<<< สงครามชิงดินแดน ตอจากตอนท่ี 1>>> คราวน้ีนิกรย้ิมแหย ๆ แลวพูดเปนงานเปนการ “กันเตรียมอุบายไวเรียบรอยแลว พล - วิธีที่ดีที่สุดก็คือวางเพลิงหองแถวแถวนี้ เมื่อเพลิงไหมตํารวจบน โรงพักคงวิ่งมาดับเพลิงหมด จะเหลืออยูก็เพียงยามและนายสิบเวรเทานั้น ทีนี้มันจะยากอะไรเลา เราขึ้นไปบน โรงพักบอกกับตํารวจเวรวา ทานเรสิดังสั่งใหเรามาเอาจาระบุรุษไปขังท่ีคายทหาร มันก็คงจะมอบตัวใหเรา ถามันไมยอม เราก็ใหมันกินลูกตะกั่วเสีย ยังไงเพื่อนอุบายของกันแนบเนียนไหมละ?” พล, แจงและอ๊ีดตางเห็นพองในแนวความคิดของนิกรทันที “เตยเลยโวย!” อ๊ีดรองออกมาดัง ๆ ดวยความดีใจ “วิเศษมาอายหลานชาย” พลเขามาจับมือคูหูของเขา “แกนี่ปญญาแหลมมาก กันขอชมเชย” กะดิ่งทองยิ้มแปน “ยังงั้นเรอะลูกเรอะ?” “พัวะ !” ฝามือของพลสัมผัสสกลางหลังนายหนาทะเลนอยางถนัด “นี่แนะทะลึ่งนัก อายหารอย” นิกรยิ้มกะเรี่ยกะราด หันมาทางอี๊ด “คุณอาแบงเอาไปสองรอยหาสิบนะครับ” อ๊ีดสะดุงโหยง แลวตวาดแหว “ไมเอา!” คณะพรรคพากันหัวเราะชอบใจ พล พัชราภรณ เอ้ือมมือตบบาเพื่อนเกลอของเขาแลวพดูย้ิม ๆ “ดีมากกร แนวความคิดของแกพวกเราเห็นพองดวย วาแตวาเราจะวางเพลิงโดยวิธีใดละ?” “อาว - ก็จุดไมขีดเขานะซ”ี พลทําคอยน “รูแลวโวย ! ปูโธ - อายน่ี ฉันหมายความวาเราจะวางเพลิงตอนไหน และใชอะไรเปนเชื้อเพลิง?” นิกรพะยักหนาหงึก ๆ

“ออ - พูดใหมันเขาใจยังงี้ซีนา อา - การวางเพลิงวางมันหลังหองแถวนี่แหละ สวนเชื้อเพลิงก็หาเอา ถมเถไป อยาเซอนักเลยโวย ทําเปนคุณอาอ๊ีดไปได เซอตลอดศก” อ๊ีดกลืนนํ้าลายเอ๊ือก ยกมือไหวกะด่ิงทอง “จา - เชิญเถอะพอ จะดาวาโขกสับอยางไรก็เชิญ อายฉันมันไกนา แกมันไกบาน ไกออสตราหล็อบ เฮอะเหอ” นิกรย้ิมแหย ๆ “ผมมันอดพูดเลนสนุก ๆ ไมไดหรอกครับ อยาถือโทษผมเลยครับ คุณอา” “ยะ , ไมถือหรอกพอคุณ ฉันนะรูมานานแลววานายนะไมเต็มเต็งเหมือน ๆ กับพอกิมหงวน บุราณทาน กลาวไววา อยาถือคนบาอยาวาคนเมา เอาเถอะสําหรับนายฉันอภัยให” นายการุณวงศอาปากหวอ หันมาพูดกับพลเบา ๆ “น่ีอ๊ัวเปนบาจริง ๆ หรือวะนี?่” พลหัวเราะกาก “อยาใหกันพูดเลยโวย แกจะเสียใจ นึกเอาเองก็แลวกัน” กะดิ่งทองทําหนาเหมือนกับจะรองไห เปล่ียนสายตามาท่ีแจง “นองชาย, ล้ือชวยดูหนอยเถอะนะ กิริยาทาทางของอ๊ัวมีหวังคลายกับคนบาบางไหม บอกอ๊ัวตามตรง ไมตองเกรงใจ อ๊ัวบารึ?” แจงทํากิริยากะมิดกะเมี้ยน “ทามันก็ยังงั้นแหละครับ” นิกรทําคอยนหลับตาป คณะพรรคฮาตรึม กะด่ิงทองถอนหายใจเฮือกใหญ “วา - “ แลวเขาก็ตะโกนสุดเสียง “กูไมบา!” อ๊ีดเอียงหนาเขามากะซิบกะซาบกับพล แตมันก็ดังพอนิกรไดยิน “เช่ืออาเถอะวะหลานชาย คนบานะพยายามท่ีจะใหคนอ่ืนเขาใจวาตัวเปนคนดีเสมอ” นิกรทําปากย่ืน ตีอกชกหัวตัวเอง “ผมไมบา! ออย - อยาลอยังง้ีนา ประเด๋ียวพาลเปนบาจริง ๆ “ เสียงหัวเราะอยางคร้ืนเครงดังข้ึนอีก พลกะเซาเพื่อนเกลอของเขา “อายกร, อยานึกคิดอะไรใหมากนักเลยโวย ทําใจใหสงบ ๆ เถอะ โธ - เม่ือเย็นน้ีแกยังดี ๆ อยูน่ีนา เห็นจะเปนเพราะเอาฟอรมทหารแขกมาแตง แลวอายหมอท่ีแกฆาตายมันคงเปนบาหรือมายก็คุมดีคุมราย กลิ่นไอของมันติดอยูที่ฟอรมเลยทําใหแกชักฟนเฟอนไปดวย” นายการุณวงศทําตาปริบ ๆ “ไมเอานา อยาพูดยังง้ีโวย ประเดี๋ยวมันก็พาลเปนบาไปจริง ๆ เทาน้ัน” พูดจบนิกรก็ยักค้ิวหล่ิวตา รายรํากระทําทาพระเอกย่ีเก “ปางองคพระทรงศรี ประทับอยูปรางมณี งามละออตา - - -“

“เฮย ! “ พลตวาดแหว “พอ - พอ - พอที พอมหาจําเริญ เร่ิมงานของเราเถอะเวย มัวแตเลนอยูน่ันแหละ อยาร่ําไรเลย เวลาไมคอยทา” นิกรย้ิมเล็กนอย “เอา - กันจะแสดงการวางเพลิงเอง ไปโวย, เขาไปในตรอกหลังหองแถวน้ีเถอะ” การสัพยอกหยอกลอสิ้นสุดลงเพียงเทานี้ คณะพรรคตางพากันเดินตามนิกร เลี้ยวเขาไปในตรอกเล็ก ๆ หลังหองแถวนี้ อีกในราว ๑๕ นาทีตอมา ทหารแขกมอร็อคโคกํามะลอทั้งสี่คน พากันว่ิงปุเลง ๆ ออกมาจากตรอก วิ่งพลางหัวเราะพลาง การวางเพลิงไดผานไปโดยสวัสดิภาพ ขางหลังหองแถวเปนโรงไมกระดาน มีขี้กบมากมาย เมื่อจุดไมขีดขึ้น ไฟก็ลุกวูวามอยางรวดเร็ว แขกปลอมท้ังส่ีพากันขามถนนเดินไปใหไกลจากท่ีตนเพลิงอยางรีบรอน แลวหยุดยืนในท่ีมืดแหงหนึ่ง เตรียมแผนการเขาแยงจาระบุรุษไทยท้ังสองท่ีถูกขังอยูในสถานีตํารวจ “ไฟไหม! ไฟไหม!” แสงเพลิงจับทองฟา เปลวไฟแลบขึ้นสูงกวาหลังคาหองแถว ชาวบานรานตลาดแตกต่ืนตกใจรองเอะอะ โวยวายข้ึน ประชาชนว่ิงไปมาขวักไขว เสียงนกหวีดตํารวจเปายาว ตลาดเวียงจันทรตกเปนเหยื่อพระเพลิงแลว ไฟลุกลามอยางรวดเร็ว เนื่องจากหองแถวเหลาน้ีเปนไมเกา ๆ และมีวัตถุซึ่งเปนเชื้อเพลิงมาก พวกตํารวจบนโรงพัก ตางวิ่งลงจากสถานีไปชวยดับเพลิงอยางเขมแข็ง ประชาชนโกลาหลอลหมาน บางก็ขนของหนีไป บางก็ตะโกนกูเรียกกัน พวกนักจิกก็ถือโอกาสพลอยผะสมโรง ชวยขนของบาง หาเศษหาเลยกับผูหญิงสาว ๆ บาง ไมถึง ๑๐ นาที อาณาเขตตเพลิงไหมก็ขยายออกไปทั้งสี่ทิศ รถดับเพลิง ๓ คันพึ่งมาถึง และตอสายสูบทําการดับเพลงิอยางวองไว พวกตํารวจญวนตองทํางานอยางเหน็ดเหน่ือย สวนนายตํารวจ ฝรั่งเศสก็เหงื่อไหลไคลยอยไปตามกัน เวลาผานไป ความโกลาหลอลหมานก็ย่ิงทวีข้ึนสูบนํ้าเพียง ๓ สายนั้นไมสามารถจะสะกัดก้ัน การลุกลามของเพลิงได ไฟลามขามถนนติดเรือนโรงดานสถานีตํารวจแลว กองดับเพลิงตองยายมาดับทางดานน้ี เพราะมอีาคารเคหะสถานสําคัญ ๆ หลายแหง แขกปลอมทั้งสี่เริ่มงานของเขาแลว พล, นิกร, อ๊ีดและแจง ในเคร่ืองแบบทหารแขกมอร็อคโค พากันวิ่งออมมาทางหลังโรงพกั มีปนสะพายครบครัน พลวิ่งนําหนา เส้ือของเขามีเคร่ืองหมายยศนายสิบตรี เขาก็เลยตั้งตัวเปนผูบังคับหมู

ตางว่ิงข้ึนไปบนสถานีตํารวจ ขณะนี้บนโรงพักมีตํารวจเพียง ๓ คนเทาน้ัน คือยามสถานีและนายสิบเวร นอกนั้นไปดับไฟหมด นายพัชราภรณปราดเขาไปหานายสิบตํารวจโทชาวญวนทันที แลวพูดภาษาฝรั่งเศส “ทานเรสิดังสั่งใหเรามารับคนไทยสองคน ท่ีตองหาเปนจาระบุรุษ เพื่อเอาไปขังไวท่ีคายทหาร โปรดมอบตัวเขาใหเราเด๋ียวน้ี” นายสิบตํารวจญวนทําหนาเหรอ เขาแปลกใจในคําสั่งของเรสิดังมาก “เสียใจนาย เราไมมีอํานาจที่จะมอบตัวเขาใหทานไป ตองรอใหผูบังคับบัญชาของเรามากอน” พลหันมาทางคณะพรรค ตางปลดปนเล็กยาวออกจากบา พลจอดาบปลายปนจี้พุงเจาโปลิศญวน และแสดงกิริยาดุดันใหเหมือนกับพวกแขกมอร็อคโค “ถาไมมอบคนไทยสองคนใหเรา ทานก็ตองตาย เร็ว, ไขหองขังออกเดี๋ยวนี ้! ” ตํารวจญวนหนาซีดเผือด ยกมือทั้งสองขางชูหรา พลบังคับเขาดวยดาบปลายปน ใหเดินตรงไปที่หองขัง ขณะน้ีพลตํารวจญวนคนหน่ึงไดว่ิงลงบันไดไปอยางรวดเร็ว เจาคุณปจจนึกฯ กับอาเส่ีย ยืนเกาะซ่ีลูกกรงมองดูอยางต่ืน ๆ ขณะท่ีนายสิบตํารวจญวนไขกุญแจหองขังเปดประตูออก กิมหงวนก็จําไดวา ทหารแขกท้ังส่ีคนน้ี คือคณะพรรคของเขาน่ันเอง ความดีใจทําใหลืมตัวรองออกมาดัง ๆ “พล ! วูป ปลอมตัวสนิทจริงโวย” แขกปลอมท้ังส่ีใจหายวาบไปตามกัน ตํารวจที่ยืนยามอยูหนาโรงพักรูความจริงแลว เขายกนกหวีดข้ึนเปาเสียงล่ัน แลวยกปนข้ึนประทับจะยิงมาท่ีคณะจาระบุรุษ ดวยความรวดเร็วราวกับฟาแลบ นิกรรีบประทับปนยิงเจาญวนผูนาสงสารเสียกอนที่มันจะยิงพวกตน ปง ! ตํารวจญวนปลอยปนผงะหงายตายคาท่ี พลฉุดเจาคุณปจจนึกฯ กับกิมหงวนออกมาจากหองขัง แลวผลักนายสิบตํารวจเวรเขาไปแทน จัดแจงล่ันกุญแจเรียบรอย เส่ียหงวนโผเขากอดพลดวยความดีใจ “อายเพ่ือนยาก ถาแกไมมาชวยกันกับคุณอาคงมองเทงแน ฮะ – ฮะ ไมเลวโวย จําแทบไมไดแน” พลกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แลวพูดเร็วปรื๋อ “หนีโวย เรากําลังอยูในระหวางอันตราย เร็ว – เราตองไปจากน่ีโดยเร็วท่ีสุด”

แตแลวกอนท่ีคณะจาระบุรุษไทย จะลงไปจากสถานีตํารวจ นายตํารวจฝรั่งเศสคนหนึ่งกับตํารวจญวนอีก ๕ - ๖ คน ก็วิ่งตรงมาที่หนาโรงพัก ตํารวจญวนที่น่ีที่หลบหนีไปไดไปรายงานใหนายตํารวจฝร่ังเศสทราบวา มีทหารแขก ๔ คน ไดขูนายสิบเวรใหมอบจาระบุรุษให อายนายตํารวจตานํ้าขาวรูทันทีวาพรรคพวกของจาระบุรุษไดปลอมแปลงเปนทหารแขก ดังนั้นจึงพาตํารวจญวนวิ่งมาที่นี ่ เพ่ือปองกันไมใหแยงชิงผูตองหาได คณะพรรคจาระบุรุษไทย ตองเผชิญหนากับเหตุการณคับขันแลว อายนายตํารวจส่ังลูกนองขยายแถวนั่งยิงที่หนาโรงพัก ซึ่งมีพุมไมเปนที่กําบัง แลวเริ่มระดมยิงไปบนโรงพัก มุงหมายจะลางชีวิตคนไทยทั้งหกคน พอเสียงกะสุนปนนัดแรกดังข้ึน พล, นิกร, กิมหงวน, เจาคุณปจจนึกฯ, แจงและอี๊ด ก็ว่ิงเขาหาที่กําบังสุดแลวแตจะหาได พลโยนปนพกใหเจาคุณ ๑ กะบอกและนิกรไดใหปนพกกิมหงวน ๑ กะบอกเชนเดียวกัน ตางยิงตอสูกับพวกตํารวจญวนอยางไมลดละ เคราะหดีท่ีทหารแขกกํามะลอทั่งสี่คน มีกะสุนปนอยูในกะเปากะสุนคนละ ๖ ตับ ๆ ละ ๕ นัด สามารถท่ีจะตอสูไดนาน และทําใหตํารวจญวนไมกลารุกล้ําขึ้นมาบนโรงพัก เสียงปนทั้งสองฝายดังสนั่นหว่ันไหว เจาคุณปจจนึกฯ แอบอยูท่ีเสาคอนกรีตตนหน่ึง มือถือปนพกคอยจองยิงฝายตํารวจญวนและควบคุมการตอสู นายตํารวจฝร่ังเศสท่ีควบคุมตํารวจญวน ไดออมมาทางซายของสถานีตํารวจ ปนขึ้นไปบนหลังคารถเกงคันหน่ึงซ่ึงจอดอยูใตรมเงาของตนไม มันยกมือเล็งหมายศีรษะนายแจงซึ่งอยูในที่กําบังตรงหนาตางพอดี แลวก็กะดิกน้ิวลั่นไก ปง ! ระยะหาง ๑๐ เมตรเทาน้ัน และดวยความชํานาญของมัน กะสุนปนพกทะลุขมับนายแจง คนไทยซึ่งมีเลือดรักชาติเหมือนกับพี่นองชาวไทยทั้งหลาย เขาปลอยปนเล็กยาวหลุดจากมือ แลวผงะหงายตายคาท่ีโดยมิไดรองแมแตคําเดียว อายนายตํารวจตานํ้าขาวย้ิมแสยะ มันยกปนเล็งหนาอกอาเสี่ยแลวลั่นไกมุงหมายจะเด็ดชีวิตเฮียหงวนของเรา ปง ! กะสุน ๙ ม.ม. เฉียดหนาอกกิมหงวนดังวืด อาเส่ียสะดุงโหยง จากประกายไฟท่ีแลบออกจากกะบอกปนทําใหเขารูวา ผูที่ยิงเขายืนอยูบนที่สูงตรงกับหนาตางขางโรงพัก อาเส่ียรีบคลานมาทางหนาตางอีกบานหน่ึง กะชับปนพกมั่นไวในมือ และคอย ๆ โผลหนามองออกไปขางนอก เมือ่สายตาชินกับความมืด เขาก็แลเห็นอายนายตํารวจฝร่ังเศสยืนอยูบนหลังคารถ เส่ียหงวนยกปนพาดขอบหนาตางดวยใบหนาย้ิมแยม

“เสร็จพอละมึงทีนี้” พูดจบก็เล็งยิงหมายทรวงอกอายเศส แลวกะดิกน้ิวล่ันไก ๒ นัดซอน ปุง ! ปุง ! อายเศสยกมือกุมทรวงอก รองครางเหมือนกับเสียงวัว มันคอย ๆ ผงะหงายหลนลงมาจากหลังคารถเกง ส้ินใจตายอยูบนพ้ืนดินน่ันเอง กิมหงวนหัวเราะกาก หันมาพดูกับนิกร “เฮย ! กันยิงอายตานํ้าขาวมองเทงไปหน่ึงตัวแลวแลวโวย หงายลงจากหลังคารถนาดูพิลึก” พูดจบก็คลานเขามาที่ศพนายแจง เสี่ยหงวนยิ้มเศรา ๆ แสดงความอาลัยรักเพื่อนรวมชาติของเขา เอ้ือมมือเขยารางท่ีปราศจากวิญญาณแลวพดูเบา ๆ “แจง – ไปที่ชอบ ๆ เถิดนะเพื่อนนะ กันไดแกแคนฆาอายหมาวัดฝร่ังเศสท่ีมันยิงแกแลว” กะสุนปนอีกนัดหน่ึงเฉียดศีรษะกิมหงวนไปเพียงเซ็นติเมตรเดียวเทาน้ัน อาเส่ียรองข้ึนดวยความตกใจ รับคลานหนีไปแอบทางหีบใหญใบหน่ึง เจาคุณปจจนึกฯ แลกเห็นตํารวจญวนอีกกลุมหน่ึงวิ่งตรงเขามา ทานลืมตาโพลงใจเตนทึกทัก “พล ! พลโวย พวกมันแหกันมาอีกแลว” นายพัชราภรณตกตะลึง “ทําไงดีละครับ ?” เจาคุณพูดเร็วปร๋ือ “หนีออกทางหลังโรงพักโวย ถาชักชา พวกเราตองถูกมันลอมแน” เสี่ยหงวนพูดเสริมทันที “หนีไปยังไงละครับ ถาเราลุกขึ้นวิ่งมันก็ยิงเรามองเทงเทานั้น ไอยา ! มันขยายแถวเต็มหนาโรงพักเห็นไหมครับ ?” พล พัชราภรณ มองไปรอบหอง เขาย้ิมออกมาไดเมื่อแลเห็นปนกลมือกะบอกหน่ึงอยูในตูกะจกในหองหัวหนาสถานีตํารวจ แววตาของพลแจมใสขึ้นทันที เขาคลานเขามาขางเจาคุณปจจนึกฯ ยกมือช้ีใหทานดูปนกลมอื “เห็นไหมครับ คุณอา ปนกลมือในตูน้ันจะชวยใหเราหนีไปจากท่ีน่ีไดอยางสบายทีเดียว” เจาคุณทําตาปริบ ๆ “อยางพึ่งดีใจ มีลูกหรือเปลาก็ไมรู ?” พลย้ิมเล็กนอย

