To jest żaba purpurowa . Ta żaba jest

jeden z najbrzydszych zwierząt świecie .

Została ona odkryta całkiem nie dawno

w Idukki . Na pewno wiele z was może

się śmiać z tej żaby ale naprawdę to jest

żaba taka a nie inna .

Opis żaby :

Ta żaba jest z wyglądu jak typowa żaba, ma ramiona i nogi

rozszerzające się na zewnątrz. Bardzo podobny kształt mają

inne żaby na świecie . Jest oczywiście podobny do gatunku N .

Ma małą głowę jej mordka jest spiczasta i wygląda jakby miała

niewielki nos . Takie duże żaby przeważnie mają kolor ciemny

fiolet ale i też czasami brązowy . Jej długość ciała to około 7 cm .

Ciekawostki o żabie:

Ta żaba spędza wiele czasu pod ziemią . Bardzo lubi być

zasypana pod ziemią i gdy pada chętnie wychodzi z pod ziemi na

powierzchnie . I gdy ta żaba wyjdzie To około 2 tygodni może być

na powierzchni gdzie szuka pożywienia i szuka partnera do

zapłodnienia . żaba przeważnie żywi się termitami . Za pomocą

języka który jest długi i policzkowego rowka .

Źródło – Wikipedia

Dominika Ciesiółka i Natalia Wieczorek

NOSACZJak wygląda nosacz ?

Samiec ma długi, rozszerzony nos u końcu, u

starych samców nos jest wydłużana się do około

10 cm i zwisa ku dołu. Nos samicy jest mniejszy i

zadarty ku górze. Dorosły samiec osiąga masę

około 12-16 kg , natomiast samica około 8-12 kg.

Samiec osiąga do 72 cm, samica do 60 cm.

Długość ogona przekracza długość ciała.

Ubarwienie grzbietu: różowy, brązowy oraz

czerwony. Kończyny oraz ogon są szare. Ciało

jest pokryte włosami.

Jaki tryb życia prowadzi Nosacz ?

Nosacze sundajskie prowadzą dzienny tryb

życia głównie na drzewach. Największą

aktywność wykazują od południa do późnego

wieczora. Stada liczą do 32 osobników, grupy

są złożone z samca i kilku samic. Po 166-

dniowej ciąży samica rodzi jedno młode które

pozostaje przy niej około rok.

Co wyróżnia Nosacze ?

Nosacze mają długie nosy, są

jedynymi małpami

przeżuwaczami.

Są gatunkiem zagrożonym

wyginięciem.

Źródło: Wikipedia,ekologia.pl

Twórcy: Filip Anioła, Igor Tuszyński

Gdzie żyje nosacz ?

Nosacze występują na Borneo w

pobliżach lasów namorzynowych i w

lasach deszczowych wzdłuż rzek.

GWIAZDONOS Występowanie

Gwiazdo nos zamieszkał na obszarach

Ameryki Północnej oraz na Kanadzie i

Północno-Wschodnie Stany

Zjednoczone.

Jak wygląda

Jego ryjek ma 2 czerwone albo różowe ruchliwe wyrostki które sprawdzają się

podczas szukania jedzenia. Posiada 22 wypustek jako narząd dotyku. W

czasie szukania jedzenia Gwiazdonos porusza wszystkie wypustki oprócz

dwóch , które znajdują się na samej górze. Podobno te dwie wypustki są jego

narządem dotyku a pozostałych używa do brania ofiary.

Badania prowadzone przy użyciu specjalnego mikroskopu skaningowego

wskazały na to , że tylko nabłonek na przydatkach jest pokryty brodawkami ,

które upodobniły się do plastrów miodu i są nazywane narządami Eimer’sa i

jest ich około 25 tys. Niezwykłą cechą gwiazdo nosa jest to, że zarówno lewą

jak i prawą częścią ruchu odpowiadają oby dwie półkule mózgowe.

.

Sposób życia

Gwiazdonos prowadzi

podziemny tryb życia.

Jest dobrym pływakiem .

Buduje podziemne

korytarze .

Czym się żywi

Żywi się dżdżownicami

,skorupiakami,

mięczakami i larwami

owadów wodnych. W

wodzie poluje na

bezkręgowce i drobne

ryby.

Co je wyróżnia

Wyróżnia je gwiazdowaty

pyszczek

Mateusz Milak i Kacper Leja

źródło wikipedia. pl

PALCZAK

MADAGASKARSKI

JAK WYGLĄDA?

