις δικό σου με 40 δολάρια (περίπου 30 ευρώ).

www.rocketfishproducts.com

Εφυγε από τον Παναθηναϊκό ως σκιά του εαυ-τού του. Βολόδερνε για ένα χρόνο μεταξύ Λι-θουανίας (Λιέτουβος Ρίτας) και Τουρκίας (Φε-νερμπαχτσέ), χωρίς να καταφέρει να ριζώ-σει κάπου. Και έπειτα ήρθε το Ευρωμπάσκετ του περασμένου μήνα. Ο Σαρούνας Γιασικεβί-τσιους φάνηκε να αναζωογονείται. Αν και ερ-χόμενος από τον πάγκο, κατάφερε να χριστεί MVP της ομάδας του σε δύο σημαντικά παι-χνίδια και να τερματίσει τρίτος σε ασίστ.

Η αναγέννηση του Σάρας δεν πέρασε απα-ρατήρητη από τον Παναθηναϊκό, που είδε ότι ο Τέπιτς δεν του «έβγαινε» (τι να κάνεις έναν παίκτη που δεν σου δίνει λύσεις όταν «καί-ει» η μπάλα;) και έψαχνε μια πιο αξιόπιστη και οικονομική λύση. Σίγουρα, ο Γιασικεβί-τσιους δεν μπορεί να φτάσει σε επίπεδα από-δοσης που είχε προ τριετίας, αλλά μπορεί ακό-μη να προσφέρει ένα ποιοτικό δεκάλεπτο στην ομάδα (στην πλειονότητα των παιχνιδιών δεν πρόκειται να παίξει περισσότερο). Και σίγου-ρα να δώσει μεγάλη χαρά στους φίλους του Παναθηναϊκού, που τον είχαν ανέκαθεν στην καρδιά τους.

T R A I N I N G G R O U N D

Πέρυσι παρουσίασε την ομάδα έκπληξη του πρωτα-θλήματος, τον Ολυμπιακό Βόλου. Φέτος στον Αρη ο Σάκης Τσιώλης δεν έχει καταφέρει να λύσει ακόμα τα προβλήματα της ομάδας, μετρώντας δύο ισοπαλί-ες και μία ήττα σε τρεις αγώνες. Και φυσικά ξεκίνη-σαν οι δηλώσεις στήριξης προς το πρόσωπό του από τη διοίκηση, το οποίο μεταφράζεται ως «τη βγάζει δεν τη βγάζει μέχρι τα Χριστούγεννα».

Αναζητώντας στο ίντερνετ την ομάδα όπου αγωνίζεται σήμερα ο Πάτρικ Ογκουνσότο, έπεσα ξανά πάνω στα διάσημα βίντεό του. Οχι αυτά που σκοράρει, αλλά εκείνα στα οποία κάνει δηλώσεις σε δημοσιογράφους χρησι-μοποιώντας με το δικό του μοναδικό τρόπο την ελληνική γλώσσα. Στο πιο διάσημο από όλα διαμαρτύρεται για ένα πέναλτι που δό-θηκε υπέρ του ΟΦΗ, συνδυάζοντας τις ελάχι-στες λέξεις που ξέρει με την κρητική προφο-ρά. Δημιουργεί έτσι ένα μείγμα που μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση σε όποια ψυχολογική κατάσταση και αν είσαι, όσες φορές και αν το δεις. Καλύτερη ατάκα φυσικά το «ντεν ντώσει πενάλτι το ντιαιτητής, πώτς γκένειν αυτό;».

Ξεψαχνίζοντας μερικές ιστοσελίδες ακόμα, έμαθα πως μέχρι πριν από δύο χρόνια υπέ-φερε από μία σπάνια ασθένεια των ματιών. Συγκεκριμένα, δεν μπορούσε να δει μακριά και ψηλά και για να προσανατολιστεί χρησι-μοποιούσε τις γραμμές του γηπέδου με αποτέ-λεσμα να χάνει εύκολα γκολ. Ευτυχώς, χάρη σε μια επέμβαση από Ελληνα γιατρό, δόθηκε λύση και βελτιώθηκε αισθητά η όρασή του.

