1

Międzyrzecze Górne, dnia 29 Marzec 2017 r.

Przedstawiciel: Ignacy Łosik

Nr tel.: (33)8119393; +48602300954

www.wmiedzyrzeczu.wordpress.com

MINISTER ŚRODOWISKA

ul. Wawelska 52/54

00-922 Warszawa

Wniosek

o uchylenie ostatecznej decyzji Wójta Gminy Jasienica z dnia 16 maja 2011 r. o

środowiskowych uwarunkowaniach nr GKOŚ.6220.5.2.2011

Działając, jako przedstawiciel społeczności lokalnej zorganizowanej, jako stowarzyszenie

zwykłe p.n. „Nasze Sprawy” z siedzibą w Międzyrzeczu Górnym, mające wyłącznie cele

związane z ekologią i ochroną środowiska, kierując się Art.161 § 1. k.p.a., składam wniosek

w imieniu organizacji o uchylenie decyzji ostatecznej Wójta Gminy Jasienica z dnia 16 maja

2011 r. o sygn.. GKOŚ 6220.5.2.2011, którymi organ ustalił środowiskowe uwarunkowania

zgodę na realizację przedsięwzięcia pn. „Budowa wytwórni mas bitumicznych o wydajności

240 Mg/h” w miejscowości Międzyrzecze Górne na terenie dz. Nr 585/4.

Uzasadnienie

Wpływ na jakość środowiska Międzyrzecza Górnego w rejonie powyższego

przedsięwzięcia zdeterminowana jest sąsiedztwem drogi ekspresowej S52 (dawniej S1), która

na odcinku od węzła S52/Międzyrzecka leży w granicach Bielska Białej jednak bardzo blisko

granicy naszego sołectwa, której oddziaływanie w dokumentach studialnych gminy jest w

sposób zupełny zignorowane.

Podobnie jest z działającymi w sąsiedztwie drogi ekspresowej S52 zlokalizowanymi w

granicach gminy zakładami produkcyjnymi: Verą, Eurovią i Sanit-Trans, które należą do

przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których wymagane jest

przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko z udziałem społeczeństwa.

2

Rys.1. Przedstawia wizualizację otoczenia rejonu 1PP z położeniem działki nr 585/4, na

której posadowiona jest wytwórnia mieszanek mineralno asfaltowych (MMA) firmy Eurovia.

Rys.1. Wizualizacja otoczenia rejonu 1PP MPZP i lokalizacji wytwórni MMA Eurovia (działka 585/4),

pola w kolorze białym są uprawiane rolniczo.

W gminnej prognozie oddziaływania na środowisko brakuje wiarygodnej oceny aktualnego

stanu środowiska w obszarach oddziaływania wyżej wspomnianych źródeł, które powinny

być przedstawione w prognozie na podstawie aktualnych raportów właściwych instytucji,

przynajmniej z trzech przywołanych niżej:

ocenę stanu znieczyszczenia powietrza pozyskaną od Wojewódzkiego Inspektoratu

Ochrony Środowiska , którego delegatura znajduje się na miejscu w Bielsku Białej;

ocenę klimatu akustycznego oddziaływania drogi ekspresowej od punktu zjazdu z S52

do Międzyrzecza w kierunku Cieszyna na podstawie map akustycznych od GDDKiA w

obszarze granicznym Bielsko Biała Wapienica - Międzyrzecze Górne;

ocenę klimatyczną omawianego rejonu wraz z różą wiatrów, jej okresowymi

wykresami pozyskanymi z najbliższej stacji klimatycznej na lotnisku w

Aleksandrowicach.

W kolejnej rocznej ocenie jakości powietrza [1] WIOŚ w Katowicach pod kątem

spełnienia kryteriów ochrony zdrowia, w związku z określonymi wartościami średnimi dla

pyłów zawieszonych PM10 i PM2,5 oraz benzo(a)pirenu miasto Bielsko Biała zaliczono do

klasy C, co oznacza, że stężenia zanieczyszczeń przekraczały poziomy dopuszczalne lub

docelowe powiększone o margines tolerancji, w przypadku gdy ten margines jest określony.

Podkreślenia wymaga fakt znacznie gorszych uwarunkowań środowiskowych w obszarze (w

skali mikro) Bielsko Biała Wapienica - Międzyrzecze Górne zilustrowanych na rys.1.

3

Schemat rzutu środkowego zilustrowany na rys.2. przedstawia prawdopodobny zasięg emisji

substancji z najwyższego emitora (h=31m) wytwórni mieszanek mineralno asfaltowych

(MMA) A1 (Eurovia), natomiast po drugiej stronie drogi ekspresowej S52 znajduje się, w

granicach Bielska Białej, druga wytwórnia MMA A2 (Dimico) , której podobny zasięg emisji

zilustrowany jest okręgami w kolorze niebieskim, ale emisje z ich emitorów, obydwu

wytwórni kumulują się oddziaływując na sąsiednie tereny z zabudową mieszkaniową.

Rys.2. Schemat prawdopodobnego zasięgu emisji substancji z wytwórni MMA Eurovia A1(działka 585/4)

Opierając się na danych z publikacji [2], w której przedstawiono wartości substancji

emitowanych do środowiska oraz hałasu przez cztery śląskie wytwórnie mas bitumicznych,

emisja średnia z instalacji o produkcji 336 tys. ton, w sumie pyłów zawieszonych (w tym

PM10), dwutlenku siarki, dwutlenku azotu, tlenku węgla wynosi dla 1600 godz. ponad 11 ton.

Do tego dochodzą substancje, których emisja jest mniejsza, niemniej mają one zdecydowanie

negatywny wpływ na nasze zdrowie, niestety z nieprzewidywalnymi skutkami w przyszłości,

takie jak: Benzo(a)piren, Etylobenzen, Fenol, Formaldehyd, Ksylen, Mezytylen, Toulen,

węglowodory alifatyczne, węglowodory aromatyczne i substancje smołowe.

Głównym zagrożeniem zdrowotnym związanym z emitowaniem zanieczyszczeń do

środowiska są wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne (WWA), które wykazują

udowodnione działanie mutagenne i kancerogenne.

Z dziewięciu związków WWA najsilniejszym działaniem kancerogennym charakteryzują się

benzo(a)piren i dibenzo(a,h)antracen, których względne współczynniki kancerogenności

wynoszą odpowiednio 1 i 5. Narażenie na WWA drogą oddechową wiąże się z ryzykiem

4

zmian nowotworowych płuc, występowaniu przedwczesnych porodów i zaburzeń związanych

ze wzrostem płodu [3], stąd między innymi, środowiskowe narażenie na WWA stanowi

poważne ryzyko zdrowotne mieszkańców naszego sołectwa.