“เชื่อวามีครับ ปนกะบอกน้ีตองเปนปนสําหรับหัวหนาสถานีตํารวจใช และลูกปนก็คงจะอยูในตู” พูดจบพลก็ลุกข้ึนว่ิงจากท่ีกําบัง ฝากะสุนปนเขาไปในหองหัวหนาสถานีตํารวจ นายพัชราภรณยกพานทายปนกะแทกกะจกตูแตกเพลง ความปติยินดีไดบังเกิดข้ึนแกพลอยางสูงสุด เขาแลเห็นกะสุนปนกลหลายตลับวางซอนกันอยู พลโยนปนเล็กยาวท้ิง หยิบปนกลมือข้ึนมาถือ และหยิบกะสุนใสกะเปากางเกงหลายตลับ ตลับหนึ่งมีกะสุน ๓๕ นัด ปนกลชะนิดนี้พลมีความรูพอที่จะยิงได เพราะไดความรูจากเพ่ือนนายตํารวจสันติบาล นายพัชราภรณเคยไปเยี่ยมเพื่อนที่กองสันติบาล และขอดูปนกลมือซึ่งชะนิดเดียวกับกะบอกน้ี และเพื่อนนายตํารวจไดอธิบายวิธีบรรจุกะสุนและยิงใหพลทราบดวย ไมสูยากอะไรนัก พลจัดแจงบรรจุกะสุน ๑ ตลับ ยกข้ึนประทับบาเดินออกมาจากหองอยางอาจหาญ เสียอยางเดียวท่ีแตงเคร่ืองแบบทหารมอร็อคโค นายพชัราภรณสายปากกะบอกปนไปทางพวกตํารวจญวน และกะดิกนิ้วลั่นไกอยางดุเดือด เสียงปนกลดังสะเทือนเลื่อนลั่น โปลิศญวนหลายคนตองเปนเหย่ือปนกลกะบอกน้ีลมระเนระนาด ท่ีเหลือตายก็เสียขวัญพากันว่ิงหนีเตลิดเปดเปง พลหันมาทางพรรคพวกของเขา “เร็ว – หนีเร็ว พวกเรา” คณะจาระบุรุษตางลุกข้ึน วิ่งลงบันไดโรงพักอยางรีบรอน เจาคุณปจจนึกฯ ฉุดกะชาก ลากแขนนองชายของทาน อารามรีบรอน เจาคุณก็สะดุดเทาตนเองหกลมปาบ นายอ๊ีดย้ังไมทันเลยลมทับลงไปครอมหลังพี่ชาย แตแลวอ๊ีดก็รีบลุกข้ึนฉุดเจาคุณปจจนึกฯ พาวิ่งปุเลง ๆ ตาม พล, นิกร, กิมหงวนไป พลหยุดชะงัก หันกลับมายกปนยิงกราดไวอีก เปนการยิงเดาสุมและขูขวัญตํารวจญวน ซึ่งมันก็ไดผลดีมาก เพราะไมมีใครกลาติดตามมาเลย คณะพรรคจารุบุรุษไทย พากันว่ิงเขาไปในตรอกมืดหางจากสถานีตํารวจไมก่ีมากนอย เปนเปนการรอดตายอยางหวุดหวิด เจาคุณปจจนึกฯ และกิมหงวนนึกขอบใจพล, นิกร และอี๊ดมาก ท่ียอมเส่ียงอันตรายชวยเหลือตนใหมีอิสสรภาพ แตเมื่อนึกถึงแจงและองถี่ ทุกคนก็เศราใจไปตามกัน อีกสักครูใหญ ๆ คณะจารุบุรุษไทยก็ออกมาพนเขตตหมูบาน มองแลเห็นแตทุงนาและปาละเมาะ พระจันทรสองแสงสวางนวล โนน – ขางหนาโนน แสงเพลิงสองสวางทองฟา อัคคีภัยกําลังคุกคามตลาดเวียงจันทร ยังความพินาศฉิบหายจํานวนหม่ืนแสน เพราะการวางเพลิงอันแนบเนียนของนายการุณวงศ

ตางคนตางเหน็ดเหน่ือยแทบจะขาดใจตาย เจาคุณปจจนึกฯ หอบแฮก ๆ ถึงกับ พล, นิกรตองเขาพะยุงปกคนละขาง คณะจาระบุรุษเดินตรงไปที่ศาลารางแหงหนึ่ง ตางนั่งลงพักผอนดวยความออนระโหยท่ีตองว่ิงทนเปนระยะทางเกือบ ๒,๐๐๐ เมตร เจาคุณนอนแผหลาอยูบนศาลา พล, นิกร, กิมหงวนและอี๊ดเหงื่อไหลทวมตัว แตถึงกะนั้นก็ยังคุยกันจอ นายพัชราภรณลูบคลําปนกลมือคูชีวิต แลวพูดกับเพ่ือนเกลอท้ังสอง “ถาไมไดปนกลกะบอกน้ี ก็นากลัววาพวกเราตองเปนศพไปตามกัน แหม – เหนื่อยจริงโวย เฮอ – นาน ๆ วิ่งทีแยมัน” เสี่ยหงวนหัวเราะหึ ๆ “อายพวกเรานี่มันนักผะจญภัยแทเชียวน ิ เดชะบุญคุณพระชวยแท ๆ กะสุนปนตั้งสองนัดถากกันไปอยางหวุดหวิด มายก็หลงจงเกาเจงแลว” พูดจบก็หันมาทางเจาคุณปจจนึกฯ แลวอาเส่ียก็สะดุงโหยง เอ้ือมมือเขยาแขนทาน “คุณอา ! คุณอาครับ เอะ – ตายเสียแลวกะมังหวา” เจาคุณยกเทาเตะปากกิมหงวนดังเพียะ “ยัง – ยังโวย ใครบอกพอมงึละ” กิมหงวนสูดปากเบา ๆ “ลุกข้ึนมาคุยกันซีครับ แลวกัน” “เพลียจะตายโหง ลุกขึ้นไหวเมื่อไหรเลา เกิดมาจากทองพอทองแมก็พึ่งวิ่งไกลที่สุดวันนี้แหละ” แลวเจาคุณก็ถอนหายใจดัง “ทองไสเสียดไปหมดแลว คอก็แหง อยากกินนํ้าเหลือเกิน” อาเส่ียส่ันศีรษะชา ๆ “ไมไหว คุณอาไมอดทนเสียเลย สูคุณอาอ๊ีดก็ไมได” อ๊ีดวางทาทางผ่ึงผายทันที เขาเปนคนบายอพอ ๆ กับพ่ีชายของเขา “ก็คุณพ่ีน่ีนา กินแลวก็นอน จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมา ? “ อ๊ีดพูดย้ิม ๆ เจาคุณพรวดพราดลุกข้ึนน่ัง “อายอ๊ีด ชะ – ชา อยาโมหนอยเลยวะ แกก็เหน่ือยเปนหมาหอบแดดเหมือนกัน” อ๊ีดหัวเราะ “แตผมจําไดวา ผมประคองคุณพีม่าเกือบตลอดทาง” “อยา – อยา – อยา อายอ๊ีด, ฉันประคองแกตางหาก” พูดจบเจาคุณก็ยกแขนท้ังสองขางขึ้นเกร็งกลามเนื้อ “เฮย – พูดจะวาคุย ขาแกลงทําเปนเหน่ือยหรอกวะ” อาเส่ียพูดเสริมข้ึนทันที “ผมก็คิดวาอยางงั้นแหละครับ คุณอาเปนนายทหารเคยลาํบากกรากกรํามามาก ว่ิงแคน้ีเหน่ือยก็ผิดที”

เจาคุณปจจนึกฯ ถูกลูกยอเขาก็อมย้ิมแกมตุย “จริงวะ, พูดแลวจะวาคุย อยางเจาอี๊ดนะรึจะแข็งแรงกวาขา ฮะ – ฮะ” นิกรกะซิบกะซาบกับอ๊ีด “ผมคิดวาคุณอาตองแข็งแรงกวาคุณพอแน ๆ เอาซีครับ, ลองดีกับคุณพอหนอยเถอะนา คุณอา, ทาวิ่งแขงก็ได ผมถือหางคุณอาเอง” อ๊ีดพะยักหนาหงึก ๆ หันมาย้ิมกับพี่ชาย “คุณพี,่ ผมนะไมคุยหรอกครับ ผมคิดวากําลังของคุณพ่ีนะ ไมถึงครึ่งผมหรอก มาวิ่งแขงกับผมไหมละ จากตนตาลขางหนาโนนมาศาลาน้ี จะไดรูดีรูช่ัววาใครโม” เจาคุณชักฉิว แตแลวก็หัวเราะ “อยาเลยวา อ๊ีด, อายขาเปลา ๆ “ สามเกลอหันมาพะยักหนากันทันที นิกรกับกิมหงวนเสมอขางอ๊ีด พลเสมอขางเจาคุณปจจนึกฯ นายลิงทั้งสามรูลูกไมกันดีแลว กิมหงวนแกลงพูดใหเจาคุณมีมานะ” “เช่ืออ๊ัวเถอะวะ พล, คุณอาอ๊ีดตองชะนะเด็ดขาด” นิกรสนับสนุน “จริงโวย, บาทหน่ึงเอาข้ีหมากองเดียวเทาน้ัน อยางคุณพอนะเรอะ จะสูคุณอาอ๊ีด” พลพูดข้ึนบาง “ทําไมจะสูไมไดวะ พะนันเอาอะไรกันก็เอา” นิกรกับกิมหงวนหัวเราะเปนทีเยาะเยย เจาคุณปจจนึกฯ ชักฉิว พรวดพราดลุกขึ้นยืน พูดกับนองชายของทาน “มา – อายอ๊ีด พิสูจนกันดูใหรูเท็จจริง ไป – ไปท่ีตนตาลน่ันเด๋ียวน้ี แลวก็วิ่งมานี่ ฉันรับรองวาแกจะตองดมตูดฉันแน ๆ อี๊ดวางทาทางใหสงาผาเผย “อา – ไดครับ คุณพี่, อายเร่ืองว่ิงวัวละกอมาเหอะ ผมตอใหคุณพีส่องวาก็ได แคตนตาลน่ันมาน่ีมันก็หวานเทาน้ัน” สามเกลอตางสนับสนุนโตเถียงกันเสียงลั่น ความจริง พล, นิกร, กิมหงวน ตองการตมเจาคุณปจจนึกฯ พลหันมาพูดกับเจาคุณอยางนอบนอม “คุณอาสูคุณอาอ๊ีดไดหรือครับ ?” เจาคุณยักค้ิวแผล็บ “หวานเลย หลานชาย” นิกรกับอาเส่ียฮาปา แลวกิมหงวนก็แกลงพูดกะเซาเจาคุณปจจนึกฯ

“ถารูวาสูไมไดละกอ อยางทําปากแข็งเลยครับ คุณอา, อายอาอ๊ีดแกเปลา ๆ แลวก็เหน่ือยดวย ดีไมดีเปนลมเปนแลงไปก็จะทําใหพวกผมพลอยยุงยากไปดวย” เจาคุณทําปากย่ืนนัยตาถลน “อายหงวน !” ทานพูดเสียงหนัก ๆ “มึงวิ่งแขงกะขาอีกคนหนึ่งก็เอาวะ ?” อาเส่ียหัวเราะกาก “คุณอาก็เจงผมเทานั้นแหละครับ ขาผมยาวยังกะเปรต คุณอากาวสามที ผมกาวทีเดียวเทาน้ันก็ออกหนาแลว” “เถอะนา – ลองดูกับอายแกสกัต้ังเถอะวะ” เจาคุณพดูดวยความโทโส อ๊ีดพูดสอดข้ึน “คุณพี ่ – เจาหงวนมันนอกประเด็นครับ คุณพ่ีกับผมตางหากท่ีจะประลองกําลังกัน หรือจะยอมแพก็วามา ?” เจาคุณปจจนึกฯ โกรธนองชายของทานจนตัวส่ัน “อายอ๊ีด ! เฮย – มาชกกะกูตัวตอตัวดีกวาวะ จะไดรูดีรูชัว่กัน มา – ใครไมสูไมใชลูกคน อยาหนอยเลยวา นักเลง” อ๊ีดสะดุงโหยง รีบยกมือไหวปะหลก ๆ “สําหรับคุณพี่ผมไมสูหรอกครับ” “ไมสู – ทําไมไมสู ?” แลวเจาคุณก็ปรี่เขามายกมือค้ําคอนองชายของทาน “โธ – เด๋ียว พอดเตะฟรีเลยอายนี่, ฮื้อ – ตบหนาเสียทีเถอะวะ” พูดจบทานก็ตบหนาอ๊ีดดังเพียะ คราวน้ีอ๊ีดชักบรรดาลโทสะทันที ลืมนึกวาเจาคุณปจจนึกฯ เปนพี่รวมสายโลหิต เขายกมือช้ีหนาเจาคุณแลวพูดคํารามอยางดุเดือด “ผมไมสูแลวคุณพี่ยังจะทําผม มา – พี่ก็พี่เถอะวะ เตะพ่ีเสียเถอะ” เจาคุณถอยหลังกรูด อกส่ันขวัญหาย สามเกลอหัวเราะลั่น “อะ – อ๊ีด พ่ีนาโวย ลอเลนหนอยเดียวโกรธดวยหรือ ?” “โกรธซีวะ” อ๊ีดเอ็ดตะโร “เลนตบหนาน่ีหวา” แลวเขาก็ยางสามขุมเขาไปหาทาน เจาคุณปจจนึกฯ หนาซีดเผือด วิ่งจูดเขามากอดเสี่ยหงวน “ชวยดวยโวย อายเส่ีย !” พล, นิกร เห็นทาไมเปนการ ก็เขาขวางอาอ๊ีดไว “อยาครับ คุณอา, ไมใชคนอื่นนะครับ” พลพูดย้ิม ๆ อ๊ีดแสดงกิริยาฮึดฮัด “มา – คุณพี ่ มาซี เกิดเปนลูกผูชายใครจะยอมใหลบเหลี่ยมกันงาย ๆ “ ทานเจาคุณย้ิมแหย ๆ

“เออ, ดีละนา ทีหลังเอ็งอยามาเลนกะขาก็แลวกัน” แลวทานก็พูดกับกิมหงวน “เฮะ, ลอเลนหนอยโกรธเฮะ” สามเกลอหัวเราะคิกคักไปตามกัน ตางชวยกันพูดไกลเกลี่ยคูพิพาท สักครูสองพี่นองก็คืนดีกันตามเดิม อ๊ีดกับเจาคุณปจจนึกฯ ตางเขามากอดกัน แสดงความรักฉันทพี่นอง เปนอันวา การแขงวัวทามกลางแสงจันทรตองเลิกลม เพราะถาขืนแขง พี่นองแหงตระกูล ‘ศิริสวัสด์ิ’ ก็อาจจะเกิดเตะปากกันข้ึนได คณะจาระบุรุษไทยนักพักผอนสนทนากันอยางราเริง นิกรพยายามจะเอนตัวลงนอนตั้งหลายครั้ง แตอาเส่ียกับพลคอยขัดขวางไว ดึกแลว ลมสงัดเงียบ แมแตใบไมก็ไมไหว แสงจันทรสองสวางไปทั่วบริเวณ อากาศเย็นยะเยือกจับใจ นาน ๆ จึงจะมีลมพัดผานมาสักครั้งหนึ่ง คณะจาระบุรุษไทยปรากฏตัวอยูท่ีชายทุง ใกลจะถึงหมูบานแหงหนึ่งแลว แลเห็นแสงตะเกียงสองริบหรี ่ ท้ังหาคนต้ังใจจะหนีขามฟากไปหนองคายกอนรุงสวาง จึงจําเปนตองเดินทางในเวลากลางคืน และเดินมาอยางเดาสุม คิดวาถาพบหมูบานก็จะไตถามทางไปริมแมโขงจากเขา แลวก็จะรีบพากันไป พล พัชราภรณ ถือปนกลมือเดินนําหนา ปนกะบอกนี้แหละมันทําใหเขาอุนใจมาก คณะจาระบุรุษไทยบุกทุงนาหมายตรงหมูบานท่ีแลเห็นอยูขางหนา อีกในราวสิบนาฑีก็มาถึง เงียบสงัด ไมมีเสียงอะไร นอกจากนิกรตดออกมาเบา ๆ หน่ึงคร้ัง แลวก็มีเสียงมะเหงกเจาคุณปจจนึกฯ กะทบศีรษะนายการุณวงศดังโปก ทั้งหาคนหยุดยืนขางกองฟาง หางจากหมูบานราว ๕๐ เมตร เทาน้ัน แลวทุกคนก็สะดุงเฮือก เมื่อไดยินเสียงแหลมเล็กของผูหญิง ๒ หรือ ๓ คน รองขอความชวยเหลือทําลายความเงียบ ตางวิ่งเหยาะ ๆ ตรงไปที่เรือนหลังหนึ่ง ซึ่งเขาใจวาเปนที่มาของเสียงน้ัน คณะจาระบุรุษไทยหยุดยืนในระหวางกอกลวย มองข้ึนไปบนเรือน จากแสดงสวางของตะเกียงท่ีแขวนอยูกับฝาหอง ท้ังหาคนไดแลเห็นทหารแขกมอร็อคโค ๓ - ๔ คน น่ังและเดินเพนพานอยูบนเรือน แนนอนเหลือเกิน เจาเดรัจฉานเหลานี้คงจะทําทารุณกรรมตอผูหญิงชาวบาน ตามท่ีหนังสือพิมพลงขาวความระยําอยางรายกาจของมันบอย ๆ พลหันมาพูดกับคณะของเขา “เตรียมตัว พวกเรา ฆาอานพวกเปรตเหลาน้ีใหหมด” นิกรและอ๊ีดปลดปนเล็กยาวออกจากบา เลื่อนลูกขึ้นลํา สวนเจาคุณปจจนึกฯ และเสี่ย หงวนถือปนพกคนละกะบอก

