Pojawienie się metody dramy wiąże się z powstaniem nowego podejścia do nauczania i uczenia się XIX wieku, którym był nurt Nowego Wychowania. Learning by doing- uczenie się przez działanie (J. Dewey) to przewodnie hasło teorii Nowego Wychowania, które oznaczało aktywnie zaangażowanie ucznia w poznawanie rzeczywistości przy wspierającej postawie nauczyciela.Od tego czasu została rozwinięta metoda dramy , która jest oparta na zdobywaniu wiedzy i umiejętności poprzez doświadczenie.

1917 rok książka „The Play Way” autorstwa Caldwella Cook’a, który wprowadził metodę „grania ról”.

Metoda ta była oparta na 3 podstawowych zasadach:

-Podstawą wiedzy nie jest słuchanie i czytanie, lecz działanie, gra i doświadczenie,- wysokie efekty pracy są najczęściej rezultatem spontanicznego wysiłku, którego podstawą są autentyczne zainteresowania, nie zaś przymus uczenia się,- spontaniczna gra stanowi naturalny środek nauki w dzieciństwie i młodości

Rozwój dramy na polu polskiej oświaty i kultury:

-Pierwsze próby zastosowania dramy w Polsce to przełom lat ‘70 i ’80-1986 rok instruktorzy z Greenwich Young People’s Theatre Company poprowadzili warsztaty organizowane przez Teatr Ochota w Warszawie (pierwsze artykuły popularyzujące dramę)

-W tym czasie powstaje pierwszy polski ośrodek ASSITEJ- Międzynarodowe Stowarzyszenie Teatrów dla Dzieci i Młodzieży.- 1990 rok polskie wydanie książki Briana Way’a „Drama w wychowaniu dzieci i młodzieży”

Drama na gruncie polskim jest nadal nowością godną szczególnego rozważenia ze względu na fakt, iż w swych założeniach i celach jest efektywnym sposobem pracy nauczyciela z uczniem.

Słowo „drama” pochodzi od greckiego słowa drao- działam, usiłuję.

W tak rozumianym pojęciu dramy „człowiek odgrywa to wszystko, co jest poza nim i to, co w nim samym, poprzez swoje wysiłki emocjonalne i fizyczne.”

W dramie to co człowiek sobie wyobraża przechodzi w czyn, w działanie.

Typ A- ćwiczenia dramowe.Polega na wszechstronnym rozwoju

psychofizycznym osobowości ucznia. Ten typ jest najłatwiejszy. Reakcją na ćwiczenia dramowe jest zaciekawienie uczniów, radość i satysfakcja z podejmowanej aktywności. Jest podstawą dla pozostałych typów.

Typ B- gry dramowe.Polega na ty, że scenki sytuacyjne odgrywane są po uprzednim sprecyzowaniu takich elementów, jak: miejsce, sytuacja, osoby, przewidywane wydarzenia oraz po określeniu kształtu opowiadania oraz po przestudiowaniu charakterów osób.

Typ C- forma teatralna w dramie. Ta forma służy rozwojowi umiejętności teatralnych, kształci poczucie estetyki. Nastawione na zdobycie wiedzy o teatrze oraz umiejętności krytycznej analizy przedstawień teatralnych.

Typ D- drama właściwa.Tak jak pozostałe typy, wyrasta z gier dziecięcych szczególnego rodzaju, określanych przez J. Piaget’a symbolicznymi (urealnionymi). Znaczenie tworzone jest przez symboliczne użycie akcji i przedmiotów.

Drama spontaniczna- jest stosowana w naturalnie wytworzonej i zaimprowizowanej sytuacji konfliktowej lub problemowej.

Drama kierowana (planowana)- sytuacja konfliktowa jest wcześniej opisana i omówiona, a każda rola jest odgrywana według przygotowanego scenariusza czy planu.

- zachęca uczniów do wchodzenia w relacje interpersonalne

- daje możliwość badania rzeczywistości oraz ekspresji tego co dzieje się w nich samych oraz w otaczającym ich świecie.

- możliwość powiedzenia światu jak chcą by wyglądał

- przygotowuje uczniów do dorosłego życia poprzez pracę w grupach

-Daje możliwość nauczenia się umiejętności wyrażania swoich uczuć- wpływa na rozwój myślenia krytycznego- służy rozwojowi indywidualizmu.

Drama może być metodą psychoterapeutyczną, metodą rozwoju osobowości stosowaną w celu kształtowania umiejętności wewnątrzpsychicznych i międzyludzkich metodą edukacyjną o szerokim zastosowaniu.

Michałowska D., Drama w edukacji, Wydawnictwo naukowe Instytutu Filozofii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Poznań 2008