KROPOTKIN Revolucia Registaro

7/31/2019 KROPOTKIN Revolucia Registaro

1/8

Revolucia registaro1Piotr Kropotkin

Parlamentoiu, kiu havas inteligentecon kaj resolutecon, kvankam li estus malmulte

revolucia, konsentos pri tio, ke la nuntempe ekzistantaj registaroj estasneniigitendaj, por ke libereco, egaleco kaj frateco lasu esti malplenaj vortoj kajiu vivaj realaoj, kaj iuj registaraj formoj provitaj is hodia estas nenio kromdiversaj formoj de subpremo, kiuj devas esti anstataigitaj per nova arigformode homaro. Ne necesas esti pioniro por atingi tian konkludon. La difektoj de lanuntempaj registaroj kaj la neebleco reformi ilin estas tro evidentaj, por ke kiuajn rezonebla observanto ne rimarku ilin. Kaj rilate al la renverso de la registaroestas tre konate, ke kelkepoke oni povas atingi tion sen troa malfacileco. Estasmomentoj, en kiuj la registaroj forfalas preska per si mem, kiel kasteloj deludkartoj, anta la ribela blovo.

Renversi registaron estas la tuta celo por mezklasa revoluciulo; por ni, tio estasnenio krom la komenco de la socia revolucio. Paralizita la mainaro de la tato,malorganizita la hierarkio de tatfunkciuloj, sen jam scii, al kiu direkto mari, lasoldatoj malfidis pri la oficialuloj, unuvorte, foje malenradikigita la tuta armeoel kapitaldefendantoj, estas kiam prezentios al ni la granda tasko detrui iujn

1 Per i tiu artikolo de Le Rvolt, verkita pli-malpli je 1880, Kropotkin malmilde atakis la dugravajn rimedojn, kiujn la socialistoj proponis por atingi revolucian anon: la baloto kaj ladiktatorado per la forto. La registaraj parlamentaj formoj, defenditaj de la socialista politikamovado estas, la la kropotkin-a vidpunkto, tiel malutilaj por la sukceso de la revoluciajceloj, kiel diktatorado bazita sur la armita forto tiel, kiel hodia defendas la komunistoj. Peri tiu mallara teksto, Kropotkin proponas sin pruvi, per historiaj ekzemploj, ke neeblas

starigi registaron, kiu agas favore al la revoluciaj principoj: tio estas, ke i transdonas povonkaj proprieton al la amasoj. Nur la kolektiva laboro de la amasoj mem per iaj propraj liberajasocioj, li diras al ni, povas atingi kaj teni veran revolucion. Esperantigita de Jess Gonzlez,piednotoj de la tradukinto.


2/8

instituciojn, kiuj utilas por darigi la ekonomian kaj politikan sklavecon. Atingitala eblo agadi libere, kion tuj devos fari la revoluciuloj?

Al i tiu demando nur la anarkiistoj respondas tage: Ne ekzistu registaro!.iuj ceteruloj diras: Revolucian registaron!, kaj ili nur malkonsentas pri laformo, kiun devas adopti tia registaro. Iuj decidas sin favore al registaroelektita de universala vodonado en la tato a la komunumo; aliaj, al revoluciadiktatorado.

Revolucia registaro! Estas du vortoj, kiuj ajnas tre strangaj, al kiuj verekomprenas, kion la socia revolucio kaj registaro signifas. La vortoj kontradiras,detruias inter si. Ni ja vidis multajn despotajn registarojn: estas esenco de iuregistaro apogi la reakcion kontra la revolucia fakto kaj inklinii al ladespotismo. Sed oni neniam vidis ion similan al revolucia registaro, ar larevolucio, kiu signifas la neniigon per la perforto de la starigitaj formoj deproprieto, la detruon de kastoj, la rapidan transformon de la hereditaj moralajideoj, estas uste la malo al registaro, ia neado mem, ar registaro estassinonimo de starigita ordo, konservismo, tenado de la ekzistantaj institucioj;

i estas la neado de la libera iniciato kaj la individua agado. Kaj tamen ni dareadas paroli pri tiu eksterordinarao, kvaza revolucia registaro estus la plejfacila afero de la mondo, tiom komuna kaj konata de iuj, kiom la reado, laimperio a la papado.

