ZAKAŻENIA WYWOŁYWANE PRZEZ

GRZYBY, PRĄTKI, CHLAMYDIE,

MYKOPLAZMY I RIKETSJE.

DOMINIKA LACHOWICZ

KATEDRA I ZAKŁAD MIKROBIOLOGII LEKARSKIEJ WUM

26.03.208

Zakażenia grzybicze

Grzyby tworzą królestwo zajmujące pozycję systematyczną między królestwem

roślin i zwierząt.

Grzyby mogą być organizmami jednokomórkowymi lub zbudowanymi z grzybni.

Zakres temperatur dla wzrostu grzybów chorobotwórczych to +10 - + 48 ˚C

(temp. optymalna +20 - +30 ˚C)

W naszej strefie klimatycznej inwazyjne zakażenia grzybicze należą do typowych

zakażeń oportunistycznych – wywołują je zarówno grzyby drożdżopodobne jak i

grzyby pleśniowe.

Zakażenia grzybami drożdżopodobnymi częściej należą do zakażeń endogennych

natomiast grzybami pleśniowymi do zakażeń egzogennych.

Zakażenia grzybicze – grupy ryzyka

Choroby nowotworowe

Biorcy narządów

Urazy

Zakażenie HIV

Wcześniaki

Zabieg chirurgiczny

Choroby krwi

Cukrzyca

Oparzenia

Narkomania

Antybiotykoterapia, kortykoterapia, chemioterapia, immunosupresja

Podział zakażeń grzybiczych

Pierwotne

Wywołane przez typowe patogeny, które mogą zakażać i rozwijać się w tkankach

ludzi zdrowych

Histoplasma capsulatum, Coccidioides immitis, Blastomyces spp.

Wtórne

Patogeny oportunistyczne - czynnikiem sprzyjającym zakażeniu jest niewydolność

lub niedobór w układzie immunologicznym:

Candida spp., Aspergillus spp., Mucor spp.

Cechy grzybów istotne w chorobotwórczości

Zarodniki = dużą rozsiewalność

Termotolerancja

Właściwości adhezyjne

Właściwości alergizujące

Wytwarzanie mykotoksyn (aflatoksyna)

Zdolność wytwarzanie 2 różnych antygenowo form drożdżowej i strzępkowej

https://www.realtimelab.com/molds/aspergillus-fumigatus/

https://microbeonline.com/candida-albicans-pathogenesis-diagnosishttp://www.fungusfactfriday.com/162-candida-albicans/

Diagnostyka zakażeń

Badanie preparatów bezpośrednich z materiału klinicznego, w celu stwierdzenia

obecności komórek, strzępek grzybów.

Hodowla materiałów na podłożu Sabouraud

Identyfikacja na podstawie:

• morfologii kolonii

• preparatów mikroskopowych z kolonii

• podłoża chromogenne

Badania serologiczne – wykrywanie przeciwciał lub antygenów grzybiczych w płynach

ustrojowych:

• mannan – antygen ściany kom. Candida

• galaktomannan – polisacharydowy antygen ściany kom. Asperillus

• glukuronoksylomannan – antygen otoczkowy Cryptococcus

Oznaczanie wrażliwości na leki

Leki przeciwgrzybicze stosowane w terapii grzybic inwazyjnych

Grzyby z rodzaju Candida

Naturalną niszą ekologiczną drożdżaków Candida albicans są błony śluzowe

przewodu pokarmowego, pochwy i ujścia cewki moczowej, rzadziej skóra.

Nosicielstwo Candida w jamie ustnej u osób zdrowych wynosi od 25 do 50%.

Najczęstsze gatunki odpowiedzialne za zakażenia człowieka:

• C. albicans

• C. glabrata

• C. tropicalis

• C. parapsilosis

• C. krusei

• C. lusitaniae

Inwazyjne zakażenia Candida

Zakażenie poprzedzone jest kolonizacją.

