Πρακτικά 2ης ΗΦΚ 2012

Περιεχόμενα

Χαιρετισμός της Οργανωτικής και Επιστημονικής Επιτροπής 2

Διοικητικό Συμβούλιο I.V.S.A Θεσσαλονίκης – Επιτροπές 3

Γενικές Πληροφορίες 4

Επιστημονικό Πρόγραμμα 7

Τόμος Περιλήψεων 11

Ευχαριστίες - Χορηγοί Ημερίδας 68

Σημειώσεις 69

2 | 2η Ημερίδα Φοιτητών Κτηνιατρικής

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Αξιότιμοι κ. καθηγητές και αγαπητοί συμφοιτητές,

Με ιδιαίτερη χαρά και τιμή, η Οργανωτική και η Επιστημονική Συμβουλευτική Επιτροπή σας καλωσορίζει στην 2

η Ημερίδα Φοιτητών

Κτηνιατρικής, που λαμβάνει χώρα το Σάββατο 19 Μαΐου 2012, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών A.Π.Θ.

Παρά τις οικονομικά δυσμενείς συνθήκες της χώρας, δεν παύουμε ως νέοι να οραματιζόμαστε ένα καλύτερο αύριο αλλά και να προσπαθούμε για αυτό. Στο πλαίσιο αυτό γίνεται πράξη για 2

η συνεχή χρονιά η Ημερίδα Φοιτητών

Κτηνιατρικής, καθώς η πρώτη μας κιόλας προσπάθεια πέρσυ αγκαλιάστηκε από φοιτητές, καθηγητές και κτηνιάτρους. Το αποτέλεσμα της 1

ης Ημερίδας

αποκόμισε ιδιαίτερα θετικά σχόλια για την όλη πρωτοβουλία και τη διοργάνωση, γεγονός που μας γεμίζει χαρά και δύναμη να συνεχίσουμε αλλά και ευθύνη να διατηρήσουμε και να εξελίξουμε τον υψηλού επιπέδου χαρακτήρα της. Άλλωστε, σκοπός μας είναι η Ημερίδα να καταστεί θεσμός για την Κτηνιατρική φοιτητική κοινότητα και όχι μόνο, καθώς επίσης να εδραιωθεί ως ένα σημαντικό επιστημονικό γεγονός τα επόμενα χρόνια.

Σκοπός της Ημερίδας είναι να δοθεί η ευκαιρία στους φοιτητές να ασχοληθούν με τη διαδικασία αναζήτησης και παρουσίασης των κλασσικών και νεότερων βιβλιογραφικών δεδομένων, κλινικών και ερευνητικών θεμάτων της επιστήμης μας.

Η συμμετοχή όλων θα βοηθήσει, αλλά και θα κρίνει το μέλλον αυτής της προσπάθειας της IVSA Θεσσαλονίκης που έχει θέσει σαν σκοπούς ύπαρξης της την επιστημονική βελτίωση και την ανανέωση των γνώσεων μας, αλλά και την αναθέρμανση των φιλικών σχέσεων μεταξύ φοιτητών και διδασκόντων της Κτηνιατρικής Επιστήμης της χώρας.

Κλείνοντας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την Κτηνιατρική Σχολή ΑΠΘ και το ακαδημαϊκό προσωπικό της για τη αμέριστη στήριξη τους στην προσπάθεια αυτή αλλά και το ακαδημαϊκό προσωπικό του Τμήματος Κτηνιατρικής ΠΘ και φυσικά τους ομιλητές που ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό στην πρόσκλησή μας. Επίσης, θερμές ευχαριστίες αποτείνονται προς τα μέλη της Οργανωτικής και Επιστημονικής Επιτροπής, τη Γραμματεία και τους εθελοντές που εργάστηκαν για την ομαλή διεξαγωγή της Ημερίδας, τους χορηγούς της εκδήλωσης που χωρίς την οικονομική τους στήριξη η οργάνωση της Ημερίδας θα ήταν ανέφικτη, το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ και, τέλος, όλους τους παρευρισκομένους στην Ημερίδα αυτή. Η Οργανωτική και η Επιστημονική-Συμβουλευτική Επιτροπή

2η Ημερίδα Φοιτητών Κτηνιατρικής | 3

SALUTATION OF THE ORGANISING

AND THE SCIENTIFIC COMMITTEE

Honourable professors and dear colleagues,

It is with great pleasure and honour that the Organising and the Scientific

Committee welcome you to the 2nd

Veterinary Students’ Meeting, which is

taking place on Saturday, May 19th 2012, at the Teloglion Foundation of Art of

the Aristotle University of Thessaloniki.

Despite the difficult economical situation in our country, we continue to

envision a better future and strive for this. Our very first attempt was embraced

by students, teachers and veterinarians and gained very positive feedback on

the initiative, which fills us with joy and strength to maintain and expand our

potentialities. According to this mentality, the Organizing and the Scientific

Committee took the responsibility to materialize this Meeting for second

consecutive year, hoping that it will be a fertile start for an important scientific

event, one that will become an institution in the years to come.

The purpose of this Meeting is to give the veterinary medicine students

the opportunity to practice the procedures of searching and presenting classical

and recent bibliographical data, on subjects of the veterinary clinical science

and research.

Your participation not only shall aid, but will also be the judge of the ideas

and achievements of I.V.S.A Thessaloniki, which has set scientific improvement

and knowledge updating, as well as the development of friendly cooperation

between students and teaching staff, as its targets and goals.

Finally, we owe our warmest thanks to the academic teachers of the

Faculty of Veterinary Medicine, both of the Aristotle University of Thessaloniki

and the University of Thessaly, for their unstinting assistance in this effort as

well as to all our speakers, who responded to our invitation with enthusiasm.

Moreover, we would like to thank all the attendants, our sponsors and the

Teloglion Foundation of Art of the Aristotle University of Thessaloniki for their

support in the materialisation of this Meeting. Last but not least, special credits

should be given to the members of the Organizing and Scientific Committee, the

Secretariat and the volunteers who worked as a team in order to organize and

complete a successful event.

The Organising and Scientific Committee


INTERNATIONAL VETERINARY STUDENTS’ ASSOCIATION – THESSALONIKI ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΚΤΗΝΙΑΤΡΙΚΗΣ – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Πρόεδρος: Κόκκινος Παναγιώτης Αντιπρόεδρος: Καραϊωσήφ Ραφαηλία Γραμματέας: Λιάτης Θεοφάνης Ταμίας: Κωνσταντινίδου Αγγελική Υπεύθυνη Ανταλλαγών: Καμενάκη Ειρήνη Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων: Καρακατσάνη Αναστασία-Χριστίνα Υπεύθυνος Εκδηλώσεων: Νικολάου Μάριος Υπεύθυνος Περιοδικού: Μοναστηρίδης Αντώνης

Κτηνιατρική Σχολή AΠΘ, Κλινικές - Σταύρου Βουτυρά 11, 54627 Θεσσαλονίκη. Δ/ση ηλ. ταχυδρομείου: [email protected] Facebook group: IVSA Thessaloniki Ιστοσελίδα: www.ivsa.gr

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

Πρόεδρος: Κόκκινος Παναγιώτης Μέλη: Γιαννικάκη Σταματίνα Καρακατσάνη Αναστασία-Χριστίνα Κωνσταντινίδου Αγγελική Λιάτης Θεοφάνης Μοναστηρίδης Αντώνης

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

Πρόεδρος: Καραϊωσήφ Ραφαηλία Μέλη: Βασιλείου Ναταλία Καραμιχάλη Παναγιώτα Ντέμκα Κατερίνα Φρεζούλης Πέτρος

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Συντονιστής: Λιάτης Θεοφάνης Εθελοντές: Βαμβακερού Μαρία Γαλατσάνος Παναγιώτης Γεροντίτη Σπυριδούλα Γκορτσίλας Νίκος Κωνσταντινίδου Αγγελική Μουτσιάκη Φωτεινή Παναγοπούλου Ελισάβετ Πανταζάτου Δήμητρα Παρπούνας Παναγιώτης Σακκαδάκη Εμμανουέλα Σαρρής Παντελής Σουκιούρογλου Μαγδαληνή Τζιτζούδη Ζωή-Μαρία Τομπουλίδου Ελένη ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ

Λιάτης Θεοφάνης Καραϊωσήφ Ραφαηλία Κόκκινος Παναγιώτης

http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fbing.com%2Fmaps%2Fdefault.aspx%3Fv%3D2%26pc%3DFACEBK%26mid%3D8100%26where1%3D%25CE%25A0%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B5%25CF%2580%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25B7%252C%2B%25CE%259A%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AD%25CF%2582%2B-%2B%25CE%25A3%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%258D%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2585%2B%25CE%2592%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2584%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25AC%2B11%252C%2BThessalon%25C3%25ADki%252C%2BGreece%26FORM%3DFBKPL0%26name%3DIVSA%2BThessaloniki&h=6b2b6

mailto:[email protected]

http://www.ivsa.gr/


ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Η 2η

Ημερίδα Φοιτητών Κτηνιατρικής διοργανώνεται από την I.V.S.A. Θεσσαλονίκης και διεξάγεται στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών στη Θεσσαλονίκη, 19 Μαΐου 2012.

Η Ημερίδα εντάσσεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Κτηνιατρικής Εβδομάδας 2012 υπό την αιγίδα της Κτηνιατρικής Σχολής ΑΠΘ.

Η Γραμματεία θα λειτουργεί καθόλη τη διάρκεια της Ημερίδας. Οι βεβαιώσεις συμμετοχής θα δοθούν σε όλους τους εγγεγραμένους σύνεδρους με τη λήξη της Ημερίδας.

Τα κινητά τηλέφωνα παρακαλούμε όπως είναι απενεργοποιημένα ή στη λειτουργία σίγασης στο αμφιθέατρο.

Το κάπνισμα επιτρέπεται μόνο στους εξωτερικούς χώρους του Ιδρύματος. Η συμμετοχή για φοιτητές, μέλη Δ.Ε.Π. και κτηνίατρους είναι δωρεάν.

ΣΥΝΟΠΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΜΕΡΙΔΑΣ Συνολικά θα γίνουν 26 παρουσιάσεις από 35 φοιτητές συγγραφείς.

Κύρια ομιλία Ημερίδας: «Ανθεκτικότητα στα αντιβιοτικά: ο κίνδυνος του σήμερα, το πρόβλημα του αύριο» 1 εισήγηση με θέμα την Υγιεινή Τροφίμων Ζωικής Προέλευσης 1 εισήγηση με θέμα την Ιχθυολογία 3 εισηγήσεις με θέμα την Ειδική Παθολογική Ανατομική 1 εισήγηση με θέμα την Παθολογία των Μικρών Μηρυκαστικών 1 εισήγηση με θέμα την Παθολογία Αναπαραγωγής του Γεννητικού Συστήματος των Θηλυκών Ζώων Συντροφιάς 1 εισήγηση με θέμα την Παθολογία των Χοίρων 1 εισήγηση με θέμα την Φυσιολογία και Παθολογία των Πτηνών 1 εισήγηση με θέμα την Παθολογία των Ιπποειδών 1 εισήγηση με θέμα την Παθολογία των Ζώων Συντροφιάς 4 εισηγήσεις με θέμα την Ορθοπαιδική των Ζώων Συντροφιάς 4 εισηγήσεις με θέμα την Χειρουργική – Αναισθησιολογία και Εντατική Θεραπεία των Ζώων Συντροφιάς

Οι εισηγήσεις θα έχουν διάρκεια 10 λεπτά και θα ακολουθούνται από 2λεπτη συζήτηση.

Οι κ. συντονιστές των εισηγήσεων θα μεριμνούν για την ακριβή τήρηση του χρόνου ομιλίας, ώστε να διασφαλίζεται η ομαλή ροή του προγράμματος.



ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ


09:00-09:30 ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗ – ΕΓΓΡΑΦΕΣ

09:30-10:15 ΕΝΑΡΞΗ ΗΜΕΡΙΔΑΣ - ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

10:15-10:30 ΚΥΡΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΑ: Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ Ντέμκα Αικ., Φιλιούσης Γ.

10:30-12:10 Συντονισμός: Καραϊωσήφ Ρ., Καμενάκη Ε.

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΥΟΘΩΡΑΚΑ ΚΑΙ ΟΙΣΟΦΑΓΙΚΗΣ ΣΠΕΙΡΟΚΕΡΚΩΣΗΣ ΣΕ ΣΚΥΛΟ Παπαδοπούλου Α., Αλατζάς Δ., Ψύχας Β.

ΣΚΥΛΟΣ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ: ΠΑΘΟΛΟΓΟΑΝΑΤΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ Δατσέρη Χ-Λ., Στάθη Ο., Βλέμμας Ι.

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΗΠΑΤΙΚΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΠΑΘΕΙΑΣ ΣΕ ΝΕΑΡΟ ΣΚΥΛΟ ΜΕ ΣΥΓΓΕΝΗ ΠΥΛΑΙΟΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΟΜΩΣΗ Λέτσιος Μ., Πετανίδης Θ.

ΨΕΥΔΟΚΥΗΣΗ ΣΤΟ ΣΚΥΛΟ: ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ 6 ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ Χουδελούδης Α., Βερβερίδης Χ.

ΥΠΟΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ. ΑΙΤΙΑ-ΣΗΜΑΣΙΑ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ Μούρκας Ε., Χρήστου Α., Καζάκος Γ.

ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΦΡΑΚΤΙΚΟΥ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΤΩΝ ΒΡΑΧΥΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΦΥΛΩΝ Ταγγαλίδη Μ., Παπάζογλου Λ.

Η ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ Αρσενόπουλος Κ.Β., Φρεζούλης Π., Χάνης Α.Δ., Πράσινος Ν.

12:10-12:30 Δ Ι Α Λ Ε Ι Μ Μ Α

12:30-14:30 Συντονισμός: Ντέμκα Κ., Νικολάου Μ.

ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΗΣ ΟΠΛΗΣ ΚΑΙ ΤΥΠΟΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗΣ ΠΕΤΑΛΩΣΗΣ Τυροπώλη Κ., Διακάκης Ν.

ΤΡΟΜΩΔΗΣ ΝΟΣΟΣ ΤΩΝ ΑΙΓΟΠΡΟΒΑΤΩΝ (SCRAPIE): ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΙΣ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΡΙΖΩΣΗΣ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ Χαϊνταρλή Α., Γιαδίνης Ν.

O ΙΟΣ ΤΟΥ SCHMALLENBERG Καραγιαννίδης Δ., Κυριάκης Κ.Σ., Μπιλλίνης Χ.

ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ ΤΟΥ AUJESZKY ΣΤΟΥΣ ΧΟΙΡΟΥΣ Ζέρβας Α., Τσατάνη Ε., Τζήκα Ε., Κρήτας Σ.

ΤΟ Vibrio parahaemolyticus ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΑΛΙΕΥΜΑΤΩΝ Νάτσος Γ., Πεξαρά Α., Σολωμάκος Ν.


ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΒΙΟΛΟΓΙΑΣ, ΠΑΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ ΤΩΝ ΣΠΟΓΓΩΝ Καζάκου Γ., Εκίζογλου Σ., Βάτσος Ι.

Ο ΟΦΘΑΛΜΟΣ ΤΩΝ ΥΔΡΟΒΙΩΝ ΘΗΛΑΣΤΙΚΩΝ Γιαννικάκη Σ., Κομνηνού Α.

ΠΑΝΟΣΤΕΪΤΙΔΑ ΣΤΟΝ ΣΚΥΛΟ: ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΤΡΙΑ ΚΛΙΝΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ Χαρτοφίλης Σ., Πράσινος Ν.

ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΘΙΟΥ ΧΙΑΣΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΣΤΟ ΣΚΥΛΟ Βασιάδου Χ., Νεοφύτου Α., Πράσινος Ν.

H ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ Η ΦΥΣΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΩΝ ΚΑΙ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΑΘΗΣΕΩΝ ΣΤΟ ΣΚΥΛΟ Μποϊλέ Δ., Πάλλας Ν., Σιδέρη Α.

14:30-15:10 Δ Ι Α Λ Ε Ι Μ Μ Α

15:10-16:45 Συντονισμός: Καρακατσάνη Α-Χ., Μοναστηρίδης Α.

ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΑΙΛΟΥΡΟΕΙΔΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ Τσικαλά Κ., Κομνηνού Α.

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΔΥΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΩΝ (Chamaeleon calyptratus) ΛΟΓΩ ΚΑΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ Διαμαντής Φ., Δούκας Δ., Τόντης Δ.

Η ΥΓΙΕΙΝΗ ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΕΔΩΔΙΜΩΝ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΩΝ Καραϊωσήφ Ρ., Τζιαφέρη Χ., Ιωσηφίδου Ε.

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ «ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΔΙΟΓΚΩΜΕΝΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ» ΣΕ ΟΡΝΙΘΙΑ ΚΡΕΟΠΑΡΑΓΩΓΗΣ Μουσταφά Μ., Κουτουλής Κ.

ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΝΤΟΠΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΦΑΓΙΑ Μπάκα Ο., Μπαλλάς Π., Ιωσηφίδου Ε.

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΤΡΑΥΜΑ Γαβριήλ Φ., Καζάκος Γ.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΟΥ ΠΟΝΟΥ ΜΕ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΚΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ. ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ Νέρη Α-Κ., Χατζηπανταζή Ν., Καζάκος Γ.

ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗ - ΠΑΘΟΛΟΓΑΝΑΤΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΕ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΕΝΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ Καζλάρη Κ., Δαρδούμα Ζ., Δούκας Δ., Τόντης Δ.

16:45-17:30 ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ – ΛΗΞΗ ΗΜΕΡΙΔΑΣ



ΤΟΜΟΣ ΠΕΡΙΛΗΨΕΩΝ

BOOK OF ABSTRACTS


ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ | CONTENTS

1. ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΑ: Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ, ΤΟ

ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ | ANTIMICROBIAL RESISTANCE: THE RISK OF

TODAY, THE CASE OF TOMORROW ..................................................................... 14

2. ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΥΟΘΩΡΑΚΑ ΚΑΙ ΟΙΣΟΦΑΓΙΚΗΣ ΣΠΕΙΡΟΚΕΡΚΩΣΗΣ ΣΕ

ΣΚΥΛΟ | ESOPHAGEAL SPIROCERCOSIS-ASSOCIATED PYOTHORAX IN A

DOG ..................................................................................................................16

3. ΣΚΥΛΟΣ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ: ΠΑΘΟΛΟΓΟΑΝΑΤΟΜΙΚΗ ΠΡΟ-

ΣΕΓΓΙΣΗ | DOG WITH HEART FAILURE: PATHOLOGY APPROACH .................. 18

4. ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΗΠΑΤΙΚΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΠΑΘΕΙΑΣ ΣΕ ΝΕΑΡΟ ΣΚΥΛΟ ΜΕ

ΣΥΓΓΕΝΗ ΠΥΛΑΙΟΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΟΜΩΣΗ | HEPATIC

ENCEPHALOPATHY IN A YOUNG DOG WITH CONGENITAL PORTOSYSTEMIC

SHUNT .................................................................................................................. .... 20

5. ΨΕΥΔΟΚΥΗΣΗ ΣΤΟ ΣΚΥΛΟ. ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ 6

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ | PSEUDOPREGNANCY IN DOG. REVIEW AND MANAGEMENT

OF 6 CASES ............................................................................................................. 22

6. ΥΠΟΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ. ΑΙΤΙΑ-ΣΗΜΑΣΙΑ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ |

HYPOTENSION DURING ANESTHESIA. CAUSE-SIGNIFICANCE-TREATMENT.. 24

7. ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΦΡΑΚΤΙΚΟΥ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΤΩΝ ΒΡΑΧΥΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΦΥΛΩΝ | SURGICAL CORRECTION

OF THE BRACHYCEPHALIC AIRWAY OBSTRUCTION SYNDROME IN

BRACHYCEPHALIC BREEDS ................................................................................. 26

8. Η ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ | CANINE OSTEOARTHRITIS 28

9. ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑΣ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ |

RETROSPECTIVE STUDY OF CANINE OSTEOARTHRITIS ................................. 30

10. ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΗΣ ΟΠΛΗΣ ΚΑΙ ΤΥΠΟΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗΣ ΠΕΤΑΛΩΣΗΣ |

HOOF BALANCE AND CORRECTIVE SHOEING ................................................... 32

11. ΤΡΟΜΩΔΗΣ ΝΟΣΟΣ ΤΩΝ ΑΙΓΟΠΡΟΒΑΤΩΝ (SCRAPIE): ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΙΣ

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΕΚΡΙΖΩΣΗΣ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ | SCRAPIE: EMPHASIS ON THE LABORATORY

DIAGNOSTIC METHODS AND ON THE ERADICATION PROGRAM OF THE

DISEASE ................................................................................................................... 34

12. O ΙΟΣ ΤΟΥ SCHMALLENBERG | SCHMALLENBERG VIRUS .......................... 36

13. ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ ΤΟΥ AUJESZKY ΣΤΟΥΣ

ΧΟΙΡΟΥΣ | MONITORING AND PREVENTION OF AUJESZKY'S DISEASE IN

PIGS ....................................................................................................................... ... 38