Ne estas strange, ke la tiel nomataj mezklasaj revoluciuloj predikas i tiunideon. Ni tre bone scias, kion ili komprenas pri revolucio. Ili komprenas prirevolucio la plifortigon de la respubliko, ke la nomitaj respublikistoj ekposedasla profitodonajn postenojn reservitaj hodia al la monaristoj. Tio estas,maksimume la disigo inter eklezio kaj tato, anstataata de ia konkubeco, larekvizicio de la pastraraj posedaoj profite de la tato kaj efe de la

administrontoj de tiuj posedaoj. Eble tio povas signifi la referendumon a iunalian politikan artefaritaon. Sed, ke la revoluciaj socialistoj ias apostoloj pri tiuideo, tio nur povas klarii supozante unu el du aferoj: ke ili estas plenigitaj deantajuoj, kiuj nekonscie estas inspiritaj al ili de la literaturo kaj efe laskribita historio la la mezklasa ideologio; a ili ne vere deziras tiun revolucion,pri kiu ili iam parolas. Ili kontentius, sanas al ni, per simpla imitao de lanuntempaj institucioj iam, kiam oni garantius al ili la povon, prokrastante isla estonteco decidi, kion ili devus fari por kontentigi la beston nomita lapopolo. Ili nur agas kontra la regantoj de la nuntempa epoko por okupi tiespostenojn. Kun tiuj individuoj ni ne devas perdi la tempon nek e diskuti. Do ninur alparolos al tiuj, kiuj honeste trompias.

Ni komencas per la unua el la formoj de revolucia registaro, kiun onidefendas: la balotita registaro.

Ni supozas, ke la rea povo estas us neniigita kaj la armeo el lakapitaldefendantoj estas forbalaita; ie estas agitio, oni diskutas publikajnaferojn, ie oni deziras antaeniri. Aperis novaj ideoj, farias klara la neceso degravaj anoj. Oni necesas agadi, oni devas komenci la senkompatan taskondetrui kaj prepari la terenon por la nova vivo. Sed, kion ili proponas fari al ni?Organizi balotadojn, tuj elekti registaron kaj konfidi al i la taskon, kiun iuj kajiu el ni devus komenci per nia propra iniciato.

Tion faris Parizo post la 18-an de marto de 18712. Mi neniam forgesos, diris alni amiko, tiujn ojegajn momentojn de memelaeto. Mi malsupreniris el mia

2 Vidu: http://eo.wikipedia.org/wiki/Pariza_Komunumo_%281871%29
http://eo.wikipedia.org/wiki/Pariza_Komunumo_(1871)http://eo.wikipedia.org/wiki/Pariza_Komunumo_(1871)


3/8

mansardo e la Latina Kvartalo por alii al liberaere grandega klubo, kiuplenigis la bulvardojn de ekstremo al ekstremo de Parizo. iuj parolis pri lapublikaj aferoj; oni forgesis iujn nure personajn zorgadojn; oni jam ne pensisaeti kaj vendi; iuj sentis sin pretaj, korpe kaj anime, por eti sin al estonteco.is mezklasaj individuoj, puitaj de la enerala entuziasmo, vidis ojaj anta simalfermii nova mondo. Se necesas revolucio, ili diras, ni faru in. Ni

komunigu ion; ni estas pretaj. iuj elementoj de la revolucio estis i tie, nurnecesis funkciigi ilin. Kiam mi revenis hejme, nokte, mi diris al mi: Post io,kiom grandioza estas la homaro kaj neniu sciis tion; iam oni kalumniis in.Poste fariis la balotadoj, oni nomumis la Komunummembrojn; kaj iompostiomla abnegacia ardoro kaj la agada deziro neniiis. iuj returnis al iamaj taskoj,dirante al si: Nun ni havas honestan registaron, kiu agadas anstata ni. iujscias tion, kio okazis poste.

Anstata agadi per si mem, anstata antaeniri, anstata progresi al novasocia ordo, la homoj, fidintaj je sia registaro, donis al i tiu la taskon preni lainiciaton. i tiu estis la unua neevitebla konsekvenco de la balotadoj. Ni tuj

vidos, kion faris tiuj regantoj, enoficigitaj de la fido el iuj. Neniam estisbalotadoj pli liberaj ol tiuj de marto je 1871. is la kontrauloj mem de laKomunumo diris tion. Neniam estis la elektintamaso pli inspirita de la dezirotransdoni la povon sur la manojn de la plej bona, la estonteca homo, la verarevoluciulo. Kaj tiel ili faris tion. iuj konitaj revoluciuloj estis elektitaj pergrandega plimulto: jakobenoj, blankistoj, internaciistoj, la tri revoluciaj sektorojestis reprezentitaj en la Komunuma Konsilio. Nenia balotado povus doni plibonan registaron.