เจาคุณวา “เอาโวย อายทหารเหลาน้ีใจมันโหดเห้ียมเหมือนกับอายฝร่ังเศสนายของมัน ฆามันโวย ประจัญบานเลย” คณะจาระบุรุษไทยตางวิ่งเฮโรมาที่เรือน แลวพากันข้ึนบันไดไปขางบน เจาแขกมอร็อคโคตกตะลึงไปตามกัน มันท้ังส่ีคนรีบชูมือข้ึนเหนือศีรษะขอกวายอมแพ และนึกแปลกใจที่ทําไมทหารแขกดวยกันไดเอาปนขูพวกมัน ทั้งนี้ก็เพราะมันเขาใจผิด เพราะเห็นพล, นิกร และนายอ๊ีดอยูในเคร่ืองแบบทหารมอร็อคโค มิหนําซ้ําเอาดินหมอทาหนาเสียดวย พลใหกิมหงวนกับเจาคุณปจจนึกฯ และนายอี๊ดคุมสัตวเดรัจฉานทั้งสี่ตัวไว แลวชวนนิกรเขาไปในหอง ภาพที่เขาเห็น เปนภาพที่นาสลดใจอยางยิ่ง ผูหญิงไทยคนหน่ึงนอนเปลือยกายลอนจอนอยูกลางหอง อีกคนหนึ่งนุงผาถุงไมไดไดสวมเสื้อ ถูกมัดมือโยง เนื้อตัวแตกยับเพาะถูกเฆี่ยน ทหารแขกมอร็อคโคคนหน่ึงกับนายทหารฝร่ังเศสอีกคนหน่ึงยืนจังงังอยูในหองน้ัน มันทั้งสองกําลังจะประกอบกรรมอันลามกตอผูหญิงไทย และเมื่อไมอนุโลมตามใจมัน มันก็เฆี่ยนตีดวยความโหดเห้ียมตามสันดานชาติฝร่ังเศสและแขกมอร็อคโคซ่ึงเปนมนุษยหินชาติ “ยกมือข้ึนอายสัตว !” พลตวาดแหว ประทับปนกลเตรียมพรอมที่จะลั่นไก อายเศษกับอายแขกทมิฬปฏิบัติตามคําส่ังทันที นิกรปร่ีเขาไปยึดปนพกของนายรอยตรีตานํ้าขาว พลบังคับมันใหออกมานอกหอง ผูหญิงไทยท่ีนอนอยูน้ันคอย ๆ พะยุงกายลุกขึ้น โผเผเขาไปหยิบผาพันกาย และชวยแกมัดนองสาวของหลอนออก เม่ือสองพ่ีนองสวมเส้ือผาเรียบรอยแลวก็พากันเดินออกมาจากหอง แมงามทั้งสองเขาใจวาผูท่ีมาชวยหลอนน้ันเปนทหารแขกท่ีมีศีลธรรมอันดีงาม หารูไมวาเปนคนไทยเพ่ือนรวมชาติของหลอนน่ันเอง พล พัชราภรณ มีกิริยาดุดันราวกับพยัคฆราย ในยามน้ีความเมตตาสงสารอายเศสกับทหารแขกทั้งหาคนมิไดมีเหลืออยูในหัวใจพลเลย เขาส่ังใหนิกร, กิมหงวน ชวยกันมัดมือทหาร อินโดจีนท้ังหาคนไว แลวบังคับใหมันน่ังบนยกพ้ืนหนาระเบียงเรือน อายนายทหารฝร่ังเศสทําทาจะขัดขืนไมยอมใหกิมหงวนมัดมือ สงภาษาฝรั่งเศสเอ็ดตะโร กิมหงวนยกเทาเตะพลั่กเขาให “น่ีแนะ, ทําสะด้ิงไปได ประเด๋ียวพอกะทืบแบนเลย ย่ืนมือออกมาดี ๆ มึง – มึงสําคัญนัก มึงนึกดูบางซีวะ ถาใครเขาปลุกปล้ําแมของมึงอยางนี้ มึงจะโกรธไหม ?” แลวอาเสี่ยก็เงยหนามองดูหญิงสาวท้ังสอง “แมนองสาว ไมตองตกใจ พวกเรามิตรของเธอ ประเด๋ียวฉันจะใหเธอแกแคนอายลูกหมาหกตัวน่ี” สองพ่ีนองแปลกใจอยางย่ิง เธอมองดูทหารแขกกํามะลอทั้งสาม แลวก็เปลี่ยนสายตามาท่ีเจาคุณปจจนึกฯ และกิมหงวน แลวแมคนท่ีรูปรางขาวทวมผูเปนพ่ีสาวก็กลาวถามอาเส่ีย

“ขอโทษเถอะจะ พวกทานเปนใคร ?” หลอนพูดภาษาไทยเสียงแปรงเพียงเล็กนอย “ก็เธอสองคนละ ?” เส่ียหงวนยอนถาม “ฉันเปนคนไทยจะ ฉันชื่อศรีเวียง แลวก็นองสาวฉัน ศรีจันทร” กิมหงวนมัดมืออายเศษเรียบรอย ตบหนาฟรี ๆ เสียหนึ่งฉาด แลวลุกข้ึนยืนพูดกับแมศรีเวียง “พวกเราท้ังหาคนน้ีก็เปนคนไทยเหมือนกัน”

สองสาวพี่นองลืมตาโพลง แสดงกิริยาต่ืนเตนยินดี ย้ิมออกมาได “โอ ! ทานเปนคนไทย” ศรีจันทรรองล่ัน เสียงของหลอนกังวานนาฟง “ฉันดีใจเหลือเกิน

ที่เพื่อนไทยมาชวยชีวิตฉันไว อา – แต – สามคนนี่เขาเปนแขกไมใชหรือจะ ?” พล, นิกร กับอ๊ีดตางหัวเราะหึ นิกรวา “ไมใชแขกหรอกจะ แมนองสาว, เราปลอมตัวเปนทหารแขกเลนโก ๆ ยังงั้นเอง”

พูดจบกะด่ิงทองก็ถอดผาโพกศีรษะ, เสื้อฟอรมทหาร, กะเปากะสุนออกท้ิง คงเหลือแตกางเกงขาสั้นและเสื้อเชิ้ตเทานั้น เขาลวงกะเปาหยิบผาเช็ดหนาออกมาเช็ดดินหมอ เปลี่ยนสภาพเปนหนุมไทยเชนเดิม แลวนิกรก็ถอนหายใจดัง ๆ “รําคาญฉิบหาย ฟอรมบา ๆ นี่ทิ้งเสียที”

พลกับอ๊ีดตางถอดฟอรมและผาโพกศีรษะออกโยนท้ิงตามอยางนิกรบาง ใชผาเช็ดหนาเช็ดถูดินหมอท่ีหนาออก

นายพัชราภรณมองดูหนาแมงามทั้งสอง แลวกลาวถามอยางสุภาพ “ขอโทษ เธอชื่ออะไรนะจะ ?”

“ศรีเวียงจะ นี่นองฉัน ศรีจันทร” อาเส่ียรีบแนะนําตัวเอง “ฉันช่ือศรีหงวนจะ น่ี – คนน้ีศรีพล, น่ัน – ศรีกร, โนน – ศรีอ๊ีด, คนน้ีศรีเหมง – เอย – ไมใช ๆ ทานเปนพระยาจะ พระยาปจจนึกพินาศ” เจาคุณยกเทาเตะศรีหงวนพล่ักเขาให “โธ – ประเดี๋ยวพอยิงไสแตกเลยอายนี่ ถึงคราวเปนงานเปนการแกก็พูดเลน เลวจริงเชียวอายน่ี” อาเส่ียหัวเราะหึ ๆ หันมากะซบิกับนิกรเบา ๆ “เฮะ – ศรีเหมงฉิวเฮะ” พล พัชราภรณ ไดขอรองใหแมงามทั้งสองเลาเหตุการณของหลอนใหเขาฟง ศรีเวียงก็เลาใหฟงตามตรงวา หลอนอยูบานตําบลทาแรง หางจากน่ีราว ๕๐ เสน เมื่อสักครูใหญ ๆ น้ี อายนายทหารฝรั่งเศสไดพาทหารแขก ๕ คน บุกรุกข้ึนไปบนบานของหลอน ฉุดคราหหลอนกับศรีจันทรมาจากบาน มิหนําซ้ํายิงพอของหลอนซึ่งชราภาพมากแลวตายคาที่ พวกทหารเดรัจฉานได

พาหลอนมาที่นี่ แลวหลอนกับศรีจันทรก็ถูกอายนายทหารฝรั่งเศสขมเหงน้ําใจ นอกจากนี้ยังจะบังคับใหหลอนปรนนิบัติทหารแขกมอร็อคโคท้ังหาน้ีดวย เมื่อหลอนขัดขืนรองตะโกนขอความชวยเหลือ มันก็เตะหลอนตบหนาหลอน สวนศรีจันทรถูกมัดเฆ่ียน ศรีเวียงไดเลาความทารุณรายกาจของทหารอินโดจีนใหฟงอีกมาก ตรงตามที่หนังสือพิมพ ในเมืองไทยลงขาวแทบทุกวัน เวียงจันทรกําลังเปนอเวจีนคร ทุกหยอมหญาเต็มไปดวยความเดือดรอน พวกราษฎรตางท้ิงเคหะสถานบานชองหนีเขาปาเขาดง จนกะทั่งหมูบานตางๆ กลายเปนบานราง เลาจบศรีเวียงก็รองไหสะอึกสะอ้ืน “พี่จา พวกเรารอคอยกองทัพไทยทุกลมหายใจเขาออก” หลอนพูดพลางรองไหพลาง “แตแลวก็คอยหาย คนไทยฝงซายทุก ๆ คนตองผะจญกับความโหดรายของฝร่ังเศส ตองอดอยากยากแคน ถูกริบทรัพย ถูกใชงานเหมือนกับวัวควาย นํ้าตาท่ีหล่ังไหลออกมาน้ัน มันแทบจะกลายเปนเลือดแลวนะพี ่– พี่จา เมื่อไหรกองทัพไทยจะขามมาคุมครองพวกเราเสียที พี่ก็เห็นแลวไมใชหรือ นองท้ังสองยอยยับปนปดวยนํ้ามืออายฝร่ังเศส พ่ีนองรวมชาติของพ่ีอีกหลายรอยคนก็ตองประสพเคราะหกรรมเหมือนอยางนอง ท่ีน่ี – ไมมีศีลธรรมและมนุษยธรรมอีกแลว มันปกครองอยางขาทาส ใชอํานาจเปนธรรม พอของนองซึ่งเปนคนไทย ไมไดมีความผิดอะไรเลย แตก็ตองถูกมันยิงตาย พี่จา – พ่ีกลับไปชวยรองเรียนใหรัฐบาลทานรีบรบกับอายฝร่ังเศสนะพ่ีนะ พี่นองทางฝงซายจะไดปลดแอกออกจากบาเสียที” พูดจบศรีเวียงก็รองไหโฮ ยกมือช้ีหนาอายนายทหารฝร่ังเศส “มึง – อายสัตวเดรัจฉาน มึงอวดวาฝร่ังเศสเปนชาติท่ีอารยะ แตการกระทําของพวกมึง ยอมแสดงใหรูวา ชาติฝรั่งเศสเลวเสียยิ่งกวาสัตว” คณะจาระบุรุษไทยต้ืนตันใจไปตามกัน ตางสงสารศรีเวียงกับศรีจันทรเปนอยางยิ่ง นิกรกับกิมหงวนรองไหกะซิก ๆ อาเส่ียทําปากแบะสะอ้ืนดัง ๆ เหมือนเสียงลูกหมาหนาหนาว ความแคนเคืองแทนเพื่อนรวมชาติไดบังเกิดขึ้นแกเขา กิมหงวนมองดูอายตานํ้าขาวซึง่น่ังกมหนาน่ิง แลวอาเสี่ยก็พูดขึ้นดัง ๆ “มึง – กูไมยอมแลว มึงทํากับนองกูปนปหมด” พูดจบเส่ียหงวนก็ปราดเขามายืนขางนายทหารฝรั่งเศสแลวขูตะคอก “เฮย – มึงชือ่อะไร ?” อายเศสย้ิมแสยะวางทาหย่ิงยะโส มันพูดไทยกะทอนกะแทน “นายรอยโทมือแป” กิมหงวนสะดุงโหยง “มือแป ? ถาจะถูกวัวเตะละซี มึงมันระยํามากนักนี่ วัวควายไมเลือก” พูดจบก็ยกมือจิกผม ร.ท.มือแปใหเงยข้ึน “เฮย – มึงนะเปนนายทหารสัญญาบัตร มึงควรจะรักษาเกียรติยศของทหาร และมีความเปนลูกผูชายใหสมกับเครื่องแบบอันสงางามของมึง แตนี่มึงกลับประพฤติตน

โหดเห้ียมเหมือนกับสัตวเดรัจฉาน กูตองปลดมึงเปนพลทหารต้ังแตบัดน้ีเปนตนไป” แลวกิมหงวนก็เอื้อมมือกะชากอินทนูเครื่องหมายยศออกจากเสื้อทั้งสองขาง คณะจาระบุรุษไทยพากันหัวเราะชอบใจไปตามกัน กิมหงวนหันมาทางคณะพรรค ชูมือข้ึนเหนือศีรษะ เหมือนกับนักมวยเอกตอนข้ึนเวที ม.มือแปนึกหมั่นไสอาเสี่ยเปนยิ่งนัก มันขบกรามแนนยกเทาขวาถีบหลังกิมหงวนปงเขาให เสี่ยหงวนเซแซด ๆ มาปะทะเจาคุณปจจนึกฯ ตะครุบเอาศีรษะทานเขาเต็มรัก ทานเจาคุณล่ันหมัดขวากะแทกคางกิมหงวนเต็มแรง ยังผลใหอาเสี่ยลมลงกนกะแทก เขาพรวดพราดลุกข้ึนอยางรวดเร็ว กะชากปนพกที่เหน็บสะเอวไวออกมา แลวเส่ียหงวนก็ทําปากย่ืนนัยตาถลน จองมองดูนายทหารฝร่ังเศสราวกับจะกินเลือดกินเน้ือ “มึง – กูตองยิงมึงละ หนอยแนะ ถีบพอได” ม.มือแปคอย ๆ ลุกข้ึนยืนท้ัง ๆ ที่ถูกมัดมืออยู มันพยักหนาและยิ้มพราย “ทานจะยิงฉัน เฮอะเหอ, ยิงคนที่ถูกมัดและไมมีอาวุธ คนไทยนะเขากลาหาญกันอยางน้ีหรือ ?” คําพูดของมันรุนแรงพอใช กิมหงวนไมกลายิง ไดแตทําตาปริบ ๆ “แลวมึงเสือกถีบกูทําไมเลา” อายเศสหัวเราะ “ขาหมั่นไสนี่หวา” เส่ียหงวนแยกเข้ียว ปร่ีเขามายกเทาขวาเตะปงเขาให ถูกกานคอ ม.มือแปพอดี อายเศษฝรั่งลมฮวบลงบนพื้น แตแลวมันก็พยายามพะยุงกายลุกขึ้น “เชิญซีทาน” มันพูดและยิ้มเยาะ “ทานจะทําไมกับฉันก็เชิญ ฉันจะไดรูวาคนไทยนะทําคนที่ไมมีอาวุธและไมมีโอกาสตอสู” เลือดไทยเดือดพลานในทรวงอกนายพัชราภรณทันท ี พลรองตะโกนขึ้นดัง ๆ “อายเส่ีย, แกมัดมันออก ใหความยุตติธรรมแกมันโวย” เจาคุณปจจนึกฯ สนับสนุน “เอา – ชกกะมันตัวตอตัวโวย ฟาดกันบนนอกชานน่ีแหละ กวางยาวเทาเวทีสวนเจาเชตุพอดี” นิกรตะโกนข้ึนบาง “ทามันนอนแขงกะขาดีกวาวะ” เสี่ยหงวนหันมาอมยิ้มกับคณะพรรค แลวพูดกับมือแปอยางกลาหาญ

“น่ี – อายมือแป คนไทยนะเฮย, ไมโหดรายใจทมิฬเหมือนอายเศสหรอก เอาไหมละ, ขาจะแกมัดเจาออก แลวมาชกกะขาตัวตอตัว จะเปนมวยไทยหรือมวยฝร่ังหรือยูโด หรือปลํ้ากันกัดกันอะไรไดทั้งนั้น เอาไหมละ, อายหมาดําหาตัวน่ีมันจะไดชมเปนขวัญตา” อายเศสเคนหัวเราะ “ถาเชนน้ันก็ยุตติธรรมอยางย่ิงทีเดียวทาน” แลวมันก็ยักค้ิวแผล็บ “ฝรั่งเศสเปนเลือดนักสูเสมอ” “ถุย !” นิกรรองล่ัน “นักสูตะหวักตะบวยอะไรกันวะ ตานเยอรมันไมทันไรก็ยกธงขาวว่ิงหนีหางจุกตูด” ม.มือแป มองดูนายการุณวงศดวยความแคนเคือง แลวมันก็พูดกับกิมหงวน “แกมัดเราออกซีทาน แลวทานกับฉันมาชกกัน” อาเส่ียย้ิมแปน “ไดซีเกลอ, แตวาฉันจะสูกับนายแบบไทยสไตลนา” พูดจบกิมหงวนก็แกเชือกที่มัดมือออก พออายเศสเปนอิสสระพนจากเคร่ืองพันทนาการ มันก็เริ่มแสดงนิสสัยเดรัจฉาน ชกกิมหงวนกรวมเขาใหทั้ง ๆ ที่ไมทันรูตัว นํ้าหนักหมัดของมันทําใหอาเส่ียเซถลาเหมือนนกปกหัก ลมลงกนกะแทก หูอ้ือนัยตาพราพราว อายพวกแขกมอร็อคโคหัวเราะล่ัน คณะจาระบุรุษไทยตางเปนเดือดเปนแคน ชวยกันตะโกนหนุนกิมหงวนใหลุกข้ึนตอสู อาเส่ียสะบัดหนาเรา ๆ เขาไดยินเสียงศรีเวียงรองตะโกนแจว “ลุกข้ึน พี่, ลุกขึ้นซีจะ ถาพี่ชกชนะมัน ศรีจะยอมเปนเมีย” คราวน้ี, กิมหงวนรูสึกวาเขามีกําลังวังชาเทา ๆ กับทารซาน อาเส่ียแสดงทายืดหยุนลุกข้ึนยืนแพลบ ยักค้ิวกับแมสาวศรีเวียง “พี่ยอมสละชีพเพื่อนอง” กิมหงวนก็ยกมือทุบหนาอกติด ๆ กันหลายคร้ัง ยืดตัวตรงปองปากโหรองเสียงทารซาน “โอ – อีโฮ – โหโห !” โถมทะยานเขาหาอายเศสราวกับฟาแลบ เปดฉากการตอสูดวยหมัดสะวิงขวา ม.มือแปกมศีรษะหลบอยางรวดเร็ว หมัดของกิมหงวนขามศีรษะวืด อายเศสเห็นเส่ียหงวนเสียหลักก็ปราดเขาประชิดตัว แตแลว, กิมหงวน ไทยเทียม ศิษยฝมือสวะคนหน่ึงของ สมาน ดิลกวิลาศ ก็หมุนตัว กะแทกศอกกลับโพละเขาใหถูกเหนือค้ิวซาย ม.มือแปอยางถนัดใจ ศรีเวียงกับศรีจันทรกะโดดโลดเตนแสดงความดีอกดีใจ คณะพรรคตางหนุนกิมหงวนเสียงขรม อายเศสค้ิวแตกเลือกทะลักไหลเขาตา มันยกหลังมือขึ้นเช็ดเลือด แลวมันก็บาเลอืด โถมเขาตะลุมบอนกิมหงวนอยางไมคิดชีวิต

