Władcy Polski

Rys historycznyKlikaj…

MIESZKO I

MIESZKO I ok. 960-992

Mieszko I był pierwszym historycznym władcą Polski. Przodkiem jego miał być legendarny Piast, dlatego pierwszą dynastię panującą w

Polsce nazywano później Piastami. Najstarszy kronikarz polski, Gall Anonim, zapisał imiona

przodków Mieszka I, którzy rządzili plemieniem Polan. Byli to: Ziemomysł, ojciec

Mieszka, Leszek (Latek), jego dziad i Siemowit, pradziad.

Mieszko pojął za żonę księżniczkę czeską Dobrawę, a potem w 966 r. przyjął chrzest

wraz z całym dworem. Umacniało to władzę księcia w państwie oraz podnosiło znaczenie

możnych. Mieszko rozciagnął swą władzę na Pomorze

Zachodnie, a później także na Śląsk i plemię  Wiślan (dziś Kieleckie i Krakowskie). Państwu Mieszka zagrażali Niemcy, toteż próbował on

porozumieć  się z cesarzem niemieckim i zobowiązał się do płacenia mu daniny z

niektórych ziem na zachód od Warty. Nie uchroniło to jednak Polski od najazdów niemieckich. Mieszko dwukrotnie pobił

Niemców: w 972 r. pod Cedynią (na północ od ujścia Warty do Odry) i w 979 r.

BOLESŁAW CHROBRY

BOLESŁAW CHROBRY 992-1025 Syn Mieszka I, skupił w swym ręku władzę w państwie polskim. W roku 1000 przyjmował w Gnieźnie cesarza niemieckiego Ottona III, który przyjechał na grób św. Wojciecha, niedawno zamordowanego przez pogańskich Prusów. Bolesław uzyskał u cesarza zgodę na ustanowienie królestwa w Polsce i zorganizowanie arcybiskupstwa w Gnieźnie. Wkrótce jednak wybuchła wojna między Polską a cesarzem niemieckim, która z przerwami trwała kilkanaście lat. W 1018 r. zawarty został pokój w Budziszynie, na mocy którego Bolesław utrzymał swoją władzę nad Łużycami i Milskiem, leżącymi nad Odrą i Łabą. W 1018 r. wyprawił, się na Ruś i wkroczył do Kijowa. Przyłączył wtedy do Polski Grody Czerwieńskie. W 1025 r., tuż przed śmiercią, Bolesław Chrobry koronował się na króla polskiego. Świadczyło to o pełnej niepodległości państwa polskiego. Zmarł w 1025 r.

Mieszko II

MIESZKO II 1025-1034Syn i spadkobierca Bolesława Chrobrego, objął tron po śmierci ojca i natychmiast koronował się na króla polskiego. Gdy wkrótce wybuchła wojna z Niemcami, początkowo miała przebieg pomyślny. Potem jednak wystąpili przeciwko Mieszkowi inni sąsiedzi, poza tym ujawniły się trudności wewnątrz kraju i opór Mieszka II załamał się. Na jakiś czas został on nawet wypędzony z kraju. Niemcy zagarnęli znów Łużyce, odpadły także od Polski Grody Czerwieńskie. Mieszko II powrócił na tron, musiał jednak uznać zwierzchnictwo nad sobą cesarza niemieckiego i podzielić się krajem z braćmi. Mimo to nie zrezygnował z walki o zjednoczenie państwa i zapewnienie mu niepodległości; zmarł jednak przedwcześnie w 1034 r.

KazimierzOdnowiciel

KAZIMIERZ ODNOWICIEL 1039-1058Po śmierci Mieszka II w całym kraju wybuchł bunt możnych przeciwko władzy książęcej, w wyniku czego następca tronu, syn Mieszka II Kazimierz, został wypędzony z kraju. Rychło jednak bunt przerodził się w powszechne powstanie ludowe przeciwko możnym i przeciwko narzucanej religii chrześcijańskiej. Kraj pogrążył się w zamęcie, a skorzystał z tego władca Czech Brzetysław. Najechał on na Polskę, złupił ją i oderwał Śląsk. Wtedy to powrócił Kazimierz z orszakiem zbrojnych. Przywrócił w kraju ład i poszanowanie dla władzy książęcej, odbudował organizację kościelną. Pokonał Masława, który uprzednio pochwycił władzę na Mazowszu, odebrał też z czasem z rąk czeskich Śląsk. Za zasługi przy odbudowie Państwa Polskiego nadano później Kazimierzowi przydomek Odnowiciela. Zmarł w 1058 r.

BOLESŁAW ŚMIAŁY

BOLESŁAW ŚMIAŁY 1058-1078Syn Kazimierza Odnowiciela. Po objęciu władzy po śmierci ojca dążył do zapewnienia Polsce całkowitej niezależności i podnosił jej znaczenie w stosunkach z sąsiadami. Prowadził politykę przeciwstawiania się cesarzowi niemieckiemu i współdziałającym z nim Czechom. Popierał przeciwników cesarza na Węgrzech i w innych państwach. Po wyprawie na Ruś i wkroczeniu do Kijowa przywrócił władzę Polski nad Grodami Czerwieńskimi. W roku 1076 ukoronował się w Krakowie na króla polskiego. Wkrótce po koronacji wybuchł bunt możnych, którzy niezadowoleni ze wzmocnienia władzy Bolesława woleli popierać jego brata Władysława Hermana. Król surowo karał buntowników, a przywódca spisku, biskup krakowski Stanisław, został ścięty. W wyniku ogólnego wzburzenia po tych wydarzeniach Bolesława wygnano z kraju. Schronił się na Węgrzech, gdzie zginął.