Palczak madagaskarski jest

wielkości kota, ma dużą głowę i

mały pysk. Ma on również duże

uszy i waży 2-3 kg. Żyje 20-25 lat

i zaliczamy go do gatunku

małpiatek.

JAKI TRYB ŻYCIA

PROWADZI?

Palczak madagaskarski

prowadzi nocny tryb życia,

dlatego ma w oku błonę

odblaskową

GDZIE ŻYJE?

Jak sama nazwa wskazuje

żyje na Madagaskarze.

Natomiast najliczniejsze

gatunki żyją na wschodnim i

północno-zachodnich

wybrzeżach Madagaskaru

.

CZYM SIĘ ŻYWI?

Żywi się on owadami żyjącymi w lasach

deszczowych, owocami, kokosami,

bambusami oraz trzciną cukrową

CO JE WYRÓŻNIA?

Palczaka wyróżnia

wyrastający, długi, cienki,

hakowaty pazur. Służy mu on

do wyjmowania z pni

bambusa owadów i ich larw.

CIEKAWOSTKI:

-

.

Autorki

Emilia Katarzyna

Winkel Wiśniewska

-

ŹRÓDŁA:

-Eduteka

-Wikipedia

Kot Sphynks Kot posiada bezwłosą skórę przypominająca w dotyku zamsz i delikatny meszek na

pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie.

Ciało mają średnich rozmiarów, dość wydłużone, z szeroką, dobrze wykształconą klatką piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były najedzone. Są dobrze umięśnione i mają mocną budowę kości. Kończyny mają właściwe proporcje w stosunku do reszty ciała, również są dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe od przednich. Zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap sfinksów są silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych ras.

Głowa jest średniej wielkości o kształcie spłaszczonego klina z harmonijnymi zaokrągleniami (kształt przypomina cytrynę). Nos jest średniej długości z silnym zagłębieniem u nasady. Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie. Powinny być zielone lub brązowe jak orzechy laskowe. Uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady i szeroko otwarte. Powinny być osadzone nie za wysoko i nie za nisko, w miarę możliwości nieowłosione, zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznej.

Skóra sfinksów jest w dotyku ciepła, w niektórych miejscach, takich jak okolice barków, stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej sfinks ma fałd na skórze, tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub na brzuchu są dopuszczalne. Większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki.

Sfinksy są bardzo płodne, jednak wychowanie potomstwa wymaga dużego zaangażowania hodowcy. Przeważnie sfinksy żyją w Ameryce i Europie pochodzą od kanadyjskiego kota domowego, któremu w 1962 w wyniku samoistnej mutacji urodziły się dwa łyse młode.

Sfinksy to straszne łakomczuchy. Mają bardzo dobry apetyt i zjedzą wszystko, co znajdą: od czekolady i ciasta do wszelkiego rodzaju warzyw, nabiału, a nawet kwiatków. Nie należy im na to pozwalać, gdyż oprócz zamiłowania do jedzenia, mają one bardzo wrażliwy przewód pokarmowy i często cierpią potem na biegunki i rozwolnienia.

W związku z tym, że sfinksy nie mają sierści, a ich prawidłowa temperatura ciała wynosi około 38,5 °C, co jest naturalnym zabezpieczeniem ich organizmu przed wychłodzeniem, potrzebują one diety wysokokalorycznej. Karma musi więc być wysokowartościowa. Standla ludzi, gdyż zawierają one przyprawy oraz czasem środki konserwujące, co również może nie wpłynąć korzystnie na układ pokarmowy, a także na skórę sfinksa. Puszki i karmy z supermarketów typu Whiskas też nie są wskazane. Pamiętajmy też o tym, żeby nie podawać kotom mleka, gdyż nie trawią one zawartej w nim laktozy. Proponujemy karmy najwyższej jakości, gdyż są one produkowane na bazie mięsa i zawierają odpowiednio dobrane składniki odżywcze, witaminy oraz sole mineralne, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania kociego organizmu. Ze względu za swój skład, karmy te charakteryzują się też wysokim stopniem strawności ( powyżej 90% ) Nasze koty karmione są tylko i wyłącznie różnymi rodzajami karm firmy Royal Canin ( zarówno suche jak i mokre jedzonko ), które mają dużą ilość kalorii. Dajemy im Kitten 34 i36, Exigent 33 Aromatic attraction, Exigent 35/30 Savour sensation , Hair&Skin, Intense Beauty. Posiłki można też urozmaicać gotowanym bez soli mięsem z kurczaka lub wołowiną oraz podrobami i od czasu do czasu rybami.