14. ΤΟ Vibrio parahaemolyticus ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ

ΑΛΙΕΥΜΑΤΩΝ | Vibrio parahaemolyticus AND ITS IMPORTANCE IN SEAFOOD

SAFETY ................................................................................................................. ... 40


15. ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΒΙΟΛΟΓΙΑΣ, ΠΑΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ ΤΩΝ ΣΠΟΓΓΩΝ

| ELEMENTS OF SPONGES’ BIOLOGY, PATHOLOGY AND CULTURE ............... 42

16. O ΟΦΘΑΛΜΟΣ ΤΩΝ ΥΔΡΟΒΙΩΝ ΘΗΛΑΣΤΙΚΩΝ | THE AQUATIC MAMMALS’

EYE ........................................................................................................................... 44

17. ΠΑΝΟΣΤΕΪΤΙΔΑ ΣΤΟΝ ΣΚΥΛΟ: ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΤΡΙΑ ΚΛΙΝΙΚΑ

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ | CANINE PANOSTEITIS: THREE CLINICAL CASES .................. 46

18. ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΘΙΟΥ ΧΙΑΣΤΟΥ

ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΣΚΥΛΟ | RETROSPECTIVE STUDY OF CRANIAL

CRUCIATE LIGAMENT RUPTURE IN THE DOG .................................................... 48

19. H ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ Η ΦΥΣΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΩΝ ΚΑΙ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΑΘΗΣΕΩΝ ΣΤΟ

ΣΚΥΛΟ | THE USE OF PHYSICAL THERAPY AND REHABITATION IN DOGS

WITH ORTHOPAEDIC AND NEUROLOGIC DISEASE ............................................50

20. ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΑΙΛΟΥΡΟΕΙΔΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ | BIG CATS IN

TODAY’S WORLD .....................................................................................................52

21. ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΔΥΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΩΝ

(Chamaeleo calyptratus) ΛΟΓΩ ΚΑΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ | DEATH

OF CHAMELEONS (Chamaeleo calyptratus) DUE TO BAD LIVING CONDITIONS:

A REPORT OF TWO CASES ....................................................................................54

22. ΥΓΙΕΙΝΗ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΕΔΩΔΙΜΩΝ

ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΩΝ | HYGIENE AND MICROBIOLOGICAL SAFETY OF EDIBLE

SNAILS .................................................................................................................. 56

23. ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ «ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΔΙΟΓΚΩΜΕΝΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ» ΣΕ ΟΡΝΙΘΙΑ

ΚΡΕΟΠΑΡΑΓΩΓΗΣ | A CASE OF “SWOLLEN HEAD SYNDROME” IN

BROILERS .................................................................................................................58

24. ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ

ΕΝΤΟΠΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΦΑΓΙΑ | LESIONS OF THE RESPIRATORY TRACT IN

CARCASSE .............................................................................................................. 60

25. Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΤΡΑΥΜΑ | THE STRESS

RESPONSE TO TRAUMA ........................................................................................ 62

26. ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΟΥ ΠΟΝΟΥ ΜΕ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΚΗ

ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ. ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ | TREATMENT OF CHRONIC PAIN

USING MULTIMODAL ANALGESIA. CASE REPORTS ........................................... 64

27. ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗ - ΠΑΘΟΛΟΓΟΑΝΑΤΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΕ

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΕΝΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ | FORENSIC PATHOLOGY OF A DOG BEING HANGED: CASE

REPORT AND LITERATURE REVIEW ................................................................... 66


ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΑ: Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ

Ντέμκα Αικ.1, Φιλιούσης Γ.

2

1Φοιτήτρια, 4

ο έτος, Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

2Λέκτορας, Εργαστήριο Μικροβιολογίας και Λοιμωδών Νοσημάτων, Κτηνιατρική Σχολή

Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Όπως προκύπτει από τη μελέτη της αρχαίας ελληνικής ιστορίας, η υγεία του ανθρώπου συνδεόταν άμεσα με το επίπεδο υγιεινής των ζώων, γεγονός το οποίο αποτέλεσε τη βάση της εξέλιξης της κτηνιατρικής επιστήμης. Μέσω της παράλληλης πορείας της ιατρικής και της κτηνιατρικής στην πάροδο του χρόνου, διαπιστώθηκε ότι ένας μεγάλος αριθμός μικροοργανισμών έχει την ικανότητα να μεταδοθεί από τα ζώα στον άνθρωπο και συνεπώς να προκαλέσει νόσημα. Η χρήση των αντιβιοτικών για την αντιμετώπιση λοιμώξεων του ανθρώπου, χρονολογείται στις αρχές του 20

ου αιώνα ( το

1928 -με την ανακάλυψη της πενικιλίνης). Ακολούθησε η χρήση αντιβιοτικών και στα ζώα, για θεραπευτικούς σκοπούς, για την πρόληψη λοιμώξεων, αλλά και ως αυξητικών παραγόντων (εκτροφή των παραγωγικών ζώων). Με αυτή την αφορμή και με επίκεντρο την ασφάλεια των τροφίμων ζωικής προέλευσης, άρχισε η επιστημονική μελέτη του φαινομένου της αντοχής των μικροοργανισμών -κυρίως βακτηρίων- στα αντιβιοτικά. Τα συγκεκριμένα φαινόμενα αντοχής αναφέρονται στην ικανότητα των βακτηρίων, να επιβιώνουν έπειτα από την έκθεσή τους σε μια καθορισμένη συγκέντρωση ενός αντιμικροβιακού παράγοντα. Παραδείγματα αντιμικροβιακών φαρμάκων στα οποία συχνά εμφανίζουν ανθεκτικότητα τα βακτήρια, είναι οι τετρακυκλίνες, τα μακρολίδια, οι β-λακτάμες και οι αμινογλυκοσίδες. Η αξιολόγηση της ανθεκτικότητας των βακτηρίων πραγματοποιείται είτε με συμβατικές μεθόδους, όπως η μέθοδος διάχυσης σε Άγαρ (disk diffusion agar method/Kirby Bauer) και η μέθοδος προσδιορισμού της ελάχιστης δραστικής συγκέντρωσης σε υγρή καλλιέργεια ( Minimum inhibitory concentration in broth dilution), είτε με σύγχρονες μοριακές μεθόδους (τεχνική PCR, τεχνική PCR-RFLP, αυτόματη DNA sequencing). Τα φαινόμενα ανθεκτικότητας των βακτηρίων στα αντιβιοτικά έχουν επίπτωση τόσο στην υγεία των παραγωγικών ζώων, όσο και στη Δημόσια Υγεία. Εκδηλώνονται με την εμφάνιση νέων λοιμώξεων που διαφορετικά δε θα είχαν συμβεί ή με την εμφάνιση επίμονων λοιμώξεων οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στη χρήση αντιβιοτικών. Αντιθέτως, οι περισσότερες διαθέσιμες πληροφορίες της επιστημονικής βιβλιογραφίας, σχετικά με τη μετάδοση ανθεκτικών βακτηρίων από τα ζώα συντροφιάς στον άνθρωπο, αναφέρονται σε παθογόνα του ανθρώπου στελέχη, ενώ οι ζωονόσοι που συνδέονται με τα ζώα συντροφιάς είναι σποραδικές. Λίγες είναι οι διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με το είδος και την ποσότητα των αντιμικροβιακών ουσιών που έχουν λάβει άδεια, ώστε να χρησιμοποιούνται στις καλλιέργειες ιχθυηρών, ενώ ορισμένες χώρες άρχισαν ήδη να αναζητούν εναλλακτικές των αντιμικροβιακών, ουσίες. Τα περισσότερα από τα συστατικά των αντιμικροβιακών ουσιών που χρησιμοποιούνται

στην ιατρική και την κτηνιατρική, μεταβολίζονται μερικώς από τους ασθενείς και μπορεί να

καταλήξουν είτε στο έδαφος, είτε στα υπόγεια ύδατα, ρυπαίνοντας έτσι το περιβάλλον. Συμπερασματικά, η πρόληψη και η αντιμετώπιση της εμφάνισης του φαινομένου της ανθεκτικότητας των μικροοργανισμών στα αντιμικροβιακά φάρμακα, απαιτεί την άμεση δραστηριοποίηση της

Πολιτείας, με στόχο την εφαρμογή προγραμμάτων επιτήρησης-καταγραφής της κατανάλωσης αντιμικροβιακών φαρμάκων και της εμφάνισης ανθεκτικών στελεχών μικροοργανισμών. Προγράμματα, τα οποία λειτουργούν υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (WHO).

Τέλος, η εφαρμογή εναλλακτικών των αντιμικροβιακών φαρμάκων τρόπων θεραπείας, θα είχε καθοριστική συμβολή στην παραπάνω προσπάθεια.


ANTIMICROBIAL RESISTANCE: THE RISK OF TODAY, THE CASE OF TOMORROW

Ntemka Aik.1, Filiousis G.

2

14

th year student, Faculty of Veterinary Medicine, Aristotle University of Thessaloniki

2Lecturer, Laboratory of Microbiology and Infectious Diseases, Faculty of Veterinary

Medicine, Aristotle University of Thessaloniki

Already in ancient Greece, human health was considered to be directly linked to animals’ health. That fact, allowed veterinary medicine to become an important and well promising science. Gradually, it became clear that a wide variety of different bacteria have the ability to spread from animals to humans and cause diseases. The use of antibiotics in human medicine was introduced before the 20

th century, in 1928, by the discovery of penicillin. Later on,

antibiotics were used also in food animals, not only for therapeutic and prophylactic purpose, but also, as growth promoters. Focusing mainly on food safety, a scientific debate on the emergence of antimicrobial resistance, started. The antimicrobial resistance refers to the ability of bacteria to survive after being exposed to a specified concentration of an antimicrobial agent. Examples of antibiotics that exhibit resistance to bacteria are tetracyclines, macrolides, beta-lactams, aminoglycosides. Antimicrobial resistance can be assessed either by conventional methods, like disk agar diffusion (Kirby Bauer), minimum inhibitory concentration in broth culture (MIC), or by molecular methods, like PCR, PCR-RFLP, automated DNA-sequencing. Antimicrobial resistance is estimated by its impact on animals’ health, as well as on public health. In contrast, most scientific information on resistance transmission from pets to humans, refers to human pathogens. Indeed, zoonoses associated to pets are sporadic. In addition, the scientific knowledge about the type and quantity of antibiotics used in fish farming is limited. Nowadays, a few countries search for alternative -to antimicrobials- substances. Most of the components of antimicrobials used in medicine, are metabolized partially by patients and pollute soil or groundwater. In conclusion, prevention and treatment of the emergence of antimicrobial resistance requires the activation of the State, in order to implement surveillance programs, under the supervision of the World Health Organization (WHO). Finally, using alternative substances to treat diseases, would have a significant contribution to this effort.


ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΥΟΘΩΡΑΚΑ ΚΑΙ ΟΙΣΟΦΑΓΙΚΗΣ ΣΠΕΙΡΟΚΕΡΚΩΣΗΣ ΣΕ ΣΚΥΛΟ

Παπαδοπούλου Α.1, Ψύχας Β.

2, Μπρέλλου Γ.Δ.

3, Αλατζάς Δ.Γ.

4, Μυλωνάκης Μ.Ε.

5

1Προπτυχιακή φοιτήτρια, 6

ο έτος, Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο

Θεσσαλονίκης 2Αναπληρωτής καθηγητής,

3Λέκτορας Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής, Κτηνιατρική

Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. 4Μεταπτυχιακός φοιτητής, Μονάδα Παθολογίας, Κλινική Ζώων Συντροφιάς, Κτηνιατρική

Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης 5Επίκουρος Καθηγητής, Μονάδα Παθολογίας, Κλινική Ζώων Συντροφιάς, Κτηνιατρική

Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Εισαγωγή: Ο πυοθώρακας χαρακτηρίζεται από την παρουσία πυώδους εξιδρώματος στην κοιλότητα του υπεζωκότα. Η οισοφαγική σπειροκέρκωση αποτελεί ένα σχετικά σπάνιο αίτιο πυοθώρακα στο σκύλο.

Κλινικό περιστατικό: Σκύλος γένους αρσενικού, Γερμανικός ποιμενικός, ηλικίας 8 ετών, προσκομίστηκε με γενικευμένη μυϊκή αδυναμία κατά τις τελευταίες 2 ημέρες. Στην κλινική εξέταση το ζώο εμφάνιζε ταχυκαρδία, βυθιότητα των καρδιακών τόνων, απίσχναση, κατάπτωση και αφυδάτωση. Κατά την αιματολογική και βιοχημική εξέταση διαπιστώθηκαν ουδετεροφιλική λευκοκυττάρωση, εωσινοφιλία, υπολευκωματιναιμία, αζωθαιμία, υπερχολερυ-θριναιμία και αυξημένη δραστηριότητα της αλκαλικής φωσφατάσης. Κατά την ανάλυση των ούρων διαπιστώθηκε βακτηριουρία, ενώ στην κοπρανολογική εξέταση βρέθηκαν αυγά του παρασίτου Spirocerca lupi. Κατά την ακτινογραφική διερεύνηση του θώρακα διαπιστώθηκαν πλευριτική συλλογή και μια ακτινοσκιερή περιοχή στα οπίσθια πνευμονικά πεδία, συμβατή με διάταση του οισοφάγου από ξένο σώμα ή οζίδιο Spirocerca lupi. Kατά την κυτταρολογική εξέταση του υγρού της πλευριτικής συλλογής διαπιστώθηκε σηπτική πυώδης φλεγμονή. Η βαρειά κλινική εικόνα και η δυσμενής πρόγνωση οδήγησαν στην ευθανασία του ζώου.

Αποτελέσματα: Κατά τη νεκροτομική εξέταση παρατηρήθηκε συλλογή, περίπου 750 ml, πυαιμορραγικού υγρού με ελαφρώς δυσάρεστη οσμή. Στο κάτω τρίτο του οισοφάγου υπήρχε ευμεγέθης διόγκωση (10x5 cm), πολυοζώδους όψης που στην επιφάνειά της προέβαλαν κατά το ήμισυ δύο νηματώδη παράσιτα. Κατά τη διάνοιξη του οισοφάγου διαπιστώθηκαν πολυάριθμα νηματώδη παράσιτα, ελεύθερα στον αυλό, καθώς και άλλα που προέβαλαν από μικρά ανοίγματα του βλεννογόνου. Στην επιφάνεια τομής η μάζα εμφάνιζε συμπαγή και σκληρή σύσταση, ερυθρόφαιο χρώμα και πολλαπλές, διαφόρου μεγέθους κοιλότητες που έφεραν στο εσωτερικό τους παράσιτα και νεκρωτικό-σηπτικό υλικό. Μερικές από τις κοιλότητες αυτές συνενώνονταν μεταξύ τους δημιουργώντας στοές. Κατά την ιστοπαθολογική εξέταση της μάζας του οισοφάγου διαπιστώθηκαν αλλοιώσεις πυοκκοκιωματώδους φλεγμονής με έντονη ανάπτυξη συνδετικού ιστού και παρουσία παρασίτων.

Συμπεράσματα: Η σπειροκέρκωση θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στη διαφορική διάγνωση των περιστατικών πυοθώρακα.


ESOPHAGEAL SPIROCERCOSIS-ASSOCIATED PYOTHORAX IN A DOG

Papadopoulou A.1, Psychas V

2, Brellou G.D.

3, Alatzas D.G.

4, Mylonakis M.Ε.

5

1Undergraduate Student, 6

th year, Faculty of Veterinary Medicine, Aristotle University of

Thessaloniki 2Associate Professor, Laboratory of Pathology, Faculty of Veterinary Medicine, Aristotle

University of Thessaloniki 3Lecturer, Laboratory of Pathology, Faculty of Veterinary Medicine, Aristotle University of

Thessaloniki 4Postgraduate Student, Companion Animal Clinic, Faculty of Veterinary Medicine,

Aristotle University of Thessaloniki 5Assistant Professor, Companion Animal Clinic, Faculty of Veterinary Medicine, Aristotle

University of Thessaloniki

Introduction: Pyothorax is characterized by septic effusion in the pleural cavity. Canine spirocercosis is a potential cause of pyothorax, although only a few cases with a cause-and-effect relationship have been reported in the literature.

Case report: An 8-year-old, male German Shepherd dog was admitted because of weakness of 2 days duration. Clinical examination revealed tachycardia with muffled heart sounds, poor body condition, depression and dehydration. Clinicopathological abnormalities included neutrophilic leucocytosis, eosinophilia, hypoalbuminemia, azotemia, hyperbilirubinemia and increased activity of alkaline phosphatase. Urinalysis revealed bacteriuria, while embryonated Spirocerca lupi ova were found in the fecal examination. Thoracic radiographs indicated a pleural effusion and a circumscribed opacity in the caudal thoracic cavity with simultaneous esophageal dilatation raising a suspicion of a foreign body or a Spirocerca lupi nodule. A septic exudate was identified on cytological examination of pleural fluid obtained with thoracocentesis. Due to the grave prognosis, the dog was euthanased at the owner’s request.

Results: At necropsy, approximately 750 ml, pyohemorrhagic foul-smelling exudate, filled the pleural space. In the lower 3

rd of esophagus was observed a

sizeable multinodular mass (10x5 cm). Two nematode parasites protruded on the mass surface. Multiple nematodes were also found located free into the esophageal lumen or protruding from small openings of the mucosa. On cut surface the mass was firm, solid and reddish to grey in color. Numerous, cavities of varying sizes containing necrotic/septic material and/or parasites were also obvious on cut surface of the mass. Also, there were canal formations due to connection between certain adjacent cavities.

Histopathological examination of the mass revealed the presence of parasites, pyogranulomatous inflammation as well as intense fibrous connective tissue formation.

Conclusion: Esophageal spirocercosis should be included in the differentials of canine pyothorax.


ΣΚΥΛΟΣ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ: ΠΑΘΟΛΟΓΟΑΝΑΤΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Δατσέρη Χ.Λ.1, Στάθη Ό.

1, Βλέμμας Ι.

2



Θεσσαλονίκης 2Καθηγητής Παθολογικής Ανατομικής, Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο

Θεσσαλονίκης

Σκοπός της ερευνητικής αυτής εργασίας ήταν η ολοκληρωμένη

καταγραφή των παθολογοανατομικών αλλοιώσεων, μακροσκοπικών και

μικροσκοπικών, σε σκύλο που προσκομίστηκε νεκρός στην Κλινική Ζώων

Συντροφιάς του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από τη

διερεύνηση του περιστατικού διαπιστώθηκαν αλλοιώσεις συμβατές με την

παρουσία καρδιακής ανεπάρκειας. Παράλληλα, αλλοιώσεις διαπιστώθηκαν και

σε άλλα όργανα, όπως πνεύμονες, νεφροί, πάγκρεας και ήπαρ, και έγινε

προσπάθεια να αξιολογηθεί κατά πόσο η παρουσία τους συνδεόταν με την

καρδιακή ανεπάρκεια.


DOG WITH HEART FAILURE: PATHOLOGY APPROACH

Datseri C.L.1 , Stathi O.

1 , Vlemmas I.

2

1Undergraduate student, 5


Thessaloniki 2Professor of Anatomical Pathology, Faculty of Veterinary Medicine, Aristotle University

of Thessaloniki

The purpose of this research was the complete recording of the

pathological lesions, macroscopic and microscopic, of a dog presented

deceased at the Veterinary Clinic of Aristotle University of Thessaloniki. The

investigation of the incident revealed lesions compatible with the presence of

heart failure. Furthermore, lesions were also found in other organs, such as

lungs, kidneys, pancreas and liver, and it has been attempted to assess

whether their presence was associated with heart failure.


ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΗΠΑΤΙΚΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΠΑΘΕΙΑΣ ΣΕ ΝΕΑΡΟ ΣΚΥΛΟ ΜΕ ΣΥΓΓΕΝΗ ΠΥΛΑΙΟΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΟΜΩΣΗ

Λέτσιος Μ.1, Πετανίδης Θ.

2

1Προπτυχιακός φοιτητής, 3

ο έτος, Τμήμα Κτηνιατρικής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

2Συμβασιούχος Διδάσκων, Παθολογική Κλινική, Τμήμα Κτηνιατρικής, Πανεπιστήμιο

Θεσσαλίας

Η ηπατική εγκεφαλοπάθεια αποτελεί νευρολογικό σύνδρομο μεταβολικής αιτιολογίας, που παρατηρείται σε περιπτώσεις απώλειας της ηπατικής λειτουργίας μεγαλύτερης του 70%. Χαρακτηρίζεται από συμπτωματολογία εγκεφαλικού συνδρόμου και είναι ο κύριος αιτιολογικός παράγοντας πίσω από τις κλινικές εκδηλώσεις των πυλαιοσυστηματικών αναστομώσεων.