Kolonizacji sprzyja stosowanie antybiotyków szerokowachlarzowych

Formy zakażenia:

• Kandydemia – odcewnikowa bądź w wyniku rozsiewu drożdżaków z błon

śluzowych przewodu pokarmowego

• Kandydoza narządowa

• Kandydoza rozsiana

Drożdżakowe zapalenie pochwy i sromu

Stany zapalne pochwy i sromu są najczęstszym powodem zgłoszenia się kobiety

po poradę u ginekologa.

Rozwój infekcji drożdżakowej w obrębie pochwy i sromu jest wynikiem

zaburzenia równowagi w złożonym ekosystemie biocenozy pochwy.

Konsekwencje zakażenia:

• pogorszenie jakości życia,

• czasowa niedyspozycja,

• stany zagrożenia życia w przypadku sepsy u pacjentek hospitalizowanych na

oddziałach IT

Większość kobiet doświadcza co najmniej jednego objawowego epizodu

zapalenia w ciągu życia.

Grzybica pochwy w ciąży

Grzybicze zakażenia pochwy w ciąży to przede wszystkim kandydozy.

Mikroflora pochwy zdrowej kobiety obejmuje także grzyby, które występują jako saprofity

w stanie równowagi z jej organizmem.

U 10-30% kobiet izolacji ich nie towarzyszą żadne objawy kliniczne, a u ciężarnych

bezobjawowe nosicielstwo sięga 50%.

Grzyby drożdżopodobne są przyczyną 25% wszystkich objawowych zakażeń pochwy u

kobiet nieciężarnych, a u ciężarnych liczba ta wzrasta do ok.45%.

U 40-50% kobiet zakażenia są nawracające. Sprzyjają temu warunki panujące w drogach

rodnych w czasie ciąży.

Do głównych objawów grzybicy pochwy należą swędzenie i pieczenie pochwy i sromu bez

upławów lub z gęstymi, białymi, serowatymi lub grudkowatymi upławami nieposiadającymi

przykrego zapachu. Błona śluzowa szyjki macicy i pochwy jest obrzęknięta i przekrwiona,

często z białawymi nalotami trudnymi do usunięcia.

Zakażenia Cryptococcus neoformans

Rezerwuarem C. neoformans jest przewód

pokarmowy różnych ptaków, w Polsce

przede wszystkim gołębi.

W wydalinach ptaków i w glebie grzyby

mogą przetrwać kilka miesięcy.

Charakterystyczną cechą C. neoformans

jest tworzenie mukopolisacharydowej

otoczki, widocznej w preparacie

tuszowym.

Zakażenie może przebiegać pod postacią:

• kryptokokozy skóry i tkanki podskórnej

• kryptokokozy płuc

• kryptokokozy układu nerwowego

Aspergiloza

Zakażenie szerzy się drogą powietrzną.

Aspergiloza inwazyjna często rozpoczyna się od inwazji naczyń.

Zakażenia najczęściej powodują:

• A. fumigatus –najczęściej występująca pleśń w powietrzu (aspergiloza zatok przynosowych,

aspergiloza oskrzeli, aspergiloza płuc, zakażenia OUN, aspergiloza oczna)

• A. flavus – wytwarza toksyny o potencjalnym działaniu hepatokarcynogennym

• A. terreus

• A. niger

• A. nidulans

Grzybice powierzchniowe

Rozwojowi zakażenia grzybiczego na skórze i jej przydatkach sprzyja obniżenie

odporności gospodarza oraz obecność czynników predysponujących np.: nadmierna

maceracja naskórka, zaburzenia złuszczania, nieprawidłowe odżywianie skóry i jej

przydatków.

Grzybicę skóry, paznokci i włosów wywołują głównie dermatofity oraz grzyby

drożdżopodobne z rodzaju Candida.

