Reljef Zemlje

7/17/2019 Reljef Zemlje

http://slidepdf.com/reader/full/reljef-zemlje 1/15

OPŠTI POJMOVI

O R LJ FU

Z MLJIN POVRŠIN

GEOGRAFSKI INSTITUT

JUGOSLOVENSKE ARMIJE

1951



Opšti pojmovi o reljefu zemljine površine/ Geografski institut jugoslovenske armije. Beograd, 1951.

1

OPŠTI POJMOVI O RELJEFU ZEMLJINEPOVRŠINE

Zemljina površina nije jednostavna nego je

sastavljena od raznovrsnih uzvišenja i udubljenja

koja zajedno predstavljaju njen reljef ; a sama

uzvišenja i udubljenja pretstavljaju oblike tog reljefa.

l) Oblici u reljefu zemljine površine

Oblici u reljefu Zemljine površine se razlikuju po

svojoj visini i po svom izgledu. Svi oblici u reljefu

Zemljine površine imaju svoju apsolutnu ilinadmorsku visinu i svoju relativnu visinu. Pod

apsolutnom visinom se podrazumeva vertikalno

odstojanje od zamišljeno produžene morske površine

ispod kopna do pojedinih tačaka na obliku. Razlika

između nadmorskih visina dveju tačaka na Zemljinoj

površini daje njihovu relativnu visinu. Prema svom

izgledu oblici u reljefu Zemljine površine se dele na

uzvišenja i udubljenja. Uzvišenja su svi oni oblici

koji se primetno dižu iznad svoje okoline, a

udubljenja su oni oblici kuji se nalaze ispod svoje

okoline.

a) Uzvišenja

Prema svojoj visini i izgledu uzvišenja u reljefu

Zemljine površine se dijele na ove oblike:

Brežuljak ili h u m (humka, ćuvik) su najmanja

uzvišenja koja se dižu iznad neke zaravnjene

površine.

Brijeg je nešto veći brežuljak, koji je usamljen i ima

samo jedan vrh.

Ako brijeg ima plastast oblik i strme strane onda se

naziva glavica.

Brdo je šire i duže uzvišenje koje na svom tjemenu

može imati više ispupčenje.

Ako se na brdu nalazi manja zaravan, naziva

se ploča (sto, pleć).




2

Ako je jedno od ovih ispupčenja jače izdvojeno, a

pri tom ima strme strane, onda se ono naziva kik .

Ako je pak ispupčenje na brdu završkasto, golo i

kamenito i ako mu je jedna strana strmija, a druga

blaža, naziva se čuka.

Ako je ovakvo ispupčenje jače izdignuto i nalazi se

iznad strmog, odsjeka naziva se čukara.

Ako brdo ima široko, plećato tjeme i ako je onokrševito, naziva se hrid (hridina).

Planina je znatno prostranije i više uzvišenje, koje

se diže iznad okolnog zemljišta više stotina metara.




3

Kod svake planine se razlikuju:

supodina (podnožje, podgor, podgora), tj. zemljište

sa koga se planina diže, planinske strane ili padine i

vrh - ako se planina završava kupasto. Međutim ako

je planina izdužena, onda se ivica na kojoj se strane

presijecaju naziva vijenac.

Ako je pri tome jedna strana strmija iako je zbog

toga vijenac uzak, onda se on naziva greben

(kamivao). Međutim širok vijenac se naziva bilo

(pobilje).

Planinski vijenci (grebeni, bila) nisu jednostavni,

već se na njima javljaju mnoga sporedna uzvišenja i

udubljenja.

Uzvišenja na vijencima se uopšte nazivaju visovi.

Oni takođe imaju svoje podnožje (podinu), strane i

vrh. Pri tome oni mogu biti različiti. Na vijencima i

bilima visovi su niži i zaobljeni, a na grebenima su

viši i oštriji.

Visovi na planinskim vijencima se prema svom

obliku nazivaju slično kao i na brdima. Tako

zaobljeni visovi koji imaju zaravnjeno tjeme zovu se

ploča, a ako imaju oblik sličan plastu sijena i strmije

strane zovu se glavica. Glavica koja ima izvučen i

zašiljen vrh zove se kik , a ako se kik nalazi na kraju

vijenca naziva se čot.

