NNgg

KKaannyyaanngg BBaannaall nnaa PPaaggppaappaallaa

SSRRIILLAA BBHHAAKKTTII RRAAKKSSAAKK SSRRIIDDHHAARR

DDEEVVAA GGOOSSWWAAMMII MMAAHHAARRAAJJ

Sri Chaitanya Saraswat Math,

Kolerganj, P.O. Nabadwip, Dist. Nadia

West Bengal, 741302, India

Purihin ang ating Sri Guru at si Gauranga

Tinipon mula sa mga impormal na pakikipag-usap nang

Tagapagtatag at Acharyya ng Sri Chaitanya Saraswat Math si

SRILA BHAKTI RAKSAK SRIDHAR DEV-GOSWAMI MAHARAJ

Sa ilalim nang pamamahala ng Kasalukuyang Acharyya si

SRILA BHAKTI SUNDAR GOVINDA DEV-GOSWAMI MAHARAJ

SRI CHAITANYA SARASWAT MATH, Kolerganj, P.O. Nabadwip, Dt. Nadia, W. Bengal, 741302, India

Unang Paglilimbag 1993

Ang lahat ng karapatan sa aklat na ito ay pag-aari ng

Sevaite-Tagapangulo at Acharyya ng,

Sri Chaitanya Saraswat Math, Nabadwip

Isinalin ni

Sri Mahananda Dasa Bhakti Ranjan

Unang Inimprenta noong ika 8 ng Nubyembre, 1993

Ang Araw ng Banal na Pagdating ng Kanyang Banal na Pagpapala

Srila Bhakti Raksak Sridhar Dev-Goswami Maharaj

Isinalin sa wikang Filipino ni Rupa Vilas Dasa noong ika 3 ng Marso 2007

Ang dakilang Araw ng ika 521 Taong Gaurabda, Ang Pagsapit ng

Panginoong Sri Chaitanya Mahaprabhu

Inialay ng mga Filipinong deboto para sa kasiyahan ng

Kanyang Banal na Pagpapala si

Srila Bhakti Sundar Govinda Dev-Goswami Maharaj

Inilimbag at Inimprenta Para sa:

Sri Chaitanya Saraswat Math,

Kolerganj, P.O. Nabadwip, Dist. Nadia,

West Bengal, PIN 741302, INDIA

Sa mga taga lokal na nagnanais makipag-ugnayan sila ay maaaring sumadya, tumawag

o kaya sumulat sa :

SRI CHAITANYA SARASWAT MATH PHILIPPINES

NAMA HATTA CENTER

#66-D H. Ocampo St., Pook F. Amorsolo,

Barangay U.P. Campus, Diliman, Quezon City 1101

Philippines

Tel. no. 434-3604

MGA NILALAMAN

PAMBUNGAD Banal na Pagbabago . . . . . . . . vi

Unang Kabanata Mga Paglalakbay ng mga Deboto sa mga Banal na Pook . . . 1

Ikalawang Kabanata Ang Paghahanap sa Sikreto ng Buhay

Ikatlong Kabanata Ang Pagkilala sa Dibinidad

Ikaapat na Kabanata Ang Nasa Kaloob-loobang Lupain

Ikalimang Kabanata Ang Pinakadakilang Bendisyon

Pangwakas Ang Pinakabanal na Gawain

Dagdag Pahina I Sri Rupa Manjari Pada

Dagdag Pahina II Ang May-akda at ang Kanyang Misyon

Paanyaya

Listahan ng mga Aklat

Ang Kanyang Banal na Pagpapala

Srila Bhakti Nirmal Acharya Deva Goswami Maharaj

Ang Humaliling-Acharya at Tagapangulo at personal na pinili mismo

ni Srila Govinda Maharaj upang mangalaga at mangasiwa

sa ating minamahal na Poon at sa mga deboto at kasapi ng

Sri Chaitanya Saraswat Math.

Ang personal na pinili ni

Srila Sridhar Maharaj na humalili sa kanya bilang Acharya nang

Sri Chaitanya Saraswat Math

Ang Kanyang Banal na Pagpapala

Srila Bhakti Raksak Sridhar Dev-Goswami Maharaj

Ang Tagapagtatag at Acharyya ng

Sri Chaitanya Saraswat Math

At ang Maestrong-Pang-Espirituwal ni

Srila Bhakti Sundar Govinda Dev Goswami Maharaj

Ang Humaliling Acharyya at Pangkalahatang Tagapangulo ng

Sri Chaitanya Saraswat Math

Nabadwip, India at sa Pandaigdigan

Pambungad

Banal na Pagbabago

Isang sipi mula sa Ikatlong Kabanata ng Jaivva Dharmma na sinulat ni

Srila Bhaktivinoda Thakur

[Sinalin sa Wikang English ni Sripad B.A. Sagar Maharaj]

Isang gabi, makalipas ang ilang oras matapos magdilim, mag-isang nakaupo noon

si Sannyasi Thakur, habang umaawit nang Banal na Pangalan. Ito’y nakaupo noon sa

isang maliit na tumpok ng lupa sa isang ilang na balag ng halamanan sa kagubatan ng

Sri Godruma. Habang ito’y nakatingin sa dakong pahilaga, pumaimbulog ang

kabilugan ng buwan, na naglahad nang di-mapapantayang kagandahan sa kabuuan ng

Banal na Lupain ng Sri Nabadwip. Sa di-kalayuan, ay natambad ang Sri Mayapur.

Napabulalas si Sannyasi Thakur, “Oh! Ano itong kagandahang ito? Isang

napakasayang banal na lugar ang nakikita ko. May nakikita akong palasyo, templo, at

mga lagusan, na pawang gawa sa mga mamamahaling hiyas. Ang kabuuan ng tabing

ilog ay naiilawan dahil sa kanilang kinang. At naririnig ko, ang sabay-sabay na

malakas na hiyawan nang Hari-nama Sankirttana mula sa iba’t-ibang lugar, na

dumadagundong abot hanggang langit. At ngayon nama’y nakikita ko ang daan-daang

deboto na kahawig ng ermitanyong si Narada ang nagpapatugtog nang kanilang vinas,

habang sumasayaw at umaawit nang Banal na Pangalan. At sa ibang dako nama’y

makikita ang maputing diyos ng mga diyos, si Mahadeva, habang tangan-tangan nito

ang kanyang tambol na Dambaru, at tumataghoy nang, “Oh Visvambhara, maawa po

Kayo sa akin! Habang parang baliw itong nagsasayaw, at nagpapagulung-gulong sa

lupa. At makikita din sa ibang dako, ang may apat na ulong Panginoong Brahma, na

habang kasamang naka-upo ang mga Rishis na palaging umuusal nang mga

panalanging Veda, ay umaawit naman ng Vedikong mantra,

mahan prabhur vai purusah sattvasyaisah pravarttakah,

sunirmmalam imam praptim isano jyotir avyayah.1

“Ang Panginoong Brahma naman ngayon ang nagbibigay nang kanyang

transedental na paliwanag tungkol sa mantrang ito. At sa ibang dako, ang lahat ng

mga diyus-diyosan na pinamumunuan ng Panginoong Indra ay naglulundagan at

nagtatalunan, habang umaawit ng, ‘Jaya Prabhu Gaurachandra, Jaya Nityananda—

1 Ang Supremong Katauhan ay si Mahaprabhu; Tanging Siya lamang ang Bukal ng ating kaalaman.

Tanging sa pamamagitan lamang ng Kanyang pagpapala maaaring makamit ang busilak na katahimikan.

Siya ang Pinaka-Supremong Katauhan, ang Di-malulupig.”

1

purihin ang Panginoong Gaurachandra, purihin si Sri Nityananda!’ Samantala ang

lahat ng ibon, na nakadapo sa mga sanga ng punong kahoy ay sabay-sabay na umaawit

nang, ‘Gaura-Nitai, Gaura-Nitai!’ At ang mga bubuyog, dahil sa pag-inom nang nektar

ng Pangalan ni Gaura ay pawang nalasing, at naging abala sa kanilang pag-awit sa

buong halamanan. Dahil sa kalasingan nito sa pagtikim nang Estatikong Pag-ibig kay

Gaura na tumatagas sa lahat ng direksyon, inilatag naman ng Inang Kalikasan ang

kanyang kagandahan sa lahat ng kapaligiran. Pagmasdan mo! Kahit sa araw ay wala pa

akong nakitang ganitong bagay sa Sri Mayapur! Ano itong nakikita ko?”

At pagkatapos nito’y naalala niya ang kanyang Banal na Maestro, “Panginoon,

batid ko ng lubusan na ako’y iyong pinagpala dahil binigyan ninyo ako ng isang

sagradong pananaw para makita ang Banal na Mayapur. Kaya magmula ngayon, ako’y

lalabas sa mundo gamit ang isang pamamaraan bilang kasapi ng partido ni Sri

Gaurachandra. Dito sa Banal na Lupain ng Sri Nabadwip ang lahat ay pawang naka-

kuwintas nang Tulasi sa leeg, at may tilaka na dekorasyon sa kanilang katawan ng

mga Banal na Pangalan bilang mga palatandaan. Kaya, ganito din ang aking gagawin.”

Matapos niya itong ito, si Sannyasi Thakur ay nawalan nang malay.

Makaraan ang ilang sandali, siya’y muling nagkamalay. Walang-dudang ito’y may

malay, subalit hindi na niya nakita ang napakagandang pangitaing iyon. At ito’y

tumangis, at nagwika, “Labis-labis akong pinagpala. Ako ay pinagpala nang aking Sri

Guru, dahil kahit sandal, napagmasdan ko ang Sri Mayapur Dham, ako’y kanyang

pinagkalooban nang sagradong pananaw.”

Kinabukasan, itinapon ni Sannyasi Thakur ang kanyang mayavada sannyasa-

danda sa may ilog. At ito ay nagtali nang tatlong paikot na butil ng Tulasi sa kanyang

leeg at naglagay nang dekorasyon sa kanyang noo ng tilaka bilang palatandaan ng

isang Vaishnava. At ito’y umawit at sumayaw nang “Hari! Hari!” Nang makita ng mga Vaishnavas sa Godruma ang kanyang bagong-silang na

kaanyuan at nakakaakit na kasuotan, ito ay nagsipagbigay nang kanilang mga

paggalang, at itinuring ito na higit na pinagpala. Medyo nahihiyang nagsalita si

Sannyasi Thakur, “Walang-dudang tinanggap ko ang kasuotang ito ng isang

Vaishnava, upang ako’y higit na maging karapatdapat sa kanilang mga pagpapala,

ngunit ngayon nalalagay naman ako sa balag ng alanganin. Dahil paulit-ulit kong

naririnig ang talatang ito mula sa bibig ng aking Sri Gurudeva”:

trnad api sunicena, taor api sahisnuna

amanina manadena, kirttaniyah sada harih2 [Chaitanya-charitamrta, Anthya lila 20.21]

2 Kapag itinuring mo ang inyong sarili na masmababa pa kaysa sa damo sa lupa, higit na masmapagtiis

kaysa sa isang puno, walang pinanghahawakang kahit anumang kahambugan, at handang mag-alay ng

kanyang paggalang sa iba—ikaw ay patuloy na makapag-uusal ng Banal na Pangalan.

“Kaya ngayon, anong kapalaran ang maghihintay sa akin kapag ang mga

Vaishnavas na ito na itinuturing ko mismo na aking mga Guru ang siya namang nag-

aalay ng kanilang mga paggalang sa akin?”

Habang siya’y nasa ganitong kamalayan, pumunta ito kay Paramahamsa Babaji at

nag-alay nang kanyang nakadapang paggalang.

Naka-upo noon si Babaji Mahasaya sa ilalim ng mga balag ng baging na Madhavi

habang nagdarasal nang Banal na Pangalan. Nakita niya ang ganap na nagbagong

kaanyuan ni Sannyasi Thakur, at ang puso nitong namumukadkad sa pag-ibig sa

Pangalan, at niyakap ni Babaji Mahasaya ang kanyang disipulo, at pinaliguan ito ng

kanyang mga luha. At kanyang sinabi, “O Vaishnava Dasa, ngayon, nagkaroon na

nang katuparan ang aking ambisyon dahil nadampian ko na ang iyong pinagpalang

katauhan.”

Dahil sa mga pananalitang ito, ang dating pangalan ni Sannyasi Thakur ay naglaho

na. Siya ay naging si “Vaishnava Dasa’ na. Dahil narating na nito ang isang

napakahalagang katayuan, ang isang bagong buhay. Ang dati nitong kasuotang

ermitanyong mayavadi, ang kanyang mapagmataas at palalong katawagan at mga

titulo ng kaayusang sannyasa, at ang kanyang kahambugan---ang lahat ng ito ay

pawang naglaho na.

Isang hapon, maraming Vaishnavas mula sa Sri Godruma at sa Sri Madhyadwip

ang bumisita noon sa Sri Padyumna Kuñja upang magbigay ng kanilang mga

paggalang kay Paramhamsa Babaji Mahasaya at nais din nilang ito’y makaharap. Lahat

sila’y palibot na nakaupo sa kanyang harapan, habang umaawit nang Banal na

Pangalan sa kanilang pandasal na butil na Tulasi. Ilan sa kanila ang lumuluha, at

nananawagan, “Ha Gauranga, Nityananda,” o kaya umaawit nang, “Ha Sitanatha,” o

kaya ng, “He jaya Sachinandana.” Ang ibang Vaishnavas naman ay

nakikipagtalakayan tungkol sa mga espirituwal na bagay. Samantalang umiikot naman

sa Banal na punong Tulasi ang mga bumibisitang Vaishnavas, at nag-aalay nang

kanilang mga nakadapang paggalang sa mga naninirahang Vaishnavas. Kasabay nito’y

umikot din si Vaishnava Dasa kay Sri Vrndadevi, at inihagis ang kanyang sarili sa

alikabok likha nang naglalakarang Vaishnavas. Napansin ito ng ibang deboto, at

napabulalas ang mga matataas at mga iginagalang na Vaishnavas, “Huwag mong

sabihing siya si Sannyasi Thakur—aba’y isa itong kahanga-hangang pagbabago!”

