1

Major Depression

Die verhaal van iemand wat vir agt maande in die hel was.

Waar is daar en hoe was dit daar? Daar is waar hoop se laaste spore in die buitenste duisternis voor jou verdwyn.

Dit was baie sleg.

Flip van Niekerk

9 Augustus 2011

2

Die verhaal van iemand wat vir agt maande in die hel was.

Uit dieptes gans verlore

Van Redding ver vandaan

Waar hoop se laaste spore

In wanhoop my vergaan

Roep ek o Here hoor-----

Ek was daar

Ek het geroep.

Die Here het gehoor.

Dit is hoekom ek vandag hier is en nie meer

daar is nie. Waar is daar en hoe was dit daar? Daar is waar hoop se laaste spore in die buitenste duisternis voor jou o verdwyn. Dit was baie sleg.

Ons het gehoor van die Kings en dat n mens goeie rente op beleggings kan kry en

ek en Marie het toe in 2008 vir Alida Nel van Kings gekontak. Sy het ons geadviseer

om geld op ons verbandlening te trek en dit by hulle te bel. Ons het toe n groot

bedrag by hulle bel en vir twee jaar het dit baie goed gegaan en het ons elke

maand ons rente ontvang en kon on so ons verpligtinge by die bank nakom. Alida

het toe teen die einde van 2009 vir ons geadviseer om die belegging om te skakel na

aandele en dat ons geld sal verdriedubbel sodra die aandele vroeg in 2010 op die

aandelemark genoteer word. Ons het toe die geld in aandele bel en ek het in my

geestesoog gesien hoe koop ek n splinternuwe Toyota Land Cruiser en dat ons

vorentoe genoeg geld sal h om gemaklik te lewe.

3

Ons eerste gewaarwording dat daar probleem is was toe die aandele nie op die

aandelemark geregistreer word nie en dit was sommer gou toe het die koerante die

storie en was dit duidelik dat ons n probleem gaan h. Ons maandelikse inkomste

van die belegging het summier gestop met die gevolg dat ons nie meer ons volle

paaiement by die bank kon terugbetaal nie.

Ek was baie fiks en het elke jaar aan ten minste drie lang fietswedrenne deelgeneem.

My broer Johan het besluit om die Argus op 14 Maart 2010 saam met my te ry en

was op 12 Maart 2010 by ons toe ek net voor middagete n oproep van die bank kry

dat daar probleme is. Ek het vir die vrou verduidelik dat ek ek op pad is om die

Argus te gaan ry, maar dat ek haar die Maandag sal bel. Met hierdie telefoonoproep

het dit vir my n werklikheid geword dat ons al drie ons huise kon verloor-met ander

woorde ook die huis waarin ons woon.

Ek het die Argus gery, maar was glad nie op my gemak nie. As daar fietsryers met

Nedbank fietsryhemde by my verbyry het ek omtrent ineengekrimp van vrees. Op

hierdie vroe stadium was dit vir my glashelder dat ons die volle belegging sou

verloor, ten spyte van wat die Kings ges het dat dit nie sal gebeur nie.

Die Sondag na die Argus het ek met n swaar hart teruggekeer na Piketberg. Op

daardie stadium het ek nognie my vrese met my vrou Marie bespreek nie en het ek

die las alleen gedra. Ek het toe Maandagoggend vir Marie ges dat ons probleme

het. Ek het toe die bank gebel en probeer om n reeling te tref dat ek minder sal

afbetaal en ek moes voor 2 uur die middag n finansile verslag aan die bank voorl.

Ek was onder geweldige druk maar het darem die verslag net voor twee uur vir hulle

ge e-pos.

Die bank het my toe in kennis gestel dat ek n ooreenkoms moet teken dat ek die

skuld binne vier maande sal afbetaal anders sal hulle n hofbevel kry en die huise op

n veiling verkoop.Die twee huise wat ek moes verkoop was n huis in Piketberg en

een in Gordonsbaai. Indien ek dit nie sou regkry om die huise te verkoop en my

skuld sodoende kon verminder nie sou die bank dus al drie huise op n veiling

verkoop en dan sou ek en Marie op straat sit en ons kinders sal hulle ouerhuis kwyt

wees. Die eiendomsmark was op daardie stadium baie swak en ek het gesukkel om

die huise verkoop te kry.

Ek was op daardie stadium sestig jaar oud en het nog nooit in my lewe aan

depressie gely nie. Ek was my lewe lank n baie positiewe mens en depressie was

vir my n onbekende begrip wat net ander mense oorgekom het en waarmee ek maar

min simpatie gehad het. Ek het nooit eers die woord stres gebruik nie, want ek het

geglo dat n mens die spanninge van die lewe verwerk soos n mens aangaan en dat

dit nie iets is wat n groot invloed op jou lewe moet uitoefen nie.

Vandat ek die Argus op 14 Maart 2010 gery het het ek in die nagte al minder

geslaap en die depressie het my gedurende hierdie tyd beetgekry. Ek het dit ook vir

Marie prober stilhou , want ek wou haar nie ontstel het nie. Ek en Marie het op

4

hierdie stadium ook daaroor gepraat dat ek sal moet uitkyk vir n werk sodat ek n

ekstra inkomste kon kry, wat natuurlik sou help om my vepligtinge na te kom. Op

daardie stadium was ek n Raadslid by Bergrivier Munisipaliteit. Ons besit ook n

besigheidsgebou in Piketberg en kry n inkomste uit die verhuring van drie

besigheidspersele.

Aan die begin van April 2010 het ek vir Marie ges van my slaaploosheid en het ek

toe vir Sam Scheepers, ons huisdokter gaan sien. Hy het toe bevestig dat ek

depressie het en het vir my n antideprisant voorgeskryf asook n kalmeermiddel om

te help dat ek in die nagte kon slaap. Vir my was dit heeltemal onaanvaarbaar dat

ek pille moes drink vir depressie en het Marie n baie moeilike tyd gehad, want sy

moes toesien dat ek die pille drink. Baie aande het sy my gesmeek om die pille te

drink en was sy in trane, en dan het ek dit tog maar op die ou end gedrink.

Antidepresante neem gewoonlik baie lank om n verbetering in jou toestand te

bewerkstellig met die gevolg dat ek maar net so aangegaan het met die

slaaploosheid, want die kalmeerpille het ook nie eintlik gehelp met die

slaaploosheid nie. Intussen het dit vir my al meer gevoel of ek by tye benoud begin

raak en het ek die eerste tekens van n angsaanval begin ervaar.

Ek het toe ook n angsaanval gekry en Sam Scheepers is ingeroep. Hy het vir my n

inspuiting gegee om my te kalmeer. My groot vriend Willie Lambrechts was by en

Sam het vir my ges dat ek bekommerd kan wees, maar ek moet net nie wanhoop

nie. Ongelukkig het ek toe reeds gewanhoop. Om te wanhoop beteken dat daar vir n

mens geen vooruitsig in die lewe oor is nie en ek was vir 8 maande so wanhopig.

Sam het vir my Psalm 50 vers 15 voorgelees:en roep my aan in die dag van

benoudheid:ek sal jou uithelp en jy sal my eer. Ek het nadat hy weg was die Psalm

verder gelees en wat ek daar gelees het was vir my verdoemend:Maar aan die

goddelose s God:Wat vertel jy nog my insettinge en neem jy my verbond in jou

mond-terwyl jy die tug haat en my woorde agter jou werp? As jy n dief sien, dan

geval dit jou by hom, en jou deel is met egbrekers. Jou mond laat jy los in boosheid,

en jou tong vleg bedrog. Jy sit en praat teen jou broer, die seun van jou moeder

beskimp jy . Hierdie dinge het jy gedoen, en sou ek swyg? Jy dink Ek is net soos jy!

Ek gaan jou straf en jou dit ordelik voor o stel. Verstaan dit tog o Godvergeters,

sodat ek nie verskeur sonder dat iemand red nie.

Hierdie woorde was vir my die antwoord hoekom die Here my so straf. Ek was

doodseker dat die Here my straf vir my sondes, waarvoor ek wel om vergifnis gevra

het, maar ek het toe geglo dat ek nie spyt genoeg was oor my sondes nie en dat die

Here my nou daarvoor straf. Ek het so aangegaan en teen ongeveer half sewe in

die oggend op 16 April 2010 het ek toe n reuse angsaanval gekry. Marie het vir

Willie en Wilna gebel en hulle het dadelik gekom. Op daardie stadium het ek op die

vloer gel en was ek in n swak toestand. Almal het besef dat ek nie so kon aangaan

nie. Wat my betref is n angsaanval een van die ergste dinge wat n mens kan oorkom.

Die angs neem van jou hele wese besit en jy weet nie wat om daaraan te doen nie.

