reloaded

Η ΜΑΝΤΛΕΝ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός σύμβουλος: Θά-νος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπα-κίδης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Χρήστος Ξανθάκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπό-λας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.24 πρόσωπα της Αθήνας εξομολογούνται στο propolitix.gr τους λόγους για τους οποίους θα σταθούν την Κυριακή μπροστά από τις κάλπες.

...και να ΜΗΝ ξεχάσω:την Κυριακή

έχω να πάω κάλπη...

4

Είμαι πάνω από 30 χρόνια στην Αθήνα και έχω φάει τα πάντα. Από ψητό κατσαρόλας με χρώμα πετρόλ σε φοιτητικό κουπονοεστιατόριο στου Ζωγράφου, έως τα δυάστερα Μichelin πιάτα της Σπονδής στο Παγκράτι. Οι περιπέτειές μου πολλές. Εχω ξινίσει, έχω φουσκώσει, έχω κάνει βασίλισσα την τουαλέτα. Και από την άλλη, μασούλησα εδέσματα θαυμάσια και ήπια νέκταρ κατα-πληκτικά, που με έπεισαν για άλλη μία φορά ότι ο κό-σμος μπορεί να είναι άσχημος, αλλά η ζωή είναι ωραία.

Και, φυσικά, ύστερα από τόσα χρόνια στο μαχαι-ροπίρουνο, κάπου κατέληξα κι εγώ. Δεν είμαι πια το βλαχάκι από τα Τρίκαλα που ήρθε στην πρωτεύουσα και δεν είχε φάει ούτε μία φορά φάβα. Δεν την ήξερα καν, ακουστά την είχα μόνο και, όταν μου την προσέ-φεραν στη Σαντορίνη το ’82 έκανα το σταυρό μου και γύρισα την πλάτη μου. Εμαθα όμως! Και τα εύκολα και τα δύσκολα, από την πιο απλή σπαγγετάδα ως τους πιο τσίου τσίου αφρούς, όλα τα πλήρωσα και όλα τα δοκίμα-σα. Βοήθησε, βέβαια, και αυτή που κοιμάται πλάι μου, καθότι όλη την ώρα το νου της στους πειραματισμούς τον έχει. Κάπως έτσι προέκυψε στο σπίτι μας η περίφημη φράση «κάνε ό,τι θέλεις, αλλά χωρίς μανιτάρια». Ελληνι-στί: «Μπορώ να φάω κάτι νόστιμο και θρεπτικό που δεν θα κάνει τραμπάλα στον ουρανίσκο μου;»

Και αν αυτή τη στιγμή, αγαπητέ αναγνώστη και αγαπητή αναγνώστρια, αναρωτιέστε γιατί πλατειάζω τόσο πολύ, δίκιο θα έχετε. Η αλήθεια είναι ότι με έχει φάει η αμηχανία και δεν ξέρω πώς να το πω αυτό που θέλω να πω. Οτι δηλαδή ένα από τα φαγάδικα στα οποία είχα καταλήξει, η καλύτερη ταβέρνα της Αθήνας, για να είμαι ακριβής, το Μαγέρικο της Νάγιας, δεν υπάρχει πια. Ούτε η ίδια η Νάγια είναι ανάμεσά μας, έχασε τη ζωή της προ εβδομάδος από την έκρηξη φιάλης υγραερίου που κατέ-στρεψε ολοσχερώς το μαγαζί.

Αυτά λέει το αστυνομικό δελτίο. Εγώ λέω ότι η Αθή-να έχασε μια σπάνια ταβέρνα και έναν ακόμη πιο σπάνιο άνθρωπο, από αυτούς που βάζουν κάτι στο κεφάλι τους και το υλοποιούν μα βρέξει μα χιονίσει. Η Νάγια δεν είχε μεγάλη επαφή με τα οικονομοτεχνικά της εστίασης (και το πλήρωσε με αγωνίες και τρεξίματα), αλλά τα τηγάνια της και τα κατσαρόλια της τα χειριζόταν με τρόπο μαεστρικό. Μην κάθομαι τώρα εδώ να αραδιάζω καταλό-γους, μπορώ ωστόσο να σας πληροφορήσω ότι σε εκείνο το ταπεινό ταβερνείο της Καλλιθέας, στο ταβερνείο των πέντε τραπεζιών και των 50 τετραγωνικών, κατατίθετο καθημερινά η πιο τίμια, η πιο γευστική πρόταση για μια διαχρονική ελληνική κουζίνα.

Μια πεντακάθαρη πρόταση επίσης και σας το λέει αυτό ένας τύπος που, αν το φαγητό του είναι κατά ελάχι-στον «πειραγμένο», υποφέρει όλη νύχτα. Θα μου λείψει πάρα πολύ η Νάγια, θα μου λείψει η τέχνη της, θα μου λείψει η προσωπικότητά της, θα μου λείψουν οι ιδιο-τροπίες της (δεν δεχόταν παιδιά και έκλεινε την κουζίνα στις 10:30 το βράδυ), θα μου λείψει αυτό το πράγμα το μαγικό που έχουν μερικά πλάσματα και το μεταφέρουν ατόφιο στους χώρους όπου εργάζονται και δημιουργούν. Ας είναι το χώμα ελαφρύ, άλλο δεν έχω τι να γράψω.

6

Η αλήθεια είναι ότι τα βράδια του Σαββάτου δεν συνηθίζω να επισκέπτομαι γκαλερί, αυτή τη φορά όμως πρόκειται για ειδική περίπτωση. Ο Γιώργος Να-νούρης μάς έχει υποσχεθεί ότι θα τα κάνουμε όλα... «μαζί». Τι ακριβώς εννοεί; Νομίζω ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή που στεκόμαστε έξω από το χώρο τέχνης M Art Space στο Κολωνάκι κανείς μας δεν έχει καταλάβει ακριβώς...

«‘Μαζί’. Ενα θεατρικό event με παιχνιδιάρικη διάθεση και λογική πρό-βας», είναι τα λιγοστά που έχω συγκρατήσει από το αινιγματικό δελτίο Τύ-που. Τουτέστιν άγνωσται αι βουλαί του Γιώργου Νανούρη... Η ανησυχία μου κορυφώνεται όταν, μπαίνοντας στο χώρο τέχνης, ο Γιώργος μάς ενημερώνει χαμογελαστός ότι πρέπει να γράψουμε με μεγάλα γράμματα το όνομά μας σε ταμπελάκια και να το κολλήσουμε πάνω στην μπλούζα μας. «Τώρα πια δεν μπορείς να κρυφτείς», σκέφτομαι.

Τα όσα ακολούθησαν είναι μια εμπειρία που πρέπει να ζήσετε, προκειμέ-νου στο τέλος να δώσετε τις δικές σας απαντήσεις σε μία σειρά από φαινομε-νικά άσχετα μεταξύ τους ερωτήματα. Τι είναι το φαινόμενο του μαύρου κύκνου

Ο Γιώργος Νανούρης υποδέχε-ται τον κόσμο στην πόρτα, σαν

σε πάρτι. Οι καλεσμένοι φοράνε ταμπελάκια με το όνομά τους και

βοηθούν στην ομαλή διεξαγωγή της βραδιάς. Γιατί μόνο «μαζί»

μπορούμε να πετύχουμε...

και τι σχέση έχει με την κρίση σήμερα; Πόσο σημαντική μπορεί να είναι μια φραντζόλα ψωμί (πριν πεις και εσύ το... ψωμί ψωμάκι!); Τι σηματοδοτούν η γκρι, η μαύρη και η λευκή φάση για τον καθένα μας; Πόσο φως κουβαλάμε μέσα μας; Τελικά σεξ θέλουμε να κάνουμε μαζί ή μόνοι (μη βιαστείς να απα-ντήσεις, ξανασκέψου το!); Και τι σχέση έχει με όλα αυτά ο Οσκαρ Ουάιλντ;

«Μαζί μπορούμε πολλά» είναι το μότο και, σε περίπτωση που νομίζετε ότι θα καθίσετε αναπαυτικά στην καρέκλα σας, είστε γελασμένοι! Αν σας ακούγε-ται λίγο σαν προεκλογικό τσιτάτο, η παράσταση του Νανούρη δεν έχει τίποτα λαϊκίστικο. Είναι εξόχως απλή στη σύλληψή της, αλλά ταυτόχρονα... εντός θέ-ματος. «Θέλω να ξεχαστούμε, να διασκεδάσουμε, να λειτουργήσουμε ομαδικά και ίσως λίγο να σκεφτούμε», μου λέει. Είναι σεμνός. Το «Μαζί» σε κάνει να σκέφτεσαι πολύ.

Σκόρπιες εικόνες, πληροφορίες που μέχρι χθες θα θεωρούσες άχρηστες, στιγμές από μια καθημερινότητα που μας τραυματίζει, ερωτήσεις κρίσεως που φοβόμαστε να απαντήσουμε ειλικρινά και ένα παραμύθι που μας θυμίζει ότι πλούσιος δεν είναι όποιος έχει, αλλά όποιος δίνει, δημιουργούν με ένα μαγι-κό τρόπο ένα ψηφιδωτό του σήμερα. Αυτού του σήμερα που ζω, που ζεις, που ζούμε· μαζί και μόνοι. Ισως, δυστυχώς, τις περισσότερες φορές μόνοι.

Απόψε, όμως, για μία ώρα θα ενώσουμε δυνάμεις και θα τα κάνουμε όλα μαζί! Τα φώτα, τη μουσική, τη σκηνοθεσία... Θα εκτεθούμε και θα το διασκε-δάσουμε. Οπως σε ένα παιχνίδι.

«Ακόμα είμαι στην αρχή και νιώθω σαν ένα παιδί που με προσήλωση και σοβαρότητα δοκιμάζει το καινούργιο του παιχνίδι», μου εξομολογείται ο Γιώρ-γος. Και αυτό είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο με τις παραστάσεις του. Μιλάει πάντα σοβαρά, αλλά δεν είναι ποτέ σοβαροφανής. Ούτε η κατάθλιψη είναι αυτοσκοπός. Από το «Μαζί» θα φύγεις με ένα χαμόγελο στα χείλη, γιατί πέρασες ωραία. «Επαιξες» μαζί με άλλους. Στο δρόμο για το σπίτι, ωστόσο, θα έχεις πολλά να σκεφτείς. Και ακόμα περισσότερα να αναθεωρήσεις...

Η Μέριλιν Ρόμπινσον είναι 68 χρό-νων. Ιδιαίτερη φιγούρα, «πειραγμέ-νη», όταν δεις φωτογραφία της δεν θα σου βγάλει την ηρεμία που (πι-στεύουμε ότι πρέπει να) μας εμπνέ-ουν οι μεγάλοι συγγραφείς. Μοιάζει ανήσυχη, νευρική. Τη διαφοροποιεί και κάτι ακόμα από τους περισσότε-ρους μεγάλους της γραφής. Από το 1981, όταν στα 37 της εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο, έχει εκδώσει μόνο δύο ακόμα. Το δεύτερο, μάλιστα, έπειτα από 20 και περισσότερα χρό-νια από το “Housekeeping”, το ντε-μπούτο της. Με τρία μυθιστορήματα έχει κερδίσει παγκόσμιο σεβασμό. Οχι άδικα.

Το «Στο σπίτι», το τελευταίο της βιβλίο που εκδόθηκε στα ελληνικά πριν από μερικές εβδομάδες, μου λένε φίλοι που εργάζονται σε βιβλιο-πωλεία ότι πουλάει καλά. Εκπλήσσο-μαι, ομολογώ. Πολύ. Πώς είναι δυ-νατόν ένα τόσο συμπυκνωμένο έργο, με πλοκή που υπολείπεται σε γεγονό-τα και γυρίσματα από τα περισσότε-ρα best sellers της εποχής, με τόσο ξένο στην ελληνική νοοτροπία θέμα και κυρίως τόσο βαρύ (ο κόσμος θέ-λει να χαρεί, να γελάσει, να ξεφύγει, λένε όλοι) να πουλά και να συζητιέται τόσο; Αραγε, να χαρούμε; Η υψηλή, στιβαρή τέχνη βρήκε επιτέλους την εποχή και το κοινό της;

Είμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Η Γκλόρια, ύστερα από μία ερωτική ιστορία που την πλήγωσε βαθιά -τι πλήγωνε τότε; Να σε ατι-μάζουν-, επιστρέφει απογοητευμένη στο πατρικό σπίτι, σε μια μικρή πόλη της αγροτικής Αμερικής. Εκεί ζει, μό-νος πια, ο γέρος πατέρας της, συντα-ξιούχος ιερέας, που η δύναμη αλλά και η υγεία του τον εγκαταλείπουν και αφήνουν χώρο σε μία μόνιμη εξάντληση και ανημποριά. Αλλά και

σε μια περίεργη νοητική κατάσταση εγκαρτέρησης, μα και άρνησης να παραδοθεί στα γηρατειά. Το σπίτι, ρημαγμένο, αφρόντιστο, γεμάτο μυ-στικά ντουλάπια και συρτάρια, είναι μια μεταφορά της ζωής και των δύο. Ρημαγμένοι είναι και αυτοί, γεμάτοι κλειστούς χώρους με μυστικά. Από άλλο δρόμο ο καθένας, αλλά στον ίδιο προορισμό έχουν φτάσει.

Και τότε εμφανίζεται ο Τζακ. Ο χαμένος για χρόνια ατίθασος γιος της οικογένειας. Εκείνος τον οποίο, όσο ρημαγμένος και να είσαι, δι-καιούσαι να τον κοιτάζεις αφ’ υψη-λού: Είναι κλέφτης, αλκοολικός, έχει κάνει φυλακή, δεν είχε έλθει καν στην κηδεία της μητέρας του. Ο άσωτος γίνεται δεκτός στην αρχή με δάκρυα λύτρωσης και χαράς. Τους είχε λείψει πολύ το χαμένο πρόβα-το. Η χαρά τους που τον έχουν πάλι κοντά τους σβήνει κάθε αγωνία για την εποχή που ήταν εξαφανισμένος, κάθε ντροπή που είναι αυτός, ο γιος του ιερέα, κλέφτης, μεθύστακας.

Στη ζωή των οικογενει-ών, ωστόσο, τίποτε δεν μέ-νει στατικό. Τίποτε δεν είναι

όπως δείχνει. Τίποτε. Καθώς το μυθιστόρημα ξετυλίγεται, οι σχέσεις ανάμεσα στους τρεις πρωταγωνιστές αλλάζουν. Υποψιάζεσαι ότι ο μεγα-λόψυχος πατέρας είναι πιο σκληρός από όσο δείχνουν τα δάκρυά του. Υποψιάζεσαι ότι ο εγωιστής άσωτος υιός πέφτει και ξαναπέφτει από ευ-αισθησία, παρά από ηδονή. Υποψι-άζεσαι ότι η Γκλόρια έχει μια αγάπη άλλου είδους για τον αδελφό της...

Δεν είναι τυχαία η χρήση της λέξης «υποψιάζεσαι». Εκεί κρύβε-ται όλη η τέχνη της Ρόμπινσον: εί-ναι η απαράμιλλη ικανότητά της να υπαινίσσεται. Στις 470 σελίδες του βιβλίου «Στο Σπίτι» τίποτε δεν είναι απλό και ξεκάθαρο. Ακόμα και οι περιγραφές της φύσης δίνονται με μια γλυκιά ρευστότητα που τα αφή-νει όλα ανοιχτά. Τι τρυφερός τρόπος να βλέπεις τα πράγματα στην εποχή μας, αυτή τη γεμάτη δικτατορικές σι-γουριές. Πόσο ενθαρρυντικά αισθά-νεσαι διαβάζοντας ότι όλα είναι ρευ-στά, εύπλαστα και ότι μπορούν να

σηκώσουν προσωπικές ερμηνείες... Τι υπέροχο βιβλίο!

Τεχνικά, το «Στο σπίτι» είναι εξα-ντλητική σταυροβελονιά. Από πού το καταλαβαίνεις; Από την ευκολία με την οποία διαβάζεται. Από την επι-θυμία που σου αφήνει πολύ συχνά να ήξερες περισσότερα για εκείνον το χαρακτήρα, αυτή τη στιγμή, το άλλο γεγονός. Και κυρίως από την αίσθηση που σου χαρίζει ότι οι ώρες που του αφιέρωσες είναι πραγματικά ελάχιστες μπροστά στο χρόνο που κέρδισες σε απόλαυση, εμπειρία και σοφία.

Εχει αδύνατα σημεία το βιβλίο; Ασφαλώς. Πότε πότε παραείναι ελ-λειπτικό και μια δυο φορές νιώθεις ότι επαναλαμβάνεται, αλλά μετά, όχι πολύ μετά, πιάνεις το κόλπο της Ρό-μπινσον. Ξέρει καλά τι κάνει. Δεν είναι αθώα η επανάληψη. Δεν είναι αμέλεια ή κυνισμός ο υπαινιγμός της. Είναι εργαλεία που σε ρίχνουν στην παγίδα. Της ουσιαστικής βίω-σης ενός βιβλίου, της συγκίνησης.

Η Ρόμπινσον είναι 68 χρόνων. Να ζήσει 1.000 χρόνια να γράφει βιβλία σαν και αυτό ...έστω και ένα κάθε 20 χρόνια.

ών

10

Το 1932, όταν η παγκόσμια οικονομία κατέρρεε, ένας Δανός σκέφτηκε να δημι-ουργήσει τα λεγόμενα τουβλάκια. Αυτός, ο γιος και ο εγγονός του, αργά και σταθερά, τελειοποίησαν τα εν λόγω ξύλινα παιχνί-δια, μετατρέποντάς τα σε πλαστικά, ώσπου παγκοσμιοποίησαν την ιδέα τους: Σήμερα

για κάθε άνθρωπο στον πλανήτη αντιστοιχούν 75 κομμάτια της Lego.Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 η εταιρεία αποφάσισε -ανεπιτυχώς- να επεκτείνει

τις δραστηριότητές της, ώσπου το 2004 επέστρεψε στο αρχικό της αντικείμενο και είδε τα έσοδά της να ανακάμπτουν. Το παράδειγμα της Lego είναι αυτό που χρησιμοποιείται από τους Chris Zook και James Allen στο νέο τους βιβλίο με όνομα «Επαναληψιμότητα», στο οποίο τονίζεται το πόσο σημαντικό είναι για τις εταιρείες να παραμένουν απλές στην εποχή της πολυπλοκότητας και ταυτόχρονα προσηλωμένες στο αρχικό τους σχέδιο. Η απλότητα και η επανάληψη, τονίζουν, έχει δώσει φτερά σε κολοσσούς όπως η ΙΚΕΑ, η McDonald’s και η Apple. Ωστόσο, ο Schumpeter, στη στήλη του στον “Economist”, όπου και φιλοξενείται η θεωρία περί επαναληψιμότητας, αντιτάσσει πως η πρόσφατη ιστορία βρίθει παραδειγμάτων όπου εταιρείες κολοσσοί, όπως η Kodak, η Xerox, η Nokia, παρά το ότι υπήρξαν πρωταθλήτριες στην απλότητα και την επαναληψιμότητα, γνώρισαν τελικά την πτώση. «Ορισμένες φορές η απλότητα από μόνη της δεν μπορεί να απαντήσει στις ξαφνικές μετατοπίσεις του ανταγωνιστικού περιβάλλοντος», σχολιάζει δείχνοντάς μας πως τελικά τα πράγματα δεν είναι και τόσο... απλά.

«Μια βουλή δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία συνάντηση περισσότερο ή λιγότερο αργόσχολων ατόμων», ανέφερε ο πολιτικός σχολιαστής Walter Bagehot το 19ο αιώνα. Το περιοδικό “Monocle” στο τεύχος Απριλίου στρέφει και αυτό το βλέμμα του προς τους επιμέρους «ναούς της δημοκρατίας». Οχι, βεβαίως, για να τους ψέξει, αλλά σε μια προσπάθειά του να σκιαγραφήσει το ιδεατό κοινοβούλιο. Κάνοντας εκτενή παρουσίαση διάφορων κοινοβουλίων ανά τον κόσμο (φτάνοντας μέχρι και στις βουλές των Σάμι, των νομαδικών ιθαγενών πληθυσμών που συναντώνται στη Σκανδιναβία), καταλήγει σε μια σειρά από παράγοντες που -πέρα από την αυτονόητη ποιότητα των βουλευτών- μπορούν να συνθέσουν την εικόνα μιας ιδανικής βουλής.

Αναφέρει ανάμεσα σε άλλα, λοιπόν, πως αυτή οφείλει να έχει την ιδανική το-ποθεσία, αναγνωρίσιμη αρχιτεκτονική, πα-ροχές πολυτελείας, όπως γυμναστήριο, κα-θαριστήριο, γκουρμέ εστιατόριο (κάτι που, όπως παραδέχεται, «θα άγχωνε τους βου-λευτές στην Ευρώπη, εξαιτίας των σφιγμέ-νων οικονομικά εκλεκτορικών σωμάτων»), ανοιχτές προς το κοινό συνεδριάσεις, σχε-τικά υψηλούς μισθούς, αλλά και παρου-σίαση των συνεδριάσεων στα ηλεκτρονι-κά μέσα προκειμένου να έχουν γνώση οι πολίτες για το τι αποφασίζεται στο όνομά τους. Δεν χρειάζεται και μεγάλη παρατηρητικότητα για να δει κανείς πως όλα τα παρα-πάνω συναντώνται και στην περίπτωση του νεοκλασικού της οδού Αμαλίας. Τραγική ειρωνεία ή απλά «τράτζικ», που θα έλεγε και μια ψυχή...

Το πιο ωραίο στιγμιότυπο από τη βυθισμένη στο φόβο Ευρώπη το είδα στην τηλεόραση πριν από δέκα ημέρες. Hταν οι 40.000 Νορβηγοί που μαζεύτηκαν κάτω από καταρρακτώδη βροχή στην κεντρική πλατεία του Οσλο και τραγούδησαν με πάθος το τραγούδι που μισεί ο ναζιστής Μπρέιβικ, ο Νορβηγός χρυσαυγίτης που σκόρ-πισε το θάνατο για να ξεβρομίσει ο (νορβηγικός) τόπος. Ο Μπρέιβικ είχε δηλώσει προηγουμένως στο δικαστή-ριο ότι μισεί εκείνο το τραγούδι που τα μικρά παιδιά στη Νορβηγία μαθαίνουν στα σχολεία. Επειδή, είπε, κάνει τα παιδιά μαλθακά και έτσι δεν μισούν εκείνους που μολύνουν το καθαρό νορβηγικό αίμα.

“Barn av regnbuen” είναι ο τίτλος του τραγουδιού στα νορβηγικά. «Παιδιά του Ουράνιου Τόξου» δηλαδή και είναι διασκευή του “Rainbow race” που τραγού-δησε ο Αμερικανός κιθαρίστας Pete Seeger στις αρχές του ’70. Οι στίχοι του καλούν τους ανθρώπους να μά-θουν να μοιράζονται πράγματα αντί να μισούν αλλή-λους. Στα σκοτισμένα από το ρατσισμό μυαλά, όμως, οι απλοί και φωτεινοί στίχοι λειτουργούν σαν βάμμα ηλιοτροπίου. Αναδεικνύουν το μίσος που κουβαλάνε: οι ρατσιστές φοβούνται και απεχθάνονται την ανθρώ-πινη ευαισθησία επειδή την εκλαμβάνουν ως απόδει-ξη αδυναμίας και «παράδοσης στον εχθρό».

