N° 1276 VAN 21 TOT 28 APRIL 2011 ¦ WEEK 16: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, FAX: 02-226.45.69, E-MAIL: INFO@BDW.BE

Onderdirecteurs in opstand

V erslagen  van  vergaderingen die  door  kabinetten  worden gewijzigd,  ramingen  die 

de  administratie  moet  uitvoeren maar die met één  pennentrek  naar de  prullenmand  worden  verwezen, dienstreizen  die  worden  georgani-seerd  zonder  de  adminis tratie  op de  hoogte  te  brengen:  het  vertrou-wen  tussen  de  kabinetten  van  de drie  collegeleden  Jean-Luc  Vanraes (Open  VLD,  Onderwijs),  Brigitte Grouwels (CD&V, Welzijn) en Bruno De Lille (Groen!, Cultuur) en de ad-ministratie  is  helemaal  zoek.  Dat blijkt  uit  een  brief  die  veertig  on-derdirecteurs  op  22  maart  aan  de collegeleden  hebben  overgemaakt 

en  waarop  ze  net  voor  de  paasva-kantie  een  antwoord  van  college-voorzitter  Vanraes  hebben  kregen.In  de  brief  uiten  de  adjunct-direc-teurs  hun  ongenoegen  over  de  sa-menwerking  tussen  de  politiek  en de  administratie  en  stellen  ze  zich openlijk vragen over hun huidige rol en positie als adjuncten in de VGC-administratie. De initiatiefnemers van de collectie-ve brief willen de diplomatieke weg bewandelen  “zonder  pers  of  vak-bonden”  en  willen  dus  niet  praten. Ze hopen de komende weken op een gesprek  binnen  het  management-comité en zullen dan zien of ze ver-dere stappen ondernemen.

Een  van  de  ondertekenaars  is  wel bereid meer uitleg te geven over de malaise.  “Wij  als  adjunct-direc-teurs  zijn  het  meest  rechtstreeks betrokken  bij  het  beleid.  We  moe-ten  voor  alle  dossiers  uiteindelijk samenwerken  met  de  kabinetten van het VGC-college. Voor de finan-ciering, voor de uitvoering, moeten we het fiat krijgen van het kabinet. Maar  die  samenwerking  wordt  ons onmogelijk gemaakt.” Vooral  de  VGC-kabinetten  van  Vanraes  en  Grouwels,  en  meer  be-paald  de  twee  adjunct-kabinets-chefs, wor den met de vinger gewe-zen. Die zouden er samen alles aan doen  om  de  VGC-dossiers  volledig naar hun hand te zetten.De  administratie,  die  toch  het  ver-lengstuk  zou  moeten  zijn  van  het beleid,  wordt  daarbij  gepasseerd. “Zoals altijd probeer  je het kabinet wat  te  ‘voelen’,” klinkt het nog.  “Je houdt  rekening  met  de  beleidsop-

BRUSSEL – Rien ne va plus tussen de ambtenaren en de collegeleden van de Vlaamse Gemeenschapscommissie of VGC. Veertig onderdirecteurs hebben een brief gestuurd om hun beklag te doen over de eigengereid-heid van de kabinetten. “Tellen we eigenlijk nog mee?”

Politiek > Veertig VGC-adjunct-directeurs sturen boze brief naar Vanraes, Grouwels en De Lille

Berberklanken in Sint-Jan de Doperkerk

Jean Brusselmans,

SINT-JANS-MOLENBEEK – Een kerk in prachtige art deco, gelegen in het hartje van Maghrebijns Molenbeek? Daar moet meer mee te doen zijn. Het Regionaal Integratiecentrum Foyer organiseerde afgelopen weekend in de Sint-Jan de Doperkerk een concert met Berbermuziek. De gerenommeerde Algerijnse zangeres Houria Aïchi bracht er, a capella, traditionele liederen over liefde, tristesse, de fierheid van de vrouw, maar ze putte ook uit het religieuze repertoire van haar vaderland. De kerk was goed gevuld, met moslims, katholieken, muziekliefhebbers,... Op het einde kreeg Aïchi zelfs enkele mensen aan het dansen. SVG

© JO VOETS

WegWijs op de hedendaagse kunstbeurs art brusselsen ook: Clara van den broek, gorki en route Irish van ken Loach.

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

21 0411

zie pagina 7

Gratis stadsfestivalSt Katelijneplein - 14u30 Gratis stadsfestivalSt Katelijneplein -

ADVERTENTIEADVERTENTIE

ties  van  het  collegelid  voor  wie  je werkt.  Maar  zelfs  dan  wordt  daar totaal  geen  rekening  mee  gehou-den.  De  mensen  raken  totaal  ge-desillusioneerd.  Ze  vragen  zich 

af:  waarvoor  dienen  we  nog?”De  brief  is  door  veertig  van  de  iets meer dan vijftig onderdirecteurs on-dertekend,  met  naam  en  toenaam. Enkele  van  hun  oversten  hebben impliciet hun steun betuigd aan de brief. De actie  is een primeur  in de geschiedenis van de VGC.In  een  korte  brief  van  7  april  ant-woordt  collegevoorzitter  Jean-Luc Vanraes dat hij de bekommernis van de onderdirecteurs ter harte neemt. Het  is nog maar de vraag of dat de gemoederen kan bedaren.�� Steven�Van�Garsse

Afspraak op pagina

KNALPRIJZEN BIJ

DB26/736617D127

De initiatief-nemers willen de diplomatieke weg bewandelen

‘zonder pers ofvakbonden’

1415EEN GENRE OP ZICHZELF

BDW 1276 PAGINA 2 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

Verschillende mensenrechtenorganisaties hebben vrijdag actie gevoerd voor de gebouwen van de Europese Commissie. Die dag was ook de Internationale Dag voor de Palestijnse Gevangenen. In april 2011 zitten er 37 vrouwen in Israëlische gevangenissen voor het plegen van geweldloos verzet en/of om hun politieke activiteiten. Een groot aantal van hen is parlementariër in de Palestijnse Wetgevende Raad.

© JO

VOE

TS

DE WEEK IN BEELD DOOR JO VOETS

Bierliefhebber wordt brouwer

Uitgelicht > Sven Gatz (Open VLD) stopt als Vlaams parlementslid

N et  zevenentwintig  was  hij, toen  de  Open  VLD’er  in 1995  het  Brussels  parle-

ment  binnenrolde.  Gatz  had  toen drie  jaar op het kabinet van staats-secretaris  Vic  Anciaux  (VU)  ge-werkt,  die  hij  zijn  politieke  vader noemt.  In de gangen van het Brus-sels parlement - toen nog op de zol-der  van  de  Senaat  -  stelde  hij  zich voor  met  de  woorden:  vader  van drie  kinderen,  samenwonend,  niet getrouwd.  In  1995  betekende  dat nog  iets.  Gatz  was  lid  van  de  VU, een  verzameling  individuen,  links en rechts, maar Vlaams-nationalis-tisch. Lichtjes anarchistisch ook, zo zegt Gatz vandaag. Zelf was, is Gatz links, links-liberaal.Gatz heeft zich in het Brussels par-

lement  van  meet  af  aan  ontpopt als  een  noeste  werker.  Een  den-ker  ook,  een  man  van  de  nuance die  goed  gedijde  als  parlementslid voor  de  meerderheid.  Als  opposi-tieleider  had  hij  het  wat  moeilijker om de  toon  te vinden, alhoewel hij er onlangs in slaagde om minister-president  Kris  Peeters  in  het  nauw te brengen. Peeters was met astma-patiënten  de  Aconcagua  gaan  be-klimmen.  Gatz  haalde  snoeihard uit: “Plus haut monte le singe, plus il montre son cul.”Gatz, pas een jonge veertiger, heeft het  niet  alleen  waargemaakt  in de  politiek,  hij  is  ook  een  goede schrijver.  Over  steden,  stedelijk-heid  en  over  liberalisme.  Maar  het boek  dat  het  best  is  bijgebleven, 

is  Bastaard – Het verhaal van een Brusselaar.  Een  boek  dat  tegelijk in  het  Nederlands  en  het  Frans  is verschenen.  “Een  Brussel-boek is  alleen  geloofwaardig  als  het  in de  twee  talen  verschijnt,”  zei  Gatz toen, in 2008. In Bastaard laat Gatz ook  voor  een  keer  de  strikte  schei-ding tussen politiek en privé vallen, omdat  het  persoonlijke  het  toelaat over politiek voor een ruim publiek te schrijven: “Thuis werden we op-gevoed  in  Algemeen  Nederlands. (...)  Mijn  ouders  hadden  nochtans kunnen  kiezen  voor  een  tweetalige opvoeding.  Mijn  moeder,  hoewel perfect  tweetalig,  had  het  Frans als moedertaal.  (...) Mijn vader wist hoe  subtiele  verfransingsprocessen lelijk  hadden  huisgehouden  in  de hoofdstad.” Het citaat zegt veel over de bedachtzaamheid waarmee Gatz tegen de dingen aankijkt. 

VriendschapGatz  heeft  het  uiteenvallen  van  de VU van op de eerste rij meegemaakt. 

Eerst stapt hij samen met Bert Anci-aux mee in VU-ID, later naar Spirit. Maar  een  hoogoplopende  ruzie  tij-

dens  een  barbecue  betekent  de  de-finitieve  breuk  tussen  de  twee.  In 2002 deden hier al verhalen over in de  wandelgangen,  nu  spreekt  Gatz er in kranteninterviews zelf over. En 

KONIJNENPLAAG IN LAKENLAKEN – Wilde konijnen teiste-ren het Park van Laken.

Leefmilieu  Brussel,  de  beheer-der  van  het  park,  zou  de  konij-nenpopulatie  in  het  44  hectare grote Park van Laken graag zien verminderen.  Hoeveel  er  exact rondlopen,  weet  niemand,  maar ze  veroorzaken  heel  wat  proble-men.  Op  de  Kattenberg,  midden in  het  park,  staan  eeuwenoude eiken  die  door  de  konijnenho-len dreigen om te vallen: de die-ren  graven  hun  tunnels  tussen de  wortels.  Leefmilieu  Brussel heeft  ook  ontdekt  dat  het  wilde konijn  niet  het  enige  konijnen-ras is in het park. Baasjes die van hun langorige huisdier af willen, dumpen ze daar.Het  wilde  konijn  is  een  be-schermde  diersoort  in  België. “In alle andere provincies zijn er bijna  geen  wilde  konijnen  meer. Het lijk alsof ze zich allemaal in Brussel hebben verzameld,” zegt Laure-Anne  De  Beusscher  van Leefmilieu Brussel. “We zouden ze  liever  naar  andere  provincies deporteren.”  Het  parkbeheer heeft de Hoge Raad voor Natuur-behoud  toestemming  gevraagd om de populatie onder controle te krijgen, maar de kans is klein dat die vraag ingewilligd wordt.� NK

OPMERKELIJK

BRUSSEL – Met het ontslag van Sven Gatz als Vlaams parlementslid verdwijnt een gedreven, stedelijke ver-halenverteller uit de nationale politiek. Gatz maakt van zijn hobby zijn beroep en wordt directeur van de Belgi-sche Brouwers.

“Het enige wat me niet lekker zit, is dat ik kiezers en enkele vrienden, zoals Guy Vanhengel, moet teleurstellen”

GILLES LEDURE GAAT FLAGEY (BIJ)STUREN

ELSENE  –  Negen  maanden  na-dat de raad van bestuur van vzw Flagey  directeur  Hugo  De  Greef op straat had gezet, is de kogel is door  de  kerk.  Gilles  Ledure,  die de voorbije jaren naam maakte in de  wereld  van  de  klassieke  mu-ziek, wordt de nieuwe directeur.Flagey  moest  vorig  jaar  alles  op alles  zetten  om  de  nagelaten  fi-nanciële  aderlating  tijdens  het bestuur  van  Hugo  De  Greef  uit te  gommen.  Het  boekjaar  2010 is  positief  afgesloten.  Voor  de reorganisatie,  een  nieuwe  stra-tegisch plan, een uitbreiding van het  seizoens programma  (2011-2012)  en  de  samenwerking  met Brussels  Philharmonic  (in  vaste residentie in Studio 4 van Flagey) wordt nu op Ledure gerekend. Hij treedt op 1 juli in dienst. Tarquin Billiet blijft artistiek directeur.Brusselaar  Gilles  Ledure  stuurt op dit moment het Orchestre Na-tional  de  Lille  en  was  voordien actief  bij  het  Nationaal  Orkest van België en het Orchestre Phil-harmonique  du  Luxembourg. Met zijn vzw Tactus ten slotte wil hij  jonge  componisten  kansen geven.      JMB

© D

RIE

S GE

YSK

EN

S

BDW 1276 PAGINA 3 - DONDERDAG 21 APRIL 2011 WEEKOVERZICHTDONDERDAG�14�APRILMIVB-BUS�BESCHOTEN. Er wordt opnieuw geweld gepleegd tegen een MIVB-bus. De daders schieten rond halftien ’s ochtends op de Versailleslaan in Laken met een luchtdrukgeweer twee ruiten aan diggelen. Er vallen geen gewonden. Het verkeer op lijn 53 ligt tot tien uur stil tussen de haltes De Wand en Militair Hospitaal. De MIVB en de politie treffen extra veiligheidsmaatregelen.

BRAND�IN�fLATGEBOUw�ANDERLECHT. Rond 21.30 uur breekt er brand uit in een appartementsgebouw aan de Dokter Le-moinelaan in Anderlecht. De honderdvijftig bewoners van het  appartementsblok worden geëvacueerd en kunnen pas maandag terug naar hun appartement. Eén persoon moet met een rookvergif-tiging naar het ziekenhuis.

POLITIE�ONTDEKT�NAMAAK.�In de Naaldstraat in Anderlecht ontdekt de politie een opslagplaats vol namaakgoederen. Het gaat om vijfduizend batterijen, speelgoed, merkkleding en theeserviezen. Alle spullen worden in beslag genomen en onderzocht. 

VRIJDAG�15�APRILEXIT�GATZ. Sven Gatz, fractieleider van Open VLD in het Vlaams parlement, houdt de nationale politiek voor bekeken. Vanaf 1 september wordt hij directeur van de Unie van de Belgische Brouwers. Hij blijft wel gemeenteraadslid in Jette.

ANDERLECHT�OPNIEUw�LEIDER. Paars-wit herpakt zich na twee nederlagen in de play-offs met een overwinning op Genk.  Door de 2-0-zege met doelpunten van Veselinovic en Lukaku springen de Brusselaars over Genk naar de leiderspositie. Ander-lecht heeft een puntje meer dan Genk en twee meer dan Standard. Woensdag avond speelt Anderlecht tegen Gent, de huidige vijfde in de rangschikking.

ZATERDAG�16�APRILCIRCUS�IN�DE�STAD. De aftrap van de vijfde editie van het circus-festival Hopla wordt gegeven. De activiteiten vinden plaats op en om het Sint-Katelijneplein, het Begijnhofplein en de vismet. Eregast is het Franse circus Aléa, dat een grote tent op de vismet mag neer-zetten. Het evenement, georganiseerd door de Stad Brussel en La Maison du Cirque, loopt tot en met 25 april. 

BABy�STERfT�NA�VAL�VAN�BALKON. Een vijftien maanden oude baby valt in de vooravond van een balkon in de Van Gulickstraat in Laken en overleeft de val niet. De hulpdiensten proberen het jon-getje nog te reanimeren, maar alle hulp komt te laat. Het parket gaat uit van een ongeval.

ZONDAG�17�APRIL�TIEN�JAAR�DORP�OP�STAP. Ter gelegenheid van tien jaar Dorp op Stap organiseert het Festival van Vlaanderen Brussel in de voormid-dag concerten in het Paleis voor Schone Kunsten. Na de middag staan er geleide wandelingen op het programma. De ontdekkings-tochten worden verzorgd door UiT in Brussel.

MAANDAG�18�APRIL�NIEUwSBRIEf�VOOR�BRUSSELAAR. De Stad Brussel lanceert een tweewekelijkse elektronische nieuwsbrief. Er zullen evenemen-ten in aangekondigd worden, maar er komen ook allerlei praktische informatie, nieuwtjes en diensten in. De nieuwsbrief wordt een aanvulling van het gemeenteblad De Brusseleir.

DINSDAG�19�APRILNAAR�ZEE. De eerste namen voor Theater aan Zee (TAZ) zijn bekend. Onder meer Jan Decorte, Marc Didden, Wim Vandekeybus en Dominique Deruddere maken tussen 28 juli en 6 augustus hun opwachting op het theaterfestival in Oostende. Gastcurator dit jaar is Josse De Pauw.

AANSLAG�OP�wERKGEVERSKOEPEL. De federale politie en het parket melden dat onbekenden in de vroege ochtend van 1 april een aanslag met brandbommen hebben gepleegd op de kantoren van Comeos op de Edmond Van Nieuwenhuyselaan in Oudergem. Comeos is de Belgische federatie voor handel en diensten. Over het motief van de daders bestaat geen duidelijkheid. De politie doet een getuigenoproep.

� Samengesteld�door�Sam�Vanermen��en�Christophe�Degreef

MEER NIEUWS DE HELE WEEK

ROND OP

Sven Gatz in 2008. Op zijn 27ste rolde hij het Brussels parlement binnen, nu zegt hij de nationale politiek vaarwel. “Maar ik vind politiek nog altijd een mooie job. Ik zou het mijn kinderen nooit afraden.”

Gatz  spreekt  niet  als  hij  niet  heeft nagedacht.Na  zijn  overstap  in  2002  wordt Gatz  vlug  aanvaard  in  de  liberale club.  Samen  met  de  Gentenaar  Sas van  Rouveroij  en  de  Antwerpe-naar  Christian  Leysen  schrijft  hij Stadslucht maakt vrij. En in Brussel  raakte  hij  bevriend  met  Guy  Van-hengel. Zijn overstap naar Open VLD heeft hij zich nooit beklaagd. En hij gaat niet ontmoedigd weg; de kans om zijn carrière een andere wending te geven heeft hij aangegrepen. 

In De Tijd van vorige zaterdag klinkt het  zo:  “Ik  vind  politiek  nog  altijd een mooie  job. Ik zou het mijn drie kinderen  nooit  afraden.  Het  enige wat me niet lekker zit, is dat ik kie-zers  en  enkele  vrienden,  zoals  Guy Vanhengel,  moet  teleurstellen.  En dat  ik  moet  weggaan  nu  de  Belgi-sche politiek een van haar donkerste bladzijden schrijft.”Gatz’  liefde  voor  het  bier  was  be-kend.  Hij  lanceerde  het  bier  Half-rond,  schreef  een  boek  met  de  101 tofste  cafés,  Gruuten dëst, en  hij 

leerde in het volwassenenonderwijs bier  brouwen  –  waardoor  hij  zich  zytholoog mag noemen. Hoe  onverwacht  zijn  vertrek  uit  de nationale politiek ook moge zijn, dat hij aan de slag gaat bij de Unie van de Belgische Brouwers verrast niet. Als  Gatz’  toekomstige  bierverhalen even goed zullen zijn als zijn stede-lijke  verhalen  –  en  waarom  zouden ze  dat  niet  zijn?  –,  dan  wachten  de brouwers boeiende dagen.�� Danny�Vileyn

B-H-V is extreem belangrijk voor de Frans taligen en hun geopolitieke strategie. Wat als morgen het land uiteenvalt? Daar moeten we rekening mee houden.”

Grondwetspecialist Christian Behrendt (Université de Liège) legt in De Standaard uit waarom een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde het strategische belang van de Franstaligen schaadt.

Sommige bedrijven geven een firmawagen aan mensen die op 500 meter van hun werk wonen.”

Minister van Vervoer Brigitte Grouwels (CD&V) stelt voor om bedrijfswagens af te schaffen om dat die volgens haar mee verantwoordelijk zijn voor de mobiliteitsproblemen in de hoofdstad (in Trends).

De nieuwe directeur van de AB, Dirk De Clippeleir, zei in  de krant De Standaard dat de muziektempel een derde zaal nodig heeft, naast de huidige grote zaal en de Club. Anders kan de AB niet meer groeien. “Ons probleem is dat we de grote zaal nu zo vol mogelijk moeten steken om het rendabel te houden. Het zijn de concerten in de 

grote zaal, met een staand publiek, die geld opbrengen. Al de rest is verlieslatend.” De Clippeleir zoekt een gro-tere zaal met 1.200 zitplaatsen, voor artiesten die graag voor een zittend publiek optreden. Hij zegt dat het geen dringend plan  is, al worden de Brusselse zalen toch al geïnspecteerd.  Een  ‘goede  zaal  in  Etterbeek’  lag  uit-eindelijk te ver van de AB. Het vlakbij gelegen Kladara-datsch is te klein. Dat complex ligt, na de strijd van tien jaar geleden tussen de Franse en de Vlaamse Gemeen-schap, politiek misschien ook nog wat te gevoelig?

3HETGETAL

© B

AR

T DE

WA

EL

E

“

“

BDW 1276 PAGINA 4 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

Samenleving > Jostein Gripsrud (Universiteit Bergen) over taalconflicten, natie en hoofdstad

‘Nationalisme is een kwestie van routine’

Een Francqui-leerstoel is een prestigieus uitwisselings-project waarbij een professor

wordt uitgenodigd om zijn verwor-ven kennis te delen met studenten.

“Voor ik naar hier kwam, keek ik even na wie me was voorgegaan. Ik trof namen aan als Michel Foucault en Paul Ricœur, Franse filosofen naar wie ik opkeek. Maar ik slikte

ook wel bij zo’n goed gezelschap. Want hier is dan Jostein Gripsrud, een toerist uit Noorwegen (lacht).”Nog tot 30 juni blijft hij in België. Volgens hem kan een buitenlander

Jostein Gripsrud: “Als je je ervan bewust bent dat er verschillende gemeenschappen zijn, moet je ook begrijpen dat er binnen álle gemeenschappen tegenwerkende krachten zijn die integratie onmogelijk willen maken.”

