Ajer.

Lulet te shperndara mbi qilimin e natyres,Dhe flutrat qe embel vallzojne neper to,Dielli rreze - embeli , me i kendshmei i hapsires,Luan bashke me to dhe shume forte I do.

Zogjte neper peme , dalin dhe kendojne,Hijeshine natyres, sa shume qe ja shtojne,Dekori me i bukur, dhe me kuptim-plote,Eshte si nja magji me qeshje e pa lote,

Dalin vogelushet , me gjysherit nga lendinat,Aty sec mbledhin lule, lodrojne si kanarinat,Veshur ngjyra ngjyra , dhe syte sec u shkelqejne,Luajne e kenaqen, me diellin aty perhere.

Ai…

Nga thellesia e atij oqeani ,

Po ndihet gjullurdia e atij perbindeshi te zi,

Ai kerkon te dale e cdo gje ta beje shkrumb edhe hi

Ai djalle I zi…

Ajo streha e nenes.

Streha e nenes , eshte me e ngrohta ne bote,

Me e embela dhe me nje nuance magjiplote,

Me me kuptim, me shume dashuri,

Streha ku ke lindur, une apo dhe ti.

Streha ajo e thjeshta,

Pa llukse , por e blerta,

Me e embel se mjalti vete,

Me rreze te ngrohta ashtu si dielli vete.

Kujtoje apo shijoje ,

Ate strehe fillestare,

Ku jeta merr kuptim,

Ku shkel ne me te embelin blerim.

As ti.

As ti s,je I lire..sepse

Kontrollohesh nga dikush tjeter atje larte ne hapesire

Po po dhe kte ti e di mire.

Thelbi I te qenurit I lire njeri,

Eshte ai I brendeshmi kur je ne pasterti,

Kur vargonjte e erresires nuk bejne vend tek ti.

Vetem atehere ti je I lire njeri…

Atje , këtu..

Oh, - po shoh një tym , sërish si një vegim!!Ja andej , këndej , I hedh ndonjë vështrim,Tymi është njëlloj, me ngjyrë apo pa ngjyrë ,!!I heshtur disa herë , ndërruar ndonjë fytyrë!!,Atje - këtu, sërish , një tym kaq pa kuptim, I ndrojtur apo I heshtur, gënjeshtër dhe pak mashtrim,..Një tym kaq pa kuptim , po shohin sytë e mi,Kërkojnë me kaq ngulmim,- të shohin pastërtinë,Dritën rrezatuese, si dielli ëmbëlsirë,Në tymin e venitur , mbuluar plotë errësirë,Mes tymit dhe rrënojave, të një shpirti aty të ndotur!!,Mes mplakjes dhe pasojave, të një heshtjeje të pasosur, Mbuluar kalbësirash, me diellin e tyre të zi,Heshtur brenda petkut, dhe qiellit pa kaltërsi,Atje sërish po shoh , një kënaqësi,!! oh të pakënaqshme,..Që tkurret edhe mplaket, brënda perçeve të paskajshme,

Këtu e njëjta gjë, një tym dhe më I zi, Mjegull , dhe gënjeshtra,- e plotë dyfytërsi,Heshtje krejtë pa fund , në netët kaq të gjata, Shthurrje e trishtim, mes diejve pambarim!.

Dua të përcjell.

Do të përcjell me këto vargje të lehta, Një mesazh paqe , një mesazh drite,Mbushur cdo hapësirë me fjalë të vërteta,Tingulli më i mirë dhe pamjet kaq të sinqerta.Le te shkrihet tingulli ashtu dalëngadalë,Nëpër dimensione dukur si përrallë!?Lehtë le të kalojë dukur e padukur,Paqe , vetëm paqe , ikur apo strukur,Dua të përcjell vec frymë mirësie,Ajo është e thellë , ajo srri në hije,Futur në cdo qoshe , ajo do vec dritë ,Dritë dhe kaltërsi , dije e zgjuarsi,

Jo luftë.