Skóra sfinksa wydziela brązowawą substancję nawilżającą skórę- sebum. Gromadzi się ona głównie pod pachami, na szyi oraz na brzuchu kota i posiada charakterystyczny zapach. Substancja ta jest szczególnie widoczna u kotów o jasnym umaszczeniu.

Kota kąpiemy średnio co 7-10 dni. Stosujemy szampony dla niemowląt. Przed kąpielą należy zabezpieczyć uszy kota przed zalaniem wodą. W tym celu zatykamy je kawałkami waty i dopiero potem wkładamy kota do wanny napełnionej ciepłą wodą. Temperatura wody nie powinna przekraczać 37 °C. Do kąpieli używamy myjki dla niemowląt, którą delikatnie masujemy ciało kota. Umyte zwierzę wycieramy do sucha ręcznikiem. Nie wolno zapomnieć o usunięciu waty z uszu. Jeśli w małżowinie usznej zgromadzi się wydzielina, należy ją delikatnie usunąć za pomocą lekko zwilżonego wacika. Nie robimy tego jednak za często, gdyż nadmierne czyszczenie może doprowadzić do stanu zapalnego uszu. W związku z faktem, iż sfinksy nie posiadają rzęs, wydzielina gromadzi się również w oczach. Jest to przezroczysta, galaretowata substancja, którą również należy na bieżąco usuwać. Nie można dopuścić do tego, by kot się wychłodził. Po kąpieli powinien jakiś czas przebywać w ciepłym pomieszczeniu bez przeciągów. Pazurki obcinamy średnio raz na dwa tygodnie. Sfinksy są bardzo grzeczne i bez problemu oddają się wszelkim zabiegom kosmetycznym, szczególnie gdy są od początku do tego przyzwyczajane.

Jeżeli chcemy wyjść z kotem na słońce, musimy zabezpieczyć jego skórę przed oparzeniami. W tym celu musimy użyć dziecięcego kremu z filtrem. Z kolei w przypadku konieczności wyjścia na mróz, należy założyć sfinksowi ciepłe ubranko i ocieplić transporter, w którym będzie przenoszony.

We wczesnych latach 70. rozpoczęto w Holandii pierwsze programy hodowli nowej rasy. Scisławspółpraca hodowców ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Holandii szybko poszerzyła początkowo niewielki materiał hodowlany. W ostatnim czasie wprowadza się do hodowli Sfinksów przede wszystkim europejskie lub amerykańskie koty krótkowłose, gdyż okazało się, że w dalszej perspektywie reksy wywierałyby ujemny wpływ z powodu dziedzicznej skłonności do patologicznych skurczów mieśni.Dzisiejsze sfinksy cieszą się dobrym zdrowiem. W domu nie sprawiają więcej kłopotów niż osobniki innych ras, a pielęgnowanie kotów właściwie bezwłosych nie wymaga żadnych zabiegów. Podobnie ekstrawagancki jak wygląd jest także sposób zachowania się Sfinksów. Skłonne do zabawy i łagodne w sposobie bycia jak reksy, przywiązują się bardzo do ludzi, ale bywają uparte.Jeśli chodzi o pokarm i pomieszczenie, to sfinksy mają większe wymagania niż przedstawiciele innych ras. Ich pożywienie musi być wysokokaloryczne, aby mogły utrzymać odpowiednią temperaturę ciała. Oczywista jest potrzeba zapewnienia Sfinksom ogrzewanych pomieszczeń oraz stopniowego przyzwyczajania ich do przebywania na słońcu. Mimo że ich skóra jest pokryta bardzo delikatnym - prawie niewyczuwalym meszkiem, wymagają one ochrony przed skrajnymi wpływami atmosferycznymi. Ciało mają średnich rozmiarów, dość wydłużone. z szeroką, dobrze wykształconą klatką piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były najedzone. Sfinksy nie mogą wyglądać jak upasione. Silne umięśnienie i mocna budowa kości sprawiają, że wyglądają krzepko. Kończyny mają właściwe proporcje w stosunku do reszty ciała, również są dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe od przednich. Zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap sfinksów są silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych ras, tak że wyglądają jak nadmuchane.Głowa jest średniej wielkości o kształcie spłaszczonego klina z harmonijnymi zaokrągleniami. Rzucają się przy tym w oczy mocno wystające kości policzkowe i silnie wykształcona mordka z wyraźnie zaznaczonymi poduszeczkami z wąsami. Nos jest średniej długości z silnym zagłębieniem u nasady. Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie. Powinny być zielone lub brązowe jak orzechy laskowe. Uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady i szeroko otwarte. Powinny być osadzone nie za wysoko i nie za nisko, w miarę możliwości nieowłosione, zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznej.Skóra sfinksów jest w dotyku ciepła. w niektórych miejscach, takich jak okolice barków, stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej skinks ma fałd na skórze, tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub na brzuchu są dopuszczalne.Większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki.Sfinksy są bardzo płodne. Jako rasa stanowią przedmiot sporu. Alergicy są zadowoleni z ich istnienia, natomiast krytycy z kręgu obrońców zwierząt wysuwają przede wszystkim argument, że ten "sztuczny twór" nie jest zdolny do samodzielnego życia. Decydowanie się na hodowanie Sfinksa - podobnie jak wiele innych spraw - jest rzeczą gustu.