Dit is eintlik n toestand wat ek nie kan beskryf nie en slegs mense wat dit al ervaar

5

het sal kan begryp waarvan ek hier praat. Ons bure, Kobus en Stella van Niekerk het

ook kom kyk wat aangaan en Kobus het ges dat ek moet regop sit en n koppie

koffie drink sodat ons kan gesels. Ek was nie daartoe in staat nie en het maar net

daar op die vloer gel. Op daardie stadium het ek my bekommer oor alles waaraan

ek kon dink, en dit was natuurlik die oorsaak van die angsaanval. Ek was vanaf 2000

die Tesourier van die Demokratiese Alliansie vir die kiesafdeling Bergrivier en ek het

geglo dat ek die werk so swak gedoen het dat, indien iemand die boeke sou nagaan

ek aangekla sou kon word van diefstal. Hierdie intense bekommernis was vir agt

maande deel van my lewe, saam met baie ander bekommernisse.

Sam het vir my plek bespreek by die Sereno kliniek in die Paarl en Kobus en Stella

het aangebied om my soontoe te neem. Hulle het met ons voertuig gery en ek en

Marie het agter gesit. Ons het ongeveer half een by die kliniek aangekom en ek was

steeds in n swak toestand. Die Psigiater wat my vir die volgende agt maande sou

behandel het my gesien en ges dat ek eers na die Paarl medi kliniek moes gaan

om vas te stel of ek fisies sterk genoeg is om tot die kliniek toegelaat te word. By die

Medi Kliniek het hulle my dadelik aan n drip gekoppel, want ek het sleg gelyk. Ek

het n maand vantevore die Argus gery en hier moet ek ondersoek word of ek fisies

sterk genoeg is om tot die kliniek toegelaat te word. Hulle het bloedmonsters

geneem en daar moes gewag word vir die uitslae. Intussen het hulle my in n rolstoel

gesit en my vir x-strale geneem. By die x-strale kon ek nie regop staan nie en het

hulle dit reggekry om een x-straal te neem voordat hulle die handdoek ingegooi het.

Ek was in so n toestand dat n verpleegster by die x-strale hardop gebid het dat die

Here my nie verder moet laat ly nie en gou moes wegneem.

Daarna het ek weer gaan l met die drip aan en het onder andere vir n verpleegster

gevra om my n inspuiting te gee dat ek net kan doodgaan. Sy was nie baie vriendelik

nie en het my net n vuil kyk gegee. Intussen het Marie en Stella beurte gemaak om

my by die bed by te staan. Intussen het ek n groot nood gekry as gevolg van die baie

vloeistof wat ek deur die drip ingekry het. Ek het maar uitgehou en nadat die

bloedmonsters se uitslae half ses gekom het is ek fiks verklaar om tot die kliniek

toegelaat te word. Die drip is afgehaal en ek moes dadelik toilet toe gaan, want die

nood was amper onuithoudbaar. Toe ek uit die toilet kom het ek weer op die grond

neergeval en Kobus het my kom ophelp. Dit was ongeveer 5 uur die middag en

Kobus en Stella het hulle hele Vrydag opgeoffer . Daarna het hulle my weer kliniek

toe geneem waar ek toegelaat is.

My dogter Mareze en haar vriend Niel het my daardie aand besoek, maar ek was

steeds in n swak toestand. Hulle en Marie het vir my gebid en almal het later huistoe

vertrek. Ek het in die lokaal beland waar medikasie gegee word, en ek het geweier

om die medikasie te drink. Die suster aan diens het vir my ges dat ek in die kliniek

is om gehelp te word en dat ek nie beter sal word as ek nie die medikasie drink nie.

Op daardie stadium het ek net geweet dat ek nooit sal regkom nie en daarom het ek

ook nie die nodigheid gesien om medisyne te drink nie. Daardie nag het ek niks

geslaap nie en het ek gewroeg oor alles waaraan ek gedink het. Ek het die

6

Donderdagaand laas geet en Vrydagnag en Saterdagnag niks geslaap nie. Ek was

oortuig dat ons ons huis sou verloor en dat ons meubels op n veiling verkoop sal

word. Ek het in my geestesoog gesien hoe Willie ook depressie kry as gevolg van

my toestand en dat Wilna en hulle kinders dit ook kry. Die volgende wat dit sou kry

was Kobus en Stella en hulle kinders en vandaar sou dit so uitbrei dat die hele land

se mense later depressie sou h. Ek het ook gedink dat die Sokker Wereldbeker

gekanselleer sou word as gevolg daarvan. Om die waarheid te s het ek vir die

volgende agt maande gewroeg vandat ek my o oopgemaak het in die oggend totdat

die slaappil my genadiglik aan die slaap gemaak het in die aand. Die Saterdag het

ek steeds geweier om enige medikasie te neem en van eet was daar nie sprake nie.

My eetlus was heeltemal weg en ek het die Donderdagaand laas iets geet. Die een

verpleegster het vir my gevra of ek selfmoord wil pleeg deur my uit te honger. Sy het

vir my ges dat dit baie lank sal neem. Op daardie stadium en vir baie maande

daarna wou ek nie lewe nie en was selfmoordgedagtes deel van my daaglikse

bestaan.

Die Sondag kon ek opstaan , stort en aantrek, want my familie sou kom kuier. Marie,

Charl en Mareze het toe kom kuier en Willie en Wilna was ook daar. Op daardie

stadium het ek niks geniet nie aangesien ek geen emosies gehad het nie. Hierdie

toestand het voortgeduur totdat ek in November 2010 genees is. Om geen emosies

te h nie is baie erg. Dit het beteken dat ek geen vreugde kon ervaar nie, want my

lewensvreugde was weg. Ek kon ook geen hartseer ervaar nie en ek kon nie lag of

huil nie. n Mens voel werklik soos n zombie.

Die Maandag het ek die Psigiater gesien en sy het vir my ges dat ek sal herstel,

maar dat ek die medikasie sal moet gebruik. Ek het vir haar ges dat ek nie sal

herstel nie, maar het toe darem begin om die medikasie te gebruik. Ek het nou

amptelik aan Major Depression gely en my drie weke van hel in die kliniek het

begin. Ek was saam met nog drie mense in die kamer en my eerste straf van die dag

was om te stort. Ek het gewoonlik gehou van stort, maar ek het dit nou gehaat.

Daarna moes ek ontbyt eet en die ergste was dat die kos in die kliniek van

hoogstaande gehalte was, maar dat etenstye vir my n groot straf was omdat ek geen

eetlus gehad het nie. In die oggend het ek net pap geet, want dit het maklik

afgegaan. Die res van die heerlike kos het ek gelos en ek was altyd eerste klaar

geet en het dan in die kamer gaan l. Die ander etes was net so erg aangesien ek

nie die kos kon afsluk nie-dit het behoorlik in my keel vasgesteek. Ek het altyd net n

paar happe kos geet en dan opgestaan en gaan l.

Ek het gladnie aangepas in die kliniek nie, want ek het met niemand gepraat nie. Vir

die volgende agt maande het ek nie gepraat nie. Nadat ek uit die kliniek ontslaan is

het ek en Marie maar in die aande in stilte televisie gekyk en ek het vir agt maande

slegs gepraat as sy vir my n vraag gevra het. Ek het na maande een aand terwyl

ons televisie gekyk het iets ges en Marie het gehop soos sy geskrik het. Ek het

slegs op vrae wat aan my gevra is geantwoord. Ek het ook niks uit my eie gedoen

nie, maar slegs opdragte uitgevoer. As Marie vir my iets gee om te doen het ek dit so

7

vinnig as moontlik gedoen en dan weer gaan sit en my bekommer. Ek wou ook nie

h dat iets my aandag van die bekommernis aflei nie. Daar was van my verwag om

aan aktiwiteite deel te neem soos groep besprekingssessies en handwerk, maar ek

het probeer om dit te mis en het so veel as moontlik op my bed gel. Die ander

pasinte was nie naastenby so siek soos ek nie en het n normale sosiale lewe in die

kliniek gely. Ek was die een wat soos n seer duim uitgestaan het en het nerens

ingepas nie.

Ek het intussen n sielkundige gesien. Hy het vir my ges dat daar in die bybel staan

dat n mens jou brood in die sweet van jou aanskyn moet verdien. Hy was natuurlik

heeltemal reg. Die sessies met die sielkundige het vir my niks beteken nie-

inteendeel was dit vir my n groot straf om daagliks ondervra te word en antwoorde te

gee wat ek nie gehad het nie. Die fout was natuurlik nie aan die sielkundige se kant

nie.

