μια έκδοση των Metro Tools / åñãáëåßá ãéá áõôüíïìç ðñïëåôáñéáêÞ ÷ñÞóç

φύλλο 2ο / Απρίλης- Μάης 2011

Όπως θα έχετε καταλάβει, εμείςπου εκδίδουμε και μοιράζουμεαυτό το περιοδικό είμαστε

κάτι τυχάρπαστοι άνεργοι και εργαζό-μενοι από αυτούς που φύονται στιςουρές για την ανανέωση της κάρταςτου ΟΑΕΔ. Και όπως συμβαίνει μεόλους τους τύπους αυτού του είδους,έχουμε κι εμείς τα καλά μας. Για παρά-δειγμα, όσο παίρνει φωτιά ο κώλοςμας, τόσο γινόμαστε καλύτεροι στηνεπίλυση αποριών. Πριν από έναχρόνο, σε μια προκήρυξη από εκείνεςπου πολλοί πετάνε στα σκουπίδια,είχαμε εξηγήσει κουτσά στραβά αλλάπολύ καλύτερα από την τηλεόραση τιπαίζει με την καπιταλιστική κρίση καιτο «δημόσιο χρέος». Επίσης είχαμεκάνει και την εξής πρόβλεψη:

Μακάρι μάλιστα να πληρώναμε τοχρέος μόνο με λεφτά. Αλλά θα τοπληρώσουμε με αίμα, γιατί όπωςγνωρίζουν καλά το ελληνικό κράτοςκαι οι ειδικοί του, η ευημερία και ηεπιβίωση του ελληνικού καπιταλι-

σμού κρίνονται κάθε φορά στονπόλεμο. Γνωρίζουν καλά το ιστορικότους μάθημα: το είδος του καπιταλι-σμού που υπηρετούν ζει πουλώνταςυπηρεσίες στον πλειοδότη. Ευημερείόταν οι διακρατικές συγκρούσειςγενικεύονται και μαραζώνει όταν οιδιακρατικές συγκρούσεις εκκρε-μούν.Είναι αυτό ακριβώς που περιμένειτο ελληνικό κράτος σήμερα. Ένανπόλεμο μπας και σωθείσυμμαχώντας με τους νικητές.Στην εκκρεμή κατάσταση που μεσο-λαβεί, η ύπαρξη των τραπεζών τουείναι αδιαπραγμάτευτη. Κι όσο για τατομάρια μας, γαία πυρί μειχθήτω!

Και στο πρώτο τεύχος ετούτου εδώ τουεντύπου (2/2011) γράφαμε:

ολόκληρη η διαδικασία ιδεολογικούβομβαρδισμού του τελευταίου έτουςείναι ένα υπολογισμένο μείγμα δημιο-υργίας ενοχών και στρατιωτικώνδιεξόδων λύτρωσης, κάπως σαν να σε

εξομολογεί ένα μείγμα τηλεπαρου-σιαστή και στρατιωτικού ιερέα...

Δεν πέσαμε και τόσο έξω, ε; Απότον Μάρτη που μας πέρασε τοελληνικό κράτος συμμετέχει όσο

συμμετέχει στον πόλεμο της Λιβύης.Ταυτόχρονα όμως, επιστρατεύει όλουςτους ιδεολογικούς μηχανισμούς πουέχει στη διάθεσή του για να μας δώσεινα καταλάβουμε πόσο ωφέλιμη είναιαυτή η συμμετοχή (η «στρατιωτική διέ-ξοδος λύτρωσης») για την επίλυση του«προβλήματος του χρέους».

Για βάλτε τα κάτω να δείτε!

Πρώτον: Μας είπαν ότι τοελληνικό κράτος, «λόγω θέσης»,ήταν το καλύτερο για να βοη-

θήσει στην εκκένωση της Λιβύης απόεργάτες τρίτων χωρών που κιν-δυνεύουν. Μετά διακήρυξαν ότι χρη-σιμοποίησαν αυτή την ευελιξία για ναζητήσουν «επιμήκυνση του χρέους»,πείθοντας π.χ τους ευεργετηθέντεςΟλλανδούς.

