And I will love you, always...

«Κανένας από τους δύο ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα στο δωμάτιο δεν έδωσε σημασία στον τρόπο που μπήκα, παρότι μόνο ο ένας ήταν νεκρός», λέει ο Φίλιπ Μάρλοου κάποια στιγμή στο μυθιστόρημα «Ο μεγάλος ύπνος» του Ρέιμοντ Τσά-ντλερ (εκδόσεις Κέδρος). Κοφτός, μάγκας και σπουδαίος ντετέκτιβ, ο Μάρλοου είναι ένας από τους κλασικότερους αστυνομικούς ήρωες της λογοτεχνίας που, πα-ρέα με τον Σέρλοκ Χολμς, τον Ηρακλή Πουαρό, τον Γιώργο Μπέκα και αρκετούς ακόμα θα εμφανίζεται όλη την καλοκαιρινή σεζόν στις ελληνικές παραλίες, τηρώ-ντας την παράδοση που θέλει τις αστυνομικές περιπέτειες να γίνονται ανάρπα-στες τα καλοκαίρια. Την είχα αυτή την ατάκα στο μυαλό μου εδώ και μέρες, ίσως επειδή, παρά το ότι υπάρχουν και ζωντανοί σε αυτή τη χώρα, λίγοι μοιάζουν να δείχνουν ενδιαφέρον για τα περίεργα που συμβαίνουν γύρω τους. Και δεν εννοώ ότι φθίνει ο κόσμος του Συντάγματος, γιατί μετά τη θλιβερή στάση της Αστυνομίας μού φαίνεται απόλυτα λογικό ο κόσμος να μην διακινδυνεύει τη σωματική του ακεραιότητα. Ξαφνικά, όμως, τόσο εγώ όσο και σχεδόν όλοι, νομίζω, αντιμετω-πίζουμε για την ώρα ως πρωταρχικό ζήτημα της ζωής τις διακοπές μας. Πού θα πάμε, αν θα βρούμε εισιτήρια, τι θα πάρουμε μαζί μας. Δεν λέω, η χρονιά ήταν δύσκολη. Δεν είναι και λίγο να μαθαίνεις ότι η ζωή σου θα είναι πιο δύσκολη από όσο περίμενες. Μου κάνει όμως εντύπωση το ότι η αναζήτηση της καλοκαιρινής διασκέδασης μπορεί να διαδέχεται σχεδόν ομαλά την ιστορία που μας απασχο-λούσε νύχτα μέρα εδώ και καιρό, την ιστορία αυτού του εθνικού, κοινωνικού και οικονομικού «εγκλήματος». Και λέω «εγκλήματος», επειδή οι αστυνομική ορολο-γία της λογοτεχνίας όντως έχει μπει στη ζωή μας τελευταία, είτε λόγω καλοκαι-ριού είτε λόγω περιεχομένου. «Το αστυνομικό αντικατοπτρίζει την εποχή του. Στο αστυνομικό έχεις τη χαρά να βλέπεις να τιμωρούνται αυτοί που στην καθημερι-νότητα σου βγάζουν τα κατώτερα ένστικτά σου», λέει ο συγγραφέας Ανδρέας Μι-χαηλίδης σε μία από τις επόμενες σελίδες στο πλαίσιο του αφιερώματός μας στη νέα γενιά της αστυνομικής λογοτεχνίας της χώρας. Μαζί του συνομιλεί ο Νεοκλής Γαλανόπουλος, έτερο μέλος αυτής της σχολής, ενώ ο Βασίλης Δανέλλης προ-

τείνει μια λίστα που καλό θα ήταν να συμβουλευτείτε προτού

κλείσετε τη βαλί-τσα σας.

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης Διεύθυν-ση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς Στην οργά-νωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λέ-να Βλασταρά, Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νικήτας Καραγιάννης, Μαρίνα Κατσάνου, Η-λίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Αλέξανδρος Παπαδάκης, Μαργαρίτα Πουρνά-ρα, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργι-αδάκη, Βούλα Σουρίλα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξανδρος Χα-ντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου, Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

4

Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, συνηθίζουμε να λέμε. Το εξώφυλλο του NewStatesman είναι πολύ περισ-

σότερες. Η αλήθεια είναι ότι φέρετρο με τη βρετανική σημαία που είναι παρατημένο στα βουνά του Αφγα-νιστάν δεν χρειαζόταν κείμενο για να υποστηρίξει τη θέση του. Αρκεί. Ο τίτλος δίνει ακόμα περισσότερη

έμφαση: «Πόσοι ακόμα θα πεθάνουν για ένα λάθος;» Ποιο είναι το λάθος; Οπου λάθος, βλέπε την επιμονή

της Δύσης, των ΗΠΑ και της Βρετανίας κυρίως, να θέλει να μπλέκεται στην καρδιά της Ανατολής. Στο εσωτερικό του τεύχους, αυτό που μου έκανε περισ-σότερο εντύπωση ήταν κάποια στοιχεία που αναφέ-ρονταν σε πίνακες. Τα έξοδα, για παράδειγμα, των

ΗΠΑ στο Αφγανιστάν την τελευταία δεκαετία (288,5 δισ. δολάρια), της Αγγλίας (11,1 δισ. λίρες) ή ακόμα και τα έξοδα των ΗΠΑ για τον κλιματισμό στις βάσεις τους (20 δισ. δολάρια). Και μετά σου λέει κρίση και χρέος. Το πιο εντυπωσιακό και ανατριχιαστικό από όλα όμως ήταν τα στοιχεία που αναφέρονταν στον

ντόπιο πληθυσμό του Αφγανιστάν. Κάθεστε; Κάτοικοι: 28,2 εκατ.· μέσος όρος ζωής: 45 χρόνια.

REALITY BITES

www.realitybites2011.wordpress.com

Εδώ και λίγες ημέρες το περιοδι-κό Empire καμαρώνει, γιατί είναι το πρώτο μέσο που κατάφερε να τρυπώσει στα περιβόητα γυρίσματα του «Χόμπιτ». Ως γνωστόν, ο Πίτερ Τζάκσον, μετά την τριλογία του «Αρ-χοντα των δαχτυλιδιών», ετοιμάζει το «Χόμπιτ» -που χρονικά προηγεί-ται του «Αρχοντα»- σε δύο μέρη, που θα έχουν λίγο πολύ την ίδια επική φυσιογνωμία και θα είναι πιστά και αυτά (όσο γίνεται) στα μυθιστορήμα-τα του Τόλκιν. Μάλιστα, ήταν τέτοιο

το καμάρι για τις αποκλειστικές δηλώσεις και εικόνες από το ταξίδι στη... Μέση Γη, που έβαλε φαρδύ πλατύ τον Γκάνταλφ (Ιαν ΜακΚέλεν) στο εξώφυλλό του. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι το Δε-κέμβριο του 2012, όπου αναμένεται η ταινία, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, οπότε υπομονή και προσοχή, γιατί τέτοια εξώφυλλα ανοίγουν την όρεξη.

Αρκετοί θα έχετε βαρεθεί τις λίστες με τις δέκα, 20, 100 καλύτερες πόλεις του κόσμου για να ζεις. Εγώ πάλι όχι. Κάθε φορά που βλέπω μια τέτοια λίστα, την απολαμβάνω πολύ, τοποθετώντας τον εαυτό μου σε διαφορετικά μέρη. Οι πόλεις που συνήθως κερδίζουν έχουν πάντα κάποια κοινά χαρακτηριστικά (είναι όλες βόρειες φυσικά), ωστόσο μπορεί τον ένα μήνα ο Economist να επιλέγει το Βανκούβερ και τον άλλο το Monocle να επιλέγει την Κοπεγχά-γη και αυτό δείχνει πόσο υποκειμενικές (και σχεδόν άχρηστες) είναι. Ναι, λοιπόν, την Κοπεγχάγη τίμησε με το κύρος της γνώμης του το Monocle στο τελευταίο του τεύχος, κατατάσσοντάς την μπροστά από το Μόναχο, που ήρθε δεύτερο, τη Ζυρίχη, το Τόκιο και το Ελσίνκι, που συμπλήρωσαν την πεντά-δα. Να αναφέρω απλώς ότι σε αντίθεση με τις αντίστοιχες σχετικές λίστες, το Monocle είναι λίγο πιο ελαστικό και δεν μετράει απλώς αριθμούς, το ποσοστό της ανεργίας ή της εγκληματικότητας, αλλά συνυπολογίζει και το αν υπάρχει ένα μαγαζί ανοιχτό τη νύχτα να πιεις ένα ποτό. Στην πρωτεύουσα της Δανίας λοιπόν, αδερφές μου, στην Κοπεγχάγη!

5

Fan fiction. Τον έχετε ξανακούσει τον όρο; Οχι; Τείνει να γίνει μόδα πάντως, όπως γράφει ο Λεβ Γκρό-σμαν στο περιοδικό Time. Πρόκειται για την τάση κάποιων επαγγελματιών ή ερασιτεχνών συγγραφέων να δανείζονται ήρωες από υπάρχοντα λογοτεχνικά κείμενα και να φτιάχνουν καινούργιες ιστορίες, τις οποίες ανεβάζουν στο ίντερνετ. Δεν έχουν χρηματικό όφελος από αυτό. Είναι απλώς φαν που συνεχίζουν τις ζωές των ηρώων που αγάπησαν. Η Racheline Maltese, για παράδειγμα, γράφει ιστορίες για τον Χάρι Πότερ. Θα αναρωτηθείτε αν κάτι τέτοιο επιτρέπεται. Η Ρόουλινγκ έχει δώσει την ευλογία της. Αλλοι πάλι όχι και κάθονται πάνω στα πνευματικά τους δικαιώματα αξιώνοντας χρήματα. Το ερώτημα σύμφωνα με τον Γκρόσμαν είναι αν οι ήρωες ανήκουν στο συγγραφέα ή στους φαν; Είναι ο ρόλος της τέχνης να δημιουργεί νέα πράγματα ή να μετασχηματίζει τα ακατέργαστα υλικά που υπάρχουν εκεί έξω;

RADIO SOCIALE

Το ότι η ελληνική Αστυνομία αντιμετωπίζει τους διαδηλωτές με τρόπο βάρβαρο και κτηνώδη είναι πια γνωστό, ακόμη και σε όσους ενημερώνονται αποκλειστικά μέσω της τηλεόρασης. Τις τε-λευταίες μέρες συζητήθηκε αρκετά στο διαδίκτυο μια νέα μέθοδος «άμυνας των πολιτών», την πρότεινε πρώην αστυνομικός και έχει ως εξής: «Οι διαδηλωτές να προμηθευτούν μπαλόνια, τα οποία να γεμίζουν με μπογιά, λαδομπογιά, υγρή μελάνη ή κάποια πα-ρόμοια κολλώδη, παχύρευστη και ακίνδυνη ουσία και να στοχεύ-ουν τις ασπίδες και τις μάσκες αερίων των ματατζήδων. Μετά από μερικά χτυπήματα, οι ματατζήδες θα έχουν δυο επιλογές: ή δεν θα βλέπουν τίποτα ή θα βγάλουν τις μάσκες και θα εισπνέουν τα χημικά μαζί με τον κόσμο». Ο “techie chan” σε πρόσφατο ποστ προέβη σε εκτενή ανάλυση της παραπάνω ιδέας: «Κατανοώ πως κάτι τέτοιο (σσ. η χρήση μπογιάς) θεωρείται έργω εξύβριση, παρακώλυση του έργου της Αστυνομίας και άλλα παρόμοια, αλλά η τήρηση της νομιμότητας νομίζω πως δεν είναι στις προτεραιότητες της Αστυνομίας που επιτίθεται σε άσχετους ανθρώπους που κάθονται στην πλατεία Συντάγματος και τους ψεκάζει με χημικά αδιακρίτως. [...] Κατανοώ, επίσης, πως με αυτό τον τρόπο χρεώνουμε το ελληνικό κράτος με διάφορα έξο-δα νέων στολών και εξοπλισμού, αλλά νομίζω πως όλοι ξέρουμε πως για ορισμένες δαπάνες λεφτά υπάρχουν. Ασε που η υπηρεσία μπορεί να μην δικαιολογεί δωρεάν αντικατάσταση στολής και να τους (σσ. τους αστυνομικούς) χτυπήσεις στην τσέπη, δηλαδή στον εγγενή μικροαστισμό τους. [...] Κατανοώ επιπλέον πως για τους πιο μάτσο ‘συγκρουσιακούς’ τύπους αυτή η λύση είναι φλώρικη. Αλλά κι εγώ φλώρος είμαι και θέλω να εκφράσω κάπως την οργή μου γι’ αυτούς τους υπαλλήλους του κράτους που τους πληρώνου-με με τους φόρους μας κι έχουν γίνει συμμορία. Κι εμείς οι μη-μάτσο φλώροι είμαστε οι περισσότεροι στους δρόμους».

Διαβάστε ολόκληρο το ποστ: http://techiechan.com/?p=1168

radiosociale.wordpress.com

Οι Grinderman την προηγούμενη εβδομάδα στο TerraVibe έδωσαν ένα από τα καλύτερα live του καλοκαιριού. Ο Νικ Κέιβ αεικίνητος και ακούραστος πήδηξε στο κοινό, διέλυσε τα πλήκτρα, τζάμαρε με τον Γουόρεν Ελις και στοίχειωσε τη Μαλακάσα με τις μελωδίες του και τη φωνή του. Αξέχαστος θα μας μείνει, βέ-βαια, και ο τύπος που ζητούσε το “Tupelo” -ο Κέιβ δεν του έκανε τη χάρη- και μάλλον την επόμενη ημέρα δεν θα είχε πια φωνή.

Οι Leon και η Μαριέττα Φαφούτη θα εμφανι-στούν απόψε, 15 Ιουλίου, στο Θέατρο Ρεματιάς στο Χαλάνδρι για μια βραδιά με εκλεκτούς indie ήχους, έχοντας στις αποσκευές του ο καθένας από ένα πολύ καλό ντεμπούτο άλμπουμ, το “Futrue” και το “Try a little romance” αντίστοιχα.

Την Τρίτη 26 Ιουλίου θα ανέβουν στη σκηνή του Gagarin 205 οι Αμερικανοί WASP, η μπάντα με το περίεργο όνομα, γύρω από το οποίο έχουν κατά καιρούς γεννηθεί αμέτρητα σενάρια. Σημασία όμως έχει η μουσική τους: hard rock, heavy metal και λίγο glam συνθέτουν τον ήχο της ιστορικής μπάντας του Μπλάκι Λόουλες. Αναμένεται πολύ κοπάνημα και πολύς ιδρώτας στο Gagarin.

Οι Bon Iver μπορεί με το όνομά τους να ακού-γονται σαν να εύχεται ένας γαλλόφωνος καλό χει-μώνα, κυκλοφορούν όμως το δεύτερο και ομώνυμο άλμπουμ τους μέσα στο καλοκαίρι. Downtempo

folk από τον Τζάστιν Βέρνον με ελαφρώς παιχνιδιάρικα γυρίσματα, πλούσιο ήχο και πανέμορφο artwork σε ένα άλμπουμ παντός καιρού. Θυ-μίζουμε ότι το πρώτο άλμπουμ τους, το “For Emma, forever ago”, είχε καταφέρει να μπει στις περισσότερες λίστες με τους καλύτερους δί-σκους του 2008, κερδίζοντας μάλιστα και αρκετά βραβεία.

Οι 33 Στροφές είναι ένα project που δημιούργησε ο μουσικός Γιώργος Σιμάτος με την τραγουδίστρια και στιχουρ-γό Σοφία Κουτσάκη. Το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο «Χωρίς εισιτήριο» μόλις κυκλοφόρησε. Είναι ένα ελληνόφωνο pop άλμπουμ, με καλοδουλεμένους στίχους, ανάλαφρες, αλλά όχι εύκολες μελωδίες, χαρωπούς κιθαρισμούς και την αιθέρια ερμηνεία της Σοφίας Κουτσάκη.

Το University of the Arts του Λονδίνου τίμη-σε αυτές τις μέρες τον Τζάρβις Κόκερ των Pulp, ο οποίος, για να μην ξεχνιόμαστε, είχε υπάρξει φοιτητής στο παράρτημα του εν λόγω πανεπιστη-μίου, στο -αν σας λέει κάτι- Central Saint Μartin’s College of Art and Design. Εκεί είχε γνωρίσει και εκείνη την κοπέλα από την Ελλάδα που είχε την παράλογη επιθυμία να ζει... ‘‘like common people’’.

Συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια αυτές τις μέρες από τότε που κυ-κλοφόρησε ένας δίσκος τον οποίο προσωπικά θεωρώ ως ένα από τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ των τελευταίων ετών και μέσα στο συ-ναυλιακό, και όχι μόνο, πυρετό της Αθήνας θέλησα να το επαναφέρω στην επικαιρότητα, να το θυμίσω σε όσους το είχαν ξεχάσει, να το προ-τείνω σε όσους δεν το έχουν ακού-σει. Το “Silent Disco” από τις Ρόδες έσκασε σαν βόμβα το καλοκαίρι του 2007 και μέχρι σήμερα ακούγεται φρέσκο και επίκαιρο. Δεν είναι hip hop, δεν είναι rock, δεν είναι jazz, δεν είναι λαϊκό, δεν είναι pop, είναι όλα μαζί. Είναι ένα αριστούργημα. Δεν ξέρω αν έκανε ντόρο ούτε ξέρω τι κριτικές πήρε, αλλά δεν έχει σημα-σία. Ενα πραγματικά καλό άλμπουμ δεν χρειάζεται ανθρώπους να στα-θούν απέναντί του και να το εκθειά-σουν, αλλά ανθρώπους να σταθούν πλάι του και να το αγαπήσουν. Και αυτό θέλω να πιστεύω ότι συνέβη με το “Silent Disco”. Οτι υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα κουνάνε ρυθ-μικά το κεφάλι τους ακούγοντας το «Κιούμπρικ», ότι τραγουδάνε δυνα-τά το «Βρώμικο», ότι ακολουθούν μια «Καταθλιπτικιά», ότι λικνίζονται με το jazzy “Βουντού”, ότι νταλκα-διάζουν με το μπουζούκι του “Top Shop”, ότι ταξιδεύουν με τη «Μάρ-θα Καραγιάννη», κάνουν κύμα με το «Και τι έγινε;» και βυθίζονται στο σκοτεινό ρεαλισμό όλου του άλ-μπουμ και στη φωτεινή μελαγχολία του. «Είναι λίγη η ζωή παρόλα αυτά παιδιά, μα πόσο λίγη». Πόσο λί-γος καιρός μου φαίνεται ότι πέρασε από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε... Ακόμα και τώρα, ανακαλύψτε το.

Παρά τον εισπρακτικό φόβο που προκαλείται από τον Χάρι Πότερ, άλλη μία ταινία δοκιμάζει την τύχη της αυτή την εβδομάδα. Λέγεται «Πορτοκάλια στον ήλιο» και είναι του Τζιμ Λόουτς, ο οποίος, ναι, είναι ο γιος του Κεν. Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της Μάργκαρετ Χάμφρεϊς (Εμιλι Γουάτσον), μιας κοινωνικής λειτουργού, η οποία έφε-ρε στο φως ένα από τα σημαντικότε-ρα σκάνδαλα των τελευταίων ετών: την οργανωμένη απέλαση παιδιών από τη Βρετανία. Εκθέτοντας τον εαυτό της σε χιλιάδες κινδύνους, η Μάργκαρετ κατάφερε να ενώσει πολλές οικογένειες και να δώσει στο θέμα παγκόσμια δημοσιότητα.

Επίσης, βγαίνει στις αίθουσες η ταινία “Sagan”, σκηνο-θετημένη από την Νταϊάν Κουρί. Το φιλμ μάς μεταφέρει στη Γαλλία του 1950 και μας συστήνει τη Φρανσουάζ Σαγκάν, η οποία το 1954 εκτοξεύτηκε στο λογοτεχνικό στερέωμα με το μυθιστόρημά της “Bonjour Tristesse” και έγινε το είδωλο μιας ολόκληρης γενιάς. Οσο για την ίδια, έζησε στα άκρα αποκτώ-ντας περίεργες «συνήθειες»: κέρδιζε και έχανε περιουσίες στη ρουλέτα, αγόραζε και κατέστρεφε ακριβά αυτοκίνητα, έπινε και ξενυχτούσε σε πάρτι αφήνοντας πίσω τους εραστές της. Με άλλα λόγια, καλύτερα να μην έμπλεκες μαζί της.

Πέρα από τις καινούργιες ταινίες όμως, μια σειρά από επαναλήψεις παίζονται αυτή την εβδομάδα στο σινεμά. Και τι επαναλήψεις! Ξεκινώντας από τα πιο πρόσφατα, η ταινία του δημοφιλούς σκηνοθέτη Φατίχ Ακίν «Μαζί ποτέ!» ξα-ναβγαίνει στις αίθουσες, επτά χρόνια μετά την παρουσίασή της στο Φεστιβάλ Βερολίνου και την απονομή της Χρυσής Αρκτου από την κριτική επιτροπή. Πρόκειται για την ερω-τική ιστορία του Κατίχ και της Σιμπέλ, δύο ανθρώπων που παντρεύονται σχεδόν από ανάγκη και σταδιακά ερωτεύο-νται με επικίνδυνες επιπτώσεις.

Σε ένα τυπικό ελληνικό δημοτικό σχολείο μάς μεταφέρει ο Εκτορας Λυγί-ζος με τη δεύτερη μικρού μήκους ταινία του «Αγνά Νιάτα» (2004). Συ-γκεκριμένα, σε ένα δημοτικό σχολείο που γιορτάζει το μεγάλο «Οχι» του Ιωάννη Μεταξά, την 28η Οκτωβρίου, με σημαιάκια, αφίσες, παρελάσεις, παραστάτες και σημαιοφόρους, ποιήματα, τραγούδια, γονείς και μαθητές που χειροκροτούν όλους όσοι απαγγέλουν, δασκάλους που αναλαμβά-νουν τη γιορτή. Η οικειότητα που προξενούν οι συγκεκριμένες εικόνες είναι εντυπωσιακή, αλλά αναμενόμενη, μια και η ίδια ιστορία συνεχίζεται για όλους μας σε γυμνάσιο και λύκειο. Στην ταινία βέβαια, η υπεύθυνη δασκάλα της γιορτής (Ασπασία Αλευρά) δεν είναι το τυπικό παράδειγμα δασκάλας. Η ταινία, εκτός από τη γιορτή, περιγράφει μια ημέρα όταν στο σχολείο γίνεται άσκηση για το σεισμό (επίσης τυπική εικόνα σε αρκετά σχολεία) με τους μαθητές να πρέπει να καθίσουν κάτω από τα θρανία τους και να βγουν έξω χωρίς πανικό. Αυτή την ημέρα διαλέγει η εν λόγω δα-σκάλα για να δώσει ένα διαφορετικό «μάθημα» στα παιδιά. Οι υπόλοιποι δάσκαλοι που πλαισιώνουν τα εξαιρετικά παιδιά του σχολείου (πρόκειται στην πραγματικότητα για το Λεόντειο Λύκειο Νέας Σμύρνης) είναι οι: Θά-νος Σαμαράς, Δέσποινα Γεωργακοπούλου, Βασίλης Καραμπούλας, Σοφία Μουτίδου, Αλεξία Καλτσίκη, Κώστας Βασαρδάνης. Η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του 61ου Φεστιβάλ Βενετίας.

