Wieś na dnie jeziora LUDZIE I MIEJSCA

Projekt społeczny gimnazjalistów z Mucharzai Klubu Fotograficznego OKNO

Centrum Edukacji Obywatelskiej

ProjektKULTHURRA!Literacki Atlas Polski - reportaże

Wieś na dnie jeziora

„Wieś na dnie jeziora” – to projekt fotograficzny z elementami reportażu. Uczestnicy projektu (uczniowie Gimnazjum im. Janiny Barbary Górkiewiczowej w Mucharzu oraz członkowie Klubu Fotograficznego OKNO) postanowili uwiecznić na fotografii miejsca, które już niedługo przykryje tafla sztucznego jeziora, powstałego na rzece Skawie.

Tytuł „Wieś na dnie jeziora” zaczerpnięty został ze zbioru opowiadao pisarki Janiny Barbary Górkiewiczowej „Wieś na dnie jeziora i inne opowiadania” napisanych w 1984 roku. Opowiadanie tytułowe traktuje o przemijaniu i historii wiosek Gminy Mucharz oraz jest unikatowym świadectwem miłości do ziemi rodzinnej i ludzi pomnażających jej walory kulturowe - jak pisał we wstępie Jacek Kajtoch.

Wieś na dnie jeziora

Realizując zadanie, udali się w podróż po gminie, by porozmawiać z ludźmi, pamiętającymi dawny krajobraz naszej miejscowości, dawne życie, zapisać ich wspomnienia na fotografii i w piśmie. „Czy Pan, Pani tęskni? – takie pytanie skierowali do tych, którzy musieli rozstać się ze swoimi domami, ziemią, porzucić ojcowiznę. Rozmowy z ludźmi stały się równie ważne jak fotografowanie, a może nawet ważniejsze, bo o wiele bardziej trudne. Nie jest łatwo pozyskać zaufanie czy skłonić do zwierzeń. Naszym fotografom to się udało. Mieszkańcy, do których zawitali, w większości chętnie ich gościli, opowiadali o swoich problemach, przeżyciach. Udało się także pozyskać stare zdjęcia rodzinne, a w opuszczonych domach znaleźć pamiątki z przeszłości, jak np. przetak, grabie, maśniczka czy cepy. Rozmowom towarzyszyły niejednokrotnie łzy, wzruszenie, żal, czasem rezygnacja rozmówców, których los zmusił do opuszczenia rodzinnej ziemi.

Wieś na dnie jeziora

Młodzież ma nadzieję, że dla Gminy Mucharz, dla całej jej społeczności fotografie będą cenną pamiątką i prawdziwym świadectwem przeszłości, utrwalonym nie tylko na obrazie, ale także w szczerym słowie.

W projekcie nieocenioną pomoc okazał fotograf Mikołaj Grynberg, jego fachowe rady i wskazówki oraz obietnica kolejnego spotkania na podsumowanie zadania.

Wieś na dnie jezioraTAK JEST a TAK BYŁO

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK JEST Restauracja Zielona 2009

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK BYŁO Restauracja Zielona, lata 60-te

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK BYŁO Restauracja Zielona, lata 70-te

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK JEST Kino Leskowiec na Zielonej w Mucharzu 2009

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK BYŁO Kino Leskowiec na Zielonej w Mucharzu, lata 60-te

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK JEST Miejsce po budynku Urzędu Gminy w Mucharzu 2009

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK BYŁO Urząd Gminy w Mucharzu, lata 90-te

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK JEST Pogranicze Mucharza i Świnnej Poręby, AZPB 2009

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK BYŁO Pogranicze Mucharza i Świnnej Poręby, AZPB 1970

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK JEST Droga ze stacji PKP w Mucharzu w kierunku wsi 2009

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK BYŁO Droga ze stacji PKP w Mucharzu w kierunku wsi, lata 70-te

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK BYŁO Droga ze stacji PKP w Mucharzu w kierunku wsi 1941

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK JEST Zagórze, kapliczka na nowym miejscu 2009

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK BYŁO Zagórze, kapliczka przy torach kolejowych, stała tutaj do 2008

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK JEST Mucharz, kapliczka na nowym miejscu 2009

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK JEST Mucharz, kapliczka na nowym miejscu 2009

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK BYŁO Mucharz, kapliczka na granicy ze Świnną Porębą, stała tutaj do 2008

