อิเหนาและอนุชากรีธาทัพ เผชิญ ......เห...

- อเิหนาและอนุชากรีธาทัพ เผชญิทัพกะหมังกุหนิง

เมื่อนั้น พระผูพงศเทวากระยาหงัน

ครั้นฤกษดแีจมดวงสุรยัิน ทรงธรรมชวนกะหรัดตะปาตี

ทั้งสุหรานากงอนุชา สังคามาระตาเรอืงศร ี

กับระเดนดาหยนผูภักดี มาเขาที่สรงน้ําทพิมนตร

หาองคชําระสระสนาน กดิาหยันถวายพานเครื่องตน

บรรจงทรงทาพระสุคนธ ปรุงปนเกสรสุมาลี

สอดใสสนับเพลาภูษาทรง ฉลององคโหมดตาดตางสี

เจียรบาดคาดรัดรูจี ปนเหนงเพชรพลอยมณหีนุนซับ

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ทรงมหาสังวาลพิชัยยุทธ ชมพูนุทเฟองหอยพลอยประดับ

ทองกรแกวพุกามวามวับ ธํามรงครุงระยับจับตา

ทรงมงกุฎกุณฑลทัดตรัสเตร็จ อุบะเพชรแพรวพรายพระเวหา

เหน็บกริชฤทธไิกรแลวไคลคลา เสด็จมายังเกยแกวมณี

ตางองคข้ึนทรงมาตน พรอมพลจตุรงคทั้งสี่

กดิาหยันพ่ีเลี้ยงเคยีงพาชี ถวายกลดโหมดสตีางกัน

ใหเดนิทัพโยธาหากอง เสยีงกลองเสยีงปนคร้ืนคร่ัน

ผงคลมืีดคลุมชอุมควัน รีบรนพลขันธคลาไคล

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ตัวอยางภาพ

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

กริช แกมพุกาม

คร้ันมาใกลกองทัพไพรี เห็นโยธธีงทวิปลวิไสว

ชางมาดาทุงเปนแถวไป พระสั่งใหหยุดพลจตุรงค

บัดน้ัน จงึมหาเสนาตํามะหงง

รับราชบัญชาพระโฉมยง ใหหยุดธงสําคัญสัญญา

แลวรีบรัดจัดพลรณยุทธ ตั้งที่นามครุฑปกษา

วางกองเยื้องกันเปนฟนปลา ใหโยธาคอยยงิชิงชัย

เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงเปนใหญ

เห็นทัพมาตั้งม่ันกันเมืองไว พลไกรเพียบพ้ืนปถพี

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

จงึตรัสเรียกโอรสยศยง กับองคอนุชาทั้งสองศรี

ตางรีบกะระตะพาชี ออกยนืที่ประจํากองโยธา

แลวมีสหินาทโองการ ประกาศสั่งทวยหาญกองหนา

จงเรงตทีัพใหอัปรา หักเอาดาหาในวันน้ี

บัดน้ัน ดะหมังรับสั่งใสเกศ ี

ก็เรงพลเรงพวกพาชี เขาตอตหีักโหมโจมทัพ

บางเปาชุดจุดยงิปนใหญ ฉัตรชัยมณฑกนกสับ

นายกอกแกวงดาบวาบวับ ตางขับพลวิ่งเขาชงิชัย

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

บัดน้ัน นายทหารกุเรปนไมหวั่นไหว

ใหระดาปนตับรับไว แลวไลโยธตีปีระจัญ

ตางมีฝมืออื้อองึ วางวิ่งเขาถงึอาวุธสั้น

ดาบสองมือโถมทะลวงฟน เหลากริชตดิพันประจัญรบ

ทหารหอกกลอกกลับสัประยุทธ ปองปดอาวุธไมหลกีหลบ

พวกพลพาชีตกีระทบ รําทวนสวนประจบโถมแทง

บางสกัดซัดพุงหอกคู เกาทัณฑธนูนาวแผลง

ตะลุมบอนฟอนฟนกันกลางแปลง ตอแยงยุทธยงิชงิชัย

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ตายระดับทับกันดังฟอนฟาง เลอืดนองทองชางเหลวไหล