Vis na planinskim grebenima koji je jako izdignut i

ima zašiljen vrh naziva se šiljak . Ako je, međutim,

go i kamenit i s jedne strane strmiji, naziva se čuka

(čukar, čukara, klis). Manji stjenoviti visovi nazivaju

se hrid (hridina), a pojedini stjenoviti vrhovi prema

svom obliku nazivaju se zub, oštrozub, nos, kuk

itd.




4

Pored visova na planinskim vijencima postoje i

udubljenja koja se nazivaju opštim imenom prevoji

(sedla). Ako su prevoji široki i duboki nazivaju se

presjedline, ako su uski nazivaju se prevalac, a ako

su uski i duboki preslop (presjeka).

Planinske strane takođe nisu jednostavne već se na

njima izdvajaju pojedini, ogranci koji se odvajaju od

vijenca i bočno razilaze, snižavajući se postepeno.

Ovi ogranci se nazivaju kose (del, rid).

Ako se neka planinska kosa naročito ističe, i pruža

dalje od ostalih onda se naziva povijarac.

Greda je nisko i izduženo uzvišenje sa zaravnjenim

jima se isto tako mogu javiti prevoji i presjedline.

bilom koje se pruža između riječnih dolina.

Kose i povijarci imaju takođe svoje strane i vijence ina njima se mogu javiti po obliku slični samo manji

visovi i vrhovi kao i na planinskim vijencima. Na

n

Planine koje su sastavljene od planinskih vijenaca

nazivaju se vjenačnim.

gromadnimlaninama (mase, masivi, horstovi).

Međutim ako su one kratke i široke i ako su im

strane jako strme, a tjemena prostrana i na njima ima

više razbacanih vrhova nazivaju sep




5

b) Udubljenja, (utoleglice, depresije)

Prema veličini i izgledu udubljenja se dele na

sledeće oblike:

Vododerina (rivotočina, proloka) je najmanje

udubljenje u obliku žlijeba, koji izrije vodeni mlaz

poslije kiše i topljenja snijega u rastresitom

zemljištu na strmim stranama.

Jaruge (poroji) su dublje vododerine koje izriju

bujice na strmim nagibima u rastresitom zemljištu ičvršćoj podlozi.

Udolja plitke doline sa blagim stranama, malih

razmjera koja se pružaju u jednom pravcu i imaju

oblik i izgled suprotan izgledu jedne kose.

Doline su prostrana izdužena udubljena kojima teku

rijeke i potoci. One po pravilu imaju blaže strane i

prošireno dno. Prema pravcu oticanja rijeke dolinske

strane se dijele na lijevu i desnu.

Suženi dijelovi dolina se nazivaju klisure. Ulaz u

klisuru se zove ždrijelo, najuži dio klanac, a kratke

klisure se zovu sutjeske.




6

Dubodoline su duboke doline u planinama između

planinskih kosa. Njihov gornji dio, gdje se sastaju

kose naziva se sklop (obluk).

Kotlina (bazen) je prostrano udubljenje sa manje-

više ravnim dnom i strmijim stranama.

2) Vrste reljefa

S obzirom na visinu reljef se dijeli na nizije i visije,

a ove se prema sklopu oblika od kojih su sastavljene

dijele na pojedine vrste.

a) Nizije

Nizijama se naziva nizak reljef do 500 m

nadmorske visine. One se prema svojim oblicima

dalje dele na ove vrste:

Ravnice su prostrane zaravnjene površine sa kojih

se dižu samo usamljeni brežuljci i humovi. Ako se

na ravnicama nalaze močvare, onda se kaže da je to

močvarno zemljište.

Brežuljkasto zemljište (humine) su nizije koje se

sastoje od brežuljaka i humova i veoma plitkih

dolina.

Pobrđe je nizija koja je sastavljena od brda

približno iste visine koja su odvojena plitkimdolinama.




7

b) Visije

Pod visijama se podrazumijeva viši reljef, preko 500

m nadmorske visine. One se prema sastavu oblika

dijele na planine i visoravni.

Već je iznijeto kako izgleda oblik planine, Ali

planine se retko kad sastoje od jednog oblika već se

po pravilu javlja više njih. Oni grade planinsku

sistemu.

Ako su pri tom planine vjenačne, pa se pojedinivijenci vezuju jedan za drugi, onda je to planinski

lanac.




8

Ako su pak pojedini planinski vijenci poredani

jedan pored drugog, onda je to planinski snop.

Više gromadnih planina čine planinsku masu.

