metropolis@metropolisnews.gr

www.metropolispress.gr

2

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης Ειδικός σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακί-δης Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάν-νη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρο-μπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής

Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

INDEX

8

26

32

38

Ενα μικρό απόσπασμα από το σενάριο μιας ταινίας του Αγγε-λόπουλου για την Αθήνα όπως εκείνο παρατίθεται στο www.

theoangelopoulos.gr

Θέατρο του Διονύσου. Σκοτάδι και στο κέντρο ένας φωτεινός κύ-κλος. Μέσα στον κύκλο, ένας νέος με κοντό άσπρο παντελόνι και φτερά αγγέλου. Πίσω του, μια δίκυκλη μοτοσικλέτα.Σηκώνει το κεφάλι προς τις αρχαίες κερκίδες και φωνάζει.

AΦHΓHTHΣΔεν ξέχασα τίποτα

Ολα είναι στη θέση τους, τακτοποιημένα κατά σειρά,περιμένοντας το χέρι να διαλέξει

μόνο δεν μπόρεσα να βρω τα παιδικά χρόνια,μήτε τον τόπο όπου γεννήθηκε ο ήρωας του δράματος.

Ολα τ’ άλλα, να τα:οι προσωπίδες για τα τρία κύρια συναισθήματα,

τα παραπετάσματα, τα φώτα,τα σκοτωμένα παιδιά της Μήδειας,

το φαρμάκι και το μαχαίρι.Τα λόγια, τα θυμάσαι, που αρχίζουν:

Aρκείτω βίος! Ιώ! Iώ!Αυτός είναι ο διακόπτης των μικροφώνων.Θα σ’ ακούσουν ως τα πέρατα του κόσμου.

Φωτογραφίες από τη σκηνική παρουσίαση του project «Σύγχρονα Αθηναϊκά Παραμύ-θια» σε καλλιτεχνική επιμέλεια Χάρη Αττώνη και Φίλιππου Κανακάρη στους χώρους του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης στις 17 και 18 Δεκεμβρίου 2011 είναι διαθέσιμες στο site www.metropolispress.gr.Το project συνεχίζεται...

InfoΟ Θόδωρος Αγγελόπουλος το 1983 παρουσιάζει την ταινία «Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη», που εί-ναι βασισμένη στην ποίηση του Γιώργου Σεφέρη και τη ζωγραφική του Γιάννη Τσαρούχη. Ακούγονται, επίσης, κείμενα των: Κώστα Ταχτσή (Το τρίτο στεφάνι), Τάσου Λειβαδίτη (Ποιήματα), Γιάννη Tσαρούχη (Πρόλογος στο Νεοκλασικά της Αθήνας), Xρ. Iακωβίδη, K. Kαιροφύλα (H Αθήνα και οι Αθηναίοι), ένα γράμμα του Αριστομένη Προβελέγγιου στον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και o Επίλογος του βιβλίου του Henry Miller (O Κολοσσός του Αμαρουσίου).

www.metropolispress.gr

3

Η τύχη του φυγά ήθελε να «πέσω» σε Eλληνες κινη-ματογραφιστές και ηθοποιούς από τις πρώτες μέρες που ήρθα στην Ελλάδα. Σαν να ήθελε να μου θυμί-ζει το «απωθημένο» μου στην Αλβανία, που ήταν να γίνω ηθοποιός. Για να γίνεις ηθοποιός όμως στην κομμουνιστική Αλβανία έπρεπε να έχεις «δόντι γερό» στο Κόμμα. Η οικογένειά μου όχι μόνο δεν είχε, αλλά ανήκε στις οικογένειες με «κακό βιογραφικό», ανεπι-θύμητη για το καθεστώς. Αρα αναγκάστηκα να απο-χαιρετίσω το όνειρο του ηθοποιού και δεν ανέβηκα πια στη σκηνή.

Οταν ήρθα στην Ελλάδα είχα άλλες προτεραιότη-τες. Επρεπε να επιβιώσω ως μετανάστης και να τρέξω με τα χαρτιά, σε ένα κράτος οι γραφειοκρατικές δια-δικασίες του οποίου θύμιζαν ταινία του Μπουνιουέλ. Διατήρησα πάντως το πάθος για τον κινηματογράφο και το θέατρο. Το τροφοδοτούσε άλλωστε η καινούρ-για παρέα μου στην Αθήνα, που αποτελούνταν από ονειροπόλους ηθοποιούς και σκηνοθέτες.

Ηταν εκείνοι που μου έδειξαν για πρώτη φορά τις ταινίες του Αγγελόπουλου. Πρέπει να βρισκό-μουν ήδη πέντε μήνες στην Ελλάδα όταν είδα το «Θί-ασο». Αν και δεν καταλάβαινα καλά ελληνικά, η ται-νία με συγκλόνισε. Για μένα που αναρωτιόμουν τότε σε τι χώρα βρίσκομαι ήταν σαν ένα δυνατό τράνταγ-μα. Αυτό το δυνατό τράνταγμα το έχω δοκιμάσει μόνο με μια δεκαριά ταινίες - αν και ισχυρίζομαι ότι έχω δει πολλές.

Την ταινία του Αγγελόπουλου την είδα την εποχή που ο εμφύλιος στη Γιουγκοσλαβία μόλις είχε αρχί-σει. Ο «Θίασος» μιλούσε και αυτός για έναν εμφύ-λιο, τον ελληνικό. Ο Ψυχρός Πόλεμος στην Ευρώπη «άνοιξε» με έναν εμφύλιο στα Βαλκάνια, στην Ελλά-δα. Και τερματίστηκε με έναν εμφύλιο πόλεμο στα Βαλκάνια, στη Γιουγκοσλαβία. Ο τραγικός «θίασος» των Βαλκανίων...

Εγινα φανατικός «Αγγελοπουλικός». Με τα χρόνια όμως απομακρύνθηκα από τον «τρόπο του Teo». Οι ταινίες του δεν με έλκυαν πια και τις έβρισκα κουρα-στικές. Παρόλα αυτά τον σκεφτόμουν πάντα ως ένα μεγάλο μαέστρο της κάμερας και της εικόνας. Του χρωστάω άλλωστε κάτι από τον τρόπο με τον οποίο βλέπω όχι μόνο τον κινηματογράφο αλλά και την ιστο-ρία της Ελλάδας, των Βαλκανίων και της Ευρώπης.

Είχα μάθει ότι η τελευταία του ταινία είχε θέμα τους μετανάστες και την περίμενα με μεγάλο ενδιαφέ-ρον. Ελπίζω να την ολοκληρώσουν. Μπροστά στο θά-νατο ταιριάζει καλύτερα μία από αυτές τις παρατεταμέ-νες σιωπές που συνήθιζε στις ταινίες του. Μόνο λίγα λόγια. «Μαέστρο, πραγματικά πόνεσα όταν έμαθα αυτό το τόσο θλιβερό νέο. Ενα θάνατο που μοιάζει με κακό σενάριο. Αυτό που νιώθω για σας θα το εξέφρα-ζα με μια λέξη στα γαλλικά: Chapeau!»

gazikap@gmail.com

Αλλοι θλίβονται όταν κλείνει ένας οίκος υποδημάτων (για σένα το γράφω, φιλενά-δα!), άλλοι καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που κατεβάζει ρολά μια βιομηχα-νία (όσοι ακόμη διατηρούν σώας τα φρέ-νας), εμένα με πιάνει στενοχώρια όταν λέει «αντίο» στα εγκόσμια ένα ζαχαροπλαστείο. Ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω τη χαρά μου όταν άνοιξε ο Χατζής στην Αθήνα, που έτρε-ξα πρώτος στη σειρά να ψωνίσω εκμέκ με καϊμάκι και καζάν ντιπί και γάλα βουβαλί-σιο και ντοντουρμά φυσικά, το παγωτό που φτιάχνουν οι άγγελοι με τα χεράκια τους και απολαμβάνουν τα κάθε λογής διαβολίνια με το μεγάλο το κουτάλι της σούπας.

Ημουνα πάντοτε πελατάκι του Χα-τζή. Με το που έφτανα στη Θεσσαλονίκη έτρεχα σε εκείνο το μίνι κατάστημα στη Βενιζέλου να κάτσω να χαρώ. Στο βάθος, που είχε τέσσερα τραπέζια και πέντε καρέ-κλες. Ετρωγα τρία γλυκά μαζεμένα, έπινα ένα παπόρι νερό, διάβαζα τα «Σπορ του Βορρά» (when in Rome...), φιλοσοφούσα άνευ ευτελείας. Ετσι έκανε ο κόσμος στα ζαχαροπλαστεία, έτσι κάνει ακόμη σε όσα καλά μαγαζιά έχουν διασωθεί από τη μόδα του φρεντοκάτι. Και στο Desire κάπως έτσι είναι η ατμόσφαιρα, αν περάσετε από εκεί, μπορεί να πετύχετε και τον τακτικό θαμώ-να Νίκο Ξυδάκη.

Τέλος πάντων, δεν είμαι εγώ της οι-κονομικής πολιτικής και δεν μπορώ να αποφανθώ μετά βεβαιότητος τι ακριβώς συνέβη και μπατάρησε η επιχείρηση Χα-τζής. Εχω μια εντύπωση ότι η υπερβολι-

κή επέκταση δεν είναι πάντοτε η καλύτερη οδός για το μέλλον, ιδίως όταν συνοδεύ-εται από επιλογές όπως το άνοιγμα κατα-στήματος στην Πανεπιστημίου, κολλητά στην Ομόνοια. Συγγνώμη δηλαδή, αλλά η περιοχή δεν μπορούσε με τίποτε να τις αντέξει τις (δικαιολογημένα υψηλές λόγω υλικών) τιμές του Χατζή. Ακόμη και το μα-γαζί στην Ακαδημίας -που το είδα κλειστό και σπάραξε η καρδιά μου- ήταν τόσο κο-ντά σε εκείνο του Συντάγματος ώστε μάλ-λον ανταγωνιστικά παρά συμπληρωματικά λειτουργούσε.

Και τώρα; Τώρα δεν έχω ιδέα τι θα γίνει, η υπόθεση έχει περάσει στα χέρια της εργατικής νομοθεσίας. Ως γλυκατζήδες, ωστόσο, δεν πρέπει να λησμονούμε και την απώλεια της Αλέας από την πλατεία Κολω-νακίου, χώρια την απουσία της Αmelie με τον ενθουσιώδη ερασιτεχνισμό της. Την τελευταία τη θυμήθηκα προ ημερών όταν γύρισε εκείνη που κοιμάται πλάι μου και με ρώτησε τι γλυκό υπάρχει σπίτι. Είχε πάει μία το πρωί και, όπως όλοι γνωρίζουμε, όταν σε ρωτάει μια γυναίκα μία το πρωί τι γλυκό υπάρχει στο σπίτι, οφείλεις να απα-ντήσεις άμεσα και με ακρίβεια. Της απά-ντησα λοιπόν, με άκουσε, με κοίταξε, μισό-κλεισε τα μάτια και με ύφος νοσταλγικό μου είπε: «Να ’χαμε τώρα ένα Paris-Brest!» Ηταν μία από εκείνες τις στιγμές που αναζητούν απεγνωσμένα μουσουργό να τους προσθέ-σει σάουντρακ. Την επόμενη φορά που θα ανηφορίσω τη Δημοκρίτου, θα το θέσω υπ’ όψιν του κυρίου Ξυδάκη.

(...)Δεν μας έφταναν τα λεφτά. Ο Θόδωρος έτρωγε μισή

αγκινάρες και ο Καζάν τη σουπίτσα από το ψάρι. Ε; Και λοι-πόν; Και το ξενοδοχείο που μέναμε, το Santa aura, όμορφο ήταν, αλλά πόσο πια θα καθόμαστε χωρίς να δουλεύουμε; Περιμένοντας. Τι; Την άδειά του... κάποιου βαρύγδουπου χουντικού κρατικού φορέα, για να «γυρίσουμε» στις απαρά-δεκτες φυλακές της Λευκάδας, που μόλις τις είχαν καταργή-σει, και τη βοήθειά του για να βρούμε μερικούς εθελοντές ντόπιους.

Τους θέλαμε με τα άλογά τους. Θα έπαιζαν για τα μάτια της χούντας εύπορους αγρότες και για τις ανάγκες της ταινί-ας κόκκινους αντάρτες απελευθερωτές.

Τέσσερις μέρες περιμέναμε και ούτε φωνή ούτε ακρόα-ση! Είχε σκοτεινιάσει και καθόμαστε βαρύθυμοι στο σαλο-νάκι του ξενοδοχείου. Δεν ξέρω καλά-καλά πώς μου ήρθε η ιδέα. Ισως είχα βαρεθεί. Ζητούσα περιπέτεια.

Βρεθήκαμε στο Αουτομπιάνκι του Αρβανίτη μέσα σε ελάχιστον χρόνο. Μπροστά καθόταν ο Θόδωρος. Είχα έντα-ση και εκνευρισμό. Πηγαίναμε στο πρώτο χωριό που θα συ-ναντούσαμε. Θα μιλούσε ο Θόδωρος στην πλατεία, με τρόπο διφορούμενο και θα ζητούσε τη συμμετοχή των χωρικών. Αύριο πρωί, ναι, ξημερώματα, ήταν προγραμματισμένο το «γύρισμα». Καμιά δεκαριά καβαλάρηδες έφταναν και περίσ-σευαν. Χρειάζονταν και καμιά πενηνταριά κομπάρσοι. Και κάποιοι ακόμα για να σουλατσάρουν ως κρατούμενοι στην αυλή της φυλακής.

Ψηλά, κάτω από ένα πελώριο πλάτανο, απαντήσαμε την πλατεία του πρώτου ορεινού χωριού. Εκεί και το καφενείο. Κρύο τσουχτερό. Τα τζάμια θολά. Λίγο το φως. Το καφενείο γεμάτο. Μας κοιτάζανε εξεταστικά. Καινούργιοι. Τι θέλαμε εκεί πέρα; Μέσα στο καταχείμωνο; Ο Θόδωρος στεκόταν αμήχανος. «Μίλα», του είπα. «Πες τους κάτι, ό,τι να ’ναι. Μπορεί και να καταλάβουν».

Η Λευκάδα είχε πολύν κόσμο που ανήκε στην Αριστε-ρά. Συντριπτική η πλειοψηφία των αγωνιστών. Αυτοί, έστω και μασημένα, θα καταλάβαιναν και θα έρχονταν.

Πραγματικά αποφάσισε και μίλησε ο Αγγελόπουλος. Μίλησε για μια ταινία, με Ατρείδες, με ιδανικά και παλικά-ρια, για ιστορία και αγώνα, για υποχρέωση.

Κατάλαβαν. Στην αρχή δισταχτικά πήγαν να κάνουν κά-ποιες ερωτήσεις. Με ύφος σίγουρο, βήμα θετικό και φωνή κατασταλαγμένη σηκώθηκε ένας όμορφος γκριζομάλλης άντρας και είπε αποφασιστικά:

- Θα ’ρθουμε.Ηταν ο Σπύρος. Μας πλησίασε.- Ελάτε μαζί μου, μας είπε. Πιο κάτω είναι άλλο ένα χω-

ριό. Κι από κει θα ’ρθει κόσμος. Θα θέλει να ’ρθει κόσμος. Καταλάβαμε. Μπήκαμε στο Αουτομπιάνκι και ξεκινή-

σαμε.Οταν μπήκαμε στο δεύτερο καφενείο, ο Σπύρος έριξε

μια εξεταστική ματιά ένα γύρω, και μίλησε αυτός ο ίδιος πια ανάλογα. Ολοι τον καταλάβανε. Ολοι ήταν αγωνιστές. Το μόνο που στάθηκε εμπόδιο, σηκώθηκε και είπε ο παπάς, πως την επομένη θα γινόταν το μνημόσυνο της πρεσβυτέ-ρας. Ας μείνουν λίγοι. Οι πιο πολλοί ας πάνε. Κι όσο για το προαύλιο της φυλακής, όλοι το ξέρανε. Οι πιο πολλοί είχαν σουλατσάρει στα πλακάκια του.

Τι νύχτα κι αυτή! Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Δεν κοιμη-θήκαμε. Πήγαμε κατευθείαν στο γύρισμα. Στις έξι. Τρέμαμε.

Αραγε πετύχαμε; Και περισσότερο: είμαστε ενωμένοι όταν το ζητάνε οι περιστάσεις;

Μέσα σε λίγα λεπτά, λες και θα γυρίζαμε σκηνή από αμερικάνικη καουμπόικη ταινία, στο κάστρο της Λευκάδας άρχισαν να καταφθάνουν καβαλάρηδες πάνω σε πανέμοργα άλογα, καφετιά, μαύρα... Και πλήθος κόσμου με τα πόδια. Ο Σπύρος εκεί. Συγκινημένος. Δεν τον είχαν διαψεύσει οι συντοπίτες του. Μερικοί κλαίγανε. Ναι, όλοι αυτοί που εί-χαμε μαζευτεί στο Κάστρο, στο γκρίζο χειμωνιάτικο χάραμα ήμαστε αδέρφια. Δε μας ένωνε μια μάνα. Μας ένωνε κάτι ισότιμο: Μια ιδεολογία!

Νωρίς το μεσημέρι στις ρούγες της Λευκάδας, την ώρα που έκλειναν τα μαγαζιά και ο κόσμος είναι στους δρόμους η Μαρία Βασιλείου κι εγώ, τριγυρνάγαμε ξαναμμένες.

Μόνο σε άντρες αποτεινόμαστε: - Τι κάνετε σήμερα στις τρεις;Τα χάνανε οι άντρες στην άρχη. Δεν είμαστε stars για

να αναγνωρίσουν τις θεατρίνες. Μάλλον για ξενόφερτες πουτάνες μας περνούσαν. Απτόητες εμείς:

- Στις τρεις. Ελάτε στις φυλακές... θα είναι και ο Αγγε-λόπουλος... πρόκειται για την ταινία... κι αν κάποιος από σας μένει κοντά, ας φέρει και μια σκάλα... να κατέβουμε στο προαύλιο...

Στις τρεις γέμισε ο τόπος κόσμο και σκάλες. Οι μη-χανές ήταν έτοιμες... φώτα... το συνεργείο... Ενωσαν βια-στικά μερικές σκάλες τους και έφυγαν για να μην δίνουν στόχο. Πήραν και οι νοικοκυρές τις δικές τους μες στα σπίτια τους. Οι περισσότεροι που κατέβηκαν στο προ-αύλιο το γνώριζαν καλά. Είχαν περάσει από κει. Διστα-χτικοί, συγκινημένοι έπαιρναν μια καινούργια γεύση. Πολλοί είχαν βγει πριν δυο-τρεις μήνες, άλλοι πριν λίγες εβδομάδες. Τώρα έμπαιναν να «παίξουν»!

Μόλις τέλειωνε το πλάνο, ένα μαύρο αυτοκίνητο σταμάτησε πιο πάνω. Κατέβηκαν τρεις λιμοκοντόροι. Είχαμε τσιλιαδόρους. Σφυρίξανε. Ανέβασαν στο πι και φι τις ανεμό-σκαλες οι «κομπάρσοι» μας και χάθηκαν. Κάποιοι χαφιέδες, ρεζίληδες, πρόλαβαν τα γεγονότα στους «αρμόδιους». Εισαγ-γελέας, εφέτης... κλπ...

Είχαμε κάνει μέσα σε μια μέρα δύο από τα πιο δύσκολα «γυρίσματα». Κατάσκοποι το βράδυ. Μας άξιζε: Φάγαμε καλά στης κυρίας Ευτυχίας και κοιμηθήκαμε τον ύπνο του δικαίου.

Την άλλη μέρα τα μαζέψαμε και φύγαμε...

Απόσπασμα από το βιβλίο «Από τον Λένιν... στον Βερσάτσε»

της Αλίκης Γεωργούλη, εκδόσεις Κάκτος. Η ηθοποιός Αλίκη Γε-

ωργούλη (1933-1995) συμμετείχε στην ταινία του «Ο Θίασος».

με

Τι είναι ο ρόλος σου στην ταινία του Αγγελόπουλου «Ταξίδι στα Κύθηρα»;Είναι μια γυναίκα που λέγεται Βούλα. Οταν άκουσα για πρώτη φορά το όνομα αντέδρασα, ήθε-λα να το αλλάξω με κάποιο άλλο πιο αισθητικό. Οταν κατάλαβα το ρόλο, άφησα το όνομα Βού-λα. Είναι μια καταπιέζουσα και καταπιεσμένη Βούλα. Δεν έχει τίποτα το εύκολο να πιαστείς. Με δυσκόλεψε πολύ αυτός ο ρόλος. Είναι δε διπλός, παίζω με το ίδιο πρόσωπο δύο διαφορε-τικούς ρόλους σε σχέση με τον Τζούλιο Μπρόντζι, που περνάνε δύο γυναίκες από τη ζωή του, η αδερφή του και η ερωμένη του. Στο τέλος, στην αποκάλυψη του πραγματικού της χαρακτήρα, θα πει: «Είναι φορές που ανακαλύπτω με φρίκη και ανακούφιση ότι δεν πιστεύω σε τίποτα. Τότε ξαναγυρίζω στο σώμα μου. Μόνο αυτό μου θυμίζει ότι είμαι ζωντανή». Ομορφος ρόλος!

Είναι πολιτική ταινία;Ολες οι ταινίες του Αγγελόπουλου είναι πολιτικές. Αυτή ίσως λιγότερο από τις άλλες. Εδώ τα πολιτικά προβλήματα περνάνε μέσα από τα προσωπικά βιώματα των ηρώων. Ετσι η ταινία γίνεται πιο ζεστή, πιο ανθρώπινη, πιο ερωτική ίσως.

Υπήρχαν δυσκολίες σε αυτή την ταινία;Οι καιρικές συνθήκες ήταν η βασική δυσκολία. Περιμέναμε βδομάδες ολόκληρες να συννε-φιάσει. Καμία άλλη δυσκολία. Ο Θόδωρος για μένα είναι καλός κινηματογραφιστής. Επιτέλους αισθάνεσαι υπέροχα σ’ αυτή την πολυτέλεια της πρόβας, της άνεσης, της ευχέρειας του χρόνου.

Με πόσες λήψεις πήγαινες το πλάνο;Με την πρώτη ή, το πολύ, με τη δεύτερη, παρόλα τα μεγάλα πλάνα. Η δυσκολία παρουσιάζεται στην κίνηση της μηχανής, που είναι πράγματι έξοχη ως σύλληψη, αλλά και αρκετά δύσκολη.

Τι σημασία δίνει ο Αγγελόπουλος στον ηθοποιό;Την αναγκαία, πιστεύω. Ο Αγγελόπουλος είναι τόσο πολύ κινηματογράφος που, αν υπήρχε μια ιδέα να κάνει μια ταινία χωρίς ηθοποιούς, θα την έκανε, γι’ αυτό όσο πάει απομακρύνεται από τον ηθοποιό η μηχανή. Πάει στο 1 μέτρο, 3 μέτρα, 10 μέτρα, σιγά σιγά γινόμαστε όλο και πιο κουκκίδες. Σε αυτή την καινούργια ταινία βέβαια κάνει μια στροφή, πλησιάζοντας τα πρόσωπα των ηθοποιών. Το σημαντικό είναι ότι δεν κακομεταχειρίζεται τον ηθοποιό, είναι φοβερά συ-νεργάσιμος και ευγενικός μαζί του. Διδάσκει τον τρόπο που θέλει αυτός, ακούγοντας παράλληλα και την άποψη του ηθοποιού. Αυτός κι αν ζητάει ελλειπτικό παίξιμο! Πάνω σε μια νότα. Επιμένει πολύ στην αφαίρεση του «αισθηματικού αισθήματος» θα έλεγα. Ενα από τα μεγάλα ταλέντα ενός σκηνοθέτη, εκτός από τη σύλληψη και τη διδασκαλία, είναι να έχει την ικανότητα να κουμαντάρει τα μεγάλα παιδιά που λέγονται ηθοποιοί κι αυτό το έχει ο Αγγελόπουλος.

Απόσπασμα από συνέντευξη της Μαίρης Χρονοπούλου στον Χάρη Παπαδόπουλο

στο περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος», αριθμός τεύχους 36, Καλοκαίρι ’84

«Tον θαύμαζα τον Αγγελόπουλο. Τόση αφοσίωση σ’ αυτό που έκανε! Του έλεγα συχνά πως κινδυνεύει να τρελαθεί. Είχε είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο στο νου μόνο την ταινία του και τίποτ’ άλλο».

Αλίκη Γεωργούλη

θΤ

ΕΟπγ

ΥΟφα

ΜΜσ

ΤΤιτκτνκπστ

6

Υπάρχει κάπου στο λα-βύρινθο του ίντερνετ ένα site που λέγεται “Lists to note”, που (ανα)δημοσι-εύει λίστες που έπεσαν στα χέρια του, λίστες διάσημων με -συνήθως- κάποιο ιστο-ρικό υπόβαθρο. Δεν υπάρ-χει συγκεκριμένος λόγος ή επικαιρότητα, μόνο για τη χαρά της κατηγοριοποίη-

σης. Για να καταλάβετε λοιπόν, προ ημερών διά-βασα στο “Lists to note” μια σειρά οδηγιών, μια λί-στα με άλλα λόγια που είχε γράψει ο Φιτζέραλντ σε ένα σημείωμα στην κόρη του Σκότι το 1933, όταν αυτή ήταν 12 χρόνων. Της έγραφε ποια πράγμα-τα πρέπει να την απασχολούν, ποια όχι και τι πρέ-πει να σκέφτεται. Το ένα κάτω από το άλλο, σαν λί-στα του σούπερ μάρκετ. «Μη σε νοιάζει η γνώμη των άλλων, μη σε νοιάζουν οι κούκλες, μη σε νοιά-ζει το παρελθόν, με σε νοιάζει το μέλλον, μη σε νοιάζει πότε θα μεγαλώσεις ...» Δεν έχει τόση αξία ποιες ήταν οι εντολές του πατέρα, όσο η γλυκύτητα με την οποία τις μετέφερε, αυτή η λιτή προσέγγιση ενός ανθρώπου που ψάχνει διεξόδους για το παι-δί του, ενός πατέρα που υπήρξε ένας από τους δυο τρεις μεγαλύτερους προπολεμικούς συγγραφείς της Αμερικής. Για την ιστορία, η λίστα αυτή βρίσκεται στο βιβλίο “F. Scott Fitzgerald: A Life in Letters”.

