El Árbol Generoso

Shel Silverstein

La Donanta Arbo

• Estis iam arbo…Kaj ĝi amis knabeton.

Había una vez un árbol que amaba a un niño

pequeño.

• Kaj ĉiutage la knabo venis kaj kolektis ĝian foliojn, kaj faris el ili kronojn kaj ludis ke li estas reĝo de la arbaro.

Todos los días el niño venía y recogía sus hojas para

hacerse con ellas una corona y jugar al rey del

bosque.

• Li surgrimpis ĝian trunkon kaj svingiĝis en ĝiaj branĉoj, kaj manĝis ĝiajn dolĉajn pomojn.

Subía por su tronco, se

mecía en sus ramas y

comía sus manzanas

dulces.

• Kaj ambau ludis kaŝludon.• Sed kiam li estis laca, li dormetis

en ĝia ombro.

Y ambos jugaban al escondite.

Y cuando estaba cansado, dormía bajo

su sombra.

• Kaj la knabo tre amis la arbon... Vere, li amis ĝin multe.

• Kaj la arbo estis feliĉa.

Y el niño amaba al árbol mucho.

Y el árbol era feliz.

• Sed pasis la tempo, la knabo kreskis kaj la arbo ofte restis sola.

Pero el tiempo pasó, el niño creció y el árbol

se quedaba a menudo solo.

• Tiam, iun tagon, la knabo venis al la arbo, kaj la arbo diris:

• “Venu, Knabo, venu surgrimpi mian trunkon kaj svingiĝi en miaj branĉoj, manĝu miajn pomojn kaj ludu en la ombro kaj estu feliĉa.”

Pero un día el árbol vio venir a su niño

y le dijo: Ven, Niño, ven y súbete

a mi tronco, y mécete en mis

ramas, y come mis manzanas, y juega bajo mi sombra y

sé feliz.

• Mi estas tro granda jam por grimpi kaj ludi”, la knabo respondis al la arbo. “Mi volas aĉeti aferojn kaj amuziĝi. Mi volas monon. Ĉu vi povas doni al mi iom da mono?”

Ya soy muy grande para trepar y jugar – dijo él – yo quiero comprar cosas

y divertirme, necesito dinero, ¿podrías darme

algo de dinero?

• “Pardonu”, diris la arbo, “sed mi ne havas monon. Mi havas nur foliojn kaj fruktojn... Prenu miajn pomojn, Knabo, kaj vendu ilin en la urbo. Tiel vi havigos monon kaj estos feliĉa.”

Lo siento – dijo el árbol – pero yo no tengo dinero.

Solo tengo hojas y manzanas. Coge mis

manzanas y véndelas en la ciudad, así tendrás dinero y serás feliz.

• Do la knabo surgrimpis la arbon kaj rikoltis ĝiajn pomojn kaj forportis ilin en la urbon.

• Kaj la arbo estis denove feliĉa.

Y así, el se subió al árbol,

recogió las manzanas y se las llevó.El árbol se sintió feliz.

• Sed la knabo forestis dum longa tempo... kaj la arbo estis tre malgaja.

Pero, pasó mucho tiempo y su niño no

volvía, y el árbol estaba triste.

• Iun tagon, tamen la knabo revenis kaj la arbo skuiĝis pro gojo, dirante:

• “Venu, Knabo, surgrimpu mian trunkon kaj svingiĝu en miaj branĉoj kaj estu feliĉa.”

Y entonces, un día, el niño regresó.

Y el árbol se agitó alegremente y le dijo: Ven Niño,

súbete a mi tronco, mécete en mis

ramas y sé feliz.

• “Mi estas tro okupita por surgrimpi arbojn”, diris la knabo.

• “Mi volas edzinon, mi volas infanojn, do mi bezonas domon. Ĉu vi povas havigi al mi domon?”

Estoy muy ocupado para trepar árboles – dijo el - Necesito una casa que

me sirva de abrigo.Quiero una esposa y unos

niños, y por eso quiero una casa, ¿puedes

dármela?

• “Domon mi ne havas”, diris la arbo.