Sed, kiu estis la rezultato? Enfermitaj en la Urbodomo, devigitaj komenci elformoj starigitaj de la antaaj registaroj, tiuj ardaj revoluciuloj, tiuj reformistoj

turniis nekapablaj kaj senfruktaj. Malgra sia tuta bona volo kaj kurao, ili nekapablis e organizi la defendon de Parizo. Memkompreneble, hodia oniakuzas homojn, individuojn pro tio. Sed la homoj ne estis la kazo de tiumalsukceso, i estis la sistemo.

Verdire, la universala balotado, kiam estas tute libera, nur maksimume povasprodukti asembleon, kiu reprezentas la mezumon de la opinioj, kiujntiumomente subtenas la popolamaso. Kaj kiam ekas la revolucio, tiu mezumonur havas malprecizan ideon pri tio, kion oni farendas kaj tute ne scias, kiel idevas fari tion. Ve, se la amaso de la nacio, de la komunumo estus sciintaanta ol la movado, kion farendus us forfaligi la registaron! Se tiu revo de lautopiulaoj povus realii, ni neniam estus havintaj sangoplenajn revoluciojn.Iufoje esprimita la nacivolo, la cetero submetis sin al i propravole. Sed laaferoj ne tiel okazas. La revolucio eksplodas multe anta ol oni atingaseneralan komprenon kaj tiuj, kiuj havas klaran ideon pri tio, kion oni devas fari

je la sekvanta tago, estas apenaa malplimulto.

La granda popolamaso nur havas eneralan ideon pri la celo, kiun i deziras,sen scii multe pli, pri kiel antaeniri al tiu celo kaj sen havi certecon pri ladirekto sekvi. Oni ne trovos la praktikan solvon, kiun oni ne vidos klare, is laano jam estos komencinta. i estos produkto el la mem revolucio, el laaganta popolo; se tio ne estas tiel, nenio estos, ar la cerbo de kelkaj estaojtute ne kapablos trovi solvojn, kiuj nur povos deveni de la popolvivo. i tiu

estas la okazanta situacio en la registaro elektita de universala balotado, ekiam i ne havas la malvirtojn propraj al la eneraleco de la reprezantajregistaroj. La malmultaj homoj, kiuj reprezentas la revolucian epokan ideon,


4/8

falis en la koton inter la reprezentantoj de revoluciaj skoloj de la estinteco kajla ekzistanta socia ordo. Tiuj homoj, kiuj estus tiom necesaj por la popolo, efedum la tagoj de la revolucio, por propagandi eneralajn ideojn, ekmovi laamason, forfaligi la estintecajn instituciojn, finis malfermitaj en ejo, senfruktediskutante por deiri koncedojn al la moderuloj kaj konverti siajn malamikojn,dume nur estas rimedo por instigi ilin akcepti la novan ideon: plenumi in. La

registaro transformias en parlamento kun iuj malvirtoj de mezklasaparlamento. Anstata esti revolucia registaro, i aliias en la plej grandaobstaklo de la revolucio kaj la popolo fine estas devigata forigi in, malakceptitiujn, kiujn hiera i aklamis, kiel siajn elektitojn.

Sed fari tion ne estas tiom facile. La nova registaro, kiu rapidiis organizi novanadministracion por pliigi sian superregadon kaj obeigi la popolon, ne volos ceditiom facile. aluza teni sian povon, i alligios al i kun la tuta energio deinstitucio, kiu e ne havis tempon fali en la kadukega dekadenco. i decidaskontrastari la forton per la forto kaj tiam nur estas rimedo por delokigi in:preni la armojn kaj fari alian revolucion por forbalai tiujn, kiujn la popolo

nomumis deponantojn de siaj esperoj.Kaj tiel ni vidas la revolucion alfrontinta al si mem! Post perdi gravan temponper prokrastoj, i nun perdas sian forton per internaj dividoj inter la favoruloj alnova registaro kaj tiuj, kiuj konsideras, ke necesas nuligi in. Kaj io i tiookazas ar oni ne komprenis, ke nova vivo postulas novajn formojn; ke oni nepovas plenumi la revolucion alligiante al la malnovaj formoj. Pro ne kompreni,ke registaro, kia ajn estas la formo, en kiu i prezentiis, estas la neado de larevolucio kaj, ekster la anarkiismo ne estas revolucio. Same okazas kun la aliaformo de revolucia registaro, tro ofte ladita: la revolucia diktatorado.