WWA występują zawsze w mieszaninie i wykazują toksyczność układową: uszkodzenie

nadnerczy, układu chłonnego, krwiotwórczego i oddechowego [4].

Substancje rakotwórcze, do których zaliczany jest benzo(a)piren, to związki o działaniu bez

progowym, dla których nie wyznacza się naturalnego progu szkodliwości. Narażenie nawet na

bardzo niskie stężenia tych związków przez długi czas może być przyczyną powstania

nowotworów [5]. Wartości ryzyka nowotworowego CR (Cancer Risk) dla przyjętego w

publikacji scenariusza narażenia mieszkańca na benzo(a)piren drogą inhalacyjną są od kilku

do kilkudziesięciu razy większe od wartości wyznaczonych dla tła środowiskowego. Spośród

badanych populacji najbardziej narażone są dzieci, dla których inhalacyjne ryzyko

nowotworowe przyjmuje wartości największe.

Zanieczyszczenia gleby, pochodzące głównie z emisji WWA do atmosfery, są wprowadzane

przez opady atmosferyczne. Gazowe i zaabsorbowane na pyle WWA mogą być przenoszone

na duże odległości, zanim osiądą na glebie. WWA są raczej odporne na degradację a w glebie

charakteryzują się niewielką mobilnością i dużą trwałością. Okres połowicznego rozpadu

WWA w glebie, oszacowanych przez różnych naukowców, jest dość zróżnicowany i zmienia

się w zależności od związku od 2 miesięcy do 28 lat. Kiedy emisja WWA do środowiska

przekracza zdolności ich degradacji, obserwuje się znaczną akumulację tych substancji w

glebie. Ponadto obecność źródeł trwałych zanieczyszczeń doprowadza do gromadzenia się

związków WWA nie tylko w glebie, ale również w roślinach i zbiornikach wodnych.

Duże dawki benzo(a)pirenu pobierają mieszkańcy miast województwa śląskiego, między

innymi Bielska-Białej i Częstochowy. Warto zwrócić uwagę, że mieszkańcy miast i

aglomeracji miejskich podlegają ekspozycji także na wiele innych substancji o działaniu

kancerogennym, obecnych w powietrzu atmosferycznym zanieczyszczeń komunikacyjnych,

pochodzących z poruszania się pojazdów z silnikami Diesla, np. metale ciężkie. Spaliny

silników Diesla są to mieszaniny związków chemicznych powstające w wyniku

niedoskonałego spalania oleju napędowego i silnikowego, a także zawartych w nich

modyfikatorów i zanieczyszczeń. Te niepożądane produkty spalania wydzielają się do

atmosfery w postaci gazów i par, jak również w postaci cząstek stałych.

Siła działania szkodliwego pyłów – w tym takich pyłów antropogennych, jak spaliny Diesla,

dymów emitowanych w procesach spalania – wzrasta wraz ze zmniejszaniem się średnicy

aerodynamicznej pyłów wdychanych przez człowieka [7]. Emisja cząstek stałych o różnych

wymiarach i kształcie jest zjawiskiem charakterystycznym dla silników Diesla. Ponad 90%

cząstek powstających w wyniku spalania oleju napędowego ma średnicę aerodynamiczną

mniejszą od 1µm, najczęściej w zakresie 0,1-0,5µm, na wielkość emisji tych cząstek ma

wpływ wiele czynników, między innymi – zawartość siarki w paliwie, liczba oktanowa oraz

gęstość paliwa. Trzonem tych cząstek jest węgiel elementarny, na którym są zaadsorbowane

związki organiczne stanowiące fazę rozpuszczalną w rozpuszczalnikach organicznych oraz

szereg związków nieulegających ekstrakcji. W skład frakcji rozpuszczalnej wchodzą frakcje:

parafinowa, aromatyczna, kwasowa i zasadowa. Frakcja nierozpuszczalna – poza węglem –

5

zawiera również związki siarki, metale (ołów, platynę, glin, wapń, bar) oraz wodę związaną z

siarczanami.

Głównym zagrożeniem pochodzącym od drogi ekspresowej S52 jest hałas i tereny

wzdłuż trasy komunikacyjnej są zagrożone hałasem, i powinny podlegać ochronie

akustycznej. W związku z eksploatacją powodującą przekroczenie standardów jakości

środowiska dotyczącą hałasu powinno się w zasadzie utworzyć tutaj strefę ochronną. Dotyczy

to również domów jednorodzinnych znajdujących się już w granicach Bielska Białej na

terenach pomiędzy potokiem Rudawki i drogą ekspresową S52.

Rys.3. Mapa imisji w ciągu całej doby oraz zagrożeń specjalnych na tle wizualizacji BDOT10k [6].

Na rys.3. z serwisu GDDKiA zilustrowana jest mapa imisji hałasu w ciągu całej doby dla

omawianych terenów Międzyrzecza Górnego i Bielska Białej przylegających do drogi

ekspresowej S52 z naniesionymi wartościami izofon LDWN. W strefie zagrożonej znajdują się

liczne budynki zabudowy jednorodzinnej z hałasem o poziomach równoważnych

przekraczających 65 dB, który jest niedopuszczalny w środowisku, ponieważ statystycznie

powoduje zauważalne zakłócenia czynności życiowych oraz zwiększa częstość występowania

objawów zdrowotnych: szybkiego męczenia, bólów mięśni i stawów, kołatania serca,

duszności i zawrotów głowy, „uderzeń” krwi do głowy, bólów i łzawienia oczu, marznięcia

kończyn, niskiej samooceny zdrowia [8].

Na etapie projektu budowy trasy ekspresowej S52 nie trafiono z prognozami obciążenia węzła

Międzyrzecka/S1 i nałożenie się dodatkowych błędów w planowaniu przestrzennym

otoczenia w bliskim zasięgu doprowadziły obecnie do dużych problemów z komunikacją w

6

tym obszarze. Już dziś na zjeździe z drogi ekspresowej S52 w kierunku Międzyrzecza oraz na

ulicach Rudawki i Międzyrzeckiej tworzą się korki w godzinach szczytowych.

Rys.4. Mapa wrażliwości na hałas w ciągu całej doby na tle wizualizacji BDOT10k [6].

Na rys.4. z serwisu GDDKiA zilustrowana jest mapa wrażliwości na hałas, którą powinno się

kierować przy sporządzaniu podstawowych gminnych dokumentów programowych i

studialnych związanych z projektowaniem przestrzennym dla podległych jednostek

samorządowych. Mapa bardzo dokładnie ilustruje, że na terenie leżącym po stronie

południowo - wschodniej ulicy Bieszczadzkiej (rejon 1PP) nie powinny być zlokalizowane

zakłady mogące znacząco oddziaływać na środowisko pogarszające klimat akustyczny, do

których niewątpliwie należy wytwórnia mieszanek mineralno asfaltowych Eurovia Polska.