Μια εξαιρετική συνέ-ντευξη έδωσε ο Αντο-νι Χόπκινς στον δημοσι-ογράφο Τζον Γκρέις του “Guardian” με αφορμή το δίσκο “Composer”, που κυκλοφόρησε μέσα στο μήνα και αποτελεί συνθέσεις κλασικής μου-σικής του Ουαλού ηθοποιού. Μια άγνωστη πτυ-χή της ζωής ενός από τους σημαντικότερους εν ζωή ανθρώπους του κινηματογράφου. Σήμερα, ο Χόπκινς μένει στις ΗΠΑ, προτιμώντας τη χώρα του Ντόναλντ Ντακ, όπως είπε, από το Λονδίνο, που του φαινόταν πάντα καταθλιπτικό, γεγονός

που πιθανόν επηρέασε και την ψυχολογία του τελικά, αν κρίνουμε από την απάντησή του στην ερώτηση πώς φαντάζεται

ένα ιδανικό βράδυ: «Να μένω σπίτι και να βλέπω το ‘Mob Wives’ στην τηλεόραση. Δεν έχω πολ-λούς φίλους, είμαι περισσότερο μοναχικός τύ-πος. Ως παιδί ήμουν πολύ απομονωμένος και δεν υπήρξα πολύ κοντά ποτέ με κανέναν. ‘Μη ζη-τάς τίποτα, μην περιμένεις τίποτα’, αυτό είναι το μότο μου. Είμαστε όλοι ένα σωρό αμαρτωλοί που συντριβόμαστε στο σκοτάδι».

REALITY BITES

www.realitybites2011.wordpress.com

Τα τελευταία 2,5 περίπου χρόνια, περιφερόμαστε μέσα στο λαβύρινθο της οικονομολαγνίας. Νού-μερα και ποσοστά παντού και η μόνη εύκολη μαθημα-τική απεικόνιση που έχει προκύψει από την κρίση είναι αυτή που περιγράφει φτωχούς και πλούσιους ως το 99% και 1% αντίστοιχα του παγκόσμιου πληθυσμού. Το περιοδικό “Economist” ασχολήθηκε στο τε-λευταίο του τεύχος με το περισπούδαστο αυτό 1%, το οποίο απολαμβάνει όλο και μεγαλύ-τερο κομμάτι από την πίτα του παγκόσμιου εισοδήματος. Στις ΗΠΑ το φαινόμενο αυτό είναι ακόμη πιο έντονο. Εκεί, μας ενημερώ-νει το άρθρο, η πλειονότητα του 1% εργάζεται στον χρηματοοικονομικό κλάδο, ενώ ο μέσος όρος από την καθαρή αξία του εισοδήματος ενός νοικοκυριού της... φτωχολογιάς και της βιοπάλης ανέρχεται στα 7 εκατ. δολάρια. Στην πλειονότητα τους, οι έχοντες βγάζουν τα... προς το ζην όχι από τους μισθούς τους που αποφέρουν λιγότερο από το 50% των εσόδων τους, αλλά από μερίσματα, τόκους, ενοίκια και κεφαλαιακά κέρδη. Οι περισσό-τεροι έχουν λάβει ανώτατη εκπαίδευση, πα-ντρεύονται μεταξύ τους και πολιτικά κλίνουν προς τους Ρεπουμπλικάνους. Μεγαλύτεροι τους φόβοι; Ο ελλειμματικός προϋπολογι-σμός και (κρατηθείτε) η... ανεργία. Μπορεί το Occupy Wall Street να τους κράζει “24/7”, όπως λένε και στο Αμέρικα, αλλά μεγάλη μερίδα της συνομοταξίας τους το αντιμετω-πίζει με συμπάθεια. Το άρθρο κλείνει με μια τοποθέτηση από ένα μέλος της ομάδας του 1%, της Lisa Renstrom. «Οταν ήμουν μικρή», λέει, «ο πατέρας μού μετέδωσε την πεποίθη-ση ότι ο καπιταλισμός είναι καλό πράγμα και βοηθάει τον κόσμο να γίνει καλύτερος». Την αλήθεια της την είπε, άραγε, πριν από την αποκάλυψη για τον Αϊ Βασίλη ή μετά;

7

Η ζωή είναι σαν μια βόλτα στα ΙΚΕΑ. Αρχίζει ευχάριστα και ξέγνοιαστα, συνεχίζει με ενδια-φέρον, περνάς τη φάση του προβληματισμού και της ωριμότητας και στο τέλος, κάπου στα έπιπλα κήπου, νιώθεις ότι έχεις ζήσει κι έχεις δει όσα χρειάζονταν και ονειρεύεσαι να φτάσεις στο ταμείο γιατί τα πόδια σου δεν βαστάνε πια. Πήγα τις προάλλες και τελικά, όταν βγήκα από το λαβύρινθο, είχα αγοράσει μια ομπρέλα και κάτι μπισκότα λεμόνι.Κατά τα άλλα το Σύνταγμα συνεχίζει να απο-τελεί σημείο κοινωνικών δοκιμών. Την Τε-τάρτη το πρωί, αν δεν το πήρατε χαμπάρι, οι Βοιωτοί αγρότες μοίραζαν τα προϊόντα τους στον κόσμο ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την αμφισβήτηση της ποιότητάς τους. Οπως αναμενόταν, μαζεύτηκε κόσμος για να πάρει το μερίδιό του. Το ρεπορτάζ αναφέρει ουρές ατελείωτες. Δεν ξέρω πόσο ατελείωτες ήταν, αλλά ξέρω ότι το φαινόμενο ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια πλέον δεν είναι κα-θόλου σπάνιο, καθόλου ασυνήθιστο. Ο κό-σμος πεινάει, δεν είναι νέο. Θα περιμένει στην ουρά για τα δωρεάν και υπό αμφισβή-τηση λαχανικά. Ενώ αυτά συμβαίνουν έξω από τη Βουλή, μέσα παίζεται ένα άκεφο παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας. Ο πολιτικός κόσμος έχει χάσει εντελώς την αίγλη του και την προσοχή των πολιτών και οι εξελίξεις που φτάνουν στα αυτιά μας είναι απλώς η αναμετάδοση μιας παρακμιακής και κάπως θλιβερής ιστορίας. Γιατί, τελικά, και η πολιτική ζωή είναι σαν μια βόλτα στα ΙΚΕΑ. Ξεκινάς με το όνειρο ότι μπορείς να φτιάξεις κάτι καλό, σύντομα συ-νειδητοποιείς ότι τα υλικά υπάρχουν, επεν-δύεις - άναρχα όμως, αγοράζεις δυο τραπέζια κουζίνας, έξι καναπέδες, τέσσερα κρεβάτια. Σπαταλάς χρόνο και χρήμα για να φτιάξεις ένα σπίτι όπου δεν θα μπορεί να μένει κα-νένας. Στο χώρο της αποθήκης φορτώνεις τα καρότσια και δεν καταλαβαίνεις ακόμα τι έχεις κάνει. Μόνο στο ταμείο θυμάσαι ότι δεν έχεις καν τόσα λεφτά όσα χρειάζονται. Τα πα-ρατάς και φεύγεις, αγοράζοντας μια ομπρέλα ίσως ή μπισκότα με λεμόνι. Μόνο που κανείς δεν σε έστειλε μέχρι το αεροδρόμιο για τέ-τοιες λεπτομέρειες.

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Η φήμη -που το “Reality bites” είχε αναφέ-ρει ότι ακούγεται στα πηγαδάκια του HBO προ πολλών μηνών- επιβεβαιώθηκε. Οι «Δι-ορθώσεις» του Τζόναθαν Φράνζεν πρόκειται να μεταφερθούν στη μικρή οθόνη και υπάρ-χουν μάλιστα τα πρώτα ονόματα του καστ, τα οποία είναι εξαιρετικά. Οχι όμως πολύ εξαι-ρετικά, όπως γράφει η Μπέιλι Κένεντι στο ηλεκτρονικό περιοδικό “Flavorwire”. Για την ακρίβεια, στο άρθρο της φτιάχνει το ιδα-νικό καστ και κρατάει από τους υπάρχοντες μόνο την -όντως φανταστική επιλογή- Μάγκι Τζίλενχαλ στο ρόλο της Ντενίζ Λαμπέρτ. Για παράδειγμα, τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ ιδανικά θα τον αντάλλασσε με τον Τζάστιν Κιρκ στο ρόλο του Τσιπ Λαμπέρτ, ενώ θα έβαζε τον Τζιν Χάκμαν αντί του Κρις Κούπερ να παίξει τον Αλφρεντ Λαμπέρτ. Πέρα από την όποια πλάκα, το γεγονός πρόκειται να

προκαλέ-σει τεράστια αίσθηση όταν η σειρά βγει στον αέρα το 2013, καθώς το project αυτό για να πετύχει απαιτεί τεχνικές στις οποίες σπάνια υπερέχει ο κινηματογράφος (ή έστω η τηλεό-ραση) έναντι της λογοτεχνίας.

«Ημουν σαν τον Ρόναλντ Ρίγκαν στα χρόνια της παρακμής του, ο οποίος είχε μια θαμπή ανά-μνηση ότι είχε παίξει έναν πολύ σπουδαίο ρόλο προέδρου σε μια ταινία. Είχα ξεχάσει ότι ήμουν τραγουδιστής και έτσι ήταν όμορφο που ένιωσα εργαζόμενος σε αυτό τον κόσμο ξανά». Με αυτά τα λόγια εξήγησε ο Λέοναρντ Κοέν στη δημοσιογράφο Μπερναντέτ ΜακΝάλ-τι της εφημερίδας “Telegraph” πώς ένιωσε στην τελευταία του περιοδεία. Το καινούργιο άλμπουμ του 77χρονου Καναδού μουσικού με τίτλο “Old ideas” συγκέντρωσε εξαιρετικές κριτικές και ο Κοέν μοιάζει πραγματικά αγέραστος πάνω στη σκηνή. Δεν πάνε άλλωστε πολλά χρόνια από την τελευταία εμφά-νισή του στην Αθήνα -αν δεν κάνω λάθος ήταν Αύγουστος του ’08-, όταν μας χάρισε ένα από τα ομορφότερα βράδια εκείνου του καλοκαιριού, χοροπηδώ-ντας σαν έφηβος για ένα τρίωρο πάνω στη σκηνή. Ελπίζει, όπως λέει, να συ-νεχίσει να γράφει μουσική τα επόμενα χρόνια, ενώ δεσμεύτηκε ότι στα 80 του θα ξεκινήσει πάλι το κάπνισμα.

προκαλέ-

Παρθενογένεση δεν υπάρχει στην τέχνη. Υπάρ-χει επίσης μια θεωρία ότι ο άνθρωπος έχει μέσα του όλη τη γνώση του κόσμου, απλά δεν την ανακαλεί στη μνήμη του. Αν σε αυτό προ-σθέσεις και τα λόγια του κλασικού συνθέτη -δεν με βοηθά η μνήμη μου να θυμηθώ το όνομά του- ότι «μετά τη δεύτερη νότα αμφισβητώ αν είναι δική μου η μελωδία», καταλήγω στο γεγο-νός πως η κουβέντα περί κλοπής της μουσικής μάλλον δεν έχει και μεγάλη σημασία. Σίγουρα θα υπάρχουν τραγούδια που το ένα θα θυμίζει το άλλο και η μελωδία τους θα έχει κοινά στοι-χεία με κάτι παλιότερο ή νεότερο.Τις τελευταίες μέρες έχει ξεκινήσει μια «χαριτωμένη» κουβέντα στο διαδίκτυο για το αν η Lana Del Rey στο τραγούδι “Video Games” έχει αντιγράψει τη μουσική από το τραγούδι «Δρόμοι που αγάπησα» που ερμη-νεύει η Ελένη Βιτάλη σε μουσική του Γιώργου Σταυριανού. Το συγκεκριμένο τραγούδι στο YouTube απέκτησε ξαφνικά δεκάδες χιλιάδες θεάσεις και αμέτρητα σχόλια από όλο τον κόσμο, άλλοτε κομψά και άλλοτε χυδαία. Αν και υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα στα δύο τραγούδια, δεν μπορούμε να μιλάμε για ομοιότητα, εφόσον οι καλλιτεχνικοί δρόμοι τους είναι εντελώς διαφορετικοί.Με αφορμή αυτό έψαξα και τους δικούς μας «κλέφτες» και ιδού μερικές περιπτώσεις. Ο Μάνος Χατζιδάκις κατηγορήθηκε ότι στο τραγούδι «Αγάπη που ’γινες δίκοπο μαχαί-ρι» έκλεψε τη μουσική από το τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη «Τρελέ τσιγγάνε». Η Ιωάννα Γεωργακοπούλου με τη σειρά της είχε κατη-γορήσει τον Τσιτσάνη ότι το συγκεκριμένο τραγούδι τής ανήκει.Η ίδια κόντρα υπάρχει για την πατρότητα του «Ζορμπά». Είναι του Μίκη Θεοδωράκη ή του Γιώργου Κουτσουρέλη; Αν ακούσει κανείς τον «Αρμενοχωριανό συρτό» που ηχογράφησε ο κρητικός συνθέτης στο τέλος της δεκαετίας του ’40, θα διακρίνει πολλές ομοιότητες με το συρτάκι του Ζορμπά. Για να έρθουμε στα πιο σύγχρονα, το «Δρόμοι του πουθενά» με εκείνο τον περίφημο στίχο «δε με νοιάζει, μη σε νοιάζει» που ερμηνεύει ο Γιώργος Μαργαρίτης έχει εκπληκτικές ομοιότη-τες με το “Tattooed Lady” του Ρόρι Γκάλαχερ. Και τέλος οι δύο άνθρωποι που έκαναν την «κλοπή» επάγγελμα, δηλαδή ο Καρβέλας και ο Φοίβος, έχουν μεγάλη λίστα με τραγούδια που «κάτι σου θυμίζουν». Μάλιστα, ο Νίκος Καρ-βέλας μιλώντας για το τραγούδι του «Ρομπότ» είπε: «Tο έγραψα ληστεύοντας ένα χοντρό κύ-ριο που το 1700 έγραφε κλασική μουσική, τον Μπαχ. Είμαι κλέφτης, έχω κλέψει πολλά!» Ερχεται λοιπόν στο νου μου εκείνη η φρά-ση: «Οι μέτριοι αντιγράφουν, οι ταλαντούχοι κλέβουν». Δεν ξέρω όμως αν τελικά το είπε πρώτος ο Στραβίνσκι ή ο Χατζιδάκις.

Γ.Κ.

Η μουσική σκηνή Πυρήνας (Μιχαλακοπούλου και Διοχάρους 11) έχει εστιάσει τον τελευταίο καιρό το ενδιαφέρον της στους νέους δημιουργούς και τα τραγούδια τους και αυτό θα συνεχιστεί και το Φεβρουά-ριο. Μετά τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη και τη Μαρία Παπαγεωργίου, οι οποίο ολοκληρώνουν τις εμφανίσεις τους αύριο, τη σκυτάλη θα πάρει η Βικτωρία Ταγκούλη από τις 4 Φεβρουαρίου. Με μια «Βόλτα αλλιώτικη» θα μας ταξιδέψει στους μουσικούς δρόμους των Τiger Lillies, Edith Piaf, Θανάση Παπακωνσταντίνου και Nick Cave, παρουσιάζοντας παράλληλα και τραγούδια από τις δύο δισκογραφικές δουλειές της. Μαζί της και ο μόνιμος συνεργάτης της Χρίστος Θεοδώρου (συν-θέτης και των δύο δίσκων της) σε μια «Φωτοβόλτα» στα πιο φωτεινά σημεία της ελληνικής και διεθνούς μουσικής σκηνής.

O Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι από εκεί-νους τους δημιουργούς με τους οποίους είτε συμφωνείς καλλιτεχνικά είτε όχι, σίγουρα πάντως παραδέχεσαι την τιμιότητά τους και την προσήλωση σε αυτό που υπηρε-τούν. Χωρίς παρεκκλίσεις όλα αυτά τα χρόνια ακολου-θεί μια πορεία πολύ συγκεκριμένη και επηρεασμένη από τη μουσική παράδοση της χώρας, εμπλουτίζοντάς τη με στοιχεία ροκ και τζαζ. Με τη γνωστή προσγειωμέ-νη στάση του καταφέρνει να απογειώνει τα αισθήματα στις ζωντανές του εμφανίσεις και σε αυτό θα συνδράμει για άλλη μία φορά η Ματούλα Ζαμάνη και οκτώ μου-σικοί του. Από σήμερα (27/1) και μέχρι την Κυριακή (29/1) θα συναντάμε τον «Ελάχιστο εαυτό του» στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (Συγγρού 143).

Ολοι λίγο πολύ έχουμε γράψει στη ζωή μας ένα στίχο, ένα ποίημα, μια σκέψη. Πώς όμως αυτή η -για πολλούς- έμφυ-τη ικανότητα μπορεί να γίνει επαγγελματική ενασχόληση; Πώς μπορεί κάποιος που απλώς γράφει καλά να δημιουργήσει στί-χους για τη δισκογραφία του σήμερα; Απαντήσεις σε αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα θα έχουν όσοι συμμετάσχουν στο Εργα-στήριο Στιχουργικής που θα πραγματοποιηθεί το Φεβρουάριο στο Πολιτιστικό Κέντρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάν-νης. Και ποιος άλλος θα μπορούσε να έχει την επιμέλεια μιας τέτοιας πρωτοβουλίας εκτός από τον Νίκο Μωραΐτη, ο οποίος παρά το νεαρό της ηλικίας του μετρά ήδη περισσότερα από 250

δημοσιευμένα τραγούδια, τα περισσότερα εκ των οποίων μεγάλες επιτυχίες. Το εργαστήριο απευ-θύνεται σε όλους όσοι γράφουν ερασιτεχνικά στίχο ή ενδιαφέρονται για το στίχο στο τραγούδι, στους οποίους δίνεται η δυνατότητα κατάρτισης και περαιτέρω τριβής με το αντικείμενο. Περισσό-τερες πληροφορίες στο www.mcf.gr.

Πώς να γεμίσεις ένα «άδειο πλαίσιο»; Το συγκρότημα Empty Frame το ζωγραφίζει με ροκ χρώματα, δυνατές κιθάρες, νοσταλγικά φωνητικά και μελωδική διάθεση. Το εξαμελές συγκρότη-μα από την Αθήνα, μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ “They think we are Eskimos”, που απέσπασε δικαίως τις καλύτερες εντυπώσεις, ανεβαίνει στη σκηνή του ΑΝ Club έχοντας μαζί του το επίσης νέο γκρουπ I Saw 43 Sunsets, την Κυριακή 29 Ιανουαρίου. Το τσέλο και το βιολί συναντούν τις ηλεκτρικές κιθάρες και το πιάνο και τα δύο συγκροτήματα υπόσχονται μια βραδιά σκοτεινή, ρομαντική, αλλά πάντα γεμάτη ενέρ-γεια. Επισκεφθείτε το όμορφο site τους (www.emptyframe.net) για περισσότερες πληροφορίες και ακούστε το άλμπουμ τους.

ή

Με την κινηματογραφική παιδεία, ένα θέμα που έχει βασανίσει -και συνεχίζει να βασανίζει- τους ανθρώ-πους του κινηματογράφου στην Ελλάδα ασχολείται το ντοκιμαντέρ του Γαβριήλ Τζάφκα «Champions: Μια αστεία ιστορία». Ξεκινώντας από τις ημέρες της Σχολής Σταυράκου μέχρι σήμερα, η ταινία καλύπτει 60 χρόνια προσπαθειών για τη δημιουργία «κινηματογραφικού σχολείου», ελλείψει κάποιας σοβαρής κρατικής σχολής. Μιλάνε μεταξύ άλλων οι: Θόδωρος Αγγελόπουλος, Πα-ντελής Βούλγαρης, Ντίνος Κατσουρίδης, Μιχάλης Κακο-γιάννης, Νίκος Κούνδουρος, Μάνος Ζαχαρίας, Βέρνερ Χέρτζοκ, Εμίρ Κουστουρίτσα, Φατίχ Ακίν. Το ντοκιμα-ντέρ συμμετείχε στο 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσα-λονίκης και στο 5o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας.

Για όλους εμάς που είμαστε ερωτευμένοι με την Κέιτ Μπέκινσεϊλ, αυτή η εβδομάδα έρχεται για να μας απογειώσει. Δεν έχει σημασία η ταινία, ο τίτλος, οι πρωταγωνιστές, η υπόθεση. Φτάνει το όνομα της Κέιτ και η σκέψη ότι θα έχουμε την ευκαιρία να την ξαναδούμε με μυτερά δόντια και γαλάζια μάτια. Αχ... Για τα τυπικά, η ταινία λέγεται «Underworld: Η Ανα-γέννηση» και αποτελεί το τέταρτο μέρος της σειράς. Σε αυτό το επεισόδιο, η Σελίν (μη ρωτήσετε ποια την υποδύεται...) έχει να αντιμετωπίσει την έχθρα των ανθρώπων για κάθε είδος μεταλλαγμένου (δεν εννοώ τρόφιμα), αλλά και το παραδοσιακό μίσος εναντίον των Λύκων, οι οποίοι έχουν πάρει τα πάνω τους. Μέσα σε όλα αυτά έχει να αντιμετωπίσει και τη μη-τρότητα. Γιατί και η Σελίν είναι γυναίκα! Σκηνοθετούν οι Μαν Μάρλιντ και Μπιορν Στάιν.

Την αθωότητά του με έναν πολύ περίεργο και ριψοκίνδυνο τρόπο προσπαθεί να αποδείξει ο Νικ Κάσιντι (Σαμ Γουόρθινγκτον) στην ταινία του Ασγκερ Λεθ «Στενά Περιθώρια». Ο Νικ, πρώην τίμιος αστυνομικός που καταδικάζεται για ένα έγκλημα που δεν έκανε, αποφασίζει να σταθεί στο περβάζι ενός ξενοδοχείου, έχοντας ολόκληρη τη Νέα Υόρκη κάτω από τα πόδια του. Από εκεί, έχοντας ακόμα κάποιους συμμάχους στο πλευρό του, ο Νικ οργανώνει ένα σχέδιο στο μυαλό του το οποίο μπορεί να τον σώσει. Στην ταινία παίζουν ακόμη οι: Εντ Χάρις, Τζέιμι Μπελ, Ελίζαμπεθ Μπανκς.

Τουαλέτες. Ενα μέρος όπου μπορείς να δεις και να ακούσεις τα πάντα κάνοντας την ανάγκη σου: κουτσομπολιά, τσα-μπουκάδες, ερωτικές εξομολογήσεις, αστεία περιστατικά, έξυπνα συνθήματα. Αυτά είναι που έχουν κάνει την τουαλέτα καλτ σύμβολο και τον πιο ιδιαίτερο χώρο συνεύρεσης ανθρώπων. Οι περισσότεροι από εμάς, εξάλλου, έχουμε πληγώσει ή

πληγωθεί σε μια τουαλέτα. Με αφορμή κάποιες σκηνές της ταινίας «Παράδεισος» του Παναγιώτη Φαφούτη (που παίζεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους), αλλά και την πρόσφατη επίσκεψή μου στον ιστότοπο urinal.net (τον οποίο σας συστήνω ανεπιφύλακτα), θυμήθηκα τη μία και μοναδική -και ξεχασμένη- μι-κρού μήκους ταινία του Ρένου Χαραλα-μπίδη «Καταρχήν δεν με λένε... Γκούφυ» (1995). Πιο σωστά βέβαια, του Ειρηναί-ου Χαραλαμπίδη, όπως αναφέρεται και στους τίτλους.

Η ταινία βασίζεται στο κεφάλαιο «Υποτροπή» του βιβλίου του Πέτρου Τα-τσόπουλου «Η καρδιά του κτήνους» και είναι γυρισμένη εξ ολοκλήρου στις τουα-λέτες ενός σκυλάδικου. Εκεί ο Θανάσης (Κώστας Ξυκομηνός) και η Σόνια (Αννα Παΐσιου) καυγαδίζουν δυνατά με αφορ-μή την καινούργια σχέση της Σόνιας με τον Τόλη. Η άφιξη δύο περίεργων τύπων που ζητούν επίμονα τον Μίκυ Μάους δεν προβληματίζει τον Θανάση και δεν διστά-ζει να τα βάλει μαζί τους. Οταν η Σόνια φεύγει από τις τουαλέτες, εμφανίζεται ο πραγματικός Μίκυ Μάους (Μάριος Ιωάν-νου) -ο οποίος είναι έμπορος ναρκωτι-κών- και τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Η ίδια σκηνή περιέχεται φυσικά και στην ταινία «Η καρδιά του κτήνους» του ίδιου σκηνοθέτη, η οποία αποτελεί διασκευή ολόκληρου του ομότιτλου βιβλίου. Εκεί η τριάδα της τουαλέτας είναι οι: Ρένος Χαραλαμπίδης (Γκούφυ), Μάρα Δαρμου-σλή, Δήμος Γιγαντάκης (Μίκυ). Αντε, με τις υγείες μας!

