Polska, Islam, Europa. Pomost czy przedmurze?wise-europa.eu/wp-content/uploads/2016/03/Polska-Islam... · 2016-06-10 · 1 Polska, sla, oa Poos Polska posiada potencjał oraz ambicje,

1

Polska, Islam, Europa. Pomost czy przedmurze?

Polska posiada potencjał oraz ambicje, żeby stać się „potęgą średniej wielkości” i mocarstwem regionalnym. Jednym z kluczowych warunków realizacji tej aspiracji jest rozwój relacji ze światem islamu. Tymczasem, Polska klasa polityczna i większość Polaków muzułmanów nie rozumieją, boją się lub nie lubią. Mocarstwo regionalne nie może aż tak bać się Innego.


Adam Balcer

3


Instytut WiseEuropa to niezależny think-tank, który specjalizuje się w polityce europejskiej i zagranicznej oraz w ekonomii.

Misją WiseEuropa jest poprawa jakości polityki krajowej i europejskiej oraz środowiska gospodarczego przez oparcie ich na rzetelnych analizach ekonomicznych i instytucjonalnych, niezależnych badaniach oraz ocenach oddziaływania polityki na gospodarkę. Instytut angażuje obywateli, przedsiębiorców, ekspertów oraz twórców polityk publicznych z kraju i z zagranicy we wspólną refleksję na temat modernizacji Polski i Europy oraz ich roli w świecie.

WiseEuropa to najwyższe kompetencje w takich obszarach jak: sprawy europejskie i globalne w wymiarze gospodarczym i politycznym, polityka makroekonomiczna, przemysłowa, energetyczna i instytucjonalna, innowacyjność i cyfrowa gospodarka, rynek pracy i polityka społeczna. WiseEuropa to również solidny warsztat analityczny, obejmujący ilościowe i jakościowe metody badawcze: statystykę i ekonometrię, modelowanie makroekonomiczne i systemowe, badania społeczne i politologiczne, analizy instytucjonalne i socjologiczne. Wszystko wspierane przez wysokiej jakości działania komunikacyjne i relacyjne Instytutu.

.wise-europa.eu

Dlaczego świat islamu jest ważny dla Polski?

Strach ma wielkie oczy

Nasza chata z kraja

Euro-islam

Islam i polska polityka wschodnia

Zapomniane dziedzictwo Sarmacji

Potęga dużych kompleksów?

ANEKS. Polski rejs dookoła świata

1

2

3

4

5

6

7

8

Al. Jerozolimskie 99/18 | 02-001 Warszawa | t.: +48 22 400 93 03 | f.: +48 22 350 63 12 | [email protected]

5

Polska, Islam, Europa. Pomost czy przedmurze?Adam Balcer

Polska posiada potencjał oraz ambicje, żeby stać się „potęgą średniej wielkości” i mocarstwem regionalnym. Jednym z kluczowych warunków realizacji tej aspiracji jest rozwój relacji ze światem islamu. Tymczasem, Polska klasa polityczna i większość Polaków muzułmanów nie rozumieją, boją się lub nie lubią. Mocarstwo regionalne nie może aż tak bać się Innego.

Kiedy politycy z rządzącej formacji mówią, że Polska ma stać się krajem „poważnym, szanowanym i posiadającym własne zdanie”, w języku geopolityki oznacza to zapewne, że stać się ma mocar-stwem regionalnym lub potęgą średniego kalibru (middle power). Te aspiracje trafnie odzwiercie-dlają potencjał ekonomiczny i demograficzny Polski. Jesteśmy przecież państwem zamieszkanym przez 38 milionów ludzi z gospodarką, która przekroczyła w tym roku bilion dolarów amerykań-skich mierzonych siłą nabywczą (PPP). W efekcie Polska stała się 22-gą gospodarką świata, zaj-muje 34. miejsce na świecie pod względem liczby mieszkańców. Nasze nakłady na obronność systematycznie rosną, co daje nam 19. miejsce na świecie. Te bardzo przyzwoite aktywa jeśli będą dobrze wykorzystane dają duże szanse na realizację polskich ambicji. Jednak, potęga śred-niej wielkości nie może ograniczyć swojej aktywności do własnego podwórka (Europa Środkowa). Musi wypłynąć w „rejs dokoła świata”.

Polski „sen o potędze” będzie realizował się w szybko zmieniającym się świecie. Od kilku dekad obserwujemy korektę w globalnym układzie sił na korzyść mocarstw nie-zachodnich. Prawdopodobnie świat XXI wieku będzie jeszcze bardziej wielobiegunowy niż dzisiaj. Także Europa będzie coraz bardziej powiązana ze światem, który będzie coraz bardziej obecny w jej wnę-trzu. W obu kontekstach – europejskim i globalnym – kluczowe znaczenie dla Polski będzie miała zdolność do budowania i kształtowania korzystnych relacji ze światem islamu. Warto, abyśmy uświadomili sobie tę konieczność jak najszybciej. Najpoważniejsze wyzwanie dla zaangażowania Polski ze światem islamu jest jednak bardzo lokalne. Jest nim bardzo negatywny stosunek do muzułmanów dominujący w polskim społeczeństwie oraz elicie politycznej. Jego przezwyciężenie

6 7

Polska, Islam, Europa. Pomost czy przedmurze? Polska, Islam, Europa. Pomost czy przedmurze?

jest trudne, gdyż opiera się on na mitach, stereotypach i przesądach głęboko zakorzenionych w światopoglądzie wielu Polaków (homogeniczna Polska autarkicznie odizolowana od wpływów zewnętrznym jako ideał).

Dlaczego świat islamu jest ważny dla Polski?

Świat XXI wieku może być bardziej „płaski” niż sądził amerykański publicysta Thomas Friedman. Jego znakiem firmowym będą nie tylko Chiny czy Indie, ale także mocarstwa średniej wielkości – państwa podobne do Polski pod względem potencjału. Do „globalnej klasy średniej” zalicza się już dziś kilkanaście państw, które, ze względu na istotne wpływy w strategicznych regionach świata, odgrywają rolę „języczka u wagi” w globalnych rozgrywkach. Poza Polską, wszystkie te państwa znajdują się poza Europą...

Zaangażowanie Polski, w ramach UE, we współkształtowanie zmieniającego się porządku glo-balnego poprzez budowanie relacji z pozaeuropejskimi potęgami średniej wielkości wydaje się być doskonałą okazją polityczną czy wręcz koniecznością. Nie da się jednak tego zrobić bez in-terakcji na dużą skalę ze światem islamu, gdyż to on jest dominującą religią w zdecydowanej większości potęg średniego kalibru, szczególnie tych położone w sąsiedztwie Europy. Polska musi adekwatnie odczytać globalne zmiany w układzie sił. Po pierwsze, wyznawcy islamu w naj-bliższych dekadach staną się najliczniejszą wspólnotą religijną świata. Muzułmanie stanowią już dzisiaj znaczną część mieszkańców kluczowych krajów (Indie, Francja, Rosja, Nigeria, Etiopia) czy też większość mieszkańców strategicznych regionów (np. chiński Xinjiang).

Po drugie, świat islamu jest niezwykle zróżnicowany i niestabilny wewnętrznie. Niemal wszystkie z dzisiejszych dziesięciu najkrwawszych konfliktów zbrojnych toczą się wewnątrz świa-ta islamu. Szczególnie niestabilny jest tzw. Szeroki Bliski Wschód, gdzie najintensywniejsza jest rywalizacja mocarstw muzułmańskich, angażująca inne potęgi w tym Rosję, Chiny, USA i głów-nych europejskich aktorów.