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK JEST Zagórze, Szkoła Podstawowa 2006

Wieś na dnie jeziora TAK JEST a TAK BYŁO

TAK BYŁO Zagórze Szkoła Podstawowa, lata 60-te

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMY

FotografieDorota Fortuna

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMY

- Czy pani od dzieciństwa mieszkała w Skawcach? Jak Pani wspomina ten czas?- Mieszkałam w Skawcach od urodzenia razem z bratem i rodzicami. Mój tata pochodził ze Skawiec, bardzo ciężko było mu się właśnie z nimi rozstać. Dzieciństwo kojarzy mi się z ciszą, spokojem. Tata był leśniczym więc zawsze np. nosiliśmy sianko do paśników. Mieliśmy także małe gospodarstwo kurki, świnkę, kaczki i takie zwierzęta typowo gospodarskie. - Trudno było rozstać się pani ze Skawcami?Nie. Ja nie przywiązuję się do rzeczy materialnych jak na przykład do domu w Skawcach. Wiadomo, że będę tęskniła za tymi wspaniałymi krajobrazami i ludźmi.

Z Panią Marią Stanaszek rozmawiała Dorota Fortuna

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMY

Gorzej zniósł to mój tata. Nawet nie chciał wejść i oglądnąć nowego domu, wolał nasz mały drewniany domek w Skawcach. Po śmierci taty, kiedy było już wszystko gotowe, przeniesione do nowego domu, stwierdziłyśmy razem z mamą, że czas się przenieść. Dokładnie pamiętam ten moment, wchodziłam razem z nią po schodach widziałam jej łzy w oczach i smutek. - Jaka panowała atmosfera w Skawcach?To było coś wspaniałego. Ludzie pomagali sobie nawzajem. Skawce to była jedna wielka rodzina. Mama kiedy zauważyła siano zrzucone z kopki przez wiatr od razu wołała „Marysiu przynieś szybko grabki pomożemy” nawet nie zapytała kogo to pole tylko po prostu pomogła. Kiedyś to była liczna wieś, dużo domów i gospodarstw co teraz z tego zostało? Pustka, Skawce obecnie pewnie liczą parę osób.

Z Panią Marią Stanaszek rozmawiała Dorota Fortuna

FotografieMaciek Fortuna

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Madka Fortuny – Domy bez ludzi

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Madka Fortuny – Domy bez ludzi

FotografieAga Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panią Teresą Homel rozmawiała Aga Kadela

- Mam telefon. Ale się zepsuł. Nie mogę dodzwonid się do syna. On już przeniósł się na swoje. Ja póki ciepło jeszcze tu mieszkam, ale na zimę też trzeba będzie już iśd.Próbowałam naprawid telefon. Okazało się, że jest rozładowany. To dobrze, bo mogłam chociaż jakoś pomóc radą.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panią Teresą Homel rozmawiała Aga Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panią Teresą Homel rozmawiała Aga Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panią Jadwigą Frączek rozmawiała Aga Kadela

Możecie wejśd do środka domu, tam i tak już nic nie ma. Wszystko przenieśliśmy do nowego. Tylko wersalki jeszcze

spalimy, bo mają już po czterdzieści lat.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYAga Kadela

Pani Krystyna Mamcarczyk ze Skawiec

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMY

Dąbrówka. Dom Paostwa Misiów na prawym brzegu Skawy. Znalazłam tutaj stary przetak używany pewnie jeszcze kilka lat temu bardzo często – do siania zboża, mąki.

Znalazłam także gwóźdź-kołek. Może służył jako skobel do komórki, może jako wzmocnienie jakiegoś elementu domu. Nie wiem. Ale wiem, że był kiedyś potrzebny.

Aga Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYAga Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYAga Kadela

Pan Homel. Jeszcze gospodarzy. Ale już się wyprowadził ze starego domu i mieszka na Borowinie.

Z Panem Jerzym Sikorą rozmawiała Aga Kadela

Widzicie, po co to było robid taką dużą zaporę. Czy woda tutaj dosięgnie? Przecież ludzie mogli tu żyd. Szkoda tej wsi. Nie ma takiej w Polsce. Rzeka, kolej, autobus.

