BANJA LUKA COLLEGE

BANJA LUKA

Miloša Obilića 30.

SEMINARSKI RAD

IZ PREDMETA INFORMATIKA

NAZIV SEMINARSKOG RADA: „MOJA BIOGRAFIJA“

Prof.Dr. RadeTanjga

Asistent: Nikola Novaković Student:Svetlana Nikolić

Brojindeksa: 188/011

Ocjena: 5 6 7 8 9 10

Banja Luka, april 2012.godine

Sadržaj:

WORD I 1. MOJA BIOGRAFIJA

1.1 OSNOVNI PODACI O MENI

1.2 .MOJA PORODICA.

1.3 .RODNO MJESTO

1.4 MJESTOMOG SADAŠNJEG STANOVANJA

1.5 ŠKOLOVANJE

1.6. MOJ POGLED NA PROTEKLI RATNI PERIOD

1.7. KAKO SEBE VIDIM U BUDUĆNOSTI

EXCEL

ACCES

PHOTO SHOP

VISIO

WORD II

POWER POINT

1.1. Osnovni podaci o meni

Zovem se Svetlana Nikolić. Rođena sam 17.05.1972. godine u Bijeljini. Zaposlena sam u

Novinskoj agenciji Republike Srpske /Srna/ na poslovima web-redaktora. Nisam udata i

živim u Suvom Polju kod Bijeljine, u porodičnoj kući na porodičnom imanju sa roditeljima i

bratom.

Slika 1.Ovo sam ja

1.1. Moja porodica

Moju porodicu čine majka Milanka, otac Rado, sestra Snežana, zet Brano, sestričina

Nikoleta, sestrić Nikola i brat Pero.

.

Slika 2. Tata Rado, brat Pero i mama Milanka

Majka Milanka rođena je 20. 07. 1942 godine u Suvom Polju od oca Pere Stevanović i

majke Savke Stojanović, kao četvrto žensko dijete.Bez oca je ostala jako rano, te je sa svojim

sestrama kao vrlo mala morala da radi kućne i vrlo teške poslove. Pošto je bila najmlađa i nije

imala braće porodnična kuća i porodnično imanje pripalo je njoj, na kome danas živimo.

Otac Rado rođen je 15. 06. 1945. godine, takođe, u Suvom Polju kao najstarije dijete od

oca Todora Nikolića i majke Petruše Lukić. Završio je srednju školu i bavio se privatnim

biznisom, a sada je penzioner.

Sestra Snežana rođena je 27.01.1969. godine u Bijeljini, kao najstarije dijete, završila je

1983.godine Osnovnu školu u Suvom Polju, a Gimnaziju 1987. u Bijeljini, Filološki fakultet

odsijek Srpski jezik i književnost završila je 1993.godine u Novom Sadu. Zaposlena je u

Narodnoj biblioteci „Filip Višnjić“ na poslovima bibliotekara. Udata je za Branislava Stevića i

ima dvoje djece Nikoletu i Nikolu. Živi u Hasama kod Bijeljine u porodničnoj kući na

porodničnom imanju.

Slika 3. Sestra Snezana i sestričina Nikoleta

Zet Branislav Stević rođen 08.07 1966.godine u Bijeljini od majke Vide i oca Radivoja.

Završio srednju školu i bavi se privatnim biznisom.

Sestričina Nikoleta Stević rođena je 12.12.1996. godine u Bijeljini, učenik je prvog

razreda Srednje muzičke škole „Stevan Stojanović Mokranjac“ u Bijeljini. Član je kulturno-

umjetničkog društva „Semberija“ i trenira odbojku.

Sestrić Nikola Stević rođen je 09.11.1998. godine u Bijeljini, učenik je osmog razdeda

Osnovne škole „Knez Ivo od Semberije“ u Bijeljini.

Brat Pero Nikolić rođen je 02. 05. 1975. godine u Bijeljini, Osnovnu školu završio 1989. u

Suvom Polju, a Srednju mašinsku školu 1993. u Bijeljini. Diplomirao je septembra 2011.

godine smijer Menadzment za mala i srednja preduzeća na Banjaluka College. Zaposlen u

Novinskoj agenciji Republike Srpske /Srna/ kao tehnički sekretar. Nije oženjen i živi u

porodničnoj kući na porodičnom imanju u Suvom Polju.