WŁADYSŁAW HERMAN

WŁADYSŁAW HERMAN 1079-1102Młodszy syn Kazimierza Odnowiciela, objął władzę w Polsce po wygnaniu brata, Bolesława Śmiałego. Wyniesienie swoje zawdzięczał książę możnym, których znaczenie w państwie rosło. Wielkie wpływy na dworze książęcym i w kraju uzyskał wojewoda Sieciech. Potem jednak pod naciskiem niezadowolonych możnych i własnych synów Władysław skazał Sieciecha na wygnanie oraz podzielił się władzą w kraju z synami, Zbigniewem i Bolesławem. Za rządów Władysława Hermana, podupadło znaczenie Polski również w stosunkach z sąsiadami. Książę unikał sporów z cesarstwem niemieckim i zaniechał myśli o koronacji; przejściowo opłacał także Czechom daninę za Śląsk.

BOLESŁAW III KRZYWOUSTY

BOLESŁAW KRZYWOUSTY 1102-1138Syn Władysława Hermana, objął władzę po śmierci ojca. Zjednoczył całość państwa w swym ręku; skierował swe wysiłki ku odzyskaniu Pomorza i popierał przeciwników cesarza. Dlatego w 1109 r. ruszyła na Polskę wyprawa cesarska. Wyróżniła się wtedy załoga, która obroniła Głogów, a Bolesław wojną podjazdową niszczył armię cesarską. Wyprawa skończyła się klęską Niemców. Trzydzieści lat bojów z Pomorzanami skończyło się włączeniem wschodniego Pomorza bezpośrednio do Polski i uzależnieniem książąt rządzących w części zachodniej. Aby zapobiec na przyszłość walkom o władzę w Polsce między swymi spadkobiercami, Bolesław Krzywousty przed śmiercią podzielił kraj na pięć dzielnic. Dzielnicą krakowską miał kolejno rządzić najstarszy książę w rodzie (senior), który miał zarazem sprawować zwierzchnią władzę nad całym państwem

WŁADYSŁAW IIWygnaniec

WŁADYSŁAW II 1138-1146

Najstarszy syn Bolesława Krzywoustego, z tytułu

starszeństwa objął go po śmierci ojca - na podstawie

jego statutu - władzę zwierzchnią księcia Polski, a zatem rządy w Krakowie i na

pozostałym obszarze dzielnicy sanioralnej oraz na

Śląsku jako swej dzielnicy dziedzicznej. Władysław nosił się z zamiarem zjednoczenia

w swym ręku władzy bezpośredniej na całym

obazarze Polski, toteż rychło znalazł się w otwartej wojnie z braćmi. Siły ich przeważyły i Władysław musiał uchodzić z Polski. Stracił nawet Śląsk, który został oddany dopiero

jego synom.

BOLESŁAW KĘDZIERZAWY

BOLESŁAW KĘDZIERZAWY 1146-1173

Drugi z kolei syn Bolesława Krzywoustego; otrzymał na mocy

statutu ojca Mazowsze jako dzielnicę dziedziczną. Po wygnaniu starszego

brata Władysława objął władzę księcia zwierzchniego w Polsce i rządy w dzielnicy senioralnej.

Gdy dla obrony praw Władysława Wygnańca wyprawa cesarska dotarła pod Poznań, Bolesław Kędzierzawy

złożył cesarzowi w Krzyszkowie hołd i wypłacił znaczny okup uznając w ten

sposób zależność Polski od cesarstwa.

Mieszko Stary

MIESZKO STARY 1173-1177

Trzeci z kolei syn Bolesława Krzywoustego, któremu na mocy

statutu ojca przypadła jako dzielnica dziedziczna

Wielkopolska. Po śmierci Bolesława Krzywoustego objął

władzę seniora i rządy w Krakowie oraz w całej dzielnicy senioralnej.

Mieszko dążył do wzmocnienia swej władzy i powagi jako księcia

zwierzchniego, co wywołało niezadowolenie i bunt możnych. Mieszko został usunięty z tronu

krakowskiego i pomimo wielokrotnych prób nie udało mu się odzyskać go na stałe. Zmarł w

1202 r.

Kazimierz IISprawiedliwy

KAZIMIERZ SPRAWIEDLIWY  1177-1194

Najmłodszy syn Bolesława Krzywoustego, po śmierci brata

Henryka objął bezpośrednie rządy w dzielnicy

sandomierskiej. Gdy zbuntowani możni usunęli z Krakowa

Mieszka Starego, powołali na jego miejsce Kazimierza.

Zawdzięczając objęcie tronu krakowskiego możnym,

Kazimierz liczył się z ich opinią i czynił im ustępstwa. Na zjeździe

w Łęczycy w 1180 r. wydał przywilej, w którym zrzekł się

wielu uprawnień na rzecz panów duchownych. Te ustępstwa na

rzecz możnych zyskały Kazimierzowi u kronikarzy duchownych przydomek

Sprawiedliwego.

LESZEK BIAŁY

LESZEK BIAŁY 1194-1227Syn Kazimierza Sprawiedliwego, utrzymał się na tronie krakowskim po śmierci ojca dzięki poparciu jakiego udzielił mu biskup i wysoki kler krakowski. W wyniku wieloletnich walk o posiadanie Krakowa dzielnica senioralna uległa podziałowi, a stanowisko Leszka ograniczone zostało tylko do roli księcia Krakowa. Za jego rządów Pomorze uniezależniło się od Polski. Podczas pobytu w Wielkopolsce Leszek Biały został podstępnie napadnięty i zamordowany w Gąsawie w 1227 roku.

