ΤΕΥΧΟΣ:7ΤΙΜΗ:ΤΣΑΜΠΑ

ΜΑΪΟΣ 2011

Τεύχος 7Μάιος 2011

συνεργασίες, απόψεις, διορθώσεις, υποδείξεις,spam, μπινελίκια κι αγάπη όλα δεκτά στο

mail@luben.tv

LUBENU

Υπεύθυνος έκδοσης:Λευτέρης Γώγος

Αρχισυνταξία τεύχους:Κόπα Καμπάνα

Τεχνική Επιμέλεια:Σπύρος Μαυρογιάννης

Συνεργάτες:Δημήτρης Γώγος, Αλεξάνδρα Σαράντη,Ισμήνη ΧριστακοπούλουΜελίνα ΛασηθιωτάκηΤίνα ΜπότσηΓιάννης-Ορέστης ΠαπαδημητρίουΔημήτρης ΤζίμαςΔημήτρης ΖόγκαςΣτέφανος ΛάλοςUpstone WeenerJon MajorΆγιοc ΝευρόσιοcΠαναγιώτης ΟrionΑντώνης Βαβαγιάννης

Ειδικές συνεργασίες:parallhlografos.wordpress.com

Φωτογραφίες:Γιώργος ΤζίμαςΑλεξάνδρα Σαράντη

Εικονογράφηση:La Efou

Διαφήμιση:Θοδωρής Παπαδημητρίου

LUBENΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ | ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑe-mail: mail@luben.tvτηλ: 2821111986, 6974450912

Σημεία διανομής (μερικά από αυτά):Πολυτεχνείο Κρήτης (κυλικείο), Τ.Ε.Ι Χανίων (κυλικείο), Καφε/Μπαρ: Sea U, Il Nostro, Θέμα, Demek, Άσωτος Υιός, Καφέ Τέχνη, Oυσία, Οδύσσεια, Mικρό Καφέ, Eλληνικό, Mαγικό Φίλτρο, Ρωξάνη, Γρηγόρης Μικρογεύματα, Clock Cafe, Σπιτικό, Ολύμπια, 4 Εποχές, Παράδας, Τα Δύο Λουξ, Ιπποπόταμος, Μαύρο Πρόβατο, Μy Cafe, Mικρό Πολυτεχνείο, Κουζίνα ε.π.ε, Κλειδί Bar, Εστιατόριο Πλάτανος, Χαρτοπωλείο Ρόμβος, Βιβλιοπωλείο «Σχήμα», Βιβλιοπωλείο «Επιλογές».

● ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

● ARLUBEN 04

● ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ 05

● MUSE 06

● THE BAND 07

● ΛΟΥΜΠΕΝΦΕΣΤ 08

● POLITICS 10

● P_PUBLIC 12

● DEBTOCRACY 14

● ΚΑΤΩ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ 18

● CINEMATIC ORCHESTRA 20

● THE BOOKS 21

● ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ 22

● COMICS 24

● TO ΧΡΥΣΟ ΝΤΕΛΙΒΕΡΙ 26

● ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ 30

O Αl lOwe, δημιουργός και βασικός σενα-ριογράφος της σειράς adventure games της Sierra: Leisure Suit Larry με ήρωα έναν πονη-ρούλη λουμπεν κοντούλη με ένα φτηνό κομψό σακάκι με σκοπό να βρεί τη «γυναίκα της ζωής του», θα μείνει στην ιστορία για εκατό χιλιάδες πράγματα. Ένα από αυτά είναι ότι στις 7 ηρω-ϊκές συνέχειες ενός από τα καλύτερα video games που φτιάχτηκαν ποτέ, δεν υπήρξε ποτέ Larry 4. Την τρίτη εκδοχή της ιστορίας ακολού-θησε κατευθείαν η πέμπτη. Η «επίσημη» εκδο-χή της ιστορίας έχει να κάνει με μια ασύλλη-πτη ιστορία με χαμένες δισκέτες που οδήγησαν στο να ξαναγραφτεί εξ’ ολοκλήρου η συνέχεια η οποία προέκυψε τόσο καλή που δε θα μπο-ρούσε να είναι απλώς τέταρτη γι’ αυτό και δό-θηκε στην κυκλοφορία κατευθείαν η επόμενη. Ίσως στην πραγματικότητα το εξωφρενικό φι-νάλε της τρίτης εκδοχής της ιστορίας δε γινό-ταν να είναι διαχειρίσιμο με οποιοδήποτε λογι-κό τρόπο, οδήγησε από μόνο του σε ένα εξίσου παράδοξο και εξωφρενικό άλμα για να δωθεί μια οποιαδήποτε συνέχεια στη σειρά. Έτσι πάνε αυτά τα πράγματα.

luben #7. ΚΑΛΑ καταλάβατε, δε θα υπάρ-ξει ποτέ #6! Κάπου στο σπίτι χάσαμε τις δισκέ-τες, αυτό φταίει. Και η αλήθεια είναι ότι στο πιο αφηρημένο αυτή η αφήγηση για το πώς κλείνουν και ανοίγουν κύκλοι, πως καθίστα-ται κάθε φορά ανθρωπίνως διαχειρίσιμη κάθε «αρχή και φινάλε», κάθε τέλμα και κάθε απότο-μο άλμα στα καθ’ ημάς ανθρώπινα θα μας εν-διαφέρει για πάντα. Ιδίως αν γι’ αυτά που φτιά-χνουμε έχουμε να πούμε πιο πολλά από αυτά που αφήνουμε πίσω, δε ξέρω αν με πιάνεις.

ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ διανύουμε περί-που ημέρες Βαϊμάρης αλλά ο Μάιος θα είναι πάντα ο Καλύτερος Μήνας του Χρόνου οπότε ας είμαστε λίγο οπτιμιστές. Άλλωστε τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες δεν έχει καν έρθει η συντέλεια του κόσμου (η οποία αναμε-νόταν για τις 21 αν δε κάνω λάθος). Έχουμε να σας δώσουμε κάπως πιο πολλά από ό,τι συνή-θως, κάνουμε μια κουβέντα με τον Άρη Χατζη-στεφάνου και την Κατερίνα Κιτίδη από το εξαι-ρετικό Debtocracy που έκανε πάταγο, ρίχνουμε μια ματιά στο p_public, θα σας πετύχουμε και στο λουμπενφέστ που θα είναι ωραία. Και διά-φορα άλλα. Καλή νίκη.

οι χαμένες δισκέτεςτου Κόπα Καμπάνα

εικονογράφηση: La Efou

#4/ ARLUBEN

Πάνος Μουζουράκης

του Σπύρου Μαυρογιάννη

/ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

ΠΡΟΣΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΜΕ ΑΝΕΣΗ τους εποχιακούς Internet ήρωες όπως ο Πέτρος Γαϊτάνος, η αυτούς με το πρεστίζ της «μεγάλης κατάρρευσης» όπως ο Ντομινικ Στρος-Καν, νικώντας (αν και οριακά, στο νήμα) ακό-μα και αυτούς που εμφανίστηκαν με το τρελό αβαντάζ του προσφάτως αποθανόντα (όπως οι Ρασούληδες, Παπάζογλοι και ακόμα περισσότερο ο Ανδρέας «λεκτικός επεξεργαστής» Μαρνέζος ή ο αιώνια αγαπημένος μας Θανάσης Βέγγος) ο Πάνος Μουζουράκης προσγειώνεται στο βάθρο με την κιθάρα του παραμάσχαλα για να αρπάξει το Βραβείο Λούμπεν του τεύχους ενώ κριτική επιτροπή και κοινό κάνουν κύμα και φωνάζουν όρ-θιοι και δακρυσμένοι: «Hey Panos! Είσαι γα-μά-τος ρε φίλε!».

ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ σκεφτούμε λίγο καλύτερα ο Πάνος Μουζουράκης θα μπο-ρούσε να τα πάρει για πάρτη του όλα τα πιθανά γκραν βραβεία του μήνα να τα χώσει στην μέσα τσέπη ενός από τα «μποεμ» σακάκια του για να φύγει χορεύοντας με το ανοιχτό λινό του πουκαμισάκι. Με αρχή βέβαια αυτό του βραβείου κόμμωσης. Οι εμβριθείς αναγνώστες θα γνωρίζουν ότι πρώτος στα related video του youtube σε όλα τα κομμάτια του Πά-νου είναι πάντα ο Νίκος Οικονομόπουλος (true story). Μπορεί –πέρα από το καλλιτεχνικό κομμάτι- οι αλγόριθμοι της Google να χτυπάνε ομοιότητα στη Dragon Ball ανταύγεια και στην Υψηλή Ισιωτική. Συνδυάζοντας ταυ-τόχρονα καραφλοχαίτη φυστικοροκ ινστρούκτορα, ξύρισμα στα πλάγια με επιρροές Anna Vissi σε μετα-κρίση ηλικίας και αδιέξοδη psychobilly φα-βορίτα φανερώνει τους καλλιτεχνικούς του πατέρες και υπονοεί κι άλλα ακόμα. Στην τελική φοράει και καπέλα, how cool is that?

ΤΟ δΕΥΤΕΡΟ ΒΡΑΒΕΙΟ είναι αυτό του πολυσχιδέστερου (sic) καλλιτέ-χνη της δεκαετίας. Τραγουδιστής, συνθέτης, ηθοποιός, performer, σταντ-απ κωμικός, graphic designer, διαννοούμενος, ενεργό μέλος αντιφασι-στικών οργανώσεων, και πάνω απ’ όλα μέλος πολύτεκνης οικογένειας σαν τρίτος αδερφός του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Παρά όλα τα παρα-πάνω ο Πάνος Μουζουράκης μας δίνει την εικόνα ανθρώπου που βρί-σκει χρόνο να ασχοληθεί και με την Τέχνη του αλλά και με τον Έρωτα. Και ενίοτε να τα συνδυάζει πολύ επιτυχημένα όπως τα Καυτά Φιλιά που ανταλλάσει με την Μαρία Σολωμού στο βιντεοκλιπ του κομματιού «Φίλα με Ακόμα». Σε εκτενές άρθρο στο έγκυρο Gossip.TV διαβάζουμε σχετικά με τη συνέντευξη που δίνει στην Κατερίνα Στικούδη: «που να δείτε τι έγι-νε στα πλάνα που κόπηκαν» και πώς στη συνέχεια «με το χιούμορ που δι-αθέτει εξηγεί τους λόγους που απεχθάνεται τη show biz». Βαρύ!

ΣΤΗΝ ΛΙγΟΤΕΡΟ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΗ όψη του νομίσματος ωστόσο έρ-χεσαι αντιμέτωπος με τα εκατοντάδες μέλη του facebook group «Πάνος Μουζουράκης: ο Μεγάλος Ανθέλληνας και Σύγχρονος Εφιάλτης», με τα εθνικιστικά σχόλια στα κομμάτια του στο Internet και κυρίως με τον πρό-σφατο προπηλακισμό του από μέλη της Χρυσής Αυγής με αφορμή κάποια τυχαία σχόλια για την σημαία στο protagon.gr Και είναι μια φορά χαριτω-μένο το γεγονός ότι το στυλάκι σακάκι/καπέλο και Νεοέλλην Manu Chao έχει ήδη πουλήσει στην Ελλάδα ο Γιώργος Μαζωνάκης προ δεκαετίας, και παρ’ όλα αυτά υπάρχει κόσμος που παίρνει στα σοβαρά τον Μουζου-ράκη. Αλλά είναι δυό φορές τρομακτικό το ότι μέσα από την παράνοια και την ανυπαρξία της “show biz”, και την ευρύτερη εξαθλίωση, ξεπηδάει και μια παράνοια ενός κόσμου που ψάχνει να φτιάξει στα σοβαρά και τους εχθρούς του. Ακόμα και αν βρεθούν στο πρόσωπο του Πάνου, ενός λού-μπεν, ακίνδυνου, ατάλαντου, νεο-χίππη.

Λοιπόν φίλε, την επόμενη φορά που θα μου πεις ότι ο Φοίβος Δελη-βοριάς είναι gay, πρόσεξε μην βρεθείς με το cd των Blind Guardian στον κώλο. Σε βαρέθηκα.

Υπάρχει Bon Jovi contest στο οποίο θα διαγωνιστούν 10 ελληνικά συγκροτήματα για το ποιο θα κάνει το support στους Bon Jovi στη συναυλία τους στην Ελλάδα. Μερικούς ανθρώπους τους λυπάμαι πολύ. Πραγματικά πολύ...

Στην top 10 λίστα με κομμάτια που παίζει κάποιος όταν δοκιμάζει κι-θάρα σε μαγαζί, σύμφωνα με έρευνα, είναι τα εξής: Smells like teen spirit (Nirvana), Smoke on the water (Deep Purple), Enter Sandman (Metallica). ΠΟΣΟ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΑΜΩΤΟ. ΠΟΣΟ.