Die psigiater het my ook gereeld gesien en altyd vir my ges dat ek sal herstel. Ek

het haar nie geglo nie en dit ook te kenne gegee. Sy het op n keer vir my ges dat sy

n baie ongeduldige persoon is en dat sy nie die werk sou doen as sy nie mense kon

help nie. My depressie was egter so erg dat ek niemand geglo het nie. Ek was in so

n toestand van wanhoop en daar was vir die volgende maande vir my net twee

vooruitsigte-of ek sal in die tronk beland wat sou veroorsaak dat ek lewenslank in n

sielsieke inrigting sou moes deurbring of ek sou vir die res van my lewe direk in n

sielsieke inrigting opgeneem word.

Die sielkundige het vir my verduidelik dat die meeste van die pasinte binne 3 weke

herstel. Hy het ges dat daar tussen dag 14 en dag 21 n wonderwerk gebeur

deurdat die pasint as gevolg van die medikasie uit hulle depressie uitgelig word. Ek

het geweet dat dit nie met my sou gebeur nie.

Op n vakansiedag in die kliniek het ek skielik geweier om my medikasie te neem. Ek

het net eenvoudig ten spyte van die susters se vriendelike aandrang geweier om

enige pil te drink. My Psigiater was nie aan diens nie en ten einde raad het hulle toe

die Psigiater wat aan diens was ingeroep. Sy het my net een kyk gegee en vir my

ges dat ek die siekste pasint in die kliniek was. Sy het n handvol pille aan my

oorhandig en ges as ek nie die pille onmiddellik drink nie hulle vir my sal oorplaas

na Stikland. Ek het die pille onmiddellik gedrink en vir die res van my tyd daar nie

weer geweier om my pille te drink nie. Hierdie onwilligheid van my om my medikasie

te neem het my mediese fonds ongeveer R600 gekos, want die Psigiater het dubbel

die fooi gevra omdat dit n vakansiedag was.

My Psigiater het intussen my medikasie geleidelik verhoog omdat daar nie n

verbetering in my toestand was nie. Op die ou end het ek hande vol pille per dag

gedrink, wat vir my geen beterskap gebring het nie. Nadat ek na drie weke uit die

kliniek ontslaan is moes ek natuurlik aangaan met die medikasie en dit uit my eie sak

betaal. Dit het my ongeveer R2400.00 per maand gekos en ek was doodseker dat dit

8

my finansiel sou uitroei omdat ek geglo het dat ek die medikasie vir die res van my

lewe sou moes neem.

Marie en die kinders het my gereeld besoek terwyl ek in die kliniek was, maar ek

het so skuldig gevoel oor alles en my depressie was so intens dat ek net verskriklik

skuldig gevoel het as ek hulle sien.

Die mediese fonds betaal net vir drie weke in so n kliniek, want n mens is

veronderstel om binne drie weke genees te wees. Die drie weke het genadiglik

omgegaan en dit het tyd geword dat ek moes huistoe gaan. My psigiater het dit

oorweeg dat ek sommer van daar af moes oorgaan na Stikland, maar uit die

goedheid van haar hart het sy daarteen besluit en my huistoe gestuur. Ek moes haar

gereeld besoek.

Marie het my met ons bakkie kom haal en dit was vir my vreemd aangesien sy nou

nie juis n voorliefde vir my ou 4x4 bakkie gehad het nie. Willie het my eers die

volgende dag vertel dat Marie in n ongeluk was nadat sy my een aand in die kliniek

besoek het. Dit was n renerige aand en sy het in die Paarlse hoofstraat in n motor

vasgery. Die skade aan ons motor was R30 000 en gelukkig het die versekering dit

betaal en was daar vir my geen bybetaling nie. Die rede hoekom Marie die ongeluk

gemaak het was omdat sy so bekommerd oor my was dat sy nie behoorlik kon

konsentreer nie. Sy het in April ook n ligte ongeluk in Piketberg gemaak en dit is net

genade van bo wat verhoed het dat daar nog ongelukke was. Ek moet beklemtoon

dat Marie n goeie bestuurder is wat vir baie jare geen ongeluk gemaak het nie, maar

dat haar bekommernis oor my gemaak het dat sy nie kon konsentreer nie. Ek kon

ook nie behoorlik bestuur nie as gevolg van die toestand waarin ek was en Marie het

vir die volgende paar maande meestal bestuur. Op n stadium was dit vir my

angswekkend as ek bestuur en ek moet vinniger as 80 Km per uur ry, en op die N7

kan n mens nie minder as 120 Km per uur ry nie anders is jy in almal se pad. Marie

het later so swak bestuur dat ek maar besluit het om weer te begin bestuur. Soos ek

ges het het ek net so vrot bestuur en was dit net die Here se genade wat ons van

ernstige ongelukke weerhou het.

Alhoewel dit vir my baie sleg was in die kliniek het ek ook nie daarna uitgesien om

huis toe te gaan nie, want as gevolg van my Major Depression was dit nrens vir

my lekker nie. Ek het ook ekseem opgedoen en het baie gejeuk op my rug. Ek het

niks daaraan gedoen nie en al plesier wat ek vir die agt maande van my depressie

ervaar het was om my te krap as ek jeuk.Nou moes ek ook weer die lewe in die o

kyk en sekere verantwoordelikhede aanvaar, waarvoor ek nie kans gesien het nie.

Die Psigiater het elke keer vir my gevra of ek selfmoord neigings het en ek het

eenkeer in die begin vir haar ges dat ek wel sulke neigings gehad het. Ek was egter

nie eerlik met haar nie, want ek het n geweldige selfmoorgneiging gehad. Nadat ek

uit die kliniek ontslaan is het hierdie neiging baie toegeneem en het dit my

gedagtegang oorheers.Ek het later in n boek gelees dat selfmoordneigings by

depressiepasiente n algemene ding is en dat baie van hulle ook wel selfmoord pleeg.

9

Ek het nog altyd gewroeg oor alles maar die selfmoordneiging was deel van my

daaglikse bestaan. Ek het dit ernstig oorweeg om selfmoord te pleeg en het aan elke

denkbare manier gedink om die daad te pleeg. Ek het n 410 haelgeweer en n

langloop .22 rewolwer gehad, maar het besef dat hierdie wapens te lig was om

selfmoord mee te pleeg. Ek het daaraan gedink om my polse te sny, maar om tot so

n daad oor te gaan is ook nie maklik nie al wil n mens jouself vernietig. Ek het ook

daaraan gedink om in die swembad te klim en my met die .22 rewolwer te skiet en

dan te verdrink as ek nie dood is van die skoot nie. Ek het dood eenvoudig nie

genoeg moed gehad om dit te doen nie, alhoewel ek by meer as een geleentheid die

rewolwer uitgehaal het. Marie het die geweerkluis se sleutel weggesteek, maar sy

het vergeet dat ek vir my n duplikaat sleutel laat maak het en in die huis versteek het.

Ek het ook oorweeg om voor n trein te gaan sit sodat ek platgetrap kon word, maar

hier loop net een trein per dag deur Piketberg stasie en dit is baie vroeg in die

oggend, so hierdie plan het ook nie geslaag nie. Alhoewel ek dit nie op daardie

tydstip besef het nie was die Here al die tyd met my en was dit nie sy wil dat ek

moes doodgaan nie. Die selfmoordneiging het vir maande aangehou en dit het

gedurig in my gedagtes gemaal oor hoe ek dit sou kon regkry. Op n stadium kon ek

dit net nie langer uithou nie en het ek tot die daad oorgegaan. Marie was dorp toe en

ek het die 410 haelgeweer uitgehaal. Alhoewel ek besef het dat die wapen te lig was

vir die daad het ek tog besluit om die daad te pleeg. Ek het die patrone uitgehaal en

is met die geweer vanaf die studeerkamer na die TV kamer. Daar het ek n patroon

uitgehaal en in die geweer gesit. Ek het die geweer oorgehaal en in n gebukkende

posisie gaan staan met die geweer se kolf op die grond en die loop teen my

regterslaap. Ek het die geweer oorgehaal en die skoot afgetrek. Daar het niks

gebeur nie en ek het die patroon uitgehaal en n ander een in die loop gesit. Weer

het ek die geweer oorgehaal en die skoot afgetrek en weer het daar niks gebeur nie.

Ek het n derde patroon ingesit, oorgehaal en weer die skoot afgetrek en weer het

niks gebeur nie. Ek glo vas dat dit nie die Here se wil was dat ek moes doodgaan

nie omdat hy my nog wou gebruik om siele vir sy koningkryk te wen.

Stella en Kobus het aangebied dat ek en Marie vir n paar dae in hulle strandhuis op

Langebaan kon gaan bly. Ek en Marie het toe so n week nadat ek uit die kliniek

ontslaan is gegaan en ek het besluit dat ek nie kan terugkom nie en het planne

beraam om selfmoord te pleeg. Ek het aan twee maniere gedink. Ek kon langs die

pad stop as daar n swaar vragmotor agter ons ry en dan voor die vragmotor inspring.