Ακόμα και με... νέα μάτια πάντως δεν κα-τάφερε να βρει ομάδα. Μετά τον Εργοτέλη και το δανεισμό του στον ΟΦΗ, μεταγράφηκε στη βουλγαρική Λοκομοτίβ Πλόβντιβ από την οποία έμεινε ελεύθερος το περασμένο καλο-καίρι. Τόσες ομάδες, βρε παιδιά, σε αυτή τη χώρα, δεν υπάρχει μία που να ψάχνει ένα φι-λότιμο, γρήγορο και πάνω από όλα ευφράδη επιθετικό;

Κατά καιρούς έχουμε δει να μπαίνουν ωραία γκολ με σουτ πίσω από τη σέ-ντρα. Το τέρμα ωστόσο που σκόραρε ο -αμυντικός παρακαλώ- Ινίγκο Μαρτί-νεθ στην ήττα της Ρεάλ Σοσιεδάδ από την Αθλέτικ Μπιλμπάο ήταν πραγματι-κά το κάτι άλλο. Αν δεν το είδες, αναζή-τησέ το στο ίντερνετ οπωσδήποτε.

Θυμάμαι εκείνο το αρχαίο άσμα του Γιώρ-γου Μαργαρίτη που πήγαινε κάπως έτσι: «Δεν βρήκα μια γυναίκα να με καταλαβαί-νει, να κάνει κάθε γούστο μου και να μη με πικραίνει». Ε, λοιπόν, θα μπορούσε να το τραγουδάει σε Ελλάδα και Ευρώπη ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ατόφιο με μια μικρή παραλλαγή: «Δεν βρήκα ένα σέντερ φορ να με καταλαβαίνει κλπ».

Πάρτε με τη σειρά αυτούς που έχει στη διάθεσή του και θα δείτε. Ο Πάντε-λιτς τον καταλαβαίνει γιατί έχει υψηλή ποδοσφαιρική ευφυΐα και χιλιόμετρα εμπειρίας. Δεν μπορεί όμως να παίξει το ποδόσφαιρο που θέλει ο Βαλβέρδε, αφού πλέον χαμήλωσε ταχύτητες. Ο Μιραλάς μπορεί να το παίξει, αλλά δεν θέλει, γιατί πιστεύει ότι κατ’ αυτό τον τρόπο θα χάσει την ατομική διάκριση και τη μεγάλη με-ταγραφή. Κι έτσι τον πικραίνει. Οσο για τον Τζιμπούρ, ως συνήθως παριστάνει ότι κάνει κάθε γούστο του προπονητή, ενώ στην πραγματικότητα κάνει ό,τι ακριβώς του κατέβει στην κεφάλα.

Η λύση; Τη λένε Μήτρογλου και φο-ράει τη φανέλα του Ατρόμητου. Καλύτερα, δεν λέω, από το «Κελί 33» του Ρέντη, όπου τον είχε ξαποστείλει ο αγαπητός Ερνέστο.

Χρήστος Φραγκάκης

agiannopoulos@metropolisnews.gr

Ακόμα και όταν θα έχει φύγει πια από τον Πειραιά, οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν θα συμφωνούν κατά πόσο ταίριαζε ή όχι στην ομάδα ο Φουστέρ. Μέχρι και σήμερα άλλοι τον θεωρούν ρολίστα πολυτελείας και άλλοι μιλούν για «φτηνή λύση σε μια θέση όπου παλιότερα έπαιζε ο Τζιοβάνι και ο Ριβάλντο». Ο ίδιος πάντως συνεχίζει να κάνει καλά τη δουλειά του σκοράροντας πολύτιμα γκολ.

Τον έχουν αποκαλέσει «κάγκουρα» αμέτρητες φο-ρές. Τον κατηγορούν πως οδηγεί με τα ηχεία στο τέρμα και βγάζει τα φρύδια του. Λένε ακόμη πως είναι δύσκολος χαρακτήρας και παιδιαρίζει στα αποδυτήρια. Κανείς όμως δεν αμφισβητεί το μεγά-λο του ταλέντο και τη δεινότητα στο σκοράρισμα. Ο Κώστας Μήτρογλου έχει ήδη πετύχει τέσσερα τέρματα σε πέντε παιχνίδια με τη φανέλα του Ατρό-μητου και εκθέτει ξανά τον Ερνέστο Βαλβέρδε.