Luftrat kaq të kota , si erë e tërbuar,Si një flakë gjithë tym, vetëm për të shkatërruar,Si ortekë që sndalen , ikin edhe vijnë,Qenkan përsëritur, si fantazma rrijnë,Si një shpellë e zezë, përpijnë e përpijnë,Nga ato fantazma ske asgje të mirë,Luftë edhe shkatërrim, viteve pa pushim,Pse nuk përqafojmë vetëm dashurinë??Se nga dashuria shumë ide do të lindin,Ajo është e ëmbël , ajo do veç këngën,Pse, !!- se përqafojmë të gjithë përnjëherësh, !!Dashurinë e ëmbël , dashurinë e kthjellët!!??Si një gojë e zezë, e madhe e që sngopet,Si një shpirtë I zi ,që nuk do mirësi,Si një djallë me bri që do veç ligësi,Jo – unë I them luftës- e them plotë pastërti!!Se fëmijët tanë , e brezat që do të vijnë,Nuk duan luftë e armë , po duan veç mirësinë,Ajo të bën me krahë , të çon në qiell të kaltër,Ajo të mbush kaq shumë, e ta mban zemrën të pastër,Jo,- unë i them luftës, dhe armëve të kota,

Iku kohë e tyre,- qëllimeve jo të plota,

Të mirat e Diellit!!

Dielli kaq i ëmbël, plotë rreze të mira,i mirë me të tërë, kudo nëpër hapësira,Qëllimi I tij fisnikë, të ngrohë tërë njerëzimin, Ti japi jetës forma, ta ruajë , përherë shkëlqimin,I fortë me plotë shkëlqim, të mbush plotë energji,Dielli ky fisniku , përherë në lartësi,Të mirat e tij!!??- oh nuk mbarojnë kurrë, Mjafton që ta kuptosh , dhe sadopak energjinë e tij të provosh,Mes qiejve shumë të pastër , përherë në lartësi,Shpërndan atë më të bukurën , të mirën në gjithësi.

Bardhësinë përqafo.

Besoje të mirën, atë përqafo,Flake errësirën dhe përpara shko,Tokën ti bekoje , veç me ëmbëlsi,Mbushe shpirtin tënd me shumë dashuri,

Ajrin edhe zogjtë, duaji ti kaq shumë,Ndihmoje të moshuarin, bëj të mira punë,Se nga mirësia dhe nga dashuria,Vjen flladi i paster , vjen veç lumturia.

Besoje të mirën , përqafo të dëlirën,Ec gjithmonë përpara, ndiq rrugët e bardha,Në çdo vend që shkel, mirësi lësho,Bardhësinë e bardhë , atë përqafo.

Beso e mendo.

Besoji vetem syrit , edhe mendo me kthjelltesi,

Cdo here qe ben nje veprim , analizoje me pare ne qetesi,

Largoju asaj rutine qe eshte mbjelle kaq shume verdalle,

Ruaje miresine si gjene me te rralle

Mos ju afro se keqes, se xhanem ajo sdo te ndryshoje,

Veshtro vec rete e pasterta, e mira do te triumfoje,

Porsi kristal I paster eshte zemra e sinqerte,

Virtyti me I mire , qe te jep vec jete

Brezat që do të vijnë.

Une e dua diellin, hënën yjet , fortë dua retë e bardha, ecjen e tyre në ambiente të pastra.Unë e dua tokën ku u linda, ku hodha hapat e mia të para,dua aromën e bjeshkëve të larta, pastërtinë e ujrave të rralla.

Unë e dua fortë natyrën , jam e lidhur cdo moment me të,dua zogjtë këngëtarë , dua të ëmblin e tyre zë.Pastaj me rradhë, dua edhe fluturat ,që kurrë nuk grinden dhe harmonishëm vallëzojnë, fustankat e tyre ngjyra ngjyra , në fytyrë veç ndricim reflektojnë.

Dua tokën, këte tokë , që më lindi edhe rriti, kaq e ëmbël , se them dot , toka mëmë, ajo më priti,dua dritën dhe jo errësimin, rrugën e mirë, edhe gëzimin,dua vlerat e vërteta, jo intrigë apo gënjeshtra.

Të marrë fund komplet errsira, të zërë vend vetëm e mira.Brezat që ngadalë do t’vijnë:”U them te perqafojne veç Mirësinë”.

Ca tradhetare.

Jane ca tradhetare, bukeshkale,

Qe per pushtet edhe fame

Shesin cdo gje qe kane…

Çdo herë.

Çdo herë që lexoje Kadarenë,vështrimi humbet atje largë dhe thellë.Një shqiponjë me pranga, që kërkon të dalë,e bukur si drita, e ëmbël si mjalta.