Po trzecie, kraje muzułmańskie zajmują bardzo istotne miejsce w polskiej ekspansji gospodar-czej poza Europę (patrz aneks). W najbliższych dekadach ich znaczenie dla polskiej gospodarki bę-dzie rosło, gdyż muzułmańskie „średniaki” będą rozwijać się w szybkim tempie. Według prognoz PriceWaterhouse Coopers w 2050 r. czwartą gospodarką świata mierzoną siłą nabywczą będzie Indonezja, a Arabia Saudyjska czy Turcja staną się gospodarkami wielkości Francji czy Wielkiej

Brytanii. Niektóre z krajów islamskich stanowić mogą także źródło finansowego wzmocnienia pol-skiego rynku kapitałowego. Zamożność surowcowa wielu z nich idzie w parze z wielkimi oszczęd-nościami. Sama Rada Współpracy Zatoki Perskiej ma w „skarbonce” odłożone około 3,7 biliona dolarów amerykańskich. To największe oszczędności na świecie tuż po Chińskich. A jednocześnie równowartość... siedmiu polskich gospodarek.

Po czwarte, w kontekście kluczowej dla Polski przyszłości UE, relacje państw członkow-skich ze światem islamu będą odgrywały kluczową rolę, nierzadko istotniejszą niż Wschodnie Sąsiedztwo, zarówno ze względu na większą niestabilność Południowego Sąsiedztwa, ale tak-że potencjał demograficzny i ekonomiczny, jak i coraz liczniejszą diasporę muzułmańską żyjącą w Europie. Znakiem czasu będzie, że wśród unijnych elit coraz częściej polscy politycy będą spo-tykać wyznawców islamu.

Po piąte, przyszłość Polski będzie w dużej mierze determinować stabilność lub jej brak w ob-szarze poradzieckim, dziś będącym najpoważniejszym źródłem zagrożeń dla naszego bezpieczeń-stwa. Trzeba jednak dziś definiować i postrzegać ten obszar znacznie szerzej, jako przestrzeń eurazjatycką. Termin „przestrzeń poradziecka” stał się anachroniczny i nie uwzględnia już dzisiej-szych powiązań pomiędzy „obszarem poradzieckim” i jego sąsiedztwem. Szczególnie dotyczy to Bliskiego i Środkowego Wschodu. W przestrzeni poradzieckiej, w tym w Rosji, udział procentowy muzułmanów wzrośnie wyraźnie w najbliższych dekadach. Już niedługo ich liczba w przestrze-ni poradzieckiej będzie niewiele mniejsza niż etnicznych Rosjan. W zachodniej Eurazji kluczowe znaczenie dla Polski są relacje z Arabią Saudyjską, Iranem i Turcją. To te kraje są głównymi gracza-mi na Bliskim Wschodzie. Jednocześnie ich polityka wpływa istotnie na cały obszar poradziecki. Jedną z przyczyn recesji w Rosji jest polityka dumpingowania cen ropy przez Saudów. Ewentualna liberalizacja reżimu w Teheranie i jego zbliżenie z Zachodem może wywrzeć istotny wpływ na układ sił w Eurazji i relacje energetyczne. Turcja, posiada największe z wpływy ze wspomnianych mocarstw w basenie Morza Czarnego i Kaspijskiego stającego się areną intensywnej rywalizacji Ankary z Moskwą.

Po szóste, polskie bezpieczeństwo energetyczne, borykające się z dominującą rolą Rosji jako kluczowego dostawcy gazu i ropy, może odnieść istotne korzyści ze współpracy z krajami muzuł-mańskimi, które dysponują zdecydowaną większość światowych złóż tych surowców.

Po siódme, Polska od wielu lat jest bardzo zaangażowana militarnie w świecie islamu. To w krajach muzułmańskich lub zamieszkanych przez liczne mniejszości muzułmańskie działała większość misji zagranicznych armii polskiej zrealizowanych od 1989 r. Przez największe z nich w Afganistanie i Iraku przeszło ponad 45 tysięcy polskich żołnierzy. Były to dwa największe kon-tyngenty zaangażowane w misje zagraniczne w historii Polski. Zdobyte wówczas doświadczenie bojowe oraz w zakresie współpracy z sojusznikami pozostaje bezcenne dla polskich sił zbrojnych. W Polsce mówi się jednak przede wszystkim o kosztach finansowych tych „egzotycznych ekspe-dycji”, jak je nazywają polscy politycy, nie zaś o wynikających z nich korzyściach. Dziś kontyngenty polskie zagranicą są radykalnie mniejsze niż kilka lat temu. Jednak, nadal zdecydowana większość polskich żołnierzy i policjantów służy w muzułmańskich krajach (Afganistan, Kosowo, Bośnia).

8 9


Strach ma wielkie oczy

Polskie aspiracje do roli potęgi średniej wielkości mogą poważnie utrudnić bardzo silne uprzedze-nia wobec muzułmanów polskiego społeczeństwa i rządzących elit. Pod tym względem Polacy różnią się znacząco od wielu społeczeństw Europy Zachodniej, gdzie mieszkają większe społecz-ności muzułmańskie. W badaniach przeprowadzonych przez Pew Research Centre wiosną 2015 r. ponad 55% Polaków zadeklarowała negatywny stosunek do muzułmanów żyjących w Polsce (30% pozytywny), choć ci ostatni nie stwarzają większych problemów i są bardzo niewielką społeczno-ścią. Dla porównania we Francji, Niemczech i Wielkiej Brytanii pozytywny stosunek do własnych muzułmanów miało około 70 % badanych.

Negatywny stosunek większości Polaków do muzułmanów można tłumaczyć wyjątkową w Europie homogenicznością religijną i kulturową Polski oraz umacnianiem się od kilku lat w pol-skim społeczeństwie postaw nacjonalistycznych. Przykład Niemiec pokazuje, że brak regular-nych kontaktów międzyludzkich z muzułmanami przekłada się wyraźnie na negatywny stosunek wobec nich. Niemcy ze wschodnich landów, gdzie (nie licząc Berlina) społeczność muzułmańska jest bardzo mała, mają zdecydowanie bardziej negatywny stosunek do muzułmanów niż Niemcy z tych landów zachodnich, którzy od kilku dekad mieszkają z potomkami imigrantów z Turcji czy Bałkanów. Badania opinii publicznej i wypowiedzi wielu polityków sugerują, że Polacy mają bar-dzo ograniczoną wiedzę na temat islamu. W badaniach przeprowadzonych w 2014 r. przez ośro-dek badawczy IPSOS w krajach UE na temat niewiedzy o własnym kraju i świecie, Polacy „zdobyli” srebrny medal plasując się za Włochami. Zapytani o udział procentowy muzułmanów w ramach polskiego społeczeństwa zawyżyli go do poziomu 5% czyli kilkadziesiąt razy, radykalnie bardziej niż mieszkańcy krajów UE z diasporą islamską.