DiktatoradoLa daneroj, kiujn la revolucio riskas, kiam i permesas sian kontrolon perbalotada registaro, estas tiom evidentaj, ke plena skolo de revoluciuloj tuterezignas tiun ideon. Ili komprenas, ke neeblas, ke rebelinta popolo donas al simem per balotadoj registaron, kiu ne reprezentas la estintecon kaj ne estasobstaklo, efe kiam necesas atingi tiun grandegan moralan, ekonomian kajpolitikan regeneradon, al kiu ni nomas socian revolucion. Ili do rezignas laideon de lea registaro almena dum la ribela periodo kontra la leeco kajproponas revolucian diktatoradon.

La partio, ili diras, kiu renversis la registaron, kompreneble okupos tiespostenon. i prenos sur sin la povon kaj agados de revolucia maniero. iprenos la necesajn aranojn por certigi la sukceson de la popolribelo. irenversos la malnovajn instituciojn; organizos la defendon de la teritorio. Pritiuj, kiuj ne akceptos ian atoritaton, i uzos la gilotinon por konviki ilin,apartenas ili al la popolo a la meza klaso, se ili neus obei la necesajn ordonojnpor la revolucia progreso. u ankora dare agados la gilotinon? Ni vidas, kielargumentas i tiuj estontaj robespieroj, kiuj nur konas de la granda epopeo dela jarcento ties dekadencan periodon, kiuj nur lernis de tiu la paroladojn de laekzekutistoj de la respubliko.

Por ni, la anarkiistoj, la diktatorado de individuo o partio (ili ja estas samaj)definitive restis kondamnita. Ni scias, ke revolucio kaj registaro estasneakordigeblaj. Unu devas detrui la alian, havas la registaro kiun ajn nomon:diktatorado, monario a parlamenta reimo. Ni scias, ke tio, kio konsistigas la


5/8

forton kaj la veron de nia grupo enfermias en i tiu formulo: Nur la liberapopoliniciato povas fari ion bonan a darantan kaj iu registaro celas detruiin. Kaj tiel, se la plej bonaj el ni ius mastroj de tiu impona maino (laregistaro), ili estus, unu semajno poste, individuoj nur tagaj por la eafodo, seiliaj ideoj ne trapasus la kribron de la popolpensado anta plenumi ilin. Ni sciaskien kondukas ia diktatorado, e la plej bonintenca: al la morto de iu

revolucia movado. Ni anka scias, ke i tiu ideo de diktatorado estas neniokrom malsanema produkto el la fetiisma adorfervoro al registaro, kiu, kiel lareligia fetiisma adorfervoro, iam utilis por darigi la sklavecon.

Sed ni ne estas alparolanta al la anarkiistoj. Ni alparolas al portatajrevoluciuloj, kiuj, devigitaj de la antajuoj de sia edukado, trompias sen sciition, kaj estas pretaj diskuti la aferon. Tiel do, ni alparolas al ili ekde ties propravidpunkto.

Ni komencas per enerala afero: tiuj, kiuj predikas la diktatoradon, nerimarkas, ke, kiam ili subtenas i tiun antajuon, ili fakte preparas la vojon altiuj, kiuj poste tranos ilian kolon. Tamen estas Robespiera frazo, kiun liaj

admirantoj devus memori; principe i tiu ne neis la diktatoradon; sedsingardon kun i, li rebatis malmilde Mandar-n, kiam i tiu parolis lin pri laafero: La diktatoro estus Brissot!, jes, Brissot, la ruza irondisto, ismortamalamiko de la popolaj egaligaj tendencoj, furioza defendanto de la proprieto(kvankam iufoje li pritaksis in kiel telon), Brissot, kiu malvarme alsendis al laMalliberejo de Abbaye, Hbert-n, Marat-n kaj iujn moderajn jakobenojn!.

