Dr Vojislav [e{elj

RIMOKATOLI^KI ZLO^INA^KI PROJEKAT VE[TA^KE HRVATSKE NACIJE

Tre}e izdanje Srpska radikalna stranka Beograd 2007.

Dr Vojislav [e{elj

RIMOKATOLI^KI ZLO^INA^KI PROJEKAT VE[TA^KE HRVATSKE NACIJERecenzenti Prof. dr Mirko Zurovac dr Nikola @uti} Direktor izdava~kog sektora Ognjen Mihajlovi} Redakcija Ivana Borac, Ljubinka Bo`ovi}, Ljubica Davidovi}, Vesna Zobenica, Zorica Ili}, Vesna Mari}, Ljiljana Mihajlovi}, Biljana Mi~i}, Severin Popovi}, Zlata Radovanovi}, Marina Risti}, Zlatija Sevi}, Brankica Terzi}, Dragica Tomi}, Aleksandar ^arapi}, Milica [e{elj Izdava~ Srpska radikalna stranka Trg pobede 3, Zemun Za izdava~a Dr Vojislav [e{elj [tampa [tamparija DOO Dragi}, Zrenjanin Za {tampariju Mom~ilo Dragi} Tira` 500 primeraka

CIP - Katalogizacija u publikaciji Narodna biblioteka Srbije, Beograd 272-767(497.5) 323.1(=163.41/=163.42) [E[EQ, Vojislav Rimokatoli~ki zlo~ina~ki projekat ve{ta~ke hrvatske nacije / Vojislav [e{eq. - Beograd : Srpska radikalna stranka, 2007 (Zrewanin : Dragi}). - 1031 - str. ; 21 cm Tira` 3.600. ISBN 978-86-7886-025-6 a) Katoli~ka crkva - Hrvatska b) Srbi Hrvati COBISS.SR-ID 134993676

OVU KNJIG U POSVE]UJEM MOJIM RATNIM SABORCIMA I PRIJA TELJIMA DOBROVOLJCIMA SRPSKE RADIKALNE STRANKE, JUNA^KIM SRPSKIM ^ETNICIMA, KOJI SU SVOJE @IVOTE POLO@ILI NA OLTAR OTAD@BINE I SRPSTVA, BRANE]I ZAPADNE SRPSKE ZEMLJE. DIVIM SE NJIHOVOM HEROJSTVU I, KLANJAJU]I SE PRED TIM UZVI[ENIM MU^ENI[TVOM, STIDIM SE PRED ISTORIJOM [TO NISAM BIO DOSTOJAN DA PODELIM NJIHOVU SUDBINU. UTOLIKO SAM ODLU^NIJI DA DO POSLEDNJEG DAHA

PredgovorPisati na temu, koja je od egzistencijalnog istorijskog zna~aja za srpski narod i vekovima oblikovala na{u kolektivnu sudbinu, zahteva ulaganje mnogo napora da se autor oslobodi emocija i predrasuda, da pi{e trezveno, razlo`no, stalo`eno i argumentovano. Samo tako se mo`e objektivno i nepristrasno apsolvirati definisani problem, a njegova uspe{na obrada, pored saznajno-nau~nog aspekta, mo`e imati svojevrsnu delatnu snagu i podsticaj na sasvim konkretne oblike dru{tvenog pona{anja. Pri tome kriterijum istinitosti uvek mora dominirati nad na~elima korisnosti, potiskivati pristrasnost i neprekidno insistirati na upornom preispitivanju postignutog saznanja. Kad god neki Srbin pi{e o hrvatstvu, ne mo`e se osloboditi utiska stravi~nih jasenova~kih klanica i kra{kih jama kao masovnih grobnica. Me|utim, i tu je potrebna velika doza hladnokrvnosti i sumnji~avosti, jer su ti zlo~ini pripisani jednom malom narodu koji je te{ko stradao kroz istoriju, koji je skoro potpuno uni{ten, a ~iji su ostaci ve} jedva prepoznatljivi u preostalim si}u{nim ~akavskim enklavama. Glavni izvr{ioci zlo~ina nad svojom pravoslavnom bra}om mahom su Srbi katolici, instrumentalizovani kao slepo oru|e u rukama tradicionalnih srpskih neprijatelja. Ta velika istina vi{e od jednog veka prisutna je i prepoznatljiva svuda oko nas, ali zapravo jo{ nikad nije sistematski izlo`ena. Dugo utamni~enje u ha{kom kazamatu za mene je predstavljalo veliki izazov da to poku{am uraditi, a ujedno robijanje osmisliti i u~initi svrsishodnim. Predaju}i sudu javnosti rezultate ~etvorogodi{njeg rada, ose}am potrebu da, nadam se, krajnje kriti~ki raspolo`enom ~itaocu, iznesem nekoliko uvodnih napomena. 1. Metodolo{ki pristup u ovoj studiji zasniva se na ~injenicama i premisama koje su ve} odavno utvr|ene, vi{estruko proveravane i potvr|ivane u istoriografiji i politi~koj teoriji. Ogroman broj svetskih nau~nika odavno je u svojim nau~nim radovima dokazao da je Rimokatoli~ka crkva vekovima istrajno delovala kao vode}a svetska zlo~ina~ka organizacija, li{ena bilo kakvih moralnih skrupula i rukovo|ena najogoljenijim makijavelisti~kim principima. U svojoj `elji za univerzalnom svetskom dominacijom nije se nimalo ustru~avala da na najsuroviji na~in likvidira pojedince, dru{tvene grupe i uni{ti cele narode, ako su joj stajali na putu i makar pasivno se suprotstavljali. To je prva premisa metodolo{kog pristupa. Druga predstavlja ~injenicu da je hrvatski narod istorijski zaista postojao, da je pripadao slovenskom narodnom stablu i imao sopstveni jezik, ~akavski, izvorno blizak zapadnoslovenskoj jezi~koj grupi. Tre}a je premisa da je taj narod turskim najezdama skoro potpuno uni{ten i da5

se njegovo istorijsko ime sa~uvalo isklju~ivo kao obele`je vrlo tankog sloja feudalne vlastele, koju su ugarski vladari jednostavno preselili iz ugro`ene i opusto{ene ~akavske u stranu, kajkavsku, sredinu. Feudalna vlastela je tako postepeno svoj etni~ki naziv nametala novoste~enim kmetovima. ^etvrta premisa kazuje da su me|u dana{njim Hrvatima veoma retki oni koji imaju bilo kakvog genetskog dodira sa izvornim hrvatskim stanovni{tvom. Po svim istorijskim pokazateljima, njima je kao Srbima katolicima hrvatsko ime organizovanom akcijom Rimokatoli~ke crkve u masi nametnuto tek u drugoj polovini devetnaestog veka. Petu premisu predstavlja ~injenica da su stotinama godina Hrvati predstavljali instrument Vatikana i raznih zapadnih sila u njihovoj antisrpskoj najezdi. Na osnovu tih pet premisa u sklopu primenjenog metodolo{kog pristupa konstituisao sam osnovnu hipotezu, izra`enu ve} kroz naslov studije. Dana{nji hrvatski narod ve{ta~ka je kreacija Rimokatoli~ke crkve, unapred zami{ljena kao instrument jednog zlo~ina~kog projekta, utemeljenog na te`nji da se srpski narod uni{ti unija}enjem, pokatoli~avanjem ili potpunom fizi~kom likvidacijom, kako vi{e ne bi predstavljao prepreku daljem prozelitskom prodiranju na isto~noevropske prostore. Projekat nije unapred dat kao gotov i zaokru`en. On je postepeno sazrevao, imaju}i u prvoj fazi ilirsku, a u drugoj jugoslovensku opciju. Me|utim, priroda rimokatoli~kih zlo~ina nad srpskim narodom istovetna je. Su{tinski se ona ne razlikuje tokom Prvog i Drugog svetskog rata i gra|anskih ratova u Jugoslaviji tokom devedesetih godina. Metodolo{ki postupak je opredelila ~injenica da postoji bogata nau~na i publicisti~ka literatura koja iscrpno tretira pojedina~ne aspekte problema. Zato ova studija nije klasi~nog istra`iva~kog karaktera. Autoru nisu bila potrebna istra`ivanja po arhivama i muzejima. Istra`ivao sam ve} objavljena dela i nastojao da sistematski obradim njihove rezultate u sklopu unapred odre|ene tematike. Pritom sam prou~avao ~etiri vrste dela: radove romanti~arski nastrojenih pisaca hrvatske pamfletske istoriografije, ozbiljna nau~na dela sa izra`enim kriti~kim pristupom, dnevnopoliti~ku publicistiku i javne nastupe istaknutih ideologa, kao i publikacije memoarskog karaktera. Svaka analiza teksta je tako|e morala biti kriti~ki intonirana i nepristrasno elaborisana. U ovu studiju sam ukomponovao op{irne citate iz prou~avanih dela. Zbog autenti~nosti autorskih stavova ~inilo mi se da je primerenije precizno citiranje nego prepri~avanje. Kroz prepri~avanje ne bih mogao da izbegnem sopstvenu subjektivnu interpretaciju. Naravno, i sam izbor citata uvek mora biti subjektivan, ali se nadam da oni svojom upe~atljivo{}u dovoljno potiskuju negativni upliv subjektivnosti selekcije. ^injenice su morale da potiskuju emocije, ali i same da budu preispitivane pore|enjem njihove interpretacije od strane razli~itih autora. Naravno, nisu mogla biti obuhva}ena sva raspolo`iva dela, pa sam nastojao da odaberem najkvalitetnija, najreprezentativnija i najrelevantnija. Koliko sam u tome uspeo nije moje da prosu|ujem, jer svaka selekcija neminovno nosi li~ni pe~at onog ko je provodi, motivisanog sasvim odre|enim ciljem. Ra~unam na bespo{tednu i argumentovanu nau~nu kritiku.6

2. Unapred problem po sebi predstavlja hrvatska pamfletisti~ka istoriografija, aktuelna politi~ka publicistika i memoarska gra|a. Sve je to maksimalno ideologizovano u funkciji osnovne rimokatoli~ke doktrine. Njima ide na ruku i dana{nji pogled na svet kreatora globalizma koji su Srbe `igosali kao svetski problem, a svrstali se na stranu tradicionalnih srpskih neprijatelja predstavljaju}i ih kao oli~enje pravde i pravi~nosti. Pri svakom poku{aju preispitivanja nametnutih ideolo{kih obrazaca i kvazieti~kih vrednosti mo`emo sagledati koliko se volja za mo} preoblikovala u kontrolu ljudskog uma i uspela da svoju totalitarnu prirodu predstavi kao najvi{e demokratsko dostignu}e. Postoji problem ve{ta~kog oblikovanja ljudske misli i na~ina razumevanja stvarnosti kroz funkcionisanje zapadnih demokratskih sistema, kako bi se {to lak{e odr`ala na vlasti postoje}a svetska finansijska i politi~ka elita, a pri tome sa~uvala i pro{irila sve svoje privilegije. To sistematsko oblikovanje se vr{i kontrolom glavnih medija i usavr{enim sredstvima manipulacije, u okviru globalnog medijskog poretka kojim dominiraju najja~e industrijske sile i njihove mastodontske korporacije. Odsustvo svake kontrole nad njihovim manipulativnim tehnikama i propagandnim projektima pravda se na~elom slobode {tampe. Javni i zakulisni centri mo}i ne trpe nikakvu alternativu niti diversifikaciju pristupa medijima, izvorima informisanja, proveravanje ~injenica itd. Mediji su jednostavno sfera u kojoj nema nikakve demokratizacije, a svaki zahtev da se ona kao proces i na tom polju pokrene najogor~enije se na no` do~ekuje od ameri~kih centara politi~ke i finansijske mo}i, kao dominantnih u dana{njem svetu. Idealizovana slika zapadne demokratije medije predstavlja kao pouzdane i sveprisutne, prkosne i tvrdoglave, do zajedljivosti kriti~ki raspolo`ene i nepotkupljive, aktere politi~kog procesa koji po`rtvovano ~uvaju slobodu govora i obezbe|uju pravo gra|ana da budu o svemu obave{teni. Ali kad se dirne u oko{tale ideolo{ke stereotipe i doktrinarne predrasude, nepo}udnog gomila odmah freneti~no optu`uje za govor mr`nje i zamenom teza on postaje izvor netrpeljivosti. Mediji na Zapadu nikada nisu bili neslobodniji i politi~ki instrumentalizovaniji. Vladari sveta i njihove polukonspirativne centrale ube|eni su da je kriza demokratije prouzrokovana njenim neumerenostima. Da bi se demokratija sa~uvala ljudi se moraju svesti na idiotizam prose~nosti, mora im se nametnuti apatija i poslu{nost, a pa`nja zaokupiti perifernim zbivanjima, senzacijama i spletkama. Ogromna ve}ina gra|ana ugro`ava demokratiju tako {to se suprotstavlja njenoj instrumentalizaciji i krajnjoj formalizaciji od strane politi~ke elite, privrednih korporacija i najsna`nijih finansijskih institucija. Uostalom, demokratija je uvek bila po{tapalica za kod ku}e. Na me|unarodnoj sceni, u odnosima izme|u velikih i malih dr`ava, nikada se nije poku{avao stvoriti ni privid demokrati~nosti. Samo pretnje, ucene jezik ultimatuma. Zapadnja~ki mediji su, po direktnim ameri~kim i vatikanskim instrukcijama, maksimalno instrumentalizovani da horski deklamuju antisrpske la`i i klevete, ~iji je osnovni cilj da u o~ima svetskog javnog mnjenja zlo~inci i `rtve me|usobno zamene svoje istorijske uloge. U toj izvitoperenoj svesti stvarne `rtve genocida postaju njegovi zlo~ina~ki akteri. Jadni Hrvati i bosanski mu7

