1

OSĄDZANIE - Janusz Lindner

Błogosławieństwo warunkiem powodzenia

„Błogosławienie” to - mówiąc po prostu - życzenie komuś dobra, a „przeklinanie” to

życzenie drugiej osobie klęski i przepowiadanie jej nieszczęścia. Przekleństwo ma na celu

ochronę warunków przymierza, jest to kara za złamanie prawa; jak mandat za

przekroczenie szybkości jazdy. Czasami negatywne wypowiedzi ludzi przybierają formę

złorzeczenia, np. : „ Niech Cię diabli wezmą!”, „Żeby Cię piorun trafił!”, „Obyś zdechł jak

pies!” lub rzucania „uroków” czyli przeklinanie np. zwierząt i dobytku. Niezwykle

interesujący jest fakt, jak bardzo świadomi wpływu oraz rangi błogosławieństwa i

przekleństwa byli ludzie w czasach patriarchów, bez względu na to czy znali Boga, czy też

jako poganie służyli bożkom, za którymi zawsze kryły się demony. Od błogosławieństwa

lub przekleństwa zależne były w tamtych czasach losy wojny. Najpierw należało odnieść

triumf w świecie duchowym, by potem móc liczyć na zwycięstwo w świecie fizycznym.

Prorok Samuel oraz król Saul składali ofiary Bogu, które miały im zapewnić

błogosławieństwo w bitwie (1Sam.13,5-14). Przeciwnicy, pomimo braku znajomości

żywego Boga, również byli w pełni świadomi duchowego znaczenie błogosławieństwa i

przekleństwa. Była to zasada powszechnie znana i praktykowana. Doskonale obrazuje to

historia proroka Bileama i pogańskiego króla Balaka : Balak wynajął wieszcza Bileama

chcąc pokonać, wkraczający do Kanaanu, naród izraelski. Zadaniem proroka było

rzucenie przekleństwa na naród wybrany, co miało ułatwić późniejsze pokonanie go w

bitwie. Dzięki Bożej opiece plan podstępnego króla został udaremniony (4Moj.22,5-60. Pan

zamienił przekleństwo w błogosławieństwo. Współcześnie takie praktyki są powszechnie

stosowane, np. przez czarowników w Afryce i wyznawców voodoo na Haiti. Bóg

przywiązywał ogromne znaczenie do tego, czy Izrael będzie przeklęty czy błogosławiony?

Obiecał błogosławić każdego, kto błogosławi Jego wybrany naród, a przeklinać wszystkich,

którzy ośmielą się przeklinać Izraelitów.

Słowa wypowiedziane w autorytecie mają moc sprawczą. Mogą to być np. słowa rodziców

lub nauczycieli. Takie słowa mogą stać się „ciałem”. Bóg, podczas stwarzania świata

powoływał rzeczy do bytu poprzez wypowiadane słowa. Wypowiadając słowa wpływamy

na kształtowanie rzeczywistości. W tym temacie bardzo pouczające wydaje się

wydarzenie opisane przez ewangelistę Marka. Pewnego razu Jezus, odczuwając głód,

podszedł w okolicach Betanii do drzewa figowego szukając jego pożywnych owoców, ale

ich nie znalazł. Rozczarowany Pan wypowiedział - wydawać by się mogło - mało znaczące

słowa : „Niechaj nikt na wieki z ciebie owocu nie jada”. Było to jedno krótkie i najzwyklejsze

zdanie wypowiedziane w autorytecie, które zaważyło na losie rośliny. Komentarz Piotra

podsumowujący to zdarzenie był bardzo prosty: „A przechodząc rano ujrzeli drzewo figowe,

uschłe od korzeni. I wspomniał Piotr, i rzekł do niego: Mistrzu, oto drzewo figowe, które

przekląłeś, uschło” (Mar. 11:20-21). Czy nasze negatywne wypowiedzi mogą stać się

przekleństwem dla innych ludzi lub dla nas samych ?

Z pewnością tak ! Już Salomon stwierdził, że : „Śmierć i życie są w mocy języka ...” (Przyp.

18,21). Izraelici mieli w zakonie surowy zakaz krytykowania, narzekania i złorzeczenia

swoim przełożonym (2Mojż. 22,28). Na „własnej skórze” mógł się o tym przekonać apostoł

Paweł, podczas przesłuchania przed Radą Najwyższą : „ Wtedy rzekł Paweł do niego:

Uderzy cię Bóg, ściano pobielana; zasiadłeś tu, aby mnie sądzić według zakonu, a każesz

mnie bić wbrew zakonowi? Ci zaś, którzy obok stali, rzekli: Arcykapłanowi Bożemu

2

złorzeczysz? A Paweł rzekł: Nie wiedziałem, bracia, że to arcykapłan; napisano bowiem: O

przełożonym ludu twego źle mówić nie będziesz.” (Dz. Ap. 23:3-5). Mały, niewinny epitet

został nazwany przez słuchających złorzeczeniem. Jak wyrażasz się o swoim pastorze,

gdy Cię w czymś zawiedzie? Żono, jaki jest twój stosunek do męża jako głowy rodziny?

Czy szanujesz go zgodnie z Bożym zaleceniem? Podległość jest równoznaczna z

okazywaniem szacunku (Ef.5,22-24). Co mówisz na temat różnych form władzy świeckiej,

które Bóg postawił nad Tobą?

Złorzeczenie to życzenie komuś czegoś złego lub wymyślanie komuś. Jest to pełna

zjadliwości i potępienia krytyka, wypływająca ze zgorzkniałego serca. Dla niektórych

porywczych i nerwowych chrześcijan narzekanie, plotkowanie, oskarżanie i krytyka to

jedynie wyrażona w emocjach „prawda o innych ludziach”. „Prawda” usprawiedliwiana

najczęściej krótkim alibi : „Przecież mam rację, mówię prawdę” (Jak.4,11; 5,9). Nieważne,

że ta prawda zawiera pełen potępienia osąd. Nieważne, że sędzia ma często „belkę w

oku”, a próbuje bliźniemu usunąć „drzazgę”. Nieważne , że ta prawda jest podszyta

irytacją, goryczą lub demoniczną złością. O takim rodzaju demonicznej mądrości, która

motywowana pychą i zazdrością - wywołuje spory, niepokój, podziały i kłótnie wspomina w

swoim liście Jakub (Jak.3,13-17). Boża mądrość czyni pokój. Jest ustępliwa i łagodna,

przynosi dobre owoce i miłosierdzie, a nie osąd (w.17). Ostateczne owoce tych dwóch

różnych mądrości są zupełnie przeciwne.

Jako przykład można podać stosunek naszego narodu do inicjatyw podejmowanych przez

rząd. Po krótkotrwałej fali ogólnonarodowego entuzjazmu, spowodowanego przyznaniem

Polsce prawa do organizacji piłkarskich mistrzostw „Euro 2012”, nasz kraj ponownie

ogarnął krytycyzm i narzekanie. Zewsząd płyną, pełne pozornej „troski” głosy typu : „To się

nie uda. Na pewno nie zdążymy . Zabraknie cementu” itp. Nawet jeśli do tego dojdzie, to w

dużym stopniu będziemy to mieli „na własne życzenie”. Będzie to wynik narzekania i

przeklinania. Do złudzenia przypomina to zachowanie Izraelitów na pustyni. Częściowo

można to zachowanie wytłumaczyć, ale nie usprawiedliwić. Tak w przypadku Izraelitów, jak

i Polaków, narzekanie było wynikiem wieloletniej niewoli i życia pod presją władzy, która

wykorzystywała ludzi do własnych celów. Na Izraelitach przez długi czas ciążył „syndrom

Egiptu”. Piętno „poranionego niewolnika” podpowiadał potomkom Abraham, mówiąc, aby

nie ufali władzy, która ciągle kłamie i chce ich skrzywdzić. Krytycyzm i narzekanie to - poza

pijaństwem – nasze przywary narodowe, rozpoznawalne na całym świecie. Czasami

przyjmują one formę złorzeczenia i przeklinania. Niektórzy mówią, że zmienią swój

stosunek do władzy, jeśli władza zmieni się na lepsze. To tylko pozornie właściwe

rozumowanie. Tak naprawdę działa to zupełnie odwrotnie. W rzeczywistości inicjatywa i

pierwszy krok musimy wykonać my sami, zmieniając swoje nastawienie i mentalność. Jeśli

pragniemy lepszej władzy - musimy zmienić do niej swój stosunek i zacząć ją błogosławić.

