Ang buong pangalan ng ating bayani ay Dr. Jose Protasio Rizal Mercado y Alonzo Realonda. Siya ay ipinanganak noong ika-19 ng Hunyo, 1861 sa bayan ng Calamba, Laguna sa pagitan ng ika- 11 at ika-12 ng hating gabi, araw ng Miyerkules. Naipili ng kanyang ina ang pangalang Jose na hango sa santong si San Jose samantalang buhat namn s kalendaryo ang pangalang Protasio. Ang apelyidong Rizal ay pangalawang apelyido ng pamilya na hango sa salitang “ricial” na nangangahulugan na “luntiang bukid. Ang Mercado ay buhat sa apelyido ng nuno ni Jose sa ama na si Domingo lamco na may dugong intsik. Ginamit ang Mercado noong 1731 ng kanyang nuni sa ama at ang salitang ito’y nangangaluhgan ng “palengke”, na angkop sa hanapbuhay ng kanyang nuno na isang mangangalakal noon. Ang Alonzo Realonda ay apelyido ng ina ng ating bayan.

Si Jose ay ikapitong anak ng mag-asawang Fransisco Mercado Rizal at teodora Alonzo Realonda. Nagkaroon sila ng labing-isang anak: dalawng lalki at siyam na babae. Binawian ng buhay noong ika-5 ng enero, 1898 si Don Fransico sa gulang na 80. Isa siyang huwarang ama para kay Jose. Ang pamilya naman ni Donya Teodora ay nagbuhat pa sa angkan ni Lakandula, ang huling katutubong hari ng Tondo. Namtay siya noong ika-16 ng Agosto , 1911 sa gulang na 85.

Maliit pang bata si Jose ay kinkitaan na siya ng pambihirang talino at natutuhan niya ang alpabeto sa gulang na taltong taon . una niyang guro si Donya Teadora, ang ina n gating bayani. Kumuha na rin ng pribadong guro ang magulang ni Jose bilang paghahanda sa pagaaral nito sa elemtarya. Ang mga naging guro ni Jose ay sina Maestro Celestino, ang unang naging guro niya sa Calamba; Lucas Padua at ang pangatlo, si Don Leon Monroy na nagturo ng wikang Kastila at Latin kay Jose.

Ang Buhay at mga Gawa ni Jose Rizal

Nagpasya ang mga magulang ni Jose na pag-aralin na siya sa Binan , Laguna. Ipinahatid siya kay Panciano, ang nakatatandang kapatid na lalaki ni Jose at tumatayong pangalawang ama. Ipinakilala ni Panciano ang kapatid sab ago nitong maestro na si Justiniano Aquino Cruz at pagkatapos na maasikaso ang kapatid ay muling bumalik siyang bumalik sa Calamba. Hindi nagging maganda ang unang araw rito ni Jose sapagkat pinagtawanan siya ng kanyang kamagaral na si Pedro, anak ng kanyang Maestro, sa naging kasagutan nito na kaunti lamang ang nalalaman niya sa wikang kastila at Latin. Nang hapong iyon, habang nagpapahinga at natutulog ang kanilang maestro ay hinamon ni Jose si pedro na maglaban sila. Agad naming tinangggap ni Pedro ang hamon sa paniniwalang matatalo niya si Jose damhil mas maliit ito kaysa sa kanya ngunit natalo siya sapagkat nagamit ni jose ang pagtatanggol sa sarili sa itinuro ng kanyang Tiyo manuel, na isnag atleta. Magmula noon ay nagging tanyag na siya sa kanyang mga kamag aral.

Sa panahin ng pananatili ni Jose sa Binan ay nagging libangna niya ang pagguhit. Natutuhan niya ito sa biyenan ni Maestro Cruz na ang panglan ay Juancho. Isa itong pintor na humanga kay Jose dahil sa angking talent nito sa pagguhit. Kinikilalang pinakamatalino si Rizal sa panahon ng pagaaral niya sa Binan. Pagkatapos ng isang taon at kalahati ay may dumating na sulat na galling kay Saturnina, ang panganay sa magkakpatid na rizal. Sinabi sa sulat na susunduin si Jose ng barkong Talim at ang kaibigan ng kanyang ama na si Arturo Camps, isang pranses, ang mangangalaga sa kanya habang sakay ng barkong Talim.