...Έχουμε καταφέρει να πείσουμε τουςεαυτούς μας πως είμαστε οτιδήποτεάλλο εκτός από εργάτες και την ίδιαστιγμή αυτή ακριβώς η εργατική μαςαξιοπρέπεια είναι που κατρακυλάειστον πάτο μαζί με τα επιδόματα, ταδώρα, τους μισθούς μας. Είναι πουκάποια στιγμή το να είσαι εργάτηςέπαψε να είναι «κουλ». Σελ.2

...Μήπως είστε μια πτωχή πληντίμια άστικη τάξη των νοτίων βαλ-κανίων; Μήπως (είτε από τεμπελιάείτε από ιστορία) χαρακτηρίζεστεαπό μια κάποια υστέρηση των πα-ραγωγικών δυνάμεων την οποία οιειδικοί σας συνηθίζουν να αποκα-λούν “έλλειμμα ανταγωνιστικό-τητας”; Μήπως σαν αποτέλεσμααυτής της υστέρησης, οι μαλακίες(σίδερα, σωλήνες, έπιπλα, υπη-ρεσίες) που φτιάχνετε πουλιούνταιόλο και πιο δύσκολα;

απόσπασμα από την αφίσα που κολ-λήσαμε στο κέντρο και σε γειτονιές τηςΑθήνας το Μάρτη του ΄11. Σελ.4

Δόσεις από νουάρ...δεν το ξέρατε λοιπόν ότι υποθη-κεύατε την μελλοντική σας εργασία;Δεν το ξέρατε πως κάθε δόση πουυποσχόσασταν ήταν μελλοντικήεργασία που υποθέτατε πως είχατεεξασφαλισμένη; Σελ.3

ΤΟ ΧΡΕΟΣ, Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, Η ΟΜΟΡΦΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

συνέχεια στη σελ.2

διανέμεται στο δρόμο / για επικοινωνία metro.tools@yahoo.com

Πρώτα τους λέμεότι με τον πόλεμο στηΛιβύη ξεπληρώνουμε

το χρέος!

Μετάτους αποκαλύπτουμε

ότι τα χρέη δεντελειώνουν ποτέ!

PRESSercomΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Καιμέχρι να μας πάρει ο

διάολος, όλοι μαζί ανα-καλύπτουμε τον χαμένο

μας παιδισμό!

Ο υπουργός εξωτερικών συμμετέχει σε δεντροφύτευση στο Καστελλόριζο, 29/3/2011

Μπορείτε να

βρείτε το

com/press/er Νο1 και

Νο2 καθώς και άλλο

αντίστοιχο υλικό στην

εξής ηλεκτρονική

διεύθυνση:

www.metrotools.wordpress.com

2

Δεύτερον: Μετά μας θύμισανότι το ελληνικό κράτος έχειεκείνες τις βάσεις του ΝΑΤΟ

που είναι σε ταμάμ σημείο για ναφεύγουν αεροπλάνα που βομ-βαρδίζουν τη Λιβύη. Παλιά βέβαιατις λέγαμε «βάσεις του θανάτου» καισήμερα αποδεικνύεται ότι τέτοιεςακριβώς είναι. Δεν πειράζει όμως,γιατί έτσι, λέει, παίρνει ο Ομπάματηλέφωνο τη Μέρκελ, τηςλέει να μην φέρεται τόσοάσχημα στον πρωθυπουργόμας, κι αυτή τον ακούει.

Τρίτον: Εν τω μεταξύ μαςπληροφόρησαν ότι ηεξέγερση στην Αίγυπτο

θα τονώσει τον ελληνικότουρισμό και η πυρηνικήκαταστροφή στην Ιαπωνίαθα τονώσει την ελληνική ναυ-τιλία.

