BlitzLate Night or Last Night?

Αχ, αυτός ο Χαραλαμπόπουλος!

Διεθνές Φεστιβάλ

Κόμικς

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Νικήτας Καραγιάν-νης • Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης • Στην έκδοση συνεργάζο-νται οι: Κατερίνα Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Μαρί-να Κατσάνου, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Βασίλης Νέδος,Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνστα-ντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

Με φόντο την Ερμού

για να βλεπεισ ολα οσα συμβαινουν

μερα και νυχτα στην αθηνα...

...κατεβασε το

Πριν από κάτι χρόνια διάβαζα ένα βιβλίο για τον Νο1 Αμερικανό δισκοκριτικό Lester Banks. Και ση-μείωνε εκεί ο συγγραφέας ότι ο Lester ήταν “one of rock ’n’ roll’s private moments”. Mία δηλαδή από τις ιδιωτικές στιγμές του rock ’n’ roll. Κάτι ανάλογο, νομίζω, θα μπορούσε να ειπωθεί και για τη Μαρία Χαραμή. Πως ήταν ένα private moment της Αθήνας όλης. Οχι μόνο των γκουρμέ, του lifestyle, της κα-λής κοινωνίας, αλλά και των ξενύχτηδων, των μαύ-ρων προβάτων, των πληγωμένων καρδιών. Των αιωνίων εφήβων, όπως ο σύζυγός της Θάνος Τζα-βέλας με τον οποίο σκάρωσαν ένα από τα ομορφό-τερα love stories του κλεινού άστεως.

Τη Μαρία Χαραμή τη γνώρισα στα μέσα της δεκαετίας του ’90 τέτοια εποχή, στην αλήστου μνή-μης «Νέα Μεσημβρινή». Καθόμασταν όλα τα κο-τοπουλάκια στα γραφεία μας, στο ένθετο περιο-δικό “Μ2” του Φώτη Γεωργελέ και ξαφνικά γλί-στρησε στην αίθουσα ένα ξωτικό. Μια φιγούρα μυστήρια και εξώκοσμη, κρυμμένη πίσω από με-τάξια και μαύρα γυαλιά. Αμέσως ξύπνησε ο Σέρ-λοκ μέσα μου και αποφάσισα να ερευνήσω το φαι-νόμενο. Γνωριστήκαμε, συστηθήκαμε, είπαμε δυο κουβέντες. Πριν προλάβουμε να πούμε περισσό-τερες, κατέβασε η εφημερίδα ρολά. Τα μαζέψαμε να φύγουμε. Η Μαρία εξαφανίστηκε, είχε ξεχά-σει όμως ένα επιτραπέζιο φωτιστικό. Το πήρα μαζί

μου, την αναζήτησα να της το επιστρέψω, τη βρή-κα. Με υποδέχθηκε σε εκείνο το ισόγειο της Ρηγίλ-λης, που έμοιαζε να έχει βγει κατευθείαν από τρα-γούδι της Kate Bush. Μου έφτιαξε καφέ, μου προ-σέφερε γλυκά, μου μίλησε για τον παράδοξο βίο της, τις χαρές και τις λύπες της, τα δεινά και τους θριάμβους της. Γίναμε φιλαράκια.

Μια φιλία που κράτησε σχεδόν 20 χρόνια και είχε τα πάνω της και τα κάτω της. Η Μαρία Χαραμή δεν ήταν ούτε πολύ εύκολο ούτε πολύ λογικό πλά-σμα. Δεν ξέρω, όμως, καμιά συναρπαστική προσω-πικότητα που να είναι πολύ λογική ή πολύ εύκο-λη. Και η Μαρία, αν μη τι άλλο, ήταν απολύτως συναρπαστική. Στις περιπέτειές της, στα δράματά της, στις συναναστροφές της, στα αποφθέγματά της, στον τρόπο γραφής της τον αφρώδη πλην ατσάλινο που καθιέρωσε πρώτη για να τον μιμηθούν πλεί-στοι όσοι συνάδελφοι. Πάντα με φόντο την Αθήνα, την πρωτεύουσα, τα μπετά της και τους κήπους της, τη φασαρία της και τη γαλήνη της, το καυσαέριό της και τις ευωδίες της, το αλλόκοτο αυτό τέρας που κο-ντεύει να καλύψει ένα ολόκληρο λεκανοπέδιο.

Παρότι βέρο Πειραιωτάκι, η Χαραμή είχε αγαπήσει την Αθήνα και την είχε πάντοτε στην καρδιά της. Εδώ ωρίμασε, εδώ έδρασε, εδώ αγά-πησε, εδώ αγαπήθηκε, εδώ έδωσε τις παραστάσεις της εντός και εκτός σελίδων. Εδώ μας ράντισε με

σκόνη μαγική ως άλλη Τίνκερμπελ, για να απο-γειωθούμε πέρα από τη ρουτίνα. Το είχα γράψει και παλαιότερα για τον Λέοναρντ Κοέν και εκεί-νη τη συναυλία του στη Μαλακάσα. Κάποια στιγμή τραγούδησε ο μετρ το “Famous Blue Raincoat” και άκουγα από πίσω μου να τον συνοδεύει μια αγγελι-κή φωνή. Μια φωνή που, όπως απεδείχθη, ανή-κε σε ένα κοντό και στρουμπουλό κορίτσι άνευ ιδι-αίτερης φυσικής καλλονής. Αυτό το κορίτσι, ωστό-σο, μεταμορφώθηκε για ένα τραγούδι έστω, για μερικά ρεφρέν, σε πουλί του Παραδείσου. Κάπως έτσι μεταμόρφωνε και εμάς η Χαραμή από μέτρι-ους και συνηθισμένους αναγνώστες σε κατοίκους μαγικών νησιών και ρέκτες σπανίων απολαύσε-ων. Το κατόρθωνε με τα λόγια της, το κατόρθωνε με την προσωπικότητά της, το κατόρθωνε με μια θεατρικότητα ανυπέρβλητη που ξεπέρναγε συμβά-σεις και συμβιβασμούς.

Θα μου λείψει το Μαράκι. Θα μου λείψουν οι έξοδοι παρέα με τον Θάνο και εκείνη που κοιμάται πλάι μου, θα μου λείψουν οι εκμυστηρεύσεις της, θα μου λείψουν οι εκκεντρισμοί της, θα μου λείψει το grandeur της, θα μου λείψει όπως την άκουγα να σηκώνει το τηλέφωνο και να μου λέει «Ελα παπί!». Θα λείψει σε όλους μας η πριγκιπέσα των Αθηνών, που χάριζε λάμψεις και φλόγες στα μουντά και κα-ταθλιπτικά τοπία της καθημερινότητας.

Τα περίμενα τα πρωτοβρόχια πάντα για να «αλλάξω» εποχή, μέσα μου και στην καθημερι-νότητά μου. Εκείνα τα πρωτο-βρόχια που θυμάμαι παιδί, με τα ξαφνικά αστραπόβροντα και εμείς να τρέχουμε με τα πέδι-λα τσαλαβουτώντας στα ρυάκια των δρόμων, γιατί όσο με πάει η μνήμη μου πίσω ποτέ η Αθή-να δεν είχε αποχετεύσεις που να αντέχουν τις βροχές της. Σή-μαιναν ότι είχα μπροστά μου μια ολόκληρη σχολική χρονιά, αλλά και διάφορα διαστήμα-τα απολαυστικών διακοπών. Σήμαιναν ότι όπου να ’ναι θα έρχονταν τα Χριστούγεννα, γιορτή-υπερπαραγωγή για την ηλικία μου, και σκληρό διάβα-σμα όμως για να απολαύσω όσα οι γονείς υπόσχονταν με τους καλούς βαθμούς. Η παλιά αγω-γή είχε ανταμοιβή για την καλή προσπάθεια. Ούτε που μου περ-νούσε από το μυαλό να αρχίσω να σκέφτομαι το επόμενο καλο-καίρι. Αυτού του είδους η «ανα-μονή» για την καλύτερη ημέρα ήταν άγνωστη τότε, όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά για όλους, που ζούσαν ακόμη το χρόνο.

Αυτά τα πρωτοβρόχια, προαναγγελθέντα από τους με-τεωρολόγους, δεν μου φάνηκαν σαν αλλαγή εποχής, αλλά σαν φυσικό ντεκόρ μιας σκυθρω-πής καθημερινότητας που έχει βουλιάξει στη διαρκή αναμο-νή· μιας δόσης, μιας «μαγικής»

πολιτικής, κυβερνητικής και δημοτικής, που θα κάνει την πόλη τον παράδεισο που ποτέ δεν ήταν. Θυμήθηκα τα λόγια του Λευτέρη Βογιατζή στη συ-νέντευξή του τις προάλλες στη ΝΕΤ, ότι αισιοδοξία είναι στάση ζωής, δεν είναι η αναμονή ενός «καλού γεγονότος». Η αναμονή, για παράδειγμα, μιας δόσης από τους δανειστές. Τι θα την κά-νουμε μόνη της, όταν ξεχάσαμε να ζούμε το χρόνο, τις εποχές, τις ζωές μας τις ίδιες;

Να γυρίσουμε εκεί που βρισκόμαστε; Σε μια πόλη που ψώνιζε σαν να ήταν κάθε μέρα Χριστούγεννα; Γλεντούσε σαν να ήταν κάθε μέρα Πάσχα; Μια πόλη που έχανε τις ρίζες της στις εποχές και στο χρόνο; Και να τη πάλι. Συνεχίζει την ίδια τακτική. Περιμένει... Σαν να μη θυμάται πια πόσα πε-ρισσότερα είναι η ζωή από μια «ευχάριστη είδηση», από μια «μαγική» πολιτική.

Θα το πω από την αρχή: σοκάρομαι! Και δεν μπορώ να μην κάνω σκέψεις για το πολιτισμικό μας επίπεδο. Για το ποιοι εί-μαστε τέλος πάντων οι σύγχρονοι Ελλη-νες και σε ποιον κόσμο ανήκουμε. Ενας δείκτης για να προβληματιστούμε σχε-τικά είναι και το είδος των τηλεοπτικών προγραμμάτων που παρακολουθούμε.

Δεν αναφέρομαι εδώ στους τηλε-καβγάδες ή στις δακρύβρεχτες «κοινω-νικές» εκπομπές, ούτε καν στα κουτσο-μπολιά του μεσημεριού. Τα ξέρουμε όλα αυτά - και είναι αλήθεια ότι τέτοια προγράμματα υπάρχουν σε όλες τις τηλεοράσεις του κόσμου. Εχουν το κοινό τους, τι να κάνουμε; Παντού υπάρχουν συνταξιούχοι που δεν έχουν άλλη συντροφιά και νοικοκυρές που ξεχνιούνται με τα άπλυτα της show biz την ώρα που σιδερώνουν. Δεν είναι και έγκλημα να χαζολογάς.

Το βράδυ όμως, όταν ο «ενεργός πληθυσμός» είναι στο σπίτι του και κά-θεται μπροστά στο κουτί για να ψυχα-γωγηθεί, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες παρατηρούμε μια κοινή τάση. Σκίζουν οι καινούργιες τηλεοπτικές σειρές (αμερι-κανικές ή ευρωπαϊκές) που έχουν ανε-βασμένα στάνταρ παραγωγής και έξυπνα σενάρια που αγγίζουν θέματα της σύγ-χρονης αστικής ζωής. Σχέσεις ερωτικές, οικογενειακές συγκρούσεις, πολιτικά παιγνίδια, οικονομικό έγκλημα. Και σε μια άλλη κατηγορία, ιστορικές σειρές που φωτίζουν με άλλο τρόπο σημαντικές περιόδους του παρελθόντος.

Ε, λοιπόν, μόνο στην Ελλάδα αυτές οι σειρές δεν έχουν τύχη! Εκτός από τους «ψαγμένους» που τις κατεβάζουν από το ίντερνετ και τις βλέπουν σπίτι τους, αγνοώντας το κανονικό τηλεοπτικό πρόγραμμα, η μεγάλη πλειονότητα δεν φαίνεται να έχει διάθεση να περάσει την ώρα της βλέποντας τη Μάγκι Σμιθ ή την Γκλεν Κλόουζ σε συναρπαστικά τηλεοπτι-κά προγράμματα. Επιλέγει σταθερά τον... Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή και τη Σιλά.

Εσάς δεν σας τρομάζει ότι οι Ελλη-νίδες νιώθουν πιο κοντά σε κυνηγημέ-νες από τη μοίρα Τουρκάλες από ό,τι σε σύγχρονες γυναίκες που ζουν στις με-γαλουπόλεις της Δύσης; Και ότι έχουμε από τη μία πλευρά μια «ελίτ» νέων που παρακολουθεί τι συμβαίνει στο σύγχρο-νο δυτικό κόσμο και από την άλλη μια μεγάλη μάζα που ταυτίζεται με τις επιλο-γές των αραβικών κοινωνιών (εκεί μόνο κάνουν επιτυχία οι τουρκικές σειρές).

Εγώ αρχίζω και φοβάμαι...

Πώς θα βγάλετε το χειμώνα:• Ζευγαρώνετε. Η αντισύλληψη στοιχίζει λιγότερο από το πετρέλαιο.• Εναλλακτικά -ή για το κάτι παραπάνω- αποκτάτε κατοικίδιο. Κατά προτίμηση υπναράδικο.• Ερευνάτε προσεκτικά το πατρικό σας για κουβέρτες, βελέντζες και λοιπά λαογραφικά. Αερίζετε και τινάζετε για το σκόρο.• Αποφεύγετε τις ακρότητες. Η φουφού της προγια-γιάς καλό είναι να παραμείνει διακοσμητική.• Δεν ανοίγετε ποτέ την πόρτα του διαμερίσματος αν δεν γνωρίζετε ποιος σας χτυπάει. Υπάρχει περίπτωση να είναι ο διαχειριστής μαινόμενος. • Μαθαίνετε τις ώρες που μπαίνουν και βγαίνουν οι συγκάτοικοί σας στην πολυκατοικία. Αποφεύγετε έτσι τις δυσάρεστες συναντήσεις και τις παράλογες απαιτήσεις.

• Ανακαλύπτετε τη χαρά της άσκησης κατ’ οίκον. Το επόμενο καλοκαίρι θα σας βρει καλλίγραμμους και γραμμωμένους.• Υιοθετείτε την προτροπή «στην μπανιέρα δυο δυο». Κατά προτίμηση, στην μπανιέρα του άλλου.• Μυείστε στο ταντρικό σεξ. Μπορεί να ακούγεται κά-πως παρωχημένο και κουραστικό, αλλά σάμπως έχετε και τίποτα καλύτερο να κάνετε;• Εμπεδώνετε τη βρετανική αντίληψη περί κεντρικής θέρμανσης: Ενα κερί που καίει στη μέση του δωμα-τίου. Με τον καιρό θα αποκτήσετε και το ανάλογο βρετανικό φλέγμα.• Κουκουλώνεστε με το πάπλωμα και προσπαθείτε να μιμηθείτε το παράδειγμα της κόκκινης αρκούδας. Χει-μώνας είναι, θα περάσει.

Συμβαίνει δίπλα μας, πίσω από το πολι-τικό αδιέξοδο και τις μαραθώνιες συνε-δριάσεις των Ευρωπαίων. Δεν το διάβα-σα σε κάποιο ελληνικό μέσο, το βρήκα πρώτο θέμα στη σελίδα των “New York Times”: «Στην Ελλάδα, χωρίς δουλειά και ιατρική περίθαλψη». Αυτός ήταν ο τίτλος. «Το σύστημα υγείας γίνεται όλο και λιγότερο λειτουργικό και θα γίνει ακόμα χειρότερο όταν η κυβέρνηση κό-ψει τα 2 δισ. δολάρια από τον προϋ-πολογισμό της υγείας, κάτι που πρότει-νε ως μέρος ενός νέου πλάνου μέτρων λιτότητας με στόχο να επιτύχει μια νέα χρηματοδότηση», γράφει η δημοσιο-γράφος Λιζ Αλντερμαν. «Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, το να είσαι άνεργος σημαί-νει θάνατος», σχολιάζει για το ρεπορτάζ της Αμερικανίδας δημοσιογράφου ο κ. Κωνσταντίνος Συρίγος, διευθυντής της ογκολογικής μονάδας του νοσοκομείου «Σωτηρία». Ο κ. Συρίγος είναι από τους γιατρούς που έφτιαξαν εθελοντικά, εδώ και λίγο καιρό, ένα δίκτυο για τη φροντί-δα ανασφάλιστων καρκινοπαθών. Αλή-θεια όμως, γιατί να πρέπει να φτάσουμε σε αυτό το σημείο;

Θυμίζουμε ότι με τις αποφάσεις που πάρθηκαν τον Ιούλιο του 2011, ουσι-αστικά ο εργαζόμενος που θα χάσει τη δουλειά του μένει ακάλυπτος στον ια-τροφαρμακευτικό τομέα. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν περισσότεροι από μισό εκατομμύριο άνθρωποι χωρίς ιατρική ασφάλιση και, με την ανεργία να αυξάνεται αντί να μειώνεται, ο αριθμός αυτός θα μεγαλώνει κάθε μήνα. Και αυτό είναι κάτι που ξεπερνάει σε σημασία όλες τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, όλες τις απώλειες των εργασιακών δικαιωμά-των, όλες τις φορολογικές επιβαρύνσεις. Γιατί αυτή είναι μια τακτική που προάγει έναν κακό ή ανίκανο πολιτικό σε έναν κοινό εγκληματία. Ποια ηθική διαστρέ-βλωση μας έχει οδηγήσει στο να μη θε-ωρείται αυτονόητο, τόσο στην Ελλάδα όσο και παντού στον κόσμο, η περίθαλ-ψη ενός ατόμου να είναι δωρεάν, άμεση και υψηλού επιπέδου; Σε ποιες βάσεις μπορούμε να συζητήσουμε για μια βελ-τιωμένη κοινωνία όταν δικαιολογούμε ο φτωχότερος να ζει λιγότερο;

Είναι γιατρός, υπέρμαχη των ανθρώπινων δικαιωμάτων και έχει ορθώσει το ανάστη-μά της απέναντι στους τρομοκράτες που δρουν στη Σομαλία. Ο λόγος για τη δρ. Deqo Mohamed (δεξιά στη φωτό), η οποία επισκέφτηκε τις ΗΠΑ προκειμένου να λάβει εκ μέρους της μητέρας της Hawa Abdi (στη μέση της φωτογραφίας) τα Βραβεία 2012 John Jay Medal for Justice και Social Humanitarian Award. Κάπου εκεί, ανάμεσα στις

τελετές, μίλησε στην Abigail Pesta του “Daily Beast” για το πώς κατά-φερε να βοηθήσει στη διάσωση πε-ρίπου 90.000 εκτοπισμένων ανθρώ-πων που ζούσαν στον καταυλισμό τον οποίο έχει ιδρύσει η μητέρα της, όταν ξαφνικά βρέθηκαν σε διασταυρούμε-να πυρά μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και των ισλαμιστών πα-ραστρατιωτικών της Al-Shabab, που συνεργάζεται με την al Qaeda (ωραίο υλικό για ταινία, Χόλιγουντ!).

Και, επειδή το μήλο θα πέσει κάτω από τη μηλιά, να αναφέρουμε ότι η μητέρα της δρ. Mohamed προ-τάθηκε φέτος για το Νόμπελ Ειρήνης για το τεράστιο ανθρωπιστικό έργο που παράγει στη χώρα, το οποίο η Νορβηγική Επιτροπή αποφάσισε να το χαρίσει στους χαρτογιακάδες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, βρίσκοντας, μάλιστα, το καλύτερο timing.

Πολλοί από εσάς ενδεχομένως γνωρίζετε το site Quora.com, όπου μπορεί ο καθένας να γράψει την απορία του, περιμένοντας άλλους χρήστες να τη λύσουν. Συνήθως οι ερωτήσεις είναι ανάλαφρες (ήθε-λα να γράψω ηλίθιες, αλλά δεν θα ήταν πρέπον), για παράδειγμα: «Πώς είναι να τρως ένα βιβλίο;» - με την πληρωμένη απάντηση: «Αρκετά ξηρό. Καλύτερα να το δοκιμάσεις με νερό». Υπάρχουν όμως και άλλες που μπορεί να σε... σκαλώσουν. Οπως αυτή ενός χρήστη που αναρωτιέται «πώς είναι άραγε να σκο-τώνεις κάποιον».