W Polsce popularna jest teoria zderzenia cywilizacji. Dla wielu Polaków i polityków polskich Zachód jest zagrożony przez ekspansję rzekomo jednolitej, totalitarnej i z natury agresywnej cy-wilizacji muzułmańskiej. Zachód popełnia samobójstwo, ponieważ nie jest gotowy zdecydowanie przeciwstawić się agresji islamu. Wizja islamu jako monolitu potwierdza anachroniczne postrze-ganiu świata w optyce Zachód kontra cała reszta (West and the Rest). W rzeczywistości cywilizacja islamu jest bowiem tak bardzo zróżnicowaną i skłóconą wewnętrznie wspólnotą religijną na świe-cie, że trudno mówić o... jednej cywilizacji. To nie rzekoma jedność islamu, lecz jego wewnętrzne głębokie podziały są wyzwaniem dla świata. Najlepszym przykładem tego pęknięcia są wojny do-mowe w Syrii, Iraku i Afganistanie. W ich ramach walczą ze sobą nawet radykałowie islamscy. Tych wojen nie wygramy bez sojuszników wewnątrz świata islamu, którzy nie są marginesem wbrew twierdzeniom polskich prawicowych dziennikarzy i polityków. Wystarczy przywołać spektakular-ne sukcesy Kurdów w walce z tak zwanym Państwem Islamskim. Dlatego, dla Zachodu, przyjęcie jako podstawy polityki zagranicznej teorii zderzenia cywilizacji miałoby katastrofalne konsekwen-cje. Teza o naturalnej agresywności muzułmanów wypowiadana przez polskich polityków i publi-cystów musi budzić poważne wątpliwości. Zachód miał wielki pozytywny wkład w rozwój świata, ale częścią jego dziedzictwa są także min. imperializm, dwie wojny światowe oraz Holokaust bez-precedensowe ludobójstwo dokonane jedynie 70 lat temu.

Islamofobia jest silniejsza w Polsce niż nienawiść do Żydów, jednak towarzyszy jej znacz-nie większe przyzwolenie w przestrzeni publicznej niż dla antysemityzmu. Na początku 2015 r. jeden z redaktorów „Plusa i Minusa”, dodatku do „Rzeczypospolitej”, zaproponował deportację

polskich obywateli Tatarów do Mongolii i Syberii(sic!). Ta propozycja świadczy o zupełnej ignoran-cji, której dowodem jest utożsamienie Tatarów z Mongołami. Natomiast użycie słowa deportacja w przypadku Tatarów, którzy doświadczyli ludobójczej wywózki w 1944 r. jest szczególnie szoku-jące. Poglądy te dopiero po kilku tygodniach doczekały się krytyki na łamach… dodatku lokalnego „Gazety Wyborczej”. Media liberalne zasłużyły także na krytykę. W listopadzie 2015 r. w wywia-dzie dla „Gazety Wyborczej”, polski dziennikarz, muzułmanin konwertyta regularnie publikujący na jej łamach, stwierdził, że „islam jest jak faszyzm i komunizm”, dwie zbrodnicze ideologie odpo-wiedzialne za śmierć stu kilkudziesięciu milionów ludzi w XX wieku.

Do umocnienia się niemal wyłącznie negatywnego i uproszczonego wizerunku muzułmanów przyczyniają się w Polsce niestety także hierarchowie Kościoła katolickiego. W listach pasterskich Episkopatu muzułmanie są przedstawieni jako odwieczni oprawcy, zaś chrześcijanie jako ich nie-winne ofiary. Jednak, patrząc na 1500 lat relacji muzułmańsko-chrześcijańskich nie można prze-milczeć, europejskiego kolonializmu, który podbił niemal cały świat islamu. Na przestrzeni dziejów chrześcijanie zabili znacznie więcej muzułmanów niż vice versa. Warto też przypomnieć, że muzuł-manie i chrześcijanie wspólnie toczyli zdecydowanie bardziej krwawe wojny z współwyznawcami niż przeciw sobie. Konflikty muzułmańsko-chrześcijańskie opierały się często na równoczesnych sojuszach „wróg mojego wroga jest moim przyjacielem” po drugiej stronie barykady religijnej. Do XX wieku położenie chrześcijan pod panowaniem muzułmańskim było przeważnie lepsze niż położenie muzułmanów pod władzą chrześcijan. Dziś sytuacja jest odwrotna. Oczywiście, należy piętnować nietolerancję muzułmanów oraz przyzwolenie niektórych krajów muzułmańskich dla fundamentalizmu religijnego. Jednak nie zwalnia to hierarchów polskiego kościoła od zadawa-nia trudnych pytań duchowieństwu chrześcijańskiemu na Bliskim Wschodzie. To ostatnie popiera bezwarunkowo od dekad totalitarny i zbrodniczy reżim Asada. Tego samego, który pomagał przez lata Al-Kaidzie w Iraku, wspierał skrajny antysemityzm, doprowadził do śmierci wielokrotnie razy większej liczby cywilów niż Państwo Islamskie. Do niedawna utrzymywał z nim taktyczny rozejm, zaś dziś nie traktuje go jako głównego wroga.

Bardzo chrześcijańsko-centryczne podejście dominujące w Polsce powoduje, że politycy opcji rządowej oraz sympatyzujący z nimi dziennikarze twierdzą - wbrew statystykom ONZ oraz organizacji humanitarnych i praw człowieka, że chrześcijanie są głównymi ofiarami wojny w Syrii. W rzeczywistości nie są nadreprezentowani wśród ofiar konfliktu i uchodźców.

Państwo Islamskie uważa, że chrześcijanie pod warunkiem akceptacji statusu obywateli drugiej kategorii mogą pozostać na jego terytorium. Natomiast sunnici-heretycy i szyici są automatycznie skazani na śmierć. W bardzo ograniczonym stopniu pojawia się w polskiej debacie publicznej kwe-stia pośredniej współodpowiedzialności Polski, jako kraju przez lata bardzo zaangażowanego mili-tarnie w regionie za złą sytuację chrześcijan w Iraku, który zamienił się w państwo upadłe.

10 11


Kryzys uchodźców, zamachy terrorystyczne w Paryżu oraz sylwestrowe ataki seksualne w Niemczech doprowadziły do bezprecedensowego wzrostu strachu i niechęci Polaków wobec muzułmanów. W sondażu przeprowadzonym na początku października 2015 roku przed zama-chami w Paryżu przez Instytut Badań Rynkowych i Społecznych (IBRiS) na pytanie: „Czy Polsce grozi islamizacja w związku z napływem imigrantów z Bliskiego Wschodu” odpowiedziało twier-dząco niemal 45% Polaków. Połowa była innego zdania. Wśród ludzi młodych „islamizacji” oba-wiało się niemal 80% badanych. W badaniu CBOS z lutego 2016 r. ponad 65 proc. badanych sprzeciwiło się przyjęciu 7 tys. przybyłych do Unii Europejskiej uchodźców z Bliskiego Wschodu. Tylko jedna czwarta poparła ich przyjęcie na okres tymczasowy. Mniej niż 5 proc. badanych uwa-żało, że Polska powinna pozwolić im na stałe osiedlenie. Dla porównania według badań ARD DeutschlandTrend realizowanych w Niemczech od początku kryzysu migracyjnego poparcie dla przyjmowania uchodźców pochodzących z krajów ogarniętych wojną bez różnicy na ich wyzna-nie utrzymuje się na poziomie powyżej 90%. Kryzys uchodźców ukazał także poważne różnice między polską elitą rządzącą i przywódcami niektórymi krajami Europy Zachodniej w sprawach uniwersalizmu praw człowieka. Politycy rządzącej formacji zadeklarowali, że Polska będzie przej-mować przede wszystkim chrześcijan, stanowiących zdecydowaną mniejszość wśród uchodźców. Tymczasem Kanclerz Merkel stwierdziła, że taka postawa- selekcji wyznaniowej- byłaby zaprze-czeniem wartości europejskich.