Kot Sfinks

Według niektórych kot

hipoalergiczny! Pierwszy Sfinks narodził się w miocie zwykłych kotów krótkowłosych w 1966 r. w

Toronto w Kanadzie o imieniu Prune (suszona śliwka). Bezwłose kocięta z miotów były

nazywane Kanadyjskie Nagie Koty. Niektórzy mówili o nich Sphynx Cats, z uwagi na

ich podobieństwo do starożytnych egipskich rzeźb kotów. Nie była to pierwsza

bezwłosa mutacja, pod koniec XIX wieku hodowano przez krótki czas rasę zwaną

„meksykańskim kotem bezwłosym. Nagi koty zostały zapisane w historii, szczególnie w

Meksyku. W starożytnej cywilizacji Azteków w Ameryce Środkowej hodowano bezwłose

koty podobno setki lat temu. Ponoć ostatnia para meksykańskich bezwłosych żyła

Nowym Meksyku w 1903 r. Podobno również kocury z tej pary zostały zabite przez

stado psów, a więc linia bezwłosych kotów zniknęła. Bezwłose koty również zostały

odnotowane w Ameryce Łacińskiej w 1830 r. Istnieją również doniesienia o tej mutacji

we Francji, Austrii , Czechach , Anglii, Australii, USA, Meksyku, Maroka , Rosji i na

Hawajach.

Pan Ridyadh Bawa, naukowiec i absolwent Uniwersytetu w Toronto, wraz z matką, przez długi czas byli hodowcami kotów Syjamskich. Oni też nabyli Prune bezwłosego kociaka i rozpoczęli opracowywanie rasy kotów, które zostały ostatecznie nazwane Sfinks . Dwa koty Bawasi Tenhoves to pierwsze jednostkami na bazie, których zbadano charakter recesywnego genu Sfinksa odpowiadającego za owłosienie. To miało duży wpływ w prowadzeniu poprawnego programu hodowlanego. Początkowo hodowcy uzyskali rasę tymczasową i taką przedstawiono stowarzyszeniu CFA. Leczpoczet ras. Zarząd CFA uznał, że rasie brakuje dokładnego opisu standardu oraz odpowiedniej puli genów na bazie, której można było by prowadzić hodowlę . Po tym wydarzeniu program hodowlany trochę zanikał. Namacalnym dowodem prób były koty Bawa – Mewsi – Kal Johnny i Mewsi – KalStarsky.

Dzisiejszy Sfinks, podobnie jak wiele innych ras kotów powstał przy jednoczesnej współpracy natury i osób, które były zaangażowane budowę rasy. Bezwłose koty, które zlokalizowano w Ameryce Północnej i Kanadzie w 70 – tych latach posłużyły do stworzenia fundamentu dzisiejszego Sfinksa i można im zawdzięczać trwałą podstawę genetyczną.