Στην κινηματογραφική αίθουσα του μπαρ Νixon (Αγησιλάου 61Β, Κεραμεικός) θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τις ταινίες «Ο Ξεναγός» του Ζαχαρία Μαυροειδή και “Tungsten” του Γιώργου Γεωργόπουλου, σε μια συνεργασία με το ανεξάρτητο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους “Psarokokalo”. Οι προβολές ξεκίνησαν από την προηγούμενη εβδομάδα και θα συνε-χιστούν -κάθε Πέμπτη στις 9:00 μμ.- μέχρι την έναρξη του φεστιβάλ, συνοδευόμενες κάθε φορά από μια μικρού μήκους ταινία (πρόκειται για τις: «19’», «Η σκέψη της ημέρας», «Πυραμίδες της Αθήνας», «Σύνταγμα»). Δείτε το λεπτομερές πρό-γραμμα στο: 2films4athens.blogspot.com.

Μπορείτε να δείτε τις υποψηφιότητες των φετινών Οσκαρ, στην επίσημη ιστοσελίδα της Ακαδημίας http://oscar.go.com/.

Ο Πέτερ Χόε γεννήθηκε το 1957 στη Δανία. Πριν ξεκινήσει το γράψιμο δού-λεψε ως χορευτής, ξιφομάχος, ηθοποι-ός, ναυτικός και ορειβάτης. Η συγκεκρι-μένη επαγγελματική σταδιοδρομία σε συνδυασμό με το αφηγηματικό ταλέντο δίνουν ως αποτέλεσμα όμορφα λογοτε-χνικά έργα. Το τελευταίο βιβλίο του που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός τιτλοφορείται «Οι φύλακες των ελεφάντων». Αφηγητής είναι ο 12χρονος Πέτερ -το alter ego του συγγραφέα;-, ο οποίος ζει στο νησί Φίνε με τη χαρισματική κοκκινο-μάλλα αδερφή του, την Τίλτε. Ο πατέρας τους

είναι ιερέας στην εκκλησία του Φίνε και λατρεύει το καλό φαγητό, ενώ η μητέρα τους παίζει εκκλησιαστικό όργανο και ασχολείται με τις εφευρέσεις. Οταν οι γονείς τους εξαφανίζονται, τα δύο αδέρφια οδηγούνται σε μια θεραπευτική κοινότητα, από όπου καταφέρνουν να ξεφύγουν. Η αστυνομία εξαπολύει ένα

ανελέητο κυνηγητό, καθώς ο Πέτερ και η Τίλτε παλεύουν ακούραστα με το χρόνο για να ανα-καλύψουν τους γονείς τους, για τους οποίους υποψιάζονται ότι είναι φύλακες ελεφάντων. Ενα λογοτεχνικό θρίλερ που μοιάζει με χαρού-μενη επίσκεψη σε λούνα παρκ...

Το φετινό ποιητικό βραβείο Τ.Σ. Ελιοτ ανήκει στον Σκοτσέζο ποιητή Τζον Μπέρνσαϊντ για την ποιητική του συλλογή “Black Cat Bone”. Ο Μπέρνσαϊντ ήταν για τρίτη φορά στη μικρή λίστα των συγκεκριμένων βραβείων. Ο ανταγωνισμός ήταν σκληρός, εφόσον ανάμεσα στους υποψήφιους ήταν και η Κάρολ Αν Ντάφι, ο Σιν Ο’Μπράιεν και ο Ντέιβιντ Χάρσεν. Οπως στα περισσότερα βραβεία, έτσι και σε αυτά δεν έλειψαν οι αντιδράσεις, με τους ποιητές Τζον Κινσέλα και Αλις Οσγουολντ να αποσύρονται από τις υποψηφιότητες, αντιδρώντας στην οικονομική υποστήριξη των βραβείων από την επενδυτική εταιρεία Aurum. Στα ελληνι-κά μέχρι στιγμής δεν κυκλοφορεί κανένα έργο του Μπέρνσαϊντ, παρόλο που έχει κυκλοφορήσει συνολικά 11 ποιητικές συλλογές και έχει αποσπάσει πολλά βραβεία.

Από post του Ηλία Κανέλλη: Ο Χριστιανόπουλος κάνει πλάκα. Βγαίνει στην τηλεόραση και εξευτελίζει την ελλη-νική δημοσιογραφία - κι εκείνη ούτε που το παίρνει χαμπά-ρι. «Είπατε μεγάλες αλήθειες», του λέει, εκείνος συνεχίζει να τη δουλεύει κι εκεί-νη συγκινείται και κλαίει. Κομμάτι της ελληνικής τηλεόρασης για ανθολογία.

Σε ένα δεύτερο post -την ίδια μέρα- ο Ηλίας Κανέλλης αναρωτιέται για το «Ποιος είναι πράγ-ματι ο Χριστιανόπουλος» και παραπέμπει τους φίλους του σε παλαιότερο κείμενό του - ένα πορ-τρέτο του ποιητή- στην εφημερίδα «Τα Νέα». [Το κείμενο του Κανέλλη είναι διαθέσιμο στη διεύθυν-ση: www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4616674.]

Ενα μικρό απόσπασμα από αυτό το κείμενο: Το θέμα είναι, βεβαίως, ότι εκτός από ανα-

γνώστης και κριτικός είναι κι ο ίδιος ποιητής. Κι όταν πρέπει να βάλεις τα ποιήματά σου στη ζυγαριά, τότε χρειάζεσαι κουράγιο. Ο Χριστιανό-πουλος το έχει. Κι έχει πολλά στιχάκια, για πολ-λές καταστάσεις: για τον ανεύρετο έρωτα και τον πόνο («απ’ όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά / πει-ράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;»), για εφήμερες συνευρέσεις («λογιώ λογιώ κουμάσια / γύρω απ’ τα τζιου-μποξ / άλλος μπανίζει άλλος διπλαρώνει / κανείς δε νοιάζεται για μουσική»), για προδο-σίες («σε πήρα να μ’ επισκευάσεις / κι εσύ με ξεχαρβάλωσες»), για τον τυφλό πόθο («Νύχτα, χάρισέ μου ένα κορμί, / δεν εξετάζω αν το στή-θος είναι όμορφο, / αν τα μπράτσα είναι ψημένα στη δουλειά / ούτε και νοιάζομαι για των ματιών το χρώμα, / όνομα, επάγγελμα και ηλικία»), για έναν ιδιότυπο φετιχισμό («Μην καταργείτε την υπογεγραμμένη / ιδίως κάτω από το ωμέγα / είναι κρίμα να εκλείψει / η πιο μικρή ασέλγεια / του αλφαβήτου μας»). Και για πολλά ακόμα, μέχρι και στιχάκια που μπορεί να τα δει κανείς γκραφίτι στους τοίχους έχει γράψει («τα πρόβατα απήργησαν / ζητούν καλύτερες συνθήκες σφα-γής»).

Είναι όλα αυτά ποίηση ή, μήπως, απλώς έξυ-πνα, ψαγμένα γνωμικά; Με άλλα λόγια, ποιητής ή σοφολογιότατος; Πώς και τι θα μείνει, δηλαδή, από το έργο του;

Τι κι αν έχει πουλήσει χιλιάδες αντίτυπα; Τι κι αν στις αίθουσες συρρέει ο κόσμος ανά εκατοντάδες για να δει τον «Αρχοντα των Δακτυλιδιών», πότε τη νέα ταινία και πότε για να παρακολουθήσει ολοήμερους ή ολονύχτιους μαραθώνιους; Σύμφωνα με τα

έγγραφα που είδαν τώρα πρώτη φορά το φως της δημο-σιότητας, ο Τόλκιν είχε προταθεί για το βραβείο Νόμπελ το 1961 από τον φίλο του, συγγραφέα και καθηγητή λογοτε-χνίας Κ. Σ. Λιούις.

Η κριτική επιτροπή όμως τον απέρριψε με την αιτιολογία ότι ο «Αρχοντας των Δακτυλι-διών» δεν χαρακτηρίζεται από κάποια αφή-γηση υψηλού επιπέδου. Τώρα μένει στους φανατικούς αναγνώστες των βιβλίων του να κρίνουν την απόφαση της Ακαδημίας και να αποφασίσουν αν ο Τόλκιν άξιζε τελικά ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας.

«Προσπάθη-σα να πλάσω ένα νέο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, δηλαδή του απόλυτου έρωτα και της ματαίω-σής του. Με τη διαφορά πως τα πρόσωπα της νουβέλας είναι δυο καθημερινά παιδιά που θα πάνε το μύθο πιο πέρα». Με περισσότερα από 20 βιβλία στο ενεργητικό της, η Μαρία Λα-μπαδαρίδου-Πόθου στο νέο της βιβλίο «Ζωή μιά μέρα μόνο» (εκδ. Γκοβόστη) αναπλάθει το γνωστό σε όλους μας μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης μέσα από μια ιστορία αγάπης που διαδραματίζεται σε μία μόνο μέρα. Στη διάρκεια αυτής της μοναδικής μέρας, οι δύο εραστές θα ζήσουν ολόκληρη την εμπειρία της ζωής τους, για να φτάσουν στην απόλυτη αγά-πη που ακυρώνει το θάνατο...

ελταοακξε

έττσεβ

τκχ

Τρία νέα παιδιά που ζουν έντονα την εφη-βεία, τον έρωτα, τα όνειρα για το μέλλον και την περιπέτεια της κάθε μέρας στην Αθήνα του 1980. Ενα αναπάντεχο γεγονός θα τα χωρίσει και δεκατέσσερα χρόνια μετά θα ξα-νασυναντηθούν με ένα φοβερό μυστικό να πλανάται ανάμεσά τους. Η παράσταση «Σκό-τωσε ό,τι αγαπάς» είναι βασισμένη στο ομώ-νυμο μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη και παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Αρη Τρουπά-κη στο Θέατρο Κεφαλληνίας (Κεφαλληνίας 16) από την Τρίτη 1 Φεβρουαρίου. Παίζουν: Αντώνης Καρυστινός, Δανάη Παπουτσή.

Ο διάσημος μίμος Slava, συνοδευόμενος από κο-ρυφαίους κλόουν, παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το “Slava’s Snow Show” από την Τρίτη 1 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Παλλάς (Βουκουρεστίου 5). Με φόντο την Ανταρκτική και την κοινωνία των «μίμων-κλόουν-πιγκουίνων» στην οποία καταφεύγει ο «αναχωρητής-άνθρωπος Slava», εξελίσσεται μια ατμοσφαιρική, ονειρική παράσταση, το γλυκόπικρο χιούμορ της οποίας αγγίζει όλα τα ανθρώπινα συ-ναισθήματα. Πάνω από όλα όμως βγάζει αβίαστα και σκορπά απλόχερα το γέλιο και τη χαρά, με τα κα-μώματα, τα πειράγματα και τη συμμετοχή των θεα-τών, σε ένα μοναδικό διαδραστικό πλαίσιο που δεν σταματάει ούτε στο διάλειμμα, ούτε καν στο φινάλε.

Η πετυχημένη παράσταση “4ever” του Γιώργου Πυρπασόπου-λου συνεχίζει την πορεία της στον Κινητήρα (Ερεχθείου 22) έως τις 25 Φεβρουαρίου. Με πρωταγωνι-στές τον Δημήτρη Αγορά και την Ελένα Τυρέα, το έργο πραγματεύεται τις προσωπικές σχέσεις και τον τρό-πο με τον οποίο αυτές επεκτείνο-νται σε καθημερινές επιλογές στην Ελλάδα του σήμερα, οδηγώντας μας στο ψέμα και στην απάτη. Ενα παντρεμένο ζευγάρι αρχιτεκτόνων με παιδιά βρίσκεται για δουλειά σε κάποιο νησί των Κυκλάδων. Μέσα σε μια νύχτα ανατρέπεται όλη η ζωή του και η αλήθεια της σχέσης του βγαίνει στην επιφάνεια.

Δύο γυναίκες παρουσιάζουν τη χοροθεατρική παράσταση “Femme normale” στο Booze Cooperativa (Κολοκοτρώ-νη 57) από τις 6 Φεβρουαρίου. Πρόκειται για ένα σόλο με συνοδεία ζωντανής μουσικής, ένα παζλ εικόνων που συνθέ-τουν το προφίλ όλων των γυναικών του κόσμου, με αναφο-ρές που ακροβατούν ανάμεσα στο δραματικό και το απόλυτα κωμικό. Το έργο βασίζεται στην ιδέα ότι ο χώρος που κατα-λαμβάνει η συνολική δράση ενός ατόμου τείνει να είναι ο χώρος που του επιτρέπει το περιβάλλον του, μέσα από χιλιά-δες δεσμεύσεις που παρουσιάζονται ως ελεύθερες επιλογές. Χορός, σκηνοθεσία, στίχοι: Ρούλα Καραφέρη. Μουσική και ζωντανή εκτέλεση: Anna Boehmig.

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου σκηνοθετεί την επίκαιρη και απολαυστική πολιτική σάτιρα του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή «Του Κουτρούλη ο γάμος» (1845) από τις 3 Φεβρουαρίου στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (Αγ. Κωνσταντίνου 22-24). Ο πλούσιος αλλά ταπεινής κατα-γωγής Εμμανουήλ Κουτρούλης, ράφτης από τη Σύρο, πρέπει να γίνει υπουργός αν θέλει να κερδίσει την καρδιά και το χέρι της όμορφης και φιλόδοξης Ανθού-σας. Ο Κουτρούλης αρχίζει την προεκλο-γική του εκστρατεία, χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που του προτείνονται και φαίνεται να κατορθώνει αυτό που αρχικά έμοιαζε ακατόρθωτο. Eτσι, η φιλόδοξη Ανθούσα τον παντρεύεται. Γρήγορα όμως θα απο-δειχθεί ότι η υπουργοποίησή του δεν ήταν αληθινή και ότι ο ράφτης έχει πέσει θύμα των επιτήδειων που έχουν εκμε-ταλλευτεί την αφέλειά του. Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής γράφει τον Κουτρούλη το 1845, αλλά ο θεατής του 21ου αιώνα δεν θα δυσκολευτεί να πειστεί ότι το έργο γράφτηκε σήμερα. Η πολιτική αυτή σάτι-ρα εκθέτει όλα τα κακώς κείμενα της ελλη-νικής πραγματικότητας, που συνοδεύουν τη νοοτροπία και το κράτος μας από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα. Παίζουν: Νίκος Καραθάνος, Μανώλης Μαυροματάκης, Νίκος Χατζόπουλος, Γαλήνη Χατζηπασχά-λη, Θανάσης Δήμου.

Η Φανή Σοφολόγη παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεσή της με τίτλο «Προσωπικά Σουβέρ» στο δεύτερο όροφο της γκαλερί ΑΔ (Παλλάδος 3, Ψυρρή). Η προσωπι-κή δουλειά της καλλιτέχνιδας εστιάζει σε διαφορετικές επιλογές της πραγματικότητας, στον τρόπο με τον οποίο ο χώρος και ο τόπος καθορίζουν την αντίληψή μας, καθώς και στη διαδραστική φύση της τέχνης. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και στο Πα-νεπιστήμιο Bauhaus της Γερμανίας όπου παρακολούθησε μεταπτυχιακό πρόγραμμα στη Δημόσια Τέχνη και στις Καλλιτεχνικές Στρατηγικές, άρχισε να πραγματοποιεί in situ έργα και παραστάσεις σε δημόσιους χώρους. Σχετικά με την πρώτη της έκθεση και τη θεματική της μας είπε: «Παρουσιάζω μία σειρά σχεδίων που προέκυψαν από σωματικά και ψυχικά βιώματα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα κράμα συγκάλυψης και αποκάλυψης των βιωμάτων αυτών με τη χρήση του σχεδί-ου και των έντονων χρωματικών παρεμ-βάσεων. Το φαντεζί και το ελκυστικό στοιχείο που χρη-σιμοποιώ στα έργα μου έχει σημειολο-γική σημασία, γιατί συνήθως εκεί κοντά υπάρχει και κάτι άλλο πιο οδυνηρό, ειρωνι-κό ή μυστηριακό». Ανάμεσα στα έργα και στις συμμετοχές της Σοφολόγη σε εκθέσεις στο παρελθόν διακρίνουμε και την performance “The Painting” στο Λόφο Φιλοπάππου στο πλαίσιο του “One Night Exhibition: 37-58 B/23-43 A”. Πώς συνδέεται όμως μια έκθεση σχεδιών με τις performances που έχουμε δει από την ίδια παλαιότερα; «Στην performance ‘The Painting’ έστη-σα ένα ελκυστικό θέαμα σε ένα δημόσιο χώρο για να το εμβολίσω την ίδια στιγμή με ένα απόσπασμα από την ‘Κοινωνία του θεάματος’ του Γκι Ντεμπόρ που μοιραζόταν στο κοινό. Στη νέα μου δουλειά μετουσι-ώνω προσωπικά συναισθήματα σε μίνι performances που κάνω στο στούντιο δί-χως την παρουσία θεατών. Επειτα μετατρέ-πω τα ίχνη των σκοτεινών αυτών δράσεων σε ελκυστικές εικόνες, αφού η ουσία τους δύσκολα μπορεί να προβληθεί ωμά στο κοι-νό». Η Φανή Σοφολόγη έχει παρουσιάσει έργα της και βίντεο-ντοκιμαντέρ Η έκθεση «Προσωπικά Σουβέρ» έχει διάρκεια μέχρι τις 29 Φεβρουαρίου 2012.http://fanisofologi.blogspot.com/

• O Γιάννη Μαλεγιαννάκης εκθέτει την πρώτη ατομική δου-λειά του με τίτλο «Η Χρονιά με τους Τρεις Χειμώνες» στην γκα-λερί Elika (Ομήρου 27, Αθήνα). Η δουλειά του Μαλεγιαννάκη αποτυπώνει την οπτική του μέσα στο χώρο, παραπέμποντας σε σύγχρονη τοπιογραφία εσωτερικών χώρων. Χρησιμοποι-ώντας λάδι ή κάρβουνο, επιχειρεί την αναστοχαστική στροφή του βλέμματος προς το εσωτερικό της εικόνας που εμφανίζεται μπροστά στα μάτια του επισκέπτη. Ο καλλιτέχνης, απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, αυτή την περίοδο ζει και εργάζεται στο Βερολίνο, ενώ στο παρελθόν έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις. Η έκθεση του Γιάννη Μαλεγιαννάκη έχει διάρκεια μέχρι τις 18 Φεβρουαρίου 2012.

• Η ατομική έκθεση της Γεωργίας Σαγρή με τίτλο «Αυλές» εγκαι-νιάζει τη νέα γκαλερί Andreas Melas & Helena Papadopoulos (Επικούρου 26 και Κορύνης, Ψυρρή) και θα διαρκέσει μέχρι τις 8 Μαρτίου. Η Ελληνίδα καλλιτέχνιδα πλέον ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη, ωστόσο έχει αρκετές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στο ενεργητικό της σε Ελλάδα και εξωτερικό, καθώς και διακρί-σεις, όπως το Βραβείο ΔΕΣΤΕ και το 2ο Βραβείο Σπυροπούλου. Στο πλαίσιο της έκθεσης αυτής παρουσιάζει μια σύνθεση από Αυλές -μεταβλητά ξύλινα κουτιά με αρωματικά φυτά, κεραμικά γλυπτά και αντικείμενα και προσαρτημένα παγκάκια-, τα οποία παραπέμπουν το θεατή σε έναν κλειστό χώρο, σε ένα είδος σκη-νής. Η έκθεση «Αυλές» περιλαμβάνει την παραπάνω εγκατάστα-ση, μια παράσταση/loop η οποία πραγματοποιήθηκε για τρεις βραδιές, μία PowerPoint παρουσίαση, μια σειρά από σχέδια και κολάζ και μία συλλογή κειμένων της Σαγρή. 

• Η γκαλερί σύγχρονης τέχνης Siakos Hanappe (Μα-ραγκού 16, Γλυφάδα) φιλοξενεί την ατομική έκθεση του Δημήτρη Σκαλκώτου μέχρι τις 25 Φεβρουαρίου 2012. Ο καλλιτέχνης από την Τήνο μέσα από τη μαρμαρογλυ-πτική θέτει ερωτήματα που αφορούν τη γλώσσα ως μέσο έκφρασης της ποίησης και του έρωτα. Στη συγκεκριμέ-νη έκθεση ο Σκαλκώτος χρησιμοποιεί το αγαπημένο του υλικό, το μάρμαρο, για να δημιουργήσει ένα ποίημα μέσα στο χώρο, εκθέτοντας μια σειρά λέξεων που λειτουργούν ως σύμβολα (γυναίκα, όριο, πηγή, μόνος, ήχος, φώς, αιώνιο, μνήμη, έφυγε, συνοχή, δύση) και είναι επιλεγ-

μένες από την ποιητική συλλογή του Γρηγόρη Μανιαδάκη «Ο Φωταγωγός». Παράλληλα, στο ισόγειο της γκαλερί βρίσκεται το ομώνυμο γλυπτό, δημιουργημένο από γκρι μάρμαρο και επενδυμένο εσωτερικά με καθρέφτη, έργο το οποίο αποτελεί τον κεντρικό άξονα της έκθεσης.

• Η δεύτερη ατομική έκθεση του Αμερικανού καλλι-τέχνη Κάλουπ Λίνζι παρουσιάζεται στην γκαλερί The Breeder (Ιάσωνος 45, Μεταξουργείο) μέχρι τις 25 Φεβρουαρίου. Στην έκθεση περιλαμβάνεται το όγδοο βίντεο της σειράς “Conversations Wit De Churen” με τίτλο “Notes From a Limerent”, μαζί με φωτογραφί-ες μεγάλων διαστάσεων από τα γύρισματα του βίντεο, έργα τα οποία ήταν μέρος της αναδρομικής έκθεσής του με τίτλο “Melodies, Drama, Limerence” που έλαβε χώρα στο La Conservera το 2011. Η queer και η αφρο-αμερικανική οπτική κυριαρχούν στη δουλειά του Λίνζι, ο οποίος μέσα από τη σάτιρα επιχειρεί να αμφισβητή-

σει στερεότυπα και να υπονομεύσει την κυριαρχία του φύλου. Στο πλαίσιο του πρόσφατου project “Kalup and Franco”, μαζί με τον ηθοποιό Τζέιμς Φράνκο παρουσίασα performances σε εκθεσιακούς χώρους, συμμετείχαν σε δημοφιλείς αμερικανικές σαπουνόπερες και κυκλοφόρησαν το μουσικό άλμπουμ “Turn it Up”. Ο Λίνζι έχει συμμετάσχει μεταξύ άλλων στη 2η Μπιενάλε της Αθήνας, καθώς και στις Μπιενάλε της Μόσχας, του Ελ Σαλβαδόρ και σε ομαδικές εκθέσεις στο Whitney Museum of American Art και στη Hayward Gallery, ενώ έχει παρουσιάσει performances και βίντεο στο MoMA και στη Saatchi Gallery.

nritiniotis@metropolisnews.gr

-

2

5

4

1

3

Στο επίκεντρο του πολιτικού σκη-νικού δεσπόζουν αυτές τις ημέρες τρεις πολύ μοναχικές φιγούρες: ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμα-ράς. Το βράδυ της Τρίτης, όταν οι δύο έλειπαν, ο ένας στην εξωτερική Κόστα Ρίκα και ο δεύτερος στη Μό-σχα, ο Παπαδήμος ήρθε αντιμέτω-πος με το φάσμα της κυβερνητικής κατάρρευσης. Βουλευτές και από τα δύο κόμματα (στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ ο εκπρόσωπος Τύπου και ένας εκ των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων) καταψήφιζαν κατά βούληση άρθρα του περιώνυμου πολυνομοσχεδίου. Ετσι, ο Παπαδή-μος βρέθηκε μόνος του, αντιμέτωπος με βουλευτές (και των δύο μεγάλων κομμάτων), οι οποίοι τον θεωρούν ως ορκισμένο εχθρό τους. Ολα αυτά, σε μια χώρα που παίζει καθημερινά ρώσικη ρουλέτα με τη χρεοκοπία, κρατώντας μάλιστα το περίφημο «γεμάτο πιστόλι» που υπάρχει στο τραπέζι.Προσωπικά, σκιάχτηκα από την εικόνα της Τρίτης, διότι αντιλή-φθηκα ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί ένα εσωκομματικό πρόβλημα να ανατινάξει τη δύσκολη γέφυρα που διασχίζει η χώρα και να βρεθούμε αγκαλιά όλοι μαζί στο υπέροχο κενό. Τα στιγμιότυπα της Τρίτης ανέδειξαν σε ζωντανή σύνδεση και δύο βασικά προβλήματα της τριμερούς αυτής κυ-βέρνησης. Το πρώτο εντοπίζεται στην αδυναμία των δύο προέδρων (Πα-πανδρέου και Σαμαρά) να ελέγξουν τους βουλευτές τους. Κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες σαν ανέκδοτο στη Βουλή η παραίνεση του Παπαν-δρέου στον Σαμαρά στην τελευταία σύσκεψη των αρχηγών «να μαζέψει τους βουλευτές του». Και ο Σαμαράς δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση. Ο ίδιος φαίνεται να έχει κατανοήσει το μέγεθος του προβλήματος και την ανάγκη διατήρησης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Την ίδια στιγμή το (κοινοβουλευτικό) λαϊκίστικο κομμάτι της ΝΔ, έχοντας αντιλη-φθεί ότι ο Σαμαράς επιχειρεί πλέον στροφή, προσπαθεί να τον τραβήξει ξανά στο ατελέσφορο μονοπάτι της άρνησης. Το δεύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης, το οποίο επιστρέφει ξανά και ξανά, πηγάζει βεβαίως από το σχήμα. Στην Ιταλία του Μόντι, τα κόμματα λύνουν τα προβλήματά τους δίχως να επηρεάζουν την κυβερνητι-κή πορεία.