Dermatofity powodujące grzybice powierzchniowe należą do rodzajów:

• Trichophyton – atakuje skórę, paznokcie i włosy

• Epidermophyton – atakuje paznokcie i naskórek

• Microsporum – atakuje przeważnie włosy i naskórek

▪ Diagnostyka: badania mikologiczne z materiału pobranego z miejsc zmienionych

chorobowo – preparat bezpośredni, hodowla

Mykobacterium – prątki

Posiadają unikatową ścianę komórkową bogatą w lipidy – odpowiedzialna jest za charakterystyczne cechy tych bakterii:

• Oporność na wiele środków chemicznych w tym barwniki laboratoryjne mówimy że prątki są kwasooporne - po zabarwieniu fuksyną nie ulegają odbarwieniu pod wpływem kwaśnego alkoholu

• Powolny wzrost w hodowlach na podłożach stałych

• Oporność na antybiotyki

Klasyfikacja prątków: wstępnie na podstawie właściwości wzrostu oraz cech morfologicznych kolonii

Prątki patogenne dla ludzi będące czynnikiem etiologicznym gruźlicy należą do Mycobacterium tuberculosis complex:

Mycobacterium tuberculosis

Mycobacterium africanum

Mycobacterium bovis

Mycobacterium bovis BCG

Mycobacterium microti

Mycobacterium canettii

Mycobacterium caprae

Patogeneza gruźlicy

Do zakażenia dochodzi najczęściej

drogą wziewną

U bardzo wrażliwych osobników,

szczególnie u małych dzieci, może

dojść do rozsianych postaci gruźlicy

o ciężkim przebiegu

Bezpośrednio po zakażeniu choruje

na gruźlicę około 5% zakażonych

(gruźlica pierwotna), kolejne 5%

może zachorować w późniejszym

okresie

Największe ryzyko zachorowania

na gruźlicę występuje w ciągu 2 lat

od zakażeniaZalecenia PTChP dotyczące rozpoznawania, leczenia i zapobiegania gruźlicy u dorosłych i dzieci

Diagnostyka gruźlicy

Zalecenia PTChP dotyczące rozpoznawania, leczenia i zapobiegania gruźlicy u dorosłych i dzieci

Diagnostyka gruźlicy

Gruźlica wrodzona występuje bardzo rzadko

– do zakażenia przed porodem może dojść przez

pępowinę, połknięcie zakażonego płynu

owodniowego lub poprzez kontakt ze zmianami

gruźliczymi matki w obrębie narządów płciowychZalecenia PTChP dotyczące rozpoznawania, leczenia i zapobiegania gruźlicy u dorosłych i dzieci

Diagnostyka gruźlicy

Kryteria mikroskopowej oceny plwociny

leukocyty kom.

nabłonkowe

klasyfikacja

<10 >25 Ślina – dyskwalifikacja

badania

>25 <10 Typowa plwocina

Zalecenia PTChP dotyczące rozpoznawania, leczenia i zapobiegania gruźlicy u dorosłych i dzieci

Diagnostyka gruźlicy

Zalecenia PTChP dotyczące rozpoznawania, leczenia i zapobiegania gruźlicy u dorosłych i dzieci

Leczenie gruźlicy

RMP - ryfampicyna

INH - izoniazyd

PZA - pirazynamid

EMB - etambutol

SM - streptomycyna

Zalecenia PTChP dotyczące rozpoznawania, leczenia i zapobiegania gruźlicy u dorosłych i dzieci

Szczepienie BCG

W Polsce szczepienia BCG (Bacillus Calmette-Guérin) są stosowane od 1955 r.

Szczepienie nie zapobiega zachorowaniu n gruźlicę, ale istotnie zmniejsza,

szczególnie u dzieci, liczbę zachorowań o ciężkim przebiegu takich jak zapalenie

opon mózgowo-rdzeniowych i gruźlica rozsiana.

Zalecenia PTChP dotyczące rozpoznawania, leczenia i zapobiegania gruźlicy u dorosłych i dzieci

Epidemiologia gruźlicy

Według WHO w 2015 roku na świecie zachorowało na gruźlicę 10,4 mln osób.

60% wszystkich chorych na gruźlicę to mieszkańcu Indii, Indonezji, Chin, Nigerii,

Pakistanu i Południowej Afryki.