Sa harap nila’y nagpagulong-gulong si Vaishnava Dasa sa lupa. Hiniling nilang

magsalita ito, at ganito ang kanyang sinabi, “Ngayon, nagkaroon na nang katuparan

ang misyon nang aking buhay. Dahil nakamit ko na ang mga alikabok mula sa paanan

ng mga Vaishnavas. Dahil sa pagpapala nang aking Sri Gurudeva, napag-alaman kong

wala palang ibang ligtas na lugar para sa isang kaluluwa kundi doon lamang sa

alikabok na nasa paanan ng mga Vaishnavas. Dahil ang alikabok sa paanan ng mga

Vaishnavas, ang mala-nektar na tubig na ipinanghugas sa paa ng isang Vaishnava, at

ang mga tirang pagkain ng isang Vaishnava---ang tatlong ito ang siyang gamot para sa

karamdaman ng kamunduhan, at ito ang masustansyang ulam para sa mga may

ganitong karamdaman. At ito’y hindi lamang nagpapagaling nang sakit, kundi ito’y

nagkakaloob din ng pinakamataas na ekstasi, kalugud-lugod na kasiyahan sa mga

malulusog na kaluluwa.

“O mga Vaishnavas, huwag po ninyong isiping ipinagyayabang ko ang aking

kagalingan dahil sa ako ay isang iskolar. Napurga na po ang aking kahambugan. Ako’y

isinilang mula sa isang pamilyang brahmana, ang lahat ng mga Banal na Aklat ay

napag-aralan ko na, at ngayon ay nakapasok na sa ikaapat na kaayusan, ang buhay ng

pagiging isang asetiko, buhay ng nagpapakasakit. Dahil dito, higit pang lumago ang

aking ego, ang aking kahambugan. Subalit mula nang ako ay maakit sa prinsipyo ng

mga Vaishnavas, naitanim sa puso ko ang binhi ng pagiging mapagkumbaba. Dahil sa

pagpapala ninyong lahat, unti-unting nawawala ang aking kahambugan, ang

pamilyang aking pinanggalingan, ang aking kayabangan dahil sa pagiging iskolar, at

ang karingalan dulot ng pagiging asetiko ko. Subalit ngayon, napansin kong

nakayayamot na kaluluwa pala talaga ako at talagang walang-kakayahan. At wala

nang ibang masilungan maliban sa lotus na paanan ng mga Vaishnavas. Ang pagiging

brahmana ko, ang pagiging iskolar ko, at ang pagiging sannyasa ko—ang lahat ng ito’y

naging dahilan ng aking pagbagsak. Ngayon, ang lahat ng ito’y aking ikinukumpisal sa

lotus na paanan ninyong lahat; tanggapin po ninyo ako bilang inyong

tagapaglingkod.”

Isang sipi mula sa Sri Dasa-mula

Na nilikha ni Srila Bhaktivinoda Thakura

[Isinalin sa wikang English ni Sripad B.A. Sagar Maharaj]

yada bhramam bhramam hari-rasa-galad-vaisnavajanam kadacit sampasyams tad-anugamane syad ruci-yutah

tada krsnavrttya tyajati sanakair mayika-dasam svarupam vibhrano vimala-rasa-bhogamsa kurate [8]

Kapag ang isang nagkasalang kaluluwa, matapos itong magpagala-gala sa mga

masmatataas at mga mabababang uri ng buhay, ay nabindesyunan nang isang banal na

sulyap ng isang vaishnava, na ang puso’y natunaw dahil sa labis na pag-ibig sa

Supremong Panginoong Hari, sisibol sa nagkasalang kaluluwang ito, ang kanyang

pagkaakit na mamuhay katulad ng sa mga Vaishnavas. Dahil sa kanyang walang-tigil

na pag-awit at pag-usal sa Banal na Pangalan at mga Kadakilaan ng Panginoong Krsna,

ang kanyang mala-ilusyung kabuhayan ay unti-unting nawawala. Di-magtatagal

makakamit din nito ang kanyang katutubong kaanyuan at ito’y maaari nang

makihalubilo sa mga pagsasaya sa mga dalisay na Paglilingkod kay Sri Krsna.

Purihin ang Sri Guru at si Gauranga

Unang Kabanata

Ang Paglalakbay ng mga Deboto sa mga Banal na Pook

Deboto: Maaari po bang sabihin ninyo sa amin ang tungkol sa Sri Nabadwip

Dham Parikrama (mga paglilibot).

Srila Guru Maharaj (Srila Bhakti Raksak Sridhar Dev-Goswami Maharaj):

Kailangang malaman muna natin ng lubusan kung ano ang tunay na pananaw

sa Nabadwip. Dahil napakarami ang mga sangay dito sa Nabadwip Dham: siyam na

pangunahin. Ito’y sinasabing sila’y kumakatawan sa siyam na bahagi o sekta ng

debosyon, at ito ang:

sravanam kirtanam visnoh smaranam pada-sevanam

arcchanam vandanam dasyam sakhyam atma-nivedanam

Ang Simantadwip ay kumakatawan sa sravana-bhakti, ang pagdinig ng mga bagay

tungkol kay Krsna. Ang kirttan, ay ang pag-awit ng mga bagay tungkol kay Krsna, ito

ay natatagpuan sa Godrumadwip; ang paggunita naman sa Panginoon, ang smaranam,

ay nasa Madyadwip; ang pada-sevanam, ang paglilingkod sa paanan ng Panginoon,

ay nandirito naman sa Koladwip; ang arcchanam, ang pagsamba sa pamamagitan ng

lamparang may ghee, atbp., ay nasa Rtudwip; ang pag-aalay naman ng mga

panalangin, ang vandanam, ay nasa Jahnudwip; ang paglilingkod katulad ng isang

katulong, ang dasyam, ay nasa Modadrumadwip; ang paglilingkod naman sa

Panginoon bilang isang matalik na kaibigan, ang sakhyam, ay nasa Rudrawip; at ang

ganap na pag-aalay nang sariling katauhan, ang atma-nivedanam, ay kinakatawan

naman ng Sri Antardwip, ng Mayapur. Ang mga lugar na ito’y nakaugnay sa siyam na

pangunahing uri ng ating debosyunal na paniniwala. Habang naglalakbay tayo sa mga

lugar na ito, maaalala natin ang mga nakapaloob na kasaysayan sa mga lugar na ito, at

kung papaano ito kumakatawan sa mga nabanggit na lugar. Kapag ang lahat ng ito ay

ating ipinagsama-sama, ito ay masasabing tamang debosyon.

Ang pinaka-basehan nang lahat ng ito, ay ang atma-nivedanam, ang ganap na

pagsuko ng ating mga sarili. At kapag lumampas na tayo sa atma-nivedanam, masasabi

nating ang kapatagan ng ating buhay ay talagang nagbago na. Ang lahat ng ating

gagawin, matapos tayong sumuko sa pinaka-sentro, ay kikilalanin bilang isang

debosyon. At Ito talaga ang sinasabing debosyon. Ang atma-nivedanam ay pagiging

di-makasarili at may karagdagang pag-aalay ng ating sarili. Ang pag-aalay nang sarili

ay sinasabing isang gawain na di-makasarili. Nawawala na ang mga makasariling

gawain at maging ang pagiging di-makasarili ay ating nalalampasan na din, at

pagkatapos, ang buhay na nag-aalay ng ating mga sarili ay nagsisimula—at ito ang

tamang debosyon.

Sa buhay ng isang deboto ay walang pansarili o makitid na interes. Ito’y kumikilos

tanging para sa pangsandaigdigang interes ng Di Mapag-aalinlanganang Kabuuan. Ang

mga deboto’y sundalo nang ganoong kapatagan. Anuman ang kanilang gawin, ang

isipan at inspirasyon ay nagmumula sa pinakasentro, doon sa Mabuting Kalubusan.

Bagama’t kung ating titignan sila’y kabilang sa kapatagang ito na may pag-aaway

away, subalit doon sa loob ng kanilang mga puso ang kuneksyon nila’y nasa Mabuting

Kalubusan; kung ganoon, masasabing ganap na talagang nagbago ang kanilang kulay.

Ang mahalaga, iba na ang mga ikinikilos nang mga deboto bagama’t kung titignan

natin ang mga ginagawa nila’y katulad din ng mga ginagawa nang mga ordinaryong

tao ng mundong ito. Ang mga makamundong tao ay kumakain, at ang mga deboto’y

kumakain din, subalit ang totoo’y hindi sila kumakain: sila’y naglilingkod sa mga

tiring-pagkaing ipinadala sa kanila ng Panginoon. Sa ganitong paraan tumatakbo ang

kanilang buhay.

tvayapabhukta-srag-gandha-, vaso ‘lankara-carccitah

uccista-bhojino dasas, tava mayam jayema hi

Sabi ni Uddhava sa Srimad-Bhagavatam, “Si Maya, ang mapanlinlang na enerhiya,

ay ating malulupig sa pamamagitan ng isang bagay lamang. At ano ang bagay na ito?

Tatanggapin namin ang lahat ng bagay sa pamamagitan ng diwa ng paglilingkod. At

ang lahat ng ibibibigay Mo, O Panginoon, na Iyong natikman at naibigan, ang mga

tirang ito’y amin namang paglilingkuran upang masira na talaga nang lubusan ang

mapalinlang na kapangyarihan.”

Isang magaling na propesor noon, na Kapatid ko sa Pananampalataya, ang

hinamon ng isa niyang nakakabatang kapatid na nakapagtapos din ng pag-aaral, “Ano

ba ang kaibahan sa mga ginagawa ninyo sa loob ng inyong Math? Hindi ba’t pareho

lang naman ng mga ginagawa natin dito?

Sumagot ang propesor na ito,”Aba hindi, hindi, iba ang ginagawa namin sa aming

Math kaysa mga ginagawa ninyo.”

“Ang ibig mo bang sabihin hindi kayo kumakain?”

“Hindi, hindi kami kumakain.”

“Kung ganoon, ano ang ginagawa ninyo? Kasi nakita mismo ng mga mata ko na

kumakain kayo.”

“Aba, hindi, hindi kami kumakain. Hindi kami kumakain katulad ng mga

ginagawa ninyo: hindi kami naglalagay ng pagkain sa aming sikmura katulad ng mga

ginagawa ninyo. Kami’y naglilingkod sa Maha-prasadam. Ang ginagawa namin ay

hindi abot ng inyong kaisipan. Hindi kami kumakain katulad ng ginagawa ninyong

pagkain. Wala sa aming isipan ang pagkain. Wala kaming kinakain, kundi, nagbibigay

galang lamang kami sa mga tirang-pagkain ng Panginoon.”

Ito ang kaibahan sa ginawa ng mga totoong Vaishnavas at ng mga makamundong

tao. Kung ating titignan, pareho lamang ang ginagawa ng mga Vaishnavas at ng ibang

tao: naglalakad, natutulog, kumakain, kasa-kasama ng ibang tao, naghahanap-buhay,

gumagastos, at marami pang ibang animo’y mga magkakatulad na gawain; subalit

lubos na magkaiba ang kanilang paninindigan sa buhay. Dahil ang mga Vaishnava ay

nakaugnay sa pinaka-sentro. Sila’y sumusunod sa direksyon ng pinaka-sentrong

paggalaw samantalang ang mga makamundong tao ay nagagabayan nang kanilang

pansarili at makitid na interes. Ang kaibahan dito, ang isa ay nagagabayan nang

kanyang pansariling interes, samantalang ang isa ay sa Kalubusan, at malayung-

malayo ang agwat nang kaibahan nito. Ang mga Vaishnavas ay nasa bahagi ng

pagwawalang-bahala sa sarili, sila’y kabilang sa bahagi ng mga tumiwalag sa

materyalistang buhay. Sa pagitan ng mga materyalistang tao at ng mga Vaishnavas ay

ang lupain ng ganap na pagtalikod sa materyalistang buhay. Kapwa sila nasa

magkabilang bahagi.

Ang mahalaga ay malaman natin kung ano ang tamang debosyon. Kadalasan, hindi

maunawaan nang mga ordinaryong tao ang nakikita nila sa mga deboto, subalit ito’y

mauunawaan din natin kapag inayos natin ang anggulo ng ating mga pananaw. Ang

kailangan lang ay baguhin natin ang anggulo ng ating pananaw.

Napakaraming mga pangyayari, mga istorya, at iba’t-ibang eksena ang nakaugnay

dito sa Sri Nabadwip Dham Parikrama, subalit ang layun nang lahat ng ito’y upang

matulungan tayong maisaayos ang ating buhay sa kalubusan. Kung ang mga bagay na

ito’y inyong mahuhuli, at napakinggan ang mga naganap na ‘makasaysayang’

pangyayari sa iba’t-ibang lokal na inyong pinag-parikrama, kayo’y makatatanggap

nang eternal na pag-aaral tungkol sa iba’t-ibang konsepto ng debosyon.

Makakaramdam kayo ng inspirasyon.

Ang parikramang ito’y hindi katulad ng mga parikrama nang ordinaryong tao sa

bahagi ng mga Hindus na naglalakbay din sa iba’t-ibang banal na lugar. Kadalasan

ang mga tao ay nagpupunta sa mga banal na lugar at nakikisalamuha sa mga banal na

tao, subalit ang tunay na pakay nila ay upang matulungan ang naghihirap nilang

buhay. Gusto nilang magkaroon nang magandang buhay sa pamamagitan ng tulong ng

mga diyus-diyosan. Ang bagay na ito’y tinatawag na punya-karmma—ayon lamang sa

kanilang paniniwala, nais nilang magkaroon nang mabuting merito at maging

matagumpay ang kanilang buhay. Ito’y hindi Suddha-bhakti. Kakaiba ang layon ng mga tao ng Gaudiya Math at ito’y hindi maaaring ihambing

sa hangarin nang kahit anumang klase ng edukasyon o kaalaman. Dahil sa

kasalukuyan, hindi mawari ng mga iskolar na maaari pala sa mundong ito ang isang

dalisay na espirituwal na buhay. Dahil ayon sa kanila, ang espirituwal na buhay ay

likhang-isip lamang kung kaya’t ang iba’y naghihirap. Ayon sa tinatawag na mga

siyentipikong iskolar, mismong anino nang mga nagsasaliksik sa espirituwal ang

kanilang kalaban, dahil sila daw ay naghahanap ng mga bagay na imposible at

kathang-isip lamang. Ayon sa kanilang palagay, ang mga deboto ay naghahabol

lamang daw sa isang guni-guni at mga sabi-sabi.

ya nisa sarvva-bhutanam, tasyam jagartti samyami yasyam jagrati bhutani, sa nisa pasyato muneh

[Srimad-Bhagavad-gita 2.69]

Subalit sa kabilang bahagi, sa ating pagkakaalam, sa ngalan ng konkretong

katotohanan, sila ang naghahabol sa isang guni-guni—sila ang nasa kabaligtaran. Ang

nais lamang nila’y pawang mga mortal na kahilingan. Ayon sa kanilang palagay ang

imortalidad ay hindi natin makakamit, kung kaya’t, kailangang ipakita pa ni Socrates

kapalit ng kanyang buhay, na ang kaluluwa ay isang immortal, na walang kamatayan.