Naturalne Sfinksy i krzyżówki

Naturalnie występujące Sfinksy w Stanach pochodzą z miejscowości Wadena w Minnesocie z gospodarstwa państwa Milt i Ethelyn Pearson, którzy zauważyli w swojej stodole bezwłose kocięta, było to w połowie lat 70 – tych. Inna niezależna populacja Sfinksów zlokalizowana została u hodowcy Syjamskich kotów Shirley Smith w Toronto, w późnych latach 70 – tych i początkiem 80- tych. Trzy bezwłose koty zidentyfikowane przez Panią Smith pochodzą z trzech oddzielnych miotów jednej czarno-białej kotki. W 1978 r. jednym z kociaków narodzonych z tej matki byłBambi (jeden z 3). Był to czarno –biały kocur, dożył sędziwego wieku 19 lat. Paloma i Punkie, to następne dwa Sfinksy (brat i siostra). Wysłano je do holenderskiego hodowcy dr Hugo Hernandez, który posiadał kota Mewsi – Kal Starsky (kot z oryginalnej linii Bawa – kanadyjskiego hodowcy). Z krzyżówki Starsky i Punkie narodził się kocięta typu Sfinks ale tylko raz. Pierwsi hodowcy mieli dość mgliste pomysły dotyczące genetyki Sfinksa i mierzyli się z wieloma problemami. Pula genetyczna była bardzo ograniczona a wiele kociąt umierało. Był też problem z samicami cierpiącymi na drgawki (skłonności do patologicznych skurczów mięśni). Kociaki rodziły się w różnym stopniu owłosione nie zawsze jednakowe. W Holandii rozpoczęto pierwsze programy hodowlane nowej rasy ale nadal wspierano się kotami z Kanady i rasą Devon Rex, która jak zauważono nie wpływała pozytywnie na kocięta, rodziły się często z wadami i problemami zdrowotnymi. Przed hodowcami zatem stanęło nie lada wyzwanie. Ścisła współpraca hodowców ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Holandii szybko poszerzyła początkowo niewielki materiał hodowlany.W ciągu najbliższych lat rasa została uznana przez TICA a w 1985 r. już na poziomie czempionatu.

Przez wiele lat również hodowcy europejscy jak i północnoamerykańscy prowadzili selektywną hodowlę Sfinksów tak po wielu latach powstała rasa, jaką znamy dziś.

Pierwszy Sfinks zarejestrowany przez amerykańskie

The Cat Fanciers’ Association (CFA) był w lutym

1998 r. Natychmiast wzbudził on zainteresowanie

hodowców, którzy zapragnęli mieć tego rodzaju

egzotyczne koty.

Wprowadzana do hodowli Sfinksów rasa Devon Rex

lub amerykańskich kotów krótkowłosych,

spowodowała, w dalszej perspektywie ujemny wpływ

na kształt i zdrowie rasy.Sfinks czarny Sfinks czarny Sfinks – łaciaty Sfinks biały

Chatrakter i opiekaOleje produkowane przez ciało, które zazwyczaj są wchłaniane przez włosy, mają tendencję do gromadzenia się

na skórze. W efekcie, regularne kąpiele są zazwyczaj konieczne przynajmniej raz na tydzień lub dwa razy w

tygodniu. Należy ograniczyć ekspozycję Kota Sfinks na promienie słoneczne, mogą powodować oparzenia

słoneczne skóry podobnie jak u ludzi. W ogóle, koty Sfinks powinny mieć kontrolowane wyjścia na zewnątrz ,

ponieważ nie mają futra aby zachować ciepło ciała. W zimniejszych klimatach, właściciele zapewniają ubranie

kotom w zimie, aby pomóc im zachować ciepło ciała.

Niektórzy twierdzą, że Sfinks niekoniecznie jest hipoalergiczny. Alergię na koty wywołuje białko zwane Fel d1,

niekocie futro. Fel d1 znajduje się w ślinie kota i gruczołach łojowych. Osoby z alergią mogą reagować gorzej na

bezpośredni kontakt z kotami Sfinks niż innych ras rzekomo hipoalergicznych. Jednak sprzeczne doniesienia, iż

alergicy z powodzeniem tolerują koty Sfinks również istnieje. Te pozytywne raporty mogą być przypadkiem

odczulania, spowodowanym raczej pozytywnym myśleniem jak niektórzy oceniają. Sądzi się również,

że Sfinksy są podatne na alergię skórną same, o ironio. Co jest prawdą nie wiadomo, natomiast Sfinks zaliczany jest

generalnie do zespołu kotów hipoalergicznych. Jego właściwości będą zależały od indywidualnej tolerancji i

właściwości kota.

