พัฒนาภาษาอังกฤษของบุคลากรอย่างไรให้ได้ผล ? ���เสนอโดย  

ศูนย์ประสานงานด้านวิชาการ TCIAP    

คนไทยเราไม่ได้ด้อยกลัวใคร...แต่เป็นเพราะภาษาอังกฤษไม่ใช้ภาษาราชการของเรา แต่เมื่อในอนาคตภาษาอังกฤษกําลังจะเป็นภาษาราชการของอาเซียนที่ใช้ติดต่อสือสารเรา

จึงต้องเรียนรู้เพื่อเจรจากับต่างชาติ  

หลายบริษัทมีโยบายในการพัฒนาทักษะด้านภาษาให้กับบุคลากร  โดยเฉพาะภาษาอังกฤษ  การจัดมีหลายรูปแบบมีทั้งเชิญอาจารย์มาสอนในบริษัทหลังเลิกงาน  การรวมกลุ่มกันไปเรียนข้างนอก  หรือในระดับผู้บริหารก็มีการเรียนแบบตัวต่อตัว  ปัจจุบันนี้หลายบริษัทก้าวหน้าไปกว่านั้นคือ    มีซอฟแวร์สําหรับการเรียนรู้ด้วยตัวเอง  (Self  Learning)    ได้ผลบ้าง  (บางคน)  ไม่ได้ผลบ้าง  (คนส่วนใหญ่)  

   

ผู้บริหารหลายๆคนก็เริ่มสนใจประเด็นการเรียนภาษาขึ้นมาเพราะมีความรู้สึกว่าบริษัทได้จ่ายเงินในเรื่องนี้ปีหนึ่งๆก็ไม่น้อย  แต่ปัญหาด้านภาษาของบุคลากรก็ยังไม่หมดไป  เพราะอะไร  พอเจาะลึกลงไป  หลายองค์กรจะพบปัญหาที่ไม่แตกต่างกันคือ  คนเรียนกลุ่มเดิม  ห้าปีที่แล้วกับปัจจุบันก็คนเรียนกลุ่มเดิม  ในแต่ละปีก็จะเปลี่ยนแค่เพียงสถาบันสอนภาษา  เปลี่ยนตัวอาจารย์  และเปลี่ยนตําราเรียน  พอลงไปดูถึงเนื้อหา  ก็ไม่แตกต่างกัน  มักจะสอนกันตามหนังสือ  จนผู้เรียนท่องจําได้แล้วว่าถ้าไปช๊อบปิ้งจะพูดว่าอะไรบ้าง  ถ้าไปไปรษณีย์จะพูดว่าอะไรบ้าง  รับโทรศัพท์จะพูดอะไรบ้าง    

แต่พอไปเจอสถานการณ์จริงในการทํางานไม่ว่าจะเป็นการประชุมกับชาวต่างชาติ  การรับแขกเยี่ยมชมกิจการที่เป็นต่างชาติ  โทรศัพท์ต่างประเทศที่โอเปอเรเตอร์โอนเข้ามากะทันหัน  ภาษาที่เรียนมาหลายๆปีก็ยังใช้งานไม่ได้เสียที  

 

ปัญหาด้านภาษาเป็นปัญหาประจําตําแหน่งของลูกจ้างคนไทยที่จบการศึกษาจากนอก  (เมือง)  หรือจบการศึกษาจาก(บ้าน)นอก    

หลายองค์กรก็พยายามแล้วพยายามอีกที่จะเข็นให้บุคลากรที่มีคุณภาพมีฝีมือในการทํางานได้พัฒนาทักษะด้านภาษา  แต่จนแล้วจนอีก(เพราะจ่ายเงินค่าเรียนภาษาไปเยอะ)  ก็ยังไม่ดีขึ้นสักที  จนทําให้บางบริษัทโดยเฉพาะบริษัทใหม่ๆ  ที่เป็นบริษัทข้ามชาติ    