Slika 4. Brat Pero

Up

42.0 in. x

42.0 in.

Slika 5.Ovo je plan moje kuce

1.1. Moje rodno mjesto

Bijeljina je opštinski centar ravne Semberije i blagog pobrđa Podmajevice. Prostor opštine

Bijeljina zahvata 734 kvadratna kilometra. Opština Bijeljina se sa juga i zapada graniči sa

opštinama Brčko, Lopare, Ugljevik, Zvornik, Teočak, sa sjevera rijekom Savomi Drinom sa

istoka, tako da zauzima krajnji sjeveroistok Bosne i Hercegovine.

Slika 6.zgrada opštine Bijeljina

Slika 7. Manastir Vasilije Ostroški

Po popisima iz 1991. godine, opšttina Bijeljina je brojala 96.796 stanovnika. Od toga je

36.187 imao sam grad. Danas je taj broj nesumnjivo dosta veći, ali tačni podaci će biti poznati

tek novim popisom.Ukupan broj stanovnika otprilike iznosi oko 150 000. U Republici Srpskoj,

Bijeljina je drugi gradpo veličini.

Slika 8. Vodotoranj

Opština Bijeljina se nalazi na atraktivnom geostrateškom položaju – na tromeđi Srbije,

Hrvatske i Republike Srpske, odnosno BiH, odnosno raskrsnici puteva između velikih urbanih i

industrijskih centara – Beograda, Novog Sada, Banjaluke, Šapca, Tuzle, Sarajeva… Na oko 30

kilometara od Bijeljine je priključena na Panevropski koridor 10, odnosno auto-put E-70

Beograd- Zagreb. Ovaj putni pravac je najkraća veza Semberije sa ova dva grada i, preko njih sa

zapadnom i srednjim Evropom, kao i jugom i istokom Balkanskog poluostrva.

Na teritoriji opštine su dva granična prelaza prema Srbiji preko rijeke Save i Drine (Rača i

Pavlovića most) koji su najfrekventniji prelazi za saobraćaj sa zapada i juga Republike Srpske i

BiH prema sjevernoj Srbiji i Beogradu.

Na sjeveru opština Bijeljina izlazi na plovni dio rijeke Sava. U planu je obnova

nekadašnje luke u Rači koja je u prvoj polovini 20. vijeka bila jedan od glavnih punktova za

izvoz robe iz tadašnje sjeveroistočne Bosne. Dok ne bude obnovljena luka u Rači, Bijeljini su

najbliže luke u Brčkom i u Sremskoj Mitrovici ( na 40, odnosno 67 kilometara od Bijeljine).

Željeznička pruga Bijeljina - Šid za sada nije u funkciji, ali se očekuje da će u dogledno

vrijeme biti izvršena njena obnova. Trenutno najbliža željeznička veza ka Beogradu, Novom

Sadu, Zagrebu i dalje prema ostatku Evrope je u Šidu, odnosno Sremskoj Mitrovici.

Aerodrom Nikola Tesla u Beogradu od Bijeljine je udaljen 121 kilometar, aerodrom u

Banjaluci 220 (autoputem 273 kilometra), a aerodrom u Sarajevu 187 kilometara.

Slika 9. Panorama grada

Povoljan prirodni položaj na obodu Panonske nizije i skoro potpuno ravničarski teren su

omogućili razvoj poljoprivrede, pa je preovlađujući dio privrede zasnovan na poljoprivrednoj

proizvodnji, a Semberija se smatra žitnicom Republike Srpske i BiH. Najzastupljenije

poljoprivredne kulture su žitarice sa 80 posto (pšenica, kukuruz i ječam ), povrće sa osam posto

(kupus,po kojem je Semberija poznata širom nekadašnje Jugoslavije, lubenica, krastavac,

paprika, paradajz…), industrijsko i krmno bilje 12 posto ( šećernarepa, duvan, lucerka…).

Semberski poljoprivrednici se sve više okreću proizvodnji povrća u zaštićenim prostorima,

a veliki, za sada ne iskorišteni, potencijal za zagrijavanje plastenika i staklenika su podzemne

geotermalne vode. Opštinska uprava podstiče razvoj proizvidnje zdrave hrane, s obzirom na

očuvanu životnu sredinu nezagađenu teškom industrijom ili genetski-modifikovanim

organizmima. U novije vrijeme se intenzivno razvija i stočarska proizvodnja, uglavnom

svinjarstvo i govedarstvo.