Daar was nie by my sekerheid dat ek heeltemal suksesvol sou wees nie en ek het dit

maar gelos. Daar is nie baie maniere om selfmoord te pleeg as jy nie die regte

wapens het nie en al plan wat vir my oorgebly het was om in die nag tot binne in die

Langebaan meer te swem en dan sou ek so moeg wees dat ek nie sou kon

terugswem nie en sou ek verdrink. Ek het aanmekaar hieraan gedink maar het dit

nooit probeer nie. Die een manier waaraan ek nooit gedink het om n einde aan my

lewe te maak nie was om my op te hang. Hierdie is n redelike maklike metode wat

seker baie suksesvol sou wees, maar ek het nooit daaraan gedink nie. Net weer n

bewys dat die Here met my was al het ek dit nie geweet nie.

10

Ons het toe die paar dae op Langebaan gekuier, maar dit het nie my

gemoedstoestand verbeter nie. Nadat ons teruggekom het het die selfmoordneiging

voortgeduur. Vandat ek my o in die oggend oopgemaak het totdat ek in die aand

deur n slappil aan die slaap geraak het het ek gewroeg. Ek was seker dat ons ons

huis sou verloor. Mareze was op daardie stadium in haar derde jaar fisioterapie

kursus en ek was seker dat sy nie sou kon teruggaan vir haar vierde jaar nie. Ek

was steeds vas oortuig dat ek sal tronk toe gaan omdat dit kan lyk of ek die DA se

geld gesteel het omdat ek nie die boeke behoorlik bygehou het nie. Ek het gesien

hoe ek in die hof in Piketberg in die beskuldigingsbank staan en dat al die bekendes

vir my kyk. Ek was vas oortuig dat ek sal tronk toe sou gaan. Ek was ook doodseker

dat Charl sy werk sou verloor as ek tronk toe sou gaan. Charl het nog studieskuld

en ek het borg geteken vir die skuld, wat dan ons finansile posisie nog verder sou

verswak. My lewe was hel op aarde en ek het geglo dat ek na my dood hel toe sou

gaan. Omdat my lewe hel was was ek bereid om dood te gaan, want ek het geglo

dat die hel nie slegter sou wees as die hel wat ek op aarde ervaar het nie.

Ek is baie lief vir my vrou en kinders, maar die depressie maak dit vir n mens wys

dat dit vir almal beter sal wees as jy dood is. Marie en die kinders het my so goed

bygestaan en het so hard probeer om my uit die depressie te kry, maar steeds het

dit aangehou. Elke keer as ek die Psigiater gaan sien het sy so uitgesien daarna dat

ek moes reg wees, maar elke keer moes ek haar teleurstel en verwittig dat daar

geen verandering in my toestand is nie. Sy het steeds my medikasie aangepas,

maar binne in my was daar geen verandering nie.

Marie was baie geduldig met my alhoewel dit vir haar bitter moeilik was om saam

met my te leef. Ek wou gladnie lees nie en Marie het twee boeke van Joel Osteen vir

my deurgelees. Die boeke is so positief en opbouend, maar het op daardie stadium

vir my niks gedoen nie. Charl het, as hy kom kuier het vir my in die berg in geneem

en daar vir my gelees en gebid. Hy het my per geleentheid gesalf, maar al hierdie

dinge het my nie gehelp nie. Mareze het my vir 60 dae agtermekaar gebel en

seeninge oor my uitgespreek. Elke keer wat sy gebel het het ek so ontsettend

skuldig gevoel, want sy het n opregte poging aangewend om my te help en ek het

geweet dat dit vir my niks sou beteken nie. As mens in so n toestand van depressie

is voel dit of niks vir n mens help nie. Willie en Wilna met wie ons al 25 jaar mee

bevriend was het ons ongelooflik bygestaan. Beter vriende as hulle sal mens nie op

hierdie aarde kry nie. Willie en Charl het my finansies oorgeneem, want ek was nie

in staat om dit self te behartig nie. Ek het eers na my herstel in November 2010 my

finansies oorgeneem en self my sake behartig. Ons bure Kobus en Stella en Le

Roux en Sandra het gedurende hierdie tyd so baie vir ons gedoen en vir ons

bygestaan. Die hele gemeenskap van Piketberg het ons bygestaan en baie mense

het selfs finansile bydraes gemaak en ons gehelp om kop bo water te hou. My

vriend Wolf Liebenberg se bystand was ook van onskatbare waarde.

Teen ongeveer Augustus 2010 het die selfmoordneigings verdwyn en plek gemaak

vir n gevoel hier binne in my dat ek wil leef. Dit het egter niks aan my depressie

11

verander nie en my gemoedstoestand was ook nie beter nie. In n mate was dit toe

vir my nog erger, want ek het die gevoel gehad dat ek wil leef, maar ek kon nie

deurbreek na die lewe toe nie. Die angsaanvalle het toe nog meer geraak.

Ek het in hierdie tyd 23 Kg gewig verloor en dit was vir my die koudste winter ooit. Ek

het regdeur die winter nie opgehou om koud te kry nie, want op hierdie stadium was

ek net vel en been. Marie het so hard probeer om vir my te sorg en vir my kos in te

gee, maar dit was n geweldige stryd, want ek het geen eetlus gehad nie. Ek het

geen oefening gedoen nie en het heeldag of gel of gesit en niks doen. As gevolg

hiervan het ek n geweldige probleem met hardlywigheid opgedoen. Ek het

verskillende middels gebruik, maar dit is eintlik onmoontlik om hierdie saak

kunsmatig te beheer. As n mens te min medisyne drink dan gebeur daar niks en as

jy te veel drink dan weet n mens wat gebeur dan. Ek was baie keer in erge pyn ,

want die gevoel is daar dat daar opelyf is, maar dit is te hard om uit te kom.

Intussen moes ek volhou met my medikasie en ek het elke pil wat ek moes drink

gehaat. Dit was heeltemal teen my grein om die pille te drink. Ek kon gladnie slaap

sonder n slaappil nie en vir agt maande het ek nooit in die dag aan die slaap geraak

nie alhoewel ek baie gel het. Om angsaanvalle te voorkom moes ek n sekere pil

drink, maar dit het later ook nie meer baie gehelp nie. Op n stadium was ek n

lopende angsaanvasl wat net n plek gesoek het om te gebeur. Sam moes by n paar

geleenthede weer uitkom om my n inspuiting te gee as ek n angsaanval kry.

Elke keer as ek by die Psigiater kom was dit dieselfde storie. Ek is niks beter nie,

maar sy verseker my dat en sal regkom, wat ek nie glo nie.My mediese fonds was

uitgeput en die Psigiater het my vir die hele tyd gratis behandel. Hierdie is nog n

bewys van mense se goedheid. Mense was so goed vir ons dat dit n mens se

verstand te bowe gaan. n Mens sal dink dat jy in so n situasie alleen sal staan, maar

ons het ondervind dat die teendeel waar is.

My drie broers was ook besorg oor my, maar vanwee die afstand kon hulle my nie

besoek nie. My broers Piet van Pretoria en Johan van Potchefstroom het besluit om

ons te besoek en Stella het ges dat hulle daar by haar en Kobus moes bly om dit vir

Marie makliker te maak.Die aand in Augustus 2010 toe hulle hier aankom is hulle toe

na Kobus en Stella toe en ons is saam. Willie en Wilna het hulle ook kom groet en ek

en Marie is daar weg. Dit was vir my bitter swaar om te weet dat my broers vir my

kom kuier en ek kan nie eers lekker met hulle gesels en saamkuier nie.

Ek is baie lief vir Rugby en Kobus en Stella het ons dikwels genooi om rugby te kyk.

Aangesien ek geen emosies gehad het nie kon ek nie opgewonde raak oor die rugby

nie en het dit ook nie vir my saak gemaak watter span wen nie. Ek onthou dat daar n

baie spannende toets tussen die All Blacks en die Springbokke was en dat Stella en

Marie baie opgewonde was en die Springbokke aangemoedig het. Toe ek by die

huis kom het ek vir myself ges dat ek ook graag weer so opgewonde sal wil wees

oor alles in die lewe, maar vir n baie lang tyd was dit nog dood en leeg binne in my.

12

Marie het op n dag vir my gevra of ek sal herstel as ek n miljoen rand verniet sou kry.

Ek wou haar nie ontstel nie, en het toe maar ges dat ek dan sal regkom . Wat egter

waar was dat geld nie meer die faktor was wat my in die depressie gehou het nie. Al

sou ek tien miljoen rand kry sou dit my nie uit die depressie kry nie.Die feit is dat net

die Here my daaruit kon kry. Ek moet dit beklemtoon dat n mens self niks kan doen

om uit die mag van die depressie te ontsnap nie en niemand anders kan ook iets

doen nie. Ek het geweet dat net die Here my uit daardie diep put sou kon uithaal.

Vandat die depressie op my toegeslaan het het ek geen verhouding met die Here

gehad nie. Ek het nie in die bybel gelees nie en ek het ook nie gebid nie. Marie het

elke oggend vir my gelees en gebid, maar self het ek niks gedoen nie. Ek was op

geen stadium kwaad vir die Here nie, maar ek kon ,in my toestand, nie n verhouding

met Hom h nie.

Piet, my oudste broer het n onverwagse meevaller gekry by n pensioenfonds waar

hy voorheen gewerk het en het aangebied om n groot bedrag vir my te leen omdat

hy dit nie nodig gehad het nie. Die bedrag wat hy gekry het was genoeg om aan sy

behoeftes te voldoen en die orige geld was nou tot my beskikking. Ek het hom

bedank en ges dat ek dankbaar is, maar aangesien ek steeds geen emosies

gehad het nie kon ek hier binne in my nie dankbaar wees nie. Die geld het my uit die

finansile moeilikheid gehelp, maar nie uit my depressie uit nie. My broers Piet en

Johan het met my rondgery vanaf Velddrif tot in die Cederberge, maar aan my

depressie het dit niks verbeter nie.

Ek het intussen daarin geslaag om altwee huise te verkoop, maar omdat ek in die

moeilikheid was moes ek hulle vir ver onder die markwaarde verkoop. Dit saam met

die lening van Piet het my uit die finansile probleme gehelp, maar my stryd teen die

depressie was nog ver van verby.

Piet en Johan het bedags by ons gekuier en by Kobus en Stella geslaap. Ek was

steeds baie stil en het net geantwoord wanneer iemand vir my n vraag vra. Johan

het sonder my medewete gereel dat my vuurwapens na Willie toe moes gaan, want

hy was bekommerd oor my. Op daardie stadium was ek al verby die selfmoord

neigings, maar dit was goed dat my broer besorg was oor my.

Intussen het Willie en Wilna n reuse rol in ons lewe gespeel met die bystand wat

hulle op alle terreine aan ons verleen het. Willie het n baie veeleisende werk en hulle

moes omsien na hulle bejaarde ouers, maar hulle het steeds baie aandag aan ons

gegee en ons ongelooflik goed bygestaan.

Ek het die vermoede gehad dat die Psigiater my Stikland toe sou stuur, want sy kon

nie my medikasie verder verhoog nie en wat moes sy nou verder met my maak, want

ek kom nie reg nie. Sy het egter steeds volgehou dat ek sal herstel, alhoewel ek

haar nognie geglo het nie.

13

Mareze het intussen haar Toyota Corolla as gevolg van ons finansile posisie

verloor en Charl se vriendin Antoinette het haar Toyota Corolla vir Mareze

aangebied om mee te ry, want Mareze kon nie verder studeer sonder n kar tot haar

beskikking nie. Sy het ver van die kampus af gebly en moes n voertuig h om by die

klasse te kom. Hierdie is net nog n voorbeeld van mense se goedheid en die rol wat

die Here gespeel het. Mareze het intussen ook n groot liefdesteleurstelling gehad

waarmee ek in my toestand haar gladnie kon troos of bystaan nie. Ek is baie trots op

my dogter, want ten spyte van die feit dat sy haar Pa en haar motor verloor het en

nog boonop n liefdesteleurstelling moes oorkom, het sy haar derde jaar fisioterapie

deurgekom met twee onderskeidings, en hierdie is n moeilike kursus.

Charl het ons op n Vrydagaand gebel en die slegte nuus meegedeel dat sy Mazda

helder oordag by sy werkplek in Tegnopark, Stellenbosch, gesteel is. Ek het geen

emosies gehad nie, maar ek het probeer om my kinders uit my hart uit jammer te

kry. Op hierdie stadium het dit regtig nie goed gegaan met die Van Niekerks nie,

maar my vrou en kinders het nie moed verloor nie, want hulle het geglo dat die Here

in beheer is en dat niks toevallig gebeur nie. Op geestelike gebied het ek al baie van

my kinders geleer. Ek het verskriklik sleg gevoel, want my kinders het my nog nooit

in die steek gelaat nie en hier is ek besig om hulle totaal in die steek te laat met my

depressie wat nie wil end kry nie

Gedurende my agt maande van depressie het ek so sleg na my liggaam omgesien

en is dit net genade van bo dat ek nie permanente skade opgedoen het nie. Ek het

geweet dat ek te min water drink, maar ek het niks daaraan gedoen nie. Ek het

geweet dat ek nie pille op my lee maag moes drink nie, maar tog het ek dit gereeld

gedoen as Marie nie kyk nie. Ek het baie min geet ten spyte van Marie se pogings

om my meer te laat eet. Terwyl my broers by ons gekuier het het ek begin ervaar dat

ek dit al moeiliker gevind het om te piepie. Ek het dit ook eers vir Marie weggesteek.

Ek het in die nagte opgestaan om te piepie, maar dan kon ek nie my blaas leegmaak

nie, met die gevolg dat as ek in die bed klim het ek al weer n nood.

Gedurende die agt maande van my depressie het ons twee predikante my gereeld

besoek en bemoedig, maar dit het ook geen verbetering in my toestand gebring nie.

Depressie is n nare siekte en glo my, n mens het geen beheer daaroor nie. Daar is

nie n manier hoe n mens met wilskrag n besluit kan neem om die siekte te beveg nie.

Ek moes nou weer die Psigiater besoek en my ergste vrese was bewaarheid en het

sy aanbeveel dat dit nou in my belang is om na Stikland te gaan, want eintlik kon sy

niks meer vir my doen nie. Die ide was dat ek onder behandeling van die

staatsdokters moontlik elektriese skokterapie kan ontvang. Hierdie terapie strek oor

ses weke en elke keer moes die skokterapie onder narkose toegedien word. Die

gedagte aan skokterapie het my met vrees vervul- ek was doodeenvoudig doodbang

vir die narkose en elektriese skokbehandeling. Ek kon natuurlik weier om te gaan,

maar in belang van my gesin moes ek gaan alhoewel ek geweet het dat dit niks sal

help nie. My Psigiater het volgehou dat ek sal herstel.

14

My moed was baie laag toe Marie my by Stikland inboek. Hulle plaas my toe in n

afdeling met ou mense wat meestal net voor hulle uitstaar of op en af in die gange

loop. Die ergste was dat ek heel tuis gevoel het, want niemand het my gehinder as

ek net heeldag sit en staar het nie. Die kos was aaklig, maar dit het my nie veel

gepla nie omdat ek bitter min geet het. Ons is in die oggende 5 uur geroep om te

stort. Dit was Augustusmaand en bitter koud en om daardie tyd van die oggend te

stort was aaklig. Nadat ons gestort het kon ons weer in die bed klim tot so kwart

voor sewe en dan moes ons opstaan om in die yskoue stoepgang met sy teelvloer te

gaan sit. Ek het geen behoefte gehad om met enigiemand te praat nie en niemand

het met my gepraat nie. Dit het my gepas, want ek het niks gehad om te s nie. Ek

het van die oggend tot die aand gesit en wroeg en was intens bekommerd oor alles.

Ek het baie aan my vrou en kinders gedink en het n geweldige skuldgevoel gehad

omdat ek hulle in die steek gelaat het. Nou het ons in die koue gang gesit tot 9 uur

en dan het die klok gelui vir ontbyt wat bestaan het uit twee snye witbrood en pap.

Ek het nie een keer brood geet terwyl ek daar was nie en dit terwyl ons by elke ete

twee snye brood gekry het.. Ek het baie van my kos aan die mense aan my tafel

gegee en hulle was maar te gretig om dit te neem, want die hoeveelheid kos is nie

genoeg vir n mens met n normale eetlus nie. Na ontbyt is almal se medisyne in die

eetkamer uitgedeel. Jou naam is uitgeroep en dan moes jy jou medisyne in

ontvangs neem en dit daar voor hulle sluk. Daarna het ons weer in die gang gaan sit

tot teetyd wat om elfuur was. Daar was niks saam met die tee bedien nie en na

teetyd het ons weer in die gang gesit tot etenstyd om eenuur. Deur die dag was ons

nie toegelaat om in die slaapkamer te wees nie, want die deure was gesluit. Die

deure is eers na aandete oopgesluit. Na middagete het ons weer in die gang gesit

tot teetyd om drieuur. Daarna het ons weer in die gang gesit tot aandete om vyfuur.

Daarna kon mens in die kamer sit of l of in die gang sit tot ongeveer half nege

wanneer ek my slaappil ontvang het. Ek was verplig om die slaappil daar te drink en

daarna moes ek maar gaan slaap. Ek was n week lank in Stikland en elke dag het

soos die eerste dag verloop. Ons het twee oggende wel liggaamsoefeninge gedoen.