© BART DEWAELE

niet echt een waarheidsgetrouw beeld schetsen over België. Toch on-dernam hij een poging, en nog wel op een warme namiddag tussen vele eurocraten op het Etterbeekse Jour-danplein.

U omschrijft uw vakgebied als ‘media, communicatie en samenleving, en hoe samenlevingen door communicatie en media

gevormd worden’. Maar wat is de plaats van een hoofdstad in een samenleving?Jostein Gripsrud: “Er zijn landen waar de hoofdstad niet zo’n belang-rijke plaats inneemt. De hoofdstad leeft niet echt in de nationale cul-tuur in landen als de Verenigde Sta-ten, waar Washington wel een plaats van belang is, maar niet de culturele hoofdstad: dat zijn New York en Los Angeles. En er zijn nog talloze voor-

ETTERBEEK – Naar eigen zeggen kreeg de Noorse communicatiewetenschapper Jostein Gripsrud het benauwd toen hij zag wie er al eerder een Francqui-leerstoel had bekleed. Het waren filosofen naar wie hij opkeek. Gripsrud is sinds januari in België om les te geven aan de VUB, de ULB en de UGent. Hij bestudeert hoe samenlevingen tot stand komen door taal en communicatie.

Jostein Gripsrud (1952) is doctor in de communicatiewetenschappen aan de universiteit van Bergen, Noorwegen. Hij heeft les gegeven aan verschillende universiteiten in Europa en de Verenigde Staten, zoals Los Angeles, Kopenhagen, Stockholm en Parijs. De Noor heeft verschillende publicaties op zijn naam staan over zijn vakgebied, geschiedenis, theater, journalistiek en samenleving. Daarnaast is hij adviseur voor de Noorse Unesco-commissie, televisieproducent en een bekend mediacommentator.Nog tot het einde van het academiejaar geeft hij in België les aan doctoraatstudenten in het kader van zijn Francqui-leerstoel. CD

Wie is Jostein Gripsrud?

© JO

STE

IN G

RIP

SR

UD

BDW 1276 PAGINA 5 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

beelden, in Australië bijvoorbeeld. De meeste landen daarentegen, en zeker in het Europa van de monar-chieën, kennen een cultus waarbij de grootste en belangrijkste stad ook de hoofdstad is. Dat betekent automatisch dat de hoofdstad keer op keer vermeld wordt in nieuwsuit-zendingen, omdat de hoofdstad de plaats is waar de belangrijkste eco-nomische en politieke beslissingen worden genomen.”“Metropolen trekken onvermijdelijk een belangrijk aantal verschillende organisaties aan. In Noorwegen woedt het debat of het wel nodig is om zoveel belang toe te dichten aan de hoofdstad Oslo, en er zo-veel instellingen te laten zetelen. In mijn woonplaats Bergen, de tweede Noorse stad, heerst er bijvoorbeeld het gevoel dat veel meer instellingen ook daar terechtkunnen in plaats van in Oslo.”“Brussel is het centrum van Bel-gië en het culturele en economi-sche hart van het land, maar ook weer niet. Het is de grootste stad en heeft een levendige culturele

© BART DEWAELE

“Ik geef hier les aan drie verschillende universiteiten, en niet binnen één taalgroep. Er is dus nog iets mogelijk in België”

scene, veel winkels en bovendien is het de hoofdstad van Europa. Toch beweegt er veel in andere Belgische steden. Ik neem er nota van dat Ant-werpen een belangrijke speler is, een beetje vergelijkbaar met de rol die Bergen in Noorwegen speelt.”

Is België zo mogelijk niet nog meer een geconstrueerde samenleving dan andere Europese landen?Gripsrud: “Ik werd verplicht om jullie problemen te bestuderen om-dat ik onderzoek heb verricht naar nationale identiteiten, en omdat mijn inauguratiespeech voor de Francqui-leerstoel daarover ging. Ik heb een boek geschreven over een nationale kwestie die Noorwegen verdeelde en nog steeds verdeelt. Meer bepaald: de patriottische be-weging die is opgebouwd rond het Nieuwnoors, het Nynorsk.”“Toen Noorwegen een deel van Zweden werd na de Napoleonti-sche oorlogen aan het begin van de negentiende eeuw, waren er twee stromingen die een Noorse taal tot stand probeerden te brengen. Een ervan bepleitte een graduele evolu-tie van het Deens, want dat was het land waarvan Noorwegen voorheen deel uitmaakte. Deens was de taal waarin de nieuwe Noorse grond-wet was opgesteld, de taal ook die het dichtst lag bij de taal die in de hogere kringen in Oslo gesproken werd. Het was de bedoeling dat geschreven Deens langzaam zou evolueren naar de taal die in de hoofdstad werd gesproken. Dat op het Deens geënte Noors heet Bok-mål.”“De Nynorsk-beweging echter wilde een nieuwe taal tot stand brengen op basis van een regionaal bergdia-lect dat klanken en woorden uit het Oudnoors gebruikte, de taal van de Vikingen. Nynorsk werd de taal van de lagere klasse. Met die taal kwam een cultuur op gang. Er ontstond een parallelle maatschappij, met eigen onderricht, boekenwinkels, uitgevers en theaters. Bokmål is echter de winnende taal gebleken, en waarom? Omdat die taal dichter stond bij de taal die in de hoofdstad en andere steden werd gesproken. En in de negentiende eeuw waren steden erg in opmars door de in-dustrialisering. Tot op vandaag is Bokmål de voornaamste Noorse ge-schreven standaardtaal, want maar 15 procent van de Noorse kinderen krijgt Nynorsk onderwezen. En de nationale omroep heeft daarin een belangrijke rol gespeeld. Je kunt met een boutade zeggen dat Noorwegen pas een natie werd na de installatie van de radio-omroep. Voor de kleine rurale dorpjes ging een nieuwe we-reld open, en die nieuwe wereld was een Noorwegen op maat van de ste-den.”

Er zijn parallellen met België voor het een federale staat werd, omdat de hoofdstad toen ook een zeer belangrijke rol speelde in het vestigen en bevestigen van de natie. Gripsrud: “Frans was hier de taal van de hogere klasse, en daarom geldt het tot vandaag als de taal van de arrogantie – voor de Vlamingen

dan. Dat kun je vergelijken met de vroegere tweedeling in Noorwegen, die was ook klassegedragen, zoals ik uitgelegd heb. Het ging dus niet alleen om taal, maar ook om een so-ciale strijd.”“Ik denk dat het probleem hier is dat

de overkoepelende Belgische pu-blieke sfeer, waarin Franstaligen en Vlamingen moeten samenwerken, strikt gescheiden is en niet meer bestaat. Nationale instellingen die de Belgische nationaliteit mee vorm zouden moeten geven, zijn opge-splitst volgens taal. Dat maakt het moeilijk om nog een geloofwaar-dige natiestaat te onderhouden. Wil je nog een beetje België behouden, dan zul je een publieke sfeer moeten heropbouwen. Geen idee hoe je dat

zomaar doet. Ik weet wel dat ik voor mijn leerstoel door drie universitei-ten ben uitgenodigd, en dat die niet allemaal tot één taalgroep behoren. Er is dus nog iets mogelijk.”

Dat is de ironie: u hebt altijd bestudeerd hoe samenlevingen tot stand kwamen, en nu maakt u zelf deel uit van zo’n proces.Gripsrud: “(lacht) Ik dacht altijd dat ik een kosmopoliet was, die lange tijd in verschillende buitenlanden heeft gewoond en verschillende talen sprak. Maar hoe kritisch ik ook was voor mijn thuisland en het

nationalisme, na een tijdje moest ik toch toegeven dat ik altijd aan mezelf refereerde als ‘Noors’. Niet om romantische redenen, maar om praktische. De Noorse cultuur is immers de cultuur waarin ik ben opgegroeid.”“Juist door die achtergrond en door mijn opvoeding in het Noors, de boeken die ik gelezen heb, de tv-programma’s die ik bekeken heb, de sporthelden die ik kende, door die dagelijkse dingen, daardoor ben ik Noors. Nationalisme is dus iets heel praktisch; het is gebaseerd op rou-tine, op gewoonte.”

Volgens die logica is kosmopolitisme dan een onpraktisch gegeven.Gripsrud: “Niet echt, want ik ben ook kosmopoliet in die zin dat ik vele vrienden heb in verschillende landen. Ik heb lesgegeven in ver-schillende landen en heb ervaringen in verschillende landen. Identiteiten zijn te complex om zomaar te vat-ten. Maar toch: ook al heb ik een huis in Frankrijk of woon ik tijdelijk in Brussel, ik heb een drang om re-

gelmatig Noorse tv te kijken. Dank-zij het internet is het voor migranten makkelijker geworden om de band met het thuisland te onderhouden. Noren in de hele wereld houden dus van hun schotelantenne om Noor-se tv te kijken, schrijf dat maar op (lacht).”

In Brussel heb je een grote tweedeling tussen arm en rijk, en die breuklijn valt vaak samen met die tussen

autochtoon en allochtoon. In De Standaard vertelde u dat de meeste jongeren alleen nog maar informatie opnemen die bevestigt wat ze al denken. Denkt u dat de kloof in deze stad zal groeien?Gripsrud: “Dat moeten jullie maar oplossen.”

Niet echt een verhelderend antwoord...Gripsrud: “Het is een kwestie van communicatie. Zolang er geen ini-tiatieven zijn om jullie te verbinden, zal er niet veel gebeuren. Er is dus baat bij open discussie, en daarbij moeten zowel de gebruiken en de taal van de autochtone meerderheid gehoord en uitgelegd worden als de gebruiken en de taal van de alloch-tone minderheid. Zich opsluiten in het eigen gelijk is niet echt een oplossing. Dus alleen maar jouw tv-programma’s bekijken via de schotelantenne zal weinig helpen. Het is een integratiedebat, een ac-tiveringsdebat en een cultureel de-bat.”

Mijn generatie heeft uitentreuren gehoord dat we vriendelijk en open moesten zijn en niet mochten discrimineren; op den duur stel je je de vraag of mensen niet murw geslagen zijn door de uitholling van het begrip ‘discriminatie’.Gripsrud: “Er was en is ook een ‘wees vriendelijk tegen de migrant’-cultuur in Noorwegen, en er was ook een tendens om partijen die van migratie een kernthema maakten, te weren. Als je je ervan bewust bent dat er verschillende gemeenschap-pen zijn, moet je ook begrijpen dat er binnen álle gemeenschappen te-genwerkende krachten zijn die in-tegratie onmogelijk willen maken. Er is het voorbeeld van het Verenigd Koninkrijk, dat een zeer ver doorge-dreven vorm van multiculturalisme kent, in die zin dat men er denkt dat de sharia er zou kunnen bestaan naast de oorspronkelijke wetgeving. Dat is problematisch, want in een rechtsstaat moeten dezelfde wetten gelden voor iedereen. Je kunt binnen dezelfde staat geen verschillende vormen van rechtspraak hebben, gebaseerd op verschillende rechts-stelsels. En zeker niet om culturele problemen op te lossen. Samen-levingen die dat wel doen, zijn im-pliciet racistisch. Volgens mij moet de eerste bekommernis het respect voor het individu zijn. Ongeacht ie-mands afkomst.”

Elke samenleving begint bij het individu, zegt u?Gripsrud: “Tenminste elke samen-leving gebaseerd op mensenrech-ten, die het daglicht zagen ten tijde van de Amerikaanse en Franse revo-luties. Dat is mijns inziens de basis voor een moderne staat.”

Dat is een westerse manier van denken.Gripsrud: “Een universele. Ik wil die waarden uitdragen. Wilt u dat niet?”

Christophe Degreef

“Ook Noorwegenheeft zijn taalstrijd gekend”

BDW 1276 PAGINA 6 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

H et  59ste  wereldcongres  van de internationale openbaar-vervoers associatie  UITP 

vond dit  jaar plaats  in het  snikhete Dubai, een snelgroeiende stad in de Verenigde  Arabische  Emiraten.  Het pronkstuk  van  de  stad  is  ongetwij-feld  de  828  meter  hoge  Burj  Kha-lifa, het hoogste gebouw ter wereld. Behalve  de  hoogste  wolkenkrabber heeft  Dubai  ook  nog  de  grootste golfbaan, de grootste overdekte ski-hal en fontein, het grootste winkel-centrum  en  het  grootste  aquarium ter  wereld.  Maar  de  ogen  van  de MIVB-delegatie  waren  toch  vooral gericht op dat andere wereldrecord: de langste automatische metro.“In  amper  vier  jaar  tijd  hebben  we een  lange  en  een  korte  metrolijn aangelegd,”  vertelt  Nitin  Fofandi van  de  Roads  &  Transport  Autho-

rity  (RTA).  “De  twee  lijnen  zijn  sa-men  goed  voor  meer  dan  zeventig kilometer  sporen  die  evenwijdig lopen  met  de  Sheik  Zayed  Road  en de Perzische Golf. Er zijn 49 metro-stations, waarvan de meeste boven-gronds  liggen.  De  metrolijnen  zijn op  een  constructie  van  viaducten gebouwd die op pijlers staan. In am-per een uur zoef  je van de ene naar de andere kant van de stad.”De  metrostations  zijn  allemaal  op dezelfde  manier  gebouwd:  futu-ristisch  en  transparant.  En  vooral: de  vloeren  zijn  kraaknet  en  blin-ken,  want  ze  worden  permanent gereinigd.  Kris  Lauwers,  adjunct-directeur-generaal  van  de  MIVB,  is enthousiast  over  zijn  bezoek.  “De metrostations  zijn  heel  netjes,  ook omdat  de  reizigers  hier  veel  gedis-ciplineerder  zijn  dan  bij  ons.  Als  je 

DUBAI – Dubai was dit jaar gaststad voor het twee- jaarlijkse wereldcongres over openbaar vervoer. De MIVB maakte er kennis met de automatische metro van Dubai. “Een fantastische ervaring,” zegt Kris Lauwers, adjunct-directeur-generaal van de MIVB. “Tegen 2018 hebben wij er ook zo een in Brussel.”

De Brusselse delegatie was in Dubai onder de indruk van het langste automatische metrotraject ter wereld.

© M

ATTH

IAS VA

NH

EE

RE

NTA

LS

Mobiliteit > MIVB onderzoekt volautomatische metro in Dubai

‘Nu in de Emiraten, straks ook bij ons’

iets  op  de  grond  gooit,  riskeer  je hier, omgerekend, vijfhonderd euro boete. Zowel aan de toegangspoort-jes als op de perrons staan er veilig-heidsagenten. De automatische me-tro rijdt vlot en zacht en is ook heel veilig.  De  deurtjes  van  de  glazen wand  op  het  perron  openen  auto-matisch, samen met de deuren van de  metro.  Maar  je  moet  natuurlijk wel  oppassen  in  welk  metrostel  je stapt. Er is namelijk een silver class waar enkel vrouwen en kinderen in mogen. De eerste dag ben ik zonder nadenken  in  die  wagon  gestapt.  Ik werd  meteen  door  een  veiligheids-agent verwijderd. Maar wees gerust: zo’n maatregel voeren we zeker niet bij  ons  in.  Maar  wat  me  nog  het meest verwondert,  is dat die metro hier in geen tijd werd gebouwd, ter-wijl wij er in Brussel al zo lang over spreken.  Dubai  werkt  sneller  en doortastender.” 

DubaiDe metro in Dubai werd in vier jaar gebouwd.  In  2009  was  hij  af.  “Het hele  mobiliteitsbeleid  wordt  door één  centraal  overheidsorgaan  ge-

metrolijnen  en  transferia  aan  me-trostations  tot,  onlangs,  een  nieuw adressensysteem  voor  de  straten. We  beheren  alle  vervoersmodi  in Dubai: de taxi’s, treinen, bussen en metro’s.  Ook  de  35  milieuvriende-lijke  watertaxi’s  en  achttien  Dubai-ferries  horen  daarbij.  Op  tiental-len punten in de stad aan de Dubai Creek,  een  zijarm  van  de  Perzische Golf,  kun  je  voor  een  prikje  in  een watertaxi  stappen  en  word  je  snel van de ene plek naar de andere ver-voerd.”De  inwoners  van  Dubai  lijken  toch vooral  hun  nieuwe  metro  te  sma-ken. Het aantal reizigers is al gauw van 8 naar 30 procent gestegen. Vo-rig  jaar vervoerde de metro 39 mil-joen reizigers. Tegen 2014 komen er enkele  metrolijnen  bij  en  wordt  de frequentie verhoogd: dan rijdt er een metro om de negentig seconden.Het  fietsgebruik  in  Dubai  is  overi-gens  nog  lang  niet  doorgedrongen: je ziet er haast geen enkele fiets rij-den. 

Brussel Het  UITP-congres  is  meer  dan  een netwerkevenement waar wat naam-kaartjes  worden  uitgewisseld.  Het congres wil ook een concrete droom waarmaken:  het  marktaandeel  van het openbaar vervoer tegen 2025 in alle  steden  ter  wereld  verdubbelen ten opzichte van 2005.De  MIVB  wil  in  vijftien  jaar  het aantal  reizigers  verdubbelen,  van driehonderd  naar  zeshonderd  mil-joen. “Als dat niet  lukt, zal Brussel stikken in het verkeer,” waarschuwt Kris Lauwers. “We willen die doel-stelling bereiken door de bestaande capaciteit uit te breiden. Tegen 2018 moeten  de  metrolijnen  1  en  5  vol-ledig automatisch rijden; op termijn moeten  alle  lijnen  geautomatiseerd 

stuurd,” zegt Fofandi van de RTA. “Zo  kunnen  we  alles  goed  op  el-kaar afstemmen, wat uiteraard de kwaliteit ten goede komt. Dat gaat van  de  bouw  van  nieuwe  wegen, 

De volautomatische metro doet 49 stations aan. De meeste daarvan liggen op viaducten, gestut door hoge pijlers.

‘Nu in de Emiraten, straks ook bij ons’

© M

V

ADVERTENTIE

BDW 1276 PAGINA 7 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

worden.  Tegen  2020  plannen  we ook  een  nieuwe  metrolijn  tussen het premetrostation Albert in Vorst en Bordet in Evere. Die metrolijn zal 

grotendeels  door  de  noord-zuidas lopen.  Toch  plannen  we  ook  een nieuwe tunnel, zevenhonderd meter lang,  die  vanaf  het  Zuidstation,  en onder het Zuidpaleis, naar Annees-sens  loopt. Er komt ook een nieuw metrostation  dat  de  naam  Staling-rad krijgt.”Op  het  congres  heeft  de  Brusselse vervoersmaatschappij  MIVB  nog een  belangrijk  samenwerkings-akkoord  gesloten  met  de  Canadese trambouwer  Bombardier.  De  MIVB mag in de toekomst de zogenoemde draaistellen  van  de  Bombardier-trams  in  Europa  onderhouden. Draaistellen  omvatten  het  geheel van  wielen,  assen  en  motoren  die onder  de  trams  hangen.  “Als  Bom-bardier  in  de  toekomst  opdrachten krijgt  van  andere  steden  om  hun draaistellen  te  herstellen,  dan  mo-gen wij die in Haren onderhouden,” zegt Lauwers. “We mikken op vijftig extra banen  in het depot  in Haren. We  zijn  nu  op  zoek  naar  hoogge-kwalificeerd personeel.”

� Matthias�Vanheerentals

P-PRAAT

CHIEN ÉCRASÉ

De collega’s van Le Soir hebben hun tanden in Brussel gezet. Niet toevallig omdat Le Soir door het leven gaat als Brusselse krant. Ze poneer-den op hun pagina’s en op hun website enkele hoofdstedelijke clichés, die dan naar harten-lust bevestigd of ontkracht werden. Zo werd er wetenschappelijk aangetoond dat Neder-lands spreken in de hoofdstad geen sinecure is (nieuws!), dat Brussel een probleempje heeft met netheid (nou moe!) en dat het verkeer hier zo lekker stropt (schande!). Op het einde van het Brusselse dossier mocht Charles Picqué (PS), minister-president van het Brussels Hoofdste-delijk Gewest, alles nog eens samenvatten en het lezerspubliek van Le Soir als een ware burger-vader toespreken in de chatbox van de krant. Slotconclusie – hebt u even, want we moeten de plaat omdraaien – KRRRR... KRAK... “La plus belle défense des intérêts francophones a toujours été de faire exister la 3e Région.”

N-VA-fractiesecretaris (van één Brussels par-lementslid, u mag raden wie. Tip: adel) in het Brussels parlement Lieven De Rouck is overval-len na een nacht doorzakken in de buurt van het Sint-Goriksplein. De Rouck werd hardhandig op de grond geduwd, maar hield kleer- noch andere scheuren over aan het incident, en kon ook have en goed behouden door een snelle tussenkomst van de politie. Het slachtoffer verklaarde na af-loop van de feiten dat het wel een speciale erva-ring was, in de grote stad om vijf uur ’s ochtends een politiecommissariaat zien.

En – u zit erop te wachten, geef toe – het slacht-offer verklaarde ook dat de opvang door de politie in het Nederlands verliep. Le Soir heeft haar huiswerk dus niet gemaakt. 

Vijf uur in de ochtend? Die Vlaams-nationalisten kunnen wel doorzakken.

BRUSSEL – Hebt u ooit al eens geprobeerd een rijpe peer te transporteren in een zakje in het fietsmandje van een Villo-fiets? Niet doen! De zachte Brusselse straten maken dat uw sappige vrucht al na een halfuur is verworden tot een gore moes. Ooit lieten we ons vertellen dat dé manier om de staat van de Brusselse wegen te peilen, erin bestond een mandje eieren te trans-porteren op uw bagagerek. Daar is nu dus een variant op gevonden.

VORST – Optioneel kunt u ook opteren voor banaan (moes), rijpe appel (pulp), kers (drab) of sinaas (sap). Bolletje ijs en wat melk erbij en u kunt gelijk een milkshake tevoorschijn toveren. Smakelijk. 