กองหลังประดังหนุนข้ึนไป ตัวนายไลไพรเขาบุกบัน

เม่ือน้ัน สังคามาระตาแข็งขัน

เห็นพวกพลไพรีตปีระจัญ โยธาขยั้นหยุดยั้ง

พระกร้ิวโกรธหนักดังอัคค ี แกวงกระบี่ขี่ขับมาที่น่ัง

โรมรุกบุกไปแตลําพัง ไลหลังพวกพลเขารณรงค

เม่ือน้ัน องคระเดนมนตรีสูงสง

กับระเดนทั้งสามสุริยวงศ ตางองคผันแปรแลตาม

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

เห็นสังคามาระตากลานัก ยังออนศักดิ์หักศกึไมนึกขาม

มิไวใจในททีําสงคราม ตางขับมาตามไปทันใด

เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงเปนใหญ

เห็นระเดนทั้งสี่จงึถามไป เจาผูใดที่ช่ือจรกา

เม่ือน้ัน ระเดนมนตรีใจกลา

ยิ้มพลางทางตอบวาจา เรายกมาแตกรุงกุเรปน

จะสังหารผลาญพวกปจจามิตร ที่มาตดิดาหาเขตขัณฑ

ซึ่งทานถามหาจรกาน้ัน มิไดมาดวยกันในกองน้ี

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงเรืองศรี

รูวาระเดนมนตรี ภูมีคร่ันครามขามวญิญาณ

แตมานะตอบไปดวยใจหาญ เจาผูวงศวานอสัญหยา

แตละองคทรงโฉมโสภา ชันษาอายุก็ยังเยาว

ไดเห็นก็เปนนาเสยีดาย จะพากันมาตายเสยีเปลาเปลา

ไมควรคูสูรบกับเรา คร้ันจะฆาเสยีเลาก็อายใจ

อน่ึงตัวเจากับเราน้ี จะราคเีคอืงกันก็หาไม

ใหจรกามาเถดิจะชิงชัย เจาจะไดดูเลนเปนขวัญตา

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

เม่ือน้ัน พระองควงศอสัญแดหวา

จงึวาอันตัวจรกา มิไดอยูดาหาธานี

เม่ือหลับตามารบใหผดิเมือง ร้ีพลตายเปลอืงไมพอที่

จะรบกับจรกาดังวาน้ี จงลาเลกิโยธถีอยไป

แมนไมรูแหงเมืองจรกา จะชวยชี้มรรคานําให

จะขืนตั้งประชิดตดิกรุงไกร จะชงิชัยไมฟงทานพาท ี

มาตรแมนจรกามิมาเลา ตัวเราจําชวยดวยเปนพ่ี

เมตตาวานองเปนสตรี จะทอดทิ้งมารศรีเสยีอยางไร

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ใชนางเกดิในปทุมา สุริยวงศพงศาน้ันหาไม

จะมาชวงชิงกันดังผลไม อันจะไดนางไปอยาสงกา

เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงใจกลา

จงึวาเรายกโยธา หมายมาจะชงิพระบุตรี

ถงึจะรับของสูระตูไว ยังมิไดทําการภเิษกศรี

จรกาไมมาก็ยิ่งด ี ไมมีผูหวงแหนเกยีดกัน

สุดแทแตนางอยูที่ไหน เราก็จะชงิชัยที่น่ัน

อันชิงนางอยางน้ีไมผดิธรรม ธรรมเนียมน้ันมีแตบุราณมา

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ตัวอยางภาพ

เทยีบจากบทประพันธ

“ชวงชิงกันดังผลไม”

