Bota

Buletin i përdyjavshëm, Vol. 1, Num. 1/1. ÇMIMI - 50 L Janar 2016LAJME, ANALIZA dhe STUDIME

Terrorizmi mbikombëtar dhe Islamik Reforma në drejtësi: mitet dhe alternativatMe institucionalizimin e Rendit të Ri Botëror të Globalizmit Neoliberal në mijëvjeçarin e tretë u shfaqën dy dukuri sistemike: në njërën anë hegjemonia botërore —me protagoniste “G7”— dhe hegjemonia rajonale - dhe në anën tjetër, ‘terrorizmi botëror’. Por “ekspertët” e establishmentit nuk ndriçojnë shkaqet e këtyre dukurive shumë të rëndësishme për popujt dhe ekosistemin! Për të njëjtën arsye, në këtë tirazh të parë, do të hidhet dritë veçanërisht mbi shkaqet e terrorizmit aktual (ff, 2, 3, 4, 5, 6, 7) dhe mundësinë e Turqisë për të përparuar synimet e saj hegjemoniste në rajon (f, 8). Një çështje tjetër, me rëndësi botërore, është industria ushqimore në Perëndim: ajo, ndryshe ngasa na e paraqesin demagogët dhe tregu i marketingut, është më shumë se barbare (f, 10). Në nivel vendor diskutohet veçanërisht për reformën në drejtësi: për të njëjtën arsye do të publikojmë një studim të plotë rreth kësaj çështje, ku do të tregohen mitet e “pavarësisë së pushteteve”, shkaqet e degjenerimit të drejtësisë përgjithësisht në Perëndim dhe veçanërisht në Amerikë dhe, shkaqet se përse, në kushtet aktuale, ajo ka shumë pak mundësi për sukses (ff, 11, 12, 13, 14.).

Terrorizmi mbikombëtar dhe Islamik Takis Fotopoulos Editori: terrori shprehet me një ndjesi të madhe frike; ai buron ose nga një ngjarje e frikshme ose nga përqendrimi i pushtetit. Në Rendin e Ri Botëror të Globalizmit Neoliberal, pushteti politik, ekonomik, ushtarak dhe social-kulturor, është përqendruar në Uashington dhe presidentët e tij. Sa i “pafajshëm”, është, rrjedhimisht, Uashingtoni lidhur me terrorizmin aktual?

Iluzionet e Turqisë për dominim Marc Pierini

Udhëheqja e Turqisë duket të jetë në krye të lojës së saj. Vendi është i sunduar nga një udhëheqje e fuqishme dhe në masë të madhe të pakrahasueshme: Presidenti Rexhep Tajip Erdoan u zgjodh në gusht të vitit 2014 me 52 % të votave, ndërsa partia e tij e origjinës, AKP pas...

Barbarizmi i ndërmarrjeve kapitaliste mbi kafshët: ushqyerja dhe pasojatGeorge Monbiot

Çdo fëmijë duhet të vizitojë një thertore. Nëse nuk pajtoheni me këtë, pyesni veten pse. Çfarë mund të thoni për një shoqëri prodhimi i ushqimit i së cilës duhet të fshihet nga vështrimi i publikut?

Reforma në drejtësi: mitet dhe alternativatYlli Përmeti Në kuadër të reformave që imponon globalizmi neoliberal dhe BE/Eurozona, qeveria Rama, krahas reformave të tjera, po propagandon edhe “reformën” në drejtësi, në emër të integrimin në BE. Por, as traktati i Maastricht-it as Kriteri i Kopenhagenit nuk e vendos reformën gjyqësore si parakusht për integrim në BE, por, meqënse gjykatësit e gjyqësorit të shteteve anëtare hamendësohet se do të...

Impakt: nga politika në shoqëri Migena Balla

Emisioni “Impakt” ka çelur siparin më 2 Tetor 2015. Nën drejtimin e gazetares Migena Balla ky emision në formatin web tv, ka nisur si një emision i pavarur, si një nismë vullnetare që synon të sjellë për publikun shqiptar disa alternativa mendimi dhe idesh në fushën e politikës, fesë, kulturës, historisë, artit, shkencës etj. f, 15

Filozofia, financat e gazetës dhe kontribuesit

Gazeta quhet ‘Impakt’, sepse synon të tregojë shkallën e ndikimit të gjeopolitikave dhe politikave të elitave të mijëvjeçarit të ri mbi popujt dhe ekosistemin. ‘Impakti’, rrjedhimisht, është rezultati; ndërsa ‘mjeti’ janë (gjeo)politikat kundër-revolucionare, në nivel politik, ekonomik, social, dhe ekologjik, të cilat bëjnë të mundur riprodhimin e kundër-revolucionit të përgjithshëm. Simboli qendror me ‘globin e gjelbërt dhe dy të rinjtë me grushtat lartë’, që qendrojnë përballë tij, është huazuar nga “Organizata Politike” e “Demokracisë Gjithëpërfshirëse” me veprimtari në Londër dhe Athinë dhe qytete të tjerë rreth botës, figura qendrore e së cilës është Takis Fotopoulos. Disiplina, në të cilën mund të kategorizohet gazeta, është filozofia politike: sepse kjo e fundit, shqetësohet me shkaqet e krizave duke përfshirë natyrën njerëzore, sistemin dhe komponentët e tij përbërës, dhe jo, siç bëjnë “shkencat politike”, të cilat mjaftohen duke e interpretuar një sistem dhe krizë. Sepse vetëm duke kuptuar shkaqet e krizave, ne mund t’i parandalojmë ato. Me fjalën ‘buletin’ kuptohet ‘botimi periodik’ i gazetës dhe me fjalën ‘përdyjavor’ përcaktohet koha. Gazeta aktualisht financohet nga një individ. Arsyeja se përse e financon është sepse kërkon të ndihmojë në ndriçimin e popullit lidhur me shkaqet e krizave politike, ekonomike, sociale dhe ekologjike...f, 14

Lajmet kryesore politike, ekonomike, sociale dhe ekologjike

Lajmet politike, ekonomike, sociale dhe ekologjike nuk duhet të kuptohen të shkëptuara nga lëvizjet gjeopolitike: sepse janë këto të fundit dhe orientimi ynë, politiko-ekonomik, që përcaktojnë natyrën e tyre. f, 10

Lufta, terrorizmi dhe kriza ekonomike globale në vitin 2015-tëMichel Chossudovsky

Çdo gjë është e ndërlidhur: lufta, terrorizmi, shteti policor, ekonomia globale, masat shtrënguese ekonomike, mashtrimi financiar, qeveritë e korruptuara, varfëria dhe pabarazia sociale, dhuna policore, Al Kaeda, ISIS, dezinformata mediatike, racizmi, armët e propagandës së luftës..

Kryeredaktor: YLLI PËRMETI

KONTAKTONI REDAKSINË NË ADRESËN elektronike:info@gazetaimpakt.com

Bota Vendi

Ajetullah Hamenei: letër drejtuar të rinjve perëndimorë

Udhëheqësi Suprem i Revolucionit Islamik Ajetullah Sejjid Ali Hamenei ka dërguar një letër të dytë në më pak se një vit për të rinjtë në vendet perëndimore, pas sulmeve të fundit terroriste në Francë. (ff, 7, 8, 9)

Ky artikull orvatet të përcaktojë një dukuri të re: formën që terrorizmi i shtetit merr në epokën e globalizmit neoliberal. Tregohet se si terrorizmi mbikombëtar është, në të vërtetë, terrorizmi i sotëm shtetëror kundër viktimave të globalizmit neoliberal dhe armët e tij krysore janë ose dhunë ekonomike (p.sh. Greqia, Portugalia, Spanja etj.) ose dhuna fizike (Libia, Siria etj.). Për më shumë, një nga synimet kryesore të terrorizmit mbikombëtar janë shtetet që nuk janë integruar integruar plotësisht në RRB, ose sepse ato bazohen në lëvizje çlirimtare kombëtare (p.sh. regjimi Ba’athist në Irak dhe Siri, ose Xhamahiria në Libi) ose sepse ato bazohen mbi popujt që kanë një kujtesë të gjallë të pavarësisë dhe luftojnë të ruajnë sovranitetin e tyre kombëtar në epokën e globalizmit (Rusia). Lufta e “re” anti-terroriste e lançuar nga Elita Mbikombëtare (E/M) —kyesisht elita e vendeve të G7-tës që administrojnë Rendin e Ri Botëror (RRB) të globalizmit neoliberal — është, në të vërtetë, një vazhdim i “luftës së gjatë” që u deklarua rreth tetë vjet më parë. Atëherë, ne dëgjuam për herë të parë rreth zhvillimit të “luftës” në vazhdim që ndërmerrësh nga elita mbikombëtare, nga një luftë kundër “terrorizmit” në një “luftë të gjatë” (termi u përdor nga Pentagoni Amerikan). Lufta e gjatë, e cila u bë e njohur me publikimin e Pentagonit Rishikimi i Mbrojtjes Katërvjeçare,[1] u planifikua për të përfshirë jo vetëm elitat e SHBA-së dhe Britanisë — lojtarët e zakonshëm në luftra të njëjta — por gjithë elitën mbikombëtare, gjithashtu dhe forcat inteligjente ushtarake të sa më shumë elitave “aleate’ të jetë mundur. Lufta u parashikua se do të marrte formën e një konflikti të vazhdueshëm, të pakufizuar nga koha dhe hapësira, meqënse ajo mund të zhvillohësh në një duzinë vendesh dhe për dekada me rradhë, në një betejë për jetë a vdekje (për të cilën buxheti i SHBA-së i vitit 2007-të u vlerësua në 513 miliard dollarë), krahasuar me buxhetet kundër fashizmit dhe komunizmit. Siç citon i paharruari Donald Rumsfeld në atë kohë: “armiqtë kanë hartuar dhe shpërdarë një hartë ku kufijtë kombëtarë janë fshirë dhe zëvendësuar nga një perandori botërore ekstremiste Islamike”. Në të njëjtën kohë, siç deklaroi Gjenerali i Përgjithshëm Mark Kimmit, zëvendësdrejtor i komandës qendrore që mbulonte Lindjen e Mesme, në Londër, “një ideologji ekstremiste kërkon të shkojë pas në një epokë të diktaturës teokratike, represionit dhe intolerancës, ndërsa zbaton

Gazeta Impakt Janar 2016 2Analizë teknologjinë e fundit për t’a arritur këtë”.[2] Siç citoja në atë kohë,[3] ishte qesharake përnjimend që këto njohje u bënë nga dikush që përfaqësonte një ndër vendet më fetare mbi tokë, në të cilin më shumë se 80 për qind e popullit të tij besojnë në mrekulli dhe presidentit i tij (Xhorxh W Bush) deklaronte zakonisht se ai zakonisht këshillohësh me Zotin përpara se të vendonte se në cilin vend të ndërhynte më pas! Ende, se çfarë është më e rëndësishme për të kuptuar janë ngjashmëritë e qarta midis fjalëve që përdorte E/M në atë kohë, për të justifikuar “luftën e gjatë”, dhe fjalëve të saj aktuale — e vetmi ndryshim që ia vlen të përmendet këtu, në të vërtetë, është zëvendësimi i perifrazës “perandori botërore ekstremiste Islamike” me fjalën më të përpiktë “kalifat”. Sidoqoftë, atje qendron një ndryshim ideologjik i rëndësishëm midis “luftës së gjatë” dhe luftës së “re” të sapo lançuar anti-terroriste: e para u justifikua, në atë kohë, me ideologjinë e përplasjes së civilizimeve e cila buron nga “teoria” e Hantingdon se indentitetet kulturore dhe fetare të popujve do të jenë burimet fillestare të konfliktit në botën e post-Luftës së Ftohtë[4] — një përpjekje e qartë për të mbuluar luftën e vërtetë të E/M për të nënshtruar çdo vend ose përpjekje që i rezistonte integrimit të tij të plotë në Rendin e Ri Botëror (RRB) të globalizmit neoliberal, përmes dhunës ekonomike dhe/ose fizike. Ende, sot, qoftë edhe Nobel-laureisti Obama, i cili administroi të bombardonte 7 vende në 6 vjet të presidencës së tij,[5] duhet të pranonte në ligjëratën e tij në Asamblenë e OKB-së se kjo nuk është një përplasje civilizimesh, hamendësisht sepse elitat kishin kuptuar se kjo qasje do të tëhuajësonte qoftë edhe ato regjime klienteliste të cilët tashmë kanë rekrutuar për të luftuar luftën e re kundër terrorizmit. “Ideologjia” e re që përdoret për të justifikuar luftën prezente shprehet në terma të metodave “barbare” që përdoren nga xhihadistët e ISIS-it — pavarësisht faktit sigurisht se elitat ishin në dijeni plotësisht të faktit se xhihadistët (pjesa më e madhe e tyre njëlloj), me lejen e nënkuptuar të elitave, përdorën pikërisht të njëjtat metoda kundër popujve të Libisë dhe Sirisë në vitet e fundit me qëllim që të realizonin “ndryshimin e regjimit” në rastet përkatëse. Në fjalë të tjera, elitat adoptuan një përcaktim të volitshëm të terrorizmit, i cili s’kishte asnjë lidhje me origjinën historike të termit dhe kuptimit të tij tradicional. Kështu, si fillim ata “harruan” se koncepti i terrorizmit buron nga revolucioni Francez, ku terrorizmi ishte i llojit shtetëror. Së dyti, ata shtrembëruan kuptimin e tij tradicional. Siç citonte një analist Britanik pas ngjarjeve të 11 Shtatorit: Prirja në vitet e fundit, e inkurajuar nga masakra e muajt të fundit në Nju Jork, ka qenë në rritje përcaktimi i terrorizmit në terma metodash dhe taktikash — veçanërisht shenjëstrimi i civilëve —sesa statusi i atyre që e kryejnë atë. Kjo qasje ka vështirësitë e saj. Lëvizjet çlirimtare të cilat do të ngurrojnë të damkosin terroristët, duke përfshirë ANC-në dhe FLN-në Algjeriane, sulmuan objektiva civile — siç u portretizuan hipnotikisht në Betejën e filmit të Pontecorvos të Algiers. Por më shumë problematike për qeveritë perëdimore është mënyra se si këto argumente

mund të kthehen kundër tyre. Koncepti i terrorizmit modern buron, fundja, nga revolucioni Francez, ku terrori administrohësh nga shteti — siç është sot nga shumë qeveri rreth botës.[6]

Ende, ky përcaktim qartësisht i shtrembëruar i terrorizmit është imponuar nga E/M, gjithashtu dhe nga elita Sioniste, të cilat kanë shkuar të përcaktojnë qoftë edhe lëvizjen çlirimtare kombëtare të Palestinës si terroriste, sepse ajo vrau civilë, ndërsa mijërat e civilëve dhe shumë fëmijëve midis tyre të vrarë nga shërbimet e sigurisë së Izraelit në pak vitet e fundit u karakterizuan thjesht si “dëm kolateral”, për mos të thënë “mburojë njerëzore” që u përdorën nga prindërit! Në të njëjtën mënyrë, terrorizimi i Elitës Mbikombëtare, i cili ka çuar në shkatërrimin e miliona jetëve rreth botës, ose përmes dhunës ekonomike ose dhunës fizike, nuk konsiderohet aspak terrorizëm por thjesht “politika ekonomike racionale” dhe luftra humanitare respektivisht! Një mënyrë për të shmangur ngatërresat që shoqërojnë problematikën e mësipërme të konceptit të terrorizmit është në vend të tij, përdorimi, siç citova në vend tjetër,[7] i një përcaktimi të dobishëm i terrorizmit i cili merrë në konsideratë këto konsiderata vendimtare. Një e tillë është përcaktimi që është propozuar nga Johan Galtung, i cili, bazohet në përcaktimin klasik të “Clauswitz”: të luftës si “vazhdimi i dhunës me mjete të tjera”.[8] Ky përcaktim ndihmon veçanërisht sepse ai merr në konsideratë qartësisht faktin se dhuna për synime politike, ose ai buron në një sistem socio-ekonomik dhe shprehjes së tij politike, në shtet, ose në forca kundërshtare “nga poshtë”, është gjithnjë një cikël dhe i pakuptueshëm nëse nuk shihet si i tillë. Bazuar në këtë përcaktim (i cili përputhet me origjinë historike të fjalës), “terrorizmi” që fillon “nga poshtë” është gjithnjë një simptomë sesa një shkak e dhunës politike dhe, rrjedhimisht, nuk duhet as të quhet terrorizëm, por, në vend të tij, “kundër-dhunë kolektive”. Ky mund të marrë formën e veprimtarisë aktive, demonstrata të dhunshme dhe trazira, të cilat ndonjë herë çojnë në revolucione dhe, në raste ekstreme, mund të hamendësojë një luftë guerile. Forma tradicionale e kundër-dhunës kolektive në epokën e para-globalizmit ishte kundër-dhuna autentike popullore kundër elitave, (p.sh. revolucioni Kubanez). Sidoqoftë, në RRB, qoftë edhe kuptimi i kundër-dhunës kolektive është bastartizuar, duke ndjekur faktin e koncepteve si “revolucion” (shih “revolucionet e kadifenjtë”). Kjo është arsyeja se kur zhvillohet kundër-dhuna kolektive në RRB, (për shembull në Libi dhe Siri por gjithashtu edhe në Majdan), pjesëmarrësit zakonisht veprojnë si vegla direkte ose indirekte të E/M dhe shteteve klienteliste të saj. D.m.th. qoftë edhe nëse është vetëm e tyre (zyrtare ose jozyrtare) udhëheqës që luajnë një rol të tillë me ndërgjegjje dhe anëtarët në rangun më të lartë mund të mos kuptojnë asgjë rreth kësaj situate, ende, ata funksionojnë objektivisht si instrumente të këtyre elitave. Në këtë kuptim, anëtarët e organizatave si ISIS-i dhe Al Nousra etj., ose vetë “revolucionarët” e Majdanit, janë direkt ose indirekt organe të terrorizmit të shtetit — i cili sigurisht në ditët tona mund

të ketë vetëm një përmasë mbikombëtare. Në fjalë të tjera, terrorizmi shtetëror në RRB të globalizmit neoliberal merr formën e një terrorizmi të kontrolluar mbikombëtar, d.m.th. një terrorizmi që kontrollohet nga E/M dhe shtetet e saj klienteliste. Një nga objektivat kryesor të terrorizmit mbikombëtar janë shtetet që nuk janë integruar plotësisht në RRB, ose sepse ata bazohen në lëvizje çlirimtare (p.sh. regjimet Baathiste në Irak dhe Siri, ose Xhamahiria në Libi) ose sepse ata bazohen mbi popujt të cilët kanë një kujtesë të gjallë të vetë-vendosjes dhe luftojnë për të ruajtur sovranitetin e tyre kombëtar në epokën e globalizmit neoliberal (Rusia). Kështu, mund të tregohet lehtë se shumë nga kasapët e sotëm të ISIS-it, Al Nusra etj. kanë ndërmarrë masakra të njëjta (për mos të thënë më të këqija) në të kaluarën e afërt. Së pari, në Libi, në vitin 2011-të kur ata luanin rolin e këmbësorisë së NATO-s, ndërsa në të njëjtën kohë forcat ajrore të E/M shkatërronin infrastrukturën e vendit, deri, nën miratimn entuziast të “feministes” Hilary Clinton, ata linçuan (në kuptimin e mirëfilltë) Gadafin.[9] Pas kësaj ngjarje, pasi mbaruan punën e tyre atje, shumë nga këta xhihadistë lëvizën në Siri, ku ata vazhduan të njëjtin projekt. Këtë herë, synimi ishte shkatërrimi i regjimit të Asadit, i cili bazohësh në lëvizjen Ba’thiste nacional-çlirimtare, dhe zëvendësimi i tij me një kalifat teokratik.[10] Të paktën kjo është çfarë besonin pasuesit syleshë të këtyre organizatave, të cilët nuk janë zakonisht të ndërgjegjshëm për rolin e vërtetë që luajnë si instrumente të E/M dhe regjimeve të saj kriminale në rajon, p.sh. Arabia Saudite dhe Katari, të cilët shkëlqyen në krime të organizuar kundër popujve të Libisë dhe Sirisë. Së fundmi, kur këto organizata filluan të sulmonin instrumentet e drejpërdrejt të E/M në zonë (p.sh. “Ushtrinë e Lirë Siriane”), e cila ishte caktuar për të trashëguar Asadin dhe të transformonte vendin në një protektorat jozyrtar të RRB (diçka të ngjashme me Greqinë), atëherë E/M vendoi se ishte koha e tyre. Në fjalë të tjera, ISIS-i thjesht funksionon si pretekst për vazhdimin e luftës së gjatë, këtë herë kundër Sirisë. D.m.th. objektivi kryesor ka qenë gjithnjë shtypja e lëvizjeve nacionalçlirimtare në Siri sot dhe Iran nesër, ose përmes grushtit “nga lartë” (grushti tradicional ushtarak), ose “nga poshtë” (modeli i Majdanit), ose përmes ndërhyrjeve të jashtme të kombinuar me “grusht nga poshtë” (modeli i Libisë). Përmblethtas, terrorizmi transnacional është sot terrorismi shtetëror kundër viktimave të globalizmit neoliberal. Armët e tij kryesore janë ose dhuna ekonomike (p.sh. Greqia, Portugalia, Spanja etj.) ose dhuna fizike (Libia, Siria etj.). Për më shumë, një ndër synimet kryesor të terrorizmit transnacional janë shtetet që nuk janë integruar plotësisht në RRB, ose sepse ata bazohen në lëvizje nacionalçlirimtare (p.sh. regjimet Ba’thiste në Iran dhe Siri, ose Xhamahiria në Libi) ose sepse ata bazohen mbi popuj që kanë një kujtesë të gjallë të vetë-vendosjes dhe luftojnë të rujanë sovrantitetin e tyre kombëtar në epokën e globalizmit (Rusia).