Στην παρούσα εργασία, περιγράφεται περιστατικό αρσενικού σκύλου, ενός έτους και φυλής Yorkshire Terrier, ο οποίος προσκομίσθηκε στην Παθολογική Κλινική με κύριο αίτιο την κατάπτωση και συμπεριφορά που γινόταν αντιληπτή από τον ιδιοκτήτη ως “αλλοπρόσαλλη”. Το ζώο είχε ιστορικό διαλειπόντων εμέτων διάρκειας 25 ημερών και διαταραχών της συμπεριφοράς που γινόταν περισσότερο έκδηλες μετά από κάθε γεύμα. Οι νευρολογικές διαταραχές που περιγράφηκαν ήταν γενικά επιδεινούμενες και περιλάμβαναν μυϊκό τρόμο, υπερευαισθησία, κατάπτωση και υπερδιέγερση, απώλεια της όρασης και επιθετικότητα. Στη συμπτωματολογία προστέθηκαν μερικές ημέρες πριν από την προσκόμισή του η διόγκωση της κοιλιάς και επεισόδια πλήρους απώλειας της συνείδησης.

Κατά την κλινική εξέταση παρατηρήθηκαν ωχροί βλεννογόνοι, έντονη αφυδάτωση και κακή θρεπτική κατάσταση ενώ το ζώο εμφάνιζε αδυναμία ανέγερσης, απώλεια της όρασης και διαταραχές των εγκεφαλικών συζυγιών. Κατά την αιματολογική και βιοχημική εξέταση διαπιστώθηκαν λευκοκυττάρωση (30,9x10

3/μl), υπογλυκαιμία (72mg/dl), υψηλή συγκέντρωση κρεατινικής

κινάσης (592 U/l), λιπάσης (5042 U/l) και χολικών οξέων (>300 μmol/l). Η συγκέντρωση της αμμωνίας στο αίμα ήταν φυσιολογική. Η αρχική διαφορική διάγνωση περιελάμβανε τη λοιμώδη ηπατίτιδα, τη συγγενή αναστόμωση της πυλαίας φλέβας, την οξεία παγκρεατίτιδα και τον υποφλοιοεπινεφριδισμό.

Κατά την εσωτερική νοσηλεία του ζώου χορηγήθηκαν κρυσταλλοειδή (NS0,45%+D2,5%) και κολλοειδή ενδοφλέβια διαλύματα. Γινόταν μετρήσεις γλυκόζης στο αίμα κάθε μία ώρα. Παρατηρήθηκαν πολλαπλά επεισόδια υπογλυκαιμίας που αντιμετωπίσθηκαν. Επίσης, χορηγήθηκε ευρέως φάσματος αντιβιοθεραπεία (ενροφλοξασίνη – κλινδαμυκίνη ενδοφλέβια).

Μετά από 48 ώρες η νευρολογική εικόνα του σκύλου ήταν φυσιολογική ενώ η όρεξή του επανήλθε και δεν παρατηρήθηκαν εμετοί ούτε νευρολογικές διαταραχές μετά το γεύμα. Υποτροπή παρατηρήθηκε μία εβδομάδα μετά και η συμπτωματολογία περιελάμβανε ανορεξία, κατάπτωση και μυϊκό τρόμο.

Με αίτηση του ιδιοκτήτη, στο σκύλο έγινε ευθανασία και κατά τη νεκροτομή εντοπίσθηκε μονήρης εξωηπατική πυλαιοσυστηματική αναστόμωση, ενώ η ιστολογική εικόνα του ήπατος χαρακτηριζόταν από μικροαγγειακή ανωμαλία και κενοτοπιώδη ηπατοπάθεια.


HEPATIC ENCEPHALOPATHY IN A YOUNG DOG WITH CONGENITAL PORTOSYSTEMIC SHUNT

Letsios M.1, Petanides T.

2


rd year, Faculty of Veterinary Medicine, University of Thessaly

2Adjunct lecturer, Clinic of Medicine, Faculty of Veterinary Medicine, University of Thessaly

Hepatic encephalopathy is a metabolic brain disorder that can be observed

in cases where more than 70% of hepatic function is lost. Manifested clinically

with symptoms of cerebral syndrome, it is the main cause behind the clinical

picture of portosystemic shunts (PSS).

This is a reference to a case of a one year old, male Yorkshire terrier dog,

which was brought to our Clinic with the complaint of depression and abnormal

behavior. History included episodes of vomiting for 25 days and behavioral

changes that were most evident after meals. Specific findings described by the

owner were muscle tremors, hypersensitivity, depression or hyperexcitability,

loss of vision and aggression. A few days before, abdominal enlargement was

also noted, along with episodes of complete loss of consciousness.

Physical examination revealed pale mucous membranes, severe

dehydration and poor body condition. The animal was in a non-ambulatory

state, presented with loss of vision and cranial nerve dysfunction. Leukocytosis

(30,9x103/μl) and hypoglycemia (72mg/dl) were detected along with abnormally

high creatine kinase (592 U/l), lipase (5042 U/l) and bile acid (>300mg/dl)

concentrations. Ammonia concentration was normal. Our initial differential

included infectious hepatitis, congenital PSS, acute pancreatitis and

hypoadrenocorticism (Addison's Disease).

During hospitalization, intravenous crystalloids (NS0,45%+D2,5%) and

colloids were administrated along with broad spectrum antibiotics (enrofloxacin

– clindamycin). Hourly blood glucose measurements were taken and

hypoglycemic episodes treated accordingly.

The dog’s neurologic status was normal 48 hours later. Eating resumed

normally with no abnormal signs after meals. Symptoms recurred a week later

with anorexia, depression and muscle tremors.

The owner requested the dog be euthanized and in the necropsy that

followed, a single extra hepatic PSS was found. Histopathological examination

revealed microvascular anomaly and vacuolar hepatopathy, confirming the

clinical diagnosis.


ΨΕΥΔΟΚΥΗΣΗ ΣΤΟ ΣΚΥΛΟ. ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ 6 ΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ

Χουδελούδης Α.Β. ¹, Βερβερίδης Χ.Ν. ²

¹Προπτυχιακός φοιτητής, 5ο έτος, Κτηνιατρική Σχολή, ΑΠΘ

²Λέκτορας, Μονάδα Χειρουργικής και Μαιευτικής, Κλινική Ζώων Συντροφιάς, Κτηνιατρική Σχολή, ΑΠΘ

Ο μαστός της σκύλας μεγαλώνει φυσιολογικά στο τέλος κάθε διοίστρου. Σε ορισμένες σκύλες η διόγκωση του μαστού είναι έντονη, με ανάπτυξη παρεγχύματος και παρουσία εκκρίματος στις θηλές, που γίνεται αντιληπτή από τον ιδιοκτήτη. Συχνά συνοδεύεται και από παράδοξη μεταβολή συμπεριφοράς (δημιουργία φωλιάς, υιοθέτηση «ψευδοκουταβιών», επιθετικότητα κ.ά.). Η κατάσταση αυτή ορίζεται ως ψευδοκύηση.

Η ψευδοκύηση εκδηλώνεται συχνότερα σε ζώα νεαρής ηλικίας και οφείλεται στην αύξηση της συγκέντρωσης της προλακτίνης, ύστερα από πτώση της συγκέντρωσης προγεστερόνης στο αίμα. Η πτώση αυτή παρατηρείται φυσιολογικά στο τέλος του διοίστρου- αρχή ανοίστρου ή προκαλείται ιατρογενώς με ωοθηκυστερεκτομή στον δίοιστρο/κύηση ή κατόπιν ωχρινολυτικής αγωγής. Η διάγνωση βασίζεται στη κλινική εικόνα με ταυτόχρονο αποκλεισμό της εγκυμοσύνης.

Όσον αναφορά στη θεραπεία, είναι σκόπιμη η διάκριση των περιστατικών σε ήπια και σοβαρά. Σημαντικό κομμάτι της θεραπείας αποτελούν τα διαχειριστικά μέτρα, τα οποία συνήθως επαρκούν για την αντιμετώπιση των ήπιων περιστατικών, ενώ συμπληρώνονται και από φαρμακευτική αγωγή - με ανταγωνιστές έκκρισης προλακτίνης στις σοβαρότερες καταστάσεις. Η ριζική πρόληψη της ψευδοκύησης γίνεται με την ωοθηκυστερεκτομή, κατά προτίμηση σε προχωρημένο άνοιστρο.

Στην παρούσα εργασία, παρουσιάζονται 6 περιστατικά σκύλων με ψευδοκύηση, που προσκομίστηκαν στην Κλινική Ζώων Συντροφιάς της Κτηνιατρικής Σχολή Α.Π.Θ., καθώς και η διαχείριση τους.

Δύο περιστατικά κρίθηκαν ως σοβαρά (έντονη διόγκωση μαστών και διαταραχή συμπεριφοράς) και αντιμετωπίστηκαν με συνδυασμό διαχειριστικών μέσων (κολάρο ελισάβετ, παροδική στέρηση νερού κ.ά.) και φαρμακευτικής αγωγής (καβεργολίνη επί 10 ημέρες). Ένα περιστατικό κρίθηκε ως μέτριας βαρύτητας, για το οποίο προτάθηκαν απλά διαχειριστικά μέσα. Δύο περιστατικά κρίθηκαν ως ήπια, για τα οποία δεν προτάθηκε καμία αγωγή, αλλά δόθηκαν οδηγίες παρακολούθησής τους. Ένα περιστατικό κρίθηκε ως ήπιο, με υποψία παράλληλου νεοπλάσματος μαστού, για το οποίο προτάθηκε ωοθηκυστερεκτομή και επανέλεγχος για το νεόπλασμα.


PSEUDOPREGNANCY IN DOG. REVIEW AND MANAGEMENT OF 6 CASES

Choudeloudis A.V. 1, Ververidis H.N.

2

¹Undergraduate student, 5th year, Faculty of Veterinary Medicine, Aristotle University of Thessaloniki

²Lecturer, Surgery and Ostetrics Unit, Companion Animal Clinic, Faculty of Veterinary Medicine, Aristotle University of Thessaloniki

The mammary glands of bitches grow up normally at the end of each

diestrus. In some bitches the mammary glands become quite enlarged, with palpable parenchyma and secretion expressed from the teats that can be observed by the owner. It is often accompanied by an unusual change of the behavior (nesting, adopting of puppy-like objects, aggression e.t.c). This condition is defined as pseudopregnancy.

Pseudopregnancy is more often detected in young dogs. It is caused by the increase of prolactine concentration, after the decrease of progesterone concentration in their blood. This decrease occurs normally at the end of diestrus – beginning of anestrus or may be caused iatrogenically after ovariohysterectomy at diestrus/pregnancy or after luteolytic treatment. The diagnosis is based on the clinical signs with simultaneous exclusion of pregnancy.

Treatment is not always necessary and depends on the severity of clinical signs (mild and serious cases). In order to deal mild cases, management measures (Elizabeth collar, temporary water deprivation, etc.) are often sufficient, while serious cases have to be supplemented by medication- antagonists of prolactine secretion. Ovariohysterectomy is suggested for the radical prevention of pseudopregnancy, preferably performed during advanced anestrus.

In this review, six cases of dogs with pseudopregnancy and their management in the Companion Animal Clinic, Aristotle University of Thessaloniki, are presented. Two cases were considered as serious (intense enlargement of mammary glands and behavior disturbance) and were treated with a combination of management measures (Elizabeth collar, temporary water deprivation, etc.) and medications (cabergoline for 10 days). For one case that was judged as moderate, simple management measures were suggested. Two cases were considered as mild, necessitating no treatment, but only close supervision for a few weeks. In the last case, parallel to mild pseudopregnancy, small nodules were found in the mammary glands, which were suspected to be neoplasm. No treatment was necessary for pseudopregnancy; therefore ovariohysterectomy and following recheck for the nodules was suggested.


ΥΠΟΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ. ΑΙΤΙΑ-ΣΗΜΑΣΙΑ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Μούρκας Ε.1, Χρήστου Α.

1, Καζάκος Γ.Μ.

2


ο έτος, Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

2 Λέκτορας, Μονάδα Αναισθησιολογίας και Εντατικής Θεραπείας, Κλινική Ζώων Συντροφιάς,

Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Η υπόταση συναντάται πολύ συχνά κατά τη διάρκεια της αναισθησίας και

ορίζεται ως μέση αρτηριακή πίεση χαμηλότερη από 60 mm Hg για μικρόσωμα ζώα και μικρότερη από 70 mm Hg για μεγαλόσωμα.

Πολλοί παράγοντες είναι υπεύθυνοι για την πρόκληση υπότασης κατά τη διάρκεια της αναισθησίας. Οι σημαντικότεροι από αυτούς είναι η μειωμένη συστηματική αγγειακή αντίσταση, η μειωμένη συχνότητα της καρδιακής λειτουργίας, η μειωμένη συσπαστικότητα του μυοκαρδίου και ο μειωμένος όγκος αίματος. Η υπόταση ενέχει κινδύνους οι σημαντικότεροι από τους οποίους είναι η πρόκληση οξείας νεφρικής ανεπάρκειας, ο μειωμένος ηπατικός μεταβολισμός των φαρμάκων, η επιδείνωση της σχέσης αερισμού/ αιμάτωσης στις κυψελίδες που οδηγεί σε υποξαιμία, οι νευρομυϊκές επιπλοκές κατά τη διάρκεια της ανάνηψης (κυρίως στα μεγάλα ζώα) και οι δυσλειτουργίες του ΚΝΣ όπως η καθυστέρηση της ανάνηψης, συμπεριλαμ-βανομένης και της τύφλωσης μετά την αναισθησία, που ενδέχεται να είναι μόνιμη.

Πρέπει κάθε φορά να προσπαθούμε να αποτρέψουμε την εμφάνιση υπότασης με ένα μεθοδικό πλάνο διαχείρισης της αναισθησίας. Το πλάνο αυτό περιλαμβάνει τη διόρθωση των υποκείμενων οξεοβασικών και ηλεκτρολυτικών διαταραχών, την αντιμετώπιση των παθολογικών καταστάσεων που συνυπάρχουν, καθώς και την εξασφάλιση επαρκούς όγκου αίματος πριν την χορήγηση αναισθησίας. Κατά τη διάρκεια της αναισθησίας παρακολουθούμε την πίεση του αίματος, ρυθμίζουμε με ακρίβεια το βάθος της και χορηγούμε κρυσταλλοειδή υγρά ενδοφλέβια σε όλα τα ασθενή ζώα που λαμβάνουν αναισθησία και αν κριθεί απαραίτητο χορηγούνται αγγειοδραστικά ή/και ινότροπα φάρμακα, όπως είναι η δοπαμίνη κ.ά.

Η μη σωστή αντιμετώπιση της υπότασης μπορεί να οδηγήσει στις προαναφερθείσες επιπλοκές ή ακόμα και σε καρδιοαναπνευστική ανακοπή, αν η υπόταση παραταθεί ή ενταθεί.


HYPOTENSION DURING ANESTHESIA. CAUSE-SIGNIFICANCE-TREATMENT

Mourkas E.

1, Christou A.

1, Kazakos G.

2



Thessaloniki 2Lecturer, Surgery-Intensive Care, Companion Animal Clinic, Faculty of Veterinary


Hypotension occurs frequently during anesthesia, and it is defined as mean arterial

pressure below 60 mm Hg for small sized animals, and less than 70 mm Hg for larger

ones. The causes of hypotension during anesthesia are various. The most important of

these is the reduced systemic vascular resistance; decreased myocardial contractility,

decreased cardiac output, and decreased blood volume. Hypotension risks are

significant and can lead to acute renal failure, decreased hepatic metabolism of drugs

including anesthetics, worsening of ventilation, ventilation/perfusion mismatch resulting

in hypoxemia, and CNS disorders such as delayed recovery, including blindness after

anesthesia, which may be permanent.

Each time we should try to avoid the occurrence of hypotension with a methodical

plan of management of anesthesia. This plan includes the correction of the underlying

acid-base and electrolyte disorders, the treatment of any coexisting medical conditions

and to ensure adequate blood volume and finally the administration of a balanced

anesthetic protocol. During the anesthesia we should monitor blood pressure, regulate

accurately the anesthetic depth and intravenously administer crystalloid fluids in all

animals. Despite of these, if hypotension persists, we administer drugs to enhance

myocardial contractility and restore the optimum heart rate.

Improper management of hypotension can lead to the aforementioned

complications or if prolonged even to respiratory and cardiac arrest.


ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΦΡΑΚΤΙΚΟΥ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΤΩΝ ΒΡΑΧΥΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΦΥΛΩΝ

Ταγγαλίδη Μ.1, Παπάζογλου Γ.Λ.

2



Θεσσαλονίκης 2Αναπληρωτής Καθηγητής, Μονάδα Χειρουργικής και Μαιευτικής, Κλινική Ζώων

Συντροφιάς, Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Οι Βραχυκεφαλικές φυλές (English Bulldog, Boxer, Pekignese, Boston Terrier, Cavalier King Charles Spaniels, Chihuahua, Pug, Maltese, Shih tzu, Yorkshire Terrier) παρουσιάζουν συνήθως αναπνευστικά προβλήματα, τα οποία αποτελούν το αποφρακτικό αναπνευστικό σύνδρομο των Βραχυκεφαλικών φυλών.

Η διαμόρφωση του κρανίου αυτών των φυλών είναι μοναδική με αποτέλεσμα να συμπιέζεται η οδός των ρινικών κοιλοτήτων και να παραμορφώνεται ο φάρυγγας. Τα τυπικά πρωτογενή μη φυσιολογικά ανατομικά στοιχεία του συνδρόμου περιλαμβάνουν τους στενούς μυκτήρες, την επιμηκυμένη μαλακή υπερώα, τις πτυχώσεις του φάρυγγα και την υποπλαστική τραχεία. Οι στενωμένοι μυκτήρες και η υπερμεγέθης μαλακή υπερώα φαίνεται να δημιουργούν αυξημένη αρνητική εισπνευστική πίεση που οδηγεί σε απόφραξη των αεραγωγών. Η χρονιότητα της αρνητικής εισπνευστικής πίεσης μπορεί να οδηγήσει στα δευτερογενή μη φυσιολογικά στοιχεία: αναστροφή των πλάγιων λαρυγγικών κοιλιών, σύμπτωση των τοιχωμάτων του λάρυγγα και της τραχείας, υπερτροφική μαλακή υπερώα, υπερτροφικές αμυγδαλές και υπερτροφία των ρινικών κογχών. Τα ευρήματα εμφανίζονται μεμονωμένα ή σε διάφορους συνδυασμούς σε κάθε σκύλο. Τα παθολογικά αυτά ευρήματα στενεύουν τον αυλό του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος και περιορίζουν την αναπνοή, με αποτέλεσμα συχνά την ασφυξία. Άλλα κλινικά ευρήματα είναι το ροχαλητό, ο συριγμός, η δύσπνοια, η εύκολη κόπωση, η κυάνωση και οι λιποθυμικές κρίσεις.

Η θεραπεία του συνδρόμου περιλαμβάνει τη χειρουργική διόρθωση των μη φυσιολογικών ανατομικών στοιχείων, με σκοπό την ανακούφιση από τα κλινικά συμπτώματα της απόφραξης των αεραγωγών και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του σκύλου. Η χειρουργική θεραπεία περιλαμβάνει την εκτομή της μαλακής υπερώας, τη διόρθωση των στενωμένων μυκτήρων, την εκτομή των πλάγιων λαρυγγικών κοιλιών. Η σύμπτωση των τοιχωμάτων του λάρυγγα συνήθως υποχωρεί μετά την διόρθωση των υπόλοιπων καταστάσεων.

Γενικά η πρόγνωση του βραχυκεφαλικού συνδρόμου είναι καλή ύστερα από τη χειρουργική αποκατάσταση και τα περισσότερα ζώα έχουν καλή ποιότητα ζωής.


SURGICAL CORRECTION OF THE BRACHYCEPHALIC AIRWAY

OBSTRUCTION SYNDROME IN BRACHYCEPHALIC BREEDS

Tagalidi M.1, Papazoglou L.G.

2



Thessaloniki 2Associate Professor, Surgery and Obstetrics Unit, Companion Animal Clinic, Faculty of

Veterinary Medicine, Aristotle University of Thessaloniki

Brachycephalic breeds (English Bulldog, Boxer, Pekignese, Boston

Terrier, Cavalier King Charles Spaniels, Chihuahua, Pug, Maltese, Shih tzu,

Yorkshire Terrier) tend to have respiratory problems that come under the term

Brachycephalic Airway Obstructive Syndrome (BAOS) of dogs. These breeds

have unique shortened skull conformation resulting to compressed nasal

passages and pharyngeal wall distortion. The typical primary anatomic

components include stenotic nares, elongated soft palate, redundant

pharyngeal folds and hypoplastic trachea. Stenotic nares and elongated soft

palates seem to create an increased negative inspiratory pressure which results

to airway obstruction. Chronicity of negative inspiratory pressure may lead to

secondary components; everted lateral laryngeal saccules, laryngeal and

tracheal collapse, thickened soft palate, tonsillar enlargement and nasal cochal

hypertrophy. These findings occur solely or in various combinations in each

dog. These abnormalities narrow the lumen of the upper respiratory tract and

restrict breathing, which often leads to asphyxiation. Other clinical sings include

snoring, stridor, dyspnea, exercise intolerance, cyanosis and collapse episodes.

Treatment of BAOS involves surgical correction aiming to relieve the

clinical signs of airway obstruction and improve the quality of the dog’s life.

Surgical treatment includes widening of stenotic nares, elongated soft palate

resection, everted laryngeal saccule excision. Laryngeal collapse if present

usually resolves following treatment.