เพราะฉะนั้นกลุ่มคนที่เหลืออยู่ก็จะเป็นคนส่วนน้อยในสังคมหรือวิชาชีพนั้นๆ  คนที่เก่งภาษาและจบการศึกษาจากเมืองนอกจริงๆมาก็เหลือน้อยเพราะส่วนใหญ่เป็นลูกคนรวย  ทํางานสักปีสองปีพอมีประสบการณ์ที่บ้านก็เรียกกลับไปช่วยดูแลกิจการ  ดังนั้น  ถึงแม้การศึกษาจะเจริญก้าวหน้าเพียงใด    

เรียนในเรื่องที่ใกล้ตัว  อย่าเรียนมาก      อย่าเรียนกว้าง    ถ้าจะให้เรียนให้ได้ผลต้องเรียนภาษาที่เกี่ยวข้องกับงานที่ทํ  เกี่ยวข้องกับกิจกรรมที่สนใจ  จะทําให้ผู้เรียนไม่เบื่อ  แต่ถ้าผมชอบดูฟุตบอล  แต่พอเข้าห้องเรียนภาษาอังกฤษอาจารย์ให้พูดแต่เรื่องรับโทรศัพท์  การท่องเที่ยว  ผมก็จะเบื่อ  การเรียนเรื่องใกลตัวนอกจากจะทําให้ผู้เรียนเบื่อแล้ว  แถมยังไม่มีโอกาสนําไปใช้งานอีก  อย่างนี้ก็เปล่าประโยชน์        

เลือกวิธีการเรียนที่เหมาะสม    สมัยนี้มีรูปแบบการเรียนภาษาให้เลือกมากมาย  เช่น  การเรียนตัวต่อตัวคุณจะเลือกเรียนที่บ้านหรือที่ไหนก็ได้  เวลาไหนก็ได้  อาจารย์แบบนี้ก็มีเยอะ  การเรียนทางอีเมล  ทุกครั้งที่ส่งอีเมลที่ไม่ใช่ความลับ  ก็สามารถส่งไปให้อาจารย์ช่วยดูให้ได้ว่าเขียนถูกต้องหรือไม่  แล้วอาจารย์ก็จะส่งกลับมาให้  เดี๋ยวนี้ใครไม่มีเวลาเพราะมัวแต่ติดอยู่ในรถที่ติดอยู่บนถนนอีกทีหนึ่งก็สามารถเรียนทางโทรศัพท์ได้  และเรียนได้ทุกวันทุกที่    

ฝึกบ่อยๆ    การเรียนภาษาคงไม่แตกต่างอะไรไปจากการเรียนขับจักรยาน  ไวยากรณ์  ศัพท์  สํานวน  ท่องจําได้เพียงไม่กี่นาที  แต่จะเอาไปใช้อย่างไรนี่ซิเรื่องใหญ่  เหมือนกับเรารู้ว่าจักรยานเขาขับกันอย่างไร  แต่เวลาขึ้นไปนั่งจริงๆ  แล้ว  มันจะไปอย่างไร  นั่นคือเรื่องใหญ่  แต่ถ้าเราขับเป็นแล้ว  ค่อยมีแก้ไขเพิ่มเติมเทคนิคการขับขี่ก็จะดีกว่า  เพราะถ้าเราขับเป็นแล้ว  เราอยากจะขับให้เก่งขึ้นไม่ใช่เรื่องยาก      

ไม่บังคับให้เรียน  แต่ถือเป็นผลงาน    สิ่งที่ผมอยากให้แต่ละองค์กรเปลี่ยนคือ  อย่าไปบังคับให้คนเรียน  เพราะการบังคับเรียนเราจะได้เฉพาะเวลาเรียนหรือคะแนนสอบ  แต่เราไม่ได้ใจผู้เรียน  พอกลับถึงบ้านก็โยนหนังสือ  จะเก็บมาอีกครั้งก็ตอนเรียน  เวลาสอบก็ทําทุกวิถีทางเพื่อให้สอบผ่าน  เพราะบางบริษัทกําหนดไว้ว่าถ้าสอบไม่ผ่านจะต้องจ่ายเงินเอง