Subalit hindi parin sila naniwala, “Hindi, wala talagang bagay na immortal, kaya isang

kalokohan kapag binalewala natin ang mortal na kasiyahan, magsaya tayo anuman

meron tayo.” Ito ang naging pananaw nila sa buhay.

Subalit ang normal na pananaw ay ang maging gising tayo sa kapatagan ng buhay

na sa kanila’y isang kadiliman. Ang kaluluwa ay immortal, at mayroong immortal na

mundo at ito ang ating basehan—at hindi lamang ito immortal kundi ito’y isang mala-

nektar na katotohanan. Srnvantu visve amrtasya puttrah: “O kayong mga anak ng

nektar, tandaan ninyo. Kayo ay eternal at kayo ay mga anak ng lupaing iyon. Labis-

labis na ang inyong mga paghihirap. Akala ninyo’y nabiktima kayo nang mortalidad

subalit ang totoo’y hindi. Dahil mayroon kayong nakatagong masmataas na layunin sa

buhay. Umuwi na kayo. Bumalik na kayo sa dati ninyong kalagayan. Bumalik kayo sa

inyong tahanan.” Ito ang pangkalahatang panawagan ng Upanishads, ang

pinakamatanda at sinaunang hayag na Banal na Aklat.

Ang panawagan ng mga tagasunod ni Sri Chaitanya Mahaprabhu ay hindi lamang

para sa teistikong buhay, hindi lamang para sa relihiyosong buhay, kundi

itoy’nananawagan para sa kalubusan ng teistikong buhay: na tumutukoy sa Diyos

bilang bahagi ng ating pamilya—na kapamilya ang Maganda at Marikit na Kalubusan.

“Doon lamang tayo sa kandungan nang mapagmahal na ama, o kaya sa kandungan ng

minamahal ninyong konsorte.”

“Mamatay para mabuhay” ito ang kasabihan nang mga tagasunod ni Mahaprabhu.

Subukan natin. Pagsikapin nating makamit ang tunay na hangarin natin sa buhay.

Walang ibang kompromiso. Hindi tayo dapat magpaubaya, kailangang maging handa

tayo, at kailangang ipaglaban natin ito hanggang sa katapusan. Ang aming Guru

Maharaj, si Prabhupad Srila Bhakti Siddhanta Saraswati Thakur, ay Acharyya nang

buong Gaudiya Math at ito ang kanyang paninindigan. Hindi siya padalus-dalos, hindi

din siya nagbabaka-sakali o nakikipag-kompromiso kaya—wala, walang ganito.

Si Prabhupad Srila Bhakti Siddhanta Saraswati Thakur ay halos mag-isang

nakipaglaban sa buong mundo—nakipaglaban sa lahat ng iba’t-ibang yugto ng kultura

ng mundo. Ang tanging suporta lamang niya ay ang Srimad-Bhagavatam at si Sriman

Mahaprabhu. Sa pamamagitan ng salawikaing, ‘pusong nagagabayan at Diyos sa ating

uluhan,” si Srila Prabhupad Bhakti Siddhanta Saraswati Thakur ay nagpatuloy sa

kanyang gawain.” Sa kanyang ulohan ay si Mahaprabhu at Bhagavatam. Mag-isa itong

nakipaghamok para sa Kanila. At hindi lamang sa Bengal, sa probinsya ni

Mahaprabhu, at hindi lamang dito sa India, kundi siya’y nakipaghamok din sa labas.

Ang gusto niya’y atakihin ang pinakamataas na posisyon ng sibilisasyon—ang

Kanlurang bahagi ng mundo, ang mala-siyentipikong sibilisasyon. Dahil sa labis na

kahambugan at kalagayan ng taga-Kanluran, ibig sirain ni Srila Saraswati Thakur

Prabhupad ang buong istraktura ng maling sibilisasyong ito. Gusto niyang gibain at

tayuan sa ibabaw nito ng isang banal na templo. Ibig niyang magtayo nang isang

templo ng Diyos sa ibabaw ng materyal na mundo. Hindi kalahating hatotohanan ang

gusto niyang ipahayag, kundi ang kalubusan nito: ayon sa kanyang mga pananalita,

“ganap na kalubusan ng teismo” na aayon sa Srimad-Bhagavatam. Huwag tayong

tumigil sa kalagitnaan o magkasya sa kaunting pagsulong, ito’y kailangang maging

lubusan, at naaayon sa Srimad –Bhagavatam.

avismrtih krsna-padaravindayoh

Sa mga linyang ito sumusunod ang konsepto ng teismo. Ito’y patuloy na

namumuhay sa ilalim nang banal na proteksyon ng Banal na Talampakan ni Krsna: ito

ang tamang kaisipan upang maging tuluy-tuloy ang lahat ng ating mga gagawin, “Ang

gabay ay nasa aking ulunan. Ang Banal na Paa ni Krsna ay nasa aking ulunan.” Sa

pamamagitan ng ganitong pag-iisip, di maglalayun madali din nating maaalis ang mga

bagay na kakaiba sa ating kalooban. Ang patuloy na pag-alala sa Lotus na Talampakan

ni Krsna, ang ating relasyon kay Krsna, sa sandaling panahon ay makapag-papawi

nang lahat ng mga balakid sa ating daraanan, at maging ang lahat ng ating katusuhan

at lahat ng hindi marangal. Sabi nga ng aming Srila Guru Maharaj, “Ang Gaudiya Math ay naninindigan para sa lahi ng sangkatauhan.” Mahalagang maunawaan natin

kung bakit ang pagpapaka-alipin kay Krsna ang pinaka-maringal na kalagayan sa

lahat. At ang lahat ng pakikipaglaban sa pamantayang ito’y masasabing isang

katusuhan. Para sa isang maginoong tao, ang tanging pamantayan sa buhay na dapat

nating malaman at tanggapin ay ang kalagayang nagpapailalim sa Di Mapag-

aalinlanganang Katotohanan. Ang tumanggap kung ano ang tama at makatotohanan,

sa ganitong paraan natin isulong ang ating buhay, at hindi sa katusuhan. Ang

maunawaan ang tamang kalagayan natin at maunawaan ang tamang tungkulin at ang

pagsasagawa nito—ay buhay ng isang maginoo; ang tanggapin kung ano ang

katotohanan. Di magtatagal, ang sinasabi nating katusuhan ay mawawala din. At ang

mga bagay na sadyang para talaga sa ating kabutihan at kapakinabangan, ay magiging

malago.

Sa kasalukuyan, tayo ay nasa maruming konsepto ng buhay. Ang ating isipan, ang

ating katalinuhan at ang iba’t-ibang klase ng pagsasamantala ay nagdudulot sa atin

nang karumihan. Mawawala ang lahat ng klaseng dumi mo sa buhay. Magiging

malinis ang inyong buhay at mababantad ang busilak na kadakilaan ng tunay na

sariling nasa kaloob-looban natin, makikita mong mayroon ka palang masayang

debosyunal na kuneksyon sa Super-Kaluluwa, doon sa Super-kaalaman. Makakaharap

mo mismo ang karunungan—na isang malinaw, at personal na kaalaman—kasama ang

mga kagamitan nito at sistematikong kabuhayan.

--- Anuman ang kinagigiliwan mo sa kasalukuyan dito sa materyal na mundong ito ay

malilipat. Madidiskubre mo ang tamang pagmamahal. Sa kasalukuyan, ang inyong

pagmamahal, pagkagiliw, at pag-ibig ay nasa maling direksyon, subalit matatagpuan

din nito ang tamang lugar at katayuan. Ang isang magandang katangian nito, kayo ay

magkakaroon nang isang tunay na lugar at katayuan kung saan ang lahat ng

kapangyarihan ng ating pagmamahal at pagkaakit ay magkakaroon nang isang

espesyal na tulong, at tamang lugar na maaari ninyong puntahan. Ito ang debosyon.

Purihin ang Sri Guru at si Gauranga

Ikalawang Kabanata

Ang Paghahanap sa Sikreto ng Buhay

Dapat ay kasabikan nating makasama ang mga matataas na saddhus sa halip na

mga ordinaryong tao. Dahil kapag nakihalubilo tayo sa kanila, nangangaraal man tayo

o nanghihingi nang limos o kahit anupaman, ito ay maaaring makasama sa ating

layunin.

vaco vegam manasah krodha-vegam jihva-vegam udaropastha-vegam

etan vegan yo visaheta dhirah sarvvam apimam prthivim sa sisyat

[Upadeshamrtam 1]

Matapos siyang pagpayuhan ni Sriman Mahaprabhu, ito’y masiglang sinulat ni

Srila Rupa Goswami sa pamamagitan ng makatang pananalita.

Vaco vegam—hindi tayo dapat masyadong nagsasalita; hindi tayo dapat

masyadong madaldal, kahit sabihin pang ang sinasabi natin ay mabuti o masama, at

walang patumangga. At ang isa pa, ang manasah, ang ating isipan ay dapat nating

kinokontrol. Kadalasan ang laman ng ating isipan ay pawang pakikipaglaban,

pakikidigma, pakikihamok, at tungkol din sa mga kamangha-manghang bagay na

natuklasan ng siyensya, ang maligalig na paghahanap ng pera, at marami pang iba.

Ang mga taong sakim ay palaging makikitang kasa-kasama ng mga milyunaryo, pero

hindi natin dapat pahintulutan ang ating isipan na naghahangad nang mga ganoong

bagay. Mga magagandang babae naman ang hanap ng mga taong punung-puno ng

mga makamundong pagnanasa. Ito ang hanap nila. Subalit sa mga taong kontrolado

ang isipan, ang laging hanap naman nila ay ang iba’t-ibang konsepto o paniniwala kay

Narayan. Kung ganoon, kailangang kontrolin natin ang pagdaloy nang ating isipan

tungo sa pagsasamantala, sa mga bagay na umaakit sa atin. Huwag nating hayaang

kung saan-saan tayo tinatangay nang agos ng ating isipan.

Krodha-vegam. Minsan ay nagagalit din tayo, subalit ito’y lumilikha lamang ng

kaguluhan. Hindi maiiwasang magkaroon ng reaksyon sa nararamdaman nating galit,

kung ganoon kailangang kontrolin din natin ang ganitong daloy ng ating isipan na

maaaring maging sanhi ng ating ngitngit. Ganunpaman din, lahat ng anumang

mayroon tayo, gamitin natin ito sa paglilingkod kay Krsna.

Kama krsna-karmmapane krodha bhakta-dvesi jane. Ang mga pagbabaka-

sakali, ang mga pagpaplano, atbpa, ay maaaring gamitin din sa Paglilingkod kay Krsna.

Gamitin din natin ang ating galit sa pagtatanggol sa mga deboto, dahil hindi

magtatagal sa pamamagitan nito, ang galit na nasa loob natin ay mawawala rin. Ang

malayang kaisipan naman natin ay maaaring gamitin sa pamamagitan ng saddhu-sange harikatha. Ang Prajalpa ay mga walang-bagay na usapan tungkol sa mga

makamundong buhay. Piliin din natin kung sino ang dapat nating makasama kung

sila ba’y mga mabubuting tao o hindi.

Jihva-vega ay pagka-akit sa isang partikular na lasa. May mga taong ang gusto

ay maanghang, ang iba ay mapait, meron dyan ang gusto ay matamis, ang iba ay

maasim, atbp. Kailangang pigilan natin ang mga paghahangad nang ating dila na

matikman ang ilang partikular na bagay. Ngunit papaano? Ganito ang paraan, habang

ito’y iyong tinitikman, isipin ninyong ang bagay na ito’y una munang natikman nang

saddhu, ng Guru, o kaya nang Panginoon. Ang mga materyal na bagay ay kailangang

nasa ilalim at pinangingibabawan at kailangang nakatuon ang ating isipan sa bagay na

nasa ibabaw at ang bagay na ito ay tinitikman nang nasa itaas. Ito ang isang

palatandaan kung papaano tayo maaaring makalaya mula sa materyal na panlasa.

Si Mahaprabhu ay umiwas sa pagtikim nang mga bagay na matatamis;

“Sannyasi Ako. Kaya kailangang ibigay Ko ang halimbawa. Pagpuro masasarap ang

tinitikman Ko malamang gayahin Ako at ito’y makasasama sa kanila.”

Pero ganito ang sagot ni Swarup Damodara, “Ito ‘yung sa negatibong bahagi,

pero doon sa positibong bahagi kailangang kumain tayo ng Prasadam. Kailangang

matikman din natin ang inihandang pagkain na kinain ni Jagannath.” Kaya magmula

sa objective na mundo, sa layon ng ating mga mithiin, tayo ay tutungo sa subjective,

doon sa nagingibabaw na bagay. Ipagsama-sama natin ang lahat ng damdamin at

gamitin ito sa masmataas na lupain, at alisin natin ang mga bagay na ito na mula sa

masmababang kapatagan.

Udara-vega. “Gutom pa ako. Hindi pa ako busog, kakain pa ako.” Ang ganitong

pag-uugali na walang kabusugan ay tinatawag na udara-vega.

Jihva-vega ay para sa lasa, sa kalidad, at ang udara-vega naman ay para sa dami.

Ang upastha-vega ay isang pag-uugali o pagnanasang makasama ang mga kababaihan.

Ayon sa itinuro sa atin ang tatlong ito ay nasa isang linya at sila’y magkakaugnay at

nagtutulungan: ang jihva-vega, udara-vega at ang upastha-vega. Kailangang maging

maingat tayo sa pag-aalis ng mga bagay na ito. Dahil ang tatlong ito’y nagdadala o

nagdudulot nang higit na kapahamakan sa ating buhay. Maraming buhay ang sinira na

nila. Kaya kailangang maging maingat tayo sa pahihikarap natin sa tatlong bagay na

ito.

“Etan vegan yo visaheta dhirah, sarvvam apimam prthivim sa sisyat. Ang sinumang

makaka-kontrol nang tatlong mahihirap na bagay na ito ay masasabing tunay na isang

Goswami, at ang buong mundo’y maaari na niyang kontrolin. Ang lahat ng mga tao sa

mundo’y kaya niyang gawing disipulo. Kahit anupamang dami ng bilang ang kanyang

mga disipulo ang paninindigan nito’y hindi parin nagbabago.” Ito ang mga puntong

ibinigay ni Sri Chaitanyadeva bilang babala sa mga saddhus na nasa ilalim ng

Kanyang watawat.