กิมหงวนมีกําลังใจดีขึ้นเปนกอง ใบหนาของเขาย้ิมแฉง ถึงแมคูตอสูจะสูงใหญกวาเขา แตก็ไมมีศิลปในการชกแบบมวยไทยเลย ม.มือแปจดมวยตํ่า ศีรษะไลเร่ียกับหัวเขาเสีย่หงวน อาเสี่ยชักสงสารเลยรองบอก “เฮย – เสือกยอลงไปทําไม ประเด๋ียวถูกเขาหนาตาแหกไมรูนา อุบ !” เสี่ยหงวนถูกหมัดอยางถนัดใจ ขณะที่พูดยังไมทันจบประโยค รางอันสูงเซไปกะทบฝาหองครัวดังโครม คราวน้ีกิมหงวนก็มุทะลุข้ึนมาบาง เขารีบต้ังตัวตรงสืบเทากาวเขามาหาอายเศส อาเสี่ยขยับหลอกจะชก ม.มือแปยกมือข้ึนปด คร้ังแลวกิมหงวนก็กัดฟนหลับหูหลับตาเตะปงเขาให หนาแขงของอาเสี่ยสัมผัสสซี่โครงอยางถนัดใจ มันยืนงงเหมือนไกตาแตก กิมหงวนกะโดดควาคอตีเขาหมายจะปดฉากการตอสู พลอก ! อายเศสถูกเขาเขาเต็มรัก รางอันสูงใหญลมครืนลงทันที ใบหนาของมันเต็มไปดวยเลือดไหลแดงฉาน จมูกและปากยับเยิน มันพยายามจะลุกขึ้น แตก็ลุกไมไหว ไดแตนั่งพับเพียบสะบัดหนาเรา ๆ อาเส่ียหัวเราะกาก กะโดดตัวลอยแลวเตะหลังอายเศสเบา ๆ ดังเพียะ “ยังไง อายนักสู ลุกขึ้นมาซีวะ หน่ึง – สอง – สาม – ลุกข้ึนซีโวย สี่ – หา – หก – อายแกวหูแตก ไดยินไหม หกแลว – เจ็ด – แปด – เกา – วะ – เกาแลวยังไมลุกแพขานา ลุกขึ้นมาซี เกา – เกาคร่ึงเอา เกาคร่ึงกะนิดหน่ึง ไมลุก – วา – เกาคอน – ฮี้ – เตะฟรีเลย อยากไมลุก” พูดจบกิมหงวนก็ถอยหลังออกไปหาง ม.มือแป ๓ - ๔ กาว แลวพยายามนึกวาเปนลูกฟุตบอลล เสี่ยหงวนว่ิงเขามากะโจนเตะหมายกะโดงคางอายเศสเต็มรัก ม.มือแปใจหายวาบ เอนตัวไปขางหลัง หลบเทาเบอร ๔๐ อยางหวุดหวิด กิมหงวนเตะอากาศหวืด เสียหลักตัวลอยข้ึนจากพ้ืนแลวละล่ิวลงกนกะแทกนอกชานอยางถนัดใจ “โครม ! ออย” คณะพรรคฮาครืน พวกทหารมอร็อคโคหัวเราะลั่น กิมหงวนลุกข้ึนดวยความลําบากยากเย็น ทําทาจะเตะอายเศสอีก แตแลวก็ไมเตะ “ฮื้อ – ประเดี๋ยวพอเตะหงายทองเลย ลุกข้ึนไปน่ังบนยกพ้ืนรวมกับพวกอายหมาดําน่ัน ถุย – ขอเอาเกือกลูบหนาทีเถอะวะ” พูดจบก็คอย ๆ ยกพ้ืนรองเทาปาดหนา ม.มือแป เบา ๆ อายตานํ้าขาวขบเข้ียวเค้ียวฟน แตมันไมมีหนทางอะไรที่จะตอสูได มันมองดูกิมหงวน ดวยความอาฆาตมาดราย แลวลุกขึ้นเดินไปนั่งบนยกพื้น เส่ียหงวนหัวเราะชอบใจ หันมามองดูแมงามทั้งสอง กิมหงวนแสดงกิริยากะมิดกะเมี้ยน ยกนิ้วชี้มือขวาใสปากอม แลวแกวงแขนซายไปมา

“ศรีเวียงจา อยาลืมคํามั่นสัญญาที่ใหไวเมื่อตะกี้นี้นะจะ” แมสาวนอยทําตาหวาน “ไมลืมหรอกจะ แตพี่ชวยเอาลูกและผัวฉันไปเลี้ยงดวยนะจะ” อาเส่ียทําคอยนหลับตาป “เวาอันหยัง สูเจามีผัวแลวหรือนี่ ?” “จะ – มีลูกตั้งสามคนแลว” คณะจาระบุรุษหัวเราะ กิมหงวนกลืนนํ้าลายเอ๊ือกทําหนาทะมอง ๆ ชอบกล หันมามองดูเพื่อนเกลอทั้งสองแลวพูดยิ้ม ๆ “มินาละ, กันนึกสงสัยตั้งแตหลอนพูดทีแรกแลว นึกแปลกใจทําไมถึงจะมายอมเปนเมียกันงาย ๆ วา – มีลูกตั้งสามคน ไอยา ! ยังพริ้งอยูเลยฮ ิ ยังกะรถพึ่งออกจากอูใหม ๆ “ ศรีเวียงรองอุทานอะไรออกมาคําหน่ึง “มันใหมแตตัวถังหรอกพี่” เส่ียหงวนยกมือปดปากหัวเราะคิกคัก “กันชนก็ยังใหม นองเอย” ศรีจันทรคอนควับ “แหม – พูดอะไรก็ไมรู เกลียดหนาเสียแลว” พูดจบหลอนก็ชวนนองสาวเดินเขามาหาคณะจาระบุรุษไทย ความดีใจท่ีไดพบเพ่ือนรวมชาติ ทําใหศรีเวียงและศรีจันทรแสดงกิริยาสดช่ืนรื่นเริงไดชั่วขณะ แตแลวเม่ือหลอนแลเห็นหนานายทหารฝร่ังเศส ความแคนสุดแสนแคนก็บังเกิดขึ้นแกแมงามทั้งสองทันที ศรีเวียงเดินเขามาเกาะแขนพล หลอนเขาใจเอาเองวา นายพัชราภรณเปนหัวหนา แมสาวรองใหกะซิก ๆ แลวพูดกับพลดวยเสียงสั่นเครือ “พี่จา, อายฝร่ังเศสคนน้ีมันไดปลุกปลํ้ากระทําแกนองและศรีจันทรจนปนปแลว พี่จะอนุญาตใหนองไดแกแคนมันไหมจะพี”่ พลขมวดคิ้วเล็กนอย เขาย้ิมเศรา ๆ “เธอตองการแกแคนหรือจะ ?” “จะ – ความบริสุทธ์ิของนองท้ังสองจะตองแลกเปล่ียนกับชีวิตของมัน ขอใหนองฆามันเถอะนะพี่นะ พี่จา – มันเปนผูทําลายความบริสุทธ์ิของนอง” เสี่ยหงวนกะแอ็มขึ้นดัง ๆ “น่ันแน, ไหนแมสาวบอกพี่วามีลูกมีผัวแลวอยางไรละ ?” หลอนย้ิมท้ังนํ้าตา “นองปดพี่นี่”

อาเส่ียย้ิมนอยย้ิมใหญ พอจะพูดอะไรอีกพลก็ตวาดแวด “เฮย – อยาหม่ืนใหมากนักเลยโวย นองสาวทั้งสองกําลังมีทุกข มันไมใชเวลาที่แกจะพูดลอเลนเลย ประเดี๋ยวพอยิงหงายทองเลยอายนี่” กิมหงวนหันมาย้ิมกับนายอ๊ีด “ดูเถอะครับ อายพลมันกลายเปนฝรั่งเศสไปแลว” พูดจบก็วางมือซายบนบานายอ๊ีด สวนมือขวาโอบสะเอวเจาคุณปจจนึกฯ ไว ทานเจาคุณกับนายอ๊ีดทําปากย่ืนพรอม ๆ กัน ราวกับนัดกันไว พี่นองทั้งสองตางกะแทกศอกลงบนอกกิมหงวนดังสน่ันหว่ันไหว พล่ัก ! อาเส่ียรองอู ทรุดตัวน่ังทันที นายอ๊ีดขบเข้ียวเค้ียวฟน ยกขางอเขาขั้นสูงสุดที่จะสูงได ตั้งใจจะกะทืบกิมหงวนใหสมรัก นิกรเกรงวาอาเสี่ยจะคอหักตาย ก็ควาเอวนายอ๊ีดดังตัวออกมาไดทันทวงที อ๊ีดคํารามล่ัน “หนอยแน ตีเสมออายน่ี กูแกคราวพอมึงก็วาได” เส่ียหงวนคอย ๆ ลุกข้ึนยืน ยกมือไหวเจาคุณและอ๊ีดเปนฝกถ่ัว “มันเผลอไปจริง ๆ ครับ” เจาคุณยกมือผลักหนาอาเส่ียคอนขางแรง “แกมันเผลอเสมอ ใหตายซีวะ เกิดมายังไมเคยเห็นใครทะลึ่งไปกวาแกเลย โธ – ประเด๋ียวพอด - - - “ กิมหงวนยิ้มแหย ๆ เลี่ยงมายืนทางนิกร ฟงพลกับศรีเวียงโตตอบกัน แมสาวท้ังสองตองการฆาอายมือแปดวยมือของหลอน เพ่ือตอบแทนการกระทําอันแสนระยําของมัน นายพัชราภรณหันมาปรึกษากับทานผูใหญทั้งสอง ในท่ีสุดคณะลกูขุนศาลเต้ียก็พิพากษาประหารชีวิตนายรอยโทฝร่ังเศส เจาคุณวา “ดีแลว อายหลานชาย อาขอตัดสินวา อายนายรอยโทมือแปสมควรตายอยางย่ิง สวนอายหมาดําตัวน่ันท่ีเปนคนเฆ่ียนศรีจันทร ก็ตองใหศรีจันทรเฆ่ียนมันบาง” “เตยเลย !” อ๊ีดตะโกนล่ันบาน เจาคุณหันควับมาทางนองชายของทาน “อะไรวะ – อายอ๊ีด ?” อ๊ีดทําหนาปูเล่ียน ๆ “เปลาครับ” “แลวแกแหกปากรองเตยเลยข้ึนมาทําไม ?”

“แฮะ – แฮะ คร้ึมใจข้ึนมาก็รองเลนโก ๆ ยังงั้นแหละครับ” เจาคุณปจจนึกฯ ทําตาปริบ ๆ “อือ – อายน่ี ถาจะอายเส่ียมันข้ึนครูใหแลวเปนแน คนดี ๆ อยางแกไมนาจะกลายเปนคนทะลึ่งไปไดเลย ผาซี” อ๊ีดยักค้ิวแผล็บ อมย้ิมแกมตุย หันมาพูดกับนายพัชราภรณ “วาไง หลานชาย เปนอันวาเราตกลงลงโทษอายพวกเปรตเหลาน้ีตามท่ีคุณพ่ีวาง้ันรึ ? “ พลย้ิมเล็กนอย “ครับ – ผมจะใหศรีเวียงกับศรีจันทรยิงอายมือแปดวยปนพกคนละนัด สวนอายหมาดําคนน้ันใหศรีจันทรเฆ่ียนรอยที” อ๊ีดหัวเราะหึ ๆ นิกรพูดเสริมข้ึน “แลวอายดําส่ีตัวน่ีละ ?” พลวา “มันเพียงแตพยายามจะทําความลามก ปลอยมันไปก็แลวกัน นึกวาเอาบุญ” กิมหงวนคัดคานทันที “ไมได ๆ ๆ ตามประมวลกฎหมายลักษณะอาชญาระบุไววา ผูใดพยายามกระทําความผิด ผูน้ันก็ตองมีโทษ ตองเฆี่ยนมันคนละสองโหลแลวปลอยตัวไป” เจาคุณปจจนึกฯ ลงมติ “ดี – ดีมาก ใหอายหงวนเปนคนเฆ่ียนก็แลวกัน” นายพัชราภรณเห็นชอบตามน้ีทุกประการ เขาส่ังใหนิกรกับกิมหงวนคุมตัวทหารอินโดจีนทั้งหกคนลงไปขางลางเพื่อจัดการลงโทษตอไป อาเส่ียมัดอายตานํ้าขาวเอามือไขวหลังไว ทุบบางเตะบาง พาตัวมันพรอมดวยทหารเดรัจฉานอีก ๕ คน ลงไปขางลาง ศรีเวียงกับศรีจันทรตางปติยินดีท่ีจะไดแกแคนอายมนุษยอุบาทว ม.มือแป ถูกมัดติดกับตนไมเล็ก ๆ ตนหน่ึง สวนอายแขกดําคูหูของมันถูกมัดติดอยูกับตนไมอีกตนหนึ่งเชนเดียวกัน และทหารมอร็อคโคอีก ๔ คนอยูในความควบคุมของคณะจาระบุรุษอยางแข็งแรง ทามกลางแสงเดือนจรัสจา พิธีประหารชีวิตจะเริ่มตน ณ บัดน้ี ศรีเวียงกับศรีจันทรถือปนพกคนละกะบอก เดินปร่ีเขามาหาอายนายทหารฝร่ังเศส ดวยความแคนสุดแคน แมสาวผูพ่ีเคนหัวเราะเสียงดัง ๆ ยกมือจิกผมมันใหเงยหนาขึ้น อายเศษรองเอ็ดตะโรขอชีวิต

พล, นิกร, กิมหงวน, เจาคุณปจจนึกฯ และอ๊ีดยืนนิ่ง จองมองดูการแกแคนของแมสาวทั้งสอง ศรีเวียงจอปากกะบอกปนพกแนบหนาอกเบ้ืองซายของอายเศษ ใบหนาของหลอนถมึงทึงนากลัว “อายสัตวนรก มึงกระทําตอเพื่อนคนไทยมามากตอมาก กูจําไดวามึงเท่ียวฉุดคราหผูหญิงไทยตําบลทาแรงไปทําลามกอนาจารมาหลายคนแลว โดยไมเลือกวาลูกเขาเมียใคร ฉะนั้น กูซ่ึงตกเปนเหย่ือของมึงจะตองแกแคนมึง ลางชีวิตมึงเพื่อแลกเปลี่ยนกับความบริสุทธิ์ของกู” แลวหลอนก็ตะโกน “ตายเสียเถอะอายฝร่ังเศส” เสียงกะสุนปนพกดังลั่น ม.มือแปสะดุงเฮือกคอพับทันที ศรีจันทรปราดเขามายกปนยิงซํ้าอีก ๑ นัด ประกายไฟแลบออกจากปากกะบอกปน พรอมกับเสียงระเบิดดังสนั่น ปง ! วิญญาณอันแสนโสมมของนายรอยโทมือแปไดเดินทางออกจากรางไปสูเมืองนรกแลว สองพี่นองยิ้มแปน ตางเดินเขามาหาคณะจาระบุรุษคืนปนพกให เส่ียหงวนทําตาปริบ ๆ ยกมือปองหนาผากมองดูศพอายเศสเพ่ือใหแนใจวาตายแลว เขาจุยปาก แลวพูดพึมพัมออกมาเบา ๆ “อือ – ตายงายตายดายจริงฮิ เปนเราสองนัดจางก็ไมตาย” พลยกปนกลมือจองอกกิมหงวน “เอาเรอะ, ลองดู” “เอิ๊ว ! ” อาเส่ียรองล่ัน โผเขากอดเจาคุณปจจนึกฯ หมุนตัวทานใหกําบังกะสุน เจาคุณใจหาย รีบผลักกิมหงวนออกหาง “ฮี้ อายเวรน่ียุงจริงโวย” ทานเอ็ดตะโรแลวสะดุงโหยงเม่ือรูสึกวาในกะเปากางเกงของทาน มีมือใครคนหน่ึงกําลังควานหาอะไรอยู เจาคุณควาขอมือมับ เงยหนามองดูเจาของมือแลวหัวเราะ “อายกร ชะ – ชะ ไมไดแอมหรอกวา เผลอแพลบเดียวลวงกะเปา” กะด่ิงทองย้ิมกะเร่ียกะราด “ผมลองดูความรูสึกของคุณพอดูนะครับ” เจาคุณคอนปะหลับปะเหลือก หันมาพูดกับนายพัชราภรณอยางเปนงานเปนการ “อายหลานชาย จะลงโทษอายพวกเปรตนี้ยังไงก็ลงมือซีโวย อยาอยูชักชาเลย เสียงปนตะก้ีน้ีมันดังมาก พวกกองทหารของมันไดยินเขาก็จะแหมาเลนงานเรา” พลย้ิมออนโยน ยกมือจับแขนศรีจันทรแลวช้ีมือไปท่ีอายแขกดําผูซ่ึงเฆ่ียนตีหลอน “แมนองสาว ลงมือสิจะ” อ๊ีดถือหางกะเบนติดมือมาจากบนเรือน ๑ อัน เขารีบสงใหศรีจันทรทันที “เอา – แมหนู ตีมันตั้งแตคอตอถึงตาตุมเลย ไมตองสงสาร”

อายดําปนรองครวญครางราวกับวัว เม่ือเห็นศรีจันทรเดินเขามาหามัน แมงามไมตองการพูดชี้แจงอะไรกับมันอีก ยกหางกะเบนขึ้นหวดกะหน่ําโดยไมตองนับครั้ง เจาทหารแขกมอร็อคโคบิดตัวไปมาและรองครางเหมอืนลูกหมาถูกนํ้ารอน หลอนเฆี่ยน – เฆี่ยน และเฆี่ยน เพื่อใหสมกับท่ีมันเฆ่ียนหลอนดวยหางกะเบนอันน้ี ทุก ๆ ครั้งที่หางกะเบนสัมผัสสหลัง อายดําปนก็แทบจะขาดใจตาย พวกทหารแขกอีก ๔ คนเริ่มแสดงกิริยากะสับกะสายคลายจะคิดหลบหนี กิมหงวนหยิบฟนแสมไดดุนหนึ่ง เดินยางสามขุมเขามา ตีกะบานมนัคนละโปก “ยืนน่ิง ๆ อายเปรต, อาว – มองหนา” แลวเส่ียหงวนก็ประเคนศีรษะอายแขกมอร็อคโคที่มองหนาเขาดังโพละ อายหมอน่ันหลับตาอมย้ิม แลวคอย ๆ หงายหลังตึงสลบเหมือด กิมหงวนหัวเราะคิกคัก หันมามองดูแมสาวศรีจันทรซ่ึงกําลังโบยอายดําปน และมันคอพับสิ้นสติไปแลว “แมนองสาว” อาเส่ียพูดย้ิม ๆ “เฆี่ยนไดกี่ทีแลว” ศรีจันทรหันมาย้ิมกับเขา “ไมไดนับหรอกพี่ พ่ีชวยเขามาดูหนอยซี มันสลบไปจริง ๆ หรือวาแกลงทํา ?” อาเส่ียหัวเราะหึ ๆ ถือดุนแสมเดินเขามาหาอายดํา เขากมหนาเขาไปดูหนามันในระยะใกลชิด อายดําหลับตาพร้ิม แตกะซิบพูดกับกิมหงวนเบา ๆ “อายหา !” อาเส่ียสะดุงเฮือก ขบเข้ียวเค้ียวฟน ยกดุนแสมข้ึนเหนือศีรษะ ประเคนลงกลางกะบาน อายดําสุดแรงเกิด โพละ ! เจาคุณปจจนึกฯ อาปากหวอ “เฮย – ไปทํามันทําไมละ คนมันสลบแลว ?” กิมหงวนหันมาทําตาเขียวกับเจาคุณ “อะไรสลบ มันกะซิบดาผมวา อายหา” คณะพรรคฮาครืน เสี่ยหงวนยกดุนแสมจะประเคนซ้ํา ศรีจนัทรจับขอมือกิมหงวนไว แลวพูดขอรอง “พอเถอะพี ่ อยาไปทํามันเลย นองไดลงโทษมันสมกับความผิดของมันแลว” อาเส่ียย้ิมแปน “แหม – แมนองสาวของฉันนี่ ชางมีใจเมตตากรุณามาก สมแลวที่เธอเปนคนไทย เปนพุทธศาสนิกชน” พูดจบกิมหงวนก็ทรุดตัวน่ังคุกเขาแลวกราบหลอน “พี่ขอเคารพเธอดวยน้ําใสใจจริง”