Στο δικαστήριο ο Μπρέιβικ έβρισε αυτό το τρα-γούδι. Ηταν σαν να έβρισε, επίσης, τα παιδικά χρόνια των συμπατριωτών του. Και τότε, για άλλη μία φορά, αναδείχτηκε ο πολιτισμός αυτού του λαού που τον χτυπάει τόσο λίγο ο ήλιος, που κατάφερε να στεγνώσει το αίμα του μακελειού της Ουτόγια χωρίς να λερώσει τον καθαρό μανδύα της δημοκρατίας του, που έχει την πολυτέλεια να μεταχειριστεί ένα ανθρώπινο κτήνος με τα μέτρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φιλοξενώ-ντας τον σε ένα κελί μεγάλο και καθαρό που θυμίζει τα περίπτερα του Ikea. Θα μπορούσαν να αντιδράσουν και αλλιώς οι Νορβηγοί. Ζητώντας να κρεμαστεί ο δολοφόνος στην κεντρική πλατεία. Ή λέγοντας πως πρόκειται για έναν «θερμοκέφαλο» και «ανεγκέφαλο» ή ότι φταίνε οι μετανάστες που έκαναν τον Μπρέιβικ ναζιστή. Αντί για αυτό, επέλεξαν να κάνουν μια βαθειά βουτιά αυτογνωσίας. Και να κατέβουν στην πλατεία να τραγουδήσουν όλοι μαζί το τραγούδι που μισούν οι ναζί. Υπενθυμίζοντας στον εαυτό τους και στον κόσμο ότι χάρη και σε αυτούς τους στίχους που μαθαίνουν από παιδιά στο σχολείο είναι τόσο ανεκτικοί και αγα-πούν τη δημοκρατία.

Βλέποντάς τους να τραγουδούν θα ήθελα να είμαι και εγώ εκεί. Να είμαι, έστω για μισή ώρα Νορβηγός, να ξελαρυγγιστώ τραγουδώντας: «Πήγαινε να πεις στα μικρά παιδιά / να πεις στις μητέρες και τους πατε-ράδες / ότι αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία να μάθουμε να μοιραζόμαστε και να συνυπάρχουμε».

gazikap@gmail.com

11

Ηταν μια πρωτιά που μας έλειπε. Στις ηλικίες κάτω των 25 ετών, ξεπερνώντας την Ισπανία που είναι παραδοσιακά πρωταθλήτρια, η ανεργία στην Ελλάδα φτάνει το 51,2% και είναι πρώτη στη σχετική λίστα, σύμφωνα με τα στοιχεία του Eurostat, σε ολόκληρη την Ευ-ρωπαϊκή Ενωση. Στο σύνολο του πληθυσμού παραμένουμε δεύτεροι (πίσω από τους Ισπανούς), με την ανεργία να αυξάνεται ξανά και να φτάνει το 21,7%. Δεν πρόκειται για μια φοβερή είδηση, δεν περιμέ-ναμε το Eurostat για να μάθουμε ότι ένας στους πέντε (ή ένας στους τέσσερις πιο σωστά, αν λάβουμε υπόψη μας ότι υπάρχει και μερίδιο του πληθυσμού που δεν είναι εγγεγραμμένο στους καταλόγους ανερ-γίας) δεν εργάζεται και ζει την καθημερινότητά του κάτω από τα όρια της φτώχειας. Δεν είναι νέο, το ζούμε κάθε μέρα. Αυτό που δεν ζούμε κάθε μέρα είναι αυτός ο προεκλογικός πυρετός, που όμοιός του, όπως λέγεται συνεχώς στις πολιτικές εκπομπές της τηλεόρασης, δεν είχε υπάρξει από τον καιρό της μεταπολίτευσης.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, όχι ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της Κυ-ριακής, αλλά τι θα ψηφίσει αυτό το 21,7%, το οποίο καίγεται περισ-σότερο από κάθε άλλον για την επόμενη μέρα. Υπάρχει έστω και ένας από αυτό το 21,7% που θα διαλέξει κάποια από τις παρατάξεις που υποστηρίζουν την πολιτική του Μνημονίου; Υπάρχει έστω και ένας που πιστεύει ότι η ζωή θα ήταν χειρότερη αλλιώς; Προφανώς ναι, είναι η απάντηση, από τη στιγμή που υπάρχουν δημοσκοπήσεις που προβλέπουν οριακή αυτοδυναμία σε περίπτωση συμμαχίας της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ. Προφανώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν, παρά το σημείο στο οποίο βρίσκονται, ότι οι ρίζες του δικομματισμού κρατάνε ακόμα όρθιο το σπίτι.

Ολα αυτά δεν τα γράφω επειδή ξέρω ποιο είναι το καλό της χώ-ρας, άλλωστε δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η εκπροσώπησή μας μέσω μιας ψήφου ανά τέσσερα χρόνια είναι ιδιαίτερα σημαντική πο-λιτική στάση. Τα γράφω όμως επειδή αναρωτιέμαι πώς τελικά λει-τουργεί η κρίση των πολιτών σε τέτοιες στιγμές. Ποιες είναι οι μικρές διαχωριστικές γραμμές στο μυαλό μας ανάμεσα στο φόβο, στην ελπί-δα, την ιδεολογία και στο συμφέρον. Την ώρα που κοιτάς τα ψηφο-δέλτια πίσω από το παραβάν, τι είναι αυτό που τελικά υπερισχύει; Και νομίζω (ή φοβάμαι) ότι την Κυριακή, περισσότερο από όλα, ο κόσμος θα ψηφίσει φοβούμενος το χειρότερο.

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Πέρυσι είδα τον πρώτο κύκλο του “Game of Thrones”, μετά πέρασα ένα κα-λοκαίρι (και τους μετέπειτα μήνες) διαβάζοντας τα βιβλία και στη συνέχεια...

έφαγα ήττα, γιατί διαπίστωσα ότι θα πρέπει να περιμένω κα-μιά τριετία μέχρι να κυκλοφορήσει το έκτο βιβλίο της επτα-λογίας. Για να καλύψω κάπως αυτό το σύνδρομο στέρησης, ψάχνω από εδώ και από εκεί «υποκατάστατα», αλιεύοντας στο διαδίκτυο σχετικά κείμενα.

Ετσι, έπεσα πάνω στο άρθρο του Τόνι Κάρον στην ιστοσελίδα του Time (“The Dirty Little Secret of HBO’s Game of Thrones: The People Don’t Want War”). Ο αρ-θρογράφος δεν γράφει για τις δολοπλοκίες των Λάνιστερ ή των Σταρκ. Αντιθέτως, εστιάζει στα βάσανα που περνούν οι «κοινοί θνητοί» από τις κόντρες των «μεγάλων». Οπως και στην πραγματική ζωή, ο απλός κόσμος είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει τους εξουσιαστές του στην ειρήνη και στον πόλεμο. Αν αρνηθεί, τότε θα χάσει το βιος, την οικογένεια

και το κεφάλι του (το μονοπώλιο της βίας, βλέπετε, είναι συγκεντρωμένο σε λίγους «εκλεκτούς»). Ετσι, καταλήγει ο Κάρον, το “Game of Thrones” θυμίζει περισσότερο Μακιαβέλι, με τις «διαβολικές» διαμάχες των μεγάλων να αποτε-λούν τον πυρήνα της ιστορίας.

Μια μάλλον μη κοινότοπη άποψη πα-ρουσιάστηκε σε άρθρο της ιστοσελί-δας του “Guardian”. Σε αυτό γίνεται αναφορά στις θέσεις που αποτυπώνει στο βιβλίο του «Η άνοδος και η πτώση των αυτοκρατοριών της πληροφορίας» ο νομικός Tim Wu, οι οποίες συνηγορούν στο ότι το διαδίκτυο, όπως και άλ-λες μεγάλες τεχνολογίες της επικοινωνίας του 20ού αιώνα (βλέπε τηλέφωνο, κινηματογράφος, ράδιο, τηλεόραση), εξελίσσεται από ελεύθερος δίαυλος σε πλήρως ελεγχόμενο μέσο μίας εταιρείας ή ενός καρτέλ, από ανοιχτό σε κλειστό σύστημα. Ολα τα παραπάνω ξεκίνησαν ως αναρχικά και αδέσμευτα, αλλά τελι-κά υποτάχθηκαν στην εταιρική ισχύ.

«Το διαδίκτυο συνήθιζε να μας προκαλεί αλλεπάλληλες εκπλήξεις τα τε-λευταία 20 χρόνια, με καινοτομίες όπως ο παγκόσμιος ιστός, ο διαμοιρασμός αρχείων, η τηλεφωνία μέσω διαδικτύου, οι μηχανές αναζήτησης, το μπλό-γκινγκ, το YouTube, η Wikipedia και το Facebook. Πλέον, όμως, μοιάζει να έχει περιέλθει σε τέλμα. Αυτό αποδεικνύεται τόσο από το μιμητισμό που χα-ρακτηρίζει τις νέες προσπάθειες, όσο και από τον πόλεμο για την κατοχύρω-ση των πατέντων που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στους κολοσσούς του χώρου», σημειώνει ο -μάλλον ανυπόμονος- αρθρογράφος.

Η τελευταία πρόταση για πιο ιδιαίτερους και ανήσυ-χους μουσικόφιλους που δεν φοβούνται τον πειραμα-τισμό: Στην KNOT Gallery (Mιχαλακοπούλου 206 & Πύρρου, Αμπελόκηποι) στις 5 Μαΐου ο Αλέξης Πορ-φυριάδης θα παρουσιάσει συνθέσεις του παρέα με μια πλειάδα μου-σικών. Αν οι φράσεις «λεκτική παρτιτούρα» και «γραφική σημει-ογραφία» σας λένε κάτι, μάλλον δεν θα πρέπει να το χάσετε, για-τί δεν είναι από τα πράγματα που ακούμε να συμβαίνουν συχνά. Αν πάλι δεν σας λένε τίποτα, δεν χάνετε κάτι να το δοκιμάσετε, εκτός από τα πέντε ευρώ της εισόδου, αλλά τι είναι ένα μικρό χαρτονόμισμα μπροστά σε μια νέα μουσική εμπειρία; Με αφορμή αυτή την ερώτηση, έκανα κάποιες σκέψεις - όχι ιδιαίτερα πρωτότυπες.Κάθε άνθρωπος που σχετίζεται με τη μουσική σήμερα θα προσδιορίσει με το δικό του τρόπο τη σχέση της τέ-χνης με την οικονομία. Οι περισσότεροι θα πουν πως πρέπει να εφεύρουμε νέους τρόπους. Κάποιοι το κά-νουν ήδη. Ξέρω μουσικούς που έχουν νοικιάσει ένα χώρο και έχουν φτιάξει το δικό τους στούντιο με τη συμβολή πέντε συγκροτημάτων. Ολοι κάνουν τις πρό-βες τους και συμβάλλουν οικονομικά για το νοίκι, με ένα ποσό πολύ μικρότερο από όσο θα πλήρωναν σε ένα επαγγελματικό στούντιο. Υπάρχουν μπάντες που αρνούνται κατηγορηματικά να παίξουν σε χώρο όπου υπάρχει εισιτήριο, όπως για παράδειγμα η Πέννυ Μπαλτατζή και οι Swinging’ Cats, θεωρώντας πως εί-ναι άδικο για το κοινό που έρχεται να τους ακούσει. Η φίλη μου Εύα Κοτανίδη, ηθοποιός και τραγουδίστρια, μου είπε τις προάλλες σε μια συζήτηση για το ίδιο θέμα: «Τώρα είναι η εποχή της πατέντας. Πρέπει να το ξαναδούμε όλο το πράγμα από την αρχή». Να βρεθούν οι εναλλακτικοί τρόποι τόσο παραγωγής όσο και διά-δοσης, γιατί στη δημιουργία δεν νομίζω πως υστερεί ο αθηναϊκός κόσμος της μουσικής. Το να δημιουργείς για να νικήσεις τους φόβους ή τις ανησυχίες σου ή γιατί απλώς δεν μπορείς να ζήσεις αλλιώς υποτίθε-ται πως είναι μια διαδικασία απελευθερωτική. Από τη στιγμή που το οικονομικό ζήτημα αποτρέπει αυτή τη διαδικασία, θα βρεθείς σε ένα χειρότερο εγκλωβισμό. Και είμαι σίγουρη πως πολλοί δημιουργικοί άνθρω-ποι γύρω μας βρίσκουν συνεχώς έξυπνους τρόπους για να αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους δυσκολίες.Δεν γίνεται να αγνοήσουμε τα χρήματα, ας τα τοποθε-τήσουμε όμως στη θέση που τους αξίζει σε σχέση με την τέχνη - εν προκειμένω με τη μουσική. Και αυτή η θέση είναι η τελευταία στη σειρά των προτεραιοτήτων, των επιθυμιών και των αναγκών μας, είτε είμαστε δη-μιουργοί είτε απλοί ακροατές. Η αγάπη μάς οδηγεί, όχι μερικά ευρώ.

«Τρένα» είναι ο τίτλος της συναυλίας που θα πραγματοποιήσει η πιανίστρια, σοπράνο και συνθέτρια Μαρίκα Κλαμπατσέα, γνω-στή στο χώρο για τις παρεμβάσεις της στην κλασική φόρμα και για τους φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς της. Η συναυλία θα έχει νότες από Μαρία Κάλλας, αλλά και Τζάνις Τζόπλιν και θα περιλαμβάνει έργα δικά της και των Kurt Weill, Gustav Mahler, Henryk Gorecki, Νίκου Χαριζάνου, Aleksander Kulisiewicz, το “Different Trains” του Steve Reich, καθώς και τραγούδια Yiddish. Μια διαφορετική εμπει-ρία σήμερα, Παρασκευή (4/5), στην Αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας και Κόκκαλη 1).

Οι Bokomolech επέστρεψαν δυναμικά, όπως όλα δεί-χνουν, αφού η white vinyl έκδοση του νέου τους άλμπουμ “Mass Vulture” εξαντλήθηκε λίγες μόλις ημέρες μετά την κυ-κλοφορία της. Την πρώτη παρουσίαση του άλμπουμ αυτού στο Fuzz ακολουθεί ακόμα μία σε ένα μικρότερο αλλά εξίσου αγαπημένο gig space, εκείνο του Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι), όπου η αγγλόφωνη μπάντα θα παίξει νέα και παλιότερα τραγούδια της. ΥΓ: Με την ευκαιρία, μάθετε ότι από το site της Inner Ear μπορείτε πλέον να προμηθευ-

τείτε τα νέα T-shirts “Mass Vulture” με στάμπα σε τετράχρωμη μεταξοτυπία. Για τους φανατικούς αυτά.

Τις Πέμπτες του Μαΐου στη μουσική σκηνή Αυλαία (Αγίου Ορους 15, Βοτανικός) το όργανο που θα κυριαρχεί θα είναι το ούτι. Ο Αρμένιος στην καταγωγή, αλλά γεννημένος και μεγαλωμένος στη Συρία Haig Yazdjian ζει στην Ελλάδα, όπου ανακάλυψε τη μαγεία της ανατολίτικης μουσικής. Η αγάπη του για την παράδοση και τη μεσογειακή μουσική και η δεξιοτεχνία του στο ούτι σε συνδυασμό με την αισθαντικότητα της φωνής του τον έκαναν γρήγορα γνωστό ως μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής τζαζ σκη-νής. Στις 10, 17 και 24 Μαΐου, στις 10 το βράδυ με είσοδο 10 ευρώ.

Αύριο Σάββατο, (5/5), οι λάτρεις του γκαράζ θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν για ακόμα μία φορά τους αγαπημένους τους Fuzztones στη σκηνή του Gagarin 205 (Λιοσίων 205). Με αφετηρία τη Νέα Υόρκη και έδρα πλέον το Βερολίνο, οι θρυλικοί εκφραστές του «βρόμικου» rock ’n’ roll επιμένουν να επιστρέφουν στους τόπους όπου διαπράττονται τα κα-λύτερά τους εγκλήματα - η Αθήνα είναι ένας από αυ-τούς. Με εισιτήριο 20 ευρώ στην προπώληση και 22 στο ταμείο, η διαφορά είναι ελάχιστη. Ακόμα και αν δεν έχετε κλείσει, προλαβαίνετε να ζήσετε τη μοναδική εμπειρία “Sex, Fuzz and rock ’n’ roll”.

Toν Simon Bloom -ή, αν προτιμάτε, τον Συμεών Νι-κολαΐδη- τον γνωρίσαμε το 2003 από την ταινία του Νί-κου Νικολαΐδη «Ο χαμένος τα παίρνει όλα», όπου εμφανι-ζόταν ως ηθοποιός και παράλληλα ερμήνευε κάποια από τα τραγούδια του soundtrack. Οκτώ χρόνια μετά σύστησε τη δική του δισκογραφική εταιρεία, τη Restless Wind (βλ. Gravitysays_i, Moa Bones και Liarbirds), και πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το τρίτο του άλμπουμ με τίτλο “Hazy Moon”, μια σειρά συνθέσεων που ξεκίνησαν με αφορμή την απώλεια, τους ανθρώπους που χάνουμε είτε από θάνατο είτε από έρωτα. Μεγαλωμένος με rock ’n’ roll, συνθέτει ενδιαφέροντες ήχους στις προσωπικές του δου-λειές, αλλά και συλλέγει ενδιαφέροντα ονόματα στον -μέχρι τώρα μικρό- κατάλογο της Restless Wind. Καλή αρχή!

ησταέΝSρΜ

ή

Μέχρι τις 31 Μαΐου θα γίνονται δεκτές οι υποβολές στο δια-γωνισμό του ARTE με τίτλο “Balkan Spirit”. Καλούνται όλοι οι κινηματογραφιστές και μη που είναι χρήστες του διαδικτύου να καταθέσουν ένα μονόλεπτο βιντεάκι παρουσιάζοντας τις από-ψεις τους στο ερώτημα «Τι σημαίνει για εσάς η έκφραση ‘βαλ-κανικό πνεύμα’». Οι 20 καλύτερες ταινίες που θα επιλεγούν από την κριτική επιτροπή θα αναρτηθούν στο site με σκοπό να κερδίσουν την ψήφο των χρηστών. Περισσότερες πληροφορί-ες σχετικά με το διαγωνισμό και την κατάθεση των έργων θα βρείτε στην ιστοσελίδα balkanspirit.creative.arte.tv.

Η είδηση ότι βραβεύτηκε ο μπακλαβάς του Αμπάζογλου (που μου είπε εν τάχει ένας φίλος) θα μπορούσε να ενδι-αφέρει ένα κοινό ελαφρώς διαφορετικό από το δικό μας. Αν όμως αποκωδικοποιήσεις τη φράση στα «κινηματογρα-φικά», τη γλώσσα μας, σημαίνει πως η ταινία “Mustafa’s Sweet Dreams” του Αγγελου Αμπάζογλου βραβεύτηκε σε κάποιο φεστιβάλ. Τα υπόλοιπα ήταν εύκολο να βρεθούν. Το ντοκιμαντέρ του Αμπάζογλου τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο, συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα του 11ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Tiburon. Η ταινία εστιάζει στον νεαρό Μουσταφά, ο οποίος θέλει να γίνει ο καλύτερος ζαχαροπλάστης μπακλαβά της Τουρκίας. Η πορεία του προς το όνειρο είναι και το θέμα του ντοκιμαντέρ, που θυμίζουμε ότι είχε προβληθεί και στο Φεστιβάλ του Βερολίνου (Τμήμα Generation 14plus).

Αν και πολλοί είναι αυτοί που το πήραν χαμπάρι έγκαιρα και είδαν το doodle του Θόδωρου Αγγελόπουλου, το παρουσιά-ζουμε και εδώ. Για όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει “doodle”, με τον όρο εννοούνται τα σχεδιάκια που πλαισιώνουν ή παραλλάσ-σουν το λογότυπο της Google, ανάλογα με διάφορα σημαντικά γεγονότα του πλανήτη. Ετσι, λοιπόν, στις 27 Απριλίου είχαμε την ευκαιρία να δούμε έναν κύριο με καπέλο και γυαλιά πίσω από μια κάμερα, δηλαδή τον «δικό μας» Θόδωρο Αγγε-λόπουλο, καθώς η Google τίμησε τα 77α γενέθλιά του. Θυμίζουμε πως άλλη μία φορά η εν λόγω εταιρεία έχει εμπνευστεί από κινηματογραφικό πρόσωπο της Ελλάδας παρουσιάζοντας ένα συγκινητικό doodle προς τιμήν του Φιλοποίμενος Φίνου (1 Σεπτεμβρίου 2008).

Την ερχόμενη Δευτέρα (7/5) θα διεξαχθεί η φετινή τελετή απονομής βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, με οικοδε-σπότες τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, τη Μαρία Ναυπλιώτου, τη Φαίξη Ξυλά και τη Βάσω Καβαλιεράτου.

Από στις υποψηφιότητες που πέρα-σαν στην τελική διαδικασία της απονομής -έπειτα από μυστική ψηφοφορία που δι-εξήχθη μεταξύ των μελών της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου από τις 29 Μαρτίου έως την 1η Απριλίου 2012- ξε-χωρίζει ο «Αδικος Κόσμος» του Φίλιππου Τσίτου και το «Γάλα» του Γιώργου Σιούγα. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό πως οι δύο αυτές ταινίες διεκδικούν βραβεία σε 11 ξεχωριστές κατηγορίες η καθεμιά, ενώ στη «μάχη» για τη διεκδίκηση της πρωτιάς ακολουθεί με πέντε υποψηφιότητες το «Τανγκό των Χριστουγέννων».

Το Βραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου διεκ-δικούν η Θεοδώρα Τζήμου («Αδικος Κό-σμος»), η Ιωάννα Τσιριγκούλη («Το Γάλα») και η Κίκα Γεωργίου («Η Πόλη των Παι-διών»), ενώ με το αντίστοιχο αντρικού «φλερτάρουν» οι Αντώνης Καφετζόπουλος («Αδικος Κόσμος»), Προμηθέας Αλειφερό-πουλος («Το Γάλα») και Γιάννης Στάνκο-γλου («Το Τανγκό των Χριστουγέννων»).

Ολόκληρη η λίστα με τις υποψηφιότη-τες είναι διαθέσιμη στην ιστοσελίδα της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (www.hellenicfilmacademy.gr).

Πριν από λίγες μέρες κυ-κλοφόρησαν οι πρώτες φωτο-γραφίες της καινούργιας ται-νίας του Κουέντιν Ταραντίνο “Django Unchained” και μας άνοιξε η όρεξη, όπως ήταν αναμενόμενο. Η ταινία, που θα βγει στις αίθουσες το χειμώνα του 2012, μας μεταφέρει λίγο πριν από τον Αμερικανικό Εμ-φύλιο. Ο Ντζάνγκο (Τζέιμι Φοξ) είναι ένας σκλάβος που εκπαι-δεύεται ως κυνηγός επικηρυγ-μένων από τον Κινγκ Σουλτζ (Κρίστοφερ Βαλτζ). Παρέα θα προσπαθήσουν να σώσουν τη σύζυγο του Ντζάνγκο από τον γαιοκτήμονα Κάλβιν Κάντι (Λε-ονάρντο Ντι Κάπριο).