SCHAARBEEK – Nu we toch over Villo bezig zijn: ongetwijfeld hebt u al vele rijen gele fietsen gezien waarvan de ketting hopeloos los op de grond lag te liggen. Niets vandalisme, want sinds deze week staat het ook onomstotelijk vast dat die kettingen gewoon doormidden breken als u eens op een Villo doortrapt. Mooi zicht overigens: een zak vol perenmoes vooraan en een gebroken ketting achteraan. En daarlangs zoevende auto’s die zich ergeren aan de zoveel-ste Brusselse schooier.

ELSENE – Het meest positieve nieuws van deze paasvakantie – naar het schijnt is het paas-vakantie – is dat de fonteinen op het Flageyplein opnieuw begonnen zijn met spuiten. Nu reinigt het plein zichzelf. Want met de zomer voor de boeg en de Facebookgeneratie weet je nooit.

Kunst-Wet in nieuw kleedje

BRUSSEL – Bijna 150.000 reizigers krijgt het metrostation  Kunst-Wet  elke  dag  te  slikken. Daarmee  is  het  station  het  drukste  van  het land:  het  bepaalt  in  sterke  mate  het  imago van de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB en  van  de  hoofdstad.  Terecht  dat  Beliris  (18 miljoen  euro)  en  het  Brussels  Hoofdstede-lijk  Gewest  (12  miljoen  euro)  er  zoveel  geld in pompen. Het station moet niet alleen veel aantrekkelijker ogen, het comfort van de rei-zigers moet ook veel beter. Twee voorbeelden. Vier  van  de  zes  toegangen  krijgen  een  lift, onmisbaar  voor  mensen  met  een  handicap, handig voor ouders met een kinderwagen. En 

twee: in de toiletten – die volledig vernieuwd worden  – komt er  een verschoonruimte  voor baby’s.Omdat  het  oog  ook  wat  wil,  wordt  het  een doorkijkmetrostation  met  weinig  wanden, veel ruimte en glazen vloertegels die de wach-tende reiziger toelaten naar de metro of naar de  voorbijrijdende  auto’s  in  de  Wettunnel  te kijken. Ook de akoestiek wordt aangepakt, het mag in de toekomst niet  langer een luxe zijn om  de  omgeroepen  boodschappen  te  begrij-pen.De  werkzaamheden  beginnen  deze  week  en duren liefst 33 maanden.� DV

Mobiliteit�> Investering van 30 miljoen euro

Opener, helderder, akoestisch comfortabeler: zo wordt het nieuwe Kunst-Wet.

© Q

UIC

K T

VO

OR

CE

RA

U

1 mei - 14u30 - Sint-Katelijneplein

brussel vzw

Socialistische Mutualiteit

DJ Castor [ mix ]

The Cadillac Bombers [ rockabilly ]

De Fanfaar [ Brusselse rock ]

DJ Lowdjo[ ‘OST’-psyched out mutant bass soundz ]

MerdanTaplak

live [ mundial mash up ]

Ron Jaluai met“De kleinste mobiele cocktailbar ter wereld”met springkasteel en grimecocktailbar

GRATIS

De MIVB mag de draaistellen van alle Europese Bombardier-trams onderhouden

BDW 1276 PAGINA 8 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

Deze week in Sint-Joost > Jonge Vlamingen organiseren Tête à Tijd

Kwartet in de wasserette

Vlnr.: Annelies Hemelsoet en een deel van de Sturtewagen-clan: Rik, Benjamin en Anouk. © SASKIA VANDERSTICHELE

S amen zouden ze de cast kun-nen  vormen  van  een  luchtige soap  over  het  wel  en  wee  van 

een  paar  jonge  Vlamingen  die  in Brussel  zijn  komen  wonen,  niet in  de  Dansaertbuurt,  wel  bij  het Houwaertplein.  Friends  in  Sint-Joost. Even de personages voorstel-len.  Centraal  staat  de  uit  Gent  af-komstige  familie  Sturtewagen.  Dat zijn  Rik,  de  oudste  en  violist,  Eva, consultant, Anouk, harpiste, en Jas-per,  die  momenteel  in  Sint-Peters-burg woont en dus even uit beeld is.Anouk  woont  in  een  huurhuis  op nummer  12  van  de  Uurplaatstraat, dat  ze  deelt  met  neef  Benjamin, ook  een  Sturtewagen  en  diplo-maat  in spe. Anouks broers en zus hebben  de  afgelopen  jaren  ook  in  dit  huis  gewoond,  maar  de  oudste twee  zijn  inmiddels  opgeschoven naar  de  Bergopstraat,  een  eindje verderop in de gemeente.En dan is er nog het buurmeisje van 

de Uurplaatstraat 14, Annelies He-melsoet,  radioreporter.  Zij  kwam twee  jaar  geleden  in  de  straat  wo-nen.  “Op  een  dag  probeerde  haar vriend  een  boom  te  snoeien,  wat met  het  nodige  gevloek  gepaard ging. Vlaams gevloek. Toen hebben we  hen  maar  uitgenodigd  voor  een feestje. Ze gingen als laatsten weg,” vertelt Benjamin over het begin van de vriendschap.Hoewel  heel  wat  mensen  huiveren voor  Sint-Joost,  hebben  Hemel-soet  en  de  Sturtewagens  het  er  erg naar  hun  zin.  Nochtans  vinden  ze het  niet  zo  makkelijk  om,  buiten de  groep  Vlamingen  om,  contact te  leggen  met  de  buurtbewoners. “Op  feestjes ben  je geneigd de Vla-mingen  uit  te  nodigen.  In  Gent woonden  we  in  de  Muide,  ook  een Turkse  wijk,  en  ook  daar  hadden we  weinig  contact  met  de  buurt. Dat  is  toch  absurd,”  zegt  Anouk.Het probleem is dat er in Sint-Joost 

geen  echt  uitgaansleven  is.  Daar-voor  ligt  de  gemeente  volgens  Rik te dicht bij het  centrum. “Er  is  van alles,  maar  niet  voor  ons,”  meent 

Annelies.  “Je  hebt  natuurlijk  Jazz-Station,  maar  dat  is  niet  elke  dag open. Voor de Botanique moet je een kaartje  hebben.  De  theehuizen  zijn alleen voor mannen.”Benjamin:  “Er  zijn  hier  geen  cafés, wel vzw’s. Ik ga weleens voetbal kij-ken bij de Turk op de hoek, maar je kunt er geen pint bestellen, je drinkt er zoete apple tea. Iedereen doet hier 

zijn ding, de Turken, de Koerden. De enige  plek  waar  ik  weleens  iemand ontmoet, is de wasserette.”De  wasserette  speelt  dan  ook  niet toevallig een rol in het project dat de jonge  Vlamingen  hebben  opgezet: de organisatie van een muziekfesti-val. Dat begon zo: Eva mocht na een paar jaar hard werken van haar baas gedurende drie maanden een project 

van haar keuze realiseren. Ze wilde iets kleinschaligs met muziek doen. Ze  praatte  erover  met  haar  familie en vrienden, die meteen enthousiast 

waren. Al gauw werd  het plan  gro-ter  en  groter.  Tot  broer  Jasper  het woord  ‘festival’  in  de  mond  nam. Niet  zomaar  een  festival.  Het  zou een laagdrempelig, grotendeels gra-tis  muziekfeest  worden  in  en  voor Sint-Joost.  Een  middag  en  avond zou  er  jazz,  klassiek  en  wereldmu-ziek  klinken  op  plaatsen  in  de  ge-meente  waar  doorgaans  gewacht wordt:  de  wasserette,  de  bushalte, de hotellobby. Ze zochten een naam, Tête  à  Tijd,  vonden  een  datum,  30 april,  en  richtten  een  vzw  op.  Eva werd  voorzitter,  Rik  penningmees-ter, Annelies secretaris. Dat was  in augustus.  In  acht  maanden  zetten ze  het  hele  festival  op  poten.  Ar-tiesten  uitnodigen,  locaties  vinden, sponsors  zoeken,  reclame  maken.  “We  hebben  het  behoorlijk  profes-sioneel  aangepakt,”  vindt  Rik.  “En dat  komt  vooral  doordat  onze  fa-milie  niet  alleen  maar  muzikanten telt.”Zelf  is  hij,  samen  met  Anouk,  op zoek gegaan naar de artiesten. “Het is  een  mix  geworden  van  mensen die we kennen en mensen die we ab-soluut  wilden.  Maar  allemaal  heb-ben  ze  op  de  een  of  andere  manier wel iets met Sint-Joost.” 

ClashesDe  locaties  zijn  ook  gevonden:  het wassalon aan de Steurssquare, coif-feur Tout Tif op het Houwaertplein, een theehuis aan de Leuvensesteen-weg, het Gesù-klooster dat bezet  is door  asielzoekers  die  wachten  op papieren  en,  er  recht  tegenover,  de lobby  van  het  blitse  Bloom-hotel. Soms  is  de  muziek  aangepast  aan de  plek:  de  wasserette  krijgt  een ‘strijk’-kwartet  op  bezoek,  de  kap-per een tenor.En dan is er natuurlijk ook de straat. Anouk  heeft  al  uitgeprobeerd  hoe het is om op een druk kruispunt van Sint-Joost  harp  te  spelen.  “Er  komt meteen volk op af, terwijl er anders voor  klassieke  muziek  moeilijk  pu-bliek te vinden is.” Hoeveel  volk  verwachten  de  orga-nisatoren  op  30  april?  Rik:  “Moei-lijk  te  zeggen.  Sommige  locaties zijn  piepklein,  daar  kan  maar  een handjevol mensen  in. Ook voor het avondconcert, in de nieuwe Ateliers Claus  in de Rogierdoorgang, zijn er maar tweehonderd plaatsen. We ho-pen vooral dat er die dag in de stra-ten  van  Sint-Joost  een  andere  sfeer hangt.”Nu  alles  zo  ongeveer  in  kannen  en kruiken is, kunnen de organisatoren weer  wat  vrijer  ademhalen.  Want een  heus  festival  in  je  vrije  tijd  in elkaar boksen is toch een hele klus gebleken.  Het  zorgde  af  en  toe  ook voor  fikse  clashes  binnen  de  clan-Sturtewagen.  “We  zijn  dat  wel  ge-woon,” zegt Eva. “Vroeger speelden we  samen  kamermuziek  en  gingen we  elkaar  ook  regelmatig  met  de strijkstokken te lijf.” Volgens Anne-lies  is dat net het  voordeel  van een familie. “Ze maken ruzie, maar het wordt altijd weer bijgelegd.”�

� Bettina�Hubo

“Ik ga weleens voetbal kijken bij de Turk op de hoek, maar je kunt er geen pint bestellen, je drinkt er zoete apple tea”

BD

W R

EGIO

Festival Tête à Tijd, met onder meer Pierre Anckaert, Charlotte Vandermeersch, Anne Niepold, Revue Blanche, La Femme Belge, Cordis Quartet, La Fanfare du Belgistan, zaterdag 30 april vanaf 15 uur. Meer op www.festivaltat.be

SINT-JOOST-TEN-NODE – Vier zussen en broers, hun neef en nog een buurmeisje. Allen Vlaamse twintigers die verknocht zijn aan Sint-Joost. Omdat er in hun geliefde gemeente te weinig uitgaansmogelijkheden zijn, organiseren ze zelf een minifestival.

ADVERTENTIE

Het nieuwe certificaat voor de energieprestatie van gebouwen

In Brussel wordt vanaf 1 mei 2011 het Energieprestatiecertificaat

(EPB-certificaat) van kracht.

Deze « energie-identiteitskaart » zal tijdens de verkoop van vast-

goed volledige duidelijkheid verschaffen over het gebouw dat wordt

verkocht: energieverbruik, CO2-uitstoot, isolatie, ventilatie, enz.

Een echte garantie voor transparantie en consumentenbescherming !

Hoe werkt het ?

Voor elk goed dat te koop wordt gesteld (of wooneenheden, of kan-

toren van meer dan 500 m2) zal de eigenaar een EPB-certificaat

moeten voorleggen. Dat certificaat vermeldt, net als bij een koelkast,

een schaal van A (zeer energiezuinig) tot G (zeer energieverspillend).

Zo kan de kandidaat-koper de energieverbruiken vergelijken van de

gebouwen die hij bezoekt.

Wie stelt die energiecertificaten op?

Certificeerders die door Leefmilieu Brussel zijn erkend. Op vraag

van de eigenaar brengt de EPB-certificeerder een bezoek aan het

gebouw en analyseert hij er de energiekenmerken van.

Het EPB-certificaat wordt van kracht vanaf 1 mei, maar tot 1 septem-

ber 2011 is er een aanpassingsperiode voorzien waarin de nodige

soepelheid zal worden betoond.

Meer info en de lijst van erkende certificeerders vindt

u op www.leefmilieubrussel.be/EPB

I N F O : W W W . l e e F m I l I e u b r u s s e l . b e · 0 2 7 7 5 7 5 7 5

- Het energieprestatiecertificaat voor gebouwen wordt in brussel van kracHt -

alle beetjes Helpen, want we zijn met meer dan een miljoen brusselaars

dit certificaat vermeldt, net als bij

een koelkast, een scHaal

van a (zeer

energiezuinig) tot g (zeer

energie-verspillend)

Het wat streng ogende complex aan de Georges Henrilaan wordt op 6 mei een reusachtig pretpark. Het Koninklijk Instituut Woluwe herdenkt 175 jaar zorg en onderwijs voor kinderen en jongeren met een sensorische handicap, en in het bijzonder het tienjarig bestaan van de afdeling Prisma.

Bij Prisma worden jongeren met een autis-mespectrumstoornis opgevangen. Vanwaar die naam? Piet Ketele, algemeen directeur: “Een  prisma  dat  een  lichtstraal  opvangt, kan de meeste onverwachte kleuren weer-kaatsen. Zo kunnen ook jongeren een breed spectrum van afwijkend gedrag vertonen.” Bij  de  naamgeving  van  de  afdelingen  gaat het  Instituut zeer poëtisch  te werk. De  la-gere school voor autistische kinderen heet Zeepbel;  Waterval  helpt  kinderen  met  een 

taal-  of  spraakontwikkelingsstoornis. Het instituut, dat prat gaat op zijn multidis-ciplinaire aanpak, zorgt voor een gevarieerd feestprogramma.  De  leerlingen  onthullen een  zelfgemaakt  standbeeld  (top  secret tot 6 mei!), blinde leerlingen treden op, en voorts  zijn  er  een  babbelbox,  een  schaak-toernooi,  cocktailbars  en  dansvloeren,  en ook  de  culinaire  hoogstandjes  ontbreken niet: barbecue en dessertbuffet, en... ‘witte koolsla uit eigen keuken’. Doet dat gerecht nare (geur)herinneringen aan schoolrefters opborrelen? Ketele: “Onze kok is heel goed, en zijn witte koolsla is wereldberoemd.”

� Lieven�Bulckaert

Koninklijk Instituut Woluwe, Georges Henrilaan 278, vrijdag 6 mei vanaf 13 uur. 02-735.40.85, www.kiwoluwe.org

Feest met vele facettenSint-Lambrechts-Woluwe > Koninklijk Instituut zet deuren open

Als protest tegen de verbreding van de Brusselse Ring, die de vernieling van een deel van het Laarbeekbos tot gevolg kan hebben, spelen jongeren van 7 tot 15 jaar op 24 april een groot bosspel.

“Het  zal  een  inhoudelijk  spel  zijn.  De  kin-deren leren bij over ruimtelijke ordening en het leefmilieu waarin zij zullen opgroeien,”zegt Sofie Defour van organisator Jeugdbond voor Natuur en Milieu  (JNM).  “Zo  leren ze dat het bos van grote waarde is.” Laarbeek-bos maakt als Natura 2000-gebied deel uit van een Europees netwerk van beschermde natuurgebieden.De  Vlaamse  overheid  overweegt  al  sinds 2004  een  uitbreiding  van  de  Ring.  In  het huidige  scenario  betekent  dat  vijf  hectare minder Laarbeekbos, nu in totaal 33 hecta-re groot. “Met de actie wil de JNM aantonen dat het draagvlak daarvoor, ook bij de jeugd, helemaal niet groot genoeg is”, zegt  Defour.Volgens de Vlaamse overheid, die het liever heeft over de ‘optimalisering’ van de Ring, is de ingreep noodzakelijk om het fileleed op te lossen en de economische groei van de regio te stimuleren.“Maar dat kan beter op andere manieren ge-

beuren,” zegt Defour. “Er is een goed mobi-liteitsplan nodig met veel aandacht voor het verbeteren van het openbaar vervoer en het aantrekkelijker maken van de fietsroutes.”“We kiezen voor een combinatie van maat-regelen,”  zegt  Vlaams  minister  van  Mo-biliteit  en  Openbare  Werken  Hilde  Crevits (CD&V).  “Er  is  de  aanpassing  van  de  Ring, maar er worden ook tal van andere initiatie-ven genomen op het vlak van openbaar ver-voer en fietsinfrastructuur.”Volgens JNM is een uitbreiding alleen maar een oplossing op de korte termijn. De jeugd-bond  haalt  verschillende  studies  aan  die aantonen  dat  een  grotere  capaciteit  alleen meer  verkeer  aantrekt,  waardoor  de  Brus-selse Ring over enkele jaren opnieuw verza-digd zal zijn. Een verbreding van de Brusselse Ring hoeft echter  niet  per  se  ten  koste  van  het  bos  te gaan. Jettenaar en voormalig Vlaams parle-mentslid Sven Gatz (Open VLD) diende een alternatief voorstel in. Gatz denkt aan een verbreding van de Ring aan  de  noordkant,  op  Wemmels  grondge-bied, in plaats van aan de zuidkant, waar het Laarbeekbos zich bevindt.� Sam�Vanermen

Jongeren spelen voor behoud Laarbeekbos

Jette > Uitbreiding Ring is kortetermijnoplossing, zegt JNM©

SA

M VA

NE

RM

EN

HOOp uIT DE KANAAlzONE

ANDERLECHT – De Vogelzangbeek geldt als een ecologisch pareltje, een plek die de verstedelijking weerstaan heeft, een laatste toevluchtsoord ook voor planten en die-ren. Tijdens een wandeling presenteert Coördinatie Zenne een nieuwe wandelgids. Afspraak op donderdag 28 april om 13.30 uur aan de ingang van het kerkhof aan de Sint-Janskruidlaan. Inschrijven verplicht. Meer op www.coordinatiezenne.be.  DV

WANDElEN lANGS DE VOGElzANGBEEK

BRUSSEL –  ‘Stigmatisering, creativiteit en hoop’  is het onderwerp van Café Canal 2, dat op 26 april om 19.45 uur plaatsvindt bij Micro Marché, Steenkoolkaai 9. Er staan tien sprekers op de affiche met uiteenzettingen en getuigenissen. Een interes-sante vraag vinden wij alvast: ‘Wat is het verschil tussen het centrum van Brussel (Anneessens) en Molenbeek?’  DV

TElE

XREG

IO

Skeletten onder MercierpleinBij opgravingen op het Kardinaal Mercierplein werden tot nu toe al een kleine twintig graven ontdekt. De vondst zou meer informatie moeten geven over hoe het met de Jettenaar gesteld was in de middeleeuwen.

De  opgravingen  komen  niet  zomaar  uit  de lucht vallen.  In de atlas van de archeologi-sche  ondergrond  van  het  Brussels  Gewest staat  het  Mercierplein  ingetekend  als  ar-cheologische  site.  Hier  stond  immers  van het einde van de elfde tot in de negentiende eeuw de Sint-Pieters-parochiekerk. In de ne-gentiende eeuw werd de kerk afgebroken en een eindje verder weer heropgebouwd.In  de  plaats  kwam  het  Kardinaal  Mercier-plein.  Dat  wordt  nu  volledig  heraangelegd. Sinds meer dan een jaar doet de cel archeo-logie van de directie Monumenten en Land-schappen  van  het  Gewest  opgravingen  als er op een plek, die als archeologische zone staat  aangeduid,  werkzaamheden  zijn  ge-pland.  “De  conventie  van  Malta,  die  sinds kort door België geratificeerd is, schrijft dat voor,” zegt Stéphane Demeter van de direc-tie  Monumenten  en  Landschappen.  “In  de bouwvergunning wordt dan vermeld dat er een archeologisch onderzoek zal plaatsvin-den, volledig op onze kosten.” Dus  toen  afgelopen  week  een  stuk  van  het plein  werd  opengelegd  om  het  riool  te  ver-vangen,  was  er  ook  een  team  archeologen ter plaatse. “We willen er vooral voor zorgen dat door de werkzaamheden geen archeolo-gische  voorwerpen  vernietigd  worden.  We hoeven  niet  per  se  alles  meteen  op  te  gra-ven,” zegt Demeter.Net  onder  de  afgegraven  laag  kasseien 

werden  graven  aangetroffen,  tot  grote  ver-rassing  van  het  team.  “In  totaal  werd  een twintigtal  skeletten blootgelegd,” zegt Ann De  Graeve,  coördinator  van  de  cel  archeo-logie. “Kleding of andere  restanten werden nog niet gevonden. Alleen een paar nagels, waaruit  we  kunnen  opmaken  dat  de  licha-men in kisten begraven werden. Ook vonden we  enkele  scherven  uit  de  vijftiende  eeuw, maar die horen niet noodzakelijk bij de gra-ven,” zegt De Graeve. Ze  vermoedt  dat  de  opgravingen  zeker  tot eind  mei  zullen  duren.  Naarmate  de  ar-cheologen dichter zullen graven bij de plek waar vermoedelijk de kerk stond,  verwacht De Graeve dat ze veel meer skeletten zullen vinden. “Hopelijk stoten ze ook op restanten van de kerk. Dat is belangrijk. Nu weten we ongeveer waar die moet gestaan hebben. Als we overblijfselen vinden, dan kunnen we de kerk echt in kaart brengen.” Alle  vondsten  worden  door  de  archeologen genotuleerd,  gefotografeerd  en  opgemeten. Daarna gaan de skeletten naar het Konink-lijk  Belgisch  Instituut  voor  Natuurkunde. Daar zal een antropologe de beenderen ana-lyseren.  De  Graeve:  “Ze  zullen  eerst  geda-teerd worden. We vermoeden dat de skelet-ten dateren van tussen de 15de en de 18de eeuw, maar ouder kan ook. Tussen de elfde en de negentiende eeuw werden er continu mensen begraven rondom de kerk.” Het on-derzoek moet ook informatie opleveren over leeftijd,  geslacht,  lichamelijke  conditie  en ziektes van de overledenen. Na het onderzoek worden de beenderen be-waard in het depot van de cel archeologie. 