Most of the animals undergoing surgical treatment show significant

improvement of respiratory signs and enjoy a good quality of life.


Η ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ

Αρσενόπουλος Κ.Β.

1, Φρεζούλης Π.Σ.

1, Χάνης Α.Δ.

1, Πράσινος Ν.Ν.

2



Θεσσαλονίκης 2Επίκουρος καθηγητής, Μονάδα Χειρουργικής & Μαιευτικής, Κλινική Ζώων Συντροφιάς,


Η οστεοαρθρίτιδα (ΟΑ) του σκύλου είναι ένα σύνδρομο, το οποίο

εμφανίζεται ολοένα και συχνότερα τα τελευταία χρόνια. Εντοπίζεται κυρίως στις διαρθρώσεις προκαλώντας μη αναστρέψιμες αλλοιώσεις. Η παθογένεια της ΟΑ είναι πολύπλοκη και όχι πλήρως αποσαφηνισμένη.

Η ΟΑ εμφανίζεται με δύο μορφές, την πρωτογενή και κυρίως τη δευτερογενή. Η πρωτογενής ΟΑ θεωρείται συγγενούς αιτιολογίας νόσημα για το οποίο παρουσιάζουν προδιάθεση ορισμένες φυλές σκύλων, όπως Chow chow, Dalmatian και Cocker spaniel. H δευτερογενής ΟΑ είναι συνέπεια άλλων αρθροπαθειών, όπως φλεγμονωδών (π.χ. ανοσολογικές), τραυματικών (π.χ. ενδοαρθρικό κάταγμα) και κληρονομικών (π.χ. δυσπλασία του ισχίου).

Στο ιστορικό κυριαρχούν η δυσκολία στην ανέγερση, η χωλότητα εν ψυχρώ, η εύκολη κόπωση και η αποφυγή πραγματοποίησης αλμάτων. Τα παραπάνω επιδεινώνονται σε ψυχρό και υγρό περιβάλλον, καθώς και ύστερα από έντονη δραστηριότητα. Στην κλινική εξέταση μπορεί να διαπιστωθεί κριγμός, πόνος και διόγκωση των προσβεβλημένων αρθρώσεων, καθώς και μυϊκή ατροφία. Στην διάγνωση της ΟΑ, εκτός από τα παραπάνω, σημαντικό ρόλο παίζει ο ακτινολογικός έλεγχος. Η διερεύνηση της πρωτογενούς αιτίας είναι επιβεβλημένη.

Η διαχείριση της ΟΑ αποσκοπεί κυρίως στον έλεγχο του πόνου και τη διατήρηση της μυϊκής μάζας του ζώου. Για τον σκοπό αυτό προτείνεται η εξασφάλιση του ιδανικού σωματικού βάρους, η αποφυγή καταπόνησης των αρθρώσεων, η εφαρμογή ορθολογιστικού προγράμματος άσκησης και η φυσικοθεραπεία. Η χορήγηση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της φαρμακευτικής αγωγής. Η χρήση ειδικών τροφών και χονδροπροστατευτικών σκευασμάτων αναφέρεται ότι μπορεί να συνεισφέρει στην άμβλυνση των συμπτωμάτων. Στη δευτερογενή ΟΑ, είναι απαραίτητη η αντιμετώπιση της πρωτογενούς αιτίας. Σε περιστατικά ΟΑ που δεν ανταποκρίνονται στα παραπάνω θεραπευτικά μέτρα προτείνεται κατά περίπτωση η αρθρόδεση, η εκτομή αρθρικών επιφανειών ή η ολική αρθροπλαστική.

Επειδή η εξέλιξη της ΟΑ είναι απρόβλεπτη και οριστική θεραπεία δεν υπάρχει, θα πρέπει να καταβάλλεται η μέγιστη δυνατή προσπάθεια για την πρόληψή της με την έγκαιρη και σωστή αντιμετώπιση των διάφορων αρθροπαθειών που οδηγούν σε αυτή.


CANINE OSTEOARTHRITIS

Arsenopoulos K.V.

1, Frezoulis P.S.

1, Chanis A.D.

1, Prassinos N.N.

2



Thessaloniki, Greece 2Assistant Professor, Surgery & Obstetrics Unit, Companion Animal Clinic, Faculty of

Veterinary Medicine, Aristotle University of Thessaloniki, Greece

Canine osteoarthritis (OA) is a syndrome that is presented more frequently

nowadays. Among joints, diarthroses are mainly affected by OA, which causes irreversible lesions. Pathophysiology of OA is complicated and not fully defined yet.

Two forms of OA are recognized, primary and especially secondary. Primary OA is a congenital disease and there is predisposition in some breeds, such as Chow chow, Dalmatian and Cocker spaniel. Secondary OA is a consequence of other joint diseases, such as inflammatory (e.g. immune-mediated), traumatic (e.g. intra-articular fracture) and congenital (e.g. hip dysplasia).

The most common complaints are difficulty in raising, lameness after rest, exercise intolerance and reluctance to jump. All these are deteriorated in warm and wet environment or after strenuous exercise. The most common findings during physical examination are joint crepitus, pain and thickening as well as muscle atrophy. Diagnosis is based on history, clinical examination and radiographs. The investigation of the primary disease is imperative.

The aim of OA management is pain control and maintenance of muscle mass. Weight control, controlled exercise and physiotherapy are suggested. Moreover, non-steroidal anti-inflammatory drugs are the cornerstone in the treatment of OA. Prescribed diet, nutraceuticals and chondroprotective agents have also been proposed to alleviate symptoms. In secondary OA, the treatment of the primary disease is necessary. Arthrodesis, excision arthroplasty or joint replacement are suggested when conservative treatment is ineffective.

The outcome of OA is unpredictable and therapy is only palliative. Thus, in order to prevent OA, early and effective treatment of various joint diseases is very important.


ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑΣ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ

Χάνης Α.Δ.

1, Φρεζούλης Π.Σ.

1, Αρσενόπουλος Κ.Β.


2





Εισαγωγή: Η οστεοαρθρίτιδα (ΟΑ) του σκύλου είναι ένα σύνδρομο, το

οποίο συνήθως αποτελεί την κατάληξη των περισσότερων αρθροπαθειών. Στην παρούσα μελέτη παρουσιάζονται οι σκύλοι με ΟΑ που προσκομίστηκαν στην Κλινική Ζώων Συντροφιάς της Κτηνιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ. τα έτη 2006-2010.

Υλικά και μέθοδοι: Στο αρχείο της Κλινικής βρέθηκαν 49 περιστατικά με ΟΑ. Οι ιδιοκτήτες των ζώων κλήθηκαν να απαντήσουν τηλεφωνικά σε μια σειρά ερωτήσεων σχετικά με την ΟΑ του σκύλου τους, αλλά τελικά επαρκείς πληροφορίες συλλέχθηκαν για 29 από αυτά. Η μέση ηλικία των ζώων ήταν 6,8 έτη και το μέσο σωματικό βάρος 28,6 kg.

Αποτελέσματα: Κατά την προσκόμισή τους τα ζώα εμφάνιζαν χωλότητα σε ποσοστό 90%. Στην κλινική εξέταση εντοπίστηκαν 100 αρθρώσεις με ΟΑ, σε 62 από τις οποίες υπήρχε πόνος και σε 58 κριγμός. Στο 79% των ζώων διαπιστώθηκε ΟΑ σε περισσότερες από μία αρθρώσεις. Η αρχική αιτία της ΟΑ εντοπίστηκε στο 69% των ζώων, με συχνότερη τη δυσπλασία του ισχίου (45%) και τη ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου (30%).

Το 82% των περιστατικών αντιμετωπίστηκε συντηρητικά, ενώ στα υπόλοιπα δεν εφαρμόστηκε καμιά θεραπεία. Η συντηρητική αγωγή περιλάμβανε τη χορήγηση ενός μη στεροειδούς αντιφλεγμονώδους φαρμάκου (100%), την εφαρμογή προγράμματος κινησιοθεραπείας και φυσικοθεραπείας (20%) και τη μείωση του σωματικού βάρους στα παχύσαρκα ζώα. Σε κανένα περιστατικό δεν εφαρμόστηκε χειρουργική θεραπεία.

Δυστυχώς, μόνο 12 από τα ζώα με ΟΑ είναι ακόμη ζωντανά, οι ιδιοκτήτες των οποίων ανάφεραν ότι σε επτά παρατηρήθηκε βελτίωση και σε 5 στασιμότητα της κατάστασης. Η προτεινόμενη αγωγή έχει διακοπεί σε 10 σκύλους, συνεχίζεται σε ένα και χορηγείται μόνο σε κρίσεις άλγους στον τελευταίο.

Συμπεράσματα: Αν και η ΟΑ αποτελεί μη αναστρέψιμη κατάσταση, με την κατάλληλη συντηρητική αγωγή επιτυγχάνεται άμβλυνση των συμπτωμάτων της και βελτίωση της ποιότητας ζωής των σκύλων.


RETROSPECTIVE STUDY OF CANINE OSTEOARTHRITIS

Chanis A.D.

1, Frezoulis P.S.

1, Arsenopoulos K.V.

1, Prassinos N.N.

2

1Undergraduate student, 5th year, Faculty of Veterinary Medicine, Aristotle University of



Introduction: Canine osteoarthritis (OA) is a syndrome, which is a common

consequence of most joint diseases. This study is an attempt to present the

dogs with OA that were admitted to the Companion Animal Clinic, Faculty of

Veterinary Medicine, Aristotle University of Thessaloniki, during the years 2006-

2010.

Materials and methods: Forty nine cases with OA were found. Their

owners answered a relevant questionnaire by phone contact, but eventually

enough information was collected only for 29 dogs. Their mean age was 6.8

years and mean body weight 28.6 kg.

Results: Lameness was observed in 90% of the dogs. On clinical

examination, 100 joints with OA were found. In 62 of them there was pain and in

58 crepitus. OA in multiple joints was found in 79% of the animals. The cause of

OA was identified in 20 cases (69%). Hip dysplasia (45%) and cranial cruciate

ligament rupture (30%) were the most common causes.

Conservative treatment was applied in 82% of the cases, while the rest

were left untreated. The treatment included administration of a non-steroidal

anti-inflammatory drug (100%), physiotherapy (20%), and low-calorie diet in

obese animals. Surgical treatment was not applied in any case.

Unfortunately, only 12 of the animals with OA are still alive. Improvement

was reported for seven dogs, while for the rest the lameness remained

unchanged.

Conclusions: Although OA is an irreversible condition, symptoms

alleviation and life quality improvement is achieved with appropriate

conservative treatment.


ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΗΣ ΟΠΛΗΣ ΚΑΙ ΤΥΠΟΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗΣ ΠΕΤΑΛΩΣΗΣ

Τυροπώλη Κωνσταντίνα1, Νικόλαος Διακάκης

2



Θεσσαλονίκης 2Επίκουρος Καθηγητής, Μονάδα Ιπποειδών, Κλινική Ζώων Συντροφιάς, Κτηνιατρική

Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Η πετάλωση των ιπποειδών διακρίνεται σε φυσιολογική και σε διορθωτική ή θεραπευτική. Η φυσιολογική πετάλωση περιλαμβάνει τόσο τον εξονυχισμό όσο και την καθεαυτή καθήλωση του πετάλου με τη βοήθεια των πεταλωτικών ήλων. Ο κτηνίατρος ελέγχει τον ορθό εξονυχισμό, ώστε να εξασφαλίζεται η ισορροπία της οπλής. Σε μία ορθώς εξονυχισμένη (ή ισορροπημένη) οπλή, το κέντρο βαρύτητας της οπλής ταυτίζεται με το κέντρο βαρύτητας του άκρου. Η ισορροπία αναλύεται σε στατική και δυναμική και σε πλαγιοπλάγια, ενώ επιπλέον εκτιμώνται η ευθυγράμμιση των κεράτινων σωληναρίων από το προσόπλιο ως την πτέρνα και η γωνία της οπλής. Η ισορροπία της οπλής είναι συνάρτηση του κατάλληλου μήκους του τοιχώματός της, του σχήματος του πέλματος, της ευμεγέθους χελιδόνας, του κατάλληλου σχήματος και της συμμετρίας μεταξύ των οπλών. Η επιλογή του πετάλου γίνεται βάσει του μεγέθους της οπλής και των αναγκών του ίππου. Στο εμπόριο, κυριαρχούν τα πέταλα από κράματα σιδήρου, ενώ χρησιμοποιούνται και εναλλακτικά υλικά, όπως το αλουμίνιο και τα πολυμερή πλαστικά. Το πέταλο πρέπει να εξασφαλίζει τη διαστολή της οπλής και την υποστήριξη του πέλματος, ενώ παράλληλα, η επαφή με το τοίχωμα της οπλής θα πρέπει να είναι πλήρης. Η τοποθέτηση των ήλων θα πρέπει να γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή, εξωτερικά της λευκής γραμμής.

Κατά τη διορθωτική πετάλωση από την άλλη πλευρά, η οπλή τροποποιείται, επηρεάζοντας τη στάση του αλόγου ή το διασκελισμό του. Η θεραπευτική πετάλωση αποσκοπεί στην εξασφάλιση της προσθιοπίσθιας ισορροπίας, στη διαμόρφωση του κατάλληλου σχήματος της οπλής -κατά περίπτωση- και στην αποκατάσταση τυχόν ανωμαλιών του τοίχωματός της. Επιπλέον, μέσω της τεχνικής αυτής, μπορεί να αυξηθεί η επιφάνεια στήριξης με ειδικού τύπου πέταλα, όπως οι επιμηκυσμένες πτέρνες, ωοειδή πέταλα ή πέταλα σε σχήμα καρδιάς. Ακόμη και ελαττώματα διασκελισμού -όπως οι μεταβολές κύλισης- μπορούν να διορθωθούν με τις κατάλληλες τροποποιήσεις, κατά τον εξονυχισμό και την εφαρμογή ειδικού πετάλου.


HOOF BALANCE AND CORRECTIVE SHOEING

Konstantina Tyropoli1, Nikolaos Diakakis

2



Thessaloniki 2Assistant Professor, Equine Unit, Companion Animal Clinic, Faculty of Veterinary


Shoeing is classified as normal and corrective or therapeutic. Normal

shoeing includes trimming and placement of the shoe by the use of nails. The

role of an equine veterinarian is to ensure a correct trimming that maintains the

balance of horse’s hoof. Following corrective trimming, the weight center of the

limp would be the same as that of the foot. Moreover, balance is categorized as

static or dynamic and as mediolateral, but always the toe-heel tubule alignment

and the hoof angle have to be taken into account. Hoof balance results from a

combination of the proper hoof wall length, the sole shape, the proper frog size

and the appropriate shape and symmetry of hoof pairs. Shoe selection depends

on hoof size and horse’s needs. Iron alloys are the most commonly used

materials but there are also alternative shoes made of aluminum or plastic. The

shoe must accommodate hoof expansion and should attach firmly to the hoof

wall at the same time. Nails must be applied outside the white line.

On the other hand, corrective and therapeutic shoeing techniques affect

the hoof, and as a result, horse’s stance and stride. This is achieved by

restoring dorsal-palmar-plantar balance and hoof shape without any dishes or

flares. Additional support can be provided by several types of shoes, such as

extended heel shoe, egg-bar shoe, or heart-bar shoe. Finally, gait defects -such

as breakover alterations- can be corrected by trimming and applying the

appropriate shoe.


ΤΡΟΜΩΔΗΣ ΝΟΣΟΣ ΤΩΝ ΑΙΓΟΠΡΟΒΑΤΩΝ (SCRAPIE): ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΙΣ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΕΚΡΙΖΩΣΗΣ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ

Χαϊνταρλή Αικατερίνη1, Γιαδίνης Νεκτάριος

2

1Κτηνίατρος, Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

2Επίκουρος καθηγητής, Κλινική Παραγωγικών Ζώων, Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλειο

Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Η τρομώδης νόσος των αιγοπροβάτων –Scrapie- ορίζεται ως προοδευτική, θανατηφόρος, εκφυλιστική νόσος του νευρικού συστήματος των ενήλικων προβάτων και γιδιών. Ανήκει στην ομάδα των μεταδοτικών σπογγιόμορφων εγκεφαλοπαθειών, ενώ αποτελεί Νόσημα Υποχρεωτικής Δήλωσης. Λόγω του μεγάλου χρόνου επώασης, η νόσος παρατηρείται κλινικά σε ζώα ηλικίας μεγαλύτερης των 2 ετών και εμφανίζεται με δύο μορφές, τη νευρική και την κνησμώδη.

Υπάρχουν τρεις πιθανές αιτιολογίες της νόσου. Σύμφωνα με την πρώτη και κυρίαρχη θεωρία, η Scrapie προκαλείται από ένα μικρό λοιμογόνο παράγοντα πρωτεϊνικής φύσης, το prion (PrP

sc), το οποίο είναι παθολογική ισομορφή της

φυσιολογικής prion (PrPc) των κυττάρων του Κ.Ν.Σ. και άλλων ιστών των υγιών

ατόμων. Σύμφωνα με τη δεύτερη θεωρία, η PrPsc

δημιουργείται λόγω μεταβολών στη διαμόρφωση (τριτοταγής μορφή) των πολυπεπτιδικών αλυσίδων της φυσιολογικής PrP

c. Τέλος, η τρίτη θεωρία υποστηρίζει ότι σε κάθε

είδος θηλαστικού, η νόσος προκαλείται από συγκεκριμένο στέλεχος prion, το οποίο ενδέχεται να μεταδοθεί –έπειτα από φυσική ή πειραματική μόλυνση- και σε άλλα είδη.

Για τη διάγνωση της νόσου, χρησιμοποιούνται διάφορες ταχείες διαγνωστικές/ανοσολογικές δοκιμές, αλλά η επιβεβαίωση της διάγνωσης της Scrapie, στηρίζεται σε ιστοπαθολογικές ή άλλες διαγνωστικές μεθόδους, όπως ανοσοϊστοχημεία, ανοσοκαθήλωση (Western Blot) και παρατήρηση των χαρακτηριστικών ινιδίων SAF με ηλεκτρονική μικροσκοπία.

Ο έλεγχος της τρομώδους νόσου των αιγοπροβάτων, δεν μπορεί παρά να αποτελεί μέλημα της Πολιτείας, με στόχο τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας. Το 2003, αποφασίστηκε η εφαρμογή προγραμμάτων αναπαραγωγής με επιλεκτικές διασταυρώσεις, με στόχο την αύξηση της συχνότητας του ανθεκτικού αλληλόμορφου ARR και τη μείωση των ευαίσθητων αλληλόμορφων σε όλες τις χώρες της ΕΕ.


SCRAPIE: EMPHASIS ON THE LABORATORY DIAGNOSTIC METHODS AND ON THE ERADICATION PROGRAM OF THE DISEASE

Chaintarli Aikaterini1, Giadinis Nektarios

2

1Veterinarian, Faculty of Veterinary Medicine, Aristotle University of Thessaloniki

2Assistant Professor, Farm Animal Clinic, Faculty of Veterinary Medicine, Aristotle


Scrapie is defined as a progressive, fatal, degenerative disease of adult

sheep and goats’ nervous system. It belongs to the group of transmissible

spongiform encephalopathies, thus being a Notifiable Disease. Because of the

long incubation period, scrapie is observed clinically in animals older than 2

years and appears in two types, nervous and itchy.

There are three possible theories for the cause of the disease. According

to the first theory, Scrapie is caused by a small infectious factor of

proteinaceous nature, called prion (PrPsc

), which is the pathological isoform of

the normal prion (PrPc) of central nervous system cells and other tissues of

healthy individuals. As far as the second theory, the PrPsc

is created by changes

in the formation -tertiary form- of the polypeptide chains of normal PrPc. Finally,

a third theory supports that in any mammalian species, the disease is caused

by a particular prion strain which can potentially be transmitted -after natural or

experimental infection- in other species.

Τo diagnose Scrapie, various rapid diagnostic/ immunological tests are

used, but a confirmed diagnosis is based on histopathology or other diagnostic

methods such as immunohistochemistry, immunofixation (Western Blot) and

observation of the characteristic SAF fibrils through the electron microscope.

Control of Scrapie in sheep and goats, is a concern of high importance for

the governments, in order to preserve public health. Since 2003, it is decided to

implement breeding programs of selective crossover, in order to increase the

frequency of the resistant ARR allele and reduce the existence of the sensitive

alleles in every EU country.


O ΙΟΣ ΤΟΥ SCHMALLENBERG

Καραγιαννίδης Δ.1, Κυριάκης Κ. Σ.

2, Μπιλλίνης Χ.