Ο «Χάρτινος κόσμος» ζωντάνεψε το 2004 μέσα από τις σελίδες του multimedia περιοδικού “E-Sense”, που δημιουργήθηκε από τον συγγραφέα Λουκά Μέξη (“Shoebox”, εκδ. Τετράγωνο) και τον εικονογράφο Meliss, τον Γιώργο Μελισσαρόπουλο (“Teza Love”, «Κρίση και... τέζα», εκδ. Jemma Press). Μέσα από το πέρασμα των χρόνων, η ιδέα εξελίχθηκε και έφτασε το 2007 να γίνει online web-comic, προσφέροντας ολοκαίνουργιες χιου-μοριστικές ιστορίες δωρεάν για όλους κάθε Δευτέρα. Θεωρείται ένα κόμικς σταθμός για τα ψηφιακά μέσα, καθώς παρέμεινε ζωντανό να χαρίζει γέλιο πάνω από τέσσερα συνεχή χρόνια. Το άλμπουμ «Χάρτινος Κόσμος» κυκλοφορεί από την Animatic Vision Comics και συγκεντρώνει τα καλύτερα comic strips από το 2007 έως και το 2011.

Πολύ ωραίο το Ζάππειο, αλλά η αλήθεια είναι ότι και το Πεδίον του Αρεως μας είχε λείψει! Φέτος, ο Σύλλογος Εκδοτών επιστρέφει στο Πεδίον του Αρεως με την 35η Γιορτή Βιβλίου, η οποία εγκαινιά-στηκε την Τετάρτη και θα διαρκέσει ως τις 20 Μαΐου. Στο πλαίσιο της 35ης Γιορτής Βιβλίου θα συνεχιστεί και θα ενισχυθεί το πρόγραμ-μα «Με διάβασες, χάρισέ με». Η πρωτοβουλία αυτή ξεκίνησε στην περυσινή Γιορτή Βιβλίου με σκοπό την ενίσχυση των βιβλιοθηκών που βρίσκονται σε παραμεθόριες περιοχές. Πέρυσι συγκεντρώθηκαν 3.000 βιβλία για τις βιβλιοθήκες της Λέρου και των Λειψών. Οι επι-σκέπτες δεν έχουν παρά να φέρουν ένα ή και περισσότερα βιβλία. Ωράριο: Δευτέρα-Πέμπτη 6-10 μμ., Παρασκευή-Σάββατο 6-10:30 μμ., Κυριακή 11 πμ.-10 μμ.

Ο Πάτρικ Λη Φέρμορ, ο «Πάντι» για τους φί-λους του, ο Κυρ-Μιχάλης για τους Κρητικούς και τους Μανιάτες, έφυγε από τη ζωή στις 10 Ιουνίου του 2011 σε ηλικία 96 ετών. Υπήρ-ξε ένας από τους μεγαλύτερους ταξιδιωτικούς συγγραφείς και αγάπησε την Ελλάδα όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη, πολεμώντας για την ελευθερία της. Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Anubis το βι-βλίο «Πάτρικ Λη Φέρμορ» του Ανωγειανού καθηγητή και συγγραφέα Ορέστη Μανούσου. Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα χρονικό της πο-ρείας και των ταξιδιών του Πάτρικ Λη Φέρ-μορ, καθώς και της συμμετοχής του στη Μάχη της Κρήτης και την Αντίσταση, διανθισμένο με σχόλια προσωπικοτήτων για τη ζωή και το έργο του. Ο Ορέστης Μανούσος είχε την τύχη να γνωρίσει από κοντά το συγγραφέα, γεγονός που προσδίδει ιδιαίτερη αξία και στο βιβλίο, αλλά και στο ύφος της γραφής του: «Τον Πάτρικ Λη Φέρμορ τον είδα για πρώτη φορά το 1943, μικρό παιδί τότε, εποχή της γερμανικής κατοχής, στο σπίτι μας στ’ Ανώγεια. Ο πατέρας μου […] μια μέρα, ενημέρωσε τη μάνα μου, την αδελ-φή μου, την Αλίκη, και εμένα ότι θα έρχονταν στο σπίτι μερικοί φίλοι του να φάνε και να συζητήσουν και ότι θα ’ναι κι ένας ‘ξένος’. ‘Αν μαθευτεί αυτή η συγκέντρωση από τους Γερμανούς, θα μας σκο-τώσουν όλους’ μας είπε ‘γι’ αυτό δεν πρέπει να το αναφέρετε ποτέ και σε κανέναν. Ο ξένος είναι Αγγλος αξιωματικός που ήλθε να μας βοηθήσει. Μιλάει ελληνικά με ξένη προφορά, γι’ αυτό, στην περίπτωση που γίνουν ποτέ ανακρίσεις και σας ρωτήσουν, να πείτε ότι είναι Κύπριος, περαστι-κός από τ’ Ανώγεια’. Τον είδαμε όταν ήλθαν όλοι για το τραπέζι. Ηταν ένας πολύ εμφανίσιμος νέος περίπου 25 χρονών, που γελούσε εύκολα και μας ευχαρίστησε για τη φιλοξενία μας...»

Τέλη Απριλίου παρουσιάστηκαν τα συ-μπεράσματα της έρευνας «Καλλιεργείται η αγάπη για το διάβασμα; Τόποι ανάγνω-σης και τρόποι εκπαίδευσης», η οποία πραγματοποιήθηκε με συντονίστρια την κ. Κατσίκη-Γκίβαλου και χρηματοδοτήθηκε από το Κοινωφελές Ιδρυμα Ιωάννη Λά-τση. Επτά στους δέκα δασκάλους, λοιπόν, διαβάζουν έως δέκα εξωσχολικά βιβλία το χρόνο. Οι βιβλιοθήκες τους απαρτίζονται κυρίως από λογοτεχνικά και παιδαγωγικά βιβλία, καθώς και βιβλία ψυχολογίας, ενώ σχεδόν το 90% των δασκάλων θεωρεί ότι ο ρόλος τους είναι ιδιαίτερα σημαντικός στην ανάπτυξη της φιλαναγνωσίας των μαθητών. Ως εκ τούτου, η συντριπτική πλειονότητα των δασκάλων έχει προχω-ρήσει σε πρωτοβουλίες που σχετίζονται με το βιβλίο, όπως είναι η δημιουργία δα-νειστικής βιβλιοθήκης, τα παιχνίδια μέσα στην τάξη με θέμα το βιβλίο και η δραμα-τοποίηση κειμένων. Η έρευνα συνεχίζε-ται με τις προτάσεις και τα αιτήματα των δασκάλων και των νηπιαγωγών για την ενίσχυσης της φιλαναγνωσίας. Ολόκλη-ρη την έρευνα μπορείτε να τη βρείτε στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος.

«Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν» δεν έλεγαν οι πρόγονοί μας; Το λακωνίζειν μπορεί να γίνει τέχνη και μάλιστα λογοτεχνία; Μπορεί η λογοτε-χνία να λειτουργήσει στο ασφυκτικό πλαίσιο της πολύ μικρής φόρμας των κοινωνικών δικτύων; Αλλωστε, πόσες φορές δεν έχουμε εντυπωσια-στεί διαβάζοντας σχολιασμούς στο Facebook και στο Twitter; Το openbook.gr, προσπαθώντας να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, διοργανώνει τον πρώτο διαγωνισμό tweet λογοτεχνίας! Τι εννοεί ο ποιη-τής; Μέχρι τις 31 Μαΐου μπορείτε να στείλετε στην ηλεκτρονική διεύ-θυνση tweet.stories.gr@gmail.com ένα ολοκληρωμένο μικροδιήγημα με ελεύθερο θέμα έως 140 χα-ρακτήρες (όπως οι αναρτήσεις του Twitter - όχι 140 λέξεις) για να υποβάλετε συμμετοχή στην ψηφιακή συλλογή Tweet Stories. Τα καλύτερα μικροδιηγήματα που θα επιλεγούν θα εκδοθούν από την ανοιχτή βιβλιοθήκη OPENBOOK σε ψηφιακό βιβλίο (ebook) που θα διατεθεί ελεύ-θερα στο διαδίκτυο με άδεια Creative Commons. Και μη δίνετε καμία σημασία στο ότι εγώ για να παρουσιάσω το θέμα χρειάστηκα πολύ περισσό-τερους από 140 χαρακτήρες!

τσσ

Μια όπερα χωρίς μουσική. Ετσι χαρακτηρίζει ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης το “Insenso”, έναν παραληρηματικό μονόλογο εμπνευσμένο από την ταινία του Λουκίνο Βισκόντι “Senso”. Παρά το σχόλιο του συγγρα-φέα, ο σκηνοθέτης Εμμανουήλ Κουτσουρέλης εμπιστεύεται τον Κωνσταντί-νο Βήτα για να ντύσει ηχητικά τον παραλογισμό (insenso) και τις αισθήσεις (senso) που κυριαρχούν στην αιώνια αναζήτηση του Αλλου, του απαραίτη-του εκείνου που θα μεταμορφώσει το μισό σε ολόκληρο. Την αγωνία του έρωτα μοιράζονται επί σκηνής δύο άνθρωποι, δύο ηθοποιοί, η Σταματίνα Παπαμιχάλη και η Μαρίζα Τσάρη. Το “Insenso” ανεβαίνει σε παγκόσμια πρεμιέρα στη σκηνή του Nixon (Αγησιλάου 61, Κεραμεικός) στις 14 Μα-ΐου, ενώ θα το δούμε και στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Το συγγραφικό και σκηνοθετικό ντεμπούτο της πραγματοποίησε η Σοφία-Ιόλη Μπούντα με την παράσταση «Μονοπάτια του μυα-λού», που έκανε πρόσφατα πρεμιέρα στο Βlack Βox του Θεάτρου Επί Κολωνώ (Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός). Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα δωμάτιο μιας σύγχρονης μεγαλούπολης, όπου τρία είδωλα της ίδιας γυναίκας σε διαφορετική ηλικία συνα-ντιούνται για να ζητήσουν το λόγο για τις επιλογές του παρελθόντος. Πραγματικότητα και φαντασία, επιλογή και αναπόδραστο βρίσκο-νται αντιμέτωπα σε μια μάχη μέχρι τελικής πτώσης. Και στο βασα-νιστικό ερώτημα «τι θα είχε γίνει αν...», αισιόδοξη η σκηνοθέτις σημειώνει πως τίποτα δεν τελειώνει όσο ένας άνθρωπος αναπνέει.

Ο Αυστριακός σκηνοθέτης Μάρτιν Σάρνχορστ και ο πολυχώρος CΑMP παρουσιάζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το σύγχρονο μονόλογο της Γερ-μανίδας συγγραφέως Τέα Ντορν “Bombsong”, ένα έργο αφιερωμένο στην πα-ρακμή μιας εποχής. Η ηθοποιός Ειρήνη Καράογλου ενσαρκώνει μια αυτόχειρα, εκπρόσωπο μιας γενιάς μαθημένης στην πολυτέλεια, η οποία αηδιασμένη από τον τρόπο ζωής ουρλιάζει για αντίδραση με μια βόμβα κρυμμένη στο κόκκινο βαλιτσάκι της. Το “Bombsong” είναι η δεύτερη δουλειά του δραματολόγου και σκηνοθέτη Μάρτιν Σάρνχορστ που βλέπουμε στην Αθήνα. Οπως και στην προ-

ηγούμενη σκηνοθεσία του «Οταν έρχεται ο ξένος», ακολουθεί μία ιδιαίτερη μέθοδο δουλειάς, βασισμένη στην ενεργοποίηση του φαντασιακού και της συνειρμικής σκέψης. Στον πολυχώρο CΑΜP (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά) από τις 4 ως τις 27 Μαΐου.

Οι επιβάτες Μαρξ, Οκνηρία, Αλαζονεία, Οργή, Λαιμαργία, Λαγνεία, Απληστία, Ζηλοφθονία και... Αννα παρακαλούνται να επιβιβαστούν στην αμαξοστοιχία. Το φεστιβάλ «Τα 12 Κουπέ» ξεκινά αμέσως! Εμπνευσμέ-νη από το μπαλέτο των Κουρτ Βάιλ και Μπέρτολτ Μπρεχτ, η χορευτική-οπερατική performance «Ο Μαρξ και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα των μικροαστών» εγκαινιάζει το 2ο Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών «Τα 12 Κου-πέ», που διοργανώνει το Θέατρο Τρένο στο Ρουφ (Λεωφ. Κωνσταντινου-πόλεως, Σιδηροδρομικός Σταθμός Ρουφ) από τις 10 ως τις 27 Μαΐου. Τρι-

άντα έξι νέοι καλλιτέχνες, υπό την καθοδήγηση της Ιλιας Κοντού, αφηγούνται σε επτά σκηνές με μουσική, χορό, τραγούδι και θέατρο την ιστορία της Αννας, που κίνησε σε επτά πολιτείες της Αμερικής και υπέπεσε στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα των μικροαστών. Το ταξίδι διαρκεί 40 λεπτά και εκτυλίσσεται σε όλα τα βαγόνια του τρένου και στο γύρω χώρο, ενώ γλώσσα της παράστασης είναι τα γερμανικά (με υπέρτιτλους).

Η σκηνοθέτις Βιολέττα Γύρα και η ομάδα της κάνουν το σοφέρ σε 15 θεατές, σε μια παράσταση που εκτυλίσσεται μέσα σε ένα αυτοκίνητο εν κινήσει! Μετά το “Roadtrip”, που παρουσιάστηκε στο in Progress Festival του Κινητήρας Studio (Ερεχθείου 22, Ακρόπολη), στο “Roadtrip 2” το κοινό πάει βόλτα στην πόλη με τα αυτοκίνητα τεσσάρων χαρακτήρων δεμένων με το αμάξι τους, δημιουργώντας από κοινού μια μοναδική παράσταση που κρατάει όσο κρατάει και η διαδρομή. Οι λάτρεις των τεσσάρων τροχών και του τυχαίου μπορούν να απολαύσουν αυτή τη διαφορετική αυτο-κινητάδα στην Αθήνα τις Παρασκευές και τα Σάββατα από τις 4 Μαΐου ως τις 3 Ιουνίου.

Υπάρχουν μερικές παραστάσεις από τις οποίες το κοινό εξέρχεται άναυδο. Είναι όλοι πολύ ήσυχοι, με μια ησυχία εσωτερι-κή, σαν να έχουν παραστεί σε μια θρησκευ-τική -μυσταγωγική- λειτουργία. Μια τέτοια παράσταση είναι οι «Θαλασσινοί Eρωτες» που παρουσιάζεται στο Θέατρο Φούρνος (Μαυρομιχάλη 168) κάθε Σάββατο και Κυ-ριακή ως τις 20 Μαΐου. Πρόκειται για το τρίπτυχο των ερωτικών διηγημάτων του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Eρωτας στα χιόνια», «Oνειρο στο κύμα» και «Eρως-Ηρως», σε σκηνοθεσία Μίρκας Γεμεντζάκη και ερμηνείες των Μαρία Καστάνη, Ελένη Μακρή και Νάνα Παπαδάκη, με τη ζωντανή συνοδεία πιάνου από τη Νάντια Παπανδρέ-ου, σε μουσική Μαριέττας Φαφούτη. Aναυ-δη, λοιπόν, καθώς βγήκα και εγώ από την αίθουσα του θεάτρου, προτίμησα να μετα-φέρω κάποιες σκέψεις που οι ίδιες οι ηθο-ποιοί θέλησαν να μοιραστούν για το «ταξίδι στο ερωτικό σύμπαν που ανασαίνει μες στο έργο», όπου η γλώσσα δεν είναι εμπόδιο, αλλά συναρπαστικό όχημα.

Ο Παπαδιαμάντης είναι σπουδαίος γιατί είναι απλός. Οταν ο ηθοποιός αντιλη-φθεί την ουσία της στιγμής που περιγράφει και τη μεταφέρει στο θεατή, η μία «άγνω-στη» λέξη δεν τον αποσπά γιατί εντάσσεται στην κατάσταση που βιώνει. Οταν συμβαί-νει αυτό, αλλάζουν τα δεδομένα θεατών και ηθοποιών. Αυτή η μικρή μετατόπιση, πνευματική, ψυχική, διανοητική, είναι ο στόχος και η ανταμοιβή του ηθοποιού, η ανταπόκριση και η συγκίνηση του κοινού είναι αυτό που δίνει χαρά.

Και σαν ευχή, η τελευταία φράση της παράστασης από το «Oνειρο στο κύμα», για να πιστέψουμε στο όνειρο, αλλά και στην -έστω και στιγμιαία- πραγματοποίησή του. «... Ημην ο άνθρωπος, όστις κατώρθωσε να συλλάβη με τας χείρας του προς στιγμήν εν όνει-ρον, το ίδιον όνειρόν του ...»

Μια πρωτότυπη ιδέα αποφάσισαν να εφαρμόσουν τέσσερις σύγχρονοι Ελληνες εικαστικοί και φίλοι. Η Εύα Μαραθάκη, ο Χρίστος Μιχαηλίδης, η Ελένη Μπαγάκη και ο Λεόντιος Τουμπουρής αποφάσισαν να ανοίξουν τρεις γειτονικούς χώρους στο κέντρο της Αθήνας και να προσκαλέσουν το κοινό για τρεις συνεχόμενες Κυριακές. Ετσι, στις 22 Απριλίου, 29 Απριλίου και 6 Μαΐου, οι τέσσερις καλλιτέχνες παρου-σιάζουν τη δουλειά τους σε διαφορετικό χώρο κάθε φορά -Πραξιτέλους 33 (4ος όροφος), Αγάθωνος 6 (1ος όροφος), Σκουζέ 3 (2ος όροφος)-, προσκαλώντας ταυτόχρονα τους επισκέπτες να γνωρι-στούν και να γευματίσουν μαζί τους. Η συνεπιμελήτρια της έκθεσης Ζωή Χαρακτινού μάς είπε αναφορικά με το project: «Οι τέσσερις καλλιτέχνες θέλησαν να χρησιμοποιήσουν δημιουργικά τρεις γειτο-νικούς χώρους-studio που έχουν στο κέντρο της Αθήνας. Στους τέσσερις προστέθηκε μία επιμελήτρια και όλοι μαζί κατέληξαν στο 343 Art Project. Κάθε χώρος προσέφερε διαφο-ρετικές δυνατότητες και έτσι αποφάσισαν να αφιερώσουν από μια Κυριακή για το κάθε μέ-ρος, παρουσιάζοντας διαφορετικά έργα κάθε φορά. Ο κάθε χώρος τελικά όρισε το ποιος, τι, και πώς θα το δείξουν. Ταυτόχρονα, αποφάσι-σαν να διευρύνουν την έννοια της εικαστικής έκθεσης καλώντας το κοινό σε άμεση επαφή όχι μόνο με τους χώρους αλλά και με τους ίδιους, τόσο με την παρουσία τους στο χώρο, αλλά και προσφέροντας brunch, μεσημεριανό, aperitif - μια επιπλέον αφορμή για το κοινό να χαλαρώσει μαζί τους και να κουβεντιάσει για τέχνη και όχι μόνo». Το project ολοκληρώνεται την Κυριακή 6 Μαΐου στο χώρο Σκουζέ 3 (2ος όροφος), όπου από τις 12 μέχρι τις 8 μμ. οι διοργα-νωτές θα παρουσιάσουν το τρίτο και τελευ-ταίο κομμάτι της έκθεσης προσφέροντας ταυτόχρονα απεριτίφ και καλώντας κοινό και φίλους να κλείσουν μαζί την έκθεση.

� Η Frances Stark είναι η Καλλιτέχνις του Μήνα για το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και η δουλειά της θα φιλοξενείται στο χώρο μέχρι τις 3 Ιουνίου 2012. Στο πλαίσιο της έρευνάς της που φιλοξενείται στο ΕΜΣΤ, η καλλιτέχνις χρησιμοποιεί τη ζωγραφική, το κολάζ, το σχέδιο και το βί-ντεο, ενώ βασικό θέμα του έργου της αποτελούν οι συνθήκες της δημιουργικής εργασίας, η διαδικασία της καλλιτεχνικής παραγωγής και οι απαιτήσεις της καθημερινής ζωής. Η έκθεση παρουσιάζεται στο Ωδείο Αθηνών (Βασ. Γεωργίου Β΄ 17-19 & Ρηγίλλης, Αθήνα) παράλληλα με τη μονοκάναλη βιντεο-ηχητική εγκατάσταση του Γκάρι Χιλ με τίτλο “Bind” και την έκθεση της Αννας Τσουλούφη-Λάγιου με τίτλο «Μορφές της ζωής: Σκευή επιβίωσης στη μητρόπολη».

� Από τις 4 έως τις 25 Μαΐου στο χώρο του Beton 7 (Πύδνας 7, Βοτανικός) θα παρουσιάζεται η εγκατάσταση

“Collecting the City” των Maria και Natalia Petschatnikov. Σε πρώτη ανάγνωση το έργο μοιάζει με εικαστικό παζλ της καθημερινότητας όπου πρωταγωνιστεί ένα αστικό μεταφο-ρικό μέσο, το τραμ. Ταυτόχρονα, οι δίδυμες καλλιτέχνιδες,

γεννημένες στην Αγία Πετρούπολη, συλλέγουν και εκθέτουν αστικές εικόνες, υλικά, αντικείμενα και αστικά «ίχνη» από

την Αθήνα και από το Βερολίνο, όπου ζουν και εργάζονται, συνθέτοντας ένα δημιουργικό διάλογο μεταξύ των δύο σύγ-

χρονων μητροπόλεων. Την επιμέλεια της έκθεσης υπογράφει η ιστορικός τέχνης Χάρις Χατζηνικολάου.

� «Ενα εικαστικό catch up με την ιστορία» χαρακτηρίζει ο Αυστριακός επιμελητής Stefan Bidner την ομαδική έκθεση σύγχρονης τέχνης με τίτλο «Παρνασσός» που εγκαινιάζε-

ται τη Δευτέρα 7 Μαΐου στον ομώνυμο εκθεσιακό χώρο (Πλατεία Αγίου Γεωργίου Καρύτση 8). Ο τίτλος της έκθε-σης έχει διττή σημασία, καθώς δόθηκε για να τιμήσει το

Φιλολογικό Σύλλογο που σε τρία χρόνια γιορτάζει τα 150 χρόνια λειτουργίας του, ενώ παράλληλα αναφέρεται έμμεσα

στη μεταφορική έννοια της λέξης «βουνό», που χρησιμο-ποιείται για να δηλώσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και την προσπάθεια που καταβάλλει ο δημιουργικός άν-

θρωπος προκειμένου να πετύχει τους στόχους του.

