Upload
others
View
51
Download
0
Embed Size (px)
Citation preview
- อเิหนาและอนุชากรีธาทัพ เผชญิทัพกะหมังกุหนิง
เมื่อนั้น พระผูพงศเทวากระยาหงัน
ครั้นฤกษดแีจมดวงสุรยัิน ทรงธรรมชวนกะหรัดตะปาตี
ทั้งสุหรานากงอนุชา สังคามาระตาเรอืงศร ี
กับระเดนดาหยนผูภักดี มาเขาที่สรงน้ําทพิมนตร
หาองคชําระสระสนาน กดิาหยันถวายพานเครื่องตน
บรรจงทรงทาพระสุคนธ ปรุงปนเกสรสุมาลี
สอดใสสนับเพลาภูษาทรง ฉลององคโหมดตาดตางสี
เจียรบาดคาดรัดรูจี ปนเหนงเพชรพลอยมณหีนุนซับ
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
ทรงมหาสังวาลพิชัยยุทธ ชมพูนุทเฟองหอยพลอยประดับ
ทองกรแกวพุกามวามวับ ธํามรงครุงระยับจับตา
ทรงมงกุฎกุณฑลทัดตรัสเตร็จ อุบะเพชรแพรวพรายพระเวหา
เหน็บกริชฤทธไิกรแลวไคลคลา เสด็จมายังเกยแกวมณี
ตางองคข้ึนทรงมาตน พรอมพลจตุรงคทั้งสี่
กดิาหยันพ่ีเลี้ยงเคยีงพาชี ถวายกลดโหมดสตีางกัน
ใหเดนิทัพโยธาหากอง เสยีงกลองเสยีงปนคร้ืนคร่ัน
ผงคลมืีดคลุมชอุมควัน รีบรนพลขันธคลาไคล
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
ตัวอยางภาพ
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
กริช แกมพุกาม
คร้ันมาใกลกองทัพไพรี เห็นโยธธีงทวิปลวิไสว
ชางมาดาทุงเปนแถวไป พระสั่งใหหยุดพลจตุรงค
บัดน้ัน จงึมหาเสนาตํามะหงง
รับราชบัญชาพระโฉมยง ใหหยุดธงสําคัญสัญญา
แลวรีบรัดจัดพลรณยุทธ ตั้งที่นามครุฑปกษา
วางกองเยื้องกันเปนฟนปลา ใหโยธาคอยยงิชิงชัย
เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงเปนใหญ
เห็นทัพมาตั้งม่ันกันเมืองไว พลไกรเพียบพ้ืนปถพี
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
จงึตรัสเรียกโอรสยศยง กับองคอนุชาทั้งสองศรี
ตางรีบกะระตะพาชี ออกยนืที่ประจํากองโยธา
แลวมีสหินาทโองการ ประกาศสั่งทวยหาญกองหนา
จงเรงตทีัพใหอัปรา หักเอาดาหาในวันน้ี
บัดน้ัน ดะหมังรับสั่งใสเกศ ี
ก็เรงพลเรงพวกพาชี เขาตอตหีักโหมโจมทัพ
บางเปาชุดจุดยงิปนใหญ ฉัตรชัยมณฑกนกสับ
นายกอกแกวงดาบวาบวับ ตางขับพลวิ่งเขาชงิชัย
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
บัดน้ัน นายทหารกุเรปนไมหวั่นไหว
ใหระดาปนตับรับไว แลวไลโยธตีปีระจัญ
ตางมีฝมืออื้อองึ วางวิ่งเขาถงึอาวุธสั้น
ดาบสองมือโถมทะลวงฟน เหลากริชตดิพันประจัญรบ
ทหารหอกกลอกกลับสัประยุทธ ปองปดอาวุธไมหลกีหลบ
พวกพลพาชีตกีระทบ รําทวนสวนประจบโถมแทง
บางสกัดซัดพุงหอกคู เกาทัณฑธนูนาวแผลง
ตะลุมบอนฟอนฟนกันกลางแปลง ตอแยงยุทธยงิชงิชัย
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
ตายระดับทับกันดังฟอนฟาง เลอืดนองทองชางเหลวไหล
กองหลังประดังหนุนข้ึนไป ตัวนายไลไพรเขาบุกบัน
เม่ือน้ัน สังคามาระตาแข็งขัน
เห็นพวกพลไพรีตปีระจัญ โยธาขยั้นหยุดยั้ง