Ulica Bieszczadzka w Międzyrzeczu Górnym jest drogą gminną o długości ok. 600

metrów, stanowiącą połączenie między ulicami Strażacką (droga gminna) a ulicą Bielską

(droga powiatowa). Ulica Bieszczadzka jest drogą jednojezdniową o dwóch pasach ruchu w

przeciwnych kierunkach, o przekroju i charakterze drogowym bez utwardzonych poboczy, ze

spadkiem podłużnym drogi o zmiennej wartości od 2-6 % w kierunku ulicy Bielskiej.

Poruszanie się pieszych do przystanków autobusowych oraz do sklepu zaopatrzenia w

podstawowe artykuły spożywcze jest bardzo niebezpieczne i zagraża naszemu zdrowiu i

życiu. Ruch pieszych odbywa się bezpośrednio po jezdni bez chodnika i utwardzonych

poboczy. Szerokość jezdni wynosi na jej długości zmieniając się w przedziale 5,7-5,9 m.

Ulica Bieszczadzka stanowi połączenie drogowe z ulicą Bielską dla działających tutaj, niżej

wymienionych zakładów produkcyjnych: VERA - przewaga ruchu osobowego, sporadycznie

z ruchem ciężarowym oraz TIR-y; EUROVIA - w znakomitej przewadze ruch ciężarowy,

7

wanny z kruszywami oraz wanny wywożące gotowe mieszanki bitumiczne produkowane w

zlokalizowanej tam wytwórni mieszanek mineralno asfaltowych; SANIT-TRANS - ruch

samochodów ciężarowych - kontenerowce i pojazdy do przewozu śmieci, z kolei ruch

pojazdów osobowych jest umiarkowany.

Jak wspomniano wyżej po ulicy Bieszczadzkiej odbywa się skoncentrowany ruch ciężarowy

pojazdami kilkudziesięciotonowymi, przy jednocześnie odbywającym się ruchu pieszym po

jezdni ze względu na brak chodnika oraz nie zachowaniu wymaganej prawem szerokości

jezdni. Szerokość drogi mieszcząca się w przedziale 5,7-5,9 m nie spełnia wymaganych

przepisami norm. Zgodnie z §15 Rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej

z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi

publiczne i ich usytuowanie dla drogi kategorii L wynosi na terenie zabudowy min. 3 metry.

W tym miejscu należy jednak stwierdzić, iż ulica Bieszczadzka powinna zostać uznana, jako

droga zbiorcza kategorii Z, z normatywną szerokością pasa ruchu 3,5 m. ponieważ pełni

ważne połączenie drogowe do skomunikowania mieszkańców ul. Strażackiej i przyległych:

Wygrabowickiej, Jasienickiej i Farzyny oraz dla mieszkańców Jaworza z drogą ekspresową.

Zgodnie z §7 cytowanego rozporządzenia szerokość ulicy w liniach rozgraniczających

powinna wynosić z zależności od przyjętej kategorii drogi L lub Z odpowiednio 12 i 20 m. Na

chwilę obecną na całej długości drogi jej szerokość mieści się w przedziale 5,7-5,9 m.

Najbardziej newralgicznym miejscem z uwagi na zwiększenie ilości pojazdów ciężarowych z

kierunku od Bielska-Białej w stronę ulicy Bieszczadzkiej i odwrotnie jest zbyt mała szerokość

istniejącego skrzyżowania. Ulica Bieszczadzka włącza się do drogi powiatowej pod kątem

ostrym ok. 55 grad. przez co kierujący żeby zachować prawidłowy tor jazdy na ulicy Bielskiej

siłą rzeczy zbliżają się niebezpiecznie do lewej krawędzi ulicy Bieszczadzkiej.

Przy samochodach ciężarowych - wannach i TIR-ach łuk w prawo wybierany jest z lewego

pasa ruchu. W sytuacji skrętu w lewo z ulicy Bielskiej w tym samym czasie dochodzi do

całkowitego paraliżu komunikacyjnego, z uwagi na całkowity brak miejsca do przejazdu.

Generalnym wnioskiem, bardzo istotnym z punktu widzenia zagadnień ochrony

środowiska przedmiotowego rejonu, jawi się nam brak w ocenie diagnostycznej gminnych

dokumentów studialnych elementów związanych z zanieczyszczeniami komunikacyjnymi i

przemysłowymi, a także ich oddziaływania na zdrowie ludzi. Skutkiem, czego gminna władza

samorządowa w postępowaniu ocen oddziaływania projektowanych przedsięwzięć na

środowisko w rejonie 1PP MPZP w sposób rażący narusza prawo materialne wynikające z

Ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego

ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na

środowisko (dalej nazywaną Ustawą środowiskową).

Decyzją z dnia 16 maja 2011 r. (GKOŚ.6220.5.2.2011) Wójt Gminy Jasienica ustalił

środowiskowe uwarunkowania zgodę na realizację przedsięwzięcia pn. „Budowa wytwórni

mas bitumicznych o wydajności 240Mg/h w miejscowości Międzyrzecze Górne na terenie dz.

Nr 585/4”. W postępowaniu dotyczącym oceny oddziaływania powyższego przedsięwzięcia

na środowisko popełniono wiele uchybień merytorycznych, które opisano poniżej.

8

Klasyfikacja przedsięwzięcia p.n.: „Budowa wytwórni mas bitumicznych o wydajności 240

Mg/h” w Postanowieniu Wójta Gminy z dnia 24.11.2011 r. o obowiązku przeprowadzenia

oceny oddziaływania na środowisko, przyjęta na podstawie karty informacyjnej, wg

Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 09.11.2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących

znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. 2010. 213.1397) nie jest zupełna, ponieważ

ograniczono się jedynie do punktu pierwszego, z pominięciem dwóch pozostałych:

§ 3 ust. 1 pkt 22- „instalacje do produkcji mas bitumicznych”,

§ 3, ust. 1 pkt. 35 - instalacje do magazynowania i dystrybucji ropy naftowej,

produktów naftowych lub substancji chemicznych niewymienionych w § 2 ust. 1 pkt.

22, z wyłączeniem stacji paliw na gaz płynny ( zbiornik magazynowy na olej opałowy

do opalania suszarki kruszywa),

§ 3, ust. 1 pkt. 52) zabudowa przemysłowa lub magazynowa, wraz z towarzyszącą jej

infrastrukturą, o powierzchni zabudowy nie mniejszej niż: b) 1 ha na obszarach innych

niż wymienione w lit. a.

Inwestor w karcie informacyjnej i w raporcie zataił typ wytwórni mas bitumicznych podając

jednocześnie typ starej wytwórni, którą musiał przecież rozebrać, sugerując tym samym

jakoby planowane przedsięwzięcie miało dotyczyć li tylko nieokreślonej przebudowy.