slimani su miljenici novog svetskog poretka, a Srbi stalna meta za odstrel. Ako neko `eli da se preko no}i proslavi, najjednostavniji je na~in da, putem {tampe, televizije ili publicistike, plasira {to grozniju i besmisleniju izmi{ljotinu, kojom }e se celi srpski narod dodatno prikovati za stub srama. U tom smislu su verne sluge prona{li i u svim srpskim zemljama. Prozapadne politi~ke partije, mediji i takozvane nevladine organizacije za novac slu`e neprijateljima sopstvenog naroda i bore se protiv njegovih egzistencijalnih interesa. I za njih la`na, iluzorna svest, hrvatska ili muslimanska samosvest, predstavljaju uzor istinitosti i plemenitosti, a tragedija sopstvenog naroda predmet prezira i nipoda{tavanja. Na javnoj sceni strani pla}enici su toliko bu~ni, da uspevaju u drugi plan potisnuti trezveno i razlo`no rasu|ivanje srpskih intelektualaca, koji se ne prodaju za {aku dolara; koji nisu spremni da li~nu savest i akademski moral `rtvuju za ljubav solidne materijalne situiranosti na osnovu isplata na {alterima zapadnih ambasada ili preko ra~una sumnjivih fondacija. 3. Naravno da sam svestan ograni~ene verodostojnosti svakog li~nog svedo~enja i krajnje subjektivnosti memoarske gra|e. Pisac autobiografskog spisa sopstvena `ivotna iskustva i vi|enje istorijskih zbivanja kojima je prisustvovao ili ~iji je va`an akter bio, ne mo`e a da ne usmeri prema odre|enom cilju. Tako se teleolo{ki pristup naj~e{}e svodi na potrebu da se sopstvena uloga prika`e u {to lep{em svetlu, da se naknadno opravdaju odre|eni postupci ili konstrui{e varijanta racionalizacije ukupnog sopstvenog pona{anja. Tako svako ranije ste~eno iskustvo poprima aktuelni smisao, a rekonstrukcija istorijskog doga|aja prakti~nu, odnosno upotrebnu politi~ku vrednost. Pri tom se naknadno nastoji logi~ki povezati i ono {to je izbijalo potpuno spontano, iskrsavalo sasvim neo~ekivano i, po prvobitnoj recepciji, remetilo normalni tok odre|enog procesa. Ono {to je ranije bilo potpuno nepredvidivo sad se tretira kao jedino mogu}i i prirodan ishod. Sad kad se napokon ishod zna, odjednom su svima jasni i smisao i svrha doga|aja, kao i njihovo uzro~no-posledi~no situiranje u dru{tvenu i istorijsku celinu. Svaki realizovani autobiografski projekat vi{e je akt sada{njeg politi~kog delovanja nego sastavna komponenta prethodnih i opisivanih. Uz to je rezultat preispitivanja sopstvene uloge u `elji da se ona ulep{a, opravda ili odbrani. I uvek se to ~ini na vrednosnim postulatima sada{njice koji opredeljuju naknadni koncepcijski okvir koji memoarista sledi. Nema tu nikakve spontane autenti~nosti, koju mogu pru`iti dnevni~ke bele{ke, ali se zato mo`e pru`iti jedinstvenost i celovitost pogleda, koherentnost izlaganja i logi~na konzistentnost sopstvenog stava. Preglednost celine se posti`e i na ra~un otvorenosti, neposrednosti i objektivnosti. Pisac memoara uvek ne{to prikriva jer je njemu apologija sopstvene li~nosti po prirodi stvari va`nija od istine. Mnogi su blagovremeno krali dokumentarnu gra|u, autenti~na svedo~anstva o stvarnim doga|ajima, da bi im naknadnim ekskluzivnim tuma~enjem ulili li~ni pe~at. Zato je uvek va`nije ono {to autor memoarskog spisa pre}utkuje od onoga {to na sva zvona razgla{ava. Iznose oni u javnost manji ili ve}i deo istine, ali nikada i celu istinu. Za celovitu isti8

nu uvek je va`nije ono pre}utano od izre~enog. Ali svakom autobiografijom ~ovek nepogre{ivo svedo~i o sebi i svojoj li~nosti, a kriti~kim analiziranjem napisanog lak{e se prodire do sakrivenog. Novi kvalitet vrednosti donosi uporedno memoarsko svedo~enje vi{e aktera istog politi~kog istorijskog zbivanja, pogotovo kad su oni pripadali suprotstavljenim stranama. Tamo gde su im faktografski iskazi i analize podudarni, postignut je vrlo visok stepen istinitosti, dok u slu~aju krajnjeg razila`enja stavova i tuma~enja, opet imamo na raspolaganju dragocenu podlogu za nepristrasno kriti~ko prou~avanje. Upravo u tom svetlu treba posmatrati autobiografske spise hrvatskih nacionalnih ideologa, posebno Stjepana Radi}a, Ante Paveli}a i Franje Tu|mana. Nije nimalo slu~ajno {to je u okviru svog glavnog dela, po uzoru na Adolfa Hitlera, Tu|man komponovao autobiografsku prozu i ideolo{ku studiju, stavljaju}i tako sebe u epicentar istorijskih zbivanja i predstavljaju}i se kao njihov vrhunski kreator. U pravoj galeriji ljudskih nakaza i moralnih mizerija, kojima obiluje hrvatska istorija u poslednja dva veka, Franjo Tu|man je bio najuspe{niji i kao teoreti~ar i kao politi~ki prakti~ar. Bez sumnje, istorijske okolnosti su mu maksimalno i{le na ruku, ali se njegov li~ni upliv svakako ne mo`e zanemariti. Tu|man se jednostavno dokazao kao sinteti~ka reinkarnacija Ante Star~evi}a i Ante Paveli}a, koja je do krajnjih konsekvenci izvela njihovu ideologiju, politi~ki program i metode delovanja. Povrh toga, on je uspeo da kolosalnu hrvatsku istoriografsku la` uklopi u vrednosna opredeljenja globalizma kao usavr{ene planetarne varijante totalitarizma. Uz svesrdnu pomo} Vatikana, Tu|man je postigao da se u ulozi nastavlja~a jasenova~kog genocida i pokreta~a velikog srpskog kraji{kog egzodusa pojave Amerikanci i zapadni Evropljani. Ono {to nisu uspeli Franc Jozef I i Adolf Hitler, realizovali su Jovan Pavle Drugi, Helmut Kol i Bil Klinton. Kreirali su monstruoznu dr`avnu tvorevinu, ~ije temelje odr`avaju isklju~ivo antisrpska mr`nja i netrpeljivost. Ali, uveren sam da ni ta tvorevina ne mo`e biti ve~ita, kao i ni{ta drugo {to je na zlu sazdano. 4. Ovu studiju sam pisao kroz pune ~etiri godine ha{kog zato~eni{tva. Sve citirane knjige i mnoge iz kojih citate nisam vadio, donosila mi je u Hag moja supruga Jadranka [e{elj. Pored dela iz moje li~ne biblioteke, koja sam decenijama tematski prikupljao, Ljiljana Mihajlovi} i Filip Stojanovi} savesno i pedantno su mi pronalazili i fotokopirali brojna stara izdanja, do kojih je prili~no te{ko do}i. Na rukopisu zavr{avam rad danas, kad ulazim u novu fazu moje ha{ke borbe, potencijalno sudbonosnu. Vi{e od hiljadu strana rukom pisanog teksta ostavio sam na ~uvanje u centrali Srpske radikalne stranke u Beogradu. @ao mi je ako su se prilikom prekucavanja potkrale gre{ke u imenima pojedinih istorijskih li~nosti ili datumima odre|enih zbivanja. Mogu}nosti za ispravke i kona~nu redakciju jednostavno nisam imao. Odlaganje {tampanja do izlaska iz zatvora tako|e nije dolazilo u obzir jer sam svestan da se iz ha{ke tamnice retko koji Srbin `iv vra}a. Ne brine me to mnogo. Navikao sam ve} na ~injenicu da mi je robija svojevrsna `ivotna sudbina. Zato me neprekidno okupira misao da i nju treba iskoristiti u politi~koj borbi. Stradanje ~oveka po9

jedinca nije toliko bitno. Nacija je ugro`ena i zbog tog razloga nijedna `rtva za njen spas nije preskupa. Zato me nadahnjuje istorijski primer \akona Avakuma i Starog Vujadina. Mogu me vezati, ali me ne mogu spre~iti da prkosim, uvek i gde god se na|em. Odr`ava me prkos, a snagu uliva beskrajna vera u Boga, Srpstvo i Rusiju. U Hagu, 10. novembra 2006. godine Vojislav [e{elj

10

Prvi deo

PRISTUPNA RASPRAVAI. Hrvatstvo kao najefikasnije vatikansko sredstvo za uni{tenje srpskog narodaGra|anski ratovi vo|eni kroz proces spolja iniciranog raspada jugoslovenske dr`ave, ~iju zavr{nicu predstavlja varvarska agresija Severnoatlantskog pakta na Srbiju i celi srpski narod, nikako nisu izbili spontano, nego su dugo i sistematski pripremani. Njihov glavni inspirator i organizator je Vatikan, centralno sedi{te Rimokatoli~ke crkve, koja nikada srpskom narodu ne}e zaboraviti ni oprostiti {to se po~etkom trinaestog veka u ogromnoj ve}ini i definitivno opredelio za isto~nu hri{}ansku crkvu, pa jo{ osnovao i sopstvenu nacionalnu, sa svetosavljem kao specifi~nom varijantom pravoslavlja. Vekovima je Rim nastojao da Srbe pokatoli~i, da ugu{i pravoslavlje, i u tom smislu je oberu~ke pomagao sve strane sile koje su na Balkanu nastupale kao otvoreni srpski neprijatelji i agresori. Svaku veliku srpsku tragediju, nesre}u i nevolju rimokatoli~ki fratri na terenu spremno su i organizovano do~ekivali da bi otimali naivne srpske du{e, o~ajne u egzistencijalnom bezna|u. Neretko je prevo|enje u katoli~ku veru obavljano i neposrednim nasiljem, potkupljivanjem, pretnjama, diskriminacijom i svim varijantama {ikaniranja. U svakom istorijskom periodu jedan deo Srba tome je podlegao, uvek onaj slabiji, nacionalno nesvesniji, moralno nedogra|eniji, predstavljaju}i isti onaj etni~ki supstrat, koji je u druga~ijim socijalnim i politi~kim okolnostima iskazivao spremnost na islamizaciju. Katoli~enje je bilo lak{e provesti nego tur~enje, prvenstveno zbog prili~no podudarne verske simbolike i primamljivije prozelitske demagogije. Ipak je ve}ina Srba ostala nepokolebljiva u svom pravoslavlju i svetosavlju. Oni koji su prelazili u islam, rimokatoli~anstvo ili bilo koju malu versku sektu, ubrzo su gubili nacionalnu svest, zamenjuju}i je verskom ili tu|inskom. Novope~eni srpski muslimani ~vrsto su se identifikovali sa Turcima, dok su katolici vremenom postajali Mle~ani, Ma|ari, Nemci itd. Ipak, glavnina Srba katolika sve do devetnaestog veka sa~uvala je bar tragove nekada{nje srpske na11

cionalne svesti, neretko uz ose}anje odba~enosti, otpadni{tva, gotovo instinktivne krivice zbog konvertitstva svojih predaka. U gustim populacijama ti Srbi katolici naseljavali su Dubrovnik, Dalmaciju, Bosnu, Hercegovinu, Slavoniju i Vojnu krajinu. Postepeno osloba|anje Srbije iz turskog ropstva i sve ozbiljniji politi~ki nastupi pravoslavnih Srba pre~ana, postepeno su otvarali o~i katolicima i budili u njima ose}anje svesrpske solidarnosti, bez obzira na veroispovest. Ukupna prosvetiteljska delatnost, prvo Dositeja Obradovi}a, a potom i u mnogo ve}oj meri Vuka Karad`i}a i Njego{a, tome je doprinosila. Ti procesi bu|enja nacionalne svesti i ose}anja kolektivnog duha duboko su zabrinuli vrh Rimokatoli~ke crkve, koji se bojao da se njihova srpska pastva ne preorjenti{e ka nacionalnoj crkvi, kao i austrijske i ma|arske politi~ke krugove, ~ija se vlast u zna~ajnoj meri prostirala i nad srpskom populacijom. Nekoliko vekova prozelitizma ulovilo je du{e vi{e stotina hiljada lakomislenih Srba koji su pre{li na rimokatoli~ku veru i postepeno se li{avali srpske nacionalne svesti, s obzirom da je u uslovima gr~evite borbe za opstanak srpskog naroda Srpstvo sve intenzivnije identifikovano sa pravoslavljem. Rimokatoli~kim prelatima pravi problemi nastaju po~etkom devetnaestog veka, kad evropski prostori do`ivljavaju revolucionarne preobra`aje i gra|anska klasa, pored ekonomske, sve uspe{nije ostvaruje i politi~ku dominaciju. Intelektualni slojevi u svim narodima naglo ja~aju i bitno doprinose ostvarenju nacionalnog preporoda. Nacionalna svest postaje sve vi{e artikulisana, baziraju}i se na istoriji, tradiciji i prvenstveno jedinstvenom jeziku. Uspe{an po~etak oslobodila~ke borbe srpskog naroda i perspektivan zametak obnovljene srpske dr`ave obe}avao je da }e ljudi koji govore jedan, srpski jezik, u slavistici ozna~en kao {tokavski dijalekat, vrlo brzo prevazi}i verske barijere i ujediniti se u okviru jednog nacionalnog duha, svesti, ponosa i dr`avotvornog cilja. Nacionalno jedinstvo srpskih pravoslavaca, rimokatolika, muslimana i {a~ice protestanata neminovno bi vodilo ja~anju pozicija Srpske pravoslavne crkve, tada jo{ razbijene ve{ta~kim dr`avnim granicama i politi~kom supremacijom tu|inskih vlastodr`aca, ali jedinstvenih ciljeva i stremljenja. Po~etnu prednost joj je nedosti`no davala broj~ana premo} vernika i prvenstveno ~injenica da je jedina predstavljala nacionalnu versku organizaciju u pravom smislu re~i, srpsku nacionalnu instituciju, neprikosnovenu po meri realnog uticaja na narod. To je predstavljalo pravi alarm za Rim i njegove prozelitske legije.