Takis Fotopoulos*

Terrorizmi Mbikombëtar

Gazeta Impakt Janar 2016 3Analizë këmbësorisë së NATO-s. Pastaj, pasi mbaruan “punën” e tyre atje, shumë nga ata xhihadistë shkuan në Siri, ku ata vazhduan të njëjtin projekt. Në atë kohë, synimi ishte shkatërrimi i regjimit të Asadit, i cili bazohësh në lëvizjen Ba’thiste nacional-çlirimtare, dhe zëvendësimi i tij nga një kalifat teokratik.[4] Të paktën, kjo ishte ajo që syleshët e këtyre organizatave besonin, duke mos qenë zakonisht të ndërgjegjshëm për rolin aktual që ata luanin si intrumente të E/M dhe regjimeve të saj kriminale klienteliste në rajon, p.sh. Arabia Saudite dhe Katari, të cilët u shquan në organizimin e krimeve kundër popujve të Libisë dhe Sirisë. Së fundmi, kur këto orgaizata filluan të sulmonin instrumentet e drejtpërdrejta të E/M në rajon (p.sh. “Ushtrinë e Lirë Siriane”), të cilët u caktuan për të pasuar Asadin dhe të transformonin vendin në një protektorat jozyrtar të RRB (pak a shumë si Greqia), atëherë E/M vendoi se koha e tyre mbaroi. Në fjalë të tjera, ISIS-i funksionon aktualisht thjesht si pretekst për vazhdimin e “luftes së gjatë”, këtë rradhë kundër Sirisë. Domethënë, objektivi kryesor ka qenë gjithnjë dërrmimi i lëvizjes nacional—çlirimtare në Siri sot, dhe Iran nesër, ose përmes një grushti “nga lartë” (grushti i zakonshëm ushtarak), ose “nga poshtë”, (modeli i “Majdanit”), ose ai realizohet nga ndërhyrja e jashtme e kombinuar me një “grusht nga poshtë” (modeli i Libisë). Kështu, si në rastin e terrorizmit shtetëror, në epokën para-globaliste të komb-shteteve viktimat e tij ishin krysisht individë ose organizata që i rezistonin përqendrimit të pushtetit në duart e elitave kombëtare, në terrorizmin e sotëm mbikombëtar, viktimat e tij janë shtetet që nuk janë integruar në RRB, ose sepse ata bazohen në lëvizje nacional-çlirimtare (p.sh. regjimet Ba’thiste në Irak dhe Siri, ose Xhamahiria në Libi) ose sepse ato bazohen në popuj të cilët kanë një kujtesë të gjallë të vetë-vendosjes dhe luftojnë të ruajnë sovrantitetin e tyre kombëtar në epokën e globalizmit (Rusia). Sidoqoftë, për të kuptuar natyrën e Islamit politik, nga i cili terrorizmi Islamik u shfaq, ne duhet të shkojmë pas te zhvillimi historik i të parit, veçanërisht përgjatë periudhës post-48. Shprehja e hershme kryesore i Islamit politik, i cili u mbështet nga elitat Perëndimore, ishte Vëllazëria Muslimane (VM) por në vitet e fundit, duke pasuar dështimin e tij në Egjipt, E/M lëvizi simpatinë e saj nga VM te Salafistët dhe xhihadistët të cilët mbështeten nga regjimet e Golfit dhe veçanërisht nga Arabia Saudite. Qoftë Vëllazëria Muslimane qoftë Salafistët kanë përdorur dhunë në përplasjet e tyre me shekullarizmin e Arabëve dhe veçanërisht regjimet Arabe të bazuara në lëvizje nacional-çlirimtare. Pa u çuditur qoftë VM qoftë Salafistët mbështeteshin ndonjë herë nga elitat Perëndimore dhe sot nga E/M. Në këtë mënyrë Islami politik zhvilloi terrorizmin Islamik. Por le të shikojmë, në më shumë detaje, këtë proces. Vllazëria Muslimane, e cila si fillim shprehu lëvizjen Islamiste, u formua me mbështetjen e kolonialistëve Britanik dhe shprehte “variantin e ’Islamit politik’ të

rilindur më reaksionar, antidemokratik dhe kundër përparimit social”.[5] Qëllimi i tyre kryesor ka qenë gjithnjë Islamizimi i institucioneve politike dhe kulutrore të Egjiptit dhe promovimi i sharias si bazë ligjbërëse. Kjo përmblidhet me sloganin e saj kryesor që përdoret gjithëandej: “zgjidhja është Islami”. Kështu, lëvizja e vjetër Islamiste, d.m.th. Vëllazëria Muslimane në Egjipt, e cila u shtri më vonë në gjithë Lindjen e Mesme, ishte tradicionalisht një lëvizje konservatore e cila shqetësohësh kryesisht me aspektet kulturore të kolonizimit dhe me të globalizmit. Vëllazëria ka bërë gjithnjë aleanca pragmatike me regjime — me atë të Mbretit Faruk nga viti 1936; me Oficerët e Lirë të Nasserit (të cilët përmbysën Farukun në vitin 1952); dhe Sadatët nga viti 1970 (të cilët përdorën Vëllezërit kundër Nasaretëve dhe të Majtës). Aleanca e tyre taktike me Oficerët e Lirë, sidoqoftë, ishte pashmangshmërisht e shkurtër meqënse ata kishin synime divergjente politike: Oficerët besonin në një lëvizje shekullariste kombëtare çlirimtare ndëra “Vëllezërit” në regjim Islamist. Nuk do të ishte e çuditshme që një tentativë për vrasje e Nasserit në vitin 1954 çoi në shtypjen brutale të Vëllazërisë Muslimane dhe burgosjen dhe dënimin me vdekje të Sayyid Qutb, një ndër ideologët e saj udhëheqës, i cili çoi në lëvizjen xhihadiste. Në të vërtetë, një vit pas vdekjes së Qutb në vitin 1966, Ayman al-Zawahiri, në moshën 16 vjeç në atë kohë, krijoi një celulë xhihadiste në shkollë dhe ftoi pak shokë pjesëmarrës. Në Maj të vitit 2011, Zawahiri u bë udhëheqësi i Al-Qaida-s, duke ndjekur vdekjen e Osama bin Laden nga Shërbimet e SHBA-së. Siç citon Fawaz A Gerges, “lindja e lëvizjes xhihadiste nuk mund të kuptohet pa kuptur përplasjen e madhe midis Vëllazërisë Muslimane dhe forcave të Nasser-it”.[6] Kjo përplasje e hershme u zhvillua në një përplasje midis Vëllazërisë Muslimane dhe Ba’athistëve në Irak dhe Siri dhe në dy vitet e fundit në një përplasje midis Salafistëve dhe VM, e cila në vitin 2014 u deklarua një organizatë terroriste nga Arabia Saudite. Marrëdhënia e Vëllezërve me fuqitë Perëndimore kishte filluar herët, dhe qoftë edhe përgjatë Luftës së Dytë Botërore, Britanikët e shikonin Vëllazërinë si një kundërpeshë të mundshme kundër partisë kombëtare shekullariste, të Wafd-it, dhe komunistëve.[7] Por ishte pas Luftës së Dytë Botërore, dhe veçanërisht pas viteve 1946-1948, kur dy ngjarje vendimtare u zhvilluan, thuajse në të njëjtën kohë, të cilat shënuan periudhën e pas luftës në Lindjen e Mesme dhe në të gjithë botën, d.m.th. fillimi i Luftës së Ftohtë në vitin 1946 dhe themelimi i shtetit Sionist të Izraelit në vitin 1948 në tokë të pushtuar Palestineze. Menjëherë pas periudhës së pas-luftës, d.m.th. përgjatë Luftës së Ftohtë, ndarja kryesore ishte midis pro-Sovjetëve dhe vendeve pro-Arabe. Atëherë, me ngritjen e nacionalizmit dhe socializmit Arab, në njërën anë, një lloj fronti u zhvillua midis mbështetësve të çlirimit kombëtar (Egjipti i Nasser-it, regjimet Ba’athiste në Irak e Siri, Xhamahiria në Libi) dhe, në anën tjetër, fronti i lolove Perëndimor u shfaq (d.m.th. regjimet reaksionare të Golfit, Jordani, Marok etj.).

Si e krijoi Elita Mbikombëtare terrorizmin Islamik? Takis Fotopoulos Synimi i këtij artikulli është të tregojë hipokrizinë ekstreme të Elitës Mbikombëtare për vajtimin e saj për veprimtarinë e terrorizmit Islamik dhe efektet e tij. Por, mund të tregohet lehtë historikisht se ishte e njëjta elitë dhe regjimet e saj klienteliste, të cilat krijuan terrorizmin Islamik duke shuar lëvizjet shekullare nacional-çlirimtare në botën Arabe dhe duke shkatërruar, në proces, qindra mijëra jetë njerëzish, gjithashtu dhe infrastrukturën e shteteve social të mirë-operuar. Dje, Parisi pa marshin më të “madh” në historinë Franceze, siç e përshkroi Ministri i Brendshëm Francez atë. Kjo nuk ishte sigurisht e çuditshme, meqënse gjithë pjesa politike e Elitës Mbikombëtare (E/M — d.m.th. elitat të cilat administrojnë Rendin e Ri Botëror të globalizmit neoliberal, bazuar kryesisht në vendet e G7), u kujdes për të. Në kulmin e kësaj, atje ishte një anëtar i spikatur i të njëjtës elitë që e organizoi atë. Synimi kryesor i marshit ishte gjoja të dënonin terrorizmin. Por, siç do të mundohem të tregoj këtu, ishte e njëjta E/M, e cila krijoi gjithashtu dukurinë e terrorizmit Islamik, veçanërisht përgjatë tridhjetë viteve të fundit që nga koha e shfaqjes së RRB, i cili karakterizohet nga dy ngjarje paralele sistemike. Së pari, ngritja dhe ekspansioni masiv i korporatave mbikombëtare të cilat sot kontrollojnë botën ekonomike dhe shuarja vijuese e sovranitetit ekonomik dhe kombëtar i cili është zëvendësuar me një formë të re sovraniteti mbikombëtar i cili ndahet kryesisht mes anëtarëve të E/M dhe, së dyti, rrënimi paralel i “socializmit aktual” në formën e bllokut Sovjet. Koncepti i terrorizmit modern buron nga revolucioni Francez, ku terrorizmi ishte vetëm terrorizëm shtetëror, megjithëse ky koncept është shtrembëruar në RRB për t’iu përshtatur nevojave të tij, kështu ai nuk përcaktohet më mbi bazën se cili e përdor atë dhe përse, si në të kaluarën,

por thuasje ekskluzivisht mbi bazën e metodave dhe taktikave që përdoren dhe, veçanërisht, mbi civilët e shenjuar.[1] Kjo do të thotë se nëse një ushtri pushton vendin tënd, vret gra dhe fëmijë në mijëra dhe pastaj, në dëshpërim, ti vret gra dhe fëmijë të vendit që të ka pushtuar, kudo që gjënden ata, krimet e ushtrisë pushtuese si rregull do të falen, si një “dëm kolateral” ose “gabim”, ndërsa veprimet e tua do të karakterizohen si krim dhe ti ose do të vritesh menjëherë në veprim, ose do të kalbesh në burg për gjithë jetën tënde. Është e tepërt të shtosh se, mbi bazën e këtij përcaktimi të volitshëm (për E/M) të terrorizmit, pjesa më e madhe e lëvizjeve çlirimtare dhe anti-koloniale do të karakterizoheshin si terroristë, duke përfshirë ANC-në dhe FLN-në Algjeriane. Kjo është arsyeja se përse Hamas, për shembull, përcaktohet sot si terrorist, sepse ajo ka vrarë disa qindra qytetarë Izraelitë në hisotrinë e saj, ndërsa mijërat e qytetarëve Palestinezë dhe shumë fëmijë mes tyre, të vrarë nga shërbimet e sigurimit Izraelit, kolonizatorë e të tjerë, karakterizohen thjesht si “dëm kolateral”, për mos të thënë “mburojë njerëzore” që përdoren nga prindërit e tyre! S’do të ishte e çuditshme që në marshin e djeshëm masiv Kryeministri Izraelit ishte një mik i spikatur dhe ai nuk kishte as ndroje kur krahasoi sulmin e Parisit me sulmin e “raketave” mbi qytetarët Izraelitë (i cili kishte ndoshta më pak viktima se i pari!)[2] duke karakterizuar rezistencën Palestineze si “terroriste”! “Ideologjia” e re që u përdor për të justifikuar luftën aktuale mbi terrorizmin shprehet në terma të metodave “barbare” që përdoren nga xhihadistët e ISIS-it, pavarësisht faktit se elitat ishin në dijeni të plotë të faktit se të njëjtët (kryesisht) xhihadistë, me marrëveshjen e heshtur të elitave, përdorën pikërisht të njëjtat metoda kundër popullit Libian dhe Sirian në të kaluarën, me qëllim që të realizonin “ndryshimin e regjimit” në rastet përkatëse. Është e qartë rrjedhimisht se elitat kanë adoptuar thjesht një përcaktim të volitshëm të terrorizmit, i cili, sidoqoftë, s’ka asnjë lidhje me origjinën historike të termit dhe kuptimit të tij tradicional. Mbi bazën e këtij përcaktimi të shtrembruar të terrorizmit, në prapavështrim, është relativisht e thjeshtë të shohim se kush dhe si është krijuar dukuria moderne e terrorizmit, të cilin do t’a quaja më mirë “terrorizëm mbikombëtar”. Në të vërtetë, terrorizmi mbikombëtar është një dukuri e re, që karakterizon Rendin e Ri Botëror të globalizmit neoliberal, domethënë, terrorizmi që kontrollohet nga E/M dhe shtetet e saj klienteliste. Siç kam argumentur në vend tjetër,[3] terrorizmi mbikombëtar është, në të vërtetë, forma që terrorizmi shtetëror merr sot kundër viktimave të globalizmit neoliberal, dhe armët e tij kryesore janë ose dhuna ekonomike (p.sh. Greqi, Portugali, Spanjë etj.), ose dhunë fizike (Irak, Libi, Siri, Ukrainë etj.). Kështu, mund të tregohet lehtë se shumë kasapë të ISIS-it, Al Nusra etj. përdorën masakra të njëjta (për mos të thënë më të këqija) në të kaluarë e afërt. Së pari, në Libi, në vitin 2011-të kur ata luanin rolin e

Referencat:[1] Simon Tisdall et al., “America’s Long War,” The Guardian (15/02/2006).[2] Simon Tisdall, “Washington digs in for a long war,” The Guardian (07/02/2006).[3] Takis Fotopoulos, “The ‘long war’ and Islamophobia,” The International Journal of Inclusive Democracy, Vol.2, No.4 (November 2006).[4] Samuel P. Huntigdon, “The Clash of Civilizations,” Foreign Affairs (Summer 1993).[5] “O, bomber! Obama bombs 7th country in 6 years,” RT (23/09/2014).[6] Seumas Milne, “Terror and tyranny,” The Guardian (25/10/2001).[7] Takis Fotopoulos, “The Global 'war' of the transnational elite,” Democracy & Nature, Vol.8, No.2 (July 2002).[8] Johan Galtung, “On the causes of terrorism and their removal,” IFDA Dossier 66 (July-August 1988), pp. 29-42.[9] Takis Fotopoulos, Subjugating the Middle East: Integration into the New World Order, Vol. 2: Engineered Insurrections (to be published by Progressive Press later in the year).[10] Po aty.

Sidoqoftë, RRB që u imponua në Lindjen e Mesme, si fillimi përmes mekanizmave ekonomike dhe korrupsionit në Egjipt, dhe pastaj përmes dhunës ushtarake nga E/M në Irak dhe Libi, ndryshoi kryekëput balancën e pushtetit në Botën Arabe. Veçanërisht kur regjimet klienteliste të Vëllazërisë Muslimane që u shfaqën në Tunizi dhe Egjipt përgjatë “Pranverës” Arabe, nën petkun e “lëvizjeve revolucionare”, luajti një rol udhëheqës (dhe të pistë) në shkatërrimin e Libisë dhe Sirisë. Nuk do të ishte sigurisht e çuditshme që E/M mbështeti VM kur dikush konsideron natyrën e saj të vërtetë, siç theksoi Samir Amin: Vëllazëria Muslimane është angazhuar për një sistem ekonomik të bazuar në treg të varur kryekëput nga jashtë. Ata janë në të vërtetë një komponent i borgjezisë blerëse. Ata kanë kundërshtuar grevat e mëdha të klasës punëtore dhe kanë qenë kundër betejave të të varfërve me qëllim që të qendrojnë mbi tokat e tyre. Kështu Vëllazëria Muslimane është “moderatore” vetëm në kuptimin e dyfishtë se ata refuzojnë aktualisht çdo lloj programi ekonomik dhe social, duke pranuar në të vërtetë pa i dyshuar politikat reaksionare neoliberale, dhe se ata i janë nënshtruar de facto imponimit të SHBA-së, kontrollit të rajonit dhe botës. Ata kështu janë aleanca e dobishme e Uashingtonit (dhe sa mundësi ka SHBA të ketë aleat më të mirë, se padronët e tyre, Sauditët?), të cilët tani sigurojnë “kredencialet e tyre “demokratike”.[8] Në anën tjetër, Ba’thismi ishte një sintezë nacionaliste (si fillim në formën e pan-Arabizmit) dhe socializmit Arab, për sa kohë që ai adoptoi principe socialiste si pronësinë publike mbi sektorët strategjik të ekonomisë, besimin se socializmi është e vetmja rrugë për të zhvilluar një shoqëri Arabe e cila është vërtetë e lirë dhe e bashkuar, dhe shekullarizmit. Në fjalë të tjera, Ba’thizmi ishte kryesisht një ideologji e krahut të majtë Arabo-centrik, një lloj “socializmi me karakteristika Arabe”. Në të vërtetë, karakteristika më e rëndësishme e Ba’thizmit ishte natyra e tij anti-imperialiste. Armiqësia Perëndimore kundër tij, në të vërtetë, filloi në mes të viteve shtatëdhjetë, siç bëri gjithashtu në rastin e Sirisë, kur Ba’thistët e Irakut filluan një program të socializmit Arab që kulmoi me shtetëzimin e naftës, duke kërkuar realizimin e një lloj pavarësie ekonomike për të plotësuar pavarësinë politike. Atëherë, ata kuptuan shpejt se ata duhet të çintegronin ekonominë e Irakut nga ekonomia kapitaliste e tregut dhe të minimizonin ndërmarrjen e lirë mbi mjetet e prodhimit, me objektivin përfundimtar për të themeluar një shoqëri Arabe socialiste në të cilën të gjithë qytetarët do të gëzonin dobitë e zhvillimit. Qartësisht, rrjedhimisht, synimi kryesor ekonomik i fushatës në Irak ishte rikthimi i shfrytëzimit të naftës te fuqitë Perëndimore dhe riintegrimi i ekonomisë së Irakut në tregun botëror kapitalist. Ky synim i vërtetua nga raporte të mëvonshme sipas të cilëve plane të Departamentit të Shtetit Amerikan, dërgun në Kongres përpara se të fillonte ndërhyrja, i cili parashtroi një vizion për

Gazeta Impakt Janar 2016 4Analizë rindërtimin e Irakut që do të lëviste vendin në mënyrë agresive drejt “prosperitetit të vetë-administrimit, me një ekonomi të bazuar në treg dhe ndërmarrje private që operojnë në një mjedis të qeverisur nga sundimi i ligjit.[9] Kjo është arsyeja se përse regjimi Ba’thist në Siri gjithashtu dhe regjimi Irakian Ba’athist në Irak duhet të shkatërroheshin. Shoqëritë e tyre, shekullare, multietnike dhe multi-besim, dhe, edhe më e rëndësishme, themeli i tyre historik mbi lëvizje nacional-çlirimtare, të cilat ishin armiq të RRB, ishin mallkim jo vetëm për E/M por gjithashtu për regjimet reaksionare që i përkisnin Këshillit të Bashkëpunimit për Shtetet Arabe të Golfit (GCC) dhe Turqisë — regjimet kryesore klienteliste (bashkë me jordaninë) në zonë. Fushata për shkatërrimin e Irakut filloi herët me Luftën e Golfit, e cila i pasua me sanksione të rënda dhe bombardime të shpeshta, të cilat kulmuan me ndërhyrjen dhe pushtimin e vendit përgjatë një periudhe dhjetë-vjeçare duke çuar në shkatërrimin e jetëve të qindra mijërave Irakianësh në proces. Kjo u pasua me procese të njëjtë në Libi dhe përfundimisht në Siri. Por, megjithëse këto krime të mëdha nuk çuan kurrë në ndonjë demonstratë në Perëndim krahasuar me demonstratat e djeshme, zemërta që u krijua mes popullatave Arabe u rrit gjithë kohën dhe në mungesë të çdo lëvizjeje të fortë nacional—çlirimtare shekullare (të cilat janë shkatërruar efektivisht nga E/M) rruga e tyre e vetme për të shprehur zemëratën e tyre kundër Perëndimit ishte anëtarësimi në lëvizjet e ndryshme terroriste Islamike, të mbështetur kryesisht nga Shtetet e Golfit dhe veçanërisht nga Arabia Saudite dhe Katari. Nuk do të ishte sigurisht e çuditshme se Arabia Saudite dhe idelogjia e saj u përqafua me entuziazëm në Perëndim, qoftë në epokën para-globaliste qoftë aktualisht. Në të vërtetë, Salafistët e Arabisë Saudite duken të jenë edhe më shumë reaksionarë se Vëllazëria Muslimane. Siç shkruan Benjamin Schett në një artikull të fundit të rëndësishëm mbi Salafismin/Wahhabismin: Ideologjia e Wahhabi-t i shërben interesave të SHBA-së për disa arsye. Perceptimi i ithtarëve të saj arkaik për shoqërinë i bënë ata të refuzojnë çdo lloj ndryshimi social përparimtar. Rrjedhimisht ata janë pajisur mirë për të shtypur lëvizjet socialiste, shekullare ose nacionaliste, politikat e të cilëve të orientuara për pavarësi janë një kërcënim për axhedën gjeopolitike të Amerikës. Megjithëse Wahhabismi sigurisht nuk përfaqëson shumicën e Muslimanëve të Sunni-tëve, Muslimanët e Wahhab-it janë ekstremistë Sunni-t, i cili shkakton një qendrim armiqësor kundrejt Islamit Shi’te.[10] Kështu, Salafistët Sauditë ishin të dobishëm për E/M qoftë përgjatë epokës para-globaliste, sepse ata ishin një vegël e dobishme në duart e elitave Perëndimore për të luftuar influencën Sovjete dhe socializmin pan-Arabik, gjithashtu dhe në RRB sepse ata ishin një vegël me vlerë në duart e Elitës Mbikombëtare për të luftuar çdo komb që i reziston suprimimit të

sovranitetit të tyre brenda Rendit të Ri Botëror (RRB) të globalizmit neoliberal. Kjo u shfaq qartë, për shembull, kur Arabia Saudite mbështeti në çdo mënyrë të mundshme xhihadistët Salafistë, të cilët masakruan popujt e Libisë dhe Sirisë. Në të vërtetë, ata kohët e fundit ndaluan së mbështeturi fëmijën e tyre, ISIS, kur ata u shenjuan nga Elita Mbikombëtare kur u përpoqën të ndiqin linjën e tyre për të ndërtuar një Shtet Islamik.[11] Pa u çuditur, metodat e përdorura nga ISIS, si kokëprerja, të cilët u përsëritën deri në të vjellë nga media e E/M me qëllim që të terrorizonte klasat e mesme Perëndimore dhe të justifikonte “luftrat e saj mbi terrorizmin”, janë praktikuar në të vërtetë për vite të tëra nga regjimi i saj klientelist i Sauditëve, duke mos u shqetësuar asnjë njeri në Perëndimin e “civilizuar”, përsa kohë që ata ishin të aftë për të ekspansionuar biznesin e tyre me përfitime tejet të larta të armëve te regjimi përkatës. Përfundimi, është vet Elita Mbikombëtare, e cila sot shtiret se vuan për shkak të veprimtarive të terroristëve Islamik, që, në të vërtetë, bart përgjegjësinë kryesore për terrorizmin Islamik. Jo thjesht në kuptimin e thjeshtë që ajo financoi dhe mbështeti xhihadistët që luftojnë regjimet për çlirim kombëtar në Irak, Libi ose Siri, siç argumenton e Majta Perëndimore e Degjeneruar por, edhe më e rëndësishme, sepse historikisht, ajo bëri ç’është e mundur për të ndihmuar lulëzimin e terrorizmit Islamik. Në fjalë të tjera, në fushatën e saj për të shkatërruar lëvizjet kombëtare çlirimtare Arabe, ka çuar në lulëzimin e një ‘ushtrie’ xhihadistësh, së cilës i mungon çdo ideologji politike për çlirim kombëtar dhe kundër globalizimit e cila, në vend të këtij objektivi, mbështetet në iracionalizëm fetar. Ky ishte sigurisht synimi i dëshiruar i E/M, me qëllim që t’i pengonte ata për të kuptuar se cili është armiku i tyre i vërtetë, me qëllim që ata të organizoheshin përputhëm për t’a luftuar atë. Por, qoftë edhe nëse synimi i shumë (por në asnjë mënyrë nga të gjithë) i këtyre xhihadistëve është iracional, d.m.th. për të krijuar një kalifat, kjo nuk i ndalon ata për të kuptuar se, për realizimin e këtij synimi, ata duhet të luftojnë kundër E/M, e cila, gjithë këta vite, ka shkatërruar vendet dhe/ose besimtarët pasues të tyre. [1] Shih p.sh. Seumas Milne, “Terror and tyranny,” The Guardian (25/10/2001).[2] “Hezbollah leader on Charlie Hebdo: ‘Extremists more offensive to Islam than cartoons’,” RT (10/1/2015). [3] Shih Takis Fotopoulos, The New World Order in Action: Integrating Eastern Europe and the Middle East (Published shortly by Progressive Press), ch. 9.[4] Po aty.[5] Samir Amin, “2011: An Arab Springtime? Reflections from Egypt”, Europe solidaire sans frontiers (15/5/2011).[6] Fawaz A Gerges: “This Brotherhood has a real sense of purpose,” Independent (7/2/2011).[7] Jack Shenker & Brian Whitaker, “A rare glimpse into the world of the Muslim Brotherhood,” The Guardian (9/2/2011).[8] Samir Amin, “2011: An Arab Springtime? Reflections from Egypt”...