U preradi poljoprivrednih proizvoda prednjače dvije velike kompanije – Prehrambena

industrija Sava –Semberija (prerada i konzerviranje voća i povrća) i Žitopromet (mlinsko–

pekarska industrija), kao i Spektar-drink, Tanasić i Balatunka – prerada i konzerviranje voća i

povrća i Semberka - proizvodnja začina.

2010. godine pokrenuta je proizvodnja u fabrici šećera u Obarskoj, jedinoj u Republici

Srpskoj i BiH. Brojna malai srednja preduzeća se bave proizvodnjom pekarskoh proizvoda –

Bodaksko, pekara Mile, kao i proizvodnja kolača- poslastičarnice San Marko i Mocart.

Najveće kompanije u oblasti mesne industrije su ZP Komerc, Leder i Globus, sa preradom

mlijeka se bavi mljekara Dule.

U Semberiji posluje i nekoliko proizvođača stočne hrane koji su dostigli najviše standarde

u ovoj oblasti, među kojima se izdvajaju Savić kompani, Rakić komerc, Intergaj i Kiko.

Kompanija Agro BN je jedini proizvođač sredstava za zaštitu bilja u Republici Srpskoj i

BiH, a u sastavu ove kompanije radi i Poljoprivredni zavod u Bijeljini koji je jedan od

najopremljenijih zavoda ove vrste u Republici Srpskoj.

U metalskoj industriji zastupljena je proizvodnja elektroda, armaturnih mreža, šina,

vođica, rezervoara i savitljivih cijevi (Elvako), proizvodnja i servis opreme u avio- industriji

(Vazduhoplovni zavod Orao) i proizvodnja rezervnih dijelova za automobile (S.E.P.)

Proizvodnjom građevinskog materijala bavi se bijeljinska industrija građevinskog

materijala Drina, a nekoliko preduzeća ekspoatiše šljunak i pijesak iz rijeke Drine i njenog

priobalja.

Najveći pogoni u drvnoj industriji u proizvodnji namještaja, stolarije, panel ploče i

poluproizvoda od drveta su Mega drvo, BMD i Eurotimber.

Građevinarstvom se bave Trifunčević, Buk promet, Intergaj, Brodac promet, Graditelj,

Perić, Rankom inženjering, Neksom project, Rimaks invest…

Položaj na obalama dvije rijeke, banjski potencijal, brojni vjerski objekti, velika ulaganja

u razvoj etno- turizma, kulturna i zabavna dešavanja… učinili su da turizam postane jedan od

nosilaca ekonomskog razvoja Opštine.

Slika 10. Klupice u centru grada

Banja Dvorovi nalazi se na putnom pravcu Bijeljina – Rača.Nastala je na mjestu gdje se

nalaze izvori termomineralne vode , koja liječi različite bolesti: svi oblici reumatskih oboljenja,

ginekološke bolesti, dijabetes, sprovodi se rehabilitacija postreumatskih oboljenja, neke vrste

kožnih bolesti.Dubina izvora je na 1435 metru, a banja je formirana poslije otkrića termalne

vode bušenjem za potrebe istraživanja nafte 1957. godine u Semberiji.

Na izlazu iz Bijeljine na trećem kilometru prema Pavlovića mostu nalazi se etno selo

Stanišići. Etno selo osnovano je 2003. godine zahvaljujući inspiraciji Borisa Stanišića. Više od

nekoliko godina on je putovao po srpskim selima srednje Bosne u potrazi za starim kućama i

predmetima koji će sačuvati predstavu o jednom vremenu i kulturi življenja sa kraja 19. i

početka 20. vijeka. Rezultat je autentično planinsko selo u sred semberske ravnice.

Slika 11. Etno selo Stanišići

Slika 12. Restoran Konoba u etno selu Stanišići

Slika 13. Kameni i drveni most u etno selu stanišići

Slika 14. Drvene kuce brvnare

Manastir Tavna ili manastir Sveta Trojica nalazi se u selu Banjica na jugizapadnom dijelu

opštine, prema zvorničkom kraju, koji potiče iz 14 vijeka.Ovaj manastir je spomenik kulture i

pod zaštitom je države . Manastir je jedna od najstarijih građevina ovog kraja. Kroz čitavu svoju

istoriju dijelio je sudbinu lokalnog življa i bio je duhovni i kulturni centar srpskog naroda ove

regije.

