RZECZPOSPOLITA POLSKA

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej

Polskiej

(12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP 2081914

(96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego: 12.10.2007 07821246.1 (97) O udzieleniu patentu europejskiego ogłoszono: 02.03.2011 Europejski Biuletyn Patentowy 2011/09 EP 2081914 B1

(13) (51)

T3 Int.Cl. C07D 239/54 (2006.01) A01N 43/48 (2006.01)

(54) Tytuł wynalazku:

Krystaliczna postać 2-chloro-5-[3,6-dihydro-3-metylo-2,6-diokso-4-(trifluorometylo)-1-(2H)-pirymidynylo]-4-fluoro-N-[[metylo-(1-metyloetylo)amino]sulfonylo]benzamidu

PL/E

P 20

8191

4 T3

(30) Pierwszeństwo:

13.10.2006 EP 06122265

(43) Zgłoszenie ogłoszono:

29.07.2009 w Europejskim Biuletynie Patentowym nr 2009/31

(45) O złożeniu tłumaczenia patentu ogłoszono:

29.07.2011 Wiadomości Urzędu Patentowego 2011/07

(73) Uprawniony z patentu:

BASF SE, Ludwigshafen, DE

(72) Twórca(y) wynalazku:

Thomas SCHMIDT, Neustadt, DE Joachim GEBHARDT, Wachenheim, DE Sandra LÖHR, Ludwigshafen, DE Michael KEIL, Freinsheim, DE Jan Hendrik WEVERS, Hohensülzen, DE Peter ERK, Frankenthal, DE Heidi Emilia SAXELL, Ludwigshafen, DE Gerhard HAMPRECHT, Weinheim, DE Werner SEITZ, Plankstadt, DE Guido MAYER, Gönnheim, DE Bernd WOLF, Fussgönheim, DE Gerhard COX, Bad Dürkheim, DE Alfred MICHEL, Ramsen, DE Cyrill ZAGAR, Hong-Kong, CN Robert REINHARD, Limburgerhof, DE Bernd SIEVERNICH, Hassloch, DE

(74) Pełnomocnik: rzecz. pat. Agnieszka Marszałek

SULIMA-GRABOWSKA-SIERZPUTOWSKA BIURO PATENTÓW I ZNAKÓW TOWAROWYCH SP.J. Skr. poczt. 6 00-956 Warszawa 10

Uwaga: W ciągu dziewięciu miesięcy od publikacji informacji o udzieleniu patentu europejskiego, każda osoba może wnieść do Europejskiego Urzędu Patentowego sprzeciw dotyczący udzielonego patentu europejskiego. Sprzeciw wnosi się w formie uzasadnionego na piśmie oświadczenia. Uważa się go za wniesiony dopiero z chwilą wniesienia opłaty za sprzeciw (Art. 99 (1) Konwencji o udzielaniu patentów europejskich).

SGS-1539/VAL EP 2 081 914 B1

Opis

[0001] Niniejszy wynalazek dotyczy krystalicznej postaci 2-chloro-5-[3,6-dihydro-3-me-

tylo-2,6-diokso-4-(trifluorometylo)-1-(2H)-pirymidynylo]-4-fluoro-N-[[metylo-(1-metylo-

etylo)amino]sulfonylo]benzamidu, poniŜej nazywanego równieŜ fenylouracylem I. Wyna-

lazek dotyczy równieŜ sposobu wytwarzania tej krystalicznej postaci oraz preparatów 5

ochrony roślin, zawierających tę krystaliczną postać fenylouracylu.

[0002] Fenylouracyl I, któremu odpowiada następujący wzór,

jest chwastobójczą substancją czynną, znaną z WO 01/083459. Inne sposoby jego wytwa-

rzania znane są z WO 03/097589, WO 05/054208 i WO 06/097589 oraz ze starszego mię-

dzynarodowego zgłoszenia PCT/EP2006/062414. Wszystkie znane sposoby wytwarzania 10

fenylouracylu I dostarczają go jako substancję amorficzną.

[0003] Własne badania zgłaszającego pokazały, Ŝe amorficzny fenylouracyl I jest tylko

umiarkowanie odpowiedni do wytwarzania preparatów zawierających tę substancję jako

substancję stałą. W szczególności w przypadku wielofazowych preparatów mogą wystąpić

problemy związane z ich trwałością. 15

[0004] Nieoczekiwanie stwierdzono zatem, Ŝe w wyniku odpowiednich sposobów postę-

powania otrzymuje się niewykazującą tych wad krystaliczną postać fenylouracylu I, za-

sadniczo niezawierającą rozpuszczalnika. Poza tym nieoczekiwanie okazało się, Ŝe ta kry-

staliczna postać cechuje się lepszą skutecznością chwastobójczą i w szeregu uprawach lep-

szą tolerancją w stosunku do roślin uŜytkowych niŜ dotychczas znana amorficzna postać 20

fenylouracylu I. Ponadto krystaliczna postać według wynalazku jest bardziej zwarta niŜ

dotychczasowa postać amorficzna i po wytworzeniu otrzymuje się ją w postaci oddziel-

nych kryształów lub krystalitów. Zatem jest ona łatwiejsza w manipulowaniu niŜ postać I.

Zgodnie z tym niniejszy wynalazek dotyczy zasadniczo niezawierającej rozpuszczalnika

krystalicznej postaci 2-chloro-5-[3,6-dihydro-3-metylo-2,6-diokso-4-(trifluorometylo)-1-25

2

(2H)-pirymidynylo]-4-fluoro-N-[[metylo-(1-metyloetylo)amino]sulfonylo]benzamidu.

[0005] Dla odróŜnienia od znanej amorficznej postaci fenylouracylu I, poniŜej nazywanej

postacią I, zasadniczo niezawierającą rozpuszczalnika krystaliczną postać fenylouracylu I

według wynalazku, nazywa się poniŜej takŜe postacią II.

[0006] W odniesieniu do postaci II wyraŜenie „zasadniczo niezawierająca rozpuszczalni-5

ka” oznacza, Ŝe postać II według wynalazku nie zawiera wykrywalnych ilości rozpusz-

czalnika wbudowanego w sieć krystaliczną, czyli ilość rozpuszczalnika w sieci krystalicz-

nej wynosi poniŜej 10% molowych, a zwłaszcza nie więcej niŜ 5% molowych, w przeli-

czeniu na fenylouracyl I.

[0007] Postać II według wynalazku moŜna identyfikować za pomocą rentgenowskiej dy-10

fraktometrii proszkowej, na podstawie dyfraktogramów. Zarejestrowane w 25°C przy za-

stosowaniu promieniowania Cu-Kα (1,54178 Å) rentgenowskie dyfraktogramy proszkowe

pokazują co najmniej 2, na ogół co najmniej 4, często co najmniej 6, w szczególności co

najmniej 8, a zwłaszcza wszystkie refleksy podane w poniŜszej tabeli 1 jako wartości 2θ,

albo jako odległości międzypłaszczyznowe d: 15

Tabela 1:

2θ d [Å]

6,3 ± 0,2° 14,92 ± 0,3

9,4 ± 0,2° 9,37 ± 0,2

10,9 ± 0,2° 8,15 ± 0,1

11,9 ± 0,2° 7,45 ± 0,05

12,6 ± 0,2° 7,02 ± 0,05

15,0 ± 0,2° 5,90 ± 0,05

15,8 ± 0,2° 5,62 ± 0,04

17,1 ± 0,2° 5,19 ±.0,03

20,0 ± 0,2° 4,44 ± 0,02

20,4 ± 0,2° 4,36 ± 0,02

24,7 ± 0,2° 3,61 ± 0,02

25,2 ± 0,2° 3,53 ± 0,02

26,2 ± 0,2° 3,40 ± 0,02

[0008] Badania monokryształów postaci II w -170°C pokazały, Ŝe zasadnicza struktura

krystaliczna jest jednoskośna. Elementarna komórka ma grupę przestrzenną P2(1)/c. Cha-

rakterystyczne dane struktury krystalicznej postaci II zestawiono w tabeli 2.

3

Tabela 2: Krystalograficzne właściwości postaci II (zmierzone w -170°C)

Parametr Postać II

klasa jednoskośna

grupa przestrzenna P2(1)/c

a 9,377(5) Å

b 7,698(4) Å

c 28,12(2) Å

α 90°

β 96,37(3)°

γ 90°

objętość 2017,1 (17) Å 3

Z 4

gęstość (obliczona) 1,649 Mg/m3

R1 ; wR2 0,057; 0,149

długość fali 1,54178 Å

a, b, c = długość krawędzi komórki elementarnej α, β, Z = kąty komórki elementarnej Z = liczba cząsteczek w komórce elementarnej

[0009] Oprócz rentgenowskiej dyfraktometrii proszkowej i analizy krystalograficznej do

identyfikacji postaci II moŜna równieŜ stosować róŜnicową kalorymetrię skaningową

(DSC).

[0010] Termogram postaci II ma charakterystyczny pik topnienia w zakresie od 170 do 5

200°C. Maksimum piku znajduje się zwykle w zakresie od około 180°C do 190°C. Podane

tutaj temperatury topnienia odnoszą się do wartości ustalonych za pomocą kalorymetrii

róŜnicowej (Differential Scanning Calorimetry: DSC, materiał tygla aluminium, szybkość

ogrzewania 5K/min.).

[0011] Postać II fenylouracylu I jest wytwarzana z powodzeniem na drodze kontrolowanej 10

krystalizacji z roztworu fenylouracylu I w rozpuszczalniku organicznym, zasadniczo nie-

zawierającym wody.

[0012] W tym celu w pierwszym etapie i) przygotowuje się roztwór fenylouracylu I w roz-

puszczalniku organicznym, zasadniczo niezawierającym wody, a następnie w drugim eta-

pie doprowadza się do kontrolowanej krystalizacji fenylouracylu I. 15

[0013] Zasadniczo niezawierający wody oznacza w tym kontekście, Ŝe stęŜenie wody w

roztworze zawierającym fenylouracyl I nie przekracza 10% wag., często 5% wag., a

zwłaszcza 1% wag., w przeliczeniu na całkowitą ilość rozpuszczalnika.

4

[0014] Pojęcie „kontrolowana krystalizacja” naleŜy tak rozumieć, Ŝe krystalizacja zachodzi

przez długi czas, który na ogół wynosi co najmniej 1 h, często co najmniej 2 h, a zwłaszcza

co najmniej 3 h. Krystalizacja moŜe równieŜ zachodzić przez długi okres aŜ do kilku dni,

np. 1, 2 do 3 dni. Jednak często czas trwania krystalizacji nie przekracza 15 h. Zgodnie z

tym krystalizacja na ogół zachodzi w ciągu od 1 do 24 h, często 2 h do 15 h, a zwłaszcza 3 5

do 10 h.

[0015] Odpowiednimi rozpuszczalnikami są zasadniczo takie rozpuszczalniki organiczne i

mieszaniny rozpuszczalników, w których fenylouracyl I w podwyŜszonej temperaturze jest

wystarczająco rozpuszczalny, np. w 50°C jego rozpuszczalność wynosi co najmniej 100

g/l. 10

[0016] Ponadto korzystne są rozpuszczalniki i mieszaniny rozpuszczalników, których tem-

peratury wrzenia w warunkach ciśnienia normalnego mieszczą się w zakresie od 50 do

160°C.

[0017] Przykładami odpowiednich rozpuszczalników są w szczególności wymienione po-

niŜej rozpuszczalniki organiczne, nazywane poniŜej równieŜ rozpuszczalnikami L1: 15

- C1-C6-alkanole, takie jak metanol, etanol, propanol, n-butanol, izobutanol, tert-

butanol, 1-pentanol lub heksanol,

- acykliczne ketony o 3 do 8 atomach węgla, takie jak aceton, keton metylowo-

etylowy lub 3-metylobutan-2-on (keton izopropylowo-metylowy),

- cykliczne ketony o 5 do 8 atomach węgla, takie jak cykloheksanon lub cyklohepta-20

non,

- aromatyczne węglowodory i mieszaniny węglowodorów oraz aromatyczne chloro-

węglowodory, zwłaszcza mono- i di-C1-C3-alkilobenzeny, takie jak toluen, ksyle-

ny, chlorobenzen i dichlorobenzeny,

- etery di-C1-C6-alkilowe, takie jak eter dietylowy, eter diizopropylowy i eter mety-25

lowo-tert-butylowy,

- 5- lub 6-członowe alicykliczne etery, takie jak tetrahydrofuran (THF) lub dioksan,

- nitroalkany o 1 do 3 atomach węgla, takie jak nitrometan,

- alkilonitryle o 2 do 6 atomach węgla, takie jak acetonitryl, propionitryl, izobutyro-

nitryl i butyronitryl, 30

- estry C1-C4-alkilowe alifatycznych kwasów C1-C4-karboksylowych, zwłaszcza es-

try C1-C4-alkilowe kwasu octowego, takie jak octan etylu i octan butylu,

- N,N-dimetyloamidy alifatycznych kwasów C1-C4-karboksylowych, takie jak dime-

tyloformamid i dimetyloacetamid, oraz

5

- mieszaniny wyŜej wymienionych rozpuszczalników.