Kung ganoon paano natin makakasama ang isang saddhu?

dadati pratigrhnati, guhyam akhyati prcchati bhunkte bhojayate caiva, sad-vidham priti-laksanam

[Sri Upadeshamrtam, 4]

Ilapit natin ang ating kalooban sa saddhu sa pamamagitan ng pagbibigay sa

kanya nang mga lulutuin at pagtanggap nang kanyang Prasadam—na para bagang

bigayan. Bigyan natin siya nang mga bagay na kanyang gagamitin, at tanggapin ang

mga bagay na kailangan lamang natin, at hindi mga bagay na hindi pa niya nagagamit.

Huwag nating tanggapin ang anumang bagay na bago, sa halip hangarin natin

ang mga bagay na ginamit na nang Guru at ng mga Vaishnavas, kahit na ito man ay

mga buklaklak na isinabit sa leeg, mga damit na kanilang naisuot na, mga ginamit na

pang-dekorasyon, o kahit anupamang bagay. Kailangang mabuhay lamang tayo sa mga

bagay na ginamit na ng mga Vaishnavas. Ibigay natin sa mga saddhus ang mga bagong

bagay, at mamuhay sa pamamagitan ng kanilang tira-tirahan.

Guhyam akhyati—Kailangang ilahad natin sa saddhu ang nilalaman nang ating

damdamin: Ito po ang nararamdaman nang aking damdamin. Ito po ba’y masama o

mabuti? At kung ito po’y masama, ano ang lunas dito?” Kailangang ilahad natin sa

kanya ang nilalaman nang ating puso upang ito’y kanyang masuri at nang maging

maayos ang ating pagsulong.

Prcchati—magtanong tayo sa saddhu, “Ano po ba ang sikreto nang inyong

kabanalan? Sabihin po ninyo at ito po ang aking gagawin upang makawala ako sa

kinalalagyan ko. Papaano po kayo nakalaya?” Kaya kailangang makolekta natin sa

saddhu ang sikreto ng kanyang tagumpay sa buhay. Bhunkte bhojayate caiva—siya’y

dapat nating pakainin, at tanggapin ang ibinibigay niyang Prasadam.

Tayo ay mapapalapit sa kanya kapag sinunod natin ang kanyang mga tagubilin.

Kapag napasama tayo sa mga masasamang-tao tayo ay magiging masama din, at kapag

mabuting tao, tayo ay magiging mabuti din. May dalawang uri ng tubig: malinis at

marumi. Ang maruming tubig ay maaaring linisin. Kayang alisin nang mga matataas

na saddhus ang mga masasamang isipan ng tao nang hindi sila nahahawa. Dahil

naninirahan sa kanilang puso si Govinda. Si Govinda ay walang-hangganan at kahit

anumang dami ng maruruming bagay ay kaya Niyang inumin, samakatuwid ang puso

ng mga saddhung ito ay hindi nadudumihan.

yare dekha, tare ‘krsna’—upadesa

amara ajnaya guru hana tara ei desa

[Chaitanya-charitamrta, Madhya 7.128]

“Sinuman ang makaharap mo, sinuman ang makausap mo, si Krsna lamang ang

ikwento mo.” Ito ang dapat nating maging motto, o salawikain. Ang sinumang

makasusunod sa kautusang ito ay tunay na tagasunod ni Mahaprabhu—at hindi ni

Krsna. Si Krsna ay halos naroroon lamang sa Kanyang mga ka-grupo subalit noong

Ito’y pumanaog bilang si Mahaprabhu ang Kanyang pangunahing layunin ay buksan

ang daan patungo sa Kanyang Lupain. “Sige ipagsabi ninyo. Sige ikalat ninyo. Bilang

isang tunog, sa umpisa’y ikalat ninyo ang Aking katauhan. Ang bagay na ito’y

napakalawak, ito’y pino at epektibo. Dahil sa tunog na iyon, ang lahat ng bagay ay

unti-unti ninyong makikita. Sa umpisa, Ito’y matatagpuan ninyo sa pamamagitan ng

Aking katauhan bilang isang tunog.”

Ang Kanyang katauhan bilang isang tunog ay yumayakap sa lahat ng bagay.

Kahit sa napakalayong lugar ito’y nakararating, at pagkatapos ang Kanyang Pigura,

ang Kanyang Kulay, at pagkatapos ang Kanyang Katangian, at ang Kanyang mga

Kasamahan, at pagkatapos ang Kanyang mga naging Aliwan. At sa panahong iyon ang

kalooban ng isang deboto ay napapalapit sa isang partikular na gawain kung saan ito’y

sumasali sa Lila ng Panginoon.

Purihin ang Sri Guru at si Gauranga

Ikatlong Kabanata

Ang Pagkilala sa Dibinidad

Deboto: Noong naririto pa po ang aking Diksha-gurudeva ako po ay kanyang

espirituwal na inatasan, kung kaya’t siya din po ay aking sikha-guru. Noong siya po ay

pumanaw na ako po ay kanyang ginabayan sa pamamagitan ng kanyang mga aklat at

mga naka-tape na aral. Ngayon, siya parin po ba ang aking Sikha-guru? Ang mga aklat

po niya at mga tape recordings ay Siksha-guru ko din?

Srila Guru Maharaj (Srila Sridhar Maharaj): Oo naman, pero ito’y passive, hindi

nakakausap. Kadalasan ay masmabuti pa ang galaw ng Chaittya-guru. Minsan dahil

hindi natin maunawaan ang isang talata tayo ay hindi makausad. Ang nakasulat dito’y

walang-imik na iniharap sa atin, at ito’y kailangang katasin pa muna natin bago natin

ito maintindihan; at ang nakikita ng ibang vaishnava ay maaaring naiiba din. Kung

kaya’t sinasabi sa atin, ‘Jaho bhagavata pada vaisnavera sthane.’ Kung magbabasa ka

nang Bhagavatam magpatulong ka sa isang Vaishnava Acharyya, sa isang titser na

Vaishnava, at basahin ito sa ilalim nang kanilang patnubay, dahil maaaring magkamali

ka sa pag-unawa sa tunay na pananaw nito. Basahin ninyo ang Banal na Aklat na

Vaishnava sa pamamagitan ng tulong ng isang Vaishnava Acharyya. Maaaring

paalalahanan ka nang walang-imik na Siksha-guru, pero papaano kung hindi mo ito

maunawaan, ikaw ay hindi pupuntahan nang libro upang pawiin lamang sa iyong

isipan ang maling konsepto. Kundi ang buhay na Siksha-guru, ang saddhu, ang siyang

magpapaliwanag sa inyo at magtuturo para itama ang mga maling pag-uunawa ninyo.

Ang saddhu at shastra ay kapwa mahalaga, subalit ang masmahalaga sa dalawa ay ang

saddhu. Kung walang buhay na Banal na Aklat—kung walang buhay na saddhu—

naririto ang walang-imik na Banal na Aklat—ang ating shastra—para tulungan

tayo.

Deboto: Ang Chaittya-guru po ba ay passive, hindi nakakausap o walang-imik din?

Srila Guru Maharaj: Ito’y hindi passive o hindi nakakausap, kundi, ito’y isang bagay

na nasa sa loob natin na hindi medyo malinaw at kadalasan ang mga payo nito ay

hindi natin napapansin. Talagang napakahirap unawin ang kanyang mga payo.

Deboto: Ang Chaittya-guru po ba ay maaaring manipestasyon din ng ating Gurudeva

at ni Krsna?

Srila Guru Maharaj: Oo. Kahit nasa harapan tayo nang ating Gurudeva at internal na

nagtanong tayo sa kanya nang, “Ano po ba ang dapat kong gawin. Pagpayuhan po

ninyo ako.” Sa bagay na ito’y may mararamdaman tayo: “Ito ang sinasabi nang aking

Gurudeva.” Kung tayo ay talagang malinis at dalisay ang tunay na solusyon sa sinasabi

niya ay madali nating makukuha.

Kahit habang nagbabasa tayo nang Bhagavad-gita, maaari nating tanungin si

Krsna, “Ano po ba ang tunay na kahulugan ng Inyong sinabi? Hayaan po Ninyong

ito’y maunawaan ko.” Ayon sa ating kalagayan maaari nating maunawaan kung ano

ang sinasabi ni Krsna, “Ito ang ibig sabihin ng mga sinasabi Ko….” Subalit ang bagay

na ito’y malabo, hindi malinaw at depende sa kakayahan ninyong umunawa.

Deboto: Marami sa amin ang hindi po nakausap o kaya ay nakita nang aming

Gurudeva, kung ganoon, papaano po nalalaman nang Maestrong pang-Espirituwal ang

mga ginagawa nang kanyang mga disipulo? At minsan ang Maestrong pang-

Espirituwal ay malayo pa sa kanyang mga disipulo, kaya papaano po sila

nagkakaugnayan?

Srila Guru Maharaj: Nagkakabalitaan sila sa pamamagitan ng mga sulat, nakikita din

ito sa mga pananalita at mula sa ibang tao. Mula sa isa o dalawang tao ay nagkakaroon

siya nang mga pala-palagay sa disipulong ito at gayun din kung ano ang kanyang

ginagawa. Hindi mahirap para unawain ang kalagayan at katayuan nang isang

disipulo, ito’y nakikita sa kanyang mga gawain, sa kanyang mga pahayag, at sa

adhikain nito. Napakaraming mga pamamaraan nang pagsusulit.

Kadalasang sinasabi nating huwag nating husgahan ang isang tao dahil sa

kanyang kasuotan lamang, kundi sa kanyang mga pananalita. Subalit doon sa

debosyunal na buhay ang isang tao ay maaaring husgahan sa pamamagitan ng

kanyang kasuotan at kanyang mga pananalita, sa mga naging buhay nito, at mga

kinagigiliwan, atbp.

Batid nang isang computer expert kung ano ang sira nang isang computer.

Katulad din nito, ang makikilala natin ang katayuan ng isang tao sa pamamagitan

nang kanyang mga pananalita at mga gawa. Ang kanyang mga pagkamasigasig at

pagkaakit sa iba’t-ibang gawain ay ilan lamang sa mga palatandaan kung saan ito

nakalagay.

Kadalasan, may mga taong gusto nang renunsiasyon, o pagtalikod sa mga

material na gawain, may mga taong gustong magsamantala, at may ilang tao na

naaakit sa larangan naman ng debosyon. Sa bahagi ng mga nagde-debosyon may mga

taong ang debosyon ay nagagawi sa pagsamba sa mga Imahen, may ilan naman ay

debosyon sa mga Vaishnavas, meron din sa debosyon sa Guru. Maaari nating suriin

ang kalagayan ng isang deboto ayon sa kanyang natural na pangangailangan. Ano ba

ang ibig nitong malaman? Sa shastras, nakalista ang iba’t-ibang yugto ng mga

pagtatanong at mga tagubilin.

Deboto: Sa pagpanaw po ba ng Maestrong pang-Espirituwal, nananatili parin po ba

ang kuneksyon ng disipulo sa kanyang maestro? Alam parin po ba nang Maestrong

pang-Espirituwal ang mga ginagawa nang kanyang disipulo?

Srila Guru Maharaj: Ilagay natin sa ating isipan na mula sa itaas tayo ay kanyang

nakikita.

Wala tayong sapat na kaalaman kung ano talaga ang ating Gurudeva. Isang

deboto noon na labinlimang taong tuluy-tuloy na lagsilbi bilang isang sannyasi ang

pinagsabihan noon nang aming Guru Maharaj, si Prabhupad Srila Bhakti Siddhanta

Saraswati Thakur, “Hindi mo ako pinansin. Binalewala mo ako.” Makikita nating sa

pamamagitan ng halimbawang ito, napakahirap para sa mga disipulo ang unawain

kung ano talaga ang ating Gurudeva.

Ang sannyasi na ito ay isa sa mga sikat na sannyasis noon sa mga disipulo ni

Srila Prabhupada, subalit noong mga huling araw dito ni Srila Prabhupad ito’y may

ginawang kakaibang bagay at napagalitan nang aming Guru Maharaj, “Hindi mo ba

ako nakita; hindi mo ba alam kung sino talaga ako.”

Sa madaling salita nabatid din namin kung ano talaga ang ibig ipagkahulugan

ni Guru Maharaj, “Mahilig kang humingi sa mga grhasthas—hindi ka nakatulong sa

akin. May salapi at tao ka, inakala mong ito ang gusto ko. Inisip mong ito’y mga pag-

aari mo at sinusuhulan mo pa ako, para ikaw parin ang humawak nang mga lupain

mo. Ang gusto ko ay maging tao kita at siyento-por-siyentong magtatrabaho sa akin,

at hindi kailanman naaakit nang kahit anumang kariktan nang materyal na mundong

ito. Ang gusto ko ay siyento-por-siyentong makatulong ko. Kailangang putulin mo na

ang kuneksyon mo sa labas ng mundong ito. Walang sinuman ang maaaring mag-

impluwensya sa iyo. Kailangang maging malinaw ang bagay na ito sa iyo. Gumalaw ka

sa mundong ito, subalit hindi ka dapat maaakit o makipag-ugnayan sa mundong ito.

Dapat siyento-por-siyentong akin ka. Ito ang dapat na maging damdamin natin. Tao

kita at ikaw ay walang obligasyon sa labas ng mundo. Hindi mo dapat ginagamit ang

salitang Debosyon at nakikiusap sa kanila para sa akin. Ang kailangan ko ay siyento-

por-siyento maging akin ka muna, kung nais mong kumilos sa labas ng mundo—na

kasa-kasama ang ibang tao, pera, katanyagan, o kahit ng anupamang bagay. Hindi tayo

dapat maging maluwag sa ating kuneksyon.”

Sa kabilang panig, sa ngalan ng tao, ganito naman sinabi ni Vasudeva Datta kay

Mahaprabhu, “Tanggapin Mo po sila. Ako na po ang bahala sa kanila. Kung Inyong

mararapatin, kahit habambuhay pa Ninyo akong ilagay sa impiyerno, tanggapin

lamang po Ninyo sila.” Subalit ang ganitong damdamin ay iba naman. Siya’y walang

pagkukulang nang pananalig sa pinaka-sentro; sa halip ipinakita pa niya ang kanyang

matinding pananalig sa pinaka-sentro; katulad nang binitiwan niyang pahayag, na

animo’y nagmamakaawa para sa tao at kahit malagay pa sa alanganin ang buhay.