[9] Jonathan Weisman and Mike Allen “Officials Argue for Fast U.S. Exit From Iraq,” Washington Post (21.04.2003).[10] Benjamin Schett, “US Sponsored “Islamic Fundamentalism”: The Roots of the US-Wahhabi Alliance,” Global Research (7/9/2012).[11] Shih Takis Fotopoulos, The New World Order in Action: Integrating Eastern Europe and the Middle East.

*Shënim i editorit:

Takis Fotopoulos është filozof politik, editor i “Society & Nature/ Democracy and Nature/ The International Journal of Inclusive Democracy; ai është gjithashtu kolumnist në Gaztën e përditshme “Eleftherotypia”. Ai ishte krye-lektor në Ekonomi në Universitetin e “North London”. Ai është autor i veprës “Drejt Demokracisë Gjithëpërfshirëse (London & New York: Cassell, 1997), e cila është përkthyer në frëngjisht, gjermanisht, spanjisht, italisht, greqisht dhe kinisht dhe disa dhjetra librave dhe qindra studimeve të tjerë, në anglisht dhe greqisht.

Shënimi ynë : Autori ka fituar disa çmime për punën e tij kërkimore, dhe është Profesor në Ekonomi (emeritus) në Universitetin e Ottawa, themelues dhe drejtor i qendrës për Kërkime mbi Globalizmin, në Montreal, dhe editor i Global Research. Kjo analizë publikohet për një arye të thjeshtë : sepse autori i përmbahet fakteve. Si i tillë, ai është një faktolog dhe jo një analist sistemik.

Çdo gjë është e ndërlidhur: lufta, terrorizmi, shteti policor, ekonomia globale, masat shtrënguese ekonomike, mashtrimi financiar, qeveritë e korruptuara, varfëria dhe pabarazia sociale, dhuna policore, Al Kaeda, ISIS, dezinformata mediatike, racizmi, armët e propagandës së luftës të shkatërrimit në masë, shmangia e ligjit ndërkombëtar, kriminalizimi i politikës, CIA, FBI-ja, ndryshimi i klimës, lufta bërthamore, Fukushima, rrezatimi bërthamor, krimet kundër njerëzimit, aleanca Kinë-Rusi, Siria, Ukraina, NATO, flamujt e rremë, e vërteta e 9/11 ....Një kuptim i përgjithshëm i kësaj krize në mbarë botën është e nevojshme: pjesa e fundit merret shkurtimisht me përmbysjen e valës së luftës, paqe-bërjes, vendosjes së drejtësisë sociale dhe demokracisë së vërtetë. Ky artikull përfshin një përmbledhje të citimeve përkatëse (nga shkrimet e mia), që lidhet me dimensione të ndryshme të kësaj krize globale.

Globalizimi i Luftës. Lufta e gjatë e Amerikës kundër njerëzimit

1. SHBA ka hyrë në një aventurë ushtarake, një luftë të gjatë, e cila kërcënon të ardhmen e njerëzimit. Armët e SHBA-NATO-s të shkatërrimit në masë portretizohen si instrumente të paqes.2. Operacionet e mëdha ushtarake dhe të fshehta të inteligjencës janë duke u ndërmarrë njëkohësisht në Lindjen e Mesme, Europën Lindore, Afrikën sub-Sahariane, Azinë Qendrore dhe Lindjen e Largët. Axhenda e ushtrisë amerikane kombinon dy operacione të mëdha teatrore, si dhe veprime të fshehta të drejtuara ndaj shteteve sovrane destabilizuese.3. Plan-fushata pesë-vjeçare përfshin...një total prej shtatë vendesh, duke filluar me Irakun, pastaj Sirinë, Libanin, Libinë, Iranin, Somalinë dhe Sudanin. Gjenerali Ëesley Clark në Fituesit e Luftës Moderne (faqe 130)4. Në vitin 2005, ish-nënpresidenti Dick Cheney la të kuptohet, në asnjë drejtim të pasigurt, se Irani ishte me të drejtë në krye të listës të armiqve mashtrues të Amerikës, dhe se Izraeli, si të thuash, do të bombardojë për ne pa u pyetur aspak, dmth pa përfshirjen ushtarake amerikane dhe duke mos vënë presion mbi ta për ta bërë atë. 9/11 dhe Lufta Globale kundër Terrorizmit (GWOT)

Gazeta Impakt Janar 2016 5Analizë/apel 5. Lufta kundër terrorizmit është një luftë e pushtimit. Globalizimi është marshimi i fundit në Rendin e Ri Botëror, e dominuar nga Ëall Street dhe kompleksi ushtarako-industrial të SHBA.6. 11 shtatori 2001 siguron një justifikim për të bërë një luftë pa kufij. Axhenda e Uashingtonit konsiston në zgjerimin e kufijve të Perandorisë amerikane për të lehtësuar të gjithë kontrollin e korporatave të SHBA, ndërsa instalon brenda Amerikës institucionet e Sigurisë Kombëtare të shtetit.7. E vërteta e ndaluar është se qeveritë perëndimore, duke përfshirë SHBA-në, Britaninë e Madhe, Francën, NATO-n dhe Izraelin - ndërsa zhvillon një luftë globale të vetë-shpallur kundër terrorizmit - në mënyrë rutinore për të siguruar mbështetje të fshehtë ndaj të njëjtave subjekte terroriste të cilat janë objekt luftërave humanitare dhe operacioneve kundër-terroriste të tyre.

Lufta dhe kriza ekonomike 8. Në të gjitha rajonet kryesore të botës, recesioni ekonomik është i ngulitur thellë, duke rezultuar në papunësi masive, rrëzimin e programeve sociale shtetërore dhe varfërimin e miliona njerëzve.9. Kriza ekonomike është shoqëruar me një proces në të gjithë botën e militarizimit, një luftë pa kufij e udhëhequr nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe aleatët e saj të NATO-s. Sjellja e luftës së gjatë e Pentagonit është e lidhur ngushtë me ristrukturimin e ekonomisë globale.10. Operacionet e'zeza' të Pentagonit, duke përfshirë buxhetet e inteligjencës të mbivendosur brenda saj, janë afërsisht të barabarta në madhësinë e gjithë buxheteve të mbrojtjes së Britanisë së Madhe, Francës apo Japonisë, dhe 10 e totalit. (Tom Burghardt)11. Një luftë ekonomike e plotë duke rezultuar në papunësi, varfëri dhe sëmundje kryhet nëpërmjet tregut të lirë. Jetët e njerëzve janë në një rënie të lirë dhe fuqia e tyre blerëse është shkatërruar. Në një kuptim shumë të vërtetë, njëzet vitet e fundit të tregut të lirë ekonomik global kanë rezultuar, me anë të varfërisë dhe mjerimit social, në shkatërrimin e jetëve të miliona njerëzve. 12. Sasitë e mëdha të parave janë fituar përmes manipulimit të tregut. Shpesh duke ju referuar si liberalizimi, aparati financiar ka zhvilluar instrumente të sofistikuara të manipulimit të drejtpërdrejtë dhe mashtrimit.13. Me informacion të brendshëm dhe të paranjohur, aktorë të mëdhenj financiarë, duke përdorur instrumentet e tregtisë spekulative, kanë aftësinë për të falsifikuar dhe mashtruar lëvizjet e tregut në favorin të tyre, kolapsin e një konkurrenti dhe në bërjen e një kërdie në ekonomitë e vendeve në zhvillim.14. Çfarë është në rrezik është një proces i spastrimit financiar ku bankat shumë të mëdha për të dështuar në Evropë dhe Amerikën e Veriut (p.sh. Citi, JPMorgan Chase, Goldman Sachs, etj) zhvendosin dhe shkatërrojnë institucionet më të vogla financiare, me qëllim që përfundimisht të marrin përsipër gjithë peizazhin bankar.15. Tendenca themelore në nivel kombëtar dhe global është në drejtim të centralizimit

dhe përqendrimit të pushtetit të bankës, ndërsa çon në rënien dramatike të ekonomisë reale.Greqia: Masat shtrënguese

16. Kreditorët do të përdorin detyrimet e borxhit të miliardave të Greqisë si mjete për të imponuar reformat vdekjeprurëse makro-ekonomike të cilat do të shërbejnë për të destabilizuar ekonominë kombëtare dhe kanë varfëruar më tej popullsinë. Këto janë të referuara nga FMN-ja si kushtëzime të politikave, të cilat i mundësojnë kreditorëve në thelb për të diktuar politikën ekonomike dhe sociale.17. Kreditorët janë kryesisht të interesuar në blerjen e një pasurie të vërtetë në ekonominë kombëtare, që do të thotë blerjen e institucioneve të Greqisë kombëtare bankare, ndërmarrjet e tij publike, tokën bujqësore, etj. Dezinformimi, Propaganda Mediatike dhe CIA 18. Dezinformimi është në mënyrë rutinore e mbjellë nga operativët e CIA-s në redaksitë kryesore të të përditshmeve, revistave dhe kanaleve televizive. Firmat jashtë marrëdhënieve me publikun janë përdorur shpesh për të krijuar histori të rreme.19. Korrespondentët e mirë-lidhur relativisht të paktë ofrojnë skupe, që marrin mbulim në burimet kryesore të lajmeve relativisht të pakta, ku janë të vendosura parametrat e debatit dhe realiteti zyrtar është shenjtëruar për daljet në zinxhirin e lajmeve. (Chaim Kupferberg në lidhje me mbulimin mediatik të 9/11)20. Për të mbështetur axhendën e luftës, këto realitete të fabrikuara, të kanalizuara në një ditë në baza ditore në zinxhirin e lajmeve duhet të bëhen të vërteta të pashlyeshme, të cilat formojnë një pjesë të një konsensusi të gjerë politik dhe mediatik. Në këtë drejtim, mediat e korporatave - megjithëse duke vepruar në mënyrë të pavarur nga aparatit ushtarak i inteligjencës, është një instrument i këtij sistemi të evoluar totalitar. Terrorizmi islamik dhe mentaliteti njerëzor 21. Konceptet Al Kaeda-ISIS, të përsëritura aq shumë kanë potencial traumatik në mendjet njerëzore dhe në aftësinë e njerëzve normalë për të analizuar dhe kuptuar “botën e vërtetë” të krizave politike, ekonomike dhe ato të luftës.22. Al Kaeda përbën një abstraksion të stilizuar, fallco dhe pothuajse folklorik të terrorizmit, gjë që depërton në brendësinë e vetëdijeve të miliona njerëzve anembanë botës.Projekti i kalifatit të shtetit islamik (ISIS/ISIL/Daesh)

23. Ata që urdhëruan fushatën e bombardimeve janë ata që janë pas Projektit të Kalifatit.24. Forcat ushtarake të shtetit islamik, që janë target i një fushate bombardimi “antiterrorist” nga aleatët e NATO-SHBA-së, janë fshehurazi të mbështetur nga po ata (NATO dhe SHBA). 25. Terroristët e ISIS janë në fakt ushtarët e aleancës perëndimore. Ndërkohë që SHBA pretendon se po sulmon ISIS-in, në

fakt po e mbron atë. Fushata ajrore më shumë se po shënjestron terroristët, është fokusuar në shkatërrimin e Irakut dhe Sirisë.26. Një rrjet kompleks i AL Kaedës së bashku me disa organizata terroriste të mbikqyrura nga SHBA dhe agjenci inteligjence të tjera aleate, janë shpalosur dhe shtrirë përgjatë Lindjes së Mesme, Afrikës Veriore, Afrikës së sub-Saharasë, Azisë qëndrore, Kinës perëndimore dhe Azisë jugore dhe juglindore.27. Shteti islamik i Irakut dhe Levantit(ISIL) është krijesë e inteligjencës Amerikane “Axhenda antiterroriste” e Uashingtonit në Irak dhe Siri konsiston në mbështetjen e terroristëve. 28. Sulmi i brigadave të Shtetit Islamik (ISIS) në Irak duke filluar në qershor të vitit 2014 ishte pjesë e një operacioni të planifikuar ushtarak me kujdes i inteligjencës mbështetur fshehurazi nga SHBA, NATO dhe Izraeli.29. Pa mbështetjen e Perëndimit, sipas Vladimir Putinit, terroristët nuk do të kishin qenë në gjendje për të fituar kontrollin mbi rajone në tërë vendin. I ashtëquajturi Shteti Islamik [ISIS] ka marrë kontrollin e një territori të madh. Si ishte e mundur? (Fjalimi i Vladimir Putinit në Konferencën Valdai, tetor 2015).Forcat Speciale Perëndimore janë duke ndihmuar terroristët në Siri30. Forcat speciale perëndimore dhe agjentët e fshehtë të inteligjencës, duke përfshirë britaniken SAS, frëngen Parachutistes, CIA, MI6 dhe Mossadi kanë integruar radhët rebele.31. Aktivitetet e tyre nuk janë të kufizuara në trajnim. Ata janë të përfshirë në mënyrë rutinore në mbikëqyrjen e kryerjes së operacioneve terroriste në terren së bashku me forcat speciale turke dhe të Katarit, si dhe mijëra mercenarë të rekrutuar nga vendet muslimane.32. Francezët kanë qenë të përfshirë në mënyrë aktive në Siri që nga fillimi i kryengritjes në terren në bashkëpunim me SHBA-në, homologët e tyre britanikë dhe izraelitë. Në shkurt të vitit 2012, 13 oficerë francezë u arrestuan në Homs duke treguar për praninë e trupave të huaja në tokën siriane brenda rradhëve të rebelëve.Aleatët e Amerikës: Mbështetje për shtetin islamik nga Arabia Saudite, Katari, Turqia33. Arabia Saudite, Turqia, Pakistani, Katari, Jordania, etj kanë qenë të përfshirë në rekrutimin, trajnimin dhe financimin e terroristëve islamikë.34. Kriminelët Një numër i madh i mercenarëve të ISIS janë kriminelë të dënuar të liruar nga burgjet saudite me kusht që ata të bashkohen me ISIS. Të burgosurit sauditë të dënuar me vdekje u rekrutuan për t'u bashkuar me brigadat terroriste. (23 janar 2013)35. Praktika për prerjen e kokës së civilëve nga operativët e ISIS në Siri buron nga Arabia Saudite... Praktika e ISIS e prerjes së kokave është pjesë e programeve terroriste të trajnimit të sponsorizuar nga SHBA të implementuara në Arabinë Saudite dhe Katar.Izraeli dhe Shteti Islamik36. Netanjahu nuk e mohon se qeveria e tij

Lufta, terrorizmi dhe kriza ekonomike globale në vitin 2015: Nëntëdhjetë e nëntë konceptet ndërlidhura Michel Chossudovsky

mbështet terroristët në Siri. IDF ka pranuar se elementet globale të xhihadit brenda Sirisë janë mbështetur nga Izraeli37. Shteti i Izraelit bashkëpunon me autoritetet franceze në operacionet Charlie Hebdo kundër terrorizmit, ndërsa mbështet edhe dy subjektet kryesore terroriste në Siri: Shtetin Islamik (ISIS) dhe Al Nusra.

Kriminalizimi i shtetit38. Kriminalizimi i shtetit, është kur kriminelë e luftës legjitimisht zënë pozita të autoritetit, të cilat i mundësojnë atyre që të vendosin se kush janë kriminelët, kur në fakt ata janë vetë kriminelët. Luftërat e agresionit janë në shkelje të ligjit ndërkombëtar dhe Kartës së OKB-së.39. Shtetet e Bashkuara, Franca, Britania janë kombet agresore kundër Sirisë. Ata nuk mundet në asnjë rast të bëjnë thirrje për të drejtën e vetë-mbrojtjes.40. Në të kundërt, Siria është viktimë e agresionit të huaj dhe ka të drejtën e vetëmbrojtjes sipas nenit 51 të Kartës së OKB-së i cili thotë se: Asgjë në Kartë do të pengojë të drejtën e natyrshme të vetë-mbrojtjes kolektive ose individuale nëse një sulm i armatosur ndodh ndaj një anëtari të Kombeve të Bashkuara. Krimet e luftës41. Lufta e udhëhequr nga SHBA-NATO aplikuar botërisht është një ndërmarrje penale nën maskën e kundër-terrorizmit. Ajo shkel Kartën e Nurembergut, kushtetutën amerikane dhe Kartën e OKB-së.42. Sipas ish shefit të Nurembergut prokurori Benjamin Ferencz, në lidhje me pushtimin e vitit 2003 në Irak: një rastin prima facie mund të thuhet se Shtetet e Bashkuara janë fajtor për krimin suprem kundër njerëzimit – të bësh një luftë të paligjshme të agresionit kundër një kombi sovran. Ferenc e kishte fjalën për krimet kundër paqes dhe luftës (Nuremberg Parimi VI).43. Parimi III i Nurembergut lidhet direkt me presidentin Obama dhe krerët e shtetit dhe krerët e qeverisë së koalicionit të udhëhequr nga SHBA-NATO: Personin i cili ka kryer një akt që përbën një krim sipas ligjit ndërkombëtar duke vepruar si kreu i shtetit ose zyrtari përgjegjës, qeveria nuk e liron nga përgjegjësia sipas ligjit ndërkombëtar.

Përplasja e Qytetërimeve: Fushata botërore kundër muslimanëve44. Ndarja e së mirës kundrejt së keqes mbizotëron: një Përplasje të Qytetërimeve.45. Perëndimi ka një mision: Ne duhet të luftojmë kundër së keqes në të gjitha format e saj si një mjet për të ruajtur rrugën perëndimore të jetës Autorët e luftës janë paraqitur si viktima.46. Lufta globale kundër terrorizmit (GËOT) drejtuar kundër Al Kaedës nisur në prag të 9/11 po zhvillohet drejt një lufte të plotë fetare, një kryqëzatë e shenjtë e drejtuar kundër botës muslimane.47. Një luftë fetare është shpalosur, me synimin për të justifikuar një kryqëzatë ushtarake globale. Në vetëdijen e brendshme të shumë amerikanëve, kryqëzata e shenjtë kundër muslimanëve është e justifikuar.48. Ndërsa Presidenti Obama mund të

Gazeta Impakt Janar 2016 6Analizë/apel mbështesë lirinë e fesë, rendi shoqëror inkuizitor i SHBA ka institucionalizuar modelet e diskriminimit, paragjykimeve dhe ksenofobisë të drejtuara kundër muslimanëve.49. Profilizimi etnik vlen edhe për të udhëtimin, tregun e punës, qasjen në arsim dhe shërbimet sociale dhe më në përgjithësi statusit social dhe lëvizshmërisë.50. Vala e ksenofobisë drejtuar kundër muslimanëve që ka përfshirë të gjithë Evropën Perëndimore është e lidhur në gjeopolitikën. Ajo është pjesë e një axhende ushtarake. Ajo konsiston në demonizimin e armikut.51. Vendet muslimane posedojnë më shumë se 60 {[yuzde]} të totalit të rezervave të naftës. Në të kundërt, Shtetet e Bashkuara të Amerikës vështirësisht kanë 2 {[yuzde]} të totalit të rezervave të naftës. Iraku ka pesë herë më shumë naftë se Shtetet e Bashkuara.52. Një pjesë e madhe e naftës në botë qëndron në tokat muslimane. Objektivi i luftës udhëhequr nga SHBA është për të vjedhur dhe përvetësuar ato rezerva të naftës. Dhe për të arritur këtë objektiv, këto vende janë në shënjestër: luftë, operacionet e fshehta, destabilizimi ekonomik, ndryshimi i regjimit. SHBA-NATO kërcënon Rusinë dhe Kinën53. Kërcënimi komunist i Luftës së Ftohtë është zëvendësuar nga kërcënimi i terrorizmit islamik në mbarë botën.54. Ndonëse Rusia dhe Kina kanë bërë ekonomi kapitaliste të tregut të lirë, megjithatë parashikohet një sulm parandalues bërthamor55. Kina dhe Rusia nuk konsiderohen më të jebë një kërcënim për kapitalizmib. Krejt e kundërta. Çfarë është në rrezik është rivaliteti ekonomik dhe financiar në mes të konkurrojnë fuqitë kapitaliste.56. Aleanca Kinë-Rusi nën Organizatën së Bashkëpunimit të Shangait (SCO) përbën një bllok kapitalist konkurrues, i cili minon hegjemoninë ekonomike amerikane.57. Në maj 2014, Akti rus i Parandalimit të Agresionit (RAPA) u prezantua në Senatin amerikan (S 2277), duke bërë thirrje për militarizimin e Evropës Lindore dhe Shteteve të Balltikut dhe për stacionimin e SHBA-ve dhe trupave të NATO-në derën e Rusisë.58. Në Azi, SHBA ka kontribuar në strumbullarin e saj në Azi për të inkurajuar aleatët e saj të Azi-Paqësorit, duke përfshirë Japoninë, Australinë, Korenë e Jugut, Filipinet dhe Vietnamin për të kërcënuar dhe izoluar Kinën si pjesë e një procesi të rrethimit ushtarak të Kinës , e cila fitoi shtysë në fund të viteve 1990. Rreziqet e luftës bërthamore59. Në prag të Luftës së Ftohtë, nuk mbizotëron një mirëkuptim mbi rreziqet e luftës bërthamore (MAD). Publikisht dokumente ushtarake të disponueshme konfirmojnë se lufta parandaluese bërthamore është ende në fazë përgatitore të Pentagonit. Krahasuar me vitet 1950, armët bërthamore janë më të avancuara. Sistemi i dorëzimit është më i saktë.60. Përveç Kinës dhe Rusisë, Irani, Siria dhe Koreja e Veriut janë objektiva për luftë parandaluese bërthamore. Pa qenë nën

asnjë iluzion, plani i Pentagonit për të hedhur në erë planetin duke përdorur armë të avancuara bërthamore është ende në libra.61. Me një kapacitet eksploziv që varion midis një të tretës dhe gjashtë herë të një bombe Hiroshima, paketat e vogla të bombave thuhet të jenë të padëmshme për civilët. Lufta parandaluese bërthamore është portretizuar si një ndërmarrje humanitare. Shkencëtarët në kontratë në Pentagon kanë miratuar përdorimin e armëve taktike bërthamore: ata janë të padëmshme për civilët, sepse shpërthimi është nëntokësor.62. Pentagoni ka konfirmuar politikën e tij të një sulmi të parë bërthamor kundër Federatës Ruse në përgjigje të agresionit të dyshuar të Rusisë ndaj Ukrainës. Nëse këto sulme bërthamore të SHBA do të të zbatohen, njerëzimi do të precipitojë një Luftë të Tretë Botërore, e cila potencialisht mund të jetë lufta finale në planetin tokë.63. A duhet të jemi të shqetësuar? Njerëzit në nivelet më të larta të qeverisë që vendosin në lidhje me përdorimin e armëve bërthamore nuk e kanë as idenë më të vogël për implikimet e veprimeve të tyre. Hedhja në erë e planetit përmes përdorimit të armëve bërthamore është miratuar plotësisht nga kandidatja presidenciale Hillary Clinton, e cila beson se armët bërthamore janë instrumente të paqe-marrjes. Fushata e saj e zgjedhjeve financohet nga korporatat të cilat prodhojnë WMD-të. Fidel Kastro në rreziqet e luftës bërthamore64. Lufta e konvencionale do të jetë e humbur nga SHBA dhe lufta bërthamore nuk është asnjë alternativë për askënd. Në anën tjetër, lufta bërthamore do të bëhet në mënyrë të pashmangshme globale65. Unë mendoj se askush në Tokë nuk dëshiron që njeriu të zhduket. Dhe kjo është arsyeja pse unë jam i mendimit se ajo që duhet të zhduket nuk janë vetëm armët bërthamore, por edhe armët konvencionale. Ne duhet të sigurojmë një garanci për paqe për të gjithë popujt pa dallim.66. Në një luftë bërthamore dëmi kolateral do të jetë jeta e njerëzimit. Le të kemi guximin të shpallim se të gjitha armët bërthamore apo konvencionale, gjithçka që është përdorur për të bërë luftë, duhet të zhduket!67. Bëhet fjalë të kërkosh që bota nuk është udhëhequr në një katastrofë bërthamore, kjo është për të ruajtur jetën. Fidel Kastro Ruz, Havana, tetor 2010. (Regjistruar nga Michel Chossudovsky, Havanë, tetor 2010, të drejtën e imazhit, Fidel Kastros, Michel Chossudovsky). Fukushima: Rrezatimi botëror bërthamor68. Fatkeqësia Fukushima në Japoni ka sjellë në ballë rreziqet e rrezatimit bërthamor në botë. Kriza në Japoni është përshkruar si një luftë bërthamore pa një luftë.69. Në fjalët e novelistit të njohur Haruki Murakami: Këtë herë askush nuk ka lëshuar një bombë mbi ne ... Ne përgatitëm terrenin, ne kryem krimin me duart tona, ne jemi duke shkatërruar vetë tokat tona,

dhe ne po shkatërrojnë jetën tonë.70. Rrezatimi bërthamor i cili rrezikon jetën në planetin e tokës: nuk është në lajmet e faqes së parë në krahasim me çështjet më të parëndësishme të interesit publik, duke përfshirë vendin e ngjarjes së nivelit lokal ose raportet e thashethemeve mbi të famshmit e Hollivudit.71. Konsensusi i dredhur politik si në Japoni, SHBA dhe Evropën Perëndimore është se kriza në Fukushima ka qenë e përmbajtur. E vërteta është ndryshe. I njohur dhe i dokumentuar, ecuria hedhjes së ujit të lartë radioaktiv në Oqeanin Paqësor përbën një shkas të mundshëm për një proces të kontaminimit radioaktiv global.72. Ky ujë përmban plutonium 239 dhe lëshimi i tij në Oqean ka dy lokale si dhe pasoja globale. Nëse thithet një mikrogram i plutoniumit, sipas Dr Helen Caldicott, mund të shkaktojë vdekjen.