[0018] Korzystnymi organicznymi rozpuszczalnikami L1 są

- C2-C4-alkanole, takie jak metanol, etanol, propanol, n-butanol, izobutanol i tert-

butanol,

- acykliczne ketony o 3 do 6 atomach węgla, takie jak aceton, keton metylowo-5

etylowy lub 3-metylobutan-2-on (keton izopropylowo-metylowy),

- mono-C1-C3-alkilobenzeny, takie jak toluen,

- etery di-C1-C6-alkilowe, takie jak eter dietylowy, eter diizopropylowy i eter mety-

lowo-tert-butylowy,

- estry C1-C4-alkilowe kwasu octowego, takie jak octan etylu i octan butylu, 10

- 5- lub 6-członowe alicykliczne etery, takie jak tetrahydrofuran (THF), oraz

- mieszaniny wyŜej wymienionych rozpuszczalników.

[0019] Szczególnie korzystnymi organicznymi rozpuszczalnikami L1 są mono-C1-C3-al-

kilobenzeny, zwłaszcza toluen oraz mieszaniny mono-C1-C3-alkilobenzenów, zwłaszcza

toluenu z tetrahydrofuranem. Korzystne są równieŜ mieszaniny korzystnych rozpuszczal-15

ników L1, zwłaszcza mieszaniny mono-C1-C3-alkilobenzenów, zwłaszcza mieszaniny to-

luenu z metanolem, przy czym juŜ niewielkie ilości metanolu (np. do 20% obj., a zwłasz-

cza do 10% obj.) prowadzą do polepszenia czystości otrzymywanego krystalizatu.

[0020] Zasadniczo odpowiednie są równieŜ mieszaniny wyŜej wymienionych organicz-

nych rozpuszczalników L1 z róŜnymi od nich rozpuszczalnikami L2, przy czym głównym 20

składnikiem jest rozpuszczalnik L1 i jego ilość wynosi w szczególności co najmniej 70%

wag., zwłaszcza co najmniej 90% wag. rozpuszczalnika stosowanego do krystalizacji. W

szczególności rozpuszczalnik L1 jest jedynym rozpuszczalnikiem lub zawiera mniej niŜ

5% wag., w przeliczeniu na całkowitą ilość rozpuszczalnika, róŜnego od L1 rozpuszczalni-

ka organicznego. 25

[0021] W szczególności innymi organicznymi rozpuszczalnikami L2 są

- węglany, korzystnie o 2 do 6 atomach węgla, takie jak węglan dimetylu, węglan

dietylu lub węglan etylenu,

- estry C1-C6-alkilowe alifatycznych kwasów C1-C4-karboksylowych, takie jak

octan metylu, octan etylu, octan propylu, izomaślan metylu i octan izobutylu, 30

- związki hydroksy-C1-C4-alkiloaromatyczne i związki C1-C4-alkilokarbonylo-

aromatyczne, takie jak alkohol benzylowy i acetofenon,

- chlorowęglowodory alifatyczne, takie jak dichlorometan i dichloroetan,

- sulfotlenki, korzystnie o 2 do 6 atomach węgla, takie jak dimetylosulfotlenek,

6

- sulfony korzystnie o 2 do 6 atomach węgla, takie jak dimetylosulfon i tetrametyle-

nosulfon, oraz

- węglowodory alifatyczne i cykloalifatyczne na ogół o 5 do 10 atomach węgla, takie

jak heksan, cykloheksan, eter naftowy i eter naftowy lekki.

[0022] StęŜenie fenylouracylu I w roztworze stosowanym do krystalizacji zaleŜy oczywi-5

ście od rodzaju rozpuszczalnika i temperatury rozpuszczania i często mieści się w zakresie

od 50 do 800 g/l. Odpowiednie warunki mogą być ustalone przez fachowca na podstawie

rutynowych eksperymentów.

[0023] Roztwór fenylouracylu I stosowany do krystalizacji korzystnie zawiera fenyloura-

cyl I o czystości co najmniej 85%, często co najmniej 90%, zwłaszcza co najmniej 95%, 10

czyli ilość organicznych zanieczyszczeń nie będących rozpuszczalnikiem organicznym

wynosi nie więcej niŜ 15% wag., często nie więcej niŜ 10% wag., zwłaszcza nie więcej niŜ

5% wag., w przeliczeniu na rozpuszczony fenylouracyl I obecny w rozpuszczalniku.

[0024] Roztwór zawierający fenylouracyl I moŜna przygotować np. zgodnie z następują-

cymi sposobami: 15

(1) rozpuszczania fenylouracylu I, korzystnie w postaci róŜnej od postaci II, w roz-

puszczalniku organicznym, zasadniczo niezawierającym wody, albo

(2) wytwarzania fenylouracylu I na drodze reakcji chemicznej i przeniesienia mie-

szaniny reakcyjnej, ewentualnie po oddzieleniu reagentów i/lub produktów ubocz-

nych, do odpowiedniego zgodnego z wynalazkiem rozpuszczalnika organicznego, 20

zasadniczo niezawierającego wody.

[0025] Do wytwarzania roztworu przez rozpuszczanie fenylouracylu I moŜna zasadniczo

stosować kaŜdą znaną postać fenylouracylu I. Oczywiście wybiera się postać fenylouracy-

lu I róŜną od postaci II. Odpowiedni do tego celu jest zwłaszcza fenylouracyl w postaci

stałej lub stopionej lub amorficzny fenylouracyl I, znane ze stanu techniki. Odpowiednimi 25

postaciami fenylouracylu, innymi niŜ postać I, są takŜe solwaty, zwłaszcza hydraty fenylo-

uracylu I lub metanolowy solwat fenylouracylu I. Odpowiednie są równieŜ mieszaniny

róŜnych postaci fenylouracylu. Hydraty fenylouracylu I stanowią przedmiot jednocześnie

rozpatrywanego zgłoszenia, na które powołujemy się tutaj w całym zakresie.

[0026] Rozpuszczalnik stosowany do rozpuszczania fenylouracylu I stanowi zwykle jeden 30

z wymienionych powyŜej organicznych rozpuszczalników L1 lub mieszanina róŜnych roz-

puszczalników L1 albo mieszanina rozpuszczalników, zawierająca co najmniej 70% wag.,

zwłaszcza co najmniej 90% wag. rozpuszczalnika L1, w przeliczeniu na całkowitą ilość

rozpuszczalnika stosowanego do rozpuszczania.

[0027] Dla rozpuszczenia postaci fenylouracylu I róŜnej od postaci II, fenylouracyl I zwy-35

7

kle wprowadza się do rozpuszczalnika w postaci dokładnie rozdrobnionej substancji stałej

lub stopionej, podczas mieszania i w temperaturze, w której rozpuszczalnik lub mieszania

rozpuszczalników jest zdolna do całkowitego rozpuszczenia fenylouracylu I.

[0028] Rozpuszczanie amorficznej postaci I następuje zazwyczaj w temperaturze w zakre-

sie od 20 do 160°C. W korzystnej postaci wynalazku rozpuszczanie fenylouracylu I nastę-5

puje w podwyŜszonej temperaturze w szczególności w co najmniej 50°C, zwłaszcza w co

najmniej 80°C, przy czym temperatura zastosowana do rozpuszczania oczywiście nie

przewyŜsza temperatury wrzenia rozpuszczalnika. Rozpuszczanie często następuje w tem-

peraturze w zakresie od 50 do 140°C, w szczególności w zakresie od 80 do 120°C, szcze-

gólnie korzystnie w zakresie od 95 do 115°C. 10

[0029] Ilość fenylouracylu I rozpuszczanego w rozpuszczalniku zaleŜy oczywiście od ro-

dzaju rozpuszczalnika L1 i temperatury rozpuszczania, często mieszcząc się w zakresie od

100 do 800 g/l. Odpowiednie warunki mogą być ustalone przez fachowca na podstawie ru-

tynowych eksperymentów.

[0030] Roztwór fenylouracylu I moŜna równieŜ przygotować przez przeniesienie miesza-15

niny reakcyjnej, otrzymanej w wyniku reakcji chemicznej i zawierającej fenylouracyl I,

ewentualnie po oddzieleniu reagentów i/lub produktów ubocznych, do odpowiedniego roz-

puszczalnika organicznego zgodnego z wynalazkiem i zasadniczo niezawierającego wody.

Przy tym moŜna postępować w ten sposób, Ŝe reakcję prowadzi się w rozpuszczalniku or-

ganicznym lub mieszaninie rozpuszczalników, składającej się co najmniej częściowo, ko-20

rzystnie w co najmniej 50% wag. z rozpuszczalnika odpowiedniego do krystalizacji i o ile

to konieczne przeprowadza się obróbkę, podczas której usuwa się nadmiar reagentów i

ewentualnie obecne katalizatory, ewentualnie obecne nieodpowiednie rozpuszczalniki, np.

wodę i/lub metanol. Wytwarzanie roztworu fenylouracylu I na drodze reakcji chemicznej

odpowiedniego prekursora moŜna przeprowadzać podobnie do metod opisanych w stanie 25

techniki zacytowanym w części wstępnej niniejszego opisu, które w całości włączone są

do opisu jako źródła literaturowe.

[0031] JeŜeli do wytwarzania roztworu stosuje się solwat fenylouracylu I, po rozpuszcze-

niu lecz przed etapem krystalizacji korzystne moŜe być usunięcie rozpuszczalnika solwatu,

przykładowo na drodze destylacji. 30

[0032] Do krystalizacji postaci II fenylouracylu I moŜna doprowadzić w zwykły sposób,

np.

- przez ochłodzenie roztworu, który zawiera rozpuszczony fenylouracyl I,

- przez dodanie do roztworu, który zawiera rozpuszczony fenylouracyl I, rozpusz-

czalnika organicznego zmniejszającego rozpuszczalność, a zwłaszcza przez doda-35

8

nie niepolarnego rozpuszczalnika organicznego niezawierającego wody;

- przez zatęŜenie roztworu, który zawiera rozpuszczony fenylouracyl I, albo

- przez połączenie wyŜej wymienionych działań.

[0033] Krystalizację na ogół prowadzi się tak długo, aŜ wykrystalizuje co najmniej 80%

wag., korzystnie co najmniej 90% wag. zastosowanego fenylouracylu I. 5

[0034] W korzystnej postaci wykonania wynalazku postępuje się w taki sposób, Ŝe roz-

twór, który zawiera rozpuszczony fenylouracyl I, wytwarza się w podwyŜszonej tempera-

turze, korzystnie w co najmniej 50°C, np. w 50 do 150°C, korzystnie w 80 do 120°C,

szczególnie korzystnie w zakresie od 100 do 115°C, a następnie doprowadza się do krysta-

lizacji fenylouracylu I, przez ochłodzenie i ewentualnie zatęŜenie roztworu. W celu zaini-10

cjowania krystalizacji, korzystnie roztwór fenylouracylu I ochładza się o co najmniej 20 K,

zwłaszcza o 30 do 60 K. Proces chłodzenia moŜna prowadzić w kontrolowany sposób,

czyli z niewielką szybkością chłodzenia na ogół nie większą niŜ 20 K/h, np. 0,5 do 20 K/h,

a często 1 do 15 K/h. Korzystnie kontrolowane chłodzenie prowadzi się od rozpoczęcia

krystalizacji. JednakŜe moŜliwe jest równieŜ szybsze chłodzenie i wtedy krystalizat utrzy-15

muje się przez dłuŜszy czas w ruchu w roztworze macierzystym, czyli aŜ do osiągnięcia

poŜądanego czasu krystalizacji, zanim ulegnie on wyodrębnieniu.

[0035] Dla polepszenia czystości, krystalizację moŜna przeprowadzać w taki sposób, Ŝe

roztwór fenylouracylu najpierw chłodzi się, aŜ część lub cała ilość fenylouracylu wykrysta-

lizuje, następnie roztwór ponownie ogrzewa się, w celu rozpuszczenia krystalizatu, ale bez 20

całkowitego rozpuszczenia krystalizatu, po czym roztwór ponownie chłodzi się. Jeśli cho-

dzi o temperatury i szybkości chłodzenia, obowiązują objaśnienia zamieszczone powyŜej.

[0036] Krystalizację postaci II moŜna wspomagać lub przyspieszać przez zaszczepianie

kryształami zaszczepiającymi, przykładowo przez dodawanie kryształów zaszczepiających

postaci II przed krystalizacją lub podczas krystalizacji. 25

[0037] W przypadku gdy dodaje się kryształy zaszczepiające podczas krystalizacji, ich

ilość zwykle wynosi 0,001 do 10% wag., często 0,005 do 5% wag., w szczególności 0,01

do 1% wag., zwłaszcza 0,05 do 0,5% wag., w przeliczeniu na rozpuszczony fenylouracyl I.