Deboto: Sa caksu-dana dila yei, janme janme prabhu sei—sinasabi dito na ang taong

nagbibigay sa atin ng transedental na pananaw, na kahit muli pa tayong ipanganak ay

ating kikilalanin bilang aking panginoon. Kaya, ang ibig po ba sabihin nito ay eternal

din ang aming kuneksyon sa aming Maestrong pang-Espirituwal, kahit kami ay muli

pang isilang?

Srila Guru Maharaj: Oo naman. Subalit huwag natin siyang kilalanin sa nakikita ng

pisikal nating mata. Ang mahalaga dito ay makilala natin kung ano ang nasa kanyang

kalooban, habang lumalago ang ating pananaw ito’y nagiging malawak naman. Ang

pananaw natin ay madadagdagan at magiging malago at magmula sa prakrta ito’y

magiging aprakrta, mula sa materyal na kalagayan ito’y magiging transedental. At

habang nagbabago ang ating pananaw, mag-iiba din ang ating pananaw sa ating

Gurudeva. Kadalasan, nakikilala natin ang isang tao ayon sa kanyang panlabas na

kasuotan, at pagkatapos ay sa kanyang katawan, sa kanyang kaisipan, at sa kanyang

dunong. Hangga’t lumalawak ang nakikita nang ating mga mata, nagbabago din ang

ating nakikita.

Acaryyam mam vijaniyat—Sabi nga nang Panginoon, “Sa bandang huli’y

makikita mong Ako pala ang Acharyya. Sa bawat yugto at kaanyuan, Ako ang

makikita mong nagpapagalaw.” Iba’t-ibang Acharyas sa iba’t-ibang gawain. Iisa

lamang ang kanilang paninindigan sa Sri Gurudeva, ngunit, katulad ng mga sanga sa

isang punung kahoy, iba’t-iba din ang Gurudeva. Ganunpaman, ang pinaka-prinsipyo

dito ay nasa acaryayam mam vijaniyat. Ito’y sinusukat magmula sa makapal [gross] na

kalagayan hanggang sa pinaka-pino[subtle]. Depende din sa lalim ng ating pananaw,

may nagkakapareho nang pananaw at may naiiba din.

Ang iba’t-ibang lalim ng pananaw ay naghahayag nang iba’t-ibang realidad

tungkol sa Acharya, at ito’y nagpapatuloy hanggang sa iba’t-ibang Rasas [mga Banal at

Sagradong Pakikipag-relasyon] hanggang doon sa pinakamataas na kalagayan sa

pamamagitan ng yugto-yugtong pamamaraan nang realisasyon. Dahil kung hindi,

ito’y magiging marttya-buddhi, magiging materyal ating pananaw sa Dibinidad, at ang

bagay na ito’y isang krimen; ito’y isang kamang-mangan. Ito’y mali.

Ilayo natin ang ating mga sarili sa bitag na kumikilala sa mga nakikita nating

pisikal na kaanyuan. Sapagkat ang mga mata natin ay mapanlinlang; ito’y hindi

nakakakita nang tamang kaanyuan. Ang tainga din natin ay mapanlinlang. Ang

katauhan ng Acharyya ay hindi indriya-grahya, nakikita nang ating mga pandama;

dahil ito’y indriyatita, higit pa sa nararanasan ng ating mga pandama. At dahil tayo ay

nasa mababang kalagayan, kailangang unti-unti din ang ating pagpasok sa panloob na

mundo sa pamamagitan ng tulong ng taong nasa ating harapan. Dito’y kailangang

laliman pa natin ang ating pananaw. Minsan ay nakikita nating nakasuot nang pan-

lamig ang Acharyya at sa panahon naman ng tag-init iba naman ang kanyang damit,

subalit, bagama’t hindi natin maaaring ihiwalay ang kanyang kasuotan sa kanyang

katawan, hindi natin dapat ito tignan sa kasuotan lamang. Katulad din nito, minsan ay

nakikita nating bata pa ang ating Acharyya subalit sa paglipas nang panahon ito’y

naging matanda na. Kagaya din nito, sa isang panahon ang Acharyya ay may

partikular na katauhan at sa ibang panahon ay iba na. Siya pa rin ang Acharyya na

dumadating sa magkaibang panahon. Kaya mula sa panlabas pumasok tayo sa

internal, sa panloob. Ganun din an gating mga sarili. Kapag ang katawang ito na gawa

sa laman at dugo ay naglaho na at pinong katauhan na lamang ang natitira, makikita

din natin ang Guru sa kanyang pinong katauhan, at hindi tulad ng pisikal na

katauhang ito. May Guru din ang mga Devatas, ang mga Gandharvvas, at ang mga

Siddhas, subalit ang katawan nila at Acharyyas nila ay walang materyal na katawan.

Kaya kailangang umalis tayo sa panlabas na konsepto at pumasok tayo doon sa

panloob na konsepto, dahil ito ang pinakamahalaga sa lahat para sa isang disipulong

may matibay na paniniwala. Subalit hindi nangangahulugang huwag na nating

pansinin ang pisikal na katauhan ng ating Gurudeva, kundi tignan lamang natin ang

tunay na kahalagahan at tunay na katauhang na sa kanyang loob.

Kailangang sambahin din natin ang mga gamit ng ating Acharyya—katulad ng

kanyang balabal, sapatos, sandalyas, atbp.—subalit hindi nangangahulugang ang mga

bagay na ito’y higit na masmahalaga pa o kaya ay mas-superyor pa sa kanyang

katawan. At ang isa pa, halimbawang siya ay ibig nating hilutin o masahiin subalit

ayaw niya, huwag na nating gawin. Gusto man nating masahiin ang kanyang mga paa

subalit ayaw naman niya, “Huwag, huwag, huwag na. Ayoko,” Ito’y huwag na nating

gawin pa. Dapat lamang na mangibabaw ang kanyang internal na kagustuhan. Kaya sa

paraang ito magmula sa magaspang tumungo tayo sa pino, subalit hindi

nangangahulugang dapat lamang nating kasuklaman ang lahat ng nasa labas. Lahat

sila’y dapat din nating igalang, subalit higit nating bigyan nang importansya ang mga

bagay na internal dahil ito’y masmataas, at malalim ang inilalarawan. Eho bahya, age kaha ara. “Mababaw pa, laliman mo pa.” Laliman parin natin hangga’t lumalalim pa

ang ating pananaw.

Deboto: Sa kaso naman po ni Bilvamangala Thakur, ang kanyang guru ay nangusap sa

pamamagitan ni Chintamani na isang babaeng kaladkarin, at mula sa kanya’y nakita

niya ang kanyang Guru.

Srila Guru Maharaj: Subalit hindi ibig sabihin nito’y muli siyang bumalik kay

Chintamani. Si Chintamani ay tinanggap ni Bilvamangala Thakur bilang kanyang

unang Guru. Dahil sa mga naging payo ni Chintamani si Bilvamangala Thakur ay

nagpunta kay Somagiri at sa Vrndaban, at iniwan ang nauna niyang gabay. Kinikilala

niyang kay Chintamani siya nag-umpisa subalit hindi siya namalagi at naglingkod

dito. Eho bahya, age kaha ara. Ang ibig sabihin nang pagsulong ay pagbabawas. Ang

progreso ay parang isang uri din ng pagbabawas, mga pagbabago nang konsepto o

kaisipan, dahil kung hindi ito’y mananatiling di-umuusad at nakapirmis lamang.

Deboto: Ibig po bang sabihin nito’y magmula sa Santa patungo sa Dasya at sa Sakhya

ay itinatapon na ng mga progresibong deboto ang mga Rasas na nasa ibaba?

Srila Guru Maharaj: Kapag nakita na ng debotong ito ang kanyang internal na

hinahanap, siya’y doon na lamang. Ito’y hindi na maghahanap nang masmataas na

Rasa dahil narating na niya ang kanyang huling hantungan.

Sa lahat ng bagay ay may iba’t-ibang grado. Katulad din nito, iba’t-ibang klase

din ng enerhiya: may Goloka-shakti, Vaikuntha-shakti, at may Shivaloka, Brahmaloka, Viraja; at pagkatapos, dito sa materyal na mundong ito’y may mga pag-

uuri din—subalit ito’y depende sa bigat at kapal. Dito sa materyal na mundo ang pag-

uuri ay ginagawa mula sa makapal hanggang sa pinaka-pino. Doon naman sa bahagi

ng jivas ay may mga pag-uuri at grado din. May humahantong sa relasyon ng Dasya sa

Vaikuntha. May mga nakakatawid sa Vaikuntha-dasya at nakakapasok sa Dasya ng

Krsnaloka, kung saan ay matatagpuan ang Madhura-rasa-dasya, Vatsalya-rasa-dasya, mga pangkalahatang uri ng dasya, atbp. Sa lugar na iyon ay makikita ang mga walang-

hanggang pag-uuri. Ang kaluluwa ay walang-hangganan at sa lugar na iyon ang lahat

ng bagay ay pawang walang-hangganan. Ang mga bagay na ito’y tinatanaw natin

mula sa malayo (dig-darshan) subalit ang lahat ng ito’y kabilang sa mga walang-

hangganan. Ang bawat bahagi ng isang walang-hangganan ay walang hangganan din,

kung kaya’t madalas na sinasabi sa atin, “Mag-umpisa na kayong magtrabaho.

Magsimula na kayong maglingkod. Dahil ang kaalaman ay walang katapusan, walang

katapusan pag-aaral, kaya magsimula na kayong maglingkod—magsimula na kayong

mag-debosyon.” Jñane prayasam udapasya—walang katapusang mga pagtatanong.

Walang kasiyahan. Walang katapusan. Pranipata, pariprasna, sevaya. Ang ibig sabihin

ng pranipata ay punung-puno nang pagtitiwala; ang pariprasna naman ay tapat na

pagtatanong; at ang seva, ay paglilingkod, at ang lahat-lahat. Kung wala kayong seva

hindi ninyo maaaring sabihing narating na ninyo ang Kalubusan. Dumulog ka at

maglingkod, at mula sa loob ninyo’y malalahad ang tamang direksyon. Magsimula na

kayong maglingkod. Saanman kayo naroroon, isang napakalaking pagpapala para sa

inyo ang makapaglingkod. Ang pagkakataong ito sa pamamagitan ng Kanyang mga

sugo ay maaaring makamit din ng mga puno at hayop.

Ang paglilingkod ay siyang lahat-lahat. Ito ang konkretong kabuuan; lahat ay

pawang bahagi lamang nito. Kung kayo’y hindi magpapasakop, hindi din kayo

maaaring magtanong. Dahil ang pagtatanong ay hindi nagbibigay nang kasiyahan.

Ang kasiyahan natin ay nasa paglilingkod. Ito ang realidad, ito din ang katotohanan at

ito ang magbibigay nang sukli sa atin.

Bhaktya sañjataya bhaktya. Bhakti, at hindi jñana o ang maaaring magbigay

nang Bhakti at hindi ng anupamang bagay. Hindi kayang ibigay nang jñana ang

bhakti, dahil ang bhakti ay malaya. Tanging ang Bhakti lamang ang maaaring

magbigay nang Bhakti, kaya masasabing ang jñana ay nasa negatibong bahagi. Ang

Bhakti ay malaya. Ang Bhakti ay kalubusan. Ito’y hindi nakasandal sa jñana o kaya sa

karmma. Tanging ang Bhakti lamang ang isinisilang nang Bhakti. Bhakti lamang ang

produkto ng Bhakti. Wala nang iba. Ahaituky apratihata. Ito’y hindi bunga ng

anupamang bagay. Ito’y hindi rin maaaring likhain. Subalit kayang palawakain ng

Bhakti ang kanyang sarili. At ang salitang apratihata—ay walang sinuman ang

maaaring pumigil sa paglago ng Bhakti maliban sa Vaishnava-aparadha, ang magkasala

sa mga deboto ni Vishnu, ni Krsna. Ang Vaishnava-aparadha ay maling konsepto ng

Bhakti, ang maling paggamit sa Bhakti. Ang jñana at ang karmma ay hindi

makapipinsala o makaka-apekto sa Bhakti dahil ang Bhakti ay apratihata, subalit ang

anti-Bhakti ay isang aparadha at ito ang dapat nating pag-ingatan. Yadi vaishnava-aparadha uthe hati-mata. Partikular na kailangang higit tayong maging maingat sa

paggawa nang Vaishnava-aparadha.

Iba’t-iba ang grado din ng Vaishnava-aparadha. Walang masyadong epekto

kapag mababang klaseng Vaishnava lamang ang nayamot o nainis sa atin, ngunit sa

pagitan ng mga di-pagkakaunawaan ng mga Vaishnavas, mahalagang tignan muna

natin kung sino sa kanila ang pinapaboran nang nasa itaas. Dapat maging

masmatimbang ang pinaka-sentrong diwa. Harapin natin ito sa pamamagitan ng

ganitong isipan. Si Ambarisa Maharaj ay isang deboto, si Durvvasa Muni ay may

debosyon din, subalit tignan natin sino sa kanila ang maybasbas mula sa itaas. Si

Duryodhana ay isang deboto at si Arjjuna ay ganun din, subalit sila’y naglalaban.

Minsan ay nakikita natin ang mga ganitong bagay.

Si Bhisma na isa sa labindalawang debotong mahajanas ay isang deboto--si

Arjjuna ay deboto din, subalit ang pagkakaalam natin silang dalawa ay may alitan.

Minsan ang mga pag-aaway na ito ay dulot nang kanilang mga pagpapasikat lamang at

minsan sa isang sitwasyon. Subalit kanino tayo dapat kumampi? Kung sa palagay natin

ay hindi na maaaring iwasan pa ang ganitong sitwasyon, kailangang komunsulta muna

tayo sa matataas sa atin. Dahil ito’y buhay na bagay, hindi patay at magulong batas.

Hindi napakadaling bagay ang gumawa nang Vaishnava-aparadha. Ito’y

masasabing isang aparadha kung ito’y ginawa sa isang Vaishnava, subalit kung ang

pag-aaway na ito’y bunga nang isang anartha sa pagitan ng mga gitnang-uring

Vaishnava, ito’y hindi masasabing isang pagkakasala. Ang isang siyento-por-siyentong

vaishnava ay maaaring may mga anartha pa, at kapag may sumasalungat sa kanyang

anartha, ito’y nagagalit. Sa kasong ito masasabing hindi talaga sa isang vaishnava

kundi sa kanyang isipan—sa mental na kaisipan ng isang Vaishnava at hindi sa

kanyang espirituwal na elemento. Masasabing ito’y hindi talaga isang aparadha kung

ang dahilan ng kanyang ngitngit ay dahil napakialaman lamang ang kanyang materyal

na interes.