Τελευταίο θύμα του ο Παναιτωλικός, απέναντι στον οποίο σημείωσε και τα δύο γκολ της ομάδας του, ενώ είχε και ένα δοκάρι. Ο Γιώργος Δώνης, που το καλοκαίρι τον ήθελε σαν τρελός στο Περι-στέρι, κατάλαβε πως με τον κατάλληλο χειρισμό μπορεί να έχει ένα σέντερ φορ-πολυτέλεια για το σύλλογο. «Είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για το ελ-ληνικό ποδόσφαιρο. Ο Ατρόμητος είναι ένα στοί-χημα γι’ αυτόν και έχει την ευκαιρία να βελτιω-θεί», δήλωσε ο Ελληνας τεχνικός αμέσως μετά το ματς της Κυριακής και πρόσθεσε: «Αντιμετωπίζει κάποια πράγματα παιδικά, παρόλα αυτά δεν είναι θέμα διάθεσης. Την έχει και δουλεύει πάρα πολύ».

Τα διαπιστευτήριά του εξάλλου τα κατέθεσε και πέρυσι στη Νέα Σμύρνη. Μέσα σε 11 αγώ-νες σκόραρε οκτώ φορές, σώζοντας τον Πανιώνιο από τον υποβιβασμό. Οι επιδόσεις του ωστόσο δεν ήταν ικανές να τον κρατήσουν στον Πειραιά. Ο Βαλβέρδε δεν τον εμπιστεύεται και το δείχνει ξεκάθαρα. Τον θεωρεί ανώριμο και πιθανότατα όσο θα είναι αυτός στο τιμόνι των Ερυθρολεύκων δεν θα συνυπάρξουν στην ίδια ομάδα. Αντ’ αυ-τού, βέβαια, ακούγεται ότι ζήτησε την επιστροφή του Ντιόγκο τα προσεχή Χριστούγεννα...

Ακόμα όμως και αν ο Ισπανός προπονητής είναι άδικος μαζί του, ο Μήτρογλου έχει αρκε-τή δουλειά να κάνει. Κοντά στον Δώνη μπορεί να μάθει να παίζει περισσότερο ομαδικά και να πρεσάρει όταν το απαιτεί το αγωνιστικό πλάνο. Και όσον αφορά την περίφημη συμπεριφορά του,

ήρθε η ώρα να τη βελτιώσει και αυτή. Δεν εί-ναι πλέον το 19χρονο παιδί που μόλις ήρθε στον Ολυμπιακό από την Γκλάντμπαχ, επομένως αν θέλει να μην τον αντιμετωπίζουν ως τέτοιο πρέ-πει να ωριμάσει. Αν το καταφέρει, ακόμα και αν δεν επιστρέψει στον Ολυμπιακό της καρδιάς του, δεν θα αργήσει να φύγει σε μεγάλη ομάδα του εξωτερικού.

Με κεκτημένη ταχύτητα από τις περυσινές του εμφανίσεις με τον Πανιώνιο, ο Μήτρογλου πυροβολεί κατά βούληση και με τη φανέλα του Ατρόμητου, δικαι-ώνοντας όσους τον πίστεψαν.

43

44

Με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα των ζώων, η Wind μετέδωσε το μήνυμα αγάπης και φροντίδας προς τους τετράποδους φίλους των ανθρώπων. Σε συνεργασία με το GAWF (Ελληνικό Ταμείο Μέριμνας Ζώων) ξεκίνησε ένα πρόγραμμα στειρώσεων αδέσποτων ζώων στην Αττική και τη Θεσσαλονίκη, στηρίζοντας ταυτόχρονα την προσπάθεια τοπι-κών ζωοφιλικών σωματείων και ομάδων. Η διάρκεια του προγράμματος ορίστηκε για τρεις μήνες με επίσημη έναρξη στις 4 Οκτωβρίου -έως το τέλος του Δεκεμβρίου 2011- και προβλέπει τη στείρωση 100 άστεγων ζώων που κυκλοφορούν σε περιοχές του λεκανοπεδίου και της συμπρωτεύουσας. Ο αριθμός των σωματείων που έχουν ενταχθεί στο πρόγραμμα για να εντοπίσουν και να μεταφέρουν τα ζώα για στείρωση ξεπερνά τα 15. Το πρόγραμμα που υλοποιείται σε συνεργασία με το GAWF στηρίζει τις μακροχρόνι-ες προσπάθειες πολλών ζωόφιλων για μια πιο πολιτισμένη αντιμετώπιση των αδέσπο-των ζώων που περιφέρονται στους δρόμους χωρίς στέγη και τροφή.