พระกร้ิวโกรธหนักดังอัคค ี แกวงกระบี่ขี่ขับมาที่น่ัง
โรมรุกบุกไปแตลําพัง ไลหลังพวกพลเขารณรงค
เม่ือน้ัน องคระเดนมนตรีสูงสง
กับระเดนทั้งสามสุริยวงศ ตางองคผันแปรแลตาม
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
เห็นสังคามาระตากลานัก ยังออนศักดิ์หักศกึไมนึกขาม
มิไวใจในททีําสงคราม ตางขับมาตามไปทันใด
เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงเปนใหญ
เห็นระเดนทั้งสี่จงึถามไป เจาผูใดที่ช่ือจรกา
เม่ือน้ัน ระเดนมนตรีใจกลา
ยิ้มพลางทางตอบวาจา เรายกมาแตกรุงกุเรปน
จะสังหารผลาญพวกปจจามิตร ที่มาตดิดาหาเขตขัณฑ
ซึ่งทานถามหาจรกาน้ัน มิไดมาดวยกันในกองน้ี
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงเรืองศรี
รูวาระเดนมนตรี ภูมีคร่ันครามขามวญิญาณ
แตมานะตอบไปดวยใจหาญ เจาผูวงศวานอสัญหยา
แตละองคทรงโฉมโสภา ชันษาอายุก็ยังเยาว
ไดเห็นก็เปนนาเสยีดาย จะพากันมาตายเสยีเปลาเปลา
ไมควรคูสูรบกับเรา คร้ันจะฆาเสยีเลาก็อายใจ
อน่ึงตัวเจากับเราน้ี จะราคเีคอืงกันก็หาไม
ใหจรกามาเถดิจะชิงชัย เจาจะไดดูเลนเปนขวัญตา
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
เม่ือน้ัน พระองควงศอสัญแดหวา
จงึวาอันตัวจรกา มิไดอยูดาหาธานี
เม่ือหลับตามารบใหผดิเมือง ร้ีพลตายเปลอืงไมพอที่
จะรบกับจรกาดังวาน้ี จงลาเลกิโยธถีอยไป
แมนไมรูแหงเมืองจรกา จะชวยชี้มรรคานําให
จะขืนตั้งประชิดตดิกรุงไกร จะชงิชัยไมฟงทานพาท ี
มาตรแมนจรกามิมาเลา ตัวเราจําชวยดวยเปนพ่ี
เมตตาวานองเปนสตรี จะทอดทิ้งมารศรีเสยีอยางไร
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
ใชนางเกดิในปทุมา สุริยวงศพงศาน้ันหาไม
จะมาชวงชิงกันดังผลไม อันจะไดนางไปอยาสงกา
เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงใจกลา
จงึวาเรายกโยธา หมายมาจะชงิพระบุตรี
ถงึจะรับของสูระตูไว ยังมิไดทําการภเิษกศรี
จรกาไมมาก็ยิ่งด ี ไมมีผูหวงแหนเกยีดกัน
สุดแทแตนางอยูที่ไหน เราก็จะชงิชัยที่น่ัน
อันชิงนางอยางน้ีไมผดิธรรม ธรรมเนียมน้ันมีแตบุราณมา
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
ตัวอยางภาพ
เทยีบจากบทประพันธ
“ชวงชิงกันดังผลไม”
หมายถงึ นารีผล
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
สุดแตใครดใีครได การอะไรของเจาผูเชษฐา
จงยกทัพกลับคนืไปพารา เบื้องหนาจะไดสบืสุริยวงศ
เม่ือน้ัน ระเดนมนตรีตอบตามประสงค
ซึ่งจะใหเรายกจตุรงค คนืคงกรุงไกรน้ันไมควร
อับอายไพรฟาประชาชน เสนีร้ีพลจะแซสรวล
หรือหมายไมสมคะเนเรรวน จงึชวนพูดจาอยาทัพ
อยาพักพูดอุบายใหตายใจ ทานมิยกคนืไปก็ไมกลับ
ร้ีพลก็จะพลอยยอยยับ เรากับระตูมาสูกัน
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