Dopiero wtedy Bóg zmieni władzę lub jej stosunek do nas. Świat duchowy kieruje się

innymi prawami, niż świat materialny. Jest pełen pozornych paradoksów. To świat, w

którym najsilniejszymi są Ci, którzy noszą brzemiona słabych, a największymi i

najważniejszymi Ci, którzy się uniżają i usługują pozostałym. W Królestwie Niebieskim

ludzie, którzy pragną prawdziwego życia - muszą najpierw umrzeć dla siebie samych.

Zasady te działają jak „eliksir młodości i szczęścia” dla naszych poranionych serc.

Potwierdzenie skuteczności tej zasady znajdujemy w opowieści o zdesperowanej młodej

kobiecie, która przyszła do znajomego aptekarza kupić truciznę, aby uśmiercić swoją

znienawidzoną teściową. Po głębokim namyśle aptekarz zgodził się na udział w spisku, ale

postawił kilka warunków. Zalecił, aby trucizna była systematycznie dawkowana małymi

porcjami, gdyż tylko wtedy nikt nie będzie w stanie wykryć jej obecności w ciele zmarłej, i

3

równocześnie w tym czasie synowa musi odnosić się wyjątkowo życzliwie do swojej ofiary,

żeby nikt jej nie podejrzewał o spowodowanie śmierci : musi ją chwalić i nieustannie

błogosławić. Kobieta przyjęła warunki i z zapałem przystąpiła do realizacji swojego

okrutnego planu. Czas mijał szybko. Dni zamieniły się w miesiące. Pewnego razu młoda

kobieta ze zdziwieniem stwierdziła, że bardzo polubiła teściową i zaczęła żałować swojej

wcześniejszej decyzji. Pośpiesznie udała się do aptekarza prosząc go o odtrutkę na

zaaplikowaną wcześniej truciznę. Jakież było jej zdziwienie, a zarazem radość, gdy mądry

aptekarz wyjawił jej prawdę na temat owej „trucizny” : okazało się bowiem, że przygotował

zupełnie nieszkodliwe ziółka, słusznie domyślając się, że prawdziwą trucizną jest

nienawiść, która zawładnęła sercem synowej. Zmiana stosunku do teściowej i

wypowiadane słowa błogosławieństwa okazały się najlepszym lekarstwem na jej własne

zranienie i wrogość. Ostatecznie zastosowana kuracja cudownie wpłynęła na uzdrowienie

relacji pomiędzy zwaśnionymi kobietami.

Negatywne słowa, które mówimy z wiarą i autorytetem stają się przekleństwem, gdy

są wypowiadane w celu zaszkodzenia innym. W końcu zwracają się przeciwko nam i

spadają na nasze własne głowy, zgodnie z przysłowiem : „kto pod kim dołki kopie - sam w

nie wpada”. Buntowanie się przeciwko władzy sprowadza na człowieka przekleństwo :

„Przeto kto się przeciwstawia władzy, przeciwstawia się Bożemu postanowieniu; a ci,

którzy się przeciwstawiają, sami na siebie potępienie ściągają” (Rzym. 13,2).

Możesz w tym momencie powiedzieć : „Przecież ja nic takiego złego nie mówię”. Czy

naprawdę ? Nasza mowa nas zdradza . Jezus wyraźnie stwierdził : „Albowiem z obfitości

serca mówią usta” (Mat.12,34). Musimy pamiętać, że „ z każdego nieużytecznego słowa,

które ludzie wyrzekną, zdadzą sprawę w dzień sądu. Albowiem na podstawie słów twoich

będziesz usprawiedliwiony i na podstawie słów twoich będziesz potępiony.” (Mat. 12.36-

37). Jest rzeczą niedopuszczalną, aby z tych samych ust wypływały słowa

błogosławieństwa i przekleństwa. Tak, jak nie może wypływać

woda słodka i gorzka z tego samego źródła, o czym pisze w swoim liście apostoł Jakub

(Jak.3,10-11). Przypomnę, że powyższe napomnienie było skierowane do ludzi

wierzących, którzy - pomimo odrodzenia duchowego - dopuszczali się grzechu

przeklinania. Słowa wypowiadane z wiarą w sercu decydują o naszym zbawieniu

i potępieniu (Rz.10,8-10). Z każdego słowa, nawet wypowiedzianego mimochodem -

przyjdzie nam rozliczyć się w dzień sądu. Świadomość tej prawdy powinna wzbudzić

bojaźń w naszych sercach i ogromne poczucie odpowiedzialności za to, co mówimy. Słowo

wypowiadane z wiarą może być jak zwycięski miecz obosieczny użyty w

duchowej walce lub jak narzędzie zniszczenia i śmierci. Wybór należy do nas. Nowy

Testament zachęca nas, abyśmy „trzymali się mocno naszego wyznania” /gr. – mówienia

tego samego/ - (Hebr.4,14). Przecież nasza wiara pochodzi ze słuchania słowa Chrystusa,

a nie z narzekania (Rz.10,17). Jesteśmy ciągle zachęcani do dziękczynienia,

proklamowania Bożych obietnic i „składania Bogu ofiar pochwalnych”... „swoimi wargami”

(Hebr. 10,23 :13,15; 1P.2,5-9).

Emocje nigdy nie powinny być naszym doradcą. Żona Joba, rozgoryczona stratą

dzieci chciała przekląć Boga i umrzeć. Wygłodniały Ezaw wypowiedział słowa, które

pozbawiły go pierworództwa, a przygnębiony Eliasz i rozgoryczony Jonasz życzyli sobie

śmierci. Ludzie mogą posunąć się aż tak daleko, że ośmielą się nawet przeklinać Jezusa

(1Kor.12,3) lub bluźnić Duchowi Świętemu, przypisując Jego działanie diabłu (Mat.12,31).

4

Napominasz czy osądzasz?

Zadaniem lokalnego Kościoła jest wychowywanie i doprowadzanie wiernych do

dojrzałości duchowej. Zbór musi osądzać grzechy, które przynoszą ujmę imieniu

Chrystusa. Skoro ktoś dopuszcza się takich grzechów, to obowiązkiem zboru w imieniu

Jezusa jest podjęcie kroków dyscyplinarnych. W przeciwnym razie - w myśl zasady, że

odrobina kwasu cały zaczyn zakwasza - naturalną konsekwencją obojętności Kościoła na

grzech oraz /źle pojętej !/ tolerancji - będzie postępujący upadek moralny zboru.