� Bettina�Hubo

Jette�> Vervanging riool onderbroken voor opgravingen

Het archeologenteam vond al een twintigtal skeletten.

© B

RU

SS

EL

S G

EW

ES

T

BDW 1276 PAGINA 10 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

BDW 1276 PAGINA 11 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

BRUSSEL  –  Op  woensdagnacht  en  donderdag  13  en 14 april demonstreerde een vijftigtal kinderen met de actie ‘Goe Gespeeld!’ voor meer speelruimte.Woensdagnacht veroverden ze, verkleed als guerrilla-strijders, het Poelaertplein om er donderdagochtend uitbundig  te  kunnen  spelen.  ‘Goe  Gespeeld!’  is  een initiatief van het Steunpunt Jeugd, de Vlaamse Dienst Speelpleinwerk,  Karuur  en  de  jeugdvereniging  KSJ-KSA-VKSJ.

De  jeugdbewegingen  willen  de  beleidsmakers  ervan overtuigen  dat  er  dringend  nood  is  aan  meer  speel-ruimte.  De  actievoerders  hekelen  vooral  dat  de  kin-deren enkel kunnen spelen op speciaal voor hen ge-reserveerde jeugd- en speelpleintjes. ‘Goe Gespeeld!’ benadrukt dat de openbare ruimtes van iedereen zijn. Pleinen  en  parken  worden  volgens  de  organisatie steeds meer ‘volwassen ruimtes’, waar spelende kin-deren steeds moeilijker hun plaats vinden.� SV

Kinderen willen meer speelruimte

© S

AS

KIA

VA

ND

ER

STI

CH

EL

E

Voor het eeuwfeest van de biblio-theek Rozenberg in Watermaal-Bosvoorde heeft het personeel vorig jaar een lied geschreven op de tonen van ‘Vrolijke vrienden’. Het werd tijdens de opendeurdag opgevoerd met veel enthousiasme en weinig middelen - een bekende combinatie in bibland.

Ook  een  eeuwenoude  bibliotheek probeert  de  Google-generatie  te vriend te houden. Al is dat niet sim-pel,  zo  weet  ook  bibliothecaresse Hilde Claes:  “Er zijn natuurlijk nog 

Vrolijke, vrolijke bib

© A

N D

EVR

OE

14-  tot  16-jarigen  die  graag  lezen, maar  meestal  hebben  ze  op  die leeftijd  andere  interesses.  Ze  zijn dan  graag  zelfstandig  en  combine-ren  gaan  shoppen  in  de  stad  met een anoniem  bezoek aan een grote bibliotheek. Maar af en toe komt er iemand terug die blij is dat we hem of haar persoonlijk kunnen begelei-den, bijvoorbeeld bij een eindwerk.” Die  nauwe  banden  houden  de  boel ook  draaiende.  Zo  kan  de  bib  be-halve de vier vaste medewerkers elk jaar een beroep doen op een vijftien-tal  vrijwilligers.  De  bib  laat  bezoe-

kers  weten  wanneer  hun  aanvraag  is  toegekomen en hier mag  je zelfs het  laatste  nummer  van  een  tijd-schrift  lenen.  Het  jaarverslag  laat dan  ook  niet  na  om  te  zeggen  dat de  appreciatie  van  de  leners  soms de  vorm  van  een  doos  pralines  of een  roos  aanneemt  –  we  zijn  hier tenslotte  in Bibliotheek Rozenberg, genoemd naar de villa waarnaast de bib vroeger gelegen was.Op  ons  vragensalvo  naar  digitale nieuwigheden (Hotspots? Zelfscan-balies?  Games?)  zegt  Claes:  “Veel te duur allemaal. We zijn een sym-

pathieke  bibliotheek  die  dicht  bij de klant wil staan. Je kunt ons niet vergelijken  met  grote  bibliotheken zoals  de  hoofdstedelijke  of  die  van Schaarbeek.” Die  ene  gratis  internet-pc  staat  er trouwens werkeloos bij: “Vorig  jaar werd hij slechts 17 uur gebruikt, dit jaar tot nu toe anderhalf uur. Andere bibliotheken  in  Brussel  begrijpen dat niet, maar de inwoners zijn hier nu eenmaal niet arm.”Hoewel geen voortrekker op het vlak van de nieuwe media, gaan hier net zoals  in  andere  bibliotheken  inter-

net- en Facebooklessen door. Samen met  haar  collega-bibliothecaresse Klaar De Man volgt Claes de cursus ‘23  dingen’,  die  hen  introduceert in  de  wereld  van  de  sociale  media (blogs, Flickr, Facebook, Twitter, …) “Om mee te zijn,” zegt ze, “speuren we naar geschikte  ‘dingen’  voor de bib.  Facebook  en  een  blog  zien  we wel  zitten,  maar  waar  halen  we  de tijd om alles goed bij te houden? De basisfunctie  van  de  bib  vandaag  is toch  nog  altijd  individuele  bezoe-kers  en  klassen  boeken  en  andere materialen bezorgen. En de sfeer is hier goed, de mensen voelen dat.”De bibliotheek mocht voor haar wat beter  bewegwijzerd  zijn,  tenslotte ligt  het  winkelcentrum  van  het Keymplein  vlakbij.  Bibliotheek  Ro-zenberg vind je aan het eind van een doodlopende kasseiweg, bij duister weer een lichtbaken. Vanuit de lees-zaal  kun  je  het  station  van  Water-maal  zien,  terwijl  op  je  schoot  een treintje leesvoer wacht.� An�Devroe

Thomsonlaan 3 (en extra uitleenpost ‘De Jachthoorn’, Delleurlaan 41), Watermaal- Bosvoorde, 02-675.33.79, www.watermaal-bosvoorde.bibliotheek.be

De hele reeks nalezen?www.brusselnieuws.be/bib

Hilde Claes geeft uitleg aan een vrijwilliger die boeken invoert. Rechts: de jeugdafdeling.

OpENBARE BIBlIOTHEKEN IN BRuSSEl aflevering 3 WATERMAAl-BOSVOORDE

Het dossier rond het nieuwe gemeentehuis van Etterbeek beweegt. Binnenkort wordt er een persoon aangesteld die de voorbereiding van de werf moet coördineren.

Concreet wordt er de komende we-ken  een  mandaat  gecreëerd  “voor de  coördinatie  van  het  dossier nieuw  gemeentehuis  Jean  Joly-plein”. Officieel zal de verantwoor-delijke  zich  bezighouden  met  het 

opvolgen  van  de  interactie  tussen de  verschillende  betrokken  dien-sten, de voorbereiding van de werk-zaamheden en het contacteren van nutsbedrijven, verschillende bestu-ren en aannemers.Gevraagd  aan  burgemeester  Vin-cent De Wolf  (MR) wie het nieuwe mandaat  in  de  wacht  sleept  ,  ant-woordt  hij:  “Dat  wordt  pas  bin-nenkort beslist. Er  is nu enkel een officiële  functie  ingesteld.”  Het mandaat loopt twee jaar.  CD

Gezocht: coördinatorEtterbeek > Nieuw gemeentehuis stapje dichter

Op 1 september gaat in de Lang-Levenstraat 16 een politiepost open, met maximaal twaalf agenten.

De  politiepost  vervangt  het  hui-dige  kantoor  in  de  Matongegalerij. Op vraag van buurtbewoners werd er gekozen om een nieuwe politie-post te openen in het voetgangers-gedeelte  van  de  Lang-Levenstraat. 

“Het wordt een bureau op maat van Matonge:  open  van  ’s  middags  tot elf uur ’s avonds, net het ritme dat dat uitgaansdeel van de wijk heeft,” zegt  waarnemend  burgemeester Pierre Lardot  (PS). “Maar het blijft niet  bij  preventie.  Het  takenpak-ket zal breder zijn dan in het vorige kantoor. Het gaat dus niet om een administratieve  politiepost,”  geeft Lardot nog mee.� CD

Op het ritme van MatongeElsene > Nieuwe politiepost Lang-Levenstraat

BDW 1276 PAGINA 12 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

“Er is veel park, maar de laatste decennia waren er weinig ideeën. Het Elisabethpark is nu honderd jaar oud, het is tijd voor een tweede leven,” vinden Sven Gatz en Jean-Claude Burgelman.

© A

. LA

UR

EN

T / PH

OTO

NE

WS

Groen > Een mogelijk toekomstplan voor het Elisabethpark

Dromen van een Brussels Central Park aan de basiliek

Brussel is naar internationale maat-staven een erg groene stad. Het Zo-niënwoud spant de kroon natuurlijk, maar er zijn ook vele parken en zelfs weiden die de leefkwaliteit van een grote stad gevoelig opdrijven. Toch doen we niet erg veel met die groenzones. De meeste liggen daar maar, met een minimum aan onder-houd en met als enig schijnbaar doel daar te blijven liggen. Als buurtbe-woners van het Elisabethpark, een van de mooiste stadsparken van Brussel, denken wij dat er veel meer kan worden gedaan met sommige stedelijke groene ruimtes. Domei-

nen als het Zoniënwoud en het Laar-beekbos laat je als overheid natuur-lijk best onaangeroerd, een bos mag je immers gewoon bos laten zijn. Hetzelfde geldt voor natuurgebie-den zoals het Boudewijnpark in Jette en de Zavelenberg in Sint-Agatha-Berchem. Voor een groot stedelijk park als het Koninklijk Domein in Laken daarentegen, vinden we dat een stukje park toegankelijk maken voor de bewoners geen overbodige luxe zou zijn. Maar wat doen we met bijvoorbeeld het Koekelbergse Elisa-bethpark, het Dudenpark in Vorst, het Josaphatpark in Schaarbeek of het majestueuze park van Sint-Pie-ters-Woluwe? Zijn die niet evenveel ‘city’ als ‘park’ geworden? En is het niet stilaan tijd dat we die ruimtes

heruitvinden en aanpassen aan de vernieuwde ‘goesting’ om in de stad te wonen? Dus niet ze minder groen maken, wel ze beter inbedden in de stad van vandaag, ze toekomst te geven zoals het Central Park in New York? Het Brussels Gewest, beheer-der van die gebieden, laat hier te veel kansen liggen.

‘We have a dream’Wij zijn twee ketten van noordwest-Brussel en buurtbewoners van het Elisabethpark aan de basiliek. We wonen aan beide zijden van het park, in twee verschillende gemeentes in de schaduw van dezelfde majestu-euze basiliek. We hebben hetzelfde fabuleuze zicht op downtown Brus-sel als we naar het Simonisplein lo-pen en dezelfde ergernis over zoveel onderbenut schoons. Daarom: We have a dream, we have a park.Het Elisabethpark werd aangelegd toen Leopold II zijn plan ontvouw-de voor de wijk: op de zandheuvel, waar tot dan het Belgisch leger oefe-ningen hield, zou een ‘Pantheon der Belgen’ komen. Nadien kwam er het

plan om er een katholieke basiliek te bouwen. Voor deze basiliek zou zich een park uitstrekken en aan weers-zijden ervan zou een symmetrisch stratenpatroon komen dat de hele buurt, tot dan erg landelijk, naar een hoger, burgerlijk niveau zou tillen. In de gouden Expo ’58-jaren werd het park in twee gesneden als aanloopstrook voor het autoviaduct dat de Leopold II-laan over haar vol-ledige lengte mismeesterde. In de

late jaren tachtig koos men gelukkig opnieuw voor een eengemaakt park, het begin van een heropleving van de buurt. Het park zelf kreeg weinig aandacht, want op de aanleg van een kleine speeltuin na, ter vervanging van de betonnen zandputten waar wij ooit nog als gamin in speelden, is er weinig nieuws gebeurd.Dat mag en moet eindelijk veran-deren. Tien jaar geleden noemde de Koekelbergse schepen Robert De Lathouwer (toen SP) het park een ‘Central Park’ van noordwest-Brus-sel. Terecht. Die ambitie willen wij nu invullen.

Internet, skatepark, optredensWaarom er geen E-park van ma-ken? Met de E van Elisabeth. Met de E van e-mail en draadloos internet, zodat als het weer meezit iedereen met de laptop kan surfen. Met de E van stedelijke energie: we willen een loopparcours installeren voor de vele joggers van de buurt, een skate-plek en BMX-piste voor onze coole pubers en meer dan één speeltuin-tje voor de jonge gezinnen die deze kant van Brussel opkomen. Of de E van entertainment: in onze droom gaan we elke zondag in de kiosk naar een gratis optreden met hap-jes, waar de culinaire handelaars rond het park bij betrokken worden. Een Brusselse zondag, een Spaanse, een Marokkaanse, een Italiaanse, … En er is nog meer E: die van enjoy: een petanque-piste, een levensgrote en een normale schaakhoek. En wie weet leidt heel die nieuwe dynamiek ook tot de E van employment? Want iemand moet die skatepiste onder-houden, de concerten organiseren, de hapjes verkopen, enzovoort.Het park zelf zouden we ook graag meer verbonden zien met de site van de basiliek zelf. Waarom geen twee bruggen bouwen: een voor voetgan-gers en een voor fietsers, waardoor de site als het ware bijna verdubbeld wordt? En wordt het eens geen tijd om de esplanade voor de basiliek tot een groot volksterras uit te bouwen, met prachtig uitzicht op het lagerge-legen Brussel?Er is veel park, maar de laatste de-cennia waren er weinig ideeën. Het Elisabethpark is nu honderd jaar oud, het is tijd voor een tweede le-ven. Het Gewest zou een architec-tuurwedstrijd kunnen uitschrijven waar een hedendaagse invulling van het park en zijn hele ruimte kan voorgesteld worden, een wedstrijd die het debat bij de omwonenden kan aanzwengelen. Misschien zijn onze voorstellen niet helemaal doordacht of realistisch. Het zij zo, maar men kan ons niet verwijten dat we eens aan de majestatische plataan schudden.Uiteraard zijn er enkele rand-voorwaarden voor onze droom. We denken aan een verkeersluwe Pantheon- en Landsroemlaan, die statige avenues die het park om-zomen, maar ook aan de veiligheid op en rond het Simonisplein (en de metro). Dat moet en kan veel beter. Ons droompark van de 21ste eeuw is klaar. Wie bouwt mee?

Sven Gatz (Open VLD) en Jean-Claude Burgelman (VUB),

buurtbewoners rond het Elisabethpark

“Waarom van hetElisabethpark geen E-park maken? Met de E van e-mail, energie, entertainment, enjoy, employment”

BDWOPINIE

KOEKELBERG / GANSHOREN – Het Elisabethpark is een vat vol mogelijkheden, maar het Gewest laat kansen liggen, vinden Sven Gatz en Jean-Claude Burgelman. De twee, in dezen geen politicus, biertopman of professor maar buurtbewoners, openen een debat dat volgens hen ook op andere groene ruimtes in de stad toepasbaar is.

BDW 1276 PAGINA 13 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

BDWOPINIEKoele minnaardoor Danny Vileyn

Pascal Smet was veel te ambitieus, en Brigitte Grouwels is niet ambitieus genoeg. Misschien moet de PS eens duidelijk maken wat ze wil. Of is de uithaal van de vice-voorzitter van de MIVB aan het adres van minister van Vervoer en Openbare Werken Brigitte Grouwels (CD&V) niet meer dan een rondje pesten?Ridouane Chahid is stevig ingebed in het PS-huishouden. Hij is de zoon van een socia-listisch parlementslid en politiek secretaris van de PS in Molenbeek. Philippe Moureaux

loodste hem de politiek binnen; om den brode werkt hij op het kabinet van vicepremier en minister van Volksgezondheid Laurette Onkelinx. Een onbezonnen uitspraak waar de PS niet achter staat, zal zijn aanval op Grouwels niet geweest zijn. Misschien valt hij Grouwels aan omdat ze van CD&V is. Misschien wil hij de aandacht afleiden van de recente MIVB-tevredenheidscijfers. Eind maart bleek immers nog dat de algemene tevredenheid van de reizigers al drie jaar op rij daalt. Of mis-schien wil hij de woorden van MIVB-topman Alain Flausch doen ver-geten. Flausch, ook voorzitter van de internationale unie van openbaar vervoer, zei onlangs in de Spaanse krant El País: “Ik heb de indruk dat rechtse regeringen beter zijn voor het openbaar vervoer dan linkse.”Chahid was het een paar maanden geleden ook niet eens met de Brus-selse regering toen ze tien privéveiligheidsagenten in dienst nam om de toegenomen onveiligheid in te dijken. Chahid gruwt van de privati-sering van openbare diensten. Recente verklaringen van Grouwels over meer efficiëntie, meer vrijheid en weer focussen op de kernactiviteiten van de vervoersmaatschappij hebben Chahid allerminst gerustgesteld.Ten onrechte. Had Grouwels er niet aan toegevoegd dat ze het regeer-akkoord wil respecteren? Maar wat Chahid Grouwels bovenal verwijt, is dat ze haar netwerken niet exploiteert om meer geld voor de MIVB bij de federale regering los te weken. Waarom zou Grouwels in haar eentje kunnen waar de Brusselse regering collectief niet in slaagt?Los van dat gratuite verwijt doet Chahid hier een interessante uit-spraak. Hij zegt – bedoeld of onbedoeld – dat bij een herfinanciering van Brussel een serieus deel van dat geld naar openbaar vervoer moet gaan. Zeer opmerkelijk, want de gegadigden voor het binnenrijven van bijkomende middelen zijn talrijk: de gemeenten, om één groep te noemen. Heel de Brusselse regering zal ambitie moeten tonen voor het openbaar vervoer. Ook de partij van Chahid, die de voorbije decennia vaak niet meer dan een koele minnaar van het openbaar vervoer was. Benieuwd of de PS dat debat wil aangaan.

EVA HILHORST

BRIEVEN VAN LEZERS lezersbrieven@bdw.be

Politie

Even een overzichtje van mijn ervaringen met de Brus-selse politie de afgelopen tien jaar.- 2003: poging tot inbraak in ons appartement. De ver-balisant merkt insinuerend op dat ons appartement veel beter gestoffeerd is dan het gemiddelde in Sint-Joost;- 2005: iemand amuseert zich al enkele weken met het bekrassen van de auto van mijn man. Ik wil een klacht indienen, maar vind op het politiebureau van Sint-Joost niemand die genoeg Nederlands kan en druip af;- 2008: het licht op de Anspachlaan floept naar oranje terwijl ik voorbij fiets. Een boete van 160 euro voor door het rood fietsen;- 2010: het stuk Vlaamsesteenweg achter de Walvis is eenrichtingsverkeer, ook voor fietsers: dat wordt mij duidelijk gemaakt door een combi met sirene en zwaai-lichten die achter me aan rijdt (ook in de verkeerde rich-ting). Ik word in het Frans uitgescholden door vier agen-ten tegelijk, maar krijg weliswaar geen boete;- 2011, vanmorgen: ik sta op de Lemonnierlaan met de fiets aan het rode licht en moet naar links. Als ik dat op de reguliere manier doe, is het weer rood voor ze me erdoor laten, en veilig is dat ook niet. Dus ik draai mijn stuur en rijd eventjes over het zebrapad, dat groen heeft: een boete van 150 euro voor door het rood fietsen.Tegelijk zie ik op de Anspachlaan – waar ik werk – dage-lijks politiewagens in de fietssluis stationeren, door het rood rijden (zonder sirenes of zwaailicht) of (drie)dubbel geparkeerd staan voor de meeneemchinees.Ik ben eventjes te verzuurd om hier objectieve conclu-sies uit te trekken, maar misschien kan de lezer dat in mijn plaats doen. “Er is erger,” denkt die lezer allicht. Maar misschien is dat net mijn punt... Veerle Vandenabeele,

Sint-Joost-ten-Node

Lijn 124

Dertien treinen in elke rijrichting, dus 26 in totaal, op lijn 124 zijn tijdelijk afgeschaft na een brand in een seinhuis in Etterbeek enkele weken geleden. Streekver-eniging Zenne en Zoniën verneemt nu dat de hinder nog tot oktober 2011 blijft aanslepen en reageert ontgoo-cheld.Als onafhankelijke streekvereniging betreurt de vzw Zenne en Zoniën (actief in de Vlaamse zuidrand van de hoofdstad) de wijze waarop de NMBS de reizigers op lijn 124 (Nijvel, Eigenbrakel, Sint-Genesius-Rode, Linke-beek naar Brussel) behandelt. Vooral de ‘bediening’ van de beide Vlaams-Brabantse stations, Linkebeek en Sint-Genesius-Rode, is voor ons inmiddels onaanvaardbaar geworden. Maar vanzelfsprekend zijn ook Brusselse en Waalse treingebruikers het slachtoffer van deze situatie.Het seinhuis in Etterbeek wordt niet meer hersteld, maar versneld door Brussel-Noord overgenomen. Maar ‘snel’ is voor het Belgische spoor blijkbaar een relatief begrip. Bij het kabinet van staatssecretaris Etienne Schouppe (CD&V) luidt het dat dit een aantal maanden in beslag neemt. “De NMBS heeft de treindienst reeds ten dele aangepast en zal op regelmatige tijdstippen verdere aanpassingen doen om het best mogelijke al-ternatief te bieden.” Op www.b-rail.be/main/N/him/himwork.php?messageID=16592&hMap=false& luidt het dan weer: “Gezien de omvang van de schade zullen de herstellingswerken aan de infrastructuur niet afgerond zijn vóór 1 oktober 2011. Ondertussen wordt, in functie van wat technisch mogelijk is, de treindienst stapsge-wijs aangepast. Zo kunnen reizigers via een alternatieve reisweg hun gebruikelijke eindbestemming bereiken.”Wat ons hierbij meer dan verbaast, is dat de infor-

matie over de gang van zaken niet echt op een klant-vriendelijke manier beschikbaar is. We hebben ons over die gebrekkige en ambtelijk klinkende informatie en ook over de lange duur van de herstellingen be-klaagd bij de ombudsman van de NMBS. Voor ons is het duidelijk dat er meer politieke druk moet ko men om normaal verkeer op de getroffen lijn te bespoedi gen.De verbinding wordt onder meer veel gebruikt door uni-versiteitsstudenten (VUB en ULB) en Europese ambte-naren. Wie neemt het initiatief? Of moet een Europese hoofdstad die tegelijk hoofdstad van Europa is, zich zo-maar neerleggen bij deze ‘paard en kar’-snelheden?