Kaj tion oni diris je 1792! Tiam anta tri jaroj Francio jam revoluciiis!3 Fakte, lamonario jam ne ekzistis; i nur atendis sian mortbaton. Oni ja nuligis lafedalan reimon. Kaj tamen e tiumomente, en kiu la revolucio progresis senobstakloj, tie estis e la kontrarevoluciulo Brissot kun grandegaj ebloj ii

diktatoro!. Kaj, kiun oni antae estus nomuminta je 1789? Mirabeau estis laviro, kiun oni estus rekoninta, kiel registarestro! La viro interkonsentinta kun lareo por vendi al li sian elokventon: al tiu viro oni estus konfidinta la povontiumomente, se la ribela popolo ne estis altrudinta sian suverenecon prenantela armojn kaj, se i ne estis altrudinta la faktoj plenumitaj de la kamparanajribeloj, farinte vanta iun registaron starigitan e Parizo a la departementoj.

Sed la porregistara antajuo estas tiom grava por tiuj, kiuj parolas pridiktatorado, ke ili preferas tiun de Brissot a Napoleono anta ol forlasi la ideondoni alian mastron al tiuj, kiuj rompis la enojn de sia sklaveco. La sekretajsocietoj de la epoko de la Resurtronigo kaj Ludoviko Filipo 4 grave kontribuis

teni tiun pordiktatoran antajuon. La revoluciuloj de meza klaso de la epoko,helpitaj de la laboristoj, faris tutan serion de konspiroj cele forfali la monarionkaj proklami la respublikon. Sen kompreni la profundan anon, kiu devisplenumii en Francio, por ke e povu starii respublika reimo, ili imagis, ke iliper vasta konspiro iufoje forfaligus la readon, prenus posedon de la povo kajproklamus la respublikon. Tiuj sekretaj societoj senese laboris dum pli ol 30

jaroj per senlima fervoro, heroa kurao kaj abnegacia persistado. Se fondiis larespubliko per la ribelo je 1848, estis danke al tiuj societoj kaj ties propagandoper la agado dum 30 jaroj. Sen iliaj noblaj penadoj la respubliko estus neebla.

Ilia celo estis preni ili mem la povon kaj starigi respublikan diktatoradon. Sed,

memkompreneble, ili neniam atingis tion. Kiel kutime, pro la naturo mem de la3 Vidu: http://eo.wikipedia.org/wiki/Franca_revolucio_de_17894 Vidu: http://eo.wikipedia.org/wiki/Ludoviko-Filipo_%28Francio%29
http://eo.wikipedia.org/wiki/Franca_revolucio_de_1789http://eo.wikipedia.org/wiki/Ludoviko-Filipo_(Francio)http://eo.wikipedia.org/wiki/Franca_revolucio_de_1789http://eo.wikipedia.org/wiki/Ludoviko-Filipo_(Francio)


6/8

aferoj, konspiro no povis forfaligi la monarian reimon. La konspiruloj verepreparis ian falon. Ili vaste diskonigis la respublikan ideon, kiun iliaj martirojtransformis al la popola idealo. Sed la lasta penado, kiu definitive forfaligis lareon de la buraro, estis pli granda kaj fortika ol io, kion povus naskigisekreta societo; i devenis de la tuta popolo.

Ni konas la rezultaton. La partio, preparinta la falon de la monaria reimo,restis ekster la registaro. Aliaj, tro prudentaj por riski sin al la konspiro, sed plejbone konataj kaj anka pli moderaj, kiuj atendis la eblon okupi la povon, okupisla postenon, kiun esperis konkeri la konspiruloj per bajoneto. urnalistoj,advokatoj, homoj kun parola facileco, kiuj forte laboris por farii famaj dum laveraj respublikanoj produktis armojn a mortis en la malliberejoj, okupis lapovon. Iuj, jam famaj, estis aklamitaj de la popolo; aliaj pene malfermis vojonis la unuaj vicoj kaj estis akceptitaj ar liaj nomoj ne reprezentis pli olprogramo de interkonsento inter iuj.