Współczesny, postmodernistyczny pluralizm zachęca ludzi do wiary w wiele rzeczy

równocześnie. Podobno wszystkie drogi prowadzą do Boga, choć naprawdę tylko Jezus

jest prawdziwą drogą. Z kolei tolerancja, która miała jeszcze niedawno pozytywne

zabarwienie, stopniowo staje się coraz dziwniejszym tworem. Zakłada, że racja kryje się

nie po stronie prawdy absolutnej, zawartej w Słowie Bożym (chrześcijanie odrzucają

relatywizm, w którym wszystko jest względne), lecz leży raczej po stronie mniejszości,

która staje „w opozycji” do większości. Kościół jest Domem Bożym, a nie klubem

towarzyskim, w którym każdy może zachowywać się jak chce. Jedną z metod, która ma

służyć temu celowi jest kształtowanie zachowań wierzących przez napominanie,

strofowanie i karcenie : „Lecz teraz napisałem wam, abyście nie przestawali z tym, który

się mieni bratem, a jest wszetecznikiem lub chciwcem, lub bałwochwalcą, lub oszczercą,

lub pijakiem, lub grabieżcą, żebyście z takim nawet nie jadali. Bo czy to moja rzecz sądzić

tych, którzy są poza zborem? Czy to nie wasza rzecz sądzić raczej tych, którzy są w

zborze? Tych tedy, którzy są poza nami, Bóg sądzić będzie. Usuńcie tego, który jest zły,

spośród siebie” (1Kor. 5,11-13). Paweł porusza w tym fragmencie sprawę

dyscyplinowania członków zboru i rozstrzygania spraw spornych, które pojawiają się

między nimi , o czym szerzej pisze w pierwszej części rozdziału 6. Jest to właściwe,

pozytywne osądzanie, do którego mamy prawo w Kościele. Choć dla lepszego zrozumienia

tego zagadnienia lepiej jest używać słowa „dyscyplinowanie” zamiast „osądzanie”. Dzięki

temu unikniemy niepotrzebnego zamieszania i dwuznaczności. Zwłaszcza, że w Nowym

Testamencie możemy zauważyć pozorną sprzeczność wypowiedzi na temat „sądzenia” i

powstrzymywania się od „osądu”. W wielu miejscach znajdujemy zachętę do osądzania, w

innych zaś fragmentach Pisma napotykamy słowa, w których zakazuje się tego typu

praktyk. Niektórzy kierując się wersetem z Mat.7,1-2: „nie sądźcie, abyście nie byli

sądzeni, albowiem jakim sądem sądzicie, takim was osądzą” nie chcą wtrącać się do życia

innych osób. Ten zakaz powinniśmy dobrze zrozumieć : dotyczy on przede wszystkim

sytuacji, gdy wchodzimy w kompetencje Pana Boga chcąc decydować o zbawieniu lub

potępieniu innych osób oraz gdy oceniamy czyjeś życie według prawa zakonu bez

miłosierdzia. Domagamy się wówczas jedynie kary, a zapominamy o wielkoduszności i

chrześcijańskim przebaczeniu. Nie mamy prawa do osądzania w kilku przypadkach. Tylko

Bóg ma prawo do ostatecznego osądu człowieka, do końcowego podsumowania całego

naszego życia, bo tylko Pan zna nasze motywy i zamysły naszych serc : „Albowiem do

niczego się nie poczuwam, lecz to mnie jeszcze nie usprawiedliwia, bo tym, który mię

sądzi, jest Pan. Przeto nie sądźcie przed czasem, dopóki nie przyjdzie Pan, który ujawni to,

co ukryte w ciemności, i objawi zamysły serc; a wtedy każdy otrzyma pochwałę od Boga.”

(1 Kor. 4:4-5), „....bo tym, który mnie sądzi jest Pan” (4,1-4). Tak naprawdę istnieje tylko

jedna motywacja, którą w czasie sądu zaakceptuje nasz Bóg : „A więc: Czy jecie, czy

pijecie, czy cokolwiek czynicie, wszystko czyńcie na chwałę Bożą” (1 Kor. 10,31).

Biblia uczy wyraźnie, że najwyższym sędzią jest Bóg Ojciec, który władzę sędziowską

przekazał swojemu Synowi Jezusowi (J.5,22 ; 2 Kor.5,10). A Chrystus ustanowił swoje

5

Słowo narzędziem wykonawczym sądu (J.12,48). To właśnie Boże Słowo będzie

ostatecznym autorytetem i kryterium osądu każdego człowieka. Nie mamy prawa osądzać

innych chrześcijan z powodu spraw nieistotnych, zewnętrznych, takich jak rodzaj

pożywienia, ubiór czy dzień, w którym chwalą Pana ( chyba, że przybrałyby one grzeszną

formę, np. obżarstwo - Rz.14,1-4). Mamy przyjmować słabych w wierze, nie wdając się w

ocenę ich drugoplanowych poglądów : „Jeden wierzy, że może jeść wszystko, słaby zaś

jarzynę jada. Niechże ten, kto je, nie pogardza tym, który nie je, a kto nie je, niech nie

osądza tego, który je; albowiem Bóg go przyjął. Kimże ty jesteś, że osądzasz cudzego

sługę ? Czy stoi, czy pada, do pana swego należy; ostoi się jednak, bo Pan ma moc

podtrzymać go”.

Osądzanie w oparciu o władzę

Nie powinniśmy osądzać innych ludzi znajdujących się poza zakresem władzy i

autorytetu, który otrzymaliśmy od Boga. Co to w praktyce oznacza? W Starym

Testamencie idea sądzenia była nierozłącznie powiązana z władzą, której głównym

zadaniem nie było - jak wielu myśli - karanie winnych, lecz obrona sprawiedliwych. Karanie

było sprawą drugoplanową (Ps.82,2-3). Sądzenia nigdy nie powinniśmy oddzielać od

władzy i danego nam autorytetu. Sądzenie jest jedną z cech i funkcji rządzenia. Mojżesz po

wyjściu z Egiptu miał władzę, a zarazem prawo do sprawowania sądu w imieniu Boga.

Wcześniej, gdy o własnych siłach próbował uwolnić swoich braci z niewoli - nie posiadał

ani prawa, ani autorytetu do osądzania. Właśnie dlatego został odrzucony przez rodaków i

musiał uciekać na pustynię : „Gdy nazajutrz wyszedł, oto dwaj mężowie hebrajscy kłócili

się. Wtedy rzekł do tego, który zawinił: Czemu bijesz bliźniego swego? A ten odpowiedział:

Któż cię ustanowił przełożonym i sędzią nad nami? Czy zamierzasz mię zabić, tak jak

zabiłeś Egipcjanina? Mojżesz zląkł się...” (2Mojż. 2,13-14). Mojżesz miał dobre intencje,

ale bez władzy i upoważnienia nie był w stanie skutecznie zrealizować swojego planu. W

tej sytuacji trudno się dziwić, że jego osąd nie został przyjęty.

Podobnie jak Mojżesz władzę z jednoczesnym prawem do osądzania łączyli w Izraelu

sędziowie i królowie. Każda władza dawała autorytet do osądzania życia ludzi poddanych

tej władzy. Możemy posunąć się jeszcze dalej i stwierdzić, że wszyscy ludzie, którzy są

odpowiedzialni za sprawowanie władzy mają wręcz obowiązek sądzenia, utrzymywania

porządku i dyscyplinowania innych osób w ramach swojej jurysdykcji. Potrzebujemy

władzy, aby nasze działania były efektywne i nie zakończyły się fiaskiem. W przeciwnym

razie wszelkie nasze wypowiedzi czy decyzje będą jedynie pobożnymi życzeniami i

najprawdopodobniej nam się nie powiodą. Z drugiej strony jest rzeczą oczywistą, że sama

władza pozbawiona poczucia odpowiedzialności za to, co robi jest zwykłym despotyzmem i

niedopuszczalnym nadużyciem. Na bazie tego, co zostało już powiedziane możemy

wyciągnąć praktyczny wniosek, że tam, gdzie nie otrzymaliśmy prawa, aby rządzić nie

mamy również prawa, aby osądzać.