จะไดดูฤทธฝีมือ ใหลอืชื่อในชวาเขตขัณฑ
หรือรักตัวกลัวจะมวยชีวัน บังคมคัลจะใหคนืไปพารา
เม่ือน้ัน วหิยาสะกําใจกลา
ไดฟงค่ังแคนแทนบิดา จงึตอบวาจาวาไป
ดูกอนอริราชไพรี อยาพาทลีบหลูทานผูใหญ
โอหังบังอาจประมาทใคร จะนบนอบยอบไหวอยาพึงนึก
มิเราก็เจาจะตายลง อยาหมายจติคดิทะนงในการศกึ
ยังมิทันพันตูมาขูคกึ จะรับแพแลลกึไมมีลาย
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
เม่ือน้ัน สังคามาระตาเฉดิฉาย
ฟงวหิยาสะกําอภปิราย หยาบคายเคอืงขัดอัธยา
จงึทูลองคระเดนมนตรี นองน้ีจะขออาสา
สูวิหยาสะกําผูศักดา พระองคจงยนืมาเปนประธาน
เม่ือน้ัน ระเดนมนตรีใจหาญ
จงึตอบอนุชาชัยชาญ เจาจะตานตอฤทธิ์ก็ตามใจ
แตอยาลงจากพาชี เพลงกระบี่ยังหาชํานาญไม
เพลงทวนสันทัดชัดเจนใจ เห็นจะมีชัยแกไพรี
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
เม่ือน้ัน สังคามาระตาเรืองศรี
นอมองคลงถวายอัญชล ี กะระตะพาชขีึ้นไปพลัน
ยนืมาอยูตรงวหิยาสะกํา แสรงทําเปนทเียยหยัน
แลววาใครไมคดิแกชีวัน จะชงิตุนาหงันพระธดิา
จงมาเลนทวนดวยกันกอน ใหเห็นฤทธริอนแกลวกลา
แมควรคูกับวงศเทวา จงึจะยกกัลยาใหไป
เม่ือน้ัน วหิยาสะกําศรีใส
ไดฟงแคนขัดกลัดใจ จงึตอบคําไปดวยพลัน
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
ดูกอนผูเรืองฤทธริงค รูปทรงงามสมคมสัน
เช้ือชาตญิาตวิงศพงศพันธุ อยูเขตขัณฑธานีบุรีไร
หรือเปนวงศอสัญแดหวา ในสี่นคราเปนไฉน
จงึปนหนามาตอฤทธไิกร ไมกลัวชวีาลัยจะมรณา
ที่ยนืมาอยูขางหลังน้ัน กั้นกลดพ้ืนสุวรรณโออา
นามวงศพงศใครจงบอกมา แจงกจิจาแลวจงึจะรบกัน
เม่ือน้ัน สังคามาระตาเฉดิฉัน
ไดฟงดังศรเสยีบกรรณ จงึตอบไปพลันทันใด
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
อันองคสมเด็จพระปนเกลา คอือเิหนากุเรปนเปนใหญ
น่ันกะหรัดตะปาตชีาญชัย รวมในสุริยวงศธบิด ี
น่ีสุหรานากงทรงสวัสดิ์ องคอะหนะสงิหัดสาหรี
น่ันระเดนดาหยนภูมี อยูหมันหยาธานีกรุงไกร
เราช่ือสังคามาระตา หนอทาวปกมาหงันเปนใหญ
ไดเปนอนุชาเรืองชัย ภูวไนยองคระเดนมนตรี
เม่ือน้ัน วหิยาสะกําเรืองศรี
ยิ้มแลวจงึตอบวาท ี ซึ่งวามาน้ียังแคลงใจ
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
อันกาหลังสงิหัดสาหรีน้ัน ดาหากุเรปนกรุงใหญ
หมันหยาธานีน้ันไซ ก็แจงใจวาวงศกันสบืมา
ตัวสอิยูปกมาหงัน ใชวงศอสัญแดหวา
เหตุใดวาเปนอนุชา นับในวงศาประการใด
หรือหน่ึงพ่ึงจะมาเปนนอง เกี่ยวของรักกันเปนไฉน
เราคดิเห็นผดิประหลาดใจ จงบอกไปแตจริงบัดน้ี
เม่ือน้ัน สังคามาระตาเรืองศรี
ฟงวหิยาสะกําพาท ี ดังตรีเพชรบาดในอุรา
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
จงึรองวาเหวยไพริน ลมลิ้นหยาบคายหนักหนา
มาถามไถไลเอาสัจจา คอืจะปรารถนาสิ่งใด
สุดแตวาจติพิศวาส ก็นับวาวงศญาตกิันได