Περονόσπορος έχει πέσει αυτόν το μήνα με τις Παγκόσμι-ες Ημέρες, αφού η μόνη που υπάρχει για να γιορτάσουμε είναι η Παγκόσμια Ημέρα Νέλσον Μαντέλα (18 Ιουλίου) και θα τη γιορτάσουμε! Για την ακρίβεια, θα τη γιορτάσου-με βλέποντας την ταινία “Goodbye Bafana” (2007) του Μπιλ Ογκαστ, που κέρδισε το Βραβείο Ειρήνης στο Φεστι-βάλ του Βερολίνου. Η ταινία αποτελεί την αληθινή ιστορία του λευκού Αφρικανού Τζέιμς Γκρέγκορι, ο οποίος αποτε-λούσε τον προσωπικό φύλακα του Νέλσον Μαντέλα, όταν ο τελευταίος ήταν στη φυλακή. Η ζωή, αλλά και τα «πιστεύω» του ρατσιστή δεσμοφύλακα σταδιακά αλλάζουν όσο γνω-ρίζει καλύτερα τον κρατούμενό του. Και να μην ξεχάσω: Χρόνια μας Πολλά!

Πηγαίνοντας προς τα πίσω και συγκεκρι-μένα στο 1977, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τη θρυλική ταινία «Μοντέρνα τέρατα» των Μάριο Μονιτσέλι, Ντίνο Ρίζι και Ετορε Σκόλα, με 14 μικρές χιουμοριστικές ιστο-ρίες που μετατρέπουν τους πρωταγωνιστές τους σε... «τέρατα». Η ταινία ήταν υποψήφια για Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινί-ας. Φτάνοντας μέχρι το 1966, θα δούμε την ταινία του Γουίλιαμ Γουάιλερ «Πώς να κλέ-ψετε ένα εκατομμύ-ριο δολάρια» με τους Οντρεϊ Χέπμπορν και Πίτερ Ο’ Τούλ, μια κλασική ρομαντική κωμωδία με θέμα, όπως είναι σαφές και από τον τίτλο, μια πρωτότυπη ληστεία. Τέλος, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε την ταινία «Σκότωσα για την Τιμή μου» (1929) του Αλφρεντ Χίτσκοκ. Πρόκειται για την πρώτη ομιλούσα αγ-γλική ταινία που κα-θιέρωσε τον Χίτσκοκ στο χώρο του θρίλερ. Μια γυναίκα, ο φί-λος της ο ντετέκτιβ, μια δολοφονία, ένας αυτόπτης μάρτυρας, ένας εκβιασμός. Κα-λές προβολές!

Την ίδια στιγμή, πώς να μην νιώσουμε ότι όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στην Ελλάδα, όταν στις αρχές του μήνα παρουσιάστηκε σε συνέντευξη Τύπου από τον πρόεδρο του ΕΚΕΒΙ Τάκη Θεοδωρόπουλο, τη διευθύντρια Κατρίν Βελισσάρη και τον πρόεδρο του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου της Γαλλίας Jean-François Colosimo το «Πρωτόκολλο συνερ-γασίας των Εθνικών Κέντρων Βι-βλίου Γαλλίας και Ελλάδας για την ενίσχυση των Ελλήνων συγγραφέ-ων, μεταφραστών και εκδοτών». Αυτό με νούμερα σημαίνει ότι από τη γαλλική πλευρά, για την ενίσχυ-ση των παραπάνω, δίνεται το ποσό των 150.000 ευρώ. Συμφωνήθηκε επίσης να δοθεί έμφαση στη διατή-ρηση και ανάπτυξη της εκδοτικής ποικιλομορφίας, στα συγγραφικά δικαιώματα και στην αμοιβή των δημιουργών στο πλαίσιο της ψηφι-ακής δημιουργίας. Οι δύο πλευρές συμφώνησαν να ενθαρρυνθεί η φιλοξενία Ελλήνων και Γάλλων συγγραφέων και μεταφραστών στη Γαλλία και την Ελλάδα αντίστοιχα, να καταπολεμηθεί η πειρατεία και η ενίσχυση των ανεξάρτητων δικτύων διανομής. Εμείς θα ευχηθούμε αυτή η σύμβα-ση να πιάσει τόπο, γιατί ο κόσμος του βιβλίου πραγματικά χρειάζεται μεγάλη βοήθεια.

Λοιπόν, υπάρχουν εντελώς παλαβά πράγματα που μπορείς να δεις ταξιδεύοντας και μάλιστα πολύ κοντά στην Αθήνα! Λόγου χάρη ο κρατήρας ηφαιστείου που υπάρχει στους Αγίους Θεοδώρους ή το μοναδικό στην Ελλάδα βουδιστικό κέντρο διαλογισμού κοντά στα Τρίκαλα Κορινθίας. Ολες αυτές οι περίεργες μεριές από το μοναδικό στο είδος του οδηγό της σειράς Παράξενος Ταξιδιώτης των εκδόσεων Οξύ. Ο τόμος που διαβάσαμε («Αγνωστη Πελοπόννησος») είχε κι άλλα

πολλά: αγίους με σκυλοκεφαλές ή διαολοθώ-ρακες, το σκιερό ακόμη Κλήμα του Παυσανία 3.000 ετών στα Σελλά κοντά στα Καλάβρυτα, αλλόκοτες εκκλησίες σαν της Αγίας Φωτεινής κοντά στη Βυτίνα, όπου το κιτς ξεπερνά κάθε φαντασία. Ο οδηγός συνδυάζει τα απαραίτη-τα με τα θεόκουφα και αυτό είναι το βασικό του χάρισμα, γιατί και για τα δύο δίνει τις πληροφορίες που χρειάζεται ο αναγνώστης-ταξιδευτής. Εν αναμονή του επόμενου βιβλί-ου για την Αγνωστη Αττική.

Το αμερικανικό Πανεπι-στήμιο Χάρβαρντ διάλεξε μία από τις πιο δύσκολες περιό-δους της ελληνικής κοινωνίας για να θεσπίσει το Διεθνές Βραβείο Ελληνικού Πολι-τισμού, το οποίο θα ανήκει στην έδρα Σεφέρη του τμή-ματος Σύγχρονων Ελληνικών Σπουδών. Θα απονέμεται κάθε Δεκέμβριο και θα έχει τρεις κατηγορίες: Βραβείο Ποίησης, Βραβείο Πεζογραφί-ας και Βραβείο Κριτικού Δοκι-μίου-Επιστημονικής Μελέτης. Εκτός από το διαγωνιστικό μέ-ρος, θα υπάρχουν και βραβεία «τιμής ένεκεν» για διεθνώς αναγνωρισμένους ελληνό-φωνους ποιητές και πεζογρά-φους. Στα μέσα Νοεμβρίου, λοιπόν, αναμένουμε τους εννιά επικρατέστερους - τρεις για κάθε κατηγορία. Οι προ-κριθέντες θα παρουσιάσουν το έργο τους στο κοινό σε ειδική εκδήλωση του Χάρβαρντ, ενώ η απονομή των βραβείων θα γίνει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όπου θα πραγματο-ποιηθεί και η επίσημη παγκό-σμια παρουσίαση της Harvard Early Modern and Modern Greek Library. Μερικά από τα μέλη της κριτικής επιτροπής είναι ο νομπελίστας Σέιμους Χίνι, η πρώην πρόεδρος των Βραβείων Πούλιτζερ και μέλος συμβουλευτικών επιτροπών για το Βραβείο Νόμπελ Λογο-τεχνίας Χέλεν Βέντλερ, ο αρ-χαιοελληνιστής Μαρσέλ Ντε-τιέν και, φυσικά, ο πρόεδρος της επιτροπής των βραβείων και καθηγητής του Χάρβαρντ Δημήτρης Γιατρομανωλάκης, ο οποίος την προηγούμενη εβδομάδα παρουσίασε τα βραβεία στο βιβλιοπωλείο του Ιανού μαζί με τον καθηγητή του Χάρβαρντ Παναγιώτη Ροϊ-λό. Για τα βραβεία της φετινής χρονιάς οι υποψήφιοι μπο-ρούν να καταθέσουν το έργο τους έως τις 30 Σεπτεμβρίου.

Ο Τζόνι και η Λούλου στο ομώνυ-μο μυθιστόρημα της συγγραφέως (και συνεργάτιδάς μας) Βάσιας Τζανακάρη (εκδ. Μεταίχμιο) είναι ένα ζευγάρι που δεν μπορείς παρά να ζηλέψεις, όσο και αν βρίσκονται ξαφνικά δίχως δουλειά σε μια Αθήνα που βράζει πρωτομαγιά-τικα. Η Λούλου νιώθει χαρούμενη, έχει το μέλλον στα χέρια της έτοιμο να το πλάσει μαζί με τον Τζόνι, όταν ξαφνικά χάνει τη δουλειά της. Καταστάσεις σημε-ρινές, τις οποίες έχουν ζήσει πολλοί από εμάς, γραμμένες όμως τόσο απλά και αληθινά, που δεν μπορείς να σταμα-

τήσεις να γυρνάς τις σελίδες. Ανάμεσα στην ιστορία δρόμου που ζουν ο Γιαννά-κης και η Αγγελούλα, μελωδίες γνώρι-μες, Τρύπες και Ελβις, Τζεφ Μπάκλεϊ και Walkabouts, θα τους συνοδεύουν σε όλο το ταξίδι τους προς την Κωνσταντινού-πολη. Ενα road movie σε σελίδες, που τελικά αποδεικνύεται ταξίδι αυτογνωσί-ας. Οι προβολείς του Skoda φωτίζουν όχι μόνο τις πινακίδες που συναντούν στο δρόμο τους, αλλά και την έως τώρα ζωή τους, τα καλοκαίρια τους, που όλα δείχνουν πως ύστερα από αυτό το ταξίδι δεν θα είναι ποτέ πια τα ίδια.

Στο τέλος του 2ου μΧ. αιώνα θα μεταφέρει ο Στα-μάτης Φασουλής και οι «Σκηνοβάτες» τους θεατές που θα βρεθούν στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου σήμερα 15 και αύριο 16 Ιουλίου. Την ώρα που η ρωμαϊκή αυτοκρατορία καταρρέει, τρεις θίασοι φτάνουν σε ένα αρχαίο θέατρο και στήνουν τους δικούς τους αυτοσχέδι-ους δραματικούς αγώνες κατά το πρότυπο του «ένδο-ξου» παρελθόντος. Το πολύχρωμο παζλ συνθέτουν αποσπάσματα από τραγωδίες και κωμωδίες Ελλήνων και Ρωμαίων ποιητών, ύμνοι και χορικά, μίμοι, καθώς και εντυπωσιακές αθλοπαιδιές, ακροβατικά και στοιχεία της ρωμαϊκής αγοράς. Συνοδοιπόροι του Σταμάτη Φα-σουλή, που έχει κάνει τη μετάφραση, τη δραματουργία και τη σκηνοθεσία, είναι μεταξύ άλλων οι: Νένα Μεντή, Σοφία Φιλιππίδου, Νίκος Κουρής, Τάνια Τρύπη, Ελένη Κοκκίδου, Μάκης Παπαδημητρίου, Λαέρτης Μαλκό-τσης, Ευαγγελία Μουμούρη, Θανάσης Αλευράς.

Δεκατρείς άνθρωποι συναντιούνται σε ένα δωμάτιο ευχών, γύρω από ένα τραπέζι τοποθετημένο ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Προσπαθούν να κερδίσουν λίγο χρόνο για τις επιθυμίες που δεν εκπληρώθηκαν ακόμα. Ολοι μαζί, αλλά και ο καθένας χωριστά, πλά-θουν μια νέα γλώσσα για να αρθρώσουν το δικαίωμα στην εκπλήρωση των επιθυμιών τους. Η παράσταση «Λίγο Ακόμα» θα παρουσιαστεί στην Πειραιώς 260 από αύριο 16 έως τις 18 Ιουλίου. Τη σκηνοθεσία, την έρευνα και τη συρραφή των κειμένων έχει κάνει ο Θα-νάσης Γεωργίου και ο Φώτης Νικολάου.

Με τη συ-μπλήρωση φέτος των 100 χρόνων από το θάνατο του Αλέξανδρου Παπα-διαμάντη, η ομάδα Ηθικόν Ακμαιότα-τον με επικεφαλής το σκηνοθέτη και ηθοποιό Θανάση Σαράντο κατα-πιάνεται με ένα από τα σπουδαι-ότερα διηγήματα του συγγραφέα, το «Ονειρο στο κύμα». Πρόκειται για το διήγημα στο οποίο περιγράφεται το γυμνό μέσω της αφήγησης ενός άντρα που θυμάται τον πρώτο του έρωτα, που ένιωσε ως έφηβος βοσκός. Στην παράστα-ση, ο Θανάσης Σαράντος κρατάει το ρόλο του αφηγητή και κρυφοκοιτάζει τη δράση ανάμεσα στα δύο βασικά πρόσωπα, το νεαρό βοσκό και τη λουόμενη Μοσχού-λα, πρόσωπα που εμφανίζονται διά μέσου των κινημα-τογραφικών προβολών. Από 18 έως 20 Ιουλίου στην Πειραιώς 260.

Μια performance του Πέρη Μιχαηλίδη ανεβαίνει την ερχόμενη Τρίτη 18 και Τετάρτη 19 του μήνα στο Beton 7 Gallery (Πύδνας 7, Βοτανικός). H παράστα-ση “Dressed to kill” αφορά δύο γυναίκες, τη Μή-δεια και τη Λαίδη Μάκβεθ, οι οποίες αποφασίζουν για διαφορετικούς λόγους η καθεμία να σκοτώσουν. Παράφορα συναισθήματα ζήλιας και προδοσίας, εσω-τερικές συγκρούσεις, αλλά και φιλοδοξία για εξουσία οδηγούν τη φονική τους εξέγερση. Ερμηνεύουν: Βαλέρια Χριστοδουλίδου, Αγγελική Ματοπούλου, Αμάντα Σοφιανοπούλου.

Η «Πολεοδομία 5: Ταξίδι με τρένο» εμπνέεται από το ίδιο το κτίριο στο οποίο παρουσιάζεται, το Μέγαρο του ΟΣΕ (Καρόλου 1-3), που κατέχει κεντρική θέση και προσφέρει απλόχερα τη θέα στην πόλη. Στόχος του σκηνοθέτη Ανέστη Αζά είναι να αναπτυχθεί, σαν ένα ντοκιμαντέρ, ένα πορτρέτο του σιδηρόδρομου στη χώρα μας, με την ιστορία, το μέλλον και τους ανθρώπους του. Τι σημαίνει ένα ταξίδι με το τρένο, ποιες αφηγήσεις μάς προσφέρει, ποιες αναμνήσεις μάς ξυπνά, αλλά και με ποια παράπονα μας αφήνει; Η ομάδα φιλοδοξεί να κάνει πρωταγωνιστές της παράστασης τους ανθρώπους που εργάζονται ή εργάζονταν στο παρελθόν στον ΟΣΕ, ώστε να μεταφέρουν τις εμπειρίες τους στο κοινό. Από 18 έως 20 Ιουλίου.

Eνας friend από το Facebook σε ένα χθεσινό ποστ γράφει τα εξής: «Πυξ Λαξ: Λάθος επιλογή χώρου. Τεράστιος για το mood που θέλαμε από τους Πυξ Λαξ. Εντελώς λάθος ήχος για τόσο κόσμο. Στο περίπου ακούγαμε και αυτό γιατί ξέραμε τα κομ-μάτια. Λάθος οθόνες. Σαν να έβλεπες youtube σε κινητό του ’80. Και παιδιά... ας κόψουμε τα ναρκωτικά κι ας αρχίσουμε να τραγουδάμε...»

O friend είναι ο Achilleas Toumpas (Αχιλλέας Τούμπας) και πιθανότατα να έχει δίκιο στο σχολιασμό του για τη συναυ-λία επανένωσης της ανδρικής μπάντας της δεκαετίας του ’90, αν και με απόντα τον Μάνο Ξυδούς...

Από τα ψηλά της θύρας 10 παρέκαμψα τις ιστορίες με τον ήχο και επικέντρωσα την προ-σοχή μου σε αυτό το πολύχρωμο μέγα πλήθος που κατέκλυσε την αρένα του ΟΑΚΑ και αρκετές φορές έδινε την αίσθηση ενός πελώριου λιβαδιού με στάχια-υψωμένα χέρια που λούζεται από έναν τεχνητό ήλιο...

Δεν ξέρω για την καλλιτε-χνική ποιότητα της συναυλίας - μπορεί και να μην με ενδιαφέ-ρει καθόλου. Εκείνο που ανα-ρωτιέμαι είναι αν μπορεί τούτη η μάζωξη δεκάδων χιλιάδων Αθηναίων και μη, κάθε ηλικίας και κοινωνικής θέσης, να δώσει απάντηση στο «τι είναι αυτό που μας ενώνει, μας χωρίζει, μας πληγώνει κι είναι ο χρόνος που τελειώνει». Ειδικά, αυτές τις μέρες της σκληρής αβεβαιότητας των πάντων...

Επιπλέον, σκέφτομαι αν έπειτα από χρόνια οι νεότεροί μας θα αναφέρουν τη συναυλία της επανένωσης των Πυξ Λαξ ως ένα γεγονός στην ίδια γραμμή με το πάρτι του Λουκιανού Κηλαη-δόνη στη Βουλιαγμένη και τη γιορτή του Διονύση Σαββόπου-λου στο ΟΑΚΑ. Ποιος ξέρει;

� Μίλα μου digital. Ο Πολιτιστικός Οργανισμός του δήμου Αθηναίων παρουσιάζει έως 24 Αυγούστου στο Κέντρο Τεχνών στο Πάρκο Ελευθερίας την ομαδική έκθεση σύγχρονης τέχνης «Ψίθυροι» με χρήση πολυμέσων. Συμμετέχουν οι: Μιχάλης Αρφαράς, Χαρά Βαρσαμίδου, Μπάμπης Βενετό-πουλος, Μιχάλης Κατζουράκης, Βασίλης Μπούζας, Ιωάννα Μύρκα, Αντρέας Σιτορέγκο, Κωνσταντίνος Τηλιγάδης. Θεματικός κορμός της έκθεσης είναι το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη «Ο τόπος μας είναι κλειστός». Αυτό το ιδιαίτερο και γεμάτο εντάσεις και κοινωνικά μηνύματα καλοκαίρι, ο λόγος του Σεφέρη για τον τόπο και τους ανθρώπους του στάθηκε οδηγός για την επιλογή των έργων, τα οποία έχουν δημιουργηθεί μέσα στην τελευταία πενταετία. Μερικά μοιάζουν προφητικά. Οι διάλογοι και οι μονόλογοι από το καθένα ακού-γονται ψιθυριστά στην έκθεση, όπως οι κουβέντες σε ένα δημόσιο χώρο. Πρέπει να πλησιάσεις την κάθε προβολή χωριστά για να αφουγκραστείς τα λόγια. Ολοι οι καλλιτέχνες συμφώνησαν με την ιδέα και δέχτηκαν να μετα-τρέψουν σε ασπρόμαυρα τα έγχρωμα έργα τους.

� Παράταση. Μέχρι τις 21 Ιουλίου παρατείνεται η έκθεση του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη στην γκαλερί William James (Υμηττού 64, Χολαργός). Πρό-σωπα, συνομιλίες, μικρές γραφές, παραστάσεις, νύχτες, σημάδια μιας αχα-νούς, προσωπικής πόλης. Πέντε χρόνια μετά τα «Κτισμένα Σχόλια...», που παρουσιάστηκαν στο Μουσείο Μπενάκη, ο ζωγράφος εκθέτει τις δυσκολίες και τις αβεβαιότητες ενός παρατεταμένου προσωπικού ερωτήματος. Παρου-σιάζονται αστικά και φυσικά τοπία, φιγούρες και ίχνη. Ακρυλικά, λάδια και ακουαρέλες συνθέτουν το ημερολόγιο των αποσπασμάτων. Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης γεννήθηκε το 1960. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ με δασκάλους τους Μόραλη, Μυταρά, Αρβανίτη, Κούκο. Εχει κάνει 11 ατομικές εκθέσεις σε γκαλερί και μουσεία του αθηναϊκού κέντρου κυρίως και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

� Σύγχρονη & Παλαιά γραφή. Συ-νεχίζεται έως τις 20 Ιουλίου η έκθε-

ση του Γιώργου Ξένου στο Επι-γραφικό Μουσείο (Τοσίτσα 1). Ο καλλιτέχνης αναπτύσσει τα θέματά του σε μεγάλες επιφάνειες, κυρίως από χαρτί, δουλεύοντας με ακρυλι-κά και μελάνι, υλικά που προσδί-

δουν διαφάνεια και ρευστότητα στις συνθέσεις του. Τα έργα του καλλιτέ-χνη που θα εκτεθούν στο Επιγραφι-κό Μουσείο Αθηνών, φιλοτεχνημέ-να με σύγχρονη εικαστική οπτική, αναπτύσσουν έναν ενδιαφέροντα

διάλογο με την υπάρχουσα αρχαία ελληνική δημιουργία. «Η γραφή,

ως αξία διαχρονική», όπως εξηγεί ο ίδιος, «με κεντρικό άξονα την αν-

θρώπινη ύπαρξη, αναπτύσσει μια διαλεκτική ανάγοντας στην πραγ-ματική διάσταση και σημασία του το καλλιτεχνικό προϊόν. Η λάμψη

του ίχνους, ως μέγιστη δυνατότητα, συντονίζει βλέμμα και σκέψη, αφή-

νοντας ίσκιο στο μύθο, σημαίνον στοιχείο του πολιτισμού».