Vjenačne planine su u svom sistemu odvojenedubodolinama, a gromadne kotlinama.

Visoravni su visije koje su zaravnjene. Sa ovih

visokih i prostranih zaravni dižu se samo izdvojeni i

niski vrhovi. Visoravni se najčešće javljaju na

gromadnim planinama, ali ih ima i na vjenačnim.

Prema visini planinska visija se dijeli na niske

planine, do 1000 m nadmorske visine, srednje

planine od 1000 do 2000 m nadmorske visine i

visoke planine preko 2000 m nadmorske visine.

c) Kraški reljef

Na krečnjačkom zemljištu se bez obzira na visinu

javljaju posebni oblici reljefa, koji se nazivaju

kraškim (karsnim) oblicima, a sam reljef se zovekras (karst, krš).

Ovi oblici postaju na taj način što atmosferske vode

rastvaraju krečnjak i time proširuju pukotine na

površini i u dubini ovih stijena. Uslijed toga se na

njima preinačavaju normalni oblici, a uz to se

stvaraju i posebni oblici. U kraškom reljefu riječne

doline su duboke i imaju strme gotovo vertikalne

strane. Takve doline se zovu kanjoni.




9

U nekim dolinama reke propadaju u neku jako

proširenu pukotinu, tzv. ponor i teku podzemno.

Takve reke se zovu ponornice U kraškom reljefu

mnoge reke se sasvim upijaju u proširene pukotine u

svome koritu i zbog toga se javljaju suhe doline.

Posebni kraški oblici se nalaze izvan rečnih dolina.

To su poglavito razne vrste udubljenja. Ovi su oblici

sljedeći:

Škrape su proširene i duboke pukotine na

stjenovitoj krečnjačkoj površini.

Vrtač

a (do, dolac, duliba, ponikva) je ljevkasto ilitanjirasto udubljenje na krečnjačkoj površini.

Uvala je veća vrtača, čije je dno manje više

zaravnjeno.

Kraško polje je prostrana kotlina sa ravnim dnom i

strmim krševitim stranama.

Ako se na dnu vrtače nalazi širi otvor od koga vodikanal u dubinu, onda se to naziva jama (bezdan,

propast).

Ako se na površini krasa nalazi otvor od koga polaze

manje više horizontalni kanali sa mnogim

proširenjima, onda se to zove pećina (pešter, jama,

špilja).




10

d) Ledenički reljef

Na mnogim našim visokim planinama se često

održava snijeg u pojedinim zaklonjenim mjestima

sve do poznog ljeta i jeseni. U nekim visokim

planinama izvan naže zemlje snijeg pada i preko

ljeta, te se stalno održava i gomila, ovakve snježne

naslage se nazivaju snježanici (firn). Pod pritiskom

on se pretvara u led i kreće niz planinu u obliku

ledenih struja tzv. lednika (glečera). Svojimkretanjem ove ledene mase izgrađuju na ovim

planinama posebne oblike koji grade tzv. ledenički

reljef. Za vreme ledenog doba, kada je klima bila

hladnija postojali su lednici i na nekim našim

visokim planinama. Oni su na ovim planinama

izgradili i ostavili svoje oblike. Ti su oblici sledeći:

Cirkovi su okruglasta udubljenja usječena u

planinske vijence ispod vrhova. Njihovo dno je

plitko izdubljeno i obično se u takvom udubljenju

nalazi planinsko jezero. U ovakvim cirkovima seupravo skuplja snijeg i led i iz njih su polazili

lednici.

Valovi su duboke doline, kojima su se kretali

lednici. Oni imaju visoke i strme strane, a široko i

blago izdubljeno dno.

Morene su bedemi od rastresitog pjeskovitog i

stjenovitog materijala koji zagrađuju valove na planinskim stranama ili u podnožju, planine. Ovi

bedemi su stvoreni od materijala koji su donijeli i

nataložili lednici prilikom svog otapanja. Iza

morenskih bedema se obično nalaze jezera.