อยาชักเจรจาใหชาไป จะชงิชัยใหเห็นฝมือกัน
วาพลางทางกรายปลายทวน รํารายเปนกระบวนหวนหัน
ชักอาชาชิดตดิพัน เขาประจัญจวงโจมโถมแทง
เม่ือน้ัน วหิยาสะกําเขมแข็ง
ขับมาเลี้ยวลอตอแยง กรายพระแสงทวนรําเปนทํานอง
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
ภาพตัวอยาง
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
ทวน
กลอกกระหยับกลับแทงซายขวา สังคามาระตาปดปอง
ถอยทหีนีไลรับรอง เปลี่ยนทาทวนทองแทงกัน
เม่ือน้ัน สังคามาระตาแข็งขัน
ขับมาไววองปองประจัญ เปนเชงิช้ันชงิชัยในททีวน
รายรับกลับแทงไมแพลงพล้ํา วหิยาสะกําผัดผันหันหวน
ตางเรียงเคยีงรายยายกระบวน ปะทะทวนรวนรุกคลุกคล ี
เม่ือน้ัน วหิยาสะกําเรืองศรี
ชักมาวงวิ่งชิงท ี โหมหักไพรีดวยแรงฤทธิ ์
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
โถมแทงแลวแปลงเปลี่ยนกระบวน ทบทวนมาที่น่ังไมพลั้งผดิ
หมายเขมนเขนฆาปจจามิตร ตามตดิตานทานราญรอน
เม่ือน้ัน สังคามาระตาชาญสมร
รบรับเคี่ยวขับอัศดร ยอกยอนเปนกลรณรงค
กลับกลอกรํารายกรายพระแสง ปะทะแทงลวงไปใหใหลหลง
แลวทําเสยีเชิงชักมาทรง ตลบวงเวยีนหันไปทันท ี
นัยนเนตรมุงหมายมาวหิยาสะกํา เห็นถลําเลี้ยวไลไดที่
พระแทงสอดลอดเกราะถูกไพรี ตกจากพาชมีรณา
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงใจกลา
เห็นโอรสตองศัสตรา ตกจากอาชาบรรลัย
กร้ิวโกรธโกรธาบาจติ จะรอร้ังยั้งคดิก็หาไม
แกวงหอกคูขับอาชาไนย เขารุกไลสังคามาระตา
เม่ือน้ัน พระสุริยวงศพงศอสัญแดหวา
เห็นไพรีรุกไลอนุชา พระขับมาถลันออกกั้นกาง
กลับกลอกหอกทรงพุงสกัด ระตูรับผันผัดไมขับขวาง
พระชักอาชาไนยไววาง สะบัดยางเชือนชายยายทํานอง
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงไววอง
ขับมาวงวิ่งชิงคลอง แคลวคลองกลับกลอกหอกซัด
ขยับกรผอนพุงขางละท ี ระเดนมนตรีปองปด
ระตูตามตดิพันดวยสันทัด ผันผัดอาวุธกันไปมา
เม่ือน้ัน พระผูพงศเทวัญอสัญหยา
รับพลางทางชักอาชา ร้ังรํารอไวไมรอนราญ
จงึคดิวาระตูผูน้ี ทวงทสีามารถอาจหาญ
ทั้งอาวุธตางตางก็ชํานาญ จะผลาญบนหลังมาเห็นยากใจ
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
อยาเลยจะชวนตกีระบ่ี ไดทจีะฆาเสยีใหได
คดิแลวจงึรองประกาศไป ดูกอนภูวไนยธบิด ี
เรารบกันบนหลังอาชา ตางกลาสามารถไมถอยหนี
มาจะลงยังพ้ืนปถพี ตกีระบี่ใหเห็นฝมือกัน
วาพลางลงจากอัศดร พระกรทรงกระบี่ผายผัน
รํารายหันเหยีนเวยีนระวัน หมายม่ันเขนฆาราว ี
เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงเรืองศรี
จงึถอดโกลนโจนจากพาชี ภูมีไมยั้งร้ังรา
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
ตัวอยางภาพ
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
โกลนมา