1. Instrumentalizacija etni~kih ostataka malog hrvatskog narodaDa bi preduhitrila uspostavljanje punog srpskog nacionalnog jedinstva, Rimokatoli~ka crkva je instrumentalizovala etni~ke ostatke i istorijska svedo~anstva nekada{nje dr`avotvornosti malog slovenskog naroda Hrvata. Za razliku od Srba, koji su isto~noslovenskog porekla i vrlo srodni Rusima, Belorusima i Ukrajincima, Hrvati poti~u od zapadnoslovenske etni~ke grane i po poreklu su bliski Poljacima, ^esima i Slovacima. Izvorni hrvatski jezik je ~akavski, za koji je dubrova~ki katolik Milan Re{etar ustanovio da je samostalan slovenski jezik, a Aleksandar Beli} mu dokazao izvorne sli~nosti sa poljskim i ~e12

{kim. Hrvati su u srednjem veku formirali sopstvenu dr`avu izme|u Gvozda i Jadranskog mora, koja je na vrhuncu mo}i dopirala do Vrbasa i na severu, preko dana{njeg Hrvatskog Zagorja, verovatno do Drave. Po~etkom dvanaestog veka u{li su u sastav Ugarske, koja je Hrvatsku i Dalmaciju izme|u Splita i Zadra administrativno povezala sa svojom, ranije osvojenom, provincijom Slavonijom u jedinstveno vojvodstvo. Pred turskom opasno{}u Hrvati su masovno be`ali u dubinu Evrope, a njihova vlastela je dobila nove posede u zagreba~koj, vara`dinskoj i kri`eva~koj `upaniji, gde je prenela hrvatsko ime i nametnula ga svojim novim kmetovima kajkavcima, {to zna~i Slovencima. U svojim prozelitskim nastojanjima, Rimokatoli~ka crkva je poku{avala da potisne srpsko nacionalno ime perfidno insistiraju}i na tezi da su Srbi i Hrvati delovi jednog jedinstvenog naroda, kome je potreban zajedni~ki naziv Iliri ili Jugosloveni. Takvi koncepti su bili osnovna preokupacija njene politike na podru~ju Dalmacije, Hrvatske, Slavonije i Vojne krajine, a kasnije Bosne i Hercegovine, jer su najefikasnije omogu}avali da se pod izgovorom srpsko-hrvatskog nacionalnog jedinstva ustali ni~im potkrepljeno stanovi{te da unutar jednog naroda naziv Hrvati obuhvata rimokatolike, a naziv Srbi pravoslavce. Ilirski pokret je takav proces uveliko otpo~eo, da bi zaglu{uju}om jugoslovenskom propagandom [trosmajera i Ra~kog bila provedena gotovo prinudna kroatizacija dalmatinskih i slavonskih katolika. Kad je to postignuto, sistematski su formirane kvazijuristi~ke teze o hrvatskom dr`avnom pravu i od Ma|ara pozajmljena floskula o postojanju jednog politi~kog naroda u jednoj dr`avi, kako bi se za takav narod proglasili Hrvati u Dalmaciji, Hrvatskoj i Slavoniji, naknadno i u Bosni, Hercegovini, Dubrovniku i Boki Kotorskoj. Na svim tim prostorima pravoslavcima se negira srpski nacionalni identitet i oni se poku{avaju instrumentalizovati u cilju realizacije hrvatskih dr`avotvornih aspiracija u okviru Habzbur{ke monarhije. Nakon Prvog svetskog rata Vatikan je bio spreman da prihvati i podr`i prvu jugoslovensku dr`avu, nadaju}i se da u njenim granicama ima dovoljan broj sopstvenih vernika, koji bi bili u stanju da ve}inske Srbe privole na uniju, za ljubav potpunog nacionalnog jedinstva. Toliko su rimokatoli~ki prelati bili zane{eni tom idejom da su za neko vreme izgubili poverenje hrvatskih politi~kih predvodnika, poput Stjepana Radi}a, koji je ogor~eno nastupao protiv katoli~kog klerikalizma. Njegovo ubistvo i `estoko srpsko suprotstavljanje konkordatu, klerikalcima su otvorili put za novu politi~ku akciju, u kojoj }e se kao njihov glavni instrument ista}i usta{ki pokret, a genocid dokazati kao najefikasnije sredstvo antisrpske politike. Pobeda komunista }e Vatikanu pru`iti predah da se oporavi od pretrpljenog poraza, a po~etak sloma komunizma stvoriti {ansu da se dokraj~i Jugoslavija, formira nova hrvatska dr`ava po usta{kom uzoru i s njene teritorije akcijom zapadnih sila prognaju skoro svi Srbi. Vatikan je u poslednjim ratovima otvoreno stajao na strani svih srpskih neprijatelja, a papa se li~no zalagao za bombardovanje srpskog naroda.13

2. Otimanje srpskog jezikaVi{egodi{nje zato~enje u tamnici nelegalnog i izrazito antisrpski usmerenog Ha{kog tribunala pru`ilo mi je priliku da se temeljitije pozabavim ovim problemom. Prou~avaju}i ogromnu literaturu koja obra|uje uzroke, procese i posledice razbijanja jugoslovenske dr`ave, nai{ao sam na obilje argumenata da je Vatikan bio najistaknutiji me|unarodni faktor vo|enja antisrpske politike i podgrevanja ratne histerije. Na jednoj od redovnih statusnih konferencija, 31. januara 2005. godine, povodom procesa koji se protiv mene vodio, javno sam saop{tio da }e se moja odbrana zasnivati na osnovnoj tezi da je rimokatoli~ki papa Jovan Pavle Drugi glavni krivac za sve zlo~ine koji su se desili tokom krvavih gra|anskih ratova i zapadnja~ke agresije. Ta izjava i dodatni podnesci objavljeni su u knjizi \avolov {egrt zlo~ina~ki rimski papa Jovan Pavle Drugi (Vojislav [e{elj: Sabrana dela, Srpska radikalna stranka, Beograd 2005., knjiga 57.). Stru~nom timu za pomaganje moje odbrane nalo`io sam da u obliku svojevrsnog nau~noistra`iva~kog projekta, na osnovu sve dostupne nau~ne i stru~ne literature, izradi elaborat kojim se nepobitnim argumentima potkrepljuje moja osnovna teza. Anga`ovanjem svih ljudskih, finansijskih, materijalnih i tehni~kih potencijala Srpske radikalne stranke, elaborat je zavr{en u roku kra}em od dve godine i sastoji se iz dve tematske celine, ~ijom su izradom rukovodili narodni poslanik Zoran Krasi} i Elena Bo`i} Talijan, glavni i odgovorni urednik lista Velika Srbija. U okviru serije zbirki dokumenata koji se odnose na politikantski ha{ki proces, protiv mene tendenciozno re`iran, taj materijal je objavljen u ~etiri toma: Pontifeks maksimus satanisti~ke crkve Jovan Pavle Drugi (knjiga 67.), Antihristov namesnik zlikova~ki rimski papa Benedikt [esnaesti (knjiga 68.), Vatikan glavno Satanino gnezdo (knjiga 74.) i Rimska kurija ve~ito `edna srpske krvi (knjiga 75.). Elaborat je ura|en kao obimna i pedantna hrestomatija, koja koncentri{e nau~ne iskaze najkvalitetnijih srpskih i stranih istori~ara, koji su u svetskoj nauci u~inili neprikosnovenim dokaze o kriminalnoj prirodi Rimokatoli~ke crkve kao globalne zlo~ina~ke organizacije uop{te i genocidnoj politici mnogih rimskih papa prema srpskom narodu posebno, kroz vekove i ~itave milenijume. Posebno je upe~atljivo da se konkretnim ~injenicama politi~kog manifestovanja zlo~ina~ke volje i kriminalnih postupaka sagledava kontinuitet genocidnih nasrtaja na srpski narod krsta{kim ratovima u srednjem veku, razli~itim oblicima prozelitskih pritisaka i nastojanja preko masovnih likvidacija u Prvom i Drugom svetskom ratu, do Tu|manovog progona skoro celog srpskog naroda iz neousta{ke hrvatske dr`ave. Sa svoje strane upustio sam se u temeljito prou~avanje jednog od najve}ih rimokatoli~kih zlo~ina~kih projekata kreiranja ve{ta~ke hrvatske nacije zloupotrebom imena danas gotovo nestalog slovenskog naroda koji je govorio ~akavskim jezikom, ostataka kroatizovanih Slovenaca u Hrvatskom zagorju i etni~ke mase Srba katolika, prethodno denacionalizovanih, a onda sna`no verski i ideolo{ki indoktriniranih. Metodolo{ki postupak, koji sam primenio, bazirao sam na analizi relevantne istoriografske, lingvisti~ke i politi~ko-teorijske lite14

rature. Saznanja o osnovnoj tematici ve} dva veka su prisutna u ogromnom broju nau~nih studija i rasprava, ali razasuta po pojedina~nim knjigama i ~asopisima. Nikada do sada nisu bila na ovaj na~in sistematizovana, verovatno zbog krajnje nepovoljnih politi~kih prilika, koje su karakterisale panslovenske i jugoslovenske ideolo{ke zablude ili krajnje represivni autokratski re`imi, koji su sebi prisvajali ulogu neprikosnovenih arbitara nau~ne istine. Uvek je postojao neki razlog za{to se na ovu temu nije dovoljno pisalo, nekada dobra namera da se ne pravi razdor i u o~ekivanju ve}eg stepena srpsko-hrvatske solidarnosti i uzajamnosti, a nekada goli strah intelektualaca pred opasno{}u ugro`avanja same fizi~ke egzistencije ako se ne pi{e u skladu s propisanim ideolo{kim obrascima. Ova studija se sastoji od {est tematskih celina. U pristupnoj raspravi nastojim izlo`iti osnovni kategorijalni aparat i razjasniti glavne razlike srpskog i hrvatskog nacionalnog supstrata, su{tinu Rimokatoli~ke crkve i njenog politi~kog delovanja, kao i instrumentalizaciju hrvatstva kao najefikasnijeg sredstva potiskivanja i uni{tavanja srpskog naroda. Sledi pregled osnovnih postavki hrvatske romanti~arske i pamfletske istoriografije, pa izlaganje glavnih teza vode}eg hrvatskog istorijskog falsifikatora i istaknutog franjeva~kog fratra Dominika Mandi}a. Potom nastojim kriti~ki rasvetliti poku{aj teorijske interpretacije srpsko-hrvatskih etni~kih i kulturnih diferenciranja kroz ideolo{ke postavke Ive Pilara, kao i izlo`iti kriti~ke elaboracije glavnih falsifikatorskih poku{aja. To je ujedno i podloga za rasvetljavanje pozadine politi~kih nastojanja vode}ih hrvatskih nacionalnih ideologa od Ljudevita Gaja, Josipa Juraja [trosmajera, Franje Ra~kog, Ivana Ma`urani}a, Ante Star~evi}a i Eugena Kvaternika, preko Antuna i Stjepana Radi}a, do Vlatka Ma~eka i Ante Paveli}a. Tako dolazim do izlaganja osnovnih ~injenica o rimokatoli~kom genocidu nad srpskim narodom u Drugom svetskom ratu, kao i realizacije vatikanskih zlo~ina~kih nastojanja pod jugoslovenskim komunisti~kim re`imom Josipa Broza Tita i hrvatskim usta{kim re`imom Titovog generala Franje Tu|mana. Srbi oduvek govore isklju~ivo {tokavski. To je njihov izvorni narodni jezik i po njemu su se razlikovali od Hrvata kao ~akavaca i Slovenaca kao kajkavaca. [tokav{tina je zajedni~ka srpskom, ruskom, ukrajinskom, beloruskom i bugarskom jeziku, koji spadaju u isto~noslovensku jezi~ku grupu. ^akavski i kajkavski su zapadnoslovenskog porekla i bliski poljskom, ~e{kom i slova~kom jeziku. Ono {to je hiljadama godina bilo isklju~ivo srpsko, Hrvati danas svetu predstavljaju kao hrvatski jezik. Da bi se ta teza potkrepila, bilo je nu`no da se od strane Hrvata decenijama i sistematski prisvajaju srpske narodne pesme, ~ak i one koje opevaju podvige Marka Kraljevi}a kao velikog hrvatskog junaka. Da bi se to {to ubedljivije postiglo, prvo su Ljudevit Gaj, Josip Juraj [trosmajer i Franjo Ra~ki dokazivali da su Srbi i Hrvati jedan narod; potom Ante Star~evi} da su svi Srbi zapravo Hrvati, ismevaju}i pritom srpsko ime kao nedostojno. Kad su napokon nau~ili da govore i pi{u srpski jezik, Hrvati su ga prisvojili, po~eli ubrzano da ga menjaju izmi{ljaju}i potpuno nove re~i i izraze, a onda u svojim lingvisti~kim raspravama tendenciozno srpski15