Jesienne demonstracje na ulicach polskich miast skierowane przeciw muzułmanom, groma-dząc łącznie sto kilkadziesiąt tysięcy ludzi były jednymi z największych demonstracji w historii demokratycznej Polski. Były one proporcjonalnie znacznie większe niż demonstracje anty-mu-zułmańskie w Niemczech, do których dotarło w 2015 r. milion uchodźców muzułmanów, podczas gdy do Polski trafiła ich garstka. W internecie, nie dbając o anonimowość, liczni polscy internauci głosili poglądy, powszechnie uznawane za mowę nienawiści i karalne wzywanie do użycia prze-mocy. Wielu prawicowych polityków i publicystów uległo tej powszechnej histerii lub cynicznie wykorzystało ją do podgrzewania nastrojów. Według pro-rządowych mediów kryzys uchodźców jest w rzeczywistości inwazją na Europę dokonaną przez Państwo Islamskie, co świadczy o bardzo niskim poziomie wiedzy na temat sytuacji na Bliskim Wschodzie oraz popularności w Polsce teorii spiskowych. Jarosław Kaczyński, lider największej polskiej partii wskazał na uchodźców jako źró-dło zagrożeń dla zdrowia i bezpieczeństwa Polaków oraz jako nosicieli niebezpiecznych „chorób i skorupiaków”, które mogą wywołać epidemie.

Nasza chata z kraja

Lęki Polaków związane z islamem są ściśle powiązane pogłębiającym się izolacjonizmem polskiego społeczeństwa oraz coraz mniejszą obecnością w polskiej debacie publicznej spraw międzyna-rodowych, szczególnie dotyczących krajów pozaeuropejskich. Zdaje się to potwierdzać reakcja Polaków na listopadowe zamachy terrorystyczne w Paryżu. W badaniu przeprowadzonym przez IBRiS wkrótce po zamachach jedynie jedna czwarta Polaków opowiedziała się za udziałem pol-skich sił zbrojnych w walce z Państwem Islamskim. Ponad połowa Polaków była temu przeciwna, duża grupa zaś nie miała zdania w tej sprawie. Na tle Polaków, tradycyjnie pacyfistyczni Niemcy okazali się być prawdziwymi „jastrzębiami”. W grudniowym badaniu ARD DeutschlandTREND nie-mal 60% respondentów poparło zaangażowanie militarne Niemiec w walkę z Państwem Islamskim.

Jeszcze większe jest poparcie społeczeństwa francuskiego dla walki Francji w różnych częściach świata z radykalnymi islamistami. Na bazie tego poparcia społecznego tysiące żołnierzy francu-skich (w tym… liczni muzułmanie) walczy z islamistami na Bliskim Wschodzie i w kilku krajach Sahelu. Dlatego zaskakujące są twierdzenia polskich niektórych prawicowych polityków i dzienni-karzy o rzekomej „zniewieściałości” Zachodu na tle twardej, „męskiej” Polski.

Obecnie na Bliskim Wschodzie, Polska jest zaangażo-wana w kwestiach bezpieczeństwa w znikomym stopniu. Tzw. „doktryna Komorowskiego”, zakładająca -w uproszczeniu- podejście „nasza chata z kraja”, została utrzymana przez nową ekipę rządzącą.

We wrześniu 2014 r., w odpowiedzi na ofensywę Państwa Islamskiego w Iraku, Polska jako jedyny kraj zachodni zamknęła ambasadę w Bagdadzie. Nasza pomoc militarna (sprzęt i szkolenia) dla sił walczących z Państwem Islamskim jest minimalna. Czechy i Węgry wykazały się znacznie większą aktywnością wspierając Kurdów irackich. W efekcie tego, kilka miesięcy temu prezydent irackiego Kurdystanu Masud Barzani odwiedził podczas europejskiego tournée Pragę i Budapeszt, natomiast ominął Warszawę. Podczas przemówienia w Zgromadzeniu Ogólnym ONZ we wrześniu 2015 r., gdy najważniejszą kwestią była polityka Rosji w Syrii, prezydent Polski Andrzej Duda upomniał się jedynie o los chrześcijan i jazydów prześladowanych przez Państwo Islamskie, nie mówiąc nic o muzułmanach stanowiących zdecydowaną większość ofiar islamistów. Nie odniósł się do zbrodni popełnianych przez prezydenta Asada na własnych obywatelach pod parasolem ochronnym Rosji, ani muzułmańskich sił walczących z Państwem Islamskim (Kurdowie), mających w swoich szeregach chrześcijan. Także po zamach w Paryżu dowiedzieliśmy się od szefa MSZ, że solidaryzujemy się z Francją, ale żaden polski żołnierz ze względu na zagrożenie ze Wschodu nie może opuścić Polski. W lutym 2016 roku Polska po bardzo długich konsultacjach zapowiedziała wysłanie na Bliski Wschód 4 samolotów F-16, które nie będą jednak uczestniczyły w misjach bojowych.

Polskie zaangażowanie w wymiarze humanitarnym na Bliskim Wschodzie także ma charakter symboliczny. Na szczycie donorów w Londynie w lutym 2016 r. Polska przeznaczyła na pomoc hu-manitarną dla uchodźców z Syrii 3 miliony euro, najmniej z krajów Grupy Wyszehradzkiej i propor-cjonalnie blisko 10 razy mniej niż Estonia, nie mówiąc o Niemczech. Patrząc na niemiecką pomoc (1,2 mld euro) można odnieść wrażenie, że Niemcy są… 400 razy większą i radykalnie bogatszą (dochód na głowę) gospodarką od Polski. W rzeczywistości kilkukrotne różnice w zamożności obu krajów należą do innego „rzędu”. Bierna postawa Polski wobec wydarzeń na Bliskim Wschodzie świadczy o tym, że w polskiej polityce zagranicznej niewystarczające jest zrozumienie, że Eurazja stanowi jedną - choć głęboko zróżnicowaną - przestrzeń geopolityczną, zaś pojęcie „obszar po-radziecki” odchodzi do lamusa. Choć Rosja gra na kilku fortepianach wzdłuż granic NATO (Morze Białe, Morze Bałtyckie, Morze Czarne, Morze Śródziemne), Polska dostrzega tylko jeden z nich. Nie wystarczająca jest świadomość, że dla USA będziemy znaczącym strategicznym partnerem, wtedy tylko, gdy zainteresujemy się ponownie Bliskim Wschodem.

12 13


Euro-islam

Wielu Polaków oraz polskich polityków twierdzi, że nie powinniśmy przyjmować uchodźców mu-zułmańskich, gdyż w Europie Zachodniej nastąpiło kompletne fiasko ich integracji oraz stanowią oni bardzo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa. Według niektórych polityków PiS problem integracji muzułmanów i napływu uchodźców z Bliskiego Wschodu nie dotyczy bezpośrednio Polski, gdyż jest to kwestia dziedzictwa kolonialnego Europy Zachodniej. Jednak, zdecydowana większość diaspory muzułmańskiej w Europie nie mieszka w byłych metropoliach kolonialnych, zaś najwięcej uchodźców z Bliskiego Wschodu przyjęły Niemcy i Szwecja nie posiadające w prze-szłości kolonii w świecie islamu.