� Αρχαίοι πολιτισμοί στο Θησείο. Συνεχίζεται στο Μουσείο Ηρακλειδών (Ηρακλειδών 16, Θησείο) η έκθεση «Σύγχρονη Μα-τιά-Αρχαίοι Πολιτισμοί». Το θέμα είναι εμπνευσμένο από αρχαίους πολιτισμούς της Μεσογείου, ωστό-σο όλα τα έργα δημιουργήθηκαν από σύγχρονους καλλιτέχνες που κατοικούν στις Κάτω Χώρες. Πενή-ντα πέντε εικαστικοί κλήθηκαν να δημιουργήσουν από ένα χαρακτικό σε λινόλαιο, εμπνευσμένο από τη συλλογή αρχαίων ευρημάτων του μουσείου Allard Pierson στο Αμστερνταμ, ένα κοινό εγχείρημα με πρωτοβουλία του Stichting Beeldende Kunst Amsterdam (Ιδρυμα Εικαστικών Τεχνών Αμστερνταμ). Η συλλογή αρχαίων ευρημάτων του μουσείου Allard Pierson περιλαμβάνει έργα τέχνης και χρηστικά αντικείμενα από διάφορους αρχαίους πολιτισμούς της Μεσογείου, μεταξύ των οποίων και ο ελληνικός, ο ρωμαϊκός και ο αιγυπτιακός πολιτισμός. Μέχρι τις 25 Σεπτεμβρίου.

Αυτή η Επίδαυρος, που λένε, πόσους χωράει; 100,

200 νοματαίους; Στις 7 το πρωί που ανοίγουν τα

ταμεία, στην ουρά για τα εισιτήρια του Κέβιν Σπέισι

είχαν μείνει μόνο τα 10ευρα, τέρμα Θεού (θέλοντος).

Α, και στις 12 το βράδυ, ένα λεπτό αφού άνοιξε η

διαδικτυακή προπώληση, έπεσε το σύστημα. Και, όταν το

σύστημα συνήλθε, τα εισιτήρια είχαν γίνει μπουχός. Και

μετά σου λέει ότι δεν είναι εξοικειωμένος ο Ελληνας με

το διαδίκτυο. Εξαλλη η Ελενα Ακρίτα στο Facebook

με τον Γερουλάνο, του τα χώνει στα ίσα. Ο Λούκος

πάλι τη γλίτωσε. Το άρθρο 99ό που μπήκε ο Λάκης

Γαβαλάς είναι πριβέ μυκονιάτικο κλαμπ με αυστηρή πόρτα;

Κάποιος θέλει να εξοντώσει τη Μαρινέλα. Μέσα στον

Ιούλιο μόνο, το πρόγραμμα-μπουλούκι της περιοδείας

της για το «Mαρινέλα: The Musical» περιλαμβάνει 15

πόλεις. Τσίτα τα νεύρα της. Και οι 15 πόλεις έχουν

θέατρα με εγκαταστάσεις και τελευταία τεχνολογία, ώστε

να μεταφερθεί αυτούσιο το «υπερθέαμα» του Παλλάς;

Ετσι εξηγείται το ότι δεν έχει κόσμο. Εχουν πιάσει το χώρο

της πλατείας τα σκηνικά. Γράψε λάθος. Κάπου στα ψιλά

γράμματα διάβασα ότι η παράσταση της περιοδείας

είναι προσαρμοσμένη. Ούτε σκηνικά βλέπω να έχει.

Η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά στην που την έχει. Σου

παραθέτω δήλωση της Φουρέιρα: «Μην ξεχνάς (μα ξεχνιέται

κάτι τέτοιο;) πως ήμουν στην ίδια κατηγορία με τη Στικούδη

(για το πιο σέξι βιντεοκλίπ του Mad), οπότε είναι πολύ

σημαντικό που πήρα το βραβείο». Να δεις, φιλενάδα, που

τα Special Olympics συνεχίζονται και δεν μας το ’χουν

πει. Θυμάσαι τον Χρήστο Σαντικάι; Τον πιτσιρικά

που έσκαγε μύτη κάθε Μεγάλη Εβδομάδα; Αν δεις τις

ημίγυμνες φωτογραφίες του στο Τwitter, θα πέσεις στα

τέσσερα για προσευχή διαρκείας. Πρέπει να ξαναπάω

να κάνω αγγλικά, όπως τα μιλάνε οι πατριώτες μας στο Λος

Αντζελες. Δεν ήξερα ότι η βίζιτα πολυτελείας με μεσογειακό

κουλέρ λοκάλ μεταφράζεται ως «διεθνής καριέρα».

τα μηνύματα της εβδομάδας

Θυμάσαι τον Χρήστο Σαντικάι;

Τον πιτσιρικά που έσκαγε μύτη

κάθε Μεγάλη Εβδομάδα; Αν

δεις τις ημίγυμνες φωτογραφίες

του στο Τwitter, θα πέσεις στα

τέσσερα για προσευχή διαρκείας.

Swing City1Εκεί που δεν το περιμένεις, όταν έχεις αποφασίσει ότι το καλοκαίρι θα συνεχιστεί σε καυτούς τόνους του γκρίζου, σκάει το Swing City Festival και σε συνεφέρνει. Πλατεία Αβησσυνίας, υπό τους ήχους του Μπένι Γκούντμαν στο “Stomping at the Savoy” και με το “Rum and Coca Cola” των Andrews Sisters να διακτινίζουν το κοινό στις εποχές όταν ακόμα αρκούσε ένας καλός χορός για να εξακολουθήσει να γυρίζει ο πλανήτης Γη.

18

Swing City 2Νεοπάνκ, ράστα, συντηρητικοί, μετα-μοντέρνοι, ροκαμπιλάδες, μικροί και μεγάλοι ακολούθησαν τα βήματα των δασκάλων του swing, επίμονα και υπομονετικά μέχρι να τα μάθουν σω-στά. Μετά, άναψαν οι προβολείς και το volume του ενισχυτή και όλα πέρασαν στη σφαίρα της παστέλ ανεμελιάς. Ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Τα ’50s make up, οι κορδέλες και τα All Star είχαν την τιμητική τους. Πού να βρί-σκεται άραγε μια διαθέσιμη μηχανή του χρόνου να μπω μέσα και να την κάνω;

19

Μετά την καταιγίδα έρχεται πάλι η γαλήνη. Και μετά πάλι μια κα-ταιγίδα. Ο νόμος της φύσης δεν καταλαβαίνει από ανθρώπινα «θέλω» και «δεν θέλω». Διασχίζο-ντας τους πυρακτωμένους δρόμους της πόλης με διαπερνά μια παρά-ξενη αίσθηση. Μια ανατριχιαστική ησυχία, που με κάνει να κοιτάζω καχύποπτα πάνω από τον ώμο μου μήπως συμβαίνει κάτι πίσω μου που δεν το έχω πάρει χαμπάρι.

«Εχουν ηρεμήσει τα πράγματα στην Αθήνα;» με ρώτησε ο Χάρης από την Κύπρο. «Προς το παρόν... Εκεί τι γίνεται;» «Χάλια, ακολου-θούμε τα βήματα της Ελλάδας». Αν ακόμα υπάρχει αγανάκτηση, πρέπει να έχει κρυφτεί κάπου για να ανακτήσει την κουρασμένη της φωνή. Η Αθήνα περιμένει. Δεν ξέρω τι, αλλά αυτή την αίσθηση μου δίνει. Μετά, υπάρχει και ο Γιώργος που επιμένει ότι το 2012 θα έρθουν τα πάνω κάτω σε ολό-κληρο τον πλανήτη και πως τίπο-τα δεν θα παραμείνει ως έχει.

Το είπε και στον Δημήτρη. «Δηλαδή τι άλλο να φοβόμαστε;» τον ρώτησε εκείνος απαυδισμένος. «Εδώ που τα λέμε, εσύ κι εγώ μάλ-λον τίποτα! Βλέπεις, αφού ύστερα από όσα έχουμε περάσει βρισκόμα-στε στον πάτο της διατροφικής αλυ-σίδας, όταν έρθουν τα πάνω κάτω, εμείς θα βρεθούμε πάλι επάνω, δη-λαδή στην κορυφή!» Τα λέγαμε με τη Θεοδώρα στο “Α for Athens” και γελούσαμε με θέα το Μοναστηράκι. «Σήμερα νιώθω σαν να έχω πάει διακοπές», αναφώνησε με ανακού-φιση, ξεπλένοντας με το τρίτο λευκό κρασί της ένα πολύ φορτωμένο Σαββατοκύριακο. Ισως να έφταιγε το ότι βρισκόμασταν σε ένα ξενοδο-χείο περιστοιχιζόμενοι από τουρί-στες που φωτογράφιζαν υστερικά την Ακρόπολη στο ηλιοβασίλεμα. Ισως πάλι όχι. Η Αθήνα, πάντως, από εκεί ψηλά έμοιαζε πραγματι-κά ήσυχη. Υπερβολικά ήσυχη.

Από το στόμα του έβγαιναν κάτι περίερ-γοι ήχοι που θύμιζαν

παιδικό μοιρολόι. Από τη λατέρνα του,

όμως, μια σιωπή ακόμα και όταν γύ-

ριζε τη μανιβέλα της. Με το ζόρι περπα-

τούσαν εκείνος και το βουβό μουσικό

όργανο, απομεινάρια μιας άλλης ζωής.

«Ρίξε κάτι να πάει γούρι», έλεγε και

ξανάλεγε στους περα-στικούς και η Αθήνα

τον προσπερνούσε βιαστική.

«Οταν μια ιδέα γεννηθεί σε ένα μυαλό, τότε την κλέβει το Σύ-μπαν», είχε πει κάποιος. Δεν θυμάμαι ποιος. Στην περίπτωση

της οδού Ρόμβης, το Σύμπαν βιαζόταν και είπε να ξεμπερδεύει με δύο κοντινά μαγαζιά και την ιδέα δύο διακοσμητικών ποδηλάτων στις προσόψεις τους. Σε αυτό το Σύμπαν είμαστε όλοι ποδηλάτες!

THE VIEW

20

Λέω στον ταξιτζή τη διεύθυνση και προσθέτω: «... από Σύνταγμα». Ευτυχώς τέτοια ώρα είναι άδειο το Κέντρο. Αμ δε. Μας σταματούν πριν μπούμε στην πλατεία. «Θα κάνω τον κύκλο», μου λέει ο ταξιτζής εκνευρισμένος, «πάλι θα παίζουν μπάλα». Εγινε συνήθεια έμαθα των «Αγανακτισμένων». Σε ώρα που δεν έχει κίνηση, κόβουν το δρόμο και τον κάνουν γήπεδο. Σπουδαία. Η απόλυτη απελευθέ-ρωση από τους αστικούς κανόνες. Και τότε γιατί να ζεις στην πόλη;

«Συμβολικό», μου λέει ο ταξιτζής. «Καταλαμβά-νεις το χώρο της πόλης και τον ξαναγεμίζεις ζωή και παιχνίδι». Να πάνε στις γειτονιές. Που σκοτείνια-σαν. Οπου άδειασαν οι δρόμοι. Οπου κλείστηκαν όλοι στα σπίτια τους, κατέβασαν τα παντζούρια και άναψαν τα air condition. Στις γειτονιές όπου κάποτε έπαιζαν παιδιά τα καλοκαίρια στο δρόμο μέχρι αργά τη νύχτα και οι πατεράδες, οι πιο νεαροί, κλότσαγαν πού και πού καμιά μπάλα, έτσι για να δείξουν στα αγόρια τους ότι κατέχουν το άθλημα. Σε αυτές τις γει-τονιές να ξεσπάσει η αληθινή αγανάκτηση, εκεί όπου άφησαν οι κάτοικοι το φόβο να καταλάβει κάθε γω-νιά. Να ανακαταλάβουν το χώρο οι επαναστάτες των πλατειών και να τον παραδώσουν στο παιχνίδι. Το Σύνταγμα είναι φιγουρατζίδικος συμβολισμός. Στις αθηναϊκές γειτονιές θα πιάσει τόπο.

Ο ταξιτζής κάνει μανούβρες. Πτυχιούχος ΑΣΟ-ΕΕ. Ευτυχώς το ταξί είναι του μπαμπά. Υπομονή. Και από τους δυο μας. Να αφήσουμε χώρο στο ρομαντι-σμό του επαναστάτη της πλατείας. Θα έχει να αφη-γείται στα παιδιά του ότι «ήταν κι αυτός εκεί», μετείχε σε ύψιστη επαναστατική πράξη, έπαιζε ποδόσφαιρο μαύρα μεσάνυχτα στο κέντρο της πόλης σαν να ήταν η πίσω αυλή του σπιτιού του.

Αυτό με τρομάζει περισσότερο από όλα. Τα μικρά υπερτροφικά «εγώ» που τρέφονται τέτοιες ώρες από αμετροεπείς φαντασιώσεις. Κάθε επο-χή και τα δικά της. Πολυτεχνείο, μεταπολίτευση, Χημείο και αμφιθέατρα... Α, ναι, εκείνα τα αμφι-θέατρα του ’80 πόσα «εγώ» δεν έθρεψαν, πόσους «επαναστάτες», πόσους φίλους του λαού που θα έβγαιναν με τα πτυχία στο χέρι να τον σώσουν από το κατεστημένο. Της εποχής εκείνης το κατεστημέ-νο. Πού να χωρέσουν τόσα ελεύθερα επαναστατη-μένα πνεύματα; Βρήκαν διέξοδο στα τηλεπαράθυ-ρα. Τα ’χει αυτά η ιστορία.

Προλαβαίνω, καθώς στρίβουμε βιαστικά να χωθούμε στη Νίκης, μια ματιά στην Ακρόπολη. Πάντα εκεί καταλήγει το βλέμμα. Εκεί που βρί-σκεται το πιο παράδοξο παράδειγμα της απόλυτης τελειότητας. Εκεί που το μήνυμα είναι καθαρό: μόνο το πνεύμα και η δημιουργία ισορροπούν τη ζωή, ελέγχουν τις υπερβολές, τους ρεμβασμούς και τις φαντασιώσεις των μικρών ανθρώπινων «εγώ», πριν σαλτάρουν και νομίσουν ότι με μαγκιές... βάφεις αυγά.

ON THE ROAD

«Οι ειδήσεις σε ακο-λουθούν παντού», σκέφτηκα χαζεύο-ντας τους τουρίστες που διάβαζαν τους τίτλους των Times για τη βαλλόμε-νη αυτοκρατορία του Μέρντοκ. Πού πρέπει να πας για να το αποφύγεις; Στην Αθήνα γράφε-ται ιστορία, το ίδιο και στην υπόλοι-πη Ευρώπη. Δεν τη γλιτώνεις ούτε στην Αμερική ή στην Αφρική. Στην Ασία, χάλια. Στην Ανταρκτική λιώνουν οι πάγοι. Οπότε κα-λύτερα να λιώσουμε εδώ, στο Κέντρο.

Το βλέμμα μου έπεσε σε μια γωνιά του Void Mode επά-

νω στο γιλέκο της φωτογραφίας. «Είναι

για ποδηλάτες;» ρώτησα τον Κωνστα-ντίνο και εκείνος το

άνοιξε μπροστά μου. «Για κοίτα», είπε και

πάτησε ένα μικρό, κρυμμένο κουμπί. Τα κόκκινα φωτάκια που

άρχισαν να ανα-βοσβήνουν έκαναν αργότερα τη Ζαφει-

ρούλα να το προβά-ρει και να φωνάζει:

«Καλά, δεν υπάρχει!»

21

Και ποιος δεν ήταν; Η συναυλία των Πυξ Λαξ έκανε το Ολυμπι-ακό Στάδιο να θυμί-ζει τη συναυλία της Μαντόνα, των Rolling Stones και τις βραδιές των ελληνικών ομά-δων στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το συμπέρασμα είναι ότι, όσο και αν καμιά φορά τους κα-τηγορούσαμε, οι Πυξ Λαξ μάς είχαν λείψει.

Οταν στις 14 Σεπτεμβρίου του 2001 πήγαινα στο Λυκαβηττό για να ακούσω τους Πυξ Λαξ, μόλις είχαν ανακοινω-θεί οι βάσεις των Πανελληνίων. Μέσα στη χαρά, λοιπόν, της εισαγωγής μου στο πανεπιστήμιο (και ας ήταν στο Ρέ-θυμνο), δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνη τη συναυλία. Θυμάμαι όμως πως είχα φύγει ενθουσιασμένη, πως στα περισσότερα κομμάτια χοροπη-δούσα, πως είχα πετάξει το τζιν μπου-φάν μου στον αέρα με την προστα-γή «πετάς τα ρούχα σου ψηλά». Ακό-μα, θυμάμαι ότι είχα γελάσει πολύ με τη συνήθεια του Στόκα να μας υποδει-κνύει τις πρώτες λέξεις κάθε φράσης όταν επρόκειτο να τραγουδήσουμε μό-νοι μας. Και σε εκείνη τη συναυλία εί-χαμε τραγουδήσει μόνοι μας τα περισ-σότερα ρεφρέν.

Το απόγευμα της περασμένης Τε-τάρτης, πηγαίνοντας προς το ΟΑΚΑ είχα εντελώς διαφορετικά συναισθή-ματα. Καταρχάς, από τότε είχαν περά-σει δέκα χρόνια. Ηταν φανερό ότι είχα μεγαλώσει, βλέποντάς με δίπλα στις στρατιές των 15χρονων που είχαν κα-τακλύσει τα βαγόνια του τρένου. Εκτός όμως από την ηλικία (την οποία φα-νέρωνε και το εισιτήριο που έγραφε «Θύρα 10» αντί για «Αρένα»), η μεγαλύ-τερη διαφορά σε σχέση με την προ δε-καετίας συναυλία (και όσες άλλες είχα

δει εν τω μεταξύ) οφειλόταν στο χώρο. Από το Δίπλα στο Ποτάμι και το Λυκα-βηττό, ξαφνικά οι Πυξ Λαξ μετακόμι-σαν στο ΟΑΚΑ. Και μάλιστα στο ανοι-χτό. Πριν από λίγες ημέρες θα έβαζα στοίχημα (και θα το έχανα) ότι οι κερ-κίδες του σταδίου θα έμεναν άδειες. Οι Πυξ Λαξ, ακόμα και έπειτα από επτά χρόνια απουσίας, δεν μπορούν να γε-μίσουν το ΟΑΚΑ. Κι όμως μπορούν!

Ηταν ακόμα 8:30, όταν βρήκα θέση στη Θύρα 10 και δεν μπορούσα να πιστέψω το θέαμα που αντίκριζα. Οι μισές κερκίδες ήταν ήδη γεμάτες και η αρένα είχε πλημμυρίσει χαρούμενες φάτσες και πολύχρωμες μπλούζες. Μια ώρα μετά ήμασταν όλοι σύμφωνοι ότι οι Πυξ Λαξ κατάφεραν να γεμίσουν το ΟΑΚΑ όχι μόνο με κόσμο που απλώς είχε έρθει να τους δει, αλλά με κόσμο που ήταν ενθουσιασμένος. Στις 9:30 ακριβώς ένας παλμογράφος χτυπού-σε δυνατά και στις οθόνες εμφανίστηκε ένα ρολόι για την αντίστροφη μέτρηση. Μέχρι εκεί όλα καλά.

Στις πρώτες νότες της κιθάρας, όμως, αρχίσαμε να κοιταζόμαστε μετα-ξύ μας, ενώ στους πρώτους στίχους του «Μοναξιά μου όλα» καταλάβαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δηλαδή ο ήχος δεν ήταν καλός, δεν ακούγαμε καλά τα όρ-γανα και δεν καταλαβαίναμε σχεδόν τί-ποτα από αυτά που έλεγαν οι τραγου-

διστές. Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε κά-πως έτσι, με ενθουσιασμένο κόσμο και με χάλια ήχο. Οσοι βρέθηκαν στην αρέ-να ήταν λίγο πιο τυχεροί (όπως πά-ντα) και μπόρεσαν να απολαύσουν τη συναυλία περισσότερο. Εμείς οι υπό-λοιποι χαζεύαμε τη συγκίνηση του κό-σμου και μοιραζόμασταν εμπειρίες από προηγούμενες συναυλίες του συγκρο-τήματος. Στην πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς, το συγκρότημα ξεκίνησε να παίζει το «Εσύ εκεί» και ο Φίλιππος Πλιάτσικας απέδωσε φόρο τιμής στον Μάνο Ξυδούς. Στο ρεφρέν του τρα-γουδιού στις οθόνες εμφανίστηκε βί-ντεο από παλιότερη συναυλία και όλο το στάδιο χειροκρότησε όταν άκουσε τη φωνή του Μάνου. Κατά τα άλλα, όλα έγιναν όπως έπρεπε. Ο Στόκας είχε την ίδια συνήθεια και τα μπλουζάκια βρέθη-καν και πάλι στον αέρα.

Το «Ακόμα προσπαθώ» του αν-κόρ, μαζί με το «Δεν θα δακρύσω πια για σένα» έδωσαν στον κόσμο κάθε λόγο να τραγουδάει όρθιος παρέα με το αγαπημένο του συγκρότημα. Η συ-ναυλία μπορεί να μην ήταν η καλύτε-ρη της ζωής τους, αλλά τα πυροτεχνή-ματα και τα χαμόγελα του κόσμου μαρ-τυρούσαν ότι οι 77.000 που πήγαν στο ΟΑΚΑ έφτασαν μέχρι το Μαρούσι για ένα λόγο: επειδή τελικά οι Πυξ Λαξ μάλλον μας είχαν λείψει.

22

«Ο κύριος και η κυρία Ντάρσλι, που έμεναν στο νούμερο 4 της οδού Πριβέτ, έλεγαν συχνά και πά-ντα με υπερηφάνεια πως ήταν απόλυτα φυσιολο-γικοί άνθρωποι, τίποτα περισσότερο ή λιγότερο». Με αυτή την πρόταση (εδώ μεταφρασμένη στα ελληνικά), πριν από περίπου 13 χρόνια, η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος». Η ιδέα για το βιβλίο, αλλά και τον κόσμο του Χάρι Πότερ υπήρχε στο μυαλό της από το 1990. Η αφορμή; Ενα ταξίδι με ένα αργοπορημένο τρένο από το Μάντσεστερ στο Λονδίνο. Η διάσημη συγγραφέ-ας στο ταξίδι αυτό σκέφτηκε για πρώτη φορά ένα μικρό μάγο, τον Χάρι Πότερ φυσικά, και σταδιακά έχτισε γύρω του έναν ολόκληρο κόσμο με μάγους, τέρατα, κάστρα και άλλα μαγικά πράγματα. Το γρά-ψιμο άρχισε με το που έφτασε σπίτι. Μάλιστα, ο θάνατος της μητέρας της, το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, την έκανε να περιγράψει με μεγαλύτε-ρη λεπτομέρεια και πιο έντονα συναισθήματα την απώλεια των γονιών του Χάρι.