svodili isklju~ivo na ekavski izgovor, dok su ~akavski i kajkavski progla{avali dijalektima {tokavskog. Istori~ar Tadija Smi~iklas je tvrdio da srpski jezik i ne postoji, dok je lingvista Armin Pavi} hvalio srpskog kralja Milana Obrenovi}a kako dobro govori hrvatski. Prisvojiv{i srpski jezik kao sopstveni knji`evni, Hrvati su ubrzo po~eli da ga koriste kao klju~ni argument za dokazivanje hrvatskog etni~kog karaktera odre|enog stanovni{tva. Tako je, na primer, Vjekoslav Klai} ustanovio da svi stanovnici Bosne i Hercegovine govore isklju~ivo {tokavski, {to po njemu zna~i hrvatski. Na osnovu toga je izneo tvrdnju da su svi oni Hrvati, mada je nevoljno priznavao da oni sami sebe ne smatraju i ne zovu Hrvatima, pa ~ak potvrdio da se mnogi od njih izja{njavaju kao Srbi. Ali, s obzirom da je jezik jedino neprikosnoveno obele`je narodnosti, sama ~injenica da svi oni govore hrvatski dovoljan je dokaz da su svi Hrvati, pa ih sad u to treba i ube|ivati. Naravno, ta pri~a nije prolazila kod pravoslavnih Srba, ali je upornim nastojanjima rimokatoli~kih sve{tenika pogodno tlo nalazila kod Srba katolika, koji su postepeno, strpljivim i marljivim misionarskim radom, ve{ta~kim kreiranjem individualne i kolektivne svesti, preobra}ani u hrvatski nacionalni korpus. Crkva i {kola su najvi{e doprinele da se najzagri`eniji Hrvati stvore od onih koji u sebi, u etni~kom pogledu, nemaju ni{ta hrvatsko. Da tragedija bude ve}a, produbljivanjem verske netrpeljivosti, od Srba katolika su stvarani fanati~ni mrzitelji Srpstva. [trosmajerova |akova~ka biskupija je bila glavni centar i rasadnik, u kome su se rimokatoli~ki klerici ideolo{ki obu~avali da slavonske [okce i Race, dalmatinske Latine i bosanske katolike ubede da su odvajkada Hrvati, kao i da su Hrvati bili i njihovi najstariji preci. ^ak se desilo da je i jedan hercegova~ki musliman zbog homoseksualnih sklonosti pobegao od porodice u Dalmaciju, tamo postao rimokatoli~ki fratar i pod imenom Lovro Ljubu{ki po~eo propovedati da je {tokavski hrvatski jezik. Takva klerikalno-politi~ka akcija podrazumevala je da se iz javnog opticaja {to efikasnije potisnu spisi Ljudevita Gaja, [ime Ljubi}a i Vebera Tkal~evi}a, koji su svojevremeno otvoreno priznavali da su Hrvati svoj moderni knji`evni jezik preuzeli od Srba. Uostalom, ta ~injenica bi mogla u provaliju stropo{tati celu kvazinacionalnu konstrukciju, ukoliko se ne suzbije sa javne scene zaglu{uju}om galamom. Jezik je najopipljivije, egzaktno najdokazivije obele`je jednog naroda, s obzirom da krvno poreklo predstavlja biolo{ku, a ne socijalnu kategoriju, a pitanje razvijenosti kolektivne svesti vi{e podle`e subjektivnim nego objektivnim sudovima vrednosti. Postoje istorijske okolnosti koje uti~u na odre|eni narod da preuzme tu|i jezik i potisne sopstveni, obi~no u procesu vi{e ili manje prinudne asimilacije. U Francuskoj je to dovelo do nestanka brojnih etni~kih grupacija, a Nemci su masovno germanizovali pot~injene Slovene, dok su [koti, Vel{ani i Irci nevoljno, ali ipak definitivno, napu{tali sopstvene jezike i preuzimali engleski. Ali, istorija ne pamti da je jedan narod, poput hrvatskog, napustio sopstveni jezik zbog nerazvijenosti, gramati~ke zanemarenosti i knji`evne zakr`ljalosti, pa prihvatio tu|i. Mogli su, dodu{e, Hrvati obnoviti i usavr{iti kajkavski, ugledav{i se na Slovence. Mogli su se vrati16

ti ~akavskome. Ali tako ne bi bili u stanju da izvr{e veliku istorijsku misiju, koju im je poverila Rimokatoli~ka crkva, da Srbe katolike definitivno odvoje od sopstvene nacionalne matice. Pokazalo se da narodi koji su postepeno tu|e jezike preuzimali, poput Jevreja, [kota ili Iraca, nisu gubili osnovne osobine svog nacionalnog karaktera. Hrvati su dva puta sasvim izmenili sopstveni nacionalni karakter i identitet. Kad su pravi, izvorni Hrvati ~akavci kao narod propali, raspr{ili se po Evropi, njihova vlastela, preseljavaju}i se na dodeljene posede na krajnjem zapadu Slavonije, zate~enim kajkavskim kmetovima vekovima je ve{ta~ki utiskivala hrvatski identitet. Novope~eni Hrvati kajkavci svakako nisu ni po kom etni~kom odre|enju bili isto {to i izvorni Hrvati ~akavci. U vreme novog naleta ve{ta~ke kroatizacije broj obuhva}enih Srba-katolika bio je neuporedivo ve}i od broja Hrvata ~akavaca i Hrvata kajkavaca zajedno. Svi stari hrvatski pisani spomenici, ukoliko nisu na latinskom, uvek su na ~akavskom jeziku. Svi stari srpski spomenici, ako nisu na staroslovenskom, uvek su na {tokavskom narodnom jeziku. Nigde nema nikakvog traga da su Srbi kao narod ikada govorili nekim drugim jezikom osim {tokavskim. Tako|e nema nikakvog traga da su sve do {esnaestog veka Hrvati govorili ikakvim drugim jezikom osim ~akavskim. Tek od {esnaestog veka oni zagorsku varijantu kajkavskog postepeno po~inju nazivati hrvatskim. U najstarijim sa~uvanim bosanskim pisanim dokumentima s po~etka trinaestog veka, bosanski banovi svoj narod izri~ito nazivaju srpskim, iako su neki od njih bili katolici i u sukobu sa Nemanji}ima. Pored toga, jezik na kome su izdavali svoje povelje i diplome, bosanski vladari redovno nazivaju srpskim jezikom. I Dubrov~ani {tokavski uvek nazivaju isklju~ivo srpskim. To ka`e i najve}i hrvatski intelektualac svih vremena, Vatroslav Jagi}.

a) Ve{ta~ka izmena karaktera izvorne hrvatske nacijePo{to su Srbi od Svetog Save imali svoju nacionalnu hri{}ansku crkvu isto~nog obreda Srpsku pravoslavnu crkvu, ona je postepeno postajala sastavni deo njihovog nacionalnog individualiteta i kolektivne svesti. Ta ~injenica sve do dolaska Turaka nimalo nije ugro`avala srpska nacionalna ose}anja Srba katolika u Primorju, Bosni i Hercegovini. Postojao je u narodu visok stepen verske tolerancije. Za razliku od pravoslavaca, u Bosni su rimokatolici nepomirljivu netrpeljivost pokazivali prema bogumilima. I Stevan Nemanja je nasilno eliminisao bogumile u svojoj dr`avi, a mnoge i prognao, pa su uto~i{te na{li u Bosni. Pod turskom okupacijom srpski narod je imao prili~no visok stepen autonomije, koji se upravo ostvarivao kroz Srpsku pravoslavnu crkvu, s obzirom da je i cela Turska bila organizovana kao teokratska dr`ava, sa sultanom koji je, pored svetovne, imao i vrhovnu versku vlast nad muslimanima kao kalif. Srbi koji su otpadali od svoje nacionalne crkve, islamizacijom i katoli~enjem, ~esto su gubili ose}anje srpskog nacionalnog identiteta, ali su sa~uvali srpski jezik {tokav{tinu, i tako, bar nesvesno, manifestovali stvarnu etni~ku pripadnost.17

Staro stanovni{tvo Dalmacije i Slavonije u celosti se razbe`alo sa podru~ja koje su Turci zauzeli. Naknadno su se tu naselili Srbi iz Bosne i dublje iz Srbije. Ujedno su se izbegli Srbi naseljavali i s druge strane granice, austrijske ili mleta~ke, formiraju}i odbrambeni bedem. Slavonac Petar Matija Katan~i} 1798. godine pisao je o Crnogorcima, Srbijancima, Bo{njacima, Dalmatincima i Srbima u Ugarskoj kao o jednom narodu, od koga se Hrvati bitno razlikuju i uvek su se razlikovali, najvi{e po jeziku. [tokavski on naziva ilirskim jezikom, ~akavski hrvatskim, a kajkavski slovena~kim. Katan~i} izri~ito ka`e da svi Srbi govore ilirskim jezikom, a da Srbe jo{ zovu Ilircima ili Vlasima. Drugi istaknuti Slavonac, Torkvato Brli}, ka`e za sebe da govori srpskim jezikom i da u Slavoniji `ive Srbi rimokatoli~kog i isto~nog zakona. Najve}i slavonski pesnik, Matija Antun Reljkovi}, za svoj jezik izri~ito pi{e da je srpski, ba{ kao i bosanski fratar Matija Divkovi}. Danas se situacija su{tinski promenila. [tokavskim kao knji`evnim jezikom se slu`e pohrva}eni Srbi katolici, pohrva}eni Slovenci kajkavci i {a~ica pravih Hrvata ~akavaca, ~iji je izvorni jezik osu|en na izumiranje, jer im je cela nacija instrumentalizovana kao puko sredstvo rimokatoli~ke antisrpske zavere. Time je pravoj hrvatskoj naciji ve{ta~ki izmenjen karakter, negirane su joj etni~ke osobine i istorijski je tragi~no kompromitovana stra{nim zlo~inima koje je u njeno ime Rimokatoli~ka crkva sistematski vr{ila nad pravoslavnim Srbima. Da kajkavski zapravo nije hrvatski nego slovena~ki jezik, otvoreno su govorili Ivan Kukuljevi} i Vatroslav Jagi}, a s njima su se slagali istaknuti slavisti Miklo{i~, Budmani i Dani~i}. Uostalom, Slovenci kao narod i nemaju nikakvog svog drugog jezika osim kajkav{tine. [to se ~akav{tine ti~e, njom se kao jezikom nikada niko nije slu`io osim Hrvata. Ivan Kukuljevi} Sakcinski je 1863. godine objavio Listine hrvatske, zbirku starih spisa i isprava, iz koje se vidi da su sve one na ~akavskom jeziku i locirane po mestu nastanka, zapadno od Vrbasa i severno od Cetine. Da bi bar malo pometnje uneo, Sakcinski je u zbirku ubacio i nekoliko o~igledno srpskih listina, na {tokavskom. Ni najzna~ajniji hrvatski pesnik iz vremena preporoda, Stanko Vraz, po tom pitanju nema nikakvih dilema. On 1843. godine pi{e da su ~akavci jedini pravi Hrvati, kao i da je ~akavski jedini hrvatski jezik. Uostalom, nikada nijedan ~akavac nije sebe smatrao ni Srbinom ni Slovencem, ni~im drugim osim Hrvatom, niti je bilo koga ko nije ~akavac tretirao kao svoga sunarodnika. Dok Srbi u vreme turske najezde nisu po~eli da se naseljavaju u ranije hrvatske krajeve, dok nije do{lo do izvesnog me{anja sa ostacima starosedela~kog stanovni{tva i, pre svega, dok nije po~elo njihovo pokatoli~avanje, ne postoji nijedan dokument, isprava, listina, pisan {tokavskim, a da ima bilo kakvo hrvatsko obele`je.

b) Razbuktala verska strast umesto nau~nih ~injenicaTretiranje, prvo slovena~kih kajkavaca, a potom pokatoli~enih srpskih {tokavaca, kao Hrvata, proizvod je politi~ke volje, a ne rezultat etnolo{kog istra`ivanja. Ono, dakle, ne mo`e imati nikakvog nau~nog upori{ta, i umesto dokaza nudi razbuktalu versku strast, inat i mr`nju. Zato je i dana{nje hrvatstvo ve{ta~ka politi~ka kategorija koja nema skoro nikakve veze sa nekada{njim hr18

vatskim narodom i njegovom dr`avom. Otuda vodi poreklo ~injenica da dana{nji Hrvati govore tri do kraja me|usobno izdiferencirana slovenska jezika, srpski, slovena~ki i hrvatski, a kao sopstveni knji`evni preuzeli su srpski. Na toj ~injenici se bazira potreba falsifikovanja istorije i svo|enja istorijske nauke na politi~ku pamfletistiku. Posebno je na delu prisvajanje srpske istorije i kulturnih tekovina po obrascu kojim se sve {to je katoli~ko, koliko god imalo ubedljiv srpski karakter, tretira kao neprikosnoveno hrvatsko. Po~elo je prisvajanjem usko~ke tradicije i njenih pisanih spomenika, a vrlo brzo se pokazalo da su apetiti te kvazinacionalne megalomanije prosto nezasiti. Nedostatak nacionalne svesti u masama na ~ije su upravljanje pretendovali, naterao je politi~ke i klerikalne ideologe da prvo posegnu za ilirskim ili jugoslovenskim terminom, kako bi se Srbi, Hrvati i Slovenci tretirali kao jedan jedinstven narod. Potom su u tom jedinstvenom narodu sve {to je katoli~ko progla{avali hrvatskim. U tre}oj fazi su koncentrisali nastojanje da se pravoslavni i muslimanski {tokavci na teritorijama, na koje je hrvatska ideologija pretendovala, nateraju da prihvate hrvatski nacionalni identitet. Najve}i udar su do`iveli katolici koji su ~uvali srpski nacionalni identitet, a najdu`e su se kroatizaciji odupirali dubrova~ki Srbi, me|u kojima su najistaknutiji Ivan Stojanovi}, Ljudevit Vuli~evi}, Baltazar Bogi{i}, Milan Re{etar, Pero Budmani, Melko ^ingrija, Matija Ban, Medo Puci}, Luka Zore i drugi. Projektovanje ve{ta~ke hrvatske nacije na etni~koj bazi rimokatoli~kih konvertita, koji su otpali od srpske pravoslavne matice, podrazumevalo je otimanje tu|ih kulturnih vrednosti i prisvajanje istorijskih i duhovnih tradicija. Pri tom je kori{}ena standardna ma|arska ideolo{ka konstrukcija u kojoj su osnovni kategorijalni aparat predstavljale floskule o hiljadugodi{njoj dr`avnosti, politi~kom narodu, istorijskom pravu i navodnom dr`avnom kontinuitetu. Sa svoje strane, hrvatska pamfletska istoriografija je sve to za~inila neverovatnom dozom mitologizacije najstarije pro{losti stvarnog hrvatskog naroda, s kojim dana{nji Hrvati nemaju skoro nikakve etni~ke veze. Sve do druge polovine devetnaestog veka hrvatstvo uop{te nije postojalo u Dalmaciji, Slavoniji, Bosni, Hercegovini i Boki Kotorskoj. Gde god se govorilo {tokavski, kod pravoslavnih Srba je postojala jaka srpska nacionalna svest, a kod rimokatolika kolektivno se}anje na nekada{nje konvertitstvo njihovih predaka i vrlo ~esti slu~ajevi o~uvanja krsne slave. Srbi katolici, ako bi vremenom gubili srpsku etni~ku odrednicu, nazivali su se [okcima, Latinima, kr{}anima, Bunjevcima itd. Nikada i nigde nisu se nazivali Hrvatima, sve do velike politi~ke akcije [trosmajera i Ra~kog koji su ih hrvatizovali pod parolom srpsko-hrvatskog nacionalnog jedinstva.