W pro-rządowych mediach i wypowiedziach polityków prawicy oraz prawicowych intelektualistów europejscy muzułmanie są przedstawiani jako jednolita masa, kompletnie odmienna kulturowo i w efekcie niechętna i niezdolna do integracji. Europejscy muzułmanie są przedstawieni w tych mediach przede wszystkim jako terroryści, gwałciciele i przestępcy, co ma być częścią ich kodu kulturowego.

Europa Zachodnia zupełnie sobie z nimi nie radzi, ponieważ dominuje w niej wielokulturowość i polityczna poprawność. Brak samo-refleksji wśród polskiej prawicy nad zasadnością tak jed-noznacznie negatywnego wizerunku europejskich muzułmanów przy jednoczesnej niewiedzy na temat podstawowych faktów o islamie jest zaskakujący. Przecież polska prawica – czasami słusz-nie- krytykuje media i polityków zachodnich za brak wiedzy na temat Polski i wynikające z tego niesprawiedliwe opinie.

W polskim debacie publicznej przeważa bezrefleksyjna teza uznająca a priori muzuł-manów za zagrożenie dla bezpieczeństwa większe niż inne mniejszości wyznaniowe. Warto natomiast zadać sobie pytanie, czy Bułgaria, w której muzułmanie stanowią 13% miesz-kańców, przypadkiem nie jest bardziej bezpieczna niż Litwa, gdzie Rosjan procentowo jest dwa razy mniej. Polskie władze przedstawiając 7 tys. uchodźców muzułmanów jako potencjalne poważne wyzwanie dla bezpieczeństwa Polaków „zapominają”, że ponad 2,5 miliona naszych rodaków mieszka z muzułmanami w miastach europejskich, zaś kilkanaście milionów muzułmanów posiadają-cych obywatelstwo unijne w każdej chwili może bez żadnej kontroli przyjechać i osiedlić się w Polsce. Masowa polska migracja do Niemiec czy Wielkiej Brytanii i opinia większości Polaków, że w tych krajach żyje się komfortowo stoją w sprzeczności z wizerunkiem w polskich prawicowych mediach krajów zachodnioeuropejskich zamieszkanych przez muzułmanów jako bardzo niebezpiecznych. Nie bagatelizując zagrożenia ze strony islamskiego terroryzmu należy podkreślić, że UE pozostaje jednym ze zdecydowanie najbezpieczniejszych miejsc na świecie, bezpieczniejszym niż USA. W la-tach 2014-2015 około 850 Amerykanów zginęło w masowych strzelaninach (co najmniej 4 ofiary). To tak jakby w zamachach w UE w ciągu dwóch lat zginęło ponad 1300 osób. Dla porównania

w tym samym okresie- najbardziej krwawym w historii UE- zginęło w zamachach dokonanych przez radykałów islamskich w Europie ponad 150 osób. Polacy niemal nigdy nie dowiedzą się z polskich mediów, że przestępczość wśród muzułmanów europejskich (w tym przemoc seksu-alna) choć wyższa niż średnia krajowa jest radykalnie niższa niż Afroamerykanów czy Latynosów z Ameryki Środkowej w USA.

Ogłaszamy fiasko polityki integracji muzułmanów, choć przebiega ona bardzo różnie w poszcze-gólnych krajach, a nawet miastach przynosząc różne efekty w zależności od pochodzenia migrantów. Choć tylko w kilku krajach europejskich próbowano prowadzić politykę multikulturalizmu, to termin „multikulti” stał się w polskiej debacie słowem-wytrychem tłumaczącym wszystkie problemy związane z integracją muzułmanów. Po każdym zamachu we Francji w polskich mediach można usłyszeć, że nastąpiło bankructwo polityki wielokulturowości. Natomiast we Francji nie można w spisie powszech-nym ujawnić swojej religii. W szkołach publicznych obowiązuje zakaz noszenia symboli religijnych. Wprowadzono zakaz noszenia w przestrzeni publicznej burek oraz modlitw na ulicach. Do 2012 r. w parlamencie francuskim nie było ani jednego posła muzułmanina z metropolii.

Rzekomą całkowitą porażkę integracji muzułmanów w Europie tłumaczy się w Polsce ich ra-dykalną odmiennością kulturową. Paradoksalnie, w UE Polacy należą do Europejczyków podobnie konserwatywnych w swych postawach jak reprezentanci głównego nurtu europejskich muzuł-manów. Konserwatywnych Polaków i europejskich muzułmanów głównego nurtu łączą tradycyj-ne poglądy ws. roli religii w życiu publicznym (np. ochrona uczuć religijnych, symbole religijne w szkołach i urzędach), aborcji, eutanazji, małżeństw homoseksualnych i adopcji przez nie dzieci, kar cielesnych wobec dzieci, feminizmu oraz seksu pozamałżeńskiego. Prawdopodobnie niechęć Polaków do europejskich muzułmanów ma bardziej prozaiczne przyczyny niż różnice kulturowe i jest pochodną rywalizacji z nimi o miejsca pracy i społeczną pozycję na obczyźnie.

Nad Wisłą krytykuje się też rytualnie rzekomą „dyktaturę” politycznej poprawności, która nie pozwala krytykować islamu w Europie Zachodniej. Polacy nie zauważyli, że w ostatnich latach na Zachodzie opublikowano liczne książki krytykujące bardzo ostro islam (np. Oriana Fallaci, Thilo Sarrazin) sprzedające się w setkach tysiącach egzemplarzy. Prawicowi polscy dziennikarze i polity-cy paradoksalnie sami przyjmują polityczną poprawność, gdyż nie chcą odpowiedzieć na pytanie- co powinniśmy zrobić z europejskimi muzułmanami, jeśli - zgodnie z ich stanowiskiem – nie można ich zintegrować, zaś wielu z nich jest potencjalnymi terrorystami?

Bardzo negatywny obraz europejskich muzułmanów dominujący w Polsce wskazuje, że wielu Polaków nie dostrzega, że ci ostatni są już naszymi, „zakorzenionymi” w swoich krajach, współ-obywatelami w ramach UE. W efekcie Polacy nie zauważają, że coraz więcej europejskich mu-zułmanów odnosi sukcesy w krajach zachodnich stając się czołowymi politykami, artystami czy przedsiębiorcami. W przypadku życia politycznego ten proces integracji muzułmanów zaczyna dotyczyć także europejskiej centro-prawicy. Większość sympatyków i członków PiS przyjęłaby ze zdziwieniem fakt, że muzułmaninem jest Syed Kamall, brytyjski konserwatysta i lider frakcji w Parlamencie Europejskim, do której należy ich partia. To właśnie on bronił rządu polskiego podczas styczniowej debaty w Parlamencie Europejskim. Nie jest on wyjątkiem wśród torysów. Gwiazdą rządu Camerona jest Sajid Javid nazywany brytyjskim Obamą. Jest wymieniany przez media brytyjskie i samego Camerona jako jeden z najpoważniejszych kandydatów na następcę szefa Partii Konserwatywnej i w efekcie przyszłego premiera Wielkiej Brytanii.

14 15


Także w Niemczech od 2008 r. nastąpił kilkukrotny wzrost liczby polityków pochodzenia muzułmańskiego w Bundestagu, parlamentach landowych i ścisłym kierownictwie partii politycznych oraz na stanowiskach ministerialnych. Tych polityków – przede wszystkim wywodzących się z Turcji - można już liczyć w dziesiątkach. Kobiety wbrew stereotypowi stanowią większość tych nowych elit niemieckich muzułmanów.