3



2Συμβασιούχος Διδάσκων, Εργαστήριο Μικροβιολογίας και Παρασιτολογίας, Τμήμα

Κτηνιατρικής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας 3Αναπληρωτής Καθηγητής, Εργαστήριο Μικροβιολογίας και Παρασιτολογίας, Τμήμα

Κτηνιατρικής Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο του 2011 στην Ολλανδία και στην

περιοχή της Βόρειας Ρηνανίας-Βεσφαλίας στη Γερμανία εμφανίστηκαν

κρούσματα μίας νέας νόσου σε εκτροφές βοοειδών αρχικά, και σε προβάτων

στη συνέχεια. Τα κλινικά συμπτώματα περιελάμβαναν πυρετό, κατάπτωση,

ανορεξία, μείωση της γαλακτοπαραγωγής και διάρροια. Όταν ο ιός προσέβαλε

κυοφορούντα ζώα μπορούσε να προκαλέσει αποβολές, γεννήσεις θνησιγενών

νεογνών και σειρά συγγενών ανωμαλιών, όπως ραιβόκρανο, αρθρογρύπωση

και υδρανεγκεφαλία κυρίως σε αμνούς. Εργαστηριακές εξετάσεις που

διενεργήθηκαν στο Ινστιτούτο Friedrich Loeffler στη Γερμανία απέκλεισαν τον

Καταρροϊκό Πυρετό, την Ιογενή Διάρροια, την Επιζωοτική Αιμορραγική νόσο

των ελαφιών και άλλα γνωστά ιογενή νοσήματα. Ωστόσο, 9 στα 100 δείγματα

βρέθηκαν θετικά σε ένα νέο ιό, ο οποίος απομονώθηκε και ταυτοποιήθηκε.

Πλέον γνωρίζουμε ότι ο ιός του Schmallenberg ανήκει στο γένος

Orthobunyavirus και είναι μέλος του ορότυπου Simbu. Η ονομασία του προήλθε

από την περιοχή όπου βρέθηκε το πρώτο θετικό δείγμα. Μέχρι σήμερα, ο ιός

έχει εντοπιστεί σε βοοειδή και αιγοπρόβατα στην Ολλανδία, τη Γερμανία, το

Βέλγιο, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ιταλία, το Λουξεμβούργο και την Ισπανία. Το

γονιδίωμά του είναι παρόμοιο με αυτό των ιών Shamonda, Aino και Akabane οι

οποίοι απαντούν στην Άπω Ανατολή και την Αυστραλία αλλά δεν έχουν

απομονωθεί ποτέ στην Ευρώπη. Πιθανότατα, ο ιός του Schmallenberg

μεταδίδεται με νύγματα σκνίπας καθώς έχει απομονωθεί από τα είδη Culicoides

obsoletus και Culicoides dewulfi. Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης

και Ελέγχου Νοσημάτων (European Centre for Disease Prevention and

Control), ο ιός Schmallenberg είναι απίθανο να μεταδοθεί στον άνθρωπο.

Δεδομένου ότι πρόκειται για ιό που ταυτοποιήθηκε πρόσφατα, εξακολουθούν να

υπάρχουν πολλές πτυχές της νόσου που παραμένουν άγνωστες. Παράλληλα,

δε μπορεί να αποκλειστεί η πιθανότητα μεταφοράς του ιού και στη χώρα μας με

την εισαγωγή μολυσμένων ζώων. Γι’ αυτό το λόγο απαιτείται επαγρύπνηση των

αρμόδιων φορέων για τον έγκαιρο εντοπισμό και περιορισμό της νόσου.


SCHMALLENBERG VIRUS

Karagiannidis D.

1, Kyriakis C.S.

2, Billinis C.

3


rd year, Faculty of Veterinary Medicine, University of Thessaly.

2Adjunct Lecturer, Department of Microbiology and Parasitology, Faculty of Veterinary

Medicine, University of Thessaly. 3Associate Professor, Department of Microbiology and Parasitology, Faculty of

Veterinary Medicine, University of Thessaly.

In August and September of 2011, in The Netherlands and Western

Germany cases of a novel disease were recorded in cattle and sheep. Clinical signs included: fever, inappetence, depression, reduced milk yield and diarrhoea. When the virus affected pregnant animals, abortions, stillbirths and congenital abnormalities such as torticollis, arthrogryposis and hydranencephaly were reported predominantly in sheep. Laboratory examinations carried out by the Friedrich-Loeffler Institute in Germany ruled out Bluetongue, Epizootic Haemorrhagic disease, Rift Valley fever, Bovine Viral Diarrhea – Mucosal Disease and other known viral diseases. However, in 9 out of 100 samples a novel viral genome was recognized by PCR. We now know that the Schmallenberg virus is a member of the genus Orthobunyavirus, serogroup Simbu. It was named after the area where the first positive sample came from. So far, the virus has been isolated in The Netherlands, Germany, Belgium, France, England, Italy, Luxemburg and Spain. Its genome shows a high percentage of similarity with Shamonda, Aino and Akabane viruses that have been isolated from cattle, small and wild ruminants in the Far East and Australia, but have never been found in Europe. The most probable route of transmission is via insect bites as the virus has been isolated from midges of the genus Culicoides. According to the European Centre for Disease Prevention and Control the possibility of the virus transmitting to humans is minimal. Taking into account the fact that the Schmallenberg virus has only been isolated recently a lot of information regarding the disease and its pathogenesis are still missing. Additionally, we cannot exclude the possibility of the virus spreading to Greece following the importation of infected animals. For this reason, local authorities should be prepared to identify and contain the virus if such an event occurs.


ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ ΤΟΥ AUJESZKY ΣΤΟΥΣ ΧΟΙΡΟΥΣ

Ζέρβας Αλέξανδρος1, Τσατάνη Ευαγγελία

2, Κρήτας Σπυρίδων

3 , Τζήκα Ελένη

4



Θεσσαλονίκης 2Κτηνίατρος, Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

3Επίκουρος Καθηγητής, Εργαστήριο Μικροβιολογίας και Λοιμωδών Νοσημάτων,

Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης 4Επίκουρη Καθηγήτρια, Κλινική Παραγωγικών Ζώων, Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλειο

Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Η νόσος του Aujeszky είναι ένα ιογενές νόσημα του χοίρου ιδιαίτερης αξίας, λόγω των σημαντικών οικονομικών επιπτώσεων που μπορεί να επιφέρει στις προσβεβλημένες εκτροφές.

Κλινικά, χαρακτηρίζεται από την εκδήλωση νευρικών συμπτωμάτων στα νεογέννητα χοιρίδια, συμπτωμάτων από το αναπνευστικό σύστημα στους παχυνόμενους χοίρους (συχνά υπάρχει ταυτόχρονη προσβολή του αναπνευστικού συστήματος και από άλλους παθογόνους μικροοργανισμούς) και διαταραχών της αναπαραγωγικής δραστηριότητας, στα ζώα αναπαραγωγής.

Η νόσος οφείλεται στην προσβολή από το χοίρειο ερπητοϊό-1 (SHV-1). Πρόκειται για ένα DNA-ιό, του οποίου η μετάδοση γίνεται συνήθως αερογενώς, χωρίς να αποκλείεται και η έμμεση οδός. Ο ιός έχει την ικανότητα να παραμένει σε λανθάνουσα κατάσταση, καθιστώντας τα ζώα φορείς.

Προκειμένου οι προσπάθειες ελέγχου και πρόληψης της νόσου να είναι αποτελεσματικές, επιβάλλεται η ενδελεχής διερεύνηση της προσβολής των ζώων, σε επίπεδο εκτροφής. Τα ακόλουθα αποτελέσματα και συμπεράσματα, είναι απαραίτητα για το σχεδιασμό της κατάλληλης στρατηγικής, κατά περίπτωση. Η εφαρμογή των κατάλληλων εμβολιακών προγραμμάτων, αποτελεί τον πυρήνα ενός αποτελεσματικού προγράμματος ελέγχου της νόσου. Τα εμβόλια που σήμερα χρησιμοποιούνται, είναι είτε αδρανοποιημένα -ειδική κατηγορία αυτών των εμβολίων αποτελούν τα εμβόλια υπομονάδων, είτε ελαττωμένης λοιμογόνου δύναμης. Εθνικό επίσημο πρόγραμμα εκρίζωσης της νόσου δεν εφαρμόζεται στην Ελλάδα, αν και αποτελέσματα πρόσφατων επιδημιολογικών ερευνών αναφέρουν ότι προσβολή από τον ιό της νόσου του Aujeszky διαπιστώθηκε τουλάχιστον στο 30% των εκτροφών που μελετήθηκαν. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι τα προγράμματα αυτά απαιτούν υψηλή οργάνωση της Πολιτείας και συνεχείς εργαστηριακούς ελέγχους.


MONITORING AND PREVENTION OF AUJESZKY'S DISEASE IN PIGS

Zervas Alexandros1, Tsatani Evaggelia

2, Kritas Spyridon

3, Tzika Eleni

4



Thessaloniki 2Veterinarian (DVM), Aristotle University of Thessaloniki

3Assistant Professor, Laboratory of Microbiology and Infectious Diseases, Faculty of

Veterinary Medicine, Aristotle University of Thessaloniki 4Assistant Professor, Clinic of Farm Animals, Faculty of Veterinary Medicine, Aristotle


Pseudorabies or Aujeszky's disease is a viral disease, causing significant

economic losses in pig farms.

Its clinical signs in host species -the pig- greatly depend on the age of the

animals. They include neurological signs in newborn piglets, respiratory disease

in fattening pigs (often complicated by other respiratory pathogens) and

reproductive disorders in breeding animals. Other species may also be infected

with usually fatal neurologic outcome.

The disease is caused by suid herpesvirus-1 (SHV-1), a DNA-virus known

to be mainly transmitted aerogenically, not excluding other ways. The virus may

remain in latent situation within the host.

In order to control and prevent the disease effectively, it is necessary to

initially determine the presence of the infection, among the animals of the

farm. Subsequently, the suitable vaccination program can be scheduled, based

on either inactivated (killed), or attenuated (modified live) vaccines. In case that

eradication is further desired, vaccination coupled with frequent serology and

special biosecurity measures are necessary. Eradication programs need high

organization of State and continuous laboratory tests. In Greece, it does not

exist a national official program for the eradication of Pseudorabies. In a recent

epidemiological survey, at least 30% of the farms studied had suffered recent

infection with virulent Aujeszky's disease virus.


ΤΟ Vibrio parahaemolyticus ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ

ΑΛΙΕΥΜΑΤΩΝ

Νάτσος Γεώργιος1, Πεξαρά Ανδρεάνα

2 , Σολωμάκος Nικόλαος

2



2Λέκτορας, Εργαστήριο Υγιεινής Τροφίμων Ζωικής Προέλευσης, Τμήμα Κτηνιατρικής,

Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί 30 είδη Vibrio, από τα οποία 13 είναι

παθογόνα για τον άνθρωπο. Όλα τα παθογόνα δονάκια έχουν αναφερθεί ότι

σχετίζονται με τροφιμογενείς λοιμώξεις, αλλά το V. parahaemolyticus είναι το

παθογόνο δονάκιο που απαντάται συχνότερα.

Το V. parahaemolyticus είναι ένα αλλόφιλο βακτήριο που βρίσκεται σε

υδάτινα οικοσυστήματα σε όλη την υφήλιο. Μέχρι το 1996, το παθογόνο

σχετίζονταν με σποραδικά περιστατικά τροφιμογενούς γαστρεντερίτιδας μετά

από την κατανάλωση νωπών αλιευμάτων ή αλιευμάτων που είχαν υποστεί

ατελή θερμική επεξεργασία. Από το 1996, ο αριθμός των καταγεγραμμένων

τροφιμογενών λοιμώξεων από το V. parahaemolyticus έχει αυξηθεί σημαντικά

με αποτέλεσμα να αποτελεί το κυριότερο αίτιο τροφιμογενών λοιμώξεων από

κατανάλωση αλιευμάτων σε ορισμένες ασιατικές χώρες και στις Η.Π.Α. Η

αύξηση αυτή αποδίδεται στην εμφάνιση του ορότυπου O3:K6 του βακτηρίου. Τα

παθογόνα στελέχη του V. parahaemolyticus παράγουν μια θερμοανθεκτική

τοξίνη (Kanagawa ή TDH) ή μια αιμολυσίνη παρόμοια με την τοξίνη Kanagawa

(TRH) που σχετίζονται με τα γονίδια tdh και trh, αντίστοιχα.

Το V. parahaemolyticus δεν περιλαμβάνεται στα μικροβιολογικά κριτήρια

ασφαλείας για τα αλιεύματα που ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού μέχρι

πρόσφατα θεωρούνταν χαμηλή η συχνότητα εμφάνισης λοιμώξεων από το

παθογόνο στην Ευρώπη. Πρόσφατες μελέτες στην Ισπανία και τη Γαλλία

αναφέρουν ότι οι λοιμώξεις αυτές παρουσιάζουν σημαντική αύξηση. Σε μελέτη,

που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα με τη συμμετοχή του εργαστηρίου μας,

αναφέρεται ότι το παθογόνο ήταν ένα από τα συχνότερα δονάκια που

απομονώθηκαν από ιχθύες της θάλασσας και των ιχθυοκαλλιεργειών. Η

αυξανόμενη καταγραφή της παρουσίας του παθογόνου σε αλιεύματα στην

Ευρώπη παρουσιάζει ιδιαίτερη σημασία για τη Δημόσια Υγεία και υπογραμμίζει

την ανάγκη ένταξης του V. parahaemolyticus στα προγράμματα επιτήρησης και

ελέγχου.


Vibrio parahaemolyticus AND ITS IMPORTANCE IN SEAFOOD SAFETY

Natsos George1, Pexara Andreana

2, Solomakos Nikolaos

3


th year, Faculty of Veterinary Medicine, University of Thessaly.

2Lecturer, Laboratory of Hygiene of Foods of Animal Origin, Faculty of Veterinary

Medicine, University of Thessaly. 3Lecturer, Laboratory of Hygiene of Foods of Animal Origin, Faculty of Veterinary

Medicine, University of Thessaly.

There are 30 species in the genus Vibrio, but only 13 of these are

pathogenic to humans. All pathogenic vibrios have been reported to cause

foodborne diseases, although V. parahaemolyticus is considered the most

important of them.

V. parahaemolyticus is a halophilic bacterium that occurs naturally in

aquatic environments worldwide. Until 1996, this pathogen was refered to cause

only sporadic diarrhea, mainly associated with the consumption of raw or

undercooked seafood. However, up to recent years, the incidence of V.

parahaemolyticus infections has increased dramatically. In the United States, V.

parahaemolyticus is the leading cause of seafood-associated bacterial

gastroenteritis and the etiological agent of the half foodborne outbreaks in some

Asian countries. This increase in incidence has been related to the emergence

of the O3:K6 serovar. The V. parahaemolyticus strains producing the

thermostable direct haemolysin (Kanagawa or TDH) or the thermostable direct

haemolysin related haemolysin (TRH), which are encoded by tdh and trh genes,

respectively, are considered pathogenic.

As the risk of V. parahaemolyticus infection is considered extremely low in

Europe, the organism has been excluded from the European microbiological

criteria. However, recent studies in Spain and France have shown that V.

parahaemolyticus infections have been increased. A recent survey, conducted

in Greece in collaboration with our laboratory, reported that the pathogen is one

of the most frequent Vibrios isolated from farmed or wild fish. The emergence of

the pathogen in Europe is a public health concern and emphasizes the

importance of microbiologic surveillance and control programs of V.

parahaemolyticus.


ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΒΙΟΛΟΓΙΑΣ, ΠΑΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ ΤΩΝ ΣΠΟΓΓΩΝ

Εκίζογλου Σοφία1, Καζάκου Γεωργία

2, Βάτσος Ιωάννης

3


ο έτος, Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλιο Πανεπιστήμιο

Θεσσαλονίκης 2Προπτυχιακή φοιτήτρια, 7


Θεσσαλονίκης 3Λέκτορας, Εργαστήριο Ιχθυολογίας, Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλιο Πανεπιστήμιο

Θεσσαλονίκης

Οι σπόγγοι είναι υδρόβιοι πολυκύτταροι οργανισμοί, που ανήκουν στο

φύλο των Ποροφόρων. Αριθμούν πάνω από 8.000 είδη. Το σώμα τους στηρίζεται από το σκελετό, συγκροτείται από διαφορετικά είδη κυττάρων και αποτελεί το περιβάλλον διαβίωσης ενός μεγάλου αριθμού μικροοργανισμών. Η θρέψη των σπόγγων πραγματοποιείται με το φιλτράρισμα του νερού και τη διήθηση μικροοργανισμών και οργανικών σωματιδίων, ενώ αναπαράγονται αγενώς ή εγγενώς. Η φυσιολογία τους επηρεάζεται από μια πληθώρα περιβαλλοντικών παραγόντων, βιοτικών και αβιοτικών.

Αν και τα νοσήματά τους δεν έχουν αποσαφηνιστεί πλήρως, μελέτες δείχνουν πως οφείλονται σε ένα μεγάλο φάσμα μικροοργανισμών, η πλειοψηφία των οποίων ανήκει στους συμβιωτές τους. Στην άμυνα των σπόγγων συμμετέχουν δευτερογενείς μεταβολίτες -ως βιοδραστικές ουσίες- για τις οποίες είναι αυξημένο το ενδιαφέρον από τους επιστήμονες, καθώς χαρακτηρίζονται από διάφορες φαρμακευτικές και άλλες ιδιότητες. Επιπλέον, οι σπόγγοι παίζουν σημαντικό ρόλο στο οικοσύστημα όπου ενδημούν, διότι κατακρατώντας μικροοργανισμούς και ρύπους του νερού, μπορούν να χρησιμεύσουν στη βιοεπανόρθωση διαταραγμένων θαλάσσιων περιοχών.

Κάποια γένη σπόγγων στη Μεσόγειο, όπως τo Spongia spp. και το Hippospongia spp. αλιεύονται και χρησιμοποιούνται από τον άνθρωπο ήδη από την αρχαιότητα, ενώ από το 19

ο αιώνα ακόμη, επιχειρείται η καλλιέργειά τους.

Στη σύγχρονη εποχή, το ενδιαφέρον για τη σπογγοκαλλιέργεια επιτείνεται, κυρίως λόγω της αυξημένης, σε σχέση με την προσφορά, ζήτησης σπόγγων καθαριότητας, της ιδιότητάς τους να παράγουν βιοδραστικές ουσίες, των παρατηρούμενων επιδημιών που πλήττουν τους πληθυσμούς της Μεσογείου αλλά και άλλων περιοχών. Αν και έχουν αναπτυχθεί διάφορες μέθοδοι σπογγοκαλλιέργειας, αναλόγως και του αποτελέσματος που θα επιφέρουν, πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα παρατηρούνται σε καθεμία από αυτές. Σύμφωνα με τις πιο σύγχρονες μεθόδους, κομμάτια σπόγγων καλλιεργούνται στο θαλάσσιο πεδίο και αναρτώνται σε διάφορα υλικά, όπως σχοινιά ή φανάρια, πάντα όμως κάτω από την επιφάνεια του νερού. Οι μέθοδοι διαφέρουν κυρίως ως προς το υλικό, την τοποθέτηση και το σχήμα των κατασκευών.


ELEMENTS OF SPONGES’ BIOLOGY, PATHOLOGY AND CULTURE

Ekizoglou Sofia1, Kazakou Georgia

2, Vatsos Ioannis

3



Thessaloniki 2Undergraduate student, 7


Thessaloniki 3Lecturer, Laboratory of Ichthyology, Faculty of Veterinary Medicine, Aristotle University

of Thessaloniki

Sponges are a group of multicellular aquatic organisms, which belong to

the phylum of Porifera and includes more than 8.000 species. Their body is

supported by a skeleton, composed of different types of cells and constitutes an

ideal environment for many microorganisms to live in. Sponges’ nutrition is

based on a filter-feeding system of water, aiming at the absorbance of

microorganisms and organic particles. Their reproduction is either sexual or

asexual. Their physiology is influenced by many biotic and abiotic

environmental factors.

Even though most of their diseases have not been fully studied, data

indicates that they are caused by a wide range of microorganisms, the majority

of which are also their symbionts. Secondary metabolites participate in

sponges’ defense, as bioactive substances. Scientists are particularly interested

in these substances as most of them exhibit valuable pharmacological and

other properties. In addition, sponges play a very significant role in their

ecosystem, as they are able to absorb microorganisms and pollutants from the

water. Consequently, they can be used for the restoration of biologically

disturbed marine areas.

Some genus of sponges, such as Spongia spp. and Hippospongia spp. in

Mediterranean Sea, are harvested and used during many centuries. Indeed,

since 19th century, many attempts have been made to culture them. Nowadays,

the interest in sponge culture is growing due to the epidemic diseases of wild

population in the Mediterranean, the increasing demand for bath sponges and

their ability to produce bioactive substances. Various methods of sponge culture

have been developed, each one having advantages and disadvantages

according to the final result. According to the contemporary methods, pieces of

sponges are cultured in the marine environment, attached to a variety of

underwater substrates, such as ropes or lanterns. Each method differs from the

others, on the materials that are used, the shape and the placement of the

structures.