WŁADYSŁAW LASKONOGI

WŁADYSŁAW LASKONOGI 1202Syn Mieszka Starego, odziedziczył po ojcu dzielnicę Wielkopolską i na krótki czas (kilka miesięcy) zdobył władzę w Krakowie. Władysław zgodnie z przejętą po ojcu tradycją prowadził politykę nieustępliwej obrony uprawnień księcia, co narażało go na zatargi z możnymi, szczególniej z wyższymi duchownymi. Potem musiał nawet uchodzić z Wielkopolski na Śląsk, gdzie zmarł w 1231 r. Swoje prawa do Wielkopolski i Krakowa przelał na rzecz księcia wrocławskiego, Henryka Brodatego.

Henryk Brodaty

HENRYK BRODATY 1232-1238Syn księcia wrocławskiego Bolesława Wysokiego a wnuk Władysława Wygnańca, rządził w księstwie wrocławskim. Drogą porozumienia i współpracy z innymi książętami dzielnicowymi zapewnił sobie prawa do dziedziczenia ich księstw. Dzięki temu po krótkim okresie zamętu, jaki nastąpił po śmierci Leszka Białego, udało się Henrykowi Brodatemu opanować Kraków, a potem część Wielkopolski. W ten sposób zjednoczył w swym ręku przed śmiercią (1238) poważny obszar ziem polskich.

BOLESŁAW V WSTYDLIWY

BOLESŁAW WSTYDLIWY 1243-1279Syn Leszka Białego, małoletni w chwili śmierci ojca, objął rządy w całej Małopolsce w r. 1243, gdy tron krakowski opustoszał po śmierci księcia Henryka Pobożnego, poległego w bitwie z Tatarami pod Legnicą (1241). Bolesław szukał oparcia w duchowieństwie, starając się ograniczyć znaczenie możnych panów świeckich; wtedy to wpływy biskupa krakowskiego doszły do wielkiego znaczenia. Za jego rządów nastąpiły dalsze niszczące najazdy tatarskie. Wtedy też wzmógł się ruch kolonizacyjny w Polsce, polegający na zakładaniu nowych lub urządzaniu dawnych miast i wsi na prawie niemieckim. Poparciem księcia Bolesława cieszyły się miasta, a szczególnie Kraków.

LESZEK CZARNY

LESZEK CZARNY 1279-1288Książę sieradzki z mazowieckiej linii Piastów (prawnuk Bolesława Kędzierzawego), powołany został przez panów na tron krakowski po śmierci Bolesława Wstydliwego. W rządach swoich oparł się na mieszczaństwie i rycerstwie, toteż dwukrotnie musiał walczyć z buntującymi się panami małopolskimi. W okresie jego panowania w Małopolsce zaczęły się rodzić pierwsze idee zjednoczania państwa polskiego, które potem narastały i miały doprowadzić do odrodzenia Królestwa Polskiego.

PRZEMYSŁ II

PRZEMYSŁ II  1295-1296

Książę z wielkopolskiej linii Piastów, dalszy potomek Mieszka Starego, objął

rządy w Wielkopolsce w 1295 r. W drodze zapisu otrzymał prawo do

Krakowa i Małopolski, objął zwierzchnią władzę na Pomorzu Gdańskim,

przekazaną mu również w drodze spadku.

Przemysł II podjął także ideę zjednoczenia ziem polskich i

odnowienia królestwa. W 1295 r. ukoronował się uroczyście na króla Polski nawiązując w ten sposób do

czasów Bolesławów. Z namowy margrabiów brandenburskich,

pragnących przeszkodzić wzmocnieniu Polski, został zamordowany w

Rogoźnie w 1296 roku.

WACŁAW II

WACŁAW II  1300-1305

Król czeski z rodu Przemyślidów, który korzystając z poparcia mieszczaństwa

niemieckiego a potem także panów duchownych i świeckich w latach 1291-1292 opanował Małopolskę i Kraków. W

roku 1300 zawładnął także Wielkopolską, Kujawami i Pomorzem Gdańskim, po czym ukoronował się w

katedrze gnieźnieńskiej na króla Polski. Wacław nie przebywał stale w Polsce.

Rządy jego, sprawowane za pośrednictwem specjalnych urzędników

zwanych starostami, kierowały się głównie dobrem Czech i wywoływały

powszechne niezadowolenie. Przygotowywało to grunt dla przyszłego pełnego wyzwolenia się i zjednoczenia

Polski.

WŁADYSŁAW  ŁOKIETEK

WŁADYSŁAW  ŁOKIETEK  1306-1333

Książę   z mazowieckiej linii Piastów, prawnuk Bolesława Kędzierzawego a brat Leszka

Czarnego. Już po śmierci Leszka brał udział w walkach o tron krakowski, lecz bez powodzenia.

Po śmierci Przemysła II objął Wielkopolskę, z której został usunięty przez Wacława czeskiego. Łokietek nie ugiął się, prowadził nadal walkę o odzyskanie zarówno Krakowa jak i innych ziem

polskich. Po śmierci Wacława w 1305 r. udało mu się opanować Kraków i Małopolskę; z czasem

skupił w swym ręku przeważający obszar ziem polskich pozyskując także Pomorze Gdańskie. W 1308 r. w zdradziecki sposób opanowali Gdańsk i Pomorze Krzyżacy. Władysław Łokietek toczył z nimi walki trwające aż do zgonu, sprzymierzając

się z Litwinami, odnosząc zwycięstwo nad oddziałem krzyżackim pod Płowcami (1331). Wysiłki zbrojne Łokietka w celu odzyskania

Pomorza były daremne, bezskuteczny też był pomyślny wyrok sądu papieskiego przyznający

Polsce Pomorze. Scaliwszy większość ziem polskich Władysław Łokietek odnowił królestwo

polskie koronując się w Krakowie w 1320 r. Pozostawił po sobie państwo wprawdzie

wyczerpane, lecz zjednoczone.