Kwestia „sądu i rządzenia” dokładnie tak samo przedstawia się w czasach obecnych i

znajduje swoje przełożenie i zastosowanie w naszym codziennym życiu. Ojciec - jako

głowa rodziny - ma prawo, wspólnie ze swoją żoną, do osądzania i dyscyplinowania swoich

dzieci, ale nie powinien tego czynić w stosunku do obcych dzieci. Starsi zboru - jako

przywódcy lokalnego Kościoła - mają prawo i obowiązek, wspólnie z pozostałymi

członkami, osądzać grzechy członków swojej wspólnoty (1Kor.5,1-5). Jest wielkim

wstydem dla Kościoła, gdy jego członkowie procesują się pomiędzy sobą przed świeckim

sądem. Sprawy sporne i konfliktowe pomiędzy braćmi w wierze, członkami

6

danej wspólnoty powinni rozstrzygać święci, a nie świat (1Kor.6,1-4). Człowiek, który po

kolejnych napomnieniach nie respektuje orzeczenia Kościoła, który go dyscyplinuje z

powodu jego grzechu - nie ma prawa nazywać się bratem. Powinien być wyłączony ze

zboru : „A jeśliby ich nie usłuchał, powiedz zborowi; a jeśliby zboru nie usłuchał, niech

będzie dla ciebie jak poganin i celnik.” (Mat.18,17).

Jednak każdy z nas musi być szczególnie ostrożny, aby nie ulec pokusie dyscyplinowania

członków innego Kościoła. Najczęściej nasz autorytet tam już nie sięga.

Nie mamy również upoważnienia, aby zajmować się osądzaniem ludzi niewierzących,

których sędzią jest Bóg (1Kor.5,13).

Zbór, na którego czele stoją Starsi Zboru ma obowiązek osądzania i reagowania na

grzech swoich członków. Osądzanie nie jest formą potępiania, lecz raczej jest rozumiane

jako dyscyplinowanie w bratniej miłości w celu uratowania tego, który grzeszy.

Odpowiedzialność, o której tu mowa, spoczywa na całym zborze (1Kor.5,13 ; Mat.18,17).

Jesteśmy zobowiązani do osądzania negatywnego zachowania i relacji międzyludzkich na

podstawie standardów Pisma Świętego, a nie na podstawie emocji lub własnych

przekonań. Oprócz osądzania norm moralnych i etycznych, Kościół jest zobowiązany do

rozstrzygania i rozwiązywania spraw spornych, które pojawiają się pomiędzy jego

członkami. Powinien również stać na straży zdrowej nauki, rozsądzać proroctwa, czuwać i

zwracać baczną uwagę na to, czy do Kościoła nie zakradły się „wilki w owczych skórach”,

którymi są fałszywi nauczyciele, prorocy i apostołowie (Rz.16,17; Obj.2,2 ;

1Tym.1,18-20; 2Tym.2,17-18; Mat.7,15). Nasz osąd nigdy nie powinien być pochopny i nie

powinien opierać się jedynie na plotkach i domysłach. Nie możemy pozwolić, aby był

pozbawiony należytych dowodów lub świadków. Dyscyplinowanie powinno każdorazowo

być poprzedzone dokładnym zbadaniem sprawy : „gdy wyśledzisz, zbadasz i dowiesz się

dokładnie, a okaże się prawdą i rzeczą pewną, że taką obrzydliwość uczyniono pośród

ciebie, to...” (5 Moj.13,15). Jeśli - postępujące czasami w barbarzyński sposób - władze

rzymskie stosowały podstawowe zasady praworządności, to o ileż bardziej Kościół

powinien w sprawiedliwy sposób osądzać sprawy swoich wiernych. Stanowisko Rzymu

jasno przedstawił przed apostołem Pawłem namiestnik Festus : „Odpowiedziałem im, że

nie ma u Rzymian zwyczaju wydawać jakiegoś człowieka na łaskę i niełaskę, zanim

oskarżony nie stanie wobec oskarżycieli twarzą w twarz i nie będzie miał sposobności

obrony przed zarzutami.” (Dz.Ap. 25,16).

Miłosierdzie czy sąd?

Czym różni się „złe osądzanie” od „dobrego osądzania”, czyli od

„nowotestamentowego dyscyplinowania” ? Poza omówionymi powyżej cechami „złe

osądzanie”, którego się często w swoim życiu dopuszczamy, polega na domaganiu się dla

innych kary, sprawiedliwości i potępienia z powodu doznanych krzywd, zranień lub

grzechów popełnionych przeciwko nam. Natomiast u podstaw „chrześcijańskiego

dyscyplinowania” leży miłosierdzie i chęć uratowania winnego od należnej mu kary.

Osąd może mieć różne oblicza. Sędzia może być przepełniony zgorszeniem, może mieć

serce przepełnione poczuciem wstrętu i obrzydzenia dla sprawcy grzechu, może również

odrzucać i potępiać ludzi z powodu ich złych zachowań. Mamy nakaz żeby brzydzić się

grzechem, ale miłować grzesznika. W ślad za złym, pozbawionym miłosierdzia osądzaniem

idzie zwykle jej duchowa siostra pogarda : „Ty zaś czemu osądzasz swego brata? Albo i ty,

czemu pogardzasz swoim bratem? Wszak wszyscy staniemy przed sądem Bożym” ( Rzym.

14:10) oraz faryzejskie poczucie wyższości („ja bym tak nigdy nie zrobił”)

7

„Osądzanie” bazuje na zakonie uczynków, a „nowotestamentowe dyscyplinowanie”,

z którego wypływa napomnienie - opiera się na łasce, która jest niezasłużoną dobrocią,

darowaną nam przez kochającego Ojca z nieba. Tak naprawdę są to dwa zupełnie różne

systemy korygowania zachowań człowieka. Musimy, jako chrześcijanie, dokładnie

zastanowić się, którym z nich się posługujemy ? Wbrew pozorom sprawa jest bardzo

poważna. Prawo zasiewu i zbioru odnosi się tak samo do dobrych, jak i złych rzeczy. W

końcu każdy z nas zacznie zbierać swoje plony. „Osądzenie” jest złe, bo zawiera

oskarżenie i potępienie. Oskarżając, przyjmujemy postawę charakterystyczną dla diabla,

który jest „oskarżycielem braci” (Obj.12,10). Musimy pamiętać, że tak jak my traktujemy

innych – tak i sami zostaniemy potraktowani. Odziedziczyliśmy po naszym Panu naturę

miłosiernego baranka, a nie mściwego i drapieżnego wilka. Musimy systematycznie

ujarzmiać starą, cielesną naturę, która nieustannie próbuje dochodzić do głosu i

przejmować kontrolę nad naszym życiem. Jezus, gdy „znęcano się nad nim, ... znosił to w

pokorze i nie otworzył swoich ust jak jagnię na rzeź prowadzone” (Iz .53,7). Owca,

uderzona laską pasterza, pokornie zwiesza głowę, a wilk udający owcę - zgodnie ze swoją

drapieżną naturą - za każdym razem reaguje warczeniem i obnażeniem swoich ostrych

kłów. To, jak reagujemy na ciosy zadawane nam przez innych ludzi jest ciekawym, i jakże

trafnym, testem na jakość naszego chrześcijaństwa. Gra toczy się o wysoką stawkę : o to,

w jaki sposób sami zostaniemy potraktowani przez Boga ?