3) UTICAJ UNUTRAŠNJIH I SPOLJAŠNJIHSILA NA STVARANJE ZEMLJIŠNIH OBLIKA

Na stvaranje zemljišnih oblika uticala su i

neprekidno utiču dvije vrste sila: unutrašnje i

spoljašnje. Unutrašnje sile potiču od procesa koji se

vrši u unutrašnjoj masi Zemlje, gde je toplota glavni

djelujući faktor. Spoljašnje sile se ogledaju u

djejstvu atmosferske, nadzemne i podzemne vode,

sunca, vjetra, vegetacije i organizama. Nauka koja

proučava pod uticajem kojih sila su nastali izvjesni

veći ili manji zemljišni oblici naziva se

Geomorfologija




11

a) Rad unutrašnjih sila

Oslanjajući se na Kant-Laplasovu hipotezu o

postanku Zemlje kao, najvjerovatniju

pretpostavljamo da je Zemlja bila najpre u

gasovito-usijanom, potom u tečno-usijanom stanju i

najzad prešla u čvrsto stanje. Kao razlog za prelaz iz

jednog stanja u drugo, navodi se da je Zemlja, na

svom putu kroz vasionu i okrećući se oko svoje ose,

neprekidno gubila od svoje toplote. Računa se da se

u onom periodu, kad se počela stvarati čvrsta kora

na Zemljinoj površini stvarala i atmosfera oko

Zemlje.

Kad je stvorena prvobitna Zemljina kora, ova nije

spriječila dalje hlađenje Zemlje. Zemlja je nastavila

da gubi svoju toplotu, pa i danas je gubi zračenjem,vulkanskim erupcijama, toplim izvorima i dr.

Uslijed stalnog hlađenja smanjivala se zapremina

Zemlje. Uslijed toga kao i uslijed dejstva sile teže,

Zemljina kora se ugibala, nabirala, pa čak i pucala,

tj. stvarala su se veća i manja ulegnuća, uzvišenja i

rasjedi duž pukotina. Mnogobrojne vulkanske

erupcije i zemljotresi bili su redovni pratioci

ovih nabiranja i rasjedanja, pa su i oni svojim

dejstvom prilično mijenjali već stvorene oblike na

kori Zemljinoj.

Smatra se da su, uz saradnju i drugih unutrašnjih

sila, uglavnom na ovaj način stvoreni prvi kontinenti

sa svojim planinama i prva jezera , mora i okeani u

ulegnućima koje je atmosferska voda ispunila. U

daljem nabiranju i rasjedanju Zemljine kore,

neprekidno su se mijenjali položaji mora i okeana,

kontinenata, kao i njihovog reljefa sve do danas.

b) Rad spoljašnjih sila

Današnji zemljišni oblici bili bi sasvim druk čiji da

na prvobitne zemljišne oblike nisu počele odmah

djejstvovati i spoljašnje sile.

Dok rad unutrašnjih sila stalno stvara neravnine na

Zemljinoj površini, dotle spoljašnje sile teže da

izravnaju te neravnine, odnošenjem materijala sa

viših delova (planina, brda) na niže (doline,

ravnice). Dakle, spoljašnje sile više razorno

(erozivno) djeluju na zemljišne oblike, sa težnjom

da izravnaju Zemljinu površinu.

Atmosferska i riječna erozija. Zagrijevanjem i hla-

đenjem stijene na Zemljinoj površini se raspadaju,

pri čemu sastav stijena igra važnu ulogu.

Atmosferski taloži (kiša, snijeg i grad) mehaničkim i

hemijskim dejstvom pojačavaju raspadanje stijena

na Zemljinoj površini, a uz to vrše i njihovo

rastvaranje. Jedan deo atmosferske vode koji padne

na Zemljinu površinu se ispari, drugi se upije u

zemlju do veće ili manje dubine, gde se zadrži ili

teče kao podzemna voda, a treći deo se sliva i teče

po Zemljinoj površini. Voda koja se sliva i teče po

Zemljinoj površini odnosi sa uzvišenja prašinu i

sitne raspadnute delove stijena, snoseći taj materijal

u udubljenja. Materijal se u udubljenju taloži.

Voda koja se sliva niza strane skuplja se u slabe

curke, ovi se spajaju i grade potočiće i potoke, a ovi

reke. Potoci i rijeke mogu postati i od izvora podzemne vode ili kao jezerske otoke.

Rijeka, svojom količinom vode, brzinom toka, i

količinom nošenog materijala, dubi svoje korito,

potkopava strane svog korita, koje se odronjavaju i

tako proširuje svoje korito. Dubljenje i širenje korita

se neprekidno vrši na cijeloj dužini toka, sve do ušća

u more, što znači, da rijeka teži da izdubi svoje

korito toliko, da njen nivo bude skoro u visini nivoa

mora u koje se uliva, tj teži da postigne svoju

erozivnu bazu.