Faktycznie z nazwy tytułowej przedsięwzięcia Decydent o środowiskowych

uwarunkowaniach powinien pomimo tego zorientować się, że budowa nowej wytwórni jest

możliwa po demontażu starej i zdecydowanie powinien żądać typu wytwórni, jaką zamierza

wybudować Inwestor. Stara wytwórnia LINTEC CSD 2500 o wydajności 160 Mg/h była

instalacją pół mobilną natomiast nowa AMMANN UG 240, której typ ujawniono dopiero trzy

lata później w projekcie budowlanym jest wytwórnią typu stacjonarnego. W wyniku takiego

kamuflażu pomiędzy Inwestorem i Decydentem, umyślnych działań dezinformacyjnych rodzą

się później dalsze konsekwencje zręcznie ukrywanego prawdziwego stanu rzeczy, skutkujące

błędną oceną przez organy decyzyjne, kolegialno - odwoławcze i sądowo - administracyjne.

Zgodnie z Art.80. ust.2 Ustawy środowiskowej organ wydaje decyzję o środowiskowych

uwarunkowaniach po stwierdzeniu zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami

obowiązującego Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego (MPZP) z dnia 24

lutego 2005 r. (Dz. U. woj. śląskiego Nr 45, poz.1233 z dnia 19 kwietnia 2005 r.) dla sołectwa

Międzyrzecza Górnego i zgodnie §18, w którym (zarzuty dotyczą punktów podkreślonych),

„Dla terenów o podstawowym przeznaczeniu, jako tereny działalności produkcyjno-

przemysłowej, oznaczone na rysunku planu symbolami od 1PP do 4PP ustala się następujące

zasady kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu:

1. utrzymuje się istniejące zainwestowanie terenów;

2. możliwość realizacji nowych obiektów oraz rozbudowy i przebudowy istniejących;

3. zakaz lokalizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla

których sporządzenie raportu oddziaływania jest obligatoryjne w rozumieniu

przepisów prawa ochrony środowiska;

9

4. jako przeznaczenie uzupełniające na wyznaczonym terenie dopuszcza się działalność

gospodarczą związaną z drobną wytwórczością, magazynami, składami, techniczną

obsługą rolnictwa, leśnictwa, motoryzacji;

5. wysokość zabudowy do 12 m za wyjątkiem urządzeń technicznych związanych z

obiektem budowlanym zapewniającym możliwość jego użytkowania lub

wynikających z funkcji terenu;

6. powierzchnia zabudowy przeznaczenie uzupełniające nie może przekraczać 40%

powierzchni zabudowy przeznaczenia podstawowego;

7. zaleca się ogrodzenia do wysokości 1,6m;

8. powierzchnia terenu biologicznie czynna minimum 25% powierzchni działki;

9. kąt nachylenia połaci dachowych od 0° do 45°; dopuszcza się dachy

wielospadowe jeśli nawiązują do otoczenia;

10. obowiązuje zapewnienie miejsc postojowych dla samochodów ciężarowych na

użytkowanym terenie, w zakresie pełnego zapotrzebowania;

11. możliwość budowy i rozbudowy sieci i urządzeń infrastruktury technicznej;

12. zakaz wprowadzania do gruntu jakichkolwiek substancji mogących pogorszyć

stan czystości wód powierzchniowych i podziemnych;

13. w terenie 1PP i 3PPobowiązuje zachowanie 16-to metrowej strefy z ograniczeniem

zabudowy (po 8 m w obie strony od linii 15kV);

14. na terenach oznaczonych symbolami: 3PP i 4PP obowiązuje strefa techniczna wolna

od zainwestowania po 15m od osi gazociągu Ø100 mm, dopuszcza się

zmniejszenie odległości w uzgodnieniu z zarządcą gazociągu i zgodnie z przepisami

szczególnymi.”

Dalej zgodnie z §18 pkt 3 MPZP wskazano zakaz lokalizacji przedsięwzięć mogących

znacząco oddziaływać na środowisko, dla których sporządzenie raportu oddziaływania jest

obligatoryjne. W niniejszej sprawie w ocenie oddziaływania wymagane było sporządzenie

raportu oddziaływania na środowisko, dlatego inwestycja objęta była tym zakazem.

Z §18 pkt.5 jednoznacznie wynika, że budowle mogą osiągnąć wysokość maksymalnie 12 m.

W karcie informacyjnej nie przedstawiono charakterystycznych cech nowej budowli, z

uwzględnieniem wysokości wieży wytwórni i komina. Inwestor ujawnił wysokość wieży (ok.

29 m) i komina (31 m) dopiero na etapie postępowania uzyskania decyzji budowlanej, które

są częściami składowymi budowli stanowiącej całość techniczno-użytkową wraz z

instalacjami i urządzeniami, która jest ponad wszelką wątpliwość obiektem budowlanym w

rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Art.3. pkt 3).). Wieża i komin

nowej instalacji, stanowiącej budowlę posadowioną na fundamencie jest w sposób trwały

związana z gruntem, jest o kilkanaście metrów wyższa niż pozwala na to MPZP.

Stąd trudny jest do racjonalnego wytłumaczenia fakt umieszczenia w decyzji o

środowiskowych uwarunkowaniach zapisu 31-o metrowej wysokości komina. W raporcie

przedsięwzięcia w rozdziale II. Dane ogólne, w pkt. 2. Plan zagospodarowania

przestrzennego, na str. 17 i 18 inwestor przytoczył wybiórczo wyżej przytoczone zasady

kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu w rejonie lokalizacji i posadowienia

wytwórni (§18 MPZP), stąd nasuwa się oczywisty wniosek, że pominięcie w karcie

informacyjnej i raporcie wymiarów wysokościowych wytwórni było zamierzone i celowe.

10

Ponadto w §18 pkt 6 powierzchnia zabudowy przeznaczenia uzupełniającego nie może

przekraczać 40% oraz §18 pkt 8 zapisany jest warunek min. 25 % powierzchni biologicznie

czynnej, które nie są spełnione ze względu na zbyt małą powierzchnię działki dla

zaplanowanej zdolności produkcyjnej wytwórni, co również zostało w raporcie pominięte.

Również §18 pkt 10 MPZP dotyczący zapewnienia miejsc postojowych dla samochodów

ciężarowych w pełnym zakresie zapotrzebowania nie został w raporcie określony.

Z ilustracji na rys.5. nie wynika aby zostały spełnione ustalenia z MPZP (pkt 6, 8 i 10) trzech

powyższych zasad kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu będącym kadrem

ilustracji zamieszczonej w dokumencie „ Uzupełnienie raportu” jako zał. nr 1, z którego z

całą pewnością widoczny jest brak odpowiednich proporcji wykorzystania powierzchni i

stanowisk parkingowych w zakreślonych granicach działki zakładu wytwarzającego MMA.