Noong ika-10 ng Hunyo, 1872, sinamahan ni Panciano ang kapatid niyang si jose upang kumuha ng pagsusulit sa kolehiyo ng San Juan de Letran. Naipasa ni Jose ang pagsusulit ngunit nagbago ng isip si Don Fransisco at sa halip ay sa Ateneo Municipal inilipat ng pagaaral ni Jose. Kamuntik dahil na siya ay nahuli pagpapatala. Isa pa sa

ay masasakitin si Jose at ang taas niya noon ay maliit para sa kanyang eded na labing isa ng taon. Sa tulong ni Manuel Xeres Burgos, pamangkin ni Padre Jose Burgos, ay

San Juan de Letran

natanggap din si Jose sa Ateneo Jose ang unang gumamit ng apelyidong Rizal sa kanilang pamilya at ito ang nakatalang apelyido sa Ateneo.

Nagsimula si Jose ng unang taon niya sa kolehiyo noong 1872-1873. Una niyang propesor sa Ateneo si Padre Jose Bech. Hindi pa siya ganapp na mahusay magsalita ng wikang kastila noon kaya sa oras ng bakante niya sa hapon ay nagaaral siya ng wikang ito sa Kolehiyo Santa Isabel. Sa pagtatapos niyang uang taon ay pumangalawa siya sa pinakamahusay. Hindi niya nakaligtaang dalawin ang

kanyang ina, na nakabilanggo noon sa Santa Cruz tuwing uuwi siya sa Calamba. Napagbintangan ang kanyang ina at maga kapatid nitong si Jose Alberto sa pagtatangkang paglason sa asawa nito.

Ang ikalawang taon ng pagaaral niya sa Ateneo ay masasabing mabunga. Nakatanngap siya ng medalyang ginto at itinanghal na pinakamahusay sa lahat ng asignatura. Ang ikatlong taon ng pag-aaral niya sa Ateneo ay hindi kasiya –siya para kay jose sapagkat naktanggap amang siya ng isang medalyang ginto sa asignaturang Latin.

Ang pagaaral niya rito ng ikaapat nation ay masasabing iang tagumpay sa kanyang buong panahon ng pagaaral niya. Si Padre Francisco Paula Sanchez, isang dakilang edukador at iskola, ang nagbigay-inspirasyon upang mag-aral na mabuti at makasulat ng tula si Jose. Nagkamit siyang muli ng limang medalya at napiling pinakamahusay na estudyante sa taong 1875-1876.

Natamo ni Jose ang pinakamataas na karangalan sa huling taon ng pagaaral niya sa Ateneo. Tumanggap siya ng katibayang Bachillier en Artes at notang sobresaliente, noong ika-23 ng Marso, 1877.

Maliban sa pagaaral na pang-akademiko, ginugol din ni ose ang kanyang panahon sa pagaaral ng pagguhit at pagpinta sa isang kilalang pintor na si Agustin Saez at pagaaral ng pagukit sa isang pilipinong iskultor na si Romualdo de Jesus.

Noong Abril, 1877, si Jose na maglalabing anim na taon na ay kumuha ng kursong Filisofia Y Letters sa Unibersidad ng Santo Tomas. Nagaral din siya rito ng kursong medisina upang magamot niya ang nanlalabong paningin ng kanyang ina.

Habang nagaaral si Jose sa UST ay kamukha sin siya ng kursong Agrimensor sa Ateneo Municipal. Muli siyang nakakuha ng medalyang ginto sa agrikultura at sa topograpiya. Sa gulang na labimpito ay naipasa ni Jose ang pagsusulit sa kursong Agrimensor ngunit hindi niya agad nakuha ang titulo dahil bata pa siya noon. Ibinigay lamang sakanya ang sertipiko sa pagtatapos noong ika- 25 ng nobyembre, 1881

Hindi ganap na nasiyahan si jose sa pag-aaral niya ng medisina sa Unibersidad ng Santo Tomas sapagkat may diskriminasyong nagaganap sa mga estudyteng Pilipino at hindi rin maganda ang sistema ng pagtuturi rito. Pagkatapos ng ikaapat na taon ng pagaaral niya ng medisina sa Unibersidad ng Santo Tomas ay nagpasiya si Jose na magpatuloy ng pagaaral sa bansang Espanya. Sinangayunan nina Paciano, Saturnina, Lucia, at tiyo niyang si Antonio Rivera gayundin ng ilang malalapit na kaibigan ang paglalakbay niya sa Espanya. Inilihim niya ang paglalakbay niyang ito sa kanyang mga magulang at kay Leonora Rivera sa takot niya na mabunyag ang pagalis niya sa bansa. Noong ika-3 ng Mayo, 1882 ay tumulak siya patungong Singapore si Jose na sakay ng barkong Salvadora.