Na przykład Niemka pochodzenia tureckiego jest od niedawna wiceburmistrz, leżącego tuż za polską granicą, Berlina. W Polsce, przerażonej terroryzmem islamskim i płonącymi przedmieściami Paryża, nic się o tym procesie integracji politycznej nie mówi. Nie zauważa się niemieckich Turków żyjących tuż za miedzą, którzy nigdy nie zorganizowali żadnego zamachu terrorystycznego czy za-mieszek na przedmieściach. Nigdy nie wygwizdali na meczu niemieckiego hymnu. W sytuacji po-głębiającej się islamofobii w Polsce dalsza integracja Niemców pochodzenia tureckiego w ramach politycznego mainstreamu w Niemczech może stać się kolejnym źródłem niepotrzebnych napięć w relacjach polsko-niemieckich.

W Polsce nieobecna jest także refleksja nad tym, czy proces integracji społeczności mu-zułmańskiej w Niemczech nie ma aspektów pozytywnych dla naszych własnych interesów. Cem Ozdemir szef Zielonych, wymieniany jako poważny kandydat na szefa MSZ, należy do czołówki niemieckich polityków najbardziej sceptycznych wobec Rosji. Jego wyczulenie na prawa człowie-ka, ma źródło także w jego korzeniach z Kaukazu, gdzie Rosja nie raz popełniła ludobójstwo na miejscowych muzułmanach.

Niechęć wielu Polaków i polskiej elity rządowej do muzułmanów europejskich wydaje się mieć szerszy wymiar i jest związany z antypatią do post-nowoczesnej Europy. Ta wieloreligijna i wieloetniczna Europa ma stanowić nie tylko antytezę homogenicznej Polski, ale także zagroże-nie dla jej tożsamości. Apogeum tego zagrożenia stanowią Niemcy. Kanclerz Merkel powiedziała przecież, że islam należy do Niemiec, co brzmi dla polityków PiS jak oksymoron. Nie przypadkiem w trakcie kryzysu uchodźców dziennikarze sympatyzujący z PiS powiązali lęki przed islamem z an-ty-niemieckimi fobiami oskarżając Niemcy o próbę... islamizacji Polski i zaprowadzenia nad Wisłą dyktatury „multikulti”.

Islam i polska polityka wschodnia

W Polsce słabo dostrzega się, że islamofobia może być instrumentem oddziaływania przez Rosję na sprawy polskie. W latach 90. XX wieku i na początku XXI wieku prawicowe media nagła-śniały masowe zbrodnie popełniane przez Rosję na Czeczeńcach. Polska przyjęła wówczas blisko 85 tysięcy Czeczeńców, z których część była bojownikami. Wówczas ich obecność w Polsce nie

wzbudziła większych emocji. Dziś na łamach prawicowych gazet Rosja staje się drugorzędnym problemem. Część dziennikarzy paradoksalnie zaakceptowała już nawet stanowisko rosyjskiej propagandy, iż większość opozycji anti-Asadowskiej wspieranej przez Zachód stanowią radykalni islamiści. Te media prawicowe prawie wcale nie wspominają o zbrodniach popełnionych przez Rosjan w Syrii czy o prześladowaniach Tatarów Krymskich. W bardzo ograniczonym stopniu do-strzega się odpowiedzialności Kremla za kryzys uchodźców. Natomiast w tych mediach można już spotkać opinię, że Polsce nie pozostaje nic innego niż „modlić się, by na Wschodzie na nawozie putinowskiego mongolizmu wyrósł w porę jakiś sensowny partner do geopolitycznej współpracy” (Rafał Ziemkiewicz) przeciw zislamizowanym Niemcom. Symptomatycznym zjawiskiem jest za-chowanie prorosyjskich trolli w internecie. Do początku 2015 roku głównym obiektem ich ataków była Ukraina. Od wiosny 2015 roku niemal cała ich aktywność przeniosła się na muzułmanów. Ich działania w sieci szczególnie wpływają na postawy młodzieży. Dzisiaj jest ona najbardziej anty--ukraińską i anty-muzułmańską częścią polskiego społeczeństwa.

Niechęć do muzułmanów była jedną z przyczyn odzyskania przez Viktora Orbana sympatii polskiej prawicy. Jego bliska współpraca z Rosją nie stanowi już dla Prawa i Sprawiedliwości więk-szego problemu. Środowiska w Niemczech krytyczne wobec islamu także są pozytywnie postrze-gane przez polską prawicę. Minister Spraw Wewnętrznych, Mariusz Błaszczak, uznał skrajnie pra-wicową Pegidę za rzeczywistość niemieckiego społeczeństwa, od której oderwani są niemieccy politycy. Tymczasem Pegida cieszy się niewielkim poparciem społecznym. Warto przypomnieć, że Pegida jest zdecydowanie prorosyjska. Połączenie islamfobii z sympatią do Putina jest general-nie w Unii bardzo częstym zjawiskiem. Islamofobia może także stanowić wyzwanie dla rozwoju współpracy Polski z sojusznikami w polityce wobec Rosji. Kluczowymi potencjalnymi partnerami na kierunku wschodnim dla Polski są Turcja oraz Szwecja. Ambasada szwedzka błyskawicznie krytycznie zareagowała na przemówienie sejmowe prezesa Kaczyńskiego na temat stref szariatu w Szwecji, zaś szwedzki premier uznał niechęć do przyjmowania muzułmańskich uchodźców jedy-nie ze względu na religię przez polityków środkowoeuropejskich za stanowisko nie do zaakcepto-wania, stojące w sprzeczności z wartościami europejskimi. W przypadku Turcji najpoważniejszym problemem może być polska polityka historyczna oparta na Odsieczy Wiedeńskiej i wizji Polski jako przedmurza chrześcijaństwa Ta narracja historyczna zamiast łączyć niepotrzebnie różni nas z Turcją i Tatarami Krymskimi, i pośrednio także z Ukrainą. Ta ostatnia, co w Polsce dostrzega się w minimalnym stopniu, od Rewolucji Godności dokonuje głębokiego przewartościowania oceny relacji historycznych z Tatarami krymskimi.

Islamofobia może utrudnić wykorzystanie przez Polskę atutów w polityce historycznej wo-bec Rosji. Polska dzięki tradycji wyjątkowych relacji z muzułmanami z Kaukazu, Powołża i Azji Centralnej jest najbardziej predestynowana do uderzenia w najczulszy punkt imperialnej narracji historycznej Rosji, czyli w mitu Matuszki Rosiji jako raju, w którym od wieków różne narody i reli-gie żyją w harmonii oraz wizji Rosjan jako nosicieli cywilizacji w Wielki Step i na Kaukaz. W rze-czywistości nierzadko misja cywilizacyjna Rosji opierała się na potwornym cierpieniu włącznie z ludobójstwem muzułmanów. Oczywiście te fakty nie pasują do dominującego w Polsce obrazu muzułmanów jako oprawców i chrześcijan jako ofiar.

16 17


Zapomniane dziedzictwo Sarmacji

Polska prawica dąży do budowy tożsamości Polski jako przedmurza chrześcijaństwa. Prezydent Duda zapowiedział ofensywną politykę historyczną w kraju i zagranicą promującą wizję Polski, która ocaliła cywilizację europejską pod Wiedniem w 1683 r. i ponownie w 1920 r. podczas bitwy warszawskiej. W efekcie Turcja osmańska jest pośrednio utożsamiona przez prezydenta z Rosją bolszewicką. Bernard Lewis znawca islamu, którego trudno oskarżyć o islamofilię przestrzegał przed stosowaniem tak prostych analogii. Jak słusznie zauważył większa tolerancja panowała wówczas po stronie tureckiej. „Uciekinierzy, ci którzy zgodni z wciąż żywą wypowiedzią Lenina o „głosowaniu nogami”-kierowali się z zachodu na wschód, a nie tak jak za naszych czasów, ze wschodu na zachód”. W XVII w. wśród uchodźców znajdujących schronienie pod panowaniem osmańskim byli także protestanci wygnani z Polski.