Si vargonjë të zinjë, ca zinxhirë të mjerë,shtrënguar pas vetes ,e mbajtën ca kohë.Ndërsa tash shikojë, shqipja porsi zog,do të fluturojë po s'fluturon prapë dot…

Dicka ndodhi krejt papritur..

Një vërshim stuhie,Ashtu krejt papritur,Një errësim I plotë,Shumë fëmijë cuditur,

Fushat aq të bukura,Qielli aq I kaltër,U bënë kaq të zinjë,C, ndodhi vallë!!-se dimë..

Era fërshëlluese,e diellit dhe e qiellit,pamja kaq trishtuese,aty pezull ngeli…

Qyteti im ..

Qyteti im i vogël, ashtu ndopak I ndotur,Me erën e naftës apo të gazit të superlodhur!!Të shoh në cdo sekondë, tek ecën me shpejtësi,Kërkon të mbijetosh , në tërë kët gjullurdi,

I vogël por i blerët, si një kështjellë e fjetur,Qyteti im i ëmbël, foleza ime e mbetur,Me njerëz pakësuar, e zhurmat ca rralluar,Foleza ime e vogël, o bletë e mjaltëzuar..

Rrugës për në fshat.

Një udhëtim i gjatë , aty tek I vogli fshat,Ecja edhe ndalesha, mbi a,t tokë të thatë,Era fluturonte, mbi male ndalonte..Dielli sqimatari fshehur pas një mali..

Ecja dhe nuk ngopesha, me ajrin kaq të pastër,Me erën e lëndinave, dhe a,t qiell të kaltër,Në cdo hap që bëja , një lule shikoja,Lulet me të mira , i doja , oh sa I doja,

Era e pranverës, po më përkëdhelte,Parfumi i saj dehës, po më buzëqeshte,Tokat kaq të ëmbëla , mbushur pafundësishtë,Qielli kaq I kaltër, qeshte ëmbëlsishte.

Ngjyrat qiellore.

Ngjyrat qiellore, më të bukura, e më të mira,Me flladin e pastër, të një bukurie pafund,Me çiltërsinë e Diellit dhe hijeshinë e hënës,Ushqimi më i mirë i pastër dhe jetë-dhënës…

Një stinë tjetër.

Një stinë tjetër e bukur,Ngadalë po afron,Fëmijët në shkollë ,Ajo po i fton,

Vjeshta ka trokitur,Lehtë e pa u ndier,Gjethe-rëna pemët,bien si përherë.

Universet.

Universet gjithandej...Vallë! - kështu kanë qënë përherë??Mbushur tinguj anembanë,Plotë kumbime nga çdo anë!!

Drita, ngjyra , errësime,Diejë të mençur ndër agime!!Mjegullnajë në tym të thatë,

Shumë herë ditë , e plotë herë natë…

Zogu që donte pak ujë.

Mbi një degë aty pranë,Zogu i vogël kish qëndruar,Hidhte sytë vërdallë vërdallë,Po çfarë donte ky zog vallë??

Ju afrova pak ngadalë,Për çudi ai nuk iku,Zog i vogël aty pranë,Ish i vogël e i parritur,

Me të shpejte pa hezituar,Pakëz uje i vura pranë,Fluturoi zogu i gëzuar,Piu ujë me vrapë me vrapë..

E me pas shumë i gëzuar,Afër meje u afrua,Me shikoi pak gjatë në sy,Si për të me falenderuar.

Deti se ku humbi..

Ate dite dimri , kur ra dhe idhulli I fundit,

Era si e terbuar , gjithcka tundi e shkundi,

Qielli u egersua, shtrengata u be bloz,

Natyra se ku humbi dhe deti ku u gropos!!

Perbindshat ngelur pa uje, vershuan si te marre,

Mes eres dhe shtrengates , mes tymit te perdale..

Pa uje nuk rronin dot, si njeriu pa oksigjen,

Deti se ku humbi!! Qielli volli vrer..

Dielli , ai i embeli.

Sa fort po shkelqen dielli,

I miri I embeli I thelli,

Ka dale aq I bukur ne kte mengjes,

Njerezit qe kalojne , u thote miremengjes.