[0038] JeŜeli krystalizację prowadzi się w obecności kryształów zaszczepiających postaci

II, korzystnie dodaje się je dopiero w temperaturze, w której osiąga się stęŜenie nasycenia 30

fenylouracylu I w danym rozpuszczalniku, czyli w temperaturze lub poniŜej temperatury,

w której rozpuszczona ilość fenylouracylu I w kaŜdorazowo stosowanym rozpuszczalniku

tworzy roztwór nasycony. Temperaturowa zaleŜność stęŜenia nasycenia w rozpuszczalniku

moŜe być ustalona przez fachowca w rutynowych eksperymentach. Często kryształy za-

szczepiające dodaje się wtedy, kiedy temperatura roztworu nie jest wyŜsza niŜ 60°C. Po 35

9

dodaniu kryształów zaszczepiających, korzystnie pozostawia się roztwór do ochłodzenia

do temperatury niŜszej niŜ 30°C, w szczególności 25°C lub niŜszej, np. do temperatury w

zakresie 0°C do 25°C, przed oddzieleniem otrzymanego materiału krystalicznego od roz-

tworu macierzystego, w celu wyodrębnienia postaci II fenylouracylu I. Chłodzenie w

obecności kryształów zaszczepiających moŜna prowadzić w sposób kontrolowany, z szyb-5

kością chłodzenia na ogół nie większą niŜ 30 K/h, np. 1 do 30 K/h, często 2 do 20 K/h, a

zwłaszcza 3 do 15 K/h, albo w sposób niekontrolowany.

[0039] RównieŜ tutaj, ponowne ogrzewanie w celu częściowego rozpuszczenia krystalitu,

z następującym potem ponownym ochłodzeniem, tak jak opisano uprzednio, moŜe prowa-

dzić do polepszenia czystości produktu. 10

[0040] Korzystne okazało się utrzymywanie w ruchu materiału krystalicznego w roztworze

macierzystym przez pewien czas w temperaturach poniŜej temperatury krystalizacji, np. w

zakresie od 0°C do 35°C, np. przez 1 do 3 h, w celu zapewnienia całkowitej krystalizacji

postaci II. Całkowity czas od zapoczątkowania chłodzenia do wyodrębnienia kryształów

przez oddzielenie roztworu macierzystego mieści się wtedy w wyŜej podanych zakresach. 15

[0041] Alternatywnie, moŜna doprowadzić do krystalizacji równieŜ przez dodanie niepo-

larnego rozpuszczalnika L2 niezawierającego wody, np. od 5 do 60% obj., w szczególności

20 do 55% obj., a zwłaszcza od 30 do 50% obj., w przeliczeniu na stosowaną do rozpusz-

czenia fenylouracylu I objętość rozpuszczalnika lub mieszaniny rozpuszczalników. Doda-

wanie niepolarnego rozpuszczalnika L2 korzystnie następuje przez dłuŜszy okres, np. 20

przez okres od 30 min do 10 h, a w szczególności przez okres od 1 h do 8 h.

[0042] W szczególności moŜna połączyć ze sobą dodawanie niepolarnego rozpuszczalnika

i dodawanie kryształów zaszczepiających. Niepolarny rozpuszczalnik moŜna dodawać w

postaci czystego niepolarnego rozpuszczalnika lub w postaci mieszaniny niepolarnego

rozpuszczalnika z wyŜej wymienionym rozpuszczalnikiem L1, w szczególności w miesza-25

ninie z rozpuszczalnikiem stosowanym do rozpuszczania. Przykładami niepolarnych roz-

puszczalników są alifatyczne i cykloalifatyczne węglowodory, takie jak pentan, heksan,

cykloheksan, izoheksan, heptan, oktan, dekan, fluorowcowane związki aromatyczne, takie

jak chlorobenzen, dichlorobenzen lub ich mieszaniny.

[0043] Otrzymywanie postaci II z krystalizatu, czyli oddzielanie postaci II od roztworu 30

macierzystego, dokonuje się skutecznie tradycyjnymi metodami rozdzielania składników

stałych od cieczy, np. przez filtrację, odwirowanie lub dekantację. Na ogół przemywa się

wyodrębnioną substancję stałą, np. rozpuszczalnikiem stosowanym do krystalizacji, wodą

lub mieszaniną rozpuszczalnika organicznego stosowanego do krystalizacji i wody. Prze-

mywanie moŜna prowadzić w jednym lub w większej liczbie etapów, przy czym często w 35

10

ostatnim etapie przemywania stosuje się wodę. Przemywanie prowadzi się zwykle w tem-

peraturach poniŜej 30°C, często poniŜej 25°C, a w szczególności poniŜej 20°C, dla utrzy-

mywania strat produktu na moŜliwie niskim poziomie. Następnie otrzymaną postać II

moŜna poddać suszeniu, po czym dalszej obróbce. Często jednak wilgotną substancję

czynną otrzymaną po przemywaniu, zwłaszcza wilgotną substancję czynną uzyskaną po 5

przemywaniu wodą, bezpośrednio poddaje się dalszej obróbce.

[0044] Przez krystalizację według wynalazku otrzymuje się postać II o zawartości fenylo-

uracylu I co najmniej 94% wag., w szczególności co najmniej 96% wag. Zawartość postaci

II, w przeliczeniu na całkowitą ilość fenylouracylu I, wynosi zwykle co najmniej 90%,

często co najmniej 95%, a w szczególności co najmniej 98%. 10

[0045] Wytwarzanie 2-chloro-5-[3,6-dihydro-2,6-diokso-4-(trifluorometylo)-1-(2H)-piry-

midynylo]-4-fluoro-N-[[metylo-(1-metyloetylo)amino]sulfonylo]benzamidu stosowanego

jako związek wyjściowy do wytwarzania postaci II moŜna osiągnąć sposobami opisanymi

w WO 01/083459, WO 03/097589, WO 05/054208, WO 06/097589 i PCT/EP

2006/062414. Publikacje te włączone są w całości do opisu jako źródła literaturowe. 15

[0046] Szczególnie korzystnie fenylouracyl I wytwarza się poniŜszymi sposobami:

1) Przekształcenie kwasu 2-chloro-5-[3,6-dihydro-2,6-diokso-4-(trifluorometylo)-

1(2H)-pirymidynylo]-4-fluorobenzoesowego w jego chlorek kwasowy lub odpo-

wiedni bezwodnik i następujące potem przereagowanie odpowiedniej aktywowanej

pochodnej kwasu z N-metylo-N-(1-metyloetylo)sulfamoiloamidem, np.: 20

Przemianę tę zwykle prowadzi się w temperaturze od 20°C do temperatury wrzenia

mieszaniny reakcyjnej w rozpuszczalniku organicznym, w obecności zasady oraz

ewentualnie katalizatora [porównaj np. WO 01/083459, WO 03/097589, jak rów-

nieŜ WO 04/039768].

Odpowiednimi rozpuszczalnikami są alifatyczne węglowodory, takie jak pentan, 25

heksan, cykloheksan i mieszaniny C5-C8-alkanów, węglowodory aromatyczne, ta-

kie jak toluen, o-, m- i p-ksylen, fluorowcowane węglowodory, takie jak chlorek

metylenu, chloroform i chlorobenzen, etery, takie jak eter dietylowy, eter diizopro-

pylowy, eter tert-butylowo-metylowy, dioksan, anizol i tetrahydrofuran, nitryle, ta-

11

kie jak acetonitryl i propionitryl, ketony, takie jak aceton, keton metylowo-etylowy,

keton dietylowy i keton tert-butylowo-metylowy, alkohole, takie jak metanol, eta-

nol, n-propanol, izopropanol, n-butanol i tert-butanol, oraz dimetylosulfotlenek,

dimetyloformamid i dimetyloacetamid. MoŜna równieŜ stosować mieszaniny wy-

mienionych rozpuszczalników. 5

Odpowiednimi zasadami są na ogół nieorganiczne zasady, takie jak wodorotlenki

metali alkalicznych i metali ziem alkalicznych, takie jak wodorotlenek litu, wodo-

rotlenek sodu, wodorotlenek potasu i wodorotlenek wapnia, tlenki metali alkalicz-

nych i metali ziem alkalicznych, takie jak tlenek litu, tlenek sodu, tlenek wapnia i

tlenek magnezu, wodorki metali alkalicznych i metali ziem alkalicznych, takie jak 10

wodorek litu, wodorek sodu, wodorek potasu i wodorek wapnia, amidki metali al-

kalicznych, takie jak amidek litu, amidek sodu i amidek potasu, węglany metali al-

kalicznych i metali ziem alkalicznych, takie jak węglan litu, węglan potasu i węglan

wapnia oraz wodorowęglany metali alkalicznych, takie jak wodorowęglan sodu,

związki metaloorganiczne, zwłaszcza związki alkilowe metali alkalicznych, takie 15

jak metylolit, butylolit i fenylolit, halogenki alkilomagnezu, takie jak chlorek mety-

lomagnezu, oraz alkoholany metali alkalicznych i metali ziem alkalicznych, takie

jak metanolan sodu, etanolan sodu, etanolan potasu, tert-butanolan potasu, tert-

pentanolan potasu i dimetoksymagnez, poza tym zasady organiczne, np. trzeciorzę-

dowe aminy, takie jak trimetyloamina, trietyloamina, diizopropyloetyloamina i N-20

metylopiperydyna, pirydyna, podstawione pirydyny, takie jak kolidyna, lutydyna i

4-dimetyloamino-pirydyna oraz bicykliczne aminy.

Zasady na ogół stosowane są w katalitycznych lub równomolowych ilościach, ale

mogą być one stosowane równieŜ w nadmiarze lub ewentualnie jako rozpuszczal-

niki. 25

Substancje wyjściowe na ogół reagują ze sobą w równomolowych ilościach. Ko-

rzystnie jedną z wyjściowych substancji moŜna stosować w nadmiarze.

2) Metylowanie 2-chloro-5-[3,6-dihydro-2,6-diokso-4-(trifluorometylo)-1-(2H)-pi-

rymidynylo]-4-fluoro-N-[[metylo-(1-metyloetylo)amino]sulfonylo]benzamidu (po-

niŜej „uracyl-NH”) środkiem metylującym C: 30

12

[0047] Grupa L1 oznacza nukleofilową grupę odszczepiającą się, korzystnie atom flu-

orowca, taki jak atom chloru, bromu lub jodu, ugrupowanie siarczanu C1-C6-alkilu, takie

jak ugrupowanie siarczanu metylu, C1-C6-alkilosulfonyloksyl, taki jak metylosulfonylok-

syl, C1-C6-fluorowcoalkilosulfonyloksyl, taki jak trifluorometylosulfonyloksyl lub fenylo-

sulfonyloksyl, szczególnie korzystnie ugrupowanie siarczanu C1-C6-alkilu. 5

[0048] Odpowiednimi środkami metylującymi C są halogenki metylu, takie jak jodek me-

tylu, bromek metylu, chlorek metylu, siarczan dimetylu, estry metylowe kwasu C1-C6-flu-

orowcoalkilosulfonowego lub estry metylowe kwasu fenylosulfonowego, szczególnie ko-

rzystne są halogenki metylu i siarczan dimetylu; nadzwyczaj korzystny jest siarczan dime-

tylu. 10

[0049] Środek metylujący C moŜe być stosowany zarówno w równomolowej ilości, w

przeliczeniu na uracyl-NH, jak i w podstechiometrycznej ilości lub w nadstechiometrycz-

nej ilości.

[0050] Sposób (2) zwykle przeprowadza się w obecności zasady, przy czym odpowiednie

są wszystkie zwykle stosowane zasady organiczne i nieorganiczne, np. zasady wymienione 15

w sposobie (1). Korzystne są zasady wybrane z grupy obejmującej wodorotlenki metali al-

kalicznych i metali ziem alkalicznych, takie jak wodorotlenek litu, wodorotlenek sodu,

wodorotlenek potasu i wodorotlenek wapnia, tlenki metali alkalicznych i metali ziem alka-

licznych, takie jak tlenek litu, tlenek sodu, tlenek wapnia i tlenek magnezu, węglany metali

alkalicznych i metali ziem alkalicznych, takie jak węglan litu, węglan sodu, węglan potasu 20

i węglan wapnia oraz wodorowęglany metali alkalicznych, takie jak wodorowęglan sodu.

W szczególnie korzystnej postaci wykonania jako zasadę stosuje się wodorotlenek sodu

lub potasu. Zasady na ogół stosuje się w równomolowej ilości w przeliczeniu na uracyl-

NH, jednak mogą być równieŜ stosowane w ilościach katalitycznych, w nadmiarze lub

ewentualnie jako rozpuszczalnik. 25

[0051] W bardzo korzystnym wariancie sposobu (2) pH jest utrzymywane w zakresie od 1

do 6 podczas całej reakcji, przez dodawanie zasady ciągłe lub porcjami. „Dodawanie zasa-

dy porcjami” oznacza, Ŝe dodawanie zasady podczas reakcji następuje w pojedynczych

porcjach, czyli w co najmniej 2 porcjach lub w kilku do wielu porcjach, albo w sposób cią-

gły. 30

[0052] W celu przeprowadzenia reakcji, uracyl-NH, środek metylujący C i ewentualnie za-

sadę moŜna wprowadzać do naczynia reakcyjnego oddzielnie, jednocześnie lub kolejno po

sobie i doprowadzać je do reakcji.

[0053] Zgodnie z pierwszą postacią realizacji sposobu (2), reakcja uracylu-NH ze środ-

13

kiem metylującym C następuje w rozpuszczalniku organicznym.

[0054] W zaleŜności od zakresu temperatury, jako rozpuszczalniki dla tej reakcji odpo-

wiednie są alifatyczne, cykloalifatyczne lub aromatyczne węglowodory, takie jak pentan,

heksan, cyklopentan, cykloheksan, toluen, ksylen, chlorowane alifatyczne i aromatyczne

węglowodory, takie jak dichlorometan, trichlorometan, 1,2-dichloroetan, 1,1,2,2-tetrachlo-5

roetan, chlorobenzen, 1,2-, 1,3- lub 1,4-dichlorobenzen, chlorotolueny, dichlorotolueny,

etery dialkilowe o otwartym łańcuchu, takie jak eter dietylowy, eter di-n-propylowy, eter

di-n-izopropylowy, eter metylowo-tert-butylowy, etery cykliczne, takie jak tetrahydrofu-

ran, 1,4-dioksan, anizol, etery glikolowe, takie jak eter dimetylowy glikolu etylenowego,

eter dietylowy glikolu etylenowego, eter dimetylowy glikolu dietylenowego, eter dietylo-10

wy glikolu dietylenowego, alkohole C1-C4, takie jak metanol, etanol, n-propanol, izopro-

panol, n-butanol, estry C1-C6-alkilowe alifatycznych kwasów karboksylowych, takie jak

octan metylu, octan etylu lub octan n-butylu; ketony, takie jak aceton, keton metylowo-

etylowy, keton metylowo-izopropylowy, keton metylowo-izobutylowy, butanon, węglany,

takie jak węglan dietylu i węglan etylenu, N,N-dialkiloamidy, takie jak N,N-dimetylo-15

formamid lub N,N-dimetyloacetamid, N-alkilolaktamy, takie jak N-metylopirolidon, sulfo-

tlenki, takie jak dimetylosulfotlenek, tetraalkilomoczniki, takie jak tetrametylomocznik, te-

traetylomocznik, tetrabutylomoczniki, dimetyloetylenomocznik, dimetylopropylenomocz-

nik lub mieszaniny tych rozpuszczalników.

[0055] Korzystnymi rozpuszczalnikami są N,N-dialkiloamidy, takie jak N,N-dimetylo-20

formamid, N-alkilolaktamy, takie jak N-metylopirolidon, ketony, takie jak aceton, węglo-

wodory aromatyczne, takie jak toluen, chlorowane alifatyczne i aromatyczne węglowodo-

ry, takie jak dichlorometan lub chlorobenzen, etery cykliczne, takie jak tetrahydrofuran, es-

try C1-C6-alkilowe alifatycznych kwasów karboksylowych, takie jak octan etylu, octan n-

butylu lub mieszaniny tych rozpuszczalników. 25

[0056] Metylowanie uracylu-NH korzystnie prowadzi się w temperaturze pomiędzy -5°C i

100°C. Czas reakcji moŜe być ustalony przez fachowca w zwykły sposób rutynowymi me-

todami, takimi jak chromatografia cienkowarstwowa lub HPLC.

[0057] W innym wariancie sposobu (2a) reakcję moŜna przeprowadzać równieŜ w ukła-

dzie wielofazowym. Wariant ten jest korzystny. 30

[0058] Odnośnie środka metylującego C, wartości pH, zasady, temperatury i ciśnienia

obowiązują objaśnienia zamieszczone powyŜej.

[0059] Zgodnie z drugą, korzystną postacią realizacji sposobu (2), reakcję uracylu-NH ze

środkiem metylującym C przeprowadza się w wodno-organicznym układzie wielofazo-

wym, w obecności jednego lub większej liczby katalizatorów przeniesienia fazowego. 35

14

[0060] Przykładami katalizatorów przeniesienia fazowego są czwartorzędowe sole amo-

niowe, sole fosfoniowe, etery koronowe lub poliglikole. Korzystne odpowiednie czwarto-

rzędowe sole amoniowe obejmują np. halogenki tetra-(C1-C18)-alkiloamoniowe i halo-

genki N-benzylotri-(C1-C18)-alkiloamoniowe. Korzystne odpowiednie sole fosfoniowe

obejmują np. chlorki C1-C18-alkilotrifenylofosfoniowe, bromki C1-C18-alkilotrifenylo-5

fosfoniowe, octany C1-C18-alkilotrifenylofosfoniowe, chlorki tetra-(C1-C18)-alkilofosfo-

niowe lub bromki tetra-(C1-C18)-alkilofosfoniowe, chlorek tetrafenylofosfoniowy lub

bromek tetrafenylofosfoniowy, chlorek benzylotrifenylofosfoniowy lub bromek benzylotri-

fenylofosfoniowy. Korzystne etery koronowe obejmują np. eter 18-korona-6, dibenzo-18-

korona-6. Korzystne odpowiednie poliglikole obejmują np. eter dibutylowy glikolu diety-10

lenowego (=butylodiglym), eter dimetylowy glikolu tetraetylenowego (= tetraglym), eter

dimetylowy glikolu trietylenowego (= triglym), eter dimetylowy poliglikolu. Na ogół kata-

lizator przeniesienia fazowego stosuje się w ilości do 20% mol., w przeliczeniu na uracyl-

NH.

[0061] Wielofazowy układ obejmuję fazę wodną i co najmniej jedną ciekłą fazę orga-15

niczną. Oprócz tego mogą być obecne równieŜ fazy stałe.

[0062] Faza wodna jest korzystnie roztworem zawierającym zasadę, w szczególności wod-

nym roztworem wodorotlenków metali alkalicznych i metali ziem alkalicznych (takich jak

wodorotlenek litu, wodorotlenek sodu, wodorotlenek potasu i wodorotlenek wapnia), wę-

glanów metali alkalicznych i metali ziem alkalicznych (takich jak węglan litu, węglan so-20

du, węglan potasu i węglan wapnia) lub wodorowęglanów metali alkalicznych (takich jak

wodorowęglan sodu) w wodzie. Szczególnie korzystnie stosuje się wodorotlenki metali al-

kalicznych i metali ziem alkalicznych, zwłaszcza wodorotlenek sodu.

[0063] Zasadę (zasady) na ogół stosuje się w równomolowych ilościach, w przeliczeniu na

uracyl-NH, jednak moŜe(mogą) być równieŜ stosowana(stosowane) w ilościach katalitycz-25

nych w nadmiarze lub ewentualnie jako rozpuszczalnik (rozpuszczalniki). Korzystnie sto-

suje się co najmniej równomolową ilość zasady w przeliczeniu na uracyl-NH.

[0064] W zaleŜności od zakresu temperatury, jako rozpuszczalniki dla fazy organicznej

odpowiednie są korzystnie alifatyczne, cykloalifatyczne lub aromatyczne węglowodory,

takie jak pentan, heksan, cyklopentan, cykloheksan, toluen, ksylen, chlorowane alifatyczne 30

i aromatyczne węglowodory, takie jak dichlorometan, trichlorometan, 1,2-dichloroetan,

1,1,2,2-tetrachloroetan, chlorobenzen, 1,2-, 1,3- lub 1,4-dichlorobenzen, chlorotolueny, di-

chlorotolueny, etery dialkilowe o otwartym łańcuchu, takie jak eter dietylowy, eter di-n-

propylowy, eter di-n-izopropylowy, eter metylowo-tert-butylowy, etery cykliczne, takie jak

15

tetrahydrofuran (THF) i anizol, estry C1-C6-alkilowe alifatycznych kwasów karboksylo-

wych, takie jak octan metylu, octan etylu lub octan n-butylu; albo mieszaniny tych roz-

puszczalników. Korzystnymi rozpuszczalnikami dla fazy organicznej są octan etylu, octan

n-butylu; chlorobenzen, THF, toluen lub mieszaniny tych rozpuszczalników; bardzo ko-

rzystne są mieszaniny octanu etylu, octanu n-butylu, chlorobenzenu i THF, oraz mieszani-5

ny toluenu i THF.

[0065] Podczas reakcji mogą pojawiać się fazy stałe, jeŜeli np. uracyl-NH, środek metylu-

jący C, zasada i/lub katalizator przeniesienia fazowego nie są całkowicie rozpuszczone.

[0066] W korzystnej postaci wykonania, układ wielofazowy składa się z wodnego roztwo-

ru wodorotlenku sodu jako fazy wodnej oraz z toluenu i tetrahydrofuranu lub dichlorome-10

tanu i tetrahydrofuranu, chlorobenzenu i tetrahydrofuranu albo z octanu etylu lub octanu n-

butylu jako fazy organicznej.

[0067] W celu przeprowadzenia reakcji, uracyl-NH, środek metylujący C, zasadę i ewen-

tualnie katalizator przeniesienia fazowego moŜna wprowadzać do naczynia reakcyjnego

oddzielnie, jednocześnie lub kolejno po sobie i doprowadzać je do reakcji. 15

[0068] W przypadku stosowania układu dwufazowego, na ogół fazy oddziela się przed

krystalizacją postaci II. Szczególnie korzystnie przed krystalizacją suszy się otrzymany w

ten sposób produkt znanymi fachowcowi sposobami suszenia, przykładowo przez azeotro-

powe oddestylowanie wody wraz z częścią rozpuszczalnika organicznego.

[0069] PoniŜsze figury i przykłady słuŜą objaśnieniu wynalazku i nie mają na celu ograni-20

czania jego zakresu.

[0070] Figura 1 pokazuje rentgenowski dyfraktogram proszkowy postaci II. Rentgenowski

dyfraktogram proszkowy postaci II zarejestrowano w 25°C, za pomocą dyfraktometru D-

5000 firmy Bruker-AXS w geometrii refleksyjnej w zakresie 2θ = 4° - 35° z wielkością

kroku 0,02°, przy zastosowaniu promieniowania Cu-Kα. Z otrzymanych wartości 2θ obli-25

czono podane odległości międzypłaszczyznowe d.

[0071] Figura 2 pokazuje widmo IR postaci II. Widma IR rejestrowano za pomocą spek-

trometrów FTIR "Nicolet Magna 550" i "Nicolet Magna 750" firmy Thermo Electron

Corp./USA w zakresie liczb falowych 400-4000 cm-1, przy rozdzielczości 4 cm-1 (32 ska-

nów). Jako próbki do badań słuŜyły tabletki KBr. 30

[0072] Oznaczanie temperatur topnienia i ciepła topnienia dokonywano za pomocą DSC,

stosując urządzenie Mettler Toledo DSC 25 firmy Mettler, z szybkością nagrzewania 5

K/min. w zakresie od -5°C do +80°C. Ilość próbki do badań wynosiła 5 do 10 mg.

[0073] Oznaczanie danych krystalograficznych postaci II (tabela 1) dokonywano za pomo-

16

cą dyfraktometru monokrystalicznego firmy Bruker („Bruker P4”), przy stosowaniu pro-

mieniowania Cu-Kα.

Wytwarzanie postaci II fenylouracylu I przez krystalizację amorficznej postaci I z roz-

puszczalnika organicznego, z usuwaniem rozpuszczalnika (ogólny sposób postępowania)

[0074] W temperaturze pokojowej rozpuszczono 1 g amorficznego fenylouracylu I w kaŜ-5

dorazowo podanym rozpuszczalniku. Otrzymany roztwór ogrzewano do temperatury

podanej w tabeli 3 i pozostawiano w tej temperaturze, przy czym w celu odparowania roz-

puszczalnika przez roztwór przepuszczano strumień azotu. Po usunięciu rozpuszczalnika,

mieszaninę ochłodzono do temperatury otoczenia i wyodrębniono materiał krystaliczny i

analizowano za pomocą DSC i/lub za pomocą rentgenowskiej dyfraktometrii proszkowej 10

(XRD). We wszystkich przypadkach otrzymymano postać II.

Tabela 3

Przykład Rozpuszczalnik T [°C] XRD1) Pik DSC [°C]

1 aceton 35 n.z. 187

2 izopropanol 35 + 183, 187

3 izopropanol 70 n.z. 190

4 toluen 35 + 189

5 toluen 80 + 189

6 keton metylowo-izobutylowy 100 n.z. 189

7 1-pentanol 50 n.z. 188

8 1-pentanol 120 + 178

9 nitrometan 40 + 186

1) rentgenowski dyfraktogram proszkowy: + = rejestrowano; n.z. nie zarejestrowano

[0075] Przykład 10: W temperaturze pokojowej rozpuszczono 1 g amorficznego fenylo-

uracylu I w 25 ml acetonitrylu. Klarowny roztwór pozostawiono bez przykrycia na jeden

tydzień w temperaturze otoczenia, przy czym w tym czasie duŜa część rozpuszczalnika 15

uległa odparowaniu i pozostał biały krystaliczny osad. Pik DSC w 187°C potwierdził obec-

ność postaci II.

Przykład 11: Wytwarzanie postaci II fenylouracylu I przez krystalizację amorficznej posta-

ci I z acetonu

[0076] W trakcie mieszania, w 22°C rozpuszczono 0,2 g amorficznej postaci I w 10 kro-20

plach acetonu. Następnie mieszanie kontynuowano przez 3 minuty i najpierw pojawiło się

pierwsze zmętnienie, które podczas następnych 30 minut uległo intensyfikacji, z powsta-

17

niem osadu. Pozwolono by osad opadł (30 min.) i usunięto aceton pod próŜnią, uzyskując

w ten sposób 0,191 g (96% ilości teoretycznej) postaci II o temperaturze topnienia 180 -

184°C.