Η απάντηση παραδόξως δεν ήρθε από κάποιο διαδικτυακό troll, αλλά από τους καθ’ ύλην αρμόδιους. Μερικούς τρό-φιμους, δηλαδή, των φυλακών του San Quentin στην Καλιφόρνια. Ξεχωρίζει η μακροσκελής απάντηση του 34χρονου Tommy Winfrey, ο οποίος έχει καταδικα-στεί σε 25 χρόνια φυλάκισης για δολοφο-νία. Οπως μας ενημερώνει η διαδικτυακή έκδοση του “Time”, ο Winfrey απάντησε μεταξύ άλλων: «Ενιωθα ανάξιος αγάπης και ανάξιος να αγαπήσω. Ετσι υποβάθμισα την αξία της ζωής. Τόσο της δικής μου, όσο και των άλ-λων. Το τράβηγμα της σκανδάλης είναι μία πράξη πλήρως ανορθολογική. Νιώθω πως έχω κλέψει από την οικογένεια του θύματός μου το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή». Για όσους αναρωτιούνται πώς ένας κατάδικος μπορεί και γράφει στο ίντερνετ, η απάντηση ακούει στο όνομα “The Last Mile”, ένα πρόγραμμα στις ΗΠΑ που προετοιμάζει τους τρόφιμους για να δουλέψουν στον τεχνολογικό τομέα μετά την αποφυλάκισή τους.

Είναι μόνο 23 χρόνων, αλλά έχει ταξιδέψει σε όλο τον κό-σμο επιχειρώντας παράτολμες σχοινοβασίες. Από μια τερά-στια αποθήκη του Β΄ Παγκο-σμίου Πολέμου στο Βερολί-νο μέχρι και σε μια θεόρατη εκκλησία τεσσάρων αιώνων στην Πολωνία, έχει καταγράψει στο ενεργητικό της περισσότε-ρες από 300 πετυχημένες προ-σπάθειες, ενώ έχει καταρρίψει πάμπολλα ρεκόρ, ακροβατώντας ακόμη και σε ύψη που ξεπερνούν τα 250 μέτρα. Η Faith Dickey εξομολογείται στην “Telegraph”: «Εάν έπαιρνα ένα δολάριο κάθε φορά που κάποιος μου έλεγε ότι είμαι τρελή, δεν θα χρει-αζόμουν πλέον χορηγούς».

Μπορεί οι σχοινοβα-σίες που πραγματοποιεί να είναι άκρως επικίνδυ-νες (κυρίως εξαιτίας των απότομων μεταβολών του καιρού), ωστόσο ο μοναδι-κός τραυματισμός της είναι ένα στραμπούληγμα στον αστράγαλο κατά τη διάρκεια προπόνησης που πραγματο-ποιούσε 30 εκ. πάνω από το έδαφος. «Δεν είμαι πρεζάκι της αδρεναλίνης. Απλά μου αρέσει η διαδικασία της διεύρυνσης των εμπειριών μου ως ανθρώ-που, όπως επίσης και ο έλεγχος των φοβιών και των συναισθη-μάτων μου». Ισορροπημένη η πιτσιρίκα - λες και θα μπορούσε να κάνει αλλιώς με το επάγγελμα που διάλεξε...

Οταν επιχειρεί ο αφελής να επανασυγκολλήσει μια σχέση, το μόνο που τον περιμένει είναι η αμηχανία, η βαρεμάρα, οι παλιές συνήθειες που δεν κρύβονται. Η πτώση. Τι δουλειά είχα εγώ εκεί πέρα; Εχει χαθεί η ισορροπία, το αλφάδι έχει σπάσει, το τακούνι έχει στραβώσει. Το έχω πάθει και εγώ και τα πεζοδρόμια της πόλης. Το τρύπιο βρακί του αστικού ιστού έχει γεμίσει μπαλώματα.

Βλέπετε, τα πεζοδρόμια, οι πεζόδρομοι πληρώ-θηκαν χρυσάφι - αλλά, φευ, τα πράγματα δεν είναι για πάντα. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Ειδικά όταν πα-τιέται, τρώει τσίχλες, καρότσια, ρόδες για να σκληρα-γωγηθεί τάχα. Το Κέντρο είναι ένα μπάλωμα. Ακόμα χειρότερα μάλλον. Είναι μια μεγάλη τρύπα. Σε κάθε τετράγωνο, σε κάθε πλατεία, ακόμα και στο μεγάλο περίπατο, πέτρες ξεκολλάνε, πλακάκια φεύγουν, μι-κρά τέρατα που σου ρουφάνε ξαφνικά και εκδικητικά τον αστράγαλο, σου υπενθυμίζουν ότι τώρα πρέπει να μάθεις να κάνεις ισορροπία, να κοιτάζεις και λίγο κάτω - γιατί, άλλωστε, να έχεις το βλέμμα ψηλά; Φθι-νοπώριασε και ο ουρανός είναι μολύβι.

Δεν υπάρχουν, όμως, χρήματα μάλλον. Αυτό δεν είναι το θέμα; Ετσι, ό,τι έγινε, έγινε. Δεν διορθώνεται. Το παρελθόν δεν αλλάζει. Εχει γραφτεί με διάφορες εργολαβίες, υπερτιμολογήσεις, πληρωμένο τσιμέντο με λίρες όταν τα μπαούλα ήταν γεμάτα και ο Σκρουτζ έκανε το μπανάκι του στην πισίνα με το χρυσάφι και ως συνήθως δεν προβλεπόταν καμία συντήρηση.

Εχω μια τρύπα στο στομάχι και έναν πρησμένο αστράγαλο και δυστυχώς το δεύτερο με πονάει πιο πολύ από το πρώτο. Τώρα, δεν ξέρω πια ποιος είναι ο υπεύθυνος, ας παραπονεθώ γενικώς στο σύμπαν από το οποίο δεν περιμένω ούτε μια καλή συνωμοσία. Κλείστε καμιά τρύπα, βρε παιδιά, αλλάξτε μια πλά-κα, μια πέτρα, ένα πλακάκι, ένα ορθογραφικό λάθος. Γενικώς, ισιώστε, διότι πάλι μας βλέπω πίσω από το παραβάν με το πακέτο και την αμηχανία στο ίδιο χέρι.

*Αθή

να ε

ίναι

μόν

ο ο

δακτ

ύλιο

ς

Τις επόμενες ημέρες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η ελληνική Δημοκρατία θα καταλήξει σε μια συμφωνία με την Τρόικα των δανειστών της. Για μήνες ασχοληθήκαμε με την πορεία των διαπραγματεύσεων, τις «κόκκινες γραμ-μές», την πολιτική διαχείριση, τις ανισορροπί-ες των πολιτικών αρχηγών, την πολλές φορές ανόητη τακτική της Τρόικας. Το αποτέλεσμα θα είναι για ακόμη μία φορά σκληρά μέτρα, η χει-ροτέρευση των συνθηκών σε μια ήδη πλήρως απορρυθμισμένη αγορά εργασίας και η απο-θέωση της φοροεπιδρομής επί δικαίων (και ουχί αδίκων). Ολα αυτά θα φέρουν πιο βαθιά ύφεση και αβέβαια αποτελέσματα.

Δυστυχώς, ο πραγματικός μεγάλος ασθε-νής, το παρασιτικό κράτος, παραμένει και πάλι ανέγγιχτος. Οι υπάλληλοι μπορεί να βλέπουν το εισόδημά τους να μειώνεται, τις συνθήκες εργασίας τους να δυσχεραίνονται. Κρατούν όμως τη θέση εργασίας τους. Ο φόρτος εργασί-ας που αυξήθηκε λόγω των υποχρεώσεων που ανέλαβε το μνημονιακό κράτος, εξακολουθεί να επιμερίζεται κατά τρόπο άνισο. Σε νοσο-κομεία, υπηρεσίες, σχολεία (για να μείνουμε στο σκληρό πυρήνα του κράτους) όσοι ήταν ευσυνείδητοι προ της κρίσης εξακολουθούν να προσφέρουν υπηρεσίες για τις οποίες σίγουρα αμείβονται πολύ λιγότερο από όσο αξίζουν. Στους ίδιους αυτούς χώρους εξακολουθούν να μην κάνουν σωστά τη δουλειά τους πολύ πε-ρισσότεροι, οι οποίοι βεβαίως δεν θα έπρεπε να «υπηρετούν» από κανένα πόστο το Δημόσιο.

Το πολιτικό σύστημα έχει κατορθώσει με αξιοσημείωτη εμμονή μέσα από μεγαλόπνοα φληναφήματα (όπως η δήθεν συγχώνευση και κατάργηση οργανισμών), να διατηρήσει εν ζωή τον κρατικό παρασιτισμό. Φτάσαμε στο σημείο να μη θεωρείται αυτονόητη η απόλυση επίορ-κων υπαλλήλων, αλλά να αποτελεί παραχώρη-ση. Σάμπως δεν έπρεπε να είναι αυτονόητο. Το πρόβλημα της αποτελεσματικής λειτουργίας του Δημοσίου σε ένα αυξανόμενα εχθρικό πε-ριβάλλον παραμένει. Ουδείς τις προηγούμενες ημέρες φάνηκε να ενδιαφέρεται για αυτό. Ανα-ποτελεσματικό, σπάταλο για τη συντήρηση των υπαλλήλων του και φειδωλό στις κοινωνικές παροχές, το ελληνικό κράτος που διαμορφώ-νεται, με τη συνευθύνη βεβαίως της Τρόικας, το μόνο που θα καταφέρει είναι να υποθηκεύ-σει τις όποιες δυνατότητες επανάκαμψης.

Ποιος είναι ο παράγοντας εκείνος που διαφοροποιεί τον πληθυσμό της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής και ενδεχομένως οδήγησε στη δημιουργία του Δυτικού πολιτισμού, όπως τον ξέρουμε σήμερα; Σύμφωνα με ένα άρθρο του Slate, η απάντηση -απροσδόκητη ίσως- εί-ναι το γάλα, και συγκεκριμένα η ικανότητα των πληθυσμών αυ-τών να χωνεύουν το γάλα και μετά τη λήξη της παιδικής ηλικίας.

Μεγαλώνοντας στην Ευρώπη, οι περισ-σότεροι από εμάς θεωρούμε δεδομένο ότι τρώ-με γαλακτοκομικά προϊόντα, προσθέτουμε γάλα στον καφέ μας ή το πίνουμε σκέτο, κρύο ή ζεστό, ως ρόφημα. Η πραγματικότητα είναι ότι περί-που δύο στους τρεις κατοίκους του πλανήτη δεν μπορούν να χωνέψουν το γάλα μετά το τέταρτο ή το πέμπτο έτος της ηλικίας τους, εκτός αν έχει υποστεί ειδική επεξεργασία. Το μεταλλαγμένο γονίδιο που δίνει τη δυνατότητα αυτή στους ενήλικους, όμως, απαντάται στο 80% περίπου των κατοίκων της Ευρώπης και της περιοχής από τη Μέση Ανατολή έως την Ινδία.

Σύμφωνα με τον Mark Thomas, εξελικτικό βιολόγο στο University College του Λονδίνου, το γάλα έχει τρεις θαυματουργές ιδιότητες, με ιδι-αίτερη σημασία στην επιβίωση και εξέλιξη του είδους. Αρχικά, αυξάνοντας το ποσοστό λίπους στο σώμα, οδηγεί στην άμεση αύξηση της γονι-μότητας των γυναικών, άρα και των παιδιών που γεννιούνται, με συνακόλουθο αποτέλεσμα την αύξηση του πληθυσμού.

Κατά δεύτερον, μια δίαιτα που στηρίζεται στα γαλακτοκομικά προϊόντα ή, για την ακρίβεια,

και στα γαλακτοκομικά προϊόντα, παρέχει ένα σημαντικό συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι όσων σιτίζονται μόνο με τροφές που προέρχονται από τη γεωργική εκμετάλλευση της γης. Οι πληθυσμοί που στην περίπτωση μιας κακής σοδειάς, λόγω ενός πολέμου ή μιας καιρικής καταστροφής δεν μπορούσαν να στραφούν σε άλλες πηγές τροφής αντιμετώπιζαν πρόβλημα, ένα πρόβλημα που δεν απασχολούσε στον ίδιο βαθμό τους Ευρωπαίους.

Η τρίτη ιδιότητα του γάλακτος σχετίζεται με το νερό. Αντίθετα με ό,τι λαμβάνουμε ως δεδο-μένο σήμερα, η πρόσβαση σε ασφαλές, καθαρό νερό δεν ήταν πάντοτε εύκολη. Η δυνατότητα να πίνεις γάλα σου έδινε το πλεονέκτημα να μην πε-θάνεις από αφυδάτωση όταν δεν υπήρχαν πηγές πόσιμου νερού στην περιοχή.

Ενα μόνο ερώτημα μένει αναπάντητο, ποιο είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα του frozen yoghurt...

«Στη βιομηχανία του κινηματογράφου είσαι τόσο καλός όσο ήταν η τελευταία σου ταινία», μας υπενθυμίζει ο Jamie Merrill του “Independent”. Δεν είναι απορίας άξιο, λοιπόν,

ένας σκηνοθέτης που έχει γυρίσει θρυλικές ταινί-ες, όπως το “Seven” ή το “Fight Club”, να τα έχει βρει σκούρα στην προσπάθειά του να χρηματοδο-τήσει το επόμενο project του. Αναφερόμαστε στον David Fincher, του οποίου η τελευταία ταινία, το «Κορίτσι με το Τατουάζ», συγκέντρωσε μόλις 175 εκατ. ευρώ, γεγονός που φαίνεται πως τον στοι-χειώνει ακόμα.

Επειδή, όμως, «το καλό το παλικάρι, όσο θέ-λεις βρόντα» (ή κάτι σχετικό), ο Fincher στράφηκε στην Kickstarter προς άγραν δολαρίων. Τι είναι η Kickstarter; Μια ιστοσελίδα crowdfunding. Και τι ακριβώς κάνει; Συγκεντρώνει επενδυτές και άτο-μα που αναζητούν χρηματοδότηση, προκειμένου οι πρώτοι (αν βρουν κάτι ενδιαφέρον) να επεν-

δύσουν στην ιδέα των τελευταίων. Είναι ένα νέο trend που συνδυάζει business και social media. Ας ευχηθούμε, λοιπόν, #καλή_τύχη στο μεγάλο σκηνοθέτη.

ς ον τηςμένως υ Δυτικού με σήμερα; Slate, η

ως- εί-ένα η

αυ-και

λικίας. υρώπη, οι περισ-ε δεδομένο ότι τρώ-, προσθέτουμε γάλα σκέτο, κρύο ή ζεστό,

ί ό ί

11

Ο Δημήτρης Σαμόλης, πρωταγωνιστεί στην παρά-σταση «Γυναίκα Διάβολος» (στο Θέατρο «104» στο Γκάζι) μαζί με την Ηρώ Μπέζου και τον Μπάμπη Γιαλατσάτο, φίλους του από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία του έργου. «Βρήκαμε το συγκεκριμένο έργο, μας άρεσε πάρα πολύ και ψάχναμε να δούμε πώς θα το κάνουμε, ποιος θα το σκηνοθετήσει... Πέσανε διάφορα ονόματα στο τραπέζι και πήρα την πρωτοβουλία να το κάνω εγώ. Τελείως αυθόρ-μητα», μου εξηγεί πώς πήρε την απόφαση αυτή.

Πες μου λίγα λόγια για το έργο.Είναι ένα έργο του Καρλ Σένχερ, γραμμένο το 1914, που πραγματεύεται ουσιαστικά τις σχέσεις τριών αν-θρώπων, ενός ανδρόγυνου και του κυνηγού, οι οποί-οι σε όλη τη διάρκεια του έργου αναζητούν το άστρο τους...

Δεν κατάλαβα τίποτα...(γέλια) Ωραία. Λοιπόν, είναι ένας κλεπταποδόχος, που μένει με τη γυναίκα του, και το μεγάλο του όνειρο εί-ναι να αγοράσει το σπίτι με τα ζωγραφιστά παράθυρα στην πλατεία. Αυτό είναι η «Μόσχα» του έργου. Ερχε-ται όμως στην περιοχή τους ένας καινούργιος «κυνη-γός» λαθρεμπόρων, ο οποίος, σε αντίθεση με τους προ-ηγούμενους, που λαδώνονταν, είναι σκληρό καρύδι. Ο διοικητής του τον έχει βάλει να την πέσει στη γυναί-κα του κλεπταποδόχου για να αποσπάσει πληροφορί-ες για την παράνομη δράση του. Ο τελευταίος το μα-θαίνει και χρησιμοποιεί τη γυναίκα του ως «δόλωμα»... Μέχρι εδώ μπορώ να σου πω.

Τώρα κατάλαβα. Πώς βίωσες την πρώτη σκηνο-

θετική σου εμπειρία;Μου άρεσε πολύ όλη η διαδικασία. Είναι πολύ ενδια-φέρον να είσαι ηθοποιός και μετά να μπαίνεις και στο ρόλο του σκηνοθέτη. Νομίζω ότι καταλαβαίνεις καλύτε-ρα την ουσία της θεατρικής πράξης.

Γιατί επέλεξες ένα έργο του 1914; Πόσο επίκαι-ρο μπορεί να είναι σήμερα;Καταρχάς, δεν έχει δικαιώματα! (γέλια) Ο αγαπημέ-νος μου καθηγητής στη σχολή του Εθνικού, ο Δημή-τρης Λιγνάδης, μας είχε πει κάποτε ότι δεν παίζει ρόλο το «τι», όσο το «πώς». Μπορείς να κάνεις παράσταση τον τηλεφωνικό κατάλογο και να είναι σούπερ! Νομί-ζω ότι το κείμενο λειτουργεί πάντα ως αφορμή. Βέβαια, το συγκεκριμένο έργο του Σένχερ είναι ταυτόχρονα και πολύ ωραίο κείμενο. Από εκεί και πέρα, ένα έργο που διαπραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις είναι πάντα επίκαιρο.

Ποια είναι η δική σου ματιά μέσα στο έργο; Η δική μου σκηνοθετική ματιά θέλει τους ήρωες να είναι τρία παιδιά, τα οποία ένα απόγευμα που βα-ριούνται πάρα πολύ αποφασίζουν να παίξουν τον Αντρα, τη Γυναίκα και τον Κυνηγό. Πώς παίζαμε τη Μαμά, τον Μπαμπά και τα Παιδιά όταν ήμασταν μι-κροί... Ουσιαστικά, λοιπόν, με όλο αυτό το πάθος που έχεις ως μικρό παιδί λέμε αυτή την ιστορία. Κι επειδή κάθε παιχνίδι έχει κανόνες, οι ανατροπές ξε-κινάνε όταν τα παιδιά αρχίζουν να παρεκκλίνουν από αυτούς τους κανόνες.

Είσαι νέος ηθοποιός, τώρα πια πρωτοεμφανιζό-μενος σκηνοθέτης. Πόσο δύσκολο είναι να κά-νεις θέατρο σήμερα με την κρίση;Θέλω να πιστεύω ότι ακόμα και η οικονομική κρίση μπορεί να λειτουργήσει θετικά κάποιες φορές. Εμείς, ας πούμε, επειδή είμαστε μία low budget παράστα-ση, ψάξαμε για δημιουργικές λύσεις, που αν είχαμε τα χρήματα μπορεί και να μην τις σκεφτόμασταν. Από εκεί και πέρα υπάρχει ένα ζήτημα βιοπορισμού, όπως σε όλα τα επαγγέλματα, αλλά δεν θέλω να στέκομαι σε αυτό. Προσπαθώ να είμαι χαρούμενος με αυτό που κάνω στο θέατρο.