Prvi put se spominje 1548. godine. Postanak manastira se krije negdje u sjenkama daleke

prošlosti, prije sudbonosne kataklizme koja je zadesila srpski narod nastupanjem turskog

ropstva. Narodno predanje, ne bez osnova, pripisuje njegov postanak vremenu Nemanjića,

tačnije, vremenu kralja Dragutina koji je upravljao ovim krajevima i bio poznatiji kao "sremski

kralj". Tronoški i Pećki ljetopis govore da su ga podigli Dragutinovi sinovi Vladislav i Uroš.

Današnja crkva manastira Tavne, sagrađena na mjestu prvobitne crkve, svakako je starija

od crkava ostalih manastira ovog kraja.Pominje se već u najranijim turskim poreskim defterima

iz 1533. i 1548. godine, a od 1548. do 1586. pominje se izričito kao manastir.

Manastir Tavna je stradao za vrijeme turske vladavine, ali je bio obnovljen pod vodstvom

hajduka. Narodno predanje obnovu pripisuje Starini Novaku, hajdučkom harambaši iz druge

polovine 16. vijeka i njegovom bratu Radivoju.

Najstarije zgradesu građevina Pravoslavne crkve Sveti velikomučenik Georgije,

izgrađena 1872. godine i zgrada Muzeja Semberije izgrađena 1876. godine.

Prvu pismenost Semberci su ranije, kao i u drugim krajevima, sticali po manastirima.

Manastir Tavna je tokom 18.i 19.vijeka bio vrlo značajno prosvetno sjedište u kome su se

mladići,koji bi išli za sveštenički poziv, obrazovali. U ovoj školi su djeca učila sve do 1966.

godine, kada je školstvo prešlo u državne ruke.

U Bijeljini je 1838. godine otvorena prva osnovna škola konfesionalnog tipa, pod

neposrednim rukovodstvom Srpsko-pravoslavnog crkveno-školskog odborda. Među poznatim

ličnostima, u ovoj školi je radio i Jovan Dučić (1893-1895.)Ova škola je radila do 1919. godine,

kada je otvorena realna gimnazija. Svi učenici iz ove škole su prešli u objekat u kome je bila

Trgovačka škola. Taj objekat (danas Ministarstvo odbrane) je sagrađen 1886. godine.

Po ugledu na ruski školski sistem, otovrena je osnovna škola 1. septembra 1951. godine,

a druga osmogodišnja škola je otvorena u zgradi niže gimnazija 1. septembra 1956. godine.

Viša gimnazija (V-VIII razreda) koja je bila u sastavu jedinstvene realne gimnazije, ostala je u

drugom objektu gimnazije koji je sagrađen 1926. godine. Kasnije su u gradu otvorene još dvije

osmogodišnje škole i to: treća 1959. godine i četvrta 1966. godine. Danas u gradu postoje četiri

osnovne škole. Treba pomenuti i da je Učiteljska škola radila sve do 1972. godine, kad je zbog

hiperprodukcije učiteljskog kadra ukinuta. Za vrijeme njenog postojanja obrazovalo se 3500

učitelja.

Od 1953. godine u Bijeljini postoji i Osnovna muzička škola koja ce kasnije prerasti u

Osnovnu i srednju muzičku školu Stevan Stojanović Mokranjac. Od 1960. u Bijeljini postoji i

Ekonomska škola, a iz Tuzle u Bijeljinu je prenešena i Poljoprivredna škola 1951. godine. Danas

u gradu postoje Učiteljski fakultet, Pravni fakultet , Viša škola za spoljnu trgovinu, Slobomir P

Univerzitet, Univerzitet Sinergija i Visoka škola Koledz zdravstvene njege,

Od kulturnih ustanova u Bijeljini najstarija je biblioteka „Filip Višnjić” koja je osnovana

1932. godine zaslugom: Dušana i Mike Bogdanovića, dr Joakima Perendije, Vojislava

Kecmanovića, profesora Nikole Mačkića. Bibilioteka je odigrala ogromnu ulogu u podizanju

obrazovnog nivoa stanovništva. Bogati fond Narodne biblioteke čini oko 110.000 knjiga.