Το περιοδικό Rolling Stone εξέδωσε ένα top 10 με τους καλύτε-ρους τραγουδιστές όλων των εποχών. Στην τρίτη θέση βρίσκεται ο ...Bono(U2), πάνω από τους: Jim Morrison(Doors), Mick Jagger(Rolling Stones), Eddie Vedder(Pearl Jam), John Lennon(Beatles), Chris Cornell(Soundgarden), Kurt Cobain(Nirvana). Ε άντε και γαμήσου, ψωροφυλλάδα της πλάκας.

Ναι ναι, ξέρουμε, ακούς Radiohead πολλά χρόνια, το καλύτερο συ-γκρότημα ever, οι Pink Floyd του 21ου αιώνα, ναι ναι σ' ακούω, ΝΑΙ, άκου και μια δεύτερη φορά το The King of Limbs πριν αρχίσεις να σκορπάς την ΑΠΟΨΑΡΑ σου εδώ κι εκεί σαν κωλόφυτο που συζη-τάει τα θέματα έξω από τις πανελλήνιες. Κάτι παραπάνω θα έχει να σου πει.

Πόσο την ψωνίζουν ρε πούστη μου κάποια άτομα με τις γνώσεις τους και τις απόψεις τους περί μουσικής κλπ κλπ. “οι Nirvana πολύ commercial”, “μα καλά, ακόμα στους Pink Floyd έχεις μείνει;”... Αφού είσαι τόσο γαμάτος-η ρε φίλε, γράψε καμιά στήλη στο luben και πα-ράτα μας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική.

Το να δίνεις 23 ευρώ για να αγοράσεις τον καινούριο δίσκο των R.E.M. είναι για μένα το ίδιο ακριβώς πράγμα με το να αγοράζεις ει-σητήριο για την συναυλία των Whitesnake στην Αθήνα, μη σου πω ίδιο και με το να αγοράζεις ένα μπουκάλι Baileys για να το πας σε πάρτυ που είσαι καλεσμένος.

Η εταιρία Activision Blizzard ανακοίνωσε και επίσημα την διακοπή των τίτλων Guitar Hero. Πάω να αγοράσω κιθάρα. Μα γιατί; αφού εί-μαι πολύ καλός.

Κάτι με έτρωγε ανάμεσα στα πόδια. Οι Coldplay θα είναι η μπάντα που θα εμφανιστεί ζωντανά στο Opening Ceremony των Ολυμπια-κών Αγώνων του Λονδίνου. Και μόλις ανακουφίστηκα.

Σύμφωνα με έρευνα που έγινε στην Αυστραλία, το headbanging μπο-ρεί να προκαλέσει σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες. Αγαπημένοι μου με-ταλλάδες, ΕΤΣΙ ΕΞΗΓΟΥΝΤΑΙ ΟΛΑ!!! Νιώθω πλέον ευτυχής γιατί επι-βεβαιώθηκα. Χρειάστηκαν μόλις 5 τεύχη Luben.

«Λοιπόν, παραδόξως, ο κόσμος γουστάρει τις βλακείες που γρά-φεις οπότε θα πάρεις όλη τη σελίδα και θα μας δώσεις κάτι δίπλα από το amuse στο επόμενο τεύχος. Τώρα!». Τάδε έφη -με ύφος στυγνής εκμε-τάλλευσης- ο αξιαγάπητος κατά τα άλλα El Gogo, ο οποίος συνήθως έχει 486523 ιδέες στο μυαλό του, αλλά πάντα για το επόμενο τεύχος. Οκ ρε, απά-ντησα, με μία φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού “bbboooorrriiinnnggg...!”.

Όταν λοιπόν βρίσκεσαι στη θέση «τελείωνε γιατί αύριο πάμε τυπογραφείο» σ'αυτές τις σειρές γράφεις κυριολεκτικά την πιο φρέσκια μπούρδα που έχεις στο κεφάλι σου. Ε, λοιπόν, πέρα από έναν συγκάτοικο με γαστρεντερίτιδα και ένα αυτοκίνητο χωρίς μπαταρία όλα κυλούσαν στη ζωή μου ομαλά αυτές τις μέρες. Τροφή για μπούρδες δηλαδή. Αυτό που πρόκει-ται να περιγράψω, βρίσκεται επίσης στα πλαίσια της ομαλότητας, οπότε μην περιμένετε και τίποτα. Στα πλαίσια του web-storming και related videos στο youtube από δω κι από κει, ξαναέπεσα -σαν φλερτ που τυχαία το πετυχαί-νεις όταν παίρνεις τσιγάρα από το περίπτερο- πάνω στην Amy Winehouse. Και εγένετο φως. Μου ζήτησε να πάμε για καφέ επι τόπου. Πάω λοιπόν κι εγώ μέχρι την κουζίνα και βάζω έναν γαλλικό για να τον μοιραστώ με το youtube channel της. Σιγά, σιγά, έπεφταν οι σταγόνες του καφέ σαν δάκρυα μέσα στην κανάτα υπό τους ήχους του “Tears dry on their own”. Σταματάω με την ποίηση γιατί το παράκανα.

Με τη συγκεκριμένη κοπέλα παίζουν κάποια “facts”, όχι σαν αυτά του Chuck, αλλά παραμένουν FACTS. Έχουμε και λέμε.

Ψηφίστηκε η χειρότερη γυναίκα για να παντρευτεί κανείς. Οκ, ρί-χνει ξύλο στον άντρα της. Νομίζω έχει κυκλοφορήσει κιόλας ματωμένη φωτογραφία του τύπου από τακούνι στο κεφάλι. Ένας απλός φαν σε αυτό απαντάει ότι «είναι όλα κόλπα των media για να πουλήσουν». Θα μπορού-σε, αλλά: ένας φαν πιο believer θα έλεγε ότι απλά, ο άντρας της θα τα ξε-χνούσε όλα την επόμενη μέρα το πρωί, όταν αυτή θα του τραγουδήσει “you know that I'm no good”... Αφού το ξέρεις ρε φίλε.

Αφού την βρίσκουν για εκατοστή φορά έξω από μια pub του Λον-δίνου κομμάτια από ναρκωτικά και αλκοόλ, ο πατέρας της δηλώνει: «Μην αγοράζετε τους δίσκους της κόρης μου, γιατί είναι σαν να της δίνετε λε-φτά να πάρει ναρκωτικά» Μερικούς μήνες μετά, σε μια συναυλία, εκείνη τον ανεβάζει πάνω στη σκηνή, και τραγουδάνε παρέα “they try to make me go to a rehab, I say no, no, no...” Κόλπο των media κι αυτό μαλάκες; Ή μήπως είναι η πρώτη στον κόσμο που τραγουδάει και παίρνει ναρκωτικά; Ναι, ξέρω, ούτε ο Michael Jackson έπαιρνε, τον φάγανε τα κυκλώματα και οι γιατροί.

«Ρε φίλε, δεν είναι ωραία γυναίκα.» Ναι, ξέρω, της λείπει ένα δό-ντι (αν δεν κάνω λάθος ο δεξιός κυνόδοντας). Δεκτόν. Δικαίωμά σου να μην σ'αρέσει η Amy Winehouse σαν γυναίκα. Επίσης είναι και δικαίωμά σου να χτυπιέσαι σαν χίπης μπροστά στους Gogol Bordello, την ίδια ώρα που θα λες ότι οι Massive Attack ή οι Black Keys είναι πολύ «εμπορικοί» για τα αυ-τάκια σου. Ραντεβού στη Γαύδο.

Όπως και να' χει, είμαστε ευτυχισμένοι που θα δούμε Amy Winehouse στις 22 Ιουνίου. Οι τάσεις αυτοκαταστροφής αυτής της γκό-μενας γίνονται όλο και χειρότερες, κι αυτό κάνει κάπως το γούστο σου για εκείνη ακόμα πιο «πιπεράτο». Ας ελπίσουμε να μην λιώσει σε καμιά γω-νιά του Λονδίνου και να καταφέρει να έρθει. Και στην τελική, Amy, αν μας ακούς, άμα δεν γουστάρεις να παίξεις, μην παίξεις. Απλά ένα να βγούμε για ένα ποτάκι παρέα. Και κόψε τα ναρκωτικά μωρή σκρόφα. Γιατί σίγουρα έχεις πολλά να μας πεις.

amuse

του Upstone Weener

amywinehouse

/ MUSE #6

Χειμώνας 2008. Αργά την νύχτα μπροστά από την τηλεόραση να ζαπά-ρω ανελεήτα μέχρι να σιχαθώ τον εαυτό μου και να παώ για ύπνο. Ξαφ-νικά σκάω πάνω στο «τρελό» μουσικό κανάλι, τα μάτια μου κοκκαλώνουν στη θέα δυο έκφυλων μαλλιάδων να φιλάνε τον ίδιο σταυρό ταυτόχρονα, τα αυτιά μου δέχονται επίθεση από ξεχαρβαλωμένα synths και ανελέητα basslines. Αυτό ήταν, τα τυπακιά με είχαν κάνει δικό τους.

Άνοιξη 2011. Είμαι αραγμένος ξανά στον καναπέ μου και παρακολου-θώ το πρόγραμμα της ελληνικής τηλεόρασης, όταν ξαφνικά μπαίνει η και-νούρια καμπάνια της adidas. Κάτι το οικειό μου ακούγεται στα πρώτα δευ-τερόλεπτα, καθώς η διαφημίση κυλά αρχιζώ να νιώθω οπώς και τότε και τότε καταλαβαίνω...

JUSTICE ARE BACK MOTHAFUCKA!!

Τι έχει μεσολαβήσει όλα αυτά τα χρόνια; Ένα Grammy, παγκόσμιες περι-οδειές, μερικά από τα πιο πρωτότυπα και πιο προκλητικά video clip που έχουν δημιουργηθεί ποτέ και απίστευτα remixes. Αλλά ας τα παρόυμε από την αρχή.

Οι Gaspard Augé και Xavier de Rosnay, ή αλλιώς Justice, αποφασίζουν το 2003 να στείλουν το remix τους για το “never be alone” των Simian σε ένα διαγωνισμό ενός φοιτητικού ραδιοφωνικού σταθμού. Όχι μονό κερ-δίζουν, αλλά υπογράφουν και σε δισκογραφική (Ed Banger). Κι αυτο είναι μόνο η αρχή. Τα remix τους έρχονται το ένα μετά το αλλό και το ένα καλύ-τερο από το άλλο. Daft Punk, N.E.R.D, Fatboy Slim, Lenny Kravitz, MGMT είναι μερικά από τα ονόματα που συνεργάστηκαν, αλλάζοντας τα φώτα στα κομμάτια τους με cut-up basslines αλλά και electro synths. Αρκεί κά-ποιος να ακούσει το “Don't let the man get you down” του Fatboy Slim και θα καταλάβει. Για το remix τους στο “Electric feel” μάλιστα, πήραν και το Grammy το 2009. Εκτός απο το Grammy στην συλλογή τους έχουν και ένα MTV video music award για το “We are your friends”. Αυτό δε ση-μαίνει ομώς πως τα υπόλοιπα κλιπ τους είναι κατώτερα του. Τα videos τους ξεχωρίζουν για την πρωτοτυπία τους, από το απίστευτα γραφιστι-κό “D.A.N.C.E” μέχρι το ιδιαίτερο “Let love rule” αλλά και το ωμό και βίαιο “Stress” του υιού του γνωστού Κώστα Γαβρά, Romain Gavras.

Δισκογραφικά έχουν να επιδείξουν ένα δίσκο, το “Cross” το οποίο πε-ριλαμβάνει εκτός από τις δύο κομματάρες πιο πάνω (D.A.N.C.Ε, Stress) και άλλα καταπληκτικά τραγούδια όπως το “Phantom II”, το “DVNO”, το “Genesis”, το “Thhhhe party” με την (fuck off Κe$ha, I’m better than you) Uffie. Αυτόν τον καιρό κυκλοφορεί το single “Civilization” από το επερχό-μενο άλμπουμ τους και οι τυποί απλά το χουν ακόμα (δες την διαφημίση της adidas, και θα με θυμηθείς).

του Δημήτρη Γώγου

με το σταυρόστο χέρι

Tο επιτυχημένο electro duo της Ed Banger επιστρέφει με το «δύσκολο δεύτερο album» για να αποδείξει ότι παίζει να είναι και πολλά περισσότερα από απλώς ένα ακόμη trendy παιδί των Daft Punk.