Μέχρι το 1993, η Ρόουλινγκ μετακόμισε στην Πορτογαλία, παντρεύτηκε, απέκτησε μια κόρη, χώρισε και διαγνώστηκε με κατάθλιψη. Μάλιστα, ήταν τότε που εμπνεύστηκε τους Παράφρονες (εμφανίζονται στο τρίτο βιβλίο), που μπορούν να ρουφήξουν την ψυχή κάποιου. Παρέα με την κόρη της, η Ρόουλινγκ γύρισε στο σπίτι της αδερφής της στη Σκωτία, βιώνοντας τον ορισμό της αποτυχίας, αποτέλεσμα της διάλυσης του γάμου της, αλλά και

της ανεργίας εκείνης της περιόδου. Αυτό κατά κά-ποιο τρόπο την ελευθέρωσε, αφού ένιωσε έτοιμη να στηρίξει απόλυτα το μοναδικό σχέδιο σωτηρίας της, το πρωτότυπο βιβλίο της με το μικρό μάγο. Η συγγραφή του πρώτου βιβλίου έγινε σε διάφορες καφετέριες, οι οποίες τώρα πια έχουν γίνει πάρα πολύ διάσημες. Μια ενδιαφέρουσα πληροφορία είναι ότι, μέχρι να τελειώσει το πρώτο βιβλίο, η Βρετανίδα συγγραφέας κατάφερνε να ζει με τη στή-ριξη της κοινωνικής πρόνοιας.

Γνωρίζοντας την απόρριψη Από εκεί και πέρα η ιστορία είναι πιο γνωστή. Το βιβλίο απορρίφθηκε από 12 εκδοτικούς οί-κους, μέχρι που ένας μικρός αγγλικός εκδοτικός οίκος, ο Bloomsbury, δέχτηκε να βγάλει το βι-βλίο. Αυτό, εν μέρει, οφείλεται στην κόρη του ιδιοκτήτη του οίκου, μια και ο τελευταίος έδωσε το πρώτο κεφάλαιο στην οκτάχρονη κόρη του να το διαβάσει. Αυτή, μόλις τέλειωσε, του ζήτησε αμέσως το επόμενο, πείθοντάς τον πως το συ-γκεκριμένο βιβλίο θα αρέσει στα παιδιά. Λίγο καιρό αργότερα, ένας αμερικανικός εκδοτικός οίκος αγόρασε τα δικαιώματα του βιβλίου και το κυκλοφόρησε στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Από εκεί και πέρα η ιστορία της Τζο Ρόουλινγκ τοποθετείται στο πλαίσιο του παραμυθιού, αφού κατάφερε σταδιακά να γίνει η 12η πιο πλούσια γυναίκα στη Βρετανία και το πρώτο πρόσωπο παγκοσμίως που κέρδισε περισσότερα από ένα

δισ. δολάρια μόνο από τη συγγραφή βιβλίων! Αξιοσημείωτο γεγονός είναι πως ένας αστε-ροειδής έχει πάρει το όνομά της, αφού αυτός που τον ανακάλυψε ήταν λάτρης των βιβλίων, ενώ και ένας νεοανακαλυφθείς δεινόσαυρος, ο Dracorex Hogwartsia, βαφτίστηκε ανάλογα, προς τιμήν της Σχολής Χόγκουαρτς (Hogwarts) για Μαγείες και Ξόρκια.

«Και τώρα τι;» θα αναρωτιούνται πολλοί. Η συγγραφέας δηλώνει πως συνεχίζει το γράψιμο και μάλιστα στις ίδιες καφετέριες που έγραφε τότε. Το θέμα είναι άγνωστο ακόμα, αλλά σίγουρα θα είναι παιδικό. Οσο για τον Χάρι Πότερ και τον πα-νικό γύρω από το όνομά του, θα αργήσει να ξεχα-στεί, μια και ήδη η Ρόουλινγκ προχώρησε στη δη-μιουργία του Pottermore.com, ενός διαδραστικού ιστοτόπου, στον οποίο θα συμμετέχει η ίδια παρέα με χιλιάδες φίλους του Χάρι.

«Το σημάδι του Χάρι είχε να τον πονέσει 19 χρόνια. Ολα ήταν καλά». Με αυτές τις φράσεις κλείνει η Ρόουλινγκ το τελευταίο βιβλίο «Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου», η κινηματογρα-φική μεταφορά του οποίου (το δεύτερο μέρος) μό-λις κυκλοφόρησε στις αίθουσες και ολοκληρώνει ουσιαστικά ένα μεγάλο κύκλο της συγκεκριμένης σειράς. Φυσικά, όπως όλοι οι φανταστικοί ήρωες, έτσι και ο Χάρι Πότερ θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμα πιο έντονα ανάμεσά μας, χωρίς ταινίες ή βιβλία, και θα μας δίνει τροφή για κουβέντα για αρκετά χρόνια ακόμη.

Οταν

έγραψε

Με αφορμή την κυκλοφορία της τελευταίας ταινίας της σειράς «Χάρι Πό-τερ», κάνουμε μια στάση στη θαυμαστή ζωή της συγγραφέως Τζ. Κ. Ρόου-

λινγκ από το ’90 μέχρι σήμερα.

Ο Μπέρτολ Μπρεχτ είχε πει: «Τα αστυνο-μικά μυθιστορήματα είναι η μοναδική ευ-καιρία μέσω της οποί-ας γίνομαι υβριστικός έναντι της λογοτεχνί-ας. Ας επιστρέψουμε σε αυτά!» Ετσι γίνεται τον τελευταίο καιρό, όπου το αστυνομικό μυθιστόρημα έρχεται στην επιφάνεια, όχι μόνο επειδή ετοιμα-ζόμαστε για την πα-ραλία, αλλά και για λόγους καθαρά κοι-νωνικούς. Δύο άξιοι εκπρόσωποι της νέας γενιάς, ο Ανδρέας Μι-χαηλίδης και ο Νεο-κλής Γαλανόπουλος (φωτο), μας μιλούν για την επικαιρότητα του «εγκλήματος», ένας επίσης νέος της «αστυνομικής σχο-λής», ο Βασίλης Δα-νέλλης, μας προτείνει τα αγαπημένα του αναγνώσματα και όλα αυτά ενώ απο-λαμβάνουμε τις και-νούργιες ιστορίες της σειράς «Ελληνικά Εγκλήματα» των εκ-δόσεων Καστανιώτη.

24

Ανακρίθηκαν οι Ανδρέας Μιχαηλίδης και Νεο-κλής Γαλανόπουλος. Ο πρώτος, άνδρας γενειο-φόρος, γεννηθείς το 1982, εργαζόμενος ως με-ταφραστής. Με θητεία στο χώρο της ενημέρωσης γύρω από το καινοφανές για τα ελληνικά δεδο-μένα φαινόμενο των κόμικς. Ο δεύτερος, άνδρας διοπτροφόρος, γεννηθείς το 1972, εργαζόμενος ως «μαχόμενος» δικηγόρος. Ιδρυτικά και «σεση-μασμένα» μέλη της Ελληνικής Λέσχης Συγγρα-φέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (ΕΛΣΑΛ), μιας οργάνωσης γνωστής για την «επικίνδυνη» δρά-ση της στον τομέα της προώθησης ελληνικών αστυνομικών ιστοριών. Και τα δύο μέλη έχουν πολλαπλά «αδικήματα» στο ενεργητικό τους. Αναφέρονται χαρακτηριστικά για τον πρώτο οι συμμετοχές του σε συλλογές διηγημάτων, όπως τα «Οικοεγκλήματα» (Κέδρος, 2008) και τα «Ελ-ληνικά εγκλήματα 4» (Καστανιώτης, 2011). Ο δεύτερος αριθμεί ήδη τρία «κακουργήματα»: «Η

παραλλαγή του Γιώργου Δαρσινού» (2007), «Θά-νατος από το πουθενά» (2008), «Οικογενειακά εγκλήματα» (2011) - όλα για λογαριασμό των εκ-δόσεων Τόπος.

Θιασώτες της παράδοσης του Σερ Αρθουρ Κόναν Ντόιλ και της Αγκάθα Κρίστι, κρίνονται ύποπτοι για σκληροπυρηνικές πεποιθήσεις ανα-φορικά με την αξία της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Επτά Θανάσιμα Αστυνομικά

Ο Βασίλης Δανέλλης προκάλεσε νουάρ αίσθηση στα φετινά εκδοτικά δρώμενα. Η «Μαύρη Μπίρα» (Καστανιώτης) είναι ένα αστυνομικό χωρίς αστυνομικούς και το πολλά υποσχόμενο πρώτο μυθιστόρημα του νεαρού συγγραφέα. Μόνιμος κάτοικος Κωνσταντινούπολης εδώ και δύο χρόνια, μας προτείνει επτά -όχι τόσο κλασικά, αλλά

σίγουρα από τα αγαπημένα του- αστυνομικά μυθιστορήματα.

Ζαν-Κλοντ Ιζό,Η τριλογία της Μασσαλίας (Πόλις)Παστίς και μεζέδες στο μπαρ του Φονφόν, βουτιές

στο βαθύ μπλε της Μεσογείου και το βαθύ μαύρο του υπόκοσμου, ραγισμένα σαγόνια από τις μπουνιές των μαφιόζων και ραγισμέ-νες καρδιές από τις ματιές όμορφων κορι-τσιών που έφτασαν από το Αλγέρι παράνομα κάποια νύχτα. Η τριλογία του Ιζό μοιάζει με όμορφο και μελαγχολικό νουάρ τραγούδι.

Τα αστυνομικά κάνουν θραύση το καλοκαίρι. Αλλά ποιοι οι λόγοι που οδηγούν στο «έγκλημα»; Δύο άξιοι εκπρόσωποι της νέας γενιάς Ελλή-

νων συγγραφέων του είδους, ανέλα-βαν να το εξιχνιάσουν.

25

Ο Μιχαηλίδης ανέφερε κατά τη διάρκεια της ανά-κρισης πως «το παλιό είναι καινούργιο». Ο Γαλα-νόπουλος, ύστερα από πιέσεις, αναφώνησε: «Εί-μαστε οι ‘κυρίως’ αστυνομικοί συγγραφείς». Για να συμπληρώσει ο ανακριτής του: «Ο hardcore πυρήνας δηλαδή».

Κάποιοι τους βλέπουν ως άξια τέκνα μιας παράδοσης που αφετηρία είχε συγγραφείς όπως

ο Γιάννης Μαρής. Αλλοι ως νέους και αυτόφω-τους δημιουργούς. Που πάνε μπροστά τις αστυ-νομικές ιστορίες. Αναμειγνύοντας καινούργιες πινελιές με παραδοσιακές φόρμες. Pulp «πυρο-βολισμοί» και μετα-αφήγηση. Συγγραφείς μιας νέας γενιάς που δείχνει ότι σιγά-σιγά μπορεί να δημιουργήσει ρεύμα.

«Γιατί τόση πέραση τα αστυνομικά το καλο-καίρι;» το όνομα της υπόθεσης που μας απασχό-λησε και οι δύο τους υπήρξαν στα σοκάκια του Θησείου ιδανικοί ντετέκτιβ για την εξιχνίαση του «εγκλήματος».

Κάθε πράγμα στον καιρό του, τα αστυνομικά τον ΑύγουστοΟ Ανδρέας είναι ομιλητικός και όταν παθιάζεται το βλέπεις στο βλέμμα του. Ο Νεοκλής λιγομί-λητος, πετάει «υποχθόνιες» αλήθειες με κοφτερό χιούμορ. Η συνέντευξη ξεκίνησε και κύλησε ευ-χάριστα. Παρ’ ότι τους ταλαιπωρήσαμε στη φω-τογράφηση, εκείνοι ήταν πρόθυμοι σε όλα. Εδώ δεν θα βρεις ανθρώπους με τουπέ αρτίστα. Εδώ θα βρεις άτομα που γουστάρουν σαν μικρά παι-διά την τέχνη που κάνουν.

Εύκολα μαντεύει κανείς γιατί το διάβασμα πάει καλύτερα τον Αύγουστο. Τότε υπάρχουν οι λιγοστές διακοπές του λαού. “Elementary, my dear Watson”, που θα έλεγε και ο Σέρλοκ Χολμς. Γιατί όμως τα αστυνομικά κερδίζουν χρυσό μετάλ-λιο πωλήσεων σε σχέση με άλλα είδη; Η πρώτη σκέψη του Αντρέα είναι σαφής και συγκεκριμένη: «Βασικό δέλεαρ του καλού αστυνομικού βιβλίου είναι ότι θέλεις και εσύ ο ίδιος να λύσεις το μυ-στήριο. Ενδεχομένως να το λύσεις πριν καν σου το αποκαλύψει ο συγγραφέας. Το πώς θα ακολου-θήσεις τα στοιχεία, πώς θα τα συνδυάσεις, θέλει μια τριβή με την ιστορία. Αυτό είναι κάτι για το οποίο έχεις την πολυτέλεια, την καθαρότητα του μυαλού από όλες τις σκοτούρες, την άνεση να το κάνεις το καλοκαίρι». Εξήγηση απόλυτα λογική.

Ομως γιατί να μην διαλέξει ο αναγνώστης κάποιο άλλο είδος για να περάσει την ώρα του;

Εκεί είναι που υπεισέρχεται -κατά τα λεγόμε-να των ανακρινόμενων- η εμπλοκή των κοινωνι-κών και πολιτικών παραγόντων, που είναι διάχυ-τη στα σημερινά αστυνομικά. «Αυτό που κάνουν είναι να πιάνουν τον παλμό της στιγμής», πιστεύ-ει ο Νεοκλής. Και σίγουρα πολλοί αναγνώστες θέλουν βιβλία που κινούνται στους ρυθμούς και στις ανησυχίες τους. Και όχι νουβέλες που βαριε-στημένα μιλούν περί ανέμων και υδάτων. «Δεν

Ερικ Αμπλερ, Η μάσκα του Δημητρίου (Αγρα)Ολα ξεκινούν στο νεκροτομείο της Κωνσταντινούπολης το

1938. Ο Αγγλος συγγραφέας που στέκεται πάνω από το πτώμα του Δημήτριου Μαρκόπουλου, ο Ταλάτ, Ταλάδη -ή όπως αλλιώς τον έλεγαν τέλος πάντων- αποφασίζει να «αναστήσει» το γοητευ-τικό τυχοδιώκτη-κακοποιό, σκαλίζοντας μια ιστορία που ξεκινάει από τη Σμύρνη και περνά-ει από όλες τις βαλκανικές μεγαλουπόλεις των δεκαετιών του ’20 και του ’30.

Λεονάρντο Σάσα, Το πρωτόκολλο της Αιγύπτου (Καστανιώτης)Μπορεί ο Σάσα να μην είναι τόσο γνωστός στο ελληνικό κοινό, είναι όμως ένας από

τους σημαντικότερους Ιταλούς συγγραφείς, έχοντας επηρεάσει σημαντικά όλους τους μεταγενέστερούς του, ακόμα και το Σικελό συμπατριώτη του Αντρέα Καμιλέρι. Με την πα-νίσχυρη πένα του ξετυλίγει μια ιστορία μηχα-νορραφιών και απληστίας για χρήμα και εξου-σία. Ενα μαγικό ταξίδι στο χώρο και το χρόνο, μέχρι την πανέμορφη -αλλά ηθικά μπερδεμένη και πολιτικά πολωμένη- Σικελία του 1782.

Τρούμαν Καπότε, Εν ψυχρώ (Καστανιώτης)Δεν είναι ακριβώς αστυνομικό, ούτε καν ακρι-βώς μυθιστόρημα, είναι απλώς αριστούργημα. Η αληθινή ιστορία δύο κατά συρροή δολοφό-νων από τη στιγμή που αποφασίζουν να δια-πράξουν τα εγκλήματά τους μέχρι την τελευταία τους πνοή πάνω στο ικρίωμα. Ενα συγκλονιστι-κό ρεπορτάζ, ένα δικαστικό θρίλερ, η βιογραφία ενός ευαίσθητου φονιά, όλα μαζί σε ένα βιβλίο.

Φανταστικό αστυνομικό

Στη ροή της κουβέντας εμφανίστηκε το εξής ζήτημα: «Χωράνε στοιχεία της λογοτεχνίας του φανταστικού στα αστυνομικά;» Ο Νεο-κλής πιστεύει ότι χωράνε μελλοντολογικά στοιχεία ή στοιχεία επιστημονικής φαντα-σίας, αλλά όχι στοιχεία του μεταφυσικού. Ο Ανδρέας νιώθει ότι ακόμη και κάποιες μεταφυσικές υπόνοιες είναι αποδεκτές. Πράγμα που αποδεικνύει και στα διηγήματά του. Αποκαλύπτεται πως και οι δύο, εκτός του ότι είναι γνώστες της αστυνομικής και της κλασικής λογοτεχνίας, τρέφουν μια ιδι-αίτερη αγάπη στα διάφορα υποείδη γραπτής αφήγησης. Fantasy, επιστημονική φαντασία και κόμικς είναι κοινός τόπος. Οπως και για πολλούς νέους συγγραφείς. Αλλωστε, το «σκληρό παιδί» της γαλλικής αστυνομικής λογοτεχνίας, ο Ζαν Πατρίκ Μανσέτ, το πα-ραδεχόταν ανερυθρίαστα ήδη από τη δεκα-ετία του 1970. Τρελαινόταν σε μικρή ηλικία για διηγήματα β΄ διαλογής με εξωγήινες ηρωίδες. Καιρός να πέσουν οι μάσκες. Δεν υπάρχει παραλογοτεχνία. Υπάρχουν καλά και κακά βιβλία.

26

Ρόμπερ Βαν Γκούλικ, Το αίνιγμα του κινέζικου καρφιού (Θεμέλιο)Ο άνθρωπος με την εντυπωσιακή γενειάδα, την κοφτερή λογική και το αλάνθαστο ένστικτο βρίσκεται για πρώτη φορά στην καριέρα του άσχημα στριμωγμένος. Ο θρυλικός Δικαστής Τι καλείται να λύσει την πιο δύσκολη υπόθεση της καριέρας του, παίζοντας -κυριολεκτικά- το κεφάλι του. Ισως το καλύτερο βιβλίο της σει-ράς κινέζικων μεσαιωνικών μυστηρίων.

Λόρενς Μπλοκ, Οκτώ εκατομμύρια τρόποι να πεθάνεις (Πατάκης)Οταν ο Μπλοκ αφήνει το διανοούμενο διαρρή-κτη Μπέρνι Ρόντενμπαρ και την καλή κοινω-νία της Νέας Υόρκης και χώνεται στα σκοτεινά νεοϋορκέζικα σοκάκια μαζί με τον πρώην αστυνομικό και πρώην (;) αλκοολικό, Ματ Σκάντερ, το αποτέλεσμα είναι ένα από τα καλύ-τερα hard-boiled των τελευταίων δεκαετιών.

Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε, Ο πίνακας της Φλάνδρας (Πατάκης)

Δύο αστυνομικά-σκακιστικά αινίγματα, ένα μέσα σε έναν πίνακα του 1469 και ένα στο παρόν. Ενα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα με εκκεντρικούς χαρακτήρες και εξαιρετική ατμόσφαιρα από το συγγραφέα του βιβλίου «Η λέσχη ‘Δουμάς’» («Ενατη Πύλη» στην κινημα-τογραφική μεταφορά του). Ο Ρεβέρτε μπλέκει αριστουργηματικά τη ζωγραφική με τα μαθη-ματικά, τη μουσική με την ιστορία, τη λογική με τη λογοτεχνία και φυσικά το παρόν με το παρελθόν.

αγοράζουν πια αστυνομικά για να ξεχαστούν», συμπληρώνει. Ο Ανδρέας έρχεται να προσθέσει μια συνολική θεώρηση επί του θέματος: «Γενι-κά, το αστυνομικό αντικατοπτρίζει την εποχή του. Εχεις τη χαρά να βλέπεις σε αυτό να τιμωρούνται όσοι στην καθημερινότητα σου βγάζουν τα κατώ-τερα ένστικτά σου». Υπάρχει όμως πάντοτε και σε όλα τα βιβλία του είδους τιμωρία των κακών; «Και να μην τους συλλάβουν στο τέλος, μόνο το γεγονός πως κατονομάζονται αρκεί στον αναγνώ-στη. Είναι σαν να λέει στο συγγραφέα: ‘Πες τα, ρε!’» λέει ο Νεοκλής - συμπυκνώνοντας τη συζή-τηση σε τρεις απλές λέξεις.

Αλλωστε οι συνωμοσίες αποτελούν βασι-κό θέμα της αστυνομικής λογοτεχνίας. Και σε μια εποχή όπου συνωμοσιολογίες του παρελθό-ντος παίρνουν σάρκα και οστά στην τρομακτική μας πραγματικότητα, το αστυνομικό εδραιώνει τη θέση του. Ο Ανδρέας φέρνει ένα θεωρητικό συγγραφικό παράδειγμα: «Θέλω να γράψω μια εξωφρενική ιστορία συνωμοσίας. Τώρα ξαφνι-κά αυτή η ιστορία έχει άλλη ισχύ, όταν βλέπεις ότι είχαν δίκιο κάποιοι ‘γραφικοί’ που ούρλια-ζαν στα κανάλια». «Κανείς δεν μπορεί να σε πει εξωφρενικό πια», τον συμπληρώνει γελώντας ο Νεοκλής και κλείνει την τοποθέτησή του με μια πικρή αλήθεια: «Η πολιτική έχει γίνει ‘αστυνο-μικού’ ενδιαφέροντος. Παντού βλέπεις μια αστυ-νομική πτυχή στην πραγματικότητα». Τώρα πια δεν γελάει. Στα μάτια του μια κάπως λυπημένη, σαρδόνια έκφραση.

Δεν είναι μόνο αυστηρά κοινωνικές οι αιτίες της δίψας για αστυνομικό κατά τους θερινούς μή-νες. Υπάρχουν και πατροπαράδοτοι λόγοι. «Είναι ένα είδος πνευματικής άσκησης που κάνεις χωρίς να σε αναγκάζει κανείς. Τα καλά αστυνομικά γρά-φονται για να σου προκαλέσουν αυτό το αίσθημα του λύτη. Οπως τα σταυρόλεξα το καλοκαίρι», θα τονίσει ο Ανδρέας. Φέρνοντάς μας στο νου εικόνες

από παραλίες παραθεριστών. Οπου τα μολύβια παίρνουν φωτιά. Στο δύσκολο αγώνα κατάρριψης ρεκόρ ταχύτητας στην κατηγορία «Σκανδιναβικό». Και βέβαια να μην ξεχνάμε και τα σημεία των και-ρών. Τις μόδες που είναι πανταχού παρούσες και -συχνά- παντοδύναμες. «Μπορεί να είναι και μια τάση η αγορά αστυνομικών το καλοκαίρι. Αφού όλοι παίρνουν αστυνομικά, ας πάρω και εγώ...» ομολογεί ειλικρινέστατα -βάζοντας τον εαυτό του στη θέση του μέσου αναγνώστη- ο Νεοκλής.