Niestety, wielu Polaków wierzy w mit ocalenia Europy przed islamską nawałą przez Sobieskiego, nie zastanawiając się nad negatywnymi konsekwencjami jego kultywowania dla polskiej tożsamości. W rzeczywistości bitwa pod Wiedniem była łabędzim śpiewem osmańskiej Turcji, której maksimum ekspansji stanowiła Austria. Wizerunek Sobieskiego w dyskursie pra-wicowym jest bardzo uproszczony. Sobieski był nie tylko pogromcą Turków spod Wiednia czy Chocimia, ale także fundatorem wiosek muzułmańskich Tatarów, miłośnikiem kultury tatarskiej i osmańskiej, znającym język turecki na poziomie komunikatywnym (co wśród monarchów stano-wiło wyjątkową sytuację w ówczesnej Europie). W jego armii przeciw Turkom walczyli muzułmań-scy Tatarzy (część, która wcześniej przeszła na stronę Turcji uzyskała od niego amnestię). Sobieski budował także sojusze przeciw osmańskiej Turcji z innymi muzułmanami (Persja). Co więcej, starał się także bezskutecznie o sojusz z Turcją przeciw Rosji, będąc gotowym zaakceptować zamianę jednego z kościołów w Kamieńcu Podolskim na meczet. Był w pełni świadomy, że Węgrom żyje się lepiej pod panowaniem osmańskim niż habsburskim. Natomiast Turków był w stanie opisać jako rycerskich przeciwników.

Stylizując się na przedmurze chrześcijaństwa, Polska odcina się od bardzo istotnej części swojej historii i kultywuje mit, który ma wątpliwe umocowanie w jej dziejach. W Europie znajdziemy wiele państw mających znacznie mocniejsze podstawy do aspirowania do tego archetypu. Nasze wojny z Turkami i Tatarami nigdy nie były tak długie, niszczące i przełomowe dla Polski, jak konflikty z Rosją czy Szwecją, w których naszym głównym sojusznikiem był niemal zawsze... muzułmański Chanat Krymski.

Sarmatyzmu (najbardziej polskiego i oryginalnego nurtu w naszej kulturze, sprowadzanego dziś niesłusznie wyłącznie do kontrreformacyjnego katolicyzmu) nie można sobie wyobrazić bez inten-sywnych kontaktów z muzułmańskim Orientem. Ten ostatni nierzadko był tuż obok, gdyż Polska stała się krajem wyjątkowym w kręgu kultury zachodniej jako ojczyzna Tatarów muzułmańskiej mniejszości. Nie przypadkiem od XIX w. Polacy mieli wielki wkład w modernizację muzułmańskich ludów turkijskich, od Turków po Kazachów. Zamiast dziedzictwa kolonialnego Polska może po-chwalić się ideą prometejską, czyli wsparcia walki o niepodległość wyznawców islamu z Kaukazu, Powołża czy Azji Centralnej. W efekcie polska historia znacznie bardziej predestynuję Polskę do odgrywania w UE roli pomostu wobec świata islamu, niż przedmurza. Mamy do zaoferowania ory-ginalną tradycję koegzystencji z muzułmanami i wzajemnego pozytywnego oddziaływania, które jest bardzo potrzebne dla integracji europejskich muzułmanów i dialogu między UE i światem is-lamu. Środowiska politycznej prawicy szczególnie dużo mówi o dumie narodowej, której źródłem ma być piękna historia Polski. Według nich środowiska lewicowo-liberalne kultywują „pedagogikę wstydu i anty-patriotyczny rewizjonizm”. Jednak, tradycje i postacie historyczne związane z rela-cjami Polski ze światem islamu, które mogłyby być dla Polaków powodem do dumy w skali świa-towej są w tej opowieści terra incognita lub temat tabu podważającym biało-czarną wizję świata.

Potęga dużych kompleksów?

Z żadnym kręgiem kulturowym poza Europą Polska nie ma tak długotrwałych, rozwiniętych i wie-lowymiarowych relacji, jakie posiada z światem islamu. Paradoksalnie jednak, obawiamy się takiej interakcji nie doceniając własnych atutów i skali powiązań z krajami muzułmańskimi. Polska wpi-suje się w wizerunek „islamofoba” i na własne życzenie marginalizuje się w wielkiej grze mocarstw toczącej się w świecie islamu. Jednak, wypuszczonego z butelki dżina islamofobii trudno będzie zagonić do niej z powrotem. Staje się ona poprzez inicjatywę referendum w sprawie uchodźców narzędziem nacisku na rząd i mobilizacji dla skrajnej prawicy. Co więcej, islamofobia jak każda fobia może ulegać mutacjom rozszerzając na innych Obcych. Wbrew twierdzeniom środowisk prawicowych, że Polacy mają problem jedynie z muzułmanami, islamofobia Polaków jest w inter-necie ściśle powiązana z rasizmem. Choć stosunek do muzułmanów jest najbardziej negatywny to badania opinii publicznej pokazują, że większość Polaków podziela także poglądy rasistowskie na temat mieszkańców Afryki bez różnicy na ich religię. Ich także nie chcemy gościć w Polsce jako ewentualnych uchodźców. Dlatego histeryczny strach wielu Polaków przed przyjęciem kil-ku tysięcy muzułmanów zmusza do zadania fundamentalnego pytania o siłę naszej tożsamości. Mocarstwo regionalne musi mieć silniejsze ego.

18


ANEKS

Polski rejs dookoła świata

• W świecie muzułmańskim Polska posiada najlepszą reprezentację dyplomatyczną w po-równaniu z innymi regionami poza Europą. W krajach Wspólnoty Państw Ameryki Łacińskiej i Karaibów liczącej 33 państwa Polska posiada osiem ambasad. W krajach Afryki Subsaharyjskiej sytuacja jest jeszcze gorsza: na 45 państw polskie ambasady działają w pięciu krajach. Dla po-równania, w ramach Ligii Arabskiej, w której skład wchodzą 22 państwa, Polska ma jedenaście otwartych ambasad i trzy tymczasowo zamknięte ze względu na konflikty zbrojne. Poza świa-tem arabskim Polska ma ambasady w stolicach kluczowych regionalnych mocarstw muzuł-mańskich (Indonezja, Malezja, Iran, Turcja, Pakistan). Wydziały Promocji Inwestycji i Handlu podlegające Ministerstwu Gospodarki działają w 21 krajach nie należących do UE, z czego aż dziewięć z nich to kraje muzułmańskie.

• Na przyjętej przez Polskę w 2012 r. liście siedmiu perspektywicznych rynków pozaeuropej-skich aż cztery to kraje muzułmańskie (Algieria, Kazachstan, Turcja, Zjednoczone Emiraty Arabskie). Ministerstwo Gospodarki zainicjowało także w ostatnich latach sześć programów promocyjnych pod hasłem „Go”- dwa z nich (Go Arabia, Go Iran) i jeden częściowo (Go Africa) są skierowane do państw muzułmańskich. Kryzys ekonomiczny w Rosji i Ukrainie spowo-dował, że Polska musiała szukać rynków zastępczych dla polskich produktów. W tym celu stworzono program „Aktywizacja eksportu na wybranych rynkach” skierowany do krajów Bałkanów Zachodnich oraz na rynki azjatyckie. Wśród tych ostatnich wybrano siedem krajów, w tym aż cztery muzułmańskie.