Gjeo-inxhinierike: Modifikimi i motit për përdorim ushtarak

73. Teknikat e modifikimit mjedisor (ENMOD) për përdorim ushtarak përbëjnë, në kontekstin e tanishëm të luftës globale, armën e fundit të shkatërrimit në masë.74. Rrallë pranuar në debatin mbi ndryshimin e klimës globale, moti në botë tani mund të ndryshohet, si pjesë e një brezi të ri të armëve të sofistikuara elektromagnetike. Si SHBA dhe Rusia kanë zhvilluar kapacitetete për të manipuluar klimën për përdorim ushtarak.75. Manipulimi i motit është arma parandaluese më e mirë. Ajo mund të jetë e drejtuar kundër vendeve armike ose edhe kombeve mike, pa dijeninë e tyre. Lufta e motit përbën një formë të fshehtë të luftës parandaluese. Manipulimi i klimës mund të përdoret për të destabilizuar një ekonomi, ekosistem dhe bujqësi të armikut.

Rishfaqja e nazizmit në Ukrainë

76. E vërteta e ndaluar është se Perëndimi ka sajuar në Ukrainë -përmes një operacioni të skenuar me kujdes në mënyrë të fshehtë-formimin e një regjimi delegues të integruar nga neo-nazistët.77. E panjohur për shumicën e amerikanëve, qeveria amerikane është po kryen mbështetje financiare, armësh dhe trajnim për një entitet neo-nazist-i cili është pjesë e Gardës Kombëtare të Ukrainës, Batalioni Azov (Батальйон Азов). Kanadaja dhe Britania kanë konfirmuar se edhe ata janë duke ofruar mbështetje për Gardën Kombëtare.78. Batalioni Azov -që zyrtarisht tregon emblemën naziste SS është përshkruar nga regjimi i Kievit si një batalion vullnetar i mbrojtjes territoriale. Ky është një batalion i Gardës Kombëtare nën juridiksionin e Ministrisë së Punëve të Brendshme, ekuivalenti i Sigurisë Kombëtare të Amerikës. 79. Batalioni Azov që mbështetet nga partnerët e saj perëndimorë nuk është i përfshirë vetëm në operacione paramilitare në Ukrainën Lindore. Ajo është gjithashtu po drejton një projekt trajnimi ushtarak, kamp veror për fëmijët e vegjël, si pjesë e

trajnimit të tij më të gjerë dhe programit nazist të indoktrinimit.80. Me të emëruarit politikë të Svoboda dhe Sektorit të Djathtë në krye të sigurisë kombëtare dhe të forcave të armatosura, një lëvizje e vërtetë proteste baze, drejtuarkundër reformave vdekjeprurëse makroekonomike të FMN-së, me gjitha gjasat do të shtypet brutalisht nga këmishat kafe të Sektorit të Djathtë dhe paraushtarak të Gardës Kombëtare të udhëhequr nga Dmitri Yarosh, në emër të Wall Street dhe konsensusit të Uashingtonit.

Shteti Policor

81. Në vend që të merren me një katastrofë të afërt sociale, qeveritë perëndimore, që shërbejnë interesat e elitave ekonomike, kanë instaluar një shtet policor Big Brother, me një mandat për të përballur dhe shtypur të gjitha format e opozitës dhe të mospajtimit social.82. Departamenti i Mbrojtjes tani autorizon vendosjen e brendshëm të trupave amerikane në kryerjen e operacioneve të tjera në vend të luftës, duke përfshirë aktivitete të zbatimit të ligjit dhe të shuarjes së trazirave civile.83. Shfuqizimi i demokracisë është portretizuar si një mjet për të siguruar sigurinë e brendshme dhe mbështetur liritë civile.84. Një department i FBI i themeluar në vitin 2004 nën administratën e presidentit Bush ishte e favorshme për integrimin e zbatimit të ligjit dhe spiunazhit në familje. Mandati i tij ishte në thelb politik, që ndalonte të gjitha format e mospajtimit social dhe politik në Amerikë.85. Sipas një raporti të Këshillit Kombëtar të Sigurimit të vitit 2004, këto komplotistë të brendshëm thuhet se veprojnë në bashkërendim me terroristët e huaj. Raporti identifikoi grupet vendase radikale dhe punonjësit e pakënaqur. 13 nëntor 2015 Sulmet Terroriste në Paris

86. Sulmet e 13 nëntorit u pasuan menjëherë me miratimin e Gjendjes së Jashtëzakonshme, mbylljen e kufijve të Francës dhe pezullimin e lirive civile si një mjet - sipas presidentit Fransua Holond- për të ruajtur vlerat demokratike.87. Humbja tragjike e jetës është përdorur nga qeveria Holond (me mbështetjen e mediave) për të shfrytëzuar publikun në pranimin e zbatimit të masave të Policisë së Shtetit në interes të Republikës së Francës, përkatësisht mbrojtjen e sigurisë kombëtare të Francës kundër një iluzioni Shteti Islamik të vetëshpallur me seli në pjesën veriore të Sirisë, që ndodh të jetë një krijim i inteligjencës amerikane.88. Masat përfshijnë edhe procedurat të cilat e mundësojnë policinë për të kryer arrestime arbitrare dhe kërkuar nëpër shtëpi pa një urdhër brenda zonës metropolitane të Parisit duke hapur zhvillimin e një fushate të mundshme të urrejtjes drejtuar kundër popullatës muslimane të Francës.89. Këto masa drastike Policisë së Shtetit urdhëruar nga presidenti Holand u

Gazeta Impakt Janar 2016 7Analizë/apel vendosën apriori dhe në mungesë të një raporti të policisë.Ndryshimi i prirjes së Luftës, ndërtimi i paqes, demokracisë dhe drejtësisë sociale90. Propaganda e luftës është bërë gjithnjë e më e përhapur. Lufta reklamohet si një veprim në funksion të paqes.91. Kur lufta bëhet paqe, bota kthehet me kokë poshtë. Konceptimi është i pamundur. Një sistem inkuizitor shoqëror del. Konsensusi është për luftë. Njerëzit nuk mund të mendojnë më për veten e tyre. Ata pranojnë autoritetin dhe mençurinë e rendit të vendosur shoqëror.92. Lufta megjithatë nuk është një proces i pashmangshëm.93. Lufta mund të parandalohet përmes veprimit masiv social.94. Çështja nuk është nëse lufta në mënyrë të pashmangshme do të zhvillohet ose jo, por çfarë janë instrumente në dispozicionin tonë të cilat do të na mundësojnë të shmangim dhe në fund të fundit të çarmatosim këtë agjendë ushtarake globale.95. Kriminelët e luftës zënë pozitat e autoritetit. Qytetaria është galvanizuar në mbështetjen e sundimtarët, të cilët janë angazhuar për sigurinë e tyre dhe mirëqenien. Nëpërmjet dezinformimit të medias, luftës i është dhënë legjitimitet nga njerëzit.96. Legjitimiteti i luftës duhet të adresohet. Sentimenti kundër luftës i vetëm nuk çarmatos një axhendë ushtarake. Zyrtarëve të lartë të administratës Obama, anëtarëve të ushtrisë dhe Kongresit amerikan u është dhënë autoriteti për të mbështetur një luftë të paligjshme.97. Një segment i rëndësishëm i lëvizjes kundër luftës ka qenë edhe ideja: “Ne jemi kundër luftës, por ne mbështesim luftën kundër terrorizmit”. Ne mund të mbështesim një diskurs politik të paqartë.98. Si mund të thyhen efektivisht agjendat e luftës dhe shteti policor?99. Në thelb duke hedhur poshtë luftën kundër terrorizmit dhe kryqëzatën e shenjtë të Amerikës kundër xhihadit islamik që përbëjnë themelet e doktrinës së sigurisë kombëtare të Amerikës.100. Pa luftën kundër terrorizmit, politikanët në poste të larta nuk kanë më justifikim. Pasi gënjeshtra e madhe të jetë zbuluar plotësisht, legjitimiteti i tyre bie menjëherë.101. Mënyra më e mirë për të arritur këtë objektiv? Duke zbuluar plotësisht gënjeshtrën pas luftës kundër terrorizmit, dhe duke zbuluar dhe dokumentuar gjerësisht faktin se qeveritë perëndimore po mbështesin terroristët, pra ata janë sponsorë të terrorizmit.102. Propaganda Mediatike mban legjitimitetin e luftës kundër terrorizmit”.103. Mbështetësit e korporatave dhe sponsorët e luftës dhe krimeve të luftës duhet gjithashtu të jetë në shënjestër, duke përfshirë kompanitë e naftës, kontraktorët e mbrojtjes, institucionet financiare dhe korporatat mediatike, të cilat janë bërë një pjesë integrale e makinës propagandistike të luftës. Ndryshimi i regjimit në Perëndim104. Ajo që kërkohet është një rrjet me rrënjë kundër luftës, një lëvizje masive në nivel kombëtar dhe ndërkombëtar, e cila

sfidon legjitimitetin e aktorëve kryesorë ushtarakeë dhe politikë, si dhe sponsorët e tyre korporata, dhe që në fund do të jetë i dobishëm në zbritjen nga kali të atyre që sundojnë në emrin tonë.105. Kjo nuk është detyrë e lehtë. Hapi i parë është thyerja e konsensusit, dhe kjobëhet me anë të asaj që mund të përshkruajmë si kundër-propagandë. Në këtë kontekst e vërteta bëhet një armë të fuqishme. 106. Ndërtimi i këtij lloji rrjeti do të marrë kohë për t’u zhvilluar. Fillimisht, duhet të fokusohet në zhvillimin e një qëndrimi të fortë kundër luftës brenda organizatave të qytetarëve (p.sh. sindikatat, organizatat e komunitetit, grupimet profesionale, federatat studentët, këshillat komunale, etj). Në shumë prej tyre, organizatave, megjithatë, -të cilat përfshijnë OJQ-të si Amnesty International, lidershipi është caktuar; shumë prej këtyre organizatave janë financuar bujarisht nga fondacionet e korporatave. Nga ana tjetër, që nga viti 2003, lëvizja kundër luftës në vendet perëndimore është praktikisht e pezulluar.107. Prishja e gënjeshtrës nënkupton prishjen e një projekti kriminal të shkatërrimit global, në të cilën beteja për fitim është forca mbizotëruese.108. Kjo axhendë ushtarake e shtysë-fitimit shkatërron vlerat njerëzore dhe transformon njerëzit në mumje të pavetëdijshme.109. Le të përmbysim valën duke prishur konsensusin, domethënë duke prishur aparatin e propagandës.110. Valëzimi i opinionit publik nuk është i mjaftueshëm dhe ajo që duhet të ndërmerret është për të prishur procesin e propagandës të brendshme brenda qeverisë, sistemit gjyqësor, zbatimit të ligjit, ushtrisë, inteligjencës, etj. Sepse në fund të fundit këto janë fushat ku merren vendimet.111. Doktrina e Forcave të Armatosura të SHBA është lufta kundër terrorizmit. Ajo është ngulitur thellë. Ajo siguron një kauzë të drejtë për luftë. Kjo është forca lëvizëse prapa trupave. Ajo është përdorur për të siguruar legjitimitet të bombardimeve. Çfarë duhet bërë është për të prishur procesin e vendimmarrjes brenda ushtrisë përmes anti-propagandës.112. Uilliam Shekspir me të drejtë i përshkruan në botën tonë bashkëkohore arkitektët e Rendit të Ri Botëror: Ferri është bosh dhe të gjithë djajtë janë këtu.113. Detyra jonë e pashlyeshme është t’i dërgojmë djajtë e kohës sonë, arkitektët e vetëshpallur të demokracisë dhe të tregut të lirë, atje poshtë, vendi ku ata me të drejtë i përkasin.

Ajetullah Hamenei: letër drejtuar të rinjve perëndimorë Udhëheqësi Suprem i Revolucionit Islamik Ajetullah Sejjid Ali Hamenei ka dërguar një letër të dytë në më pak se një vit për të rinjtë në vendet perëndimore, pas sulmeve të fundit terroriste në Francë. Në vijim është letra e re Ajetullah Hameneit: Në emër të Zotit Mëshiruesit, Mëshirëbërësit Ngjarjet e hidhura që terrorizmi i verbër i shkaktoi në Francë, më shtynë që edhe njëherë të flasë me ju të rinjtë. Për mua, është për të ardhur keq që ngjarje të tilla të hidhura të bëhen shkak i bisedës, por e vërteta është se nëse çështjet e dhimbshme nuk krijojnë kushte për të menduar, reflektuar dhe reaguar, dëmet do të shumëfishohen. Vuajtja e çdo njeriu në çdo cep të botës, bëhet shkak për hidhërimin e njerëzve të tjerë. Vështrimi i një fëmije që jep shpirt para njerëzve të tij të dashur, i një nëne, gëzimi i familjes së të cilës kthehet në zi, i një bashkëshorti që varros trupin e pajetë të bashkëshortes, apo i një shikuesi i cili nuk e di se çastet që po kalon janë çastet e fundit të jetës së tij, janë pamje që tronditin ndjenjat dhe shpirtrat e njerëzve. Kushdo që ka përfituar dashurinë dhe humanizmin, preket nga vështrimi i këtyre skenave të dhimbshme, qofshin ato në Francë, Palestinë, Irak, Liban apo Siri. Padyshim, këtë ndjenjë kanë edhe një miliard e gjysmë muslimanë të botës të cilët i urrejnë autorët e këtyre krimeve dhe fatkeqësive. Çështja është se nëse vuajtjet e sotme nuk shërbejnë si bazë për ndërtimin e një të nesërme më të mirë dhe më të sigurt, ato do të kthehen në kujtimeve të hidhura dhe të pafrytshme. Unë kam besim se jeni vetëm ju të rinjtë që duke nxjerrë mësime nga zhvillimet e hidhura të aktualitetit të sotëm, do të gjeni rrugë të reja për të ndërtuar një të ardhme më të mirë dhe të bllokoni rrugët që e kanë çuar Perëndimin në gjendjen aktuale. Është e vërtetë, sot terrorizmi është dhimbja e jonë e përbashkët, por duhet ta dini se pasiguria dhe trazirat që keni përjetuar në ngjarjet e fundit kanë dy ndryshime themelore me vuajtjet që kanë përjetuar popujt e Irakut, Jemenit, Sirisë dhe Afganistanit gjatë shumë viteve. Së pari, Bota Islame në përmasa shumë më të gjëra, në vëllime shumë të më mëdha dhe për një periudhë shumë më të gjatë, ka qenë viktimë e dhunës dhe e barbarizmit dhe së dyti, fatkeqësisht këto akte të dhunshme e barbare gjithmonë janë përkrahur nga disa fuqi të mëdha me metoda dhe forma nga më të ndryshmet. Sot, janë të paktë njerëzit që janë të informuar për rolin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës në themelimin, furnizimin dhe armatosjen e Al Kaidës, Talibanve dhe pasuesve të kobshëm. Përveç kësaj përkrahje direkte, përkrahësit e hapur e të njohur të terrorizmit takfiristë, megjithëse kanë sistemet politike më të prapambetura, gjithmonë janë radhitur në mesin e aleatëve të Perëndimit, në një kohë që idetë më të ndritura e më përparimtare...vijon në faqen tjetër.

Iluzionet e Turqisë për dominimMarc Pierini

Shënimi ynë: kjo analizë publikohet për kuptuar paqendrueshmërinë politike në Turqi nga një këndvështrim interpretativ: sepse autorit i mungon kënvështrimi sistemik. Për shembull, se Turqia është një shtet politikat e së cilës diktohen nga Uashingtoni: sepse është integruar thuajse plotësisht në globalizmin neoliberal. Autori është një ish-ambassador i BE-së në Turqi dhe Siri dhe është një shkollar visitor në Carnegie Europe. Analiza u publikua për herë të parë në “National Interest”, një revistë e cila i shërben intresave amerikane duke u përqendruar veçanërisht në politikën e jashtme. Udhëheqja e Turqisë duket të jetë në krye të lojës së saj. Vendi është i sunduar nga një udhëheqje e fuqishme dhe në masë të madhe të pakrahasueshme: Presidenti Rexhep Tajip Erdogan u zgjodh në gusht të vitit 2014-të me 52 % të votave, ndërsa partia e tij e origjinës, AKP pas humbjes së zgjedhjeve legjislative më 7 qershor të këtij viti, bëri një ridalje të bujshme në skenë në një votim të parakohshëm në 1 nëntor. Gjithashtu në nëntor, Turqia kryesoi samitin e G20 për herë të parë dhe duket se do të hapë një epokë të re me BE-në, pasi e goditi të ashtuquajturën marrëveshjen e refugjatëve. A është kjo politikë perfekte? Jo ekzaktësisht. Vendi e gjen veten të sulmuar në disa fronte. Së brendshmi, udhëheqja e Turqisë po godet mediat, gjyqësorin dhe gjithnjë e në rritje popullsinë e vet kurde. Së jashtmi, marrëdhënia e saj me Perëndimin mbetet e rëndë, politika e saj në Lindjen e Mesme është në kaos dhe vendi është përfshirë në një mosmarrëveshje të ashpër, të personalizuar dhe ndoshta afatgjatë me Rusinë. Erdogani ka qenë një figurë politike e tmerrshme në Turqi për trembëdhjetë vjet. Ndërsa ende është larg qëllimit të tij për ta transformuar sistemin parlamentar të Turqisë në një ekzekutiv, me më pak kontrolle dhe balanca ndryshe se sa gjenden në Francë apo në Shtetet e Bashkuara, kreu turk praktikisht po vepron si president ekzekutiv dhe duke bërë një gjurmë të fortë mbi politikën e jashmte të vendit. Kjo tregohet në kundërshtimin e tij të pacipë të Asadit dhe në mosmarrëveshjen e tij me Putinin. Në Lindjen e Mesme, politika e Turqisë ‘zero probleme me fqinjët’, e prezantuar në vitin 2009-të, ka arritur një pezullim të plotë pas revolucioneve në Egjipt, Libi dhe Siri, dhe vuan nga tensionet mbizotëruese me Iranin, Izraelin dhe Irakun (ku trupat turke ishin vendosur kohët e fundit, vetëm për t’u tërhequr menjëherë). Situata është përkeqësuar në mënyrë të konsiderueshme që prej qershorit 2014-të, kur i ashtëquajturi Shteti Islamik në Irak dhe Levant shpalli një kalifat, përdori dhunë të paprecedentë mbi civilët dhe mori pengje turke në Mosul. Si rezultat i kësaj, kurdët e Irakut dhe të Sirisë, të cilët përballen me perspektivën e spastrimit etnik, janë shndërruar në forcën më të mirë tampon

Gazeta Impakt Janar 2016 8Analizë kundër ISIS-it, deri në pikën e fitores ushtarake dhe/ose mbështetjen politike nga Perëndimi dhe Rusia. Gjykuar nga këndvështrimi i Ankarasë, raportet janë kthyer: fantazma e një Kurdistani të pavarur në kufijtë jugor të Turqisë është kthyer, duke i bërë marrëdhëniet me kurdët e Turqisë pafundësisht më të komplikuara, e gjitha ndërsa Partia Popullore Demokratike me origjinë kurde (HDP), është bërë grupi i tretë më i madh parlamentar. Përkundrejt këtij sfondi të komplikuar, Turqia u detyrua kohët e fundit për t’u përballur me dy zhvillime të tjera ndryshim-loje. Së pari, ndërhyrja e Rusisë në Siri në shtator, kishte për qëllim jo vetëm për të shpëtuar Asadin nga humnera, por për të krijuar një terren të vetin të përhershëm ushtarak në Sirinë perëndimore, asgjësimin e objektivit të Erdoganit për të promovuar largimin e Asadit, një udhëheqës alevit. Lëvizja e Rusisë gjithashtu prishi planet e Turqisë për të krijuar një zonë ndalim-fluturimi në veri të Sirisë, që zyrtarisht thuhej se ofronte mbrojtje për civilët sirianë, por në fakt ingranonte parandalimin e një zgjerimi territorial të kurdëve sirianë. Miratimi i Rusisë për kurdët sirianë e ka komplikuar më tej politikën e Turqisë. Ankaraja, tashmë e pakënaqur me ribashkimin e rretheve kurde të Kobanit dhe Al-Xhaziras, e pa me alarm mbështetjen e ngushtë ajrore të dhënë nga Shtetet e Bashkuara për YPG. Turqia është e vendosur për ta parandaluar YPG të kalojë lumin në drejtim të perëndimit dhe, ndoshta, duke kontrolluar shumicën e kufirit me Sirinë. Politikisht, diskutimet për një zgjidhje siriane janë dominuar nga Irani dhe Rusia; Turqia do të duhet të përshtatet me këtë realitet të ri. Ndryshuesi i dytë i lojës ishte tragjedia e 13 nëntorit në Paris, një operacion shumë sulmësh i planifikuar nga Raka, Siri, dhe të koordinuara nëpër disa vende evropiane. Masakra shkaktoi vendime të reja për operacionet ushtarake ndaj ISIS-it jo vetëm në Paris, por edhe në Londër dhe Berlin, duke ushtruar presion të rëndë mbi Ankaranë për t'u bërë një partner aktiv në koalicionin anti-ISIS dhe për të ushtruar më shumë përpjekje për të nënshkruar shtrirjen e kufirit sirian ende nën kontrollin e ISIS-it. Në mënyrë të ngjashme, rrëzimi i një prej linjave ajrore komerciale të saj mbi Sinain ka shtuar vendosmërinë për ndërhyrjen ushtarake të Rusisë në Siri. Në takimin e G20 të mbajtur në Antalia më 16 nëntor SHBA-ja, Rusia dhe Evropa shprehën kërkesa për veprime vendimtare nga Turqia kundër ISIL. Sekretari amerikan i Mbrojtjes Ashton Carter, përsëriti thirrjen duke vizituar bazën ajrore Inçirlik në Turqi këtë javë. Ky ndryshim ngjarjesh e vë Ankaranë në një pozitë të tmerrshme, pasi objektivat e saj prioritare ishin për të goditur kryengritjen e vetë Turqisë kurde (PKK) në Turqinë lindore dhe në veri të Irakut, në vend që të sulmonte ISIS-in, dhe për të mbështetur rebelët sirianë turq në Sirinë veriperëndimore. Incidenti vdekjeprurës pas ndërhyrjes së Rusisë në hapësirën ajrore turke e ka komplikuar më tej situatën, pasi ai ka shtuar një element të pasigurisë më të lartë, në një marrëdhënie

tashmë të ndërlikuar mes Ankarasë dhe Moskës. Ndërkohë, marrëdhëniet e Turqisë me Bashkimin Evropian duken të mira, të paktën vizualisht. Paniku politik që doli nga rrjedha e madhe e refugjatëve nga Turqia në Greqi dhe në pjesën tjetër të BE-së gjatë verës, i çoi liderët evropianë të nisnin një ushtrim të çuditshëm të diplomacisë së pazarit me Ankaranë. Duke arritur një marrëveshje me BE-në më 29 nëntor në një plan të përbashkët veprimi në lidhje me refugjatët, Turqia tani dëshiron të paraqitet si partnere e besuar e Evropës. Shpresojmë, që marrëveshja të rezultojë në përmirësimin e kushteve të jetesës për refugjatët sirianë në Turqi (duke përfshirë sigurimin e ushqimit, strehimit, arsimit dhe punësimit) dhe kontrollin më të mirë të rrjeteve të trafikantëve në bregdetin e Egjeut, ku tani janë arrestuar kontrabandistë. Por, pavarësisht paralajmërimeve të guximshme të të dyja palëve, premtimet evropiane të vizave në Turqi dhe negociatave për anëtarësim janë popullarizuar politikisht në Evropë, dhe kushtëzuar me standartet teknike, si dhe vota nga qeveritë e BE-së. Në një ndryshim të dyfishtë të politikës, BE-ja duket se shpërfill ndikimin e saj politik në drejtim të sundimit të ligjit të Turqisë, ndërsa udhëheqja turke forcon kontrollin e saj në media dhe gjyqësor, duke u larguar nga standardet e BE-së për shkaqe të brendshme, ndërsa ende pretendon për të riaktivizuar bisedimet e pranimit në BE.Ironikisht, kjo gjendje e çuditshme e punëve duket se i përshtatet të dyja palëve. Që pasi udhëheqja turke do të përfundojë duke humbur një pjesë të kontrollit të tyre të pushtetit në qoftë se ata do të zbatojnë standardet e BE-së për lirinë dhe pavarësinë e gjyqësorit e të mediave, Ankaraja preferon më shumë një pamje të një dialogu aktiv me BE-në-për shembull nisjen e bisedimeve ekonomike më 14 dhjetor, investimet e huaja dhe paraqitjet, sesa një negocim të vërtetë anëtarësimi, ku parametrat të jenë të papërkulur. Në mënyrë të ngjashme, një lëvizje ndryshimi i BE-së gjithnjë e në të djathtë dhe në të djathtën ekstreme nuk ka shumë oreks për inkorporimin e versionit të Erdoganit për Turqinë, por e vlerësojnë të mos e thonë me zë të lartë. Nëse ky ushtrim në hipokrizinë reciproke është i mirë për të dyja palët në afat të gjatë mbetet të shihet.Pikëpamja e politikës së jashtme të Turqisë është e ndarë gjithnjë e më shumë në mes të ambicieve divergjente dhe realiteteve, në mes të zanafillave të kaluara dhe zgjedhjeve të vështira të politikës së jashtme të vendosura nga konfliktet aktuale. Në frontin e brendshëm, Presidenti Erdogan vazhdimisht po sfidon orientimin perëndimor të ish presidentit Mustafa Qemal Ataturkut (arsimi, jetesa, kultura dhe roli i fesë), ndërsa arkitektura moderne ushtarake dhe e sigurisë – anëtarësimi në NATO, neni 5 i mbrojtjes dhe implementimi i mbrojtjes raketore -nuk mund të vihet në pikëpyetje, pasi ajo është aq me rëndësi jetike për vendin.