Αυτή στάθηκε η εξιχνίαση του «εγκλήματος».

Από δύο γνώστες του είδους, που παράλληλα πα-ραμένουν και φανατικοί αναγνώστες του. Θυμί-ζοντάς μας πόσο γλυκό είναι το αστυνομικό τον Αύγουστο. Κάποιο από τα βιβλία τους θα το έχου-με συντροφιά στις διακοπές. Σε παραλίες και σε μικρά διαμερίσματα οι άνεργοι. Σε κάθε περί-πτωση, θα πρέπει να περιμένουμε το χειμώνα για το επόμενο «χτύπημα» της ΕΛΣΑΛ. Το οποίο φαίνεται πως θα έχει να κάνει με νέες ιστορίες. Ηρωας των οποίων θα είναι -όλως τυχαίως- ένας αστυνομικός ονόματι Μπέκας...

27

Φίλιππος Φιλίππου, «Ενα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη…», Ελληνικά Εγκλήματα 4

«[...] ήταν πεσμένος στα πλακάκια. Στο χώρο επικρατούσε γαλήνη, η φρίκη είχε εγκατασταθεί στο πρόσωπο του πεθαμένου, μύγες και έντομα πε-τούσαν γύρω του· ένιωσα ένα αίσθημα ναυτίας. Εσκυ-

ψα πάνω του, κοίταξα το σπασμένο κεφάλι του. Πόσο θα ήθελα να του το είχα ανοίξει εγώ, μ’ ένα μαχαίρι, μ’ ένα

τσεκούρι, με μια σωλήνα, με οτιδήποτε, τότε που μ’ έκανε να πονέσω. Ηθελα να είχα την ικανότητα να κοιτάξω μέσα σ’

εκείνο το κεφάλι, να διαβάσω τις σκέψεις του. Ηταν αισχρός κλέφτης, ο θάνατος του άξιζε, μου ’κλεψε τη γυναίκα μου, τη μόνη

γυναίκα που είχα, δεν είχα άλλη, εκείνος είχε πολλές.»Η Νένα απέστρεψε το βλέμμα της από εκείνο το ακίνητο σώμα, που

λίγες μέρες πριν το έσφιγγε στην αγκαλιά της στο μοιραίο ταξίδι του μέλιτος στη Βενετία.

»‘Γιατί μπαμπά;’ ...»

ΦίλιππΦιλίππ«Ε«Ε«Ε« νανααναναναααααα φφφφφφφφφάνάνάνάνάνάστστττσ ηνηνηνηννην ΕΕΕΕΕΕυρυρρυρΕλΕλΕλΕλλλλλληληληληληληληνιννινινινιν κάκάκάκάκκκ

«[««[««[«[«[.....].].].]]] ήήήήήταταταταταν νν νν ππεπεεπεπεπεπεπικικικκραραραρατοτοτοτοτοοοοτοτούσύσύσεεεεεεστστστοοοο πρπρπρόσόσόσωπωπωωποοτοτοτοοττ ύσύσύσύσαναννν γγγγγύρύρύύρύρρωωω

ψαψαψαψψαψα ππππάνάννάνάνωωωω τοτουυυήθήθήθθήθελελελελελα αααα ναναναα ττοοο

τστσεκεκούούύύύριριρ ,,, μμνανα ππονονέσέσωω

εκεκείείνονο ττο οκλκκλκκ έφέφτητηης,ς,ς

γυγυναναναίκίκαα»Η»Η ΝΝένέν

λίλίγεγες ς μμμέμέλιλιτοτ

»‘»‘ΓιΓιαατ

Η κλασική σειρά των εκδόσεων Κα-στανιώτη με τίτλο «Ελληνικά Εγκλή-ματα» έχει αρχίσει να γίνεται θεσμός στην ελληνική αστυνομική λογο-τεχνία. Το τέταρτο βιβλίο μόλις κυ-κλοφόρησε και -εν όψει καλοκαιριού- αναμένεται να γίνει ανάρπαστο.

Η οικογένεια των «Ελληνικών Εγκλημάτων» των εκδόσε-ων Καστανιώτη έγινε τετραμελής. Ο τέταρτος τόμος της σειράς με 19 καινούργια αστυνομικά διηγήματα από ισά-ριθμους συγγραφείς παρουσιάστηκε τη Δευτέρα 20 Ιουνί-ου στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης 104, στο φιλόξενο χώρο πολιτισμού των εκδόσεων Καστανιώτη στην οδό Θεμιστο-κλέους 104 στα Εξάρχεια.

Σε αυτή την πιο πρόσφατη έκδοση της σειράς, δίπλα στα ονόματα των Πέτρου Μάρκαρη, Αθηνάς Κακούρη, Τεύκρου Μιχαηλίδη, Αμάντας Μιχαλοπούλου, Φίλιππου Φιλίππου, Πέτρου Μαρτινιάδη, Ανδρέα Αποστολίδη, Τι-τίνας Δανέλλη, Μανώλη Πιμπλή, Ιερώνυμου Λύκαρη και Σέργιου Γκάκα, προστίθενται και άλλοι Ελληνες συγγρα-φείς, όπως ο Παύλος Μεθενίτης και η Σώτη Τριανταφύλ-λου, ο Αργύρης Παυλιώτης, ο Ανδρέας Μιχαηλίδης, ο Κώστας Μουζουράκης, ο Θανάσης Καρτερός και ο Γιάννης Ράγκος, συνθέτοντας σκοτεινές ιστορίες μυστηρίου της Αθήνας και του κόσμου, υπό την επιμέλεια του Ανταίου Χρυσοστομίδη.

Οι τρεις προϋπάρχουσες εκδόσεις έχουν καταφέρει να αναζωπυρώσουν το ενδιαφέρον του κόσμου για την

αστυνομική λογοτεχνία και να του συστήσουν κάποια από τα καλύτερα ονόματα του χώρου. Εν όψει καλοκαιριού, λοιπόν, και εν μέσω κοινωνικών αναταραχών, αφεθεί-τε στις αναμνήσεις ενός παλιού ναυτικού, σε μυστηριώ-δεις δολοφονίες στο Παρίσι, σε ξάγρυπνες αγκαλιές, σε άσπρους και μαύρους κύκνους, σε διαδρομές με τρένο στις πόλεις της Ιταλίας και σε αρκετή ελληνική πραγματι-κότητα· αλλά κυρίως σε ακόμα περισσότερη μυθοπλασία.

Γιατί ποιος είναι ο σκοπός της λογοτεχνίας αν όχι να δημιουργεί νέες καταστάσεις στα δικά της μέτρα; Και άρα νέες πραγματικότητες; Τώρα είναι που έχουμε ανάγκη τους συγγραφείς περισσότερο από ποτέ. Τώρα είναι που πρέπει να δράσουν και να δημιουργήσουν για εμάς τους αναγνώ-στες τις νέες συνθήκες, τις ονειρικές, τις εφιαλτικές, τους έρωτες και τις δολοφονίες, όπως και να ’χει, τις πιο μαγευ-τικές, τις εσωτερικές διαδρομές που θα μας φέρουν στον έξω κόσμο και στο φως. Οι λέξεις τους είναι πιο δυνατές από τη μιζέρια γύρω μας. Ας τους κάνουμε χώρο.

28

Πέντε νέοι ηθοποιοί συνοδεύουν το παιδί που κρύβουν μέσα τους σε ένα πάρτι. Ποιος θα περάσει καλύτερα; Πού βρίσκεται κρυμμένη η ευτυχία; Η

ομάδα Wooden Frog μάς παρουσιάζει την πρώτη της δουλειά και μας καλεί να θυμηθούμε όλα όσα νομίζαμε πως έχουμε ξεχάσει

«Το ξύλινο βατραχάκι είναι κρουστό μουσικό όργανο, σίγουρα το έχεις δει στο Μοναστηράκι», μου εξηγούν ο Λοΐζος Καμπούρης, η Νεφέλη Πα-παδερού, η Βάσια Πασπάλη και η Ερικα Μήτρου, τα μέλη της ομάδας Wooden Frog. Από τη συ-νάντησή μας λείπει μόνο ο πέμπτος της παρέας, ο Μιχάλης Καλιότσος, που έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία της παράστασής τους, με τίτλο «Υπερ-βολική δόση ευτυχίας». Το όνομά τους, βέβαια, το επέλεξαν και για άλλους λόγους, όπως λέει ο Λο-ΐζος: «Μας αρέσει ως υλικό το ξύλο, είναι ζωντα-νό. Επιπλέον, ο βάτραχος συμβολίζει λίγο πολύ το παραμύθι». Τους αρέσει να εξερευνούν τις τά-σεις για επιστροφή στην παιδικότητα, στην παιδι-κή ηλικία, ίσως σε μια εποχή όπου τα πράγματα ήταν πιο απλά - ή τουλάχιστον έτσι φαίνονταν.

Δεν έχουν όλοι τους την ίδια άποψη και θέση γύρω από το θέμα της ευτυχίας στη ζωή τους. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο επι-

«Το ξύλινο βατραχάκι είναι κρουστό μουσικό όργανο, σίγουρα το έχεις δει στο Μοναστηράκι», μου εξηγούν ο Λοΐζος Καμπούρης, η Νεφέλη Πα-παδερού η Βάσια Πασπάλη και η Ερικα Μήτρου

29

λέγουν στην πρώτη τους παράσταση να ασχολη-θούν με αυτήν. «Η ευτυχία», λέει η Ερικα, «είναι ένα φλέγον ζήτημα και ταυτόχρονα μια έννοια πα-ρεξηγημένη». Ετσι, οργανώνουν ένα πάρτι, μας καλούν να παρευρεθούμε, μας κερνάνε ποτό και ξεκινάνε τη διαδρομή τους πατώντας άλλοτε στη μνήμη κι άλλοτε στη μυθοπλασία, χωρίς να μαρ-τυρούν απαραίτητα πού τελειώνει το ένα και πού αρχίζει το άλλο. Στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σημασία. Αλλωστε και τα παιδιά αυτό ακρι-βώς δεν κάνουν; Απλά βήματα προς την ευτυχία.

Προσοχή στις υπερβολικές δόσεις«Εγώ είμαι από τους πεσιμιστές της παράστα-σης», λέει η Βάσια. «Πιστεύω πως η ουσιαστική ευτυχία είναι ανέφικτη. Παρόλα αυτά υπάρχουν στιγμές ευτυχίας στη ζωή μας, όπως είναι αυτό το πάρτι. Εκεί μπορεί να συμβεί κάτι μαγικό». Η Νεφέλη είναι εξαρχής πιο θετική. «Για να συνει-δητοποιήσεις την ευτυχία πρέπει να έχεις γνωρί-σει δυσκολίες και άσχημες καταστάσεις. Γι’ αυτό δεν με προβληματίζουν τα εμπόδια, με κάνουν δυνατή». Η Ερικα δεν πιστεύει στο κυνήγι της ευτυχίας: «Δεν είναι παρά ένα προϊόν της δια-φήμισης. Η πραγματική ευτυχία βρίσκεται στο παράδοξο, στο οξύμωρο, στο να μπορείς να τη νιώθεις όταν δεν πηγαίνουν όλα ρολόι». Για την Ερικα το πάρτι είναι μια συνθήκη που επιβάλ-

λει το να είσαι ευτυχισμένος. «Αυτό είναι εξ ορι-σμού μια κατάσταση μη-ευτυχίας», λέει ο Λοΐζος, ο οποίος δεν θέλει να χρησιμοποιεί τη λέξη «δυ-στυχία». Για εκείνον δεν πρόκειται για αντίθετα, αλλά για κοινά συναισθήματα που εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο και πιστεύει πως την ευ-τυχία μπορείς να τη βρεις παντού, ακόμα και σε ένα θάνατο: «Ας μην ξεχνάμε πως είναι άμεσα συνυφασμένη με το χιούμορ». Μου λένε ακόμα για τον Μιχάλη, αν και δεν είναι εκεί, πως «είναι ο τύπος που θέλει απεγνωσμένα να γίνει ευτυ-χισμένος». Νιώθω πως μέσα από τους ρόλους τους, μου περιγράφουν κάπως τον εαυτό τους, αλλά τίποτα δεν σταματάει εκεί.

Με βάση όλα αυτά που νιώθουν και ακόμα περισσότερα, δημιουργούν για τις ανάγκες της παράστασης μεμονωμένες αφηγήσεις που γίνο-νται τελικά μία, ένα διαρκές σχόλιο, «τα συννε-φάκια πάνω από τα κεφάλια μας», όπως λένε χα-ρακτηριστικά. Είναι εκμυστηρεύσεις που συμ-βαίνουν όταν πέφτουν τα προσωπεία των κοι-νωνικών συνευρέσεων, είναι ακόμα διάφορες

πιθανές δράσεις που μπορεί να συναντήσεις σε ένα πάρτι. «Υπάρχει μια έμμεση διαδραστικότη-τα με το κοινό, που είναι άλλωστε και κομμά-τι αυτού του πάρτι», λέει ο Λοΐζος και η Νεφέ-λη τον συμπληρώνει: «Το κοινό μπορεί να περά-σει καλά, να διασκεδάσει, να χαλαρώσει, να πιει το ποτό του, να χαρεί, να βαρεθεί, χωρίς εμείς να επεμβαίνουμε στα προσωπικά όρια του καθε-νός». Αντίθετα, για την ίδια την ομάδα Wooden Frog, οι αντιδράσεις του κοινού είναι μια συνε-χής ανατροφοδότηση, είναι το στοιχείο που κά-νει κάθε παράσταση μοναδική και διαφορετική από κάθε άλλη.

Θέλουν με τον τρόπο τους να αντισταθούν στη γενικότερη κοινωνική θλίψη που επικρα-τεί αυτό τον καιρό. Κλείνουν την τηλεόραση και κοιτάζουν τους ανθρώπους δίπλα τους. Θεω-ρούν πως τώρα είναι μια καλή ευκαιρία να απλο-ποιήσουμε τη ζωή μας και να δώσουμε σημασία στα μικρά καθημερινά πράγματα που έχουμε ξε-χάσει. Μπορεί να τους ζηλέψεις όταν λένε πως νιώθουν τυχεροί που μπορούν να βλέπουν το ηλιοβασίλεμα στην Αθήνα. Ωστόσο, καμιά φορά ένα πάρτι μπορεί να μην πετύχει. Ακόμα και τότε, όμως, έχεις πολλούς λόγους να είσαι ευτυ-χισμένος. Και όταν τελειώσει, φύγουν όλοι και μείνεις μόνος, να θυμάσαι ότι έζησες κάτι μονα-δικό. Αυτό είναι ανεκτίμητο.

30

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΞΑΝΘΟ ΑΓΟΡΙΤο συναυλιακό γεγονός της χρονιάς φέρνει στην επιφάνεια για τους πε-ρισσότερους κάποιες από τις πιο χα-ρακτηριστικές εφηβικές αναμνήσεις. Οι Bon Jovi βγαίνουν από τα πάρτι του γυμνασίου και εμφανίζονται στο Ολυμπιακό Στάδιο για ένα live που περιμένουμε εδώ και μήνες.

Οταν το 1995 άκουσα για πρώτη φορά το “Always” κατά τη διάρκεια ενός πάρ-τι, δεν είχα ιδέα ποιοι ήταν οι Bon Jovi. Αυτό το “That I will love you baby, always” είχε ό,τι χρειαζόταν για να μου κολλήσει. Εκείνη την ώρα βέβαια έδινα περισσότερη σημασία στο μελαχρινό αγόρι που χόρευε απέναντί μου με κά-ποια άλλη και δεν μπορούσα να ξέρω ότι ένα άλλο ξανθό θα τραγουδούσε για μένα χιλιάδες ώρες αργότερα στο μέλλον. Οπως δεν ήξερα ότι το συγκε-κριμένο τραγούδι περιλαμβανόταν στο δίσκο “Cross road”, που είχε κυκλοφο-ρήσει πριν από λίγους μήνες. Αν και ο δίσκος είχε τις -μέχρι τότε- επιτυχίες του συγκροτήματος, το “Αlways” ήταν το ένα από τα δύο καινούργια μπόνους κομμάτια (το άλλο ήταν το “Someday I’ll be Saturday night”). Δεν ήξερα ακόμα ότι στο μέλλον θα γινόταν ένα από τα hit του γκρουπ, ότι θα παρέμενε έξι μήνες στο Top 10 του Billboard Hot 100, ότι θα πουλούσε 3 εκατ. αντίτυπα παγκοσμί-ως και ότι θα γινόταν Νο1 σε 21 χώ-ρες. Μου αρκούσε που ήξερα ότι αυτή η ωραία φωνή συντρόφευε ένα από τα πιο όμορφα πάρτι της παιδικής μου ηλικίας.

Αργότερα έμαθα ότι το πραγμα-τικό όνομα του ξανθού αγοριού είναι John Francis Bongiovi και ότι είναι γιος ενός κομμωτή και ενός «κουνελιού» του Playboy. Οτι γεννήθηκε στη Σέιριβιλ του Νιου Τζέρσι το 1962 και ότι άρχισε να παίζει κιθάρα και πιάνο στα 13 του. Κά-πως έτσι συνειδητοποίησα ποιος ήταν στην αφίσα που με δέος είχε τοποθετή-σει στο ψυγείο η μητέρα μου και για να τη συναγωνιστώ έβαλα και εγώ μία από

τη «Σούπερ Κατερίνα» πάνω από το κρε-βάτι μου.

Λίγο αργότερα έμαθα ότι εκτός από το “Always” υπήρχε ήδη το “Runaway”, το “You give love a bad name”, αλλά και το “Wanted dead or alive”. To “Bed of roses” και το “Keep of faith”. Εμα-θα ακόμα να προτιμώ τα πιο δυναμικά κομμάτια τους για να μην με κοροϊδεύ-ουν οι φίλοι μου στο σχολείο ότι ακούω μόνο μπαλάντες -και ας έβαζα κρυφά στο repeat το “I’ll be there for you”.

Μετά ήμουν πια μεγάλη και μπο-ρούσα να προλαβαίνω τις εξελίξεις στην ώρα τους και να μαθαίνω τα τραγούδια χωρίς χρονική καθυστέρη-ση. Ετσι πήρα εγκαίρως το “Crush” το 2000, έμαθα τα λόγια από το “It’s my life” πριν από όλους, έμαθα ότι το CNN είχε τον Jon Bon Jovi πρώτη είδηση όταν κουρεύτηκε και τον καμάρωσα στο «Χωρίς αντάλλαγμα» (2000) δίπλα στον «Ριχάρδο» Κέβιν Σπέισι.

Οταν πέρυσι άκουσα ότι έρχονται οι Bon Jovi στην Ελλάδα σχεδόν πάγω-σα. Γιατί μπορεί τόσα χρόνια να ήξερα -σχεδόν- τα πάντα για αυτόν και τους φί-λους του, αλλά δεν είχα ζήσει την πιο σημαντική εμπειρία: να τους δω live. Την Τετάρτη που μας έρχεται θα βρεθώ και εγώ στο ΟΑΚΑ. Oχι για να δω ένα συγκρότημα να τραγουδάει, αλλά για να ζήσω κάτι που έχω απωθημένο από παι-δί. Για να ακούσω αυτό το “This Romeo is bleeding” από κοντά. Και τώρα που τα αγγλικά μου είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τότε, το “There’s no price I won’t pay to say this words to you” θα είμαι σίγουρη ότι το λέει σε μένα!

31

Νοσταλγοί του φιλμ και όχι μόνο επιδίδονται τον τελευταίο καιρό σε ένα ιδιότυπο χόμπι. Ξεθάβουν μία παλιά φωτογραφία τους και τη φωτογραφίζουν ξανά στο ίδιο ακριβώς σημείο. Κάτι σαν flash back.

Πριν από την εμφάνιση των ψη-φιακών φωτογραφικών μηχανών

υπήρχε αποκλειστικά το φιλμ. Τραβού-σες μερικές φωτογραφίες, τις εκτύπωνες,

στην καλύτερη περίπτωση τις έβαζες σε άλ-μπουμ και μετά σε ένα ντουλάπι της βιβλιο-

θήκης σου. Η ευκολία, όμως, που προσφέ-ρει ο ψηφιακός εξοπλισμός τις άφησε καταχω-νιασμένες, με τους περισσότερους να τις βλέ-πουμε μόνο αν πέσουμε τυχαία πάνω τους κατά τη διάρκεια «γενικής τακτοποίησης δωματίου». Μία πρωτότυπη ιδέα, ωστόσο, του blog “Dear Photograph” (dearphotograph.com) φιλοδοξεί να τους δώσει μία νέα θέση, μέσα στους υπολο-γιστές μας. Εφαρμόζοντας την πρακτική «πάρε μία παλιά σου φωτογραφία, πήγαινε στο μέ-ρος που τραβήχτηκε και φωτογράφισέ την ξανά», καλεί τους πάντες να στείλουν τις λήψεις τους. Το αποτέλεσμα είναι εντυ-

πωσιακό.

ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ

Ο λόρδος του Φόρντσαμ -σύμφωνα με τον τίτλο που απέκτησε αγοράζοντας μια έκταση στη βορειοδυτική Αγγλία- Τζιμπρίλ Αρούν Σισέ ετοίμασε τη βαλίτσα του και έφυγε από την Αθήνα, αναζητώντας την τύχη του στο ιταλικό πρωτάθλημα και τη Λάτσιο, σε ένα μέρος όπου η ύπαρξή του δεν αποτελεί δυ-σβάσταχτη πολυτέλεια. Βλέπετε, όταν πριν από δύο χρόνια ο Σισέ ερχόταν ως άλλος μεσσίας για να φορέσει τη φανέλα του Πα-ναθηναϊκού και να αγωνιστεί στη Σούπερ Λιγκ, λεφτά υπήρχαν. Οπως υπήρχε και κάποια στοιχειώδης αξιοπιστία στο πρω-τάθλημά μας. Τα σκάνδαλα βρίσκονταν πε-ρισσότερο στις κουβέντες των καφενείων και όχι στο γραφείο του εισαγγελέα. Αλλά και η ίδια η χώρα βρισκόταν μεν στα πρό-θυρα της κρίσης, αλλά δεν θύμιζε το σημε-ρινό καζάνι που βράζει.