Sve pritoke i potoci jedne prvobitne rijeke na isti

način dube svoja korita i proširuju svoje strane sa

težnjom da postignu svoju erozivnu bazu prema

rijeci u koju se ulivaju. Pošto rijeka neprekidno dubi

svoje korito, to će uvijek pad toka pritoka biti

strmiji. U daljem dubljenju svojih korita, na

stranama dolina rijeke i postojećih pritoka, stvaraju

se nove pritoke i potoci, pa se riječna mreža

razgranava a reljef neprekidno mijenja.




12

Atmosferska i riječna erozija su glavne spoljašnje

sile koje su stvorile skoro svu ispresijecanost i

raznovrsnost zemljišnih oblika kako na velikim

planinskim masivima i lancima, tako i na njihovim

ograncima, kosama i kosicama.

Kraška erozija je naročito izrazita skoro u cijelom

Dinarskom planinskom sistemu kod nas a zasniva sena svojstvu krečnjaka, da upija vodu, koja ga

hemijski rastvara, a uz to i mehanički razara. Otuda

ona ispresijecanost, bezvodnost, pomanjkanje

riječnih dolina (iako mnogo kiše pada), mnogo

bezdana, vrtača, podzemnih voda i rijeka, pećina i

slično.

Glečerska (lednička) erozija je prilično uticala na

stvaranje oblika, naročito valova, u visokim

planinskim predjelima, gdje je nekada bilo ili ima

preko cijele godine snijega.

Marinskom i jezerskom erozijom (abrazijom)

naziva se rad morskih i jezerskih talasa koji

oburvavaju obalu i tako grade pribrježni reljef. On

se sastoji iz terasa, klifova, hridova itd.

Eolska erozija (dejstvo vjetra) je naročito od uticaja

na stvaranje i promenu oblika u pustinjama, tj. u

predjelima gdje ima vrlo malo atmosferskih taloga.

Tamo je tlo pjeskovito i vjetar prenosi taj pijesak s

jednog mjesta na drugo, gradeći čitava brda i kosetzv. dune ili dine i skladove (naslage) lesne prašine.




13

4) DEFINICIJE

Za oblike u normalnom reljefa Zemljine površine

Uslijed mehaničkog raspadanja stijena i razaranja

atmosferske i riječne erozije stvara se normalni

reljef (za razliku od kraškog ledničkog, marinskog i

eolskog reljefa). Reljef se dijeli s obzirom na visinu:

na nizije (do 500 m n.m.v.) i na visije (preko 500 m

n.m.v.) a prema svom izgledu oblici normalnog

reljefa Zemljine površine se dele na uzvišenja i na

udubljenja.

a) Uzvišenja:

Prema svom izgledu i svojoj relativnoj visiniuzvišenja se dijele na ove oblike: brijeg, planinu i

kosu, a podrobnije na:

Brežuljak , (hum, humka, ćuvik) su najmanja

uzvišenja u ravnici.

Brijeg je veći brežuljak sa samo jednim vrhom.

Glavica je brijeg ili brežuljak plastastog oblika a

strmih strana.

Brdo je širi i duži brijeg koji ima na svom tjemenu

više ispupčenja.

Ploča (sto, pleć) je manja zaravan na brdu.

Kik je na brdu jače izdvojeno ispupčenje, i sa

strmim stranama.

Čuka je na brdu golo, kamenito ispupčenje sa

jednom strmijom i drugom blažom stranom.

Čukara je jače izdignuta čuka koja visi kao stijena

iznad strmog odsjeka.

Hridina je široko plećato tjeme sa manjim

stjenovitim i krševitim visom (hrid).

Planina je prostranije i više stotina metara visoko

uzvišenje. Planina ima supodinu (podnožje,

podgoru) strane (padine) i vrh.

Vrh je najveće uzvišenje na planini ako je kupastogoblika.

Vijenac je linija na kojoj se strane izdužene planine

presijecaju srazmjerno blago, a visove imaju niže i

zaobljene.

Greben (kamivao) je uzak vijenac planine sa

jednom strmom stranom. Na grebenima su visovi

viši i oštriji nego na vijencu ili na bilu i zovu se čuke

i čukare.

Bilo (pobilje) je širok vijenac sa visovima nižim i

zaobljenim ako se uporedi sa visovima na grebenu,

koji su oštriji.