O ΟΦΘΑΛΜΟΣ ΤΩΝ ΥΔΡΟΒΙΩΝ ΘΗΛΑΣΤΙΚΩΝ

Γιαννικάκη Σταματίνα

1, Κομνηνού Αναστασία

2

1Προπτυχιακή Φοιτήτρια, 5


Θεσσαλονίκης 2Επίκουρη καθηγήτρια, Μονάδα Χειρουργικής-Μαιευτικής, Κλινική Ζώων Συντροφιάς,

Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλιο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Η παρούσα εργασία αποτελεί ανασκόπηση των βασικών στοιχείων του

οφθαλμού των υδρόβιων θηλαστικών, με έμφαση στην ανατομία, τη φυσιολογία, την εμβρυολογία και την ιστολογία του οφθαλμού τεσσάρων μεγάλων κατηγοριών των υδρόβιων αυτών ζώων. Τα κητώδη (μυστηκοκήτη και οδοντοκήτη, όπως δελφίνια, φάλαινες), τα πτερυγιόποδα (φώκιες, θαλάσσια λιοντάρια, θαλάσσιοι ίπποι), τα σειρηνοειδή (θαλάσσιες αγελάδες, μανάτοι) και οι θαλάσσιες ενυδρίδες, ανήκουν στα είδη που έχουν μελετηθεί για τα ιδιαίτερα ανατομικά και λειτουργικά χαρακτηριστικά του οφθαλμού τους. Η περιγραφή της ανατομίας του οφθαλμού εστιάζεται κυρίως στην τοπογραφία του αμφιβληστροειδή και τη συγκέντρωση και οργάνωση των γαγγλιακών κυττάρων. Η μορφολογία αυτή, εξυπηρετεί την ανάγκη του οπτικού συστήματος των συγκεκριμένων θηλαστικών να προσαρμόζεται κατάλληλα κάτω από το νερό, αλλά και στον αέρα. Επίσης, περιγράφονται και άλλα τμήματα του οφθαλμού των υδρόβιων θηλαστικών -ο κερατοειδής, η κόρη, ο φακός- με ιδιαίτερη έμφαση τόσο στις ανατομικές ιδιαιτερότητες, όσο και στη συμβολή τους στη φυσιολογική όραση, ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο τα ζώα αυτά διαβιούν. Η φυσιολογία του οφθαλμού αναφέρεται κυρίως στην οπτική ικανότητα, με ιδιαίτερη έμφαση στην υδρόβια εξειδίκευση, η οποία είναι απαραίτητη τόσο για την υποβρύχια, όσο και για την εναέρια όραση. Συγκεκριμένα, η εμμετρωπία, είναι η ιδανική κατάσταση όπου το διαθλώμενο φως εστιάζεται στον αμφιβληστροειδή, σχηματίζοντας ένα καθαρό είδωλο του αντικειμένου ενδιαφέροντος. Τα υδρόβια θηλαστικά εκδηλώνουν υποβρύχια εμμετρωπία, ενώ η πλειοψηφία αυτών χρειάζεται προσαρμοστικούς μηχανισμούς για να αντιρροπήσουν την ατμοσφαιρική μυωπία. Άλλη μία πρόκληση της υδρόβιας όρασης, είναι το ευρύ φάσμα φωτεινότητας, το οποίο καλούνται να αντιμετωπίσουν τα υδρόβια θηλαστικά, όταν κινούνται κάτω από το νερό, σε ποικίλα βάθη. Τέλος, αναλύονται εκτενώς και οι ιδιαίτεροι μηχανισμοί προσαρμογής που αναπτύσσονται σε αυτές τις περιπτώσεις.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B5%CF%82_%CE%B1%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82


THE AQUATIC MAMMALS’ EYE

Giannikaki Stamatina1, Komnenou Αnastasia

2



Thessaloniki 2Assistant professor, Surgery-Exotic and Wildlife Unit, Companion Animal Clinic, Faculty

of Veterinary Medicine, Aristotle University of Thessaloniki

The eye anatomy, physiology, embryology and histology, in four groups of

aquatic mammals are reviewed. Cetaceans (toothed and baleen whales),

pinnipeds (seals, sea lions, and walruses), sirenians (manatees and dugongs),

and sea otters, have all been studied for their specific anatomic and functional

characteristics of their eyes. The eye anatomy is mainly focused on retinal

topography and ganglion cells distribution and organization. This specific

morphology serves the need of these animals for visual adaptations under

water or in air. Other segments of these aquatic mammals’ eye are described

as well -cornea, pupil, lens- focused mainly in the anatomic variations and their

contribution to normal vision in all environments, where these animals live. Eye

physiology mainly refers to optics, with particular interest to aquatic

specializations needed for both underwater and aerial vision. Specifically,

emmetropia is the ideal situation, that refracted light is focused on retina, giving

clear imaging of objects of interest. Aquatic mammals display underwater

emmetropia, but most need specific adaptive mechanisms to overcome aerial

myopia. Another great challenge of aquatic vision is the wide variation in

luminosity these animals face, when they are moving underwater in different

depths. The adaptive mechanisms, under these circumstances, are also

discussed.


ΠΑΝΟΣΤΕΪΤΙΔΑ ΣΤΟΝ ΣΚΥΛΟ: ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΤΡΙΑ ΚΛΙΝΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Χαρτοφίλης Σ.


2


ο έτος, Κτηνιατρική Σχολή Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο



Εισαγωγή: Η πανοστεΐτιδα είναι μια αιφνιδίως εμφανιζόμενη, αγνώστου

αιτιολογίας πάθηση των μακρών οστών, η οποία προσβάλει νεαρούς σκύλους μεγαλόσωμων και γιγαντόσωμων φυλών. Χαρακτηρίζεται από μυελική ίνωση και από ενδοστική και υποπεριοστική εναπόθεση οστίτη ιστού. Τα ζώα παρουσιάζουν διαλείπουσα εναλλασσόμενη χωλότητα και πόνο στη διάφυση των προσβεβλημένων οστών. Σημαντικό ρόλο στη διάγνωση παίζει ο ακτινολογικός έλεγχος και συγκεκριμένα η αυξημένη ακτινοσκιερότητα του μυελικού αυλού.

Η πρόγνωση είναι πολύ καλή, καθώς πρόκειται για αυτοπεριοριζόμενο νόσημα. Η θεραπεία είναι συμπτωματική και συνίσταται στον περιορισμό της κινητικής δραστηριότητας του ζώου και τη χορήγηση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων (ΜΣΑΦ), ανάλογα με τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Στην παρούσα εργασία παρουσιάζονται τρία περιστατικά πανοστεΐτιδας που προσκομίστηκαν στην Κλινική Ζώων Συντροφιάς της Κτηνιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ. κατά το χρονικό διάστημα 2007-2009.

Υλικά και μέθοδοι: Σε τρεις σκύλους, μέσης ηλικίας 9 μηνών και μέσου σωματικού βάρους 27 kg, διαγνώσθηκε πανοστεΐτιδα. Οι σκύλοι ανήκαν στις φυλές German Shepherd και Ποιμενικής Καυκάσου, ενώ ένας ήταν ακαθόριστης φυλής. Οι ιδιοκτήτες τους κλήθηκαν να απαντήσουν τηλεφωνικά σε μια σειρά ερωτήσεων σχετικά με το πρόβλημα.

Αποτελέσματα: Όλοι οι σκύλοι παρουσίαζαν χωλότητα σε περισσότερα από ένα άκρα. Κατά την κλινική εξέταση εντοπίστηκε πόνος κατά την ψηλάφηση της διάφυσης του μηριαίου (6/6), του βραχιονίου (2/6), της κερκίδας (1/6) ή της ωλένης (1/6). Η ακτινολογική εικόνα ήταν συμβατή της πανοστεΐτιδας στα 2/3 περιστατικά. Θεραπευτικά, συστήθηκε περιορισμός της κίνησης των ζώων (2/3) και χορηγήθηκαν ΜΣΑΦ (1/3). Η εξέλιξη της κλινικής εικόνας των ζώων ήταν καλή, καθώς τα συμπτώματα υποχώρησαν σε μέσο χρονικό διάστημα 14 ημερών. Σε κανένα ζώο δεν παρατηρήθηκε υποτροπή.

Συμπεράσματα: Η πανοστεΐτιδα δεν εμφανίζεται συχνά στην κλινική πράξη. Αν και είναι αυτοπεριοριζόμενη, η εφαρμογή της κατάλληλης συμπτωματικής αγωγής σύντομα ανακουφίζει τα ζώα από τον πόνο και βελτιώνει την ποιότητα ζωής τους.


CANINE PANOSTEITIS: THREE CLINICAL CASES

Chartofilis S.

1, Prassinos N.N.

2





Introduction: Panosteitis is a spontaneous occurring disease of the long

bones, which affects young dogs of large and giant breeds. Its aetiology remains unknown. Panosteitis is characterized by medullary fibrosis as well as intraosteal and subperiosteal bone tissue deposition. The animals present intermittent lameness that shifts from one leg to another and diaphyseal pain of the affected bones. Radiographic findings, particularly an increased intramedullary opacity, have great diagnostic value.

The prognosis is favorable as the disease is self-limiting. Treatment is exclusively symptomatic and involves activity restriction and non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAID’s) administration, depending on the severity of the case.

In this study, three clinical cases of panosteitis that were admitted to Companion Animal Clinic, Faculty of Veterinary Medicine, Aristotle University of Thessaloniki between 2007-2009, are presented.

Materials and Methods: In three dogs of mean age 9 months and average body weight 27 kg, was diagnosed panosteitis. One of the dogs was a German Shepherd, the other one was a Caucasian Shepherd and the third was a mongrel. Owners were called to answer a number of questions concerning the disease by phone contact.

Results: All dogs presented persistent lameness in more than one limbs. During clinical examination, diaphyseal pain of the femur (6/6), humerous (2/6), radius (1/6) or ulna (1/6) was detected. Radiographs were consistent with panosteitis in 2/3 cases. Therapeutically, restricted activity (2/3) and NSAID’s were suggested (1/3). Lameness was resolved in an average of 14 days. The outcome was good and recurrence was not observed in any case.

Conclusions: Panosteitis is rarely observed in clinical practice. Although it is self-limiting, proper symptomatic treatment is necessary for pain relief and life quality improvement.


ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΘΙΟΥ ΧΙΑΣΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΣΚΥΛΟ

Βασιάδου Ε.Χ.1, Νεοφύτου E.Α.


2


ο έτος, Κτηνιατρική Σχολή Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο



Εισαγωγή: Η ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου (ΡΠΧΣ) αποτελεί μία από τις συχνότερες αιτίες χωλότητας στον σκύλο και οφείλεται κυρίως σε τραυματισμό. Σκοπός της παρούσας αναδρομικής μελέτης είναι η παρουσίαση των περιστατικών με ΡΠΧΣ που προσκομίστηκαν στην Κλινική Ζώων Συντροφιάς της Κτηνιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ. τα ακαδημαϊκά έτη 2008-2010.

Υλικά και μέθοδοι: Μελετήθηκαν 30 σκύλοι με ΡΠΧΣ, μέσης ηλικία 6,5 ετών και μέσου σωματικού βάρους 19 kg. Οι ιδιοκτήτες τους κλήθηκαν να απαντήσουν τηλεφωνικά σε σχετικό ερωτηματολόγιο.

Αποτελέσματα: Η ΡΠΧΣ προκλήθηκε ύστερα από ατύχημα (40%, 12/30), κατά την άσκηση (30%, 9/30) ή αιφνίδια (30%, 9/30). Το 37% (11/30) των ζώων ήταν αρσενικά και το 63% (19/30) θηλυκά. Το 13% (4/30) των ζώων ήταν στειρωμένα και το 33% (10/30) παχύσαρκα. Παρατηρήθηκε αμφοτερόπλευρη ΡΠΧΣ στο 20% (6/30) των ζώων, στα μισά από τα οποία προκλήθηκε ταυτόχρονα και στα δύο άκρα.

Στο 70% (21/30) των περιστατικών πραγματοποιήθηκε χειρουργική επέμβαση, ενώ τα υπόλοιπα αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά. Σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες, από τα ζώα που χειρουργήθηκαν αποκαταστάθηκε πλήρως το 52% (11/21), ενώ το 33% (7/21) παρουσίασε σημαντική βελτίωση. Στα υπόλοιπα τρία ζώα η χωλότητα παρουσίασε στασιμότητα (2/21) ή επιδεινώθηκε (1/21). Αντίθετα, από τα ζώα που αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά μόνο το 10% (1/9) παρουσίασε κάποιου βαθμού βελτίωση.

Μετεγχειρητικά, ο χρόνος που μεσολάβησε μέχρι τη φόρτιση του άκρου ήταν για το 76% (16/21) των ζώων 2 εβδομάδες, ενώ για το 24% (5/21) 2 μήνες. Το 64% (7/11) των ζώων αποκαταστάθηκε πλήρως σε 3 μήνες, ενώ το 36% (4/11) σε 1 χρόνο.

Συμπεράσματα: Αν και ο αριθμός των περιστατικών που μελετήθηκαν είναι περιορισμένος, φαίνεται ότι η ΡΠΧΣ παρουσιάζεται συχνότερα σε θηλυκούς, παχύσαρκους και μεσαίου σωματικού μεγέθους σκύλους. Η χειρουργική αντιμετώπιση έχει καλύτερα αποτελέσματα από τη συντηρητική και επαναφέρει τη φυσιολογική βάδιση περίπου στα μισά ζώα.


RETROSPECTIVE STUDY OF CRANIAL CRUCIATE LIGAMENT RUPTURE IN THE DOG

Vasiadou E.C.1, Neofytou E.A.

1, Prassinos N.N.

2



Thessaloniki, Greece 2Assistant Professor, Surgery and Obstetrics Unit, Companion Animal Clinic, Faculty of


Introduction: Cranial cruciate ligament rupture (CCLR) is one of the most common causes of lameness in dogs and is mostly due to injury. In this retrospective study, all the cases of CCLR that were admitted to the Companion Animal Clinic, Aristotle University of Thessaloniki during the academic years 2008-2010, are presented.

Materials and methods: CCLR was diagnosed in thirty dogs. Their mean age was 6.5 years and mean body weight 19 kg. Their owners answered a relevant questionnaire by phone contact.

Results: CCLR occurred post-traumatic (40%, 12/30), during physical exercise (30%, 9/30) or spontaneously (30%, 9/30). Relatively to the gender, 37% (11/30) of the dogs was male and 63% (19/30) female. Also, 13% (4/30) of the dogs was castrated and 33% (10/30) was obese. In 20% (6/30) of the dogs bilateral CCLR was observed and in half of which was caused simultaneously in both limbs.

Surgical treatment was applied to 70% (21/30) of the cases, while the rest was treated conservatively. According to their owners, 52% (11/21) of the operated animals was fully recovered, while 33% (7/21) was significantly improved. The lameness of the rest was either unchanged (2/21) or deteriorated (1/21). On the contrary, only 10% (1/9) of the conservatively treated animals showed some improvement.

Postoperatively, 76% (16/21) of the animals were able to use the affected limb after 2 weeks, while 24% (5/21) after 2 months. Also, 64% (7/11) of the animals was fully recovered in 3 months, while 36% (4/11) in one year.

Conclusions: It seems that medium-sized, obese and female dogs are most frequently affected. Surgical treatment was proved to be more efficient than the conservative one, as in half of the operated dogs walking returned to normal.


H ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ Η ΦΥΣΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΩΝ ΚΑΙ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΑΘΗΣΕΩΝ

ΣΤΟ ΣΚΥΛΟ

Μποϊλέ Δ.1, Πάλλας Ν.

2, Σιδέρη Α.Ι.

3

1 Προπτυχιακή φοιτήτρια, 4


2 Προπτυχιακός φοιτητής, 5


3 Λέκτορας, Χειρουργική Κλινική, Τμήμα Κτηνιατρικής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Η φυσικοθεραπεία είναι ένας ευρέως αναγνωρισμένος επιστημονικός

κλάδος με ξεκάθαρο συνεπικουρικό ρόλο στην ιατρική του ανθρώπου. Αν και η φυσικοθεραπεία και η φυσική αποκατάσταση αποτελούν ένα σχετικά νέο κλάδο για την ιατρική των ζώων συντροφιάς, τις τελευταίες δεκαετίες γρήγορα άρχισαν να γνωρίζουν ευρύτατη αναγνώριση.

Είναι πλέον αποδεκτό ότι η φυσικοθεραπεία στα ζώα συντροφιάς διαδραματίζει σημαντικό ρόλο τόσο στην ανάρρωση μετά από πληθώρα χειρουργικών επεμβάσεων, όσο και στην συντηρητική αντιμετώπιση χρόνιων ορθοπαιδικών και νευρολογικών παθήσεων. Παχύσαρκα ζώα ενδέχεται επίσης να ωφεληθούν από τη χρήση της φυσικοθεραπείας και της φυσικής αποκατάστασης.

Παραδοσιακά, κατά τη μετεγχειρητική περίοδο ζώων που υποβάλλονταν σε ορθοπαιδική επέμβαση συστηνόταν περιορισμός της κινητικής δραστηριότητάς τους. Επιπλέον, ζώα με νευρολογικές παθήσεις καθώς και ασθενείς που αναρρώνουν μετά από νευροχειρουργική επέμβαση αποτελούν ιδιαίτερη πρόκληση, καθώς είναι πιθανό να παρουσιάσουν σοβαρά νευρολογικά ελλείμματα. Οι συνέπειες του περιορισμού της κινητικότητας και της χρησιμοποίησης ενός άκρου μπορεί να είναι ιδιαίτερα δυσμενείς. Είναι πλέον ευρέως αποδεκτό ότι η παρατεταμένη ακινητοποίηση και περιορισμένη φόρτιση ενός άκρου σχετίζεται με εκφυλιστικές μεταβολές, που συντελούνται στους μυς, το συνδετικό ιστό, τον αρθρικό χόνδρο, τους συνδέσμους, τους τένοντες και τα οστά.

Στόχοι της φυσικοθεραπείας αποτελούν ο περιορισμός του πόνου, η μυϊκή ενδυνάμωση, η ελαχιστοποίηση της μυϊκής ατροφίας και σύσπασης, ο περιορισμός του οιδήματος, η αύξηση του ρυθμού επούλωσης των ιστών και η βελτίωση της λειτουργικής ικανότητας. Το θεραπευτικό πρωτόκολλο φυσικοθεραπείας που θα χρησιμοποιηθεί θα πρέπει να σχεδιάζεται με προσοχή εξατομικευμένο για κάθε ασθενή, και να συμπεριλαμβάνει έναν συνδυασμό από τα ακόλουθα θεραπευτικά μέσα: εκτέλεση παθητικών κινήσεων αρθρώσεων και ασκήσεις διατάσεων, κινησιοθεραπεία, υδροθεραπεία, θερμο- και κρυοθεραπεία, ηλεκτροθεραπεία, ESWT, θεραπευτικές μαλάξεις, θεραπευτικούς υπερήχους και βελονισμό.

Στην ανακοίνωση αυτή περιγράφεται ενδεικτικά το θεραπευτικό πρωτόκολλο φυσικοθεραπείας που προτείνεται να ακολουθηθεί σε περιστατικό νεαρού σκύλου με σύσπαση του τετρακέφαλου μυός λόγω ανεπαρκούς οστεοσύνθεσης κατάγματος του περιφερικού άκρου του μηριαίου οστού.


THE USE OF PHYSICAL THERAPY AND REHABITATION IN DOGS WITH ORTHOPAEDIC AND NEUROLOGIC DISEASE

Boile D.

1, Pallas N.

2, Sideri E.I.

3


th year, Faculty of Veterinary Medicine, University of Thessaly



3Lecturer, Department of Surgery, Veterinary Medicine Faculty, University of Thessaly

Physical therapy is a well-established and independent complementary

therapy in human medicine. However, physical therapy and rehabilitation is a relative new field in small animal medicine that has become increasingly popular worldwide in the past few decades.

Animal physical therapy is recognized as an important part of the recovery process after many surgical procedures as well as for dealing with chronic musculoskeletal and neurological problems. Obese animals may also benefit from the use of rehabilitation therapy.

Traditional treatment of small animals following orthopaedic surgical procedures generally involved restriction of activity. Neurological and/or neurosurgical patients present another set of challenges in that they may have sensory or motor deficits. The deleterious changes that are typically associated with restriction of motion and limb use are of serious concern. It was been demonstrated that prolonged immobilization is associated with degenerative alterations in muscles, connective tissue, cartilage, ligaments, tendons and bones. Goals of physical therapy treatment are to decrease pain, improve muscle strength, reduce muscle atrophy and spasm, decrease edema, increase the rate of healing and increase overall function. Therapy protocol should be carefully designed for each individual patient and include a combination of the following therapeutic modalities: range of motion and stretching exercises, therapeutic exercises, hydrotherapy, superficial thermal modalities, electrical stimulation, ESWT, massage, therapeutic ultrasound and acupuncture.

In this paper is described the therapeutic protocol of physical therapy that should be applied in a young dog with quadriceps contracture following fracture of the distal femur.


ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΑΙΛΟΥΡΟΕΙΔΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Τσικαλά Κυριακή1, Κομνηνού Αναστασία

2



Θεσσαλονίκης 2Επίκουρη καθηγήτρια, Μονάδα Χειρουργικής-Μαιευτικής, Κλινική Ζώων Συντροφιάς,


Στόχος της παρούσας εργασίας είναι η παρουσίαση των μεγάλων

αιλουροειδών, των κοινών αλλά και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους

καθώς επίσης και η επισήμανση του κινδύνου για εξαφάνιση, που διατρέχουν

πολλά από αυτά. Ο όρος «Μεγάλα Αιλουροειδή» δεν βασίζεται σε βιολογική

ταξινόμηση αλλά χρησιμοποιείται ανεπίσημα για να γίνει διαχωρισμός των

μεγαλύτερων ειδών Felidae από τα μικρότερα. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν το

λιοντάρι (Panthera leo), η τίγρης (Panthera tigris), η λεοπάρδαλη (Panthera

pardus), ο ιαγουάρος (Panthera onca), η λεοπάρδαλη των χιονιών (Uncia

uncia), η νεφελώδης λεοπάρδαλη (Neofelis nebulosa), το πούμα (Puma

concolor) και ο γατόπαρδος (Acinonyx jubatus).

Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται ως προς την εξωτερική εμφάνιση, τις διαστάσεις,

τη διάρκεια ζωής, τον αναπαραγωγικό κύκλο, τις διατροφικές συνήθειες, τους

θηρευτές και την ιδιαίτερη συμπεριφορά των παραπάνω ζωών, στοιχεία που τα

διαφοροποιούν μεταξύ τους. Επίσης, αναφέρονται τα συχνότερα νοσήματα από

τα οποία προσβάλλονται, είτε όταν ζουν ελεύθερα στη φύση είτε σε αιχμαλωσία.

Τέλος επισημαίνονται οι κίνδυνοι που διατρέχουν τα μεγάλα αιλουροειδή με τη

ανεξέλεγκτη θήρευση και τη ραγδαία μείωση του διαθέσιμου περιβάλλοντος

διαβίωσης τους, κάτι που οδήγησε αρκετά από αυτά στο χείλος της εξαφάνισης.

Το γεγονός ότι έχει μειωθεί κατά πολύ ο αριθμός των ατόμων του κάθε είδους,

έχει στρέψει το ενδιαφέρον πολλών οργανώσεων (ΜΚΟ) να λάβουν μέτρα

προστασίας για τα ζώα αυτά, με σκοπό τη διατήρηση τους στη άγρια φύση.


BIG CATS IN TODAY’S WORLD

Tsikala Kiriaki1, Komnenou Αnastasia

2


rd year, Faculty of Veterinary Medicine, Aristotle University of

Thessaloniki

2Assistant professor, Surgery-Exotic and Wildlife Unit, Companion Animal Clinic, Faculty

of Veterinary Medicine, Aristotle University of Thessaloniki

In this review, the animals called “Big Cats”, their special features, and the

similarities and differences between them are presented. Furthermore, the risk

of extinction that many of them encounter is pointed out. The term “Big Cats”,

which is not based on a biological classification, is used informally in order to

distinguish the larger Felidae species from the smaller ones. This

category includes, lion (Panthera leo), tiger (Panthera tigris), leopard (Panthera

pardus), jaguar (Panthera onca), the snow leopard (Uncia uncia), clouded

leopard (Neofelis nebulosa), puma (Puma concolor) and cheetah (Acinonyx

jubatus).

There has been a special reference to the physical appearance, the size,

the life span, the reproductive circle, the diet, the predators and the unique

behaviour of the above animals, facts that distinguish them from each other. In

addition, the most frequent diseases these animals are affected by, whether

they live in their natural habitat or in captivity, are mentioned. Finally, the risks

of life due to the uncontrolled hunting and the radical decrease of their natural

habitat, which have led them to the brink of extinction, are mentioned as well.

The fact that population numbers of each species has decreased so much has

attracted the interest of many NGO’s, to take protection measurements for their

conservation in the wild.

http://en.wikipedia.org/wiki/Felidae


ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΔΥΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΩΝ

(Chamaeleo calyptratus) ΛΟΓΩ ΚΑΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ

Διαμαντής Φιλήμων1, Δούκας Δημήτριος

2, Τόντης Δημήτριος

3

1Προπτυχιακός Φοιτητής, 5


2Υποψήφιος Διδάκτορας, Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής, Τμήμα Κτηνιατρικής

Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας 3Αναπληρωτής Καθηγητής, Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής, Τμήμα Κτηνιατρικής

Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Είναι σαφές ότι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει αυξηθεί ο αριθμός των ερπετών που επιλέγονται ως κατοικίδια ζώα. Στο Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής του Τμήματος Κτηνιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας προσκομίστηκαν για τη διερεύνηση του αιτίου θανάτου τους, ένας αρσενικός και ένας θηλυκός χαμαιλέοντας (Chamaeleo calyptratus), ηλικίας 2 ετών.

Στο ιστορικό, αναφέρθηκε μείωση της όρεξης και ληθαργικότητα τους τελευταίους 3 μήνες. Οι χαμαιλέοντες στεγάζονταν σε διαφορετικά γυάλινα κλουβιά, υπό λανθασμένη θερμοκρασία (σταθερή 35

οC την ημέρα και τη νύχτα),

τρέφονταν αποκλειστικά με σκουλήκια (Tenebrio molitor), ενώ δεν υπήρχε σε μόνιμη βάση τρεχούμενο νερό, σταθερή υγρασία περιβάλλοντος, λάμπα ακτινοβολίας που να λειτουργεί σωστά. Κατά την επισκόπηση, παρατηρήθηκαν σημεία δυσέκδυσης και αφυδάτωση, τόσο στον αρσενικό όσο και στο θηλυκό χαμαιλέοντα.

Κατά τη νεκροτομική εξέταση του αρσενικού χαμαιλέοντα, παρατηρήθηκε χαρακτηριστική μείωση του λίπους της κοιλιακής κοιλότητας. Το ήπαρ ήταν διάχυτα αποχρωματισμένο, ενώ κατά την ιστοπαθολογική του εξέταση διαγνώστηκε μαζική λιπώδης εκφύλιση. Ο στόμαχος βρέθηκε κενός περιεχομένου. Στον εντερικό αυλό υπήρχε πολύ μικρή ποσότητα κίτρινου κολλώδους υγρού, ενώ κατά τη μικροσκόπηση δείγματος περιεχομένου από το κόλον, εντοπίστηκε το παράσιτο «άκαρι των αποθηκών» (storage mite). Τέλος, παρατηρήθηκε τραυματική νέκρωση του δεξιού ημιπέους. Από την άλλη πλευρά, κατά τη νεκροτομική εξέταση του θηλυκού χαμαιλέοντα, παρατηρήθηκαν τόσο παραμόρφωση της κάτω γνάθου, όσο και χαρακτηριστικά οζίδια (2-4mm) στις πλευρές, που ιστοπαθολογικά αντιστοιχούν σε ευρήματα μεταβολικής νόσου των οστών -ραχιτισμός. Κατά τη διάνοιξη της κοιλιακής κοιλότητας, εντοπίστηκαν αρκετά ενεργοποιημένα ωοθυλάκια, ενώ χαρακτηριστική ήταν η παρουσία πολύ μικρής ποσότητας λίπους. Ο στόμαχος βρέθηκε κενός περιεχομένου, ενώ στον εντερικό αυλό υπήρχε πολύ μικρή ποσότητα κίτρινου κολλώδους υγρού. Η ιστοπαθολογική εξέταση των νεφρών, έδειξε ουροσωληναριακή νέφρωση και μέτρια σπειραματοπάθεια.

Σύμφωνα με τα παραπάνω ευρήματα, καθοριστικό ρόλο στην πρόκληση θανάτου των δύο χαμαιλεόντων, έπαιξε κυρίως η διατροφή τους, αλλά και οι ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσής τους. Συμπερασματικά, κρίνεται απαραίτητη -από μέρους των ιδιοκτητών- η γνώση της βιολογίας του κάθε είδους ερπετού, ιδιαίτερα η γνώση του τρόπου διαχείρισής του.


DEATH OF CHAMELEONS (Chamaeleo calyptratus) DUE TO BAD LIVING

CONDITIONS: A REPORT OF TWO CASES

Diamantis F.1, Doukas D.

2, Tontis D.

3

1 Undergraduate student, 5


2Ph.D. Candidate, Laboratory of Veterinary Pathology, Faculty of Veterinary Medicine,

University of Thessaly 3Associate Professor, Laboratory of Veterinary Pathology, Faculty of Veterinary

Medicine, University of Thessaly

There has been an increased interest for reptiles chosen as pets, during

the last few years, in Greece. Two 2-years-old chameleons (Chamaeleo

calyptratus), a male and a female, were found moribund in their cages and

admitted to the Laboratory of Veterinary Pathology, Faculty of Veterinary

Medicine, University of Thessaly, in order to identify the cause of their death.

The animals’ history included a reduction of their appetite and lethargy,

during the last 3 months. The chameleons were kept in different glass terrarium,

under a wrong temperature (stable temperature 35oC during day and night), fed

only with mealworms (Tenebrio molitor), while there was no dripping water οn a

daily basis, non-environmental humidity and moreover, no properly working

radiation lamp. At initial examination, signs of dysecdysis and dehydration of

both male and female chameleons were observed.

During the necropsy of the male chameleon, characteristic abdominal

cavity fat depletion was seen. The liver was diffusely pale and histopathological

examination (Sudan-III of cryostat sections) revealed hepatocellular fatty

degeneration. The gastrointestinal tract was empty, except for a very small

amount of yellowish mucous within small intestine. During microscopic

examination of the colon content, a storage mite was detected. Furthermore,

unilateral hemipenial traumatic necrosis was noticed. On the other hand, during

the necropsy of the female chameleon, swollen mandible and multiple

characteristic nodules (2-4mm) at the costrochondral junction were observed.

Histopathology revealed metabolic bone disease -rickets. Within the abdominal

cavity, characteristic reduction of fat and several active follicles were found. The

gastrointestinal tract was empty, except for a very small amount of yellowish

mucous within small intestine. Kidney histopathology revealed renal tubular

nephrosis and moderate glomerulopathy.

The above findings indicate the determinant role of bad living conditions

and especially of inadequate nutrition, involved as cause of death in our cases.

Thus, knowledge of biology and management of each reptile species -from the

owners- is absolutely necessary.


ΥΓΙΕΙΝΗ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΕΔΩΔΙΜΩΝ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΩΝ

Καραϊωσήφ Ραφαηλία1, Τζιαφέρη Χαρίκλεια

1, Ιωσηφίδου Ελένη

2



Θεσσαλονίκης 2Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Εργαστήριο Υγιεινής Τροφίμων Ζωικής Προέλευσης,


Τα σαλιγκάρια αποτελούν προϊόντα υψηλής διατροφικής αξίας, χαμηλά σε

λιπαρά και πλούσια σε πρωτεΐνες, με συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στη χώρα μας, η εκτροφή σαλιγκαριών είναι ένας κλάδος της ζωικής παραγωγής με μεγάλες προοπτικές ανάπτυξης, λόγω των ευνοϊκών κλιματικών συνθηκών. Η ελληνική αγορά εξάγει -ως νωπά και μεταποιημένα- κυρίως 2 είδη σαλιγκαριών, τα Helix aspersa και Helix lucorum, στις εξής μορφές: Νωπά, κατεψυγμένα, γεμιστά και κατεψυγμένα, κονσέρβα, σε άλμη, μόνο κελύφη. Τα συγκεκριμένα προϊόντα, πρέπει να είναι ασφαλή και απαλλαγμένα ιδιαιτέρως από μικροβιολογικούς κινδύνους, που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την υγεία του καταναλωτή.

Τα σαλιγκάρια είναι ενδιάμεσοι ξενιστές πολλών παρασίτων, όπως Fasciola spp., Opisthorchis felineus, ενώ περιέχουν σχετικά υψηλούς πληθυσμούς μικροοργανισμών. Το μικροβιακό φορτίο των ζωντανών σαλιγκαριών προέρχεται από τη φυσιολογική εντερική χλωρίδα τους, την τροφή που καταναλώνουν και τη χλωρίδα επιμόλυνσης του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν. Μεταξύ των παθογόνων βακτηρίων, το ενδιαφέρον στρέφεται στην παρουσία των Salmonella spp., Shigella spp., Aeromonas hydrophila και Εsherichia coli. Παράλληλα, ως δείκτης ποιότητας χρησιμοποιείται η Ολική Μεσόφιλη Χλωρίδα.

Προβλήματα που αφορούν στην υγιεινή και την ασφάλεια των σαλιγκαριών οφείλονται είτε σε ανεπαρκή θερμική επεξεργασία, είτε σε επιμολύνσεις που συμβαίνουν μετά από αυτή. Κατά τη μεταποίηση, οι επιμολύνσεις προέρχονται από τις επιφάνειες εργασίας, τον εξοπλισμό, τον αέρα καθώς και από τους χειρισμούς του προσωπικού. Λάθη στα σημεία πώλησης ενδέχεται να αποτελούν η μη σωστή θερμοκρασία συντήρησης, οι αλλοιώσεις στην ακεραιότητα της συσκευασίας και ο παρατεταμένος χρόνος συντήρησης. Επιπλέον, οι χειρισμοί ωμών σαλιγκαριών μπορεί να συμβάλουν σε διασταυρούμενη μόλυνση της επιφάνειας προετοιμασίας, καθώς και άλλων τροφίμων που είναι έτοιμα για κατανάλωση.

Συνεπώς, οι ελεγχόμενες συνθήκες θερμικής επεξεργασίας και συντήρησης και η τήρηση των κανόνων Ορθής Υγιεινής Πρακτικής κατά την προετοιμασία των σαλιγκαριών, μειώνουν την πιθανότητα της ύπαρξης παθογόνων παραγόντων, ενώ διασφαλίζουν την υγιεινή του προϊόντος και την προστασία της Δημόσιας Υγείας.


HYGIENE AND MICROBIOLOGICAL SAFETY OF EDIBLE SNAILS

Karaiosif Rafailia1, Tziaferi Charikleia

1, Iossifidou Eleni



Thessaloniki 2Associate professor, Laboratory of Food Hygiene of Animal Origin, Faculty of


Snails are considered to be products of high nutritional value, with increasing demand in Greece and abroad. Moreover, snail farming is a branch of animal production with great potential in our country, due to the favorable climatic conditions. The Greek market mainly exports 2 species of snails, Helix aspersa and Helix lucorum, in the following forms: Fresh, Frozen, Stuffed and Frozen, Canned, Salted, Only Shells. These products must be safe and -more importantly- free of any microbiological hazard that could affect consumers’ health.

Snails are vectors of many parasites, including Fasciola spp. and Opisthorchis felineus, and contain relatively high populations of microorganisms. The microbial loads of live snails derive from the microflora of their gut, feeding, and environment. The presence of pathogens, such as Salmonella spp., Shigella spp., Aeromonas hydrophila and Εsherichia coli is of public health significance. Furthermore, Total Viable Count is used as an indicator of hygiene quality.

Problems related to snails’ hygiene and safety, originate from either inadequate heat treatment or cross-contamination that may occur after it. The contamination sources, during processing, are the work surfaces, the equipment, the air and the personnel handling practices. In the markets, the incorrect storage temperature, the alterations of the integrity of the packaging and the prolonged storage time may contribute to spoilage of the product. Moreover, the handling of raw snail meat can potentially cause cross-contamination of work surface and other prepared food.

In conclusion, control measures such as thorough cooking, avoidance of recontamination after cooking, keeping at safe temperature and compliance with the rules of Good Hygiene Practice during processing of snails, reduce the likelihood of pathogen presence and ensure food safety and Public Health.


ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ «ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΔΙΟΓΚΩΜΕΝΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ» ΣΕ ΟΡΝΙΘΙΑ ΚΡΕΟΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

Μουσταφά Μουσταφά1, Κουτουλής Κ.

2


ο έτος, Κτηνιατρική Σχολή, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

2Λέκτορας, Μονάδα Παθολογίας Πτηνών, Κτηνιατρική Σχολή, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Το “Σύνδρομο Διογκωμένης Κεφαλής” (SHS) περιγράφηκε για πρώτη φορά σε κρεοπαραγωγά ορνίθια στη Νότια Αφρική, αλλά γρήγορα επεκτάθηκε παγκοσμίως, συμπεριλαμβανομένων πολλών περιοχών της Ευρώπης, Αμερικής, Αφρικής και Άπω Ανατολής. Οι ασθένειες των ορνίθων και ινδορνίθων -η ρινοτραχεΐτιδα των ινδορνίθων (TRT), το σύνδρομο διογκωμένης κεφαλής (SHS) και η ρινοτραχεΐτιδα των ορνίθων (ART)- είναι αποτέλεσμα μολύνσεων με μεταπνευμονοϊό των πτηνών (aMPV), ενώ η κατηγοριοποίησή τους βασίζεται στα κλινικά συμπτώματα και τις νεκροτομικές αλλοιώσεις. Σημαντικό ρόλο στην ασθένεια παίζει και η διαχείριση του σμήνους. Το SHS είναι αποτέλεσμα δευτερογενών επιμολύνσεων από βακτήρια, ορισμένα είδη Μυκοπλασμάτων, όπως επίσης και από τον ιό της Λοιμώδους Βρογχίτιδας (IBV). Οι μολύνσεις με aMPV στην πτηνοτροφία, δε θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία.

Περιγραφή κλινικού περιστατικού: Σμήνος 30,000 κρεοπαραγωγών ορνιθίων, σταβλισμένο σε δυο ανοικτούς θαλάμους, εμφάνισε αιφνιδίως αναπνευστικά συμπτώματα στην ηλικία των 30 ημερών. Η κλινική εικόνα συνοδευόταν από έντονη διόγκωση και οίδημα του πρόσωπου γύρω από τους οφθαλμούς και τα κάλλαια, υπογνάθιο οίδημα και στρεψαυχενισμό–οπισθότονο. Παρατηρήθηκε, επίσης, μείωση της κατανάλωσης τροφής και απώλεια σωματικού βάρους. Οι ημερήσιες απώλειες έφτασαν το 1%, με το σύνολο των απωλειών να φτάνουν το 18% στο τέλος της εκτροφής.

Η βελτίωση των συνθηκών εκτροφής -κυρίως του αερισμού- η ενίσχυση της βιοασφάλειας με απολυμάνσεις του δικτύου νερού και της στρωμνής, η χορήγηση φαρμακευτικών ουσιών για τις δευτερογενείς επιπλοκές, αποτέλεσαν άμεσες ενέργειες για την προστασία του σμήνους. Παράλληλα, πραγματοποιήθηκαν δύο αιμοληψίες -κατά τη φάση της ιαιμίας και 15 ημέρες μετά- για τη διενέργεια ορολογικών εξετάσεων με τη μέθοδο της ELISA. Τα αποτελέσματα εμφάνισαν πολύ αυξημένους τίτλους για ART και IBV.

Κατά την εκτροφή του επόμενου σμήνους, έγιναν εντατικοποιημένες απολυμάνσεις με τεταρτογενείς βάσεις αμμωνίου, ενώ αναπροσαρμόστηκε το εμβολιακό πρόγραμμα για τη Λοιμώδη Βρογχίτιδα και το ART, με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα.


A CASE OF “SWOLLEN HEAD SYNDROME” IN BROILERS

Moustafa Moustafa.1, Koutoulis K.

2


th year Faculty of Veterinary Medicine, University of Thessaly

2Lecturer, Avian Pathology, Faculty of Veterinary Medicine, University of Thessaly

Swollen Head Syndrome (SHS) was firstly described in broilers, in South

Africa, but it was quickly spread around the world, including many areas in

Europe, America, Africa and the Far East. Clinical diseases of turkeys and

chickens -termed turkey rhinotracheitis (TRT), swollen head syndrome (SHS)

and avian rhinotracheitis (ART) - may result from infections by avian

metapneumovirus (aMPV). They are classified according to the clinical signs

and necropsy lesions. Management of the flock plays an important role in the

control of SHS. This Syndrome appears as a result of secondary infections by

bacteria, Mycoplasma species and infectious bronchitis virus (IBV), as well.

There is no public health risks associated with aMPV infections in poultry.

Description of a clinical case of SHS: A flock of 30.000 broilers, separated

in two open sheds, suddenly experienced respiratory symptoms at the age of 30

days. Respiratory symptoms were accompanied by intense swelling and

oedema of the face, especially around the eyes and the wattles, submandibular

oedema and torticolis – opisthotonous. Reduction of food intake and weight loss

was also observed. Daily mortality reached gradually 1%, with total losses

reaching 18% at the end of rearing.

Immediate action was taken to protect the flock, by improving rearing

conditions -particularly ventilation- enhancing biosecurity with disinfection of

watering system and litter. Moreover, medical drugs were administrated in order

to prevent secondary bacterial complications. Blood samples were taken -during

viremic phase and 15 days later- for ELISA test. The results of serological tests

showed very increased titles of ART and IBV. After the next flock was placed,

disinfection was intensified and the vaccination program against Infectious

Bronchitis and ART was adjusted, having quite satisfactory results.


ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΝΤΟΠΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΦΑΓΙΑ

Μπαλλάς Παναγιώτης

1,Μπάκα Ουρανία

1, Ιωσηφίδου Ελένη

2

1Προπτυχιακοί φοιτητές, 5


Θεσσαλονίκης 2Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Εργαστήριο Υγιεινής Τροφίμων Ζωικής Προέλευσης,


Ο κύριος στόχος του κρεοσκοπικού ελέγχου του σφάγιου είναι η

διαφύλαξη της υγείας και της αισθητικής του καταναλωτή. Στον κρεοσκοπικό έλεγχο περιλαμβάνεται και ο έλεγχος του αναπνευστικού συστήματος. Παρόλο που στη χώρα μας δεν καταναλώνεται το αναπνευστικό σύστημα, με εξαίρεση τα αιγοπρόβατα, είναι βασική η εξέτασή του από τον κρεοσκόπο-κτηνίατρο καθώς αποκαλύπτει νοσήματα τα οποία καθιστούν το σφάγιο ακατάλληλο ακόμη και επικίνδυνο για τον άνθρωπο.

