ni Genoveva Edroza Matute

KWENTO NI MABUTI

video

Paksa: Masining na Pagbasa

Gamit ang Teoryang “Top-Down”

Maikling Kwento: Kwento ni Mabuti

ni Genoveva Edroza Matute

KWENTO NI MABUTINI GENOVEVA E. MATUTE

• Bata nagsilbing inspirasyon• Guro namatay ang asawa• Silid-aklatan• Nagbibigay ng mabubuting aral• Suliranin• Nagbukas ng saloobin• Nagdiwang ng kaarawan

Pangkalahatang Layunin:Nailalapat ang mga

batayang kaalaman at kasanayan sa mapanuring pagbasa at pag-unawa sa ibat-ibang genre ng panitikan sa tulong ng ibat-ibang elemento na nakapaloob sa akda

a. Matulainb. Paghupac. Pag-

aalinlangand. Narinige. Mungkahi

1. Agam-agam

2. Napatda

5. Pagtinghaw

4. Panukala3. Naulinig

Hindi ko na siya nakikita ngayon. Ngunit sinasabi nila na naroon pa siya sa dating pinagtuturuan, sa luma at walang pintang paaralang una kong kinakitaan sa kanya. Sa isa sa mga lumang silid sa ikalawang palapag, sa itaas ng lumang hagdang umiingit sa bawat hakbang, doon sa kung manunungaw ay matatanaw ang maitim na tubig ng isang estero, naroon pa siya't nagtuturo ng mga kaalamang pang-aklat at bumubuhay ng isang uri ng karunungang sa kanya ko lamang natutuhan.

Lagi ko siyang iniuugnay sa kariktan ng buhay. Saan man may kagandahan: sa isang tanawin, sa isang isipan o sa isang tunog kaya, nakikita ko siya at ako'y lumiligaya. Ngunit walang ano mang maganda sa kanyang anyo... at sa kanyang buhay.

Siya ay isa sa pinakakaraniwang guro roon. Walang sino man ang nag-uukol sa kanya ng pansin. Mula sa kanyang pananamit hanggang sa paraan ng pagdadala niya ng mga pananagutan sa paaralan. Walang masasabing ano mang di-pangkaraniwan sa kanya.

Siya'y tinatawag naming lahat na Mabuti kung siya'y nakatalikod. Ang salitang iyon ang bukam-bibig niya. Iyon ang pumapalit sa mga salitang hindi niya maalala kung minsan, at nagiging pamuno sa mga sandali ng pag-aalanganin. Sa isang paraang hindi malirip, iyon ay naging salamin ng uri ng paniniwala niya sa buhay.

"Mabuti," ang sasabihin niya, ". . . ngayo'y magsisimula na tayo sa araling ito. Mabuti nama't umabot tayo sa bahaging ito. . . Mabuti. . . mabuti!"

KWENTO NI MABUTINI GENOVE E. MATUTE

Mabuti

Hindi ako kailanman nagtapat sa kanya ng ano man, kundi lamang nahuli niya akong minsang lumuluha: nang hapong iyo'y iniluluha ng bata kong puso ang isang pambata ring suliranin.

Noo'y magtatakipsilim na at maliban sa pabugsu-bugsong hiyawan ng mga nagsisi-panuod sa mga nagsasanay na mga manlalaro ng paaralan, ang buong paligid ay tahimik na. Sa isang tagong sulok ng silid-aklatan, pinilit kong lutasin ang aking suliranin sa pagluha. Doon niya ako natagpuan.

"Mabuti'y may tao pala rito," ang wika niyang ikinukubli ang pag-aagam-agam sa tinig. "Tila may suliranin ka. . . . mabuti sana kung makakatulong ako."

Ibig kong tumakas sa kanya at huwag nang bumalik pa kailan man. Sa bata kong isipan ay binilang kong kahihiyan at isang kaabahan ang pagkikita pa naming muli sa hinaharap, pagkikitang magbabalik sa gunita ng hapong iyon. Ngunit hindi ako nakakilos sa sinabi niya pagkatapos. Napatda ako at napaupong bigla sa katapat na luklukan.