Maaaring suriin muna natin at tignan ang mga bagay na ito, pero makikita din

natin sa Banal na Kasulatan ang: “Na hi kalyana-krt kascid, durgatim tata gacchati—Ang gumagawa nang mga kabutihan ay hindi napupunta sa impiyerno o

napapahamak.” Kung ikaw ay matapat at hindi niloloko ang sarili, walang sinuman

ang maaaring lumoko sa inyo. Kailangang maging tapat tayo sa ating espirituwal na

kalooban. Kailangang maging tapat lamang tayo sa ating paghahanap, upang nang sa

ganoo’y matulungan din tayo nang Panginoong nasa sa loob natin. Dahil lagi Siyang

tumutulong sa mga matatapat na kaluluwa. Siya ay nasa lahat ng dako at Siya ay

matulungin.

na hi kalyana-krt-kascid, durgatim tata gacchati

Ang nais ko ay makamit ang pinakamataas na kabutihan dahil ang

Pinakamataas na Kabutihang ito ang Siyang tutulong din sa akin.

Purihin ang Sri Guru at si Gauranga

Ikaapat na Kabanata

Ang Nasa Kaloob-loobang Lupain

Dinala ni Sanatana Goswami sa kanyang konsepto si Krsna sa Mathura, at mula

doon ay muli niyang ibinalik sa Vrndaban. Hindi niya pinayagang lumabas ng

Mathura si Krsna. At ang mga bagay na ito’y makikita natin sa kanyang sinulat.

Subalit nakita nating iniugnay naman ni Rupa Goswami ang Vrndaban-lila sa

Dvaraka-lila. Ipinakita niyang ang lahat ng nasa Vrndaban-lila ay nailipat sa Dvaraka-lila maging ang mga Reyna nito. Noong tinanong si Srila Prabhupad Bhakti Siddhanta

Saraswati Thakur kung bakit, ganito ang kanyang naging tugon, “Bakit ito sinasabing

adhoksaja—di-kayang abutin nang ating kaalaman? Kung ang lahat ng bagay ay

maaari nating malaman at ilagay sa ating kamao, ito’y hindi na isang adhoksaja—

acintyah khalu ye bhava, na tams tarkena yojayet.” Ito’y dahil sa Kanyang matamis na kalooban. Hayaan natin ang lahat ng ito sa

Kanyang matamis na kalooban. Kung ang lahat ng karunungan ay maaari nating

bihagin, kung ganoon, maaari pala nating sabihing pareho lamang kami ng katauhan.

Samakatuwid, jñane prayasam: huwag mo nang pag-aksayahan pa ng panahon na

malaman ang lahat ng bagay at ang mga bagay tungkol sa Kanya, kundi ang

magpasakop sa Kanya. Dahil sa pamamagitan ng pagpapasakop at ayon narin sa

hangarin mong makapaglingkod, ang lahat ng mga bagay tungkol sa Kanya ay unti-

unti mong malalaman. Ikaw ay may-hangganan, kaya huwag mong ‘lamunin’ ang

Walang-Hangganan—hindi ito maganda. Ito’y hindi lamang pagsasayang ng ating

enerhiya kundi mapipinsala din ang ating layunin kapag nilamon natin ang lahat ng

ito at inilagay sa ating sikmura. Kapag ginawa natin ang bagay na ito, masasabing

limitado lamang pala ang pananaw natin, dahil naging mapahangas na tayo at ibig na

natin Siyang lubusang makilala. Maaaring ilang bagay ang ‘ganap’ na nalalaman natin

tungkol kay Maya, subalit hindi kailanman sa Adhoksaja, kay Krsna. Wala kang

karapatang maghangad nang ganitong kaalaman. Hindi ka uunlad kapag tinahak mo

ang landas na ito. Yam evaisa vrnute tena labhyah—ito’y kailangang manggaling

muna mula sa itaas. Ang maaaring masabi mo lamang sa negatibong bahagi ng sarili

mo ay: “Isang hamak na tao lamang ako, isang mababang uri. At higit na

nangangailangan sa lahat.” Ito’y kailangang maging isang taimtim at tapat—at hindi

pakitang-tao lamang.

Ang ating pagsulong ay nakasalalay sa ating matapat na kalooban, “Ako ang

higit na nangangailangan, ang pinaka-masama sa lahat, ang pinaka walang-kwentang

tao.” Ganito ang dapat nating gawin. Kaya jñane prayasam udapasya. Iwaksi natin at

kamuhian ang pag-uugaling Siya’y dapat muna nating ‘malaman’. Namanta eva, jivanti san-mukharitam bhavadiya-vartam—sa halip, mas dapat pa nating saluhin ang

mga bagay na lumalabas sa bibig ng mga deboto, dahil ang karunungan ay kusang

lumalabas mula sa positibong direksyon. Siya ay aking tatanggapin at yayayain. At ito

ay kusang dumarating. Dapat ay malaya Siyang nakakapunta sa atin, at hindi dahil sa

ating pagpapakahirap kaya Siya ating nakilala. Saan man ito manggaling, ang mga

ganoong paglalahad ay kailangang tanggapin ko, at hindi ko Siya dapat abalahin dahil

lamang sa aking kahilingan, “Kailangang malaman ko muna kung sino po Kayo.”

Sthane sthitah—hindi mahalaga kung saanman tayo ilagay. Maging ibon man

o hayop, ito’y hindi mahalaga. Si Hanuman ay hindi tao, ganoon din si Garuda, subalit

sila’y pinagpala. Sabi nga ni Krsna, “Maaari talaga silang pumasok sa Aking Lupain at

sa loob ng Aking puso. Ang tunay na landas papunta sa Akin ay debosyon, sa

pamamagitan ng serbisyo, ng paglilingkod. Kapag iniwan natin ang landas ng

paglilingkod, at nais parin natin Siyang alamin, tayo ay dadanas nang matinding

kahirapan magkaroon lamang tayo ng konsepto at palagay tungkol sa Kanya. At

tanging paghihirap lamang ang magiging pabuya natin. Tanging hirap at sakit lamang

ang mararamdaman ng mga taong aalis sa landas ng paglilingkod, sa landas ng serbisyo

makilala lamang Siya. Bakit ka mausisa? Ikaw ay katulong Ko lamang, huwag kang

lalagpas. Huwag ka masyadong mausisa at gusto mo Akong makilala agad. Sa halip,

bigyan mo Ako nang kasiyahan. Oo, paligayahin mo Ako. Ako ang Anandam, ang

ekstasi, ang kalugud-lugod na kasiyahan. Ito ang pinakamataas na bahagi Ko, kaya

halika at dagdagan mo ito.”

Hanapin mo ang Krsna-santosa, ang paraan kung papaano Siya mabibigyan

nang kasiyahan, subalit kung wala ka namang pakialam, ang pagpapakahirap mo’y

paghahanap nang hilaw na kaalaman. Samakatuwid isa ka palang manloloko.

sreyah-srtim bhaktim udasya te vibho klisyanti ye kavala-vodha-labdhaye

tesam asau klesala eva isyate nanyad yatha sthula-tusavaghatinam

[Srimad-Bhagavatam 2.416]

Papaano? Isang halimbawa ang ibinigay, kapag ang palay ay iyong ipina-giik

bigas ang lalabas, ngunit kung puro ipa lang ang pinagiik mo ito’y parang

pagtatangkang makilala mo si Krsna. Ang gusto natin ay bigas at hindi ipa. Sayang

lamang ang pagod mo kung ipa lang ang ipagigiik mo. Wala kang mahihita,

mapapagod ka lamang. Katulad din nito, sayang lamang ang pagpapakapagod ng isang

may-hangganan kung ang nais niya ay alamin lamang ang Walang-hangganan. Sabi

nga ni Krsna, “Lahat ng nasa sa iyo, bilang isang paglilingkod, ito’y gamitin mo para sa

Aking kasiyahan, para sa Aking Anandam.” Ito ang tama, ang tunay na damdamin.

May apat na slokas sa Srimad-Bhagavatam na bumabatikos sa jñana. Ang isa

dito ay:

naiskammyam apy acyuta-bhava-varjjitam

na sobhate jñanam alam nirañjanam kutah punah sasvad abhadram isvare

na carpitam karmma yad apy akaranam [Srimad-Bhagavatam 1.5.12]

Naiskarmmam paramam siddhim. Ang ideya na nagsasabing kailangan ka

munang maghirap para mabuhay ay isang malaking kalokohan. Para mabuhay,

kailangang maghirap; kahiya-hiya naman ito. Dahil dito, ang mga sinaunang iskolars

natin, ang mga paham, ay nagsaliksik upang hanapin ang isang kalagayan kung saan

maaari tayong mamuhay ng hindi naghihirap, at walang dinadanas na sakit o kirot.

Sinimulan nila ang kampanyang ito para tuklasin o mag-imbento ng mga ganoong

kalagayan. Minsan kasi ang naiskarmma ay higit na katanggap-tanggap sa ating

lipunan. Dahil sa ayaw maghirap, gumamit na lang ang mga kapitalista nang

computers at iba’t-ibang makina kapalit ng mga taong nagtatrabaho. Naging bastos na

kasi ang mga manggagawa kung kaya’t inalis sila ng mga kapitalista.

Naging masyadong abala ang mga sinaunang iskolar noon sa pagtuklas nang

isang panlipunang kalagayan para sa lahat ng mga kaluluwa kung saan sila’y maaaring

mamuhay nang hindi naghihirap, walang karmma: kundi naiskarmma. Dumating sa

kanila ang paniniwalang ang kasiyahan ng ating sarili, ang atmarama, ay maaaring

makamit sa pamamagitan ng ganap o lubos na paglisan o pag-alis. Para paniwalaan ang

konseptong ito naniniwala silang si Buddha at si Sankara ay naparito para tulungan

tayo at ituro sa atin ang antas ng samadhi katulad ng mahimbing na pagtulog. Ayon sa

kanilang paliwanag kapag narating na natin ang kapatagang iyon, tayo ay hindi na

maghihirap, doon ay masaya tayong makapamumuhay nang walang kaguluhan.

Sumang-ayon si Sukadeva Goswami, “Oo, meron ngang naiskarmma.” Ngunit

doon sa Srimad-Bhagavatam ibinigay niya ang bagong anyo ng naiskarmma: “Ang sabi

ninyo mahirap ang magtrabaho, nakakapagod ang magtrabaho. Ang sabi ninyo ay

nakapanghihina ang magtrabaho. Subalit ngayon ay ibibigay ko sa inyo ang isang

panuntunan sa buhay kung saan hindi ka manghihina, hindi ka manglalata. Gagalaw

ka, magtatrabaho ka, ngunit hindi ka manghihina.”

Papaano iyon?

“Yatra jñana-viraga-bhakti-sahitam naiskarmmyam aviskrtam—natuklasan na

namin, o na-imbento na namin, ang isang uri ng naiskarmma: ito ay ang jñana-viraga-bhakti.” Dinala sa samadhi ng jñana at ng viraga sina Buddha at Sankara, subalit ang

sabi naman ng paaralang Bhagavata, “Naku hindi, hindi. Huwag kang pabibihag dyan.

Huwag kang pumayag na kapalit ng iyong buhay ay naiskarmma, wala kang gagawin.

Hindi mo na makikita ang iyong sarili sa samadhi, para kang nagpatiwakal kapag

binili mo ang ganitong uri ng naiskarmma sa samadhi. Ang ibibigay namin sa inyo ay

isang walang kahirap-hirap na gawain, mga gawaing bunga nang pag-iibigan sa Raga-marga. Tiniyak nang Srimad-Bhagavatam ang pagiging eternal, walang-kamatayan ng

atma (ang kaluluwa) at doon sa eternal na kapatagan ikaw ay mayroong sariling

katauhan, at maari kang gumalaw, maaari kang kumilos. Ang atma ay masmataas sa pa

sa mortalidad, sa kamatayan, kaya kapag gumalaw ka sa lugar na iyon, hindi ka

maghihirap. Magkakaroon ka ng sariling katauhan, sariling pagkakakilanlan at

kalagayan, at doo’y magiging mabuti at maayos ang iyong buhay.”

Madalas noong magbigay sa amin ng halimbawa ang aming Srila Guru

Maharaj. Aniya, kapag ang silungan ng baka ay nasusunog, natural na nahihintakutan

ang mga baka at gustong magtakbuhan palabas, at dahil sa karanasang ito, minsan

kapag nakikita nilang mapula ang kalangitan sa madaling araw o kaya sa takip-silim,

ito’y takot na takot parin. Ang sabi sa amin nang aming Guru Maharaja ganito din ang

nararamdamang takot ng mga Buddhist at nang paaralan ng Sankarite, sila’y katulad

ng mga bakang nakakakita ng mapulang kalangitan. Ayon kasi sa kanilang paniniwala,

ang isang tao matapos itong maging lumaya sa makamundong pamumuhay, ang

kanyang espirituwal na buhay bagama’t sumisigla ito’y naghihirap parin. Ang hindi

nila alam, ito’y bunga ng isang pag-iibigan, at itoy’ nagpapalakas ng ating ekstasi, nang

anandam. Hangga’t lumalakas ka, tumitindi din ang anandam mo, at hindi nasasaid

ang enerhiya mo dahil ikaw ay nasa eternal na kapatagan, nasa eternal na lupain;

dahil ikaw ay eternal din. Ang lahat ng bagay doon sa eternal na kapatagan ay hindi

nakakaramdam nang pagkasaid nang enerhiya o ng lakas at sa lugar na iyon mayroon

tayong indibidwal, masaya, at mabuting buhay. Doo’y magiging masaya ang iyong

kabuhayan. Magiging maunlad ang buhay ninyo doon. Makakamit ninyo ang lahat ng

bagay, huwag kang matakot at mangamba dahil hindi mauubos ang iyong lakas, ito’y

hindi katulad ng mortal na mundo. Doo’y makapaglalaro ka nang husto at hindi ka

mapapahamak na maaaring ikamatay mo.

jñana-viraga-bhakti-sahitam naiskarmmayam aviskrtam

Ang maglingkod sa Panginoon ay hindi isang pagpapakahirap. Ito’y

nakapagbibigay pa ng buhay. Hindi ito umuubos nang lakas, kundi nagbibigay pa

nang higit na lakas. Nagbibigay pa nang buhay. Ang isang dalisay na paglilingkod ay

nakapagbibigay nang buhay, hindi kumikitil; ang lakas na ito’y hindi din pumapatay,

kundi nagbibigay pa nang ibayong lakas. Doon sa eternal na kapatagan, ang lahat ay

kabaligtaran, lalu na sa bahagi ng Goloka kung saan ang lahat ng bagay ay kumikilos

dahil sa pag-ibig.