� H Αίθουσα Τέχνης Καππάτος (Αθηνάς 12, Μοναστη-ράκι) παρουσιάζει την έκθεση της Lynda Benglis με τίτλο «Μέρος πρώτο: νέα έργα σε χαρτί» μέχρι τις 31 Μαΐου 2012. Στην τρίτη ατομική της έκθεση στο χώρο, η Αμε-ρικανίδα καλλιτέχνις χρησιμοποιεί την αυτόματη γραφή ως βασικό στοιχείο και αφετηρία της δόμησης των έργων της. Δεν λείπουν οι αναφορές στην Ελλάδα, από όπου και κατάγεται η γνωστή δημιουργός, ενώ η δουλειά της αυτή αποτελεί παράλληλα μια καταγραφή της πορείας της στη σύγχρονη εικαστική σκηνή.

nritiniotis@metropolisnews.gr

2

5

4

1

3

23

Πρέπει κανείς να είναι πολύ προσε-κτικός όταν προβλέπει εκλογικά απο-τελέσματα. Το «σπορ» ήταν δύσκο-λο και στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις της μεταπολιτευτικής ομαλότητας. Ωστόσο είναι χρήσιμες κάποιες γρήγορες παρατηρήσεις. Αν πιστέψουμε σε όσα δημοσιεύονταν στον Τύπο πριν από την απαγόρευση γνωστοποίησης των δημοσκοπήσεων στο ευρύ κοινό προ δεκαπενθήμερου, τότε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είναι δύο κόμματα τελειωμένα. Αν πιστέψουμε σε όλα αυτά, τότε πάει να πει ότι από τους σχεδόν 5,5 εκατομμύρια Ελλη-νες που ψήφισαν δικομματισμό το 2009, περισσότεροι από τους μισούς έχουν φύγει ανεπιστρεπτί προς πάσα (δεξιά, ακροδεξιά, αριστερή, ακροα-ριστερή) κατεύθυνση. Αυτό είναι ένα σενάριο ολοκληρωτικής καταστροφής για το δικομματισμό. Στη θέση του θα προκύψει τι; Ενα συνονθύλευμα αρ-κετών κομματικών σχηματισμών, με ακραία αντιμνημονιακή ρητορική και κανένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό. Στη μνημονιακή ή μεταμνημονια-κή (όπως ήδη υπολογίζουν κάποιοι) Ελλάδα ποιος θα είναι ο κεντρικός πολιτικός στόχος ενός αντιμνηνια-κού «συνασπισμού των προθύμων» και ποιο θα είναι το «κονίαμα» που θα τους συνδέσει; Η έξοδος από την ΕΕ, η άρνηση του χρέους, η χάραξη ενός χωριστού, εκτός της Ευρώπης, δρόμου; Και πώς μπορεί να συμβι-βαστεί η αριστερή οπτική γωνία με τον ανερμάτιστο πολιτικό λόγο των ΑΝΕΛ (μοιάζει με τα Ελ και τα Νεφε-λίμ της μεταμεσονύκτιας ζώνης τηλε-μάρκετινγκ); Ουδείς μπορεί να απα-ντήσει. Και αυτή ακριβώς η πραγμα-τικότητα οδηγεί στο επόμενο σενάριο. Καλώς ή κακώς, στην αντίπερα όχθη υπάρχει μια συγκεκριμένη άποψη, την οποία προς το παρόν στηρίζει πιο καθαρά από όλους ο Βαγγέλης Βενι-ζέλος, είτε το κάνει επειδή το πιστεύ-ει, είτε επειδή το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο καναβάτσο. Εκείνη δηλαδή της τήρησης των όρων του Μνημονίου μέχρι νεωτέρας. Ο Σαμαράς «κλείνει το μάτι» σε αυτή την πρόταση, γνωρί-ζοντας ότι δεν μπορεί να την αποφύ-γει και προχωρά. Η πρώτη πρόταση είναι θολή. Η δεύτερη είναι σαφής. Ο ψηφοφόρος των τελευταίων 30 χρό-νων είχε μάλλον μια συντηρητική πο-λιτική συμπεριφορά. Θα δούμε με-θαύριο αν άλλαξε τρόπο σκέψης.

το νέο hot meeting point της πόλης!

KORIDALLOS:

Ποιο ήταν το κίνητρο που σε ώθησε στη δη-μιουργία του Outview Film Festival;Η ανάγκη του να έχουμε στην Ελλάδα πρόσβαση σε ταινίες που μας αφορούν. Tην gay & lesbian κοινότητα. Θυμάμαι, όταν ήμουν πιτσιρίκι, ότι κα-θόμουν και έψαχνα να βρω ταινίες που με αφο-ρούν και έβρισκα το πολύ μία με δύο ταινίες το χρόνο στο STUDIO, στην πλατεία Αμερικής. Ταινίες όπως το «Ωραίο μου πλυντήριο».Και έπειτα από έξι χρό-νια που το διοργανώνεις πώς αισθάνεσαι;Νομίζω ότι μεγαλώνει και γίνεται καλύτερο. Ξεκίνησε από 4ήμερο και φέτος φτά-σαμε στις 10 μέρες. Δεν ξέ-ραμε ότι θα πέσει πάνω στις εκλογές, γιατί το είχαμε προ-γραμματίσει πολύ πιο πριν, αισθάνομαι όμως ότι είναι σαν το Outview να κατεβαί-νει υποψήφιο, όχι ζητώντας ψήφους για να μπει στη Βου-λή, αλλά ζητώντας ψήφους για να μπει σε συνειδήσεις. Αν θα μπορούσα μέσα στον προεκλογικό πυρετό να εκ-φράσω με ένα σύνθημα το

πρόγραμμα του φετινού Outview, αυτό θα ήταν «Ψήφισε για την αγάπη». Ενα φεστιβάλ που, αν κάποιος το παρακολουθήσει, δεν θα τολμήσει με την καμία να ψηφίσει την Κυριακή Χρυσή Αυγή.Το φετινό σας σλόγκαν είναι «Σύκο και έλα». Το «Σύκο» έρχεται στο Outview;

Aυτό επιθυμούμε. Απε-νοχοποιώντας, εκθέτο-ντας στην πρώτη γραμμή τη ρατσιστική χυδαιότητα αυτού που τόσα χρόνια μας λένε: «Την κουνάς τη συκιά;» ή «Τι σύκα κάνει η Καλαμάτα;»Μια gay ταινία πρέπει εξ ορισμού να τη δε-χτώ ως καλή ταινία;Οχι, και αυτό είναι το σκεπτικό πίσω από τον προγραμματισμό μας στο φεστιβάλ. Παίζου-με ταινίες που σε πα-ρασύρουν στο σύμπαν τους. Ταινίες που εί-ναι ωραίες ως ταινίες, ως κινηματογράφος, όχι απλά επειδή είναι gay. Για αυτό και ένα πολύ μεγάλο κοινό που αγαπάει το σινε-

μά, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, έχει βάλει το Outview στη σινεφίλ ατζέντα του. Επειδή ξέρει ότι θα δει καλές ταινίες.Το σινεμά είναι μια σεξουαλική εμπειρία;Κάθε τέχνη είναι μια σεξουαλική εμπειρία. Σεξ είναι οτιδήποτε σου προσφέρει ηδονή και οργα-σμούς. Στο σώμα, στο μυαλό και στις αισθήσεις. Ενα ωραίο φαγητό για μένα είναι σεξ. Τα πάντα είναι σεξ.H Aθήνα είναι μια ομοφοβική πόλη;Κάργα.Πόσο εύκολο ήταν λοιπόν να δεχτεί το Outview;Tα πάει καλά η Αθήνα σε σχέση με την τέχνη. Και δείχνει μεγαλύτερη ανεκτικότητα όταν η ομοφυ-λοφιλία προκύπτει μέσα από την τέχνη. Δυστυ-χώς μόνο εκεί δείχνει την ανεκτικότητά της. Δηλαδή θες να μου πεις ότι είναι πολύ πιο εύκολο να διοργανώσεις ένα gay film festival από ένα gay pride;Ναι, γιατί στο gay pride κατεβαίνεις στους δρό-μους. Δεν έχεις το άλλοθι της τέχνης. Την ασφά-λεια του περιχαρακωμένου χώρου που αποτε-λείται από ανθρώπους με τους οποίους έχετε κοινές ανησυχίες. Είσαι από τους λίγους ανθρώπους στην Ελλά-δα -ως στάση και ως διοργανώτρια του Porn Film Festival- που μπορούν να υποστηρίξουν ότι η πορνογραφία μπορεί να είναι τέχνη. Θέ-λεις να μου πες το σκεπτικό σου;

Το μεγαλύτερο gay film festival της Ελλάδας και η γυναίκα πίσω από αυτό, η Μαρία Cyber που δεν έχει

μάθει να κρύβει το βλέμμα της με μάσκαρα.

Η μεταπορνογραφία είναι τέχνη. Δεν ακολουθεί στερεότυπα, έχει ανατροπές στους ρόλους και αν-θρώπους με καλλιτεχνικό-ερωτικό όραμα πίσω από την κάμερα. Οι straight άντρες γουστάρουν να βλέπουν lesbian πορνό. Οι γυναίκες;Νομίζω πως οι straight γυναίκες καθόλου. Αλλά σε μας τις λεσβίες μας αρέσει. Ρε αυτά που με ρω-τάς είναι για το Porn Film Festival, μην το μπλέ-κεις με το Outview (γέλια).Στην gay κοινωνία ισχύει ό,τι και στη straight όσον αφορά την «αδυναμία» της γυναίκας; Εννοώ, θα σου ήταν πιο εύκολο να διοργα-νώσεις το Outview αν ήσουν gay άντρας και όχι μια λεσβία γυναίκα;Μάλλον ναι. Για παράδειγμα, η πρώτη φουρνιά από τις αφίσες που μας έκανε ο τυπογράφος ήταν

«λάσπη» στην εκτύπωση. Πιστεύω ότι, αν ήμουν άντρας και του έβαζα φωνή, κατευθείαν θα μου τύπωνε τις καινούργιες. Ενώ ως γυναίκα μου βγήκε η Παναγία μία ολόκληρη μέρα να προσπα-θώ να του αποδείξω ότι είχε κάνει λάθος. Εχει εμπορική τύχη μια gay ταινία στο εμπο-ρικό κύκλωμα διανομής ή πέφτει θύμα της ομοφοβίας;Το gay κοινό ως μονάδες ανθρώπων κάνει εισιτή-ρια, είναι πιστό, οπότε, από τη στιγμή που υπάρχει κέρδος, όλοι γίνονται gay friendly. Ταυτόχρονα, όμως -και αυτό είναι το παράδοξο-, σε επιχειρη-ματικό επίπεδο τουλάχιστον, περισσότερο ομοφο-βικοί είναι οι ίδιοι οι gay. Στο Outview συμμε-τέχουν ως συμπαραστάτες πρεσβείες κρατών και κέντρα κινηματογράφου και αρνήθηκαν πολλά από τα κυρίαρχα gay club της αθηναϊκής σκηνής.

Υπάρχει κάποια ταινία που σε έκανε να θέ-λεις να ερωτευτείς;Ο «Νόμος του πόθου» του Αλμοδοβάρ. Οκτώ φο-ρές την έχω δει και οκτώ φορές έκλαιγα. Είμαι «λαπάς», σου λέω. Μη με βλέπεις έτσι.Για εμάς τους gay με έφεση στο δράμα υπάρ-χει ο χαρακτηρισμός “drama queen”. Για εσάς τις λεσβίες;Εμείς έχουμε το dyke drama. Και όταν το κάνου-με, ξεπερνάμε κάθε κινηματογραφική φαντασία. Δεν υπάρχει. Είναι ό,τι πιο κοντινό μπορείς να δεις σε αρχαία τραγωδία, δεν το αντέχει άνθρω-πος.Συμφωνείς με τον ντόρο που δημιούργησε ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος όσον αφορά το λεσβι-ακό σεξουαλικό προσανατολισμό μιας πα-σίγνωστης βουλευτίνας σε ένα αντιδραστικό ως προς την ομοφυλοφιλία κόμμα σε σχέση με την επιλογή της να μην πάρει θέση απέ-ναντι σε αυτό;Για τη Λιάνα Κανέλλη δεν λες; Εννοείται πως συμφωνώ. Απόλυτα. Δεν γίνεται μια λεσβία να ανήκει σε ένα κόμμα που θεωρεί την ομοφυλο-φιλία αρρώστια του καπιταλισμού και να έχει υι-οθετήσει και παιδί - που εκεί ανοίγει ένα άλλο μεγάλο ζήτημα. Το ζήτημα του δικαιώματος υι-οθεσίας των ομοφυλόφιλων. Είναι σαν να βγει ο Ομπάμα, να βαφτεί λευκός και να υποστηρίζει την Κου Κλουξ Κλαν. Και είναι ακόμα μεγαλύτε-ρη αμαρτία, γιατί αυτή η γυναίκα έχει τέτοιο λόγο και τέτοια δύναμη, που είναι αυτό που λέμε «να συγχωρεθούνε τα πεθαμένα της» αν έδινε έναν αγώνα σωστό. Ελεος πια με τους κρυφούς.Τι έχεις να απαντήσεις σε κάποιον κακοπρο-αίρετο που θα σου πει ότι μετατρέπεις τον ακτιβισμό σου σε μπίζνα;Για αυτό να ρωτήσεις τη μαμά μου, που μου δα-νείζει λεφτά.Τελευταία ερώτηση, ως gay άντρας έχω πρό-βλημα που σε βρίσκω ερωτεύσιμη;Εντελώς. Μεγάλο πρόβλημα και να το συζητήσεις με το γιατρό σου. Πρέπει να κοιτάξεις τον προσ-διορισμό που δίνεις στο φύλο σου και στη σεξου-αλικότητά σου.

26

Ο σκηνοθέτης Χρήστος Δήμας δεν χρειάζεται συστάσεις. Δοκιμασμέ-νος σε διαφορετικά είδη και αγαπημένος του ελληνικού κοινού, μετά τη «Νήσο» επιστρέφει στις αίθουσες και μάλιστα με ένα θέμα άκρως επίκαιρο: το πόκερ. Η ταινία του “Poker Face” αναμένεται να οδηγήσει στις αίθουσες ποκερό-φιλους και μη. Σύμφωνα με το στόρι, μια νέα, εντυπωσιακή γυ-ναίκα, η Νίκη (Εύη Σαουλίδου), δουλεύει σε ένα περιοδικό, όταν καλείται να πάρει συνέντευξη από τον πρωταθλητή του πόκερ Αδιάβροχο (Αλκης Κούρκουλος). Εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Η Νίκη ανακαλύπτει ότι ο Αδιάβρο-χος είναι γνωστός της, ο οποίος της είχε κλέψει το γούρι της, ένα λούτρινο παπαγάλο, και την οδήγησε σε χρόνια γκαντεμιά. Η ώρα για εκδίκηση έχει έρθει. Η μάχη ανάμεσα στα δύο φύλα ξεκινάει και το πεδίο είναι το τραπέζι του πόκερ. Το σε-νάριο υπογράφει η Ασπα Καλλιάνη.

“Poker Face”Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους από 1η Μαΐου

Την Πέμπτη 17 Μαΐου στο ΚooKoo ο Μιχάλης Κεχα-γιάς θα έχει την τιμητική του. Θα εμφανιστεί με τους Lexicon Project, την κυρίως μπάντα του, αλλά και με το side project Lego, στο αγαπημένο -εδώ και χρό-νια- μουσικό στέκι των πρώτων. Οι ποπ ήχοι θα μπλεχτούν με το ρε-μπέτικο και οι «ατσαλά-κωτοι» Lexicon με τους λιγότερο καθωσπρέπει Lego, με αποτέλεσμα το stage του KooKoo να φι-λοξενήσει μια μεγάλη, για τα δεδομένα της εποχής, απρόσμενη γιορτή.

Lexicon Project - LegoKooKoo Live Music Bar (Ιάκχου 17, Γκάζι)

Ωρα έναρξης: 10:30 μμ.Είσοδος: 12 ευρώ με ποτό

Την τελευταία εβδομάδα του μήνα -από την Πέμπτη 24 έως τη Δευτέρα 28 Μαΐου- η ομάδα χοροθεάτρου Εξ αφορμής παρουσιάζει τη νέα της παραγω-γή με τίτλο «Διαδρομές» σε συνεργασία της χορογράφου Ευφροσύνης Δημο-πούλου και της ηθοποιού Μίρκας Κρεστενίτη στο Θέατρο Αλκμήνη. Χορός, μουσική και θέατρο συναντιούνται επί σκηνής από μία επταμελή ομάδα ερμηνευτών και δύο μουσικούς. Μία ιστορία «διαδρομών», εμπνευσμένη από τη σύγχρονη ποίηση και το κεί-μενο του Γ. Φιλιππίδη «Ζωή με λες».

«Διαδρομές»Θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 8, Γκάζι)

Ωρα έναρξης: 9:30 μμ.Είσοδος: 10 ευρώ

Η εικαστική έκθεση «Λέσχη Αλλόκοτων Επαγγελμά-των» δανείζεται τον τίτλο της από το ομώνυμο βιβλίο του Βρετανού συγγραφέα Γκίλμπερτ Κιθ Τσέστερτον που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1905. Σύμφωνα με το συγγραφέα: «Πρόκειται για μια εκκεντρική μπο-έμικη λέσχη που θέτει μόνο έναν, αλλά απο-κλειστικό όρο για την εγγραφή των μελών της· ότι ο υποψήφιος πρέπει να έχει επινοήσει αυτός ο ίδιος τον τρόπο με τον οποίο κερδίζει τα προς το ζην. Πρέπει δηλαδή να εί-ναι ένα ολότελα καινούργιο επάγγελμα». Μια έκθεση με θέμα το παράδοξο της επαγγελματικής καλλιτεχνι-κής ταυτότητας και την αλλόκοτη γοητεία του έργου τέ-χνης, που διαρκεί ως τις 23 Ιουνίου. Συμμετέχουν οι Βασίλης Βασιλακάκης, Βασίλης Ζωγράφος, Χριστίνα Κάλμπαρη, Λεωνίδας Παπαδόπουλος, Φίλιππος Τσι-τσόπουλος, Πάνος Χαραλάμπους, Γιώργος Χαρβαλιάς, Γιώργος Χατζημιχάλης, ενώ η επιμέλεια ανήκει στον Αλέξιο Παπαζαχαρία.

«Λέσχη αλλόκοτων επαγγελμάτων»Batagianni Gallery (Ηρακλείτου 3, Kολωνάκι)

Είσοδος ελεύθερη

Μια σειρά από παράδοξες ιστορίες που ακροβα-τούν ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντα-σία, στο κωμικό και το τραγικό, στην απλότητα και τη σύνθετη καθημερινότητα, αποτελούν τη νέα συλλογή διηγημάτων του Γιάννη Παλαβού. Από τα εγχει-ρήματα που μπορούν μας κά-νουν υπερήφανους για τη νέα γενιά λογοτεχνών. Το νέο βι-βλίο του 32χρονου συγγραφέα περιέχει 17 διηγήματα και τιτ-λοφορείται «Αστείο».

Γιάννης Παλαβός«Αστείο» (εκδ. Νεφέλη)

Σελ.: 109, τιμή: 8,90

“Let’s get ...jazz” για μία ακόμη φορά. Από τις 23 έως και τις 27 Μαΐου στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων διοργανώνεται το 12ο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Τζαζ Μουσικής. Την Ελλάδα θα εκπροσωπήσει το Harris Lambrakis Quartet, που επιλέχθηκε από την κριτική επιτροπή του φεστιβάλ (Γιώργο Κοντραφούρη, Γιώργο Χατζηνά-σιο και Γιώργο Χαρωνίτη) στις αρχές Μαρτίου. Το κουαρτέτο αποτελείται από τον Χάρη Λα-μπράκη στο νέυ, τον Νίκο Σι-δηροκαστρίτη στα τύμπανα, τον Δημήτρη Θεοχάρη στο πιάνο και τον Δημήτρη Τσεκούρα στο κο-ντραμπάσο και εμπνέεται από δυτικές αρμονίες, ρυθμούς και με-λωδίες που παραπέμπουν στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, διατηρώντας ταυτόχρονα χαρακτηριστικές αναφορές στην Ανατολή.

“Let’s get ...jazz”Τεχνόπολις (Πειραιώς 100, Γκάζι)

Είσοδος ελεύθερη

1 4

5

6

2

3

χής, απρόσμενη γιορτή.

λούτρινο παπαγάλο, και την οδήγησε

δυτικές αρμονίες ρυθμούς και με-

27

To Bob Theatre Festival κατεβαίνει φέτος στην Πειραιώς, στο Bios. Αξιοποιώντας όλους τους χώρους (τις τρεις σκηνές, τον πλήρως εξοπλισμένο συναυλιακό του χώρο, καθώς και τα δύο μπαρ του), φιλοδοξεί να δώσει μια διαφορετική δυναμική στις φωνές και τις παρουσίες των νέων καλ-λιτεχνών που θα παρουσιάσουν δείγμα ή ολοκληρωμένη δουλειά στο πλαίσιό του. Το φεστιβάλ στον πέμπτο κατά σειρά κύκλο του ξεκίνησε ήδη στις 2 Μαΐου με το λον-δρέζικο θίασο Theatre Ad Infinitum και τη βραβευμένη του παράσταση “Translunar Paradise” και υπόσχεται δίχως άλλο αρ-κετές εκπλήξεις και δυνατές σκηνικές προ-τάσεις για το πενθήμερο 16-20 Μαΐου. Μεταξύ αυτών ο Δημήτρης Κουρούμπαλης και ο Κώστας Φι-λίππογλου με την «Πολιτική ανυπακοή», ο Γιώργος Νανούρης με το «Λίγο φως», η παράσταση “Unemployed” και το Σάββατο (19/5) οι Burger Project.

Bob Theatre FestivalBios (Πειραιώς 84)

Είσοδος: 9 ευρώ

Ο νέος δίσκος των Matisse περιλαμβάνει 12 ολοκαίνουργια κομμάτια που θα μπορούσαν αντί για τραγούδια να είναι διη-γήματα. Οπως και να έχει, δέκα μικρές ιστορίες στίχων και δύο instrumental είναι δουλεμένες στωικά από τον frontman τους Αρη Σιαφά, ο οποίος επιστρέφει στο σχήμα ύστερα από πενταετή απουσία. Το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας περι-έχει μια σειρά από κομμάτια συμπαγή, με σαφήνεια στους ρόλους και στο line up και δέσιμο που αξίζει σε μια τέτοια επιστροφή. Σκοτεινά παραμύθια για με-γάλους, μια χάρτινη πόρτα που κάποιος τη ζωγράφισε για να μπούμε μέσα. Απολαύστε το.

Matisse“Paper Door”

Label: Columbia

Στις 12 και 13 Μαΐου θα πραγματοποιηθεί το 2ο Φεστιβάλ Εφη-βικού Θεάτρου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Η ομάδα Grasshopper της Σοφίας Βγενοπούλου και οι συντελεστές της παράστασης για έφηβους «Στην οθόνη φως» του Βαγγέλη Χατζηγιαν-νίδη προσκαλούν για δεύτε-ρη συνεχή χρονιά θεατρικές ομάδες γυμνασίων και λυκεί-ων, δήμων και ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων να πα-ρουσιάσουν σε ένα διήμερο θεατρικό μαραθώνιο επτά πρωτότυπα ελληνικά έργα γραμμένα από εφήβους για εφήβους.

2ο Φεστιβάλ Εφηβικού ΘεάτρουΣτέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση

(Λεωφ. Συγγρού 107-109) Είσοδος ελεύθερη

7 10

11

12

8

9

Την Παρασκευή 18 Μαΐου, στο συναυλιακό χώρο του Gagarin 205, ο Λεωνίδας Μπαλάφας θα μας παρουσιάσει μαζί με την μπάντα του τα 20 νέα τραγούδια του διπλού του CD με τίτλο «Ας ρίχνει και χαλάζι». Εκτός όμως από αυτά, θα ακούσουμε και συνθέσεις από τις προηγούμενες δισκογραφικές του δου-λειές, καθώς και διασκευές, στο ιδιαί-τερο ύφος του Λεωνίδα, σε μια μουσι-κή παράσταση που, όπως αναφέρει το δελτίο Τύπου, «διαρκώς εξελίσσεται και διαμορφώνεται». Τη συναυλία θα ανοί-ξει ο νεαρός τραγουδοποιός Κος Κ., που δανείστηκε το όνομά του από τον ήρωα του «Πύργου» του Φραντς Κάφκα και που το 2011 κυκλοφόρησε το ντεμπού-το άλμπουμ του με τίτλο «Εδώ είναι το σπίτι μου».