Slika 15. Nova zgrada biblioteke

Muzej „Semberija" osnovan je odlukom SO Bijeljina 1970. godine , a sa radom je počeo

dvije godine kasnije, 1972.god.U svom sastavu Muzej ima arheološku, istorijsku i etnološku

zbirku koje imaju stalne izložbe i postavke. Arheološka zbirka se kontinuirano bavi

istraživanjem arheoloških lokaliteta na teritoriji opštine Bijeljina, susjednih opština, a u novije

vrijeme i na prostoru Vlasenice, Milića, Bratunca i Skelana. Muzej se bavi organizovanjem

izložbi, ima aktivnu istraživačku i izdavačku djelatnost.

Slika 16. Muzej Semberija

Galerija „Milenko Atanacković” (ime nosi po čuvenom slikaru iz Bijeljine) je otvorena

24. septembra 1985. Od osnivanja do danas, u galeriji „Milenko Atanackovic" izlagali su brojni

renomiranu umjetnici, medu kojima su: Vlaho Bukovac sa ucenicima, Sava Šumanović, Omer

Mujagić, Boško Karanović, Mica Popović, Emir Dragulj, Krsto Hegedušić, Dževad Hozo, Paja

Jovanović, Nikola Gvozdenović, Milorad Corović, Milivoje Unković, Ratko Lalić, Ðorde

Petrović, Haim Pinto i mnogi drugi...

U kulturi grada djeluju Srpsko kulturno i prosvjetno drustvo Prosvjeta, Srpsko pjevačko

društvo“ Srbadija”, Srpsko kulturno-umjetnicko drustvo ,,Semberija'', brojne radio i TV stanice.

1.4 Mjesto mog sadašnjeg stanovanja

Mjesto gdje ja trenutno živim je Suvo Polje. To je selo u sastavu opštine Bijeljina. Po

popisu iz 1991. godine brojalo je 1.503 stanovnika. Suvo Polje se nalazi između Bijeljine i

Ugljevika. Od Bijeljine je udaljeno oko 13, a od Ugljevika devet kilomatara. Selo se graniči sa

Modranom i Zagonima, selima bijeljinske opštine i sa Trnovom i Ravnim Poljem, selima

ugljevičke opštine. Ima veoma razvijenu putnu komunikaciju.Razgranata putna mreža

omogućava da se iz sela možestići do bilo kojeg okolnog grada, kao što su:Brčko, Ugljevik,

Zvornik i Bijeljinu. Svi važniji putevi kroz selo su asfaltirani, tako da se do centra sela dolazi

jako brzo.

Razvijeni su telekomunikacioni sistemi, i gotovo svaka kuća ima telefon i internet,a

mnogi kablovsku TV i satelitske antene.

U selu se nalazi Osnovna škola „Dositej Obradović“ koju pohađa oko 200 učenika, a

nekada je bilo mnogo, mnogo više. Škola je u više navrata mijenjala naziv kao: „Dimitrije

Lopandić“, „Fadil Jahic Španca“ i„Prva osnovna“. Prvobitno je bila Dom za ratnu siročad, a tek

kasnije je to je postala klasična škola. U njoj su se organizovali i razni kursevi i večernje škole.

U selu postoji i stara škola, koja je preuređena u četiri stambena prostora. U jedan prostor

je smještena jedna izbjeglička porodica u drugi veterinarska apoteka, a ostala dva prostora su

prazna i prepuštena zubu vremena.

Do devedesetih godina je veoma uspješno poslovala Zemljoradnička zadruga

„Jedinstvo“, a danas je i sve više je podložna fizičkom propadanju, kao i Dom kulture koga je

već odavno narušio zub vremena.

Devedesetih godina prošlog vijeka počela je izgradnja crkve Uspenja presvete

Bogorodice i parohijskog doma. U crkvi se trenutno izvode radovi na oslikavanju ikona bočnih

zidova. Uzdignut je manastir Časnog Krsta iz ruševinanekadašnje drvene crkve iz doba

Nemanjića.

Slika17. Crkva Uspenja presvete Bogorodice

U centru sela se nalazi: mjesna zajednica, matična služba, pošta, ambulanta, tri

prodavnice, jedan butik, poljoprivredna apoteka. Malo dalje od centra je MS pekara i Fazanerija

sa gatrom u kojoj radi desetak ljudi.

Zbog nepostojanja bilo kakvih firmi i fabrika većina stanovništva se bavi poljoprivredom

i uzgojom stoke.