Οι τρεις ήρωες του έργου αναζητούν το άστρο τους. Εσύ πού αναζητάς σήμερα το άστρο σου; Στο να απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Οταν είμαι στην πρόβα στο θέατρο, όταν πλένω τα πιάτα στο σπίτι μου, όταν είμαι με τον άνθρωπό μου και τρώμε... Γιατί νομίζω ότι είμαστε όλοι σε μια φάση που τρέχουμε από το ένα στο άλλο χωρίς να απολαμβάνουμε τίποτα. Αυτό είναι το «άστρο» μου σήμερα. Υπάρχει, βέβαια, και το πιο πάνω «άστρο» που αναζητώ, που, όσο και να ακούγεται ποτα-πό, είναι η δόξα. Με αφορά από πολύ μικρό. Ενδεχομέ-νως να είναι ένα σκοτεινό σημείο του εαυτού μου, αλλά είναι μια πραγματικότητα. Την επί της ουσίας αναγνώρι-ση αυτού που κάνω τη διεκδικώ πάρα πολύ.

Μετά το «Γυναίκα Διάβολος» ετοιμάζεις κάτι άλλο;Εχουμε ένα μουσικό συγκρότημα με άλλους δύο ηθο-ποιούς, τους Smelly Cats, και θα τραγουδάμε από το Δεκέμβριο κάθε Δευτέρα στο Cabaret Voltaire. Λέμε τα πάντα, από Ελβις Πρίσλεϊ και Φρανκ Σινάτρα μέχρι Ζα-μπέτα! Διασκευές φυσικά...

Δείτε τον Δημήτρη Σαμόλη στο Mstories 41.

«Σήμερα και αύριο, Παρασκευή 26 και Σάββατο 27 Οκτωβρίου, ο Παύλος Παυλίδης και οι συνοδοιπόροι του, οι B-Movies, ανεβαίνουν στη σκηνή του PassPort (Καραΐσκου 119, Πειραιάς).

Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που οι συναυλίες τους θυμίζουν γιορτή ή συνάντηση παλιών συμμαθητών. Αυτό, όση χαρά και αν σου φέρνει, δεν μπο-ρεί παρά να σε βάλει κάποια στιγμή σε σκέψεις - καλύτερα όμως όχι την ώρα την συναυλίας. Ενας από αυτούς τους καλλιτέχνες είναι μάλλον και ο Παύλος Παυλίδης. Δεν θα σκεφτείς «δεν πάω, τον έχω ξαναδεί». Θα πας, διότι ξέρεις πως κάθε φορά είναι μια γιορτή όπου θα δεις παλιούς φίλους και θα ακού-σεις όλα εκείνα τα κομμάτια που συ-νέδεσες κάποτε με τα μυστήρια χρόνια της εφηβείας, κομμάτια που για κάποιο λόγο δεν έχεις σταματήσει να σιγοτρα-γουδάς σε κάθε ευκαιρία. Ετσι θα είναι και οι δύο νύχτες στο PassPort.

Πάντως, είναι μεγάλη ανακούφιση να βλέπεις ότι όλα εκείνα που κάποτε αγάπησες και εν μέρει σε καθόρισαν συ-νεχίζουν με αξιοπρέπεια να πατάνε σε χνάρια που υποψιάζεσαι, αφού διατη-ρούν ακόμα την ειλικρίνεια να παραδε-χτούν αδυναμίες και εαυτούς γεμάτους ελαττώματα. Εαυτούς αληθινούς, που υπό άλλες συνθήκες θα καταδικάζαμε σε δημόσια κρεμάλα. Εαυτούς σαν εκεί-νους τους τύπους που ξεπηδούν από τα τραγούδια: με λάθος δρόμους, λάθος αγάπες, λάθος νότες, λάθος στίχους, λάθος ποτά, σε λάθος πόρτα πάλι, σε λάθος αριθμό. Αυτοί μας σώζουν πά-ντα, και για αυτό θα είμαστε εκεί.

Την Πέμπτη 1 Νοεμβρίου, τρεις ανερχόμενες μπά-ντες θα ρυθμίσουν τους ενισχυτές τους στο φουλ και θα παρουσιάσουν υλικό από τις επερχόμενες κυκλο-φορίες τους μαζί με επιλεγμένες διασκευές. Τα ονόμα-τα αυτών; Solarmonkeys, Fool In The Box και Half Gramme of Soma, όλα αγγλόφωνα και πρόσφατα σχηματισμένα συγκροτήματα. Οι Solarmonkeys είναι φαν της σκηνής του Seattle, το τρίο των Fool In The Box προσανατολίζεται στην alternative rock και οι Half

Gramme of Soma έχουν μια ποικιλία επιρροών, πάντα μέσα σε ένα heavy rock πλαίσιο. Αν, λοιπόν, έχετε όρεξη να χαθείτε μέσα σε ηλεκτρικές κιθάρες και καταιγιστικά τύμπανα κατά τη διάρκεια μιας ροκ νύχτας στο Κέντρο, περάστε από το Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι). Η συναυλία ξεκινά στις 9 με ελεύθερη είσοδο, ενώ οι μπάντες προετοιμάζονται να σας ξεσηκώνουν.

Αν εκπληρωθεί η προφητεία των Μάγιας, οι Wedding Singers θα έχουν τηρήσει το λόγο τους. Επιστέφουν στο ΤΩΡΑ Κ44 (Κων-σταντινουπόλεως 44, Γκάζι) για μια σειρά από εμφανίσεις κάθε Τετάρτη στις 11 μμ., από τώρα και «μέχρι το τέλος του κόσμου», όπως υπόσχονται. Ο Θοδωρής Μαυρογιώργης και ο Λάμπης Κου-ντουρόγιαννης στην κιθάρα και τη φωνή, ο Χρήστος Αλεξάκης στα πλήκτρα και ο Σεραφείμ Γιαννακόπουλος στα τύμπανα, αποφάσισαν να ντυθούν Wedding Singers το καλοκαίρι του 2009 και πλέον κο-ντεύουν να συμπληρώσουν τριψήφιο αριθμό ξεσηκωτικών εμφανί-σεων. Διασκευάζουν και εντάσσουν σε μια μουσική παράσταση τα πιο δημοφιλή τραγούδια από disco, synth, pop, rock και rock ’n’ roll των δεκαετιών ’80-’90 μέχρι και το σήμερα, ενώ βρίσκονται στο στούντιο και ετοιμάζουν την πρώτη τους κυκλοφορία, που αναμένεται τον Ιανουάριο του 2013. Η είσοδος στο Κ44 είναι ελεύθερη και η εμπειρία άκρως ανεβαστική.

Από σήμερα, 26 Οκτωβρίου, και για ένα σχεδόν μήνα, οι Χαΐνηδες θα περνούν τις Παρασκευές τους στο Σταυρό του Νότου Plus (Φραντζή 14, Νέος Κό-σμος). Με τις μουσικές παραστάσεις τους, όπως λένε, δεν φιλοδοξούν να δώσουν απαντήσεις, αλλά να θέ-σουν τα οικουμενικά και αιώνια ερωτήματα με σκοπό την εύρεση της αλήθειας, της προσωπικής διαδρομής του καθενός από εμάς καθώς βουτάμε στον ωκεανό της συλλογικής ύπαρξης. Οι Δημήτρης Αποστολάκης (λύρα, φωνή), Δημήτρης Ζαχαριουδάκης (ακου-στική κιθάρα, φωνή), Μαρία Κώτη (φωνή), Αλέξης Νόνης (νταούλι, νταρμπούκα, καχόν), Δημήτρης Μπρέντας (πλήκτρα, καβάλι, κλαρίνο, γκάιντα), Αντώνης Σκαμνάκης (μπάσο), Μιχάλης Νικόπουλος (μπουζούκι, μαντολίνο, λαούτο, φωνή), Τάκης Κανέλλος (ντραμς), Κλέων Αντωνίου (ηλεκτρική κι-θάρα) και Θοδωρής Ρέλλος (σαξόφωνο), αποτελούν το πολυάριθμο σχήμα. Δέκα μουσικοί, πλήθος οργάνων και φωνών και διάθεση για εξερεύνηση μέσα από τη μαγεία της μουσικής και του κόσμου. Οι συναυλίες ξεκινούν στις 10:30 μμ. και η είσοδος κοστίζει 10 ευρώ.

Ο 24χρονος Kid Flicks μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στη μουσική, τη ζωγραφική και τη γραφιστική. Ενα χρόνο μετά την κυκλοφορία του proper ντεμπούτου άλμπουμ του (και αρκετών χειροποίητων πριν από αυτό), επανέρχεται δυναμικά με το “By Typing ‘I Talk’, You Don’t Talk”. Μια σειρά ανήσυχων ηλεκτρονικών κομματιών, με επιρροές από Beach Boys μέχρι Aphex Twin, κάτω από έναν τίτλο-σχόλιο στην καθημερινότητά μας, όπως βιώνεται πλέον μέσα από τη σχέση μας με τα social media. Αντί για στίχους και πληρο-

φορίες, τα δέκα κομμάτια του δίσκου συνοδεύονται από ένα σκίτσο του ίδιου για το καθένα στο booklet του CD. To “By Typing ‘I Talk’, You Don’t Talk” κυκλοφορεί από την Inner Ear σε CD και digital album και συνοδεύεται από την προτροπή «να ακούγεται όσο πιο δυνατά αντέχει το ανθρώπινο αυτί».

ή) Δ ή Ζ δά (

“ ”

ή

Η αυλαία για το 56ο Κινηματογραφι-κό Φεστιβάλ του Λονδίνου έπεσε στις 20 Οκτωβρίου με μεγάλο νικητή τον Ζακ Οντιάρ και την ταινία του «Σώμα με Σώμα». Το μελόδραμα της χρονιάς με τη Μαριόν Κοτιγιάρ και τον Ματιέ Σένερτς, που προβλήθηκε τον περα-σμένο μήνα και στις δικές μας «Νύ-χτες Πρεμιέρας», κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής. Ο Αλί είναι ένας άστεγος πατέρας, που μαζί με τον πεντάχρονο γιο του βρί-σκει καταφύγιο στο σπίτι της αδελφής του. Εκεί γνωρίζει τη Στεφανί, μια ανεξάρτητη και γεμάτη ζωή κοπέλα, που δουλεύει ως εκπαιδεύτρια φα-λαινών. Ενα τραγικό ατύχημα, όμως, θα την αφήσει ανάπηρη από τη μέση και κάτω... Είναι η δεύτερη φορά που ο Ζακ Οντιάρ βραβεύεται στο Φεστι-βάλ του Λονδίνου. Το 2009 είχε πάλι αποσπάσει την ανώτατη διάκριση με τον εξαιρετικό «Προφήτη» του. Το «Σώμα με Σώμα» θα κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 22 Νο-εμβρίου.

Στα υπόλοιπα βραβεία τώρα, το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ για την Καθολική Εκκλησία “Mea Maxima Culpa: Silence In The House Of God” του Αλεξ Γκίμπνεϊ κέρδισε το Βρα-βείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, ενώ ο Μπεν Ζάιτλιν αναδείχτηκε Καλύτερος Πρωτοεμφανιζόμενος Σκηνοθέτης για το ήδη βραβευμένο -κάποιοι το θέλουν και στα Οσκαρ- “Beast of the Southern Wild”. Ο Ζάιτλιν, μάλιστα, αφιέρωσε το βραβείο του στον Τιμ Μπάρτον, που παρέλαβε τιμητική διάκριση για το σύνολο της καριέρας του. «Η ταινία που έχω δει περισσότε-ρες φορές στη ζωή μου από τότε που ήμουν έξι ετών είναι ο ‘Σκαθαροζού-μης’. Θεωρώ τον Τιμ Μπάρτον δεύτε-ρο πατέρα μου», είπε χαρακτηριστικά.

Η νέα κινηματογραφική συνάντηση της Κίντμαν και του Τρίερ στο “Nymphomaniac” μετά το πολυσυζητη-μένο “Dogville” έμεινε τελικά στα χαρτιά, αφού η Κί-ντμαν γυρίζει αυτό το διάστημα το “Grace of Monaco”. Αυτό, ωστόσο, δεν πτόησε τον αιρετικό Δανό δημιουρ-γό, που ετοιμάζεται πυρετωδώς ίσως για την πιο προ-κλητική ταινία της καριέρας του. Το “Nymphomaniac”, όπως έχει ήδη ανακοινωθεί, θα κυκλοφορήσει σε δύο εκδοχές, τη softcore και τη hardcore, ενώ αφηγείται οκτώ κεφάλαια από τη ζωή της Τζο, την οποία υπο-δύεται η Σαρλότ Γκενσμπούργκ, όπως αυτή τα εξομο-λογείται στον εργένη Σέλιγκμαν (Στέλαν Σκάρσγκαρντ). Οπως μπορείτε να καταλάβετε από τον τίτλο της ται-νίας, η ζωή της Τζο θα είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα. «Ενα μνημειώδες φιλμ για το γυναικείο ερωτικό πόθο» χαρακτηρίζει την ταινία του ο Τρίερ. Στο καστ συμμετέ-χουν επίσης οι: Τζέιμι Μπελ, Σάια ΛαΜπεφ, Κρίστιαν Σλέιτερ, Κόνι Νίλσεν, Γουίλεμ Νταφόε και η τελευταία άφιξη που ακούει στο όνομα Ούμα Θέρμαν, που θα υποδυθεί πιθανότατα το ρόλο της Κίντμαν.

Εχει προταθεί δύο φορές για Οσκαρ και είναι από τα φαβορί για το Οσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου στην ερχόμενη Τελετή Απονομής για την ταινία “The Master”. Ή, μάλλον, ήταν... Καθώς, μετά τις δηλώσεις σε συνέντευξή του στο “Interview”, ο Γιο-ακίν Φίνιξ δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για το θεσμό. «Νομίζω πως όλα αυτά εί-ναι μαλακίες. Τελείως μαλακίες. Δεν θέλω να είμαι μέρος όλου αυτού. Δεν το πι-στεύω. (...) Το να βάζεις τους ανθρώπους να διαγωνίζονται μεταξύ τους είναι το πιο ηλίθιο πράγμα στον κόσμο. Η εποχή του ‘Walk the Line’ ήταν η πιο άβολη που έζη-σα ποτέ. Δεν θέλω ποτέ να το ξαναζήσω αυτό», δήλωσε με μάλλον... αυτοκτονική διάθεση, αφού δύσκολα η Ακαδημία θα βραβεύσει κάποιον που κατακρίνει τα βραβεία της. Προς το παρόν, βέβαια, δεν έχει σχολιάσει τις δηλώσεις του Φίνιξ και -ποιος ξέρει;- ίσως τελικά του χαρίσει το Οσκαρ για την ομολογουμένως συ-γκλονιστική ερμηνεία του στο “The Master” του Πολ Τόμας Αντερσον. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι ο Φίνιξ δεν θα είναι εκεί για να το παραλάβει.

Η ταινία «Παράνομοι» φέρει την υπογραφή του ικανότατου Τζον Χιλκό-ουτ (“The Road”) και περιλαμβάνει στο καστ του μερικούς από τους πλέον ταλα-ντούχους και ανερχόμενους πρωταγω-νιστές του Χόλιγουντ (Τομ Χάρντι, Σάια ΛαΜπεφ, Τζέσικα Τσάστεϊν, Μία Βασι-κόφσκα) μαζί με τους έμπειρους Γκάρι Ολντμαν και Γκάι Πιρς. Στην Αμερική της Μεγάλης Υφεσης και της Ποτοαπα-γόρευσης, δύο αδέλφια καταπιάνονται με την παραγωγή και το λαθρεμπόριο παράνομου ουίσκι και έρχονται σε σύ-

γκρουση με το νόμο, αποτελώντας ουσιαστικά τους προγόνους των μετέπειτα γκάνγκστερ των μεγάλων πόλεων. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ιστορικό μυθιστόρημα “The Wettest County In The World”, που με τη σειρά του έχει στηριχθεί στην αληθινή ιστορία των αδελφών Μπόντουραντ. Αναμ-φισβήτητα από τις ταινίες της εβδομάδας που αξίζουν την προσοχή σας.

Αντίστροφη μέτρηση για το 53ο Φεστιβάλ Κινηματογρά-φου της Θεσσαλονίκης, που ξεκινάει στις 2 Νοεμβρίου με την προβολή του “Holy Motors” του Λεό Καράξ. Στα must του φετινού προγράμματος οι νέες ταινίες των Κώστα Γα-βρά (“Le Capital”), Αμπάς Κιαροστάμι (“Like Someone in Love”), Ούλριχ Ζάιντλ (“Paradise: Faith”, το δεύτερο μέ-ρος της «Τριλογίας του Παραδείσου») και Σεργκέι Λοζνίτσα (“In the Fog”), που προβάλλονται στο πλέον ενδιαφέρον τμήμα του Φεστιβάλ, τους «Ανοιχτούς Ορίζοντες».

Σινεφιλικό δώρο μοναδικής αξίας μοιάζει η ρετρο-σπεκτίβα στο έργο του Ακι Καουρισμάκι από το “Crime and Punishment” του 1983 μέχρι την πιο πρόσφατη ταινία του, το “Le Havre” του 2011. Οι «Ματιές στα Βαλ-κάνια» φιλοξενούν φέτος ένα αφιέρωμα στον βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες Ρουμάνο Κριστιάν Μουντζίου. Πέντε χρόνια μετά το αριστούργημά του «4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 μέρες», έρχεται στη Θεσσαλονίκη για την πανελλήνια πρεμιέρα της νέας του ταινίας “Beyond the Hills”, που απέσπασε Βραβείο Σεναρίου και Γυναικείας Ερμηνείας στις Κάννες. Παράλληλα, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και λιγότερο γνωστές ταινίες της φιλμογραφίας του.

Οι πιο «υποψιασμένοι» θεατές θα επιλέξουν σίγου-ρα... «Νυχτερινές Εικόνες», το νέο underground τμήμα του Φεστιβάλ, με ταινίες που καταρρίπτουν ταμπού και εξερευ-νούν τη σκοτεινή φύση του ανθρώπου και αφιερώματα σε δύο αιρετικούς δημιουργούς, τον δικό μας Κώστα Ζάππα και τον νεαρό Ισραηλινό Λιόρ Σαμρίζ.

Οσον αφορά τις ελληνικές συμμετοχές, η βραβευμέ-νη στο Κάρλοβι Βάρι ταινία του Εκτορα Λυγίζου «Το αγό-ρι τρώει το φαγητό του πουλιού» θα κάνει την ελληνική της πρεμιέρα (συμμετέχει και στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα), ενώ επίσης θα προβληθούν, μεταξύ άλλων, οι νέες ταινίες των Ηλία Γιαννακάκη («Χαρά»), Κωνστα-ντίνας Βούλγαρη («Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους»), Μάρκου Μάρκου (“Papadopoulos & Sons”, μία ελληνο-βρετανική συμπαραγωγή), Νίκου Κορνήλιου («11 Συνα-ντήσεις με τον Πατέρα μου») και σε ειδικές προβολές οι ταινίες του βετεράνου Νίκου Κούνδουρου («Το πλοίο για την Παλαιστίνη»), της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη (“The Capsule”) και του Αλέξανδρου Βούλγαρη («Χιγκίτα»).

Τέλος, το 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσα-λονίκης τιμά τη μνήμη του Θόδωρου Αγγελόπουλου προβάλλοντας τρεις ταινίες-σταθμούς στη φιλμογραφία του: το «Θίασο», το «Ταξίδι στα Κύθηρα» και το «Τοπίο στην Ομίχλη». Η αυλαία του Φεστιβάλ θα πέσει στις 11 Νοεμβρίου με το «Στη χώρα των άλλων» του Χονγκ Σανγκ-σου με την Ιζαμπέλ Ιπέρ.

Μαζί με τον Κεν Λόουτς, είναι από τους κορυφαίους σκηνοθέτες του βρετανικού ρεαλισμού. Εχει με-γαλουργήσει σε χαμηλών τόνων αν-θρωποκεντρικά δράματα («Μυστικά και Ψέματα», «Μια Χρονιά Ακόμα»), αυτή τη φορά, όμως, ο Μάικ Λι ετοι-μάζει μια ταινία εποχής, μεταφέρο-ντας στη μεγάλη οθόνη τη ζωή του «εθνικού ζωγράφου της Μεγάλης Βρετανίας», του Ουίλιαμ Τέρνερ. Πρόκειται για τον καλλιτέχνη που

ηγήθηκε του βρετανικού ρομαντικού κινήματος το 19ο αιώνα και άνοιξε το δρό-μο στους ιμπρεσιονιστές με την ιδιαίτερη χρήση του χρώματος και του φωτός στους πίνακές του. Ο Λι φιλοδοξεί να εστιάσει περισσότερο στο τελευταίο κομ-μάτι της ζωής του, όταν έπεσε σε κατάθλιψη μετά το θάνατο του πατέρα του, ενώ έχει ήδη «κλείσει» για πρωταγωνιστή του τον Τίμοθι Σπολ.