Μα σοβαρολογείτε; Οχι, δεν διάβασα το Μνημόνιο εκείνη την εποχή γιατί απλούστατα είχα άλλες υποχρεώσεις, είχα άλλα καθήκοντα (…). Δεν ήταν δουλειά μου να μελετήσω το Μνημόνιο, η δική μου δουλειά τότες (sic) ήταν να καταπολεμή-σω το έγκλημα.

Οι Ελληνες χρήστες του Twitter τράβηξαν -εκτός από τα μαλλιά τους- την παραπάνω δήλωση του υπουργού Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας κ. Χρυσοχοΐδη στα άκρα. Τα tweets τους, μάλιστα, ήταν τόσο πολλά που το hash tag #De_diavasa_to_mnimonio_giati έγινε πρώτο στη παγκόσμια λίστα των θεμάτων τρέχοντος ενδιαφέρο-ντος του δημοφιλούς μέσου κοινωνικής δικτύωσης.

“”

• ξέρω το τέλος• δεν είχε βγει σε ηλεκτρονική μορφή για το iPad μου • ήθελα να πάει αδιάβαστο• ήταν στα αγγλικά. Helloooo! • δεν το είχε τυπώσει ακόμη η Διαμαντοπούλου• είχε έρθει η Νταλάρα σπίτι να το διαβάσουμε μαζί και τελικά παίχτηκε «φάση»• περιμένω και το sequel για να τα διαβάσω μαζί• ποτέ δεν διαβάζω τα terms and conditions. Πώς κάνετε έτσι πια; • νόμιζα ότι θα το απαγγείλουν στη Βουλή• δεν ήταν στα SOS• πού να σας τα λέω! Στα χέρια μου το είχα και μου επιτέθηκε ένα σκιουράκι-νίντζα και το άρπαξε τρέχοντας και...• δεν είχε καλές κριτικές• «καλέ γειτόνισσα, αφού σου τηλεφώνησα…»• περιμένω να βγει σε ταινία

• έβλεπα Τούρκικο• ήθελα να πω την ατάκα της χρονιάς στους Λυρι-τζή και Οικονόμου• φοβήθηκα μήπως και ήταν παγιδευμένο • αλλοιώνει τη γεύση ρε φίλε!• την εμπιστεύομαι την τρόικα. Είναι ‘ξηγημένα παιδιά• νόμιζα πως το είχαμε για την Τετάρτη• περίμενα να μπει σε Κυριακάτικη εφημερίδα δώρο• ήξερα ότι θα έρθει στο υπουργείο μου ο Άδωνις που το ξέρει απ’ έξω • διάβαζα το ημερολόγιο των Μάγιας. Τα ίδια λένε και τα δύο• βαριόμουνα. Αλλά του έκανα like στο Facebook. • δεν ήταν στην ύλη•«έλιαζα, ακαμάτης, τ’ αχαμνά μου» (Καββαδίας)•μπορώ

20

Ακούμε τη φωνή της καθημερι-νά στα ηχεία του ραδιοφώνου και ήταν καιρός και να τη συναντή-σουμε. Η Σοφία Κουρτίδου ετοι-μάζεται για τις επόμενες ζωντα-νές εμφανίσεις της και μίλησε για τη μουσική, το χιούμορ, την Αθή-να του μνημονίου και την πρώτη δισκογραφική της δουλειά.

21

Μετράει μόλις 24 Μάηδες, κατάγεται από την Αλεξανδρούπολη και εδώ και τρία χρόνια ζει στην Αθήνα ακολουθώντας το όνειρό της, τη μουσική. Τη συνάντησα στο Γκάζι λίγες μέρες πριν από την κυ-κλοφορία του πρώτου της CD που θα έχει τον τίτλο «Περιπαθώς και ρουφηχτά». Θα κυκλοφορήσει στο τέλος του μήνα από τη Hidden Track Records και θα περιλαμβά-νει επτά τραγούδια, τo «Δανεικά» δηλαδή και άλλα έξι, όλα σε δικούς της στίχους, μουσική και ενορχηστρώσεις. «Είναι ση-μαντικό να ξέρεις τι υλικό δίνεις στον κό-σμο. Οταν έχεις πράγματα να πεις, κοιτάς να μη φλυαρήσεις. Ο ακροατής πλέον θα αγοράσει μόνο αυτό που του αρέσει πραγματικά», σχολιάζει σχετικά η Σοφία.

Το «Δανεικά», το τραγούδι που την έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό και «τρα-γούδι του Jumping fish» για αυτό το τρί-μηνο σύμφωνα με τις ψήφους των ακρο-ατών, είναι όλο γραμμένο με τη φωνή της Σοφίας, χωρίς κανένα άλλο μουσικό όργανο. «Η φωνή είναι μουσικό όργα-νο. Πειραματίζομαι συχνά και διασκευ-άζω τραγούδια χρησιμοποιώντας μόνο φωνή, ακόμα και στα live. Ετσι κάπως προέκυψε και το τραγούδι αυτό», μου λέει, συμπληρώνοντας πως είναι άν-θρωπος που βαριέται εύκολα κι έτσι δοκιμάζει διάφορους τρόπους ώστε να μη γίνεται βαρετή στους γύρω της, αλλά πρωτίστως στην ίδια.

«To live έχει τεράστιο ενδιαφέρον για μένα, γιατί υπάρχει διάδραση με το κοινό», λέει η Σοφία, που μέσα σε αυτούς τους μήνες έχει εισπράξει πολλή αγάπη τόσο από τον κόσμο που ακούει το τρα-γούδι της στο προφίλ της στο Facebook και στο Jumping Fish, όσο κι από εκεί-νους που σιγοψιθυρίζουν τους στίχους μαζί της στις ζωντανές της εμφανίσεις. Από τον Michael Jackson στη Lady Gaga και από τους Bee Gee’s μέχρι τα κομμάτια του δίσκου της, η Σοφία Κουρτίδου και η Slippin’ band της επιδίδονται σε swing και jazz εκτελέσεις εδώ και ενάμιση χρό-νο στις μουσικές σκηνές της Αθήνας. Με τον Δημήτρη Καραγιάννη στο σαξόφω-νο, τον Τίμο Παύλου στην κιθάρα, τον Γιάννη Παπαγιαννούλη στα κρουστά, τον Κώστα Αρσένη στο μπάσο και τη Σοφία με τη φωνή και την κιθάρα της, ένα είναι σίγουρο: δεν θα βαρεθείτε ποτέ.

Στη Σοφία αρέσει οτιδήποτε κινεί το ενδιαφέρον της μουσικά ή στιχουρ-γικά και το ιδανικό είναι αυτά τα δύο να βρίσκονται σε πλήρη αρμονία. Της αρέσουν τα λογοπαίγνια και οι έξυπνες εναλλαγές, ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας, το χιούμορ, ο Chet Baker, ο Miles Davis, η Sarah Vaughan και ο Kurt Elling. Εχει ακούσει πολλή ελλη-νική παραδοσιακή μουσική, έχει τρα-

γουδήσει ρεμπέτικα με τον Αγάθωνα Ιακωβίδη και, όπως λέει, «όλα αυτά εν-σωματώνονται στην ταυτότητά σου και βρίσκεις κάπου το δικό σου στοιχείο. Γι’ αυτό και δεν μου αρέσει να χωρί-ζω τη μουσική σε είδη». Εχει σπουδά-σει Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο και μέσω του πανεπιστημίου έχει εργαστεί σε εθελοντικά προγράμματα στην Κρή-τη με άτομα με σχιζοφρένεια και στη Θεσσαλονίκη στην Εταιρεία Σπαστικών Β. Ελλάδας. «Μ’ ενδιαφέρει η γνώση. Θεωρώ ότι όποιος άνθρωπος γράφει οφείλει να διευρύνει τους πνευματι-κούς του ορίζοντες».

Ολα αυτά μαζί -κι ακόμα το ότι γνω-ρίζει την ελληνική νοηματική γλώσσα-

την κάνουν ενδιαφέρουσα και υπάρχουν άλλα τόσα που θα μας αποκαλυφθούν παρακολουθώντας την πορεία της από δω και πέρα. Δεν θέλει να κάνει εκπτώ-σεις στις επιλογές της. Κλασική κιθάρα και φωνητική από μικρή, ενώ στα 21 της απόφοιτη του Πανεπιστημίου έχοντας ήδη κάποια χρόνια εμπειρίας ως τρα-γουδίστρια, αφού εργαζόταν παράλληλα με τις σπουδές της. «Σκοπός μου ήταν να έρθω στην Αθήνα και να ασχοληθώ με τη μουσική. Γύρω από το σκοπό αυτό περι-στρέφονται όλες οι μέχρι τώρα επιλογές μου» και από ό,τι δείχνει είχε δίκιο να επιμένει σε αυτό. «Ακόμα και τη νοημα-τική την έμαθα γιατί πιστεύω πως υπάρ-χουν κι άλλοι τρόποι να αισθανόμαστε τη μουσική εκτός από την ακοή».

Της αρέσει η Αθήνα. «Δέχομαι πως υπάρχουν πολλά πράγματα που καθι-στούν την καθημερινότητά μας σε αυτή την πόλη προβληματική. Αλλά αντί να παραπονιόμαστε γι’ αυτό, ας κάνουμε κάτι να το αλλάξουμε». Ως παιδί που έχει μεγαλώσει στην επαρχία, ξέρει να εκτιμά το πλήθος των επιλογών που προσφέρει η Αθήνα. Ωστόσο -αν και μου φαίνεται μάλλον αεικίνητη -δηλώνει σπιτόγατα και απολαμβάνει να δημιουργεί στην ηρεμία του σπιτιού της στο Περιστέρι.

Εμείς δεν έχουμε παρά να της ευχη-θούμε να μη χάσει ποτέ το χιούμορ, τη δη-μιουργική διάθεση και την αισιοδοξία της.

Info:-

(

22

Με το που τελείωσε το Θέατρο Τέχνης το 1999, ο Κώστας Κουτσομύτης την επέ-λεξε από οντισιόν και έπαιξε στη σειρά «Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες». Επειτα μπήκε στη ζωή της το Θέατρο Αμόρε και ξεκίνησαν οι πρώτες συζητήσεις για το ταλέντο και την ομορφιά της.

Η Ιωάννα Παππά έχει συμμετάσχει σε επιτυχημένες σειρές στην τηλεόραση, σε ταινίες, ενώ έχει κάνει και πολλές κα-λές θεατρικές δουλειές. «Νιώθω τυχερή για τις συνεργασίες που μου έχουν προ-κύψει», λέει ή ίδια. «Μαθαίνεις πολλά δουλεύοντας με πολλούς και διαφορετι-κούς ανθρώπους. Σημασία έχει, όμως, να θέλεις να μάθεις, να είσαι διαθέσι-μος, να είσαι ανοιχτός και να μη νομί-ζεις ότι τα ξέρεις όλα».

Τη φετινή θεατρική περίοδο η Ιω-άννα βρίσκεται όλη μέρα στην Αγί-ου Κωνσταντίνου στο Εθνικό Θέατρο, αφού συμμετέχει σε τρεις παραγωγές του.

Ξεκίνησε με τον «Κόκκινο Βράχο» του Γρηγορίου Ξενόπουλου σε σκηνο-θεσία Ρούλας Πατεράκη και συνεχίζει αυτό τον καιρό με την «Ερωφίλη» του Γεώργιου Χορτάτση, έρχεται έτσι για πρώτη φορά σε επαφή με το κρητικό θέατρο. «Είναι ένα σπουδαίο έργο, από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που έχουν γραφτεί», αναφέρει η ηθοποιός και εξο-μολογείται ότι στην αρχή τη φόβισε η γλώσσα του κείμενου, η κρητική διά-λεκτος σε δεκαπεντασύλλαβο ομοιοκα-τάληκτο στίχο. «Δεν παίζονται συχνά αυτά τα έργα στο θέατρο. Θεωρούνται δύσκολα για το κοινό κυρίως και μετά για τους ηθοποιούς. Ο Δήμος Αβδελιώ-δης κάνει εξαιρετική δουλειά πάνω στο λόγο με όποιο έργο και αν καταπιάνε-ται και το γεγονός ότι σκηνοθέτησε την ‘Ερωφίλη’ αποτέλεσε ιδανική συνθή-κη. Αυτή η δουλειά μάς έχει πάει όλους τους ηθοποιούς ένα βήμα παραπέρα».

Παράλληλα με την Ερωφίλη, η ηθοποιός εδώ και λίγες μέρες ξεκί-νησε πρόβες για την τρίτη και τελευ-ταία συνεργασία της για φέτος με το Εθνικό. Πρόκειται για το έργο «Τρωί-λος και Χρυσηίδα» του Ουίλιαμ Σαίξ-πηρ σε σκηνοθεσία του Λιθουανού Οσκάρας Κορσουνόβας. «Αυτή τη σε-ζόν έχω δουλέψει με τρεις διαφορετι-

κούς σκηνοθέτες και με πολλούς ηθο-ποιούς και όλο αυτό αποτελεί μια δημι-ουργική εμπειρία γεμάτη νέα ερεθίσμα-τα. Αν και είναι μια κουραστική χρονιά, όλη αυτή η διαδικασία με έχει ανανεώ-σει και με γεμίζει με πολλή όρεξη για το παρακάτω».

Δεν θα μπορούσα να μην τη ρωτή-σω για την αποχή της από την τηλεό-ραση. «Είχα κάνει απανωτές τηλεοπτι-κές δουλειές για ένα μεγάλο διάστημα, υπήρξε ανάγκη να πάρω απόσταση και σίγουρα τώρα νιώθω πιο ήρεμη».

Δηλώνει, πάντως, ότι θέλει να ξα-νακάνει τηλεόραση εάν υπάρχουν οι προϋποθέσεις και εξηγεί: «Από τότε που ξεκίνησα, θέλω σε κάθε δουλειά που αναλαμβάνω να υπάρχει κάτι που να με εκφράζει, να νιώθω ότι υπάρχει σοβα-ρός λόγος να βρίσκομαι εκεί». Πώς δι-αχειρίστηκε τη μεγάλη δημοσιότητα που μπήκε στη ζωή της πριν από λίγα χρό-νια; «Τον πρώτο καιρό ταράζεσαι λίγο. Είναι μια κρίσιμη στιγμή για το πώς θα διαχειριστείς όλο αυτό που σου συμβαί-νει, πώς θα το μεταφράσεις, πόσο θα επενδύσεις και θα στηριχτείς σε αυτό, πόσο θα σε μαγέψει. Θεωρώ ότι όσο πιο γειωμένος, τόσο καλύτερα αντιμετωπί-ζεις την αποτυχία ή την επιτυχία».

Μένει στα Εξάρχεια εδώ και εν-νιά χρόνια. Της αρέσει πολύ που μέ-νει στο Κέντρο και τη διευκολύνει αρ-κετά. «Είμαι σε επαφή με ό,τι συμβαί-νει, νιώθω οικεία, μπορώ να κυκλο-φορώ όπως θέλω. Εδώ γύρω μένουν και πολλοί φίλοι μου και αυτό είναι πολύ θετικό», αναφέρει χαρακτηριστι-κά. Στην ερώτηση ποια είναι η αγαπη-μένη της βόλτα στην Αθήνα, δυσκολεύ-εται να απαντήσει. Τελικά αναφέρει την Πλάκα, την όποια θεωρεί την καλύτε-ρη περιοχή για να περπατάς οποιαδή-ποτε ώρα της ημέρας. Για το μέλλον η Ιωάννα δεν είναι καθόλου αισιόδοξη. «Οι αμοιβές στο θέατρο δεν μπορούν να μας κρατήσουν ζωντανούς. Τα πράγ-ματα έχουν στενέψει για όλους», σημει-ώνει. Δεν υπάρχει ελπίδα; «Με το που μπήκαμε στη νέα χρόνια έρχονται και νέες οικονομικές επιβαρύνσεις και θα φέρουν ακόμα μεγαλύτερες δυσκολίες. Αν τα πράγματα είναι ήδη δύσκολα, θα γίνουν ακόμα δυσκολότερα».

Info

Αν και νέα, η Ιωάννα Παππά έχει ήδη δοκιμαστεί σε διάφορα είδη θεάτρου, από χοροθέατρο μέχρι τραγωδία και από παιδικό θέατρο μέχρι σύγχρονο ρεπερτόριο. Την περίοδο αυτή κάνει

βουτιά στα βαθιά και αναμετριέται με την πιο δημοφιλή τραγωδία του κρητι-

κού θεάτρου, την «Ερωφίλη».

23Ο Χάρης Αττώνης γράφει για την επαφή του με την ιδιαίτερη προσωπι-κότητα της Σαρλότε Φον Μάλσντορφ και την παράσταση του που ξεκινάει τη Δευτέρα (31/1) στο Bios.

Ενα κομμάτι του “I Am My Own Wife” αναφέρεται στην πτώση του τείχους στο Βερολίνο και στο νέο κλίμα τρομοκρα-τίας, αναρχίας και οργής που άρχισε να ξεφυτρώνει παντού. Η Γερμανία ήταν πληγωμένη από τους Ναζί, τον Ψυχρό Πόλεμο, το Κομμουνιστικό Καθεστώς, τη διεθνή κατακραυγή και τη χρεοκο-πία. Οι άνθρωποι στους δρόμους δι-αδήλωναν για την προώθηση της «αν-θρωπιάς και της ανεκτικότητας», ενώ οι υπερεθνικιστές βιαιοπραγούσαν σε αν-θρώπους και σπίτια.

Η ηρωίδα Σαρλότε Φον Μάλ-σντορφ, υπαρκτό πρόσωπο, έχοντας παρασημοφορηθεί από τον υπουργό Πολιτισμού της Γερμανίας για τη «διά-σωση και διατήρηση μιας αξιόλογης πε-ριόδου στην ιστορία της γερμανικής αι-σθητικής», έπεσε και η ίδια μαζί με το μουσείο της και τους διαφορετικούς φίλους της θύμα των νεο-Ναζί επειδή ήταν τραβεστί.

Ενας δημοσιογράφος αναφέρει: «Η νεολαία σήμερα! Είναι άσχημα τα πράγ-ματα. Νιώθουν οργή, νιώθουν πόνο. Τα όνειρά τους διαλύονται. Τους είχαν υποσχεθεί τόσα πολλά. Ειδικά στους Ανατολικούς. Με την επανένωση. Τώρα νιώθουν ότι τους κορόιδεψαν». Και η Σαρλότε απαντά: «Δεν υπάρχει δικαιο-λογία. Στο Σόλινκεν καίνε τα σπίτια των γυναικών από την Τουρκία. Ανθρώπους που ζητάνε άσυλο από τη Γιουγκοσλα-βία, τους δέρνουν στο δρόμο. Εχει ξα-νανθίσει ο αντισημιτισμός. Και η ομο-φοβία. Κάθε μέρα καινούργιες απειλές».

Η Σαρλότε αυτοεξορίστηκε στη Σουηδία σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής της. Ο ρατσισμός, ο φθόνος, η ανέχεια, η πείνα, η παρακμή, η απογοήτευση από ολόκληρο το κοινωνικό και πολιτι-κό σύστημα που μας συντηρούσε για να το συντηρούμε οδηγεί και εμάς σε μαρα-σμό ή σε μετανάστευση. Οπως λέει ένας από τους ήρωες του έργου: «Ολοι οι με-γάλοι και δυνατοί ηγέτες αποδεικνύεται πως ήταν καραγκιόζηδες...»

Τι άλλαξε και η Γερμανία μέσα σε δυο τρεις δεκαετίες έγινε κράτος-υπόδειγμα για όλη την Ευρώπη σε επί-

πεδο κοινωνικών παροχών, ισότητας, οικονομικής ισχύος; Τι είναι αυτό που πρέπει να μας παραδειγματίσει για να αφήσουμε κι εμείς τη σημερινή κατά-σταση στο παρελθόν; Είναι τυχαίο ότι στο Βερολίνο, όταν ο αριθμός των ανέρ-γων έφτανε το 1/5 του πληθυσμού, το Ναζιστικό Κόμμα κατέληξε το ισχυρότε-ρο κόμμα στη βουλή;

Είναι αποδεδειγμένο ότι μπορού-με να καταφέρουμε να βγούμε από την οδύνη μιας εθνικής δυστυχίας. Τι μας κρατάει πίσω; Μήπως η αντίστασή μας να αναγνωρίσουμε τις ευθύνες μας και ο καθένας ξεχωριστά να αναβαθμίσει το σκάρτο λογισμικό που του πέρασαν από γενιά σε γενιά; Αν οι Γερμανοί, με τόσο βαρύ και σκληρό παρελθόν, έφτασαν να αποτελούν «πρότυπο», μήπως κι εμείς πρέπει να παραδειγματιστούμε αντί να θεωρούμε κάθε δυστυχία μας ξενόφερ-τη, αβάσταχτη και μη αναστρέψιμη; Εί-ναι καιρός η παραίτηση να μετατραπεί σε δημιουργία, προσωπική και συνολι-κή. Κάθε κρίση ξεπερνιέται με δράση, κίνηση και όχι εσωστρέφεια και εγκλει-σμό. Αντιστέκεσαι στις παλιές αξίες που μας έφεραν ως εδώ δίνοντας χώρο σε νέες να ανθίσουν. Με δράση και όχι με στείρα αντίδραση.

Το “I Am My Own Wife” είναι ένα μάθημα ζωής. Αληθινής ζωής. Υπαρ-κτού προσώπου. Που έζησε σε αφιλόξε-νους καιρούς, επιλέγοντας να είναι δια-φορετικό ή νιώθοντας εξ ορισμού δια-φορετικό. Μα πάνω από όλα είναι ένα έργο που εξιστορεί τη ζωή ενός μοναχι-κού ανθρώπου, γεμάτου εμμονές, πάθη, παραλογισμούς, όνειρα, ακρότητες, χιούμορ, που έμαθε από μικρή ηλικία πως η επιβίωση απαιτεί ελιγμούς, προ-σαρμογή, αντίσταση και -πέραν όλων- σκληρότητα και ψυχρή λογική. Οπως έλεγε και η θεία της Σαρλότε, η Λουί-ζε, που υπήρξε πρότυπο και εμψυχώ-τριά της: «Να είσαι σαν το φίδι στο μυα-λό. Το λέει στη Βίβλο. [...] Μην ξεχνάς ποτέ πως ζεις μέσα στο στόμα του λύ-κου. Κάποιες φορές πρέπει να μπορείς να κάνεις το ουρλιαχτό του».

24

Ο Δημήτρης Καραντζάς και ο Εκτορας Λυγίζος σκηνοθετούν -για πρώτη φορά από κοινού- το «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ στο Θέατρο του Νέου Κό-σμου. Συναντήσαμε τους δύο συντελεστές λίγες μέρες πριν από την πρε-μιέρα της παράστασης και μιλήσαμε για απωθημένα και επιδιωκόμενα.

25

Εννέα πρόσωπα αναμετρώνται με το παρελ-θόν και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους. Ο καθηγητής Σερεμπριακόφ επιστρέφει ύστερα από χρόνια στο κτήμα όπου μένει ο αδερφός του και η κόρη του Σόνια από τον πρώτο του γάμο. Μαζί του εμφανίζεται και η όμορφη δεύτερη σύζυγός του Ελένα. Η ζωή στη ρωσική επαρχία διαταράσσεται με την «εισβολή» του ξένου και τα απωθη-μένα των πρωταγωνιστών βγαίνουν στην επιφάνεια.

Αυτή είναι η υπόθεση του «Θείου Βά-νια» του Τσέχοφ, έργο το οποίο διάλεξε ο Εκτορας Λυγίζος και ο Δημήτρης Καρα-ντζάς να συν-σκηνοθετήσουν. Αναρωτιέ-μαι πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα και η απά-ντηση φαίνεται ότι τους δυσκολεύει κά-πως. «Αποφασίσαμε πέρυσι να δουλέψου-με μαζί, αλλά με κάποιο άλλο έργο», αρχίζει να θυμάται ο Εκτορας, «δεν θυμάμαι όμως πώς ακριβώς προέκυψε ο Βάνιας», συνεχί-ζει. «Ούτε εγώ. Ηταν όμως δική σου ιδέα», συμπληρώνει ο Δημήτρης. Από τις πρώ-τες τους φράσεις καταλαβαίνω ότι πρόκει-ται για δύο ανθρώπους που έχουν δουλέ-ψει πολύ μαζί και έχουν σκοπό να επωμι-στούν εξίσου την ευθύνη της παράστασης.