"Hindi ko alam na may tao rito. . . naparito ako upang umiyak din."

Hindi ako nakapangusap sa katapatang naulinig ko sa kanyang tinig. Nakababa ang kaniyang paningin sa aking kandungan. Maya-maya pa'y nakita ko ang bahagyang ngiti sa kanyang labi.

Tinanganan niya ang aking mga kamay at narinig ko na lamang ang tinig ko sa pagtatapat ng suliraning sa palagay ko noo'y siya na ang pinakamabigat. Nakinig siya sa akin, at ngayon, sa paglingon ko sa pangyayaring iyo'y nagtataka ako kung paanong napigil niya ang paghalakhak sa gayong kamusmos na bagay. Ngunit siya'y nakinig nang buong pag-unawa, at alam kong ang pagmamalasakit niya'y tunay na matapat.

Lumabas kaming magkasabay sa paaralan. Ang panulukang maghihiwalay sa ami'y natatanaw na nang bigla akong makaalala.

"Siya nga pala, Ma'am, kayo? Kayo nga pala? Ano ho ang iyong ipinunta n’yo sa sulok na iyon na. . . iniiyakan ko?"

Bakit binansagang siyang

“Mabuti” ng kanyang mga estudyante?

Tumawa siya ng marahan at inulit ang mga salitang iyon: "ang sulok na iyon na. . . iniiyakan natin. . . . nating dalawa." Nawala ang marahang halakhak sa kanyang tinig: "Sana'y masasabi ko sa iyo, ngunit. . . . ang suliranin ko'y hindi para sa mga batang gaya mo. Mabuti sana'y hindi maging iyo ang ganoong uri ng suliranin. . . . kailan man. Ang ibig kong sabihi'y . . . . maging higit na mabuti sana sa iyo ang . . . . buhay."

Si Mabuti'y naging isang bagong nilikha sa akin mula ng araw na iyon. Sa pagsasalita niya muli sa hapag, nagtatanong, sumasagot, sa pagngiti niya nang mababagal at mahihiyain niyang mga ngiti sa amin, sa paglalim ng kunot sa noo niya, sa kanyang mga pagkayamot, naririnig kong muli ang mga yabag na palapit sa sulok na iyon ng silid aklatan. Hinuhulaan ko kung nagtutungo pa siya roon, sa sulok na iyon...naming dalawa.

At sapagkat natuklasan ko ang katoto-hanang iyon tungkol sa kanya, nagsimula akong magmasid, maghintay ng mga bukas ng kapaitan sa kanyang mga labi. Ngunit sa tuwina, kasayahan, pananalig, pag-asa ang taglay niya sa aming silid-aralan.

Pinuno niya ng maririkit na guniguni ang aming isipan at mga kaaya-ayang tunog ang aming pandinig at natutuhan naming unti-unti ang kagandahan ng buhay. Bawat aralin namin sa panitikan ay naging isang pagtighaw sa kauhawan namin sa kagandahan. At ako'y humanga.

Wala iyon doon kanina, ang masasabi ko sa sarili pagkatapos na maipadama niya sa amin ang kagandahan ng buhay sa aming aralin. At hindi naging akin ang pagtuklas na ito sa kariktan, kundi pagkatapos na lamang ng pangyayaring iyon sa silid-aklatan.

Hindi siya bumanggit ng ano man tungkol sa kanyang sarili sa buong panahon ng pag-aaral namin sa kanya. Ngunit bumanggit siya tungkol sa kanyang anak na babae, ang tangi niyang anak. . . . nang paulit-ulit. Hindi rin siya bumanggit sa amin kailan man tungkol sa ama ng batang iyon. Ngunit dalawa sa kamag-aaral namin ang nakababatid na siya'y hindi balo.

Ano ang mapait na lihim

sa buhay ni Mabuti?

Walang pag-aalinlangan ang lahat ng maririkit niyang pangarap ay nakapaligid sa batang iyon. Isinalaysay niya sa amin ang mga katabilan niyon, ang palaki nang palaking pangarap niyon, ang nabubuong layunin niyon sa buhay.