- Przy rzece ludzie by się wyżywili?- Oczywiście. Rolnictwa już nie ma, ale agroturystyka. Przecież możnaby z tego wszystkiego zrobid wieś letniskową. Skawa, dojechad łatwo. Już dawno tu ludzie przyjeżdżali. Zbaczali z drogi, na nocleg, wtedy szło się do stodoły i spało na sianie. Dawniej był tu jeszcze sklep z

barem, na „Szpicu”, wiecie gdzie? Stacja, kolej, autobus, kilka domów – tylko to pozostało.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMY

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panem Jerzym Sikorą rozmawiała Aga Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panem Jerzym Sikorą rozmawiała Aga Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panem Jerzym Sikorą rozmawiała Aga Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panem Jerzym Sikorą rozmawiała Aga Kadela

FotografieMichał Kiełtaczyński

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panią Krystyną Mamcarczyk rozmawiał Michał Kiełtaczyoski

- Mieszka tu Pani sama?- Tak, sama. Mam jeszcze kury, króliki, koty. Człowiek musi się czymś zająd...

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYMichał Kiełtaczyoski

-Jak Pani wspomina życie w Skawcach?-Bardzo miło wspominam te lata. Podobnie jak teraz mieliśmy bar, zwany ulem. Nazwa wywodziła się od tego, że bar odwiedzało

dużo ludzi. Większośd klientów baru stanowili autochtoni jak i przejezdni. Przez Skawce biegła droga łącząca Wadowice ze

Suchą . Był także węzeł kolejowy przez którą przewijała się masa ludzi.

-Zapewne trudno było opuszczad Pani swój dom rodzinny. Jak Pani wspomina

pierwsze dni w nowej miejscowości?-Trudno było nam się przeprowadzid ze

Skawiec. Wszystko w Mucharzu było nowe. Nie posiadaliśmy tu żadnych znajomych ani

przyjaciół.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panią Jadwigą Frączek rozmawiał Michał Kiełtaczyoski

Przy obejściu

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panem Jerzym Sikorą rozmawiał Michał Kiełtaczyoski

- Bardzo ładne drzwi. Jak idzie sprzedaż?- Nie narzekam. Klienci zawsze się

znajdą. Robię drzwi na zamówiony wymiar, co jest dużym komfortem.

Niedawno sprzedawałem drzwi Belgijczykowi. Okazuje się, że drzwi

kupione w Polsce są o wiele taosze niż kupione tam w Belgii.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYMichał Kiełtaczyoski

- Wyprowadza się Pan stąd?- Tak. Myślę, że to już ostatnia zima spędzona

tutaj w Skawcach.-Z kim Pan tu mieszka?

- Z żoną i dziedmi. To jest nasz dom. Jest tu pięknie. W nowym domu, nie ma za to nic…

FotografieSabina Markuś

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panią Lucyna Biel rozmawiała Sabina Markuś

Nie rozumiem dlaczego ludzie, którzy zostali wysiedlenie ze Skawiec tak nad tym ubolewają. Przecież Zapora dała im szanse

na lepsze życie, pomogła im. Pozwoliła wybudowad nowe domy. Wątpię w to że

ludzie woleli dalej żyd w tych warunkach w Skawcach gdzie naprawdę tak dużo im

brakowało. Po prostu wydaje mi się że to przywiązanie

jest takie pokazowe. Ja mieszkałam w Skawcach i także musiałam się

wyprowadzid ale nie ubolewałam tak nad tym. Przez Zaporę mamy lepsze życie!

Czego ludzie chcą więcej?

FotografieMichał Mosór

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Michała Mosora

Skawce. Wieś prawie w całości wysiedlona. To wszystko zostanie niebawem zalane. Niegdyś było tutaj ładnie. Ładnie, jak w reszcie

Gminy Mucharz.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Michała Mosora

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Michała Mosora

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Michała Mosora

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Michała Mosora

FotografieMartyna Paleczny

Poszukiwania Martyny PalecznejWieś na dnie jeziora ROZMAWIAMY

FotografieDorota Polan

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panią Rozalia Makówką rozmawiała Dorota Polan

Rozmawiałam wczoraj z mamą. Halinka wyprowadziła się w sobotę na dobre. Już tylko trzy rodziny zostały tu na dole…

Wiadomo, ciężko się żyło. Ciasno, i wygód żadnych nie było. Ale jakoś nie spieszy się nam do nowego.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panią Anną Parszywka rozmawiała Dorota Polan

Ten dom wybudowaliśmy razem z mężem. Dużo tu przeszłam: i dobrego, i złego. Patrzyłam, jak mama umierała. Teraz wszystko się sypie, remontów od dawna żadnych nie było. Nie żal mi. Przeniosę

się niedługo do bloku, tego pod cmentarzem. Bliżej będzie…

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panią Walerią Frączek rozmawiała Dorota Polan

Tyle lat żeśmy tu mieszkali. Ciężko pracowaliśmy; wychowałam pięcioro dzieci, hektary pola się obrabiało, były krowy, świnie, koo. Teraz tylko

kaczki mamy i sześd kurek. Żal odchodzid, ale nie ma wyjścia.

FotografieAnna Prorok

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Anny Prorok

Skawce były piękne, a teraz z dnia na dzieo tracą swój urok.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panią Genowefą Nizioską rozmawiała Anna Prorok

- Od kiedy mieszkała pani w Skawcach?- Od 1959 r. Przeniosłam się do męża, do Skawiec. Wcześniej mieszkałam w Jaszczurowej.- Od kiedy mieszka pani w Mucharzu?- Dwa lata temu, w 2007 roku, zostałam przesiedlona.- Co pani sądzi o wysiedleniach?- Po co to wszystko ludziom potrzebne? Jak jeszcze mieszkałam w Skawcach, mąż co roku mówił, że zapora już będzie. Zapory, jak nie było, nie ma. Pewnie za moich czasów nie będzie.- Tęskni pani za dawnymi sąsiadami?- A można nie tęsknid? Z niektórymi jeszcze czasem rozmawiam, bo mieszkają na terenie gminy. Jedna sąsiadka wyprowadziła się do Choczni. Tylko przez telefon czasem rozmawiamy. Ona też tęskni za Skawcami, za nami.- Miło pani wspomina Skawce?-Wszystko, co z nimi związane było piękne.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMY

- Jak wyglądało życie w Skawcach? - Na wszystko był czas: na pracę na kolei, na podróże, na odwiedziny, na rozmowę… Dużo jeździłam, w Warszawie byłam. Pracy na polu było tyle… Wszyscy sobie pomagali w robocie… Ze wszystkim na czas zdążyliśmy. A teraz? - Za czym tęskni pani najbardziej?- Za Skawcami… Za tym życiem, za tą pracą, za ludźmi, za polami, za moim domem.- Co pani sądzi o dzisiejszych, przesiedlonych Skawcach?- Pusta, bez nas… Nie ma tego niepowtarzalnego klimatu. Ludzie nie spotykają się już tak często, jak dawniej… Kapliczka Matki Bożej nie jest już miejscem spotkao wszystkich mieszkaoców.- Ma pani szczególny przedmiot, który kojarzy się pani z dawnym miejscem zamieszkania?- Szafę, tą, co tu stoi. Przywiozłam ją ze starego domu. Uparłam się…- Jest piękna. Dziękuję za rozmowę.

Z Panią Genowefą Nizioską rozmawiała Anna Prorok

FotografieKatarzyna Ściera

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Katarzyny Ściera

- Ile lat Pani już tutaj mieszka?Przeprowadziliśmy się tutaj jakieś 20 lat temu, ale tak naprawdę na stałe mieszkamy tutaj od września 2007r.- A co się wtedy stało?W sierpniu zmarła moja mama to chyba tylko dla niej i dzięki niej stał tyle lat nasz dom rodzinny. Kiedy chodzili ludzie z RZGW zapowiedziała, że się do śmierci z Okrawiny nie wyprowadzi. No a potem jakoś początkiem września przyszła taka wielka woda i zalała wszystko: dom, stodołę, ogród po prostu wszystko. Ja w tym dniu akurat była tutaj w Wadowicach, no ale tam mieszkał mąż i starszy syn. Rano jak mąż szedł do pracy, to woda była jeszcze mała. Potem jak wychodził syn to zdążył tylko zabrad psa i uciekał, bo wystraszył się, że potem już nie wyjedzie. Przyjechał tutaj do Wadowic zostawił psa i zabrał młodszego syna. Jak już wrócili to nie mieli się jak przedostad do domu. Woda opadła dopiero na parę dni. Wszystko było zalane.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMY

Woda sięgała, aż pod sam sufit, zresztą bardzo dobrze widad to na zdjęciach. Wszystko się zniszczyło, potopiły się kury, zniszczyły meble. I chyba tylko to zmusiło nas do ostatecznej wyprowadzki. - Czy łatwo było się Pani pogodzid z tym, że musi się wyprowadzid?Łatwo oczywiście nie było, ale nie mieliśmy wyjścia, po tej powodzi dom został całkowicie zniszczony, od razu odcięli prąd, kazali posprzątad i do kilku dni go zburzyli.- Inni mieszkaocy wyprowadzili się jak już Pani wspominała 20 lat wcześniej, co zmieniło się w przeciągu tych lat jak Pani tam jeszcze mieszkała?Co się zmieniło? Wszystko! Z bardzo dobrze prosperującej wsi i tętniącej życiem, zmieniła się w coś czego po prostu nie da się określid. Nie pozostało kompletnie nic z tego co pamiętałam.

Poszukiwania Katarzyny Ściera

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMY

Kiedyś była szkoła, ośrodek zdrowia, stacja kolejowa, w koło pełno sąsiadów z którymi zawsze można było porozmawiad, odwiedzid się.- Czy jeździ Pani tam jeszcze?Tak, ostatnio byliśmy z synem samochodem, tak tylko przejechaliśmy tamtędy. Chciałam zobaczyd jak idzie budowa zapory i przejechad się nową drogą tam na Wodniakówkę.- Czy utrzymuje Pani kontakt z byłymi sąsiadami?Tak często rozmawiamy przez telefon, czasem się odwiedzamy, no nie jest to samo co tam no ale tak utrzymuję z nimi kontakty.- Czy ma Pani coś tutaj ze sobą co przypomina Pani tamta okolice, miejsce zamieszkania?Z tego domu tam mamy tylko psa „Lumpka”. Tylko jego udało się Darkowi uratowad. Na początku rzeczywiście miał ciężko się przystosowad.

Poszukiwania Katarzyny Ściera

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Katarzyny Ściera

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Katarzyny Ściera

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Katarzyny Ściera

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Katarzyny Ściera

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Katarzyny Ściera

Droga na dno jeziora

FotografiePiotr Targosz

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Piotrka Targosza

Cieo człowieka i cieo domu. Okno bez światła. Tyle tylko

zostało.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Piotrka Targosza

Duża dziura w dachu. Już nikt jej nie naprawi. A tam dalej stary, opuszczony

dom. Niedługo zostanie zrównany z ziemią.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Piotrka Targosza

FotografieRobert Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panem Józefem Homlem rozmawiał Robert Kadela

- Z całego gospodarstwa została mi się tylko jabłoo.- Tam mieszka Dwiertnia. Był w Ameryce. Wrócił. Brat przeniósł się do Dąbrówki. Tak,

to ten sam, co malował, artysta. A tu jeszcze niedawno był dom… - Idę odwiedzid sąsiadkę. Starsza już. Sama została. Wypijemy kawę.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Stefanem Zawiłą rozmawiał Robert Kadela

Po co ludzi gonili. Mogli przecież tu mieszkad. Zapory nie będzie za 10 lat. Stacja PKP jeszcze stoi, pociągi jeżdżą, ale już budują nasyp z drugiej strony Skawy.

Oczywiście rozbierają kawał zrobionego wcześniej i przenoszą go dalej. Taka to nasza robota. Kiedyś pracowało tu siedem osób, teraz jedna. To ważne co robicie.

Kiedyś to będzie pamiątka.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panem Tadeuszem Sikorą rozmawiał Robert Kadela

Jest jeszcze 13 domów, straż jeszcze musi byd, przecież tego nie wywiozę, jak są ludzie. 26 lat jestem prezesem tej straży. W razie czego przewiezie się to

raz dwa. W Mucharzu mamy nową strażnicę. - Orzechy są? Nie? To przyjechad, pozbierad. Pełno tego wszędzie.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panem Tadeuszem Sikorą rozmawiał Robert Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panem Tadeuszem Sikorą rozmawiał Robert Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panem Tadeuszem Sikorą rozmawiał Robert Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panami Markiem Misiem i Janem Kołodziejczykiem rozmawiał Robert Kadela

Ile czasu my w tym Domu Ludowym spędzili. Ooo!- Ja domu jeszcze nie sprzedałem.

- A ja, można tak powiedzied. Mieszkałem pod lasem. Ale jak sprzedałem, to antyterroryści zrobili sobie dwiczenia. Sajgon, że szkoda gadad!