Roger Swalens, voorzitter Zenne en Zoniën, Alsemberg

Wallo-Brux

Volgens Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V) investeert de Vlaamse Gemeenschap 670 miljoen euro in Brussel. Wie garandeert dat een Brusselse Gemein-schaftsregion (d.w.z. een gewest bevoegd voor zowel ge-west- als voor gemeenschapsaangelegenheden) even gul zal zijn voor de Brusselse Vlamingen/Vlaamse Brusse-laars? De toestand in de nu al geregionaliseerde bestu-ren (gemeenten, OCMW’s, Irisziekenhuizen, intercom-munales, publieke vzw’s allerhande,...) doet inderdaad het ergste vrezen.Ooit werd een boek geschreven met als titel De enthou-siaste zelfmoord. Met een communautarisering van het Brussels Gewest wordt niet alleen de enthousiaste zelf-moord van de Vlaamse Brusselaars/Brusselse Vlamin-gen geïnitieerd, maar ook de moord op België. Brussel verliest dan namelijk zijn rol van bindmiddel tussen noord en zuid, en zonder bindmiddel vervalt het con-cept ‘België’. Maar ja, het ‘België barst’ van sommigen is complementair met het ‘Wallo-Brux’ van Maingain en andere Di Rupo’s. Guido Ghekiere, Brussel

Belasting

Heden ontving ik een brief met vraag om informatie aan-gaande het aanslagjaar 2009 van de directe belastingen. Ik ontvang deze brief in het Frans terwijl ik nog steeds, en al 35 jaar, als Vlaamse Brusselaar ben ingeschreven in Brussel. Let op, ik ben totaal niet extreem Vlaams-gezind, maar dit gaat te ver. Niet alleen de belastingen beginnen officiële correspondentie door te sturen in het Frans. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat ik de infor-matie (bijna een vol jaar na het inzenden van de aangifte) al heb gestuurd na mijn elektronische aangifte. Ik ben daar niet een klein beetje van overtuigd, ik weet dit met zekerheid, zo zeker als dat Brussel de hoofdstad is van Vlaanderen! Ik ben uiteraard wel bereid om, als goede burger, die voor elk klein spulletje maar belastingen en heffingen blijft betalen, die zijn elektriciteitsrekening elk jaar naar omhoog ziet gaan terwijl hij veel minder verbruikt, die op zaterdag parkeerboetes krijgt in eigen straat mét be-wonerskaart, die btw-tarieven van 21 naar 6 procent ziet gaan maar geen verschil in prijs ziet, die bij elk warenhuisbezoek de melk duurder ziet worden, die bij wijze van schatting door de Brusselse watervoorziening zo maar eventjes dubbel zo veel water verbruikte als vo-rig jaar – kortom, die het kotsbeu begint te worden om in een regeringloos land voor alles meer en meer te betalen, de informatie nogmaals door te sturen. Op voorwaarde uiteraard dat ik deze brief met verontschuldigingen in mijn moedertaal mag ontvangen. Dank u vriendelijk!

Patrick Veeckmans, Schaarbeek

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

BDW 1276 PAGINA 14 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

VADROUILLEDE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

Beeldende kunst > Overzichtstentoonstelling Jean Brusselmans in Oostende

Eigenzinnig artiest tot in de kist

H oewel  zijn  grootouders  van  de  Kem-pen  afkomstig  waren,  groeide  Jean Brusselmans op in Brussel, waar zijn 

ouders  een  kleermakersatelier  openhielden. Zelf  ging  hij  op  zijn  veertiende  aan  de  slag als  leerling-steendrukker,  maar  ondertussen 

volgde hij ook lessen aan de Brusselse Acade-mie. In  Brussel  maakte  Brusselmans  ook  kennis met  het  werk  van  de  Vlaamse  meesters  en met  dat  van  de  Franse  impressionisten.  De Brabantse fauvisten en Edgar Tytgat leerde hij 

dan  weer  persoonlijk  kennen,  terwijl  hij  met studiegenoot  Rik  Wouters  een  atelier  deel-de.  Toch  waren  al  die  invloeden  van  beperkt belang.  Zelfs  in  de  brede  categorie  van  de Vlaamse  expressionisten  paste  Brusselmans niet.  Zijn  werk  was  daarvoor  duidelijk  te  be-heerst en te mathematisch. En hoewel hij vaak dezelfde onderwerpen schilderde, puur om de vorm en de compositie, was ook de stap naar de  abstractie  er  één  te  ver.  Dikke,  trefzekere verfstreken of onafgewerkte vormexperimen-ten,  frivole  kleuren  of  inktzwarte  taferelen: Brusselmans  was  zijn  eigen  genre.  Zijn  aan-

Tuinen, 1934: de blinde muur als bijna abstract vlak in een figuratief geheel.

CO

LL

EC

TIE MU

.ZEE

, OO

STE

ND

E. F

OTO

: STE

VEN

DE

CR

OO

S. ©

SA

BA

M 2011

OOSTENDE – Jean Brusselmans (1884-1953) was een Brusselse schilder die in het midden van zijn carrière naar Dilbeek verhuisde. Maar voor zijn eerste overzichtstentoonstelling sinds dertig jaar moet u naar Oostende, waar Mu.ZEE (het voormalige PMMK) zijn eigenzinnige werk toont.

BRUSSELSE JAZZ SCOORT EN SCOUTBRUSSEL – Het Brussels Jazz Orches-tra (BJO) is genomineerd op de South African  Music  Award  in  Johannes-burg.  Voor  zijn  cd  Mama Africa  met zangeres Tutu Puoane staat het op de shortlist in de categorie Best traditio-nal jazz album.  Het  BJO  zorgde  voor nieuwe arrangementen van jazzklas-siekers, waaronder songs van Miriam Makeba. De Zuid-Afrikaanse Puoane gooide  eerder  al  hoge  ogen  in  ons land en de buurlanden. Inmiddels  staat  bij  Jeugd  en  Muziek Brussel  de  oprichting  van  het  Brus-sels Youth Jazz Ochestra (Byjo, spreek uit  bijou)  in  de  steigers.  De  audities vonden  begin  deze  week  plaats  in het  Conservatorium  van  Brussel.  Er wordt gevist naar een vijftigtal jonge musici  om  een  jongerenband  met speciale  interesse  in  jazz  samen  te stellen.  Het  nieuwe  ensemble  krijgt om de zes maand een andere compo-nist-dirigent  en  om  de  drie  jaar  ko-men er nieuwe muzikanten bij. Er was interesse voor een plaatsje bij de band uit Nederland, Duitsland en Frankrijk.  Onder  leiding  van  Michel Herr  hoopt  het  Byjo  in  november  al van start te kunnen gaan. � JMB

FESTIVAL HELPT JONG TALENT

BRUSSEL  –  Van  27  april  tot  1  mei vindt  opnieuw  het  festival  Courants d’Airs  plaats.  Het  wordt  georgani-seerd  door  de  Franstalige  afdeling van  het  Conservatorium.  Er  staan vijftig activiteiten op het programma. De  projecten  die  diverse  disciplines combineren (muziek, theater, (straat-)circus,  dans,  videokunst,  zang  en plastische kunsten), moeten  jong ta-lent richting professionele wereld be-geleiden. Dit jaar vinden de optredens plaats in het stadhuis van Brussel, op de Grote Markt, in het Brussels parle-ment en in de gebouwen van het Con-servatorium  in  de  Eikstraat  17.  Het aanbod  is  zeer  breed:  van  klassieke muziek  over  jazz  tot  hedendaagse muziek;  van  theaterklassiekers  van Jean Racine en Oscar Wilde tot werk van  hedendaagse  schrijvers  als  Falk Richter en Philippe Beheydt.        JMB

© S

AP

HR

AN

E

ADVERTENTIE

Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs

te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor

personen met een handicap

Handicap & informatie

alle werkdagen van 9 tot 12u30 uitgezonderd donderdag van 14 tot 17u.

Bezoeken enkel op afspraak

Informatie@handicap-ambulant.be

02/463.58.58

Zelfportret, 1935: streng en robuust.

CO

LL

EC

TIE

MU

.ZE

E, O

OS

TEN

DE

. FO

TO: S

TEVE

N D

EC

RO

OS

. © S

AB

AM

201

1

BDW 1276 PAGINA 15 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

VAMPIEREN GESIGNALEERD IN THURN & TAXIS

BRUSSEL  –  Zaterdag  was  het  groot  feest  in  Thurn  &  Taxis:  het 26ste Vampierenbal, dat honderden griezelliefhebbers lokte, sloot het Brussels International Fantastic Film Festival (BIFFF) af.De massaal opgekomen feestgangers dansten, verkleed als vam-piers,  op  de  satanische  beats  van  de  dj’s  Ravan,  Volkan  en  O. Flitsende  lasers  en  de  donkere  zaal  garandeerden  een  optimale griezelsfeer. Het Vampierenbal, intussen een echte traditie gewor-

den, wordt door velen gezien als de kers op de taart van het BIFFF.Het BIFFF werd dit  jaar georganiseerd van 7 tot en met 19 april, intussen  al  voor  de  29ste  keer.  Het  is  een  festival  voor  spec-taculaire  sciencefiction-,  horror-,  fantasy-  en  cultfilms.  Ere-gast  op  deze  editie  was  Renny  Harlin,  de  Finse  regisseur  van onder  meer  Die hard  2,  Cliffhanger,  Exorcist: the beginning en The covenant.� SV

zien was te vergelijken met dat van Constant Permeke,  maar  onderling  onderhielden  zij een  gezonde  vete.  Voor  die  eigenzinnigheid betaalde  Brusselmans  wel  een  prijs.  De  man die  geridderd  werd  in  de  Leopoldsorde,  ver-kocht vanaf zijn eerste groepstentoonstelling in 1912 bij Georges Giroux tot zijn individuele tentoonstellingen  in  het  Paleis  voor  Schone Kunsten in 1937 en 1952 nauwelijks wat.

Geconstrueerd landschapJean Brusselmans verhuisde vaak en had on-der  meer  in  Ukkel  en  Oudergem  gewoond, voor hij  in 1924 definitief naar het  landelijke Koudenaerde in Dilbeek verhuisde. Curatoren Koenraad Dedobbeleer en Philip Van den Bos-sche  laten hun overzicht met ongeveer vijftig doeken op dat moment beginnen. De werken werden  opgesteld  volgens  genre:  landschap-pen,  portretten,  stillevens  en  marines  (want Brusselmans kwam zelf ook geregeld in Oost-ende, waar hij Léon Spilliaert en James Ensor ontmoette).Aan de Brusselse Academie had Brusselmans als  jongeling  ooit  een  prijs  voor  landschaps-schilderen behaald. Misschien is dat ook zijn sterkste  kant  gebleven.  Al  in  zijn  vroegste werken  zie  je  dat  hij  het  landschap  naar  zijn hand zet. Hij zet de geometrische vormen erin aan en past de flora en de menselijke figuren in het geschematiseerde geheel. Die handels-wijze strookte ook met hoe hij als stadsmens naar  het  Brabantse  landschap  keek.  Het  was geen pure natuur, maar bewerkt, en dus cul-tuur: “Het Brabantse landschap (zou) zijn on-vergelijkbare schoonheid niet bezitten zonder de arbeid en de volharding van deze onbehou-wen  mensen.  De  smaakvol  geschikte  bosjes, de verzorgde moestuinen, de zo symmetrisch aangelegde  korenvelden...  alles  is  de  vrucht van hun lange en geduldige arbeid.”Vanuit zijn atelier in Dilbeek schilderde Brus-selmans  doorheen  de  jaren  enkele  reeksen van steeds weer hetzelfde landschap. In Land-schap  (1930),  Tuinen  (1934),  en  Landschap te Dilbeek (1936) is de blinde muur van een half vrijstaand rijhuis een bijna abstract vlak in een figuratief geheel. Nog mooier zijn de opeenvol-gende winterlandschappen waarmee hij Brue-gel op zijn geheel eigen manier naar de kroon steekt. Maar het strafste voorbeeld van Brus-selmans’ werkwijze om de bestaande werke-lijkheid telkens weer te reconstrueren tot een 

De storm uit 1938.

CO

LL

EC

TIE MU

.ZEE

, OO

STE

ND

E. F

OTO

: STE

VEN

DE

CR

OO

S. ©

SA

BA

M 2011

nieuw samengesteld landschap, is wellicht de reeks  stadsgezichten  die  duidelijk  een  Brus-selse achtergrond hebben. Weerkerend thema is zijn jeugdherinnering aan een voetgangers-brug over het Kanaal in Anderlecht, een van de soort  die  je  vandaag  nog  aan  de  Mariemont-kaai aantreft. Aan dat geïndustrialiseerde de-cor worden de ‘oude’ torens van Sint-Goedele, het stadhuis en het Justitiepaleis toegevoegd, maar  de  uitwerking  van  dat  gegeven  tot  res-pectievelijk Werklieden aan het kanaal (1920), Het bad van de vagebonden (1936), of De brug (1949) wordt alsmaar bevreemdender.

Nature morteIn  wezen  verschillen  de  landschappen  ook helemaal  niet  zoveel  van  de  stillevens  met fruitschalen, schelpen of olielampen. Het zijn oefeningen in vormgeving en compositie, met als  krachtige  meerwaarde  dat  de  geometrie bij  Brusselmans  juist  de  menselijkheid  in  de hand werkt. Symboliek is van minder belang. Al verraadt een schilderij als Nature morte au hareng  (oliekan,  olielamp,  zak  aardappelen en een haring) wel  een soort  van zwarte hu-mor. Want lichtheid en humor ontwaar je óók in het werk van deze klaarblijkelijk door orde en evenwicht geobsedeerde man, die zichzelf neerzette  in  strenge  robuuste  zelfportretten. Volgens  intimi  was  Brusselmans  in  de  om-gang  een  humorist  die  geliefd  was  om  zijn conversatie  (hij  sprak  doorgaans  Frans).  Je stelt je er een stijfkoppige Brusselaar bij voor: ernstig  en  onverstoord  in  zijn  missie,  maar signerend  met  een  handtekening  waar  Brus-selse zwans in doorschemert.Toch  is  het  geenszins  evident  dat  Brussel-mans  is  blijven  schilderen,  want  veel  geld leverde  dat  niet  op.  Brusselmans  heeft  ook lang  reclamepanelen  geschilderd  onder  de naam  Rody.  Hij  kreeg  hier  en  daar  opdrach-ten voor het theater, bijvoorbeeld voor de de-cors van Erwartung van Arnold Schönberg in het  PSK  of  Lucifer van  Joost  van  den  Vondel voor de Hoogdagen van de Vlaamse Letteren te Brussel. Voor de wereldtentoonstelling van 1935  maakte  hij  de  modieuze  muurschilde-ring  Strandzicht met baadsters.  Zijn  vrouw borduurde voor extra centen, maar toch werd op  een  gegeven  moment  de  stroom  afgeslo-ten, moest de piano verkocht worden, en stierf Marie-Léonie in 1943 aan de gevolgen van de ontberingen. Van die ontberingen is het schil-derij Zolderkamer 1 uit 1938 een van de meest indringende  getuigen.  In  die  kamer  zonder franje  sombert  Brusselmans’  vrouw  op  blote voeten,  naast  een  olielamp  die  niet  brandt, een  kruik  die  een  schim  lijkt  en  een  homp brood  die  er  misschien  iets  te  smakelijk  uit-ziet om waar te zijn.� Michaël�Bellon

Jean Brusselmans, tot 4 september, van dinsdag tot zondag van 10u tot 18u in Mu.ZEE, Romestraat 11, Oostende, 059-50.81.18, www.muzee.be. Eind juni verschijnt een nieuwe publicatie over het werk van BrusselmansSneeuw in Brabant uit 1938.

PR

IVÉC

OL

LE

CTIE

. CO

UR

TES

Y GA

LE

RIE S

EG

HE

RS

, OO

STE

ND

E. ©

SA

BA

M B

ELG

IUM

2011. FO

TO: H

UG

O M

AE

RTE

NS

Dikke, trefzekere verfstreken of onafgewerkte vormexperimenten, frivole kleuren of inktzwarte taferelen: Brusselmans was zijn eigen genre

© J

O V

OE

TS

BDW 1276 PAGINA 16 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

ADVERTENTIE

Feest > Week van de Amateurkunsten, ook in Brussel

Tussen woord, beeld en dansBRUSSEL – Tien dagen lang zetten Vlaan-deren en Brussel de amateurkunsten in de kijker. Hoogtepunt in Brussel moet Zinfonie worden, een avondvullend programma voor amateurkunstenaars en vrijwilligers in Zin-nema op vrijdag 29 april. En laat 2011 nu net het Europees Jaar van de Vrijwilliger zijn.

Zinfonie begint verrassend vroeg voor een avondevenement. Vanaf 18 uur zijn er open repetities van Afrikaanse dans, zang en per-cussie. Namun School, Cadence Mandingue en Monyama, allen resident bij Zinnema, zor-gen voor de ambiance. Aan de ingang heet de ‘enthousiaste fanfare’ Bagadski vanaf 19 uur de bezoekers welkom. In de hal is een selec-tie uit de beeldende projecten van het lopende Zinnema-seizoen te zien. In de schouwburg mag Jojo Ngamou, de cho-reografe van het Zassii Dance Theatre, de spits afbijten met Passé, présent, futur... Rocsa, een 35-koppig Gents koor met een kleurrijk liede-renpalet, mag daarna op de bühne, gevolgd door de Brusselse fanfare Café Marché. Top of the bill is het nieuwe Brusselse koor waarvan de naam op Zinfonie wordt onthuld. Omdat de zangers van het Nieuw Brussels Klachtenlied (lied met tekst van Frank de Crits en Guido Schiffer in de lente van vorig jaar voor het eerst gezongen, DV) van geen ophouden we-

ten, werken ze sinds september van vorig jaar aan nieuwe actuele nummers, in ’t Brussels over Brussel. Guido Schiffer dirigeert, Erwin Eysackers neemt plaats aan de piano.

Open luchtDe Week van de Amateurkunsten begint op 22 april in het gemeenschapscentrum De Markten met een opvoering van Het sterven van vandaag door D°eFFeKt, een monoloog over oorlog en verlies naar een tekst van dra-maturg Howard Barker. Als afsluiter is er op zondag 1 mei een openluchttentoonstelling in het FeliXart Museum in Drogenbos. Tussenin is er een brede waaier aan activi-teiten. Een kleine greep uit het aanbod: het Youth Jazz Orchestra, Jong Molenbeeks rock-geweld, circusinitiatie en een tentoonstelling van de Laatbloeiersacademie. Er vinden acti-viteiten plaats in acht Brusselse gemeenten en drie gemeenten in de Rand. DV

Zinfonie, vrijdag 29 april vanaf 18 uur in Zinnema, Veeweidestraat 24-26, Anderlecht. Toegang is gratis, een maaltijd is te verkrijgen voor 8 euro tussen 17 en 19 uur. Meer over de Week van de Amateurkunsten in Brussel op www.zinnema.beDe zangers van het Brussels Klachtenlied weten van geen ophouden.

© M

AR

C G

YSE

NS

Centra Morele Dienstverlening

Het Centrum Morele Dienstverlening (CMD) is het lokale contactpunt van de vrijzinnige

gemeenschap. Iedereen kan er terecht voor morele hulp, vrijzinnige plechtigheden,

informatie en vormingen rond vrijzinnige waarden.

Het CMD wil de draaischijf zijn voor de lokale Brusselse vrijzinnige organisaties en alle

andere geïnteresseerden. Onze dienstverlening is kosteloos.

Morele bijstand is een warme en menselijke begeleiding vanuit vrijzinnig-humanistisch

perspectief. Worstel je met twijfels, hevige gevoelens, zinvragen...en wil je erover praten?

Dan kan je terecht bij een moreel consulent in het CMD.

Stalingradlaan 18-20, 1000 Brussel[Premetrostation Anneessens]tel. 02 242 36 02 E-mail: cmd.brussel@uvv.be

Jetse Laan 362, 1090 Jette[Bus 14 halte Legrelle]tel. 02 513 16 33 E-mail: cmd.jette@uvv.be

Een initiatief van de Unie Vrijzinnige Verenigingen vzw

www.uvv.be

Centra Morele DienstverleningBrussel-Jette

BDW 1276 PAGINA 17 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

Love and hate op de City Parade

De City Parade 2010: zeer erg Woodstock, al was het niet altijd love and peace.

© G

EN

TS WIL

D

Gezien: de City Parade, op 21 augustus 2010 op de Heizel.