U 480 tyś. chorych wykryto gruźlicę wielolekooporną MDR-TB

Zapadalność na gruźlicę na świecie wynosiła 142 przypadki na 100 000

Zapadalność na gruźlicę w krajach Unii Europejskiej i Europejskiego Obszaru

Gospodarczego wynosiła średnio 11,7 na 100 000

Epidemiologia gruźlicy – Polska

W 2015 roku do Krajowego Rejestru Zachorowań na Gruźlicę prowadzonego przez

Instytut Gruźlicy i Chorób Płuc w Warszawie, zgłoszono 6 430 przypadków gruźlicy

(o 2 157 przypadków mniej niż w 2006 roku).

Zapadalność wynosiła 16,7 na 100 000.

Gruźlica płucna stanowiła w 2015 roku 94,5% wszystkich zachorowań.

MDR-TB w 2015 roku rozpoznano u 35 chorych

https://image.slidesharecdn.com/1-170320092912/95/world-tuberculosis-day-2017-tuberculosis-situation-in-the-eueea-2015-2-638.jpg?cb=1490002653

http://cdn.primedia.co.za/primedia-broadcasting/image/upload/c_fill,q_70,w_700/vxqirb1eyc5n3anunsof

https://gis.gov.pl/images/ep/ulotka_gruzlica.pdf

Inne prątki nie gruźlicze

Mycobacterium leprae – prątek trądu

• Objawy choroby mogą rozwinąć się nawet po 20 latach od zakażenia

• Brak możliwości prowadzenia hodowli na podłożach sztucznych

trąd tuberkuloidowy trąd lepromatyczny

• Nieliczne rumieniowate blaszki lub

odbarwienia z płaskim środkiem i

uniesionymi, wyraźnie zaznaczonymi

brzegami.

• Uszkodzenie nerwów obwodowych z

całkowitą utratą czucia.

• Liczne rumienowate plamki, grudki lub

guzki.

• Rozległe uszkodzenie tkanki (np. chrząstki

nosowej, kości, uszu), rozsiane zmiany w

okolicach nerwowych z miejscową utratą

czucia, brak powiększenia nerwów.

Histopatologia Nacieki limfatyczne wokół środka komórek

nabłonkowych, obecne komórki Langhansa,

brak lub nieliczne bakterie kwasooporne.

Głownie „piankowate” makrofagi z nielicznymi

limfocytami. Brak komórek Langhansa, liczne

bakterie kwasooporne w zmianch skórnych i

narządach wewnętrznych.

Zakaźność Niska Wysoka

http://www.who.int/lep/epidemiology/Geographical_distribution_of_new_leprosy_cases_2015.jpg?ua=1

Inne prątki nie gruźlicze MOTT

Występują powszechnie w środowisku i są izolowane głównie z gleby i z wody,

zarówno ze źródeł naturalnych, jak i z ujęć wody wodociągowej, gdzie przeżywają

na biofilmach w rurach kanalizacyjnych i wylewkach wody.

Mogą powodować u zakażenia bezobjawowe lub pełnoobjawowe – przeważnie

manifestowane ze strony układu oddechowego

• Mycobacterium avium kompleks

• Mycobacterium intracellulare

• Mycobacterium kansasii

• Mycobacterium abscessus

CHLAMYDIE

Rodzina Chlamydiaceae obejmuje dwa rodzaje drobnoustrojów: Chlamydia i

Chlamydophila, trzy gatunki są odpowiedzialne za zakażenia u ludzi

• Chlamydia trachomatis

• Chlamydophila psittaci

• Chlamydophila pneumoniae

Chlamydiaceae są bezwzględnymi pasożytami wewnątrzkomórkowymi

Podczas cyklu rozwojowego wytwarzają dwie morfologicznie odmienne formy:

• ciałko elementarne EB – stanowi formę zakaźną

• ciałko siateczkowate RB – stanowi formę reprodukcyjną

cykl rozwojowy

http://biobalance.pl/koinfekcje/chlamydia/

CHLAMYDIE

diagnostyka:

• badanie w mikroskopie fluorescencyjnym z

zastosowanie przeciwciał znakowanych

fluorochromami – poszukiwanie ciałek

elementarnych

• hodowle komórkowe

• badania serologiczne

• badania metodami biologii molekularnej :

- wykrywanie i analiza sekwencji genu 16SrRNA,

- amplifikacja kwasów nukleinowych swoistych dla danego gatunku sekwencji genów

Chlamydia trachomatis

Patogen człowieka, chorobotwórcze dla ludzi są dwa biowary:

• biowar powodujący jaglicę

• biowar LGV (lymphogranuloma venerum)

▪ Okrągłe ciałko elementarne, wąska przestrzeń periplazmatyczna

serowary zakażenia

A, B, Ba, C jaglica (trachoma)

D-K zakażenia układu moczowo-płciowego

L1, L2, L20, L26, L3 ziarnica weneryczna pachwinowa (LGV)

Chlamydia trachomatis – postaci kliniczne zakażenia

Jaglica – przewlekły, zapalny, ziarniniakowy proces dotyczący powierzchni oka

prowadzący do owrzodzenia rogówki, bliznowacenia i ślepoty

Jaglica

http://www.ntdsupport.org/news/flatworm-named-after-us-president-health-and-economic-burden-evaluated-and-other-ntd-news

Chlamydia trachomatis – postaci kliniczne zakażenia

Wtrętowe zapalenie spojówek dorosłych – ostry przebieg ze śluzowo-ropną

wydzieliną, zapalenie skóry, unaczynienie i naciek rogówki

Zapalenie spojówek u niemowląt – ostry przebieg choroby charakteryzujący

się śluzowo-ropną wydzieliną

Zapalenie płuc u niemowląt – po 2-3 tyg. okresu inkubacji pojawia się nieżyt

nosa, następnie zapalenie oskrzeli z charakterystycznym napadowym kaszlem

Zakażenie układu moczowo-płciowego – ostry przebieg z charakterystyczną

śluzowo-ropną wydzieliną, u kobiet mogą występować zakażenia bezobjawowe

Chlamydia trachomatis – postaci kliniczne zakażenia

Ziarnica weneryczna pachwin (LGV) – w miejscu zakażenia rozwija się

bolesne owrzodzenie, następnie zapalenie i obrzęk węzłów chłonnych, może dojść

do rozwoju objawów ogólnoustrojowych

• choroba przenoszona drogą kontaktów seksualnych

• zakażenie rozpowszechnione w Afryce, Azji i Ameryce Południowej

• ostra postać zakażenia częściej występuje u mężczyzn, zakażenie objawowe u kobiet

występuje rzadko

Chlamydophila pneumoniae

Patogen człowieka, nie wykryto rezerwuarów zwierzęcych

Jeden serowar TWAR – odpowiedzialny za zapalenie zatok, gardła, oskrzeli i płuc

Droga przenoszenia – kropelkowa, wraz z wydzieliną z dróg oddechowych

Gruszkowate ciałko elementarne, duża przestrzeń periplazmatyczna

Kryteria stosowane w ocenie ostrych zakażeń: miano przeciwciał IgM > 1:16

lub czterokrotny wzrost miana przeciwciał IgG

Terapia: makrolidy, doksycyklina, lewofloksacyna

Chlamydophila psittaci

Wywołuje papuzicę, chorobę odzwierzęcą (zoonoza)