Rys.5. Kadr z załącznika nr 1 raportu „Lokalizacja zakładu – mapa w skali 1:3000 (zrzut ekranowy)

W uzasadnieniu Decyzja Wójta Gminy Jasienica odnosi się do zasad kształtowania

zabudowy i zagospodarowania terenu lakonicznie stwierdzając jedynie, że inwestycja

znajduje się w obrębie jednostki 1PP planu miejscowego - o podstawowym przeznaczeniu

jako tereny działalności produkcyjno - przemysłowej, ignorując tym samym zapisy w MPZP,

własnego uchwalonego prawa lokalnego.

Właściciele sąsiednich nieruchomości objętych zasięgiem oddziaływania przedsięwzięcia

niezadowoleni z rozstrzygnięcia wnieśli w terminie odwołania do Samorządowego Kolegium

Odwoławczego w Bielsku-Białej. Decyzją z dnia 15 lipca 2011 r. nr SKO.V 428/2865/145/11

umorzono postępowanie odwoławcze na decyzję wójta gminy Jasienica. Samorządowe

Kolegium Odwoławcze w Bielsku-Białej orzekło, że odwołującym nie przysługiwał przymiot

strony w tym postępowaniu.

11

Podstawę wznowieniową w tym przypadku stanowi w szczególności art. 145§ 1 pkt 4 kpa z

uwagi na to, że uniemożliwiono stronom udział w postępowaniu odwoławczym a tym samym

zamknięto im w tamtym czasie drogę do rozpoznania ich uwag odnośnie decyzji

środowiskowej wydanej przez Wójta Gminy Jasienica. Swoim rozstrzygnięciem SKO w

Bielsku-Białej uchyliło się od merytorycznego rozpoznania sprawy.

Jak wynika z art. 3 ust. 1 pkt 8 Ustawy środowiskowej - postępowanie w sprawie oceny

oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia, obejmuje w szczególności:

a) weryfikację raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko,

b) uzyskanie wymaganych ustawą opinii i uzgodnień,

c) zapewnienie możliwości udziału społeczeństwa w postępowaniu;

W niniejszej sprawie organ poprzestał na uzyskaniu wymaganych ustawą opinii i uzgodnień,

zupełnie zaniechawszy merytorycznej weryfikacji raportu oddziaływania na środowisko i

zapewnienia możliwości udziału społeczeństwa w postępowaniu.

W tym kontekście należy zwrócić uwagę na rażące naruszenie przez organy obu instancji Art.

37 pkt 2. Ustawy środowiskowej, zgodnie z którym Organ prowadzący postępowanie w

uzasadnieniu decyzji, niezależnie od wymagań wynikających z przepisów Kodeksu

postępowania administracyjnego, podaje informacje o udziale społeczeństwa w postępowaniu

oraz o tym, w jaki sposób zostały wzięte pod uwagę i w jakim zakresie zostały uwzględnione

uwagi i wnioski zgłoszone w związku z udziałem społeczeństwa.

Z uzasadnienia decyzji SKO jak również z decyzji Wójta Gminy Jasienica nie wynika aby

uwzględniły one w swoich postępowaniach dyrektywę Art. 37 Ustawy środowiskowej.

Natomiast z uzasadnienia decyzji SKO jednoznacznie wynika, że bez odniesienia się do

sytuacji każdego z odwołujących, jednakowo potraktowano wszystkich jako osoby nie mające

interesu prawnego w niniejszej sprawie. SKO powołując się na ogólne normy kpa nie

wyjaśnił należycie dlaczego każdemu z odwołujących odmawia się uznania za stronę.

Tymczasem stanowisko judykatury odnośnie ustalania kręgu stron postępowania w

przedmiocie ustalenia środowiskowych uwarunkowań przedsięwzięcia mogącego

potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko staje po stronie szerokiego ujmowania tego

statusu i tak:

W wyroku z dnia 15.07.2009 r. w sprawie IISA/Rz 114/09 (Lex 553184) WSA w Rzeszowie

wypowiedział tezę, że podmiot ma prawo do ochrony swego interesu prawnego nawet

wówczas, gdy uciążliwości inwestycji oddziałują w granicach obowiązujących norm.

Natomiast w wyroku z dnia 18.11.2008 r. (sygn. akt IV SA/Wa 821/08) WSA w Warszawie

uznał, że przymioty strony w sprawach wydania decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych

będą posiadać podmioty mające tytuł prawny do nieruchomości położonych w bezpośrednim

sąsiedztwie przedsięwzięcia, rozumianego szeroko, ponieważ zostaną narażone na jego

oddziaływanie.

WSA w Opolu w wyroku z dnia 25.02.2008 r. (sygn. akt IISA/Op 578/07) stwierdził, że

przymiot strony w sprawach o wydanie decyzji środowiskowych, mają podmioty, których

nieruchomości mieszczą się w zasięgu planowanego przedsięwzięcia. Organ winien natomiast

12

zweryfikować zakres oddziaływania, który może być niezgodny z materiałem zawartym we

wniosku i w wyniku tego może ustalić krąg osób, których prawa do nieruchomości są

naruszone.

Najlepiej rzecz oddał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 sierpnia 2012 r. (II

OSK 832/11): Raport oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko jakkolwiek jest ważnym

elementem materiału dowodowego w sprawie, jednak ustalenia jego nie są niepodważalne i

powinny podlegać weryfikacji w postępowaniu administracyjnym, tym bardziej że jest to

dokument sporządzony na zlecenie inwestora przez osoby, które w świetle przepisów k.p.a. i

przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r. u.u.i.o.ś. nie mają statusu biegłych czy

ekspertów. Oczywiście w interesie inwestora nie leży, aby ustalenia zawarte w raporcie były

przez kogokolwiek podważane i weryfikowane w postępowaniu w sprawie wydania decyzji o

środowiskowych uwarunkowaniach, jednak tego wymagają zasady demokratycznego państwa

prawnego (art.2 Konstytucji RP), aby w postępowaniu tym oprócz inwestora uczestniczyły

wszystkie podmioty mające interes prawny (art. 6, 7, 8, 9, 10 § 1 k.p.a.). To czy dana

nieruchomość znajduje się w obszarze oddziaływania inwestycji, nie może wynikać z

jednostronnych, arbitralnych ustaleń organu (Wójta Gminy, Starosty) ani wyłącznie z ustaleń

wynikających z raportu oddziaływania na środowisko, bez wyjaśnienia tego w postępowaniu

administracyjnym jurysdykcyjnym, przeprowadzonym zgodnie z wszystkimi zasadami k.p.a. i

z udziałem stron. Zestawienie działek znajdujących się w zasięgu oddziaływania

przedsięwzięcia stanowiące załącznik do raportu, powinno podlegać ocenie organu i nie może

być przedstawiane jako dowód niepodważalny w sprawie, skoro nie pozwolono w drodze

środków dowodowych na weryfikację tych ustaleń przez podmiot mogący mieć Interes

prawny w sprawie.