Onlangs raakte bekend dat de City Parade ook dit jaar in Brussel plaats-vindt. Op 27 augustus begint het feestje aan het Noordstation om ’s avonds met de traditionele slot-party te eindigen op de terreinen van Thurn & Taxis.Ik zal er wellicht niet bij zijn omdat het technodansfeest niet helemaal mijn kopje Red Bull is. Maar vo-rig jaar was ik toevallig wel van de partij. Dat was ter gelegenheid van

iemands vrijgezellenfeest, en op vrijgezellen-feesten worden excuses om ergens onderuit te komen niet getolereerd.Na een inspirerend partijtje footgolf in de voormiddag ging het dus richting Heizel, waar het Atomium als grootste verzameling disco-ballen ter wereld stond te blinken in de hete middagzon.Ik moet zeggen dat de City Parade me reuze meeviel. Shaken was er geen opgave, maar een natuurlijke levenshouding. Voor een keer stoorde het me ook niet dat de muziek te hard stond. De vrijgezel in kwestie moest de hele dag verkleed als komkommer de massa trot-seren, maar kreeg tot zijn eigen verbazing bij-val van ettelijke tientallen onbekende enthou-siastelingen die met hem op de foto wilden. Alsof de duizenden andere aanwezigen al-lemaal hun dagelijkse plunje aanhadden. Als van een plunje al sprake was, want de mensen met een mooi lijf deelden dat genereus met mensen die alleen maar mooie ogen hadden. Nog andere mensen die elkaar totaal niet ken-den, Franstaligen en Nederlandstaligen bij-voorbeeld, lachten, dansten en wisselden gul zweet en kushandjes uit. Bij de meerwaarde van drank en drugs werden in dit eendagsre-servaat voor een keer geen kanttekeningen ge-plaatst. Dichter bij Woodstock komt de wes-terse beschaving wellicht niet meer zo vaak.In de kranten verschenen daags nadien dan ook alleen positieve berichten over de City Parade. Na de ramp tijdens de Love Parade in Duisburg was iedereen op het ergste voorbe-reid, maar niemand had achteraf noemens-waardige incidenten te melden. Er waren al-

leen die paar flikken die iets te gretig met een paar meiden en hun combi op de foto waren gegaan.Nochtans zorgde de City Parade in Brus-sel zeker niet alleen voor positieve vibes. Al vroeg waren we er getuige van hoe twee kerels onder invloed elkaar zodanig hadden getreiterd dat ze er op los begonnen te slaan. Omdat de ene net iets meer beschonken en minder uit de kluiten gewassen was dan de andere verliep die strijd bepaald oneerlijk. Omstanders moesten tussenbeide komen of de zwalpende underdog was zeker in het zie-kenhuis beland. Hoewel het opstootje voor behoorlijk wat ophef zorgde, was er al die tijd nergens politie te bekennen.Zo’n vechtpartij is geen groot nieuws, maar een halfuurtje later was het weer prijs. Voor de feestbus van dancing Carré uit Wille-broek stonden een paar honderd mensen te staren naar een tiental meiden, die niet ge-stoord door een teveel aan zelfrespect hun minuscule bikini stonden te showen. Tot plots een aantal in het zwart geklede secu-rity-mensen van Carré een gedrogeerd last-pak met enkele mokerslagen in het gezicht terug de massa injoegen. Voor iemand die nooit veel ergere vechtpartijen heeft mee-gemaakt dan het klassieke robbertje op de speelplaats, was de charge van die robocops bepaald ontzagwekkend. Maar voor het slachtoffer blijkbaar niet, want eenmaal hij terug rechtgekrabbeld was, begaf die zich doodleuk weer in de rich-ting van de feestbus. Toen hij het hoofd van de security aansprak leek hij dat te doen om zich te verontschuldigen. Maar de waanzin-nige lafbek wilde eigenlijk ongestoord weer in de buurt komen van de kerel op wie hij zich wilde wreken. Toen is die hele zwarte bende genadeloos en tot bloedens toe op die man beginnen slaan en trappen. Geen fraai zicht. En opnieuw was er geen politie om tussenbeide te komen. Misschien wilden de ordediensten laten zien wat er van komt wanneer mensen bij dit soort gelegenheden menen hun primitieve driften tot in het ex-treme kunnen celebreren. Charme en shock lagen op de City Parade 2010 dicht bij el-kaar.�� Michaël�Bellon

Pra

at

ach

teraf

Muziek > Brusselse Balkangroep Zongora presenteert debuutplaat

Belgisch realisme versus BalkansurrealismeELSENE – Zongora, ongetwijfeld de meest beloftevolle Balkanband van eigen bodem, heeft met Doverie eindelijk een album uit. De groep rond de Brusselse violist Nicolas Hauzeur stelt vrijdagavond het album voor bij Muziekpublique.

Doverie betekent vertrouwen in het Bulgaars, maar het is eigenlijk nog mooier dan dat: do-verie staat voor ‘zij aan zij ergens voor gaan, samen geloven’. De albumtitel symboliseert het hechte vertrouwen dat is ontstaan tussen de muzikanten van Zongora na al die jaren sa-men musiceren. Gezien de afstand tussen de Balkan en hier, het cultuurverschil en vooral de verschillende talen, heeft het veel gebaren-taal en geduld gevergd om elkaar te verstaan, maar intussen hebben ze hun eigen Esperanto (of eerder Balkanto) ontwikkeld en kijken de zes muzikanten in dezelfde richting: die van de internationale doorbraak met hun debuut-album.De groep werd eind jaren 1990 gevormd door de Brusselaars Nicolas Hauzeur (viool) en Benjamin Clement (gitaar). Na een reis door de Balkan, voornamelijk in Bulgarije, zijn ze in Brussel Balkanconcertjes beginnen geven. Beetje bij beetje kwamen er muzikanten bij en zo kwamen ze tot een hecht team dat vandaag bestaat uit de Bulgaren Mladen Mladenov

(klarinet) en Niki Alexandrov (drum), de Roe-meen Relu Merisan (cymbalon) en de Argen-tijn Javier Breton (bas).

IntercultureelDie bezetting bestaat sinds 2007, toen ze drie nummers opnamen voor Didier Mélons jaar-lijkse compilatie Le Monde est un village. Na een tiendaagse residentie in Avignon, waar hun particuliere sound echt vorm kreeg, was de tijd rijp om in de studio te gaan voor de opname van hun eerste album. Maar niet zomaar een studio, Hauzeur wou per se op-nemen in de BSB Studio in Brussel, met ge-luidsingenieur Marc François, vanwege zijn particuliere sound.Het resultaat is elektrisch en dansbaar, erg verschillend van de drie rustige, akoestische albums (van Malick Pathé Sow, Shahkilid en Blindnote) die het label Muziekpublique tot nu toe uitbracht. “Ik vind het wel leuk dat we erin geslaagd zijn Peter (Van Rompaey, de program-

mator, BT) te overtuigen met onze modernere sound!” vertelt Hauzeur met zijn gebruikelijke enthousiasme. “De filosofie van Muziekpu-blique blijft wel behouden: muzikanten uit de wereldmuziek die in Brussel wonen maar moeilijk van de grond komen, vooruit helpen.”

Clash der culturenHet cultuurverschil tussen de muzikanten is volgens Hauzeur een niet te onderschatten obstakel om samen muziek te maken op een professionele manier. “Toen Mladen en Niki hier voor het eerst samen waren, begonnen ze volop te jammen, trouwfeestmuziek. Het heeft wel even geduurd vooraleer ze doorhad-den dat het eerder de bedoeling was om samen te bouwen aan iets nieuws. Zij moesten min-der Balkan worden, en wij meer Balkan.”De Turks-Bulgaarse trouwfeestmuziektraditie is een wereld van verschil met onze westerse manier van optreden. “Zij treden urenlang op, en naarmate ze dieper in de nacht duiken en het alcoholgehalte in het bloed stijgt, gaan de stoppen steeds meer los. Voor hen is het niet vanzelfsprekend om stipt op een bepaald uur te beginnen en zich te houden aan anderhalf uur optreden. Een ware clash tussen Belgisch realisme en Balkansurrealisme.”“Daarnaast heb je de Argentijnse bassist Ja-vier, die niets kende van Balkanmuziek, maar

zijn vette latino groove is een fantastische aanvulling op Niki’s drum,” vertelt Hauzeur. “We hebben melodieën uit Bulgarije, Roe-menië en Hongarije vermengd tot onze eigen sound. Het resultaat is zeker geen traditionele Balkanmuziek: drum, bas en elektrische gi-taar zijn gebruikelijk in Bulgarije, maar niet in Roemenië. Ook het gebruik van klarinet en viool als solisten is ongebruikelijk. Het heeft uren repeteren gevergd, we moesten allemaal water in onze wijn doen en geduldig zijn om de artistieke en culturele verschillen te over-bruggen. Om te komen tot eenmaking, symbi-ose, vertrouwen… Doverie!”� Benjamin�Tollet

Cd-voorstelling vrijdag 22 april om 20 uur bij Muziekpublique, zaal Molière, Naamsepoortgalerij, Bolwerksquare 3, 1050 Elsene. 10 euro, gratis voor leden. Meer op www.muziekpublique.be en www.kopanica.be

Zongora: allesbehalve traditionele Balkanmuziek.

© D

IETE

R T

EL

EM

AN

S

BDW 1276 PAGINA 18 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

Expo > Hilde De Windt toont pijn en geluk van de geboorte in zwart-wit

Fotograferen op de baren van een oerkracht

H oe  fotografeer  je  barens-pijn, die ‘functioneel’ wordt genoemd  –  alsof  je  dáár 

wat  aan  hebt  op  dat  moment?  Hoe de  trance  in  beeld  brengen  van  het overrompelende, de handen die je je voor  altijd  herinnert,  de  geboorte, kortom,  van  een  kind,  moeder  én vader? De  kans  bestaat  dat  het  allemaal ‘terugkomt’ als u gaat kijken naar de zwart-witfoto’s  van  de  tentoonstel-ling Baren in het Huis van Culturen en Sociale Samenhang in Sint-Jans-Molenbeek. Hilde De Windt printte ze voor het eerst op het kwaliteits-volle barietpapier sinds ze twee jaar geleden als projecties te zien waren in de Academie voor beeldende kun-sten in Anderlecht. “Met een streep-je  Bach,  er  kwamen  toen  mensen huilend naar buiten,” zegt De Windt over de bezoekers die langs een flu-welen gordijn moesten. Ook  nu  is  er  een  soort  cocon  ge-maakt in de ruimte waar haar foto’s ophangen. “Je moet er bewust voor kiezen om binnen te stappen. Maar de emoties zijn misschien zo heftig niet,  op  papier  is  het  stiller,  gesti-leerder ook. Ik ben er dagen mee be-zig geweest: wat werkt er op papier? En  enkele  maanden  in  de  donkere kamer.  Omdat  het  thuisbevallin-gen  zijn,  waren  de  lichtomstandig-

heden  verre  van  ideaal.  Soms  was het  zelfs  werken  bij  kaarslicht.” De  Windt  kwam  in  contact  met  de mensen van het Huis van de cultu-ren tijdens de vernissage van de ten-toonstelling  over  Teun  Voeten,  de oorlogsfotograaf die in de academie een  lezing  gegeven  had.  Ze  waren meteen enthousiast over De Windts werk  en  steunden  graag  inwoners van de gemeente Molenbeek. “Sym-pa, non?” zegt de rasechte Brussel-se.  Toen  ze  de  tentoonstelling  aan het opbouwen was, kwam een Ber-berse vrouw al eens piepen: “C’est la nature!”

Romantiek en oorlog“Ik  was  niet  op  zoek  naar  het  on-derwerp,  het  is  naar  mij  gekomen door  een  bevriende  vroedvrouw die  vroeg  of  ik  haar  zwangerschap wilde  fotograferen  en  uiteindelijk ook de bevalling. Behalve de beval-ling van je eigen kind – mijn zoon is nu 23 – maak  je zoiets waarschijn-lijk  nooit  meer  mee,”  vertelt  De Windt.  “Als  een  dokter  van  wacht hield  ik  me  stand-by.  We  hoop-ten  natuurlijk  dat  het  in  mijn  job (als  VRT-journaliste,  AD)  zou  in  te passen  zijn  als  het  moment  daar was, en  toen kreeg  ik  ’s nachts een telefoon  van  de  aanstaande  va-der.  Dat  was  een  erg  emotioneel 

moment,  maar  daarna  heb  ik  me laten  meedeinen  op  de  golven.”“Bevallen  is  zo’n  oerkracht,  het is  alsof  je  de  natuur  aan  het  werk ziet.  Het  lichaam  weet  precies  wat het  moet  doen,  de  kennis  is  gene-tisch doorgegeven. Je kunt ook niet terug…  Dat  zie  ik  alleen  gebeuren bij  klaarkomen  en  bevallen!  Het  is tegelijk  superromantisch  en  oor-log  –  je  wordt  als  vrouw  wel  open-gereten,  hé?  Als  reportagemaker probeerde ik daar een evenwicht in te vinden.  Ik vond het ook erg ont-roerend  om  een  man  vader  te  zien worden.” De  gesmaakte  foto’s  gingen  rond onder  de  collega’s  van  de  vroed-vrouw,  waardoor  nog  andere  vrou-wen vroegen om op die manier ge-fotografeerd  te  worden  tijdens  de bevalling.  “Het  mocht  zeker  geen realityshow à  la Babyboom worden. Ik wilde weg van de anekdotiek of de herkenbaarheid,  maar  een  verhaal over het baren zelf brengen. Daarom koos ik intuïtief ook voor zwart-wit, wat me meer tot de essentie dwong. Toen  de  oorlogsfotograaf  James Nachtwey  gevraagd  werd  waarom hij  per  se  naar  de  oorlog  moest, antwoordde  hij  dat  hij  zich  als  een doorgeefluik zag. Dat vond ik ergens ook van toepassing bij bevallingen.”“Ja,  ik ben geëvolueerd als fotogra-fe. Ik moest heel beweeglijk zijn en toch  op  de  laatste  rij  plaatsnemen, dat  was  niet  vanzelfsprekend.  Ik kende gelukkig de vroedvrouwen en aan  hen  heb  ik  alles  te  danken.  Ik werkte als het ware in hun kielzog.” Op  haar  elfde  kreeg  De  Windt  een 

© H

ILD

E D

E W

IND

T

“Bevallen is de natuur aan het werk. Het lichaam weet precies wat het moet doen, de kennis is genetisch doorgegeven”

SINT-JANS-MOLENBEEK - Socrates zag zichzelf als een vroedvrouw omdat hij mensen hielp bij het baren van kennis die ze al in zich droegen. Ook fotografe Hilde De Windt paste de vroedvrouwtechniek toe en deinde mee op de golven van iets wat niet tegen te houden valt.

radiootje  en  op  haar  twaalfde  een kodakske: “Fotografie blijft zich op-dringen,  ze  dwingt  je  tot  een  syn-these  van  verhalen,  verhalen  die  ik ook maak voor tv en vroeger voor de radio.” “Ik zou graag bevallingen fotografe-ren in andere continenten, maar ook een foto-opleiding documentairefo-tografie in Den Haag aanvatten.” Na  een  cyclus  van  zes  jaar  aan  de Academie  van  Anderlecht  -  “een fijne  plek:  een  soort  tempel  of  re-

fuge  voor  prettig  gestoorde  men-sen, waar we andere dingen kunnen doen  dan  in  ons  dagelijks  bestaan, zéér  heilzaam  voor  de  mens”  -  wil ze nu vooral snel evolueren.

PlooienTerug  naar  de  expo,  waar  de  foto’s geanimeerd  worden  door  verzen van  Herman  de  Coninck,  Jacques Prévert,  Sylvia  Plath  en  Al-Hallaj (“Ik ben wie ik bemin, wie ik bemin is mij”). Alles  is er  ‘terug’ voor wie 

© H

ILD

E DE W

IND

T

© H

ILD

E D

E W

IND

T

Fotograferen op de baren van een oerkracht

BDW 1276 PAGINA 19 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

Komt hier een vriend binnen met een zak vol gedroogde bloempjes. Van zijn ouders, die in de tropen wonen. Het is hibiscus, zegt hij, om als thee te gebruiken.

Bloementhee  is  de  laatste  jaren  komen  opzetten. Na  de  eeuwige  kamille  en  lindebloesem  verkoopt men  nu  ook  rozebottelthee,  ijzerhard,  rooibos  en nog  vele  andere  infusiekruiden.  Zelfs  mengsels waarvan het niet meer duidelijk is wat er nu wel in zit: ‘Avondgenoegen’, ‘Bosvruchten’ of ‘Yogi Power’. Het gaat erg ver. Er zijn geuren bij die niets meer met  planten  te  maken  hebben.  “Hier,  ruik  eens,” vroeg de theeverkoper op een dag in de winkel. Ik stak mijn neus in zo’n groot blik ‘Avondgenoegen’ en  snakte  naar  adem.  De  chemische  stank  deed mij deinzen. Zijn zulke geuren niet verboden door de  Conventie  van  Genève?  Die  zogenaamde  krui-denthees zijn synthetische parfumcocktails uit het lab: nooit ofte nimmer ruiken echte kruiden in hun natuurlijke staat zo sterk.Dat  er  ook  hibiscusthee  zou  bestaan,  deed  in  mij dus  een  zekere  scepsis  gloeien.  Hier  en  daar  ziet men inderdaad ‘hibiscus’ staan op theezakjes. Dat zal dan wel, dacht ik, en zelfs als het waar is, waar-om zou ik dat moeten drinken? Maar dan lag daar dus plots die zak vol dieprode bloemetjes op tafel. En  ze  roken  lekker.  Een  beetje  zoals  rozen,  maar dan zurig.  Ik kauwde op zo’n bloempje en dat gaf een verfrissende mondervaring.Hibiscus  is  een  plantengeslacht  van  de  familie der  Malvaceae,  of  de  kaasjeskruidfamilie.  Hibis-cussen  zijn  beroemd  als  de  sierbloem  (vaak  rood, maar evengoed geel of blauw) waarmee de Polyne-sische schoonheden zich tooien. Het zijn struiken met  grote  bloemen  die  in  heel  de  vochtige  tropen vanwege van hun schoonheid worden aangeplant. Deze theehibiscus hier noemt men ‘roselle’ (Hibis-cus sabdariffa). In de keuken kennen we behalve de roselle nog een andere hibiscus, de okra of gombo (Hibiscus  esculentus),  waarvan  men  de  vruchten eet als groene groente. Voorts niet te vergelijken.De roselle werd voor het eerst in Europa beschreven door de Vlaamse botanicus Matthias Lobelius (die van de lobelia) op het einde van de zestiende eeuw. De bloem van de roselle ziet eruit als een echte hi-

biscus,  met  geel  of  rood  gekleurde  kroonbladeren. Wanneer  de  bloem  afvalt,  gaan  de  onderliggende kelkbladeren rood kleuren en vlezig opzwellen rond de  vrucht.  Het  is  die  vlezige  kelk  die  in  de  keuken 

wordt gebruikt, niet de vrucht of de bloem zelf. Oorspronkelijk kwam de roselle uit het gebied tussen India en Maleisië, maar 

hij  moet  al  in  voorhistorische tijden zijn ingevoerd in Afrika. Van-

daar ging de plant, eeuwen later, met de slaven mee naar Amerika. De roselle is zeer 

populair in de Midden-Amerikaanse landen en de Caraïben. De bladeren vinden ook hun weg in 

de keuken of de geneeskunde en in Azië kweekt men een welbepaalde variëteit met planten tot 2,5 meter 

hoog, waar vezels uit worden gewonnen voor de textielindustrie, te vergelijken met jute. De rode kelken van de roselle worden vers ge-geten of op verschillende manieren verwerkt. 

Ze komen in fruitsalades terecht en ook in an-dere  dessertjes.  In  de  Caraïben  en  Australië  wordt er gelei en jam van gemaakt. De  calyx  (kelk) van de roselle bevat immers 3,20 procent pectine en in Au-stralië wordt de plant daarom  Queensland jelly plant genoemd. Roselle wordt in Europa en de VS aange-wend  als  rode  kleurstof  om  onder  andere  alcohol-houdende dranken mee te kleuren. In Afrika worden de  verse  en  gedroogde  kelken  in  sauzen  verwerkt, bijvoorbeeld bij de vis, zoals in de nationale  thiébou-dienne van Senegal. Gekookt met suiker doet de smaak van roselle wat denken  aan  veenbessen.  Tijdens  het  eindejaarssei-zoen verkopen ze ook hier  in de supermarkt rosel-lekelken  (‘hibiscusbloemen’)  op  suikersiroop.  Het is  de  bedoeling  daarvan  één  bloempje  in  elk  glas champagne  te  doen  bij  grote  gelegenheden.  Per-soonlijk vind ik dat spijtig voor de champagne, maar het zal er ontegensprekelijk feestelijk uit zien. Maar roselle wordt vooral gedroogd verkocht, om in drankjes  te worden verwerkt. Warm, als  thee dus, maar  ook  koud.  Men  kookt  gewoon  de  gedroogde kelken in water.  In Senegal staat die drank bekend als   bissap ,  elders  als   karkadé .  Gedroogde  kelken worden  los  verkocht,  maar  ook  samengeperst  tot blokken of ballen.Ik liet enkele bloempjes in kokend water vallen. On-middellijk  ontrolden  ze  zich  en  kleurde  het  water diep scharlakenrood. Het aftreksel smaakte vrolijk zuur.  Niet  voor  niets  heet  de  roselle  op  veel  plaat-

sen rode zuring,  Jamaican sorrel  of  oseille de Guinée . Een theetje is zó gezet en zal in de komende warme maanden zeker smaken.Om   bissap te  bereiden  zoals  in  Afrika  brengen  we een liter water aan de kook en doen daarin een kop droge rosellekelken. Onmiddellijk afzetten en laten trekken gedurende tien minuten. Het rode water ze-ven in een kan.  Bissap kan verder worden op smaak gebracht  met  vanille(-extract)  en/of  munttakjes, met  geraspte  gember  of  appelsienbloesemwater. Het  wordt  ook  gemengd  met  ander  fruitsap.  Com-mercieel fruitsap is vaak overzoet.   Bissap geeft het goedje opnieuw een zurige  ‘kick’. Ten slotte zijn er de mensen uit de Caraïben: die doen er rum bij. IJs-koud opdienen. Smakelijk.

nick.trachet@bdw.be

De hele reeks nalezen?www.brusselnieuws.be/trachet

Roselle

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Nick Trachet

goed kijkt. De nabijheid van de va-der.  Veel  handen:  van  de  moeder, vroedvrouw en de vader, handen die steunen,  sturen  en  verwelkomen. Dezelfde  gefronste  inspanning  op het gezicht van de moeder als op dat van  de  zuigeling.  Een  plooienfoto: plooien van de pasgeborene, de ma-

mabuik, de lakens – het zijn gerust-stellende groeven van het leven. En dan de foto waar man en vrouw naar elkaar  glunderen,  terwijl  de  baby één  oog  openspert  en  hen  aankijkt met  een  blik  van:  dit  zijn  ze  dus, mijn ouders. An Devroe

ADVERTENTIE Zogenaamde kruidenthees zijn parfumcocktails uit het lab: nooit ofte nimmer ruiken echte kruiden zo sterk in hun natuurlijke staat

Wanneer  de  bloem  afvalt,  gaan  de  onderliggende kelkbladeren rood kleuren en vlezig opzwellen rond de  vrucht.  Het  is  die  vlezige  kelk  die  in  de  keuken 

wordt gebruikt, niet de vrucht of de bloem zelf. Oorspronkelijk kwam de roselle uit het gebied tussen India en Maleisië, maar 

hij  moet  al  in  voorhistorische tijden zijn ingevoerd in Afrika. Van-

daar ging de plant, eeuwen later, met de slaven mee naar Amerika. De roselle is zeer 

populair in de Midden-Amerikaanse landen en de Caraïben. De bladeren vinden ook hun weg in 

de keuken of de geneeskunde en in Azië kweekt men een welbepaalde variëteit met planten tot 2,5 meter 

hoog, waar vezels uit worden gewonnen voor de textielindustrie, te vergelijken met jute. De rode kelken van de roselle worden vers ge-geten of op verschillende manieren verwerkt. 