Kazimierz Wielki

KAZIMIERZ WIE LKI 1333-1370Syn Władysława Łokietka, objął rządy po śmierci ojca koronując się natychmiast w Krakowie na króla polskiego. Polityka Kazimierza zmierzała do osłabienia napięcia w stosunkach z sąsiadami, zagospodarowania kraju i wzmocnienia sił państwa. Zawarł więc w Kaliszu (1343) pokój z Krzyżakami, w którym za cenę zwrotu Kujaw i Ziemi Dobrzyńskiej zrezygnował z Pomorza. Wyrzekł się pretensji do większości księstw śląskich w zamian za zrzeczenie się pretensji do korony polskiej ze strony królów czeskich. Popierał rozwój miast, handlu i rzemiosła, wzmacniał obronność kraju wznosząc zamki warowne i otaczając miasta murami obronnymi. Dążył do zbudowania jednolitego państwa i społeczeństwa, uporządkowania prawodawstwa, do podniesienia autorytetu króla, a osłabienia wpływów możnych kościelnych i świeckich. Dbał o utrzymanie równowagi między stanami, przestrzegał tolerancji wobec różnych wyznań. Założył uniwersytet w Krakowie. Współpracował ściśle z Węgrami, co przyniosło korzyści obu państwom. Poszerzył granice swego państwa przez przyłączenie do Polski po paroletnich walkach Rusi Czerwonej. Umierając w 1390 r. Kazimierz pozostawił Polskę zjednoczoną, zagospodarowaną. Śmierć jego wzbudziła powszechny żal, a następne pokolenia nadały mu przydomek Wielkiego.

LUDWIK WĘGIERSKI

LUDWIK WĘGIERSKI 1370-1382Król węgierski z rodziny Andegawenów, syn Elżbiety Łokietkówny, siostry Kazimierza Wielkiego, przewidziany na tron polski, ukoronowany został w Krakowie natychmiast po śmierci Kazimierza Wielkiego. Popierały go przede wszystkim możne rody z Małopolski, zainteresowane w ekspansji osadniczej i gospodarczej na Rusi Czerwonej. Za jego rządów osłabło w Polsce zainteresowanie sprawą odzyskania Pomorza. Ludwik przebywał głównie na Węgrzech i zajmował się przede wszystkim sprawami węgierskimi; w Polsce rządził za pośrednictwem swoich namiestników. Aby zapewnić następstwo tronu polskiego swej rodzinie, doprowadził do ugody w Koszycach (1374), w której za znaczne ulgi podatkowe szlachta przyrzekła uznać za królową tę z jego córek, którą przeznaczy na tron polski. Zmarł w 1382 r

Jadwiga

JADWIGA 1384-1399Młodsza córka króla Polski i Węgier Ludwika z rodu andegaweńskiego. Odziedziczyła tron po ojcu, ale do Polski przybyła i ukoronowana została w dwa lata po śmierci ojca, po dwuletnim bezkrólewiu, w 1384 roku. Miała wówczas niespełna 11 lat. Pod wpływem możnowładców polskich zgodziła się zostać żoną wielkiego księcia litewskiego Władysława Jagiełły. W wyniku tego nastąpiło w roku 1386 połączenie się (unia) państwa polskiego z litewskim. Miało to wielkie znaczenie dla obu państw, gdyż jednemu i drugiemu zagrażał Zakon Krzyżacki. Królowa Jadwiga zmarła w Krakowie w 1399 r. mając lat 25. Przed śmiercią wszystkie swoje kosztowności podarowała uniwersytetowi krakowskiemu. Dzięki jej darowi uniwersytet, założony przez Kazimierza Wielkiego, ale podupadły w latach późniejszych, wznowił swoją działalność i wkrótce zasłynął w całej środkowej Europie.

WŁADYSŁAW JAGIEŁŁO

WŁADYSŁAW JAGIEŁŁO (1386-1434)

Syn Olgierda, wielki książę pogańskiej Litwy, zagrożonej podobnie jak Polska przez Zakon

Krzyżacki. Nawiązał kontakty z panami polskimi, przyjął chrzest przybierając imię Władysława, pojął za żonę Jadwigę, królową Polski i koronował się w Krakowie na króla polskiego. Złączone państwa polskie i litewskie mogły skutecznie zahamować

napór krzyżacki. W czasie wielkiej wojny doszło w 1410 r. do decydującego starcia z całą siłą Zakonu pod

Grunwaldem. Dowodzone przez Władysława Jagiełłę połączone wojska polskie i litewskie zadały

rozstrzygającą klęskę Zakonowi. Wprawdzie nie udało się odzyskać Pomorza (tylko Litwa odebrała Żmudź), zwycięstwo to jednak udowodniło wartość ścisłego współdziałania Polski i Litwy i przygotowało

grunt dla późniejszej unii obu państw. Z królem współpracował jego stryjeczny brat Witold, rządzący

w imieniu Władysława Jagiełły Litwą. Za rządów Jagiełły odbył się w Konstancji sobór powszechny, na którym uczony polski, rektor

Uniwersytetu Jagiellońskiego i członek delegacji polskiej Paweł Włodkowic, broniąc spraw polskich, pierwszy ogłosił, że poganom nie wolno narzucać gwałtem chrześcijaństwa i nawracać ich ogniem i mieczem oraz potępił wszelkie wojny zaborcze.