ทรงกระบ่ีรําเรียงเคยีงราย ประปรายปลายกระบี่แลวใหทา
กระหยับหันผันหลังออกมา แลวกลับหนาจวงโจมเขาฟนแทง
เม่ือน้ัน พระสุริยวงศเทวากลาแข็ง
กลับกระบ่ีใหทาเปลี่ยนแปลง ตอแยงยางทาวเขาชิด
แทงตองระตูแลวฟนซ้ํา ไมชอกชํ้าผวิหนังแตสักหนิด
ตางทรงศักดาวราฤทธิ ์ เลี้ยวไลตามตดิตานทาน
เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงหาวหาญ
แกวงกระบ่ีผัดผันประจัญบาน ไมยอทอตอตานราญรบ
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
แทงทะลวงจวงฟนทันท ี ระเดนมนตรีหลกีหลบ
กระบ่ีตอกระบ่ีตกีระทบ เปนประกายกลุมกลบกันไปมา
เม่ือน้ัน ระเดนมนตรีใจกลา
เห็นระตูตอตมีีศักดา คงทั้งศาสตราอาวุธ
ทางหนีทไีลไววอง เพลงกระบี่ตคีลองเปนที่สุด
ยากที่ใครจะรอตอยุทธ เปนบุรุษผูหน่ึงในแดนไตร
จํากูจะสังหารดวยกริช ซึ่งเทเวศรประสทิธิ์ประสาทให
คดิพลางชักกริชฤทธไิกร แลวรองวาไปมิไดชา
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
ดูกอนระตูภูมี เพลงกระบี่ตกีันจนสิ้นทา
ตางคนไมแพฤทธา เรามารํากริชสูกัน
วาพลางทางถอดกริชกราย เยื้องยายรายรําบิดผัน
กวักพระหัตถตรัสเรียกระตูพลัน พระทําทเียยหยันไพรี
เม่ือน้ัน ทาวกะหมังกุหนิงเรืองศรี
ไดฟงช่ืนชมยนิด ี คร้ันน้ีอเิหนาจะวายชนม
อันเพลงกริชชวามลายู กูรูสันทัดไมขัดสน
คดิแลวชักกริชฤทธริน รายรําทํากลมารยา
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
กรขวาน้ันกุมกริชกราย พระหัตถซายน้ันถอืเช็ดหนา
เขาปะทะประกริชดวยฤทธา ผัดผันไปมาไมคร่ันคราม
เม่ือน้ัน ระเดนมนตรีชาญสนาม
พระกรกรายกริชตดิตาม ไมเข็ดขามครามถอยคอยรับ
หลบหลกีไววองปองกัน ผัดผันหันออกกลอกกลับ
ปะทะแทงแสรงทําสําทับ ยางกระหยับรุกไลมิไดยั้ง
เห็นระตูถอยเทากาวผดิ พระกรายกริชแทงอกตลอดหลัง
ลมลงดาวดิ้นสิ้นกําลัง มอดมวยชวีังปลดปลง
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
เม่ือน้ัน กะหรัดตะปาตสีูงสง
ทั้งระเดนดาหยนสุริยวงศ สุหรานากงทรงฤทธิ์
เห็นระเดนมนตรีตอสู แทงระตูแมทัพดับจติต
สามองคทรงมากระช้ันชิด จะสังหารผลาญชวีติไพรี
ตางเขาลุยไลไมรอร้ัง ทาวปาหยังประหมันผันหนี
ทหารโหเอาชัยไดท ี ตามตโียธาฝาฟน
เม่ือน้ัน ระตูปาหยังประหมัน
สุดที่จะรับรอบปองกัน พลขันธพังพายตายยับ
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
ไพรพลัดจากนายกระจายหนี เห็นเสยีทตีมีาควบขับ
ปลอมพลปนไปในกองทัพ ไมผันหนามารับแตสักคน
บางบาวเขาคนละบาพานายวิง่ ประเจยีดเครื่องเปลื้องทิ้งไวเกลื่อนกลน
บางหนามเกี่ยวหัวหูไมรูตน ซุกซนดนไปแตลําพัง
บางเหลาทิ้งไถขาวเขนงปน ร้ือตื่นเสยีงเพ่ือนกันขางหลัง
ที่ถูกปนปวยขาละลาละลัง อุตสาหคลานเซซังซุกไป
คร้ันมาถงึทายคายม่ัน ทาวประหมันปาหยังเปนใหญ
จงึหยุดปรึกษากันทันใด อันเราจะหนีไปเห็นไมพน