Minsan, tila hindi namamalayang nakapagpahayag ang aming guro ng isang pangamba: ang pagkatakot niyang baka siya’y hindi umabot sa matatayog na pangarap ng kanyang anak.

Maliban sa iilan-ilan sa aming pangkat, ang paulit-ulit niyang pagbanggit sa kanyang anak ay isa lamang sa mga bagay na "pinagtitiisan" naming pakinggan sapagkat walang paraang maiwasan iyon. Sa akin, ang bawat pagbanggit na iyo'y nagkaroon ng bagong kahulugan sapagkat noon pa ma'y nabuo na sa aking isipan ang isang hinala.

Sa kanyang pagsasalaysay ay nalaman namin ang tungkol sa kaarawan ng kanyang anak, ang bagong kasuotan niyong may malaking lasong pula sa baywang, ang mga kaibigan niyong mga bata rin. Ang kanilang mga handog. Ang anak niya'y anim na taong-gulang na. Sa susunod na tao'y magsisimula na iyong mag-aral. At ibig ng guro namin na maging manggagamot ang kanyang anak --- at isang mabuting manggagamot.

Nasa bahaging iyon ng pagsasalita ang aming guro nang ang isa sa mga batang lalaki sa aking likuran ay bumulong: "Gaya ng kanyang ama!" "Oo, gaya nga ng kanyang ama," ang wika niya. Ngunit tumakas ang dugo sa kanyang mukha habang sumisilay ang isang pilit na ngiti sa kanyang labi.

Iyon ang una at huling pagbanggit sa aming klase tungkol sa ama ng batang may kaarawan.

Natiyak ko noon na may isang bagay ngang nalisya sa buhay niya. Nalisya nang ganoon na lamang. Habang nakaupo ako sa aking luklukan, may dalawang dipa lamang ang layo sa kanya, kumirot sa puso ko ang pagnanasang lumapit sa kanya, tanganan ang kanyang mga kamay gaya ng ginawa niya nang hapong iyon sa sulok ng silid-aklatan, at hilinging magbukas ng dibdib sa akin. Marahil, makagagaan sa kanyang damdamin kung may pagtatapatan siyang isang tao man lamang. Ngunit ito ang sumupil sa pagnanasa kong yaon: Ang mga kamag-aaral kong nakinig nang walang ano mang malasakit sa kanyang sinabing, "Oo, gaya nga ng kanyang ama," habang tumatakas ang dugo sa kanyang mukha.

Paano niya dinala sa pang-araw-araw na

pamumuhayAng bigat ng

kanyangSuliranin?

Pagkatapos, may sinabi siyang hindi ko malilimutan kailan man. Tiningnan niya ako nang buong tapang habang pinipigil ang panginginig ng mga labi at sinabi ang ganito: "Mabuti . . . . mabuti! Gaya ng sasabihin nitong si Fe --- Iyon lamang nakararanas ng mga lihim na kalungkutan ang maaring makakilala ng mga lihim na kaligayahan. Mabuti, at ngayon, magsisimula na tayo sa ating aralin. . . . "

Natiyak ko noon, gaya ng pagkatiyak ko ngayon, na hindi akin ang pangungusap na iyon, ni sa aking mga pagsasalita, ni sa aking pagsusulat. Ngunit samantalang nakatitig siya sa akin nang umagang iyon, habang sinasabi niya ang pangungusap na iyon, nadama kong siya at ako ay iisa. At kami ay bahagi ng mga nilalang na sapagkat nakakaranas ng mga lihim na kalungkutan ay nakakakilala ng mga lihim na kaligayahan.

At minsan pa, nang umagang iyon, habang unti-unting bumabalik ang dating kulay sa kanyang mukha, muli niyang ipinamalas sa amin ang mga natatagong kagandahan sa aralin namin sa panitikan: ang kariktan ng katapangan, ang kariktan ng pagpapatuloy ano man ang kulay ng buhay.