- Filary robiliście? To stawiali jeszcze Niemcy. Dwa skooczyli. Trzeciego nie, bo ich partyzanci odpędzili. Tu była jeszcze kładka na Zarębki.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panami Markiem Misiem i Janem Kołodziejczykiem rozmawiał Robert Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panami Markiem Misiem i Janem Kołodziejczykiem rozmawiał Robert Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panami Markiem Misiem i Janem Kołodziejczykiem rozmawiał Robert Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panami Markiem Misiem i Janem Kołodziejczykiem rozmawiał Robert Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panem Wojciechem Radwanem rozmawiał Robert Kadela

- Co, na sprzedaż Zielona, co tak zdjęcia robicie? Chyba nie, bo znaleźli się właściciele. To wszystko zostaje. Zielona i dwór w Jaszczurowej. Wnuczki Tetschlów, dawnych właścicieli chcą zrobid tutaj jakieś muzeum czy izbę regionalną. Tak słyszałem. Wróciło do nich. Kiedyś im to zabrała komuna, a teraz wracają. Ale pieniądze zapora dała tym, co kiedyś komuna im to przekazała. Ciekawe. Raz im dali, a teraz jeszcze zapłacili.- Zielona, czyli dawna karczma była Tetschlów, tak jaj dwór.- tak, ale komuna przekazała to GS-owi. Oni tu mieli sklep, restaurację. W dworze był dom dziecka. W latach dziewięddziesiątych GS zaczął to wynajmowad za takie pieniądze, że nikt się nie mógł tu utrzymad. Dyskoteki nawet były. A mogło to jeszcze byd i funkcjonowad. Ale zamiast 300 chcieli 3000. Tam z tyłu Zielonej była sala, kiedyś kino. Możecie tam iśd. Otwarte jest. Złomiarze wyłamali drzwi i chyba wywieźli. Duże i ciężkie były. Można tam wejśd.Dawni właściciele mieliby porządek. Może zrobią tu muzeum, a w dworze jaki pensjonat. Tylko sporo kasy teraz na to pójdzie.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panem Wojciechem Radwanem rozmawiał Robert Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panem Jerzym Sikorą rozmawiał Robert Kadela

Ja pracowałem na kolei. Jeździliśmy do Jasła po gaz do latarni i semaforów. Woziło się

butle na stacje od Suchej po Chrzanów. Na małe stacyjki także: Płaza, Rudze, Mucharz.

Mucharz, tutaj trzeba było może parę butli na cały rok. Dwa semafory, jeden od Suchej,

drugi od Wadowic. Niewiele gazu.Teraz pracuję w stolarni. Jeszcze tutaj

jesteśmy, chod Zapora już by chciała, żeby się przenieśd. Szef ma już nowy warsztat, na

nowym osiedlu w Mucharzu, wszystko elegancko, odciągi, wszystko nowe. Maszyny

tylko przewieźd. Ale jeszcze czekamy. Stare to stare. Zawsze raźniej tutaj.

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYZ Panem Jerzym Sikorą rozmawiał Robert Kadela

Wieś na dnie jeziora ROZMAWIAMYPoszukiwania Roberta Kadeli . Skawce

Wieś na dnie jezioraPRZY PRACY

Wieś na dnie jeziora PRZY PRACY

Wieś na dnie jeziora PRZY PRACY

Wieś na dnie jeziora PRZY PRACY

Wieś na dnie jeziora PRZY PRACY

Wieś na dnie jeziora PRZY PRACY

Wieś na dnie jeziora PRZY PRACY

Wieś na dnie jeziora PRZY PRACY

Wieś na dnie jeziora PRZY PRACY

Wieś na dnie jeziora

Uczestnicy projektu:Aga Kadela, Michał Kiełtaczyński, Michał Mosór, Piotr Mika, Tomek

Kadela, Anna Prorok, Piotr Targosz, Katarzyna Ściera, Sabina Markuś, Maciek Fortuna, Dorota Fortuna,

Dorota Polan, Robert Kadela

Opieka i pomoc: Katarzyna Grubek,Mikołaj Grynberg,

Centrum Edukacji Obywatelskiej, Gimnazjum im. Janiny Barbary

Górkiewiczowej w Mucharzu,Klub Fotograficzny „Okno”,Gminny Ośrodek Kultury i Czytelnictwa w Mucharzu,

130 DSTH ZHP „Stu trzydziestu z Mucharza” im. Ks. Józefa

Poniatowskiego

Wieś na dnie jezioraKONIEC…