Jedinu rekreaciju nalaze u fudbalskom klubu „Jedinstvo“ koje se nalazi u Drugoj

opštinskoj ligi.

1.5 Moje školovanje

Osnovnu školu sam završila 1986. godine u Suvom Polju, a Srednju školu smijer

mašinski tehničar završila 1990. u Ugljeviku. Trenutno sam student prve godine Banjaluka

College.

1.5.1. Moj učitelj

Moja učiteljica se zvala Šefka Lazić. To je bila visoka i vitka žena sa krupnim crnim

očima i gustom, uvijek dotjeranom, crnom kosom. Imala je tada oko 30 godina. Skoro uvijek je

nosila crveni ruž na usnama i đerdane oko vrata, ali skoro nikad nije skidala osmijeh sa lica.

Bila je stroga ali pravedna. Znala je da kazni i da nagradi svakog ucenika ali nikad se niko nije

žalio. Mnogo je voljela djecu, pa je sa puno pažnje i razumijevanja prilazila svakom djetetu.

1.5.1. Moja osnovna škola

U vrijeme kada sam pohađala osnovnu školu zvala se OŠ „Dimitrije Lopandić“, kasnije

„Fadil Jahić – Španac“,“ Prva osnovna“, a sadašnji naziv je OŠ „Dositej Obradović “,

Adresa škole je OŠ Dositej Obradović Suvo Polje. Telefon je 055 325 018.

Slika 18. Moji drugari iz sedmog razreda

Direktor se zvao Slobodan Ivanović. Nastavnici koji su predavali su: Ksenija Marković

Darislav Obrenović, Jasminka Blagojević, Drago Marković, Zorica Nikolić, Dragan Kulić,

Ljubomir Marković, Božo Milijašević, Dragan Lazić, Đorđe Lazić, Ramo Zečević, i Samir

Omerović.

To je bila osmogodisnja škola koju je pohađalo preko 800 đaka , danas oko 200 i koja je

pred zatvaranjem. Škola je imala vrlo raznovrsne sadržaje kao što su: sportska sekcija, likovna,

literarna, muzička, fotografska i saobraćajna. Svaki učenik bio je uključen u jednu, a neki i u

više njih.

Slika 19. Prosjek ocjena Osnovna škola

1.5.2. Moja srednja škola

Srednju školu koju sam završila zvala se Centar za srednje usmjereno obrazovanje

Ugljevik. Centar za srednje usmjereno obrazovanje Ugljevik, osnovan je 27.02.1981. godine, a

ime impozantnog matematičara Mihajla Petrovića Alasa škola nosi od aprila 1993.godine. U

ugljevičkoj srednjoj školi za proteklih dvadesetak godina obrazovani su kadrovi elektrotehničke,

rudarske, mašinske i trgovačke struke.U posljednjih nekoliko godina umjesto rudarske struke

formirana su odjeljenja za obrazovanje u oblasti ekonomije, prava i administracije. Od 2007,u

školi su formirana prva gimnazijska odjeljenja, opšti smjer.

Adresa škole je ulica Karađorđevoj ulici broj 17. Тelefon škole je je 55 771 221 i

772- 250, a e-mail adresa je ssrs60ug@teol.net

Slika 20. Moj razred nakon 20 godina

Direktor je bio Miladin Stjepanović. Profesori su bili:Petar Nešković, Branko Todorović,

Drago Radovanović, Dragana Tomić, Andrija Cacanović, Milan Lazić, Nebojša Jović, Borislav

Radovanivić, Branislav Jefimić, Dobrila Đukanović, Dragomir Petrović , Cvijetin Janković ,

Aco Tomić, Božidar Vasić, Čedo Matić, Spomenko Novaković, Zoran Vasiljević, Miladin

Manojlović, Miko Perković, Djorđija Avramović, Milorad Čakarević , Ljubo Jovanović i Risto

Tešić.

Od sadržaja se izdvaja novinarska, sportska i muzička sekcija.

Slika 21. Prosjek ocjena srednja škola

1.5.3. Banjaluka College

Banjaluka College je samostalna privatna visokoškolska ustanova čija je misija da

obezbijedi kvalitet i efikasnost studiranja i poštovanje akademskih sloboda i akademske

autonomije.Ova banjalučka visokoškolska ustanova se nalazi u ulici Miloša Obilića broj 30, a

kontakt telefoni su 051 433 010, 433 012, 065 281 381, 065 516 981, fax 433 815, a e-mail

adresa je blc@edu.ba. Direktor BLC fakulteta je Doc. mr Branislav Grulović.