ศรีจันทรรองว๊ีด “ตายจริง พี่จา, ทําไมพี่ทํายังงี้ละ ลุกขึ้นเถอะพี ่ โธ - - - “ กิมหงวนลุกขึ้นยืน กะโดดโลดเตนอิ่มอกอิ่มใจ “อันชีวีพี่ของฝากไวกับแมยอดพธูแหงเวียงจันทรนคร นะนองนะ” พล, นิกร, เจาคุณปจจนึกฯ หมั่นไสอาเสี่ยเหลือที่จะทนทานแลว ตางยกเทาข้ึนพรอม ๆ กัน ถีบเสี่ยหงวนปงเขาให หัวท่ิมเขาไปในกอหญา แลวคณะจาระบุรุษก็หัวเราะล่ัน กิมหงวนรองครางเบา ๆ ลุกขึ้นเดินกะโผลกกะเผลกบนพึมพัม “อูย – ออย – ฮ้ือโวย ตะโพกแทบหัก” แลวกิมหงวนก็แหกปากล่ัน “โอย !” ตอจากน้ันก็มีการประชุมปรึกษาโทษอายทหารมอร็อคโคท้ังส่ี พลใหความเห็นวาควรจะงดเฆ่ียนตีมัน เพราะอายสีค่นน้ีเปนลูกนอง ม.มือแป เม่ือนายระยํามันก็พลอยระยําไปดวย อภิปรายกันสักครูที่ประชุมก็ลงมติ แตนายอ๊ีดคนเดียวท่ีคัดคาน เขาพูดกับพี่ชายของเขา “คุณพี ่ ถาเราไมลงโทษมันเสียบาง มันก็คงจะทารุณโหดรายกับพ่ีนองชาวไทยของเราอีก” พูดจบอ๊ีดก็ช้ีมือไปท่ีบอนํ้าบอหน่ึง “โนน คุณพี ่ เห็นบอนํ้าโนนไหมครับ เอาอายเปรตส่ีตัวน้ีไปท้ิงไวท่ีบอนํ้าน่ันก็แลวกัน ถาหากวามันปนข้ึนมาไดก็เปนบุญของมัน หรือมายมันก็คงตายอยูในบอ” เจาคุณพะยักหนาหงึก ๆ “เออ – เขาทีดีเหมือนกัน” แลวทานก็หันมาทางแมสาวท้ังสอง “วายังไง แมหนู ?” ศรีเวียงพูดนอบนอม “สุดแลวแตทานผูเฒาเถอะจะ” เจาคุณขอใหลงมติ ทุกคนจึงลงมติตามบัญญัตินายอ๊ีด คร้ันแลวอายดําปนท้ังส่ีคน ก็ถูกพาไปที่บอน้ําขางหลังเรือน กิมหงวนรับหนาที่เปนผูจัดการลงโทษ เขาถือดุนแสมกะชับมั่นไวในมือ ลากคอเจานิโกรคนหน่ึงพาไปยืนท่ีปากบอนํ้า บังคับใหมันยืนกอดอกหันหลังใหเขา แลวเส่ียหงวนก็ยกเทาถีบหลังมันเต็มแรง ทหารมอร็อคโครองสุดเสียง ลอยละลิ่วลงไปในบอนํ้า เสี่ยหงวนปฏิบัติงานอยางคลองแคลว เชลยคนที ่๒ - ๓ - ๔ ลงไปอยูกนบอภายในเวลาไมกี่นาฑี งานแกแคนทหารอินโดจีนส้ินสุดลงแลว พล พัชราภรณ ไดกลาวกับศรีเวียงและศรีจันทร “นองสาว นําพวกเราไปบานของนองเถอะ เราจะไดชวยจัดการฝงศพบิดาของเธอใหเรียบรอย และจะพาเธอหลบหนีขามฟากไปหนองคาย” ศรีเวียงยกมือไหว หยาดนํ้าตาคลอหนวย

“นองทั้งสองขอขอบใจพี่มากทีเดียว ไปสิจะ นองจะนําพี่ไปบาน เดินตัดทุงน้ีอีกสักครูใหญ ๆ ก็ถึง” เส่ียหงวนพูดสอดข้ึน “แตนองศรีเวียงอิดโรยมากไมใชหรือ ใหพี่อุมไปก็แลวกัน” พลยกเทาเหวี่ยงลูกแหถูกกนกิมหงวนดังพั่บ “ทะลึ่งนา” อาเส่ียย้ิมแหย ๆ ตอจากน้ันคณะพรรคไดสนทนาปรึกษาหารือกันอีกสักครู แลวศรีเวียงกับศรีจันทรก็นําทางพาไปบานหลอน พอแสงเงินแสงทองของวันใหมสองขอบฟาลาง ๆ คณะจาระบุรุษไทยพรอมดวยแมสาวงามทั้งสองก็เดินทางมาถึงริมฝงซายของลําน้ําโขงดานตรงขามกับจังหวัดหนองคาย เจาคุณปจจนึกฯ ไดเปนเจาภาพจัดการนําศพนายอินตา บิดาของศรีเวียงและศรีจันทณไปฝงไวท่ีทายสวนหลังบานในตอนดึกเม่ือคืนน้ี ตางชวยกันคนละไมคนละมือ สองสาวจัดหาอาหารมาเลี้ยงตามมีตามเกิด มีเน้ืออีเกงยางกับขาวเหนียว ทุก ๆ คนลอเสียจนอ่ิม พักผอนอยูที่บานศรีเวียงจนกะท่ัง ๓ นาฬิกา จึงพากันเดินทางมานี่เพื่อหลบหนีขามแมน้ําโขง การเดินทางจะเดินในทางหลวงไมได เพราะทหารแขกกับทหารฝร่ังเศสตรวจตรารักษาการณอยางแข็งแรง ดังน้ันจึงตองบุกปาฝาดงมาดวยความลําบาก คนไทยทั้งเจ็ดคน ซ่ึงมีคนหัวลานปนอยูดวย ๒ คน กําลังยืนอยูท่ีปาละเมาะบนเนินดินสูง แหงหนึ่ง ความหวังที่จะลงเรือขามไปหนองคายนั้นนาจะไมมีผลเสียแลว ทุก ๆ คนไดแลเห็นกองทหารอินโดจีนตั้งเรียงรายตลอดริมฝงแมน้ํา พวกทหารแขกหรือฝูงหมาดําแหงมอร็อคโคอยูในรังปนกลในลักษณะเตรียมพรอม ปนใหญทหารราบต้ังจังกา หันหนาสูจังหวัดหนองคาย เรือตรวจของอายเศสแลนสับสนไปมาหลายลํา นายทหารฝร่ังเศส ๓ - ๔ คน ยืนสองกลองอยูที่ปลายสะพานน้ํา คณะพรรคจาระบุรุษตางคิดหาชองทางท่ีจะขามไปหนองคาย เจาคุณปจจนึกฯ ยกมือตบบานายพัชราภรณ แลวพูดเบา ๆ “ทําไงดีโวย อายหลานชาย ?” อาเส่ียสอดข้ึนทันที “เด๋ียวซีครับ คิดดูกอน” เจาคุณเงื้อกําปนฟาดลงกลางหลังกิมหงวนดังตุบ “ทะลึ่ง ฉันพูดกับแกเมื่อไหร” อาเส่ียสูดปากเบา ๆ “วา – แลวก็ไมระบุชื่อดวยเฮะ ฮี้ – เลนยังง้ีอีกหนอยผมก็คงเปนฝในทองหรอก”

เจาคุณย้ิมออกมาได พูดกับพลตอไป “พวกอายเศสมันทําทาราวกับวา กองทัพไทยจะขามมาตีในวันนี้” พลย้ิมเล็กนอย “วาไมไดครับ บางทีอาจจะเปนจริงก็ได เพราะวาเมื่อการเจรจาเรียกดินแดนกลับคืนโดยสันติวิธีไมเปนผล รัฐบาลของเราก็ตองรบ ถาไมรบก็ไมไดคืน” เจาคุณพะยักหนาชา ๆ “ถูกแลว มันตองเปนเชนนั้น เอ – ถารบกันข้ึนจริง ๆ อาจะทําไงดีโวย อาเปนนายทหารนอกราชการ ถาสงครามเกิดข้ึนก็ตองรีบไปรายงานตัวภายในย่ีสิบส่ีช่ัวโมง” เสี่ยหงวนสอดขึ้นอีกตามเคย “เอาเถอะครับ แลวผมจะบอกไปทางกระทรวงกลาโหมเองวา คุณอามีความจําเปนไปรายงานตัวไมทัน” เจาคุณปจจนึกฯ ยกมือผลักหนาอาเส่ียเต็มแรง “โนน – ไปยืนทางโนน โธ – นี่มึงจะทะลึ่งไปถึงไหนวะ อายหงวน ?” เสี่ยหงวนยิ้มกะเรี่ยกะราด เดินเขาไปยืนขางนิกรคูหูของเขา เจาคุณหันมาพูดกับนองชายของทาน “ชวยพ่ีคิดวาซี อ๊ีด, เราจะขามฟากไปไดโดยวิธีใด ?” “ออ – ลงเรือไปนะซีครับ คุณพี”่ อ๊ีดพูดหนาตาเฉย เจาคุณกลืนนํ้าลายเอ้ือก “ไป – ไปยืนขางอายหงวนโนน ดันพูดออกมาไดวาลงเรือไป ถาไมลงเรือมันจะไปไดอยางไร ?” อ๊ีดอมย้ิมเดินตีหนาปูเล่ียนๆเขาไปรวมแซทกับนิกรและกิมหงวน ปลอยใหเจาคุณปจจนึกฯ ปรึกษาหารือกับพลตามลําพัง พลยกมือช้ีไปท่ีชายหาดทางขวามือ ซ่ึงมีเรือยนตรทาสีขาวลําหน่ึงจอดลําอยู แลวพลก็พูดกับเจาคุณ “คุณอาเห็นเรือยนตรเร็วลําน้ันไหมครับ” เจาคุณปจจนึกฯ พะยักหนา “เห็นแลว แกจะยึดเรือลํานั้นเปนพาหนะพาพวกเราขามฟากยังงั้นหรือพล ?” “ครับ แตพวกเราตองเส่ียงอันตรายสักหนอย” “อะ – ไมหนอยละหลานชาย เห็นรังปนกลอายพวกหมาดําไหมละ อยูหางจากเรือเสนเดียวเทาน้ัน โนนก็อีกรังหน่ึง จากน่ีไปเรือยนตรลําน้ันก็เปนท่ีราบ ไมมีอะไรกําบัง กวาเราจะว่ิงไปถึงเรือ กวาจะติดเคร่ืองออกแลน มันก็ยิงเราตายแหงแกหมด”

นายพัชราภรณหัวเราะเบา ๆ “เอาเถอะครับ ผมคิดวาตองสําเร็จแน ๆ ปนกลมือกะบอกน้ีทําใหผมอุนใจคลายกับวาผมมีเพื่อนรวมตายอีกสักยี่สิบคน ยิงเปนยิงกันซีครับ” หยุดนิ่งไปสักครู พลก็กลาวตอวา “ดูสิครับ คุณอา, อายหมาดําส่ีตัวท่ีอยูในรังปนกลมันน่ังหันหลังใหเราทุกคน อา – ระยะจากน่ีถึงรังปนกลในราวรอยเมตรเทาน้ัน” เจาคุณปจจนึกฯ รูสึกวาหัวใจของทานเตนแรง “แกจะทํายังไง หลานชาย ?” พลยกมือลูบคลําปนกลมือคูชีวิต เงยหนามองไปท่ีรังปนกลอายหมาดํา แลวหันมาเรียกนิกรกับกิมหงวนซึ่งกําลังจีบแมสาวงามทั้งสองอยู “เฮย – อายหม่ืนสองคนน่ันนะ มานี่ซิ” “อะไร อายหม่ืน ?” กิมหงวนพูดเสียงหนัก ๆ “น่ี – คุณกิมหงวน ไทยแทโวย ใคร ๆ เขาเรียกกันวาอาเส่ียท้ังบานท้ังเมอืง” พลแกลงทําหนาขึงขัง ยกปนกลมือข้ึนจอง “มานี ่!” อาเส่ียกับนิกรรองเสียงหลง วิ่งจูดเขามาหานายพัชราภรณโดยดี “เอาลงนา” นิกรพูดเสียงสั่น “เสียวไสโวย” เจาคุณปจจนึกฯ ตะครุบศีรษะนิกรมับ “เสียวไสทําไมเสือกเอามือลงมาควานกะเปาขา ?” กะดิ่งทองยิ้มแหย ๆ “มันเผลอไปครับ” “เผลอ – ระวังใหดีเถอะ ไปเผลอคนอ่ืนเขาละกอเขาคุกเชียวแก” แลวเจาคุณก็สะดุงโหยง เม่ือแลเห็นนิกรเปดซองธนบัตรออกดู “เฮย ! ของขา” นายการุณวงศสงคืนใหโดยดี แลวหัวเราะ “คุณพอนะ ไมทันผมหรอกครับ พอตะครุบหัวผมมับ ผมก็ถึงซองธนบัตรออกไดเรียบรอยแลว” คณะพรรคพากันหัวเราะลั่น พลจุยปากหาม “พอโวย - ไมใชเวลาพูดเลนนา” อ๊ีดเอ็ดตะโรข้ึนดัง ๆ “อุวะ – ขาไปพูดอะไรเลา ?” พลทําคอยนหัวเราะห ึๆ “ผมไมไดวาคุณอาหรอกครับ ผมวาอายลิงสองตัวนี่”

“ฮ้ือ !” เส่ียหงวนรองข้ึนดัง ๆ มองดูหนาอ๊ีด “นี่แหละเขาวา ฟงไมศัพท จับเอามาโพกหัว” “โพกหัวพอมึงนะซี” อาเส่ียกะโดดตัวลอย หันมายักค้ิวหล่ิวตากับนิกร “เฮะ – นองชายเจาคุณเฮะ ดาเปนไฟเลย” “อาว – อาว” เจาคุณอุทาน “อยาลามปามมาถึงขาซี” พลยกเทาเตะหนาแขงกิมหงวนดังปอก “ฟงนี่ อายเส่ีย, บัดน้ีถึงคราวจําเปนแลวท่ีฉันกับแกจะตองเส่ียงอันตรายเขาไปยึดรังปนกลอายดําน่ัน” แลวพลก็ชี้มือบอก “เพื่อเราจะไดโดยสารเรือยนตรลํานั้นขามฟากไปหนองคาย” กิมหงวนรูสึกตะคร่ันตะครอหนาว ๆ รอน ๆ ทันที “วาไง แกจะใหฉันเขาไปยึดรังปนกลนั่น” “เออหวา” อาเส่ียส่ันศีรษะอยางรวดเร็วแลวรองข้ึนดัง ๆ “บรื๊อวส !!” พลสงปนกลมือใหเจาคุณปจจนึกฯ แลวปราดเขาจับอกเส้ือกิมหงวนเขยา” “แกทําไมไดหรือหงวน ? หา – แกขี้ขลาดตาขาวถึงเพียงน้ีเชียวหรือ แกตองไป วิ่งไปกับกันเพ่ือยึดรังปนกลน่ัน” เส่ียหงวนหนาขาวเหมือนกระดาด “เอา – เอาโวย” พูดจบก็ทําทาจะวิ่งไป พลควาสะเอวไวไดเหมือนอยางเลนรักบ้ี “เด๋ียว! ปูโธ–ยังไมเขาอกเขาใจอะไรเลย เสือกวิ่งเขาไปกออกทะลุเทาน้ัน” พูดจบก็หัวเราะ หันมารับปนกลมือจากเจาคุณ “หงวน มีวิธีเดียวเทานั้นที่พวกเราจะขามฟากไปบานเราได คือแกกับกันว่ิงไปยึดรังปนกลอายหมาดําน่ันใหได แลวใหพวกเราตามไปลงเรือทีหลัง สวนแกกับกันคอยยิงตอสูขัดขวางพวกทหารไว” กิมหงวนนิ่งอึ้งอยูสักครู “เอา - เอาไงก็เอากัน เม่ือแกกลาเส่ียงชีวิตได กันก็กลาเส่ียงไดเหมือนกัน” นายพัชราภรณยิ้มแปน ยืนมือใหกิมหงวนจับ “ยังงี้ซีนา ถึงจะเรียกวาใจลูกผูชาย” กิมหงวนวางทาทางใหผึ่งผาย “ไปโวย ตะลุมบอนเลย” พูดจบก็หยิบปนพกท่ีเหน็บเอวไวออกมาถือ แลวก็ออกว่ิง พลกะโจนพรวดจิกผมไวไดอยางหวุดหวิด