Na marginesie należy zauważyć, że Sąd nie widział jeszcze takiego raportu oddziaływania

inwestycji na środowisko, z którego by wynikało, że dane przedsięwzięcie będzie

ponadnormatywnie oddziaływało na środowisko poza granicami terenu inwestycji.

Orzekające w sprawie organy powinny mieć na uwadze, że normy i ich ewentualne

przekroczenia mają znaczenie dla treści decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a nie

dla posiadania przymiotu strony w rozumieniu art. 28 K.p.a. Dla ustalenia czy dany podmiot

ma interes prawny w postępowaniu w sprawie wydania decyzji o środowiskowych

uwarunkowaniach i w związku z tym czy ma przymiot strony w tym postępowaniu, nie ma

znaczenia czy oddziaływanie na jego nieruchomość będzie w granicach dopuszczalnych

norm, czy też będzie ponadnormatywne, wystarczy, że nieruchomość znajduje się w zasięgu

oddziaływania planowanej inwestycji (zob. wyroki NSA z 16.08.2012r., sygn. akt II OSK

832/11 oraz z 1.07.2014r., sygn. akt II OSK 219/13).

Argumenty wynikające z samego raportu oddziaływania na środowisko (przygotowanego

przecież na zlecenie inwestora), przemawiające za słusznością uznania odwołujących się za

strony tego postępowania są następujące:

Dane wejściowe projektu dotyczące szorstkości terenu oraz warunków meteorologicznych

zostały źle przyjęte, co dyskwalifikuje wszystkie wyniki obliczeń i analiz dotyczących

rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń w powietrzu, ze względu na błędy nadmierne, jakimi w

takim przypadku obarczone są wszystkie zamieszczone w raporcie wyniki i analizy.

13

Metodyka referencyjna wykorzystana w raporcie wymaga określenia jednej wartości

współczynnika aerodynamicznej szorstkości terenu dla obszaru o promieniu równym 50-ciu

wysokościom najwyższego emitora i powinna uwzględniać wszystkie rodzaje pokrycia: lasy,

sady, zarośla, zagajniki oraz zabudowę (patrz rys.2.).

Ponadto do tego rodzaju rozwiązań muszą być stosowane modele złożone lagrangeowskie lub

eulerowskie, umożliwiające modelowanie rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń w terenach o

topografii złożonej oraz zmierzonych lub prognozowanych warunków meteorologicznych.

Przykładowo, załącznik nr 5 raportu wskazuje, że należy analizować obszar o promieniu 6237

m pod kątem występowania zaostrzonych wartości odniesienia. Analiza raportu w tej części

prowadzi do jednoznacznego wniosku, że realizacja inwestycji doprowadzi do znacznego

wzrostu wartości zanieczyszczeń gazowych i pyłów w powietrzu.

W obliczeniach zanieczyszczeń powietrza wykorzystano oprogramowanie OPERAT FB z

wyborem róży wiatrów dla Katowic, zamiast skorzystać z lokalnej róży wiatrów ze stacji

meteorologicznej w Aleksandrowicach. Teren o zróżnicowanej topografii (patrz rys.1), na

którym wtedy miałoby być zrealizowane przedmiotowe przedsięwzięcie oddalone jest w linii

prostej o około 3,5 km od stacji pomiarowej w Aleksandrowicach.

Nie sądzimy, że tego rodzaju rażące błędy wynikają z ignorancji, ponieważ opracowaniem

raportu zajmowały się osoby przygotowane merytorycznie, więc należy sądzić, że

nieodpowiedzialna, ale świadoma decyzja o kompilacji wyników z podobnych raportów

wynikała z lekceważącego podejścia do tego zagadnienia. Wyliczanie wszystkich rozkładów

badanych wielkości odbywa się ze wspomaganiem komputerowym, więc nie powinno być

problemem, żeby dla tak wrażliwego projektu wykonać to poprawnie.

Co niezwykle istotne w analizie klimatu akustycznego nie uwzględniono tła akustycznego

oraz hałasu przemysłowego działających w bliskim sąsiedztwie zakładów mogących w

sposób znaczący oddziaływać na środowisko i zawsze znacząco oddziałującej drogi

ekspresowej S52 (dawniej S1). Imisja hałasu w ciągu doby od drogi ekspresowej LDWN dla

terenów Międzyrzecza Górnego z zabudową mieszkaniową lub terenów przeznaczonych pod

budownictwo mieszkaniowe, które znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie zlokalizowanej

tutaj wytwórni mas bitumicznych, mieści się w przedziale zagrożenia akustycznego o czym

wspomniano wcześniej (patrz rys.3), stąd lokalizacja takiego przedsięwzięcia pogarszającego

obecny stan klimatu akustycznego jest niedopuszczalna.

Podsumowując argumenty przedstawione przez nas o celowości uchylenia ostatecznej

decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz obawy o nasze zdrowie i życie chcemy

podkreślić, że od kilkudziesięciu lat żyjąc w bezpośrednim sąsiedztwie terenów 1PP,

podlegajacych ciągłej degradacji, jesteśmy narażani na złe uwarunkowania środowiskowe i w

większym stopniu w stosunku do populacji krajowej zapadamy na choroby nowotworowe.

W latach 90-ych ubiegłego stulecia w tym miejscu funkcjonowała betoniarnia oraz składy

materiałów budowlanych. W okresie kilkunastu lat funkcjonowała tutaj wytwórnia mas

bitumicznych i kiedy przebudowywano drogę krajową nr 1 na drogę ekspresową S1 (dzisiaj

oznaczoną S52) godziliśmy się ze stanem faktycznym ze względu na przedsięwzięcie celu

publicznego. Jednocześnie liczyliśmy na to, że po zakończeniu budowy drogi ekspresowej i

14

jej inwentaryzacji ze względu na zawsze znaczące jej oddziaływanie na środowisko

wytwórnia mas bitumucznych znajdzie inną właściwszą lokalizację. Niestety tak się nie stało

przy biernym stanowisku władzy samorządowej, często współpracującej ze stroną silniejszą,

która nie chce z partnerem społecznym rozwiązać w sposób racjonalny tego problemu.

Organ odwoławczy rozpatrywał dwukrotnie odwołania obecnej członkini naszego

stowarzyszenia, będącej stroną w sprawie. W obu przypadkach, SKO V/428/2865/145/11 z

dnia 15.07.2011 r. i SKO V/428/4135/354/14 z dnia 30.10.2014 r., za pierwszym razem organ

odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, natomiast drugim razem organ odmówił

stwierdzenia jej nieważności pomimo, że działania gminnej administracji samorządowej są

niezgodne z prawem a decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach pozostaje w

sprzeczności z MPZP naruszając prawo materialne w kilku punktach omówionych wcześniej.