Sa hijeshi ka dhe sot natyra,

Dhe pse pak e xhveshur ne kte stine te ftohte,

Po dielli aq I embel I bukuri nder hapsira,

Mundohet ti ngrohe te gjithe me rrezen e tij te ngrohte.

Dikur..

Dikur sec ndodhi nje shperrthim I madh,

Qielli u nxi , e ndersa toka u hap,

Prej saj shperrtyen tym edhe balte,

Copeza kristali si mjalte I rralle,

Nuk rane nga qielli , por dolen nga toka,

Ne thellesi ku skish fare drite,

Rrinin te fshehura pa pasur drite..

Dikur..

Dilni o femije.

Paska ardhe mengjesi,dielli forte shkelqen,

Po kendon kendesi,qielli krejt pa re,

Dilni o femije ne ajrin e paster,

Merrni flladin e ri, nen qiellin e kalter.

Eshte nje kohe e bukur, dhe sot eshte pushim,

Zogjte sec kendojne, fluturat vene e vijne,

Dielli rrezearti , shkelqen ne kte mengjes,

Dilni pra femije, dilni sa me shpejte.

Luani , argetohuni ne ajrin e paster,

Femijerine shijoni, ne qielline kalter.

Do të më pëlqente

Do të më pëlqente ta shihja Shqipërinë më mirë,Me një pamje tjetër me të çiltër e më të dëlirë,

Do të më pëlqente të na udhehiqnin njerëz të drejtë,

E jo ca të marrë apo të tjerë si çakenjë,

Që mendjen e kanë vetëm për të shqyerr…

Do të doja të shihja një Shqipëri pa halle,

Me njerëz të dashur , që vetëm të heqin valle,

Të tërë të punojnë veç me përkushtim,

Të jenë shumë të pastër, të duan drejtësinë,

E jo vec rryshfetin apo poshtërsinë…

Do të doja vërtetë një Shqipërizë të lirë,

E jo si një pulëbardhë në një burgim këllirë,

Të ndjekim zhvillimin , të përqafojmë ndryshimin

Mënjanë ti lëmë zënkat , qyfyret parlamentare apo mashtrimin…

Do ta doja për fëmijët tanë ata po shikojnë,

Çdo bëhet me ty ?? Shqipëria jonë!!

Jemi lodhur kaq shumë , me pritje të pafundme,

Me ecje, me kthime , apo rrëzime pronash të patundshme??

Cpo bëhet me ty i shtrenjti vendi im!!

Vërtet ti je i varfër , por kishe pasurinë…

Atë pra shpirtëron që duket se po të humbet,

Shkelur nëpër llogore , të një kohe që s,bërtet!!!

në hijet e kufomave të shtirura thellë në qytet..

Pse s,ngrihesh o vendi im sa më shpejt!!!

Do..

Do të zgjidhja nje det pafundësish mirësish,Me aromat më të ëmbëla të krejtë gjithësisë,Do ti shpërndaja e sdo ndieja lodhje asnjiherë,

Do lumturohesha kur mirësia të trokiste derë me derë,

Dua natyren.

Me e padjallezuar eshte natyra,Ndaj e dua shume ate,Zogjte pastaj jane me te ciltertit,Ndaj e dua shume te tyrin ze,Pastaj me rradhe dua diellin e mire,Jo ate qe te djege e te zhyt ne erresire,Dua drejtesine , dua fjalen e mire,Se dua arrogancen , tallesin dhe dyfytyrsine.

Duaj nate e dite.

Mos e shkel ne bese njeriun qe te dha buke,

Ate nate dimri, ku ti ecje kuturu,

Mos kerko pasuri , por miresi ne shpirt,

Duaj o njeri ti duaje nate e dite…

Duaje pafundesishte.

Milingona punetore ecen ne rrugen e vet,

Ti njeri mos e shkel, shihe me kujdes kemben kur e hedh.

Zogu kengetar I paster dhe qelibar,

Lere te kendoje, mos e mbaj ne kafaz.

Fluturat lozonjare, embel po shkelqejne,

Leri pra te vallezojne, ne lendinat plote me ere.

Shtoje dashurine, shtoje mencurine,

Duaje pafundesishte , njihe miresine.

E embel eshte toka ime.

E embel eshte toka ku ke lindur,

Ajo toke ku ti je rritur,

Ku belbezove fjalet e para,

U lumturove si ne perralla.