“เดี๋ยว” เขาเอ็ดตะโรล่ัน แลวถอนหายใจเฮือกใหญ “เถอะนา ทําอะไรก็ตองตัดสินใจใหเด็ดขาดรวดเร็ว ไปโวย” พูดจบเสี่ยหงวนก็ออกว่ิงอีก พล, นิกร กับเจาคุณปจจนึกฯ รีบพุงตัวเขาควาขากิมหงวนไว เลยพากันหกลมหมดทั้งสี่คน ศรีเวียงกับศรีจันทรและอ๊ีดหัวเราะล่ัน ตางคนตางชวยตัวเองลุกข้ึนยืน คราวนี้พลไมไวใจ ตองจับแขนกิมหงวนไว “เด๋ียวซีโวย ปูโธ ยังไมไดนัดหมายพวกเราเลย จะวิ่งไปแลว” พลพูดย้ิม ๆ และหันมาทางเจาคุณปจจนึกฯ “คุณอาครับ คุณอาท้ังสองกับเจากรและศรีจันทรกับศรีเวียงยืนซอนตัวอยูท่ีน่ีนะครับ เมื่อผมยึดรังปนกลไดแลว ใหพากันวิ่งไปลงเรือยนตรลํานั้นโดยเร็วที่สุด แลวก็ติดเคร่ืองรอผม” อาเสี่ยพูดเสริมขึ้น “รอผมดวยนะครับ” พลเตะพลั่กเขาใหทันที “ปูโธ อายน่ี” แลวเขาก็พูดกับเจาคุณปจจนึกฯ “มันเปนการเส่ียงอันตรายนะครับ แตวาถาเราไมทําอยางน้ี เราก็กลับบานไมได” เจาคุณพะยักหนาหงึก ๆ ทานรูสึกต่ืนเตนมาก หันมาถามนองชายของทาน “วาไง อ๊ีด ?” อ๊ีดหัวเราะ “ผมนะเปนชางเทาหลังครับ เอายังไงก็เอากัน อายเร่ืองความตายนะมันเปนของธรรมดา ถึงที่เมื่อไหรมันก็ตายเมื่อนั้น” กิมหงวนวา “ผิดไปละครับ คุณอา ถึงที่มันกอไมตายนะซีครับ เราขามไปถึงหนองคายแลวใครจะมายิงเรา” อ๊ีดทําตาปริบ ๆ “กูไมไดพูดกะมึงโวย” “ก็ตามใจซีโวย” แลวกิมหงวนก็สะดุงโหยง รีบยกมือไหวอ๊ีด “ขอโทษ – ขอโทษครับ แฮะ – แฮะ เอานะครับ เราตายดวยกัน” ตอจากนี้พลก็ซักซอมความเขาใจกับคณะพรรคของเขา และนัดหมายกันเปนท่ีเรียบรอย จนกะทั่งเปนที่เขาใจกันดี แลวสองสหายก็เตรียมตัวเขายึดรังปนกล เจาคุณเขามากอดพลและกิมหงวน อวยใชใหพรเพื่อใหเขาทํางานสําเร็จ อาเส่ียย้ิมแหง ๆ จับมืออําลานิกรกับอ๊ีดและแมสาวงามท้ังสอง ศรีเวียงโผเขากอดอาเสี่ย แลวจูบเขาหนึ่งฟอด

“สวัสดีมีชัยนะพี่นะ ถาพ่ียึดรังปนกลได ก็เทากับวาพี่ชวยพวกเราทั้งหมดใหรอดตาย” พูดจบหลอนก็คลายมือท่ีกอดเขาออก กิมหงวนยืนตะลึงเหมือนรูปปน สักครูก็หันมายกมือนิกรข้ึนวางบนอกเขา “เฮย – กร ชวยดูหนวยสิวะวาหัวใจกันยังเตนอยูหรือเปลา ?” นิกรหัวเราะ “เออ – ยังเตนอยู” อาเส่ียกะโดดตัวลอย “มา – อายหงวนยอมตายเลย ใหมันมีทหารสักกี่พันก็ไมกลัว” คณะพรรคอมยิ้มไปตามกัน พลกับกิมหงวนเดินออกมาจากพุมไม นายพัชราภรณถือปนกลมือไวมั่น ตางคนตางใจเตนทึกทักไปตามกัน แววตาของพลเปนประกาย เขาเอ้ือมมือจับแขนอาเส่ีย แลวพูดยิ้ม ๆ “เวลาสําคัญของเรามาถึงแลว” กิมหงวนพะยักหนา “เถอะนา ยังจะมัวพูดชักชาเอาตะหวักตะบวยอะไรอีก” พูดจบก็ลากพลออกว่ิงตรงไปท่ีรังปนกลน้ัน ทั้งสองพยายามวิ่งเต็มฝเทา อาเสี่ยถึงแมขายาวแตก็วิ่งไมทันพล เพราะพลซอยเทาไดเร็วกวา เจาคุณปจจนึกฯ อ๊ีด, นิกร ศรีเวียงกับศรีจันทร ตางมองตามสองเกลอดวยความวิตกเปนทุกข ใกลเขาไป และใกลเขาไป เหลือระยะอีก ๓๐ เมตร ก็จะถึงรังปนกลนั้น อายหมาดํามอร็อคโคตัวหน่ึงหันหลังมาพบเขาก็รองเอะอะบอกกัน พลลดฝเทาใหชาลง ประทับปนกลมือแนบบา กอนท่ีพลประจําปนกลหนักจะหันปากกะบอกปนมาเลนงานเขา นายพัชราภรณก็สงกะสุนปนกลมือออกจากลํากลองทันท ี อายหมาดํา ๒ ตัว ผงะหงายส้ินใจตายคารังปนกล อีก ๒ ตัวเสียขวัญเผนแผล็ววิ่งหนี แตแลวก็ถูกพลยิงลมอยูท่ีชายหาด “เร็ว, อายเส่ีย เลยเขาไปในรังปนกล” พลพูดละล่ําละลัก แลวสองเกลอก็โกยอาวกะโดดเขาไปในรังปนกลนั้น พลสงปนกลมือใหกิมหงวน แลวเขาก็หมุนกะบอกปนกลหนักหันไปทางทหารฝร่ังเศสซ่ึงกําลังเอะอะเอ็ดตะโรจะเลนงานเขา และยังไมทันที่พลจะเตรียมตัวพรอม ปนกลหนักกะบอกหน่ึงซ่ึงต้ังยิงอยูบนชายหาด ก็พนกะสุนตรงมาที่สองเกลอของเรา พลเหนี่ยวไกตอบทันที การยิงของทหารฝรั่งเศสไรผล เพราะหนุมไทยทั้งสองอยูในที่กําบังอันมิดชิด สวนการยิงของนายพัชราภรณไดผลเกินคาด ขาศึกผงะหงายเหมือนกับใบไมรวง

พลประจําปนกลกะบอกนั้นนอนตายเหมือนกับหมาถูกยาเบื่อ ใบหนาของพลเครงขรึม เขาลุกขึ้นยืนโบกมือบอกเจาคุณปจจนึกฯ แตแลวพลก็รีบนั่งลง เพราะเขาถูกระดมยิงอีก เสียงปนดังสนั่นหวั่นไหว ทหารอินโดจีนถูกยิงลมระเนระนาด ลาถอยเขาไปหาท่ีกําบัง เจาคุณปจจนึกฯ ว่ิงนําหนาพานิกร อ๊ีด, ศรีเวียงกับศรีจันทร ตรงไปที่เรือยนตรที่จอดอยูริมแมน้ํา กิมหงวนยกปนกลมือข้ึนประทับ กะโดดออกไปนอกท่ีกําบัง ยืนยิงตอสูกับขาศึกอยางอาจหาญ แตพอกะสุนนัดหน่ึงถากศีรษะว้ืด อาเส่ียก็รองล่ัน กะโจนพรวดเขาไปในรังปนกลอีก พลทหารฝรั่งเศส แลเห็นคณะเจาคุณปจจนึกฯ ก็พากันขยายแถววิ่งเขาไปจะลอมจับ นายพัชราภรณสงกระสุนปนไปตอนรับมันทันที ทหารมอร็อคโคและทหารฝรั่งเศสแตกพายออกไปอีก บางก็หมอบลง ปลดปนกลเบาตั้งขาหยั่งนอนยิง นายพัชราภรณมองดูตามรูไมของรังปนกล เขาย้ิมออกมาไดเม่ือเจาคุณปจจนึกฯ นําพรรคพวกมาถึงเรือและลงเรือไดโดยเรียบรอย พลยิงกราดขูขวัญขาศึกอีก สุนัขตานํ้าขาวหลายตัวท้ังนายและพลทหาร ลมกล้ิงอยูบนหาดทรายในทาตาง ๆ กัน ที่ยังไมตายก็กะเสือกกะสนคลานหนี กําลังใจของพลดีขึ้น เม่ือไดยินเสียงเคร่ืองยนตร เรือยนตรลําน้ันติดแลว เสียงเจาคุณปจจนึกฯรองตะโกนโหวก ๆ ออกมา "โวย! มาเถอะโวย!" พลเงยหนาพูดกับกิมหงวนโดยเร็ว "ไป อายเส่ียว่ิงไปกอน กันจะยิงหนวงเหนี่ยวพวกมันไว และจะตองยิงใหหมดกระสุนปนเสียกอน มายมันจะเอาปนกระบอกนี้เลนงานเรา กิมหงวนถือปนกลมือกะโจนพรวดขามรังปนกล ว่ิงปุเลง ๆ ตรงไปท่ีเรือยนตรคณะพรรค ของเขา พวกทหารอินโดจีนชวยกันระดมยิงอาเส่ียอยางหนาแนนกะสุนหลายนัดเฉียดเขาไปอยางหวุดหวิด กอนที่จะลงเรือ กิมหงวนหมุนตัวกลับยกปนกลยิงกลาดขาศึกบาง แลวเขาก็หัวเราะลั่น เมื่อเห็นหมาขาวหมาดําผงะหงายไปหลายคน อาเส่ียโกงโคงใหขาศึกพลางรองตะโกนบอก "เฮย-ยิงตูดกูแนะโวย" แลวกิมหงวนก็กะโดดโหยง ๆ ไปลงเรือ ประทับปนกลยิงขาศึกอีกปากก็ตะโกนเรียกพล "มาโวย พล!" นายพัชราภรณเผนออกจากรังปนกล โกยแนบตรงมาท่ีเรือ กิมหงวนแลเห็นเขาก็ระดมยิงขัดขวางขาศึกไวไมใหติดตาม ดวยอํานาจคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักด์ิสิทธิ์ทั้งหลายชวยคุมครองพลและคณะจาระบุรุษไทยไว ท้ังเจ็ดคนจึงแคลวคลาดกะสุนปนอายเศส พลลงเรือไดเรียบรอย เขาควาปนกลมาจากมือกิมหงวนซ่ึงลูกปนหมดพอดีแลวรีบบรรจุกะสุนใหมอีก ๑ ตลับ

นิกรออกเรือทันที นายการุณวงศเรงนํ้ามันเต็มท่ี นําเรือตัดตรงไปฝงตรงขามอันเปนดินแดนของประเทศไทย ทหารตาน้ําขาวหมูหนึ่งวิ่งไปที่ปนใหญทหารราบ จัดแจงบรรจุกะสุนเล็งยิงมาที่เรือลํานี้ เสียงระเบิดดังลั่นสนั่นหวั่นไหว กะสุนปนใหญตกลงในน้ําหางจากเรือ ๕-๖ วา นายพัชราภรณยิงตอบไปบาง นิกรขับเรือใหเลนซิกแซก ท้ังเจ็ดคนใจหายใจควํ่าไปตาม กิมหงวนคลานลงไปทางหัวเรือปลดธงฝรั่งเศสออกเอาพันรองเทา แลวยกใหพวกฝร่ังเศสดูคณะพรรคหัวเราะลั่น อาเสี่ยลุกขึ้นรําปออยูหัวเรือนั้น ทุกคนปลอดภัยแลว เรือกําลังแลนเขาหาฝงหนองคาย ธงไตรรงคของเราสะบัดพริ้วอยูบนเสาธงริมฝง สงางามยิ่งนัก นิกรบังคับเรือใหแลนชาลงทันที เมื่อเห็นเรือยนตรตํารวจไทยแลนตรงเขามา คณะจาระบุรุษตางโบกมือรองไชโยลั่น นายตํารวจจึงทราบวาเปนคนไทยและไชโยตอบแสดงความปติยินดีท่ีหนีกลับมาได ทางหนองคายกําลังโจษขานกันเซ็งแซถึงเรื่อง พล,นิกร,กิมหงวน และเจาคุณปจจนึกฯตองตกคางอยูในเวียงจันทรไมสามารถจะกลับมาได พ่ีนองชาวไทยในจังหวัดน้ีพากันเปนหวงไปตามกัน เมื่อแลเห็นเรือยนตรแลนเขามาใกลฝง และแลเห็นคนหัวลาน เจาหนาท่ีฝายตํารวจทหารและพลเรือนที่รักษาการณอยูริมฝงก็รูวา เจาคุณปจจนึกฯกับคณะกลับมาแลว นอกจากน้ีมีหลายตอหลายคนท่ีรูจักนายอ๊ีดซ่ึงเปนพอคาอยูในจังหวัดหนองคาย ทุก ๆ คนกะโดดโลดเตนสงเสียไชโยตอนรับ ท่ีแคลวคลาดอันตรายกลับมาได นิกรบังคับเรือยนตรแลนเขามาจอดเทียบทานํ้าแหงหน่ึง คณะจาระบุรุษไทยตะเบ็งเสียงไชโยจนแสบคอหอย กิมหงวนรําเฉิบ ๆ อยูที่หัวเรือ กะท่ังเรือเทียบทาเรียบรอย ท้ังเจ็ดคนตางพากันกาวข้ึนจากเรือดวยใบหนาย้ิมแยม นายอ๊ีดโบกมือทักทายกับบรรดาผูท่ีรูจักคุนเคยกับเขาแลวหันมาคุยกับพ่ีชาย "เชิญไปพักผอนที่รานผมเถอะครับ คุณพี ่ ผม-ผมดีใจจนพูดอะไรไมถูกแลว พวกเราไมนาจะรอดตายกลับมาไดเลย" เจาคุณยิ้มแปน "มันเทากับตายแลวเกิดใหม นาชมเชยความสามารถของเจาพลกับเจาหงวนมาก กลาหาญเหลือเกิน" กิมหงวนยิ้มแปน ยกมือเกาะบาเจาคุณปจจนึกฯ "แหม-อีตอนท่ีผมวิ่งจะลงเรือนะครับ ลูกปนถากหัวผมไปต้ังหลายลูกใจหายหมด นึกวาจอดเสียแลว"

เจาคุณชําเลืองมองดูมือกิมหงวนซึ่งอยูบนบาทานแลวถองหนาอกอาเสี่ยดังบึ้ก กิมหงวน รีบเอามือออกทันที "ทะลึ่ง-อดทะลึ่งไมไดอายนี่" เสี่หงวนยิ้มแหยๆ ตอจากน้ีนายอ๊ีดก็ชวนคณะพรรคไปท่ีราน 'อ๊ีดพานิช' ซึ่งเปนรานจําหนายส้ินคาเบ็ดเตล็ดต้ังอยูใกลสนามบิน หนองคายเปนเมืองทหารแลว ทหารไทยทุก ๆ หนวยถูกสงมาที่จังหวัดนี้ไมต่ํากวา ๒๐ กองพัน ไทยจะเริ่มบุกฝรั่งเศสเพื่อเอาดินแดนที่มันโกงไปกลับคืนมา ในวันน้ันเอง คณะจาระบุรุษไทยพรอมดวยแมสาวงามทั้งสองคนไดมาพักท่ีอยูที่ราน 'อ๊ีดพานิช' ซ่ึงอ๊ีดไดตอนรับเปนอยางดี ขาวที่เจาคุณปจจนึกฯกับคณะไดรอดตายหนีกลับมา แพรสะพัดไปทั่วจังหวัดในเวลารวดเร็ว ทานจาหลวงกับขาราชการตําแหนงสําคัญๆ และพอคาคหบดีไดพากันมาเย่ียมแสดงความยินดีกับคณะเจาคุณปจจนึกฯ ทําใหนายอ๊ีดพอคาตอกตอยแหงจังหวัดน้ีกลายเปนคนมีหนามีตาอ่ิมอกอ่ิมใจไมนอย เจาคุณปจจนึกฯไดทราบขาวจากวงการที่ใกลชิดกับทางการวา คืนวันนี้กองทัพไทยจะขามแมน้ําโขงเขาตีเวียงจันทร วงการท่ีสันทัดในกรณียกลาววา เมื่อการเจรจาโดยสันติวิธีไมเปนผล รัฐบาลจึงตกลงใชกําลังอาวุธ ตามมติของมหาชนทั้งชาติ ซ่ึงปรารถนาอยางย่ิงท่ีจะใครรบกับอายเศส ดวยนับน้ีวงการตามรานกาแฟก็โจษกันวา กองทัพไทยอันมหึมาทางดานอรัญประเทศก็จะเขาโจมตีแควนเขมรในคืนน้ีดวย ประชาชนท้ังจังหวัดหนองคายพากันต่ืนเตนไปตามกันกัน วันน้ีต้ังแตเชารถยนตรบรรทุกทหาร พรอมดวยยุทธโธปกรณอันมากมาย ไดเดินทางจากอุดรมาเปนทิวแถว เคร่ืองบินรบรวม ๑๐ ฝูงจอดเตรียมพรอมอยูที่สนามบิน กองทัพทหารปนใหญ ๔ มาถึงเมื่อ ๙.๐๐ น.น่ีเอง ประชาชนพากันอุมลูกจูงหลานไปตอนรับเหลาทหารหาญ นักรบไทยท้ังหมดมีกิริยาสดช่ืนร่ืนเริงและมีใบหนายิ้มแยมแจมใส เขมขนพรอมดวยกําลังกายและใจ ท่ีราน 'อ๊ีดพานิช' ตอนเท่ียงวัน พล,นิกร,กิมหงวนกับเจาคุณปจจนึกฯน่ังคุยกันอยูหลังรานเสียงเอ็ดตะโร ตางรูสึกครึ้มใจอยางไรชอบกล และกําลังปรึกษาหาหนทางที่จะเขารวมรบกับพี่นองทหารหาญเหลานั้น เจาคุณปจจนึกฯตั้งใจจะกลับกรุงเทพฯ พรุงน้ีเชาเพ่ือไปรายงานตัวตอผูบังคับบัญชาตามระเบียบ สวนพล,นิกร,กิมหงวนไมยอมกลับ จะขออาสาเปนทหารเขารบอายเศสใหได