Malutilas, ke ili diras al ni, ke tio okazis pro manko de praktika spirito de laagada partio kaj, ke aliaj sukcesos estontece. Ne kaj mil fojoj ne! Estas leo tiel

konstanta, kiel tiu, kiu regadas la movadon de la astroj: la agada partio estosdelokigita kaj intrigantoj kaj babilauloj prenos la povon. iam i tiuj estas plejbone konataj de la granda amaso, kiu plenumas la lastan penon. Ili atingaspliajn balotilojn ar, sen a kun balota paperpeco, per aklamo a per balotujoj,iam ja okazas speco de nevortigita elekto, kiu plenumias per aklamo. Ili estasaklamitaj de iuj kaj efe de la malamikoj de la revolucio, kiuj preferas apogi laneutilulojn, kaj tiel fine estas akceptitaj, kiel estroj per aklamo, individuoj, kiujreale estas malamikoj de la movado a indiferentaj al i. La individuo, kiupersonigis pli ol neniu tiun konspiran sistemon, tiu, kiu pagis, konsumante sianvivon en la malliberejo, sian adorfervoron al tiu sistemo, rande de la morto,

prononcis i tiujn parolojn, kiuj estas por si mem tuta programo: nek dio, nekmastro!.

La senpovo de la revoluciaj registarojPensi, ke oni povas renversi registaron per sekreta societo, kiu povos okupiian posteno, estas eraro, en kiu falis iuj revoluciaj organizaoj naskiintaj enla kerno de la respublika meza klaso ekde 1820. Kaj multnombraj faktoj japruvas i tiun misposicion. Kioman adorfervoron, kioman abnegacion, kiomanpersistadon disvolvis la respublikaj sekretaj societoj de la Partio de la JunaItalio! Kaj malgra ia grandega tasko, malgra iuj sinoferoj, kiujn faris la itala

junularo, anta kiuj e palias tiuj de la rusa revolucia junularo, malgra iujkadavramasoj anta la kazematoj de la astraj fortikaoj kaj la falintoj per laklingo a la klugo de la ekzekutisto, io i tio nur donis la povon al la reado kajruza kaj rabema meza klaso!

Tio estas neevitebla, ne povas esti alimaniere. Ne estas sekretaj societoj nek erevoluciaj organizaoj, kiuj povas doni la lastan baton al la registaroj. Iliafunkcio, ilia historia komisio estas prepari por la revolucio la penson de lahomoj kaj, poste, foje preparitaj la homoj kaj favoraj la eksteraj cirkonstancoj,la grupo, komencinta la movadon ne donas la lastan impulson sed la tutapopolamaso ekster la sekreta societo. Je la 31-a de agusto, Parizo ne askultis

la Blankiajn5 alvokojn. Kvar tagoj poste, Blanqui proklamis la falon de laregistaro; sed tiam la Blankistoj jam ne estis la iniciatintoj de la movado. Estis

5 Vidu: http://eo.wikipedia.org/wiki/Blanqui
http://eo.wikipedia.org/wiki/Blanquihttp://eo.wikipedia.org/wiki/Blanqui


7/8

la popolo, la milionoj, kiuj detronigis la decembran viron kaj levis lamalsincerulojn, kies nomoj resonis en iaj oreloj dum du jaroj. Kiam revolucioestas preta por eki, kiam oni sentas en la aero la movadon, kiam jam estascerta ties sukceso, tiam milo da novaj homoj, pri kiuj la organizao neniamplenumis rektan influon unuias al movado, kiel rabvirdoj kaj alvenas albatalkampo por nutrii de la viktimoj. i tiuj kunlaboras en la lasta peno sed ne

en la vicoj de la sinceraj kaj malflekseblaj konspiruloj sed inter tiuj, kiuj forerigardis sendanere, kie eri siajn estrojn. La konspiruloj, kiuj ankorasubtenas la pordiktatoran antajuon, tiam agadas senkonscie por firmigi en lapovo siajn proprajn malamikojn.

Sed se io i tio, ke ni us diris estas vera koncerne al la politikaj revolucioj, aplej bone dirita rompoj a ribeloj, tio e estas pli vera koncerne al la revolucio,kiun ni deziras: la socia revolucio. Permesi, ke starias registaro, ke firmiasforta kaj malica povo, estas tuj paralizi la verkon de la revolucio. Nenian bononpovus fari tiu registaro kaj la malbono, kiun i povus fari, estus grandega.