„I nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni, i nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni,

odpuszczajcie, a dostąpicie odpuszczenia ....albowiem jakim sądem sądzicie, takim was

osądzą, i jaką miarą mierzycie, taką i wam odmierzą” (Łuk. 6,37-38).

W tej kwestii nie można mieć żadnych złudzeń : jeżeli jesteś surowy, zasadniczy i

wymagający w stosunku do innych , musisz przyjąć do wiadomości, że takich samych ludzi

Bóg postawi na twojej drodze. Jeśli lubisz namiętnie krytykować i poniżać innych, to

pamiętaj, że Bóg dopuści, aby tacy sami ludzie stanęli na drodze Twojego życia. Buntujesz

się przeciwko przełożonym? To wiedz, że nawet twoje własne dzieci mogą tym samym

odpłacić tobie. Zbierzesz to, co posiałeś. Musimy wybrać, czy kierujemy się zakonem

uczynków, opartym na sądzie i sprawiedliwości, czy na „nowotestamentowym” zakonie

miłości i wolności, który bazuje na miłosierdziu i łasce? „Tak mówcie i czyńcie, jak ci,

którzy mają być sądzeni przez zakon wolności. Nad tym, który nie okazał miłosierdzia,

odbywa się sąd bez miłosierdzia, miłosierdzie góruje nad sądem.” (Jak.2,12–13). Możemy

to przeanalizować na przykładzie traktowania homoseksualistów. Jedni z oburzeniem i

szczerą „świętą” odrazą wykrzykują pod adresem „wstrętnych zboczeńców” słowa

potępienia i pogardy; oczekują dla nich surowej kary i potępienia za „obrzydliwe

zboczenie”, nie omieszkując również obrzucić tych „innych” - „zepsutymi jajkami”. Drudzy

zaś, zwolennicy legalizacji i niczym nie skrępowanej tolerancji oraz wolnej miłości,

wspierani przez liberalnych teologów popierają homoseksualizm jako dopuszczalną,

alternatywną formę miłości. Kolejni traktują to zachowanie jako mało szkodliwą dewiację

seksualną. Natomiast opierający się na Biblii prawdziwi chrześcijanie nazywają to

grzechem. Lecz - jak w przypadku każdego innego grzechu - otaczają tych ludzi miłością,

oferują wsparcie i podają pomocną dłoń wskazując jednocześnie na miłosiernego

Zbawiciela, który może pomóc im wyzwolić się z sideł wroga.

Przypadłością naszej starej cielesnej natury jest brzydki nawyk, polegający na tym, że

z przenikliwością promieni Roentgena potrafimy dostrzec słabości i grzechy innych ludzi,

będąc jednocześnie ślepymi na nasze własne uchybienia. Jeśli pragniemy miłosierdzia,

sami musimy zacząć łagodniej odnosić się do innych. Biblia nie może być traktowana jak

młotek sędziowski, którym uderzamy, by potępiać innych. Zasada ta - w dziwacznie

8

wykoślawiony sposób - przyświecała bohaterom filmu „Czarownice z Salem”, którzy

bezlitośnie, przy pomocy szubienicy, zaprowadzali moralny porządek i ukarali wszystkie

osoby podejrzane o kontakt z szatanem. Koncentracja na udowadnianiu winy i karaniu za

nią - jest przeciwieństwem miłosierdzia. Zastanów się, czy jako chrześcijanin wybierasz

osądzanie i domaganie się sprawiedliwości, czy raczej preferujesz miłosierdzie,

przebaczenie i łaskę ? Osądzając innych w bezwzględny sposób - sami uruchamiamy

prawo osądu wobec siebie. Osąd bazuje na zakonie uczynków opartym o prawo Starego

Testamentu, którego stosowanie w naturalny sposób uwalnia potępienie : „Przeto teraz

nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie. Bo zakon Ducha,

który daje życie w Chrystusie Jezusie, uwolnił cię od zakonu grzechu i śmierci” ( Rzym.

8,1-2). Osąd sprowadza również przekleństwo, które, jak potężna magnetyczna siła,

sprawia, że ludzie stają się marionetkami w ręku zła : „Bo wszyscy, którzy polegają na

uczynkach zakonu, są pod przekleństwem; napisano bowiem: Przeklęty każdy, kto nie

wytrwa w pełnieniu wszystkiego, co jest napisane w księdze zakonu” ( Gal. 3,10).

Znajdujemy w tym fragmencie biblijną prawdę, na którą wielu chrześcijan ma zamknięte

swoje duchowe oczy, że kierowanie się w swoim życiu standardami zakonu, sprowadza na

każdego z nas przekleństwo. A to właśnie zakon bazuje na osądzaniu według surowej

zasady „oko za oko, ząb za ząb.” Wiele osób nadal praktykuje to prawo, szczególnie w

stosunku do innych, zapominając o nowotestamentowym prawie miłosierdzia. Na skutki

takiego postępowania nie trzeba zbyt długo czekać – „Co człowiek sieje, musi w końcu

zacząć zbierać”. Widać to szczególnie w dziedzicznych grzechach przejmowanych po

ojcach (przodkach). Dotyczy to uzależnień, zachowań kompulsywnych (przymusowe

natręctwa i zachowania, obsesyjne myślenie, przykre ruchy utrudniające życie, np.

obgryzanie paznokci do krwi, obsesyjne mycie rąk, itp.) i neurotycznych przymusach. Jeśli

ktokolwiek - w poczuciu zgorszenia i krzywdy - bezwzględnie i surowo osądza swoich

rodziców, wówczas sam daje szatanowi legalne prawo, aby te same błędy, przestępstwa i

winy wprowadził w ich życie. W ten właśnie sposób przysłowiowe „jabłko może upaść

niedaleko od jabłoni”. Cóż za złośliwy paradoks! Możemy żyć pod wpływem rzeczy, które

sami z całego serca potępialiśmy i osądzaliśmy, które nawet ze szczerego serca

nienawidziliśmy mówiąc: „wszystko, tylko nie to, ja na pewno taki nie będę”. Młody

chłopiec, gdy dorośnie sam może zostać alkoholikiem, pomimo potępienia jakie zrodziło się

w jego sercu na widok pijanego ojca oraz doskonałej wiedzy na temat destrukcyjnego

wpływu napojów alkoholowych na życie. Dopiero przebaczenie w Jezusie Chrystusie,

złamanie mocy przekleństwa i stosowanie w codziennym życiu miłosierdzia i pokuty - może

zatrzymać ten destrukcyjny proces. Jak widać, gorycz i zranienie mogą stać się złymi

doradcami sędziego, zaślepionego zranieniem lub pychą. Jeśli domagamy się

sprawiedliwości - wówczas sami wracamy „pod zakon”, który równie surowo potraktuje nas

samych. Musimy wybrać pomiędzy sprawiedliwością zakonu, a miłosierdziem, które ratuje

winowajcę, nie odpłacając mu złem, na które zasłużył. Miłosierdzie otwiera drzwi do

działania Bożej łaski, która ofiarowuje nam dobre rzeczy, na które nie zasłużyliśmy i

uzdalnia nas do czynienia tego, czego o własnych siłach nie potrafimy wykonać.

Przebaczenie i miłosierdzie musi zatryumfować nad osądzaniem. Jak widać prawa

duchowe - pomimo upływu czasu i ciągłych zmian kulturowych - nigdy nie uległy

przedawnieniu. Zamiast z nimi bezskutecznie walczyć, lepiej spróbujmy je poznać,

honorować i pokornie używać w codziennym życiu. Tylko wtedy możemy liczyć na

błogosławieństwo.