ας Ερμηνείας στις

Μπορεί οι δημοσκο-πήσεις λίγες ημέρες πριν από τις αμερικανικές εκλογές να μοιάζουν με θρίλερ, αν όμως ψήφιζε το Χόλιγουντ, ο Ομπά-μα θα είχε κυριολεκτικά θριαμβεύσει! Η μεγάλη πλειονότητα των σταρ του Χόλιγουντ είναι ανέκαθεν δημοκρατικών πεποιθή-σεων και συντάσσεται

ανοιχτά στο πλευρό του Ομπάμα και σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ έσπευσε να δωρίσει ένα εκατ. δολάρια για την εκστρατεία των Δημο-κρατικών. Η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ στράφηκε εναντίον της οικονομικής πολιτι-κής του Ρόμνεϊ σε μήνυμά της στη “Huffington Post” και έδωσε ψήφο εμπιστο-σύνης στον Ομπάμα. Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ τάχθηκε υπέρ του Ομπάμα, παρά την αποστασιοποίησή του στην προηγούμενη αναμέτρηση. Οι Τομ Χανκς, Μόργκαν Φρίμαν, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τζένιφερ Λόπεζ, Νάταλι Πόρτμαν, Εντουαρντ Νόρτον, Σκάρλετ Γιόχανσον, Μπίλι Κρίσταλ, Τζούλιαν Μουρ, Τόμπι Μαγκουάιρ, Ολίβια Μουν, Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, Αν Χάθαγουεϊ και Ρόμπερτ Ντάουνι Τζού-νιορ ανήκουν και αυτοί στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών. Ποιοι στηρίζουν Ρόμνεϊ στην αντίπερα όχθη; Κλιντ Ιστγουντ, Γιον Βόιτ, Τσακ Νόρις, Βινς Βον, Τζέρι Μπρουκχάιμερ και Μπρίτνεϊ Σπίαρς. Εσείς πιο καστ θα διαλέγατε;

Η πρώτη ταινία που γυ-ρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Ανταρκτική, την πλέον αφι-λόξενη ήπειρο του πλανήτη, είναι γεγονός! Και δεν γυρί-στηκε από κάποιο έμπειρο κινηματογραφικό συνεργείο του Χόλιγουντ, αλλά από τα μέλη της βρετανικής ομάδας του Επιστημονικού Σταθμού στην περιοχή. Η ιδέα και η σκηνοθεσία ανήκει στον ορειβάτη και ντοκιμαντερίστα Κερκ Γουάτσον και θέλει 14 άτομα από την ερευ-νητική αποστολή να πέφτουν θύματα ενός κατά συρροή δολοφόνου, ενώ το σκο-τάδι απλώνεται στην παγωμένη έρημο. Για τα γυρίσματα της ταινίας, που έχει τον τίτλο “South of Sanity”, οι ερασιτέχνες ηθοποιοί κόντεψαν να παγώσουν από το κρύο, αφού έπρεπε να μένουν ακίνητοι με τις ώρες μέσα στη νύχτα στους πάγους παίζοντας τα... πτώματα. Η ταινία, που είναι ακατάλληλη για ανηλίκους, θα κάνει πρεμιέρα στη Σκοτία στις 31 Οκτωβρίου.

Επειτα από 25 χρόνια, είναι επιτέλους και πάλι διαθέσιμο το εξαντλημένο βιβλίο του διδάκτορα Φιλοσοφίας και ψυχαναλυτή Πολ Βατζλάβικ «Φτιάξε τη δυστυχία σου μόνος σου» (εκδ. Αλήστου Μνήμης), που εκδόθηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά το 1985. Γελάστε όσο θέλετε με αυτό το εγχειρίδιο δυστυχίας σε μια πρώτη ανάγνωση, φροντίστε όμως να το διαβάσετε εκ νέου προσεκτικά, δι-ότι είναι εξαιρετικά παιγνιώδες, εμβριθές και ύπουλο. Μη σας απο-θαρρύνει ο τίτλος και το απορρίψετε. Είναι σαφές ότι χρειαζόμαστε απελπισμένα τη δυστυχία. Γιατί, άλλωστε, θεωρούμε την «Κόλαση» του Δάντη πολύ πιο μεγαλοφυή από τον «Παράδεισο», ενώ ο πρώτος Φάουστ μάς φέρνει δάκρυα και ο δεύτερος χασμουρητά;

Το βιβλίο «Οι μπαλάντες του σκόρδου» (εκδ. Καστανιώτη) του Κινέζου συγγραφέα Μο Γιαν κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2006. Από την προηγούμενη εβδομάδα, ωστόσο, η επιγραφή «Βραβείο Νόμπελ 2012» κοσμεί περήφανα το εξώφυλλό του, επομένως μια ετεροχρονισμένη παρουσίαση είναι μάλλον χρήσιμη και τελικά επίκαιρη. Στο μυθιστόρημα διαδραματίζεται ο αγώνας δύο άσημων χωρικών απέναντι στη διαφθορά και τη βία που διέπει τις οικογενεια-κές και τις πολιτικές σχέσεις των ανθρώπων στη σύγχρονη Κίνα. Ενα πολιτικό έργο ουσιαστικά, το οποίο ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμε-σα στο σκληρό και το μαγικό ρεαλισμό, καθώς οι κυρίαρχες σκηνές ψυχοσωματικής ταπείνωσης και κοινωνικής αδικίας αμβλύνονται από λυτρωτικές σταγόνες ανθρωπιάς, λυρισμού και ποιητικής φαντασίας.

Στο μυθιστόρημα «Ο Ανθρωπος-μηχανή» ο ήρωας Τσαρλς Νιούμαν χάνει έπειτα από ένα εργαστηριακό ατύχημα το πόδι του. Ωστόσο, αυτό όχι μόνο δεν τον πτοεί, αλλά αντιθέτως ο ίδιος το εκλαμβάνει ως ευκαιρία για να μετεξελιχθεί σε ένα ανώτερο είδος, αξιοποιώντας τα επιτεύγματα της τεχνολογίας και της προσθετικής! Το τέταρτο βιβλίο του Μαξ Μπάρι -ο οποίος τιμήθηκε φέτος με το “Western Australian Premier’s Book Award- αποτελεί μια φρικιαστι-κή κωμωδία (ίσως όχι και τόσο) επιστημονικής φαντασίας, η οποία αναμένεται να μεταφερθεί σύντομα στις κινηματογραφικές αίθουσες από τον σκηνοθέτη Ντάρεν Αρονόφσκι. Αν και πιστεύουμε ότι το βι-βλίο είναι πάντοτε καλύτερο από την ταινία - τετριμμένο, αλλά ισχύει.

Ο Χριστόφορος Κάσδαγλης επιστρέφει και αναλαμβάνει να περι-γράψει «τα βάσανα ενός λαού που κοιμήθηκε ένα βράδυ ανάμεσα στις 30 πλουσιότερες χώρες του κόσμου και το άλλο πρωί ξύπνησε σε πα-γκάκι, ανάμεσα στους παρίες της Οικουμένης». Καταλάβατε ποιο λαό εννοεί, ε; Το βιβλίο «Ανώνυμοι χρεοκοπημένοι» (εκδ. Καστανιώτη) είναι ένας απολαυστικός «χείμαρρος» για την παθογένεια της σύγχρο-νης ελληνικής κοινωνίας και για το πώς φτάσαμε εδώ, με λόγο θρασύ, αφοπλιστικά ειλικρινή και αυτοσαρκαστικό. Αν ανήκετε σε όσους βα-ρέθηκαν να ακούνε πολύπλοκους οικονομικούς όρους, καθωσπρέπει αναλύσεις και λαϊκιστικά σλόγκαν για την κρίση, τότε μόλις βρήκατε ένα νοερό σύντροφο!

Οι φράσεις που θα μονοπωλούν την επικαι-ρότητα και αυτό το φθινόπωρο είναι προβλέ-ψιμες: «νέα μέτρα», «νέο μπαράζ κινητοποιή-σεων», «νέες γενικές απεργίες»... Κοινωνικά φαινόμενα συλλογικής άρνησης εργασίας έχουν σημειωθεί από την αρχαιότητα. Ωστό-σο, όπως σημείωσε ο Νίκος Σαραντάκος, τα συγκεκριμένα περιστατικά οργανώθηκαν από δούλους και δουλοπάροικους, ενώ η απεργία προϋποθέτει εργάτες. Συνεπώς, για να ακρι-βολογούμε, απεργία μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα.

Το ζήτημα της γενικής απεργίας απασχό-λησε τους περισσότερους μείζονες θεωρητικούς της Αριστεράς τον περασμένο αιώνα. Από τη σχετική βιβλιογραφία, ξεχωρίζει η ριζοσπαστική θεώρηση του αμφιλεγόμενου στοχαστή Ζωρζ Σορέλ (βλ. «Στοχασμοί για τη βία», εκδ. Ανα-γνωστίδη), ο οποίος υποστήριξε στις αρχές του 20ού αιώνα πως η γενική απεργία ήταν ένας «μύθος» με οιονεί κοσμογονικές ιδιότητες: μια ανορθολογική αλλά λειτουργική ιδέα που ενέ-πνεε και παρακινούσε τους εργάτες να δράσουν επαναστατικά, με απώτερο σκοπό τη δημιουρ-γία μιας νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Με την άνοδο του κοινωνικού κράτους στη μεταπολεμική Ευρώπη, οι συνθήκες άλλαξαν ριζικά από την εποχή που έγραφε ο Σορέλ και ο μύθος της γενικής απεργίας σταδιακά αποδυνα-μώθηκε. Στην Ελλάδα η συχνότητα των γενικών απεργιών δεν μειώθηκε, αλλά δεν χρειάζεται ιδιαίτερη οξύνοια για να αντιληφθεί κανείς ότι αυτό οφείλεται στην ευρύτερη κατάχρηση δικαιωμάτων που χαρακτήρισε τη Μεταπολί-τευση παρά στην «επαναστατική συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων» (sic).

Πλέον η γενική απεργία είναι περισσότερο ένα συμβολικό και μάλλον ατελέσφορο μέσο διαμαρτυρίας. Πολύ πιο ελπιδοφόρα και δυνα-μικά φάνηκαν να είναι τα πρόσφατα κινήματα πλατειών, τα οποία εστίασαν διεθνώς στην αυ-το-οργάνωση και την αμεσο-δημοκρατική λήψη αποφάσεων. Κατεστάλησαν προσωρινά, αλλά ίσως επανέλθουν. Ενας νέος μύθος γεννιέται; Οψόμεθα, είναι νωρίς για να κρίνουμε.

ΚΑΝεεχκπσψλλ

ΝΩεαΤ“κααββ

Δύο εκπρόσωποι διαφορετικών θεατρικών γε-νεών συναντιούνται στο Θέατρο Ανεσις (Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι), για να μιλήσουν με χιούμορ για τη μοναξιά της ανθρώπινης ύπαρξης και την επι-κοινωνία ανάμεσα σε άντρες διαφορετικής ηλικίας. Πρόκειται για τους Γιώργο Μιχαλακόπουλο και Τάσο Ιορδανίδη, οι οποίοι ερμηνεύουν αντίστοιχα τον ιδιόρρυθμο κύριο Γκρην και τον νεαρό Ρος Γκάρντι-νερ, στο έργο του Τζεφ Μπάρον «Κάθε Πέμπτη κύ-ριε Γκρην». Ενας απρόσεκτος νεαρός οδηγός χτυπά ελαφρά με το αυτοκίνητό του τον ηλικιωμένο κύριο Γκρην, ο οποίος έκτοτε αναγκάζεται να δέχεται τις τα-κτικές επισκέψεις του πρώτου κάθε Πέμπτη, με αποτέλεσμα να αναπτύσσεται μεταξύ τους μια παράξενη σχέση σύγκρουσης και κατανόησης. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Μιαχαλακό-πουλος, στην αναβίωση ενός έργου όπου ο ίδιος πρωτόπαιξε πριν από 13 χρόνια.

Η ομάδα Σημείο Μηδέν και ο σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος επιστρέφουν για δεύτερη χρονιά στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πει-ραιώς 206, Ταύρος) με τη δραματοποιημένη εκ-δοχή τους πάνω στο διήγημα του Φραντς Κάφκα «Η Μεταμόρφωση», από σήμερα, 26 Οκτωβρί-ου, και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Η ομάδα έχει τιμηθεί με τον Επαινο Νέων Δη-μιουργών της Ενωσης Ελλήνων Θεατρικών Κρι-τικών για τον τρόπο δουλειάς της, καθώς, παρα-λαμβάνοντας θεατρικά εργαλεία δασκάλων όπως ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, δίνει έμφαση στη διεύρυνση της εκφραστικότητας σώματος και φωνής, σε συνδυασμό με την εμπεριστατωμένη θεωρητική υποστήριξη του εκάστοτε έργου και της θεματικής του. Τον τραπεζικό υπάλληλο Γκέ-οργκ Σάμσα και τα τέρατα του κόσμου του ενσαρκώνουν οι Μαρία Αθηναίου, Ελεάνα Γεωργού-λη, Θοδωρής Σκυφτούλης, Σάββας Στρούμπος και Μιλτιάδης Φιορέντζης.

Ο Στάθης Λιβαθινός και ένας θίασος αναγνωρισμέ-νων Ελλήνων ηθοποιών αναβιώνουν για δεύτερη χρο-νιά στη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας (Κεφαλληνίας 16, Κυψέλη) την ιστορία της «Φόνισ-σας» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ο σκηνοθέτης, μέσα από το λόγο του Σκιαθίτη συγγραφέα, προσπαθεί να αναδείξει τα σύμβολα και τις αλληγορίες της Φρα-γκογιαννούς (Μπέττυ Αρβανίτη), τόσο σε επίπεδο προ-σωπικό όσο και κοινωνικοπολιτικό, εξετάζοντας στα

παράλληλα επίπεδα τις έννοιες της γυναικείας χειραφέτησης, του εγκλήματος και της ελευθερίας. Τις οριακές εικόνες του συγγραφέα σκιαγραφούν οι Μπέττυ Αρβανίτη, Τζίνη Παπαδοπούλου, Λουκία Μιχαλοπούλου, Λίλη Μελεμέ, Παναγιώτης Παναγόπουλος και Χάρης Χαραλάμπους.

Η μεγάλη οθόνη ενέπνευσε δύο ακόμη Ελληνες σκη-νοθέτες, την Ιωάννα Μακρή και τον Νίκο Διαμαντή, οι οποίοι θα παρουσιάζουν στο Θέατρο Σημείο (Χαριλά-ου Τρικούπη 19, Συγγρού) από σήμερα, Παρασκευή 26 Οκτωβρίου, την παράσταση «Μέσα από τον σπασμένο καθρέπτη», βασισμένη στην ομώνυμη ταινία του Ιν-γκμαρ Μπέργκμαν. Το πρώτο μέρος της «Τριλογίας της Πίστης» του Σουηδού καλλιτέχνη επικεντρώνεται στον

άνθρωπο ως ηθικό ον, θέτοντας ερωτήματα για τη σχέση Θείου και αγάπης, με αφορμή μία σύγχρονη οικογένεια που μπλέκεται σε ένα στρόβιλο ενοχής και απελπισίας. Τους ήρωες του Μπέργκμαν θα ενσαρκώσουν επί σκηνής οι Σταύρος Γιαννακόπουλος, Νίκος Διαμαντής, Ελένη Ζαραφίδου και Αυγουστίνος Ρεμούνδος.

Η αλήθεια είναι ότι, πηγαίνοντας να πα-ρακολουθήσω την πρώτη ανοιχτή γενική δοκιμή της «Οδύσσειας» του Robert Wilson στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου την Κυριακή το βράδυ, είχα στο μυαλό μου κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είδα. Η υπογραφή του κορυφαίου Αμερικα-νού σκηνοθέτη, σε συνδυασμό με την απο-στροφή στο δελτίο Τύπου της παράστασης ότι ο Wilson «εμπνέεται από το ομη-ρικό έπος και δημι-ουργεί με Ελληνες ηθο-ποιούς μια πρωτότυπη παράσταση», μου είχε δη-μιουργήσει την πεποί-θηση ότι η «Οδύσσεια» θα λειτουργήσει απλά ως η αφορμή για ένα διαφορετικό project.

Η ανάγνωση του Wilson στο ομηρικό έπος, όσον αφορά τη δραματουργική επε-ξεργασία, είναι καθαρά πρώτου επιπέδου. Δεν «σκάβει» πιο βαθιά. Δεν έρχεται αντιμέ-τωπη με τα μεγάλα, διαχρονικά θέματα της «Οδύσσειας». Αποφεύγει τους στοχασμούς και διηγείται το μύθο όπως τον μάθαμε παιδιά, μέσα από ένα στιλιζαρισμένο θέατρο φόρμας, έντονα αποσυναισθηματοποιημένο, που διεγείρει τον αμφιβληστροειδή σου με την απαράμιλλη αισθητική του.

Ουσιαστικά, η «Οδύσσεια» του Wilson είναι ένα εικαστικό κομψοτέχνημα. Μέσα από το μινιμαλιστικό σκηνικό, που υπογρά-φει ο ίδιος εκμεταλλευόμενος στο ακέραιο τους μηχανισμούς σκηνής του Εθνικού, αποκαλύπτει μπροστά σου εικόνες που η αισθητική τους σαγηνεύει όπως το τραγού-δι των Σειρήνων. Τα κοστούμια της Yashi Tabassomi είναι με μία λέξη «αριστουργήμα-τα», ενώ το μεγαλύτερο ατού της παράστασης είναι αναμφισβήτητα οι φωτισμοί διά χειρός του ιδίου του σκηνοθέτη. Μαγεία.

Ακρως εντυπωσιακή και η δουλειά που έχει κάνει με τους ηθοποιούς του. Δεν θα αναφερθώ ξεχωριστά στον καθέ-να τους. Είναι κυριολεκτικά αγνώριστοι, απαλλαγμένοι από τις μανιέρες τους. Υπη-ρετούν όλοι με θαυμαστή συνέπεια το όρα-μα του σκηνοθέτη. Στο θέατρο φόρμας του Wilson ο ηθοποιός είναι μια «μαριονέτα», αλλά το να ανταποκριθείς με επιτυχία στις απαιτήσεις αυτού του θεάτρου συνιστά υποκριτικό άθλο.

Η δεύτερη φάση του αφιερώματος στην ελληνι-κή underground καλλιτεχνική σκηνή φιλοξε-νείται στο CAMP! (Απελλού 4 & Ευπόλιδος 2, Πλατεία Κοτζιά) με τίτλο «Αντι-κουλτούρα - Η ανάδυση ενός νέου κοινωνικού υποκειμένου 1983-2012». To αφιέρωμα ξεκί-νησε τον Ιούνιο του 2012 με την έκθεση «Αθηναϊ-κό Underground 1964-1983» και μας σύστησε καλλιτέχνες που επηρέασαν τη συγκεκριμένη σκηνή, καθώς και τους πρω-ταγωνιστές της: Λεωνίδα Χρη-στάκη, Λάζαρο Ζήκο, Κωστή Τρανταφύλλου, Πάνο Κουτρουμπούση, Νάνο Βαλαωρίτη, Ηλία Πολίτη, Θανάση Ρεντζή, Αλέξη Ταμπουρά μεταξύ άλλων.

Στο δεύτερο αφιέρωμα, που εγκαινιάστη-κε τη Δευτέρα 22 Οκτωβρίου, την επιμέλεια υπογράφουν ο Νίκος Ξυδάκης και ο Παντελής Αραπίνης. Πλέον όμως, από το ’83 και έπειτα δεν μπορούμε να μιλήσουμε για underground, όπως επισημαίνει και ο Παντελής Αραπίνης, αλλά για το «φαινόμενο της Αντι-κουλτούρας». Μέσα από τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, το κολάζ και τη γλυπτική, οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες αποτυπώνουν ποικιλοτρόπως τον όρο «Αντι-κουλτούρα» και τις εκφάνσεις του σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Παράλληλα, στο πλαίσιο της έκθεσης στο CAMP! φιλοξενείται ένας σημαντικός αριθ-μός από σπάνια fanzines, κόμικς και έντυπα, αφίσες από live, μαθητικές καταλήψεις και το Κτίριο των Καλλιτεχνών, πόστερ συναυλιών, φωτογραφίες του Γιώργου Τουρκοβασίλη από ελληνικές πανκ μπάντες και, γενικά, υλικό που καταγράφει αναλυτικά το φαινόμενο της Αντι-κουλτούρας όπως έχει προσδιοριστεί μέχρι σήμερα. Οπως η πρώτη φάση, έτσι και αυτή συνοδεύεται από μια συλλεκτική έκδοση, ένα πλούσια εικονογραφημένο βιβλίο με ανα-λυτικές προσεγγίσεις γύρω από το φαινόμενο της Αντι-κουλτούρας. Την επιμέλεια και την έκδοση του βιβλίου έχει αναλάβει ο Γιώργος Κώτσος, εκδότης του περιοδικού “Convoy”.

Η έκθεση θα πλαισιωθεί από παράλληλες εκδηλώσεις, οι οποίες θα ανακοινωθούν στην ιστοσελίδα του CAMP (www.campoint.gr) και διαρκεί μέχρι τις 20 Νοεμβρίου.

� Είκοσι σύγχρονοι Ελληνες καλλιτέχνες συμμετέχουν στην εικαστική δράση με τίτλο “Sanatorio Project” που λαμβάνει χώρα στο Μουσείο Ιστορίας Πανεπιστημίου Αθηνών (Θόλου 5, Πλάκα). Η ιδέα ξεκίνησε από τους εικαστικούς Μαρία Ανδρομάχη Χατζηνικολάου και Νίκο Ποδιά και παρουσιάστηκε στο πρώτο σανατόριο στα Χάνια του Πηλίου. Το project μεταφέρεται και ολοκληρώ-νεται πλέον στην Αθήνα με συμμετέχοντες τους καλλι-

τέχνες Βασίλη Γεροδήμο, Θοδωρή Ζαφειρόπουλο, Ισιδώρα Πάσχου, Νίκο Παπαδημητρίου, Γιούλα Παπαδοπούλου, Καλυψώ Παπαδοπούλου, Νίκο Ποδιά, Μαργαρίτα Σταυράκη, Ολυμπία Τοπτσίδου και Μαρία Ανδρομάχη Χατζηνικολάου μεταξύ άλλων, οι οποίοι δημιούργησαν πρω-τότυπα έργα, χρησιμοποιώντας ως μέσα έκφρασης και πηγή έμπνευσης τις συλλογές και τους χώρους του σανατόριου. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 23 Νοεμβρίου και επιδιώκει να αποτελέ-σει για τους επισκέπτες της μια πολύπλευρη «θεραπευτική και ψυχαγωγική» εμπειρία.

� Το Φωτογραφικό Φεστιβάλ της Αθήνας ξεκίνη-σε πανηγυρικά έχοντας ως βάση την «Τεχνόπολις», με μια σειρά από εκθέσεις, εργαστήρια και δράσεις να έχουν προγραμματιστεί σε όλη την Αθήνα καθ’ όλη τη διάρκειά του. Ανάμεσα σε αυτά διακρίνουμε την έκθεση υπό μορφή προσωπικού ντοκουμέντου του Αντρέα Τσονίδη στην Γκαλερί Μanifactura (Zωοδόχου Πηγής 29, Εξάρχεια) με τίτλο «Επι-στρέφοντας σπίτι». Παράλληλα, έχει προγραμμα-τιστεί για το Νοέμβριο ένα workshop Φωτορεπορτάζ με καθηγητή τον Γιάννη Μπεχράκη, διευθυντή του φωτογραφικού τμήματος του Reuters στην Ελλάδα. Οι αιτήσεις συμμετοχής έχουν ήδη ξεκινήσει, επομένως οι ενδιαφερόμενοι σπεύσατε.

� Η έκθεση «Πολυμορφίες» αποτελεί μια πρωτοβουλία της εικαστικής εφημερίδας «Τα Νέα της Τέχνης» και φιλοξενείται στην γκαλερί Εκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου (Βαλαωρίτου 9Α, Αθήνα) μέχρι τις 3 Νοεμβρίου. Περισσότεροι από 65 καλλιτέ-χνες, αλλά και συλλέκτες και συγγενείς εικαστικών δώρισαν πα-λαιότερα έργα ή δημιούργησαν πρωτότυπα ειδικά για την έκθεση, προκειμένου να ενισχύσουν τη λειτουργία και την κυκλοφορία του πολιτιστικού εντύπου. Η έκθεση λειτουργεί υπό μορφή silent auction και διατίθενται έργα και πίνακες των Μιχάλη Αρφαρά, Βασίλη Βλασταρά, Ανδρέα Βούσουρα, Δημήτρη Γέρου, Απόστο-λου Γιαγιάννου, Γιώργου Γουναρόπουλου, Οπυς Ζούνη, Βασίλη Θεοχαράκη, Θόδωρου (Παπαδημητρίου), Βλάσση Κανιάρη, Νίκου Κεσσανλή, Γιώργου Λαζόγκα, Βάλλυς Νομίδου, Κωστή Τριανταφύλλου, Μανώλη Χάρου και άλλων.

� Για λίγες ημέρες ακόμη συνεχίζονται οι εκθέσεις του metamatic:taf (Noρμανού 5, Μοναστηράκι). Η έκθεση “Supernova”, με συμμετέχοντες τους καλλιτέχνες Μαριλένα Συ-νοδινού, Νίκο Σταυρακαντωνάκη, Ματίνα Γεωργά, Παρασκευή Παπαδημητρίου, Ορέστη Συμβουλίδη, Μιλτιάδη Πεταλά και Κλέβες Κρίσικο, γίνεται στο πλαίσιο του 2ου Print Festival και επιδιώκει έναν παραλληλισμό μεταξύ της χαρακτικής τέχνης και του υπερ-καινοφανούς φαινομένου. Η δεύτερη έκθεση που φιλοξενείται στο χώρο έχει τον τίτλο “Momentography” και στο πλαίσιό της οι Κωνσταντίνος Μπελιάς, Θάλεια Γελαδάκη, Ζώης Χαλκιόπουλος, Κατερίνα Πασπαλιάρη και Μαρία Σωτηροπούλου, ως σύγχρονοι στιγμογράφοι, μεταφέρουν εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα σε δέκα δωμάτια με φόντο το αθηναϊκό αστικό τοπίο.

Ο καλύτερος κωμικός της γενιάς του, ηθο-ποιός λαμπερός στη σκηνή, χαμηλών τό-νων στη ζωή, μιλάει

για τους ρόλους και τις επιλογές του. Ο Βασί-

λης Χαραλαμπόπουλος πρωταγωνιστεί στην

παράσταση «Αχ, αυτά τα φαντάσματα».

Δείτε τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στο Mstories 42.

Στα 20 χρόνια που είμαι ηθοποιός, το έργο «Αχ, αυτά τα φαντάσματα» κλείνει μέσα του όλο αυτό που αποζητού-σα ως ηθοποιός, δηλαδή ως κωμικός ηθοποιός. Είναι το έργο που μπορεί να με εκφράσει βγάζοντας μια αλήθεια από μέσα μου, όλη αυτή που αποζητούσα τόσα χρόνια μέσα από τους ρόλους μου, μια αλήθεια που δεν είχε ανάγκη μόνο από την κωμωδία, αλλά και από το δράμα. Οπότε, νιώθω ότι κλείνω και ανοίγω έναν κύκλο παράλ-ληλα με αυτό που για μένα ήταν έμβλημα σε όλη μου τη ζωή και στόχος μου, δηλαδή να κάνω κάτι ανθρώπινο να έχει χιούμορ και στιγμές δραματικές, κάτι σαν αυτό που είναι η ίδια η ζωή μας. Αυτό το έργο περιέχει ανθρωπιά, την αριστοτεχνική γραφή του Εντουάρντο ντε Φιλίπο, μια γραφή μοναδική. Εκεί που γελάς, εκεί θα κλάψεις. Είναι τόσο μοναδικοί και ζωντανοί οι χαρακτήρες σε αυτό το έργο, που δεν μπορεί παρά να έχουν πραγματι-κά πάθη και δράματα και αυτοί και τα φαντάσματα που τους τυραννάνε.

Ποτέ δεν με ενόχλησε η ταμπέλα «κωμικός ηθοποιός». Δεν το είχα αυτό το μικρόβιο. Μιλούσαν πολλές φορές για μένα χωρίς να έχουν δει την πορεία μου οι περισσό-τεροι. Δεν ήξεραν ότι είχα κάνει και τραγωδία, ότι είχα κάνει στον κινηματογράφο ρόλους που ήταν και κωμικοί και δραματικοί μαζί. Πολλοί με αναγνωρίζουν μέσα από τα τηλεοπτικά πράγματα... Δεν ενοχλήθηκα ποτέ.

Το θέμα τηλεόραση σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Εγώ δεν είμαι καθόλου αχάριστος, γιατί μου προσέφερε ό,τι προσέφερε στους παλιούς ηθοποιούς ο κινημα-τογράφος. Ποτέ δεν με έβλαψε, ίσα ίσα, συνέβη το αντίθετο και είμαι ευγνώμων. Γιατί έτσι και αλλιώς η

τηλεόραση είναι ένα μέσο στο οποίο εσύ κουβαλάς την ποιότητά σου και την αξιοπρέπειά σου τόσο στις επιλογές, όσο και στο πώς δουλεύεις. Αυτό που παίζει μεγάλο ρόλο στο αποτέλεσμα είναι, για παράδειγμα, ότι δεν μπορείς να προβλέψεις πάντα τους συνεργάτες σου. Νομίζω ότι ήμουν τυχερός όλα αυτά τα χρόνια και στην τηλεόραση, γιατί με έκανε αναγνωρίσιμο στον κόσμο. Από εκεί και πέρα οι επιλογές ήταν στο χέρι μου. Να δείξω ότι μπορώ να κάνω παραπάνω πράγμα-τα, ιδιαίτερα στο θέατρο, που είναι η μεγάλη αγάπη των ηθοποιών.

Το καλύτερο πράγμα που ζω είναι η αποδοχή του κό-σμου. Εχω περάσει από διάφορα στάδια αναγνωρισι-μότητας. Στην αρχή σού λένε «ρε μεγάλε», αλλά δεν θυμούνται το όνομά σου· μετά μπορεί να πούνε «ρε Χαραλαμπίδη» και τότε έχουν πέσει κοντά· μετά, στο «Xαραλαμπόπουλε», είσαι μεγάλος, σε ακολουθούνε σε ό,τι κάνεις! Οταν φτάνεις σε αυτό το σημείο, νιώθεις ότι έχεις κάνει κάτι καλό.

Για μένα καθετί καινούργιο είναι προκλητικό, μέσα από κάθε ρόλο, μέσα από κάθε συνεργασία. Είναι μια καινούργια ευκαιρία για ένα ταξίδι δύσκολο -όπως πά-ντα- αλλά πολύ όμορφο στην πορεία του και χωρίς εκ-πτώσεις. Το στοίχημα είναι να μη σε πάρει η μπάλα αυτή την περίεργη εποχή που ζούμε και σε οδηγήσει σε εκπτώσεις προσωπικές. Να μια παγίδα: Το να σκαλί-σεις το παρελθόν, να δεις τι επιτυχημένο είχες κάνει και να πας στα σίγουρα για να κερδίσεις τον κόσμο είναι λάθος δρόμος. Για μένα, ακόμα, πρόκληση είναι κάθε συνεργασία με τον Γιάννη Κακλέα, ο οποίος είναι ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες στην Ελλάδα και τον θαυμάζω απεριόριστα.

Αυτό που με βασανίζει περισσότερο είναι ότι, όταν κά-νεις όνειρα, συνειδητοποιείς κάποια στιγμή -ειδικά σε τέτοιες καταστάσεις και εποχές σαν τη σημερινή- πόσο ουτοπικά ήταν αυτά που σκεφτόσουν και προσπαθείς να αντισταθείς στο σήμερα. Να αντισταθείς στις απόψεις, στη ζωή γύρω σου, στην κοινωνία, στο πώς συμπερι-φέρονται στους ανθρώπους γύρω σου, στο πώς συμπε-ριφέρονται στον ίδιο τον πολιτισμό. Και ξαφνικά, εκεί που ήταν μεγάλα τα όνειρά σου, να κάνεις θέατρο, ας πούμε, επειδή είναι είδος πρώτης ανάγκης και όχι είδος πολυτελείας, το βλέπεις να πουλιέται αλλιώς. Για μένα, όμως, η τέχνη είναι αυτή που μπορεί να συγκεντρώσει την ανάγκη του κόσμου, να τον λυτρώσει και να μπορεί να εκτονωθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κόσμος γεμίζει το θέατρο.

Είναι κάπως περίεργο να συνειδητοποιείς ότι για τους ανθρώπους τους οποίους ψηφίζεις είσαι ένας αριθμός, να ξέρεις ότι οι συνταξιούχοι γονείς σου είναι ένας αριθμός, ότι οι φίλοι σου είναι αριθμοί, ενώ για σένα είναι αυτό που αγαπάς. Νομίζω ότι ο λαός μας δεν απαί-τησε να είναι πλούσιος, μόνο να έχει μια αξιοπρεπή ζωή· ούτε καν αυτό δεν μπορούν να μας προσφέρουν. Ωστόσο, ζούμε σε μια εποχή που όλα κοχλάζουν και οι νεότεροι από εμάς θα τα καταφέρουν.Σκέφτομαι ότι η πρόταση που λέγαμε κατά καιρούς «μα-θαίνουμε από τα λάθη μας» δεν ίσχυε και δεν ισχύει ποτέ και αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ζούμε σε ένα φαύλο κύκλο, θα καταστραφούμε και θα ξαναγεννη-θούμε από τις στάχτες μας και αυτή η ιστορία θα επανα-λαμβάνεται συνεχώς. Ξεχάσαμε έναν παγκόσμιο πόλεμο που συνέβη πριν από 70 χρόνια, ζούμε έναν καινούργιο, αλλά φαντάζομαι οι επόμενοι που έχουν τη γνώση πιο εύκολα στα χέρια τους είναι η ελπίδα αυτού του κόσμου.

Συνάντησα τους Burger Project στο αίθριο του Ελλη-νικού Κόσμου περίπου δέκα ημέρες πριν αρχίσουν τις εμφανίσεις τους. Χαμογελαστοί και ευδιάθετοι, όπως πάντα, απάντησαν στις ερωτήσεις μου και ντύθη-καν αναλόγως για τις ανάγκες της φωτογράφισης, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι είναι το πιο κεφάτο γκρουπ της ελληνική σκηνής.

Δείτε τους Burger Project στο Mstories 41.

Από τις 4 Νοεμβρίου και κάθε Κυριακή του μήνα οι Βurger Project θα υποδέχονται στον Ελληνικό Κόσμο παιδιά κάθε ηλικίας, αλλά και ενήλικες που νιώθουν παιδιά στην παράσταση «Μαμά θα κάνω μπάντα». Ευφάνταστος τίτλος, σκέφτομαι, και ζητώ λεπτομέρειες. «Είναι μια παιδική παράσταση που βασίζεται στη διάδραση. Εχει εκπαιδευτικό χαρα-κτήρα όσον αφορά τα μουσικά όργανα, τον τρόπο που αλληλοεπηρεάζονται στο γκρουπ και γενικά τις δυνατότητες της φωνής σαν μουσικό όργανο».

Το πρόγραμμα της παράστασης, όπως μου λένε, θα έχει μια βασική δομή και ένα αυτοσχε-διαστικό κομμάτι. Θα υπάρχει, δηλαδή, μια ροή, θα προσαρμόζονται όμως ανάλογα με το κοινό. Η επιλογή των τραγουδιών, για παράδειγμα, θα εξαρτάται από το κοινό. Ακούγεται πολύ ανοιχτό το πρόγραμμα σε σχέση με ό,τι έχουμε συνηθίσει, παρατηρώ με δισταγμό. «Είναι πολύ ανοιχτό και θέλει ευελιξία όταν έχεις να κάνεις με παιδιά. Μην ξεχνάς ότι δεν υπάρχει περιορισμός στην ηλικία, οπότε μπορεί μια μέρα να είναι πεντάχρονα, μπο-ρεί και δωδεκάχρονα. Αντί να προσαρμόζονται τα παιδιά, θα προσαρμοζόμαστε εμείς, αυτό είναι το νόημα», εξηγούν.

Εκτός από τον παράγοντα της ηλικίας, απρό-βλεπτη θα είναι και η σχέση των παιδιών με τη μουσική. «Η παράσταση είναι κυρίως για παιδιά που δεν έχουν καμία σχέση με τη μουσική», δι-ευκρινίζουν. «Μπορεί σε αυτά που παίζουν ήδη κάποιο μουσικό όργανο να είναι πιο οικείο, αλλά δεν είναι αυτό το νόημα. Δεν χρειάζεται να παρα-κολουθούν μουσική για να το απολαύσουν. Θα το ευχαριστηθούν μάλλον καλύτερα αν δεν είναι κα-θόλου μυημένα σε όλο αυτό». Και οι ενήλικες θα διασκεδάσουν το ίδιο; «Εμείς το ευχαριστιόμαστε πάρα πολύ, οπότε ελπίζουμε και αυτοί!».

Πώς προέκυψε, λοιπόν, αυτή η ιδέα; «Εχουμε ξαναπαίξει με παιδιά και έγινε το σώσε, επικοινω-νήσαμε τέλεια! Η αφορμή για αυτό που κάνουμε τώρα ήταν το καλοκαίρι που παίξαμε στην κατα-σκήνωση ‘Καλοκαίρι στην πόλη’ του Ελληνικού Κό-σμου. Εκτός του ότι λειτούργησε πολύ καλά και μας άρεσε πολύ, από εκεί καταλάβαμε ότι αυτό έχει δυ-νατότητες για περαιτέρω εξέλιξη».

Ακούγεται τόσο ενδιαφέρον που είναι δεδομέ-νο ότι τα παιδιά θα το απολαύσουν. Ρυθμικά τρα-γούδια, διαδραστικές μελωδίες, χαρούμενοι ήχοι... «Από τραγούδια, θα πούμε κάποια δικά μας που εί-ναι κυρίως ρυθμικά. Θα υπάρχουν όμως και άλλα, οικεία στα παιδιά, όπως η ‘Λιλιπούπολη’. Τα παιδιά δεν θα παίζουν όργανα, θα συμμετέχουν όμως με ρυθμικά παιχνίδια και θα υπάρχει διάδραση. Σκο-πός είναι να μπουν σε διαδικασία ρυθμού χωρίς αυτό να γίνεται ακαδημαϊκά όπως σε ένα ωδείο. Η σκέψη είναι ότι ο ρυθμός υπάρχει μέσα μας, κά-ποιοι τον έχουν πιο έντονα, κάποιοι λιγότερο, στο σύνολο πάντως ο ρυθμός παρασύρει».

Εχοντας στο μυαλό μου τα δεκάδες σχήματα που ξεκινούν εμφανίσεις αυτή την περίοδο, προ-σπαθώ όση ώρα τους ακούω να καταλάβω γιατί προχώρησαν σε μια παράσταση αυτού του είδους, την εποχή που όλη η μουσική κοινότητα ανακοι-νώνει συνεργασίες και πρεμιέρες σε κλασικές σκη-νές της πόλης. «Είπαμε να σοβαρευτούμε», είναι η

πρώτη απάντηση που παίρνω μαζί με γέλια, η ανά-λυση ωστόσο έχει πολύ ενδιαφέρον. «Δεν έχου-με καμία σχέση με όλο αυτό το πράγμα που ανα-φέρεις. Απλώς παίζουμε μουσική. Οσοι παίζουν μουσική για κάποιο λόγο νομίζουν ότι πρέπει να κάνουμε όλοι το ίδιο. Δεν είναι αυτός ο σκοπός. Δεν σημαίνει ότι επειδή παίζεις μουσική πρέπει να παίζεις σε μαγαζί στην Ιερά Οδό. Μπορείς να το κάνεις και αλλιώς. Να παίζεις, ας πούμε, Κυρια-κή μεσημέρι στον Ελληνικό Κόσμο». Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.

Κλείνοντας, ρωτάω για τα επόμενα σχέδιά τους και με χαρά μαθαίνω για την κυκλοφορία

νέου υλικού. «Ετοιμάζουμε μια καινούργια δου-λειά, με ελληνικές διασκευές και τραγούδια που δεν μας έχετε ακούσει να λέμε ποτέ. Θα βγει σε ΕΡ με δική μας παραγωγή, δεν θα πωλείται και θα τη δίνουμε στις συναυλίες σαν δώρο σε όποια θέλει να λικνιστεί μαζί μας!» Μαθαίνω όμως και για συνέχιση των εμφανίσεών τους δίπλα στον καραγκιοζοπαίχτη Ηλία Καρελλά που ξεκίνησε στον Τριανόν τον περασμένο μήνα και για τη ζω-ντανή εμφάνισή τους παράλληλα με την προβολή της βωβής ταινίας ‘Αστέρω’, όπου παίζουν ένα soundtrack που έγραψαν ειδικά για την περίστα-ση. Πάντα δημιουργικοί!

Αυτή τη φορά η παράσταση των Βlitz “Late Night” πυροδοτεί ένα μηχανισμό μνήμης μέσα σε ένα γκαλά όπου οι άνθρωποι χορεύουν και μιλάνε για μια καταστροφή που έχει συμβεί. Βυ-θίζονται στις αναμνήσεις, θυμούνται και αντι-δρούν σε σχέση με ένα παρελθόν καταστροφής.

Βρίσκομαι σε έναν εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομι-κό σταθμό. Πίσω μου φαίνεται μια ατμομηχανή του 20ού αιώνα. Φοράω ένα μπλε παλτό που δεν μου πάει καθόλου. Στο βάθος παρελαύνει ο ευρωπαϊκός στρατός, έχει κερδίσει τη μάχη στη Ζυρίχη. Ολοι είναι χαρούμενοι. Δεν θυμάμαι ποια χρονιά, αλλά μπορεί κανείς να διακρίνει τη βροχή που πέφτει από την οροφή του σταθμού. Εμένα να χαμογελάω και εκείνη να μου αγγίζει το δεξί μου ώμο θέλοντας κάτι να μου πει.

Αν ψάξει κάποιος μέσα στα λόγια τους πουθενά δεν φαίνεται η συντριβή, συνεχίζουν να χορεύ-ουν απλώς, αντιδρούν στο παρελθόν, που έχει σημαδέψει τη ζωή τους.

- Είμαι σκαρφαλωμένη στον τοίχο. Προσπαθώ να δω τα πυροτεχνήματα που ρίχνουν απ’ την άλλη πλευρά. Γιορτάζουν την πτώση της Βέρνης. Σου δίνω το χέρι για να ανέβεις. Εκείνες τις μέρες, είχε κάθε βράδυ πυροτεχνήματα εκεί.- Είμαι στην πλατεία Κάτε Κόλβιτς. Χιονίζει. Εκείνες τις μέρες χάθηκε κάθε έννοια ντροπής.- Δεν μιλάει.- Ο Φ. στέκεται. Χαμογελάει. Σκέφτεται κάτι που δεν μπορεί να ξεχάσει. Ενα πρωινό σε καιρό ειρήνης.- Στο Λονδίνο όλα ήταν δύσκολα. Δεν μπορούσαμε

να βρούμε ούτε μέρος για να κοιμηθούμε. Τριγυρ-νούσαμε για ώρες και...- Οι πρώτες ελλείψεις ήταν τα φωτογραφικά φιλμ, το ουίσκι και οι επίδεσμοι.- Βγάλαμε από τις βάσεις τους τα αγάλματα και τα πε-τάξαμε στο ποτάμι. Αυτό συνέβαινε εκείνες τις μέρες.- Ο Φ. σκέφτεται ένα πρωινό σε καιρό ειρήνης. Ενα υπνοδωμάτιο, το ξύλινο πάτωμα, τα μεγάλα παράθυ-ρα και τον ήλιο πάνω από το Βερολίνο.- Είναι η δέκατη μέρα. Ο ευρωπαϊκός στρατός συνεχί-ζει να προελαύνει. Αναρωτιέμαι αν όλες αυτές οι μέρες έχουν καμία σημασία. Σε βλέπω στο όνειρό μου.- Εκείνες τις μέρες η πόλη ήταν άδεια τη μέρα και γέμιζε μόνο τη νύχτα. Παράξενο.

Σε ένα χορό που δεν σταματά ποτέ και διαρ-κεί μέχρι το τέλος της αντοχής των χορευτών, ό,τι λέγεται είναι σαν να αφορά κάτι που έχει τελειώσει οριστικά, αυτή η αίσθηση της απώ-λειας του έρωτα, της ιδεολογίας, η αίσθηση ότι όλα βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο, έναν πόλεμο που και αυτός χωρίς να τελειώνει ποτέ αφήνει κάτι αόριστο, μια γεύση ανικανοποί-ητου που δεν απαντά σε καμία ερώτηση και καμία επιθυμία.

- Είναι η 15η μέρα. Σε περιμένω. Τα σχέδιά μου έχουν πάψει πια να με ενδιαφέρουν. Εξαφανίζεσαι και εμφανίζεσαι χωρίς λόγο. Συχνά έχω την αίσθηση ότι δεν θα ξανάρθεις ποτέ, αλλά την τελευταία στιγ-μή συναντιόμαστε τυχαία δίπλα στη λίμνη. Κάνουμε μπάνιο. Από πάνω μας τα αεροπλάνα. Μου λες κάτι. Τα αεροπλάνα συνεχίζουν. Εμείς ξαπλώνουμε.- Εκείνες τις μέρες τα όπλα κυκλοφορούσαν ελεύθερα

στην πόλη, ακόμα και τα παιδιά είχαν. Ανέβαιναν στις ταράτσες και πυροβολούσαν όποιον περνούσε. - Εκείνες τις μέρες ο Πάπας έβγαλε διάγγελμα να συ-νεχίσουμε τον αγώνα και να κάνουμε κουράγιο. Στο διάγγελμα αυτό καταδίκαζε τις τράπεζες, τους δικηγό-ρους και τις μυστικές υπηρεσίες- Πίσω μας είναι το πατρικό σου. Moυ κρατάς το χέρι. Είμαι 22 χρονών. Αυτή είναι η φωτογραφία μας που θα επιβίωνε και μετά τον πόλεμο.Ακούγεται το χαλασμένο Depressing party.- Εκείνες τις μέρες όλοι πιστέψαμε πως ένας νέος ηγέτης θα εμφανιζόταν και θα έσωζε τον κόσμο. Ημα-σταν σίγουροι ότι θα το έκανε.- Εκείνες τις μέρες οι τοίχοι του Λονδίνου γέμισαν με μια καινούργια αφίσα. Δεν έγραφε τίποτα και έδειχνε ένα τροπικό νησί.- Εκείνες τις μέρες ήταν φρικτό να είσαι 16.- Ο Φ. στέκεται πίσω μου. Σκέφτεται τις βόλτες στο λόφο. Ενα λόφο στα δυτικά του Σέφιλντ από ερείπια πολυκατοικιών, πλυντήρια, ψυγεία, κουζίνες, αυτοκί-νητα, ανεμιστήρες οροφής. Εκείνες τις μέρες...- Εκείνες τις μέρες είχαμε απίστευτη δύναμη. Κοιμό-μασταν τρεις ώρες και την υπόλοιπη μέρα συνεχίζα-με. Φτάσαμε στις Βρυξέλλες σε δυόμισι μέρες.- Εκείνες τις μέρες κανείς δεν ήξερε πού θα καταρ-ρεύσει το μέτωπο. Στο Μαρόκο, στη Συρία, στην Πολωνία. Ηταν οι μέρες της μεγάλης πυρκαγιάς του Λονδίνου.- Εκείνες τις μέρες όλοι είχαμε τη βεβαιότητα ότι όλα αυτά δεν θα τελειώσουν ποτέ. Ημασταν ανίκη-τοι. Είχαμε δίκιο.

Το είχαμε ανάγκη το Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς. Δεν παραγνωρίζω τη σημασία του Comicdom (κάθε χρόνο στην Ελληνοαμερικάνικη Ενω-ση), αλλά η αλήθεια είναι ότι οι διοργανώσεις της «Βαβέλ» προσέφεραν μια πιο ολοκληρω-μένη ματιά στην εγχώρια και διεθνή σκηνή της ένατης τέχνης. Μας έφερναν σε επαφή με ποικίλα και πολύχρωμα ρεύματα των κόμικς, διεγείροντας τις αισθήσεις, διευρύνοντας τους ορίζοντες, χαρίζοντας πολυάριθμα ερεθίσμα-τα. Μάλιστα, τα φεστιβάλ της «Βαβέλ» έβαζαν την Αθήνα στον παγκόσμιο χάρτη της ένατης τέχνης και τα είχαμε πραγματικά ανάγκη. Για αυτό και η απουσία τους τρία χρόνια τώρα αποκάλυπτε ένα σημαντικό κενό. Ενα χάσμα που έρχεται τώρα να καλυφθεί με τον καλύτε-ρο τρόπο. Με το νέο, φρέσκο, ανανεωμένο Δι-εθνές Φεστιβάλ Κόμικς. Από τις 2 έως τις 11 Νοεμβρίου, στο χώρο της Διπλαρείου Σχο-λής, στην Πλατεία Θεάτρου. Ωρες επισκέψε-ων από τις 2 το μεσημέρι μέχρι τις 11 το βρά-δυ τις καθημερινές και από τις 12 το μεσημέρι ως τις 12 το βράδυ το Σαββατοκύριακο. Η τιμή του εισιτηρίου είναι 3 ευρώ για κάθε ημέρα ή

6 ευρώ για όλο το δεκαήμερο. Η είσοδος είναι δωρεάν για τους ανέργους.

«Και σε εμάς έλειψε το φεστιβάλ, τι νο-μίζεις;» μου λέει η ψυχή της «Βαβέλ» Νίκη Τζούδα. «Πέσαμε δυστυχώς πάνω στην κρί-ση και χάσαμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Δεν χάσαμε την πίστη μας πάντως και φέτος κάναμε την υπέρβαση παρά τις δυσκο-λίες. Θέλω να πιστεύω ότι θα πάμε καλά και δεν θα λείψει ξανά ούτε μια χρονιά το φεστι-βάλ από την Αθήνα».

Το κεντρικό θέμα του φεστιβάλ; Αναρω-τιέμαι αν η Νίκη Τζούδα θυμήθηκε την εποχή που σπούδαζε Αρχιτεκτονική στη Φλωρεντία και της το λέω. Γελάει και απαντά: «Η αντοχή, νομίζω, είναι ένα πολύ επίκαιρο θέμα για την εποχή. Για να μη σου πω ότι είναι το πρωτεύον, έτσι όπως έχουν πάει τα πράγματα. Οπου και να κοιτάξεις βλέπεις πίεση, παραμόρφωση και σύνθλιψη. Πρέπει να αντιδράσεις κάπως και εμείς αντιδρούμε με την τέχνη». Με την τέχνη των κόμικς συ-

γκεκριμένα. Οπως σε κάθε άλλο φεστιβάλ της «Βαβέλ», έτσι και φέτος ραχοκοκαλιά της διορ-γάνωσης θα είναι η ομαδική έκθεση Ελλήνων δημιουργών κόμικς. Νεότεροι και παλαιότε-ροι, 27 εν συνόλω, δημιουργούν πρωτότυπες ιστορίες πάνω στο θέμα του φεστιβάλ. Ορίστε ποιοι και ποιες σε αλφαβητική σειρά: Εκτωρ Αποστολόπουλος, Δημήτρης Βιτάλης, Κώστας Βιτάλης, Γιώργος Γούσης, Χρήστος Δημητρίου, Ανδρέας Ζαφειράτος, Πέτρος Ζερβός, Λίλα και Μάρω Καλογερή, Βάλια Καπάδαη, Κώστας Κυ-ριακάκης, Κων, Γιώργος Μαραζιώτης, Χρήστος Μαρτίνης, Βαγγέλης Ματζίρης, Γιώργος Μπό-τσος, Παναγιώτης Πανταζής, Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, Δημήτρης Παπαστάμος, Παύλος Παυλίδης, Θανάσης Πέτρου, Φώτης Πεχλιβανίδης, Smart, Soloup, Νεκτάριος Στα-ματόπουλος, Αννα Χόλακ, Πέτρος Χριστούλιας, Θανάσης Ψαρρός.

ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΟΜΙΚΣ ΑΘΗΝΑΣ

ANTΟΧΗ ΥΛΙΚΩΝ

Η περίπτωση Κώστα ΜανιατόπουλουΞέρω ένα σωρό κόσμο που αντικρίζει τις εικόνες του Κώστα Μανιατόπουλου και δυσκολεύεται να καταπιεί. Δικαί-ωμά τους. Δεν είναι και τόσο εύκο-λο να στέκεσαι απέναντι σε οράματα καταστροφής, συντριβής, συντέλειας, πασπαλισμένα με χιούμορ μαύρο, κα-τάμαυρο. Δεν μοιάζουν με θέαμα τηλε-οπτικό, που μπορεί εύκολα κανείς να διαχειριστεί από τον καναπέ του. Οι εικόνες του Μανιατόπουλου διχάζουν, δεν ενώνουν.

Αυτή είναι, άλλωστε, και η πρόθε-ση του δημιουργού. Κάπως έτσι βλέπει τον κόσμο γύρω του και κάπως έτσι θέλει να τον αναδείξει στις χάρτινες και πάνινες επιφάνειες. Εναν κόσμο ζοφερό, κυκλωμένο από βρικόλακες, φαντάσματα και ζόμπι, μια κλειστή κόλαση δίχως έξοδο διαφυγής. Μπο-ρείς να δοκιμάσεις την απόδραση, να ξέρεις ωστόσο ότι δεν θα καταφέρεις ποτέ να αφήσεις πίσω σου τα κτήνη. Η πόλις θα σε ακολουθεί.

Κι όμως. Μέσα από αυτό το σκο-τεινό τοπίο ξεπηδούν ακτίνες φωτός. Μορφές που δείχνουν καταραμένες, αλλά έχουν κατακτήσει την εσωτερική τους ελευθερία. Πρόσωπα χαρακωμέ-να από τον άτιμο βίο, που βρίσκουν το κουράγιο να χαμογελούν. Χειρονομίες χαράς, χαράς άγριας εν μέσω ατελεί-ωτων κλαυθμών και οδυρμών. Μια ομορφιά παράλογη και παράδοξη, πλην όμως απόλυτα ελκυστική. Σαν θάλασσα αφρισμένη που σε προκαλεί να βουτήξεις στα νερά της, να δοκιμά-σεις την τύχη σου.

Ο Κώστας Μανιατόπουλος πα-ρουσιάζει στο φεστιβάλ τη σειρά “Ηommeless”.

Από τις υπόλοιπες εκθέσεις του φεστιβάλ ξε-χωρίζουν οι εξής:— Αναδρομική έκθεση του David Lloyd, του σχεδιαστή που υπέγραψε μαζί με τον σπουδαίο σεναρίστα Alan Moore το κορυφαίο κόμικς “V for Vendetta”. O Lloyd έχει σχεδιάσει επίσης επεισόδια για τις σειρές “Espers”, “Hellblazer”, “War Story”, “Global Frequency”, “Hulk”, “Doctor Who”, “The Territory”, “Aliens και James Bond”.— Αφιέρωμα στον Diabolik. Ο διασημότε-ρος και μακροβιότερος αντιήρωας των ευρω-παϊκών κόμικς, ο Diabolik, κλείνει φέτος 50 χρόνια ζωής. Θα τον γνωρίσουμε μέσα από το έργο του κομίστα Giuseppe Palumbo, ενός από τους βασικότερους ανανεωτές του την τε-λευταία δεκαετία.— Ατομική έκθεση Yvan Alagbé. Πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους εκπρόσω-πους των εναλλακτικών κόμικς στη Γαλλία, με δυναμική παρουσία στο χώρο του small press. Στο έργο του συναντάμε συχνά οξυδερκείς ανα-φορές σε μεταναστευτικά φυλετικά ζητήματα.— Ατομική έκθεση Daniele Brolli. Συγγρα-φέας, ζωγράφος, δημιουργός κόμικς και σε-ναριογράφος, μία από τις κινητήριες δυνάμεις

στην ιταλική σκηνή των κόμικς. Απατεώνας επίσης των λογοτεχνικών κύκλων, πασίγνω-στος για τις φάρσες του με μεταφράσεις «ανέκ-δοτων» (και ανύπαρκτων!) διηγημάτων ξένων συγγραφέων.— Ατομική έκθεση Λάζαρου Ζήκου. Στο φε-στιβάλ παρουσιάζεται η έκθεση «Ζωγραφιές του φθινοπώρου», που εστιάζει σε άγνωστα σχέδια του πρόωρα χαμένου εικαστικού και κομίστα από την περίοδο 1983-1995.— 18 εγκαταστάσεις σε δωμάτια και διαδρό-μους της Διπλαρείου Σχολής παρουσιάζουν οι καλλιτέχνες: Sotos Αnagnos, Σπύρος Δερβε-νιώτης-Αλέξια Οθωναίου, Μαρία Καραθάνου, Ανδρέας Καραουλάνης, Ανδρέας Κασάπης, Λευτέρης Κιουρτσόγλου, Bίκτωρ Κοέν, Τίμος Λειβαδίτης, Στέλιος Λιβανός, Βασίλης Λώλος, Δέσποινα Μεϊμάρογλου, Κατερίνα Μπαρα-μπούτη, Ελενα Ναβροζίδου, Μαριλένα Συνοδι-νού, Ταξής, Αγγελος Φραντζής, η ομάδα street artists GPO και η ομάδα Κατερίνας Αντωνο-πούλου, Δάφνης Πολύζου και Derek Fenix.Υπολογίστε, επίσης, κάθε βράδυ μετά τις 9 live acts και dj sets, καθώς και κινηματογραφικές προβολές και θεατρικά δρώμενα.

Δείτε το Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς Αθήνας

στο Mstories 41.

Μία από τις καλύτερες ιδέες που «τρέχει» στο διαδίκτυο τα τελευταία χρόνια είναι σίγουρα το Crowdfunding ή, στα ελληνικά, η «χρηματοδότηση από το πλήθος». Χρήστες του ίντερνετ βοηθούν δημιουργικές ιδέες να γίνουν πραγματικότητα, προσφέροντας χρήματα για την υλοποίησή τους εκ των προτέρων. Ο Ειρηναίος Φιλιππίδης και ο Δημήτρης Αναγνώστου, δυο δραστήριοι συνεργάτες και συνι-δρυτές του bar ΤΩΡΑ Κ44, ήταν από τους πρώτους που πίστεψαν στην πρωτο-ποριακή μέθοδο ιδρύοντας πριν από τρία χρόνια το Groopio.com.

Ο τρόπος λειτουργίας του site είναι απλός: Κάθε δημιουργός ορίζει ένα χρηματικό στόχο για την εκάστοτε καμπάνια που δημιουργεί και ζητάει χρή-ματα από τους “groopies” του μέσω μιας ανταλλακτικής πυραμίδας που προ-σφέρει. Το ποσό που βάζει o κάθε groopie αρχικώς δεσμεύεται και, όταν λήξει η καμπάνια στην ημερομηνία που έχει ορίσει ο δημιουργός της, εξετάζεται αν συγκεντρώθηκε ο συνολικός στόχος. Εάν επιτεύχθηκε, τα χρήματα πηγαίνουν στο δημιουργό, ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση επιστρέφουν στους groopies. Με αυτή τη μέθοδο το ρίσκο παραμένει χαμηλό για όλους, τόσο για τους υποψή-φιους αγοραστές όσο και για τους δυνητικούς δημιουργούς, αφού, αν δεν συ-γκεντρωθεί το απαραίτητο μπάτζετ, δεν θα ξεκινήσει καν η προσπάθεια. «Είναι δηλαδή all or nothing!» τονίζει ο Ειρηναίος, εξηγώντας το εγχείρημά τους και συνεχίζει δίνοντας έμφαση στο γεγονός πως ο χρηστής που θέλει να ξεκινήσει μια καμπάνια δεν χρεώνεται. Επιπλέον, όλες οι συναλλαγές είναι απολύτως ασφαλείς, καθώς γίνονται μέσα από την Paypal, με το Groopio να κρατάει ένα 10% του ποσού που κατάφερε να συλλέξει ο δημιουργός - φυσικά μόνο εφό-σον η καμπάνια του στεφθεί με επιτυχία.