W obu przypadkach skarżąca nie wniosła skargi do WSA w Gliwicach.

W związku ze zgłaszanymi sprzeciwami mieszkańców Międzyrzecza Górnego budowy nowej

wytwórni mas bitumicznych o większej zdolności produkcyjnej w dniu 29.09.2014 r. już po

uzyskaniu decyzji budowlanej, odbyło się spotkanie informacyjne z Inwestorem, które

sprowadziło się do ogłoszenia faktu dokonanego, co nie usatysfakcjonowało społeczności

lokalnej. Dlatego po spotkaniu społeczność lokalna postanowiła zorganizować się powołując

w dniu 26.02.2015 r. stowarzyszenie zwykłe p.n. „Nasze Sprawy”, którego cele związane są z

ekologią, w tym szeroko rozumianą ochroną środowiska naturalnego.

W dniu 12.07.2016 r. prawny Pełnomocnik stowarzyszenia złożył do Prokuratury

Rejonowej w Bielsku Białej w imieniu 80. mieszkańców Międzyrzecza Górnego wniosek o

złożenie sprzeciwu od ostatecznej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w

Bielsku Białej z dnia 15 lipca 2011 r. nr SKO.V 428/2865/145/11 o umorzeniu postępowania

odwoławczego na decyzję Wójta Gminy Jasienica z dnia 16 maja 2011 r. o środowiskowych

uwarunkowaniach nr GKOŚ.6220.5.2.2011. mając na uwadze, że decyzje obu instancji

zawierają liczne uchybienia, powodujące zarówno podstawy wznowieniowe jak również

stwierdzenia nieważności obu decyzji administracyjnych co implikować powinno wniesienie

sprzeciwu jako zasadne, konieczne szczególnie w aspekcie ochrony szeroko rozumianego

interesu publicznego. Prokurator odmówił naszej stronie podjęcia czynności, „wyrażając

zasadę, iż prokurator nie powinien zastępować stron postępowania, jeżeli przysługujące im

środki prawne służące weryfikacji nieostatecznych i ostatecznych decyzji są wystarczające

dla osiągnięcia rozstrzygnięcia sprawy zgodnego z prawem”.

W reasumpcji prokurator stwierdził brak podstaw do zgłoszenia udziału w postępowaniu

administracyjnym uznając , iż wnioskodawcy korzystają z pomocy prawnej fachowego

pełnomocnika, który może sam w ich interesie wzruszyć prawomocne decyzje w jednym z

nadzwyczajnych trybów postępowania administracyjnego. Wynika z tego, że obywatel

powinien ponosić koszty wieloletnich postępowań sądowo-administracyjnych a władze

samorządowe wiedząc o tym mogą w sposób nieodpowiedzialny łamać prawo materialne.

Skutki jakie przynoszą decyzje niezgodne z prawem są niebagatelne. Decyzja o

środowiskowych uwarunkowaniach wymagana jest przed uzyskaniem decyzji budowlanej, w

której błędy interpretacji w odniesieniu do zapisów zawartych w ustawach, rozporządzeniach

RM i prawie lokalnym są przez organy samorządowe, kolegia oraz wojewodę powielane dla

15

poparcia złych rozstrzygnięć uzyskiwanej już na wstępie pozytywnej decyzji o

środowiskowych uwarunkowaniach. Wykazaliśmy błędy w interpretacji z zakresu

obowiązującego prawa w postępowaniu dotyczącym oceny oddziaływania na środowisko

wynikającego z nowych uwarunkowań prawnych Ustawy środowiskowej z dnia 3.10.2008 r.,

Rozporządzenia RM z dnia 9.11.2010 r. oraz MPZP z dnia 24.02.2005 r.

Inwestor miał obowiązek sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na

środowisko, który winien być zweryfikowany pod względem merytorycznym i zawierać

analizę możliwych konfliktów społecznych związanych z planowanym przedsięwzięciem,

natomiast władze samorządowe wydające decyzję wiedząc o protestach społeczności lokalnej

winny w tej sprawie przeprowadzić dyskusję publiczną. Raport, który był podstawą wydania

pozytywnej decyzji w przedmiotowej sprawie jest nierzetelny, obarczony błędami

nadmiernymi, jest oderwany od rzeczywistości i nie uwzględnia aktualnego stanu

zanieczyszczenia środowiska. Wszystkie analizy, z błędnie przyjętymi wartościami

wejściowymi, dotyczą jedynie samej instalacji, tak jakby miała być ona zawieszona w próżni,

bez uwzględnienia rzeczywistego stanu środowiska.

Decyzja nr 1287/14 Starosty bielskiego zatwierdzająca projekt budowlany z udzieleniem

pozwolenia na budowę zamiast „Budowy wytwórni mas bitumicznych o wydajności

240Mg/h” tak jak to wynika z Decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach została

zmarginazowana na „Przebudowę wytwórni mas bitumicznych - wymiana maszyny do

produkcji mas bitumicznych”, która została ograniczona do wykonania samego fundamentu

żelbetowego (kategoria obiektu VIII).

Starosta bielski miał obowiązek zastosować się do wymagań zawartych w Decyzji o

środowiskowych uwarunkowaniach z załączoną charakterystyką przedsięwzięcia oraz

raportem i sprawdzić czy projekt wytwórni mas bitumicznych jest zgodny z zapisami MPZP.

Inwestor poprzednią Wytwórnię mas bitumicznych ( LINTEC CSD 2500 ) z bocznym

zbiornikiem gotowej masy o wysokości około 12 m posadowioną na utwardzonym podłożu

musiał rozebrać (zdemontować) a następnie po wybudowaniu fundamentu dokonać montażu

nowej Wytwórni mas bitumicznych ( AMMANN UG 240 ) w kształcie wieży o wysokości

około 30 m. W żaden sposób nie oznacza to przebudowę ani wymianę maszyny, jak to zostało

odpowiednio określone w Decyzji budowlanej oraz w uzasadnieniu postanowienia Starosty

Bielskiego z dnia 25.05.2016 r. a budowa wytwórni mas bitumicznych powinna być

właściwym określeniem. Oznacza to także, że budowa nowej stacjonarnej wytwórni mas

bitumicznych nie powinna być określana pojęciem przebudowy, bo nie są to zmiany w

istniejącym obiekcie budowlanym, co jest niezgodne z ustawowo określoną nomenklaturą,

którą winno posługiwać się w akcie administracyjnym, jakim jest decyzja o pozwoleniu na

budowę. Ponadto określenie potoczne w tytule Decyzji pozwolenia budowlanego o treści

wymiana maszyny do produkcji mas bitumicznych jest niewłaściwe i niepotrzebne ponieważ

wprowadza w błąd decydenckie i sądowe organy administracyjne.