Sa isipan nang mga residente ng Goloka kapag sila’y walang ginagawa, sila’y

nag-aayuno, at kapag sila’y may kumilos sapat at masaya silang nakakakain. Dahil ang

paglilingkod ay nagbibigay nang buhay, ito’y nagbibigay nang ibayong sustansya.

Hindi ka mauubusan nang mga gawain; at ito’y hindi din nakamamatay. Kung

ganoon, hindi na natin kailangang maghangad pa ng karunungan, upang alamin

lamang ang lahat ng bagay, kundi ituon na lamang natin ang ating mga sarili kung

papaano ito magagamit para sa pinakamataas na gawain: at ito’y ang paglilingkod, ang

pagseserbisyo.

naiskarmmyam apy acyuta-bhava-varjjitam na sobhate jñanam alam nirañjanam kutah punah sasvad abhadram isvare

na carpitam karmma yad apy akaranam [Srimad-Bhagavatam 1.5.12]

Maraming iskolar ang tumatanggap sa naiskarmma, subalit ang naiskarmmang

ito, katulad ng sinasabi nang mga gustong tumaas sa materyal na mundong ito, ay

wala lugar sa paaralang Bhagavata. Maging ang naiskarmma, na ginagalang ng mga

matataas na lider katulad nina Buddha at ni Sanakara ay ating itinatapon—ito’y

tahasan nating binabalewala at itinatapon.

Maglingkod, maglingkod, at maglingkod pa. Natatakot kayong maglingkod

dahil akala ninyo ito’y nakakapagod at nakakapanghina. Ang paglilingkod ay

nagbibigay–buhay. Ito’y nagbibigay sa atin nang pagkain. Kaya magserbisyo tayo!

Mamatay para mabuhay. Kailangang maging matapang tayo at handang

mamatay para kay Krsna, makikita ninyong ang kaluwalhatian nang lahat ng bagay ay

nagniningning. Kaya, maglingkod kayo; ito kasi ang pangunahing bagay. Walang-

saysay ang kilalanin pa Siya. Hindi natin Siya maaaring maging object o pakay ng

ating pag-aaral. Dahil Siya ay isang adhoksaja.

Bakit magkaiba ang ibinigay sa atin nina Sanatana Goswami at ni Rupa

Goswami? Kapwa sila iisa, subalit bakit magkaiba ang kanilang inilabas na pahayag?

Ang sabi sa amin nang aming Guru Maharaj, “Ito’y isang adhoksaja. Kaya huwag mo

nang unawain pa, dahil magiging Maya ang paghahanap mo.” Igalang natin ang bagay

na ito. Siya ay hindi natin kayang kilalanin at hindi din maaaring kilalanin. Subalit

ang pananalig natin ang tutulong sa atin upang ‘mamatay’ at mabuhay.

Purihin ang Sri Guru at si Gauranga

Ikalimang Kabanata

Ang Pinakadakilang Bendisyon

Satyam priya-hitam ca yat. Mangusap ka nang makatotohanan. Magsabi ka

nang totoo, at hindi kasinungalingan, at ilagay mo din sa iyong isipan, huwag kayong

magsasalita nang mga nasasakit na katotohanan. Subalit hindi nangangahulugang

kailangang magsinungaling kayo dahil masmabuti pa ito. Dapat pawang katotohanan

lamang ang sinasabi natin ngunit ito’y kailangang nakalulugod, kung hindi man lang

kailangan, huwag na tayo masyadong magsalita pa ng mga bagay-bagay. Ang ibig

sabihin ng priya ay masarap, nakalulugod. Ang katotohanan ay maaaring hindi din

kalugud-lugod o kasiya-siya, kaya saan natin maaaring ilagay ang salitang ‘kalugud-

lugod?’ Ito’y masmataas pa sa katotohanan. Dahil ito’y maawain. Ang katotohanan ay

parang hustisya, parang katarungan, parang isang paglilitis, subalit ang pagiging

‘nakalulugod’ ay nasa kategorya ng pagiging mahabagin—na higit pa sa katarungan.

Mayroon palang hihigit pa sa katotohanan. Ito’y ang pakikiramay, ang pakiki-

simpatya, ang pagiging mahabagin, ang pagiging mapagpala, pag-ibig, kariktan, at

kagandahan, ang mga ito’y pawang higit pa o masmataas pa sa hubad na katotohanan.

Kapag inalis mo ang lahat ng katangiang ito ang katotohanan ay magiging parang

isang batas lamang, walang lasa, walangsarap, at sa banding huli ay humahantong sa

konseptong Brahma na pantay-pantay ang kalagayan.

Ang ibig sabihin ng Lila ay maganda, nagbibigay-buhay, mga Pagsasaya na

punung-puno nang pagmamahalan. Ang Lila, kapag walang umiiral na pag-iibigan, ay

nagiging balewala, walang silbi, dahil ganito si Maya. Kapag tinanggap natin ang

konseptong ang habag o awa ay higit na masmataas pa kaysa sa katarungan,

magkakaroon tayo ng positibong konsepto o paniniwala tungkol sa pinakamataas na

realidad, doon sa pinakamataas na katotohanan. Malalaman nating napaka-dakila pala

nang Kanyang kabutihan. Tayo ang mga makasalan na palaging pinupuntahan ni

Nityananda Prabhu, kinakatok sa bawat pintuan at pinapakiusapan, “Tanggapin ninyo

ang katotohanan. Ang katotohanan ay napakaganda dahil ito’y mayroong awa, ito’y

mayroong habag.”

Hindi man tayo karapat-dapat, subalit may pag-asa parin tayo dahil meron

palang mahabaging lupain. Dumaan na ang dapat dumating, ang habag ay darating din

sa atin. Malaki ang maitutulong nito sa mga nangangailangan. Ang tawag dito ay

Prema. Bagamat kinalaban at minaltrato si Nityananda Prabhu nina Jagai at Madhai,

sila’y Kanyang kinahabagan parin. Hindi ba’t ito’y di-masusukat na kabutihan!

Nilapitan sila ni Nityananda Prabhu para sa kanilang kabutihan subalit Siya ay

kanilang kinalaban at sinaktan pa. Subalit Siya’y nagtyaga pa din. May pag-asa tayo

dahil meron palang pagpapala, mayroon palang habag, mayroon palang awa! At ito’y

masmataas pa sa katotohanan. Ito ang tinatawag na Banal na Pag-ibig. Ito ang

sundaram. Ito ang ibig sabihin ng kariktan, nakakabighani at pagkaakit sa Di-

mapapasubaliang Lupain, sa lupain ng Kalubusan. Ito’y tuluy-tuloy at awtomatiko, at

ito ang pangunahing bagay sa pinaka-ugat ng lahat ng bagay. Mabuting kalooban. Ang

lahat ng ito’y nakasalalay sa mabuting kalooban.

Iba’t-iba ang anyo ng habag at pagpapala.

Noong bago mag-sannyasa si Mahaprabhu, tinawag Niya noon ang lahat ng

malalapit sa Kanya at Kanyang kinausap. Sa panahon kasi ng digmaan ang bansa ay

nasa maselang kalagayan, at kagaya din nito ang mga bilin ni Mahaprabhu ay maselan

ang kahalagahan: “Lagi ninyong isipin si Krsna. Kahit habang kumakain kayo, o kaya

natutulog, o gising; maging araw man at gabi lagi parin ninyo Siyang iisipin. Dahil

nasa peligro kayo. Delikado ang inyong kalagayan dahil anumang sandali kayo ay

maaaring kunin na ni kamatayan. Lagi ninyong ilagay sa inyong isipan na delikado

ang inyong kalagayan kaya alamin ninyo ang kamalayan kay Krsna, ang

Krsnanusilana—ang patuloy na kamalayan kay Krsna.”

Ito’y hindi katulad ng pagsimba isang beses isang Linggo, o kaya ay pagdasal

nang limang beses isang araw, o kaya ay isipin ang Diyos tatlong beses sa isang araw,

kundi ang gunitain at paglingkuran si Krsna palagi.

Ganito din ang ihinabilin ni Mahaprabhu noong naglibot Ito sa Katimugang

bahagi ng India upang mangaral:

yare dekha, tare kaha ‘krsna’-upadesa amara ajñaya guru haña tara ei desa

[Chaitanya-charitamrta, Madhya 7.128]

Sinuman ang inyong makaharap, sabihin ninyo sa kanila ang tungkol kay

Krsna. Ito ang kahilingan Ko at kautusan Ko sa inyong lahat. Iligtas ninyo ang mga

naghihirap na kaluluwa dahil sila ay nasa peligro. Tulungan ninyo sila dahil

nalulunod sila sa kamang-mangan at ilusyon. Gawin ninyo ang lahat upang mailigtas

sila sa pagkakalunod. Iligtas ninyo ang mga nalulunod. Magbakasakali ka, lundagin

mo sila sa dagat at iligtas ang mga nalulunod sa kamang-mangan at sa ilusyon. Hilain

mo sila sa liwanag mula sa kadiliman.”

Katawa-tawa siguro na kailangang ipaalam pa muna natin sa punung-

tanggapan ng pamatay-sunog na may nagaganap na sunog, at kailangang mag-antay pa

ng utos sa bumbero bago kumilos. Sabi nga ni Mahaprabhu, “amara ajñaya guru haña tara ei desa: Ibibigay Ko ang lahat ng tulong sa lahat ng mga nalulunod sa karagatan ni

Maya. Kaya tumulong na rin kayo.”

Noong nasa sangay ako ng Gaudiya Math namin sa Madras kinausap ko noon

ang Ministro ng pang-Edukasyon upang humingi sa kanya nang sulat na

inirerekumenda kami para makatulong sa aming pangangaral sa lugar na kanyang

nasasakupan. Sabi niya sa akin, “Swamiji, Tamil ang salita ng lahat ng mga tao dito.

Wala silang alam sa salitang English o kaya Bengali o Sanskrit, kaya sa palagay ko ay

kailangang mag-aral muna kayong magsalita nang Tamil para makapangaral kayo

dito.”

Sinagot ko siya, “Papaano halimbawang naglalakad ako sa kalye dito sa baryo

nyo at nakita ko ang isang batang nalulunod sa ilog, dapat bang mag-aral muna ako

nang salitang Tamil at pagkatapos ay sabihin sa mga taong naririto na may batang

nalulunod sa lugar na iyon? O sabihin sa kanila sa pamamagitan ng mga senyas at

kumpas na may nalulunod na bata?”

Sabi nang ministrong pang-edukasyon noon, “Masyado ka naman.”

“Oo. Ganun ang kahalagahan nito. Ito’y mahalaga kaya kailangang ibigay

namin ang kamalayan kay Krsna kahit sa papaanong paraan, marunong man siya

magsalita nang English, o salitang-Hindi o kahit ng anupaman. Basta kailangang

maibigay namin ito sa kanila.”

Ito ang ipinag-uutos ni Mahaprabhu, “Yare dekha, tare kaha ‘krsna’—upadesa. Kagipitan na ito. Kailangang-kailangan na ito. Sinuman ang makita mo, sabihin mo sa

kanila ang tungkol kay Krsna. Huwag ka nang mag-antay ng sertipiko o katibayan

mula sa mga awtoridad. Lahat kayo’y binibigyan Ko na nang sertipiko, sulat para sa

inyong lahat na nagpapahag nang kapahintulutan.”

Purihin ang Sri Guru at si Gauranga

Pang-Wakas

Pinaka-Banal sa Lahat ng Gawain

“Matalik Kitang kaibigan, hindi Kita lolokohin. Maniwala ka sa Akin. Sumpa

man.” Hindi nahihiyang ipinahayag pa ni Krsna ang Kanyang sarili! Nagpunta pa Siya

dito para ipagmakaawa ang Kanyang sarili, para lamang sa ating kapakinabangan. Ang

bagay na ito’y naka-rekord sa Srimad Bhagavad-gita para maging gabay natin.

Higit pa dito, si Krsna ay naparito bilang si Mahaprabhu upang ipangaral ang

Kanyang sarili. Nagpunta Siya kasama ang Kanyang mga kasamahan para

ipangampanya ang Kanyang sarili at dinala pa Niya si Srimati Radharani: “Kung

kinakailangan ipapakita Ko pa kung bakit kaakit-akit talaga ang nasa Debosyunal na

Paglilingkod. Ipapakita Ko kung bakit napakaganda at kapita-pitagan ang

paglilingkod. Halikayo at sumama na sa Akin.”

Naparito din si Baladev bilang si Nityananda upang mangampanya.

Magkasamang dumating sina Krsna at Balaram upang ipangampanya ang Kanilang

mga sarili bilang sina Mahaprabhu at Nityananda. Naparito din ang Vrndaban upang

ipangampanya ang sarili bilang Nabadwip.

Masmalaki ang pinagkakautangan natin ng loob sa nangampanya kaysa sa

aktwal na ka-grupo nito. Una sa lahat, higit na masmalapit ang ating kalooban at

kinikilala ang kabutihan nang nangampanya, lalu na nang mismong Panginoon pa ang

nangampanya. Kayganda, napakadakila, at handang magsakripisyo! Ito ang makikita

nating uri ng Pag-ibig na Banal!

Tayo’y naparito upang humanap nang isang bagay na mabuti, at si

Mahaprabhu naman ang nagsabi sa atin kung papaano. Medyo naakit ako, at

nakaramdam nang ganito, “Oo, kaakit-akit pala ito, napakaganda, at nakakabighani.”

At hinahanap ko ang taong maaaring magbigay sa akin nito upang magkaroon nang

kasiyahan ang aking puso, at natagpuan ko nga ang aking Maestro. Si Mahaprabhu

lamang ang kanyang ikinakampanya, at matinding ikinakampanya pa—Punung-puno

siya nang walang katapusang enerhiya para kumilos kay Sri Gauranga. Ganito katindi

ang kanyang kasiglaan. At siya’y aking tinanggap at inialay ang aking sarili para kunin

niya at kupkupin. Sa abot nang aking makakaya buong buhay kong sinunod ang

kanyang mga kautusan, ganito pa din ang nararamdaman ko habang nasa ilalim ako

nang kanyang pangangalaga at ginagampanan ang mga tungkuling iniatang niya sa

akin. Lumilipas ang aking mga araw para makita ang kanyang mga payo sa iba’t-ibang

Banal na Kasulatan katulad ng Srimad Bhagavad-gita at Srimad-Bhagavatam, at

hanapin dito ang sukdulan sa mga ipinahayag ni Mahaprabhu at nang aking

Gurudeva. Habang lumalalim ang aking isipan, unti-unti din akong nasisiyahan.