Τους νέους της καταλόγους για το 2012 παρουσίασε η Νeoset με στόχο να σου προ-σφέρει φρέσκες ιδέες για τη διακόσμηση του σπιτιού σου. Ο «Οικιακός Κατάλογος Νeoset 2012» και ο «Παιδικός-Νεανικός Κατάλογος Νeoset 2012» θα σε βοηθήσουν να εκμεταλλευτείς στο μέγιστο όλους τους χώρους σου μέσα από μοντέρνες και πρω-τότυπες ιδέες. Ξεφυλλίζοντάς τους θα μάθεις για τις νέες τάσεις στη διακόσμηση, τα ολοκαίνουργια έπιπλα, τους πιο μοντέρνους χρωματικούς συνδυασμούς και, φυσι-κά, έξυπνα διακοσμητικά tips και "cheap and chic" προτάσεις βασισμένες στη νέα τάση “homing”, που σημαίνει «ζω το σπίτι μου». Αναζήτησέ τους σε οποιοδήποτε κα-τάστημα Νeoset και δημιούργησε μοντέρνους χώρους άνεσης και κορυφαίας αισθη- τι-κής ξοδεύοντας λιγότερα και αγοράζοντας περισσότερα!

Δεκαπέντε υποτροφίες σε ισάριθμους πρωτο-ετείς φοιτητές Ελληνι-κών Ανώτατων Εκπαι-δευτικών Ιδρυμάτων θα απονείμουν ο ΟΤΕ και η Cosmote με στόχο την ενίσχυση των πα-νεπιστημιακών σπου-δών τους. Η καθεμία θα φτάνει τα 15.280 ευρώ και αφορά μαθητές που αποφοίτησαν από δημό-σιο Λύκειο των νομών: Βοιωτίας, Δωδεκανή-σων, Ηλείας, Καρδίτσας, Καστοριάς, Κεφαλληνίας, Λασιθίου, Μεσσηνίας, Ξάνθης, Πέλλας, Πιερί-ας, Τρικάλων, Φλώρι-νας, Φωκίδας και Χίου. Επιπλέον, η Cosmote θα απονείμει και τιμητικές διακρίσεις, συνοδευό-μενες από το ποσό των 1.528 ευρώ η καθεμία σε επιλεγμένους υπο-ψηφίους που ξεχώρισαν για τις σχολικές και εξω-σχολικές τους επιδόσεις. Η υποβολή των αιτήσε-ων γίνεται αποκλειστικά σε ηλεκτρονική μορφή στην ιστοσελίδα www.ote-cosmote-scholarships.gr έως τις 23 Οκτωβρίου.

Το κατάστημα Golden-i, το Apple Premium Reseller Store της ACE-Hellas στο εμπορικό κέντρο Golden Hall στο Μαρούσι, έσβησε την Παρασκευή το πρώτο του κερί γενεθλίων. Από την ημέρα που άνοιξε τις πόρτες του δέχτηκε περισσότερους από 150.000 επισκέ-πτες, καθιστώντας την πορεία του εξαιρετικά επιτυχημένη. Για το 2ο χρόνο λειτουργίας του προγραμματίζονται σεμινάρια για την καλύτερη δυνατή χρήση των δυνατοτήτων και των τεχνικών χαρακτηριστικών των προϊόντων της Apple, μεγαλύτερη και πρωτοπορι-ακή γκάμα αξεσουάρ, ενδυνάμωση του Golden-i Member Club, δημιουργία περισσότε-ρων ευκαιριών επικοινωνίας με τους πελάτες και συνεχής προσπάθεια για την άριστη εξυπηρέτηση όλων. Μην χάσεις την ευκαιρία να επισκεφτείς το κατάστημα είτε πηγαίνο-ντας στο Golden Hall είτε ηλεκτρονικά στη διεύθυνση www.golden-i.gr.