WŁADYSŁAW III WARNEŃCZYK

WŁADYSŁAW WARNEŃCZYK 1434-1444Starszy syn Władysława Jagiełły, po śmierci ojca koronował się na króla polskiego mając lat 10, toteż opiekę nad nim sprawowali panowie polscy z kardynałem Oleśnickim na czele. Zagrożeni przez Turcję Węgrzy ofiarowali w 1440 r. tron węgierski Władysławowi. Pierwsza wyprawa armii węgierskiej i posiłków polskich miała przebieg pomyślny. W czasie drugiej wyprawy doszło w 1444 r. do rozstrzygającej bitwy z całą potęgą turecką pod Warną. Armia węgierska poniosła klęskę, a w bitwie zaginął również Władysław, król Polski i Węgier. Od miejsca zgonu król Władysław nazywany jest Warneńczykiem.

KAZIMIERZJAGIELLOŃCZYK

KAZIMIERZ JAGIELLOŃCZYK 1447-1492

Młodszy syn Władysława Jagiełły, po śmierci ojca najpierw namiestnik króla Władysława (Warneńczyka)

na Litwie, od 1440 r. wielki książę litewski. Po trzyletnim bezkrólewiu, jakie nastąpiło po zaginięciu

króla Władysława pod Warną, Kazimierz koronował się na króla polskiego.

W czasie jego panowania społeczeństwo Pomorza wypowiedziało posłuszeństwo Zakonowi Krzyżackiemu i zwróciło się do króla Kazimierza o pomoc i włączenie

do Korony Polskiej. Po trzynastoletniej wojnie z Krzyżakami zawarto w 1466 r. pokój w Toruniu, na

mocy którego powróciło do Polski Pomorze oraz Ziemia Chełmińska i Warmia z Gdańskiem, Toruniem,

Malborkiem i Lidzbarkiem. Rządy swoje król Kazimierz opierał na szlachcie, której

udzielił szeregu przywilejów. Ograniczał natomiast wpływy wielkich panów świeckich i kościelnych.

W statutach nieszawskich (1454) zobowiązał się, że nie powoła szlachty na wojnę ani nie będzie nakładał

nowych podatków bez uprzedniej zgody zjazdów szlacheckich, czyli sejmików. Z sejmików tych

ukształtował się później sejm. Wychowawcą synów królewskich był Jan Długosz,

który wsławił się napisaniem pierwszej historii Polski. Najstarszy syn króla, Władysław Jagiellończyk,

wybrany został królem czeskim a potem węgierskim; młodsi: Jan Olbracht i Zygmunt rządzili przez pewien

czas w księstwie głogowskim na Śląsku.

Jan Olbracht

JAN OLBRACHT 1492-1501

Drugi z kolei syn Kazimierza Jagiellończyka, wstąpił na tron polski

po śmierci ojca, podczas gdy jego młodszy brat Aleksander w tym

czasie panował w Wielkim Księstwie Litewskim. Południowe ziemie Polski i

Litwy zaczęli pustoszyć Tatarzy Krymscy, pobudzani do tego przez

Turków, którzy opanowali miasta nad Morzem Czarnym - Kilię i Białogród. Król Jan Olbracht podjął wyprawę w celu ich odzyskania. Wyprawa ta,

uwikławszy się w walki z Wołochami, przyniosła Polsce tylko straty.

Za rządów Jana Olbrachta ustalił się od 1493 r. zwyczaj obradowania dwuizbowego sejmu walnego,

składającego się z izby poselskiej I senatu.

ALEKSANDER

ALEKSANDER 1501-1506

Syn Kazimierza Jagiellończyka, wielki książę litewski, powołany został na tron polski po śmierci brata, Jana

Olbrachta. W polityce swojej porozumiewał się chętniej z

magnatami niż ze szlachtą. W roku 1505 na sejmie w Radomiu uchwalona została słynna

konstytucja "Nihil novi", która zapowiadała, że nic nowego nie

może być postanowione bez wspólnej zgody senatu i izby

poselskiej. Panowanie Aleksandra w Wielkim

Księstwie Litewskim i w Polsce zaznaczyło się pierwszymi starciami z Wielkim Księstwem Moskiewskim, które zgłosiło swe prawa do ziem

ruskich, zajmowanych przez Wielkie Księstwo Litewskie.

ZYGMUNT I STARY

ZYGMUNT STARY 1506-1548

Najmłodszy syn Kazimierza Jagiellończyka, objął tron polski i litewski po śmierci brata Aleksandra. Za panowania Zygmunta oraz jego syna Zygmunta

Augusta, państwo polsko-litewskie przeżywało okres świetności i rozkwitu. Przenikały do Polski z Włoch nowe

prądy umysłowe, artystyczne i naukowe, zwane Odrodzeniem, czemu sprzyjało małżeństwo króla z

księżniczką włoską Boną. Wywołało to przewrót w i w innych dziedzinach sztuki, pobudziło też rozwój

narodowej literatury w języku polskim (Rej, Kochanowski i inni).

