Milagre é crer LIBERADO

Milagre é crer Suso Díaz

Obra NON venal 1

Milagre é crer

Suso Díaz


Obra NON venal 3

Milagre é crer

365 + 1 poemas en forma de haiku

Suso Díaz


Obra NON venal 4

Suso Díaz


Obra NON venal 5

na lareira, 2020

© dos textos, Suso Díaz.

© da fotocomposición da portada –Rosa de pedra-,

Pedro Díaz.

NON se autoriza a venda nin o uso comercial de

ningún material desta obra.

Calquera uso deste material deberá contar coa

autorización do autor e en todo caso será

referenciado coa súa autoría.

Contacto: susodiazestevez[arroba]gmail[punto]com

Caderno: www[punto]susodiaz[punto]gal


Obra NON venal 6


Obra NON venal 7

Nota do autor

Só no primixenio, na esencia vital do verso, reside a poesía. Para min escribir adoptando esta forma poética do haiku é a maneira que teño de afondar no verso, de manter aceso o lume da escrita lírica, de pescudar na esencia da palabra os segredos do silencio, a alma dos sentimentos e vertelos en pequenas doses de versos. Milagre é crer, crer na poesía. Este libro nace da necesidade de volver a forma do haiku despois dun tempo mergullado na creación de O sol dentro da cabeza, que me afastou dos poemas de tres versos. Estes fragmentos de min, que agora ven a luz nos ollos doutras persoas que os recollan e fagan seus, ocupáronme un ano dende o 10 de setembro do 17, ao 9 de setembro do 18, día a día, ata sumar os 365 + 1 haiku que enchen este libro de poesía, e que é un sutil reflexo do que vivín, vin ou


Obra NON venal 8

sentín nese tempo, mais tamén nace coa intención de que estes poemas manteñan a carga poética máis alá do momento no que foron concibidos. Así debuxo, ao meu xeito, a vida, a beleza, o amor, o sentimento, as pequenas cousas que poden ser infindas en cada latexo; tamén lle escribo á lingua, a esta lingua que é o mellor verso co que nos agasallou a vida; aos lugares queridos, ao Ludeiros da infancia que me sostén, ao de agora, e a outros lugares dos que tamén nacen versos que van sumando para encher a vida; e dedico, dedico poemas a manter a memoria e tamén para agasallar a quen comparte a súa vida comigo; e escribo contra a barbarie e a sen razón, a deshumanización, e contra o fascismo que se multiplica. Poesía é todo o que nos rodea e só agarda ser escrito, descrito e pintado en versos que alimenten as almas sensibles. Brúe o sentimento sen fin!


Obra NON venal 9

Aos meus fillos Sofía e Pedro. A MariPaz.


Obra NON venal 10

Latexos de esencia poética


Obra NON venal 11

I Notas de voz

no presente calado onde me escribo.


Obra NON venal 12

II Sentir as xemas

lenes de bolboreta sobor do amor.


Obra NON venal 13

III Na noite chea

reflíctense as candeas cada amencer.


Obra NON venal 14

IV Van paseniño

sobor do río seco, follas de outono.


Obra NON venal 15

V Latexa o monte

preñado de chorimas. Minguan as noites.


Obra NON venal 16

VI Voa, anduriña!

Preña o silencio do ar cun canto novo.


Obra NON venal 17

VII Pintan os teitos

estelas de fartura co vento húmido.


Obra NON venal 18

VIII A dor repítese.

Ábrese o ceo á luz que trae a pomba.


Obra NON venal 19

IX Na ardora espellan as paisaxes da fame

súa fartura.


Obra NON venal 20

X Ardía o lume

na lareira. O meiró no corazón.


Obra NON venal 21

XI O estraño vento

envolveu de soidade os sentimentos.


Obra NON venal 22

XII Convoco á verba no fío dunha idea

intelixíbel.


Obra NON venal 23

XIII Pinga a pesela

o sangue da vendima sobor do outono.


Obra NON venal 24

XIV Compón a noite

o seu espazo na luz desta outonía.


Obra NON venal 25

XV Noites en van

preso dun novo día de tempo vivo.


Obra NON venal 26

XVI Tremelucente

sentir duns ollos núos, apaixonados.

Adicado a María Casares


Obra NON venal 27

XVII Algún axóuxere

treme o peito sen luz en primavera.


Obra NON venal 28

XVIII Contigo fun

de esmorga pola rúa. Volvín sen min.


Obra NON venal 29

XIX Somos palabras

recollendo sentires do noso pobo.


Obra NON venal 30

XX Depositarse

nos pétalos do haiku para libares.

Para Helena Villar Janeiro


Obra NON venal 31

XXI A núa fenda

deste ceo baleiro empreña o vento.


Obra NON venal 32

XXII Cura a palabra

a razón do silencio cando é ferida.


Obra NON venal 33

XXIII A democracia

non se defende a paus. Gaña a palabra.


Obra NON venal 34

XXIV Non escoitamos

a pregaria por nós. Almas sen luz.


Obra NON venal 35

XXV Nostalxia en min,

no pensamento núo, na pel ferida.


Obra NON venal 36

XXVI As verbas fican

retidas na memoria, no berce amado.


Obra NON venal 37

XXVII Novos carreiros

para os corazóns vivos, ermos de nós.


Obra NON venal 38

XXVIII Noso silencio

afonda na lembranza que nos afasta.


Obra NON venal 39

XXIX Noso país

é un verso inmorredoiro de doce son.

A Rosalía de Castro


Obra NON venal 40

XXX Nese acubillo

de cada sentimento medran os versos.


Obra NON venal 41

XXXI Soñan os teitos

ciscar gromos de inverno nun ceo acuoso.


Obra NON venal 42

XXXII Deitei na xeada toda necesidade

de florecer.


Obra NON venal 43

XXXIII Medra o baleiro

sobor do pensamento asolagado.


Obra NON venal 44

XXXIV Silencio, escribo.

Escribo estes silencios, e nada digo.


Obra NON venal 45

XXXV Ardo por dentro.

O pensamento é lume oxixenado.


Obra NON venal 46

XXXVI Preso ó tolete

da luz, procuro o son morno dos beizos.


Obra NON venal 47

XXXVII Mundo inhumano incapaz de sentirse

só natureza.


Obra NON venal 48

XXXVIII Almas en pé!

Somos auga curando a dor da terra.


Obra NON venal 49

XXXIX Cortar este aire

co silencio do outono e sen ferida.


Obra NON venal 50

XL Abrirse á dor

para sentirse vivo. Outono morto.


Obra NON venal 51

XLI A natureza

sente, padece, sofre. O home, mata.


Obra NON venal 52

XLII Medrar no verso

co silencio de todas as verbas ditas.


Obra NON venal 53

XLIII Toda a paciencia

agarda sobre a terra núa de tempo.


Obra NON venal 54

XLIV Sangrar sen fin.

Sentir para sentirse. Vivir na escrita.


Obra NON venal 55

XLV Coñezo o mundo

albiscando o padal do berce inxenuo.


Obra NON venal 56

XLVI Pés de cristal.

Camiñar no ar, sen ás. Chumbo nos pés.


Obra NON venal 57

XLVII Vermes do alén

prenden no pensamento do miolo van.


Obra NON venal 58

XLVIII Penedos ocos

enrolando mareas de bos devezos.


Obra NON venal 59

XLIX Ceos sen cor

escriben estacións inexistentes.


Obra NON venal 60

L Caen poeiras

de sol no outono seco, desfigurado.


Obra NON venal 61

LI Ferín a noite

con luces desexosas de alumear.


Obra NON venal 62

LII O río leva

luz e día, no canto de pedra e terra.


Obra NON venal 63

LIII Sorteo a noite

esfollando palabras sen súa voz.


Obra NON venal 64

LIV Florido outono

de versos conxugados en ti, Sofía.

Para Sofía


Obra NON venal 65

LV A auga despega

o silencio da terra, escribe versos.


Obra NON venal 66

LVI Cantos ollares

caben no primixenio? Todo por ver.


Obra NON venal 67

LVII O ceo chora

sentimentos de vida, versos de outono.


Obra NON venal 68

LVIII Húmidos campos

de verde resplandor. Ilusos ollos.


Obra NON venal 69

LIX Collido a ti,

polos vieiros sen fin do sentimento.

Para MariPaz


Obra NON venal 70

LX Fica na terra

a luz doutra estación sen tren, nin alma.


Obra NON venal 71

LXI Terra mollada

desexosa de luz. Corpo de outono.


Obra NON venal 72

LXII Soltar amarras.

Deixarse ir coma follas libres no vento.


Obra NON venal 73

LXIII Negros sorrisos

nas caras dos cativos sempre felices.


Obra NON venal 74

LXIV Espulgo as almas

do cobizoso outono con viño e brasas.


Obra NON venal 75

LXV Nestas engurras

da terra endurecida, petrificada.


Obra NON venal 76

LXVI Tropelexar

polos vieiros sen fin. U-lo o outono?


Obra NON venal 77

LXVII Pingan as follas

soidades boreais, noites sen lúa.


Obra NON venal 78

LXVIII Reza o amor

con razóns, sen razóns, súa pregaria.


Obra NON venal 79

LXIX A auga sementa

de primavera a terra para ser flor.


Obra NON venal 80

LXX Espir a mente

das tebras do desexo. Navegar só.


Obra NON venal 81

LXXI O lume queima

noso feliz recanto lonxe de nós.


Obra NON venal 82

LXXII Acadar folgos

nunha eira de castañas bebendo o ar.


Obra NON venal 83

LXXIII Volve a memoria

ser presente, sen alma. Futuro morto.

Á memoria de Aceredo


Obra NON venal 84

LXXIV Condenso o vento na áncora do sentir

para emerxer.


Obra NON venal 85

LXXV Vou devagar

polos camiños ávregos do sufrimento.


Obra NON venal 86

LXXVI Tremen os gallos

a un ceo de emoción de amor cuberto.


Obra NON venal 87

LXXVII Histeria infame.

Precipicio no acougo do raciocinio.


Obra NON venal 88

LXXVIII A dor non prende

nas arelas de amar. Rompe esas pontes.


Obra NON venal 89

LXXIX Ó lonxe voan

estacións desprendidas por novos tempos.


Obra NON venal 90

LXXX Morno é o canto

nas tardes deste outono que nunca chega.


Obra NON venal 91

LXXXI As faragullas

do sentir deposítanse na dor da pedra.


Obra NON venal 92

LXXXII Ouvea o lobo

nas noites dos outonos chamando o frío.


Obra NON venal 93

LXXXIII Peles tocándose,

sentíndose auga morna de sangue doce.


Obra NON venal 94

LXXXIV O mar secouse

no ceo, nos ollares do home terra.


Obra NON venal 95

LXXXV A rúa vístese

de luces incoloras. Soños baleiros.


Obra NON venal 96

LXXXVI Mares de inverno

na ilusoria soidade do pensamento.


Obra NON venal 97

LXXXVII A pedra acolle

a escrita duradeira en riscos mudos.


Obra NON venal 98

LXXXIII Os pés retidos

sobor de follas brancas. Mudo silencio.


Obra NON venal 99

LXXXIX Prendeu de lava

o azul de ondas mariñas lonxe do mar.


Obra NON venal 100

XC Risco camiños

nun verde imaxinario. Dureza gris.


Obra NON venal 101

XCI Pérdense os pasos

nas cores deste outono procurando auga.


Obra NON venal 102

XCII A vida é todo.

Respecto á natureza dispar e igual.


Obra NON venal 103

XCIII Metamorfose

de voces agochadas en liñas pétreas.


Obra NON venal 104

XCIV Imperativo

é voar núos de ás en ceos brancos.


Obra NON venal 105

XCV Invoco os soños

como realidade única á que aferrarse.


Obra NON venal 106

XCVI Quen prende a boca

do farsante e ruín home de palla?


Obra NON venal 107

XCVII Versos opúsculos

ciscados en capítulos. Folla en outono.


Obra NON venal 108

XCVIII Premer a vida

de inesquecibles intres. Fuxir do averno.


Obra NON venal 109

XCIX Pregan as follas súa certa caída. Caduca o sol.


Obra NON venal 110

C Aire de inverno

chamando na xanela desconsolado.


Obra NON venal 111

CI Cativa arela

en corazón enorme. Sorriso da alma.


Obra NON venal 112

CII Arden sentires

con lumes inflamados polo capricho.


Obra NON venal 113

CIII Comeza o fin

dun novo e seco inverno. Irto solsticio.


Obra NON venal 114

CIV Vivos instantes

de palabras sen voz xemendo gozos.


Obra NON venal 115

CV Luces de cores.

Imperios de cartón. Todo soidade.


Obra NON venal 116

CVI Noite de ausencias

con infindas presencias. Latexo unísono.


Obra NON venal 117

CVII Pechamos círculos

pintados na pel núa, arrefecida.


Obra NON venal 118

CVIII Pingan as tellas

memorias doutros tempos. Bágoas frías.


Obra NON venal 119

CIX Cultivo flores

de inverno nun xardín repleto de almas.


Obra NON venal 120

CX Trazo en soidade

un verso sen agullas retendo o tempo.


Obra NON venal 121

CXI As periferias

da razón emerxían sen voz da ría.


Obra NON venal 122

CXII Íspese o Quinxo

do seu saio de inverno. Feble ilusión.


Obra NON venal 123

CXIII A Santa Eufemia

retén nosos sentires e olla por nós.

A miña nai


Obra NON venal 124

CXIV Prenden os gallos

a luz da vida eterna. Sombra de nós.

Ao carballo do Santo


Obra NON venal 125

CXV Rezos impíos

a un ceo inalcanzable. Reflexo noso.


Obra NON venal 126

CXVI Cumio de pedra, latexo do Xurés.

Nosa Señora.

Á Virxe do Xurés


Obra NON venal 127

CXVII Brazos de terra.

Sostén do meu universo morno. San Pedro.

A San Pedro de Ludeiros


Obra NON venal 128

CXVIII A terra é leve

para o corpo pesado. Cinsa de nós.


Obra NON venal 129

CXIX Dilúo fendas

nas quenllas de Ludeiros buscando ó neno.


Obra NON venal 130

CXX O fin é fin.

Quen sabe se dun novo brotar sen fin.


Obra NON venal 131

Si cantas, es ti que cantas


Obra NON venal 132

A Rosalía de Castro por sempre.


Obra NON venal 133

CXXI Sementa a terra

flores sen estacións. Cura emocións.


Obra NON venal 134

CXXII Perdo a razón

nas palabras escritas que non son verso.


Obra NON venal 135

CXXIII Quen interfire

no silencio onde amamos para atronarnos?


Obra NON venal 136

CXXIV Brinquei cun verso

nos teus beizos enxoitos. Afoguei en ti.


Obra NON venal 137

CXXV Abrazar a auga

vertida nas meixelas do sentimento.

A meu pai


Obra NON venal 138

CXXVI A sensación

de buscarnos na noite descompoñéndonos.


Obra NON venal 139

CXXVII Nos aloumiños

do vento fica activo noso desexo.


Obra NON venal 140

CXXVIII Sorrir á noite

sabéndose invisíbel aos teus ollos.


Obra NON venal 141

CXXIX Non gardo nada

nesta pel de desexos arrefecidos.


Obra NON venal 142

CXXX Quen se recolle

na brancura dun pétalo que nunca morre?


Obra NON venal 143

CXXXI Xiran as verbas

no corazón dun disco atado ó tempo.


Obra NON venal 144

CXXXII Datas sen máis.

Recoller con angazos follas caídas.


Obra NON venal 145

CXXXIII Antes de min,

nada. Despois de min, outra vez nada.


Obra NON venal 146

CXXXIV Somos inverno.

Árbores derrotadas pola soidade.


Obra NON venal 147

CXXXV Almas envoltas,

enchoupadas de cinsa. Noite no día.


Obra NON venal 148

CXXXVI A noite loce

o reflexo da lúa no saio da auga.


Obra NON venal 149

CXXXVII Vasos sen fondo

recollen sentimentos que nunca volven.


Obra NON venal 150

CXXXVIII Compro palabras.

Vendo sentidos versos. Fico sen nada.


Obra NON venal 151

CXXXIX O tempo xira

pechado, sen deterse. Conxuga todo.


Obra NON venal 152

CXL Que nos obriga

a deitar en silencios tantos latexos?


Obra NON venal 153

CXLI Queimamos anos

procurando unha voz descoñecida.


Obra NON venal 154

CXLII Abraza a noite

estes corpos de amor e algo de sexo.


Obra NON venal 155

CXLIII A liña oblicua

do pracer é o pecado que nunca chega.


Obra NON venal 156

CXLIV Saltan as bágoas.

Despídense as palabras. Fica o silencio.


Obra NON venal 157

CXLV Arde esa leña

na pedra da esperanza. Consola a vida.


Obra NON venal 158

CXLVI Noites enxoitas.

Sentimento enchoupado da nosa ausencia.


Obra NON venal 159

CXLVII Que nos desculpa

de existir? Os latexos que conxugamos.


Obra NON venal 160

CXLVIII Nada retén

na memoria do esquezo o que se foi.


Obra NON venal 161

CXLIX Levouno o mar

celoso do seu canto polas sereas.

A Paco Souto, poeta das mareas


Obra NON venal 162

CL Noso verde ouro

consúmese esquecido pola soberbia.


Obra NON venal 163

CLI Secamos ríos

sen mollarnos a pel, para afogarnos.


Obra NON venal 164

CLII Conquiro mares

en min intransitables. Arribo velas.


Obra NON venal 165

CLIII Caduca o medo,

renovado en valores de negro medo.


Obra NON venal 166

CLIV Sentir na pedra

o latexo que chama dende o silencio.

Á poesía


Obra NON venal 167

CLV Froito esmagado

con pés encalecidos. Sangrado zume.

Á vendima


Obra NON venal 168

CLVI Negras bateas

peiteándose ó sol da verde ría.

Á ría de Vigo


Obra NON venal 169

CLVII Outros amores

coallarán na pel fría, espida á vida.


Obra NON venal 170

CLVIII Todo é privado

no eido do corazón que sofre só.


Obra NON venal 171

CLIX Foise o serán

collido á noite clara para ser lúa.

Á memoria de meu avó Manuel Pementa


Obra NON venal 172

CLX Nada me pagan.

Cada palabra é todo tan pouco amado.


Obra NON venal 173

CLXI Nos eidos ermos

resiste a miña infancia esmorecida.


Obra NON venal 174

CLXII Que nos levou

á derrota sentida do corazón?


Obra NON venal 175

XCLXIII Traballo a terra

que acollerá estas cinsas súas, prestadas.

A Ludeiros


Obra NON venal 176

CLXIV Lonxe está a lúa

dos latexos sentidos fóra da noite.


Obra NON venal 177

CLXV Cantos pecados

enchen este baleiro sen fondo certo.


Obra NON venal 178

CLXVI Escoito a paz

no silencio das verbas que me transitan.


Obra NON venal 179

CLXVII Logo do amor

fica a necesidade espindo versos.


Obra NON venal 180

CLXVIII Hoxe nacemos

renacemos de ti, en ti ficamos.


Obra NON venal 181

CLXIX Onde estarán

eles, os meus avós que non me guían?


Obra NON venal 182

CLXX Un intre, agás

un só intre, e todo acaba. Silencio infindo.


Obra NON venal 183

CLXXI Voltas e voltas.

Xirar sen ir a algures. Onde está algures?


Obra NON venal 184

CLXXII Estas paredes

falan outros idiomas descoñecidos.


Obra NON venal 185

CLXXIII Coller os gromos ofrecidos no gozo morno da lingua.


Obra NON venal 186

CLXXIV Quen se deixa ir

polas esclusas do amor do noso sexo?


Obra NON venal 187

LCLXXV Que foi de nós,

das palabras antergas que se evaporan.


Obra NON venal 188

CLXXVI Quen quixo ser

en terra fértil verde herba, e ficou ermo?


Obra NON venal 189

CLXXVII Retorno ó río

para afogar en ti. Manancial puro.

Ao Val do Limia asolagado


Obra NON venal 190

CLXXVIII O calafrío,

ardido en nós, soñando ser lume eterno.


Obra NON venal 191

CLXXIX Así, sen máis,

caducamos as follas do noso tempo.


Obra NON venal 192

CLXXX As cores mancan

os ollares da xente que aínda sente.


Obra NON venal 193

CLXXXI Quero sentir,

soamente sentir alén de min.


Obra NON venal 194

CLXXXII O vento funga

a soidade da xente para que esperte.


Obra NON venal 195

CLXXXIII Pedimos choiva

e recollemos bágoas de dor e sangue.


Obra NON venal 196

CLXXXIV Fica en nós todo

o que pasamos xuntos e nos mantén.


Obra NON venal 197

CLXXXV Cabe no bulso

todo o que o home ten, canto desexa.


Obra NON venal 198

CLXXXVI Quérote inverno.

Choiva afogando o sexo. Lareira acesa.


Obra NON venal 199

CLXXXVII Aqueles mozos

do tempo gorentoso, onde ficaron?


Obra NON venal 200

CLXXXVIII Perdo a razón

no camiño á dozura do que me ofreces.


Obra NON venal 201

CLXXXIX O ceo marca

a distancia da vida e a ilusión.


Obra NON venal 202

CXC Fatigo os días

na barriga dos pés sen dar un paso.


Obra NON venal 203

CXCI Repouso os dedos

nas pedras das paredes feitas por ti.

A meu pai


Obra NON venal 204

CXCII Augas revoltas,

ventos entolecidos. Primavera irta.


Obra NON venal 205

CXCIII Poema. Verme

que enteiro me habitas. A ti pertenzo.


Obra NON venal 206

CXCIV Non era o sol

o que cega esta sombra. É o que preciso.


Obra NON venal 207

CXCV Ciscar negrura

no sentir dunha terra que brúa soa.


Obra NON venal 208

CXCVI As sombras ispen

de verdade esta noite falta de amor.


Obra NON venal 209

CXCVII Cabalos negros.

Negros cabalos corren cara ningures.


Obra NON venal 210

CXCVIII Os soños, irtos.

As palabras, caladas. O home, preso.


Obra NON venal 211

CXCIX O peso medra

no corazón doído, na alma que agarda.


Obra NON venal 212

CC Camiños secos

no inverno desta terra sen primaveras.


Obra NON venal 213

CCI Sentado no ar

do Corete do Santo, respiro a vida.


Obra NON venal 214

CCII Lindoso amado.

Berce noso, dos nosos. Raizame eterna.


Obra NON venal 215

CCIII O eco da fala

vaise afogando en Vigo neste mar de ondas.


Obra NON venal 216

CCIV Reter a luz

no pensamento da auga. Bicar teu ceo.


Obra NON venal 217

CCV Cando asubían

pequenos mequetrefes, méxese o mundo.


Obra NON venal 218

CCVI Ollamos nubes

pasar tan preto nosa; de nós tan lonxe.


Obra NON venal 219

CCVII Cavar o tempo

nas leiras do destino sen saber nada.


Obra NON venal 220

CCVIII Ollos de inverno,

de verde pranto enxoito, de luz na boca.


Obra NON venal 221

CCIX Colapsa o mundo coa natural forza que non se toca.


Obra NON venal 222

CCX Rachar a pedra

sen ferir o equilibrio do que latexa.


Obra NON venal 223

CCXI Sentir a pel

como codia de pan na boca augada.


Obra NON venal 224

CCXII Agarro ás mans

ó mundo que non teño e levo dentro.


Obra NON venal 225

CCXIII Perdemos todo

na boca da ilusión que só é veleno.


Obra NON venal 226

CCXIV Digo: esta noite. Fico desposuído da escuridade.


Obra NON venal 227

CCXV Pedimos almas,

corazóns que nos queiran, algo de vida.


Obra NON venal 228

CCXVI Xiro os rodicios

coa forza do verso onde me moio.


Obra NON venal 229

CCXVII Sentirse igual,

parte dun mesmo corpo republicano.


Obra NON venal 230

CCXVIII Imos deixando

ermar todo sen nós, sen os latexos.


Obra NON venal 231

CCXIX Deixo pasar

o inverno nas meixelas para agromar.


Obra NON venal 232

CCXX Rompemos a alma

sen cultivar o pétalo que leva dentro.


Obra NON venal 233

CCXXI Calamos todo.

Ferimos o silencio sen dicir algo.


Obra NON venal 234

CCXXII Que razón temos

para agardar do ceo unha esperanza?


Obra NON venal 235

CCXXIII Soñan os versos

ser manancial na túa boca de abril.

Ao pobo portugués


Obra NON venal 236

CCXXIV O lume móenos

sen deixar cinsas nosas na longa pedra.


Obra NON venal 237

CCXXV Outros virán

empurrando o inverno das nosas vidas.


Obra NON venal 238

CCXXVI Non me despido

de min, porque non podo. Tampouco quero.


Obra NON venal 239

CCXXVII A sementeira

dos corpos sen futuro que agardan todo.


Obra NON venal 240

CCXXVIII Doce é a lúa

no pensamento da auga onde se afoga.


Obra NON venal 241

CCXXIX A dor non é

proporcional á pena. Nunca remata.


Obra NON venal 242

CCXXX Estou calado

roendo o podre mundo das inxustizas.


Obra NON venal 243

CCXXXI Non se desanda

ningún camiño aberto no pensamento.


Obra NON venal 244

CCXXXII Bicar a area

eternamente xuntos. Ti máis eu nun.

A MariPaz


Obra NON venal 245

CCXXXIII Presinto a noite

sen ti, sen o meu corpo que é alma túa.


Obra NON venal 246

CCXXXIV Choveu no maio

outro ano en min, enxoito, lonxe de min.


Obra NON venal 247

CCXXXV Ogallá nunca.

Nunca sexamos máis. Máis ca ninguén.


Obra NON venal 248

CCXXXVI Moro tan lonxe

de min que nin existo. Exilio espazo.


Obra NON venal 249

CCXXXVII Sopramos tempo,

velas dunha gamela que encaia dentro.


Obra NON venal 250

CCXXXVIII Tremen os dedos

coa ausencia da pel en tanto escriben.


Obra NON venal 251

CCXXXIX Da mesma cerna.

Xuntos polo destino. Querer eterno.

A miña nai


Obra NON venal 252

CCXL Atado ó verso.

Semente do futuro que me sostén.


Obra NON venal 253

Rentes ó sol pousado


Obra NON venal 254

Na memoria dos meus avós: Pepa da Celedonia e Manuel “Chencho”,

Pepa do Pementa e Manuel Pementa.


Obra NON venal 255

CCXLI Venden nosa alma

a quen sementa estériles cantos alleos.


Obra NON venal 256

CCXLII Vemos veleno

roendo cada miolo ata secalo.


Obra NON venal 257

CCXLIII Premer cos dedos cada necesidade

da túa pel.


Obra NON venal 258

CCXLIV Temos palabras,

versos que nos describen. Apenas nada.


Obra NON venal 259

CCXLV Podemos ir

paseniño, agarrados, ser un só corpo.


Obra NON venal 260

CCXLVI Milagre é crer.

Crer nalgo noso. Crer que vai con nós.


Obra NON venal 261

CCXLVII Ollos de medo.

Bágoas de terror. Infancia morta.


Obra NON venal 262

CCXLVIII Somos o mesmo latexo conxugado en nós os catro.

A familia


Obra NON venal 263

CCXLIX Cristalizamos

as horas que nos quedan. Tempo convexo.


Obra NON venal 264

CCL Meu ben enteiro.

A lingua non se cala. Esta é nosa alma.

Ás Letras Galegas


Obra NON venal 265

CCLI Recolle a noite

nosos corpos de pel feitos de sombras.


Obra NON venal 266

CCLII Observo, calo.

Silencio é poesía en explosión.


Obra NON venal 267

CCLIII Outra vez só

gardando o meu rabaño de pensamentos.


Obra NON venal 268

CCLIV Os libros falan

de nós, do noso verbo que foi silencio.


Obra NON venal 269

CCLV Sabes a mel,

boca miña onde afogo cada silencio.


Obra NON venal 270

CCLVI Nun intre pérdese

a forma das palabras. Todo é silencio.


Obra NON venal 271

CCLVII Falan os ollos

a dor que sente o corpo calada e fría.


Obra NON venal 272

CCLVIII Rubir ó amor

que se atopa no teito inalcanzable.


Obra NON venal 273

CCLIX A señardade

fica na cor das fotos, na súa pátina.


Obra NON venal 274

CCLX Penso no neno,

no neno dos avós. Onde fiquei?


Obra NON venal 275

CCLXI De mollo o sal

do corpo da pirámide para ser mar.


Obra NON venal 276

CCLXII Babexan ledos

acariñando a dor que traguerán.


Obra NON venal 277

CCLXIII Serven á causa

con fe cega, cegados pola ira estéril.


Obra NON venal 278

CCLXIV Letras sen fin

agardando por almas ata o seu fin.


Obra NON venal 279

CCLXV O mar é plástico.

A auga tamén é plástico. Seremos plástico.


Obra NON venal 280

CCLXVI Os pés escriben un capítulo novo

en cada paso.


Obra NON venal 281

CCLXVII Incomprendidos. Na soidade da pel só hai unha viaxe.


Obra NON venal 282

CCLXVIII O libro cala

estas letras sen fala con algo de alma.


Obra NON venal 283

CCLXIX Morro nas rúas

atando estas palabras para entregarchas.


Obra NON venal 284

CCLXX A forza corre

nas liñas destes versos cativos, mínimos.


Obra NON venal 285

CCLXXI A fiestra garda

a cor da luz baleira e sosegada.


Obra NON venal 286

CCLXXII A calma medra

devagar e remata soa no mar.


Obra NON venal 287

CCLXXIII Chove na noite

deste escuro tellado sen retellar.


Obra NON venal 288

CCLXXIV Paseniño arde

o tempo no camiño sen auga e viño.


Obra NON venal 289

CCLXXV Pequenas codias

rentes ó sol pousado no mar sen fondo.


Obra NON venal 290

CCLXXVI Cada palabra,

cada xesto espontáneo semella un haiku.


Obra NON venal 291

CCLXXVII Na calma, mar.

Mar na necesidade de ficar, mar.


Obra NON venal 292

CCLXXVIII Canto valemos

no mercado da vida? Tanto consumas!


Obra NON venal 293

CCLXXIX O orfo camiño

á Fonte do Eido espera por nós sen tempo.

Á avoa Pepa da Celedonia


Obra NON venal 294

CCLXXX Calo, sen máis.

O silencio completa o meu discurso.


Obra NON venal 295

CCLXXXI Sentir é todo.

Vivimos precisando sentir, sen máis.


Obra NON venal 296

CCLXXXII Cómpre coidado

cos años agochados no monte tépedo.


Obra NON venal 297

CCLXXXIII Os pés non chegan

para pisar o ceo que nos separa.


Obra NON venal 298

CCLXXXIV Pensar en nada

tantas veces me salva de pensar algo.


Obra NON venal 299

CCLXXXLV Parte do inverno

vai ficando na pel que imos perdendo.


Obra NON venal 300

CCLXXXVI Doen os cortes

da traizón maquinada para sangrarnos.


Obra NON venal 301

CCLXXXVII Esta é a luz

que precisa miña alma tan delicada.


Obra NON venal 302

CCLXXXVIII Arden as pedras

nos pés de Compostela. Ceo estrelado.


Obra NON venal 303

CCLXXXIX Agarda a letra

o verso inmorredoiro. A alma é poeta.


Obra NON venal 304

CCXC Manteño o sol

atado ó cristalino onde medraba.


Obra NON venal 305

CCXCI Todo é pasado.

O presente caduco pasado está.


Obra NON venal 306

CCXCII Navega a lúa

nunha dorna de escuma no seu mar, soa.


Obra NON venal 307

CCXCIII Warhol non pinta

noites escuras, Andy inventa a cor.

A Andy Warhol


Obra NON venal 308

CCXCIV Vertemos bágoas

de sol no corpo aberto á luz perdida.


Obra NON venal 309

CCXCV O pasaxeiro

do billete caduco. Tempo emprestado.


Obra NON venal 310

CCXCVI Abafo en min

todo o que sen min penso e nada vale.


Obra NON venal 311

CCXCVII O tempo frío

é o que fica na gorxa chamando ó gando.


Obra NON venal 312

CCXCVIII O corpo quere

corpo. Enerxía allea que nos revive.


Obra NON venal 313

CCXCIX Facemos xuntos un único camiño

inmorredoiro.

Para Pedro


Obra NON venal 314

CCC Traballo cada

verso coma se fose o derradeiro.


Obra NON venal 315

CCCI Atalla o corpo

o desgaste da vida pechando os ollos.


Obra NON venal 316

CCCII Todo estremece

a dor nos pensamentos estremecidos.

A Lois Pereiro, Florbela Espanca e Baudelaire


Obra NON venal 317

CCCIII Fica o canastro

baleiro do seu ser sen pretendelo.


Obra NON venal 318

CCCIV Descoñecémonos.

Estrañamos o corpo no que vivimos.


Obra NON venal 319

CCCV Porque sentimos

o aloumiño na voz e no silencio.

A miña nai


Obra NON venal 320

CCCVI A vaidade é

esa sombra sen fin que nos arrastra.


Obra NON venal 321

CCCVII Perdida a cerna

nunca seremos froito en terra allea.

Na memoria de meu avó Manuel “Chencho”


Obra NON venal 322

CCCVIII Repoño os pés

descalzo nesta terra que levo en min.

Na memoria de miña avoa Pepa do Pementa


Obra NON venal 323

CCCIX Tiramos terra

dos ollos que nos cegan de nós tan lonxe.


Obra NON venal 324

CCCX Eternamente

gárdanos do silencio, de ficar mudos.

A Rosalía de Castro


Obra NON venal 325

CCCXI Quero chegar

á orbita do imposible da man collidos.


Obra NON venal 326

CCCXII Medro neste ar

no que me cisco enteiro para ser nada.

A Ludeiros


Obra NON venal 327

CCCXIII Premo o que penso e non abrolla nada

que me encha enteiro.


Obra NON venal 328

CCCXIV Tiña ollos de auga afogando na noite

deste solpor.


Obra NON venal 329

CCCXV Tiña pensado

trazar liñas na area, borrar o tempo.


Obra NON venal 330

CCCXVI Nas Catedrais

tremen os alicerces de Breogán.


Obra NON venal 331

CCCXVII Calan as falas

na fronteira tronzada pola xenreira.


Obra NON venal 332

CCCXVIII As xentes flúen

atadas a un destino que descoñecen.


Obra NON venal 333

CCCXIX Peregrinar

pola arteria de pedra para afogar.


Obra NON venal 334

CCCXX Ollan de esguello e calan a negrura que moe dentro.


Obra NON venal 335

CCCXXI A ferida é

sentir a voz do mar aquí, asubiando.


Obra NON venal 336

CCCXXII Morrer de día

entregándose ó sol é renacer.


Obra NON venal 337

CCCXXIII Indiferenza.

A quen lle importa a voz de quen escribe?


Obra NON venal 338

CCCXXIV Prende o tizón

e afoga o lume. Fumo de emborrallar.


Obra NON venal 339

CCCXXV Navegar só

despregando a razón do horizonte.


Obra NON venal 340

CCCXXVI As moscas calan

coa merda do mundo debaixo delas.


Obra NON venal 341

CCCXXVII Nada se perde

na auga que corre libre por esta terra.

A Galicia


Obra NON venal 342

CCCXXVIII Subir, baixar,

e subir, e baixar. Sen mar, bogar.


Obra NON venal 343

CCCXXIX Non estou só.

A noite amosa estrelas para que eu soñe.


Obra NON venal 344

CCCXXX A natureza

acende as sinerxías cando a sentimos.


Obra NON venal 345

CCCXXXI Todos collidos

sen rozarnos a pel encalecida.


Obra NON venal 346

CCCXXXII E despois, nada.

Tanto traballo en van sirve para algo?


Obra NON venal 347

CCCXXXIII Outro camiño

se pecha en cada boca que non bicamos.