Λεωνίδας Μπαλάφας - Κος Κ. (opening act)Gagarin 205 (Λιοσίων 205)

Ωρα έναρξης 10:30 μμ.Είσοδος: 12 ευρώ

Είκοσι νέοι δημιουργοί, εικαστικοί και ποιητές, γεννη-μένοι μετά το 1972 φιλοξενούνται στη συλλογική έκθεση «Πλατφόρμα 20», που πραγματοποιείται στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης. Με βα-σικό άξονα την αναζήτηση των τρόπων με τους οποίους οι νέοι καλλιτέχνες αντιδρούν στη σημερινή κατάσταση της χώρας, η «Πλατφόρμα 20» επιχειρεί να προσεγγίσει ανεξερεύνητες περιοχές της σύγχρονης καλλιτεχνικής δυναμι-κής. Παράλληλα με τα εικαστικά και τα ποιητικά δρώμενα, η έκθεση θα κινη-ματογραφείται από τον σκηνοθέτη Σπύρο Τσιφτσή, προ-κειμένου τα εκθέματα να λειτουργήσουν και με έναν ακόμη τρόπο: ως ντοκουμέντα. Η έκθεση εγκαινιάζεται στις 10 Μαΐου και θα διαρκέσει ως τις 30 Ιουνίου.

«Πλατφόρμα 20»Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης (Βαλαωρίτου 9Α)

Είσοδος ελεύθερη

Υπαίθριες δράσεις του Εθνικού Θεάτρου στον εξωτε-ρικό χώρο της αυλής του Κτιρίου Τσίλλερ θα πραγμα-τοποιηθούν για έξι βραδιές του Μαΐου (10,11,12 και 17,18,19) με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Το κτίριο της Αγ. Κωνσταντί-νου, σε μία από τις πλέον υποβαθ-μισμένες γειτονιές της πόλης, ανοί-γει τους αναξιοποίητους χώρους του που έχουν αναδιαμορφωθεί από τη Χρυσή Νικολούτσου, υπεύθυνη της αρχιτεκτονικής ομάδας Architecture for Humanity Athens, παράρτημα του διεθνούς οργανισμού Architecture for Humanity. Με τη χρήση παλαιότερων σκηνικών παραστάσεων του Εθνικού, δημιουργείται ένα νέο εικαστικό περιβάλλον το οποίο αντλεί από το παρελθόν και παραμένει ζωντανό. Ενα παράδειγμα, δηλαδή, προς μίμηση και γενίκευση. Ανάμεσα στα ονόματα που συμμετέχουν, η χορογράφος Αποστολία Παπαδαμάκη και οι ηθοποιοί Χρήστος Λού-λης, Λένα Παπαληγούρα, Βασίλης Παπαγεωργίου.

«Κοινή Θέα»Εθνικό Θέατρο (Κτίριο Τσίλλερ, Αγ. Κωνσταντίνου 22-24)

Είσοδος ελεύθερη

ς και ο Κώστας Φιρο Τσιφτσή προ-

ύ

ure for Humanity

μμένα από εφήβους για εφήβους

28

Ο σκηνοθέτης και η σεναριογράφος της πιο αναμενόμενης ελλη-νικής ρομαντικής κομεντί της χρονιάς -ο Χρήστος Δήμας και η

Ασπα Καλλιάνη- μιλάνε για τη σχέση του πόκερ με τον έρωτα, για τα σκαμπανεβάσματα της συνεργασίας τους, αλλά και τα πολλά πα-

ράπονά τους από την περιπέτεια της ολοκλήρωσης της ταινίας, ζη-τώντας συγγνώμη ο ένας από τον άλλον.

Ποιος από τους δύο σας προσέγγισε πρώτος τον άλλον με την ιδέα μιας ρομαντικής κομε-ντί πάνω στο πόκερ;Ασπα: Ηταν προξενιό.Παίξατε ποτέ πόκερ μεταξύ σας πριν από τα γυρίσματα της ταινίας;Χρήστος: Πολλά δεν παίξαμε μαζί. Είναι ένα από τα απωθημένα αυτής της ταινίας, ελπίζω σε μια επόμενη να τα καταφέρουμε.Ασπα, δεν χρειάζεται να υποθέσω ότι είσαι μα-νιακή με το πόκερ;Α: Μανιακή δεν είμαι, αλλά το αγαπάω πάρα πολύ. Είναι ένα συναρπαστικό παιχνίδι, μπορείς να φας πολύ εύκολα «κόλλημα». Χ: Εγώ δεν μπορώ να πω ότι έχω ιδιαίτερη σχέση με το πόκερ. Αυτό που με γοήτευσε όμως στο σενάριό της είναι ότι διάβασα την πιο χαριτωμένη ερωτική ιστορία που είχα διαβάσει σε ελληνικό σενάριο εδώ και χρόνια. Μου θύμισε παλιό ελληνικό σινεμά.Μετά την ολοκλήρωση του σεναρίου και της ταινίας, τσεκάρατε τις ερωτικές σας σχέσεις σύμφωνα με τους όρους του πόκερ; Πόσο πε-τυχημένα παιχνίδια παίζετε ή όχι στα προσω-πικά σας;Α: Νομίζω ότι όλες οι σχέσεις είναι ένα παιχνίδι. Κά-ποια στιγμή θα μπλοφάρεις, κάποια στιγμή θα πρέπει να βάλεις τα ρέστα σου και κάποια στιγμή θα πρέπει να πας πάσο. Χ: Εγώ προσπαθώ να μη διαβάζω τις σχέσεις μου με τους όρους του πόκερ, η ψυχολογία του τραπεζιού όμως έχει πολλές αναφορές σε πολλά επίπεδα ζωής. Απλά εγώ επιλέγω να μη βλέπω τις σχέσεις μου κάτω από αυτό το πρίσμα, γιατί έχω την εντύπωση ότι στο πόκερ οι σχέσεις είναι πιο μοναχικές από αυτό που επιθυμώ για τις δικές μου. Εχω την εντύπωση στην ηλικία που βρίσκομαι πλέον ότι τα πράγματα στις σχέσεις δεν χρειάζεται να τα δυσκολεύουμε τόσο.

Ναι, παρόλα αυτά όμως δεν ισχύει ο νόμος του τηλεφώνου; Οτι, αν γνωρίσεις κάποιον και φλερτάρετε, τον πάρεις τηλέφωνο πρώτος την επόμενη μέρα και δεν τον «ψήσεις» να σε πάρει εκείνος, έχεις μισό καμένο χαρτί ήδη;Χ: Εγώ, αν μου το έκανε κάποιος αυτό, θα μπορούσα και να ξενερώσω.Α: Νομίζω ότι το ανθρώπινο είδος χαρακτηρίζεται από μαζοχισμό προκειμένου να εξελίσσεται. Δημι-ουργεί εμπόδια ώστε να κάνει μετά την υπέρβαση και αυτό είναι που μας εξελίσσει.Με τι άλλα παιχνίδια ή αφορμές θα θέλατε να «στήσετε» μια μελλοντική σας κινηματογραφι-κή κομεντί;Α: Εμένα μου αρέσουν τα παιχνίδια, αλλά το πρόβλη-μα σήμερα στις σχέσεις είναι πως δεν υπάρχουν τόσα εμπόδια πλέον. Υπάρχει μια διαθεσιμότητα. Παίρνεις τον άλλο στο κινητό και είναι εκεί. Αυτό κάνει τη ζωή των σεναριογράφων πάρα πολύ δύσκολη όταν πάνε να γράψουν κάτι τέτοιο. Γιατί η ρομαντική κομεντί χρειάζεται εμπόδια. Στην ταινία σας, το αντικείμενο του πόθου, της ευχής, το κίνητρο, είναι ένα παπαγαλάκι, το «Χάρισμα». Στην προσωπική σου πορεία, Χρή-στο, από αυτό που αποκαλούμε «καλλιτεχνικό σινεμά» στο μαζικό, στην τεράστια επιτυχία της «Νήσου», ποιο είναι το παπαγαλάκι σου;Χ: Δεν έχω έναν παπαγάλο, αλλά μπορεί να υπάρχει και να τον ανακαλύψω στην 87η ταινία που θα κάνω. Αυτό που με νοιάζει, ό,τι είδος ταινίας και αν κάνω, είναι να προσδιορίσω τη σχέση μου με ένα κοινό που δεν το ξέρω. Και αυτό που ελπίζω είναι, όταν με το καλό συναντηθώ με αυτό το κοινό, να μου δώσει την ευκαιρία για να μπω σε ένα επόμενο ταξίδι και να συναντηθώ με ένα άλλο κοινό.Ασπα, πριν από το “Poker Face” τι άλλα σενά-ρια έχεις υπογράψει;

ίζεται Δημι-η και

τε να αφι-

όβλη-τόσα

ίρνεις η ζωή πάνε

λλα

ομεντί

, της

, ά

ας, άλλ

ύει ο νόεις κάπ

φωνο πρώψήσεις» νο χαρτί ήδτό, θα μπορ

λη-αι η για πα-ζη-

λον.

όμος οιον ώτος

να σε δη;ούσα

2929

Α: Κάποια αυτοτελή τηλεοπτικά επεισόδια, κυρίως όμως δούλευα στη διαφήμιση και στην Αμερική όπου ζούσα έκανα αξιολόγηση σεναρίων στην 20th Century Fox.Πώς κρίνεις τα -ομολογουμένως προβληματι-κά στην πλειονότητά τους- ελληνικά σενάρια, έχοντας την εμπειρία του να δουλεύεις στην αξιολόγηση σεναρίων σε ένα από τα μεγαλύ-τερα χολιγουντιανά στούντιο;Α: Πίστεψε με, έχω διαβάσει πολλά τέρατα και εκεί στην Αμερική.Δηλαδή δεν ισχύει αυτό που λέμε για το σενα-ριακό πρόβλημα στην Ελλάδα;Α: Οχι, σε ποσοστιαία κλίμακα δεν ισχύει, αν σκε-φτείς πως από ό,τι διάβαζα μόνο ένα 3% σου έδι-νε μια ιστορία που κάποιος σκηνοθέτης θα ήθελε να σκηνοθετήσει. Το ίδιο ποσοστό είναι και στην Ελλάδα, απλά αναλογικά είναι πολύ μικρότερος ο πληθυσμός.Γιατί διάλεξες έναν παπαγάλο για το «Χάρι-σμα»;Α: Δεν το έχω πει ποτέ στον Χρήστο αυτό, αλλά, κα-θώς το έγραφα, σκεφτόμουν τι ζωάκι να βάλω. Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο Ρόκι, ένας

παπαγάλος που είχα και τον είχα μάθει να ανοίγει το κλουβί του, να πετάει στο σπίτι, να καθόμαστε μαζί. Εχω λείψει κάπου για ένα μήνα και βλέπω στον ύπνο μου ότι ήρθε να με βρει. Οταν επέστρεψα, ο Ρόκι είχε φύγει. Ακόμα και τώρα πολλές φορές κοι-τάζω πάνω και τον σκέφτομαι. Αν είχε πεθάνει (που πιθανότατα πλέον έχει πεθάνει), θα έλεγα «εντάξει, ήταν ο Ρόκι και πέθανε». Αυτό όμως το συναίσθημα του να χάνεις κάτι, να ξέρεις ότι υπάρχει εκεί έξω και δεν είναι στο δικό σου χώρο, όπως παθαίνει η ηρωίδα μας με το «Χάρισμα», νομίζω ότι μπορεί να σε τρελάνει. Εσύ, Χρήστο, υπάρχει κάτι που δεν έχεις πει ποτέ στην Ασπα;Χ: Ναι, πολλά πράγματα. Είχαμε μια πολύ ενδιαφέ-ρουσα συνεργασία που πέρασε και από το «ζεστό» και από το «κρύο» και πολλές φορές ενεργοποίησα τη δική μου άμυνα ούτως ώστε να κουλαντρίσω ένα σύ-μπαν στα γυρίσματα που συχνά κατέρρεε. Στο πλαί-σιο αυτών των αμυνών μου, οφείλω να παραδεχτώ δημοσίως ότι συχνά υπήρξα άδικος απέναντί της. Νομίζω ότι χρωστάω μια ταινία στην Ασπα όπως θα έπρεπε να γίνει, το ίδιο και η Ασπα σε μένα.Α: Νομίζω ότι αυτό μας το χρωστάνε και κάποιες

παραγωγές και άλλα πράγματα. Είναι πολύ βίαιο να βάζεις ξαφνικά ένα σκηνοθέτη με ένα σεναριογράφο χωρίς καμιά πρότερη επαφή και να τους λες: «Πάμε γύρισμα».Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που κάνατε και οι δύο όταν είδατε για πρώτη φορά την ολο-κληρωμένη εκδοχή της ταινίας σας και τι εί-ναι αυτό που υπόσχεστε ο ένας στον άλλον να κάνετε πριν ξεκινήσετε μια επόμενη;Χ: Είπαμε τα ευχαριστώ μας, είπαμε και τα συγγνώμη μας. Αν ξανακάνουμε μαζί ταινία, θα ήθελα να πάμε μαζί διακοπές δύο εβδομάδες παρέα με το σενάριο, χωρίς κινητά, γκομενικά και ίντερνετ. Να περάσουμε λίγο περισσότερο χρόνο μαζί.Τι θα θέλατε να κουβαλάω εγώ ως θεατής βγαίνοντας από την ταινία σας;Α: Ενα χαμόγελο. Το έχουμε ανάγκη. Αν κρυφτώ σε μια αίθουσα και δω τον κόσμο να βγαίνει χαμογελώ-ντας έξω, εκεί έχω λιώσει!Χ: Κι εγώ, αυτή τη «γλυκάδα» που λέει η Ασπα. Να νιώσεις ότι συμμετείχες σε ένα παραμύθι.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, το νούμερο ένα πρόβλημα είναι αυτό της ανεργίας. Και σίγουρα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μαγικές λύσεις. Χρειάζονται συγκεκριμένες αναπτυξιακές προτάσεις σε κάθε περιφέρεια ξεχωριστά και όχι γενικότητες που κουράζουν και κάνουν τους νέους να γυρίζουν την πλάτη στην πολιτική. Η μάχη για εμάς δεν είναι να γίνουμε ελκυστικοί με επικοινωνιακά τεχνάσματα, αλλά χρήσιμοι, έχοντας σχέδιο για τον τόπο.

Υπάρχει, βέβαια, και η άλλη όψη του νομί-σματος. Η τρόικα, αλλά και αρκετοί εντός της χώ-ρας, έχουν ένα επιχείρημα που βασίζεται στο δυ-σανάλογο μέγεθος της ύφεσης και του ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, λέγοντας ότι αυτή η κατάσταση έχει να κάνει με την ακμάζουσα παραοικονομία. Αυτό είναι μια πραγματικότητα, όμως πρέπει να κατανοήσουν ότι αυτό το «λίπος» δεν είναι αναλογικά κατανεμημένο στο σύνολο του ελληνικού λαού, ώστε να επιμένουν στα οριζόντια μέτρα που είναι άδικα και καταστροφικά.

Το ΠΑΣΟΚ έκανε λάθη στην πορεία επίλυσης του προβλήματος της κρίσης χρέους. Για να είμα-στε, όμως, ειλικρινείς και δίκαιοι, ίσως θα έπρε-πε να θυμόμαστε την αφετηρία των 35 δισ. ευρώ, ετήσιο έλλειμμα που άφησε πίσω της η κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά και το αποτέλεσμα του PSI, με τη μείωση του χρέους από τις πλάτες του ελληνικού λαού κατά 100 δισ. ευρώ.

Οι νέες συνθήκες επιβάλλουν να εγκαταλεί-ψουμε τους κομματικούς εγωισμούς και να απο-φασίσουμε με γνώμονα τη σταθερότητα, ώστε να μη χαθούν οι κόποι του ελληνικού λαού. Πιστεύω ότι η καλύτερη επιλογή για τη χώρα είναι μία προ-οδευτική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ευάγ-γελο Βενιζέλο.

Σε αυτή τη συγκυρία, στην οποία ο κόσμος είναι απογοητευμένος, συμμετέχουμε για να λύσουμε τα μικρά και μεγάλα καθημερινά προβλήματα που απασχολούν τους Αθηναίους πολίτες. Για όλα τα μικρά και ασήμαντα που μας κάνουν να ζούμε ση-μαντικά.

Εγώ βγαίνω μπροστά με ένα σύνθημα: Να ανακαταλάβουμε την πόλη. Το έκανα το 2009. Χι-λιάδες παιδιά πλημμύρισαν με γέλια και φωνές την Πανεπιστημίου, τη Σταδίου, τη Λένορμαν, αλλά και πολλές γειτονιές και συνοικίες της Αθή-νας, δίνοντας απάντηση στην εγκατάλειψη και τη μιζέρια. Το ίδιο φιλοδοξώ να κάνω και τώρα με πέντε στόχους:

Αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης.Κίνητρα στους νέους Ελληνες για εγκατάσταση

και επαγγελματική δραστηριοποίηση στο κέντρο της πόλης.

Επενδύσεις για την ανάπλαση του ιστορικού Κέντρου.

Ενίσχυση της αστυνόμευσης και πάταξη του παραεμπορίου.

Ανάδειξη του ιστορικού και πολιτιστικού πλού-του της πόλης.

Στέκομαι στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας: είναι ανάγκη να φέρουμε επενδύσεις για την ανά-πλαση του ιστορικού Κέντρου. Είναι ανάγκη να αναβαθμίσουμε τις γειτονιές της Αθήνας, δίνοντας ξανά ζωή στην πόλη, με περισσότερο αστικό φω-τισμό. Σκοπός είναι οι νέοι να ξαναέρθουν πίσω στην Αθήνα. Να έχουν κίνητρα να δουλέψουν και να μείνουν. Ας φέρουμε τους νέους πίσω, λοιπόν...

ΧωΧωΧωρίρίς ς δδείείείναναναι ι ι αυαυνανανα αααντντντιμιμιμσυσυσυγκγκγκεκεκεκρρρπεπεπεριριριφέφέφέρρκοκοκουρυρράζάζάζοοπλπλπλάτάτά η η η σσσγίγίγ νονουμυμεεαλαλαλλάλά χχρρ

ΥπΥπΥΥΥΥ άάσμσμσματατοςος

Πέντε υποψήφιοι βουλευτές που ζητούν την υποστήριξή

μας στις εκλογές της 6ης Μαΐ-ου καταθέτουν την άποψή τους για τα σημαντικότερα προβλή-

ματα που ταλαιπωρούν την πόλη μας και προτείνουν μέτρα

για την αντιμετώπισή τους.

ΕΚΛΟΓΕΣ 2012

Τι θα ήθελα να αλλάξω στην Αθήνα; Προς στιγμή, μου έρχεται μια σκέψη: να γκρεμιστεί και να ξανα-κτιστεί με σεβασμό στον άνθρωπο και στο πράσι-νο, με ανάδειξη των νεοκλασικών κτιρίων και των αρχαιολογικών χώρων και κυρίως της μοναδικής παγκόσμιας κληρονομιάς, της Ακρόπολης. Μια πόλη με εντελώς διαφορετική φυσιογνωμία από τη σημερινή, για τον άνθρωπο και το περιβάλλον.

Πλην όμως, κάτι τέτοιο δεν γίνεται, άρα; Αρα θεωρώ ότι μια σπουδαία αλλαγή θα ήταν το κέ-ντρο της Αθήνας να πάψει να είναι το σημερινό γκέτο - παγκόσμια πρωτοτυπία για πρωτεύουσα χώρας. Κάτι που βέβαια δεν πετυχαίνεται με το κυνήγι των μεταναστών ή των εκδιδομένων γυναι-κών, υπό το «βλέμμα» των καμερών, λίγα 24ωρα πριν από τις εκλογές, στο οποίο επιδίδονται προς άγρα ψήφων οι κύριοι Λοβέρδος και Χρυσοχοΐ-δης. Χρειάζεται σοβαρή πολιτική βούληση (που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι φανερό ότι δεν διαθέτουν), προκειμένου το κέντρο της πόλης να ξαναγίνει αν-θρώπινο και όχι η σημερινή αποθήκη ψυχών, με διάσπαρτους θύλακες ακροδεξιάς.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ορθώς ότι αυτή η γενικευμένη εγκατάλειψη και η γκετοποίηση δεν έτυχαν αλλά… πέτυχαν! Με την έννοια ότι μοιάζει να υπάρχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο απαξίωσης του Κέντρου και ότι πίσω του κρύβονται συμφέ-ροντα real estate που επιδιώκουν με τον τρόπο αυτό να αγοράσουν «φιλέτα» μισοτιμής, με στόχο την προώθηση εμπορευματικών χρήσεων που θα «παγώσουν» την καρδιά της πόλης. Θεωρώ ότι στις 6 Μαΐου, με τον ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοι-νωνικό Μέτωπο μπορούμε να χαλάσουμε (και) αυτά τα σχέδια!

Πόσους λαθρομετανάστες μπορεί να αντέξει η πόλης μας; Περπατάς σε γειτονιές και δεν ακούς πια ελληνικά. Οι κάτοικοι φοβούνται να κυκλοφορήσουν, πόσο μάλλον να αφή-σουν τα παιδιά τους μόνα. Λαθρομετανάστες κοιμούνται στα παγκάκια ή στοιβαγμένοι σε υπόγεια και εγκαταλελειμμένα κτίρια, δημι-ουργώντας μια υγειονομική βόμβα στην καρ-διά της Αθήνας.

Αρκετά με την ανοχή και την αδράνεια. Φτάσαμε πια στο σημείο μηδέν! Λύσεις υπάρχουν! Το ζήτημα πρέπει να αντιμετωπι-στεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η Ευρώπη έχει υποχρέωση να διαφυλάξει τα σύνορά της. Κατ’ επέκταση πρέπει:

να αναθεωρηθεί το «Δουβλίνο ΙΙ» με νέες συμφωνίες στη λογική της κοινής αντιμετώ-πισης,

να δημιουργηθούν κέντρα υποδοχής στην Τουρκία, ώστε να μην περνάνε οι λαθρομετα-νάστες τα ελληνικά σύνορα,

να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για τη χο-ρήγηση ασύλου και όσοι δεν το πάρουν να απελαύνονται άμεσα,

να υπογραφούν συμβάσεις επαναπατρι-σμού με τις χώρες από τις οποίες έρχονται οι περισσότεροι λαθρομετανάστες.

Για όλα αυτά, όμως, χρειάζεται η συνεργα-σία των πολιτικών δυνάμεων, που πέρα από μικροκομματισμούς θα πολεμήσουν για αυτά που μας αξίζουν. Εμείς είμαστε αυτοί που θα ψηφίσουμε στις 6 Μαΐου και θα αποδείξουμε αν η Αθήνα μας μπορεί να γίνει ξανά η πόλη που αγαπήσαμε! Ας το κάνουμε υπεύθυνα.