Kion ni komprenas pri revolucio? Ne simpla ano de regantoj: ke la popolo

prenu en posedo ian socian riecon. La nuligo de iaj fortoj, kiuj is nunmalpermesis la bonan disvolvion de la speco. Sed, u eblas atingi i tiungrandegan ekonomian revolucion per dekretoj, kiuj devenas de registaro? Nividis, ke en la antaa jarcento la pola revolucia diktatoro Kosciusko dekretis lanuligon de la persona servuto kaj tamen okdek jaroj post lia dekreto ikontinuis ekzistante. Ni vidis, kiel la Konvencio, la tutpova Konvencio, la teruraKonvencio, kiel estis nomita de iaj admirantoj, dekretis la egaligan dividon pokapo de iuj komunaj teroj reprenitaj de la nobelaro. Kiel tiomaj aliaj, i tiudekreto nur estis mortinta litero ar por efektivigi in necesis, ke la laboristojde la kamparanaj distriktoj farus tute novan revolucion kaj la revolucioj ne

farias per dekreto. Por ke la preno de posedo de la sociaj posedaoj povu iiplenumita fakto necesas, ke la popolo havas la liberajn manojn, liberias de lasklaveco, al kiu i kutimas, agadas konsente al sia propra volo kaj antaenirassen atendi nenian ordonon. Kaj tion uste malpermesus la diktatorado, kiu,kvankam i havus bonajn intencojn, estus tute nekapabla progresi sur la vojode la revolucio.

Sed se la registaro, kvankam i estus ideala revolucia registaro, kreus neniannovan forton kaj ne utilus por la detrua verko realigi, ankora malpli ni povuskalkuli je i por la tuja sekvanta reorganizado. La ekonomia ano,konsekvenco de la socia revolucio, estos tiom grandega kaj profunda, devostute ani la hodiaaj rilatoj bazitaj sur la proprieto kaj la interano, keneeblus, ke individuo a ajna numero el ili sukcesus ellabori la diversajn sociajnformojn, kiuj devos aperi en la estonteca socio. Nur la kolektiva amaslaboropovas ellabori i tiujn novajn sociajn formojn. Por kontentigi la grandeganvariadon de situacioj kaj necesoj aperontaj kiam us neniiis la privataproprieto, ni bezonos la kolektivan flekseblecon de la menso de la tuta popolo.Kiu ajn ekstera atoritato ne estus pli ol obstaklo kaj fonto de malkonkordo kajmalamo.

Sed jam estas tempo, ke ni foretu i tiun iluzion, kiu tro ofte oni pruvis falsakaj, pro kiu oni ofte pagis tre karan prezon: la iluzio de revolucia registaro.Estas tempo, ke ni akceptas, per unu fojo kaj por iam, i tiun politikan

aksiomon: registaro ne eblas esti revolucia. Oni kutimas paroli pri la Konvencio,sed ni ne forgesas, ke la malmultaj decidoj prenitaj de la Konvencio, kvankammalmulte revoluciaj, nur estis leaj sankcioj de faktoj plenumitaj de la popolo,


8/8

kiu tiam postiris e ies kalkanoj al iuj registaroj. Kiel diris Victor Hugo, Dantonpuis Robespieron, Marat prigardis kaj puis Danton-n kaj Marat mem estispuita de Cimourdain, la personigo de la kluboj el entuziasmaj kaj ribelajfrenezuloj. La Konvencio, kiel iuj registaroj, kiuj antais kaj sekvis in, nurestis balasto por la popolagado.

Kion la historio instruis al ni, estas tiom konkludiga pri i tiu afero, la neeblecode revolucia registaro kaj la malutila efekto de tio, kion oni konas per tiu nomo,estas tiom evidentaj, ke estus malfacile klarigi la decidemon, per kiu iu skolonomianta socialisma, subtenas la porregistaran ideon. Sed la klarigao estastre simpla. La socialistoj, kvankam memproklamas sin sekvantoj de i tiu skolo,havas tute malsaman komprenaon ol la nia pri la revolucio, kiun ni devosatingi. Por ili, kiel por iuj mezklasaj radikaluloj, la socia revolucio estas pli-malpli io de la estonteco pri tio, kio ni ne multe devas pensi nuntempe. Tio,kion ili revas interne, kvankam ili ne kuraas konfesi tion, estas io tre malsama.Estas la surtronigo de registaro, kiel tiu de Svislando a Usono, plenumantekelkajn provojn de eksproprigo favore al tato pri tio, ke ili nomas publikajn

servojn. Io simila al la Bismarck-a idealo. Per antaa interkonsento inter lasocialistaj amasaspiroj kaj la mezklasaj deziroj. Vere, ili dezirus, ke laeksproprigo estus plena sed ili ne havas la kuraon klopodi tion; konsekvence,ili lokas tion en la jena jarcento kaj anta la batalo, ili eknegocias kun lamalamiko.

Documents

KROPOTKIN Revolucia Registaro