...vijon nga faqja pararendëse:

...që rrjedhin nga demokracitë përparimtare në rajon, janë shtypur në mënyrë të pamëshirshme. Qëndrimi dyfytyrësh i Perëndimit ndaj valës së zgjimit në Botën Islame është një shembull i qartë i kundërthënjeve në politikat Perëndimore. Kjo kundërthënie vërehet qartë edhe në përkrahjen e Perëndimit për terrorizmin shtetëror të Izraelit. Populli i përvuajtur i Palestinës për më shumë se gjashtëdhjetëvjeçarësh po provon llojin më të keq të terrorizmit. Nëse njerëzit në Evropë prej disa ditësh janë mbyllur në shtëpitë e tyre dhe nuk mund të jenë të pranishëm në tubime të ndryshme apo në qendra të populluara, një familje palestineze për dhjetëra vite kërcënohet madje edhe në shtëpinë e saj nga makina vrasëse dhe shkatërruese të regjimit sionist. Ky regjim që asnjëherë nuk është kritikuar seriozisht nga aleatët e tij të fuqishëm apo të paktën nga organizmat në dukje të pavarura ndërkombëtare, çdo ditë shkatërron shtëpitë e palestinezëve dhe tokat e tyre bujqësore, madje pa u dhënë rast familjeve palestineze të mbledhin frytet për jetesë apo prodhimet bujqësore të tyre dhe të gjitha këto ndodhin përballë syve të tmerruar e të përlotur të grave dhe fëmijëve që janë dëshmitarë të keqtrajtimit të anëtarëve të familjes, të cilët në shumë raste mund të burgosen e të torturohen në mënyrë çnjerëzore. A njihni në botën e sotme ndonjë rast tjetër të kësaj dhune të vazhdueshme dhe me përmasa kaq të gjëra dhe kaq afatgjate? Çfarë është pushkatimi i një vajze në mes të rrugës nën akuzën se ka protestuar ndaj ushtarëve të armatosur deri në dhëmbë, nëse nuk është terrorizëm? Meqë këto barbarizma kryhen nga forcat ushtarake të një shteti pushtues, nuk duhet të quhen ekstremizëm? Apo ndoshta ngaqë këto pamje i kemi parë në pamjet e televizionit për 60 vite, tashmë nuk duhet të vrasin ndërgjegjen tonë? Pushtimet ushtarake në vitet e fundit ndaj Botës Islame që shkaktuan viktima të panumërta, janë një tjetër shembull i logjikës kundërthënëse të Perëndimit. Shtetet që ishin viktima të agresionit, përveç që pësuan humbje të shumta njerëzore, humbën edhe infrastrukturat ekonomike dhe industriale të tyre. Lëvizja e tyre drejt zhvillimit dhe përparimit u ndërpre apo u ngadalësua dhe në disa raste këto vende u kthyen dhjetëra vite më pas. Megjithatë, në mënyrë arrogante atyre u kërkohet të mos e konsiderojnë veten si viktima. Si është e mundur që të shkatërrosh një shtet, të rrafshosh qytetet dhe fshatrat e tij dhe më pas t’i thuash, të lutem, mos e konsidero veten i shtypur, viktimë? Në vend që të bëhen ftesa për të mos kuptuar apo për të harruar tragjeditë, a nuk është më mirë që në mënyrë të sinqertë të kërkohet falje? Vuajtjet që ka pësuar Bota Islame gjatë këtyre viteve nga dyfytyrësia dhe hipokrizia e agresorëve nuk janë më të pakta, sesa dëmet materiale. Të rinj të dashur! Unë shpresoj se ju, tani apo në të ardhmen, do ta ndryshoni këtë mendim negativ që është krijuar, mendimi, arti i të cilit është fshehja e qëllimeve afatgjata dhe zbukurimi i tendencave dinake. Për mendimin tim, faza e parë në krijimin e sigurisë dhe qetësisë është reformimi i këtij mendimi që mbjell, vijon në faqen tjetër.

Barbarizmi mbi kafshët: ushqyerja dhe pasojatGeorge Monbiot The Guardian

Çdo fëmijë duhet të vizitojë një thertore. Nëse nuk pajtoheni me këtë, pyesni veten pse. Çfarë mund të thoni për një shoqëri prodhimi i ushqimit i së cilës duhet të fshihet nga vështrimi i publikut? Në të cilat, fabrikat dhe thertoret që na furnizojnë me ushqim, duhet të ruhen si depo armësh me qëllim që të na pengojnë të shikojmë se çfarë ndodh atje? Ne bashkëpunojmë në komplot në këtë fshehje: ne nuk duam të dimë. Ne gënjejmë veten kaq efektivtivisht sa që në shumicën e kohës ne gati me zor vrojtojmë se jemi duke ngrënë kafshë, madje edhe përgjatë kohës kur ishin gosti të rralla, si Krishtlindjet, të cilat tani mezi dallohen nga pjesa tjetër e vitit. Fillon me tregimet që ne tregojmë. Shumë nga librat e shkruar për fëmijët shumë të vegjël janë për fermat; por në këto vende të këndshme ku kafshët bredhin lirisht, sikur ato t'i përkasin familjes së fermerit, nuk kanë asnjë marrëdhënie me realitetin e prodhimit. Fermat e kafshëve ku çojmë fëmijët tanë janë krijesë konkrete e këtyre fantazive. Ky është vetëm një çast i higjenës së fëmijërisë, ku asnjë nga tre derkucat e vegjël nuk hahet dhe Jack bën paqe me gjigandin, por në këtë rast ka pasoja. Etiketimi i ushqimit përforcon mashtrimin. Siç citon Philip Lymbery në librin e tij Farmageddon,[1] ndërsa metoda e prodhimit duhet të shënohen mbi kutitë e vezëve në BE, nuk ka kushte të tilla për mishin dhe qumështin. Etiketat e pakuptimta si "natyror" dhe "të freskëta nga ferma" dhe simbole pa asnjë vlerë siç është traktori i vogël i kuq...na shkëpusin nga realiteti i njësive mishpjekëse të zogjve dhe fermave intesive të derrave. Ndoshta devijimi më zhurmëmadh është “ushqimi me misër”. Shumica e pulave dhe gjelave hanë misër, dhe kjo është një e keqe, jo e mirë. Përqindja e rritjes së zogjve për pjekje është katërfishuar në 50 vjet: ata tani theren në krye të shtatë javëve.[2] Deri atëherë ata shpesh gjymtohen nga mbipesha. Kafshët e përzgjedhura për obesistet shkaktojnë obesitet. Të ushqyer për fryrje, që mezi munden të lëvizin, të mbi-ushqyera, pulat e fermave nga fabrikat tani kanë gati tre herë më shumë dhjam se pulat e vitit 1970, dhe vetëm dy të tretat e proteinave.[3] Derrat e stallave dhe grazhdet e shqimit ku kafshët ushqehen me shumicë kanë kaluar gjatë një transformimi të ngjashëm. Prodhim i mishit? Jo, ai është prodhim i dhjamur. Mbajtja e kafshëve të sëmura në kasolle të ngjeshura kërkon një mori antibiotikësh. Këto droga përshpejtojnë rritjen, një praktikë që është e ligjshme në Shtetet e Bashkuara dhe e përhapur kudo në Bashkimin Evropian, nën maskën e kontrollit të sëmundjeve. Në vitin 1953, citon Lymbery, deputetët paralajmëruan në Dhomën e Përfaqësuesve se kjo praktikë mund të shkaktojë shfaqjen e sëmundjeve rezistente ndaj patogjenëve.[4] Ky paralajmërim u mbytë me të qeshura. Por

Gazeta Impakt Janar 2016 9Analizë - shkencat e kafshëve ata kishin të drejtë. Ky sistem është gjithashtu shkatërrues për tokën dhe detin. Kafshët e fermave konsumojnë një të tretën e prodhimit të drithërave globale, 90% ushqim soje dhe 30% e peshkut të kapur. Nëse drithërat përdoreshin për dhjamosjen e kafshëve të ruajtura në vend të njerëzve, një shtesë prej 1.3 miliard njerëzish mund të ushqehet.[5] Mish për të pasurit do të thotë uri për të varfërit. Çfarë del jashtë është aq e keqe sa ajo që shkon brënda. Plehu nga fabrikat e fermave përhapet gjoja si pleh, por zakonisht në sasi më të mëdhe se të korrat mund të thithin: toka e punueshme është amortizuar si një vend plehrash. Ajo shkarkohet në lumenj dhe det, duke krijuar zona të vdekura, ndonjëherë qindra kilometra të gjera.[6] Plazhet në Brittany, raporton Lymbery, ku atje ka 14 milionë derra, të cilëve u është zënë fryma nga leshterikët e shumtë, rritja e të cilëve promovohet nga plehrat, të cilët janë mbyllur si një rrezik vdekjeprurës: një punëtor që hoqi plehun nga bregu vdiq me sa duket nga helmimi i hidrogjenit të sulfurit, e shkaktuar nga kalbja e barit të keq. Është çmenduri, dhe nuk parashikohet fund i saj. Kërkesa globale për gjedhë pritet të rritet 70% deri në 2050.[7] Katër vjet më parë, unë zbuta qëndrimin tim politik në mish-ngrënie[8] pas leximit të librit të Simon Fairlie-së: Mishi: një dashamirës i tepruar.[9] Fairlie citonte se rreth gjysma e konsumit aktual nuk shkakton asnjë humbje në ushqyerjen e njeriut. Në të vërtetë ai sjell një fitim neto, pasi vjen nga kafshë që hanë bar dhe mbetje të korrurash që njerëzit nuk mund të konsumojnë. Që nga ajo kohë, dy gjëra më kanë bindur se isha i gabuar për të ndryshuar mendje. E para është se artikulli im ishte përdorur nga fabrikat e fermerve si një përligjje e praktikave të tyre monstruoze. Dallimet e lehta Fairlie dhe unë u përpoqëm t'i kthenim të cënueshme për keqinterpretim. E dyta është se ndërsa studioja librin tim Feral kuptova se perceptimi ynë për mishin e gamës së lirë është gjithashtu pastruar.[10] Kodrat e Britanisë janë mbushur me ngordhësira delesh: zhveshur nga bimësia, zbrazur nga kafshët e egra, të prera kundrejt kapacitetit të tyre për të mbajtur ujë dhe karbon; të gjitha për kauzën e produktivitetit të vogël. Është e vështirë të mendosh për çdo industri tjetër, përveç pastrimit të pektinideve, me një përqindje më të lartë të shkatërrimit të prodhimit. Sa ç’është shkatërruese dhe e dëmshme ushqimi i drithit për gjedhin, ferma blektorle mund të jetë edhe më keq. Mishi është lajm i keq, në thuajse të gjitha rrethanat. Kështu, pse nuk e ndalojmë këtë masakër? Sepse ne nuk dimë, dhe sepse ne e kemi të vështirë të ndryshojmë, edhe nëse e dimë. Një studim nga Këshilli Kërkimor Human i SHBA-së zbuloi se vetëm 2% e Amerikanëve janë vegjetarianë ose vegans,[11] dhe më shumë se gjysma e braktisë këtë praktikë brenda një viti. Siç duket, 84% rrëshaqsin në prirjen kryesore të shoqërisë. Një nga arsyet kryesore, që anketa gjeti, është se njerëzit duan të përshtaten. Ne mund ta dimë se është gabim, por ne bllokojmë veshët dhe vazhdojmë. Besoj se një ditë mishi artificial do të tregëtohet më i shendetshem,[12] dhe do të

ndryshojë normat sociale. Kur të bëhet mundshme të hamë mish pa vrarë, duke e mbajtur dhe masakruar gjedhin për mish, do të kuptohet shpejt si e papranueshme. Por kjo është një rrugë e gjatë. Deri atëherë strategjia më e mirë është të inkurajojmë njerëzit të hanë si pararendësit tanë. Në vend të konsumojnë me pamendnje mish për çdo vakt, ne duhet të mendojmë për të si një dhuratë të jashtëzakonshme: një privilegj, jo një e drejtë. Ne mund të rezervojmë mish për disa raste të veçanta, si për Krishtlindjet, ndryshe konsumoje atë jo më shumë se një herë në muaj. Të gjithë fëmijët duhet të dërgohen nga shkollat e tyre për të vizituar një fabrikë derrash ose pulari, dhe një thertore, dhe aty mund të dëshmojnë çdo fazë e masakrës dhe plojës. Nëse ky sugjerim ju zemëron atëherë pyesni veten se çfarë jeni duke kundërshtuar: zgjedhje të informuar apo se çfarë ajo zbulon? Nëse ne nuk durojmë të shikojmë atë ç’ka hamë, nuk është ajo çfarë sheh gabim, por është ushqimi gabim.

Përktheu Aulona Bushi Capaj, editoi Ylli Përmeti.

Referencat:

[1] Philip Lymbery with Isabel Oakeshott, 2014. Farmageddon: the true cost of cheap meat. Bloomsbury, London.[2] Po aty.[3] Po aty.[4] http://hansard.millbanksystems.com/commons/1953/may/13/therapeutic-substances-prevention-of[5] Simon Fairlie, 2010. Meat: a Benign Extravagance. Permanent Publications, Hampshire.[6] http://water.epa.gov/type/watersheds/named/msbasin/zone.cfm[7] http://www.fao.org/livestock-environment/en/[8] http://www.monbiot.com/2010/09/07/strong-meat/[9] Simon Fairlie, 2010. Meat: a Benign Extravagance. Permanent Publications, Hampshire.[10] George Monbiot, 2013. Feral: searching for enchantment on the frontiers of rewilding. Allen Lane, London.[11] http://spot.humaneresearch.org/content/how-many-former-vegetarians-are-there[12] http://www.popsci.com/article/science/can-artificial-meat-save-world

...vijon nga faqja pararendëse:

...vetëm dhunë. Derisa në politikat e Perëndimit të sundojnë standarde të dyfishta dhe derisa terrorizmi në pikëpamjen e përkrahësve të fuqishëm të tij të ndahet në terrorizëm të mirë e të keq dhe derisa interesat e shteteve të jenë mbi vlerat humane dhe morale, rrënjët e dhunës nuk duhen kërkuar diku tjetër. Për fat të keq, këto rrënjë për shumë vite dhe gradualisht janë forcuar në thellësinë e politikave kulturore të Perëndimit, duke krijuar një agresion të butë dhe të fshehtë. Shumë vende të botës krenohen me kulturën e tyre kombëtare, kultura të cilat janë rritur dhe zhvilluar dhe për qindra vite kanë ushqyer bashkësinë njerëzore me vlera humane dhe morale. Këtu nuk bën përjashtim as Bota Islame. Por në epokën aktuale, bota perëndimore duke shfrytëzuar mjetet e sofistikuara, po këmbëngul në njësimin dhe në simulimin e një unifikimi kulturor në nivel global. Unë, imponimin e kulturës perëndimore ndaj popujve të tjerë dhe injorimin dhe minimizimin e kulturave të pavarura, e konsideroj si një dhunë të fshehtë dhe shumë të dëmshme. Poshtërimi i kulturave të pasura dhe ofendimet ndaj pjesëve më të nderuara të tyre ndodh në kohën kur kultura zëvendësuese në asnjë mënyrë nuk ka potencialin për të zëvendësuar kulturën e pasur kombëtare. P.sh. dy elementë, “agresiviteti” dhe “degjenerimi moral”, që për fat të keq janë kthyer në bazat kryesore të kulturës perëndimore, kanë pozita të lëkundura dhe nuk mund të kenë vend në kulturat e popujve të tjerë. Tani shtrohet pyetja se nëse ne nuk duam një kulturë agresive, të degjeneruar e të pakuptimtë, a jemi fajtorë? A jemi fajtorë nëse pengojmë valën shkatërrimtare që drejtohet drejt të rinjve tanë në kuadrin e prodhimeve pseudo-artistike? Unë nuk hedh poshtë rëndësinë dhe vlerën e lidhjeve kulturore. Kur këto lidhje kryhen në kushtet e natyrshme dhe duke respektuar traditat dhe kulturat e shoqërive, ato dhurojnë rritje, zhvillim dhe pasurim kulturor. Ndërsa lidhjet e imponuara e të papërshtatshme janë të pasuksesshme dhe të dëmshme. Me shumë keqardhje duhet të them se grupe shkatërrimtare si ISIS-i janë pjellë e këtyre lidhjeve të pasuksesshme me kulturat e importuara. Nëse problemi do të ishte vërtetë në besim, të tilla fenomene do të duhej të vëreheshin në Botën Islame para periudhës së kolonializmit, por historia dëshmon të kundërtën. Dokumentet e autoritative historike dëshmojnë qartë se si lidhja e kolonialistëve me një mendim ekstremist e të devijuar në zemër të një fisi beduin, mbolli farën e ekstremizmit në këtë rajon. Përndryshe, si është e mundur që nga njëra prej feve më të moralshme dhe më humane të botës, në bazën themelore të së cilës vrasja e një njeriu konsiderohet si vrasje e gjithë njerëzimit, të dalin plehra si ISIS-i? Nga ana tjetër, duhet pyetur se përse njerëz që kanë lindur në Europë dhe janë edukuar në ambientin mendor dhe shpirtëror të atjeshëm, tërhiqen nga këto lloj grupesh? A mund të besohet se njerëzit duke udhëtuar një apo dy herë në zonat e luftës, befas bëhen aq ekstremistë, saqë masakrojnë edhe bashkatdhetarët e tyre? Sigurisht, nuk duhet harruar ndikimi i një...vijon në faqen tjetër.