หมายถงึ นารีผล

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

สุดแตใครดใีครได การอะไรของเจาผูเชษฐา

จงยกทัพกลับคนืไปพารา เบื้องหนาจะไดสบืสุริยวงศ

เม่ือน้ัน ระเดนมนตรีตอบตามประสงค

ซึ่งจะใหเรายกจตุรงค คนืคงกรุงไกรน้ันไมควร

อับอายไพรฟาประชาชน เสนีร้ีพลจะแซสรวล

หรือหมายไมสมคะเนเรรวน จงึชวนพูดจาอยาทัพ

อยาพักพูดอุบายใหตายใจ ทานมิยกคนืไปก็ไมกลับ

ร้ีพลก็จะพลอยยอยยับ เรากับระตูมาสูกัน

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

จะไดดูฤทธฝีมือ ใหลอืชื่อในชวาเขตขัณฑ

หรือรักตัวกลัวจะมวยชีวัน บังคมคัลจะใหคนืไปพารา

เม่ือน้ัน วหิยาสะกําใจกลา

ไดฟงค่ังแคนแทนบิดา จงึตอบวาจาวาไป

ดูกอนอริราชไพรี อยาพาทลีบหลูทานผูใหญ

โอหังบังอาจประมาทใคร จะนบนอบยอบไหวอยาพึงนึก

มิเราก็เจาจะตายลง อยาหมายจติคดิทะนงในการศกึ

ยังมิทันพันตูมาขูคกึ จะรับแพแลลกึไมมีลาย

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

เม่ือน้ัน สังคามาระตาเฉดิฉาย

ฟงวหิยาสะกําอภปิราย หยาบคายเคอืงขัดอัธยา

จงึทูลองคระเดนมนตรี นองน้ีจะขออาสา

สูวิหยาสะกําผูศักดา พระองคจงยนืมาเปนประธาน

เม่ือน้ัน ระเดนมนตรีใจหาญ

จงึตอบอนุชาชัยชาญ เจาจะตานตอฤทธิ์ก็ตามใจ

แตอยาลงจากพาชี เพลงกระบี่ยังหาชํานาญไม

เพลงทวนสันทัดชัดเจนใจ เห็นจะมีชัยแกไพรี

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

เม่ือน้ัน สังคามาระตาเรืองศรี

นอมองคลงถวายอัญชล ี กะระตะพาชขีึ้นไปพลัน

ยนืมาอยูตรงวหิยาสะกํา แสรงทําเปนทเียยหยัน

แลววาใครไมคดิแกชีวัน จะชงิตุนาหงันพระธดิา

จงมาเลนทวนดวยกันกอน ใหเห็นฤทธริอนแกลวกลา

แมควรคูกับวงศเทวา จงึจะยกกัลยาใหไป

เม่ือน้ัน วหิยาสะกําศรีใส

ไดฟงแคนขัดกลัดใจ จงึตอบคําไปดวยพลัน

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ดูกอนผูเรืองฤทธริงค รูปทรงงามสมคมสัน