ขณะนี้นายอี๊ดไมอยู เขาพาศรีเวียงและศรีจันทรไปสืบหาญาติผูใหญของหลอน เพื่อจะมอบตัวใหแมงามท้ังสองอยูในความคุมครองตอไป ทุก ๆ คนคุยกันเร่ืองสงคราม แตเสี่ยหงวนคนเดียวคอยชวนพูดถึงความตระหนี่ถี่เหนียวของอ๊ีด ตอนหน่ึงแหงการสนทนา กิมหงวนไดกลาวข้ึนดัง ๆ " จริง ๆ นะครับ ผมเคยวาลุงเชยแกข้ีเหนียวท่ีสุดในโลก แตเด๋ียวน้ีผมก็ไดมาพบผูท่ีมาชิงตําแหนงชนะเลิศไปจากลุงเชยแลว" พูดจบกิมหงวนก็ทําหนาเบส่ันศรีษะชา ๆ "ไมไหว พี่ชายและหลานชายมาท้ังท ีเลี้ยงขาวตมกุย หัวไชโป, เตาหูย้ี ฮะ-ฮะ อาหารกลางวันคอยยังช่ัวหนอย ขาวผัดน้ํามันหมู แลวก็เม็ดมังลักใสนํ้าตาล" เจาคุณปจจนึกฯวางสีหนาไมคอยสนิท "อยาไปวามันเลยวา หงวน, อ๊ีดมันไมใชคนข้ีเหนียวหรอก แตวามันไมม"ี อาเส่ียทําตาโต "อะไรครับไมม ี กอนออกจากบาน ผมเห็นแกควักแบงกย่ีสิบออกมาต้ังปกเบอเร่ิม ไมไหว, ถาผมขืนพักอยูที่นี่อีกสักสามวัน เห็นจะหัวโตเบอเร่ิมเปนแน" แลวเขาพูดกับเพื่อนเกลอทั้งสอง "ไง-กับขาวสับปะรังเคสองมื้อที่แลวมาแกกินลงไหม?" พลจุยปาก "อายบา! แกนี่บาจริงโวย อาอ๊ีดแกมีแกใจหาใหเรากินก็นับวาเปนบุญคุณอยางย่ิงแลว ทีแกอยูในตะรางเลนขาวกับปูเค็มต้ังหลายปทําไมแกกินไดละ?" อาเส่ียทําคอยนหลับตาป เจาคุณปจจนึกฯ,พล,นิกรหัวเราะลั่น "ดีจริงพอมหาจําเริญ ประเดี๋ยวพอฟองหมิ่นประมาทเสียหรอกอายน่ี" คณะพรรคอมยิ้มไปตามกัน นิกรอาปากหาวออกมาดัง ๆ "เฮว - - -" เจาคุณทําตาปริบ ๆ มองดูลูกเขยของทาน "โธ - อายกรเอย, ทําไมแกถึงงวงเหงาหาวนอนนักวะ?" นิกรย้ิมแหง ๆ "ก็เมื่อคืนนี้ผมไมไดนอนเลยน่ีครับ งวงออกจะตายไป" พูดจบนิกรก็ยกผาเช็ดหนาข้ึนเช็ดหนา เจาคุณสะดุงโหยง ยกมือตะครุบกะเปาเส้ือเช้ิตของทาน เฮย! น่ันผาเช็ดหนาของขา" "อะ - ของคุณพอทําไมอยูที่ผมละครับ"

"ก็แกลวงเอาไปนะซ"ี เจาคุณปจจนึกฯตวาดแหว "เอามา - เฮ - อายนี่มือไวจริงแฮะ เผลอไมได" กระดิ่งทองหัวเราะฮ ึ ๆ สงผาเช็ดหนาปรามิดคืนใหทาน ขณะนั้นนายอ๊ีด ศิริสวัสด์ิไดเดินเขามาในรานทั้งสี่คนตางเงยหนามองดู เจาคุณยิ้มรับนองชายของทานและกลาววา "ยังไง อ๊ีด, พบปาของแมศรีเวียงหรือเปลา?" "พบครับ" อ๊ีดพูดย้ิม ๆ ถอดเส้ือช้ันนอกออก "แหม - หาเสียแทบแยเชียวครับ ปาของแมหนูท้ังสองน่ันดีใจท่ีไดพบหลาน ถึงกับรองไห ผมเลยมอบตัวใหแกไวเลย ศรีเวียงกับศรีจันทรวา เย็น ๆ จะมาเที่ยวที่รานน่ี” เสี่ยหงวนถามขึ้นเบา ๆ "ลานไหนครับ?" "รานนี่นะซ"ิ นายอ๊ีดพาซื่อตอบ "ออ - ลานน่ีก็ลานคุณอาอ๊ีด ผมนึกวาลานโนนเสียอีก" พูดจบก็ชําเลืองมองดูเจาคุณ ปจจนึกฯ "ความจริงลานโนนโอโถงกวาลานคุณอาอ๊ีดนะครับ ถึงแมจะมีของแตงลานเพียงหร็อมแหร็มก็นาดู" เจาคุณปจจนึกฯเอื้อมมือจิกศีรษะกิมหงวนมับดึงจนหนาหงายแลวตบหนาอาเสี่ยดังเพียะ "มึง - ลูกไมมากนัก ประเด๋ียวพอเราะฟนออกเสียหรอก" แลวก็มองดูนองชายของทาน "แกมันอายไกนาเราดี ๆ น่ีเอง หารูเทาทันอายหงวนไม" อ๊ีดขมวดค้ิวยน ทําไมครับ?" เจาคุณตวาดแหว "ไมตองอธิบายหรอก ประเด๋ียวจะเขาเน้ืออีก อายเปรตน่ีนะ มันคอยหาโอกาสวันยังคํ่า พูดพลาดทีไรเปนตองขาดทุนทุกที" "เอะ!" นายอ๊ีดอุทาน "ยังไงกันครับ ผมไมเขาใจเลย?" เจาคุณปจจนึกฯทําปากย่ืน "มันลอวาเราหัวลานโวย" อ๊ีดหัวเราะ ยกมือลูบคลําศีรษะอานลานเล่ียนของเขา "ก็ชางมันปะไร ความจริงยอมเปนความจริงเสมอ หัวเรามันลานอยูแลว มันจะลอหรือไมลอ หัวมันก็ลานอยูน่ันเอง" เจาคุณกลืนนํ้าลายเอ้ือก "พอ - พอท ีอายอ๊ีด, นั่งลงเถอะ ขืนพูดมากจะเจ็บตัว" อ๊ีดหัวเราะกาก เดินไปน่ังบนยกพ้ืน แลวพูดอยางเปนงานเปนการ

"คุณพ่ีครับ, คืนน้ีเรารบกันแนเชียวครับ พวกทหารเตรียมพรอมหมดแลว ทานผูบัญชาการทั่วไปมาถึงเมื่อตะกี้นี้เอง มีนายทหารช้ันออง ๆ มาดวยต้ังหลายทาน ผมยังไชโยตอนรับทานเลยครับ" เจาคุณปจจนึกฯลืมตาโพลง "ทานผูบัญชาการทหารทั่วไปมาถึงหนองคายแลวหรือนี ่ บา - ยังงั้นมันก็เรี่ยมแนนะซีวะ ไชโย! พวกเราไชโย ไมไชโย ขาไชโยของขาคนเดียวก็ได ไช - โย! ไช - โย! ไช - โย! ไทยจงชะนะ อายเศสจงฉิบหายลมจม!" แลวทานก็หันมาพูดกับสามสหาย "อาจะตองไปพบทานผูบัญชาการเด๋ียวน้ี เพื่อรายงานตนเองกับทาน บางทีอาจจะไดเขาประจําการตั้งแตวันนี้เปนตนไป" พลยิ้มแปน เลือดรักชาติของเขาเดือดพลาน "ผม - ผมไปดวยคนซีครับ ผมจะกราบเทาออนวอนทานขอเปนพลทหาร เพ่ือรบกับอายฝรั่งเศส" อาเส่ียพูดข้ึนบาง "ผมดวยคนครับ" "ผมดวยครับ" นิกรพูดเสียงแจว "คุณพอพาพวกเราไปหาทานหนอยซีครับ ถาทานไมยอมรับผมเปนทหาร ผมจะยิงตัวตายตอหนาทาน เพื่อใหทานเห็นวาผมตองการรบ - รบเพื่อประเทศชาติท่ีรักของผม" ยังไมทันที่เจาคุณปจจนึกฯ จะพูดวากะไรอี๊ดก็พูดขึ้น "ผมไปดวยคนครับ ไปเถอะครับคุณพี ่รีบไปหาทานเด๋ียวน้ีแหละ" เจาคุณปจจนึกฯนิ่งตรึกตรอง "เจาพล,เจากรและอายหงวน" ทานพูดยิ้ม ๆ "อาดีใจมากท่ีแกมีความรักชาติรุนแรงอยางน้ี อายินดีท่ีจะพาแกไปพบกับทานผูบัญชาการตามความประสงค สวนเจาอ๊ีดสําหรับแกเลาเหลาแลว ถึงอยางไรทานก็คงไมรับแกเปนทหาร แกยังไมจําเปนตองเขารบหรอกอ๊ีดชายฉะกรรจของเรายังมีอีกมากมายนัก" อ๊ีดหนาสลด "โธ - ผมอยากรบน่ีครับ คุณพี่ รางกายและชีวิตของผมยินดีที่จะพลีใหชาติเสมอ" เจาคุณยิ้มเล็กนอย "เช่ือพ่ีเถอะ ทางการยังไมตองการผูท่ีมีอายุมาก ๆ แกคอยชวยเหลือกิจการภายในก็แลวกัน ทางราชการอาจจะขอรองใหแกชวยทําอะไร ๆ ก็ได อยางนอยก็ชวยคัดไมทําแพสําหรับลําเลียงทหารขามแมน้ํา" พูดจบทานก็หันมาพูดกับสามเกลอ "ไปโวยพวกเรา รีบไปพบกับทานผูบัญชาการเถอะ"

ทั้งสามตางลุกขึ้นตามเจาคุณปจจนึกฯ ข้ึนบันไดไปชัน้บน เพ่ือแตงตัวไปหาทานผูบัญชาการทหารท่ัวไป ท่ีคายทหารช่ัวคราว ซ่ึงอยูใกลเคียงกับบริเวณสนามบิน เรือนปนหยา ๒ ชั้นหลังหนึ่ง ซ่ึงเปนโรงเรียนประชาบาลไดถูกดัดแปลงเปนกองอํานวยการรบแลว นายทหารฝายเสนาธิการพรอมดวยแมทัพและผูบัญชาการทหารทั่วไปอยูที่เรือนหลังนี ้ มีทหารยามรักษาการณอยางเขมแข็ง มีเครื่องฟงเสียงอากาศยานและป.ต.อ.ทันสมัย มีโทรศัพทสนามติดตอกับกองพันทหาราบตาง ๆ นายทหารช้ันผูใหญต้ังแตช้ันผูบังคับกองพันข้ึนไปตองทํางานอยางเหน็ดเหน่ือย เตรียมการเขาตีเวียงจันทรในคืนวันน้ี ทานผูบัญชาการมาถึงก็เริ่มงานไมมีเวลาพักผอนเลย ทุกคนพลีแลวซึ่งเลือดเนื้อและชีวิต ไทยตองชะนะอยางเด็ดขาดหรือมายก็ยอมตายทั้งประเทศ ภายในหองของทานผูบัญชาการทหารทั่วไป ทานนายพลยืนอยูขางเสนาธิการทหารบก กําลังตรวจดูแผนท่ียุทธวิธีท่ีจะเขาโจมตีฝร่ังเศสในคืนวันน้ีตามแผนการของคณะนายทหารเสนาธิการ ท่ีเสนอมาใหทานน้ัน ทานนายพลไดเห็นดวยทุกประการแลว หลังจากไดมีการแกไขจุดบกพรองเล็ก ๆ นอย ๆ ใหเรียบรอยแลว บังตาประตูหองเปดออกชา ๆ นายทหารคนสนิทซ่ึงมียศนายพันตรีทหารบก เดินเขามาในหองตรงเขามาหาทานผูบัญชาการ ชิดเทาตรงกมศีรษะกระทําความเคารพ ทานนายพลเงยหนามองดูนายทหารคนสนิทของทาน "มีธุระอะไรหรือ คุณอุดม?" "ทานนายพลทหาร พระยาปจจนึกพินาศ กับสุภาพบุรุษสามคนจะขอเขามาพบกับใตเทาขอรับ" ทานผูบัญชาการรองข้ึนดัง ๆ " เจาคุณปจจนึกฯ! โอ - ไปเชิญทานเขามาเถอะคุณ ผมกําลงัตองการพบตัวทานทีเดียว” นายทหารคนสนิทกมศีรษะทําความเคารพอีกคร้ังหน่ึง แลวเดินออกไปจากหอง ทานผูบัญชาการหันมาพูดกับเสนาธกิารทหารบก " เจาคุณปจจนึกฯ เปนนายทหารผูใหญ ท่ีนาชมเชยมากทีเดียว อุตสาหเส่ียงอันตรายเขาไปสืบความลับที่เวียงจันทรแทบจะเอาชีวิตไมรอด คุณพระรูเรื่องไมใชแลวหรือครับ?" ทานเสนาธิการย้ิมเล็กนอย "ครับ เขาลือกันใหแซดหนองคายเชียวครับ"

ทานผูใหญท้ังสองเงยหนามองไปท่ีประตูหอง พ.ต.อุดม นําเจาคุณปจจนึกฯ พล,นิกร,กิมหงวนเขามาในหอง ทั้งสี่คนกมศีรษะแสดงความเคารพผูเปนประมุขแหงกองทัพไทย ทานนายพลรีบทําความเคารพตอบ "สวัสดีครับ เจาคุณ" แลวทานก็เดินเขามาจับเจาคุณปจจนึกฯ ในฐานท่ีเคยเปนเพ่ือนนายทหาร และคุนเคยกันเปนอยางดี "ผมขอแสดงความยินดีท่ีเจาคุณกลับมาได ต้ังแตผมไดรับโทรเลขดวนจากขาหลวงแจงวาเจาคุณไปตกคางอยูในเวียงจันทร ผมวิตกมาก" เจาคุณปจจนึกฯ ยิ้มแปน "ขอบคุณครับ ผมมานี่เพื่อรายงานตนเอง และขอรับใชชาติสุดแลวแตทานผูบัญชาการ จะเห็นสมควร" พูดจบทานก็กมศีรษะคํานับเสนาธิการทหารบก ซ่ึงคุนเคยกับทาน ทานนายพลหัวเราะเบา ๆ "เชิญนั่งครับ" แลวทานก็พูดกับสามเกลอ "น่ังซีคุณ นั่งตามสบาย" ท้ังหาคนตางน่ังลงบนเกาอ้ีคนละตัว พล,นิกร,กิมหงวนสํารวมกิริยาใหสุภาพเรียบรอย ตางรูสึกเกรงกลัวอยางไรชอบกล เม่ือไดพบทานผูบัญชาการ ทานายพลพูดกับเจาคุณปจจนึกฯดวยเสียงกังวาน "ผมยินดีท่ีจะเรียนใหเจาคุณทราบวา ผมจะบรรจุเจาคุณเปนผูบัญชาการกองพลที่หนึ่งนับแตบัดน้ีเปนตนไป สวนหลวงประหารไพรี ผูบัญชาการทหารกองพลท่ีหน่ึงผมจะใหมารับตําแหนงเปนรองเสนาธิการทหารบก" ใบหนาของเจาคุณปจจนึกฯแดงระเร่ือ ปลื้มใจจนแทบจะพูดอะไรไมได "เปนพระคุณอยางท่ีสุดเชียวครับ ผมจะตั้งใจปฏิบัติหนาท่ีราชการโดยเต็มความสามารถ" ทานนายพลย้ิมออนโยน ทานหันมาเรียกเสนาธิการใหมารวมสนทนาดวย แลวพูดกับเจาคุณปจจนึกฯตอไป "ประเด๋ียวผมจะส่ังนายทหารคนสนิทใหชวยเหลือเจาคุณจัดหาเคร่ืองแตงตัวใหเรียบรอย เจาคุณครับ ผมตั้งใจอยูแลววาสงครามคราวน้ีผมจะตองเรียกเจาคุณเขาประจําการ" หยุดน่ิงสักครูทานจึงกลาวตอไป "เราไมตองการเจรจากับฝรั่งเศสอีกตอไปแลว คืนน้ีสองนาฬิกาตรง เราจะไดเริ่มเขาตีจังหวัดเวียงจันทรของขาศึก และกองพลที่หนึ่งในบังคับบัญชาของทานเจาคุณจะเคลื่อนขามแมน้ําโขงเปนกองพลแรก" เจาคุณปจจนึกฯ มีกิริยากะสับกสาย "แตผมยังไมเขาใจอะไรเลยครับ" ทานผูบัญชาการพะยักหนาชา ๆ

"ครับ - ถูกแลว ประเด๋ียวผมจะใหทานเสนาธิการอธิบายแผนการโจมตีของเราตลอดจนงานอ่ืน ๆ ใหเจาคุณทราบ ผม - อา - ผมตองการใหเจาคุณแตงเคร่ืองแบบนายพลโททหารบกโดยเร็วท่ีสุด" พูดจบทานก็เอ้ือมมือกดกร่ิงบนโตะ พ.ต.อุดมนายทหารคนสนิทของทานรีบเขามาในหองโดยเร็ว เขากมศีรษะทําความเคารพกอนและเตรียมฟงคําสั่ง "คุณอุดม พาทานเจาคุณปจจนึกฯ ไปหาหลวงวีระยุทธ แลวก็เรียนใหทานทราบวา ผมสั่งใหจัดหาเคร่ืองแบบใหเจาคุณปจจนึกฯโดยเร็วท่ีสุด พรอมทั้งเครื่องสนาม, ปนพก, กลองสองทางไกลและหนากากปองกันไอพิษ" "ครับผม" นายทหารคนสนิทรับคํา ทานนายพลหันมาทางเจาคุณปจจนึกฯ "เชิญครับ เชิญเจาคุณไปกับคุณอุดม และเม่ือสวมเคร่ืองแบบเรียบรอยแลว ใหทานเจาคุณมาพบกับทานเสนาธิการท่ีน่ี เพื่อคุณพระจะไดชี้แจงใหเจาคุณเขาใจในแผนการโจมตีของเรา ตลอดจนงานในหนาท่ีของเจาคุณดวย" พูดจบทานก็ย่ืนมือใหเจาคุณปจจนึกฯ จับ "ผมขอแสดงความยินดีท่ีเจาคุณกลับเขาประจําการรับใหประเทศชาติรวมตายกับพวกเรา" เจาคุณย้ิมเล็กนอย "เปนพระคุณครับ อา - ผม - ผมขอเรียนใหทานผูบัญชาการทราบดวยวา เด็กสามคนน้ีเปนหลานชายและบุตรเขยของผม ซึ่งรบเราใหผมพามาพบทานผูบัญชาการเพื่อขอสมัครเปนทหารแนวหนา ดวยความรูสึกรักชาติอยางรุนแรงของเขา" ทานนายพลขมวดคิ้วเล็กนอย มองดูหนา พล, นิกร, กิมหงวนทีละคน แลวทานก็พูดยิ้ม ๆ ดวยกิริยาปราศจากการถือเน้ือถือตัว "คุณจะสมัครออกแนวหนา ?" เส่ียหงวนพูดนอบนอม "ครับผม, เกลากระหมอมท้ังสามตางพรอมแลวที่จะเสียสละชีวิตเพื่อประเทศชาติ" ผูบัญชาการย้ิมเล็กนอย ทานรูสึกพอใจในสามเกลอมาก "คุณเคยเปนทหารมาแลวไมใชหรือ?" "ครับผม" พลตอบแทนเพื่อน ทานนายพลนิ่งไปสักครู การน่ิงทําใหพล, นิกร, กิมหงวนไมสบายใจ เกรงวาทานจะขัดของ ทั้งสามแสดงกิริยากะสับกะสาย "ความจริง, เรามีทหารประจําการเพียงพอแลว การตีประเทศอินโดจีน ไมจําเปนจะตองใช กําลังมากมายอะไรเลย ทางราชการจะยังไมระดมพลหรือรับทหารอาสาสมัครในเวลาน้ี" สามสหายหนาซีดเผือดทันที