Przykład 12: Wytwarzanie postaci II fenylouracylu I przez krystalizację z roztworu mie-

szaniny reakcyjnej 5

[0077] W 25°C przygotowano wsad początkowy 50,0 g (0,098 mola) 2-chloro-5-[3,6-dihy-

dro-2,6-diokso-4-(trifluorometylo)-1-(2H)-pirymidynylo]-4-fluoro-N-{[metylo-(1-metylo-

etylo)amino]sulfonylo}benzamidu, 3,2 g (0,0089 mola) bromku tetrabutyloamoniowego (=

TBAB) i 15,1 g (0,12 mola) siarczanu dimetylu w mieszaninie toluenu, wody i THF, i

wsad ten ogrzano do 40°C. Następnie przez dodanie wodnego 10% roztworu NaOH na-10

stawiono wartość pH mieszaniny reakcyjnej na 5,3 – 5,5. Podczas całego czasu trwania re-

akcji dodawano dalej wodny 10% roztwór NaOH, tak Ŝe podczas całego przebiegu reakcji

utrzymywała się stała, ustawiona wcześniej wartość pH. Po zakończeniu reakcji, mieszanie

mieszaniny reakcyjnej kontynuowano jeszcze przez 3,5 h w 40°C. Następnie rozdzielono

fazy. 15

[0078] Z tak otrzymanego roztworu usunięto przez destylację pod ciśnieniem normalnym

55 do 60% rozpuszczalnika, otrzymując gorący roztwór związku tytułowego w toluenie.

Roztwór następnie ochłodzono do 70°C, a potem w czasie 5 h ochłodzono ze stałą szybko-

ścią chłodzenia do 20°C i mieszanie kontynuowano przez 3 h w 20°C. Wytrąconą substan-

cję stałą odsączono pod próŜnią i wysuszono. Otrzymano 42,6 g (84,0%) związku tytuło-20

wego jako postać II, z zawartością substancji czynnej 96,8%.

[0079] Tak jak postać I, postać II jest takŜe odpowiednia jako środek chwastobójczy, ale

jest lepsza od niej pod względem skuteczności. Wynalazek dotyczy zatem równieŜ środ-

ków ochrony roślin zawierających krystaliczną postać II i środki pomocnicze zwykle sto-

sowane do formułowania środków ochrony roślin, w szczególności środków ochrony ro-25

ślin w postaci wodnych i niewodnych koncentratów zawiesinowych. Wynalazek dotyczy

równieŜ sposobu zwalczania niepoŜądanej wegetacji, charakteryzującego się tym, Ŝe po-

stać II fenylouracylu, korzystnie jako odpowiedni preparat substancji czynnej, wywiera

działanie na rośliny, ich środowisko i/lub na nasiona.

[0080] Środki chwastobójcze zawierające postać II bardzo dobrze zwalczają wegetację na 30

obszarach nieuŜytków rolnych, zwłaszcza przy stosowaniu duŜych dawek. W uprawach ta-

kich jak pszenica, ryŜ, kukurydza, soja i bawełna, działają one przeciw chwastom i szko-

dliwym trawom, bez powaŜniejszego uszkadzania roślin uprawnych. Taki efekt występuje

przede wszystkim przy stosowaniu niskich dawek.

[0081] W zaleŜności od danego sposobu stosowania, postać II lub zawierające ją środki 35

18

chwastobójcze mogą być dodatkowo stosowane w większej ilości roślin uprawnych do

usuwania niepoŜądanych roślin. Bierze się pod uwagę przykładowo następujące uprawy:

[0082] Allium cepa, Ananas comosus, Arachis hypogaea, Asparagus officinalis, Beta vul-

garis spec. altissima, Beta vulgaris spec. rapa, Brassica napus var. napus, Brassica napus

var. napobrassica, Brassica rapa var. silvestris, Camellia sinensis, Carthamus tinctorius, 5

Carya illinoinensis, Citrus limon, Citrus sinensis, Coffea arabica (Coffea canephora,

Coffea liberica), Cucumis sativus, Cynodon dactylon, Daucus carota, Elaeis guineensis,

Fragaria vesca, Glycine max, Gossypium hirsutum, (Gossypium arboreum, Gossypium

herbaceum, Gossypium vitifolium), Helianthus annuus, Hevea brasiliensis, Hordeum vul-

gare, Humulus lupulus, Ipomoea batatas, Juglans regia, Lens culinaris, Linum usitatissi-10

mum, Lycopersicon lycopersicum, Malus spec., Manihot esculenta, Medicago sativa, Musa

spec., Nicotiana tabacum (N.rustica), Olea europaea, Oryza sativa, Phaseolus lunatus, Pha-

seolus vulgaris, Picea abies, Pinus spec., Pisum sativum, Prunus armeniaca, Prunus avium,

Prunus cerasus, Prunus dulcis, Prunus domesticua, Prunus persica, Pyrus communis, Ribes

sylvestre, Ricinus communis, Saccharum officinarum, Secale cereale, Solanum tuberosum, 15

Sorghum bicolor (s. vulgare), Theobroma cacao, Trifolium pratense, Triticum aestivum,

Triticum durum, Vicia faba, Vitis vinifera i Zea mays.

[0083] Ponadto postać II lub zawierające ją środki chwastobójcze mogą być równieŜ sto-

sowane w uprawach, które w wyniku hodowli, włącznie z metodami inŜynierii genetycz-

nej, wykazują tolerancję na działanie środków chwastobójczych. 20

[0084] Ponadto postać II lub zawierające ją środki chwastobójcze mogą być równieŜ sto-

sowane w uprawach, które w wyniku hodowli, włącznie z metodami inŜynierii genetycz-

nej, wykazują tolerancję na ataki owadów lub grzybów.

[0085] Poza tym stwierdzono, Ŝe postać II jest równieŜ odpowiednia do defoliacji i desy-

kacji części roślin, przy czym w tym przypadku bierze się pod uwagę rośliny uprawne, ta-25

kie jak bawełna, ziemniaki, rzepak, słoneczniki, soję lub bób, w szczególności bawełnę. W

związku z tym opracowano środki do desykacji i/lub defoliacji roślin, sposób wytwarzania

tych środków i sposoby desykacji i/lub defoliacji roślin z uŜyciem postaci II.

[0086] Jako środek do desykacji postać II jest szczególnie odpowiednia do wysuszania

nadziemnych części roślin uprawnych, takich jak ziemniaki, rzepak, słoneczniki i soja. 30

UmoŜliwia to w pełni mechaniczne zbiory tych waŜnych roślin uprawnych. W interesie

gospodarczym jest dalsze ułatwianie zbiorów, które jest umoŜliwione przez czasowe ogra-

niczanie spadania lub zmniejszanie przyczepności do drzew w przypadku owoców cytru-

sowych, oliwek lub innych rodzajów i gatunków owoców ziarnkowych, pestkowych i łu-

skowych. Ten sam mechanizm, czyli wspomaganie tworzenia się tkanki rozdzielającej 35

19

pomiędzy częścią owocową lub liściastą a pędem rośliny jest równieŜ istotny dla pewnie

kontrolowanej defoliacji roślin uŜytkowych, w szczególności bawełny. Oprócz tego skró-

cenie przedziału czasu, w którym dojrzewają poszczególne rośliny plantacji bawełny, pro-

wadzi do zwiększonej jakości włókien po zbiorach.

[0087] Poza tym stwierdzono, Ŝe postać II odpowiednia jest równieŜ do zwalczania roślin 5

iglastych, w szczególności dziko rosnących siewek roślin iglastych, szczególnie do zwal-

czania dziko rosnących siewek sosny.

[0088] Ponadto postać II nadaje się równieŜ do zwalczania chwastów w roślinach upraw-

nych, takich jak np. soja, bawełna, rzepak, len, soczewica, ryŜ, buraki cukrowe, słoneczni-

ki, tytoń i zboŜa, takie jak np. kukurydza lub pszenica. 10

[0089] Postać II lub zawierające ją środki chwastobójcze mogą być stosowane przykłado-

wo w postaci bezpośrednio rozpylanych roztworów wodnych, proszków, zawiesin, jak

równieŜ wysokostęŜonych wodnych, oleistych lub innych zawiesin, zawiesin olejowych,

past, preparatów pylistych, preparatów do posypywania lub granulatów, na drodze opry-

skiwania, rozpylania, opylania, posypywania lub polewania. Postacie stosowania zaleŜą od 15

celów zastosowania; powinny one zapewniać w kaŜdym przypadku moŜliwie dokładne

rozprowadzenie substancji czynnych według wynalazku.

[0090] Środki chwastobójcze zawierają chwastobójczo skuteczną ilość postaci II oraz

środki pomocnicze i nośniki zwykle stosowane do formułowania środków ochrony roślin.

[0091] Odpowiednimi nośnikami są zasadniczo wszystkie stałe substancje stosowane za-20

zwyczaj w środkach ochrony roślin, w szczególności w środkach chwastobójczych. Stały-

mi nośnikami są np. ziemie mineralne, takie jak Ŝele krzemionkowe, krzemiany, talk, ka-

olin, ił atapulgitowy, wapień, wapno, kreda, glinka biała, less, iły, dolomit, ziemia

okrzemkowa, siarczan wapnia i siarczan magnezu, tlenek magnezu, zmielone tworzywa

sztuczne, nawozy, takie jak np. siarczan amonu, fosforan amonu, azotan amonu, moczniki 25

oraz produkty roślinne, takie jak mąka zboŜowa, mielona kora drzew, mączka drzewna i

mączka ze skorup orzechów, sproszkowana celuloza, a takŜe inne stałe nośniki.

[0092] W przypadku ciekłych preparatów postaci II, kompozycje mają fazę ciekłą. Jako

faza ciekła odpowiednie są zasadniczo woda i takie rozpuszczalniki organiczne, w których

postać II jest tylko nieznacznie rozpuszczalna lub nie jest rozpuszczalna w ogóle, np., ta-30

kie, w których rozpuszczalność postaci II fenylouracylu I w 25°C i przy 1013 mbarach jest

nie większa niŜ 1% wag., w szczególności nie większa niŜ 0,1% wag., zwłaszcza nie więk-

sza niŜ 0,01% wag.

[0093] Korzystnymi fazami ciekłymi są w szczególności woda i wodne rozpuszczalniki,

czyli mieszaniny rozpuszczalników, które oprócz wody zawierają jeszcze do 30% wag., 35

20

jednak korzystnie nie więcej niŜ 10% wag., w przeliczeniu na całkowitą ilość wody i roz-

puszczalnika, jednego lub większej ilości rozpuszczalników organicznych mieszających

się z wodą, np. eterów mieszających się z wodą, takich jak tetrahydrofuran, glikol metylo-

wy, diglikol metylowy, alkanoli, takich jak metanol, etanol, izopropanol lub polioli, takich

jak glikol etylenowy, glicerol, glikol dietylenowy, glikol propylenowy i tym podobnych. 5

[0094] Korzystnymi fazami ciekłymi są poza tym niewodne rozpuszczalniki organiczne, w

których rozpuszczalność postaci II fenylouracylu I w 25°C i przy 1013 mbarach jest nie

większa niŜ 1% wag., w szczególności nie większa niŜ 0,1% wag., zwłaszcza nie większa

niŜ 0,01% wag. Do takich rozpuszczalników naleŜą w szczególności węglowodory alifa-

tyczne i cykloalifatyczne oraz oleje, szczególnie pochodzenia roślinnego, ponadto estry 10

C1-C4-alkilowe nasyconych i nienasyconych kwasów tłuszczowych lub mieszaniny kwa-

sów tłuszczowych, w szczególności estry metylowe, np. oleinian metylu, stearynian mety-

lu, ester metylowy oleju rzepakowego, jak równieŜ parafinowe oleje mineralne i tym po-

dobne.

[0095] Typowe środki pomocnicze obejmują substancje powierzchniowo czynne, zwłasz-15

cza środki zwilŜające i środki dyspergujące (ułatwiające dyspergowanie) zazwyczaj stoso-

wane w środkach ochrony roślin, poza tym dodatki zmieniające lepkość (środki zagęszcza-

jące, zagęszczacze), środki przeciwpieniące, środki przeciwko zamarzaniu, środki do regu-

lowania pH, środki stabilizujące, środki przeciwzbrylające i biocydy (środki konserwują-

ce). 20

[0096] Wynalazek dotyczy zwłaszcza środków ochrony roślin w postaci wodnych koncen-

tratów zawiesinowych (SC). Tego rodzaju koncentraty zawiesinowe zawierają postać II

fenylouracylu I, w postaci silnie rozdrobnionych cząstek, przy czym cząstki postaci II są

zawieszone w fazie wodnej. Wielkość cząstek substancji czynnej, czyli wielkość, której nie

przekracza 90% wag. cząstek substancji czynnej, zwykle wynosi poniŜej 30 µm, w szcze-25

gólności poniŜej 20 µm. Korzystnie co najmniej 40% wag., w szczególności co najmniej

60% cząstek w koncentratach SC według wynalazku ma średnicę poniŜej 2 µm.

[0097] Wodne koncentraty zawiesinowe oprócz substancji czynnej zawierają zwykle sub-

stancje powierzchniowo czynne, jak równieŜ ewentualnie środki przeciwpieniące, środki

zagęszczające (= zagęszczacze), środki przeciwko zamarzaniu, środki stabilizujące (biocy-30

dy), środki do regulowania pH i środki przeciwzbrylające.

[0098] Ilość substancji czynnej, czyli całkowita ilość postaci II fenylouracylu, jak równieŜ

ewentualnie innych substancji czynnych w takich koncentratach SC, zwykle mieści się w

zakresie od 10 do 70% wag., zwłaszcza w zakresie od 20 do 50% wag., w przeliczeniu na

całkowitą masę koncentratu zawiesinowego. 35

21

[0099] Odpowiednimi substancjami powierzchniowo czynnymi są korzystnie anionowe i

niejonowe środki powierzchniowo czynne. Odpowiednimi substancjami powierzchniowo

czynnymi są równieŜ koloidy ochronne. Ilość substancji powierzchniowo czynnych wynosi

na ogół 0,5 do 30% wag., w szczególności 1 do 20% wag., w przeliczeniu na całkowitą

wagę wodnego koncentratu SC według wynalazku. Substancje powierzchniowo czynne 5

korzystnie obejmują co najmniej jedną anionową substancję powierzchniowo czynną i co

najmniej jedną niejonową substancję powierzchniowo czynną, przy czym stosunek ilo-

ściowy anionowej do niejonowej substancji czynnej zwykle mieści się w zakresie od 10 : 1

do 1 : 10.

[0100] Przykładami anionowych substancji powierzchniowo czynnych (środków po-10

wierzchniowo czynnych) są alkiloarylosulfoniany, fenylosulfoniany, alkilosiarczany, alki-

losulfoniany, alkiloeterosiarczany, alkiloaryloeterosiarczany, fosforany eteru alkilowego

poliglikolu, fosforany eteru poliarylowo-fenylowego, sulfobursztyniany alkilu, olefinosul-

foniany, sulfoniany parafinowe, produkty sulfonowania przy rafinacji ropy naftowej, tau-

rydy, sarkozydy, kwasy tłuszczowe, kwasy alkilonaftalenosulfonowe, kwasy naftalenosul-15

fonowe, kwasy lignosulfonowe, produkty kondensacji sulfonowanych naftalenów z for-

maldehydem lub formaldehydem i fenolem oraz ewentualnie mocznikiem oraz produkty

kondensacji kwasu fenolosulfonowego, formaldehydu i mocznika, ług posiarczynowy i li-

gnosulfoniany, fosforany alkilowe, fosforany alkiloarylowe, np. fosforany tristyrylu oraz

polikarboksylany, takie jak poliakrylany, kopolimery bezwodnik maleinowy/olefina (np. 20

Sokalan CP9, BASF), włącznie z solami metali alkalicznych, metali ziem alkalicznych,

solami amonowymi i aminowymi wyŜej wymienionych substancji. Korzystnymi aniono-

wymi substancjami powierzchniowo czynnymi są takie substancje, które zawierają co

najmniej jedną grupę sulfonianową, a w szczególności ich sole z metalami alkalicznymi i

ich sole amonowe. 25

[0101] Przykłady niejonowych substancji powierzchniowo czynnych obejmują oksyalkile-

nowane alkilofenole, oksyalkilenowane alkohole, oksyalkilenowane aminy tłuszczowe, es-

try polioksyetylenoglicerolu i kwasów tłuszczowych, oksyalkilenowany olej rycynowy,

oksyalkilenowane kwasy tłuszczowe, oksyalkilenowane amidy kwasów tłuszczowych, po-

lidietanoloamidy kwasów tłuszczowych, oksyetylenowana lanolina, estry poliglikolowe 30

kwasów tłuszczowych, alkohol izotridecylowy, amidy kwasów tłuszczowych, metylocelu-

lozę, estry kwasów tłuszczowych, alkilopoliglikozydy, estry glicerolu i kwasów tłuszczo-

wych, glikol polietylenowy, glikol polipropylenowy, kopolimery blokowe glikol polietyle-

nowy-glikol polipropylenowy, eter alkilowy glikolu polietylenowego, eter alkilowy glikolu

polipropylenowego, kopolimery blokowe eteru glikol polietylenowy-glikol polipropyle-35

22

nowy (kopolimer blokowy politlenek etylenu-politlenek propylenu) i ich mieszaniny. Ko-

rzystnymi niejonowymi substancjami powierzchniowo czynnymi są oksyetylenowane al-

kohole tłuszczowe, alkilopoliglikozydy, estry glicerolu i kwasów tłuszczowych, oksyalki-

lenowany olej rycynowy, oksyalkilenowane kwasy tłuszczowe, oksyalkilenowane amidy

kwasów tłuszczowych, oksyetylenowana lanolina, estry poliglikolowe kwasów tłuszczo-5

wych i kopolimery blokowe tlenek etylenu-tlenek propylenu i ich mieszaniny.

[0102] Koloidami ochronnymi są zazwyczaj rozpuszczalne w wodzie, amfifilowe polime-

ry. Przykładami są białka i białka denaturowane, takie jak kazeina, polisacharydy, takie jak

rozpuszczalne w wodzie pochodne skrobi i pochodne celulozy, w szczególności hydrofo-

bowo modyfikowane skrobie i celulozy, ponadto polikarboksylany, takie jak kopolimery 10

polikwasu akrylowego i kwasu akrylowego, polialkohol winylowy, poliwinylopirolidon,

kopolimery winylopirolidonu, poliwinyloaminy, polietylenoiminy i etery polialkilenowe.

[0103] Dodatkami modyfikującymi lepkość (zagęszczaczami), odpowiednimi dla wodnych

koncentratów SC, są w szczególności związki nadające preparatowi zmodyfikowaną płyn-

ność, np. wysoką lepkość w stanie bezruchu i niską lepkość podczas poruszania. Zasadni-15

czo, odpowiednie są wszystkie związki stosowane do tego celu w koncentratach zawiesi-

nowych. Wymienić moŜna przykładowo substancje nieorganiczne, np. krzemiany war-

stwowe i organicznie modyfikowane krzemiany warstwowe, takie jak bentonity i ił ata-

pulgitowy (np. Attaclay firmy Engelhardt), oraz organiczne substancje, takie jak polisa-

charydy i heteropolisacharydy, takie jak Xanthan Gum (Kelzan firmy Kelco), Rhodo-20

pol 23 (Rhone Poulenc) lub Veegum (firmy R.T. Vanderbilt), przy czym korzystnie

stosuje się Xanthan Gum. Ilość dodatku modyfikującego lepkość wynosi często 0,1 do

5% wag., w przeliczeniu na całkowitą masę koncentratu SC.

[0104] Środkami przeciwpieniącymi odpowiednimi dla wodnych koncentratów SC według

wynalazku są przykładowo znane ze stosowania do tego celu emulsje silikonowe (Sili-25

kon SRE, firmy Wacker lub Rhodorsil firmy Rhodia), długołańcuchowe alkohole,

kwasy tłuszczowe i ich sole, środki przeciwpieniące typu wodnych dyspersji wosku, stałe

środki przeciwpieniące (tak zwane Compounds), związki fluoroorganiczne oraz ich mie-

szaniny. Ilość środków przeciwpieniących wynosi zwykle 0,1 do 1% wag., w przeliczeniu

na całkowitą masę koncentratu SC. 30

[0105] W celu stabilizacji koncentratów zawiesinowych według wynalazku moŜna doda-

wać równieŜ środki konserwujące. Odpowiednimi środkami konserwującymi są środki na

bazie izotiazolonów, przykładowo Proxel firmy ICI lub Acticide RS firmy Thor Che-

mie lub Kathon MK firmy Rohm & Haas. Ilość środka konserwującego wynosi zazwy-

23

czaj 0,05 do 0,5% wag., w przeliczeniu na całkowitą masę koncentratu SC.

[0106] Odpowiednimi środkami przeciwko zamarzaniu są ciekłe poliole, np. glikol etyle-

nowy, glikol propylenowy lub glicerol, jak równieŜ mocznik. Ilość środków przeciwko

zamarzaniu na ogół wynosi 1 do 20 % wag., w szczególności 5 do 10 % wag., w przelicze-

niu na całkowitą wagę wodnego koncentratu zawiesinowego. 5

[0107] Wodne koncentraty SC według wynalazku mogą ewentualnie zawierać bufory do

regulowania wartości pH. Przykładami buforów są sole metali alkalicznych słabych kwa-

sów nieorganicznych lub organicznych, takich jak np. kwas fosforowy, kwas borowy,

kwas octowy, kwas propionowy, kwas cytrynowy, kwas fumarowy, kwas winowy, kwas

szczawiowy i kwas bursztynowy. 10

[0108] JeŜeli preparaty krystalicznej modyfikacji postaci II stosuje się do zaprawiania ma-

teriału siewnego, mogą one zawierać inne zwykłe składniki wykorzystywane do zaprawia-

nia materiału siewnego, np. przy zaprawianiu lub powlekaniu. Oprócz wyŜej wymienio-

nych składników, naleŜą do nich środki barwiące, środki zwiększające przyczepność, wy-

pełniacze i plastyfikatory. 15

[0109] Odpowiednimi środkami barwiącymi są wszystkie barwniki i pigmenty stosowane

do tego celu. Przy tym mogą być stosowane zarówno pigmenty o niewielkiej rozpuszczal-

ności w wodzie, jak i barwniki rozpuszczalne w wodzie. Jako przykłady moŜna wymienić

barwniki i pigmenty znane pod nazwami Rhodamin B, C. I. Pigment Red 112 i C. I.

Solvent Red 1, Pigment blue 15:4, Pigment blue 15:3, Pigment blue 15:2, Pigment blue 20

15:1, Pigment blue 80, Pigment yellow 1, Pigment yellow 13, Pigment red 48:2, Pigment

red 48:1, Pigment red 57:1, Pigment red 53:1, Pigment orange 43, Pigment orange 34,

Pigment orange 5, Pigment green 36, Pigment green 7, Pigment white 6, Pigment brown

25, Basic violet 10, Basic violet 49, Acid red 51, Acid red 52, Acid red 14, Acid blue 9,

Acid yellow 23, Basic red 10, Basic red 108. Ilość środka barwiącego zazwyczaj jest nie 25

większa niŜ 20% wag. preparatu i korzystnie mieści się w zakresie od 0,1 do 15% wag., w

przeliczeniu na całkowitą masę preparatu.

[0110] Odpowiednimi środkami zwiększającymi przyczepność są wszystkie stosowane w

środkach zaprawowych środki wiąŜące. Przykłady odpowiednich środków wiąŜących

obejmują termoplastyczne polimery, takie jak poliwinylopirolidon, polioctan winylu, po-30

lialkohol winylowy i tyloza, ponadto poliakrylany, polimetakrylany, polibuteny, poliizobu-

teny, polistyren, polietylenoaminy, polietylenoamidy, wyŜej wymienione koloidy ochron-

ne, poliestry, polieteroestry, polibezwodniki, poliestrouretany, poliestroamidy, termopla-

styczne polisacharydy, np. pochodne celulozy, takie jak estry celulozy, etery celulozy, ete-

roestry celulozy, w tym metyloceluloza, etyloceluloza, hydroksymetyloceluloza, karbok-35

24

symetyloceluloza, hydroksypropyloceluloza oraz pochodne skrobi i modyfikowane skro-

bie, dekstryny, maltodekstryny, alginiany i chitozany, poza tym tłuszcze, oleje, białka włą-

czając w to kazeinę, Ŝelatynę i zeinę, gumę arabską, szelak. Środki zwiększające przyczep-

ność korzystnie są tolerowane przez rośliny, czyli w ogóle nie mają lub mają tylko nie-

znaczne działanie fitotoksyczne. Środki zwiększające przyczepność korzystnie ulegają roz-5

kładowi biologicznemu. Korzystnie środek zwiększający przyczepność jest tak dobierany,

Ŝeby działał jako matryca dla składników czynnych preparatu. Ilość środka zwiększającego

przyczepność jest nie większa niŜ 40% wag. preparatu i korzystnie mieści się w zakresie

od 1 do 40% wag., w szczególności w zakresie od 5 do 30% wag., w przeliczeniu na cał-

kowitą masę preparatu. 10

[0111] Oprócz środka zwiększającego przyczepność, preparaty do zaprawiania materiału

siewnego zawierają równieŜ wypełniacze. Przykładami są powyŜej wymienione stałe no-

śniki, w szczególności dokładnie rozdrobnione nieorganiczne materiały, takie jak ił ata-

pulgitowy, kreda, bentonit, kaolin, talk, perlit, mika, Ŝel krzemionkowy, ziemia okrzem-

kowa, proszek kwarcowy, montmorylonit, jak równieŜ dokładnie rozdrobnione materiały 15

organiczne, takie jak mączka drzewna, mąka zboŜowa, węgiel aktywny i tym podobne.

Ilość wypełniacza tak się dobiera, aby całkowita ilość wypełniacza nie przekraczała 75%

wag., w przeliczeniu na całkowitą masę wszystkich nielotnych składników preparatu. Czę-

sto ilość wypełniacza mieści się w zakresie od 1 do 50% wag., w przeliczeniu na całkowitą

masę wszystkich nielotnych składników preparatu. 20

[0112] Ponadto, preparat do zaprawiania materiału siewnego moŜe jeszcze zawierać pla-

styfikator, zwiększający elastyczność powłoczki. Przykładami plastyfikatorów są oligome-

ryczne glikole polialkilenowe, glicerol, ftalany dialkilowe, ftalany alkilobenzylu, benzo-

esany glikolu i porównywalne związki. Ilość plastyfikatora w powłoczce często mieści się

w zakresie od 0,1 do 20% wag., w przeliczeniu na całkowitą masę wszystkich nielotnych 25

składników preparatu.

[0113] W szczególności wynalazek dotyczy równieŜ środków ochrony roślin, w postaci

niewodnego koncentratu zawiesinowego. Tego rodzaju koncentraty zawiesinowe zawierają

postać II fenylouracylu I, w postaci dokładnie rozdrobnionych cząstek, przy czym cząstki

postaci II są zawieszone w fazie niewodnej. Wielkość cząstek substancji czynnej, czyli 30

wielkość, której nie przekracza 90% wag. cząstek substancji czynnej, zwykle wynosi poni-

Ŝej 30 µm, w szczególności poniŜej 20 µm. Korzystnie w niewodnych koncentratach SC co

najmniej 40% wag., w szczególności co najmniej 60% wag. cząstek, ma średnicę poniŜej 2

µm.

[0114] Niewodne koncentraty zawiesinowe oprócz substancji czynnej zawierają zwykle 35

25

substancje powierzchniowo czynne, jak równieŜ ewentualnie środki przeciwpieniące,

środki zagęszczające (= zagęszczacze), środki przeciwko zamarzaniu, środki stabilizujące

(biocydy), środki do regulowania wartości pH i środki przeciwzbrylające.

[0115] Ilość substancji czynnej, czyli całkowita ilość postaci II fenylouracylu I, jak rów-

nieŜ ewentualnie innych substancji czynnych w tego rodzaju niewodnych koncentratach 5

SC, zwykle mieści się w zakresie od 10 do 70% wag., w szczególności w zakresie od 20 do

50% wag., w przeliczeniu na całkowitą masę niewodnego koncentratu zawiesinowego.

[0116] Odpowiednimi substancjami powierzchniowo czynnymi są korzystnie uprzednio

wymienione anionowe i niejonowe środki powierzchniowo czynne. Ilość substancji po-

wierzchniowo czynnych wynosi na ogół 1 do 30% wag., w szczególności 2 do 20% wag., 10

w przeliczeniu na całkowitą masę niewodnego koncentratu SC według wynalazku. Sub-

stancje powierzchniowo czynne korzystnie obejmują co najmniej jedną anionową substan-

cję powierzchniowo czynną i co najmniej jedną niejonową substancję powierzchniowo

czynną, przy czym stosunek ilościowy anionowej do niejonowej substancji czynnej zwykle

mieści się w zakresie od 10 : 1 do 1 : 10. 15

[0117] Postać I według wynalazku moŜna równieŜ formułować jako preparaty proszkowe,

preparaty do posypywania i preparaty pyliste. Tego rodzaju preparaty moŜna wytwarzać

przez mieszanie lub wspólne mielenie postaci II ze stałym nośnikiem i ewentualnie z in-

nymi środkami pomocniczymi.

[0118] Zgodnie z wynalazkiem postać II moŜna formułować jako granulaty, np. powlekane 20

granulaty, impregnowane granulaty i jednorodne granulaty. Tego rodzaju preparaty moŜna

wytwarzać przez związanie substancji czynnych ze stałymi nośnikami. Stałymi nośnikami

są np. ziemie mineralne, takie jak kwasy krzemowe, Ŝele krzemionkowe, krzemiany, talk,

kaolin, wapień, wapno, kreda, glinka biała, less, ił atapulgitowy, dolomit, ziemia okrzem-

kowa, siarczan wapnia i siarczan magnezu, tlenek magnezu, zmielone tworzywa sztuczne, 25

nawozy, takie jak siarczan amonu, fosforan amonu, azotan amonu, moczniki oraz produkty

roślinne, takie jak mąka zboŜowa, mielona kora drzew, mączka drzewna i mączka ze sko-

rup orzechów, sproszkowana celuloza, albo inne stałe nośniki.

[0119] StęŜenia postaci II w preparatach gotowych do stosowania mogą się zmieniać w

szerokich granicach. Preparaty na ogół zawierają w przybliŜeniu od 11 do 98% wag., ko-30

rzystnie 10 do 95% wag., w przeliczeniu na całkowitą masę substancji czynnych.

[0120] PoniŜsze przykłady preparatów objaśniają wytwarzanie takich preparatów:

I. 20 części wagowych postaci II zmieszano dokładnie z 3 częściami wagowymi di-

izobutylonaftalenosulfonianu sodu, 17 częściami wagowymi soli sodowej kwasu li-

gnosulfonowego z ługu posiarczynowego i 60 częściami wagowymi sproszkowa-35

26

nego Ŝelu krzemionkowego, po czym mieszaninę zmielono w młynku młotkowym.

W ten sposób otrzymano dyspergowalny w wodzie proszek, zawierający postać II.

Przez dokładne rozprowadzenie mieszaniny w 20000 częściach wagowych wody

otrzymano mieszaninę opryskową, zawierającą 0,1% wag. postaci II.

II. 3 części wagowe postaci II zmieszano z 97 częściami wagowymi silnie rozdrob-5

nionego kaolinu. Otrzymano preparat pylisty zawierający 3% wag. postaci II.

III. 20 części wagowych postaci II zmieszano dokładnie z 2 częściami wagowymi

dodecylobenzenosulfonianu wapnia, 8 częściami wagowymi oksyetylenowanego

alkoholu tłuszczowego, 2 częściami wagowymi soli sodowej produktu kondensacji

kwasu fenolosulfonowego, mocznika i formaldehydu i 68 częściami wagowymi pa-10

rafinowego oleju mineralnego. Otrzymano trwały, niewodny koncentrat zawiesi-

nowy postaci II.

IV. 10 części wagowych postaci II sformułowano jako koncentrat zawiesinowy w

roztworze 17 części wagowych kopolimeru blokowego poli(glikolu etylenowe-

go)(glikolu propylenowego), 2 części wagowych produktu kondensacji kwasu feno-15

losulfonowego i formaldehydu, oraz około 1 części wagowej pozostałych środków

pomocniczych (środków zagęszczających, środków przeciwpieniących) w 7 czę-

ściach wagowych glikolu propylenowego i 63 częściach wagowych wody.

[0121] Nanoszenie postaci II lub zawierających ją środków chwastobójczych prowadzi się

w postaci wodnych mieszanin opryskowych, o ile preparat nie jest w postaci gotowej do 20

uŜycia. Sporządza się je przez rozcieńczanie wodą wyŜej wymienionych preparatów za-

wierających postać II fenylouracylu I. Mieszaniny opryskowe mogą równieŜ zawierać inne

składniki w postaci rozpuszczonej, zemulgowanej lub zdyspergowanej, przykładowo na-

wozy, substancje czynne z innych grup związków chwastobójczo czynnych lub regulują-

cych wzrost roślin, dalsze substancje czynne, np. substancje czynne do zwalczania szkod-25

ników zwierzęcych lub grzybów fitopatogennych lub bakterii, ponadto sole mineralne, któ-

re stosowane są do łagodzenia niedoboru składników odŜywczych i pierwiastków ślado-

wych, oraz niefitotoksyczne oleje i koncentraty olejowe. Na ogół te składniki dodaje się

przed, w trakcie lub po rozcieńczeniu preparatów mieszaniny opryskowej według wyna-

lazku. 30

[0122] Nanoszenie postaci II lub zawierających ją środków chwastobójczych prowadzi się

przedwschodowo lub powschodowo. JeŜeli fenylouracyl I jest niezbyt dobrze tolerowany

przez pewne rośliny uŜytkowe, moŜna stosować takie techniki nanoszenia środków chwa-

stobójczych z uŜyciem opryskiwaczy, aby kontakt z liśćmi wraŜliwych roślin uŜytkowych

był moŜliwie najmniejszy lub nie występował w ogóle, lecz by substancja czynna docierała 35

27

do liści niepoŜądanych roślin rosnących pod spodem lub by była nanoszona na samą glebę

(metoda „post-directed”, „lay-by”).

[0123] Dawki nanoszenia postaci II wynoszą w zaleŜności od zwalczanego celu, pory ro-

ku, docelowych roślin i stadium wzrostu od 0,001 do 3,0, a korzystnie od 0,01 do 1,0 kg/ha

substancji czynnej (s.c.). 5

[0124] Dla rozszerzenia spektrum działania lub dla osiągnięcia efektu synergicznego lub

zwiększenia selektywności moŜna postać II mieszać z duŜą liczbą substancji z innych grup

związków chwastobójczo czynnych lub regulujących wzrost roślin i/lub środków zabez-

pieczających i następnie nanosić je jednocześnie. Postać II moŜna stosować lub nanosić w

sposób analogiczny do mieszanin fenylouracylu I ze związkami chwastobójczymi, regula-10

torami wzrostu i/lub środkami zabezpieczającymi, przykładowo do opisanych w WO

2003/024221, WO 2004/080183, WO 2006/097509 i WO 2007/042447.

[0125] Przykładami odpowiednich składników do sporządzania takich mieszanin są 1,2,4-

tiadiazole, 1,3,4-tiadiazole, amidy, kwas aminofosforowy i jego pochodne, aminotriazole,

anilidy, kwasy aryloksy-/-heteroaryloksyalkanowe i ich pochodne, kwas benzoesowy i je-15

go pochodne, benzotiadiazynony, 2-(hetaroilo/aroilo)-1,3-cykloheksanodiony, ketony hete-

roarylowo-arylowe, benzyloizoksazolidynony, pochodne m-CF3-fenylowe, karbaminiany,

kwas chinolinokarboksylowy i jego pochodne, chloroacetanilidy, pochodne eterowe oksy-

mu cykloheksenonu, diazyny, kwas dichloropropionowy i jego pochodne, dihydrobenzofu-

rany, dihydrofuran-3-ony, dinitroaniliny, dinitrofenole, etery difenylowe, dipirydyle, kwa-20

sy fluorowcokarboksylowe i ich pochodne, moczniki, 3-fenylouracyle, imidazole, imidazo-

linony, N-fenylo-3,4,5,6-tetrahydroftalimidy, oksadiazole, oksirany, fenole, estry kwasu

aryloksy- i heteroaryloksyfenoksypropionowego, kwas fenylooctowy i jego pochodne,

kwas 2-fenylopropionowy i jego pochodne, pirazole, fenylopirazole, pirydazyny, kwas pi-

rydynokarboksylowy i jego pochodne, etery pirymidylowe, sulfonoamidy, sulfonylomocz-25

niki, triazyny, triazynony, triazolinony, triazolokarboksyamidy i uracyle. Odpowiednimi

środkami zabezpieczającymi są przykładowo kwasy (chinolin-8-oksy)octowe, kwasy 1-fe-

nylo-5-fluorowcoalkilo-1H-1,2,4-triazolo-3-karboksylowe, kwasy 1-fenylo-4,5-dihydro-5-

alkilo-1H-pirazolo-3,5-dikarboksylowe, kwasy 4,5-dihydro-5,5-diarylo-3-izoksazolo-kar-

boksylowe, dichloroacetamidy, alfa-oksyiminofenyloacetonitryle, oksymy acetofenonu, 30

4,6-difluorowco-2-fenylopirymidyny, N-[[4-(aminokarbonylo)fenylo]sulfonylo]-2-benz-

amidy, bezwodnik kwasu 1,8-naftalenodikarboksylowego, kwasy 2-fluorowco-4-(fluoro-

wcoalkilo)-5-tiazolokarboksylowe, fosforotiolany i N-alkilo-O-fenylokarbaminiany oraz

ich rolniczo uŜyteczne sole, i pod warunkiem, Ŝe mają kwasowe ugrupowanie funkcyjne,

ich rolniczo uŜyteczne pochodne, takie jak amidy, estry i tioestry. 35

28

[0126] Ponadto korzystne moŜe być nanoszenie postaci II samej lub w połączeniach z in-

nymi herbicydami i/lub środkami zabezpieczającymi, jak równieŜ w postaci mieszanin z

innymi środkami ochrony roślin, przykładowo ze środkami do zwalczania szkodników lub

fitopatogennych grzybów względnie bakterii. Interesująca jest takŜe mieszalność z roztwo-

rami soli mineralnych, które stosuje się do łagodzenia niedoboru składników odŜywczych i 5

pierwiastków śladowych. MoŜna równieŜ dodawać niefitotoksyczne oleje i koncentraty

olejowe.

Przykłady zastosowania

[0127] Działanie chwastobójcze postaci II moŜna zademonstrować w eksperymentach

szklarniowych: 10

[0128] Jako pojemniki do hodowli słuŜyły doniczki z tworzywa sztucznego, napełnione

ziemią (np. glebą piaszczysto-gliniastą z dodatkiem około 3,0% humusu) jako podłoŜem.

Nasiona badanych roślin wysiewano oddzielnie dla kaŜdego gatunku.