Sa paglalakbay ni Rizal sa ibat ibang panig ng mundo siya ay nakakakilala ng mga babaeng nagpatibok ng puso ng kanyang puso ngunit dahil sa ilang mga bagay ay hindi nagtagal ang kanikanilang mga relasyon:

CONSUELO ORTIGA Y PEREZ: A SACRIFICE FOR FRIENDSHIP

In 1882, when Rizal was a student at the Universidad Central de Madrid, he frequented the home of Don Pablo Ortiga y Rey, the former city mayor of Manila. He lived with his son Rafael and his daughter Consuelo. Rizal, though he wasn't a handsome man, possessed a great deal of charisma and was gifted with many talents and a deeply noble character. For this reason, it is of no surprise that Consuelo, the prettier of Don Pablo's daughters, was very taken with him. Being lonely and somewhat isolated in a foreign country, Rizal found comfort in Consuelo's vivacious company. He wrote her a poem entitled A La Senorita C.O. y P. (To Miss C.O.y P.), in which he expressed his great admiration for the lady. Rizal's romance with Consuelo did not turn into a serious affair; he decided to take a step back for two reasons: first, he was still engaged to Leonor Rivera at that time; and second, he was aware of his friend's (Eduardo de Lete) affection for the girl and he did not want to ruin their friendship over her.

O-SEI-SAN: LOVE AT FIRST SIGHT

When Rizal was in Tokyo a few days after he had moved to the Azabu district in 1888, he spotted a pretty Japanese girl walking past the legion gate.  He was captured by the lady's regal air and charisma and endeavored to find ways to meet her.  The girl's name was Seiko Usui.  She lived with her parents and often took afternoon walks by the legation.  Rizal waited by the gate one afternoon and introduced himself. Rizal and O-Sei-San, as he fondly called her, met almost daily.  They toured the beautiful city spots, enjoyed the scenery, and visited the picturesque shrines.  Rizal was then a lonely young physician, disillusioned by his frustrated romance with Leonor Rivera and burdened by soured hopes for justice in his country.  O-Sei-San provided the beautiful escape that he deeply needed, and he saw in her the qualities of his ideal woman.  He was her first love.

Because of his deep affection for her, Rizal was almost tempted to settle down in Japan.  Conveniently enough, he was also offered a good position at the Spanish Legation during that time.  Rizal, however, had set his sights on other matters.  He decided to leave Japan and forget his romance, which pained him gravely as attested by an entry in his diary. His 45-day sojourn in Japan was one of the happiest interludes in his life.

GERTRUDE BECKETT: A CHISELED BEAUTY

In May 1888 Rizal visited London for a short time, boarding the house of the Beckett family: Mr. & Mrs. Beckett, their two sons, and their four daughters. The eldest daughter was named Gertrude. Gertrude was a buxom young

lady with blue eyes and brown hair. She fell in love with Rizal and gave him all of her attention during the family picnics and gatherings. When Rizal

stayed indoors during rainy days painting and sculpting, she helped him mix his colors and prepare his clay. Rizal enjoyed her company. Eventually

their flirtatious friendship drifted towards a blossoming romance. He affectionately called her "Gettie," and in return she called him "Pettie." Rizal

withdrew before his relationship with Gettie could become more serious, realizing that he had a greater mission to fulfill and that in order to accomplish it he could not yield to the option of marrying her. He

suppressed the yearnings of his heart and decided to leave so that the lady may forget him. Before he did, however, he finished a number of sculptural

works, one of which was a carving of the heads of the Beckett sisters.