Οι δύο δημιουργοί επέλεξαν να πα-ρουσιάσουν την ιστορία του «Θείου Βάνια» μέσω της αφήγησης. Στη σκηνή θα βρίσκο-νται τρεις αφηγητές (Ελίνα Ρίζου, Θύμιος Κούκιος και Εκτορας Λυγίζος), οι οποίοι θα μας αφηγηθούν τι έγινε σε αυτό το κτή-μα και πόσο διαταράχθηκαν οι ισορροπίες μετά την επίσκεψη-καταλύτη του καθηγητή. «Αυτά τα πρόσωπα νιώθουν ένα πνίξιμο από τις ζωές τους. Νιώθουν ότι η ζωή δεν τους έχει δώσει αυτά που αξίζουν και τώρα είναι η ώρα να τα διεκδικήσουν», τονίζει ο Εκτορας, για να συμπληρώσει ο Δημήτρης: «Ολοι είναι σε μια ειδική συνθήκη. Είναι εκτός του καθιερωμένου τους προγράμμα-τος και έχει διασαλευθεί τελείως η καθη-μερινότητά τους. Εξ αυτού επιτρέπεται και η έκρηξη».

Οι χαρακτήρες, ωστόσο, δεν είναι τυ-χαία αντιθετικοί. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, είναι το άλλο του πρόσωπο. «Σταδι-ακά καταλαβαίνουμε ότι ουσιαστικά μιλάει για έναν άνθρωπο, τον ασήμαντο άνθρω-πο, τον οποιονδήποτε καθημερινό άνθρω-πο που προσπαθεί να κατακτήσει το ζη-τούμενό του», αναφέρει ο Εκτορας και δεν μπορώ να μη ρωτήσω αν τελικά το βρίσκει. «Ο Τσέχοφ βάζει τους ασήμαντους, όπως λέει, αυτούς που δεν είναι πρωταγωνιστές στη ζωή να αποδεχτούν ότι δεν θα ζήσουν ποτέ τις συναρπαστικές ζωές που θα ήθε-λαν να ζήσουν. Δέχονται τη δευτεραγωνι-στική φύση τους», μου εξηγεί ο Εκτορας και συμφωνεί με τον Δημήτρη πως «αυτός είναι και ο μόνος λόγος για να συνεχίσουν. Φτάνουν σε μια τέτοια έκρηξη, όπου ο μό-νος τρόπος για να συνεχίσουν είναι να μει-

ώσουν τις απαιτήσεις τους, να κατεβάσουν τον πήχη. Να επιστρέψουν σε ένα πλαίσιο που μέχρι τότε έμοιαζε συντηρητικό, αλλά ήταν το μόνο που τους συντηρούσε και τους καθιστούσε ενεργούς».

Μιλώντας για ρουτίνα και καθημερι-νότητα, αναρωτιέμαι πώς πήραν την από-φαση να δουλέψουν μαζί αυτή τη χρονι-κή περίοδο. Οι απαντήσεις τους και εδώ δεν διαφέρουν. Και οι δύο έχουν δουλέ-ψει στο παρελθόν με χορογράφους και θε-ωρούν ότι και αυτό ήταν μιας μορφής σκη-νοθεσία από κοινού, αλλά δεν θεωρούν τη συνθήκη εξωπραγματική. «Σίγουρα υπάρ-χει κάποια τουλάχιστον συγγένεια στο εί-δους του θεάτρου που θέλεις να κάνεις. Εγώ δεν ήθελα να μοιραστούμε τη δου-λειά, αλλά να είναι επί δύο. Στην πορεία ανακαλύψαμε ότι έχουμε διαφορετικούς τρόπους, όχι τόσο σκέψης, όσο δουλειάς. Διαφέρουμε κυρίως στο θέμα διαχείρισης προσωπικοτήτων, ίσως επειδή εγώ εί-μαι σε διαφορετική φάση ζωής και συμ-μετέχω ενεργά και ως ηθοποιός», απαντά-ει ο Εκτορας και μου δίνεται η αφορμή να μάθω γιατί τελικά ο Δημήτρης δεν θα εμ-φανιστεί στη σκηνή, αν και έτσι ήταν ο αρ-χικός σχεδιασμός: «Δεν ένιωθα καθόλου άνετα να το κάνω εγώ αυτό. Είχα τη διά-θεση, αλλά κατάλαβα ότι δεν με ενδιαφέ-ρει στ’ αλήθεια να το κάνω αυτό κάθε βρά-δυ». Θυμάμαι ότι σε μια κουβέντα που κά-ναμε πέρυσι μου είχε εξηγήσει την επιθυ-μία του να μη συμμετέχει ως ηθοποιός στις παραστάσεις που σκηνοθετεί και επαναφέ-ρω τη συζήτηση στη σκηνοθεσία χωρίς να τον πιέσω περισσότερο. «Δεν έχουμε κα-μία διαφορά οπτικής. Απλώς είναι περίερ-γο το πώς έχει συνηθίσει ο καθένας να ορ-γανώνει την πρόβα του», λέει ο Δημήτρης, ενώ τονίζει γελώντας ότι όλες οι διαφορές λύνονται αναίμακτα.

Αφήνοντας για λίγο πίσω την παρά-σταση, ρωτάω τον Εκτορα πώς είναι να κάνεις σινεμά και θέατρο ταυτόχρονα, μια και η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» στην οποία υπογράφει και το σενάριο και τη σκηνοθεσία είναι σχεδόν έτοιμη. «Εί-ναι τελείως διαφορετικά πράγματα, αλλά με ενδιαφέρουν και τα δύο. Το σινεμά δεν το κάνω με τον τρόπο που γίνεται. Το κάνω με το δικό μου τρόπο. Τον τρόπο που θέλω να επινοήσω εγώ για τον εαυτό μου. Αυτό θέλω και στο θέατρο. Εχω καταπι-εστεί χρόνια με το άγχος να γίνονται όλα όπως πρέπει. Με τη θεωρία ότι τα πράγ-ματα στέκουν από μια γραμμή και πάνω. Τα πράγματα στέκουν με τον τρόπο που θέλει ο καθένας να τα κάνει», μου απαντά-ει. Οσον αφορά το Δημήτρη, η παράσταση «Ο Μικρός Εγιολφ» του Ιψεν σε δική του σκηνοθεσία θα ανέβει στο Θέατρο Πόρτα την άνοιξη.

26

Μετά το αξιοσημείωτο πέρασμά του από τις μικρού μήκους ταινίες και

την πρόσφατη «Κληρονόμο», ο Πα-ναγιώτης Φαφούτης μάς παρουσιά-

ζει τον «Παράδεισο», μια ταινία με τέσσερις παράλληλες ιστορίες στο

τελευταίο διήμερο του πατρινού καρναβαλιού.

Ο «Παράδεισος» είναι μια πολύ προσωπική ταινία. Φοβήθηκες μήπως δεν λειτουργήσει στο κοινό ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο;

Αυτό είναι μια σκέψη που έκανα πριν καταλάβω πώς πρέπει να γίνονται οι ταινίες. Νομίζω ότι όσο πιο προσωπική είναι μια ταινία, τόσο καλύτερα μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο που θα τη δει. Το θέμα εί-ναι αν αυτό που πας να πεις είναι ενδιαφέρον ή όχι. Αλλά, αν πας να το πεις, πρέπει να το πεις όπως εσύ το καταλαβαίνεις.

Το καρναβάλι τι ρόλο παίζει στην ταινία;Αυτό που ήθελα να χρησιμοποιήσω είναι το

χάος και το άναρχο του πράγματος, είτε ως εικόνα είτε ως κατάσταση, και δευτερευόντως την ανεμελιά και το πάρτι. Οι ήρωες προσπαθούν να βάλουν μια τάξη, να καταλάβουν τον εαυτό τους και να βρουν ένα δρόμο. Και παρότι είναι σε ένα διήμερο χάους, δεν αφήνο-νται, αλλά προσπαθούν να βάλουν έναν κανόνα.

Ο τίτλος της ταινίας, που είναι και το όνομα του γκρουπ στο οποίο συμμετέχουν οι ήρω-ες, είναι τυχαίος;

Οχι. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να διαφοροποι-ούνται οι ήρωες από τη στολή τους. Και με το συγκε-κριμένο γκρουπ δίνεται η δυνατότητα να έχουμε δια-φορετικές στολές και άρα να ξεχωρίζουν τα ζευγάρια. Αλλά δουλεύοντας την ιστορία κατάλαβα ότι ο «πα-ράδεισος» ουσιαστικά έχει να κάνει με την προσωπι-κή ευτυχία όπως τη βιώνει ο καθένας. Οπότε στην πο-ρεία «κατοχυρώθηκε» ο τίτλος.

Ηταν μεγάλη παραγωγή για τα ελληνικά δε-δομένα. Προέκυψαν προβλήματα που δεν εί-χες υπολογίσει;

Το «μεγάλη παραγωγή» μου το έχουν πει πολλές

φορές, αλλά τα χρήματα που ξοδεύτηκαν ήταν μιας τυ-πικής χειροποίητης ταινίας που έχει τη στήριξη του Κέντρου Κινηματογράφου. Φαίνεται, λοιπόν, μέχρι το τελευταίο καρέ ότι είναι μια μεγάλη παραγωγή -αυτό είναι επιτυχία και είμαι περήφανος γι’ αυτό-, δεν είχα-με όμως πρόσθετα μέσα. Γύρισα την ταινία στην Πάτρα και όλοι βοήθησαν. Η δυσκολία ήταν ότι οι ηθοποιοί που ήθελα δεν μπορούσαν να είναι όλοι μαζί, επομέ-νως έκανα σπαστά τα γυρίσματα, ακόμα και εκτός καρ-ναβαλικής περιόδου. Ηταν Μάιος, ας πούμε, κι εμείς γυρνούσαμε ντυμένοι στους δρόμους με το άρμα!

Στην ταινία χρησιμοποίησες κάμερα στο χέρι και νευρικό μοντάζ. Ηταν επιλογή σε σχέση με το θέμα σου;

Είναι μια ιστορία σχέσεων και ήθελα να είμαι σχετικά κοντά στα πρόσωπα. Οδηγήθηκα όμως εκεί γιατί δεν είχαμε πολλά χρήματα, επομένως δεν μπο-ρούσαμε να έχουμε και κάποια άλλα μηχανήματα.

Επομένως η επιλογή σου ήταν και πρακτικής φύσεως εκτός από αισθητική;

Και τα δύο. Εχω καταλάβει από τα γυρίσματα ότι, εκτός από τους ηθοποιούς, την κάμερα και το σε-νάριο, πρέπει να «σκηνοθετείς» και το budget! Μου αρέσει, όμως, έτσι όπως βγήκε το αποτέλεσμα. Ως προς το μοντάζ, το έκανε ο Πάνος ο Βουτσαράς, που είναι ένας πολύ ήρεμος άνθρωπος, του αρέσει όμως να κάνει πολλά cut! Τελικά νομίζω πως λειτούργη-σε αυτό.

Στο μοντάζ πώς δουλεύεις; Το έχεις στο μυα-λό σου ήδη πριν από το γύρισμα ή αφήνεις κάποια ελευθερία στους μοντέρ;

Εμένα μου αρέσει η συν-δημιουργία, όχι να έχω ένα συγκεκριμένο όραμα και να με πλαισιώσουν άν-

θρωποι που θα το πραγματοποιήσουν. Διαλέγω συνερ-γάτες με τους οποίους αισθάνομαι ασφαλής, για να αναπτύξουν κι εκείνοι την οπτική γωνία από την οποία βλέπουν την ταινία. Ετσι, ο Πάνος έστησε ουσιαστικά πρώτα τις σκηνές -πάντα με τη σύμφωνη γνώμη μου- και μετά συμπορευτήκαμε. Σε μερικές σκηνές «ξανά-γραψε» το σενάριο, κι όπου μου άρεσε το κρατάγαμε.

Πριν από τον «Παράδεισο» είχες περάσει και από το λεγόμενο εμπορικό κινηματογράφο με την ανάθεση της σκηνοθεσίας στην «Κληρο-νόμο». Πολλές φορές απαξιώνεται ο «εμπο-ρικός» κινηματογράφος. Τελικά είναι εύκολο να κάνεις μια ταινία που να κόψει εισιτήρια;

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να απαξιώσει μια ταινία, και κυρίως ο θεατής. Οταν όμως καταλαβαί-νεις πόσο δύσκολο είναι να κατασκευάσεις μια καλή ταινία, αυτό που λείπει είναι ο σεβασμός στην προ-σπάθεια. Εγώ μπήκα στη φάση να σκηνοθετήσω την «Κληρονόμο» για να δοκιμάσω αν αυτό που ενδεχομέ-νως απαξιώνω μπορώ να το κάνω καλύτερα. Είναι δύ-σκολο να το κάνεις δικό σου με όλους τους περιορι-σμούς -κυρίως εμπορικής διάστασης- που έχει η ται-νία. Η επιτυχία ή όχι είναι πάντα σχετική. Ο Αργύ-ρης Παπαδημητρόπουλος στο “Bank Bang” το πέτυ-χε πολύ ωραία. Αυτό λειτούργησε ως κίνητρο για να κάνω την «Κληρονόμο». Εκεί κάποια πράγματα πέτυ-χαν, κάποια εμφανώς όχι.

Θα αποδεχόσουν στο μέλλον μία ακόμα «ανάθεση»;

Υπό προϋποθέσεις ναι. Αλλά μετά την «Κληρονό-μο» και τον «Παράδεισο», στόχος μου είναι να ψάξω σε εμένα και να κάνω μια ταινία που να είναι όσο πιο προσωπική γίνεται. Νομίζω ότι μόνο έτσι επικοινω-νούμε με τους άλλους.

Η Ηρώ Σαΐα και ο Γιάν-νης Παλαμίδας θα συ-

ναντηθούν στο Θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης

Κακογιάννης το Φε-βρουάριο για τέσσερις

μοναδικές παραστάσεις. Τραγούδια που μιλάνε για τον έρωτα, το φως

και την αγάπη ενώνουν τους δύο ερμηνευτές με

το κοινό τους.

Εκείνη «γυναίκα τριαντάφυλλο», εκείνος «τυχερό αστέρι». Η Ηρώ Σαΐα και ο Γιάννης Παλαμίδας βρέθηκαν στο ιδιαίτε-ρο... σκηνικό του Α΄ Νεκροταφείου για τις ανάγκες του βί-ντεο της παράστασης «Για σένα» που θα παρουσιάσουν στις 13, 14, 20 και 21 Φεβρουαρίου στο Πολιτιστικό Κέντρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206). Πίσω από το φακό, ο Αρης Μπασιάς έδινε το σύνθημα και οι τραγου-διστές μεταμορφώνονταν σε δύο εραστές, σε δύο ανθρώπους παθιασμένους, σε δύο πλάσματα με εντάσεις και εκρήξεις.

Και όλα αυτά «Για σένα». Πιάνονται χέρι χέρι, φιλιού-νται, γελούν, αγκαλιάζονται και δείχνουν την αισθητική της παράστασης που ετοιμάζουν. «Μη μ’ ακουμπάς ματώνω / κρατάω τ’ αγκάθια μου για μένα / Μην το ξεχάσεις μόνο / Λουλούδι πάντα θα ’μαι εγώ / Για σένα...» τραγουδάει η Ηρώ Σαΐα. «Για σένα / είν’ η πρώτη βροχή του χειμώνα / Για σένα / ανθίζουνε κόκκινα ρόδα», απαντάει ο Γιάννης Παλαμίδας. Και τα δύο αποσπάσματα από τα τραγούδια τους

«Γυναίκα τριαντάφυλλο» και «Τυχερό αστέρι». Εκτός όμως από δικές τους αγαπημένες ερμηνείες, στο

Θέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης θα απολαύσουμε τραγούδια κύριο συστατικό των οποίων είναι το συναίσθημα. Από τον Καβάφη μέχρι τον Καββαδία, από τον Clauss Nomi έως τον Κωνσταντί-νο Βήτα, τη Λένα Πλάτωνος και τον Σταύρο Ξαρχάκο. Μαζί τους στη σκηνή θα βρίσκεται ο Νεοκλής Νεοφυτίδης στο πιάνο και ο Δημήτρης Σιάμπος στην ηλεκτρική κιθάρα.

«Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που δεν υπάρχει ταίρι του στα εκατομμύρια και τα εκατομμύρια των άστρων, αυτό φτάνει για να τον κάνει ευτυχισμένο σαν τα κοιτάζει. Λέει μέσα του: ‘Εκεί κάπου βρίσκεται το λουλούδι μου’». Στα λόγια του «Μικρού Πρίγκιπα» του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί βρίσκεται το τριαντάφυλλο και το αστέρι, τα μονα-δικά συστατικά που μπορούν να δώσουν στη νύχτα φως και ομορφιά.

28

Μια πρωτότυπη και καινοτόμα επιχειρηματική ιδέα είναι δύσκολο να βρεθεί. Ακόμα πιο δύσκολο όμως είναι τα άτομα που την έχουν να δεχτούν τις σω-στές συμβουλές για την ανάπτυξή της, να λάβουν χρηματοδότηση και κυρίως να πειστούν να αφοσιωθούν ολοκληρωτικά σε αυτήν. Τον παραπάνω ρόλο έχει αναλάβει το Openfund, ένα επενδυτικό όχημα που απευθύνεται σε νέους επιχειρηματίες οι οποίοι φιλοδοξούν να μετατρέψουν την ιδέα τους σε καινο-τόμο προϊόν και επιτυχημένη επιχείρηση. «Απευθυνόμαστε», υποστηρίζει ο κ. Γιώργος Τζιραλής, εκτελεστικός διευθυντής του Openfund, «σε επιχειρηματίες αρχικού σταδίου, με προϊόντα σχετικά με λογισμικό, με το διαδίκτυο ή με υπη-ρεσίες κινητής τηλεφωνίας, τα οποία με τη σειρά τους στρέφονται στη διεθνή αγορά. Σκοπός μας είναι να παρέχουμε οτιδήποτε απαιτείται, από συμβουλευ-τική υποστήριξη ως χρηματοδότηση, ώστε αυτή η διαδρομή -από την ιδέα στην επιτυχημένη επιχείρηση- να καταστεί εφικτή».

Ο τρόπος λειτουργίας της πλατφόρμας είναι απλός: καταθέτεις την ιδέα σου, την παρουσιάζεις στα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της και, αν εγκρι-θεί, λαμβάνεις συμβουλευτική υποστήριξη και χρηματοδότηση με αντάλλαγμα ένα μικρό ποσοστό τις εταιρείας σου. Απαραίτητη προϋπόθεση, ωστόσο, εί-ναι το να σταματήσεις τις υπόλοιπες δουλειές που κάνεις και να αφοσιωθείς ολοκληρωτικά στη νέα σου ιδέα. Στόχος, εξάλλου, του Openfund είναι «να συ-νεργαστεί με επιχειρηματίες με φιλοδοξία να αλλάξουν τον κόσμο γύρω μας», όπως τονίζει ο κ. Τζιραλής, και σίγουρα κάτι τέτοιο απαιτεί πολύ χρόνο!

Μέχρι στιγμής οι startup εταιρείες που έχουν δεχτεί χρηματοδότηση φτά-νουν τις οκτώ και είναι οι ακόλουθες: Kamibu (3D παιχνίδια για κινητά και browser), Taxibeat (κλήση ταξί μέσω εφαρμογής για κινητά), Listiki (λίστες για τα πάντα), Sportmeets (οργάνωση αθλητικών δραστηριοτήτων), StockPodium (ιστοσελίδα πώλησης εικόνων), Youscan (εργαλείο αξιοποίησης των social media στις ρωσικές και ουκρανικές αγορές), Fashinating.com (προτάσεις μό-δας βάσει του γούστου σου) και Gourmetorigins.com (διατροφικά προϊόντα υψηλής ποιότητας). Ο επόμενος γύρος χρηματοδότησης θα πραγματοποιηθεί στους μήνες που ακολουθούν και αναμένεται να συνδυαστεί με την αναβάθ-

μιση της λειτουργίας της πλατφόρμας. Ο κ. Τζιραλής δηλώνει σχετικά: «Εί-μαστε ευτυχείς για τη δυνατότητά μας να δουλέψουμε με ανθρώπους που λύνουν προβλήματα, δημιουργούν αξία και θέσεις εργασίας. Παράλληλα όμως κρατούν κι ένα μικρό κομμάτι της αξίας αυτής για να αναπτύξουν

ένα βιώσιμο οργανισμό, αντί να προσδοκούν σε επιχορηγήσεις και δημό-σια προγράμματα για να συνεχίσουν τη λειτουργία τους».

Οσον αφορά το τοπίο της επιχειρηματικότητας στη χώρα μας, ο κ. Τζιρα-λής θεωρεί πως βρίσκεται σε ώριμη φάση και ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται την περίοδο ως κατάλληλη για να τολμήσει κάποιος να επιχειρήσει. «Το ελληνικό οικοσύστημα του τεχνολογικού επιχειρείν έχει διανύσει μεγάλη απόσταση τα τελευταία χρόνια. Τώρα ανοίγεται πεδίο δόξας λαμπρό για όσους επιχειρήσουν να αξιοποιήσουν τα μαθήματα που προκύπτουν από την ωρίμανσή του, καθώς

και τις διογκούμενες ευκαιρίες της αγοράς σε τοπικό και διεθνές επίπε-δο». Πιστεύει, βέβαια, πως δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις και ότι μόνο

μέσα από τα λάθη του μπορεί κανείς να μάθει. «Το επιχειρείν εί-ναι σαν τη ζωή. Υπάρχουν καλές πρακτικές, αλλά η καλύτερη

όλων είναι η δική σου. Προσωπικά εκτιμώ ότι οι εύκολες λύσεις τυπικά υποθάλπουν προβλήματα και η καλύτε-

ρη προσέγγιση είναι της ειλικρινούς προσπάθειας για εύρεση λύσεων που υπακούν στην κοινή

λογική και αξιοποιούν στο έπακρο τα ανα-πόφευκτα λάθη που έχουν προηγηθεί ως

την κατάκτησή τους», καταλήγει.

Βάζει τα χρήματα και τις συμβουλές, βάζεις την ιδέα και τη δουλειά. Το Openfund απευθύνεται σε startup

εταιρείες «με φιλοδοξία να αλλάξουν τον κόσμο» και τις στηρίζει για να πετύχουν το στόχο τους.

ΠΟΣΟ ΠΑΕΙ ΤΟ... PIXEL;

Τι αξία μπορεί να έχει ένα εικονικό σπαθί ή ένας στάβλος στο Farmville; Οπως όλα τα πράγμα-τα στη ζωή, αυτή που τους δίνουμε εμείς. Αν για παράδειγμα περνάς μεγάλο διάστημα του χρόνου σου για να φτιάξεις και να βελτιώσεις ένα χαρα-κτήρα σε ένα video game, είναι πολύ λογικό να τον κοστολογείς ακριβά. Σε περίπτωση τώρα που βρεις κάποιον ο οποίος αγαπάει το παιχνίδι όσο εσύ, αλλά δεν έχει την ίδια ευχέρεια στο να κα-τασκευάζει χαρακτήρες, πιθανότατα ανακάλυψες έναν πελάτη. Κάπως έτσι δημιουργείται η εμπορία εικονικών αγαθών η αξία των οποίων -σε πραγ-ματικά χρήματα- σπαζοκεφαλιάζει οικονομολό-γους και κυβερνήσεις.

Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, η δημιουργία της συγκεκριμένης αγοράς δεν έγινε σε μία ημέρα. Πολλές εταιρείες video games, αναζητώντας τρόπους να αντιμετωπίσουν την πει-ρατεία και να βελτιώσουν τα έσοδά τους, άλλα-ξαν το μοντέλο λειτουργίας τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το παιχνίδι “The Lord of the Rings Online”, το οποίο επιτρέπει στους χρήστες να ζή-

σουν σε μία ψηφιακή εκδοχή του φανταστικού κό-σμου του Τόλκιν. Οταν κυκλοφόρησε το 2007, οι παίκτες έπρεπε να το αγοράσουν για 40 δολάρια και έπειτα να πληρώνουν συνδρομή για κάθε μήνα που έπαιζαν online. Το 2010 η Turbine, παραγω-γός του παιχνιδιού, υιοθέτησε ένα καινούργιο μο-ντέλο χρέωσης. Βάσει αυτού το παιχνίδι ήταν δι-αθέσιμο χωρίς χρέωση αλλά οι παίκτες θα μπο-ρούσαν να δαπανήσουν αληθινά χρήματα για “Turbine Points” - ένα είδος ηλεκτρονικού νομί-σματος με το οποίο αγοράζουν αντικείμενα που θα αυξήσουν τη δύναμή τους. Εκτοτε τα έσοδα της εταιρείας έχουν τριπλασιαστεί.

Το σκηνικό αυτό μπορεί να μοιάζει παράδο-ξο σε αρκετούς, υπάρχουν ωστόσο παίκτες που το θεωρούν εντελώς φυσιολογικό και για το σκοπό αυτό δαπανούν απίστευτα υψηλά χρηματικά ποσά. Ενα άλλο παράδειγμα είναι το Dark Orbit, ένα παι-χνίδι της γερμανικής εταιρείας BigPoint, το οποίο διαδραματίζεται στο διάστημα. Ανάμεσα στις υπό-λοιπες επιλογές, οι παίκτες έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν ένα «δέκατο σκάφος» για να ενισχύ-

σουν το διαστημόπλοιό τους έναντι περίπου 1.000 ευρώ. Ποιος θα δώσει τόσα λεφτά; Κι όμως, μόνο μέσα στην προηγούμενη χρονιά πουλήθηκαν πε-ρισσότερα από 2.000 τέτοια σκάφη!