Zakażenie przeważnie w skutek inhalacji wysuszonych ekstrementów ptasich lub

wydzielin z układu oddechowego ptaka chorego na papuzicę

Objawy niespecyficzne: bóle głowy, wysoka gorączka, dreszcze, złe samopoczucie,

bóle mięśniowe

Objawy ze strony układu oddechowego: suchy kaszel, osłuchowo rzężenie i

zagęszczenia widoczne w obrazie radiologicznym

Inne objawy: zapalenie spojówek, zapalenie mózgu

Może powodować poronienia u kobiet ciężarnych

Diagnostyka na podstawie badań serologicznych

Okrągłe ciałko elementarne, wąska przestrzeń periplazmatyczna

Terapia: doksycyklina lub makrolidy

http://www.centrumegzotyki.pl/al-wabra-wildlife-preservation/

MYKOPLAZMY

najmniejsze wolno żyjące Gram-ujemne bakterie, pozbawione ściany komórkowej

wolno rosnące na podłożach sztucznych, namnażanie w hodowlach komórkowych

gatunki patogenne dla ludzi należą do rodzajów: Mycoplasma i Ureaplasma

• M. pneumoniae , M. genitalium, M. hominis

• U. urealyticum

mogą kolonizować powierzchnie błon śluzowych układu oddechowego i moczowo-

płciowego

zakażenie poprzez kontakt bezpośredni: droga płciowa i droga aerogenna

diagnostyka: badanie miana przeciwciał (klasy IgM i IgG) – tylko M. pneumoniae,

badania z wykorzystaniem biologii moleularnej

leki stosowane w terapii: makrolidy, tetracykliny, fluorochinolony

Mycoplasma pneumoniae

Podstawowe informacje o chorobie :

Typowe zakażenie rozwija się dość wolno a objawy choroby

narastają stopniowo. Klinicznie zakażenie M. pneumoniae

najczęściej przebiega pod postacią zapalenia gardła, krtani,

tchawicy, ostrego zapalenia oskrzeli i oskrzelików.

Rzadziej, rozwija się zapalenie płuc, o dość łagodnym przebiegu.

M. pneumoniae jest najczęstszym atypowym, bakteryjnym

czynnikiem pozaszpitalnych zapaleń płuc.

Wskazania do badania:

przewlekły, suchy kaszel

Waites KB, Talkington DF. Mycoplasma

pneumoniae and its role as a human pathogen. Clin

Microbiol Rev. 2004;17:697–728. doi:

10.1128/CMR.17.4.697-728.2004

Mycoplasma pneumoniae

Objawy podmiotowe i przedmiotowe związane z mykoplazmatycznym zakażeniem

układu oddechowego są przede wszystkim wynikiem przylegania patogenu do

nabłonka dróg oddechowych gospodarza – adhezyna P1.

M. pneumoniae odgrywa również rolę superantygenu – powoduje aktywację układu

odpornościowego związaną z migracją komórek zapalnych do miejsca zakażenia i

uwalnianiem cytokin prozapalnych (TNF-α , IL-1,IL-6)

Potwierdzenie mykoplazmatycznego zakażenia dróg oddechowych: hodowla

patogenu, testy serologiczne i/lub testy molekularne.

www.argenta.com.pl/biologia-molekularna-kliniczna/

Mycoplasma pneumoniae

https://www.frontiersin.org/articles/10.3389/fmicb.2016.00513/full

Mycoplasma pneumoniae

Grupy ryzyka to osoby pracujące, przebywające w „zatłoczonych” miejscach:

• szkoły

• akademiki

• koszary wojskowe

• domy opieki

• szpitale

Grupy ryzyka u których może występować cięższy przebieg choroby:

• osoby w trakcie rekonwalescencji po zakażeniach układu oddechowego o innej

etiologii niż M. pneumoniae

• osoby z osłabionym układem immunologicznym

• chorzy na astmę

Mycoplasma genitalium – zakażenia u kobiet

U kobiet zakażenie może prowadzić do ostrego zapalenia błon śluzowych macicy,

śluzowo-ropnego zapalenia szyjki macicy, zapalenia narządów miednicy mniejszej -

konsekwencją zakażenia w skrajnych przypadkach może być niepłodność.

Objawy:

• niezbyt nasilone upławy,

• krwawienie pomiędzy miesiączkami,

• świąd, szczypanie w cewce moczowej.

▪ W przypadku kobiet w ciąży zachodzi ryzyko

przeniesienia infekcji na płód.

▪ U kobiet ciężarnych infekcja M. genitalium może być

związana z ryzykiem przedwczesnego porodu,

poronieniem lub ciążą pozamaciczną.

Mycoplasma genitalium – zakażenia u mężczyzn

U mężczyzn zakażenie ma postać nierzeżączkowego zapalenia cewki moczowej.

Objawy:

• śluzowy, wodnisty, ropny lub śluzowo-ropny wyciek z cewki moczowej,

• uczucie dyskomfortu podczas oddawania moczu,

• szczypanie, mrowienie lub pieczenie ujścia cewki moczowej.

M. geniatalium wiąże się z częściami męskich komórek płciowych co wpływa na obniżenie ruchliwości plemników a w konsekwencji utrudnia zapłodnienie.

Jeżeli zakażenie obejmie najądrza lub gruczoł krokowy może dość do bezpłodności.

Zakażenia Mycoplasma genitalium

Szacuje się, że na całym świecie dotyczy aż 13,6 % młodych kobiet między 14-17

rokiem życia, które są aktywne seksualnie. Wraz z wiekiem procent ten się

zmniejsza. Najmniejszy odsetek zachorować jest u osób obojga płci po 30 roku życia.

Wiąże się to najprawdopodobniej z unormowaniem w tym wieku życia seksualnego

i rodzinnego.

Bezobjawowe zakażenie sprzyja przenoszeniu go na kolejnych partnerów.

W przypadku wykrycia zakażenia u jednego z partnerów, leczeniem powinni być

objęci oboje.

Ureaplasma urealyticum

▪ Powoduje zakażenia głównie w

obrębie dróg moczowow-płciowych,

może występować bezobjawowe

nosicielstwo.

▪ Transmisja zakażenia podobnie jak

M. genitalium.

▪ U. urealyticum może być czynnikiem

etiologicznym nierzeżączkowego

zapalenia cewki moczowej (NGU)

oraz odmiedniczkowego zapalenia

nerek.

U kobiet ciężarnych zakażenie może przyczynić się do poronienia lub

przedwczesnego porodu.

https://www.healthexpress.co.uk/sti/ureaplasma

Drobnoustrój Lokalizacja zakażenia Postacie zakażenia

M. pneumoniae układ oddechowy • zapalenie tchawicy i oskrzeli,

• zapalenia gardła,

• zapalenie płuc,

• wtórne powikłania np. zaburzenia

neurologiczne, zmiany na błonach

śluzowych i skórze

M. genitalium układ moczowo-płciowy • nierzeżączkowe zapalenie cewki

moczowej,

• zapalenie narządów miednicy

mniejszej

M. hominis układ oddechowy,

drogi moczowo-płciowe

• odmiedniczowe zapalenie nerek,

• gorączka połogowa,

• zakażenie ogólnoustrojowe u

pacjentów z immunosupresją

U. urealyticum drogi moczowo-płciowe • nierzeżączkowe zapalenie cewki

moczowej,

• odmiedniczkowe zapalenie nerek

• poronienia, przedwczesne porody

RIKETSJE

Zaliczane do bakterii Gram – ujemnych

Bezwzględne pasożyty

Ludzie zakażają się w wyniku pogryzienia przez stawonogi, są gospodarzem przypadkowym

Terapia: tetracyklina

Riketsje wywołujące zakażenia u ludzi

Rickettsia prowazekii - dur wysypkowy (dur epidemiczny, tyfus plamisty), przenoszony przez wesz ludzką, rezerwuarem riketsji i źródłem zakażenia jest człowiek; do zakażenia dochodzi w czasie żerowania wszy na skórze lub poprzez wtarcie kału wszy w uszkodzoną skórę

Rickettsia typhi - dur endemiczny (dur mysi), przenoszony przez pchły, rezerwuarem riketsji są szczury, myszy, koty

RIKETSJE

Rickettsia acari - ospa riketsjowa, przenoszona przez określone roztocza,

rezerwuarem riketsji są gryzonie

Rickettsia conori - gorączka guzkowa śródziemnomorska, izraelski dur kleszczowy,

gorączka astrachańska, indyjski dur kleszczowy, kenijski dur kleszczowy, przenoszone

przez określone gatunki kleszczy, rezerwuarem riketsji są różne ssaki

Rickettsia rickettsii - gorączka guzkowa Gór Skalistych, przenoszona przez określone

gatunki kleszczy, rezerwuarem są różne ssaki kopytne i gryzonie

Rickettsia slovaca - TIBOLA (limfadenopatia odkleszczowa), przenoszona przez

określone gatunki kleszczy, rezerwuarem są różne ssaki kopytne i gryzonie

Anaplasma phagocytophilum - anaplazmoza granulocytarna, przenoszona przez

określone gatunki kleszczy, rezerwuarem riketsji są różne ssaki kopytne i gryzonie