#37

“Zo, dat is een heel verhaal.” Verzuchtte inspecteur de Wit, nadat India klaar was met vertellen. India knikte. “Ik hoop dat u er iets mee kunt.” “Tja, dat uw vriend u mishandelt heeft neem ik bloedserieus, maar de moord op onze collega, Peter Langeveld, daar heb ik zo mijn twijfels bij.”

“Hoezo?” “U heeft geen bewijzen, en daarbij, waarom zou uw vriend Peter Langeveld vermoorden?” “Omdat hij jaloers was! Hij dacht dat ik een verhouding met hem had!” Inspecteur Langeveld keek bedenkelijk. “Tja, we kunnen een DNA-test doen.

Dan vergelijken we het DNA wat we bij Peter aantroffen met het DNA van uw vriend.” “Dan zult u hem eerst moeten zien te vinden.” “Dat is mijn werk, mevrouw Groothuizen.” Inspecteur de Wit stond op. “Goed, heeft u familie of vrienden waar u terecht kunt?”

India knikte. “Zou ik gebruik mogen maken van uw telefoon? Dan bel ik een vriendin of ze mij op kan komen halen.” “Vanzelfsprekend. Bij de balie staat een toestel wat u kunt gebruiken.” India stond op, schudde de inspecteur de hand en bedankte hem voor zijn tijd.

In de hal van het politiebureau zat India op een stoel nietsziend voor zich uit te staren. Haar leven was een enorme puinzooi. En het was allemaal zo onwerkelijk. Brett die hun baby wilde doden, zij die uit het ziekenhuis was gevlucht en nu op het politiebureau zat.

De wonden op en in haar buik waren aan het genezen, maar hoe zat het met haar kleintje? Werd ze nog steeds moeder? Of was het lugubere plan van Brett gelukt? India voelde tranen opkomen, maar op dat moment voelde ze een hand op haar rechterschouder.

“Liv!” Zei ze vol emotie. Ze stond op en nam haar beste vriendin in haar armen. “Wat doe je nou? Je hoort in het ziekenhuis te liggen.” “Ik ben zo blij dat je niets mankeert! Waar is Erik? Hoe is het met hem?” “India.” Liv nam haar bij haar schouders.

“Luister naar me. Wat ben je allemaal aan het doen?” “Ik heb zojuist aangifte tegen Brett gedaan. Ik ben zo bang dat hij dadelijk weer ineens opduikt.” “Dat snap ik, lieverd. Maar in het ziekenhuis ben je ook veilig. Je moet aan je gezondheid denken.”

India trok Liv mee op de stoelen. “Wat is er eigenlijk gebeurd nadat ik het bewustzijn had verloren?” “Nadat ik de woonkamer had verlaten, pakte ik mijn mobieltje uit mijn jaszak en nam ik Erik mee naar buiten.

Hij had een grote hoofdwond en was daardoor wat versuft, maar gelukkig niet buiten bewustzijn.” “Is alles in orde met hem?” Liv knikte. “In het ziekenhuis hebben ze de wond gehecht. Hij is weer helemaal de oude.

Hij zei dat Brett hem met iets hards sloeg, maar hij kon niet zien wat. Het ging heel snel.” “Ik had nooit naar jouw huis moeten komen. Het had ook heel anders af kunnen lopen.” “Je hebt het beste gedaan, India. Stop met je schuldig te voelen.”

India zuchtte. “En toen?” “Toen belde ik de politie. Maar ze kwamen te laat. Jij lag bewusteloos op de grond en Brett was verdwenen. Ik raakte helemaal in paniek. Ik dacht dat je dood was. Eén agent zorgde voor een ambulance en de rest is in de omgeving naar Brett gaan zoeken.”

“Inspecteur de Wit zei niets over een arrestatie, dus ze hebben hem nog niet gevonden?” Liv schudde spijtig haar hoofd. “Ik vind het enorm dapper van je dat je naar de politie bent gegaan, maar je had in het ziekenhuis moeten blijven. Jouw gezondheid is nu het allerbelangrijkste.”

“Ik had vreselijk gedroomd. Ik zag alleen maar Brett voor me… Ik voelde de pijn weer, het verdriet. Toen ik wakker werd was ik bang dat hij me in het ziekenhuis zou vinden. Ik moest daar weg.” “Nou ja, gelukkig-”

Op dat moment werden India en Liv onderbroken door inspecteur de Wit. “Mevrouw Groothuizen?” Beide vrouwen keken op. “Wilt u even meelopen?” India knikte en stond op. Even later stond ze in dezelfde ruimte als waar ze even daarvoor haar aangifte had gedaan.

“Ik heb nieuws over uw vriend, Brett Verjongh.” Haar nekharen schoten overeind. “Hij is zojuist gevonden. In de keuken van zijn huis.” India stond daar maar, starend naar het grauwe gezicht van inspecteur de Wit, niet wetend wat ze kon verwachten.

“Hij is dood, mevrouw Groothuizen.” In de volgende paar tellen begaven haar benen het en viel ze in de armen van inspecteur de Wit. Hij zette haar op een stoel en ging tegenover haar zitten. Hij wachtte geduldig af totdat ze weer tot zichzelf kwam.

“Hoe… Wat…” “Hij heeft zelfmoord gepleegd. Verhanging.” India sloeg haar hand voor haar mond. Ontzet schudde ze met haar hoofd. “Ik zal u even alleen laten.” Inspecteur de Wit stond op en verliet de ruimte.

Waarom? Stiekem wist ze het antwoord. Om haar. Hij had haar pijn en verdriet gedaan. Hij had hun dierbaarste bezit willen vermoorden. Hij wilde niet meer leven om wat hij haar had aangedaan. Hij kon niet zonder haar, maar hij kon ook niet met haar.

Hij wilde haar alleen voor zichzelf. Niemand anders mocht naar haar kijken, met haar praten, van haar houden. Zelfs hun baby niet. Een baby was voor hem al te veel. India huilde. Het was een egoïstische daad, maar was hij dat ook niet? Egoïstisch?

Ze zag hem voor zich, bungelend aan een rossig touw. In de keuken, een ruimte waar ze allebei zoveel van hielden. Daar waar hij haar voor het eerst had gekust… Daar waar ook Elisabeth zichzelf van het leven had beroofd.

En nu was hij bij haar. Bij zijn vrouw en hun zoontje. Zijn vrouw wie hij onmenselijk veel miste. Hun zoontje wie hij haatte. Het leven zat vreemd in elkaar. En nu was het leven van Brett ten einde. En hoe gek het ook was, ze zou hem missen, want toch… toch… was hij haar ware, haar lief, haar leven…