Za króla Zygmunta szerzyć się poczęła w Polsce reformacja, co także miało ogromny wpływ na życie umysłowe narodu. Krzewienie się nowych prądów ułatwił wynalazek druku, dzięki czemu nowe idee docierały do szerokich warstw szlachty. W życiu

politycznym umacniała się przewaga szlachty, której wolę reprezentował sejm. Trwające od dłuższego czasu spory i walki z Zakonem Krzyżackim zakończone zostały w r. 1525. Zakon został rozwiązany, a jego posiadłości

zamienione na Księstwo Pruskie. Ostatni mistrz krzyżacki Albrecht przyjął religię protestancką i złożył

królowi Zygmuntowi hołd na rynku w Krakowie. Aby zapewnić tron królewiczowi Zygmuntowi Augustowi,

jeszcze za życia ojca ukoronowano go na króla polskiego. Ponieważ było wtedy dwu Zygmuntów, dla

odróżnienia zaczęto ojca nazywać Starym.

ZYGMUNT AUGUST

ZYGMUNT AUGUST 1548-1572

Ostatni król polski z rodu Jagiellonów, ukoronowany w 1530 r. jeszcze za życia ojca, Zygmunta Starego, rządy objął w Polsce po jego śmierci. Panowanie Zygmunta

Augusta to dalszy ciąg rozkwitu Rzeczypospolitej szlacheckiej, okres zwany w literaturze "złotym wiekiem".

W polityce wewnętrznej król przestrzegał zasady tolerancji religijnej, co zapewniło Polsce spokój

wewnętrzny. Wśród przenikających do kraju prądów ukształtowała się ideologia Braci Polskich (arian),

najradykalniejszego odłamu w polskim protestantyzmie. W związku z upadkiem niemieckiego państwa zakonnego w Inflantach doprowadził Zygmunt August do włączenia

znacznej części Inflant do państwa polsko-litewskiego, co wywołało długotrwałą "wojnę północną" z Moskwą.

Odwracało to uwagę narodu od żywotnych spraw obrony granic zachodnich i odzyskania Śląska. W związku z wojną północną Zygmunt August zainteresował się sprawami morskimi i był pierwszym władcą, który

organizował polską flotę wojenną. Jedną z trosk Zygmunta Augusta było utrwalenie związku państwowego między Polską i Litwą. Na sejmie w Lublinie zawarta została w 1569 r. unia, która zespoliła je w jedno

państwo. Kończyło to w zasadzie budowę wielonarodowościowej Rzeczypospolitej, w której pełna władza znalazła się w rękach szlachty, a z czasem - w

rękach magnackich.

HENRYK WALEZJUSZ

HENRYK WALEZJUSZ 1573-1574

Po wygaśnięciu dynastii Jagiellonów postanowiono, że wyboru (elekcji) króla będzie dokonywała szlachta zbierając się na polu elekcyjnym.

Pierwsza elekcja odbyła się na polach Woli pod Warszawą. Spośród paru kandydatów najwięcej głosów padło na

Henryka, księcia francuskiego z rodu Walezjuszów, który też

ogłoszony został królem polskim. Nowy król wkrótce przybył do

Polski, zaprzysiągł "pacta conventa", które na barki

królewskie przerzucały poważne obciążenia w utrzymywaniu

Rzeczypospolitej i koronował się w Krakowie. Henryk Walezjusz

przebywał jednak w Polsce krótko. Gdy nadeszła wiadomość o śmierci jego brata, króla francuskiego, po

kryjomu opuścił Polskę, aby zasiąść na tronie Francji.

AnnaJagiellonka

STEFAN BATORY

STEFAN BATORY 1576-1586

 Po opuszczeniu Polski przez Henryka Walezjusza królem polskim wybrany

został Stefan Batory, książę siedmiogrodzki. Wybór nie był zgodny, a uznania nowego króla najdłużej odmawiał

Gdańsk. Miasto to już przedtem niejednokrotnie przeciwstawiało się

królom polskim dbając przede wszystkim o własne interesy. Po paru miesiącach walk gdańszczanie zmuszeni zostali do

posłuszeństwa. Tymczasem ponownie wybuchła wojna o

Inflanty. Królowi udał się uzyskać od sejmu uchwalenie odpowiednich

podatków na wojnę z Wielkim Księstwem Moskiewskim, która trwała trzy lata. Pokój

podpisany w Jamie Zapolskim przyznał Polsce Połock i całość Inflant.

Stefan Batory zapowiadał, że nie będzie królem malowanym. Dążył do

wzmocnienia swego stanowiska w oparciu o masy szlacheckie, co nie wszystkim

magnatom się podobało. Doradcą króla był Jan Zamojski, głęboko wykształcony i uzdolniony polityk, przywódca średniej

szlachty. Batory zmarł przedwcześnie w r. 1586

ZYGMUNT III WAZA

ZYGMUNT III WAZA 1587-1632

Po śmierci Stefana Batorego królem polskim został wybrany Zygmunt, królewicz szwedzki z rodu Wazów,

spokrewniony przez matkę z Jagiellonami, siostrzeniec Zygmunta Augusta. Król Zygmunt ulegał klerowi katolickiemu i odnosił się nietolerancyjnie do innych wyznań. Miał niechętny stosunek do Polski i

Polaków, nie ufał Zamojskiemu, chociaż jemu głównie zawdzięczał swój wybór. Przez całe życie dążył do

odzyskania tronu szwedzkiego i gotów był zamienić koronę polską na szwedzką. W tym celu sprzymierzał

się z Habsburgami, niemiecką rodziną cesarską. Naraził też Polskę na długotrwałą i wyczerpującą wojnę ze Szwecją, w której mimo zwycięstw pod

Kircholmem, pod Trzcianą i w morskiej bitwie pod Oliwą Polska stale ponosiła straty.