Σε αυτά τα δύο χρόνια ο Σισέ κέρδι-σε το πρωτάθλημα και το κύπελλο Ελλάδας, κατέκτησε δύο φορές τον τίτλο του πρώτου σκόρερ, κατάφερε να κληθεί και να αγωνι-στεί στο Μουντιάλ με την εθνική του ομά-δα και έγινε τουλάχιστον 500 φορές πρω-τοσέλιδο στις αθλητικές εφημερίδες. Αλλο-τε για τις εξωπραγματικές επιδόσεις του στο γήπεδο και άλλοτε για τη συμπεριφορά του, είτε επρόκειτο για το τατουάζ με το τριφύλ-λι που έκανε στο πόδι του είτε για τις εμ-φανίσεις του στους αγώνες μπάσκετ του Πα-ναθηναϊκού, είτε για την περιβόητη φούστα με την οποία εμφανίστηκε κάποτε προκαλώ-ντας τον πανικό. Ο Τζιμπρίλ ξεχώρισε αυτά τα δύο χρόνια σαν τη μύγα μες στο γάλα. Οχι μόνο επειδή ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιρι-στής του πρωταθλήματος, αλλά και επειδή ήταν από άλλη πάστα. Ο Σισέ ήταν σταρ. Με-γάλος σταρ. Ηξερε να διαχειρίζεται τη φήμη του με μια φυσικότητα, σαν να μην είναι πα-ράξενο (ή έστω σπάνιο) να βάφεις πράσι-να τα μαλλιά σου, να ντύνεσαι με εκκεντρικά

ρούχα εκατομμυρίων και να κάνεις συλλο-γή από πανάκριβα αυτοκίνητα. Οχι, για τον Τζιμπρίλ όλα αυτά ήταν μέρος της καθημερι-νότητάς του, του στιλ του, της χαριτωμένης μπουρζουαζίας στην οποία ζούσε. Ενας κο-σμοπολίτης bon viveur, που κάποτε σε κά-ποιο σκάφος, καπνίζοντας μια πίπα με δια-μάντια, θα διηγείται ότι μια φορά κι έναν καιρό έζησε δύο χρόνια και στην Αθήνα.

Το παράδοξο στην περίπτωση του Γάλ-λου είναι ότι, σε αντίθεση με άλλους νεό-πλουτους αθλητές, η ξαφνική του μετάβαση από τις φτωχογειτονιές της Αρλ στο πάνω ράφι των προσωπικοτήτων της Ευρώπης δεν επηρέασε την ποδοσφαιρική συμπερι-φορά του. Ο Σισέ ακόμα και στην παρακμή των ελληνικών γηπέδων παρέμεινε άψογος επαγγελματίας, δεν τσακώθηκε με κανέναν προπονητή του, δεν σνόμπαρε κανέναν τυ-χαίο συμπαίκτη ή αντίπαλο, δεν άργησε σε καμία προπόνηση, δεν υπήρξε ούτε ένα παι-χνίδι στο οποίο να μην σκύλιασε για να σκο-ράρει - ακόμα και αν αυτό ήταν στον πρώτο γύρο του κυπέλλου. Ακόμα και φέτος όπου ο

Ο Τζιμπρίλ Σισέ πριν από δύο χρόνια μάζεψε 5.000 ανθρώ-πους στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέ-λος για να τον απο-θεώσουν. Σήμερα, από το ίδιο αεροδρό-μιο, φεύγει για την Ιταλία, αφήνοντας πίσω του τα συντρίμ-μια του ελληνικού ποδοσφαίρου, το οποίο αποδείχτηκε απελπιστικά λίγο για να τον κρατήσει.

Παναθηναϊκός βολόδερνε στη μετριότητα, με το δικό του πείσμα και φιλότιμο κατάφερε να κρατήσει (μόνος του σχεδόν) την ομάδα ζω-ντανή, φτάνοντάς τη στη δεύτερη θέση, που οδηγεί στο Τσάμπιονς Λιγκ - ακόμα και αν για τον ίδιο αυτό δεν είχε καμία σημασία, εφόσον είχε προαποφασίσει ότι τη χρονιά που έρχεται, όπως και έγινε, θα αγωνίζεται σε άλλη ομάδα.

Φεύγει από την Ελλάδα έχοντας λα-τρευτεί όσο κανείς άλλος (και αυτό δεν είναι κλισέ ή υπερβολή) και έχοντας κρατήσει ολόκληρο το ελληνικό πρωτάθλημα σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Στη θέση του δεν θα έρθει κανένας. Και φυσικά δεν εννοώ στη θέση του στην εντεκάδα του Παναθηναϊκού. Για αυτή θα βρεθεί κάποιο υποκατάστατο. Η θέση του όμως ως πηγή λάμψης στον ελλη-νικό αθλητισμό δεν αναπληρώνεται. Η πε-ρίοδος λιτότητας στην οποία ζούμε δεν επι-τρέπει καμία τέτοια πολυτέλεια. Τα μπάτζετ μειώνονται, το επίπεδο πέφτει, η διαφθορά βγαίνει στην επιφάνεια και κάνει το τοπίο να μυρίζει μιζέρια. Το ελληνικό πρωτάθλη-μα δεν αποκλείεται να μην ξεκινήσει ακό-μα, ενώ το πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε ποιες ομάδες θα αγωνίζονται στην κάθε κατηγορία. Η παρακμή και ο Σισέ δεν αντέχουν στον ίδιο χώρο. Δεν θα μπο-ρούσαν.

Η επόμενη ημέρα θα τον βρει σε ένα πολύ καλύτερο πρωτάθλημα, σε μια καλύ-τερη ομάδα με καλύτερους συμπαίκτες και πολύ καλύτερους αντιπάλους. Εκεί ο Γάλ-λος δεν θα είναι ο καλύτερος. Εκεί δεν θα είναι το κέντρο του κόσμου, αλλά θα πα-

ραμείνει σταρ. Τον Αύγουστο θα γίνει 30 χρόνων και θα το γιορτάσει στο καινούρ-γιο του σπίτι στη Ρώμη, όπου θα έχει με-τακομίσει σιγά-σιγά με την οικογένειά του και τα αυτοκίνητά του, θα μάθει τη ζωή σε μία ακόμα χώρα, την τέταρτη στην καριέρα του μετά τη Γαλλία, την Αγγλία και την Ελ-λάδα. Και, αν ο δρόμος τον φέρει ως αντί-παλο στο ΟΑΚΑ, ο κόσμος θα του επιφυ-λάσσει ένα standing ovation που θα του μείνει αξέχαστο.

Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω δύο προ-σωπικά περιστατικά. Την είδηση της μετα-γραφής του την άκουσα από το ραδιόφωνο μέσα σε ένα ταξί. Ο οδηγός -Βάζελος ως το κόκαλο- δυνάμωσε τον ήχο και, όταν ολο-κληρώθηκε η είδηση, σταμάτησε το ταξί στην άκρη, βγήκε έξω, έσφιξε τις γροθιές του, έκανε μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό του και ξαναμπήκε στη θέση του με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Ο πανικός που προκάλεσε ο Τζιμπρίλ Σισέ πριν ακό-μα πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα ήταν πρωτοφανής. Το δεύτερο περιστατικό έχει να κάνει με ένα απόγευμα σε μια εκδήλωση στη γαλλική πρεσβεία, στο περιθώριο της οποίας έτυχε να τον γνωρίσω.

Είχε έρθει καθυστερημένος μαζί με την έγκυο τότε σύζυγό του, αφού πρώτα είχε χα-θεί στο λαβύρινθο του αθηναϊκού κέντρου. Τον θυμάμαι που φορούσε μια γκρίζα φόρ-μα και κάτι τεράστια αθλητικά παπούτσια, με τα οποία αναρωτιέμαι πραγματικά πώς μπορούσε να περπατήσει. Του έδωσα συγ-χαρητήρια για τις εμφανίσεις του και μου είπε χαμογελαστός: «Ευχαριστώ πολύ». Αληθινός τζέντλεμαν.

34

Με ειδικό αφιέρωμα, το περιοδικό Economist επικεντρώνεται στις κα-

ταιγιστικές εξελίξεις στη βιομηχανία της ενημέρωσης και στο σημαντικό

ρόλο που παίζουν πλέον σε αυτήν οι δημοσιογράφοι της διπλανής πόρτας.

Πριν από δύο ή και (πολύ) περισσότερους αιώνες, τα νέα διαδίδονταν από στόμα σε στόμα ή μέσα από επιστολές και χειρόγραφα που είτε ανταλλάσ-σονταν χέρι με χέρι είτε διαβάζονταν ανοιχτά μέσα σε πολυσύχναστους καφενέδες και σε άλλα πα-ραδοσιακά σημεία συνάθροισης. Η διάδοση των ειδήσεων αποτελούσε μια διαδικασία αμφίδρομη και διαλεκτική, όπου οι συμμετέχοντες μπορούσαν να εκθέσουν προσωπικές απόψεις και να συνεκτι-μήσουν καταστάσεις.

Ολα αυτά μέχρι το 1833. Τη χρονιά δηλαδή που η τεχνολογία της εποχής βοήθησε στο να τυ-πωθεί η New York Sun, η πρώτη εφημερίδα μα-ζικής κυκλοφορίας. Η Sun ξεκίνησε πουλώντας 4.500 φύλλα ημερησίως. Μέχρι που οι ειδήσεις στις σελίδες της «παντρεύτηκαν» με τις διαφημι-στικές καταχωρήσεις, μειώνοντας σημαντικά το κόστος έκδοσης και βοηθώντας την εφημερίδα να γίνει πιο μαζική. Το αναγνωστικό κοινό διευρύν-θηκε άμεσα και έγινε φανερό πως η μαζική ενη-μέρωση μπορεί να αποτελέσει μια επιχειρηματική φλέβα χρυσού.

Με το πέρασμα του χρόνου, όσοι συνει-δητοποίησαν το μέγεθος αυτής της δυναμικής έσπευσαν να συγκεντρώσουν τη δύναμη της πληροφόρησης στα χέρια τους. Δημιουργώντας εκδοτικές αυτοκρατορίες (μετέπειτα και ραδιο-τηλεοπτικούς κολοσσούς), άρχισαν σιγά-σιγά να εκδηλώνουν μονοπωλιακές συμπεριφορές, λει-τουργώντας ως κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας. Η εκροή ειδήσεων έγινε προνόμιο μιας χούφτας κέντρων πληροφόρησης και η διαδικασία με την οποία ο κόσμος γινόταν μέτοχος των όσων συμ-βαίνουν γύρω του μπήκε σε... καλούπια. Η δι-άδοση των ειδήσεων, που άλλοτε γινόταν μέσα από τη συμμετοχή και το διάλογο των πολλών, μεταλλάχτηκε σε μονόλογο απόλυτα ελεγχόμενο από τους ολίγους μιντιακούς μεγιστάνες.

Ωστόσο, η συμμετοχικότητα -εξαφανισμένη από την εποχή του καφενέ- δεν είχε πει την τε-λευταία της λέξη. Την τελευταία δεκαετία επανήλ-θε στο προσκήνιο χρησιμοποιώντας ως άρμα της το διαδίκτυο. Με ένα απλό tweet, χιλιάδες άνθρω-ποι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης μπορούν να κοινωνήσουν τις εμπειρίες τους, αποτυπώνο-ντας ό,τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους ανά πάσα ώρα και στιγμή. Εχουν, παράλληλα, τη δύ-ναμη να το οπτικοποιήσουν μέσα από τις κάμερες

των κινητών τους και να το μοιραστούν μέσα από υπηρεσίες όπως το YouTube. Παράλληλα, κάποιοι άλλοι προτιμούν να αναπαράγουν ειδήσεις σε σε-λίδες κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook, καταθέτοντας μαζί και τη δική τους σκοπιά επί των γεγονότων. Αλλοι σχολιάζουν ζητήματα της επι-καιρότητας μέσα από τα προσωπικά τους μπλογκ. Ο απλός κόσμος γίνεται ξανά κυρίαρχος στην κα-ταγραφή, στο φιλτράρισμα και στη μετάδοση της πληροφορίας, παραμερίζοντας τα άλλοτε πανίσχυ-ρα συγκεντρωτικά ΜΜΕ. Χρησιμοποιεί μάλιστα το ίδιο «όχημα» που πριν από περίπου 180 χρόνια τον υποβάθμισε σε απλό αναγνώστη: την τεχνο-λογία.

Αδιαμφισβήτητα, η κρίση στο χώρο των πα-ραδοσιακών ΜΜΕ αποτελεί -μεταξύ άλλων- και απόρροια της εμφάνισης της νέας αυτής μορφής δημοσιογραφίας. Η οποία, μάλιστα, σε πολλές πε-ριπτώσεις (πχ. Wikileaks) μπορεί να δημιουργή-

σει τόσο ντόρο, όσο κανένα άλλο συμβατικό μέσο. Θα περίμενε κανείς πως ο Economist θα κρατούσε μια πιο κριτική στάση απέναντι στην «ακτιβιστική δημοσιογραφία των πολλών», μια και ανήκει στην αντίπερα όχθη. Αντιθέτως, αντικρούει όλους εκεί-νους που πιστεύουν ότι μέσα από την ανώνυμη και απρόσωπη δημοσιογραφία χάνεται η «δημο-σιογραφική λογοδοσία», υπενθυμίζοντάς τους πως αυτή έχει προ πολλού χαθεί κάπου στους διαδρό-μους των παλιομοδίτικων ειδησεογραφικών στε-κιών. Το πρόσφατο παράδειγμα με τις υποκλοπές από τη News of the World επαληθεύει άλλωστε τον ισχυρισμό του. Και, αφού εκφράζει την πεποί-θηση ότι οι διαφαινόμενες αλλαγές είναι μη ανα-στρέψιμες, καλεί τον κόσμο που ασπάζεται τη δη-μοσιογραφία του διαδικτύου να χαρεί το θορυβώ-δες, κραυγαλέο, ζωντανό και πάνω από όλα δια-λεκτικό αυτό σκηνικό, που θυμίζει τον πολύβουο εκείνο καφενέ μιας μακρινής εποχής.

35

Υπάρχει σελίδα κοινωνικής δικτύωσης που να μπορεί να σταθεί απέναντι στο Facebook με αξιώσεις; Οχι; Το Google+ μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι και φιλοδοξεί να χτυπήσει στα ίσα το «βασιλιά του διαδικτύου».Από την ημέρα που παρουσιάστηκε το Facebook στον παγκόσμιο ιστό και ξεκίνησε να γιγαντώνεται, εκατοντάδες μιμητές και φιλόδοξοι ανταγωνιστές έκαναν την εμφάνισή τους. Ολοι θέλησαν να κλέ-ψουν λίγη από τη δόξα και την επιτυχία του και να γίνουν «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη». Μέχρι στιγμής όμως κανένας δεν κατάφερε να ξεφύγει από την αφάνεια, με εξαίρεση ίσως το διαφορετι-κής φιλοσοφίας LinkedIn.

Η Google ωστόσο, έχοντας πάρει το μάθημά της μετά την αποτυχία του Buzz, μοιάζει έτοιμη αυτή τη φορά να κάνει κάτι καλό, παρουσιάζοντας το περίφημο, εδώ και λίγες μέρες, Google+. Το νέο της κοινωνικό δίκτυο βρίσκεται στον «αέρα» και, αν δεν έχετε καταλάβει περί τίνος πρόκειται, θα προσπαθήσουμε να σας το εξηγήσουμε εμείς. Το Google+, λοιπόν, είναι μια σελίδα που εμφανισι-ακά μοιάζει πολύ με το βασικό ανταγωνιστή της, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην απλότητα και στο μίνιμαλ σχεδιασμό. Για να είναι όσο το δυνατόν πιο λιτή και κοντά στη φιλοσοφία των υπόλοιπων υπηρεσιών της, η εταιρεία έθεσε υπεύθυνο σχεδια-σμού τον Andy Hertzfeld, μέλος της αρχικής ομά-δας που δημιούργησε το Macintosh της Apple. Ενα λειτουργικό, που, αν

μη τι άλλο, έχει διακριθεί για την ευχρηστία και το στιλ του.

Η πρώτη επαφή με τη σελίδα γίνεται δημιουρ-γώντας ένα λογαριασμό στη διεύθυνση plus.google.com. Αυτόματα έχεις τη δυνατότητα να ανεβάσεις φωτογραφίες, να γράψεις σχόλια και να αναρτή-σεις βίντεο. Οι διαφορές με το Facebook ξεκινούν από τη μέθοδο με την οποία ταξινομείς τους φί-λους σου και μοιράζεσαι μαζί τους πράγματα. Η λειτουργία Circles σε καλεί να χωρίσεις τις επαφές σου σε ομάδες, όπως αντίστοιχα γίνεται και με τις Lists του αντιπάλου του, αλλά με πολύ πιο εμφανή και απλό τρόπο. Μπορείς στη συνέχεια να δημοσι-εύσεις περιεχόμενο που θα βλέπουν μόνο συγκε-κριμένες ομάδες, ώστε να είσαι σίγουρος πως τα μηνύματά σου δεν θα φτάσουν σε αδιάκριτα μάτια.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα υπηρεσία είναι τα Sparks, τα οποία σε βοηθούν να ενημερώνεσαι για τα θέματα που σε απασχολούν. Διαλέγεις συγκε-κριμένες κατηγορίες, όπως «ποδόσφαιρο» ή «κι-νηματογράφος», και το site αναλαμβάνει να σου στέλνει σχετικά άρθρα για να μην μένεις πίσω στις εξελίξεις.

Το Hangout από την πλευρά του σου επιτρέ-πει να κάνεις βιντεοκλήσεις με τις επαφές σου. Είναι δυνατόν μάλιστα να μιλάς με περισσότερα από δύο άτομα την ίδια στιγμή, αλλά και να παρα-

κολουθείς βίντεο στο YouTube και ταυτόχρονα να

σχολιάζεις. Η δυναμική της υπηρεσίας θεωρείται τόσο μεγάλη, που το Facebook λίγες μέρες αργότε-ρα ανακοίνωσε τη συνεργασία του με το Skype για να την ανταγωνιστεί.

Τέλος, το εξαιρετικά δημοφιλές “Like” εμφα-νίζεται στο Google+ ως +1. Θα το έχετε προσέξει. Εχεις τη δυνατότητα να το χρησιμοποιήσεις για να αξιολογήσεις τα post των φίλων σου, αλλά και κάθε φορά που αναζητάς κάτι μέσα από το www.google.com. Ετσι, κάτω από τα αποτελέσματά σου θα δεις συχνά να εμφανίζεται το μήνυμα «Ο χρή-στης Χ έχει επισημάνει αυτή τη σελίδα με +1» και θα ξέρεις αν σε ενδιαφέρει.

Ολα αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν πως το site έχει εξασφαλισμένη την επιτυχία. Η μάχη θα κριθεί στην ανταπόκριση του κόσμου και στο κατά πόσο θα πειστεί να χρησιμο-ποιήσει κάτι διαφορετικό από αυτό που έχει συνηθίσει. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως η Google θα το στηρί-ξει με όλες τις δυνάμεις της, καθώς το μερίδιο των δι-αφημίσεων που χάνει από το Facebook μεγα-λώνει επικίνδυνα.

ΧΑΛΙΦΗΣΧΑΛΙΦΗ

36

#8674 Υστερα από 168 χρόνια ζωής, η θρυλική βρετανική εφημερίδα News of the World

υπέκυψε στις αμαρτίες της και με ένα πομπώδες τελευταίο φύλλο αποχαιρέτησε

τους αναγνώστες της.

Οταν στις αρχές του 20ού αιώνα ο λόρδος Ρίντελ, τότε εκδότης της News of the Word (NoW), συνάντησε σε μια παμπ τον εκδότη του Pall Mall Gazette Φρέντερικ Γκρίν-γουντ, φρόντισε, αφού συστηθεί και αποκαλύψει την ιδι-ότητά του, να του δώσει και ένα φύλλο της εφημερίδας του. Την επόμενη φορά που συναντήθηκαν, ο Ρίντελ τον ρώτησε ποια είναι η γνώμη του και μάλλον θα το μετά-νιωσε όταν άκουσε τον Γκρίνγουντ να λέει τα εξής: «Την κοίταξα και μετά την πέταξα στο καλάθι των αχρήστων. Αμέσως μετά σκέφτηκα: ‘Αν την αφήσω εκεί, μπορεί να τη διαβάσει ο μάγειρας’ και έτσι την έκαψα!» Δεν έγινε ποτέ γνωστό εάν το περιεχόμενο της σκανδαλοθηρικής εφημερίδας ξένισε όντως τόσο πολύ τον Γκρίνγουντ που αναγκάστηκε να την κάψει. Αυτό που είναι γνωστό πλέον είναι πως -η κίτρινη ως το κόκαλο βρετανική ταμπλόιντ- «αυτοπυρπολήθηκε» έναν περίπου αιώ-να αργότερα εξαιτίας των σκο-τεινών τακτικών που ακολου-θούσε στην προσπάθειά της να βγάλει πάση θυσία «λαβράκια». Τηλεφωνικές υποκλοπές, δωρο-δοκίες αστυνομικών, πηγές εκ-πορευόμενες από τον υπόκοσμο, κατασκευασμένες ειδήσεις... Ολες οι παραπάνω αθέμιτες συνήθειες της δαιμονιώδους NoW τη βοήθη-σαν να κτίσει μια έντυπη αυτοκρα-τορία με διάρκεια ζωής 168 χρόνων (πρωτοτυπώθηκε στο Λονδίνο το 1843). Πολιτικοί, μέλη του παλατιού, ηθοποιοί, αθλητές, καλλιτέχνες, πρό-σωπα της επικαιρότητας είχαν πάντοτε την τιμητική τους στις σελίδες μιας εφη-μερίδας, της οποία η μανία να κυνηγάει τη ροζ θεματολογία οδήγησε πολλούς στο να την αποκαλούν περιπαικτικά “Screws of the world”.