• Na liście polskich eksporterów w pierwszej dziesiątce krajów pozaeuropejskich aż cztery miejsca zajmują państwa muzułmańskie, w tym dwa w pierwszej piątce (Turcja i Zjednoczone Emiraty Arabskie). W 2014 r. nastąpił spektakularny wzrost - o 150-200% - polskiego eks-portu do czterech krajów arabskich (Algieria, Arabia Saudyjska, Maroko, Zjednoczone Emiraty Arabskie). W efekcie, wartość polskiego eksportu do tych krajów wzrosła do poziomu bli-sko 3 miliardów dolarów amerykańskich. Dla porównania, łączny eksport polski do Brazylii i Meksyku w zeszłym roku wyniósł miliard USD. Tak spektakularnego skoku polski eksport od lat nie odnotował w przypadku istotnych rynków poza Europą.

• Postępująca dywersyfikacja bilansu energetycznego Polski (nowi dostawcy) najprawdopo-dobniej spowoduje, że kraje muzułmańskie posiadające wielkie złoża ropy i gazu będą odgry-wały także coraz większą rolę w polskim imporcie. Już w 2014 r. zakupiła ropę w Kazachstanie. W efekcie kazachski import do Polski zwiększył się trzykrotnie dochodząc do 1,7 miliarda USD. Kazachstan znalazł się w pierwszej dziesiątce nie-unijnych importerów sprzedających swoje produkty lub surowce w Polsce. Rozwój gazoportu w Świnoujściu jest ściśle powiązany z umową gazową z Katarem. W 2015 roku po raz pierwszy do rafinerii w Gdańsku przypłynęły tankowce z ropą z Arabii Saudyjskiej i irackiego Kurdystanu - lepszą i tańszą od ropy rosyjskiej. Pierwsze dostawy skroplonego gazu do portu w Świnoujściu pochodziły z Kataru.

• Zdecydowanie najważniejszym partnerem ekonomicznym Polski w świecie islamu jest Turcja. W polskim handlu Turcja ma zbliżone znaczenie jak Austria. Polska ma mniejszą wymianę handlową z szesnastoma krajami UE niż z Turcją. Poza UE istotniejszymi rynkami dla polskich eksporterów od Turcji są tylko Rosja i Stany. Polski eksport do Turcji jest znacznie większy niż do Chin (licząc z Hong Kongiem). Polska jest po Rumunii drugim rynkiem w UE dla tureckich firm budowlanych. W 2015 r. turecka firma zakończyła we współpracy z polskim i włoskim partnerem budowę drugiej linii metra w Warszawie. Ostatnio ta firma wygrała przetargi na rozbudowę drugiej nitki metra oraz południowej obwodnicy Warszawy. Według danych NBP skumulowane polskie inwestycje poza Europą do końca 2014 r. trafiły przede wszystkim do USA. Turcja zajęła ex aequo z Indiami drugie miejsce na liście rynków pozaeuropejskich (blisko 260 milionów USD). Zarazem Polska jest uznawana przez władze tureckie od lat za rynek strategiczny. Taki status ma tylko 17 państw na świecie. W UE taki status oprócz Polski Turcji przyznała niedawno jedynie Rumunii. Na takie traktowanie Polska z pewnością nie może li-czyć ze strony największych pozaeuropejskich gospodarek światowych (Chiny, Indie). Polska nie ma szans, żeby być dla Turcji równie ważnym partnerem handlowym jak największe unijne gospodarki. Jednak Polska posiada potencjał, żeby zająć szóste miejsce wśród partnerów han-dlowych Turcji z UE. Dziś Polska zajmuje miejsce dziewiąte, ale wymiana polsko-turecka jest nieznacznie mniejsza niż Turcji z Holandią, Belgią i Rumunią.

• Polska była także do niedawna istotnym źródłem dewiz dla Egiptu i w mniejszym stopniu Tunezji i Turcji. Polscy turyści choć rzadziej niż kilka lat temu to jednak dość często jeżdżą na wakacje do tych krajów, stanowiąc (szczególnie w przypadku Egiptu) jedną z najliczniejszych narodowości spędzających wczasy w miejscowych kurortach. W 2014 r. ponad 700 tys. Polaków w wieku powyżej 15 lat odwiedziło w ramach wyjazdów turystycznych Egipt, Tunezję i Turcję. W żadnym innym regionie świata polscy turyści nie odgrywali takiej roli w sektorze turystycznym. Co więcej, warto pamiętać, że ich liczba może zdecydowanie wzrosnąć w przy-padku stabilizacji sytuacji w Egipcie i Tunezji.

• Polska „miękka siła” poza Europą jest także relatywnie najmocniejsza w krajach muzułmań-skich. W Polsce nie-europejscy studenci studiujący w pełnym wymiarze pochodzą przede wszystkim z Turcji (ponad tysiąc) i Arabii Saudyjskiej (ponad 800). Ich liczba znacznie wzrosła w ostatnich latach. W roku akademickim 2014/2015 studiowało w Polsce więcej Turków niż Niemców czy Rosjan, zaś Saudyjczyków więcej niż Chińczyków. W Polsce działa turec-ki uniwersytet, jedna z lepszych prywatnych wyższych uczelni. Polska stała się najbardziej popularnym krajem dla tureckich studentów wyjeżdżających w ramach programu Erasmus do UE. Co roku przyjeżdża ich do Polski kilka tysięcy.. W siedmiu krajach poza Europą dzia-łają na uniwersytetach lektoraty języka polskiego sponsorowane przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, aż pięć z nich to kraje muzułmańskie.

20


Projekt Eurazja

Projekt Eurazja identyfikuje oraz analizuje kluczowe zjawiska geopolityczne w obszarze pomiędzy Europą a Chinami i Indiami, który definiujemy jako Eurazję Środkową - położoną na Nowym Jedwabnym Szlaku biegnącym wokół Morza Czarnego i Kaspijskiego. Europę uważamy za integralną część Eurazji, największego i najludniejszego kontynentu świata. Na tym kontynencie powstaje większość globalnego PKB i zachodzą procesy geopolityczne, które zaważą na układzie sił pomiędzy największymi światowymi mocarstwami – Stanami Zjednoczonymi, UE, Rosją i Chinami. Rywalizacja mocarstw w Eurazji Środkowej ma olbrzymie znaczenie od momentu zakończenia Zimnej Wojny, dla globalnej równowagi sił. Eurazjatycka dynamika polityczna będzie miała decydujący wpływ na bezpieczeństwo UE. Dalsza destabilizacja tego obszaru oznaczałaby kluczowe zagrożenie dla Europy. Od europejskiej zdolności do współkształtowania procesów w tej części świata będzie w dużym stopniu zależeć przyszła pozycja UE na arenie międzynarodowej. Szef projektu Eurazja – Adam Balcer

Documents

Polska, Islam, Europa. Pomost czy przedmurze?wise-europa.eu/wp-content/uploads/2016/03/Polska-Islam... · 2016-06-10 · 1 Polska, sla, oa Poos Polska posiada potencjał oraz ambicje,