Wybrane urządzenia pomocnicze stosowane w chorobach układu krążenia

24-GODZINNA REJESTRACJA EKG METODĄ HOLTERA

TEORETYCZNE I TECHNICZNE PODSTAWY BADANIA Rutynowo wykonywany zapis EKG pozwala na parominutową

zaledwie rejestrację czynności elektrycznej serca (EKG), natomiast metoda Holtera pozwala na wielogodzinną rejestrację EKG w warunkach nieskrępowanej całodobowej aktywności badanego. Rejestracja zapisu odbywać się może w dwóch systemach. System tradycyjny polega na zapisie sygnału na taśmie magnetycznej w rejestratorze noszonym przez badanego i analizie tego sygnału w stacjonarnym urządzeniu z szybkością 60-240 -krotnie większą od szybkości rejestracji. Drugi system opiera się na rejestracji sygnału w tzw. czasie rzeczywistym, gdzie urządzenie rejestrujące jest jednocześnie analizatorem zapisywanego sygnału. W zestawach holterowskich analizujących zapis w czasie rzeczywistym, rejestracji sygnału EKG dokonuje się na taśmie magnetycznej albo stosuje się rejestratory beztaśmowe, wykorzystujące pamięć elektroniczną.

CZEMU SŁUŻY BADANIE? Badanie to służy ocenie czynności elektrycznej serca.

Umożliwia rejestrację zaburzeń rytmu i przewodnictwa, ocenę pracy rozrusznika serca oraz nieprawidłowości w ukrwieniu mięśnia sercowego dzięki zastosowaniu wielogodzinnej rejestracji zapisu EKG w warunkach normalnej aktywności badanego.

WSKAZANIA DO WYKONANIA BADANIA Diagnostyka zaburzeń rytmu. Ocena skuteczności leczenia antyarytmicznego. Ocena czynności sztucznego rozrusznika. Ocena niedokrwienia mięśnia sercowego.

OPIS BADANIA

Na klatce piersiowej badanego, po przygotowaniu skóry nakleja się elektrody, które łączy się z urządzeniem rejestrującym zapis EKG. Urządzenie rejestrujące przypinane jest najczęściej do paska. Każdy rejestrator ma przycisk "EVENT", służący do sygnalizowania przez badanego odczuwanych dolegliwości. Badany prowadzi w czasie rejestracji dzienniczek. W czasie trwania rejestracji obowiązuje zakaz kąpieli i pryszniców, nie wolno używać poduszek i koców elektrycznych oraz manipulować w rejestratorze.

Wynik badania przekazywany jest w formie opisu, niekiedy z dołączonymi wykresami (zapisem czynności elektrycznej serca w wybranym czasie). Trwa od 24 do 48 godzin

KRBTL-08 EKG HOLTER

(cena ok. 20000PLN)

KRBTL-08 EKG HOLTER cd.

Opis Produktu: komunikacja pomiędzy

urządzeniem, a komputerem PC odbywa się przy pomocy portu podczerwieni

wygoda pacjenta - niewielkie wymiary i wagę (130g, 10x6x2cm)

system potrafi zidentyfikować 11 główny typów arytmii

oprogramowanie jest przystosowane do pracy z systemami Windows 95, 98, 2000

oprogramowanie umożliwia przetwarzanie danych na PC

wszelkie raporty w postaci tabel i wykresów

Standardowe akcesoria:- jednostka główna z kablami- zestaw akumulatorów- ładowarka do akumulatorów- moduł IrDA- oprogramowanie

Parametry technicznie:- czas nagrania: 24 h- liczba kanałów: 2- rozdzielczość: 10bitów- przechowywanie danych: pamięć FALSH- czułość wejścia: +/- 5mV- częstotliwość próbkowania: 200Hz/kanał- dwie elektrody na kanał- zasilanie: 2NiCd lub 2 baterie AA

24 godzinna rejestracja ciśnienia tętniczego (Holter RR) Pomiar i rejestracja RR np. co 15 – 30

min przez 24 godz.

PRÓBA WYSIŁKOWA EKG

TEORETYCZNE I TECHNICZNE PODSTAWY BADANIA

Test wysiłkowy oparty jest na prostej zależności zmieniającego się zapisu elektrokardiograficznego od wzrastającego wysiłku fizycznego w warunkach prawidłowych i stanach chorobowych. Wysiłek fizyczny zwiększa zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen. U osób zdrowych pokrywa je zwiększony przepływ krwi przez naczynia wieńcowe. U chorych z niewydolnością wieńcową istnieje pewien krytyczny poziom obciążenia wysiłkiem, powyżej którego dalsze zapotrzebowanie na tlen nie może być pokryte, a w zapisie EKG pojawiają się cechy niedokrwienia mięśnia sercowego.

CZEMU SŁUŻY BADANIE? Badanie umożliwia ocenę wydolności

fizycznej organizmu. Badanie to zmuszając organizm do zwiększonej pracy, przy jednoczesnym monitorowaniu zapisu EKG i kontroli ciśnienia tętniczego krwi, pozwala ocenić wydolność układu krążenia. Jest pomocne w rozpoznawaniu i ocenie skuteczności leczenia choroby wieńcowej. Badanie jest również wykorzystywane do rehabilitacji chorych.

WSKAZANIA DO WYKONANIA BADANIA Diagnostyka bólów w klatce piersiowej. Diagnostyka zmian w elektrokardiogramie - ocenianych

jako niespecyficzne. Ocena zaawansowania choroby niedokrwiennej serca. Kwalifikacja chorych do badań inwazyjnych (np.

angiokardiografii). Kwalifikacja chorych do poszczególnych etapów

rehabilitacji (np. po zawale serca) i ocena jej wyników. Diagnostyka zaburzeń rytmu serca. Ocena skuteczności leczenia chorób serca. Ocena wydolności fizycznej i czynności układu krążenia.

OPIS BADANIA

Badanie wykonuje się na ergometrze rowerowym lub bieżni

ruchomej. Na klatce piersiowej badanego, po przygotowaniu skóry (wygoleniu włosów i odtłuszczeniu), nakleja się elektrody, które łączy się następnie odpowiednio oznakowanymi kablami z urządzeniem rejestrującym zapis EKG. Na ramieniu badanego zakładany jest mankiet do pomiaru ciśnienia. Próba wysiłkowa na ergometrze rowerowym polega na stopniowym zwiększaniu obciążenia przy utrzymaniu stałej prędkości pedałowania, co daje badanemu wrażenie jazdy ze stałą prędkością pod coraz większą górkę. Próba wysiłkowa na bieżni ruchomej polega na stopniowym zwiększaniu szybkości przesuwu taśmy i wzrostu kąta jej nachylenia, co odbierane jest przez badanego, jako marsz coraz szybszym krokiem pod coraz większą górkę. Próbę wysiłkową przerywa się po osiągnięciu przewidywanej dla wieku częstości akcji serca, wystąpieniu dolegliwości lub pojawieniu się zmian w zapisie EKG, będących wskazaniem do przerwania badania.

Wynik badania przekazywany jest w formie opisu, niekiedy z dołączonymi wykresami (zapisem czynności elektrycznej serca w wybranym czasie). Badanie trwa zwykle od kilku do kilkunastu minut

INFORMACJE Przed badaniem

Aktualnie przyjmowane leki. Przebyte choroby serca.

W czasie badania Wszelkie nagłe dolegliwości (np. ból w klatce piersiowej, duszność).

MOŻLIWE POWIKŁANIA W czasie wykonywania próby wysiłkowej badany może odczuwać

ból zamostkowy, zawroty głowy, duszność. Objawy te zwykle szybko ustępują po zaprzestaniu wysiłku.Badanie może być powtarzane wielokrotnie. Wykonywane jest u pacjentów w każdym wieku, a także u kobiet ciężarnych.

ERGOMETR 839 E

WYPOSAŻENIE:- Port dla urządzeń do pomiaru EKG- Port drukarki.- Łatwa kalibracja zarówno mechaniczna jak elektroniczna.- Port równoległej komunikacji dla zdalnych komputerów PC- Przelicznik wydajności tlenowej z wbudowanymi protokołami LSTAND, BRUCE- Możliwość zaprogramowania i zapamiętania indywidualnego protokołu ćwiczeń.- Wskaźnik mocy koła zamachowego - Funkcja ustawienia maksymalnego odchylenia wartości tętna podczas wykonywania protokołów testowych - Interface dla PC kompatybilny z drukarką.- Alarm reagujący na zbyt wysokie tętno.

BIEŻNIA KTR-RS (1÷16 km/h)

Wyposażenie:- komputer z 23 programami treningowymi- wymiary taśmy 130x46cm; - moc maksymalna 3,7 kW (5 KM)- elektroniczna regulacja prędkości 1-16 km/h

- elektryczne ustawianie stopnia nachylenia (1-12%)- elektroniczny system bezpieczeństwa - rolki transportowe z przodu- maksymalne obciążenie: 120 kg

Wysiłkowe UKG Próba dobutaminowa Test wieńcowy

ELEKTROKARDIOGRAFIA PRZEZPRZEŁYKOWA I STYMULACJA PRZEZPRZEŁYKOWA

TEORETYCZNE I TECHNICZNE PODSTAWY BADANIA

Z racji bezpośredniej bliskości lewego przedsionka serca i przełyku, w niektórych przypadkach wykorzystuje się w diagnostyce zaburzeń rytmu i przewodnictwa możliwość rejestracji elektrokardiograficznej (EKG) w bezpośredniej bliskości serca, jak również tą samą drogą stymulacji elektrycznej serca celem zdiagnozowania zaburzeń rytmu i przewodnictwa elektrycznego serca.

CZEMU SŁUŻY BADANIE? Badanie to umożliwia w sposób nieinwazyjny

diagnostykę niektórych zaburzeń rytmu i przewodnictwa elektrycznego serca oraz zaburzeń ukrwienia mięśnia sercowego.Badanie przezprzełykowe jest szczególnie pożyteczne w diagnostyce niemiarowości pracy serca ze względu na możliwość uzyskania w zapisie elektrokardiograficznym wyraźnych kształtów tzw. załamków przedsionkowych.

WSKAZANIA DO WYKONANIA BADANIA Diagnostyka nadkomorowych zaburzeń rytmu. Podejrzenie zaburzeń powstawania bodźców

elektrycznych w węźle zatokowo-przedsionkowym.

OPIS BADANIA Pacjent najczęściej jest badany w pozycji siedzącej (czasami

leżącej). Po znieczuleniu tylnej ściany gardła, badający do jamy ustnej badanego wkłada elektrodę (ok. 3 mm średnicy) i prosi o jej połknięcie, jednocześnie przesuwając ją do przodu na głębokość około 32-38 cm, licząc od zębów. Następnie elektrodę łączy z aparatem do elektrokardiografii (EKG) i zewnętrznym stymulatorem serca. Rejestracja zapisu EKG z przełyku jest zupełnie niebolesna, natomiast stymulacja serca elektrodą przełykową może być odbierana przez badanego jako nieprzyjemne uczucie pieczenia, bólu za mostkiem lub w przełyku. Objawy te są krótkotrwałe i związane bezpośrednio ze stymulacją serca i przełyku prądem o napięciu 8-25 V i natężeniu 15-25 mA.Wynik badania przekazywany jest w formie opisu, niekiedy z dołączonymi wykresami (zapisem czynności elektrycznej serca).

ELEKTROKARDIOGRAFIA ŚRÓDSERCOWA BADANIE ELEKTROFIZJOLOGICZNE

TEORETYCZNE I TECHNICZNE PODSTAWY BADANIA Badanie to polega na bezpośrednim, inwazyjnym zapisie

elektrokardiogramu z wnętrza serca. Czynność elektryczna wnętrza serca jest rejestrowana za pomocą specjalnego cewnika - będącego elektrodą - wprowadzonego przez żyłę (udową ew. szyjną)

CZEMU SŁUŻY BADANIE? Elektrokardiografia śródsercowa i programowana stymulacja

komór pozwalają diagnozować zaburzenia rytmu i przewodnictwa w sytuacji, gdy niewystarczające są badania nieinwazyjne.Możliwość rejestracji zapisu elektrokardiograficzngo bezpośrednio z wnętrza serca pozwala na dokładną lokalizację miejsca, w którym powstają zaburzenia rytmu i przewodnictwa, a także pozwala ocenić wpływ leków na układ przewodzący serca.

WSKAZANIA DO WYKONANIA BADANIA Diagnostyka dodatkowych dróg przewodzenia

w sercu. Określenie miejsca powstawania niektórych

zaburzeń rytmu. Diagnostyka groźnych dla życia zaburzeń

rytmu i dobór właściwego leczenia.

OPIS BADANIA Badanie jest wykonywane najczęściej w pracowni hemodynamicznej.

Chory do badania układa się na specjalnym stole w pozycji na wznak. Miejsce nakłucia naczynia jest najpierw dezynfekowane, a następnie znieczulane miejscowo. Do badania nakłuwa się żyłę udową. Do naczynia wprowadza się specjalną koszulkę żylną (jest to specjalny rodzaj wenflonu z zastawką). Cewnik przesuwany jest przez naczynie do jam serca, skąd dokonywany jest zapis elektrokardiograficzny (EKG). Ruchy cewnika w naczyniach i jamach serca są kontrolowane na ekranie monitora (okresowo przez ciało badanego przepuszcza się wiązkę promieni rentgenowskich). Po wprowadzeniu cewnika do prawej komory podłącza się stymulator zewnętrzny, za pomocą którego prowokuje się zaburzenia rytmu, które w warunkach ambulatoryjnych mogłyby być przyczyną np. utraty świadomości. W momencie sprowokowania niektórych zaburzeń rytmu badany może odczuwać chwilowe kołatanie serca, czasami może dojść do krótkotrwałego omdlenia. W czasie badania istnieje również możliwość dobrania odpowiedniego leku, skutecznie przeciwdziałającego wystąpieniu tych zaburzeń rytmu. Po badaniu na miejsce nakłucia naczynia zakładany jest opatrunek uciskowy.

Ablacja

Obecnie poza leczeniem farmakologicznym nowoczesną metodą leczenia dokuczliwych i często niebezpiecznych arytmii jest ablacja.

Ablacja jest metodą terapeutyczną podczas gdy badanie elektrofizjologiczne jest metodą diagnostyczną , która poprzedza wykonanie ablacji.

Zabieg ablacji jest nierozerwalnie związany z badaniem elektrofizjologicznym i wykonuje się tak samo jak badanie elektrofizjologiczne.

1981 - pierwsza ablacja przezskórna łącza AV za pomocą cewnika (Scheinman i Gallagher)

Ablacja przez skórna polega na kontrolowanym miejscowym uwolnieniu energii poprzez-elektrodę (w cewniku) wprowadzoną do serca w celu zniszczenia fragmentu mięśnia sercowego odpowiedzialnego za powstawanie lub utrwalanie się arytmii, np. ogniska powstania częstoskurczu przedsionkowego lub dodatkowej drogi przewodzenia (pęczka Kenta) w zespole WPW.

OPIS ZABIEGU

Najczęściej stosuje się obecnie prąd o częstotliwości radiowej 30-1500 kHz (radiofrequency - RF). Wywołuje się w tkance efekt termiczny, a następnie martwicę skrzepową (średnica ogniska po jednej aplikacji wynosi 4-10 mm, a głębokość 3-5 mm). Zależnie od rodzaju leczonej arytmii aplikacje przeprowadza się jedynie miejscowo (arytmie ogniskowe) lub linijnie (np. w trzepotaniu przedsionków lub pozawałowym VT). Oprócz prądu RF stosuje się krioaplikacje (-70°C), ultradźwięki, laser lub inne źródła energii.

W pierwszym etapie zabiegu wykonuje się EPS w celu określenia mechanizmu arytmii i zlokalizowania jej substratu. Następnie dokonuje się aplikacji terapeutycznych. Efekt zabiegu ocenia się, wykonując kontrolne EPS.

Przygotowanie pacjenta

Zabieg przeprowadza się po podaniu leku uspokajającego i narkotycznego leku przeciwbólowego; nie wymaga znieczulenia ogólnego. W większości przypadków zabieg należy przeprowadzić po odstawieniu leku antyarytmicznego na 5 półokresów trwania danego leku; w przypadku amiodaronu wymagana jest 3-miesięczna przerwa.

Do zabiegu okrążającej ablacji lub izolacji żył płucnych przygotowuje się chorego 2-miesięcznym leczeniem przeciwkrzepliwym, utrzymując INR 2,0-3,0. Przed samą ablacją zastępuje się doustny antykoagulant heparyną. Konieczne jest wykluczenie obecności skrzepliny w lewym przedsionku lub jego uszku za pomocą echokardiografii przezprzełykowej.

PRZECIWWSKAZANIA 1) ciąża 2) niemożność uzyskania dostępu naczyniowego 3)

obecność skrzepliny w sercuPOWIKŁANIA Ablacja przezskórna jest zabiegiem bezpiecznym.

Śmiertelność wynosi <0,2%, a ryzyko innych powikłań 0,6-3% (najczęściej <1%).

Możliwe powikłania związane z: 1) dostępem naczyniowym - krwiaki, zakrzepica żył głębokich, przetoka

tętniczo-żylna, tętniak rzekomy 2) manipulacją cewnikiem lub użyciem energii - uszkodzenie zastawki,

powikłania zakrzepowo-zatorowe, w tym udar mózgu i zatorowość płucna, przebicie ściany serca z tamponadą, blok AV, skurcz lub zamknięcie tętnicy wieńcowej.

Aparat do ablacji i elektroda

ECHOKARDIOGRAFIA

TEORETYCZNE I TECHNICZNE PODSTAWY BADANIA

Echokardiografia jest to obrazowa metoda badania serca i naczyń krwionośnych za pomocą ultradźwięków. Na ekranie monitora uzyskuje się obraz ("echo") powstający w wyniku odbicia od badanych struktur wewnątrz ciała fali ultradźwiękowej wysyłanej z głowicy aparatu. Zwykle stosuje się ultradźwięki o częstotliwości od 1 do 10 MHz. Istnieje możliwość zarejestrowania obrazu w dowolnym momencie na papierze lub taśmie video.

UKG – echokardiografia

Echokardiografia jednowymiarowa (M-mode)

Echokardiografia dwuwymiarowa (B-mode) Echokardiografia dopplerowska

COLOR DOPPLER UKG przezprzełykowe

WSKAZANIA DO WYKONANIA BADANIA Choroba niedokrwienna serca (choroba wieńcowa, zawał mięśnia

sercowego, UKG wysiłkowe). Wady serca wrodzone i nabyte. Zapalenie mięśnia sercowego. Bakteryjne zapalenie wsierdzia. Choroby mięśnia sercowego (kardiomiopatie). Nadciśnienie tętnicze. Choroba zakrzepowo-zatorowa. Zaburzenia rytmu serca. Choroby osierdzia (np. płyn w jamie osierdzia, tamponada serca). Choroby naczyń (np. tętniak aorty). Choroby sercowo-płucne (nadciśnienie płucne, zatorowość płucna). Zaburzenia czynnościowe i anatomiczne serca płodu - echokardiografia

płodowa. Inne (urazy serca, nowotwory serca).

Ultrasonografia wewnątrznaczyniowa tętnic wieńcowych

CEWNIKOWANIE SERCA

Badanie to polega na przezskórnym nakłuciu żyły lub tętnicy i wprowadzeniu cewnika, który następnie jest przesuwany w świetle naczynia do jam serca i dużych naczyń, rejestrując w nich ciśnienie oraz wysycenie krwi tlenem.

Cewnikowanie serca umożliwia w sposób inwazyjny, bezpośredni pomiar ciśnienia panującego w różnych jamach serca i wychodzących z serca dużych naczyniach, oraz określenie stopnia wysycenia krwi tlenem. Badanie to jeszcze do niedawna było bardzo cenną metodą diagnostyczną w rozpoznawaniu wad serca, a obecnie jest coraz częściej zastępowane przez nieinwazyjne badanie echokardiograficzne.

WSKAZANIA DO WYKONANIA BADANIA Wątpliwości diagnostyczne w przypadku

niektórych wad wrodzonych serca. Określenie stopnia zaawansowania wady serca. Kwalifikacja do inwazyjnego zabiegu

kardiologicznego, ewentualnie operacji kardiochirurgicznej.

OPIS BADANIA

Cewnikowanie jest wykonywane w pracowni hemodynamicznej. Miejsce nakłucia naczynia jest najpierw dezynfekowane, a następnie znieczulane miejscowo. Najczęściej do cewnikowania serca nakłuwa się naczynia udowe, rzadziej w dole łokciowym. W przypadku cewnikowania jam "lewego serca" nakłuwa się naczynia tętnicze, natomiast jam "prawego serca" naczynia żylne. Do naczynia wprowadza się specjalną koszulkę żylną lub tętniczą (jest to specjalny rodzaj wenflonu z zastawką), umożliwiającą szybką wymianę cewników, którymi wykonuje się badanie. Cewniki przesuwane są przez naczynie do jam serca i wychodzących z nich dużych naczyń, w których mierzy się ciśnienie i określa wysycenie krwi tlenem. Ruchy cewnika w naczyniach i jamach serca są kontrolowane na ekranie monitora (okresowo przez ciało badanego przepuszcza się wiązkę promieni rentgenowskich).Czasami pod koniec badania podaje się środek cieniujący (kontrast) do jam serca. Moment ten odbierany jest najczęściej przez badanego jako uderzenie ciepła do głowy, rozchodzące się następnie po całym ciele. Po badaniu usuwana jest koszulka naczyniowa i zakładany jest na miejsce wkłucia opatrunek uciskowy, który powinien pozostać przez kilka do kilkunastu godzin.

KORONAROGRAFIA (ANGIOKARDIOGRAFIA)

jest to obrazowa metoda badania jam serca (wentrykulografia), aorty (aortografia) i naczyń wieńcowych serca (koronarografia) z użyciem promieni rentgenowskich. Obraz jam serca i naczyń uzyskuje się poprzez podanie środka cieniującego (silnie pochłaniającego promieniowanie rentgenowskie) do jamy lewej komory serca, aorty i tętnicy wieńcowej.

WSKAZANIA DO WYKONANIA BADANIA Wyjaśnienie przyczyny bólów w klatce piersiowej. Ocena stopnia zaawansowania choroby serca celem dalszej

kwalifikacji do leczenia inwazyjnego kardiologicznego, kardiochirurgicznego lub zachowawczego.

Ocena skuteczności leczenia np. po wykonanym zabiegu plastyki tętnicy wieńcowej (PTCA) lub przęsłowaniu tętnic wieńcowych (by-pass'u).

Badanie to umożliwia w sposób inwazyjny ocenę budowy, kształtu jam serca i naczyń oraz rejestrację zmian patologicznych, pozwalając niejednokrotnie uściślić rozpoznanie i odpowiednio zakwalifikować chorego do dalszego leczenia. Szczególnie cenna jest możliwość określenia zaawansowania choroby niedokrwiennej serca na podstawie koronarografii, która pozwala ustalić stopień i miejsce zwężeń w obrębie miażdżycowo zmienionych naczyń wieńcowych. Niekiedy, angiokardiografia może poprzedzać wykonanie jednocześnie przezskórnej plastyki tętnicy wieńcowej (PTCA). Zabieg ten (decyzję o jego wykonaniu podejmuje się w czasie badania) polega na poszerzeniu zwężonej tętnicy wieńcowej za pomocą cienkiego cewnika zakończonego balonem, co w efekcie daje zwiększony dopływ krwi do mięśnia sercowego.

OPIS BADANIA

Angiokardiografia jest wykonywana w pracowni hemodynamicznej. Chory do badania układa się na specjalnym stole. Miejsce nakłucia naczynia jest najpierw dezynfekowane, a następnie znieczulane miejscowo, podskórnym podaniem lignokainy. Najczęściej nakłuwa się tętnicę udową, rzadziej korzysta się z dojścia przez kończynę górną (np. nakłucie tętnicy łokciowej lub promieniowej)

Do naczynia wprowadza się specjalną koszulkę tętniczą (jest to specjalny rodzaj wenflonu z zastawką), umożliwiającą szybką wymianę cewników, którymi wykonuje się badanie.

Cewniki przesuwane są przez naczynie do jam serca i wychodzących z nich dużych naczyń. Ruchy cewnika w naczyniach i jamach serca są kontrolowane na ekranie monitora (okresowo przez ciało badanego przepuszcza się wiązkę promieni RTG). Po wejściu końcem cewnika do ujścia tętnicy wieńcowej podawany jest środek cieniujący (kontrast), a obraz filmowany jest przez aparaturę rejestrującą. Po wymianie cewnika mierzone jest ciśnienie w lewej komorze serca i podawany jest kontrast do jamy lewej komory. W chwili podawania kontrastu badany może odczuwać uderzenie ciepła do głowy, rozchodzące się następnie po całym ciele i szybko przemijające. W trakcie podawania kontrastu do tętnic wieńcowych u chorego może wystąpić ból (lub jego nasilenie, jeśli występował przed badaniem) za mostkiem. Po badaniu usuwana jest koszulka naczyniowa i zakładany jest opatrunek uciskowy, który powinien pozostać przez kilka do kilkunastu godzin.

POWIKŁANIA

Ryzyko wystąpienia poważnych powikłań poniżej 2%, w tym poważne krwawienia 0,4%, groźne arytmie 0,4%, zgon 0,1%.

Ryzyko powikłań większe gdy: badanie ze wskazań nagłych, krytyczne zwężenie pnia lewej t. wieńcowej, we wstrząsie, niewydolność nerek, zaawansowana niewydolność serca.

Powikłania miejscowe 2-4% - krwiak, tętniak, przetoka.

Upośledzenie czynności nerek poniżej 0,5% do 10-40%.

Reakcje uczuleniowe, anafilaktyczne.

PRZEZSKÓRNA ANGIOPLASTYKA TĘTNIC WIEŃCOWYCH - Angioplastyka

wieńcowa Angioplastyka wieńcowa jest zabiegiem,

którego celem jest zlikwidowanie zwężenia tętnicy wieńcowej i w ten sposób poprawienie dopływu krwi do serca.

Z punktu widzenia chorego zabieg angioplastyki wieńcowej wygląda dokładnie tak samo jak zabieg koronarografii.

Angioplastyka nie leczy przyczyny choroby serca. Należy dokonać zmian w stylu życia oraz stosować zalecone leki, aby nie dopuścić do dalszych problemów z sercem.

Przebieg zabiegu

Po miejscowym znieczuleniu nakłuwa się tętnicę identycznie jak w czasie koronarografii. Przez nakłucie lekarz wsuwa cewnik (bardzo cienka, pusta rurka) do tętnicy. Lekarz następnie przesuwa cewnik wewnątrz tętnicy aż dotrze nim do tętnic wieńcowych. Przez rurkę wprowadza się to tętnicy balonik. Gdy balonik dotrze do zwężonej części tętnicy wieńcowej, zostaje napełniony, dociskając zmianę miażdżycową do ścian tętnicy. W ten sposób poszerza się światło naczynia i umożliwiony zostaje prawidłowy przepływ krwi. Podczas napełniania balonika pacjent może odczuwać niewielki ból przypominający dusznicę.

W niektórych przypadkach konieczne jest użycie tzw. stentu. W miarę, jak balonik poszerza tętnicę, stent się rozpręża, utrzymując otwartą zwężoną tętnicę i umożliwiając ponownie swobodny przepływ krwi. Następnie lekarz wyjmuje rurkę i balonik, pozostawiając stent w tętnicy. Zastosowanie stentu zmniejsza ryzyko ponownego zwężenia tętnicy czyli restenozy.

Czym jest stent ?

Proteza naczyniowa w kształcie walca, wprowadzaną do układu naczyniowego drogą przezskórnego nakłucia tętnicy. Pierwszy stent wieńcowy – 1986.

Stenty mają najczęściej strukturę siateczki, której splot może mieć różny wzór i kształt. Przeciwdziałają ponownym wczesnym zwężeniom i przyczyniają się do zachowania drożności naczynia po angioplastyce balonowej.

W momencie wprowadzania do tętnicy stent jest złożony, a jego średnica pozwala na swobodne przesuwanie go w układzie naczyniowym. Po dotarciu do miejsca zwężenia tętnicy następuje jego rozprężenie i wszczepienie w ścianę naczynia. W podobny sposób zaopatrywane są także tętniaki aorty brzusznej i piersiowej oraz innych tętnic.

Najczęściej stosowane są stenty stalowe, nitynolowe i tantalowe. Stenty samorozprężalne Długość i średnicę stentu można dokładnie dopasować na podstawie

badania ultrasonograficznego lub angiografii. Stenty powlekane np.Rapamycyną, Heparyną

cewniki prowadzące i diagnostyczne

Filtr Żyły Głównej

Proteza naczyniowa

Systemy protekcji dystalnej

Kardiostymulatory

W jakim celu wszczepiany jest rozrusznik serca ?  Do wywołania skurczu serca potrzebne jest źródło impulsu

elektrycznego, który rozpoczyna skurcz oraz układ przewodzący, który umożliwia dotarcie impulsu elektrycznego do wszystkich jam serca (przedsionków i komór). W warunkach zdrowia rolę źródła sygnału elektrycznego pełni węzeł zatokowy nazywany naturalnym rozrusznikiem serca. Zdrowy węzeł zatokowy generuje impuls elektryczny ok. 50 – 80 razy na minutę w okresie spoczynku, a podczas wysiłku przyspiesza pracę serca nawet do 180 razy na minutę. Prawidłowe rozprzestrzenianie się impulsu elektrycznego do wszystkich jam serca zapewnia węzeł przedsionkowo-komorowy, pęczek Hisa oraz prawa i lewa odnoga pęczka Hisa.

W przypadku chorób obejmujących węzeł zatokowy (zespół niewydolnego węzła zatokowego) lub chorób polegających na uszkodzeniu układu przewodzącego impulsy elektryczne (blok przedsionkowo-komorowy, bloki odnóg pęczka Hisa) może dojść do zwolnienia pracy serca lub okresowego zatrzymania pracy serca. Objawia się to m.in. wolnym tętnem, zawrotami głowy, ciemnieniem przed oczami, omdleniami, upadkami, niewydolnością krążenia. W takich sytuacjach wszczepiamy rozrusznik serca, który może zastąpić nieprawidłowo funkcjonujący węzeł zatokowy oraz zapewnić prawidłowe przewodzenie impulsu elektrycznego do komór. Rozrusznik generuje impulsy elektryczne a wychodzące z niego elektrody rozprowadzają je do przedsionków i komór, dzięki temu serce może nadal kurczyć się z prawidłową częstością.  Zapobiega to zawrotom głowy, omdleniom oraz zatrzymaniu pracy serca.

Rozrusznik jest wielkości większego zegarka, waży ok. 30 g, jego grubość wynosi poniżej 1 cm. Elektrody mają długość ok. 50 cm, składają się z przewodów elektrycznych otoczonych silikonową izolacją, zakończone są niewielką kotwiczką lub wkrętem.

bateria może wyczerpać się już po paru latach, jednak zwykle wystarcza na ok. 6 - 7 lat. Dzięki stosownemu programowaniu rozrusznika żywotność baterii udaje się w niektórych przypadkach wydłużyć nawet do 10 lat. Dzięki regularnym kontrolom można bez trudu z wyprzedzeniem rozpoznać, że dochodzi do wyczerpywania się baterii i wymienić rozrusznik na nowy

wszczepienie rozrusznika serca

Zabieg wszczepienia rozrusznika jest przeprowadzany w sali zabiegowej elektrofizjologicznej z zachowaniem najwyższych wymagań odnośnie sterylności. Zabieg jest przeprowadzany w znieczuleniu miejscowym. Rozrusznik zwykle umieszczany jest podskórnie, na powierzchni klatki piersiowej, po lewej stronie, poniżej obojczyka (u osób leworęcznych rozrusznik wszczepia się po stronie prawej). Wymaga to wykonania nacięcia skóry o długości ok. 4 cm, poniżej obojczyka. Elektrody wprowadzane są do serca poprzez znajdujące się w tej okolicy żyły. Ich położenie sprawdzane jest przy pomocy obrazowania rentgenowskiego. Po zaklinowaniu (zakotwiczeniu) elektrod w stosownym miejscu w sercu, są one łączone z rozrusznikiem. Następnie skóra nad rozrusznikiem jest zszywana i zakładany jest opatrunek.

Powikłania

W zdecydowanej większości przypadków zabieg przebiega bez jakichkolwiek powikłań i trwa ok. 40 - 120 minut.

W kilku procentach przypadków może dojść w trakcie zabiegu lub w jakiś czas po nim do wystąpienia powikłań.

Zaliczmy do nich powikłania względnie niegroźne takie jak wytworzenie krwiaka w miejscu wszczepienia rozrusznika, wystąpienia odmy opłucnowej czy odklinowanie (odczepienie się) elektrod w sercu.

Bardzo rzadko (poniżej jednego procentu przypadków) dochodzi do groźniejszych powikłań takich jak zainfekowanie rozrusznika i elektrod, zator powietrzny, tamponada serca, bakteryjne zapalenie wsierdzia czy nawet zgon. 

Cardiomessenger3 zakresowy Modem GSM

Białe – wykrywanieczarne – stymulacja

Obecnie dysponujemy kilkoma typami rozruszników serca. Wybór typu rozrusznika serca zależy od rodzaju choroby serca, wieku, stanu zdrowia pacjenta a także od technicznych możliwości wszczepienia danego typu rozrusznika.

Wszczepialny kardiowerter-defibrylator

Defibrylacja serca jest zabiegiem elektroterapii

stosowanym w leczeniu różnych tachyarytmii. Używa się krótkotrwałego prądu o dużym napięciu, powodującego jednoczasową depolaryzację mięśnia sercowego. Dzięki temu węzeł zatokowy, jako obdarzony najwyższym automatyzmem, ponownie narzuca własny rytm fizjologiczny.

W leczeniu tachyarytmii innych niż migotanie komór zaleca się synchronizację, czyli wyładowanie jednocześnie z pojawieniem się załamka R w EKG, - taki zabieg to kardiowersja elektryczna. Bardziej podatne na leczenie kardiowersją są tachyarytmie spowodowane mechanizmem fali nawrotnej.

1980 - wszczepienie pierwszego defibrylatora u chorego ze złośliwą arytmią komorową (Mirowski)

ICD jest automatycznym programowanym urządzeniem antyarytmicznym, wyposażonym w następujące funkcje: 1) rozpoznawanie tachyarytmii i bradyarytmii 2) defibrylacja wysokoenergetyczna do przerywania VF(migotanie

komór) i VT (częstoskurcz komorowy) 3) kardiowersja niskoenergetyczna do przerywania VT 4) stymulacja antyarytmiczna do przerywania VT 5) stymulacja przeciwko bradykardii 6) pamięć holterowska z możliwością odtworzenia EKG w czasie

incydentu arytmii 7) inne, np. stymulacja resynchronizująca dwukomorowa.

Prąd defibrylacyjny przepływa przez serce między obudową ICD a elektrodą w prawej komorze. ICD waży <100 g, a jego żywotność wynosi ok. 5Iat.

OPIS ZABIEGU ICD wszczepia się podobnie jak stymulator serca.

Zależnie od wskazań układ jest jednojamowy (1 elektroda odbiorcza, stymulacyjna i defibrylacyjna w prawej komorze) lub dwu jamowy (dodatkowa elektroda w prawym przędsionku - możliwość stymulacji dwujamowej, dodatkowy algorytm różnicowania arytmii).

W trakcie zabiegu dodatkowo wywołuje się VF, aby potwierdzić prawidłowe rozpoznawanie i przerywanie arytmii.

Przygotowanie pacjenta jak do wszczepienia stymulatora.

WSKAZANIA Wtórna i pierwotna prewencja nagłej śmierci sercowej PRZECIWWSKAZANIA 1) VT lub VF spowodowane odwracalną lub przemijającą przyczyną (np.

świeży zawał, hipokaliemia) 2) trwały VT 3) VF wskutek preekscytacji 4) rokowanie u chorego z innych powodów jest złe 5) miejscowe lub uogólnione zakażeniePOWIKŁANIA Śmiertelność okołozabiegowa wynosi <1% i głównie wynika z obecności

uszkodzenia i zaawansowanej niewydolności serca. Powikłania typowe u chorych z lCD:

1) nieuzasadnione interwencje (wyładowania) 2) burze elektryczne (kilka interwencji w ciągu jednej doby)

??????????????

Przezskórna plastyka tętnic wieńcowych jest metodą przyczynową czy objawową leczenia choroby wieńcowej?

Ablacja przezskórna jest metodą przyczynową czy objawową leczenia zaburzeń rytmu serca?