Με εκδηλώσεις και ενέργειες που θα διαρκέσουν ολόκληρο το μήνα, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο γιορ-τάζει την Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης (31 Οκτωβρίου 2011) και αναλαμβάνει να κάνει το ίδιο απο-ταμίευση για το κοινό του! Ετσι, κάθε κατάστημα της τράπεζας σε όλη την Ελλάδα θα περιμένει να σε υπο-δεχτεί, από σήμερα μέχρι και το τέλος του μήνα, με το σύνθημα «Ο μήνας έχει... 50». Σε περίπτωση μά-λιστα που ανοίξεις λογαριασμό Ταμιευτηρίου όλο τον Οκτώβριο με ελάχιστο ποσό κατάθεσης 50 ευρώ, αυτόματα μπαίνεις σε διαδικασία κλήρωσης. Στις αρχές Νοεμβρίου θα αναδειχθούν 300 τυχεροί, στους οποίους η τράπεζα θα καταθέτει κάθε μήνα 50 ευρώ για ένα χρόνο. Περισσότερες πληροφορίες για την κλήρωση και τους όρους συμμετοχής μπορείς να βρεις στην ιστοσελίδα www.ttbank.gr.

Την ευκαιρία σε πέντε άτομα να εργαστούν σε έναν κοινωφελή μη κερδοσκοπικό ορ-γανισμό για έναν ολόκληρο χρόνο καλύπτοντας το μισθό τους δίνει η Vodafone. Πρό-κειται για το πρόγραμμα κοινωνικής συνεισφοράς “Vodafone World of Difference”, που έχει στόχο να προσφέρει σε άτομα με όραμα τη δυνατότητα να πραγματοποιή-σουν το όνειρό τους. Αν ενδιαφέρεσαι, θα πρέπει να έρθεις σε επαφή με τον οργανι-σμό στον οποίο θέλεις να εργαστείς και να συμφωνήσεις σε ένα συγκεκριμένο έργο για την περίοδο απασχόλησής σου. Η κοινωφελής αξία και η βιωσιμότητα του έργου, καθώς επίσης οι ικανότητες, η γνώση και τα κατάλληλα προσόντα των υποψηφίων θα αποτελέσουν τα βασικά κριτήρια αξιολόγησης των αιτήσεων. Για να δηλώσεις συμμε-τοχή, μπορείς να επισκεφτείς τη διεύθυνση www.vodafone.gr/world-of-difference μέχρι τις 13 Νοεμβρίου 2011.

-

τι-

Ολα καλά και ανθηρά στο σπίτι και τη δου-λειά, Κριέ. Προσποιείσαι ότι δεν υπάρχει κρί-ση και το κόλπο φαίνεται να πιάνει. Πρόσεξε όμως. Θα δεχτείς ένα τηλεφώνημα από συνερ-γάτη σου για κάποιο δικό του θέμα. Κοίταξε να είσαι θετική και καλοπροαίρετη, σε καλό θα σου βγει.

Λύνεις τα προβλήματά σου τελευταία λες και τα βάζεις στη μηχανή του κιμά, Ταύρε. Η μοίρα όμως θα έχει πάντα τον τελευταίο λόγο. Που σημαίνει ότι απλά θα σου ρίχνει κι άλλα στην κασίδα σου. Εσένα όμως δεν σε νοιάζει, είσαι μόνος σου πάνω στο λόφο με τσεκούρι στο χέρι και παίρνεις κεφάλια.

Δεν υπάρχει καμιά, μα καμία, μα καμιά λογική σε αυτό που κάνεις, Δίδυμε. Ηρθε η ώρα να αποδεχτούμε ότι συνοχή υπάρχει μόνο σε φτιαχτά πράγματα και όχι σε ζωντα-νούς οργανισμούς, όπως είναι για παράδειγ-μα, μμ, δεν ξέρω, να, ας πούμε η γλώσσα. Γι’ αυτό σταμάτα να διορθώνεις τον κόσμο.

Το να κρατάς τους ανθρώπους όσο κοντά ή όσο μακριά πρέπει είναι μεγάλη αξία, Καρ-κίνε. Μερικές φορές όμως η συνταγή δεν πε-τυχαίνει και κάποιοι περνάνε το firewall σου και μπορεί να σε πληγώσουν. Μην χολοσκάς. Ανοιξε τις τουρμπίνες σου και μακριά από τέ-τοια.