Visovi su uzvišenja na vijencu, bilu ili grebenu i

nose nazive: ploča ako su sa zaravnjenim

tjemenom, glavica ako imaju plastast, oblik sa

strmim stranama, kik ako imaju izvučen i zašiljen

vrh, čot ako se ovakav izvučen i zašiljen vrh nalazina kraju vijenca.

Šiljak je uzvišenje na vijencu koje je jako uzdignuto

i sa zašiljenim vrhom. Stjenoviti vrhovi se prema

svom pojedinom obliku nazivaju: zub, nos, kuk, rog

itd.

Kosa (del, rid) je sa planinske strane izdvojeni bočni

ogranak koji se postepeno spušta i prelazi u ravnicu.

Povijarac je dio planine koji se izdvojio od planinskog vijenca i pruža se dalje i naročito ističe

od ostalih kosa. Isto tako kao i kose mogu imati

napred navedene oblike visova i prevoja.

Greda je nisko i izduženo uzvišenje sa zaravnjenim

bilom, koje se pruža između riječnih dolina.

Brežuljkasto zemljište (humine) spada u nizije koja

se sastoji od brežuljaka, humova i veoma plitkih

dolina (najviše do 500 m nadmorske visine).

Pobrđe je nizija koja je sastavljena od brda

približno iste visine (najviše do 500 m nad. vis.)

koja su odvojena plitkim dolinama.

Vjenačna planina je obla u luku povijena planina

sa predgorjem i zagorjem.

Planinski lanac je nekoliko planinskih vijenaca

povezano jedan za drugim. Takve vjenačne planine

su u svom sistemu odvojene dubodolinama.




14

Planinski snop (splet) je nekoliko planinskih

vijenaca poredanih jedan pored drugog u istom

pravcu pružanja.

Gromadne planine su kratke i široke, sa strmim

stranama i prostranim tjemenima, sa razbacanim

vrhovima. U svom sistemu odvojene su kotlinama sa

ravnim dnom i strmim stranama.

Planinska masa je skup nekoliku gromadnih

planina.

Planinska sistema je skup planina sličnog sastava i

oblika.

Visija je viši reljef Zemljine površine, preko 500 m

n.m.v., koji se prema sastavu zemljišnih oblika dijeli

na planine i visoravni. Planine se dijele na niske planine (od 500 do 1000 m), na srednje (od 1000 do

2000 m) i na visoke (preko 2000. m).

Visoravan je prostrana ravan na visijama

gromadnih planina (manje ih ima na vjenačnim

planinama) sa kojih se dižu samo izdvojeni i niski

vrhovi.

b) Udubljenja:

(Utoleglice, depresije)

Vododerina (rivotočina, proloka) je najmanji

žlijeb koji izrije sama kiša na strmom a rastresitom

zemljištu.

Jaruge (poroji) su kraće a dublje vododerine koje

izriju bujice na strmoj a čvrstoj podlozi.

Udolja su plitke doline sa blagim stranama, malih

razmjera, koja se pružaju u jednom pravcu i imaju

oblik i izgled suprotan izgledu jedne kose.

Doline su prostranu i izdužena udubljenja kojima

teku rijeke i potoci.

Klisura je suženi dio doline, ulaz u klisuru se zove

ždrijelo, najuži deo tjesnac, bez puta se zove

klanac, kratke klisure sa strmim i obraslim stranama

se zovu sutjeska, sa još većim i skoro vertikalnim

stranama zove se kanjon.

Dubodolina je duboka dolina izmeđ

u planinskihkosa čiji izvorni dio se naziva sklop (obluk).

Kotlina (basen) je prostrano udubljenje sa manje

više ravnim dnom i strmijim stranama. (Obično je to

kružno proširenje jedne doline između dva tjesnaca.

Ravnica je prostrana zaravnjena površina sa

ponekim usamljenim brežuljkom ili humom.

Nizija je nizak reljef do 500 m n.m.v. koja obuhvata

ne samo ravnicu već i brežuljkasto zemljište

(humine) pa obuhvata i pobr đe.

Prevoji su poprečna udubljenja na planinskim

vijencima. Ako su prevoji široki i duboki

nazivaju se presjedline, ako su uski nazivaju se

prevalac (predjel) a ako su uski i duboki preslop

(presjeka).

Documents

Reljef Zemlje