I embel ai dheu dhe pse me pak balte,

Me I embeli ne bote dhe pse pak I thate,

Grimca miresie une shoh ne te,

Ndjenje dashurie dhe pse me me te lehtin ze.

E embel eshte toka , kjo toka ime e mire,

Qe cdo cast me duket porsi embelsire,

Ere miresie , horizont I mire,

Ndjenja me e embel shperndare neper hapesire.

Ajo pra qe del nga kjo toka ime e mire.

Eksiston

Ne fakt eksiston njeriu I mire,

Ai I bardhi ai I rralli,

Ai qe paqen ka ne shpirt ,

Te rralle e ka porsi kristali.

Era e pranveres

Sa ere te mire ka kjo pranvera,

Petale lulesh arome-plote,

Fustani I saj si tjeterhera

veshur plote lule qenka dhe sot.

Ashtu si era pranverore,

Njeriu I mire mbart ere ne shpirt,

Ere miresie, grimca dashurie,

Nuanca te delirta ne gjurme kaltersie.

Fal dashuri.

Mbushe mendjen me me te miren energji pozitive,

Mendo gjera te mira , te drejta dhe te delira,

Mos ceno njeri , mos kerko lartesi,

Shprehe vec mirenjohje , dhe fal shume dashuri.

Flokë-shpupurisura Shqipëri.Oh , sa vite kanë kaluar, Ti moj Shqipe tjetërsuar,Me shikimin e hutuar,Qenke bërë pak e moshuar!!O sa hapa paske bërë!!Po çapitesh me mundim,Paska erë edhe tufan,Binka shiu pa pushim,Edhe njerëzit tjetërsuar,Pak të ftohtë , të acaruar,Me ca xhepa të rënduar,Me plotë fjalë belbëzuar.O, - plotë vite paskan ikur,Ti moj Shqipe ballëndritur, Ikën plotë vështirësi,Flokë-shpupurisura Shqipëri.

Fluturimi i diellit.

Dielli rreze-ëmbëli,Lehtë na përkëdhel,Fluturimi i tij,Ngrohtësi na sjell,

Përherë është kaq i qeshur,del dhe në furtunë,i ngrohë të tërë njëlloj,E fluturon largë shumë,

Dielli ky magjiku,i bukuri dhe energjiku,Fluturimin s,ndal,Rreze vetem falë.

Fluturo në lartësi.

Shqipja rrahu krahët, Lartë seç fluturoi,Rrugë të gjatë do t,bënte,Malli e mbuloi..Ish kaq shumë e lidhur,

Me tokën e saj,Fluturoi shqiponja ,Atje largë, shumë largë.Loti i pikonte,Nga cepi i syrit,Sa largë fluturonte,Largë tymit dhe pluhurit,Mes reve të pastërta,Ajo pak u ndal,Mori pak aromë,Nga aromë e saj,Reja zemër-mirë,E puthi në ballë,Shqipen fytyrë-dëlirë,i tha dhe disa fjalë:Fluturo moj shqipe,Gjithmonë në lartësi,Me flladin e pastër,Dhe ajrin e ri.Mos rri në një vend,Moj shqiponja trime,Ti je kaq e mençur, lule ndër agime.Merr pak bardhësi ,

Shtrëngoje fortë në gji,Dhe mos harro të rendësh ,Në më të bukurën lartësi,Aty ku ka zënë vend ,E bardha dhe e mira,aty ku ka veç mend,pafund si hapësira,shqipja, renë dëgjoi,shume lartë fluturoi,njësh me hapësirën ,bardhësia atë e mbuloi.

Gezoju.

Ti gezoju o njeri I mire , natyres,

Hape dritaren e shpirtit tend te mire,

Dhe mbushu me ajrin me te delire te kesaj bote te madhe,

Ti qesh o njeri, se e qeshura te ben vertete mire, bashkohu

Me cdo gje te mire, perqafohu e shkrihu me te , me ze dhe pa ze,

Qendro large se keqes, beje tani qe te ndjesh freskine e atij flladi te ri.

Gjigand I shpirtit tim.

Mendo ti Zot I madh, mendo per cdo krijese,

Jepu ti nje shans , jepu ti nje shprese,

Ata qe kane gabuar , shume thelle te reflektojne,

Per ty te kene mirenjohje, edhe t’falenderojne.