9

Jedna miara

Jest rzeczą niezwykle ważną, abyśmy te same kryteria i zasady moralne, które

stosujemy wobec innych ludzi - stosowali również wobec samych siebie. Wbrew pozorom

podstawy nowotestamentowego zakonu wolności i miłości są bardzo proste do

zrozumienia (gorzej z wykonaniem). W tym miejscu warto zacytować : „Co byście chcieli,

aby ludzie wam czynili, wy im czyńcie”. Dokonajmy analizy tego tekstu, bez włączania

religijnych „komplikatorów” i zastanówmy się, czego oczekujemy od innych, gdy

zgrzeszymy przeciwko nim? Miłosierdzia, czy potępienia ? Jeśli oczekujemy

sprawiedliwości dla kogoś, kto nam wyrządził krzywdę - nie możemy równocześnie

oczekiwać miłosierdzia i łaski dla siebie. Bóg nie pozwoli na taki obłudny dualizm i

dziwaczną „religijną schizofrenię”. Tak, jak my traktujemy innych - tak sami zostaniemy

potraktowani, bo „jaką miara mierzymy innych, taką nam odmierzą”. Biblia mówi w słowach

Modlitwy Pańskiej : ,,odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy naszym winowajcom”.

Co oznacza to w praktyce? Na tyle, na ile odpuścimy innym, sami możemy liczyć na

odpuszczenie i Boże miłosierdzie. Paradoks polega na tym, że jeśli zgrzeszymy, jako

krzywdziciele oczekujemy miłosierdzia od Boga, a jeśli ktoś krzywdzi nas, jako ofiary

domagamy się dla naszego oprawcy sprawiedliwej kary. Jezus przebaczył swoim

winowajcom na krzyżu (Ł. 23,34). Podobnie uczynił tak samo jego kamienowany uczeń,

Szczepan. Krew Abla krzyczała z ziemi głosem zakonu: ,,Boże pomścij mnie, ukarz

winnego, bo zostałem bestialsko zabity przez własnego brata. Ukaż go bez stosowania

łaski, tak jak on nie okazał mi jej , nie pozwól aby morderstwo uszło mu płazem!”. Lecz

krew Jezusa woła głosem łaski : ,,Ojcze odpuść im, bo nie wiedzą co czynią” : „Zlituj się i

nie dawaj im tego zła, na które zasłużyli”. Bezlitosną modlitwę zakonu nosił w swoim

sercu prorok Jonasz, gdy zwiastował mieszkańcom Niniwy poselstwo o planowanym przez

Boga sądzie. Pomimo, że znał miłosierną naturę swojego Boga - oczekiwał kary i

bezwzględnego potępienia dla tysięcy grzeszników. Był szczerze zasmucony i

rozczarowany już na samą myśl, że Najwyższy Sędzia może zlitować się nad wrogami jego

narodu. No cóż ! Pamięć ludzka jest krótka i działa dziwnie wybiórczo. Jonasz zapomniał,

jak sam został uratowany przez Boga z wnętrza ryby - pomimo, że nie zasłużył na ratunek i

okazanie mu łaski. Zupełnie inaczej zachował się kamienowany Szczepan. Również

inaczej niż Jonasz zareagował Abraham. Wstawiał się u Pana za Sodomą i Gomorą, gdy

dowiedział się o planach zniszczenia grzesznych miast (1Mojż.18,22-33). Niesamowicie

poruszające są modlitwy wstawiennicze (modlitwy utożsamiania), które zanosili za

naród bogobojni mężowie Boży tacy jak: Mojżesz, Nehemiasz, Ezdrasz czy Daniel.

Przepraszali za grzechy innych ludzi i wołali o zmiłowanie, chociaż nie musieli tego robić,

bo sami byli sprawiedliwi i prawi. Miłosierdzie powinno tryumfować nad osądzaniem. Brak

stosowania przebaczenia i łaski powoduje zgorzknienie w sercu. Gorycz tak naprawdę jest

chowaną na dnie serca niespełnioną zemstą i jako zaraźliwa choroba duszy może pokalać

innych ludzi (Hebr.12, 15). W takich sytuacjach nie wystarczy wybaczyć krzywdzicielowi.

Niezbędna jest również nasza pokuta za grzech osądzenia bliźniego. Musimy pokutować

za to, że pragnęliśmy dla niego kary, potępienia i sądu. Możesz w tym momencie szczerze

zaprotestować : „Jak to! Mało, że zostaliśmy skrzywdzeni, to jeszcze my sami możemy być

przez Boga ukarani jako ofiary bezprawnie wyrządzonej nam krzywdy? Przecież każda

owca w takiej sytuacji oczekuje jedynie pocieszenia ze strony dobrego Pasterza, a nie

dokonywania korekty jej niewłaściwych reakcji na zranienie. Czy to możliwe?” Tak, to

rzeczywiście jest nie tylko możliwe, ale wręcz zupełnie pewne. Wystarczy popatrzeć na

wzięty prosto z życia przykład : ktoś podchodzi do ciebie i zupełnie bez powodu, tylko

10

dlatego, że nie podoba mu się twój rozbrajający uśmiech i lśniące zęby - uderza cię ręką w

twarz. Jest ewidentnie winny. Czy to oznacza więc, że możesz w odwecie bezkarnie wybić

mu pięścią zęby lub w przypływie wściekłości zasztyletować? Absolutnie nie! Każdy w

takiej sytuacji musi ponieść konsekwencje za swój bezprawny czyn. Policzkowany za swój

atak, a spoliczkowany za dokonanie zemsty. Podobnie sprawa wygląda w rzeczywistości

duchowej. Jedni będą rozliczeni przez Boga za krzywdzenie bliźniego, a ofiary zostaną

ukarane przez tego samego Boga, za duchowy odwet - za grzechy nieprzebaczenia,

osądzania, potępiania i przeklinania swoich oprawców. Jakim prawem segregujemy

grzechy nadając im różną skalę ważności? Jakim prawem cudzołóstwo i morderstwo

nazywamy grzechami ciężkimi, a nieposłuszeństwo i osądzanie bliźniego

usprawiedliwiamy i tolerujemy? Dlaczego tak często dajemy im ciche przyzwolenie i

traktujemy jako mniejsze zło? Ten, który nakazał, aby nie zabijać i nie składać fałszywego

świadectwa przykazał również, aby nie potępiać i nie osądzać bliźniego, nawet jeśli

dopuścił się wobec nas poważnych grzechów. Nie mamy prawa do chowania w sercu

urazy, nieprzebaczenia i osądzania innych ludzi. Kochający Ojciec nam tego zakazał,

między innymi dlatego, że największą szkodę wyrządzimy samym sobie. Jest to jak

„samobójczy strzał do własnej bramki”. Okrada nas z relacji z Bogiem i sprowadza nasze

życie pod wpływ przekleństwa zakonu. Zraniony człowiek potrafi tylko ranić i zarażać

innych swoją goryczą. Zastanówmy się, czy jako naród chrześcijański mamy moralne

prawo by przez długie dziesięciolecia osądzać i potępiać nazistów, chowając głęboko w

sercu urazę i gorycz? Czy możemy bez wyrzutów sumienia żądać dla hitlerowców

pozbawionego miłosierdzia potępienia? Ile lat Polacy będą z nienawiścią wypominali

Rosjanom ich stare grzechy, zapominając w tym samym czasie o swoich własnych

popełnionych przeciwko Żydom, (Jedwabne, Kielce) Ukraińcom i Czechom? Pozbawione

miłosierdzia osądzanie „weszło nam w krew” i stało się narodowym nawykiem. Wystarczy

posłuchać pełnych potępienia i przekleństw wypowiedzi na temat polskiego rządu. Wielu

ludzi może się nie zgodzić z tym, co teraz czytają, mówiąc z nutą złości i zgorszenia :

„Przecież mamy rację. Wszędzie tylko kłamstwo i korupcja”. Musimy jednak pamiętać, że

żadna nawet 100% prawda nie daje nam upoważnienia do grzesznego potępiania i

osądzania.