c) Ni pomena od hrvatskog imena u DalmacijiPrema podacima koje je na osnovu ogromne literature i sopstvenih istra`ivanja sistematizovao i teorijski obrazlo`io Nikola @uti}, Dalmacija je, poslije vjekovnih prevjeravanja, u XIX vijeku uglavnom bila srpsko-rimokatoli~ka, {to potvr|uju statisti~ki podaci austrijskih popisa stanovni{tva iz 1846. i19

1850/51. godine. Naime, u Dalmaciji, koja je obuhvatala Dubrovnik i Boku, `ivjelo je 330.827 Srba rimokatoli~ke vjere, dok je pravoslavnih Srba ostalo, poslije rimokatoli~enja, samo 78.853. Prema austrijskoj statistici, dakle, nema ni pomena Hrvata ni hrvatskog imena. Cjelokupna dalmatinska populacija svodila se na Srbe rimokatoli~ke i pravoslavne vjere, u ukupnom broju od 409.685 du{a. Prema statisti~kim podacima iz 1846. u Dalmaciji je `ivjelo ukupno 393.715 stanovnika. Prema statisti~kim podacima austrijskog popisa iz 1880. godine, od 476.000 Srba, pravoslavnih je bilo 79.000. Prema popisu sprovedenom 1900. godine, od ukupno 593.000 stanovnika, pravoslavnih je bilo 96.000. Uvezenom (importovanom) hrvatstvu u Dalmaciji, Dubrovniku i Boki Kotorskoj u XX vijeku prethodila je faza stvaranja i {irenja hrvatstva u mitolo{koj formi, u drugoj polovini XIX vijeka, od strane politi~ara, biskupa, kanonika i istori~ara, apologeta hrvatstva (koji su uglavnom bili stranog porijekla), i to u formi tzv. bijelog i crvenog hrvatstva. U cilju dokazivanja hrvatskog porijekla dubrova~kog stanovni{tva, a ne srpskog, mitolozi hrvatstva su nastojali egzaktnim spisima dokazati da su u dubrova~kom zale|u `ivjeli Hrvati, zatim je trebalo dubrova~ku knji`evnost jednostavno nazvati hrvatskom, a ne srpskom, i s druge strane, {to vi{e zapostaviti sve ono {to je srpsko na tako pro{irenom hrvatskom prostoru. U cilju eliminisanja Srpstva sa {ireg dubrova~kog podru~ja bujala je literatura uzdizanja mitskog dalmatinskog hrvatstva. (Nikola @uti}: Srbi rimokatolici takozvani Hrvati, Srpska radikalna stranka, Beograd 2006., str. 100-101.) Intenzivna kroatizacija dalmatinskih, dubrova~kih i bokeljskih Srba katolika po~ela je tek onda kad su austrijske vlasti procenile da im politi~ki odgovara takva totalna denacionalizacija tamo{njeg srpskog stanovni{tva. Tehnologiju ve{ta~kog kreiranja hrvatske nacionalne svesti do pojedinosti su razradili jezuitski i franjeva~ki fratri, a glavni politi~ki agitatori u tom smeru bili su Mihovil Pavlinovi} i Ivo Prodan, vatreni sledbenici Star~evi}eve prava{ke ideologije. Pored nametanja novog nacionalnog identiteta lokalnom stanovni{tvu, zalagali su se za ujedinjenje Dalmacije, koja je bila u sastavu Austrije, sa Hrvatskom i Slavonijom kao sastavnim delom Ma|arske u jedinstvenu banovinu, kojoj bi u perspektivi bila pripojena Bosna i Hercegovina, kako bi hrvatska nacionalna megalomanija bila zadovoljena. To je svakako bilo uskla|eno sa te`njama Be~a da se bar naknadno obuzda ma|arska ekspanzija, posle kolosalnih ustupaka koje je Be~ u~inio Pe{ti nakon poraza u austrijsko-pruskom ratu, izgubljenom bitkom kod Sadove. Dr`avne i verske vlasti su imale podudarne ciljeve i te`nje, pa su im i aktivnosti mogle biti maksimalno uskla|ene. U Dalmaciji, kao i u drugim pokrajinama u kojima su `ivjeli rimokatolici Hrvati, Rimokatoli~ka crkva preduzimala je niz misionarsko prozelitskih akcija u cilju {irenja nacionalnog hrvatstva. U cilju pridobijanja {to ve}eg broja Hrvata za ideologiju Rimske crkve, ali i pridobijanja Srba rimokatolika, vatikanska propaganda je proglasila Majku Bo`ju za kraljicu Hrvata. Proslave tzv. hrvatskih jubileja i intenzivna prozelitska aktivnost organizacija Katoli~ke akcije, imali su jakog propagand20

nog odjeka me|u rimokatoli~kim ali i pravoslavnim svijetom Boke, Primorja i Crne Gore. Propagandni napisi u rimokatoli~koj {tampi, propovijedi u rimokatoli~kim crkvama i javne manifestacije organizacija Katoli~ke akcije svakako su imali jakog odjeka me|u rimokatolicima Srbima i Latinima da se postepeno i u sve ve}oj mjeri po~inju nacionalno opredjeljivati za hrvatstvo. (str. 134.) Taj proces se bitno lak{e odvijao u Slavoniji i Vojnoj krajini nakon njihovog administrativnog pripajanja banskoj Hrvatskoj. Klju~nu ulogu u njemu je nakon [trosmajera i Ra~kog, odigrao dugogodi{nji ~lan Star~evi}eve Stranke prava, zagreba~ki nadbiskup Antun Bauer. U Bosni i Hercegovini nije bilo u pravom smislu re~i nijednog ozbiljnog gra|anskog ideologa hrvatstva, pa su taj posao obavljali isklju~ivo klerikalci, predvo|eni vrhbosanskim nadbiskupom Josipom [tedlerom i njegovim naslednikom Ivanom [ari}em. Akciju im je u zna~ajnoj meri olak{ao nagli priliv dr`avnih ~inovnika i njihovih porodica nakon austrougarske okupacije, koji su bili raznih nacionalnosti, ali redovno rimokatoli~ke vere i spremnih na asimilaciju u novokomponovanu hrvatsku naciju.

3. Brozove zasluge za prodor katolicizma na istokRimokatoli~ki kroatisti~ki ekspanzionizam ni svim ovim zemljama nije svoje apetite podmirivao. Usmeravali su se njegovi bojovnici na Vojvodinu, pa ~ak i Rumuniju. Hrvatstvo je nepoznat narodnosni pojam u dana{njoj Vojvodini sve do tridesetih godina XX vijeka. Banat, Ba~ka i Baranja, kao dio ma|arske krunovine, bili su {aroliko narodnosno i vjersko podru~je nastanjeno Njemcima, Srbima, Ma|arima, Slovacima, Bunjevcima, [okcima, Rusinima, Rumunjima, Jevrejima i drugima. O Hrvatima kao posebnoj narodnosti ili etni~koj tvorevini nema ni pomena u izvorima i literaturi iz druge polovine XIX i po~etka XX vijeka. Bunjeva~ki i {oka~ki srpsko-katoli~ki narodnosni element nije ni u naznakama vezivao svoje etni~ko bi}e za hrvatstvo po{to su propagatori hrvatstva tek dvadesetih godina XX vijeka po~eli govoriti o hrvatstvu Bunjevaca i [okaca. U izvorima i literaturi s kraja XIX i po~etka XX vijeka Bunjevci su se nazivali Vlasima (Srbima), isticalo se vla{ko porijeklo Bunjevaca. Hrvatstvo Kra{ovina Kara{ovana (Srba rimokatolika oko rijeke Kara{) u Rumuniji stvaralo se tek poslije Drugog svjetskog rata. (str. 175.) Srpstvu Bunjevaca i [okaca uglavnom su presudili Titovi komunisti u svom ekstremnom antisrpskom nasrtaju. U komunisti~koj Jugoslaviji narodno-vjersko pitanje [okaca i Bunjevaca kona~no je rije{eno dekretom Josipa Broza iz 1945. godine, kojim je jednostavno nalo`eno da se Bunjevci i [okci imaju smatrati Hrvatima. Kroatizacija Bunjevaca i [okaca inicirana je tokom rata u Jugoslaviji 1941-1945. godine od strane partizanskog vrha na ~elu sa Josipom Brozom. Pokrajinski komitet KPJ za Vojvodinu u praksi je provodio takvu inicijativu jugoslovenskih komunista upu}ivanjem raznih naredbi i preporuka da se Bunjevci i [okci trebaju nazivati Hrvatima. U oslobo|enoj komunisti~koj Jugoslaviji nastavljena je takva tendencija temeljnog pohrva}ivanja Bunjevaca i [okaca. Na osniva~kom kongresu Komunisti~ke partije Srbije, odr21

`anom od 8. do 12. maja 1945. godine, generalni sekretar KPJ Josip Broz Tito inicirao je potpuno pohrva}ivanje Bunjevaca i [okaca u Vojvodini. Slavoniju nije pominjao jer su u njoj [okci ve} po~etkom XX vijeka u potpunosti prihvatili hrvatstvo. (str. 187.) ^injenica da je za nepunih stotinu godina bilo mogu}e provesti ovakvu, skoro sveobuhvatnu kroatizaciju Srba rimokatolika, svakako svedo~i o ogromnoj politi~koj snazi Vatikana i njegovim manipulatorskim sposobnostima. Me|utim, deo krivice pripada i Srbima pravoslavcima i Srpskoj pravoslavnoj crkvi, jer su olako identifikuju}i Srpstvo s pravoslavljem i svojevrsnim pravoslavnim ekskluzivizmom poja~avali ose}anje krivice svoje preverene bra}e zbog konvertitstva predaka, pa su oni i nesvesno tragali za izvesnim nacionalnim uto~i{tem, makar i la`nim.

4. Projekat hrvatske nacije, negacija modernog pojma nacijeRimokatoli~ki projekat ve{ta~ke nacije, lutaju}i od ilirstva do jugoslovenstva, ukotvio se u hrvatstvu jer su njegovi kreatori tragali za pravno-politi~kom podlogom na kojoj bi se baziralo njegovo dr`avotvorstvo. U Evropi je u to vreme do{lo do pune afirmacije koncepta nacionalnih dr`ava, dok je austrougarski nagodbeni dualizam insistirao na teoriji politi~kih naroda koji su kontinuitet dr`avotvornosti izvodili iz srednjevekovnih stale{kih feudalnih struktura. Time je negiran moderni pojam nacije i njenog odre|enja kao dru{tvene zajednice zasnovane na etni~kom identitetu, kulturnom jedinstvu, zajedni~kom jeziku i izra`enoj kolektivnoj svesti. Prednost je data ~isto formalnoj strani, ~injenici postojanja nekada{nje dr`avne strukture ~iji se okvir kako tako sa~uvao, bez obzira na njegov unutra{nji etni~ki supstrat i radikalne promene koje su se u njemu de{avale. ^injenica da je na veoma malom prostoru vekovima o~uvan feudalni sabor ma|arske pokrajine koja je nosila naziv Dalmacija, Hrvatska i Slavonija sa izvesnim, makar minimalnim autonomnim pravima, a kojim je upravljao ban kao li~ni kraljev poverenik, guverner, naj~e{}e stranac, u~inila se pogodnom za gradnju nove konstrukcije. U tom smislu se insistiralo na na~elu istorijskog prava u ~ije elaborisanje je uklju~en veliki broj romanti~arski raspolo`enih istori~ara, koji su se nadmetali ko }e biti kreativniji i ma{tovitiji u svojim pamfletskim spisima. Nova svest nije sama od sebe mogla postati nacionalna samosvest, nego bi tavorila ograni~ena na vrlo uzak krug zagreba~kih intelektualaca, da Rimokatoli~ka crkva nije upregla svoju kompletnu organizacionu i kadrovsku strukturu da se masama Srba katolika Vojne krajine, Slavonije i Dalmacije, kao i mizernim ostacima nekada{njeg hrvatskog etnosa ~akavcima i skrajnutim zagorskim Slovencima kajkavcima, nametne novi pogled na svet, izvitoperi istorijsko se}anje i poput kompjuterskog ~ipa u mozgove ugradi nova kolektivna svest. Priprostim, naivnim i nepismenim ljudima, iznad svega verski zatucanim, nije bilo te{ko demago{kim tiradama i sistematskim manipulacijama isprati mozgove i vijuge preoblikovati u `eljenom smeru. Uspehu celog projekta svakako su doprineli spontani otpori ma|arizaciji, germanizaciji ili italijanizaciji, a pun pogodak je postignut progla{avanjem srpskog narodnog jezika 22

{tokavskog, za hrvatski knji`evni jezik. Malobrojni preostali pravi Hrvati, za ljubav uspe{nosti projektovanja ve{ta~ke nacije sa starim imenom i sasvim izmenjenim etni~kim supstratom, odrekli su se ~akavskog, a ranije denacionalizovani zagorski Slovenci kajkavskog.