เช้ือชาตญิาตวิงศพงศพันธุ อยูเขตขัณฑธานีบุรีไร

หรือเปนวงศอสัญแดหวา ในสี่นคราเปนไฉน

จงึปนหนามาตอฤทธไิกร ไมกลัวชวีาลัยจะมรณา

ที่ยนืมาอยูขางหลังน้ัน กั้นกลดพ้ืนสุวรรณโออา

นามวงศพงศใครจงบอกมา แจงกจิจาแลวจงึจะรบกัน

เม่ือน้ัน สังคามาระตาเฉดิฉัน

ไดฟงดังศรเสยีบกรรณ จงึตอบไปพลันทันใด

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

อันองคสมเด็จพระปนเกลา คอือเิหนากุเรปนเปนใหญ

น่ันกะหรัดตะปาตชีาญชัย รวมในสุริยวงศธบิด ี

น่ีสุหรานากงทรงสวัสดิ์ องคอะหนะสงิหัดสาหรี

น่ันระเดนดาหยนภูมี อยูหมันหยาธานีกรุงไกร

เราช่ือสังคามาระตา หนอทาวปกมาหงันเปนใหญ

ไดเปนอนุชาเรืองชัย ภูวไนยองคระเดนมนตรี

เม่ือน้ัน วหิยาสะกําเรืองศรี

ยิ้มแลวจงึตอบวาท ี ซึ่งวามาน้ียังแคลงใจ

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

อันกาหลังสงิหัดสาหรีน้ัน ดาหากุเรปนกรุงใหญ

หมันหยาธานีน้ันไซ ก็แจงใจวาวงศกันสบืมา

ตัวสอิยูปกมาหงัน ใชวงศอสัญแดหวา

เหตุใดวาเปนอนุชา นับในวงศาประการใด

หรือหน่ึงพ่ึงจะมาเปนนอง เกี่ยวของรักกันเปนไฉน

เราคดิเห็นผดิประหลาดใจ จงบอกไปแตจริงบัดน้ี

เม่ือน้ัน สังคามาระตาเรืองศรี

ฟงวหิยาสะกําพาท ี ดังตรีเพชรบาดในอุรา

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

จงึรองวาเหวยไพริน ลมลิ้นหยาบคายหนักหนา

มาถามไถไลเอาสัจจา คอืจะปรารถนาสิ่งใด

สุดแตวาจติพิศวาส ก็นับวาวงศญาตกิันได

อยาชักเจรจาใหชาไป จะชงิชัยใหเห็นฝมือกัน

วาพลางทางกรายปลายทวน รํารายเปนกระบวนหวนหัน

ชักอาชาชิดตดิพัน เขาประจัญจวงโจมโถมแทง

เม่ือน้ัน วหิยาสะกําเขมแข็ง

ขับมาเลี้ยวลอตอแยง กรายพระแสงทวนรําเปนทํานอง

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ภาพตัวอยาง

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ทวน

กลอกกระหยับกลับแทงซายขวา สังคามาระตาปดปอง

ถอยทหีนีไลรับรอง เปลี่ยนทาทวนทองแทงกัน

เม่ือน้ัน สังคามาระตาแข็งขัน

ขับมาไววองปองประจัญ เปนเชงิช้ันชงิชัยในททีวน

รายรับกลับแทงไมแพลงพล้ํา วหิยาสะกําผัดผันหันหวน

ตางเรียงเคยีงรายยายกระบวน ปะทะทวนรวนรุกคลุกคล ี

เม่ือน้ัน วหิยาสะกําเรืองศรี

ชักมาวงวิ่งชิงท ี โหมหักไพรีดวยแรงฤทธิ ์

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

โถมแทงแลวแปลงเปลี่ยนกระบวน ทบทวนมาที่น่ังไมพลั้งผดิ

หมายเขมนเขนฆาปจจามิตร ตามตดิตานทานราญรอน

เม่ือน้ัน สังคามาระตาชาญสมร

รบรับเคี่ยวขับอัศดร ยอกยอนเปนกลรณรงค

กลับกลอกรํารายกรายพระแสง ปะทะแทงลวงไปใหใหลหลง

แลวทําเสยีเชิงชักมาทรง ตลบวงเวยีนหันไปทันท ี

นัยนเนตรมุงหมายมาวหิยาสะกํา เห็นถลําเลี้ยวไลไดที่

พระแทงสอดลอดเกราะถูกไพรี ตกจากพาชมีรณา

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงใจกลา

เห็นโอรสตองศัสตรา ตกจากอาชาบรรลัย

กร้ิวโกรธโกรธาบาจติ จะรอร้ังยั้งคดิก็หาไม

แกวงหอกคูขับอาชาไนย เขารุกไลสังคามาระตา

เม่ือน้ัน พระสุริยวงศพงศอสัญแดหวา

เห็นไพรีรุกไลอนุชา พระขับมาถลันออกกั้นกาง

กลับกลอกหอกทรงพุงสกัด ระตูรับผันผัดไมขับขวาง

พระชักอาชาไนยไววาง สะบัดยางเชือนชายยายทํานอง

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงไววอง

ขับมาวงวิ่งชิงคลอง แคลวคลองกลับกลอกหอกซัด

ขยับกรผอนพุงขางละท ี ระเดนมนตรีปองปด