Uwolnienie od osądzania

Na rozwiązanie tego typu problemów są inne metody. Między innymi bardzo naiwnie

wyglądająca, ale jakże rzadko praktykowana - modlitwa za władzę i rządzących. Problem w

tym, że Ci, którzy najwięcej osądzają - prawie w ogóle nie modlą się, za tych, których Bóg

postawił nad nimi. Cóż za paradoks! Jak Bóg ma zmienić władze i wylać swoje

błogosławieństwo, jeśli większość naszych rodaków codziennie ją osądza i przeklina? Mamy

to, na co zgodnie z zakonem zasłużyliśmy. Bóg nie będzie mógł uzdrowić serca narodu

polskiego dopóty, dopóki Polacy nie zaczną pokutować za ciągłe narzekanie, osądzanie i

potępianie. Prześledźmy to na kolejnym przykładzie : dziecko, które zostało skrzywdzone

przez rodzica, stosującego brutalną przemoc psychiczną i fizyczną - zostaje zranione i

sprowokowane do osądzania swojego bezwzględnego oprawcy. Po pierwsze : takie dziecko

powinno prędzej, czy później wybaczyć osobie, która je zraniła, ale na tym nie koniec. Po

drugie : najczęściej zranienie prowokuje ofiarę do grzesznego osądzenia i potępiania, z

których należy pokutować. Po trzecie : prawdziwa pokuta oznacza także powrót do

posłuszeństwa i szanowania rodzica zgodnie z nakazem Słowa Bożego (Mojż. 5,16; Ef.6,1-

2). Po czwarte : aby trzy pierwsze warunki były możliwe do wykonania - ofiara przemocy

11

musi koniecznie pozbyć się wszelkich form pieczołowicie pielęgnowanego alibi, dzięki

któremu daje sobie prawo do trwania w nieprzebaczeniu i osądzaniu („Mam prawo do

osądzania, bo mam rację, bo zostałem brutalnie skrzywdzony, bo, bo, bo...”). Dopiero wtedy

Bóg może uzdrowić zranione serce. Problem w tym, że niewielu chrześcijan rozumie te

zasady, a nawet jeśli je znają i pojmują ich duchowe znaczenie - nie są skłonni zastosować

je w swoim życiu. Wybierają raczej - co jest charakterystyczne dla współczesnego świata i

jego humanistycznych haseł - domaganie się swoich praw i rozczulanie się nad sobą. Z

własnego wyboru, z powodu chowania w sercu urazy wobec winnego i osądzania go,

pozostają zakładnikami zakonu i dziedzicami przekleństwa. Wiele ofiar, będących

jednocześnie chrześcijanami ma poważne kłopoty z wykonaniem pierwszego kroku na

drodze do uzdrowienia ich serca, którym jest szczere przebaczenie. Inni nigdy nie wykonują

kolejnych kroków ku swojej duchowej wolności. Nie pokutują z grzechów osądzania

bliźniego. Nie możemy więc być zaskoczeni, że Kościół jest pełen ludzi smutnych i

poranionych, którzy tylko ze słyszenia znają smak zwycięstwa w Chrystusie. Trudno się więc

dziwić, że w czasie Wieczerzy Pańskiej niektórzy odbierają sąd i przekleństwo : „wielu jest

chorych, a niemało zasnęło” w miejsce obiecanego błogosławieństwa (1Kor.11,27-31).

Zamiast osądzać innych, lepiej zbadajmy własne serce i osądźmy samych siebie. Nie można

żyć w nieprzebaczeniu, urazie i osądzaniu bliźniego, bo poprzez to w niegodny sposób

przystępujemy do Stołu Pańskiego, profanując tym samym ideę przebaczenia grzechów. Nie

można przystępować do Stołu Miłosierdzia wspólnie z członkami Kościoła, wspominając

śmierć Pana Jezusa, który przebaczył nasze grzechy – podczas, gdy sami w tym czasie

zatrzymujemy je innym poprzez surowe, pozbawione miłosierdzia, osądzanie i potępianie.

Jedno z drugim jest sprzeczne : oczekujemy zmiłowania od Boga, ale sami niekiedy nie

potrafimy okazać tego samego ludziom, którzy nas skrzywdzili. Tylko człowiek, który sam we

własnym życiu stosuje miłosierdzie, może spodziewać się tego samego ze strony Pana Boga

: „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.” (Mat.5,7). Jeśli domagasz

się osądzenia winnego, zgodnie ze standardami sprawiedliwości, musisz pamiętać, że ty

sam wchodzisz w przestrzeń zakonu i będziesz zbierał to, co posiałeś. Dostaniesz

sprawiedliwość zamiast miłosierdzia. Jak widać pielęgnowanie postawy osądzania i noszenia

w sercu zranień to wątpliwy „luksus”, na który nikt z nas nie może sobie pozwolić, gdyż

kosztuje zbyt wiele. Jeśli winowajcy mają wobec nas jakiś dług winy, to niezwłocznie

powinniśmy im darować. Tak naprawdę to leży przede wszystkim w naszym interesie.

Powinien nam to podpowiadać nasz „duchowy instynkt samozachowawczy”. Postawa

osądzania potrafi zrujnować całe nasze życie oraz - jako grzech sprowadzający

przekleństwo - wycisnąć swoje negatywne piętno na przyszłości naszych dzieci. Osądy

najczęściej są zakorzenione w bólu i zgorzknieniu. Czasami są zwykłymi grzechami

nieokiełznanego języka, wynikiem plotkowania, obmawiania, narzekania i zazdrości. Właśnie

wtedy bardzo łatwo można zauważyć cechy charakterystyczne dla złego osądu, czyli dla

potępienia i pogardy : „Ty zaś czemu osądzasz swego brata? Albo i ty, czemu pogardzasz

swoim bratem? Wszak wszyscy staniemy przed sądem Bożym” ( Rzym. 14:10).

Powinniśmy być świadomi, że żadne najbardziej traumatyczne wydarzenia, które miały

miejsce w naszym życiu, nie mogą być usprawiedliwieniem i podstawą do osądu,

pozbawionego miłosierdzia i pełnego zgorzknienia oraz budowania mechanizmów

obronnych, które w niezdrowy sposób izolują nas od innych ludzi. Dopóki nie odwrócisz się

od legalistycznego osądzania, polegającego na domaganiu się kary i sprawiedliwości dla

innych i nie wkroczysz na drogę miłosierdzia oraz łaski - dopóty sam będziesz tak

traktowany, a podobne problemy staną się udziałem twojego potomstwa (2Mojż. 20,5).

Mistrz legalizmu, którym jest szatan, na pewno tego dopilnuje.