W załączniku do ustawy Prawo budowlane wytwórnie zaliczone są do XVIII kategorii

obiektów budowlanych i zgodnie z Art.55. 1.c) dla tej kategorii obiektu budowlanego, jeśli na

jego budowę wymagane jest pozwolenie na budowę, przed przystąpieniem do użytkowania

należy uzyskać decyzję o pozwoleniu na użytkowanie takiego obiektu budowlanego.

16

W tej sytuacji należy przyjąć, że Inwestor realizując proces budowlany nowego obiektu w

formie instalacji przemysłowej jaką jest stacjonarna Wytwórnia mas bitumicznych

AMMANN UG 240 jest dalej zobowiązany do uzyskania pozwolenia na użytkowanie obiektu

budowlanego. Mając na uwadze, że kwalifikacja pkt. 5. w ostatecznej Decyzji pozwolenia na

budowę jest właściwa, to z przedstawionych wyżej powodów nie powinna być zmieniona.

W związku z niewłaściwym użyciem art. 28 ust. 2 zamiast art.28 ust. 4 prawa budowlanego

postanowienie Wojewody śląskiego zaskarżyliśmy do WSA sygn.akt II SA/Gl 854/16, który

w wyroku z dnia 3 lutego 2017 r. uznał skargę za zasadną i uchylił zaskarżone postanowienie.

Zażalenie stowarzyszenia „Nasze Sprawy” na postanowienie Starosty bielskiego skierowane

do Wojewody śląskiego zostało umorzone, z powyższego powodu ze względu na fakt, że

zażalenie wniósł podmiot nie będący stroną postępowania w sprawie sprostowania jakoby

oczywistej omyłki. Na ocenę przymiotu strony w postępowaniu zakończonym zaskarżonym

postanowieniem Starosty bielskiego nie miało również znaczenia w ocenie wojewody fakt

dopuszczenia jako uczestnika postępowania stowarzyszenia „Nasze Sprawy” przez WSA w

Gliwicach do prowadzonego postępowania sądowego na decyzję Wojewody śląskiego

IFXIV.7840.1.90.2014 z dnia 08.12.2014 r. (na chwilę obecną oczekujemy na rozstrzygnięcie

przez NSA skargi kasacyjnej w powyższej sprawie (sygn. Akt II OSK 2912/15)).

Mając na uwadze powyższe okoliczności złamania prawa przez Organy administracji oraz

ze względu na ochronę zdrowia i życia społeczności lokalnej wnosimy jak na wstępie.

Przedstawiciel

……………………………

dr inż. Ignacy Łosik [9]

W załączeniu:

1. GKOŚ 6220.5.2.2011 - Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach Wójta Gminy

Jasienica w miejscowości Międzyrzecze Górne na terenie dz. Nr 585/4 z dnia 16.05.2011

r. z załącznikiem „Charakterystyka przedsięwzięcia” (łącznie na 7. arkuszach).

2. Decyzja Nr 1287/14 z dnia 13 sierpnia2014 r. „zatwierdzam projekt budowlany i

udzielam pozwolenia na budowę Inwestorowi: EUROVIA POLSKA S.A., 55-040

Kobierzyce, ul. Szwedzka 5. Przebudowę wytwórni mas bitumicznych – wymiana

maszyny do produkcji mas bitumicznych w Międzyrzeczu Górnym, na dz. nr 585/4, gm.

Jasienica”; Starosta Bielski – nr rejestru ZR.6740.1.930.2014.DJ + Postanowienie Starosty

Bielskiego nr ZR.6740.1.930.2014.DJ z dnia 25.05.2016 r. + Zażalenie Stowarzyszenia

„Nasze Sprawy” z dnia 08.06.2016 r. + Postanowienie Wojewody Śląskiego

IFXIV.7840.1.69.2016 z dnia 14.07.2016 r. (łącznie na 4. arkuszach).

3. Wpis ON.512.1.1.2015. do Rejestru Stowarzyszeń Zwykłych z dnia 2015-02-26:

stowarzyszenia zwykłego „NASZE SPRAWY” (1 arkusz).

17

Do wiadomości:

1. Minister Infrastruktury i Budownictwa, ul. Chałubińskiego 4/6, 00-928 Warszawa

2. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, ul. Wawelska 52/54, 00-922 Warszawa

3. Marszałek Województwa Śląskiego, ul. Ligonia 46, 40-037 Katowice

Spis literatury:

[1] Anna Wrześniak: „Trzynasta roczna ocena jakości powietrza w województwie śląskim,

obejmująca 2014 rok” Inspekcja Ochrony Środowiska, Wojewódzki Inspektorat Ochrony

Środowiska w Katowicach, Katowice, 30 kwietnia 2015 r.

[2] Katarzyna Kordus: Wytwórnie mas bitumicznych dla drogownictwa-problemy lokalizacji i

Oddziaływania na mieszkańców i środowisko, Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły

Zarządzania Ochroną Pracy w Katowicach, Nr 1(6)/2010, s.22-52.

[3] Monika Rusin, Ewa Marchwińska-Wyrwał: Zagrożenia zdrowotne związane ze

środowiskowym narażeniem na wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne (WWA),

Medycyna Środowiskowa – Environmental Medicine 2014, Vol. 17, No. 3, 7-13.

[4] M. Pośniak, I. Makhniashvili, J. Kowalska.: Wielopierścieniowe węglowodory

aromatyczne w procesach stosowania asfaltów, Bezpieczeństwo Pracy nauka i praktyka,

7-8/2000, str. 11-13.

[5] M. Trojanowska, R. Świetlik: Ocena ryzyka nowotworowego związanego z narażeniem

inhalacyjnym na benzo(a)piren w wybranych miastach Polski, Medycyna Środowiskowa

- Environmental Medicine 2013, Vol. 16, No. 2, 14-22.

[6] http://www.geoportal.gov.pl/

[7] E.Jankowska, M.Pośniak: Występowanie pyłów w powietrzu otaczającym człowieka,

Bezpieczeństwo pracy 5/2006).

[8] Z. Koszarny: Wpływ hałasu w rejonie autostrad na zdrowie mieszkańców, Seminarium

Warszawa maj 1996, na podstawie wyników badań prowadzonych przez PZH w

Warszawie oraz na zlecenie GIOŚ w Lublinie.

[9] Ignacy Łosik - Rzeczoznawca Polskiego Stowarzyszenia Rzeczoznawców i Tłumaczy

„Ekspert” w Rzeszowie, w specjalności: lotnictwo, maszyny i urządzenia techniczne,

inżynieria materiałowa, inżynieria ochrony środowiska. Nr uprawień 320/99.