ระตูตามตดิพันดวยสันทัด ผันผัดอาวุธกันไปมา

เม่ือน้ัน พระผูพงศเทวัญอสัญหยา

รับพลางทางชักอาชา ร้ังรํารอไวไมรอนราญ

จงึคดิวาระตูผูน้ี ทวงทสีามารถอาจหาญ

ทั้งอาวุธตางตางก็ชํานาญ จะผลาญบนหลังมาเห็นยากใจ

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

อยาเลยจะชวนตกีระบ่ี ไดทจีะฆาเสยีใหได

คดิแลวจงึรองประกาศไป ดูกอนภูวไนยธบิด ี

เรารบกันบนหลังอาชา ตางกลาสามารถไมถอยหนี

มาจะลงยังพ้ืนปถพี ตกีระบี่ใหเห็นฝมือกัน

วาพลางลงจากอัศดร พระกรทรงกระบี่ผายผัน

รํารายหันเหยีนเวยีนระวัน หมายม่ันเขนฆาราว ี

เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงเรืองศรี

จงึถอดโกลนโจนจากพาชี ภูมีไมยั้งร้ังรา

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ตัวอยางภาพ

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

โกลนมา

ทรงกระบ่ีรําเรียงเคยีงราย ประปรายปลายกระบี่แลวใหทา

กระหยับหันผันหลังออกมา แลวกลับหนาจวงโจมเขาฟนแทง

เม่ือน้ัน พระสุริยวงศเทวากลาแข็ง

กลับกระบ่ีใหทาเปลี่ยนแปลง ตอแยงยางทาวเขาชิด

แทงตองระตูแลวฟนซ้ํา ไมชอกชํ้าผวิหนังแตสักหนิด

ตางทรงศักดาวราฤทธิ ์ เลี้ยวไลตามตดิตานทาน

เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงหาวหาญ

แกวงกระบ่ีผัดผันประจัญบาน ไมยอทอตอตานราญรบ

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

แทงทะลวงจวงฟนทันท ี ระเดนมนตรีหลกีหลบ

กระบ่ีตอกระบ่ีตกีระทบ เปนประกายกลุมกลบกันไปมา

เม่ือน้ัน ระเดนมนตรีใจกลา

เห็นระตูตอตมีีศักดา คงทั้งศาสตราอาวุธ

ทางหนีทไีลไววอง เพลงกระบี่ตคีลองเปนที่สุด

ยากที่ใครจะรอตอยุทธ เปนบุรุษผูหน่ึงในแดนไตร

จํากูจะสังหารดวยกริช ซึ่งเทเวศรประสทิธิ์ประสาทให

คดิพลางชักกริชฤทธไิกร แลวรองวาไปมิไดชา

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ดูกอนระตูภูมี เพลงกระบี่ตกีันจนสิ้นทา

ตางคนไมแพฤทธา เรามารํากริชสูกัน

วาพลางทางถอดกริชกราย เยื้องยายรายรําบิดผัน

กวักพระหัตถตรัสเรียกระตูพลัน พระทําทเียยหยันไพรี

เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงเรืองศรี

ไดฟงช่ืนชมยนิด ี คร้ันน้ีอเิหนาจะวายชนม

อันเพลงกริชชวามลายู กูรูสันทัดไมขัดสน

คดิแลวชักกริชฤทธริน รายรําทํากลมารยา

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

กรขวาน้ันกุมกริชกราย พระหัตถซายน้ันถอืเช็ดหนา

เขาปะทะประกริชดวยฤทธา ผัดผันไปมาไมคร่ันคราม

เม่ือน้ัน ระเดนมนตรีชาญสนาม

พระกรกรายกริชตดิตาม ไมเข็ดขามครามถอยคอยรับ

หลบหลกีไววองปองกัน ผัดผันหันออกกลอกกลับ

ปะทะแทงแสรงทําสําทับ ยางกระหยับรุกไลมิไดยั้ง

เห็นระตูถอยเทากาวผดิ พระกรายกริชแทงอกตลอดหลัง

ลมลงดาวดิ้นสิ้นกําลัง มอดมวยชวีังปลดปลง

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

เม่ือน้ัน กะหรัดตะปาตสีูงสง

ทั้งระเดนดาหยนสุริยวงศ สุหรานากงทรงฤทธิ์

เห็นระเดนมนตรีตอสู แทงระตูแมทัพดับจติต

สามองคทรงมากระช้ันชิด จะสังหารผลาญชวีติไพรี

ตางเขาลุยไลไมรอร้ัง ทาวปาหยังประหมันผันหนี

ทหารโหเอาชัยไดท ี ตามตโียธาฝาฟน

เม่ือน้ัน ระตูปาหยังประหมัน

สุดที่จะรับรอบปองกัน พลขันธพังพายตายยับ

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ไพรพลัดจากนายกระจายหนี เห็นเสยีทตีมีาควบขับ