พลวา "ใตเทาขอรับ, กระผมกับเพื่อนทั้งสองไดหาโอกาสที่จะสนองคุณประเทศชาติมานานแลวครับผม ฉะนั้นเมื่อมีโอกาส ก็ขอใหพระเดชพระคุณไดโปรดกรุณาใหผมเปนพลทหาร ติดตามกองทัพไปดวยเถิด ถาพระเดชพระคุณปฏิเสธ กระผมทั้งสามก็เสียใจอยางที่สุด" ทานนายพลหัวเราะเบา ๆ หันมาพูดกับทานเสนาธิการ "ยังไง คุณพระ, นาปลื้มใจไหม ที่คนไทยเราตางมีความรักชาติรุนแรงกันทั้งนั้น ผมไมทราบวาจะทําอยางไรดี จดหมายต้ังหลายหม่ืนฉะบับท่ีมีมาถึงผมน้ันลวนแตสมัครขอออกรบในแนวหนา" เสนาธิการย้ิมเล็กนอย "สําหรับคุณสามคนนี่ ทานผูบัญชาการนาจะกรุณาอนุญาตใหแกเปนพลทหาร ไหน ๆ แกก็บากบ่ันเขามาพบทานผูบัญชาการแลว" ทานนายพลพะยักหนาชา ๆ หันมาทาง พล, นิกร, กิมหงวน "คุณช่ืออะไร?" อาเส่ียรีบตอบทันที "เกลากระหมอม สงวน ไทยแทขอรับ" “กระผม พล พัชาราภรณครับผม" "นิกร การุณวงศครับผม" ผูบัญชาการพะยักหนาชา ๆ "ดีแลว, คุณพล, คุณนิกร, คุณสงวน เม่ือคุณมีความปรารถนาอยางแรงกลา ในอันท่ีจะสนองคุณประเทศชาติ ผมก็อนุญาต และใหคุณเปนพลทหารประจํากองพันท่ีส่ีสิบต้ังแตบัดน้ีเปนตนไป คืนวันน้ีคุณจะไดตะลุยขาศึกสมตามความต้ังใจของคุณ" สามสหายปติยินดีเหลือท่ีจะกลาวแลว ตางเลื่อนตัวจากเกาอี้ลงมานั่งบนพื้น คลานเขามากราบแทบเทาทานผูบัญชาการทหารท่ัวไป และเสนาธิการทหารบก พลวา "กระผมปลื้มใจในความกรุณาของพระเดชพระคุณอยางที่สุดเชียวครับ" ทานนายหัวเราะเบา ๆ "ลุกขึ้นนั่งขางบนเถอะคุณ อา - คุณอุดม คุณพาทานทั้งสามนี้ไปพบหลวงวีระยุทธฯ ดวยสินะ ผมรับแกเปนพลหทารประจํากองพันที่สี่สิบแลวใหหลวงวีระยุทธฯ จายเคร่ืองแตงตัวใหพรอม แลวก็พาตัวไปมอบใหผูบังคับกองพันท่ีส่ีสิบ" พูดจบทานก็หันมาพูดกับเจาคุณปจจนึกฯและ สามเกลอ "เชิญซีครับ ใหคุณอุดมแกพาไป" เจาคุณปจจนึกฯ, พล, นิกร, กิมหงวนดีอกดีใจแทบจะซอนความรูสึกไวไมได ทั้งสี่คนลุกขึ้นยืน กมศีรษะกระทําความเคารพทานผูใหญทั้งสอง แลวพากันเดินตามนายทหารคนสนิทออกไปจากหอง

พล, นิกร, กิมหงวนรูสึกวา ทานผูบัญชาการทหารทั่วไปเปนผูใหญท่ีเพียบพรอมไปดวยความเมตตากรุณานาเคารพนับถืออยางย่ิง สามเกลอของเราเปนทหาร สวนเจาคุณปจจนึกฯไดรับตําแหนงอันมีเกียรติย่ิง ทานจะเปนผูควบคุมทหารหาญ กองพลท่ี ๑ เหยียบอินโดจีนในคืนวันน้ี หลังจากที่รัฐบาลไทยไดเรียกรองขอดินแดนที่เสียไปกลับคืนมา โดยสุภาพออนโยนแลว ฝรั่งเศสก็ตอบปฏิเสธ และแสดงตัวเปนปรปกษกับไทยทันที มันไดสงกําลังทหารมาประจําชายแดนและเขตตปลอดทหารซ่ึงฝาฝนสัญญาท่ีทํากันไว นอกจากน้ียังโหดรายทารุณตอพ่ีนองชาวไทยดวยประการตาง ๆ สงเครื่องบินลวงล้ําเขามาตั้ง ๕๐ คร้ัง ใชทหารบุกรุกและยิงพวกเรากอน หรือมิฉะน้ันก็ใหอายพวกหมาดําแหงมอร็อดโคเปลือยกายลงเรือลอยนํ้ารองตะโกนดาทาทายพวกเรา นับวันฝรั่งเศสก็รุนแรงตอไทยยิ่งขึ้นทุกที บอกความเปนพาลตามสันดานอันช่ัวรายของชาติฝร่ังเศสซ่ึงยกตัวเองวาเปนชาติอารยะ แตความจริงสัตวเดรัจฉานจําพวกเห้ียหรือสุนัขยังดีกวาฝรั่งเศสเปนไหน ๆ ประชาชนคนไทยทั้งชาติเห็นแลววา การพูดกันโดยดียอมไมเปนผล ดังน้ัน, พี่นองชาวไทยก็ลงมติใหรบ - รบเพ่ือเอาดินแดนของเรากลับคืนมา และเพื่อสอนฝรั่งเศสใหรูสํานึกวา ไทยสมัยนี้สามารถจะเหยียบหนาฝรั่งเศสไดแลว เลือดไทยรอนระอุดวยความรักชาติ ลูกไทยทั้งหลายยังไมลืมเหตุการณเมื่อ ร.ศ.๑๑๒ บัดน้ี, ถึงคราวแลวที่ไทยจะสั่งสอนฝรี่งเศสใหรูสํานึก สงคราม ! สงคราม! ทหารหาญของชาติพรอมแลวทุกเหลา ตางรอคอยเวลาสําคัญของพวกเขาซึ่งจะไดเดินทางเขาสมรภูมิรบกับฝรั่งเศส ชาติเดรัจฉาน อายมหาโกงท่ีสรางความขมขืนใหกับพ่ีนองชาวไทยมาเปนเวลาเกือบ ๕๐ ป หนองคายยามดึกสงัด ริมฝงแมน้ําโขงสะพรึ่บพรอมดวยกําลังแสนยานุภาพ ลูกไทยทั้งสี่กองพลกําลังทํางานอยางขมักเขมน พระจันทรสองสวางกระจางดวง ปนใหญสนามต้ังเรียงรายอยูริมฝงแมนํ้าเตรียมยิงเปดฉากใหทหาบราบ ที่ลําเลียงลงเรือไวใหก็มาก จากแสงสวางของดวงจันทรทําใหแมน้ําโขงเปนประกายยิบยับ เรือพายจําพวกเรือยาวและเรือมาดซ่ึงเปนเรือลําเลียงทหารจอดอยูท่ีชายหาดสุด

ลูกหูลูกตา นักรบไทยเดินกันสบัสนอลหมาน ขนยุทโธปกรณลงเรือใหญที่จัดไว พรอมดวยสะเบียงอาหารและเวชชภัณฑ การเตรียมขามแมนํ้าโขงไดเร่ิมตนต้ังแต ๑๙.๐๐ น.เศษ เจาหนาท่ีทหารไดปดการคมนาคมไมยอมใหราษฎรขามฟากไปมาแลว เพ่ือปองกันการสงขาวของแนวท่ี ๕ เกือบ ๒.๐๐ น. แลว ทหารทุก ๆ คน ใจเตนทึกทัก อยากจะใหเข็มนาฬิกาผานไปโดยเร็ว การลําเลยีงยุทโธปกรณเสร็จสิ้นเมื่อสักครูนี้เอง ขณะน้ีทหารกําลังพักผอนอยูท่ีชายหาดตามหมวดหมูของตน ฟงผูบังคับบัญชาอธิบายซักซอมความเขาใจในการขามแมน้ําโขง พลทหารพล, พลทหารนิกร และพลทหารกิมหงวนนั่งสนทนาอยูที่โคนตนไมซึ่งมีเพื่อนทหารอีกมากมายปะปนอยูดวย ท้ังสามคนไดสวมเคร่ืองแบบของนักรบก็ดูสงาผาเผยย่ิงข้ึน ถึงแมเส้ือของอาเส่ียจะส้ันเดินเตอไปหนอยก็ตาม กิมหงวนครึกครื้นรื่นเริงมากกวาเพื่อน พร่ําแตจะขามแมนํ้าโขง คุยโขมงโฉงเฉงทําใหเพ่ือนทหารหัวเราะคร้ืนเครงไปตามกัน "อายเศสมันจะมาทานอะไรวา" กิมหงวนพูดเสียงตะโกน "พับผา พอจะยิงใหวิ่งหางจุกตูดรองเปง ๆ ไมรูทางไปทีเดียว" พลหัวเราะห ึๆ แลวกลาวสัพยอก "สําหรับพ่ีหมูนองยก ขอใหจริงดังปากพูดนะพี่นะ" กิมหงวนวางทาทางใหผึ่งเผย "เออหวา" พลทหารหนุมคนหนึ่งพูดสอดขึ้น "วาแตล้ือนะส่ังเสียลูกเมียแลวหรือยัง?" กิมหงวนทําคอยน เงยหนามองดูผูพูด "แหม - ลื้ออยาพูดใหเปนลางกลางพิธีหนอยเลยวะ ความจริงอ๊ัวไมมีโอกาสลํ่าลาลูกเมียเลย อ๊ัวอยูหนองคายเมียอ๊ัวอยูกรุงเทพฯ แตอ๊ัวโทรเลขดวนบอกไปแลววาอ๊ัวขอลาไปรบ ทั้งลูกและเมียอั๊วไมหวงหรอกเพื่อน ชาติยอมสําคัญมากกวา ถึงแมัอ๊ัวถูกอายเศสยิงตาย เมียอ๊ัวก็ไดช่ือวาเปนเมียทหารหาญ" แลวกิมหงวนก็แอคทาใหเหมือนกับทหารหาญจริง ๆ "จริงไหมเพื่อน สวนลูกของอ๊ัว มันโตขึ้นมันก็จะพูมใจที่พอหรือเต่ียของมัน ไดเสียสละเลือดเนื้อเพื่อประเทศชาติ" ลูกไทยท่ีไดยินคําพูดของเส่ียหงวนตางตบมือกราว กิมหงวนย้ิมแกมแทบแตก ทหารอีกคนหน่ึงไดรองตะโกนข้ึน "ผมหวังวา เฮียหงวนจะตองเปนทหารท่ีกลาหาญท่ีสุดในกองทัพของเรา" อาเส่ียผลุดลุกข้ึนยืน ชูมือท้ังสองประสานกันเหนือศีรษะ "มันเปนความจริงเทากับสองบวกสองเปนส่ี"

พวกทหารฮาครืน "เฮียนะเรอะ บวกส่ี?" กิมหงวนกระโดดตัวลอย เสียงหัวเราะอยางคร้ืนเครงดังข้ึนอีก ขณะนั้นกองทัพทหารท่ีอยูทางขวามือตางลุกข้ึนยืนตรง แสดงวามีผูบังคับบัญชาชั้นสูงสุดผานมา ทุก ๆ คนรีบยืนทําความเคารพตลอดแนวหาดทรายอันยาวเหยียด เจาคุณปจจนึกฯ น่ันเอง ทานผูบัญชาการกองพล๑ ในเคร่ืองแบบครบครัน พรอมดวยทหารฝายเสนาธิการและนายทหารคนสนิทกับผูบังคับกองพันไดเดินทางมาทาง พล, นิกร, กิมหงวน เจาคุณปจจนึกฯ มีทาทางองอาจผ่ึงเผย ผิดแผกไปราวคนละคน หมวกเหล็กท่ีสวมศีรษะ เพิ่มความสงางามใหกับทานอีก เจาคุณผูบัญชาการกองพล๑ ไดเลิกประชุมเมื่อสักครูนี ้แลวทานก็เดินตรวจทหารของทาน ไดเห็นความคึกคัก และใบหนายิ้มแยมของนักรบไทย เจาคุณก็ปลาบปลื้มอยางยิ่ง ทานหยุดทักทายกับทหารโดยท่ัวหนา ในยามน้ีทุกคนก็เทากับพีน่องคลานตามกันมาท้ังน้ัน พล, นิกร, กิมหงวน ยืนอยูในทาตรง มองดูเจาคุณปจจนึกฯ ตางเกือบจะจําทานไมได ขณะที่เจาคุณผานมาถึง และหยุดปฏิสันถารกับนายทหารคนหน่ึง กิมหงวนก็หัวเราะกาก รองตะโกนข้ึนดัง ๆ "คุณอาครับ วูป!" แลวเขาก็วิ่งพรวดพราดตรงเขาไปหาทาน เจาคุณผูบัญชาการสะดุงโหยง "เฮย!" ทานตวาดลั่น "รุมรามจริง อายน่ี" กิมหงวนยิ้มนอยยิ้มใหญ "แหม - ผมแทบจําคุณอาไมไดแนะครับ จุย ๆ ๆ ๆ เออเฮอ มองคลาย ๆ กับนายพลเดอกูส ฮิ - ฮิ" ทานผูบัญชาการหลับตาป อาเสี่ยหักหนาทานดวยความรูเทาไมถึงการ ทานอยากจะโกรธกิมหงวน แตก็เห็นวา เขาไมสูจะเขาอกเขาใจในระเบียบวินัยของทหารจึงอภัยให "อายเส่ีย" ทานพูดเบา ๆ "เวลาน้ีเปนเวลาราชการ ถึงแมแกเปนหลานของฉัน แตแกอยูใตบังคับบัญชาของฉัน อยาใหมันรุมรามนักโวย ยืนใหมันดี ๆ ซี ทหารอะไรยืนขาถาง หลังงอยังงี?้" กิมหงวนชิดเทาตรง รีบยกมือไหวอยางนอบนอม "ผม - ผมไมทราบครับ" เจาคุณกลืนนํ้าลายเอ้ือก "อายเวร ทหารนะเขาใชวันทยาหัตถโวย" อาเส่ียรีบยกมือวันทยาหัตถทันที "ครับผม เกลากระผมเตรียมพรอมท่ีจะรบอายเศสแลวครับ"

ทานผูบัญชาการกองพล๑ หัวเราะหึ ๆ ลวงกะเปาหยิบผาเช็ดหนาออกมา ถอดหมวกเหล็กออกเช็ดเหง่ือท่ีใบหนา แตพอนึกข้ึนไดวาทานศีรษะลาน ก็รีบสวมหมวกโดยเร็ว กิมหงวนยกมือปดปากหัวเราะคิกคัก เอ้ือมมือเข่ียสะเอวทานแลวพูดเบา ๆ "อา - คุณอาสวมหมวก เอาสละชีพเพื่อชาติไวขางหลังครับ" เจาคุณสะดุงเฮือก รีบถอดหมวกออกสวมใหมใหถูกตอง แลวเรียก พล,นิกร ใหเขามาหาทาน "อายหลานชายท้ังสาม อีกสักครูก็จะถึงเวลาสําคัญของเจาแลว อาขอเตือนเจาเปนสวนตัววาขอใหเจาจงปฏิบัติงานในหนาท่ีใหเต็มความสามารถ จงกลาหาญ จงเสียสละ จงอดทน และมีวินัย น่ีคือวินัยของทหาร ขอใหเจาจงจําคําของอาไว" สามเกลอยกมือวันทยาหัตถพรอมกันอยางแข็งแรง พลวา "ผมขอนอมรับโอวาทของคุณอาดวยความจริงใจขอรับ" ทานเจาคุณหัวเราะ ยกมือตบบานายพัชราภรณ "เมีย ๆ ของพวกแกไดโทรเลขดวนมาถึงอาเม่ือสักครูน้ี มีความวา เขาไดรับโทรเลขของพวกแกแลว นวลละออ, นันทา, ประไพสั่งใหบอกแกวา หลอนดีใจท่ีแกไดปฏิบัติตนตามหนาท่ีลูกผูชายชาวไทย และอวยพรใหพวกแกจงแคลวคลาดจากภยันตราย อา - นอกจากน้ียังบอกมาวา หลอนทั้งสามคนไดสมัครเปนอาสากาชาดแลว อาจจะถูกสงมาประจําแนวรบก็ได" สามสหายยิ้มแปนไปตามกัน เสี่ยหงวนถามขึ้นเบา ๆ "ฝากจูบมาถึงผมบางหรือเปลาครับ?" เจาคุณทําตาปริบ ๆ "โธ - อายหงวนเอย -" "เอย" อาเส่ียขานรับ แลววิ่งจูดเขาไปในแถว ทานผูบัญชาการกองพล๑ บนพึมพัม พูดกับพล, นิกรอีก ๒-๓ คํา ก็เดินเลยไปทางอ่ืนดวย ความหัวเสียกิมหงวน ๒.๐๐ น. ตรง เบ้ืองบนทองฟา เสียงเครื่องบินโจมตีของกองทัพอากาศไทยครางกะหึ่มดังลั่นจนสะเทือนพ้ืนดินเคร่ืองบินไทยนับจํานวนรอยแปรแถวเปนหมู ๆ ในระยะตํ่า บินขามแมโขงอยางอาจหาญ เพื่อเขาโจมตีทําลายท่ีมั่นของขาศึกริมฝงซาย เริ่มสงครามแลว!

เสียงแตรเด่ียวเปาสัญญาณหนาเดิน ทหารราบพรอมดวยทหารปนใหญและหนวยรถรบกับกองยานยนตรตางถือปนว่ิงลงเรือของตนสับสนอลหมาน ปนใหญริมฝงไทยสงกระสุน ๑๕๐ มม. ขามฟากไปยังขาศึกเสียงสนั่นหวั่นไหว ลูกไทยท้ังส่ีกองพลตางเร่ิมตนเดินทางขามแมนํ้าดวยเรือพาย สวนรถรบและปนใหญกับยานยนตรตาง ๆ บันทุกเรือใหญที่มีเรือไฟจูงลาก การเคล่ือนขะบวนรบกระทําอยางรวดเร็วท่ีสุดและพรอมเพรียงเรียบรอยมาก แนวตานทานของฝร่ังเศส เร่ิมระดมยิงกราดมาทางฝงไทยดวยปนใหญทหารราบและปนกลหนัก แตแลวเมื่อฝูงบินโจมตีของเราไปถึง พวกหมาตาน้ําขาวและหมาดําก็ระส่ําระสาย เสียกําลังใจทันที เคร่ืองบินโจมตีเร่ิมเปดฉากการรบอยางทรหด จิกหัวลงยิงขาศึกดวยปนกล แลวก็ปลอยลูกระเบิดเบาทําลายรังปนกลและที่มั่นซึ่งแลเห็นไดถนัดจากแสงพระจันทร ลูกไทยทั้งสี่กองพลใกลฝงซายเขาไปทุกทีแลว ทหารท้ังหลายองอาจกลาหาญยิ่งนัก ทุก ๆ คนกระหายท่ีจะเหยียบดินแดนอินโดจีน ซึ่งจวนจะถึงฝงอยูแลว ปนใหญจากฝงไทยระดมยิงขาศึกจนต้ังรับไมติด มิหนําซ้ําฝูงเครื่องบินก็ทํางานไดผลเกินคาด "ไชโย! รุกเขาไป! และรุกเขาไป! เราตองเอาดินแดนของเราใหได เราจะขยี้ฝรั่งเศสใหแหลกลานเราจะใหบทเรียนแกมันวา ไทยสมัยน้ีไมใชไทย ร.ศ. ๑๑๒