#2

Ze schoot overeind. Verward keek ze om zich heen. Het zweet liep over haar rug, stond in haar handen, gleed langs haar slapen naar beneden. Waarom bleef die nachtmerrie haar achtervolgen?

India stapte haar bed uit en slenterde naar de keuken. In het halletje rook ze verse koffie en hoorde ze het gerinkel van servies. “Wat doe jij hier?” Vroeg ze, toen ze in de deuropening stond. Liv draaide zich om.

“Opruimen.” Liv, 27 jaar en haar beste vriendin, was een eigenwijze, maar zorgzame en lieve vrouw. India kon niet geloven dat geen enkele man zag wat zij al vijftien jaar lang zag. “Die sleutel is alleen voor noodgevallen, Liv.” Zei Inda met klem.

“En dit is zo’n soort noodgeval.” Nadat Liv dat zei draaide ze zich terug om en ging verder met de torenhoge afwas. “Ik heb je gebeld, meerdere keren, maar je nam niet op.” India voelde een preek aankomen en nam plaats aan de eettafel.

“Ik sliep.” Liv draaide zich om en keek haar met een blik van ‘geloof je ‘t zelf’ aan. “Twee weken lang? Non-stop?” India zuchtte. “Ik heb hier nu geen zin in, Liv.” Liv droogde haar handen en ging tegenover haar aan tafel zitten.

“Lieverd, ik weet dat je een moeilijke tijd doormaakt, maar je moet verder.” “Verder? Waarmee?” “Wat denk je zelf? Je leven, misschien?” India wendde haar blik af en keek door een raam naar buiten.

Buiten… Daar speelde zich een heel leven af. Een leven waar zij geen deel meer van uitmaakte. “India.” Bracht Liv haar tot de orde. India keek haar aan. Ze had Liv altijd benijd. Liv was altijd de mooiste, de slimste, de beste. Toch hield ze meer van haar dan woorden konden beschrijven.

“Wat heeft het voor zin?” Doorbrak India de stilte. “Ik ben een moordenares.” Liv trok een vies gezicht. “Alsjeblieft, India, gebruik dat woord niet, wil je?” India schokschouderde. “Het is toch zo? Heb jij soms dat jongetje doodgereden?”

Liv pakte de klamme handen van India beet. “Waarom doe je dit jezelf aan? Je praat jezelf zo de afgrond in. Is dat wat je wilt?” De greep van Liv werd steviger. “Wil je dat iedereen medelijden met je heeft?”

“Nee, natuurlijk niet.” “Wat is het dan, India? Praat tegen me! Sluit me niet buiten!” India trok haar handen uit de handen van Liv en stond op. “Schuld! Ik voel me zo verschrikkelijk, verdomme schuldig!”

Ik heb het leven van een achtjarig jongetje afgenomen, omdat ik een egoïstische feeks ben! En waarvoor? Voor een domme promotie! Een promotie die ik niet eens gekregen heb! Nee, in plaats daarvan kreeg ik een koele ontslagbrief thuis gestuurd!

Want ja! Wie wil er nu nog samenwerken met een moordenares? Iedereen die mijn naam leest wijst mij direct af, want ik ben die vrouw die dat achtjarig jongetje omgebracht heeft!” India barstte in huilen uit.

Liv vluchtte om de tafel heen en nam haar in de armen. “Wil je de werkelijke reden weten waarom ik je vroeg waarom je hier bent?” Liv knikte voorzichtig. India snoot haar neus. “Omdat ik niet begrijp wat jij hier nog zoekt.

Je zult nagewezen worden. Er zal over jou geroddeld worden. Want ja, jij bent een vriendin van een moordenares.” “En nu is ‘t genoeg!” India schrok van de felle stem van Liv. Liv, die altijd zo netjes en binnen de boekjes bleef.

“Hoe durf jij zoiets zelfs maar te denken? Je moest jezelf schamen! Waar is die sterke, zelfverzekerde India gebleven? Die jonge vrouw vol vechtlust en moed. Wat heb jij met haar gedaan?” India staarde naar de houten vloer.

“Zij is er niet meer. Er kleeft bloed aan haar handen. Nachtmerries achtervolgen haar. Langzaam maar zeker neemt schuld bezit van haar en zal ze wegkwijnen in-” “Weet je, India?” Onderbrak Liv haar. “Bel me maar wanneer je je verstand weer hebt teruggevonden.”

Liv banjerde de kamer uit en even later viel de voordeur met een harde klap in het slot. Voor even stond India, moederziel alleen en met een nat gezicht van de tranen, nietsziend voor zich uit te staren. Toen besefte ze dat ze het koud had, zo alleen in haar pyjama en kroop terug in bed…