/ THE BAND #7

Ο Stormfield (Combat Recordings, uK) είναι ο κύριος «εγκέφαλος» πίσω από το μοναδικό label με έδρα το Λονδίνο που λέ-γεται Combat Recordings και ταράζει -εδώ και πολλά χρόνια- υπόγεια τα λιμνάζοντα ύδατα της μουσικής βιομηχανίας. Χωρίς να υπακούει σε μόδες αλλά με το δικό του ιδιαίτερο όραμα, κυκλοφορεί κομμάτια από αφιερωμένους σε αυτό που κάνουν, παραγωγούς, όπως ο Scanone, o Blackmass Plastics, o Scorn, o Point B (και πολλοί άλλοι εξαιρετι-κοί), είτε προσωπικές συνθέσεις και remixes. Η Combat Recordings ει-δικεύεται στην ηλεκτρονική μουσική με βάθος και ενέργεια, γεμίζοντας τον δημιουργικό χώρο ανάμεσα στo electro, to breakbeat, τη dubstep και την electronica. Αυτός καθαυτός ο προσωπικός ήχος του Stormfield προέκυψε μετά από χρόνια προστριβή με τους πατέρες της abstract σκοτεινής electronica, Autechre, τους LFO, την techy drum & bass του Photek και των Source Direct, την electro, την dubstep καθώς και άλλα είδη και σκηνές στις οποίες είχε παρουσία και ο ίδιος περιγράφει γλα-φυρά σαν "fierce bassbin electronics". Πέρα από διακεκριμένος dj, μου-σικός και ραδιοφωνικός παραγωγός του Sub.FM με μηνιαία εκπομπή (Riddim 'n' Bruise), ο Stormfield είναι κι ένας εξαιρετικός video artist με τα audio-visual set του να ενώνουν την αίσθηση της ακοής και αυτήν της όρασης με την απαραίτητη edgy αισθητική και τεχνοτροπία. //source: www.combatrecordings.com

O esarjay αν και μικρός σε ηλικία, είναι απολαυστικός. Με κατα-πληκτικά dj skills και δυνατές επιλογές κομματιών μπορεί να κάνει ένα οποιοδήποτε κοινό να «ταξιδέψει» και να τα σπάσει. Στα βινύλιά του παί-ζει μια στυλάτη, moving dubstep, συχνά με την παρουσία scratches.

O Psontis(Stink!) συνεχίζει μανιωδώς τη συλλογή βινυλίων και comics μέχρι σήμερα.. H ενδελεχής ακρόαση των πρώτων σε συνδυα-σμό με τα δεύτερα καθώς και η εμπειρία του σαν dj αλλά και σαν επι-σκέπτη σε μεγάλα gigs έχουν διαμορφώσει τον βίαιο και ταυτόχρονα deep ήχο του, ένα απίστευτο κράμα urban θορύβου, μπάσσου και υψη-λής τεχνικής ικανότητας. Το μυαλό του Psonti σκέφτεται τρία κομμάτια μετά! 'Η ακόμα καλύτερα, τρία καρέ μετά, στο πιεστικό και διαολεμένο ηχητικό storyboard που δημιουργεί σε κάθε του σετ.

O Harris (Funxion) είτε παίζει dubstep είτε παίζει drum & bass είναι απίστευτος. Μέλος του μεγαλύτερου street bass crew της χώρας, των Funxion, αποτελεί o ίδιος, έναν από τους πιο έμπειρους και γνω-στούς dj της Αθηναϊκής σκηνής. Αυτή τη φορά με ένα ξεχωριστό drum & bass set.

O Kernelcoremode (Creative Space) είναι head της Creative Space, ενός επιδραστικότατου label/οργανισμού που δραστη-ριοποιείται από το 2004 μέσα από την οποία κυκλοφορεί, διανέμει και προωθεί ανεξάρτητη ηλεκτρονική μουσική και διοργανώνει events που καλύπτουν όλη τη γκάμα της εναλλακτικής ηλεκτρονικής σκηνής. Σαν dj ο Kernelcoremode έχει επικεντρωθεί από το 2005 στην πιο grimey πλευρά του dubstep με εμφανείς επιρροές από industrial, breakbeat και experimental.

Mαζί τους οι Petros και Wullis, Jah Beta και Tsurkoko για χρόνια resident ή περαστικοί djs σε πολλά καλά μαγαζιά των Χανί-ων και guests σε αρκετά δυναμικά party, έχουν τον δικό τους crowd pleasing τρόπο για να κάνουν τον κόσμο να παρτάρει.

Α υτός ο Μάιος προβλέπεται –αν μη τι άλλο- ενδιαφέρων στα Χανιά. Μετά από το πρώτο μας λουμπενφεστ (που εμείς απολαύσαμε, δε ξέρουμε για εσάς) και μετά απο αρκετό καιρό με το “fun factor” της πόλης στα ανα-

μενώμενα επίπεδα ήρθε η ώρα για το δεύτερο. Ένα πλούσιο set με τους Kernel και Psontis ορε-ξάτους αλλά αυτή τη φορά μαζί τους και μια σει-ρά από εκλεκτούς guests: τον Stormfield από το Λονδίνο και τους Esarjay, Harris από την Αθή-να μαζί με τους locals, Jah Beta, Tsourkoko, Πέ-τρος και Wullis. Mια βραδιά που πιάνει σχεδόν ολόκληρο το φάσμα της σύγχρονης ηλεκτρονικής σκηνής, από το dubstep και την drum&bass μέ-χρι την techno, το breakbeat, την roots dub, το glitch hop, το garage. Σε συνδυασμό με την video art καλλιτεχνική παρουσία του Stormfield. Αλλά ας αναφερθούμε με λίγα λόγια στον κάθε ένα ξε-χωριστά.

κλέβουμετην πόληγια έναΣάββατο;του Άγιου Νευρόσιου

«Βρήκα στο site του alterthess.gr το βίντεο από τη συγκέντρωση της 12ης Μάη στη Θεσσαλονίκη.

Οι μηχανοκίνητοι “έλληνες” της θεσμικής συμμορίας που λέγεται ΕΛ.ΑΣ μαρσάρουν και βάζουν τις σειρήνες για εκφοβισμό. Δεν νομίζω ότι είναι μόνο για τον εκφοβισμό της πορείας αλλά κυριότερα για τον εκφοβισμό αυτών που δεν είναι στη πορεία. φωτογραφίες: Γιάννης Καυκάς

ΑΚΟΥΣΤΕ ΚΑΛΑ ΑΥΤΟΝ τον ήχο λοιπόν.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ του Λάτση, του Βαρδινογιάννη, του Μπόμπολα, του Αλα-φούζου του Βωβού και του Βγενόπουλου.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ των εισαγωγέων όπλων, δακρυγόνων και πολεμικού υλι-κού.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ του Πρετεντέρη, του Ψυχάρη, του Μεμή, του Κουρή, του Καψή, του Λαμπρόπουλου, της Τρέμη, της Τατιάνας, του Τριανταφυλόπου-λου και του Σόμπολου.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ των δεκάδων συνανθρώπων που αυτοκτονούν υπό το βά-ρος πιέσεων εισπρακτικών τραπεζών και τοκογλύφων, των εκατοντά-δων οικογενειών που χάνουν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμούς.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ της Σοφοκλέους, των θεσμικών επενδυτών, του χρηματο-πιστωτικού κεφαλαίου εντός και εκτός Ελλάδας, των λαμογιών, των εται-ριών αξιολόγησης.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ των χιλιάδων απολυμένων, της τρομοκρατίας της Vodafone και της wind, των λαμπρών διαφημιστικών με το κινητό στο χέρι την ώρα που απειλούνται εργαζόμενοι-ες στα κεντρικά των πολυε-θνικών, σύγχρονοι σκλάβοι των εταιριών εύρεσης “εργασίας”.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ των ακροδεξιών site του διαδικτύου που καλούν σε πο-γκρόμ και φιλοξενούν σχόλια που καλούν στην υιοθέτηση της πρακτικής των εκτελέσεων “αντιφρονούντων”, ξένων και ντόπιων, την ώρα που ψε-κάζουν ψέμματα για αεροψεκασμούς, ufo, την έλευση των εξωγήινων και πουλάνε ξένες μεταφράσεις αμερικάνων τρελών, 6βιβλία 10 ευρώ.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ της ΓΣΕΕ του Παναγόπουλου και των εργατοπατέρων που δεν θέλουν να αποφασίζουμε εμείς τι θα κάνουμε στα σωματεία μήπως δεν πάει μπροστά η κομματική τους μπίζνα και τα εκλογικά κουκιά.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ των μαχαιροβγαλτών που ξεκοιλιάζουν ανθρώπους υπό τα βλέματα των ΜΑΤ και των ασφαλιτών. Των μπράβων νυχτερινών κέ-ντρων, των νταβατζήδων, των μεγαλεμπόρων ναρκωτικών, των real estate managers του κέντρου των Αθηνών.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ των σχολείων που οι καλοί καθηγητές δεν ξέρουν τι να κά-νουν μπροστά στην απάθεια, τον ωχαδελφισμό και τον ρατσισμό των δι-ευθυντάδων. Της βίας που κουβαλάνε τα παιδιά μαζί τους ακόμα και στο δημοτικό..αλλά πότε δε φταίει η τηλεόραση γιατί μετά κοιμούνται.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ των μεταλλείων Χαλκιδικής, της καμένης Ηλείας, της Πάρ-νηθας, των τοπικών μαφιόζων που τα βρίσκουν με κατασκευαστικές και πολυεθνικές κατασκευής πολυτελών resorts. Του Κοζλοντούι, του Ακού-γιου και της Ακαδημίας Αθηνών σε πλήρη ευθυγράμμιση με τα επιχειρή-ματα του πυρηνικού λόμπι. Των ψαριών του Αιγαίου που σπανίζουν και της αρκούδας της Ηπείρου που απειλείται. Των “δημοσιογράφων” παπα-γάλων της bionova και της mosanto στην Ελλάδα.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ της κωλοελλάδας που μαρσάρει, παρκάρει όπου να ναι, δε γουστάρει ανάπηρους στο δρόμο της, χέζει κλάνει και ξερνάει κυρίαρ-χη ιδεολογία του ατομισμού, του ξερολισμού και της τζάμπα άποψης που άκουσε από δεύτερο χέρι στα τηλεπαράθυρα.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ των νοσοκομείων που θα κλείσουν, των σχολών που κλεί-νουν, των μονάδων χημειοθεραπείας που κλείνουν.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ που σκεπάζει τον ήχο της Ελλάδας των παιδιών με ένα μι-κρόφωνο στο χέρι που λένε ρίμες, των παιδιών με μια κιθάρα (που αξί-ζουν περισσότερο από τους επιχειρηματίες τραγουδοποιούς της ΑΕΠΙ), των φανζίν, των ποιητών, των κινηματογραφικών προβολών, των κό-μιξ, των μικρών εκδοτικών, των φοιτητών στην έρευνα, των αρχιτεκτό-νων που σιχαίνονται των Βωβό και παίρνουν 800 το μήνα, των ζωγρά-φων, των φωτογράφων της αστικής κατάντιας…. του Γιάννη που έβγα-ζε φωτογραφίες και τώρα χαροπαλεύει επειδή κάποιος μπάτσος είχε “δι-καίωμα” στην “εργασία”.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ μιας βόμβας που πέφτει στο Ιράκ “μεταφρασμένος” στα δικά μας ελληνικά επταετίας. Είναι ο ήχος των βασανιστηρίων στο Γκου-αντάναμο που είναι ένα τσιγάρο δρόμος από τα κεντρικά της ΓΑΔΑ. Της συνεχούς χρηματοδότησης της κρεατομηχανής. Γιατί για την κρεατομη-χανή, λεφτά υπάρχουν.

ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ της εργατικής τάξης που αρνείται τον εαυτό της γιατί έχει μια κάποια μικρο-ιδιοκτησία και της είπαν ότι τα παιδιά της θα γίνουν “στελέχη”… που θα κάνει τα πάντα για να σώσει το δικαιωμά της στην μι-κροαστική ιδεολογία.

ΑΥΤΟΣ Ο ΗΧΟΣ είναι και επιλογή μας. Αλλά είναι και το τίμημα της στάσης μας απέναντι στα πράγματα.

ΤΩΡΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ρωτήσω … αυτό το τίμημα άξιζε τόσο πολύ να το πλη-ρώσουμε ;

Σημείωση: Το βιντεο μπορείτε να βρείτε στο http://bit.ly/lnxVik

«ακούστε καλά

αυτόν τονήχο»

αναδημοσίευση: parallhlografos.wordpress.com

Η όλη διαδικασία, των 4 ημερών, περιλάμβανε διαλέξεις στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου και μια σειρά από δρώμενα και εγκαταστάσεις διάσπαρτα στην πόλη. Στό-χος ήταν να αναδειχθούν τα αφανή της κομμάτια, να δώσουν ένα πάτημα για «εξωτερίκευση» της δημιουρ-

γικότητας των πολιτών και γενικότερα να ενισχύσουν την οικειοποίηση και αξιοποίηση της πόλης, από τους κατοίκους της.

Χρησιμοποιώντας τα ίδια βήματα «συζήτηση-δρώμενο-εγκατάσταση», η δεύτερη συνάντηση του p_public, έρχεται με διευρυμέ-νη θεματολογία. Τα βασικά ερωτήματα που τίθενται είναι: «τι είναι αυτό που κάνει ένα χώρο πραγματικά δημόσιο» και «γιατί η κοινωνία οικειο-ποιείται ένα δημόσιο χώρο -ή τον απορρίπτει, τον διεκδικεί -ή τον αγνο-εί, τον χρησιμοποιεί -ή τον εκμεταλλεύεται;» και οι άξονες μέσω των οποίων θα αναζητηθούν οι στρατηγικές εξασφάλισης ενός πραγματικά δημόσιου χαρακτήρα στο χώρο εντοπίζονται στα εξής τέσσερα σημεία:

> Τη σχέση ιδιωτικού και δημόσιου χώρου. Η διαχείριση του ορί-ου (fence it or not).