Lajmet kryesore të dy javëve të fundit:Politike

Përgjimet ndaj ISIS-it, SHISH vendos 3 mijë vetë nën përgjim. Sipas burimeve, në kohën kur u zbulua fenomeni i largimit të shumë shqiptarëve drejt Sirisë, për t’u bashkuar me ISIS-in, mbi 2 mijë shtetas, të dyshuar me prirje ekstremiste, u vunë nën përgjim.Studentët që kanë protestuar përpara Kryeministrisë kundër ligjit të Arsimit të Lartë kanë përzënë nga protesta e tyre kryebashkiakun Erjon Veliaj. Sipas burimeve, Veliaj është munduar të takohet me studentët, ndoshta për të minuar protestat, por këta të fundit e kanë përzënë.Rama vizitë 2 ditore në Izrael, takim edhe me terroristin Netanjahu. Liderët nënshkruan një marrëveshje miqësie dhe një marrëveshje bashkëpunimi mes Izraelit dhe Shqipërisë.Pas Nikollës, qëndron Çili dhe perandoria e privatëve. Ministrja Lindita Nikolla u ka bërë një tjetër favor privatëve, pasi u ka dhënë më tepër kohë për regjistrimin e studentëve në ciklin e parë dhe të dytë, si dhe për transferimin e studimeve. Por skandali qëndron në faktin se ministrja e ka informuar UET-në kohë më parë se do të nxirrte një udhëzim të tillë.Tiranë, Protesta e opozitës me vezë, presh, domate para Parlamentit: “Rama ik”. Pas protestës së 8 dhjetorit me djegien e bunkerit mbështetësit e PD-së u mblodhën më 17 dhjetor para selisë blu për t’u zhvendosur më pas në epiqendrën e rezistencës së tyre të njoftuar më herët përballë parlamentit, i cili në rend të ditës kishte diskutimin dhe miratimin nen për nen të buxhetit dhe paketës fiskale që opozita i ka cilësuar drafte të katastrofës.SHIK: Drejtori Komitetit të Kulteve ka qendrime radikale. Rama e shkarkon. Me kërkesë të kryeministrit Edi Rama, qeveria ka shkarkuar Ilir Dizdarin. Sipas burimeve, Dizdari nuk është më Kryetar i Komitetit Shtetëror të Kulteve. Vendimi është marrë në mbledhjen e qeverisë. Ai mbante këtë post që nga korriku i këtij viti.Politikani serb në Tiranë: Ndjesë publike për krimet e luftës në Kosovë. Kryetari i Partisë Republikane Serbe, Nikolla Sandulloviç, nga Tirana drejtoi një thirrje të drejtpërdrejtë për klasën politike të vendit të tij, që të njohë pavarësinë e Kosovës. Sandalloviç, është politikani i parë Serb që del hapur kundër politikës së vendit te tij madje shkon me tej dhe kërkon falje publike për krimet e luftës në Kosovë. Zyrtari i lartë Republikan Serb dhe ai kosovar ishin në Tiranë në një takim me homologun e tyre shqiptar Fatmir Mediu. Ekonomike DIA heq dorë nga Arbitrazhi, pretendoi të fitonte 130 milionë Euro. Gjykata e Arbitrazhit në Vjenë ka pushuar gjykimin për kërkesën e kompanisë ‘DIA”, e cila pretendonte të

Gazeta Impakt Janar 2016 10Lajmet dhe zbulimet shkencore përfitonte nga Shteti Shqiptar shumën prej 130 milionë euro, për shkak të prishjes së kontratës me kompaninë e shpërndarjes së energjisë elektrike.Rama firmos 4 milionë dollarë për zyra e fasada. 4 milionë dollarë janë programuar nga qeveria që të përdoren për rikonsuksionin e disa institucioneve duke përfshirë presidencën, disa ministri dhe gjykata.Edi Rama shpërblen me lekët e popullit gruan e Kadaresë dhe Moikom Zeqon. Qeveria ka vendosur të rrisë pensionin për disa artistë dhe sportisë ndërmjet të cilëve është edhe Elena Kadare dhe Moikom Zeqo. Ata do të do të marrin shtesë në pensionin e tyre në masën 27 mijë lekë të reja. Pensioni sipas qeverisë nuk mund të jetë më i lartë se 54 mijë lekë të reja.Përfitojnë 600 mijë pensionistë nga 2-3 mijë lekë. Pensionistët dhe shtresat në nevojë do të marrin shpërblime për festat e fundvitit ndërkohë që pritet që akti normativ të publikohet nga qeveria brenda ditës së hënë.Dështimi me të ardhurat, nëntori thelloi gropën në buxhet. Ministria e Financave ka publikuar sërish me shumë vonesë statistikat zyrtare për buxhetin, ku konstatohet gropa prej 15 miliardë lekësh deri në nëntor. Mosrealizimi i fortë ka ndodhur pas rishikimit në ulje të buxhetit në gusht dhe aksionit anti informalitet që nisi fuqishëm në shtator. Sociale Banorët e Korçës përfundojnë në spital, shkak uji me krimba nga çesma. Konsumonin ujë me krimba, shtrohen në spital në gjendje të rënduar shëndetësore për shkak të intoksikimit në Shamoll të Korçës.Pulat e supermarketeve mund t’ju vrasin. Të paktën kështu thotë një studim i kryer nga Agjencia e Standardeve të Ushqimit në Britaninë e Madhe e cila ka zbuluar se mishi i pulës mund të jetë dhe vdekjeprurës.Vritet dhe hidhet në kanal trafikanti i drogës. Viktima mendohet të jetë rreth 40 vjeç, ndërsa është gjetur në një kanal buzë rrugës Korçë-Bilisht.Ngrin nga i ftohti foshnja një muajshe në Durrës. Tragjedi migjeniane në këmbët “Urës së Dajlanit”, aty ku një foshnje vetëm një muaj nuk ka mundur t’i rezistojë të ftohtit pasi një nënë e pastrehë është detyruar ta kalojë natën poshtë urës bashkë me foshnjën e saj të porsalindur.Gjendet pas 6 javësh e vdekur në pyll 24 vjeçarja. Trupi i Donjeta Pajazitit është gjetur në pyll në bjeshkët e Strellcit. Vajza nuk ishte me askënd në hasmëri apo në një lidhje emocionale.Arrestohet infermieri i Urgjencës, la pacientin të vdiste. Nga Spitali Lezhë për në Q.S.U.T.Tiranë, infermieri nuk ka qëndruar në një vend me të sëmurin por në kabinë me drejtuesin e mjetit, duke mos mbajtur në mbikëqyrje mjekësore shtetasin e sëmurë, i cili më pas ka gjetur vdekjen.20-vjeçarja hidhet nga kati i 11-të te rruga e Kavajës. Studentja e shkëlqyer e ekonomikut Klea Shyti i ka dhënë fund jetës duke u hedhur nga kati i 11-të i një

pallati në rrugën e Kavajës në vendin që njihet si “Qendra Globe”.Lejimi i riteve katolike në Xhaminë e Mehmet Fatihut, Myftinia Shkodër: Ministria e Kulturës nxitëse e përçarjes. Kisha Katolike në Shkodër ka kryer ceremoni fetare në ambientet e Xhamisë së Mehmet Fatihut në kalanë e Shkodrës. Për këtë akt të paprecedent ka reaguar Myftinia e Shkodrës në faqen e saj zyrtare në Facebook. Sipas këtij reagimi Ministria e Kulturës, e cila ka lejuar këtë veprim, është e papërgjegjshme dhe nxitëse e përçarjes.2016 e gjen në shtëpi, lirohet nga burgu Ballist Morina. Pas më shumë se 2 muaj në qelitë e burgut, Ismail Morina, i njohur si Ballisti dhe autori i dronit në ndeshjen Shqipëri-Serbi në Beograd, ka fituar lirinë. Ekologjike

Ndoti detin, gjobitet me 1 mln lekë pronari i anijes së mbytur në Shëngjin. Agjencia Rajonale e Mjedisit ka gjobitur me 1 milion lekë pronarin e anijes në Shëngjin, që u mbyt duke shkaktuar ndotje në det.Çdo anije që ankorohet në portet shqiptare do të paguajë tarifë ekologjike. Në vendimin e marrë në mbledhjen e Këshillit të Ministrave mbrëmjen e së hënës (28 dhjetor 2015), janë përcaktuar kriteret dhe rregullat që duhet të zbatojnë të gjitha mjetet lundruese që futen në territorin ujor shqiptar. Asnjë anije nuk do të mund të ankorohet në portet shqiptare pa paguar më parë një tarifë ekologjike.Qeveria rregulla për menaxhimin e hapësirave publike: i jepet fund zaptimit. Këshilli i Ministrave miratoi vendimin “Për rregullat, kushtet dhe procedurat për përdorimin dhe menaxhimin e hapësirës publike”, mbi propozimin e Ministrisë së Zhvillimit Urban, nëpërmjet të cilit synohet rregullimi ligjor i hapësirave publike, përmes përcaktimit të rregullave të qarta për krijimin, administrimin dhe përdorimin e tyre.Varrezat e makinave, Inspektoriati i Mjedisit: Duhet të vendosen 1 km larg rrugës. Pronarët e varrezave të makinave duhet të zhvendosin aktivitetin e tyre 1 km larg autostradës dhe rrugëve kryesore. Në rast se subjektet nuk zbatojnë këtë vendim të qeverisë, Inspektoriati i Mjedisit do të vendosë gjoba dhe do t’u sekuestrohen makinat jashtë përdorimit.

...vijon nga faqja pararendëse:

...jete me ushqim të ndotur kulturor në një ambient që inkurajon agresivitetin dhe dhunën. Në lidhje me këtë duhet kryer një analizë e përgjithshme që të diagnostifikojë ndotjet e hapura e të fshehta të shoqërisë. Ndoshta urrejtja e thellë që është mbjellë në shtresat e shoqërive perëndimore gjatë viteve të lulëzimit industrial dhe ekonomik për shkak të pabarazive dhe të diskriminimeve ligjore dhe strukturore, kanë krijuar komplekse të cilat herë pas here shfaqen dhe zgjerohen në formën e sëmundjes. Sidoqoftë, jeni ju që duhet të hapni shtresat e dukshme të shoqërisë tuaj, të zbuloni dhe të zgjidhni ngërçet dhe problemet që shqetësojnë shoqëritë. Më pas, të analizoni dhe hulumtoni edhe në shtresat më të thella të shoqërisë. Një gabim i madh në luftën kundër terrorizmit janë reagimet e nxituara që i shtojnë problemet ekzistuese. Çdo lëvizje emocionale dhe e nxituar që izolon apo kërcënon bashkësinë e muslimanëve që jetojnë në Evropë dhe Amerikë dhe që përbëhet nga miliona njerëz aktivë e të përgjegjshëm dhe që i privon edhe më shumë ata nga të drejtat e tyre qytetare dhe i eliminon nga skena shoqërore, jo vetëm që nuk do të zgjidhë problemin, por do të zgjerojë dhe thellojë edhe më shumë hendekun e ndarjes dhe të urrejtjes. Reagimet dhe masat sipërfaqësore veçanërisht kur marrin karakter ligjor, përveçse e zgjerojnë polarizimin e shoqërive, hapin edhe rrugën për kriza të tjera në të ardhmen. Sipas informatave më të fundit, në disa shtete të Evropës janë marrë disa masa që i detyrojnë qytetarët të spinunojnë kundër muslimanëve. Këto sjellje janë të padrejta. Muslimanët nuk i meritojnë këto keqtrajtime. Për shekuj, bota perëndimore i ka njohur mirë muslimanët, ishin miq në tokën islame dhe i qepën sytë në pasuritë e panumërta të kësaj toke, edhe atë ditë kur ishin pritës dhe shfrytëzuan punën dhe mendimin e muslimanëve, nuk panë gjë tjetër veçse dashuri dhe bujari. Si rrjedhim, nga ju të rinjtë kërkoj që në bazë të një njohje të drejtë, me realizëm dhe duke shfrytëzuar përvojat e hidhura, të hidhni themelet e një bashkëjetese të drejtë, paqësore, të ndershme e të dinjitetshme me Botën Islame. Në këtë rast, në një të ardhme jo të largët do të shihni se ndërtesa e vendosur mbi këto themele të fuqishme do të shtrijë hijen e besimit dhe të sigurisë tek arkitektët e saj, që do t’u dhurojë atyre ngrohtësinë e sigurisë dhe qetësisë dhe do të reflektojë shpresën e së ardhmes së ndritur për të gjithë botën. Sejjid Ali Hamenei, 29 Nëntor 2015, (8 Azar 1394)

Gazeta Impakt Janar 2016 11Analizë-studim

Reforma në drejtësi: mitet dhe alternativat

Ylli Përmeti*

Kur njeriu përsoset ai është më i miri i të gjitha

kafshëve; por nëse ai ndahet nga ligji dhe drejtësia, ai është më i keqi.—Aristoteli

Në kuadër të reformave që imponon globalizmi neoliberal dhe BE/Eurozona, qeveria Rama, krahas reformave të tjera, po propagandon edhe “reformën” në drejtësi, në emër të integrimin në BE! Por, as traktati i Maastricht-it as Kriteri i Kopenhagenit nuk e vendos reformën gjyqësore si parakusht për integrim në BE, por, meqënse gjykatësit e gjyqësorit të shteteve anëtare hamendësohet se do të bashkëpunojnë me Gjykatën e BE-së në Luksemburg dhe do të zbatojnë ligjin e BE-së në raste të veçantë, kryesisht për të drejtat e njeriut, nuk do të ishte e çuditshme që BE-ja të përkujdesësh nga afër për reformat në gjyqësor për shtetet kandidate.[1] Për të njëjtën arsye, reforma në fjalë lidhet kryesisht me “refomimin” e Gjykatës Kushtetuese, Gjykatës së Lartë, Këshillit të Lartë të Drejtësisë, Konferencës Gjyqësore Kombëtare, Këshillit të Prokurorisë, Shkollës së Magjistraturës dhe Edukimit Juridik Universitar, si dhe në reformimin e organizimit gjyqësor në Republikën e Shqipërisë. Ajo synon teorikisht “reformimin” e gjithë hallkave administrative, institucionale dhe të arsimit të lartë, d.m.th. zëvendësimin e individëve kryesorë të institucioneve, rritjen e përgjegjësisë dhe zvogëlimin e korrupsionit. Për të realizuar këtë objektiv qeveria krijoi një Komision “ekspertësh” për ndryshime kushtetuese dhe ndryshimet iu dërguan Këshillit të Europës (“Komisionit të Venecias”) për shqyrtim dhe përshtatshmëri me frymën e Kushtetutës. Pas këtij procesi “ndryshimet” do të miratohen ose në Kuvend ose me referendum popullor...Në kohën kur sipas “Global Corruption Barometer: 2007”, Shqipëria klasifikohet në një ndër vendet më të korruptuara në drejtësi: rreth 60% e qytetarëve besojnë se ky institucion është i korruptuar,[2] një përqindje, që në vitin 2014-të, rritet në thuajse 70%.[3] Vendin e parë e mban Portugalia (rreth 90%) dhe të fundit Danimarka (rreth 10%). Ndërsa BE/Eurozona qendron në mesataren e 49%. Duhet sqaruar këtu se standarti që përdorin institucionet ndërkombëtare për korrupsion është problematik, sepse ai konsideron vetëm korrupsionin e institucioneve të një vendi në lidhje me qytetarët e të njëjtit vend. Sepse korrupsioni më i madh, siç tregon Monbiot në një analizë,[4] ushtrohet nga korporatat dhe bankat mbikombëtare mbi politikanët profesionistë të vendeve të nënshtruara ekonomikisht në kuadrin institucional të Globalizmit Neoliberal. Duhet theksuar, gjithashtu, se në institucionet kryesore të drejtësisë në Shqipëri është zbatuar “politika e lustracionit” nga qeveritë e dy dekadave të fundit. D.m.th. individët e zgjedhur në krye të këtyre institucioneve janë individë që janë (për)zgjedhur nga qeveritë e kaluara me qëllim që t’i shërbenin qeverive sesa drejtësisë. Shembull tipik këtu është Ristani. Sidoqoftë, problemi në institucionet e drejtësisë nuk është Ristani e të tjerë si ai, por është, edhe një herë, përqendrimi i pushtetit në pak individë, të cilët nuk dinë dhe nuk mund t’a shpërqendrojnë atë, për shkak të mungesës së njohurisë sistemike, që bën të mundur krijimin e institucioneve problematike. Përqendrimi i pushtetit është pasojë e kuadrit modern institucional, respektivisht, “demokracisë” përfaqësuese dhe tregut të maketingut dhe botëkuptimit modern. Sigurisht, lidhur me këtë çështje, opozita mbron idenë se “reforma” nuk duhet të bëhet nga qeveria, por nga vetë gjyqtarët dhe prokurorët. Me këtë, ajo mundohet të godasë me një gur dy zogj: edhe të ruajë në krye të institucioneve të drejtësisë ata që ajo ka emëruar kaq vite edhe të duket se respekton pavarësinë e institucioneve. Për më shumë, opozita, duke ruajtur njerëzit që ajo ka emëruar siguron mos-ndëshkimin e

saj për krimet ekonomike dhe njerëzore që ka shkaktuar kaq vite. Por, cilidoqoftë synim i saj, pavarësisht se ai duket qartë, qeveria aktuale duket e vendosur se do të “reformojë” institucionin e drejtësisë duke propaganduar paralelisht “pavarësinë” e tre institucioneve kryesore: legjislativit, gjykatave dhe ekzekutivit. Por sa të drejtë ka qeveria aktuale kur propagandon “pavarësinë” e këtyre institucioneve dhe sa mundësi kanë këto institucione të jenë të pavarur nga njeri-tjetri? Dhe sa mundësi ka kuadri institucional të mos korruptohet kur përbri tij zhvillohet një pushtet tjetër: pushteti ekonomik? Dhe, sa mundësi ka zëri i qytetarit të zakonshëm —pa lidhje farefisnore me individët që administrojnë këto institucione— të dëgjohet, merret në konsideratë dhe të mbrohet? Për t’u dhënë përgjigje këtyre pyetjeve le të shikojmë si fillim se në cilën gjendje është drejtësia për aleaten tonë të dashur, SHBA-në. Siç citon një dekan dhe autor i Universitetit të Kalifornias: Në vitet e fundit gjykata e ka bërë shumë të vështirë, dhe zakonisht të pamundur, për të burgosur policë dhe qeveritë që i punëson ata, përgjegjës për shkelje të të drejtave të njeriut. Kjo sjellje minon aftësinë e përfrikësimit sjelljen e paligjshme të policëve dhe i lë viktimat pa kompensim. Kur policia vret ose plagos njerëz të pafajshëm, viktimat rrallë i drejtohen ligjit...ligji më i fundit i gjykatës që pajambajti policinë ishte Plumhoff vs. Rickard, i cili shpalli se qoftë edhe sjellja më e rëndë e policisë nuk është “forcë e tepërt” dhe shkelje e Kushtetutës...Sepse është kaq e vështirë për të paditur entitete qeveritare, saqë pjesa më e madhe e viktimave padisin vetëm policët e përfshirë në të. Por këtu, gjithashtu, Gjykata e Lartë ka krijuar pengesa të pakapërcyeshme. Gjykata shpalli se të gjithë zyrtarët e qeverisë që janë paditur për dëmtime monetare mund të përdorin “imunitetin” si mjet mbrojtje. Policët dhe personeli i gjykatave që shkelin betimin kanë imunitet absolut dhe nuk mund të paditen për pará, qoftë edhe nëse burgoset një person i pafajshëm...Kur atje s’ka imunitet absolut, policët ende mbrohen nga “imuniteti i kualifikuar” kur paditen për dëmtime monetare’.[5] Degjenerimi i situatës, në të vërtetë, filloi të degjenerojë me miratimin e “ligjit të patriotit” pas rrënimit të dy kullave në Nju Jork në vitin 2001 dhe shpalljes së luftës kundër terrorizimit nga administrata Bush. Nuk do të ishte e çuditshme që policët amerikanë të gjuajnë mbi persona të dyshimtë dhe protestues sipas dëshirës,[6] dhe sjellja kafshërore e policëve amerikan kundrejt njerëzve të pambrojtur të jetë thjesht simptomë sesa shkak i sulmeve. Brutaliteti i tetë policëve amerikan në Miçigan të SHBA-së, në vitin 2012-të, kundrejt një endacaku me të meta mendore dhe zezak, është pasojë e kësaj politike: ata, pasi e kërcënuan për të hedhur poshtë sojaken që mbante në dorë, të cilën ai nuk e hodhi, e qëlluan me 46 fishekë, 14 prejt tyre në trup, dhe më pas mundoheshin t’i vendosnin pranga në duart e tij të vdekura, ndërsa një polic e gjuante pas shpine me shkelma, përpara një supermarketi dhe shumë dëshmitarëve![7] Në këtë rast, jo vetëm që shkelet principi i përdorimit të së njëjtës forcë mbi çdo person, por, policët në grup, gjuajtën mbi një njeri që bartte rrezikshmëri të vogël. As do të ishte i çuditshëm numri i përgjithshëm (më shumë se 1,000) i të vrarëve gjatë vitit 2015-të nga policët amerikanë.[8] Në të njëjtin proces gjendet Britania: të mbështetjes së policëve “me ligj” për të gjuajtur lirshëm mbi qytetarët e dyshuar...për ‘terrorizëm’![9] Por ndërsa situata e përgjithshme në administratën e gjyqësorit në Amerikë në lidhje me qeverinë aktuale, policët dhe qytetarët, është përkeqësuar, elita politiko-ekonomike e Amerikës minoi edhe zgjedhjet: ajo, përmes Gjykatës së Lartë dhe sloganit të “Qytetarëve të Bashkuar”, u kujdes të çlironte veten nga shtrëngimet kushtetuese d.m.th. nga kufizimi i donatorëve për të sponsorizuar fushatën politike të Obamës dhe të çdo presidenti që do të trashëgojë Obamën. Si pasojë, në vitin 2008-të shpenzimet në zgjedhjet presidenciale thuajse u dyfishuan krahasuar me vitin 2004, ndërsa në vitin 2012-të ato thuajse u katërfishuan krahasuar me vitin 2008-të.[10] Më parë, sponsorët përballeshin me një kufizim prej 123, 200 dollarësh për çdo kandidat ose parti në një cikël dy vjeçar zgjedhor. Ata kufizoheshin gjithashtu se sa mundtë jepte një person për çdo kandidat. Kufizimi i

sponsorizimeve për një kandidat ende vazhdon të jetë në fuqi. Por tani dikush mund të japë për sa kandidatë dëshiron dhe më shumë se 3.6 milion në një cikël zgjedhor. Si pasojë, sponsorët mund të blejnë të gjithë Kongresin nëse ata dëshirojnë. Në një sistem ku parája konsiderohet zë, dhe korporatat janë njerëz, kjo situatë bëhet e pashmangshme. Zgjedhjet bëhen jo një sistem i angazhimit pjesëmarrës duke përcaktuar se si vendi do të administrohet, por sharada më e mirë demokratike ku parája mund të blejë çdo njeri. Njerëzit votojnë; por menjëherë sa parátë të kenë venduar se cilin mund të votojnë dhe cila duhet të jetë axhenda. Rezultati është një plutokraci që operon sipas ligjit të arit: se ata që kanë arin bëjnë ligjin. Si pasojë, përgjithësisht 30% e posteve diplomatike në administratën e Obamës kanë shkuar te miqtë dhe donatorët e tij — duke u kushtuar qytetarëve amerikanë miliona dollarë.[11] Në të vërtetë ndryshimet kushtetuese i imponojnë oligarkitë ekonomike, të cilat, bashkëjetojnë me oligarkitë politike. Ndryshimi midis këtyre dy oligarkive është se e para, zakonisht është e përhershme, ndërsa e dyta, e përkohshme. Për shembull, dinastitë Rockefeller/Rothschild janë më shumë se dy shekullore dhe për pasojë, dinastike. Ndërsa politikanët profesionistë janë të përkohshëm. Kjo është arsyeja se përse themi se në Amerikë, dhe përgjithësisht në vendet perëndimore, pushteti ekonomik është më i fuqishëm se pushteti politik. Ndryshe nga Amerika, në Shqipëri ky raport është në mpiksje e sipër: sepse, megjithëse oligarkët ekonomik janë krijuar, është oligarkia politike ajo që dominon. Jo sepse ajo nuk sponsorizohet nga oligarkia ekonomike, apo sepse oligarkia politike nuk është e pasur, përkundrazi, por sepse ajo vazhdon të përdor “kartën” e votëbesimit. Nëse përqindja e pjesëmarrësve në votime bie, njëlloj bie edhe pushteti i saj kundrejt oligarkëve (ekonomik) dhe, njëlloj shtohet varësia e elitës politike kundrejt pushtetit ekonomik. Siç citon Paul Krugman kur tregon se cilët “gatuajnë” ligjet në Amerikë: ‘ligjet e Floridas, të cilët të lejojnë ty për të gjuajtur dikë që e konsideron kërcënues pa u përballur me arrestim, pale pastaj procedim, ligjet që janë shkruar dhe hartuar nga korporatat dhe më vonë duke i çuar te ligjbërësit shtetërorë, duke çorientuar publikun, për një qeveri të kufizuar dhe treg të lirë, ku pushteti i korporatave kërkon të privatizojë qeveritë, në të cilat korporatat marrin përfitimet e tyre nga dollarët e taksapaguesve, duke ekspansionuar kapitalizmin, siç e quan ai, të kumbarëve dhe duke shfrytëzuar frikën e publikut, sidomos ato që shoqërohen me tensione raciale, për të promovuar një axhendë pro-korporative... duke krijuar një klimë politike që do të mbajë edhe më shumë ligje miqësore për korporatat në të ardhmen, duke përfunduar se: ...ne duket se po kthehemi në një vend ku kapitalizmi i kumbarëve nuk humbet thjesht parátë e taksa-paguesve, por çorodit të drejtën kriminale, në të cilën burgimet në rritje reflektojnë jo nevojën për të mbrojtur qytetarët që respektojnë ligjin, por përfitimet e korporatave që mund të korrin nga një popullatë më e madhe të burgosurish.[12] Në këtë kuadër, nuk do të ishte i çuditshëm roli i Komisionit Europian, i cili përshkruhet mjaft mirë nga një ish këshilltar dhe personel i çështjeve Europiane në Bruksel, Andrien Mexis, dhe lektor i të drejtës Europiane në “Science Po” në Paris, kur thotë se: “unë shpenzova gjashtë vjet në Bruksel, ku ne hamendësoheshim të mbronim interesat e popullit Europian. Por në vend të kësaj, ne mbrojtëm interesat e lobeve, grupeve të mëdha industriale dhe shumëkombsheve. Ne mbrojtëm integrim më te thellë dhe federalizëm më të gjerë — një Europë të njëjtësuar homogjene, dhe pa identitete!”[13] Shkurt, kur qytetarët humbasin besimin te një klasë politike dhe braktisin masivisht votimet, pushteti i elitës politike bije dhe ajo detyrohet të bashkëpunojë më ngushtë me oligarkinë ekonomike me qëllim që të mbijetojë. Në këtë raport, midis oligarkisë politike dhe ekonomike, sigurisht që ndikon edhe ideologjia: sa më e lartë shkalla e përputhjes në politika ekonomike midis oligarkive