12

Uleczenie przez przebaczenie

Przez miłosierdzie i przebaczenie pokonujemy wroga i odbieramy mu prawo do

zadawania nam i naszym bliskim bólu. Musimy podarować tym, którzy przeciwko nam

zgrzeszyli, bezwarunkowe przebaczenie, bez dalszych zobowiązań i roszczeń. Musimy

koniecznie wypuścić na wolność wszystkich, których bezprawnie przetrzymujemy w

„więzieniach naszych serc” - nie są już nam nic dłużni. Następnym krokiem powinna być

nasza modlitwa pokutna, prośba do Boga o przebaczenie naszego gniewu, zgorzknienia

oraz grzechu osądzenia tych, którzy nas skrzywdzili. Dopiero wtedy Bóg może uzdrowić

nasze zranione serce. Dopóki sami nie przebaczymy winowajcy i dopóki sami nie otrzymamy

od Pana przebaczenia za osądzanie winnego - nie możemy liczyć na uleczenie naszych

zranień przez Pana i powstrzymanie bezlitosnego prawa siania i zbierania, co jest naturalną

konsekwencją stosowania zasad starego zakonu.

Najczęstszym efektem zranienia, którego doświadczyło dziecko w wyniku złego

traktowania przez rodzica - jest ból w jego sercu i zimny osąd rodzica. Zranione dziecko

domaga się surowej kary dla krzywdziciela. Często zranienie wywołane poczuciem krzywdy

prowokuje dziecko do buntu i przeklinania rodzica, a w najlepszym wypadku do braku

szacunku wobec matki lub ojca. Podobnie może zareagować żona z powodu złego

traktowania ją przez męża. Jak wyjść z tego impasu? Sprawa jest szczególnie trudna w

przypadku, gdy winowajca nie zamierza pokutować, ani naprawiać swoich win. Musimy

przebaczać bez względu na postawę sprawcy; bez względu na to, czy sprawca nas

przeprosi i naprawi wyrządzone krzywdy. Podstawą przebaczenia nie jest uczucie, lecz

decyzja naszej woli, która postanawia poddać się nakazowi Słowa Bożego. Uczucia przyjdą

później jako efekt końcowy naszej decyzji. Wbrew pozorom na tym nie koniec. Dziecko i

wspomniana żona powinni pokutować za osądzanie oraz za niezależność i brak szacunku,

który nakazuje nam wobec rodziców i męża Słowo Boże (Ef.5,22-24 : 6,1-3).

Oczywiście nie oznacza to przyzwolenia na bezkarne znęcanie się nad członkami rodziny

przez zdemonizowanych i psychopatycznych tyranów, którymi czasami muszą zająć się

stróże prawa i przykładnie ukarać. Przebaczenie nie oznacza zwolnienia kogoś z

odpowiedzialności za jego czyn, ani usprawiedliwienia czyjegoś złego postępowania.

Czasami winowajca, pomimo otrzymania z naszej strony przebaczenia, będzie musiał

ponieść konsekwencje swoich kroków i „odsiedzieć” wyrok w więzieniu. Nie oznacza to

również, że zapomnimy o okolicznościach, które towarzyszyły naszemu zranieniu. Chodzi

raczej o pozbycie się tkwiącej w sercu zatrutej zadry, która domaga się zadośćuczynienia i

surowej kary dla winowajcy. Prawdziwe przebaczenie anuluje dług, jest darowaniem zapłaty

za grzech. Jest postanowieniem, aby zrezygnować ze zranienia kogoś, kto zranił nas.

Przebaczenie nie jest tolerowaniem grzechu, lecz oznacza pozostawienie sądu w rękach

prawowitego sędziego, którym jest Bóg : „Najmilsi! Nie mścijcie się sami, ale pozostawcie to

gniewowi Bożemu, albowiem napisano: Pomsta do mnie należy, Ja odpłacę, mówi Pan. Jeśli

tedy łaknie nieprzyjaciel twój, nakarm go; jeśli pragnie, napój go; bo czyniąc to, węgle

rozżarzone zgarniesz na jego głowę. Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj”

(Rzym. 12:19-21). Zatrzymując przebaczenie w swoim sercu i osądzając bliźniego -

przeszkadzamy Bogu w sprawowaniu jego sędziowskiej funkcji.

Odbudowa naszego zaufania do osoby, która nas skrzywdziła nie odbywa się w sposób

automatyczny i natychmiastowy, lecz raczej wzrasta proporcjonalnie do owoców

upamiętania jakie są wydawane przez tego człowieka. Każdemu musimy wybaczyć, ale

naprawa relacji i zerwanych więzi jest wskazana tylko w przypadku, gdy widzimy

upamiętanie i szczerą pokutę winowajcy. Pamiętajmy jednak, że „co cesarskie” musimy

13

pozostawić cesarzowi, a „co boskie” należy oddać Bogu. My zajmijmy się przebaczaniem i

okazywaniem miłosierdzia, tym, którzy nas skrzywdzili, a sąd zostawmy w rękach Boga.

Czy jest to zadanie łatwe? Na pewno nie! Jednak, dziękować Bogu możemy liczyć na Jego

pomoc, na wsparcie ze strony tego. On jest miłosiernym Ojcem i Bogiem wszelkiej

pociechy. Jedno jest pewne. Jeśli Bóg coś nakazał, to jest to z pomocą Ducha Świętego

wykonalne.

Błogosławmy, a nie przeklinajmy! Dawajmy ludziom dobre dary, na które nie zasłużyli, a

będziemy naczyniami pełnymi nowego wina i oleju Ducha Świętego, naczyniami

miłosierdzia i łaski.

Pytania do rozważania i dyskusji:

1. Na czym polega dobre i złe osądzanie?

2. Dlaczego Bóg zakazuje nam osądzania i potępiania innych ludzi?

3. W jaki sposób Bóg może uzdrowić zranienie naszego serca?

Janusz Lindner

Sądźmy sprawiedliwie – D. Hunt

„Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni” (Mt 7,1) - tak uzasadnia się brak

sprzeciwu wobec fałszywych nauk. A przecież Jezus mówi także: „Strzeżcie się

fałszywych proroków [...] po owocach poznacie ich” (w. 15-20). Mamy więc

rozpoznawać fałszywych proroków i strzec się ich, co na pewno obejmuje także

ostrzeganie innych. Chrystus zresztą zganił faryzeuszy, że nie umieją „osądzić, co

jest sprawiedliwe” (Łk 12,57); polecił też: „...sądźcie sprawiedliwie” (J 7,24). A

zatem mamy nakaz, aby sądzić - w przeciwnym razie jak moglibyśmy „strofować wobec

wszystkich [...] tych, którzy grzeszą” (1 Tm 5,20)? Apostoł Paweł skarcił

koryntian, że nie osądzili tych, którzy są w kościele (1 Kor 6,12-6,5), nie krył

też, że jego słuchacze mają „osądzać”, a jeśli konieczne, poprawiać to, czego

naucza się w kościele (14,29-31). Niestety, coraz silniejsza jest tendencja, by

głosząc Jezusa odwoływać się do „pożądliwości ciała, pożądliwości oczu i pychy

życia”. Lecz ci, którzy w taki sposób „przyjmują Chrystusa”, przyjmują de facto

„inną ewangelię” o „innym Jezusie” (2 Kor 11,4). Istnieje coś takiego jak

„zgorszenie krzyża” (Gal 5,11). Ewangelia obliczona na to, by nikogo nie urazić, to

fałszerstwo, które raczej zgubi, niż zbawi. Trwajmy przy prawdzie Słowa Bożego z

miłości ku Panu i ku duszom, za które umarł. I niech Bóg ustrzeże nas od

niebezpiecznych sideł „[miłowania] bardziej chwały ludzkiej niż chwały Bożej” (J

12,43)! Nie można jednocześnie „służyć Bogu i mamonie” (Mt 6,24). Z całą

starannością dokonajmy więc właściwego wyboru.