>Τις συμμετοχικές διαδικασίες στον σχεδιασμό/υλοποίηση δημό-σιου χώρου.

>Τις αρχές σχεδιασμού δημόσιων χώρων με ιδιαίτερες αναφο-ρές στο μικροκλίμα και τις ανάγκες της εκάστοτε περιοχής.

> Τη διαχρονικότητα του δημόσιου χώρου όπως αυτή εκφράζε-ται μέσα από τη διαχείριση των μνημείων και μνημειακών συνόλων.

Σε όλη αυτή την προσπάθεια έρχεται να προστεθεί φέτος ένα πεί-ραμα, καλούμενο «urban injection». Πρόκειται για την επέμβαση σε ένα αστικό κενό, στην περιοχή της Αμπεριάς, το οποίο με την ενεργό συμ-μετοχή -και εθελοντική εργασία- των κατοίκων και όχι μόνο, θα οδηγή-σει στη δημιουργία ενός διαφορετικού δημόσιου χώρου. Αναμένουμε τα αποτελέσματα…

Βασικό συστατικό της ομάδας διοργανωτών είναι - όπως μας είπαν οι ίδιοι- η «μικρή ηλικιακή βάση» ώστε η κουβέντα να ξεφύγει από τα στεγανά των «επαγγελματιών». Οι συζήτησεις θα γίνουν πάνω σε υλο-ποιημένες ή υλοποιήσημες μελέτες προκειμένου να έχει και πρακτικό κομμάτι, χρησιμοποιώντας τις εξαίρετες, μα δυστυχώς λειτουργικά υπο-τονικές, εγκαταστάσεις του ΚΑΜ.

Είναι αισιόδοξο ότι συχνότερα μαθαίνουμε για πρωτοβουλίες σε επίπεδο πόλης ή γειτονιάς [βλ. ‘ReMap’ (Αθήνα), ‘Θεσσαλονίκη αλλιώς’, ‘Public design festival’ (Μιλάνο) κ.ά.] ή ακόμη και αυθόρμητες ενέργειες «αστικού ακτιβισμού». Οι ενέργειες αυτές μπορεί να είναι θεωρητικού χαρακτήρα (συζήτηση) ή πρακτικού (φύτεμα). Και τα δύο χρειάζονται. H πόλη αποτελεί ένα πρόσφορο και εύκολα κατανοητό πεδίο συζήτησης.

Δραστηριότητες που ανοίγουν μια συζήτηση για την επανοικειοποί-ηση του δημόσιου χώρου, δε θα μπορούσαν να λείπουν από την πόλη μας. Αν και τα Χανιά αποτελούν μια απο τις λιγο πυκνοδομημένες πόλεις της Ελλάδας, εκλείπουν οι διαμορφώμένοι χώροι, παιχνιδιού και πρασί-νου. Στη πόλη μας υπάρχουν ελεύθεροι χώροι δημόσιου χαρακτήρα που όμως έιναι ¨άκαμπτοι¨ και δυσλειτουργικοί. Δεν οικειοποιήθηκαν ποτέ από τους κατοίκους, δεν αποτέλούν χώρους αναψυχής ή περιπάτου. Ο περαστικός απλά τους πετυχαίνει στο δρόμο του και τους προσπερνά για να συνεχίσει τα ψώνια του.

Παράλληλα, τα όποια αστικά κενά υπάρχουν, είτε μένουν αναξιοποί-ητα είτε προορίζονται για μελλοντική οικιστική ή εμπορική χρήση (όπως π.χ. το στρατόπεδο Μαρκοπούλου), ενώ χώροι που παραμένουν ελεύ-θεροι από εμπορικές χρήσεις, απειλούνται με καταπάτηση (παραλία των Αγίων Αποστόλων, Ελαφονήσι, Φαλάσαιρνα κ.α. )

Ο δημόσιος χώρος περιβάλλει τις καθημερινές δραστηριότητες της ζωής των κατοίκων των πόλεων, δεν είναι ένα αδρανές και παθητι-κό πεδίο. Κάθε πλάτωμα, ή πλατεία της πόλης, οφείλει να είναι κύττα-ρο ζωής, αλληλεπίδρασης κατοίκων-πόλης, φιλοξενώντας εκδηλώσεις, προβολές, συναυλίες, συζητήσεις.

Σε ένα τέτοιο χώρο θα μετατραπούν τα Χανιά, τις μέρες του p-public, και η ουσιαστικότερη συμμετοχή θα είναι αυτή των κατοίκων. Πρόκειται για μια συνάντηση και αλληλεπίδραση ατόμων κάθε ηλικίας που οραματίζονται την πόλη τους διαφορετική. Οι συζητήσεις θα ανοί-ξουν στο κοινό το θέμα του δημόσιου χώρου που δεν πρέπει να αντιμε-τωπίζεται κεκλεισμένων των θυρών, αλλά με συνδιαμόρφωση, αρμο-δίων-χρηστών. «Τα πράγματα, όπως λένε και οι διοργανωτές, μπορούν να γίνουν ¨αλλιώς¨ Όχι όπως τα ετοίμασαν για μας, αλλά όπως εμείς τα θέλουμε».

Η συμμετοχή, λοιπόν, σε αυτό το δρώμενο, είναι προϋπόθεση για την επιτυχία του, αλλά και αρχή για μια ουσιαστική προάσπιση των δη-μοσίων αγαθών. Στο p-public μπορεί κάποιος να συμμετέχει στις εκδη-λώσεις που θα ανακοινωθούν εν καιρώ, αλλά και στις δημόσιες συζη-τήσεις που θα πραγματοποιούνται στο ΚΑΜ στο παλιό λιμάνι, το διάστη-μα 4 με 5 Ιουνίου.

Έπειτα από την επιτυχημένη, περσινή, διοργάνωση του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Χανίων για τον δημόσιο χώρο, υπό τον τίτλο “p-public”, έρχεται φέτος η σειρά της δεύτερης, επαναφέροντας τη συζήτηση για τους δημόσιους-ελεύθερους χώρους μέσα σε πόλεις που δείχνουν να τους χρειάζονται όσο ποτέ.

κείμενο: Αλεξάνδρα Σαράντη, Ισμήνη Χριστακοπούλου

#13

Φτάνωντας το μισό εκατομμύριο views την πρώτη κιόλας μέρα που ανέβηκε στο διαδίκτυο και διαγράφοντας μια εντυπωσιακή πορεία μέσα σε μόλις λίγα 24ωρα, το Debtocracy εμφανίστηκε σαν κεραυνός εν αιθρία στο πολιτικό σκηνικό για να στρέψει την κουβέντα σε μια κατεύθυνση πολύ διαφορετική απο αυτή που αναπαράγεται στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Πολυεπίπεδα ενδιαφέρον σαν συνολικό εγχείρημα -πέρα από την απεύθυνση που κατόρθωσε να έχει- αμφιλεγόμενο για τους επικριτές καθώς και σημείο αναφοράς για τους φίλους, το Debtocracy πετυχε σίγουρα το σκοπό του. Συγκεντρώνουμε μερικές από τις δικές μας παρατηρήσεις γύρω από τι μας άφησε τελικά η συζήτηση που το ακολούθησε και κάνουμε μια κουβέντα με τον βασικό δημιουργό του, δημοσιογράφο, Άρη Χατζηστεφάνου. συνέντευξη στους: Δημήτρη Ζόγκα, Σπύρο Μαυρογιάννη, Λευτέρη Γώγο

Η δημιουργία του Debtocracy βασίζεται αποκλειστικά σε νέες μορφές παραγωγής και διανομής όπου παραγωγός γίνεται ο ίδιος ο θεατής και η διανομή γίνεται κάτω από την ελεύθερη άδεια Creative Commons. Τι σας οδήγησε σε αυτή την επιλογή; Πιστεύετε ότι η επιλογή αυτή έπαιξε ρόλο στην ευρύτατη διάδο-ση του ντοκιμαντερ μέσω του διαδικτύου;

Καταρχήν θεωρούμε ότι κάθε προϊόν πνευματικής δημιουργίας πρέ-πει να είναι ελευθερο προς χρήση από όλους. Προφανώς το σημε-ρινό οικονομικό σύστημα ενώ στηρίζεται όλο και περισσότερο στην παραγωγή και διαχείριση πληροφορίας αδυνατεί από τη φύση του να βρεί έναν τρόπο για να εξασφαλίσει και την επιβίωση των μι-κρών παραγωγών πληροφορίας και την ελεύθερη πρόσβαση όλων σε αυτή.

Στην περίπτωσή μας ήταν προφανές ότι δεν θα μπορούσαμε να είχα-με ζητήσει χρηματόδοτηση από εταιρείες ή κόμματα – καθώς θα δη-μιουργούνταν δεσμεύσεις για το τελικό προϊόν. Από τη στιγμή όμως που ανέλαβε ο κόσμος την χρηματοδότηση ύπήρχε ένας επιπλέον λόγος για να δώσουμε σε όλους τα δικαιώματα χρήσης και αναμε-τάδοσης.

Η πρωτοτυπία στο στάδιο της χρηματοδότησης αλλά και οι δυναντό-τητες που προσφέρει το ίντερνετ βοήθησαν στην ταχύτερη διάδοση του ντοκιμαντέρ, Εν τέλει, όμως, η ανταπόκριση του κόσμου οφείλε-ται στο πολιτικό μήνυμα του ντοκιμαντέρ και όχι στα μέσα που χρη-σιμοποιήθηκαν. Ο κόσμος έδειξε ότι είναι έτοιμος να δεχτεί ριζοσπα-στικές ερμηνείες για τα αίτια της κρίσης και κυρίως κατανοεί ότι οι πληροφορίες της κυβέρνησης και των κυρίαρχων ΜΜΕ εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα.

Είσαστε ικανοποιημένοι από τον τρόπο που υποδέχτηκε το όλο

εγχείρημα αρχικά ο «απλός κόσμος» και στην συνέχεια οι συ-νάδελφοι σας δημοσιογράφοι αλλά και οι οργανωμένες αριστε-ρές δυνάμεις;

Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν απρόσμενη. Κανένας μας δεν πε-ρίμενε να έχουμε σχεδόν ένα εκατομμύριο views τον πρώτο μήνα. Και τα μηνύματα που λαμβάναμε ήταν πραγματικά συγκινητικά. Ο κόσμος της δημοσιογραφίας αντέδρασε με διαφορετικούς τρόπους. Πάρα πολλοί συνάδελφοι (και ανάμεσά τους γνωστοί και καταξιωμέ-νοι συνάδελφοι) μας τηλεφώνησαν για να μας συγχαρούν αλλά αυτοί που τελικά έγραψαν θετικές κριτικές ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα.

Στις αρνητικές κριτικές τα πράγματα ήταν πιο αναμενώμενα. Έγιναν από αυτούς από τους οποίους περιμέναμε (και ευχόμασταν) να γί-νουν. Διαφορετικά θα είχαμε αποτύχει στο στόχο μας. Υπήρχε φυσικά και επικοδομητική κριτική με πολύ εύστοχες επισημάνσεις.

Όσο για τις οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς και πάλι οι αντι-δράσεις ήταν λίγο πολύ αναμενώμενες. Κάποιοι ενοχλήθηκαν για την κριτική που ασκούμε στην ευρωζώνη, κάποιοι για το ότι δεν ζητάμε άμεση λαοκρατία και κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων ενώ κά-ποιοι άλλοι μας κατηγορούσαν για «ρεφορμιστική» και «διαχειριστι-κή» λογική. Το εντυπωσιακό ήταν ότι ενώ οι ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς είχαν τις γνωστές θέσεις, δεκάδες οργανώσεις από τη βάση αυτών των κομμάτων μας καλούσαν για προβολές και ομιλίες σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Μια από τις πιο προσφιλείς κριτικές σχετικά με τον τρόπο που παρουσιάζεται το ζήτημα του χρέους μέσα από το Debtocracy είναι και ότι «υπερτονίζεται το παράδειγμα του Ισημερινού» σε αντίθεση με παραδείγματα άλλων κρατών που βίωσαν την επο-πτεία του ΔΝΤ καθώς επίσης και ότι «αποκρύπτονται» σημαντι-

/ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ #16

κές διαφορές της οικονομικής συγκρότησης μιας χώρας της ευ-ροζώνης χωρίς σημαντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές με αυτήν μιας πετρελαιοπαραγωγού χώρας όπως ο Ισημερινός. Πως απα-ντάτε σε αυτό;

Καταρχήν ποτέ δεν είπαμε ότι η Ελλάδα είναι Ισημερινός. Απλώς αυτή η μικρή χώρα στην άλλη άκρη του κόσμου παρουσιάζει ορι-σμένες ομοιότητες χάρη στις οποίες μπορούμε να αντλήσουμε μερι-κά συμπεράσματα. Καταρχήν, είχε ομολογιακό χρέος και ήταν εγκλω-βισμένη στη δική της «ευρωζώνη» - λόγω της αλλαγής του εθνικού νομίσματος με το δολάριο – ενώ είχε γνωρίσει από πολύ παλιά τις καταστροφικές συνέπειες από τη δράση του ΔΝΤ. Επίσης το χρέος της, σε αναλογία του ΑΕΠ δεν διέφερε και τόσο από το ελληνικό. Όσο για το πετρέλαιο ας μην ξεχνάμε ότι προσφέρει μόνο το 25% του ΑΕΠ – δεν είναι δηλαδή τόσο καθοριστικός παράγοντας όσο αφήνε-ται να ενοηθεί.