Δευτέρα είναι η μέρα που αρχίζεις να βρυ-χάσαι, Λέοντα. Ο θυμός για κάποια θέματα θα θολώσει το μυαλό σου. Το αποτέλεσμα όμως παραδόξως θα είναι να κόψεις τους γόρδιους δεσμούς σου με ένα σπαθί τόσο μεγάλο όσο το τζιτζιφλέκι του Ρώσση. Και είναι μεγάλο το τζιτζιφλέκι του Ρώσση.

Ηρθε η ώρα να προσέξεις τα οικονομικά σου, Παρθένε. Και καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω, Παρθένε, όταν το λέω αυτό εν μέσω κρίσης. Ευτυχώς που τα ερωτικά σου γέρνουν την πλάστιγγα προς την άλλη μεριά. Αν είσαι single, σε λίγο δεν θα είσαι. Αν δεν είσαι, σε λίγο δεν θα είσαι ακόμα πιο πολύ.

Θυμάσαι τα τυχερά μπισκότα των κινέ-ζικων, Ζυγέ; Πήγαινε σε ένα κινέζικο, φάε

καλά, πάρε τυχερό μπισκοτάκι, σημείωσε αυ-τούς τους αριθμούς από κάτω που ποτέ δεν σημαίνουν για σένα τίποτα και παίξε κάποιον κρατικό τζόγο. Η τύχη σού χαμογελάει με πο-νηρό βλέμμα αυτή τη βδομάδα.

Πρόσεξε καλά πού ρίχνεις το κεντρί σου, Σκορπιέ. Και, όταν λέω κεντρί, εννοώ το τζι-τζιφλέκι σου. Κάποιες ερωτικές σου περιπέτει-ες μπορεί να σε ρίξουν σε βαθιά νερά και το αντίθετο φύλο δεν θα έχει πρόθεση να προ-σφέρει σωσίβιο. Γι’ αυτό να έχεις εσύ σωσίβιο μαζί σου. Και, όταν λέω σωσίβιο, εννοώ προ-φυλακτικό.

Εχεις τρελή όρεξη για καλλιτεχνική έκ-φραση, Τοξότη, αλλά τον τελευταίο καιρό φαί-νεται πως ζωγραφίζεις μόνο ζάμπες. Μήπως ήρθε η ώρα να ξελαμπικάρεις; Αντε στους Πέντε Δρόμους, πιες πολύ ρακόμελο και μετά φάγε κανένα σάντουιτς από τον Σάββα, για μένα πάντα πιάνει.

Ενώ εσύ, Αιγόκερε, ούτε μέχρι τις ζάμπες δεν φτάνει το χέρι σου, κάθεσαι στο γραφείο και το έδρανο και φτιάχνεις σπιτάκια και αστε-ράκια με στιλό. Η καλλιτεχνική σου πλευρά σε παρακαλάει να βγει προς τα έξω, εσύ όμως δεν κάνεις τίποτα για αυτό. Πήγαινε κάνε κα-νένα μάθημα, τεμπέλη Αιγόκερε.

Το lifestyle σου θέλει γερό ρετούς, φίλε Υδροχόε. Τα πράγματα αλλάζουν γύρω σου κι εσύ την έχεις δει τουρίστας και δεν σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου. Αλλά είναι -λέμε τώρα- σαν να πέφτει η θερμοκρασία, όλοι γύρω σου να φοράνε μπουφάν κι εσύ να είσαι με το σαν-δάλι. Μείνε ο εαυτός σου, αλλά βάλε και κα-νένα παπούτσι.

Είσαι στο προσκήνιο των εξελίξεων της καθημερινότητάς σου, Ιχθύ. Εδωσες σε σένα τον πρωταγωνιστικό ρόλο και μοίρασες στον περίγυρό σου β΄ αντρικούς και β΄ γυναικεί-ους. Διάλεξες τα σκηνικά και τα κοστούμια όλα σε αποχρώσεις του πράσινου και τώρα είσαι έτοιμος να ζήσεις την ιστορία σου. Μα ζωή είναι αυτή;