Koty Sfinks mogą także mieć więcej woskowiny w uszach niż większość owłosionych kotów domowych, ponieważ mają

niewiele w nich włosów. Należy czyścić i chronić uszy przed nagromadzeniem się zanieczyszczeń takich jak brud, oleje

skórne (sebum) i woskowina, która gromadzi się często u bezwłosych. Uszy kota Sfinksa będą wymagać czyszczenia

raz w tygodniu, zwykle przed kąpielą. Sfinks ma również tendencję do gromadzenia się zanieczyszczeń w fałdach

skóry, pazurach. Mogą wymagać więcej zabiegów ochronnych niż inne koty.

ChatrakterystykaDopuszczalne jest bardzo krótkie owłosienie na nosie, uszach, ogonie (u samców na jądrach).

Ciało – średnich rozmiarów, dość wydłużone, z szeroką dobrze wykształconą klatką piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były najedzone. Są dobrze umięśnione i mają mocną budowę kości. Kot posiada bezwłosą skórę przypominająca w dotyku zamsz i delikatny meszek na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecieGłowa – smukła, dłuższa niż szersza, średniej wielkości o kształcie spłaszczonego klina z harmonijnymi zaokrągleniami, kości policzkowe mocno zarysowaneOczy – duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie, powinny być zielone lub brązowe jak orzechy laskoweUszy – uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady i szeroko otwarte. Powinny być osadzone nie za wysoko i nie za nisko, w miarę możliwości nieowłosione, zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznejNos – jest średniej długości z silnym zagłębieniem u nasadyNogi – długie, kończyny mają właściwe proporcje w stosunku do reszty ciała, również są dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe od przednichŁapy – zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap sfinksów są silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych rasOgon – długi w porównaniu do innych rasSkóra – sfinksów jest w dotyku ciepła, w niektórych miejscach, takich jak okolice barków, stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej sfinks ma fałd na skórze, tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub na brzuchu są dopuszczalne, większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki.

Wykonali: Jakub Antczak i Kacper Kujawa.

KONDOR

KALIFORNIJSKI

-

Kondory zamieszkują

różne środowiska

poczynając od gór

kończąc na lasach

deszczowych w

obszarze równika.

Najczęściej

występują w:

Ameryce Północnej i

Południowej od

Kanady przez USA.

Kondor do zdobycia ofiary wykorzystuje wzrok, a

nawet węch.

♦

Czym się żywią i wszystko o ich historii :

Cechy wyróżniające kondory:

Zakrzywiony lekko fioletowy dziób.

Wykonały : Kinga Kortus i Joanna Remlein Źródła:www.medianauka.pl/kondorypl.wikipedia.org/wiki/Kondor_kalifornijskiwww.drapieżniki.pl/738-kondor-kalifornijskidinoanimals.pl/zwierzęta/kondorkraina-dzikich-zwierząt.blog.onet.pldeser.pl/deser/51,111858,14562980.html?i=8google/grafika

blobfish

Znany także jako .

Wygląda jak wielka, galaretowana kijanka, z

ogromnym nosem i lśniącymi oczami. Ryby te żyją w

głębokich wodach u wybrzeży południowej Australii i

Tasmanii. Żyją na głębokościach od 600 do 1200 m

pod wodą. Dorosłe osobniki mają 30 cm długości.

Latimeria Żyjąca Skamieniałość

Latimeria żyje na głębokości od 500 do 800 m.

.Samica składa około 20 jaj o średnicy 8-9 cm i wadze 300-400gr

Wiek dojrzały osiąga po roku

.

Źródła

pl.wikipedia.org/latimeria

www.paranormalium.pl/latimeria

Autorzy:

Gracjan Frąckowiak

Karol Waligórski

Gdzie żyje ?

Tryb życia mitsukuriny jest prawie nieznany ponieważ rzadko jest obserwowany w naturalnym środowisku. WIadomo ,że jest drapieżnikiem oraz samotnikiem i , że żyje w głebinach .

Czym się żywi?

Mitsukurina poluje najprawdopodobniej przeszukując dno morskie przy użyciu swojego wydłużonego wyrostka na głowie, wyposażonego w wyspecjalizowane narządy zmysłowe . Rekiny te żywią się małymi rybami , skorupiakami oraz głowonogami .

Maksym Wójkiewicz 6cDamian Olech 6cźródło informacji: http://pl.wikipedia.org/wiki/Mitsukurina

Dziękujemy, za uwagę Prezentacje Wykonały:Maja Jerzyńska Wiktoria Wojkowiak i

Wiktoria Szaroleta

z klasy VIc