Οταν πέσουν τα φώτα της δημοσιότητας από την εκλογική μάχη, η Αθήνα θα παραμείνει με τα δυσεπίλυτα προβλήματα. Θα παραμεί-νει με τις μεγάλες δυσκολίες της καθημερινό-τητας. Τότε, χωρίς τις επικοινωνιακές πιέσεις της κάλπης, αξίζει πολλά από αυτά που ακού-στηκαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου να συζητηθούν προς την κατεύθυν-ση της αναζήτησης λύσεων.

Το κέντρο της πόλης βρίσκεται σε ορια-κή κατάσταση. Οι επιχειρήσεις κλείνουν, τα συμπτώματα της παραβατικότητας δημιουρ-γούν αναταραχή, τα φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού πληθαίνουν. Στο δημόσιο διά-λογο οφείλουμε να βάλουμε δύο σαφή όρια για το πεδίο των λύσεων. Τόσο στις ακραίες συντηρητικές φωνές, όσο και στις αριστερί-στικες υπερβολές.

Κρατικοί θεσμοί και δήμος οφείλουν χω-ρίς μεγάλα λόγια, αλλά με έμπρακτες ενέργειες να ενισχύσουν τη καθημερινή ζωή στο Κέντρο. Με κίνητρα επανεγκατάστασης σε κατοικίες, με αναπτυξιακές και πολιτιστικές πρωτοβουλίες, με μέτρα δημόσιας ασφάλειας, με υποδομές για τον κοινωνικό αποκλεισμό. Να σταματήσουν μόνο τα λόγια και οι υποσχέσεις.

Από την άλλη πλευρά, χρειάζεται να αφήσουμε στην άκρη ορισμένα αριστερά στερεότυπα που αντικειμενικά ευνοούν τη συντηρητική αναδίπλωση και την ακροδε-ξιά. Εννοώ ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά τα θέματα της ασφάλειας. Ως δικαίωμα των πολιτών μέσα στην πόλη, ως στήριξη των λαϊκών συνοικιών. Οτι δηλα-δή τα φαινόμενα της παραβατικότητας, της πορνείας και της μητροπολιτικής βίας δεν αντιμετωπίζονται μόνο με αναλύσεις για τη φυσιογνωμία του καπιταλισμού, αλλά με πρακτικά μέτρα που περιορίζουν όλα αυτά τα προβλήματα. Σε κάθε περίπτωση, το κέντρο της πόλης χρειάζεται μια γενική κινητοποίη-ση. Χρειάζεται χωρίς κομματικές και ιδεολο-γικές περιχαρακώσεις να πάμε πιο μπροστά!

PUBL

I

Οι κληρωτίδες, οι αυτόματες μηχανές που εμφανί-ζονται τέσσερις φορές την εβδομάδα, στην εκπομπή των κληρώσεων του ΤΖΟΚΕΡ, ΛΟΤΤΟ, ΠΡΟΤΟ, που μεταδίδονται απευθείας από τον ΑΝΤ1, είναι οι αναμφισβήτητες οι μεγάλες πρωταγωνίστριες, αλλά και οι μόνες που μεσολαβούν ανάμεσα στον παίκτη και την τύχη. Είναι εν τέλει αυτές και μόνο που κα-θορίζουν αν θα δοθούν τα εκατομμύρια ή θα γίνει τζακ-ποτ και να χρήματα θα προστεθούν ως κέρδη στην επόμενη κλήρωση.

Από τις 21 Απριλίου, οι ...πρωταγωνίστριες άλλαξαν. Έγιναν πιο όμορφες, πιο γρήγορες, πε-ρισσότερο φωτεινές και ακόμη πιο ηλεκτρονικές. Με δυο λόγια εκσυγχρονίστηκαν, γατί κατά τα άλλα παραμένουν ...κλασικές και αδιαμφισβήτητες στη δουλειά του.

Οι προηγούμενες «συνταξιοδοτήθηκαν» μετά από μακρά και «ευδόκιμη» υπηρεσία: 22 χρόνια για τις κληρωτίδες του ΛΟΤΤΟ (από τις 5/12/1990), 20 χρόνια για τις αντίστοιχες του ΠΡΟΤΟ (από τις 10/6/1992) και 15 για εκείνες του ΤΖΟΚΕΡ (από 16/11/1997).

Πέρα από την εμφάνιση, οι νέες κληρωτίδες ου-σιαστικά αντικατοπτρίζουν τη διαφορά τεχνολογίας που έχει επέλθει μεταξύ των διαφορετικών εποχών κατασκευής τους και συγκεκριμένα διαθέτουν:• Εξελιγμένους μηχανισμούς λειτουργίας• Σύγχρονη και σύνθετη σχεδίαση ως προς την

εμφάνισή τους • Αυτοματοποιημένη χρήση τους μέσω Η/Υ• Πιστοποίηση με σύγχρονα κριτήριαΗ αυξημένη ταχύτητα είναι ένα σημαντικό πλεονέ-κτημα: διεκπεραιώνουν, όπως πάντα, με ασφάλεια τις κληρώσεις, ενώ προσφέρουν περισσότερο χρόνο στους φιλοξενούμενους του Χρήστου Φερεντίνου, όλους αυτούς που έχουν καταστήσει την εκπομπή των κληρώσεων ως ένα show της ελληνικής τηλεό-ρασης με εξαιρετικά υψηλή τηλεθέαση.

Στο στούντιο της ΟΠΑΠ Α.Ε. - στο κεντρικό κτί-ριο της εταιρείας, στη λεωφόρο Κηφισού 62 - και οι νέες κληρωτίδες βρίσκονται πάντα ανά δυο για κάθε παιχνίδι, κι αυτό, ώστε, να διασφαλίζεται απολύ-τως η ακώλυτη κλήρωση των αριθμοπαιχνιδιών της ΟΠΑΠ, κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο και Κυρια-κή, αλλά και κάθε άλλης κλήρωσης (όπως σημεία ΠΡΟΠΟ) όταν παρίσταται ανάγκη.

Και προς άρση κάθε αμφιβολίας πως τα παιχνί-δια ΤΖΟΚΕΡ, ΛΟΤΤΟ και ΠΡΟΤΟ είναι παιχνίδια της τύχης, σημειώνουμε ότι στην πρώτη κλήρωση που έγινε με τη νέα κληρωτίδα στο ΤΖΟΚΕΡ (Κυ-ριακή 22/4/2012) Τζόκερ βγήκε το 2, ο ίδιος που είχε βγει και κατά την πρώτη κλήρωση της παλιάς «συνταξιοδοτημένης» πλέον κληρωτίδας την πρώτη ημέρα που χρησιμοποιήθηκε (16/11/1997).

Οι διοργανωτές του Back to Athens 2012 σκέφτη-καν ότι είναι καιρός να συστήσουν εκ νέου την πλατεία Κοτζιά και τα πέριξ της στους Αθηναίους. Το επιχειρούν με μια σειρά εκδηλώσεων, εικαστι-κών εκθέσεων, θεάτρου κλπ., στη δύσκολη, αλλά υπέροχη αυτή γειτονιά του Κέντρου. Με πυρήνα το CAMP!, εισέβαλαν σε παλιά και νέα ξενοδοχεία και υπόγειους χώρους με απίστευτα αποτελέσματα...

Ξέρετε τι δεν μου αρέσει καθόλου σε αυτά που ακούω τελευ-ταία; Η βεβαιότητα μιας μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας ότι τίποτα χειρότερο δεν πρόκειται να μας συμβεί. Σου λέει, χάσαμε δουλειές, μειώθηκαν μισθοί - τι άλλο να πάθουμε;

Αυτή η βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει «πιο κάτω» βρίσκει έκφραση και στην προεκλογική περίοδο. Εχω φίλους που μου λένε με εξαιρετική άνεση ότι θα πάνε στην κάλπη για να ξεχαρμανιάσουν ψηφίζοντας «αντιμνημονιακά» και ταυτόχρο-να δηλώνουν βέβαιοι ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με την επιθυμία τους να παραμείνει η χώρα στο ευρώ. «Μην υπο-κύπτεις σε εκβιασμούς, ρε», με συμβούλεψε ο φίλος μου ο Αντρέας χτες. «Δεν τολμάνε να μας διώξουν από το ευρώ».

Ξεκαθαρίζω ότι, ειδικά σε αυτές τις εκλογές, ακούω με κατανόηση αντίθετες από τις δικές μου θέσεις. Ζούμε μια πολύ σύνθετη κατάσταση, που μας ξεπερνά όλους. Και, κυρί-ως, ξεπερνά τα όρια της χώρας μας. Πρέπει να είσαι υπερφί-αλος για να υψώνεις τη φωνή και να κουνάς το δάχτυλο σε όσους σκέφτονται διαφορετικά από σένα - εδώ δύο Νόμπελ Οικονομίας να βάλεις δίπλα δίπλα, θα σου πουν εκ διαμέ-τρου αντίθετες απόψεις.

Θέλω όμως να μοιραστώ μια ανησυχία μου. Ακόμη και αν δεν κατείχες την οικονομική επιστήμη, μέχρι πριν από έξι μήνες καταλάβαινες ότι, πράγματι, η ελληνική κρίση επηρέ-αζε όλο τον πλανήτη. Ημαστε ένας «συστημικός κίνδυνος» για τη διεθνή οικονομία. Παντού ήμαστε πρώτη, άντε δεύ-τερη είδηση. Φοβάμαι ότι, κλεισμένοι στο μικρόκοσμό μας, δεν καταλάβαμε ότι αυτό άλλαξε. Ξέρετε πόσο καιρό έχει να αφιερώσει κάποιο μεγάλο άρθρο στην Ελλάδα ο “Economist” ή η “Monde”; Λόγω εκλογών, αυτή την εβδομάδα κάπως ξαναβγήκαμε στην επιφάνεια. Αλλά και πάλι, η αντιμετώπιση είναι τελείως διαφορετική. Δεν τους απασχολούν οι συνέπει-ες για την Ευρώπη μιας αποτυχίας μας. Η οπτική γωνία είναι περισσότερο «ελληνοκεντρική». Το θέμα είναι αν το πολιτικό μας σύστημα μπορεί να αλλάξει τα πράγματα στη χώρα, αν η κοινωνία έχει κουραστεί κλπ.

Η εξήγηση είναι απλή. Μετά το PSI, οι μεγάλες τράπεζες είναι ελάχιστα εκτεθειμένες σε ομόλογα δικά μας. Αν καταφέ-ρουμε να επιβιώσουμε, μπράβο μας. Αν όχι, κρίμα! Η Ευρώπη θα προχωρήσει χωρίς εμάς. Αυτή είναι μια τεράστια αλλαγή σε σχέση με το παρελθόν. Δεν την έχουμε συνειδητοποιήσει όμως. Πάμε σε εκλογές με καβγάδες για το αν είναι άδικο το Μνημόνιο η ποιος είναι προδότης και ποιος πατριώτης. Και δεν συζητάμε ρεαλιστικά τι πρέπει να γίνει για να μη χαθεί η μεγάλη κατάκτηση της χώρας μας, η συμμετοχή μας στην Ευ-ρωπαϊκή Ενωση. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά φοβάμαι πως μπορεί πράγματι να ζήσουμε σύντομα «τα χειρότερα». Κανείς δεν θα το αποτρέψει αυτό, αν δεν κινητοποιηθούμε εμείς οι ίδιοι. Και το πρώτο βήμα είναι να το καταλάβουμε!

Το παλιό, άδειο πλέον, ξενοδοχείο Πίνδαρος στη γωνία Σοφοκλέους και Αθηνάς μετατρά-πηκε σε τριώροφη, αυτοσχέδια γκαλερί μοντέρνας τέχνης. Κάθε δωμάτιο και ένα θέμα, διαφο-ρετικοί καλλιτέχνες και μεγάλες δόσεις ταλέντου. Μπαίνεις σε έναν κόσμο που μυρίζει δημιουργία. Ακριβώς εκεί που δεν το περιμένεις.

Στην οδό Κλεισθέ-νους 9, ο υπόγειος

χώρος φιλοξενεί τις συναντήσεις των

atenistas. Αυτές τις μέρες έχει άλλο

στόχο: να προβάλει νέους καλλιτέχνες και το όραμά τους,

επαληθεύοντας όσους ρομαντικούς

πιστεύουν πως «ακό-μα και σε αυτούς τους δύσκολους

καιρούς, αν υπάρ-χει καλή διάθεση,

όλα γίνονται».

Τον άκουγα να μουρμουρίζει από τη στιγμή που μπήκα στο ταξί του. Θυμωμένος. Από το ραδιόφωνο ακου-γόταν μια φωνή εξαγριωμένη που εξαπέλυε μύδρους εναντίον των πολιτικών. Ο τόνος της τρυπούσε τον εγκέφαλο. Και ήρεμη να ήσουν, σου είχαν σπάσει τα νεύρα στο λεπτό. Ελεγες, δεν θα προλάβω να φτάσω στον προορισμό μου, θα με βρει η συντέλεια στη δια-σταύρωση Σόλωνος και Β. Σοφίας και η τελευταία μου εικόνα θα είναι η κατάρρευση του κτιρίου της Βουλής.

Ε, όχι. Θύμωσα κι εγώ. «Συγγνώμη, το χαμηλώνε-τε;» ζητώ πολύ ευγενικά από τον έξαλλο οδηγό τρέμο-ντας την αντίδρασή του. Εδώ φτάσαμε. Να φοβάται ο ένας τον άλλο, γιατί δεν αναγνωρίζει ο ένας του άλλου τα αναφαίρετα δικαιώματα, γιατί δεν σέβεται ο ένας τον άλλον, γιατί δεν επικρατεί ο στοιχειώδης επαγγελματι-σμός και δη σε επαγγέλματα που έχουν ορθώσει τις με-γαλύτερες, τσαμπουκαλίδικες απαιτήσεις για προνόμια.

Ο οδηγός, αφού μου ρίχνει βλέμμα φαρμακερό, χαμηλώνει ελάχιστα τον ήχο και περνάει στην επίθεση με τις καθιερωμένες κοινοτοπίες: «Αλήτες, οι πολιτικοί είναι αλήτες, σιγά μην τους δώσω την ψήφο μου, σιγά μην τους κάνω τη χάρη». Δεν κρατιέμαι: «Και σε ποιον θα κάνετε τα μούτρα κιμά αν δεν ψηφίσετε;» τολμώ την ερώτηση. «Ελα, μωρέ, όλοι με την ψήφο! Kαι γιατί να ψηφίσω;». Και τι προτείνει; Τι του προτείνουν οι ραδιοφωνικοί επαναστατημένοι τσαμπουκαλήδες όλο αυτό τον καιρό; Τανκς;

Με αφήνει πάντα άναυδη αυτή η σκέψη ορι-σμένων που, ενώ ξέρουν μια χαρά να απεργούν, να απαιτούν, να βρίζουν, να θεωρούν εαυτούς «αδικημέ-νους του συστήματος», απεμπολούν κάθε προσωπική ευθύνη, σαν να είναι αιώνια ανήλικα. Eλεος πια με αυτή τη νοοτροπία. Να τελειώνουμε. Κάποτε η ψήφος ήταν η ενηλικίωση - άλλωστε αυτό ακριβώς εννοεί και το Σύνταγμα ορίζοντας ηλικία που τη δικαιούσαι.

Ναι, είναι ευθύνη μιας κατηγορίας πολιτικών, που οι ίδιοι οι πολίτες τους επιλέγουν, αυτή η απεμπόληση της υπευθυνότητας του πολίτη. Ναι, οι μικροπαροχές στις εποχές της ευμάρειας μας έκαναν μαλθακούς, κάναμε τους τζάμπα μάγκες στις γειτονιές, στις παρέες, στους διπλανούς. Oσο για την γκρίνια; Δεν θυμάμαι εποχή που να μην υπάρχει. Γιατί είχε ο διπλανός περισσότερα, γιατί δεν αναγνωριζόταν το «μεγαλείο» του ενός και του άλλου καλοαναθρεμένου μπούλη, που ήθελε να είναι αρχηγός σε όλα, να τα έχει όλα χωρίς κόπο και σκέψη. Και φυσικά, τώρα που πρέπει να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας, φερόμαστε σαν ξενυχτισμένοι γλεντζέδες. Ασε τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Και το χειρότερο, άσε αυτούς που μισούν τη δημοκρατία να επιβάλουν τη φασιστι-κή «τάξη» του ρόπαλου, που συσπειρώνει μπούληδες ψευτοτσαμπουκαλήδες, γιατί απαρνιέται κάθε έννοια σεβασμού, κάθε έννοια πολιτισμού. Κανείς δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος γυρνώντας την πλάτη στην κάλπη.

Με τη Μαρία γνωριστήκαμε μπροστά σε ένα μπαρ περιμένοντας για τα ποτά μας! Μέσα σε λίγα λεπτά κατάλαβα ότι το κομψό κορίτσι δίπλα μου έχει πολλά να πει. Και είχα δίκιο. Λίγες μέρες αργότερα της ζήτησα να μου μιλήσει για τη δουλειά της, την Ελλάδα, αλλά και την ίδια. Είναι, αυτή τη στιγμή, η μοναδική CSA Casting Director (και βοηθός σκηνοθέτη) στη χώρα μας με πτυχίο από το Middlesex University και με ΒΑ στο Χορό και το Θέατρο. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη και στα 13 της μετακόμισε στην Ελλάδα. «Οταν είμαι εκεί θέλω να βρίσκομαι εδώ και το αντίστροφο», μου εξήγησε. «Αυτό είναι το κακό όταν έχεις δύο πατρίδες...»

Δουλεύει στη show biz από το ’96, αλλά «το είχε» από μικρή με τις Τέχνες. Αγαπάει την Ελλάδα για πολλούς λόγους, της λείπει όμως η αξιοκρατία. «Δεν έχουμε οργάνωση, χωρίς να το λέω στα πλαίσια του ‘άρρωστου’. Δηλαδή, να μη χρειάζονται μήνες για να πάρεις ένα χαρτί από δημόσια υπηρεσία. Εχω επίσης ‘θέμα’ με τη δουλειά μου. Ενώ είμαι μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, όταν ζήτησα από το προηγούμενο προεδρείο να μου βγάλει μια κάρτα μειωμένου εισιτηρίου για τα θέατρα -και αυτό διότι, λόγω

της ιδιότητάς μου, μπορώ να γράψω ακόμα και θεατρική κριτική και έχω δικαίωμα ψήφου στα Βραβεία ΕΜΥ κλπ.-, μου απάντησε: ‘Αυτό που ζητάτε είναι αδύνατον, έχει πολλή γραφειοκρα-τία’! Καταλαβαίνεις; Οπότε τηλεφώνησα στο ΙΤΙ (International Theatre Institut) στο Παρίσι και έκανα online αίτηση. Η κάρτα μού ήρθε αμέσως... Εδώ, επίσης, δεν αναγνωρίζουν το πτυχίο μου, επειδή, όπως μου είπαν, δεν υπάρχει κατάλληλη Ακαδημαϊκή Επιτροπή και χρειάζονται περισσότεροι πτυχιούχοι με το ίδιο δίπλωμα για να συσταθεί...»

Της είπα, φυσικά, ότι την καταλαβαί-νω απολύτως και τη ρώτησα για τη δουλειά της. «Μου αρέσει που συναντώ πολύ κόσμο. Είμαι ‘του λιμανιού και του σαλονιού’, όπως λέω. Συναντώ από άστεγους μέχρι εφοπλι-στές, χωρίς όμως να σημαίνει ότι αλλάζει η συμπεριφορά μου. Από μικρή είχα επαφή με

διάφορες κουλτούρες και θρησκείες». Η Μαρία είναι Κριός με ωροσκόπο Υδροχόο.

Στη χώρα μας σήμερα βλέπει τα πράγματα χάλια και στενο-χωριέται. Βλέπω γύρω μου πράγματα που έζησα μικρή στη Νέα Υόρκη, άστεγους, βία, ναρκωτικά. Οσα έχουμε οι Ελληνες δεν τα έχουν άλλοι λαοί και προσπαθούν να τα εξαφανίσουν. Φοβάμαι ότι σιγά σιγά το πετυχαίνουν». Παρόλα αυτά, δεν θα έφευγε μόνιμα για το εξωτερικό, διότι μέσα στη μαυρίλα βλέπει να έρχεται φως!

«Στις σχέσεις μας μιλάμε και πέρα από τα επιφανειακά, καιρός ήταν», λέει. «Βγαίνουν αλήθειες, αλλά η αλήθεια πονά-ει και δεν τη δέχονται όλοι. Τα προσωπικά μας είναι δύσκολα, επειδή δεν έχουμε λεφτά και νιώθουμε ότι έτσι δεν μπορούμε να προσφέρουμε στον άλλον, οπότε μένουμε στο διήμερο και τα one night stands, που εγώ δεν καταλαβαίνω. Εχει να κάνει με το ότι ψάχνουμε άλλα πράγματα στη ζωή, πιο πνευματικά ίσως, ποιοι είμαστε, πού πάμε. Βλέπω επίσης πολύ φόβο, τη ζωή αυτή όμως τη ζούμε μόνο μία φορά, οπότε ζήσε τη! Μη φοβάσαι να μιλήσεις για τα πιστεύω σου, κάνε το!» Αχ, Μαρία...

θΒζητΙΤκατουχδ

ντΕλσσ

Η οικογενειακή ψαροταβέρνα της Γιαγιάς Ελισσάβετ στις Τζιτζιφιές δεν καταλαβαίνει από κρίση. Το μεράκι και οι λογικές τιμές είναι αντί-

δοτα στις σκληρές εποχές και ο κόσμος το εκτιμάει δεόντως.

Η τέχνη από ανακυκλώσι-μα υλικά σπάνια μας δίνει δείγματα υψηλής αισθητικής, όπως οι γλυπτές δημιουργίες της Λευκής Χριστίδου, που εκθέτει τη νέα της δουλειά με τίτλο «Επεισόδια Εκδορών» στο Κέντρο Επικοινωνίας Επιστήμης και Τέχνης Caid έως τις 22 Μαΐου. Τα ταπεινά μεταλλικά κουτιά των ανα-ψυκτικών που χρησιμοποιεί μεταμορφώνονται σε μικρό-κοσμους φαντασίας!

Πολύχρωμα φωτοβολταϊκά συστήματα, λογισμικό διαχείρισης περιπτέρων, application για Αλτσχάιμερ και παιχνίδια για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων στις 10 εφαρμογές που δια-κρίθηκαν στο διαγωνισμό «i-bank Καινοτομία & Τεχνολογία» που διοργάνωσε για δεύτερη συνεχή χρονιά η Εθνική Τράπεζα. Είκοσι πρόσωπα, κατά βάση κοντά στα 30, σκέφτηκαν καινοτομικά και πρωτοπόρησαν!Στο διαγωνισμό υποβλήθηκαν 307 προτάσεις από 467 άτομα ή ομάδες ατόμων και αναδείχθηκαν δέκα από αυτές οι οποίες βραβεύτηκαν με χρηματικά έπαθλα συνολικής αξίας 49.000 ευρώ. Αξίζει να σημειωθεί ότι περίπου τρεις στους τέσσερις συμμετέχοντες ήταν κάτω των 40 ετών, με τις ενότητες «Ηλεκτρονική Επι-χειρηματικότητα» και «Περιβάλλον και Πολιτισμός» να συγκεντρώνουν τις περισσότερες προτάσεις. Οπως έκανε γνωστό κατά τη διάρκεια της απονομής των βραβείων, την Πέμπτη 26 Απριλίου 2012, ο διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής, κ. Απόστολος Ταμβακάκης, «η τράπεζα, ξεκινώντας από φέτος, θα επιλέγει κάθε χρόνο μία με δύο προτάσεις με το μεγαλύτερο επιχειρηματικό ενδιαφέρον, ανεξάρτητα από τις βραβεύσεις. Στις προτάσεις αυτές θα συμμετέχει μέσω της εξειδικευμένης μονάδας Επενδυτικής Τραπεζικής, με τη μορφή private equity», ενώ από την πλευρά της, η γενική διευθύντρια Λειτουργιών της Εθνικής, κ. Νέλλη Τζάκου-Λαμπροπούλου, τόνισε ότι «η ενίσχυση της νεανικής επιχειρηματικότητας και άρα της καινοτομίας στη χώρα μας αποτελεί βασική στρατηγική επιλογή που προωθείται και υποστηρίζεται μέσα από το διαγωνισμό».