Την πρωινή μου ενημέρωση για τη δραστηριότητα των friends (mutual και μη) μου στο Facebook. Το πρώτο post που διάβασα για τον Στιβ Τζομπς το αγνόησα, γιατί νόμιζα ότι αναφερόταν στη χτεσινή παρουσίαση (την πρώτη χωρίς εκείνον) του καινούργιου iPhone. Το δεύτερο το αγνόησα θεωρώντας το σύμπτωση. Το τρίτο έλεγε: «Πάει και ο Στιβ Τζομπς. Ολους θα τους θάψει πια η Ζωζώ…» Ε, αυτό δεν μπορούσα να το αγνοήσω. Η περαιτέρω αναζήτηση φανέρωσε την αλήθεια. Το δυνατό χαρτί της Apple από την ίδρυσή της έχασε τη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία, μόλις 56 ετών. Μια πετυχημένη πορεία έφτασε πρόωρα στο τέλος της.Το όνειρό μου για πιθανή μελ-

λοντική συνέντευξη με τον Λαρς Φον Τρίερ. Και από ό,τι φαίνεται δεν θα το ολοκληρώ-σω ποτέ, μια και ο εκκεντρι-κός σκηνοθέτης αποφάσισε να μην ξαναμιλήσει δημόσια. Αι-τία αυτού του όρκου σιωπής ήταν η ανάκριση που του έκα-νε ο εισαγγελέας του Γκρας στη Γαλλία πριν από λίγο καιρό για προηγούμενες δηλώσεις του περί ναζί. «Εξαιτίας αυτών των σοβαρών κατηγοριών συ-νειδητοποίησα ότι δεν έχω την ικανότητα να εκφράζομαι κα-τηγορηματικά και έτσι αποφά-σισα από σήμερα και στο εξής να απέχω από οποιεσδήπο-τε δημόσιες δηλώσεις και συ-νεντεύξεις», δήλωσε ο ίδιος. Λέτε να προλάβει να αλλά-ξει γνώμη μέχρι να τον συνα-ντήσω;

n.mastorakou@metropolisnews.gr

46

Τη φράση μου «δεν πιστεύω να είναι στο δώμα». Ημασταν έξω από το Θέατρο Χώρα στα Πατήσια περίπου μισή ώρα, όταν μας ενημέρωσαν ότι η παράσταση «Αστραξίδι», που έκανε πρεμιέρα, θα άρχιζε σε πέντε λεπτά. Οταν με τρόμο αναρω-τήθηκα αν έπρεπε να ανέβουμε (πάλι) αυτές τις σκάλες για να βγούμε στην ταρά-τσα και να κατευθυνθούμε στο δώμα/πλυσταριό, ήταν πια αργά. Ο κόσμος είχε αρ-χίσει ήδη να ανεβαίνει. Οσοι δεν ήξεραν τι τους περιμένει εντυπωσιάστηκαν με την «ανάβαση». Βέβαια, πριν δουν τι τους περιμένει μέσα. Μετά συμβιβάστηκαν με την κλειστοφοβία. Δεν λέω, καλή η αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων χώρων, ειδικά όταν έτσι δίνεται η δυνατότητα σε μικρές ομάδες (όπως στην προκειμένη περίπτω-ση η Χα!) να δείξουν τη δουλειά τους, αλλά η τήρηση μερικών κανόνων ασφαλεί-ας δεν βλάπτει.

Την περιήγηση στο καινούργιο χώρο του Booze. Το Φεστιβάλ Διαφο-ρετικότητας που ξεκίνησε την περασμένη Δευτέρα με έκθεση στο νέο αυτό χώρο μού έδωσε την ευκαιρία να επισκεφτώ και τα «πίσω δωμά-τια» του εναλλακτικού χώρου, και μετά την αρχική μου εντύπωση ότι το γνωστό στέκι έχει πια πιάσει όλο το τετράγωνο και βγαίνει μέχρι τον πεζόδρομο της Αγ. Ειρήνης ξεκίνησα να βλέπω τα έργα. Δυστυχώς η ώρα πέρασε, ήπιαμε και ένα κρασί και έπρεπε να φύγω χωρίς να το ευχαριστηθώ. Ευτυχώς προλαβαίνω ακόμα. Η έκθεση κρατάει μέχρι το τέλος της εβδομάδα, ενώ στο πλαίσιο του φεστιβάλ θα απολαύσουμε σήμερα τη Μάρω Μαρκέλλου και αύριο τους Cyanna.