Η αλήθεια είναι πως το να βρίσκεται κ α ν ε ί ς στα πρωτοσέλιδά της είχε ένα μειονέκτημα και ένα πλεο-νέκτημα. Το κακό συνήθως είχε να κάνει με το ότι στιγ-ματιζόταν η προσωπική του ζωή. Το καλό από την άλλη ήταν πως ο εμπλεκόμενος συνήθως κέρδιζε σημαντικό-τατες αποζημιώσεις στα δικαστήρια, μια και οι πληροφο-ρίες που διέθετε η εφημερίδα ήταν συνήθως είτε σαθρές είτε υπερβολικά ζημιογόνες για την προσωπικότητά του. Οι Ντέιβιντ και Βικτόρια Μπέκαμ, ο Γουέιν Ρούνεϊ, το αφεντικό της Formula 1 Μαξ Μόσλεϊ και πάρα πολλοί άλλοι δεν το μετάνιωσαν όταν αποφάσισαν να σύρουν τη φυλλάδα στα δικαστήρια. Το «μηνιάτικο» που αποκόμι-

σαν ήταν, βλέπετε, γενναιόδωρο... Οι αποζημιώσεις που μοίραζε κατά καιρούς δεξιά

και αριστερά δεν την πτόησαν ποτέ. Και αυτό διότι οι Βρετανοί πέρα από φλεγματικοί αποδείχτηκαν και ακό-ρεστοι απέναντι στη δίψα τους για κουτσομπολιό, γεγο-νός που διατηρούσε σε σταθερά υψηλά επίπεδα τις πω-λήσεις και τα έσοδα της κυριακάτικης εφημερίδας. Είναι χαρακτηριστικό πως η NoW διέθετε σε εβδομαδιαία βάση περίπου 2,8 εκατ. φύλλα, βάζοντας έτσι στα ταμεία της 2 εκατ. λίρες από την πώλησή τους. Α, και κάτι άλλα «ψιλά» από διαφημιστικές καταχωρήσεις που έφταναν τις 660 χιλιάδες λίρες την εβδομάδα...

Η χρυσοφόρα αυτή επιχείρηση αναγκάστηκε να βά-λει λου- κέτο την περασμένη Κυριακή, κάτω

από το βάρος των καταγγελιών για τηλεφωνικές υποκλοπές σε περί-που 4 χιλιάδες άτομα. Το τελευ-ταίο της φύλλο με αριθμό 8.674 (!) κυκλοφόρησε σε διπλάσιο πε-ρίπου τιράζ (5 εκατ. φύλλα) και, πέρα από ένα εντυπωσιακό κο-λάζ με πρωτοσέλιδα που έκα-ναν θραύση στο παρελθόν, το εξώφυλλό της διακοσμούνταν και από ένα λιτό «Σας ευχαρι-στούμε και αντίο».

Περισσότεροι από 4 εκατ. Βρετανοί έσπευσαν να αγοράσουν το συλλεκτι-κό αυτό τεύχος, που περι-λάμβανε, όπως ήταν ανα-μενόμενο, και ένα έν-θετο 48 σελίδων με το ιστορικό της. Τα έσοδα

από τις πωλήσεις διατέθη-καν για φιλανθρωπικούς σκοπούς, ενώ

αυτά από τις διαφημίσεις δεν πήγαν πουθενά, γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε καμία διαφημιστική καταχώρη-ση: όλοι οι διαφημιζόμενοι προτίμησαν να αποσυρθούν μετά το ξεσκέπασμα του σκανδάλου. Οι 200 εργαζόμενοί της αναμένεται να απορροφηθούν σε άλλα μέσα του ομί-λου Murdoch, ενώ πολλοί περιμένουν την επανεμφάνι-σή της με τη μορφή της κυριακάτικης έκδοσης της «αδελ-φής» εφημερίδας The Sun. Οπως και να έχει, η κουτσο-μπόλα γηραιά κυρία της βρετανικής (παρα)δημοσιογρα-φίας αποχαιρέτισε το -αποτελούμενο από 7,5 εκατ. άτο-μα- αναγνωστικό κοινό της, αφήνοντας χώρο σε νέες και φιλόδοξες ταμπλόιντ που θα έρθουν να κρατήσουν ζω-ντανή την κουλτούρα της κλειδαρότρυπας.

ο βρετανική ταμπλόιντ-που αιώ-

,ες ες η-

ρα-νων το τιού, πρό-

άντοτε ας εφη-υνηγάει λούς στο “Screws

β ί ί

από το βάροτηλεφωνικέπου 4 χιλιταίο της φ(!) κυκλοφρίπου τιρπέρα απλάζ με πναν θραεξώφυκαι απστούμ

εκατνα ακόλάμεθι

απόκαν για φιλανθρω

αυτά από τις διαφημίσεις δενλύ λά δ ή ί δ

37

Ολοι κάποιες στιγμές έχουμε «μερική αδυναμία πληρωμών»

Επιστολή σε δραματικό τόνο συνέταξε και απέστειλε ο Γεώργιος Παπανδρέου στον πρόε-δρο του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ζητώ-ντας του να βρεθεί οριστική λύση.

1.464 λέξεις... Ξεκινώντας με τη φράση: «Αγαπητέ Jean Claude». Μα ποιος θα διαβάσει 1.464 λέξεις, Γιώργο μου; Θα πρότεινα, αν μου επιτρέπεται, μια εναλλακτική αρχή. Για παρά-δειγμα: «Σου γράφω πάλι από ανάγκη» (για να θυμηθώ και τον Παύλο).

Ολγα Κεφαλογιάννη: «Δεν φοβάμαι να κυ-κλοφορήσω στο δρόμο» (σσ. Βαλαωρίτου, Βου-κουρεστίου, Μηλιώνη, Κανάρη, Π. Ιωακείμ... τέλος).

Αννα η συναινετική! Μαθαίνουμε πως στη συνάντηση της κας Αννας Διαμαντοπούλου με τον Αντώνη Σαμαρά υπήρξε σχεδόν απόλυτη ταύτιση και συμφωνία στο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ. Κακές γλώσσες λένε πως «άτακτος μαθη-

τής» της ομήγυρης ήταν ο αγαπητός Αρης (τομε-άρχης Παιδείας της ΝΔ, για όσους δεν θυμού-νται), που διέκοπτε συνεχώς την υπουργό για να διατυπώσει τις ενστάσεις του. Οι ίδιες πη-γές λένε πως ο «δάσκαλος Αντώνης» τον έβαζε γρήγορα στη θέση του με την εξής φράση: «Αρη, κάτσε, παιδί μου, να μας πει η Αννα! Και μετά μιλάς». Μάλλον πρέπει να ξαναδεί το «Μάθε παιδί μου -Αρη- γράμματα».

Μέσα σε όλα αυτά, καθαρός ο Γιάννης Μπουρούσης μετά το νέο έλεγχο ντόπινγκ. Μετά από αυτό ετοιμάζονται οι Ρωμαίοι να κα-ταγγείλουν τους Γαλάτες για το μαγικό ζωμό...

Γκρίνια έπεσε στο ΛΑΟΣ με την επιλογή της κας Αννας Ζωηρού για το Ταμείο Αποκρατικο-ποιήσεων. Πρόκειται όμως για μια επιλογή που θα προσδώσει γυναικεία φινέτσα στη σύνθεση του Ταμείου. Γιατί καλός και χρυσός ο Κουκιά-δης, αλλά δεν αντέχεται ως καθημερινή παρου-σία στα δελτία ειδήσεων.

38

αλαιό Τέρμα Νέας Ελβετίας: Αν η στάση είχε μιλιά... θα βαριόταν να μου λέει «γεια!». Προς αποφυγή παρανοή-σεων, η Νέα Ελβετία δεν έχει καμία σχέση με τη χώρα πέρα από το ότι οφείλει το βαρύγδουπο όνομά της σε έναν Ελβετό που είχε φέρει το φυματικό γιο του στην περιοχή. Αυτός, χάρη στις θεραπευτικές ιδιότητες των ευκάλυπτων που υπήρχαν, κατόρθωσε να αναρρώσει.

Ο περιχαρής πατέρας αποφάνθηκε ότι εδώ είναι καλύτερα από την πατρίδα τους και ιδού η μετονομασία. Σήμερα, η βόρεια γειτονιά του δήμου Βύρωνα δεν έχει ευκάλυπτους. Μοιάζει διχασμένη. Μέσα σε όλα και ταυτόχρονα μπερδεμένη όπως εμείς. Λες και προσπαθεί να βρει μια νέα μοντέρνα ταυτότητα ή απλά και μόνο να χάσει την παλιά της. Συχνά ακροβατώντας σε ένα παρελθόν γεμάτο αναμνήσεις και ιστορία και σε ένα μέλλον που την κατατάσσει στις άχρωμες συνοικίες αυτής της πόλης. Τα πολυάριθμα στενάκια και αδιέξοδα της ρυμοτομίας της μαρτυρούν το πέρασμα και την εδραίωση της προσφυγιάς από τα μέρη. Σεργιανώντας στους δρόμους της αργά το σούρουπο κοιτάζω επίμονα και αδιάκριτα πίσω από τους φράχτες των εναπομεινάντων σπιτιών με αυλή. Κάπου-κάπου κοντοστέκομαι και γεύομαι αρώματα νυχτολού-λουδου, γιασεμιού, λεμονιάς και λησμονιάς. Σχεδόν πάντα πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει τα γραφικά και καλοπεριποιημένα διώροφα, που μοιάζουν βγαλμένα από ελληνική ταινία του ’60. Ανάμεσά τους στέκουν

οι τελευταίες εγκαταλελειμμένες μονο-κατοικίες, στοιχειωμένες στο πέρασμα του χρόνου. Παραδίπλα -σαν ανομοιό-μορφη παρέα που δεν έχει τίποτα κοινό- ξεπροβάλλουν οι ογκώδεις, σύγχρονες, δικές μας πολύ-φωλιές. Τις ημέρες της λαϊκής από το πάνω στενό ακούω τον πλανόδιο ακορντεονίστα. Περνάει και γεμίζει τη σιωπή μελωδίες.

Γυρίζω πλευρό και μέσα στον ύπνο μου χαζογελώ. Λίγο πιο ψηλά οι «προνο-μιούχοι» που μένουν κοντά στο Θέατρο Βράχων επιβραβεύονται όχι μόνο με τη θέα της Ακρόπολης, του Λυκαβηττού, της Καστέλας και της Σαλαμίνας (όταν δεν έχει νέφος), αλλά και με τζάμπα ακού-

σματα από τις συναυλίες του καλοκαιριού. Τα πολυτελή αυτοκίνη-τα που είναι σταθμευμένα στα πάρκινγκ και στις πιλοτές τους δεν θυμίζουν τίποτα από τις πληγές του παρελθόντος. Αυτό που πά-ντα μού έκανε εντύπωση είναι ότι η ευρύτερη περιφέρεια αριθμεί πάνω από είκοσι καφενεία! Πριν από λίγο -καλή ώρα- έστριψα μπροστά από ένα. Κρυφοκοίταξα βιαστικά στα τραπεζάκια που έχουν στο πεζοδρόμιο, καλησπέρισα τον κυρ Κώστα με την πα-ρέα του και πέρασα απέναντι το δρόμο για το σπίτι.

Αυτές οι παλιομοδίτικες χαιρετούρες με τους γερογείτονες ομολογώ ότι μου φτιάχνουν το κέφι. Παρά την άκομψη οι-κοδομική «άνθιση» των τελευταίων δεκαετιών, η Νέα Ελβετία παραμένει γειτονιά... «Η δική μου γειτονιά», σκέφτομαι και αυτό μου αρέσει.

Δέκα χρόνια νωρίτερα. Το πολυπόθη-το δίπλωμα οδήγησης ήταν γεγονός. Τέρμα πια οι «ζητιανιές» σε μεγα-λύτερους και τα οτοστόπ με σκοπό το «μπάνιο». Και όλα τα Υπερβόρεια Προάστια (που ονοματίζονται στο σύνολό τους -στη μετά «Καποδίστρια» εποχή- δήμος Διονύσου) ζούσαν στο ρυθμό της παραλίας «κάτω από το βουνό». Η Λεωφόρος Διονύσου που γίνεται Μάκρης οδηγούσε στη Γη της Επαγγελίας.23 μήνες νωρίτερα. Λιγότερο από δύο χρόνια. Εσπευσμένη επιστροφή από γάμο εκτός Αθηνών. Τηλέφωνο στους γονείς μου: «Φύγετε, ρε μάνα, από το σπίτι! Εχεις και πρόβλημα με το αναπνευστικό». Πλησιάζοντας στην Αθήνα. Σύννεφα μαύρου κα-πνού. Τσαμπουκαλεμένες φωνές στο ραδιόφωνο. Απογοήτευση. Βόλτα σε γνωστές διαδρομές. Παραλίγο να καεί ο φούρνος της γειτονιάς. Ολη η δια-δρομή από το Διόνυσο μέχρι τη Νέα Μάκρη, δέντρα που έγιναν στάχτη. Κρανίου τόπος.Την περασμένη Κυριακή, μπάνιο στο Ζούμπερι. Κόσμος πολύς, φασαρία, βρόμικη θάλασσα. Κακή διάθεση. Στη διαδρομή ο... τόπος του «κρανίου» έχει πρασινίσει. Η φύση γεννιέται ξανά μέσα από τις στάχτες της. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος πρέπει να την καίει. Ούτε σημαίνει ότι όποτε πιάνει ζέστη στα Υπερβό-ρεια Προάστια και φυσάει άνεμος θα πρέπει να τρέμω. Μην τυχόν και καεί το πατρικό μου. Διαπιστώνοντας πόσο τρομακτικό είναι να ζει κανείς σε μια χώρα όπου το πιο επικίνδυνο φαι-νόμενο είναι ο ίδιος της ο κρατικός μηχανισμός. Ή τελικά η απουσία του.

&

38

Οσο είσαι παιδί έχεις μεγάλα άπια-στα όνειρα. Για παράδειγμα, θέλεις να γυρίσεις τον κόσμο με αερόστα-το, με ιστιοπλοϊκό, με ποδήλατο. Μεγαλώνοντας, τα όνειρά σου ξε-θωριάζουν και δίνουν τη θέση τους σε ένα γραφείο με υπολογιστή, ίσως μια οικογένεια και την πάλη για επι-βίωση. Ο Αλ ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος με ένα ασυνήθιστο όνειρο, το οποίο, όσο αυτός μεγάλωνε, μεγάλω-νε μαζί του αντί να αποδυναμώνεται, όπως συμβαίνει με τους περισσότε-ρους ανθρώπους. Κάποια στιγμή, ύστερα από πολλή σκέψη και έρευνα, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Εχοντας πλέον 46 χιλιάδες μίλια στο βιογραφικό του και αποσπώντας τον τίτλο του «μεγαλύτερου περιηγητή του αιώνα μας», ανήκει στους ασυνή-θιστους ανθρώπους που τόλμησαν να πουν «όχι» σε όλα όσα είχαν δε-δομένα στη ζωή τους και πήραν το ρίσκο. Ο Αλ χρειάστηκε μία τετραετία

για να κάνει το γύρο του κόσμου με το ποδήλατό του. Στο βιβλίο «Ζήσε το όνειρό σου», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, ο Χάμ-φρεϊ Αλαστερ δίνει το δεκάλογο του ποδηλάτη - και όχι μόνο. Μην περι-μένετε να διαβάσετε έναν ταξιδιωτι-κό οδηγό με περιγραφές τοπίων και εθιμοτυπιών. Αντιθέτως, ο Αλ περι-

γράφει τις δυσκολίες που συνάντησε, τα συναισθήματά του και πώς τα διαχειρί-στηκε. Κυρίως, δίνει την κινητήρια ώθηση στον αναγνώστη για να πραγματοποιήσει το όνειρό του, όποιο κι αν είναι αυτό, ανα-λύοντας λίγο-πολύ όλα όσα απωθούν το σύγ-

χρονο άνθρωπο από το να κάνει το μεγάλο βήμα προς αυτό: ο φόβος της αποτυχίας, οι αγαπημένοι του στην πόλη όπου ζει, η δουλειά του, οι οικονομικές δυσκολίες. Και ένας άνθρωπος που τα αισθάνθηκε όλα αυτά και τα υπερπήδησε είναι ο κα-λύτερος συμβουλάτορας.

αν ος α , ς

έ έ

εθιμοτυπιών. Ανγπσκσττηστνατοκιλύοό

ς

μγ

--

-

--

-

-

-

42 21agiannopoulos@metropolisnews.gr

Με βάρος λιγότερο από 1,2 κιλά και πάχος μόλις 16,65 χιλιοστά, το νέο Vaio Z της Sony δεν πρόκειται να βγει ποτέ από την τσάντα σου. Η φορητότητά του συνδυάζεται με υψηλές επιδόσεις χάρη στον επεξεργαστή Intel Core i7-2620M στα 2,70 GHz που ενσωματώνει, τα 4 GB μνήμης και τον SSD δίσκο με χωρητικότητα 256 GB. Η οθόνη του έχει δι-αγώνιο 13,1 ιντσών με ανάλυση 1600x900 και ειδική τεχνολογία για να βλέπεις τα χρώματα απροβλημάτιστα ακόμα και κάτω από έντονο φως, με την μπαταρία του να διαρκεί επτά ώρες και να επεκτείνεται μέχρι τις 14 ώρες, εάν προ-σθέσεις άλλη μία που πωλείται ξεχωριστά. Στα υπόλοιπα τεχνικά χαρακτηριστικά ξεχωρίζει η σύνδεση bluetooth, η HDMI θύρα με υποστήριξη 3D, η HD web camera και ο αισθητήρας δακτυλικού αποτυπώματος. Κυκλοφορεί ήδη στα καταστήματα, αλλά ετοιμάσου να βάλεις βαθιά το χέρι στην τσέπη, αφού κοστίζει κάτι λιγότερο από 2.500 ευρώ.

www.sony.com

Μόλις 67 άτομα. Τόσοι είναι οι τυχε-ροί που θα πάρουν στα χέρια τους τη CRT έκδοση της BMW M3, η οποία εξαντλήθηκε σε λιγότερο από μία εβδομάδα από την ανακοίνωση της κυκλοφορίας της. Τα αρχικά σημαί-νουν “Carbon Racing Technology” και μαρτυρούν την προσπάθεια που έκανε η γερμανική εταιρεία για να περιορίσει όσο το δυνατόν περισσότερο το βάρος του νέου μοντέλου χρησιμοποιώντας ανθρακονήματα. Ετσι, σε σχέση με μία κανονική M3, έχουν αφαιρεθεί 45 κιλά, ενώ όποιος κάτοχος θέλει μπο-ρεί να αφαιρέσει άλλα 25 κιλά απο-μακρύνοντας ορισμένα στοιχεία του εξοπλισμού της. Το τελικό βάρος φτά-νει τα 1.580 κιλά, επιτρέποντας στον κινητήρα των 450 αλόγων να επιταχύ-νει από 0 στα 100 χιλιόμετρα μέσα σε 4,4 δευτερόλεπτα.

www.bmw.com

Αγοράζεις το iPhone γιατί είναι όμορφο. Δεκτό. Επίσης γιατί είναι ελαφρύ και λεπτό. Ξανά δεκτό. Ευκαιρία τώρα να το κάνεις βαρύ κι ασήκωτο με τη θήκη της Photojojo, που του επιτρέπει να τραβάει φωτογραφίες χρησιμοποιώντας τους SLR φακούς της Nikon και της Canon. Αντί να πάρεις μια επαγγελματική φωτογραφική μηχανή, δίνεις μόλις 249 δο-λάρια για το iPhone 4 ή 149 δολάρια για το iPhone 3GS και έχεις περήφανα στη συλλογή σου ένα φοβερό και τρομερό... αντάπτορα. Ξαμολιέσαι μετά στις εξοχές και στις ταράτσες και τραβάς μοναδικές φωτογραφίες, έτοιμες για έκθεση σε γκαλερί σύγχρονης τέχνης. Σοβαρά πράγματα, όχι αστεία...

photojojo.com

Ιστορικό... υψηλό αναμένεται να σημειώσει η ζέστη αυτό το καλοκαίρι, αν αληθεύουν τα δημοσιεύματα από το εξωτερικό που θέλουν τη Rockstar Games να ανακοινώνει τον Αύγουστο τη νέα συνέχεια του Grand Theft Auto. Οι φήμες για το GTA V, όπως ακούγεται ότι θα είναι το όνομά του, ξεκίνησαν πέρυσι, όταν η Rockstar North πρώτα ανέβασε αγγελίες αναζητώντας νέους ανθρώπους για την ανάπτυξη καινούργιου τίτ-λου. Συνεχίστηκαν πριν από μερικούς μήνες μόλις η εταιρεία κατοχύρωσε μερικά νέα internet domain στο ύφος των ψεύτικων site του GTA IV και τώρα αναζωπυρώνονται με αφορμή την έκθεση Gamescom, που θα πραγματοποιηθεί τον επόμενο μήνα στην Κολονία της Γερμανίας. Αν τελικά όλα πάνε καλά, μέσα στο 2012 θα έχουμε στα χέρια μας τον επόμενο τίτλο της σειράς.

www.rockstargames.com

Εχει το κουτάβι σου αϋπνίες; Δεν μπορεί να κλείσει μάτι το βρά-δυ γιατί το πνίγουν τα άγχη για τα δάνεια και τις πιστωτικές του κάρ-τες; Φοβάσαι ότι θα αρχίσει τα Τavor και τα Ηypnostedon; Μην στεναχωριέσαι άλλο! Το Sleepy Bunny είναι εδώ για να του χαρίσει όνει-ρα γλυκά και απονήρευ-τα. Με δύο μπαταρίες AA μιμείται τους χτύ-πους της καρδιάς και το βοηθά να μην αισθάνε-ται μόνο κι έρημο όταν πέφτει για ύπνο. Και επειδή οι κατασκευαστές του βλέπουν πολύ μπροστά, έκαναν την καρδιά του αποσπώμενη, ώστε, όταν το κατοικίδιό σου γίνει ολόκληρος σκύλος, να την αφαιρέσεις και να του το δώσεις για να το χρησιμοποιεί ως παιχνίδι. Θα το βρεις online στη σελίδα της εταιρείας με κάτι περισσότερο από 18 ευρώ.

www.firebox.com

43

Την ώρα που ο Τζιμπρίλ Σισέ αποκαλείται από τα ιταλικά μίντια ως «αυτοκράτορας της Ρώμης», εδώ στην Ελλάδα έσκασε το πρώτο όνομα πιθα-νού αντικαταστάτη του. Εντάξει, δεν περιμέναμε τον Ετό ή τον Ρούνεϊ, αλλά τον Τοτσέ από τη Β΄ Ισπανίας; Τόσο απότομη θα είναι λοιπόν η μετάβαση στην πραγματικότητα;

Τον Φαμπρίτσιο Ραβανέλι τον θυμόμαστε για δύο πράγματα. Πρώτον για τα λευκά του μαλλιά και δεύτερον για εκείνο το γκολ που είχε βάλει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του ’96 από θέση παράλληλη με τη γραμμή του τέρματος. Δεν θα τον ξεχνούσαμε, ακόμα και αν δεν ερχόταν ξανά στην επικαιρότητα αναλαμβάνοντας θέση στο τεχνικό τιμ της αγαπημένης του Γιουβέντους. Για να ξορκίσει το κακό, η «Κυρία» μαζεύει ιστορικές μορφές του παρελθόντος στα αποδυτήρια.