Η υπηρεσία, σε αντίθεση με πολλές αντίστοιχες του εξωτερικού, είναι ανοιχτή σε όλους, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου και για όλων των ειδών τις καμπάνιες - δημιουργικές, επιχειρηματικές ή εκστρατείες για συγκεκριμένο σκοπό. Οσο για τους λόγους που θα παρακινήσουν κάποιον να υποστηρίξει μία καμπάνια, ο βασικότερος εντοπίζεται σίγουρα στις έξυπνες, διασκεδαστικές και απτές ανταποδόσεις που προσφέρουν οι δημιουργοί. Η δεύτερη αιτία, σύμ-φωνα με τον Δημήτρη, είναι οι ιστορίες. «Οι καμπάνιες του Groopio αποτελούν προσπάθειες πραγματικών ανθρώπων να καταφέρουν κάτι που αγαπούν, κάτι διασκεδαστικό ή, τουλάχιστον, κάτι αξιοσημείωτο. Οι ιστορίες αυτές ξετυλίγο-νται μέσα από τα posts στα blogs, μέσα από τις εικόνες και τα videos, όσο οι άνθρωποι αυτοί κάνουν τις ιδέες τους πραγματικότητα. Ρίξτε μια ματιά στο site για να καταλάβετε».

Η ιδέα της σύστασής του ξεκίνησε το 2009, στην αρχή της οικονομικής κρίσης, σε μία περίοδο δηλαδή που άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια έλλειψης ρευ-στότητας στην αγορά. Παρατηρώντας την εκρηκτική άνοδο των ιστοσελίδων κοινω-

Η ΙΣΧΥΣ ΤΟΥ... CROWD Ο Ειρηναίος Φιλιππίδης και o Δημήτρης Αναγνώστου

αξιοποιούν τη δύναμη των χρηστών του ίντερνετ για να βοηθήσουν δημιουργικές ιδέες.

FUNDING

Με industrial αισθητική και διακόσμηση, το ΤΩΡΑ Κ44 χαρα-κτηρίζεται με άνεση ως ένας από τους «ψαγμένους» προορισμούς που μπορεί να βρει κανείς στο γενικότερο χαμό του Γκαζιού. Συ-γκεκριμένα, βρίσκεται δίπλα στις γραμμές του τρένου, στον αριθ-μό 44 της Κωνσταντινουπόλεως -εξού και το όνομά του- και εξω-τερικά τη μέρα δύσκολα καταλαβαίνεις πως πρόκειται για μαγαζί. Στο εσωτερικό του επικρατεί η «χύμα» νοοτροπία και ξεχωρίζουν οι πολλές παλιές χαλασμένες τηλεοράσεις που λειτουργούν και ως stand για τα ποτά, τα φθαρμένα έπιπλα, η ταπετσαρία με τους παπαγάλους αλλά και οι... τουαλέτες του.

Κεντρικό μότο των ανθρώπων του είναι “every day something different” και φροντίζουν να το επιβεβαιώνουν φιλο-ξενώντας ανά περιόδους εικαστικές εκθέσεις, bazaars και σε σχε-δόν καθημερινή βάση ανερχόμενους καλλιτέχνες από το χώρο της μουσικής. Ανάμεσά τους βρίσκονται οι Cyanna, οι Bangies, η Idra Kayne, ο Blue Lagoon, ο Bad Spencer (Yes It Does!! Sure It Does!!), ο Θάνος Ανεστόπουλος (Διάφανα Κρίνα), οι The BitterSweet, ο Anapiros (κατά κόσμον Δημήτρης Αναγνώστου και δημιουργός του Groopio.com), καθώς και το IRiE ACTiON sound system, ενώ κάθε Τετάρτη μπορεί κανείς να απολαύσει τους resident Wedding Singers.

Στα πολύ θετικά του χώρου επιβάλλεται να συμπεριλάβει κα-νείς τη free είσοδο που υπάρχει στα περισσότερα events, επιτρέ-ποντας στον περαστικό να μπει, να δει και, αν θέλει, να καθίσει για ποτό. Με λίγα λόγια must προορισμός ακόμα και αν δεν είσαι της... urban κουλτούρας, για να πάρεις «μυρωδιά» τι παίζει.

νικής δικτύωσης εκείνη την εποχή, όπως το MySpace αρχικά και το Facebook λίγο αργότερα, οι δύο συνεργάτες αποφάσισαν πως όλες αυτές οι ομάδες που ξεκίνησαν να δημιουργούνται πολύ εύκολα online σύντομα θα χρειάζονταν ένα νέο μέσο συ-γκέντρωσης χορηγιών ώστε να μπορέσουν να δράσουν. «Εκείνη την περίοδο σε όποιον μιλούσαμε για το Crowdfunding πίστευε πως είτε αναφερόμαστε σε εξωγήι-νους είτε δημιουργούμε μια νέα μορφή πυραμίδας για να μαζέψουμε τα χρήματα του κόσμου», λέει ο Δημήτρης γελώντας. Σταδιακά όμως η ιδέα άρχισε να διαδίδεται και έτσι, ενώ τo 2009 που ξεκίνησαν υπήρχαν παγκοσμίως μόλις τέσσερις πλατφόρμες Crowdfunding, σήμερα ξεπερνούν τις 300. «H αλήθεια είναι, πάντως, πως τα site του εξωτερικού μάς βοήθησαν πολύ στο να επαναπροσδιορίσουμε τη λειτουργία του Groopio και να το κάνουμε καλύτερο», συμπληρώνει.

Οσον αφορά το όνομα της σελίδας, μαθαίνουμε πως προέρχεται από το συνδυασμό των λέξεων «ποιώ» και “group”. «Δύο από τα πιο σημαντικά συ-στατικά του Crowdfunding είναι η ομαδικότητα και η αλληλεγγύη», καταλήγει ο Ειρηναίος. «Το όνομα, λοιπόν, περνάει το μήνυμα του σκοπού μας, πως ήρθε η ώρα να γίνουμε μία ομάδα για να καταφέρουμε όλους τους στόχους μας!»

Η εβραϊκή συναγωγή «Μπεθ Σαλώμ» της οδού Μελιδώνη 5 στο Θησείο είναι η νεότερη από τις δύο που λειτουργούν στην Αθήνα

και χτίστηκε το 1935 με στοιχεία νεοκλασικού στιλ. Ο ραβίνος Ισαάκ Μιζάν με υποδέχτηκε ένα πρωινό και με ξενάγησε στο

εσωτερικό του επιβλητικού και εντυπωσιακά μοντέρνας σχεδίασης χώρου, δείχνοντάς μου κειμήλια μεγάλης ιστορικής αξίας για την

Ισραηλιτικη Κοινότητα. Ακόμα και τους ιερούς παπύρους που φυλάσσονται εκεί, ένας από τους οποίους ξετυλίγεται στις επόμενες σελίδες. Με αυτό το αφιέρωμα, η “Metropolis” μοιράζεται με τους

αναγνώστες της τις εικόνες που είδα.

Δείτε τους νέους αστικούς λαχανόκηπους

στο Mstories 41.

Φτάνοντας την περασμένη Κυριακή το πρωί στη συμβολή των οδών Κουντουριώ-τη και Εθνομαρτύρων στον Αγιο Δημήτριο, λίγο πιο πάνω από το αμαξοστάσιο της ΕΘΕΛ, είδα να δεσπόζουν δύο χώροι πρασίνου. Ο πρώτος, συνηθισμένος. Τον συναντάς και σε άλλους δήμους. Ενα γηπεδάκι ποδοσφαίρου 5x5, όπου τα πιτσιρίκια απολάμβαναν αμέριμνα το «ρεπό» τους πριν από το βάρβαρο δευτεριά-τικο ξύπνημα. Δίπλα του ακριβώς ένας άλλος, πρωτότυπος για τα αθηναϊκά δεδο-μένα, χώρος· ο πρώτος δημοτικός λαχανόκηπος Αγίου Δημητρίου, του οποίου τα εγκαίνια συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον δεκάδων κατοίκων της περιοχής. Μπορεί σε διάφορες μεγαλουπόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής οι δημοτικοί λαχανό-κηποι να διαθέτουν ήδη ιστορία δεκαετιών, πανελλαδικά όμως είναι μετρημένοι στα δάκτυλα. Στα όρια δε της πρωτεύουσας συναντώνται μονάχα στο δήμο Αθη-νών και σε αυτόν του Αμαρουσίου.

Από τις πλέον ελπιδοφόρες πρωτοβουλίες της συγκεκριμένης Δημοτικής Αρ-χής, η παραχώρηση 45 μικρών κήπων (30 τμ. ο καθένας) σε ισάριθμους ανέρ-γους, πολύτεκνους, χαμηλοσυνταξιούχους και μέλη μονογονεϊκών οικογενειών, τους δίνει στο εξής τη δυνατότητα να φυτεύουν τα δικά τους οικολογικά κηπευτι-κά προϊόντα. Εκτός από τα ψυχολογικά οφέλη που θα αποκομίσουν από την κα-θημερινή απασχόληση σε αυτά, στόχος είναι και η αποσυμπίεση των ισχνών ει-σοδημάτων τους. Ταυτόχρονα, θα συνδράμουν συμμετοχικά και σε μια άλλη αξιέ-παινη πρωτοβουλία της Δημοτικής Αρχής, καθώς το 10% της παραγωγής τους θα αποδίδεται στο νεοσύστατο κοινωνικό παντοπωλείο.

Πέρα από την εξοικείωση των κατοίκων σε θέματα που σχετίζονται με την αστική γεωργία, η πρωτοβουλία αναμένεται να βελτιώσει το μικροκλίμα της περι-οχής, αλλά και να ενθαρρύνει την ανταλλακτική νοοτροπία ανάμεσα στους συμμε-τέχοντες. Η άρδευση για τα δύο περίπου στρέμματα θα γίνεται από γεώτρηση, ενώ ο δήμος θα προσφέρει στους δικαιούχους τόσο τα εργαλεία όσο και την τεχνογνω-σία εξειδικευμένων γεωπόνων. Οι τελευταίοι, μάλιστα, έδωσαν το «παρών» στα εγκαίνια, φυτεύοντας τα πρώτα λαχανικά και δίνοντας τις απαραίτητες συμβουλές στους παριστάμενους δικαιούχους.

«Πρωτοβουλίες σαν κι αυτήν έχουν άμεσο στόχο να αξιοποιήσουν τον ανεκ-μετάλλευτο δημόσιο χώρο», ανέφερε μεταξύ άλλων η δήμαρχος Αγίου Δημητρί-ου Μαρία Ανδρούτσου. Δεδομένου πως πριν από λίγο καιρό υπήρχε στην ίδια έκταση ένας εγκαταλελειμμένος σκουπιδότοπος, ο στόχος της επετεύχθη και με το παραπάνω. Και από ό,τι φαίνεται, η «πράσινη ιστορία» δεν θα σταματήσει στους λαχανόκηπους. Ο δήμος ήδη σχεδιάζει τη διάθεση 192 κάδων οικιακής κομπο-στοποίησης, όπως επίσης και τη δημιουργία βοτανικού κήπου με φυτά και βότα-να της Μεσογείου.

Εύη, 37 χρόνων, άνεργη (και στο εξής αστική αγρότισσα): «Δύσκολα μπορεί να αποτιμηθεί η ευχαρίστηση του να ‘δουλεύεις’ τη γη προτού καταναλώ-σεις αυτό που έχει να σου προσφέρει».

Οι κρίσεις τελειότητας που θα σε πιάνουν αυτή την εβδομάδα, Κριέ, δεν σου πάνε κα-θόλου, κοίτα να τις περιορίσεις. Και μην κά-νεις τον Μακιαβέλι προκειμένου να πείσεις τα παιδιά σου να φάνε φακές, μερικά πράγματα έρχονται με πιο εύκολο και φυσικό τρόπο από αυτόν που νομίζεις.

Η σχέση σου φαίνεται να είναι δουλειά ολόκληρη, Ταύρε, οπότε, αν είσαι άνεργος, από μια άποψη καλά κάνεις. Μην το παίρνεις τοις μετρητοίς βέβαια αυτό. Και μην ξεχνάς να έχεις συνέχεια στο μυαλό σου τα όριά σου και πώς καμιά φορά ο σύντροφός σου τα ξεπερνάει.

Θυμάσαι που είχες αντοχές υπερήρωα, Δίδυμε, και έτρεχες να προλάβεις δουλειές πιο γρήγορα και από σφαίρα; Ε, πάνε αυτές, εξαντλήθηκαν - πόσο να κρατήσουν άλλω-στε; Κοίταξε τώρα να κάνεις οικονομίες δυ-νάμεων, γιατί αφενός πρέπει να χαλαρώσεις, αφετέρου η δουλειά ενός ήρωα δεν τελειώνει ποτέ, μην το ξεχνάς.

Πιάσε πινέλο και μπογιά και θα δεις ότι μόνο φωτιές θα ζωγραφίζεις, Καρκίνε, καθώς η δημιουργικότητά σου έχει πάρει τρελή φω-τιά και είναι τόσο δυνατή που μόνο η κυρι-ολεξία θα την εκφράζει. Εναλλακτικά, πιάσε την κιθάρα, πάλι όμως μόνο το “Fire water burn” θα παίζεις.

Η εβδομάδα ευνοεί τα εν οίκω σου, Λέο-ντα, και δείχνει πόσο σημαντικός είναι ο ρό-λος σου σε αυτό. Σου δίνει και μια φρέσκια οπτική πάνω στο θέμα, φρέσκια σαν τα νερά όπου κολυμπάνε τα γατόψαρα, πριν βγουν στον ωκεανό και τα φάνε οι φάλαινες.

Γίνεται μια αναδιοργάνωση, Παρθένε, στα χαρτιά, στο μυαλό και στο desktop σου, και ξέρεις πολύ καλά ότι η αναδιοργάνωση είναι το συνώνυμο του χάους. Κράτα γερά, οργανώ-σου σωστά και θα ωφεληθείς. Αν μη τι άλλο, από την κατασκοπεία στο παρελθόν σου.

Ο κόσμος χάνεται και ο Ζυγός χτενίζεται, όπως μαθαίνω. Ασχολείται με πράγματα όπως

το πώς να αγοράσει καινούργιο τρίφτη από το Amazon, ενώ δεν έχει λεφτά να πάρει τυρί. Καλό είναι, Ζυγέ, να σκεφτείς ξανά τις οικο-νομικές σου προτεραιότητες, διότι το βλέπεις και μόνος σου ότι οι θεοί του χρήματος δεν συγχωρούν.

Ο Ηλιος φέγγει προς τη μεριά σου, Σκορ-πιέ, ζεσταίνει δηλαδή τη συγκέντρωση, την οργανωτικότητα, τη δραστηριότητά σου. Θα δεις προτζεκτάκια που έχεις αφήσει καιρό να ξαναπαίρνουν μπρος, λες και έβγαλαν πόδια μόνα τους και άρχισαν να τρέχουν. Τρέχα και εσύ, τι περιμένεις;

Ετοιμάσου για μεγάλο πάρτι το Σάββα-το, Τοξότη. Μη φοβάσαι για τα διαδικαστικά, συγκεντρώσου στο να είσαι η λαμπερή βερ-σιόν σου. Η αναγνώριση και η επιτυχία είναι δεδομένες. Θα είσαι σταρ, πρότυπο, πρώτο θέμα επικαιρότητας! Φρόντισε να μας βγάλεις ασπροπρόσωπους, κρυφό πάρτι άνιμαλ.

Πρόσεχε τις κακές παρέες, Αιγόκερε. Θυ-μάσαι που σου το έλεγε η μητέρα σου και δεν την άκουγες; Να τώρα που θα παίξουν βασικό ρόλο σε αυτό το θέατρο που έχεις για καθη-μερινότητα. Θυμήσου όμως ότι λειτουργεί και ανάποδα: Οι καλοί φίλοι είναι που θα σε ανε-βάσουν.

Οι κόποι σου έχουν βγάλει καρπούς, Υδροχόε, και μάλιστα αρκετά ζουμερούς, mutatis mutandis. Αλλά ήταν και μεγάλοι οι κόποι, μήπως λοιπόν θα έπρεπε να περάσεις μια βδομαδούλα, ας πούμε, μόνο να το απο-λαμβάνεις; Πριν ξεκινήσεις καμιά καινούργια τρελή περιπέτεια, εννοώ.

Σε πιάνει μια μανία να γυρνάς σαν σβού-ρα μέσα στο σπίτι σου, Ιχθύ, και δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Θα σου το εξηγήσω εγώ, εί-ναι που θέλεις να ταξιδέψεις και η έλλειψη χρημάτων σε κάνει να μην το σκέφτεσαι καν ευθέως. Βάλε, λοιπόν, τα πράγματα στη θέση τους και κανόνισε με υπομονή κάποιο ταξίδι που να μπορείς να κάνεις.