Στο FarmVille τώρα, τη γνωστή εικονική φάρμα της Zynga στο Facebook, οι παίκτες μπο-ρούν να κερδίσουν νομίσματα που θα δαπανή-σουν στις καλλιέργειές τους, στα ζώα τους ή στον αγροτικό εξοπλισμό, παίζοντας το παιχνίδι ή αγο-ράζοντάς τα έναντι πραγματικών χρημάτων. Αυ-τές οι συναλλαγές αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων της Zynga.

Υπάρχουν όμως και παίκτες που κερδίζουν τα προς το ζην αγοράζοντας και πουλώντας εικονικά αντικείμενα. Τη διαδικασία περιέγραψε με τον κα-λύτερο τρόπο ο Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Julian Dibbell στο βιβλίο με τίτλο “Play Money”. Στις σελίδες του εξηγεί πως κέρδι-ζε μέχρι και 3.000 δολάρια το μήνα παίζοντας παι-χνίδια, ένα εισόδημα που πολλοί θα ζήλευαν. Μή-πως τελικά να το σκεφτείς καλύτερα και να ασχο-ληθείς με το World of Warcraft;

Εταιρείες και παίκτες video games βγάζουν πραγματικά χρήματα -και μά-λιστα πολλά- πουλώντας εικονικά αγαθά. Εσύ μέχρι πόσα θα έδινες για

ένα ψηφιακό διαστημόπλοιο;

30

Πόσα megapixel κάμερα έχει το ταπεράκι σου; Ο φωτογραφικός

φακός συνέλαβε τη Χριστίνα Παππά την ώρα που πήγαινε ταπεράκι

με φαγητό στο γιο της. Η Γλυκερία ανέβασε τον Τρύφωνα Σαμαρά στην

πίστα για να τραγουδήσουν μαζί. Μόλις το έμαθε ο Σπύρος Παπαδόπουλος,

ζήτησε να του φέρουν ντισκομπάλες στο πλατό του «Στην Υγειά Μας» για να

είναι έτοιμος. Γρηγόρης Αρναούτογλου: «Eμενα σε μια σχέση που

είχε τελειώσει». Φαντάζομαι εννοείτε την τηλεόραση. «Για πόσο καιρό

θα μπορώ να προτείνω πράγματα που θα φέρουν μια νέα διάθεση;» αγωνιά ο

Κωνσταντίνος Ρήγος. Γιατί; Θα κλείσουν τα μπουζούκια; Σταύρος Ζαλμάς,

πρωταγωνιστής σαπουνόπερας: «Η ποιοτική καριέρα πληρώνεται

πολύ ακριβά». Γι’ αυτό και εσείς ως έξυπνος άνθρωπος προτιμάτε

μονίμως εκείνη που πληρώνει ακριβά. Ντίνος Χριστιανόπουλος προς

Πόπη Τσαπανίδου: «Δεν σας θυμάμαι. Σας μιλώ όχι για την αξία σας, αλλά

γιατί με ακούν κάποιοι». Και τότε γιατί δεν πήγατε στη Μενεγάκη, που και

πιο εύκολο είναι να τη θυμάστε και θα σας ακούσουν και περισσότεροι;

Μαρία Ηλιάκη: «Με τον Μουτσινά κάναμε τόση παρέα που στο

τέλος σιχαθήκαμε ο ένας τον άλλο». Και, για να το μοιραστείτε με τον

κόσμο, είπατε να το κάνετε εκπομπή, να νιώσουμε κι εμείς τα ίδια

συναισθήματα. Ο Κώστας Μαρτάκης θα παίξει στο θεατρικό μιούζικαλ

“Rent”. H διασκευή θα ακολουθεί τις κινησιολογικές και ερμηνευτικές

επιταγές του θεάτρου Νο. Αν ο Τρύφωνας τους χτενίζει και ο Λάκης

τους ντύνει στο “Fab 5”, o Mουρατίδης τι θα τους κάνει; Θα τους

ρωτάει αν μουσικώνονται; Δέσποινα Καμπούρη, θεατρολόγος,

ντομινατρίς: «Ο καλός ηθοποιός στο σανίδι φαίνεται». Το βρεγμένο

εννοείται. Το νέο τραγούδι του Θάνου Πετρέλη και του Φοίβου

λέγεται «Απ’ έξω ποιος». Ο απ’ τα ρούχα του ίσως; Τι ετοιμάζει η

Ηβη Αδάμου για τον κυπριακό τελικό της Eurovision; Εεε, μμμ, σεφταλιές;

Αννα Μαρία Παπαχαραλάμπους: «Είμαι λίγο των άκρων». Δηλαδή

πελματολάγνα ή σκέτο χειρομάντισσα; Η Καίτη Γαρμπή θα μιλήσει

στους «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη για το lifestyle. Θα παίξει

και αποσπάσματα από τότε που ήταν στα μπαλέτα του Φλωρινιώτη ή μόνο

το κλασικό της ρεπερτόριο; Ελενα Παπαρίζου: «Ηταν επιλογή μου να

αλλάξουν κάποια πράγματα». Εννοείται, Ελενα, αλλιώς πώς, μόνος του

πήρε ο γιατρός το νυστέρι χωρίς να σας ρωτήσει;

Δέσποινα Καμπούρη,

θεατρολόγος, ντομινατρίς:

«Ο καλός ηθοποιός στο

σανίδι φαίνεται».

Το βρεγμένο εννοείται.

SMSτα μηνύματα

της εβδομάδας

30

Η Ourania Kay είναι μια νέα ταλαντούχα σχε-

διάστρια μόδας, συνέ-ντευξη της οποίας θα

διαβάσετε σύντομα στη “Metropolis”. Εδώ, μια urban πρότασή της για τα αγόρια και τα κορί-τσια της πόλης, φωτο-

γραφημένη μια βροχερή μέρα στις ανηφόρες

του Κολωνακίου.

Πήρα μια μεγάλη απόφαση σήμερα. Delete! Μπήκα στο Facebook κι άρχισα να σβήνω ονό-ματα «φίλων». Φτάνει, δεν θέλω άλλους φίλους! Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τους έβα-λα σταδιακά στη ζωή μου, επειδή έτυχε να βρε-θούμε μια φορά σε ένα πάρτι η επειδή δουλεύαμε κάποτε μαζί (σε μια εταιρεία 1.000 ατόμων);

Το πόσο λίγο τους ξέρω το καταλαβαίνω σιγά σιγά. Οταν ξαφνικά βλέπω στο timeline κείμενα που ανεβάζουν και που εγώ δεν θα διάβαζα ποτέ γιατί τα θεωρώ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ! Ή όταν μου γράφουν σχόλια επιθετικά για μια πολιτική θέση που εξέφρασα. Συγγνώμη, αλλά από πού αποκτάνε τέτοια οικειότητα; Ποιος τους είπε ότι έχω διάθεση να τσακώνομαι σε κοινή θέα με ανθρώπους με τους οποίους οι διαφο-ρές των απόψεών μας είναι αγεφύρωτες; Γιατί εννοείται ότι έχουμε διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων με πολλούς άλλους, αλλά δεν κά-νουμε διάλογο με όλους. Είναι ενδιαφέρουσα η ανταλλαγή απόψεων με ανθρώπους που σέβε-σαι και εκτιμάς, έχει νόημα η αντιπαράθεση με κάποιον που βλέπει μια άλλη πλευρά. Αλλά αν εσύ είσαι οπαδός της θεωρίας συνωμοσίας των Αμερικανοεβραιων κατά της Ελλάδας κι εγώ απλά θέλω να μεταρρυθμιστεί η χώρα μου για να σωθεί, ποιος ο λόγος να τσακωνόμαστε; Υπάρχει περίπτωση να συναντηθούν οι απόψεις μας;

Επειδή λοιπόν έχουμε αρκετό στρες στην καθημερινότητά μας, δεν νομίζω ότι υπάρχει κα-νείς λόγος να προσθέτουμε κι άλλο επιτρέποντας στον καθένα να εισβάλλει στη ζωή μας - έτσι, για να περνάει η ώρα του! Επίσης δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι θέλω να παρακολουθούν έστω και ένα μικρό κομμάτι της ζωής μου άνθρωποι με διαφορετική αισθητική, με διαφορετικές εμπει-ρίες και εντελώς άλλη στάση ζωής από τη δική μου... Γι’ αυτούς τους λόγους πήρα τη μεγάλη απόφαση. Δεν χρειάζεται να με ενοχλεί κα-νείς, ούτε να τον ενοχλώ εγώ. Οποιος δεν είναι φίλος ή έστω γνωστός δοκιμασμένος, delete!

Το έκανα και σας διαβεβαιώνω. Είναι μεγά-λη ανακούφιση. Εξάλλου τι είναι το Facebook; Μια ψευδαίσθηση παρέας και επικοινωνίας με φίλους. Ε, ας μείνει μεταξύ φίλων. Εγώ το αποφάσισα. Προτιμώ να είμαστε μεταξύ μας, εμείς που καταλαβαινόμαστε. Δεν ξανανοί-γει η πόρτα σε οποίον περνάει απέξω. Εκτός αν είναι αρκετά sexy! Εκεί, αλλάζει. Στο κάτω κάτω κρατάμε τη φιλιά μέχρι να δούμε πού θα πάει το πράγμα και, αν δεν καρποφορήσει η προσπάθεια, κάνουμε τότε delete. Θα πούμε ότι μας την έσπαγαν τα status που ανέβαζε!

Κάθε νέα «κίνηση» με στόχο την προστασία και αναβάθμιση του

Κέντρου είναι ευπρόσ-δεκτη και πολύτιμη. Τα μέλη της ομάδας «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα»

συναντήθηκαν στο «9» της οδού Κολοκο-

τρώνη προκειμένου να ρίξουν ιδέες για το πώς θα καταστήσουμε

πάλι βιώσιμη την πόλη μας. Καλώς τους...

Γκραφιτάδες επί το έργον σε ό,τι έχει απομείνει από την πρόσοψη του καταστήματος γυα-λικών Ακρον Ιλιον Κρυστάλ της οδού Σταδίου, που έχει κλείσει εδώ και πολλά χρό-

νια ακολουθώντας την τύχη άλλων παλιών μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων.

Με τι μπορούμε να ξορκίσουμε τη θλίψη που έχει φωλιάσει στην ψυχή του έθνους; Αναρωτιέμαι... Με άφθονο γέλιο που να κά-νει το στομάχι και το στέρνο να πονούν ή με λυγμούς που συνταράζουν την ύπαρξή μας; Αναρωτιέμαι... Ποιο είναι το φάρμακο; «Με-ρικές φορές παρατηρώ τον κόσμο στο δρόμο και μου φαίνεται αδιάφορος για ό,τι συμβαί-νει. Είναι δυνατόν;» απόρησε προ ημερών η Ιωάννα. Υπάρχουν πολλοί που εκθειάζουν αυτή τη στάση των Ελλήνων ισχυριζόμενοι πως το «πνεύμα» μας δεν κάμπτεται εύκο-λα. Υπάρχουν και άλλοι όμως που γίνονται έξαλλοι επειδή ο καιρός περνάει και δεν βλέπουν το σύνολο του πληθυσμού να κατε-βαίνει πιο δυναμικά στους δρόμους απαιτώ-ντας τις κεφαλές των υπαιτίων επί πίνακι. Πάντως, η κατάσταση είναι περίεργη, πολύ περίεργη. Τα μπουζούκια εξακολουθούν να γεμίζουν, ενώ στο Σύνταγμα μοιράζονται δω-ρεάν ζαρζαβατικά στους περαστικούς. Τρελό.

Στο άκουσμα του θανάτου του Θόδω-ρου Αγγελόπουλου ένα ολόκληρο Facebook έπαθε ομαδική κρίση θρήνου σε σημείο που με έκανε να σκεφτώ πως, εκτός από το ίδιο το θλιβερό γεγονός, ο κόσμος έμοιαζε να είχε ανάγκη να θρηνήσει κάποιον, κάτι! Μου φάνηκε τρομακτικό δεδομένου του ότι στην Ελλάδα οι ταινίες του σκηνοθέτη -πέραν της μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας τους- δεν δημιουργούσαν και ουρές κόσμου στα ταμεία. Ισως η αίσθηση μίας ακόμα απώλειας να είναι αβάσταχτη σε ένα περι-βάλλον που χαρακτηρίζεται μόνιμα πλέον -και μόνο- από Απώλεια.

Μια βραδιά στο τηλέφωνο με τον Νίκο κάναμε τρελά γέλια διακωμωδώντας την πτώχευση της Ελλάδας. Ειπώθηκαν ατάκες όταν μιλήσαμε για τα οικονομικά μας, όπως «πιο ναδίρ κι από το ναδίρ» ή «θα κάψω τα έπιπλά μου για να ζεσταθώ», που μέσα στην υστερική μας συνδιάλεξη ακούγονταν απί-στευτα αστείες. Μετατρέποντας την τραγωδία μας σε κωμωδία -έστω και μαύρη- νιώσαμε στο τέλος ξαλαφρωμένοι από το τεράστιο βά-ρος του ντουβρουτζά. Μήπως αν συγκεντρω-θούμε όλοι οι Ελληνες στο Σύνταγμα και βάλουμε τα γέλια μέχρι δακρύων κινήσουμε κάποια συμπαντικά νήματα που θα αναστρέ-ψουν τη δυστυχία μας; Από τη μία υπάρχουν τα ξυραφάκια και από την άλλη το χάχανο. Αναρωτιέμαι...

Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ φωτογραφίζεται στα

καμαρίνια του Θεάτρου Αγγέλων Βήμα αμέσως μετά την πρεμιέρα του

μονόπρακτου του Γιώρ-γου Χρονά «Σαβάς Χα-νούμ» στο οποίο πρω-ταγωνιστεί μαζί με τον

Γιάννη Τσεμπερλίδη. Η περιπετειώδης ζωή της τραγουδίστριας του ’50

όπως την κατέγραψε ένας δημοσιογράφος.

Κορυφαίες ερμηνείες σε μια ιδιαίτερη παράστα-ση σκηνοθετημένη από τον Κωνσταντίνο Ρήγο.

Περπατώντας στην οδό Σκουφά σταμάτησα στη βιτρίνα της Γκαλερί Σκουφά. Η έκθεση «Ο Καραγκιό-ζης κι εγώ» του Τάσου Μαντζαβίνου (τo τελευταίο βιβλίο του «Η δύναμις μου εν ασθενεία τελειού-ται» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη) έφερε στο νου μου την πρώτη φορά που, μικρό παιδί,

είχα δει παράσταση του Ευγένιου Σπαθάρη με το γνωστό λαϊκό ήρωα. Αγαπημένη ανάμνηση!

Εξω έβρεχε καθώς οι Eurythmics πλημμύριζαν το διαμέρισμα της Κυψέλης με την ακουστική έκδοση του “Here Comes The Rain Again”. Απέναντί μου, τα γαλάζια μάτια της Εύας Κέσσερλινγκ, η φιλοξενία της και οι δύο πανέμορφοι γάτοι της. Αρχίσαμε να μιλάμε για τις σχέσεις. «Ολες οι παλιές σχέσεις αργά ή γρή-γορα ξαναγυρίζουν», μου λέει. «Μου αρέσει να κρατώ φιλική επαφή με παλιά αμόρε». Ποιοι την κερδίζουν όμως; «Οσοι δεν με καταπιέζουν!» απαντάει. «Το θέμα είναι να σε αγγίξει κάποιος, γι’ αυτό κι εγώ στέκομαι σε μερικά πρόσωπα. Τα κοιτάζω και λέω: ‘Μ’ αυτόν έχω κάτι να πω’». Οι Eurythmics τελειώνουν και βυθι-ζόμαστε στην τζαζ, το αγαπημένο της θέμα. Τη ρωτάω τι σκέφτεται για την παρούσα φάση στην Ελλάδα, τη χώρα που επέλεξε για να μείνει μόνιμα επειδή ερω-

τεύτηκε ύστερα από μια «περιπλάνηση» για σπου-δές στην Ευρώπη. «Θέλω να εστιάσω στις ευκαι-ρίες που γεννά η κρίση. Ξέρεις, έχει και τα καλά της. Αναγκάζεσαι από τις καταστάσεις να μετατοπί-σεις το βλέμμα σου, ή θα αλλάξεις ή θα μείνεις κολ-λημένος». Κουβέντες που ταιριάζουν απόλυτα σε μια Υδροχόο με ωροσκό-πο Καρκίνο (την επομένη της συνέντευξης είχε τα γενέθλιά της).

Ανεξάρτητη, αλλά και βαθιά συναισθηματική, έχει αφιερώσει μεγάλο κομμάτι του εαυτού της

στο να τραγουδάει τζαζ. Πότε άρχισε η σχέση της με τη μουσική; «Στη διάρκεια της εγκυμοσύνης της μητέρας μου, δηλαδή από έμβρυο!» Θέλω εξήγηση. «Ο πατέρας μου έβαζε στην έγκυο μητέρα μου μουσική, επειδή είχε διαβάσει ότι το έμβρυο αντιλαμβάνεται τις μουσι-κές δονήσεις. Ετσι, άκουγα από τζαζ μέχρι Χατζιδάκι, κλασική και βραζιλιάνικα! Το ίδιο έκανε και στον αδελφό μου πριν γεννηθεί, αλλά με Μπαχ, Θεοδω-ράκη και τέτοια. Αργότερα, κάθε φορά που ακούγαμε μουσική σταματούσαμε το κλάμα». Εχει κάνει χορό, μουσική, τηλεόραση (ανακάλυψη του Νίκου Πιλάβι-ου), ανθρωπολογία, γλωσσολογία και δραματική.

Αυτές τις μέρες ετοιμάζει τη νέα της δουλειά, ένα εντυπωσιακό μουσικό πάντρεμα ακουσμάτων τζαζ, βραζιλιάνικης και ελληνικής μουσικής το οποίο βα-φτίζει “Bluezouki”. Μαζί της θα είναι ο Τάσος Γιαν-νούσης, ο Πάνος Αυγερινός και ο Αντώνης Γκίκας. «Θέλεις ν’ ακούσεις λίγο;» με ρωτάει και φυσικά θέλω σαν τρελός. Πατάει το play και με στέλνει αδιάβαστο. Το ωραιότερο απόγευμα που είχα εδώ και πολύ καιρό.

«δνρΞτκσαλτμπτγ

βέκ

Εκποίηση-παζάρι βιβλίου στην πλατεία Κλαυθμώνος και από το πρωί ως το βρά-δυ εκατοντάδες επισκέπτες ψάχνουν για έναν τίτλο σε τιμή ευκαιρίας, αφού οι εκπτώσεις φτάνουν το 90%! Καλό σημάδι...

«Τα δάκρυα του ψαριού μέσα στη θάλασσα» έδωσαν χθες την τελευταία παράσταση στο θέα-τρο Rabbithole. Η Καλλιρρόη Μυριαγκού, η Βάνα Παρθενιάδου, ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος και ο Μάνος Τριανταφυλλάκης απάντησαν σε κρίσιμα ερωτήματα των ημερών όπως «Πού πάει ο Ερωτας όταν γεράσει;» ή «Τελικά πόσες συνταγές συνδυάζονται με πράσινο πιπέρι;»

Μάλλον την περίμενα αυτή την άρνηση του μεγάλου βραβείου του ΥΠΠΟ από τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο. Είχε αρνηθεί σε όλη του τη ζωή όχι απλώς βραβεία, αλλά κάθε σχέση με κρατική αναγνώριση. Ιδίως την ακολουθούμενη από κρατική επιχορήγηση για την οποία τόσοι καλλιτέχνες δήθεν επα-ναστάτες και ασυμβίβαστοι κάνουν ουρά στα κρατικά ταμεία και μετά δίνουν συνεντεύξεις στις εφημερίδες και καταγγέλλουν το σύστη-μα κλείνοντας το μάτι στη μόδα της «αγανά-κτησης». Εγχώρια γελοιότητα. Οπως και το σύστημα των διάφορων «κρατικών βραβεί-ων», που έχει καταντήσει ένα είδος «επετηρί-δας». Με τη σειρά όλοι θα πάρετε όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, ήτοι όταν ασπρίσει το μαλλί και χαθεί η ορμή. Οι νεότεροι να περιμένουν τη σειρά τους. Να μάθουν να κάνουν «ουρά» με τη σειρά και εφ’ ενός ζυ-γού. Να μάθουν να κάνουν και «αυλή» στους μεγαλύτερους για να τηρείται η «τάξις».

Εξού και τα δημιουργικά νιάτα κάνουν κουμάντο μόνα τους. Στήνουν τις μουσικές σκηνές τους, τις θεατρικές, κάνουν τις εικα-στικές παρεμβάσεις τους, έχουν κοινό, συνο-μήλικους και όσους από τους μεγαλύτερους αντέχουν, όχι τη σύγκριση, αλλά τη διαρκή κίνηση του μυαλού που απαιτεί η αποδοχή του καινούργιου και ενίοτε διαφορετικού. Ε, λοιπόν, για όλους αυτούς που το παλεύουν είχε αξία η στάση του Χριστιανόπουλου. «Συνέπεια», είπαν. Λίγο είναι;

Βρέθηκαν και μερικοί να μουρμου-ρίσουν ότι είχε βάλει νερό στο κρασί του επειδή, λέει, τον είχαν δει στην εκπομπή της Φλέσσα στην ΕΡΤ, που, εδώ που τα λέμε, είναι ένα είδος κοσμικής τηλεπασαρέλας της κουλτούρας. Είχε πάρει μέρος και σε πάνελ του Megaron Plus, αυτός ο ακριβοθώρητος. Το βραβείο τον μάρανε να παραλάβει; Τα θεώρησαν κινήσεις ένταξης στον κύκλο της κοσμικής διανόησης του τόπου.

Τον άκουσα στο Μega να επαναλαμ-βάνει ότι η αποδοχή ενός βραβείου είναι σαν να αποδέχεται αφεντικά -στο YouTube υπάρχει το φιλμάκι με το μανιφέστο του κατά των βραβείων- και αναθάρρησε η ψυχή μου. Συνέπεια. Αυτό είναι η ωριμότητα. Οχι για τον Χριστιανόπουλο. Για όλο τον τόπο. Αλλά η επίμονη άρνηση ενός συστήματος savoir fair στην τέχνη, όπως είναι το σύστημα των βραβείων, είναι από την άλλη η διατήρηση μιας νεανικής τόλμης. Οχι για τον Χριστια-νόπουλο μόνο, για όλους. Και περισσότερο τους ηλικιακά νέους. Τιμή σε αυτούς ήταν η στάση του ποιητή.

Μια σχολή χορού ανθίζει ανάμεσα στις βιοτεχνίες της οδού Κύπρου στο Μοσχά-το. Ευχάριστο διάλειμμα πολιτισμού οι νότες από σάμπα και τανγκό που φτάνουν μέ-

χρι κάτω στο δρόμο παραμερίζοντας διακριτικά την παρουσία των επιχειρήσεων.

Ενας ηθοποιός, ο Αλέ-ξανδρος Μπουρδούμης, ένας πιανίστας, ο Αντώ-

νης Παλαμάρης, και ένας ραδιοφωνικός παραγωγός, ο Ξενοφών Ραράκος, μπο-ρούν να μεταμορφώσουν

τα βράδια της Δευτέρας σε γιορτή μέσα από την

ιδιότυπη παράσταση “My Way” στο Εν Δελφοίς. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς,

καθότι οι Δευτέρες μάς έπεφταν και λίγο βαριές...

Ο Νίκος Βατόπουλος είναι ένας καλός και αγα-πημένος συνάδελφος εδώ και αρκετά χρόνια. Eχουμε βρεθεί μαζί στους ίδιους εργασιακούς χώρους, πρώτα στην «Καθημερινή» και μετά στο «Βήμα». Eχουμε συνεργαστεί κιόλας σε εκ-δόσεις – μία από αυτές τις συνεργασίες (που συνυπέγραψε με τον Δημήτρη Ρηγόπουλο σχετικά με τις γυναίκες που έγιναν εξώφυλλο στο πρωτοποριακό για τα ελληνικά δεδομένα περιοδικό «Εικόνες» της Ελένης Βλάχου) θα πρέπει κάποτε να αποτελέσει την πρώτη ύλη για μια ιδιαίτερη έκδοση-αφιέρωμα στη νο-σταλγία της αστικής Αθήνας.

Εδώ και καιρό, ο Νίκος Βατόπουλος πήρε την πρωτοβουλία να «στήσει» μια κοινότητα για Αθηναίους που νοιάζονται για την πόλη τους και ενδιαφέρονται για τη ζωή στο κέ-ντρο της. Η κοινότητα άρχισε να δημιουργεί-ται στα φιλόξενα εδάφη της επικράτειας του Facebook και βαφτίστηκε με το όνομα «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα». Με αυτά και με εκείνα, έφτασε ήδη να αριθμεί πάνω από 2.350 μέλη. Μάλιστα, το περασμένο Σάββατο έγινε και η πρώτη συνάντηση των μελών αυτής της κοι-νότητας σε ένα νέο στέκι της πόλης, στο «9» της Κολοκοτρώνη, πίσω από την Παλαιά Βου-λή. Η ανταπόκριση ξεπέρασε κάθε προσδοκία και έδωσε δύναμη για τη συνέχεια.