ปลอมพลปนไปในกองทัพ ไมผันหนามารับแตสักคน

บางบาวเขาคนละบาพานายวิง่ ประเจยีดเครื่องเปลื้องทิ้งไวเกลื่อนกลน

บางหนามเกี่ยวหัวหูไมรูตน ซุกซนดนไปแตลําพัง

บางเหลาทิ้งไถขาวเขนงปน ร้ือตื่นเสยีงเพ่ือนกันขางหลัง

ที่ถูกปนปวยขาละลาละลัง อุตสาหคลานเซซังซุกไป

คร้ันมาถงึทายคายม่ัน ทาวประหมันปาหยังเปนใหญ

จงึหยุดปรึกษากันทันใด อันเราจะหนีไปเห็นไมพน

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ตัวอยางภาพ

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

เขนงปน

ถุงไถ

ผาประเจยีด

คร้ันจะคนืเขาคายรายรับ ไมทันทกีองทัพยังสับสน

จะซ้ําเสยีเสนีร้ีพล จําจะผอนใหพนมรณา

มาเราจะเขาบังคมคัล พระผูพงศอสัญแดหวา

จงึใหยกธงอัปรา โยธายั้งหยุดพรอมกัน

สององคลงจากอาชา เสด็จมากับหมูกดิาหยัน

เสนาแวดลอมแนนนันต จรจรัลมาสมรภูมิชัย

คร้ันถงึจงึแจงกจิจา แกตํามะหงงเสนาผูใหญ

เรานองระตูที่บรรลัย ตั้งใจมาเฝาบาทบงสุ

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

บัดน้ัน จงึมหาเสนาตํามะหงง

พาระตูพ่ีนองทั้งสององค มาเฝาพระสุริยวงศทรงธรรม

วันทาทูลแถลงแจงคดี บัดน้ีทาวปาหยังกับประหมัน

นองระตูผูมวยชีวัน มาบังคมคัลภูวไนย

เม่ือน้ัน สองระตูตัวสั่นหวั่นไหว

กราบบาทมูลแลวทูลไป ภูวไนยไดทรงพระเมตตา

ขาบาททั้งสองเปนไพรี โทษผดิคร้ังน้ีหนักหนา

จงโปรดปรานขอประทานชีวา ไวเปนขาใตเบื้องบทมาลย

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ขอเอาพระเดชปกเกศเกลา ตราบเทาสิ้นชพีสังขาร

ถงึปจะมีบรรณาการ มาถวายตามบุราณประเพณ ี

เม่ือน้ัน ระเดนมนตรีเรืองศรี

ฟงระตูสองราพาท ี ภูมีจงึตรัสตอบไป

ซึ่งทานมาวอนงอขอโทษ เราจะถอืโกรธน้ันหาไม

อันเชษฐานัดดาซึ่งบรรลัย เพราะใจโอหังกําลังพาล

ทานจงรับศพทั้งสองน้ัน พากันกลับไปยังถิ่นฐาน

บูชาเพลงิปลงสงสการ ใหพรอมวงศวานในธานี

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ตรัสพลางยางเยื้องยุรยาตร องอาจดังไกรสรสหี

สองระตูตามเสด็จจรล ี ไปที่วหิยาสะกําตาย

มาเห็นศพทอดทิ้งกลิ้งอยู พระพินิจพิศดูแลวใจหาย

หนุมนอยโสภานาเสยีดาย ควรจะนับวาชายโฉมยง

ทนตแดงดังแสงทับทมิ เพริดพร้ิมเพรารับกับขนง

เกศาปลายงอนงามทรง เอวองคสารพัดไมขัดตา

กระน้ีหรือบิดามิพิศวาส จนพินาศดวยโอรสา

แมนวาระตูจรกา งามเหมือนวหิยาสะกําน้ี

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

มิไดรอนรนดวนปนศักดิ์ นารักรูปทรงสงศรี

ตรัสแลวลลีาข้ึนพาชี กลับไปยังที่พลับพลาพลัน

เม่ือน้ัน สองระตูวโิยคโศกศัลย

กอดศพเชษฐาเขาจาบัลย พิไรรํ่ารําพันโศกา

โอวาพระองคผูทรงยศ พระเกยีรตปิรากฏในแหลงหลา

สงครามทุกคร้ังแตหลังมา ไมเคยอัปราแกไพรี

คร้ังน้ีควรหรือมาพินาศ เบาจติคดิประมาทไมพอที่

เพราะรักบุตรสุดสวาทแสนทว ี จะทัดทานภูมีไมเชื่อฟง

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

อนิจจาวหิยาสะกําเอย เวรสิ่งใดเลยแตหนหลัง

เสยีแรงเรืองฤทธมีีกําลัง มาวอดวายชีวังแตยังเยาว

ตั้งแตน้ีไปไมเห็นหนา กลับคนืพาราจะเงยีบเหงา

สองกษัตริยกําสรดซบเซา ใหละหอยสรอยเศราวญิญาณ

ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย