Linggo na naman bukas. Darating na

ulit siya. Makikita ko na naman si Tatay.

Magiging masaya na naman ang linggo

naming magkakapatid.

Tuwing linggo, inaabangan naming

ang tunog ng katok sa pinto na nagsasabing

andito na si Tatay. Masaya kami kapag kasama naming siya,

mas lalo na kung naglalaro kami ng

tagu-taguan at habu-habulan.

Parati siyang mayroong mga dalang regalo para sa aming lahat--minsan pagkain, minsan naman laruan. Pero may mga

araw din na wala siyang dala. Kahit na ganoon,

masaya pa rin kami dahil kasama namin ang

aming tatay.

Iba’t iba ang mga nangyayari bawat araw.

Maraming mga tanong ang umiikot sa aking isipan. Isa

na roon ang tungkol sa tatay kong mahal. Saan kaya niya nakukuha ang

mga binibigay niya sa amin? Saan kaya? Ang

dami niya kasing pinapasalubungan tuwing

dadalaw siya rito sa bahay—Si Ate, si Kuya, si

Mark, si Jerome, Si Rainne at marami pang iba.

Tinanong ko si ate, “Ate, saan ni tatay nakukuha ang

regalo natin?” Ang sagot niya parati, “Hindi ko alam.” Si kuya naman,

“Malay ko.” “Siya si Santa Clause,” sabi ni Mark. Pero iba ang sinagot sa akin ni Jerome, “Bakit ayaw mo

itanong kay tatay?” Napag-isip-isip ko, oo nga naman,

bakit nga ba hindi ko itanong kay tatay.

Hindi ako makatulog ng gabing iyon. Guto ko kasing malaman kung ano ba talaga

ang trabaho ni tatay.

Siguro isang taga-hukay siya ng ginto. Ay! Hindi, hindi. Baka may may-ari siya ng isang

malaking lupain na mayroon maraming puno na

namumunga ng mga laruan. Ay! Teka-teka, hindi pwede

iyon. Ano nga ba? Ah! Alam ko na, siguro isa siyang mayaman

na nagmamay-ari ng isang pagawaan ng mga laruan at

tsokolate. Ano ba yan! Ano ba talagang trabaho ni tatay.

Siguro nga tama si Mark, si tatay nga siguro si Santa

Clause.

Nang sumunod na araw, may kumatok

na sa pinto at alam na namin na si tatay

‘yon. Lahat kami ay nagsi-takbuhan para salubungin si tatay.

Pagbukas nga ng pinto, marami na

naman siyang pasalubong sa aming

lahat.

Mabilis na naman lumipas ang buong maghapon,

malapit na naman magpaalam si tatay. Nag-

iisip pa ako kung itatanong ko ba kay tatay ang tanong

na kagabi ko pa iniisip. Napansin ni tatay na may

gumugulo sa akin. Nilapitan niya ako at tinanong kung may

problem ba ako. Sinabi ko sa kanya kung ano ang

iniisip ko.

“Tay, ikaw po ba si Santa Clause? Palagi po kasi kayong pasalubong para sa amin.”

Tumawa lamang si tatay sa tinanong ko sa kanya.

“Naghuhukay po ba kayo ng ginto? O may-ari ba kayo ng malaking lupain?”

Tumawa na naman si tatay, at kinwento niya sa akin ang kanyang trabaho

“Anak, hindi iyan ang trabaho ko. Siguro masasabi mo na naghuhukay nga rin ako ng kayamanan, pero hindi ginto yung hinuhukay ko. Hindi naman lahat ng kayamanan ay ginto, anak.”

Nalaman ko na isa palang taga-kolekta ng basura si tatay. Nakakakuha siya ng

mga laruan mula sa itinatapon na ng mga tao.

Marami daw siyang nakikitang mga gamit na

pwede pang gamitin ngunit tinapon na nila. Sabi niya

sa akin na sayang daw yung mga gamit na

mapapakinabangan pa pero tinatapon na.

Napag-isip-isip ko na tamanga si tatay na maramingnasasayang na gamit na

maaari pang pakinabangan. Masaya ako na kahit hindi

pala mayaman si tatay, pinipilit pa rin niya kaming

bigyan ng mga gamit nahindi namin makukuha

kung wala siya.

Maaaring hindi nga mayaman si tatay,

masaya pa rin kami na siya ang tinuring naming tatay. Hindi

man namin siya tunay na tatay, minahal niya

kami ng tunay na anak.

Ako nga pala si Carlos, dito kami sa

bahay-ampunan nakatira. Hindi man namin kasama ang tunay naming mga

magulang, mayroong naman kaming malaki at masayang pamilya.