Οταν στην Ελλάδα ο μέσος φίλαθλος αναφέρει τη λέξη μπακ, ένας παίχτης τού έρχεται στο μυαλό: ο Νίκολα Μάλμπασα. Ο ποδοσφαιριστής-φαινόμενο, το πολυεργαλείο που κόσμησε με την παρουσία του τα ελληνικά γήπεδα και τίμησε τη φανέλα της ΑΕΚ ήρθε στην Ελλάδα το Δεκέμβριο του 2004 και απλά άλλαξε το ρου του ποδοσφαίρου μας. Οι συμπαίκτες του τον φώναζαν «μάντη Τειρεσία», γιατί ήταν πάντα την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σημείο. Οι αντίπαλοι «κόλλα Logo», γιατί η μπάλα κολλούσε στο κουτουπιέ του παπουτσιού του. Και οι φίλαθλοι «ξυράφι», γιατί οι σέντρες του ήταν συστημέ-

νες από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη. Κανείς λοιπόν δεν απόρησε όταν ενάμισι χρόνο αργότερα έφυγε για τη δια-στημική TuS Koblenz της Β΄ Γερμανίας και από εκεί για την παγκοσμίου φήμης Shandong Luneng της Κίνας. Η ένδοξη καριέρα του ολοκληρώθηκε το 2007, όταν και κρέμασε τα πο-δοσφαιρικά του παπούτσια και μέχρι σήμερα απλά απολαμ-βάνει τους καρπούς της σκληρής δουλειάς του χωρίς να ασχο-λείται με κάτι άλλο. Οι ποδοσφαιρόφιλοι αυτής της χώρας θα σε ευγνωμονούν για πάντα, Νίκολα Μάλμπασα.

Μου έχει λείψει...

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Ο Φράνκο Κοστάντσο, μετά τις πρώτες ημέρες του στον Ολυμπιακό, απαρνήθηκε όλες τις προηγούμενες χαρές τις ζωής του, τα χρόνια της καταξίωσης στη Ρίβερ, την εμπειρία στην Πριμέρα Ντιβιζιόν με την Αλαβές, τις ελβετικές ανέσεις της Βασιλεί-ας και το ξεστόμισε: «Θα ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στον Ολυμπιακό». Ο χίπστερ τερματοφύλακας του Ολυμπιακού προτίμησε τη μεγάλη κουβέντα από τη μεγάλη μπουκιά.

Εχει πλάκα το σύστημα των διασταυρώσεων του Copa America, σύμφωνα με το οποίο, ακόμα και αν ο κόσμος γυρνούσε ανάποδα, η Αργεντινή με τη Βραζιλία δεν θα μπορούσαν να συναντηθούν πριν από τον τελικό. Για τους Αργεντίνους, στους οποίους το μεγάλο διάστημα αποχής από οποιονδήποτε τίτλο έχει δημιουργήσει ένα κόμπλεξ (κατηγορούν ακόμα και τον Μέσι), η μοναδική λύτρωση θα ήταν μια νίκη στον τελικό επί της Βραζιλίας μέσα στο Μονουμεντάλ. Βέβαια, για να γίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα να κερδίσουν δύο αγώνες και τα διασταυρώματα (μετά τον αλλόκοτο τρίτο όμιλο) τους έφεραν για αντίπαλο την Ουρουγουάη. Θυμάστε την Ουρουγουάη, ε; Φορλάν, Σουάρες και τα υπόλοιπα παιδιά. Οι δύο χώρες έχουν αγωνιστεί μεταξύ τους 198 φορές, περισσότερες από οποιοδήποτε άλλο ζευγάρι εθνικών ομάδων, συνθέτοντας ένα κλασικό ντέρμπι μί-σους στον ισπανόφωνο νότο της Λατινικής Αμερικής. Αν θέλετε μια πρόβλεψη για το ματς της 16ης Ιουλίου, για να περάσει η Αργεντινή, μπορεί να χρειαστεί και λίγο το «σπρώξιμο» του ’78.

44

Το εμπορικό κέντρο Athensheart υποδέχεται δυναμικά την περίοδο των εκπτώσεων και σε προσκαλεί να πραγματοποι-ήσεις τις καλοκαιρινές σου αγορές από σήμερα έως και τις 31 Αυγούστου με μοναδικές εκπτώσεις μέχρι και 70%! Επώ-νυμα καταστήματα από το χώρο της μόδας, της τεχνολογί-ας και των ειδών σπιτιού, με είδη για τον άνδρα, τη γυναί-κα και το παιδί σε περιμένουν, ώστε να κάνεις τις πιο συμφέ-ρουσες αγορές και να καλύψεις κάθε σου ανάγκη στις καλύ-τερες τιμές! Παράλληλα, μπορείς να επισκεφτείς το 3ο επίπε-δο του Athensheart για να απολαύσεις τον καφέ ή το φαγητό σου σε ένα όμορφο περιβάλλον κάτω από την εντυπωσιακή

ανοιγόμενη οροφή του. Αυτό το καλοκαίρι η πιο ολοκληρω-μένη εμπειρία shopping και διασκέδασης σε περιμένει μόνο στο Athensheart!

Κοντά στην Κιβωτό του Κόσμου βρέθηκε για άλλη μία φορά η Wind Ελ-λάς, στηρίζοντας το φιλανθρωπικό project της πολυμήχανης Gastronomy Team με οικοδεσπότες την Aννα Βίσση και τον Πάτερ Αντώνιο. Με τη συμμετοχή της στη συγκεκριμένη εκδήλωση, η εταιρεία αποδεικνύει για άλλη μία φορά τη στήριξή της στην Κιβωτό του Κόσμου. Συγκεκριμένα, από τις αρχές του 2010 η Wind σχεδίασε και υλοποίησε ένα σύνθετο πλάνο ενεργειών, στηρίζοντας το πολύπλευρο έργο της Κιβωτού για τη δημιουργία Κέντρου Μέριμνας & Στήριξης Μητέρας και Παιδιού. Απο-τέλεσμα ήταν η επίτευξη του αρχικού στόχου της αγοράς του κτιρίου και σήμερα πλέον συνεχίζεται η προσπάθεια για την ανακατασκευή του, ώστε να τεθεί σε λειτουργία και να φιλοξενήσει τα παιδιά που έχουν ανάγκη.

Τον απόλυτο έλεγχο του κό-στους χρήσης του ίντερνετ στο laptop ή το tablet σου σου δίνει η Vodafone. Με τη νέα υπηρεσία Vodafone Ελεγχος Κόστους ενημε-ρώνεσαι αυτόματα με SMS όταν φτάσεις στο 80% του όγκου δεδομένων ή του χρόνου σύνδεσης που σου

απομένει και, όταν φτάσεις στο 100%, η χρήση σταματάει για να επιλέξεις εάν επιθυμείς να συνεχίσεις να σερφάρεις ή όχι. Επιπλέον, όσο είσαι συνδεδε-μένος με την

υπηρεσία, μπορείς κάθε στιγμή να ελέγχεις το υπό-λοιπο της χρήσης σου μέσω της νέας ιστοσελίδας www.vodafone.gr/myvmb. Μετά την εξάντληση του υπολοίπου σου, έχεις τη δυνατότητα να αγοράσεις επιπρόσθετα οικονομικά πακέτα χρή-σης, διάρκειας 30 ημερών. Οι επιλογές είναι 500 ΜΒ ή πέντε ώρες με χρέωση 10 ευρώ και 200 ΜΒ ή δύο ώρες με χρέωση 5 ευρώ.

Με απόλυτη επιτυχία ολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός του ΣΕΒ και της Eurobank «Η Ελλάδα καινοτομεί». Το πρώτο βραβείο στην κατηγορία της καινοτομίας το απέσπασε η ερευνητική ομάδα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για το “AquAsZero”, ένα κοκκώδες στερεό υλικό, που απομακρύνει το αρσενικό από το πόσιμο νερό, ενώ το δεύτερο βραβείο έλαβε η ερευνητική ομάδα του Εθνικού Κέντρου Ερευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης για την «Παραγωγή Βιοντίζελ Δεύτερης Γενιάς από Καταλυτική Υδρογονοεπεξεργασία Τηγανέλαιων». Στον τομέα της εφαρμοσμένης έρευνας το πρώτο βραβείο έλαβε η ερευνητική ομάδα της εταιρείας Raycap για το σύστημά της που τοποθετείται σε ηλεκτρολογικούς πίνακες και προστατεύει από τις υπερτάσεις του ρεύματος, με την ερευνητική ομάδα της Danaos Management Consultants να καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση για το «Προηγμένο λογισμικό προγραμματισμού επιχειρη-σιακών πόρων, κατάλληλα σχεδιασμένο για την υποστήριξη ναυτιλιακών επιχειρήσεων».

Σχεδιασμένο για να καλύπτει τις καθημερινές σου ανάγκες μετακίνησης, το Derbi Cross City 125 που εισάγει η Piaggio Hellas κερδίζει τις εντυπώσεις με την αισθητική, την ποιότητα των υλικών, αλλά και το

φινίρισμά του. Η μοτοσυκλέτα διαθέτει κινητήρα 125cc, 5άρι κιβώτιο ταχυτήτων, δισκόφρενα

εμπρός και πίσω, ατσάλινο περιμετρικό πλαίσιο και καρμπιρατέρ 26mm. Διαθέτει μελετημένα χαμηλό ύψος σέλας (κάτω

από 800 χιλ.) και τροχούς 18΄΄ μπροστά και 17΄΄ πίσω για ευελιξία και σταθερότητα. Είναι ιδανική για την πόλη, για τις επαγγελματικές μετακινήσεις ή για τον ελεύθερο χρόνο, για όσους αναζητούν μια μοτο-συκλέτα αξιόπιστη, απλή και πολύ οικονομική στη χρήση της. Με τιμή μόνο 2.080 ευρώ αποτελεί την πιο συμφέρουσα πρόταση στα 125 κυβικά με τη σφρα-γίδα της Derbi, της μάρκας των Bajas Rojas (κόκκινες σφαίρες) και των παγκόσμιων τίτλων.

φο

γιακίνggή,

τ5

ρόλαμελ

σου σε ένα όμορφ

Σχεδιασμένο γανάγκες μετακεισάγει η Piagτην αισθητική

φινίρισμά 125cc,

εμπρπλμ

Τη διάθεση του Conn-x στα 24 Mbps με μειωμένη τιμή ανακοίνωσε ο OTE. Μπορείς έτσι να απολαμβάνεις απε-ριόριστο ίντερνετ σε μεγάλες ταχύτητες με χαμηλότερη τιμή. Συγκεκριμένα, ο οργανισμός προσφέρει το Conn-x

στα 24 Mbps προς 14,90 ευρώ το μήνα για έξι μήνες, αντί για 23,26 ευρώ που ήταν πριν. Επιπλέον, με κάθε Conn-x παρέχεται δωρεάν ασύρματο ρούτερ και δωρεάν δύο μήνες υπηρεσίες Online Προστασίας. Η παραπάνω

προσφορά απευθύνεται τόσο σε νέους, όσο και σε υφι-στάμενους πελάτες και διατίθεται καλώντας δωρεάν το

13888, με μια επίσκεψη στο δίκτυο καταστημάτων της εταιρείας και online μέσω του www.oteshop.

gr. H προσφορά ισχύει έως τις 18/8 και προϋπο-θέτει 12μηνη παραμονή στην υπηρεσία. Μετά

τους έξι μήνες ισχύουν οι τιμές τιμοκαταλόγου.

Η τύχη σου, αλλά και το μυαλό σου θα είναι στα σύννεφα από νωρίς μέσα στην εβδομάδα, Κριέ. Εχε έτοιμα τα συννεφοβατραχοπέδιλά σου, γιατί το ταξίδι θα είναι μακρύ και ευχάρι-στο. Και όταν προσγειωθείς, προς το Σάββατο, ετοιμάσου για μια ευχάριστη συνάντηση. Θυ-μήσου όμως πριν από τη συνάντηση αυτή να προσέξεις τι παπούτσια φοράς.

Η κοινή λογική σου σπάει κόκαλα, Ταύ-ρε. Και με την πλανητική σαλάτα εκεί πάνω, θα χρειαστεί όντως να είσαι έξτρα προσγειω-μένος εδώ κάτω. Κάποια σχέδιά σου θα χρει-αστούν περισσότερο χρόνο και προσοχή από όσο περίμενες, μην διστάσεις να τους δώσεις ό,τι χρειάζεται. Και μην ξεχνάς να είσαι ο εαυ-τός σου. Εχεις όλο το πακέτο.

Ξέρεις αυτές τις φιγούρες που είναι ήρεμη δύναμη, που δεν κάνουν την πα-ρουσία τους ορατή παρά μόνο όταν είναι ανάγκη και τότε θα πετάξουν την ατακάρα γιγατόνων; Ε, δεν είσαι τέτοια φιγούρα, Δί-δυμε. Παρόλα αυτά, πετάς την ατακάρα έτσι κι αλλιώς. Γι’ αυτό να το σκεφτείς καλύτερα αν θα αρχίσεις να αμφιβάλλεις για τον εαυ-τό σου και τη συμπεριφορά σου.

Απορροφάς κοσμικές δονήσεις σαν κο-σμικό σφουγγάρι, Καρκίνε. Οι κεραίες σου είναι τεντωμένες σαν τα αυτιά του λύκου που ακούει το κάλεσμα. Χρησιμοποίησέ τες για το καλό της ανθρωπότητας, ειδικά την Πέμπτη, όταν ένας φίλος σου Παρθένος θα έρθει να ζη-τήσει τη συμβουλή σου. Και μην αφήσεις κανε-νός την αρνητικότητα να σε επηρεάσει.

Ακόνισε τις ικανότητές σου στην αντιμε-τώπιση καταστάσεων, Λέοντα. Οχι ότι θα σου συμβεί κάτι φοβερό, αλλά θα υπάρξουν πολλές φορές μέσα στην εβδομάδα που θα χρειαστεί να πάρεις αποφάσεις μεσαίου βεληνεκούς, όπως τι να φορέσεις στο γάμο ή πώς να πάρεις αυτή τη ζάμπα από μπροστά σου.

Κι εσύ, Παρθένε, διάλεξε τις μάχες σου με σύνεση αυτή την εβδομάδα. Ειδικά την Πέ-μπτη που θα πρέπει να πας στη Λιβύη για να βρεις τους αντάρτες, σκέψου το καλά προτού το κάνεις. Και προς Θεού, μην δεχτείς συμβουλές από κανέναν, εκτός από Καρκίνους.

Είναι πειρασμός και δεν μπορείς να αντι-σταθείς, Ζυγέ. Είναι το μόνο πράγμα που σκέ-φτεσαι. Προσπαθείς να μπερδέψεις το μυαλό σου με δουλειά, παιχνίδι, γκομενικά, μεγαλό-πνοα σχέδια. Αλλά τελικά το μόνο που σκέφτε-σαι είναι να πάρεις παγωτό μηχανής και να καθίσεις σε ένα πεζούλι στην Πλάκα για ώρες. Και μετά να το επαναλάβεις.

Η Τρίτη θα είναι η ημέρα όπου έντο-να συναισθήματα θα θολώσουν κάπως την ικανότητά σου να σκέφτεσαι λογικά, Σκορ-πιέ. Πιες λεμονάδα, σε μένα πιάνει. Κι όλα αυτά, γιατί τη Δευτέρα κάποιος φίλος θα σου ζητήσει χάρη που παίζει με την αίσθηση της ηθικής σου. Ισως θα ήταν καλύτερα να πεις όχι, από την άλλη όμως πες ένα ναι κι ας πάει το παλιάμπελο.

Κοίτα τη δουλειά σου, Τοξότη, και μην μπλέκεις σε περίεργες ιστορίες, όπως συνηθί-ζεις. Ασε που έχεις και την τάση να σπας τον εαυτό σου σε δέκα κομμάτια, γιατί θέλεις να είσαι παντού, πράγμα που συνδυαστικά με το προηγούμενο κάνει μεγάλο κακό στην ψυχική σου υγεία, αλλά και στο στιλ σου.

Λάθη παραμονεύουν σε όλες τις γωνίες, Αιγόκερε, κοίτα να τα αποφύγεις. Θα τα κατα-φέρεις με το να είσαι έξτρα σχολαστικός, αν και εσύ το ξέρεις αυτό καλύτερα από μένα, γιατί στο κάτω-κάτω εσύ είσαι πιο Αιγόκερως από μένα. Μην δεχτείς την επιρροή άλλων την Κυ-ριακή, βρήκες το σχέδιό σου, ακολούθησέ το.

Ενα ρακομελάκι στο Θησείο ίσως είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεσαι, Υδροχόε, ίσα-ίσα για να γεμίσουν πάλι οι μπαταρίες σου, ώστε να αντέξεις μέχρι την άδειά σου. Πρόσεξε όμως! Το ένα ρακομελάκι θα γίνει 50, θα πα-ραγεμίσεις μπαταρίες και θα τρέχουμε μετά.

Κάποιο κοντινό σου πρόσωπο, Ιχθύ, θα είναι τόσο γκρινιάρικο, που θα φτάσει πολύ κοντά στο να σπάσει το ρεκόρ Γκίνες που πέ-τυχε μια Εσκιμώα υπέργηρη με αιμορροΐδες το 1996 και πολύ φυσικά να σπάσει και τα δικά σου νεύρα. Βάλε ωτοασπίδες, άλλαξε και πόλη αν χρειαστεί, η ζαχαρένια σου είναι πολύ ση-μαντική αυτή τη στιγμή.

Την ακρόαση του δίσκου «Στίλβη» των Πυξ Λαξ. Βρισκόμουν σε ένα βαγόνι του ηλεκτρικού, είχα βρει θέση και στο mp3 είχα βάλει -τι άλλο;- Πυξ Λαξ. Η πολυαναμενόμενη συναυλία θα άρχιζε σε λίγες ώρες και ήθελα να φρεσκάρω τη μνήμη μου. Είχα πάνω από οκτώ χρό-νια να τους δω ζωντανά και αρκετό καιρό να ακούσω τραγούδια τους στο CD player. Εκεί λοιπόν που χαιρόμουν που θυμόμουν ακόμα τους περισσότερους στίχους, ένας νεαρός με σκούντηξε και με έβγαλε από τη νιρβάνα μου. «Συγγνώμη κυρία», ξεκίνησε να μου μιλάει και το αίμα μού ανέβηκε στο κεφάλι. «Μήπως ξέρετε σε ποια στάση πρέπει να κατέβουμε για να πάμε στο ΟΑΚΑ;» συνέχισε και η πίεση μου ήταν τουλάχιστον 20. Καταρχάς, μου μιλούσε στον πληθυντικό ένα παιδί 14-15 χρόνων. Δεύτερον, δεν ήξερε που ήταν το ΟΑΚΑ και τρίτον, πήγαινε στην ίδια συναυλία με εμένα. Πήγαινε να ακούσει το συγκρότημα που άκουγα και εγώ στην ηλικία του, ως μία από τους μικρούς φαν τους. Προσπάθησα με δυ-σκολία να ξεπεράσω το σοκ. Του υπέδειξα να κατέβει στη στάση «Ειρήνη» και τον απείλησα ότι, αν μου ξαναμιλήσει στον πληθυντικό, δεν θα του έδινα άλλες πληροφορίες.

Τη φράση μου: «Κάπου το ξέρω αυτό το τραγούδι». Ενώ περίμε-να να δω την ταινία «Το χρίσμα» στο Σινέ Θησείο το περασμένο Σάββατο, έπαιζαν τραγούδια μιας άλλης εποχής. Το πρώτο πέρασε τελείως απαρατήρητο, αλλά το δεύτερο ήμουν σίγουρη ότι κάπου το ξέρω. Πριν προ-λάβω να γυρίσω στη Γιάννα και να εκφράσω την απορία μου, η εισαγωγή του τρίτου με διευκό-λυνε. Τα περισσότερα από το τραγούδια που ακούγονταν εί-χαν περιληφθεί διασκευασμένα στο CD Retropolis, που κυκλο-φόρησε πριν από λίγους μήνες. Ο «Δημητράκης», λοιπόν, με έβγαλε από τη δύσκολη θέση και το «Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες» με έκαναν να χαμο-γελάσω. Ωραία και η αυθεντική εκδοχή, δεν μπορώ να πω...

Τις αγορές μου σε γνωστό κατάστημα αθλητικών στο κέντρο της Αθήνας. Η έκπτω-ση 70% σε όλα τα γυναικεία αθλητικά παπούτσια ήταν ικανή να με μπλοκάρει. Αφού κατέληξα στο δώρο που ήθελα να πάρω ύστερα από μισή ώρα σκέψη, προ-σπάθησα να διαλέξω και για τον εαυτό μου. Πράγμα πολύ δύσκολο. Κοιτούσα το ένα, λιμπιζόμουν το άλλο, με αποτέλεσμα να μην πάρω τελικά τίποτα. Το κατάστη-μα έκλεινε και η συμπαθητική -κατά τα άλλα- πωλήτρια αναγκάστηκε να με διώξει σχεδόν με τις κλωτσιές. Ελπίζω αύριο που θα επιστρέψω πιο αποφασισμένη να έχει μείνει τίποτα. Και κυρίως ελπίζω μόλις με δει η πωλήτρια να μην αρχίσει να τρέχει. Οσο αποφασισμένη και να είμαι, θα χρειαστώ σίγουρα μια δεύτερη γνώμη.

Την ανάγνωση της είδησης για μια νέα ιπτάμενη σφαίρα. Η είδηση έλεγε ότι μπορεί να μπαίνει στο κτίριο από το παράθυρο, να ανεβαίνει κλιμακοστάσια πετώντας, να παραμένει μετέωρη και να κυλάει στο έδαφος σαν μπάλα. Ο λόγος για το «φουτουριστι-κό κυκλικό ιπτάμενο αντικείμενο», την τελευταία εφεύρεση του ιαπωνικού υπουργείου Αμυνας στη μάχη κατά της τρομοκρατίας και των φυσικών καταστροφών. Και μπορεί να πρόκειται για σοβαρή είδηση και μεγάλη ανακάλυψη, αλλά εμένα μου φάνηκε πολύ αστεία η εικόνα. Αυτή η μικρή μπάλα που επαναφορτίζεται και μπορεί να μεταδίδει στους χειριστές της ζωντανή εικόνα από ό,τι βλέπει στο έδαφος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ένα κάρο παρακολουθήσεις. Πριν φτάσω στην τελευταία σειρά, έτρεξα να κλείσω το παράθυρο για να μην την πατήσω σαν καμία αρχάρια. Λέτε να τη βγάλουν και στη λιανική;