SUZANNE JACOBY: A LOVE UNREQUITED

On January 28, 1890, Rizal left for Brussels, Belgium.  He stayed for a considerable time, paying for room and board.  His landladies had a pretty niece named Petite Suzanne Jacoby.  She was taken by Rizal's charm and gallantry, and provided him good company.  Rizal could have flirted with the lady, considering that his beloved Leonor was far away and he was a lonely man in a strange and foreign land, but he realized he could not deceive her. Suzanne fell in love with Rizal, and wept when he left for Madrid in July 1890.  She wrote to him in French: "Where are you now? Do you think of me once in a while? I am reminded of our tender conversations, reading your letter, although it is cold and indifferent.  Here in your letter I have something which makes up for your absence.  How pleased I would be to follow you, to travel

with you who are always in my thoughts.You wish me all kinds of luck, but forget that in the absence of a beloved one a tender heart cannot feel happy. A thousand things serve to distract your mind, my friend; but in my case, I am sad, lonely, always alone with my thoughts -- nothing, absolutely nothing relieves my sorrow.  Are you coming back?  That's what I want and desire most ardently -- you cannot refuse me. I do not despair and I limit myself to murmuring against time which runs so fast when it carries us toward a separation, but goes so slowly when it's bringing us together again. I feel very unhappy thinking that perhaps I might never see you again. Goodbye! You know with one word you can make me very happy.  Aren't you going to write to me?"

 

NELLIE BOUSTEAD: A FAILED PROPOSAL

In 1891, Rizal took a vacation in Biarritz in order to find reprieve from his troubles in Madrid. He was a guest of the Boustead family in their winter residence, Villa Eliada. Mr. and Mrs. Boustead had two beautiful daughters, Adelina and Nellie. After having lamented his frustrated romance with Leonor Rivera on account of the lady's engagement to another man, Rizal came to develop considerable affection for Nellie, the prettier and younger daughter of Mr. Eduardo Boustead. He found her to be intelligent, morally upright, and full of life. Rizal wrote to his closest friends about his intention to marry her. Rizal's friends were delighted to hear that he had found a suitable girl whom he at last wished to settle down with. Even Antonio Luna, who had previously loved Nellie, encouraged Rizal to court her and ask for her hand in marriage. With all the encouragement from the friends

he held dear, Rizal wooed Nellie (also called Nelly) who, in turn, returned his affections. Rizal's marriage proposal failed for two reasons: first, Nellie demanded that he give up his Catholic faith and convert to Protestantism, which was her religion. Rizal did not like this idea. Second, Nelly's mother did not approve of Rizal, as she had no desire to entrust her daughter to a man who was wanting in wealth and persecuted in his own country. In spite of the circumstances, Rizal and Nellie parted as good friends.

JOSEPHINE BRACKEN: TRUE LOVE IN EXILE

Rizal's exile in Dapitan was one of the most lonesome and sorrowful periods of his life. He missed the company of his friends and family, and the death of Leonor Rivera on August 28, 1893 left a gaping void in his heart. Josephine Bracken arrived at the shores of Dapitan accompanying her blind adoptive father, Mr. George Taufer. No ophthalmologist in Hong Kong, their home country, could cure the man's blindness and so they sought the services of the famous Dr. Jose Rizal. Rizal and Josephine fell in love at first sight. Their romantic interlude went on for about a month, after which they decided to marry. The priest of Dapitan, however, refused to conduct the ceremony without consent from the Bishop of Cebu. When Mr. Taufer heard of his daughter's plan to marry he became so enraged at the thought of losing Josephine that he attempted to kill himself with a razor to his

throat. Rizal prevented this tragedy by holding the man's wrists back. Josephine left with her father on the first available steamer to Manila in order to avoid more trouble. Since Mr. Taufer's blindness was venereal in nature, it was incurable. Mr. Taufer went back to Hong Kong alone, and Josephine stayed in Manila with Rizal's family. At length, she returned to Dapitan. Since no priest would marry them, Rizal and Josephine held hands, exchanged vows, and married themselves before God. Rizal and Josephine lived together in Dapitan as husband and wife, and in early 1896 they were expecting a baby. Unfortunately, Josephine had to go into premature labor after Rizal played a prank and frightened her. A little boy of eight months was born, who lived for only three hours. Rizal named him Francisco in honor of his father, and buried the child in Dapitan.

http://thelifeandworksofrizal.blogspot.com/2012/02/rizals-romances.html

Natapos ni rizal ang kursong medisina sa Unibersidad sentral de Madrid noong ika-21 ng Hunyo, 1884. Natapos din niya ang kursong Filosofia Y Letras na may marking sobresaliente noong ika-19 ng Hunyo 1885 ang ika 24 na kaarawan ni Jose. Nagpadala ng sulat si Jose sa kanyang pamilya noong ika-26 ng Nobyembre, 1884 at binanggit niya sa sulat na hindi gaanong mahalaga ang kurong natapos niya sapagkat hindi na niya nagagamit ito sa pagtuturo sa unibersidad. Sinabi rinn niya na hindi siya kukunin ng mga paring Dominiko na maging propesor sa uibersidad.