5. Formiranje hrvatske dr`ave na osnovu pogre{nog tuma~enja stale{kih kao dr`avnih pravaPo{to su propali projekti pridobijanja pravoslavnih Srba za denacionalizuju}u opciju ilirstva i jugoslovenstva, koje su plasirane da bi oni lak{e mogli biti pounija}eni, pokatoli~eni i potpuno podjarmljeni, ra~unalo se da se bar u prvoj fazi maksimalna kontrola mogla posti}i prevashodno na rimokatoli~kom elementu. U tom smislu po{lo se od male teritorije, svega tri `upanije, kao dr`avotvornog oslonca nad kojim }e se konstruisati dva teritorijalna okvira. Prvi okvir obuhvata zemlje u kojima su ve} u prili~nom broju `iveli rimokatolici srpskog jezika, i njih je trebalo pripojiti, inkorporisati u autonomnu Hrvatsku pod habzbur{kom krunom, dok bi se u drugoj fazi hrvatska dr`avna ideja milom ili silom nametnula preostalim Srbima, Slovencima, a mo`da u daljoj perspektivi i Bugarima. Tako su isklju~ivo plemi}ka stale{ka prava namerno krivo tuma~ena kao dr`avna prava. Razumljivo je da nikakvog stvarnog kontinuiteta hrvatske dr`avnosti pod ma|arskom vla{}u nije bilo. Banovine su bile uobi~ajeni oblik feudalne decentralizacije, pa su poput dalmatinsko-hrvatskoslavonske postojale i jaja~ka, ma~vanska, temi{varska, vidinska itd. banovina. Kad su 1102. godine Hrvatska i Dalmacija pripojene Ugarskoj, kralj ih je vezao uz Slavoniju, kako bi lak{e njima upravljao. Kad je Dalmacija pala u mleta~ke ruke, a skoro cela Hrvatska u turske, ma|arski kralj je preostale hrvatske feudalce preselio u okolinu Zagreba, daruju}i im nove posede. Ti feudalci su ~uvali hrvatsku svest i postepeno je nametali svojim kajkavskim kmetovima. U devetnaestom veku dolazi do organizovane razrade teza kojima se javnopravna ovla{}enja nekada{njih feudalnih stale`a poku{avaju preobu}i u moderno ruho, kako bi im se pripisala moderna dr`avnopravna su{tina. Da bi se {to ubedljivije potkrepili autonoma{ki politi~ki zahtevi, krajnje pragmati~no se reinterpretira celokupna istorija, pa ~ak ne preza ni od ogoljenih falsifikata. Istorijska nauka je u celosti instrumentalizovana u funkciji oblikovanja nove nacionalne svesti i usa|ivanja nacionalne ideologije u celokupan vaspitnoobrazovni sistem. Prvostepeni cilj je predstavljalo integrisanje raznorodnih rimokatoli~kih grupacija pod jednim nacionalnim imeniteljem. U prvi mah, ve}ina Dalmatinaca i Slavonaca se tome otvoreno odupirala, ali je uporno i neumoljivo delovanje rimokatoli~kog klera po centralnim instrukcijama vremenom u~inilo svoje. Pristup istorijskim dokumentima, kojima se podupiru dr`avnopravne aspiracije, krajnje je selektivan. Afirmi{u se oni za koje se smatra da podupiru nacionalnu ideologiju i politi~ku doktrinu, dok se svi ostali zanemaruju ili ignori{u. ^esto se generali{u pojedina~na plemi}ka prava, pri ~emu je krajnje slobodna interpretacija sadr`aja, naga|anje i ma{tanje najprimenjivaniji metodolo{ki postupak. Osnovni paradoks da se navodna istorijska prava23

krajnje stati~ki predstavljaju, bez istorijskog konteksta i razumevanja dinami~nosti njihovog razvoja, re{ava se pove}anim frekvencijama deklamovanja. Ako se ne{to relevantnim argumentima ne mo`e dokazati, onda se zaglu{uju}om bukom i netrpeljivo{}u eventualni oponenti mogu unapred obeshrabriti i demotivisati. Javnom histerijom se uvek mo`e onemogu}iti razlo`na rasprava.

6. Uzurpatori svetosti apostola PetraKao osniva~ nove vere i crkve, Isus Hrist je svojim apostolima ostavio princip sabornosti kao osnovni vid re{avanja svih teolo{kih i crkveno-organizacijskih pitanja. Apostoli su bili osniva~i prvih crkvenih op{tina, koje su ne{to kasnije nazivane apostolskim crkvama, od kojih su najva`nije bile jerusalimska, rimska, antiohijska, efeska i aleksandrijska. U prvo vreme najve}i ugled je imala jerusalimska, kao crkva mesta Hristovog stradanja i vaskrsenja. Ve} u ~etvrtom veku Rimska crkva nastoji sebi pribaviti primat nad ostalim, plasiraju}i izmi{ljotinu da je apostol Petar bio njen prvi biskup, a uz to i la` da je upravo njega Hristos li~no imenovao za svog zamenika. La`no se predstavljaju}i kao naslednici Petrovog biskupskog trona, rimske pape su uporno zahtevale da im sve ostale pomesne crkve priznaju jurisdikcioni primat i vlast nad celom crkvom. Time je iz temelja potkopan izvorni princip sabornosti i apostolske, odnosno episkopske ravnopravnosti, a u crkvu smi{ljeno uvo|en autokratski i monarhijski princip. Mada je apostolska i episkopska vlast bila isklju~ivo duhovnog karaktera, rimske pape su sve otvorenije te`ile i svetovnoj dominaciji. Pri tome su otvoreno preuzimali imperijalne te`nje rimskih careva kao svojih svetovnih uzora i modela opona{anja. Takva njihova nastojanja su i dobila realnu podlogu tek u ~etvrtom veku, kada je u Rimskom carstvu hri{}anstvo progla{eno dr`avnom religijom. I prvih pet vaseljenskih sabora su sazivali rimski carevi, a na njima, iako su u~estvovali skoro svi hri{}anski episkopi, nikada nije li~no bio prisutan rimski papa. Pretenzije rimskih biskupa izazivale su sve ve}e nemire i stvarale velike unutra{nje crkvene probleme. Kruni{u}i 800. godine Karla Velikog rimskom carskom krunom, papa je za sebe prisvojio pravo krunisanja vladara uop{te, proklamuju}i sopstvenu superiornost nad svetovnom vla{}u. Od tada insistiranje na jurisdikcionom primatu nad celom hri{}anskom crkvom postaje sve agresivnije i beskrupuloznije. Krajnji moralni razvrat biskupskog trona i crkvene hijerarhije u desetom veku naziva}e se periodom crkvene pornokratije. Do definitivnog raskola isto~ne i zapadne hri{}anske crkve je do{lo 1054. godine, a nekoliko decenija potom pape su povele sedam krsta{kih ratova pod izgovorom da `ele da oslobode Hristov grob od vlasti nevernika, ali je njihov glavni cilj, pored plja~ke kolosalnih razmera, bio da se potisne isto~na crkva, uz preobra}anje ili istrebljenje njenih vernika. Celi ~etvrti krsta{ki pohod 1204. godine preusmeren je na osvajanje i poharu Carigrada, kao i na komadanje Vizantije. I narednih vekova Rimokatoli~ka crkva nastoji najraznovrsnijim metodama, od ube|ivanja i primamljivih obe}anja do golog nasilja i masovnih pogubljenja, da ovlada nad isto~nim hri{}anima, polatini njihove crkve ili da ih po24

unijatskom obrascu pripoji. I nisu rimske pape samo podstrekavali na verske ratove, nego su se u vi{e slu~ajeva li~no stavljali u ulogu vojskovo|a.

7. Srpski otpad u genima hrvatske nacijePrema pravoslavlju Rimokatoli~ka crkva ve} skoro hiljadu godina kontinuirano nastupa na dvostrukom planu, ~iji se oblici me|usobno smenjuju u celovitim istorijskim fazama. Primarno je pokatoli~avanje ili unija}enje, koje se posti`e ube|ivanjem, pretnjama i zastra{ivanjem. Kad ono ne daje o~ekivane rezultate, ne preza se ni od fizi~kog uni{tenja pravoslavnih vernika i njihovih etni~kih grupacija, pri ~emu se pokazuje velika ma{tovitost u odabiru genocidnih metoda i modela. Srpski narod je najvi{e, naj~e{}e i najintenzivnije podvrgavan rimokatoli~kom prozelitizmu i genocidu, a svojim otporom i suprotstavljanjem proizvodio je prave erupcije besa i mr`nje kod mo}nih vatikanskih prelata. Nekad su izvr{ioci vatikanske antisrpske politike bili Mle~ani i Ma|ari, nekada Austrijanci i Nemci, nekada Turci i Albanci, ali su rimske pape i u `ivom tkivu srpskog etni~kog bi}a delimi~nim pokatoli~avanjem plahih i lakomih stvarale mo}ni instrument daljeg antisrpskog delovanja. Tako su ve{ta~ki kreirali hrvatsku naciju od srpskih otpadnika i verskih konvertita, zloupotrebljavaju}i ime jednog malog slovenskog naroda, slavne pro{losti, ali gotovo nestalog pred turskom najezdom. Falsifikatorima su rimokatoli~ki duhovni pregaoci kreirali hrvatsku istoriju, a genocidnim zlo~inima monstruoznu hrvatsku dr`avu. Da bi se to {to uspe{nije realizovalo, stvaran je i specifi~an oblik klerofa{isti~ke ideologije pod usta{kim nazivom, na kojoj je izrastao usta{ki politi~ki pokret. Takvim delima, Rimokatoli~ka crkva u celini se afirmisala kao tipi~na zlo~ina~ka organizacija. Okrenuta vladavini i dominaciji nad ovozemaljskim svetom, ignori{u}i duhovne i moralne vrednosti, ona je religiju tretirala isklju~ivo kao sredstvo postizanja politi~kih ciljeva i finansijske mo}i. Cela dosada{nja istorija Rimokatoli~ke crkve predstavlja sistem zlo~ina~kog delovanja njenog sve{tenstva, korupcije njenih najvi{ih prelata, falsifikata u nau~noj i publicisti~koj sferi njenih intelektualnih pregalaca, a neretko i bludni~enja i ~udovi{nih seksualnih perverzija. Odri~u}i se su{tinski Hrista i njegovog u~enja, a zloupotrebljavaju}i Hristovo ime, rimske pape su vekovima gradile imperijalni model crkve kao apsolutisti~ke monarhije, u kojoj }e se pontifeksu maksimusu pripisivati bo`anska svojstva. Pri tom su se u borbi za vlast, pretendenti na rimski tron me|usobno ubijali i nasilno svrgavali. Nakon 1054. godine, kad je rimski papa proglasio ekskomunikaciju carigradskog sve{tenstva i patrijarha Kalularija, a patrijarh bacio anatemu na rimskog papu i njegove doglavnike, pape su mnogo energi~nije i beskrupuloznije dokazivale sopstveni primat. Tako su falsifikovali i dokument o navodnoj donaciji cara Konstantina imperatorskog znamenja i teritorijalne vlasti rimskom papi. Nekoliko stotina godina falsifikovani dokument je slu`io kao glavno propagandno sredstvo, ali je njegova izvikivana autenti~nost kona~no pobijena na Bazelskom saboru 1433. godine.25

8. Krsta{ki pohodi, jezik papske diplomatijeI ^etvrti krsta{ki rat rimski papa je poveo protiv Vizantije, da bi je pokorio, razorio, oplja~kao i konkurentski crkveni centar pot~inio. Kad su krsta{i osvojili Carigrad, njegovo civilno stanovni{tvo su prosto masakrirali, a hiljade `ena silovali. Papa Ino}entije Tre}i je to javno opravdao kao Bo`ju osvetu nad jereticima koji su uporno otkazivali poslu{nost njemu kao Bo`jem vikaru. Ali, i svi ostali krsta{ki ratovi predstavljali su surove plja~ka{ke pohode, kojima je parola o osloba|anju Hristovog groba slu`ila kao opravdanje masovnih zlo~ina. Papa se postavio i formalno u ulogu glavnokomanduju}eg, slu`beno imenuju}i zapovednike krsta{kih razbojnika. Krsta{ki ratovi su uvek bili produ`etak i sredstvo vatikanske spoljne politike. Bilo je ukupno devet velikih krsta{kih ratova u kojima su u~estvovale multinacionalne plja~ka{ke vojske, ali i veliki broj manjih, uperenih protiv lokalnih jeretika. Tako su radi istrebljenja bosanskih bogumila ma|arski kraljevi po papinom nalogu vodili tri krsta{ka rata. Papska nezaja`ljivost i nepovratni rimokatoli~ki moralni sunovrat proizveli su evropsku protestantsku reformaciju, na koju je Rim opet uzvratio krvavim istrebljiva~kim ratovima i inkvizitorskim zverstvima. Intenzifikovani su i progoni slobodnomisle}ih intelektualaca, a neki vrhunski svetski umovi skon~ali su na rimokatoli~kim loma~ama. Rimokatolici su potpomagali tursko osvajanje Vizantije i Srbije nadaju}i se da }e to doprineti uni{tenju pravoslavne crkve. Upravo su nema~ki i ma|arski stru~njaci na licu mesta izlili mo}ne topove kojima su poru{ene carigradske zidine. Na sve mogu}e na~ine njihovi emisari su suzbijali srpski kulturni kontinuitet i pravoslavne duhovne tradicije, postepeno denacionalizuju}i one koje su uspevali da pokatoli~e. Nazivali su ih Slovinima, Ilirima, dok se tek u devetnaestom veku nisu dosetili da ih prekomponuju u Hrvate, {to je definitivno utana~eno na Prvom hrvatskom katoli~kom kongresu 1900. godine u Zagrebu. Ta panhrvatska unifikacija nije obuhvatala samo Srbe katolike, nego i mnoge zate~ene Nemce, Ma|are, ^ehe, Poljake, Slovake, Rusine, Italijane itd. Tako novokomponovano hrvatstvo izrasta u zlo}udnu rimokatoli~ku falangu, bespogovorno poslu{nu papi i pogodnu za svaku vrstu zlo~ina~ke indoktrinacije i instrumentalizacije. Hrvati su kao ve{ta~ka nacija postali prototip onoga u {ta bi Rimska kurija `elela da pretvori ~itavo ~ove~anstvo kroz specifi~ni proces kleroglobalizacije.