Με τα πολλά δηλαδή,μας έδωσαν να κατα-λάβουμε ότι

α) Υπάρχει κάποιου είδουςαφανής σύνδεση μεταξύ του«προβλήματος» που λέγεται«δημόσιο χρέος» και της συμ-μετοχής σε στρατιωτικέςεπιχειρήσεις κάπου μακριά. β) Ότι οιτρισκατάρατοι αμερικάνοι, όχι μόνοδεν είναι και τόσο κακοί όσο λέγαμε,αλλά μπορεί να είναι και οι καλύτε-ροι φίλοι του ελληνικού κράτουςαυτή τη στιγμή. γ) Ότι υπάρχει μιασύνδεση μεταξύ της καταστροφής

(των άλλων) και της ευημερίας τηςελληνικής οικονομίας.

Κι έτσι κατόρθωσαν δίχωςπολλή προσπάθεια κάτι πουλίγα χρόνια πριν θα φαινόταν

αδιανόητο. Κατά τη διάρκεια τουΜάρτη που μας πέρασε το ελληνικόκράτος συμμετείχε σε ένα πόλεμοδίχως να συγκαλύπτει τη συμμετοχήτου, αλλά πιθανότατα τονίζοντας το

βάρος της πολύ παραπάνω απ’ όσοαντιστοιχεί στην πραγματικότητα.Επίσης συμμετείχε σε έναν πόλεμοδίχως να χρησιμοποιεί ανθρωπιστικάεπιχειρήματα, πατριωτικές κορώνες ήτις παλιές δικαιολογίες περί «εξάρ-τησης» για να δικαιολογήσει τη

συμμετοχή του. Τέλος συμμετείχε σεέναν πόλεμο δίχως να συγκαλύπτει,αλλά τονίζοντας τη συμμαχία του μετις ΗΠΑ. Αν θέλουμε να καταλά-βουμε πόσο πρωτοφανής είναιαυτή η κατάσταση, μπορούμε ναθυμηθούμε τους έως και γραφικούςτρόπους με τους οποίους τοελληνικό κράτος και η ελληνική κοι-νωνία είχαν συμπεριφερθεί κατά τη

διάρκεια της αμερικανικήςεπέμβασης στο Ιράκ το 2003.Πού είναι τώρα το τεράστιοαντιπολεμικό κίνημα; Πούείναι ο ελληνικός λαός πουδεν σηκώνει άδικους πολέ-μους; Πού είναι η αριστεράπου δεν ησυχάζει αν δενκαταγγείλει τον ιμπεριαλι-σμό; Πού είναι έστω οιευαίσθητοι να κορνάρουνέξω από την αμερικανικήπρεσβεία;

Αυτή η τεράστια ιδεολο-γική επιτυχία είναισήμερα δυνατή, α-

κριβώς γιατί η ταχύρρυθμηεκπαίδευση των τελευταίωνμηνών έχει αποδειχθεί εξαιρ-ετικά επιτυχημένη. Επειδή

χαμένοι στον ακατάπαυστο βομβα-ρδισμό ακατανόητων οικονομικώνόρων, πρώτα δεχθήκαμε ότι το«δημόσιο χρέος» είναι πρόβλημαόλων μας και έπειτα ότι το μεγάλοζήτημα είναι κάποιου είδους«απώλεια εθνικής κυριαρχίας» απέ-

“...Μακάρι μάλιστα ναπληρώναμε το χρέος μόνο μελεφτά. Αλλά θα το πληρώ-σουμε με αίμα, γιατί όπωςγνωρίζουν καλά το ελληνικόκράτος και οι ειδικοί του, ηευημερία και η επιβίωση τουελληνικού καπιταλισμούκρίνονται κάθε φορά στονπόλεμο...”