Te lutem Zoti im, gjithmone ti na rri prane,

Se ne edhe gabojme, rremujra anembane,

Ti driten dhe shkelqimin, ate vec na dergo,

Dhe ne do hapim syte , ne gji do ta shtrengojme,

Mirenjohjen une te shpreh , cdo dite qe ne mengjes,

Kur del I embli diell, kur mbin e pastra vese,

Mbi barin lozonjar, shkelqen I embli diell,

Dhe flutrat anembane, dhe zogjte kendojne perhere,

Mendo ti Zot I madh, mendo per cdo krijese,

Jepu ti nje shans , jepu dhe pak shprese,

Dhimbjet lehtesoji, te lutem Zoti im,

I madhi I mendimit, gjigand I shpirtit tim.

Hape dritaren.Lëre të të hyjë pak diell,Hape pra dritaren,Ajri të bën mirë,Dielli është gëzim..Mbushu me flladin e ri dhe ti,E shikon !! ai kërkon të hyjë tek ti, Flake ajrin e ndotur, rifreskoji mendimet,Qeshu dhe gëzohu , hidhi tej trishtimet…

Kërkoje çdo mëngjes diellin,Atë bëj të parën gjë,Shikoji një moment fluturat edhe zogjtë,Do të ndjesh në shpirt me të ëmbëlin zë.

Ik moj vdekje plake.

Ti vdekje , mos I merzit njerezit,

Ik moj largohu me erresire ti mbulohu,

Dhe aty te rrish mos te ngresh kurre koke,

Njerezit nuk te duan aspak ne kete bote.

Ik edhe largohu ti moj vdekje e marre,

Vjen porsi hajdute vjen ti dalengadale,

Zgjedh me at veshtrim valle une ke te marre!!

Ik moj vdekje plake , ik moj kocke tharre.

Njerezit ty ste duan, valle pse se kupton,

Lere kete toke qe vetem te gezoje,

Gezim edhe drite do tkete pergjithnji,

Une jam e sigurte e di me siguri,

Dhe ti moj gjynaqare korbe,

Do behesh shkrumb dhe hi.

Jane shtuar robotet.

Te tere individualiste, te tere materialiste,

Te tere veshur me maska , ne kete bote te piste,

te tere si sonambula, qe ecin pa e ditur,

me shpirt apo pa shpirt te tere te rraskapitur..

te rralle jane fytyre-bardhet, ne tere ket uje te ndenjur,

te heshtur sqimataret , bashkuar plote te rrjedhur,

jane shtuar e do shtohen robotet ne ket toke,

sa do tu shkoje numri!?-kete smund ta them dot.

Ka zbritur nje nuance.

Nje nuance e bukur zbriti larte nga qielli,

E embel e lehte si krahu I nje ylberi,

Solli diell te mire, solli bardhesi,

Eshte fare prane nesh, vjen ere ciltersi.

Kam plote.

Une kam shok diellin,

Dhe shoqja ime eshte pranvera.

Tjeter shok kam detin , ate te thellin,

Pastaj te tjera shoqe kam lendinat me luleshqerra.

Une kam shoke aq shume,

Yjet ne qiell te pafundem,

Dhe henen, e bukur me te flas cdo nate,

Dhe qenin aty prane, dhe pse e kam frike pak…

Une hapem dhe flas

Me ta shume buzeqesh,

Me henen e bukur

Dhe qiellin krejte pa re.

Keta jane shoket e mi,

Te miret te ciltertit,

Te thjeshtet te mencurit,

Te pastertit , te deliret..

Pastaj cmu kujtua!!

Dhe zogjte camarroke,

Oh sa shume kenaqem

I kam te tere shok.

Rrugen e mengjesit,

Kur une shkoje ne pune,

Ata afer meje,

Kendojne gjithnji e me shume.

Oh cfare sysh qe kane,

Te paster te mire,

Vetem u shkelqejne ,

Zogjte jane embelsire.

Kenaqsia me e madhe

Kenaqsia me e madhe Kur dike e ben te lumtur

Zemra hidhet fluturon

Shpirti behet me I bukur,

Teksa sheh fytyre te qeshur

Behesh edhe me I mire

Je e lehte porsi nje flutur

Qe plot gas shkon ne hapesire..