[0129] Przy zabiegach przedwschodowych substancje czynne, które zostały przeprowa-

dzone w stan zawiesiny w wodzie, nanoszono bezpośrednio po wysianiu, przy uŜyciu dysz 15

silnie rozpylających. Pojemniki podlano umiarkowanie w celu umoŜliwienia kiełkowania i

wzrostu, a następnie przykryto je przezroczystymi kapturami z tworzywa sztucznego i po-

zostawiono do ukorzenienia. Przykrycie powodowało równomierne kiełkowanie badanych

roślin, o ile nie wystąpił niekorzystny wpływ substancji czynnych.

[0130] Przy zabiegach powschodowych badane rośliny hodowano najpierw do wysokości 20

3 - 15 cm, w zaleŜności od charakterystyki wzrostu, i dopiero wówczas traktowano je sub-

stancją czynną przeprowadzoną w stan zawiesiny w wodzie. Badane rośliny albo wysie-

wano w tym celu bezpośrednio i hodowano w tych samych pojemnikach, albo najpierw

hodowano osobno do postaci sadzonek, które przesadzano do pojemników doświadczal-

nych kilka dni przed zabiegiem 25

[0131] W zaleŜności od gatunku rośliny były utrzymywane w temperaturze od 10 do 25°C

lub 20 do 35°C. Czas prób wynosił 2 do 4 tygodni. W tym okresie rośliny pielęgnowano,

oceniając ich reakcję na poszczególne zabiegi.

[0132] Ocenę przeprowadzono według skali od 0 do 100. Przy czym 100 oznacza brak

wzejścia roślin, albo całkowite zniszczenie co najmniej części nadziemnych, a 0 oznacza 30

brak uszkodzenia lub normalny przebieg wzrostu.

[0133] PowyŜej wymienione metody zastosowano do porównania w badaniach szklarnio-

wych postaci II według wynalazku i, jako związek porównawczy, postać I znaną z WO

01/83459, w kaŜdym przypadku formułowane jako wodny koncentrat zawiesinowy (SC;

100 g/l), ewentualnie z dodaniem 1 l/ha Rustica Öl. Koncentraty zawiesinowe miały na-35

29

stępujący skład:

fenylouracyl I 100 g/l

glikol 1,2-propylenowy 70 g/l

środek dyspergujący I 167 g/l

środek dyspergujący II 20 g/l

guma ksantanowa 3 g/l

biocyd 1,8 g/l

woda uzupełnienie do 1 li-tra

środek dyspergujący I: kopolimer blokowy EO/PO środek dyspergujący II: produkt kondensacji kwasu fenolosulfonowego i formaldehydu

[0134] Rośliny uŜyte w próbach szklarniowych naleŜały do następujących gatunków:

Nazwa łacińska Nazwa niemiecka

Ambrosia elatior Beifußblättrige Ambrosia (ambrozja bylicolistna)

Capsella bursa-pastoris Gemeines Hirtentäschelkraut (tasznik pospolity)

Chenopodium album Weißer Gänsefuß (komosa biała)

Euphorbia heterophylla Wolfsmilch (wilczomlecz róŜnolistny)

Galium aparine Klebkraut (przytulia czepna)

Glycine max Sojabohne (soja warzywna)

Helianthus annuus Sonnenblume (słonecznik zwyczajny)

Hordeum vulgare Wintergerste (jęczmień zwyczajny)

Kochia scoparia Besenradmelde (mietelnik)

Lamium purpureum purpurroteTaubnessel (jasnota purpurowa)

Matricaria inodora Geruchlose Kamile (maruna bezwonna)

Mercurialis annua Einjähriges Bingelkraut (szczyr roczny)

Papaver rhoeas Klatschmohn (mak polny)

Pharbitis purpurea Purpurtrichterwinde (wilec purpurowy)

Polygonum convolvulus Windenknöterich (rdest powojowy)

Salsola kali ssp. ruthenica Russisches Salzkraut (solanka kolczysta ruska)

Secale cereale Winterroggen (Ŝyto zwyczajne)

Sida spinosa Stachelige Samtmalve (chwast tropikalny, w Polsce stosuje się nazwę łacińską)

Sinapis arvensis Ackersenf (gorczyca polna)

Stellaria media Vogelsternmiere (gwiazdnica pospolita)

Thlaspi arvense Ackerhellerkraut (tobołki polne)

30

Nazwa łacińska Nazwa niemiecka

Triticum aestivum Sommerweizen (pszenica zwyczajna)

Veronica persicaria Persischer Ehrenpreis (przetacznik perski)

Viola arvensis Acherstiefmütterchen (bratek polny)

Tabela 4 Porównanie chwastobójczej skuteczności postaci II z postacią I znaną z WO

01/83459, przy zabiegach przedwschodowych (szklarnia)

Substancja czynna

Postać II Postać I

Badane rośliny

Dawka nanoszenia

(g/ha s.c.) Uszkodzenia [%]

Roślina uŜytkowa

Glycine max 25 12,5

30 10

70 30

Roślina szkodliwa:

Stellaria media 25 12,5

100 85

75 65

Ambrosia elatior 12,5 75 60

Helianthus annuus 12,5 100 70

Euphorbia heterophylla 12,5 6,25

100 70

95 40

Mercurialis annua 6,25 100 40

Pharbitis purpurea 6,25 100 70

Sida spinosa 12,5 100 90

Tabela 5 Porównanie chwastobójczej skuteczności postaci II z postacią I znaną z WO

01/83459, przy zabiegach powschodowych i przy dodaniu 1 l/ha Rustica Öl (szklarnia)

Substancja czynna

Postać II Postać I

Badane rośliny

Dawka nanoszenia

(g/ha s.c.) Uszkodzenia [%]

Roślina uŜytkowa

Hordeum vulgare 20 15

20 10

20 15

Secale cereale 20 15 10

15 10 5

15 10 10

31

Substancja czynna

Postać II Postać I

Badane rośliny

Dawka nanoszenia

(g/ha s.c.) Uszkodzenia [%]

Roślina uŜytkowa

Triticum aestivum 20 15 15

Roślina szkodliwa:

Capsella bursa-pastoris 15 100 80

Chenopodium album 15 100 70

Galium aparine 15 100 75

Lamium purpureum 10 90 60

Matricaria inodora 5 100 65

Thlaspi arvense 5 100 70

Polygonum convolvulus 15 100 70

Stellaria media 5 100 50

Viola arvensis 5 90 40

Tabela 6 Porównanie chwastobójczej skuteczności postaci II z postacią I znaną z WO

01/83459, przy zabiegach powschodowych (szklarnia)

Substancja czynna

Postać II Postać I

Badane rośliny

Dawka nanosze-

nia (g/ha s.c.) Uszkodzenia [%]

Roślina uŜytkowa

Hordeum vulgare 20 15

0 0

5 5

Roślina szkodliwa:

Kochia scoparia 20 100 45

Papaver rhoeas 20 70 20

Polygonum convolvulus 20 100 40

Salsola kali ssp. ruthenica 20 100 80

Sinapis arvensis 10 80 50

Thlaspi arvense 10 98 30

Veronica persicaria 15 80 40

32

[0135] Wyniki badań pokazują wyraźnie, Ŝe postać II według wynalazku, przy takiej samej

lub lepszej tolerancji przez rośliny uŜytkowe, w porównaniu do znanej postaci I, wykazuje

znacznie polepszoną skuteczność chwastobójczą.

ZastrzeŜenia patentowe

1. Krystaliczna postać II 2-chloro-5-[3,6-dihydro-3-metylo-2,6-diokso-4-(trifluoromety-

lo)-1-(2H)-pirymidynylo]-4-fluoro-N-[[metylo-(1-metyloetylo)amino]sulfonylo]benza-5

midu, w której ilość rozpuszczalnika w sieci krystalicznej wynosi poniŜej 10% mol., w

przeliczeniu na 2-chloro-5-[3,6-dihydro-3-metylo-2,6-diokso-4-(trifluorometylo)-1-

(2H)-pirymidynylo]-4-fluoro-N-[[metylo-(1-metyloetylo)amino]sulfonylo]benzamid.

2. Krystaliczna postać II według zastrzeŜenia 1, która w rentgenowskim dyfraktogramie

proszkowym w 25°C, z promieniowaniem Cu-Kα, wykazuje co najmniej dwa z nastę-10

pujących refleksów, podanych jako wartości 2θ: 6,3 ± 0,3°, 9,4 ± 0,3°, 10,9 ± 0,3°,

11,9 ± 0,3°, 12,6 ± 0,3°, 15,0 ± 0,3°, 15,8 ± 0,3°, 17,1 ± 0,3°, 20,0 ± 0,3°, 20,4 ± 0,3°,

24,7 ± 0,3°, 25,2 ± 0,3°, 26,2 ± 0,3°.

3. Krystaliczna postać II według zastrzeŜenia 1 albo 2, mająca pik topnienia w zakresie

od 170 do 200°C, z maksimum piku w zakresie od 180°C do 190°C. 15

4. Krystaliczna postać II według jednego z poprzednich zastrzeŜeń, zawierająca co naj-

mniej 94% wag. 2-chloro-5-[3,6-dihydro-3-metylo-2,6-diokso-4-(trifluorometylo)-1-

(2H)-pirymidynylo]-4-fluoro-N-[[metylo-(1-metyloetylo)amino]sulfonylo]benzamidu.

5. Sposób wytwarzania krystalicznej postaci II według jednego z zastrzeŜeń 1 do 4,

obejmujący: 20

i) przygotowanie roztworu 2-chloro-5-[3,6-dihydro-3-metylo-2,6-diokso-4-(triflu-

orometylo)-1-(2H)-pirymidynylo]-4-fluoro-N-[[metylo-(1-metyloetylo)amino]sul-

fonylo]benzamidu w rozpuszczalniku organicznym, w którym stęŜenie wody nie

przekracza 10%, w przeliczeniu na całkowitą ilość rozpuszczalnika,

ii) doprowadzenie do krystalizacji 2-chloro-5-[3,6-dihydro-3-metylo-2,6-diokso-4-25

(trifluorometylo)-1-(2H)-pirymidynylo]-4-fluoro-N-[[metylo-(1-metyloetylo)ami-

no]sulfonylo]benzamidu w ciągu co najmniej 1 h.

6. Sposób według zastrzeŜenia 5, znamienny tym, Ŝe rozpuszczalnik organiczny wybra-

ny jest z grupy obejmującej C1-C6-alkanole, acykliczne ketony o 3 do 8 atomach wę-

gla, cykliczne ketony o 5 do 8 atomach węgla, mono-C1-C3-alkilobenzeny, chloro-30

benzen, dichlorobenzen, etery di-C1-C6-alkilowe, 5- lub 6-członowe alicykliczne ete-

33

ry, nitroalkany o 1 do 3 atomach węgla, estry C1-C4-alkilowe alifatycznych kwasów

C1-C4-karboksylowych, alkilonitryle o 2 do 6 atomach węgla, N,N-dimetyloamidy ali-

fatycznych kwasów C1-C4-karboksylowych i ich mieszaniny.

7. Sposób według zastrzeŜenia 5 albo 6, w którym krystalizacja jest spowodowana chło-

dzeniem i/lub zatęŜaniem roztworu przygotowanego w etapie 1. 5

8. Sposób według jednego z zastrzeŜeń 5 do 7, w którym krystalizacja jest spowodowana

dodaniem rozpuszczalnika zmniejszającego rozpuszczalność.

9. Sposób według jednego z zastrzeŜeń 5 do 8, w którym krystalizacja następuje w obec-

ności kryształów zaszczepiających postaci II.

10. Środek ochrony roślin, zawierający krystaliczną postać II według jednego z zastrzeŜeń 10

1 do 4 oraz środki pomocnicze zwykle stosowane do formułowania środków ochrony

roślin.

11. Środek ochrony roślin według zastrzeŜenia 10, w postaci wodnego koncentratu zawie-

sinowego.

12. Środek ochrony roślin według zastrzeŜenia 10, w postaci niewodnego koncentratu za-15

wiesinowego.

13. Sposób zwalczania niepoŜądanej wegetacji, znamienny tym, Ŝe postać II według jed-

nego z zastrzeŜeń 1 do 4 wywiera działanie na rośliny, ich środowisko i/lub na nasio-

na.

Uprawniony: BASF SE

Pełnomocnik:

mgr inŜ. Agnieszka Marszałek Rzecznik patentowy

34

35

36

DOKUMENTY PRZEDSTAWIONE W OPISIE Ta lista dokumentów przedstawionych przez Zgłaszającego została przyjęta jedynie dla in-formacji czytającego i nie jest częścią składową europejskiego opisu patentowego. Została ona utworzona z duŜą starannością; Europejski Urząd Patentowy nie ponosi jednak Ŝadnej odpowiedzialności za ewentualne błędy i braki.

Dokumenty patentowe przedstawione w opisie • WO 01083459 A [0002] [0045] [0046] • WO 03097589 A [0002] [0045] [0046] • WO 05054208 A [0002] [0045] • WO 06097589 A [0002] [0045] • EP 2006062414 W [0002] [0045] • WO 04039768 A [0046]

• WO 2003024221 A [0124] • WO 2004080183 A [0124] • WO 2006097509 A [0124] • WO 2007042447 A [0124] • WO 0183459 A [0133]