Za panowania Zygmunta III toczyły się ciężkie wojny także z Rosją i Turcją. Korzystając z zamieszek w

Moskwie Zygmunt próbował opanować Rosję bądź bezpośrednio, bądź przez osadzenie na tronie

moskiewskim swego syna Władysława. Napotkało to na opór narodu rosyjskiego i zakończyło się jedynie

odebraniem Rosji Smoleńska. Zatargi z Turcją ściągnęły wielką wyprawę turecką na Polskę.

Zagrodził jej drogę ze szczupłymi siłami hetman Stefan Zółkiewski. Poniósł jednak klęskę pod Cecorą,

gdzie zginął. Powstrzymał nawałę turecką hetman Karol Chodkiewicz, wytrzymując oblężenie Turków

pod Chocimem.

WŁADYSŁAW IV

WŁADYSŁAW IV  1632-1648

Syn Zygmunta III Wazy, wybrany królem polskim po śmierci ojca. Władysław

odziedziczył po ojcu pretensje do korony szwedzkiej, ale nie miał żadnych możliwości,

by ją uzyskać. Roszczenia króla były powodem do zatargów i wojen między Polską a Szwecją,

co Polsce przynosiło poważne szkody gospodarcze, szczególnie gdy Szwedzi opanowali przejściowo niektóre miasta

pomorskie. Za rządów Władysława coraz bardziej

pogarszała się sytuacja na Ukrainie. Magnaci gromadzili tam olbrzymie fortuny uciskając i

wyzyskując lud kozacki. Raz po raz wybuchały bunty kozackie, które były tłumione surowo.

Nie powiódł się plan króla by użyć Kozaków do wojny z Turcją, gdyż przeszkodzili temu

możnowładcy polscy. Narastające wrzenie doprowadziło w 1648 roku do wybuchu wielkiego buntu kozaków i powstania

chłopskiego pod wodzą Bohdana Chmielnickiego.

W kilka dni po wybuchu powstania kozackiego król Władysław zmarł.

JAN IIKAZIMIERZ

JAN KAZIMIERZ  1648-1668

Syn Zygmunta III a brat Władysława IV, wybrany został królem polskim po śmierci brata. W chwili jego

wstąpienia na tron południowowschodnie ziemie Rzeczypospolitej pustoszyła wojna kozacko-chłopska, która wywołała poruszenie i bunty chłopskie także na

ziemiach etnicznie polskich (Podhale - Kostka Napierski). Trwające z przerwami kilka lat walki, do których wmieszała się także Rosja, zakończyły się w ostateczności odpadnięciem od Polski Kozaczyzny i

Ukrainy zadnieprzańskiej. Druga niszcząca kraj zawierucha wojenna spowodowana

była najazdem na Polskę Szwedów pod wodzą króla Karola Gustawa. Na skutek zdrady wielu magnatów, a

obojętności innych wielmożów oraz ogółu szlachty Szwedzi bez większego trudu zalali prawie cały kraj, a

Jan Kazimierz musiał szukać schronienia na Śląsku. Wytężonym wysiłkiem narodu udało się jednak usunąć

Szwedów z kraju, mimo że w ostatniej fazie wojny przybył im ze zbrojną pomocą książę siedmiogrodzki Rakoczy. Duży udział w zwalczaniu Szwedów mieli

chłopi, a wielkie zasługi położył tu Stefan Czarniecki. Podczas wojny ze Szwedami Polska zrezygnowała z

praw zwierzchnich w stosunku do Prus. Wojny przyniosły straszliwe zniszczenia kraju. Mimo to nie powrócił zupełny spokój, gdyż na wschodzie trwała

przewlekła wojna z Rosją, a w kraju samowola magnacka doprowadziła do otwartego buntu

Lubomirskiego przeciwko królowi. Jan Kazimierz zrzekł się tronu polskiego w 1668 r.

MICHAŁ KORYBUT

WIŚNIOWIECKI Brak rysunku

MICHAŁ KORYBUT WIŚNIOWIECKI 1669-1673

Po zrzeczeniu się tronu przez Jana Kazimierza zebrana na polu elekcyjnym szlachta obwołała

królem Michała Korybuta Wiśniowieckiego, syna słynnego w czasie wojen kozackich księcia

Jeremiego Wiśniowieckiego. Podczas krótkiego panowania króla Michała południowe ziemie Rzeczypospolitej zostały

najechane przez potężną armię turecką. Turcy zdobyli kluczową twierdzę Kamieniec Podolski i

pustoszyli obszary aż po Lwów i Krosno. Aby zażegnać niebezpieczeństwo, wysłannicy polscy podpisali w Buczaczu hańbiący traktat z Turkami,

na mocy którego Polska miała odstąpić im znaczną część swych południowych obszarów. Umowa ta nie została przez Polaków zatwierdzona. Wysłany przeciwko Turkom hetman Jan Sobieski odniósł w 1693 r. świetne zwycięstwo rozbijając całkowicie

armię turecką w bitwie pod Chocimem. W przeddzień zwycięstwa chocimskiego król Michał

zmarł.

JAN III SOBIESKI

JAN III SOBIESKI 1674-1696

Hetman wielki koronny, znakomity wódz, opromieniony świeżym zwycięstwem nad Turkami pod Chocimem, obwołany został na polu elekcyjnym pod

Warszawą królem polskim po śmierci Michała Korybuta Wiśniowieckiego.