Obra NON venal 348

CCCXXXIV A anguria cuspe

no pensamento groso, interesado.


Obra NON venal 349

CCCXXXV Tanto ten algo,

coma nada ten algo que nada ten.


Obra NON venal 350

CCCXXXVI Estou perdido

nun mundo sideral onde me escribo.


Obra NON venal 351

CCCXXXVII Cativa, escura,

razón de tantas crenzas. Guadalupe obra.


Obra NON venal 352

CCCXXXVIII Abrir os ollos

á escuridade branca e comprender.


Obra NON venal 353

CCCXXXIX Predico un credo

sen acólitos presos polo seu influxo.


Obra NON venal 354

CCCXL Onde foi o lume, a labarada eterna

dos nosos corpos?


Obra NON venal 355

CCCXLI A terra é nosa.

Labregos pola estirpe que nos mantén.


Obra NON venal 356

CCCXLII Que gando ornea

na corte da memoria que aínda vive?


Obra NON venal 357

CCCXLIII Por que me fun

da cerna do que son, e sigo sendo?


Obra NON venal 358

CCCXLIV Nunca estarás

só na soidade fría. Raíz de canto.

A Federico García Lorca


Obra NON venal 359

CCCXLV A agulla segue,

Miramontes-Casal, cosendo a terra.

A Ánxel Casal


Obra NON venal 360

CCCXLVI Recollo a luz

cada intre desta vida antes se apague.


Obra NON venal 361

CCCXLVII Arrinco a pel

húmida dos espellos que me delatan.


Obra NON venal 362

CCCXLVIII Salto portelos,

rememoro a infancia. Procura inútil.


Obra NON venal 363

CCCXLIX Turro do ceo

onde debuxo espido versos nun lenzo.


Obra NON venal 364

CCCL Sopran raizames

na alma erguida nos foles de vento Atlántico.


Obra NON venal 365

CCCLI Noso mundo é

mentira. Só enganamos a inexistencia.


Obra NON venal 366

CCCLII A pel do demo

préndenos deste vidro mesmo escravista.


Obra NON venal 367

CCCLIII Noite de branco

preñando o ceo escuro. Lúa de esperma.


Obra NON venal 368

CCCLIV Albisco o medo

nos coios resentidos do corazón.


Obra NON venal 369

CCCLV O intre de dor

retido eternamente, agarda á vida.

Á memoria dos asasinados polo fascismo


Obra NON venal 370

CCCLVI Somos o froito

dun futuro entregado á transparencia.


Obra NON venal 371

CCCLVII Hai un vento suave

en San Breixo nas tardes do fin de agosto.

A Celso Emilio Ferreiro


Obra NON venal 372

CCCLVIII Mañá onde fica? Existimos ou non somos ninguén?


Obra NON venal 373

CCCLIX Crestar a esencia

murmurando no bico noso respecto.


Obra NON venal 374

CCCLX Estrugar corpos

coa luz dos pés quentes. Zume de vida.


Obra NON venal 375

CCCLXI O pensamento

entrégase á razón interrogando.


Obra NON venal 376

CCCLXII Como ato o tempo

que foxe de min, libre? Quen o retén?


Obra NON venal 377

CCCLXIII A bolboreta

descobre o ar nadando nun mar de vento.


Obra NON venal 378

CCCLIV Versos son fame,

fame insaciábel, nova, por sempre nosa.


Obra NON venal 379

CCCLXV Remato como

comecei. Procurando na nada o verso.


Obra NON venal 380

CCCLXV + I Este caderno

de versos e metáforas florece só.


Obra NON venal 381

Biografía Suso Díaz, 1 de maio de 1971, Ludeiros -Lobios- Ourense. No ano 2019 publico Pedro. Ediciones Liliputienses. Tamén publico A utopía que diluíu o vento. 56 poemas inspirados no Couto Mixto. Edicións Positivas. No ano 2018 coordino e edito En el vuelo de la memoria. Antología para Ángel Campos Pámpano, 78 poetas homenaxean ao escritor estremeño partindo dalgún dos seus versos. No libro empregase o español, portugués, galego, catalán e francés. Editora Regional de Extremadura. No ano 2017 publico O sol dentro da cabeza. 76 poemas feitos a partir da obra narrativa de Carlos Casares. Edicións Laiovento. Tamén coordino e edito a antoloxía Salgueiro Maia. A liberdade non é unha utopía. Ediciones Liliputienses.


Obra NON venal 382

No ano 2016 publico Sofía. Ediciones Liliputienses. No ano 2015, xunto a Helena Villar Janeiro coordinamos e editamos o libro 6 poemas 6. Homenaxe a Federico García Lorca. Biblos Clube de Lectores. Nese mesmo ano tamén coordino e publico nunha edición electrónica o libro colectivo 150 Cantares para Rosalía de Castro. Xunto a miña compañeira MariPaz diriximos, na radio, o programa de poesía La voz en espiral, en Español, Galego e Portugués. Na rede manteño o caderno persoal www.susodiaz.gal. E con MariPaz o caderno de poetas galegos contemporáneos As escollas electivas.


Obra NON venal 383

Este libro publícase o 25 de marzo do 20,

data do pasamento de Ricardo Carvalho Calero,

baixo o confinamento pola pandemia do Coronavirus

nalgún lugar chamado POESÍA

Documents

Milagre é crer LIBERADO