Slika 22. Banjaluka College

BLC posjeduje stručan i kvalitetan nastavni kadar među kojima su: Prof. dr Zdravko

Glušica, prof.dr Rade Tanjga, prof.dr Svetlana Dušanić- Gačić , doc.dr Nenad Novaković, prof.

Branislav Blagojević, prof.dr Mijal Stojanovic, prof. dr Aleksa Vulin, prof.dr Miloš Đorđević,

mr Branislav Grulović, prof. dr Miloš Babić, doc. dr Mladen Mirosavljević, doc.dr Rajko

Macura, doc. dr Simeun Vilendačić, prof. dr Rajko Kasagić i mr Jasna Ćošabić.

U okviru vanstudijskih djelatnosti studenti mogu po svom izboru djelovati kroz

udruženja, sekcije, kreativne radionice, redakciju studentskog biltena, radija, preko portala i na

drugi način. Poseban značaj daje se razvoju sportske kulture. Za studente koji to žele organizuju

se sportske aktivnosti, tako da se mogu baviti sportskim aktivnostima, kao što su fudbal, košarka,

odbojka, plivanje, padobranstvo, jedriličarstvo, motorno letenje i dr.zavisno od pokazanog

interesovanja i sklonosti.

Slika 13. Prosjek ocjena BLC

1.6. Moj pogled na rat i protekli ratni period

Ratovi su besmislica u kojoj istina prva pogine. Šta rat može da donese osim što se

iskazuje u tragičnim razmjerama.

Na sam spomen riječi rat, naviru mi slike stradanja stotine hiljada mrtvih, invalida,

uplakane djece i ratne siročadi, kolona izbjeglica, uništena materijalna dobra i u zgarišta

pretvorena područja sa kojih su protjerani, iznemogle starce koji po stare dane napuštaju svoje

kuće i idu u nepoznato, a sami nisu znali šta ih tamo čeka. Ljude ostavljene da bitišu u mraku

ekonomske dezorganizacije, socijalne katastrofe, u privrednom haosu, ali najvažnije je sačuvati

život.

Bijeljina nije mnogo osjetila ratne strahote. Ratne borbe se nisu vodile u samom gradu,

ali u tom periodu osjetila je stradanja vojnika koji si išli na druga ratom zahvaćena područja.

Majevica je bila najbliža linija fronta i tu sam izgubila dosta prijatelja. To je perid koji nije

trebao da se desi, jer sa sobom nosi mnogo patnje, teških dana i mnogo izgubljenih života.

Mnogo se toga promijenilo i nikad neće biti kao prije...Rat nikad više!!!

1.7. Kako sebe, moju porodicu, moj grad i RS i BiH vidim u budućnosti.

Sadašnjost i budućnost zavisi od mnogih činilaca, ali prije svega od naših sposobnosti i

odlučnosti da se maksimalno posvetimo razvoju i prosperitetu naše zajednice. Pogled u

budućnost ima posebno značenje i posebno vrijednost.

Nadam se da cu osnovati porodicu, imati miran i harmoničan život, materijalno

obezbijeđen, socijalno stabilan i skroman. Da oko sebe imam ljude koji mi znače i kojima

značim, prijatelje, porodicu i zdrav razum. U budućnosti sebe vidim ispunjenu poslom i

porodičnim obavezama, ali zadovoljnu postignutim.

Najvažnije mi je da su moji roditelji, moja porodica živi i zradvi, da budemo jedni uz

druge kada naiđu teški trenutci u životu, a želim da se ti trenutci ne dogode.

Želim da vidim moj grad kako raste, kako se razvija, kako se ljudi zapošljavaju i kako se

djeca bezbrižno igraju. Da djetinjstvo uvijek bude nevino, mladost lijepa, a starost mudra. Moju

Republiku vidim stabilnu, ekonomski jaku i prosperitetnu, gdje se poštuju ljudska prava. BiH

vidim kao normalnu zemlju na putu oporavka, gdje neće biti preglašavanja i gdje neće

preovladavati lični interesi na dobrobit cijelog društva.