• “La tuta arbaro estas mia domo... Sed vi rajtas fortranĉi miajn branĉojn kaj construí de ili domon. Tiam vi estos feliĉa.”

Yo no tengo casa – dijo el árbol – el bosque es mi hogar, pero tu puedes

cortar mis ramas y hacerte una casa.

Entonces serás feliz.

• Do la knabo fortranĉis la braĉojn de la arbo kaj forportis ilin por construí sian domon.

• Kaj la arbo estis denove feliĉa.

Y el niño cortó las ramas y se las llevó para

construir su casa.Y el árbol se sintió feliz.

• Pasis la longa tempo, sed la knabo ne venis. Kaj kiam li revenis, la arbo estis tiel feliĉa ke ĝi apenaŭ povis paroli.

• “Venu, Knabo”, ĝi flustris, “venu ludi.”

Pero paso mucho tiempo y su niño

no volvía. Y cuando regresó, el

árbol estaba tan feliz que apenas

pudo hablar.Ven, Niño – susurro

– ven y juega.

• “Mi estas tro aĝa kaj tro malgaja por ludi”, diris la knabo. “Mi volas boaton, kiu forportos min longe for de ĉi tie. Ĉu vi povas doni al mi boaton?”

Estoy muy viejo y triste para jugar – dijo él –

quiero un bote que me lleve lejos de aquí.

¿Puedes tu darme un bote?

• “Dehaku mian trunkon kaj faro boaton”, diris la arbo.

• “Tiam vi povos forveli... kaj esti feliĉa.”

Corta mi tronco y hazte un bote – dijo el árbol –

entonces podrás navegar lejos y serás

feliz.

• Do la knabo dehakis ĝian trunkon... kaj faris la boaton kaj forvelis.

• Kaj la arbo estis feliĉa... sed ne vere.

Y el niño cortó el árbol y se hizo un bote y

navegó lejos.Y el árbol se sintió

feliz…pero no realmente.

• Kaj post longa tempo la knabo revenis.

Y después de mucho tiempo, su niño volvió

nuevamente.

• “Pardonu, Knabo”, diris la arbo, “sed mi havas plu nenion por doni al vi – miaj pomoj estas for.”

• “Miaj dentoj estas tro malforta por pomoj”, diris la knabo.

-Lo siento, Niño – dijo el árbol – pero ya no

tengo nada que darte. Ya no me quedan

manzanas.-Mis dientes son muy

débiles para comer manzanas – le

contestó.

• “Miaj branĉoj estas for”, diris la arbo “vi ne povas svingiĝi en ili...”

• “Mi estas tro aĝa por svingiĝi en branĉoj”, li diris.

-Ya no me quedan ramas – dijo el árbol –

tú ya no puedes mecerte en ellas.

-Estoy muy viejo para columpiarme en las

ramas – respondió él.

• “Mia trunko estas for. Vi ne plu povas grimpi...”

• “Mi estas tro laca por grimpi”, diris la knabo.

-Ya no tengo tronco – dijo el árbol. Tú ya no

puedes trepar.-Estoy muy cansado

para trepar – le contestó.

• “Mi bedaŭras”, la arbo suspiris “mi tiel volus doni al vi ion... sed restas al mi neniu plu. Mi estas nur malnova stumpo. Pardonu...”

Lo siento – se lamentó el árbol – quisiera

poder darte algo pero ya no me queda nada.

Soy sólo un viejo tocón, lo siento…

• “Mi nun ne plu bezonas multon”, diris la knabo, “nur kvietan lokon por sidi kaj ripozi. Mi estas tre laca.”

-Yo no necesito mucho ahora – contestó él – solo un lugar tranquilo

para reposar. Estoy muy cansado.

• “Nu”, diris la arbo, rektigante sin tiom, kiom ĝi eblis, “un, malnova stumpo ja taŭgas por sido kaj ripozo. Venu, Knabo, sidu. Sidu kaj ripozu.”

• Kaj la arbo estis feliĉa.

-Bien – dijo el árbol, reanimándose como pudo – un

viejo tocón es bueno para sentarse y descansar. Ven Niño, siéntate, siéntate y

descansa.Y el se sentó. Y el árbol fue feliz.