Lumturia me e madhe

Valle po ju a po e ndieni?

Eshte ajo porsi sorkadhe

Ja shikojeni aty e keni,

Jep me shume e mos kerko,

Bej te mira ate vec syno,

Une tashme e kam kuptuar,

Shpirti im eshte lumturuar.

Këtë mëngjes.

Këtë mëngjes më erdhi frymëzimi,Në fakt si çdo mëngjes tjetër,i mbarova të tëra fletoret ,Nuk kam më ; as laps dhe as letër..

Në këtë mëngjes dielli më përshëndeti sërish,Unë nis që të shkruajë , e ai me korrigjon ndonjë “ gabim “Zogjtë kanë nisur këngën , ja aty më tej,Në rrugë njerëzia , herë ikën herë vjen,

Dita nis me shkrime, ashtu shpejtë e shpejtë,Nuk mbarokan shkrimet ndonjëherë në këtë jetë??!!

Shkruajë me dëshirë , çdo ide a mendim,Në letër duhet ta hedh, kështu thotë shpirti im..

Koha pa na pyetur ikën plotë shpejtësi,Dhe jeta edhe njerëzit , formojnë shumë poezi…Ti hedhësh e ti shkruash , oh!- më e ëmbëla ndjesi,Le të vazhdojë kjo ndjenjë , gjer në pafundësi..

Këtë mëngjes, më erdhi sërish frymëzimi,Në fakt si çdo mëngjes tjetër,i kam të tëra të shkruajtura në shpirt, Nuk paskam më nevojë per laps apo për letër.

Kjo bote.

Bota nuk do shkaterrohet,

Sdo marre fund kjo bote,

Por do kete ndryshime,

Duke filluar qe sot!!.

Kjo bote kaq e madhe,

Do mbushet vec me drite,

Do hedhim kenge e valle,

Sdo t, kete kurre erresire.

Si shprese edhe si enderr,

Si zjarr qe s,shuhet kurre,

Kjo bote do t, jete e embele,

Per kte jam e sigurte.

Kjo bote do ndryshoje!,

Ashtu si dhe vete ne,

Do t,behet me e mire,

Do t,kete te pastertat re.

Dhe qielli atje larte,

Do qeshi papushim,

Kjo bote do t,jete e embel ,

Do behet me e mire..

Kur ndjen..

Kur ndjen pastërtinë,- zbukurohesh,Kur ndjen ngrohtësinë, -ëmbëlsohesh,Kur ndjen nostalgjinë,-edhe mendohesh,Po kur ndjen mirësinë- lartësohesh.

Kur u vodh Monaliza.

Kur u vodh Mona Liza, ish aq qetesi,

A thua ne muzeun gjigand te Luvrit,

Gjithcka qe ne harmoni!!

Rojet e pergjumura ,

Jashte godines ndoshta pak shi,

Ate dite aq qetesi,

Si sot kur u vodh e jona histori.

Lulet erëmira.

Lulet erëmira,mbushur me aromë,Mbire nëpër lëndina, ç,bukuri shikon,

aroma e tyre,shpërndarë në kët mëngjes,petalet e luleve më e bukura ves,

lulet erëmira,oh kaq shumë aromë,brishtësi e tyre,shpirtin ma gëzon.

Mbrekullite e pafundme

Thone qe bota ka shtate mbrekulli sot,

Qe duken , jane gjigande , gjer ne re shtrihen , nurplote,

Mahnitemi pas tyre , shikimin se ulim ,

I shohim , e ngopemi, mahnitemi e syte hapim e mbyllim..

Jane te bukura , dhe duken , gjigande ne fakt jane,

Se mohoj I shoh, mbrekulli e pa-ane.

Por ka dhe shume te tjera , qe sduken e sjane gjigande,

Jane aty te heshtura, dhe sjane ekstravagande..

Jane jetet e gjithsecilit , jetet ato njerezore,

Mbrekulli e pafundme , eksistenca jone shoqerore,

Cdo bote mbart mbrekulli , ndjesi a ndryshim I ri,

Realizim , apo synim aty pra drejte atij qielli te ri,

Drejte atij qielli plote drite , mbushur , me ngrohtesi,

Fytyra vec te qeshura dhe jetes krejte nje kuptim te ri,

Keto pra jane te pafundme e te padukshmet mbrekulli.