At ngayon, ilang araw lamang ang nakaka-raan buhat nang mabalitaan ko ang tungkol sa pagpanaw ng manggagamot na iyon. Ang ama ng batang iyon na marahil ay magiging isang manggagamot din balang araw, ay namatay may ilang araw lamang ngayon ang nakalilipas. Namatay at naburol ng dalawang araw at dalawang gabi sa isang bahay na hindi siyang tinitirhan ni Mabuti at ng kanyang anak. At naunawaan ko ang lahat. Sa hubad na katotohanang iyon at sa buong kalupitan niyo'y naunawaan ko ang lahat. . . .

Sa iyong palagay tipikal ba sa isang babaeng Pilipina ang kanyang naging pagtugon sa nasabing suliranin?

Pangatwiranan. Gawing gabay ang roleta sa pagbuo ng mga sagot

Paglalagay ng sarili sa lugar

ng tauhan

Pangkatang Gawain:

1.Magbigay ng iyong sariling paraan kung paano mopakikiharapan ang mga dumarating na pagsubok sa iyongbuhay. Ilahad ito sa pamamagita ng isang jingle

2. Kung ikaw si Mabuti, ipagtatapat mo ba kay Fe ang iyong suliranin? Bakit? Isulat ito sa paraang pasalaysay. Gamamit ng hindi bababa sa 3 talataan

3. Iulat sa klase ang kaisipang natutunan sa akda. (Newscasting) Gawing lunsaran ang pahayag na ito, “Iyon lamang nakararanas ng mga lihim na kalungkutan ang maaaring makaranas ng mga lihim na kaligayahan.”

~ Matapos ang 5 minuto, ibabahagi ng klase ang mga nabuong

Kaisipan ~ Hayaang magbigayan ng feedbacks ang mga mag-aaral, gayon din ang Guro

Ibuod ang maikling kwento gamit ang “story grammar”

Paksa

Sino angPangunahingTauhan?

Kailan ng nangyari?

Paano inilahadang pangyayari?

Bakit ganoon angreaksyon ng pangu-Nahing tauhan?

Anu-ano ang maha-lagang pangyayari?

Saan naganap angMga pangyayari?

Binibigyang-diin dito ang PAGBASA NA

NAGMUMULA SA ISIPAN NG TAGABASA TUNGO SA TEKSTONG

BINABASA. Ang dating kaalaman niya ang nagpapasimula sa pagkilala niya sa teksto at kung wala ito hindi niya

mabibigyang kahulugan ang anumang babasahin

Matatalinghagang pahayag/parirala Konotasyong kahulugan

Denotasyong kahulugan

1. Hagdang umiingit sa bawat hakbang2. Pagtighaw sa kauhawan naming sa

kagandahan ng buhay3. Sumisilay ang isang pilit na ngiti4. Iyon lamang nakakaranas ng mga lihim na

kalungkutan ang makararanas ng lihim na kaligayahan.

5. Ang suliranin ko’y hindi para sa mga batang kagaya mo.

Itala sa iyon kwaderno ang mga sumusunod na matalinghagang parirala at bigyang-kahulugan ang mga ito. Ibigay ang konotasyon at denotasyong kahulugan ng bawat-isa:

Pangkatang Gawain:Unang Pangkat:

Tukuyin ang mahahalagang kaisipang hatid ng maikling kwento

Ikalawang Pangkat:Isa-isahin ang mahahalagang

karanasang inilahad sa akda at iugnay ito sa sariling o karanasang nabatid sa ibang tao.

Ikatatlong Pangkat:Ibuod ang kaisipang hatid ng akda

Si Genoveva Edroza-Matute ay hindi lamang sikat at premyadong kuwentista. Siya ay isa ring guro at awtor ng aklat sa Balarilang Tagalog. Nagturo ng mga asignaturang Filipino at mga asignaturang pang-edukasyon.Siya ay nagturo ng apatnapu't anim na taon sa elementarya, haiskul at kolehiyo, at nagretiro bilang Dekana ng Pagtuturo sa Philippine Normal College (ngayon ay Philippine Normal University) noong 1980. Pinarangalan siya ng Cultural Center of the Philippines ng Gawad CCP Para sa Sining (Panitikan) noong Pebrero, 1992.