10!

38

Την πρώτη θέση του διαγωνισμού κατέλαβε η ομάδα του i-kiosk, η οποία αποτελείται από τον Ορέστη Τζανετή, χημικό μηχανικό και τους Φάνη Κουτουβέλη και Κωνστα-ντίνο Καζάνη, μηχανικούς ηλεκτρονικών υπολογιστών. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα

το οποίο απευθύνεται σε περίπτερα και mini-market και οργανώνει όλο το κατάστημα εκμεταλλευόμενο το barcode των προϊόντων. Τέτοιου είδους καταστήματα αντιμετωπίζουν

δυσκολίες στη διαχείρισή τους. Μπορεί, για παράδειγμα, να διαθέτουν 4.000 διαφορετικά προϊόντα, να εξυπηρετούν πάνω από 1.000 πελάτες ημερησίως και ταυτόχρονα να έχουν παραλα-βές και επιστροφές αποθέματος. Και όλα αυτά μέσα σε 2-3 τμ. χώρου και σε 24ωρη πολλές φορές λειτουργία. Χάρη στο i-kiosk, οι πωλήσεις γίνονται γρήγορα, οι αποδείξεις τυπώνονται αυτόματα, οι παραγγελίες αποθέματος γίνονται online και η απογραφή και ο έλεγχος των οικονομικών είναι στη διάθεση του χρήστη με ένα άγγιγμα στην οθόνη αφής.

Οι Πέτρος Γεωργιακάκης, Μιχάλης Μπολουδάκης και Ιωάννης Αράπογλου, ιδρυτές της εταιρείας ITisART, ο επιστημονικός τους σύμβουλος Συμεών Ρετάλης, καθώς και ο προγραμματιστής Μιχάλης-Χρόνης Βολάνης κατέκτησαν την τρίτη θέση της

διοργάνωσης. Η πρότασή τους αφορά μία καινοτόμο προσέγγιση για θεραπευτική παρέμβαση στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες ηλικίας 4-12 ετών, μέσω εύχρηστων

πολυαισθητηριακών διαδραστικών εκπαιδευτικών παιχνιδιών που βασίζονται στις τεχνο-λογίες φυσικής αλληλεπίδρασης (natural user interfaces). Η πρωτοτυπία της προτεινόμενης προ-σέγγισης είναι ότι τα διαδραστικά εκπαιδευτικά παιχνίδια παίζονται με γυμνά χέρια (όπως στην ταινία “Minority Report”), και όχι με ποντίκι και πληκτρολόγιο, που είναι η συνήθης τεχνική. Μέσω ειδικού λογισμικού γίνεται ανίχνευση των κινήσεων των παιδιών σε ένα παιγνιώδες περιβάλλον από μία κάμερα βάθους, την κάμερα Microsoft Kinect.

Ο Νικόλαος Αρκούδης, απόφοιτος του Τμήματος Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, πρότεινε τη δη-μιουργία μιας “one stop shop” πλατφόρμας, μέσω της οποίας μικρής και μεσαίας κλίμακας παραγωγοί ελαιόλα-δου, με συνοπτικές διαδικασίες θα τυποποιούν το προϊόν τους και στη συνέχεια θα το διαθέτουν απευθείας στην

παγκόσμια αγορά μέσω ενός ιστότοπου ηλεκτρονικού εμπορίου. Προβλέπεται χρήση βελτιστοποιημένων τεχνικών web marketing και συστήματος διαχείρισης πελατειακών σχέσεων (CRM), παροχή στον τελικό πελάτη όλων των

πληροφοριών για την προέλευση του προϊόντος που αγοράζει, καθώς και δυνατότητα ανάπτυξης προσωπικής επικοινω-νίας παραγωγού-καταναλωτή (ανάπτυξη προσωπικού πελατολογίου παραγωγού). Οι παραγωγοί θα επιβαρύνονται με χαμηλού κόστους έξοδα για την συμμετοχή τους, ενώ ο ιδιοκτήτης της πλατφόρμας θα κερδίζει ποσοστό επί των πωληθέντων προϊόντων.

Στη δεύτερη θέση βρέθηκε η ιδέα της Μαντελένας Ανηψητάκη, μηχανικού περιβάλλοντος του Πολυτε-χνείου Χανίων με μεταπτυχιακό στη βιοκλιματική αρχιτεκτονική του Πολυτεχνείου Μαδρίτης. Η πρό-τασή της είχε ως θέμα την αισθητική αναβάθμιση των φωτοβολταϊκών πάνελ (Φ/Β) μέσα από έγχρωμα

δημοφιλή μοτίβα, παραδοσιακά και σύγχρονα, προερχόμενα από διάφορους πολιτισμούς. Μοτίβα που μπορούν να προσαρμοστούν σε τοπικές κουλτούρες στη βάση του «σκέψου πλανητικά, δράσε τοπικά».

Στόχος της είναι να δείξει πως οι αισθητικές  ενστάσεις  για τα Φ/Β  μπορούν να αντιμετωπιστούν όχι με επι-φανειακούς εξωραϊσμούς, αλλά δραστικά, προτείνοντας όμορφα πάνελ υψηλής απόδοσης και συμβάλλοντας τόσο στην προστασία, όσο και την αισθητική του περιβάλλοντος.

Ο Κωνσταντίνος Χρηστίδης, απόφοιτος της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπο-λογιστών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, διακρίθηκε για την εργασία ENTaSIS. Αφορά σε ένα σύστημα που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε λογισμικό ανοιχτού κώδικα και αποτελεί μία νέα προσέγ-

γιση στη διαχείριση εταιρικής γνώσης. Συνδυάζοντας κατάλληλα τις λειτουργίες του κοινωνικού λογι-σμικού με τεχνικές ευφυούς διαχείρισης της πληροφορίας, το ENTaSIS είναι σε θέση να προσαρμοστεί

στις πραγματικές εργασιακές πρακτικές των μικρομεσαίων επιχειρήσεων έντασης γνώσης. Εναρμονίζει απο-τελεσματικά τις εφαρμογές κοινωνικού λογισμικού με ευφυείς τεχνολογίες διαχείρισης και εξατομίκευσης της πληρο-φορίας, προσφέροντας συστήματα προτάσεων (recommender systems) και δομημένης/ημιδομημένης αναπαράστασης περιεχομένου. Οι υπηρεσίες προστιθέμενης αξίας του ENTaSIS βασίζονται σε τεχνολογίες αιχμής και προσδίδουν στο προϊόν ένα ισχυρό και βιώσιμο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, μέσα σε έναν κλάδο με ευοίωνες προοπτικές, συμβάλλο-ντας τόσο στην προστασία, όσο και την αισθητική του περιβάλλοντος.

1

3

5

2

4

39

Η τριμελής ομάδα της Clustericus.com αποτελείται από τον Αθανάσιο Μυστακίδη, με εξαετή προϋπηρεσία σε business development, logistics, λιανικό και χονδρικό εμπόριο, τον Νικόλαο Παρούση, με εξαετή εμπειρία στο χρηματοοικονομικό και τραπεζικό χώρο, και τον Νικόλαο

Στεργίου, με επταετή σταδιοδρομία στο πεδίο του software and web development. Σκοπός τους είναι να προσφέρουν σε καταναλωτές και πωλητές την καλύτερη και πιο αξιόπιστη ηλεκτρονική

πλατφόρμα για τη διαπραγμάτευση και την πραγματοποίηση συλλογικών αγορών. Η Clustericus.com καινοτομεί παντρεύοντας μοναδικά τη δυνατότητα για συγκεντρωτικές αγορές με εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης και όχι μόνο, φιλοδοξώντας να δημιουργήσει ένα νέο κανάλι εξισορρόπησης της ζήτησης, η ύπαρξη του οποίου θα συμβάλει στην αποδοτικότερη λειτουργία της αγοράς.

Ο Χρήστος Ξενακίδης, απόφοιτος Πληροφορικής του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου, υλο-ποίησε μια mobile εφαρμογή (alzminder.com), η οποία υποστηρίζει ασθενείς της νόσου Αλτσχάι-μερ, τους φροντιστές και τους θεράποντες ιατρούς τους. Ο φροντιστής δημιουργεί εξατομικευμένες

ασκήσεις νοητικής ενδυνάμωσης και με ηχητικές υπενθυμίσεις και προτροπές δημιουργεί την απα-ραίτητη για κάθε ασθενή ρουτίνα δραστηριοτήτων. Ο ασθενής, από την πλευρά του, αλληλεπιδρά με τη

συσκευή κυρίως μέσω φωνητικών εντολών και αισθητήρων κίνησης. Η συσκευή του αποστέλλει αυτόματα sms με τη γεωγραφική του θέση σε προκαθορισμένους παραλήπτες, αν βγει εκτός περιοχής που έχει προκαθοριστεί σε ψηφιακό χάρτη ή μετά από προκαθορισμένο χρονικό διάστημα, ενώ παράλληλα προτρέπει τον ασθενή να μην μετακινηθεί, αναπαράγοντας σχετικό ηχητικό μήνυμα.

O Γιώργος Καράλης, απόφοιτος Πληροφορικής του Ελληνικού Ανοιχτού Πα-νεπιστημίου, και η Ελισάβετ Μίληση, με μεταπτυχιακό τίτλο ΙMBA από το Οι-κονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, επινόησαν το Freewish. Πρόκειται για μία

ολοκληρωμένη πρόταση υλοποίησης δημιουργικών έργων και προσφέρει σε νέ-ους δημιουργούς μια σειρά από υπηρεσίες που καλύπτουν τη χρηματοδότηση του

έργου με crowdfunding (διαδικτυακή χρηματοδότηση), την προώθηση του έργου και την προβολή του δημιουργού μέσω των social media, καθώς και την υλοποίηση του με την επι-λογή των κατάλληλων συνεργατών και τη βοήθεια των ειδικών του Freewish. Παράλληλα, δίνει τη δυνατότητα στον καθένα να ανακαλύψει καινοτόμα, δημιουργικά έργα τέχνης και τεχνολογίας και να λάβει μοναδικά δώρα ως ανταμοιβή της προσφοράς του.

Ο κ. Νίκος Τσάμης, διπλωματούχος μηχανικός Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πατρών και κάτοχος MBA από το Imperial College Βusiness School, και ο κ. Παναγιώτης Σαλωνίτης, απόφοιτος του τμήματος Πληροφορικής του Οικονομικού Πανε-

πιστημίου Αθηνών, είχαν την ιδέα των αγορών με κοινωνική δικτύωση από την τηλεόραση. Θεωρούν πως αν υπάρχει κάτι που λείπει από το internet σήμερα, αυτό είναι η τηλεόραση, το πιο

διαδεδομένο μέσο. Με την υπηρεσία τους οι τηλεθεατές θα μπορούν να αγοράζουν προϊόντα και υπη-ρεσίες χρησιμοποιώντας την τηλεόρασή τους. Και μάλιστα, θα μπορούν να βοηθούνται στις επιλογές τους από τους φίλους τους στα κοινωνικά δίκτυα, όπως το Facebook! Ο τρόπος με τον οποίο μπορούν να γίνονται αυτά αποτελεί μια νέα καινοτομία σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο Κώστας Μωραϊτης, με master στην Περιβαλλοντική και Εφαρμοσμένη Αεροδυναμική και διδακτορικό δίπλωμα στην Οπτική, ανέπτυξε την «αυτόνομη μηχανή συμπαραγωγής ηλεκτρισμού και θερμότητας από βιομάζα σε μικρή κλίμακα». Εφαρμόζει γνωστή τεχνολογία, που όμως η εφαρμογή της είναι ακόμη πολύ

περιορισμένη και έχει ως βασικο χαρακτηριστικό τη θερμότητα που παράγεται από καύση βιομάζας. Σχη-ματικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για έναν αεροπορικό κινητήρα που καίει κλαδιά, τσόφλια,

κουκούτσια, απόβλητα ξύλινων συσκευασιών κλπ. Η καινοτομία που κάνει την ιδέα εφαρμόσιμη σε μικρή κλί-μακα, και μάλιστα με χαμηλό κόστος, είναι η μετατροπή στροβιλοϋπερπληρωτών (turbo) αυτοκινήτων -που είναι φτηνοί επειδή παράγονται μαζικά- σε κινητήριες μηχανές.

7

9

6

10

8

Οταν παρακολουθείς μια ταινία στο iPad και δεν είσαι ικανοποιημένος από τον ήχο, δύο είναι οι λύσεις. Να βά-λεις ακουστικά στα αυτιά σου ή να αγοράσεις τα ασύρματα bluetooth ηχεία Sound Prism. Σχεδιασμένα ειδικά για την ταμπλέτα της Apple, χωράνε ακριβώς μέσα στο smart cover της προσφέροντας σταθερότητα, αλλά και το απαραίτητο ντι-ζάιν. Φυσικά, είναι κατάλληλα και για κάθε άλλη συσκευή που διαθέτει σύνδεση bluetooth, οπότε μπορείς να προσπα-θήσεις και με άλλες ταμπλέτες ή με το κινητό σου τηλέφωνο αν σε έχουν ξετρελάνει. Διατίθενται για περιορισμένο διά-στημα στην τιμή των 50 δολαρίων (περίπου 38 ευρώ), 30 δολάρια λιγότερα από την αρχική τους.

www.rocketfishproducts.com

Πόσο cool είναι τα δικά σου γυαλιά; Αποκλείεται να είναι τόσο cool όσο αυτά

της φωτογραφίας, τα οποία εκτελούν διπλό ρόλο. Εκτός του ότι προστατεύουν ό,τι πιο

πολύτιμο έχεις πάνω σου, δηλαδή τα μάτια σου, μπορούν να ανοίξουν και ό,τι πιο πολύτι-μο μπορεί να κουβαλήσει ένας άντρας στο χέρι του: μια μπίρα. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα βρεθείς αραχτός στην ξαπλώστρα αγκαλιά με το αγαπημένο σου ποτό αλλά χωρίς ανοιχτήρι, απλά θα βγάλεις τα Brewsees γυαλιά σου και με

ύφος Τσακ Νόρις θα ανοίξεις το καπάκι. Με κάθε ζευγάρι παίρνεις δώρο μία θήκη που

κρατάει την μπίρα σου παγωμένη και κανονικά κοστίζει 30 δολάρια.

www.brewsees.com

Αλλη μία επαναστατική εφεύρεση εί-ναι έτοιμη να περάσει στα χέρια σου και να αλλάξει -ξανά- τη ζωή σου. Πρόκειται για το Props, το γκάτζετ που περνάς γύρω από το λαιμό σου και συγκρατεί τα ακουστικά του κινητού ή του mp3 player όταν τα βγάζεις από τα αυτιά σου. Ούτε να σου πέφτουν κάτω και μετά να τα ψάχνεις, ούτε να μπλέ-κονται και έπειτα να πρέπει να τα ξε-τυλίξεις. Οταν, για παράδειγμα, θέλεις να μιλήσεις σε κάποιον περαστικό, απλά τα βγάζεις, το Props τα συγκρατεί κο-ντά στο λαιμό σου και έτσι τα βρίσκεις αμέσως. Κοστίζουν πέντε δολάρια, γι’ αυτό μη χάσεις την ευκαιρία να τα κάνεις δικά σου. Η επανάσταση είναι εδώ!

www.quirky.com

Ενας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους μας ξε-τρελαίνει το καλοκαίρι είναι η χαλαρή διάθεση που έχουμε. Πράγματα που σε διαφορετική περίπτωση θα τα θεωρούσα-με ανόητα αποκτούν νόημα όταν ο ήλιος λάμπει πάνω από τα κεφάλια μας. Οπως οι γυναικείες παντόφλες της φωτογραφίας, για παράδειγ-μα, οι οποίες στο κάτω μέρος τους έχουν χαραγμένες τις φράσεις “Don’t worry” και “Be happy”. Μπορείς να τις αγοράσεις με 12 ευρώ και να πας στο αγαπημένο σου νησί για διακοπές. Θα περ-πατάς έτσι στην άμμο κάποιας παραλίας, θα σφυρίζεις στους ρυθμούς του ομώνυμου τραγουδιού και θα θυμάσαι τι είναι αυτό που σε κρατάει δεμένο στην Ελλάδα.

www.thefancy.com

Εάν θέλεις μια πραγματικά εμπνευσμένη θήκη για τον υπολογιστή σου, η Super Mushroom Case είναι ακριβώς αυτό που ψάχνεις. Βγαλμένη απευθείας από το 8-bit βιντεοπαιχνίδι που όλοι αγαπήσαμε, κατασκευάζεται στο χέρι έπειτα από δική σου παραγγελία. Ο κατασκευαστής υπόσχεται να συνεργαστείτε στενά για να διαλέξετε το εσωτερικό του υπολογιστή -αν αποφασίσεις να πάρεις καινούργιο- ή για να προσαρμόσει αυτόν που ήδη έχεις. Στη συνέχεια συναρμολογεί τα κομμά-τια, εγκαθιστά τα Windows, σου περνάει τους drivers και σου ζητάει 1.240 ευρώ για τη δουλειά του, η οποία διαρκεί κατά μέσο όρο ένα μήνα. Στα χρήματα αυτά δεν υπολογίζονται τα μεταφορικά έξοδα, για τα οποία θα πρέπει να συνεννοηθείς μαζί του μέσω email.

www.etsy.com

«Πόσες φορές θα κάνουμε το γύρο της γης φέτος;» αναρωτιούνται οι διοργανωτές της δράσης «Με Πο-

δήλατο στη Δουλειά». Και προτού ορισμένοι σπεύ-σουν να κατακρίνουν το συγκεκριμένο σλόγκαν ως

πομπώδες, να υπενθυμίσουμε ότι η ίδια δράση πέρυσι κατέγραψε συνολικά 45.106 χλμ. ποδηλατοπορείας!

Ο αριθμός των χιλιομέτρων που κατέγραψε πέρυσι η δράση «Με Ποδήλατο στη Δουλειά» ισοδυναμεί με τα χιλιόμετρα που θα χρειάζονταν για να κάνει κανείς «το γύρο του πλανήτη και να συνεχίσει με μια έξτρα ποδηλατάδα από την Αθήνα έως το Νέο Δελχί», όπως αναφέρει περήφανα η συλλογικότητα ΠΟΔΗΛΑΤισσΕΣ, που εμπνεύστηκε την πρωτοβουλία.

Η αξιέπαινη αυτή καμπάνια, η οποία αντλεί την έμπνευσή της από πα-ρόμοιες καμπάνιες άλλων χωρών, έχει στόχο να ενισχύσει την ποδηλατική κουλτούρα, προτρέποντας τους εργαζομένους να ξεκινήσουν να πηγαίνουν στη δουλειά τους ποδηλατώντας, καταγράφοντας ταυτόχρονα τα χιλιόμετρα που διανύουν για ολόκληρο το μήνα Μάιο προς και από τη δουλειά στην ιστοσελίδα www.biketowork.gr. Η συμμετοχή μπορεί να γίνει είτε από τον καθένα ατομικά, είτε ομαδικά μαζί με άλλους συναδέλφους.

Σε κάθε ομάδα μπορούν να (συν)υπάρξουν ένας έως τέσσερις ποδηλά-τες, οι οποίοι ανήκουν (προαιρετικά) στην ίδια εταιρεία ή οργανισμό, ενώ οι καταχωρήσεις μπορούν να γίνουν οποτεδήποτε μέσα στο Μάιο. Τα χι-λιόμετρα και οι διαδρομές των μελών προστίθενται στην ομάδα και με αυτό τον τρόπο δημιουργείται ένας άτυπος ανταγωνισμός ανάμεσα στις ομάδες, στους οργανισμούς, στις πόλεις που συμμετέχουν.

Στον περυσινό διαγωνισμό -νικητής του οποίου αναδείχθηκε η WWF Ελλάς με 1.103 χλμ. και οκτώ ποδηλάτες- συμμετείχαν συνολικά 357 πο-δηλάτες από 40 εταιρείες και οργανισμούς, οι οποίοι δεν έκαψαν 4.511 λίτρα βενζίνης και ως εκ τούτου απέτρεψαν την έκλυση 10.469 κιλών δι-οξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Τα αντίστοιχα στοιχεία για το φε-τινό διαγωνισμό -που μετράει μονάχα λίγες ημέρες- είναι αν μη τι άλλο ενθαρρυντικά για την απήχηση που έχει η δράση, καθώς αναμένεται μέχρι το τέλος του μήνα τα νούμερα να έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα περυσινά.

Και πού ξέρετε; Ισως το σλόγκαν για τη δράση του 2013 να είναι το εξής: «Πόσες φορές θα πάμε και θα έρθουμε στη Σελήνη φέτος;»

Ν.Ρ.

T R A I N I N G G R O U N DΑυτη την εβδομάδα θα ήθελα να ασχο-ληθώ με τον προπονητή της ομάδας μας που μας οδηγεί ως άλλος ΓΑΠ με μαθηματική ακρίβεια προς την παρά-νοια και την ψυχολογική εξαθλίωση.

Oταν ήρθε ο καιρός να αντικαταστή-σει τον αποτυ-Xιμένεθ, όλος ο κόσμος της ΑΕΚ (μαζί τους και εγώ) είδε αυτή την κίνηση με καλό μάτι. Δικό μας παι-δί είναι, είπαμε, νέος και με όρεξη. Αυτά όμως που είδαν τα ματάκια μας τους τελευταίους μήνες δεν τα φαντά-

στηκε ούτε ο πιο φανατικός αντι-αεκτζής στην Ελ-λάδα. Ο «πάτερ» μοιάζει να έχει βαλθεί να απο-δείξει σε όλους τους προπονητές των καφενείων ότι ξέρουν από ποδόσφαιρο. Το πιο εμφανές και παιδικό λάθος που κάνει είναι

οι αλλαγές κατά τη διάρκεια του παι-χνιδιού. Βγάζει και βάζει συνεχώς τους ίδιους ποδοσφαιριστές ανεξαρτήτως αποτελέσματος και προσέγγισης του εκάστοτε παιχνιδιού.

Δυστυχώς, σε πολλούς θυμίζει τον Νίκο Αλέφαντο σε μία πιο... λάιτ εκδο-χή του. Η συνεχής χρησιμοποίηση του Λυμπερόπουλου μας έχει βγάλει έξω από τα ρούχα μας, εμάς και τον ίδιο βέβαια, που του έκανε νόημα στο τελευ-ταίο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ ότι «κόουτς, εσένα λέω που δεν ξέρεις, βγάλε με γιατί έχω σκάσει». Δεν γίνεται να βάζεις και εσύ το χεράκι σου στην απαξίωση ενός 36χρονου παίκτη που για πολλά έτη θεωρείται σημαία της ομάδας.