9. Papa Jovan Pavle Drugi inkarnacija SatanePapa Jovan Pavle Drugi samo je nastavio genocidnu politiku svojih prethodnika protiv srpskog naroda, daju}i joj i svoj li~ni pe~at neverovatnom istrajno{}u i podmuklo{}u koju je u nju uneo na samom kraju dvadesetog veka. On je bio svakako glavni inspirator, vrhovni organizator i izvr{ilac novog velikog zlo~ina, koji }e za ve~ita vremena Rimokatoli~koj crkvi u~vrstiti oreol glavne satanisti~ke organizacije na{eg vremena. Jedno je sigurno: da li~no papa nije `eleo rat i kroz ratni po`ar raspad Jugoslavije po ranije markiranim antisrpskim {avovima, do tog rata ne bi ni do{lo. Njegovi prethodnici su se u svojim antisrpskim nasrtajima dr`ali principa standardnog prozelitizma i planova za pro26

diranje na prostore isto~nog hri{}anstva. Karol Vojtila iskazivao je i li~nu pristrasnost prema Hrvatima, imaju}i u vidu ~injenicu da su se oni sa prostora dana{nje ju`ne Poljske pre trinaest vekova doselili na Balkan, te uop{te {to pripadaju zapadnoslovenskoj grupi naroda i tradicionalno su neprijateljski nastrojeni prema Rusima i Srbima. On pri tome potencira zna~aj hrvatstva uop{te za katoli~ki prozelitizam, a ujedno i presudan uticaj katoli~anstva na oblikovanje hrvatske nacionalne svesti. Naravno, nikada ni re~i samokritike na ra~un crkvene vrhu{ke, bar povodom njene te{ke kompromitacije tokom Drugog svetskog rata, uop{te u Evropi pod Hitlerovom ~izmom, a posebno u usta{koj Nezavisnoj Dr`avi Hrvatskoj. Jovan Pavle Drugi je na papski tron i dospeo bujicom nema~kog revan{izma u sadejstvu sa ameri~kim krsta{kim pohodom protiv komunizma. Zato su za uspeh njegove kandidature bili najzaslu`niji be~ki kardinal Kent i kelnski nadbiskup Hofner, kojima je trebalo dosta ume{nosti da svoje kolege ubede da se prvi put posle 1522. godine i Holan|anina Hadrijana [estog, izabere papa koji nije Italijan. Kroz mnoge svetske medije te 1978. godine pronela se i vest da je papa Jovan Pavle Prvi otrovan nakon samo trideset tri dana pontifikata (i to sa ~udnom simbolikom, s obzirom da je Isus Hrist `iveo 33 godine), da bi se otvorio put izboru Karola Vojtile. S obzirom da su prilikom njegovog izbora bili primarni isklju~ivo politi~ki motivi, novi papa se odmah i postavio u ulogu pokreta~a savremenog krsta{kog pohoda sa antikomunisti~kim predznakom i na temeljima reafirmisane konzervativne teologije. Vojtilina doktrinarna strogost u politi~koj sferi se manifestovala kao ogoljeni fanatizam sa velikom dozom jezuitskog licemerstva u nastupu. U tome mu je pomagalo i nezanemarljivo gluma~ko iskustvo, ste~eno u mladosti anga`ovanjem u amaterskoj pozori{noj trupi. Najradije je glumio zabrinutost i patnju, humanisti~ke sklonosti, poku{avaju}i da izgradi harizmu nepogre{ivog pape i narodnog tribuna u isti mah. Katoli~ke mase je plenio uspe{nije od Hitlera, a da mu histeri~na stanja retorskog zanosa nisu ni trebala. Iskrenosti u Vojtili nikada nije bilo, a posve}enost veri proizlazila je iz ogromne i koncentrisane volje za mo}, kojoj zna~ajno doprinosi i sublimacija seksualne energije, pra}ena prikrivenom polnom izopa~eno{}u. Kao veliki poljski nacionalist, tuma~io je smisao postojanja Poljske i Poljaka po`rtvovanim slu`enjem Rimokatoli~koj crkvi i njenoj misiji. Po njegovom ube|enju, rimokatoli~ka vera je su{tina poljskog nacionalnog karaktera, okosnica knji`evnosti i temelj svih narodnih tradicija. Poljsko katoli~ko dru{tvo u Vojtilinoj svesti je predstavljalo prototip ure|enja cele Evrope pod dominacijom Vatikana i uop{te novog svetskog poretka. Rimokatoli~ka crkva je po njegovom mi{ljenju trebala da predstavlja glavnu dru{tvenu organizaciju, nacionalni supstrat, politi~ku silu prvog stepena i neprikosnovenu instituciju bo`anske vlasti. Pri tome, ~vrsta unutra{nja crkvena disciplina i nepokolebljiva hijerarhijska investitura a priori su odbacivali svaki pluralizam ideja i pogleda, koncentri{u}i odlu~uju}u mo} u rukama pojedinca kome je dogma o nepogre{ivosti pripisala ulogu Hristovog namesnika na zemlji, zami{ljenog kao satrapa isto~nja~kih despotija i otvoreno neprijatelj27

ski nastrojenog prema su{tinskim demokratskim principima i stremljenjima. Kad je Vojtila na Vaskrs 1983. godine, na Trgu Svetog Petra, pozvao svet da se podvrgne Bo`joj mo}i, imao je u vidu da se to mo`e u~initi samo podvrgavanjem realnom i opipljivom Bo`jem namesniku, a kao prvu fazu tog podvrgavanja zami{ljao je katoli~enje cele Evrope tako {to bi isto~ne crkve priznale jurisdikcioni primat pape, a protestantske korigovale svoja jereti~ka u~enja.

a) Diktatorske ambicije Karola VojtileZa razliku od njegovog prethodnika, koga je Rimska kurija sabotirala na svakom koraku, papa Vojtila je uspostavio ~vrstu kontrolu nad vatikanskom administracijom prvenstveno zbog toga {to je iz sve snage podr`avao njena vekovima etablirana prozelitska nastojanja, ali i zato {to joj je nametnuo svoju diktatorski nastrojenu li~nost i totalitarne sklonosti. Preko svog pouzdanog ~oveka upravljao je i Vatikanskom bankom, za ~ije su poslovanje vezane mnoge finansijske afere i skandali, pre svega {pekulacije utemeljene na odsustvu bilo kakve kontrole i vatikanskoj eksteritorijalnosti. Papska nepogre{ivost i nedodirljivost se u finansijskoj sferi redovno iskazuje kao nezakonito i nemoralno postupanje. On ostaje neka`njiv ma u kakav kriminal da se li~no i neposredno upetlja. Poput jezuita, nad kojima je uspostavio sopstvenu prinudnu upravu, Jovan Pavle Drugi je sebi li~no pot~inio i mo}nu organizaciju Opus Dei, u~iniv{i je svojom prelaturom. Ta verska organizacija sa desetinama hiljada ~lanova {irom sveta izvorno je imala lai~ki karakter, elitisti~ko ~lanstvo i konspirativno delovanje, poput masonskog. Zbog na~ina rada, u svetu je ubrzo prozvana bo`jom mafijom. Zalaganje za borbenu veru i crkvu, dominaciju katolika u ukupnom dru{tvenom `ivotu, potkrepljeno je mo}nim uticajem na politi~ke vrhu{ke mnogih dr`ava. Vojtila je upravo u toj organizaciji video instrumente militantne crkvene ofanzive i politi~ke mobilizacije vernika. Jezuitski red i Opus Dei predstavljaju integrisanu finansijsku mafiju i klerikalnu politi~ku partiju pod neposrednom papinom dirigentskom palicom. Kontrola nad njima omogu}ila je Vojtili da u potpunosti obnovi papski apsolutizam.

b) Papin savez sa Reganom i usta{e kao moderni krsta{iPresudan doprinos pove}anju Vojtiline politi~ke mo}i svakako je pru`ilo njegovo sklapanje saveza sa ameri~kim predsednikom Ronaldom Reganom i {efom CIA Vilijamom Kejsijem, do koga je do{lo na po~etku Reganovog mandata. Kejsi je bio katolik i neprekidno u kontaktu s papom i uticajnim pripadnicima Rimske kurije. Podr`avaju}i zdu{no hrvatski separatizam u procesu razbijanja Jugoslavije, Vatikan je ve} u startu ulo`io ~etrdeset miliona dolara za naoru`avanje hrvatskih paravojnih formacija, o ~emu je tek 1999. pisao londonski Gardijan. Po Vojtilinom moralnom kodeksu, svaki zlo~inac, kriminalac, prevarant uvek je dobrodo{ao, samo ako mo`e biti koristan politi~kim nastojanjima Rimokatoli~ke crkve. S jedne strane propagira ekumenizam i zbli`avanje hri{}anskih crkava, a s druge nastoji najperfidnijim i krvavim metodama suzbiti pravoslavlje, prvenstveno rusko i srpsko, kao najtvrdokornije u ot28

poru ve~ito nu|enoj uniji. Iz sve snage Vojtila je potpomogao dolazak na vlast novog usta{kog poglavnika Franje Tu|mana. Svi `upnici i fratri {irom Hrvatske zdu{no su se uklju~ili u njegovu predizbornu kampanju, a mnogi su otvoreno propagirali povratak usta{koj ideologiji. Po~etkom devedesetih godina dvadesetog veka, zagreba~ki Glas koncila bio je prepun tekstova sa afirmativnim ispovestima rimokatoli~kih sve{tenika, ogrezlih u usta{koj slu`bi, koji su pacovskim kanalima, neretko uz li~nu pomo} biskupa Stepinca, posle Drugog svetskog rata izbegli iz zemlje. Tu|manov dolazak na vlast zna~io je da su nekada{nji usta{ki kolja~i definitivno rehabilitovani. Decenijama ranije je u rimokatoli~koj {tampi kategori~ki negirana saradnja njihovih sve{tenika i biskupa sa usta{kim re`imom. Od 1990. godine crkveni ljudi se time hvali{u; pripisuju sebi tim faktom velike nacionalne zasluge. Posebnu zaslugu imaju {to su redovno predstavljali sto`er okupljanja usta{ke emigracije. Rimokatoli~ki hramovi {irom sveta predstavljali su nove rasadnike usta{ke ideologije. Ina~e su retki katoli~ki narodi koji u emigraciji imaju svoje hramove s nacionalnim obele`jima. Ta ~injenica potvr|uje da je Vatikan Hrvatima namenjivao novu antisrpsku i antipravoslavnu misiju, kad za to sazru uslovi, a sazreli su ~im je pao Berlinski zid. Tu|mana je u politi~kom smislu stvorila Rimokatoli~ka crkva, ali se posle njegove smrti od njega distancirala kad je zaklju~eno da je Tu|man postigao maksimum mogu}eg u datim okolnostima, pa drugim, preostalim ciljevima treba prilagoditi dalju politi~ku akciju i preoblikovati metodologiju delovanja. Su{tina usta{tva i klerofa{izma je sa~uvana, samo su nastupi i sredstva vi{e ili manje sofisticirani, zavisno od toga koja se taktika u odre|enim uslovima i vremenu smatra najprikladnijom. Rimokatoli~ka crkva je glavni faktor indoktrinacije, organizacije, propagandnog nastupa i finansiranja usta{kog pokreta, a njeni prelati odlu~uju koliki stepen javnosti takve njihove aktivnosti im odgovara u odre|enom momentu. Me|u Hrvatima vlada neprikosnoveno stanovni{te da su sve usta{e dobri katolici, kao i da je nemogu}e da pravi katolici ne prihvataju usta{ku ideologiju. Usta{e su moderni krsta{i. Da ni u vreme Jovana Pavla Drugog Rimokatoli~ka crkva nije uspostavljala nedvosmislenu distancu prema nacizmu, najubedljivije dokazuje ~injenica s kojom su prilje`no{}u upravo vrhunski crkveni krugovi i sam papa branili ratnog zlo~inca Kurta Valdhajma, u vreme javnog raskrinkavanja njegove hitlerovske pro{losti. Papa je u jeku ogor~enja svetske javnosti pozvao Valdhajma u Vatikan kao zvani~nog gosta, odaju}i priznanje njegovoj katoli~koj verskoj ispravnosti i otvorenu podr{ku reakcionarnom katoli~kom bloku, kome je on pripadao u austrijskim politi~kim strukturama. Uostalom, u tajnim vatikanskim planovima Austriji je predvi|ana vrlo zna~ajna uloga u predstoje}em razbijanju Jugoslavije, koju }e ta dr`ava s velikim entuzijazmom odigrati. Papu su u tim nastojanjima najvi{e podr`avali kardinal Kenig i Reganov savetnik za nacionalnu bezbednost Zbignjev B`e`inski, koji je, kao vrlo uticajni Poljak, vr{io sna`no zakulisno dejstvo na konklavu prilikom Vojtilinog izbora. Tom krugu pripadao je i Oto Habzbur{ki, sa svojim projektom uspostavljanja Podunav29

ske federacije, kojom se bavio jo{ Hitlerov papa Pije Dvanaesti. Vatikanski plan je predvi|ao da bi se raspadom Jugoslavije stvorili uslovi da u tu federaciju izrazito katoli~kog karaktera budu uklju~ene Slovenija, Hrvatska, Bosna i Hercegovina i Vojvodina, ali i Crna Gora ili bar Boka Kotorska. Ve} 1990. godine u Ma|arskoj su uspostavljani logori za obuku usta{kih terorista i formirane njihove paravojne formacije od ekstremnih emigranata. Sve je to obavljano po direktivi Vatikana, a |akova~ki biskup ]iril Kos li~no je 1991. godine obilazio te logore, nazivaju}i ih izbegli~kim. Vatikan je presudno uticao na tada{nju ma|arsku vladu da prazni svoja skladi{ta oru`ja iz vremena Var{avskog pakta i konvojima ih doprema Tu|manovom re`imu. U toku osloba|anja Vukovara ve}i broj okorelih usta{a, uz pomo} rimokatoli~kih sve{tenika, preko Vojvodine je ilegalno prelazio i be`ao u Ma|arsku. Neretko su usta{ke diverzantsko-teroristi~ke grupe direktno iz Ma|arske ubacivane na teritoriju Srbije. Njihovu glavnu logisti~ku mre`u ~inili su rimokatoli~ki `upnici po Vojvodini i u Beogradu. Usta{ke teroriste oni su tretirali kao verske ratnike, nove krsta{e, takozvane kri`are. Ina~e, u tradiciji je rimokatoli~kog sve{tenstva konspirativnost politi~kog delovanja, licemerstvo i dvoli~nost povodom sudova o moralnim vrednostima, kao i netrpeljivost prema pripadnicima drugih vera. Danas sve te manire kombinuju uz kori{}enje propagandnih mogu}nosti masovnih medija, koji multiplikuju efekte njihove demagogije, pretvaraju}i je u masovnu psihozu vernika, svedenih na stado. Pod dirigentskom palicom rimokatoli~kih prelata i stado ovaca lako postaje krvo`edno.