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
ตัวอยางภาพ
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
เขนงปน
ถุงไถ
ผาประเจยีด
คร้ันจะคนืเขาคายรายรับ ไมทันทกีองทัพยังสับสน
จะซ้ําเสยีเสนีร้ีพล จําจะผอนใหพนมรณา
มาเราจะเขาบังคมคัล พระผูพงศอสัญแดหวา
จงึใหยกธงอัปรา โยธายั้งหยุดพรอมกัน
สององคลงจากอาชา เสด็จมากับหมูกดิาหยัน
เสนาแวดลอมแนนนันต จรจรัลมาสมรภูมิชัย
คร้ันถงึจงึแจงกจิจา แกตํามะหงงเสนาผูใหญ
เรานองระตูที่บรรลัย ตั้งใจมาเฝาบาทบงสุ
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
บัดน้ัน จงึมหาเสนาตํามะหงง
พาระตูพ่ีนองทั้งสององค มาเฝาพระสุริยวงศทรงธรรม
วันทาทูลแถลงแจงคดี บัดน้ีทาวปาหยังกับประหมัน
นองระตูผูมวยชีวัน มาบังคมคัลภูวไนย
เม่ือน้ัน สองระตูตัวสั่นหวั่นไหว
กราบบาทมูลแลวทูลไป ภูวไนยไดทรงพระเมตตา
ขาบาททั้งสองเปนไพรี โทษผดิคร้ังน้ีหนักหนา
จงโปรดปรานขอประทานชีวา ไวเปนขาใตเบื้องบทมาลย
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
ขอเอาพระเดชปกเกศเกลา ตราบเทาสิ้นชพีสังขาร
ถงึปจะมีบรรณาการ มาถวายตามบุราณประเพณ ี
เม่ือน้ัน ระเดนมนตรีเรืองศรี
ฟงระตูสองราพาท ี ภูมีจงึตรัสตอบไป
ซึ่งทานมาวอนงอขอโทษ เราจะถอืโกรธน้ันหาไม
อันเชษฐานัดดาซึ่งบรรลัย เพราะใจโอหังกําลังพาล
ทานจงรับศพทั้งสองน้ัน พากันกลับไปยังถิ่นฐาน
บูชาเพลงิปลงสงสการ ใหพรอมวงศวานในธานี
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
ตรัสพลางยางเยื้องยุรยาตร องอาจดังไกรสรสหี
สองระตูตามเสด็จจรล ี ไปที่วหิยาสะกําตาย
มาเห็นศพทอดทิ้งกลิ้งอยู พระพินิจพิศดูแลวใจหาย
หนุมนอยโสภานาเสยีดาย ควรจะนับวาชายโฉมยง
ทนตแดงดังแสงทับทมิ เพริดพร้ิมเพรารับกับขนง
เกศาปลายงอนงามทรง เอวองคสารพัดไมขัดตา
กระน้ีหรือบิดามิพิศวาส จนพินาศดวยโอรสา
แมนวาระตูจรกา งามเหมือนวหิยาสะกําน้ี
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
มิไดรอนรนดวนปนศักดิ์ นารักรูปทรงสงศรี
ตรัสแลวลลีาข้ึนพาชี กลับไปยังที่พลับพลาพลัน
เม่ือน้ัน สองระตูวโิยคโศกศัลย
กอดศพเชษฐาเขาจาบัลย พิไรรํ่ารําพันโศกา
โอวาพระองคผูทรงยศ พระเกยีรตปิรากฏในแหลงหลา
สงครามทุกคร้ังแตหลังมา ไมเคยอัปราแกไพรี
คร้ังน้ีควรหรือมาพินาศ เบาจติคดิประมาทไมพอที่
เพราะรักบุตรสุดสวาทแสนทว ี จะทัดทานภูมีไมเชื่อฟง
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย
อนิจจาวหิยาสะกําเอย เวรสิ่งใดเลยแตหนหลัง
เสยีแรงเรืองฤทธมีีกําลัง มาวอดวายชีวังแตยังเยาว
ตั้งแตน้ีไปไมเห็นหนา กลับคนืพาราจะเงยีบเหงา
สองกษัตริยกําสรดซบเซา ใหละหอยสรอยเศราวญิญาณ
ภาษาไทยกับครูพี่ต่ีต๋ี – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย