RZECZPOSPOLITA TŁUMACZENIE PATENTU …public.sds.tiktalik.com/patenty/pdf/267307.pdf · wynalazek ma również zastosowanie w przygotowaniu dwóch soczewek oftalmicznych, w celu

RZECZPOSPOLITA POLSKA

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej

Polskiej

(12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP 2410372

(96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego: 01.07.2011 11290306.7 (97) O udzieleniu patentu europejskiego ogłoszono: 23.01.2013 Europejski Biuletyn Patentowy 2013/04 EP 2410372 B1

(13) (51)

T3 Int.Cl. G02C 13/00 (2006.01) B24B 9/14 (2006.01) B24B 49/00 (2012.01)

(54) Tytuł wynalazku:

Sposób obliczania wartości zadanej fazowania lub rowkowania soczewki oftalmicznej

PL/E

P 24

1037

2 T3

(30) Pierwszeństwo:

20.07.2010 FR 1003047

(43) Zgłoszenie ogłoszono:

25.01.2012 w Europejskim Biuletynie Patentowym nr 2012/04

(45) O złożeniu tłumaczenia patentu ogłoszono:

28.06.2013 Wiadomości Urzędu Patentowego 2013/06

(73) Uprawniony z patentu:

Essilor International (Compagnie Générale D'Optique), Charenton le Pont, FR

(72) Twórca(y) wynalazku:

JÉRÉMIE BITON, Charenton Le Pont, FR DAVID FRESON, Charenton Le Pont, FR ERIC BELLONI, Charenton Le Pont, FR THIERRY ALLOUIS, Charenton Le Pont, FR BENOIT HOLVOET VERMAUT, Charenton Le Pont, FR

(74) Pełnomocnik: rzecz. pat. Agnieszka Jakobsche

PATPOL KANCELARIA PATENTOWA SP. Z O.O. ul. Nowoursynowska 162 J 02-776 Warszawa

Uwaga: W ciągu dziewięciu miesięcy od publikacji informacji o udzieleniu patentu europejskiego, każda osoba może wnieść do Europejskiego Urzędu Patentowego sprzeciw dotyczący udzielonego patentu europejskiego. Sprzeciw wnosi się w formie uzasadnionego na piśmie oświadczenia. Uważa się go za wniesiony dopiero z chwilą wniesienia opłaty za sprzeciw (Art. 99 (1) Konwencji o udzielaniu patentów europejskich).

1

EP 2 410 372 B1Opis[0001] Niniejszy wynalazek dotyczy ogólnie dziedziny produkcji okularów.

[0002] Bardziej szczegółowo dotyczy on obliczania położenia, jakie powinien przedstawiać rowek lub faseta

zaczepu na krawędzi soczewki oftalmicznej do obróbki, mając na uwadze zamontowanie jej w obramowaniu

pełnej lub półobwódkowej oprawki okularowej.

TŁO WYNALAZKU

[0003] Techniczna część zawodu optyka obejmuje zamontowanie pary korekcyjnych soczewek

oftalmicznych w oprawce okularowej wybranej przez osobę noszącą.

[0004] Montaż ten dzieli się na trzy podstawowe operacje:

- uzyskanie geometrii podłużnego profilu, charakterystycznego dla kształtu konturu jednej z obwódek

wybranej oprawki okularowej,

- centrowanie danej soczewki oftalmicznej, które polega na odpowiednim ustawieniu i zorientowaniu

tego podłużnego profilu na soczewce w taki sposób, że soczewka po poddaniu obróbce zgodnie z tym

profilem, a następnie zamontowaniu w oprawce będzie prawidłowo ustawiona względem

odpowiedniego oka osoby noszącej, spełniając tym samym jak najlepiej swoją funkcję optyczną, dla

której została zaprojektowana, a następnie

- zaokrążanie soczewki, które polega na obróbce jej konturu do kształtu podłużnego profilu.

[0005] Operacja uzyskiwania jest szczególnie znana z dokumentu EP2031435.

[0006] W przypadku pełnych oprawek okularowych, obramowanie (lub „obwódka”) zaprojektowane jest w

taki sposób, że otacza cały obwód soczewki. Zaokrążanie obejmuje więc operację fazowania, która polega

na zrealizowaniu wzdłuż krawędzi soczewki fasety zaczepu przeznaczonej do zaczepienia w rowku,

powszechnie nazywanym wycięciem, przebiegającym przez wewnętrzną powierzchnię obwódki oprawki

okularowej.

[0007] W przypadku półobwódkowych oprawek okularowych, obramowanie zawiera łuk, który łączy się z

górną częścią obwodu soczewki, oraz linkę, która ciągnie się wzdłuż dolnej części obwodu soczewki, aby

utrzymać soczewkę przy łuku. Zaokrążanie obejmuje zatem operację rowkowania, która polega na

zrealizowaniu wzdłuż krawędzi soczewki rowka zaczepu, którego górna część pozwala na przyjęcie fasety

przewidzianej wzdłuż wewnętrznej powierzchni łuku, oraz którego dolna część pozwala na przyjęcie linki.

[0008] Zwykle aby upewnić się, że faseta czy rowek zaczepu nie wykracza z przodu lub z tyłu krawędzi

soczewki optyk obrabia tę soczewkę w taki sposób, że faseta lub rowek zaczepu przebiega zgodnie z

powierzchnią optyczną przed soczewką, rozciągając się na stałą odległość od tej przedniej powierzchni

optycznej.

[0009] Znane jest również obrabianie soczewki w taki sposób, że faseta lub rowek zaczepu rozciąga się do

połowy szerokości jej krawędzi.

[0010] Obydwa te sposoby nie są jednak elastyczne.

[0011] Zdarza się, że para okularów po złożeniu nie jest estetyczna ze względu na ustawienie soczewek w

obramowaniach oprawki, narzucone przez wyżej wymienione ograniczenia. W szczególności stwierdza się

niekiedy, jeśli brzeg soczewki jest szczególnie gruby, że wykracza on w sposób nieestetyczny poza tylną

część obramowania.

2

[0012] Stwierdza się czasem również brak możliwości montażu, spowodowany rozbieżnościami między tylną

krawędzią brzegu soczewki oraz odpowiednim nanośnikiem oprawki okularowej.

[0013] Dzieje się tak tym bardziej, że istnieje duża różnorodność kształtów oprawek okularowych oraz

kształtów soczewek oftalmicznych.

CEL WYNALAZKU

[0014] Aby wyeliminować wyżej wymienione niedogodności ze stanu techniki, niniejszy wynalazek

proponuje sposób obliczania położenia fasety lub rowka zaczepu na krawędzi soczewki, który pozwala na

większą elastyczność w doborze tego położenia, aby umożliwić zapobieganie wszelkim rozbieżnościom lub

wszelkiemu brakowi estetyki w montażu.

[0015] Bardziej szczegółowo, proponuje się sposób obliczania geometrii podłużnego profilu, na podstawie

którego faseta lub rowek wprowadzający powinien być poddany obróbce wzdłuż krawędzi soczewki

oftalmicznej, taki jak określono w zastrzeżeniu 1.

[0016] Sposób ten pozwala na wykrycie dwóch punktów podłużnego profilu, gdzie ryzyko wystąpienia

problemów z estetyką lub montażem jest najwyższe. Punkty te nazywane są „punktami szczególnymi”.

[0017] Sposób ten pozwala następnie modyfikować, w razie konieczności, współrzędne obydwu tych

punktów szczególnych w taki sposób, aby przesunąć podłużny profil z położenia, które była dla niego

początkowo przeznaczone (na połowę grubości krawędzi soczewki lub wzdłuż przedniej powierzchni tej

soczewki), aby zapobiec problemom z estetyką lub montażem.

[0018] Wybór pierwszego punktu szczególnego realizowany jest w zależności od kryterium dystrybucji i

kryterium ustawienia. Połączenie tych dwóch kryteriów ma na celu określenie, z jednej strony, jakie jest

maksymalne ryzyko ponoszone przez optyka, jeśli wykonałby on zaokrążenie soczewki wzdłuż

początkowego podłużnego profilu (problem z estetyką, montażem, ...) oraz z drugiej strony, w jakim punkcie

początkowego podłużnego profilu ryzyko to byłoby najwyższe (strona nosowa oprawki, strona skroniowa, ...).

[0019] Wybór drugiego punktu szczególnego realizowany jest w zależności od innego kryterium ustawienia,

aby wyznaczyć, spośród listy wybranych punktów w zależności od położenia pierwszego punktu

szczególnego, ten, w którym może wystąpić problem (inny lub identyczny z pierwszym).

[0020] Korekta zmienionej współrzędnej osiowej każdego punktu szczególnego, zgodnie z kierunkiem

osiowym zasadniczo prostopadłym do środkowej płaszczyzny soczewki, jest realizowana zgodnie z zasadą

ustawienia osiowego, które zależy od wyników etapów od b) do d). Tę zasadę ustawienia osiowego wybiera

się wobec tego w zależności od problemu do rozwiązania.

[0021] Inne nieograniczające i korzystne cechy charakterystyczne sposobu obliczania według wynalazku

określone są w zastrzeżeniach od 2 do 15.

SZCZEGÓŁOWY OPIS PRZYKŁADU WYKONANIA

[0022] Towarzyszący opis wraz z załączonymi rysunkami, podanymi jako nieograniczające przykłady,

pozwala dobrze zrozumieć na czym polega wynalazek i jak może on zostać zrealizowany.

[0023] Na załączonych rysunkach:

- figura 1 jest schematycznym widokiem perspektywicznym urządzeń dostępnych dla optyka, aby

umożliwić mu przygotowanie dwóch soczewek oftalmicznych w celu zamontowania ich w dwóch

obramowaniach oprawki okularowej,

3

- figura 2 jest schematycznym widokiem perspektywicznym jednego z urządzeń z figury 1, a mianowicie

urządzenia odczytującego kontur obręczy oprawki okularowej,

- figura 3 jest widokiem schematycznym powierzchni jednej niezaokrążonej soczewki oftalmicznej, na

której widnieją znaczniki centracji soczewki oraz, linią kropkowaną, kontur, zgodnie z którym

soczewka powinna zostać zaokrążona,

- figura 4 jest widokiem schematycznym zaokrążonej soczewki oftalmicznej przedstawionym w

przekroju, zgodnie z płaszczyzną osiową soczewki oftalmicznej,

- figura 5 jest algorytmem przedstawiającym główne etapy sposobu według wynalazku, a

- figury 6A i 6B tworzą wspólnie szczegółowy algorytm operacji wyszukiwania dwóch punktów

szczególnych konturu, zgodnie z którym soczewka powinna zostać zaokrążona.

[0024] W niniejszym opisie będziemy zajmować się bardziej szczegółowo przygotowaniem dwóch soczewek

oftalmicznych, w celu zamontowania ich w dwóch obramowaniach (lub „obwódkach”) pełnej oprawki

okularowej. Jak zostanie to opisane bardziej szczegółowo w końcowej części tego opisu, niniejszy

wynalazek ma również zastosowanie w przygotowaniu dwóch soczewek oftalmicznych, w celu

zamontowania ich w dwóch obramowaniach (lub „obwódkach połowicznych”) półobwódkowej oprawki

okularowej.

[0025] W rezultacie oprawka okularowa 10, o której tutaj mowa, zawiera dwie obwódki połączone jedna z

drugą za pomocą mostka, z których każda posiada zausznik. Każda obwódka oprawki posiada ponadto

rowek, powszechnie zwany „wycięciem”, który biegnie wzdłuż całego obwodu każdej obwódki i który otwarty

jest do środka obwódki.

[0026] Na figurze 1 przedstawiono schematycznie różne urządzenia, które pozwalają optykowi przygotować

pracę dwóch soczewek oftalmicznych 20 w celu zamontowania ich w oprawce okularowej 10, uprzednio

wybranej przez osobę mającą nosić w przyszłości tę parę okularów.

[0027] Pierwsza operacja S.1 przeprowadzona przez optyka polega na określeniu ostrości wzroku i potrzeb

osoby noszącej (soczewki jednoogniskowe czy progresywne, przezroczyste czy barwione...) oraz

przekazaniu tych informacji do producenta soczewek. Przy tej okazji optyk zaopatrza osobę noszącą w

oprawkę okularową (która jest zwykle wyposażona w soczewki poglądowe), aby odnotować położenie

źrenicy osoby noszącej względem oprawki. Zanotowany punkt nazywany jest punktem źrenicznym.

[0028] Soczewki oftalmiczne 20 są zatem formowane i obrabiane przed producenta, aby wykazywały

pożądane moce optyczne. Są one następnie wysyłane do optyka, który odpowiedzialny jest za przycięcie ich

konturów do kształtu obwódek wybranej oprawki okularowej.

[0029] Do tego celu optyk posiada urządzenie odczytujące kontury 100, urządzenie centrująco-blokujące

200 oraz urządzenie do zaokrążania 300. Wszystkie te urządzenie sterowane są za pomocą tej samej

jednostki sterującej 400. Ewentualnie mogłyby one być oczywiście sterowane za pomocą oddzielnych

jednostek sterujących.

[0030] Urządzenie odczytujące kontury 100 umożliwia optykowi, podczas drugiej operacji S.2, odnotowanie

geometrii podłużnego profilu (lub „pasma”), biegnącego wzdłuż obwodu wycięcia każdej obwódki wybranej

oprawki okularowej.

[0031] Urządzenie centrująco-blokujące 200 umożliwia, podczas trzeciej operacji S.3, wycentrowanie

odpowiednio obydwu tych podłużnych profili na obydwu soczewkach oftalmicznych 20 (patrz figura 3) w taki

4

sposób, że każda soczewka po zaokrążeniu zgodnie z tym podłużnym profilem i zamontowaniu w oprawce

będzie poprawnie ustawiona względem oczu osoby noszącej.

[0032] Urządzenie do zaokrążania 300 umożliwia, podczas czwartej i ostatniej operacji S.4, zaokrążenie

obydwu soczewek oftalmicznych 20 zgodnie z obydwoma tymi podłużnymi profilami.

[0033] Na figurze 2 przedstawiono bardziej szczegółowo urządzenie odczytujące kontury 100.

[0034] To urządzenie odczytujące kontury jest środkiem dobrze znanym specjalistom i nie jest przedmiotem

niniejszego wynalazku. Jest ono na przykład opisane w patencie EP 0 750 172. Jest ono również

sprzedawane przez Essilor International pod marką Kappa CT.

[0035] Urządzenie to zawiera górną pokrywę 101 zakrywającą całe urządzenie za wyjątkiem górnej

środkowej części, w której umieszczana jest wybrana oprawka okularowa 10.

[0036] Zawiera ono zespół dwóch szczęk 102, w którym co najmniej jedna z dwóch szczęk 102 jest mobilna

względem drugiej w taki sposób, że szczęki mogą być przybliżane lub oddalane od siebie, aby utworzyć

urządzenie zaciskowe. Każda ze szczęk 102 jest ponadto wyposażona w dwa uchwyty, z których każdy

utworzony jest z dwóch mobilnych styków 103, aby były przystosowane do ściśnięcia pomiędzy nimi oprawki

okularowej 10 w celu jej unieruchomienia.

[0037] W pozostawionej przestrzeni, widocznej przez górny środkowy otwór w pokrywie, widoczna jest rama

107. Płyta 104 może przemieszczać się poprzez przeniesienie na ramie 107 według osi transferu A3.

[0038] Na tej płycie 104 zamontowana jest w sposób obrotowy platforma obrotowa 105.

[0039] Ta platforma obrotowa 105 może w ten sposób posiadać dwa położenia na osi transferu A3 dzięki

przeniesieniu płyty 104 po ramie 107, w tym pierwsze położenie, w którym środek platformy obrotowej 105

umieszczony jest pomiędzy dwiema parami styków 103 mocujących prawą obwódkę oprawki okularowej 10 i

drugie położenie, w którym środek platformy obrotowej 105 umieszczony jest pomiędzy dwiema parami

styków 103 mocujących lewą obwódkę oprawki okularowej 10.

[0040] Platforma obrotowa 105 posiada oś obrotu A4, określaną jako oś normalna do przedniej powierzchni

tej platformy obrotowej 105 oraz przechodząca przez jej środek. Przystosowana jest ona do obracania się

wokół tej osi względem płyty. Platforma obrotowa 105 zawiera ponadto podłużną szczelinę 106 w kształcie

łuku obwódki, przez którą wystaje czujnik 110. Ten czujnik 110 zawiera pręt podporowy 111 o osi

prostopadłej do płaszczyzny przedniej powierzchni platformy obrotowej 105 oraz, na jego wolnym końcu,

wodzik skanujący 112 o osi prostopadłej do osi pręta podporowego 111. Ten wodzik skanujący 112

przeznaczony jest do poruszania się poprzez sunięcie lub ewentualnie toczenie się wzdłuż spodniej

krawędzi wycięcia każdej obwódki 11 oprawki okularowej 10.

[0041] Urządzenie odczytujące kształt 100 zawiera środki uruchamiające (niewidoczne na figurze)

przystosowane do, po pierwsze, przesuwania pręta podporowego 111 wzdłuż szczeliny 106, aby zmienić

jego położenie radialne względem osi obrotu A4 platformy obrotowej 105, po drugie, do zmiany położenia

kątowego platformy obrotowej 105 wokół jej osi obrotu A4 oraz, po trzecie, do ustawienia wodzika

skanującego 112 czujnika 110 na wysokości mniej lub bardziej znacznej względem płaszczyzny przedniej

powierzchni platformy obrotowej 105.

[0042] Podsumowując, czujnik 110 posiada trzy stopnie swobody, w tym pierwszy stopień swobody R

ustanowiony przez zdolność czujnika 110 do poruszania się radialnie względem osi obrotu A4 dzięki jego

możliwości poruszania się wzdłuż łuku obwódki utworzonego przez szczelinę 106, drugi stopień swobody

5

THETA ustanowiony przez zdolność czujnika 110 do obracania się wokół osi obrotu A4 dzięki rotacji

platformy obrotowej 105 względem płyty oraz trzeci stopień swobody Z ustanowiony przez zdolność czujnika

110 do przenoszenia się zgodnie z osią równoległą do osi obrotu A4 platformy obrotowej 105.

[0043] Każdy punkt odczytany przez końcówkę wodzika skanującego 112 czujnika 110 oznaczany jest w

systemie odpowiednich współrzędnych R, THETA, Z.

[0044] Sposób uzyskiwania podłużnego profilu wycięcia za pomocą tego urządzenia odczytującego kontury

100 jest następujący.

[0045] Najpierw oprawka okularowa 10 umieszczana jest między stykami 103 szczęk 102 urządzenia

odczytującego 100 w taki sposób, że każda z jej obwódek 11 będzie gotowa do zeskanowania zgodnie z

trajektorią, rozpoczynając od wprowadzenia czujnika 110 pomiędzy dwa styki 103, które chwytają dolną

część odpowiedniej obwódki oprawki, a następnie zgodnie z wycięciem tej obwódki, aby przebyć cały obwód

tego wycięcia.

[0046] W pozycji początkowej, kiedy wodzik skanujący 112 umieszczony jest pomiędzy dwoma stykami 103,

jednostka sterująca 400 określa pozycję kątową THETAj oraz wysokość Zj końcówki wodzika skanującego

112 czujnika 110 jako zerowe.

[0047] Środki uruchamiające wprawiają w ruch obrotowy platformę obrotową 105. Podczas tego obrotu

środki uruchamiające wywierają w kierunku wycięcia stałą siłę radialną na czujnik 110, aby wodzik skanujący

112 czujnika 110 przesuwał się wzdłuż spodniej krawędzi wycięcia bez wychodzenia z przodu i z tyłu wzdłuż

boków tego wycięcia.

[0048] Jednostka sterująca 400 notuje podczas ruchu obrotowego platformy obrotowej 105 współrzędne

przestrzenne R1j, THETA1j, Z1j z dużej liczby punktów na spodniej krawędzi wycięcia, tutaj 360 punktów

oddzielonych kątowo o jeden stopień wokół osi obrotu A4. Te 360 punktów charakteryzuje w ten sposób

kształt spodniej krawędzi wycięcia danej obwódki.

[0049] Urządzenie centrująco-blokujące 200 przedstawione na figurze 1 zaprojektowane jest aby, z jednej

strony, odnotowywać położenie znaczników centracji każdej soczewki oftalmicznej 20 do przygotowania

oraz, z drugiej strony, blokować tę soczewkę oftalmiczną 20, osadzając akcesorium blokujące na przedniej

powierzchni.

[0050] To urządzenie centrująco-blokujące 200 jest dobrze znane specjalistom i nie jest przedmiotem

niniejszego wynalazku. Jego budowa oraz jego funkcjonowanie są opisane szczegółowo na przykład w

dokumencie patentowym EP 1 722 924.

[0051] Urządzenie to zawiera w szczególności środki uzyskiwania 201 obrazu soczewki oraz środki

analizowania tego obrazu, umożliwiające określenie położenia optycznego układu odniesienia soczewki

oftalmicznej 20.

[0052] Zawiera ono również środki skanujące przednią i tylną powierzchnię soczewki oftalmicznej 20. Te

środki skanujące zawierają zwykle dwa ramiona skanujące, których wolne końce zwrócone są ku sobie, w

celu zeskanowania przedniej i tylnej powierzchni soczewki.

[0053] Zawiera ono również środki blokujące 202, które zawierają zautomatyzowane ramię blokujące,

zdolne do wzięcia akcesorium blokującego przy pomocy uchwytu oraz osadzenia go w określonym miejscu

na przedniej powierzchni soczewki oftalmicznej 20, wybranej w zależności od uzyskanego położenia

optycznego układu odniesienia tej soczewki.

6

[0054] Akcesorium blokujące tworzy w ten sposób charakterystyczny punkt orientacyjny położenia

optycznego układu odniesienia soczewki oftalmicznej. Przeznaczony do umieszczenia w odpowiedniej

obudowie urządzenia do zaokrążania 300, umożliwia on zatem urządzeniu do zaokrążania 300 rozpoznanie

położenia optycznego układu odniesienia soczewki oftalmicznej.

[0055] Urządzenie do zaokrążania 300 jest również dobrze znane specjalistom i nie jest przedmiotem

niniejszego wynalazku. Może być ono zrealizowane w postaci każdej maszyny do cięcia lub usuwania

tworzywa zdolnej do zmiany konturu soczewki oftalmicznej 20 w celu dostosowania jej do kształtu wybranej

oprawki.

[0056] Jak pokazano na figurze 1, urządzenie to stanowi szlifierka 300 automatyczna, powszechnie zwana

numeryczną. Szlifierka ta zawiera w tym przypadku:

- wahacz 301, który jest wprawiany w ruch obrotowy i który zawiera dopasowane wały podporowe w

celu podtrzymywania soczewki oftalmicznej 20 do obróbki oraz w celu wprawienia jej w ruch obrotowy

wokół osi podporowej,

- wrzeciennik ściernicy 302 wyposażony w szczególności w ściernicę fazującą posiadającą rowek,

która, z jednej strony, zamontowana jest obrotowo wokół osi równoległej do osi podporowej w celu

usunięcia nadmiaru tworzywa soczewki dzięki ruchowi obrotowemu wahacza oraz jego wałów, a także

która, z drugiej strony, wprawiana jest w ruch przesuwny zgodnie z tą osią w celu utworzenia fasety

wprowadzającej (lub „ukosu”) na całym obwodzie brzegu soczewki oftalmicznej, w mniejszej lub

większej odległości od przedniej powierzchni tej soczewki oftalmicznej, oraz

- moduł wykańczający 303, który jest wprawiany w ruch wahadłowy, w celu przybliżania i oddalania się

od soczewki oftalmicznej 20, oraz który uruchamia środki wykańczające soczewkę oftalmiczną 20 w

celu jej rowkowania, fazowania, polerowania...

[0057] Na figurze 3 przedstawiono soczewkę oftalmiczną widzianą z przodu, taką jak przedstawia się gdy

jest wysyłana przez producenta soczewek do optyka.

[0058] Zazwyczaj ta soczewka oftalmiczna 20 posiada dwie powierzchnie optyczne, w tym wypukłą

powierzchnię przednią 22 i wklęsłą powierzchnię tylną 21, oraz początkowo okrągły brzeg 23.

[0059] Ta soczewka oftalmiczna 20 ma na swojej powierzchni przedniej 22 tymczasowe znaczniki centracji

24 - 27 naniesione na soczewkę przez producenta w celu umieszczenia położenia punktów

charakterystycznych tej soczewki. Można by się również zdać się na trwałe znaczniki centracji, które

przedstawiane są zwykle w formie mikrorowków. Tymczasowe znaczniki centracji umożliwiają jednakże

bardziej wygodne oznakowanie soczewki przed jej montażem w oprawce okularowej, podczas gdy trwałe

znaczniki centracji są zwykle przeznaczone do rozpoznawania rodzaju i cech charakterystycznych soczewki

oftalmicznej po wymazaniu tymczasowych znaczników centracji.

[0060] Te tymczasowe znaczniki centracji 24 - 27 obejmują tutaj:

- tarczę 24, która umiejscawia „punkt centracji optycznej” soczewki 20, przy czym ten punkt centracji

optycznej odpowiada zwyczajowo punktowi, gdzie moc załamania sferycznego soczewki wynosi zero

(dla soczewki jednoogniskowej) lub punktowi „odniesienia pryzmatu”, gdzie mierzy się nominalną moc

pryzmatyczną soczewki oftalmicznej, która odpowiada potrzebom osoby noszącej (dla soczewki

progresywnej),

- część okręgu 25 oznaczającą środek obszaru widzenia dali soczewki,

7

- okrąg 26 oznaczający środek obszaru widzenia bliży soczewki,

- dwie linie poziome 27 oznaczające horyzontalne położenie soczewki oftalmicznej 10.

[0061] Określa się zatem oś optyczną A6 soczewki oftalmicznej 20 jako tą, która przechodzi przez środek

tarczy 24 i która jest normalna do przedniej powierzchni 22 soczewki na poziomie środka tej tarczy 24.

[0062] Układ odniesienia soczewki oftalmicznej 20 oznaczany jest za pomocą układu ortonormalnego (X1;

Y1; Z1) określanego jako ten, który posiada początek połączony ze środkiem tarczy 24, pierwszą oś X1

równoległą do linii poziomych 27, drugą oś Y1 skierowaną ku górze soczewki oraz trzecią oś Z1 równoległą

do osi optycznej A6 i skierowaną ku przodowi soczewki oftalmicznej 20.

[0063] Na tej figurze 3 przedstawiono ponadto linią kropkowaną kontur początkowy 29 zgodnie z którym

soczewka powinna zostać zaokrążona, nazywany również „podłużnym profilem początkowym”. Ten kontur

początkowy 29 jest zwykle określany za pomocą trójwymiarowych współrzędnych spośród dużej liczby

punktów Pi, wystarczających do scharakteryzowania jego kształtu.

[0064] Trójwymiarowe współrzędne tych punktów Pi wyrażone są w układzie ortonormalnym (X2; Y2; Z2)

połączonym z wybraną oprawką okularową, w którym pierwsza oś X2 określona jest poprzez poziom oprawki

okularowej 10, druga oś Y2 skierowana jest ku górze oprawki, a trzecia oś Z2 jest normalna do środkowej

płaszczyzny oprawki okularowej (zwykle płaszczyzny normalnej do osi A4, gdy oprawka umieszczona jest w

urządzeniu odczytującym kontury 100) i skierowana ku przodowi oprawki.

[0065] Ustawienie tego konturu początkowego 29, oznaczonego w układzie odniesienia oprawki okularowej,

w soczewce oftalmicznej 20 zostanie opisane szczegółowo w dalszej części tego opisu.

[0066] Na figurze 3 linią przerywaną przedstawiono zarys skrzynkowy B1 konturu początkowego 29. Ten

zarys skrzynkowy określany jest zwykle jako będący prostokątem, który opisany jest na zamierzonym

konturze początkowym 29 w płaszczyźnie (X2; Y2) i którego dwa boki są równoległe do linii poziomych 27.

Środek zarysu skrzynkowego nazywany jest środkiem skrzynkowym E1.

[0067] Cztery punkty przecięcia pomiędzy konturem początkowym 29 i zarysem skrzynkowym B1, nazywane

punktami głównymi, nazwane są odpowiednio punktem nosowym Pn, punktem skroniowym Pt, punktem

wysokim Ph i punktem niskim Pb.

[0068] Na figurze 4 przedstawiono soczewkę oftalmiczną widzianą w przekroju osiowym, to znaczy w

przekroju zgodnie z płaszczyzną zawierającą oś optyczną A6, taką jaka przedstawia się, gdy była obrabiana

zgodnie z konturem początkowym 29.

[0069] Ta soczewka oftalmiczna 20 posiada zatem na jej brzegu dopasowaną fasetę zaczepu 28 (lub

„ukos”) w celu zaczepienia jej w rowku zaczepu (lub „wycięciu”) przygotowanym na wzmocnieniu w

odpowiedniej obwódce oprawki okularowej 10.

[0070] Jak widoczne jest to na figurze 4, soczewka oftalmiczna 20 ma zmienną grubość. Zmiany grubości

soczewki wzdłuż konturu początkowego 29 tworzą zatem funkcję zapisywaną jako Ep(Pi).

[0071] Określa się ponadto na tej figurze położenie fasety zaczepu 28 względem przedniej powierzchni 22

soczewki oftalmicznej 20 przy pomocy odległości zapisywanej jako Dav. Zmiany tej odległości wzdłuż

konturu początkowego 29 tworzą funkcję zapisywaną jako Dav (Pi).

[0072] Można również określić położenie fasety zaczepu 28 względem powierzchni tylnej 21 soczewki

oftalmicznej 20 przy pomocy odległości zapisywanej jako Dar. Zmiany tej odległości wzdłuż konturu

początkowego 29 tworzą funkcję zapisywaną jako Dar(Pi).

8

[0073] Określa się wreszcie współczynnik rozkładu Re w danym punkcie Pi zgodnie z następującym wzorem

matematycznym:

[0074] Ten współczynnik rozkładu pozwala scharakteryzować rozkład pomiędzy częścią brzegu 23

soczewki, który znajduje się przed fasetą zaczepu 28 i częścią brzegu 23 soczewki, który znajduje się z tyłu

tej fasety zaczepu 28.

[0075] Jak pokazano no figurze 5, sposób obliczania geometrii konturu końcowego 29′ (lub „podłużnego

profilu końcowego”) w trzech wymiarach, zgodnie z którą soczewka oftalmiczna 20 powinna być fazowana,

dzieli się na pięć podstawowych operacji. Operacje te są tutaj wykonywane przez jednostkę sterującą 400,

gdy soczewka oftalmiczna 20 umieszczona jest w urządzeniu centrującym i blokującym 200.

Operacja uzyskiwania podłużnego profilu początkowego

[0076] Podczas pierwszej operacji OP.1 jednostka sterująca 400 uzyskuje trójwymiarową geometrię konturu

początkowego 29, przedstawiającą kształt, który powinien idealnie posiadać szczyt fasety zaczepu 28

soczewki oftalmicznej 20 w celu zaczepienia jej idealnie w wycięciu odpowiedniej obwódki wybranej oprawki

okularowej.

[0077] Ten kontur początkowy 29 nie uwzględnia więc różnicy krzywizny pomiędzy obwódką a soczewką,

tak, że soczewka nie może być zwykle zaokrążona zgodnie z tym konturem.

[0078] Kontur początkowy 29 posiada geometrię wydedukowaną z odpowiedniej obwódki oprawki

okularowej. Kształt ten jest jednak nieco inny od obwódki w celu uwzględnienia zjawiska, według którego po

zaczepieniu soczewki oftalmicznej 20 w obwódce szczyt jej fasety zaczepu 28 nie styka się ze spodem

wycięcia, lecz pozostaje od niej w pewnej odległości.

[0079] Operacja uzyskiwania OP.1 obejmuje tutaj zatem obliczanie, na podstawie trójwymiarowych

współrzędnych R1i, THETA1i, Z1i 360 punktów charakteryzujących geometrię spodniej krawędzi wycięcia,

trójwymiarowych współrzędnych Ri, THETAi, Zi 360 punktów Pi charakteryzujących geometrię konturu

początkowego 29.

[0080] Dla każdego punktu Pi obliczanie to jest następujące:

z i od 1 do 360 oraz określoną z góry stałą C1, która pozwala uwzględnić wcześniej wspomniane zjawisko.

9

[0081] Trójwymiarowe współrzędne Ri, THETAi, Zi 360 punktów Pi charakteryzujących kształt konturu

początkowego 29 są w ten sposób wyrażone w układzie związanym z urządzeniem odczytującym kontur,

wycentrowanym w szczególności na osi obrotu A4 tego urządzenia. Są one następnie korygowane w celu

wyrażenia ich w układzie (E1; X2; Y2; Z2) związanym z oprawką okularową.

Operacja wstępnego ustawienia konturu początkowego

[0082] Podczas drugiej operacji OP.2 jednostka sterująca 400 przystępuje do wstępnego ustawienia konturu

początkowego 29 na soczewce oftalmicznej 20 w układzie (X1; Y1; Z1).

[0083] To ustawienie wstępne dzieli się na trzy etapy, w tym dwa etapy przygotowawcze oraz etap

przystosowujący.

[0084] Pierwszym etapem przygotowawczym jest etap centrowania. Polega on na umieszczeniu układu (X2;

Y2; Z2) obwódki oprawki tak, aby pokrywał się z układem (X1; Y1; Z1) soczewki oftalmicznej w taki sposób, że

ich osie nałożą się na siebie i punkt centracji optycznej soczewki oftalmicznej 20 połączy się z punktem

źrenicznym oznaczonym względem konturu początkowego 29.

[0085] Drugim etapem przygotowawczym jest etap orientowania polegający na wprawieniu dwóch układów,

jeden względem drugiego, w ruch wokół osi Z1 oraz punktu źrenicznego, zgodnie z kątem, który zależy od

potrzeb osoby noszącej.

[0086] Te dwa etapy przygotowawcze, dobrze znane specjalistom i nie będące przedmiotem niniejszego

wynalazku, nie zostaną tutaj opisane bardziej szczegółowo.

[0087] Etap przystosowujący polega na zmianie, jeśli to konieczne, geometrii konturu początkowego w taki

sposób, aby uwzględnić różnice krzywizn pomiędzy obwódką oprawki okularowej i soczewką oftalmiczną 20.

[0088] Etap ten może zostać zrealizowany na różne sposoby. Może on na przykład polegać na deformacji

konturu początkowego w taki sposób, żeby rozciągał się on do połowy grubości soczewki.

[0089] Jednakże tutaj polega on na deformacji konturu początkowego 29 w taki sposób, żeby rozciągał się

on na stałą odległość od przedniej powierzchni 22 soczewki oftalmicznej 20.

[0090] Bardziej szczegółowo, polega on na zmianie trzeciej współrzędnej Zi każdego z 360 punktów Pi w taki

sposób, żeby każdy z tych punktów znalazł się w takiej samej, określonej z góry odległości od przedniej

powierzchni 22 soczewki oftalmicznej 20, zapisywanej jako C2.

[0091] Środki skanujące przewidziane w urządzeniu centrująco-blokującym 200 są w tym celu sterowane

tak, aby odnotować trójwymiarowe współrzędne R2i, THETA2i, Z2i 360 punktów z przedniej powierzchni 22

soczewki, odpowiednio umieszczonych po prawej stronie od 360 punktów Pi.

[0092] Trzecia współrzędna Zi każdego z 360 punktów Pi konturu początkowego 29 jest zatem zmieniana

zgodnie ze wzorem:

dla i od 1 do 360.

[0093] Otrzymuje się w ten sposób trójwymiarowe współrzędne 360 punktów Pi konturu początkowego 29,

oznaczonych w układzie (X1; Y1; Z1) soczewki oftalmicznej 20.

[0094] Jednostka sterująca 400 korzysta ponadto zwykle ze skanowania trójwymiarowych współrzędnych

R2i, THETA2i, Z2i 360 punktów z przedniej powierzchni 22 soczewki oftalmicznej 20, aby zeskanować

10

również 360 odpowiadających punktów z tylnej powierzchni 21 soczewki oftalmicznej 20. Skanowanie to

pozwala jej wydedukować na tej podstawie grubość Ep(Pi) soczewki w każdym z 360 punków Pi.

Operacja wyszukiwania dwóch punktów szczególnych

[0095] Wynalazek polega zatem na zweryfikowaniu, czy, z uwagi na parametry dotyczące estetyki i montażu

soczewki oftalmicznej 20 w odpowiedniej obwódce oprawki okularowej, kontur początkowy 29 jest poprawnie

ustawiony na soczewce, a następnie, jeśli tak nie jest, na deformacji lub zmianie ustawienia tego konturu

początkowego 29 w celu wydedukowania na tej podstawie kształtu kontur końcowego 29′.

[0096] Stosuje się w tym celu różne kryteria, nazywane kryteriami dystrybucji i kryteriami ustawienia, aby

oznaczyć dwa punkty szczególne konturu początkowego 29, na poziomie których ryzyko pojawienia się

problemu z estetyką lub montażem jest największe. Zasada ustawienia pozwala zatem, w przypadku

udowodnionego ryzyka, zmienić współrzędne tych punktów szczególnych, aby móc następnie zmienić

położenie (i ewentualnie kształt) całego konturu początkowego 29, aby zniwelować te problemy.

[0097] Operacja wyszukiwania OP.3 dwóch punktów szczególnych Pr1, Pr2 jest zatem przeprowadzana

przez jednostkę sterującą 400 przy pomocy różnych parametrów.

[0098] Spośród tych parametrów współczynnik progowy Remax jest określoną z góry stałą, która odpowiada

współczynnikowi rozkładu Re, powyżej którego uważa się, że faseta zaczepu 28 znajduje się zbyt blisko

przedniej powierzchni 22 soczewki, co sprawia, że zbyt duża część brzegu soczewki pojawia się z tyłu

obwódki oprawki w sposób nieestetyczny. Ten współczynnik progowy Remax może zostać wybrany tak, aby

był równy 20%.

[0099] Współczynnik określony Redet odpowiada współczynnikowi rozkładu, który chcemy zastosować w

celu skorygowania położenia konturu początkowego 29 na brzegu soczewki oftalmicznej 20, gdy na

poziomie danych punktów szczególnych współczynnik rozkładu Re jest zasadniczo większy od

współczynnika progowego Remax . Ten współczynnik określony Redet może zostać wybrany tak, aby był na

przykład równy współczynnikowi progowemu Remax.

[0100] Próg kolizji Scoll odpowiada maksymalnej do przewidzenia grubości, wyrażonej w milimetrach,

pomiędzy punktem Pn (na poziomie którego uważa się, że nanośnik zahacza o obwódkę oprawki) i tylną

powierzchnią 21 soczewki oftalmicznej 20, aby nie dopuścić, żeby nanośnik oprawki okularowej kolidował z

krawędzią obwodową tylnej powierzchni soczewki. Ten próg kolizji Scoll może zostać albo określony z góry

(biorąc pod uwagę reprezentacyjną próbę oprawek okularowych) oraz wybrany tak, aby był równy jednemu

milimetrowi, albo określony przez optyka w zależności od kształtu wypranej oprawki okularowej.

[0101] Współczynnik kolizji Recoll jest stałą, która zależy bezpośrednio od wartości tego progu kolizji Scoll i

która obliczana jest zgodnie z następującym wzorem matematycznym:

[0102] Próg grubości SEp odpowiada grubości granicznej, wyrażonej w milimetrach, poniżej której uważa się,

że zmiana położenia fasety zaczepu 28 na brzegu 23 soczewki oftalmicznej 20 nie jest możliwa. Zazwyczaj

ten próg grubości SEp może zostać wybrany tak, aby był równy szerokości fasety zaczepu 28, to znaczy

szerokości rowka ściernicy fazującej urządzenia do zaokrążania 300. Wobec tego poniżej tej szerokości

można rozumieć, że faseta zaczepu koniecznie musi zostać wycentrowana na brzegu soczewki, aby co

11

najmniej środkowa części tej fasety zaczepu 28 pojawiła się na brzegu soczewki. Ewentualnie ten próg

grubości SEp może zostać również określony z góry i może nie być zależny od urządzenia do zaokrążania

dostępnych dla optyka. Może on zostać wybrany tak, aby by równy na przykład 2 milimetrom.

[0103] Podczas trzeciej operacji OP.3 jednostka sterująca 400 przystępuje więc do wyszukiwania dwóch

punktów szczególnych Pr1, Pr2 konturu początkowego 29 przy pomocy różnych parametrów.

[0104] Ta operacja wyszukiwania zilustrowana jest szczegółowo na schemacie blokowym, przedstawionym

na figurach 6A i 6B.

[0105] Tak jak pokazano na tych figurach, w etapie 501, jednostka sterująca 400 określa, czy funkcja

grubości Ep(Pi) spełnia pierwsze kryterium dystrybucji. To kryterium dystrybucji polega tutaj na określeniu,

czy minimalna grubość soczewki oftalmicznej wzdłuż konturu początkowego 29 jest czy nie jest mniejsza od

progu grubości SEp.

[0106] Do tego celu jednostka sterująca 400 porównuje każdą z obliczanych 360 wartości grubości Ep(Pi) z

progiem grubości SEp.

<Odgałęzienie 1>

[0107] Rozpatrzmy najpierw przypadek przedstawiony na figurze 6B, gdzie najmniejsza z obliczonych

grubości Ep(Pi) jest mniejsza od progu grubości SEp. Rozumieć można zatem, że warunkiem koniecznym,

aby soczewka oftalmiczna 20 mogła zostać zamontowana w obwódce oprawki okularowej jest to, żeby

faseta zaczepu 28 przechodziła, na poziomie punktu konturu początkowego 29, gdzie grubość jest

najmniejsza, przez środek brzegu soczewki oftalmicznej.

[0108] Na etapie 502 jednostka sterująca 400 określa następnie, spośród 360 punktów konturu

początkowego 29, ten, w którym funkcja grubości Ep(Pi) spełnia pierwsze kryterium ustawienia. To pierwsze

kryterium ustawienia polega tutaj na określeniu punktu konturu początkowego 29, gdzie grubość soczewki

oftalmicznej 20 jest najmniejsza. Punkt ten odpowiada zatem pierwszemu punktowi szczególnemu Pr1.

[0109] Na etapie 503 jednostka sterująca 400 zmienia następnie trzecią współrzędną Zi punktu

szczególnego Pr1 w taki sposób, aby umieścić go w połowie grubości krawędzi 23 soczewki, to znaczy w

równej odległości od przednich 22 i tylnych 21 powierzchni soczewki oftalmicznej 20. Ta trzecia współrzędna

Zi wyrażona jest zatem w następujący sposób:

[0110] Po znalezieniu pierwszego punktu szczególnego Pr1 i skorygowaniu jego położenia osiowego,

jednostka sterująca 400 przystępuje następnie do wyszukania drugiego punktu szczególnego Pr2.

[0111] W tym celu na etapie 504 jednostka sterująca 400 wyszukuje, spośród czterech punktów głównych,

punkt najbliższy pierwszemu punktowi szczególnemu Pr1.

[0112] Wyszukiwanie to pozwala w ten sposób sporządzić listę dwóch punktów głównych, w której wybrany

zostanie drugi punkt szczególny.

[0113] Wobec tego, jak zostanie to wyraźnie uwidocznione w dalszej części tego opisu, dwa punkty

szczególne będą zawsze wybierane tak, aby znajdowały się w pobliżu dwóch przylegających punktów

głównych.

[0114] Zazwyczaj gdy pierwszy punkt szczególny będzie znajdował się jak najbliżej punktu nosowego Pn lub

punktu skroniowego Pt, to drugi punkt szczególny zostanie wybrany spomiędzy punktu wysokiego Ph i

12

punktu niskiego Pb. Natomiast gdy pierwszy punkt szczególny będzie znajdował się jak najbliżej punktu

wysokiego Ph lub punktu niskiego Pb, to drugi punkt szczególny zostanie wybrany spomiędzy punktu

nosowego Pn i punktu skroniowego Pt.

<Odgałęzienie 1.1>

[0115] Przyjmijmy teraz, że na zakończenie etapu 504 jednostka sterująca 400 wykryła, że punktem

najbliższym pierwszemu punktowi szczególnemu Pr1 jest punkt nosowy Pn lub punkt skroniowy Pt,

sporządza ona zatem listę dwóch punktów w celu wybrania drugiego punktu szczególnego Pr2, która

zawiera punkt wysoki Ph i punkt niski Pb.

[0116] Na etapie 505 jednostka sterująca 400 określa następnie, w tej liście dwóch punktów, punkt, w

którym funkcja współczynnika rozkładu Re(Pi) spełnia drugie kryterium ustawienia. To drugie kryterium

ustawienia polega dokładniej na określeniu punktu, w którym współczynnik rozkładu Re jest najwyższy w

celu określenia punktu, gdzie ryzyko wystąpienia wady estetycznej jest najwyższe. Kryterium to pozwala

przewidzieć punkt, gdzie ryzyko, że brzeg 23 soczewki wykracza w sposób niezgrabny z tyłu obwódki jest

najwyższe.

<Odgałęzienie 1.1.1>

[0117] Rozważmy przypadek, gdzie współczynnik rozkładu Re (Pi) jest najwyższy w punkcie wysokim Ph.

[0118] Na etapie 506 jednostka 400 potwierdza, że ten współczynnik rozkładu Re(Ph) jest wyższy od

współczynnika progowego Remax.

[0119] Jeśli współczynnik rozkładu Re(Ph) jest wyższy od współczynnika progowego Remax, to następny

etap 507 polega na wybraniu punktu wysokiego jako drugiego punktu szczególnego Pr2 i zmianie trzeciej

współrzędnej Zi tego punktu szczególnego Pr2 w taki sposób, aby ustawić fasetę zaczepu w estetycznej

odległości od przedniej powierzchni 22 soczewki oftalmicznej. Ta trzecia współrzędna Zi jest zatem

określana w następujący sposób:

[0120] Natomiast jeśli współczynnik rozkładu Re(Ph) jest niższy lub równy współczynnikowi progowemu

Remax, to następny etap 508 polega na wybraniu punktu niskiego Pb jako drugiego punktu szczególnego Pr2

i zachowaniu trzeciej współrzędnej Zi tego punktu szczególnego Pr2 w postaci niezmienionej.


[0121] Rozważmy teraz przypadek gdzie, na zakończenie etapu 505, jednostka sterująca 400 stwierdza, że

współczynnik rozkładu Re(Pi) jest najwyższy w punkcie niskim Pb.

[0122] Na etapie 509 jednostka sterująca 400 potwierdza, że ten współczynnik rozkładu Re(Pb) jest wyższy

od współczynnika progowego Remax.

[0123] Jeśli współczynnik rozkładu Re(Ph) jest wyższy od współczynnika progowego Remax, to następny

etap 511 polega na wybraniu punktu niskiego jako drugiego punktu szczególnego Pr2 i zmianie trzeciej




13

[0124] Natomiast jeśli współczynnik rozkładu Re(Ph) jest niższy lub równy współczynnikowi progowemu

Remax, to następny etap 510 polega na wybraniu punktu wysokiego Ph jako drugiego punktu szczególnego

Pr2 i zachowaniu trzeciej współrzędnej Zi tego punktu szczególnego Pr2 w postaci niezmienionej.

<Odgałęzienie 1.2.>

[0125] Rozważmy teraz przypadek gdzie, na zakończenie etapu 504, jednostka sterująca 400 wykryła, że

punktem najbliższym pierwszemu punktowi szczególnemu Pr1 jest punkt wysoki Ph, sporządza ona zatem

listę dwóch punktów w celu wybrania drugiego punktu szczególnego Pr2, która zawiera punkt nosowy Pn i

punkt skroniowy Pt.

[0126] Na etapie 512, przed wybraniem drugiego punktu szczególnego Pr2, jednostka sterująca 400

weryfikuje, czy istnieje ryzyko rozbieżności pomiędzy nanośnikiem obwódki oprawki i krawędzią obwodową

tylnej powierzchni 21 soczewki oftalmicznej 20.

[0127] Jeśli takie ryzyko istnieje, to znaczy jeśli odległość Dar(Pn) jest większa od progu kolizji Scoll, to

jednostka sterująca 400 przydziela współczynnikowi rozkładu Re(Pn) wartość współczynnika kolizji Recoll. W

przeciwnym wypadku wartość współczynnika Re(Pn) pozostaje niezmieniona.

[0128] Na etapie 513 jednostka sterująca 400 określa następnie, na liście dwóch punktów, punkt, w którym

funkcja współczynnika rozkładu Re(Pi) spełnia drugie kryterium ustawienia. To drugie kryterium ustawienia

polega tutaj również na określeniu punktu, w którym współczynnik rozkładu Re jest najwyższy.


[0129] Rozważmy przypadek, gdzie współczynnik rozkładu Re (Pi) jest najwyższy w punkcie nosowym Pn.

[0130] Na etapie 514 jednostka sterująca 400 potwierdza, że ten współczynnik rozkładu Re(Pn) jest wyższy


[0131] Jeśli współczynnik rozkładu Re(Pn) jest wyższy od współczynnika progowego Remax, to następny

etap 515 polega na wybraniu punktu skroniowego jako drugiego punktu szczególnego Pr2 i zmianie trzeciej




[0132] Natomiast jeśli współczynnik rozkładu Re(Pn) jest niższy lub równy współczynnikowi progowemu

Remax, to następny etap 516 polega na wybraniu punktu nosowego Pn jako drugiego punktu szczególnego

Pr2 i zachowaniu trzeciej współrzędnej Zi tego punktu szczególnego Pr2 w postaci niezmienionej.


[0133] Rozważmy teraz przypadek gdzie, na zakończenie etapu 513, jednostka sterująca 400 stwierdza, że

współczynnik rozkładu Re(Pi) jest najwyższy w punkcie skroniowym Pt.

[0134] Na etapie 517 jednostka sterująca 400 potwierdza, że ten współczynnik rozkładu Re(Pt) jest wyższy


[0135] Jeśli współczynnik rozkładu Re(Pt) jest wyższy od współczynnika progowego Remax, to następny etap

518 polega na wybraniu punktu nosowego Pn jako drugiego punktu szczególnego Pr2 i zmianie trzeciej

14




[0136] Natomiast jeśli współczynnik rozkładu Re(Pt) jest niższy lub równy współczynnikowi progowemu

Remax i jeśli współczynnik rozkładu Re(Pn) jest równy współczynnikowi kolizji Recoll, to następny etap 519

polega na wybraniu punktu nosowego Pn jako drugiego punktu szczególnego Pr2 i zmianie trzeciej


odległości od przedniej powierzchni soczewki oftalmicznej. Ta trzecia współrzędna Zi jest zatem określana w

następujący sposób:

[0137] Wreszcie jeśli współczynnik rozkładu Re(Ptn) jest niższy lub równy współczynnikowi progowemu

Remax i jeśli współczynnik rozkładu Re(Pn) jest różny od współczynnika kolizji Recoll, to następny etap 520

polega na wybraniu punktu skroniowego Pt jako drugiego punktu szczególnego Pr2 i zachowaniu trzeciej

współrzędnej Zi tego punktu szczególnego Pr2 w postaci niezmienionej.

<Odgałęzienie 2>

[0138] Rozważmy teraz przypadek przedstawiony na figurze 6A, gdzie najmniejsza z obliczonych grubości

Ep(Pi) jest wyższa lub równa progowi grubości SEp. Rozumieć można zatem, że możliwa jest regulacja

położenia osi fasety zaczepu 28 na całym obwodzie brzegu 23 soczewki oftalmicznej.

[0139] Na etapie 530 jednostka sterująca 400 określa, czy funkcja Dar(Pi) spełnia drugie kryterium

dystrybucji. To kryterium dystrybucji polega tutaj na określeniu, czy istnieje ryzyko rozbieżności pomiędzy

nanośnikiem obwódki oprawki okularowej i krawędzią obwodową tylnej powierzchni 21 soczewki oftalmicznej

20.

[0140] W tym celu jednostka sterująca porównuje wartość tej funkcji w punkcie nosowym Dar(Pn) z progiem

kolizji Scoll.

<Odgałęzienie 2.1>

[0141] Rozważmy najpierw przypadek, gdzie nie istnieje żadne ryzyko kolizji.

[0142] Na etapie 531 jednostka sterująca 400 określa zatem, spośród czterech punktów głównych, punkt, w

którym współczynnik rozkładu Re(Pi) spełnia pierwsze kryterium ustawienia. To pierwsze kryterium

ustawienia polega tutaj na określeniu punktu głównego, w którym współczynnik rozkładu Re(Pi) jest

najwyższy. Punkt ten odpowiada pierwszemu punktowi szczególnemu Pr1.

[0143] Następnie, podczas etapu 532, 533, 534, 535, jednostka sterująca 400 weryfikuje, czy ten

współczynnik rozkładu Re(Pr1) jest wyższy od współczynnika progowego Remax.

[0144] Jeśli współczynnik rozkładu Re(Pr1) jest niższy lub równy współczynnikowi progowemu Remax, to

wszystkie kryteria pokazują, że żaden problem z estetyką czy montażem nie występuje, tak, że nie jest

konieczne korygowanie położenia konturu początkowego 29. W rezultacie na następnym etapie 536, 537

jednostka sterująca 400 zatrzymuje algorytm i zapamiętuje, że kontur końcowy 29′ odpowiada konturowi

początkowemu 29.

15

[0145] Natomiast jeśli współczynnik rozkładu Re(Pr1) jest wyższy od współczynnika progowego Remax, to

następny etap 538, 539, 540, 541 polega na zmianie trzeciej współrzędnej Zi tego punktu szczególnego Pr1

w taki sposób, aby estetycznie ustawić fasetę zaczepu 28 na brzegu 23 soczewki oftalmicznej. Trzecia

współrzędna Zi tego punktu szczególnego Pr1 jest zatem określana w następujący sposób:

[0146] Po znalezieniu pierwszego punktu szczególnego Pr1 i skorygowaniu jego położenia osiowego,

jednostka sterująca 400 przystępuje następnie do wyszukania drugiego punktu szczególnego Pr2.


[0147] Rozważmy przypadek, gdzie pierwszym punktem szczególnym Pr1 jest punkt nosowy Pn lub punkt

skroniowy Pt, jednostka sterująca 400 sporządza zatem listę dwóch punktów w celu wybrania drugiego

punktu szczególnego Pr2, która zawiera punkt wysoki Ph i punkt niski Pb.

[0148] Na etapie 542 jednostka sterująca 400 określa następnie, w tej liście punktów, punkt, w którym

współczynnik rozkładu Re spełnia drugie kryterium ustawienia. To drugie kryterium ustawienia polega

dokładniej na określeniu spomiędzy punktów wysokiego Ph i niskiego Pb tego, w którym współczynnik

rozkładu Re jest najwyższy.

[0149] Jeśli współczynnik rozkładu Re(Pi) jest najwyższy w punkcie wysokim Ph, to jednostka sterująca 400

uznaje, że punkt niski Pb stanowi drugi punkt szczególny Pr2.

[0150] Natomiast jeśli współczynnik rozkładu Re(Pi) jest najwyższy w punkcie niskim Pb, to jednostka

sterująca 400 uznaje, że punkt wysoki Ph stanowi drugi punkt szczególny Pr2.

[0151] Następnie podczas następnego etapu 543, 544 jednostka sterująca 400 weryfikuje, czy najwyższy,

wcześniej określony współczynnik rozkładu jest wyższy od współczynnika progowego Remax.

[0152] Jeśli taki przypadek zachodzi, na etapie 545 jednostka sterująca zatrzymuje algorytm. Kontur

końcowy 29′ jest zatem obliczany, korygując trzecią współrzędną Zi każdego punktu Pi konturu końcowego

29′ według następującego wzoru:

[0153] Natomiast jeśli taki przypadek nie zachodzi, na etapie 546, 547 jednostka sterująca 400 kontynuuje

algorytm i zachowuje trzecią współrzędną Zi drugiego punktu szczególnego Pr2 w postaci niezmienionej.


[0154] Rozważmy przypadek, gdzie pierwszym punktem szczególnym Pr1 jest punkt wysoki Ph lub punkt

niski Pb, jednostka sterująca 400 sporządza zatem listę dwóch punktów w celu wybrania drugiego punktu

szczególnego Pr2, która zawiera punkt nosowy Pn i punkt skroniowy Pt.

[0155] Na etapie 548 jednostka sterująca 400 określa następnie, w tej liście punktów, punkt, w którym

współczynnik rozkładu Re spełnia drugie kryterium ustawienia. To drugie kryterium ustawienia polega

dokładniej na określeniu spomiędzy punktów nosowego Pn i skroniowego Pt tego, w którym współczynnik

rozkładu Re jest najwyższy.

[0156] Jeśli współczynnik rozkładu Re(Pi) jest najwyższy w punkcie nosowym Pn, to jednostka sterująca 400

uznaje, że punkt skroniowy Pt stanowi drugi punkt szczególny Pr2.

16

[0157] Natomiast jeśli współczynnik rozkładu Re(Pi) jest najwyższy w punkcie skroniowym Pt, to jednostka

sterująca 400 uznaje, że punkt nosowy Pn stanowi drugi punkt szczególny Pr2.

[0158] Następnie podczas następnego etapu 549, 550 jednostka sterująca 400 weryfikuje, czy najwyższy,

wcześniej określony współczynnik rozkładu jest wyższy od współczynnika progowego Remax.

[0159] Jeśli taki przypadek zachodzi, na etapie 551 jednostka sterująca zatrzymuje algorytm. Kontur

końcowy 29′ jest zatem obliczany, korygując trzecią współrzędną Zi każdego punktu Pi konturu końcowego

29′ według następującego wzoru:

[0160] Natomiast jeśli taki przypadek nie zachodzi, na etapie 552, 553 jednostka sterująca 400 kontynuuje

algorytm i zachowuje trzecią współrzędną Zi drugiego punktu szczególnego Pr2 w postaci niezmienionej.

<Odgałęzienie 2.2.>

[0161] Rozważmy teraz przypadek, gdzie jednostka sterująca 400 zauważa, na zakończenie etapu 530, że

nie istnieje ryzyko kolizji pomiędzy nanośnikiem obwódki oprawki a krawędzią obwodową tylnej powierzchni

21 soczewki oftalmicznej 20.

[0162] Na etapie 560 jednostka sterująca 400 przydziela wartość współczynnika kolizji Recoll

współczynnikowi rozkładu w punkcie nosowym Re(Pn).

[0163] Następnie, na etapie 561, jednostka sterująca 400 określa spośród listy punktów utworzonej z punktu

nosowego Pn i punktu skroniowego Pt ten, w którym współczynnik rozkładu Re(Pi) spełnia pierwsze

kryterium ustawienia. To kryterium ustawienia polega tutaj na określeniu punktu, w który współczynnik

rozkładu Re(Pi) jest najwyższy.

[0164] Jeśli współczynnik rozkładu Re(Pi) jest najwyższy w punkcie nosowym Pn, to ten punkt nosowy Pn

uważa się za będący pierwszym punktem szczególnym Pr1. To wobec tego w tym punkcie ryzyko problemu

z montażem i estetyką jest najwyższe.

[0165] Zatem na etapie 562 jednostka sterująca 400 weryfikuje, czy ten współczynnik rozkładu Re(Pr1) jest

wyższy od współczynnika progowego Remax.

[0166] Jeśli ten współczynnik rozkładu Re(Pr1) jest niższy lub równy współczynnikowi progowemu Remax, to

następny etap 564 polega na zmianie trzeciej współrzędnej Zi tego pierwszego punktu szczególnego Pr1 w

taki sposób, aby uniknąć wszelkich problemów z montażem soczewki oftalmicznej 20 w jej obwódce. Trzecia

współrzędna Zi tego punktu szczególnego Pr1 jest zatem określana w następujący sposób:

[0167] Wyszukanie drugiego punktu szczególnego Pr2 i skorygowanie jej trzeciej współrzędnej Zi są

następnie realizowane tak, jak zostało to ujawnione w odgałęzieniu 1.1.1 schematu blokowego.

[0168] Natomiast jeśli współczynnik rozkładu Re(Pr1) jest wyższy od współczynnik progowego Remax, to

następny etap 565 polega na zmianie, w sposób jeszcze bardziej precyzyjny, trzeciej współrzędnej Zi tego

pierwszego punktu szczególnego Pr1 w taki sposób, aby uniknąć wszelkich problemów estetycznych.

Trzecia współrzędna Zi tego punktu szczególnego Pr1 jest zatem określana w następujący sposób:

17



[0170] Rozważmy teraz przypadek, gdzie, na zakończenie etapu 561, jednostka sterująca 400 zauważa, że

współczynnik rozkładu Re(Pi) jest najwyższy w punkcie skroniowym Pt.

[0171] Zatem na etapie 563 jednostka sterująca 400 weryfikuje, czy ten współczynnik rozkładu Re(Pt) jest

wyższy od współczynnika progowego Remax.

[0172] Jeśli taki przypadek zachodzi, ryzyko kolizji pomiędzy nanośnikiem i szkłem jest uznawany za

najważniejsze. Punkt nosowy Pn jest zatem uznawany za będący pierwszym punktem szczególnym Pr1, a

algorytm zostaje skierowany w stronę wcześniej wymienionego etapu 564.

[0173] Natomiast jeśli współczynnik rozkładu Re(Pt) jest wyższy od współczynnika progowego Remax, to

punkt skroniowy Pt uznawany jest za będący pierwszym punktem szczególnym Pr1.

[0174] Następny etap 566 polega zatem na zmianie trzeciej współrzędnej Zi tego pierwszego punktu

szczególnego Pr1 w taki sposób, aby uniknąć wszelkich problemów estetycznych. Przypuszcza się, że

zmiana ta będzie w sposób wystarczający oddziaływać na położenie punktu nosowego Pn w celu uniknięcia

wszelkich problemów z kolizją pomiędzy nanośnikiem i soczewką oftalmiczną. Trzecia współrzędna Zi

punktu szczególnego Pr1 jest zatem określana w następujący sposób:



Obliczanie podłużnego profilu końcowego

[0176] Podczas czwartej operacji OP.4 jednostka sterująca 400 oblicza geometrię konturu końcowego 29′.

Ten kontur końcowy 29′ określany jest jako wynikający z przekształcenia geometrycznego konturu

początkowego 29, które jest takie, że ten kontur końcowy 29′ przechodzi przez dwa punkty szczególne Pr1,

Pr2.

[0177] Przekształcenie to polega tutaj na zmianie trzecich współrzędnych Zi wszystkich punktów Pi konturu

początkowego 29 na podstawie następującego wzoru matematycznego:

Z′i = a.Zi + b, z a i b jako stałymi określonymi w zależności od zmian położeń o siowych punktów

szczególnych Pr1, Pr2.

[0178] Przekształcenie to mogłoby być oczywiście zrealizowane inaczej. Mogłoby ono w szczególności

wpłynąć nie tylko na trzecie współrzędne Zi punktów Pi konturu początkowego 29, ale również na ich

wszystkie trzy współrzędne. W tym wariancie można zwykle wziąć pod uwagę niezmienianie kształtu konturu

początkowego 29, ale jedynie zmianę jego położenia odchylając go w taki sposób, że przechodził będzie

przez dwa punkty szczególne Pr1, Pr2.

Operacja zaokrążania

[0179] Podczas piątej operacji OP.5 jednostka sterująca 400 żąda zaokrążania soczewki oftalmicznej 20

przy pomocy urządzenie do zaokrążania 300.

18

[0180] Ta operacja zaokrążania jest realizowana tutaj w dwóch etapach: obróbki zgrubnej i wykańczania.

[0181] W celu obróbki zgrubnej soczewki stosuje się ściernicę cylindryczną pozwalającą zmniejszyć z

grubsza promienie soczewki w zależności od geometrii konturu końcowego 29′.

[0182] Następnie w celu wykończenia soczewki stosuje się ściernicę fazującą pozwalającą utworzyć rowek

zaczepu 28 na brzegu 23 soczewki oftalmicznej 20 w taki sposób, żeby szczyt tego rowka posiadał

dokładnie geometrię konturu końcowego 29′, oznaczonego w układzie odniesienia soczewki oftalmicznej 20.

[0183] Po zaokrążeniu soczewka oftalmiczna 20 zostaje wyjęta z urządzenia do zaokrążania 300, a

następnie zostaje zaczepiona w odpowiedniej obwódce oprawki okularowej 10.

[0184] Niniejszy wynalazek nie jest w żaden sposób ograniczony do opisanego i przedstawionego sposobu

wykonania, ale specjalista może wprowadzić do niego wszelkie zmiany zgodne z jego ideą.

[0185] Jak ujawniono powyżej, wynalazek ma zastosowanie również w przygotowaniu soczewek

oftalmicznych do zamontowania w oprawce okularów półobwódkowych. Sposób obliczania konturu

końcowego jest zatem realizowany w pięciu operacjach.

[0186] Podczas pierwszej operacji jednostka sterująca uzyskuje dwuwymiarową geometrię konturu

początkowego, na przykład na podstawie zdjęcia soczewki poglądowej, będącej wyposażeniem oprawki

okularów półobwódkowych. Zdjęcie jest w tym celu obrabiane, aby określić współrzędne Ri, THETAi 360

punktów konturu tej soczewki poglądowej.

[0187] Podczas drugiej operacji jednostka sterująca przystępuje do wstępnego ustawienia tego konturu

początkowego na soczewce oftalmicznej, w trzech etapach: centrowania, orientacji i dopasowywania,

identycznych z tymi wcześniej ujawnionymi.

[0188] Podczas trzeciej i czwartej operacji jednostka sterująca wyszukuje dwa punkty szczególne konturu

początkowego i dedukuje z niego geometrię konturu końcowego w układzie odniesienia soczewki

oftalmicznej (to znaczy kształt i położenie tego konturu końcowego na soczewce oftalmicznej).

[0189] Wreszcie podczas piątej operacji jednostka sterująca zleca zaokrążenie soczewki oftalmicznej w

dwóch etapach: obróbki zgrubnej i wykańczania. W celu wykończenia soczewki stosuje się tutaj frez

przewidziany w module wykańczającym 303 urządzenia do zaokrążania, aby zrealizować rowek zaczepu

wzdłuż jej obwodu.

[0190] Po zaokrążeniu soczewka oftalmiczna zostaje wyjęta z urządzenia do zaokrążania, a następnie

zostaje zaczepiona na fasecie przewidzianej na wewnętrznej powierzchni odpowiedniego łuku oprawki

okularowej. Jest ona następnie utrzymywana w położeniu przy pomocy nylonowej linki, umieszczonej w jej

rowku zaczepu i połączonej na końcach łuku.

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób obliczania geometrii podłużnego profilu fasety lub rowka wprowadzającego (28) do obróbki

na krawędzi (23) soczewki oftalmicznej (20) obejmujący:

- operację uzyskiwania geometrii podłużnego profilu początkowego (29),

- operację wstępnego ustawienia wymienionego podłużnego profilu początkowego (29) w

układzie odniesienia związanym z soczewką oftalmiczną (20),

19

- operację wyszukania dwóch punktów szczególnych (Pr1, Pr2), różnych jeden od drugiego,

wymienionego podłużnego profilu początkowego (29), podczas której:

a) otrzymuje się wiele charakterystyk (Ep, Dav, Dar) odnoszących się do soczewki

oftalmicznej (20) i/lub do podłużnego profilu początkowego (29),

b) określa się, czy jakakolwiek z wymienionych otrzymanych charakterystyk spełnia

kryterium dystrybucji, porównując wartość tej otrzymanej charakterystyki z określoną z

góry wartością progową,

c) wybiera się pierwszy punkt szczególny (Pr1) spośród pierwszej listy punktów

wymienionego podłużnego profilu początkowego (29), jako będący tym, w którym jedna z

wymienionych otrzymanych charakterystyk spełnia pierwsze kryterium ustawienia, przy

czym to pierwsze kryterium ustawienia wybierane jest w zależności od rezultatu etapu b),

d) wybiera się drugi punkt szczególny (Pr2) spośród drugiej listy punktów wymienionego

podłużnego profilu początkowego (29), jako będący tym, w którym jedna z wymienionych

otrzymanych charakterystyk spełnia drugie kryterium ustawienia, przy czym ta druga lista

wydedukowana jest z rezultatu etapu c),

- operację korygowania położenia każdego punktu szczególnego (Pr1, Pr2) zgodnie z

kierunkiem osiowym (Z1) zasadniczo prostopadłym do środkowej płaszczyzny soczewki

oftalmicznej (20), oraz

- operację obliczania trójwymiarowej geometrii podłużnego profilu końcowego (29′) w układzie

odniesienia soczewki oftalmicznej (20), wynikającej z przekształcenia geometrycznego

podłużnego profilu początkowego (29), które jest takie, że podłużny profil końcowy (29′)

przechodzi przez pierwszy i drugi punkt szczególny (Pr1, Pr2), takie jak zmienione podczas

poprzedniej operacji.

2. Sposób obliczania według poprzedniego zastrz., w którym każde kryterium ustawienia polega na

wybraniu, spośród punktów z pierwszej i drugiej listy punktów, tego, w którym wartość otrzymanej

charakterystyki jest najwyższa lub najniższa.

3. Sposób obliczania według jednego z poprzednich zastrz., w którym każda charakterystyka

otrzymana na etapie a) odnosi się do geometrii soczewki oftalmicznej (20) lub do położenia osiowego

podłużnego profilu początkowego (29) względem jednej z powierzchni optycznych (21, 22) soczewki

oftalmicznej (20).

4. Sposób obliczania według jednego z poprzednich zastrz., w którym, na etapie b), wymienione

kryterium dystrybucji odnosi się do grubości (Ep) soczewki oftalmicznej (20) w co najmniej jednym

punkcie podłużnego profilu początkowego (29).

5. Sposób obliczania według poprzedniego zastrz., w którym wymienione kryterium dystrybucji polega

na określeniu, czy grubość (Ep) minimalna soczewki oftalmicznej (20) wzdłuż podłużnego profilu

początkowego (29) jest niższa od progu grubości (SEp).

6. Sposób obliczania według zastrz. 4, w którym wymienione kryterium dystrybucji polega na

określeniu, czy odległość osiowa (Dar) pomiędzy tylna powierzchnią (21) soczewki oftalmicznej (20) i

podłużnym profilem początkowym (29) jest, w co najmniej jednym punkcie znajdującym się w

20

obszarze nosowym tego podłużnego profilu początkowego (29), mniejsza od progu rozbieżności

(Scoll).

7. Sposób obliczania według jednego z poprzednich zastrz., w którym, na etapie b), jeśli kryterium

dystrybucji nie jest spełnione, przewiduje się określić, czy jedna z charakterystyk otrzymanych na

etapie a) spełnia inne kryterium dystrybucji oraz, na etapie c), pierwsze kryterium ustawienia

wybierane jest również w zależności od rezultatu otrzymanego za pomocą tego drugiego kryterium

dystrybucji.

8. Sposób obliczania według jednego z poprzednich zastrz., w którym, na etapie c), pierwsze

kryterium ustawienia odnosi się do grubości (Ep) minimalnej soczewki oftalmicznej (20) wzdłuż

podłużnego profilu początkowego (29) i pierwszy punkt szczególny (Pr1) odpowiada punktowi

podłużnego profilu początkowego (29), w którym grubość soczewki oftalmicznej (20) jest najmniejsza.

9. Sposób obliczania według jednego z poprzednich zastrz., w którym, na etapie c), pierwsze

kryterium ustawienia odnosi się do stosunku (Re) pomiędzy odległością osiową (Dar), oddzielającą

podłużny profil początkowy (29) od jednej z powierzchni optycznych (21, 22) soczewki oftalmicznej

(20), i grubością (Ep) soczewki oftalmicznej (20).

10. Sposób obliczania według poprzedniego zastrz., w którym pierwszy punkt szczególny (Pr1)

odpowiada temu, który, spośród pierwszej listy, przedstawia najwyższy stosunek (Re), przy czym

wymienioną powierzchnią optyczną jest tylna powierzchnia (21) soczewki oftalmicznej (20).

11. Sposób obliczania według jednego z zastrz. 9 i 10, w którym pierwsza lista punktów zawiera

dokładnie cztery punkty (Ph, Pb, Pn, Pt) znajdujące się odpowiednio co najmniej 10 milimetrów na

krzywoliniowej odciętej od czterech punktów przecięcia podłużnego profilu początkowego (29) z

dwiema osiami symetrii zarysu skrzynkowego (B1) tego podłużnego profilu początkowego (29).

12. Sposób według jednego z zastrz. od 9 do 11, w którym pierwsza lista punktów zawiera dokładnie

cztery punkty (Ph, Pb, Pn, Pt) znajdujące się odpowiednio w miejscu przecięcia się podłużnego profilu

początkowego (29) i zarysu skrzynkowego (B1) tego podłużnego profilu początkowego (29).

13. Sposób obliczania według jednego z poprzednich zastrz., w którym druga lista punktów zawiera

dwa punkty (Ph, Pb, Pn, Pt) znajdujące się co najmniej 10 milimetrów na krzywoliniowej odciętej

dwóch punktów przecięcia podłużnego profilu początkowego (29) z jedną z dwóch osi symetrii zarysu

skrzynkowego (B1) tego podłużnego profilu początkowego (29), przy czym ta oś symetrii jest tą, która

jest najbardziej oddalona od pierwszego punktu szczególnego (Pr1).

14. Sposób obliczania według jednego z poprzednich zastrz., w którym drugie kryterium ustawienia

odnosi się do stosunku (Re) pomiędzy odległością osiową (Dar), oddzielającą podłużny profil

początkowy (29) od jednej z powierzchni optycznych (21, 22) soczewki oftalmicznej (20), i grubością

(Ep) soczewki oftalmicznej (20).

15. Sposób obliczania według jednego z poprzednich zastrz., w którym, na etapie d), drugi punkt

szczególny (Pr2) wybrany jest w taki sposób, że położony jest co najmniej 30 milimetrów na

krzywoliniowej odciętej od pierwszego punktu szczególnego (Pr1).

21

22

23

24

25

26

ODNOŚNIKI CYTOWANE W OPISIETa lista odnośników cytowanych przez zgłaszającego ma na celu wyłącznie pomoc dla czytającego i nie

stanowi części dokumentu patentu europejskiego. Nawet jeżeli dołożono największej troski do jego ujęcia,

nie można wykluczyć błędów i przeoczeń i OEB odrzuca wszelką odpowiedzialność pod tym względem.

Dokumenty patentowe cytowane w opisie• EP 2031435 A [0005]• EP 0750172 A [0034]• EP 1722924 A [0050]

Documents

RZECZPOSPOLITA TŁUMACZENIE PATENTU …public.sds.tiktalik.com/patenty/pdf/267307.pdf · wynalazek ma również zastosowanie w przygotowaniu dwóch soczewek oftalmicznych, w celu