Gazeta Impakt Janar 2016 12Analizë-studim

politike dhe ekonomike aq më i madh do të jetë bashkëpunimi. Elita politike Amerikane, për shembull, gjendet pikërisht në situatën e sapo përmendur d.m.th. ajo gëzon votëbesim të ulët katër dekadat e fundit (mesatarisht rreth 50%) dhe ekzistenca e saj varet nga sponsorizimet e korporatave dhe bankave amerikane, të cilat, tashmë, kanë pushtuar një pjesë të mirë të botës. Pushteti politik dhe ekonomik luan rol vendimtar në mbarëvajtjen e drejtësisë. Të dy këta pushtete ndikojnë në vendimet dhe proceset gjyqësore të gjykatave të një vendi. Edhe nëse në një vend nuk ekziston pushteti ekonomik, siç ai shprehet, me monopole dhe oligopole, legjislativi dhe gjykatat gjithnjë do të ndikohen nga ekzekutivi ose qeveria ose pushteti politik, sepse çdo qeveri, nënkupton një lloj pushteti ndryshe nga dy institucionet e tjera. Miti tjetër, që propagandojnë elitat kapitaliste, është pavarësia e Bankës Qendrore. Ata e bëjnë këtë për dy arsye: jo sepse banka qendrore do të ‘politizohet’ ose do të pajambajë partitë në pushtet, siç propagandojnë çorientueshmërisht elitat kapitaliste, por sepse (1) ajo gjoja ndan politikën partiake nga “shkenca” monetare dhe (2) ajo ka mundësi t’u shërbejë bankave private kur operon e ‘pavarur’. Nëse banka kombëtare kontrollohet nga një qeveri (ose nga një popull), ajo ka shumë mundësi të pengohet në lidhjen e ngushtë që krijon sistemi midis saj dhe bankave private. Kjo është arsyeja që elitat kapitaliste propagandojnë pavarësinë e bankës qendrore: me qëllim që ajo t’i shërbejë kryesisht bankave private. Në Amerikë, për shembull, banka e saj qendore, FED, është e ‘pavarur’ sepse edhe kur injekton ose lëngëzon sistemin me pará të reja, ato do të kalojnë përmes bankave private dhe këto, me rradhë, krijojnë hua kryesisht për oligopolet sesa për ndërmarrjet e vogla. Miti tjetër është miti i “fjalës së lirë”, i cili, në kuadrin aktual, merr një karakter oksimoron, d.m.th. të një zhurme të heshtur. Sigurisht, ‘fjalët e folura janë simbole të përvojës mendore dhe fjalët e shkruara janë simbolet e fjalëve të folura’. —Aristoteli, por përvoja jonë mendore varet nga ata që ushtrojnë pushtetin në emërin tonë — të cilët lëvizin tërësinë shoqërore drejt një orientimi që ata besojnë kryesisht instinktivisht (jo silogjistikisht dhe arsyetimit intuitiv, d.m.th duke konsideruar sistemin dhe dinamikën e tij dhe efektet ndërsistemike) se do t’u dalë për mbarë. Si pasojë, ne flasim ose përsërisim gjuhën e tyre – pavarsisht se na duket se gëzojmë lirinë e fjalës. Sepse fjala e lirë kushtëzohet nga ata që ushtrojnë pushtetin në emërin tonë. Shkurt, ne përqendrohemi pashmangshmërisht te fjala që përdorin përfaqësuesit tanë, sepse ata zotërojnë fatin e jetës sonë, dhe për pasojë, fjala jonë nuk është e “lirë”: ajo është lidhur me ushtrimin e pushtetit — dhe nëse ushtrimi i pushtetit kufizohet dhe përqendrohet te pak individë, siç përqendrohet, edhe gjuha jonë, është e kufizuar dhe s’është aspak e lirë. Sepse fjala e lirë do të ishte vetëm atëherë kur ne, pa shtrëngime, do të ushtronim pushtetin tonë dhe bashkë me të, do të përdornim mendjen dhe fjalët tona, një proces që mishëron përvojat mendore të gjithë pjesëmarrësve. Nuk është e rastit që qytetarët e përjashtuar nga ushtrimi i pushtetit politik përsërisin “opinionet” e përfaqësuesve dhe “ekspertëve” në çdo raport shoqëror ku mundohen të spikasin më të mirin. Gjithashtu, gjykatat përballen, si gjithë institucionet e tjerë dhe shoqëria, me dinamikën kryesore të shoqërisë: përfitimin. D.m.th. përfitimi është lëvizësi i parë i çdo individi që administron një institucion dhe institucioni është mjeti i cili mundëson përqendrimin e pushtetit. Nuk do të ishte e çuditshme që gjyqtarët, mbrojtësit e drejtësisë, të fshehin pasuritë.[14] Sepse shumicës së individëve që administrojnë institucionet e drejtësisë (dhe jo vetëm) u mungon njohuria shkencore (d.m.th. se çdo veprim dhe vendim bart shkaqe dhe pasoja) dhe etike (jo vetëm shkaqe dhe pasoja por mund të shkaktojë ose dhimbje ose kënaqësi ose të dyja bashkë). Mungesa e

njohurisë shkencore shpesh —për mos të thënë gjithnjë— shoqërohet me mungesën e përvojës. Mungesa e njohurisë shkencore dhe përvojës ndikojnë vendimtarisht në sjelljen dhe vendimet e një institucionalisti. Kjo është arsyeja se përse themi se zotërimi i njohurisë shkencore dhe përvojës krijon kushtet për arsyetim intuitiv. Si të tillë, me mungesë dije shkencore dhe përvojë, ata përballen me dy dinamika përcaktuese për sjelljen dhe vendimet e tyre: një qeveri pushteti i së cilës është dominant dhe ndikon vendimtarisht në vendimet e gjykatave dhe një shoqëri tejet të pabarabartë ku dominon përfitimi dhe bota materiale e cila siguron kryesisht kënaqësitë mishtore sesa një botë të balancuar midis zhvillimit të vlerave demokratike dhe virtyteve nga të cilat duhet të varet sjellja, plotesimi i kënaqësive dhe zhvillimi material i çdo individi. Nuk do të ishte e çuditshme që gjykatat të përqendrohen për herë dhe më shumë te gjykimi i çështjeve të oligarkëve dhe të lënë pas dore çështjet e shtresave të ulëta të shoqërisë: sepse tek ata përqendrohen avokatët. Siç citon një kritik në The Observer: Britania mund të jetë “kredhur në një reçesion të dyfishtë”, brufullon një çështje e fundit në Legal Buesiness, një revistë e lustruar për avokatët korporativë, “por maja e firmave të Britanisë vazhdon të postojë rritje rekorde dhe përfitime me prirje shpërthyese”. Maja më e lartë e drejtësisë është zhbalancuar nga parátë. Jonathan Sumtion QC fitoi shumën më të madhe të avokatëve që është fituar ndonjëherë, kur ai futi në xhep një shumë se ₤5 milionë për mbrojtjen e Roman Abramovich në ndeshjen e tij me Boris Berezovsky [të dy janë rusë dhe i dyti paditi të parin për pretendime shantazhi, shkelje besnikërie dhe kontrate]. Përfitimit në firmat më të pasura të Londrës arritën më shumë se ₤5 bilion për herë të parë vitin e fundit. Shtatë më të pasurat paguan partnerët e tyre më shumë se ₤1 milionë për çdonjërin.[15] Për të gjitha këto arsye mund të konkludohet se reforma në drejtësi është një mit përsa kohë që nxitet nga qeveria aktuale: sepse ajo ndryshon vetëm individët e instutucioneve përkatëse, të cilët nuk dihet se sa shkencorë, empirikë dhe etikë janë, përsa kohë që emëruesit e tyre (politikanët) nuk janë të tillë, por jo dinamikën tërësore të shoqërisë, e cila krijohet nga sistemi. Dhe ajo bëhet më shumë se mit me integrimin tonë në BE. Sepse, megjithëse BE-ja tund kudo kartën e të “drejtave e njeriut”, të cilat, qoftë edhe Britania po i braktisë,[16] kontrolli nga lartë-poshtë i gjyqësorit, siç tregon edhe përvoja çeke,[17] pengon reformën. Kështu, meqënse drejtësia shqyrton veprime të së kaluarës, dhe veprimet lidhen kryesisht me urtësinë praktike të njeriut, dhe jo me urtësinë teorike — një urtësi që zotërohet nga njerëzit e thjeshtë, qoftë edhe nëse ata nuk janë specializuar në drejtësi, çështja nuk shtrohet se nëse ne jemi gati të “reformojmë” gjykatat në kuadrin aktual institucional, ku ajo pashmangshmërisht do të përkeqësohet, meqënse shkaku përfundimtar i korrupsionit në gjykata është përqendrimi i pushtetit,[18] dhe gjendja ekonomike do të përkeqësohet,[19] jo vetëm në nivel vendor por edhe në nivel ndërkombëtar, kryesisht në Perëndim, por se nëse jemi gati të zhvillojmë gjykata popullore përmes një kuadri tjetër institucional, ku pushteti (i të gjitha formave) nuk do të përqendrohet por do të shpërqendrohet ose barasndahet dhe do të zhvillohen virtytet, shkenca dhe principet demokratike - me qëllim që gjykatat mos të ndikohen në sjelljet dhe vendimet e tyre? Nga e njëjta qasje duhet të trajtohet edhe dekriminalizimi i Kuvendit. Së pari, individët e kriminalizuar duhet t’u përmbahen kategorive të krimeve: në krime që burojnë nga papërgjegjësia ose pakujdesia dhe krime që burojnë nga ndërgjegjja/vetëdija e dikujt (mens rea). Por krimet që burojnë nga ‘papërgjegjësia’ nuk janë njëlloj me krimet që burojnë nga pakujdesia: në rastin e parë bëhet fjalë për krime që shkaktohen nga mungesa e dijes, d.m.th.

nga shpërnjohja e pasojave lidhur me veprimet e një veprimi të caktuar. Në rastin e dytë bëhet fjalë për krime që shkaktohen nga nxitimi. Së dyti, Kuvendi aktual, shkakton krime sistemike, siç janë vendimet dhe orientimi ynë për t’u integruar në Rendi i Ri Botëror të Globalizmit Neoliberal, të cilët, ndikojnë negativisht në jëtët e qytetarëve dhe ekosistem. Këtë problematikë e shtruan për diskutim në Televizione gazetarët. Por, nëse gjykojmë nga “Opinion”, ku merrnin pjesë, si zakonisht, opinionistët më dominantë në vend (Bushati, Zogaj, Stefani, Lubonja etj.) përballë Bylykbashit, të cilët e shtronin çështjen vetëm në nivel individual, pa shkuar në kategoritë e krimit, ku Bylykbashi mundohësh të bëntë “ekspertin” juridik dhe nuk sqaronte procesin e dekriminalizimit, mund të themi se kjo problematikë nuk mund të zgjidhet kurrë. Jo në kuptimin se nuk ekziston ‘vullneti’ politik, siç mundohen të na bindin “ekspertët”. Por, në kuptimin se “ekspertët” nuk e shtrojnë çështjen juridikisht, siç u parashtrua më lartë. Dhe së treti, kjo reformë kërkohet nga vendet perëndimore që kanë vetë paralamente të kriminalizuar. Për shembull, nga 1,500 anëtarë të Parlamentit Britanik, Deputetë dhe Lordë bashkë, përgjatë periudhës 2005-2010-të, gjashtë ishin kriminelë.[20] Mund të konkludojmë se dekriminalizimi i Kuvendit mund të bëhet vetëm nëse deputetët kategorizohen. Nëse kanë kryer krime të ndërgjegjshme ata duhet të pushohen nga punimet e Kuvendit pavarësisht se sa mund të jenë rehabilituar. Për një arsye shumë të thjeshtë: për t’u dhënë mundësi njerëzve që nuk kanë kryer krim. Nëse kanë kryer krime nga papërgjegjësia ata duhet të rikualifikohen. Dhe nëse dalin me sukses – ata mund të ripretendojnë institucionet publike. Por, lidhur me këtë çështje, lind një problem tjetër: se partitë në pushtet kanë përzgjedhur individë jo vetëm pa merita por edhe pa shqyrtuar cilësitë e tyre. Për të njëjtën arsye, ata janë të kriminalizuar indirekt. Në gjuhën juridike kjo dukuri njihet si ‘krim i deleguar’. Por, megjithëse problematika e fundit mund të zgjidhet në të ardhmen - ajo vuloset me krimin sitemik - që u përmend më lartë. Shkurt mund të thuhet se sinteza sistemike shkakton më shumë krime sesa krimet individuale. Dhe ne duhet të shqetësohemi se si t’i reduktojmë, dhe mundësisht, eliminojmë plotësisht, krimet sistemike. Pa kuptuar, rrjedhimisht, shkaqet e krimeve sistemike, për të cilët do të flasim më shumë në vazhdim, ne kurrë nuk do të çlirohemi nga krimet dhe kostua ekonomike dhe shpirtërore që ata shkaktojnë.

Referencat: [1] The Constitution of Europe, J. H. H. Weiler, Cambridge University, 2005.[2] Global corruption report, 2007, Table 2. f, 13.[3] Corruption perceptions index 2014: http://www.transparency.org/cpi2014/results[4] Hard graft, The Guardian, 18th March 2015.[5] How the Supreme Court Protects Bad Cops, ERWIN CHEMERINSKY, N. Y. Times, AUG. 26, 2014.[6] Shih për më shumë, Pushteti, lufta e përhershme e elitave dhe islamofobia.[7] Footage shows homeless black man Milton Hall being shot at 46 times by police in the US, The Independent, October 2014.[8] Number of people killed by US police in 2015 at 1000 after Oakland shooting, The Guardian, 16 November.[9] Cameron: let police shoot to kill, The Times, 20 December 2015.[10] Thought money could buy an American election? You ain't seen nothin' yet, Gary Younge, The Guardian, 6 April 2014.[11] Po aty.[12] Lobbyists, Guns and Money, PAUL KRUGMAN, New York Times, March 25, 2012.[13] The enemy invasion: Brussels braced for influx of Eurosceptics in EU polls, The Guardian, 28 April 2014.[14] Si i shpëtojnë drejtësisë gjyqtarët milionerë? Dita, 17 Prill, 2015.[15] How did the English judiciary stoop so low? Nick Cohen, The Observer, 23 September 2012.[16] Abandoning the Human Rights Act UK. Counterstrike and Replacement, Global Research, October 08, 2014.[17] Global corruption report, 2007, f, 197.[18] Shih për shumë, Korrupsioni: shkaqet dhe pasojat.[19] Shih për më shumë, Ekonomia ekstroverte kapitulloi Greqinë: Shqipëria drejt të njëjtës greminë.[20] Andreas Whittam Smith: Our democracy is desperately sick. The Independent, 04 September 2012.

Gazeta Impakt Janar 2016 13Analizë-studim

Alternativat e (ri)organizimit të institucioneve të drejtësisë

Njerëzit pa pushtet janë gjithnjë ankciozë për drejtësi dhe barazi ndërsa të plotëpushtetshmit nuk kujdesen

fare për to.—Aristoteli

Gjykatat ndërkombëtare shekullin e kaluar trajtonin kryesisht çështje që lidheshin me mosmarrëveshjet që lindnin mes shtetesh. Por falë Rendit të Ri Botëror të Globalizmit Neoliberal, ku shtetet dominohen nga korporatat dhe bankat mbikombëtare, gjykatat përballen edhe me çështjet që lindin midis korporatave dhe bankave në raport me shtetet. Këto gjykata pajtojnë mosmarrëveshjet mes investitorit dhe shtetit’ (Investor-state dispute settlement, “ISDS”) dhe penalizojnë shtetet (punëtorët, mjedisin etj.) në favor të korporatave.[1] Nuk është e rastit që në Amerikë këto gjykata kanë filluar të sfidohen nga politikanët për karakterin e tyre jodemokratik.[2] Ndryshe nga këto gjykata, “demokracia” përfaqësuese dhe tregu i marketingut ka zhvilluar gjykata për çështje civile dhe penale. Në vija të përgjithshme rëndësia e gjykatave fillon nga lartë-poshtë dhe çështjet procedojnë nga poshtë-lartë. Në Britani, për shembull, skemën e së cilës e kanë kopjuar thuajse të gjithë shtetet modernë, gjykatat ndahen në tre kategori kryesore: në gjykatat e magjistratit ose të paqit, të cilat janë më të ulëtat; gjykata e apelit (crown court); dhe gjykata e lartë. Në anën e çështjeve civile qëndron gjykata e kontesë/krahinore. Principi i përgjithshëm që zbatohet në këtë hierarki gjykatash është se sa më lartë të shkojë një çështje aq më shumë lidhet një popullatë nga vendimi i gjykatës. Nëse, për shembull, gjykatat krahinore gjykojnë një çështje krahinore dhe merret vendim për të, vendimi prek (ose mund të prekë) vetëm krahinën. Por nëse vendimi në fjalë apelohet dhe shkon në gjykatën e apelit dhe që këtej në gjykatën e lartë, vendimi që do të burojë nga çështja në fjalë, dhe në varësi të çështjes, mund të lidhë një propullatë të tërë. Por ndryshe nga moderniteti, Demokracia Klasike e Athinës, kishte ngritur tetë gjykata. Siç analizon Aristoteli: një gjykatë për auditim ose shqyrtim; një tjetër merr dijeni për çështjet e zakonshme kundër shtetit; një e tretë shqetësohet me tradhëtinë lidhur me kushtetutën; e katërta përcakton grindjet në respekt të dënimeve, se nëse ngrihen nga gjykatësit ose nga persona privatë; e pesta vendon rastet më të rëndësishëm civilë; e gjashta gjykon vrasjet, të cilat janë të llojeve të ndryshme, (a) të paramenduara, (b) të pavullnetshme, (c) raste në të cilët fajësia pranohet por drejtësia diskutohet; dhe atje mund të jetë një gjykatë e katërt (d) në të cilën vrasësit të cilët kanë shpëtuar nga drejtësia gjykohen pas kthimit të tyre; siç është Gjykata e Freatos e cila gjendet në Athinë. Por raste të këtij lloji rrallë ndodhin qoftë edhe në qytete të mëdhenj. Llojet e ndryshme të vrasjeve mund të gjykohen ose nga të njëjtat gjykata ose nga gjykata të ndryshme. (7) Atje ka gjykata për të huajt: nga këto atje janë dy nënndarje, (a) për zgjidhjen e grindjeve midis tyre, (b) për zgjidhjen e grindjeve midis tyre dhe qytetarëve. Dhe përveç gjithë këtyre atje duhet të këtë (8) gjykata për çështje të vogla rreth shumës së dhrahmive më shumë se pesë dhrahmi, ose pak më shumë, të cilat duhet të përcaktohen, por ato nuk kanë nevojë për shumë gjykatës. Por përtej ndarjeve dhe nëndarjeve, Aristoteli përqendrohet kryesisht te mënyra e zgjedhjeve të gjykatësve, sepse, sipas tij, kur gjykatat keqadministrohen ato shkaktojnë trazira në shoqëri. Siç citon ai: ‘nëse të gjithë qytetarët gjykojnë, në të gjithë rastet e ndryshme të cilët i kam shquar, gjykatësit mund të emërohen me votë ose me short, ose herë me short dhe herë me votë. Ose kur një klasë e vetme shkaqesh gjykohen, gjykatësit, të cilët vendojnë për to, mund të emërohen disa me votë dhe disa me short.

Këto janë rrjedhimish katër mënyrat e emërimit të gjykatësve nga gjithë njerëzit, dhe atje do të ketë katër mënyra, nëse ata zgjidhen vetëm nga një pjesë; sepse ata mund të emërohen nga disa me votë dhe të gjykojnë në të gjithë rastet; ose ata mund të emërohen nga disa me short dhe të gjykojnë në të gjithë rastet; ose ata mund të zgjidhen në disa raste me votë, dhe në disa raste me short, ose për disa gjykata, qoftë edhe nëse gjykojnë të njëjtët shkaqe, mund të përbëhen nga anëtarë që disa emërohen me votë dhe disa me short. Këto mënyra, atëherë, u përgjigjen të gjitha atyre që u përmendën. Edhe një herë, mënyrat e emërimit mund të kombinohen: disa mund të zgjidhen nga gjithë populli, disa të tjerë që janë zgjedhur nga disa, ose me votë ose me short ose me të dyja. Mënyra e parë, ajo përmes së cilës gjykatësit zgjidhen nga gjithë populli, dhe përmes të cilëve të gjithë rastet gjykohen, është demokratike; e dyta, e cila përbëhet nga pak gjykatës dhe të cilët gjykojnë të gjithë rastet, është oligarkike; e treta, në të cilën merren vendime nga të gjitha klasat, dhe disa vetëm nga disa klasa, është aristokratike dhe kushtetuese.[3] Ndryshe nga sinteza demokratike që përshkruan Aristoteli, Shqipëria e “demokracisë” përfaqësuese ndjek thuajse me përpikmëri modelin “demokratik” të Perëndimit: anëtarët e Gjykatës së Lartë, për shembull, emërohen nga Presidenti i Republikës me pëlqimin e Kuvendit,[4] ndërsa gjykatësit e niveleve të tjerë, zgjidhen nga Konferenca Gjyqësore Kombëtare.[5] Në të dy rastet, populli nuk përfshihet — as për propozime as për votime. Dhe njëlloj zgjidhen edhe anëtarët e Gjykatës Kushtetuese, Prokurorisë etj. Qartësisht, mënyra përmes së cilës zgjidhen gjyqtarët është ekstremisht oligarkike. Përmes këtij procesi ‘autonomia’ e pretenduar humbet kuptimin e saj: sepse si mund të jetë i ‘pavarur’ një institucion ligjor kur pushteti politik, kryesisht i dy partive në pushtet, përcakton fatin e anëtarëve të gjykatave dhe pushteti ekonomik mund të minojë çdo vendimmarrje? Kështu, problemi kryesor që shkakton shteti modern, në të cilin dominon rendi social-ekonomik i Perëndimit, kryesisht për gjykatat e dy niveleve të parë, është numëri i lartë i çështjeve civile dhe penale në njërën anë, dhe ngritja e kostove për shtetin dhe qytetarët, në anën tjetër. Arsyeja kryesore është se rendi aktual ka institucionalizuar tregun e marketingut, d.m.th. marrëdhëniet pronësore, përmes të cilave sigurohet përfitimi. Nuk do të ishte e çuditshme që shumica e çështjeve në gjykata burojnë nga konfliktet pronësore. Problemi rrjedhimisht nuk mund të adresohet vetëm në nivel gjykatash, se përse, për shembull, ato janë të ngadalta në procedimin e çështjeve kur në anën tjetër sistemi gjeneron krim dhe padrejtësi të vazhdueshme. Por si mund t’i parandalojmë disi çështjet dhe të mos i ngarkojmë gjykatat me barrë më të madhe juridike? Përgjigja që marrim është se në rendin aktual është e pamundur të parandalojmë, qoftë edhe në një farë shkalle, konfliktet sociale. Përpjekja e Ministrit të Drejtësisë, Nasip Naço, për të ‘reformuar’ institucionet përkatëse, dhe kryesisht KLD-në, ku Presidenti i Republikës të mos jetë edhe kryetar i saj, për të cilën, pa u çuditur, mbështetet edhe nga opinionistët[6] dhe “ekspertetët”[7] e establishmentit, është shumë e pjesshme - për mos të thënë naive: sepse ajo synon vetëm zëvendësimin e anëtarëve kryesorë të institucioneve të drejtësisë dhe reformimin e sistemit të gjykatësve të karrierës dhe promovimit të tyre mbi bazë kriteresh “objektive” përmes vetëvlerësimit por të konfirmuar nga drejtuesit e gjykatave ku ata ushtrojnë detyrën.[8] Dhe është e vërtetë se ‘vetëvlerësimi’ është një koncept dhe praktikë mjaft e mirë: sepse ndihmon njeriun të vetë-reflektojë lidhur me (mos)veprimet e së kaluarës. Por, ai bëhet në një mënyrë të shtrembëruar: sepse ai nuk bëhet në publik por në raport me veten dhe drejtuesit e një institucioni. Ky raport, në vetë-vete e zbeh dimensionin e tij të përgjithshëm dhe konsideron vetëm dimensionin