Hindi kasi makatwiran para sa aking Gurudeva at sa kanyang mga kasamahan kapag

hindi ko sinabing nasisiyahan ako. Dahil wala nang iba pang bagay ang maaaring

umakit sa akin. Sa halip, maslalu pa ngang tumitibay ang aking paniniwala sa araw-

araw sa mga aral ni Mahaprabhu, ni Vyasadeva, sa Vraja-lila, atbp. Bagama’t

masasabing Sila’y walang-hangganan, Sila’y higit pang tumitibay sa puso ko, at masaya

ako kahit kakaunti lamang ang nakukuha ko. At ang isa pa, dahil sa aking paniniwala

naramdaman kong kailangang ibigay ko din ang buhay na ito sa iba. Ganito ang aking

ginagawa sa araw-araw.

Walang masama sa ginagawa nating pagpapalaganap nang mensahe ni

Mahaprabhu, subalit ayon sa ating paniniwala ito ang pinaka-banal na gawain. Ito ang

pinaka-banal sa lahat, kaya ipagpatuloy natin ang programang ito na maging mabuti

sa lahat, dahil ito ang pinakamainam sa lahat, at para din sa ating sarili. Walang nang

ibang banal na gawain kundi ito lamang. Ito ang pinakabanal na gawain at ito’y may

bendisyon nang Panginoong Nityananda at ng Panginoong Sri Gauranga. Ito ang ating

tungkulin sa Kanila. Ito ang Kanilang departamento.

Ang pinaka-espesyal na departamento nina Sri Gauranga at Nityananda

Prabhu ay ang pangangaral. Ang Nabadwip Dham ang lugar na Kanilang pinagpala.

Ang tanging dalangin lamang natin sa Kanila, sana’y patawarin Nila ang lahat ng ating

mga pagkakasala, at tayo’y maaari Nilang gamitin. Dito sa Koladwip, Nabadwip, dito

sa lugar na ito kung saan ang lahat ng mga pagkakasala ay pinapatawad, aparadha-bhanjan-pat, dinadalangin namin na sana’y patawarin Nila ang lahat ng ating mga

pagkakasala at sana’y makapaglingkod tayo sa kanila na maikalat ang kamalayan kay

Krsna at ang kamalayan kay Gauranga.

srimac-caitanya-sarasvata-mathavara-udgita-kirtir jaya-srim bibhrat sambhati ganga-tata—nikata-navadvipa-koladri-raje

yatra sri-gaura-sarasvata-mata-nirata-gaura-gatha grnanti srimad-rupanuga sri-krtamati-guru-gauranga-radha-jitasa

“Doon sa Koladwip, Nabadwip bandang tabing-ilog ng Ganges, Ay maningning na nakatayo ang Sri Chaitanya Saraswat Math.

Mataas na nagwawagayway ang bandila, Habang inaawit ang kanyang kadakilaan sa buong mundo.

Ang mga mamamayan dito’y umaawit nang mga kadakilaan ng Panginoong Gauranga

Mithiin nilang makapaglingkod kina Sri Sri Radha-Govinda sa linya ni Sri Rupa.”

Dagdag Pahina 1

Sri Rupa Mañjari Pada

Nilikha ni Srila Narottama Dasa Thakur

Binigyan nang komentaryo ni Srila Guru Maharaj

(Srila Bhakti Raksak Sridhar Dev-Goswami Maharaj)

Sri Rupa Mañjari Pada

sri-rupa-mañjari-pada, sei mora sampada, sei mora bhajana-pujana

sei mora prana-dhana, sei mora abharana sei mora jivanera jivana

sei mora rasa-nidhi, sei mora vañcha-siddhi

sei mora vedera dharama sei vrata, sei tapa, sei mora mantra-japa,

sei mora dharama-karama

anukula ha’be viddhi, sei-pade ha’be siddhi nirakhibo e dui nayane

se rupa-madhuri-rasi, prana-kuvalaya-sasi, praphullita habe nisi-dine

tuwa adarsana-ahi, garale jaralo dehi,

ciro-dina tapita jivana haha rupa doya, deho more pada-chaya

narottama loilo sarana

Sri-rupa-mañjari-pada, sei mora sampada, sei mora bhajana-pujana—ang lahat-lahat

para sa akin ay ang Banal na Paanan ni Sri Rupa Goswami. Pag-usapan natin ang

napakaraming klase at posisyon ng Rasa: ang Santa, Dasya, Sakhya, Vatsalya, Madhura. At doon sa Madhura-rasa ang kampo ni Srimati Radharani ay espesyal. At

muli ay maraming grado ng mga Sakhis. Mayroong mga Mañjaris din, mga batang

babae, at sila’y malayang nakakalapit. Kapag magkasama sina Radha at Krsna sa isang

pribadong lugar ang nakakalapit lamang sa Kanila ay mga Mañjaris; malaya silang

nakakalapit. Kapag mayroong gustong ibigay ang mga Sakhis kina Krsna at Radharani,

ang pinapapapunta nila ay ang mga Mañjaris. Hindi kasi lumalapit ang mga Sakhis. Dahil dito higit na pinagkakatiwalaan ang mga Mañjaris. Mga Mañjaris lamang ang

gumagawa kapag kailangan ng patagong serbisyo para sa Kanilang dalawa. Doon sa

pinakamataas na kalagayan sila’y malayang nakakapunta, at ang lider nila ay si Rupa

Mañjari. Siya ang kinikilalang lider ng buong grupo ng mga batang kababaihan, nang

mga Mañjaris, samakatuwid doon sa Madhura-bhajan, si Rupa Mañjari ang lahat-

lahat. Ito ang itinuro sa atin ni Srila Narottama Dasa Thakur. Para sa ating lahat—at

doon sa mga bagong dating na kabataan—siya ang pinakamataas na sandalan ng lahat.

Sei mora sampada—ang yaman ko’y nasa kanyang paanan. Sei mora bhajana-pujana—ako’y nanampalataya at maglilingkod sa kanya. Sei mora prana-dhana, sei mora abharana—siya ang tanging pinakayaman at buod ng buhay ko; at ang palamuti

ng buhay ko, anuman mayroon ako, ito’y dahil sa kanyang pagpapala. Sei mora jivanera jivana—tunay ngang, ang pinaka-buhay nang buhay ko, kung mayroon man,

ay siya lamang. Ako’y para sa kanyang kasiyahan.

Sei mora rasa nidhi—tanging sa kanya lamang makikita ang lahat ng mga

katakam-takam na ekstasi o kalugud-lugod na kasiyahan. Ang mina, ang

pinanggalingan, at ang pinakabukal nang lahat ng Rasa ay nasa kanyang paanan. Sei mora vancha-siddhi—at kung mayroon pa akong hinihintay na iba pang kasiyahan sa

buhay, ito’y naroroon lamang sa kanyang paanan. Sei mora vedera dharama—kung

bibigyan ako ng iba pang gawain ng Vedas, gusto ko’y gawin ito sa kanyang paanan,

ang mga gawaing tulad ng pagpepenitensya o pag-aayuno, ay matatagpuan din dito—

sei mora mantra-japa—at dito nagtatapos ang paulit-ulit na pag-usal nang japa. Iisa

lamang ang kinauuwian ng lahat ng ito; at ito’y nagtatagpo-tagpo sa paanan ni Rupa

Mañjari. Kapag siya’y aking napaligaya, magiging maligaya din ang iba’t-ibang

debosyunal na gawain ko. Sei mora dharama-karama—ang lahat ng magiging gawain

ko ay humahantong lamang sa iisang lugar: doon sa banal na paanan ni Rupa Mañjari.

Anukula ha’be viddhi, se-pade ha’be siddhi—mananalangin ako sa

Kumukontrol at sa pinaka-ugat ng lahat ng ito sa mundo, “Sana’y makasama ko siya.

O aking Di mapag-Aalinlanganang Kalubusan, aking Manager, pakinggan Mo ang

aking panalangin na sana’y basbasan niya ako sa lahat ng aking gagawin.” Nirakhibo e dui nayane—magiging matibay ang pananaw ko sa kanya na para bagang siya ang

nakikita talaga ng aking mga mata. Hindi ito malabo, hindi halaw, o gawa-gawa nang

aking imahinasyon, kundi ito’y magiging isang pinakamatibay na paniniwala dahil sa

pagpapala nang Di Mapag-aalinlanganang Kalubusan, nang aking Manager.

Se rupa-madhuri-rasi, prana-kuvalaya-sasi—napakataas ang kagandahan ng

kanyang banal na paanan! Gusto kong lumundag. Gusto kong maging lotus ang aking

puso.

Dalawang klase ng lotus: puting lotus na nanggaling sa araw at pulang lotus na

buhat sa buwan. Ang kuvalaya ay pinaghalong lotus na ito. Araw at gabi akong

bubusugin nang kaningningan ng kanyang katawan at ito ang aking buhay katulad ng

isang kauvalya. Ang kauvalya ay kumakain at nabubuhay sa pamamagitan ng

kaningningan ng buwan, at ang kanyang banal na paanan ay ang buwan, at ang lakas

ko mismo ay katulad ng isang lotus. Sana’y bigyan nang buhay at alagaan nang

kaningningan ng kanyang kagandahan ang puso ng aking mga puso. Praphullita habe nisi-dine—at ang lotus ng aking puso ay lalago sa pamamagitan ng sinag na iyon, at

ito’y sasayaw.

Tuwa adarsana-ahi—ito nga ang aking panalangin, pero nasaan ba ako? Ako’y

nasa negatibong bahagi, doon sa aking kulasisi. Nasusunog ang aking puso, dahil hindi

kita nakikita Iyong Habag, ito ang kalagayan ko ngayon. Ganito ako. Garalejaralo dehi—ito’y parang kamandag nang kobra na nararamdaman ng puso ko. Ako’y

natuklaw nang isang ahas, at anong ahas? Ito’y ahas ng pagkakawalay ko sa iyo. Hindi

kita makita, Iyong Habag. Nabihag nang kamandag ang aking puso at ako’y malapit

nang mamatay. Ciro-dina tapita jivana—at ito’y hindi ngayon ko lamang

naramdaman, ang hapdi at kirot nang pagkakawalay ko sa isang napakaganda at

masayang buhay ay naramdaman ko na noong simula pa lamang.

Ha ha rupa koro doya, deho more pada-chaya, narottama loilo sarana—sukdulan na ito at sa huling sandaling ito ako’y nagmamakaawa para sa iyong pabor,

dahil malapit nang matapos ang aking buhay.

Ito’y sinulat ni Srila Narottama Dasa Thakur bilang papuri kay Srila Rupa

Goswami. Dahil dito ipinakita niya sa atin ang liwanag mula sa masmataas na lugar ng

buhay bhajan. Ang ating sampradaya ay pinangalanan na Rupanuga-sampradaya, at

ang ating Guru-parampara at ang lahat ng ito’y nakaayon dito. Marami siyang sinulat

na awitin at ito’y punung-puno nang mga masusustansyang kalangitan, na labis na

kalugud-lugod, at may malalim na paniniwala.

Dagdag Pahina II

Ang May-akda at ang

Kanyang Misyon

Si Srila Bhakti Raksak Sridhar Dev-Goswami Maharaj ay isang beteranong

ermitanyo na nagpapatupad nang isang tuntunin sa buhay mula sa orihinal na

kinaugaliang banal na pagsasalin-salin na pinasimulan ni Sri Chaitanya Mahaprabhu,

at siya din ang Tagapagtatag at Acharyya nang banal na templo ng dalisay na

debosyon sa Nabadwip, na nasa Kanlurang bahagi ng Bengal, India, kilala sa tawag na

Sri Chaitanya Saraswat Math. Ang banal na lugar na ito ng ating pananalig ay itinayo

ni Srila Sridhar Maharaj noong 1941, at naging hiyas para sa mga perigrinong deboto

sa mundo na tunay na naghahangad na makapasok sa loob ng banal na lupain ng mga

nagpapailalim sa Mabuting Kalubusan. Ang kanyang espirituwal na paglalarawan ay

kinilala sa kabuuan ng kasaysayan ng espirituwal na India, at hindi lamang tungkol sa

kanyang mala-encyclopedia na kaalaman sa mga hayag na Banal na Kasulatan, kundi

maging sa kanyang di mapag-aalinlanganang matalas na pag-iisip bilang tunay na

komentarista ng mga tinipong makasaysayang yaman ng mga banal na kasulatan na

hinayag nang mga kapuri-puring banal na santo ng Katimugan. Isa siyang walang-

kaparis na orakulo, na kayang pumiga sa panloob na kahulugan at sustansya ng mga

Banal na Kasulatan at magbigay nang malago, malawak, buhay na konsepto nito.

Noong 1985, tatlong taon bago siya pumanaw sa materyal na mundong ito,

binigyang-katuparan ni Srila Srdihar Maharaj ang kanyang personal na kagustuhan na

apatnapung taon na niyang minimithi, kanyang iginawad noon ang banal na kaayusan

ng sannyasa sa kanyang pinakamamahal, kapalagayang-loob at pinakamataas na

naglilingkod na kaibigan, si Srila Bhakti Sundar Govinda Dev-Goswami Maharaj.

Nakita ni Srila Sridhar Maharaj, na kilala sa kanyang matalas na kaisipan at

espirituwal na pananaw, ang matinding pangangailangan ng kanyang Misyon sa

hinaharap. Kung kaya’t pinili niya si Srila B.S. Govinda Maharaj bilang kahaliling

Acharyya at Presidente niya para sa kanyang Math, ang Sri Chaitanya Saraswat Math,

at ang mga kaanib na sangay nito.

Ang elixir o toniko ng Nektar na kumalat sa mundo buhat sa Sri Chaitanya

Saraswat Math ay patuloy na dumadaloy pa din dahil sa pagpapala ng Sri Guru at ni

Gauranga sa katauhan ni Srila Govinda Maharaj, at dahil sa kanya, ito’y higit pang

naging doble sa katamisan.

Ipinakilala sa atin ni Srila Guru Maharaj—na kinikilala nang lahat bilang

“Tagalikha ng Guru”—ang kanyang pinakamamahal na hiyas sa katauhan ni Srila

Bhakti Sundar Govinda Dev-Goswami Maharaj. Ayon nga sa kanyang pananalita, at

sinasabi din natin, “Salamat sa mabuting kapalaran natin!”