Την εβδομάδα που πέρασε, ο Νίκος Βατό-πουλος κάλεσε τα μέλη να καταθέσουν και τις δικές τους ιδέες για οργάνωση δράσεων μέσα στην πόλη. Οι ιδέες έπεσαν βροχή, ορισμένες από αυτές κέρδισαν τη γενικότερη αποδοχή. Αποτέλεσμα αυτής της πρωτοβουλίας είναι και η πρώτη θεματική εκδήλωση, η οποία θα γί-νει το Σάββατο 3 Φεβρουαρίου το μεσημέρι. «Για να γνωρίσουμε από κοντά τον ιστορικό ‘Σύλλογο των Αθηναίων’, Κέκροπος 10, στην Πλάκα», όπως έγραψε ο ίδιος ο δημιουργός και εμψυχωτής της ομάδας «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα». Η συγκεκριμένη εκδήλωση γί-νεται με τη συνεργασία και υποστήριξη του κ. Ελευθερίου Σκιαδά. [Οι λεπτομέρειες για την εκδήλωση είναι διαθέσιμες στο Facebook.]

Mε λίγα λόγια, η πρωτοβουλία του φί-λου και συναδέλφου Νίκου Βατόπουλου είναι μία από τις μικρές χειρονομίες των ανθρώ-πων της πόλης που θέλουν να βλέπουν και να νοιάζονται για τη μεγάλη εικόνα, του σήμερα και του αύριο.

Τετάρτη βράδυ και στο Bios το πάρτι της «Ζωντανής Βιβλιο-θήκης» κορυφώθηκε με μια performance-έκπληξη από τους απολαυστικούς σταρ

που εμφανίζονται στο γνω-στό μπαρ “Κούκλες” . Μια

ωραία εκδήλωση, παράδειγμα καταπολέμησης του κοινωνι-κού ρατσισμού, της προκατά-

ληψης και των κοινωνικών ανισοτήτων, που οργανώθηκε από τον ελληνικό πυρήνα της

διεθνούς ομάδας.

37

PUNK

Προ ημερών, χαζεύοντας στο διαδίκτυο, το μάτι μου έπεσε σε ένα δελτίο Tύπου που με εν-θουσίασε. Ο τίτλος της ανάρτησης ήταν «Εδώ δεν υπάρχει άσυλο» και αφορούσε την ομώ-νυμη ταινία που γυρίζεται αυτό τον καιρό στην Αθήνα. Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ για την ανεξάρτητη ελληνική σκηνή του ’80 - κάτι το οποίο δεν είχε ως τώρα αγγίξει η ρετρό τάση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στη μουσι-κή και καλύπτει κυρίως τις δεκαετίες από το ’20 ως το ’70. Επικοινώνησα λοιπόν με τους συντελεστές και τους ζήτησα να συναντηθού-με προκειμένου να μάθω περισσότερες πλη-ροφορίες σχετικά με το όλο εγχείρημα.

Μπορεί για κάποιους όλα να άρχισαν όταν ο Πέρι Κόμο τραγούδησε τη “Glendora”, για την ομάδα παραγωγής του «Εδώ δεν υπάρ-χει άσυλο», όμως, η αφετηρία ήταν λιγότερο rock’n’roll και περισσότερο punk. Για την ακρί-βεια, όλα άρχισαν όταν ο σεναριογράφος της ταινίας Θανάσης Γιαννόπουλος μέσα από το ιστολόγιό του γνώρισε κάποια μέλη από μπά-ντες εκείνης της εποχής. Τότε διαπίστωσε πως

αυτοί οι άνθρωποι έχουν ακόμα πολλά να πουν και πως θα έπρεπε κάποιος να δημιουρ-γήσει τις συνθήκες γι’ αυτή την ευκαιρία.

Απευθύνθηκε λοιπόν στον σκηνοθέ-τη Μιχάλη Καφαντάρη και στον διευθυντή φωτογραφίας Νίκο Χανιώτη. Ο Μιχάλης έχει ήδη μία ταινία στο βιογραφικό του· ονο-μάζεται “Greeceland” και πραγματεύεται το φαινόμενο της εκμετάλλευσης της εικόνας και του έργου Ελλήνων μουσικών μετά το θάνατό τους ως κερδοφόρου προϊόντος. Ο Νίκος εί-ναι επαγγελματίας φωτογράφος και μουσικός. Οι τρεις τους αποτελούν ομάδα που λειτουρ-γεί και δημιουργεί με κοινό στόχο.

Ετσι, με εταιρεία παραγωγής τη Smallplanet του Γιώργου Αυγερόπουλου, προ-χωρούν σταθερά προς αυτόν το στόχο. Συζη-τούν με μέλη των γκρουπ που σημάδεψαν την εποχή αυτή -όπως οι Antitroppau Council, Metro Decay, Magic De Spell, Villa 21, Yell-o-Yell, Headleaders, Stress, Αρνάκια, ΑΝΤΙ, Last Drive, Χωρίς Περιδέραιο, Γενιά του Χά-ους, Panx Romana, Ex Humans, South of no

North- και επιμελούνται εμβόλιμες σκηνές με τέσσερις γυναίκες ηθοποιούς: την Ολια Λαζα-ρίδου, τη Βάσω Καμαράτου, τη Βιργινία Κλα-στάδα και την Ολγα Παπαδημητρίου.

Η βία και οι κοινωνικοί αποκλεισμοί που χαρακτηρίζουν μια κατ’ επίφαση ελεύ-θερη κοινωνία, η εγχώρια μουσική που για πρώτη φορά συγχρονίζεται και συμπορεύεται με την παγκόσμια σκηνή, η οικονομική ευη-μερία και ο νεοπλουτισμός που έρχεται, η ξε-νομανία, το αμερικανικό όνειρο που ελληνο-ποιείται για τις ανάγκες της αγοράς και των καταπιεσμένων ως τότε επιθυμιών, θα ξεδι-πλωθούν με λόγια, εικόνες και μπάσες νό-τες μέσα από τη ματιά του Θανάση, του Μι-χάλη, του Νίκου, στη μεγάλη οθόνη σε περί-που έξι μήνες.

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως, πα-ράλληλα με την παραγωγή του «Δεν υπάρχει άσυλο», ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες έχουν ήδη ξεκινήσει ή δρομολογήσει τις επα-νεκδόσεις σε βινύλιο των -σπάνιων πια- δί-σκων της εποχής.

Η ανεξάρτητη ελληνική σκηνή του ’80 έχει την τι-μητική της στην ταινία «Εδώ δεν υπάρχει άσυλο» που γυρίζεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα.

38

Κυριακή απόγευμα και κάποιοι από εμάς -μάλλον τυχεροί- αναμένουμε την έναρξη μίας νέας εργα-σιακής εβδομάδας. Τι καλύτερο, λοιπόν, από το να παραδοθεί κανείς στις μικρές απολαύσεις της ζωής, χαλαρώνοντας παρέα με καλούς φίλους στο σπίτι, με κουβεντούλα, φαγητό και -γιατί όχι;- με λίγο παιχνίδι - επιτραπέζιο παιχνίδι.

Ανοίξαμε τη Monopoly, με το σκίτσο στο κου-τί να απεικονίζει ένα συμπαθή μυστακοφόρο κυ-ριούλη με μπαστούνι και καπέλο, αισθητική που παραπέμπει στην εποχή του Μεσοπολέμου. Δια-λέξαμε πιόνι -βάσει των οπαδικών προτιμήσεών μας- και αρχίσαμε ως παίκτες την περιπλάνηση στο χάρτινο ταμπλό.

Παίκτες με κοινή αφετηρία, κοινούς στόχους, κοινές δυνατότητες και ευκαιρίες, βασισμένες στις ίδιες πιθανότητες, μια και το ζάρι είναι βασική πα-ράμετρος του παιχνιδιού. Ετσι, γίναμε ένας χαρα-κτήρας του οικονομικού συστήματος.

Το παιχνίδι άρχισε με μία ανώτερη Αρχή -κά-ποιοι θα την ονόμαζαν κρατική εξουσία- να μοι-ράζει ένα κοινό σε όλους αρχικό χρηματικό ποσό, προκειμένου να είμαστε σε θέση να αγοράσουμε γη και να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις που θα προκύψουν. Ετσι, λοιπόν, σε πρώτη φάση όλοι μας είχαμε σχέδια για να αποκτήσουμε και να ελέγξουμε ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι γης. Μόλις κάποιος παίκτης αποκτήσει ένα οικό-πεδο, του παραδίδεται από την Αρχή ένας τίτλος ιδιοκτησίας, που πιστοποιεί το γεγονός πως είναι ο νόμιμος κάτοχός του.

Οσο το παιχνίδι προχωρούσε, αυτό που γι-νόταν ευδιάκριτο ήταν ο τίτλος του παιχνιδιού: οι υπάρχουσες ιδιοκτησίες είχαν αρχίσει να συσ-σωρεύονται (όπως θα έλεγε και ο Καρλ Μαρξ) σε λίγα χέρια. Να δημιουργούνται, δηλαδή, μονοπω-λιακές τάσεις. Οι πιο άτυχοι παίκτες δεν κατάφε-ραν να επιβιώσουν στο σκληρό ανταγωνισμό και έπειτα από αρκετούς γύρους αναγκάστηκαν αρχικά να υποθηκεύσουν την ακίνητη περιουσία τους και στη συνέχεια να την πουλήσουν στην αντικειμε-νική της αξία πίσω στην ανεξάρτητη Αρχή (άλλη μία μίνι φούσκα έσκασε). Αυτή με τη σειρά της τα διέθεσε ξανά στην αγορά. Μόνο που αυτή τη φορά οι ενεργοί παίκτες ήταν λιγότεροι και οι ευκαιρίες για μεγαλύτερο πλουτισμό περισσότερες.

Το «αόρατο χέρι» της αγοράς έκανε απλά το καθήκον του. Ανακατένειμε τον πλούτο σε χρή-σεις μεγαλύτερης αποδοτικότητας (μάλιστα, κύ-ριε Ανταμ Σμιθ!). Αξιοσημείωτη ήταν η απουσία κάθε μέριμνας για αυτούς που έχαναν την πε-

ριουσία τους. Απλά έβγαιναν από το παιχνίδι, παραδίνοντας το πιόνι τους: η κορυφαία πράξη μη παρέμβασης από οποιαδήποτε Αρχή. Τελικά, αυτό το παιχνίδι θα πρέπει να ήταν το αγαπημέ-νο του κυρίου Μίλτον Φρίντμαν και των λοιπών άριστων της σχολής του Σικάγο.

Αυτό που είχε σημασία για το ρόλο της Αρ-χής ήταν το γεγονός πως κάθε τόσο επέβαλε

«Εντολές» και «Αποφάσεις» (άλλοτε ευνοϊκές, άλλοτε καταστροφικές) στους παίκτες, οι οποίοι όφειλαν να τις εφαρμόσουν απαρέγκλιτα. Και άντε να πληρώσεις ένα σημαντικό μέρος της πε-ριουσίας σου σε δωρεές χωρίς αντίκρισμα (ό,τι κάνεις κι εσύ σήμερα, Ελληνα φορολογούμενε, που κάθε τόσο σου επιβάλλεται και από ένας απρόβλεπτος φόρος, χωρίς όμως να απολαμβά-νεις ανάλογες υπηρεσίες) ή να πας φυλακή, χά-νοντας ένα μέρος του παιχνιδιού και συνάμα την ευκαιρία να ανταγωνιστείς τους συμπαίκτες σου (όπως και στην πραγματική ζωή πάντως, κάποιος θα έχει την κάρτα «Βγες από τη φυλακή» και θα τη «σκαπουλάρει», κράτος δικαίου σου λέει μετά...).

Ενώ, λοιπόν, υπάρχεις ως παίκτης και δίνεις υπόσταση σε αυτό που λέμε αγορά, η ανεξάρτητη

Αρχή μπορεί να επηρεάσει αυθαίρετα τις επιλογές σου. Αν όμως το πιόνι σου βγει από το χάρτινο ταμπλό, δεν υπάρχει καμία παρέμβαση, καμία μέ-ριμνα για να σε αποκαταστήσει ως οντότητα.

Και ενώ εξελίσσεται το παιχνίδι, γίνεται κα-τανοητό ότι έχουμε να κάνουμε με μία αγορά, άξο-νας της οποίας είναι το χρήμα. Οι ανταλλαγές γίνο-νται στη βάση ενός κοινά αποδεκτού νομίσματος,

το οποίο είναι σε θέση να εκφράζει τις αξίες και τον πλούτο. Ο πληθωρισμός, όμως, είναι απών. Το έχουν σχεδιάσει πολύ καλά αυτό το παιχνίδι: δεδομένη προσφορά χρήματος, δεδομένη κατα-νομή αρχικού χρηματικού πλούτου, δεδομένη και σταθερή χρηματική επιδότηση των παικτών κάθε φόρα που ολοκληρώνουν ένα γύρο και όλα αυτά σε αντιστοίχιση με τη συνολική αξία των αντικει-μενικών αξιών των οικοπέδων και των οικοδομι-κών δυνατοτήτων.

Τελικά, μήπως δεν είναι και τόσο αθώα η Monopoly; Μήπως μαζί με το ηλικιακό όριο στο κουτί θα πρέπει να αναγράφεται και το «ηθικό» όριο του παιχνιδιού; Αλλά, πάλι, καπιταλισμός και ηθική: οξύμωρο σχήμα. Ενα ακόμα κυριακάτι-κο απόγευμα κύλισε ευχάριστα...

Τι δουλειά έχουν οι κανόνες της αγοράς, οι τίτλοι ιδιοκτησίας, οι φόροι, οι εντολές και οι αποφά-σεις μιας Αρχής όταν μία παρέα μαζεύεται για να παίξει επιτραπέζια παιχνίδια; Μήπως τελικά η Monopoly δεν είναι και τόσο αθώα;

”“

Ο Μαρκ Οζέ είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ανθρωπολόγους. Στο έργο του στρέφεται στην ανθρωπολογική προσέγγιση του σύγχρονου κό-σμου. Το 2009 στο βιβλίο του «Ξανά στο μετρό» (εκδ. Νόβολι) παρακολουθήσα-με τις σκέψεις του γύρω από το μετρό και τη θέση που αυτό έχει στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων και κυρίως των Παριζιάνων. Πριν από λίγες μέρες, όμως, ένα νέο βιβλίο του μεταφρασμένο στα ελληνικά έρχεται να παρασύρει τόσο τους απλούς αναγνώστες όσο και τους φανατικούς ποδηλάτες. Ο λόγος για το «Εγκώ-μιο του ποδηλάτου» (εκδ. Αλήστου Μνήμης). Αλλωστε μετρό και ποδήλατο είναι δύο μέσα τα οποία αυξάνουν την ποιότητα ζωής μέσα στην πόλη. Το εγκώμιο του ποδηλάτου περνάει από τρεις στιγμές: το μύθο, τη εποποιία και την ουτοπία. Το ποδήλατο διαθέτει μια μυθική διάσταση που είναι συγχρόνως ατομική και συλλογική. Στις μέρες μας, ο μύθος έχει υποστεί πλήγματα. Συχνά πιάνουμε τον εαυτό μας να ονειρεύεται και να χαράζει το περίγραμμα της ου-τοπικής πόλης του μέλλοντος, όπου η δημόσια μετακίνηση και το ποδήλατο θα είναι τα μόνα μέσα μετακίνησης στην πόλη. Μπορούμε να ονειρευόμαστε

έναν κόσμο όπου οι απαιτήσεις των ποδηλατών θα γονατίζουν τις πολιτικές δυνάμεις. Ολα αυτά δεν είναι παρά όνειρα και πρέπει να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα. Το ποδήλατο μας μαθαίνει να εναρμονιζόμαστε με το χώρο και το χρόνο. Χάρη σε αυτό ανακαλύπτουμε ξανά την αρχή της πραγματικότη-τας σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από την εικονικότητα.Ο Οζέ στο «Εγκώμιο του ποδηλάτου» δεν αφήνει τίποτα από την ιστορία του ποδηλάτου να περάσει απαρατήρητο. Ετσι, ο αναγνώστης μπορεί να μάθει για τη θέση του ποδηλάτου στον κινηματογράφο, στο τραγούδι, στη λογοτεχνία, αλλά και στη ζωή των ανθρώπων και κυρίως των Γάλλων. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά, αν αναλογιστούμε το ρόλο που έχει παίξει ο Γύρος της Γαλλίας.Πρόκειται για ένα βιβλίο στο οποίο, εκτός από την ανθρωπολογική και ιστορι-κή σκοπιά μέσα από την οποία εξετάζεται το ποδήλατο, δίνεται η ευκαιρία στον αναγνώστη-ποδηλάτη να μάθει τι είναι ο gregario, τα «κολλητήρια», η «Μεγάλη Μπούκλα», το jump και ένα πλήθος άγνωστων, αλλά γουστόζικων λέξεων!

Ενα βιβλίο για τους απανταχού ποδηλάτες και όχι μόνο!

Δεν μπορούμε να πλέξουμε το εγκώμιο του ποδηλάτου χωρίς να μι-λήσουμε για τον εαυτό μας. Το ποδήλατο αποτελεί μέρος της ιστο-ρίας του καθενός από εμάς. Η εκμάθησή του παραπέμπει σε ιδιαί-τερες στιγμές της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας. Μέσω αυτού, ο καθένας ανακάλυψε πλευρές του σώματός του, των φυσικών ικα-νοτήτων του και δοκίμασε την ελευθερία που συνδέεται με αυτό.

Oταν κάθομαι στον υπολογιστή και βλέπω στο χώρο των ειδοποιήσεων ότι ο αδερφός μου έχει κάνει κάποιο σχόλιο, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι το εξής: «Aρχισε πάλι ο αθεό-φοβος...» Δεν υπάρχει περίπτωση να μην διαβά-σω τι γράφει, μια και, όταν ξεκινάει ένα από τα γνωστά του ρεσιτάλ με ανυποψίαστα θύματα από τη friend list του, βγάζει αρκετό γέλιο. Δεν κάνει νορμάλ συζητήσεις. Ούτε τον νοιάζει να καταθέ-σει περισπούδαστες και φιλοσοφημένες απόψεις ώστε να μαζέψει τα likes και τις περιφρονήσεις των άλλων. Τον νοιάζει ο δίχως μέτρο, ποτέ κα-κοπροαίρετος, μα πάντα κυνικός και καυστικός χαβαλές. Προχτές, μάλιστα, που βρήκε δυο τρεις να τον σιγοντάρουν, δημιούργησε thread έκτασης 384 σχολίων, παρακαλώ. «Ο αδερφός σου είναι παιδαρέλι και αργόσχολος», σε ακούω να ψελλί-ζεις, αναγνώστη. Σου απαντάω λοιπόν ότι είναι 33 χρόνων μαντράχαλος που -όταν δεν γράφει μανιωδώς σχόλια στο Facebook- σώζει ζωές ως γιατρός. Τι είναι λοιπόν ο αδερφός μου άμα δεν είναι παιδαρέλι και αργόσχολος; Είναι troll!

«Και τι είναι troll;» θα ρωτήσεις. Θα σου δώσω πρώτα την εκδοχή των καθωσπρέπει χρηστών του διαδικτύου. Εκείνων δηλαδή που αποφεύγουν τα trolls όπως ο Πάγκαλος τους Αγανακτισμένους: «Troll ή τρολάς είναι ο τύπος εκείνος που μπαίνει ακάλεστος σε συζητήσεις σε διάφορα διαδικτυακά μέρη, όπως σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, forums, blogs και chat rooms. Κάνει ειρωνικά, πονηρά και εξυπνα-κίστικα σχόλια, τα οποία συνήθως είναι εκτός θέματος. Εχει ως βασικό στόχο να προκαλέσει, να τραβήξει πάνω του την προσοχή και να κατα-στρέψει τελικά τη συζήτηση».

Εν μέρει έχουν κάποιο δίκιο. Σκοπός κάθε troll που σέβεται τον εαυτό του είναι πράγματι να διακωμωδήσει μια συζήτηση ώστε να παρε-κτραπεί. Παραδείγματος χάριν, με μεγάλη του χαρά θα έμπαινε σε μια συζήτηση θρησκόλη-πτων για να μιλήσει για τους αγαπημένους του

αγίους, τον Αϊ Λάινερ και τον Αϊ Παντ, ενώ με ακόμη μεγαλύτερη ζέση θα έλεγε την άποψή του σε οπαδικό φόρουμ του Ολυμπιακού σχετικά με την εντεκάδα που θα πρέπει να κατεβάσει ο Βαλβέρδε την Κυριακή: «Πιστεύω πως πρέπει να ξεκινήσει με Τοχούρογλου, Καραταΐδη, Μη-τσιμπόνα, Τσαλουχίδη...»

Ωστόσο, έχουν άδικο όταν κατηγορούν τα trolls ως χουλιγκάνους του διαδικτύου, ως άτο-μα αντικοινωνικά που δεν μπορούν να συζητή-σουν σε νορμάλ συνθήκες. Δεν υπάρχει τρολάς που να γνωρίζω και να μην έχει αξιοπρεπέστα-το IQ. Και οι συζητήσεις που κάνουν είναι μια χαρά, αρκεί βέβαια ο... ποπός του συνομιλητή τους να μη ζητάει τρολάρισμα. Οι ίδιοι που κα-τακρίνουν τα trolls επειδή είναι τσακωμένα με τη σοβαρότητα θα πρέπει να γνωρίζουν εν τέλει πως σε πολλές περιπτώσεις οι υπερασπιστές της

σοβαροφάνειας είναι περισσότερο απωθητικοί. Γιατί -μεταξύ μας τώρα- λίγο έως πολύ όλοι κρύ-βουμε μέσα μας το πνεύμα ενός troll. Το θέμα είναι πώς το βγάζουμε προς τα έξω. Σε ποια πε-ρίσταση και σε τι δόσεις.

Καυστικό, μαύρο ή έστω ενοχλητικό και ακατανόητο, το όπλο των αξιοπρεπών trolls είναι το χιούμορ και από αυτό δεν ζημιώθηκε ποτέ κανείς. Τα άλλα, τα επικίνδυνα trolls της πραγματικής ζωής να φοβάστε. Εκείνα που, ενώ (θα έπρεπε να) αποφασίζουν για ένα καλύτερο αύριο, παρεμβαίνουν στο δημόσιο διάλογο και τον εκτρέπουν πετώντας προκλητικά μαργαριτά-ρια του στιλ «δεν διάβασα το μνημόνιο γιατί...». Σε περιπτώσεις όπως αυτή, βεβαίως, ισχύει πά-ντα η παγκοσμίως γνωστή προτροπή “Do not feed the troll”. Trolling, λοιπόν, με τα μικρά της ζωής και όχι με την ίδια.

• H διαδικτυακή Μέκκα των trolls ανά τον κόσμο: www.9gag.com • Tο αγαπημένο τους τραγούδι: “Trolling in the deep”• Το ελληνικό πρότυπο του trolling διδάσκε-ται στο faeenamalaka.blogspot.com • Πολιτικό μοτίβο: «Τρολετάριοι όλου του κό-σμου ενωθείτε!»

41VINIETA agiannopoulos@metropolisnews.gr

Τα καλύτερα smartphones της αγοράς με budget που δεν ξεπερνά τα 200 ευρώ.

Ποιο γκάτζετ θα άλλαζα αυτή τη στιγμή αν με ρωτούσε κάποιος; Χωρίς δεύτερη σκέψη, το κινητό μου τηλέφωνο. Το έχω ήδη τρία χρόνια και, αν και κάνει άριστα τα βασικά, δεν είναι smartphone. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπαίνει στο ίντερνετ με ευκο-

λία, δεν έχει ειδικές εφαρμογές για social networks και email, δεν έχει παιχνίδια που μπορούν να σε κρατήσουν. Τι θα ήθελα; Πιθανότατα το iPhone, το Samsung Galaxy S II, το HTC Sensation XE ή κάποιο παρόμοιο κινητό νέας γενιάς με κορυφαία τεχνικά χαρακτηριστικά. Επειδή

όμως, όπως και ο περισσότερος κόσμος, δύσκολα μπορώ να διαθέσω αυτή την περίοδο 500 και 600 ευρώ για κινητό τηλέφωνο, υπάρχουν και τα οικο-νομικά smartphones. Με τιμή που δεν ξεπερνάει τα 200 ευρώ, μπορούν να εκτελέσουν τις περισσότερες από τις λειτουργίες που θέλουμε χωρίς κανένα πρό-

βλημα. Αν μάλιστα συνδυαστούν με κάποια επιδότηση από τις εταιρείες κινητής, τότε η αγορά τους είναι εύκολη υπόθεση.Σε αυτή τη λογική, το HTC Wildfire S, με οθόνη αφής 3,2 ιντσών, λειτουργικό σύστημα Android και υποδοχή καρτών microSD, αποτελεί μία πολύ καλή

λύση. Η WiFi υποστήριξη επιτρέπει να συνδέεσαι με το δίκτυο των καφετεριών όπου πηγαίνεις και ο GPS δέκτης να εγκαταστήσεις χάρτες για πλοήγηση μέσα στην πόλη. Διαθέτει ακόμα κάμερα 5 megapixel, βάρος 105 γραμ., πάχος 12,2 χλστ. και η τιμή του ξεκινάει από 200 ευρώ.

