#16

Ruim een uur later leek het wel alsof er nooit bij haar was ingebroken. India had zichzelf drie kwartier geleden opgepakt en was haar woning gaan opruimen. De kapotte voorwerpen – die gelukkig weinig tot niets waard waren – dropte ze in de vuilnisbak.

De scherven van de kapotte ruit raapte ze met veger en blik bij elkaar en wierp ze zonder ernaar te kijken bij de rest van de kapotte spullen. Vervolgens opende ze lades en kasten om te zien welke waardevolle spullen er waren verdwenen.

Tot haar verbazing kwam ze erachter dat er niets waardevols of dierbaars was verdwenen. Geen geld, geen sieraden, geen familie-erfstukken… Niets wat voor haar iets betekende was meegenomen. Eigenlijk… Was er helemaal niets meegenomen…

Op datzelfde moment, helemaal aan de andere kant van de stad sliep een man een onrustige slaap. Hij woelde en kreunde. Zijn handen – zojuist gewassen en ruikend naar een frisse zeep – sloegen op het gestreepte laken.

“Liefje, wil je wat eten?” Hij stond in de deuropening. Op een veilige afstand. Zij lag op bed. Gekleed in haar nachtjapon. Vanaf hier leek er niets met haar aan de hand, dacht hij. Haar blonde haar hing als een sluier om haar witte gezicht.

Haar blik stond neutraal en haar volle lippen – die kapot waren van het bijten erop – liet ze nu met rust. Ze keek op en hij wees met zijn blik naar het dienblad in zijn handen. Ze schudde haar hoofd. “Je hebt de maaltijd van gisteravond ook al overgeslagen.” Zei hij kalm.

Nu keek ze hem met een dodelijke blik aan. “Ik hoef dat hondenvoer niet.” Spuwde ze hem toe. “Ik wil mijn zoon zien.” Hij wist dat ze daar weer over zou beginnen. Dat ging nu al weken zo. Maar hij durfde de kleine jongen niet bij zijn moeder te brengen.

Hoeveel hij ook van haar hield. Ze kon hem pijn doen. “Dan zul je eerst beter moeten worden, lieverd. Dat weet je.” Tot zijn ergernis begon ze weer op haar lippen te bijten. Hij zuchtte inwendig. Dat was tenminste beter dan dat ze tegen hem begon te schreeuwen.

Hij draaide zich om en liep met het volle dienblad terug naar beneden. In de keuken zat zijn twee jaar oude zoontje in de kinderstoel. De pap die hij daar zojuist had neergezet smeerde het kleine jochie kirrend door zijn pikzwarte haar.

Hij zette het dienblad op het aanrecht neer en keerde zich lachend om naar zijn zoon. “Kleine deugniet.” Hij haalde het jongetje uit de kinderstoel en probeerde de pap met een nat doekje uit zijn haar te halen.

Kirrend van plezier en alsof hij wist dat hij stout was geweest, greep de kleine jongen met zijn handjes naar de neus van zijn vader. Iets wat hij al vanaf zijn geboorte had gedaan en wat hij blijkbaar nog steeds heel leuk vond om te doen.

“Als je lief bent vandaag dan mag je straks even naar mama toe.” Het jongetje keek zijn vader met zijn grote, donkerblauwe ogen aan. Vervolgens riep hij: “Mama toe!” Hij drukte zijn zoontje dicht tegen zich aan.

Hij kon de jongen niet voor eeuwig bij zijn moeder vandaan houden. En er bestond nog steeds een kans dat Elisabeth weer beter zou worden. Hij moest alleen nog even geduld hebben en dan zou alles weer zoals vroeger zijn.

Het was overduidelijk dat het jongetje veel van zijn vader hield. Hij sloeg zijn kleine, wormige armpjes om de nek van zijn vader en brabbelde wat in zijn eigen taaltje. Brett streek over het rugje van zijn zoontje en fluisterde: “Er zal je niets overkomen, Sem. Dat beloof ik je.”

Hij schrok wakker. Zijn lichaam baadde zich in het zweet. Hij ademde zwaar. De beelden van net waren zo levensecht dat hij het even benauwd kreeg. Hij ging op de rand van zijn bed zitten en staarde naar de vloer. Die belofte… Hij sloot zijn ogen… Die had hij nooit na kunnen komen…