Εν τέλει, όμως, αυτές οι ομοιότητες είναι δευτερεύουσας σημασί-ας. Η ουσία είναι ότι ένας λαός είπε όχι στο ΔΝΤ, τους ξένους δανει-στές αλλά και τις τοπικές οικονομικές ελίτ και απαίτησε το αυτονόητο: Να ανοίξουν τα βιβλία του δημοσιου χρέους και να μάθει τι χρωστά-ει και σε ποιόν. Αν αυτό είναι τόσο «τριτοκοσμικό» και μετατρέπει τη χώρα σε «μπανανία» όπως λένε στελέχη της κυβέρνησης... ας γίνου-με και εμείς μπανανία. Στα δυο μεγάλα κόμματα κάποιοι έχουν απο-θρασυνθεί τόσο πολύ που όταν λες τη λέξη διαφάνεια νομίζουν ότι τους βρίζεις.

Υπάρχει από την άλλη και η «αριστερή κριτική» που κυρίως έχει να κάνει με τον υπερτονισμό της σημασίας της συγκρότησης της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που καταλήγει σε «διαχειριστική λύση». Πόσο βάσιμη θεωρείτε μια τέτοια κριτική;

Είμαστε νομίζω σαφείς όταν λέμε ότι η ΕΛΕ είναι απλώς ένα εργα-λείο μιας ευρύτερης μάχης. Μιας μάχης που εν τέλει έχει ώς στόχο να ανατρέψει τις ισορροπίες του κεφαλαίου και τις εργασίας προς όφε-λος του δεύτερου. Φυσικά μόλις η ελληνική Αριστερά καταθέσει συ-γκεκριμένες προτάσεις για την έξοδο από την κρίση και σταματήσει να είναι ουραγός των εξελίξεων και να παίζει άμυνα σε ένα εξαρχής χαμένο παιχνίδι εμείς είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε.

Τι ρόλο παίζει τελικά η παγκόσμια δομική καπιταλιστική κρίση σχετικά με το ειδικό χρέος της Ελλάδας;

Είναι ο σημαντικότερος και πλέον καθοριστικός παράγοντας της κρί-σης. Η κρίση αυτή μετουσιώθηκε σε κρίση της ευρωζώνης και στη συνέχεια μετασχηματίστηκε περαιτέρω ανάλογα με τα ιδιαίτερα χα-ρακτηριστικά κάθε χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Προφανως η ελληνική οικονομία ήταν ο αδύναμος κρίκος λόγω των δικών της δομικών προβλημάτων που σχετίζονται με την προκλητι-κά άδικη φορολόγηση, τη διαφθορά κτλ. Σε τελική ανάλυση όμως η γεννεσιουργός αιτία της κρίσης σχετίζεται με την πτώση των ρυθ-μών ανάπτυξης που προκάλεσε και την κρίση της δεκαετίας του 70.

Ήταν τελικά τα δημόσια έργα, το δόγμα της «Ισχυρής Ελλάδας» μια φούσκα;

Από τη μια ήταν φούσκα και από την άλλη ήταν ένα μέσο αναδιανο-μής πλούτου στο εσωτερικό της χώρας. Οι φορολογούμενοι πλήρω-ναν προς το κράτος και την ΕΕ χρήματα τα οποία κατέληγαν σε μεγά-λες εταιρείες εντός και εκτός της χώρας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα προφανή παραδείγματα των ολυμπαικών αγώνων ή των εξοπλι-σμών. Αν κατασκευάζεις έναν αυτοκινητόδρομο για να κινούνται πιο οικονομικά τα φορτηγά περιμένεις να πέσουν και οι τιμές των αγρο-τικών προίοντων στη λαϊκή. Αν δεν συμβεί αυτό κάτι δεν πηγαίνει καλά. Το παράδειγμα είναι προφανώς απλοϊκό αλλά δείχνει ότι δεν ήταν οι πολίτες που ωφελήθηκαν από τα μεγάλα έργα τα οποία πλή-ρωσαν δυο και τρείς φορές πάνω από το πραγματικό τους κόστος.

Το τελευταίο διάστημα παρά τις επίμονες διαψεύσεις κυβέρνη-σης και «τρόικας», πυκνώνουν τα δημοσιεύματα στον ελληνικό και ξένο τύπο, για την αναπόφευκτη αναδιάρθρωση του δημό-σιου χρέους κυρίως από την σκοπιά της «ικανοποίησης των δα-νειστών». Μπορούμε παρ’ όλα αυτά να μιλάμε για το σενάριο της ολικής διαγραφής του χρέους; Με ποιόν τρόπο βοηθάει σε αυτό η πρωτοβουλία για την συγκρότηση της Ε.Λ.Ε; Είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη η ύπαρξη της για να επιτευχθεί στάση πληρωμών;

Καταρχήν η συζήτηση για αναδιάρθρωση αποδυκνείει την χρεοκοπία της πολιτικής της κυβέρνησης. Κανένας πλέον δεν έχει αυταπάτες ότι μπορεί να πληρωθεί αυτό το χρέος. Απλώς η κυβέρνηση Παπανδρέ-ου προσπαθεί να κερδίσει χρόνο για να επιτρέψει στις ξένες τράπεζες να ξεφορτοωθούν τα ελληνικά ομόλογα, να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία και να ανατρέψει όλα τα εργασιακά δικαιώματα που κερ-δήθηκαν με ανθρώπινες ζωές τους τελευταίους αιώνες.

Η αναδιάθρωση θα ωφελήσει μόνο τις ξένες τράπεζες. Γενικότε-ρα κάθε κίνηση «κουρέματος», αναδιάρθρωσης ή ακόμη και στάσης πληρωμών θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα εάν επιβληθεί με πρωτοβουλία των δανειστών και όχι του δανειζόμενου.

Είναι αλήθεια ότι η στάση πληρωμών από την πλευρά του δανειστή μπορεί να γίνει και χωρίς την ΕΛΕ. Το παράδειγμα της Αργεντινής όμως – όπου δεν υπήρξε ΕΛΕ – δείχνει ότι πρέπει να γνωρίζεις όσο το δυνατόν περισσότερα για τα χαρακτηριστικά του χρέους (π.χ ποιοί ειναι οι μικροί και ποιοί οι μεγάλοι ομολογιούχοι, ποιά ομόλογα ανή-κουν σε ασφαλιστικά ταμεία κτλ). Μόνο με αυτή τη γνώση μπορείς να χρησιμοποιήσεις την στάση πληρωμών προς όφελος των εργα-ζομένων. Να αποτελέσει δηλαδή ένα μοχλό για ευρύτερες κοινωνι-κες αλλαγές. Διαφορετικά ακόμη και αν διαγράψεις όλο το χρέος θα το βρείς μπροστά σου σε λίγα χρόνια.

Συνδέεται η απόλυση του Άρη Χατζηστεφάνου από τον ΣΚΑΪ με την επιτυχία του Debtocracy;

Το Debtocracy περιελάμβανε αρκετές από τις ιδέες και τις πολιτικές θέσεις που παρουσίαζα τους τελευταίους μήνες στην εκπομπή μου. Υπό αυτή την έννοια συνδέεται. Η απόλυση ήταν πολιτική και φοβά-μαι ότι αρκετοί άλλοι συνάδελφοι που εξέφραζαν εναλλακτικές από-ψεις και σε άλλα μέσα θα δούν το δρόμο της εξόδου.

Στο άρθρο «Από ρουφιάνοι, «Πρετεντέρηδες»» διαβάζουμε για την ζοφερή κατάσταση των εργασιακών συνθηκών στα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Μπορούν εγχειρήματα εναλλακτικής δημοσιογραφίας όπως το The Press Project και το Debtocracy να αποτελέσουν μια διέξοδο από αυτή την κατάσταση; Υπάρχει πλέον επιστροφή για τα παραδοσιακά μέσα (Τύπος, Τηλεόραση);

Τα παραδοσιακά μέσα παραμένουν κυρίαρχα και αυτό δεν πρόκει-ται να αλλάξει στο άμεσο μέλλον. Πλέον όμως υπάρχουν και εναλλα-κτικές λύσεις. Για να διαπιστώσουμε ένα είναι βιώσιμο το εγχείρημα του Debtocracy θα πρέπει να δούμε εάν μπορεί να συντηρεί οικονο-μικά τους επαγγελματίες που εργάστηκαν γι’αυτό αφιλοκερδώς. Δεν είναι εύκολο αλλά είναι βέβαιο ότι ανοίγονται τεραστιες προοπτικές.

Υπάρχει η ιδέα για ένα ακόμη ντοκιμαντέρ; Ποιά είναι τα επόμε-νά σας σχέδια;

Ο κόσμος έδειξε ότι περιμένει συνέχεια και παρά το γεγονός ότι δεν είμασταν προετοιμασμένοι δουλεύουμε ήδη πάνω σε κάποιες ιδέ-ες. Προς το παρόν μας ενδιαφέρει να φτάσει το περιεχόμενο του Debtocracy και σε κόσμο που δεν έχει πρόσβαση στο Ιντερνετ και κυρίως να παρουσιάσουμε με κάθε μέσο και το υλικό που δεν χώρε-σε στο ντοκιμαντέρ.

#17

Στη βιτρίνα ενός παλιατζίδικου, ενός καταστήματος με μεταχειρισμένα δεν περιμένεις να βρείς τιμές και μοδάτα αξεσουάρ. Βρίσκεις όμως κάτι πιο ακριβό, ένα συνονθύλευμα από αντικείμενα που κουβαλάνε τη φθορά όλων των προηγούμενων ιδιοκτητών τους. Μια βόλτα στη Δασκαλογιάννη και στη Σφακίων και με μια κάμερα στο χέρι, λιμπίζεσαι να χωθείς μέσα για να τα ψαχουλέψεις.

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Σαράντη

● τ

ο πα

ζάρι

(Δασ

καλο

γιάν

νη)

σε δεύτεροχέρι

/ ΚΑΤΩ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ #18

● κ

ύκλο

ς(Μ

πουν

ιαλή

και

Σφ

ακίω

ν γω

νία)

«1 Αυγούστου.

Δέρνω σύννεφα ώρες ολόκληρες . Αυτή η προσπάθεια να προβά-λω έξω μια εσωτερική δημιουργία, να καταστήσω αντικειμενικό το θέμα (προτού υποτάξω το αντικείμενο) είναι καθαυτό εξαντλητική. Και επί μέ-

ρες και μέρες δε διακρίνω τίποτα και νομίζω πως η προσπάθεια πάει χαμένη. Το σπουδαιότερο είναι να μην σταματήσει κανείς. Να πλέει επί μέρες και μέρες χωρίς να διακρίνει καμιά στεριά. Οι περισσότεροι καλ-

λιτέχνες και επιστήμονες είναι άνθρωποι της ακτής που νομίζουν ότι χάθηκαν μόλις παύσουν να βλέπουν στεριά- Ίλιγγος του κενού χώρου».

Andre Gide

Α π’ τα κόκκαλα βγαλμένος ο Σωτήρης Γκορίτσας («Βαλκανιζατέρ» ,«Μπραζιλέρο»), ξανάρχεται στο προσκήνιο με ένα ακόμη κωμικοτραγικό δημιούρ-γημα για τη σύγχρονη Ελλάδα και τους ανθρώ-πους της. Το ενδιαφέρον δεν γνωρίζω αν έγκειται σε αυτή καθαυτή την ταινία αλλά οι προθέσεις του

σκηνοθέτη και οι σκέψεις του πάνω στο νέο του εγχείρημα, σίγουρα μπο-ρούν να προκαλέσουν διάφορες σκέψεις.

«Ένα πράγμα με το οποίο είμαι ποτισμένος από μικρό παιδί, είναι ότι δεν υπάρχει δράμα χωρίς κωμωδία. Και το ανάποδο. Την ίδια στιγμή που κλαίγαμε τον παππού, ένα ελάχιστο πράγμα, μια τούμπα της νονάς μας έκανε να βάζουμε τα γέλια... Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι δεν είμαστε οι-κογένεια τρελών αλλά ότι αυτή είναι η ελληνική στάση ζωής. Εξού και ο Καραγκιόζης. Δεν γελάμε δηλαδή από επιλογή αλλά από ανάγκη να αντέ-ξουμε τα δύσκολα. Μετά βέβαια ήρθαν κάποιοι σαν τον Γούντι Άλεν και απέδειξαν ότι λάθος κοκορευόμουν, δεν πρόκειται καθόλου για ελληνι-κή αποκλειστικότητα».

Αυτές ακριβώς οι δύο λέξεις, «ελληνική» και «αποκλειστικότητα», αποτελούν το περιεχόμενο του άρθρου αυτού. Δύο λέξεις οι οποίες, έχουν κατά καιρούς παρερμηνευθεί, έχουν υποτιμηθεί ή υπερεκτιμηθεί - έχουν ξεχαστεί ολότελα. Ο ελληνικός κινηματογράφος νοσούσε και νο-σεί γιατί είχε -ίσως άσχημα και με λάθος τρόπο- προσκολληθεί στο πλέγ-μα που αυτές οι δύο λέξεις δημιουργούν. Η απαίτηση του καλλιτεχνικού δημιουργού να κλειστεί μέσα στην εθνική παράδοσή του, να την αναζωο-γονήσει και να μην την διαψεύσει, γίνεται μια εμμονή, συχνά στα όρια της ανελευθερίας. Ένα έργο, μια ταινία, γίνεται τέχνη «εθνικής ωφέλειας», μια τέχνη «στρατευμένη» στις ανάγκες του εθνικού σκοπού.

Πράγματι, έχουν υπάρξει πολλές αριστουργηματικές ταινίες συνο-δευόμενες από ιδιαίτερα σκηνοθετικά τεχνάσματα, που χαρακτηρίζουν απόλυτα την εφηβικότητα του «τρανού» μας έθνους και σκιαγραφώντας επιτυχώς το πνεύμα του εκάστοτε καιρού, με μπούσουλα τις αναμνή-σεις του παρελθόντος. Δεν σταματάει όμως εκεί η ιστορία. Η πλειοψη-φία των ταινιών ανήκει στο κεφάλαιο: αποτυχημένες προσπάθειες ανα-βίωσης του ελληνικού πνεύματος (που ανάθεμα αν υπάρχει ) και δυ-στυχώς δεν περιέχει προσωπικές πειραματικές απόπειρες. Αυτό, βέβαια, αφορά και τις υπόλοιπες μορφές τέχνης αλλά όσο μιλάμε εδώ για κινη-ματογράφο, περιοριζόμαστε σε αυτό. Αν ρίξει μια ματιά κανείς στο ιστο-ρικό του ελληνικού κινηματογράφου, θα εντοπίσει πολλά στοιχεία που επαληθεύουν την παραπάνω άποψη. Προβολή παραδοσιακών στερότυ-πων, επανάληψη ελληνικών στεροτυπικών συμπεριφορών, παρουσίαση οπισθοδρομικών αντιλήψεων και συνηθειών ελληνικής πραγματικότητας

(πάλι πίσω στο ’50;), κουραστικές επαναλήψεις παρόμοιων στοχασμών και αναζητήσεων σχετικά με τον τρανό και αθάνατο αρχαίο μας πλούτο, με κύριο γνώρισμα τη «βλαχουριά» του Έλληνα που συνοδεύει κάθε σε-νάριο, και άλλα πολλά.

Και το μόνο, πλέον, που μπορεί να μας χαροποιήσει στο 2011, είναι ότι μάλλον ο ελληνικός κινηματογράφος άρχισε να εμφανίζει σημάδια ανάρρωσης. Επιτέλους, ξεπροβάλλουν κάποιες ατομικές προσπάθειες, διόλου χειραφετημένες άλλα πλήρως πνευματικά ανεξάρτητες που έρχο-νται να γκρεμίσουν όλον αυτό τον «καλλιτεχνικό μιλιταρισμό». Άλλωστε, σε μια εποχή περισυλλογής η ελληνική αρμοδιότητα βρίσκεται στα χέρια της νοθρής ιδιοσυγκρασίας αστών, γιατί να ισχύσει αυτό και στον κύκλο της τέχνης; Κι όπως έχουν πει κι άλλοι -και συμφωνεί με τη σειρά του ο κ. Γκορίτσας- δε θα αφήσουμε τη «νοικοκυροσύνη» να κατακτήσει ολόκλη-ρη την ελληνική νιότη. «Χρειαζόμαστε μερικές ταραγμένες ψυχές που το αναρχικό πλεόνασμα των δυνάμεών τους θα εξωτερικευθεί και θα πραγ-ματοποιηθεί σε έργο, σε ακτινοβόλημα». Δυστυχώς, ή ευτυχώς, ο κόσμος αλλάζει το σινεμά και όχι το ανάποδο. Υπάρχει λοιπόν το σινεμά που πρέ-πει να έχει διάλογο με την κοινωνία, να θέλει να την ακούσει, να την πα-λέψει, να τη φιλήσει, να τη χαστουκίσει, να τη ζήσει και να την αισθανθεί και όχι να πισωγυρίσει και να αναμασήσει το παρελθόν της. Γι’ αυτό λοι-πόν, ας ξεκολλήσουμε από αυτή την περιβόητη «ελληνική αποκλειστικό-τητα» κι ας ενδυναμώσουμε την προσωπική πρωτοβουλία. Αυτά, ίσως, να ήθελε να θίξει και εν λόγω σκηνοθέτης αλλά καλύτερα να κρίνουμε από τα αποτελέσματα. Θα τον διαψεύσουν ή όχι;

/ THE CINEMATIC ORCHESTRA

απ' τα κόκκαλα βγαλμένηη «ελληνική αποκλειστικότητα»

της Μελίνας Λασηθιωτάκη

Οδός Σαρπηδώνος, Παλιό Λιμάνι

#20

δ έκα χρόνων είναι πλέον η ανακάλυψη ότι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας είναι πρόσφορο έδαφος για την σκηνοθεσία υπερθεαμάτων. Η αντιτρομοκρατι-κή, καμαρωτή με τις επιβλητικές στολές της απο-τελεί έναν συχνότατο επισκέπτη του δελτίου ειδή-σεων προκειμένου να υπενθυμίζει την επιτυχία του

κράτους δικαίου, το απαράβατο της έννομης τάξης και την ανυπέρβλητη αξία της ανθρώπινης ζωής και της ατομικής ιδιοκτησίας που, ας το πού-με πιο σιωπηλά μην τυχόν και το ακούσει κανείς, είναι κλιμακωτή σε ευ-θεία αναλογία με το κοινωνικό status του εκάστοτε θύματος. Εκεί που ολοφάνερα όμως θα έπρεπε να τίθεται ένα ζήτημα δικαίου, αυτό υπο-καθίσταται με αφηρημένες κατηγορίες “δημόσιας τάξης”, “υπονόμευσης της δημοκρατίας”, “πολιτικής υπακοής”, με τον υποτιθέμενο ανθρωπισμό που υπόρρητα επικαλείται να αφήνει απ' έξω του τους ανθρώπους που τελούν την “τρομοκρατική” πράξη. Αντίθετα, μιλούν για το φαινόμενο της τρομοκρατίας, την κοινωνική μάστιγα που πλήττει την έννομη τάξη σάν φυσική καταστροφή, σάν δυσλειτουργία στον κρατικό προγραμματισμό που μπορούμε να καλέσουμε το τμήμα τεχνικής υποστήριξης να διορ-θώσει.Κατά συνέπεια, μία ουσιώδης νέα διαπραγμάτευση της ανάγκης ύπαρξης της φιλοσοφίας δεν θα μπορούσε ούτε να ενσωματώνεται σε κάποια απ'τις δύο παραδόσεις, ούτε να αποτελέσει μια προσπάθεια εύ-ρεσης του μέσου όρου τους.

Στο πρώτο μανιφέστο του, ο Αλαίν Μπαντιού εντόπιζε τέσσερις βα-σικούς μηχανισμούς στοχασμού (τέχνη, επιστήμη, πολιτική, έρωτας) που στην “συγκόλλησή” (suture) τους με την φιλοσοφική πράξη οδηγούν σε αγκύλωση, απομακρύνοντάς την σκέψη απ' την αλήθεια. Θεωρώντας δε την άρνηση της αλήθειας νεο-σοφιστεία, επιχείρησε με μια “πλατωνική χειρονομία” όπως την ονομάζει να διαλύσει τις σοφιστικές προκαταλή-ψεις των απόγονων του Χάιντεγγερ προκειμένου να αποκαταστήσει την φιλοσοφία στον τόπο της αλήθειας.

Σ' αυτές τις συνθήκες, η κυκλοφορία του κειμένου του Αλμπέρ Καμύ και η εξαιρετική πραγμάτωσή του στο σανίδι (στο μπουντρούμι εν προ-κειμένω) από την θεατρική ομάδα Σημείο Μηδέν, σε συνδυασμό με τις χρονικές, τοπικές και κοινωνικές συνιστώσες διαπραγμάτευσής του ξε-φεύγουν κατά πολύ από τα απλοϊκά πλαίσια της ψυχαγωγίας. Ακολου-θώντας την ιστορία μίας ένοπλης ομάδας στην πολυτάραχη Ρωσία του 1905, την εποχή που η χώρα θα στιγματιστεί με μια αποτυχημένη επα-νάσταση απέναντι στο τσαρικό καθεστώς, συντάσσει ένα ψυχογράφημα όλων των ατομικών προδιαθέσεων και πεποιθήσεων που μέσω ρήξεων, συγκλίσεων και συμβιβασμών παρήγαγαν την ένοπλη δράση.

Η απόπειρα δολοφονίας του Μεγάλου Δούκα Σέργιου γύρω απ' την οποία αναπτύσσεται το κείμενο θα μπορούσε να συνοψιστεί σε πέντε φράσεις. Η σημασία του έργου δεν έγκειται όμως στην λογοτεχνική απει-κόνιση ιστορικών γεγονότων και διόλου τυχαία στο μεγαλύτερό του μέ-ρος στροβιλίζεται ανάμεσα στις εσωτερικές και εξωτερικές αντιφάσεις των χαρακτήρων. Υποδιαιρεί την άκαμπτη πολιτική κατηγορία της τρο-μοκρατίας σε διαφορετικά κοινωνικο-ιστορικά πλαίσια που με την σειρά

Albert Camus, Οι ΔίκαιοιΝεφέλη, Μετάφραση: Σάββας Στρούμπος

του Γιάννη-Ορέστη Παπαδημητρίου

/ THE BOOKS

τους υποδιαιρούνται σε διαφορετικές οργανώσεις που υποδιαιρούνται σε μεμονωμένα άτομα που αποσυντίθενται σε εσωτερικούς λογικούς και ψυχολογικούς μηχανισμούς. Φιλοσοφεί προς μια οντολογία αφοσιωμέ-νη στην αποκατάσταση της σχετικιστικής υφής του Δικαίου. Στις απολή-ξεις της βρίσκει το άτομο, τον συνειδητό πολίτη, το υποκείμενο του Δι-καίου στο οποίο είναι εγγεγραμμένες εμπειρίες, πράξεις και σκέψεις, που ακόμα και κάτω από την στέγη της Ιδέας και της οργάνωσης εξακολου-θεί να ζει κατακερματισμένος, γεγονός που εκφράζεται με την άναρθρη διαλεκτική διάστασης και συγγένειας ανάμεσα στον μεσσιανισμό του Στε-πάν, τον πραγματισμό του Ορλόφ, τον υπαρξισμό της Ντόρα και τον ρο-μαντισμό του Καλιάγιεφ.

Είναι μέσω αυτής της ανατομίας που η ανάγνωση των Δίκαιων απε-μπολεί κάθε χαρακτηριστικό ανώδυνης διασκέδασης. Είναι από τις λίγες φορές που με τέτοια άνεση ένα κείμενο επικυρώνει την αναγκαιότητά του καθώς εμφανίζεται με στιβαρότητα εφάμιλλη ενός πολεμικού δοκί-μιου ή ενός πρωτοσέλιδου εφημερίδας. Και καθώς ο τρόπος διαπραγμά-τευσης των κοινωνικών ζητημάτων έχει καταντήσει εν πολλοίς μονοδιά-στατος, κάθε κλονισμός του ενικού αυτού λόγου είναι επιθυμητός ακόμα κι αν προέρχεται από πεδία όπως αυτό της τέχνης που βλακωδώς έχουν υποβιβαστεί σε παραγέμισμα του “ελεύθερου χρόνου”. Η παρούσα έκδο-ση συμπληρώνει το εξαιρετικώς μεταφρασμένο – από τον σκηνοθέτη της παράστασης Σάββα Στρούμπο - κείμενο του Καμύ με αισθητικές και ιστο-ρικές αναλύσεις που αναδεικνύουν με επαρκέστατο τρόπο τα πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης του κειμένου.

«Ποιό φόνο; Εγώ το μόνο που θυμάμαι ήταν μια πράξη δικαιοσύνης»

#21

Όταν κάποιος ακούει «ακολουθώντας το κοκκινο μπαλόνι» έχει απορίες... Είμαστε τρείς φοιτήτριες που σπουδάζουμε Χανιά και στον ελέυθερο μας χρόνο, μας αρέσει να ασχολούμαστε με κάθε είδους κατα-σκευές. Συγκεκριμένα καταπιανόμαστε με κοσμήματα, αξεσουάρ, διακο-σμητικά για το σπίτι, ζωγραφική.