Τέλος, το πιο σοβαρό λάθος έχει να κάνει με τα αποδυτήρια. Ο έλεγχος έχει χαθεί πλήρως, γεγονός για το οποίο βέ-βαια μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει και η διοίκηση που δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της. Με όλα τα παραπά-νω, ο «Κωστέ» είναι μακράν ό,τι χει-ρότερο έχει περάσει από τον πάγκο της ομάδας μας και αυτό φαίνεται βάσει των αποτελεσμάτων και όχι δικής μου αντιπάθειας. Τη φετινή χρονιά έχουμε τέσσερις ήττες με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ με συντελεστή τερμάτων 8-0. Πράγματα απίστευτα...

Χωρίς ίχνος ειρωνείας, λοιπόν, θα πρέπει να ρωτήσω το εξής: «Νίκο, ακό-μα εδώ είσαι;»

Τα play-off στο NBA άρχισαν και μας υπόσχονται ακόμη πιο χορταστικό θέαμα. Για κάποιες ομάδες, όμως, το παιχνίδι ενδεχομένως να τελείωσε πρόωρα. Ο λόγος για το φαβορί, τους Chicago Bulls, οι

οποίοι έχασαν με το «καλημέρα» τον καλύτερο παίκτη τους (και έναν από τους κορυφαίους της λίγκας) Ντέρικ Ρόουζ, με σοβαρό τραυματισμό που θα τον κρατήσει εκτός μάχης για αρκετούς μήνες.

Με μια εντυπωσιακή λαβή, ο Ουκρανός παλαιστής Volodymyr Soroka ρίχνει στο έδαφος τον Γάλλο αντίπαλό του Gilles Bonhomme. Η ουκρα-νική ομάδα κατέκτησε τελικά το χάλκινο με-τάλλιο κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρω-ταθλήματος Τζούντο που πραγματοποιήθη-κε στο Chelyabinsk της Ρωσίας.

Τι χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός; Αυτό που έχει φανεί ξεκάθαρα μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό και την οριστική απώλεια του πρωταθλήματος: αναπροσαρμογή των στόχων του. Σίγου-ρα, η απώλεια του πρωταθλήματος ήταν σημαντική, πρέπει όμως παίκτες και προπονητής γρήγορα να συνέλθουν και να τερματίσουν πρώτοι στα play-off. Οχι γιατί πρόκειται να προκριθούμε στο Champions League, ούτε επειδή θέλουμε να βλέπουμε αγώνες αρχές Αυγούστου. Οπως φαίνεται από τις εξελίξεις στα διοικητικά εξάλλου, το πιο πιθανό είναι να μην παίξουμε Ευρώπη του χρόνου. Πρέπει, λοιπόν, να βγούμε πρώτοι, αφενός για να τονωθεί έστω και λίγο το ηθικό του κόσμου και αφετέρου γιατί είμαστε Παναθηναϊκοί και πρέπει κάθε υποχρέωσή μας, μικρή ή μεγάλη, να την αντιμετωπίζουμε με την πρέπουσα σοβαρότητα. Οπως ακριβώς πρέπει να γίνει και στο κομμάτι της διοίκησης, όπου τα πράγματα φαίνεται να μπαίνουν σε ένα δρόμο - το μοναδικό ίσως.

Ο,τι και να λέει ο Σάββας Θεοδωρίδης (πρι-βέ και δημοσίως), στην Κούλουρη είχε πάει προς στιγμήν η ψυχή του. Πέντε βαθμούς πίσω από τον Παναθηναϊκό ο Θρύλος και η ομάδα του Φερέιρα μα κουτσά μα στραβά τα κατάφερνε. Είμαι απολύτως σίγουρος ότι του θύμιζε εκείνο το πρωταθληματάκι όπου έμπαινε ο Ολιζαντέμπε στο 90 -παρά κάτι- και δυο λεπτά αργότερα, άντε τρία, άντε τέσ-σερα, το κάρφωνε το γκολάκι. Φυσικά, επει-δή έχει ακούσει τόσα και τόσα, κάπου θα πήρε το αυτί του εκείνο το παλαιό, παλαιότα-το ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Και επαναλήφθηκε όντως λόγω Λέτο. Λόγω τραυματισμού του Λέτο, που τσάκισε την ψυ-χολογία των πράσινων παικτών.

Το θυμήθηκα το στόρι αυτές τις μέρες με τον τραυματισμό του Derrick Rose των Chicago Bulls. Τον τραυματισμό στον τένο-ντα για την ακρίβεια, που θα τον στείλει σπίτι του για κάνα εξάμηνο. Γιατί είχε πρόβλημα με τη μέση του κατά τη διάρκεια της σεζόν, πρόβλημα που τον είχε αφήσει έξω από ένα σωρό αγώνες. Τότε όμως η ομάδα ρολάρι-ζε. Μπορεί να είχε κάποιο θεματάκι με το σκοράρισμα, αλλά η άμυνά της εμφανιζόταν πιο συμπαγής από ποτέ και το μαχητικό της πνεύμα ήταν στα ύψη. Γιατί; Διότι γνώριζαν οι υπόλοιποι παίκτες ότι κάποια στιγμή ο ηγέτης θα επέστρεφε. Και όταν θα καίγανε τα κάστανα στη φωτιά, αυτός θα έβαζε το χέρι του να τα βγάλει. Μόλις βγήκε οριστικά νοκ άουτ ο Rose, διασύρθηκαν οι Bulls από το απέραντο φρενοκομείο των Sixers.

Οπως ακριβώς είχε διασυρθεί ο Πανα-θηναϊκός από την ΑΕΚ όταν κατέστη σαφές ότι ο Λέτο την έχανε όλη τη σεζόν. Από την ΑΕΚ των εκατομμυρίων προβλημάτων και χρεών, που δεξιά έστριβε και αριστερά πήγαι-νε. Τον ΠΑΟ, ωστόσο, τον κατάπιε μια χαρά. Οπως τον καταβρόχθισαν και μια σειρά υπο-δεέστεροι αντίπαλοι, ως την ώρα που πέρασε ο πανικός και επέστρεψε η ομάδα στις νίκες. Ως τα play-off, βεβαίως, που τα παίζουν (και τα ντιλάρουν;) τα μεγάλα παιδάκια...

Τη στιγμή που γράφω αυτές τις αράδες, παρα-κολουθώ στην τηλεόραση ξέγνοιαστος τον Πα-ναθηναϊκό, ο οποίος έχει μόλις ξεκινήσει την επική του προσπάθεια απέναντι στον Ατρόμητο για την κατάληψη της πρώτης θέσης στη μάχη των play-off. Το ΟΑΚΑ, στο οποίο πριν από λίγες ημέρες ευτύχησα να παρακολουθήσω από κοντά την κατάκτηση του 25ου Κυπέλλου της ιστορίας του Ολυμπιακού, έχει πλημμυρί-σει από... εκατοντάδες φίλους του τριφυλλιού οι οποίοι συνέρρευσαν στην Καλογρέζα για να γιορτάσουν, προφανώς, το πρωτάθλημα που πήρε η ομάδα τους για τη σεζόν Σεπτέμβριος 2011-Φεβρουάριος 2012...

Και κάπου εδώ, φίλοι μου, σταματάω το δούλεμα. Ο κατήφορος του ΠΑΟ (και όχι μόνο) δεν είναι για να γελάς, αλλά για να προβληματί-ζεσαι σχετικά με το κατά πόσο μπορεί αυτός να προκαλέσει το (εσκεμμένο ή μη) χαμήλωμα του πήχη των απαιτήσεων της διοίκησης για την ερχόμενη χρονιά.

Γιατί, σε τι μπορεί να προσβλέπει η ομά-δα μας όταν όλοι οι άλλοι παραπαίουν; «Στο να βγάλει νέα ταλέντα και να προχωρήσει στην πολυπόθητη ελληνοποίηση», θα μου απαντήσει κάποιος. Και θα γυρίσω εγώ να του πω: «Και με

τας Ευρώπας τι θα κάνουμε, κύριέ μου; Θα ξα-ναγυρίσουμε στα ένδοξα χρόνια της σφαλιάρας πάνω που συνηθίσαμε στα διπλά και στις προ-κρίσεις;» Και τι να μου πει μετά ο κ. Κάποιος; Θα λουφάξει στη γωνιά του καταντροπιασμένος και καλά να πάθει...

Καλή η ελληνοποίηση, αλλά, εάν αυτή λά-βει χώρα του χρόνου κακήν κακώς και σωρη-δόν εξαιτίας του χαλαρώματος που έχει προ-κύψει από τα χάλια των αντιπάλων και όχι σταδιακά, όπως θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και μερικά χρόνια, τότε πάει, το χάσαμε το παιχνί-δι. Ελληνοποίηση με μέτρο και μπάλωμα των κενών που θα προκύψουν μετά τις αποχωρή-σεις των δανεικών, με βαρβάτους εντεκαδάτους και όχι απλώς με «ονόματα». Αυτό χρειάζεται η ομάδα και αυτός θα πρέπει να είναι ο άξονας της διοίκησης.

ΥΓ: Τώρα που είπα διοίκηση. Από του χρόνου και εξαιτίας του νέου αθλητικού νόμου, ο Μαρινάκης παραδίδει τα ηνία της διοίκησης (και ουχί της ομά-δας) στον κυρ Σάββα. Μάλλον έχει ως φιλοδοξία να κάνει την ομάδα μας περισσότερο γραφική και από το αγαπημένο του Μικρολίμανο...

Ολίγον τι από καλοπροαίρετο πείραγμα και ορισμένες παραινέσεις για τον Ολυμπιακό της μετα-Βαλβέρδε εποχής.

43

Κάποιος στη δουλειά σου θα σου πουλάει φύ-κια για μεταξωτές κορδέλες, Κριέ. Θυμήσου ότι και τα φύκια έχουν χρησιμότητα, αλοιφές για το δέρμα και τέτοια, ξέρεις εσύ. Θέλω να πω, αγόρασε, αλλά όχι για μεταξωτές κορδέλες. Και μη βιαστείς για εκείνη την απόφαση, ειδικά τώρα που στο μυαλό σου έχεις μόνο τζιτζιφλέ-κια και λουλουδάκια.

Μέσα στη βδομάδα ίσως χρειαστεί να δι-ακόψεις τη σχέση σου με ένα κοντινό πρόσω-πο, το οποίο πια δεν σου φαίνεται «χρήσιμο», Ταύρε. Μπορεί να είναι κάποια συνεργασία σου επαγγελματική ή το βενζινάδικο το οποίο προ-τιμάς, όλοι ξέρουμε όμως ότι μάλλον για το ζι-μπλαφόν σου μιλάμε.

Κάνε κινήσεις, Δίδυμε, να κάνεις πολλά και καλά παρεάκια, γιατί στις αρχές της βδομά-δας φήμες λένε ότι θα παθαίνεις γερές κρίσεις μοναξιάς αν κάθεσαι σπίτι. Σίγουρα θα έχεις κάποιον ξάδερφο ή ξεχασμένο συμμαθητή από το φροντιστήριο που να μπορείς να υπολογί-σεις για οκτάωρο καφέ.

Πάρε την απόφαση να διαλέξεις το εύκολο level στις δουλειές που κάνεις από βδομάδα, Καρκίνε, γιατί η κούραση σου βγαίνει και οι τουρμπίνες σου χάνουν ισχύ. Δεν χρειάζεται, για μια βδομάδα τουλάχιστον, να τα δώσεις όλα στη δουλειά σου. Ξεκίνα και κανένα βιβλίο, ξέρεις, από εκείνα που χάνεσαι.

Κοίτα να είσαι ευθύς και σταράτος στις συ-νεννοήσεις σου, Λέοντα, γιατί κινδυνεύεις να μην καταφέρεις να περάσεις μηνύματα που θέλεις, αλλά και να διαιωνίσεις παρανοήσεις δεκαετιών. Και όταν λέω δεκαετιών, να ξέρεις ότι υπερβάλλω. Αλλά και αυτό χρήσιμο δεν είναι, Λέοντα;

Οι κεραίες σου ανεβαίνουν, Παρθένε, τόσο πολύ που δορυφορικά πιάτα πρέπει να κουβαλάς πάνω στο κεφάλι σου. Η διαίσθησή σου θα πιάνει και τις μικρότερες κοινωνικές δονήσεις. Χρησιμοποίησε τις δυνάμεις σου αυ-τές για καλό. Εξάλλου, να καταλάβεις τον κό-σμο δεν προλαβαίνεις.

Θα είσαι το μόνο ζώδιο που πραγματικά θα νοιάζεται για την επόμενη μέρα, Ζυγέ. Οταν θα πέσει η βόμβα του τι θα συμβεί μέσα στο Σαββατοκύριακο, μόνο ο Ζυγός θα ουρλιάζει «Το ’ξερα! Το ’ξερα!» στην πιο κοντινή του πλατεία. Για αυτό το λόγο, Ζυγέ, ψυχραιμία, μόνο αυτό έχω να πω.

Πρόσεξε τη διάδρασή σου σε κάποιο πρό-σωπο που βρίσκεται πιο πάνω από σένα στην ιεραρχία, Σκορπιέ. Πρόσεξε πώς θα του μιλή-σεις, τώρα ειδικά που παίζει αυτή η ένταση. Και αν αυτή η ένταση είναι του άλλου είδους, εκεί είναι που πρέπει να είσαι προσεχτικός.

Τρέξε να ψηφίσεις πριν σου κουτσουλί-σει κανένας κάονας το ψηφοδέλτιο, Τοξότη. Ο χρόνος και το τάιμινγκ θα σου βγάλουν λίγο την πίστη, αλλά εγώ έχω πίστη σε σένα, αν όχι στους παμπόνηρους κάονες. Κράτα επίσης τα νευράκια σου για αυτούς που το αξίζουν, όχι μόνο τώρα, αλλά πάντα.

Ασε το εγχειρίδιο με τους κανόνες στο σπίτι, Αιγόκερε, αυτή τη βδομάδα και ψάξε καινούργια μονοπάτια. Μπήκε η άνοιξη, που είναι καλή κινητήρια δύναμη για να κάνεις νέα αρχή σε πολλά πράγματα και να δεις πώς μερικά πράγματα μπορούσαν να είναι αλλιώς. “Spring cleaning” το λένε οι αγγλόφωνοι.

Κι εσύ, Υδροχόε, είσαι σε αντίστοιχη φάση αλλαγής, αλλά πιο πολύ μεταμόρφωση θα την έλεγα. Σκάβεις κουκούλι αυτή τη στιγ-μή και θέλεις λίγο καιρό ακόμα για να βγεις πάλι στον κόσμο γυμνός και με ρόπαλο. Αν δε είσαι μόνος, ένα νέο ταίρι είναι πολύ κοντά, με την ίδια μέθοδο.

Τη σχέση σου θα την περικυκλώσει και θα την ευλογήσει πολλή θετική ενέργεια, Ιχθύ, από τη μέση της νέας βδομάδας και μετά. Και αν όχι την ερωτική σου σχέση, τη σχέση με το σκύλο σου, τη γιαγιά σου, το ψυγείο σου, οτι-δήποτε είναι κοντά την ώρα που θα σκάσουν τα σκάγια της ενέργειας.

Το έργο της ψηφιοποίησης του εξαιρετικά σημαντικού και πο-λύτιμου αρχείου του Πατριαρ-χείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής αποφάσισε να στηρίξει οικονομικά το ΔΣ της ΟΠΑΠ ΑΕ. Πρόκειται για έργο που υλο-ποιείται ήδη -με τη συνδρομή και άλλων χορηγών- και διασφαλίζει τη συνέχεια του εκκλησιαστικού και εκ-παιδευτικού ρόλου του Πατριαρχείου ως προπύργιου του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού στην Αφρική. Κατά την εκδήλωση, αναφερόμενος στη στήριξη της ΟΠΑΠ ΑΕ, ο Μακαριώτατος, μεταξύ άλλων, είπε: «Οι εκατοντάδες επισκέ-πτες μας βλέπουν ότι υπάρχουμε σε αυτόν το χώρο εδώ και 2.000 χρόνια. Ο Θεός θέλησε να μείνουμε λίγοι εδώ στην Αίγυπτο. Oμως, σε αυτές τις δύσκολες εποχές, βλέπουμε πολλούς Eλληνες να επιστρέφουν. Αυτό το γεγονός μας δίνει θάρρος ότι ο Ελληνισμός υπάρχει και δεν θα χαθεί από αυτή τη γωνιά της γης».

Την Κυριακή 24 Ιουνίου, το Red Bull Flugtag, ο διαγωνισμός αυτοσχέδιων πτήσεων, επιστρέφει στην Αθήνα, στην Πλατεία Νερού στον Ολυμπιακό Πόλο Φαλήρου, έπειτα από την επιτυχημένη του πορεία ανά τον κόσμο και την ανατρεπτική του στάση στη Μαρίνα του Αγίου Κοσμά το 2005! Επίδοξοι «πι-λότοι» από κάθε γωνιά της Ελλάδας ετοιμάζονται πυρετωδώς για μια διαφορετική «ημέρα πτήσης». Οι τετραμελείς ομάδες, με ιπτάμενα τσαρούχια, ταύρους, μέλισσες, καρότα, ανεμόπτερα, φάλαινες και πολλά ακόμα πρωτότυπα σχέδια, θα αγνοήσουν τους νόμους της βαρύτητας, θα πάρουν φόρα από τον ειδικά διαμορφωμένο διάδρομο απογείωσης 30 μέτρων και θα ανοίξουν τα φτερά τους με τελικό προορισμό το γαλάζιο ορίζοντα ή... τον πάτο της θάλασσας, διεκδικώντας μοναδικά έπαθλα. Να είσαι εκεί!

Το προσιτό smartphone Samsung Galaxy Fit, με κομψό και μοντέρνο σχεδιασμό, φέρνει αποκλειστικά για σένα η Cosmote. Πρόκειται για ένα εύχρηστο κινητό τηλέφωνο, με άμεση πρόσβαση στα δημοφιλή social networks, αμέτρητες εφαρμογές από το Android Market, κάμερα 5MP, αλλά και γρήγορη πληκτρολό-γηση μηνυμάτων με την εφαρμογή Swype. Χάρη, εξάλλου, στη σιγουριά του προηγμέ-νου 3G δικτύου της Cosmote, μπορείς να είσαι πάντοτε online, όπου και αν βρίσκε-σαι, απολαμβάνοντας γρήγορο σερφάρισμα. Εχεις μάλιστα τη δυνατότητα να το κάνεις δικό σου ακόμη φθηνότερα, με σύνδεση στα προγράμματα Cosmote Απεριόριστα σε όλα τα καταστήματα Cosmote, Γερμανός και ΟΤΕ.

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου επιστημονικής είδησης ότι επιτέλους το Υπουργείο Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων ενέκρινε τη χρηματοδότηση ενός ειδικού φράχτη σε κάποια σημεία της Εγνατίας Οδού με σκοπό να προστατευτούν οι καφέ αρκούδες. Το έργο στο σύνολό του θα κοστί-σει 10,5 εκατ. ευρώ και θα περιλαμβάνει περίφραξη στο τμήμα Σιάτιστα-Κορομηλιά, αλλά και σε άλλα σημεία. Σε παλιότερο ταξίδι μου στην περιοχή θυμάμαι τα μέλη του Αρκτούρου και άλλων οργανώσεων να επιμένουν ότι η δημιουργία αυτού του φράχτη είναι απαραίτητη, καθώς οι αρ-κούδες κατεβαίνουν πολύ συχνά στην Εγνατία Οδό και τραυματίζονται από τα αυτοκίνητα. Στην είδηση έλεγε ότι από το 2009 μέχρι σήμερα έχουν πέσει θύματα τροχαίου 24 αρκούδες, αρκετά μεγάλος αριθμός αν σκεφτεί κανείς ότι σε όλη την Ελλάδα έχουν απομείνει μόνο 250 καφέ αρκού-δες. Πριν τελειώσω την ανάγνωση της είδησης, άρχισα να ψάχνω στα αρχεία του υπολογιστή μου για αναμνηστικές φωτογραφίες από την εκδρομή μου στη Δυτική Μακεδονία. Αλλωστε, οι περισ-σότερες από αυτές είχαν φόντο αρκούδες, όχι στην Εγνατία Οδό, αλλά στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του Αρκτούρου στο Νυμφαίο.

Την παρακολούθηση των δελτίων ειδήσεων την περασμένη Τρίτη. Μια και βρισκόμαστε στην τελευταία εβδομάδα αυτής της σύντομης προεκλογικής περιόδου, κάθε βράδυ προσπαθώ να κάνω μια γύρα από τα δελτία ειδήσεων και να χαζεύω τους υποψήφιους που έχουν φέρει για να εκθέσουν την πραμάτεια τους. Γιατί κάπως έτσι μου μοιάζουν όλοι αυτοί, μόνο «έλα πάρε, πάρε» δεν τους έχουν βάλει ακόμα να πουν. Τέλος πάντων, την περασμένη Τρίτη, εκτός από τις εκλογές, το θέμα που έπαιζε πολύ ήταν οι ιερόδουλες που συνελήφθησαν γιατί ήταν οροθε-τικές. Τα πρόσωπά τους πηγαινοέρχονταν σε όλα τα δελτία, την ίδια ώρα με κάθε δυνατό τρόπο. Ολες μαζί σε ενιαία καρτέλα, μία μία με αναλυτικά στοιχεία κάτω από τη φωτογραφία ή ανά τρεις-τέσσερις. Και μετά να τα και τα πλάνα από την Ευελπίδων - με καλυμμένα τα πρόσωπά τους εκεί. Ε, πόσο να αντέξει κανείς; Το έκαναν λέει για να τις δουν όσοι είχαν προβεί σε σεξουαλική πράξη μαζί τους χωρίς προφυλάξεις. Και αναρωτιέμαι. Αυτός που πηγαίνει στην Ομόνοια και δίνει 10-20 ευρώ για να πάει με ένα κοριτσάκι φανερά εθισμένο στα ναρκωτικά χωρίς προφυλά-ξεις περιμένει την τηλεόραση για να σκεφτεί ότι μπορεί να έχει κολλήσει κάποια ασθένεια; Και πού είναι τα πρόσωπα αυτών που εκμεταλλεύονται τις κοπέλες; Γιατί δεν συλλαμβάνονται και αυτοί; (Η λίστα με τα ερωτήματα μπορεί να συνεχιστεί για πολύ.)

Την ερώτηση: «Γιατί όλοι φορά-νε ταμπελάκια;» το προηγούμενο Σάββατο. Μόλις είχα μπει στην γκαλερί Μ art στο Κολωνάκι για να παρακολουθήσω την παράστα-ση «Μαζί» του Γιώργου Νανούρη μαζί με φίλους και συναδέλφους. Οσοι είχαν εισέλθει στο χώρο πριν από εμάς φορούσαν ήδη ταμπε-λάκια με το όνομά τους και, πριν προλάβω να ρωτήσω, ο Γιώργος με προέτρεψε να ακολουθήσω το παράδειγμά τους. Σε λίγα λεπτά όλοι ήμασταν σταμπαρισμένοι -για τις ανάγκες της παράστασης φυσικά- και τα αστεία έδιναν και έπαιρναν. Το καλύτερο εξ αυτών: Να φοράμε τα ταμπελάκια και στα μπαρ με μια μικρή αλλαγή. Κάτω από το όνομα να προσθέσουμε το προφίλ μας στο Facebook, άντε και το λογαριασμό του Gmail!