Ang pagbabasa ng nobelang Uncle’s Tom Cabin ni Harriet Stowe ang nakaimpluwensiya kay Rizal na sumulat ng isang Nobela. Nagsimula ito nang si Rizal ay estudyante pa lamang sa Unibersidad Sentral de Madrid.

Noong ika-2 ng Enero, 1884, saa isang nobela na tumatalakay sa tunay na kalgayan ng Pilipinas. Inaprubahan sa pagtitipong ito ang panukalani Jose. Dumalo sa pagtitipong ito sina Graciano Lopez Jaena, Evaristo Aaguirre, Eduardo de Lette, Julio Llorente, Melecio Figueroa at Valentin Ventura. Kasama sin ditto ang magkakapatid na Paterno ( Pedro, Maximino , Antonia). Ang orihinal na plano ay magtutulong tulong sila

sa pagbuo ng Nobela. Sinimulan ni Jose ang pagsulat ng Noli Me Tangere sa pagtatapos ng taong 1884 sa Madrid.

Natapos niya sito ang kalahati ng kanyang nobela. Nagtungo siya sa Paris noong 1885, pagkatapos na makumpleto niya ang pagaaral sa Unibersidad Sentral de Madrid. Sa Paris niya ipinagpatuloy ang pagsusulat ng nobela.Dito niya tinapos ang unang ikaapat na bahagi ng nobela. Ang huling ikaapat na bahagi ay sa Alemanya.

Naglakbay si Jose sa Berlin at noong Pebrero, 1886 nang isinaayos na niya ang kanyang nilikhang Nobela (Noli Me Tangere) ay halos mawalan na siya ng pagasa sapagkat wala na siyang salapi na magamit upang maipalimbag lamang ang kanyang akda, sa panahong iyon siya ay maysakit kay naman kamuntik niyang sunugin ang kanyang nobela. Desperado na rin siya sa buhay at nasa ganito

siyang kalagagyan nang matanggap niya ang telegram ni Dr. Mximo Viola na nagsasaad na padating ito sa berlun. Si Dr. Viola ay buhat sa isang angkang mayayaman sa San Miguel, Bulacan.

Ang laking gulat ni Dr. Viola nang masaksihan niya ang kahirapang dinaranas ng kanyang kaibiga bukod pa sa may tinataglay itong karamdaman. Kaagad na pinahiram ni Dr. Viola ng salapi si Jose na nagamit niya sa pagpapalimbag ng kanyang aklat at pangaraw-araw na pangangailangn. Masyang ipinagdiwang ng magkaibigan ang araw ng Pasko sa Berlin noong 1886.

Pagkatapos ay muling inasikaso ni Jose ang pagwawasto ng Noli Me Tangere at inalis niya ang isang kabanata na “Elias at Salome” upang makatipid sa pagpapalimbag. Natapos niya ang manuskrito noong ika-21 ng Pebrero 1887 at lumabas ang aklat sa palimbagan noong ika-21 ng Marso, 1887. Si Dr. Maximo Viola ang unang nakabasa at nakapagpahalaga sa sinulat na ito ni Jose Rizal.

Ang pamagat na “Noli Me Tangere “, ay ibinatay ni Jose sa Bibliya, ang mga salita ni San Juan (kabanata 20, taludtod 13-14). Ang ibig sabihin ng pamgat na nakapaloob sa taludtod 17 ay nagsasaad ng ganito: ‘ Huwag mo akong hawakan , sapagkat hindi pa ako nakakpunta sa ama.” Wika ni Hesus.