Θέλεις την επόμενη φορά που θα πας στο βουνό για σκι να μην κρυώνεις καθόλου και παράλλη-λα να κερδίσεις το βραβείο του πιο κακόγουστα ντυμένου τύπου; Είχες πρότυπό σου τον Baxter τον μύγα από τα Χελωνονιντζά-κια, αλλά ποτέ δεν σου αγόρασαν το κοστούμι του; Μη στεναχω-ριέσαι και μην απελπίζεσαι: το μπουφάν της φίρμας “AI - Riders on The Storm” είναι εδώ, κου-μπωμένο και ζεστό. Οπως μπο-ρείς να δεις και στη φωτογραφία, καλύπτει όλο το σώμα σου από τη μέση και πάνω, καθώς και το κεφάλι, αφήνοντας έξω τον πα-γωμένο αέρα αλλά και το κονφετί τις απόκριες. Διαθέτει επίσης εν-σωματωμένα γυαλιά, φούντα στο κεφάλι και τιμή που φτάνει μόλις τα 350 ευρώ.

www.ai-storm.com

Οταν θα ξαναβρεθείς σε στάση λεωφορείου και δεν θα ξέρεις πώς να σκοτώ-σεις το χρόνο σου, απλά κοίτα το ρολόι σου: σε περίπτωση που έχεις αγοράσει το Kisai Maze, θα χρειαστείς αρκετά λεπτά μέχρι να καταλάβεις τι ώρα έχει πάει. Οι πάντα ευρηματικοί Ιάπωνες σκέφτηκαν πόσο χρήσιμο είναι να δυ-σκολεύεσαι να καταλάβεις τι γράφει το ρολόι που φοράς και δημιούργησαν γρίφους για να το εφαρμόσουν και στην πράξη. Ετσι, στον καρπό σου εμφανί-ζονται μπερδεμένες κουκκίδες, εκτός και αν πατήσεις το «κουμπί της Αποκά-λυψης» που φανερώνει φυσιολογικά και ευανάγνωστα νούμερα. Ενσωματώνει ακόμα ξυπνητήρι, φωτάκι, διατίθεται σε οκτώ χρώματα και κοστίζει 107 ευρώ.

www.tokyoflash.com

Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να γυρνάς σπίτι σου ύστερα από μια κουραστική μέρα και να απολαμβάνεις ένα ζεστό χαλαρω-τικό μπάνιο. Εχοντας αυτή την εικόνα στο μυαλό τους, οι άνθρω-ποι της Fred and Friends δημι-ούργησαν το Mister Tea Infuser, τον πιο ντιζαϊνάτο τρόπο για να απολαύσεις το τσάι σου. Με σχή-μα ανθρώπου που χαλαρώνει στην μπανιέρα του, βάζεις στο παντελόνι του τσάι, χαμομήλι ή ό,τι άλλο αφέψημα θέλεις, τον βυ-θίζεις στην κούπα σου και απλά απολαμβάνεις συνδυασμό γεύ-σης και θεάματος. Ιδανική αγορά ενόψει του χειμώνα που έρχεται, τόσο για προσωπική χρήση όσο και για μίνι δώρο, αφού η τιμή του δεν ξεπερνάει τα 8 ευρώ.

www.amazon.com

Η συμβουλή «πότε μην παίρνεις δώρο ρούχα σε κοπέλα» αποτε-λεί απόσταγμα σοφίας αιώνων και πρέπει πάντα να την εφαρ-μόζεις. Δεν ισχύει, ωστόσο, το ίδιο και για τα κοσμήματα και ειδικά τα χειροποίητα. Σε περί-πτωση, για παράδειγμα, που η φίλη σου είναι λάτρης των ρετρό videogames, πρώτον, παντρέ-ψου την και, δεύτερον, αγόρασέ της τα σκουλαρίκια-μικρογραφία χειριστηρίου Atari 2600. Εχουν μήκος ενός εκατοστού, ο λεβιές τους με λίγη προσοχή κουνιέται, ενώ, αν ζηλεύεις, κυκλοφορούν και σε μανικετόκουμπα για να είστε ασορτί. Αμφότερα κοστί-ζουν κάτι λιγότερο από 20 ευρώ και ενδέχεται να έχουν μικροδιαφορές σε σχέση με τη φωτογραφία, αφού κατασκευάζονται στο χέρι.

www.etsy.com

Τις ημέρες της τιμής και της δόξας, οι νίντζα φρόντιζαν να διατηρούν την τάξη στην ιαπωνική γη και να προστατεύουν τον αυτοκράτορα και τους ευγενείς. Κάτι που είναι αρ-κετά δύσκολο να κάνεις σήμερα, μια και αν κυκλοφορείς με σπαθιά και «αστεράκια» στο δρόμο το πιθανότερο είναι να καταλήξεις στη φυλακή ή στο τρελοκομείο. Ευτυχώς όμως για την υπόληψή σου, πάντα υπάρχει η διέξοδος του ψυγείου χάρη στα «αστεράκια»-μαγνήτες της Megawing. Γράφεις ό,τι θέλεις σε ένα χαρτί, το συγκρατείς πάνω στο ψυγείο σου και όλα τα σημαντικά μηνύματα παραδίδονται στους παραλήπτες τους με ασφάλεια. Ή απλά τα κοιτάς και γελάς με τους φίλους για το πώς έδωσες 13 ευρώ για να αγοράσεις τα πιο τέλεια και ταυτόχρονα άχρηστα μαγνητάκια στον κόσμο. Και μην ξεχνάς: μόνο ένας νίντζα μπορεί να σκοτώσει έναν άλλο νίντζα!

www.amazon.com

Πριν από 25 χρόνια, όταν οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι ανέλαβαν την προεδρία του μπασκετικού Παναθηναϊ-κού (και των άλλων ερα-σιτεχνικών τμημάτων), η ομάδα είχε περάσει ήδη στα μετόπισθεν του ελληνικού πρωταθλήματος, επισκια-σμένη από τους γίγαντες εκ Θεσσαλονίκης. Χρειάστη-καν έξι χρόνια και η από-κτηση μεγάλων παικτών, όπως του Νίκου Γκάλη και του Στόγιαν Βράνκοβιτς, για να καταφέρει ο Παναθηνα-ϊκός να χτίσει μια μεγάλη ομάδα που θα πρωταγω-νιστούσε έκτοτε σε Ελλάδα και Ευρώπη. Εν έτει 2012, ένας άλλος Γιαννακόπουλος ανέλαβε την ομά-δα σε μια επίσης δύσκολη συγκυρία. Αυτή τη φορά, όμως, τα στοιχήματα είναι διαφορετι-κά: ο Παναθηναϊκός του 1987 έπρεπε να βγει από την αφάνεια. Ο Παναθηναϊκός του 2012 καλείται να μην ξανακυλήσει σε αυτήν, έπειτα από ένα καλοκαίρι μαζικής φυγής - παικτών και προπονητή.

Η παρτίδα όντως σώθηκε κάπως μέσα στο καλοκαίρι, καθώς το Τριφύλλι απέκτησε παίκτες με αθλητικά προσόντα και ταλέντο (εντάξει, πήρε και τον Αρμστρονγκ). Και αυτό αποδείχτηκε με αξιοπρεπείς εμφανίσεις. Η ομάδα πούλησε ακριβά το τομάρι της στην έδρα της Ρεάλ και δυσκολεύτηκε, κέρδισε όμως την Καντού στο ΟΑΚΑ (το παιχνίδι με την Ολίμπια δεν το προλάβαμε). Αν νομίζετε ότι ο Ομπράντοβιτς θα τα πήγαινε καλύτερα με ένα ρόστερ που έχει 13 νέους παίκτες, εί-ναι δικαίωμά σας. Ενα καλύτερο επιχείρημα θα υποστήριζε ότι, αν παρέμενε ο Ομπράντο-βιτς, δεν θα είχαμε το ξεπουπούλιασμα του ρόστερ, ωστόσο πάλι με το “what if...” δεν κερδίζουμε και πολλά πράγματα.

Κάπως έτσι, ανέτοιμη, οδηγήθηκε η ομάδα στο ντέρμπι των αιωνίων. Και κάπως

έτσι, έχασε. Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος και πιο «δεμένος», μια και διατήρησε το βα-σικό του κορμό το καλοκαίρι. Οπως και να έχει, το Τριφύλλι θέλει ακόμα πολλή δου-λειά. Μπορείς να μειώσεις τα λάθη και να βγάλεις ελεύθερα σουτ αναπτύσσοντας αυ-τοματισμούς. Μπορείς να βελτιωθείς στην άμυνα, ώστε να μην επιτρέψεις στον αντίπα-λο να σου βουτήξει ξανά πέντε συνεχόμενα επιθετικά ριμπάουντ. Μπορείς να μάθεις ακόμη και στον Λάσμε να βάζει βολές - εδώ έμαθε ο Σοφοκλής. Αυτό που χρειάζεται ακόμη περισσότερο, όμως, είναι αυτοπεποί-θηση. Οι rookies του ΠΑΟ αγωνίζονται στη σκιά μιας μυθικής ομάδας και προς το πα-ρόν φαίνεται πως δεν έχουν πίστη στις δυ-νάμεις τους. Θα καταφέρουν ο προπονητής ή/και οι δύο «παλιοί» (Διαμαντίδης, Τσαρ-τσαρής) να τους εμπνεύσουν;

ΥΓ: Ας ελπίσουμε ότι ήταν το τελευταίο ντέρμπι των αιωνίων δευτεριάτικα, ώρα 18:45. Το μπά-σκετ είναι ήδη απαξιωμένο στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται η διοργανώτρια αρχή να του σκάψει πιο βαθύ λάκκο...

Τι όμορφη εβδομάδα ήταν και αυτή, ρε Σύγγαυ-ροι; Πάρτι στο μπάσκετ τη Δευτέρα, μέσα στο σπί-τι του δευτεραθλητή Ελλάδας. Διπλό πειραιώτικο και αλανιάρικο στο ποδόσφαιρο την Τετάρτη, μέσα στη φωλιά των πρωταθλητών Γαλλίας... Μπορεί η νίκη στο κλειστό του ΟΑΚΑ να ήταν αναμενόμενη, λόγω της δεδομένης πλέον διαφοράς δυναμικό-τητας των δύο ομάδων, η επικράτηση όμως στο Μονπελιέ και ο χιτσκοκικός τρόπος με τον οποίο ήρθε μας αποτέλειωσε!

Εν μέσω πανηγυρισμών, θα εστιάσω σε δύο τινά. Πρώτον, στην εύλογη ανησυχία για την προβληματική εικόνα της ομάδας. Μίας ομάδας που για 70 σχεδόν λεπτά περίμενε στο ένα τέταρτο του γηπέδου τούς -όχι και τόσο τρομερούς- αντιπάλους και δεν μπορούσε να ανταλλάξει πάνω από δύο συνεχόμενες πάσες. Μηδέν πρέσινγκ, καμία ανάπτυξη από τα πλάγια, δυ-σλειτουργία στα αμυντικά χαφ. Για τον Μασάντο τον Αστειόπουλο τα έχω ξανα-πεί. Οσο και να ελπίζω στη διάψευση, η παρουσία του ενισχύει την π ε π ο ί θ η σ ή μου ότι το παλικάρι με τα τατουάζ απλά δεν κάνει. Ο Ζαρντίμ έσωσε την παρτίδα στο τελευταίο λεπτό (του την έσωσε ο Μήτρογλου για την ακρίβεια), αλλά πέρα από τις όποιες αστοχίες της διοίκησης, θα πρέπει και αυτός να αρχίσει να καταθέτει τα πρώτα δείγματα από την αγωνιστική νοοτροπία που θέλει να περάσει στην ομάδα. Η νοοτροπία που απλώθηκε πάντως στο χορ-τάρι του «Λα Μοσόν» δεν ενδείκνυται για Ολυμπιακό.

Το δεύτερο στοιχείο που μου αποτυπώθηκε εί-ναι η αντίδραση του υπέρτατου Μήτρογλου όταν πα-νηγύριζε το γκολ του θριάμβου μπροστά από τους 1.200 αλαφιασμένους οπαδούς μας στο πέταλο. Για τους υπόλοιπους, μια απλή στιγμή πανηγυρισμού. Για εμάς, γνήσιες Ολυμπιακές και ανεπανάληπτες «στιγ-μές της δόξας του, χαρές δικές μας...».

Με σημείο αναφοράς τον πελάτη και τη σχέση μαζί του, o OTE παρουσιάζει την καινούργια εταιρική του επικοινωνία και μπαίνει σε μια νέα εποχή, ανα-λαμβάνοντας μία δέσμευση προς όλους: «Μαζί, είμαστε ένα». Η καθημερινό-τητα των πελατών γίνεται έμπνευση για την περαιτέρω εξέλιξη των προϊόντων

και των υπηρεσι-ών του ΟΤΕ και την παροχή ολο-κληρωμένης εξυ-πηρέτησης. Το κεντρικό μήνυμα της νέας εταιρι-κής τοποθέτησης, «Μαζί, είμαστε ένα», αποτυπώνει την πελατοκεντρι-κή φιλοσοφία της εταιρείας. Με οι-κονομικές προτά-

σεις, όπως τα προγράμματα OTE Double Play, προσιτή ψυχαγωγία, όπως ο ΟΤΕ ΤV, και σύγχρονη εξυπηρέτηση, ο ΟΤΕ έρχεται ακόμη πιο κοντά στον πελάτη και επιδιώκει με αξιοπιστία, αμεσότητα και ειλικρίνεια να αποτελεί την πρώτη του επιλογή για ποιοτική επικοινωνία.

Στη δημιουργία ενός νέου, μονό-φυλλου λογαριασμού, πιο κατανοη-τού, εύχρηστου και φιλικού προς το Περιβάλλον προχώρησε η ΔΕΗ. Ο νέος λογαριασμός δημιουργήθηκε με σκοπό την καλύτερη εξυπηρέ-τηση των αναγκών των Πελατών και ο σχεδιασμός του βασίστηκε σε αποτελέσματα Ερευνας Καταναλω-τών που διενήργησε η Επιχείρη-ση, σχετικά με την ενημέρωση που επιθυμούν να λαμβάνουν οι Πελά-τες μέσω του λογαριασμού τους και την ιεράρχηση των σημαντικότερων για αυτούς πληροφοριών. Συγκεκριμένα, στην μπροστινή όψη του εντύπου διακρίνονται με μια γρήγορη ματιά τα πιο σημαντικά στοιχεία του λογαριασμού (όπως το συνολικό ποσό πληρωμής, οι χρεώσεις συνοπτικά, η συνολική κατα-νάλωση ρεύματος, η ημερομηνία λήξης του λογαριασμού) και στην πίσω όψη του εντύπου εμφανίζονται αναλυτικά όλες οι χρεώσεις του λογαριασμού που αναφέρονται στην μπροστινή όψη, έτσι ώστε οι πελάτες να μπορούν εύκολα και με ακρίβεια να γνωρίζουν πώς υπολογίστηκαν οι χρεώσεις για το ηλεκτρικό ρεύμα που κατανάλωσαν και οι χρεώσεις υπέρ τρίτων.

Τον πρώτο χρόνο λει-τουργίας του δεύτερου καταστήματός του, που άνοιξε τις πύλες του στο Εμπορικό Κέ-ντρο River West στη Λεωφόρο Κηφισού, γιορτάζει το Apple Premium Reseller κα-τάστημα iStorm. Με εύκολη πρόσβαση από τον Πειραιά έως τα Βό-ρεια Προάστια μέσω του άξονα Κηφισού, άμεση σύνδεση με το σταθμό μετρό Αιγάλεω -με το mini bus του εμπορικού κέντρου- και δωρεάν parking για όλους, το κα-τάστημα iStorm στο Εμπορικό Κέντρο River West έγινε πολύ σύντομα προορισμός για όλους τους φίλους της Apple, που θέλουν να εξυπηρετη-θούν σύμφωνα με τα υψηλά πρότυπα του iStorm, χωρίς να επισκεφτούν το κέντρο της Αθήνας. Με την ευκαιρία των γενεθλίων του καταστήματος iStorm στο River West, έως και το Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012, οι πε-λάτες του μπορούν να επωφεληθούν από τη δυνατότητα αγορών σε έως 18 άτοκες δόσεις με χρήση πιστωτικής κάρτας, όποιο κατάστημα και εάν επιλέξουν για τις αγορές στους.

Roadshows για την παρουσίαση των Windows 8 σε επαγγελματίες που ασχο-λούνται με την εμπορία και πώληση προϊόντων λογισμικού και hardware oργανώνει η Microsoft Ελλάς. Στόχος των παρουσιάσεων αυτών είναι η γνω-ριμία και η εξοικείωση των συγκεκριμέ-νων επαγγελματιών με τη νέα έκδοση του λειτουργικού συστήματος της Microsoft. Εκτός από τα Windows 8, οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να ενη-μερωθούν για το Office 2013, την επόμενη έκδοση της σουίτας γραφείου της Microsoft, καθώς και για τον Windows Server 2012, ο οποίος ήδη διατίθεται στην αγορά.

Η ΑΒ Βασιλόπουλος διαβεβαιώνει τους καταναλωτές της ότι δεν διαθέτει προς πώληση προϊόντα που έχουν ξεπεράσει την αναγραφόμενη ημερομη-νία λήξης. Κατά την πάγια πολιτική της εταιρείας, τα τρόφιμα που πωλού-

νται στα καταστήματά της ανταποκρίνονται τόσο στους αυστηρούς ελέγχους που εφαρμό-ζει, όσο και στις αυστη-ρές προδιαγραφές που έχουν τεθεί από την ελληνική νομοθεσία. Ειδικά για τα τρόφιμα τα οποία βρίσκονται κοντά στην ημερομη-νία λήξης τους, η ΑΒ Βασιλόπουλος διαθέτει και εφαρμόζει ήδη ένα πλήρες πρόγραμμα δι-

αχείρισής τους. Τα προϊόντα αυτά πωλούνται με μειωμένη τιμή και ειδική σήμανση και στην περίπτωση που δεν διατεθούν, αποσύρονται πριν πα-ρέλθει η ημερομηνία λήξης.

Με το σύνθημα «Πιστεύουμε σε ένα καλύτερο αύ-ριο» το Σύστημα της Coca-Cola στην Ελλάδα (Coca-Cola Hellas & Coca-Cola Τρία Εψιλον) ένωσε τις δυνάμεις του για την ανακαίνιση και αναβάθμιση επτα-ώροφου ξενώνα αστέγων που λει-

τουργεί ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός σε συνεργασία με το Υπουργείο Ερ-γασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Πρόνοιας, στο κέντρο της Αθήνας. 160 εργαζόμενοι μαζί με τις οικογένειες και φίλους τους, άφησαν στην άκρη τα ρούχα «του γραφείου», και με την καθοδήγηση έμπειρων τε-χνιτών έβαψαν τους χώρους του ξενοδοχείου που έχει παραχωρηθεί από το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και λειτουργεί ως ξενώνας αστέγων από το 2007, φιλοξενώντας σήμερα περίπου 90 άτομα, εκ των οποίων 15 οικογένειες με παιδιά.

Το νέο video game Skylanders Giants κυκλο-φόρησε και το WIND F2G προσφέρει συναρπαστι-κά δώρα για όλους. Στο πλαίσιο της κυκλοφορίας του παιχνιδιού, το WIND F2G διεξάγει διαγωνισμό μέσω του www.f2g.gr με δώρα 2 consoles Sony PlayStαtion 3 και 30 φιγούρες skylanders που ζωντανεύουν στην κονσόλα. Οι θαυμαστές των Skylanders Giants έχουν την ευκαιρία να λάβουν μέρος σε ακόμα ένα δι-αγωνισμό μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού LOVE RADIO με δώρα ένα videogame Skylanders Giants και επιπλέον 20 φιγούρες skylanders που ζωντανεύουν στην κονσόλα.

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου επιστημονικής είδησης. Κάτι για εξωσωματική και τρεις γονείς έλεγε ο τίτλος και έπρεπε οπωσδήποτε να μάθω τη συνέχεια. Ερευνητές, λέει, κατόρθωσαν να ανταλλάξουν το μιτοχονδριακό DNA ανάμεσα σε μη γονιμοποιημένα ωάρια από διαφορε-τικές δότριες οδηγώντας στη γέννηση υγιών εμβρύων. Η τεχνική, η οποία ουσιαστικά εμπλέκει τρεις «γονείς» στη διαδικασία εξωσωματικής γονιμο-ποίησης, εγείρει ζητήματα δεοντολογίας και προς το παρόν δεν μπορεί να δοκιμαστεί κλινικά. Υπόσχεται, όμως, να μειώσει σημαντικά τον κίνδυνο για τη μετάδοση σοβαρών ασθενειών που ένα παιδί μπορεί να κληρονο-μήσει από τη μητέρα του. Τζάμπα φασαρία, λέω εγώ. Αφού δεν μπορεί να εφαρμοστεί κλινικά, τι συζητάμε τώρα.

Την παρακολούθηση του αγώνα του Ολυμπιακού την περασμένη Τετάρ-τη. Ε, είδα σχεδόν μέχρι το 85’. Στα κλεφτά δηλαδή, μια και το ζάπινγκ είναι από τα αγαπημένα μου σπορ. Διάβασα και τα σχόλια κάποιων φίλων Γαύρων στο Facebook που δεν ενθουσιάστηκαν με την απόδοση της ομάδας τους και είπα να το κλείσω. Επειτα από λίγο αγνόησα κάτι φωνές που ακούστηκαν στην πολυκατοικία. Θεώρησα απίθανο να αφορούν τον αγώνα και υπολόγισα ότι θα είχε λήξει μέχρι εκείνη την ώρα. «Μα στο 91;» αναρωτήθηκα το πρωί που διάβαζα τις ειδήσεις της ημέρας. Να μπει γκολ στο 91; «Αυτή είναι η αξία του ποδοσφαί-ρου», σαν να ακούω τον πατέρα μου στα αυτιά μου. Να βλέπεις μέχρι το τελευταίο λεπτό». Ε, τελικά δίκιο έχει.

Το ποτήρι κρασί που έπινα το περασμένο Σάββατο στο Λουκούμι. Η πλατεία Αβησσυ-νίας έχει πια άλλη μορφή μετά τη φανταστική ταράτσα του μαγαζιού και τις μουσικές του δικού μας Νικήτα Καραγιάννη. Η θέα τέλεια, το κρασί πολύ ωραίο, η παρέα ιδανική. Η ψύχρα, ωστόσο, που σιγά σιγά άρχισε να πέφτει στους ώμους μας δεν μας άφησε να χαρού-με όσο θα θέλαμε το φεγγα-ρόφωτο. Τουλάχιστον προλά-βαμε. Την τελευταία νύχτα του Οκτωβρίου που μπορούσες να καθίσεις στην ταράτσα χωρίς πουλόβερ, ήμασταν εκεί και δώσαμε το σύνθημα για το χει-μώνα με τον καλύτερο τρόπο.