Είναι καμιά φορά όλα τα λεφτά - αυτές οι κουβέντες την ώρα της δουλειάςπου πιάνουμε με τους άλλους στον δρόμο. Με είχε στείλει το αφεντικό μου στονλογιστή του για μια δουλειά και, περιμένοντας να πάρω κάτι χαρτιά για να ταπάω πίσω στο αφεντικό μου, είχα πιάσει ψιλοκουβέντα με τον βοηθό λογιστήπου δούλευε εκεί. Κάποια στιγμή τον ρωτάω πώς είναι να είσαι υπάλληλος στολογιστικό γραφείο. «Δεν είμαι υπάλληλος», μου απαντάει λίγο θιγμένος και μεμία περηφάνια να φουσκώνει μια ιδέα το πουκάμισό του, «είμαι εξωτερικόςσυνεργάτης». Δηλαδή τι εννοείς, για τον λογιστή δεν δουλεύεις, ρωτάω εγώ μεειλικρινή απορία. «Ναι αλλά με μπλοκάκι», μου λέει λίγο πιο εκνευρισμένοςτώρα από την επιμονή μου, «είμαστε συνεργάτες, δεν είναι αφεντικό μου.»Φρόντισα ο διάλογος να λήξει όσο πιο σύντομα και κομψά γινόταν και πήρα τονδρόμο του γυρισμού με τα χαρτιά του αφεντικού μου παραμάσχαλα.

Απ’ ό,τι φαίνεται να δουλεύεις με μπλοκάκι έχει πολλά κακά - αλλά έχει καιένα «καλό». Τα κακά είναι προφανή: Πληρώνεις μόνος σου την ασφάλισή σου.Το αφεντικό σου (γιατί το αφεντικό είναι σχέση, δεν είναι μια λέξη στα χαρτιά,διάολε!) σε απασχολεί για όση ώρα του καπνίσει, όσες μέρες το μήνα θέλειαυτός. Δεν σου καταβάλει δώρο Χριστουγέννων. Δεν σου καταβάλει δώροΠάσχα. Αν αποφασίσει ότι δεν σε χρειάζεται άλλο, απλά σε πετάει έξω – χωρίςκαμία μα καμία αποζημίωση. Ωραία… και το καλό ποιο είναι; Μα φυσικά μπο-ρείς να πα-ριστάνεις ότι δεν είσαι εργάτης! Δεν είσαι υπάλληλος κάποιου! Δενέχεις αφε-ντικό. Απλώς συνεργάζεσαι με κάποιον… Και, σε τελική ανάλυση,αυτό ακριβώς το όφελος είναι για τα αφεντικά και το μεγαλύτερο. Έχουμε κατα-φέρει να πείσουμε τους εαυτούς μας πως είμαστε οτιδήποτε άλλο εκτός από

εργάτες και την ίδια στιγμή αυτή ακριβώς η εργατική μας αξιοπρέπεια είναι πουκατρακυλάει στον πάτο μαζί με τα επιδόματα, τα δώρα, τους μισθούς μας. Είναιπου κάποια στιγμή το να είσαι εργάτης έπαψε να είναι «κουλ». Κουλ αντιθέτωςέγινε το να καταναλώνεις. Αν δεν έχεις χρήματα να καταναλώσεις, νο πρό-μπλεμ: να δανειστείς. Και η θηλιά στο λαιμό όλο και σφίγγει.

Δάνεια, υποχρεώσεις, δάνεια, κατανάλωση, δάνεια, διακοπές, δάνεια,αυτοκίνητα, δάνεια, δάνεια… και τελικά βουτήξαμε όλοι στα σκατά. Και δου-λεύουμε όλοι σαν τους σκύλους και δέκα και δώδεκα ώρες τη μέρα. Και έχουμεο καθένας και δύο και τρεις δουλειές, δουλειές κακοπληρωμένες, μαύρες, μευπερωρίες απλήρωτες. Και οι συνθήκες στις δουλειές αυτές να θυμίζουν όλο καιπιο πολύ μεσαίωνα – γιατί όμως; Πολύ απλά γιατί όλο αυτό τον καιρό εμείς δενήμασταν εργάτες. Ήμασταν κάτι άλλο. Οτιδήποτε άλλο. Εξωτερικοί συνεργάτες,προσωρινά απασχολούμενοι, προσωρινά περαστικοί αλλά μονίμως κολλημέ-νοι. Ήμασταν κάτι για το οποίο τα «εργασιακά δικαιώματα» και άλλα παρόμοιαεξωτικά ζώα ήταν εκφράσεις πολύ πασέ. Και όσο εμείς τα βρίσκαμε πασέ, οιάλλοι – αυτοί που βρίσκονται απέναντί μας, οι εξωτερικοί μας συνεργάτες ντε!-προετοιμάζονταν. Προετοιμάζονταν για τη μέρα που η θηλιά θα έσφιγγε μεδύναμη γύρω από το λαιμό μας. Και τώρα που η θηλιά έσφιξε, τώρα που η μηχα-νή αρχίζει να αλέθει δε δείχνει τον παραμικρό οίκτο, ανεξάρτητα από χρώμα,θρησκεία. Η μηχανή κοιτάζει αποκλειστικά στην τάξη, και δεν τη νοιάζειαν το πιστεύεις ότι είσαι εργάτης ή όχι. Της αρκεί που το πιστεύει αυτή.Τώρα το ερώτημα λοιπόν ξαναμπαίνει πιο κρίσιμο από ποτέ. Τελικά είμαστε εργάτες;