Dumating ang salping padala ni panciano kay Jose kaya agad nitong nabayaran si Dr. Viola ng halgang P300.00. bago siya umuwi ng Calamba ay naglakbay muna siya kasama si Dr. Viola sa Europa. Tumagal sila doon ng 5 taon saka nagpasyang umuwi ng Pilipinas noong Agosto, 1887 upang magamit niya ang kanyang propesyon sa Calamba.tahimik siyang namuhay bilang isang manggamot ngunit marami siyang

nagging kaaway at nagbabala na paptayin siya. Ito’y bunga ng pagkakasulat niya ng kanyang nobela.

Maraming prayle ang nagalit at nagsulsol kay Gobernador Heneral Emilio Terrero na ipatapon si Jose Rizal ngunit tumanggi ang Gobernador sapagkat walang sapat na ebidensiya laban kay Rizal sa korte. Nagbigay rin ng payo ang naming kaibigan niyang si tenyente na si Jose Taviel de Andrade na umali siya ng bansa dahil nanganganib ang kanyang buhay. Si Jose ay ipinatawag ni Gob. Heneral Terrero para hikayatin na umalis muna ng bansa. Kaya naman napillitan si Jose na sumunod sa payo ng kanyang pamilya at mga malalapit na kaibigan kayat noong Pebrero, 1888 ay nagtungo muna siya sa Hongkong at pagkatapos ay sa Japan. Dumako sin siya sa Estados Unidos, London, Paris, Belgian Brussels, Madrid, Ghent at iba pang lugar sa Europa ( ito ang simula ng ika 2 paglalakbay ni Dr. Jose Rizal).

Sumulat siya ng ikalawang nobela niya na pinamgatang El Filibusterismo at natapos ito noong ika-29 ng Marso, 1891 sa Biarritz. Nagtungo siya sa Ghent upang ditto ipalimbag ang kanyang ikalawang nobela.

Bumalik ng bansa si Rizal noong , Hunyo 1892. Sa pananatili nya sa bansa ay nakipag-usap siya kay Gobernador Heneral Eulogio Despujol upang ayusin ang problema ng kanyang pamilya. Noong ika-7ng Hulyo, 1892 ay nagbaba ng kautusan si Gob. Heneral Despujol upang ipatapon si Rizal sa Dapitan.

Sa panantili ni Jose Rizal sa dapitan ay marami siyang naiambag at nagging makabuluhan ang buhay siya rito. Ditto sila nagkatagpo ni Josephine Bracken na nagging asawa niya. Ikinasal nilang dalawa ang kanilang

mga sarili sapagkatwalng paring nagnanais na sila’y ikasal dahil sa estado ni rizal noong panahong iyon. Nagkaroon sila ng isang anak ngunit kulang ito sa buwan nang iliwal ito ni Josephine. Tatlong oras lamng nabuhay ang bata. Isinunod niya ang pangalan ng kanyang anak kay Don Fransisco. Inilibing sa Dapitan ang labi ng bata.

Sumulat si Jose Rizal kay Gobernador Heneral Ramon Blanco, ang humalili kay Gob. Heneral Despujol, nanagsaad ng pagaalay niya ng serbisyo bilang isang manggmot sa mga military sa Cuba. Inaprubahan ni Gob. Heneral Blanco ang pagaalay nito ng serbisyo sa Cuba. Dumating sa Dapitan ang sulat noong ika-1 ng Hulyo , 1896. Kaya noong ika-31 ng Hulyo, 1896 umalis siya ng Dapitan sakay ng Barkong Espana. Dumating siya sa Manila Bay noong ika -6 ng agosto, 1896.habang naghihintay si jose

patungong Espana ay sumuklab ang digmaan na pinamumunuan ni Andres Bonifacio noong ika-26 ng agosto, 1896.

Inilipat si Jose Rizal sa Barkong isla de Panay na patungong Barcelona ngunit pagsapit niya rito ay hindi na siya nakabab at sahalip ay nagging iasang bilanggo siya. Muli siyang ibinalik sa maynila at itinuloy sa Fuerza de Santiago. Nahatulan ng kamatayan si Jose Rizal at nagbaba ng kautusan si Gobernador heneral Polavieja na barilin si Jose Rizal sa Bagumbayan ( Luneta ngayon ) sa ganap na ika -7:00 ng umaga ng Disyembre 30, 1896.

Ang Buod ng Buhay ni Dr. Jose Rizal