Ze komen in fruitsalades terecht en ook in an-

© N

ICK

TRA

CH

ET

De expo Baren, een fotografische zoektocht naar het oergevoel van het baren loopt nog tot 13 mei in het Huis van Culturen en Sociale Samenhang, Mommaertsstraat 4, 1080 Sint-Jans-Molenbeek. Van maandag tot zaterdag, van 9 uur tot 17 uur, gratis

BDW 1276 PAGINA 20 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

Dastid Miluka, met zijn werk The Kiss op de achtergrond: “Toen ik 19 was, is de Albanese dictatuur ten val gekomen. Plots kon alles wat voorheen niet kon. Het was een enorm opwindende tijd. Alsof ik na jarenlange opsluiting in een duistere kerker plots het daglicht mocht zien.”

G astvrijheid.  In  Albanië  wordt  het  met hoofdletters  geschreven.  Mijn  jas  is nog niet van mijn schouders of  ik heb 

al een kop koffie voor mij staan. En een glaasje raki. Albanese raki. “Raki is in onze tradities ingebakken.  Word  je  bij  mensen  ontvangen, dan zijn raki en koffie de eerste dingen die op tafel komen. Op gelijk welk uur van de dag of de nacht.”Aan  de  muren  van  de  kraaknette  leefruimte: schilderijen.  Alle getekend:  Dastid.  Ik  zie  in-vloeden  van  Picasso,  in  een  ander  werk  van Dalí. Zelfs de geest van de animatie van Terry Gilliam uit de gloriedagen van Monty Python waart  rond. Met als constante: een rijk kleu-renpalet, speelse verbeelding.“Als kind,  in Tirana, was ik altijd aan het te-kenen en aan het schilderen. Zoals de meeste kinderen doen, met dat verschil dat  ik  in een artistiek  gezin  ben  geboren.  Mijn  vader  was een  befaamde  metteur  en  scène  in  de  cir-cuswereld  (Mao en Che Guevara waren fans, KVdA),  mijn  moeder  kunstschilder.  Mijn  in-teresse  voor  het  figuratieve  heb  ik  van  mijn moeder, de fascinatie voor scenografie en het circus  van  mijn  vader.  Mijn  ouders  zijn  ge-scheiden toen  ik amper vijf was, maar de ar-

tistieke zaadjes waren gezaaid. Toen ik dertien was, moest ik kiezen welke richting ik uit wil-de:  in  Albanië  vormden  lager  en  middelbaar één  cyclus  van  acht  jaar,  waarna  je  voor  een bepaalde  studierichting  moest  kiezen.  Voor mij werd het de schilderkunst. Niet dat ik een welomlijnd, glashelder doel voor ogen had, het was eerder het begin van een proces van vallen en opstaan.”“Ik ontleen aan andere kunstenaars wat ik no-dig heb, geef het een eigen invulling en tracht zo  iets  nieuws  te  creëren.  Daar  is  ook  niets mis  mee,  ik  denk  niet  dat  je  één  kunstenaar kunt  noemen  wiens  werk  helemaal  losstaat van andere invloeden. Neem nu Picasso. Zijn kubisme was een revolutie, maar wel geïnspi-reerd door Afrikaanse maskers.”“Aanvankelijk  was  mijn  werk  realistisch, daarna heb ik me gestort op het abstracte ex-pressionisme en nu zit ik een derde fase: een huwelijk tussen het abstracte en het figuratie-ve. Maar altijd weerkerend is de aanwezigheid van sterke kleuren, een van de kenmerken van het  abstracte  expressionisme.  De  weg  om  er te  geraken,  het  avontuur  en  de  ontdekking zijn  even  belangrijk  als  het  resultaat.  Het  is een  leerschool  zonder  einde.  Als  ik  schilder, 

speelt ook bijna altijd een enscenering. Ik ver-tel  een  verhaal,  dat  iedereen  op  zijn  manier mag  invullen. Want  iedereen heeft zijn eigen geschiedenis. Ik hou ook van afwisseling, ver-andering. Mijn kunst moet bewegen.”

Van GoghNochtans  is  de  leerschool  die  Miluka  heeft doorlopen heel klassiek. “Het Albanië van nu is een parlementaire democratie, het Albanië van  mijn  jeugd  was  dat  van  een  dogmatisch totalitair regime. Een van de  laatste commu-nistische  bolwerken,  zo  goed  als  helemaal afgesloten  van  de  rest  van  Europa.  Vrijheid, eigen keuze, het uitleven van je  verbeelding: je moest er niet aan denken. Op de kunstschool was al wat rook naar hedendaagse kunst dan ook taboe. Anderzijds moet ik toegeven dat de opleiding top was wat betreft techniek en oog voor detail.”“Ik heb ook het geluk gehad op het juiste mo-ment geboren te zijn. Toen ik 19 was, is de Al-banese  dictatuur  ten  val  gekomen.  Plots  kon alles  wat  voorheen  niet  kon.  Die  herwonnen vrijheid  stond  me  toe  te  experimenteren,  te ontdekken. Van Gogh bijvoorbeeld. Het lezen van  Lust for life,  Irving  Stones  biografische novelle  over  Van  Goghs  leven,  blies  me  van mijn sokken. Het was een enorm opwindende tijd.  Alsof  ik  na  jarenlange  opsluiting  in  een duistere kerker plots het daglicht mocht zien. Picasso,  Dalí,  Magritte...  Vandaar  allicht  dat invloeden van al die kunstenaars in mijn werk terug te vinden zijn.”“Tegelijkertijd  probeer  ik  mijn  eigen  stijl  te vinden, mijn eigen compositie. Een composi-

tie die wordt ingevuld met een rijk kleurenpa-let. Het is ook een beetje als beeldhouwen. De beeldhouwer creëert door weg te nemen, zo-dat hij de vorm vindt die hij in zijn hoofd had.” 

Paleis voor Schone KunstenHet  buitenland  was  plots  ook  een  mogelijk-heid  voor  de  jonge  ontluikende  kunstenaar. “Het  buitenland,  dat  was  Griekenland.  Ik deed  er  een  master  in  de  scenografie.  Daar-na ben  ik naar Albanië  teruggekeerd  om me voort  te  bekwamen  aan  de  Academie  voor Schone Kunsten.  In 2003 ben  ik naar België geëmigreerd,  mijn  vader  achterna.  Die  was in  1996  uit  Albanië  vertrokken  om  politieke redenen en heeft hier  in Brussel mee aan de wieg gestaan van circusschool Esac.” “Dat mijn vader hier een leven had gevonden, speelde mee in mijn beslissing, de bewonde-ring voor het grote kunstverleden van België eveneens.  De  Vlaamse  primitieven,  Bruegel, maar  ook  Magritte,  Delvaux,  Ensor...  Al  op de eerste dag dat  ik  in Brussel ben aangeko-men, heb  ik het Paleis voor Schone Kunsten bezocht. Het begin van een prachtige ontdek-kingstocht. Ik kon van Belgische hedendaagse kunst proeven, maar ook eens in het land van oorsprong  werk  zien  van  klassieke  meesters die we op school hadden bestudeerd. Het was als het lezen van een roman: je leest, je vormt je een mening en een beeld. Wanneer  je dan met de realiteit wordt geconfronteerd, kan dat een  ontgoocheling  zijn,  maar  ook  een  heer-lijkheid. Het was het tweede. Magnifiek.”Verwondering is één ding, een plaats zoeken in  België,  het  adoptieland,  en  in  Brussel,  de 

© MARC GYSENS

SCHAARBEEK – “Paul Klee – of was het nu Picasso? – heeft ooit gezegd: ‘Wanneer ik schilder als een kind, dan weet ik dat het echt goed is. Niets is puurder, eerlijker.’ Daarom ook wil ik het speelse, de binding met het kind in mij weerspiegeld zien in mijn werk. En wat is het leven tenslotte meer dan een spel?” Dastid Miluka is een Albanese kunstschilder, al noemt deze begaafde jongeman zichzelf liever visueel artiest.

Muzg, geïnspireerd op het park aan een meer nabij Tirana.

BDW 1276 PAGINA 21 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

FREDDI SMEKENS

Raar

O ns  Brussels  woordje  raar  heeft  alles te maken met het Nederlandse ‘eigen-aardig’.  Hoewel  ‘raar’  uiteraard  ook 

in  het  Algemeen  Nederlands  gangbaar  is. Maar raar heeft wel degelijk een aanzienlijke plaats in onze Brusselse streektaal veroverd. “Da’s raar da ge da paast,” hoor ik daar zeg-gen. Maar de  lezer  zal het mij ongetwijfeld gunnen om even bij raar stil te staan. Wat als raar overkomt of omschreven wordt, beslissen  we  eigenlijk  zelf.  Wanneer  we  op een bepaald eet raar vinne  kan dat bijvoor-beeld  onmiddellijk  tegengesproken  worden met de woorden “Mo enfin! Doe es toch niks raar oen?!” Wat  voor  situaties,  omstandigheden  en voorwerpen opgaat, kan natuurlijk ook gel-den  voor  mensen.  Iedereen  van  ons  zal  al wel eens iemand omschreven hebben als ne rare pei of  e raar madammeke.  En  het  mag ons  zeker  niet  verwonderen,  waarde  lezer, dat wijzelf ooit onder deze benaming en be-schrijving door het leven zijn gegaan. Mo het zou spaaitig zaain moeste we ons van da leste eet oentrekke. Want alles wat we raar vinne kan  even  goed  interessant  zijn.  En meestal is het dat ook. Ons  woordje  raar  zou  wel  eens  te  maken kunnen  hebben  met  de  Franse  term  rare. Wat zoveel wil zeggen als ‘niet veel voorko-mend’. En iets wat niet alledaags is, kan nu eenmaal weinig anders dan interessant zijn. Dat  is althans wa ik er van paas. Ook heeft raar, ne rare of eventueel eet raar altijd  iets mysterieus.  Stel  dat  men  uitpakt  met  “Ik hem deize nacht ne raren druum g’had”. Be-doelt men in dat geval een nare droom, een nachtmerrie  of  een  pracht  van  een  droom? Aan ons om dan de nieuwsgierige toehoor-der te vertellen wat raar in dat geval inhoudt. Hetzelfde geldt uiteraard voor rare gedachte of e raar geveul. Met raar kan men dus wer-kelijk alle kanten op. Neem nu een vorm van ongerustheid. Die uit zich duidelijk in de uitspraak “’t es Wel raar da men hem (of heu) al zu lang nemi gezeen hemme...” Het kan wat eigenaardig klinken, maar  iedereen  van  het  gezelschap  waar  we ons  naar  richten  zal  dat  automatisch  ook raar vinden. 

Natuurlijk  zijn  er  andere  woorden  en  uit-drukkingen  die  raar  kunnen  vervangen  of meer  inhoud  geven.  Zo  kan  men  het  heb-ben over bizaar. Misschien raar maar waar, waarde  lezer,  maar  persoonlijk  zou  ik  raar en  bizaar  als  evenwaardig  beschouwen. Hoewel velen van jullie dat ongetwijfeld ook zullen doen. En dan zijn er ook de rare antwaude die men af en toe te horen krijgt. Zo kreeg ik bij mijn opmerking  “Schuun weir vandoeg!” als  we-derwoord:  “Wa wilde doe mei zegge?”.  Net toen ik dacht dat mijn mond gesnoerd was, kon ik antwoorden: “Awel da’s na raar zi! Ik weit het zeulf ni... Gaa masscheen wel?” Zo  zie  je  maar  dat  raar  een  surrealistisch tintje  kan  hebben.  Maar  ook  iets  univer-seels.  Men  hoort  bijvoorbeeld  niet  zelden opmerken: “We leive toch in ne rare weireld”. Ook  in  dat  geval  kan  men  het  woord  raar op haast ontelbare manieren  interpreteren. Maar meestal zijn interpretaties als ‘zonder-ling’ of ‘gek’ nooit ver weg. En  bij  dat  alles  vergeten  we  uiteraard  de dooddoener ne rare kwast niet. Om die uit-drukking  van  het  Algemeen  Nederlands  te onderscheiden,  heeft  men  het  in  ons  Brus-sels eerder over ne rare Charel. Waar men die Charel  dan wel  heeft  opgediept  en  waarom het bijvoorbeeld niet François, Lowee of  Jef is geworden,  laat  ik  in het midden. Temeer omdat  het  voor  mij  altijd  een  raadsel  zal blijven. En voor alle Charels in mijn kennis-senkring  waarschijnlijk  ook.  En  dan  blijft er natuurlijk ook de vraag waarom die  rare Charel geen vrouwelijk equivalent heeft. En ook waarom e raar gedacht evengoed e good as e slecht gedacht kan betekenen. Bij dat al-les hoop ik dat we nooit verplicht zullen zijn om alles wa we in ons leive raar hemme ge-vonne ooit op een rijtje te moeten zetten. Het valt meteen aan te voelen dat dat geen klein lijstje zou zijn. Ziezo,  waarde  lezer,  er  zullen  door  middel van  mier rare kroenkels  mogelijkheden  zijn om raar en ne rare of ’n rare beter te vatten. Maar ere aan het woord dat ere toekomt. De dag dat we niet meer met da’s na nek eet raar kunnen  uitpakken,  zal  eentonigheid  troef zijn. 

mijn aankomst werd ik getroffen door de mul-ticulturaliteit,  een  enorme  rijkdom.  Allemaal mensen  met  verschillende  roots,  allemaal mensen met verschillende dingen te delen. En dat in een betrekkelijk kleine stad. Ik ben nog steeds tevreden dat ik voor België heb gekozen. Een prachtig land, een fascinerend land. Klein, maar  altijd  weer  is  er  iets  nieuws  te  ontdek-ken.”

Voskopoja“België  zit  diep  vanbinnen  bij  mij,  net  zoals mijn Albanese roots diep vanbinnen zitten. Al ben ik in al die jaren nog niet terug geweest. Ik mis  er  de  natuur  wel:  ze  is  prachtig,  dikwijls onherbergzaam.  Eeuwige  sneeuw,  een  diep azuurblauwe zee. Ongerept, omdat toeristisch Europa  ze  links  laat  liggen.  Je  kunt  Albanië zelfs  een  beetje  vergelijken  met  België:  klein maar fascinerend, altijd iets te ontdekken. Zo-als bijvoorbeeld Voskopoja. Ooit een welvaren-de stad in het zuiden waar tussen de 16de en de 18de eeuw maar liefst 24 kerken werden ge-bouwd, nu niet meer dan een bergdorp. Slechts acht  kerken  hebben  de  tand  des  tijds  en  het communistische  regime  overleefd.  Maar  een van die kerken, Sint-Athanasius, herbergt wel een schat  van Byzantijnse kunst, die nu door Fransen  wordt  gerestaureerd.  Surrealistisch eigenlijk, een wonder dat zo’n parel bewaard is gebleven in een land dat vijftig jaar lang religie heeft vervloekt.” 

� Karel�Van�der�Auwera

www.dastidmiluka.virb.com

‘Het kind inmij levend houden’

Dastid Miluka, visueel artiest

“Op de eerste dag dat ik in Brussel ben aangekomen, heb ik meteen het Paleis voor Schone Kunsten bezocht. Mijn bewondering voor het Belgische kunstverleden was een belangrijk argument om te migreren”

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Elsene, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, info@bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels hoofdstedelijk gewest. Rest van België 15 euro per jaar; rekeningnummer 424-5529822-66 van vzw Brussel Deze Week. Buiten België 25 euro per jaar. DISTRIBUTIE EN PROMOTIE Ute Otten (ute.otten@bdw.be), Paul De Weerdt. RECLAME IN BDW Rika Braeckman (rika.braeckman@bdw.be), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. OPLAGE 66.720 exemplaren. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne (anne.brumagne@bdw.be). EINDREDACTIE Katrien Stroobants (katrien.stroobants@bdw.be). REDACTIE Jean-Marie Binst (jeanmarie.binst@bdw.be), Christophe Degreef (christophe.degreef@bdw.be), Bettina Hubo (bettina.hubo@bdw.be), Patrick Jordens (patrick.jordens@bdw.be), Freddi Smekens (freddi.smekens@bdw.be), Steven Vandenbergh (steven.vandenbergh@bdw.be), Steven Van Garsse (steven.vangarsse@bdw.be), Danny Vileyn (danny.vileyn@bdw.be). REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele (isabelle.devestele@bdw.be), Lien Annicaert (lien.annicaert@bdw.be), Gerd Hendrickx (gerd.hendrickx@bdw.be). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Philip Ebels, Eva Hilhorst, Ilah, Francis Marissens, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt (peter.dhondt@bdw.be). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh (manu.dehertogh@bdw.be). VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie (marijke.vandebuerie@bdw.be). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roese-lare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

adoptiestad,  is  iets  anders.  Als  mens  en  als artiest.  Maar  dat  begint  aardig  te  lukken. “Het leven van een artiest is nooit makkelijk. Waar je ook bent. In Albanië, in de Verenigde Staten of in België. Dat is nu eenmaal de rea-liteit.  Discipline,  doorzettingsvermogen,  oog hebben  voor  een  opportuniteit  als  die  zich aanbiedt,  samenwerkingen  opzetten:  zonder gaat het amper. Hard werken dus, maar in een aangenaam milieu. Omdat artiesten nu een-maal open van geest zijn, omdat hier kansen te over zijn voor wie echt wil.” “Ik woon nu samen met mijn broer, die mu-zikant is. Mijn vader woont in Evere met zijn tweede vrouw. Familie hebben  in  je adoptie-stad, in een vreemd land, het is een zegen. Ik houd ook van het leven in Brussel. Al van bij 

BDW 1276 PAGINA 22 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

OUDERGEM – Geen enkele Brusselaar was present op het voorbije Europees kampioen-schap gymnastiek in Berlijn. Volgend jaar heeft het toernooi in Brussel plaats, en dat moet een ommekeer kunnen inluiden, vindt Thierry Deleuze (35). Hij begeleidde de afgelopen jaren meer-maals Belgische turners en turnsters.

‘E r is potentieel in Brussel,” zegt Deleu-ze, ook vicevoorzitter van Gym Phenix Auderghem.  “Wij  hebben  vandaag 

318 leden, onder wie een paar meisjes die een topsportstatuut  hebben.  Alle  Brusselse  gym-nastiekclubs  samen  hebben  een  kleine  1.200 turners  en  turnsters  onder  hun  hoede.  Een aardige vijver om uit te vissen.”En toch was op het voorbije EK in Berlijn geen enkele  Brusselse  deelneemster  te  bespeuren. Het  is  nochtans  ooit  anders  geweest.  “Zo’n tien jaar geleden had je meisjes als Chloé Hen-ry en Jessica Jans die ons vertegenwoordigden op  EK’s  en  WK’s.  De  kwaliteit  is  er  ook  van-daag nog, maar het is aan de clubs om samen te werken. Dat was  in het verleden niet altijd het geval. Er is een periode geweest van ruzies tussen de Brusselse clubs. Iedereen probeerde de beste te zijn en dat vergde heel wat energie. Iedereen  beseft  nu  dat  door  alleen  te  werken niet  de  beste  resultaten  behaald  worden.  We werken  nu  samen,  we  hinderen  elkaar  niet. We zijn de goede weg ingeslagen. Gymnastiek is zo al moeilijk genoeg.”Volgend  jaar  wordt  het  Europees  kampioen-schap  georganiseerd  in  Hal  11  van  Brussels Expo.  Zulke  grote  sportevenementen  zorgen meestal  voor  groeiende  interesse.  Deleuze 

“Turnsters moeten vroeg volwassen zijn,” zegt Thierry Deleuze. “Er worden zeer snel prestaties gevraagd.”

© MARC GYSENS

‘EK moet katalysator worden’Gymnastiek > Coach Thierry Deleuze verwacht impuls voor Brusselse turnwereld

de CLUB

‘Nadruk op jeugdwerking en sfeer’American footballclub Brussels Bulls

SINT-AGATHA-BERCHEM – Brussels Bulls is de rijzende ster van het Belgische American football. In vijf jaar tijd hebben ze een stevige structuur neergezet en vandaag strijden ze voor een plaats in de play-offs.