c) Katoli~ka karika izme|u usta{a i balistaU svojim antijugoslovenskim i antisrpskim nastojanjima, Jovan Pavle Drugi je anga`ovao Zavod Svetog Jeronima, Suvereni red malte{kih vitezova i katoli~ku organizaciju Zajedni{tvo i oslobo|enje, koja je svojevrsna ispostava Opus Dei za populisti~ko delovanje. Zbog militantnog javnog nastupa, pripadnike ove organizacije ~esto nazivaju nebeski tupamarosi, Bo`ji staljinisti ili psi-~uvari vere. Njeni borbeni odredi imaju oko sedam hiljada pripadnika, a ukupno ~lanstvo dosti`e pola miliona. Neposredni vo|a joj je bio sam Jovan Pavle Drugi, a glavni ideolog kardinal Racinger sa svojim konceptom papske dr`ave od Atlantika do Urala. Racinger, Vojtilin naslednik na papskom tronu, tada je kao nema~ki kardinal rukovodio Kongregacijom za propagandu vere, koja nastavlja delatnost nekada{nje inkvizicije. Pored tradicionalnog igranja na slovena~ku i hrvatsku kartu, Vojtila je 1988. godine javno podr`ao ujedinjenje Albanaca, pa tako dodao vetar u jedra albanskog separatizma. Po njegovom nalogu, albanski rimokatoli~ki sve{tenici u Albaniji, Srbiji i u emigraciji zdu{no su se prihvatili politi~kog rada na realizaciji projekta Velike Albanije. Decenijama je upravo Rimokatoli~ka crkva sinhronizovala i povezivala aktivnosti hrvatske usta{ke i albanske balisti~ke emigracije, a po~etkom devedesetih istrajno radila na hrvatsko-albanskom politi~kom savezu i vojnoj saradnji. Toliko je bio jak Vojtilin doprinos op{tim albanskim separatisti~kim nastojanjima da je to navelo njihovog glavnog lidera, Ibrahima Rugovu, da sa30

islamske pre|e na rimokatoli~ku veru. Iako {erijatsko pravo preti smrtnom kaznom onima koji se preobrate iz muslimanske u bilo koju drugu veru, na Kosovu i Metohiji u protekle dve decenije zabele`eno je vi{e slu~ajeva konvertitstva tako {to su roditelji albanski muslimani kr{tavali svoju decu u rimokatoli~kim crkvama. Zabele`eno je tako da su u \akovici taj prozelitski posao obavljala petorica bosanskih franjeva~kih misionara. Vojtilin naslednik, kardinal Racinger, sada papa Benedikt [esnaesti, sna`no podupiru}i sva prozelitska nastojanja na isto~noevropskim prostranstvima, rovarenja u Rusiji, poku{aje stvaranja katoli~ke crkve u Belorusiji, unijatska me{etarenja u Ukrajini, aktivnosti na planu privo|enja Rumunije uniji, izazivanju raskola u Bugarskoj itd., zagovara ujedinjenu Evropu, koja }e biti rimokatoli~ka, konzervativna i klerikalna. Njegov koncept predvi|a teokratski sistem vlasti i vrednosti, na ~ijem ~elu }e stajati Vatikan i nepogre{ivi papa. Nacije tu uop{te nisu va`ne ako ne predstavljaju instrument sprovo|enja ove strategije. Ko joj se suprotstavlja, treba ga na vreme slomiti. Makar bombardovanjem, {to je sam Vojtila u nekoliko navrata zahtevao kao odmazdu nad nepokornim Srbima. Vojtilino i Racingerovo shvatanje ekumenizma svodi se na apsolutno po{tovanje rimokatoli~kih dogmata i sve ja~i pritisak na druge hri{}anske crkve, prvenstveno pravoslavne, da im se priklone. U januaru 1993. godine Jovan Pavle Drugi je izlo`io i sopstvenu doktrinu ograni~enog suvereniteta, koja podrazumeva pravo humanitarne vojne intervencije, da bi se suzbila agresija i za{titila ljudska prava. Pravo na vo|enje humanitarnog rata u praksi je vrlo brzo transformisano u pravo na preventivni rat. Kad ga tako defini{e nepogre{ivi pontifeks maksimus, on redovno ima obele`je verskog rata.

~) Mafija{ke akcije Jovana Pavla DrugogDosledan tradicijama Pija [estog, koji je 1791. osudio Deklaraciju o pravima ~oveka i gra|anina i revolucijom uspostavljenu francusku republiku, kao i Grgura [esnaestog, koji 1832. godine osu|uje principe slobode savesti, mi{ljenja i {tampe, i Jovan Pavle Drugi ostaje veran feudalnom ure|enju crkve, u kome se proklamuje da sva vlast poti~e direktno od Boga. On ~ezne za vla{}u nekada{njih papa, kojima su bili pot~injeni svi katoli~ki carevi i kraljevi. Vojtila bi opet ratove vodio, po uzoru na one iz vremena kad je Vatikan bio dr`ava i jaku sopstvenu vojsku imao. Zaboravljaju}i da se italijanski narod oslobodio tek kad je uni{tio papsku dr`avu, on bi sad da takvu dr`avu obnovi bar nad ~itavom Evropom. Novog Hitlera ili Musolinija koji bi mu takvu ulogu pribavio, na{ao je u Ronaldu Reganu, D`ord`u Bu{u i Bilu Klintonu. Od nezanemarljivog je zna~aja da se Vojtila, za razliku od nekih svojih nervoznih prethodnika, verbalno uvek zalagao za slobodu, demokratiju i ljudska prava, ali je prakti~no uvek gu{io slobodarska nastojanja, potiskivao demokratske te`nje i gazio ljudska prava, ako su oni bili suprotstavljeni crkvenim interesima. Ugledaju}i se na Pija Jedanaestoga i njegovu politikantsku simbiozu sa Musolinijem i fa{izmom, Vojtila je u Hrvatskoj na{ao kreaturu musolinijevskog izgleda i stava, komi~nu operetsku li~nost poput Franje Tu|mana, da bi ga maksimal31

no podr`ao i osposobio za davno zami{ljenu misiju istrebljenja pravoslavnog stanovni{tva iz Dalmacije, Hrvatske i Slavonije. I Jovanu Pavlu Drugom osnovna sredstva delovanja su bila la`, manipulacija i zlo~in. Opus Dei u rukama Jovana Pavla Drugog delovao je kao prava mafija{ka organizacija, koja se nije nimalo ustru~avala od ubijanja politi~kih protivnika, finansijskih konkurenata i posrnulih u svojim redovima. Finansijskim {pekulacijama, malverzacijama i pravim plja~kama ova organizacija je papi Vojtili pribavljala ogromne koli~ine novca, neophodne za finansiranje njegovih zlo~ina~kih poduhvata. Pod njegovim rukovodstvom Vatikan je delovao kao politi~ka i ekonomska sila prvog reda, li{ena svih moralnih skrupula u svojim nastojanjima da postigne {to vi{i stepen svetovne dominacije. Afera oko katoli~ke lo`e P-2, formirane po uzoru na masonsku, re~it je primer ogoljenih kriminalnih aktivnosti, ~iji je papa glavni organizator i inspirator. Direktni izvr{ioci njegove kriminalne volje likvidirani su ~im bi ih istra`ni organi otkrivali, pa je tako reafirmisano tradicionalno vatikansko na~elo po kome mrtva usta ne govore. Svoju unutra{nju strukturu Opus Dei je oblikovao po fa{isti~kom i nacisti~kom uzoru, a katoli~ki fundamentalizam je propovedao kao politi~ku ideologiju. Li~no je papa demokratske ideje progla{avao la`nim, propovedaju}i apsolutnu poslu{nost unutar crkve i dru{tva prema crkvi. Doveo je i do prave inflacije novoprogla{enih svetaca i bla`enih, dodeljuju}i ta obele`ja {akom i kapom katoli~kim sve{tenicima, koji su smatrani `rtvama francuskih revolucionara, komunisti~kih prevrata i raznih drugih politi~kih pokreta. Tako je postupio i u slu~aju usta{kog nadbiskupa, kardinala Alojzija Stepinca. Karola Vojtilu su uvek interesovali isklju~ivo politi~ki ciljevi, vlast i mo}, a sasvim je bio indiferentan prema hri{}anskoj filozofiji spasenja ili siroma{koj teologiji oslobo|enja. U tom smislu on je u~vr{}ivao Rimokatoli~ku crkvu kao desakralizovanu autoritarnu organizaciju u kojoj verski fundamentalizam prerasta u politi~ki totalitarizam, a kult papske li~nosti prevazilazi Hitlerov i Staljinov. Papa se tako pretvorio u mitsko ~udovi{te i njegova crkva u materijalizaciju praiskonskog zla i istorijske nepravde i ugnjetavanja. Ta crkva je ranije Musoliniju, Franku, Hitleru i Pino~eu pridavala mesijanska svojstva, a u dana{nje vreme njoj je mesija sam papa. Vatikan je odvajkada imao najmo}niju {pijunsku slu`bu. Njegovi {pijuni su, voljno ili nevoljno, bukvalno svi sve{tenici, fratri i ~asne sestre, a njihova je obaveza da, pored {pijuniranja, po papskim nalozima u~estvuju u raznim oblicima zavereni~kih i subverzivnih aktivnosti u zemljama u kojima vr{e svoju misiju, a ~iji su re`imi na udaru vatikanske politike ili ocenjeni kao prepreka {irenju mo}i i uticaja Rimske kurije. Ta {pijunska mre`a, ogrnuta pla{tom la`nog hri{}anstva i licemerstva, spremna je na saradnju i sa najgorim ubicama i kriminalcima ukoliko proceni da bi to u datom trenutku bilo korisno. Nikakvih moralnih skrupula ili pravnih nedoumica ona nema. Cela Rimokatoli~ka crkva organizovana je kao osvaja~ka i okupatorska legija. Rimski verski instituti sistematski su pretvoreni u centre za kvalitetnu obuku {pijuna, a glavna propagandna sredstva su Radio Vatikan i list Opservatore romano. Pored to32

ga, Rimokatoli~ka crkva kontroli{e, ili ima sna`an i organizovan uticaj na ogroman broj svetskih medija. Klju~nu ulogu u {pijunskoj i propagandnoj delatnosti redovno imaju jezuiti. Samo su jezuiti bili u stanju da okorele fa{iste, naciste, usta{e i druge zlo~ince u svetskom javnom mnjenju preobrate u po`rtvovane borce za slobodu i demokratiju. Mada je godinama u svojim rukama ~vrsto dr`ao sve konce antijugoslovenske i antisrpske zavere, Jovan Pavle Drugi je prvi put javno i izri~ito podr`ao hrvatski separatizam 17. avgusta 1991. godine, prilikom boravka u Pe~uju u Ma|arskoj. Tom prilikom na poklonjenje mu je do{la hrvatska crkvena delegacija na ~elu sa zagreba~kim nadbiskupom kardinalom Franjom Kuhari}em, a papa je u njihovom prisustvu istakao da su zakonite te`nje hrvatskog naroda da formira suverenu i samostalnu dr`avu na principu prava na samoopredeljenje, mada se gra|anski rat u to vreme ve} rasplamsao. Flagrantno kr{e}i precizne odredbe me|unarodnog javnog prava, Vatikan je 13. januara 1992. godine, prvi u svetu, priznao nezavisnost Republike Hrvatske i diplomatskom notom izrazio spremnost da s njom uspostavi pune diplomatske odnose na nivou ambasadora, odnosno papskog nuncija. Papa je tako celom svetu demonstrirao svoju ogromnu ljubav prema vlastitom monstruoznom ~edu, tvorevini duge zlo~ina~ke politike.

}) Beatifikacija opskurne li~nosti na mestu zlo~inaKao nezvani gost, sa ogromnom svitom od {ezdeset kardinala i biskupa i pedeset hiljada vatrenih vernika, Jovan Pavle Drugi je 22. juna 2003. godine upao u Republiku Srpsku, kako bi u Petri}evcu kod Banjaluke beatifikovao jednu opskurnu li~nost, Ivana Merca za bla`enog. Merc se prvobitno zvao Hans. Nemac je po nacionalnosti. Ro|en je u Banja Luci 1896. godine, a posle Prvog svetskog rata radio kao profesor Nadbiskupske klasi~ne gimnazije u Zagrebu. Oreol bla`enog, prvi stepen ka sveta~kom oreolu, zaslu`io je kao klerikalni i fa{isti~ki ideolog, deluju}i u nekoliko klerofa{isti~kih organizacija, prvenstveno u Katoli~koj akciji, do svoje smrti 1928., u 32. godini. Beatifikovan je upravo