Πιο συγκεκριμένα, στην παρούσα εργασία αναφέρεται ο τρόπος εξέτασης του σφάγιου (επισκόπηση, ψηλάφηση, αναγκαίες τομές) και αναλύονται τα κυριότερα βακτηριακά, ιογενή, μυκητιακά και παρασιτικά αίτια καθώς και οι αλλοιώσεις που προκαλεί καθένα από αυτά στο αναπνευστικό σύστημα.

Ειδικότερα, στα βακτηριακά νοσήματα περιλαμβάνονται: η φυματίωση, η πνευμονική παστερέλωση των βοοειδών, η λοιμώδης πλευροπνευμονία της αίγας και των βοοειδών, η ερυθρά, καθώς και η ενζωοτική πνευμονία, η παστερέλωση και η πλευροπνευμονία του χοίρου. Στα ιογενή περιλαμβάνεται η ερυθρά, το αναπαραγωγικό-αναπνευστικό σύνδρομο των χοίρων, η λοιμώδης ρινοτραχειίτιδα των βοοειδών, η ευλογιά και το λοιμώδες έκθυμα. Στα μυκητιακά αναφέρεται η κοκκιδιομύκωση, ενώ στα παρασιτικά διακρίνονται αυτά που προκαλούνται από μετάζωα, όπως η ασκαρίωση και η πνευμονική στρογγυλοείδωση και αυτά που προκαλούνται από πρωτόζωα.

Τέλος, τονίζεται η αγωγή του κρεοσκόπου ανάλογα με τις αλλοιώσεις τις οποίες συναντά κάθε φορά αλλά και ανάλογα με το είδος του μικροοργανισμού.


LESIONS OF THE RESPIRATORY TRACT IN CARCASSES

Ballas Panayotis1, Baka Ourania

1, Iossifidou Eleni

2



Thessaloniki 2Associate professor, Laboratory of Food Hygiene, Faculty of Veterinary Medicine,

Aristotle University of Thessaloniki

The main goal of meat inspection is to reassure consumers’ health as well as carcasses good looking condition. The inspection of the respiratory tract is part of the general carcass inspection at the slaughterhouse. Although in our country the parts of respiratory tract are not consumed -excluding these of sheep and goats- it is crucial to have the respiratory tract examined by the veterinarian in order to reveal diseases that make the meat dangerous for human consumption.

This project focuses on the way we examine the respiratory tract (by observation, palpation and lymph nodes slices) and also the major bacterial, viral, fungal and parasitical factors and lesions caused by them on the respiratory tract of slaughtered animals.

A great variety of microorganisms tend to make a carcass not suitable for human consumption. More specifically, in the bacterial factor are include those that can cause: Tuberculosis, Pasteurelosis of bovines, enzootic pneumonia of bovines, Pasteurelosis of swine, Pleuropneumonia and Erysipelas of swine and Pleuropneumonia of goat. Moreover, there are viruses that can cause Aujesky disease, PRRS, Rinotracheitis of bovines, Smallpox infection and also contagious ecthyma. Furthermore, there are fungal factors such as Cocciodiomyces spp. and also parasitical factors-divided into Metazoa and Protozoa- that cause Ascaridiosis and Strongylloeidosis (respiratory form of the disease) and other diseases.

In conclusion, the project suggests the meat inspectors’ treatment to the carcass depending on the lesions that exist each time and the safety rules that have to be set depending on the microorganism and its virulence.


Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΤΡΑΥΜΑ

Φρανσουάς Γ.1, Καζάκος Γ.Μ.

2



Θεσσαλονίκης 2Λέκτορας, Μονάδα Αναισθησιολογίας και Εντατικής Θεραπείας, Κλινική Ζώων


Η αντίδραση του οργανισμού στο τραύμα είναι μια πολύπλοκη διαδικασία, που σύμφωνα με τη θεωρία των δύο σημείων εξελίσσεται σε δύο φάσεις. Την πρώτη φάση αποτελούν οι άμεσες επιπτώσεις του τραύματος στον οργανισμό (π.χ. τραυματισμός μαλακών ιστών, οργάνων, οστών) καθώς επίσης και οι φλεγμονώδεις αντιδράσεις που ενεργοποιούνται από τα πρώτα αυτά ερεθίσματα. Τη δεύτερη φάση αποτελούν τόσο ενδογενείς παράγοντες καταπόνησης, όσο και εξωγενείς παράγοντες που προκύπτουν αφού αντιμετωπισθούν οι αρχικές βλάβες. Στους ενδογενείς παράγοντες εντάσσονται η καταπόνηση του αναπνευστικού συστήματος, η μεταβολική οξέωση, η ισχαιμία, οι νεκρωμένοι ιστοί, οι μολυσμένοι καθετήρες κλπ. Στους εξωγενείς παράγοντες περιλαμβάνονται οι χειρουργικές επεμβάσεις, η υποθερμία ή η απώλεια αίματος. Η εντατική θεραπεία καθώς και η μετάγγιση αίματος θεωρούνται επίσης εξωγενείς παράγοντες.

Όλα τα παραπάνω, έχουν ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό και την έκλυση διαφόρων μορίων, όπως οι προφλεγμονώδεις κυτταροκίνες, τα φωσφολιπίδια, το αραχιδονικό οξύ , οι ιντερλευκίνες, διάφορα συστατικά του συμπληρώματος, των παραγόντων πήξης και άλλα, τα οποία μπορεί να οδηγήσουν στην ανάπτυξη του σύνδρομου της συστηματικής φλεγμονώδους αντίδρασης (Systemic Inflammatory Response Syndrome, SIRS). Από την άλλη μεριά, ο οργανισμός προσπαθεί να διατηρήσει την ομοιοστασία του, με την παραγωγή αντιφλεγμονωδών παραγόντων. Η υπερπαραγωγή των τελευταίων μπορεί να οδηγήσει στο σύνδρομο της αντισταθμιζόμενης αντι-φλεγμονώδους αντίδρασης (Compensatory Anti-inflammatory Response Syndrome, CARS). Η ενεργοποίηση της οδού του συμπληρώματος, η απελευθέρωση κυτταροκινών και η κινητοποίηση των λευκοκυττάρων, έχουν διάφορες επιπτώσεις στον οργανισμό, σημαντικότερες από τις οποίες είναι η καταστροφή των ενδοθηλιακών κυττάρων των αγγείων, η διαταραχή στη μικροκυκλοφορία και η εμφάνιση διάσπαρτης ενδοαγγειακής πήξης (Disseminated Intravascular Coagulation, DIC).

H ανισορροπία των παραπάνω αντιδράσεων, ανεξάρτητα από το ποιες τελικά υπερισχύουν κάθε φορά, οδηγεί σε δυσλειτουργία των διαφόρων οργάνων γνωστή και ως σύνδρομο πολλαπλής οργανικής δυσλειτουργίας (Multi organ dysfunction syndrome, ΜODS) και τελικά αν η αντιμετώπιση δεν είναι επιτυχής σε πολλαπλή οργανική ανεπάρκεια (Multi Organ Failure, MOF).


THE STRESS RESPONSE TO TRAUMA

Fransouas G.1, Kazakos G.M.

2



Thessaloniki 2Lecturer, Surgery-Intensive Care, Companion Animal Clinic, Faculty of Veterinary


The host defense response to trauma is a complex procedure which is consisted of two phases according to the two hit theory. The primary insults are the direct consequences of the trauma to the patient (soft tissue and organ injuries, fractures) as well as the inflammatory response to these incidents. The secondary insults are endogenous factors such as respiratory distress, metabolic acidosis, ischaemia, contaminated catheters, etc, and exogenous factors which usually occur after treatment of the injuries has taken place. The later are the surgical interventions, hypothermia and blood loss. The intensive care and the blood transfusions are also considered as exogenous factors.

All the above induce the production and release of various molecules such as proinflammatory cytokines, phospholipids, arachidonic acid, interleukins, various complement’s factors, coagulation factors, etc. An overwhelming response to these substances may lead to the clinical manifestation of Systemic Inflammatory Response Syndrome (SIRS). At the same time, anti-inflammatory mediators are also produced to prevent the systemic inflammation. The intense anti-inflammatory response is called Compensatory Anti-inflammatory Response Syndrome (CARS). The activation of the complement, the release of cytokines, and the leukocyte recruitment, have various consequences to the host, most important being the microvascular damage, the capillary leakage, and the manifestation of the Disseminated Intravascular Coagulation (DIC).

The imbalance of the above reactions, leads to dysfunction of multiple organs, known as Multi Organ Dysfunction Syndrome (MODS), and if this syndrome is not treated, Multi Organ Failure (MOF) ensues.


ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΟΥ ΠΟΝΟΥ ΜΕ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΚΗ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ.

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Νέρη Ά.-Α.1, Χατζηπανταζή Ν.

2, Καζάκος Γ.

3

1Προπτυχιακή φοιτήτρια, επί πτυχίω, Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο

Θεσσαλονίκης 2Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια, Μονάδα Χειρουργικής & Μαιευτικής, Κλινική Ζώων

Συντροφιάς, Κτηνιατρική Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης 3Λέκτορας, Μονάδα Αναισθησιολογίας και Εντατικής Θεραπείας, Κλινική Ζώων


Η πολυμορφική αναλγησία συνίσταται στον συνδυασμό αναλγητικών φαρμάκων, τα οποία δρουν σε διαφορετικά σημεία της οδού του πόνου, με σκοπό την επίτευξη του βέλτιστου αναλγητικού αποτελέσματος. Αντικείμενο της εργασίας αποτελεί η ανάδειξη της σημασίας της στην αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου.

Αναφέρονται τέσσερα περιστατικά σκύλων με προχωρημένη οστεοαρθρίτιδα των ισχίων, στα οποία είχαν χορηγηθεί στο παρελθόν μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη ή κορτιζόνη, χωρίς ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Όλοι οι σκύλοι ήταν 7-10 ετών, μεγαλόσωμων φυλών και υπέρβαροι (30-47 kg ΣΒ). Το περιστατικό Ν

ο 3 αδυνατούσε να χρησιμοποιήσει το οπίσθιο αριστερό άκρο,

λόγω μονοπληγίας. Το περιστατικό Νο

4 παρουσίαζε πάρεση του πρόσθιου αριστερού άκρου λόγω νεοπλασίας στο βραχιόνιο οστό. Όλα τα περιστατικά παρουσίαζαν δυσκολία στην ανέγερση, εύκολη κόπωση, κριγμό και άλγος κατά τις παθητικές κινήσεις των ισχίων. Η αντιμετώπιση των περιστατικών περιέλαβε την χορήγηση τραμαδόλης, φιροκοξίμπης ή κορτιζόνης σε αντιφλεγμονώδη δόση (περιστατικό 4), κωδεΐνης και παρακεταμόλης.

Όλα τα περιστατικά παρουσίασαν βελτίωση της κινητικής τους δραστηριότητας σε διάστημα 2-15 ημερών από την έναρξη της αγωγής. Στα περιστατικά Ν

ο 1, 2, 3 η σταδιακή μείωση των δόσεων των φαρμάκων δεν

επέφερε επιδείνωση, ενώ στο περιστατικό Νο 4 οι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να

μην συνεχίσουν την αγωγή. Τα ζώα διατήρησαν το κλινικό αποτέλεσμα για 90-130 ημέρες. Δεν παρατηρήθηκαν ανεπιθύμητες ενέργειες κατά τον κλινικό και εργαστηριακό έλεγχο των ζώων, με εξαίρεση το περιστατικό Ν

ο 3, όπου

παρατηρήθηκαν σποραδικοί έμετοι χωρίς ωστόσο, επιπτώσεις στην κλινική εικόνα.

Η εφαρμογή πολυμορφικής αναλγησίας είχε ως αποτέλεσμα την βελτίωση της πρόγνωσης των περιστατικών. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την έλλειψη παρενεργειών, αναδεικνύει τη σημασία της σε περιστατικά χρόνιου πόνου, μη ανταποκρινόμενα στις συνήθεις αναλγητικές παρεμβάσεις.


TREATMENT OF CHRONIC PAIN USING MULTIMODAL ANALGESIA. CASE REPORTS

Neri A.-E.1 , Chatzipantazi N.

2, Kazakos G.

3



Thessaloniki

2Postgraduate student, Surgery & Obstetrics Unit, Companion Animal Clinic, Faculty of

Veterinary Medicine, Aristotle University of Thessaloniki 3Lecturer, Anesthesiology and Intensive Care Unit, Companion Animal Clinic, Faculty of


Multimodal analgesia is the use of different classes of analgesics in

combination in order to block pain at several levels and provide the best analgesia possible.

Four cases of dogs with severe osteoarthritis are presented. Case No 1

was a Mongrel weighting 30 kg, case No 2 was a Gordon Shetter, 10 years old

and 35kg, case No 3 was a Mongrel, 8,5 years old and 46,5 kg while case N

o 4

was a Rottweiler, 7 years old and 42 kg. Furthermore, case No 3 was unable to

use its left hindlimb due to monoplegia. Case No 4 had a neoplasm on the

upper third of the left brachial bone which resulted in paresis. All cases presented difficulty in getting up, severe lameness and intense pain during joint or bone manipulation. The treatment of the cases included tramadol, firocoxib, codeine and paracetamol. All drugs were given per os. Case’s N

o 4 treatment

was slightly changed because firocoxib was replaced by cortisone which was given at an anti- inflammatory dose.

All cases were clinically improved; their lameness disappeared 2 to 15 days after the treatment’s onset.

The use of multimodal analgesia resulted in the improvement of the cases. This fact, together with the lack of side-effects, points out multimodal analgesia’s significance in treating cases of chronic pain that don’t respond to other frequently administered analgesic treatments.


ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗ - ΠΑΘΟΛΟΓΟΑΝΑΤΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΕ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΕΝΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ΚΑΙ

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

Καζλάρη Κ.1, Δαρδούμα Ζ.

1, Δούκας Δ.

2, Τόντης Δ.

3

1Προπτυχιακή Φοιτήτρια, 4


2Υποψήφιος Διδάκτορας, Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής, Τμήμα Κτηνιατρικής

Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας 3

Αναπληρωτής Καθηγητής, Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής, Τμήμα Κτηνιατρικής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Ο απαγχονισμός ενός ζώου είναι μια αποτρόπαια πράξη. Μπορεί να αποτελεί τυχαίο γεγονός ή να είναι μία σκόπιμη εγκληματική ενέργεια, με μηχανική πρόκληση ασφυκτικού θανάτου. Στην κτηνιατροδικαστική, επιπλέον, πρέπει να διαφοροποιείται από την απαιώρηση σώματος ενός ήδη νεκρού ζώου.

Στο Νεκροτομείο του Τμήματος Κτηνιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας προσκομίστηκε από το Φιλοζωϊκό Όμιλο Καρδίτσας -για τη διερεύνηση του αιτίου θανάτου- το πτώμα ενός ενήλικου αρσενικού σκύλου, που βρέθηκε κρεμασμένο με συρμάτινο βρόγχο από κλαδί δέντρου. Στο ιστορικό αναφέρθηκε ότι μεσολάβησαν τουλάχιστον 2 ημέρες από τότε που υπήρξε η πρώτη μαρτυρία ανεύρεσής του, μέχρι τη διακομιδή του στο Νεκροτομείο.

Κατά την επισκόπηση παρατηρήθηκε ότι το πτώμα παρουσίαζε σοβαρή απίσχναση και αφυδάτωση, ενώ είχαν αναπτυχθεί εκτεταμένες μεταθανάτιες αλλοιώσεις (αυτόλυση - σήψη, θόλωση και αφυδάτωση κερατοειδούς). Στη στοματική κοιλότητα βρέθηκαν πολυάριθμες προνύμφες εντόμων, ενώ το δέρμα του λαιμού εμφάνιζε αποτύπωμα (αύλακα θηλιάς) του συρμάτινου βρόγχου.

Κατά τη νεκροτομική εξέταση, ανευρέθηκε εκτεταμένο και σοβαρό υποδόριο αιμάτωμα που καταλάμβανε όλη την έκταση της τραχηλικής χώρας, από το ύψος του λάρυγγα μέχρι την είσοδο της θωρακικής κοιλότητας, καθώς και αιμορραγία μυών. Επίσης, στον υποδόριο ιστό στις πλάγιες θωρακικές χώρες ανευρέθησαν πολυεστιακές πετέχειες και εκχυμώσεις. Η διάνοιξη της θωρακικής κοιλότητας αποκάλυψε σοβαρή αιμορραγική συλλογή στο θώρακα και μερική σύμπτυξη του παρεγχύματος των δύο πνευμόνων. Ακόμη, οι πνεύμονες ήταν μέτρια αποχρωματισμένοι στο μεγαλύτερο μέρος τους, με εξαίρεση ορισμένες ακανόνιστες περιοχές τους, όπου είχε συμβεί ρήξη του πνευμονικού παρεγχύματος. Παράλληλα, παρατηρήθηκε και αιματηρό αφρώδες υλικό σε βρόγχους.

Αξιοσημείωτα ιστοπαθολογικά ευρήματα από τα νεκροτομικά υλικά ήταν: η διάσπαρτη πολυεστιακή ενδοκυψελιδική - διάμεση αιμορραγία, η ρήξη κυψελίδων - εμφύσημα στους πνεύμονες, καθώς και η απουσία οποιασδήποτε φλεγμονώδους ιστικής αντίδρασης τόσο στους πνεύμονες όσο και στο δέρμα του λαιμού.

Παρατέθηκε λεπτομερής κτηνιατροδικαστική έκθεση νεκροτομής του ζώου στο Φιλοζωϊκό Όμιλο Καρδίτσας, προκειμένου να προβεί στις κατάλληλες ενέργειες σε συνεργασία με τις αστυνομικές και δικαστικές αρχές.

Τέλος, στην παρούσα εργασία, τονίζεται η σημασία της κτηνιατροδικαστικής προσέγγισης ανάλογων περιστατικών και συζητούνται διεθνή, βιβλιογραφικά περιστατικά κακοποίησης και θανάτωσης ζώων συντροφιάς, αναφορικά με την αντίστοιχη νομοθεσία.


FORENSIC PATHOLOGY OF A DOG BEING HANGED: CASE REPORT AND LITERATURE REVIEW

Kazlari K.

1, Dardouma Z.

1, Doukas D.

2, Tontis D.

3


th year, Faculty of Veterinary Medicine, University of Thessaly.

2PhD candidate, Laboratory of Veterinary Pathology, Faculty of Veterinary Medicine,

University of Thessaly. 3Associate Professor, Laboratory of Veterinary Pathology, Faculty of Veterinary

Medicine, University of Thessaly.

Animal hanging is a horrible action. It may be caused accidentally or

intentionally, by provoking non-physical suffocating death. In veterinary forensic pathology, animal hanging must be differentiated from the suspended body of an already dead animal.

The Animal Welfare Society of Karditsa admitted to the Necropsy-Room at the Faculty of Veterinary Medicine, University of Thessaly, the carcass of an adult male dog, which was found hanged from a tree with a wire loop. They requested to investigate the cause of death.

At the initial examination, the cadaver revealed severe emaciation and dehydration with extensive postmortem lesions (autolysis, sepsis, corneal dehydration and clouding) and numerous insect larvae within the oral cavity. The hair around the neck was indented because of the wire loop.

During necropsy, hemorrhagic muscles and an extensive - severe subcutaneous hematoma were found. The hematoma was extended from larynx to the entrance of thoracic cavity. Furthermore, multifocal petechiae and ecchymoses were found in subcutaneous tissues in bilateral thoracic areas. A severe haemothorax was seen. Both lungs showed partial collapse of the parenchyma and moderate discoloration. Some areas, though, were irregularly ruptured. Also, bloody throat was found in bronchi.

Histopathology from necropsy tissue samples revealed multifocal alveolar - interstitial hemorrhages, rupture of alveoli and emphysema of lungs. Furthermore, there was not inflammatory tissue reaction in any of the lungs.

A detailed forensic-pathologic report was sent to Karditsa’s Animal Welfare Society, according to the law.

Finally, in this assignment, forensic pathology investigation in similar cases in veterinary practice is reviewed. Conclusively, cases from the literature, relating to the abuse and unlawful killing of companion animals and their legal implications are discussed.


Σημειώσεις


ΧΟΡΗΓΟΙ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

Ευχαριστούμε θερμά: Την PROVET A.E. και τη HILL’S για την παροχή του συνεδριακού υλικού. Την PFIZER για την κάλυψη των εξόδων του catering. Την Ελληνική Εταιρεία Κτηνιατρικής Ζώων Συντροφιάς για την κάλυψη των εξόδων μίσθωσης του χώρου. Τη ROYAL CANIN για τη διάθεση των δώρων της κλήρωσης.

Documents

Πρακτικά 2ης ΗΦΚ 2012