e veçantë. Sepse autokritika duhet të fillojë nga dimensioni i saj i përgjithshëm drejt veçantës. Sërish, nga e përgjithshmja sepse kështu krijohet dinamika sociale përmes së cilës individi shpalos veten dhe përfshihet në vlerësimin e përgjithshëm të shoqërisë dhe racionalizon në një shkallë më të lartë veprimet e tij sociale dhe institucionale. Në anën tjetër, sigurisht që nuk është në tagrin e Ministrit të Drejtësisë të nxisë debat publik për sistemin. Por ai ka mundësi të përqendrohet te numëri i madh i çështjeve penale dhe civile dhe të vërë gishtin mbi plagë: mbi sistemin - dhe jo thjesht mbi ‘shoqërinë’, siç na sugjerojnë “ekspertët”,[9] dhe të kërkojë parandalimin e tyre me qëllim që të ndihmojë njëherësh gjykatat dhe të ulë koston për qytetarët dhe për shtetin. Adoptimi i “sistemeve menaxheriale” të vendeve të tjerë, siç na sugjeron ministri aktual i drejtësisë, Manjani,[10] Irlandën, sipas të cilit ajo ka 5,5 milionë banorë dhe 105 gjyqtarë ndërsa ne 2.5 milionë dhe 364 gjyqtarë, pa cituar paralelisht numrin e çështjeve penale dhe civile që krijon sistemi dhe pa konsideruar dallimet kulturore të vendeve tona, tregon midis të tjerash, natyrën gjykuese të ngushtë të “juristëve” tanë. Sepse përpara se të bëjmë karahasime me vende të tjerë, dhe veçanërisht me vendet perëndimore, ne duhet të konsiderojmë me mjaft kujdes periudhën e social-demokracisë përmes së cilës u institucionalizuan dhe u ‘kulturalizuan’, mes popujsh, për dekada me rradhë, principet tërësore të sistemit dhe të administratimit publik që në bllokun socialist mungonin. Pretendimi i të njëjtit ministër, se gjykatësve tanë u mungon “shkollimi europian”, ndaj dhe janë të tillë —joefiçentë në adminstrimin e shpejtë të çështjeve—...jo vetëm që është kryekëput i gabuar, nëse gjykojmë nga një perspektivë sistemike, por, ai e konsideron “shkollimin europian” si të ishte “panaceja” e efiçencës administrative! Nuk e ka kuptuar, siç duket, ende ministri, —i cili katapulton sa në një ofiq në tjetrin— se efiçenca administrative varet kryekëput nga arsyetimi intuitiv, i cili, me rradhë, varet nga njohuria teorike dhe empirike dhe, veçanërisht për gjykatësit, nga “kundrimi shkencor” dhe “virtyti etikë dhe i drejtësisë”, të cilën supozohet se e zotëron një gjykatës dhe supozohet se e synon një pedagog te studentët e tij. Sepse për njohurinë teorike janë përgjegjës pedagogët e Universiteteve; për njohurinë empirike, janë politikanët profesionistë: sepse janë këta të fundit që emërojnë dhe çemërojnë gjykatësit, pavarësisht se propagandohet “pavarësia” e gjykatësve. Dhe duke ditur se pedagogët e “magjistratit” janë të ngushtë në qasjet e tyre ashtu do të jenë edhe studentët. ‘Pedagogët’ këtu nuk ndahen në “perëndimorë” dhe “lindorë”: sepse njëlloj janë kudo: pjesë e katrahurës që krijojnë politikanët profesionistë. Për mos të përmendur bindjen e patundshme të Manjanit se ‘zhvillimi’ ndërinstitucional mund të reduktohet te ‘konkurrenca’! Kjo është njëra anë e problematikës. Ana tjetër, është se gjykatësit duhet të përmbushin jo thjesht “standarte” profesionale, të cilët mbeten në imagjinatën e publikut, sepse demagogët nuk na thonë se cilët janë këta ‘standarte’, por, se ne duhet të sigurohemi se gjykatësit punën e bëjnë për hir të drejtësisë dhe nderit politik dhe jo për përfitim. Sepse nëse gjykojmë nga gjykatësit aktualë mund të themi pa asnjë dyshim se ata motivohen nga rrogat e majme që siguron sektori. Rasti i Kryetarit të KLD-së, për shembull, Zaganjorit, i cili na kushton rreth 20 milion lekë në muaj,[11] apo përfundimet e Komisionit për Reformën në Drejtësi se gjyqtarët dhe prokurorët paguajnë 100-300 mijë euro për t’u emëruar në poste më fitimprurëse, janë thjesht karakteristikë e një sistemi ku përfitimi dhe botëkuptimi shoqëror dominon etikën institucionale dhe shoqërore. Shkurt, Ministri i Drejtësisë përballet me dy alternativa: ose të synojë ndryshimin e “elitës” juridike dhe të lërë dinamikën tërësore të shoqërisë dhe sintezën sistemike të pandryshuar, një lëvizje që është e destinuar të dështojë, ose të përgatisë kushtet për dy fazat që vijojnë:

Gazeta Impakt Janar 2016 14Analizë-studim

· së pari, të ndryshojë Kushtetuta për mënyrën se si zgjidhen Gjykatësit. Ajo duhet të jetë sa më demokratike e mundshme. Mënyra që paraqet Aristoteli më lartë është njëherësh e dëshirueshme dhe e mundshme. Kriteri që gjykatësit duhet të përmbushin është dashuria për drejtësinë dhe nderin politik, jo thjesht drejtësia (barazia) ekonomike, por kryesisht drejtësia (barazia) politike.· së dyti, të adoptohet qasja Aristoteliane rreth natyrës së drejtësisë në universitete[12] dhe të përgatiten njeherësh gjykatës vërtetë shkencorë dhe etikë dhe kushtet për ndryshimin tërësor të dinamikës shoqërore: nga përfitimi, individualizmi dhe pabarazia ekstreme në barazi absolute politike dhe relative ekonomike dhe shoqëri etike. Ndryshimi tërësor i dinamikës shoqërore nënkupton ndryshimin e kuadrit institucional.[13] Sepse nëse gjykojmë nga “doktorët” aktualë, të shkencave juridike dhe sociale, ata mundohen të mishërojnë “standarte etike” në institucionet tona duke patur paralel rendin aktual![14] Arsyeja është se këta “shkencëtarë” përqendrohen kryesisht në aspekte juridike (ku sërish adoptojnë qasjen moderne!) e sociale dhe shpërnjohin aspektet ekonomike. Ata shpërnjohin, për më shumë, Rendin e Ri Global të Globalizmit Neoliberal në të cilin, falë korporatave dhe elitës mbikombëtare, dhe përqendrimit te pushtetit, politik, ekonomik dhe kulturor, minohet çdo kuptim i etikës institucionale dhe të popujve rreth botës.

Gjykuar, rrjedhimisht, nga një elitë politike dhe akademike kryekëput të paaftë për të kuptuar shkaqet e korrupsionit në sektorin e drejtësisë, dhe përgjithësisht në çdo sektor të jetës politike, ekonomike dhe sociale,[15] dhe për më shumë, nga një popull të keqedukuar, të cilit i mungon aftësia për të krijuar revolucion, jo vetëm lidhur me reformën e drejtësi, por çdo reformë tjetër, mund të themi pa ndroje, se reforma në drejtësi ka shumë pak mundësi për sukses. Në këto kushte, mundësia e vetme mbetet krijimi i institucionit mbihetues, siç është “Byroja Kombëtare e Hetimit”, të cilin e propozojnë dhe mbështesin ambasadorët, dhe veçanërisht ambasadori amerikan, Lu. Sepse institucioni në fjalë supozohet se do të hetojë, bashkë me klasën politike, edhe administratën e re të drejtësisë — e cila, me të vërtetë do të jetë i pavarur financiarisht nga klasa politike e vendit dhe mund të pajiset me individë të ‘papërlyer’ me të njëjtën klasë, por ata do të kërcënohen –me jetë- nga e njëjta klasë, përsa kohë që “klasa” në fjalë është e lirë dhe mund të kërcënojë —për mos të thënë, ‘vrasë’— kur të dojë cilindo që kërcënon me hetim. Varianti që mbetet, pavarësisht trimërisë që mund të zotërojnë anëtarët e “Byrosë” për të hetuar krimet e klasës politike, janë zgjedhjet e parakohshme, përmes të cilave do të krijohet një “qeveri teknike” anëtarët e së cilës do të kenë treguar se kanë kuptuar teorikisht sistemin dhe mirë-administrimin e tij...në rast se partitë në pushtet nuk sigurojnë përqindjen e kërkuar. Por, në njohurinë time individë të tillë në vendin tonë nuk ekzistojnë. “Qeveria” në fjalë imponohet edhe për një arsye tjetër: për të garantuar jetët e anëtarëve të “byrosë” në fjalë. Vetëm përmes këtij procesi mund të krijohen parakushtet për hetim të plotë të klasës politike, të gjykatësve dhe prokurorëve. Paralelisht me këtë proces, qeveria e re, mund të krijojë parakushtet institucionale dhe akademike (literaturë, studentë etj.) për të administruar institucionet e drejtësisë dhe për të angazhuar popullin në drejtësi sociale ku do të zhvillojë aftësinë për të gjykuar dhe krijuar ligjet e tij....

Referencat:[1] Shih për më shumë, Kushtetuta e globalizmit neoliberal dhe pavarësa e popujve. Pjesa e tretë.[2] Trade agreements should not benefit industry only, Elizabeth Warren, The Boston globe, June 23, 2015.[3] Aristotle, Politics, XVI, f, 62.[4] Kushtetuta e Republikës së Shqipërisë, Tiranë, Mars 2009, Neni 136.[5] Po aty, Neni 147.[6] Drejtësisë së pavarur nuk i duhet as presidenti dhe as Nishani! Andrea Stefani, Dita, 3 Qershor, 2015.[7] Për reformën në drejtësi dhe arsim, Moikom Zeqo, Dita, 18 Korrik, 2015.[8] Konferenca e 10-të e Rrjetit Ballkanik dhe Euro-Mesdhetar të Këshillave Gjyqësore, Ministria e Drejtësisë, 28 maj 2015.[9] Moikom Zeqo, Po aty.[10] Intervista/Vencia, gjykata e reformës. Terapia antikorrupsion sipas Manjanit, Dita, 24 Djetor, 2015.[11] Pasuritë e anëtarëve të KLD-së, ja rrogat, honoraret dhe pronat, Shekulli, 12 Prill 2015.[12] Siç analizohet në pjesën e tretë.[13] Për ndryshimin e tij, shih, Kaosi i shkencave në modernitet, dhe për riprodhimin e tij, shih, Drejt demokracisë virtuoze.[14] Shih për shembull, Ethical Standards in the International Civil Service, Julejda Gërxhi, Mediterranean Journal of Social Sciences, Vol 5, 2014.[15] Shih, për më shumë, Ylli Përmeti, Përtej korrupsionit të komunistëve dhe kapitalistëve modernë.

*Pak fjalë për kryeredaktorin: Ylli Përmeti është autor i dy studimeve dhe është ndikuar nga punët e Aristotelit, Marksit, Takis Fotopoulos dhe Bent Flyvbjerg. Studimi i tij i parë, me titull “Revolucion për Demokraci Gjithëpërfshirëse dhe Fronetike“, u publikua në vitin 2013-të nga shtëpia botuese Dudaj. Përgjithësisht studimi është çensuruar nga massmedia dhe Universitetet. Pjesë nga studimi mund të lexohen në faqen e tij elektronike: independent.academia.edu, Ylli Përmeti. Në këtë tirazh publikohet një studim i shkëputur nga një studim më i gjerë rreth administrimit publik dhe ndërmarrjeve të rendeve të ndryshme politiko-social-ekonomikë. Përmbledhja e studimit (librit) të dytë, i cili do të publikohet së shpejti, mund të lexohet në të njëjtën faqe.

Filozofia, financat e gazetës dhe kontribuesit

Filozofia

Gazeta quhet ‘Impakt’ sepse synon të tregojë shkallën e ndikimit të gjeopolitikave dhe politikave të elitave të mijëvjeçarit të ri mbi popujt dhe ekosistemin. ‘Impakti’, rrjedhimisht, është rezultati; ndërsa ‘mjeti’ janë (gjeo)politikat kundër-revolucionare, në nivel politik, ekonomik, social, dhe ekologjik, të cilat bëjnë të mundur riprodhimin e kundër-revolucionit të përgjithshëm. Simboli qendror me ‘globin e gjelbërt dhe dy të rinjtë me grushtat lartë’, që qendrojnë përballë tij, është huazuar nga “Organizata Politike” e “Demokracisë Gjithëpërfshirëse” me veprimtari në Londër dhe Athinë dhe qytete të tjerë rreth botës, figura qendrore e së cilës është Takis Fotopoulos. Disiplina, në të cilën mund të kategorizohet gazeta, është “filozofia politike”: sepse kjo e fundit shqetësohet me shkaqet e krizave duke përfshirë natyrën njerëzore, sistemin dhe komponentët e tij përbërës, dhe jo, siç bëjnë “shkencat politike”, të cilat mjaftohen duke e interpretuar një sistem dhe krizë. Sepse vetëm duke kuptuar shkaqet e krizave, ne mund t’i parandalojmë ato. Koha e botimit, financat dhe synimi

Me fjalën ‘buletin’ kuptohet ‘botimi periodik’ i gazetës dhe me fjalën ‘përdyjavor’ përcaktohet koha. Gazeta aktualisht financohet nga një individ. Arsyeja se përse e financon është sepse kërkon të ndihmojë në ndriçimin e popullit lidhur me shkaqet e krizave politike, ekonomike, sociale dhe ekologjike, në nivel botëror dhe vendor, dhe në parandalimin e tyre. Por ngaqë individi në fjalë kursimet nuk i ka të bollshme për të mbuluar shpenzimet e një gazete, në afat-gjatë, ne mund të gjenerojmë dy burime të tjerë financiarë: njëri nga individët që dëshirojnë të kontribuojnë në financimin e gazetës, sa të kenë mundësi, tjetri, nga investimet tona në tregun ndërkombëtar të marketingut dhe reklamat. Mënyra e parë është më e mirë: sepse nuk do të detyrohemi të investojmë në treg dhe të mbushim gazetën me reklama. Nëse individë të tjerë kontribuojnë, ne mund t’i ndihmojmë ata se si të rrisin fitimet: sepse njohurinë e kemi. Një arsye tjetër, shumë e rëndësishme, se përse gazeta nuk ‘duhet’ të integrohet në tregun e marketingut me investime, është ‘objektiviteti’: sepse nëse gazeta integrohet në tregun në fjalë, ajo do të varet nga ai dhe do të humbasë objektivitetin. Dhe një arsye e tretë, është objektivi ‘demokratik’ i gazetës: ajo duhet të jetë ‘pronë’ e popullit, sepse për popullin do të punojë, përsa kohë që do të shqetësohet për shkaqet dhe parandalimin e krizave të cilat prekin më shumë ekosistemin dhe shtresat e ulëta të shoqërisë…kundrejt të cilave duhet të jetë e hapur, veçanërisht në aspektin financiar. Për të njëjtën arsye, i ftojmë të kontribuojnë në gazetë, jo vetëm duke u bërë pjesë e kësaj përpjekje por edhe duke u bërë ‘pronarë’ të saj.

Kontribuesit

Shënim për kontribuesit në gazetë: ne mirëpresim kontribute origjinale, analiza dhe studime, sa në nivel botëror aq edhe vendor. Analizat duhet të jenë midis 1000 dhe 1500 fjalëve. Studimet, në varësi të rëndësisë, nuk mund të jenë më shumë se 10,000 fjalë. Janë të mirë-pritur edhe kritikët tanë. Adresa elektronike për kontakt dhe dërgimin e kontributeve: info@gazetaimpakt.com

Kërkohet, gjithashtu, një karikaturist për të ilustruar përmbajtjen e publikimeve.

Impakt: nga politika në shoqëriMigena Balla

Emisioni “Impakt” ka çelur siparin më 2 Tetor 2015. Nën drejtimin e gazetares Migena Balla ky emision në formatin web tv, ka nisur si një emision i pavarur, si një nismë vullnetare që synon të sjellë për publikun shqiptar disa mendime dhe ide ndryshe në fushën e politikës, fesë, kulturës, historisë, artit, shkencës etj. I ftuari i parë i këtij kalvari emisionesh ka qenë studiuesi i njohur Xhaferr Sadiku.

Ai ka diskutuar për librin e tij “Shqipëria 1878 – 1928 Roli i Elitës Politike”. Libri në fjalë është një punë shumë vjeçare dhe trajton temën se cila ishte Shqipëria në atë periudhë, kush ishin shqiptarët, çfarë vendi zinin në histori në kuadrin e perandorisë osmane, sidomos në pjesën evropiane të Rumelisë dhe se çfarë roli ka pasur elita shqiptare në ngjarjet që prekej Shqipëria. Xhaferr Sadiku ndër të tjera tregon konspiracitë e Fuqive të Mëdha, të Evropës kundër shqiptarëve muslimanë. Ai tregon mbi rolin e Esat Pashës në mbrojtjen e Shkodrës, dhe rolin e katolikëve shqiptarë në mbështetje të agresionit serbo-malazez në Shqipëri. Të ftuarit e rradhës të Emisionit Impakt 2 kanë qenë dr. Pirro Prifti i cili mban postin e sekretarit të përgjithshëm pranë Lidhjes së Intelektualeve Ortodoksë të Shqipërisë dhe studuesit dr. Olsi Jazexhi.

Të ftuarit kanë folur përkatësisht për incidentin e kishës së Dhërmiut dhe atë të Kalasë së Lezhës, dy ngjarje që kanë ndodhur së fundmi në Shqipëri dhe që bënë bujë të madhe në mesin e diskutimeve mes intelektualëve. Ndër të tjerave të ftuarit kanë folur për shndërrimin e xhamisë “Selimije” në tempull të Skënderbeut në Lezhë, intolerancën dhe dhunimin e harmonisë fetare në Shqipëri, sjelljen teokratike-katolike të qeverisë Rama, Islamofobinë e qeverisë së “Rilindjes” etj. Emisioni Impakt e ka mbajtur serinë e tij të tretë me historianin turk dhe profesorin e nderuar dr. Mehmet Tutunxhu.

Në këtë seri emision ka sjellë të dhëna dhe eksperiencën personale të historianit mbi monumentet osmane në Ballkan, Lindjen e Mesme dhe Turqi, rolin e arnautëve - shqiptarëve në ngritjen e Perandorisë

Gazeta Impakt Janar 2016 15Impakt- intervistë

Osmane, mbi kalanë e Lezhës dhe vandalizmin kundër pllakatit të sulltan Sulejman el-Kanunit. Në serinë e 4, Emisioni Impakt vjen me një diskutim në fushën sociale dhe atë ligjore. I ftuari avokati Hysen Spahiu diskutoi në lidhje me problemet që lindin nga ligji për shëndetin mendor, disa probleme që kanë sjellë si rezultat rritjen e krimit në familje dhe shqetësime të tjera në komunitetin tonë të përditshëm. Në Emisionin Impakt 5 ka qenë i ftuar i ndjeri z. Sadik Malaj i cili ndërroi jetë disa javë më parë.

Ai ka shërbyer si kryetari i Unionit Turistik Shqiptar. Gjatë serisë së pestë të emisionit u diskutua në lidhje me zhvillimin e turizmit në Shqipëri, aktualitetit dhe gjendjes aktuale të turizmit, sfidat e operatorëve turistike, punën që bëhet për organizimin dhe përfaqësimin e tyre, interesin e të huajve për Shqipërinë turistike, etj. “3 A muslimane me shami”, është titulluar seria e gjashtë e Emisionit Impakt. Në këtë seri të rradhës të emisionit, ndryshe nga të gjithë emisionet e tjerë është diskutuar jeta e tre vajzave besimtare muslimane.

Në këtë emision flitet për pjesëmarrjen e vajzave me shami në shoqërinë shqiptare. Të ftuarat për diskutimin e kësaj teme ishin Albina Nanaj, biologe mjedisi dhe në të njëjtën kohë Këshilltare në Këshillin Bashkiak të Tiranës, Anisa Kolgjini studente e masterit në fushën e Drejtësisë pranë Universitetit Bedër dhe Armela Xhikneli përkthyese gjermanishteje por gjithashtu dhe një e apasionuar pas fashionit. Të treja vajzat tregojnë eksperiencen e tyre, sfidat dhe arritjet si muslimane me shami në një qytet metropol si Tirana. Seria 7 e emisionit ka pasur të bëjë me një temë të diskutuar në mbarë botën dhe që për fat të keq ka ndikuar edhe për muslimanët anembanë globit, “Gjeopolitika e Lindjes së Mesme – Siria”. Të ftuarit e rradhës ishin doc. Muhamet Kajolli dekan i shkencave politike pranë Universitetit Ndërkombëtar të Strugës dhe historiani e studiuesi dr. Olsi Jazexhi. Të ftuarit përveç politikave perëndimore diskutojnë edhe politikat e vendeve arabe, Rusisë, Iranit dhe krijimin e grupeve terroriste si ISIS-i, Xhehbet al-Nusra etj., nga shtetet arabe si Arabia Saudite. Ngjarjet e Parisit, ngjarje që patën ndikim në të gjithë botën, nuk do të liheshin pa u trajtuar edhe në Emisionin Impakt. Të ftuarit, studiuesi Ylli Përmeti dhe studiuesja e njëkohësisht pedagoge në

UET Anjeza Xhaferraj, diskutojnë ngjarjet terroriste në Paris, politikat e elitave perëndimore ndaj popujve arabe dhe botës në përgjithësi, rendin e ri global ekonomik, pashmangshmërinë e elitave botërore që të nxisin kaos në botë, dhe impaktin që sulmet e Parisit kanë mbi muslimanët dhe demokracinë në botë. Emisioni Impakt në seritë e tij ka vijuar edhe me një temë nga fusha e biznesit. Në metropolin e Tiranës ndër vite biznesi ka qenë shumë funksional. Por vitet e fundit tregut në Tiranë i janë shtuar edhe disa biznese disi të veçanta. Për këtë çështje Migena Balla ka pasur të ftuara në emision disa femra me shami që operojnë në fushën e biznesit. Emisioni për hir të fushës së përmendur më lart është quajtur ‘Të bësh biznes si një grua me shami’. Të ftuarat tregojnë përvojat e tyre në bizneset e ndryshme që ato administrojnë, vështirësitë që hasin por edhe frytet që ato kanë marrë deri më tani. Reforma në arsimin e lartë ka shkaktuar debate, miratime dhe mospëlqime të ndryshme nga aktorë të ndryshëm duke përfshirë edhe aktivistë apo studentët të cilët janë aktorët më të drejtëpërdrejtë të saj. Në serinë 10 të Emisionit Impakt kanë qenë të ftuar dy aktivistë të ‘Lëvizjes për Universitetin’.

Të ftuarit të cilët kanë diskutuar reformën në arsim ishin studiuesi Ylli Përmeti, veprimtar i ‘Lëvizjes për Universitetin’ dhe Isa Myzyraj student i shkencave politike dhe njëherazi aktivist i lëvizjes. Të ftuarit sqarojnë problematikat e tjera të reformës në arsim, efektet e saj në shkatërrimin e arsimit publik falas etj. Emisioni mundohet të sjellë për publikun shqetësimet aktuale në vend por edhe në botë. Emisioni Impakt pritet të vijojë veprimtarinë e tij me të tjera tema kryesore që na prekin të gjithëve. Jeni të lutur ta ndiqni emisionin në rrjetin social You-Tube.

Gazeta Impakt Janar 2016 16Numri tjetër

Numrin tjetër do të diskutojmë mundësinë e shpërthimit të Luftës së Tretë Botërore dhe të lindjes së fashizmit, siç e njohim nga shekulli i kaluar ku do të ekzaminojmë fuqinë ushtarake të NATO-s dhe Rusisë, avantazhet dhe disavantazhet, dhe natyrën e fashizmit të partive politike në Perëndim.

Nuk është e mjaftueshme të fitosh një luftë; është më e rëndësishme të organizosh paqen. Sepse nëse ti nuk organizon paqen, atëherë ti humbet frytet e fitores. --Aristoteli