Ο υπάλληλος που δεν είναι υπάλληλος και το αφεντικό...που δεν είναι αφεντικό. Σου θυμίζει κάτι;

Οι Metro Tools είναι μιααυτόνομη πολιτική ομάδα.Σαν αν λέμε: Συλλογικότητα- Σκέψη - Συζήτηση - Συμ-φωνία - Αυτόνομη (από κόμ-ματα και ΜΜΕ) δράση...καιάλλα τέτοια σπάνια ζώα.Στο όνομα βάλαμε τη λέξη“εργαλεία” γιατί αυτό είναιπου ζητάνε να μας στερή-σουν τα αφεντικά και αυτόείναι που πρέπει να ξανακα-τακτούμε καθημερινά: ταδιανοητικά και πρακτικάμας εργαλεία.Επίσης βάλαμε και τη λέξη“Μητρόπολη” γιατί είναι ηκαλύτερη λέξη που ξέρουμεγια να περιγράψουμε το κοι-νωνικό μας περιβάλλον,αυτό το πανηγύρι εμπο-ρεύματος όπου οι εργάτεςείναι εργάτες ακόμα καιόταν δεν είναι στη δουλειά,ακόμα και όταν είναι άνερ-γοι, ακόμα και όταν είναινοικοκυρές...

3

ναντι στην «Τρόικα». Σε τελι-κή ανάλυση όμως, επειδήεμείς οι εργάτες αρνούμα-στε συστηματικά να καταλά-βουμε τα βαθύτερα αίτιατων όσων έχουμε απέναντίμας. Επειδή αρνούμαστε νααντιληφθούμε ότι οι παλιοίτρόποι εργατικής οργάνω-σης έχουν χρεοκοπήσει.Επειδή αρνούμαστε να ανα-μετρηθούμε με το τεράστιοέργο της ανακάλυψης νέων.Επειδή φοβόμαστε ακόμηκαι να σκεφτούμε τογεγονός ότι τα όσα ζούμεείναι η αρχή μιας κα-τρακύλας που δεν θα αντι-στραφεί από μόνη της. Επει-δή με λίγα λόγια το γήπεδοέμεινε άδειο πολύ καιρό καιτώρα έχει γεμίσει με τααφεντικά και τις ιδέες τους.

Όποτε συμβαίνει αυτόμε το γήπεδο, τοεπόμενο βήμα είναι

να γεμίσει πτώματα. Οι αφε-λείς συνεχίζουν να νομίζουνότι όταν το ελληνικό κράτοςκαι τα υπόλοιπα λένε «πολε-μικές επιχειρήσεις» εννοούντην ενοικίαση βάσεων.Συνεχίζουν να νομίζουν ότιο πόλεμος είναι εικόναμακρινών εκρήξεων στοδελτίο των εννιά. Αλλά η

επόμενη φάση της ιδεολογι-κής τους εκπαίδευσης έχειήδη ξεκινήσει. Εδώ περιλαμ-βάνεται η «τουρκική επιθε-τικότητα», τα «εθνικά δίκαιατου Καστελόριζου», οι «απα-ράδεκτες αβλαβείς διε-λεύσεις τουρκικών πλοίων»,«τα πετρέλαια της ανατολι-κής Μεσογείου», η «ισλαμικήαπειλή» και το καλοκάγαθοαλλά μοναχικό κράτος τουΙσραήλ που απεγνωσμέναψάχνει φίλους.