Po wyborze król cały wysiłek skierował ku odparciu najazdu tureckiego, co po prawie dwuletnich walkach

doprowadziło do zawarcia rozejmu między Polską i Turcją. Ponieważ jednak niebezpieczeństwo tureckie

trwało nadal, a zagrożone były w jednakowym stopniu Polska i Austria, król zawarł z cesarzem austriackim

umowę o wzajemnej pomocy na wypadek zaatakowania przez Turków którejś ze stolic - Krakowa lub Wiednia. W 1683 r. trzystu tysięczna armia turecka

obległa stolicę Austrii. Król Jan Sobieski podążył z armią polską na odsiecz Wiednia i objął dowództwo

nad sprzymierzonymi siłami polskimi i austriackimi. W wielkiej bitwie cała armia turecka została zniszczona, a

mieszkańcy uwolnionego miasta witali Jana III jako swego wybawcę. Jan III zmarł w 1696 r.

AUGUST II MOCNY

AUGUST II MOCNY 1697-1733

Król Saksonii, wybrany królem polskim po śmierci Jana III Sobieskiego. Nie czuł on

przywiązania do Polski, zupełnie nie dbał o sprawy państwowe i nie troszczył się o

to, że w kraju panowały anarchia i bezprawie.

August II wplątał Polskę w niepotrzebną wojnę, tzw. północną, z królem

szwedzkim Karolem XII, w której obok Polski brały udział Saksonia i Rosja. Król szwedzki pokonał sprzymierzonych, zajął Polskę, zmusił Augusta II do zrzeczenia się tronu polskiego i nakazał Polakom,

aby królem wybrali Stanisława Leszczyńskiego. Dopiero po klęsce Karola

XII August II powrócił do kraju i objął ponownie panowanie. Rządy Augusta II (i

jego syna Augusta III) to okres najsmutniejszy w dziejach Polski. Rozprzężenie w kraju, samowola

magnatów i szlachty, obojętność na sprawy publiczne doszły wtedy do szczytu. August II zmarł w 1733 r.

STANISŁAW LESZCZYŃSKI

STANISŁAW LESZCZYŃSKI 1704-1709 i 1733-1735

Wojewoda poznański, w czasie wojny północnej stronnik króla szwedzkiego Karola XII. Gdy Karol XII pokonał przeciwników, wypędził z Polski Augusta II i zmusił go do zrzeczenia się tronu, zalecił Polakom

wybranie królem Stanisława Leszczyńskiego. Starannie wykształcony król Stanisław nie odegrał jednak większej roli w Polsce. Nie miał poparcia ani

u skłóconych, samolubnych magnatów, ani u ciemnej, obojętnej na dobro publiczne szlachty.

Stanowisko swe zawdzięczał opiece króla szwedzkiego, który też decydował w

najważniejszych sprawach. Gdy Karol XII został pokonany, a August II powrócił do Polski i ogłosił

swoje zrzeczenie się tronu za nieważne, Stanisław Leszczyński musiał emigrować.

Po śmierci Augusta Leszczyński zyskał poparcie znacznej większości i został ponownie wybrany

królem. Ale objęciu przez niego rządów sprzeciwiły się państwa sąsiednie, które wolały utrzymywać w

Polsce stan anarchii. Wojska rosyjskie i saskie wprowadziły na tron polski Augusta III Sasa, syna Augusta II, a Leszczyński musiał schronić się na wygnaniu. Zmarł w 1766 r. we Francji, gdzie z

ramienia króla francuskiego zarządzał Lotaryngią.

August III

AUGUST III 1733-1763

Syn Augusta II, wprowadzony na tron polski wbrew woli większości wyborców na skutek

interwencji zbrojnej wojsk saskich i rosyjskich, które nie dopuściły do objęcia tronu przez Stanisława Leszczyńskiego.

Panowanie Augusta III przypominało rządy jego ojca, Augusta II. Król nie zajmował się sprawami państwowymi i przekazywał je

swoim ministrom, którzy z kolei dbali przede wszystkim o własne interesy. W państwie

panował nadal chaos i bezprawie. Sejmy nie dochodziły do skutku, urzędy państwowe

były bezczynne, sądy przekupne lub bezradne. Spory i walki między magnatami oraz szlachtą były na porządku dziennym.

Wzmagał się ucisk miast, a szczególnie wyzysk chłopa, co rodziło jego opór i bunty. Jednak stan ten i niemoc Rzeczypospolitej zaczęły budzić krytykę ze strony głębiej myślących osób. Powstawały - na razie

nieśmiałe - projekty zmian i refom. August III

zmarł w roku 1763.

STANISŁAW AUGUST

PONIATOWSKI

STANISŁAW AUGUST PONIATOWSKI 1764-1795

Po śmierci Augusta III królem został Stanisław August Poniatowski dzięki poparciu głównie Rosji, przy

nielicznym udziale szlachty w elekcji. Wykształcony, ale o słabej woli król nie miał większych wpływów w kraju, rozdartym przez zwalczające się stronnictwa magnackie, w którym coraz bardziej decydowały

obce mocarstwa, głównie Rosja. Po nieudanym zrywie obrońców starej wolności szlacheckiej i niepodległości, podjętym przez

konfederatów barskich, nastąpił I rozbiór Polski (1772), w którym szereg pogranicznych prowincji

odpadło na rzecz Prus, Austrii i Rosji. Król próbował ratować państwo przez oparcie się na

Rosji, patrioci zaś chcieli naprawić ustrój Rzeczypospolitej doprowadzając do uchwalenia przez sejm w 179I r. konstytucji 3 maja. Wysiłki te jednak

były daremne. Po wojnie z Rosją w 1792 r. (w obronie ustawy z 3 maja) nastąpił II rozbiór Polski, a po

upadku powstania kościuszkowskiego (1794 r.) - III rozbiór Polski w 1795 r.

Król Stanisław August zrzekł się tronu i zmarł w Petersburgu w 1798 r.

dzieło Jana Matejki .

Wykonane w ołówku rysunki to

Hanka43