Die oefeninge het niks meer as een minuut aangehou nie, en ek het met heimwee

daaraan gedink dat ek net n paar maande vantevore die Argus gery het en nou

saam met die ou mense vir een minuut moes sit en oefeninge doen. Ek was

voordat ek siek geword het so fiks dat ek enige dag van die jaar met gemak n Argus

sou kon ry.

Daar was twee moslems by my in die kamer. Die hoofmoslem het vir bykans vier

en twintig uur per dag na n radiostasie geluister wat moslem musiek uitsaai. Dit is

daardie musiek wat klink soor n dronk mens wat kla. Die radio het bedags op die

stoep gestaan waar ons moes sit en in die aande en deur die nag was dit in die

kamer. In die aande half agt het die twee moslems vir ten minste n uur hardop begin

bid in die kastekamer wat eintlik maar deel van ons kamer was. Geen Christenmens

kon dit hou nie en vir daardie uur het ek maar weer in die koue gang met sy

marleyteels gaan sit en koudkry. As ek teen kwart voor nege gaan slaap was die

radio weer aan met die moslemmusiek. As ek in die nagte wakker word het ek maar

15

weer die musiek gehoor. Om te kla sou nie help nie, want die hoofmoslem het al

die pasiente en verpleegsters van lekkers en chips voorsien. Ek het niks gekry nie,

maar ek wou ook nie sy lekkers h nie.

Ek het geen behandeling by Stikland gekry nie en was toe maar eintlik net daar vir

waarneming. Hulle het besluit om nie die skokterapie toe te pas nie omdat my

depressie nie daarvoor geskik was nie. EK dink nie n mens kan jou meer sit en

bekommer soos wat ek daardie week in Stikland my sit en bekommer het nie.

Intussen het ek nog gesukkel om te piepie en was dit vir my n al groter wordende

problem. As Marie en die kinders kom kuier het was ek baie skaam dat hulle moes

sien saam met watter ou mense ek in die eenheid was. Die een verpleegster het vir

my ges dat ek darem baie jonk was om in daardie afdeling te beland. Marie het vir

die Staatspsigiater gevra of daar n kans was dat ek sal herstel en haar antwoord

was: Ek hoop so. Vir Marie was dit n geweldige skok, want my Psigiater het altyd

ges dat ek sal herstel.

Die naweek wat ek in Stikland was was aaklig. Ek wou so graag n normale lewe lei

en die Vrydagaand het ek so gedink aan die tyd toe ek lus was vir vuurmaak en

vleisbraai, maar dit was nie vir my beskore nie. Ek het vir die agt maande tydens my

depressie geen drank gedrink nie, terwyl ek voorheen baie lief was vir n glasie rooi

wyn. Ek het ook net vuur gemaak as ek n opdrag gekry het om vuur te maak.

Ek het toestemming gekry om die volgende naweek huis toe te gaan en Marie het

my die Vrydagoggend kom haal. Wat ek nie geweet het nie was dat sy vir my n

bestelling by n neuroloog gemaak het by Panorama Hospitaal. Ons het dus reguit

soontoe gery. Toe ek my klere moes uittrek en ek my naakte liggaam in die spiel

sien het ek baie groot geskrik. Ek het geweet dat ek maer was, maar ek het nie

geweet dat ek so sleg lyk nie. Ek het vir die dokter ges dat ek aan depressie ly en

hy het vir my ges dat hy dadelik agtergekom het dat daar fout is met my. Terwyl ek

so op die bed l voor sy ondersoek begin het het hy my so n kyk gegee en vir my

gesDit gaan darem kakkerig met jou. Ek moes saamstem, want toe ly ek al vyf

maande aan depressie, ek is uitgeteer, ek was n week in Stikland wat n nare

ondervinding was en ek kon nie piepie nie, en elkeen in my gesin wat ek so lief voor

is het verskeie terugslae gehad. Hy het my ondersoek en sy bevinding was dat my

prostaatklier vergroot het en die vloei van die urine uit die blaas belemmer het. Hy

het ges dat hy die problem deur middel van n operasie kon regstel en dat ek die

Maandag geopereer moes word. Ek het die Maandag aangemeld en is geopereer.

Die dokter het vir my die operasieprosedure en voorskrifte op skrif gegee, maar ek

het so min belanggestel dat ek dit eers maande na die operasie deurgelees het. Na

die operasie het mens n kateder aan en daardie aand het ek ervaar dat ek die

gevoel het om te piepie maar dat ek nie kon nie. Dit was uiters onaangenaam en

pynlik, maar dit het teen laataand verbeter en die kateder is na 24 uur afgehaal. Die

operasie was n groot sukses en ek is na drie dae ontslaan en Marie het my kom haal.

Die dokter het my een oggend die goeie nuus kom meedeel dat die prostaat nie

16

kwaadaardig was nie. Dit het egter nie n blydskap by my veroorsaak nie, want ek

het nooit eers daaraan gedink dat dit kwaadaardig kon wees nie.

Daar was nou sprake dat ek weer moes terugkeer na n ander afdeling van Stikland

waar n mens meer kreatief moet wees, maar dit het genadiglik nie n werklikheid

geword nie en sou n vermorsing van geld wees. My verblyf in Stikland het ons meer

as R6000 uit die sak gejaag en ek het geen nut daaruit gekry nie. Die personeel by

Stikland was baie bekommerd oor my aangesien hulle waargeneem het dat ek net

elke dag my sit en bekommer het en met niemand gepraat het nie.

Nou was ek weer by die huis en elke dag was maar soos voorheen waar ek elke

oomblik van die dag gewroeg het en my bekommer het. Die selfmoordneigings het

egter nooit teruggekom nie, en ek het steeds die begeerte gehad om te leef, maar ek

kon steeds nie deurbreek na die lewe toe nie. Angsaanvalle was aan die orde van

die dag en vir Marie moes dit baie swaar gewees het, maar met die hulp van die

Here het sy steeds sterk gestaan en kop bo water gehou.

Op hierdie stadium het ek begin bid en vir die Here gevra om my net n klein bietjie

hoop te gee, want ek het steeds gewanhoop. Ek het vir twee maande lank elke dag

gesmeek en vir die Here gevra om my asseblief te help want ek kon dit nie langer

uithou nie.

OP 8 November 2010 het die Here vir my ges dat ek met my mederaadslid Riaan

de Vries moet praat. Ek het vir 8 maande nie met enigiemand by die Munisipaliteit

gepraat nie, maar toe toe Here vir my s dat ek met Riaan moet praat het ek vir die

eerste keer in agt maande hoop gekry en het my gemoed vir die eerste keer verbeter.

Daardie aand het ek vir die eerste keer in agt maande sonder slaapille gaan slaap

en die hele nag deur geslaap. Die Dinsdag het ek ook beter gevoel en die aand het

Willie en Wilna kom kuier en het ek n glasie rooi wyn saam met hulle gedrink. Hulle

het agtergekom dat daar by my n groot verbetering was en was baie bly en

opgewonde. Die woensdag het dit ook goed gegaan en die Donderdag was ek vir

die eerste keer lus om in die tuin te werk en het ek bome se take afgesaag en netjies

gemaak. Ek het heeldag so goed gevoel en die dag baie geniet. Ek het die

Donderdagmiddag vir Riaan gebel en n afspraak met hom gemaak vir die

Vrydagmiddag 2 uur. Die aand was ek weer in dieselfde toestand van depressie en

het ek op die bed gel. Marie het vir my gevra of daar fout is en ek het ges dat ek

maar net moeg is. Ek het daardie aand vir die Here gevra om my asseblief te help,

want ek het gladnie kans gesien om verder met die depressie saam te leef nie. Ek

het toe ook nie meer gedink dat dit n goeie ding is om vir Riaan te sien nie en ek het

ook nie meer geweet wat om met Riaan te bespreek nie.

Op Vrydag 12 November 2010 het ek wakker geword en dit het vir my gevoel of ek

reg is. Hoe verder die dag gevorder het was ek al sekerder dat ek reg is en het daar

n groot kalmte op my neergedaal. Ek was toe nie in die minste bekommerd oor my

afspraak met Riaan nie, want ek het geweet en vertrou dat die Here in beheer was.

17

Riaan het gekom en ons het lekker gesels. Ek het vir hom ges dat ek baie sleg

voel dat ek vir soveel maande afgeboek was en dat ek nog tot einde Desember 2010

met siekverlof sal wees. Ek het vir hom ges dat ek maar eerder uit die Raad sal

bedank, want ek wil nie verder vir hulle n verleentheid wees nie. Daarvan wou hy

niks weet nie. Ek het ook die finansile boeke van die DA met hom bespreek en ook

die boeke aan hom oorhandig- iets wat ek vir agt maande gevrees het. Die boeke

het my nie meer gepla nie en ek het goed gevoel. Marie was nie by die huis nie en

nadat Riaan ongeveer teen 4 uur weg is het ek vir Mareze gebel om vir haar te s

dat ek reg is. Mareze het hartseer geraak toe ek vir haar s dat ek reg is en ek het

toe begin huil. Toe ek klaar met haar gepraat het ek besef dat ek genees is, want

ek kon huil- ek het dus weer vir die eerste keer in agt maande emosies gehad. Ek

het toe vir Charl gebel en hy was verheug om weer n Pa te h en het die Here

geprys. Toe Marie by die huis kom en ek vir haar s dat ek nou reg is het ek weer

gehuil en dit was regtig lekker om te huil. Ek het ongeveer n week later met Charl

oor die telefoon gepraat en skielik het die emosies my oorval en het ek begin huil.

Ek het vir minstens n kwartier gehuil, en dit was trane van vreugde en dankbaarheid.

My broer Piet van Pretoria het op die Vrydagmiddag ongeveer sesuur by ons

aangekom om te kom kuier en hy was salig onbewus daarvan dat ek genees is- vir

hom was dit n aangename en n onverwagse verassing. Die Here het my op 8

November 2010 volkome genees en tot vandag is ek genees. Ek glo vas dat my

depressie n eenmalige gebeurtenis was wat homself nie weer sal herhaal nie. Ek

het ook my Psigiater gebel en die goeie nuus meegedeel en ook sy was verheug.

Vir haar het ek net die grootste respek en agting aangesien sy my gesondheid op so

n besondere wyse op haar hart gedra het en omdat sy nooit moed opgegee het nie.

Op n later stadium toe ek haar weer besoek het het sy ges dat as sy eendag op die

ouetehuis se stoep sit sal sy my steeds onthou. Die feit dat sy dit ges het het my

laat besef dat my geval baie moeilik was, daarom gee ek al die eer aan die Here wat

my genees het, want vir Hom is niks onmoontlik nie omdat Hy almagtig is.

Terwyl ek depressie gehad het het ek geen energie gehad nie, maar nou was dit n

ander storie en net die teenoorgestelde. Ek het te veel energie gehad en vir Marie

was dit nognie die einde van die ellende nie. Die energie het seker gekom van die

maande se pille wat ek gedrink het, maar dit was n bonatuurlike energie. Ek was vir

agt maande buite aksie en my lewe het stilgestaan, en dit het vir my gevoel of ek die

agt maande agterstand dadelik moes inhaal en ek het die energie gehad om dit te

doen.

Ek wou nie slaap nie, want dit het vir my soos tydmors gevoel. Ek het een nag

dwarsdeur die nag op die rekenaar gewerk en toe ek die volgende oggend sesuur,

nog met my klere aan my skoene in die kombuis gaan haal toe het my broer al

opgestaan. Toe ek uit die kombuis kom met my skoene in my hand het hy vir my

gevra of ek kom en of ek gaan. Vir my het dit nie saak gemaak of ek kom en of ek

gaan nie, solank ek netnie hoef te slaap nie, My plan was om by Marie in die bed te

gaan inkruip, sodat sy moes dink dat ek geslaap het. Ek het toe eers vir my en Piet

18

koffie gemaak en ons het op die stoep gaan sit om dit te drink. Intussen het Marie

wakker geword en gesien dat ek nie geslaap het nie en dat ek ook nie in die

studeerkamer was nie. Aangesien ek haar vantevore vertel het van my

selfmoordneigings het sy baie groot geskrik, want sy was bevrees dat ek dit nou

gedoen het. Ek het toe n belofte gemaak dat ek nie later as elf uur in die aande sou

gaan slaap nie. Hierdie belofte het ek nie een keer nagekom nie. Ek het net

eenvoudig te veel energie gehad. Ten spyte van baie min slaap vir ongeveer twee

maande het ek nooit moeg geword nie- ek het n onuitputlike energie gehad. Ek het

geglo dat die Here my sen met hierdie bonatuurlike energie sodat ek die agt

maande van my lewe wat ek verloor het kon inhaal. Ek is baie lief vir kosmaak en ek

kook graag afval. Ek het in die agt maande van my depressie nooit kos gemaak nie

was nou weer baie lus daarvoor. Die kookproses van afval is tydsaam en kan nie

aangejaag word nie en dit neem ongeveer 7 uur om die afval behoorlik voor te berei.

Ek het toe een middag laat begin om afval gaar te maak en toe die son die volgende

dag opkom was die afval net mooi gaar. Marie het maar later opgehou om my aan te

praat oor die min slaap, want sy het gesien dat dit niks help nie, maar sy was steeds

baie bekommerd oor my omdat ek so min geslaap het en omdat sy bang was dat ek

as gevolg daarvan weer in depressie kon verval. Marie s vandag dat die twee

maande na my depressie vir haar baie erger was as die agt maande van depressie,

en die agt maande was baie erg.

Die Psigiater het intussen my medikasie drasties verminder, want ek was nou op n

high en dit is waar die energie vandaan kom. Ek het egter geglo dat ek nie op n

high is nie en dat ek heeltemal normal optree. Ek het geglo dat die Here my een

honderd persent genees het en dat enigiemand wat beweer dat ek op n high is nie

in God glo nie, want Hy het my dan genees. Hieroor het ek en Marie nagte deur

gestry, wat natuurlik haar lewe baie onaangenaam gemaak het. Ek het in hierdie

twee maande nooit in die middae geslaap nie en bitter min in die nagte en steeds het

ek nie een keer moeg geword nie. Die Psigiater het ges dat slaap baie belangrik vir

my herstelproses was en dat ek nie later as tienuur in die aande moes gaan slaap

nie. Ek het onderneem om dit te doen, maar ook hierdie onderneming het ek nie

een keer nagekom nie. My woord is my eer en ek dink ek is n baie eerbare mens,

maar as n mens vir agt maande depressie gehad het moet n man doen wat hy moet

doen.

Ek het geleidelik meer begin slaap en op hierdie stadium het ek weer die

slaappatroon van n normale mens. Ek neem selfs n middagslapie wanneer die

geleentheid hom voordoen en ek raak nou ook moeg soos n gewone mens. Ek het

ook intussen op die oefenfiets begin oefen en beoog om Die Burger Fietstoer van 97

kilometer op 4 Desember 2011 te ry. Ek beoog ook om volgende jaar my vyfde

Argus op 62 jarige ouderdom te ry.

Mareze het beoog om vanaf 3 tot 5 Desember 2010 n retreate kamp vir vroue by te

woon by Volmoed in die Hemel en Aarde Vallei naby Hermanus en dit was vir my n

groot verrassing toe ek ook vir die kamp genooi word. Hulle het n uitsondering

19

gemaak en my genooi alhoewel die kamp net vir vrouens was. Hierdie is weereens

n bewys dat die Here die hele pad met my was, want hierdie kamp het vir my baie

beteken. Niemand behalwe Wilma, wat die kamp aangebied het mag vir die hele

naweek gepraat het nie. Elkeen het dus baie tyd gehad om alleen met die Here te

wees en die sessies wat deur Wilma aangebied was het n mens ook nog nader aan

die Here laat kom. Ek en Mareze is die Saterdagaand met die heilige gees gedoop

en Sondagoggend is ons in n pragtige poel water onder n watetrval gedoop. Ek kan

net vir die Here dankie s dat ek die kamp op daardie stadium van my lewe kon

bywoon en ook vir die wonderlike voorreg om saam met my dogter gedoop te kon

word. n Aantekening wat ek by die kamp gemaak het is dat God te min ure in die

dag gesit het. Dit het weklik vir my op daardie stadium so gevoel.

My oudste broer, Piet het op 7 Mei 2010 vir my die volgende geskyf:Flip baie

jammer om te hoor van jou terugslag. Wat kan n man nou s? Cut your losses and

call it a day en staan weer op en begin weer, soos die ou Jood vir die jong jood ges

het, Die Here het jou tot hier gebring en hy sal jou van hier af verder vat. Agterna

gesien besef ek nou dat dit waar is wat in Hebrers 13:5 staan: Ek sal jou nooit

begewe en jou nooit verlaat nie.

Nadat ek herstel het het ek n behoefte in my hart gevoel om by een of ander kerklike

groep in te skakel. Ek het nie nodig gehad om te soek nie , want die Here het dit oor

my pad gestuur. Mari Steenkamp het met die hulp van die Gracelife Kerk in

Stellenbosch begin om n dissipelskap kursus aan te bied en dit is wonderlik om dit

sedert Aprilmaand elke Dinsdagaand by te woon. Ek vertrou dat ek vorentoe die

kennis wat ek nou opdoen sal kan gebruik om siele vir die koningkryk van die Here

te wen.