“Brussels  Bulls  is  opgericht  omdat  medeop-richter Stijn De Backer en ikzelf onze stempel op  het  American  football  wilden  drukken,” zegt Lesley Moreels (36), voorzitter en trainer van de club. “We wilden de nadruk leggen op de jeugdwerking en zijn daar ook in geslaagd.”Zes jaar na het ontstaan is de club met 170 le-den een van de grootste in België. De trainers-staf is volgens Moreels een van de grootste en beste van het land. Op dit moment zijn het de jeugdploegen die de hoogste ogen gooien. “De jeugdwerking  is  het  fundament.  Ons  doel  is om in de toekomst geen spelers meer hoeven aan te trekken, zodat onze seniorenploeg vol-ledig uit zelf opgeleide spelers bestaat.”Niet  alleen  die  uitgebreide  jeugdwerking  on-derscheidt  de  Bulls  enigszins  van  de  andere twee  Brusselse  ploegen,  Black  Angels  en  Ti-

gers Brussel. “We proberen ook een familiale sfeer te creëren. Onze leuze is ‘one team, one family, one legend’.  American  Football  is  de ultieme  ploegsport,  je  moet  collectief  sterk staan.  Ik  denk  dat  bij  ons  voornamelijk  de sfeer anders is dan bij de andere clubs.”

Analyses en scoutingBrussels Bulls  is een amateurclub die werkt als  een  professionele  vereniging.  Wekelijks staan  twee  trainingen  op  het  programma, maar  de  spelers  moeten  ook  naast  het  veld aan het werk. Er is het harde labeur in de fit-ness, maar daar houdt het niet op.“We scouten ook altijd onze tegenstanders en onze eigen wedstrijden en onderlinge partijen worden steevast gefilmd. We hebben ook een Facebook-pagina  waarop  spelsituaties  en analyses geplaatst worden, die de spelers dan thuis  kunnen  bekijken.  De  sport  verweten-schappelijkt en we moeten volgen.”Terwijl Bulls de vorige seizoenen de play-offs nog  miste,  strijdt  de  seniorenploeg  dit  sei-zoen wel voor een plaatsje in de eindronde.“We hebben de afgelopen jaren stap per stap vooruitgang  gemaakt  en  een  plaatsje  in  de play-offs  zou  een  mooie  volgende  stap  zijn. Zes  jaar na de oprichting zijn we nog steeds ambitieus en willen we  voortbouwen op het fundament: de jeugdwerking.

� Tim�Schoonjans�

www.brusselsbulls.be“We willen ooit een seniorenploeg met enkel zelf opgeleide spelers.”

© M

AR

C G

YSE

NS

hoopt dan ook op die golf mee te surfen. “Het EK moet een katalysator worden. Hopelijk ne-men  heel  wat  Brusselse  gymnasten  deel  als 

vrijwilliger. Het is echt een goede zaak. Ik voel ook  wel  dat  het  bij  de  turners,  turnsters  en clubs begint door te dringen dat het EK naar 

Brussel  komt  en  dat  ze  hun  idolen  aan  het werk zullen zien. Hopelijk halen we hier heel wat  positiefs  uit  en  kunnen  we  dankzij  dat 

BDW 1276 PAGINA 23 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

kampioenschap het niveau van de Brusselse gymnastiek verhogen.”Maar de clubs hebben ook niet alles in han-den.  “Een  van  de  grootste  ‘moeilijkheden’ is  dat  verschillende  leden  kinderen  zijn  van buitenlanders  die  bij  de  Europese  instellin-gen  werken.  Zij  zijn  niet  afkomstig  uit  Bel-gië  en  velen  onder  hen  trekken  na  verloop van tijd terug naar hun land van oorsprong. 

Neem  nu  Isabelle  Zwirtz,  een  Duits  meisje dat een van de beteren was, maar weer naar Duitsland is verhuisd. Vandaag is ze actief bij een van de beste gymnastiekclubs van haar land. Dat is een van de redenen waarom min-der Brusselse gymnasten doorbreken. Maar in Brussel loopt zeker niet minder talent rond dan in andere regio’s.”

Aagje VanwalleghemDeleuze  heeft  overigens  zelf  ook  een  verle-

den als gymnast. Hij verzamelde één natio-nale selectie en werd een keer Belgisch kam-pioen in reeks 1B. Sinds 2000 is hij actief bij Gym Phenix Auderghem, een van de grootste gymnastiekclubs  uit  de  regio.  Zijn  grootste successen behaalde hij als trainer. “Ik  heb  als  verantwoordelijke  trainer  EK’s, WK’s  en  de  Olympische  Jeugdspelen  mee-gemaakt. Dat betekent dat  ik met een ploeg instond  voor  de  voorbereiding  en  begelei-ding van de meisjes op die toernooien. Onder meer  Chloé  Henry  en  Aagje  Vanwalleghem hadden we onder onze hoede. Met een paar finaleplaatsen hebben we toch mooie presta-ties neergezet met onze turnsters.”Gymnastiek  is  vooral  een  meisjeszaak,  en dan  voornamelijk  een  van  jonge  meisjes. Adolescenten  zijn  een  speciaal  doelpubliek om  mee  te  werken.  Maar  Deleuze  kan  te-rugvallen  op  zijn  universitaire  opleiding sportpsychologie.  “Turnsters  moeten  vroeg volwassen  zijn,  er  worden  zeer  snel  presta-ties  gevraagd.  Het  is  constant  presteren  op de rand van blessures, en conflicten met de adolescenten zijn nooit ver weg. Die opleiding helpt me om als trainer de atlete te begrijpen en haar oplossingen aan te bieden.”“Gymnastiek is gewoon onze passie,” besluit Thierry Deleuze. “We steken er als vrijwilli-gers  heel  veel  energie  in.  De  resultaten  zijn natuurlijk  belangrijk,  maar  je  doet  het  toch ook voor die glimlach van een tevreden meis-je.”

� Tim�Schoonjans

www.gymphenix.be

“De clubs werken nu samen en hinderen elkaar niet meer. Gymnastiek is zo al moeilijk genoeg”

Ik  heb  een  fout  gemaakt  vorige  week.  En niet de minste. Royal Union Sportive Albert Schaerbeek (Rusas) heeft niets te maken met Crossing Schaerbeek, de eerste profclub van Georges Leekens. Ik bied alle lezers mijn ex-cuses aan. Ik kreeg zaterdagnamiddag telefoon en werd door  een  aimabele  lezer  vriendelijk  maar glashelder gewezen op de vergissing. De man legde uit dat hij een ex-voetballer  is die de-cennia geleden in Brussel beland is. Hij heeft zijn opleiding bij KV Mechelen genoten, het Malinwa van Victor ‘Torke’ Lembrechts, Rik De Saedeleer en Bert De Cleyn. Die scoorde 40 doelpunten  in het seizoen 1945-’46. Er-win Vandenbergh kwam ooit tot op één doel-punt van dat  record, maar Bert De Cleyn  is nog steeds de beste schutter van Europa.De lezer vertelde me dat hij ook voor Rusas heeft gespeeld. Vroeger was het anders, zei hij:  een  transfer  werd  gewoon  aangevraagd bij de KBVB en alles werd snel en vlot in orde gebracht. Hij heeft vele mooie voetbaljaren in Schaar-beek beleefd. “Rusas was een parochieclub, op dinsdagavond kwamen we samen met het bestuur. Het waren gezellige tijden,” vertelde de man. De ex-voetballer woont na al die ja-ren nog altijd in Schaarbeek en is inmiddels een echte Brusselaar geworden. Brussel Deze Week is zijn lijfblad. Het  Brussels  clubvoetbal  is  een  interessant fenomeen.  Het  houdt  nooit  op.  Crossing Schaerbeek  krijgt  een  nieuw  stadion,  Royal White  Star  Woluwe  FC  staat  op  een  zucht van  tweede  klasse  en  FC  Brussels  is  bijna zeker van het behoud in dezelfde reeks. Het zou wat zijn. Als het even meezit, zal de cir-kel rond zijn met de derby White Star Wolu-we–FC Brussels. Oftewel het ‘nieuwe’ White Star  Woluwe  tegen  het  voormalige  Racing White Daring Molenbeek, de  fusieclub van, jawel,  White  Star  Woluwe  en  Daring  Mo-

lenbeek.  Surrealisme,  ook  daar  heeft  Brus-sel, en bij uitbreiding België, een patent op.Fusies  zijn  een  Brussels  voorrecht.  Samen-werkingen  ook.  FC  Brussels  zal  zich  mis-schien  redden  dankzij  Anderlecht-huurling Sébastien  Siani  en  paars-wit  wordt  mis-schien kampioen mede dankzij ex-Brussels-spits  Dalibor  Veselinovic.  Eerder  kwam Cheikhou  Kouyaté  (ook  ex-Brussels)  al  de paars-witte  rangen  versterken.  RSCA-cory-fee  Johan Walem genoot dan weer een deel van  zijn  opleiding  in  Molenbeek.  Paul  Van Himst  speelde  voor  RWDM,  net  als  Frank Vercauteren. Hoewel  de  rivaliteit  soms  groot  kan  zijn, versterken  we  elkaar.  Op  natuurlijke  wijze. De betrokkenheid is groot. Dit weekend heb ben tvbrussel en Télé Bruxelles de eerste van de  laatste  twee  competitiewedstrijden  van White Star Woluwe live uitgezonden. Het huidige White Star  is het  resultaat van vele  samensmeltingen,  afscheidingen  en hergeboorten.  Alleen  Anderlecht  en  Union ontsnappen aan de Brusselse trend. En toch zijn  er  vele  banden.  Daniel  Renders,  T3  bij RSCA, was een man uit Molenbeek. Herman Van Holsbeeck kwam dan weer van Woluwe. Bij de fusie in 1973 belandde hij in de tweede ploeg van fusieclub Racing White Daring de Molenbeek.  Later  trainde  hij  Sporting  Club Union  &  Progrès  Jette  (vandaag  RSD  Jette), waar Renders  jeugdtrainer  is geweest. Ren-ders leidde ook het ter ziele gegane Racing Jet in eerste klasse, waar een zekere Laszlo Bö-löni ooit aanspoelde als speler. De geschie-denis  van  de  Brusselse  voetbalclubs  is  een ingewikkelde affaire. Gelukkig hebben we le-zers en liefhebbers die bij de pinken blijven. 

www.brusselnieuws.be/steegen

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

David Steegen

ADVERTENTIE

Derby

SPORTEN ALS EEN BEEST IN HET VELAARTBOS

MEISE – Bent u even sterk als een mier? Of kunt u beter uw evenwicht houden dan een eekhoorn? Op die vragen krijgt u vanaf zondag antwoord op de fit-o-meter in het Velaartbos.

“Het dier staat centraal op deze fit-o-meter,” vertelt bedenkster Hilde Leon (43). “Wie het parcours aflegt, wordt langs tien stops geleid waar hij of zij zich kan meten met de dieren. Bij een van de tussenstops gaat het bijvoor-beeld  over  de  eekhoorn  en  zijn  uitstekende evenwichtsgevoel.  Maar  de  deelnemer  kan op een balk ook nagaan hoe het met zijn ei-gen  evenwichtsgevoel  zit.  Op  onze  website zal binnenkort een scorebord komen waarop de deelnemers hun prestaties kunnen schrij-ven.”De  verschillende  stops  zijn  uit  natuurlijke materialen  gemaakt  en  bevinden  zich  in prachtig  natuurgebied.  Elke  stop  wordt  ook geïllustreerd  met  foto’s,  vastgelegd  door  lo-kale natuurfotografen. De dieren  in kwestie zijn allemaal in het Velaartbos te vinden.“Het  parcours  is  1,7  kilometer  lang  en  kan door iedereen op zijn eigen ritme worden af-gelegd. De fit-o-meter staat voor een combi-natie  van  ontspanning,  inspanning,  spel  en creativiteit.”“Maar  je hebt dus ook wel uitdagingen. Zo-

als de opdracht om één minuut omgekeerd te hangen, zoals een vlieg dat kan.”Behalve  de  gezondheid  dient  de  fit-o-meter nog een ander doel.  “We hopen dat wie het parcours aflegt, ook wat meer respect krijgt voor de dieren en de natuurbescherming.”

DagjesmensenDe fit-o-meter is er voor alle leeftijden. Hilde Leon ziet er met de zomer in zicht een mooie daguitstap in. “Je kunt het parcours afleggen en daarna even picknicken in een mooi stuk natuur. En dat allemaal gratis. Ook mensen uit  Brussel  komen  af  en  toe  eens  wandelen in het Velaartbos en zijn zeker welkom. We hopen  heel  wat  dagjesmensen  te  mogen ontvangen. Ook scholen uit de buurt en het Brusselse hebben we al aangeschreven.’Zondag  wordt  de  fit-o-meter  tussen  14  en 17 uur feestelijk in gebruik genomen. Tot en met 16 oktober kan iedereen er van genieten. “Dan stoppen we ermee. Het kost veel ener-gie en financiële middelen, waardoor we het niet constant open kunnen houden. Het Ve-laartbos is een natuurreservaat, het is niet de bedoeling dat het een attractiepark wordt.”   TS

www.natuurpunt-meise.be

BDW 1276 PAGINA 24 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

BDW VOO

R IED

EREEN VAN 9 T

OT

13

JAAR •

ZIEza

E en geit met een brede glimlach op haar muil die als een hangmat tussen twee muren hangt...Een kat in een bolletjeskleed en een fl adderend kleurrijk vogeltje die samen

gezellig slurpen van een groene limonade...Een krokodil en een kleine rat in matrozenpak die in de regen staan te staren naar de zee, handen in de zakken...In de grote boekenwinkel ‘Le Wolf’ in het hart van Brussel kun je op dit moment 26 dieren gaan bewonderen die zich allemaal ‘verschillend’ voelen. Grote ingekaderde posters zijn het, gemaakt door de Duitse illustrator Wolf Erlbruch. Misschien heb je al eens een van zijn prentenboeken gezien en gelezen. Ooit gehoord

De wonderlijke zoo van WolfKleine maar fijne expo over bijzondere tekenaar

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

Straatkatten, vleermuizen, spinnen...de kinderen maakten in Le Wolf collages van hun favoriete enge beesten. Vind je Asha’s ‘feestkikker’?

DOOR PATRICK JORDENS

van Olek schoot een beer of De Schepping? Voor die twee prentenboeken werkte Wolf niet zo lang geleden samen met de Vlaamse schrijver Bart Moeyaert (zie ook ‘Sorry snorry’). Maar Wolf schrijft ook dikwijls zijn eigen verhalen. De meeste van zijn wonderlijke boeken zijn te vinden in Le Wolf, nabij de Grote Markt. Je kunt ze er kopen natuurlijk, maar ook gewoon inkijken. Wie zich neervleit in de knusse leeshoek vol kus-

sens kan heerlijk wegdromen bij Wolfs verzinsels en prenten...

De feestkikker Toen Zazie in Le Wolf de expositie van Wolf Erlbruch ging bekijken, hing daar een toffe bende kinderen rond. Asha en Serguey deden er tijdens de paasvakantie met wat vriendjes mee aan een knutselworkshop. “We maken collages,” vertelde de elfjarige Asha uit Schaarbeek aan Zazie . “Soms doe ik dat thuis

Vrolijk, droevig, kwaad, moedig, nieuwsgierig, .... Iedereen, groot of klein, kent meer stemmingen dan er smileys voor zijn! In de kinderboekenwinkel Le Wolf loopt op dit moment een leuke tentoonstelling over al die verschillende gevoelens. Ontdek de dappere vissen, dromerige geiten en onrustige ratten van de Duitse tekenaar-schrijver Wolf Erlbruch.

REPORTAGE

Wolf Erlbruch.

De wonderlijke zoo van Wolf

BDW 1276 PAGINA 25 - DONDERDAG 21 APRIL 2011

ook: dan knip ik uit een tijdschrift een hoofd van een mijnheer en plak ik daar het lijf van een hond onder. Zo krijg je grappige fantasiefi guren.” Asha is net bezig de laatste hand te leggen aan een vette kikker in vrolijk kostuum: zijn vest staat vol met gekleurde cocktaildrankjes, zoals volwassenen vaak op deftige feestjes drinken. “Mathilde, onze begeleidster, zei dat we voor de kleding van onze beesten mochten knippen uit oud behangpapier. Ik vond deze wel grappig, met al die kleurtjes. Nu is het echt een ‘feestkikker’ geworden,” zegt ze. En als ik hem goed bekijk, hoor ik hem inderdaad eerder “Hik!” zeggen dan “Kwaak!”.

‘De verschrikkelijke vijf’ Wolf Erlbruch werkt voor zijn prentenboeken ook vaak in zo’n collage-stijl: tekeningen die bijvoorbeeld gemaakt zijn met stukjes papier van kranten of ruitjesschriften. Ik vraag Asha of ze de collages van Wolf al kende. “Ja, op school heb ik weleens boeken van hem gezien. Ik vind zijn prenten wel goed gedaan, maar meestal nogal somber. En ook, hij gebruikt weinig blauw en dat is net mijn lievelingskleur.” En ze glimlacht. “Ik vind ook dat in zijn boeken te weinig tekst staat. Roald Dahl lees ik toch nog liever. Maar vanochtend, voor we begonnen te knutselen, heeft Mathilde ons een grappig verhaal van Wolf verteld. De verschrikkelijke vijf : over een rat, een vleermuis, een hyena, een pad en een spin. Ze voelen zich lelijk, niemand houdt van hen. Maar op een dag beginnen ze samen een pannekoekenkraam. En plots wil iedereen vriend met hen zijn.”

Pas op voor de picknickspin! De meeste kinderen hebben collages gemaakt van nogal griezelige beesten: vleermuizen, ratten, wolven. “Kijk!” roept Serguey (7,5), “mijn picknickspin is klaar!” Ik vraag hem waar hij die originele naam vandaan heeft gehaald. “Ik heb als achtergrond een groen-wit geruit behangpapier gebruikt. Dat lijkt toch op een picknickkleedje, vind je niet? Daarop heb ik het lijf en de poten van een zwarte spin gekleefd. Zo is het net alsof je bij een picknick ineens een dikke vieze spin ziet kruipen. Brrr!” Ja, Sergueys picknickspin zou perfect een personage uit één van Wolf Erlbruchs prentenboeken kunnen zijn.

[ SORRY ] SNORRY?

Zazie wil graag drie prentenboeken van Wolf Erlbruch & Bart Moeyaert weggeven. Cadeautjes zijn altijd leuk in de paasperiode, en het zijn natuurlijk ook gewoon zulke mooie boeken. Olek schoot een beer is het spannende verhaal van een jonge, dappere berenjager die ineens voor een wel heel lastige klus staat: hij moet in hoogsteigen persoon twaalf meisjes redden uit de handen van de duivel!

Had je graag een exemplaar van Olek schoot een beer in je boekenkast? Daar moet je wel wat voor doen... Zie je de prent van de reuzenmuis en de minikat van tekenaar Wolf Erlbruch hiernaast?

Het is een van de 26 dierenposters die op dit moment in Le Wolf hangen (zie ook hoofdartikel) .

Hoe voelt die muis zich op deze prent, denk jij? Wie er het dichtste bijzit of wie het meest verrassend uit de hoek komt, krijgt het boek Olek schoot een beer opgestuurd.

Stuur je antwoord voor donderdag 28 april naar zazie@bdw.be, samen met je naam, leeftijd en adres. VEEL SUCCES!!

Met dank aan Querido en WPG-uitgevers.

‘EEN WOLF’!

Want in het Museum voor Natuurwetenschappen hebben insecten, vissen, vogels, reptielen en zelfs dino’s hun eieren verstopt in de vele verschillende zalen. Aan jou om ze te vinden! Op zaterdag 23 april van 10 tot 18 uur kun je naar hartenlust paaseieren zoeken te midden van de gigantische dino-poten. Tegelijk kom je natuurlijk meer te weten over prehistorische en allerlei andere beestjes.

www.natuurwetenschappen.be

Vergeet de paashaas!

BLIK

VA

NGER

Gemoedsstemmingen , de bijzondere beestenboel van Wolf Erlbruch, hangt nog tot 5 juni in Le Wolf, Violetstraat 18-20 (vlak bij de Grote Markt). In die gezellige boekenwinkel staat ook een ‘verhalenjukebox’: steek twee euro in een gleuf, en je krijgt in een klein theaterhuisje een animatiefilm te zien van een prentenboek. Maar je vindt er natuurlijk vooral veel prachtige boeken, in allerlei talen en formaten en voor alle leeftijden!Wie van al dat kijken en lezen honger krijgt, kan in ‘Roodkapjes kantine’ een stuk rabarber-frambozentaart of chocoladecake met peer eten. Heerlijk!!

Alle info op www.lewolf.be

© IL

AH

WIN! ... Zazie Wolf Erlbruch & Bart Moeyaert weggeven.Cadeautjes zijn altijd leuk in de paasperiode, en het zijn natuurlijk ook gewoon zulke mooie boeken. Olek schoot een beerjonge, dappere berenjager die ineens voor een wel heel lastige klus staat: hij moet in hoogsteigen persoon twaalf meisjes redden uit de handen van de duivel!

Het is een van de 26 dierenposters die op dit moment in Le Wolf hangen

Hoe voelt die muis zich op deze prent, denk jij?Wie er het dichtste bijzit of wie het meest verrassend uit de hoek komt, krijgt het boek

Stuur je antwoord voor donderdag 28 april naar zazieVEEL SUCCES!!

Het is een van de 26 dierenposters die op dit moment in Le Wolf

Gemoedsstemmingen Wolf Erlbruch, hangt nog tot 5 juni in Le Wolf, Violetstraat 18-20 (vlak bij de Grote Markt). In die gezellige boekenwinkel staat ook een ‘verhalenjukebox’: steek twee euro in een gleuf, en je krijgt in een klein theaterhuisje een animatiefilm te zien van een prentenboek. Maar je vindt er natuurlijk vooral veel prachtige boeken, in allerlei talen en formaten en voor alle leeftijden!Wie van al dat kijken en lezen honger krijgt, kan in ‘Roodkapjes kantine’ een stuk rabarber-frambozentaart of chocoladecake met peer eten.

Affic

he :

© G

oeth

e-In

stitu

t Nan

cy 2

009

18.03.-05.06.2011

Le Wolf|Rue de la Violette 18/20

Violetstraat 18/20|1000 Brüssel

STIMMUNGEN A LA WOLF ERLBRUCH

ETATS D’AME A LA WOLF ERLBRUCH

GEMOEDSSTEMMINGEN ZOALS BIJ WOLF ERLBRUCH

AUSSTELLUNG|EXPOSITION|TENTOONSTELLING