Σε ελαφρώς χαμηλότερη τιμή -συγκεκριμένα στα 180 ευρώ- υπάρχει το LG Optimus Hub E510. Λειτουργικό του σύστημα είναι φυσικά το Android, δια-θέτει και αυτό θύρα microSD για κάρτες μνήμης με χωρητικότητα έως 32 GB και είναι εφοδιασμένο με κάμερα 5 megapixel. Η οθόνη αφής του έχει διαγώνιο 3,5 ιντσών και ανάλυση 320x480, ώστε να μπορείς να διαβάσεις κείμενα με ευκολία, με την μπαταρία να προσφέρει 6 ώρες συνεχόμενης ομιλίας. Το βάρος

του είναι 120 γραμ. και το πάχος 12,1 χλστ.Η πρόταση της Nokia στη συγκεκριμένη κατηγορία λέγεται 500 και είναι ακόμα πιο οικονομικό, στα 150 ευρώ. Βασική του διαφοροποίηση από τα προ-

ηγούμενα μοντέλα αποτελεί το λειτουργικό του σύστημα, το Symbian Anna, που υποστηρίζει χιλιάδες εφαρμογές για κατέβασμα από το Ovi Store. Κατά τα άλλα δεν ξεφεύγει από την «πεπατημένη» της οθόνης 3,2 ιντσών και της υποστήριξης WiFi. Η ανάλυσή του φτάνει τα 360x640, ο ενσωματωμένος

αποθηκευτικός του χώρος τα 2 GB, τη στιγμή που ο επεξεργαστής του «τρέχει» στο 1 GHz. Υποστηρίζει επίσης τους codecs Η.264 και MP4, ώστε να βλέπεις βίντεο σε όλα τα site.

Το Sony Ericsson Xperia mini τέλος είναι το μικρότερο smartphone με λειτουργικό Android. Εχει οθόνη 3 ιντσών, μπο-ρεί να απεικονίσει 16 εκατ. χρώματα και να τραβήξει ΗD video 720p. Δίνει επίσης τη δυνατότητα να εξατομικεύσεις

τις τέσσερις γωνίες της αρχικής του οθόνης με 16 εφαρμογές και παράλληλα εμφανίζει τα άλμπουμ σου στο Facebook στη συλλογή εικόνων του. Το βάρος του είναι μόλις 99 γραμ., το πάχος

16 χλστ. και η τιμή του στα 165 ευρώ.

41

T R A I N I N G G R O U N DΣτην πρώτη θέση των ενωσίτικων charts για αυτή την εβδομάδα βρέθη-κε ο πρώην πρόεδρος της ΑΕΚ, ο Μι-χάλης ο Τροχανάς. Μέσα από μια σύ-ντομη ανακοίνωση 17 μόλις σελίδων, καλεί τους επιφανείς ΑΕΚτζήδες να μαζευτούν όλοι μαζί παρεούλα για να σώσουν το σύλλογο. Μπράβο στα παι-διά, τέτοια όμορφη ατμόσφαιρα που-θενά αλλού!

Η ανακοίνωση, που λέτε, ξεκι-νάει ως εξής: «‘Θεμέλιο 21’: Μια θε-σμική επανάσταση στην ΑΕΚ». Από αυτήν και μόνο τη μιάμιση γραμ-μή κατάλαβα ότι δεν μιλάει ο ίδιος, αλλά το κρασί. Με λόγια περίεργα που χρειάστηκα λεξικό για να κατα-νοήσω καλεί με τρόπο επαναστατι-κό σε καθολική επιστράτευση. Προ-τείνει, λοιπόν, 50.000 επιλεγμένες ενωσίτικες οικογένειες να είναι θε-ματοφύλακες της ΑΕΚ, όπως επίσης και να γραφτούν 250.000 άνθρωποι ως μέλη στη λέσχη της ομάδας προ-σφέροντας εθελοντική εργασία... Κυρ Μιχάλη, είσαι ένας μικρός θεούλης.

Κλείνοντας την ανακοίνωσή του, ο επικεφαλής του περίφημου ομίλου SOE, αναφέρεται και σε ονόματα που θα συμμετάσχουν στη συνάντηση, όπως του Νικολαΐδη, του Χατζηχρή-στου και του Μπάγιεβιτς. Το γεγονός όμως ότι αν αυτοί οι τρεις βρεθούν στο ίδιο τραπέζι θα κάνουν τη Βαγδά-τη να φαντάζει Αγιο Ορος μπροστά στη Νέα Φιλαδέλφεια είναι μια λεπτο-μέρεια που διέφυγε από τον Μιχαλιό.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν με πείραξε τόσο το παραμυθάκι για ενότητα, επανάσταση, σεξ και rock ’n’ roll, όσο το ότι δεν προσκλήθηκε ο «πολιτικός κρατούμενος», ο Μά-καρος ο Ψωμιάδης. Κύριε Τροχανά, να διορθώστε άμεσα την παράλειψή σας απέναντι στο άδικα κατηγορού-μενο αποπαίδι της οικογένειάς μας. «Πανστρατιά-πανστρατιά με όσους είναι στα κελιά!»

Μπορεί να είναι μόλις 16 χρόνων, η ηλικία της όμως δεν εμπόδισε τη Λά-ουρα Ντέκερ να κάνει το γύρο του κόσμου με το ιστιοπλοϊκό της και να γί-νει ο νεότερος άνθρωπος στον κόσμο που το κατα-φέρνει μόνος του. Το τα-ξίδι της διήρκεσε περίπου ένα χρόνο και έληξε στον Αγιο Μαρτίνο των Ολλαν-δικών Αντιλλών.

Εκτός από το πατινάζ-παρωδία των ελληνικών τηλεοπτικών

σόου, υπάρχει και το καλ-λιτεχνικό πατινάζ. Αυτές τις

μέρες διεξάγεται το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Σέφιλντ της Αγγλίας και οι φιγούρες των

αθλητών είναι πραγματικά εντυπωσιακές.

Για τους... σκληροπυρη-νικούς του χιονιού υπάρ-χουν πολύ πιο extreme αθλήματα από το σκι. Στη φωτογραφία η Καναδή αθλήτρια Αλεξ Γκουχ παίρνει μέρος στο παγκό-σμιο πρωτάθλημα ελκή-θρου με τις ταχύτητες που αναπτύσσονται να φτά-νουν μέχρι και 140 χιλιό-μετρα την ώρα.

Ενα σωρό σοφίες είχε γράψει ο «Αποδυτηριάκιας» στο «Φίλαθλο». Μερικές φορές, όμως, έγραφε και χαζομάρες. Οπως εκείνο εκεί το story, όπου επέμενε ότι οι διαιτητές -τα «κοράκια» κατά την επιτυχημέ-νη διατύπωσή του- είναι σαΐνια και έχουν μάτια βιονικά, καταλαβαίνουν και το παραμικρό που συμβαίνει σε κάποιο ματς και τον ψύλλο καλι-γώνουνε. Και ότι, τέλος πάντων, τα λάθη τους είναι ηθελημένα, γιατί άμα θέλουν μπορούν να το πάνε το ματς στο 50-50 και ούτε τα σπόρια να μην τους ξεφύγουν.Ολα αυτά σε μια χώρα όπου παρακα-λάς να βρεις δικηγόρο της προκοπής, όπου αγκομαχάς να μην πέσεις σε γιατρό αλμπάνη, όπου άμα πετύχεις καλό υδραυλικό ανάβεις λαμπάδα.

Πώς γίνεται δηλαδή στα άλλα επαγ-γέλματα μόλις ένας στους τρεις να είναι νορμάλ και στους διαιτητές να είναι άπαντες τζιμάνια; Δεν γίνεται. Ανθρωποι είναι κι αυτοί, Ελληνες εί-ναι κι αυτοί, τόσο μπορούν και τόσο πράττουν. Βλέπε το παράδειγμα του ρέφερι Κωνσταντινέα που, από το περυσινό «Πάμε παιχταρά μου» στον Τοροσίδη, πέρασε στη φετινή κίτρινη κάρτα και στην άρνηση ενός καθα-ρού πέναλτι στον ίδιο ποδοσφαιρι-στή. Θα τα βλέπει αυτά ο Θωμάς από καμιά μεριά και θα καταριέται την ώρα και τη στιγμή που η ΕΥΠ απέ-κτησε κοριούς κι οι τσέπες καβούρια.

Αν και ως Παναθηναϊκοί έχουμε ένα επίπεδο, την εβδομάδα αυτή αποφάσισα να μετατραπώ στο... αντίπαλο δέος, στον Γαύρο Ρωμαίο Γκίγκλη δηλα-δή, και να απαντήσω στις προκλήσεις του. Αιτία φυσικά το +5 στη βαθμολογία του πρωταθλήματος και το σύνθημα «Πρωτάθλημα θα πάρουμε, όλους θα τους τρελάνουμε».

Ναι λοιπόν, είμαστε άφραγκοι όπως λένε. Δεν έχουμε λεφτά να κάνουμε μία μεταγραφή, ορισμέ-νοι παίκτες μας αργούν να πληρωθούν και περιμέ-νουμε ένα σοβαρό επενδυτή να αναλάβει τα ηνία του συλλόγου. Επίσης ναι, οι... Τσάκες πληγώνουν το γόητρό μας και εγκαινιάσαμε την παγκόσμια και-νοτομία του... προεδρεύοντος αντιπρόεδρου.

Εχουμε όμως και ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Μπορεί να μας έφυγε ο Σισέ το καλο-καίρι, οι περισσότεροι από όσους έμειναν να μην είναι παιχταράδες, όλοι μαζί όμως κάνουν τα πάντα για να κατακτήσουμε τον τίτλο. Και από τον πάγκο τούς καθοδηγεί ένας προπονητής-δάσκαλος τον οποίο όλοι σέβονται και ακούνε. Και για να είμαι ειλικρινής, μου αρέσει που με αυτούς τους παίκτες, τους «ανύπαρκτους», που λένε και οι... ακατονόμα-στοι, παίρνουμε το πρωτάθλημα. Γιατί δεν γίνεται, σου λέει, να πληρώνω εγώ τον Γέστε και τον Μα-

κούν και να μου έρχονται ο Μαυρίας, ο Μπιέρσμιρ και ο Κλέιτον να μου κάνουν πλάκα. Να όμως που γίνεται, κι εύκολα κιόλας. Αν μάλιστα τα πράγμα-τα συνεχίσουν έτσι, μέσα στο Φεβρουάριο που θα δίνουν παιχνίδια κάθε τρεις μέρες προβλέπεται με-γάλη καζούρα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον φίλο της στήλης Βαγγέλη που μέσα στην εβδομάδα έστειλε τις 10 Ολυμπιακές εντολές. Παραθέτω τις τρεις καλύτερες από αυτές: 1. Ο Ολυμπιακός δεν νικιέται ποτέ. Αν νικηθεί έχει υπάρξει κάποιο δόλιο σχέδιο, οπότε η ήττα δεν μετράει και έτσι παραμένει αήττητος.2. Οι άδικες διαιτητικές αποφάσεις υπέρ του Ολυμπια-κού είναι πάντα ανθρώπινα λάθη. Κατά του αποτελούν εγκλήματα κατά της Ελλάδας, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της UNESCO. Στους εγκληματίες πρέπει να εφαρ-μόζεται η Σαρία. 3. Oταν οι άλλες ομάδες αδικούνται και φωνάζουν, είναι κλάψες και «Καΐλες». Οταν φωνάζει ο Ολυμπιακός είναι μαγκιά και τον πνίγει το δίκιο του. Εκ των πραγμάτων μόνο ο Ολυμπιακός έχει δικαίωμα να διαμαρτύρεται.

Χωρίς διοίκηση, χωρίς λεφτά και με ελάχιστους παίκτες, ο Παναθηναϊκός ετοι-μάζεται να πάρει το πρωτάθλημα και να τρελάνει το... αντίπαλο στρατόπεδο.

43

Εχουν απομείνει μόλις 12 λεπτά για να τελειώσει ο αγώνας κυπέλλου με τον Πανιώνιο στο Καραϊσκάκη. Το σκορ 2-0 και το ξαδερφάκι μου, ο Φούτσος από το Αιγάλεω (που έχει παίξει στοίχημα να μπουν 2 ή 3 γκολ στο παιχνίδι), περιμέ-νει τη λήξη για να πάει να πληρωθεί 100 ευρώ από το πρα-κτορείο της γειτονιάς. Ωσπου συμβαίνει το ανεξήγητο: κεφα-λιά και γκολ ο Ντιόγκο στο 78΄, σουτ και γκολ ο Αμπντούν στο 87΄! «Κουβά», που λέτε, ο Φούτσος, επειδή θυμήθηκαν να σκοράρουν ποιοι; Ο Ντιόγκο και ο Αμπντούν... Του είπα πάντως να μην το αφήσει έτσι και να το κυνηγήσει νομικά. Πιστεύω θα δικαιωθεί.

Κουρασμένος, Κριέ, ε; Κάνε ένα διάλειμμα, κάνε ένα nip tuck. Κάνε ό,τι χρειάζεται για να αναπτερώσεις το ηθικό σου, να γεμίσεις μπατα-ρίες, για να μπορείς να συνεχίσεις πάλι με όλη τη δυναμικότητα που σε χαρακτηρίζει. Και μην ξεχάσεις να πάρεις και φίλους μαζί σε όλες τις δραστηριότητες ξεκούρασης.

Ετοιμάσου για γεμάτη βδομάδα, Ταύρε. Το πρόγραμμά σου θα είναι συνεχώς γεμάτο, καθώς εσύ θα καλείσαι να αναλάβεις νέες ευ-θύνες και νέες γνωριμίες θα αναπτύσσονται σε ζιμπλαφόν ολικής απασχόλησης. Κι όλα αυτά ενώ πρέπει να κρατήσεις χαρακτήρα για να μη χαλάσεις τη δίαιτα. Γίνεται;

Το καπέλο του πάρτι που κράταγες στην ντουλάπα και αράχνιαζε είναι ώρα να ξαναβρεί το δρόμο προς την κεφάλα σου, Δίδυμε. Ετοι-μάσου για ντεσιμπέλ και ντράβαλα. Ετοιμάσου για χορούς σε παλιομοδίτικα rave party. Ξέ-ρεις, Δίδυμε, τι σωματίδια εκπέμπονται από τα ηχεία σε ένα rave party; Πριόν-ια.

Σκέφτεσαι να κάνεις ριζικές αλλαγές στη ζωή σου και δεν αστειεύεσαι, Καρκίνε. Το κόβω εγώ, θα ρίξεις μπουρλότο σε δουλειά ή σχολή και θα εξαφανιστείς με βόμβα καπνού σαν καλός νίντζα. Μήπως όμως να έκανες κα-μιά αλλαγή στη ζωή σου, να, πώς να το πω, λίγο πιο αναίμακτη;

Που λες, Λέοντα, πήγαμε χτες μέχρι το Κε-ρατσίνι για να δούμε από κοντά ένα κρεβάτι που βρήκαμε στο ίντερνετ. Φτάσαμε μέχρι εκεί, αλλά ήταν κλειστά. Το διπλανό μαγαζί μάς είπε ότι θα ξανάνοιγε σε μισή ώρα και στο μεταξύ φάγαμε σουβλάκι. Μετά ξαναπήγαμε και μας είπε ότι δεν το έχουν στην έκθεση. Γιατί δεν έπαιρνα ένα τηλέφωνο;

Τη Δευτέρα θα δεχτείς μήνυμα από ένα πα-λιό, γνώριμο πρόσωπο που θα σε ξαναδιεκδική-σει, Παρθένε, να είσαι έτοιμος να εκτιμήσεις την κατάσταση ορθά. Την προσοχή σου από αυτό θα τραβήξει μια καλή εξέλιξη στη δουλειά, εκτίμησέ

την κι αυτή, είναι πια σπάνιες τέτοιες στιγμές.Ισορροπία, Ζυγέ, μεγάλο πράμα. Εσύ όμως

τώρα δεν την έχεις, ενώ σου ζητάνε να διαχει-ριστείς καταστάσεις που θέλουν ισορροπημένη αντιμετώπιση. Μη μασήσεις, δύο τρόποι υπάρ-χουν να το λύσουμε: Ή τρέχα ή κάνε ότι δου-λεύεις. Κέρδισε χρόνο και κάποια θέματα μπο-ρεί να λυθούν από μόνα τους.

Μεταφορές και μετακομίσεις βλέπω στον ορίζοντα, Σκορπιέ. Ή που θα αλλάξεις σπίτι ή που θα αλλάξεις πόλη ή ακόμα και κράτος. Δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι και να κάνεις εικα-σίες, τα νέα θα σου έρθουν από μόνα τους. Κά-τσε και απόλαυσε τη ροή των γεγονότων, έτσι μου είπε μια μέρα ένας γέρος στην Καρύτση.

Κάποια ενοχλητικά συμβάντα δυσκολεύ-ουν το δρόμο σου προς τη δόξα, Τοξότη, σαν να εμφανίζεται συνεχώς ένας κάονας και να σου κλέβει το τοστ. Χαμηλό προφίλ και επι-μονή είναι οι μόνες διέξοδοι. Κράτα τη φάση ζωντανή και μην ακούς τους άλλους, ακόμα κι αν σου πάταγαν δυο τρεις φορές τους κάλους.

Η απογευματινή σου εξόρμηση για καφέ στα γνώριμα στέκια του Ψυρρή την Κυριακή θα εξελιχθεί σε βαριά οινοποσία, φίλτατε Αιγόκε-ρε. Και, επειδή η Κυριακή στην ουσία ξεκινάει τη βδομάδα, τέτοιο ποδαρικό που θα κάνεις, στους ανώνυμους αλκοολικούς θα καταλήξεις.

Λάμπεις, Υδροχόε, λάμπεις. Καλά, θα βγεις έξω στο δρόμο και θα κάνεις πάταγο. Δεν θα ξέ-ρουν από πού τους ήρθε. Το Γκάζι δεν θα έχει ξαναδεί τέτοια εκθαμβωτική λάμψη... όταν θα έχεις ντυθεί με τα καλά σου για να πας περίπτερο, μπας και βγεις καθόλου έξω λόγω αφραγκίας.

Προσπαθείς χρόνια να αποφασίσεις αν θα γίνεις κιθαρίστας ή ντράμερ, Ιχθύ, και τώρα αυτό το δίλημμα γιγαντώνεται και πάει να σε τρελάνει. Μην εκπλαγείς αν δεν μπορείς πια να επικοινωνήσεις με τους γύρω σου από την τρε-λαμάρα, αλλά κάνε κάτι γρήγορα γι’ αυτό.

45

Ενα ακόμα κανάλι υψηλής ευ-κρίνειας, το Discovery HD Showcase, πρόσθεσε στην γκάμα της η OTE TV. Το συγκεκριμένο κανάλι μεταδίδει σε υψηλή ευκρί-νεια τις καλύτερες επιλογές από τα σημαντικότερα κανάλια του Discovery Network: Discovery Channel, Discovery Science και Discovery World, ενώ περιλαμ-βάνει και αποκλειστικό περιεχόμενο. Στο πρόγραμμά του ξεχωρίζει η ειδική θεματική βραδιά αφιερωμένη στα best of από το Animal Planet, όπου η εμπει-ρία της υψηλής ευκρίνειας φέρνει το ζωικό βασίλειο τόσο κοντά, που σχεδόν μπορείς να το αγγίξεις. Για περισσότερες πληροφορίες αρκεί μία επίσκεψη στο www.otetv.gr και για να παραγγείλεις την πλατφόρμα ένα τηλέφωνο στο 13888.

Την πρώτη ολοκληρωμένη σει-ρά αλλαντικών με μοσχαρίσιο κρέας παρουσίασε η Νίκας, προσφέροντας μια ευρεία γκά-μα προϊόντων στους κατανα-λωτές. Η νέα σειρά συνδυάζει μοναδικά την εξαιρετική γεύση με την υψηλή διατροφική αξία του μοσχαρίσιου κρέατος. Πε-ριλαμβάνει αλλαντικά πάγκου, μπούτι μοσχάρι και πάριζα, καθώς και αλλαντικά σε φέτες, μπούτι μοσχάρι, πάριζα και παριζάκι, λουκάνικα και μεικτά πακέτα με τυρί Gouda. Το μοσχαρίσιο κρέας αποτελεί εξαιρετική πηγή σιδήρου, βιταμινών, πρωτεϊνών και ψευδαργύρου, που το καθιστούν ιδα-νική διατροφική επιλογή.

Εάν ψάχνεις τρόπο να ανακουφιστείς αποτελεσματικά από τον πονόλαιμο, η λύση λέγεται Strepfen. Πρό-κειται για την πρώτη παστίλια που περιέχει το αντιφλεγμονώδες δραστικό συστατικό φλουρβιπροφαίνη προσφέροντας άμεση και στοχευμένη δράση. Είναι ενδεικτικό πως οι ενήλικες στη χώρα μας υποφέρουν από δύο έως τρία κρυολογήματα το χρόνο, τα οποία μπορούν να εξομοιωθούν με έως 30.000.000 πο-νόλαιμους και, δεδομένου ότι ένας πονόλαιμος διαρκεί συνήθως πέντε ημέρες, με έως 150.000.000 ημέρες πόνου και φλεγμονής. Με τις παστίλιες Strepfen, που επικαλύπτουν το λαιμό μέσα σε δύο λεπτά, διαλύονται σε λιγότερο από δέκα λεπτά και προσφέρουν ανακούφιση που διαρκεί για τέσσερις ώρες, η λύση είναι πιο εύκολη από ποτέ.

Την ανάγνωση όλων των tweets που γράφτηκαν για το σχόλιο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Δεν είμαι φανατική χρήστρια του Τwitter και έτσι δεν μπορούσα να δω από πρώτο χέρι όλα τα σχόλια. Βρήκα αρκετά από αυτά σε site και blog, αλλά δεν τα εξάντλησα. Εμαθα ότι ήταν τόσα πολλά που μπήκαν στην πρώτη θέση των tweets που μαζεύτηκαν για ένα θέμα. Οσα διάβασα με έκαναν να γελάσω πολύ και διαπίστωσα ότι οι χρήστες έχουν περισσότερο χιού-μορ από τους επαγγελματίες!

Την παρακολούθηση ακόμα μιας διαφήμισης με ξαν-θιά παρουσιάστρια να αναλύει τη βαφή που προτι-μάει. Γενικά χαζεύω τις διαφημίσεις. Απολαμβάνω τα έντονα χρώματα και τις γρήγορες εναλλαγές εικό-νας. Χαμηλώνω, βέβαια, λίγο την ένταση, αλλά συνή-θως δεν βιάζομαι να αλλάξω κανάλι. Εκτός από κά-ποιες παρουσιάσεις άχρηστων προϊόντων, όπως η πλαστική πατούσα που καθαρίζει το πέλμα, δεν ενο-χλούμαι από τις διαφημίσεις. Αλλά πόσες ξανθιές παρουσιάστριες να αντέξει κανείς; Η μία προτιμάει την τάδε βαφή και η άλλη την άλλη. Δηλαδή, αν ήθε-λα να γίνω ξανθιά, θα έπρεπε να αποφασίσω ποια από όλες συμπαθώ περισσότερο για να εμπιστευτώ τη δική της επιλογή χρώματος και μάρκας; Μιλάμε για παράνοια, όχι αστεία!

Την παρακολούθηση ρεπορτάζ σχετικού με ένα παιδά-κι στην Κίνα που έχει την ικανότητα να βλέπει και στο σκοτάδι. Ο μικρός -το όνομα του οποίου είναι αδύνατον να θυμηθώ- βλέπει κανονικά στο απόλυτο σκοτάδι. Οι γιατροί, για να το επαληθεύσουν, του έδωσαν να λύσει ασκήσεις μαθηματικών και εκείνο τα κατάφερε με επιτυ-χία. Ολοι το έχουν χαρακτηρίσει ιατρικό φαινόμενο και οι γονείς φυσικά τρέχουν να προλάβουν τηλεοπτικά συ-νεργεία και δημοσιότητα. Αυτά ήταν όλα όσα πρόλαβα να ακούσω. Δεν αντέχω να βλέπω παιδάκια να ταλαιπω-ρούνται γιατί κάνουν το ένα ή το άλλο καλά. Στην καλύτε-ρη περίπτωση χάνουν κομμάτι της παιδικής τους ηλικίας και στη χειρότερη εξευτελίζονται και οι γονείς τους πλου-τίζουν. Τι κρίμα!

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου τεχνολογικής είδησης. Η Ευ-ρωπαϊκή Επιτροπή, έλεγε η είδη-ση, πρότεινε οι διαδικτυακές υπη-ρεσίες να είναι υποχρεωμένες να διαγράφουν τα προσωπικά δεδο-μένα των χρηστών όταν αυτοί το ζητούν και να αναφέρουν πολύ γρήγορα πιθανά περιστατικά υπο-κλοπής. Η πρόταση, που προορί-ζεται να αποτελέσει τη βάση για μια νέα ευρωπαϊκή οδηγία, προ-βλέπει ακόμα ότι οι διαδικτυακές επιχειρήσεις πρέπει να διευκολύ-νουν τους χρήστες που επιθυμούν να μεταφέρουν τα ψηφιακά προφίλ τους σε άλλη υπηρεσία, για παρά-δειγμα από το Facebook σε κάποιο άλλο κοινωνικό δίκτυο. Εντάξει, συμφωνώ στα περισσότερα, αλλά μου φαίνεται ότι πολλή φασαρία γίνεται χωρίς λόγο. Ηλεκτρονικά ίχνη που δεν χάνονται και στοι-χεία που μπορούν να διαρρεύ-σουν. Πριν τελειώσω την ανάγνω-ση, θυμήθηκα ότι έχω πάνω από πέντε λεπτά να μπω στο προφίλ μου στο Facebook...

n.mastorakou@metropolisnews.gr