Ek is vas oortuig dat my depressie n eenmalige gebeurtenis was wat homself nooit

weer sal herhaal nie,en daarom lewe ek nie in vrees en bewing dat dit weer sal

gebeur nie.

n Hele paar mense het ges dat ek n boek moet skryf oor my ondervinding en ek het

ook gedink dat dit baie goed sal wees, want dit kan ander mense in dieselfde

omstandighede bemoedig. Ek glo nie ek het genoeg stof om n boek te skryf nie,

maar ek glo dat die Here my sal lei in wat ek moet doen.

Hier volg n kort opsomming van wat met die Van Niekerks verkeerd geloop het in

2010. Ek het baiekeer vir myself ges dat dit nie goed gaan met die Van Niekerks

nie, want behalwe onderstaande wat werklik gebeur het het ek nog verwag dat baie

erger dinge met ons sou gebeur.

1. Ek het vir agt maande in n toestand van Major Depression verval.

2. Ek het ekseem opgedoen en die gejeuk was by tye ondraaglik.

3. n Vergrote prostaatklier het veroorsaak dat ek nie behoorlik kon piepie nie en ek

moes n operasie ondergaan.

20

4. Marie moes my vir agt maande oppas tydens my depressie en toe ek regkom

breek die slegste tyd eers vir haar aan. Vir haar was dit gewis n baie moeilike tyd.

5. Marie het eers in Piketberg n ligte ongeluk gehad met die Camry en toe later n

erger ongeluk in die Paarl.Die skade aan die Camry was dertig duisend

rand,waarvoor die versekering ten volle betaal het.

6. Marie het haar man vir agt maande verloor.

7. Charl en Mareze het hulle Pa vir agt maande verloor.

8. Charl se motor is gesteel en nooit gevind nie.

9. Charl het n verhouding verbreek met iemand wat hy meer as n jaar mee

uitgegaan het wat vir hom baie moeilik was.

10. Mareze het haar Toyota Corolla as gevolg van ons finansile posisie verloor.

11. Mareze het n baie groot liefdesteleurstelling gehad.

Ek het regtig gevoel soos Job in die bybel, en ek kan vandag getuig dat 2010 die

beste jaar van my lewe was, want my verhouding met die Here is nou op n baie

hor vlak en ek sal nooit weer kan twyfel aan die Here se teenwoordigheid en sy

genade nie.

Hoe gaan dit nou met die Van Niekerks:

1. Met my en Marie gaan dit baie goed en ons is net so gesond en gelukkig soos

voor my siekte.

2. Charl het sodanig verhoging by sy werk gekry dat hy vir hom n netjiese laat model

voertuig kon koop.

3. Charl het sy lewensmaat gekry en is nou verloof. Trou datum is 11 Februarie 2012.

4. Mareze ry nou met ons Camry, want ons het vir ons n ander vroe model Camry

gekoop.

5. Mareze is weer verlief en die twee is mal oor mekaar en sy is baie gelukkig.

6. Mareze is in haar finale jaar en sal volgende jaar haar Zuma jaar as fisioterapeut

doen.

Die Here is getrou en hy het ons lewens soos handomkeer verander. Hy het ons

gebede verhoor soos daar in Psalm 50 staan. Ek wil Hom eer soos hy in Psalm 50

beveel en daarom is my gebed as volg: Vader ek bid dat alles wat vandag

oor my pad mag kom ek sal aanvaar as indiensopleiding en nie as

straf nie. Trek my aan en beklee my met die wapenrusting van

Effesirs 6. Ek sal vertel aan aan die hele wereld wat God gedoen

21

het aan my gees. Ek het geroep en God het geluister toe alles nag

was om my heen.

My broer Piet het die volgende getuienis gelewer by n geleentheid in Pretoria waar

alle persone wat getuienis wou lewer dit kon doen:

Aan: Francois Fourie, Silverton Selgroep.

Van: Petrus van Niekerk

Flip van Niekerk van Piketberg was tot die begin van 2010 n Besigheidsman en Raadslid van Bergrivier Munisipaliteit, toe hy algehele finansile ruinering in die gesig staar, en n totale senu-ineenstorting gehad het wat hom tot op die rand van die dood gebring het.

Hy was baie fiks. Hy het gereeld aan fietswedrenne deelgeneem, onder andere die Argus en onder die eerste 25% ge-eindig, wat vir sy ouderdom van 60 jaar n goeie prestasie was.

As hy nie so fiks was nie was hy dood. Hierdie is n profesionele mediese opinie. Hy is 1,9 meter lank en het 90 Kg geweeg. Hy het 23 Kg gewig binne 6 weke verloor. Hy is gehospitaliseer en behandel vir skok en akute, onomkeerbare major depression.Sy toestand is medies gestabiliseer. Die medici het daarin geslaag om hom agt maande lank op die rand van die graf te hou-hulle het gekeer dat hy nie inval nie.-dit is die beste wat hulle kon doen.

In die agt maande was sy toestand so dat hy nie met n telefoon kon praat nie-sy keel trek toe as hy probeer, of as sy vrou , Marie, hom dwing om te probeer. Hy kon nie aan normale gesprekke deelneem nie. Hy kon nie n motor bestuur nie. Behalwe vir tydperk van hospitalisering was hy nie bedlend nie, hoewel hy die grootste deel van die dag vir die plafon l en kyk het. Hy was slegs in staat tot die minimum noodsaaklike fisiese beweging-kortom, hy was fisies, geestelik en emosioneel plat teen die grond-die los grond op die rand van die graf waar hy gel en wens het die medici en andere hom asseblief net moet los dat hy inval.

Sy finansile ineenstorting sou algeheel gewees het as sy vriend, Willie Lambrechts, nie ingespring en gekeer het nie. Hy het organisatories en administratief hierdie finansies op die rand van die finansile graf vasgedruk en gekeer dat dit nie inval nie. Hy moes geld uit sy eie sak ook hierby ingooi. Ander mense het ook finansiel gehelp.

Midde in hierdie krises het daar by wyse van n wonderwerk n groot som geld uit n total onverwagse bron total onvoorsiens van die kant van die voorsienigheid sy broer Petrus toegeval-uit die bloute uit, belastingvry, geen dobbelary, geen misdaad vermoed nie.

Uit hierdie geld is toe n groot som aangewend om te help met Flip se finansile rehabilitasie, met n baie geringe kans dat hy dit ooit sal terugkry- maar niks het uitgewerk soos bereken, voorsien, of beplan nie.

Flip se dramatise fisies, geestelik en emosionele rehabilitasie, sy opstanding uit hierdie halfdood, was ook die begin van sy finansile rehabilitasie. Hy het aangebied om die geld terug te betaal, en hy het reeds daarmee begin.

22

Vanaf September 2010 het hy die Here gesmeek vir n klein bietjie hoop, aangesien hy steeds wanhopig was-laat my uitbreek uit hierdie pikdonker gevangenisskap en laat dit asseblief spoedig gebeur.

En op 8 November 2010 is dit hom toe vergun om die dop van hierdie vrot eier, waarin hy agt maande lank bebroei was, te breek en weg te stap-die een dag was hy nog daar en die volgende dag was hy daaruit.

En sy herstel was net so dramaties as wat die ineenstorting drasties was. Hy het weer normal begin eet en binne drie maande 30Kg herwin: m.a.w. hy is nou tien kilogram oor sy normale gewig.

Dit is die agtergrond waarteen my broer, Petrus, n kort getuienis gee by wyse van n

bedankingsbrief aan ander betrokkenes wat gehelp het.

Beste Kobus en Stella,

Baie dankie vir julle bystand, hulp en ondersteuning tydens Flip se siekte en selfs

ingryping toe julle vir my en Johan ontbied het om te kom help en ons gehusves het.

Willie wat die grootste bydrae gehad het in die stabilisering van Flip se finansile

sake, en ekself, het beplan vir die slegste moontlike scenario.

Dit was dat die man nooit weer sodanig sal herstel dat hy ooit weer n werk sal kan

doen wat aan hom n leefbare inkomste sou besorg nie, en hiervoor was daar

voldoende mediese getuienis. Om in finansile sake die slegste moontlike scenario

in verrekening te bring, is in sulke omstandighede die regte en verantwoordelike

manier van doen.

En toe kom God en Hy keer hierdie hele appelkar om, met donkie en al.

Flip is fisies en geestelik 100% herstel en volkome finansile rehabilitasie lyk na n

werkbare moontlikheid.

En dit is dan my getuienis en dank aan God vir sy dramatise ingryping in hierdie

situasie en vir sy genade, tydens die verloop daarvan en voorkanttoe, waarsonder

ons nie kan bestaan nie.

Petrus van Niekerk

7 Julie 2011