Ενδιαφέρον ακούγεται. Αλήθεια πως ξεκινήσατε; Πάντα μας άρεσε να φτιάχνουμε μόνες μας διάφορα πραγματάκια, με υλικά που βρίσκουμε γύρω μας. Τα τελευταία χρόνια στα Χανιά παρακολουθήσαμε ένα σεμινά-ριο για το χειροποίητο κόσμημα στον πολυχώρο Πολυ τεχνείο στη Ντα-λιάνη, όπου κάποιος μπορεί να δει και τη δουλειά μας. Δεν μείναμε όμως εκεί, αλλά το εξελίξαμε περισσότερο και αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε και άλλα υλικά δημιουργώντας συνθέσεις που απευθύνονται σε κοινό με δι-αφορετικά γούστα, πιστεύουμε.

Τι υλικά χρησιμοποιείτε; Ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε κοσμήματα με αλ-πακά, ορέιχαλκο και χαλκό που έιναι μέταλλα τα οποία πωλούνται στο εμπόριο σε φύλλα και με κατάλληλη επεξεργασία πέρνουν το σχήμα που θέλουμε. Κατόπιν, υπάρχει η επιλογή να τα στολίσουμε με χρώμα (σμάλ-το κατα προτίμηση), φύλλα χρυσού, ύφασμα, χαρτόνι κλπ και να τους δώ-σουμε την τελευταιά πινελιά με υγρό γυαλί. Στη πορέια ήρθαμε και σε επαφή με νεα υλικά όπως η πλαστελίνη-φίμο που σου δίνει και αυτή δι-αφορετικά αισθητικά αποτελέσματα και επεξεργάζεται έυκολα. Το τελευ-ταίο χρόνο ασχολούμαστε και με το ύφασμα, με το οποίο έχουμε πολλές επιλογές φτιάχνοντας τσαντες, πορτοφόλια, καπονοθήκες, ακόμα και λευ-κά είδη. Είναι πολύ ωραίο να φτιάχνεις πράγματα για το σπίτι σου με τα χρώματα και τα υφάσματα που σου αρέσουν, και να φοράς τα κοσμήμα-τα που πάντα ήθελες, φτιάχνοντας τα μόνος σου.

Όντως, το να φτιάχνεις κάτι εσύ, σου δίνει πολλές επιλογές! Αλλά πως μπορεί να εκτιμήσει ο κόσμος την αξιά του χειροποίητου την εποχή του ΙΚΕΑ; Μπορεί να την εκτιμήσει αρκει να είναι ποιοτικό και οι-κονομικά προσιτό. Άλλωστε στο βωμό της φθηνής μαζικής παραγωγής των πολυεθνικών εκτός από την ποιότητα θυσιάζονται και οι ανεξάρτη-τοι μικροπωλητες και δημιουργοί. Είναι, συν τοις άλλοις, τροχοπέδη για τη δημιουργηκότητα και τη φάντασία, αλλά τι να πεις, έτσι έιναι ο καπι-ταλισμός.

ακολουθώνταςτο κόκκινο

μπαλόνι

Η Αλεξάνδρα, η Άννα-Μαρία και η Βερόη φτιάχνουν μικρά, χειροποίητα

κοσμήματα και αξεσουάρ. Και μας μιλάνε γι' αυτά.

Ισχύει. Αυτό που με ταλανίζει από την αρχή της συνέντευξης εί-ναι πως προέκυψε το όνομα «ακολουθώντας το κόκκινο μπαλό-νι». Σχετίζεται με την ταινία; Δε θα το λεγα. Μας αρέσει το κόκκινο μπαλόνι, χωρίς να έχουμε δει την ταινία! Παραπέμπει σε κάτι δυναμικό και συνάμα επαναστατικό, που σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις εκεί που δεν θα έφτανες αν δεν υπήρχε στόχος, κίνητρο, κάτι που να σε συναρπάζει! Αυτό έχουμε στο μυαλό μας και αυτό θέλουμε να μεταδώσουμε.

Πως σκοπεύετε να εξελίξετε τη δουλειά σας; Τι έιναι πρόκληση για σας; Ο στόχος μας είναι να φτιάχνουμε κοσμήματα, που να ευχαρι-στούν το κόσμο που τα φοράει. Αισθανόμαστε πολύ όμορφα όταν βλέ-πουμε κάποιον στο δρόμο με τα κοσμήματα μας! Θα μας άρεσε να μάθου-με και άλλες τεχνικές. Επίσης να ασχοληθούμε με την επεξεργασία άλ-λων υλικών όπως το ξύλο, το χαρτόνι ή το πλαστικό για την κατασκευή επίπλων, φωτιστικών, και άλλων χρηστικών αντικειμένων. Η μεγαλύτε-ρη πρόκληση, όπως και σε αυτό που σπουδάζουμε, είναι η εξάσκηση της εφευρετικότητας και της δημιουργηκότητάς μας. Η προπάθια, δηλαδή, να φτιάξουμε κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει με το βέλτιστο τρόπο (ποιοτι-κά, οικονομικά), καταλήγοντας σε επιτυχία ή αποτυχία. Γιαύτο είναι η κα-λύτερή μας όταν κάποιος μας περιγράφει το κόσμημα η το αντικέιμενο που επιθυμεί και εμείς ψάχνουμε τα μέσα να το κατασκευάσουμε Επίσης θα θέλαμε κάποια στιγμή να φτιάξουμε ένα site για να είναι πιο εύκολη η επικοινωνία μας με το κόσμο.

Που μπορεί να βρει κανέις και να αποκτησει τα αντικείμε-να και τα κοσμήματα σας; Ή και να επικοινωνήσει μαζί σας;Προς το παρόν, στη διεύθυνσή μας στο myspace και στο facebook. Κά-ποια πράγματα μας μπορέι κανείς να τα αγοράσει από το Πολυ-Τεχνείο (Χ. Νταλιάνη 40). Επίσης, μπορεί κάποιος να επικοινωνήσει μαζί μας και μέσω e-mail (που θα βρεί στις σελίδες μας) και να του αποσταλεί ο κα-τάλογός μας. Στέλνουμε παραγγελίες σε όλη την Ελλάδα και η πληρωμή γίνεται με αντικαταβολή.

Facebook: Ακολουθώντας το κόκκινο μπαλόνι (Χειροποίητα κοσμήματα)myspace: www.myspace.com/ava_handmade_accessories

Κάποιοι υπερ-ήρωες γεννιούνται έτσι. Άλλους τους έκανε το πανεπιστήμιο της ζωής. Ακολουθεί μικρός οδηγός για το πως οι αγαπημένοι μας χαρακτήρες βρήκαν το δρόμο τους....

/ COMICS

1. The "amazing" Spider-man Ή αλλιώς ο κλα-ψιάρης Peter Parker, τον τσίμπησε μια αραχνού-λα και αποφάσισε να σώσει τον κοσμό... φαντά-σου να τον τσιμπούσε καμιά ακριδά τι θα είχε γί-νει!

2. Fantastic Four Eπιστήμονες (και καλά) που είχαν βγει τσάρκα στο διάστημα και τους πέτυχε ηλιακή καταιγίδα. Mε τέτοια τύχη για βαφτιστήρια του Μητσοτάκη τους κόβω.

3. Superman Ο φιλικός, καλόκαρδος, εξωγηι-νούλης του διπλανού πλανήτη. Στον Krypton θα ήταν το σπασικλακί του σχολείου, αλλά στη Μη-τρόπολη είναι ο ένας και μοναδικός. Respect στο κόκκινο σωβρακάκι!

4. Iron-man Το κλασσικό κακομάθημένο κωλο-παίδι που έχει λεφτά για κάψιμο. Όταν βαρέθη-κε τα πάρτυ και τα gala είπε να φτιάξει μια γαμά-τη στολή και να πάει να πολεμήσει το έγκλημα... και έδωσε και στους κολλητούς του για να παί-ζουν όλοι μαζί

5. The Batman Kι άλλο πλουσιόπαιδο, αυτό όμως έχασε τους γονείς του όταν ήταν πιτσιρίκι (μπου - χου - χου!!). Έτσι φόρεσε την μάσκα του, πήρε τα gadgetάκια του, βρήκε κι ένα τσιράκι και ξεχύθηκε στους δρόμους της Gotham City.

6. Captain America Oh, say! can you see... τι να πει κανείς!

7. Wolverine Big badass και μεγάλος κωλομπα-ράς. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ έτσι θα ήμουν αν είχα σκελετό από αδαμάντιο και οι πληγές μου επουλωνόνταν μόνες τους.

8. Flash Θα τον έχετε γνωρίσει σίγουρα από την σειρά Big Bang Theory μιας και ο Sheldon κάθε Halloween ντύνεται Flash. H ιστορία του είναι κλασική Ένας υποτονικός επιστήμονας που δού-λευε για την αστυνομία ( έπαθε ένα ατύχημα με ηλεκτρικό ρεύμα και ραδιενεργά χημικά (προ-φανώς) και απέκτησε την ιδιότητα να έχει τέλεια αντανακλαστικά κι να τρέχει απίστευτα γρήγορα.

9. Τeenage Μutant Νinja Τurtles Μεταλλαγμέ-νες νίντζα χελώνες. τέλος!

10. Green lantern Πιλότος που βολόδερνει, πέ-φτει πάνω σε εξωγήινο που του παραδίδει ένα πράσινο μαγικό φανάρι και αποκτά loco υπερδυ-νάμεις. Έτσι επειδή μπορεί...

11. Αquaman Bρήκε την χαμένη ατλαντίδα όταν ήταν μικρός και έμαθε τα μυστικά για να επιβίω-νει κάτω από το νερό. Boooring!

12. Τhor Σκανδιναβός θεός με μαγική βαριο-πούλα και την περικεφαλαία του Asterix. Προσω-πικά θα προτιμούσα τον Άνουβις ή την Κάλι.

13. Wonder-woman Μυστήρια εξωγήινη ύπαρ-ξις με τις κλασσικές υπερδυνάμεις. Υποστηρίζει πως έιναι πριγκίπισα των Αμαζόνων. Α, κουβα-λάει κι ένα λάσσο μαζί της.

14. Silver Surfer Τσιράκι του ΥΠΕΡ κακού Galactus, συνήθιζε να τον τρέφει με πλανήτες ώσπου έφτασε στην γη και άλλαξε γνώμη. Μα-κράν το καλύτερο outfit από όλους, ο τύπος γυ-ρίζει το σύμπαν με σανίδα, ό,τι και και να πω εί-ναι λίγο.

του Παναγιώτη Orion

#24

Από κρύα σάντουιτς και καφέδες έως αραβικές πίτες, πίτσες και σπιτικά μαγειρευτά φαγητά ένα χρυσό τηλέφωνο πολλές φορές είναι αυτό που χρειάζεται, ειδικά αν είσαι φοιτητής ή απλώς άχρηστος στην κουζίνα.. Σε αυτό το τεύχος σας προτείνουμε οχτώ διαφορετικά ταχυφαγεία και μαγειρεία στα Χανιά με δωρεάν διανομή.

Το Everest είναι το εικοσιτετράωρο πολύ-ταχυφαγείο για όλες τις ώρες. Μπορεί κανείς να φάει εκεί ή να πάρει το φαγητό του στο χέρι ή και να πα-ραγγείλει από το σπίτι του. Το μενού διαθέτει φρέσκες σφολιάτες και πί-τες κατάλληλες για πρωινό, και πλούσια γκάμα σε καφέ, τσάι και φυσικούς χυμούς. Επίσης σερβίρουν και σάντουιτς με μεγάλη ποικιλία υλικών για να φτιάξει ο καθένας το σάντουιτς που ορέγεται ανά πάσα στιγμή. Αλλά (ακό-μη και για αυτούς που ίσως είναι σε δίαιτα ή δεν θέλουν να φάνε βαριά τα Everest έχουν στα ψυγεία τους) και φρεσκοκομμένες σαλάτες για ελα-φρύ γεύμα. ✚ Το Everest έχουν και πακέτα-προσφορές για ακόμη πιο φθη-νές λύσεις.

Η Πατριδογευσία βρίσκεται στη πλατεία των δικαστηρίων και είναι ταχυφα-γείο και μαγειρείο μαζί. Έτσι καταφέρνει να πιάσει μεγάλο μέρος της πα-τροπαράδοτης ελληνικής κουζίνας αφού προσφέρει και ο παραδοσιακό σουβλάκι με γύρο, καλαμάκι και άλλα τέτοια ψητά, σε κοτόπουλο και χοι-ρινό αλλά ακόμη και παραδοσιακά μαγειρευτά πιάτα της ελληνικής και κατ επέκτασης μεσογειακής κουζίνας. Στην Πατριδογευσία μπορεί κανείς να φάει είτε στον μεγάλο εσωτερικό χώρο του μαγαζιού ή ακόμη και στον εξί-σου μεγάλο εξωτερικό χώρο αφού υπάρχουν και τραπεζάκια στην πλατεία. ✚ Το μαγαζί παρέχει και φουλ οικονομικές φοιτητικές προσφορές για κατ οίκον και μη παραγγελίες.

Το Ya Souvlaki βρίσκεται επί της οδού Κυδωνίας απέναντι από το δημαρ-χείο και προ ολίγου καιρού άνοιξε τις πόρτες και τα τηλέφωνα του, στο πει-νασμένο κατά τα άλλα κοινό της πόλης. Μέρα, νύχτα είναι έτοιμο να προ-σφέρει μια πληθώρα γεύσεων σε όποιον ψήνεται ‘ya souvlaki’. Το μενού σπάει τη ρουτίνα της παραγγελίας αφού εκτός από τα κλασσικά σουβλάκια σε χοιρινή, κοτόπουλο version το μαγαζί προσφέρει και την πολίτικη από μοσχαρίσιο κρέας. Φρέσκα λαχανικά και σαλάτες συνοδεύουν την όρεξη του καθενός. ✚ Το μπιφτέκι που προσφέρεται, μετράει, μια δοκιμή θα πεί-σει και τους πιο πιστούς στο γύρο, φαγάδες.

Το Derlikatessen βρίσκεται στη Νέα Χώρα στη συμβολή των οδών Σελί-νου και Μονής Γωνιάς. Μόλις άνοιξε τις πόρτες και τα τηλέφωνά του στο δυνάμει πεινασμένο κοινό της πόλης και είναι πρόθυμο να προσφέρει φα-γητό σε αξιοσέβαστες μερίδες και τιμές. Έχει τεράστια ποικιλία σε κλασι-κά και μη πιάτα. Ψητά κρέατα στη σχάρα σε μερίδες ή και σουβλάκια μικρά και μεγάλα για κάθε μεγέθους στομάχια, ακόμη και με το κιλό για γεύμα-τα άνευ περιορισμών. Ορεκτικά και σαλάτες πλαισιώνουν ένα πλήρες γεύ-μα. ✚ Το μαγαζί παίζει σε πολλά διατροφικά ταμπλό σερβίρωντας ακόμη και απολαυστικά burgers.

Everest

Πατριδογευσία

Ya Souvlaki

Derlikatessen

Πλατεία 1866

Πυθαγόρα 2-4 - Πλατεία Δικαστηρίων

Κυδωνίας 48

Σελήνου & Μονής Γωνία – Νέα Χώρα

4055

591

777

8838

088

000

Το Φαλάφελ εκτός από άκρως γευστικός κεφτές που η συνταγή του κατά-γεται από την πλούσια αραβική κουζίνα, είναι και ένα άκρως ενδιαφέρον ταχυφαγείο που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης επί της Βενιζέλου απένα-ντι από το δημοτικό στάδιο. Το Φαλάφελ εδώ και χρόνια μας έχει μάθει σε πιο ψαγμένες γρήγορες γεύσεις αφού πάντρεψε την ελληνική με την αρα-βική κουζίνα. Το μενού του περιέχει εκτός από τα κλασικά ελληνικά, και εδέσματα της ανατολής όπως καυτερά ντιπ, τάμπουλε, κεμπάπ και τον περί ου ο λόγος κεφτέ. ✚ Το Φαλάφελ έχει και εξωτερικό χώρο με τραπεζάκια για αυτούς που θέλουν να απολαύσουν την ποικιλία γεύσεων εκεί.

Η Κουζίνα της μαμάς είναι ένα συνοικιακό μαγειρείο στη Χαλέπα ανάμε-σα από το ΤΕΙ και την Αρχιτεκτονική Σχολή. Με σπιτικό εσωτερικό χώρο και μαγειρευτά φαγητά σε προσιτές τιμές. Κατάλληλο στέκι για τους φοιτητές που έχουν λιώσει τα delivery και τις φοιτητικές λέσχες και αναπολούν το φαγητό της μαμάς. Εμείς πήγαμε και δοκιμάσαμε ένα μενού για 3 που πε-ριελάμβανε, σουτζουκάκια, μοσχάρι κοκκινιστό και χοιρινό με σέλινο στην τιμή των 18,80 ✚ Το εν λόγω μαγειρείο κάνει και δελεαστικές προσφο-ρές στους πελάτες του.

Η Souvlakeri είναι το νέο ταχυφαγείο που μόλις άνοιξε στη παραλία του Κουμ Καπί. Must για εκείνους τους τύπους που θέλουν να φάνε κάτι μετά το ποτό ή ακόμη καλύτερο για αυτούς που θέλουν να μηδενίζουν το κο-ντέρ της αλκοόλης στον οργανισμό, τρώγοντας ένα ή και περισσότερα σου-βλάκια, για να είναι σε θέση να συνεχίσουν το ξέφρενο πιώμα μέχρι πρωί-ας στα γύρω bars. Ως σωστή souvlakeri, διαθέτει ποικιλία κρεατικών συν-θέσεων και ενδείκνυται για lunch break στη μέρα και στην νύχτα οποιου-δήποτε θαμώνα της παραλίας. ✚ Στα συν η προσφορά στα 10 ξυλάκια τα τρία δώρο!

Η Pizza Mella βρίσκεται στη συμβολή των οδών Ελ. Βενιζέλου και Ηρώων Πολυτεχνείου. Πολλές πολλές συστάσεις για αυτήν την πιτσαρία δεν χρει-άζονται αφού ψήνει εδώ και χρόνια, εκτός από τις πίτσες της και τους πε-λάτες της για να μυηθούν στη πίτσα. Με πολλά υλικά στο διάθεση σου, για να εμπνευστείς και να δημιουργήσεις ότι πίτσα τραβάει η όρεξή σου. Σε πε-ρίπτωση που δε μένεις κάπου εκεί γύρω παίζει και delivery από την άλλη όμως παίζουν και καλές προσφορές για παραλαβή από το κατάστημα. ✚ Η Pizza Mella έχει και buffet, με 6€ το άτομο για unlimited πίτσα, σαλά-τα και επιδόρπιο

Φαλάφελ

Κουζίνα της μαμάς

Souvlakeri

Pizza Mella

Ελ. Βενιζέλου 1

Χαλέπας 8

Παραλία Κουμ Καπί

Ηρώων πολυτεχνείου 8

4512

020

200

0081

9+

6971

7157

97 (cosmote)

+ 69

4220

7600

(vodafone)

4350

5

● ΙΠΠΟΠΟΤΑΜΟΣ. Σαρπηδώνος, Παλιό λιμάνι

Το συγκεκριμένο μπαρ-καφέ προσφέρεται για άραγμα πρωί μεσημέρι από-γευμα και βράδυ, για καφέ, ποτό ακόμη και για φαγητό αφού διαθέτει μάλλον τη πιο καλή και πλούσια κουζίνα από οποιαδήποτε άλλη καφετέρια της πόλης.

● 2 LUx REvOLUTIONΣαρπηδώνος, Παλιό λιμάνι

Υπέροχος κόσμος, εξαιρετική μουσική. Τι να πει κανείς για ένα από τα πιο γνωστά μπαρ των Χανίων που με την εφευρετική του εποχιακή διακόσμηση δε σε κάνει να βαρεθείς ποτέ.

● ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟΣαρπηδώνος, Παλιό λιμάνι

Το καινούριο,ατμοσφαιρικό, μπαράκι στο γνωστό Στενό, μόλις άνοιξε τις πόρ-τες του και είναι έτοιμο να καθιερωθεί ως το νέο στέκι.

● 4 ΕΠΟΧΕΣΑκτή Κουντουριώτη 52-53

Το γνωστό ροκ καφέ μπαρ που σε προσελκύει με την διακριτική του ατμό-σφαιρά. Σωστά ποτά, ωραίες τιμές και συχνές live ροκ βραδιές όλων των ει-δών.

● ΠΥξΙδΑΑκτή Μιαούλη - Νικ. Φωκά

Καφετέρια με θέα την παραλία του κουμ καπί που ενδεικνύεται σίγουρα για άραγμα, καφέ και τάβλι. Ίσως και ο κατάλληλος χώρος για να απολαύσει κα-νείς έναν ποδοσφαιρικό ή μπασκετικό αγώνα

● γΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑγγΕΛΩΝΑκτή Κουντουριώτη 61.

Στο πλέον τουριστικό σημείο της πόλης κρύβεται ένας μικρός θησαυρός ιδι-αιτερότητας και προσωπικότητας. Tα ηχεία ξέρεις ότι θα παίζουν Mozart, Rachmaninoff και Bach κάτι που κάνει τη «Γωνιά» να ξεχωρίζει ακόμα και τα πιο ζεστά καλοκαιρινά μεσημέρια στα Χανιά.

● ΜΙΝΙΑΤΟΥΡΑΧατζημιχάλη Νταλιάνη 4

Αυτό το μικρό μπαράκι (εξού και το όνομά του) στην αρχή της οδού Νταλιάνη εκπλήσσει ευχάριστα με την έντονη διακόσμηση και την πολύ groovy διάθεση που έχει. Ανοιχτό συχνά μέχρι αργά με μουσικές επιλογές

● ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΚΑΡΟΛΟΥΧατζημιχάλη Νταλιάνη 22

Το γνωστό και αγαπημένο μπαρ στη Νταλιάνη συνεπάρει τους πάντες με τον μοναδικό ανοιχτό χώρο υψηλής αισθητικής και με μεγάλη γκάμα από μπύρες που δύσκολα βρίσκεις αλλού

● ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΠίσω από την Μητρόπολη

Ρακή, κρασί και μεζές, αρμονικά συνδεδεμένα με ποτό ή μπύρα. Υπό τους ρε-μπέτικους – έντεχνους ήχους σερβίρονται και ναργιλέδες σε μια ζεστή ατμό-σφαιρα.

● BARAKIΚαλλεργών 8, Νεώρια

Νεανικό ρακάδικο, μεζεδοπωλείο, μπαράκι και γενικά λίγο από όλα με χα-ρούμενη διάθεση και ατμόσφαιρα στον ωραία διαμορφωμένο, εξωτερικό χώρο που διαθέτει.

● ΑΣΩΤΟΣ ΥΙΟΣΑκτή Μιαούλη 2, Κουμ Καπί

Το ιστορικό μεζεδοπωλείο στην παράλια του Κουμ Καπί που με τους εξαιρε-τικούς μεζέδες και την ποιοτική ρακή, περνάμε αξέχαστες στιγμές είτε μπρο-στά από την θάλασσα το καλοκαίρι, είτε στον ζεστό εσωτερικό του χώρο το χειμώνα

● ΣΟΥξΟΥ ΜΟΥξΟΥΚαλλεργών 12, Νεώρια

Κεντρικό μεζεδοπωλείο της πόλης με ρεμπέτικα και λαϊκά ακούσματα και με παραδοσιακούς μεζέδες που αξίζει να δοκιμάσεις. Επίσης μας αρέσει ο νέος εξωτερικός του χώρος που είναι ότι πρέπει για να κάτσεις το καλοκαίρι.

● ΟΝΕΙΡΟδΡΟΜΙΟΧατζημιχάλη Νταλιάνη 36

Το κλασικό μεζεδοπωλείο πλέον στην Νταλίανη με τους γευστικότατους μεζέ-δες, το κάλο κρασί και τα υπέροχα σπιτικά επιδόρπια και σε συνδυασμό με το άψογο σέρβις σίγουρα σε αφήνουν ικανοποιημένο

● ΚΑΡΝΑγΙΟΠλατεία Κατεχάκη 8, Παλιό Λιμάνι

Στιλάτο και όμορφο εστιατόριο που η τοποθεσία του βρίσκεται πίσω από το παλιό τελωνείο. Με προσεγμένο φαγητό και με μια τεράστια ποικιλία εύγευ-στων ρακών αναμειγμένες με φρέσκα φρούτα

● γΛΩΣΣΙΤΣΕΣΑκτή Ενώσεως 4

Στο τέλος του Στενού υπάρχει ένας μοντέρνος χώρος με ευχάριστη καλλιτε-χνική διακόσμηση και με ενδιαφέρουσες προτάσεις μεζέδων, ψαρικών αλλά και κρεατικών. Μοναδικές και οι εκθέσεις πινάκων που γίνονται στις Γλωσσί-τσες

● CaFé ΤΕΧΝΗΑκτή Παπανικολή 23. Τηλ. 28210-70187

«Αδέσμευτο καφενείο, αναψυκτήριο, χώρος ελαφρών τεχνών χαμηλών τό-νων» διαβάζουμε στην περιγραφή του μαγαζιού στο facebook και είναι ακρι-βώς έτσι. Μιλώντας για χώρους με προσωπικότητα έχουμε τον πρωταθλη-τή στο ήσυχο καφενείο της παραλίας νέας χώρας με το καλό τσίπουρο και την αριστουργηματική vintage διακόσμηση.

/ ΜΠΑΡΟΤΣΑΡΚΑ #29

κουραφέλκυθρατου Αντώνη Βαβαγιάννη

#30