Όχι, όταν τα κράτηλένε «ψάχνω φίλους»δεν εννοούν το

Facebook. Στα χρόνια πουέρχονται οι «στρατιωτικέςδιέξοδοι λύτρωσης» πουλέγαμε θα έρχονται όλο καικοντύτερα. Και οι Έλληνεςθα ανακαλύπτουν τις χαρέςτου να ζουν σε ένα κράτοςπου δεν έχει «απωλέσειμέρος της εθνικής του κυ-ριαρχίας», αλλά την κρατάειμε τα δόντια. Κι όχι μόνο τηνκρατάει, αλλά του μένουνκαι αρκετά δόντια για ναδαγκώνει, πρώτα και κύριααυτούς που έχει πιο κοντά.Δηλαδή πρώτα εμάς τουςεργάτες.

(Ρίνγκτόουν: Εεεξαιρούνται, τα μεγάλα σουμάτια, τα πυκνάααα σου μαλλιά...)Το τηλεφώνημα ήταν με απόκρυψη. Μιασκιά πέρασε για μια στιγμή από τα μάτιατου. Έφερε τη συσκευή στο αυτί του καιπροετοιμάστηκε. Ή τουλάχιστον – προσπά-θησε να προετοιμαστεί.

«Ναι;»

Η φωνή ήταν κρύα, υγρή, ο ήχος τουκρύου, υγρού ερπετού που με αργές κινή-σεις ξεπροβάλει από την κρύα, υγρή φωλιάτου.«Ο κύριος Γιάννης Χ;»«Ο ίδιος. Ποιός-»«Πώς ξέρουμε ότι είστε ο κύριος Γιάννης Χ;»«Τι θέλετε να πείτε;»

Το ερπετό άρχισε να κάνει τις πρώτες,αναγνωριστικές κινήσεις. Χςςςς. Οι κινήσειςτου άρχισαν να ανεβάζουν ρυθμό ανε-

παίσθητα, αδυσώπητα. Ο χορός του θανά-του ξεκινούσε.

«Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτεάλλος αυτός με τον οποίο συνομιλώ, έτσιδεν είναι; Ο αδελφός του κυρίου Χ ίσως. Οκαλύτερός του φίλος. Ο πατέρας του.Ακόμα και η μάνα του… αλλά αν όντωςείστε ο κύριος Γιάννης Χ, θα μπορούσατείσως να απαντήσετε σε μια σειρά απόμικρές, ασήμαντες, άνευ σημασίας ερω-τήσσσεις…»

Το κρύο, υγρό, υπνωτικό βλέμμα τουκρύου, υγρού ερπετού ταξίδευε μέσα απότην ακτινοβολία της κεραίας περνούσεμέσα από την συσκευή και έστελνε τοθανατηφόρο του μήνυμα κατευθείαν στοανήμπορο να αντιδράσει αυτί του Χ.

«Για παράδειγμα, θα μπορούσατε μήπως ναμου πείτε, “Κύριε Χ”, ποια είναι η ημερο-μηνία γέννησής σας; Ε, λοιπόν; Θα μπο-ρούσατε να απαντήσετε σε αυτό;»

Ένα παγωμένο ξυράφι χόρεψε στην παγω-μένη ραχοκοκαλιά του Χ. Το παιχνίδι γινό-ταν επικίνδυνο. Η φωνή άρχιζε να αποκτάμια αποκρουστική και συνάμα – ναι, συνά-μα μια σαγηνευτική χροιά. Ένιωθε παγιδε-υμένος – παγιδευμένος σε ένα παιχνίδι πουδεν μπορούσε να κερδίσει…

«Επ- επτά τρίτου του εβδομήντα εννιά…»«Διστάσατε νομίζω, κύριε Χ… χεχεχε, είναιδυνατόν να μην είστε σίγουρος για την ημε-ρομηνία γέννησής σας;»«Δεν δίστασα- όχι! Είναι… είναι αυτή ηφωνή σου που… που… τι θέλεις επιτέλους,τι θέλεις, δεν αντέχω άλλο αυτό το

παιχνίδι... Ποιος είσαι και τι θες από μένα!»«Έχουμε Απρίλιο, κύριε Χ… Απρίλιο. Καιδεν έχετε πληρώσει ακόμα την δόση Ιανο-υαρίου για το αυτοκίνητό σας. Ξέρετε τισημαίνει αυτό βέβαια, έτσι δεν είναι;»Ένα λεπτό πέπλο σιωπής ακολούθησε. Ο Χπερίμενε τον λογαριασμό κινητού ίσως. Τοσπίτι. Το διακοποδάνειο. Το ψυγείο. Τηνεγχείρηση σκωλικοειδήτιδας που έκανεπρόπερσι ίσως. Ας του έπαιρναν πίσω τηνσκωλικοειδήτιδα. Αλλά όχι – όχι τοαυτοκίνητο. Όχι αυτό.«Εεεε… αυτή την στιγμή είμαι λίγο πιεσμέ-νος ξέρετε-»«Και δεν ξέρατε ότι θα είσασταν πιεσμένοςόταν το παίρνατε το αυτοκίνητο, κύριε Χ;Δεν το ξέρατε αυτό; Δεν το ξέρατε ότι τηνστιγμή που υπογράφατε το συμβόλαιο –ναι, αυτό το δισέλιδο έγγραφο που έχουμεμπροστά μας με την υπογραφή σας με

μπλέ, κοινή μελάνη- δεν το ξέρατε λοιπόνότι υποθηκεύατε τη μελλοντική σαςεργασία; Δεν το ξέρατε πως κάθε δόσηπου υποσχόσασταν ήταν μελλοντικήεργασία που υποθέτατε πως είχατε εξασφα-λισμένη;»«Όχι, θεέ μου, όχι…» Ο Χ ήταν έτοιμος νασπάσει. Και το ερπετό το είχε καταλάβειαυτό.«Απ’ ό,τι βλέπω στον φάκελό σας έχετε έναδιακοποδάνειο, δάνειο για το δυάρι σαςστο Νέο Κόσμο, δάνειο για ψυγείο μετηλεχειριστήριο και μια εκκρεμότητα γιακάποια εγχείρηση πέρσι σε ιδιωτικό νοσο-κομείο της περιοχής σας. Το κινητό σαςεπίσης είναι φορτωμένο… και όλα αυτάδεν θα ήταν από μόνα τους άσχημα, αγα-πητέ. Αλλά απ’ όσο βλέπω στον φάκελόσας, μόλις χάσατε την τρίτη σας δουλειάεπειδή σας έπαιρνε ο ύπνος στο τιμόνι.Άσχημο, πολύ άσχημο…Ό,τι υπεραξίαήταν να σας αποσπάσουμε έχει ήδη απο-σπαστεί πολύ φοβάμαι, αγαπητέ μου. Τοαπόγευμα θα περάσουμε να κατάσχουμετο αυτοκίνητό σας. Καλημέρα σας.»

Η άλλη άκρη της γραμμής νέκρωσε. Ο Χ, μεμάτια κατακλυσμένα από παγερό τρόμοατένισε το μπλέ του ουρανού. Δεν ήξερε μεποιο ακριβώς τρόπο, αλλά ένιωθε –ναι, τοένιωθε βαθιά μέσα του- πως και γι αυτόέφταιγαν οι ξένοι που μας παίρνουν τις δου-λειές. Το πώς, αυτό θα το έβρισκε. Στο προ-ποτζίδικο που σύχναζε πάντα υπήρχεκάποιος με τις απαντήσεις που κάθε φοράχρειαζόταν.

Δόσεις από νουάρ[ ]

4